Datasets:

lighteval

/

elkarhizketak

like 0

Follow

Evaluation datasets 31

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd

Alfredo Gómez Cerdá

Alfredo Gómez Cerdá (Madril, 1951ko uztailaren 6a), idazle espainiarra, batez ere, Haur eta Gazte Literaturako idazlea. Ehun liburu baino gehiago idatzi ditu eta hainbat sari eskuratu. Prentsarako kolaborazio asko egin ditu, eta, Haur eta Gazte Literaturarekin zerikusia duten hainbat eta hainbat jardueratan hartu du parte. 1989an Barco de Vapor Saria jaso zuen "Apareció en mi ventana" liburuarekin. 2005ean "El tigre que tenía miedo a las gallinas" liburua White Raven katalogo entzutetsuan sartu zen eta 2009an" Barro de Medellín" lana hautatu zuten White Raven zerrendarako. Hain zuzen, urte berean (2009) eta "Barro de Medellin" lanarekin lortu zuen Espainiako Haur eta Gazte Literaturaren Sari Nazionala.

Bizitza.

Alfredo Gómez Cerdá Madrilen jaio zen 1951n, Carabanchel auzoan, garai hartan Madrilgo kanpoaldean. Ez etxean, ez eskolan ez zuen liburu askorik izan eskura, baina betidanik gustatu izan zaio irakurtzea. Hala ere, zaletasun hori garatzeko aukera nerabezaroan izan zuela aitortzen du "Peonza" aldizkarian egindako elkarrizketa batean. Irakurtzearekin batera hasi omen zen idazten, eta bi bide paralelo izan zirela dio. Hamabost urterekin Madrilgo "Cardenal Cisneros" institutuan hasi zen ikasten han antzerkira zaletu zen eta eskolako antzerki taldean sartu. Orduan hasi zen Valle Inclán, Buero Vallejo, Alfonso Sastre, Bertolt Brecht, Ionesco, Arrabal, Samuel Beckett eta beste hainbat egileren obrak ezagutzen. Garai hartan antzerki obrak idatzi zituen, batez ere. Gómez Cerdá Filologia Hispanikoan lizentziatu zen. Nerabezarotik idazteko joera izan zuen arren, hogeita hamar bat urte zituenean hasi zen Haur eta Gazte Literatura idazten. Artean, irakurtzen ez zekien haur baten aita zen eta hari kontatzeko ipuinak idazten eta ilustratzen hasi zen. HGL eremu oso zabala eta sormena muturreraino eramateko moduko alorra zela ohartu zen, eta izugarri erakarri zuen. Haur eta Gazte Literaturako bere lehen lanarekin ("Las palabras mágicas", 1982) Barco de Vapor Saria eskuratu zuen eta harrez gero, sari asko irabazi ditu. Generoari dagokionez, zaila da Gómez Cerdáren obra genero bati lotzea. Izan ere, psikoliteratura, abentura, umorea eta beste hainbat generotara gerturatu izan da. Baina adi irakurriz gero, ikus daiteke, batez ere, pertsonaia eta bere ingurua, pertsonaia eta bere familia, pertsonaia eta bere lagunak, edo pertsonaia eta bere barne-mundua direla gehien sakontzen dituen gaiak. CANNOTANSWER

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd_q#1

Zein sari irabazi du?

2x

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd

Alfredo Gómez Cerdá

Alfredo Gómez Cerdá (Madril, 1951ko uztailaren 6a), idazle espainiarra, batez ere, Haur eta Gazte Literaturako idazlea. Ehun liburu baino gehiago idatzi ditu eta hainbat sari eskuratu. Prentsarako kolaborazio asko egin ditu, eta, Haur eta Gazte Literaturarekin zerikusia duten hainbat eta hainbat jardueratan hartu du parte. 1989an Barco de Vapor Saria jaso zuen "Apareció en mi ventana" liburuarekin. 2005ean "El tigre que tenía miedo a las gallinas" liburua White Raven katalogo entzutetsuan sartu zen eta 2009an" Barro de Medellín" lana hautatu zuten White Raven zerrendarako. Hain zuzen, urte berean (2009) eta "Barro de Medellin" lanarekin lortu zuen Espainiako Haur eta Gazte Literaturaren Sari Nazionala.

Bizitza.

Alfredo Gómez Cerdá Madrilen jaio zen 1951n, Carabanchel auzoan, garai hartan Madrilgo kanpoaldean. Ez etxean, ez eskolan ez zuen liburu askorik izan eskura, baina betidanik gustatu izan zaio irakurtzea. Hala ere, zaletasun hori garatzeko aukera nerabezaroan izan zuela aitortzen du "Peonza" aldizkarian egindako elkarrizketa batean. Irakurtzearekin batera hasi omen zen idazten, eta bi bide paralelo izan zirela dio. Hamabost urterekin Madrilgo "Cardenal Cisneros" institutuan hasi zen ikasten han antzerkira zaletu zen eta eskolako antzerki taldean sartu. Orduan hasi zen Valle Inclán, Buero Vallejo, Alfonso Sastre, Bertolt Brecht, Ionesco, Arrabal, Samuel Beckett eta beste hainbat egileren obrak ezagutzen. Garai hartan antzerki obrak idatzi zituen, batez ere. Gómez Cerdá Filologia Hispanikoan lizentziatu zen. Nerabezarotik idazteko joera izan zuen arren, hogeita hamar bat urte zituenean hasi zen Haur eta Gazte Literatura idazten. Artean, irakurtzen ez zekien haur baten aita zen eta hari kontatzeko ipuinak idazten eta ilustratzen hasi zen. HGL eremu oso zabala eta sormena muturreraino eramateko moduko alorra zela ohartu zen, eta izugarri erakarri zuen. Haur eta Gazte Literaturako bere lehen lanarekin ("Las palabras mágicas", 1982) Barco de Vapor Saria eskuratu zuen eta harrez gero, sari asko irabazi ditu. Generoari dagokionez, zaila da Gómez Cerdáren obra genero bati lotzea. Izan ere, psikoliteratura, abentura, umorea eta beste hainbat generotara gerturatu izan da. Baina adi irakurriz gero, ikus daiteke, batez ere, pertsonaia eta bere ingurua, pertsonaia eta bere familia, pertsonaia eta bere lagunak, edo pertsonaia eta bere barne-mundua direla gehien sakontzen dituen gaiak. CANNOTANSWER

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd_q#2

Zein da bere lanik ezagunena?

2x

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd

Alfredo Gómez Cerdá

Alfredo Gómez Cerdá (Madril, 1951ko uztailaren 6a), idazle espainiarra, batez ere, Haur eta Gazte Literaturako idazlea. Ehun liburu baino gehiago idatzi ditu eta hainbat sari eskuratu. Prentsarako kolaborazio asko egin ditu, eta, Haur eta Gazte Literaturarekin zerikusia duten hainbat eta hainbat jardueratan hartu du parte. 1989an Barco de Vapor Saria jaso zuen "Apareció en mi ventana" liburuarekin. 2005ean "El tigre que tenía miedo a las gallinas" liburua White Raven katalogo entzutetsuan sartu zen eta 2009an" Barro de Medellín" lana hautatu zuten White Raven zerrendarako. Hain zuzen, urte berean (2009) eta "Barro de Medellin" lanarekin lortu zuen Espainiako Haur eta Gazte Literaturaren Sari Nazionala.

Bizitza.

Alfredo Gómez Cerdá Madrilen jaio zen 1951n, Carabanchel auzoan, garai hartan Madrilgo kanpoaldean. Ez etxean, ez eskolan ez zuen liburu askorik izan eskura, baina betidanik gustatu izan zaio irakurtzea. Hala ere, zaletasun hori garatzeko aukera nerabezaroan izan zuela aitortzen du "Peonza" aldizkarian egindako elkarrizketa batean. Irakurtzearekin batera hasi omen zen idazten, eta bi bide paralelo izan zirela dio. Hamabost urterekin Madrilgo "Cardenal Cisneros" institutuan hasi zen ikasten han antzerkira zaletu zen eta eskolako antzerki taldean sartu. Orduan hasi zen Valle Inclán, Buero Vallejo, Alfonso Sastre, Bertolt Brecht, Ionesco, Arrabal, Samuel Beckett eta beste hainbat egileren obrak ezagutzen. Garai hartan antzerki obrak idatzi zituen, batez ere. Gómez Cerdá Filologia Hispanikoan lizentziatu zen. Nerabezarotik idazteko joera izan zuen arren, hogeita hamar bat urte zituenean hasi zen Haur eta Gazte Literatura idazten. Artean, irakurtzen ez zekien haur baten aita zen eta hari kontatzeko ipuinak idazten eta ilustratzen hasi zen. HGL eremu oso zabala eta sormena muturreraino eramateko moduko alorra zela ohartu zen, eta izugarri erakarri zuen. Haur eta Gazte Literaturako bere lehen lanarekin ("Las palabras mágicas", 1982) Barco de Vapor Saria eskuratu zuen eta harrez gero, sari asko irabazi ditu. Generoari dagokionez, zaila da Gómez Cerdáren obra genero bati lotzea. Izan ere, psikoliteratura, abentura, umorea eta beste hainbat generotara gerturatu izan da. Baina adi irakurriz gero, ikus daiteke, batez ere, pertsonaia eta bere ingurua, pertsonaia eta bere familia, pertsonaia eta bere lagunak, edo pertsonaia eta bere barne-mundua direla gehien sakontzen dituen gaiak. CANNOTANSWER

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd_q#3

Haur eta Gazte Literaturaz gain landu du beste generorik?

0y

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd

Alfredo Gómez Cerdá

Alfredo Gómez Cerdá (Madril, 1951ko uztailaren 6a), idazle espainiarra, batez ere, Haur eta Gazte Literaturako idazlea. Ehun liburu baino gehiago idatzi ditu eta hainbat sari eskuratu. Prentsarako kolaborazio asko egin ditu, eta, Haur eta Gazte Literaturarekin zerikusia duten hainbat eta hainbat jardueratan hartu du parte. 1989an Barco de Vapor Saria jaso zuen "Apareció en mi ventana" liburuarekin. 2005ean "El tigre que tenía miedo a las gallinas" liburua White Raven katalogo entzutetsuan sartu zen eta 2009an" Barro de Medellín" lana hautatu zuten White Raven zerrendarako. Hain zuzen, urte berean (2009) eta "Barro de Medellin" lanarekin lortu zuen Espainiako Haur eta Gazte Literaturaren Sari Nazionala.

Bizitza.

Alfredo Gómez Cerdá Madrilen jaio zen 1951n, Carabanchel auzoan, garai hartan Madrilgo kanpoaldean. Ez etxean, ez eskolan ez zuen liburu askorik izan eskura, baina betidanik gustatu izan zaio irakurtzea. Hala ere, zaletasun hori garatzeko aukera nerabezaroan izan zuela aitortzen du "Peonza" aldizkarian egindako elkarrizketa batean. Irakurtzearekin batera hasi omen zen idazten, eta bi bide paralelo izan zirela dio. Hamabost urterekin Madrilgo "Cardenal Cisneros" institutuan hasi zen ikasten han antzerkira zaletu zen eta eskolako antzerki taldean sartu. Orduan hasi zen Valle Inclán, Buero Vallejo, Alfonso Sastre, Bertolt Brecht, Ionesco, Arrabal, Samuel Beckett eta beste hainbat egileren obrak ezagutzen. Garai hartan antzerki obrak idatzi zituen, batez ere. Gómez Cerdá Filologia Hispanikoan lizentziatu zen. Nerabezarotik idazteko joera izan zuen arren, hogeita hamar bat urte zituenean hasi zen Haur eta Gazte Literatura idazten. Artean, irakurtzen ez zekien haur baten aita zen eta hari kontatzeko ipuinak idazten eta ilustratzen hasi zen. HGL eremu oso zabala eta sormena muturreraino eramateko moduko alorra zela ohartu zen, eta izugarri erakarri zuen. Haur eta Gazte Literaturako bere lehen lanarekin ("Las palabras mágicas", 1982) Barco de Vapor Saria eskuratu zuen eta harrez gero, sari asko irabazi ditu. Generoari dagokionez, zaila da Gómez Cerdáren obra genero bati lotzea. Izan ere, psikoliteratura, abentura, umorea eta beste hainbat generotara gerturatu izan da. Baina adi irakurriz gero, ikus daiteke, batez ere, pertsonaia eta bere ingurua, pertsonaia eta bere familia, pertsonaia eta bere lagunak, edo pertsonaia eta bere barne-mundua direla gehien sakontzen dituen gaiak. CANNOTANSWER

C_eda630e4be89469a91d30776c83e1bfd_q#4

Itzuli da bere lanik beste hizkuntza batzuetara?

2x

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263

Jean-Michel Jarre

Jean-Michel André Jarre (1948ko abuztuaren 24a, Lyon) frantziar musikagile eta ekoizle bat da. Nagusiki musika elektronikoa landu du. Maurice Jarre zinemako soinu banda sortzaile eta musikagile ospetsuaren semea da. Bere mega-kontzertuetan entzuleen errekorrak hautsi ditu.

Biografia.

Kontrapuntu, fuga eta harmoniako ikasketak egin zituen Parisko Kontserbatorioan. 1968an musika esperimentala egiten zuen GRM taldean sartu zen, eta musika elektroakustikoaren teknikak ikasi zituen Pierre Shaefferrekin. 1969an kaleratu zuen bere lehen diskoa, "The Cage", eta hurrengo urtean "Aor" balletaren musika egiteko deitu zioten Parisko Operatik. 1972an kaleratu zuen bigarren diskoa, "Deserted Palace". "Oxigene" diskoa (1976) lehen postuetara iritsi zen munduko zerrendetan, eta arrakasta bera izan zuen "Equinoxe" lanak (1978) ere. Urte berean Peter Fleischmannen "The Illness Of Hamburg" filmaren musika egin zuen, eta 1979an Peter Weirren "Gallipoli" filmarena. Urte bereko uztailaren 14an Pariseko Place de la Concorden eman zuen kontzertuan milioitik gora entzule izan zituen. "Magnetic Fields" (1980) diskoak nolabait ere aurreko lanarekiko etena ekarri zuen. Bera izan zen, Maoren ondoko Txinan, Pekinen eta Shanghain, kontzertuak eman zituen mendebaldeko lehen musikaria (1982); hurrengo urtean, 1983an, kaleratu zen "The China Concerts". "Zoolook" (1984) diskoa urteko album instrumental onena izendatu zen bai Frantzian eta bai Estatu Batuetan. Milioi eta erdi entzule izan zituen Houstonen ehungarren urteurrena, eta NASAren hogeita bosgarrena ospatzeko eman zuen kontzertuan. "Revolutions" diskoa (1988) arabiar munduarekiko topaketa bat da. 1990ean "Waiting For Cousteau" kaleratu zuen, ozeanografo famatuaren omenez, eta 1993an "Images". Garai bateko arrakasta bera ez badute ere, Jarreren diskoak bost kontinenteetan saltzen dira oraindik ere. CANNOTANSWER

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263_q#0

Ze ikasketa musikalak ditu?

2x

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263

Jean-Michel Jarre

Jean-Michel André Jarre (1948ko abuztuaren 24a, Lyon) frantziar musikagile eta ekoizle bat da. Nagusiki musika elektronikoa landu du. Maurice Jarre zinemako soinu banda sortzaile eta musikagile ospetsuaren semea da. Bere mega-kontzertuetan entzuleen errekorrak hautsi ditu.

Biografia.

Kontrapuntu, fuga eta harmoniako ikasketak egin zituen Parisko Kontserbatorioan. 1968an musika esperimentala egiten zuen GRM taldean sartu zen, eta musika elektroakustikoaren teknikak ikasi zituen Pierre Shaefferrekin. 1969an kaleratu zuen bere lehen diskoa, "The Cage", eta hurrengo urtean "Aor" balletaren musika egiteko deitu zioten Parisko Operatik. 1972an kaleratu zuen bigarren diskoa, "Deserted Palace". "Oxigene" diskoa (1976) lehen postuetara iritsi zen munduko zerrendetan, eta arrakasta bera izan zuen "Equinoxe" lanak (1978) ere. Urte berean Peter Fleischmannen "The Illness Of Hamburg" filmaren musika egin zuen, eta 1979an Peter Weirren "Gallipoli" filmarena. Urte bereko uztailaren 14an Pariseko Place de la Concorden eman zuen kontzertuan milioitik gora entzule izan zituen. "Magnetic Fields" (1980) diskoak nolabait ere aurreko lanarekiko etena ekarri zuen. Bera izan zen, Maoren ondoko Txinan, Pekinen eta Shanghain, kontzertuak eman zituen mendebaldeko lehen musikaria (1982); hurrengo urtean, 1983an, kaleratu zen "The China Concerts". "Zoolook" (1984) diskoa urteko album instrumental onena izendatu zen bai Frantzian eta bai Estatu Batuetan. Milioi eta erdi entzule izan zituen Houstonen ehungarren urteurrena, eta NASAren hogeita bosgarrena ospatzeko eman zuen kontzertuan. "Revolutions" diskoa (1988) arabiar munduarekiko topaketa bat da. 1990ean "Waiting For Cousteau" kaleratu zuen, ozeanografo famatuaren omenez, eta 1993an "Images". Garai bateko arrakasta bera ez badute ere, Jarreren diskoak bost kontinenteetan saltzen dira oraindik ere. CANNOTANSWER

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263_q#1

Non bizi da egun?

2x

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263

Jean-Michel Jarre

Jean-Michel André Jarre (1948ko abuztuaren 24a, Lyon) frantziar musikagile eta ekoizle bat da. Nagusiki musika elektronikoa landu du. Maurice Jarre zinemako soinu banda sortzaile eta musikagile ospetsuaren semea da. Bere mega-kontzertuetan entzuleen errekorrak hautsi ditu.

Biografia.

Kontrapuntu, fuga eta harmoniako ikasketak egin zituen Parisko Kontserbatorioan. 1968an musika esperimentala egiten zuen GRM taldean sartu zen, eta musika elektroakustikoaren teknikak ikasi zituen Pierre Shaefferrekin. 1969an kaleratu zuen bere lehen diskoa, "The Cage", eta hurrengo urtean "Aor" balletaren musika egiteko deitu zioten Parisko Operatik. 1972an kaleratu zuen bigarren diskoa, "Deserted Palace". "Oxigene" diskoa (1976) lehen postuetara iritsi zen munduko zerrendetan, eta arrakasta bera izan zuen "Equinoxe" lanak (1978) ere. Urte berean Peter Fleischmannen "The Illness Of Hamburg" filmaren musika egin zuen, eta 1979an Peter Weirren "Gallipoli" filmarena. Urte bereko uztailaren 14an Pariseko Place de la Concorden eman zuen kontzertuan milioitik gora entzule izan zituen. "Magnetic Fields" (1980) diskoak nolabait ere aurreko lanarekiko etena ekarri zuen. Bera izan zen, Maoren ondoko Txinan, Pekinen eta Shanghain, kontzertuak eman zituen mendebaldeko lehen musikaria (1982); hurrengo urtean, 1983an, kaleratu zen "The China Concerts". "Zoolook" (1984) diskoa urteko album instrumental onena izendatu zen bai Frantzian eta bai Estatu Batuetan. Milioi eta erdi entzule izan zituen Houstonen ehungarren urteurrena, eta NASAren hogeita bosgarrena ospatzeko eman zuen kontzertuan. "Revolutions" diskoa (1988) arabiar munduarekiko topaketa bat da. 1990ean "Waiting For Cousteau" kaleratu zuen, ozeanografo famatuaren omenez, eta 1993an "Images". Garai bateko arrakasta bera ez badute ere, Jarreren diskoak bost kontinenteetan saltzen dira oraindik ere. CANNOTANSWER

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263_q#2

Zein zen bere aurreneko lana argitaratua?

2x

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263

Jean-Michel Jarre

Jean-Michel André Jarre (1948ko abuztuaren 24a, Lyon) frantziar musikagile eta ekoizle bat da. Nagusiki musika elektronikoa landu du. Maurice Jarre zinemako soinu banda sortzaile eta musikagile ospetsuaren semea da. Bere mega-kontzertuetan entzuleen errekorrak hautsi ditu.

Biografia.

Kontrapuntu, fuga eta harmoniako ikasketak egin zituen Parisko Kontserbatorioan. 1968an musika esperimentala egiten zuen GRM taldean sartu zen, eta musika elektroakustikoaren teknikak ikasi zituen Pierre Shaefferrekin. 1969an kaleratu zuen bere lehen diskoa, "The Cage", eta hurrengo urtean "Aor" balletaren musika egiteko deitu zioten Parisko Operatik. 1972an kaleratu zuen bigarren diskoa, "Deserted Palace". "Oxigene" diskoa (1976) lehen postuetara iritsi zen munduko zerrendetan, eta arrakasta bera izan zuen "Equinoxe" lanak (1978) ere. Urte berean Peter Fleischmannen "The Illness Of Hamburg" filmaren musika egin zuen, eta 1979an Peter Weirren "Gallipoli" filmarena. Urte bereko uztailaren 14an Pariseko Place de la Concorden eman zuen kontzertuan milioitik gora entzule izan zituen. "Magnetic Fields" (1980) diskoak nolabait ere aurreko lanarekiko etena ekarri zuen. Bera izan zen, Maoren ondoko Txinan, Pekinen eta Shanghain, kontzertuak eman zituen mendebaldeko lehen musikaria (1982); hurrengo urtean, 1983an, kaleratu zen "The China Concerts". "Zoolook" (1984) diskoa urteko album instrumental onena izendatu zen bai Frantzian eta bai Estatu Batuetan. Milioi eta erdi entzule izan zituen Houstonen ehungarren urteurrena, eta NASAren hogeita bosgarrena ospatzeko eman zuen kontzertuan. "Revolutions" diskoa (1988) arabiar munduarekiko topaketa bat da. 1990ean "Waiting For Cousteau" kaleratu zuen, ozeanografo famatuaren omenez, eta 1993an "Images". Garai bateko arrakasta bera ez badute ere, Jarreren diskoak bost kontinenteetan saltzen dira oraindik ere. CANNOTANSWER

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263_q#3

Zenbat lan ditu agitaratuak?

2x

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263

Jean-Michel Jarre

Jean-Michel André Jarre (1948ko abuztuaren 24a, Lyon) frantziar musikagile eta ekoizle bat da. Nagusiki musika elektronikoa landu du. Maurice Jarre zinemako soinu banda sortzaile eta musikagile ospetsuaren semea da. Bere mega-kontzertuetan entzuleen errekorrak hautsi ditu.

Biografia.

Kontrapuntu, fuga eta harmoniako ikasketak egin zituen Parisko Kontserbatorioan. 1968an musika esperimentala egiten zuen GRM taldean sartu zen, eta musika elektroakustikoaren teknikak ikasi zituen Pierre Shaefferrekin. 1969an kaleratu zuen bere lehen diskoa, "The Cage", eta hurrengo urtean "Aor" balletaren musika egiteko deitu zioten Parisko Operatik. 1972an kaleratu zuen bigarren diskoa, "Deserted Palace". "Oxigene" diskoa (1976) lehen postuetara iritsi zen munduko zerrendetan, eta arrakasta bera izan zuen "Equinoxe" lanak (1978) ere. Urte berean Peter Fleischmannen "The Illness Of Hamburg" filmaren musika egin zuen, eta 1979an Peter Weirren "Gallipoli" filmarena. Urte bereko uztailaren 14an Pariseko Place de la Concorden eman zuen kontzertuan milioitik gora entzule izan zituen. "Magnetic Fields" (1980) diskoak nolabait ere aurreko lanarekiko etena ekarri zuen. Bera izan zen, Maoren ondoko Txinan, Pekinen eta Shanghain, kontzertuak eman zituen mendebaldeko lehen musikaria (1982); hurrengo urtean, 1983an, kaleratu zen "The China Concerts". "Zoolook" (1984) diskoa urteko album instrumental onena izendatu zen bai Frantzian eta bai Estatu Batuetan. Milioi eta erdi entzule izan zituen Houstonen ehungarren urteurrena, eta NASAren hogeita bosgarrena ospatzeko eman zuen kontzertuan. "Revolutions" diskoa (1988) arabiar munduarekiko topaketa bat da. 1990ean "Waiting For Cousteau" kaleratu zuen, ozeanografo famatuaren omenez, eta 1993an "Images". Garai bateko arrakasta bera ez badute ere, Jarreren diskoak bost kontinenteetan saltzen dira oraindik ere. CANNOTANSWER

C_d1e6bb46dad74a10806595e852583263_q#4

Argitaratu du inoiz lanen bat bere aitarekin?

2x

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1

Penélope Cruz

Penélope Cruz Sánchez —laburtuta, Pe ezizenaz ere ezaguna— (Alcobendas, Madril, Espainia, 1974ko apirilaren 28a) aktorea da. 2008ko emakumezko bigarren aktore onenaren Oscar Saria irabazi zuen, eta hiru Goya, BAFTA bat eta David di Donatello saria ere eskuratu ditu.

Biografia.

Penélope Cruz Sanchez 1974ko apirilaren 28an jaio zen Alcobendasen (Madril). Aita Eduardo Cruz extremadurar auto saltzailea zen, eta ama, berriz, Encarna Sánchez, andaluziar ile-apaintzailea. Pe izan zen senideetan zaharrena, ondoren, Mónica eta Eduardo etorri zirelarik. Serraten abesti batetik datorkio izena Peneloperi. Neskatxak Juan XXIII.a ikastetxean ikasi zuen, baina berehala piztu zitzaion arte eta interpretaziorako zaletasuna, batez ere, 13 urte zituenean, Pedro Almodóvarren "¡Átame!" filma ikusteko aukera izan zuenean. Victoria Abril ikusita, Pedro Almodóvarrekin lan egitea izan zen handik aurrera bere amets nagusia eta horretarako prestatzeari ekin zion gogor. 9 urtez aritu zen Madrilgo Kontserbatorio Nazionalean ballet klasikoa ikasten, beste 4 urtez dantza hobetzen eta hainbat ikastaro New Yorken, Cristina Rotaren eskolan, eta 3 gehiago Ángela Garridoren balletean. Raúl Caballerorekin ere egin zituen jazz dantza ikastaroak eta, aldi berean, interpretazioa ikasi eta proba eta castingetara aurkezten joan zen, aktore lanean hasteko gogoz. Mecanoren "La fuerza del destino" bideoklipean ikusi genuen lehen aldiz. 200 neskatxen artean aukeratu zuten eta, 1,66 besterik neurtzen ez duen arren, leku izugarria hartu zuen Nacho Canoren bihotzean. Ondoren etorri zitzaion Telecincon, Jesús Vázquezekin batera, nerabeei zuzendutako "La quinta marcha" aurkezteko aukera eta baita Jaime Chavarrik zuzendu zuen "Serie Rosa"ren kapitulu batean ere parte hartu zuen. CANNOTANSWER

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1_q#0

Zergatik egin da ospetsu Penélope Cruz?

2x

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1

Penélope Cruz

Penélope Cruz Sánchez —laburtuta, Pe ezizenaz ere ezaguna— (Alcobendas, Madril, Espainia, 1974ko apirilaren 28a) aktorea da. 2008ko emakumezko bigarren aktore onenaren Oscar Saria irabazi zuen, eta hiru Goya, BAFTA bat eta David di Donatello saria ere eskuratu ditu.

Biografia.

Penélope Cruz Sanchez 1974ko apirilaren 28an jaio zen Alcobendasen (Madril). Aita Eduardo Cruz extremadurar auto saltzailea zen, eta ama, berriz, Encarna Sánchez, andaluziar ile-apaintzailea. Pe izan zen senideetan zaharrena, ondoren, Mónica eta Eduardo etorri zirelarik. Serraten abesti batetik datorkio izena Peneloperi. Neskatxak Juan XXIII.a ikastetxean ikasi zuen, baina berehala piztu zitzaion arte eta interpretaziorako zaletasuna, batez ere, 13 urte zituenean, Pedro Almodóvarren "¡Átame!" filma ikusteko aukera izan zuenean. Victoria Abril ikusita, Pedro Almodóvarrekin lan egitea izan zen handik aurrera bere amets nagusia eta horretarako prestatzeari ekin zion gogor. 9 urtez aritu zen Madrilgo Kontserbatorio Nazionalean ballet klasikoa ikasten, beste 4 urtez dantza hobetzen eta hainbat ikastaro New Yorken, Cristina Rotaren eskolan, eta 3 gehiago Ángela Garridoren balletean. Raúl Caballerorekin ere egin zituen jazz dantza ikastaroak eta, aldi berean, interpretazioa ikasi eta proba eta castingetara aurkezten joan zen, aktore lanean hasteko gogoz. Mecanoren "La fuerza del destino" bideoklipean ikusi genuen lehen aldiz. 200 neskatxen artean aukeratu zuten eta, 1,66 besterik neurtzen ez duen arren, leku izugarria hartu zuen Nacho Canoren bihotzean. Ondoren etorri zitzaion Telecincon, Jesús Vázquezekin batera, nerabeei zuzendutako "La quinta marcha" aurkezteko aukera eta baita Jaime Chavarrik zuzendu zuen "Serie Rosa"ren kapitulu batean ere parte hartu zuen. CANNOTANSWER

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1_q#1

Zenbat pelikulatan parte hartu du?

2x

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1

Penélope Cruz

Penélope Cruz Sánchez —laburtuta, Pe ezizenaz ere ezaguna— (Alcobendas, Madril, Espainia, 1974ko apirilaren 28a) aktorea da. 2008ko emakumezko bigarren aktore onenaren Oscar Saria irabazi zuen, eta hiru Goya, BAFTA bat eta David di Donatello saria ere eskuratu ditu.

Biografia.

Penélope Cruz Sanchez 1974ko apirilaren 28an jaio zen Alcobendasen (Madril). Aita Eduardo Cruz extremadurar auto saltzailea zen, eta ama, berriz, Encarna Sánchez, andaluziar ile-apaintzailea. Pe izan zen senideetan zaharrena, ondoren, Mónica eta Eduardo etorri zirelarik. Serraten abesti batetik datorkio izena Peneloperi. Neskatxak Juan XXIII.a ikastetxean ikasi zuen, baina berehala piztu zitzaion arte eta interpretaziorako zaletasuna, batez ere, 13 urte zituenean, Pedro Almodóvarren "¡Átame!" filma ikusteko aukera izan zuenean. Victoria Abril ikusita, Pedro Almodóvarrekin lan egitea izan zen handik aurrera bere amets nagusia eta horretarako prestatzeari ekin zion gogor. 9 urtez aritu zen Madrilgo Kontserbatorio Nazionalean ballet klasikoa ikasten, beste 4 urtez dantza hobetzen eta hainbat ikastaro New Yorken, Cristina Rotaren eskolan, eta 3 gehiago Ángela Garridoren balletean. Raúl Caballerorekin ere egin zituen jazz dantza ikastaroak eta, aldi berean, interpretazioa ikasi eta proba eta castingetara aurkezten joan zen, aktore lanean hasteko gogoz. Mecanoren "La fuerza del destino" bideoklipean ikusi genuen lehen aldiz. 200 neskatxen artean aukeratu zuten eta, 1,66 besterik neurtzen ez duen arren, leku izugarria hartu zuen Nacho Canoren bihotzean. Ondoren etorri zitzaion Telecincon, Jesús Vázquezekin batera, nerabeei zuzendutako "La quinta marcha" aurkezteko aukera eta baita Jaime Chavarrik zuzendu zuen "Serie Rosa"ren kapitulu batean ere parte hartu zuen. CANNOTANSWER

C_e7c7c517ee4946139b4576f931c419c1_q#2

Noiz hasi zein aktore moduan lanean?

2x

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e

Izaro Andres

Izaro Andres Zelaieta edo Izaro (Mallabia, Bizkaia, 1993ko abenduaren 31) euskal kantaria da.

Ibilbidea.

2014an hasi zen tabernetan abesten. Oriol Flores baterijolea ezagutu zuenean talde bat eratzea erabaki zuten. Horretarako Oriolek Iker Lauroba, Ane Bastida eta Julen Barandiaran ekarri zituen. 2016an "Om" diska plazaratu zuen, crowdfunding kanpaina bat egin ostean. Izarok berak sortu zituen hitz guztiak eta musika. Abesti gehienak euskaraz dira, baina gaztelaniaz eta ingelesez ere kantatzen du. 2017an hainbat kolaborazio ere egin zituen, hala Korrikaren 20. edizioko "Zirkorrika" abestian, nola Gatibu taldearen "Aske maitte" bideoklipean ere. Durangoko Azokarako "Hankapuntetan I" lan laburra kaleratu zuen, berak dioenez kanta "arraroen" bilduma bat. Iker Lauroba izan zuen alboan gitarra eta piano jole. Mikel Urdangarinek Errefuxiatuak kantan kolaborazio bat ere egin zuen. 2018an otsailaren 16an bigarren diska atera zuen, "Eason" izenekoa. Lehenengo diskaren arrakasta ikusita eta aurreratu zituen Erori eta Delirios singleen ondoren ikuskizun handia zegoen disko berria eskuratzeko. Hamar kantuk osatzen dute lana. Oriol Flores, Iker Lauroba, Julen Barandiaran "Txiki" eta Garazi Esnaola musikariak izan ditu alboan. "Eason" diska aurkezteko bira luzea egin dute, Euskal Herrian kantatzeaz gain Espainiar Estatuan egon dira eta baita Mexikon ere. "Eason" diskoak izan duen arrakastaren seinale Musika Bulegoa Saria lortu izana. 2018 urtearen amaieran bi kolaborazio egin ditu Izarok, bata Igelaren Bandaren "Ur berri, urte berri" diskoan eta bestea Nøgen taldearen "Gertu" abestian. CANNOTANSWER

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e_q#0

Zein da Izaroren ibilbidea?

2x

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e

Izaro Andres

Izaro Andres Zelaieta edo Izaro (Mallabia, Bizkaia, 1993ko abenduaren 31) euskal kantaria da.

Ibilbidea.

2014an hasi zen tabernetan abesten. Oriol Flores baterijolea ezagutu zuenean talde bat eratzea erabaki zuten. Horretarako Oriolek Iker Lauroba, Ane Bastida eta Julen Barandiaran ekarri zituen. 2016an "Om" diska plazaratu zuen, crowdfunding kanpaina bat egin ostean. Izarok berak sortu zituen hitz guztiak eta musika. Abesti gehienak euskaraz dira, baina gaztelaniaz eta ingelesez ere kantatzen du. 2017an hainbat kolaborazio ere egin zituen, hala Korrikaren 20. edizioko "Zirkorrika" abestian, nola Gatibu taldearen "Aske maitte" bideoklipean ere. Durangoko Azokarako "Hankapuntetan I" lan laburra kaleratu zuen, berak dioenez kanta "arraroen" bilduma bat. Iker Lauroba izan zuen alboan gitarra eta piano jole. Mikel Urdangarinek Errefuxiatuak kantan kolaborazio bat ere egin zuen. 2018an otsailaren 16an bigarren diska atera zuen, "Eason" izenekoa. Lehenengo diskaren arrakasta ikusita eta aurreratu zituen Erori eta Delirios singleen ondoren ikuskizun handia zegoen disko berria eskuratzeko. Hamar kantuk osatzen dute lana. Oriol Flores, Iker Lauroba, Julen Barandiaran "Txiki" eta Garazi Esnaola musikariak izan ditu alboan. "Eason" diska aurkezteko bira luzea egin dute, Euskal Herrian kantatzeaz gain Espainiar Estatuan egon dira eta baita Mexikon ere. "Eason" diskoak izan duen arrakastaren seinale Musika Bulegoa Saria lortu izana. 2018 urtearen amaieran bi kolaborazio egin ditu Izarok, bata Igelaren Bandaren "Ur berri, urte berri" diskoan eta bestea Nøgen taldearen "Gertu" abestian. CANNOTANSWER

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e_q#1

Eta, ondoren, zer egin zuen?

2x

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e

Izaro Andres

Izaro Andres Zelaieta edo Izaro (Mallabia, Bizkaia, 1993ko abenduaren 31) euskal kantaria da.

Ibilbidea.

2014an hasi zen tabernetan abesten. Oriol Flores baterijolea ezagutu zuenean talde bat eratzea erabaki zuten. Horretarako Oriolek Iker Lauroba, Ane Bastida eta Julen Barandiaran ekarri zituen. 2016an "Om" diska plazaratu zuen, crowdfunding kanpaina bat egin ostean. Izarok berak sortu zituen hitz guztiak eta musika. Abesti gehienak euskaraz dira, baina gaztelaniaz eta ingelesez ere kantatzen du. 2017an hainbat kolaborazio ere egin zituen, hala Korrikaren 20. edizioko "Zirkorrika" abestian, nola Gatibu taldearen "Aske maitte" bideoklipean ere. Durangoko Azokarako "Hankapuntetan I" lan laburra kaleratu zuen, berak dioenez kanta "arraroen" bilduma bat. Iker Lauroba izan zuen alboan gitarra eta piano jole. Mikel Urdangarinek Errefuxiatuak kantan kolaborazio bat ere egin zuen. 2018an otsailaren 16an bigarren diska atera zuen, "Eason" izenekoa. Lehenengo diskaren arrakasta ikusita eta aurreratu zituen Erori eta Delirios singleen ondoren ikuskizun handia zegoen disko berria eskuratzeko. Hamar kantuk osatzen dute lana. Oriol Flores, Iker Lauroba, Julen Barandiaran "Txiki" eta Garazi Esnaola musikariak izan ditu alboan. "Eason" diska aurkezteko bira luzea egin dute, Euskal Herrian kantatzeaz gain Espainiar Estatuan egon dira eta baita Mexikon ere. "Eason" diskoak izan duen arrakastaren seinale Musika Bulegoa Saria lortu izana. 2018 urtearen amaieran bi kolaborazio egin ditu Izarok, bata Igelaren Bandaren "Ur berri, urte berri" diskoan eta bestea Nøgen taldearen "Gertu" abestian. CANNOTANSWER

C_f6f87ea73f9a4657930cca99ed117e7e_q#2

Hirugarren diskorik atera du?

2x

C_cc65a206016741f393cb87a90cc2a20d

Mariasun Landa

Mariasun Landa Etxebeste (Errenteria, Gipuzkoa, 1949ko ekainaren 5a) euskal idazlea da.

Literatura ibilbidea.

Bere argitalpen gehienak Haur eta Gazte Literaturakoak dira eta sortu dituen obra asko hainbat hizkuntzetara itzuli dira, hala nola, gaztelaniara, katalanera, ingelesera, frantsesera, alemanera eta grezierara. Gainera, bere libururik arrakastatsuenak askotan berrargitaratu dira. Gianni Rodari eta Nostlinger-en ildotik, Mariasun Landaren ipuinetako fantasiak errealitatean hartzen du oinarri. Elementu, leku edo gertakari soiletatik abiatuz, sentimendu sakon eta iradokitzailez jositako unibertso literarioa eraikitzen du egile honek. Fantasiaren bidetik ekin zion literaturari Mariasun Landak. Ibilbide horren hasierako puntua egunerokotasuna hausten duen gertaera batean kokatzen da, 1982. urtean argitaratu zuen "Amets uhina" obran hain zuzen ere. Rodariren obren irakurketek eragin handia izan zuten Mariasun Landak fantasia lantzeko zuen moduan. Aurrerago, bigarren etapa batean, errealismo kritikoa deritzon generoa lantzeari ekin zion, eta horren adibide da Euskal Haur eta Gazte Literaturan oso garrantzitsutzat jotzen den eta Lizardi saria irabazi zuen "Txan Fantasma" (Elkar, 1984). Etapa berri hau hirurogeigarren hamarkadan Europan autoritatearen aurka izandako matxinaden mugimenduarekin lotu daiteke. Landaren poetika Ursula Wölfel, Maria Gripe, Peter Hartling edo Christine Nostlingerren mezuekin bat etorriko da. "Iholdi" (Erein, 1988) obra izan zen idazle honen garapen literarioaren giltzarria. Sinple, zehatz eta iradokitzaileak diren 16 ipuin laburrez osaturik, obra honek estetika modernoago bat eman zion euskal literaturari, hitzaren zehaztasunarekiko irrika berezi bat argitara eman zuelarik. Harrezkero, obra honetatik sortuta Iholdi pertsonaiak beste hainbat obra eman zituen argitara, hala nola "Amona, zure Iholdi" (Erein, 2010) edota "Marina" (Elkar, 2003). Marijose Olaziregi irakasle eta kritikoak Mariasun Landaren aldi honetako lanari Katherine Mansfield obrarekiko eta Raymond Carver autorearekiko dituen antzekotasunak aitortzen dizkio. CANNOTANSWER

C_cc65a206016741f393cb87a90cc2a20d_q#0

Zein da Mariasun Landak idatzitatako azken liburua?

2x

C_cc65a206016741f393cb87a90cc2a20d

Mariasun Landa

Mariasun Landa Etxebeste (Errenteria, Gipuzkoa, 1949ko ekainaren 5a) euskal idazlea da.

Literatura ibilbidea.

Bere argitalpen gehienak Haur eta Gazte Literaturakoak dira eta sortu dituen obra asko hainbat hizkuntzetara itzuli dira, hala nola, gaztelaniara, katalanera, ingelesera, frantsesera, alemanera eta grezierara. Gainera, bere libururik arrakastatsuenak askotan berrargitaratu dira. Gianni Rodari eta Nostlinger-en ildotik, Mariasun Landaren ipuinetako fantasiak errealitatean hartzen du oinarri. Elementu, leku edo gertakari soiletatik abiatuz, sentimendu sakon eta iradokitzailez jositako unibertso literarioa eraikitzen du egile honek. Fantasiaren bidetik ekin zion literaturari Mariasun Landak. Ibilbide horren hasierako puntua egunerokotasuna hausten duen gertaera batean kokatzen da, 1982. urtean argitaratu zuen "Amets uhina" obran hain zuzen ere. Rodariren obren irakurketek eragin handia izan zuten Mariasun Landak fantasia lantzeko zuen moduan. Aurrerago, bigarren etapa batean, errealismo kritikoa deritzon generoa lantzeari ekin zion, eta horren adibide da Euskal Haur eta Gazte Literaturan oso garrantzitsutzat jotzen den eta Lizardi saria irabazi zuen "Txan Fantasma" (Elkar, 1984). Etapa berri hau hirurogeigarren hamarkadan Europan autoritatearen aurka izandako matxinaden mugimenduarekin lotu daiteke. Landaren poetika Ursula Wölfel, Maria Gripe, Peter Hartling edo Christine Nostlingerren mezuekin bat etorriko da. "Iholdi" (Erein, 1988) obra izan zen idazle honen garapen literarioaren giltzarria. Sinple, zehatz eta iradokitzaileak diren 16 ipuin laburrez osaturik, obra honek estetika modernoago bat eman zion euskal literaturari, hitzaren zehaztasunarekiko irrika berezi bat argitara eman zuelarik. Harrezkero, obra honetatik sortuta Iholdi pertsonaiak beste hainbat obra eman zituen argitara, hala nola "Amona, zure Iholdi" (Erein, 2010) edota "Marina" (Elkar, 2003). Marijose Olaziregi irakasle eta kritikoak Mariasun Landaren aldi honetako lanari Katherine Mansfield obrarekiko eta Raymond Carver autorearekiko dituen antzekotasunak aitortzen dizkio. CANNOTANSWER

C_cc65a206016741f393cb87a90cc2a20d_q#1

Zein literatura kategoriatan sailkatuko zenuke?

2x

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335

Wim Wenders

Ernst Wilhelm "Wim" Wenders (Düsseldorf, 1945eko abuztuaren 14a) Alemaniako zinemagilea eta argazkilaria da.

Hastapenak.

Wenders Düsseldorfen jaio zen 1945. urteko abuztuaren 14an familia katoliko tradizional batean. Aita, Heinrich Wenders, kirurgialaria zuen. Wim, "Wilhlm" edo "Willem" bataio izenen laburdurak, amaren jatorri holandesa erakusten du. Izenaren bertsio hau baina, ez zen garaiko erregistro zibileko arduradunek onartua izan, alemaniar jatorrikoa ez izanagatik. Oberhausengo institututik igaro ondoren medikuntza (1963-64) eta filosofia (1964-65) ikasi zituen Friburgo eta Düsseldorfen hurrenez-hurren. Alabaina, unibertsitate ikasketak alde batera utzi eta Parisera aldatu zen 1966ko Urrian, eta margolari bilakatu zen bertan. Wendersek ez zuen Frantziako Filme Eskola Nazionalerako IDHEC (gaur egun "La Fémis") azterketa gainditu eta ondorioz, grabatzaile bilakatu zen Johnny Friedlander estatubatuar artistaren Montparnasseko grabaketa estudioan. Garai honetan liluratu zuen Wenders zinemak, hiriko zineman eguneko bost filmeraino ikusten zituelarik. Bere obsesio bilakatu zena bizibide egiteko asmotan, Wenders Alemaniara bueltatu zen 1967an Düsseldorfeko Artista Batuen bulegoan lanean hasteko. Udazken berean Municheko Telebista eta Zinema Unibertsitatean "HFF" sartu zen. 1967 eta 70 urteen artean, Wenders film kritikari lanetan aritu zen "Süddeutsche Zeitung" egunkari eta "Twen" eta "Der Spiegel" aldizkarietan. Wendersek hainbat laburmetrai grabatu zituen HFF-n bere lehen 16mm-tako luzemetraiarekin graduatu aurretik, "Summer in the City" (1970) zuri-beltzarekin alegia. CANNOTANSWER

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335_q#0

Zinemagile eta argazkilari famatua izan zen?

2x

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335

Wim Wenders

Ernst Wilhelm "Wim" Wenders (Düsseldorf, 1945eko abuztuaren 14a) Alemaniako zinemagilea eta argazkilaria da.

Hastapenak.

Wenders Düsseldorfen jaio zen 1945. urteko abuztuaren 14an familia katoliko tradizional batean. Aita, Heinrich Wenders, kirurgialaria zuen. Wim, "Wilhlm" edo "Willem" bataio izenen laburdurak, amaren jatorri holandesa erakusten du. Izenaren bertsio hau baina, ez zen garaiko erregistro zibileko arduradunek onartua izan, alemaniar jatorrikoa ez izanagatik. Oberhausengo institututik igaro ondoren medikuntza (1963-64) eta filosofia (1964-65) ikasi zituen Friburgo eta Düsseldorfen hurrenez-hurren. Alabaina, unibertsitate ikasketak alde batera utzi eta Parisera aldatu zen 1966ko Urrian, eta margolari bilakatu zen bertan. Wendersek ez zuen Frantziako Filme Eskola Nazionalerako IDHEC (gaur egun "La Fémis") azterketa gainditu eta ondorioz, grabatzaile bilakatu zen Johnny Friedlander estatubatuar artistaren Montparnasseko grabaketa estudioan. Garai honetan liluratu zuen Wenders zinemak, hiriko zineman eguneko bost filmeraino ikusten zituelarik. Bere obsesio bilakatu zena bizibide egiteko asmotan, Wenders Alemaniara bueltatu zen 1967an Düsseldorfeko Artista Batuen bulegoan lanean hasteko. Udazken berean Municheko Telebista eta Zinema Unibertsitatean "HFF" sartu zen. 1967 eta 70 urteen artean, Wenders film kritikari lanetan aritu zen "Süddeutsche Zeitung" egunkari eta "Twen" eta "Der Spiegel" aldizkarietan. Wendersek hainbat laburmetrai grabatu zituen HFF-n bere lehen 16mm-tako luzemetraiarekin graduatu aurretik, "Summer in the City" (1970) zuri-beltzarekin alegia. CANNOTANSWER

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335_q#1

Gaur egun bizirik jarraitzen du?

2x

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335

Wim Wenders

Ernst Wilhelm "Wim" Wenders (Düsseldorf, 1945eko abuztuaren 14a) Alemaniako zinemagilea eta argazkilaria da.

Hastapenak.

Wenders Düsseldorfen jaio zen 1945. urteko abuztuaren 14an familia katoliko tradizional batean. Aita, Heinrich Wenders, kirurgialaria zuen. Wim, "Wilhlm" edo "Willem" bataio izenen laburdurak, amaren jatorri holandesa erakusten du. Izenaren bertsio hau baina, ez zen garaiko erregistro zibileko arduradunek onartua izan, alemaniar jatorrikoa ez izanagatik. Oberhausengo institututik igaro ondoren medikuntza (1963-64) eta filosofia (1964-65) ikasi zituen Friburgo eta Düsseldorfen hurrenez-hurren. Alabaina, unibertsitate ikasketak alde batera utzi eta Parisera aldatu zen 1966ko Urrian, eta margolari bilakatu zen bertan. Wendersek ez zuen Frantziako Filme Eskola Nazionalerako IDHEC (gaur egun "La Fémis") azterketa gainditu eta ondorioz, grabatzaile bilakatu zen Johnny Friedlander estatubatuar artistaren Montparnasseko grabaketa estudioan. Garai honetan liluratu zuen Wenders zinemak, hiriko zineman eguneko bost filmeraino ikusten zituelarik. Bere obsesio bilakatu zena bizibide egiteko asmotan, Wenders Alemaniara bueltatu zen 1967an Düsseldorfeko Artista Batuen bulegoan lanean hasteko. Udazken berean Municheko Telebista eta Zinema Unibertsitatean "HFF" sartu zen. 1967 eta 70 urteen artean, Wenders film kritikari lanetan aritu zen "Süddeutsche Zeitung" egunkari eta "Twen" eta "Der Spiegel" aldizkarietan. Wendersek hainbat laburmetrai grabatu zituen HFF-n bere lehen 16mm-tako luzemetraiarekin graduatu aurretik, "Summer in the City" (1970) zuri-beltzarekin alegia. CANNOTANSWER

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335_q#2

Esagutzen duzu bera jaio zen herrialdea?

1n

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335

Wim Wenders

Ernst Wilhelm "Wim" Wenders (Düsseldorf, 1945eko abuztuaren 14a) Alemaniako zinemagilea eta argazkilaria da.

Hastapenak.

Wenders Düsseldorfen jaio zen 1945. urteko abuztuaren 14an familia katoliko tradizional batean. Aita, Heinrich Wenders, kirurgialaria zuen. Wim, "Wilhlm" edo "Willem" bataio izenen laburdurak, amaren jatorri holandesa erakusten du. Izenaren bertsio hau baina, ez zen garaiko erregistro zibileko arduradunek onartua izan, alemaniar jatorrikoa ez izanagatik. Oberhausengo institututik igaro ondoren medikuntza (1963-64) eta filosofia (1964-65) ikasi zituen Friburgo eta Düsseldorfen hurrenez-hurren. Alabaina, unibertsitate ikasketak alde batera utzi eta Parisera aldatu zen 1966ko Urrian, eta margolari bilakatu zen bertan. Wendersek ez zuen Frantziako Filme Eskola Nazionalerako IDHEC (gaur egun "La Fémis") azterketa gainditu eta ondorioz, grabatzaile bilakatu zen Johnny Friedlander estatubatuar artistaren Montparnasseko grabaketa estudioan. Garai honetan liluratu zuen Wenders zinemak, hiriko zineman eguneko bost filmeraino ikusten zituelarik. Bere obsesio bilakatu zena bizibide egiteko asmotan, Wenders Alemaniara bueltatu zen 1967an Düsseldorfeko Artista Batuen bulegoan lanean hasteko. Udazken berean Municheko Telebista eta Zinema Unibertsitatean "HFF" sartu zen. 1967 eta 70 urteen artean, Wenders film kritikari lanetan aritu zen "Süddeutsche Zeitung" egunkari eta "Twen" eta "Der Spiegel" aldizkarietan. Wendersek hainbat laburmetrai grabatu zituen HFF-n bere lehen 16mm-tako luzemetraiarekin graduatu aurretik, "Summer in the City" (1970) zuri-beltzarekin alegia. CANNOTANSWER

C_cd0bb9712df24670bf0c3c6650a3a335_q#3

Eta Alemania esagutzen duz?

0y

C_a245f2314c1347a0a12bd7a8b768612b

Bakartxo Tejeria

Miren Bakartxo Tejeria Otermin (Larraul, Gipuzkoa, 1971ko martxoaren 28a) gipuzkoar abokatu eta politikari jeltzalea da. Zuzenbidean lizentziatua; gaztetatik sartu zen politikan, aurrena Villabonako zinegotzi gisa, eta gerora bertako alkatea izatera iritsi zen. 2001z geroztik EAJko eusko legebiltzarkidea da; VII. , VIII., IX. eta X. eta XI. legegintzaldietan ibili da bertan. 2012ko azaroaren 20an Eusko Legebiltzarreko lehendakari izendatu zuten, eta X. legealdian lan horretan jardun zuen. 2016ko urriaren 21ean berriz hautatu zuten kargurako, eta gaur egun Eusko Legebiltzarreko lehendakaria da XI. legealdian.

Villabonako alkatea (2003-2007).

2003ko udal hauteskundeak EAJ-EA koalizioak irabazi zituen Villabonan, Bakartxo Tejeria zerrendaburu zela. Hauteskunde horietan ezker abertzalea legez kanpo zegoen, eta aurreko alkatea, Maixabel Arrieta, ezin izan zen aurkeztu. Era horretan alderdi guztiek zegozkienak baino zinegotzi gehiago zeuzkaten, baliogabeko botoak kontuan hartuz. EAJ-EAren kasuan 10 zinegotzi lortu zituzten, zegozkienak baino 2 gehiago. Hala ere, EAJ-EA koalizioak gehiengo absolutua eskuratu zuen, baita 2 zinegotzi gutxiagorekin ere, udal bilkura 13 zinegotzik osatzen baitzuten. Legealdian zehar tentsio handia bizi izan zen, egoera politikoak baldintzatua. Legealdi hasieran ez zioten Maixabel Arrietaren (Euskal Herritarrok) eskutik jaso beharreko aginte-makila pasa. 2004ko udan erraustegiaren aurkako talde bat udal bilkurara sartu zen eta protesta gisa bertan itxi zituzten zinegotzi guztiak, gaueko bederatziak arte irtetea galaraziz, Bakartxo iraintzen zuten bitartean. Bere agintaldian, besteak beste, 700 etxebizitza berri eraiki ziren (ia erdia babes ofizialekoak), industrialde berri bat eraiki zen eta alde zaharreko paper-fabrika lekualdatu zen, bertan frontoi estalia, udalarentzako bi lokal eta etxeak eraikiz. 2007ko udal hauteskundeetan ANVk sei zinegotzi eskuratu zituen, eta EAJ atzean geratu zen 5 zinegotzirekin. Era horretan Maixabel Arrietak alkatetza berreskuratu zuen, eta Bakartxo Tejeriaren eskutik jaso zuen alkatearen aginte-makila. Bakartxok oposizioan lanean jarraitu zuen 2011ko hauteskundeetara arte. CANNOTANSWER

C_a245f2314c1347a0a12bd7a8b768612b_q#0

Non ikasi zuen Zuzenbidea?

2x

C_a245f2314c1347a0a12bd7a8b768612b

Bakartxo Tejeria

Miren Bakartxo Tejeria Otermin (Larraul, Gipuzkoa, 1971ko martxoaren 28a) gipuzkoar abokatu eta politikari jeltzalea da. Zuzenbidean lizentziatua; gaztetatik sartu zen politikan, aurrena Villabonako zinegotzi gisa, eta gerora bertako alkatea izatera iritsi zen. 2001z geroztik EAJko eusko legebiltzarkidea da; VII. , VIII., IX. eta X. eta XI. legegintzaldietan ibili da bertan. 2012ko azaroaren 20an Eusko Legebiltzarreko lehendakari izendatu zuten, eta X. legealdian lan horretan jardun zuen. 2016ko urriaren 21ean berriz hautatu zuten kargurako, eta gaur egun Eusko Legebiltzarreko lehendakaria da XI. legealdian.

Villabonako alkatea (2003-2007).

2003ko udal hauteskundeak EAJ-EA koalizioak irabazi zituen Villabonan, Bakartxo Tejeria zerrendaburu zela. Hauteskunde horietan ezker abertzalea legez kanpo zegoen, eta aurreko alkatea, Maixabel Arrieta, ezin izan zen aurkeztu. Era horretan alderdi guztiek zegozkienak baino zinegotzi gehiago zeuzkaten, baliogabeko botoak kontuan hartuz. EAJ-EAren kasuan 10 zinegotzi lortu zituzten, zegozkienak baino 2 gehiago. Hala ere, EAJ-EA koalizioak gehiengo absolutua eskuratu zuen, baita 2 zinegotzi gutxiagorekin ere, udal bilkura 13 zinegotzik osatzen baitzuten. Legealdian zehar tentsio handia bizi izan zen, egoera politikoak baldintzatua. Legealdi hasieran ez zioten Maixabel Arrietaren (Euskal Herritarrok) eskutik jaso beharreko aginte-makila pasa. 2004ko udan erraustegiaren aurkako talde bat udal bilkurara sartu zen eta protesta gisa bertan itxi zituzten zinegotzi guztiak, gaueko bederatziak arte irtetea galaraziz, Bakartxo iraintzen zuten bitartean. Bere agintaldian, besteak beste, 700 etxebizitza berri eraiki ziren (ia erdia babes ofizialekoak), industrialde berri bat eraiki zen eta alde zaharreko paper-fabrika lekualdatu zen, bertan frontoi estalia, udalarentzako bi lokal eta etxeak eraikiz. 2007ko udal hauteskundeetan ANVk sei zinegotzi eskuratu zituen, eta EAJ atzean geratu zen 5 zinegotzirekin. Era horretan Maixabel Arrietak alkatetza berreskuratu zuen, eta Bakartxo Tejeriaren eskutik jaso zuen alkatearen aginte-makila. Bakartxok oposizioan lanean jarraitu zuen 2011ko hauteskundeetara arte. CANNOTANSWER

C_a245f2314c1347a0a12bd7a8b768612b_q#1

Gehiengo absolutuarekin lortu zuen alkatetza 2003n?

0y

C_b2ba7b7c46ff4dfd81a7b2eca9423b1c

Donna Haraway

Donna Haraway (Denver, Colorado, 1944), Kaliforniako Unibertsitateko irakasle emeritua Kontzientziaren Historia programan."Cyborg Manifest" (1985), "Primate Visions: Gender, Race, and Nature in the World of Modern Science" (1989), "Simians, Cyborgs, and Women: The Reinvention of Nature" (1991) eta "When species meet" (2008) idatzi ditu.

"Cyborg Manifest".

Haraway "feminista, neomarxista eta postmodernista" gisa deskribatua izan da. Marx-en "Manifestu Komunistaren" hitzekin jolastuz, Harawayk "Manifesto for Cyborgs: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the 1980s" saiakera ("Socialist Review," 1985) argitaratu zuen.  "Manifestuan "Harawayk ziborg-aren metafora erabiltzen du itxuran interes desberdinak dituzten  sozialismoa eta feminismoarentzat estrategia politikoak eskaintzeko.  Ziborg-a da: Feminista postmodernoa izanik esentzialismoaren aurka argudiatzen du, baita Catharine MacKinnonena bezalako feminismo erradikalaren aurka, planteamendu horien arabera, emakumeen esperientziak asimilatzen dituztelako emakumeen zapalkuntzari laguntzen dioten mendebaldeko ideologiak identitate partikularrean. Bere manifestuan aipatzen du emakumezkoak izanik ez dagoela naturalki emakume guztiak batzen dituen ezer. Haraway-k argudiatzen du, ziborg batek, ez duela identitate egonkor eta esentzialistarik behar. Bere ustez, emakumeek kidetasunean oinarrituriko koalizioak sortu beharko lituzkete identitatean oinarriturikoak eraiki ordez. Norberaren pentsamoldea izaki isolatuetatik, jendea sareraturiko erpinetara aldatzean datza. Ildo honetatik Mendebaldeko patriarkatuaren idealarekin zerikusirik ez duen lotura garatu daiteke: ziborg-mundu ideal batean pertsonak elkarrekin bizi daitezke,  animaliekin eta makinekin duten nexoarekiko beldurrik gabe. Ziborg-ek ekarri digute genero-gorputzaren arteko mugen malgutasuna: ez humano ez makina, ez gizon ez emakume. Ekarpen garrantzitsua egiten du kokatutako ezagutza zer den azaltzean ("situated knowledge"): konturatu ala ez, ikertzaile guztiak bere subjektibotasunetik eta bere inguru kulturaletik abiatzen dira, ikuspuntu jakin batetik hain zuzen ere. Horregatik begirada ez da sekulan neutroa izaten eta horregatik ikertzaileak bere burua politikoki kokatu beharko luke, ikuspuntua zehaztu anbiguotasunak ekiditeko. Errealitatearekiko hurbilketa ikuspuntu zehaztu guztiak elkartuta lortuko da. CANNOTANSWER

C_b2ba7b7c46ff4dfd81a7b2eca9423b1c_q#0

Zeren alde egiten du "Cyborg Manifestet"-ek?

0y

C_b2ba7b7c46ff4dfd81a7b2eca9423b1c

Donna Haraway

Donna Haraway (Denver, Colorado, 1944), Kaliforniako Unibertsitateko irakasle emeritua Kontzientziaren Historia programan."Cyborg Manifest" (1985), "Primate Visions: Gender, Race, and Nature in the World of Modern Science" (1989), "Simians, Cyborgs, and Women: The Reinvention of Nature" (1991) eta "When species meet" (2008) idatzi ditu.

"Cyborg Manifest".

Haraway "feminista, neomarxista eta postmodernista" gisa deskribatua izan da. Marx-en "Manifestu Komunistaren" hitzekin jolastuz, Harawayk "Manifesto for Cyborgs: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the 1980s" saiakera ("Socialist Review," 1985) argitaratu zuen.  "Manifestuan "Harawayk ziborg-aren metafora erabiltzen du itxuran interes desberdinak dituzten  sozialismoa eta feminismoarentzat estrategia politikoak eskaintzeko.  Ziborg-a da: Feminista postmodernoa izanik esentzialismoaren aurka argudiatzen du, baita Catharine MacKinnonena bezalako feminismo erradikalaren aurka, planteamendu horien arabera, emakumeen esperientziak asimilatzen dituztelako emakumeen zapalkuntzari laguntzen dioten mendebaldeko ideologiak identitate partikularrean. Bere manifestuan aipatzen du emakumezkoak izanik ez dagoela naturalki emakume guztiak batzen dituen ezer. Haraway-k argudiatzen du, ziborg batek, ez duela identitate egonkor eta esentzialistarik behar. Bere ustez, emakumeek kidetasunean oinarrituriko koalizioak sortu beharko lituzkete identitatean oinarriturikoak eraiki ordez. Norberaren pentsamoldea izaki isolatuetatik, jendea sareraturiko erpinetara aldatzean datza. Ildo honetatik Mendebaldeko patriarkatuaren idealarekin zerikusirik ez duen lotura garatu daiteke: ziborg-mundu ideal batean pertsonak elkarrekin bizi daitezke,  animaliekin eta makinekin duten nexoarekiko beldurrik gabe. Ziborg-ek ekarri digute genero-gorputzaren arteko mugen malgutasuna: ez humano ez makina, ez gizon ez emakume. Ekarpen garrantzitsua egiten du kokatutako ezagutza zer den azaltzean ("situated knowledge"): konturatu ala ez, ikertzaile guztiak bere subjektibotasunetik eta bere inguru kulturaletik abiatzen dira, ikuspuntu jakin batetik hain zuzen ere. Horregatik begirada ez da sekulan neutroa izaten eta horregatik ikertzaileak bere burua politikoki kokatu beharko luke, ikuspuntua zehaztu anbiguotasunak ekiditeko. Errealitatearekiko hurbilketa ikuspuntu zehaztu guztiak elkartuta lortuko da. CANNOTANSWER

C_b2ba7b7c46ff4dfd81a7b2eca9423b1c_q#1

Emakumea definitzeko orduan identitatea baztertu egiten du?

1n

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7

Eduardo Torres-Dulce

Eduardo Torres-Dulce Lifante (Madril, Espainia, 1950eko maiatzaren 14a -) espainiar fiskala, irakaslea eta zine kritikoa da.

Biografia.

Zuzenbidean lizentziatu zen Sevillan, Guadalajaran eta Madrilen aritu zen fiskal moduan. Eduardo Torres-Dulce y Ruiz Auzitegi Goreneko fiskala izan zenaren semea da. Irakasle moduan ere aritu zen Madrilgo Unibertsitate Autonomoan eta Salamancakoan. Madrilgo Erkidegoko Zinema eta Ikus-entzuneko Eskolarekin elkarlanean ere egon zen, zinema mutuari buruzko seminarioetan parte hartzen. Zinema-kritikari lanetan, 'Cowboys de medianoche' irratsaioko kolaboratzaile moduan aritu zen eta zinemaren inguruko hainbat liburu idatzi zituen. "Nuestro Tiempo", "Nueva Lente", "Contracampo", "Expansión", "El Semanal", "Telva" eta "La Clave" aldizkarietan ere idatzi du. Nickel Odeon aldizkariko Erredakzio Kontseiluko kide izateaz gain, TVEko "¡Qué grande es el cine!" saioan aritu zen. Saioan "Holmes, Madrid Suite 1890" filma estreinatu zuen. Gidoia berak egin zuen, Jose Luis Garcirekin batera. 1985etik 1999ra Auzitegi Konstituzionaleko fiskala izan zen. Bestalde, 1996tik 2000ra Fiskaltzako idazkaritza teknikoko burua izan zen. Urte berean, hau da, 2000an Fiskaltzaren Kontseiluko kide izendatu zuten eta geroztik Goreneko fiskala izan zen 2011ra arte. 2011ean, Espainiako fiskal nagusi bihurtu zen eta Kataluniaren etorkizun politikoari buruzko galdeketarengatik desadostasunak izan zituen Espainiako Gobernuarekin. Ondorioz, 2014ko abenduaren 18an, dimisioa eman zuen. Tirabirak izan zituen PPrekin, tartean, "Parot doktrina" baliogabetzea defendatzeagatik. Abenduaren 19an, Fiskal nagusi ohiak ez zuela Gobernuaren presiorik izana adierazi zuen PPko bozeramaileak. "Dimititzeko arrazoi bakarrak pertsonalak izan dira". 'Torresek aurrekoek baino independentzia handiagoa izan du' gaineratu zuen. CANNOTANSWER

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7_q#0

Fiskala izanik eta irakasle, non ari zara lan horiek burutzen?

2x

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7

Eduardo Torres-Dulce

Eduardo Torres-Dulce Lifante (Madril, Espainia, 1950eko maiatzaren 14a -) espainiar fiskala, irakaslea eta zine kritikoa da.

Biografia.

Zuzenbidean lizentziatu zen Sevillan, Guadalajaran eta Madrilen aritu zen fiskal moduan. Eduardo Torres-Dulce y Ruiz Auzitegi Goreneko fiskala izan zenaren semea da. Irakasle moduan ere aritu zen Madrilgo Unibertsitate Autonomoan eta Salamancakoan. Madrilgo Erkidegoko Zinema eta Ikus-entzuneko Eskolarekin elkarlanean ere egon zen, zinema mutuari buruzko seminarioetan parte hartzen. Zinema-kritikari lanetan, 'Cowboys de medianoche' irratsaioko kolaboratzaile moduan aritu zen eta zinemaren inguruko hainbat liburu idatzi zituen. "Nuestro Tiempo", "Nueva Lente", "Contracampo", "Expansión", "El Semanal", "Telva" eta "La Clave" aldizkarietan ere idatzi du. Nickel Odeon aldizkariko Erredakzio Kontseiluko kide izateaz gain, TVEko "¡Qué grande es el cine!" saioan aritu zen. Saioan "Holmes, Madrid Suite 1890" filma estreinatu zuen. Gidoia berak egin zuen, Jose Luis Garcirekin batera. 1985etik 1999ra Auzitegi Konstituzionaleko fiskala izan zen. Bestalde, 1996tik 2000ra Fiskaltzako idazkaritza teknikoko burua izan zen. Urte berean, hau da, 2000an Fiskaltzaren Kontseiluko kide izendatu zuten eta geroztik Goreneko fiskala izan zen 2011ra arte. 2011ean, Espainiako fiskal nagusi bihurtu zen eta Kataluniaren etorkizun politikoari buruzko galdeketarengatik desadostasunak izan zituen Espainiako Gobernuarekin. Ondorioz, 2014ko abenduaren 18an, dimisioa eman zuen. Tirabirak izan zituen PPrekin, tartean, "Parot doktrina" baliogabetzea defendatzeagatik. Abenduaren 19an, Fiskal nagusi ohiak ez zuela Gobernuaren presiorik izana adierazi zuen PPko bozeramaileak. "Dimititzeko arrazoi bakarrak pertsonalak izan dira". 'Torresek aurrekoek baino independentzia handiagoa izan du' gaineratu zuen. CANNOTANSWER

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7_q#1

Eta zine kritikari izaera nondik datorkizu?

2x

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7

Eduardo Torres-Dulce

Eduardo Torres-Dulce Lifante (Madril, Espainia, 1950eko maiatzaren 14a -) espainiar fiskala, irakaslea eta zine kritikoa da.

Biografia.

Zuzenbidean lizentziatu zen Sevillan, Guadalajaran eta Madrilen aritu zen fiskal moduan. Eduardo Torres-Dulce y Ruiz Auzitegi Goreneko fiskala izan zenaren semea da. Irakasle moduan ere aritu zen Madrilgo Unibertsitate Autonomoan eta Salamancakoan. Madrilgo Erkidegoko Zinema eta Ikus-entzuneko Eskolarekin elkarlanean ere egon zen, zinema mutuari buruzko seminarioetan parte hartzen. Zinema-kritikari lanetan, 'Cowboys de medianoche' irratsaioko kolaboratzaile moduan aritu zen eta zinemaren inguruko hainbat liburu idatzi zituen. "Nuestro Tiempo", "Nueva Lente", "Contracampo", "Expansión", "El Semanal", "Telva" eta "La Clave" aldizkarietan ere idatzi du. Nickel Odeon aldizkariko Erredakzio Kontseiluko kide izateaz gain, TVEko "¡Qué grande es el cine!" saioan aritu zen. Saioan "Holmes, Madrid Suite 1890" filma estreinatu zuen. Gidoia berak egin zuen, Jose Luis Garcirekin batera. 1985etik 1999ra Auzitegi Konstituzionaleko fiskala izan zen. Bestalde, 1996tik 2000ra Fiskaltzako idazkaritza teknikoko burua izan zen. Urte berean, hau da, 2000an Fiskaltzaren Kontseiluko kide izendatu zuten eta geroztik Goreneko fiskala izan zen 2011ra arte. 2011ean, Espainiako fiskal nagusi bihurtu zen eta Kataluniaren etorkizun politikoari buruzko galdeketarengatik desadostasunak izan zituen Espainiako Gobernuarekin. Ondorioz, 2014ko abenduaren 18an, dimisioa eman zuen. Tirabirak izan zituen PPrekin, tartean, "Parot doktrina" baliogabetzea defendatzeagatik. Abenduaren 19an, Fiskal nagusi ohiak ez zuela Gobernuaren presiorik izana adierazi zuen PPko bozeramaileak. "Dimititzeko arrazoi bakarrak pertsonalak izan dira". 'Torresek aurrekoek baino independentzia handiagoa izan du' gaineratu zuen. CANNOTANSWER

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7_q#2

Lotura du legegintza edo irakaskuntzako gaiekin?

2x

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7

Eduardo Torres-Dulce

Eduardo Torres-Dulce Lifante (Madril, Espainia, 1950eko maiatzaren 14a -) espainiar fiskala, irakaslea eta zine kritikoa da.

Biografia.

Zuzenbidean lizentziatu zen Sevillan, Guadalajaran eta Madrilen aritu zen fiskal moduan. Eduardo Torres-Dulce y Ruiz Auzitegi Goreneko fiskala izan zenaren semea da. Irakasle moduan ere aritu zen Madrilgo Unibertsitate Autonomoan eta Salamancakoan. Madrilgo Erkidegoko Zinema eta Ikus-entzuneko Eskolarekin elkarlanean ere egon zen, zinema mutuari buruzko seminarioetan parte hartzen. Zinema-kritikari lanetan, 'Cowboys de medianoche' irratsaioko kolaboratzaile moduan aritu zen eta zinemaren inguruko hainbat liburu idatzi zituen. "Nuestro Tiempo", "Nueva Lente", "Contracampo", "Expansión", "El Semanal", "Telva" eta "La Clave" aldizkarietan ere idatzi du. Nickel Odeon aldizkariko Erredakzio Kontseiluko kide izateaz gain, TVEko "¡Qué grande es el cine!" saioan aritu zen. Saioan "Holmes, Madrid Suite 1890" filma estreinatu zuen. Gidoia berak egin zuen, Jose Luis Garcirekin batera. 1985etik 1999ra Auzitegi Konstituzionaleko fiskala izan zen. Bestalde, 1996tik 2000ra Fiskaltzako idazkaritza teknikoko burua izan zen. Urte berean, hau da, 2000an Fiskaltzaren Kontseiluko kide izendatu zuten eta geroztik Goreneko fiskala izan zen 2011ra arte. 2011ean, Espainiako fiskal nagusi bihurtu zen eta Kataluniaren etorkizun politikoari buruzko galdeketarengatik desadostasunak izan zituen Espainiako Gobernuarekin. Ondorioz, 2014ko abenduaren 18an, dimisioa eman zuen. Tirabirak izan zituen PPrekin, tartean, "Parot doktrina" baliogabetzea defendatzeagatik. Abenduaren 19an, Fiskal nagusi ohiak ez zuela Gobernuaren presiorik izana adierazi zuen PPko bozeramaileak. "Dimititzeko arrazoi bakarrak pertsonalak izan dira". 'Torresek aurrekoek baino independentzia handiagoa izan du' gaineratu zuen. CANNOTANSWER

C_d97368c8b72648e6946c9fcc1d1e53c7_q#3

Zine kritiari izateak laguntzen dio fiskal lanetan?

2x

C_54f0e112e2864489aa0718801edc0f74

Nancy Fraser

Nancy Fraser (Baltimore, 1947ko maiatzaren 20a) filosofo eta feminista estatubatuarra da, hainbat saiakera-libururen egilea. Batez ere, identitate-politikei egindako kritikengatik eta justiziaren kontzeptua garatzen egindako lanagatik da ezaguna; era berean, feminismo liberal garaikidea gogor kritikatzen du, baita horrek justizia soziala alde batera utzi izana ere. Hiru herrialdetako lau unibertsitatetako ohorezko doktore-tituluak dauzka, eta 2010ean American Philosophical Association elkartearen Alfred Schutz Prize saria jaso zuen Filosofia Sozialaren eremuan. Gaur egun, politika- eta gizarte-zientzien eta filosofiako irakaslea da New Yorkeko The New School unibertsitatean.

Feminismo liberala, “kapitalismoaren neskame”.

Fraserren ustez, Ameriketako Estatu Batuetan, Ingalaterran eta munduko leku askotan gaur egun indarra duen mugimendu feminista feminismo liberala da, berak "kapitalismoaren neskame" deritzona ; ez dute zalantzan jartzen gaur eguneko egitura sozioekonomikoa, eta, beraz, bide horretatik ezinezkoa da emakumeen eta gizonen arteko desberdintasunak gainditzea. Esate batera, Christine Lagarde Nazioarteko Diru Funtsaren buruari erreferentzia eginez, Fraserrek dio “munduaren zati bat kanpoan uzten badu doitze estruktural eta politikoak eginda, eta hori egiten duena emakumea bada, hori ez da aurrerapena”. Bere iritziz, han-hemen sakabanatuta dauden hainbat emakumez —oso pribilegiatuak, heziketa-maila altukoak eta prestakuntza handikoak— osatutako multzo txiki batek baino ez du lortu boterera iristea, eta, gainera, genero-mendekotasunean oinarritutako gizarte patriarkalaren egiturazko oinarriak zalantzan jarri gabe, gizonekin lehiatuz eta gizonen jarrerak imitatuz; “sozialki maskulinoak” bihurtuz. Gainera, emakume horiek goi-mailako postuetan egon ahal izateko, beste norbaitek egiten ditu gizarte kapitalistak emakumeen lepo jartzen dituen erreprodukzio-lanak; hots, “(…)emakume etorkinak, beltzaranak, herrialde pobrekoak, nekazaritza-eremuetakoak. Ohikoa da emakume horrek soldata oso murritza izatea, bere haurrak utzi izana edo bera baino are pobreagoa den norbaiti utzi izana zaintzeko”. Alta, Fraserrek dioenez, botere-postuetan dauden emakumeek beste emakume horien bizkar lortzen dute arrakasta profesionala, produkzioa erreprodukzioaren gainean eraikiz. Beraz, orain arte lortu den bakarra da “emakume pribilegiatu gutxi batzuk toki batetik bestera mugitu direla”. Baina gizarte kapitalistaren egiturak bere horretan jarraitzen du, produkzio ekonomikoa eta erreprodukzio soziala uztartu barik. Fraserren aburuz, "egitura produktibo eta erreproduktiboa, genero-banaketaren ezaugarri hori, erdi-erdian dago, oinarrizkoa da; gizarte kapitalistetan menpekotasun femeninoak hartzen duen formaren oinarri instituzionala”. Egitura hori aldatzeko, bestelako mugimendu politiko baten beharra ikusten du, esango duena “lan-egitura hau ez da bidezkoa, eta aldatu egin behar dugu”. Norbanakoaren borrokaz baino gehiago, elkarte eta mugimenduen egitura birdiseinatzeaz ari da. Facebook-eko operazio-buru den Sheryl Sandbergen 2013ko "Lean In" liburuan jasotakoei buruz, Fraserrek zera esan zuen:. CANNOTANSWER

C_54f0e112e2864489aa0718801edc0f74_q#0

Zer da feminismo liberala?

2x

C_54f0e112e2864489aa0718801edc0f74

Nancy Fraser

Nancy Fraser (Baltimore, 1947ko maiatzaren 20a) filosofo eta feminista estatubatuarra da, hainbat saiakera-libururen egilea. Batez ere, identitate-politikei egindako kritikengatik eta justiziaren kontzeptua garatzen egindako lanagatik da ezaguna; era berean, feminismo liberal garaikidea gogor kritikatzen du, baita horrek justizia soziala alde batera utzi izana ere. Hiru herrialdetako lau unibertsitatetako ohorezko doktore-tituluak dauzka, eta 2010ean American Philosophical Association elkartearen Alfred Schutz Prize saria jaso zuen Filosofia Sozialaren eremuan. Gaur egun, politika- eta gizarte-zientzien eta filosofiako irakaslea da New Yorkeko The New School unibertsitatean.

Feminismo liberala, “kapitalismoaren neskame”.

Fraserren ustez, Ameriketako Estatu Batuetan, Ingalaterran eta munduko leku askotan gaur egun indarra duen mugimendu feminista feminismo liberala da, berak "kapitalismoaren neskame" deritzona ; ez dute zalantzan jartzen gaur eguneko egitura sozioekonomikoa, eta, beraz, bide horretatik ezinezkoa da emakumeen eta gizonen arteko desberdintasunak gainditzea. Esate batera, Christine Lagarde Nazioarteko Diru Funtsaren buruari erreferentzia eginez, Fraserrek dio “munduaren zati bat kanpoan uzten badu doitze estruktural eta politikoak eginda, eta hori egiten duena emakumea bada, hori ez da aurrerapena”. Bere iritziz, han-hemen sakabanatuta dauden hainbat emakumez —oso pribilegiatuak, heziketa-maila altukoak eta prestakuntza handikoak— osatutako multzo txiki batek baino ez du lortu boterera iristea, eta, gainera, genero-mendekotasunean oinarritutako gizarte patriarkalaren egiturazko oinarriak zalantzan jarri gabe, gizonekin lehiatuz eta gizonen jarrerak imitatuz; “sozialki maskulinoak” bihurtuz. Gainera, emakume horiek goi-mailako postuetan egon ahal izateko, beste norbaitek egiten ditu gizarte kapitalistak emakumeen lepo jartzen dituen erreprodukzio-lanak; hots, “(…)emakume etorkinak, beltzaranak, herrialde pobrekoak, nekazaritza-eremuetakoak. Ohikoa da emakume horrek soldata oso murritza izatea, bere haurrak utzi izana edo bera baino are pobreagoa den norbaiti utzi izana zaintzeko”. Alta, Fraserrek dioenez, botere-postuetan dauden emakumeek beste emakume horien bizkar lortzen dute arrakasta profesionala, produkzioa erreprodukzioaren gainean eraikiz. Beraz, orain arte lortu den bakarra da “emakume pribilegiatu gutxi batzuk toki batetik bestera mugitu direla”. Baina gizarte kapitalistaren egiturak bere horretan jarraitzen du, produkzio ekonomikoa eta erreprodukzio soziala uztartu barik. Fraserren aburuz, "egitura produktibo eta erreproduktiboa, genero-banaketaren ezaugarri hori, erdi-erdian dago, oinarrizkoa da; gizarte kapitalistetan menpekotasun femeninoak hartzen duen formaren oinarri instituzionala”. Egitura hori aldatzeko, bestelako mugimendu politiko baten beharra ikusten du, esango duena “lan-egitura hau ez da bidezkoa, eta aldatu egin behar dugu”. Norbanakoaren borrokaz baino gehiago, elkarte eta mugimenduen egitura birdiseinatzeaz ari da. Facebook-eko operazio-buru den Sheryl Sandbergen 2013ko "Lean In" liburuan jasotakoei buruz, Fraserrek zera esan zuen:. CANNOTANSWER

C_54f0e112e2864489aa0718801edc0f74_q#1

Zein da bere ezaugarri nagusia?

2x

C_ca9f153d0a384f6582302b9efb17f472

Garbiñe Larralde

Garbiñe Larralde Urquijo (1968) euskal artista eta irakaslea da. Pentsamendu bisualak eta IKTek hezkuntzari eskaintzen dizkioten aukerak ikertzen ditu eta Visual Thinking-en aditua da.

Ibilbidea.

Garbiñe Larraldek UPV/EHUn Arte Ederrak ikasketak burutu zituen, Teknika Grafikoak espezialitatearekin. (1985-1991) Azken urtean Erasmus beka lortu zuen eta Marseillan egon zen 1994 arte Nafarroako Gobernuak eman zion ikasketak luzatzeko bekari esker. Gero Askapena erakundearekin Ertamerikara, El Salvadorrera joan zen bere ahizpa eta lagun batekin. 1998-2002 urteetan Universidad Centroamericana José Simeón Cañas eta José Matías Delgado Unibertsitatean irakasle gisa aritu zen eta Don Bosco Unibertsitatean Artea eta Kultura Departamentua eta Diseinu Grafiko Eskola sortze eta zuzentze lanetan. 2005ean Mexikoko Unibertsitate Nazional Autonomoan genero-identitatearen eraikuntza Yani Pecanins artistaren obra aztertzen zuen tesia defendatu zuen. 2005-2006 tartean UPV/EHUko irakasle izan ondoren, 2007 geroztik Bigarren Hezkuntzako irakasle da. Erakusketa kolektibo eta indibidualak egin ditu, hainbat aipamen jasoz. Hezkuntza eremuan Arteak, Pentsamendu Bisualak eta teknologia digitalek eskaintzen dituzten aukerak ikertzen ditu. Hezkuntzan metodologia aktibo eta berritzaileen sustatzaileen artean erreferentetzat hartua da. Visual Thinking erremintari buruz idatzi eta prestakuntza tailerrak eta hitzaldiak ematen ditu bai presentzialki, bai sarean. Hitzaldien memoria grafikoak egiten trebea, kontakizunak ilustratzen ditu eta "No me cuentes historias, dibújamelas" proiektuaren sortzaileetariko bat da. 2017an Larralderen blogak Espiral-Edublog saria irabazi du. CANNOTANSWER

C_ca9f153d0a384f6582302b9efb17f472_q#0

Zein da Garbiñe Larralderen ikerketa-arloa?

2x

C_ca9f153d0a384f6582302b9efb17f472

Garbiñe Larralde

Garbiñe Larralde Urquijo (1968) euskal artista eta irakaslea da. Pentsamendu bisualak eta IKTek hezkuntzari eskaintzen dizkioten aukerak ikertzen ditu eta Visual Thinking-en aditua da.

Ibilbidea.

Garbiñe Larraldek UPV/EHUn Arte Ederrak ikasketak burutu zituen, Teknika Grafikoak espezialitatearekin. (1985-1991) Azken urtean Erasmus beka lortu zuen eta Marseillan egon zen 1994 arte Nafarroako Gobernuak eman zion ikasketak luzatzeko bekari esker. Gero Askapena erakundearekin Ertamerikara, El Salvadorrera joan zen bere ahizpa eta lagun batekin. 1998-2002 urteetan Universidad Centroamericana José Simeón Cañas eta José Matías Delgado Unibertsitatean irakasle gisa aritu zen eta Don Bosco Unibertsitatean Artea eta Kultura Departamentua eta Diseinu Grafiko Eskola sortze eta zuzentze lanetan. 2005ean Mexikoko Unibertsitate Nazional Autonomoan genero-identitatearen eraikuntza Yani Pecanins artistaren obra aztertzen zuen tesia defendatu zuen. 2005-2006 tartean UPV/EHUko irakasle izan ondoren, 2007 geroztik Bigarren Hezkuntzako irakasle da. Erakusketa kolektibo eta indibidualak egin ditu, hainbat aipamen jasoz. Hezkuntza eremuan Arteak, Pentsamendu Bisualak eta teknologia digitalek eskaintzen dituzten aukerak ikertzen ditu. Hezkuntzan metodologia aktibo eta berritzaileen sustatzaileen artean erreferentetzat hartua da. Visual Thinking erremintari buruz idatzi eta prestakuntza tailerrak eta hitzaldiak ematen ditu bai presentzialki, bai sarean. Hitzaldien memoria grafikoak egiten trebea, kontakizunak ilustratzen ditu eta "No me cuentes historias, dibújamelas" proiektuaren sortzaileetariko bat da. 2017an Larralderen blogak Espiral-Edublog saria irabazi du. CANNOTANSWER

C_ca9f153d0a384f6582302b9efb17f472_q#1

Zertan da aditua Garbiñe Larralde?

2x

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428

Federico Mayor Zaragoza

Federico Mayor Zaragoza (Bartzelona, Katalunia, 1934ko urtarrilaren 27a -) kataluniar zientzialari eta politikaria da.

Biografia.

Lehenengo ikasketak Bartzelonan egin zituen, baina Madrilgo Unibertsitatean eskuratu zuen doktoregoa, 1958an, farmaziako ikasketak egin ostean. 1959-1963 bitartean bertako irakasle-laguntzaile izan zen, eta Granadakoan biokimikako katedra eskuratu zuen 1963an. 1968an erretore izendatu zuten, eta Hezkuntzako Nazio Kontseilari izan zen 1969-1972 bitartean. Politikaren eta zientziaren alorrean eskuratu izan dituen beste hainbat karguz gainera, Hezkuntza eta Zientzietako idazkariordea izan zen 1973tik 1975era. 1977an Espainiako gobernuan sartu zen, UCD alderdiaren zerrendetan, independente gisa, baina 1978an bere kargua utzi eta UNESCOren zuzendari-laguntzaile izendatu zuten. 1981ean Hezkuntza eta Zientziako ministro izan zen, 1982an PSOE alderdia gobernura iritsi zen arte. 1987an Europako Legebiltzarreko kide izendatu zuten CDS alderdiaren eskutik, eta urte hartan bertan egin zuten UNESCOren idazkari nagusi. 1993an zuzendari-karguan berretsi zuten. Lan handia egin zuen Estatu Batuak eta Erresuma Batua UNESCO erakundera erakartzeko, eta kargua hartu zuenetik lan handia egin du giza eskubideen alde; gizabanakoaren formazioaren eta elkartasun intelektualaren ezaugarri nagusitzat azpimarratu ditu eskubide horiek. Zientzietako zenbait lanez gainera, 1987an "Mañana siempre es tarde "liburua eman zuen argitara, zeinetan lotu baitzituen garapenaren kontzeptua eta ikerketa zientifikoaren eta hezkuntzaren etorkizuneko beharrak. Erakunde, akademia eta elkarte ugarietako kide da: "Sociedad Española de Bioquímica" (1964), "Asociación Americana para el Fomento de la Ciencia" (1965), "Sociedad de Bioquímica del Reino Unido" (1966)," Real Academia Nacional de Farmacia" (1975), "Club de Roma" (1981), "Real Academia de Bellas Artes de San Fernando" (1994), "Academia China de Ciencias" (1994), "Academia Rusa de Ciencias" (1999), "Real Academia Nacional de Medicina" (2002) eta "Academia Europea de Ciencias y Artes". CANNOTANSWER

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428_q#0

Nor da Federico Mayor Zaragoza?

2x

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428

Federico Mayor Zaragoza

Federico Mayor Zaragoza (Bartzelona, Katalunia, 1934ko urtarrilaren 27a -) kataluniar zientzialari eta politikaria da.

Biografia.

Lehenengo ikasketak Bartzelonan egin zituen, baina Madrilgo Unibertsitatean eskuratu zuen doktoregoa, 1958an, farmaziako ikasketak egin ostean. 1959-1963 bitartean bertako irakasle-laguntzaile izan zen, eta Granadakoan biokimikako katedra eskuratu zuen 1963an. 1968an erretore izendatu zuten, eta Hezkuntzako Nazio Kontseilari izan zen 1969-1972 bitartean. Politikaren eta zientziaren alorrean eskuratu izan dituen beste hainbat karguz gainera, Hezkuntza eta Zientzietako idazkariordea izan zen 1973tik 1975era. 1977an Espainiako gobernuan sartu zen, UCD alderdiaren zerrendetan, independente gisa, baina 1978an bere kargua utzi eta UNESCOren zuzendari-laguntzaile izendatu zuten. 1981ean Hezkuntza eta Zientziako ministro izan zen, 1982an PSOE alderdia gobernura iritsi zen arte. 1987an Europako Legebiltzarreko kide izendatu zuten CDS alderdiaren eskutik, eta urte hartan bertan egin zuten UNESCOren idazkari nagusi. 1993an zuzendari-karguan berretsi zuten. Lan handia egin zuen Estatu Batuak eta Erresuma Batua UNESCO erakundera erakartzeko, eta kargua hartu zuenetik lan handia egin du giza eskubideen alde; gizabanakoaren formazioaren eta elkartasun intelektualaren ezaugarri nagusitzat azpimarratu ditu eskubide horiek. Zientzietako zenbait lanez gainera, 1987an "Mañana siempre es tarde "liburua eman zuen argitara, zeinetan lotu baitzituen garapenaren kontzeptua eta ikerketa zientifikoaren eta hezkuntzaren etorkizuneko beharrak. Erakunde, akademia eta elkarte ugarietako kide da: "Sociedad Española de Bioquímica" (1964), "Asociación Americana para el Fomento de la Ciencia" (1965), "Sociedad de Bioquímica del Reino Unido" (1966)," Real Academia Nacional de Farmacia" (1975), "Club de Roma" (1981), "Real Academia de Bellas Artes de San Fernando" (1994), "Academia China de Ciencias" (1994), "Academia Rusa de Ciencias" (1999), "Real Academia Nacional de Medicina" (2002) eta "Academia Europea de Ciencias y Artes". CANNOTANSWER

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428_q#1

Zertan dihardu gaur egun?

2x

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428

Federico Mayor Zaragoza

Federico Mayor Zaragoza (Bartzelona, Katalunia, 1934ko urtarrilaren 27a -) kataluniar zientzialari eta politikaria da.

Biografia.

Lehenengo ikasketak Bartzelonan egin zituen, baina Madrilgo Unibertsitatean eskuratu zuen doktoregoa, 1958an, farmaziako ikasketak egin ostean. 1959-1963 bitartean bertako irakasle-laguntzaile izan zen, eta Granadakoan biokimikako katedra eskuratu zuen 1963an. 1968an erretore izendatu zuten, eta Hezkuntzako Nazio Kontseilari izan zen 1969-1972 bitartean. Politikaren eta zientziaren alorrean eskuratu izan dituen beste hainbat karguz gainera, Hezkuntza eta Zientzietako idazkariordea izan zen 1973tik 1975era. 1977an Espainiako gobernuan sartu zen, UCD alderdiaren zerrendetan, independente gisa, baina 1978an bere kargua utzi eta UNESCOren zuzendari-laguntzaile izendatu zuten. 1981ean Hezkuntza eta Zientziako ministro izan zen, 1982an PSOE alderdia gobernura iritsi zen arte. 1987an Europako Legebiltzarreko kide izendatu zuten CDS alderdiaren eskutik, eta urte hartan bertan egin zuten UNESCOren idazkari nagusi. 1993an zuzendari-karguan berretsi zuten. Lan handia egin zuen Estatu Batuak eta Erresuma Batua UNESCO erakundera erakartzeko, eta kargua hartu zuenetik lan handia egin du giza eskubideen alde; gizabanakoaren formazioaren eta elkartasun intelektualaren ezaugarri nagusitzat azpimarratu ditu eskubide horiek. Zientzietako zenbait lanez gainera, 1987an "Mañana siempre es tarde "liburua eman zuen argitara, zeinetan lotu baitzituen garapenaren kontzeptua eta ikerketa zientifikoaren eta hezkuntzaren etorkizuneko beharrak. Erakunde, akademia eta elkarte ugarietako kide da: "Sociedad Española de Bioquímica" (1964), "Asociación Americana para el Fomento de la Ciencia" (1965), "Sociedad de Bioquímica del Reino Unido" (1966)," Real Academia Nacional de Farmacia" (1975), "Club de Roma" (1981), "Real Academia de Bellas Artes de San Fernando" (1994), "Academia China de Ciencias" (1994), "Academia Rusa de Ciencias" (1999), "Real Academia Nacional de Medicina" (2002) eta "Academia Europea de Ciencias y Artes". CANNOTANSWER

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428_q#2

Non bizi da?

2x

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428

Federico Mayor Zaragoza

Federico Mayor Zaragoza (Bartzelona, Katalunia, 1934ko urtarrilaren 27a -) kataluniar zientzialari eta politikaria da.

Biografia.

Lehenengo ikasketak Bartzelonan egin zituen, baina Madrilgo Unibertsitatean eskuratu zuen doktoregoa, 1958an, farmaziako ikasketak egin ostean. 1959-1963 bitartean bertako irakasle-laguntzaile izan zen, eta Granadakoan biokimikako katedra eskuratu zuen 1963an. 1968an erretore izendatu zuten, eta Hezkuntzako Nazio Kontseilari izan zen 1969-1972 bitartean. Politikaren eta zientziaren alorrean eskuratu izan dituen beste hainbat karguz gainera, Hezkuntza eta Zientzietako idazkariordea izan zen 1973tik 1975era. 1977an Espainiako gobernuan sartu zen, UCD alderdiaren zerrendetan, independente gisa, baina 1978an bere kargua utzi eta UNESCOren zuzendari-laguntzaile izendatu zuten. 1981ean Hezkuntza eta Zientziako ministro izan zen, 1982an PSOE alderdia gobernura iritsi zen arte. 1987an Europako Legebiltzarreko kide izendatu zuten CDS alderdiaren eskutik, eta urte hartan bertan egin zuten UNESCOren idazkari nagusi. 1993an zuzendari-karguan berretsi zuten. Lan handia egin zuen Estatu Batuak eta Erresuma Batua UNESCO erakundera erakartzeko, eta kargua hartu zuenetik lan handia egin du giza eskubideen alde; gizabanakoaren formazioaren eta elkartasun intelektualaren ezaugarri nagusitzat azpimarratu ditu eskubide horiek. Zientzietako zenbait lanez gainera, 1987an "Mañana siempre es tarde "liburua eman zuen argitara, zeinetan lotu baitzituen garapenaren kontzeptua eta ikerketa zientifikoaren eta hezkuntzaren etorkizuneko beharrak. Erakunde, akademia eta elkarte ugarietako kide da: "Sociedad Española de Bioquímica" (1964), "Asociación Americana para el Fomento de la Ciencia" (1965), "Sociedad de Bioquímica del Reino Unido" (1966)," Real Academia Nacional de Farmacia" (1975), "Club de Roma" (1981), "Real Academia de Bellas Artes de San Fernando" (1994), "Academia China de Ciencias" (1994), "Academia Rusa de Ciencias" (1999), "Real Academia Nacional de Medicina" (2002) eta "Academia Europea de Ciencias y Artes". CANNOTANSWER

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428_q#3

Zer da egin duen gauzarik aipagarriena?

2x

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428

Federico Mayor Zaragoza

Federico Mayor Zaragoza (Bartzelona, Katalunia, 1934ko urtarrilaren 27a -) kataluniar zientzialari eta politikaria da.

Biografia.

Lehenengo ikasketak Bartzelonan egin zituen, baina Madrilgo Unibertsitatean eskuratu zuen doktoregoa, 1958an, farmaziako ikasketak egin ostean. 1959-1963 bitartean bertako irakasle-laguntzaile izan zen, eta Granadakoan biokimikako katedra eskuratu zuen 1963an. 1968an erretore izendatu zuten, eta Hezkuntzako Nazio Kontseilari izan zen 1969-1972 bitartean. Politikaren eta zientziaren alorrean eskuratu izan dituen beste hainbat karguz gainera, Hezkuntza eta Zientzietako idazkariordea izan zen 1973tik 1975era. 1977an Espainiako gobernuan sartu zen, UCD alderdiaren zerrendetan, independente gisa, baina 1978an bere kargua utzi eta UNESCOren zuzendari-laguntzaile izendatu zuten. 1981ean Hezkuntza eta Zientziako ministro izan zen, 1982an PSOE alderdia gobernura iritsi zen arte. 1987an Europako Legebiltzarreko kide izendatu zuten CDS alderdiaren eskutik, eta urte hartan bertan egin zuten UNESCOren idazkari nagusi. 1993an zuzendari-karguan berretsi zuten. Lan handia egin zuen Estatu Batuak eta Erresuma Batua UNESCO erakundera erakartzeko, eta kargua hartu zuenetik lan handia egin du giza eskubideen alde; gizabanakoaren formazioaren eta elkartasun intelektualaren ezaugarri nagusitzat azpimarratu ditu eskubide horiek. Zientzietako zenbait lanez gainera, 1987an "Mañana siempre es tarde "liburua eman zuen argitara, zeinetan lotu baitzituen garapenaren kontzeptua eta ikerketa zientifikoaren eta hezkuntzaren etorkizuneko beharrak. Erakunde, akademia eta elkarte ugarietako kide da: "Sociedad Española de Bioquímica" (1964), "Asociación Americana para el Fomento de la Ciencia" (1965), "Sociedad de Bioquímica del Reino Unido" (1966)," Real Academia Nacional de Farmacia" (1975), "Club de Roma" (1981), "Real Academia de Bellas Artes de San Fernando" (1994), "Academia China de Ciencias" (1994), "Academia Rusa de Ciencias" (1999), "Real Academia Nacional de Medicina" (2002) eta "Academia Europea de Ciencias y Artes". CANNOTANSWER

C_5eceefdedda64ab9ad3dadb94a79c428_q#4

Zenbat urtez izan da UNESCOko idazkari nagusia?

2x

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61

Naomi Klein

Naomi Klein (Montreal, Quebec, 1970eko maiatzaren 8a) Kanadako kazetari, idazle, zinegile eta aktibista da. Ezaguna da globalizazio korporatiboaz eta kapitalismoaz egindako azterketa eta kritikengatik. Ezagun egin zen nazioartean "No Logo" (1999) liburuarekin. Gero idatzi zituen "Fences and Windows" (2002), "The Shock Doctrine" (2007) izugarri arrakastatsua, "This Changes Everything" (2014), "No Is Not Enough" (2017) eta "The Battle For Paradise" (2018). Horrez gain, artikulu mordoa argitaratu ditu egunkari eta aldizkari askotan. Orobat, gidoia idatzi zuen "The Take" (2004) egiteko, dokumental bat Argentinako fabrika okupatuen inguruan; baita "The Shock Doctrine" film laburrerako.

"The Shock Doctrine".

2007an kaleratu zen Kleinen hirugarren liburua: "The Shock Doctrine (Xok doktrina)." Bestseller izan zen "The New York Times" egunkarian, eta 28 hizkuntzatara itzuli zen. Liburuak dio Milton Friedman Nobel saridunaren eta Chicagoko Ekonomia Eskolako merkatu libreko politikak ezarri zirela Txilen, Argentinan, Polonian eta Errusian une jakin batzuetan, non hondamendi, inbasio edo suntsipen batek eragozten zuen hiritarren partehartzea. Adibide horiekin batera, egileak azaltzen ditu New Orleanseko eta Irakeko kasuak, lehena Katrina urakanak hondatuta, eta bigarrena AEBetako armadak inbaditu ostean. Kleinen tesia ondorengoa da: gizarte bat hondamendi handi batek jotzen duenean, berau izan ekonomikoa, politikoa, militarra edo naturala, kasu horietan bilatzen da arazoa lehenbailehen konpontzea, modu azkar eta eraginkorrean. Horrek dakar, kasu askotan, jendeak nahi ez dituen neurriak ezartzea, azaroarekin zerikusirik ez dutenak. Kleinen iritziz, zenbaitetan, xok horiek nahita eragiten dira. Haren ustez, “xok doktrina” da kapitalismoaren “sorkuntza suntsitzailearen” azken maila, Joseph Schumpeter ekonomistak sortutako ideia bat. 2009an Berlingo Nazioarteko Zinemaldian Xok doktrina dokumentala estrenatu zen, Naomi Kleinen liburuan oinarritua. Gerora, Donostiako eta Rio de Janeiroko zinemaldietan ere ikusi da, baita Youtube plataforman ere. "Xok doktrina" liburuak izugarri areagotu zuen Naomi Kleinen garrantzia. "The New Yorker" aldizkariak dio Klein dela “ezker amerikarreko figurarik nabarmen eta eraginkorrena; Howard Zinn eta Noam Chomsky zirena orain 30 urte”. 2009ko otsailaren 24an, Naomi Kleinek Warwick saria jaso zuen, Warwick-eko Unibertsitateak emana, Ingalaterran. CANNOTANSWER

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61_q#0

Zer da The Shock Doctrine?

2x

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61

Naomi Klein

Naomi Klein (Montreal, Quebec, 1970eko maiatzaren 8a) Kanadako kazetari, idazle, zinegile eta aktibista da. Ezaguna da globalizazio korporatiboaz eta kapitalismoaz egindako azterketa eta kritikengatik. Ezagun egin zen nazioartean "No Logo" (1999) liburuarekin. Gero idatzi zituen "Fences and Windows" (2002), "The Shock Doctrine" (2007) izugarri arrakastatsua, "This Changes Everything" (2014), "No Is Not Enough" (2017) eta "The Battle For Paradise" (2018). Horrez gain, artikulu mordoa argitaratu ditu egunkari eta aldizkari askotan. Orobat, gidoia idatzi zuen "The Take" (2004) egiteko, dokumental bat Argentinako fabrika okupatuen inguruan; baita "The Shock Doctrine" film laburrerako.

"The Shock Doctrine".

2007an kaleratu zen Kleinen hirugarren liburua: "The Shock Doctrine (Xok doktrina)." Bestseller izan zen "The New York Times" egunkarian, eta 28 hizkuntzatara itzuli zen. Liburuak dio Milton Friedman Nobel saridunaren eta Chicagoko Ekonomia Eskolako merkatu libreko politikak ezarri zirela Txilen, Argentinan, Polonian eta Errusian une jakin batzuetan, non hondamendi, inbasio edo suntsipen batek eragozten zuen hiritarren partehartzea. Adibide horiekin batera, egileak azaltzen ditu New Orleanseko eta Irakeko kasuak, lehena Katrina urakanak hondatuta, eta bigarrena AEBetako armadak inbaditu ostean. Kleinen tesia ondorengoa da: gizarte bat hondamendi handi batek jotzen duenean, berau izan ekonomikoa, politikoa, militarra edo naturala, kasu horietan bilatzen da arazoa lehenbailehen konpontzea, modu azkar eta eraginkorrean. Horrek dakar, kasu askotan, jendeak nahi ez dituen neurriak ezartzea, azaroarekin zerikusirik ez dutenak. Kleinen iritziz, zenbaitetan, xok horiek nahita eragiten dira. Haren ustez, “xok doktrina” da kapitalismoaren “sorkuntza suntsitzailearen” azken maila, Joseph Schumpeter ekonomistak sortutako ideia bat. 2009an Berlingo Nazioarteko Zinemaldian Xok doktrina dokumentala estrenatu zen, Naomi Kleinen liburuan oinarritua. Gerora, Donostiako eta Rio de Janeiroko zinemaldietan ere ikusi da, baita Youtube plataforman ere. "Xok doktrina" liburuak izugarri areagotu zuen Naomi Kleinen garrantzia. "The New Yorker" aldizkariak dio Klein dela “ezker amerikarreko figurarik nabarmen eta eraginkorrena; Howard Zinn eta Noam Chomsky zirena orain 30 urte”. 2009ko otsailaren 24an, Naomi Kleinek Warwick saria jaso zuen, Warwick-eko Unibertsitateak emana, Ingalaterran. CANNOTANSWER

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61_q#1

Zeni buruz da?

2x

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61

Naomi Klein

Naomi Klein (Montreal, Quebec, 1970eko maiatzaren 8a) Kanadako kazetari, idazle, zinegile eta aktibista da. Ezaguna da globalizazio korporatiboaz eta kapitalismoaz egindako azterketa eta kritikengatik. Ezagun egin zen nazioartean "No Logo" (1999) liburuarekin. Gero idatzi zituen "Fences and Windows" (2002), "The Shock Doctrine" (2007) izugarri arrakastatsua, "This Changes Everything" (2014), "No Is Not Enough" (2017) eta "The Battle For Paradise" (2018). Horrez gain, artikulu mordoa argitaratu ditu egunkari eta aldizkari askotan. Orobat, gidoia idatzi zuen "The Take" (2004) egiteko, dokumental bat Argentinako fabrika okupatuen inguruan; baita "The Shock Doctrine" film laburrerako.

"The Shock Doctrine".

2007an kaleratu zen Kleinen hirugarren liburua: "The Shock Doctrine (Xok doktrina)." Bestseller izan zen "The New York Times" egunkarian, eta 28 hizkuntzatara itzuli zen. Liburuak dio Milton Friedman Nobel saridunaren eta Chicagoko Ekonomia Eskolako merkatu libreko politikak ezarri zirela Txilen, Argentinan, Polonian eta Errusian une jakin batzuetan, non hondamendi, inbasio edo suntsipen batek eragozten zuen hiritarren partehartzea. Adibide horiekin batera, egileak azaltzen ditu New Orleanseko eta Irakeko kasuak, lehena Katrina urakanak hondatuta, eta bigarrena AEBetako armadak inbaditu ostean. Kleinen tesia ondorengoa da: gizarte bat hondamendi handi batek jotzen duenean, berau izan ekonomikoa, politikoa, militarra edo naturala, kasu horietan bilatzen da arazoa lehenbailehen konpontzea, modu azkar eta eraginkorrean. Horrek dakar, kasu askotan, jendeak nahi ez dituen neurriak ezartzea, azaroarekin zerikusirik ez dutenak. Kleinen iritziz, zenbaitetan, xok horiek nahita eragiten dira. Haren ustez, “xok doktrina” da kapitalismoaren “sorkuntza suntsitzailearen” azken maila, Joseph Schumpeter ekonomistak sortutako ideia bat. 2009an Berlingo Nazioarteko Zinemaldian Xok doktrina dokumentala estrenatu zen, Naomi Kleinen liburuan oinarritua. Gerora, Donostiako eta Rio de Janeiroko zinemaldietan ere ikusi da, baita Youtube plataforman ere. "Xok doktrina" liburuak izugarri areagotu zuen Naomi Kleinen garrantzia. "The New Yorker" aldizkariak dio Klein dela “ezker amerikarreko figurarik nabarmen eta eraginkorrena; Howard Zinn eta Noam Chomsky zirena orain 30 urte”. 2009ko otsailaren 24an, Naomi Kleinek Warwick saria jaso zuen, Warwick-eko Unibertsitateak emana, Ingalaterran. CANNOTANSWER

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61_q#2

Ze motatako politikak?

2x

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61

Naomi Klein

Naomi Klein (Montreal, Quebec, 1970eko maiatzaren 8a) Kanadako kazetari, idazle, zinegile eta aktibista da. Ezaguna da globalizazio korporatiboaz eta kapitalismoaz egindako azterketa eta kritikengatik. Ezagun egin zen nazioartean "No Logo" (1999) liburuarekin. Gero idatzi zituen "Fences and Windows" (2002), "The Shock Doctrine" (2007) izugarri arrakastatsua, "This Changes Everything" (2014), "No Is Not Enough" (2017) eta "The Battle For Paradise" (2018). Horrez gain, artikulu mordoa argitaratu ditu egunkari eta aldizkari askotan. Orobat, gidoia idatzi zuen "The Take" (2004) egiteko, dokumental bat Argentinako fabrika okupatuen inguruan; baita "The Shock Doctrine" film laburrerako.

"The Shock Doctrine".

2007an kaleratu zen Kleinen hirugarren liburua: "The Shock Doctrine (Xok doktrina)." Bestseller izan zen "The New York Times" egunkarian, eta 28 hizkuntzatara itzuli zen. Liburuak dio Milton Friedman Nobel saridunaren eta Chicagoko Ekonomia Eskolako merkatu libreko politikak ezarri zirela Txilen, Argentinan, Polonian eta Errusian une jakin batzuetan, non hondamendi, inbasio edo suntsipen batek eragozten zuen hiritarren partehartzea. Adibide horiekin batera, egileak azaltzen ditu New Orleanseko eta Irakeko kasuak, lehena Katrina urakanak hondatuta, eta bigarrena AEBetako armadak inbaditu ostean. Kleinen tesia ondorengoa da: gizarte bat hondamendi handi batek jotzen duenean, berau izan ekonomikoa, politikoa, militarra edo naturala, kasu horietan bilatzen da arazoa lehenbailehen konpontzea, modu azkar eta eraginkorrean. Horrek dakar, kasu askotan, jendeak nahi ez dituen neurriak ezartzea, azaroarekin zerikusirik ez dutenak. Kleinen iritziz, zenbaitetan, xok horiek nahita eragiten dira. Haren ustez, “xok doktrina” da kapitalismoaren “sorkuntza suntsitzailearen” azken maila, Joseph Schumpeter ekonomistak sortutako ideia bat. 2009an Berlingo Nazioarteko Zinemaldian Xok doktrina dokumentala estrenatu zen, Naomi Kleinen liburuan oinarritua. Gerora, Donostiako eta Rio de Janeiroko zinemaldietan ere ikusi da, baita Youtube plataforman ere. "Xok doktrina" liburuak izugarri areagotu zuen Naomi Kleinen garrantzia. "The New Yorker" aldizkariak dio Klein dela “ezker amerikarreko figurarik nabarmen eta eraginkorrena; Howard Zinn eta Noam Chomsky zirena orain 30 urte”. 2009ko otsailaren 24an, Naomi Kleinek Warwick saria jaso zuen, Warwick-eko Unibertsitateak emana, Ingalaterran. CANNOTANSWER

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61_q#3

The Shock Doctrine liburua asko saldu zen?

0y

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61

Naomi Klein

Naomi Klein (Montreal, Quebec, 1970eko maiatzaren 8a) Kanadako kazetari, idazle, zinegile eta aktibista da. Ezaguna da globalizazio korporatiboaz eta kapitalismoaz egindako azterketa eta kritikengatik. Ezagun egin zen nazioartean "No Logo" (1999) liburuarekin. Gero idatzi zituen "Fences and Windows" (2002), "The Shock Doctrine" (2007) izugarri arrakastatsua, "This Changes Everything" (2014), "No Is Not Enough" (2017) eta "The Battle For Paradise" (2018). Horrez gain, artikulu mordoa argitaratu ditu egunkari eta aldizkari askotan. Orobat, gidoia idatzi zuen "The Take" (2004) egiteko, dokumental bat Argentinako fabrika okupatuen inguruan; baita "The Shock Doctrine" film laburrerako.

"The Shock Doctrine".

2007an kaleratu zen Kleinen hirugarren liburua: "The Shock Doctrine (Xok doktrina)." Bestseller izan zen "The New York Times" egunkarian, eta 28 hizkuntzatara itzuli zen. Liburuak dio Milton Friedman Nobel saridunaren eta Chicagoko Ekonomia Eskolako merkatu libreko politikak ezarri zirela Txilen, Argentinan, Polonian eta Errusian une jakin batzuetan, non hondamendi, inbasio edo suntsipen batek eragozten zuen hiritarren partehartzea. Adibide horiekin batera, egileak azaltzen ditu New Orleanseko eta Irakeko kasuak, lehena Katrina urakanak hondatuta, eta bigarrena AEBetako armadak inbaditu ostean. Kleinen tesia ondorengoa da: gizarte bat hondamendi handi batek jotzen duenean, berau izan ekonomikoa, politikoa, militarra edo naturala, kasu horietan bilatzen da arazoa lehenbailehen konpontzea, modu azkar eta eraginkorrean. Horrek dakar, kasu askotan, jendeak nahi ez dituen neurriak ezartzea, azaroarekin zerikusirik ez dutenak. Kleinen iritziz, zenbaitetan, xok horiek nahita eragiten dira. Haren ustez, “xok doktrina” da kapitalismoaren “sorkuntza suntsitzailearen” azken maila, Joseph Schumpeter ekonomistak sortutako ideia bat. 2009an Berlingo Nazioarteko Zinemaldian Xok doktrina dokumentala estrenatu zen, Naomi Kleinen liburuan oinarritua. Gerora, Donostiako eta Rio de Janeiroko zinemaldietan ere ikusi da, baita Youtube plataforman ere. "Xok doktrina" liburuak izugarri areagotu zuen Naomi Kleinen garrantzia. "The New Yorker" aldizkariak dio Klein dela “ezker amerikarreko figurarik nabarmen eta eraginkorrena; Howard Zinn eta Noam Chomsky zirena orain 30 urte”. 2009ko otsailaren 24an, Naomi Kleinek Warwick saria jaso zuen, Warwick-eko Unibertsitateak emana, Ingalaterran. CANNOTANSWER

C_73e97c51fe5d4e14bf19fb4df3ec4f61_q#4

Ze iritzu Kleinek xok teoriaren inguruan?

2x

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1

María Caridad Colón

María Caridad Colón (Baracoa, 1958ko martxoaren 25a -) xabalina jaurtiketan espezializatutako kubatar kirolari ohia da. 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina irabazi zuenean, Olinpiar Jokoen historian urrea lortzen zuen Latinoamerikako lehen emakume atleta bilakatu zen.

Bizitza.

1958an Kubako Baracoan jaioa, egungo Guantanamo probintzian, atletismoan oso gazterik hasi zen. 1978an, Kolonbiako Medellin hirian ospatutako Erdialdeko Amerikako eta Karibeko Jokoetan parte hartu zuen, non lehenengo postua lortu zuen, 63,40 metroko jaurtiketa batekin. Honela, lehiaketa horretako xabalina jaurtiketako errekorra hautsi zuen. Lau urte beranduago, Joko horien hurrengo edizioan, Habanan ospatutakoan, garaipena errepikatu zuen. Panamerikar Jokoetan, beste hainbeste egin zuen. Lehenik, San Juan de Puerto Ricoko edizioan nagusitu zen, 1979an, 62,30 metroko jaurtiketa bat eginez eta errekor panamerikar berri bat ezarriz. Lau urte beranduago, joko horien hurrengo edizioan, Caracasen, beste garaipen bat lortu zuen. Aire zabaleko Munduko Atletismo Txapelketan egin zuena, meritu handikoa izan zen, 1983ko Helsinkiko edizioan zortzigarren eta 1987koan, Indianapolisen, bigarren eginez. Bere karrera arrakastatsuan, puntu gailen bezala, 1980. urtea agertzen da. Urte horretan, Kubaren ordezkaritzako protagonistetako bat izan zen 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan, antzinako SESBen. Moskun, lehen saiakeran egindako 68,40 metroko jaurtiketa bati esker, urrezko domina eskuratu zuen. Garaipen hori maila handiko arerioen aurka lortu zuen, Olinpiar Jokoen aurreko edizioko xabalina jaurtiketako probako garaile izan zen Ruth Fuchs kasu, historiako xabalina jaurtitzailerik hoberen izendatua dagoena. María Caridad Colón Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina bat lortzen zuen lehen emakume latinoamerikarra bihurtu zen. María Caridad Colónek, kirolarekin lotua jarraitzen du, Habanako Manuel Fajardo Komandantea Kultura Fisikoko Institutu Gorenean belaunaldi berriei erakusten. CANNOTANSWER

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1_q#0

Zergatik da famatua María Caridad Colón?

2x

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1

María Caridad Colón

María Caridad Colón (Baracoa, 1958ko martxoaren 25a -) xabalina jaurtiketan espezializatutako kubatar kirolari ohia da. 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina irabazi zuenean, Olinpiar Jokoen historian urrea lortzen zuen Latinoamerikako lehen emakume atleta bilakatu zen.

Bizitza.

1958an Kubako Baracoan jaioa, egungo Guantanamo probintzian, atletismoan oso gazterik hasi zen. 1978an, Kolonbiako Medellin hirian ospatutako Erdialdeko Amerikako eta Karibeko Jokoetan parte hartu zuen, non lehenengo postua lortu zuen, 63,40 metroko jaurtiketa batekin. Honela, lehiaketa horretako xabalina jaurtiketako errekorra hautsi zuen. Lau urte beranduago, Joko horien hurrengo edizioan, Habanan ospatutakoan, garaipena errepikatu zuen. Panamerikar Jokoetan, beste hainbeste egin zuen. Lehenik, San Juan de Puerto Ricoko edizioan nagusitu zen, 1979an, 62,30 metroko jaurtiketa bat eginez eta errekor panamerikar berri bat ezarriz. Lau urte beranduago, joko horien hurrengo edizioan, Caracasen, beste garaipen bat lortu zuen. Aire zabaleko Munduko Atletismo Txapelketan egin zuena, meritu handikoa izan zen, 1983ko Helsinkiko edizioan zortzigarren eta 1987koan, Indianapolisen, bigarren eginez. Bere karrera arrakastatsuan, puntu gailen bezala, 1980. urtea agertzen da. Urte horretan, Kubaren ordezkaritzako protagonistetako bat izan zen 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan, antzinako SESBen. Moskun, lehen saiakeran egindako 68,40 metroko jaurtiketa bati esker, urrezko domina eskuratu zuen. Garaipen hori maila handiko arerioen aurka lortu zuen, Olinpiar Jokoen aurreko edizioko xabalina jaurtiketako probako garaile izan zen Ruth Fuchs kasu, historiako xabalina jaurtitzailerik hoberen izendatua dagoena. María Caridad Colón Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina bat lortzen zuen lehen emakume latinoamerikarra bihurtu zen. María Caridad Colónek, kirolarekin lotua jarraitzen du, Habanako Manuel Fajardo Komandantea Kultura Fisikoko Institutu Gorenean belaunaldi berriei erakusten. CANNOTANSWER

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1_q#1

eta ze espezialitatetan hartu zuen parte joko hoietan?

2x

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1

María Caridad Colón

María Caridad Colón (Baracoa, 1958ko martxoaren 25a -) xabalina jaurtiketan espezializatutako kubatar kirolari ohia da. 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina irabazi zuenean, Olinpiar Jokoen historian urrea lortzen zuen Latinoamerikako lehen emakume atleta bilakatu zen.

Bizitza.

1958an Kubako Baracoan jaioa, egungo Guantanamo probintzian, atletismoan oso gazterik hasi zen. 1978an, Kolonbiako Medellin hirian ospatutako Erdialdeko Amerikako eta Karibeko Jokoetan parte hartu zuen, non lehenengo postua lortu zuen, 63,40 metroko jaurtiketa batekin. Honela, lehiaketa horretako xabalina jaurtiketako errekorra hautsi zuen. Lau urte beranduago, Joko horien hurrengo edizioan, Habanan ospatutakoan, garaipena errepikatu zuen. Panamerikar Jokoetan, beste hainbeste egin zuen. Lehenik, San Juan de Puerto Ricoko edizioan nagusitu zen, 1979an, 62,30 metroko jaurtiketa bat eginez eta errekor panamerikar berri bat ezarriz. Lau urte beranduago, joko horien hurrengo edizioan, Caracasen, beste garaipen bat lortu zuen. Aire zabaleko Munduko Atletismo Txapelketan egin zuena, meritu handikoa izan zen, 1983ko Helsinkiko edizioan zortzigarren eta 1987koan, Indianapolisen, bigarren eginez. Bere karrera arrakastatsuan, puntu gailen bezala, 1980. urtea agertzen da. Urte horretan, Kubaren ordezkaritzako protagonistetako bat izan zen 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan, antzinako SESBen. Moskun, lehen saiakeran egindako 68,40 metroko jaurtiketa bati esker, urrezko domina eskuratu zuen. Garaipen hori maila handiko arerioen aurka lortu zuen, Olinpiar Jokoen aurreko edizioko xabalina jaurtiketako probako garaile izan zen Ruth Fuchs kasu, historiako xabalina jaurtitzailerik hoberen izendatua dagoena. María Caridad Colón Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina bat lortzen zuen lehen emakume latinoamerikarra bihurtu zen. María Caridad Colónek, kirolarekin lotua jarraitzen du, Habanako Manuel Fajardo Komandantea Kultura Fisikoko Institutu Gorenean belaunaldi berriei erakusten. CANNOTANSWER

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1_q#2

nolatan hasi zen xabalina jaurtiketa praktikatzen?

2x

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1

María Caridad Colón

María Caridad Colón (Baracoa, 1958ko martxoaren 25a -) xabalina jaurtiketan espezializatutako kubatar kirolari ohia da. 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina irabazi zuenean, Olinpiar Jokoen historian urrea lortzen zuen Latinoamerikako lehen emakume atleta bilakatu zen.

Bizitza.

1958an Kubako Baracoan jaioa, egungo Guantanamo probintzian, atletismoan oso gazterik hasi zen. 1978an, Kolonbiako Medellin hirian ospatutako Erdialdeko Amerikako eta Karibeko Jokoetan parte hartu zuen, non lehenengo postua lortu zuen, 63,40 metroko jaurtiketa batekin. Honela, lehiaketa horretako xabalina jaurtiketako errekorra hautsi zuen. Lau urte beranduago, Joko horien hurrengo edizioan, Habanan ospatutakoan, garaipena errepikatu zuen. Panamerikar Jokoetan, beste hainbeste egin zuen. Lehenik, San Juan de Puerto Ricoko edizioan nagusitu zen, 1979an, 62,30 metroko jaurtiketa bat eginez eta errekor panamerikar berri bat ezarriz. Lau urte beranduago, joko horien hurrengo edizioan, Caracasen, beste garaipen bat lortu zuen. Aire zabaleko Munduko Atletismo Txapelketan egin zuena, meritu handikoa izan zen, 1983ko Helsinkiko edizioan zortzigarren eta 1987koan, Indianapolisen, bigarren eginez. Bere karrera arrakastatsuan, puntu gailen bezala, 1980. urtea agertzen da. Urte horretan, Kubaren ordezkaritzako protagonistetako bat izan zen 1980ko Moskuko Udako Olinpiar Jokoetan, antzinako SESBen. Moskun, lehen saiakeran egindako 68,40 metroko jaurtiketa bati esker, urrezko domina eskuratu zuen. Garaipen hori maila handiko arerioen aurka lortu zuen, Olinpiar Jokoen aurreko edizioko xabalina jaurtiketako probako garaile izan zen Ruth Fuchs kasu, historiako xabalina jaurtitzailerik hoberen izendatua dagoena. María Caridad Colón Udako Olinpiar Jokoetan urrezko domina bat lortzen zuen lehen emakume latinoamerikarra bihurtu zen. María Caridad Colónek, kirolarekin lotua jarraitzen du, Habanako Manuel Fajardo Komandantea Kultura Fisikoko Institutu Gorenean belaunaldi berriei erakusten. CANNOTANSWER

C_5198f599c2014a88ad4113940a000ce1_q#3

eta noiz arte praktikatu zuen?

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#0

Zein espezialitatetan da aditua Itxaso Martin?

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#1

Nork zuzendu zion doktore tesia?

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#2

Zergatik eman zioten Micaela Portilla Vitoria saria 2016an

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#3

Zein zen bere doktore tesiaren gaia?

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#4

Bere teisa baino lehen, ba al du beste libururik?

2x

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c

Itxaso Martin

Itxaso Martin Zapirain (Donostia, 1981) euskal idazle eta antropologoa da. Ikusentzunezko Komunikazio eta Gizarte eta Kultur Antropologian lizentziatua da. 2012 urtean "Ni, Vera" eleberria argitaratu zuen Elkar argitaletxeak. Gai berdinari jarraituz Emakumea eta psikiatriari buruzko tesia egin zuen Mari Luz Esteban Galarzaren zuzendaritzapean, 2015ean aurkeztu zuen "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten : hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu" izenburupean. 2016an Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen. 2017an argitaratu zuen Euskal Herriko Unibertsitateko Argitalpen zerbitzuak.

Biografia eta lanak.

Ikusentzunezko Komunikazioa eta Gizarte eta Kultura Antropologian lizentziaduna da Itxaso Martin. Euskal Irrati Telebistan eta Hamaika Telebistan lanean aritua da. 2012an argitaratu zuen bere lehen literatur lana, "Ni, Vera", eromena bezalako gai gogor zein konplexu bat jorratuz. Eleberriaren abiapuntua Itxasoren birramonaren istorioan dago, 51 urtez, 40 urte zituenetik hil arte psikiatriko batean egon zena. Egoera pertsonal batek eraman zuen birramonari buruzko ikerketa egitera, psikiatrikora joan eta bere birramonari buruzko txostenak irakurtzera. Bi zati ezberdinek osatzen dute nobela, lehen partean Martina da protagonista eta erotzen ari dela sentitzen du, beldur handiz. Bigarren partean Vera, Martinaren birramonaren historian oinarritutako pertsonaia da protagonista. Bi parteak ahots jokoen bidez lotzen saiatu da idazlea. Abiapuntu berdina du bere tesi lanak ere, Mari Luz Esteban Galarzak zuzendutako "Eromena, azpimemoria eta isiltasuna(k) idazten: hutsune bihurtatutako emakumeak garaiko gizartearen eta moralaren ispilu". Lan honetan lehen frankismo garaian “ero”tzat hartutako eta psikiatrikoetan sartutako emakumeen eta horren inguruko isiltasuna gaia lantzen du. Garaiko gizarte eta moralak baldintzatutako rol hegemonikoa hausten zuten emakumeak psikiatrikora eramaten zituztela frogatzen du ikuspuntu feminista batetik landutako ikerketa honek. Lan honekin Ikasketa Feministei edo Genero Ikerketei buruzko UPV/EHUko tesi onenaren Micaela Portilla VITORIA SARIA (4. edizioa) jaso zuen 2016an. CANNOTANSWER

C_43b57a0f180b4cac9b2d0dd7807ac30c_q#5

eta "Ni Vera"?

2x

C_2b3de623f61e43f1b3cf0cec16a06eb0

Zacarias Moussaoui

Zacarias Moussaoui (Donibane Lohizune 1968ko maiatzaren 30a -) 2001eko irailaren 11ko atentatuetan parte hartu zuelakoan kondenatuta dagoen pertsona bat da. Lapurdin jaioa, gehienbat "franko-marokoar" agertu da hedabideetan. Egun Florence (Kolorado, AEB) hiriko kartzela batean dago bizitza osorako zigorra betetzen.

Epaiketaren aurrekoak.

Atentatuen egunean kartzelan bazegoen ere 2001eko abenduaren 11n "aktiboki esku hartzeaz" akusatu zuten. Sei akusazio egin zitzaizkion, horietako lau hiltzera kondenatzeko arriskua dutenak AEBetako legediaren arabera. 2002ko urtarrilaren 2an Alexandriako (Virginia) epaitegi federalaren aurrean deklaratzeari uko egin zion. Ekainaren 13an epaileak Moussaouiri bere burua defenditzeko baimena eman zion eta uztailaren 18an erruduna eta Al Kaidako kidea zela deklaratu zuen. Baina uztailaren 25ean iritziz aldatu eta "ez erruduntzat" jo zuen bere burua. Al Kaidako buruzagi kartzeleratu batzuek esan zutenez Moussaoui ekintza horien prestaketatik baztertu zuten arraroegia zelako eta akaso Europan edo Ekialde Hurbilean burutzekoa izango zen ekintzaren batean esku har lezakeela pentsatzen zutela. Defentsaren arabera ez zegoen zuzenean atentatuetan inplikatuta. Epaiketan tirabira ugari egon ziren botere judizialaren eta "segurtasun nazionalaren" arduradunen artean; Mousaouik zenbait dokumentu sekreturako sarbide izatea eskatu zuen, baita Guantanamoko Badiako kartzelan zeuden Al Kaidako kide batzuek deklaratzea ere. Segurtasun nazionalaren izenean ukatuak izango direnez, Brinkema epaileak 2003ko urriaren 2an fiskalei heriotza zigorra eskatzea galarazi zien. Guztion harridurarako 2005eko apirilaren 22an Moussaouik jarrera berriz aldatu eta kargu guztietan erruduna zela deklaratu zuen. Hala ere New Yorkeko erasoetan parte hartu ez zuela zioen, bere kabuz Etxe Zuriaren kontrako bat prestatzen ari omen zelako. Horrek beste behin heriotza zigorra jasotzeko arriskutan jarri zuen. 2006ko urtarrilaren 24an bere abokatuek akusatua eskizofrenikoa zela frogatu nahi zutela adierazi zuten. Bere historia familiarrak horretan zerikusi handia du beraien arabera. Epailea bera, Moussaouiren ateraldien aurrean antzeko ideia bat eraikitzen ari zen; hurrengo egunean gobernuari atentatuak gertatu baino lehen zerbitzu sekretuek mehatxu honen aurrean zuten informazio osoaren gaineko dokumentu guztiak defentsari emateko agindu zuen. Urtarrilaren 31n Aïcha el-Wafi bere amak adierazi zuen Montpelhièrren bere aburuz semea "ahuntz-burua" zela. CANNOTANSWER

C_2b3de623f61e43f1b3cf0cec16a06eb0_q#0

Noiz atxilotu zuten?

2x

C_2b3de623f61e43f1b3cf0cec16a06eb0

Zacarias Moussaoui

Zacarias Moussaoui (Donibane Lohizune 1968ko maiatzaren 30a -) 2001eko irailaren 11ko atentatuetan parte hartu zuelakoan kondenatuta dagoen pertsona bat da. Lapurdin jaioa, gehienbat "franko-marokoar" agertu da hedabideetan. Egun Florence (Kolorado, AEB) hiriko kartzela batean dago bizitza osorako zigorra betetzen.

Epaiketaren aurrekoak.

Atentatuen egunean kartzelan bazegoen ere 2001eko abenduaren 11n "aktiboki esku hartzeaz" akusatu zuten. Sei akusazio egin zitzaizkion, horietako lau hiltzera kondenatzeko arriskua dutenak AEBetako legediaren arabera. 2002ko urtarrilaren 2an Alexandriako (Virginia) epaitegi federalaren aurrean deklaratzeari uko egin zion. Ekainaren 13an epaileak Moussaouiri bere burua defenditzeko baimena eman zion eta uztailaren 18an erruduna eta Al Kaidako kidea zela deklaratu zuen. Baina uztailaren 25ean iritziz aldatu eta "ez erruduntzat" jo zuen bere burua. Al Kaidako buruzagi kartzeleratu batzuek esan zutenez Moussaoui ekintza horien prestaketatik baztertu zuten arraroegia zelako eta akaso Europan edo Ekialde Hurbilean burutzekoa izango zen ekintzaren batean esku har lezakeela pentsatzen zutela. Defentsaren arabera ez zegoen zuzenean atentatuetan inplikatuta. Epaiketan tirabira ugari egon ziren botere judizialaren eta "segurtasun nazionalaren" arduradunen artean; Mousaouik zenbait dokumentu sekreturako sarbide izatea eskatu zuen, baita Guantanamoko Badiako kartzelan zeuden Al Kaidako kide batzuek deklaratzea ere. Segurtasun nazionalaren izenean ukatuak izango direnez, Brinkema epaileak 2003ko urriaren 2an fiskalei heriotza zigorra eskatzea galarazi zien. Guztion harridurarako 2005eko apirilaren 22an Moussaouik jarrera berriz aldatu eta kargu guztietan erruduna zela deklaratu zuen. Hala ere New Yorkeko erasoetan parte hartu ez zuela zioen, bere kabuz Etxe Zuriaren kontrako bat prestatzen ari omen zelako. Horrek beste behin heriotza zigorra jasotzeko arriskutan jarri zuen. 2006ko urtarrilaren 24an bere abokatuek akusatua eskizofrenikoa zela frogatu nahi zutela adierazi zuten. Bere historia familiarrak horretan zerikusi handia du beraien arabera. Epailea bera, Moussaouiren ateraldien aurrean antzeko ideia bat eraikitzen ari zen; hurrengo egunean gobernuari atentatuak gertatu baino lehen zerbitzu sekretuek mehatxu honen aurrean zuten informazio osoaren gaineko dokumentu guztiak defentsari emateko agindu zuen. Urtarrilaren 31n Aïcha el-Wafi bere amak adierazi zuen Montpelhièrren bere aburuz semea "ahuntz-burua" zela. CANNOTANSWER

C_2b3de623f61e43f1b3cf0cec16a06eb0_q#1

Zer ekintzagatik kondenatu dute?

0y

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, agiri ofizialetako izen-deiturez Jose Irazu Garmendia —lagunartean, Joseba— (Asteasu, Gipuzkoa, 1951ko uztailaren 27a), euskal idazle entzutetsu eta nabarmena da, Euskal Herrian nahiz nazioartean. Bereziki, 1988. urtean plazaratutako "Obabakoak" ipuin-bildumak eman zion ospea; hainbat hizkuntzatara itzulia izan da. Geroztik, egungo euskal literaturaren erreferentzia nagusi bilakatu da, batez ere atzerrian, eta makina bat sari jaso du. Eleberria, ipuina, saiakera eta, neurri apalagoan, olerkigintza, antzerkia eta gidoigintza jorratu ditu. Era berean, haur literaturako lan ugari egin ditu. 2007az geroztik euskaltzain osoa da.

Haur eta gazte literatura.

Atxagaren hastapenak haur eta gazte literatura Juan Carlos Egillor ilustratzailearen eskutik izan ziren. Berak proposatu zion 1980ko hamarkadaren hasieran haurrentzako liburu bat egitea bion artean. Ilustratzaile horrekin hiru lan egin ondoren, jarraitu egin zuen haur literaturaren bidean, haur eta gazteentzat euskarazko liburuak plazaratzeko beharra zegoen garaia profitatuz eta idazle gisa autonomia ekonomikoa bermatzeko. Haur literaturan eginiko lehen bide zati horretan, "Nikolasaren abenturak eta kalenturak" (1980), "Ramontxu detektibea" (1980) eta "Chuck Aranberri dentista baten etxean" (1982) nabarmendu daitezke. Haur eta gazteentzako ondorengo lanetan, irakurlego helduago batentzako lanak plazaratu zituen, helduen literaturako elementuak barneratuz, hala nola "Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian" eta "Bi anai" (1985). "Obabakoak" (1988) famatuaren ondoren geldiune bat izan zuen idazleak arlo horretan, publiko heldu batentzako lan gisa ere har daitekeen "Behi euskaldun baten memoriak" (1991) lanaren salbuespenarekin. 1995ean "Holaxe bizi da Xola" saileko lehengo liburua argitaratu zen, 1997an, Euskadi Literatura Saria irabazi zuen "Xola eta basurdeak" liburuarekin. 1998 urtean argitaratzen hasi zen "Bambulo" saila. Azkeneko urteetan "Xola" saileko beste liburu batzuk argitaratu ditu. Haur literatura baino "beste lanak" nahiago dituela esan du inoiz idazleak, haur literatura "literatura" moduan eta ez haurrentzako produktu moduan landu behar dela ere adierazi badu ere. Literatura arlo horretan maiz erabili dituen baliabideak eta elementuak esajerazioak, hizkera eta esaldi bereziak izan dira, umorez eta askotan animaliak protagonista izanik. Maisutasunez eraikitako testuotan, fantasia eta errealitatearen arteko mugak apurtu egiten dira eta literatur tradizio unibertsaletik nahiz euskal tradiziotik edaten duten istorioak aurkezten dizkigu. CANNOTANSWER

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba_q#0

Nor da Bernardo Atxaga?

2x

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, agiri ofizialetako izen-deiturez Jose Irazu Garmendia —lagunartean, Joseba— (Asteasu, Gipuzkoa, 1951ko uztailaren 27a), euskal idazle entzutetsu eta nabarmena da, Euskal Herrian nahiz nazioartean. Bereziki, 1988. urtean plazaratutako "Obabakoak" ipuin-bildumak eman zion ospea; hainbat hizkuntzatara itzulia izan da. Geroztik, egungo euskal literaturaren erreferentzia nagusi bilakatu da, batez ere atzerrian, eta makina bat sari jaso du. Eleberria, ipuina, saiakera eta, neurri apalagoan, olerkigintza, antzerkia eta gidoigintza jorratu ditu. Era berean, haur literaturako lan ugari egin ditu. 2007az geroztik euskaltzain osoa da.

Haur eta gazte literatura.

Atxagaren hastapenak haur eta gazte literatura Juan Carlos Egillor ilustratzailearen eskutik izan ziren. Berak proposatu zion 1980ko hamarkadaren hasieran haurrentzako liburu bat egitea bion artean. Ilustratzaile horrekin hiru lan egin ondoren, jarraitu egin zuen haur literaturaren bidean, haur eta gazteentzat euskarazko liburuak plazaratzeko beharra zegoen garaia profitatuz eta idazle gisa autonomia ekonomikoa bermatzeko. Haur literaturan eginiko lehen bide zati horretan, "Nikolasaren abenturak eta kalenturak" (1980), "Ramontxu detektibea" (1980) eta "Chuck Aranberri dentista baten etxean" (1982) nabarmendu daitezke. Haur eta gazteentzako ondorengo lanetan, irakurlego helduago batentzako lanak plazaratu zituen, helduen literaturako elementuak barneratuz, hala nola "Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian" eta "Bi anai" (1985). "Obabakoak" (1988) famatuaren ondoren geldiune bat izan zuen idazleak arlo horretan, publiko heldu batentzako lan gisa ere har daitekeen "Behi euskaldun baten memoriak" (1991) lanaren salbuespenarekin. 1995ean "Holaxe bizi da Xola" saileko lehengo liburua argitaratu zen, 1997an, Euskadi Literatura Saria irabazi zuen "Xola eta basurdeak" liburuarekin. 1998 urtean argitaratzen hasi zen "Bambulo" saila. Azkeneko urteetan "Xola" saileko beste liburu batzuk argitaratu ditu. Haur literatura baino "beste lanak" nahiago dituela esan du inoiz idazleak, haur literatura "literatura" moduan eta ez haurrentzako produktu moduan landu behar dela ere adierazi badu ere. Literatura arlo horretan maiz erabili dituen baliabideak eta elementuak esajerazioak, hizkera eta esaldi bereziak izan dira, umorez eta askotan animaliak protagonista izanik. Maisutasunez eraikitako testuotan, fantasia eta errealitatearen arteko mugak apurtu egiten dira eta literatur tradizio unibertsaletik nahiz euskal tradiziotik edaten duten istorioak aurkezten dizkigu. CANNOTANSWER

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba_q#1

Idatzi al du obraren bat haurrentzat edota gazteentzat?

0y

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, agiri ofizialetako izen-deiturez Jose Irazu Garmendia —lagunartean, Joseba— (Asteasu, Gipuzkoa, 1951ko uztailaren 27a), euskal idazle entzutetsu eta nabarmena da, Euskal Herrian nahiz nazioartean. Bereziki, 1988. urtean plazaratutako "Obabakoak" ipuin-bildumak eman zion ospea; hainbat hizkuntzatara itzulia izan da. Geroztik, egungo euskal literaturaren erreferentzia nagusi bilakatu da, batez ere atzerrian, eta makina bat sari jaso du. Eleberria, ipuina, saiakera eta, neurri apalagoan, olerkigintza, antzerkia eta gidoigintza jorratu ditu. Era berean, haur literaturako lan ugari egin ditu. 2007az geroztik euskaltzain osoa da.

Haur eta gazte literatura.

Atxagaren hastapenak haur eta gazte literatura Juan Carlos Egillor ilustratzailearen eskutik izan ziren. Berak proposatu zion 1980ko hamarkadaren hasieran haurrentzako liburu bat egitea bion artean. Ilustratzaile horrekin hiru lan egin ondoren, jarraitu egin zuen haur literaturaren bidean, haur eta gazteentzat euskarazko liburuak plazaratzeko beharra zegoen garaia profitatuz eta idazle gisa autonomia ekonomikoa bermatzeko. Haur literaturan eginiko lehen bide zati horretan, "Nikolasaren abenturak eta kalenturak" (1980), "Ramontxu detektibea" (1980) eta "Chuck Aranberri dentista baten etxean" (1982) nabarmendu daitezke. Haur eta gazteentzako ondorengo lanetan, irakurlego helduago batentzako lanak plazaratu zituen, helduen literaturako elementuak barneratuz, hala nola "Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian" eta "Bi anai" (1985). "Obabakoak" (1988) famatuaren ondoren geldiune bat izan zuen idazleak arlo horretan, publiko heldu batentzako lan gisa ere har daitekeen "Behi euskaldun baten memoriak" (1991) lanaren salbuespenarekin. 1995ean "Holaxe bizi da Xola" saileko lehengo liburua argitaratu zen, 1997an, Euskadi Literatura Saria irabazi zuen "Xola eta basurdeak" liburuarekin. 1998 urtean argitaratzen hasi zen "Bambulo" saila. Azkeneko urteetan "Xola" saileko beste liburu batzuk argitaratu ditu. Haur literatura baino "beste lanak" nahiago dituela esan du inoiz idazleak, haur literatura "literatura" moduan eta ez haurrentzako produktu moduan landu behar dela ere adierazi badu ere. Literatura arlo horretan maiz erabili dituen baliabideak eta elementuak esajerazioak, hizkera eta esaldi bereziak izan dira, umorez eta askotan animaliak protagonista izanik. Maisutasunez eraikitako testuotan, fantasia eta errealitatearen arteko mugak apurtu egiten dira eta literatur tradizio unibertsaletik nahiz euskal tradiziotik edaten duten istorioak aurkezten dizkigu. CANNOTANSWER

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba_q#2

Zein dira obra horien artean ezagunenak?

2x

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, agiri ofizialetako izen-deiturez Jose Irazu Garmendia —lagunartean, Joseba— (Asteasu, Gipuzkoa, 1951ko uztailaren 27a), euskal idazle entzutetsu eta nabarmena da, Euskal Herrian nahiz nazioartean. Bereziki, 1988. urtean plazaratutako "Obabakoak" ipuin-bildumak eman zion ospea; hainbat hizkuntzatara itzulia izan da. Geroztik, egungo euskal literaturaren erreferentzia nagusi bilakatu da, batez ere atzerrian, eta makina bat sari jaso du. Eleberria, ipuina, saiakera eta, neurri apalagoan, olerkigintza, antzerkia eta gidoigintza jorratu ditu. Era berean, haur literaturako lan ugari egin ditu. 2007az geroztik euskaltzain osoa da.

Haur eta gazte literatura.

Atxagaren hastapenak haur eta gazte literatura Juan Carlos Egillor ilustratzailearen eskutik izan ziren. Berak proposatu zion 1980ko hamarkadaren hasieran haurrentzako liburu bat egitea bion artean. Ilustratzaile horrekin hiru lan egin ondoren, jarraitu egin zuen haur literaturaren bidean, haur eta gazteentzat euskarazko liburuak plazaratzeko beharra zegoen garaia profitatuz eta idazle gisa autonomia ekonomikoa bermatzeko. Haur literaturan eginiko lehen bide zati horretan, "Nikolasaren abenturak eta kalenturak" (1980), "Ramontxu detektibea" (1980) eta "Chuck Aranberri dentista baten etxean" (1982) nabarmendu daitezke. Haur eta gazteentzako ondorengo lanetan, irakurlego helduago batentzako lanak plazaratu zituen, helduen literaturako elementuak barneratuz, hala nola "Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian" eta "Bi anai" (1985). "Obabakoak" (1988) famatuaren ondoren geldiune bat izan zuen idazleak arlo horretan, publiko heldu batentzako lan gisa ere har daitekeen "Behi euskaldun baten memoriak" (1991) lanaren salbuespenarekin. 1995ean "Holaxe bizi da Xola" saileko lehengo liburua argitaratu zen, 1997an, Euskadi Literatura Saria irabazi zuen "Xola eta basurdeak" liburuarekin. 1998 urtean argitaratzen hasi zen "Bambulo" saila. Azkeneko urteetan "Xola" saileko beste liburu batzuk argitaratu ditu. Haur literatura baino "beste lanak" nahiago dituela esan du inoiz idazleak, haur literatura "literatura" moduan eta ez haurrentzako produktu moduan landu behar dela ere adierazi badu ere. Literatura arlo horretan maiz erabili dituen baliabideak eta elementuak esajerazioak, hizkera eta esaldi bereziak izan dira, umorez eta askotan animaliak protagonista izanik. Maisutasunez eraikitako testuotan, fantasia eta errealitatearen arteko mugak apurtu egiten dira eta literatur tradizio unibertsaletik nahiz euskal tradiziotik edaten duten istorioak aurkezten dizkigu. CANNOTANSWER

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba_q#3

Irabazi al du sariren bat obra horiekin?

2x

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba

Bernardo Atxaga

Bernardo Atxaga, agiri ofizialetako izen-deiturez Jose Irazu Garmendia —lagunartean, Joseba— (Asteasu, Gipuzkoa, 1951ko uztailaren 27a), euskal idazle entzutetsu eta nabarmena da, Euskal Herrian nahiz nazioartean. Bereziki, 1988. urtean plazaratutako "Obabakoak" ipuin-bildumak eman zion ospea; hainbat hizkuntzatara itzulia izan da. Geroztik, egungo euskal literaturaren erreferentzia nagusi bilakatu da, batez ere atzerrian, eta makina bat sari jaso du. Eleberria, ipuina, saiakera eta, neurri apalagoan, olerkigintza, antzerkia eta gidoigintza jorratu ditu. Era berean, haur literaturako lan ugari egin ditu. 2007az geroztik euskaltzain osoa da.

Haur eta gazte literatura.

Atxagaren hastapenak haur eta gazte literatura Juan Carlos Egillor ilustratzailearen eskutik izan ziren. Berak proposatu zion 1980ko hamarkadaren hasieran haurrentzako liburu bat egitea bion artean. Ilustratzaile horrekin hiru lan egin ondoren, jarraitu egin zuen haur literaturaren bidean, haur eta gazteentzat euskarazko liburuak plazaratzeko beharra zegoen garaia profitatuz eta idazle gisa autonomia ekonomikoa bermatzeko. Haur literaturan eginiko lehen bide zati horretan, "Nikolasaren abenturak eta kalenturak" (1980), "Ramontxu detektibea" (1980) eta "Chuck Aranberri dentista baten etxean" (1982) nabarmendu daitezke. Haur eta gazteentzako ondorengo lanetan, irakurlego helduago batentzako lanak plazaratu zituen, helduen literaturako elementuak barneratuz, hala nola "Bi letter jaso nituen oso denbora gutxian" eta "Bi anai" (1985). "Obabakoak" (1988) famatuaren ondoren geldiune bat izan zuen idazleak arlo horretan, publiko heldu batentzako lan gisa ere har daitekeen "Behi euskaldun baten memoriak" (1991) lanaren salbuespenarekin. 1995ean "Holaxe bizi da Xola" saileko lehengo liburua argitaratu zen, 1997an, Euskadi Literatura Saria irabazi zuen "Xola eta basurdeak" liburuarekin. 1998 urtean argitaratzen hasi zen "Bambulo" saila. Azkeneko urteetan "Xola" saileko beste liburu batzuk argitaratu ditu. Haur literatura baino "beste lanak" nahiago dituela esan du inoiz idazleak, haur literatura "literatura" moduan eta ez haurrentzako produktu moduan landu behar dela ere adierazi badu ere. Literatura arlo horretan maiz erabili dituen baliabideak eta elementuak esajerazioak, hizkera eta esaldi bereziak izan dira, umorez eta askotan animaliak protagonista izanik. Maisutasunez eraikitako testuotan, fantasia eta errealitatearen arteko mugak apurtu egiten dira eta literatur tradizio unibertsaletik nahiz euskal tradiziotik edaten duten istorioak aurkezten dizkigu. CANNOTANSWER

C_941cc4347ad84b388dcff105df12edba_q#4

Obra horiek orain dela ia 40 urtekoak dira, ez al du aspaldian idazten gaztetxoentzat?

2x

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53

Selma Huxley

Selma Huxley ( Londres, Ingalaterra, ), Barkhamen alarguna denez Selma Barkham izenez ere ezaguna, Euskal Herriko eta Kanadako itsas historiaren alorrean mundu mailako ospea eskuratutako historialari kanadarra da.

Euskaldunen bidaien helmugak Kanadan.

Mende hartako itsasontziei dagokienez, bakailao itsasontziak ez bezala, baleontziak Ternuan zegoen euskaldunek Badia Handia izendatzen zuten 12 bat portutara iristen ziren. Huxleyk garai hartako mapak, "‘derroteros’" (ibilbide liburuak) eta itsas kartak aztertu zituen Frantziako eta Ingalaterrako liburutegi nazionaletan. Hala, jakin zuen bakailao ontziek gaur egun Ternua izenpean ezagutzen den irlaren portuak erabiltzen zituztela, batez ere. Baleen arrantzari dagokionez, adierazi zuen Badia Handia deitutako lurraldea gaur egungo Belle Isle itsasarteari dagokiona dela, Ternua eta Labrador bereizten dituena, eta antzinako baleontzien portuak, artxiboetan aurkitutako dokumentuetan agertzen zirenak, Belle Isle itsasartearen ipar kostan eta Labradorreko hegoaldeko kostaldean kokatuta zeudela. Are gehiago, baleontzien portu horietako bakoitzaren kokapena zehaztea lortu zuen, baita zein izen duten gaur egun adieraztea ere. Horrela, gaur egun Middle Bay izenez ezagutzen den portuak orduan Gradun izena zuen, orduko Puerto Breton gerora Carrol Cove bilakatu zen, eta Buttes deitutakoak, porturik garrantzitsuenak, Red Bay izena du gaur egun. Beraz, XVI. mendeko Labradorreko euskaldunen bale arrantza aditzera eman ez ezik, baleontzi horien guztien portuei buruzko informazioa ere biltzea lortu zuen. Kostalde hartan idatzitako eta artxiboetan aurkitutako hiru eskuizkribuk berebiziko garrantzia izan zuten: txalupa batzuen salmentak (1572) eta bi testamentuk (1577 eta 1584). Eskuizkribu horiek Kanadan idatzitako jatorrizko dokumentu zibil antzinakoenak ziren. CANNOTANSWER

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53_q#0

Zertara joaten ziren euskaldunak Kanadara?

2x

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53

Selma Huxley

Selma Huxley ( Londres, Ingalaterra, ), Barkhamen alarguna denez Selma Barkham izenez ere ezaguna, Euskal Herriko eta Kanadako itsas historiaren alorrean mundu mailako ospea eskuratutako historialari kanadarra da.

Euskaldunen bidaien helmugak Kanadan.

Mende hartako itsasontziei dagokienez, bakailao itsasontziak ez bezala, baleontziak Ternuan zegoen euskaldunek Badia Handia izendatzen zuten 12 bat portutara iristen ziren. Huxleyk garai hartako mapak, "‘derroteros’" (ibilbide liburuak) eta itsas kartak aztertu zituen Frantziako eta Ingalaterrako liburutegi nazionaletan. Hala, jakin zuen bakailao ontziek gaur egun Ternua izenpean ezagutzen den irlaren portuak erabiltzen zituztela, batez ere. Baleen arrantzari dagokionez, adierazi zuen Badia Handia deitutako lurraldea gaur egungo Belle Isle itsasarteari dagokiona dela, Ternua eta Labrador bereizten dituena, eta antzinako baleontzien portuak, artxiboetan aurkitutako dokumentuetan agertzen zirenak, Belle Isle itsasartearen ipar kostan eta Labradorreko hegoaldeko kostaldean kokatuta zeudela. Are gehiago, baleontzien portu horietako bakoitzaren kokapena zehaztea lortu zuen, baita zein izen duten gaur egun adieraztea ere. Horrela, gaur egun Middle Bay izenez ezagutzen den portuak orduan Gradun izena zuen, orduko Puerto Breton gerora Carrol Cove bilakatu zen, eta Buttes deitutakoak, porturik garrantzitsuenak, Red Bay izena du gaur egun. Beraz, XVI. mendeko Labradorreko euskaldunen bale arrantza aditzera eman ez ezik, baleontzi horien guztien portuei buruzko informazioa ere biltzea lortu zuen. Kostalde hartan idatzitako eta artxiboetan aurkitutako hiru eskuizkribuk berebiziko garrantzia izan zuten: txalupa batzuen salmentak (1572) eta bi testamentuk (1577 eta 1584). Eskuizkribu horiek Kanadan idatzitako jatorrizko dokumentu zibil antzinakoenak ziren. CANNOTANSWER

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53_q#1

Zenbagarren mendetik zenbatgarren mendera bitarte?

2x

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53

Selma Huxley

Selma Huxley ( Londres, Ingalaterra, ), Barkhamen alarguna denez Selma Barkham izenez ere ezaguna, Euskal Herriko eta Kanadako itsas historiaren alorrean mundu mailako ospea eskuratutako historialari kanadarra da.

Euskaldunen bidaien helmugak Kanadan.

Mende hartako itsasontziei dagokienez, bakailao itsasontziak ez bezala, baleontziak Ternuan zegoen euskaldunek Badia Handia izendatzen zuten 12 bat portutara iristen ziren. Huxleyk garai hartako mapak, "‘derroteros’" (ibilbide liburuak) eta itsas kartak aztertu zituen Frantziako eta Ingalaterrako liburutegi nazionaletan. Hala, jakin zuen bakailao ontziek gaur egun Ternua izenpean ezagutzen den irlaren portuak erabiltzen zituztela, batez ere. Baleen arrantzari dagokionez, adierazi zuen Badia Handia deitutako lurraldea gaur egungo Belle Isle itsasarteari dagokiona dela, Ternua eta Labrador bereizten dituena, eta antzinako baleontzien portuak, artxiboetan aurkitutako dokumentuetan agertzen zirenak, Belle Isle itsasartearen ipar kostan eta Labradorreko hegoaldeko kostaldean kokatuta zeudela. Are gehiago, baleontzien portu horietako bakoitzaren kokapena zehaztea lortu zuen, baita zein izen duten gaur egun adieraztea ere. Horrela, gaur egun Middle Bay izenez ezagutzen den portuak orduan Gradun izena zuen, orduko Puerto Breton gerora Carrol Cove bilakatu zen, eta Buttes deitutakoak, porturik garrantzitsuenak, Red Bay izena du gaur egun. Beraz, XVI. mendeko Labradorreko euskaldunen bale arrantza aditzera eman ez ezik, baleontzi horien guztien portuei buruzko informazioa ere biltzea lortu zuen. Kostalde hartan idatzitako eta artxiboetan aurkitutako hiru eskuizkribuk berebiziko garrantzia izan zuten: txalupa batzuen salmentak (1572) eta bi testamentuk (1577 eta 1584). Eskuizkribu horiek Kanadan idatzitako jatorrizko dokumentu zibil antzinakoenak ziren. CANNOTANSWER

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53_q#2

Balearen arrantza sektore ekonomiko garrantzitsua zen garai hartak munduan?

2x

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53

Selma Huxley

Selma Huxley ( Londres, Ingalaterra, ), Barkhamen alarguna denez Selma Barkham izenez ere ezaguna, Euskal Herriko eta Kanadako itsas historiaren alorrean mundu mailako ospea eskuratutako historialari kanadarra da.

Euskaldunen bidaien helmugak Kanadan.

Mende hartako itsasontziei dagokienez, bakailao itsasontziak ez bezala, baleontziak Ternuan zegoen euskaldunek Badia Handia izendatzen zuten 12 bat portutara iristen ziren. Huxleyk garai hartako mapak, "‘derroteros’" (ibilbide liburuak) eta itsas kartak aztertu zituen Frantziako eta Ingalaterrako liburutegi nazionaletan. Hala, jakin zuen bakailao ontziek gaur egun Ternua izenpean ezagutzen den irlaren portuak erabiltzen zituztela, batez ere. Baleen arrantzari dagokionez, adierazi zuen Badia Handia deitutako lurraldea gaur egungo Belle Isle itsasarteari dagokiona dela, Ternua eta Labrador bereizten dituena, eta antzinako baleontzien portuak, artxiboetan aurkitutako dokumentuetan agertzen zirenak, Belle Isle itsasartearen ipar kostan eta Labradorreko hegoaldeko kostaldean kokatuta zeudela. Are gehiago, baleontzien portu horietako bakoitzaren kokapena zehaztea lortu zuen, baita zein izen duten gaur egun adieraztea ere. Horrela, gaur egun Middle Bay izenez ezagutzen den portuak orduan Gradun izena zuen, orduko Puerto Breton gerora Carrol Cove bilakatu zen, eta Buttes deitutakoak, porturik garrantzitsuenak, Red Bay izena du gaur egun. Beraz, XVI. mendeko Labradorreko euskaldunen bale arrantza aditzera eman ez ezik, baleontzi horien guztien portuei buruzko informazioa ere biltzea lortu zuen. Kostalde hartan idatzitako eta artxiboetan aurkitutako hiru eskuizkribuk berebiziko garrantzia izan zuten: txalupa batzuen salmentak (1572) eta bi testamentuk (1577 eta 1584). Eskuizkribu horiek Kanadan idatzitako jatorrizko dokumentu zibil antzinakoenak ziren. CANNOTANSWER

C_8eca323c9bf84e10b589d12624ffea53_q#3

Euskal Herriko zein portutik abiatzen ziren?

2x

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123

Sixto Rodriguez

Sixto Diaz Rodriguez, Rodriguez edo Sugarman izenez ezagututa, (Detroit, Michigan, Ameriketako Estatu Batuak, 1942ko uztailaren 10a) musikagile eta konpositorea da. Bere gurasoek, Mexikotik Ameriketako Estatu Batuetara 1920an joandako immigranteak, Sixto izena jarri zioten seigarren semea zelako. Kanta gehienetan, jende pobreak eta ingurune marjinaletan bizi diren jendearen arazo sozialei buruz hitz egiten du.

Ibilbidea.

1967. urtean, (Rod Riguez izenarekin) I’ll sleep away binilo laburra atera zuen Impact zigilu txikiarekin. Hurrengo hiru urteetan ez zuen ezer grabatu Sussex Recordsekin sinatu zuen arte. Sinadura honekin, bere izen artistikoa Rodriguezera aldatu zuen. Sussexekin bi disko berri grabatu zituen; Cold Fact (1970), eta Coming From Reality (1971). Disko hauen kritika txarren ondoren, eta gutxi saldu zirenez, bota egin zuten. Disko hauekin musikaren munduan ez zuenez arrakastarik izan, erretiratu egin  zen, eta jendeak bere buruaz beste egin zuela pentsatu zuen. Berak jakin ez arren, eta Ameriketako Estatu Batuetan arrakastarik ez izan arren, 70. hamarkada eta gero Hegoafrikan, Australian, Zimbabwen eta Zelanda Berrian arrakasta handia izan zuten bere diskoek. Sussex Recordsen kopia guztiak amaitu ondoren, Blue Goose Music Australiarrek, bere diskoaren eskubideak erosi zituen 70. hamarkadaren erdialdean. Bere bi diskoak berreditatu zituen, eta At His Best disko atera zuen, Can’t Get Away, I’ll Slip Away eta Street Boy moduko kantak batuz. Rodriguezek jakin barik, Hegoafrikako disko platinoa bihurtu zen, arrakasta handiarekin. Arrakasta horri esker, 1978an, berarekin kontaktatzea lortu zuten, famatua zela jakinaraziz. 1979an Australiatik bira bat egin zuen The Mark Gillespie Band-arekin lagunduta, non konturatu zen, zenbat jarraitzaile zituen. Birako bi kontzertu editatuak izan ziren bere hurrengo diskoa sortzeko, Alive (Bizirik). 1979ko bira egin ondoren Detroitera bueltatu zen, baina 1981. urtean Australiara itzuli zen bere azken bira egiteko, Midnight Oil taldearekin. Bira hau amaitu zuenean bizitza publikotik erretiratu zen, eta Detroitera itzuli zen bizitza normal bat eramateko. CANNOTANSWER

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123_q#0

Nor da Sixto Rodriguez?

2x

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123

Sixto Rodriguez

Sixto Diaz Rodriguez, Rodriguez edo Sugarman izenez ezagututa, (Detroit, Michigan, Ameriketako Estatu Batuak, 1942ko uztailaren 10a) musikagile eta konpositorea da. Bere gurasoek, Mexikotik Ameriketako Estatu Batuetara 1920an joandako immigranteak, Sixto izena jarri zioten seigarren semea zelako. Kanta gehienetan, jende pobreak eta ingurune marjinaletan bizi diren jendearen arazo sozialei buruz hitz egiten du.

Ibilbidea.

1967. urtean, (Rod Riguez izenarekin) I’ll sleep away binilo laburra atera zuen Impact zigilu txikiarekin. Hurrengo hiru urteetan ez zuen ezer grabatu Sussex Recordsekin sinatu zuen arte. Sinadura honekin, bere izen artistikoa Rodriguezera aldatu zuen. Sussexekin bi disko berri grabatu zituen; Cold Fact (1970), eta Coming From Reality (1971). Disko hauen kritika txarren ondoren, eta gutxi saldu zirenez, bota egin zuten. Disko hauekin musikaren munduan ez zuenez arrakastarik izan, erretiratu egin  zen, eta jendeak bere buruaz beste egin zuela pentsatu zuen. Berak jakin ez arren, eta Ameriketako Estatu Batuetan arrakastarik ez izan arren, 70. hamarkada eta gero Hegoafrikan, Australian, Zimbabwen eta Zelanda Berrian arrakasta handia izan zuten bere diskoek. Sussex Recordsen kopia guztiak amaitu ondoren, Blue Goose Music Australiarrek, bere diskoaren eskubideak erosi zituen 70. hamarkadaren erdialdean. Bere bi diskoak berreditatu zituen, eta At His Best disko atera zuen, Can’t Get Away, I’ll Slip Away eta Street Boy moduko kantak batuz. Rodriguezek jakin barik, Hegoafrikako disko platinoa bihurtu zen, arrakasta handiarekin. Arrakasta horri esker, 1978an, berarekin kontaktatzea lortu zuten, famatua zela jakinaraziz. 1979an Australiatik bira bat egin zuen The Mark Gillespie Band-arekin lagunduta, non konturatu zen, zenbat jarraitzaile zituen. Birako bi kontzertu editatuak izan ziren bere hurrengo diskoa sortzeko, Alive (Bizirik). 1979ko bira egin ondoren Detroitera bueltatu zen, baina 1981. urtean Australiara itzuli zen bere azken bira egiteko, Midnight Oil taldearekin. Bira hau amaitu zuenean bizitza publikotik erretiratu zen, eta Detroitera itzuli zen bizitza normal bat eramateko. CANNOTANSWER

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123_q#1

Zein da bere lanbidea?

2x

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123

Sixto Rodriguez

Sixto Diaz Rodriguez, Rodriguez edo Sugarman izenez ezagututa, (Detroit, Michigan, Ameriketako Estatu Batuak, 1942ko uztailaren 10a) musikagile eta konpositorea da. Bere gurasoek, Mexikotik Ameriketako Estatu Batuetara 1920an joandako immigranteak, Sixto izena jarri zioten seigarren semea zelako. Kanta gehienetan, jende pobreak eta ingurune marjinaletan bizi diren jendearen arazo sozialei buruz hitz egiten du.

Ibilbidea.

1967. urtean, (Rod Riguez izenarekin) I’ll sleep away binilo laburra atera zuen Impact zigilu txikiarekin. Hurrengo hiru urteetan ez zuen ezer grabatu Sussex Recordsekin sinatu zuen arte. Sinadura honekin, bere izen artistikoa Rodriguezera aldatu zuen. Sussexekin bi disko berri grabatu zituen; Cold Fact (1970), eta Coming From Reality (1971). Disko hauen kritika txarren ondoren, eta gutxi saldu zirenez, bota egin zuten. Disko hauekin musikaren munduan ez zuenez arrakastarik izan, erretiratu egin  zen, eta jendeak bere buruaz beste egin zuela pentsatu zuen. Berak jakin ez arren, eta Ameriketako Estatu Batuetan arrakastarik ez izan arren, 70. hamarkada eta gero Hegoafrikan, Australian, Zimbabwen eta Zelanda Berrian arrakasta handia izan zuten bere diskoek. Sussex Recordsen kopia guztiak amaitu ondoren, Blue Goose Music Australiarrek, bere diskoaren eskubideak erosi zituen 70. hamarkadaren erdialdean. Bere bi diskoak berreditatu zituen, eta At His Best disko atera zuen, Can’t Get Away, I’ll Slip Away eta Street Boy moduko kantak batuz. Rodriguezek jakin barik, Hegoafrikako disko platinoa bihurtu zen, arrakasta handiarekin. Arrakasta horri esker, 1978an, berarekin kontaktatzea lortu zuten, famatua zela jakinaraziz. 1979an Australiatik bira bat egin zuen The Mark Gillespie Band-arekin lagunduta, non konturatu zen, zenbat jarraitzaile zituen. Birako bi kontzertu editatuak izan ziren bere hurrengo diskoa sortzeko, Alive (Bizirik). 1979ko bira egin ondoren Detroitera bueltatu zen, baina 1981. urtean Australiara itzuli zen bere azken bira egiteko, Midnight Oil taldearekin. Bira hau amaitu zuenean bizitza publikotik erretiratu zen, eta Detroitera itzuli zen bizitza normal bat eramateko. CANNOTANSWER

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123_q#2

Non bizi da egun?

2x

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123

Sixto Rodriguez

Sixto Diaz Rodriguez, Rodriguez edo Sugarman izenez ezagututa, (Detroit, Michigan, Ameriketako Estatu Batuak, 1942ko uztailaren 10a) musikagile eta konpositorea da. Bere gurasoek, Mexikotik Ameriketako Estatu Batuetara 1920an joandako immigranteak, Sixto izena jarri zioten seigarren semea zelako. Kanta gehienetan, jende pobreak eta ingurune marjinaletan bizi diren jendearen arazo sozialei buruz hitz egiten du.

Ibilbidea.

1967. urtean, (Rod Riguez izenarekin) I’ll sleep away binilo laburra atera zuen Impact zigilu txikiarekin. Hurrengo hiru urteetan ez zuen ezer grabatu Sussex Recordsekin sinatu zuen arte. Sinadura honekin, bere izen artistikoa Rodriguezera aldatu zuen. Sussexekin bi disko berri grabatu zituen; Cold Fact (1970), eta Coming From Reality (1971). Disko hauen kritika txarren ondoren, eta gutxi saldu zirenez, bota egin zuten. Disko hauekin musikaren munduan ez zuenez arrakastarik izan, erretiratu egin  zen, eta jendeak bere buruaz beste egin zuela pentsatu zuen. Berak jakin ez arren, eta Ameriketako Estatu Batuetan arrakastarik ez izan arren, 70. hamarkada eta gero Hegoafrikan, Australian, Zimbabwen eta Zelanda Berrian arrakasta handia izan zuten bere diskoek. Sussex Recordsen kopia guztiak amaitu ondoren, Blue Goose Music Australiarrek, bere diskoaren eskubideak erosi zituen 70. hamarkadaren erdialdean. Bere bi diskoak berreditatu zituen, eta At His Best disko atera zuen, Can’t Get Away, I’ll Slip Away eta Street Boy moduko kantak batuz. Rodriguezek jakin barik, Hegoafrikako disko platinoa bihurtu zen, arrakasta handiarekin. Arrakasta horri esker, 1978an, berarekin kontaktatzea lortu zuten, famatua zela jakinaraziz. 1979an Australiatik bira bat egin zuen The Mark Gillespie Band-arekin lagunduta, non konturatu zen, zenbat jarraitzaile zituen. Birako bi kontzertu editatuak izan ziren bere hurrengo diskoa sortzeko, Alive (Bizirik). 1979ko bira egin ondoren Detroitera bueltatu zen, baina 1981. urtean Australiara itzuli zen bere azken bira egiteko, Midnight Oil taldearekin. Bira hau amaitu zuenean bizitza publikotik erretiratu zen, eta Detroitera itzuli zen bizitza normal bat eramateko. CANNOTANSWER

C_a1ffdef77aa54c1286b31e898fd2e123_q#3

Nongoa da Sixto Rodriguez?

2x

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0

Eduardo Gil Bera

Eduardo Gil Bera (Tutera, Nafarroa, 1957ko abenduaren 11) euskal idazlea eta itzultzailea da.

Ibilbide literarioa.

Asko eta kalitate handiko lanak idatzi ditu, euskaraz zein gaztelaniaz, eta hori dela eta, euskal idazle sarituenetako bat da: Xalbador saria (1987, 1989), Irun Hiria saria (1988), Axular saria (1988), Azkue saria (1990), Orixe saria (1992), Miguel de Unamuno saria (1994) eta Alfonso X el sabio saria (2002), besteak beste. Lan horietan literaturaren alor gehienak landu ditu: saiakera ("Atea bere erroetan bezala" (1987), "O tempora! O mores!" (1988), "Fisikaz honatago" (1989), "A este lado" (1993), "El carro de heno" (1994), "Sobre la marcha" (1996), "Paisaje con fisuras" (1999)," Los días de enmedio" (2002), eleberria ("Os quiero a todos", 1997; "Todo pasa", 2000), eleberri historikoa ("Torralba", 2002), poesia ("Hortus Botanicus", 1988; Strasburgoko ordularia, 1990), eta haur eta gazte literatura ("Murtxanteko Lapurrak", 1988; "Patziku Parranda", 1989), besteak beste. Itzulpengintzan ere lan asko egina da, eta Jon Mirande, Giuseppe Ungaretti, Michel de Montaigne, Peter Sloterdijk, Robert Walser, Rainer Maria Rilke, Soma Morgenstern, Friedrich Hölderlin, Joachim Latacz eta Tom Lamperten lanak itzuli ditu, euskarara zein gaztelaniara. 2001ean Pio Barojaren biografia bat eman zuen argitara, "Baroja o el miedo", eztabaida ugari sortu dituena Barojaren inguruko mitoa gezurrean oinarritu dela eta Barojak berak sortutako mito gezurrezkoa bere familiak Julio Caro Baroja ilobak, gehienbat iraunarazi duela esaten baitu lan horretan. 2004an Gaztelaniazko Literaturako Euskadi saria jaso zuen, "Historia de las malas ideas" (2003) lanarengatik. CANNOTANSWER

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0_q#0

Eduardo Gil Bera idazleak zenbat liburu idatzi ditu?

0y

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0

Eduardo Gil Bera

Eduardo Gil Bera (Tutera, Nafarroa, 1957ko abenduaren 11) euskal idazlea eta itzultzailea da.

Ibilbide literarioa.

Asko eta kalitate handiko lanak idatzi ditu, euskaraz zein gaztelaniaz, eta hori dela eta, euskal idazle sarituenetako bat da: Xalbador saria (1987, 1989), Irun Hiria saria (1988), Axular saria (1988), Azkue saria (1990), Orixe saria (1992), Miguel de Unamuno saria (1994) eta Alfonso X el sabio saria (2002), besteak beste. Lan horietan literaturaren alor gehienak landu ditu: saiakera ("Atea bere erroetan bezala" (1987), "O tempora! O mores!" (1988), "Fisikaz honatago" (1989), "A este lado" (1993), "El carro de heno" (1994), "Sobre la marcha" (1996), "Paisaje con fisuras" (1999)," Los días de enmedio" (2002), eleberria ("Os quiero a todos", 1997; "Todo pasa", 2000), eleberri historikoa ("Torralba", 2002), poesia ("Hortus Botanicus", 1988; Strasburgoko ordularia, 1990), eta haur eta gazte literatura ("Murtxanteko Lapurrak", 1988; "Patziku Parranda", 1989), besteak beste. Itzulpengintzan ere lan asko egina da, eta Jon Mirande, Giuseppe Ungaretti, Michel de Montaigne, Peter Sloterdijk, Robert Walser, Rainer Maria Rilke, Soma Morgenstern, Friedrich Hölderlin, Joachim Latacz eta Tom Lamperten lanak itzuli ditu, euskarara zein gaztelaniara. 2001ean Pio Barojaren biografia bat eman zuen argitara, "Baroja o el miedo", eztabaida ugari sortu dituena Barojaren inguruko mitoa gezurrean oinarritu dela eta Barojak berak sortutako mito gezurrezkoa bere familiak Julio Caro Baroja ilobak, gehienbat iraunarazi duela esaten baitu lan horretan. 2004an Gaztelaniazko Literaturako Euskadi saria jaso zuen, "Historia de las malas ideas" (2003) lanarengatik. CANNOTANSWER

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0_q#1

Ze genero literariotan aritzen da nagusiki?

2x

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0

Eduardo Gil Bera

Eduardo Gil Bera (Tutera, Nafarroa, 1957ko abenduaren 11) euskal idazlea eta itzultzailea da.

Ibilbide literarioa.

Asko eta kalitate handiko lanak idatzi ditu, euskaraz zein gaztelaniaz, eta hori dela eta, euskal idazle sarituenetako bat da: Xalbador saria (1987, 1989), Irun Hiria saria (1988), Axular saria (1988), Azkue saria (1990), Orixe saria (1992), Miguel de Unamuno saria (1994) eta Alfonso X el sabio saria (2002), besteak beste. Lan horietan literaturaren alor gehienak landu ditu: saiakera ("Atea bere erroetan bezala" (1987), "O tempora! O mores!" (1988), "Fisikaz honatago" (1989), "A este lado" (1993), "El carro de heno" (1994), "Sobre la marcha" (1996), "Paisaje con fisuras" (1999)," Los días de enmedio" (2002), eleberria ("Os quiero a todos", 1997; "Todo pasa", 2000), eleberri historikoa ("Torralba", 2002), poesia ("Hortus Botanicus", 1988; Strasburgoko ordularia, 1990), eta haur eta gazte literatura ("Murtxanteko Lapurrak", 1988; "Patziku Parranda", 1989), besteak beste. Itzulpengintzan ere lan asko egina da, eta Jon Mirande, Giuseppe Ungaretti, Michel de Montaigne, Peter Sloterdijk, Robert Walser, Rainer Maria Rilke, Soma Morgenstern, Friedrich Hölderlin, Joachim Latacz eta Tom Lamperten lanak itzuli ditu, euskarara zein gaztelaniara. 2001ean Pio Barojaren biografia bat eman zuen argitara, "Baroja o el miedo", eztabaida ugari sortu dituena Barojaren inguruko mitoa gezurrean oinarritu dela eta Barojak berak sortutako mito gezurrezkoa bere familiak Julio Caro Baroja ilobak, gehienbat iraunarazi duela esaten baitu lan horretan. 2004an Gaztelaniazko Literaturako Euskadi saria jaso zuen, "Historia de las malas ideas" (2003) lanarengatik. CANNOTANSWER

C_6b035d38559f4bcf8c7b7bdec114a4b0_q#2

Jaso al du inolako saririk bere ibilbidean?

0y

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59

Joxe Azurmendi

Joxe Azurmendi Otaegi (Zegama, Gipuzkoa, 1941eko martxoaren 19a) euskal idazlea, filosofoa, saiakera egilea eta poeta da. Etikaren, politikaren, hizkuntzaren filosofiaren, teknikaren, euskal literaturaren eta, orokorrean, filosofiaren gaineko liburu eta artikulu asko eta asko plazaratu ditu. "Jakin" kultura-taldeko kide, bertan "Jakin irakurgaiak" saileko arduraduna izan da. Sail horretan, pentsamenduaren dibulgazioa bultzatu asmoz, 40 liburutik gora atera dituzte euskaraz: hala nola, "Klasikoak" editorialaren filosofiako euskarazko itzulpenetan lagundu izan du. Udako Euskal Unibertsitatearen sortzaileetako bat izan zen, halaber. EHUko Filosofia Modernoko katedraduna eta irakaslea izan da. 2010ean euskaltzain ohorezko izendatu zuten. Finean, Joxe Azurmendi Euskal Herriko pentsalari emankorrenetako bat da eta, askoren iritziz, erudituenetakoa ere bai.

Bizitzaren zentzua eta razionalitate ezberdinak.

"Azken egunak Gandiagarekin" bere libururik pertsonalenean aztertu ditu Azurmendik bizitzaren zentzua, Jainkoa, arima edo erlijioa bezalako gaiak. Gizakia animalia dela ohartarazten digu berriro ere, askatasuna duen animalia. Askatasun hori dela eta, gizakia bere existentzia asmatzen igaro beharko du bizitza osoa. Izan ere, askatasun horrek esan nahi du gizakia gehiago dela ez dena (proiektua, asmoak...), dena baino: Bizitzari zentzua, beraz, gizakiak ematen dio. Mitoa ez da besterik bizitzari zentzua ematen dion kontakizuna baino. Mitoarekin batera, ordea, gizakiak zientzia bezalako beste razionalitate motak ere garatu ditu. Egoera horretan Joxe Azurmendik prozesu bat deskribatuko du non bizitzaren zentzuaren auziak desitxuratze bat pairatu duen razionalitate zientifikoa gailendu denean: Zegamarrak askatasun intelektuala eta jarrera kritikoa aldarrikatzen ditu beste behin gai horiek lantzeko ere. Bere ustean gure modernitateak mitoarekin kritikoa izan behar du baina baita autokritikoa ere mitoaren kritika moderno klasikoarekiko ere, ezaskia eta aldebakarrekoa izan delako. Birpentsatu beharra dago, adibidez, mitoaren iturburua ezjakintasuna omen delako esplikazio ilustratu zaharra. Gizakiak, oraindik ere, hizkuntza mitologikoa beharrezkoa du bizitzari zentzua emateko. Izan ere, Azurmendiren aburuz, problema gurea da, ez mitoarena, mitoarentzat ez daukagulako alternatibarik: zentzuaren galdera inolako hizkuntzarik gabe utzi dugu. CANNOTANSWER

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59_q#0

Zein razionalitate landu ditu perstonaiak?

2x

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59

Joxe Azurmendi

Joxe Azurmendi Otaegi (Zegama, Gipuzkoa, 1941eko martxoaren 19a) euskal idazlea, filosofoa, saiakera egilea eta poeta da. Etikaren, politikaren, hizkuntzaren filosofiaren, teknikaren, euskal literaturaren eta, orokorrean, filosofiaren gaineko liburu eta artikulu asko eta asko plazaratu ditu. "Jakin" kultura-taldeko kide, bertan "Jakin irakurgaiak" saileko arduraduna izan da. Sail horretan, pentsamenduaren dibulgazioa bultzatu asmoz, 40 liburutik gora atera dituzte euskaraz: hala nola, "Klasikoak" editorialaren filosofiako euskarazko itzulpenetan lagundu izan du. Udako Euskal Unibertsitatearen sortzaileetako bat izan zen, halaber. EHUko Filosofia Modernoko katedraduna eta irakaslea izan da. 2010ean euskaltzain ohorezko izendatu zuten. Finean, Joxe Azurmendi Euskal Herriko pentsalari emankorrenetako bat da eta, askoren iritziz, erudituenetakoa ere bai.

Bizitzaren zentzua eta razionalitate ezberdinak.

"Azken egunak Gandiagarekin" bere libururik pertsonalenean aztertu ditu Azurmendik bizitzaren zentzua, Jainkoa, arima edo erlijioa bezalako gaiak. Gizakia animalia dela ohartarazten digu berriro ere, askatasuna duen animalia. Askatasun hori dela eta, gizakia bere existentzia asmatzen igaro beharko du bizitza osoa. Izan ere, askatasun horrek esan nahi du gizakia gehiago dela ez dena (proiektua, asmoak...), dena baino: Bizitzari zentzua, beraz, gizakiak ematen dio. Mitoa ez da besterik bizitzari zentzua ematen dion kontakizuna baino. Mitoarekin batera, ordea, gizakiak zientzia bezalako beste razionalitate motak ere garatu ditu. Egoera horretan Joxe Azurmendik prozesu bat deskribatuko du non bizitzaren zentzuaren auziak desitxuratze bat pairatu duen razionalitate zientifikoa gailendu denean: Zegamarrak askatasun intelektuala eta jarrera kritikoa aldarrikatzen ditu beste behin gai horiek lantzeko ere. Bere ustean gure modernitateak mitoarekin kritikoa izan behar du baina baita autokritikoa ere mitoaren kritika moderno klasikoarekiko ere, ezaskia eta aldebakarrekoa izan delako. Birpentsatu beharra dago, adibidez, mitoaren iturburua ezjakintasuna omen delako esplikazio ilustratu zaharra. Gizakiak, oraindik ere, hizkuntza mitologikoa beharrezkoa du bizitzari zentzua emateko. Izan ere, Azurmendiren aburuz, problema gurea da, ez mitoarena, mitoarentzat ez daukagulako alternatibarik: zentzuaren galdera inolako hizkuntzarik gabe utzi dugu. CANNOTANSWER

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59_q#1

Bizitzaren zentzuaz idatzi ditu, beraz?

0y

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59

Joxe Azurmendi

Joxe Azurmendi Otaegi (Zegama, Gipuzkoa, 1941eko martxoaren 19a) euskal idazlea, filosofoa, saiakera egilea eta poeta da. Etikaren, politikaren, hizkuntzaren filosofiaren, teknikaren, euskal literaturaren eta, orokorrean, filosofiaren gaineko liburu eta artikulu asko eta asko plazaratu ditu. "Jakin" kultura-taldeko kide, bertan "Jakin irakurgaiak" saileko arduraduna izan da. Sail horretan, pentsamenduaren dibulgazioa bultzatu asmoz, 40 liburutik gora atera dituzte euskaraz: hala nola, "Klasikoak" editorialaren filosofiako euskarazko itzulpenetan lagundu izan du. Udako Euskal Unibertsitatearen sortzaileetako bat izan zen, halaber. EHUko Filosofia Modernoko katedraduna eta irakaslea izan da. 2010ean euskaltzain ohorezko izendatu zuten. Finean, Joxe Azurmendi Euskal Herriko pentsalari emankorrenetako bat da eta, askoren iritziz, erudituenetakoa ere bai.

Bizitzaren zentzua eta razionalitate ezberdinak.

"Azken egunak Gandiagarekin" bere libururik pertsonalenean aztertu ditu Azurmendik bizitzaren zentzua, Jainkoa, arima edo erlijioa bezalako gaiak. Gizakia animalia dela ohartarazten digu berriro ere, askatasuna duen animalia. Askatasun hori dela eta, gizakia bere existentzia asmatzen igaro beharko du bizitza osoa. Izan ere, askatasun horrek esan nahi du gizakia gehiago dela ez dena (proiektua, asmoak...), dena baino: Bizitzari zentzua, beraz, gizakiak ematen dio. Mitoa ez da besterik bizitzari zentzua ematen dion kontakizuna baino. Mitoarekin batera, ordea, gizakiak zientzia bezalako beste razionalitate motak ere garatu ditu. Egoera horretan Joxe Azurmendik prozesu bat deskribatuko du non bizitzaren zentzuaren auziak desitxuratze bat pairatu duen razionalitate zientifikoa gailendu denean: Zegamarrak askatasun intelektuala eta jarrera kritikoa aldarrikatzen ditu beste behin gai horiek lantzeko ere. Bere ustean gure modernitateak mitoarekin kritikoa izan behar du baina baita autokritikoa ere mitoaren kritika moderno klasikoarekiko ere, ezaskia eta aldebakarrekoa izan delako. Birpentsatu beharra dago, adibidez, mitoaren iturburua ezjakintasuna omen delako esplikazio ilustratu zaharra. Gizakiak, oraindik ere, hizkuntza mitologikoa beharrezkoa du bizitzari zentzua emateko. Izan ere, Azurmendiren aburuz, problema gurea da, ez mitoarena, mitoarentzat ez daukagulako alternatibarik: zentzuaren galdera inolako hizkuntzarik gabe utzi dugu. CANNOTANSWER

C_64f917dde16241be9e531c04670dac59_q#2

Euskal mitilogiari buruzko teoria propioak ditu, edo autore ezagunen baten jarraitzailea da?

2x

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab

Eva Yerbabuena

Eva María Garrido García (Frankfurt am Main, 1970), ezagunagoa Eva Yerbabuena izengoitiz, espainiar flamenko-dantzari eta koreografoa da. Espainiako Dantza Sari Nazionala jaso zuen 2001ean, eta Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina 2017an.

Bizitza.

Espainiar etorkinen alaba, Eva María Garrido Frankfurten sortu zen, Alemanian, 1970ean. 15 egun geroago, ordea, Granadako Ogíjares herrira eraman zuten gurasoek, eta bertan bizi izan zen, aitona-amonekin, hamar urte bete arte. 11 urte zituela, akademia batean sartu zuten dantza flamenkoa ikas zezan. 12 urterekin, jendaurrean dantzatzen hasi zen Enrique “el Canastero”, Angustillas “la Mona”, Mariquilla eta Mario Maya artista handiekin. Dantzaz gain, arte dramatikoa eta koreografia ere ikasi zituen. Koreografia ikasketak La Habanan egin zituen Johannes Garciarekin. 1985an, Rafael Aguilar-en konpainian sartu zen, eta Paco Moyanorenean 1987an. 1990eko hamarkadan, Javier Latorre, Manolete, Merche Esmeralda eta Joaquín Cortésekin lan egin zuen. 1998an bere konpainia sortu zuen. "Eva" (1998), "5 Mujeres 5" (2000), "La Voz del Silencio" (2002), "A Cuatro Voces" (2004), "El Huso de la Memoria" (2006), "Santo y Seña" (2007), "Lluvia" (2009), "¡Ay!" (2013) eta "Apariencia" (2016) ikuskizunak sortu ditu bere konpainiarentzat. Hainbat bira egin ditu Espainian zehar eta, besteak beste, Wuppertalgo dantza jaialdian, Veneziako Biurtekoan, Royal Albert Hallen, Dusseldorfeko Operan eta Sydney Opera Housen dantza egin du. 1999an, Mike Figgis britainiar zuzendariaren "Flamenco Women" dokumentalean parte hartu zuen, eta 2001ean Figgisek berak zuzendutako "Hotel" fikziozko filmean. CANNOTANSWER

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab_q#0

Non jaio zen Eva Maria?

2x

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab

Eva Yerbabuena

Eva María Garrido García (Frankfurt am Main, 1970), ezagunagoa Eva Yerbabuena izengoitiz, espainiar flamenko-dantzari eta koreografoa da. Espainiako Dantza Sari Nazionala jaso zuen 2001ean, eta Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina 2017an.

Bizitza.

Espainiar etorkinen alaba, Eva María Garrido Frankfurten sortu zen, Alemanian, 1970ean. 15 egun geroago, ordea, Granadako Ogíjares herrira eraman zuten gurasoek, eta bertan bizi izan zen, aitona-amonekin, hamar urte bete arte. 11 urte zituela, akademia batean sartu zuten dantza flamenkoa ikas zezan. 12 urterekin, jendaurrean dantzatzen hasi zen Enrique “el Canastero”, Angustillas “la Mona”, Mariquilla eta Mario Maya artista handiekin. Dantzaz gain, arte dramatikoa eta koreografia ere ikasi zituen. Koreografia ikasketak La Habanan egin zituen Johannes Garciarekin. 1985an, Rafael Aguilar-en konpainian sartu zen, eta Paco Moyanorenean 1987an. 1990eko hamarkadan, Javier Latorre, Manolete, Merche Esmeralda eta Joaquín Cortésekin lan egin zuen. 1998an bere konpainia sortu zuen. "Eva" (1998), "5 Mujeres 5" (2000), "La Voz del Silencio" (2002), "A Cuatro Voces" (2004), "El Huso de la Memoria" (2006), "Santo y Seña" (2007), "Lluvia" (2009), "¡Ay!" (2013) eta "Apariencia" (2016) ikuskizunak sortu ditu bere konpainiarentzat. Hainbat bira egin ditu Espainian zehar eta, besteak beste, Wuppertalgo dantza jaialdian, Veneziako Biurtekoan, Royal Albert Hallen, Dusseldorfeko Operan eta Sydney Opera Housen dantza egin du. 1999an, Mike Figgis britainiar zuzendariaren "Flamenco Women" dokumentalean parte hartu zuen, eta 2001ean Figgisek berak zuzendutako "Hotel" fikziozko filmean. CANNOTANSWER

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab_q#1

Zein da bere izengoitia?

2x

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab

Eva Yerbabuena

Eva María Garrido García (Frankfurt am Main, 1970), ezagunagoa Eva Yerbabuena izengoitiz, espainiar flamenko-dantzari eta koreografoa da. Espainiako Dantza Sari Nazionala jaso zuen 2001ean, eta Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina 2017an.

Bizitza.

Espainiar etorkinen alaba, Eva María Garrido Frankfurten sortu zen, Alemanian, 1970ean. 15 egun geroago, ordea, Granadako Ogíjares herrira eraman zuten gurasoek, eta bertan bizi izan zen, aitona-amonekin, hamar urte bete arte. 11 urte zituela, akademia batean sartu zuten dantza flamenkoa ikas zezan. 12 urterekin, jendaurrean dantzatzen hasi zen Enrique “el Canastero”, Angustillas “la Mona”, Mariquilla eta Mario Maya artista handiekin. Dantzaz gain, arte dramatikoa eta koreografia ere ikasi zituen. Koreografia ikasketak La Habanan egin zituen Johannes Garciarekin. 1985an, Rafael Aguilar-en konpainian sartu zen, eta Paco Moyanorenean 1987an. 1990eko hamarkadan, Javier Latorre, Manolete, Merche Esmeralda eta Joaquín Cortésekin lan egin zuen. 1998an bere konpainia sortu zuen. "Eva" (1998), "5 Mujeres 5" (2000), "La Voz del Silencio" (2002), "A Cuatro Voces" (2004), "El Huso de la Memoria" (2006), "Santo y Seña" (2007), "Lluvia" (2009), "¡Ay!" (2013) eta "Apariencia" (2016) ikuskizunak sortu ditu bere konpainiarentzat. Hainbat bira egin ditu Espainian zehar eta, besteak beste, Wuppertalgo dantza jaialdian, Veneziako Biurtekoan, Royal Albert Hallen, Dusseldorfeko Operan eta Sydney Opera Housen dantza egin du. 1999an, Mike Figgis britainiar zuzendariaren "Flamenco Women" dokumentalean parte hartu zuen, eta 2001ean Figgisek berak zuzendutako "Hotel" fikziozko filmean. CANNOTANSWER

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab_q#2

Zein da artista honen lanbidea?

2x

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab

Eva Yerbabuena

Eva María Garrido García (Frankfurt am Main, 1970), ezagunagoa Eva Yerbabuena izengoitiz, espainiar flamenko-dantzari eta koreografoa da. Espainiako Dantza Sari Nazionala jaso zuen 2001ean, eta Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina 2017an.

Bizitza.

Espainiar etorkinen alaba, Eva María Garrido Frankfurten sortu zen, Alemanian, 1970ean. 15 egun geroago, ordea, Granadako Ogíjares herrira eraman zuten gurasoek, eta bertan bizi izan zen, aitona-amonekin, hamar urte bete arte. 11 urte zituela, akademia batean sartu zuten dantza flamenkoa ikas zezan. 12 urterekin, jendaurrean dantzatzen hasi zen Enrique “el Canastero”, Angustillas “la Mona”, Mariquilla eta Mario Maya artista handiekin. Dantzaz gain, arte dramatikoa eta koreografia ere ikasi zituen. Koreografia ikasketak La Habanan egin zituen Johannes Garciarekin. 1985an, Rafael Aguilar-en konpainian sartu zen, eta Paco Moyanorenean 1987an. 1990eko hamarkadan, Javier Latorre, Manolete, Merche Esmeralda eta Joaquín Cortésekin lan egin zuen. 1998an bere konpainia sortu zuen. "Eva" (1998), "5 Mujeres 5" (2000), "La Voz del Silencio" (2002), "A Cuatro Voces" (2004), "El Huso de la Memoria" (2006), "Santo y Seña" (2007), "Lluvia" (2009), "¡Ay!" (2013) eta "Apariencia" (2016) ikuskizunak sortu ditu bere konpainiarentzat. Hainbat bira egin ditu Espainian zehar eta, besteak beste, Wuppertalgo dantza jaialdian, Veneziako Biurtekoan, Royal Albert Hallen, Dusseldorfeko Operan eta Sydney Opera Housen dantza egin du. 1999an, Mike Figgis britainiar zuzendariaren "Flamenco Women" dokumentalean parte hartu zuen, eta 2001ean Figgisek berak zuzendutako "Hotel" fikziozko filmean. CANNOTANSWER

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab_q#3

Zer urtean jaso zuen Espainiako Dantza Sari Nazioanala?

2x

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab

Eva Yerbabuena

Eva María Garrido García (Frankfurt am Main, 1970), ezagunagoa Eva Yerbabuena izengoitiz, espainiar flamenko-dantzari eta koreografoa da. Espainiako Dantza Sari Nazionala jaso zuen 2001ean, eta Arte Ederretako Merituaren Urrezko Domina 2017an.

Bizitza.

Espainiar etorkinen alaba, Eva María Garrido Frankfurten sortu zen, Alemanian, 1970ean. 15 egun geroago, ordea, Granadako Ogíjares herrira eraman zuten gurasoek, eta bertan bizi izan zen, aitona-amonekin, hamar urte bete arte. 11 urte zituela, akademia batean sartu zuten dantza flamenkoa ikas zezan. 12 urterekin, jendaurrean dantzatzen hasi zen Enrique “el Canastero”, Angustillas “la Mona”, Mariquilla eta Mario Maya artista handiekin. Dantzaz gain, arte dramatikoa eta koreografia ere ikasi zituen. Koreografia ikasketak La Habanan egin zituen Johannes Garciarekin. 1985an, Rafael Aguilar-en konpainian sartu zen, eta Paco Moyanorenean 1987an. 1990eko hamarkadan, Javier Latorre, Manolete, Merche Esmeralda eta Joaquín Cortésekin lan egin zuen. 1998an bere konpainia sortu zuen. "Eva" (1998), "5 Mujeres 5" (2000), "La Voz del Silencio" (2002), "A Cuatro Voces" (2004), "El Huso de la Memoria" (2006), "Santo y Seña" (2007), "Lluvia" (2009), "¡Ay!" (2013) eta "Apariencia" (2016) ikuskizunak sortu ditu bere konpainiarentzat. Hainbat bira egin ditu Espainian zehar eta, besteak beste, Wuppertalgo dantza jaialdian, Veneziako Biurtekoan, Royal Albert Hallen, Dusseldorfeko Operan eta Sydney Opera Housen dantza egin du. 1999an, Mike Figgis britainiar zuzendariaren "Flamenco Women" dokumentalean parte hartu zuen, eta 2001ean Figgisek berak zuzendutako "Hotel" fikziozko filmean. CANNOTANSWER

C_d46b9050cd3a4995a2339328d8fe0bab_q#4

Ba al dakizu zein sari jaso zuen 2017an?

2x

C_295dc10404bb4378a08b203e351019c0

Noize MC

Noize MC, benetako izenez Ivan Aleksandrovitx Alekseiev () abeslari, musikari eta aktore errusiarra da.

Heziketa (2003-2006).

Unibertsitatearen ikasle-egoitzan kokatu eta bakarlari bezala hasi zen. 2003an "Protivo Gunz" rock alternatibo musika taldea sortu zuen, ikasle-egoitzaz kanpoko ikasleez osatua. Ikasle-egoitzan freestyle-ak hobetzen aritu zen eta ondoren ikasleen jaietan irakurtzen zituen gitarra akustikoaz lagundurik. Han maketak grabatu zituen "Noize MC" eta "Protivo Gunz" bezala. Maketa horiek oso arrakasta handia izan zuten gazteen artean, Interneti esker. 2003 eta 2005 artean, Noize MC-k hainbat buruz buruko freestyle lehiaketetan, klubetan eta hip hop txapelketetan parte hartu zuen. Horietan, zenbait sari lortu zituen. Horrez gain, "Protivo Gunz" taldearekin Mosku oblastan zehar ibili zen klubetan, tabernetan eta atari zabalean kontzertuak eskainiz. 2005eko martxoan Noize MCk MC Molodoi () rapeatzailea menderatu zuen "Snickers Guru Klan" kale-kultura jaialdiaren buruz buruko freestyle finalean. Hori dela eta, jaialdiaren antolatzaileek Noize MC gonbidatu zuten "Snickers Urbania" jaialdiko epaile eta aurkezlea izan zedin. 2005eko maiatzean, Ivanek ikasle-egoitza utzi eta Mosku erdiguneko Arbat kalean gela bat alokatu zuen. "Protivo Gunz" taldeak noizean behin bat-bateko kontzertuak emateari ekin zion. Ustekabean emandako kontzertu horietariko batzuk poliziak eten behar izan zituen. 2005eko eta 2006ko udetan, Noize MC "Snickers Urbania" jaialdiarekin Errusian zehar ibili zen. Irabazitako diruarekin, estudioak hainbat abesti grabatu zituen, ondoren bildumetan kaleratuko zituztenak. 2006ko udan, Noize MCk "Respect Productions" produkzio-etxearekin sinatu zuen bakarlari gisa, baina "Protivo Gunz" taldearekin abesten jarraitu zuen. 2006ko irailaren 9an, bere rock taldeak Errusiako "Urban Sound" lehiaketa irabazi zuen. CANNOTANSWER

C_295dc10404bb4378a08b203e351019c0_q#0

Nor da Noize MC?

0y

C_295dc10404bb4378a08b203e351019c0

Noize MC

Noize MC, benetako izenez Ivan Aleksandrovitx Alekseiev () abeslari, musikari eta aktore errusiarra da.

Heziketa (2003-2006).

Unibertsitatearen ikasle-egoitzan kokatu eta bakarlari bezala hasi zen. 2003an "Protivo Gunz" rock alternatibo musika taldea sortu zuen, ikasle-egoitzaz kanpoko ikasleez osatua. Ikasle-egoitzan freestyle-ak hobetzen aritu zen eta ondoren ikasleen jaietan irakurtzen zituen gitarra akustikoaz lagundurik. Han maketak grabatu zituen "Noize MC" eta "Protivo Gunz" bezala. Maketa horiek oso arrakasta handia izan zuten gazteen artean, Interneti esker. 2003 eta 2005 artean, Noize MC-k hainbat buruz buruko freestyle lehiaketetan, klubetan eta hip hop txapelketetan parte hartu zuen. Horietan, zenbait sari lortu zituen. Horrez gain, "Protivo Gunz" taldearekin Mosku oblastan zehar ibili zen klubetan, tabernetan eta atari zabalean kontzertuak eskainiz. 2005eko martxoan Noize MCk MC Molodoi () rapeatzailea menderatu zuen "Snickers Guru Klan" kale-kultura jaialdiaren buruz buruko freestyle finalean. Hori dela eta, jaialdiaren antolatzaileek Noize MC gonbidatu zuten "Snickers Urbania" jaialdiko epaile eta aurkezlea izan zedin. 2005eko maiatzean, Ivanek ikasle-egoitza utzi eta Mosku erdiguneko Arbat kalean gela bat alokatu zuen. "Protivo Gunz" taldeak noizean behin bat-bateko kontzertuak emateari ekin zion. Ustekabean emandako kontzertu horietariko batzuk poliziak eten behar izan zituen. 2005eko eta 2006ko udetan, Noize MC "Snickers Urbania" jaialdiarekin Errusian zehar ibili zen. Irabazitako diruarekin, estudioak hainbat abesti grabatu zituen, ondoren bildumetan kaleratuko zituztenak. 2006ko udan, Noize MCk "Respect Productions" produkzio-etxearekin sinatu zuen bakarlari gisa, baina "Protivo Gunz" taldearekin abesten jarraitu zuen. 2006ko irailaren 9an, bere rock taldeak Errusiako "Urban Sound" lehiaketa irabazi zuen. CANNOTANSWER

C_295dc10404bb4378a08b203e351019c0_q#1

Zenbak kidez osatua zegoen "Protivo Gunz" taldea?

0y

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#0

Non jaio zen Aitor Esteban?

2x

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#1

Zertan lan egiten du?

2x

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#2

Gaztetatik sartu al zen politikan?

2x

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#3

Noiztik da Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua?

2x

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#4

Zein alderdi politikotakoa da?

2x

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911

Aitor Esteban

Aitor Esteban Bravo (Bilbo, ) bizkaitar politikari jeltzalea da. Lanbidez unibertsitateko irakaslea da Deustuko Unibertsitatean, ibilbide akademiko zabala du eta Zuzenbidean doktorea da. Gaztetatik sartu zen politikan, lehenik EGIn eta gero EAJn. Aurrena Bizkaiko Foru Aldundian ibili zen, eta gerora Bizkaiko Batzar Nagusietako lehendakari izatera iritsi zen. 2004tik aurrera Espainiako Diputatuen Kongresuko diputatua da EAJren taldean, Bizkaian hautetsia. 2013az geroztik EAJren Kongresuko taldearen bozeramaile lanetan dihardu.

Espainiako Diputatuen Kongresuan.

2004ko Espainiako hauteskunde orokorretan diputatu hautatu zuten. Besteak beste bere taldearen Batzorde Konstituzionaleko, Hezkuntza batzordeko, Kanpo Ekintza batzordeko eta Kultura batzordeko bozeramailea izan da. Berriz ere diputatu hautatu zuten 2008an, eta 2008-2011 legealdian Euskal Taldearen bozeramaile ondoko izendatu zuten. 2011ko hauteskundeetan ere diputatu hautatu zuten. 2012an Josu Erkoreka taldeburua Eusko Jaurlaritzara joan zenean EAJ-k Esteban izendatu zuen bere ordezko, eta 2013ko urtarrilean bozeramaile lanetan hasi zen. Ordutik EAJ-PNVren Kongresuko taldearen bozeramailea da, eta Bizkaiko zerrendaburua izan zen 2015 eta 2016ko hauteskunde orokorretan. Azken legealdietan bere protagonismoa handitu egin da Estatuko komunikabideetan, bere zenbait mintzaldik diputatu askoren txaloak jaso baitituzte eta oihartzun handia izan baitute sare sozialetan. Bereziki PP eta Ciudadanosek babesten duten espainiar batasunaren ideiari aurre egin dio, eta irmo babestu ditu euskaldunen zein katalanen erabakitzeko eskubidea eta nazio izaera. Behin baino gehiagotan aldarrikatu du Kataluniako auziari konponbide politiko bat bilatzeko beharra, 155. artikuluaren erabilera deitoratu du, eta kataluniar preso politikoak aske uztea eskatu du, inolako deliturik egin ez dutela esanez. 2017ko abenduaren 14an Parlamentuko Kazetarien Elkartearen eskutik (APP, "Asociación de Peiodistas Parlamentarios") "Emilio Castelar" Hizlari Onenaren saria jaso zuen. CANNOTANSWER

C_25217441f0bd407795e5c9e0c818b911_q#5

Zein arlotan da doktore?

2x

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241

Jorge Sanjinés

Jorge Sanjinés (La Paz, Bolivia, 1936ko uztailaren 31) boliviar zinema-zuzendaria da, boliviar zinemaren buruetako bat eta Latinoamerikako zuzendari nagusietakoa.

Biografia.

Zinemaren industriak markatzen dituen mugetatik kanpo lan egin du beti; bere filmetan, adibidez, aimara hizkuntza txikia erabiltzen du. Baina oztopoak oztopo, film horiek ospe handiko sariak irabazi dituzte ("La nación clandestina", 1989an, Donostiako Urrezko maskorra irabazitakoa da, esaterako), eta batzuetan Europako ekoizpen-enpresen diru-laguntza jasotzen dute, Boliviako indiarren artean marxismoa zabaltzeari uko egin gabe, betiere. Izan ere, zinema-zuzendari militante horrek herri xehearen zapalkuntza, lur-jabeen basakeriak, eta pobreei gizarte-mailan gora egitea eragozten dieten hezkuntzaren hutsuneak salatu izan ditu beti bere filmetan. Sanjinés 1961ean sartu zen zinemaren munduan. Lau urte geroago, Boliviako Zinema Institutuaren zuzendari izendatu zuten, eta film luzeak egiten hasi zen. Lehen filma, "Ukamau" ("Horrela da"), egin orduko, baina, gobernuak kargutik kendu zuen, filmaren edukiagatik. Hurrengoan, "Yawar mallku" ("Kondor odola"), Estatu Batuen inperialismoa salatu zuen. Hasieran agintariek debekatu egin zuten filmaren emanaldia, baina herriaren presioak behartuta, estreinatu ahal izan zen; "El coraje del pueblo" filmean herri batean sarraskia egindako militarrak salatzera iritsi zen, justiziak zigortu gabe aske utzi zituenak. 1972an Hugo Banzer diktadoreak Boliviako aginpidea indarrez hartu zuenean, erbestera joan zen ihes. Film laburrak: "Cobre" (1958); "El manguito" (1959); "Sueños y realidades" (1961); "Un día Paulino" (1963); "Revolución" (1963); "Bolivia, avanza" (1964); "Aysa" (1965). Film luzeak: "Ukamau" (1966); "Sangre de cóndor" (1969); "Los caminos de la muerte" (1970); "El coraje del pueblo" (1971); "El enemigo principal" (1974); "¡Fuera de aquí!" (1976); "Las banderas del amanecer" (1983); "La nación clandestina" (1989); "Para recibir el canto de los pájaros" (1995); "Los hijos del último jardín" (2004). CANNOTANSWER

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241_q#0

Non egin zituen Jorge Sanjinés-ek bere zinema ikasketak?

2x

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241

Jorge Sanjinés

Jorge Sanjinés (La Paz, Bolivia, 1936ko uztailaren 31) boliviar zinema-zuzendaria da, boliviar zinemaren buruetako bat eta Latinoamerikako zuzendari nagusietakoa.

Biografia.

Zinemaren industriak markatzen dituen mugetatik kanpo lan egin du beti; bere filmetan, adibidez, aimara hizkuntza txikia erabiltzen du. Baina oztopoak oztopo, film horiek ospe handiko sariak irabazi dituzte ("La nación clandestina", 1989an, Donostiako Urrezko maskorra irabazitakoa da, esaterako), eta batzuetan Europako ekoizpen-enpresen diru-laguntza jasotzen dute, Boliviako indiarren artean marxismoa zabaltzeari uko egin gabe, betiere. Izan ere, zinema-zuzendari militante horrek herri xehearen zapalkuntza, lur-jabeen basakeriak, eta pobreei gizarte-mailan gora egitea eragozten dieten hezkuntzaren hutsuneak salatu izan ditu beti bere filmetan. Sanjinés 1961ean sartu zen zinemaren munduan. Lau urte geroago, Boliviako Zinema Institutuaren zuzendari izendatu zuten, eta film luzeak egiten hasi zen. Lehen filma, "Ukamau" ("Horrela da"), egin orduko, baina, gobernuak kargutik kendu zuen, filmaren edukiagatik. Hurrengoan, "Yawar mallku" ("Kondor odola"), Estatu Batuen inperialismoa salatu zuen. Hasieran agintariek debekatu egin zuten filmaren emanaldia, baina herriaren presioak behartuta, estreinatu ahal izan zen; "El coraje del pueblo" filmean herri batean sarraskia egindako militarrak salatzera iritsi zen, justiziak zigortu gabe aske utzi zituenak. 1972an Hugo Banzer diktadoreak Boliviako aginpidea indarrez hartu zuenean, erbestera joan zen ihes. Film laburrak: "Cobre" (1958); "El manguito" (1959); "Sueños y realidades" (1961); "Un día Paulino" (1963); "Revolución" (1963); "Bolivia, avanza" (1964); "Aysa" (1965). Film luzeak: "Ukamau" (1966); "Sangre de cóndor" (1969); "Los caminos de la muerte" (1970); "El coraje del pueblo" (1971); "El enemigo principal" (1974); "¡Fuera de aquí!" (1976); "Las banderas del amanecer" (1983); "La nación clandestina" (1989); "Para recibir el canto de los pájaros" (1995); "Los hijos del último jardín" (2004). CANNOTANSWER

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241_q#1

Zein dira bere film esanguratsuenak?

2x

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241

Jorge Sanjinés

Jorge Sanjinés (La Paz, Bolivia, 1936ko uztailaren 31) boliviar zinema-zuzendaria da, boliviar zinemaren buruetako bat eta Latinoamerikako zuzendari nagusietakoa.

Biografia.

Zinemaren industriak markatzen dituen mugetatik kanpo lan egin du beti; bere filmetan, adibidez, aimara hizkuntza txikia erabiltzen du. Baina oztopoak oztopo, film horiek ospe handiko sariak irabazi dituzte ("La nación clandestina", 1989an, Donostiako Urrezko maskorra irabazitakoa da, esaterako), eta batzuetan Europako ekoizpen-enpresen diru-laguntza jasotzen dute, Boliviako indiarren artean marxismoa zabaltzeari uko egin gabe, betiere. Izan ere, zinema-zuzendari militante horrek herri xehearen zapalkuntza, lur-jabeen basakeriak, eta pobreei gizarte-mailan gora egitea eragozten dieten hezkuntzaren hutsuneak salatu izan ditu beti bere filmetan. Sanjinés 1961ean sartu zen zinemaren munduan. Lau urte geroago, Boliviako Zinema Institutuaren zuzendari izendatu zuten, eta film luzeak egiten hasi zen. Lehen filma, "Ukamau" ("Horrela da"), egin orduko, baina, gobernuak kargutik kendu zuen, filmaren edukiagatik. Hurrengoan, "Yawar mallku" ("Kondor odola"), Estatu Batuen inperialismoa salatu zuen. Hasieran agintariek debekatu egin zuten filmaren emanaldia, baina herriaren presioak behartuta, estreinatu ahal izan zen; "El coraje del pueblo" filmean herri batean sarraskia egindako militarrak salatzera iritsi zen, justiziak zigortu gabe aske utzi zituenak. 1972an Hugo Banzer diktadoreak Boliviako aginpidea indarrez hartu zuenean, erbestera joan zen ihes. Film laburrak: "Cobre" (1958); "El manguito" (1959); "Sueños y realidades" (1961); "Un día Paulino" (1963); "Revolución" (1963); "Bolivia, avanza" (1964); "Aysa" (1965). Film luzeak: "Ukamau" (1966); "Sangre de cóndor" (1969); "Los caminos de la muerte" (1970); "El coraje del pueblo" (1971); "El enemigo principal" (1974); "¡Fuera de aquí!" (1976); "Las banderas del amanecer" (1983); "La nación clandestina" (1989); "Para recibir el canto de los pájaros" (1995); "Los hijos del último jardín" (2004). CANNOTANSWER

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241_q#2

Nazioarteko sariren bat irabazi al du inoiz?

0y

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241

Jorge Sanjinés

Jorge Sanjinés (La Paz, Bolivia, 1936ko uztailaren 31) boliviar zinema-zuzendaria da, boliviar zinemaren buruetako bat eta Latinoamerikako zuzendari nagusietakoa.

Biografia.

Zinemaren industriak markatzen dituen mugetatik kanpo lan egin du beti; bere filmetan, adibidez, aimara hizkuntza txikia erabiltzen du. Baina oztopoak oztopo, film horiek ospe handiko sariak irabazi dituzte ("La nación clandestina", 1989an, Donostiako Urrezko maskorra irabazitakoa da, esaterako), eta batzuetan Europako ekoizpen-enpresen diru-laguntza jasotzen dute, Boliviako indiarren artean marxismoa zabaltzeari uko egin gabe, betiere. Izan ere, zinema-zuzendari militante horrek herri xehearen zapalkuntza, lur-jabeen basakeriak, eta pobreei gizarte-mailan gora egitea eragozten dieten hezkuntzaren hutsuneak salatu izan ditu beti bere filmetan. Sanjinés 1961ean sartu zen zinemaren munduan. Lau urte geroago, Boliviako Zinema Institutuaren zuzendari izendatu zuten, eta film luzeak egiten hasi zen. Lehen filma, "Ukamau" ("Horrela da"), egin orduko, baina, gobernuak kargutik kendu zuen, filmaren edukiagatik. Hurrengoan, "Yawar mallku" ("Kondor odola"), Estatu Batuen inperialismoa salatu zuen. Hasieran agintariek debekatu egin zuten filmaren emanaldia, baina herriaren presioak behartuta, estreinatu ahal izan zen; "El coraje del pueblo" filmean herri batean sarraskia egindako militarrak salatzera iritsi zen, justiziak zigortu gabe aske utzi zituenak. 1972an Hugo Banzer diktadoreak Boliviako aginpidea indarrez hartu zuenean, erbestera joan zen ihes. Film laburrak: "Cobre" (1958); "El manguito" (1959); "Sueños y realidades" (1961); "Un día Paulino" (1963); "Revolución" (1963); "Bolivia, avanza" (1964); "Aysa" (1965). Film luzeak: "Ukamau" (1966); "Sangre de cóndor" (1969); "Los caminos de la muerte" (1970); "El coraje del pueblo" (1971); "El enemigo principal" (1974); "¡Fuera de aquí!" (1976); "Las banderas del amanecer" (1983); "La nación clandestina" (1989); "Para recibir el canto de los pájaros" (1995); "Los hijos del último jardín" (2004). CANNOTANSWER

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241_q#3

Ba al du hizkuntza indigenaren batetan errodatutako pelikularik?

0y

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241

Jorge Sanjinés

Jorge Sanjinés (La Paz, Bolivia, 1936ko uztailaren 31) boliviar zinema-zuzendaria da, boliviar zinemaren buruetako bat eta Latinoamerikako zuzendari nagusietakoa.

Biografia.

Zinemaren industriak markatzen dituen mugetatik kanpo lan egin du beti; bere filmetan, adibidez, aimara hizkuntza txikia erabiltzen du. Baina oztopoak oztopo, film horiek ospe handiko sariak irabazi dituzte ("La nación clandestina", 1989an, Donostiako Urrezko maskorra irabazitakoa da, esaterako), eta batzuetan Europako ekoizpen-enpresen diru-laguntza jasotzen dute, Boliviako indiarren artean marxismoa zabaltzeari uko egin gabe, betiere. Izan ere, zinema-zuzendari militante horrek herri xehearen zapalkuntza, lur-jabeen basakeriak, eta pobreei gizarte-mailan gora egitea eragozten dieten hezkuntzaren hutsuneak salatu izan ditu beti bere filmetan. Sanjinés 1961ean sartu zen zinemaren munduan. Lau urte geroago, Boliviako Zinema Institutuaren zuzendari izendatu zuten, eta film luzeak egiten hasi zen. Lehen filma, "Ukamau" ("Horrela da"), egin orduko, baina, gobernuak kargutik kendu zuen, filmaren edukiagatik. Hurrengoan, "Yawar mallku" ("Kondor odola"), Estatu Batuen inperialismoa salatu zuen. Hasieran agintariek debekatu egin zuten filmaren emanaldia, baina herriaren presioak behartuta, estreinatu ahal izan zen; "El coraje del pueblo" filmean herri batean sarraskia egindako militarrak salatzera iritsi zen, justiziak zigortu gabe aske utzi zituenak. 1972an Hugo Banzer diktadoreak Boliviako aginpidea indarrez hartu zuenean, erbestera joan zen ihes. Film laburrak: "Cobre" (1958); "El manguito" (1959); "Sueños y realidades" (1961); "Un día Paulino" (1963); "Revolución" (1963); "Bolivia, avanza" (1964); "Aysa" (1965). Film luzeak: "Ukamau" (1966); "Sangre de cóndor" (1969); "Los caminos de la muerte" (1970); "El coraje del pueblo" (1971); "El enemigo principal" (1974); "¡Fuera de aquí!" (1976); "Las banderas del amanecer" (1983); "La nación clandestina" (1989); "Para recibir el canto de los pájaros" (1995); "Los hijos del último jardín" (2004). CANNOTANSWER

C_b3170119a98a49d1bac4e4b0100ad241_q#4

Eta bera, aimara jatorrikoa da?

2x

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411

Ainhoa Garmendia

Ainhoa Garmendia Insausti (1974ko urriaren 26a, Legorreta, Gipuzkoa) euskal soprano eta opera abeslari bat da.

Biografia.

Kantuaren munduan sartu aurretik, akordeoi- eta piano-ikasketak egin zituen Donostiako Musika-Kontserbatorioan. Donostiako Orfeoiaren partaide izan eta gero, Madrilera joan zen, eta hango Goi-Mailako Kantu-Eskolan Manuel Cid irakaslearekin hobetu zituen kantu-ikasketak. 1977an, Elena Lazarska-rekin eskolak hartu zituen Vienako Musikako eta Arte Dramatikoko Unibertsitatean. "Don Pasquale"ren Norina pertsonaia jokatuz debuta egin zuen 1995 urtean, eta, 1999. urteaz geroztik, bi urte eman zituen Marseillako Centre National d’Artistes Lyriques Opera-Eskolan bere errepertorioa prestatzen. 2001 urtean, Leipzigeko Operak kontratatu zuen, eta, besteak beste, honako pertsonaia hauek jokatu zituen: Sussana ("Figaroren ezteiak"), Marzelline ("Fidelio"), Änchen ("Frankotiratzailea"), Lisa ("Lo-ibiltaria") eta Musetta ( "La Bohème"). Bi urte beranduago, Marseillako Operan debuta egin zuen "Il turco in Italia"ko Zaide papera antzeztuz. 2004 eta 2005 urteetan, beste hiru ekoizpenetan parte hartu zuen ("Txirula magikoa", "Fidelio" eta "Temistokle"), eta, Lausanan (Suiza) eta Tolosan (Frantzia), Micaëla ("Carmen") eta Aspasia ("Temistokle") antzeztu zituen. 2005-2006 aldian, Ivan Fischeren gidaritzapean, Glyndebourneko Jaialdian eta Royal Albert Hallen debuta egin zuen Despina papera ("Così fan tutte") jokatuz. Halaber, Marzelline ("Fidelio)" eta Lisa ("Lo-ibiltaria") paperak antzeztu zituen hurrenez hurren Marseillako Operan eta Berlineko Operan. Leipzigeko Operan zortzi urte egin ondoren, 2009. urteaz geroztik, bere kasa dabil operaren zirkuituan. CANNOTANSWER

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411_q#0

nor da ainhoa garmendia?

2x

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411

Ainhoa Garmendia

Ainhoa Garmendia Insausti (1974ko urriaren 26a, Legorreta, Gipuzkoa) euskal soprano eta opera abeslari bat da.

Biografia.

Kantuaren munduan sartu aurretik, akordeoi- eta piano-ikasketak egin zituen Donostiako Musika-Kontserbatorioan. Donostiako Orfeoiaren partaide izan eta gero, Madrilera joan zen, eta hango Goi-Mailako Kantu-Eskolan Manuel Cid irakaslearekin hobetu zituen kantu-ikasketak. 1977an, Elena Lazarska-rekin eskolak hartu zituen Vienako Musikako eta Arte Dramatikoko Unibertsitatean. "Don Pasquale"ren Norina pertsonaia jokatuz debuta egin zuen 1995 urtean, eta, 1999. urteaz geroztik, bi urte eman zituen Marseillako Centre National d’Artistes Lyriques Opera-Eskolan bere errepertorioa prestatzen. 2001 urtean, Leipzigeko Operak kontratatu zuen, eta, besteak beste, honako pertsonaia hauek jokatu zituen: Sussana ("Figaroren ezteiak"), Marzelline ("Fidelio"), Änchen ("Frankotiratzailea"), Lisa ("Lo-ibiltaria") eta Musetta ( "La Bohème"). Bi urte beranduago, Marseillako Operan debuta egin zuen "Il turco in Italia"ko Zaide papera antzeztuz. 2004 eta 2005 urteetan, beste hiru ekoizpenetan parte hartu zuen ("Txirula magikoa", "Fidelio" eta "Temistokle"), eta, Lausanan (Suiza) eta Tolosan (Frantzia), Micaëla ("Carmen") eta Aspasia ("Temistokle") antzeztu zituen. 2005-2006 aldian, Ivan Fischeren gidaritzapean, Glyndebourneko Jaialdian eta Royal Albert Hallen debuta egin zuen Despina papera ("Così fan tutte") jokatuz. Halaber, Marzelline ("Fidelio)" eta Lisa ("Lo-ibiltaria") paperak antzeztu zituen hurrenez hurren Marseillako Operan eta Berlineko Operan. Leipzigeko Operan zortzi urte egin ondoren, 2009. urteaz geroztik, bere kasa dabil operaren zirkuituan. CANNOTANSWER

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411_q#1

gurasoak musikalariak zituen?

2x

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411

Ainhoa Garmendia

Ainhoa Garmendia Insausti (1974ko urriaren 26a, Legorreta, Gipuzkoa) euskal soprano eta opera abeslari bat da.

Biografia.

Kantuaren munduan sartu aurretik, akordeoi- eta piano-ikasketak egin zituen Donostiako Musika-Kontserbatorioan. Donostiako Orfeoiaren partaide izan eta gero, Madrilera joan zen, eta hango Goi-Mailako Kantu-Eskolan Manuel Cid irakaslearekin hobetu zituen kantu-ikasketak. 1977an, Elena Lazarska-rekin eskolak hartu zituen Vienako Musikako eta Arte Dramatikoko Unibertsitatean. "Don Pasquale"ren Norina pertsonaia jokatuz debuta egin zuen 1995 urtean, eta, 1999. urteaz geroztik, bi urte eman zituen Marseillako Centre National d’Artistes Lyriques Opera-Eskolan bere errepertorioa prestatzen. 2001 urtean, Leipzigeko Operak kontratatu zuen, eta, besteak beste, honako pertsonaia hauek jokatu zituen: Sussana ("Figaroren ezteiak"), Marzelline ("Fidelio"), Änchen ("Frankotiratzailea"), Lisa ("Lo-ibiltaria") eta Musetta ( "La Bohème"). Bi urte beranduago, Marseillako Operan debuta egin zuen "Il turco in Italia"ko Zaide papera antzeztuz. 2004 eta 2005 urteetan, beste hiru ekoizpenetan parte hartu zuen ("Txirula magikoa", "Fidelio" eta "Temistokle"), eta, Lausanan (Suiza) eta Tolosan (Frantzia), Micaëla ("Carmen") eta Aspasia ("Temistokle") antzeztu zituen. 2005-2006 aldian, Ivan Fischeren gidaritzapean, Glyndebourneko Jaialdian eta Royal Albert Hallen debuta egin zuen Despina papera ("Così fan tutte") jokatuz. Halaber, Marzelline ("Fidelio)" eta Lisa ("Lo-ibiltaria") paperak antzeztu zituen hurrenez hurren Marseillako Operan eta Berlineko Operan. Leipzigeko Operan zortzi urte egin ondoren, 2009. urteaz geroztik, bere kasa dabil operaren zirkuituan. CANNOTANSWER

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411_q#2

non ikasi zuen?

2x

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411

Ainhoa Garmendia

Ainhoa Garmendia Insausti (1974ko urriaren 26a, Legorreta, Gipuzkoa) euskal soprano eta opera abeslari bat da.

Biografia.

Kantuaren munduan sartu aurretik, akordeoi- eta piano-ikasketak egin zituen Donostiako Musika-Kontserbatorioan. Donostiako Orfeoiaren partaide izan eta gero, Madrilera joan zen, eta hango Goi-Mailako Kantu-Eskolan Manuel Cid irakaslearekin hobetu zituen kantu-ikasketak. 1977an, Elena Lazarska-rekin eskolak hartu zituen Vienako Musikako eta Arte Dramatikoko Unibertsitatean. "Don Pasquale"ren Norina pertsonaia jokatuz debuta egin zuen 1995 urtean, eta, 1999. urteaz geroztik, bi urte eman zituen Marseillako Centre National d’Artistes Lyriques Opera-Eskolan bere errepertorioa prestatzen. 2001 urtean, Leipzigeko Operak kontratatu zuen, eta, besteak beste, honako pertsonaia hauek jokatu zituen: Sussana ("Figaroren ezteiak"), Marzelline ("Fidelio"), Änchen ("Frankotiratzailea"), Lisa ("Lo-ibiltaria") eta Musetta ( "La Bohème"). Bi urte beranduago, Marseillako Operan debuta egin zuen "Il turco in Italia"ko Zaide papera antzeztuz. 2004 eta 2005 urteetan, beste hiru ekoizpenetan parte hartu zuen ("Txirula magikoa", "Fidelio" eta "Temistokle"), eta, Lausanan (Suiza) eta Tolosan (Frantzia), Micaëla ("Carmen") eta Aspasia ("Temistokle") antzeztu zituen. 2005-2006 aldian, Ivan Fischeren gidaritzapean, Glyndebourneko Jaialdian eta Royal Albert Hallen debuta egin zuen Despina papera ("Così fan tutte") jokatuz. Halaber, Marzelline ("Fidelio)" eta Lisa ("Lo-ibiltaria") paperak antzeztu zituen hurrenez hurren Marseillako Operan eta Berlineko Operan. Leipzigeko Operan zortzi urte egin ondoren, 2009. urteaz geroztik, bere kasa dabil operaren zirkuituan. CANNOTANSWER

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411_q#3

zenbat urtez?

2x

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411

Ainhoa Garmendia

Ainhoa Garmendia Insausti (1974ko urriaren 26a, Legorreta, Gipuzkoa) euskal soprano eta opera abeslari bat da.

Biografia.

Kantuaren munduan sartu aurretik, akordeoi- eta piano-ikasketak egin zituen Donostiako Musika-Kontserbatorioan. Donostiako Orfeoiaren partaide izan eta gero, Madrilera joan zen, eta hango Goi-Mailako Kantu-Eskolan Manuel Cid irakaslearekin hobetu zituen kantu-ikasketak. 1977an, Elena Lazarska-rekin eskolak hartu zituen Vienako Musikako eta Arte Dramatikoko Unibertsitatean. "Don Pasquale"ren Norina pertsonaia jokatuz debuta egin zuen 1995 urtean, eta, 1999. urteaz geroztik, bi urte eman zituen Marseillako Centre National d’Artistes Lyriques Opera-Eskolan bere errepertorioa prestatzen. 2001 urtean, Leipzigeko Operak kontratatu zuen, eta, besteak beste, honako pertsonaia hauek jokatu zituen: Sussana ("Figaroren ezteiak"), Marzelline ("Fidelio"), Änchen ("Frankotiratzailea"), Lisa ("Lo-ibiltaria") eta Musetta ( "La Bohème"). Bi urte beranduago, Marseillako Operan debuta egin zuen "Il turco in Italia"ko Zaide papera antzeztuz. 2004 eta 2005 urteetan, beste hiru ekoizpenetan parte hartu zuen ("Txirula magikoa", "Fidelio" eta "Temistokle"), eta, Lausanan (Suiza) eta Tolosan (Frantzia), Micaëla ("Carmen") eta Aspasia ("Temistokle") antzeztu zituen. 2005-2006 aldian, Ivan Fischeren gidaritzapean, Glyndebourneko Jaialdian eta Royal Albert Hallen debuta egin zuen Despina papera ("Così fan tutte") jokatuz. Halaber, Marzelline ("Fidelio)" eta Lisa ("Lo-ibiltaria") paperak antzeztu zituen hurrenez hurren Marseillako Operan eta Berlineko Operan. Leipzigeko Operan zortzi urte egin ondoren, 2009. urteaz geroztik, bere kasa dabil operaren zirkuituan. CANNOTANSWER

C_3ecf60bd8d0f40799ab554d2d8b64411_q#4

zein da bere gaur egungo lanbidea?

2x

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6

Kirmen Uribe

Kirmen Uribe Urbieta (Ondarroa, Bizkaia, 1970eko urriaren 5a) euskal idazlea da.

Olerkia eta multimediak.

Jon Kortazar kritikariaren aburuz, Kirmen Uriberen "Bitartean heldu eskutik" (2001) poema-liburuaren agerpena "iraultza lasaia" izan zen euskal literaturaren munduan. Kritika Saria lortu zuen eta lehenengo edizioa hilabete batean agortu zen. Liburua gaztelaniara (2003), frantsesera (2006), inglesera (2007), katalanera (2007) eta errusiarera (2007) itzuli zen. Elizabeth Macklin idazle estatubatuarrak euskaratik zuzenean egin zuen ingeleserako itzulpena. Lehen aldia zen euskaratik zuzenean itzulitako testu bat Amerikako Estatu Batuetako argitaletxe komertzial batean agertzen zena. Liburua finalista geratu zen 2007an Estatu Batuetan argitaratutako poesia itzulpen onenaren sarian (PEN Award for Poetry in Translation). Uribek literatura bestelako arteekin uztartzen dituzten hainbat ikuskizunetan hartu du parte. 2000 urtean "Bar Puerto" jarri zuen abian Mikel Urdangarin eta Josu Eizagirrerekin batera. Taula gainean poesia, musika, bideoa eta ahozko historia biltzen ziren, errepide bat egiteko bota zuten auzo zahar bateko biztanleen bizipenak kontatzeko. 2003an "Zaharregia, txikiegia agian" (Gaztelupeko hotsak) CD-liburua argitaratu zuen Mikel Urdangarin, Bingen Mendizabal eta Rafa Rueda musikariak eta Mikel Valverde ilustratzailearekin batera. Urte berean New Yorken eman zituzten errezital batzuen ondorioz sortu zen lana, eta izenburuak euskarari buruz egiten du galdera, ea gure hizkuntza ez ote den zaharregia eta txikiegia globalizazioaren garaietarako. Arkaitz Basterra zinegileak "Agian" izeneko dokumentala grabatu zuen taldearen ibilbidean oinarrituz. "Agian" 2006ko Donostiako Zinemaldian estreinatu zen. "Bitartean heldu eskutik" liburuaren frantseserako itzulpena zela eta, "Entre-temps donne moi la main" izeneko ikuskizuna sortu zuen 2006an Francois Mouget Bordeleko dramaturgoarekin batera. CANNOTANSWER

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6_q#0

Non ikasi du?

2x

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6

Kirmen Uribe

Kirmen Uribe Urbieta (Ondarroa, Bizkaia, 1970eko urriaren 5a) euskal idazlea da.

Olerkia eta multimediak.

Jon Kortazar kritikariaren aburuz, Kirmen Uriberen "Bitartean heldu eskutik" (2001) poema-liburuaren agerpena "iraultza lasaia" izan zen euskal literaturaren munduan. Kritika Saria lortu zuen eta lehenengo edizioa hilabete batean agortu zen. Liburua gaztelaniara (2003), frantsesera (2006), inglesera (2007), katalanera (2007) eta errusiarera (2007) itzuli zen. Elizabeth Macklin idazle estatubatuarrak euskaratik zuzenean egin zuen ingeleserako itzulpena. Lehen aldia zen euskaratik zuzenean itzulitako testu bat Amerikako Estatu Batuetako argitaletxe komertzial batean agertzen zena. Liburua finalista geratu zen 2007an Estatu Batuetan argitaratutako poesia itzulpen onenaren sarian (PEN Award for Poetry in Translation). Uribek literatura bestelako arteekin uztartzen dituzten hainbat ikuskizunetan hartu du parte. 2000 urtean "Bar Puerto" jarri zuen abian Mikel Urdangarin eta Josu Eizagirrerekin batera. Taula gainean poesia, musika, bideoa eta ahozko historia biltzen ziren, errepide bat egiteko bota zuten auzo zahar bateko biztanleen bizipenak kontatzeko. 2003an "Zaharregia, txikiegia agian" (Gaztelupeko hotsak) CD-liburua argitaratu zuen Mikel Urdangarin, Bingen Mendizabal eta Rafa Rueda musikariak eta Mikel Valverde ilustratzailearekin batera. Urte berean New Yorken eman zituzten errezital batzuen ondorioz sortu zen lana, eta izenburuak euskarari buruz egiten du galdera, ea gure hizkuntza ez ote den zaharregia eta txikiegia globalizazioaren garaietarako. Arkaitz Basterra zinegileak "Agian" izeneko dokumentala grabatu zuen taldearen ibilbidean oinarrituz. "Agian" 2006ko Donostiako Zinemaldian estreinatu zen. "Bitartean heldu eskutik" liburuaren frantseserako itzulpena zela eta, "Entre-temps donne moi la main" izeneko ikuskizuna sortu zuen 2006an Francois Mouget Bordeleko dramaturgoarekin batera. CANNOTANSWER

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6_q#1

Zein da bere lanik ezagunena?

2x

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6

Kirmen Uribe

Kirmen Uribe Urbieta (Ondarroa, Bizkaia, 1970eko urriaren 5a) euskal idazlea da.

Olerkia eta multimediak.

Jon Kortazar kritikariaren aburuz, Kirmen Uriberen "Bitartean heldu eskutik" (2001) poema-liburuaren agerpena "iraultza lasaia" izan zen euskal literaturaren munduan. Kritika Saria lortu zuen eta lehenengo edizioa hilabete batean agortu zen. Liburua gaztelaniara (2003), frantsesera (2006), inglesera (2007), katalanera (2007) eta errusiarera (2007) itzuli zen. Elizabeth Macklin idazle estatubatuarrak euskaratik zuzenean egin zuen ingeleserako itzulpena. Lehen aldia zen euskaratik zuzenean itzulitako testu bat Amerikako Estatu Batuetako argitaletxe komertzial batean agertzen zena. Liburua finalista geratu zen 2007an Estatu Batuetan argitaratutako poesia itzulpen onenaren sarian (PEN Award for Poetry in Translation). Uribek literatura bestelako arteekin uztartzen dituzten hainbat ikuskizunetan hartu du parte. 2000 urtean "Bar Puerto" jarri zuen abian Mikel Urdangarin eta Josu Eizagirrerekin batera. Taula gainean poesia, musika, bideoa eta ahozko historia biltzen ziren, errepide bat egiteko bota zuten auzo zahar bateko biztanleen bizipenak kontatzeko. 2003an "Zaharregia, txikiegia agian" (Gaztelupeko hotsak) CD-liburua argitaratu zuen Mikel Urdangarin, Bingen Mendizabal eta Rafa Rueda musikariak eta Mikel Valverde ilustratzailearekin batera. Urte berean New Yorken eman zituzten errezital batzuen ondorioz sortu zen lana, eta izenburuak euskarari buruz egiten du galdera, ea gure hizkuntza ez ote den zaharregia eta txikiegia globalizazioaren garaietarako. Arkaitz Basterra zinegileak "Agian" izeneko dokumentala grabatu zuen taldearen ibilbidean oinarrituz. "Agian" 2006ko Donostiako Zinemaldian estreinatu zen. "Bitartean heldu eskutik" liburuaren frantseserako itzulpena zela eta, "Entre-temps donne moi la main" izeneko ikuskizuna sortu zuen 2006an Francois Mouget Bordeleko dramaturgoarekin batera. CANNOTANSWER

C_1efc916cc6db491ab73b6d1a552ac7c6_q#2

Saririk jaso izan du?

0y