Datasets:

wwydmanski

/

rag-bioask-pl

like 0

Inwazja komórek przez błonę podstawną jest wyspecjalizowanym zachowaniem komórkowym krytycznym dla wielu procesów rozwojowych i przemieszczania się leukocytów. Inwazyjne zachowanie komórkowe jest również niewłaściwie wykorzystywane podczas progresji raka. Nabyciu fenotypu inwazyjnego towarzyszą zmiany w ekspresji genów, które które, jak się uważa, koordynują etapy inwazji. Czynniki transkrypcyjne czynniki transkrypcyjne odpowiedzialne za te zmiany w ekspresji genów są jednak w dużej mierze nieznane, są w dużej mierze nieznane. Inwazja komórek kotwiczących C. elegans (AC) jest genetycznie wykonalnym modelem in vivo. genetycznie model inwazji in vivo przez błonę podstawną. Inwazja AC wymaga konserwatywnego czynnika transkrypcyjnego FOS-1A, ale inne czynniki transkrypcyjne ale uważa się, że inne czynniki transkrypcyjne działają równolegle do FOS-1A, kontrolując inwazję. Tutaj my zidentyfikować czynnik transkrypcyjny HLH-2, ortolog C. elegans Drosophila Daughterless i białka E kręgowców, jako regulator inwazji AC. Redukcja funkcji HLH-2 przez RNAi lub allel hipomorficzny powoduje wady inwazji AC inwazji. Analiza genetyczna wskazuje, że HLH-2 pełni funkcje poza szlakiem FOS-1A. Korzystając z analizy ekspresji, zidentyfikowaliśmy trzy geny, które są transkrypcyjnie regulowane przez HLH-2: protokadherynę cdh-3 i dwa geny kodujące wydzielane białka macierzy zewnątrzkomórkowej, mig-6/papilina i him-4/hemicentin. Ponadto pokazujemy, że zmniejszenie funkcji HLH-2 powoduje defekty w polaryzacji F-aktyny do inwazyjnej błony komórkowej, procesu wymagany dla AC do generowania wypukłości, które naruszają błonę podstawną. Praca ta identyfikuje HLH-2 jako regulator fenotypu inwazyjnego w AC, przyczyniając się do naszego zrozumienia sieci transkrypcyjnych, które kontrolują inwazję komórek. inwazję. --- Ramiona gonad hermafrodytów C. elegans uzyskują niezmienne kształty poprzez kierowane migracji dystalnych komórek wierzchołkowych (DTC), które występują w trzech fazach, różniących się kierunkiem i podłożem błony podstawnej wykorzystywanym do ruchu. Odkryliśmy że mig-6 koduje długie (MIG-6L) i krótkie (MIG-6S) izoformy białka macierzy zewnątrzkomórkowej białka macierzy zewnątrzkomórkowej papiliny, z których każda jest wymagana dla różnych aspektów migracji DTC migracji. Obie izoformy MIG-6 mają przewidywaną N-końcową kasetę papiliny, powtórzenia lagryny i C-końcowe domeny hamujące proteazę serynową typu Kunitza. Pokazujemy, że mutacje wpływające na MIG-6L specyficznie i autonomicznie komórkowo zmniejszają tempo postembrionalnej migracji DTC, naśladując postembrionalny deficyt kolagenu IV. deficyt kolagenu IV. Pokazujemy również, że MIG-6S ma dwie oddzielne funkcje - jedną w embriogenezie i jedną w drugiej fazie migracji DTC. Dane genetyczne sugerują, że MIG-6S funkcjonuje w tym samym szlaku, co metaloproteinaza MIG-17/ADAMTS metaloproteinaza do kierowania migracjami DTC w fazie 2, a MIG-17 jest nieprawidłowo zlokalizowany w mutantach klasy mig-6-s. Dane genetyczne sugerują również, że MIG-6S i niefibrylarny kolagen sieciowy IV odgrywają antagonistyczną rolę w zapewnieniu normalnej fazy 2 DTC. --- Papiliny są homologicznymi, wydzielanymi białkami macierzy zewnątrzkomórkowej, które dzielą wspólną kolejność domen białkowych. Występują one powszechnie, od nicieni po człowieka, i mogą różnić się liczbą powtórzeń danego typu domeny. W obrębie jednego gatunku liczba powtórzeń może się różnić poprzez zróżnicowany splicing RNA. A wyraźnie konserwowana kaseta domen na aminowym końcu papilin jest homologiczna z kasetą domen białkowych na karboksylowym końcu ADAMTS podgrupy wydzielanych metaloproteaz związanych z macierzą. Papiliny występują głównie występują głównie w błonach podstawnych. Papiliny oddziałują z kilkoma składnikami macierzy zewnątrzkomórkowej i enzymami ADAMTS. i enzymami ADAMTS. Papiliny są niezbędne dla rozwoju embrionalnego Drosophila melanogaster i Caenorhabditis elegans. --- Dwa kontrastujące substraty, laminina Drosophila i ludzka witronektyna, powodowały zdeterminowane pierwotne komórki zarodka Drosophila do podążania za naprzemiennymi pośrednimi etapy różnicowania bez wpływu na ostateczny wynik różnicowania. Integryna alfa PS2 beta PS3 była niezbędna do początkowego rozprzestrzeniania się miocytów na witronektynie: tworzyły się ogniskowe kontakty bogate w integryny beta PS3 i były połączone włóknami naprężeniowymi zawierającymi aktynę i miozynę. Podczas gdy alfa PS2 beta PS3 była niepotrzebna do tworzenia miotuby na lamininie, była ona wymagana do późniejszej zmiany cytoarchitektury na sarkomeryczną. Różnicujące się kultury pierwotne syntetyzowały integryny i łączyły je w nierozpuszczalne w detergentach, kompleksy związane z cytoszkieletem. Kolagen IV, laminina, glutaktyna, papilina i inne białka macierzy zewnątrzkomórkowej. i inne białka macierzy zewnątrzkomórkowej były wytwarzane głównie przez hemocyty i były wydzielane do pożywki. Dalsze różnicowanie w obrębie kultur było pod wpływem wydzielanych składników i późniejszego dodania witronektyny lub surowicy bydlęcej. surowicy bydlęcej. Porównanie różnicowania różnych typów komórek na dwóch podłożach wykazało, że witronektyna zapewniała selektywną przewagę dla różnicowania miocytów, z wzbogaceniem w stosunku do nabłonka, komórek naskórka i neurytów, i neurytów. --- Siarczanowa glikoproteina została wyizolowana z pożywki hodowlanej komórek Drosophila Kc i nazwano ją papiliną. Oczyszczone przez powinowactwo przeciwciała przeciwko temu białku zlokalizowały ją głównie w błonach podstawnych zarodków. Przeciwciała reagowały krzyżowo z innym materiałem, który nie był siarczanowany i wydawał się być białko rdzenia papiliny, które jest podobne do proteoglikanu. Po redukcji, papilina poddana elektroforezie w żelu dodecylosiarczanu sodu-poliakrylamidu elektroforeza jako szerokie pasmo o pozornej masie cząsteczkowej około 900 000 i białko rdzenia jako wąskie pasmo o masie około 400 000. Białko rdzeniowe było tworzone przez niektóre linie komórkowe i inne komórki po inkubacji z 1 mM 4-methylumbelliferyl xyloside, który hamował tworzenie formy proteoglikanopodobnej proteoglikanu. Gęstość wyporu papiliny w CsCl/4 M chlorowodorku guanidyny chlorowodorku guanidyny wynosi 1,4 g/ml, a gęstość białka rdzeniowego jest znacznie mniejsza. Papilina tworzy oligomery połączone mostkami dwusiarczkowymi, jak pokazano za pomocą dodecylosiarczanu sodu elektroforezy w żelu siarczanowo-agarozowym i mikroskopii elektronowej. Protomer jest 225 +/- 15-nm nić, która jest połączona disiarczkiem w pętlę z drobnymi, wystającymi końcami nici. końcami nici. Oligomery tworzą struktury przypominające liście koniczyny. Białko zawiera 22% połączonych reszt serynowych i treoninowych oraz 25% połączonych reszt asparaginowych i glutaminowych. Do 10 g polipeptydu przyłączono 6,4 g glukozaminy, 3,1 g galaktozaminy, 6,1 g kwasu uronowego i 2,7 g neutralnych cukrów. Istnieje około 80 O-połączonych łańcuchów węglowodanowych/cząsteczkę białka rdzenia. Siarczan jest przyłączony do tych łańcuchów. Wiązanie O przechodzi przez niezidentyfikowany cukier obojętny. Papilina jest w dużej mierze odporna na powszechnie stosowane glikozydazy i kilka proteaz. Stopień siarczanowania zmienia się w zależności od stężenia siarczanów w pożywce inkubacyjnej. Ten proteoglikanopodobna glikoproteina różni się znacznie od odpowiadających jej proteoglikanów występujących w błonach podstawnych kręgowców, w przeciwieństwie do Drosophila lamininy błony podstawnej i kolagenu IV, które zostały zachowane ewolucyjnie. ewolucyjnie. --- CELE: Myśli samobójcze są rzadkim, ale niepokojącym objawem, który może pojawić się podczas leczenia przeciwdepresyjnego. może pojawić się podczas leczenia przeciwdepresyjnego. Opisaliśmy wcześniej związek między myślami samobójczymi wynikającymi z leczenia (TESI) a markerami w genach kodujących receptory glutaminianu genach kodujących podjednostki receptora glutaminianu GRIK2 i GRIA3. Niniejsze badanie asocjacyjne obejmujące cały genom przeprowadzono w celu zidentyfikowania dodatkowych markerów genetycznych markerów genetycznych związanych z TESI, które mogą pomóc zidentyfikować osoby o wysokim ryzyku, które które mogą skorzystać z dokładniejszego monitorowania, alternatywnych metod leczenia i/lub specjalistycznej opieki. opieki specjalistycznej. METODY: Klinicznie reprezentatywna kohorta pacjentów ambulatoryjnych z niepsychotycznymi z niepsychotycznymi zaburzeniami depresyjnymi włączonych do programu Sequenced Treatment Alternatives to Relieve Depression (STAR*D) byli leczeni citalopramem w ramach standardowego przez okres do 14 tygodni. Próbki DNA od 90 białych uczestników, którzy którzy rozwinęli TESI oraz dopasowanej pod względem płci i rasy równej liczby leczonych uczestników, którzy zaprzeczali jakimkolwiek myślom samobójczym, poddano genotypowaniu 109 365 pojedynczych polimorfizmów nukleotydów polimorfizmów nukleotydowych na Human-1 BeadChip firmy Illumina. WYNIKI: Stwierdzono, że jeden marker był związany z TESI w tej próbie na poziomie skorygowanym w całym eksperymencie poziomie P mniejszym niż 0,05 (marker rs11628713, alleliczne P = 6,2x10, iloraz szans = 4,7, permutacja P = 0,01). Drugi marker był powiązany na skorygowanym w całym eksperymencie poziomie P = 0,06 (rs10903034, alleliczne P = 3,02x10, iloraz szans = 2,7, permutacja P = 0,06). Markery te znajdują się w obrębie genów PAPLN i IL28RA, odpowiednio. PAPLN koduje papilinę, protoglikanopodobną siarczanowaną glikoproteinę. IL28RA koduje receptor interleukiny. WNIOSEK: Wraz z naszym wcześniejszym raportem, odkrycia te mogą rzucić światło na biologiczne podstawy TESI i mogą pomóc w identyfikacji pacjentów ze zwiększonym ryzykiem tego potencjalnie poważnego zdarzenia niepożądanego. --- Papiliny są białkami macierzy zewnątrzkomórkowej, które mają określoną, wspólną kolejność typów domen białkowych. Występują one powszechnie, od nicieni po człowieka, i mogą różnić się liczbą powtórzeń danego typu domeny. Różnorodność białek jest zwiększona przez zróżnicowany splicing pre-mRNA. Donosimy, że Drosophila, która ma zwarty genom, wykazuje ekspresję trzech wariantów splicingowych papiliny podczas embriogenezy podczas embriogenezy w określonych rozwojowo wzorcach. Izoformy te mają różne różną liczbę domen Kunitza i IgC2. Izoformy papiliny ulegają ekspresji w specyficznych typach komórek i przyczyniają się do różnych macierzy zewnątrzkomórkowych w fałdach gastrulacji, wczesnej mezodermie, tworzeniu serca, błonach podstawnych i tworzenie błony perytroficznej wyściełającej jelita. To odkrycie wskazuje na nieoczekiwanie szerokie spektrum różnych macierzy okołokomórkowych u Drosophila. macierzy w zarodkach Drosophila. Takie matryce zawierające papilinę mają znaczenie zarówno rozwojowe, jak i funkcjonalne, ponieważ wcześniej wykazaliśmy, że zarówno supresja syntezy papiliny, jak i ektopowa nadekspresja śmiertelnie zaburzają organogenezę. --- Nadrodzina TSR to zróżnicowana rodzina macierzy zewnątrzkomórkowej i białek transbłonowych. białek transmembranowych, z których wiele pełni funkcje związane z regulacją organizacją macierzy, interakcjami komórka-komórka i prowadzeniem komórek. Niniejszy przegląd przedstawia część współczesnej literatury dotyczącej członków nadrodziny TSR (np. F-spondyna, UNC-5, ADAMTS, papilina i TRAP), w których określone funkcje są przypisywane domenom TSR. przypisywane domenom TSR. Łącząc te obserwacje z opublikowaną z opublikowaną strukturą krystaliczną TSR trombospondyny-1 może stanowić klucz do rozwoju środków terapeutycznych do zwalczania infekcji pasożytniczych i wzrostu nowotworów. wzrost. --- Papilina jest glikoproteiną macierzy zewnątrzkomórkowej, którą uznaliśmy za zaangażowana w (1) cienkie warstwy macierzy podczas gastrulacji, (2) macierz związaną z z wędrującymi, fagocytarnymi hemocytami, (3) błonami podstawnymi i (4) macierz wypełniająca przestrzeń podczas rozwoju Drosophila. Określenie sekwencji cDNA doprowadziło do identyfikacji papilin Caenorhabditis i ssaków. A wyraźnie konserwowana "kaseta papilin" domen na aminowym końcu papilin jest również karboksylowym końcem podgrupy ADAMTS wydzielanych metaloproteinaz związanych z macierzą. metaloproteinaz; kaseta ta zawiera jedną domenę trombospondyny typu 1 (TSR) specyficzną domenę bogatą w cysteinę i kilka częściowych domen TSR. In in vitro, papilina nie kompetycyjnie hamuje prokolagenową N-proteinazę, metaloproteinazę ADAMTS metaloproteinazy ADAMTS. Zahamowanie syntezy papiliny u Drosophila lub Caenorhabditis powoduje wadliwy układ komórek i śmierć embrionalną. Ektopowa ekspresja papiliny u Drosophila powoduje śmiertelne nieprawidłowości w mięśniach, kanalikach Malpighiego i tchawicy. Sugerujemy, że papilina wpływa na rearanżację komórek i może modulować metaloproteinazy podczas organogenezy.

Czy białko Papilin jest wydzielane?

Tak, papilina jest białkiem wydzielanym

Leki przeciwarytmiczne można podzielić na cztery klasy Vaughan Williams (I-IV) zgodnie z określonymi efektami elektrofizjologicznymi na mięsień sercowy. W ten sposób klasyfikacja Vaughana Williamsa pokrywa się również z głównymi celami działania na mięsień sercowy, tj. mięśnia sercowego leków przeciwarytmicznych, tj. mięśnia sercowego kanałów sodowych, potasowych i kanały wapniowe lub receptory beta-adrenergiczne. Bardziej szczegółowa charakterystyka która również opiera się na celach leku w mięśniu sercowym, jest podana przez "Gambit sycylijski". Niemniej jednak, odpowiedni lek do leczenia danej arytmii klinicznej musi być wybrany zgodnie z elektrofizjologicznego działania danego leku. Głównym wyznacznikiem antyarytmicznych lub proarytmicznych właściwości leku jest częstotliwość zależność jego efektów elektrofizjologicznych. Blokada kanału sodowego indukowana przez substancje klasy I nasila się wraz ze wzrostem częstości akcji serca. Tak więc, antyarytmiczne klasy I można podzielić na substancje wykazujące bardziej wykładniczą, w przybliżeniu liniową lub raczej nasyconą zależność blok-częstotliwość zależność blok-częstotliwość. Leki przeciwarytmiczne klasy III (blokujące kanały potasowe) mogą być dalej w zależności od składowej opóźnionego prostowniczego prądu potasowego (IK), który jest hamowany. (IK), który jest hamowany przez lek. Leki klasy III hamujące szybko aktywujący i dezaktywujący składnik IKr wykazują wyraźną odwrotną zależność od szybkości, tj. wykazują wyraźną odwrotną zależność od szybkości, tj. indukowane przez lek wydłużenie wydłużenie potencjału czynnościowego serca jest zminimalizowane przy wysokich prędkościach. Z drugiej strony, podczas bradykardii wyraźne wydłużenie potencjału czynnościowego może powodować wczesne arytmię typu torsades de pointes (nabyty zespół QT). arytmii typu torsades de pointes (nabyty zespół QT). Substancje klasy III hamujące wolno aktywujące składnik IKs są obecnie badane i oczekuje się, że wykazują bezpośrednią zależność od częstości akcji serca. Dostępne dotychczas dane eksperymentalne wskazują na działanie wydłużające potencjał czynnościowy jest co najmniej niezależne od częstości akcji serca. Jednakże, nie jest nie jest jednak pewne, czy można w ten sposób uniknąć efektów proarytmicznych, zwłaszcza w świetle faktu, że jedna z form wrodzonego zespołu QT (LQT1) wydaje się być powiązana z dysfunkcją dysfunkcją kanału IKs. --- W niniejszym artykule dokonano przeglądu klasyfikacji i sposobu działania środków, które które hamują dodatkowe skurcze i tachyarytmie. Są one sklasyfikowane zgodnie z ich efektów elektrofizjologicznych obserwowanych w izolowanych tkankach serca in vitro (Vaughan Williams, 1989). Blokery szybkich kanałów sodowych (klasa I), które zmniejszają prędkość narastania potencjału czynnościowego są zwykle podzielone na trzy grupy klasy I A-C, zgodnie z ich wpływem na czas trwania potencjału czynnościowego. czas trwania. Antagoniści beta-adrenergiczni (klasa II) wywierają swoje działanie poprzez antagonizując elektrofizjologiczne działanie beta-adrenergicznych katecholamin. Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron) wydłużają potencjał czynnościowy i powolne blokery kanału wapniowego (klasa IV) tłumią wewnętrzny prąd wapniowy i potencjały czynnościowe zależne od wapnia. Klasyfikacja leków antyarytmicznych jest nadal przedmiotem dyskusji. Dotyczy to w szczególności leków klasy I i III. Działanie leków klasy I jest zależne od częstotliwości, ponieważ powinowactwo wiązania tych leków z kanałem sodowym tych leków do kanału sodowego jest modulowane przez stan kanału (hipoteza modulowanego receptora). (hipoteza modulowanego receptora). Leki klasy I wiążą się z kanałem w stanie aktywowanym i nieaktywowanym i dysocjują z kanału w stanie spoczynku. stanie spoczynku. Dzieje się to w tempie specyficznym dla leku, tak że środki klasy I mogą być można podzielić tylko na dwie grupy, a mianowicie na te o powolnym i i szybkich (stała czasowa reaktywacji większa lub mniejsza niż 1 s). mniejsza niż 1 s). Środki klasy I o powolnym działaniu wpływają na regularne potencjały czynnościowe przy normalnej częstości akcji serca, co może łatwiej prowadzić do wydłużenia czasu trwania zespołu QRS w EKG, do zaburzeń przewodzenia, a tym samym do efektów proarytmicznych. (ABSTRAKT SKRÓCONY DO 250 SŁÓW) --- Środki antyarytmiczne są tradycyjnie klasyfikowane według Vaughana Williamsa na cztery klasy działania. Leki przeciwarytmiczne klasy I obejmują większość leków tradycyjnie uważanych za leki przeciwarytmiczne, których wspólnym działaniem jest blokadę szybkozmiennego kanału sodowego w mięśniu sercowym. Środki te mają bardzo znaczącą toksyczność i chociaż są one stosowane rzadziej, terapeutyczne monitorowanie leków (TDM) terapeutyczne (TDM) znacznie zwiększa bezpieczeństwo, z jakim można je podawać. bezpieczeństwo ich stosowania. Leki klasy II to leki przeciwwspółczulne, w szczególności blokery receptorów b-adrenergicznych. Są to ogólnie bezpieczne środki, które zwykle nie zwykle nie wymagają TDM. Leki przeciwarytmiczne klasy III obejmują sotalol i amiodaron. TDM może być przydatny w przypadku amiodaronu do monitorowania zgodności i toksyczności, ale ale generalnie ma niewielką wartość w przypadku sotalolu. Leki przeciwarytmiczne klasy IV to blokery kanału wapniowego - werapamil i diltiazem. Są one zwykle monitorowane przez efekty hemodynamiczne, a nie za pomocą TDM. Inne leki, które nie są Vaughana Williamsa obejmują digoksynę i perheksylinę. TDM jest bardzo przydatny do monitorowania podawania (a zwłaszcza bezpieczeństwa) obu tych leków. bezpieczeństwa) obu tych leków.

Jakie są klasy leków przeciwarytmicznych według klasyfikacji Vaughana-Williamsa?

Leki przeciwarytmiczne można podzielić na cztery klasy Vaughan Williams (I-IV). Leki przeciwarytmiczne klasy I mają wspólne działanie polegające na blokowaniu kanałów sodowych. Leki klasy II to leki przeciwwspółczulne, w szczególności blokery receptorów beta-adrenergicznych. Leki przeciwarytmiczne klasy III mają wspólne działanie polegające na blokowaniu kanałów potasowych. Leki przeciwarytmiczne klasy IV to blokery kanału wapniowego.

Zidentyfikowano nową pochodną naftylometyloimidazolu 1 i jej pokrewne związki. zidentyfikowano jako inhibitory 17,20-liazy. Na podstawie zależności struktura-aktywność wokół rusztowania naftalenowego i wyników badania dokowania 1a w modelu homologicznym 17,20-liazy, zidentyfikowano związek 6,7-dihydro-5H-pirrolo[1,2-c]imidazolowa pochodna (+)-3c została zsyntetyzowana i zidentyfikowana jako silny i wysoce selektywny inhibitor 17,20-liazy. Biologiczna ocena (+) -3c w dawce 1 mg / kg w męskim modelu małpy ujawniła znaczące zmniejszenie stężenia testosteronu i dehydroepiandrosteronu w surowicy. Dlatego (+)-3c (określany jako orteronel [TAK-700]) został wybrany jako kandydat do oceny klinicznej i jest obecnie w fazie III. oceny klinicznej i jest obecnie w fazie III badań klinicznych dla leczenia opornego na kastrację raka prostaty. --- CEL: Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd literatury w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa leków drugiego rzutu ukierunkowanych na przerzutowego opornego na kastrację raka gruczołu krokowego (mCRPC), który uległ progresji po zastosowaniu docetakselu. Przeprowadzono również analizę zbiorczą, aby ocenić skuteczność środków ukierunkowanych na oś androgenową poprzez identyczne mechanizmy działania (octan abirateronu, orteronel). MATERIAŁY I METODY: Uwzględniliśmy randomizowane, kontrolowane badania III fazy, do których do których włączono pacjentów z mCRPC z progresją w trakcie lub po leczeniu docetakselem pierwszej linii leczenia docetakselem. Badania zidentyfikowano poprzez przeszukiwanie elektronicznych baz danych. Podstawowym wynikiem przeglądu było przeżycie całkowite. Drugorzędowymi wynikami były radiograficzne przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) i poważne działania niepożądane (stopień 3 lub wyższy). WYNIKI: Dziesięć artykułów spełniło kryteria włączenia do przeglądu. Artykuły te opisywały wyniki pięciu badań klinicznych, do których włączono łącznie 5047 pacjentów. Interwencjami eksperymentalnymi testowanymi w tych badaniach były enzalutamid, ipilimumab, octan abirateronu, orteronel i kabazytaksel. W porównaniu z kohortami kontrolnymi kohortami (leczonymi aktywnym lekiem lub otrzymującymi placebo), osiągnięto znaczące korzyści w zakresie przeżycia wynosiły 4,8 miesiąca dla enzalutamidu (współczynnik ryzyka dla zgonu vs. placebo: 0,63; 95% CI 0,53 do 0,75, P < 0,0001), 4,6 miesiąca dla abirateronu (współczynnik ryzyka zgonu vs. placebo: 0,66; 95% CI 0,58 do 0,75; P < 0,0001) i 2,4 miesiąca dla kabazytakselu (współczynnik ryzyka zgonu vs. mitoksantron-prednizon: 0,70, 95% CI 0,59 do 0,83, p < 0,0001). Analiza zbiorcza inhibitorów syntezy androgenów orteronel i abirateron skutkowała znacząco zwiększone przeżycie całkowite i przeżycie wolne od progresji dla leków antyandrogenowych w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka zgonu: 0,76, 95% CI 0,67 do 0,87, P < 0,0001; współczynnik ryzyka dla progresji radiograficznej: 0,7, 95% CI 0,63 do 0,77, P < 0.00001). Inhibitory syntezy androgenów powodowały znaczne zwiększenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych związanych z podwyższonym wydzielaniem mineralokortykoidów, w porównaniu z placebo (współczynnik ryzyka dla hipokaliemii: 5,75, 95% CI 2,08 do 15,90; P = 0,0008; współczynnik ryzyka dla nadciśnienia: 2,29, 95% CI 1,02 do 5,17; P = 0,05). WNIOSKI: U pacjentów leczonych docetakselem enzalutamid, abirateron-prednizon i kabazytaksel-prednizon mogą poprawić przeżycie całkowite pacjentów, w porównaniu z placebo lub najlepszą opieką w czasie badania (mitoksantron-prednizon). Leki ukierunkowane na oś androgenową (enzalutamid, abirateron, orteronel) znacząco wydłużały rPFS w porównaniu z placebo. Dalsze badania są uzasadnione w celu oceny korzyści z połączenia lub sekwencyjnego podawania tych leków. sekwencyjnego podawania tych leków. Badania na dużą skalę są również w celu oceny wpływu istotnych skutków toksycznych obserwowanych u ograniczonej liczby pacjentów (np. pacjentów (np. drgawki wywołane enzalutamidem, zapalenie trzustki wywołane przez orteronel i inne). zapalenie trzustki i inne). --- Informacje o autorze: (1)Karim Fizazi, Institut Gustave Roussy, University of Paris Sud, Villejuif; Stephane Oudard, Université Paris Descartes, Paryż, Francja; Robert Jones, Institute of Cancer Sciences, University of Glasgow, Glasgow; Johann De Bono, Instytut Badań nad Rakiem, Londyn, Wielka Brytania; Eleni Efstathiou, Uniwersytet Medyczny w Atenach, Ateny; George Fountzilas, Uniwersytet Arystotelesa w Salonikach, Szkoła University of Thessaloniki School of Medicine, Saloniki, Grecja; Fred Saad, University of Montreal Hospital Center, Montreal, Kanada; Ronald de Wit, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, Holandia; Felipe Melo Cruz, ABC Foundation School of Medicine, Santo André; Flavio Carcano, Hospital de Cancer de Barretos, Barretos, Brazylia; Albertas Ulys, Institut of Oncology, Vilnius University, Wilno, Litwa; Neeraj Agarwal, Huntsman Cancer Institute, Huntsman Cancer Institute, University of Utah, Salt Lake City, UT; David Agus, University of Southern California, Los Angeles, CA; Daniel P. Petrylak, Yale University Cancer Center, New Haven, CT; Shih-Yuan Lee, Bindu Tejura, Niels Borgstein, Takeda Pharmaceuticals International; Iain J. Webb, Millennium: The Takeda Oncology Company, Cambridge, MA; Robert Dreicer, Cleveland Clinic, Cleveland, OH; Joaquim Bellmunt, Szpital Uniwersytecki del Mar-IMIM, Barcelona, Hiszpania. [email protected]. (2) Karim Fizazi, Institut Gustave Roussy, University of Paris Sud, Villejuif; Stephane Oudard, Université Paris Descartes, Paryż, Francja; Robert Jones, Institute of Cancer Sciences, University of Glasgow, Glasgow; Johann De Bono, Instytut Badań nad Rakiem, Londyn, Wielka Brytania; Eleni Efstathiou, Uniwersytet Medyczny w Atenach, Ateny; George Fountzilas, Uniwersytet Arystotelesa w Salonikach, Szkoła University of Thessaloniki School of Medicine, Saloniki, Grecja; Fred Saad, University of Montreal Hospital Center, Montreal, Kanada; Ronald de Wit, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, Holandia; Felipe Melo Cruz, ABC Foundation School of Medicine, Santo André; Flavio Carcano, Hospital de Cancer de Barretos, Barretos, Brazylia; Albertas Ulys, Institut of Oncology, Vilnius University, Wilno, Litwa; Neeraj Agarwal, Huntsman Cancer Institute, Huntsman Cancer Institute, University of Utah, Salt Lake City, UT; David Agus, University of Southern California, Los Angeles, CA; Daniel P. Petrylak, Yale University Cancer Center, New Haven, CT; Shih-Yuan Lee, Bindu Tejura, Niels Borgstein, Takeda Pharmaceuticals International; Iain J. Webb, Millennium: The Takeda Oncology Company, Cambridge, MA; Robert Dreicer, Cleveland Clinic, Cleveland, OH; Joaquim Bellmunt, Szpital Uniwersytecki del Mar-IMIM, Barcelona, Hiszpania. --- CEL: Szlak receptora androgenowego pozostaje aktywny u mężczyzn z rakiem prostaty których choroba postępuje po kastracji chirurgicznej lub medycznej. Orteronel (TAK-700) jest badanym, doustnym, niesteroidowym, selektywnym, odwracalny inhibitor 17,20-liazy, kluczowego enzymu w produkcji hormonów androgennych. hormonów androgennych. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Przeprowadziliśmy badanie fazy I/II u mężczyzn z postępującym, chemioterapią, przerzutowym rakiem prostaty opornym na kastrację i surowicą testosteronem <50 ng/dL. W części fazy I pacjenci otrzymywali orteronel w dawce od 100 do 600 mg dwa razy na dobę lub 400 mg dwa razy na dobę plus prednizon 5 mg dwa razy na dobę. W w fazie II pacjenci otrzymywali orteronel w dawce 300 mg dwa razy na dobę, 400 mg dwa razy na dobę plus prednizon, 600 mg dwa razy na dobę plus prednizon lub 600 mg raz na dobę bez prednizonu. bez prednizonu. WYNIKI: W fazie I (n = 26) nie zaobserwowano toksyczności ograniczającej dawkę i 13 z 20 ocenianych pacjentów (65%) osiągnęło ≥50% antygenu specyficznego dla prostaty (PSA) w stosunku do wartości wyjściowej po 12 tygodniach. W fazie II (n = 97), 45 z 84 ocenianych pacjentów (54%) osiągnęło pacjentów (54%) osiągnęło ≥50% spadek PSA, a po 12 tygodniach znaczne średnie zmniejszenie stężenia testosteronu (-7,5 ng/dL) i dehydroepiandrosteronu (-7,5 ng/dL) w stosunku do wartości wyjściowych. siarczanu dehydroepiandrosteronu (-45,3 μg/dL). Niepotwierdzone częściowe odpowiedzi odpowiedzi odnotowano u 10 z 51 ocenianych pacjentów w fazie II (20%). Zmniejszenie w krążących komórkach nowotworowych. Pięćdziesiąt trzy procent pacjentów fazy doświadczyło zdarzeń niepożądanych stopnia ≥3, niezależnie od ich związku przyczynowego; najczęstszymi były najczęstszymi były zmęczenie, hipokaliemia, hiperglikemia i biegunka. WNIOSKI: Hamowanie 17,20-liazy przez orteronel było tolerowane i skutkowało PSA i testosteronu, z dowodami odpowiedzi radiograficznej. --- Współpracownicy: Troon S, Underhill C, Dittrich C, Krainer M, Kramer G, Loidl W, Pummer K, Belyakovskiy V, Polyakov S, Goeminne JC, Hoekx L, Luyten D, Van Poppel. H, Werbrouck P, Azambuja A, Barrios C, Brust L, Cabral Filho S, Carcano F, Cruz F, Damião R, Delgado G, Diógenes Â, Dzik C, Faccio A, de Faria G, Faulhaber A, Fernandes H, Ferreira U, Filho R, Franke F, Girotto G, Koff W, Kussumoto C, Malzyner A, de Moraes A, Padílha S, de Pádua C, Pinto L, Portella M, Reiriz A, da Silva Teixeira V, Vieiralves L, Dimitrov B, Dudov A, Micheva R, Petrov P, Taskova V, Carmel M, Casey R, Chin J, Jacobson A, Jansz G, Kapoor A, Kinahan T, Love W, Martin AG, Saad F, Trachtenberg J, Webster T, Acevedo Gaete A, Arén Frontera O, Leyton Naranjo R, Miranda Benabarre A, Pastor Arroyo P, Neira Reyes L, Ramirez Pinto G, Restrepo Molina J, Grgic M, Babjuk M, Domes L, Jansa J, Lukes M, Pavlik I, Zachoval R, Kahu J, Tamm T, Marttila T, Tammela T, Vaarala M, Vitanen J, Bompas E, Colombel M, Delva R, Deplanque G, Fizazi K, Flechon A, Giroux J, Joly F, Lechevallier E, Mottet Auselo N, Priou F, Roubaud G, Roupret M, Spaeth D, De La Taille A, Tourani JM, Feyerabend S, De Geeter P, Geiges G, Gleißner J, Hammerer P, Klotz T, Kuczyk M, Marin J, Schrader A, Stenzl A, Steuber T, Wirth M, Efstathiou E, Georgoulias V, Hatzimouratidis K, Kalofonos H, Papandreou C, Thanos A, Leung KC, Ng C, Farkas L, Pintér J, McDermott R, Sullivan F, Berger R, Gabizon A, Gez E, Rosenbaum E, Sella A, Semenisty V, Tavdy E, Alabiso O, Ciuffreda L, Fratino L, Sternberg C, Tubaro A, Akakura K, Arai Y, Egawa S, Fujimoto H, Ichikawa T, Kakehi Y, Kitamura H, Maniwa A, Miyanaga N, Mizokami A, Nakatani T, Nishimura K, Niwakawa M, Sato F, Sugiyama T, Suzuki H, Suzuki K, Takahashi S, Tomita Y, Ueda T, Uemura H, Yamaguchi R, Yokomizo A, Yoshimura K, Brize A, Litavnience D, Vjaters E, Jankevicius F, Jievaltas M, Jocys G, Ulys A, Calvo Domínguez D, González Perez J, de Leon Jaen S, Pérez O, Rodriguez Rivera J, Valdés A, Blaisse R, Hamberg A, Loosveld O, Los M, Van Oort I, de la Rosette J, De Vries P, Vrijhof H, de Wit R, Costello S, Davidson P, Fong C, Gilling P, Neill M, Abrill Mendoza G, Cano Rivera J, Garcia Ahumada S, Huaringa Leiva R, Pazos Franco A, Jabłońska Z, Kmieciak R, Coelho J, Sousa N, Bucuras C, Cebotaru C, Ciuleanu T, Jinga V, Anatolyevich I, Yurievich P, Hiang T, Sing N, Balaz V, Brezovsky M, Kliment J, Mikulas J, Mincik I, Sokol R, Botha M, Hart G, Kraus P, Landers G, Malan J, Bellmunt J, Castellano D, Climent Duran M, Veiga F, González B, Pérez Gracia J, Valderrama B, Provencio M, Damber JE, Häggman M, Nyman C, Berthold D, Fischer N, Popescu R, Stenner F, Chang YH, Ou YC, Tsai YC, Wu HC, Wu TL, Bondarenko I, Ivashchenko P, Kobets V, Pasiechnikov S, Semenukha V, Sernyak Y, Stus V, Bahl A, Birtle A, Chowdhury S, Crabb S, Dixit S, Elliott P, Hoskin P, Jones R, Khoo V, MacDonald A, Malik Z, O'Sullivan J, Simms M, Stockdale A, Agarwal N, Alter R, Anderson TC, Bailen J, Berry W, Bidair M, Clark W, Cohn AL, Crawford E, DiSimone C, Feliciano L, Fleming MT, Forero L, Friday B, Fruehauf JP, Gelmann E, George D, Gignac G, Given R, Gullo J, Hainsworth J, Hajdenberg J, Haluschak JJ, Hamid O, Hammers H, Hart LL, Hussain A, Hutson TE, Ibrahim E, Jain SK, Khojasteh A, Kohli M, Lara PN Jr, Lilly M, Lipton A, Mackey DW, Mao SS, Mehta AR, Modiano MR, Morris M, Muscato JJ, Nordquist LT, Richards DA, Ryan C, Sartor AO, Schnadig ID, Sieber PR, Singal R, Smith F, Somer B, Srkalovic G, Tagawa S, Tan W, Twardowski P, Van Veldhuizen PJ, Vogelzang N, Watkins DL, Wertheim M, Wong YN, Zhang J. --- Orteronel (znany również jako TAK-700) to nowa terapia hormonalna, która jest obecnie testowana w leczeniu raka prostaty. Orteronel hamuje aktywność liazy 17,20 aktywność liazy enzymu CYP17A1, który jest ważny dla syntezy androgenów w jądrach, nadnerczach i komórkach raka prostaty. Badania przedkliniczne wykazują, że leczenie orteronelem obniża poziom androgenów i powoduje kurczenie się narządów zależnych od androgenów, takich jak gruczoł krokowy. Wczesne doniesienia z badań klinicznych wykazują, że leczenie orteronelem prowadzi do zmniejszenie poziomu antygenu specyficznego dla prostaty, markera nowotworu prostaty markera nowotworu gruczołu krokowego, a także pełniejszego tłumienia syntezy androgenów niż konwencjonalne terapie terapie deprywacji androgenów, które działają wyłącznie na jądra. Leczenie orteronelem było dobrze tolerowane, a najczęstszym działaniem niepożądanym było zmęczenie. zdarzeniem niepożądanym, podczas gdy gorączkowa neutropenia była toksycznością ograniczającą dawkę w badaniu w badaniu skojarzonym orteronelu z docetakselem. Niedawno zakończyło się badanie kliniczne fazy III ELM-PC5 u pacjentów z zaawansowanym rakiem prostaty, którzy otrzymali wcześniej docetaksel docetakselem zostało odślepione, ponieważ nie osiągnięto pierwszorzędowego punktu końcowego, jakim było przeżycie całkowite. nie został osiągnięty. Trwają jednak dodatkowe badania III fazy orteronelu u mężczyzn we wcześniejszych stadiach raka prostaty. we wcześniejszych stadiach raka prostaty.

Orteronel został opracowany do leczenia jakiego nowotworu?

Lek Orteronel został opracowany do leczenia opornego na kastrację raka gruczołu krokowego.

Osteoporoza jest częstą konsekwencją terapii deprywacji androgenów (ADT) w leczeniu raka prostaty. raka prostaty. Do 20% mężczyzn poddawanych ADT z powodu zlokalizowanego raka prostaty złamań w ciągu 5 lat. Na szczęście dostępna jest ogólnie bezpieczna i skuteczna terapia dostępna. Chociaż kiedyś uważano ją za niekontrowersyjną, istnieją pewne obawy o suplementację wapnia, ale wszystkie badania dotyczące leczenia osteoporozy u mężczyzn obejmowały wapń. U większości starszych mężczyzn poziom 25-hydroksywitaminy D w surowicy jest prawdopodobnie niski. w surowicy jest prawdopodobnie niski, chociaż ponownie istnieją kontrowersje dotyczące idealnego poziomu. Wielu ekspertów uważa, że wszyscy starsi mężczyźni, w tym ci przyjmujący ADT, powinni mieć poziom >30 ng/ml. poziom >30 ng/ml, co jest łatwe do osiągnięcia. Gęstość mineralna kości (BMD) badanie za pomocą absorpcjometrii promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii (DXA) jest wskazane dla mężczyzn stosujących ADT. Co ciekawe, badanie DXA przedramienia może być szczególnie ważne u mężczyzn stosujących ADT, oprócz badania do kręgosłupa i biodra. Niektórzy eksperci sugerują, że mężczyźni poddawani ADT ze wskaźnikiem T-score wynoszącym ≤-1,5 powinni być leczeni. Alternatywnie można zastosować FRAX lub inny kalkulator ryzyka. ryzyka. Doustne i dożylne bisfosfoniany są zatwierdzonymi przez FDA lekami dla mężczyzn z osteoporozą. z osteoporozą i zwiększają BMD u mężczyzn poddawanych ADT. Potencjalne środki stosowane poza wskazaniami obejmują raloksyfen i toremifen. Wykazano, że ten ostatni i denosumab zwiększają gęstość kości i zmniejszają liczbę złamań kręgów u mężczyzn poddawanych ADT. Raloksyfen i denosumab są zatwierdzone przez FDA tylko w przypadku osteoporozy pomenopauzalnej. Zatem, zapobieganie złamaniom można osiągnąć w tej populacji wysokiego ryzyka. --- Austriackie Towarzystwo Badań nad Kośćmi i Minerałami rutynowo publikuje oparte na dowodach wytyczne dotyczące leczenia osteoporozy pomenopauzalnej. W pełni ludzkie w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne denosumab (Prolia(®)) zostało niedawno zatwierdzone przez Europejską Agencję Medyczną (EMEA) oraz Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) do leczenia osteoporozy pomenopauzalnej. Wykazano, że denosumab skutecznie zmniejsza ryzyko złamań kręgów, złamań niekręgowych i złamań biodra. Razem z alendronianem, risedronianem, zoledronianem, ibandronianem, ranelinianem strontu i raloksyfenem, denosumab stanowi skuteczną opcję w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej. osteoporozy pomenopauzalnej. --- Wstęp: Przerzuty do kości są powszechne u pacjentów z hormonoopornym rakiem prostaty. raka gruczołu krokowego. W badaniu autopsji pacjentów z rakiem prostaty, 65%-75% miało przerzuty do kości. Przerzuty do kości stanowią znaczne obciążenie ekonomiczne dla płatników na płatników z szacowanymi całkowitymi rocznymi kosztami w wysokości 1,9 mld USD w Stanach Zjednoczonych. Stanach Zjednoczonych. Zdarzenia związane z układem kostnym (SRE), w tym złamania patologiczne, ucisk rdzenia kręgowego ucisk rdzenia kręgowego, operacje kości i napromienianie kości, dotykają około 50% pacjentów z przerzutami do kości. Są one związane z obniżoną jakością życia i zwiększonymi kosztami opieki zdrowotnej. Kwas zoledronowy jest skutecznym w zapobieganiu SRE w guzach litych i szpiczaku mnogim. Ostatnio, denosumab został zatwierdzony przez FDA do zapobiegania SRE u pacjentów z przerzutami do kości z guzów litych. przerzutami do kości z guzów litych. Badanie kliniczne fazy 3 (NCT00321620) wykazało, że denosumab miał wyższą skuteczność w opóźnianiu pierwszego i kolejnych SRE w porównaniu z kwasem zoledronowym. Jednak wartość ekonomiczna denosumabu nie została jednak oceniona u pacjentów z hormonoopornym rakiem prostaty. raka gruczołu krokowego. CEL: Porównanie efektywności kosztowej denosumabu z kwasem zoledronowym w leczeniu przerzutów do kości u mężczyzn z rakiem gruczołu krokowego opornym na hormonoterapię. hormonozależnym rakiem gruczołu krokowego. METODY: Opracowano model Markowa oparty na programie Excel w celu oceny kosztów i kosztów i skuteczności związanych z 2 terapiami w 1- i 3-letnim horyzoncie czasowym. horyzoncie czasowym. Ponieważ ocena została przeprowadzona z perspektywy amerykańskiego płatnika płatnika zewnętrznego, uwzględniono tylko koszty bezpośrednie. Zgodnie z głównym w badaniu fazy 3, skuteczność oceniano na podstawie liczby SRE. SRE. Model składał się z 9 stanów zdrowia zdefiniowanych przez wystąpienie SRE, historię SRE historię, progresję choroby i zgon. Hipotetyczna kohorta pacjentów z hormonoopornym rakiem gruczołu krokowego otrzymywała denosumab w dawce 120 mg lub kwas kwas zoledronowy w dawce 4 mg na początku modelu i przechodziła między 9 stanami zdrowia stanów zdrowia na początku każdego 13-tygodniowego cyklu. Prawdopodobieństwa przejścia związane z wystąpieniem pierwszego SRE, kolejnych SRE, progresji choroby i zgonu progresją choroby i zgonem zaczerpnięto przede wszystkim z wyników badania klinicznego fazy 3 badania klinicznego fazy 3 i zostały uzupełnione o opublikowaną literaturę. Model założono, że w każdym cyklu może wystąpić maksymalnie 1 SRE. Koszty leków obejmowały hurtowy koszt nabycia, koszty personelu medycznego związane z podawaniem leku i koszty monitorowania leków, jeśli dotyczy. Koszty nielekowe obejmowały koszty przyrostowe związane z progresją choroby, koszty związane z SRE i koszty opieki terminalnej, które zostały zaczerpnięte z literatury. Koszty zdarzeń niepożądanych (AE) oszacowano na podstawie częstości występowania zgłoszonych w badaniu fazy 3. fazie 3. Wykorzystanie zasobów związane ze zdarzeniami niepożądanymi oszacowano na podstawie konsultacji ze starszym dyrektorem medycznym zatrudnionym przez sponsora badania. Wszystkie koszty zostały przedstawione w dolarach z 2010 roku. W przypadku podstawowym oszacowano przyrostowy całkowity koszt w przeliczeniu na uniknięty SRE w rocznym horyzoncie czasowym. Oszacowano również wyniki dla 3-letniego horyzontu czasowego. oszacowano również wyniki dla 3-letniego horyzontu czasowego. Przeprowadzono jednokierunkowe analizy wrażliwości i probabilistyczne analizy wrażliwości (PSA) w celu sprawdzenia odporności modelu. WYNIKI: W przypadku podstawowym całkowite koszty na pacjenta poniesione w ciągu 1 roku wyniosły oszacowano na 35 341 USD (19 230 USD kosztów leków i 16 111 USD kosztów nielekowych) dla denosumabu i 27 528 USD (10 960 USD koszty leków i 16 569 USD koszty nielekowe) dla kwasu kwasu zoledronowego, z przyrostowym całkowitym kosztem bezpośrednim wynoszącym 7 813 USD dla denosumabu. Szacowana liczba SRE na pacjenta w okresie 1 roku wynosiła 0,49 dla denosumabu i 0,60 dla kwasu zoledronowego, co daje inkrementalną liczbę SRE na poziomie -0,11 w ramieniu denosumabu. Szacowane przyrostowe całkowite koszty bezpośrednie na SRE, których uniknięto dzięki zastosowaniu denosumabu zamiast kwasu zoledronowego, wynosiły 71 027 USD dla 1 roku i 51 319 USD dla 3 lat. Jednokierunkowa analiza wrażliwości wykazała, że wyniki były wrażliwe na koszty leków, medianę czasu do pierwszego SRE i zwiększone ryzyko SRE związane z progresją choroby. Wyniki PSA wykazały, że w oparciu o progi gotowości do zapłaty wynoszące odpowiednio 70 000 USD, 50 000 USD i 30 000 USD za uniknięcie SRE, denosumab był opłacalny w porównaniu z kwasem zoledronowym odpowiednio w 49,5%, 17,5% i 0,3% przypadków po 1 roku i przypadków po 1 roku oraz odpowiednio w 79,0%, 49,8% i 4,1% przypadków po 3 latach. latach. WNIOSKI: Chociaż denosumab wykazał korzyści w porównaniu z kwasem zoledronowym w zapobieganiu lub opóźnianiu SRE w badaniu fazy 3, może on być kosztowną alternatywą dla kwasu zoledronowego. alternatywą dla kwasu zoledronowego z perspektywy płatnika w USA. --- Większość mężczyzn z nawrotowym rakiem prostaty (CaP) początkowo reaguje na terapię ale ostatecznie rozwija się u nich przerzutowy rak gruczołu krokowego oporny na kastrację raka prostaty opornego na kastrację (CRPC). W ciągu ostatniej dekady zidentyfikowano nowe cele terapeutyczne terapeutyczne w CRPC, a kilka nowych leków osiągnęło zaawansowane stadia rozwoju klinicznego. zaawansowanych etapów rozwoju klinicznego. W 2010 roku Agencja Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła sipuleucel-T i kabazytaksel, a w 2011 r. abirateron dla pacjentów z przerzutowym CRPC na podstawie fazy CRPC z przerzutami na podstawie badań fazy 3 wykazujących poprawę przeżywalności. Chociaż nie jeszcze dostępny do użytku klinicznego, w komunikacie prasowym z czerwca 2011 r. ogłoszono, że rad 223 również wykazał przewagę w zakresie przeżycia u mężczyzn z przerzutowym CRPC. Nowe terapie w zaawansowanych stadiach rozwoju klinicznego w CRPC obejmują terapie hormonalne MDV3100 i TAK 700 oraz immunoterapia ipilimumabem. Oczekuje się również na wyniki badań fazy 3 porównujących docetaksel plus prednizon z docetakselem podawanym z nowymi lekami: afliberceptem, dasatynibem, lenalidomidem, i custirsenem. Oprócz tych nowych i pojawiających się środków terapeutycznych, denosumab został zatwierdzony do zapobiegania powikłaniom szkieletowym u pacjentów z przerzutami do kości z powodu nowotworów litych, stanowiąc alternatywę dla kwasu dla kwasu zoledronowego. Podczas gdy dodanie tych nowych opcji leczenia jest wielkim postępem dla mężczyzn z przerzutowym CRPC, pojawia się wiele nowych pytań dotyczących sekwencjonowania tych terapii między sobą, z wcześniej istniejącymi terapiami, a także z nowymi lekami znajdującymi się obecnie w fazie badań klinicznych. Ponadto istnieją obawy, że trwające badania fazy 3 mogą zostać zanieczyszczone jeśli pacjenci zrezygnują z badanego leczenia, aby rozpocząć 1 z nowo zatwierdzonych leków lub późniejszego przyjmowania leku. Te realia sprawiają, że projektowanie badań klinicznych jest wyzwanie niż kiedykolwiek wcześniej. --- U kobiet z zaawansowanym rakiem piersi u około trzech czwartych rozwijają się przerzuty do kości. przerzuty do kości, z medianą przeżycia po diagnozie wynoszącą 2-3 lata. Aktywator receptora czynnika jądrowego-κB (RANK) i ligand RANK (RANKL) należą do szlaku sygnałowego szlaku sygnałowego o dużym znaczeniu w rozwoju przerzutów do kości. Denosumab, ludzkie przeciwciało monoklonalne o wysokim powinowactwie i swoistości dla RANKL, zapobiega interakcji RANKL/RANK i hamuje tworzenie i funkcję osteoklastów, zmniejszając w ten sposób resorpcję kości. osteoklastów, zmniejszając w ten sposób resorpcję kości i zwiększając masę kostną. Denosumab w porównaniu z kwasem zoledronowym wykazał wyższą skuteczność w opóźnianiu czasu do do pierwszego badanego SRE oraz czasu do pierwszego i kolejnych badanych SRE, jak również zmniejszenie markerów obrotu kostnego. Wyniki te doprowadziły do zatwierdzenia denosumabu przez Europejską Agencję Leków (EMA) i Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) w celu zapobiegania SRE u dorosłych z przerzutami do kości z guzów litych, w tym raka piersi. --- Guz olbrzymiokomórkowy kości (GCTB) jest osteolitycznym, zwykle łagodnym nowotworem. charakteryzujący się naciekaniem osteoklastopodobnymi komórkami olbrzymimi i receptorem czynnika różnicowania osteoklastów czynnik różnicowania osteoklastów receptor aktywator jądrowego czynnika kappa-B (RANKL) jest silnie zaangażowany w jego patogenezę. Denosumab należy do nowej klasy leków, które hamują RANKL. Przed zastosowaniem denosumabu, leczenie multimodalne w opornym na leczenie, nawrotowym i przerzutowym GCTB wykazało zmienne wyniki. wyniki. Ostatnie dane fazy II wykazały aktywność denosumabu w odniesieniu do w odniesieniu do kontroli choroby i objawów, bez znaczących działań niepożądanych. Na Na podstawie tych danych FDA zatwierdziła denosumab do leczenia pacjentów których GCTB jest nieoperacyjny lub gdy operacja może spowodować poważne chorobowość. Wciąż pozostają pytania, w tym optymalne planowanie, wybór pacjenta wybór pacjentów, stosowanie w leczeniu uzupełniającym i długoterminowe obawy dotyczące toksyczności. --- CEL: Przegląd informacji dotyczących zdrowia kości i osteoporozy u mężczyzn. mężczyzn. METODY: Przeprowadzono przegląd odpowiedniej literatury. WYNIKI: Osteoporoza dotyka około 2 milionów mężczyzn w USA i odpowiada za około 600 000 złamań każdego roku. za około 600 000 złamań rocznie. Istnieją znaczące różnice w wielkości i strukturze szkieletu między mężczyznami i kobietami, które odpowiadają za różnice w częstości występowania złamań, ich lokalizacji i wynikach. Badanie gęstości kości jest odpowiednie dla mężczyzn w wieku 70 lat i starszych oraz młodszych mężczyzn (50-69 lat), u których występują czynniki ryzyka osteoporozy. czynniki ryzyka osteoporozy. Zarządzanie stylem życia, w tym odpowiednie spożycie wapnia i wapnia i witaminy D, odpowiednią aktywność fizyczną oraz unikanie palenia tytoniu i spożywania dużych ilości alkoholu. alkoholu, jest odpowiednie dla wszystkich mężczyzn. Leczenie farmakologiczne w celu zmniejszenia ryzyka złamań jest wskazana u mężczyzn z klinicznym rozpoznaniem osteoporozy (złamanie złamanie kręgosłupa lub biodra) lub T-score -2,5 lub poniżej w kręgosłupie, szyjce kości udowej, biodrowego lub 1/3 kości promieniowej; jednak większość mężczyzn z grupy wysokiego ryzyka będzie przy użyciu narzędzia do oceny ryzyka złamań, takiego jak FRAX. Alendronian, risedronian, kwas zoledronowy, denosumab i teryparatyd to leki zatwierdzone przez Food and Drug Administration (FDA). Żywności i Leków (FDA). WNIOSKI: Osteoporoza u mężczyzn stanowi ważny problem zdrowia publicznego ze znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. Istnieją zalecane strategie identyfikacji mężczyzn z wysokim ryzykiem złamania, a skuteczne środki są dostępne do leczenia. leczenia. --- TŁO: W 2007 roku Agencja Badań i Jakości Opieki Zdrowotnej (AHRQ) opublikowała systematyczny przegląd porównawczej skuteczności leczenia osteoporozy. osteoporozy. Przegląd obejmował badania dotyczące korzyści i zagrożeń związanych z leków i terapii stosowanych w celu zapobiegania złamaniom u kobiet po menopauzie i mężczyzn mężczyzn z niską gęstością kości (osteopenią) lub osteoporozą. Czynniki, które mogą wpływać na na przestrzeganie zaleceń terapeutycznych oraz monitorowanie w celu identyfikacji osób najbardziej które mogą odnieść korzyści z leczenia. AHRQ opublikowała w marcu 2012 r. zaktualizowany przegląd, w którym podsumowano korzyści i zagrożenia związane z leków na osteoporozę w leczeniu i zapobieganiu osteoporozie, w tym bisfosfoniany (aledronian, risedronian, ibandronian, kwas zoledronowy), hormon przytarczyc kwas), hormon przytarczyc, teryparatyd, kalcytonina, estrogeny (w celu zapobiegania u kobiet po menopauzie), selektywne modulatory receptora estrogenowego (raloksyfen), i denosumab (zatwierdzony przez FDA w 2010 r.). Ponadto, dietetyczne i wapń i witaminę D, a także ćwiczenia z obciążeniem, w celu zachowanie masy kostnej i zmniejszenie ryzyka złamań u pacjentów z osteoporozą. osteoporozą. CELE: (a) zapoznanie pracowników służby zdrowia z metodami i wynikami badania metodami i wynikami przeprowadzonego przez AHRQ w 2012 r. przeglądu porównawczego skuteczności leczenia w celu zapobiegania złamaniom u mężczyzn i kobiet z niską gęstością kości lub osteoporozą, (b) (b) zachęcanie do rozważenia i zastosowania wyników tego przeglądu w warunkach w warunkach klinicznych i opieki zarządzanej oraz (c) zidentyfikować ograniczenia i luki w istniejących badaniach w odniesieniu do korzyści i zagrożeń związanych z leczeniem osteoporozy. STRESZCZENIE: Osteoporoza jest powszechną ogólnoustrojową chorobą szkieletu spowodowaną kości i utratę masy kostnej skutkującą złamaniami, przewlekłym bólem i niepełnosprawnością fizyczną. niepełnosprawność. Występuje często u kobiet po menopauzie, ale mężczyźni również są narażeni na złamania związane z niską gęstością kości. złamania związane z niską gęstością kości. Rosnąca częstość występowania i koszty leczenia osteoporozy sprawiają, że badanie bezpieczeństwa i skuteczności obecnie dostępnych terapii osteoporozy jest istotne i aktualne. W 2012 r. Agencja Badań i Jakości Opieki Zdrowotnej (AHRQ) opublikowała zaktualizowany przegląd dotyczący skuteczności i bezpieczeństwa terapii osteoporozy, w tym nowych w zapobieganiu złamaniom kręgów i złamaniom pozakręgowym u kobiet i mężczyzn po menopauzie. Interwencje oceniane w przeglądzie obejmowały 1 czynnik biologiczny, środki farmakologiczne, dietę i leki przeciwzakrzepowe. czynniki biologiczne, środki farmakologiczne, dietę i suplementację wapnia i witaminy D oraz ćwiczenia z obciążeniem. witaminę D oraz ćwiczenia fizyczne z obciążeniem. Zaktualizowany raport obejmował nowe i wskazania zatwierdzone po raporcie z 2007 r. oraz nowe dane dotyczące skuteczności i zdarzeń niepożądanych związanych z bisfosfonianami; kalcytonina została uznana przez recenzentów za nieodpowiednią terapię osteoporozy i została wykluczona. i została wykluczona. W zaktualizowanym przeglądzie przeanalizowano 5 kluczowych pytań koncentrujących się na przeglądzie porównawczym wszystkich zatwierdzonych przez FDA leków na osteoporozę pod względem zmniejszenia ryzyka złamań ryzyka złamań, skuteczności w subpopulacjach rasowych/etnicznych, a także różnych stratyfikacji ryzyka przy użyciu FRAX (Narzędzie Oceny Ryzyka Złamań Światowej Organizacji Zdrowia) Narzędzie Oceny Ryzyka Złamań) lub inne wartości graniczne, zgodność i przestrzeganie zaleceń, działania niepożądane niepożądane leków, przewidywanie skuteczności leczenia przy użyciu monitorowania gęstości mineralnej kości (BMD) gęstości mineralnej kości (BMD) za pomocą absorpcjometrii promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii (DXA) oraz Porównawcza skuteczność długoterminowej terapii Recenzenci AHRQ stwierdzili wysoką siłę dowodów na poparcie zmniejszenia siłę dowodów na poparcie zmniejszenia ryzyka złamań kręgowych, pozakręgowych i biodrowych u kobiet po menopauzie. i złamań biodra u kobiet po menopauzie z osteoporozą leczonych 1 z 4 (alendronian, risedronian, kwas zoledronowy lub denosumab). Zmniejszenie ryzyka ryzyko złamań kręgów u kobiet po menopauzie z osteoporozą leczonych ibandronianem, teryparatydem lub raloksyfenem zostało poparte dowodami dowody o wysokiej sile. Dowody zostały sklasyfikowane jako o wysokiej sile w odniesieniu do redukcji kręgów i złamań biodra w przypadku terapii estrogenowej u kobiet po menopauzie, ale nie u kobiet z rozpoznaną osteoporozą. Dowody zostały ocenione jako umiarkowane dla zmniejszenie liczby złamań pozakręgowych za pomocą teryparatydu lub monoterapii wapniem. Umiarkowana lub nisko-umiarkowana siła dowodów wykazała, że sam wapń nie zmniejsza ryzyka złamań kręgów lub złamań pozakręgowych, a witamina D ma mieszane witamina D ma mieszany wpływ na zmniejszenie ogólnego ryzyka złamań. Dowody o wysokiej sile potwierdzają zmniejszenie ryzyka złamania biodra podczas leczenia wapniem. Witamina D znacząco zmniejszała liczbę złamań kręgów u pacjentów z pierwotną osteoporozą. pierwotną osteoporozą. Połączenie wapnia i witaminy C nie zmniejszało ryzyka złamań kręgów. kręgów, ale zmniejszało ryzyko złamań pozakręgowych w niektórych populacjach. populacjach. Wapń i witamina D zmniejszały ryzyko złamań u starszych kobiet, ale nie u starszych mężczyzn. kobiet, ale nie u mężczyzn w podeszłym wieku. Przestrzeganie zaleceń i wytrwałość w przyjmowaniu leków na osteoporozę osteoporozy różniły się w zależności od wieku pacjenta, wcześniejszej historii złamań, częstości dawkowania, jednoczesnego stosowania innych leków i działań niepożądanych. Przestrzeganie do leczenia poprawiło się przy cotygodniowym dawkowaniu w porównaniu z codziennymi schematami, ale brak było dowodów na to, że comiesięczne schematy poprawiały przestrzeganie zaleceń w porównaniu do schematów cotygodniowych. niż schematy cotygodniowe. Niniejszy artykuł podsumowuje kluczowe ustalenia z przeglądu AHRQ 2012 w celu w celu poinformowania świadczeniodawców opieki zdrowotnej o skuteczności i bezpieczeństwie stosowanych w zapobieganiu osteoporotycznym złamaniom kręgów, złamaniom bezkręgowym, biodra i nadgarstka. złamaniom. Literatura naukowa dotycząca wpływu czynników ryzyka, przestrzegania zaleceń, monitorowania BMD BMD i długotrwałej terapii na wyniki leczenia pacjentów w celu decyzji dotyczących przepisywania leków. Ponadto omówiono zastosowania ustaleń AHRQ w praktyce, aby zapewnić lekarzom aby dostarczyć klinicystom informacji potrzebnych do zapewnienia pacjentom opieki opartej na klinicystom informacji niezbędnych do zapewnienia pacjentom opieki opartej na dowodach naukowych. --- Przeciwciała terapeutyczne przyciągnęły znaczną uwagę ze względu na stosunkowo wysokie tempo, w jakim produkty te uzyskują zgodę na dopuszczenie do obrotu, a następnie komercyjny sukces, który często osiągają. W 2000 roku zatwierdzono łącznie 20 przeciwciał (18 pełnej długości IgG i 2 Fab) zostało zatwierdzonych przez Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) lub Europejską Agencję Leków (EMA). W 2010 r. do chwili obecnej, zatwierdzono dodatkowe 3 przeciwciała (denosumab, belimumab, ipilimumab) a jeden koniugat przeciwciało-lek (brentuksymab vedotin) jest w trakcie przeglądu regulacyjnego i może zostać zatwierdzony w USA. i może zostać zatwierdzony w USA do 30 sierpnia 2011 roku. Jednakże, mniej grupa środków terapeutycznych opartych na przeciwciałach, zawierających białka lub peptydy połączonych z Fc podąża za sukcesem klasycznych przeciwciał. --- Rak prostaty jest drugą najczęstszą przyczyną zgonów z powodu nowotworów u mężczyzn w zachodnim świecie. zachodnim świecie. Większość zgonów następuje z powodu progresji raka do stanu stan oporności na hormony. Do niedawna chemioterapia oparta na docetakselu była jedynym (wykazano, że zwiększa przeżywalność) dla pacjentów z hormonoopornym rakiem prostaty z przerzutami. Lepsze zrozumienie biologii biologii raka prostaty w ostatnich latach doprowadziło do opracowania leków skierowanych skierowanych przeciwko precyzyjnym szlakom molekularnym związanym z nowotworem i znacznego poszerzenie horyzontów leczenia dla tych pacjentów. W latach 2010-2011 trzy kolejne leki, o różnych mechanizmach działania, okazały się być związane z korzyściami w zakresie przeżycia w przeżywalnością w mHRPC, w tym szczepionkę z komórek dendrytycznych sipuleucel-T (immunoterapia), inhibitor liazy 17,20 abirateronu (terapia hormonalna) oraz taksan kabazytaksel (chemioterapia). Czwarty lek, denosumab (terapia ukierunkowana na kości) (terapia ukierunkowana na kości) został również niedawno zatwierdzony przez FDA dla pacjentów z przerzutami do kości po wykazaniu zmniejszenia występowania zdarzeń związanych z układem kostnym. Niniejszy przegląd skupi się na ostatnich postępach w standardowym paradygmacie leczenia mHRPC. mHRPC. --- Rak prostaty (PC) jest wiodącą przyczyną raka i drugą wiodącą przyczyną zgonów z powodu raka zgonów z powodu raka wśród mężczyzn w świecie zachodnim. Około 10-20% mężczyzn z PCa z przerzutami w momencie rozpoznania, podczas gdy u 20-30% pacjentów z rozpoznaną chorobą z chorobą zlokalizowaną ostatecznie rozwinie przerzuty. Chociaż większość reaguje na początkową terapię deprywacją androgenów (ADT), progresja do PC opornego na kastrację (CRPC) jest powszechna. W 2004 roku schemat docetaksel/prednizon został zatwierdzony do leczenia pacjentów z przerzutowym CRPC, stając się standardową terapią pierwszego rzutu. Ostatnie postępy doprowadziły obecnie do bezprecedensowej liczby nowych leków zatwierdzonych w ciągu ostatnich lat, zapewniając wiele nowe opcje leczenia dla pacjentów z przerzutowym CRPC. Cztery nowe leki zostały Żywności i Leków (FDA) w 2010 i 2011 roku: sipuleucel-T, środek immunoterapeutyczny; kabazytaksel, nowy inhibitor mikrotubul inhibitor mikrotubul; octan abirateronu, nowy inhibitor biosyntezy androgenów; oraz denosumab, środek ukierunkowany na kości. Dane potwierdzające zatwierdzenie każdego z tych opisano w niniejszym przeglądzie, podobnie jak obecne podejścia w leczeniu przerzutowego CRPC i w leczeniu CRPC z przerzutami oraz trwające badania kliniczne nowych metod leczenia i strategii. strategii. --- KONTEKST BACKGROUND: Denosumab (XGeva) jest aktywatorem receptora ligandu czynnika jądrowego (RANKL), które zostało zatwierdzone przez Food and Drug Administration (FDA) w 2010 r. w celu zapobiegania złamaniom szkieletu u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów. Żywności i Leków (FDA) w 2010 r. w celu zapobiegania złamaniom szkieletu u pacjentów z przerzutami do kości z guzów litych. Chociaż istnieje powszechne stosowanie tego leku u pacjentów z ryzykiem złamań patologicznych, zgodność terapii denosumabem kompatybilność terapii denosumabem z przezskórną wertebroplastyką (procedurą przezskórną wertebroplastyką (procedura interwencyjna powszechnie stosowana do kontroli bólu w takiej populacji). nie została jeszcze ustalona. CEL: Przedstawienie wyników seryjnych badań obrazowych i raportu technicznego z przezskórnej wertebroplastyki u pacjenta z opornym na leczenie bólem i litycznym patologicznym złamaniem kręgu związanym z przerzutami do kręgosłupa drobnokomórkowego raka płuca. przerzutami do kręgosłupa i który był aktywnie leczony denosumabem. PROJEKT BADANIA: Retrospektywny przegląd i opis przypadku. METODY: Autorzy przedstawiają wyniki badań obrazowych i opis techniczny przezskórnej wertebroplastyki u jedynego pacjenta aktywnie leczonego denosumabem. aktywnie leczonego denosumabem po retrospektywnym przeglądzie banku danych pacjentów ze złamaniami patologicznymi skierowanych do Zakładu Radiologii Uniwersytetu Stanowego Ohio do przezskórnej wertebroplastyki (łączna próba 20 pacjentów) od czasu zatwierdzenia przez FDA pacjentów) od czasu zatwierdzenia denosumabu przez FDA (listopad 2010 r.) do czerwca 2013 r. (okres 30 miesięcy). 30 miesięcy). WYNIKI: Chociaż tomografia komputerowa kręgosłupa piersiowego, wykonana 6 tygodni po rozpoczęciu leczenia denosumabem, wykazał znaczną przebudowę znaczną przebudowę wcześniej litycznej zmiany kręgowej (która stała się sklerotyczną), odpowiedź kliniczna w zakresie poprawy bólu nie była zadowalająca. nie była zadowalająca. W czasie przezskórnej wertebroplastyki (która była wskazana do kontroli bólu), po wprowadzeniu igły 11-gauge przez szypułkę z najwyższym trudem, igła wielokrotnie odchylała się bocznie i pomimo kilku prób nie udało się przebić trzonu kręgu i wykonać wertebroplastyki. trzonu kręgu i wykonanie iniekcji cementu. WNIOSKI: Jest to pierwsze doniesienie o technicznych osobliwościach przezskórnej wertebroplastyki u pacjentów leczonych denosumabem. Zgodnie z naszym doświadczeniem, ze względu na wpływ RANKL na aktywność osteoklastów, denosumab aktywność osteoklastów, wykazano, że denosumab wywołuje szybką i wyraźną reakcję sklerotyczną na trzonach kręgów, której może nie towarzyszyć zadowalająca poprawa kontroli bólu (szczególnie zadowalająca poprawa kontroli bólu (szczególnie u pacjentów z bólem mechanicznym rodzaju bólu) i która może faktycznie uniemożliwić skuteczne wykonanie przezskórnej wertebroplastyki. Dlatego też niezwykle ważne jest, aby przyszłe badania oceniające pacjentów ze złamaniami kręgów leczonych denosumabem obejmowały długoterminowe pomiary bólu. Dodatkowo, dalsze badania w celu określenia optymalnej kolejności leczenia i najlepszego i najlepszych ram czasowych dla połączenia przezskórnej wertebroplastyki i leczenia denosumabem u pacjentów z ostrymi złamaniami kompresyjnymi kręgów i opornym na leczenie bólem osiowym. i opornym na leczenie bólem osiowym. --- Osteoporoza pomenopauzalna stanowi poważny problem dla zdrowia publicznego. Złamania są główną kliniczną konsekwencją osteoporozy i są związane ze znaczną zachorowalnością, śmiertelnością i kosztami opieki zdrowotnej. Siła kości kości, takie jak gęstość mineralna kości i parametry jakości kości są determinowane przez trwającą całe życie przebudowę tkanki szkieletowej. Aktywator receptora (RANKL) jest cytokiną niezbędną do różnicowania, aktywacji i przeżycia osteoklastów. różnicowania, aktywacji i przeżycia osteoklastów. Denosumab (Prolia®) jest w pełni ludzkim przeciwciałem przeciwciałem monoklonalnym dla RANKL, które selektywnie hamuje osteoklastogenezę, zostało niedawno zatwierdzone do leczenia osteoporozy pomenopauzalnej u kobiet kobiet z wysokim lub zwiększonym ryzykiem złamania przez FDA w Stanach Zjednoczonych oraz przez Europejską Agencję Leków w Europie od czerwca 2010 roku. FREEDOM, DECIDE i STAND to badania fazy 3 porównujące denosumab z placebo i alendronianem u kobiet po menopauzie. alendronianem w osteoporozie pomenopauzalnej. Celem autorów jest aktualizacja roli denosumabu w osteoporozie pomenopauzalnej z przeglądem fizjopatologicznym. --- Na całym świecie raka zdiagnozowano u ponad 12 milionów osób (z wyłączeniem nieczerniakowego raka skóry), a 8 milionów osób zmarło z powodu raka w 2008 roku. Najnowsze dane wskazują, że 75-90% pacjentów z chorobami w zaawansowanym stadium lub rakiem z przerzutami doświadcza znacznego bólu nowotworowego. Ból nowotworowy kości jest u pacjentów z zaawansowanym rakiem piersi, prostaty i płuc, ponieważ te guzy mają wyraźne powinowactwo do przerzutów do kości. Gdy guzy dadzą przerzuty do do kości, są one główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności, ponieważ nowotwór wywołuje znaczną przebudowę szkieletu, złamania, ból i niedokrwistość; z których wszystkie zmniejszają stan funkcjonalny, jakość życia i przeżywalność pacjenta. Obecnie, czynniki wywołujące ból nowotworowy są słabo poznane, jednak kilka niedawno wprowadzonych modeli bólu nowotworowego kości, które odzwierciedlają stan ludzki, zapewniają wgląd w mechanizmy napędzające ból nowotworowy kości i kierując rozwojem nowych terapii w leczeniu bólu nowotworowego. Kilka z tych tych terapii zostało niedawno zatwierdzonych przez FDA do leczenia bólu związanego z rakiem kości (bisfosfoniany, denosumab), a inne są obecnie oceniane w badaniach klinicznych na ludziach (tanezumab). badaniach klinicznych (tanezumab). Te nowe terapie oparte na mechanizmach rozszerzają repertuar dostępnych metod leczenia bólu związanego z rakiem kości i poprawiają jakość życia i stan funkcjonalny pacjentów z rakiem kości. --- Osteoporozie u mężczyzn w końcu poświęca się trochę uwagi; zdano sobie sprawę, że mężczyźni że mężczyźni są bardziej narażeni na śmierć po złamaniu biodra. Metody badań przesiewowych mężczyzn pod kątem osteoporozy obejmują absorpcjometrię promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii i stosowanie kalkulatorów ryzyka złamań, takich jak takich jak FRAX (Światowa Organizacja Zdrowia) i nomogram Garvana. Garvan. Ocena mężczyzn często identyfikuje wtórne przyczyny osteoporozy jak również wiele czynników ryzyka. Alendronian, risedronian, kwas zoledronowy i Żywności i Leków (FDA) są zatwierdzonymi terapiami dla mężczyzn. mężczyzn. Mężczyźni poddawani terapii pozbawienia androgenów (ADT) są narażeni na wysokie ryzyko utraty kości i złamań. i złamań, a wszystkie bisfosfoniany zwiększają gęstość kości. gęstość kości. Nowy lek antyresorpcyjny, denosumab, chociaż zatwierdzony przez FDA tylko dla kobiet po menopauzie, został zatwierdzony do stosowania u mężczyzn. kobiet po menopauzie, wykazano w badaniu mężczyzn przyjmujących ADT, że zwiększa gęstość kości gęstość kości w kręgosłupie, biodrze i przedramieniu oraz zmniejszenie liczby złamań kręgów w badaniu rentgenowskim. W związku z tym obserwuje się duży postęp w leczeniu osteoporozy u mężczyzn, a uznanie jej znaczenia znaczenie rośnie.

Czy Denosumab (Prolia) został zatwierdzony przez FDA?

Tak, Denosumab został zatwierdzony przez FDA w 2010 roku.

Czy metformina zaburza wchłanianie tyroksyny?

Nie. Nie zgłoszono danych wskazujących, że metformina zmniejsza wchłanianie tyroksyny.

Mózgowa autosomalna dominująca arteriopatia z zawałami podkorowymi i leukoencefalopatią (CADASIL) jest najlepiej poznaną przyczyną dominującej Leukoencefalopatia (CADASIL) jest najlepiej poznaną przyczyną udaru dziedziczonego dominująco. i wynika z mutacji NOTCH3, które prowadzą do akumulacji białka NOTCH3 i selektywnej NOTCH3 i selektywnej degeneracji mięśni gładkich tętnic. Poprzednie badania pokazują, że białko NOTCH3 tworzy multimery. Tutaj badamy interakcje białkowe interakcje między NOTCH3 i innymi izoformami Notch naczyń krwionośnych i scharakteryzować wpływ podwyższonego poziomu NOTCH3 na regulację genów mięśni gładkich. Wykazaliśmy że NOTCH3 tworzy heterodimery z NOTCH1, NOTCH3 i NOTCH4. R90C i C49Y tworzą kompleksy, które są bardziej odporne na detergenty niż kompleksy NOTCH3 typu dzikiego. typ kompleksów NOTCH3. Stosując ilościowe testy klirensu NOTCH3-lucyferazy, my stwierdziliśmy znaczące zahamowanie klirensu zmutowanego NOTCH3. W testach kokultury NOTCH, nadeksprymowany typ dziki i zmutowany NOTCH3 znacząco represjonowały transkrypty mięśni gładkich regulowane przez NOTCH i silnie osłabiały aktywność trzech niezależnych promotorów mięśni gładkich. Typ dziki i R90C rekombinowane białka NOTCH3 zastosowane do hodowli komórkowych również blokowały kanoniczną funkcję Notch. Wnioskujemy, że mutanty CADASIL kompleksu NOTCH3 z NOTCH1, 3 i 4, spowalniają klirens NOTCH3 oraz że nadeksprymowane białka NOTCH3 typu dzikiego i zmutowane NOTCH3 zakłócają kluczowe funkcje, w których pośredniczy NOTCH w komórkach mięśni gładkich. komórkach mięśni gładkich. --- Sygnalizacja Notch zachodzi poprzez bezpośrednie interakcje komórka-komórka i odgrywa ważną rolę w łączeniu losów sąsiednich komórek. rolę w łączeniu losów sąsiednich komórek. Istnieją cztery różne receptory receptory Notch, które mogą być aktywowane przez pięć ligandów powierzchniowych. Zdolność do hamowania określonych receptorów Notch pomogłaby zidentyfikować role poszczególnych członków rodziny i potencjalnie poszczególnych członków rodziny i potencjalnie zapewnić środki do badania i kontrolowania różnicowania komórek. różnicowania komórek. Przeciwciała anty-Notch w postaci jednołańcuchowych Fv zostały wygenerowane z biblioteki fagowej przeciwciał poprzez selekcję domeny wiążącej ligand lub domena wiążąca ligand lub ujemny region regulatorowy (NRR) Notch1 i Notch2. Sześć przeciwciał ukierunkowanych na NRR Notch1 i cztery przeciwciała rozpoznające NRR Notch2 zapobiegały aktywacji receptora w reporterach lucyferazy w opartych na komórkach testach reporterowych lucyferazy. Przeciwciała te były silnymi, wysoce wysoce specyficznymi inhibitorami poszczególnych receptorów Notch i zakłócały endogenną w systemach komórek macierzystych zarówno pochodzenia ludzkiego, jak i mysiego. Hamowanie Notch za pośrednictwem przeciwciał skutecznie regulowało w dół transkrypcję natychmiastowego genu docelowego Notch hairy i enhancer of split 5 (Hes5) w mysich i ludzkich nerwowych komórkach macierzystych. mysich i ludzkich neuronalnych komórkach macierzystych i ujawniło nadmiarową regulację Hes5 w tych komórkach. w tych komórkach, ponieważ całkowitą regulację w dół zaobserwowano tylko po jednoczesnym blokowaniu Notch1 i Notch2. Ponadto, przeciwciała te promowały różnicowanie neuronalnych komórek macierzystych w kierunku losu neuronalnego. W przeciwieństwie do szeroko stosowanymi małocząsteczkowymi inhibitorami γ-sekretazy, które blokują wszystkie 4 receptory Notch (i wiele innych szlaków sygnalizacyjnych), przeciwciała pozwalają na blokowanie poszczególnych członków rodziny Notch w wysoce specyficzny sposób. Specyficzne inhibicja pozwoli na zbadanie wpływu poszczególnych receptorów Notch na złożonych schematach różnicowania regulowanych przez skoordynowane działanie wielu szlaków sygnałowych. --- Sygnalizacja Notch jest ewolucyjnie konserwowanym mechanizmem, wykorzystywanym do regulacji decyzji o losie komórek. decyzji o losie komórek. U człowieka zidentyfikowano cztery receptory Notch (Notch-1 do -4). W niniejszym badaniu przeprowadzono półilościową reakcję łańcuchową polimerazy z odwrotną transkrypcją (RT-PCR) i immunohistochemię zastosowano do zbadania wzoru ekspresji genów receptorów Notch. genów receptora Notch w całej wątrobie dorosłego człowieka i izolowanych preparatach komórek wątroby. preparatach komórek wątroby. Wszystkie 4 receptory ulegały ekspresji w dorosłej wątrobie, bez znaczących różnic w poziomach informacyjnego RNA (mRNA) Notch-1, -2 i -4 (mRNA) pomiędzy prawidłową i chorą wątrobą. Jednak ekspresja Notch-3 okazała się w chorej tkance. Rozkład Notch-1 i -4 w normalnej tkance był podobny, przy czym Notch-1 był również wykrywalny na niskim poziomie w śródbłonku sinusoidalnym. śródbłonka. Ekspresja Notch-2 była szerzej rozpowszechniona i wykrywalna w hepatocytach, średniej wielkości przewodach żółciowych i śródbłonku sinusoidalnym. Ekspresja Notch-3 na hepatocytach, ze słabszą ekspresją wykrywalną w żyłach wrotnych, tętnicach wątrobowych i śródbłonku zatokowym. żyłach wrotnych, tętnicach wątrobowych i sinusoidach. W prawidłowej tkance wątroby Notch-1, -2, i -3 ulegały koekspresji na nabłonku dróg żółciowych; jednak z wyjątkiem wyjątkiem Notch-3 w wątrobie z pierwotnym stwardniającym zapaleniem dróg żółciowych (PSC), ekspresja była nieobecna na proliferujących kanalikach we wszystkich badanych stanach chorobowych. Co ciekawe, ekspresja Notch-2 i -3 była związana z licznymi małymi naczyniami w obrębie przegrody wrotnej chorej tkanki. Brak ekspresji receptora ekspresji receptora Notch na proliferujących przewodach żółciowych i jego obecność na naczyniach krwionośnych sugeruje, że sygnalizacja Notch może być istotna dla prawidłowego i nieprawidłowej neowaskularyzacji obserwowanej w chorej tkance wątroby. --- TŁO: Interakcja receptorów Notch z ich transmembranowymi ligandami Delta i Jagged odgrywa ważną rolę nie tylko w organizacji różnych tkanek, ale także w kilku zaburzeniach genetycznych i rozwoju raka. Funkcjonalny udział sygnalizacji Notch w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS), ale profil ekspresji cząsteczek związanych z Notch Notch, a także ich związek z parametrami kliniczno-patologicznymi, pozostaje niejasny. METODY: W tym badaniu przeanalizowaliśmy immunohistochemiczny wzór barwienia czterech receptorów Notch czterech receptorów Notch (Notch1-4) i ich ligandów (Delta1 i Jagged1) w 14 tkankach błony maziowej tkankach maziowych uzyskanych od 14 pacjentów z RZS. WYNIKI: Notch2 i Notch4 ulegały ekspresji w ograniczonych obszarach w kilku próbkach lub odpowiednio w małych naczyniach krwionośnych. Notch1, Notch3, Delta1 i Jagged1 były ulegały nadekspresji w wyściółce maziowej i komórkach podścieliska na maziówce we wszystkich próbkach. Ekspresję Notch1 obserwowano również w limfocytach T i B pęcherzyków limfatycznych niezależnie. Ekspresja Notch1 i Notch3 pokrywała się z ekspresją Jagged1, jak określono za pomocą mikroskopii konfokalnej. mikroskopii konfokalnej. Zidentyfikowano aktywację sygnalizacji Notch1 w błonie maziowej RZS przy użyciu specyficznego przeciwciała do rozszczepionej formy Notch1. Ekspresja tych cząsteczek nie wykazywała żadnej korelacji z parametrami kliniczno-patologicznymi. WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że sygnalizacja Notch jest aktywowana w maziówce RA ale niekoniecznie odzwierciedla stan patologiczny RZS. --- Hepatoblastoma to nowotwór złośliwy wieku dziecięcego charakteryzujący się niekontrolowaną proliferacją niedojrzałych hepatocytów (hepatoblastów). niekontrolowaną proliferacją niedojrzałych hepatocytów (hepatoblastów). Choroba ta jest diagnozowana głównie u dzieci w wieku poniżej 5 lat i jest nieproporcjonalnie często obserwowana u wcześniaków. Cytogenetycznie, hepatoblastoma charakteryzuje się aberracjami liczbowymi, a także niezrównoważonymi translokacjami obejmującymi proksymalny region chromosomu 1q. Gen NOTCH2 został zmapowany do tego locus, i dobrze wiadomo, że rodzina genów NOTCH jest ważnym regulatorem kilku szlaków rozwojowych. W szczególności wiadomo, że białko NOTCH2 opóźnia dojrzewanie hepatoblastów podczas wczesnej organogenezy wątroby, a zmniejszenie ekspresji redukcja ekspresji NOTCH2 koreluje z różnicowaniem się hepatoblastów do hepatocytów i komórek żółciowych w rozwijającej się wątrobie. My postawiliśmy hipotezę, że NOTCH2 jest zaangażowany w patogenezę hepatoblastoma poprzez utrzymywanie populacji niezróżnicowanych hepatoblastów. Zbadaliśmy immunohistochemiczną ekspresję NOTCH2 i jego izoform NOTCH1, NOTCH3 i NOTCH4 oraz pierwotnego liganda NOTCH2 JAGGED1 w hepatoblastoma. W porównaniu z prawidłową wątrobą, zwiększony poziom ekspresji NOTCH2 zaobserwowano w 22 z 24 (92%) hepatoblastoma. Nie stwierdzono znaczącego barwienia dla innych izoform NOTCH i JAGGED1 w hepatoblastoma. Dlatego sugerujemy, że ekspresja i aktywacja NOTCH2 ekspresja i aktywacja, niezależnie od ekspresji JAGGED1, może przyczyniać się do patogenezie hepatoblastoma. W naczyniach sinusoidalnych hepatoblastoma zaobserwowaliśmy ekspresję NOTCH3 i NOTCH1. Obserwacje te mają potencjalne implikacje w odniesieniu do terapeutycznego ukierunkowania szlaku sygnałowego NOTCH w hepatoblastoma.

Jakie są różne izoformy receptora Notch u ssaków?

Sygnalizacja Notch jest ewolucyjnie konserwatywnym mechanizmem, wykorzystywanym do regulowania decyzji o losie komórek. U człowieka zidentyfikowano cztery receptory Notch: Notch-1, Notch-2, Notch-3 i Notch-4.

Niszczenie kości jest powszechną cechą zapalnego zapalenia stawów i jest wywoływane przez osteoklasty, jedyne wyspecjalizowane komórki przeprowadzające resorpcję kości. Nieprawidłowa ekspresja receptora aktywującego ligand jądrowego czynnika kappa β (RANKL), induktora różnicowania osteoklastów, została powiązana z patologią kości patologią kości i fibroblastów błony maziowej w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS). W niniejszym kwestionujemy obecną koncepcję, zgodnie z którą wzrost ekspresji RANKL reguluje osteoklastogenezę i niszczenie kości w autoimmunologicznym zapaleniu stawów. autoimmunologicznym zapaleniu stawów. Wyizolowaliśmy ludzkie fibroblasty z RZS, artropatii pirofosforanowej (PPA) i pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów (OA) i przeanalizowaliśmy ich profil ekspresji RANKL/OPG oraz zdolność wydzielanych przez nie czynników do indukowania osteoklastogenezy. Określiliśmy 10-krotny wzrost mRNA i białka RANKL w fibroblastach wyizolowanych od pacjentów z RZS w porównaniu do pacjentów z PPA i OA. Komórki jednojądrzaste krwi obwodowej (PBMC) od zdrowych ochotników hodowano w obecności RA, PPA i pożywki kondycjonowanej fibroblastów maziowych OA. Różnicowanie osteoklastów oceniano poprzez ekspresję kwaśnej fosfatazy opornej na winian (TRAP), receptora witronektyny (VNR), tworzenie pierścienia F-aktyny i testy resorpcji kości. Tworzenie TRAP(+), VNR(+) wielojądrzastych komórek, zdolnych do tworzenia pierścienia F-aktyny i resorpcji lakunarnej w pożywce kondycjonowanej fibroblastami błony maziowej w obecności osteoprotegeryny (OPG), antagonisty RANKL. Osteoklasty nie tworzyły się w tych hodowlach pod nieobecność czynnika stymulującego kolonie makrofagów (M-CSF). czynnika stymulującego tworzenie kolonii makrofagów (M-CSF). Nasze dane sugerują, że pożywka kondycjonowana czystych hodowli fibroblastów błony maziowej zawiera mediatory stanu zapalnego, które mogą indukować osteoklasty w ludzkich PBMC niezależnie od RANKL. Ponadto hamowanie szlaku TNF lub IL-6 nie było wystarczające do zniesienia osteoklastogennych sygnałów sygnałów pochodzących z fibroblastów mazi stawowej. Podsumowując, nasze dane wyraźnie pokazują, że w zapaleniu stawów istnieją alternatywne szlaki osteoklastogenne zapalenie stawów i umieść fibroblast maziowy jako kluczową komórkę regulatorową w kości i destrukcji kości i stawów, co jest cechą charakterystyczną autoimmunologicznego zapalenia stawów. --- Osteoprotegeryna (OPG) jest wydzielaną glikoproteiną i członkiem nadrodziny receptorów czynnika martwicy nowotworu receptora czynnika martwicy nowotworów. Zwykle działa w przebudowie kości, hamując osteoklastogenezę poprzez interakcję z aktywatorem receptora czynnika jądrowego κB (RANKL). Transglutaminaza-2 (Tgase-2) jest grupą wielofunkcyjnych enzymów, które odgrywają rolę w przerzutach komórek nowotworowych i tworzeniu kości. kości. Jednak związek między OPG i Tgase-2 nie został zbadany. Dlatego zbadaliśmy udział 12-O-tetradekanoiloforbolu 13-octanu w ekspresji OPG w komórkach kostniakomięsaka MG-63. Interleukina-1β w sposób zależny od czasu indukowała ekspresję OPG i Tgase-2 w lizatach komórkowych i mediach komórek MG-63. komórek MG-63 metodą Western blot. Dodatkowe pasmo 110 kda znaleziono w mediach komórek MG-63. 13-octan 12-O-tetradekanoiloforbolu również indukował ekspresję OPG i ekspresję Tgase-2. Jednak pasma 110 kda nie znaleziono w mediach komórek MG-63 traktowanych TPA. komórek MG-63. Cystamina, inhibitor Tgase-2, zależnie od dawki hamowała ekspresję ekspresję OPG w komórkach MG-63. Wyciszenie genu Tgase-2 również znacząco znacząco hamowało ekspresję OPG w komórkach MG-63. Następnie zbadaliśmy, czy pasmo 110 kda OPG zawiera wiązanie izopeptydowe, wskazujące na działanie Tgase-2 za pomocą przeciwciała monoklonalnego specyficznego dla wiązania izopeptydowego. Jednakże nie mogliśmy znaleźć wiązania izopeptydowego przy 110 kda, ale 77 kda, które uważa się za być pozycją pasma Tgase-2. Sugeruje to, że 110 kda nie jest bezpośrednim produktem produkt działania Tgase-2. Podsumowując, OPG i Tgase-2 są indukowane przez IL-1β lub TPA w komórkach MG-63, a Tgase-2 jest zaangażowana w ekspresję OPG w komórkach MG-63. --- TŁO: Oporność na apoptozę jest głównym problemem w raku jajnika (OC) i koreluje ze złym rokowaniem. Osteoprotegeryna (OPG) jest rozpuszczalnym, wydzielanym czynnikiem czynnikiem, który działa jako receptor wabik dla aktywatora receptora ligandu NF-κB (RANKL) i ligandu indukującego apoptozę związanego z czynnikiem martwicy nowotworów (TRAIL). OPG osłabia apoptozę indukowaną TRAIL w różnych komórkach nowotworowych, w tym w komórkach OC. komórkach nowotworowych, w tym komórkach OC. Ochrona przed TRAIL, w której pośredniczy OPG, została przypisuje się jego funkcji receptora wabika. Jednakże, OPG aktywuje integrynę/ogniskową kinazę adhezyjną (FAK) w komórkach śródbłonka. W komórkach OC aktywacja integryny/FAK hamuje apoptozę indukowaną przez TRAIL. Na podstawie tych obserwacje, postawiliśmy hipotezę, że OPG może osłabiać apoptozę indukowaną TRAIL w komórkach OC poprzez sygnalizację integryny/FAK. METODY: Eksperymenty in vitro, w tym immunobloty, testy tworzenia kolonii, i pomiary apoptozy zostały wykorzystane do oceny wpływu OPG na apoptozę indukowaną TRAIL. WYNIKI: Egzogenne OPG chroniło przed apoptozą indukowaną przez TRAIL w sposób niezależny od wiązania TRAIL w sposób niezależny od wiązania TRAIL, a ochrona OPG była zależna od sygnalizacji αvβ3 i αvβ5 integryny/FAK. zależne od sygnalizacji. Co więcej, aktywacja sygnalizacji integryny / FAK za pośrednictwem OPG spowodowała aktywację Akt. Zahamowanie zarówno sygnalizacji integryny/FAK, jak i Akt znacząco hamowało pośredniczone przez OPG osłabienie apoptozy indukowanej przez TRAIL. apoptozę. Chociaż OPG również stymulowało fosforylację ERK1/2, zahamowanie sygnalizacji ERK1/2 nie wpłynęło znacząco na ochronę przed OPG. WNIOSKI: Nasze badania po raz pierwszy dostarczają dowodów na to, że OPG może osłabiać apoptozę indukowaną TRAIL w sposób niezależny od wiązania TRAIL poprzez aktywację sygnalizacji integryna/FAK/Akt w komórkach OC. --- Wykazano, że impulsowe pole elektromagnetyczne (PEMF) zwiększa gęstość mineralną kości u pacjentów z osteoporozą. u pacjentów z osteoporozą i zapobiega utracie masy kostnej u szczurów po usunięciu jajników. Jednak mechanizmy, dzięki którym PEMF wywołuje te korzystne reakcje biologiczne wciąż nie są w pełni poznane. Aktywator receptora czynnika jądrowego κB (RANKL) i osteoprotegeryna (OPG) są cytokinami wydzielanymi głównie przez osteoblasty i odgrywają rolę w utracie kości. przez osteoblasty i odgrywają kluczową rolę w różnicowaniu i funkcjonalnej aktywacji osteoklastów. aktywacji osteoklastów. Celem tego badania było zbadanie wpływu PEMF na ekspresję RANKL i OPG u szczurów po usunięciu jajników. Trzydzieści 3-miesięczne samice szczurów Sprague-Dawley podzielono losowo na trzy grupy: kontrola bez operacji (Sham), kontrola po owariektomii (OVX) i owariektomia z leczeniem PEMF (PEMF). Po 12-tygodniowych interwencjach wyniki wykazały, że PEMF zwiększył poziom 17β-estradiolu w surowicy, obniżył poziom fosfatazy fosfatazy w surowicy, zwiększył gęstość mineralną kości i zahamował pogarszanie się mikroarchitektury i wytrzymałości kości. mikroarchitektury i wytrzymałości kości u szczurów OVX. Ponadto, PEMF może tłumić ekspresję RANKL i poprawiać ekspresję OPG w komórkach szpiku kostnego szczurów OVX szczurów. Podsumowując, badanie to sugeruje, że PEMF może zapobiegać wywołanej owariektomią utracie kości poprzez regulację ekspresji RANKL i OPG. --- Łuski danio pręgowanego składają się z tworzących kości osteoblastów, resorbujących kości osteoklastów i zwapniałej macierzy kostnej. Aby wyjaśnić podstawowy mechanizm molekularny mechanizm efektów indukowanych przez dynamiczne i statyczne przyspieszenie, my zbadaliśmy skalę genów markerowych specyficznych dla osteoblastów i osteoklastów z udziałem cząsteczek komunikacyjnych osteoblast-osteoklast. Osteoblasty RANKL, który wiąże się z receptorem powierzchniowym osteoklastów, RANK, i stymuluje resorpcję kości. stymuluje resorpcję kości. Z drugiej strony, OPG jest wydzielany przez osteoblasty jako receptor wabika dla RANKL, zapobiega wiązaniu RANKL z RANK, a tym samym zapobiega resorpcji kości. zapobiega resorpcji kości. Dlatego też szlak RANK-RANKL-OPG przyczynia się do regulacji osteoklastogenezy przez osteoblasty. Z kolei semaforyna 4D, ulega ekspresji na osteoklastach, a wiązanie z jej receptorem Plexin-B1 na osteoblastach osteoblastach powoduje zahamowanie tworzenia kości. W niniejszym badaniu stwierdziliśmy, że zarówno dynamiczne, jak i statyczne przyspieszenie przy 3,0 × g zmniejszyło stosunek RANKL / OPG i zwiększało funkcjonalne mRNA specyficzne dla osteoblastów, takie jak fosfataza alkaliczna fosfataza, podczas gdy przyspieszenie statyczne wzrosło, a przyspieszenie dynamiczne zmniejszyło mRNA specyficzne dla osteoklastów, takie jak katepsyna K. Przyspieszenie statyczne zwiększało ekspresję mRNA semaforyny 4D, podczas gdy przyspieszenie dynamiczne nie miało wpływu. Wyniki niniejszego badania wskazują, że osteoklasty mają dominującą kontrolę nad metabolizmem kości poprzez ekspresję semaforyny 4D indukowaną przez przyspieszenie statyczne przy 3,0×g.

Czy RANKL jest wydzielany z komórek?

Receptor aktywujący ligand czynnika jądrowego κB (RANKL) jest cytokiną wydzielaną głównie przez osteoblasty.

Splicing pozostaje nie do końca poznanym procesem. Ostatnie odkrycia sugerują że struktura chromatyny uczestniczy w jego regulacji. Tutaj analizujemy RNA z frakcji subkomórkowych uzyskanych za pomocą RNA-seq w linii komórkowej K562. Pokazujemy, że w ludzkim genomie splicing zachodzi głównie podczas transkrypcji. transkrypcji. Wprowadzamy miarę coSI, opartą na odczytach RNA-seq mapujących do do połączeń i granic eksonów, aby ocenić stopień zakończenia splicingu wokół wewnętrznych eksonów. wewnętrznych eksonów. Pokazujemy, że zgodnie z oczekiwaniami, splicing jest prawie w pełni zakończony w cytozolowym poliA+ RNA. W RNA związanym z chromatyną (który obejmuje RNA, który jest transkrybowany), dla 5,6% eksonów, usunięcie otaczających intronów jest w pełni zakończone, w porównaniu z 0,3% eksonów, dla których nie nastąpiło usunięcie intronów. nastąpiło. Pozostałe eksony istnieją jako mieszanina cząsteczek spliced i mniej niespliced cząsteczek, z medianą coSI wynoszącą 0,75. Tak więc, większość RNA ulega splicingowi podczas podczas transkrypcji: "co-transcriptional splicing". Zgodne z ko-transkrypcyjnym składaniem spliceosomu i splicingiem, znaleźliśmy znaczące wzbogacenie spliceosomalnych snRNA w RNA związanym z chromatyną w porównaniu z innymi komórkowymi frakcjami RNA i innymi niespliceosomalnymi snRNA. Wyniki CoSI zmniejszają się wzdłuż genu, wskazując na zasadę "pierwsza transkrypcja, pierwszy splicing", jednak więcej eksonów niższego rzędu ma inne cechy, sprzyjające szybkiemu, współtranskrypcyjnemu usuwaniu intronów. Eksony o niskich wartościach coSI, czyli w procesie procesie splicingu, są wzbogacone o znaczniki chromatynowe, co jest zgodne z rolą chromatyny w splicingu podczas transkrypcji. Dla alternatywnych eksonów i długich niekodujących RNA, splicing ma tendencję do występowania później, a te ostatnie mogą pozostać niesplicingowane w niektórych przypadkach. --- U kręgowców znaleziono tysiące długich niekodujących RNA (lncRNA). kręgowców, z których kilka pełni znane role biologiczne. Aby lepiej zrozumieć genomikę i cechy lncRNA u bezkręgowców, wykorzystaliśmy dostępną sekwencję RNA, poli(A)-site i dane mapowania rybosomów do identyfikacji lncRNA Caenorhabditis elegans. Znaleźliśmy 170 długich interferujących ncRNA (lincRNA), które miały strukturę jedno- lub wieloeksoniczną. wieloeksoniczne struktury, które nie nakładały się na transkrypty kodujące białka, oraz około sześćdziesięciu antysensownych lncRNA (ancRNA), które były komplementarne do transkryptów transkryptów kodujących białka. W porównaniu do genów kodujących białka, geny lncRNA wykazywały tendencję do ekspresji w sposób zależny od stadium. Około 25% nowo zidentyfikowanych lincRNA wykazywało niewielki sygnał dla zachowania sekwencji i mapowane antysensownie do skupisk endogennych siRNA, czego można by oczekiwać, gdyby służyć jako szablony i cele dla tych siRNA. Pozostałe 75% było bardziej bardziej konserwowane i obejmowały lincRNA o intrygujących cechach ekspresji i sekwencji wiążące je z procesami takimi jak formowanie dauerów, tożsamość samców, tworzenie plemników i interakcja z mRNA specyficznym dla plemników. Nasze badanie zapewnia wgląd w zawartość lncRNA u zwierząt bezkręgowych i stanowi źródło dla przyszłych badań funkcji lncRNA. --- Ludzki genom zawiera wiele tysięcy długich niekodujących RNA (lncRNA). Podczas gdy kilka badań wykazało przekonujące role biologiczne i chorobowe dla poszczególnych przykładów, analityczne i eksperymentalne podejścia do badania tych geny były utrudnione przez brak kompleksowej adnotacji lncRNA. Tutaj, przedstawiamy i analizujemy najbardziej kompletną do tej pory adnotację ludzkich lncRNA, opracowaną przez konsorcjum GENCODE w ramach projektu ENCODE i obejmującą 9277 ręcznie adnotowanych genów produkujących 14 880 transkryptów. Nasze analizy wskazują, że lncRNA są generowane przez szlaki podobne do szlaków geny kodujące białka, z podobnymi profilami modyfikacji histonów, sygnałami splicingu sygnały i długości eksonów/intronów. Jednak w przeciwieństwie do genów kodujących białka, lncRNA wykazują jednak uderzającą tendencję do transkryptów dwueksonowych, są one głównie zlokalizowane w chromatynie i jądrze, a część z nich wydaje się być jest preferencyjnie przetwarzana na małe RNA. Są one pod silniejszą presją selektywną presji niż neutralnie ewoluujące sekwencje - szczególnie w ich regionach promotorowych które wykazują poziomy selekcji porównywalne z genami kodującymi białka. Co ważne, wydaje się, że około jedna trzecia z nich powstała w obrębie linii naczelnych. Kompleksowa analiza ich ekspresji w wielu ludzkich narządach i regionach mózgu mózgu pokazuje, że lncRNA są generalnie niżej wyrażane niż geny kodujące białka geny kodujące białka i wykazują bardziej specyficzne dla tkanek wzorce ekspresji, z dużą frakcją tkankowo-specyficznych lncRNA ulegających ekspresji w mózgu. Analiza korelacji korelacji wskazuje, że lncRNA wykazują szczególnie uderzającą dodatnią korelację z ekspresją antysensownych genów kodujących. Ta adnotacja GENCODE stanowi cenne źródło informacji dla przyszłych badań nad lncRNA. --- NONCODE (http://www.bioinfo.org/noncode/) to zintegrowana baza wiedzy poświęcona niekodującym RNA (z wyłączeniem tRNA i rRNA). Niekodujące RNA (ncRNA) zostały powiązane z chorobami i zidentyfikowane jako odgrywające ważną rolę w różnych procesach biologicznych. różnych procesach biologicznych. Od czasu wydania NONCODE w wersji 3.0 2 lata temu 2 lata temu, odkrywanie nowych ncRNA było promowane przez wysokoprzepustowe sekwencjonowanie RNA sekwencjonowanie RNA (RNA-Seq). W tej aktualizacji NONCODE rozszerzamy zestaw danych ncRNA o zbiór nowo zidentyfikowanych ncRNA z literatury opublikowanej w ciągu ostatnich 2 lat oraz integrację najnowszej wersji lat oraz integrację najnowszej wersji RefSeq i Ensembl. W szczególności, liczba długich niekodujących RNA (lncRNA) gwałtownie wzrosła z 73 327 do 210 831. Ze względu na podobny wzór alternatywnego splicingu do mRNA, koncepcja genów koncepcja genów lncRNA została zaproponowana, aby pomóc w systematycznym zrozumieniu lncRNA. 56 018 i 46 475 genów lncRNA zostało wygenerowanych z 95 135 i 67 628 lncRNA odpowiednio dla człowieka i myszy. odpowiednio dla człowieka i myszy. Dodatkowo przedstawiamy profil ekspresji genów lncRNA za pomocą wykresów opartych na publicznych danych RNA-seq dla ludzi i myszy, a także a także przewidujemy funkcje tych genów lncRNA. Ulepszenia wprowadzone do bazy danych obejmują również włączenie narzędzia do konwersji identyfikatorów z RefSeq lub Ensembl ID do NONCODE ID oraz usługę identyfikacji lncRNA. NONCODE jest również dostępna za pośrednictwem strony http://www.noncode.org/.

Czy długie niekodujące RNA ulegają splicingowi?

Długie niekodujące RNA wydają się być splicingowane tym samym szlakiem, co mRNA

Miastenia (MG) jest spowodowana zaburzeniami transmisji chemicznej w złączu nerwowo-mięśniowym. połączenia nerwowo-mięśniowego. Jest to zaburzenie autoimmunologiczne, w którym przeciwciała zakłócają przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Częstość występowania wynosi około 20 na 100 000. 100,000. Częstość występowania jest bimodalna z proporcją 2:1 kobiet do mężczyzn w młodszej populacji i odwróconą proporcją płci w młodszej populacji. populacji i odwróconym stosunkiem płci w wieku powyżej 60 lat. Około 15% przypadków jest związanych z grasiczakiem. MG objawia się męczącym, bezbolesnym osłabieniem mięśni. Najczęstszymi objawami są podwójne widzenie i opadanie powiek. Około 80% pacjentów pacjentów z oczną postacią MG rozwija się następnie bardziej uogólnione osłabienie. osłabienie. Osłabienie mięśni oddechowych jest najpoważniejszym objawem MG i może być śmiertelne. Szczegółowy wywiad jest najcenniejszym narzędziem w diagnostyce MG. MG. Powinien on określać wzorzec osłabienia, nasilenie i zmienność dobową. zmienność w ciągu doby. Czynniki zaostrzające, w tym ekstremalne warunki pogodowe, stres emocjonalny, stres emocjonalny, miesiączka i współistniejące choroby. Żaden test test diagnostyczny jest w 100% czuły, a pacjenci, którzy mają ujemne przeciwciała i i prawidłową neurofizjologię mogą nadal mieć MG. Leczenie powinno być ukierunkowane na osłabienie za pomocą blokerów acetylocholinoesterazy i modulowanie układu odpornościowego. układu odpornościowego. Pirydostygmina jest najczęściej stosowanym inhibitorem acetylocholinesterazy. inhibitorem acetylocholinoesterazy. Większość pacjentów z uogólnioną MG wymaga leczenia immunomodulującego a prednizolon jest zwykle stosowany jako lek pierwszego rzutu. Pomimo pomimo dostępności leczenia objawowego i immunomodulującego, do 20% pacjentów pacjentów doświadczy przełomu miastenicznego wymagającego na pewnym etapie na pewnym etapie. --- Leczenie miastenii powinno być zindywidualizowane dla każdego pacjenta na podstawie na podstawie charakterystyki klinicznej miastenii, w tym rozkładu, czas trwania i nasilenie osłabienia oraz wynikające z niego upośledzenie funkcji ryzyko powikłań związanych z wiekiem, płcią i współistniejącymi chorobami chorobami współistniejącymi; oraz obecność grasiczaka. Inhibitory acetylocholinoesterazy zapewniają tymczasowe, objawowe leczenie wszystkich postaci miastenii. Modulatory immunologiczne działają na proces autoimmunologiczny leżący u podstaw miastenii gravis, ale wiążą się z potencjalnymi powikłaniami i skutkami ubocznymi. Większość pacjentów pacjentów z uogólnioną miastenią, którzy mają znaczne osłabienie poza mięśniami mięśni oka i którzy pozostają objawowi, pomimo leczenia inhibitorami cholinoesterazy cholinesterazy, są kandydatami do modulacji immunologicznej. Chociaż kortykosteroidy są skuteczne w długotrwałej modulacji immunologicznej w miastenii, kilka bardziej immunomodulatorów, w tym azatiopryna, cyklosporyna i mykofenolan mofetylu. mykofenolan mofetylu wykazały skuteczność w miastenii i są stosowane coraz częściej jako leki pierwszego rzutu i jako leki oszczędzające steroidy. Wymiana osocza jest stosowana w celu osiągnięcia szybkiej poprawy u pacjentów z przełomem miastenicznym lub zaostrzeniem, w celu poprawy siły przed zabiegiem chirurgicznym lub tymektomią, oraz w celu zminimalizowania zaostrzeń wywołanych sterydami u pacjentów z osłabieniem mięśni ustno-gardłowych lub oddechowych. osłabieniem mięśni oddechowych. Dożylna immunoglobulina stanowi alternatywę dla alternatywę dla wymiany osocza u pacjentów wymagających stosunkowo szybkiej poprawy w warunkach słabego dostępu żylnego. Ze względu na brak kontrolowanych badań, rola tymektomii w miastenii nienowotworowej jest niejasna. niejasna, chociaż dowody sugerują, że tymektomia zwiększa prawdopodobieństwo na remisję lub poprawę miastenii. --- WPROWADZENIE: Od ponad 50 lat inhibitor acetylocholinoesterazy bromek pirydostygminy jest lekiem z wyboru w leczeniu objawowym miastenii. w leczeniu objawowym miastenii. Postać dawkowania pirydostygminy o przedłużonym uwalnianiu (SR-Pyr) jest dostępna tylko w ograniczonej liczbie krajów (np. w Stanach Zjednoczonych i Niemczech). Stanach Zjednoczonych i Niemczech). Co zaskakujące, przydatność terapeutyczna SR-Pyr nie została jeszcze oceniona. nie została jeszcze oceniona. METODY: W tym nieinterwencyjnym prospektywnym badaniu otwartym 72 pacjentów ze stabilną miastenią gravis zostało przestawionych z postaci dawkowania o natychmiastowym uwalnianiu bromku pirydostygminy na SR-Pyr. Wyniki 37 pacjentów w wieku poniżej 60 lat zostały przeanalizowane oddzielnie. WYNIKI: Początkowa dawka dobowa SR-Pyr wynosiła 288,1 ± 171,0 mg. Zamiana leku była bezproblemowa u wszystkich pacjentów. Liczba dawek dobowych została znacząco z 4,3 do 3,6 (p=0,011). Przejście na SR-Pyr poprawiło całkowitą całkowitą liczbę punktów w skali QMG (quantified myasthenia gravis) z 0,9 ± 0,5 do 0,6 ± 0,4 (p<0,001) u wszystkich pacjentów i w młodszej podgrupie. Towarzyszyła temu znaczna poprawa parametrów jakości życia. Stan zdrowia oceniony za pomocą kwestionariusza EuroQoL poprawił się z 0,626 ± 0,286 do 0,782 ± 0,186 (p<0.001). Po przejściu na SR-Pyr ustąpiło 28 działań niepożądanych, a 24 działania niepożądane występowały rzadziej lub były słabsze, jednak udokumentowano 17 nowych działań niepożądanych. udokumentowano jednak 17 nowych działań niepożądanych. WNIOSKI: Nasze wyniki potwierdzają przydatność SR-Pyr w zindywidualizowanym w celu poprawy jakości życia niezależnie od wieku pacjenta w miastenii. w miastenii. --- Miastenia nabyta (MG) jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną złącza nerwowo-mięśniowego. nerwowo-mięśniowego, charakteryzujące się klinicznie osłabieniem mięśni i nieprawidłową zmęczenie podczas wysiłku. Aktualne wytyczne i zalecenia dotyczące leczenia MG MG opierają się w dużej mierze na doświadczeniu klinicznym, analizach retrospektywnych i konsensusie ekspertów. ekspertów. Dostępne terapie obejmują doustne inhibitory acetylocholinoesterazy (AChE) do leczenia objawowego oraz krótko- i długoterminowe terapie modyfikujące przebieg choroby. i długoterminowe terapie modyfikujące przebieg choroby. Niniejszy przegląd koncentruje się na leczeniu MG, głównie na stosowaniu inhibitora AChE - pirydostygminy. Pomimo braku danych z dobrze kontrolowanych badań klinicznych potwierdzających ich stosowanie, inhibitory AChE, z których najczęściej stosowana jest pirydostygmina pirydostygmina, są zalecane jako leki pierwszego rzutu w leczeniu MG. Pirydostygmina jest stosowana w leczeniu MG od ponad 50 lat i jest ogólnie ogólnie uważana za bezpieczną. Jest odpowiednia jako leczenie długoterminowe u pacjentów z uogólnioną, nieprogresywną chorobą o łagodniejszym przebiegu oraz jako terapia wspomagająca u pacjentów pacjentów z ciężką chorobą, którzy otrzymują również immunoterapię. Nowe inhibitory AChE z doustnymi oligonukleotydami antysensownymi i wstępne wyniki wydają się obiecujące. wstępne wyniki wydają się być obiecujące. Ogólnie jednak, inhibitory AChE zapewniają jedynie częściową korzyść i większość pacjentów ostatecznie przechodzi na długotrwałe terapie terapie immunosupresyjne, najczęściej kortykosteroidy i/lub azatioprynę. azatioprynę. Chociaż wiadomo, że inhibitory AChE są dobrze tolerowane i skuteczne w łagodzeniu objawów MG, konieczne są dalsze wysiłki w celu aby ulepszyć opcje leczenia tego zaburzenia. --- Miastenia jest autoimmunologicznym zaburzeniem nerwowo-mięśniowym. Istnieje kilka opcji leczenia, w tym leczenie objawowe (inhibitory acetylocholinesterazy inhibitory acetylocholinoesterazy), krótkotrwała immunosupresja (kortykosteroidy), długotrwała immunosupresja (azatiopryna, cykle długotrwała immunosupresja (azatiopryna, cyklosporyna, cyklofosfamid, metotreksat, mykofenolan mofetylu, rytuksymab, takrolimus), szybko działająca krótkotrwała immunomodulacja (dożylna immunomodulacja (dożylna immunoglobulina, wymiana osocza) i długotrwała immunomodulacja (tymektyt immunomodulacja (tymektomia). Niniejszy przegląd szczegółowo analizuje te różne opcje leczenia. Omówiono również potencjalne przyszłe metody leczenia.

Które inhibitory acetylocholinoesterazy są stosowane w leczeniu miastenii?

Pirydostygmina i neostygmina są inhibitorami acetylocholinoesterazy, które są stosowane jako terapia pierwszego rzutu w leczeniu objawowym miastenii. Pirydostygmina jest najczęściej stosowanym inhibitorem acetylocholinoesterazy. Trwają badania nad pirydotsygminą o przedłużonym uwalnianiu i nowymi inhibitorami acetylocholinoesterazy z doustnymi oligonukleotydami antysensownymi.

Przysadkowy polipeptyd aktywujący cyklazę adenylanową (PACAP), neuropeptyd o działaniu troficznym i cytoprotekcyjnym, wpływa na przeżycie komórek. działanie troficzne i cytoprotekcyjne, wykazano, że wpływa na przeżycie komórek, proliferację, a także różnicowanie różnych typów komórek. Wysoki poziom PACAP w mleku i jego zmiany podczas laktacji sugerują możliwy wpływ PACAP na różnicowanie komórek nabłonka gruczołu sutkowego. Różnicowanie komórek jest regulowane przez hormony, czynniki wzrostu, cytokiny/chemokiny, i białka angiogenne. W tym badaniu różnicowanie było indukowane hormonalnie przez hormony laktogenne w konfluentnych hodowlach mysich komórek nabłonka sutka HC11. komórek. Zbadaliśmy wpływ PACAP na różnicowanie komórek sutka, jak również a także uwalnianie cytokin, chemokin i czynników wzrostu. Różnicowanie oceniano na podstawie analizy ekspresji białka mleka β-kazeiny. Różnicowanie znacząco zmniejszyło wydzielanie interferonu gammainduced białka (IP)-10, "regulowanego po aktywacji normalnej ekspresji komórek T i przypuszczalnie wydzielanego" (RANTES), białka wiążącego insulinopodobny czynnik wzrostu (IGFBP)-3 i ligandy receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), takie jak naskórkowy czynnik wzrostu (EGF) i amfiregulina (AREG). Zmiany w poziomach IP-10 i RANTES mogą być istotne dla zmian w naprowadzaniu komórek T i komórek B na różnych etapach rozwoju gruczołu sutkowego, podczas gdy zmiany ligandów ligandów EGFR mogą ułatwiać przejście z fazy proliferacyjnej do fazy laktacji. etap. PACAP nie modulował ekspresji β-kazeiny ani aktywności szlaków indukowanych hormonami. szlaków indukowanych hormonami, jak określono na podstawie analizy fosforylacji Akt, STAT5 i p38 MAPK. Jednak PACAP zmniejszał uwalnianie EGF i AREG z komórek niezróżnicowanych. Może to wpływać na zewnątrzkomórkową związaną z sygnałem transaktywację EGFR w niezróżnicowanym nabłonku sutka i uważa się, że nabłonka i uważa się, że ma wpływ na modulację onkogennej sygnalizacji EGFR w raku piersi. --- Receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) jest członkiem rodziny receptorów kinazy tyrozynowej. kinazy, która odgrywa rolę w wielu procesach komórkowych. Aktywacja EGFR wymaga wiązania ligandu w domenie zewnątrzkomórkowej w celu promowania zmiany konformacyjne prowadzące do dimeryzacji i transfosforylacji wewnątrzkomórkowych domen kinazy wewnątrzkomórkowych domen kinazy. Wiadomo, że siedem ligandów wiąże EGFR z o powinowactwie od sub-nanomolarnych do bliskich mikromolarnych stałych dysocjacji. W przypadku EGFR, różne stany konformacyjne przyjmowane po związaniu ligandu ligand jest uważany za czynnik determinujący aktywację sieci sygnałowej sieci sygnalizacyjnej. Poprzednie badania biochemiczne sugerują istnienie zarówno ligandów EGFR o niskim i wysokim powinowactwie. Podczas gdy badania te zidentyfikowały funkcjonalne efekty wiązania ligandów, brakuje danych strukturalnych o wysokiej rozdzielczości. strukturalne o wysokiej rozdzielczości. Aby lepiej zrozumieć molekularne podstawy powinowactwa wiązania EGFR powinowactwa, zadokowaliśmy każdy ligand EGFR do domniemanego stanu aktywnego dimeru domeny zewnątrzkomórkowej i przeprowadzono symulacje dynamiki molekularnej 25,0 ns. symulacje dynamiki molekularnej. MM-PBSA/GBSA to wydajne podejścia obliczeniowe do przybliżania interakcji białko-białko i rozkładają energię swobodną na poziomie aminokwasów. na poziomie aminokwasów. Zastosowaliśmy te metody do ostatnich 6,0 ns każdej symulacji ligand-receptor. symulacji ligand-receptor. Obliczenia MM-PBSA były w stanie z powodzeniem uszeregować wszystkich siedmiu ligandów EGFR w oparciu o dwie klasy powinowactwa: EGF>HB-EGF>TGF-α>BTC>EPR>EPG>AR. Wyniki rozkładu energii zidentyfikowały kilka interakcji, które są wspólne dla wiążących ligandów. Wyniki te ujawniają, że chociaż kilka reszt jest konserwowanych w rodzinie ligandów EGFR, żaden pojedynczy zestaw reszt nie determinuje klasy powinowactwa. Zamiast tego znaleźliśmy heterogeniczne zestawy interakcji, które były napędzane głównie przez siły elektrostatyczne i siły Van der Waalsa. Wyniki te nie tylko ilustrują złożoność dynamiki dynamiki EGFR, ale także torują drogę do opartego na strukturze projektowania środków terapeutycznych ukierunkowanych na ligandy EGF lub sam receptor. --- Wewnątrzwątrobowy rak dróg żółciowych (CCA) charakteryzuje się obfitym środowiskiem desmoplastycznym. środowisko desmoplastyczne. Złe rokowanie w przypadku CCA jest związane z obecnością z obecnością alfa-aktyny mięśni gładkich (α-SMA) - dodatnich miofibroblastów (MF) w zrębie i z utrzymującym się w zrębie i trwałą aktywacją receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w guzie. (EGFR) w komórkach nowotworowych. Wśród ligandów EGFR, naskórkowy czynnik wzrostu wiążący heparynę czynnik wzrostu naskórka (HB-EGF) pojawił się jako czynnik parakrynny, który przyczynia się do komunikacji międzykomórkowej między MF a komórkami nowotworowymi w kilku nowotworach. Niniejsze badanie miało na celu sprawdzenie, czy wątrobowe MF przyczyniają się do progresji CCA poprzez sygnalizację EGFR. Wzajemne oddziaływanie między komórkami CCA i wątrobowymi MF zbadano najpierw in vivo, stosując podskórne ksenografty u myszy z obniżoną odpornością. myszy z obniżoną odpornością. W tych eksperymentach, kotransplantacja komórek CCA z ludzkimi miofibroblastami wątroby (HLMF) zwiększyło częstość występowania, wielkość i przerzutowe rozprzestrzenianie się guzów. Efekty te zostały zniesione przez gefitynib, inhibitor kinazy tyrozynowej EGFR. Analizy immunohistochemiczne ludzkich tkanek CCA wykazały, że stromalne MF wyrażały HB-EGF, podczas gdy EGFR wykryto w komórkach nowotworowych. komórkach nowotworowych. In vitro, HLMF produkowały HB-EGF, a ich kondycjonowane media indukowały aktywację EGFR i promowały rozerwanie połączeń przylegania, migrację i właściwości inwazyjne w komórkach CCA. Efekty te zostały zniesione w obecności obecności gefitynibu lub przeciwciała neutralizującego HB-EGF. Wykazaliśmy również, że komórki CCA wytwarzały transformujący czynnik wzrostu beta 1, który z kolei indukował ekspresję HB-EGF w HLMF. WNIOSEK: Wzajemne oddziaływanie między komórkami CCA i miofibroblastami poprzez HB-EGF/EGFR przyczynia się do progresji CCA. --- CEL: Celem tego badania było zbadanie biologicznego i klinicznego znaczenie szlaku sygnałowego receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) w mięsaku pęcherzykowym z komórek dendrytycznych (FDC-S). PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Ekspresja EGFR i ligandów kognatycznych, jak również aktywacja składników sygnalizacyjnych EGFR została oceniona w próbkach klinicznych oraz w pierwotnej hodowli krótkoterminowej FDC-S (określanej jako FDC-AM09). Efekty biologiczne antagonistów EGFR cetuksymabu i panitumumabu oraz inhibitora MEK UO126 na komórki FDC-S. FDC-S określono in vitro na komórkach FDC-AM09. Bezpośrednie sekwencjonowanie KRAS, BRAF i PI3KCA przeprowadzono na DNA guza. WYNIKI: Stwierdziliśmy silną ekspresję EGFR w dysplastycznych i nowotworowych FDC. Na FDC-AM09, mogliśmy wykazać, że zaangażowanie powierzchniowego EGFR przez kognitywne ligandy napędza przeżycie i proliferację komórek FDC-S, sygnalizując do jądra głównie przez głównie poprzez szlaki MAPK i STAT. Wśród ligandów EGFR, wiążący heparynę EGF-podobny czynnik wzrostu, TGF-α i betacelulina (BTC) są wytwarzane w mikrośrodowisku guza FDC-S. mikrośrodowisku FDC-S na poziomie RNA. Rozszerzając to odkrycie na poziom białka odkryliśmy, że BTC jest obficie produkowany przez komórki FDC-S i otaczające je komórki zrębu. komórki zrębu. Wreszcie, bezpośrednie sekwencjonowanie genomowego DNA pochodzącego z guza wykazało że mutacje w KRAS, NRAS, BRAF i PI3KCA, które przewidują oporność na anty-EGFR MoAb w innych modelach raka, nie są obserwowane w FDC-S. WNIOSEK: Aktywacja EGFR przez ligandy kognitywne wytwarzane w mikrośrodowisku guza mikrośrodowisku podtrzymuje żywotność i proliferację FDC-S, wskazując, że blokada receptora blokada receptora może mieć znaczenie kliniczne w tym nowotworze. --- W oparciu o wzorce ekspresji genów, raki piersi można podzielić na podtypy które ściśle przypominają różne etapy rozwoju normalnych komórek nabłonka sutka (MEC). (MEC). W związku z tym, zrozumienie molekularnych mechanizmów rozwoju MEC rozwój MEC zapewni krytyczny wgląd w inicjację i progresję raka piersi. raka piersi. Receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i jego ligandy odgrywają istotną rolę w prawidłowej i patologicznej role w prawidłowym i patologicznym gruczole sutkowym. Sygnały przekazywane przez EGFR są wymagane do prawidłowego rozwoju gruczołu sutkowego. Ligandy dla EGFR ulegają nadekspresji w znacznej części nowotworów piersi. znacznym odsetku raków piersi, a podwyższona ekspresja EGFR jest wiąże się z gorszymi wynikami klinicznymi. W niniejszym badaniu zbadaliśmy wpływ sygnałów poprzez EGFR na różnicowanie MEC przy użyciu ludzkiej odwrotnej transkryptazy telomerazy odwrotnej transkryptazy (hTERT) - immortalizowanych ludzkich macierzystych/progenitorowych MEC, które wyrażają cytokeratynę 5, ale nie zawierają cytokeratyny 19 (K5(+)K19(-) hMECs). Jak opisano wcześniej, komórki te mogą być indukowane do różnicowania się w komórki luminalne i komórki mioepitelialne w odpowiednich warunkach hodowli. K5(+)K19(-) hMECs nabyły różne losy komórkowe w odpowiedzi na ligandy EGFR naskórkowego czynnika wzrostu (EGF), amfiregulinę (AREG) i transformujący czynnik wzrostu alfa (TGFα) w pożywce MEGM promującej różnicowanie. W szczególności, obecność EGF podczas różnicowania in in vitro wspierała rozwój zarówno do linii luminalnej, jak i mioepitelialnej. linii, podczas gdy komórki różnicowały się tylko w kierunku linii luminalnej, gdy EGF był zastąpiony przez AREG. W przeciwieństwie do tego, zastąpienie TGFα prowadziło do różnicowania tylko do linii mioepitelialnej. Chemiczne hamowanie szlaku MEK-Erk, ale nie ale nie szlaku kinazy fosfatydyloinozytolu 3 (PI3K) -AKT, kolidowało z K5(+)K19(-) hMEC. Obecne dane potwierdzają użyteczność K5(+)K19(-) hMEC do modelowania kluczowych cech różnicowania ludzkich MEC. System ten powinien być przydatny w badaniu molekularnych/biochemicznych mechanizmów różnicowania ludzkich MEC. różnicowania ludzkich MEC. --- Receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) ulega częstej ekspresji w potrójnie ujemnym raku piersi (TNBC). potrójnie ujemnym raku piersi (TNBC) i jest markerem złego rokowania w tej populacji pacjentek. populacji pacjentów. Ponieważ mutacje aktywujące w tej kinazie są bardzo rzadkimi zdarzenia w raku piersi, przeanalizowaliśmy profile ekspresji genów guza piersi, aby zbadać rozkład ekspresji ligandu EGFR. Spośród sześciu znanych ligandów EGFR ligandów EGFR, transformujący czynnik wzrostu alfa (TGFα) ulegał wyższej ekspresji w potrójnie ujemnych guzach piersi niż w guzach innych podtypów. TGFα jest syntetyzowany jako transbłonowy prekursor wymagający czynnika martwicy nowotworów alfa zależnego od enzymu konwertującego (TACE)/ADAM17, aby aktywować jego receptor. receptora. W naszym badaniu wykazaliśmy, że inhibitor tego uwalniania proteolitycznego blokuje inwazję, migrację i tworzenie kolonii przez kilka linii komórkowych TNBC. Każdy efektów działania leku został odwrócony po ekspresji rozpuszczalnego mutanta TGFα który nie wymaga aktywności TACE, co sugeruje, że ten czynnik wzrostu jest kluczowym substratem metaloproteinazy. metaloproteinazy dla tych fenotypów. Wszystkie te dane pokazują, że zależne od TACE zrzucanie TGFα jest kluczowym procesem napędzającym aktywację EGFR a następnie proliferację i inwazję w liniach komórkowych TNBC. --- TŁO: W tym badaniu zmierzono całkowitą i fosforylowaną ilość receptora naskórkowego czynnika wzrostu receptora naskórkowego czynnika wzrostu 1 (EGFR) i 2 (HER2) zmierzono razem z ligandami EGFR w próbkach tkanek pacjentek z rakiem piersi w celu zbadania wzajemnych powiązań i możliwych wartości prognostycznych. METODY: Próbki złośliwej i nienowotworowej autologicznej tkanki referencyjnej zostały pobrano od 415 pacjentek z rakiem piersi. Próbki tkanek zostały wycięte i zatopione w parafinie lub homogenizowane w buforze lizującym w celu ekstrakcji białek. białka. HER2 mierzono przy użyciu zarówno immunohistochemii (IHC)/fluorescencji hybrydyzacji in situ (FISH) i ADVIA Centaur. Fosforylowany HER2 i EGFR (pHER2, pEGFR), całkowity EGFR i ligandy: naskórkowy czynnik wzrostu (EGF), transformujący czynnik wzrostu-α (TGFα), amfiregulina (AREG), wiążący heparynę EGF-podobny czynnik wzrostu (HB-EGF), betacelulina (BTC) i epiregulina (EREG) zostały mierzone przy użyciu urządzenia Luminex. WYNIKI: Wskaźnik pozytywności HER2 określono na 25,2% metodą Centaur w porównaniu z 15,8% przy użyciu IHC i FISH. HER2, HB-EGF, TGFα i AREG były regulowane w górę w tkance nowotworowej w porównaniu z autologiczną tkanką referencyjną, podczas gdy EGFR, pEGFR pEGFR i EGF były regulowane w dół (p<10-6). pEGFR w autologicznej tkance referencyjnej był ujemnie skorelowany z liczbą dodatnich węzłów chłonnych i wielkością guza i wielkością guza (odpowiednio p=0,0007 i p=0,001), a ponadto zmniejszył się w grupie pacjentek po mastektomii. mastektomii w porównaniu z grupą poddaną lumpektomii (p<10-6). (p<10-6). HB-EGF w tkance nowotworowej był dodatnio związany z guzami wysokiego stopnia guzami (p<10-6), a pHER2, HB-EGF i BTC były związane ze słabym przeżyciem wolnym od choroby przeżyciem wolnym od choroby (odpowiednio p=0,017, p=0,012 i p=0,0026). WNIOSKI: Nasze badanie wykazało głęboką aktywację układu EGFR. HB-EGF był zwiększony o czynnik 10 w tkance nowotworowej i związany z biologiczną agresywnością guzów. z biologiczną agresywnością guzów, a pHER2, HB-EGF i BTC były związane ze słabymi wynikami klinicznymi. słabym wynikiem klinicznym. --- Autokrynne, parakrynne i juxtakrynne są uznanymi sposobami działania ligandów EGFR ssaków, w tym ligandów EGFR ssaków, w tym EGF, TGF-α (TGFα), amfireguliny (AREG), wiążącego heparynę czynnika wzrostu podobnego do EGF (HB-EGF), betaceluliny, epireguliny i epigen. Identyfikujemy nowy sposób sygnalizacji ligandu EGFR za pośrednictwem egzosomów. Ludzkie komórki raka piersi i jelita grubego uwalniają egzosomy zawierające pełną długość, ligandy EGFR zdolne do sygnalizacji. Egzosomy wyizolowane z komórek MDCK wyrażających EGFR wykazywały zróżnicowaną aktywność; egzosomy AREG zwiększały inwazyjność komórek raka piersi biorcy 4-krotnie w porównaniu do TGFα lub HB-EGF i 5-krotnie w porównaniu do równoważnych ilości rekombinowanego AREG. Egzosomalny AREG wykazywał znacznie większą stabilność błonową niż TGFα lub HB-EGF. Średnio 24 cząsteczki AREG są upakowane w pojedynczym egzosomie. a egzosomy AREG są szybko internalizowane przez komórki biorcy. Czy skład i zachowanie egzosomów różnią się między komórkami nietransformowanymi i transformowanymi komórkami jest nieznany. Egzosomy z komórek raka okrężnicy DLD-1 ze zmutowanym allelem zmutowanym allelem KRAS wykazywały zarówno wyższe poziomy AREG, jak i większy potencjał inwazyjny potencjał inwazyjny niż egzosomy z izogenicznie dopasowanych, nietransformowanych komórek, w których zmutowany KRAS został wyeliminowany przez homologiczną rekombinację. Spekulujemy, że sygnalizacja ligandu EGFR za pośrednictwem egzosomów może przyczyniać się do różnych zjawisk nowotworowych, takich jak takich jak efekt pola i tworzenie niszy przerzutowej. --- Prolidaza, znana również jako dipeptydaza Xaa-Pro lub peptydaza D (PEPD), jest enzymem cytozolowym wszechobecnie wyrażanym enzymem cytozolowym, który hydrolizuje dipeptydy z proliną lub hydroksyproliną na końcu karboksylowym. Jednak w tym artykule wykazać, że PEPD bezpośrednio wiąże się i aktywuje receptor naskórkowego czynnika wzrostu receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), prowadząc do stymulacji białek sygnalizacyjnych poniżej EGFR, i że taka aktywność nie jest ani specyficzna dla komórki, ani zależna od aktywność enzymatyczna PEPD. Zgodnie z aktywnością pro-przeżycia i pro-proliferacji aktywności EGFR, PEPD stymuluje syntezę DNA. Ponadto wykazaliśmy, że PEPD aktywuje EGFR tylko wtedy, gdy jest obecny w przestrzeni zewnątrzkomórkowej, ale PEPD jest uwalniany z uszkodzonych komórek i tkanek oraz że takie uwalnianie wydaje się powoduje aktywację EGFR. PEPD różni się od wszystkich znanych ligandów EGFR tym, że nie posiada motywu naskórkowego czynnika wzrostu (EGF) i nie jest syntetyzowany jako prekursor transbłonowy, ale wiązanie PEPD z EGFR może być blokowane przez EGF. Podsumowując Podsumowując, PEPD jest ligandem EGFR i przedstawia nowy mechanizm aktywacji EGFR aktywacji EGFR. --- CEL: Chociaż mutacja KRAS została zidentyfikowana jako negatywny biomarker predykcyjny przeciwciał anty-EGFR w przerzutowym raku jelita grubego (mCRC), skuteczność u pacjentów z mCRC skuteczność u pacjentów z mCRC z dzikim typem KRAS pozostaje ograniczona. Przeciwciała anty-EGFR działają poprzez blokowanie wiązania ligandów, ale znaczenie ligandów EGFR w mCRC nie zostało w pełni opisane. Niniejsze badanie zostało przeprowadzone w celu zidentyfikowania korelacji między wszystkimi siedmioma ligandami EGFR a wynikami klinicznymi w mCRC leczonych przeciwciałami anty-EGFR. Ponadto określiliśmy odpowiednią strategię predykcyjną dla przeciwciał anty-EGFR przy użyciu tych ligandów EGFR. METODY: Wśród 36 pacjentów z mCRC, którzy byli leczeni cetuksymabem lub panitumumabem, zidentyfikowaliśmy 26 pacjentów z mCRC ze statusem KRAS typu dzikiego leczonych leczonych prawidłowo jako druga i kolejne linie i przeanalizowaliśmy związek między immunoreaktywnością siedmiu ligandów EGFR a wynikami klinicznymi. WYNIKI: Dobre wyniki kliniczne były związane z immunoreaktywnością wobec amfiregulinie (AR), naskórkowemu czynnikowi wzrostu wiążącemu heparynę (HB-EGF), transformującego czynnika wzrostu-α (TGF-α) i epireguliny (EREG). Ponadto pacjenci z immunoreaktywnością dla więcej niż dwóch z tych czterech ligandów (AR, HB-EGF, TGF-α i EREG) mieli znacznie wyższy wskaźnik odpowiedzi (53,3% vs. 0,0%, p = 0,004) i wskaźnik kontroli choroby (93,3 vs. 9,0%, p = 0,00002) oraz dłuższe przeżycie wolne od progresji (mediana P przeżycie wolne od progresji (mediana PFS: 231 vs. 79 dni, p = 0,000008), gdy w porównaniu z pacjentami z immunoreaktywnością przeciwko zeru lub jednemu ligandowi. WNIOSKI: Analiza immunohistochemiczna czterech ligandów EGFR (AR, HB-EGF, TGF-α i EREG) może być nowym biomarkerem predykcyjnym i może pomóc zoptymalizować selekcji pacjentów do terapii cetuksymabem i panitumumabem u pacjentów z mCRC. --- Wstęp: Aktywacja receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) odgrywa rolę w karcynogenezie raka jelita grubego (CRC). raka jelita grubego (CRC), a leki anty-EGFR są stosowane w leczeniu zaawansowanego raka jelita grubego. Jednym z ligandów EGFR jest związany z nowotworem inhibitor trypsynogenu TATI, zwany również inhibitorem proteazy serynowej Kazal typu 1 (SPINK 1). (SPINK 1), który, jak niedawno wykazaliśmy, jest niezależnym markerem prognostycznym w CRC. CRC. METODY: Zbadaliśmy wartość prognostyczną immunohistochemicznej ekspresji EGFR i jednoczesnej ekspresji EGFR i TATI/SPINK1 w serii 619 pacjentów z rakiem jelita grubego. pacjentów z rakiem jelita grubego. WYNIKI: Spośród próbek 92% było pozytywnych dla EGFR. EGFR+/TATI+ zaobserwowano u 62,8%, EGFR+/TATI- u 29,5%, EGFR-/TATI+ u 4,9%, a EGFR-/TATI- u 2,7% pacjentów. pacjentów. Ekspresja EGFR korelowała ze stopniem WHO (p = 0,040). W analizie jednoczynnikowej ekspresja EGFR korelowała z korzystnym czasem przeżycia (p = 0,006). Pacjenci z EGFR+/TATI+ wykazywali lepsze przeżycie niż pacjenci z innymi kombinacjami (p<0,001). kombinacji (p<0,001). W analizie wieloczynnikowej, EGFR+/TATI+ był niezależnym czynnikiem prognostycznym korzystnego rokowania (p<0,001). WNIOSEK: Jednoczesna pozytywność EGFR i TATI/SPINK1 przewiduje korzystne rokowanie w CRC. rokowanie w CRC. --- Nieprawidłowa ekspresja receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) promuje patogenezę patogenezę złośliwych guzów osłonek nerwów obwodowych (MPNST), najczęstszego nowotworu złośliwego związanego z nerwiakowłókniakowatością typu 1. nowotwór złośliwy związany z neurofibromatozą typu 1, ale mechanizmy przez które ekspresja EGFR promuje patogenezę MPNST są słabo poznane. My postawiliśmy hipotezę, że nieprawidłowo wyrażone EGFR promują inwazję MPNST i stwierdziliśmy, że kinazy te są skoncentrowane w MPNST invadopodia in vitro. Nokaut receptora naskórkowego czynnika wzrostu hamował migrację niestymulowanych komórek MPNST. niestymulowanych komórek MPNST in vitro, a egzogenny EGF dodatkowo zwiększał migrację MPNST w sposób specyficzny dla podłoża, promując migrację na lamininie i, w mniejszym stopniu, na kolagenie. w mniejszym stopniu na kolagenie. W tym kontekście EGF działa jako czynnik chemotaktyczny. My również, że 7 znanych ligandów EGFR (EGF, betacelulina, epiregulina, EGF wiążący heparynę, transformujący czynnik wzrostu-α [TGF-α], amfiregulina i epigen) zmiennie zwiększały migrację MPNST w sposób zależny od stężenia, przy czym TGF-α był szczególnie silny. Z wyjątkiem epigenu, czynniki te czynniki w podobny sposób promowały migrację nienowotworowych komórek Schwanna. Chociaż transkrypty kodujące wszystkie 7 ligandów EGFR wykryto w ludzkich komórkach MPNST i tkankach nowotworowych, tylko TGF-α ulegał konsekwentnej nadekspresji i stwierdzono, że kolokalizować z EGFR in situ. Dane te wskazują, że konstytutywna aktywacja EGFR potencjalnie napędzana przez autokrynną lub parakrynną sygnalizację TGF-α, promuje agresywne zachowanie inwazyjne charakterystyczne dla MPNST.

Wymień cząsteczki sygnałowe (ligandy), które oddziałują z receptorem EGFR?

Siedem znanych ligandów EGFR to: naskórkowy czynnik wzrostu (EGF), betacelulina (BTC), epiregulina (EPR), EGF wiążący heparynę (HB-EGF), transformujący czynnik wzrostu α [TGF-α], amfiregulina (AREG) i epigen (EPG).

MikroRNA-203 (miR-203), posiadający aktywność supresyjną lub promotorową guza, jest regulowany w dół lub w górę w różnych typach nowotworów. Celem Celem tego badania było zbadanie, czy zwiększona ekspresja miR-203 może być wykorzystana jako nieinwazyjny biomarker diagnostyczny i prognostyczny w nabłonkowego raka jajnika (EOC). Przeprowadzono ilościową reakcję PCR w czasie rzeczywistym w celu wykryć poziomy ekspresji miR-203 w tkankach EOC. Poziomy ekspresji miR-203 były znacząco wyższe w tkankach EOC w porównaniu do sąsiadujących tkanek tkanek nienowotworowych (p < 0,001). Wysoką ekspresję miR-203 zaobserwowano w 65,38% (102/156) EOC. Ponadto stwierdzono, że wysoka ekspresja miR-203 była ściśle skorelowana z zaawansowanym stadium FIGO (p < 0,001), wyższym stopniem histologicznym stopniem histologicznym (p = 0,02), zajęciem węzłów chłonnych (p < 0,001) i pozytywnym nawrotem (p < 0,001). (p < 0.001). Co więcej, wysoka ekspresja miR-203 była skorelowana z krótszym przeżyciem całkowitym (p < 0,001) i krótszym przeżyciem wolnym od progresji (p < 0,001) pacjentów z EOC. Co więcej, analiza wieloczynnikowa wykazała, że status ekspresji miR-203 był niezależnym czynnikiem prognostycznym zarówno dla przeżycia całkowitego, jak i przeżycia wolnego od progresji w EOC. Odkrycia te dostarczają przekonujących dowodów po raz pierwszy, że regulacja w górę miR-203 może służyć jako nowy molekularny do przewidywania agresywnej progresji nowotworu i niekorzystnych niekorzystne rokowanie u pacjentów z EOC. --- Ostatnie badania potwierdziły zwiększoną regulację miR-21 w surowicy i jego wartość diagnostyczną i prognostyczną w kilku ludzkich nowotworach złośliwych. W tym badaniu zbadaliśmy poziomy miR-21 w surowicy u pacjentek z nabłonkowym rakiem jajnika (EOC) i zbadaliśmy jego związek z czynnikami kliniczno-patologicznymi i rokowaniem. Wyniki Wyniki wykazały znacznie wyższe poziomy miR-21 w surowicy u pacjentek z EOC niż u zdrowej grupie kontrolnej. Ponadto, zwiększona ekspresja miR-21 w surowicy była skorelowana z zaawansowanym stadium FIGO, wysokim stopniem zaawansowania nowotworu i skróconym całkowitym czasem przeżycia. Wyniki te wskazują, że miR-21 w surowicy może służyć jako nowy marker diagnostyczny i prognostyczny oraz marker diagnostyczny i prognostyczny oraz może być stosowany jako cel terapeutyczny w leczeniu EOC. --- Nabłonkowy rak jajnika (EOC) jest główną przyczyną zgonów wśród nowotworów ginekologicznych. nowotworów ginekologicznych. Pomimo ogromnych wysiłków na rzecz poprawy wczesnego wykrywania i optymalizacji i optymalizacji schematów chemioterapii, wskaźnik 5-letniego przeżycia wynosi tylko 30% dla pacjentek z późnym stadium raka jajnika. Wysoka śmiertelność tej choroby jest wynika z późnej diagnozy w ponad 70% przypadków raka jajnika. Klasa małych niekodujących RNA lub mikroRNA, które regulują ekspresję genów na poziomie posttranskrypcyjnym. poziomie potranskrypcyjnym. Niektóre, ale nie wszystkie, dane wskazywały, że rodzina rodzina miR-200 była rozregulowana w różnych nowotworach złośliwych. W tym badaniu wykazaliśmy, że miR-200a i E-kadheryna były znacząco regulowane w górę w EOC w porównaniu do łagodnych nabłonkowych torbieli jajnika i prawidłowych tkanek jajnika. Jednakże, dalsza stratyfikacja podmiotu wykazała, że poziomy ekspresji miR-200a były znacząco obniżone w grupach późnego stadium (FIGO III+V) i stopnia 3 w porównaniu z wczesnym stadium (FIGO I+II) i grupami stopnia 1 do 2. Podobnie, stosunkowo niskie poziomy miR-200a zaobserwowano w węzłach chłonnych w porównaniu z grupą węzłów chłonnych. Stwierdzono, że ekspresja E-kadheryny była nieobecna w prawidłowej tkance tkance jajnika i często ulegała ekspresji w łagodnych nabłonkowych torbielach jajnika, z brakiem lub niskim poziomem obserwowanym w późnych stadiach raka jajnika. Zaobserwowano istotnie dodatnia korelacja między miR-200a i E-kadheryną w EOC. Dwufazowy dwufazowy wzór ekspresji sugeruje, że poziomy miR-200a mogą służyć jako nowe biomarkerów do wczesnego wykrywania EOC, a miR-200a i E-kadheryna są kandydatami do opracowania nowych metod leczenia raka jajnika. raka jajnika. --- TŁO: Istnieje krytyczna potrzeba ulepszenia markerów diagnostycznych dla surowiczego nabłonkowego raka jajnika o wysokim surowiczego nabłonkowego raka jajnika (SEOC). MikroRNA są stabilne w krążeniu i mogą być użyteczne jako biomarkery złośliwości. Zbadaliśmy czy poziomy mikroRNA w surowicy mogą różnicować kobiety z SEOC o wysokim stopniu złośliwości od dopasowanych wiekowo zdrowych ochotników. METODY: Aby zidentyfikować interesujące mikroRNA, profilowanie ekspresji mikroRNA zostało przeprowadzono na 4 liniach komórkowych SEOC i prawidłowych ludzkich komórkach nabłonka powierzchniowego jajnika komórek. Całkowity RNA został wyekstrahowany z 500 μl podwielokrotności surowicy pobranej od pacjentek z SEOC (n = 28) i dopasowanych wiekowo zdrowych dawczyń (n = 28). Poziomy mikroRNA w surowicy Poziomy mikroRNA w surowicy oceniano za pomocą ilościowego RT-PCR po wstępnej amplifikacji. WYNIKI: mikroRNA (miR)-182, miR-200a, miR-200b i miR-200c wykazywały wysoką nadekspresję w SEOC. nadekspresji w liniach komórkowych SEOC w stosunku do prawidłowych ludzkich komórek nabłonka powierzchniowego jajnika i zostały ocenione w RNA wyekstrahowanym z surowicy jako biomarkery kandydujące. miR-103, miR-92a i miR-638 miały stosunkowo niezmienną ekspresję we wszystkich liniach komórkowych jajnika i we wszystkich liniach komórkowych jajnika, a wraz z małonukleolarną C/D box 48 (RNU48) zostały oceniano w RNA wyekstrahowanym z surowicy jako kandydujące endogenne normalizatory. Nie zaobserwowano korelacji między poziomami w surowicy a wiekiem (zakres wieku 30-79 lat) dla żadnego z tych mikroRNA lub RNU48. Indywidualnie, miR-200a, miR-200b i miR-200c znormalizowane do objętości surowicy i miR-103 były znacząco wyższe w surowicy kohorty SEOC. surowicy kohorty SEOC (odpowiednio P < 0,05; 0,05; 0,0005), a w połączeniu kombinacja miR-200b + miR-200c znormalizowana do objętości surowicy i miR-103 była najlepszym klasyfikatorem predykcyjnym SEOC (ROC-AUC = 0,784). Ten model predykcyjny (miR-200b + miR-200c) został dodatkowo potwierdzony przez pozostawienie jednej walidacji krzyżowej (AUC = 0,784). WNIOSKI: Zidentyfikowaliśmy mikroRNA w surowicy zdolne do odróżnienia pacjentów z SEOC o wysokim stopniu złośliwości od dopasowanych wiekowo zdrowych osób z grupy kontrolnej. Dodanie tych mikroRNA do obecnych schematów testowania może poprawić diagnozę u kobiet z SEOC. --- mikroRNA (miR) to endogenne małe niekodujące RNA, które ulegają nieprawidłowej ekspresji w różnych nowotworach. miR-152 i miR-148a nie zostały kompleksowo zbadane w raku jajnika. kompleksowo badane w raku jajnika. Dlatego celem tego badania było określenie roli miR-152 i miR-148a w nabłonkowym raku jajnika. Całkowity RNA wyekstrahowano z tkanek 78 pacjentek z nabłonkowym rakiem jajnika, 17 prawidłowych tkanek nabłonka jajnika i dwóch linii komórkowych raka jajnika. Stosując ilościowego PCR w czasie rzeczywistym (qRT-PCR), a następnie metody 2-ΔΔCT do obliczenia wyników, stwierdziliśmy, że poziomy ekspresji miR-152 były znacząco obniżone w tkankach raka jajnika w porównaniu do prawidłowych tkanek nabłonka jajnika tkanek nabłonka jajnika (p<0,05). Jednakże, chociaż ekspresja miR-148a była u 65% pacjentek, nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w ekspresji miR-148a. ekspresji. Stwierdzono silną korelację między ekspresją miR-152 i miR-148a (p<0,001, korelacja Pearsona). Związek między miR-152 lub miR-148a w raku jajnika a cechami kliniczno-patologicznymi, odpowiedzią na terapię i krótkoterminowymi wynikami leczenia. kliniczno-patologicznymi, odpowiedzią na terapię i przeżyciem krótkoterminowym. Wyniki wykazały, że nie istniała żadna korelacja. Ponadto stwierdziliśmy, że zarówno miR-152 i miR-148a były regulowane w dół w liniach komórkowych raka jajnika. Po miR-152 lub miR-148a zostały transfekowane do linii komórkowych raka jajnika, test proliferacji komórek test proliferacji komórek MTT wykazał, że proliferacja komórek została znacząco zahamowana. Podsumowując, miR-152 i miR-148a mogą być zaangażowane w raka jajnika poprzez deregulację proliferacji komórek. Mogą być nowymi biomarkerami do wczesnego wykrywania lub celami terapeutycznymi raka jajnika. raka jajnika. --- CEL: Określenie użyteczności miRNA w surowicy jako biomarkerów nabłonkowego raka jajnika. raka jajnika. METODY: Dwadzieścia osiem pacjentek z potwierdzonym histologicznie nabłonkowym rakiem jajnika z banku tkanek i surowicy. Surowica została pobrana przed do ostatecznej terapii. Do porównania wykorzystano piętnaście niedopasowanych, zdrowych grup kontrolnych. porównania. Surowicę uzyskano od wszystkich pacjentów. RNA ekstrahowano przy użyciu pochodną jednoetapowej metody Trizol. RNA z 9 próbek nowotworowych zostało porównano z 4 normalnymi próbkami za pomocą PCR w czasie rzeczywistym przy użyciu panelu TaqMan Array Human MicroRNA. Dwadzieścia jeden miRNA uległo różnej ekspresji między surowicą a surowicą pacjenta. PCR w czasie rzeczywistym dla 21 poszczególnych miRNA przeprowadzono na pozostałych 19 próbkach nowotworowych i 11 próbkach prawidłowych. WYNIKI: Zidentyfikowano osiem miRNA z pierwotnych dwudziestu jeden, które były znacząco różniły się ekspresją między próbkami nowotworowymi i prawidłowymi przy użyciu metodą porównawczą C(t). MiRNA-21, 92, 93, 126 i 29a były znacząco nadekspresją w surowicy pacjentów z rakiem w porównaniu z grupą kontrolną (p<.01). MiRNA-155, 127 i 99b wykazywały istotnie niższą ekspresję (p<.01). Dodatkowo, miRs-21, 92 i 93 uległy nadekspresji u 3 pacjentów z prawidłowym przedoperacyjnym CA-125. przedoperacyjnym CA-125. WNIOSEK: Wykazaliśmy, że ekstrakcja RNA i późniejsza identyfikacja miRNA z surowicy osób, u których zdiagnozowano raka jajnika, jest wykonalna. raka jajnika jest możliwa. Mikromacierz oparta na PCR w czasie rzeczywistym jest nowym i praktycznym i praktycznym środkiem do przeprowadzania wysokoprzepustowych badań próbek RNA w surowicy. miRNA-21, 92 i 93 są znanymi onkogenami o potencjale terapeutycznym i biomarkerowym. potencjał terapeutyczny i biomarkerowy. --- CEL: MikroRNA (miRNA) to liczna klasa małych niekodujących RNA, które działają jako regulatory genów. działają jako regulatory genów. Ostatnie badania sugerują, że deregulacja miRNA jest jest związana z inicjacją i progresją ludzkiego raka. Jednakże, informacje o miRNA związanym z rakiem są jednak w większości ograniczone do miRNA tkankowego. Celem Celem tego badania było znalezienie specyficznych profili miRNA pochodzących z surowicy raka jajnika w oparciu o badanie porównawcze z wykorzystaniem mikromacierzy miRNA surowicy, tkanek i wodobrzusza. METODY: Od 2 pacjentek z rakiem jajnika i zdrowej grupy kontrolnej, całkowite RNA zostało wyizolowano odpowiednio z surowicy, tkanek i wodobrzusza, a następnie przeanalizowano za pomocą mikromacierzy. mikromacierzy. W ramach badania porównawczego każdej mikromacierzy miRNA, wyodrębniliśmy kilka miRNA wykazujących spójną tendencję regulacyjną we wszystkich 3 próbek i największy zakres zmian w surowicy jako potencjalne biomarkery. Dostępność biomarkerów została potwierdzona za pomocą qRT-PCR u 18 pacjentów i 12 kontroli. kontrolnych. WYNIKI: Spośród 2222 rodzajów całkowitych miRNA zidentyfikowanych w analizie mikromacierzy analizie mikromacierzy, 95 miRNA uległo obniżeniu, a 88 miRNA było w surowicy, tkankach i wodobrzuszu pacjentów z rakiem. Wśród miRNA, które wykazywały stałą tendencję do regulacji we wszystkich próbkach i wykazały ponad 2-krotną różnicę w surowicy, 5 miRNA (miR-132, miR-26a, let-7b, miR-145 i miR-143) określono jako 5 najbardziej znacząco w surowicy pacjentek z rakiem jajnika w odniesieniu do miRNA w grupie kontrolnej. kontrolnych. Cztery miRNA (miR-132, miR-26a, let-7b i miR-145) z 5 wybranych miRNA wybranych miRNA były znacząco podekspresyjne w surowicy pacjentek z rakiem jajnika w qRT-PCR. w qRT-PCR. WNIOSKI: MiR-132, miR-26a, let-7b i miR-145 w surowicy można uznać za potencjalnych kandydatów na nowe biomarkery w surowiczym raku jajnika. Ponadto, surowica miRNA w surowicy jest obiecującym i użytecznym narzędziem do rozróżniania kontroli i pacjentów z surowiczym rakiem jajnika. --- MikroRNA (miRNA) to około 22-nukleotydowe niekodujące RNA, które negatywnie regulują ekspresję genów kodujących białka w sposób specyficzny dla sekwencji poprzez hamowanie translacji lub degradację mRNA. Nasze ostatnie badania wykazały, że miRNA wykazują zmiany genomowe z dużą częstotliwością, a ich ekspresja jest znacznie rozregulowana w raku jajnika, co silnie sugeruje, że miRNA są zaangażowane w inicjację i progresję tej choroby. W niniejszym przeprowadziliśmy mikromacierz miRNA w celu zidentyfikowania miRNA związanych z odpowiedzią na chemioterapię w raku jajnika i odpowiedzią na chemioterapię w raku jajnika i stwierdziliśmy, że ekspresja let-7i była znacząco zmniejszona u pacjentek opornych na chemioterapię (n = 69, P = 0,003). Wynik ten został dodatkowo potwierdzony przez pętlę macierzystą odwrotnej transkrypcji w czasie rzeczywistym (n = 62, P = 0,015). Zarówno utrata funkcji (przez syntetyczny inhibitor inhibitor let-7i) i zysk funkcji (przez retrowirusową nadekspresję let-7i) wykazały, że zmniejszona ekspresja let-7i znacząco zwiększała oporność komórek raka jajnika i piersi na lek chemioterapeutyczny, cis-platynę. Wreszcie, przy użyciu mikromacierzy miRNA, stwierdziliśmy, że zmniejszona ekspresja let-7i była istotnie związana z krótszym czasem przeżycia wolnym od progresji u pacjentek z późnym stadium raka jajnika (n = 72, P = 0,042). To zostało dodatkowo potwierdzone w tym samym zestawie próbek przez pętlę macierzystą w czasie rzeczywistym odwrotnej transkrypcji-PCR (n = 62, P = 0,001) i w niezależnym zestawie próbek przez hybrydyzację in situ (n = 53, P = 0,049). Podsumowując, nasze wyniki silnie sugerują, że let-7i może być stosowany jako cel terapeutyczny do modulowania chemioterapii opartej na platynie i jako biomarker do przewidywania odpowiedzi na chemioterapię i przeżycia u pacjentek z rakiem jajnika. --- CELE: Let-7 to rodzina małych niekodujących RNA regulujących ekspresję wielu genów, które kontrolują ważne aktywności komórkowe. Wykazano, że Let-7 in vitro uwrażliwia komórki nowotworowe na platynę, ale indukuje oporność raka jajnika na paklitaksel. oporność na paklitaksel. Niniejsze badanie ma na celu zbadanie wpływu ekspresji let-7a na wyniki przeżycia pacjentek z nabłonkowym rakiem jajnika (EOC) leczonych różnymi chemioterapiami. METODY: Ekspresję let-7a zmierzono za pomocą qRT-PCR w guzach jajnika u 178 EOC, które otrzymały chemioterapię opartą na platynie z lub bez paklitakselem po operacji. Przeprowadzono analizę przeżycia w celu oceny wpływu let-7a i chemioterapii na wyniki leczenia. WYNIKI: Ekspresja let-7a była wykrywalna w próbkach EOC, ale ekspresja nie była związana ze stadium choroby, stopniem zaawansowania nowotworu, histologią i wynikami usuwania guza WYNIKI. Pacjenci, którzy odpowiedzieli na platynę z paklitakselem, mieli znacząco niższy poziom let-7a niż ci, którzy tego nie zrobili. Analizy przeżycia wykazały, że pacjenci z z wysokim let-7a mieli lepsze przeżycie w porównaniu do tych z niskim let-7a, gdy byli leczeni platyną bez paklitakselu. Współczynniki ryzyka (HR) dla zgonu i i progresji choroby wynosiły 0,52 (95% CI: 0,29-0,96) i 0,48 (0,26-0,89) dla wysokiego poziomu let-7a w porównaniu z niskim let-7a, odpowiednio. Jednakże, gdy pacjenci byli leczeni platyną i paklitakselem, wysoki poziom let-7a wiązał się z gorszym przeżyciem wolnym od progresji i przeżyciem całkowitym. HR dla zgonu i progresji choroby wyniosły odpowiednio 3,87 (95% CI: 1,28-11,66) i 3,48 (95% CI: 1,25-9,67) dla wysokiego poziomu let-7a, gdy w porównaniu z niskim poziomem let-7a. Dalsze badania wykazały, że wśród pacjentów z niskim poziomem let-7a, pacjenci leczeni paklitakselem oprócz platyny przeżyli lepiej niż te leczone bez paklitakselu [skorygowane współczynniki-HR wynosiły 0,31 (95% CI: 0,15-0,66) dla zgonu i 0,40 (95% CI: 0,22-0,75) dla choroby], podczas gdy wśród z wysokim poziomem let-7a, oba rodzaje leczenia nie powodowały różnicy w przeżyciu pacjentów. przeżycia pacjentów. WNIOSKI: Badanie sugeruje, że korzystny wpływ dodania paklitakselu na przeżycie chorych na EOC był istotnie związany z poziomem let-7a i że miRNA, takie jak let-7a, mogą być użytecznym markerem do wyboru chemioterapeutyków w leczeniu EOC. w leczeniu EOC.

Które miRNA mogą być wykorzystywane jako potencjalne biomarkery nabłonkowego raka jajnika?

miR-200a, miR-100, miR-141, miR-200b, miR-200c, miR-203, miR-510, miR-509-5p, miR-132, miR-26a, let-7b, miR-145, miR-182, miR-152, miR-148a, let-7a, let-7i, miR-21, miR-92 i miR-93 mogą być wykorzystane jako potencjalne biomarkery nabłonkowego raka jajnika.

Acrokeratosis paraneoplastica (zespół Bazexa) jest rzadką, bezwzględnie paraneoplastyczną dermatozą charakteryzującą się zmianami rumieniowo-złuszczającymi zlokalizowanymi zlokalizowane symetrycznie w okolicach akralnych. Choroba dotyka prawie wyłącznie mężczyzn rasy kaukaskiej w wieku powyżej 40 lat. Zwykle wiąże się z pierwotnymi pierwotnymi nowotworami złośliwymi górnych dróg oddechowych. W większości przypadków zmiany skórne zmiany skórne poprzedzają kliniczną manifestację nowotworu. Dermatoza dermatozę można wyleczyć jedynie poprzez usunięcie nowotworu. Opisujemy przypadek acrokeratosis paraneoplastica związanej z zaotrzewnowym tłuszczakomięsakiem zaotrzewnowym u 71-letniego mężczyzny rasy kaukaskiej. Tłuszczakomięsak został chirurgicznie usunięty chirurgicznie, ale nawracał kilkakrotnie, a acrokeratosis paraneoplastica rozwijała się równolegle. równoległy rozwój. W związku z tym dodajemy tłuszczakomięsaka do rosnącej listy nowotworów złośliwych związanych z acrokeratosis paraneoplastica. --- Wstęp: Acrokeratosis paraneoplastica Bazex (APB) jest bardzo rzadką chorobą z grupy obligatoryjnych dermatoz paraneoplastycznych. w grupie obligatoryjnych dermatoz paraneoplastycznych, związanych głównie z rakiem płaskonabłonkowym rakiem płaskonabłonkowym górnych dróg oddechowych i przerzutową limfadenopatią szyjną. limfadenopatią szyjną. Choroba charakteryzuje się zmianami rumieniowo-grudkowymi w okolicy acral. na obszarach akralnych. Jednostka ta została po raz pierwszy opisana przez Bazex w 1965 roku. Do tej pory przedstawiono około 160 przypadków. OPIS PRZYPADKU: Przedstawiono przypadek pacjenta z trzymiesięcznym wywiadem gwałtownego rumienia, obrzęku, nadżerek i łuszczenia w okolicy akralnej, łokci i kolan oraz ciężkiej dystrofii paznokci. oraz ciężką dystrofią paznokci. Kiedy ustalono diagnozę, nie miał żadnych objawów objawów wewnętrznego nowotworu złośliwego. Ezofagogastroskopia ujawniła wrzodowo-wegetatywną zmianę przełyku. przełyku, podczas gdy badanie histologiczne wykazało raka inwazyjnego płaskonabłonkowego. raka inwazyjnego. Chirurgiczne usunięcie guza spowodowało znaczną poprawę zmian skórnych w ciągu 15 dni. zmian skórnych w ciągu 15 dni. Niestety, cztery miesiące później rozległe zmiany skórne wskazywały na przerzuty raka płaskonabłonkowego. WNIOSEK: Zmiany skórne mogą wyprzedzać o kilka lat pierwsze objawy nowotworu. nowotworu. Przebieg choroby u naszego pacjenta dowiódł, że APB jest specyficznym markerem specyficznym markerem nowotworu złośliwego. --- Acrokeratosis paraneoplastica jest rzadkim zespołem paranowotworowym, często dotykający mężczyzn w wieku powyżej 40 lat. Istnieje silny związek z rakiem płaskonabłonkowym (SCC) górnych dróg oddechowych lub szyjki macicy. przerzutami pochodzącymi z nieznanego ogniska pierwotnego. Przedstawiamy przypadek związany z SCC prawego migdałka z utrzymującymi się paranowotworowymi zmianami skórnymi skórnymi 2 lata po skutecznym leczeniu nowotworu podstawowego. --- Acrokeratosis paraneoplastica of Bazex jest rzadkim zespołem skórnym związanym z nowotworami złośliwymi płuc i górnego odcinka przewodu pokarmowego lub z nowotworami złośliwymi płuc i górnego odcinka przewodu pokarmowego lub gruczolakowatością przerzutową szyjki macicy, zwykle obserwowaną u białych mężczyzn w średnim wieku. My Przedstawiamy wyjątkowy przypadek zespołu Bazex, ponieważ pacjent był młody, czarnoskóry, i kobietą. --- U 65-letniego mężczyzny rasy białej stwierdzono wszystkie cechy kliniczne acrokeratosis paraneoplastica of Bazex, charakteryzującą się rumieniem i łuszczeniem się nosa, małżowin usznych, palców rąk i stóp, z rogowaceniem i ciężką dystrofią paznokci. ciężką dystrofią paznokci. Badanie pacjenta pod kątem możliwego ujawniło bezobjawowego raka płaskonabłonkowego w okolicy ustno-gardłowej. okolicy ustno-gardłowej. Zmiany skórne ustąpiły prawie całkowicie po radioterapii nowotworu, ale onychodystrofia utrzymywała się. Ten przypadek przypadek ilustruje znaczenie wczesnego rozpoznania zespołu Bazex. --- U 55-letniego białego mężczyzny urodzonego w Kanadzie stwierdzono wszystkie cechy kliniczne acrokeratosis paraneoplastica of Bazex. Pojawił się charakterystyczny charakterystyczny rumień i łuszczenie się nosa i twarzy, małżowin usznych i okolic dłoniowo-podeszwowych z ciężką dystrofią paznokci. obszarów dłoniowo-podeszwowych z ciężką dystrofią paznokci. Rozległe badania nie wykazały nie ujawniły żadnego powiązanego nowotworu złośliwego do 5 miesięcy po wystąpieniu erupcji skóry. erupcji skóry. Podczas gdy skóra poprawiała się i chociaż pacjent był nadal bezobjawowy, z wyjątkiem utraty masy ciała o 5 kg, pojawiły się dowody przerzutowego raka płaskonabłonkowego szyjki macicy. raka płaskonabłonkowego szyjki macicy. Można było podjąć jedynie leczenie paliatywne. można było podjąć jedynie leczenie paliatywne. Dokonano przeglądu dziwacznych aspektów klinicznych zespołu. --- CEL: Obligatoryjne skórne zaburzenia paranowotworowe obejmujące acanthosis nigricans maligna, rumień gyratum repens, pęcherzyca paraneoplastyczna, hypertrichosis lanuginosa acquisita, erythema necrolyticum migrans oraz acrokeratosis paraneoplastica są rzadkie. Jednakże, jako markery wewnętrznego nowotworu złośliwego mają one ogromne znaczenie dla pacjenta. Acrokeratosis paraneoplastica (po raz pierwszy opisana przez Gougerota i Ruppa w 1922 r.) została nazwana na cześć Bazex, który następnie opisał kilka przypadków we francuskim czasopiśmie dermatologicznym od 1965 roku (Bazex et al. w Bull Soc Fr Dermatol Syphiligr 72:182, 1965; Bazex i Griffiths w Br J Dermatol 102:301-306, 1980). METODA: Badaniem objęto przypadek kliniczny pacjenta z acrokeratosis paraneoplastica. WYNIKI: U pacjenta zdiagnozowano później przerzuty do węzłów chłonnych szyjnych a następnie pierwotnego raka płaskonabłonkowego lewego górnego płata i po leczeniu uzyskano ustąpienie zmian skórnych. WNIOSEK: Identyfikacja zespołu paranowotworowego może ułatwić wcześniejsze rozpoznanie rozpoznanie związanego z nim nowotworu, a tym samym umożliwić leczenie. --- Głównym tematem tego artykułu jest acrokeratosis paraneoplastica, jedno z dwóch zaburzeń które zyskały przydomek zespołu Bazex. Do tej pory wszyscy pacjenci w literaturze, u wszystkich pacjentów występował nowotwór złośliwy, najczęściej najczęściej rak płaskonabłonkowy górnych dróg oddechowych. W niniejszym przeglądzie 113 przypadków acrokeratosis paraneoplastica (średni wiek, 61 lat; 105 mężczyzn, 8 kobiet), zmiany łuszczycowe poprzedzały rozpoznanie związanego z nimi nowotworu złośliwego złośliwego u 73 (67%) ze 109 pacjentów, podczas gdy objawy skórne nastąpiły po rozpoznaniu nowotworu tylko u 16 (15%) ze 109 pacjentów; u pozostałych u pozostałych pacjentów wystąpienie zmian skórnych i rozpoznanie nowotworu nastąpiło jednocześnie. jednocześnie. Dlatego świadomość skórnych objawów zespołu Bazex ma oczywiste znaczenie dla dermatologów. oczywistego znaczenia dla dermatologów. Dowody przemawiające za paranowotworową naturą paranowotworowej tej choroby są następujące: u 81 (93%) z 87 pacjentów z odpowiednimi opisami klinicznymi opisami klinicznymi, zmiany skórne uległy znacznej poprawie (lub ustąpiły), gdy leczono podstawowy nowotwór lub pozostały niezmienione w przypadku utrzymującej się choroby. niezmienione w przypadku przetrwałej choroby. Czasami ponowne pojawienie się zmian skórnych zmian skórnych sygnalizowało nawrót nowotworu. --- Wstęp: Zespół Bazex (acrokeratosis paraneoplastica) jest rzadkim zespołem paranowotworowym, który zwykle występuje u mężczyzn powyżej 40 roku życia. zespół paranowotworowy, który zwykle występuje u mężczyzn w wieku powyżej 40 lat i jest szczególnie związany z rakiem płaskonabłonkowym górnego odcinka przewodu i gruczolakowatością powyżej przepony. CEL: Celem naszego artykułu jest (1) opisanie wyjątkowego przypadku akrokeratozy paraneoplastycznej. acrokeratosis paraneoplastica oraz (2) przegląd aktualnego piśmiennictwa dotyczącego wyników badań skóry, powszechnie występujących nowotworów i możliwości leczenia tego schorzenia. leczenia tego schorzenia. PACJENT: Opisano 68-letnią kobietę z rakiem zrazikowym piersi, powikłanego miejscowymi i odległymi nawrotami, która zgłosiła się z roczną historią z widocznymi zmianami na skórze i paznokciach w okolicy akralnej. WYNIKI: Wyniki kliniczne dotyczące skóry naszej pacjentki uległy znacznej poprawie po leczenia i częściowej remisji nowotworu złośliwego. WNIOSKI: Nasza pacjentka jest jedną z niewielu kobiet opisanych z tym który jest szczególnie rzadki w połączeniu z rakiem zrazikowym piersi. Co więcej, prezentacja pacjentki jest wyjątkowa, ponieważ odkryto u niej wyniki badań laboratoryjnych zgodne ze współistniejącą porfirią skórną tarda i względnym niedoborem cynku. --- Akrokeratoza paraneoplastyczna (zespół Bazexa) jest rzadką, ale charakterystyczną dermatozą paraneoplastyczną. dermatozy paraneoplastycznej charakteryzującej się zmianami rumieniowo-złuszczającymi zlokalizowanymi w miejscach i jest najczęściej związana z rakiem górnych dróg oddechowych. górnego odcinka przewodu pokarmowego. Przedstawiamy przypadek 58-letniej kobiety z historią wysypki barwnikowej na kończynach, grubych blaszek rogowych na dłoniach i łamliwych paznokci. łamliwe paznokcie. Obrazowanie klatki piersiowej ujawniło masę w prawym górnym płacie, która okazała się być drobnokomórkowy rak płuca. Podczas gdy zespół Bazex został opisany w literaturze w literaturze dermatologicznej, ważne jest również, aby radiolog był świadomy tej jednostki i jej częstych objawów. radiologa o tej jednostce chorobowej i jej typowych objawach. --- Acrokeratosis paraneoplastica (zespół Bazexa) jest rzadką, ale klinicznie charakterystyczną dermatozą. klinicznie charakterystyczną dermatozą, która we wszystkich zgłoszonych przypadkach była związana z pierwotnym nowotworem złośliwym górnych dróg oddechowych lub rakiem z przerzutami do węzłów chłonnych. lub rakiem z przerzutami do węzłów chłonnych szyi. Acrokeratosis stwierdzono u 53-letniego czarnoskórego mężczyzny z rakiem płaskonabłonkowym migdałków. rakiem płaskonabłonkowym migdałka. W badaniu histopatologicznym badaniu histopatologicznym próbek biopsji pobranych z jego zmian skórnych i mikroskopii immunofluorescencyjnej zarówno zmienionych chorobowo, jak i niezmienionych chorobowo wycinków skóry. wykazała odkładanie się immunoglobulin i dopełniacza na błonie podstawnej naskórka. błony podstawnej naskórka. Zmiany skórne w znacznym stopniu ustąpiły po radioterapii nowotworu i przypuszczalnie zajętych węzłów chłonnych. --- Zespół Bazex lub acrokeratosis paraneoplastica to skórny zespół paranowotworowy charakteryzujący się charakteryzujący się zmianami łuszczycopodobnymi związanymi zwykle z rakiem płaskonabłonkowym rakiem płaskonabłonkowym górnych dróg oddechowych. Przedstawiamy przypadek Bazex związany z przerzutowym rakiem płaskonabłonkowym szyjki macicy o nieznanym pierwotnym nieznanym pierwotnym. Cechy choroby omówiono w świetle aktualnej wiedzy. obecnej wiedzy.

Synonim nazwy Acrokeratosis paraneoplastica.

Akrokeratoza paraneoplastyczna (zespół Bazex) jest rzadką, ale charakterystyczną dermatozą paraneoplastyczną charakteryzującą się zmianami rumieniowo-złuszczającymi zlokalizowanymi w miejscach akralnych i jest najczęściej związana z rakiem górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Ostatnie badania wykazały, że wstawienie genu dla składnika białkowego telomerazy do starzejących się ludzkich komórek wydłuża ich telomery do długości typowych dla młodych komórek. do długości typowych dla młodych komórek, a następnie komórki te wykazują wszystkie inne identyfikowalne cechy młodych, zdrowych komórek. To odkrycie nie tylko sugeruje, że telomery są centralnym mechanizmem czasowym starzenia się komórek, ale także pokazuje, że taki mechanizm można zresetować, wydłużając replikacyjną żywotność replikacyjne takich komórek i skutkując markerami ekspresji genów typowymi dla "młodszych" (tj. wczesnych) komórek bez cech złośliwej transformacji. transformacji. Obecnie możliwe jest zbadanie podstawowych mechanizmów komórkowych mechanizmów leżących u podstaw ludzkiego starzenia się, wyjaśniając rolę odgrywaną przez replikacyjne starzenie się. replikacyjną. W konsekwencji, być może wkrótce będziemy w stanie określić zakres, w jakim główne przyczyny śmierci i niepełnosprawności w starzejących się populacjach w krajach rozwiniętych rak, miażdżyca, choroba zwyrodnieniowa stawów, zwyrodnienie plamki żółtej i demencja Alzheimera. Alzheimera - można przypisać takim fundamentalnym mechanizmom. Jeśli są można zapobiegać lub leczyć poprzez zmianę starzenia się komórek, implikacje kliniczne implikacje kliniczne mają niewiele historycznych precedensów. --- Chociaż zaproponowano, że reaktywne formy tlenu odgrywają główną rolę w procesie procesie starzenia, dokładne mechanizmy molekularne pozostają nieuchwytne. W tym badaniu badamy wpływ zaburzeń w stosunku aktywności dysmutazy ponadtlenkowej Cu/Zn dysmutazy (Sod1 dysmutazuje .O2 do H2O2) do aktywności peroksydazy glutationowej (Gpx1 katalizuje konwersję H2O2 do H2O) na wzrost i rozwój komórek. Nasze dane pokazują, że linie komórkowe transfekowane Sod1, które mają wzrost w stosunku aktywności Sod1 do aktywności Gpx1 wytwarzają wyższe poziomy H2O2 i wykazują dobrze scharakteryzowane markery starzenia komórkowego, a mianowicie wolniejszą wolniejszą proliferację i zmienioną morfologię. Wręcz przeciwnie, linie komórkowe transfekowane Sod1 linie komórkowe, które mają niezmieniony stosunek aktywności tych dwóch enzymów, mają niezmienione poziomy H2O2 i nie wykazują cech starzenia. Co więcej, fibroblasty pochodzące od osób z zespołem Downa mają wzrost stosunku aktywności Sod1 do Gpx1 w porównaniu z odpowiednimi i starzeją się wcześniej. Co ciekawe, komórki traktowane H2O2 również wykazują cechy starzenia i/lub starzeją się wcześniej. Wykazaliśmy również, że poziomy mRNA Cip1 są podwyższone w komórkach z zespołem Downa, transfekantach Sod1 ze zmienioną aktywnością Sod1 do Gpx1 i tych traktowanych H2O2, sugerując w ten sposób, że powolna proliferacja może być mediowana przez Cip1. Ponadto, nasze dane pokazują, że poziomy mRNA Cip1 są indukowane przez ekspozycję komórek na H2O2. Dane te dają cenny wgląd w możliwe mechanizmy molekularne, które przyczyniają się do starzenia się komórek i mogą być przydatne w ewolucji strategii terapeutycznych dla starzenia się.

Jakie są główne cechy starzenia się komórek?

Charakterystyczne cechy starzenia się komórek to zmieniona morfologia, zatrzymanie progresji cyklu komórkowego, rozwój nieprawidłowej ekspresji genów z prozapalnym zachowaniem i skrócenie telomerów.

CELE I TŁO: Szlak sygnałowy Wnt/beta-katenina jest jednym z głównych mechanizmów rakotwórczych u ludzi, w tym mechanizmów kancerogennych w nowotworach złośliwych u ludzi, w tym w raku prostaty. Niedawno gen DVL1 został zidentyfikowany jako środkowa cząsteczka szlaku Wnt/beta-kateniny. Wnt/beta-kateniny. Ponadto, zmiany w genie DVL1 w raku piersi i szyjki macicy. Nieprawidłowość beta-kateniny w raku prostaty została dobrze zbadana, więc badanie genu genu DVL1 w raku prostaty jest atrakcyjne. METODY: Zbadaliśmy zmiany w informacyjnym RNA DVL1 za pomocą półilościowej PCR (SQ-PCR) w 20 pierwotnych rakach prostaty i oceniliśmy ekspresję białka za pomocą analizę immunohistochemiczną w tych samych próbkach. Ponadto, ekspresja białek DVL1 i beta-kateniny oceniono za pomocą nowego zwalidowanego zestawu 20 raków prostaty. WYNIKI: SQ-PCR ujawnił znaczną nadekspresję DVL1 w raku prostaty (65%). (65%). Regulacja w górę produktu genu DVL1 w raku prostaty została potwierdzona przez immunobarwienie. immunobarwienie. W przypadku SQ-PCR i immunobarwienia żaden z przypadków nie wykazał nadekspresji lub downregulacji DVL1. Ponadto, dane wykazały korelacje między DVL1 mRNA i ekspresją białka. Co ciekawe, poziom ekspresji Co ciekawe, poziom ekspresji DVL1 wzrastał wraz z pogarszającym się stopniem histologicznym. Ponadto Ponadto potwierdzono korelację między ekspresją DVL1 a ekspresją beta-kateniny. potwierdzona. WNIOSKI: DVL1 ulegała nadekspresji w raku prostaty, a jej nadekspresja może być związana z progresją raka prostaty poprzez szlak Wnt/beta-katenina szlak. --- Gen Dvl-1 na chromosomie 1p36 należy do rodziny wysoce konserwowanych wydzielanych białek, które regulują indukcję embrionalną, generowanie polaryzacji komórek i specyfikację losu komórek poprzez aktywację szlaków sygnałowych Wnt szlaków. Sygnalizacja Wnt aktywuje gen kodujący DVL-1; ten ostatni tłumi beta-kateninę poprzez promowanie jej degradacji poprzez zwiększoną inaktywację kinazy syntazy glikogenu 3 (GSK3). Tutaj wykazujemy zwiększoną ekspresję DVL-1 w ponad dwóch trzecich pierwotnych raków płaskonabłonkowych szyjki macicy (11 z 15 przypadków) w porównaniu z odpowiednimi nienowotworowymi komórkami płaskonabłonkowymi macicy macicy. Ponadto, zaobserwowaliśmy regulację w górę cykliny D1, efektora downstream szlaku sygnałowego Wnt w raku szyjki macicy. Barwienie immunohistochemiczne wykazało, że białko DVL-1 było widoczne w cytoplazmie komórek rakowych podczas gdy było niereaktywne w otaczających je prawidłowych komórkach płaskonabłonkowych szyjki macicy. Dane te wskazują, że amplifikacja i zwiększona ekspresja genu DVL-1 może odgrywać pewną rolę w rozwoju części ludzkiego raka szyjki macicy raka płaskonabłonkowego szyjki macicy poprzez zaburzenie szlaku sygnałowego Wnt. --- Białka Dishevelled (Dvl) są kluczowymi przekaźnikami sygnalizacji Wnt kodowanymi przez członków rodziny wielu genów u kręgowców. Przedstawiamy tutaj rozbieżne, tkankowo-specyficzne wzorce ekspresji wszystkich trzech genów Dvl w zarodkach Xenopus, które dramatycznie kontrastują z ich wzorcami ekspresji u myszy. Ponadto stwierdzamy, że wzorce ekspresji genów Dvl u piskląt różnią się znacznie od tych u Xenopus. Ponadto, u hemichordates, podgrupy strunowców do strunowców, stwierdzamy, że jeden gen Dvl ulega dynamicznej ekspresji w sposób sposób specyficzny dla tkanki. Używając knockdownów, stwierdzamy, że Dvl1 i Dvl2 są wymagane do wczesnej specyfikacji grzebienia nerwowego i segmentacji somitów u Xenopus. Co najbardziej uderzające, zgłaszamy nową rolę Dvl3 w utrzymaniu ekspresji genów w mięśniach i ekspresji genów w mięśniach i w rozwoju sklerotomu Xenopus. Dane te pokazują, że wzorce ekspresji i funkcje rozwojowe specyficznych genów Dvl znacznie się różniły podczas ewolucji strunowców. --- Gen Drosophila dishevelled (dsh) koduje wydzielaną glikoproteinę, która reguluje proliferację komórek, działając jako cząsteczka przekaźnikowa dla procesów rozwojowych, w tym procesów rozwojowych, w tym segmentacji i specyfikacji neuroblastów. Wyizolowaliśmy i scharakteryzowaliśmy klony cDNA z dwóch różnych ludzkich genów homologicznych dsh, oznaczonych jako DVL-1 i DVL-3. Domniemane produkty białkowe DVL-1 i DVL-3 wykazują 64% identyczności aminokwasowej. Produkt DVL-1 jest w 50% identyczny z dsh i w 92% z mysim homologiem dsh (Dsh). mysiego homologa dsh (Dvl-1). Oba ludzkie geny DVL ulegają szerokiej ekspresji w płodowych i dorosłych tkankach, w tym mózgu, płucach, nerkach, mięśniach szkieletowych i sercu. Locus DVL-1 mapuje się na chromosomie 1p36, a DVL-3 na chromosomie 3q27. Locus DVL-1 na na chromosomie 1 odpowiada mysiemu regionowi syntenicznemu, w którym znajduje się Dvl-1. DVL-1 i DVL-3 są członkami ludzkiej rodziny genów podobnych do dsh, która jest prawdopodobnie zaangażowana w rozwój człowieka. Chociaż dokładna rola tych genów w embriogenezie embriogenezie jest obecnie jedynie przypuszczalna, cechy strukturalne i ewolucyjne strukturalne i ewolucyjne sugerują, że mutacje w ich loci mogą być zaangażowane w i wady rozwojowe serca. --- Rodzina protoonkogenów Wnt koduje wydzielane białka sygnalizacyjne, które są wymagane do rozwoju myszy. Homolog Wnt u Drosophila, gen polaryzacji segmentu bezskrzydłego (Wg) gen polaryzacji segmentu, pośredniczy w szlaku transdukcji sygnału, w którym elementy wydaje się być zachowany w toku ewolucji. Jeden z takich elementów, produkt genu dishevelled, ulega hiperfosforylacji i przemieszcza się do błony plazmatycznej w odpowiedzi na Wg (Yanagawa i in., 1995). Donosimy tutaj że mysie geny Dishevelled-1 (Dvl-1) i Dishevelled-2 kodują białka które są różnie zlokalizowane w liniach komórkowych PC12 z nadekspresją Wnt (PC12/Wnt). Podczas gdy białka Dvl-1 i Dvl-2 są ograniczone do frakcji rozpuszczalnej rodzicielskich komórek PC12, komórki PC12/Wnt wykazują podzbiór białka Dvl-1 związane z błoną, a białko Dvl-2 z frakcją cytoszkieletu. Wyniki te sugerują konserwatywną rolę Dvl w transdukcji sygnału Wnt/wg. --- Gen dishevelled u Drosophila jest wymagany do ustanowienia spójnych macierzy spolaryzowanych komórek i jest również wymagany do tworzenia segmentów w zarodku. spolaryzowanych komórek i jest również wymagany do tworzenia segmentów w zarodku. Tutaj, pokazujemy, że utrata funkcji dishevelled w klonach, w podwójnych heterozygotach z mutantami bezskrzydłymi oraz u much niosących słaby transgen dishevelled prowadzi do defektów patterningu, które fenokopiują defekty obserwowane u samych mutantów bezskrzydłych. Co więcej, spolaryzowane komórki we wszystkich segmentach ciała wymagają funkcji dishevelled do ustalenia planarnej polaryzacji komórek, a niektóre allele wingless i dishevelled; podwójne heterozygoty bezskrzydłe wykazują defekty polaryzacji szczeciny identyczne do te obserwowane w samym dishevelled. Wymóg dla dishevelled w ustalaniu polaryzacji w autonomicznych komórkach. Gen dishevelled koduje nowe białko wewnątrzkomórkowe białko, które dzieli motyw aminokwasowy z kilkoma innymi białkami, które są związanymi z połączeniami komórkowymi. Analiza klonalna dishevelled w dyskach nóg stanowi wyjątkową okazję do przetestowania hipotezy, że bezskrzydłe gatunki dishevelled przynajmniej jedną z obwodowych wartości pozycyjnych przewidywanych przez współrzędne biegunowe. wartości przewidywanych przez model współrzędnych biegunowych. Proponujemy, aby dishevelled koduje wewnątrzkomórkowe białko wymagane do odpowiedzi na sygnał bezskrzydłego i że ta interakcja jest niezbędna do ustalenia zarówno polaryzacji, jak i tożsamości komórki. tożsamości. --- Choroba Hirschsprunga (HSCR) jest wrodzonym zaburzeniem jelitowego układu nerwowego. jelitowego i charakteryzuje się brakiem komórek zwojowych jelit w końcowych w końcowych obszarach jelita podczas rozwoju. Białko Dishevelled (DVL) jest białkiem białko cytoplazmatyczne, które odgrywa kluczową rolę w rozwoju embrionalnym. W W tym badaniu badamy przyczynę HSCR, badając ekspresję genów DVL-1 i DVL-3 i ich białek w segmencie aganglionowym i zwojowym okrężnicy u pacjentów z HSCR. segmentu okrężnicy u pacjentów z HSCR. MATERIAŁY I METODY: Próbki segmentu zwojowego i segmentu zwojowego okrężnicy okrężnicy w 50 przypadkach pacjentów z HSCR. Poziomy ekspresji mRNA i białek DVL-1 i DVL-3 potwierdzono za pomocą ilościowego PCR w czasie rzeczywistym (qRT-PCR), western blot i barwienie immunohistochemiczne między segmentem aganglionowym a segmentem segmentem zwojowym okrężnicy u pacjentów z HSCR. WYNIKI: Ekspresja mRNA DVL-1 i DVL-3 była 2,06 razy większa i 3,12 razy większa w tkankach okrężnicy segmentu zwojowego w porównaniu do segmentu zwojowego, odpowiednio. Podobnie, ekspresja białek DVL-1 i DVL-3 była wyższa (39,71 ± 4,53 vs i 53,90 ± 6,79 vs) w tkankach okrężnicy segmentu zwojowego niż w segmencie zwojowym (15,01 ± 2,66 i 20,13 ± 3,63) metodą western blot. Poza tym, barwienie immunohistochemiczne wykazało, że DVL-1 i DVL-3 mają znaczący wzrost w warstwach śluzowych i podśluzowych z aganglionowych segmentów okrężnicy w porównaniu z segmentami zwojowymi. WNIOSEK: Badanie wykazało związek DVL-1 i DVL-3 z HSCR, może to odgrywać ważną rolę w patogenezie HSCR.

Wymień ludzkie geny kodujące białka dishevelled?

DVL-1 DVL-2 DVL-3

Zmiany w stanie metylacji DNA w komórkach nowotworowych charakteryzują się hipermetylacją promotorowych wysp CpG i rozproszoną hipometylacją genomową. Alu i długi element nukleotydowy-1 (LINE-1) są niekodującymi sekwencjami powtarzalnymi genomu, a metylacja powtarzalne sekwencje genomowe, a metylacja tych elementów może być stosowana jako zastępczy marker stanu metylacji w całym genomie. Niniejsze badanie zostało zaprojektowane w celu ocenić zmiany hipometylacji Alu i LINE-1 podczas raka piersi raka piersi od zmian prawidłowych do przedinwazyjnych i inwazyjnego raka piersi (IBC) oraz ich związku z charakterystyką IBC. Przeanalizowaliśmy stan metylacji Alu i LINE-1 w 145 przypadkach próbek piersi, w tym prawidłową tkankę piersi, atypową hiperplazję przewodową / atypię nabłonka płaskiego (ADH/FEA), raka przewodowego in situ (DCIS) i IBC, a także w innym zestawie 129 przypadków IBC za pomocą pirosekwencjonowania. Metylacja Alu nie wykazała znaczących zmian podczas wieloetapowej progresji raka piersi, chociaż miała tendencję do zmniejszania się podczas z DCIS do IBC. W przeciwieństwie do tego, metylacja LINE-1 znacząco zmniejszyła się z normalnej do ADH/FEA, podczas gdy była podobna w ADH/FEA, DCIS i IBC. W IBC hipometylacja Alu korelowała z ujemnym statusem receptora estrogenowego (ER), a hipometylacja LINE-1 a hipometylacja LINE-1 była związana z ujemnym statusem ER, amplifikacją ERBB2 (HER2) i nadekspresją p53. Status metylacji Alu i LINE-1 był znacząco różny między podtypami raka piersi, a podtyp wzbogacony o HER2 miał najniższe poziomy metylacji. W analizach przeżycia niski stan metylacji Alu miał tendencję do wiązania się ze słabym przeżyciem wolnym od choroby pacjentek. pacjentów. Nasze odkrycia sugerują, że hipometylacja LINE-1 jest wczesnym zdarzeniem a hipometylacja Alu jest prawdopodobnie późnym zdarzeniem podczas progresji raka piersi. progresji raka piersi, a znacząca hipometylacja Alu i LINE-1 w podtypie wzbogaconym o HER2 może być związana z niestabilnością chromosomalną tego specyficznego podtypu.

Czy hipometylacja Alu jest związana z rakiem piersi?

Tak, stwierdzono, że elementy Alu są hipometylowane w raku piersi, szczególnie w podtypie wzbogaconym o HER2. Co więcej, hipometylacja Alu została zidentyfikowana jako późne zdarzenie podczas progresji raka piersi, a w inwazyjnym raku piersi była związana z ujemnym statusem receptora estrogenowego i słabym przeżyciem pacjentów bez choroby.

Główny gen choroby Hirschsprunga (HSCR) koduje receptorową kinazę tyrozynową RET. kinazę RET. W badaniu obejmującym 690 europejskich i 192 chińskich probantów oraz ich rodziców lub kontroli, wykazaliśmy wszechobecność >4-krotnej z allelu C-->T (rs2435357: p = 3,9 x 10(-43) w przypadku europejskiego przodków; p = 1,1 x 10(-21) w próbkach chińskich), który prawdopodobnie powstał raz w obrębie intronowego wzmacniacza RET MCS+9.7. W testach in vitro wykazaliśmy, że wariant T zaburza miejsce wiązania SOX10 w obrębie MCS+9.7, co ogranicza transaktywację RET transaktywację. Allel T, z częstością kontrolną 20%-30% / 47% i częstością przypadków częstotliwość 54%-62%/88% u osób pochodzenia europejskiego / chińskiego, jest zaangażowana we wszystkich postaciach HSCR. Jest on marginalnie związany z płcią probanta (p = 0,13) i znacząco z długością aganglionozy (p = 7,6 x 10(-5)) i rodzinnością (p = 6,6 x 10(-5)). rodzinnością (p = 6,2 x 10(-4)). Wariant wzmacniacza występuje częściej w powszechnych formach męskich, krótkich segmentach i rodzinach simplex, podczas gdy wielokrotne, rzadkie mutacje kodujące są normą w mniej powszechnych i cięższych postaciach żeńskich, rodzin z długim odcinkiem i rodzin multipleksowych. Wariant T zwiększa również penetrację u pacjentów z rzadkimi mutacjami kodującymi RET. Zatem zarówno rzadkie, jak i mutacje, pojedynczo i razem, przyczyniają się do ryzyka wystąpienia HSCR. HSCR. Rozkład wariantów RET u różnych pacjentów z HSCR sugeruje model genetyczny "komórkowo-recesywny" model genetyczny, w którym funkcja obu alleli RET jest upośledzona. Seria alleli RET i jej korelacje genotyp-fenotyp, pokazuje, że sukces w identyfikacji wariantów w złożonych zaburzeniach może silnie zależeć od tego, którzy pacjenci są badani. --- Choroba Hirschsprunga charakteryzuje się brakiem komórek zwojowych w splotach splotu krezkowego i podśluzówkowego przewodu pokarmowego. Genetyczna genetyczna zakończyła się sukcesem, ponieważ zidentyfikowano dziewięć genów i cztery loci podatności na chorobę Hirschsprunga. zidentyfikowano dziewięć genów i cztery loci podatności na chorobę Hirschsprunga. Do znalezienia tych loci zastosowano różne podejścia loci, takie jak klasyczne powiązania w dużych rodzinach, mapowanie tożsamości przez pochodzenie w inbred kindred, podejście do genów kandydujących oparte na naturalnie występujących zmutowanych modelach myszy modelach zmutowanych myszy, a także wykorzystanie analiz powiązań i asocjacji bez użycia modeli. W niniejszym badaniu dokonano przeglądu identyfikacji genów i loci zaangażowanych w niesyndromicznej postaci powszechnej i syndromicznej postaci mendlowskiej choroby Hirschsprunga. Hirschsprunga. Większość zidentyfikowanych genów jest związana z syndromicznymi syndromicznymi postaciami choroby Hirschsprunga. Nie-mendlowskie dziedziczenie sporadycznych niesyndromicznej choroby Hirschsprunga okazało się złożone; zaangażowanie zaangażowanie wielu loci wykazano w modelu multiplikatywnym. Omówiliśmy praktyczne implikacje wyjaśnienia genów związanych z chorobą Hirschsprunga. Hirschsprunga dla poradnictwa genetycznego. Na koniec spekulujemy na temat możliwych strategii identyfikacji nowych genów dla choroby Hirschsprunga. choroby Hirschsprunga. --- Choroba Hirschsprunga (HSCR) jest dość częstą przyczyną niedrożności jelit u dzieci. niedrożności jelit u dzieci. Charakteryzuje się jako heterogenne zaburzenie sprzężone z płcią o zmiennym nasileniu i niepełnej penetracji. z różnym nasileniem i niepełną penetracją, co prowadzi do zmiennego wzorca dziedziczenia. zmienny wzór dziedziczenia. Chociaż choroba Hirschsprunga występuje jako izolowany fenotyp występuje jako izolowany fenotyp w co najmniej 70% przypadków, nierzadko wiąże się z wieloma wrodzonymi nieprawidłowościami i powiązanymi zespołami, wykazując spektrum wrodzonych anomalii. Niektóre z tych syndromicznych fenotypy zostały powiązane z różnymi miejscami genetycznymi, wskazując na podstawowe genetyczne choroby i prawdopodobną interakcję gen-gen w jej patogenezie. patogenezie. Te powiązania z HSCR obejmują zespół Downa i inne anomalie chromosomalne, zespół Waardenburga i inne dominujące głuchoty czuciowo-nerwowe, wrodzoną głuchotę głuchota, wrodzona ośrodkowa hipowentylacja, zespół Mowat-Wilsona i inne zespoły związane z mózgiem, a także zespoły związane z mózgiem, a także MEN2 i inne zespoły nowotworowe. A szereg innych autosomalnych zespołów recesywnych obejmuje zespół Shah-Waardenburga, zespół Bardeta-Biedla, hipoplazję chrząstkowo-włosową, zespoły Goldberga-Shprintzena i inne zespoły związane z cholesterolemią. inne zespoły związane m.in. z metabolizmem cholesterolu i tłuszczów. Genetyka Genetyka choroby Hirschsprunga jest bardzo złożona, przy czym większość znanych genetycznych związanych z głównymi szlakami podatności (RET i EDNRB). Niesyndromiczna, nierodzinna, krótkosegmentowa HSCR wydaje się reprezentować stan stan niemendlowski o zmiennej ekspresji i penetracji zależnej od płci. Z drugiej strony, formy syndromiczne i rodzinne mają złożone wzorce dziedziczenia dziedziczenia i są zgłaszane jako autosomalne dominujące, recesywne i poligeniczne wzorce dziedziczenia. wzorce dziedziczenia. Zmienność fenotypowa i niepełna penetracja obserwowane w chorobie Hirschsprunga można również wyjaśnić zaangażowaniem genów genów modyfikujących, szczególnie w formach syndromicznych. W tym przeglądzie przyjrzymy się chromosomalnym i mendlowskim oraz leżącym u ich podstaw szlakom sygnalizacyjnym, aby lepiej zrozumieć szlakom sygnalizacyjnym, aby uzyskać lepsze zrozumienie mechanizmów patogenetycznych zaangażowanych w rozwój aganglionozy jelita dystalnego. --- Choroba Hirschsprunga (HSCR) lub wrodzona aganglionoza jelit jest powszechnym dziedzicznym zaburzeniem powodującym niedrożność jelit, wykazującym znaczną zmienność fenotypową w połączeniu ze złożonym dziedziczeniem. zmienność fenotypową w połączeniu ze złożonym dziedziczeniem. Ponadto, ocena fenotypowa choroby jest skomplikowana, ponieważ podzbiór zaobserwowanych mutacji mutacji jest również związany z kilkoma dodatkowymi anomaliami syndromicznymi. anomaliami. Mutacje sekwencji kodujących np. w RET, GDNF, EDNRB, EDN3 i SOX10 RET, GDNF, EDNRB, EDN3 i SOX10 prowadzą do HSCR o długim odcinku (L-HSCR), jak również syndromicznego HSCR, ale nie wyjaśniają przenoszenia znacznie bardziej powszechnej formy krótkiego odcinka (S-HSCR). Ponadto, mutacje w genie RET są odpowiedzialne za około połowę rodzinnych i niektórych sporadycznych przypadków, co silnie sugeruje, z jednej strony, znaczenie niekodujących wariantów, a z drugiej niekodujących, a z drugiej strony, że dodatkowe geny zaangażowane w rozwój jelitowego układu nerwowego rozwój jelitowego układu nerwowego wciąż czekają na odkrycie. Dla prawie wszystkich zidentyfikowanych genów HSCR odnotowano niepełną penetrację fenotypu HSCR, prawdopodobnie z powodu prawdopodobnie ze względu na loci modyfikujące. W związku z tym HSCR stał się modelem złożonego zaburzenia oligo-/poligenicznego, w którym związek między różnymi genami, tworząc nie-mendlowski wzór dziedziczenia pozostaje do wyjaśnienia.

Czy choroba Hirschsprunga jest zaburzeniem mendlowskim czy wieloczynnikowym?

Mutacje sekwencji kodujących w RET, GDNF, EDNRB, EDN3 i SOX10 są zaangażowane w rozwój choroby Hirschsprunga. Wykazano, że większość tych genów jest związana z mendlowskimi syndromicznymi postaciami choroby Hirschsprunga, podczas gdy nie-mendlowskie dziedziczenie sporadycznej niesyndromicznej choroby Hirschsprunga okazało się złożone; zaangażowanie wielu loci wykazano w modelu multiplikatywnym.

Chromatografia cieczowa z interakcją hydrofilową (HILIC) jest szeroko stosowaną techniką do analizy małych cząsteczek polarnych i oferuje przewagę ulepszonej czułości w spektrometrii mas. Chociaż HILIC jest obecnie często stosowany jako jako ortogonalna metoda frakcjonowania peptydów podczas fazy odkrywania proteomów. proteomicznych, nadal rzadko jest brana pod uwagę do kwantyfikacji. W niniejszym badaniu wydajności pod względem pojemności piku i czułości 3 kolumn HILIC zostały porównano z tradycyjną kolumną z fazą odwróconą C(18) w kontekście ukierunkowanej kwantyfikacji peptydów proteotypowych przy użyciu wybranego trybu monitorowania reakcji (SRM). reakcji (SRM). Wyniki wykazały, że maksymalną czułość w chromatografii HILIC w chromatografii HILIC została osiągnięta przy użyciu kolumny amidowej bez buforu solnego i że sygnał wzrósł w porównaniu do klasycznej chromatografii z fazą odwróconą. Jednak poprawa intensywności jest dość niska w porównaniu do tej uzyskanej dla małych cząsteczek. małych cząsteczek. Wynika to z jednej strony z wyższego efektu matrycy w HILIC i z drugiej strony zmianą stanu naładowania peptydów w rozpuszczalniku organicznym (podwójnie naładowane do monocharge). Podwójnie naładowane jony mogą być łatwiej zdysocjowane niż pojedynczo naładowane jony, co czyni je idealnymi do kwantyfikacji peptydów SRM. kwantyfikacji peptydów SRM. W rezultacie odczynniki "doładowujące" są dodawane do fazy ruchomej do fazy ruchomej, aby przejść od dominujących pojedynczo naładowanych jonów do bardziej korzystnych podwójnie naładowanych gatunków. podwójnie naładowanych. Korzystając z takich zoptymalizowanych warunków, sygnał peptydu jest poprawiony o od dwóch do dziesięciu razy dla 88% peptydów z 81 badanych peptydów. badanych peptydów. --- TŁO: W bioanalizie fosfolipidy mogą wpływać na precyzję i dokładność metod LC-MS/MS i obniżać jakość wyników, zwłaszcza gdy próbki w złożonych biomatrycach są ekstrahowane technikami wytrącania białek techniki wytrącania białek. WYNIKI: Stwierdzono, że zachowanie retencyjne zarówno popularnych farmaceutyków i fizjologicznie istotnych fosfolipidów pod gołą krzemionką hydrofilowej (HILIC) jest bardziej przewidywalne niż w warunkach fazy odwróconej. warunkach. W szczególności, czas retencji fosfolipidów nie był znacząco znacząco wpływać przez zmianę soli i modyfikatorów kwasu w fazach ruchomych. w fazach ruchomych, ale powszechnie stosowane farmaceutyki można odsunąć od tych fosfolipidów fosfolipidów za pomocą modyfikatorów fazy ruchomej. Zastosowano kilka technik spektrometrii masowej spektrometrycznych w celu potwierdzenia tego odkrycia. WNIOSEK: Chromatografia HILIC jest cenionym narzędziem w opracowywaniu solidnych bioanalitycznych z minimalnymi i przewidywalnymi zakłóceniami fosfolipidowymi. Ponadto, dodanie niewielkiej ilości dodatków parujących jony może niezawodnie niezawodnie przenosić związki farmaceutyczne z dala od tych obszarów supresyjnych. --- Opracowano metodę chromatografii cieczowej z interakcją hydrofilową i tandemową spektrometrią mas (HILIC LC-MS/MS) została opracowana i zwalidowana w celu jednoczesnego ilościowego oznaczania sześciu wodnych związków związanych z choliną i ośmiu głównych klas fosfolipidów w pojedynczym przebiegu. Chromatografię HILIC sprzężono ze spektrometrią mas z elektrorozpylaniem jonów dodatnich. spektrometrią mas z rozpylaniem jonów dodatnich. Połączenie wielu trybów skanowania, w tym skanowania jonów prekursorowych, skanowanie strat neutralnych i monitorowanie wielu reakcji zostało zoptymalizowane dla oznaczania każdego związku lub klasy w pojedynczym przebiegu LC/MS. W ramach tej pracy opracowano uproszczony schemat ekstrakcji, w którym zarówno wolna cholina, jak i pokrewne związki wraz z fosfolipidami ekstrahowano do homogenizowanej fazy przy użyciu chloroformu/metanolu/wody (1:2:0,8) i rozcieńczono w metanolu do analizy związków docelowych w różnych matrycach próbek. Odzysk analitu został oceniano przez wzbogacanie tkanek i próbek żywności dwoma znakowanymi izotopami wzorcami wewnętrznymi izotopami, PC-d(3) i Cho-d(3). Uzyskano odzyski na poziomie od 90% do 115%. uzyskano przez wzbogacenie szeregu matryc próbek autentycznymi wzorcami zawierającymi wszystkie 14 docelowych analitów. Precyzja analizy wahała się od 1,6% do 13%. Dokładność i precyzja były porównywalne do tych uzyskanych przez kwantyfikacji wybranych klas fosfolipidów przy użyciu (31)P NMR. Różnorodność matryce próbek, w tym żółtka jaj, diety ludzkie i tkanki zwierzęce były analizowane przy użyciu zwalidowanej metody. Pomiary całkowitej choliny w wybranej żywności okazały się być w dobrej zgodności z wartościami uzyskanymi z bazy danych choliny USDA. --- Kwas moczowy jest produktem końcowym metabolizmu puryn i głównym przeciwutleniaczem u ludzi. u ludzi. Stężenia kwasu moczowego w osoczu i moczu są związane z różnymi chorobami i są rutynowo mierzone w laboratoriach klinicznych i biomedycznych. z różnymi chorobami i jest rutynowo mierzone w laboratoriach klinicznych i biomedycznych przy użyciu konwersji enzymatycznej i pomiaru kolorymetrycznego. W tym badaniu zastosowano metoda chromatografii interakcji hydrofilowej (HILIC) została opracowana dla jednoczesnego oznaczania kwasu moczowego i kreatyniny, biomarkera moczu rozcieńczenia moczu i funkcji nerek w ludzkim moczu. Próbki moczu zostały wstępnie przygotowane przez rozcieńczenie, wytrącenie białka, odwirowanie i filtrację. Kwas moczowy i kreatynina zostały oddzielone od innych składników w próbkach moczu i oznaczone ilościowo przy użyciu chromatografii HILIC. Liniowa zależność między stosunkiem powierzchni piku piku do piku wzorca wewnętrznego i stężeniem wzorców uzyskano zarówno dla kwasu moczowego, jak i kreatyniny. wzorców uzyskano zarówno dla kwasu moczowego, jak i kreatyniny z kwadratem współczynników korelacji >0,999 dla obu analitów. Granice wykrywalności wynosiły 0,04 μg/ml dla kreatyniny i 0,06 μg/ml dla kwasu moczowego. Opisana metoda HILIC okazała się prosta, dokładna, solidna i niezawodna. --- Chromatografia oddziaływań hydrofilowych (HILIC) została uznana za cenną metodę analizy wysoce hydrofilowych i polarnych związków. Chromatografia interakcji hydrofilowych (HILIC) została uznana za cenne podejście do chromatografii cieczowej z odwróconymi fazami (RPLC). Ponadto, zastosowanie faz ruchomych z wysokim procentem rozpuszczalnika organicznego w HILIC jest korzystne dla wykrywania spektrometrycznego (MS), ze względu na wzmocnionej jonizacji, co skutkuje zwiększoną czułością. W niniejszym przeglądzie, opisano różne zastosowania HILIC dla szeregu zanieczyszczeń środowiskowych i i żywności wraz ze szczegółowymi opisami metodologicznymi oraz zaletami i wadami HILIC. zalety lub wady HILIC w porównaniu z innymi metodami LC są krytycznie omówione. W pierwszej części przeglądu przedstawiono przegląd prac które zostały przeprowadzone za pomocą HILIC do analizy farmaceutyków i pestycydów w próbkach środowiskowych. pestycydów w próbkach środowiskowych. HILIC wykazał swoją przydatność dla polarnych polarnych farmaceutyków, takich jak antybiotyki, estrogeny i ich metabolity, leki nadużywane, cytostatyki, metformina i środki kontrastowe. W grupie pestycydów chromatografia HILIC była pomocna w przypadku polarnych pestycydów fenylomocznikowych i fosforoorganicznych. Druga część przeglądu koncentruje się na analizie pozostałości antybiotyków w żywności i paszy za pomocą HILIC, podczas gdy w grupie pestycydów eksperymenty HILIC zostały dla ditiokarbaminianów i czwartorzędowych związków amoniowych. Ostatni rozdział rozdział zawiera przegląd analizy za pomocą HILIC różnych analitów w próbkach w próbkach wody i żywności/pasz.

Jakim rodzajem chromatografii jest HILIC?

Chromatografia oddziaływań hydrofilowych (HILIC)

Dystrofia twarzowo-łopatkowo-ramieniowa (FSHD) jest zaburzeniem mięśniowym dziedziczonym autosomalnie dominująco. związane z krótkim (<35 kb) fragmentem EcoRI/BlnI wynikającym z delecji integralnej liczby jednostek 3,3-kb powtórzenia zlokalizowanego w 4q35. W tym badaniu, określiliśmy rozmiary fragmentów oddzielonych za pomocą elektroforezy żelowej w polu pulsacyjnym u u pacjenta z pozornie sporadycznym przypadkiem FSHD i u jego zdrowych członków rodziny. członków jego rodziny. U probanta, jego starszego brata i ojca wykryto fragment o wielkości 38-kb. u ich ojca. To odkrycie skłoniło do ponownej oceny klinicznej ojca i brata. brata. Wykryto subkliniczny fenotyp ograniczony do osłabienia mięśni brzucha. a wartości kinazy kreatynowej w surowicy były podwyższone u obu pacjentów. Brat probanta wykazał również dowody na niezależnie występującą rearanżacji subtelomerowej 4q35, która normalnie występuje u około 20% populacji. populacji. Identyfikacja "granicznego" 38-kb fragmentu EcoRI/BlnI u pacjenta z chorobą pacjenta i jego bardzo łagodnie dotkniętych krewnych rozszerza zakres wielkości alleli choroby i rozszerza istniejące dane na temat zmiennej wewnątrzrodzinnej ekspresji ekspresji FSHD. Badanie to podkreśla znaczenie starannej analizy molekularnej i klinicznej rozszerzonej na członków rodziny pozornie sporadyczne przypadki z większymi fragmentami EcoRI / BlnI dla dokładnej diagnozy i odpowiedniego poradnictwa genetycznego w FSHD. --- U 60-letniego mężczyzny, u którego 20 lat temu inny lekarz zdiagnozował klinicznie dystrofię mięśniową Beckera 20 lat temu przez innego lekarza ze stopniowo postępującym osłabieniem mięśni proksymalnych mięśni proksymalnych. Wywiad rodzinny ujawnił silny wzór dziedziczenia rodzinnego po ojcu. rodzinny wzór dziedziczenia podobnego rozkładu osłabienia twarzy, zgięcia przedramienia, wyprostu kolana i zgięcia grzbietowego stopy. Badania ujawniły niedobór witaminy B12 i delecję allelu 1 w badaniu DNA dystrofii mięśniowej powięziowo-łopatkowo-ramieniowej (FSHD). FSHD jest trzecią najczęstszą dystrofią mięśniową. Diagnoza kliniczna jest stawiana na podstawie charakterystycznego wzorca osłabienia, dziedziczenia autosomalnego dominującego i potwierdzona badaniami genetycznymi. Przypadek ten silnie demonstruje znaczenie dokładnej i starannej oceny klinicznej nawet w przypadku długotrwałej diagnozy. diagnoza. --- Dystrofia mięśniowa twarzowo-łopatkowo-ramieniowa (FSHD) jest powoli postępującą miopatią z dziedziczeniem autosomalnym dominującym, wyróżniającą się wczesnym zajęciem mięśni twarzy. mięśni twarzy. Celem naszego badania była ocena tempa pogarszania się siły pogorszenia, stanu funkcjonalnego i wykonywania codziennych czynności życiowych pacjentów z FSHD na Tajwanie. Dwudziestu pacjentów, u których zdiagnozowano FSHD włączonych do tego badania. Do oceny siły mięśniowej wykorzystano ręczne testy mięśniowe (MMT). siły mięśni. Skale Brooke'a i Vignosa wykorzystano do oceny, odpowiednio, funkcji kończyn górnych i dolnych kończyn górnych i dolnych, a zdolność do wykonywania codziennych czynności codziennego życia mierzono za pomocą wskaźnika Barthel. Wynik testu siły charakteryzował się charakteryzował się obecnością postępującego asymetrycznego osłabienia mięśni u pacjentów z FSHD. pacjentów z FSHD. Średnia siła mięśni prawej kończyny była słabsza niż jej lewe odpowiedniki (p < 0,05), a grupa mięśni barku była najsłabsza. najsłabsza. Zgodnie ze skalą funkcjonalną Brooke, 20% naszych pacjentów zostało sklasyfikowanych jako stopnia 1, 30% stopnia 2 i 50% stopnia 3. W skali funkcjonalnej Vignos, 50% pacjentów znalazło się w stopniu 1, 10% w stopniu 2, a 40% w stopniach 3-5. Skala Vignos była istotnie skorelowana ze średnią siłą mięśni (p < 0,05). Średnia wartość średnia wartość wskaźnika Barthel wynosiła 97,8 +/- 4,7. Spadek siły mięśniowej w Tajwańczyków z FSHD był bardziej dotkliwy w obszarze obręczy barkowej. Średnia Średnia siła mięśni prawej kończyny była słabsza niż lewej. Większość naszych pacjentów cierpiała na łagodną lub umiarkowaną niepełnosprawność fizyczną. Wyniki tej tajwańskiej populacji z FSHD jest podobne do tych zgłaszanych gdzie indziej na świecie. świecie. --- Dystrofia twarzowo-łopatkowo-ramienna (FSHD) charakteryzuje się rozluźnieniem chromatyny makrosatelitarnego układu makrosatelitarnej D4Z4 na chromosomie 4 i ekspresją genu DUX4 kodowanego przez D4Z4. DUX4 w mięśniach szkieletowych. Bardziej powszechna forma, autosomalna dominująca FSHD1, jest spowodowana spowodowana skurczem matrycy D4Z4, podczas gdy uwarunkowania genetyczne i dziedziczenie i dziedziczenie FSHD2 niezależnej od skurczu matrycy D4Z4 są niejasne. Tutaj wykazać, że mutacje w SMCHD1 (kodujące strukturalne utrzymanie chromosomów elastyczna domena zawiasowa zawierająca 1) na chromosomie 18 zmniejszają poziomy białka SMCHD1 SMCHD1 i segregują z hipometylacją CpG D4Z4 w całym genomie w ludzkich rasach. krewnych. FSHD2 występuje u osób, które odziedziczyły zarówno mutację SMCHD1, jak i normalnej wielkości tablicę D4Z4 na haplotypie chromosomu 4 permisywnym dla ekspresji DUX4 ekspresji. Obniżenie poziomu SMCHD1 w mięśniach szkieletowych skutkuje D4Z4 niezależną od skurczu ekspresję DUX4. Nasze badanie identyfikuje SMCHD1 jako epigenetyczny modyfikator metastabilnej epilepsji D4Z4 i jako przyczynową genetyczną FSHD2 i prawdopodobnie innych ludzkich chorób podlegających regulacji epigenetycznej. regulacji epigenetycznej. --- Ekstrapolacja danych liczbowych z poprzedniego badania dotyczącego FSHD w jednej z prowincji Holandii Holandii na całą populację holenderską sugeruje, że obecnie uzyskuje się prawie prawie pełny przegląd wszystkich rodzin z objawami. W 139 rodzinach, dominujące dziedziczenie zaobserwowano w 97, wzór zgodny z mozaicyzmem linii zarodkowej mozaicyzmem germinalnym w 6, podczas gdy sporadyczne przypadki stwierdzono w 36 rodzinach. Częstotliwość mutacji mutacji wyniosła 9,6%. Opóźnienie umysłowe i ciężką naczyń siatkówki były zgłaszane z niską częstotliwością (1%). Wczesny początek choroby obserwowano częściej częściej w sporadycznych przypadkach. Powiązanie z chromosomem 4 zostało wykluczone w 3 z 22 rodzin rodzin z dominacją autosomalną. Obrazy kliniczne w powiązanych i niepowiązanych rodzinach były identyczne. rodzinach były identyczne. --- Dystrofia mięśniowa twarzowo-łopatkowo-ramieniowa (FSHD) jest chorobą nerwowo-mięśniową, charakteryzuje się autosomalnym dominującym sposobem dziedziczenia, zajęciem twarzy, oraz selektywnością i asymetrią zajęcia mięśni. Ogólnie rzecz biorąc, FSHD pojawia się przed 20 rokiem życia. Zazwyczaj zajęcie mięśni w FSHD zaczyna się od twarzy, a następnie postępuje do obręczy barkowej, mięśni ramiennych i mięśni brzucha. mięśnie brzucha, a następnie przedział przednio-boczny nogi. Nasilenie choroby jest bardzo zmienna, a postęp choroby jest bardzo powolny. Około 20% pacjentów z FSHD zostaje przykutych do wózka inwalidzkiego. Długość życia nie ulega skróceniu. Rozpoznanie FSHD opiera się na teście genetycznym, w którym delecja 3,3kb powtórzeń DNA (nazwana D4Z4 i mapowanie do subtelomerowego regionu chromosomu 4q35). Postępujący wzorzec FSHD wymaga, aby nasilenie objawów, jak również jak również ich wpływu fizycznego, społecznego i psychologicznego. regularnie. Zaleca się coroczną ocenę. Wielodyscyplinarne leczenie FSHD - obejmujące połączenie poradnictwa genetycznego, oceny funkcjonalnej, ocenę przez fizjoterapeutę, przepisanie terapii objawowych i zapobieganie znanym powikłaniom choroby. zapobieganie znanym powikłaniom tej choroby. Wymagane jest przepisanie fizykoterapii i urządzeń ortopedycznych muszą być dostosowane do pacjenta i przykurczów.

Jaki jest sposób dziedziczenia dystrofii mięśniowo-nadgarstkowej (FSHD)?

Dystrofia mięśniowa twarzowo-łopatkowo-ramieniowa jest dziedziczona w sposób autosomalny dominujący.

Wpływ hormonu uwalniającego tyreotropinę (TRH) na kurczliwość badano elektrycznie stymulowane i perfundowane izolowane serca szczurów. TRH w zakresie 0,1-10 mumol / l wywiera dodatni efekt inotropowy na kurczliwość serca, która jednak jakościowo różniła się przy niższych vs. wyższych stężeniach hormonu stężenia hormonu: przy 1 mumol / l stwierdzono, że TRH znacząco zwiększyć szybkość skurczu, jak również relaksacji (o 23,2 +/- 3,7 i 27,8 +/- 7,7%, odpowiednio), co zakończyło się zwiększoną szczytową siłą skurczową. siły skurczu. Jednak przy 10 mumol/l, dodatni efekt inotropowy TRH (tj. wzrost szczytowej siły skurczu) był mniejszy niż przy 1 mumol/l, co najwyraźniej wynikało zarówno ze zmniejszonego indukowanego przez TRH wzrostu szybkości skurczu (12,4 +/- 3,2%) i indukowanego przez TRH zmniejszenia szybkości relaksacji (11,1 +/- 8.1%). Ponieważ TRH ulega ekspresji w sercu, powyższe ustalenia sugerują, że, oprócz efektów sercowo-naczyniowych, w których pośredniczy OUN, TRH moduluje serce kurczliwość serca jako autokrynny regulator w sposób zależny od stężenia, który prawdopodobnie obejmuje więcej niż jeden receptor TRH i powiązany szlak sygnalizacyjny. szlak sygnałowy. --- Hormon uwalniający tyreotropinę (TRH) i jego mRNA zostały zidentyfikowane w sercu szczura. a TRH może zwiększać kurczliwość kardiomiocytów in vivo. Obecnie niewiele wiadomo na temat regulacji transkrypcji genu TRH w sercu. Hormony i neuroprzekaźniki, w tym hormon tarczycy (T3), glukokortykoidy, testosteron i 5-HT inicjują efekty nie tylko w układzie sercowo-naczyniowym, ale także w regulacji podwzgórzowego TRH. Aby wyjaśnić potencjalne role tych modulatorów w transkrypcji genu TRH serca, aktywność promotora TRH szczura oceniano w szczurzych embrionalnych komórkach miocytów (H9C2) za pomocą przejściowych testów transfekcji. testy transfekcji. Aktywność promotora TRH była znacząco stymulowana przez deksametazon (10(-4) M) i testosteron (10(-5) M) i była hamowana przez T3 (10(-7) M). Co ciekawe, neuroprzekaźnik 5-HT stymulował promotor TRH w komórkach H9C2, ale nie w komórkach HTB-11. W celu dalszego wyjaśnienia tej selektywna rola 5-HT na aktywność transkrypcyjną promotora TRH w komórkach serca przetestowano antagonistów i agonistów receptora 5-HT. Selektywny antagonista receptora 5-HT2 blokował stymulację 5-HT, podczas gdy analogi agonistów 5-HT powodowały działanie wzmacniające w połączeniu z 5-HT. Ani 5-HT, ani żaden antagoniści ani agoniści wpływali na wzrost lub morfologię komórek H9C2. Dane te sugerują, że 5-HT jest ważnym regulatorem transkrypcji sercowego genu TRH genu TRH. --- TŁO: Wcześniej informowaliśmy, że ekspresja genów lewej komory dla prekursor hormonu uwalniającego tyreotropinę (TRH) był zwiększony u szczurów z sercem niewydolność 8 tygodni po zawale mięśnia sercowego (MI) i że wczesne hamowanie ACE miało tendencję do powodowania dalszej indukcji tego genu w mięśniu sercowym. METODY I WYNIKI: Tutaj pokazujemy, że po MI ekspresja pro-TRH jest indukowana w sercu koordynacyjnie z proteazą PC1, ważnym enzymem w biosyntezie TRH. TRH. Ekspresja genu pro-TRH była indukowana w komórkach śródmiąższowych serca po MI, a efekt ten był ograniczony do serca, ponieważ nie nastąpił wzrost mRNA TRH zaobserwowano w podwzgórzu, nerkach lub płucach. Obfitość transkryptu pro-TRH może być zwiększona w hodowanych fibroblastach serca przez kilku agonistów adrenergicznych, co wskazuje, że oś adrenergiczna może odgrywać rolę regulacyjną w produkcji TRH w sercu. Ostre dożylne podanie TRH szczurom z kardiomiopatią niedokrwienną spowodowało znaczny wzrost częstości akcji serca, średniego ciśnienia tętniczego i serca, średniego ciśnienia tętniczego, rzutu serca, objętości wyrzutowej i kurczliwości serca. kurczliwość serca. WNIOSKI: Podsumowując, wyniki te wskazują, że TRH jest specyficznie indukowany w sercu po MI i że może zwiększać wydolność serca u szczurów z kardiomiopatią niedokrwienną. Tak więc, oprócz katecholaminy i angiotensyny II, pro-TRH/TRH może być kolejną ważną osią, która wpływa na hemodynamikę i czynność serca. hemodynamikę i czynność serca w niewydolności serca. --- Hormon uwalniający tyreotropinę (TRH) poprawił średnie ciśnienie tętnicze (MAP) i kurczliwość mięśnia sercowego (dp / dtmax, -dp / dtmax, Vpm i Vmax) i zwiększona poziomy epinefryny w osoczu znacząco po 10 minutach od leczenia TRH u królików po wstrząsie, ale wpływ TRH na MAP i kurczliwość mięśnia sercowego zniknął u zreserpinizowanych królików (4 mg / kg, 24 godziny przed leczeniem, iv). TRH miał brak wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego i MAP po 20 i 30 minutach po leczeniu u króliki wstępnie leczone beta-blokerem adrenergicznym propranololem (1 mg / kg, 1 godz. przed leczeniem TRH, iv), ale bloker alfa-adrenergiczny fenoksybenzamina nie wpływał na te odpowiedzi na TRH. nie wpływa na te odpowiedzi na TRH. Eksperymenty in vitro pokazują, że chociaż TRH (10(-3) do 10(-8) M) nie miał bezpośredniego wpływu na izolowane serce, lewy przedsionek, i pasek aorty, wzmocnił inotropowe działanie izoprenaliny i dopaminy na lewym przedsionku. Wyniki te sugerują, że działanie przeciwwstrząsowe TRH są związane z układami adrenergicznymi, być może działającymi na układ współczulny na wydzielanie epinefryny i uwrażliwienie receptorów beta, ale nie receptorów alfa receptory. Tak więc TRH poprawia kurczliwość serca, pojemność minutową serca i hemodynamikę podczas wstrząsu krwotocznego. Uwrażliwienie receptorów beta adrenergicznych i receptory dopaminy mogą odgrywać ważną rolę w bezpośrednim obwodowym mechanizm działania TRH na układ sercowo-naczyniowy. --- Hormon uwalniający tyreotropinę (TRH) może poprawić średnie ciśnienie tętnicze (MAP), parametry kurczliwości mięśnia sercowego (+/- dp / dtmax, Vpm i Vmax) i wzrost poziom epinefryny w osoczu znacząco po 10 minutach od podania TRH w króliki ze wstrząsem krwotocznym, ale działanie TRH na MAP i mięsień sercowy kurczliwość nie pojawiła się u królików leczonych wcześniej rezerpiną (4 mg / kg, 24 h leczenia wstępnego, i.v.). TRH nie miał wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego i MAP po 20 i 30 minutach od podania królikom leczonym wcześniej bloker beta-adrenergiczny propranolol (1 mg / kg, 1 godzinę przed wstrzyknięciem TRH i.v.), ale wywierał wpływ na te parametry u królików leczonych wstępnie bloker alfa-adrenergiczny fenoksybenzamina. Eksperymenty in vitro wykazały, że, chociaż TRH (10 (-4) M / L) nie miał bezpośredniego wpływu na serce, lewy przedsionek i aortę pasek, wzmocnił inotropowe działanie izoprenaliny i dopaminy na lewym przedsionku. Wyniki te sugerują, że przeciwwstrząsowe działanie TRH jest związane z układem adrenergicznym. z układem adrenergicznym. TRH stymuluje układ współczulno-płucny do wydzielania epinefryny i uwrażliwia receptory beta, ale nie receptory alfa. W ten sposób TRH poprawia kurczliwość serca, pojemność minutową serca i hemodynamikę podczas wstrząsu krwotocznego. wstrząsu krwotocznego. Uwrażliwienie receptorów beta i dopaminy odgrywało ważną rolę w wytwarzaniu bezpośrednich obwodowych działań TRH.

Jaki jest wpływ TRH na kurczliwość mięśnia sercowego?

TRH poprawia kurczliwość mięśnia sercowego

Arthrobacter alpinus R3.8 to psychrotolerancyjny szczep bakteryjny wyizolowany z próbki gleby w Rothera Point na wyspie Adelaide, w pobliżu Półwyspu Antarktycznego. Półwyspu Antarktycznego. Szczep R3.8 został poddany sekwencjonowaniu w celu odkrycia potencjalnych aktywnych enzymów o zastosowaniach biotechnologicznych. Analiza genomu zidentyfikowała różne geny adaptacji do zimna, w tym niektóre kodujące białka zapobiegające zamarzaniu i szoku zimna, geny zaangażowane w bioremediację związków ksenobiotycznych, w tym naftalenu. w tym naftalenu, oraz geny o właściwościach chitynolitycznych i N-acetyloglukozaminy a także właściwości wpływające na wzrost roślin. W niniejszym przedstawiamy kompletną sekwencję genomu szczepu A. alpinus R3.8 i jego dane adnotacyjne, które ułatwią wykorzystanie potencjalnych nowych enzymów aktywnych w niskich temperaturach. --- Informacje o autorze: (1)Department of Applied Chemistry, Graduate School of Engineering, University of Hyogo, Himeji, Hyogo, Japonia. of Hyogo, Himeji, Hyogo, Japonia. (2)Graduate School of Science and Engineering, Kagoshima University, Korimoto, Kagoshima, Japonia. (3) Wydział Chemii Stosowanej, Graduate School of Engineering, University of Hyogo, Himeji, Japonia. of Hyogo, Himeji, Hyogo, Japonia [email protected]. --- Informacje o autorze: (1)State Key Laboratory of Urban Water Resource and Environment, Harbin Institute of Technology, 150090, Harbin, Chiny; Sekcja Inżynierii Sanitarnej, Department of Water Management, Delft University of Technology, 2628CN, Delft, Holandia. (2)Państwowe Kluczowe Laboratorium Miejskich Zasobów Wodnych i Środowiska, Harbin Institute of Technology, 150090, Harbin, Chiny. (3)Sekcja Inżynierii Sanitarnej, Wydział Gospodarki Wodnej, Delft University of Technology, 2628CN, Delft, Holandia. (4) Państwowe Kluczowe Laboratorium Miejskich Zasobów Wodnych i Środowiska, Harbin Institute of Technology, 150090, Harbin, Chiny. Adres elektroniczny: [email protected]. (5)State Key Laboratory of Urban Water Resource and Environment, Harbin Institute of Technology, 150090, Harbin, Chiny. Adres elektroniczny: [email protected]. --- Informacje o autorze: (1)Department of Biology, University of Florence, Florencja, Włochy. (2)Department of Experimental and Clinical Medicine, University of Florence, Florencja, Włochy. (3)Centrum Medycyny Integracyjnej, Szpital Uniwersytecki Careggi, Uniwersytet we Florencji, Florencja, Włochy. Florencja, Florencja, Włochy. (4) Wydział Chirurgii i Medycyny Translacyjnej, Uniwersytet Florencki, Florencja, Włochy. (5) Oddział Mikrobiologii Klinicznej i Wirusologii, Szpital Uniwersytecki Careggi, Florencja, Włochy. (6)Wydział Biologii, Uniwersytet Florencki, Florencja, Włochy [email protected]. --- Arthrobacter sp. B6 jest Gram-dodatnią, nieruchliwą, fakultatywną bakterią tlenową wyizolowaną z zanieczyszczonego arsenem osadu warstwy wodonośnej w dorzeczu Datong w Chinach. w dorzeczu Datong w Chinach. Szczep ten wykazuje wysoką odporność na arsen i może dynamicznie przekształcać arsen w warunkach tlenowych. Tutaj opisaliśmy wysokiej jakości wstępną sekwencję genomu, adnotacje i cechy Arthrobacter sp. B6. Zawartość G + C w genomie wynosi 64,67%. Szczep ten ma wielkość genomu 4,663,437 bp; genom jest ułożony w 8 rusztowań, które zawierają 25 kontigów. Z sekwencji zidentyfikowano 3956 genów kodujących białka, 264 pseudogeny i 89 zidentyfikowano geny kodujące tRNA/rRNA. Analiza genomu tego szczepu pomaga lepiej zrozumieć mechanizm, dzięki któremu mikroorganizm skutecznie toleruje arsen w środowisku zanieczyszczonym arsenem. --- Arthrobacter phenanthrenivorans jest typowym gatunkiem rodzaju i jest w stanie metabolizować fenantren jako jedyne źródło węgla i energii. A. phenanthrenivorans jest tlenową, niemotylną i Gram-dodatnią bakterią, wykazującą pręcikowo-kokusowy cykl wzrostu, która została pierwotnie wyizolowana z zanieczyszczonego kreozotem miejsca w Epirusie w Grecji. Tutaj opisujemy cechy tego organizmu, wraz z pełną sekwencją genomu i adnotacją.

Analizy proteomiczne wymagają wcześniejszej znajomości kompletnego genomu organizmu. Czy dostępny jest kompletny genom bakterii z rodzaju Arthrobacter?

Tak, kompletna sekwencja genomu Arthrobacter (dwa szczepy) jest zdeponowana w GenBank.

Polimeraza DNA γ (pol γ), kodowana przez POLG, jest odpowiedzialna za replikację ludzkiego mitochondrialnego DNA. mitochondrialnego DNA. Około 150 mutacji w ludzkim POLG zostało zidentyfikowanych u pacjentów z chorobami mitochondrialnymi, takimi jak zespół Alpersa, postępująca postępująca oftalmoplegia zewnętrzna i zespoły ataksja-neuropatia. Ponieważ wiele z tych mutacji opisano w pojedynczych cytowaniach bez genotypowej historii rodzinnej, ważne jest, aby ważne jest ustalenie, które mutacje powodują lub przyczyniają się do choroby mitochondrialnej. choroby mitochondrialnej. Zdecydowana większość danych na temat mutacji POLG została wygenerowana na podstawie biochemicznej charakterystyki rekombinowanego pol γ. Jednak ostatnio, badania nad dysfunkcją mitochondriów POLG wykazały, że mutacje te mogą powodować choroby mitochondrialne. dysfunkcji mitochondriów w Saccharomyces cerevisiae i modelach mysich dostarcza ważnych dowodów in vivo na rolę mutacji POLG w chorobie. Ponadto opublikowana struktura 3D ludzkiego pol γ pomaga w wyjaśnieniu niektórych biochemicznych i genetycznych właściwości POLG. biochemicznych i genetycznych właściwości mutantów. Niniejszy przegląd podsumowuje obecne dowody, które identyfikują i wyjaśniają chorobotwórcze mutacje POLG mutacje. --- TŁO: Mutacje w genie kodującym mitochondrialną polimerazę DNA gamma (POLG), enzymie, który syntetyzuje mitochondrialne DNA (mtDNA), zostały związane z chorobą mitochondrialną - autosomalną dominującą lub recesywną postępującą oftalmoplegią zewnętrzną i wielokrotnymi delecjami mtDNA. Podejrzewa się również, że dysfunkcja mitochondriów bierze udział w patogenezie choroby Parkinsona. choroby Parkinsona. Nie stwierdzono jednak pierwotnych defektów genów wpływających na białka mitochondrialne białek mitochondrialnych powodujących mendlowską transmisję parkinsonizmu. Naszym celem było przeanalizowanie sekwencji genu POLG u pacjentów z postępującą postępującą oftalmoplegią zewnętrzną i ich zdrowych krewnych. METODY: W siedmiu rodzinach o różnym pochodzeniu etnicznym oceniliśmy pacjentów z postępującą oftalmoplegią zewnętrzną i osoby niezmienione klinicznie, biochemiczną, morfologiczną i molekularną charakterystykę genetyczną oraz pozytonową tomografię emisyjną (PET). pozytonowej tomografii emisyjnej (PET). WYNIKI: Zarejestrowaliśmy mutacje w POLG u członków wszystkich siedmiu rodzin. Ocena kliniczna wykazała znaczącą kosegregację parkinsonizmu z mutacjami POLG mutacjami POLG (p<0,0001), a wyniki PET były zgodne z utratą neuronów dopaminergicznych. neuronów dopaminergicznych. Badanie pośmiertne u dwóch osób wykazało utratę neuronów i fagocytozę pigmentu w istocie czarnej bez ciał Lewy'ego. Ponadto większość kobiet z postępującą oftalmoplegią zewnętrzną miała wczesną menopauzę - przed 35 rokiem życia. Defekt genu POLG skutkował wtórną akumulację delecji mtDNA w tkankach pacjentów. INTERPRETACJA: Dysfunkcja mitochondrialnego POLG powoduje ciężkie, postępujące, wieloukładowe zaburzenie, w tym wieloukładowe zaburzenie, w tym parkinsonizm i przedwczesną menopauzę, które nie są typowe dla mitochondriów. nie są typowe dla chorób mitochondrialnych. Kosegregacja parkinsonizmu i mutacji POLG w naszych rodzinach sugeruje, że gdy jest wadliwy, gen ten może leżeć u podstaw mendlowskiej transmisji parkinsonizmu. ZNACZENIE DLA PRAKTYKI: Świadomość, że mitochondrialne mutacje POLG mogą leżeć u podstaw parkinsonizmu jest ważna dla klinicystów. parkinsonizmem jest ważna dla klinicystów zajmujących się diagnostyką zaburzeń ruchowych zaburzeń ruchowych, a także dla badań nad genetyką choroby Parkinsona. Co więcej, postępująca oftalmoplegia zewnętrzna z osłabieniem mięśni i neuropatią i neuropatią może maskować objawy parkinsonizmu, a klinicyści powinni zwracać szczególną uwagę na wykrywanie szczególną uwagę na wykrywanie i leczenie parkinsonizmu u tych osób. --- Mutacje w genie POLG pojawiły się jako jedna z najczęstszych przyczyn dziedzicznych chorób mitochondrialnych u dzieci i dorosłych. Są one odpowiedzialne za heterogenną grupę co najmniej 6 głównych fenotypów chorób neurodegeneracyjnych, które obejmują neurodegeneracyjnych, które obejmują: 1) dziecięce zaburzenia spektrum miokerebrohepatopatii (ang. (MCHS), 2) zespół Alpersa, 3) spektrum zaburzeń neuropatii ataksji (ANS), 4) mioklonie padaczka miopatia ataksja czuciowa (MEMSA), 5) autosomalny recesywny Postępująca oftalmoplegia zewnętrzna (arPEO) i 6) autosomalna dominująca Postępująca oftalmoplegia zewnętrzna (adPEO). Ze względu na niejednorodność kliniczną, zależną od czasu ewolucję objawów, nakładające się fenotypy oraz niespójności w wynikach badań patologicznych mięśni, ostateczna diagnoza opiera się na molekularnym znalezieniu szkodliwych mutacji. Przeprowadziliśmy sekwencjonowanie eksonów i flankujących region intronowy od około 350 pacjentów wykazujących fenotyp zgodny z z chorobą mitochondrialną związaną z POLG i znaleźliśmy mutacje informacyjne u 61 pacjentów (17%). (17%). Dwa zmutowane allele zidentyfikowano u 31 niespokrewnionych pacjentów indeksowych z autosomalnymi recesywnymi zaburzeniami związanymi z POLG. Wśród nich 20 (67%) miało zespół Alpersa Alpersa, 4 (13%) miało arPEO, a 3 (10%) miało ANS. Ponadto 30 pacjentów niosących jeden zmieniony allel POLG. Łącznie zidentyfikowano 25 nowych zmian w tym 6 mutacji zerowych. Opisujemy przewidywane strukturalne/funkcjonalne i kliniczne znaczenie wcześniej niezgłoszonych wariantów missense i omawiamy ich prawdopodobieństwo bycia patogennymi. Podsumowując Podsumowując, analiza sekwencji pozwala na identyfikację mutacji odpowiedzialnych za zaburzenia związane z POLG i, w większości przypadków autosomalnych recesywnych, w których dwóch zmutowanych alleli, znalezienie szkodliwych mutacji może zapewnić jednoznaczną diagnozę. jednoznaczną diagnozę choroby.

Które z obecnie znanych chorób mitochondrialnych przypisuje się mutacjom POLG?

Mutacje w genie POLG stały się jedną z najczęstszych przyczyn dziedzicznych chorób mitochondrialnych u dzieci i dorosłych. Są one odpowiedzialne za heterogenną grupę co najmniej 6 głównych fenotypów chorób neurodegeneracyjnych, które obejmują: 1) dziecięce zaburzenia spektrum miokerebrohepatopatii (MCHS), 2) zespół Alpersa, 3) zaburzenia spektrum neuropatii ataksji (ANS), 4) ataksja czuciowa mioklonii padaczki (MEMSA), 5) autosomalna recesywna postępująca oftalmoplegia zewnętrzna (arPEO) i 6) autosomalna dominująca postępująca oftalmoplegia zewnętrzna (adPEO).

BRD7 jest ważnym białkiem ściśle związanym z rakiem jamy nosowo-gardłowej (NPC). Nadekspresja BRD7 hamuje wzrost komórek NPC i cykl komórkowy poprzez transkrypcyjną regulację genów związanych z cyklem komórkowym. BRD7 zawiera bromodomenę, która znajduje się w wielu białkach związanych z chromatyną i w prawie wszystkich znanych jądrowych acetylotransferazach histonowych (HAT) i odgrywa ważną rolę w przebudowie chromatyny i aktywacji transkrypcji. Tutaj przedstawiamy strukturę strukturę roztworu bromodomeny BRD7 określoną za pomocą spektroskopii NMR i jej specyficzność wiązania ujawniona przez miareczkowanie NMR kilkoma acetylowanymi peptydami histonowymi. peptydami. Stwierdzamy, że bromodomena BRD7 zawiera typową lewoskrętną topologię wiązania topologię wiązki czterech helis i może wiązać się ze słabym powinowactwem do acetylowanych lizyną peptydami pochodzącymi z histonu H3 z acetylacją K9 lub K14 oraz z histonu H4 z acetylowanymi K8, K12 lub K16. Nasze wyniki pokazują, że bromodomenie BRD7 brakuje specyficzności podczas wiązania z histonami in vitro. --- Bromodomeny reprezentują rozległą rodzinę ewolucyjnie konserwowanych domen które znajdują się w wielu białkach związanych z chromatyną, takich jak histony acetylotransferazy (HAT) i podjednostki zależnych od ATP kompleksów remodelujących chromatynę kompleksy. Domeny te są związane z acetylowanymi resztami lizyny, które wiążą się zarówno in vivo, jak i in vitro; na przykład wiążą się z N-acetylowanymi lizynami lizyny ogona histonowego nukleosomów. W niniejszym raporcie określiliśmy strukturę bromodomeny z ludzkiego białka genu związanego z brahmą 1 (BRG1), podjednostki podjednostki zależnego od ATP kompleksu przełączającego/niefermentującego sacharozy (SWI/SNF), a także scharakteryzowaliśmy jego in kompleks, a także scharakteryzowali jego interakcję in vitro z N-acetylowanymi peptydami lizyny N-acetylowanymi peptydami lizyny z histonów. Oprócz typowego fałdu alfa-helikalnego który zaobserwowano w bromodomenach, po raz pierwszy zaobserwowaliśmy mały beta-arkusz w regionie pętli ZA białka BRG1. Bromodomena BRG1 wykazywała wiązanie, choć słabe, z acetylowanymi peptydami, które pochodziły z histonów H3 i H4. Porównaliśmy miejsca wiązania acetylo-lizyny przez bromodomenę BRG1 z yGCN5 (ogólna kontrola biosyntezy aminokwasów). Poprzez modelowanie peptydu acetylowanego-lizyny do struktury bromodomeny BRG1, byliśmy w stanie byliśmy w stanie wyjaśnić słabe wiązanie peptydów acetylowanych-lizyny z tą bromodomeną. bromodomeną. --- Struktura roztworu bromodomeny z ludzkiego koaktywatora transkrypcyjnego GCN5 została określona przy użyciu metod NMR. Struktura ma topologię lewoskrętną topologię wiązki czterech helis, z dwiema krótkimi dodatkowymi helisami w w długiej pętli łączącej. Hydrofobowy rowek i głęboka hydrofobowa wnęka są utworzone przez pętle na jednym końcu cząsteczki. Eksperymenty wiązania NMR pokazują, że wnęka tworzy specyficzną kieszeń wiążącą dla cząsteczki acetamidu. Peptydy zawierające N (epsilon) -acetylowaną resztę lizyny wiążą się w tej kieszeni z skromne powinowactwo (K(D) około 0,9 mM); nie występuje porównywalne wiązanie z nieacetylowane peptydy. Bromodomena GCN5 wiąże małe ligandy N(omega)-acetylohistaminę i N-metyloacetamid, potwierdzając specyficzność dla cząsteczki alkiloacetamidu i pokazując, że podstawowym elementem rozpoznawania jest po prostu sterycznie nieograniczona końcowa grupa acetamidowa acetylowanej reszty lizyny. reszt lizyny. Dodatkowe eksperymenty pokazują, że wiązanie jest wzmocnione, jeśli reszta acetylo-lizyny występuje w kontekście podstawowego peptydu i jest hamowane przez obecność pobliskich reszt kwaśnych i przez grupę karboksylową wolnego aminokwasu acetylo-lizyny. Wiązanie bromodomeny GCN5 do acetylowanych peptydów wydaje się mieć niewielką dodatkową zależność od sekwencji, chociaż słabe interakcje z innymi regionami peptydu są implikowane przez dane dotyczące wiązania. Rozróżnienie między ligandami o ładunku dodatnim i ujemnym przypisuje się obecności kilku kwaśnych reszt zlokalizowanych na pętlach które tworzą boki kieszeni wiążącej. W przeciwieństwie do reszt tworzących acetamidu, te kwaśne łańcuchy boczne nie są konserwowane w innych sekwencjach sekwencjach bromodomen, co sugeruje, że bromodomeny mogą wykazywać różnice w selektywności i specyficzności substratu, a także różnice w funkcji in vivo. --- TŁO: Brd2 jest regulatorem transkrypcji i należy do rodziny BET, mniej scharakteryzowanej nowej klasy białek zawierających bromodomenę. mniej scharakteryzowanej nowej klasy białek zawierających bromodomenę. Brd2 zawiera dwie tandemowe bromodomeny (BD1 i BD2, 46% identyczności sekwencji) w N-końcu i konserwowany motyw o nazwie ET (extra C-terminal) domena na C-końcu, który jest również obecny w niektórych innych białkach bromodomenowych. Wykazano, że dwie bromodomeny wiążą acetylowany histon H4 i są odpowiedzialne za mitotyczną retencję na chromosomach. retencję na chromosomach, co jest prawdopodobnie charakterystyczną cechą białek z rodziny BET białek z rodziny BET. Chociaż opisano strukturę krystaliczną Brd2 BD1, nie scharakteryzowano cech struktury dla Brd2 BD2 i jego interakcji z acetylowanymi histonami. acetylowanymi histonami. WYNIKI: Tutaj opisujemy strukturę roztworu ludzkiego Brd2 BD2 określoną przez NMR. Chociaż ogólny fałd przypomina bromodomeny z innych białek, znaczące różnice można znaleźć w regionach pętli, zwłaszcza w pętli ZA w której wstawka dwóch aminokwasów jest zaangażowana w nietypową pi-helisę, określaną jako piD. Helix piD tworzy część miejsca wiązania acetylo-lizyny, które może być cechą strukturalną Brd2 BD2 i innych bromodomen BET. W przeciwieństwie do Brd2 BD1, BD2 jest monomeryczna w roztworze. Z badaniami perturbacji NMR, my zmapowaliśmy interfejs wiązania peptydu H4-AcK12 na Brd2 BD2 i wykazaliśmy, że wiązanie było z niskim powinowactwem (2,9 mM) i szybką wymianą. Używając NMR i analizy mutacyjnej zidentyfikowaliśmy kilka reszt ważnych dla Brd2 BD2-H4-AcK12 i zbadaliśmy potencjalny mechanizm dla specyficznego rozpoznawania specyficznego rozpoznawania acetylowanych kodów histonowych przez Brd2 BD2. WNIOSKI: Brd2 BD2 jest monomeryczna w roztworze i dynamicznie oddziałuje z H4-AcK12. H4-AcK12. Dodatkowe drugorzędowe elementy w długiej pętli ZA mogą być wspólną cechą wspólną cechą bromodomen BET. Otaczając wnękę wiążącą ligand, pięć reszt asparaginianowych asparaginianowych tworzy ujemnie naładowany kołnierz, który służy jako wtórne miejsce wiązania dla H4-AcK12. miejsce wiązania dla H4-AcK12. Sugerujemy, że Brd2 BD1 i BD2 mogą mieć różne role i współpracować w celu regulacji funkcji Brd2. Podstawa struktury Brd2 BD2 pomoże w dalszym scharakteryzowaniu funkcji Brd2 i jego członków BET członków. --- Acetylacja histonów jest ważna w przebudowie chromatyny i aktywacji genów. Prawie wszystkie znane koaktywatory transkrypcji związane z acetylotransferazą histonową (HAT) zawierają bromodomeny, które są w przybliżeniu 110-aminokwasowymi moduły występujące w wielu białkach związanych z chromatyną. Pomimo szerokiego występowania tych bromodomen, ich trójwymiarowa struktura i wiążący partnerzy pozostają nieznane. Tutaj przedstawiamy strukturę roztworu bromodomeny koaktywatora HAT HAT P/CAF (p300/CBP-associated factor). Struktura ta ujawnia niezwykły lewoskrętny wiązek czterech helis góra-dół. Ponadto pokazujemy przez połączenie badań strukturalnych i mutagenezy ukierunkowanej na miejsce, że bromodomeny mogą oddziaływać specyficznie z acetylowaną lizyną, co czyni je pierwsze znane moduły białkowe, które to robią. Charakter rozpoznawania acetylo-lizyny przez bromodomenę P/CAF jest podobny do rozpoznawania acetylo-CoA przez acetylotransferazę histonową. Tak więc, bromodomena jest funkcjonalnie powiązana z aktywnością HAT w regulacji transkrypcji genów. --- TFIID jest dużym kompleksem wielobiałkowym, który inicjuje montaż maszynerii transkrypcyjnej. Nie jest jasne, w jaki sposób TFIID rozpoznaje promotory in vivo gdy szablony są związane z nukleosomami. Tutaj wykazano, że TAFII250, największa podjednostka największa podjednostka TFIID, zawiera dwa tandemowe moduły bromodomenowe, które wiążą się selektywnie z wielokrotnie acetylowanymi peptydami histonu H4. Kryształ o wielkości 2,1 angstroma struktura podwójnej bromodomeny ujawnia dwa obok siebie wiązki czterech helis z wysoce spolaryzowanym rozkładem ładunku powierzchniowego. Każda wiązka zawiera kieszeń wiążącą nepsilon-acetylolizynę w jej centrum, co skutkuje strukturą idealnie nadaje się do rozpoznawania diacetylowanych ogonów histonu H4. W ten sposób TFIID może być ukierunkowany na określone promotory związane z chromatyną i może odgrywać rolę w rozpoznawaniu chromatyny.

Jaki jest fałd strukturalny białek bromodomenowych?

Fałd strukturalny bromodomen jest całkowicie alfa-helikalnym fałdem, który obejmuje lewoskrętną topologię wiązki czterech helis, z dwiema krótkimi dodatkowymi helisami w długiej pętli łączącej.

Przedstawiamy przypadek zdrowej kobiety, matki dwójki dzieci, z ciężką zdekompensowaną marskością wątroby spowodowaną przeładowaniem żelazem i chorobą Wilsona. Pacjentka Pacjentka została uznana za heterozygotę dla hemochromatozy na podstawie autosomalnego recesywnego dziedziczenia hemochromatozy, częstości występowania genu hemochromatozy hemochromatozy oraz parametrów laboratoryjnych określających przeładowanie żelazem. Przypadek jest interesujący ze względu na koincydencję choroby Wilsona i nadmiernego magazynowania żelaza. i nadmiernego magazynowania żelaza. --- Choroba Wilsona (WD) jest wrodzonym błędem metabolizmu miedzi spowodowanym mutacją w genie mutacją genu ATP7B transportującego miedź. Choroba jest dziedziczona autosomalnie recesywny sposób dziedziczenia i charakteryzuje się nadmiernym miedzi, głównie w wątrobie i mózgu. Rozpoznanie choroby zależy przede wszystkim od cech klinicznych, parametrów biochemicznych i obecności pierścienia Kaysera-Fleischera, a niedawno zaproponowano nowy system punktacji diagnostycznej. diagnostyczny. Mutacje w ATP7B mogą występować w dowolnym miejscu wzdłuż całych 21 eksonów, co sprawia, że identyfikacja wad genu jest szczególnie trudna. Identyfikacja nosicieli i bezobjawowych członków rodzin osób dotkniętych chorobą jest osiągana poprzez analizę markerów opartą na reakcji łańcuchowej polimerazy. Tradycyjne leczenie Tradycyjne leczenie WD opiera się na chelatacji miedzi środkami takimi jak D-penicylamina, ale stosowanie tego leku zostało zakwestionowane z powodu zgłaszanych skutków ubocznych. skutków ubocznych. Stosowanie środków takich jak trientyna i tetratiomolibdenian amonu i tetratiomolibdenian amonu, chociaż wyniki długoterminowych badań są długoterminowych badań. W wybranych przypadkach ortotropowy przeszczep wątroby może odwrócić podstawowe zaburzenia metaboliczne w WD i poprawić zarówno objawy wątrobowe, jak i neurologiczne. i neurologicznych. Badania podstawowych defektów ATP7B i jego podejrzewanych modyfikatorów ATOX1 i COMMD1 mają na celu wyjaśnienie korelacji genotyp-fenotyp tej choroby korelację genotyp-fenotyp i powinny doprowadzić do zaprojektowania lepszych leków łagodzących cierpienia pacjentów. --- W badaniu przeprowadzonym w Izraelu wśród 50 pacjentów z chorobą Wilsona stwierdzono, że choroba ta występowała we wszystkich grupach etnicznych. U pacjentów pochodzenia arabskiego znacznie wcześniejszy wiek zachorowania, a choroba miała cięższy przebieg niż u pacjentów żydowskich. niż u pacjentów żydowskich. Ogólny stosunek płci pacjentów wynosił prawie 1:1, a analiza genetyczna 20 rodzin potwierdziła autosomalny recesywny sposób dziedziczenia. dziedziczenia. Bardzo podobny wiek zachorowania i typ choroby w obrębie rodzeństwa i różny wiek zachorowania odnotowany między arabskimi i żydowskimi pacjentami sugerują, że choroba jest genetycznie heterogenna. --- Omówiono dwa problemy związane z analizą segregacji dla choroby Wilsona i przedstawiono praktyczne rozwiązanie. Problem w ustaleniu rodzin rodzin z chorobą Wilsona jest zilustrowany przez porównanie współczynników segregacji obliczonych za pomocą metod pojedynczej selekcji, całkowitego obcięcia i wielokrotnej niepełnej selekcji. selekcji. Wpływ na współczynnik segregacji wykluczenia z analizy wykluczenia z analizy rodzeństwa, które zmarło na inne choroby w młodym wieku. i zaproponowano metodę dostosowania liczby dotkniętych chorobą przy użyciu danych danych dotyczących wieku zachorowania. Współczynnik segregacji przez wielokrotną niekompletną (metoda probanda Weinberga) po uwzględnieniu rodzeństwa, które zmarło na inne choroby, wynosił 0,243. na inne choroby wynosił 0,243, zgodnie z teoretyczną wartością dla autosomalnego dziedziczenia recesywnego. recesywnego dziedziczenia. Współczynnik segregacji obliczony metodą pojedynczej selekcji miała tendencję do dawania niższej wartości, podczas gdy ta obliczona metodą całkowitego była większa niż wartość teoretyczna. Dziedziczenie recesywne jest jednak wspierane. Rzeczywisty wpływ wykluczenia rodzeństwa, które zmarło z powodu innych chorób na oszacowanie częstotliwości genów jest bardzo mały. --- Zbadano dermatoglify 11 pacjentów z chorobą Wilsona i 16 ich klinicznie bezobjawowych krewnych pierwszego stopnia. zbadano bezobjawowych krewnych pierwszego stopnia; 11 z tych ostatnich było heterozygotycznych w zgodzie ze wskaźnikami obrotu Cu-67, 12 przy założeniu autosomalnego dziedziczenia recesywnego. założenie autosomalnego dziedziczenia recesywnego. Na czubkach palców Mb. Wilson Wilsona wykazywały 52,7% okółków, ich heterozygotyczni krewni około 40%; w porównaniu z naszymi kontrolami (mężczyźni 33,16%, kobiety 28,82%, Aue-Hauser, 1970), co oznacza silny wzrost tego typu wzoru. silny wzrost tego typu wzoru. Z drugiej strony, wysoka częstotliwość u homo- i heterozygot z chorobą Wilsona oraz pętli z dodatkowym trójpromieniem u homo- i heterozygot z chorobą Wilsona. z dodatkowym triradiusem w 4. interdigitum pacjentów z chorobą Wilsona była uderzająca. Wilsona była uderzająca. --- Choroba Wilsona (WD) lub zwyrodnienie wątrobowo-soczewkowe jest autosomalnym dziedziczone recesywnie zaburzenie metabolizmu miedzi spowodowane mutacją genu ATP7B mutacją. WD jest dziedziczną chorobą układu nerwowego, która nie jest uleczalna. uleczalna; wczesna diagnoza z wczesnym i trwającym całe życie leczeniem prowadzi do lepszych rokowań. lepsze rokowania. Obecnie zalecanym leczeniem WD jest zintegrowana medycyna chińska i zachodnia. medycyny zachodniej. Wiele badań wskazuje, że leczenie integracyjne może nie tylko może nie tylko wzmocnić efekt usuwania miedzi, ale także poprawić funkcje wątroby, inteligencję i inne czynniki. funkcję wątroby, inteligencję i inne czynniki. W tym artykule dokonano szczegółowego przeglądu zalety WD leczonego jednocześnie medycyną chińską i zachodnią. --- Choroba Wilsona jest wrodzonym błędem metabolizmu miedzi, charakteryzującym się podwyższonym stężeniem miedzi w wątrobie i niskim poziomem miedzi i ceruloplazminy w surowicy. kaeruloplazminy. Autosomalny recesywny sposób dziedziczenia silnie sugeruje, że mutacja pojedynczego genu że mutacja pojedynczego genu powoduje upośledzenie zarówno syntezy kaeruloplazminy i żółciowego wydalania miedzi. Normalne niemowlę rodzi się z biochemicznymi cechami choroby Wilsona (bardzo wysoki poziom miedzi w wątrobie i niski poziom miedzi i ceruloplazminy w surowicy). miedzi i ceruloplazminy w surowicy). Indukcja prawidłowego metabolizmu miedzi po po urodzeniu powoduje spadek stężenia miedzi w wątrobie i wzrost stężenia kaeruloplazminy w surowicy. kaeruloplazminy w surowicy. Tłumienie prawidłowego metabolizmu miedzi u płodu i jego indukcja po urodzeniu są prawdopodobnie regulowane przez indukcja po urodzeniu jest prawdopodobnie regulowana przez gen kontrolujący. Jest to sugeruje się, że mutacja kontrolera, a nie genu strukturalnego leży u podstaw patogenezy choroby Wilsona. u podstaw patogenezy choroby Wilsona i że choroba ta wynika z niepowodzenia z dodatniego bilansu miedzi u płodu do normalnego bilansu miedzi u dziecka. miedzi u dziecka. --- Opisano cechy kliniczne dwojga dzieci z rodziny z szybko postępującym zespołem opisano zespół otępienny pozapiramidowo-piramidowy. Dziedziczenie wydaje się najprawdopodobniej autosomalne recesywne. Wyniki rezonansu magnetycznego mózgu były negatywne. Mimo to autorzy opowiadali się za rozpoznaniem choroby Hallervordena-Spatza, ponieważ przypadki spełniały kryteria kliniczne dla rozpoznania tej choroby. kliniczne tej choroby. Oprócz negatywnych wyników rezonansu magnetycznego, inną niezwykłą cechą był wczesny rozwój dyskinez wywołanych lewodopą. dyskinezy. W diagnostyce różnicowej należy wziąć pod uwagę kilka schorzeń szybko postępującego zespołu pozapiramidowego o początku w dzieciństwie. Do takich obejmują chorobę Wilsona, chorobę Hallervordena-Spatza (HSD), młodzieńczą postać choroby Huntingtona postać choroby Huntingtona, młodzieńcza neuronalna ceroidalna lipofuscynoza, choroba Machado-Josepha o wczesnym początku, neuroakantocytoza, choroby spichrzeniowe i wariant dystonii reagującej na dopę (DRD). Rzadsze schorzenia to choroba Leigha Leigha, choroba ciała Lafory i zanik zębowo-rubrowo-pallido-luzyjski. HSD jest rzadkim zaburzeniem charakteryzującym się postępującą dysfunkcją pozapiramidową i demencją. demencją. Początek choroby występuje najczęściej w późnym dzieciństwie lub wczesnej młodości. Choroba Choroba może występować rodzinnie lub sporadycznie. Jeśli występuje rodzinnie, jest dziedziczona recesywnie i została powiązana z chromosomem 20. Niedawno odkryto mutację w genie kinazy pantotenianowej (PANK2) na chromosomie 20pl3 została opisana u pacjentów z typowym HSD. HSD. HSD powoduje typowe zmiany w obrazowaniu rezonansu magnetycznego (MRI) mózgu, pomagając w diagnozie przedśmiertnej. Typowym objawem są obustronne symetryczne hiperintensywne zmiany sygnału w zewnętrznym segmencie globus pallidus, z otaczającą hipointensywnością na obrazie ważonym T(2). Te cechy obrazowania są dość diagnostyczne i zostały nazwane "objawem oka tygrysa". Hiperintensywność reprezentuje zmiany patologiczne, w tym glejozę, demielinizację, utratę neuronów i obrzęk aksonów, a otaczająca hipointensywność jest spowodowana utratą sygnału wtórną do odkładania się żelaza. W niniejszym dokumencie opisano kliniczne aspekty rodziny z autosomalnym recesywnym dziedziczeniem dziedziczeniem z szybko postępującym zespołem pozapiramidowo-piramidowym z demencją ale z negatywnymi wynikami MRI mózgu. Diagnozę należy uznać za wariant HSD. --- Choroba Wilsona jest dziedzicznym zaburzeniem prowadzącym do akumulacji miedzi w tkankach, głównie w wątrobie i mózgu. tkankach, głównie w wątrobie i mózgu. Wada genetyczna dotyczy genu kodującego ATPazę typu P (ATP7B). Dziedziczenie jest autosomalne recesywne. Do tej pory zidentyfikowano ponad opisano ponad 500 mutacji powodujących chorobę Wilsona. Najczęstszą mutacją w Europie Środkowej jest mutacja H1069Q. Objawy choroby Wilsona Wilsona jest zwykle wątrobowa lub neurologiczna. Postać wątrobowa objawia się ostrym lub ostrym lub przewlekłym zapaleniem wątroby, stłuszczeniem lub marskością wątroby. Zaangażowanie neurologiczne objawia się zwykle po 20 roku życia zaburzeniami motorycznymi (drżenie, zaburzenia mowy, problemy z pisaniem), które mogą postępować, problemy z pisaniem), które mogą przejść w ciężki zespół pozapiramidowy z drżeniem, sztywnością, dyzartrią, dysfagią i przykurczem mięśni. Diagnoza jest na podstawie badań klinicznych i laboratoryjnych (objawy neurologiczne, choroby wątroby, niski poziom ceruloplazmy w surowicy). wątroby, niski poziom ceruloplazminy w surowicy, podwyższone stężenie wolnej miedzi w surowicy, wysokie wydalanie miedzi z moczem. w surowicy, wysokie wydalanie miedzi z moczem i obecność pierścieni Kaysera-Fleischera). Potwierdzenie diagnozy odbywa się za pomocą stężenia miedzi w wątrobie w biopsji wątroby lub w badaniu genetycznym. wątroby lub badanie genetyczne. Nieleczona choroba prowadzi do śmierci pacjenta. pacjenta. Leczenie polega na podawaniu środków chelatujących, zmniejszających zawartość miedzi poprzez wydalanie do moczu (D-penicylamina, trientyna) lub na środkach zapobiegających wchłanianie miedzi z pożywienia (cynk, amon-tetrahiomolibden). Pacjenci z bezobjawową chorobą Wilsona również muszą być leczeni. W Czechach stosuje się penicylaminę lub cynk. Przeszczep wątroby jest wskazany u u pacjentów z piorunującą niewydolnością wątroby lub zdekompensowaną marskością wątroby. Badania przesiewowe w w rodzinach pacjentów dotkniętych chorobą (całe rodzeństwo) jest oczywiste.

Jaki jest sposób dziedziczenia choroby Wilsona?

Choroba Wilsona (WD) jest zaburzeniem dziedziczonym autosomalnie recesywnie.

Normalne miotuby i dorosłe unerwione miofibryle szkieletowe wyrażają glikoproteinę pannexin1 (Panx1). Sześć z nich tworzy strukturę przypominającą hemichannel "gap junction" która łączy cytoplazmę z przestrzenią zewnątrzkomórkową; tutaj będą one nazywane kanałami Panx1. Są to słabo selektywne kanały przepuszczalne dla jonów, małe substraty metaboliczne i cząsteczki sygnałowe. Jak dotąd niewiele wiadomo na temat roli kanałów Panx1 w mięśniach, ale mięśnie szkieletowe myszy Panx1(-/-) nie wykazują wyraźnego fenotypu. nie wykazują wyraźnego fenotypu. Unerwione dorosłe szybkie i wolne miofibryle szkieletowe wykazują reaktywność Panx1 w pobliżu receptorów dihydropirydynowych w sarkolemie w kanalikach T. Te kanały Panx1 są aktywowane przez stymulację elektryczną i zewnątrzkomórkowy ATP. Kanały Panx1 odgrywają istotną rolę w wzmacnianiu skurczu mięśni, ponieważ umożliwiają uwalnianie ATP i pobieranie glukozy, dwóch cząsteczek glukozy, dwóch cząsteczek wymaganych do tej odpowiedzi. Na poparcie tej tezy, brak Panx1 znosi wzmocnienie skurczu mięśni wywołanego przez powtarzalną stymulację elektryczną, która jest odwracana przez egzogennie stosowane ATP. Fosforylacja reszt Thr i Ser Panx1 może być zaangażowana w aktywację kanału Panx1 ponieważ jest ona zwiększona podczas wzmocnienia skurczu mięśni. skurczu mięśni. Podczas denerwacji poziomy Panx1 są regulowane w górę, co częściowo wyjaśnia zmniejszenie gradientu elektrochemicznego, jednak jego brak nie zapobiega atrofii wywołanej denerwacją, ale zapobiega wyższemu stanowi oksydacyjnemu. Panx1 tworzy również funkcjonalne kanały na powierzchni komórek miotub, a ich stan funkcjonalny a ich stan funkcjonalny został powiązany z wewnątrzkomórkowymi sygnałami Ca(2+) i regulacją plastyczności miotub wywołanej stymulacją elektryczną. Zaproponowaliśmy że kanały Panx1 uczestniczą jako kanały ATP i pomagają utrzymać normalny stan stan oksydacyjny w mięśniach szkieletowych. --- Różne typy komórek w płucach, od nabłonka przewodzącego dróg oddechowych do nabłonka pęcherzyków płucnych i naczyń płucnych, są połączone przez połączenia szczelinowe. Specyficzny profil białek połączeń szczelinowych, koneksyny, w tych różnych typach komórek tworzy przedziały komunikacji międzykomórkowej, które mogą być dalej kształtowane przez komunikacji międzykomórkowej, które mogą być dalej kształtowane przez uwalnianie zewnątrzkomórkowych nukleotydów przez kanały pannexin1. W niniejszym przeglądzie skupiamy się na fizjologii koneksyn i panneksyn i opisujemy, w jaki sposób ta sieć komunikacyjna płuc moduluje funkcjonowanie płuc i obronę gospodarza w przewodzących i oddechowych drogach oddechowych. --- Kanał uwalniania ATP Pannexin1 (Panx1) jest samoregulowany, tj. przenikający ATP hamuje kanał z przestrzeni zewnątrzkomórkowej. ATP hamuje kanał z przestrzeni zewnątrzkomórkowej. Powinowactwo miejsca wiązania ATP jest niższe niż w przypadku purynergicznego receptora P2X7, co pozwala na przejściową aktywację Panx1 przez ATP poprzez P2X7R. Tutaj pokazujemy, że hamowanie Panx1 przez ATP jest zniesione przez zwiększone zewnątrzkomórkowe stężenie jonów potasu ([K(+)]o) w sposób zależny od dawki. Ponieważ zwiększone [K(+)]o jest jest również bodźcem dla kanałów Panx1, można oczekiwać, że połączenie ATP i zwiększone [K(+)]o byłoby zabójcze dla komórek. Rzeczywiście, astrocyty nie przeżyły ekspozycji na te połączone bodźce. Mechanizm śmierci, chociaż P2X7R, nie wydaje się ściśle podążać ścieżką piropotyczną. Zamiast tego aktywowana była kaspaza-3, proces hamowany przez inhibitory Panx1. Te dane sugerują, że Panx1 odgrywa wczesną rolę w szlaku sygnałowym śmierci komórki z udziałem ATP i jonów K(+). Dodatkowo, Panx1 może odgrywać drugą rolę, gdy komórki są zaangażowane w apoptozę, ponieważ Panx1 jest również substratem kaspazy-3. --- Pozakomórkowy ATP jest ważną cząsteczką sygnalizacyjną w kaskadzie zapalnej. kaskady, służąc jako sygnał niebezpieczeństwa, który powoduje aktywację inflammasomu, wzmocnienie infiltracji komórek odpornościowych i dostrojenie kilku kaskad sygnalizacyjnych, w tym tych kaskad sygnalizacyjnych, w tym tych ważnych dla rozwiązania stanu zapalnego. Ostatnie badania wykazały, że ATP może być uwalniany z komórek w kontrolowany sposób przez kanały pannexin (Panx). Uwalnianie ATP za pośrednictwem Panx1 jest zaangażowane w aktywację inflamasomu i chemotaksję neutrofili/makrofagów, aktywację limfocytów T komórek T, a rola Panx1 w wywoływaniu i rozprzestrzenianiu stanu zapalnego została w różnych narządach, w tym w płucach oraz ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym. i obwodowym układzie nerwowym. Rozpoznawanie i usuwanie umierających komórek i zanieczyszczeń z ognisk zapalenia ognisk zapalnych ma kluczowe znaczenie w rozwiązywaniu stanów zapalnych i Wykazano, że uwalnianie ATP z umierających komórek za pośrednictwem Panx1 rekrutuje fagocyty. fagocytów. Co więcej, pozakomórkowy ATP może być rozkładany przez ektonukleotydazy do ADP, AMP i adenozyny, co ma kluczowe znaczenie w rozwiązywaniu stanów zapalnych. zapalenia. Razem, Panx1, ATP, receptory purynergiczne i ektonukleotydazy przyczyniają się do ważnych pętli sprzężenia zwrotnego podczas odpowiedzi zapalnej, a zatem a zatem stanowią obiecujących kandydatów do nowych terapii. --- Pannexin2 (Panx2) jest największym z trzech członków białek pannexin. Panneksyny są topologicznie spokrewnione z koneksynami i inneksynami, ale pełnią inne role funkcjonalne niż tworzenie połączeń szczelinowych. Wcześniej wykazaliśmy, że panneksyny tworzą kanały oligomeryczne, ale w przeciwieństwie do koneksyn i inneksyn, tworzą one tylko pojedyncze kanały błonowe. Wysoki poziom mRNA i białka Panx2 w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) Centralnym Układzie Nerwowym (OUN). Podczas gdy Pannexin1 (Panx1) jest dość wszechobecna, a Pannexin3 (Panx3) występuje w skórze i tkance łącznej, obie są w pełni glikozylowane, przemieszczają się do błony plazmatycznej i pełnią funkcje skorelowane z zewnątrzkomórkowym uwalnianiem ATP. Tutaj opisujemy przemieszczanie się i subkomórkowe lokalizacje egzogennej ekspresji białek Panx2 i Panx1 w MDCK, HeLa i komórkach HEK 293T, a także endogenne wzorce Panx1 i Panx2 w OUN. OUN. Panx2 został znaleziony w lokalizacjach wewnątrzkomórkowych, był częściowo N-glikozylowany, a lokalizacje nie pokrywały się z Panx1. Konfokalne obrazów skrawków hipokampa znakowanych immunologicznie białkiem astrocytarnym GFAP, Panx1 i Panx2 wykazały, że dwie izoformy, Panx1 i Panx2, zlokalizowane w różnych przedziałach subkomórkowych zarówno w astrocytach, jak i neuronach. Używając rekombinowanych fuzji Panx2 z dołączonymi znacznikami genetycznymi opracowanymi dla skorelowanej mikroskopii mikroskopii świetlnej i elektronowej, a następnie ekspresji w różnych liniach komórkowych, ustaliliśmy, że ustaliliśmy, że Panx2 jest zlokalizowany w błonie pęcherzyków wewnątrzkomórkowych i nie w retikulum endoplazmatycznym, jak początkowo wskazywały eksperymenty kolokalizacji kaleksyny eksperymenty kolokalizacji kaleksyny. Podwójne obrazowanie immunofluorescencyjne z markerami białkowymi dla specyficznych przedziałów pęcherzykowych wykazało, że pęcherzyki Panx2 są wczesne endosomalne pochodzenia. W tomografii elektronowej przekroje poprzeczne tych pęcherzyków wykazywały drobne szczegóły strukturalne i bliskość włókien aktyny. Zatem, panneksyny wyrażane w różnych przedziałach subkomórkowych prawdopodobnie pełnią różne funkcjonalne, szczególnie w układzie nerwowym. --- W siatkówce synapsy chemiczne i elektryczne łączą neurony w funkcjonalne sieci. sieci. Niedawno pojawili się nowi kandydaci kodujący białka synaps elektrycznych. pojawiły się niedawno. W niniejszym badaniu określiliśmy lokalizację białka kandydującego białka pannexin1 (zfPanx1) w siatkówce danio pręgowanego i zbadaliśmy jego funkcjonalne właściwości. właściwości zfPanx1 egzogennie wyrażonego w komórkach Neuroblastoma 2a (N2a). zfPanx1 zidentyfikowano na powierzchni poziomych dendrytów komórkowych inaginujących głęboko w szypułkę czopka w pobliżu miejsc uwalniania glutaminianu w czopkach, dostarczając dowodów in vivo na tworzenie się hemichaneli w tym miejscu. Ta strategiczna pozycja zfPanx1 w synapsie fotoreceptora może potencjalnie pozwolić na modulację wyjścia stożka. Wykorzystując zacisk napięciowy całej komórki i wycięte transfekowanych komórek N2a, wykazaliśmy, że zfPanx1 tworzy aktywowane napięciem hemichanały o dużej jednostkowej przewodności in vitro. Te kanały mogą otwierać się przy fizjologicznych potencjałach błonowych. Funkcjonalne kanały były nie powstały po mutacji pojedynczego aminokwasu w obrębie konserwowanego białka niedawno wykazano, że jest N-glikozylowany w Panx1 gryzoni. Razem, te odkrycia wskazują, że zfPanx1 wykazuje właściwości podobne do swoich ssaków i może potencjalnie odgrywać ważną rolę w funkcjach zewnętrznej siatkówki. siatkówki. --- Nasze wcześniej zgłoszone zestawy danych macierzy cDNA z noworodkowych mózgów myszy typu dzikiego i Cx43-/- (zatwierdzony symbol genu Gja1) mózgi myszy były dalej analizowane w celu identyfikacji powiązań w transkryptomie mózgu. Analiza wykazała, że żadna kohorta genów dzieląca podstawową funkcję lub lokalizację chromosomalną nie była znacząco zmieniona (regulacja w górę i w dół była z grubsza zrównoważona) w mózgach Cx43-/- mózgi, ale każda kohorta wykazywała znaczące zaburzenia transkryptu oraz zmniejszoną zmienność i koordynację ekspresji. Przez porównując parami korelacje ekspresji wszystkich genów ze sobą w mózgach typu w mózgach typu dzikiego, znaleźliśmy geny wykazujące niezwykłe podobieństwo lub opozycję do profilu koordynacji (zestaw synergistycznie, antagonistycznie i niezależnie wyrażanych partnerów) niezależnie wyrażanych partnerów) Cx43, jednym z najbardziej podobnych jest pannexin1, kręgowy homolog bezkręgowych białek połączeń szczelinowych. To badanie wskazuje na uderzającą redundancję kontroli ekspresji nad funkcjonalnymi i sugeruje, że niektóre geny mogą odgrywać rolę podobną lub przeciwną do Cx43 w organizowaniu transkryptomu mózgu. --- Pannexin1 (Panx1) uczestniczy w kilku zdarzeniach sygnalizacyjnych, które obejmują uwalnianie adenozynotrifosforanu (ATP), w tym wrodzoną odpowiedź immunologiczną, bicie rzęsek w nabłonku dróg oddechowych i dostarczanie tlenu do naczyń krwionośnych. Pogląd że Panx1 tworzy duży kanał uwalniania ATP został zakwestionowany przez powiązanie niskiego przewodnictwa, małego kanału anionoselektywnego z obecnością Panx1. obecnością Panx1. Wykazaliśmy, że kanały błonowe Panx1 mogą funkcjonować w dwóch różnych trybach z różnymi przewodnictwami i przepuszczalnością, gdy heterologicznie wyrażone w oocytach Xenopus. Po stymulacji jonami potasu (K(+)), Panx1 tworzył kanał o wysokiej przewodności ~500 pS, który był przepuszczalny dla ATP. Różne bodźce fizjologiczne mogą indukować tę przepuszczalną dla ATP konformację kanału kanału w kilku typach komórek. W przeciwieństwie do tego, kanał miał niską przewodnictwo (~50 pS) bez wykrywalnej przepuszczalności ATP, gdy jest aktywowany przez napięciem przy braku K(+). Te dwa stany kanału były związane z różną reaktywnością końcowej cysteiny Panx1 na odczynniki tiolowe, sugerując różne konformacje. Jednocząsteczkowa mikroskopia elektronowa mikroskopii elektronowej ujawniła, że K(+) stymulował tworzenie kanałów o większej średnica porów niż te utworzone przy braku K(+). Dane te sugerują, że różne bodźce prowadzą do różnych struktur kanałów o różnych właściwościach biofizycznych właściwościach biofizycznych. --- U ssaków, pojedynczy gen pannexin1 (Panx1) ulega szerokiej ekspresji w OUN w tym w siatkówce wewnętrznej i zewnętrznej, tworząc kanały błonowe o dużych porach które są zaangażowane w sygnalizację wapnia i ATP. Wcześniej odkryliśmy, że danio pręgowany nie wykazuje ekspresji Panx1 w siatkówce wewnętrznej, przy czym drPanx1a ulega ekspresji wyłącznie w poziomych komórkach siatkówki zewnętrznej. Tutaj scharakteryzować drugie białko drPanx1, drPanx1b, wygenerowane przez duplikację całego genomu podczas ewolucji teleostów. duplikacji podczas ewolucji teleostów. Poszukiwania homologiczne silnie wspierają obecność sekwencji panneksyn u ryb chrzęstnoszkieletowych i dostarczają dowodów na to, że panneksyny ewoluowały, gdy ewolucja urochordata i chordata rozdzieliła się. Ponadto potwierdzamy, że omnologi Panx1 są obecne wyłącznie u teleostów. Cechą charakterystyczną drPanx1a i drPanx1b w różnych obszarach mózgu danio pręgowanego jest nienakładająca się lokalizacja białek drPanx1a w zewnętrznej i drPanx1b w wewnętrznej siatkówce ryb. Funkcjonalne porównanie ewolucyjnie ewolucyjnie odległych rybich i mysich Panx1 ujawniło zarówno zachowane, jak i unikalne właściwości. Zachowane funkcje to zdolność do tworzenia kanałów otwierających się w stanie spoczynku które są wrażliwe na znane blokery połączeń szczelinowych i hemichaneli, wewnątrzkomórkowy wapń, zewnątrzkomórkowy ATP i zmiany pH. Jednakże, drPanx1b jest wyjątkowy ze względu na wysoce złożony wzór glikozylacji i odrębną elektrofizjologiczną kinetykę bramkowania. Istnienie dwóch białek Panx1 u u danio pręgowanego, wykazujących odmienną dystrybucję tkankową, modyfikację białek i elektrofizjologiczne, sugeruje, że oba białka pełnią różne funkcje in vivo. funkcje in vivo.

Gdzie znajduje się białko Pannexin1?

Białko Pannexin1 jest zlokalizowane w błonach plazmatycznych.

Analiza danych w proteomice jest złożona, a dodatkowe wyzwania związane z interpretacją danych z eksperymentów N-terminomicznych Interpretacja danych z eksperymentów N-terminomiki może być zniechęcająca. Dlatego opracowaliśmy racjonalny potok kroków, aby podejść do analizy danych N-terminomicznych w sposób statystycznie uzasadniony i prawidłowy. analizy danych N-terminomicznych w sposób statystycznie uzasadniony i prawidłowy. Mamy zautomatyzowaliśmy te kroki w CLIPPER, dodatku do Trans-Proteomic Pipeline (TPP). Zastosowanie CLIPPER do analizy danych N-terminomiki generowanych przez końcowe znakowanie izotopowe amin substratów (TAILS) umożliwia wysoką przypisanie peptydu do białka, charakterystykę N-końca białka i adnotację, a w przypadku analizy proteazy z łatwością pozwala na odkrycie substratu proteazy z dużą pewnością. --- Specyficzna dla neutrofili proteaza metaloproteinazy macierzy typu 6 (MT6-MMP) (MT6-MMP)/MMP-25/leukolizyna jest zaangażowana w stwardnienie rozsiane i raka, ale pozostaje słabo scharakteryzowana. pozostaje słabo scharakteryzowana. Aby scharakteryzować biologiczną rolę MT6-MMP, jest zidentyfikowanie jej substratów, których obecnie znanych jest tylko siedem. znanych. Tutaj scharakteryzowaliśmy biochemicznie MT6-MMP, sprofilowaliśmy jego tkankę tkankowego inhibitora spektrum hamowania metaloproteinaz, przeprowadziliśmy analizy degradomiki analizy i zbadaliśmy 26 chemokin pod kątem rozszczepienia przy użyciu lasera wspomaganego matrycą desorpcji/jonizacji czasu przelotu (MALDI-TOF) spektrometrii mas. MT6-MMP przetwarza po siedem z podrodzin chemokin CXC i CC. W szczególności, rozszczepienie chemoatraktantu neutrofili CXCL5 aktywuje chemokinę, zwiększając w ten sposób jej aktywność agonistyczną. zwiększając jej aktywność agonistyczną, wskazując na mechanizm sprzężenia zwrotnego dla rekrutacji neutrofili. rekrutacji neutrofili. Podobnie, rozszczepienie aktywowało również CCL15 i CCL23, zwiększając rekrutację monocytów. zwiększając rekrutację monocytów. Wykorzystując podejście proteomiczne, proteomiczna identyfikacji specyficzności miejsca rozszczepienia (PICS), zidentyfikowaliśmy 286 peptydowych od P6 do P6', z których zidentyfikowano niezwykłą preferencję glutaminianu w P1. w P1. Ekran degradomiki terminalnego znakowania aminowo-izotopowego substratów (TAIL) znakowanie substratów (TAILS), które wzbogaca się o neo-N-końcowe peptydy rozszczepionych substratów, wykorzystano do identyfikacji 58 nowych natywnych substratów w sekrecjach fibroblastów fibroblastów po inkubacji z MT6-MMP. Wimentyna, cystatyna C, galektyna-1, IGFBP-7 i wydzielane białko, kwaśne i bogate w cysteinę (SPARC) były wśród tych substratów, które biochemicznie potwierdziliśmy. substratów, które potwierdziliśmy biochemicznie. Pozakomórkowa "księżycowa" wimentyny jest chemoatraktantem dla komórek THP-1, ale rozszczepienie MT6-MMP zniosło rekrutację monocytów. Nieoczekiwanie, wimentyna rozszczepiona przez MT6-MMP silnie stymulowała fagocytozę, co nie było właściwością białka o pełnej długości białka. W związku z tym MT6-MMP reguluje chemotaksję neutrofili i monocytów oraz poprzez generowanie sygnałów "eat-me" po rozszczepieniu wimentyny potencjalnie zwiększa fagocytarne usuwanie neutrofili w celu złagodzenia stanu zapalnego. --- Proteoliza jest jednym z najściślej kontrolowanych procesów fizjologicznych. procesów fizjologicznych, ponieważ proteazy tworzą zdarzenia, które zazwyczaj angażują ścieżki w nieodwracalny sposób. nieodwracalny sposób. Pomimo ich znaczenia w prawie wszystkich systemach biologicznych, nasze zrozumienie roli proteaz w patologii chorób jest często ograniczone. często ograniczone. Istnieje kilka podejść do badania aktywności proteolitycznej w odniesieniu do biologii, patofizjologii i terapii lekowej, w tym niedawno opisany izotop terminalnej aminy. niedawno opisana strategia znakowania izotopowego substratów (TAILS) przez Kleifelda i współpracowników. przez Kleifeld i współpracowników. Tutaj badamy TAILS jako metodologię opartą na ukierunkowanym wzbogacaniu i spektrometrycznym wykrywaniu endogennych N-końcowych peptydów z klinicznie istotnych próbek biologicznych i jego potencjał dostarczania ilościowych informacji na temat proteolizy i wyjaśniania miejsc rozszczepienia proteaz. Podczas optymalizacji najbardziej aktualnego protokołu, poprzez przejście na usprawniony format jednorurowy i uproszczenie etapów usuwania odczynników. etapy, wykazujemy zalety w porównaniu z wcześniej opublikowanymi metodami i rozwiązania niektórych wyzwań technicznych przedstawionych w publikacji Kleifeld Kleifelda. Identyfikujemy również niektóre z obecnych i nierozwiązanych ograniczeń. My wykorzystujemy ludzkie osocze jako system modelowy w celu dostarczenia danych, które ilustrują niektóre z kluczowych parametrów analitycznych. kluczowe parametry analityczne zmodyfikowanej procedury TAILS, w tym specyficzność, czułość, precyzję ilościową i dokładność.

Jakie jest znaczenie akronimu "TAILS" używanego w N-terminomice białek?

TAILS to skrót od "Terminal Amine Isotopic Labeling of Substrates" (znakowanie izotopowe substratów aminami terminalnymi).

Nerkowe aferentne i eferentne nerwy współczulne są zaangażowane w regulację ciśnienia krwi i odgrywają patofizjologiczną rolę w nadciśnieniu tętniczym. ciśnienia krwi i odgrywają patofizjologiczną rolę w nadciśnieniu tętniczym. Odnerwienie współczulnych jest nowatorską techniką terapeutyczną w leczeniu pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym. pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym. Badania kliniczne denerwacji współczulnej nerek wykazały znaczne obniżenie ciśnienia krwi u tych pacjentów. pacjentów. Nerkowa denerwacja współczulna zmniejsza również częstość akcji serca, która jest zastępczym markerem ryzyka sercowo-naczyniowego. Choroby współistniejące z nadciśnieniem nadciśnieniem tętniczym, takie jak niewydolność serca i przerost mięśnia sercowego, obturacyjny obturacyjny bezdech senny, migotanie przedsionków, dysfunkcja nerek i zespół metaboliczny. są ściśle związane ze zwiększoną aktywnością układu współczulnego. W modelach eksperymentalnych i badaniach kontrolnych, odnerwienie nerek miało korzystny wpływ na te schorzenia. warunki. Denerwacja nerek może stać się powszechnie stosowaną procedurą w leczeniu opornego nadciśnienia tętniczego i chorób przewlekłych związanych ze zwiększoną aktywacją współczulną. aktywacją układu współczulnego. Obecne prace koncentrują się na udoskonalaniu technik i urządzeń interwencyjnych w celu zapewnienia bezpiecznej i skutecznej denerwacji współczulnej nerek. odnerwienie współczulne nerek. Kontrolowane badania u pacjentów z łagodnym do umiarkowanego, nieopornym nadciśnieniem tętniczym nadciśnieniem tętniczym i chorobami współistniejącymi, takimi jak niewydolność serca, cukrzyca, bezdech senny i zaburzenia rytmu serca, aby zbadać zdolność nerkowej odnerwienia współczulnego w celu poprawy wyników sercowo-naczyniowych. --- Oporne nadciśnienie tętnicze jest coraz bardziej powszechnym problemem zdrowotnym związanym z z istotnymi niekorzystnymi skutkami sercowo-naczyniowymi. Patofizjologia, która leży leży u podstaw tego stanu, obejmuje zwiększoną funkcję zarówno współczulnego układu nerwowego, jak i układu renina-angiotensyna II-aldosteron. układu współczulnego, jak i układu renina-angiotensyna II-aldosteron. Kluczowym ogniwem między tymi dwoma układami jest sieć włókien współczulnych, które przebiegają w obrębie tętnic nerkowych. Nerwy te mogą być celowane przez zastosowanie energię o częstotliwości radiowej od światła tętnic nerkowych do ścian tętnic nerkowych (przezskórne nerkowe odnerwienie współczulne [RSD]), podejście, które wzbudziło duże zainteresowanie. podejście, które cieszy się dużym zainteresowaniem. W niniejszym artykule dokonano krytycznego przeglądu dowodów potwierdzających stosowanie RSD. Niewielkie badania sugerują, że RSD może prowadzić do znacznego obniżenia ciśnienia krwi. ciśnienia krwi: W randomizowanym badaniu Symplicity HTN-2 z udziałem 106 pacjentów, średni spadek ciśnienia krwi po 6 miesiącach u pacjentów, którzy otrzymali leczenie, wynosił 32/12 mm Hg. wynosił 32/12 mm Hg. Istnieją jednak ograniczenia dotyczące dowodów na RSD w leczeniu opornego nadciśnienia tętniczego. Obejmują one niewielką liczbę badanych pacjentów; brak jakichkolwiek dowodów kontrolowanych placebo; fakt, że wyniki ciśnienia krwi były oparte na ocenach gabinetowych, w przeciwieństwie do 24-godzinnego monitorowania ambulatoryjnego monitorowanie ambulatoryjne; brak długoterminowych danych dotyczących skuteczności oraz brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa. Niektóre z tych obaw są rozwiązywane w trwającym badaniu Denerwacja nerek u pacjentów z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (Symplicity HTN-3) . Pierwszy przezskórny system RSD został zatwierdzony przez Health Canada wiosną 2012 roku. wiosną 2012 roku. Dopóki jednak nie będzie dostępnych więcej danych lepszej jakości, procedura ta powinna być powinna być zarezerwowana dla tych pacjentów, u których oporne nadciśnienie nadciśnienie jest naprawdę niekontrolowane. --- 1. --- Autorzy dokonują przeglądu koncepcji opornego nadciśnienia tętniczego i zaangażowania współczulnego układu nerwowego w nadciśnieniu tętniczym jako racjonalną podstawę dla techniki przezskórnej techniki przezskórnej denerwacji współczulnej nerek (RSD). Ta jest wynikiem aktywnego wyszukiwania artykułów naukowych z terminem "denerwacja nerek". "denerwacja nerek" w bazach danych Medline i PubMed. Przedstawiono techniki i techniki i urządzenia stosowane w procedurze, a także wyniki kliniczne po sześciu, 12 i 24 miesiącach od zabiegu. po sześciu, 12 i 24 miesiącach od zabiegu z użyciem cewnika Symplicity. Zaobserwowano znaczące spadki i stopniowo coraz większe redukcje skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi po zabiegu. skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi. Wskaźnik powikłań był minimalny. Przytoczono nowe urządzenia do RSD i trwające badania kliniczne. Podsumowując Podsumowując, RSD prezentuje się jako skuteczne i bezpieczne podejście do opornego nadciśnienia tętniczego. opornego nadciśnienia tętniczego. Oczekuje się, że wyniki trwających badań i dłuższa obserwacja Oczekuje się, że wyniki trwających badań i dłuższa obserwacja tych pacjentów potwierdzą wstępne wyniki i umożliwią perspektywę rozszerzenia zastosowania tej procedury w leczeniu nadciśnienia tętniczego. --- Nadciśnienie tętnicze stanowi istotny problem dla zdrowia publicznego na całym świecie, przyczyniając się do do zachorowalności na choroby naczyń krwionośnych i nerek, śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych i obciążeń ekonomicznych. Możliwość wpływania na wyniki kliniczne poprzez leczenie nadciśnienia tętniczego jest zatem najważniejsza. Pomimo stosowania wielu dostępnych terapii, u znacznego odsetka pacjentów utrzymuje się podwyższone ciśnienie krwi, stan określany mianem podwyższone ciśnienie krwi, co określa się mianem nadciśnienia opornego. Niedawno uznano znaczenie znaczenie nerkowych nerwów współczulnych i somatycznych w modulowaniu ciśnienia krwi i somatycznych w modulowaniu ciśnienia krwi oraz opracowanie nowej procedury, która selektywnie usuwa te przyczyniające się do opornego nadciśnienia tętniczego stanowi okazję do zapewnienia klinicznie znaczących korzyści w szerokich i zróżnicowanych populacjach pacjentów. Wczesna kliniczna z cewnikową, selektywną nerkową denerwacją współczulną u pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym mechanistycznie skorelowała współczulne odnerwienie odprowadzające ze zmniejszonym rozlaniem noradrenaliny przez nerki i aktywnością reniny, zwiększonym nerkowym przepływem osocza i wykazało klinicznie klinicznie znaczące, trwałe obniżenie ciśnienia krwi. Badanie SYMPLICITY HTN-3 to kluczowe badanie zaprojektowane jako prospektywna, randomizowana, zamaskowana procedura, z pojedynczą ślepą próbą, oceniające bezpieczeństwo i skuteczność cewnikowej obustronnej denerwacji nerek w leczeniu niekontrolowanego nadciśnienia tętniczego pomimo stosowania co najmniej 3 leków przeciwnadciśnieniowych różnych klas (z których co najmniej jeden (z których co najmniej jeden jest lekiem moczopędnym) w maksymalnych tolerowanych dawkach. Pierwszorzędowy Pierwszorzędowy punkt końcowy skuteczności mierzony jest jako zmiana skurczowego ciśnienia krwi od wartości wyjściowej do 6 miesięcy. Niniejszy manuskrypt opisuje i metodologię badania regulacyjnego selektywnej denerwacji nerek w leczeniu nadciśnienia tętniczego w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których nie powiodła się terapia farmakologiczna. terapia farmakologiczna. --- Pomimo znacznych postępów w leczeniu nadciśnienia tętniczego, które w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci, odpowiednie zarządzanie i kontrola tego stanu pozostaje słaba. Nadciśnienie tętnicze jest nadal słabo kontrolowane i podejmowane są wysiłki w celu opracowania nowych strategii, aby aby poprawić powiązane wyniki. Nowe podejścia terapeutyczne do zarządzania nadciśnienia tętniczego dzielą się na dwie główne kategorie: (i) te, które dążą do (i) te, które dążą do poprawy skuteczności obniżania ciśnienia krwi przy użyciu nowych strategii terapeutycznych w terapeutycznych oprócz standardowych metod niefarmakologicznych i farmakologicznych oraz (ii) nowe sposoby optymalizacji i poprawy skuteczności i użyteczności istniejących terapii. terapii. Nowe, oparte na procedurach i urządzeniach strategie kontroli nadciśnienia tętniczego obejmują odnerwienie układu współczulnego nerek i uwrażliwienie baroreceptorów. Te dwie techniki będą przedmiotem niniejszego przeglądu. --- Nadciśnienie ogólnoustrojowe stanowi poważny problem w skali globalnej, ponieważ przyczynia się do zachorowalności na choroby naczyń krwionośnych i nerek, śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych oraz obciążenia ekonomicznego. obciążenia ekonomicznego, dlatego wpływ nadciśnienia tętniczego jest główną kwestią w dziedzinie zdrowia publicznego na całym świecie. zdrowia publicznego na całym świecie. Poprawa zarządzania wysokim ciśnieniem krwi jest zatem ma zatem zasadnicze znaczenie dla wpływu na wyniki kliniczne. Pomimo przestrzegania wielu dostępnych terapii medycznych, znaczna część pacjentów ma uporczywe podwyższone ciśnienie krwi, stan określany jako "nadciśnienie oporne". Nerkowe współczulne przyczyniają się do braku odpowiedzi na leki przeciwnadciśnieniowe poprzez brak równowagi regulacyjnej leków przeciwnadciśnieniowych poprzez brak równowagi mechanizmów regulacyjnych. Nerkowe włókna nerwowe aferentne są odpowiedzialne za aktywację współczulną i przyczyniają się do homeostazy ciśnienia krwi. i przyczyniają się do homeostazy ciśnienia krwi, podczas gdy sygnały aferentne z nerek są zintegrowane w w ośrodkowym układzie nerwowym i zwiększają wyładowanie nerwów współczulnych. W związku z tym, nowa strategia, która selektywnie usuwa te czynniki przyczyniające się do nadciśnienia tętniczego stanowi nową szansę terapeutyczną. Niedawno opracowano cewnikową metodę cewnika w celu wywołania odnerwienia współczulnego nerek została wprowadzona do codziennej praktyki. Kliniczna ocena selektywnej nerkowej denerwacji współczulnej wykazała norepinefryny i aktywności reninowej, wzrost nerkowego przepływu osocza, a także nerkowego przepływu osocza i potwierdziła klinicznie istotne, trwałe obniżenie ciśnienia krwi u pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym. Niniejszy podsumowuje dostępne dane na temat roli aktywacji współczulnej w patofizjologii nadciśnienia tętniczego. współczulnej w patofizjologii nadciśnienia tętniczego oraz aktualne koncepcje przezcewnikowego przezcewnikowej ablacji tętnic nerkowych prądem o częstotliwości radiowej w leczeniu nadciśnienia ogólnoustrojowego. Opisano również sugestie dotyczące celów przyszłego leczenia nadciśnienia układowego. również opisane.

Jakie są wyniki odnerwienia współczulnego nerek?

Po RSD zaobserwowano znaczące spadki i stopniowo coraz większe redukcje skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi. Częstość powikłań była minimalna. Odnerwienie współczulne nerek zmniejsza również częstość akcji serca, która jest zastępczym markerem ryzyka sercowo-naczyniowego.

Onkogen HER2/neu ulega nadekspresji w ludzkim raku trzustki, ale jego znaczenie kliniczne jest niepewne. znaczenie kliniczne tej nadekspresji jest niepewne. W niniejszym badaniu zbadaliśmy skuteczność przeciwnowotworową Herceptyny, nowego rekombinowanego humanizowanego przeciwciała przeciwciała anty-HER2/neu, które wykazuje aktywność cytostatyczną na komórkach raka piersi i prostaty z nadekspresją komórek raka piersi i prostaty z nadekspresją onkogenu HER2. Przeciwciało to może hamować wzrost guza u niektórych pacjentów z tymi chorobami. Określiliśmy ilościowo ekspresję HER2 w różnych liniach komórkowych ludzkiego raka trzustki i zbadaliśmy bioaktywność tego przeciwciała zarówno in vitro, jak i in vivo. Hamowanie wzrostu przez Herceptynę obserwowano in vitro w liniach komórkowych o wysokim poziomie ekspresji HER2/neu ekspresji. Linie komórkowe z niskim poziomem tego białka nie reagowały znacząco na przeciwciało. znacząco na przeciwciało. In vivo badaliśmy dwie różne linie komórkowe raka trzustki linie komórkowe raka trzustki w ortotopowym mysim modelu choroby. Leczenie herceptyną hamowało wzrost guza w linii komórkowej nowotworu MIA PaCa-2, w której wyrażała wysoki poziom HER2/neu. Dane te sugerują, że leczenie Herceptyną pacjentów z rakiem trzustki, u których występuje wysoki poziom onkogenu HER2/neu może być uzasadnione. --- Zbadano potencjał przeciwciała trastuzumabu ukierunkowanego na HER2 jako radioimmunokoniugatu zbadano potencjał radioimmunokoniugatu przydatnego zarówno do obrazowania, jak i terapii. Koniugacja trastuzumabu z acyklicznym dwufunkcyjnym chelatorem CHX-A"-DTPA uzyskano stosunek chelatu do białka wynoszący 3,4 ± 0,3; immunoreaktywność przeciwciała pozostała niezmieniona. przeciwciała. Radiolabeling był skuteczny, rutynowo dając produkt o wysokiej aktywności swoistej. Celowanie w guzy oceniano u myszy noszących podskórne (s.c.) ksenografty raka jelita grubego, trzustki, jajnika i prostaty. raka. Wysoki wychwyt radioimmunokoniugatu, wstrzykniętego dożylnie (i.v.), zaobserwowano w każdym z modeli, a najwyższy %ID/g guza (51,18 ± 13,58) uzyskano w przypadku ksenoprzeszczepu guza jajnika (SKOV-3). Swoistość została wykazano przez brak wychwytu 111In-trastuzumabu przez czerniaka (A375) s.c. ksenografty i 111In-HuIgG przez s.c. ksenografty LS-174T. Minimalny wychwyt i.v. wstrzyknięty 111In-trastuzumab w normalnych narządach został potwierdzony u myszy myszy bez guza. Zachowanie in vivo 111In-trastuzumabu u myszy noszących dootrzewnowe (i.p.) guzy LS-174T skutkowało %ID/g guza wynoszącym 130,85 ± 273,34 po 24 godzinach. Wizualizację guza, ksenograftów s.c. i i.p., uzyskano za pomocą γ-scyntygrafii. uzyskano za pomocą scyntygrafii γ i obrazowania PET. Pula krwi była widoczna zgodnie z oczekiwaniami, ale z czasem została usunięta. Farmakokinetyka we krwi ksenograftów podawanych i.v. i i.p. 111In-trastuzumab określono u myszy z guzami i bez guzów. Dane z te badania in vitro i in vivo wspierały rozwój radioznakowanego trastuzumabu do dwóch badań klinicznych, badania obrazowania fazy 0 w programie obrazowania molekularnego National Cancer obrazowania molekularnego w National Cancer Institute oraz badania fazy 1 radioimmunoterapii na Uniwersytecie w Alabamie. --- CEL: Pacjenci z nawrotowym rakiem gruczołu krokowego są powszechnie leczeni za pomocą terapią odstawienia androgenów (AWT); jednak prawie wszyscy pacjenci ostatecznie do raka prostaty opornego na kastrację (CRPC), co wskazuje na niepowodzenie AWT w celu wyeliminowania wrażliwego na androgeny raka prostaty. Ogólnym celem tych jest określenie, czy podwójne hamowanie receptorowych kinaz tyrozynowych receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i HER2 przedłużyłoby skuteczność tego leczenia w raku prostaty. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Wykorzystaliśmy androgenozależne komórki LNCaP i ich podlinie CRPC LNCaP-AI i C4-2. Dodatkowe dane zostały zebrane w komórkach pRNS-1-1 stabilnie wyrażających zmutowany receptor androgenowy (AR-T877A) oraz u nagich myszy z guzami CWR22. W badaniach wykorzystano inhibitory EGFR erlotynib i AG1478, oraz inhibitory HER2 trastuzumab i AG879. WYNIKI: Podwójne hamowanie EGFR/HER2 indukowało apoptozę selektywnie w androgenowrażliwych komórkach raka prostaty poddawanych AWT, ale nie w obecności androgenów lub w komórkach CRPC. Pokazujemy, że sama AWT nie indukowała znaczącej apoptozy w komórkach zależnych od androgenów, ze względu na indukowany przez AWT wzrost w HER2 i ErbB3, które promowały przeżycie poprzez zwiększenie fosforylacji Akt. ErbB3 indukowany AWT stabilizował AR i stymulował PSA, podczas gdy był inaktywowany tylko poprzez hamowanie zarówno jego partnerów dimeryzacji EGFR i HER2 (komórki raka prostaty komórki raka prostaty nie wyrażają ErbB4); ale nie zahamowanie któregokolwiek z receptorów w pojedynkę, co wyjaśnia sukces podwójnego hamowania EGFR/HER2 w uwrażliwianiu komórek komórek zależnych od androgenów na AWT. Skuteczność inhibitorów w w hamowaniu wzrostu korelowała z ich zdolnością do zapobiegania fosforylacji Akt. WNIOSEK: Badania te wskazują, że podwójne hamowanie EGFR/HER2, podawane razem z AWT, uwrażliwia komórki raka prostaty na apoptozę podczas AWT. --- Receptorowe kinazy tyrozynowe typu I (RTK) są zaangażowane w różne aspekty wzrostu, przeżycia i różnicowania komórek. Wśród znanych RTK, receptor naskórkowego czynnika wzrostu receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i ErbB-2 (HER-2) to dwa szeroko badane białka które są prototypowymi członkami rodziny ErbB, która obejmuje również ErbB-3 (Her-3) i ErbB-4 (Her-4). Nadekspresja ErbB-2 i EGFR została powiązana z agresywną chorobą i złym rokowaniem u pacjentów w szeregu ludzkich typach nowotworów (np. rak piersi, płuc, jajnika, prostaty i rak płaskonabłonkowy głowy i szyi). głowy i szyi). Wykazano, że zakłócenie transdukcji sygnału tych kinaz wykazano, że ma działanie antyproliferacyjne. Opracowano różne podejścia ukierunkowane na szlaki sygnałowe ErbB, w tym przeciwciała monoklonalne (trastuzumab/Herceptin™ i cetuximab/Erbitux™) skierowane przeciwko receptorowi, oraz syntetyczne inhibitory kinazy tyrozynowej (gefitynib/Iressa™ i erlotynib/Tarceva™). Ponieważ wiele nowotworów wykazuje nadekspresję receptorów ErbB, jednoczesne celowanie w wiele receptorów ErbB staje się obiecującym podejściem do leczenia raka. leczenia raka. Lapatynib (Tykerb™), silny podwójny inhibitor EGFR/ErbB-2, został zatwierdzony do leczenia raka piersi ErbB-2-dodatniego. Pomimo lat intensywnych badań nad inhibitorami EGFR, istnieje zaskakujący brak chemicznie odrębnych małych inhibitorów o wysokim stopniu selektywności. Istnieje również zapotrzebowanie na nowe rusztowania ze względu na niedawne odkrycie mutacji EGFR, które które czynią kinazę oporną na gefinitib i erlotynib. Badanymi strukturami będą będą chinazoliny z różnymi podstawnikami. Zależności struktura-aktywność i ocena biologiczna związków opublikowanych w ciągu ostatnich czterech lat. w ciągu ostatnich czterech lat. --- Aktywność przeciwnowotworowa docetakselu (Taxotere) w hormonozależnym (HD) i hormononiezależnym (HID) hormonozależnym (HD) i niezależnym od hormonów (HID) raku prostaty PAC120 był wcześniej a jego poziom był związany z ekspresją białka HER2. W W niniejszym badaniu oceniamy działanie przeciwnowotworowe docetakselu w połączeniu z trastuzumabem (Herceptin), przeciwciałem anty-HER2. Chociaż sam trastuzumab nie miał nie miał wpływu na wzrost guza, nasilał działanie przeciwnowotworowe docetakselu w guzach HD i silniej w wariantach HID. Używając wariantu HID28, my pokazujemy, że leczenie docetakselem myszy noszących guzy indukuje zwiększoną ekspresję HER2 mRNA receptora kinazy tyrozynowej 25-krotnie 24 godziny po leczeniu docetakselem. leczenie, podczas gdy białko HER2 i p-AKT zmniejszyły się. Następnie nastąpił wzrost białka HER2 3 dni (2-krotnie) po leczeniu docetakselem i przez silne uwalnianie HER2 w surowicy leczonych myszy; ekspresja fosfo-ERK, p27, BCL2 i HSP70 jednocześnie wzrosła. Podobne zmiany molekularne były indukowane przez połączenie docetakselu z trastuzumabem, z wyjątkiem tego, że nastąpił przejściowe i całkowite zniknięcie białek AR i HSP90 24 godziny po leczenie. Pokazujemy, że oprócz znanego wpływu na tubulinę i wrzeciona mitotyczne, docetaksel wrzeciona mitotyczne, docetaksel indukuje złożone mechanizmy szlaków sygnałowych w komórkach w przeżywających komórkach, w tym HER2, który może być celowany farmakologicznie. To sugeruje, że połączenie docetaksel/trastuzumab może okazać się skutecznym skutecznym podejściem terapeutycznym w przypadku opornego na hormonoterapię raka gruczołu krokowego z ekspresją HER2. --- Obecne leczenie raka prostaty z przerzutami, które obejmuje terapię hormonalną terapię hormonalną, chemioterapię i radioterapię, często ma charakter paliatywny. Taksany, a w szczególności w szczególności docetaksel, są szeroko badane w celu poprawy przeżywalność pacjentów z przerzutowym rakiem prostaty. Chociaż paklitaksel wykazuje szerokie spektrum działania przeciwnowotworowego, jego zastosowanie terapeutyczne jest ograniczone, po częściowo ze względu na jego niską rozpuszczalność w wodzie, która wymaga użycia Cremophor EL, o którym wiadomo, że wywołuje reakcje nadwrażliwości. Dlatego celem niniejszego badania była ocena skuteczności paklitakselu załadowanego palmitynianem immunoemulsji anty-HER2, ukierunkowanego systemu dostarczania leków opartego na kationowej emulsji emulsji kowalencyjnie związanej z przeciwciałem monoklonalnym anty-HER2 (Herceptin), w dobrze ugruntowanym farmakologicznym modelu in vivo przerzutowego raka prostaty, który z nadekspresją receptora HER2. Wyraźnie zauważono, że emulsja kationowa i immunoemulsja nie aktywowały dopełniacza w porównaniu z emulsją kationową i preparatami wodno-alkoholowymi palmitynianu paklitakselu. Ponadto, 10 mg/kg mc. immunoemulsji zawierającej palmitynian paklitakselu raz w tygodniu przez 3 tygodnie hamuje wzrost guza u myszy z ciężkim połączonym niedoborem odporności znacznie bardziej niż kationowa emulsja emulsja kationowa (P < 0,05) i preparat palmitynianu paklitakselu (P < 0,01). Analiza histopatologiczna Analiza histopatologiczna sugerowała trend poprawy terapeutycznej na korzyść immunoemulsji. Nie stwierdzono jednak istotnej różnicy w aktywności antymetastatycznej między emulsją a immunoemulsją, pomimo powinowactwa immunoemulsji do receptora HER2. Chociaż wzrost guza nie został w pełni zahamowany, rzeczywiste wyniki są zachęcające i mogą prowadzić do do ulepszonej strategii terapeutycznej leczenia przerzutowego raka prostaty. --- Wykazano, że przeciwciało przeciwko produktowi genu Her-2/neu hamuje wzrost komórek raka piersi z nadekspresją Her-2/neu. komórek raka piersi z nadekspresją Her-2/neu i ma zastosowanie kliniczne w leczeniu raka piersi. Badaliśmy rekombinowane, humanizowane przeciwciało anty-Her-2/neu (Herceptin) w przedklinicznych modelach ludzkiego raka prostaty. Model zależne od androgenów modele ksenograftów ludzkiego raka prostaty CWR22 i LNCaP oraz oraz niezależne od androgenów podlinie CWR22. Barwienie Her-2/neu rodzicielskich, zależnych od androgenów i niezależnych od androgenów guzów CWR22 i LNCaP wykazało zmienną ekspresję Her-2/neu. Herceptynę podawano i.p. w dawce 20 mg/kg dwa razy w tygodniu po utworzeniu ksenoprzeszczepu. ksenoprzeszczepu. Nie zaobserwowano wpływu Herceptyny na wzrost guza w żadnym z guzów guzów niezależnych od androgenów; zaobserwowano jednak znaczące zahamowanie wzrostu w obu modelach ksenograftów zależnych od androgenów, CWR22 (68% zahamowanie wzrostu po zakończeniu eksperymentu; P = 0,03 dla trajektorii średniej objętości guza w grupach) i objętości guza w grupach) i LNCaP (89% zahamowanie wzrostu; P = 0,002). Zaobserwowano nastąpił znaczący wzrost wskaźnika antygenu specyficznego dla prostaty (PSA) (ng PSA/ml surowicy/mm3 guza) w grupach leczonych Herceptyną i zależnych od androgenów w porównaniu z grupami kontrolą (CWR22, 18-krotny w stosunku do wartości przed leczeniem w porównaniu z 1,0-krotnym, P = 0,0001; LNCaP, 2,35-krotnie w stosunku do wartości przed leczeniem w porównaniu do 0,6-krotnie, P = 0.001). Gdy paklitaksel (6,25 mg/kg s.c., pięć razy/tydzień) był podawany zwierzętom z guzami zależnymi od androgenów i niezależnymi od androgenów, nastąpiło zahamowanie wzrostu w każdej grupie. w każdej grupie. Leczenie skojarzone paklitakselem i Herceptyną prowadziło do większego zahamowania wzrostu zahamowanie wzrostu, niż zaobserwowano w przypadku pojedynczych leków. Tak więc, w tych modelach raka prostaty, sama Herceptyna wykazuje aktywność kliniczną tylko w guzie i ma co najmniej addytywny wpływ na wzrost w połączeniu z paklitakselem. w połączeniu z paklitakselem, zarówno w guzach zależnych od androgenów, jak i niezależnych od androgenów. i niezależnych od androgenów. Odpowiedź na Herceptin nie korelowała z poziomem PSA, ponieważ wskaźnik PSA PSA znacznie wzrósł w grupie leczonej Herceptyną, podczas gdy pozostawał stały w grupie kontrolnej. stały w grupie kontrolnej. Wyniki te sugerują użyteczność Herceptyny w leczeniu ludzkiego raka prostaty. w leczeniu ludzkiego raka prostaty. --- Rodzina receptorów tyrozynowych ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (HER) jest częścią sieci szlaków, które są zaangażowane w rozwój i progresję raka prostaty. i progresję raka prostaty. Receptory kinazy HER obejmują receptor naskórkowego receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), HER2, HER3 i HER4, które muszą łączyć się w dimery, aby wpływać na sygnalizację. dimery, aby wpływać na sygnalizację. Różne kombinacje receptorów wytwarzają różne jakości i poziomy aktywacji szlaków. Wśród receptorów z rodziny HER aktywacja HER2 jest szczególnie ważna w raku piersi, ponieważ amplifikacja genu HER2 amplifikacja genu jest związana z odmiennym przebiegiem klinicznym i odpowiedzią na leczenie leczenie terapią ukierunkowaną na HER2 (trastuzumab). Chociaż HER2 może być nadekspresję w raku prostaty, nie ma danych klinicznych na poparcie stosowania trastuzumabu u pacjentów z rakiem prostaty. Dane przedkliniczne i kliniczne pokazują że aktywacja osi HER-kinazy jest ważna dla progresji raka prostaty do postaci raka prostaty do choroby niezależnej od androgenów. Dane wskazują na znaczenie hamowania wielu członków rodziny kinaz HER w celu osiągnięcia pełniejszej blokady tej osi w przypadku nowotworów innych niż rak piersi z nadekspresją HER2. rak piersi. Wiele środków farmaceutycznych blokujących oś HER-kinazy jest obecnie są obecnie testowane na pacjentach z rakiem prostaty. Należą do nich przeciwciała, inhibitory kinazy tyrozynowej i nowe strategie, które mają na celu zmniejszenie ekspresji HER2. --- Docetaksel, półsyntetyczny taksan, wykazał znaczącą aktywność pojedynczego leku aktywność wobec guzów prostaty. W badaniach fazy I/II, docetaksel w postaci pojedynczego leku i połączenie docetakselu z estramustyną były skuteczne w indukowaniu antygenu specyficznego dla prostaty o > lub =50% u mężczyzn z niezależnym od androgenów rakiem prostaty (AIPC). Podstawową przyczyną aktywności klinicznej docetakselu przeciwko rakowi gruczołu krokowego jest przedmiotem trwających badań. Uważa się, że docetaksel ma dwojaki mechanizm działania przeciwnowotworowego działanie przeciwnowotworowe: (1) hamowanie depolimeryzacji mikrotubul oraz (2) osłabienie efektów ekspresji genów bcl-2 i bcl-xL. Indukowana taksanem stabilizacja mikrotubul zatrzymuje komórki w fazie G(2)M cyklu komórkowego i indukuje ekspresję bcl-2 i bcl-xL. cyklu komórkowego i indukuje fosforylację bcl-2, promując w ten sposób kaskadę zdarzeń, które ostatecznie prowadzą do apoptotycznej śmierci komórek. W badaniach przedklinicznych, docetaksel miał wyższe powinowactwo do tubuliny i okazał się silniejszym silniejszym induktorem fosforylacji bcl-2 niż paklitaksel. Dowody laboratoryjne również wspierają również ocenę kliniczną kombinacji opartych na docetakselu, które obejmują takie jak trastuzumab i/lub estramustyna. Ścieżki dla apoptozy indukowanej przez docetaksel wydają się różnić w przypadku raka prostaty zależnego i i niezależnych od androgenów komórkach raka prostaty. Dalsze wyjaśnienie tych różnic będzie miało zasadnicze znaczenie w projektowaniu ukierunkowanych schematów leczenia leczenia zlokalizowanego i zaawansowanego raka prostaty. --- TŁO / CELE: Ocena ekspresji Her2/neu we frakcji komórek jednojądrzastych krwi obwodowej frakcji komórek jednojądrzastych pacjentów z rakiem prostaty za pomocą RT-PCR może zapewnić możliwość wykrycia krążących komórek nowotworowych, a tym samym służyć jako marker choroby mikroprzerzutowej. METODY: Zbadaliśmy ekspresję Her2/neu za pomocą reakcji łańcuchowej odwrotnej transkryptazy-polimerazy łańcuchowej w próbkach frakcji komórek jednojądrzastych krwi obwodowej 21 i seryjnie u 43 pacjentów z rakiem prostaty. WYNIKI: U żadnego z 21 pacjentów z grupy kontrolnej nie stwierdzono ekspresji Her2/neu, natomiast u 23,25% (95% CI, 11,75-38,63) pacjentów było pozytywnych przy wejściu do badania, a 65,11% (95% CI, 49,07-78,99) z nich miało co najmniej jeden pozytywny wynik w okresie obserwacji. w okresie obserwacji. Pozytywny wynik Her2/neu przy wejściu do badania nie korelował z poziomem PSA, wynikiem w skali Gleasona, stadium klinicznym lub czasem do progresji PSA. progresji. Kiedy przeanalizowaliśmy tylko pacjentów z zaawansowaną chorobą, zaobserwowaliśmy trend w kierunku krótszego czasu do progresji PSA u pacjentów z co najmniej jednym dodatni wynik Her2/neu podczas obserwacji (test log-rank, P = 0,08). WNIOSKI: Wnioskujemy, że ekspresja Her2/neu we frakcji komórek jednojądrzastych krwi obwodowej frakcji komórek jednojądrzastych krwi obwodowej pacjentów z rakiem prostaty jest częsta i dlatego ten test może być potencjalnie przydatny do wykrywania obecności mikroprzerzutów choroby u mężczyzn z rakiem prostaty i do monitorowania pacjentów włączonych do w protokołach terapeutycznych opartych na trastuzumabie. --- Nowe leki i nowe kombinacje leków wykazały ostatnio obiecującą aktywność kliniczną w hormonoopornym raku prostaty. w hormonoopornym raku prostaty. Zbadaliśmy związek gefitynibu z trastuzumabem na linii komórkowej raka prostaty opornego na leczenie androgenem DU145 wyrażającej zarówno receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR), jak i HER-2. Kombinacje leków kombinacje leków z radioterapią (RT) wraz z analizą czynników czynników związanych z proliferacją i apoptozą komórek. Działanie przeciwnowotworowe gefitynibu były wyraźniejsze niż te obserwowane w przypadku trastuzumabu. U myszy otrzymujących kombinację gefitynibu i trastuzumabu, zmniejszenie objętości guza było niższe niż przewidywane na podstawie obserwowanego wpływu samych leków. Obecność obecność trastuzumabu znacznie osłabiła względny wzrost ekspresji p27 i stosunek Bax:Bcl2 indukowany przez gefitynib. Połączenie gefitynib-RT miało podobne działanie przeciwnowotworowe, jak te przewidywane przez wpływ poszczególnych terapii, podczas gdy efekt kombinacji trastuzumab-RT był gorszy od przewidywanego przez indywidualne efekty. Niniejsze dane należy mieć na uwadze podczas projektowania nowych schematów klinicznych leczenia hormonoopornego raka gruczołu krokowego, w tym stosowania inhibitorów HER. --- Częstość występowania nadekspresji białka receptora 2 ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (HER2) i jego wartość prognostyczna nie są dobrze scharakteryzowane u pacjentów z rakiem prostaty. z rakiem prostaty. Badanie fazy I zostało zaprojektowane w celu oceny docetaksel/estramustynę plus trastuzumab, humanizowane przeciwciało monoklonalne, które wiąże się z receptorem HER2 u pacjentów z przerzutowym rakiem prostaty niezależnym od androgenów (AIPC). raka prostaty (AIPC). Pozytywność HER2 nie była wymagana, ponieważ bezpieczeństwo było głównym punktem końcowym. Pacjenci otrzymywali doustnie estramustynę w dawce 280 mg trzy razy na dobę (dni od 1 do 5); docetaksel, 70 mg/m(2) dożylnie (dzień 2); i trastuzumab, 2 mg/kg dożylnie (w dniach 2, 9 i 19), co 21 dni do momentu progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności. Ten schemat był dobrze tolerowany wśród pierwszych 13 leczonych pacjentów. Neutropenię 4. stopnia obserwowano w 10% podawanych cykli. podawanych cykli. Wystąpiły dwa epizody gorączkowej neutropenii i dwa zdarzenia zakrzepowo-zatorowe. zdarzenia zakrzepowo-zatorowe. Spośród 13 pacjentów ocenianych pod kątem odpowiedzi na antygen specyficzny dla prostaty (PSA) (PSA), u dziewięciu (69%) wystąpił spadek poziomu PSA o >50%. U dwóch (33%) z sześciu pacjentów z mierzalną chorobą uzyskało obiektywną odpowiedź, a u jednego całkowitą odpowiedź zaobserwowano na skanie kości. Docetaksel/estramustyna/trastuzumab wydaje się być bezpieczną kombinacją stosowaną w leczeniu przerzutowego AIPC. Dane dotyczące odpowiedzi są zbyt wstępne, aby spekulować na temat względnych korzyści tego 3-lekowego schematu w porównaniu z kombinacją tylko docetakselu i estramustyny w tej sytuacji klinicznej. --- TŁO: Nadekspresja onkoproteiny HER-2/neu została zgłoszona do występuje u około 60% pacjentów z rakiem prostaty i koreluje z krótszym przeżyciem. skróconym przeżyciem. Trastuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko receptorowi HER-2 receptora HER-2 i wykazuje aktywność przeciwko HER-2-dodatniemu rakowi piersi, zwłaszcza w połączeniu z taksanem. w połączeniu z taksanem. Autorzy zbadali nadekspresję receptora HER-2 u raka prostaty opornego na hormonoterapię (HRPC) i przeprowadzili badanie II fazy trastuzuzumabu. badanie II fazy trastuzumabu z docetakselem u pacjentów HER-2-dodatnich. METODY: Próbki guza zatopione w parafinie od potencjalnie kwalifikujących się pacjentów zostały zbadane pod kątem ekspresji HER-2 metodą immunohistochemiczną (IHC) i/lub amplifikacji metodą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). HER-2 został również oceniano również za pomocą enzymatycznego testu immunoradsorbcyjnego (ELISA). Pacjenci z HER-2-dodatnimi próbkami guza (IHC 2+ lub 3+ lub współczynnik FISH> 2) byli początkowo losowo przydzielano do grupy otrzymującej trastuzumab lub docetaksel. Po dwóch cyklach leczenia, pacjenci, u których nie wystąpiła odpowiedź, otrzymywali kombinację trastuzumabu i docetakselu. trastuzumab/docetaksel. Leczenie obejmowało podawanie docetakselu w dawce 30 mg/m(2) co tydzień przez 6 tygodni. tygodni, po których następowała 2-tygodniowa przerwa i 4 mg/kg trastuzumabu dożylnie w Tygodniu 1. tygodnia, a następnie 2 mg/kg tygodniowo. Długość cyklu wynosiła 8 tygodni. WYNIKI: Przebadano stu pacjentów z HPRC. Wyniki IHC były następujące następujące: 3+ (n = 1), 2+ (n = 6), 1+ (n = 26), 0 (n = 39) i niewystarczająca próbka tkanki/niebadane (n = 28). próbki tkanki/nie badano (n = 28). Tylko 3 z 37 pacjentów miało podwyższony poziom HER-2 w teście ELISA (> 15 mg/ml). U żadnej nie stwierdzono nadekspresji HER-2 w badaniu IHC. Amplifikację FISH stwierdzono w 0 z 34 próbek tkanek. Spośród siedmiu pacjentów z IHC 3+ lub 2+, czterech zostały przebadane testem ELISA, a dwie testem FISH. Żaden z nich nie był nieprawidłowy. Wiek i wynik w skali Gleasona nie korelowały ze statusem IHC. Spośród siedmiu pacjentów kwalifikujących się do badania fazy II, tylko czterech zgodziło się wziąć w nim udział. Badanie zostało zatem zamknięte z powodu niewykonalności (ogólny wskaźnik pozytywności HER-2 wynosił < 20%). Żaden pacjent żadna pacjentka nie zareagowała na sam trastuzumab. Mediana przeżycia nie została osiągnięta, a mediana mediana przeżycia wolnego od progresji wynosiła 7 miesięcy. WNIOSKI: Nadekspresja HER-2 w badaniu IHC w archiwalnych próbkach raka gruczołu krokowego była rzadka. Nie było widocznej korelacji między IHC, ELISA, i FISH, chociaż wielkość próby była ograniczona. Wnioski dotyczące wartości predykcyjnej statusu HER-2 na wynik po terapii opartej na trastuzumabie zostały nie zostały osiągnięte i zostały wyciągnięte dopiero po przeprowadzeniu badań przesiewowych na większą skalę. Autorzy Autorzy oszacowali, że 1000 pacjentów musi zostać poddanych badaniom przesiewowym, aby ukończyć 40-pacjenckiego badania skuteczności. --- Członkowie rodziny receptorów naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) są potencjalnymi celami do terapii przy użyciu środków wiążących receptor domeny pozakomórkowej, takich jak przeciwciała trastuzumab i cetuksymab lub przeciwciała znakowane terapeutycznie użytecznymi radionuklidami lub toksynami. terapeutycznie użytecznymi radionuklidami lub toksynami. Jest to szczególnie ważne w przypadku, gdy komórki nowotworowe są oporne na chemioterapię i inhibitory kinazy tyrozynowej. Badania dotyczące ekspresji tych receptorów w raku prostaty różnią się w literaturze, prawdopodobnie z powodu różnic we włączaniu pacjentów, przygotowywaniu próbek i kryteriach oceny. kryteria punktacji. W naszym badaniu, ekspresja EGFR, HER2 i HER3 została przeanalizowana w próbkach raka prostaty z guzów pierwotnych i odpowiadających im przerzutów do węzłów chłonnych przerzutów do węzłów chłonnych od 12 pacjentów. Ekspresja HER2 i EGFR została oceniona na podstawie preparatów immunohistochemicznych i kryteriów HercepTest (0, 1+, 2+ lub 3+), podczas gdy ekspresję HER3 oceniano jako brak, słabe lub silne zabarwienie. Było 5 EGFR-dodatnich (2+ lub 3+) guzów pierwotnych i 6 EGFR-dodatnich przerzutów do węzłów chłonnych. przerzutów do węzłów chłonnych, a w jednym przerzucie stwierdzono wzrost ekspresji EGFR. Tylko 4 z 12 pacjentów miało wyraźną ekspresję HER2 (2+ lub 3+) w guzach pierwotnych i w przerzutach wystąpił jeden przypadek obniżenia ekspresji i 5 przypadków podwyższenia ekspresji. Tak więc łącznie 8 z 12 analizowanych przerzutów było HER2-dodatnich. Spośród 12 pierwotnych guzów, 9 wyrażało HER3, podczas gdy tylko 2 przerzuty do węzłów chłonnych wyrażały rozpoznawalne barwienie HER3, więc 7 przerzutów wydawało się mieć obniżoną ekspresję HER3 ekspresję. W jednym z guzów pierwotnych stwierdzono dodatnią koekspresję EGFR i HER2. EGFR i HER2, podczas gdy tę koekspresję zaobserwowano w 4 przerzutach. W związku z tym występowały tendencje do zwiększonej regulacji HER2, zwiększonej koekspresji EGFR i HER2 oraz obniżonej regulacji HER3 w przerzutach do węzłów chłonnych raka prostaty w węzłach chłonnych raka prostaty w porównaniu z guzami pierwotnymi. Wyniki są zachęcające dla badań z udziałem większej liczby pacjentów. Możliwe strategie terapii ukierunkowanej na EGFR i HER2 zostały pokrótce omówione w niniejszym badaniu, szczególnie w odniesieniu do ekspresji i koekspresji EGFR i HER2 w przerzutach. --- CEL: Zbadanie skuteczności i toksyczności przeciwciała przeciwko receptorowi receptora HER-2/neu (trastuzumab, Herceptin) w leczeniu zaawansowanego hormonoopornego raka gruczołu krokowego (HRPC). hormonoopornego raka gruczołu krokowego (HRPC). MATERIAŁY I METODY: Osiemnastu pacjentów z HRPC zostało zrekrutowanych do badania fazy II, w którym otrzymywali oni trastuzumab przez 12 tygodni lub do czasu progresji choroby lub wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności. Nadekspresję receptora HER-2 nadekspresję oceniano za pomocą immunohistochemii (IHC) i dwukolorowej fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ (FISH). WYNIKI: Trastuzumab jako pojedynczy lek wykazał niewielką skuteczność w leczeniu HRPC. HRPC. Dwóch pacjentów wykazało stabilną chorobę w oparciu o spadek poziomu PSA do mniej niż 50% wartości wyjściowej. Żaden pacjent nie wykazał regresji regresji choroby przerzutowej do kości lub tkanek miękkich. Lek był dobrze u 16 pacjentów (89%), a 2 pacjentów (11%) musiało być hospitalizowanych z powodu powikłań sercowych. powikłań sercowych. WNIOSKI: Trastuzumab (Herceptin) jako pojedynczy lek wykazał słabą skuteczność w leczeniu HRPC. skuteczność w leczeniu HRPC. W oparciu o obiecujące wyniki w leczeniu raka piersi z zastosowaniem Herceptyny i środków cytotoksycznych, podobne połączenie podejście może wykazać lepszą skuteczność w leczeniu HRPC. --- Celem tego badania było określenie efektów terapeutycznych i toksyczności ogólnoustrojowej toksyczności 212Pb-trastuzumabu w ortotopowym modelu ludzkiego raka prostaty komórek u nagich myszy. TCMC-Trastuzumab był radioznakowany 212Pb. W modelu ortotopowym 212Pb-trastuzumab wygenerowany z procedury był nienaruszony i miał wysokie powinowactwo wiązania powinowactwo ze stałą dysocjacji (3,9±0,99 nM). Komórki PC-3MM2, które wyrażały niższy poziom HER2 zarówno w hodowli, jak i w guzach, zostały wykorzystane w badaniach terapeutycznych. w badaniach terapeutycznych. Pojedyncze dożylne wstrzyknięcie 212Pb-trastuzumabu zmniejszyło wzrost guza o wzrost guza o 60-80%, zmniejszyło przerzuty do węzłów chłonnych aorty i przedłużyło przeżycie myszy z guzem. Leczenie 212Pb-trastuzumabem nie powodowało znaczących zmian masy ciała, transaminazy glutaminowo-pirogronowej w surowicy (SGPT), azotu mocznikowego we krwi (BUN), profili hematologicznych i morfologii histologicznej kilku głównych narządów myszy z guzem. Wyniki te sugerują, że 212Pb-trastuzumab może być skuteczną metodą leczenia zaawansowanego raka prostaty u ludzi. leczenia zaawansowanego ludzkiego raka prostaty. --- Leczenie rozsianego raka gruczołu krokowego pozostaje wielkim wyzwaniem w obecnej praktyce w obecnej praktyce onkologicznej. Proliferacja komórek raka prostaty jest testosteronu, ale selekcja klonalna podczas terapii deprywacji androgenów promuje rozwój komórek niezależnych od androgenów (opornych na hormony), które stają się fenotypowo dominujące. Receptor ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu typu 2 (HER2) jest zdolny do aktywacji szlaku receptora androgenowego, nawet przy braku liganda. nawet przy braku ligandu. Wykrycie zmian fenotypowych związanych z z rozwojem niezależności androgenowej może wpłynąć na postępowanie z pacjentem, sugerując rozpoczęcie terapii drugiej linii. Niniejsze badanie miało na celu ustalenie poziomu ekspresji HER2 w wielu liniach komórkowych raka prostaty (LNCaP, PC3 i DU145) w celu wykorzystania ich jako modeli w dalszych badaniach, oraz do oceny wiązania i przetwarzania komórkowego znakowanego [(111)In] trastuzumabu i syntetycznej cząsteczki Affibody anty-HER2 ABY-025 w tych liniach komórkowych. linie komórkowe. Ekspresję HER2 wykazano i określono ilościowo we wszystkich trzech badanych liniach komórkowych raka prostaty. Badania nad przetwarzaniem komórkowym wykazały że internalizacja obu koniugatów wzrastała w sposób ciągły podczas całej inkubacji. inkubacji. Szybkość internalizacji była w przybliżeniu równa zarówno dla przeciwciał monoklonalnych przeciwciał monoklonalnych i cząsteczek affibody. W obu przypadkach internalizacja była umiarkowanie szybka. Takie cechy zdecydowanie sprzyjałyby stosowaniu etykiet radiometalicznych dla trastuzumabu i, najprawdopodobniej, cząsteczek affibody. Poziom ekspresji HER2 w tych liniach komórkowych jest wystarczający do obrazowania molekularnego in vivo.

Czy przeciwciało monoklonalne Trastuzumab (Herceptin) ma potencjalne zastosowanie w leczeniu raka prostaty?

Trastuzumab (Herceptin), choć nadal kontrowersyjny, może być potencjalnie stosowany w leczeniu raka prostaty z nadekspresją HER2, zarówno samodzielnie, jak i w połączeniu z innymi lekami.

CELE: Związek między autyzmem a dysregulacją immunologiczną przewodu pokarmowego (GI) (GI) został postulowany na podstawie częstości występowania dolegliwości żołądkowo-jelitowych, jak również obserwowany makroskopowo przerost limfocytów i mikroskopowo mikroskopowo zapalenie jelit u pacjentów pediatrycznych z autyzmem. Aby ocenić odporność przewodu pokarmowego oceniliśmy ilościowo poziomy cytokin prozapalnych, interleukiny (IL)-6, IL-8 i IL-1beta, wytwarzanych przez biopsje jelitowe dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi. METODY: Piętnastu pacjentów, sześciu z perwersyjnymi zaburzeniami rozwojowymi i dziewięciu dopasowanych wiekowo, zgłaszających się do diagnostycznej kolonoskopii. Biopsje endoskopowe poddano hodowli narządowej, pobrano supernatanty i oznaczono IL-6, IL-8 i IL-1beta oznaczono ilościowo za pomocą testu ELISA. Histologia tkanek została oceniana przez zaślepionych patologów. WYNIKI: Stężenia IL-6 z supernatantów hodowli narządów jelitowych pacjentów z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi (mediana 318,5 pg/ml, zakres międzykwartylowy 282,0-393,0 pg/ml) w porównaniu z grupą kontrolną (mediana 436,9 pg/ml, zakres międzykwartylowy 312,6-602,5 pg/ml) nie różniły się znacząco (p = 0.0987). Stężenia IL-8 (mediana 84 000 pg/ml, zakres międzykwartylowy 16 000-143 000 pg/ml) w porównaniu z grupą kontrolną (mediana 177 000 pg/ml, zakres międzykwartylowy 114 000-244 000 pg/ml) nie różniły się istotnie (p = 0.0707). Stężenia IL-1beta (mediana 0,0 pg/ml, zakres międzykwartylowy 0,0-94,7 pg/ml) w porównaniu z grupą kontrolną (mediana 0,0 pg/ml, zakres międzykwartylowy 0,0-60,2 pg/ml) nie różniły się istotnie (p = 0,8826). Histologia tkanki histologiczne były niepatologiczne u wszystkich pacjentów. WNIOSKI: Nie wykazaliśmy znaczącej różnicy w produkcji IL-6, IL-8 i IL-1beta między pacjentami z całościowymi zaburzeniami rozwoju i dobraną wiekowo grupą kontrolną. Ogólnie rzecz biorąc, jelitowe poziomy IL-6 i IL-8 były niższe u pacjentów z całościowymi zaburzeniami rozwojowymi niż w grupie kontrolnej dopasowanej wiekowo. kontrolnych. Dane te nie potwierdzają związku między autyzmem a stanem zapalnym przewodu pokarmowego. a stanem zapalnym przewodu pokarmowego. --- Opisujemy troje dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, które przeszły endoskopię górnego odcinka endoskopię górnego odcinka przewodu pokarmowego i dożylne podanie sekretyny w celu w celu stymulacji wydzielania trzustkowo-żółciowego. U wszystkich trojga stwierdzono zwiększone odpowiedź wydzielniczą trzustkowo-żółciową w porównaniu z pacjentami nieautystycznymi (7,5 do 10 ml/min w porównaniu z 1 do 2 ml/min). W ciągu 5 tygodni od wlewu sekretyny wlewu sekretyny, zaobserwowano znaczne złagodzenie objawów żołądkowo-jelitowych u dzieci. objawów żołądkowo-jelitowych u dzieci, a także dramatyczną poprawę ich zachowania, przejawiającą się w kontakt wzrokowy, czujność i rozwój ekspresyjnego języka. Te kliniczne sugerują związek między funkcjonowaniem przewodu pokarmowego i mózgu u pacjentów z autyzmem. mózgu u pacjentów z zachowaniami autystycznymi. --- CELE: Naszym celem była ocena struktury i funkcji górnego odcinka przewodu pokarmowego u pacjentów z autyzmem. przewodu pokarmowego w grupie pacjentów z autyzmem, u których występowały objawy żołądkowo-jelitowe. objawy żołądkowo-jelitowe. PROJEKT BADANIA: Trzydzieścioro sześcioro dzieci (wiek: 5,7 +/- 2 lata, średnia +/- SD) z zaburzeniami autystycznymi autyzmem poddano endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego z biopsją, analizą enzymów jelitowych i trzustkowych oraz posiewami bakteryjnymi i grzybiczymi. Najczęstszymi dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi były przewlekła biegunka, gazowość oraz dyskomfort i wzdęcie brzucha. WYNIKI: Badanie histologiczne u tych 36 dzieci ujawniło refluksowe zapalenie przełyku stopnia I lub II refluksowe zapalenie przełyku u 25 (69,4%), przewlekłe zapalenie żołądka u 15 i przewlekłe zapalenie dwunastnicy u 24. dwunastnicy u 24. Liczba komórek Panetha w kryptach dwunastnicy była znacząco znacząco podwyższona u dzieci z autyzmem w porównaniu z nieautystyczną grupą kontrolną. nieautystycznymi. Niską aktywność enzymów trawiennych węglowodanów w jelitach stwierdzono u 21 dzieci (58,3%), chociaż nie stwierdzono nieprawidłowości w funkcjonowaniu trzustki. trzustki. Siedemdziesiąt pięć procent dzieci z autyzmem (27/36) miało zwiększone wydzielanie płynów trzustkowo-żółciowych. trzustkowo-żółciowego po dożylnym podaniu sekretyny. Dziewiętnastu z 21 pacjentów z biegunką miało znacznie wyższą produkcję płynów niż ci bez biegunki. WNIOSKI: Nierozpoznane zaburzenia żołądkowo-jelitowe, zwłaszcza refluks przełyku i zaburzenia wchłaniania disacharydów, mogą przyczyniać się do problemów behawioralnych niewerbalnych autystów. problemów behawioralnych niewerbalnych pacjentów z autyzmem. Obserwowany wzrost wydzielanie trzustkowo-żółciowe po infuzji sekretyny sugeruje regulację w górę receptorów sekretyny w trzustce i wątrobie. Konieczne są dalsze badania w celu określić możliwy związek między dysfunkcjami mózgu i przewodu pokarmowego u dzieci z autyzmem. dysfunkcjami mózgu i przewodu pokarmowego u dzieci z zaburzeniami autystycznymi. --- Przewlekłe objawy żołądkowo-jelitowe są często zgłaszane u pacjentów z autyzmem. Dysfagia jest często obecna i jest ogólnie związana z behawioralnymi zaburzeniami odżywiania. zaburzeniami odżywiania. Związek między autyzmem a achalazją przełyku nie został jeszcze opisany w literaturze. nie został jeszcze opisany w literaturze. Przedstawiamy nasze doświadczenia z trzema przypadkami autystycznych dzieci, które niedawno leczyliśmy z powodu achalazji przełyku. W pierwszym przypadku przypadku (14-letni mężczyzna) achalazja została zdiagnozowana za pomocą połykania baru i i manometrię przełyku i była skutecznie leczona trzema pneumatycznymi endoskopowych (obserwacja: 3 lata). W drugim przypadku (12-letnia kobieta) (12-letnia kobieta), achalazja została zdiagnozowana za pomocą połykania baru i manometrii przełyku i leczono miotomią Hellera po dwóch nieudanych próbach endoskopii pneumatycznej (obserwacja: 3 miesiące). endoskopii pneumatycznej (obserwacja: 3 miesiące). W ostatnim przypadku 15-letni mężczyzna przeszedł baru i endoskopię, która potwierdziła achalazję. Był leczony miotomią Heller, a po 6 miesiącach obserwacji nie stwierdzono u niego żadnych objawów. Według naszej wiedzy, jest to pierwsze doniesienie o możliwym związku między autyzmem a achalazją przełyku. achalazją przełyku. Ze względu na rzadkość występowania obu chorób ich powiązanie u tego samego pacjenta jest mało prawdopodobne. u tego samego pacjenta jest mało prawdopodobne, nawet jeśli spekulacje na temat ich wspólnej etiologii są obecnie niemożliwe. spekulacje na temat ich wspólnej etiologii są obecnie niemożliwe. To odkrycie wymaga dalszego potwierdzenia, ale jest wystarczające, naszym zdaniem, do wskazania właściwej oceny za pomocą połykania baru i/lub manometrii u wszystkich dzieci autystycznych z trudnościami w jedzeniu. --- Wstęp: Patologia błony śluzowej jelit, charakteryzująca się krętniczo-okrężniczym przerostem węzłów chłonnych (LNH) oraz łagodnym ostrym i przewlekłym stanem zapalnym. guzkowy rozrost (LNH) oraz łagodne ostre i przewlekłe zapalenie jelita grubego, jelita cienkiego i żołądka u dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD). spektrum zaburzeń (ASD). CEL: Ocena LNH jelita krętego i okrężnicy u dzieci z ASD i dzieci z grupy kontrolnej oraz testowanie hipotezy, że istnieje związek między LNH jelita krętego i okrężnicy a ASD u dzieci z ASD. dzieci. PACJENCI I METODY: Sto czterdzieści osiem kolejnych dzieci z ASD (mediana wieku 6 lat; zakres 2-16; 127 mężczyzn) z objawami żołądkowo-jelitowymi zostało zbadano za pomocą ileokolonoskopii. Cechy makroskopowe i histologiczne zostały makroskopowe i histologiczne i porównano z 30 prawidłowymi rozwojowo (niezapalne choroby jelit, nietolerancja trzewna). jelit, bez celiakii) grupą kontrolną (mediana wieku 7 lat; zakres 1-11; 25 mężczyzn) wykazując łagodne niespecyficzne zapalenie okrężnicy w 16 przypadkach (13 mężczyzn) i prawidłową histologię okrężnicy w 14 przypadkach (12 mężczyzn). w 14 przypadkach (12 mężczyzn). Siedemdziesięcioro czworo dzieci z ASD i 23 osoby z grupy kontrolnej poddano również endoskopii górnego odcinka przewodu pokarmowego. Wpływ na LNH jelita krętego diety, wiek podczas kolonoskopii i współistniejące LNH w innych częściach jelita. jelitach. WYNIKI: Częstość występowania LNH była istotnie większa u dzieci z ASD w porównaniu z grupą kontrolną w jelicie krętym (129/144 (90%) vs. 8/27 (30%), P < 0,0001) i okrężnicy (88/148 (59%) vs. 7/30 (23%), P = 0,0003), niezależnie od tego, czy kontrole miały współistniejące zapalenie okrężnicy. Nasilenie LNH jelita krętego było znacząco większe u dzieci z ASD w porównaniu z grupą kontrolną, z umiarkowanym lub ciężkim LNH jelita krętego LNH występowało u 98 ze 144 (68%) dzieci z ASD w porównaniu z 4 z 27 (15%) dzieci z grupy kontrolnej (P < 0.0001). Ciężkie LNH jelita krętego było związane ze współistniejącym LNH okrężnicy u dzieci z ASD dzieci z ASD (P = 0,01). Na obecność i nasilenie LNH jelita krętego nie miały wpływu dieta ani wiek podczas kolonoskopii (P = 0,2). Izolowane LNH jelita krętego bez patologii w innych częściach jelita było rzadkim zdarzeniem, występującym u mniej niż 3% dzieci. mniej niż 3% dzieci ogółem. W badaniu histopatologicznym hiperplastyczne pęcherzyki limfatyczne pęcherzyki limfatyczne są znacznie bardziej rozpowszechnione w jelicie krętym dzieci z ASD (84/138; 61%) w porównaniu z grupą kontrolną (2/23; 9%, P = 0,0001). WNIOSEK: LNH jelita krętego i okrężnicy jest charakterystycznym patologicznym znaleziskiem u dzieci z ASD i objawami żołądkowo-jelitowymi i jest związany z zapaleniem błony śluzowej. zapaleniem błony śluzowej. Różnice w wieku podczas kolonoskopii i diecie nie wyjaśniają tych zmian. tych zmian. Dane potwierdzają hipotezę, że LNH jest istotnym patologicznym u dzieci z ASD.

Wymień diagnozy endoskopowe zgłaszane u dzieci z autyzmem

Badania endoskopowe u dzieci z autyzmem wykazały: I lub II refluksowe zapalenie przełyku, achalazję, przewlekłe zapalenie żołądka i dwunastnicy, łagodne ostre i przewlekłe zapalenie jelita cienkiego i jelita grubego oraz rozrost guzków limfatycznych jelita krętego i okrężnicy (LNH). Stwierdzono, że liczba komórek Panetha w kryptach dwunastnicy była znacznie podwyższona u dzieci z autyzmem w porównaniu z nieautystycznymi osobami z grupy kontrolnej. Stwierdzono niską aktywność enzymów trawiących węglowodany w jelitach, chociaż nie stwierdzono nieprawidłowości w funkcjonowaniu trzustki. U dzieci autystycznych odnotowano zwiększone wydzielanie płynów trzustkowo-żółciowych po dożylnym podaniu sekretyny.

Oponiaki powstają z warstwy pajęczynówki opon mózgowo-rdzeniowych otaczających mózg i kręgosłup. mózg i kręgosłup. Stanowią one ponad jedną trzecią wszystkich pierwotnych nowotworów guzy ośrodkowego układu nerwowego u dorosłych i wiążą się ze znacznym ryzykiem zachorowalności z powodu ucisku lub przemieszczenia. Znaczący wzrost ryzyka oponiaków jest związany z neurofibromatozą typu 2 (NF2) poprzez mutację genu NF2. mutację genu NF2. Ponadto u około 5% osób z chorobą schwannomatozą rozwijają się oponiaki, poprzez mutację podjednostki kompleksu remodelującego chromatynę SWI/SNF podjednostki kompleksu remodelującego chromatynę, SMARCB1. Niedawno odkryto drugą podjednostkę kompleksu SWI/SNF SMARCE1, została zidentyfikowana jako przyczyna oponiaków jasnokomórkowych, wskazując na szerszą rolę tego kompleksu w chorobie oponiaka. Kompleks soniczny sonic hedgehog (SHH) - gen szlaku sygnałowego GLI1, SUFU, został również zidentyfikowany jako przyczyna przyczyną dziedzicznych mnogich oponiaków w dużej fińskiej rodzinie. Niedawna identyfikacja Niedawna identyfikacja mutacji somatycznych w składnikach szlaku sygnałowego SHH-GLI1 i AKT1-MTOR wskazuje na możliwość wzajemnego oddziaływania tych szlaków w rozwoju oponiaków. w rozwoju oponiaków. W niniejszym przeglądzie opisano znane geny predysponujące do rozwoju oponiaków i ich powiązania z niedawno zidentyfikowanymi mutacjami somatycznymi. mutacjami somatycznymi. --- Oponiaki są najczęstszymi pierwotnymi nowotworami układu nerwowego. Guz NF2 jest zaburzony w około połowie wszystkich oponiaków, ale pełne spektrum zmian genetycznych pozostaje pełne spektrum zmian genetycznych pozostaje niezdefiniowane. Przeprowadziliśmy sekwencjonowanie całego genomu lub całego eksomu na 17 oponiakach i ukierunkowane sekwencjonowanie na dodatkowych 48 guzach w celu identyfikacji i walidacji somatycznych zmian genetycznych. Większość oponiaków miała proste genomy, z mniejszą liczbą mutacji, rearanżacji i niż w przypadku innych guzów u dorosłych. Jednakże, jednak kilka oponiaków zawierało bardziej złożone wzorce zmian liczby kopii i rearanżacji, w tym jeden guz z chromotripsis. Potwierdziliśmy ogniskową inaktywację NF2 w 43% guzów i stwierdziliśmy zmiany w modyfikatorach epigenetycznych w dodatkowych 8% guzów. dodatkowych 8% guzów. Podgrupa oponiaków pozbawionych zmian NF2 zawierała nawracające mutacje onkogenne w AKT1 (p.Glu17Lys) i SMO (p.Trp535Leu) i wykazywała immunohistochemiczne dowody aktywacji tych szlaków. szlaków. Mutacje te występowały w trudnych terapeutycznie guzach podstawy czaszki i wyższym stopniu zaawansowania. Wyniki te zaczynają definiować spektrum zmian genetycznych w oponiakach i zidentyfikować potencjalne cele terapeutyczne. --- 1. Cancer Discov. 2013 Mar;3(3):OF13. doi: 10.1158/2159-8290.CD-RW2013-028. Epub 2013 Feb 7. --- Przedstawiamy analizę genomową 300 oponiaków, najczęstszych pierwotnych guzów mózgu. mózgu, prowadzącą do odkrycia mutacji w TRAF7, proapoptotycznej ligazy ubikwityny E3 proapoptotycznej ligazy ubikwityny E3, w prawie jednej czwartej wszystkich oponiaków. Mutacje w TRAF7 często występowały z powtarzającą się mutacją (K409Q) w KLF4, czynniku transkrypcyjnym czynnika transkrypcyjnego znanego ze swojej roli w indukowaniu pluripotencji lub z AKT1(E17K), mutacją mutacją aktywującą szlak PI3K. Mutacje SMO, które aktywują sygnalizację sygnalizację Hedgehog, zostały zidentyfikowane w ~ 5% oponiaków bez mutacji NF2. Te oponiaki inne niż NF2 były klinicznie charakterystyczne - prawie zawsze łagodne, ze stabilnością chromosomalną i pochodziły z przyśrodkowej podstawy czaszki. W przeciwieństwie do tego, oponiaki ze zmutowanym NF2 i/lub utratą chromosomu 22 częściej były nietypowe, wykazujące niestabilność genomową i lokalizujące się w półkulach mózgowych i móżdżkowych. półkul mózgowych i móżdżku. Łącznie, wyniki te identyfikują odrębne podtypy oponiaków, sugerując możliwości ukierunkowanych terapii.

Czy mutacje AKT1 występują w oponiakach?

Tak, mutacja AKT1 występuje w oponiakach.

Kalsekwestryna (CSQ) jest białkiem magazynującym Ca(2+), które oddziałuje z triadyną (TRN), receptorem ryanodyny (RyR) i junktyną (JUN), tworząc makromolekularny tetrameryczny kompleks sygnalizacyjny Ca(2+) w sarkoplazmatycznym retikulum retikulum (SR). Specyficzna dla serca nadekspresja CSQ u myszy transgenicznych (TG(CSQ)) była związana z niewydolnością serca, osłabieniem uwalniania SR Ca(2+), i obniżeniem poziomu powiązanych białek SR, np. TRN. W związku z tym przetestowaliśmy, czy koekspresja CSQ i TRN w sercach myszy (TG(CxT)) może być korzystne dla upośledzonej wewnątrzkomórkowej sygnalizacji Ca(2+) i kurczliwości funkcji skurczowej. Rzeczywiście, obniżone wewnątrzkomórkowe stężenie Ca(2+) ([Ca](i)) w miocytach TG(CSQ) zostało znormalizowane przez koekspresję w miocytach TG(CxT) miocytów. Efekt ten był związany ze zmianami w ekspresji sercowych białek regulatorowych białek regulatorowych Ca(2+). Na przykład, poziom białka kanału Ca(2+) typu L Ca(v)1.2 był wyższy w TG(CxT) w porównaniu z TG(CSQ). Sarco(endo)plasmic retikulum Ca(2+)-ATPazy 2a (SERCA2a) była zmniejszona w TG(CxT) w porównaniu z z TG(CSQ), podczas gdy ekspresja JUN i wiązanie [(3)H]ryanodyny były niższe w zarówno w TG(CxT), jak i TG(CSQ) w porównaniu z sercami typu dzikiego. W wyniku tych zmiany ekspresji, ładunek SR Ca(2+) był wyższy zarówno w miocytach TG (CxT), jak i TG (CSQ) miocytach. W przeciwieństwie do poprawy komórkowego Ca(2+), przejściowa koekspresja koekspresja CSQ i TRN skutkowała zmniejszoną przeżywalnością, zwiększonym włóknieniem mięśnia sercowego i zwiększone zwłóknienie serca i zmniejszoną podstawową kurczliwość w cewnikowanych myszy, preparatach serca roboczego i izolowanych miocytach. Pomiary echokardiograficzne i pomiary hemodynamiczne ujawniły obniżoną wydajność serca po izoproterenolu w TG(CxT) w porównaniu z TG(CSQ). Nasze wyniki sugerują że koekspresja CSQ i TRN doprowadziła do normalizacji uwalniania SR Ca(2+) w porównaniu z myszami TG(CSQ), ale obniżonej funkcji skurczowej i przeżywalności przeżywalność prawdopodobnie z powodu zwłóknienia serca, niższej ekspresji SERCA2a i osłabioną odpowiedź na stymulację β-adrenergiczną. Zatem stosunek TRN do CSQ jest krytycznym modulatorem krytycznym modulatorem sygnalizacji SR Ca(2+). --- CEL: Junktyna jest głównym białkiem transmembranowym w retikulum sarkoplazmatycznym mięśnia sercowego. retikulum sarkoplazmatycznym serca, które tworzy czwartorzędowy kompleks z receptorem ryanodyny (kanałem uwalniającym Ca(2+)), triadyną i kalsekwestryną. METODY: Aby lepiej zrozumieć rolę junktyny w sprzężeniu pobudzenie-skurcz w sercu, wygenerowaliśmy transgeniczne myszy z ukierunkowaną nadekspresją junktyny do serca myszy, wykorzystując promotor alfa-MHC do napędzania białka ekspresji białka. WYNIKI: Białko uległo 10-krotnej nadekspresji w komorach myszy i nadekspresji towarzyszył przerost serca (19%). Poziomy dwóch innych łączących białek SR, receptora ryanodyny i triadyny, zostały zmniejszone odpowiednio o 32% i 23%. Jednakże, wiązanie [3H]ryanodyny i poziomy ekspresji kalsekwestryny, fosfolambanu i SERCA2a pozostały niezmienione. Kardiomiocyty myszy z nadekspresją junktyny wykazywały upośledzoną relaksację: Przemiany Ca(2+) zanikały wolniej, a wydłużenie komórek było wydłużone. Izolowane elektrycznie stymulowane mięśnie brodawkowate z serc z nadekspresją junktyny serca wykazywały przedłużoną relaksację mechaniczną, a parametry echokardiograficzne echokardiograficzne parametry relaksacji były wydłużone u żywych myszy transgenicznych. Amplituda amplituda indukowanych kofeiną stanów przejściowych Ca(2+) była niższa w kardiomiocytach z myszy z nadekspresją junktyny. Kinetyka inaktywacji kanału Ca(2+) typu L była wydłużona w kardiomiocytach z nadekspresją junktyny przy użyciu Ca(2+) lub Ba(2+) jako nośników ładunku. WNIOSEK: Nasze dane dostarczają dowodów na to, że specyficznej dla serca nadekspresji junktyny towarzyszy upośledzona relaksacja mięśnia sercowego z przedłużoną kinetyką transientu Ca(2+) na poziomie kardiomiocytów. --- Triadyna i junktyna są integralnymi białkami błony retikulum sarkoplazmatycznego, które tworzą makromolekularny kompleks z receptorem ryanodyny mięśni szkieletowych (RyR1) ale ich rola w homeostazie wapnia w mięśniach szkieletowych pozostaje niekompletnie nie do końca poznana. Tutaj donosimy, że dostarczanie siRNA specyficznych dla triadyny lub junktyny do mioblastów szkieletowych C2C12 zmniejszyło ekspresję triadyny i junktyny w 8-dniowych miotubach odpowiednio o 80 i 100%. Zablokowanie triadyny lub junktyny w tych komórkach zmniejszyło uwalnianie Ca2+ indukowane depolaryzacją (10 mM KCl) o 20-25%. W przeciwieństwie do miotub z knockdownem triadyny, knockdown junktyny i junctin/triadin double knockdown miotubes miały również zmniejszone uwalnianie Ca2+ indukowane przez 400 mikroM 4-chloro-m-krezolu, 10mM kofeiny, 400 mikroM UTP lub 1 mikroM thapsigargin. Tak więc znokautowanie junktyny naruszyło zapasy Ca2+ w retikulum sarkoplazmatycznym retikulum sarkoplazmatycznym tych komórek. Nasze późniejsze badania wykazały, że w junctin knockdown miotubach co najmniej dwa białka retikulum sarkoplazmatycznego (RyR1 i kalsekwestryna mięśni szkieletowych) były regulowane w dół, podczas gdy ekspresja mRNA tych białek nie uległa zmianie. ekspresja mRNA tych białek nie uległa zmianie. Wyniki sugerują, że triadyna odgrywa rolę w ułatwianiu uwalniania Ca2+ indukowanego depolaryzacją KCl, w przeciwieństwie do junktyny która odgrywa rolę w utrzymywaniu wielkości zapasów Ca2+ w retikulum sarkoplazmatycznym w miotubach C2C12 miotubes. --- Triadyna 1 jest głównym białkiem transmembranowym w sarkoplazmatycznym retikulum retikulum (SR), które tworzy czwartorzędowy kompleks z receptorem ryanodyny (kanałem uwalniania Ca(2+)), junktyną i kalsekwestryną. Aby lepiej zrozumieć rolę triadyny 1 w sprzężeniu pobudzenie-skurcz w sercu, wygenerowaliśmy myszy transgeniczne z ukierunkowaną nadekspresją triadyny 1 do przedsionków i komór myszy, wykorzystując komory, wykorzystując promotor łańcucha ciężkiego alfa-miozyny do napędzania ekspresji białka ekspresji białka. Białko uległo 5-krotnej nadekspresji w komorach myszy, a nadekspresji towarzyszył przerost mięśnia sercowego. Poziomy dwóch innych białek białek SR, receptora ryanodyny i junktyny, zostały obniżone odpowiednio o 55% i 73%. i 73%, odpowiednio, w związku z nadekspresją triadyny 1, podczas gdy poziomy poziomy kalsekwestryny, białka wiążącego Ca(2+) łączącego SR, oraz fosfolamban i SERCA2a, białka obsługujące Ca (2+) wolnego SR, były niezmienione. Miocyty serca myszy z nadekspresją triadyny 1 wykazywały obniżoną kurczliwość; transjenty Ca(2+) zanikały w wolniejszym tempie, a komórki skracanie i wydłużanie komórek były zmniejszone. Zakres depresji skracania komórek kardiomiocytów z nadekspresją triadyny 1 był zależny od szybkości, będąc bardziej obniżony przy niskich częstotliwościach stymulacji (0,5 Hz), ale osiągając porównywalny poziom przy wyższych częstotliwościach stymulacji (5 Hz). Spontanicznie bicie, izolowane preparaty serca wykonujące pracę z nadekspresją triadyny 1 również rozluźniały się wolniej niż serca kontrolne i nie dostosowywały się odpowiednio do odpowiednio do zwiększonego obciążenia następczego. Stała szybkiej inaktywacji czasowej, tau(1), kanału Ca(2+) typu l była wydłużona w transgenicznych kardiomiocytach. Nasze wyniki dostarczają dowodów na skoordynowaną regulację ekspresji białka SR w sercu niezależnie od ekspresji wolnego białka SR, a ponadto sugerują ważną rolę triadyny 1 w regulacji właściwości skurczowych serca podczas sprzężenia pobudzenie-skurcz. --- Junktyna jest białkiem transmembranowym retikulum sarkoplazmatycznego (SR) złącza sercowego. retikulum (SR), które wiąże się z receptorem ryanodyny, kalsekwestryną i triadyną. 1. Uważa się, że ten czwartorzędowy kompleks białkowy ułatwia uwalnianie SR Ca2+. Aby poprawić nasze zrozumienie udziału junktyny w regulacji funkcji SR funkcji SR, zbadaliśmy zależne od wieku skutki nadekspresji junktyny w przedsionków 3-, 6- i 18-tygodniowych myszy transgenicznych. Stosunek masy przedsionków i masy ciała masy ciała był niezmieniony między myszami z nadekspresją junktyny (JCN) i myszami typu dzikiego (WT) we wszystkich badanych grupach wiekowych (n=6-8). Ekspresja białka triadyny 1 była zmniejszona począwszy od 3-letnich przedsionków JCN (o 69%), podczas gdy ekspresja receptora receptora ryanodyny była zmniejszona w 6- (o 48%) i 18-tygodniowych (o 57%) przedsionkach JCN w porównaniu z dopasowanymi wiekowo przedsionkami WT. Siła skurczu była zmniejszona o 35% w 18-tygodniowych JCN w porównaniu z dopasowanymi wiekowo paskami mięśnia lewego przedsionka WT, czemu towarzyszył wydłużony czas relaksacji (odpowiednio 48,1 +/- 0,9 vs. 44,2 +/- 0,8 ms, odpowiednio, n=6-8, P <0,05). Spontaniczna częstość skurczów izolowanych prawych przedsionków była wyższa u 18-tygodniowych myszy JCN w porównaniu z dopasowanymi wiekowo myszami WT (389 +/- 10 vs. 357 +/- 6 uderzeń/min, odpowiednio, n=6-8, P <0,05). Tętno było niższe o 9% w telemetrycznych zapisach EKG u 18-kilkuletnich myszy JCN podczas testów wysiłkowych. Trzytygodniowe przedsionki myszy JCN wykazywały większą siłę siły skurczu przy przerwach spoczynkowych 30 s (o 13%) i 300 s (o 35%), co sugeruje zwiększoną zawartość SR Ca2+. Było to zgodne z wyższą siłą skurczu w 3-letnich przedsionkach JCN (o 29%) w porównaniu z dopasowanymi wiekowo przedsionkami WT (o 10%) po podaniu kofeiny. Wnioskujemy, że w 3-letnich przedsionkach nadekspresja junktyny była związana ze zmniejszoną ekspresją triadyny 1, co skutkuje wyższym obciążeniem SR Ca2+ bez zmian w kurczliwości lub częstości akcji serca. częstości akcji serca. W 6-tygodniowych przedsionkach JCN kompensacyjna regulacja w dół receptora receptora ryanodyny może zrównoważyć skutki nadekspresji junktyny. Wreszcie, postępujący spadek gęstości receptora ryanodyny może przyczyniać się do zmniejszonej kurczliwości przedsionków i niższej częstości akcji serca podczas stresu u 18-kilkuletnich myszy myszy JCN. --- W mięśniu sercowym junktyna tworzy czwartorzędowy kompleks białkowy z receptorem ryanodyny receptorem ryanodyny (RyR), kalsekwestryną i triadyną 1 na powierzchni luminalnej junctional sarcoplasmic reticulum (jSR). Wiążąc bezpośrednio RyR i kalsekwestrynę, junktyna może pośredniczyć w zależnych od Ca(2+) interakcjach regulacyjnych między oboma białkami. Aby uzyskać lepszy wgląd w mechanizmy leżące u podstaw upośledzonej relaksacji skurczowej u transgenicznych myszy ze specyficzną dla serca nadekspresją junktyny (TG), badaliśmy komórkową obsługę Ca(2+) u tych myszy. myszy. Stwierdziliśmy, że ładunek SR Ca(2+) był zmniejszony o 22% w kardiomiocytach myszy z TG. myszy TG. Zgodnie z tym, częstotliwość iskier Ca(2+) została zmniejszona o 32%. Zanik spontanicznych iskier Ca(2+) był wydłużony o 117% w TG. To było związane z niższą ekspresją białka wymiennika Na(+)-Ca(2+) (NCX) (o 67%) i wyższą podstawową fosforylacją RyR w Ser (2809) (o 64%) w TG. Zależności częstotliwości skracania i Delta[Ca](i) (0,5-4 Hz) były płaskie w TG w porównaniu do typu dzikiego (WT), który wykazywał dodatnie schody dla obu parametrów. Co więcej, zwiększenie częstotliwości stymulacji przyspieszyło czas relaksacji i zanik [Ca](i) o wyższy procent w TG. My że upośledzona relaksacja w TG może wynikać ze zmniejszonej ekspresji NCX i/lub wyższego wycieku SR Ca(2+). Zmieniona zależność skrócenie-częstotliwość w TG wydaje się być konsekwencją upośledzonego sprzężenie pobudzenie-skurcz z obniżonym uwalnianiem SR Ca(2+) przy wyższych prędkościach stymulacji. Nasze dane sugerują, że bardziej znaczące zależne od częstotliwości przyspieszenie relaksacji w TG wynika ze stymulacji transportu SR Ca(2+) odzwierciedlone przez odpowiednie zmiany [Ca](i). --- W mięśniach prążkowanych ssaków receptor ryanodynowy (RyR), triadyna, junktyna i kalsekwestryna tworzą czwartorzędowy kompleks w świetle retikulum sarkoplazmatycznego. tworzą czwartorzędowy kompleks w świetle retikulum sarkoplazmatycznego. Takie interakcje międzycząsteczkowe przyczyniają się nie tylko do biernego buforowania Ca2+ w świetle retikulum sarkoplazmatycznego, ale także do aktywnego procesu uwalniania Ca2+ podczas sprzężenia pobudzenie-skurcz. Tutaj przetestowaliśmy hipotezę, że specyficzne naładowane aminokwasy w części luminalnej RyR pośredniczą w jego bezpośrednią interakcję z triadyną. Stosując test wiązania in vitro i mutagenezę ukierunkowaną na miejsce mutagenezy, odkryliśmy, że druga pętla wewnątrz światła mięśnia szkieletowego RyR1 (aminokwasy 4860-4917), ale nie pierwsza pętla intraluminalna RyR1 (aminokwasy 4581-4640) może wiązać triadynę. W szczególności, trzy ujemnie naładowane ujemnie naładowane reszty Asp4878, Asp4907 i Glu4908 wydają się być krytyczne dla wiązania z triadyną. z triadyną. Stosując podejścia delecyjne, wykazaliśmy, że motyw KEKE triadyny (aminokwasy 200-232) jest niezbędny do wiązania z RyR1. Ponieważ ponieważ wcześniej wykazano, że druga pętla intraluminalna RyR zawiera przewodzący jony, jak również filtr selektywności kanału uwalniania Ca2+ a reszty Asp4878, Asp4907 i Glu4908 są przewidywane do zlokalizowania na peryferiach zespołu porów kanału, nasze dane sugerują, że fizyczna interakcja między RyR1 i fizyczna interakcja między RyR1 i triadyną może odgrywać aktywną rolę w procesie uwalniania Ca2+ w komórkach mięśniowych. --- UZASADNIENIE: Katecholaminergiczny polimorficzny częstoskurcz komorowy jest dziedziczną chorobą która predysponuje do zatrzymania akcji serca i nagłej śmierci. Choroba jest jest związana z mutacjami w genach kodujących sercowy receptor ryanodyny (RyR2) i kalsekwestryny sercowej (CASQ2). Mutacje CASQ2 prowadzą do utraty monomerów CASQ2, prawdopodobnie z powodu zwiększonej degradacji zmutowanego białka. zmutowanego białka. Zmniejszenie CASQ2 jest związane ze zmniejszeniem poziomu triadyny (TrD). poziomów triadyny (TrD) i junktyny (JnC), dwóch białek, które tworzą z CASQ2 i RyR2, kompleks makrocząsteczkowy poświęcony kontroli uwalniania wapnia z retikulum sarkoplazmatycznego. retikulum sarkoplazmatycznego. CEL: Zamierzaliśmy ocenić, czy wirusowy transfer genów typu dzikiego CASQ2 może uratować szerokie spektrum nieprawidłowości spowodowanych przez zmutowany CASQ2. METODY I WYNIKI: Użyliśmy wektora wirusowego serotypu 9 związanego z adenozyną do wyrażać konstrukt CASQ2 znakowany zielonym białkiem fluorescencyjnym. Dwadzieścia tygodni po dootrzewnowe wstrzyknięcie wektora noworodkom myszy CASQ2 KO, zaobserwowaliśmy normalizację poziomów kalsekwestryny, triadyny i junktyny, uratowanie elektrofizjologicznych i ultrastrukturalnych nieprawidłowości spowodowanych ablacją CASQ2, oraz brak zagrażających życiu arytmii. WNIOSKI: Udowodniliśmy koncepcję, że indukcja ekspresji CASQ2 u myszy nokautu odwraca nieprawidłowości molekularne, strukturalne i elektryczne oraz zapobiega zagrażającym życiu arytmiom u myszy z defektem katecholaminergicznym CASQ2 myszy z polimorficznym częstoskurczem komorowym. Dane te potwierdzają pogląd, że że wirusowy transfer genu CASQ2 może mieć zastosowanie kliniczne. --- Kalsekwestryna, główne białko sekwestrujące wapń w retikulum sarkoplazmatycznym mięśni, tworzy czwartorzędowy kompleks z receptorem retikulum mięśniowym, tworzy czwartorzędowy kompleks z receptorem ryanodynowym kanałem uwalniania wapnia oraz wewnętrznymi białkami błonowymi triadyną i junktyną. Zbadaliśmy możliwość, że kalsekwestryna jest luminalnym czujnikiem stężenia wapnia dla receptora ryanodyny. Zmierzyliśmy stężenie wapnia w świetle stężenie, przy którym kalsekwestryna dysocjuje z receptora ryanodyny i wpływ kalsekwestryny na odpowiedź receptora ryanodynowego na zmiany w wapniu luminalnym. Przedstawiamy elektrofizjologiczne i biochemiczne dowody na to, że że: 1), stężenie wapnia w świetle >/=4 mM dysocjuje kalsekwestrynę od błony łączącej, podczas gdy w zakresie 1-3 mM kalsekwestryna pozostaje przyłączona; 2), asocjacja z kalsekwestryną hamuje aktywność receptora ryanodyny ryanodyny, ale wzmacnia jego odpowiedź na zmiany stężenia wapnia w świetle i 3), w warunkach fizjologicznego stężenia wapnia (1 mM), fosforylacja kalsekwestryny nie zmienia jej zdolności do hamowania natywnej aktywności receptora receptora ryanodyny, gdy obecne są białka kotwiczące triadyna i junktyna. obecne. Dane te sugerują, że czwartorzędowy kompleks jest nienaruszony in vivo, i dostarcza dalszych dowodów na to, że kalsekwestryna jest zaangażowana w sarkoplazmatyczny i odgrywa rolę jako czujnik wapnia w świetle receptora ryanodynowego. dla receptora ryanodyny. --- Junktyna, wewnątrzsarkoplazmatyczne białko retikulum (SR) o masie 26 kDa, tworzy czwartorzędowy kompleks z triadyną, kalsekwestryną i receptorem ryanodyny (RyR) na kompleks z triadyną, kalsekwestryną i receptorem ryanodyny (RyR) w błonie błonie łączącej SR. Fizjologiczna rola junktyny w luminalnej regulacji regulacji uwalniania RyR Ca(2+) pozostaje nierozwiązana, ale wydaje się być niezbędna dla prawidłowej funkcji serca, ponieważ ablacja junktyny skutkuje zwiększa automatyzm komór. Biorąc pod uwagę, że poziomy junktyny są poważnie zmniejszone w ludzkich niewydolnych sercach, przeprowadziliśmy dogłębne badanie mechanizmów wpływających na wewnątrzkomórkową homeostazę Ca(2+) w kardiomiocytach z niedoborem junktyny. kardiomiocytach. W połączeniu z iskrami, kardiomiocyty JCN-KO wykazują zwiększoną amplitudę transjentów Ca(2+), wynikającą ze zwiększonego SR [Ca(2+)] ([Ca(2+)](SR)). Wydaje się, że ablacja Junctin wpływa na sposób, w jaki RyRs "wyczuwają" obciążenie SR Ca(2+) co skutkuje zmniejszonym rozkurczowym wyciekiem SR Ca(2+) pomimo podwyższonego poziomu [Ca(2+)](SR). [Ca(2+)](SR). Co zaskakujące, β-adrenergiczne wzmocnienie [Ca(2+)](SR) odwraca spadek aktywności RyR i prowadzi do spontanicznego uwalniania Ca(2+), o czym świadczy rozwój spontanicznych skurczów następczych. Pojedynczy kanał RyR z SR serca WT i JCN-KO wskazują, że brak junktyny wywołuje podwójny efekt na normalnie liniową odpowiedź RyRs na Ca(2+)]: przy niskim poziomie [Ca(2+)] (<1 mmol l(-1)), pozbawione junktyny kanały RyR są mniej wrażliwe na luminal [Ca(2+)]; odwrotnie, wysoki luminal [Ca(2+)] czyni je nadwrażliwymi na tę formę modulacji kanału. Zatem, junktyna wywołuje złożony wpływ na iskry Ca(2+), stany przejściowe i wyciek, ale luminal [Ca(2+)]-zależna podwójna odpowiedź RyRs pozbawionych junktyny pokazuje że junktyna normalnie działa jako aktywator kanałów RyR przy niskim świetle [Ca(2+)] i jako inhibitor przy wysokim poziomie [Ca(2+)]. Ponieważ crossover występuje przy [Ca(2+)](SR), który jest zbliżony do tego obecnego w komórkach spoczynkowych, jest to możliwe, że rola aktywatora-inhibitora junktyny może być wywierana pod okresach dominującej aktywności przywspółczulnej i współczulnej.

Które białka uczestniczą w tworzeniu czwartorzędowego kompleksu makromolekularnego receptora ryanodyny?

Junktyna jest głównym białkiem transmembranowym w retikulum sarkoplazmatycznym złącza sercowego, które tworzy czwartorzędowy kompleks z receptorem ryanodynowym (kanałem uwalniania Ca(2+)), triadyną i kalsekwestryną.

HIV-1 Tat wiąże ludzką CyclinT1 i rekrutuje kompleks CDK9/P-TEFb do wirusowego TAR RNA na etapie, który łączy fosforylację C-końcowej domeny (CTD) polimerazy RNA II (RNAPII) Ser 2 z wydłużeniem transkrypcji. Poprzednie badania sugerowały związek między Tat a czynnikami splicingu pre-mRNA. Tutaj pokazujemy że związane ze splicingiem białko oddziałujące z c-Ski, SKIP, jest wymagane do transaktywacji Tat in vivo i Tat in vivo i stymuluje wydłużenie transkrypcji HIV-1, ale nie inicjację, in vitro. ale nie inicjację, in vitro. SKIP wiąże się z kompleksami CycT1:CDK9/P-TEFb i Tat:P-TEFb w ekstraktach jądrowych i oddziałuje z rekombinowanymi kompleksami Tat:P-TEFb:TAR RNA in vitro, wskazując, że może działać poprzez powstające RNA, aby przezwyciężyć przez RNAPII. SKIP wiąże się również z białkami U5snRNP i tri-snRNP110K w ekstraktach jądrowych i ułatwia rozpoznawanie alternatywnego, specyficznego dla Tat in vivo. Wpływ SKIP na elongację transkrypcji, wiązanie do P-TEFb i splicing są pośredniczone przez domenę SNW. Transaktywacji HIV-1 Tat towarzyszy rekrutacja P-TEFb, SKIP i tri-snRNP110K. tri-snRNP110K do zintegrowanego promotora HIV-1 in vivo, podczas gdy U5snRNPs wiążą się tylko z transkrybowanym regionem kodującym. Odkrycia te sugerują, że SKIP odgrywa niezależną rolę w wydłużaniu transkrypcji i splicingu pre-mRNA. --- Alternatywny splicing stał się kluczowym czynnikiem przyczyniającym się do różnorodności proteomu, podkreślając znaczenie zrozumienia jego regulacji. W ostatnich latach stało się oczywiste, że splicing jest głównie kotranskrypcyjny, co pozwala na między tymi dwoma procesami jądrowymi. Omawiamy niektóre z powiązań między transkrypcją a splicingiem, ze szczególnym uwzględnieniem roli odgrywanej przez elongację transkrypcji w regulacji alternatywnych zdarzeń splicingowych, a w szczególności w szczególności kinetyczny model regulacji alternatywnego splicingu. Ten artykuł jest częścią wydania specjalnego zatytułowanego: RNA polymerase II Transcript Elongation. --- Kotranskrypcyjne ładowanie czynników przetwarzania RNA do powstającego RNA ułatwia wydajną ekspresję genów. Mechanizmy odpowiedzialne za sprzężenie transkrypcji i RNA nie są dobrze zdefiniowane, ale kompleks Saccharomyces cerevisiae TREX stanowi przykład. TREX składa się z subkompleksu THO, który wiąże się z polimerazą RNA II i jest wymagany do normalnej elongacji transkrypcji. wydłużania transkrypcji. THO wiąże się z białkami zaangażowanymi w splicing i eksport RNA, tworząc większy kompleks TREX. tworząc większy kompleks TREX. W związku z tym montaż TREX fizycznie łączy elongację transkrypcji z czynnikami przetwarzania RNA. Czy gatunki metazoiczne z długimi genami zawierającymi introny wykorzystują podobny mechanizm, nie zostało podobny mechanizm. Tutaj pokazujemy, że ludzki hHpr1/p84/Thoc1 wiąże się z elongującą polimerazą RNA II oraz czynnikiem splicingu i eksportu RNA UAP56 w nienaruszonych komórkach. Pozbawienie hHpr1/p84/Thoc1 powoduje defekty wydłużania transkrypcji i związane z tym fenotypy komórkowe podobne do powiązane fenotypy komórkowe podobne do tych obserwowanych u drożdży z niedoborem THO. Wnioskujemy, że hHpr1/p84/Thoc1 reguluje wydłużanie transkrypcji i może uczestniczyć w kompleksie białkowym funkcjonalnie analogicznym do drożdżowego TREX, fizycznie łączącym wydłużającą się polimerazę RNA II z czynnikami przetwarzania RNA. --- Sprzężenie między transkrypcją a przetwarzaniem RNA jest kluczowym mechanizmem regulacji genów. mechanizm regulacji genów. Tutaj używamy immunoprecypitacji chromatyny do wykrywania zależnej od transkrypcji akumulacji prekursorowych czynników splicingowych mRNA (pre-mRNA) hnRNP A1, U2AF65 oraz U1 i U5 snRNP na zawierającym intron ludzkim genie FOS gen. Czynniki te były słabo wykrywane na bezintronowych genach szoku cieplnego i histonów genach szoku termicznego i histonowych, co sprzeciwia się bezpośredniej rekrutacji przez polimerazę RNA II (Pol II) lub kompleks wiążący czapeczkę in vivo. Jednakże, zaobserwowano interakcję zależną od RNA między U2AF65 i aktywnymi formami Pol II może stabilizować wiązanie U2AF65 do RNA zawierającego introny. Przeprowadzamy immunoprecypitację chromatyna-RNA i pokazujemy, że pre-mRNA FOS ulega kotranskrypcyjnemu splicingowi. W szczególności, inhibitor inhibitor topoizomerazy I kamptotecyna, która zatrzymuje wydłużanie Pol II, zwiększa akumulację kotranskrypcyjnego czynnika splicingowego i równolegle splicing równolegle. Stanowi to bezpośredni dowód na kinetyczne powiązanie między transkrypcją, rekrutacją czynników splicingowych i katalizą splicingu. --- Ekspresja genów eukariotycznych obejmuje ścisłą koordynację między transkrypcją i splicingiem pre-mRNA; jednak czynniki odpowiedzialne za tę koordynację pozostają pozostają niekompletnie zdefiniowane. Tutaj zbadaliśmy genetyczne, funkcjonalne i biochemiczne interakcje interakcje prawdopodobnego koordynatora, Npl3, białka podobnego do SR w Saccharomyces cerevisiae, które, jak niedawno wykazaliśmy, jest wymagane do skutecznej ko-transkrypcji rekrutacji maszynerii splicingowej. Zbadaliśmy przestrzeń interakcji genetycznych NPL3 i zaobserwowaliśmy znaczące wzbogacenie genów zaangażowanych w modyfikację histonów i przebudowę chromatyny. modyfikację histonów i przebudowę chromatyny. W szczególności odkryliśmy, że Npl3 genetycznie oddziałuje zarówno z Bre1, który mono-ubikwitynuje histon H2B jako jako część kompleksu RAD6, oraz Ubp8, de-ubikwitynazą kompleksu SAGA. Na Na poparcie tych danych genetycznych pokazujemy, że Bre1 fizycznie oddziałuje z Npl3 w sposób niezależny od RNA. Ponadto, stosując mikromacierz splicingową obejmującą cały genom mikromacierzy, odkryliśmy, że znany defekt splicingu szczepu pozbawionego Npl3 jest zaostrzony przez delecję BRE1 lub UBP8, zjawisko fenokopiowane przez mutację punktową mutacja w H2B, która znosi ubikwitynację. Co ciekawe, nawet w obecności obecności NPL3 typu dzikiego, delecja BRE1 wykazuje łagodny defekt splicingu i wywołuje defekt wzrostu w połączeniu z delecjami wczesnych i późnych czynników splicingowych. czynników. Podsumowując, nasze dane ujawniają związek między Npl3 a szeroką gamą czynników chromatynowych i rozległą gamą czynników chromatynowych i opisują nieoczekiwany funkcjonalny związek między ubikwitynacją histonu H2B a splicingiem pre-mRNA. --- Ostatnie eksperymenty ChIP wskazują, że składanie spliceosomu i splicing mogą zachodzić kotranskrypcyjnie w S. cerevisiae. Jednak tylko kilka genów zostało i wszystkie mają długie drugie eksony. Aby rozszerzyć te badania, przeanalizowaliśmy geny zawierające introny o różnych długościach drugiego eksonu przy użyciu ChIP, a także a także tablice kafelkowania całego genomu (ChIP-CHIP). Dane wskazują, że rekrutacja U1 snRNP jest niezależna od długości eksonu. Rekursywne konstrukty splicingowe, które odłączają rekrutację U1 od transkrypcji, sugerują, że kotranskrypcyjna rekrutacja U1 przyczynia się do optymalnej wydajności splicingu. W przeciwieństwie do tego, rekrutacja U2 snRNP jak również splicing kotranskrypcyjny, jest niewystarczający w przypadku genów z krótkim drugim eksonem. eksonach genów. Szacujemy, że > lub =90% endogennego splicingu drożdży jest potranskrypcyjny, co jest zgodne z analizą potranskrypcyjnych związanego z snRNP pre-mRNA. --- Alternatywny splicing pre-mesjańskiego RNA jest kluczową cechą ekspansji transkryptomu w komórkach eukotycznych. w komórkach eukariotycznych, ale jego regulacja jest słabo poznana. Montaż spliceosomu zachodzi współtranskrypcyjnie, co stwarza możliwość, że struktura DNA może bezpośrednio wpływać na alternatywny splicing. Wspierając taki związek ostatnie doniesienia zidentyfikowały różne wzorce metylacji histonów wzorce, podwyższone obłożenie nukleosomów i wzbogaconą metylację DNA w eksonach w stosunku do intronów. Co więcej, szybkość wydłużania transkrypcji została z alternatywnym splicingiem. Tutaj przedstawiamy pierwsze dowody na to, że białko wiążące białko wiążące DNA, czynnik wiążący CCCTC (CTCF), może promować włączenie słabego w górę eksonów poprzez pośredniczenie w lokalnej pauzie polimerazy RNA II zarówno w ssaczym modelowym systemie alternatywnego splicingu, CD45, jak i w całym genomie. Dalej pokazujemy że wiązanie CTCF do eksonu 5 CD45 jest hamowane przez metylację DNA, co prowadzi do wzajemnego wpływu na integrację eksonu 5. Odkrycia te dostarczają mechanistycznych podstawę dla rozwojowej regulacji wyniku splicingu poprzez dziedziczne znaki epigenetyczne. --- Montaż spliceosomu i / lub splicing powstającego transkryptu może mieć kluczowe znaczenie dla prawidłowej ekspresji izoform i regulacji genów u wyższych eukariontów. Niedawno wykazaliśmy, że splicing kotranskrypcyjny zachodzi wydajnie u Drosophila, ale ale nie ma porównywalnych danych dotyczących splicingu powstającego w całym genomie od ssaków. Aby zapewnić to porównanie, analizujemy niedawno wygenerowany, wysokoprzepustowy zestaw danych sekwencjonowania zestaw danych sekwencjonowania RNA powstającego w wątrobie myszy, pierwotnie badany pod kątem regulacji transkrypcji okołodobowej. regulacji transkrypcji. Kotranskrypcyjny splicing jest około dwukrotnie mniej wydajne w wątrobie myszy niż u Drosophila, tj. poziomy powstających intronów w stosunku do poziomów eksonów wynosi ∼0,55 u myszy w porównaniu do 0,25 u muchy. Dodatkową różnica między gatunkami polega na tym, że tylko splicing kotranskrypcyjny myszy jest optymalne, gdy długość 5'-egzonu wynosi od 50 do 500 bp, a długość intronu nie koreluje z wydajnością splicingu, zgodnie z definicją eksonu. Podobna analiza zależności długości intronu i eksonu u muchy jest bardziej spójna z definicją intronu. definicją intronu. Z tymi różnicami kontrastuje wiele podobieństw między tymi dwoma systemami: Alternatywnie adnotowane introny są mniej wydajnie splicowane kotranskrypcyjnie niż introny konstytutywne, a introny genów geny z pojedynczym intronem są mniej wydajnie splicowane niż introny z genów z wieloma intronami. niż introny genów wielointronowych. Najbardziej uderzającą wspólną cechą jest pozycja intronu: Kotranskrypcyjne jest znacznie bardziej wydajne, gdy introny znajdują się daleko od końców 3' ich genów. genów. Dodatkowo, bezwzględna długość genu koreluje pozytywnie z z wydajnością splicingu kotranskrypcyjnego niezależnie od lokalizacji i położenia intronów i pozycji intronu, zarówno u much, jak i u myszy. Efekty długości genu i odległości wskazują, że więcej "czasu rodzenia się" prowadzi do większej kotranskrypcji w obu systemach. --- Aby określić częstość występowania kotranskrypcyjnego splicingu u Drosophila, zsekwencjonowaliśmy sekwencjonowaliśmy powstające transkrypty RNA z komórek S2 Drosophila, a także z głów głowy Drosophila. Osiemdziesiąt siedem procent badanych intronów wykazuje >50% kotranskrypcyjnego splicingu. kotranskrypcyjny splicing. Pozostałe 13% jest splicingiem kotranskrypcyjnym słabo lub powoli, przy czym ∼3% jest prawie całkowicie zatrzymywane w powstającym pre-mRNA. Chociaż poszczególne introny wykazywały niewielkie, ale statystycznie istotne różnice w wydajności splicingu, zaobserwowano podobne globalne poziomy splicingu z obu źródeł. Co ważne, introny o niskiej kotranskrypcyjnej wydajności splicingu są obecne w tym samym pierwotnym transkrypcie z wydajnie splicingowanymi intronami, co wskazuje na intronami, co wskazuje, że splicing jest specyficzny dla intronów. Analiza wskazuje również wskazuje również, że splicing kotranskrypcyjny jest mniej wydajny w przypadku pierwszych intronów, dłuższych intronów i intronów oznaczonych jako alternatywne. Wreszcie, komórki S2 wyrażające powolny mutant RpII215(C4) wykazują znacznie mniejszą retencję intronów niż komórki S2 typu dzikiego. --- Tutaj przedstawiamy rozwój i wdrożenie genetycznego badania przesiewowego w całym genomie genetycznego w pączkujących drożdżach Saccharomyces cerevisiae, który łączy wysokowydajny wzrost szczepu, zrobotyzowaną izolację RNA i syntezę cDNA oraz ilościową PCR, aby umożliwić solidne określenie poziomu prawie każdego komórkowego RNA na tle ~5 500 różnych mutantów. Jako wstępny test tego podejścia, staraliśmy się zidentyfikować pełny zestaw czynników, które wpływających na splicing pre-mRNA. Coraz więcej dowodów sugeruje związek między splicingiem pre-mRNA a innymi szlakami komórkowymi, w tym chromatyną chromatyną, transkrypcją i przetwarzaniem końca 3', jednak w wielu przypadkach specyficzne białka białka odpowiedzialne za funkcjonalne łączenie tych szlaków pozostają niejasne. Co więcej, nie jest jasne, czy wszystkie szlaki sprzężone ze splicingiem zostały zidentyfikowane. zostały zidentyfikowane. Zgodnie z oczekiwaniami, nasze podejście z dużą czułością wykrywa akumulację pre-mRNA w zdecydowanej większości szczepów zawierających mutacje w znanych czynnikach splicingowych. czynnikach splicingowych. Co ciekawe, znaleziono jednak kilku dodatkowych kandydatów powodujących wzrost poziomu pre-mRNA podobny do tego obserwowanego dla kanonicznych mutantów mutantów splicingowych, z których żaden nie był wcześniej zaangażowany w szlak splicingowy. szlaku splicingowym. Zamiast tego, kilka z tych czynników zostało wcześniej przypisanych do odgrywać role w przebudowie chromatyny, przetwarzaniu końca 3' i innych nowych kategoriach. kategoriach. Dalsza analiza tych czynników przy użyciu mikromacierzy wrażliwych na splicing mikromacierzy potwierdza, że delecja Bdf1, czynnika, który łączy transkrypcję inicjację transkrypcji i przebudowę chromatyny, prowadzi do globalnego defektu splicingu, dostarczając dowodów na nowy związek między splicingiem pre-mRNA a tym składnikiem kompleksu SWR1. Dla kontrastu, mutacje w czynnikach przetwarzania końca 3' takich jak Cft2 i Yth1 również skutkują defektami splicingu pre-mRNA, chociaż tylko dla podzbioru transkryptów, co sugeruje, że montaż spliceosomu w S. cerevisiae może bardziej przypominać modele definiowania eksonów u ssaków. Więcej szerzej, nasza praca demonstruje zdolność tego podejścia do identyfikacji nowych regulatorów różnych komórkowych RNA. --- Splicing jest ważnym procesem regulacji ekspresji genów u eukariontów eukariontów i ma ważne powiązania funkcjonalne z innymi etapami ekspresji genów. ekspresji genów. Dwa przykłady tych powiązań obejmują Ceg1, składnik enzymu zamykającego mRNA i czynniki elongacji chromatyny Spt4-5, z których oba odgrywają rolę w ekspresji genów. niedawno wykazano, że odgrywają rolę w normalnym splicingu kilku genów w drożdżach Saccharomyces drożdży Saccharomyces cerevisiae. Wykorzystując podejście genomowe do scharakteryzowania roli Spt4-5 w splicingu, wykorzystaliśmy mikromacierze DNA wrażliwe na splicing do zidentyfikować określone zestawy genów, które są nieprawidłowo splicingowane w mutantach ceg1, spt4 i spt5 mutantach. W kontekście złożonego, zagnieżdżonego projektu eksperymentalnego obejmującego 22 hybrydyzacje macierzy dye-swap, obejmujące zarówno biologiczne, jak i techniczne replikacje, zastosowaliśmy pięć odpowiednich modeli statystycznych do oceny różnicowej ekspresji między typem dzikim a mutantami. Aby udoskonalić wybór genów o zróżnicowanej ekspresji, następnie zastosowaliśmy solidne podejście do syntezy modeli podejście, Ekspresja różnicowa poprzez syntezę odległości, aby zintegrować wszystkie pięć modeli. modeli. Wynikowa lista genów o zróżnicowanej ekspresji została następnie przeanalizowana pod kątem wybranych atrybutów: stwierdziliśmy, że geny o wysokiej transkrypcji geny z długimi intronami były najbardziej wrażliwe na mutacje spt. Potwierdzenie QPCR różnicowej ekspresji zostało ustalone dla ograniczonej liczby genów ocenianych. W tym artykule przedstawiamy technologię macierzy splicingowych, a także potężną, ale ogólną metodologię statystyczną do oceny ekspresji różnicowej w kontekście rzeczywistego, złożonego projektu eksperymentalnego. Nasze wyniki sugerują, że kompleks Spt4-Spt5 może pomóc koordynować splicing z transkrypcją w warunkach, które stanowią wyzwanie kinetyczne dla spliceosomu spliceosomu. --- Transkrypcja i splicing pre-mRNA są niezwykle złożonymi procesami wielocząsteczkowymi procesy, które obejmują interakcje białko-DNA, białko-RNA i białko-białko interakcje. Splicing zachodzi w bliskim sąsiedztwie genów i często jest często kotranskrypcyjny. Jest to zgodne z dowodami na to, że oba procesy są skoordynowane, a w niektórych przypadkach funkcjonalnie sprzężone. Niniejszy przegląd koncentruje się na cis- i trans-czynników regulujących transkrypcję, na konstytutywnym i alternatywnym splicingu. konstytutywnego i alternatywnego splicingu. Omawiamy również możliwe funkcje splicingu domeny C-końcowej (CTD) największej podjednostki polimerazy RNA II (pol II). największej podjednostki, której udział w innych kluczowych reakcjach przetwarzania pre-mRNA (zamykanie i rozszczepianie/poliadenylacja) jest dobrze udokumentowany. Najnowsze dowody wskazują, że na wydłużenie transkrypcji i splicing można wpływać wzajemnie: Szybkość elongacji kontroluje alternatywne splicingi, a czynniki splicingowe mogą z kolei modulować elongację Pol II. Obecność czynników transkrypcyjnych w spliceosomie i istnienie białek, takich jak koaktywator PGC-1, o podwójnej aktywności w splicingu i transkrypcji może wyjaśnić powiązania między procesami i dodać nowy poziom złożoności do regulacji ekspresji genów u eukariontów. ekspresji genów u eukariontów. --- Splicing i alternatywny splicing są zaangażowane w ekspresję większości ludzkich genów. genów, odgrywając kluczową rolę w różnicowaniu, progresji cyklu komórkowego i rozwoju. rozwoju. Nieprawidłowa regulacja splicingu jest często związana z chorobami, co wymaga lepszego zrozumienia mechanizmów leżących u podstaw regulacji splicingu. regulacji splicingu. Zgromadzone dowody sugerują, że wiele czynników trans-działających i i elementów regulujących cis działają razem, aby określić specyficzne dla tkanki wzorce splicingu specyficzne dla tkanki. Ponadto, ponieważ splicing jest często kotranskrypcyjny, wyłania się złożony obraz, w którym regulacja splicingu w którym regulacja splicingu zależy nie tylko od równowagi wiązania czynnika splicingowego czynników splicingowych z ich docelowymi miejscami pre-mRNA, ale także od związanych z transkrypcją, takich jak rekrutacja białek do mechanizmów i kinetyka elongacji. Dodając więcej złożoności do sieci regulacji splicingu, najnowsze dowody wskazują, że struktura chromatyny jest kolejną warstwą regulacji, która może działać poprzez różne mechanizmy. Obejmują one od regulacji elongacji polimerazy RNA II, która ostatecznie determinuje decyzje o splicingu, do do rekrutacji czynników splicingowych przez specyficzne znaczniki histonowe. Chromatyna może być zaangażowana nie tylko w alternatywną regulację splicingu, ale także w ale także w konstytutywne rozpoznawanie eksonów. Co więcej, stwierdzono, że splicing jest niezbędny do prawidłowego "zapisu" określonych sygnatur chromatyny, dając dalsze wsparcie mechanistyczne dla funkcjonalnych powiązań między splicingiem, transkrypcją i strukturą chromatyny. Te powiązania między konfiguracją chromatyny a splicingiem podnoszą intrygującą możliwość istnienia pamięci dla wzorców splicingu, które mogą być dziedziczone poprzez modyfikacje epigenetyczne.

Czy transkrypcja i splicing są ze sobą powiązane?

Tak. Istnieją mocne dowody na to, że splicing i transkrypcja są ściśle powiązane u metazoanów, a badania całego genomu pokazują, że większość splicingu zachodzi podczas transkrypcji. Struktura chromatyny, dynamika polimerazy RNA i rekrutacja czynników splicingowych przez maszynerię transkrypcyjną to czynniki, które wyjaśniają rolę transkrypcji w regulacji splicingu.

Po zapłodnieniu czynniki matczyne kierują rozwojem i wyzwalają aktywację genomu zygoty aktywację genomu zygotycznego (ZGA) przy przejściu matczyno-zygotycznym (MZT). U danio pręgowanego danio pręgowany, ZGA jest wymagany do gastrulacji i usuwania matczynych informatorów RNA, który jest częściowo regulowany przez konserwatywny mikroRNA miR-430. Jednakże, czynniki czynniki aktywujące program zygotyczny u kręgowców są nieznane. Tutaj że Nanog, Pou5f1 (zwany także Oct4) i SoxB1 regulują aktywację genów zygotycznych u danio pręgowanego. u danio pręgowanego. Zidentyfikowaliśmy kilkaset genów bezpośrednio aktywowanych przez czynniki matczyne, stanowiące pierwszą falę transkrypcji zygotycznej. Profilowanie rybosomów ujawniło, że nanog, sox19b i pou5f1 są najbardziej tłumaczonymi czynnikami transkrypcyjnymi przed MZT. Połączona utrata tych czynników spowodowała zatrzymanie rozwoju przed gastrulacją i brak aktywacji >75% genów zygotycznych, w tym miR-430. Nasze wyniki pokazują, że matczyne Nanog, Pou5f1 i SoxB1 są wymagane do zainicjowania rozwoju zygotycznego i indukują usunięcie programu matczynego poprzez aktywację ekspresji miR-430 ekspresję.

Jakie czynniki aktywują ekspresję genów zygotycznych podczas przejścia matczyno-zygotycznego u danio pręgowanego?

Nanog, Pou5f1 i SoxB1 aktywują ekspresję genów zygotycznych podczas przejścia matczyno-zygotycznego. Matczyne Nanog, Pou5f1 i SoxB1 są wymagane do zainicjowania zygotycznego programu rozwojowego i indukują usunięcie programu matczynego poprzez aktywację ekspresji miR-430.

Spektrometria mas z obrazowaniem MALDI jest potężnym narzędziem do opartej na morfologii analizę proteomiczną tkanek. Jednak identyfikacja peptydów jest nadal dużym wyzwaniem ze względu na niski stosunek S/N, niską dokładność masy i trudności w korelacji obserwowanych m/z z tożsamością peptydów. Aby temu zaradzić przeanalizowaliśmy trawienie tryptyczne utrwalonych w formalinie tkanek zatopionych w parafinie z 31 pacjentek z rakiem jajnika za pomocą LC-MS/MS. Przygotowanie próbki przygotowanie próbki ściśle przypominało przepływ pracy obrazowania MALDI w celu stworzenia reprezentatywne zestawy danych referencyjnych zawierające peptydy obserwowalne również w eksperymentach obrazowania MALDI eksperymentach obrazowania MALDI. Zaowocowało to 3844 odrębnymi sekwencjami peptydów, przy fałszywych odkryć na poziomie 1%, dla całej kohorty i średnio 982 odrębnych sekwencji peptydowych na próbkę. sekwencji peptydowych na próbkę. Na tej podstawie uzyskano łącznie 840 białek i średnio średnio 297 białek na próbkę. Aby wesprzeć wysiłki konsorcjum Chromosome-centric Human Proteome Project, dodaliśmy adnotacje do te białka z ich odpowiednią lokalizacją chromosomową. W prezentowanej pracy, korzyść z wykorzystania dużej kohorty zestawów danych została zilustrowana przez poprawną identyfikacja kilku gatunków m/z obserwowanych w eksperymencie obrazowania MALDI. Wygenerowane zestawy danych peptydów tryptycznych ułatwią identyfikację peptydów w przyszłych badaniach obrazowania MALDI raka jajnika. --- Wielka wizja projektu ludzkiego proteomu (HPP) zbliża się do rzeczywistości wraz z niedawnym ogłoszeniem przez HUPO utworzenia konsorcjum HPP odpowiedzialnego za opracowanie odpowiedzialnego za rozwój dwuczęściowego HPP, z których jeden koncentruje się na opisie proteomów próbek biologicznych lub związanych z chorobami (B/D-HPP), a druga poświęcony systematycznemu opisowi białek jako produktów genów zakodowanych w ludzkim genomie (C-HPP). ludzkim genomie (C-HPP). Ta nowa inicjatywa HUPO ma na celu zidentyfikowanie i scharakteryzowanie i scharakteryzować co najmniej jedno reprezentatywne białko z każdego genu, stworzyć atlasu dystrybucji białek oraz mapy szlaków lub sieci białkowych. Ta wizja proteomiki proteomiki może być mapą drogową badań biologicznych i klinicznych na wiele lat. jeśli spełni swoje obietnice. Przemysłowa Rada Doradcza (IAB) przy HUPO podziela wizje C-HPP. IAB będzie wspierać i krytycznie towarzyszyć ogólnym celom projektu i definicjom kluczowych kamieni milowych. Firmy członkowskie firmy są w wyjątkowej sytuacji, aby opracować sprzęt i oprogramowanie, odczynniki i standardy, procedury i przepływy pracy, aby zapewnić niezawodne źródło narzędzi dostępne dla społeczności proteomicznej na całym świecie. We współpracy ze środowiskiem akademickim, firmy członkowskie IAB mogą i muszą opracować narzędzia, aby osiągnąć ambitne cele projektu. cele projektu. Oferujemy partnerstwo z grupami akademickimi prowadzącymi C-HPP i stawianie im wyzwań prowadzącymi C-HPP, aby zdefiniować zarówno ambitne, jak i osiągalne cele i kamienie milowe aby uczynić C-HPP prawdziwym i godnym zaufania zasobem dla przyszłej biologii. --- Pierwszy raport z postępu prac badawczo-rozwojowych konsorcjum Chromosome 19 z członkami ze Szwecji, Norwegii, Hiszpanii, Stanów Zjednoczonych, Chin i Indii, będącego częścią globalnej inicjatywy globalnej inicjatywy Chromosome-centric Human Proteome Project (C-HPP) ( ). ( http://www.c-hpp.org ). Z biblioteki peptydów ukierunkowanych na chromosom 19 stanowiącej 6159 peptydów, przeprowadzono badanie pilotażowe przy użyciu podzbioru z 125 znakowanymi izotopowo peptydami. Zastosowaliśmy strategię adnotacji z potrójnym potrójnym kwadrupolem, ESI-Qtrap i platformami spektrometrii mas MALDI, porównując porównując jakość danych w ramach i pomiędzy tymi konfiguracjami instrumentalnymi. WARUNKI LC-MS zostały nakreślone przez rozwój testów multipleksowych, a następnie test MRM MRM. SRM zastosowano do próbek z biobanku, oznaczając ilościowo kallikreinę 3 (antygen specyficzny dla prostaty) w osoczu pacjentów z rakiem prostaty. Produkcja rozpoczęto produkcję przeciwciał dla ponad 1200 genów z całego chromosomu 19. chromosomu 19, a postępy zostały przedstawione. Opracowaliśmy dedykowaną mikromacierz transkryptów, która służy jako identyfikator mRNA poprzez badanie przesiewowe linii komórek nowotworowych. Tablice białkowe NAPPA zostały zbudowane w celu dopasowania do transkryptu z chipem Chromosome 19 NAPPA, dedykowanym dla 90 białek, jako pierwszą dostawę rozwojową. jako pierwsza dostawa rozwojowa. Wprowadziliśmy infrastrukturę IT wykorzystującą system LIMS który służy jako kluczowy interfejs dla zespołów badawczych do udostępniania i i eksploracji danych wygenerowanych w ramach projektu. Wielostanowiskowe repozytorium danych będzie stanowić podstawę do przetwarzania próbek, w tym próbek biologicznych, a także próbek próbek pacjentów z krajowych biobanków. --- Konsorcjum Chromosome 16 stanowi część projektu Human Proteome Project, którego celem jest opracowanie całej mapy białek kodowanych przez ludzki genom zgodnie z strategii skoncentrowanej na chromosomach (C-HPP), aby osiągnąć postęp w zrozumieniu biologii człowieka w zdrowiu i chorobie (B/D-HPP). biologii człowieka w zdrowiu i chorobie (B/D-HPP). Hiszpańskie konsorcjum składające się z 16 laboratoriów laboratoriów zostało podzielone na pięć grup roboczych: Białko/przeciwciało mikromacierze, ekspresja białek i standard peptydowy, S/MRM, sekwencjonowanie białek, Bioinformatyka i kliniczna opieka zdrowotna oraz biobankowanie. Projekt jest pomyślany w konfiguracji wieloośrodkowej, przy założeniu, że standardy i procedury integracji i procedury integracji już dostępne w ProteoRed-ISCIII, który jest objęty inicjatywami HUPO. inicjatywy HUPO. Produkty 870 genów kodujących białka w chromosomie 16 analizowano w komórkach limfocytów T Jurkat, komórkach nabłonkowych MCF-7 i komórkach fibroblastów linii komórkowej fibroblastów CCD18, ponieważ teoretycznie oczekuje się, że większość genów kodujących białka chromosomu 16 ulega ekspresji w co najmniej jednym z nich. Transkryptom i proteom transkryptom i proteom tych linii komórkowych badano przy użyciu ekspresji genów mikromacierzy i podejścia proteomiki shotgun, wskazując na szerokie pokrycie chromosomu 16. W odniesieniu do sekcji B/D, główne obszary badawcze zostały główne obszary badawcze, a inicjatywa biobankowania została zaprojektowana w celu optymalizacji metod optymalizacji metod pobierania, zarządzania i przechowywania próbek w znormalizowanych warunkach oraz do zdefiniować standardy kontroli jakości. Omówiono ogólną strategię Chr-16 HPP i aktualny stan różnych inicjatyw. i aktualny stan różnych inicjatyw. --- W celu zmapowania ludzkiego proteomu, niedawno zainicjowano Chromosome-centric Human Proteome Project (C-HPP). (C-HPP) został niedawno zainicjowany. Jako członek międzynarodowego konsorcjum konsorcjum pracującego nad tym projektem, nasze laboratorium opracowało genocentryczną o nazwie GenomewidePDB, która integruje dane proteomiczne dla białek kodowanych przez chromosomy. białek kodowanych przez chromosomy z danymi transkryptomicznymi i innymi informacjami z publicznych baz danych. z publicznych baz danych. Jako przykładowy przypadek wybraliśmy chromosom 13, który jest największym akrocentrycznym ludzkim chromosomem o najniższej gęstości genów i zawierającym 326 przewidywanych białek. Wszystkie białka przechowywane w GenomewidePDB są powiązane z innymi zasobami, w tym neXtProt i Ensembl dla informacji o białkach i genach, odpowiednio. Baza danych Global Proteome Machine (GPMdb) i PeptideAtlas są również dostępne dla obserwowanych informacji spektrometrii masowej (MS), podczas gdy Human Protein Atlas jest wykorzystywany odpowiednio do informacji dotyczących dostępności przeciwciał i ekspresji tkanek. i ekspresji tkankowej. Uwzględniono również informacje o chorobach w ontologii genów. Jako pilotażowa, skonstruowaliśmy tę GenomewidePDB ze zidentyfikowanymi 3615 białek, w tym 53 białek pochodzących z chromosomu 13, które są obecne w normalnej tkance ludzkiego łożyska. ludzkiej tkance łożyska. W ten sposób opracowanie kompleksowej bazy danych zawierającej rzeczywiste eksperymentalne dane proteomiczne zapewnią cenne zasoby do porównań między chromosomami porównania chromosomów w społeczności C-HPP. --- Chromosome-centric Human Proteome Project (C-HPP) ma na celu zdefiniowanie wszystkich białek kodowanych w każdym chromosomie. białek kodowanych w każdym chromosomie, a zwłaszcza zidentyfikowanie białek, które obecnie brakuje dowodów za pomocą spektrometrii mas. C-HPP nadaje również priorytet podzbiory białek, takie jak białka błonowe, posttranslacyjne modyfikacje modyfikacje potranslacyjne i białka o niskiej liczebności. W tym badaniu naszym celem było wygenerowanie głębokiego profilowania białek błonowych ludzkich tkanek raka piersi na poziomie chromosom po chromosomie przy użyciu proteomiki shotgun. Zidentyfikowaliśmy 7092 unikalne białka przy użyciu frakcji błonowych wyizolowanych z puli tkanek raka piersi. tkanek raka piersi z wysokim poziomem ufności. Łącznie 3282 białka zostały przypisane jako białek membranowych przez analizę Gene Ontology, która obejmowała 45% białek membranowych białek błonowych przewidywanych w 20 859 genach kodujących białka. Co więcej, byliśmy w stanie zidentyfikować 851 białek błonowych, które obecnie nie mają dowodów za pomocą spektrometrii masowej w neXtProt. Nasze wyniki przyczynią się do osiągnięcia głównego celu celu C-HPP, jakim jest identyfikacja tak zwanych "brakujących białek" i wygenerowanie całego katalogu białek dla każdego chromosomu. --- Chromosomocentryczny Projekt Ludzkiego Proteomu (C-HPP) ma na celu systematyczne mapowanie całego ludzkiego proteomu z zamiarem lepszego zrozumienia biologii człowieka na poziomie komórkowym. biologii człowieka na poziomie komórkowym. Projekt ten próbuje jednocześnie ustanowić solidnych podstaw dla rozwoju diagnostycznych, prognostycznych, terapeutycznych i prewencyjnych zastosowań medycznych. profilaktycznych zastosowań medycznych. W Iranie obecne wysiłki koncentrują się na mapowaniu proteomu ludzkiego chromosomu Y. Specyficzny dla mężczyzn region chromosomu Y (MSY) jest unikalny pod wieloma względami i obejmuje 95% długości chromosomu. MSY stale zachowuje swój haploidalny stan i jest pełen powtarzających się sekwencji. Jest odpowiedzialny za ważne role biologiczne, takie jak determinacja płci i płodność mężczyzn. męska płodność. Tutaj przedstawiamy najnowszą aktualizację genów kodujących białka MSY i ich związek z różnymi cechami i chorobami, w tym determinacją i odwróceniem płci determinacja i odwrócenie płci, spermatogeneza i niepłodność męska, nowotwory takie jak takie jak rak prostaty, specyficzny dla płci wpływ na mózg i zachowanie oraz choroby przeszczep przeciwko gospodarzowi. Przedstawiamy również informacje dostępne z sekwencjonowania RNA sekwencjonowania RNA, interakcji białko-białko, modyfikacji potranslacyjnych genów kodujących białka MSY genów kodujących białka i ich implikacje w systemach biologicznych. Przegląd Projektu Proteomu Ludzkiego Chromosomu Y i systematyczne podejście jest aby zapewnić, że co najmniej jedno z głównych białek reprezentatywnych dla każdego przewidywanego genu kodującego białko genów kodujących białka zostanie scharakteryzowane w kontekście jego głównych anatomicznych miejsc ekspresji. anatomicznych miejsc ekspresji, jego obfitości i znaczenia funkcjonalnego w kontekście biologicznym i/lub medycznym. biologicznym i/lub medycznym. Istnieje wiele technicznych i biologicznych i biologicznych, które będą musiały zostać przezwyciężone w celu osiągnięcia pełnej skali mapowania. mapowania. --- Jednym z głównych wyzwań projektu proteomu chromosomowego jest zbadanie w systematyczny sposób potencjalnych białek zidentyfikowanych z sekwencji chromosomalnej sekwencji genomu, ale jeszcze nie scharakteryzowanych na poziomie białka. Tutaj, opisujemy wykorzystanie głębokiego sekwencjonowania RNA do badania ludzkich linii komórkowych pod kątem profili RNA RNA i wykorzystania tych informacji do wyboru linii komórkowych odpowiednich do charakterystyki odpowiedniego produktu genowego. W ten sposób można określić lokalizacja subkomórkowa białek może być systematycznie analizowana przy użyciu mikroskopii konfokalnej opartej na przeciwciałach. Demonstrujemy przydatność wyboru linii komórkowych o wysokim poziomie ekspresji transkryptów RNA w celu zwiększenia prawdopodobieństwo wysokiej jakości barwienia immunofluorescencyjnego i późniejszej udanej subkomórkowej lokalizacji odpowiedniego białka. Wyniki pokazują ścieżkę do połączenia transkryptomiki z proteomiką powinowactwa w celu scharakteryzowania białek w sposób skoncentrowany na genie lub chromosomie. --- Około 5000 (25%) z ~20400 ludzkich genów kodujących białka nie ma obecnie żadnych eksperymentalnych dowodów na poziomie białka. Dla wielu innych istnieje tylko niewiele informacji na temat ich obfitości, dystrybucji, subkomórkowej lokalizacji, interakcji lub funkcji komórkowych. Celem projektu HUPO Human Proteome Project (HPP, www.thehpp.org ) jest zebranie tych informacji dla każdego ludzkiego białka. ludzkiego białka. HPP opiera się na trzech głównych filarach: spektrometrii mas (MS), odczynniki do wychwytywania przeciwciał/powinowactwa (Ab) oraz bioinformatyczna baza wiedzy (KB). bazę wiedzy (KB). Aby osiągnąć ten cel, projekt Chromosome-Centric Human Proteome Project (C-HPP) proponuje zbudowanie tego katalogu chromosom po chromosomie ( www.c-hpp.org ), koncentrując się przede wszystkim na białkach, dla których obecnie brakuje dowodów MS lub wykrywania Ab wykrywania. Są one określane przez konsorcjum HPP jako "brakujące białka". Brak białka może być spowodowany różnymi czynnikami, w tym nieprawidłową i niekompletną adnotację genów, niską lub ograniczoną ekspresję lub niestabilność. neXtProt ( www.nextprot.org ) to nowa internetowa platforma wiedzy specyficzna dla białek ludzkich, która ma na celu uzupełnienie UniProtKB/Swiss-Prot ( www.uniprot.org ) o szczegółowe informacje uzyskane ze starannie wyselekcjonowanych eksperymentów dotyczących zmienności genomowej, modyfikacji potranslacyjnych, a także ekspresji białek w tkankach i komórkach. ekspresji białek w tkankach i komórkach. Ten artykuł opisuje, w jaki sposób neXtProt przyczynia się do priorytetyzacji wysiłków C-HPP i integruje wyniki C-HPP z innymi w celu stworzenia kompletnego katalogu ludzkiego proteomu. --- Zaproponowano projekt Human Proteome Project skoncentrowany na genach w celu scharakteryzowania ludzkich genów kodujących białka w sposób skoncentrowany na chromosomach, aby zrozumieć ludzką biologii i chorób człowieka. Tutaj przedstawiamy dowody białkowe dla wszystkich genów przewidywanych na podstawie sekwencji genomu w oparciu o ręczną adnotację z literatury (UniProt), profilowanie oparte na przeciwciałach w komórkach, tkankach i narządach oraz analizę profili transkryptomu przy użyciu sekwencjonowania nowej generacji. profili transkryptów przy użyciu sekwencjonowania następnej generacji w ludzkich liniach komórkowych różnego pochodzenia. Szacujemy, że istnieją dobre dowody na istnienie białka dla 69% (n = 13985) ludzkich genów kodujących białka, podczas gdy 23% ma tylko dowody na poziomie RNA, a 7% nadal nie ma dowodów eksperymentalnych. Analiza ekspresji wykazuje niewiele białek specyficznych dla tkanek i około połowa genów ulega ekspresji we wszystkich analizowanych komórkach. Status każdego genu w odniesieniu do dowodów białkowych jest wizualizowany w sposób skoncentrowany na chromosomie jako w ramach nowej wersji Human Protein Atlas ( www.proteinatlas.org ). --- Celem Human Proteome Project (HPP) jest pełne scharakteryzowanie 21 000 genów kodujących białka ludzkie w odniesieniu do około dwóch milionów białek. ludzkich genów kodujących białka w odniesieniu do szacowanych dwóch milionów białek, które kodują. które kodują. Jako taki, HPP ma na celu stworzenie kompleksowego, szczegółowego zasobu aby pomóc wyjaśnić funkcje białek i przyspieszyć leczenie. Podobnie do Human Genome Project (HGP), HPP wybrał podejście skoncentrowane na chromosomach, przypisując różne chromosomy do różnych krajów. Tutaj przedstawiamy metodę punktacji dla rankingu chromosomów w oparciu o kilka cech, w tym istotności dla problemów zdrowotnych, istniejącej opublikowanej wiedzy oraz obecnej wiedzy na temat transkryptomu i proteomu. Wynik każdego chromosomu został obliczony jako ważona kombinacja indeksów odzwierciedlających wyżej wymienione cechy. cechy. Podejście to jest dostosowane do HPP skoncentrowanego na chromosomach (C-HPP), i jest korzystne, ponieważ uwzględnia obecnie dostępne informacje. informacje. Uszeregowaliśmy ludzkie chromosomy przy użyciu proponowanej punktacji i zaobserwowaliśmy, że Chr Y, Chr 13 i Chr 18 były najwyżej sklasyfikowane, podczas gdy wyniki Chr 19, Chr 11 i Chr 17 były stosunkowo niskie. Dla Chr 18, wybranego dla rosyjskiej części C-HPP, około 25% kodowanych genów było związanych z chorobami, w tym nowotworami i neurodegeneracją. chorobami, w tym nowotworami oraz chorobami neurodegeneracyjnymi i psychiatrycznymi, a także a także cukrzycą typu 1 i nadciśnieniem tętniczym. To podejście rankingowe można łatwo dostosować do ustalania priorytetów badań dla innych zestawów genów, takich jak szlaków metabolicznych i kategorii funkcjonalnych. --- Celem międzynarodowego projektu Chromosome-Centric Human Proteome Project (C-HPP) jest zmapowanie i przypisanie wszystkich białek kodowanych przez geny na każdym ludzkim chromosomie. chromosomie. Konsorcjum C-HPP zostało utworzone w celu zorganizowania sieci współpracy między zespołami badawczymi odpowiedzialnymi za mapowanie białek poszczególnych chromosomów chromosomów i zidentyfikowania istotnych mechanizmów biologicznych i genetycznych wpływających na kolokalizowane geny i ich produkty białkowe. C-HPP ma na celu wspieranie rozwoju analizy proteomu i integracji wyników z powiązanych molekularnych platform technologicznych poprzez współpracę między uniwersytetów, przemysłu i prywatnych grup badawczych. Konsorcjum C-HPP konsorcjum C-HPP zebrało szerokie opinie na temat standardowych wytycznych, aby zarządzać tymi międzynarodowymi wysiłkami poprzez mobilizację istniejących zasobów i sieci współpracy. i sieci współpracy. Wytyczne C-HPP określają wspólny konsensus zespołów zespołów C-HPP, wprowadzają tematy związane z podejściami eksperymentalnymi, tworzenie danych, kontrola jakości, przetwarzanie i przejrzystość danych, zarządzanie konsorcjum i korzyści płynące ze współpracy. Podejście towarzyszące dla komponentu Biology and Disease-Driven HPP (B/D-HPP) projektu Human Proteome Proteomu Ludzkiego (B/D-HPP), oparte na organicznym i biofizjologicznym podejściu Human Proteome inicjatywy oparte na organach i płynach biologicznych (www.hupo.org/research). Wspólne stosowanie tych wytycznych w Oczekuje się, że wspólne stosowanie tych wytycznych w uczestniczących laboratoriach ułatwi osiągnięcie celu, jakim jest kompleksowa analiza ludzkiego proteomu. analizy ludzkiego proteomu.

Jaki jest cel projektu Human Chromosome-centric Proteome Project (C-HPP)?

Chromosomocentryczny projekt ludzkiego proteomu ma na celu systematyczne mapowanie wszystkich ludzkich białek, chromosom po chromosomie, w sposób skoncentrowany na genach, poprzez dedykowane wysiłki krajowych i międzynarodowych zespołów

Lakozamid (LCM), (SPM 927, (R)-2-acetamido-N-benzylo-3-metoksypropionamid, wcześniej określany jako harkoseryd lub ADD 234037) jest członkiem serii sfunkcjonalizowanych aminokwasów, które zostały specjalnie zsyntetyzowane jako przeciwdrgawkowe kandydatów na leki przeciwdrgawkowe. LCM wykazał skuteczność przeciwpadaczkową w różnych modelach napadów u gryzoni i potencjał antynocyceptywny w eksperymentalnych modelach zwierzęcych w eksperymentalnych modelach zwierzęcych, które odzwierciedlają różne typy i objawy bólu neuropatycznego, jak również przewlekły ból zapalny. Ostatnie wyniki sugerują, że LCM ma podwójny tryb działania działanie leżące u podstaw jego aktywności przeciwdrgawkowej i przeciwbólowej. Stwierdzono, że LCM selektywnie zwiększa powolną inaktywację kanałów sodowych bramkowanych napięciem bez wpływu na szybką inaktywację. Ponadto, stosując proteomiczne techniki znakowania powinowactwem, zidentyfikowano białko mediatora odpowiedzi na kolapsynę 2 (CRMP-2 alias DRP-2) zostało zidentyfikowane jako partner wiążący. Dalsze eksperymenty potwierdziły funkcjonalną interakcję LCM z CRMP-2 in vitro. LCM nie nie hamował ani nie indukował wielu różnych enzymów cytochromu P450 w stężeniach terapeutycznych. terapeutycznych. W badaniach farmakologicznych i toksykologicznych przeprowadzonych na myszach, szczurach, królikach i psach, LCM był dobrze tolerowany. W badaniach bezpieczeństwa w badaniach bezpieczeństwa obejmujących ośrodkowy układ nerwowy, oddechowy, żołądkowo-jelitowy i nerkowy i nie ma żadnych wskazań na nadużyć. Badania toksyczności po podaniu wielokrotnym wykazały, że po dożylnym lub doustnym podaniu LCM zdarzenia niepożądane były odwracalne i składały się głównie z przesadnych efektów farmakodynamicznych na OUN. Nie zaobserwowano działania genotoksycznego lub rakotwórcze zaobserwowano in vivo, a LCM wykazał korzystny profil korzystny profil w badaniach reprodukcyjnych i rozwojowych na zwierzętach. Obecnie LCM znajduje się w późnym etapie rozwoju klinicznego jako leczenie wspomagające u pacjentów z niekontrolowanymi napadami częściowymi i jest oceniany jako monoterapia u pacjentów z bolesną neuropatią cukrzycową. pacjentów z bolesną neuropatią cukrzycową. Dalsze badania mające na celu identyfikację potencjału LCM w leczeniu bólu i w innych wskazaniach. --- Białko mediatora odpowiedzi na kolapsynę-2 (DPYSL2 lub CRMP2) jest wielofunkcyjnym białkiem adaptorowym białko adaptorowe w ośrodkowym układzie nerwowym. W rozwijającym się mózgu lub komórkach, CRMP2 pełni funkcje strukturalne i regulacyjne związane z dynamiką cytoszkieletu, transportem pęcherzyków i fizjologią synaptyczną, podczas gdy funkcje CRMP2 w dorosłym mózgu są wciąż wyjaśniane. CRMP2 został powiązany z kilkoma stanami neuropatologicznymi lub psychiatrycznymi, w tym z chorobą Alzheimera Alzheimera (AD) i schizofrenią, zarówno na poziomie polimorfizmów genetycznych; ekspresji białka; modyfikacji potranslacyjnych; lub interakcji białko/białko interakcji. W AD, CRMP2 jest fosforylowany przez kinazę syntazy glikogenu-3β (GSK3β) i kinazę białkową zależną od cyklin-5 (CDK5), czyli te same kinazy, które działają na białko tau w generowaniu splątków neurofibrylarnych (NFT). Fosforylowany CRMP2 gromadzi się w NFT w połączeniu z regulującym strukturę synaptyczną SRA1/WAVE1 (w szczególności białkiem związanym z Rac1/rodziną WASP verprolin-homologous protein-1). Zjawisko to może prawdopodobnie przyczyniać się do deficytów w strukturze neuronalnej i synaptycznej, które zostały dobrze udokumentowane w chorobie Alzheimera. W niniejszym przeglądzie omówiono podstawową biologię CRMP2 w kontekście kontekście pojawiających się danych implikujących zaburzenia CRMP2 jako korelat korelatem lub prawdopodobnym czynnikiem przyczyniającym się do różnych neuropatologii. Przeprowadzono dyskusję ostatnich odkryć, że atypowy lek przeciwdepresyjny tianeptyna zwiększa ekspresję CRMP2 ekspresję CRMP2, podczas gdy inne, neuroaktywne małe cząsteczki, w tym lek na padaczkę lek lakozamid i naturalny metabolit mózgowy lantionina ketymina wydają się wiążą CRMP2 bezpośrednio, wpływając jednocześnie na strukturę neuronalną. Odkrycia te stanowią dowód na to, że farmakologiczna manipulacja CRMP2 jest możliwa, a tym samym może oferować nowe możliwości rozwoju terapii przeciwko niektórych chorób neurologicznych. --- Analiza sieci jest nowym narzędziem do badania złożonych systemów. Politerapia lekami przeciwpadaczkowymi (AED) u dzieci z trudną do leczenia padaczką padaczką można uznać za złożony system, biorąc pod uwagę heterogeniczność kombinacji leków kombinacji leków, które są często modyfikowane zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. W aktualny artykuł przedstawia zwięzły przegląd teorii sieci i jej zastosowania do charakterystyki stosowania AED u dzieci z padaczką oporną na leczenie. Aktualne i poprzednie AED przepisane 27 dzieciom z padaczką oporną na leczenie, padaczką związaną z lokalizacją, a teoria sieci została zastosowana do zidentyfikować wzorce podawania leków. Spośród piętnastu unikalnych przepisanych AED, lewetyracetam charakteryzował się najwyższą centralnością w sieci. Co więcej, AED pierwszej generacji były często odstawiane, podczas gdy lakozamid i topiramat topiramat. Zidentyfikowaliśmy również trzy podsieci AED, które były często podawane jednocześnie. Doszliśmy do wniosku, że analiza sieci jest skuteczną metodą charakteryzowania złożoności wzorców podawania AED u dzieci z padaczką z wieloma obiecującymi przyszłymi zastosowaniami. zastosowań. --- Niniejszy artykuł obejmuje serię eksperymentów na gryzoniowych modelach padaczki częściowej i i uogólnionej padaczki, które zostały zaprojektowane w celu opisania profilu przeciwdrgawkowego funkcjonalizowanego aminokwasu lakozamidu. Lakozamid był skuteczny przeciwko napadów wywołanych dźwiękiem u genetycznie podatnej myszy Frings, przeciwko drgawki wywołane testem maksymalnego elektrowstrząsu (MES) u szczurów i myszy, w szczurzym modelu hipokampalnym modelu drgawek częściowych oraz w modelu drgawek psychomotorycznych 6 Hz u myszy. napadów psychomotorycznych u myszy. Aktywność w teście MES u obu myszy (4,5 mg / kg i.p.) i szczurów (3,9 mg / kg p.o.) mieściła się w zakresach wcześniej dla większości klinicznie dostępnych leków przeciwpadaczkowych. Zarówno mediana skutecznej dawce dla ochrony MES, jak i medianie dawki toksycznej dla rotorod rotorod, lakozamid podnosił próg drgawkowy w i.v. pentylenotetrazolu, co sugeruje, że jest mało prawdopodobne, aby był prodrgawkowe w wysokich dawkach. Lakozamid był nieaktywny wobec napadów klonicznych wywołane podskórnym podaniem chemokonwulsantów pentylenotetrazolu, bikuliny i pikrotoksyny, ale hamował drgawki wywołane przez NMDA u myszy i wykazywał drgawki u myszy i wykazał pełną skuteczność w homocysteinowym modelu padaczki. Podsumowując, ogólny profil przeciwdrgawkowy lakozamidu okazał się być wyjątkowy, a lek wykazywał dobry margines bezpieczeństwa w tych testach, w których był skuteczny. był skuteczny. Wyniki te sugerują, że lakozamid może mieć potencjał być klinicznie użyteczny przynajmniej w leczeniu uogólnionych padaczek toniczno-klonicznych uogólnionych toniczno-klonicznych i padaczek częściowych oraz wspierają trwające badania kliniczne w tych wskazaniach. wskazaniach. --- CEL PRZEGLĄDU: Istnieje zapotrzebowanie na nowsze leki przeciwpadaczkowe (AED) o lepszej skuteczności i tolerancji. lepszą skutecznością i tolerancją. W niniejszym artykule dokonano przeglądu leków przeciwpadaczkowych 2007 r. i badanych związków w rozwoju klinicznym. Ostatnie ustalenia: Dwa niedawno wprowadzone leki przeciwpadaczkowe, stiripentol i rufinamid, zostały licencjonowane wyłącznie dla wskazań sierocych, tj. ciężkiej padaczki mioklonicznej niemowląt (stiripentol i rufinamid) miokloniczna wieku niemowlęcego (stiripentol, Europa) i zespół Lennoxa-Gastauta (rufinamid, Europa i USA). Sygnalizuje to pożądany nowy trend w badaniu nowych metod leczenia w określonych zespołach pediatrycznych, dla których istnieją wysokie potrzeby terapeutyczne. Dwa dodatkowe AED, lakozamid i octan eslikarbazepiny, zostały niedawno dopuszczone do stosowania w bardziej tradycyjnych wskazaniach, opornych na leczenie napady częściowe. Chociaż nowo wprowadzone środki podawane jako terapia wspomagająca okazały się lepsze od placebo w zmniejszaniu częstotliwości napadów, ostateczny cel w postaci trwałej wolności od napadów jest rzadko osiągany. Dlatego, dlatego należy kontynuować poszukiwanie lepszych leków. Kilka badanych związków jest obecnie na różnych etapach rozwoju klinicznego. STRESZCZENIE: Niedawne wprowadzenie nowszych leków przeciwpadaczkowych poszerzyło arsenał leków przeciwpadaczkowych. przeciwko padaczce. Jednak nowsze leki miały jedynie niewielki wpływ na prawdopodobieństwo osiągnięcia długotrwałej remisji. prawdopodobieństwo osiągnięcia długotrwałej remisji. Nowe strategie odkrywania i rozwoju prawdziwie innowacyjnych AED są bardzo potrzebne. --- Terapeutyczne monitorowanie leków przeciwpadaczkowych (AED) we krwi (surowica/osocze) okazał się nieocenionym markerem zastępczym do indywidualizacji i optymalizacji leczenia farmakologicznego pacjentów z padaczką. Od 1989 roku nastąpił nastąpił wykładniczy wzrost liczby leków AED z 23 obecnie dopuszczonymi do użytku klinicznego. do użytku klinicznego, a ostatnio wzrosło zainteresowanie wykorzystaniem śliny jako alternatywnej matrycy dla AED. śliny jako alternatywnej matrycy do TDM AED. Zalety śliny obejmują fakt, że w przypadku wielu AED odzwierciedla ona stężenie wolnego (farmakologicznie aktywnego) stężenie w surowicy; jest łatwa do pobrania, może być pobierana powtarzalnie, a pobieranie próbek jest nieinwazyjne. pobieranie próbek jest nieinwazyjne; nie wymaga doświadczenia flebotomisty; oraz jest preferowany przez wielu pacjentów, zwłaszcza dzieci i osoby starsze. Dla każdego AED, niniejszy przegląd podsumowuje kluczowe właściwości farmakokinetyczne istotne dla praktyki TDM, omawia TDM, omówiono zastosowanie innych matryc biologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem szczególny nacisk na ślinę i dowody na to, że stężenie w ślinie w ślinie odzwierciedla stężenie w surowicy. Omówiono również wskazania do oznaczania stężenia AED w ślinie. TDM, kluczowe czynniki, które należy wziąć pod uwagę przy pobieraniu próbek śliny, oraz na koniec opisano praktyczny protokół umożliwiający optymalne i skuteczne stosowanie AED TDM w warunkach klinicznych. AED TDM w sposób optymalny i skuteczny w warunkach klinicznych. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją przekonujące dowody na to, że TDM ze śliny może być z pożytkiem stosowany w celu optymalizacji leczenia padaczki karbamazepiną, klobazamem, etosuksymidem, gabapentyną, lakozamidem, lamotryginą, lewetyracetamem, okskarbazepiną, fenobarbitalem, fenytoiną, prymidon, topiramat i zonisamid. Oznaczanie kwasu walproinowego w ślinie prawdopodobnie nie jest pomocne. nie jest pomocne, natomiast w przypadku klonazepamu, octanu eslikarbazepiny, felbamatu, pregabaliny, retygabiny, rufinamidu, stiripentolu, tiagabiny i wigabatryny, dane są skąpe lub nie istnieją. dane są skąpe lub nie istnieją.

Jakie są główne wskazania do stosowania lakozamidu?

Lakozamid jest lekiem przeciwpadaczkowym, dopuszczonym do stosowania w opornych na leczenie napadach częściowych. Ponadto wykazuje on działanie przeciwbólowe w różnych modelach zwierzęcych. Oprócz tego LCM wykazał silne działanie w modelach zwierzęcych w przypadku różnych zaburzeń OUN, takich jak schizofrenia i lęk wywołany stresem.

WPROWADZENIE: Niedawno przeprowadzone randomizowane badanie kontrolowane (RCT), wieloośrodkowe badanie kliniczne randomizowane badanie kliniczne dotyczące leczenia wewnątrznaczyniowego ostrego udaru niedokrwiennego w niedokrwiennego w Holandii (MR CLEAN), wykazało lepsze wyniki leczenia wewnątrznaczyniowego w porównaniu z leczeniem farmakologicznym ostrego udaru niedokrwiennego mózgu (AIS). Jednak wcześniejsze badania dostarczyły mieszanych wyników dotyczących skuteczności leczenia wewnątrznaczyniowego AIS. Przeprowadzono metaanalizę wszystkich dostępnych danych z badań w celu podsumowania dostępnych dowodów. w celu podsumowania dostępnych dowodów. METODY: Przeszukano literaturę w celu zidentyfikowania wszystkich prospektywnych badań RCT porównujących terapie wewnątrznaczyniowe z postępowaniem medycznym w przypadku AIS. Utworzono dwa zbiory danych (1) wszyscy pacjenci poddani randomizacji po potwierdzeniu okluzji dużego naczynia okluzji dużego naczynia (LVO) (zgodnie ze współczesnym standardem praktyki w większości ośrodków); oraz większości ośrodków); oraz (2) wszyscy pacjenci z danymi wynikowymi, którzy przeszli randomizacji, niezależnie od kwalifikującego się obrazowania naczyniowego. Wstępnie określonym pierwotną miarą wyniku był zmodyfikowany wynik w skali Rankina 0-2 po 90 dniach. A do określenia istotności zastosowano model z efektem stałym. WYNIKI: Pięć prospektywnych RCT porównujących terapie wewnątrznaczyniowe z postępowaniem medycznym z leczeniem farmakologicznym zostało włączonych do zbioru danych 1 (1183 pacjentów), a sześć zostało włączonych do zbioru danych 2 (łącznie 1903 pacjentów). zestaw danych 2 (1903 pacjentów ogółem). Terapie wewnątrznaczyniowe były związane z znacząco lepszymi wynikami w porównaniu z postępowaniem medycznym (OR 1,67, 95% CI 1,29 do 1,16, p=0,0001) u pacjentów z LVO (zbiór danych 1). Ta korzyść utrzymywała się, gdy uwzględniono pacjentów ze wszystkich sześciu RCT, nawet przy braku potwierdzenia LVO (OR 1,27, 95% CI 1,05 do 1,54, p=0,019; zestaw danych 2). WNIOSKI: Metaanaliza prospektywnych RCT porównujących terapie wewnątrznaczyniowe z postępowaniem medycznym wykazuje lepsze wyniki u pacjentów randomizowanych do terapii wewnątrznaczyniowej. --- TŁO: U pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym spowodowanym proksymalną wewnątrzczaszkowe zamknięcie tętnicy, leczenie dotętnicze jest wysoce skuteczne w przypadku rewaskularyzacji w nagłych wypadkach. Brakuje jednak dowodów na korzystny wpływ na funkcjonalny. METODY: Losowo przydzieliliśmy kwalifikujących się pacjentów do leczenia dotętniczego leczenia i zwykłej opieki lub samej zwykłej opieki. Kwalifikujący się pacjenci mieli proksymalną niedrożność tętnicy w przednim krążeniu mózgowym, która została potwierdzona na obrazowanie naczyń i które można było leczyć dotętniczo w ciągu 6 godzin od wystąpienia objawów. Pierwszorzędowym wynikiem był wynik w zmodyfikowanej skali Rankina po 90 dniach. ta kategoryczna skala mierzy wynik funkcjonalny, z wynikami w zakresie od 0 (brak objawów do 6). od 0 (brak objawów) do 6 (zgon). Efekt leczenia oszacowano za pomocą regresji logistycznej jako wspólny iloraz szans, skorygowany o wstępnie określone czynniki prognostyczne. czynniki prognostyczne. Skorygowany wspólny iloraz szans mierzył prawdopodobieństwo, że leczenie dotętnicze doprowadziłoby do obniżenia zmodyfikowanej punktacji Rankina w porównaniu ze zwykłą opieką (analiza przesunięcia). WYNIKI: Do badania włączono 500 pacjentów w 16 ośrodkach medycznych w Holandii (233 przydzielonych do leczenia dotętniczego i 267 do zwykłej opieki). Średnia wieku wynosił 65 lat (zakres od 23 do 96 lat), a 445 pacjentów (89,0%) było leczonych dożylną alteplazą przed randomizacją. Usuwalne stenty zastosowano u 190 z 233 pacjentów (81,5%). z 233 pacjentów (81,5%) przypisanych do leczenia dotętniczego. Skorygowany skorygowany iloraz szans wynosił 1,67 (95% przedział ufności [CI], 1,21 do 2,30). Istniała bezwzględną różnicę wynoszącą 13,5 punktu procentowego (95% CI, 5,9 do 21,2) we wskaźniku niezależności funkcjonalnej (zmodyfikowany wynik Rankina, 0 do 2) na korzyść interwencji (32,6% vs. 19,1%). Nie stwierdzono istotnych różnic w śmiertelności ani występowania objawowego krwotoku śródmózgowego. WNIOSKI: U pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym spowodowanym proksymalną proksymalną wewnątrzczaszkową niedrożnością krążenia przedniego, leczenie dotętnicze podawane w ciągu 6 godzin od wystąpienia udaru było skuteczne i bezpieczne. (Finansowane przez przez Holenderską Fundację Serca i inne podmioty; MR CLEAN Netherlands Trial Registry numer, NTR1804, i numer Current Controlled Trials, ISRCTN10888758). --- Wstęp: Leczenie wewnątrznaczyniowe lub dotętnicze (IAT) zwiększa prawdopodobieństwo rekanalizacji prawdopodobieństwo rekanalizacji u pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym spowodowanym przez proksymalną okluzją tętnicy wewnątrzczaszkowej. Jednakże, korzystny wpływ IAT na funkcjonalny u pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym pozostaje nieudowodniony. Celem Celem tego badania jest ocena wpływu IAT na wyniki funkcjonalne u pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym. Dodatkowo chcemy ocenić bezpieczeństwo IAT oraz wpływu różnych metod leczenia mechanicznego na rekanalizację. różnych metod leczenia mechanicznego. METODY/PROJEKT: Wieloośrodkowe randomizowane badanie kliniczne z zaślepioną oceną wyników. ocena. Aktywnym porównaniem jest IAT w porównaniu z brakiem IAT. IAT może składać się z trombolizę dotętniczą alteplazą lub urokinazą, leczenie mechaniczne lub obie te metody. obu. Leczenie mechaniczne odnosi się do retrakcji, aspiracji, sonolizy lub użycia stentu (stent-retriever). Pacjenci z istotną wewnątrzczaszkową wewnątrzczaszkową, proksymalną niedrożnością tętnicy krążenia przedniego, którzy mogą być leczeni w ciągu 6 godzin od wystąpienia udaru. Efekt leczenia zostanie oszacowany za pomocą porządkowej regresji logistycznej (analiza przesunięcia); 500 pacjentów zostanie 500 pacjentów zostanie włączonych do badania z mocą 80% w celu wykrycia zmiany prowadzącej do zmniejszenie zależności u 10% leczonych pacjentów. Pierwszorzędowym wynikiem jest w zmodyfikowanej skali Rankina po 90 dniach. Drugorzędowymi wynikami są National Institutes of Health po 24 godzinach, drożność naczyń krwionośnych po 24 godzinach, wielkość zawału po 24 godzinach. 24 godziny, wielkość zawału w 5. dniu oraz występowanie poważnych krwawień w ciągu pierwszych 5 dni. w ciągu pierwszych 5 dni. DYSKUSJA: Jeśli IAT prowadzi do 10% bezwzględnej redukcji złych wyników po udarze, staranne wdrożenie udarze mózgu, staranne wdrożenie tej interwencji może uchronić około 1% wszystkich nowych przypadków udaru przed śmiercią lub niepełnosprawnością rocznie. REJESTRACJA BADANIA: NTR1804 (7 maja 2009 r.)/ISRCTN10888758 (24 lipca 2012 r.). --- W 3 ostatnich randomizowanych, kontrolowanych badaniach dotętniczego leczenia ostrego udaru niedokrwiennego mózgu niedokrwiennego udaru mózgu - IMS-III, SYNTHESIS i MR RESCUE - leczenie dotętnicze zwiększyło odsetek pacjentów z rekanalizacją, a leczenie okazało się bezpieczne. wydawało się bezpieczne. Badania nie wykazały jednak wpływu na powrót czynnościowy funkcjonalny, choć nie można wykluczyć istotnego wpływu. Opóźnienie między między wystąpieniem objawów a leczeniem było długie, a stent retrievery stosowano tylko u kilku pacjentów. tylko u kilku pacjentów. Naszym zdaniem racjonalnym i etycznym podejściem byłoby obecnie szybkie leczenie dożylnym rtPA, a jeśli to możliwe, skierowanie i włączenie do nowych randomizowanych badaniach klinicznych, które porównują leczenie dotętnicze ze standardową standardowe, takie jak MR CLEAN lub BASICS w Holandii.

Leczenie jakiej choroby było badane w badaniu MR CLEAN?

Wieloośrodkowe randomizowane badanie kliniczne leczenia wewnątrznaczyniowego ostrego udaru niedokrwiennego w Holandii (MR CLEAN) dotyczyło leczenia wewnątrznaczyniowego ostrego udaru niedokrwiennego.

Współpracownicy: Grancelli H, Freedman B, Eber B, Vanoverschelde JL, Finkov B, Finkel Schelder, Finkelberg, Finkel Schelde, Yotov Y, Tardif JC, Hu D, Lau C, Hradec J, Hildebrandt P, Eha J, Peuhkurinen K, Danchin N, Steg PG, Meinertz T, Vardas P, Borbola J, Mulcahy D, Maggioni A, Erglis A, Jirgensons J, Kalnins U, Laucevicius A, Dickstein K, Ruzyllo W, Tendera M, Seabra-Gomes R, Capalneanu R, Belenkov Y, Mareev Y, Murin J, Rakovec P, Macaya C, Dellborg M, Lüscher TU, van Gilst W, Oto A, Ford I, Fox K, Hall A, Parkhomenko A, Robertson M, Weir C, Aziz J, Kean S, Wilson R, Thygesen K, Frenneaux M, Jondeau G, Camm AJ, Dargie H, Kjekshus J, Murray G, Ahuad Guerrero RA, Allall OA, Amuchastegui M, Buscema JJ, Bustos B, Cartasegna LR, Cohen Arazi H, Fernandez AA, Fuselli JJ, Guzmén LA, Hasbani E, Ibañez JO, Iglesias RM, Lembo LA, Luciardi HL, Luquez HA, Montaña OR, Nul DR, Orlandini AD, Perna ER, Sanchez A, Sanjurjo MS, Schygiel PO, Sinisi VA, Sokn FJ, Thierer J, Del Valle Lobo Marquez LL, Varini S, Vogel D, Alford K, Amerena J, Arnolda L, Atherton J, Bradley J, Cameron J, Colquhoun D, Counsell J, Fitzpatrick A, Horowitz J, Ireland M, Karrasch J, Kaye D, Lattimore JD, Marwick T, O'Shea J, Owensby D, de Pasquale C, Prior D, Rogers J, Sindone A, Singh BB, Stickland J, Szto G, Tofler G, Vogl E, Waites J, Walsh W, Eber E, Huber K, Lang I, Pichler M, Chenu P, Dendale PA, François PA, Friart A, Goethals M, Materne P, van Mieghem W, Missault L, Vachiery JL, Vanderheyden M, Chompalova B, Denchev S, Donova T, Dzhurzdhev A, Georgiev B, Gotchev D, Goudev A, Grigorov M, Guenova D, Hergeldjieva V, Kamenova Z, Nachev C, Penkov N, Perchev I, Raev D, Sirakova V, Taseva T, Torbova S, Tzekova M, Baird M, Bernstein V, Chehayeb R, Constance C, Coutu B, Desrochers D, Fortin C, Glanz A, Haddad H, Heath J, Hill LL, Klinke WP, Kouz S, Lalani A, Lauzon C, Lepage S, Lonn E, Ma P, Matangi M, Nawaz S, Pandey S, Parker JD, Parker JO, Poirier P, Raco D, Rajda M, Rebane T, Rupka D, Savard D, Syan GS, Talbot P, Tardif JC, To TB, Vakani MT, Vertes GE, Yao L, Dong Y, Gai L, Ge JB, Hu D, Lv S, Sun Y, Wang W, Wang X, Yan X, Yuan Z, Zhang F, Ballek L, Drazka J, Fébik L, Florian J, Hradec J, Kaislerová M, Karetová D, Jerábek O, Kotík L, Krejcová H, Kryza R, Kuchar J, Lavicka V, Maratka T, Marcinek G, Penicka M, Povolný J, Sochor K, Soucek M, Spacek R, Spinar J, Stípal R, Sulda M, Vencour D, Vitovec J, Vojacek J, Vojtísek P, Agner E, Asklund M, Brønnum Schou J, Dahlstrøm CG, Dodt KK, Egstrup K, Gøtzsche L, Gøtzsche O, Haghfelt T, Hildebrandt P, Jakobsen T, Jensen G, Klarlund K, Køber L, Larsen CT, Larsen J, Lind Rasmussen S, Lysko Svendsen T, Markenvard J, McNair A, Nielson H, Pedersen L, Petersen J, Ralfkiaer N, Rickers H, Rokkedal J, Romer F, Roseva Nielsen N, Scheibel M, Sejersen H, Skagen K, Stentebjerg SE, Torp-Pedersen C, Tuxen C, Vigholt E, Averina O, Eha J, Kolbassova O, Sildmäe S, Vahula V, Viigimaa M, Harjola VP, Luoma J, Melin J, Peuhkurinen K, Aliot E, Barthelemy JC, Bauer F, Beaune J, Belin A, Bodur G, Boudahne A, Bourdon A, Bouvier JM, Carlioz R, Chati Z, Cherbi C, Chevalier JM, Chevrier J, Claudon O, Colin P, Dambrine P, Danchin N, Decoulx E, Demarcq JM, Doucet B, Drawin T, Dubois-Rande JL, El Mansour N, Escande M, Fournier PY, Funck F, Gabrovescu M, Galinier M, Galley D, Gay A, Genest M, Godenir JP, Guillot JP, Gully C, Habib G, Huyghe de Mahenge A, Jaboureck O, Kahn JC, Khalife K, Khanoyan P, Koenig A, Leborgne L, Lemoine C, Magnin D, Mann H, Mansourati J, Martelet M, Matina D, Meurice T, Olive TG, Ovize M, Perret T, Pierre-Justin E, Riou A, Roudaut R, Roul G, Roynard JL, Sellier P, Slama M, Soto FX, Thisse JY, Wolf JE, Ammer K, Appel KF, Baar M, Bauknecht C, Baumann G, Bergmann K, Böhm M, Bosch R, Bott J, Cieslinski G, Deissner M, Drescher T, Droese K, Figulla HR, Frick HM, Fries P, Gärtner J, Gola G, Gonska BD, Grooterhorst P, Hasenfuss G, Haverkamp W, Heckel D, Hengstenberg C, Herring R, Heuer H, Hoppe U, Jahnke N, Jeserich M, Katus H, Kleinertz K, Kombächer HD, Lange R, Lehmann G, Meinertz T, Müller O, Münzel T, Natour M, Nienaber C, Oeff M, Pötsch T, Proskynitopoulos N, Rüdell U, Rummel R, Rupprecht HJ, von Schacky C, Schenkenberger I, Schmidt J, Schreckenberg A, Schuler G, Schultheiss HP, Seidl K, Spanier C, Spengler U, Steindorf J, Strasser R, Taggeselle J, Tammen A, Werdan K, Windstetter U, Winkelmann BR, Wolde CH, Zahorsky R, Al-Zoebi A, Alexopoulos D, Anastasiou-Nana M, Apostolou T, Fotiadis I, Hatzinikolaou-Kotsakou E, Kallikazaros I, Kapordelis C, Karvounis H, Kolettis T, Koliopoulos N, Kremastinos D, Kyriakides Z, Manolis A, Papadopoulos C, Pras A, Pyrgakis VN, Siogas K, Theodorakis G, Tryposkiadis F, Tziakas D, Vardas P, Lee K, Barsi B, Borbola J, Cziráki A, Dézsi CA, Edes I, Farsang C, Harmati L, Juhász A, Kovács A, Lakatos F, Lippai J, Lupkovics G, Matoltsy A, Mohácsi A, Mohay A, Nagy A, Nagy K, Nagy L, Nyárádi A, Pálinkás A, Piros G, Polgár P, Préda I, Regos L, Rumi G, Sármán P, Sereg M, Sidó Z, Tahy A, Takács J, Tomcsányi J, Tóth K, Váradi A, Vegh G, Veress G, Zámolyi K, Barton J, Crean P, Daly K, Foley D, Alberti E, Ambrosio G, Barbuzzi S, Bellone E, Buia E, Capucci A, Carbonieri E, Cardona N, Della Casa S, Cocchieri M, Colombo A, Cosmi F, De Cristofaro M, Ferrari R, Fuscaldo G, Gavazzi A, Giannuzzi P, Giustiniani S, Ingrilli F, Leghissa R, De Luca I, Maresta A, De Matteis C, Minneci C, Mos L, Paparoni S, Perna B, Pettinati G, Pinelli G, Pizzimenti G, Porcu M, Proietti G, Proto C, Pulitano G, Reggianini L, Santini M, Uguccioni M, Urbinati S, Zanetta M, Zanini R, Erglis A, Gailiss E, Gersamija A, Keisa M, Libins A, Ozolina MA, Stoma M, Volans E, Berukstis E, Grabauskiene V, Kibarskis A, Kirkutis A, Marcinkeviciene J, Naudziunas A, Petrulioniene Z, Varoneckas G, Zaliunas R, Bartels GL, van Beek GJ, van den Berg BJ, Bruning TA, Cornel JH, Daniels MC, Dijkgraaf R, Fast J, Freericks MP, Galema TW, Goebel EJ, Hamer LH, van der Heijden R, Herrman JP, Hoedemaker G, Holwerda NJ, Hoogslag PA, Jaarsma W, Jap Tjoen San WT, van Kempen LH, Kirkels JH, Kragten JA, Leenders CM, Linssen GC, Lionarons RJ, Maas AH, Michels HM, de Milliano PA, Nagelsmit MJ, Nierop PR, Pinto YM, Robles De Medina R, van Rossum P, van Rugge FP, Somer ST, Swart H, Thijssen H, van der Veen M, Verheul JA, van Vlies B, Voors AA, Wesdorp JC, van Wijk LM, Willems AR, Winter JB, Withagen AJ, van der Zwaan C, Zwart PA, Atar D, Dickstein K, Myhre EP, Achremczyk P, Andrzejak R, Baska J, Bloch C, Dłużniewski M, Drozdowski P, Goch JH, Janik K, Janion M, Jaworska K, Kalarus Z, Kawecka-Jaszcz K, Kozłowski A, Krupa E, Krynicki R, Krzciuk M, Krzemińska-Pakula M, Kubica J, Kurowski M, Kuźniar J, Łoboz-Grudzien K, Mazurek W, Miekus P, Musiał W, Opolski G, Piepiorka M, Piotrowski W, Piwowarska W, Pluta W, Ponikowski P, Pulkowski G, Pusz T, Ruszkowski P, Rużyłło W, Rynkiewicz A, Sinkiewicz W, Skura M, Słowiński S, Szolkiewicz M, Szpajer M, Targonski R, Tendera M, Tracz W, Trojnar R, Trusz-Gluza M, Wodniecki J, Wrabec K, Zadrożna Z, Zinka E, Aguiar J, Carvalho N, Ferreira Da Silva G, Freitas J, Lousada N, Oliveira Soares A, Paisana Lopes JP, Providencia LA, Salgado A, Teixeira M, Apetrei E, Arsenescu C, Avram R, Babes K, Bruckner I, Capalneanu R, Carasca E, Cinteza M, Craiu E, Dan GA, Datcu MD, Dimulescu DR, Dorobantu M, Dragomor D, Dragulescu IS, Dumitrascu DL, Georgescu IM, Ionescu DD, Ionascu-Fometescu CR, Kiss L, Macarie C, Manitiu I, Minescu B, Nanea T, Olariu C, Olinic NC, Opris M, Pop C, Radoi M, Radu I, Sinescu CJ, Tanaseanu CM, Tase A, Tintoiu I, Tomescu M, Topolnitchi L, Vintila M, Vladoianu M, Arkhipov MV, Aroutiounov GP, Azarin OG, Barbarash OL, Bart BY, Beloussov YB, Bychkova L, Chumakova GA, Glezer MG, Golukhova E, Gorbachenkov AA, Gordeev IG, Ivleva AY, Karpov YA, Karpov YB, Kastanaian AA, Kisliak OA, Kobalava JD, Konyakhin AY, Khrustalev OA, Kuimov AD, Kukes AG, Lopatin YM, Mareev VY, Moiseeva OM, Mkrtchyan VR, Nedogoda SV, Orlov VA, Perepech NB, Pimenov LT, Pozdnyakov YM, Rodoman GV, Rudnev DV, Sayganov SA, Shlyakhto EV, Shostak NA, Shpektor AV, Sidorenko BA, Sorokin LA, Stryuk RI, Svistov AS, Tankhilevich BM, Tereschenko SN, Tsyba LP, Vasyuk YA, Vertkine AL, Yakhontova PK, Yakusevich VV, Yakushin SS, Zadionchenko VS, Zateyshchikov DA, Zhilyaev EV, Bada V, Bugán V, Gonsorcík J, Kamenský G, Kmec J, Micko K, Murín J, Pella D, Sojka G, Vahala P, Bombek M, Kanic V, Markez J, Melihen-Bartolic C, Rakove P, Skrabl-Mocnik F, Slemenik-Pusnik C, Balaguer Recena J, Bertomeu Martinez V, Bruguera Cortada J, Calvo Gomez C, Calvo Iglesias F, Caparros Valderrama J, Casares Garcia G, Fernandez Alvarez R, Galve E, Garcia De Burgos F, Grande A, Gusi Tragant G, Iglesias Alonso LF, Iglesias Cubero G, Illa Gay J, Jimenez Navarro M, López Bescós L, López García-Aranda V, Macaya De Miguel C, Noriega Peiro F, Paz Bermejo MA, Perez Villa F, Romero Hinojosa JA, San Román Calvar A, Sevilla Toral B, Sola Casado R, Bandh A, Blomgren J, Dellborg M, Herlitz J, Ohlin H, Ullman B, Delabays A, Dubach P, Eeckhout E, Gallino A, Hess O, Moccetti T, Vontobel H, Acarturk E, Ergene O, Erol K, Kozan O, Mutlu B, Ural D, Yilmaz H, Amosova K, Barna O, Batushkin V, Bazylevych A, Bereznyakov I, Dyadyk A, Dzyak G, Girina O, Glushko L, Goloborodko B, Karpenko O, Khomazyuk T, Kolchin Y, Kolomiets S, Korkushko O, Korzh O, Kovalenko V, Kovalsky I, Krayz I, Kubyshkin V, Lutay M, Mostovoy Y, Netyazhenko V, Parkhomenko A, Perepelytsya M, Pertseva T, Polyvoda S, Putintsev V, Rishko LM, Rudyk Y, Sakharchuk I, Semidotska Z, Seredyuk N, Serkova V, Sharuk O, Slyvka Y, Soldatchenko S, Stadnyuk L, Storozhuk B, Tashchuk V, Tseluyko V, Vatutin M, Vizir V, Vlasenko M, Voronkov L, Yurlov V, Zharinov O, Baig MW, Brady A, Brooks N, Brooksby P, Crook JR, Dutka D, Francis CM, Greaves K, Groves P, Hall A, Kadr H, Lindsay S, Moriarty A, Purvis J, Rozkovec A, Saltissi S, Stewart M, Timmis A, Williams S. --- CELE: Aby przetestować wpływ iwabradyny na wyniki w szerokiej populacji z dysfunkcją skurczową lewej komory (LV) z chorobą wieńcową (CAD) i/lub niewydolnością serca (HF). METODY I WYNIKI: Dane z poszczególnych badań BEAUTIFUL i SHIFT zostały połączone w celu oceny wpływu iwabradyny na wyniki u pacjentów z dysfunkcją LV dysfunkcją LV i częstością akcji serca ≥ 70 uderzeń na minutę. Zbiorcza populacja (n = 11 897; wiek wyjściowy 62,3 ± 10,4 roku, częstość akcji serca 79,6 ± 9,2 uderzeń na minutę i frakcja wyrzutowa LV 30,3 ± 5,6%) była dobrze leczona zgodnie z aktualnymi zaleceniami (87% beta-blokery, 90% inhibitory układu renina-angiotensyna). Mediana obserwacji wynosiła 21 miesięcy. Leczenie iwabradyną wiązało się z 13% względnym zmniejszeniem ryzyka dla złożonej śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych lub hospitalizacji z powodu HF (P < 0,001 w porównaniu z placebo); było to spowodowane hospitalizacjami z powodu niewydolności serca (19%, P < 0,001). Zaobserwowano również znaczące względne zmniejszenie ryzyka dla złożonej kombinacji śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, hospitalizacji z powodu HF lub zawału mięśnia sercowego (MI) (15%, P < 0,001); śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych i zawału serca niezakończonego zgonem (10%, P = 0,023); oraz hospitalizacji z powodu zawału serca (23%, P = 0,009). Podobne wyniki stwierdzono u pacjentów z różnymi profilami klinicznymi. Iwabradyna była dobrze dobrze tolerowana. WNIOSKI: Iwabradyna może być istotna dla poprawy wyników klinicznych u pacjentów z dysfunkcją skurczową LV i częstością akcji serca ≥ 70 uderzeń na minutę, niezależnie od niezależnie od pierwotnego obrazu klinicznego (CAD lub HF) lub stanu klinicznego (klasa NYHA). --- Wstęp: Redukcja częstości akcji serca (HRR) poprawia wypełnienie lewej komory (LV), zwiększa podaż O2 w mięśniu sercowym i zmniejsza zużycie O2 w mięśniu sercowym, które są korzystne w zastoinowej niewydolności serca (CHF). Jednak długoterminowe skutki HRR na czynność serca i przebudowę są nieznane. METODY I WYNIKI: Oceniliśmy, u szczurów z CHF, wpływ długotrwałego HRR wywołanego przez selektywny inhibitor prądu I(f) iwabradynę (jako domieszkę do żywności przez 90 dni, począwszy od 7 dni po podwiązaniu tętnicy wieńcowej). Aby ocenić wewnętrzne modyfikacje tkanki LV wywołane długotrwałym HRR, wszystkie parametry zostały ponownie ocenione 3 dni po przerwaniu leczenia. Iwabradyna zmniejszała częstość akcji serca serca w ciągu 90-dniowego okresu leczenia (-18% w porównaniu z nieleczonymi dawkami 10 mg x kg(-1) x d(-1)), bez zmiany ciśnienia krwi, ciśnienia końcoworozkurczowego LV lub dP/dt(max/min). Iwabradyna istotnie zmniejszała końcoworozkurczową, ale nie średnicę końcoworozkurczową LV, co skutkowało zachowaniem rzutu serca z powodu zwiększonej objętości wyrzutowej. W preparacie Langendorffa iwabradyna przesunęła LV skurczową, ale nie końcowo-rozkurczową, w lewo. Iwabradyna zmniejszała gęstość kolagenu LV i zwiększała gęstość naczyń włosowatych LV bez nie modyfikując masy LV. Trzy dni po przerwaniu leczenia wpływ iwabradyny na geometrię iwabradyny na geometrię LV, skrócenie i objętość wyrzutową utrzymywały się pomimo normalizacji częstości akcji serca. WNIOSKI: U szczurów z CHF długotrwała HRR indukowana przez selektywny inhibitor I(f) iwabradyną poprawia funkcję LV i zwiększa objętość wyrzutową, zachowując rzut serca pomimo HRR. Poprawa czynności serca jest związana nie tylko z HRR per se, ale także z modyfikacjami w macierzy zewnątrzkomórkowej macierzy zewnątrzkomórkowej i/lub funkcji miocytów w wyniku długotrwałego HRR. HRR. --- CELE: Wpływ bradykardii iwabradyny na regionalny przepływ krwi, funkcję skurczową i wielkość zawału badano w świńskim modelu mięśnia sercowego niedokrwienia mięśnia sercowego/reperfuzji. Zmniejszenie częstości akcji serca przez beta-blokadę jest związane z ujemnym inotropizmem i zdemaskowanym alfa-adrenergicznym zwężeniem naczyń wieńcowych. Iwabradyna jest jedynym dostępnym środkiem bradykardycznym do użytku klinicznego. METODY I WYNIKI: Znieczulone świnie poddano 90-minutowemu kontrolowanemu zabiegowi kontrolowanej hipoperfuzji przedniej zstępującej tętnicy wieńcowej i 120-minutowej reperfuzji. Regionalny przepływ krwi mierzono za pomocą mikrosfer, regionalną funkcję za pomocą i wielkość zawału za pomocą barwienia chlorkiem trifenylotetrazoliowym. Świnie otrzymywały placebo lub iwabradynę (0,6 mg/kg i.v.) odpowiednio przed lub w trakcie niedokrwienia lub przed reperfuzją. Wstępne leczenie iwabradyną zmniejszyło rozmiar zawału z 35 +/- 4 (SEM) do 19 +/- 4% obszaru zagrożonego (AAR). Iwabradyna 15-20 minut po wystąpieniu niedokrwienia zwiększyła regionalny przepływ krwi w mięśniu sercowym z 2,12 +/- 0,31 do 3,55 +/- 0,56 mikroL/b/g i skurczowe pogrubienie ściany mięśnia sercowego z 6,7 +/- 1,0 do 16,3 +/- 3,0%; rozmiar zawału został zmniejszony z 12 +/- 4 do 2 +/- 1% AAR. +/- 1% AAR. Iwabradyna 5 minut przed reperfuzją nadal zmniejszała rozmiar zawału z 36 +/- 4 do 21 +/- 5% AAR. Wpływ iwabradyny na przepływ i funkcję została wyeliminowana przez stymulację przedsionkową, ale część zmniejszenia zawału rozmiar zawału przez iwabradynę nie był. WNIOSEK: Działanie ochronne iwabradyny wykracza poza redukcję częstości akcji serca. --- Przewlekła stabilna dławica piersiowa (CSAP) jest najczęstszym objawem choroby wieńcowej (CAD). choroby wieńcowej (CAD). Dławica piersiowa występuje w wyniku nierównowagi między perfuzją mięśnia sercowego a zapotrzebowaniem mięśnia sercowego. Podwyższona częstość akcji serca (HR) jest ważną zmienną patofizjologiczną, która zwiększa zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen, a także ogranicza perfuzję tkanek poprzez zmniejszenie czas trwania rozkurczu, podczas którego występuje większość perfuzji mięśnia sercowego. Podwyższona HR w spoczynku stanowi istotny czynnik prognostyczny śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych i sercowo-naczyniowych w populacji ogólnej i u pacjentów z chorobami sercowo-naczyniowymi (CVD), ponieważ wspomaga progresję CVD poprzez rozwój rozwój miażdżycy, destabilizację blaszek miażdżycowych i inicjację arytmii. Ponieważ β-blokery zmniejszają HR, są one obecnie postrzegane jako terapia pierwszego rzutu w CSAP i CVD. jako terapia pierwszego rzutu w CSAP i są związane z lepszym rokowaniem po ostrym zawale mięśnia sercowego (AMI) lub zastoinowej niewydolności serca (CHF). Klasyczne metody klasyczne terapie redukcji HR wykazały negatywne aspekty, takie jak terapia β-blokerami, która wywiera negatywny wpływ na regionalny przepływ krwi i funkcję mięśnia sercowego i funkcję mięśnia sercowego, gdy redukcja HR jest eliminowana przez stymulację przedsionkową. Antagoniści kanału wapniowego antagoniści kanału wapniowego funkcjonalnie antagonizują zwężenie naczyń wieńcowych za pośrednictwem przez α-adrenoreceptory, a zatem są pozbawione tego niepożądanego efektu, ale związki te są jednak związki są jednak ujemnym inotropem. Iwabradyna (IVA), czysty lek obniżający HR lek obniżający HR, zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen podczas wysiłku, przyczynia się do przywrócenia równowagi tlenowej i dlatego jest korzystna w przewlekłej CVD. przewlekłej CVD. Nie zaobserwowano żadnego istotnego negatywnego wpływu na przewodzenie, kurczliwość, relaksację, repolaryzację lub ciśnienie krwi (BP). Korzystne działanie IVA zaobserwowano w CSAP i CHF, przy optymalnym profilu tolerancji tolerancji dzięki selektywnej interakcji z kanałem I(f) komórek węzła przedsionkowego. komórek węzła przedsionkowego. Od niedawna IVA jest wysoce zalecany do stosowania u pacjentów z pacjentów z CAD w połączeniu z β-blokerami. W niniejszym przeglądzie podkreślono znaczenie IVA w leczeniu choroby niedokrwiennej serca. --- Przetestowaliśmy hipotezę, że zmniejszenie częstości akcji serca (HR), wywołane przez selektywny inhibitor prądu aktywowanego hiperpolaryzacją iwabradyna (Iva), może poprawić funkcję lewej komory (LV), strukturę i przebudowę elektryczną w ciężkiej przewlekłej niewydolności serca (HF) po zawale mięśnia sercowego (MI). MI został u dorosłych samców szczurów rasy Wistar. Po 2 miesiącach wykonano badanie echokardiograficzne przed randomizacją do grup MI i MI + Iva (10 mg x kg(-1) x dzień(-1)). Po 3 miesiącach leczenia zarejestrowano echokardiografię i 24-godzinną telemetrię. Ekspresja kolagenu sercowego, mRNA i białka enzymu konwertującego angiotensynę (ACE) i receptora ANG II typu 1 (AT(1)). W rezultacie, 2 miesiące po zawale serca wszystkie szczury wykazywały ciężkie objawy zastoinowej niewydolności serca (frakcja wyrzutowa < 30%). Po 5 miesiącach od MI masa ciała i serca była podobna w grupach MI i MI + Iva. Frakcja wyrzutowa LV i ciśnienie końcowo-rozkurczowe LV uległy pogorszeniu w grupie w grupie MI, podczas gdy oba uległy poprawie w grupie Iva. Iva zmniejszyła HR o 10,4% (P < 0,03 w porównaniu z MI) i przedwczesnych zespołów komorowych o 89% (P < 0,03) oraz poprawiła zmienność HR (odchylenie standardowe odstępu RR) o 22% (P < 0,05). Nie nie stwierdzono wpływu Iva na czas trwania PR, QRS i QT. Zwłóknienie śródmiąższowe w LV po MI było znacznie zmniejszone przez Iva (4,0 +/- 0,1 vs. 1,8 +/- 0,1%, P < 0.005). Wzrost ekspresji genów i białek ACE i receptora AT(1) w MI były całkowicie stępione przez Iva. Podsumowując, dane te wskazują, że redukcja HR przez Iva zapobiega pogorszeniu dysfunkcji LV i remodelingowi, który może być związany z obniżeniem regulacji sercowej transkryptów układu renina-angiotensyna-aldosteron. Takie korzystne działanie Iva na przebudowę serca otwiera nowe perspektywy kliniczne w leczeniu ciężkiej niewydolności serca. HF. --- Porównaliśmy efekty redukcji częstości akcji serca (HRR) przez inhibitora kanału aktywowanego hiperpolaryzacją stymulatora (I(f)) iwabradynę (MI+Iva) i beta(1)-bloker atenolol (MI+Aten) na przebudowę komór i perfuzję po zawale mięśnia sercowego. przebudowa i perfuzja po zawale mięśnia sercowego (MI) w średnim wieku (12 mo) Sprague-Dawley. Średni HRR był praktycznie identyczny w dwóch leczonych grupach (19%). Cztery tygodnie po podwiązaniu tętnicy wieńcowej, maksymalna perfuzja mięśnia sercowego spadła w grupie MI, ale została zachowana u szczurów z zawałem leczonych Iva lub Aten. Jednak rezerwa wieńcowa w przebudowanych sercach została zachowana tylko z Iva, ponieważ leczenie Atenem podniosło perfuzję wyjściową w odpowiedzi na wyższe naprężenie ściany. Wyższa maksymalna perfuzja odnotowana w dwóch leczonych grupach nie była spowodowana arteriogenezą lub angiogenezą. Poziomy angiotensyny (ANG) II i miokardialnego receptora ANG typu 1 (AT(1)) oraz transformującego czynnika wzrostu (TGF)-beta1 były zmniejszone w pierwszym tygodniu leczenia zarówno przez Iva i Aten. Co więcej, leczenie zmniejszyło również gęstość kolagenu okołonaczyniowego tętniczek. gęstość kolagenu. Pomimo podobnego wpływu Iva i Aten na unaczynienie i ANG II, Iva, ale nie Aten, osłabiła spadek frakcji wyrzutowej i obniżyła końcową stosunek objętości końcoworozkurczowej lewej komory (LVEDV) do masy LV, określony w echokardiografii. za pomocą echokardiografii. Podsumowując, 1) Iva ma przewagę nad Atenem w terapii w terapii pozawałowej, które nie wynikają z różnego wpływu leków na częstość akcji serca i 2) wiek ogranicza regulację czynników wzrostu, angiogenezę i arteriogenezę po zawale serca. arteriogenezę w sercu po zawale. --- Badanie BEAUTIFUL (morBidity-mortality EvAlUaTion of the If inhibitor ivabradine in patients corary artery disease pacjentów z chorobą wieńcową i dysfunkcją skurczową lewej komory serca) oceniano korzyści w zakresie zachorowalności i śmiertelności związane ze stosowaniem leku obniżającego HR iwabradyny. Ramię placebo badania BEAUTIFUL było dużą kohortą pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową. pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD) i dysfunkcją skurczową lewej komory. dysfunkcją skurczową lewej komory. Podanaliza w grupie placebo testowała hipotezę, że podwyższone spoczynkowe HR na początku badania było markerem późniejszego zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i zachorowalności. Głównym celem badania było sprawdzenie, czy obniżenie HR za pomocą iwabradyny zmniejszało śmiertelność i zachorowalność z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z CAD i dysfunkcją skurczową lewej komory. W analizie ogólnej zmniejszenie HR za pomocą iwabradyny nie poprawiło wyników kardiologicznych w porównaniu z placebo. Najważniejszym najważniejszym odkryciem badania było to, że u pacjentów z wysokim wyjściowym HR poważnych zdarzeń sercowo-naczyniowych, w tym zgonu (34%), hospitalizacji hospitalizacji z powodu zastoinowej niewydolności serca (53%), ostrego zawału mięśnia sercowego (46%) zawał mięśnia sercowego (46%) lub zabieg rewaskularyzacji (38%). Ponadto w analizie analizie podzbioru skupiającej się na pacjentach z wyjściowym HR > lub =70 bpm i frakcją wyrzutową lewej komory frakcją wyrzutową lewej komory <40%, środek spowodował 36% spadek liczby hospitalizacji wtórnych do śmiertelnego i niezakończonego zgonem zawału mięśnia sercowego oraz 30% spadek rewaskularyzacji wieńcowej. Pierwszy praktyczny wniosek z badania że wyjściowe HR powinno być rejestrowane oprócz innych czynników ryzyka, takich jak ciśnienie tętnicze i profil lipidowy. czynników ryzyka, takich jak ciśnienie tętnicze i profil lipidowy, w obserwacji pacjentów z CAD. Należy dążyć do osiągnięcia HR <70 uderzeń na minutę poprzez rehabilitację kardiologiczną i rutynowe stosowanie odpowiednio dawkowanych beta-blokerów. Pomimo neutralnych wyników uzyskanych w badaniu BEAUTIFUL, iwabradyna może być podawana podgrupie pacjentów, u których w podgrupie pacjentów, u których HR <70 uderzeń na minutę nie jest osiągane pomimo prawidłowego dawkowania beta-blokerów oraz u tych, u których beta-blokery są przeciwwskazane. Ponadto w praktyce klinicznej iwabradyna może być pomocna u pacjentów ze stabilną stabilną CAD, którzy mają wysoki HR podczas przyjmowania beta-blokerów. Przyszłe badania są aby potwierdzić hipotezę, że pojedyncza redukcja HR może poprawić rokowanie sercowo-naczyniowe. rokowanie sercowo-naczyniowe. --- Iwabradyna jest inhibitorem prądu I(f), który ma udokumentowaną skuteczność przeciwdławicową. skuteczność. W badaniu BEAUTIFUL testowano iwabradynę w porównaniu z placebo w dużej populacji populacji 10 917 pacjentów z rytmem zatokowym, z chorobą wieńcową i dysfunkcją dysfunkcją lewej komory, zdefiniowaną jako frakcja wyrzutowa lewej komory < lub =35%. Ogólnie rzecz biorąc, nie stwierdzono wpływu iwabradyny na pierwszorzędowy punkt końcowy badania (śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych (śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych, hospitalizacja z powodu zawału mięśnia sercowego, nowy lub pogorszenie niewydolności serca). W ramieniu placebo badania, wyjściowa tętna > lub = 70 uderzeń na minutę wiązało się ze zwiększonym ryzykiem sercowo-naczyniowego, zawału mięśnia sercowego, niewydolności serca i rewaskularyzacji wieńcowej. W podgrupie pacjentów z wyjściową częstością akcji serca > lub =70 uderzeń na minutę leczenie iwabradyną iwabradyną spowodowało znaczące, 36% zmniejszenie ryzyka zawału mięśnia sercowego i zawału mięśnia sercowego i 20% zmniejszenie potrzeby rewaskularyzacji wieńcowej. rewaskularyzacji wieńcowej. Iwabradyna była dobrze tolerowana, ze zwiększoną częstością przerwania leczenia, głównie z powodu bradykardii, w porównaniu z placebo. Ze względu na bezpieczeństwo i skuteczność w kontrolowaniu dławicy piersiowej, iwabradyna powinna być pierwszego rzutu w leczeniu przeciwdławicowym u pacjentów z chorobą wieńcową z dysfunkcją lewej komory i zwiększoną częstością akcji serca, otrzymujących już terapię beta-blokerami lub u których leki te nie są tolerowane. --- W leczeniu choroby niedokrwiennej serca poczyniono znaczne postępy, począwszy od azotanów jako leków przeciwdławicowych do technik przezskórnej angioplastyki. przezskórnej angioplastyki. Ten niesamowity postęp terapeutyczny zaowocował choroby niedokrwiennej serca i związanej z nią śmiertelności i zachorowalności. Dane statystyczne i epidemiologiczne wskazują jednak, że w przypadku choroby niedokrwiennej serca choroby niedokrwiennej serca, pomimo osiągnięcia wielkiego sukcesu, istnieje konieczność w kierunku leczenia, biorąc pod uwagę fakt, że charakterystyka tej populacji zmienia się (zwiększona częstość występowania tej populacji zmienia się (zwiększona częstość występowania zawału podwsierdziowego w porównaniu z klasycznym zawałem przezściennym, zwłaszcza w populacji osób starszych). populacji). Ponadto uznano potrzebę alternatywnych podejść terapeutycznych do tradycyjnych. tradycyjnych. Ranolazyna jest selektywnym inhibitorem kanałów Na który zapobiega patologicznemu wydłużeniu późnego prądu Na w niedokrwionym mięśniu sercowym. w niedokrwionej komórce mięśnia sercowego. Prąd ten jest odpowiedzialny za przeciążenie wapniem, z następczym upośledzeniem relaksacji rozkurczowej. Ranolazyna zmniejsza przeciążenie Na indukowane przez wapń i poprawia rozkurczową relaksację i przepływ wieńcowy podwsierdziowy, bez wpływu na parametry hemodynamiczne, takie jak ciśnienie krwi, częstość akcji serca czy ciśnienie krwi, częstość akcji serca lub stan inotropowy serca, unikając niepożądanych skutków ubocznych. niepożądanych. Skuteczność ranolazyny oceniano w kilku badaniach z zastosowaniem klinicznych i instrumentalnych punktów końcowych (MARISA i CARISA) lub, ostatnio, przy użyciu punktów końcowych, takich jak śmiertelność i ponowny zawał (ERICA i MERLIN-TIMI 36). Iwabradyna działa poprzez hamowanie późnego prądu Na (znanego również jako If), który kontroluje spontaniczną depolaryzację rozkurczową komórek węzła zatokowego. Częściowe zahamowanie częściowe zahamowanie tych kanałów zmniejsza częstotliwość inicjacji w węźle zatokowym, powodując zmniejszenie częstości akcji serca bez wpływu na na kurczliwość, przewodzenie przedsionkowo-komorowe lub repolaryzację. W badaniu BEAUTIFUL testowano, czy wpływ iwabradyny na obniżenie częstości akcji serca jest w stanie zmniejszyć śmiertelność i zachorowalność z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą wieńcową wieńcową i dysfunkcją skurczową lewej komory. Najbardziej znaczące wyniki uzyskano w podgrupie pacjentów z ograniczającą życie wysiłkową dławicą piersiową. dławicą piersiową. W tej grupie iwabradyna istotnie zmniejszyła pierwszorzędowy punkt końcowy, złożony z zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, hospitalizacji z powodu ostrego zawału mięśnia sercowego ze skutkiem śmiertelnym lub bez skutku śmiertelnego. zawału mięśnia sercowego (AMI) lub niewydolności serca o 24%, a liczbę hospitalizacji z powodu AMI o 42%. W podgrupie pacjentów z wyjściową częstością akcji serca >70 uderzeń/min, hospitalizacje z powodu AMI i rewaskularyzacji zmniejszyły się odpowiednio o 73% i 59%, odpowiednio. --- Cel: Zbadanie wpływu iwabradyny na parametry kliniczno-hemodynamiczne i prognostyczne u pacjentów po zawale mięśnia sercowego (MI) ze skurczową przewlekłą niewydolnością serca (SCCF). przewlekłą niewydolnością serca (SCCF). MATERIAŁ I METODY: Do populacyjnego, randomizowanego badania prospektywnego włączono 49 pacjentów (40 mężczyzn - 81,6%, średni wiek 63,1 +/- 8,1 roku) z rytmem zatokowym i dłuższym niż 3 miesiące wywiadem MI. Pacjenci zostali losowo przydzieleni do 2 grup: 23 pacjentów z grupy 1 otrzymywało standardowe leczenie plus iwabradynę, 26 pacjentów z grupy 2 otrzymywało wyłącznie standardowe leczenie. Czas obserwacji wynosił 36,1 +/- 6,2 miesiąca. Przeanalizowano trend w częstości akcji serca (HR), ciśnieniu krwi (BP), parametrach echokardiografii, EKG, poziomu elektrolitów, kreatyniny w osoczu krwi, częstość hospitalizacji, nawracające zawały serca niezakończone zgonem i śmiertelność (łączny punkt końcowy). punkt końcowy). WYNIKI: Pod koniec badania iwabradyna istotnie zmniejszyła HR z 71 do 64 m/m. Częstość występowania łącznego punktu końcowego skuteczności wynosiła 30,4 i 50% odpowiednio w grupie 1 i 2. i 2, odpowiednio. W grupie 1 pierwszorzędowy punkt końcowy przy wysokim wyjściowym HR występował częściej niż w przypadku HR < 70 b/m, odpowiednio w 6 (50%) i 1 (9,1%) przypadkach, ale różnice te nie były istotne (p = 0,068). W grupie 2 różnice różnice były istotne - odpowiednio 9 (90%) i 4 (25%) przypadków (p = 0.004). W żadnym z parametrów EKG, elektrolitów osocza, poziomu kreatyniny nie stwierdzono istotnych różnic międzygrupowych. nie stwierdzono istotnych różnic międzygrupowych. WNIOSKI: Przy tej samej tendencji w zakresie ciśnienia tętniczego i EKG, pacjenci z grupy 1 wykazywali znaczące i wyraźniejsze obniżenie HR niż pacjenci z grupy 2. Dodanie iwabradyny do standardowego leczenia SCCF po zawale serca przyczyniło się do zmniejszenia częstości hospitalizacji, nawracających zawałów serca niezakończonych zgonem i śmiertelnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Efekt ten był szczególnie silny szczególnie silny u pacjentów z wysokim wyjściowym HR. --- TŁO I CEL: Najnowsze dane kliniczne sugerują korzystne działanie iwabradyny, specyficznego leku iwabradyny, specyficznego leku obniżającego częstość akcji serca (HR), u pacjentów z niewydolnością serca. Jednak mechanizmy odpowiedzialne za te efekty nie zostały w pełni wyjaśnione. wyjaśnione. W związku z tym zbadaliśmy zmiany funkcjonalne/molekularne w I(f), specyficznym celu iwabradyny. specyficznego celu iwabradyny, w niewydolnych miocytach przedsionkowych i komorowych gdzie prąd ten jest regulowany w górę w wyniku nieprawidłowej przebudowy. PODEJŚCIE EKSPERYMENTALNE: Zbadaliśmy wpływ iwabradyny (IVA; 10 mg-kg(-1) -dzień(-1) przez 90 dni) na przebudowę elektrofizjologiczną w lewym przedsionku przedsionka (LA), lewej komory (LV) i prawej komory (RV) miocytów z szczurów po zawale mięśnia sercowego (MI), ze szczurami poddanymi operacji pozorowanej (pozorowanej lub pozorowanej + IVA) jako grupą kontrolną. Prąd I(f) mierzono metodą patch-clamp; aktywowane hiperpolaryzacją izoformy kanałów bramkowanych cyklicznymi nukleotydami (HCN) i ekspresję mikroRNA (miRNA-1 i miR-133) oceniano metodą odwrotnej transkrypcji ilościowej PCR. KLUCZOWE WYNIKI: Maksymalne specyficzne przewodnictwo I(f) było zwiększone w MI, w porównaniu do w miocytach LV (P < 0,01) i LA (P < 0,05). Iwabradyna zmniejszała HR zarówno u MI i szczurów pozorowanych (P < 0,05). W MI + IVA nadekspresja I(f) była osłabiona, a transkrypcja transkrypcja HCN4 zmniejszona odpowiednio o 66% i 54% w tkance LV i RV, miR-1 i miR-133, które modulują posttranskrypcyjną ekspresję HCN4. potranskrypcyjną ekspresję genów HCN2 i HCN4, były znacząco zwiększone w miocytach z MI + IVA. WNIOSEK I IMPLIKACJA: Korzystne działanie iwabradyny może być spowodowane odwróceniu elektrofizjologicznej przebudowy serca u szczurów po zawale mięśnia sercowego poprzez zmniejszenie funkcjonalnej nadekspresji kanałów HCN. Można to przypisać mechanizmom transkrypcyjnym i potranskrypcyjnym.

Jaki jest wpływ iwabradyny na niewydolność serca po zawale mięśnia sercowego?

Iwabradyna zmniejsza częstość akcji serca i zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen, wydłuża czas perfuzji rozkurczowej i poprawia energię w niedokrwionym mięśniu sercowym. Iwabradyna chroni mięsień sercowy podczas niedokrwienia, poprawia czynność lewej komory w niewydolności serca i zmniejsza przebudowę po zawale mięśnia sercowego. Poprawia rokowanie u pacjentów z chorobą wieńcową, dysfunkcją lewej komory i częstością akcji serca ≥70 uderzeń na minutę, a także u pacjentów z niewydolnością serca i dysfunkcją lewej komory. Korzystne działanie iwabradyny może wynikać z odwrócenia elektrofizjologicznej przebudowy serca u szczurów po zawale serca poprzez zmniejszenie funkcjonalnej nadekspresji kanałów HCN. Co więcej, poprawa funkcji serca jest związana nie tylko z redukcją HR per se, ale także z modyfikacjami w macierzy zewnątrzkomórkowej.

Indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPS) zostały pierwotnie wygenerowane z mysich fibroblastów fibroblastów poprzez wymuszoną ekspresję czynników Yamanaka (Oct3/4, Sox2, Klf4 i c-Myc). Technika ta została szybko powtórzona z ludzkimi fibroblastami lub mezenchymalnymi komórkami macierzystymi. mezenchymalnych komórek macierzystych. Chociaż wykazano potencjał terapeutyczny w zwierzęcych modelach niedokrwistości sierpowatokrwinkowej i choroby Parkinsona, komórki iPS generowane metodami wirusowymi nie nadają się do wszystkich zastosowań klinicznych. W ostatnich latach pojawiły się różne metody pojawiły się w ostatnich latach w celu zastosowania komórek iPS w terapii transplantacji komórek. w terapii transplantacyjnej. Metody te obejmują głównie DNA, transfekcję mRNA i transdukcję białek reprogramujących. W niniejszym przeglądzie podsumowano te metody niewirusowe i porównano ich zalety, wady, skuteczność i bezpieczeństwo tych metod. --- Indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPS) można uzyskać z terminalnie zróżnicowanych komórek somatycznych poprzez nadekspresję określonych zestawów czynników transkrypcyjnych czynników transkrypcyjnych. Te zestawy białek zostały nazwane czynnikami Yamanaka, a mianowicie Sox2, Oct3/4 (Pou5f1), Klf4 i c-Myc, oraz czynniki Thomsona, a mianowicie Sox2, Oct3, Lin28 i Nanog. Inne zestawy białek, choć nie są niezbędne do tworzenia komórek iPS, są ważne dla poprawy wydajności indukcji, a jeszcze inne zestawy białek indukcji, a jeszcze inne zestawy białek są ważne jako markery dla zarodkowych komórek macierzystych. embrionalnych komórek macierzystych. Informacje strukturalne na temat większości tych ważnych białek są bardzo skąpe. Nasza analiza bioinformatyczna ujawnia, że te czynniki przeprogramowujące i większość markerów komórek macierzystych embrionalnych komórek macierzystych są wysoce wzbogacone w wewnętrzne zaburzenia. Jak to jest typowe dla czynników transkrypcyjnych, białka te są modularne. Specyficzne miejsca dla interakcji z innymi białkami i DNA są rozproszone w długich regionach zaburzeniach wewnętrznych. Te wysoce dynamiczne miejsca interakcji są ewidentnie odpowiedzialne za delikatną interakcję między różnymi cząsteczkami. Analiza bioinformatyczna Analiza bioinformatyczna podana w niniejszym dokumencie powinna ułatwić badanie ról i organizacji tych modułowych miejsc interakcji, pomagając w ten sposób rzucić dalsze światło na szlaki, które leżą u podstaw mechanizmu (mechanizmów), za pomocą których terminalnie zróżnicowane komórki są przekształcane w komórki iPS. --- Indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPS) mają potencjał, aby stać się uniwersalnym źródłem dla terapii opartych na komórkach w medycynie regeneracyjnej; jednak przed zastosowaniem takich terapii opartych na komórkach iPS, niezbędna jest przedkliniczna ocena ich bezpieczeństwa i skuteczności. i skuteczności. Zwierzęta naczelne służą jako cenne modele zwierzęce dla ludzkich chorób lub badań biomedycznych; dlatego w tym badaniu wygenerowaliśmy komórki iPS małpy cynomolgus z komórek fibroblastów dorosłej skóry i płodu poprzez retrowirusowe wprowadzenie czterech ludzkich czynników transkrypcyjnych: c-Myc, Klf4, Oct3/4 i Sox2 (tak zwanych "czynników Yamanaka"). Dwadzieścia do 30 dni po wprowadzeniu tych czynników, kilka małp cynomolgus zarodkowych komórek macierzystych (ES) pojawiło się na SNL i mysich zarodkowych fibroblastach (MEF). fibroblastów (MEF). Kolonie te zostały zebrane i hodowane w pożywce pożywce ES. Utworzono siedem linii komórek iPS i wykryliśmy ekspresję markerów pluripotencjalnych, które są również wyrażane w komórkach ES. Reakcja łańcuchowa Reakcja łańcuchowa polimerazy z odwrotną transkrypcją (PCR) wykazała, że te komórki iPS wyrażały endogenne geny c-Myc, Klf4, Oct3/4 i Sox2, podczas gdy kilka transgenów było wyciszonych. transgenów zostało wyciszonych. Tworzenie zarodków i potworniaków wykazało, że komórki iPS iPS cynomolgus miały potencjał rozwojowy do różnicowania się w komórki wszystkich trzech pierwotnych warstw zarodkowych. Podsumowując, wygenerowaliśmy komórki iPS małpy cynomolgus poprzez transdukcję retrowirusami ludzkich czynników transkrypcyjnych, c-Myc, Klf4, Oct3/4 i Sox2 do dorosłych komórek skóry małp cynomolgus i płodowych fibroblastów. fibroblastów płodu. Małpa cynomolgus jest najbardziej odpowiednim modelem naczelnych dla ludzkich chorób. choroby, a wysoce wydajne generowanie małpich komórek iPS pozwoliłoby na badanie leczenia różnych chorób w tym modelu poprzez klonowanie terapeutyczne. klonowanie terapeutyczne. --- Generowanie indukowanych pluripotencjalnych komórek macierzystych (iPS) z komórek somatycznych zostało z powodzeniem osiągnięto poprzez ektopową ekspresję czterech czynników transkrypcyjnych, Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc, znanych również jako czynniki Yamanaka. W praktyce, początkowe kolonie iPS są wybierane na podstawie ich morfologii przypominającej embrionalne komórki macierzyste (ES), ale często mogą nie przejść kolejnych testów, takich jak test fosforanu alkalicznego (AP). (AP). W tym badaniu dokonaliśmy koekspresji poprzez dostarczanie lentiwirusowe czynników Yamanaka w komórkach pochodzących z płynu owodniowego (AF). Kolonie podobne do ES zostały na tradycyjnej warstwie podajnika i stwierdzono wysoki odsetek AF-iPS z częściową lub zerową aktywnością AP. lub brakiem aktywności AP. Co ciekawe, uzyskaliśmy przytłaczającą większość w pełni wybarwionych AP dodatnich (AP+) kolonii AF-iPS, gdy kolonie były najpierw wysiane w systemie hodowli bez podajnika, a następnie przeniesione do warstwy podajnika w celu ekspansji. Co więcej, kolonie bez aktywności AP nie zostały wykryte. Ten etap badań przesiewowych zmniejszył zmienność obserwowaną między morfologią a testem AP. My zaobserwowaliśmy kolonie AF-iPS wyhodowane na warstwie podajnika z 28% kolonii AP+, 45% kolonii AP częściowo dodatnich (AP+/-) i 27% kolonii AP ujemnych (AP-), podczas gdy kolonie przesiewane przez system bez podajnika stanowiły 84% kolonii AP+, 16% kolonii AP+/- i żadnych kolonii AP-. Kolonie AP+ AF-iPS przesiewane bez podajnika były również pozytywne dla markerów pluripotencjalnych, OCT4, SOX2, NANOG, TRA-1-60, TRA-1-81, SSEA-3 i SSEA-4, a także posiadały zdolność różnicowania do trzy warstwy zarodkowe in vitro i in vivo. W tym badaniu przedstawiamy uproszczoną, jednoetapową metodę selekcji komórek AP+ AF-iPS poprzez przesiewanie bez podajnika. --- Ektopowa ekspresja kluczowych transgenów przeprogramowujących w komórkach somatycznych umożliwia im przyjęcie cech pluripotencji. Takie komórki zostały nazwane indukowanymi pluripotencjalnymi komórkami macierzystymi (iPS) i zrewolucjonizowały dziedzinę przeprogramowywania komórek somatycznych. zrewolucjonizowały dziedzinę przeprogramowywania komórek somatycznych, ponieważ wyeliminowano potrzebę stosowania materiału embrionalnego. Jednym z problemów z problemów stojących zarówno przed klinicznym zastosowaniem technologii komórek iPS, jak i przed iPS w laboratorium badawczym jest wybór najbardziej odpowiedniego typu komórek somatycznych. wybór najbardziej odpowiedniego typu komórek somatycznych do indukcji. W niniejszym badaniu wykazujemy bezpośrednie przeprogramowanie określonej populacji neuronalnych komórek macierzystych (NSC) komórek macierzystych (NSC) pochodzących ze strefy podkomorowej (SVZ) i komórek pochodzących z tkanki tłuszczowej (ADC). komórek pochodzących z tkanki tłuszczowej (ADC) od dorosłych myszy przy użyciu retrowirusowej transdukcji czynników Yamanaka Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc i porównał uzyskane wyniki z mysimi embrionalnymi fibroblastami. z kontrolą mysich zarodkowych fibroblastów (mEF). Wyizolowaliśmy mEFs, NSCs i ADC od transgenicznych myszy, które posiadają transgen GFP pod kontrolą promotora Oct4 i zweryfikowaliśmy ekspresję GFP jako wskaźnik przeprogramowania. Podczas gdy skuteczność transdukcji nie różniła się znacząco pomiędzy różnych typów komórek (mEFs 68,70 +/- 2,62%, ADCs 70,61 +/- 15,4%, NSCs, 68,72 +/- 3%, p = 0,97), liczba kolonii GFP-dodatnich, a tym samym liczba zdarzeń przeprogramowania była znacząco wyższa zarówno dla NSC (13,50 +/- 4,10 kolonii, 0,13 +/- 0,06%) i ADC (118,20 +/- 38,28 kolonii, 1,14 +/- 0,77%) w porównaniu z kontrolą mEF (3,17 +/- 0,29 kolonii, 0,03 +/- 0,005%). ADC były najbardziej podatne na przeprogramowanie z 8- i 38-krotnie większą wydajność przeprogramowywania niż, odpowiednio, NSC i mEF. Wykazano, że zarówno komórki iPS NSC, jak i ADC iPS wykazywały ekspresję markerów pluripotencji i mogły różnicować się do trzech warstw zarodkowych, zarówno in vitro, jak i in vivo, do komórek reprezentatywne dla trzech linii zarodkowych. Nasze odkrycia potwierdzają, że ADC są idealnym kandydatem jako łatwo dostępny typ komórek somatycznych do wysokowydajnego tworzenia linii komórkowych iPS. --- TŁO: Ostatnie badania wykazały, że p53 i związane z nim szlaki cyklu komórkowego są głównymi inhibitorami ludzkich indukowanych pluripotencjalnych komórek macierzystych (iPS) generacji. W tej samej rodzinie co p53 jest p73, który dzieli podobieństwa sekwencji z p53. Jednak p73 ma również własne, odrębne właściwości, takie jak dwa alternatywne promotory do wyrażania transaktywacji p73 (TAp73) i terminal N p73 (DNp73). Funkcjonalnie TAp73 działa podobnie do p53 w supresji nowotworów. supresji nowotworu. Jednak DNp73, z drugiej strony, działa jako onkogen tłumiący p53 i apoptozę indukowaną przez p73. W związku z tym, w jaki sposób p73 może pełnić przeciwstawne role w generowaniu ludzkich komórek iPS? WYNIKI: Czynniki transkrypcyjne, Oct4, Sox2, Klf4 i cMyc (4TF, Yamanaka ) są wykorzystywane jako warunki podstawowe do generowania komórek iPS. Dodatkowo, czynnik czynnik DNp73 (właściwie alfa splicing DNp73, DNp73α) jest używany do generowania komórek iPS komórek. Eksperyment wykazał, że dodanie genu DNp73 zwiększa wydajność generowania ludzkich komórek iPS iPS o 12,6 razy w porównaniu do ludzkich komórek fibroblastów transdukowanych tylko w warunkach podstawowych. Ponadto, komórki iPS wygenerowane z ekspresją DNp73 są bardziej odporne na różnicowanie in vitro i in vivo. WNIOSKI: Badanie to wykazało, że DNp73, członek rodziny p53, jest również zaangażowany w wytwarzanie ludzkich komórek iPS. generowanie ludzkich komórek iPS. W szczególności, zaangażowanie DNp73 generuje komórki iPS, które są bardziej odporne na różnicowanie in vitro i in vivo. różnicowanie in vitro i in vivo. Dlatego też dane te mogą okazać się przydatne w przyszłych badaniach rozwojowych i nowotworowych. --- Czynniki Yamanaka (Oct3/4, Sox2, Klf4, c-Myc) są wysoce ekspresjonowane w embrionalnych komórkach macierzystych (ES) (ES), a ich nadekspresja może indukować pluripotencję zarówno w mysich i ludzkich komórkach somatycznych, wskazując, że czynniki te regulują rozwojową sieć sygnalizacyjną niezbędną dla pluripotencji komórek ES. Jednakże, systemowa analiza szlaków sygnałowych regulowanych przez czynniki Yamanaka nie została jeszcze w pełni opisana. nie została jeszcze w pełni opisana. W tym badaniu zidentyfikowaliśmy docelowe promotory endogennych czynników Yamanaka w skali całego genomu przy użyciu ChIP (immunoprecypitacja chromatyny). (immunoprecypitacja chromatyny) na chipie w mysich komórkach ES E14.1 i stwierdziliśmy, że te cztery czynniki cztery czynniki zajmowały 58 promotorów. Co ciekawe, gdy Oct4 i Sox2 były analizowane jako czynniki rdzeniowe, Klf4 funkcjonował w celu wzmocnienia czynników rdzeniowych dla regulacji rozwoju, podczas gdy c-Myc wydawał się odgrywać odrębną rolę w regulacji metabolizmu. Analiza ścieżek ujawniła, że czynniki Yamanaka wspólnie regulują rozwojową sieć sygnalizacyjną złożoną z 16 rozwojowych szlaków sygnałowych, z których dziewięć reprezentuje wcześniej nieznane szlaki w komórkach ES, w tym szlaki apoptozy i cyklu komórkowego. Dalej przeanalizowaliśmy dane z niedawnego badania czynników Yamanaka w mysich komórkach ES. Co ciekawe, analiza ta ujawniła również 16 rozwojowych szlaków sygnałowych, z których 14 pokrywa się z tymi ujawnionymi w niniejszym badaniu, pomimo tego, że że geny docelowe i szlaki sygnałowe regulowane przez poszczególne czynniki Yamanaka różnią się znacząco między tymi dwoma zestawami danych. Sugerujemy, że Czynniki Yamanaka krytycznie regulują rozwojową sieć sygnalizacyjną złożoną z z około tuzina kluczowych rozwojowych szlaków sygnałowych w celu utrzymania pluripotencji komórek ES i prawdopodobnie również do indukowania pluripotencjalnych komórek macierzystych. --- Ludzkie indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC) stały się intrygującym podejściem do modelowania chorób neurologicznych, ponieważ typy komórek specyficzne dla linii neuronalnej które zachowują złożoną genetykę dawcy, mogą być tworzone in vitro. Moc statystyczna moc statystyczna tych modeli opartych na iPSC zależy jednak od dokładnych diagnozy dawców komórek somatycznych; niestety, wiele chorób neurodegeneracyjnych jest często błędnie diagnozowanych. chorób neurodegeneracyjnych jest często błędnie diagnozowanych u żywych ludzi. Pośmiertne pośmiertne badanie histopatologiczne mózgu dawcy, w połączeniu z przedśmiertnymi przedśmiertnymi kryteriami klinicznymi, jest często najbardziej niezawodnym podejściem do prawidłowej klasyfikacji osoby jako przypadek specyficzny dla choroby lub niezmieniony przypadek kontrolny. W niniejszym badaniu opisujemy iPSC wygenerowane z biopsji skóry pobranej pośmiertnie podczas podczas szybkiej autopsji 75-letniego mężczyzny, dawcy całego ciała, zdefiniowanego jako niezmieniony kontrola neurologiczna zarówno według kryteriów klinicznych, jak i histopatologicznych. Te iPSC zostały utworzone w systemie bez podajnika przez transdukcję lentiwirusową czynników Yamanaka, Oct3/4, Sox2, Klf4 i c-Myc. Wybrane klony iPSC wyrażały zarówno antygeny jądrowe, jak i powierzchniowe rozpoznawane jako markery pluripotencji ludzkich embrionalnych komórek macierzystych (hESCs) i były w stanie różnicować się in vitro w neurony i glej. Analiza statystyczna wykazała również, że proliferacja fibroblastów na proliferację fibroblastów istotny wpływ miało miejsce biopsji, ale nie wiek dawcy (w kohorcie osób starszych). Wyniki te dostarczają dowodów na to, że fibroblasty fibroblasty pochodzące od dawcy mogą być z powodzeniem przeprogramowane w iPSC i mogą stanowić korzystne podejście do generowania modeli chorób neurologicznych opartych na iPSC. modele chorób neurologicznych. --- Czynniki Yamanaka (Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc) są w stanie generować indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPS). indukowanych pluripotencjalnych komórek macierzystych (iPS) z różnych typów komórek. Jednakże, w jakim stopniu pierwotne złośliwe komórki mogą zostać przeprogramowane do stanu pluripotencjalnego nie zostało nie został dokładnie zbadany. Stworzyliśmy model ostrej białaczki szpikowej (AML) poprzez nadekspresję ludzkiego genu fuzyjnego białaczki mieszanej linii AF9 (MLL-AF9) w mysich komórkach hematopoetycznych. mysich komórkach hematopoetycznych, które przenoszą czynniki Yamanaka pod kontrolą doksycykliny (Dox). Po dodaniu Dox do hodowli, przeszczepialne komórki białaczki komórki białaczkowe były skutecznie przekształcane w komórki iPS, które mogły tworzyć potworniaki i produkować chimery. Co ciekawe, u większości myszy chimerycznych spontanicznie spontanicznie rozwinęła ten sam typ AML. Co więcej, zarówno przeprogramowanie iPS, jak i reinicjacja białaczki mogą pochodzić z tej samej komórki inicjującej białaczkę. Analiza RNA-seq wykazała odwracalne globalne wzorce ekspresji genów między tymi wymiennymi komórkami białaczki i iPS po aktywacji lub reaktywacji MLL-AF9, sugerując wystarczającą siłę epigenetyczną w napędzaniu procesu białaczkowego. Badanie to stanowi ważny krok w kierunku dalszego definiowania potencjalnej interakcji między cząsteczkami onkogennymi a czynnikami przeprogramowującymi podczas leukemogenezy MLL leukemogenezy. Co ważniejsze, nasze podejście do reprogramowania można rozszerzyć w celu scharakteryzować szereg nowotworów układu krwiotwórczego w celu opracowania nowych strategii diagnostyki klinicznej i leczenia. --- Nowotwory zarodkowe (GCT) są wyjątkowe, ponieważ wykazują różnorodne cechy biologiczne i patologiczne. charakterystykę biologiczną i cechy patologiczne. Chociaż dostępnych jest kilka modeli GCT in vivo są dostępne, badania nad GCT są utrudnione, ponieważ rozwój GCT in vivo jest czasochłonny i uniemożliwia szczegółową analizę molekularną procesu transformacji. procesu transformacji. Tutaj opracowaliśmy nową strategię transformacji mysich komórek jąder mysich komórek jąder in vitro. Transfekcja za pośrednictwem lentiwirusów dominujących negatywnych genów Trp53, Myc i aktywowanego Hras1 do komórek jąder wykazujących ekspresję CD9 spowodowała konwersję nowotworową in vitro. Chociaż komórki te przypominały embrionalne komórki macierzyste (ES), były one aneuploidalne i pozbawione ekspresji Nanog, która jest zaangażowana w utrzymanie w utrzymaniu niezróżnicowanego stanu komórek ES. Euploidalne komórki ES-like zostały wyprodukowane przez transfekcję czynników Yamanaka (Pou5f1, Myc, Klf4 i Sox2) do tej samej populacji komórek. Chociaż komórki te wykazywały ekspresję Nanog różniły się od komórek ES tym, że wyrażały CD44, antygen nowotworowych komórek macierzystych. antygen nowotworowych komórek macierzystych. Oba zabiegi wywołały podobne zmiany we wzorcach metylacji DNA w różnie metylowanych regionach genów imprintowanych. Co więcej, pomimo różnic w ich fenotypie i kariotypie, oba typy komórek podobnie wytwarzały GCT, które składały się z potworniaków, nasieniaków i raków zarodkowych. raka zarodkowego. Tak więc, transformacja komórek jąder in vitro ułatwia analizę procesu powstawania GCT, a nasze wyniki sugerują również bliskie podobieństwo między podobieństwo między tworzeniem GCT a przeprogramowaniem. --- CytoTune™-iPS Reprogramming System wykorzystuje wektory oparte na replikacji w kompetentnym wirusie wirusie Sendai (SeV) do bezpiecznego i skutecznego dostarczania i ekspresji kluczowych czynników czynników genetycznych niezbędnych do przeprogramowania komórek somatycznych w iPSC. W przeciwieństwie do przeciwieństwie do wielu dostępnych protokołów, które opierają się na wektorach wirusowych integrujących się z genomem komórki gospodarza. z genomem komórki gospodarza, CytoTune™ Reprogramming System wykorzystuje wektory nieintegrujące się z genomem komórki gospodarza. wektory, które nie integrują się i pozostają w cytoplazmie (tj. nie pozostawiają śladu). nie pozostawiają śladu). Ponadto, komórka gospodarza może zostać oczyszczona z wektorów i genów czynników geny czynników przeprogramowujących, wykorzystując cytoplazmatyczną naturę SeV i mutacje funkcjonalne mutacje wrażliwości na temperaturę wprowadzone do kluczowych białek wirusowych. białek wirusowych. Zestaw do reprogramowania CytoTune™-iPS zawiera cztery wektory reprogramujące oparte na SeV SeV, każdy zdolny do ekspresji jednego z czterech czynników Yamanaka Yamanaka (tj. Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc) i są zoptymalizowane do generowania iPSC z ludzkich komórek somatycznych. iPSC z ludzkich komórek somatycznych. Wektory przeprogramowujące w tym zestawie zostały zaprojektowane w celu zwiększenia bezpieczeństwa biologicznego i środowiskowego. --- Transduktor sygnału i aktywator transkrypcji (STAT) 3, członek rodziny cząsteczek wiążących DNA, jest potencjalnym celem w leczeniu raka. cząsteczek wiążących DNA, jest potencjalnym celem w leczeniu raka. Wysoce fosforylowany STAT3 wysoce fosforylowany STAT3 w komórkach nowotworowych przyczynia się do wielu fizjologicznych i onkogennych szlaków sygnałowych. Co więcej, istnieje znaczący związek między sygnalizacją STAT3 a rozwojem i rozwojem komórek macierzystych glejaka wielopostaciowego (GBM-SC) został wykazany w ostatnich badaniach. Wcześniej opisaliśmy nowy małocząsteczkowy inhibitor dimeryzacji STAT3, STX-0119, jako terapię przeciwnowotworową. W niniejszym badaniu skupiliśmy się na komórkach na nowotworowych komórkach macierzystych pochodzących od pacjentów z nawracającym GBM i zbadaliśmy skuteczność STX-0119. Trzy linie komórek macierzystych GBM wykazywały wiele markerów komórek macierzystych takich jak CD133, EGFR, Nanog, Olig2, nestin i czynniki Yamanaka (c-myc, KLF4, Oct3/4 i SOX2) w porównaniu z macierzystymi liniami komórkowymi. Te linie komórkowe również tworzyły guzy in vivo i miały podobną histologię do guzów wyciętych chirurgicznie. FOSFORYLACJA STAT3 była aktywowana bardziej w liniach GBM-SC niż w liniach komórkowych GBM pochodzących z surowicy. linie komórkowe. Hamujący wzrost wpływ STX-0119 na GBM-SC był umiarkowany (IC50 15-44 µM) i silniejszy w porównaniu do WP1066 w dwóch liniach komórkowych. Z drugiej strony Z drugiej strony, efekt temozolomidu był słaby we wszystkich liniach komórkowych (IC50 53-226 µM). Warto zauważyć, że STX-0119 wykazał silne hamowanie ekspresji genów docelowych STAT3 (c-myc, surwiwina, cyklina D1, HIF-1α i VEGF) oraz genów związanych z komórkami macierzystymi (c-myc, surwiwina, cyklina D1, HIF-1α i VEGF). genów związanych z komórkami macierzystymi (CD44, Nanog, nestin i CD133), jak również indukcję apoptozy w jednej linii komórek macierzystych. Co ciekawe, mRNA VEGFR2 było również znacząco hamowane przez STX-0119. W modelu wykorzystującym przeszczepialne linie komórek macierzystych in vivo GB-SCC010 i 026, STX-0119 hamował wzrost GBM-SC w dawce 80 mg/kg. STX-0119, inhibitor STAT3, może służyć jako nowy związek terapeutyczny przeciwko GBM-SCs. związek terapeutyczny przeciwko GBM-SC nawet u pacjentów z GBM opornych na temozolomid i ma specyficznych dla GBM-SC w połączeniu z temozolomidem i radioterapią. radioterapią. --- Melanocyty naskórka odgrywają ważną rolę w ochronie skóry przed promieniowaniem UV a ich funkcjonalne upośledzenie skutkuje zaburzeniami pigmentacji. Ponadto uważa się, że czerniaki powstają w wyniku mutacji, które gromadzą się w komórkach macierzystych melanocytów. w komórkach macierzystych melanocytów. Mechanizmy leżące u podstaw różnicowania melanocytów i definiujące cechy komórek macierzystych melanocytów u ludzi są jednak w dużej mierze nieznane, jednak w dużej mierze nieznane. W niniejszym badaniu postanowiliśmy wygenerować melanocytów z ludzkich komórek iPS in vitro, co doprowadziło do wstępnego badania mechanizmów różnicowania ludzkich melanocytów. My wygenerowaliśmy linie komórkowe iPS z ludzkich fibroblastów skórnych przy użyciu czynników Yamanaka Yamanaka (SOX2, OCT3/4 i KLF4, z lub bez c-MYC). Te linie komórek iPS zostały następnie wykorzystane do utworzenia ciałek embrionalnych (EB), a następnie zróżnicowane w melanocyty poprzez suplementację hodowli czynnikami Wnt3a, SCF i ET-3. Siedem Po siedmiu tygodniach od indukcji różnicowania, komórki pigmentowe wyrażające melanocyty takie jak MITF, tyrozynaza, SILV i TYRP1. Melanosomy zostały zidentyfikowane w tych pigmentowanych komórkach za pomocą mikroskopii elektronowej, a globalny gen profilowanie ekspresji pigmentowanych komórek wykazało wysokie podobieństwo do ekspresji ludzkich pierwotnych melanocytów pochodzących z napletka, co sugeruje udaną generację melanocytów z komórek iPS. Ten system różnicowania in vitro powinien okazać się przydatny do zrozumienia biologii ludzkich melanocytów i ujawnienia mechanizmu różnych zaburzeń komórek pigmentowych, w tym czerniaka. --- Niedawno opracowane przez Takahashi i Yamanaka przeprogramowanie komórek somatycznych w indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC) w indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC) przez Takahashi i Yamanaka stanowi cenne narzędzie do przyszłych zastosowań terapeutycznych. Do tej pory mechanizmy leżące u podstaw tego procesu są nadal w dużej mierze nieznane. W szczególności mechanizmy, w jaki sposób czynniki Yamanaka Yamanaka (Oct4, Sox2, Klf4 i c-Myc) bezpośrednio napędzają przeprogramowanie i które dodatkowe składniki są zaangażowane. dodatkowe komponenty są zaangażowane, nie zostały jeszcze poznane. W tym badaniu, mieliśmy na celu przeanalizowanie roli ADP-rybozylotransferazy podobnej do toksyny błoniczej jeden (Artd1; wcześniej nazywana polimerazą poli(ADP-rybozy) 1 [Parp1]) podczas przeprogramowania. Odkryliśmy, że poli(ADP-rybozylacja) (PARylacja) czynnika przeprogramowującego czynnika reprogramowania Sox2 przez Artd1 odgrywa ważną rolę w pierwszych dniach po transdukcji czynnikami reprogramującymi. Proces, który zachodzi przed Artd1 w połączeniu z 10-11 translokacją-2 (Tet2) pośredniczy w modyfikacjach histonów modyfikacje niezbędne do ustanowienia aktywowanego stanu chromatyny w loci loci pluripotencji (np. Nanog i Essrb) [Nature 2012; 488: 652-655]. Fibroblasty typu dzikiego (WT) traktowane inhibitorem Artd1, jak również fibroblasty z niedoborem Artd1 (Artd1-/-) wykazują znacznie zmniejszoną zdolność do przeprogramowywania. Nasze dane wskazują, że PARylacja Sox2, w której pośredniczy Artd1, sprzyja jej wiązaniu do enhancera czynnika wzrostu fibroblastów 4 (Fgf4), aktywując w ten sposób ekspresję Fgf4 ekspresję. Znaczenie Fgf4 w ciągu pierwszych 4 dni po rozpoczęciu przeprogramowania przeprogramowania zostało również podkreślone przez obserwację, że egzogenny dodatek Fgf4 było wystarczające do przywrócenia zdolności przeprogramowania fibroblastów Artd1-/- do poziomów do poziomu WT. Podsumowując, nasze dane wyraźnie pokazują, że interakcja między Artd1 i Sox2 jest kluczowa dla pierwszych etapów procesu przeprogramowania i że wczesna ekspresja Fgf4 (od dnia 2 do dnia 4) jest niezbędnym składnikiem do udanej generacji iPSC.

Jakie są czynniki Yamanaka?

Czynniki Yamanaka to czynniki transkrypcyjne OCT4, SOX2, MYC i KLF4

Zredukowany nośnik folianów (RFC) jest głównym systemem transportu folianów w komórkach ssaków. komórkach ssaków. RFC ulega silnej ekspresji w jelicie i uważa się, że odgrywa rolę we wchłanianiu folianów. Badania z naszego laboratorium i innych scharakteryzowały różne aspekty procesu wchłaniania folianów w jelitach, ale niewiele jest o możliwym istnieniu białek pomocniczych, które wchodzą w interakcje z RFC i wpływa na jego fizjologię i/lub biologię komórek. Zbadaliśmy tę kwestię poprzez stosując bakteryjny system dwuhybrydowy do przesiewania ludzkiej biblioteki cDNA BacterioMatch II przy użyciu dużej wewnątrzkomórkowej pętli między domenami transbłonowymi 6 i 7 ludzkiego RFC. domenami 6 i 7 ludzkiego RFC (hRFC) jako przynęty. Nasze badania przesiewowe zaowocowały identyfikację bloku drogowego łańcucha lekkiego dyneiny-1 (DYNLRB1) jako partnera jako partnera oddziałującego z hRFC. Istnienie bezpośredniej interakcji białko-białko między hRFC i DYNLRB1 zostało potwierdzone przez test in vitro pull-down i in vivo test lucyferazy i analizę koimmunoprecypitacji. Ponadto, obrazowanie konfokalne żywych ludzkich komórek nabłonka jelitowego HuTu-80 wykazało kolokalizację DYNLRB1 z hRFC. Koekspresja DYNLRB1 z hRFC doprowadziła do znaczącego (P < 0,05) wzrostu wychwytu folianów. Z drugiej strony z drugiej strony, hamowanie endogennego DYNLRB1 za pomocą specyficznego dla genu małego interferującego RNA lub farmakologicznie za pomocą specyficznego inhibitora (wanadanu) doprowadziło do znacznego (P < 0,05) spadek wychwytu folianów. Badanie to pokazuje po raz pierwszy identyfikację DYNLRB1 jako partnera białkowego oddziałującego z hRFC. Co więcej, DYNLRB1 wydaje się wpływać na funkcję i biologię komórkową hRFC. --- km23-1 został pierwotnie zidentyfikowany jako białko oddziałujące z receptorem TGFß, które odgrywa ważną rolę w sygnalizacji TGFß. Co więcej, km23-1 jest w rzeczywistości częścią starożytnej nadrodziny białek regulujących NTPazy, szeroko reprezentowanych w archeonów i bakterii. Aby dokładniej wyjaśnić funkcję km23-1, zidentyfikowaliśmy nowych partnerów oddziałujących z białkami dla km23-1 przy użyciu tandemowego powinowactwa oczyszczanie (TAP) i tandemową spektrometrię mas (MS). Tutaj pokazujemy, że km23-1 oddziaływał z klasą białek zaangażowanych w ruchliwość komórek opartą na aktynie i modulację cytoszkieletu aktynowego. Ponadto wykazaliśmy, że km23-1 moduluje tworzenie wysoce zorganizowanej sieci włókien naprężeniowych. Co ważniejsze, wykazaliśmy wykazaliśmy, że knockdown (KD) km23-1 zmniejszył aktywację RhoA w komórkach nabłonka Mv1Lu komórkach nabłonkowych. Wreszcie, nasze wyniki po raz pierwszy wykazały, że pozbawienie km23-1 hamowało migrację komórek ludzkiego raka okrężnicy (HCCC) w testach gojenia ran. Ogólnie rzecz biorąc, nasze odkrycia pokazują, że km23-1 reguluje RhoA i białka modulujące aktynę związane z ruchliwością, sugerując że km23-1 może stanowić nowy cel terapii przeciwprzerzutowej. --- Wcześniej zidentyfikowaliśmy km23 jako nowe białko oddziałujące z receptorem TGFbeta. Tutaj pokazujemy, że km23 ulega wszechobecnej ekspresji w ludzkich tkankach i że istnieją specyficzne dla typu komórki różnice w endogennej ekspresji białka km23. Ponadto Ponadto wykazujemy, że fosforylacja km23 jest zależna od TGFbeta, w tym EGF nie był w stanie fosforylować km23. Co więcej, aktywność kinazowa Wydaje się, że oba receptory TGFbeta odgrywają rolę w fosforylacji km23 za pośrednictwem TGFbeta. fosforylacja km23, chociaż aktywność kinazy TGFbeta RII jest absolutnie wymagana do fosforylacji km23. Blokada km23 przy użyciu małych interferujących RNA znacząco zmniejszyła kluczowe odpowiedzi TGFbeta, w tym indukcję ekspresji fibronektyny i hamowanie wzrostu komórek. Tak więc, nasze wyniki pokazują, że km23 jest wymagany do indukcji fibronektyny przez TGFbeta ekspresji fibronektyny i jest niezbędny, ale niewystarczający, dla wzrostu za pośrednictwem TGFbeta hamowanie. --- CEL: Bardzo wysoka częstotliwość mutacji somatycznych w składniku sygnałowym transformującego czynnika wzrostu czynnika wzrostu beta km23 została odnotowana w niewielkiej serii raków jajnika (8 z 19, 42%). raków jajnika (8 z 19, 42%). Badania funkcjonalne wykazały, że niektóre mutacje zakłócają funkcję km23, powodując nieprawidłową sygnalizację transformującego czynnika wzrostu-beta i przypuszczalnie zwiększoną nowotworowość. Jeśli zostanie to zweryfikowane mutacja km23 jako najczęstsze zdarzenie somatyczne w raku jajnika. raka jajnika. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Staraliśmy się zweryfikować częstotliwość wyciszania km23 wśród 104 pierwotnych raków jajnika (49 surowiczych, 18 śluzowych, 29 endometrioidalnych/jasnokomórkowych i 8 niezróżnicowanych). komórek i 8 niezróżnicowanych), a także 72 raków piersi i 61 raków jelita grubego poprzez podejmując zarówno analizy mutacji somatycznych, jak i metylacji promotora. Wszystkie cztery eksony km23 były indywidualnie amplifikowane z genomowego DNA ze starterami komplementarnymi do otaczających sekwencji intronowych i analizowane za pomocą jednoniciowych analizę polimorfizmu konformacyjnego. WYNIKI: Zidentyfikowano dwa polimorfizmy linii zarodkowej, ale żaden z 237 guzów analizowanych guzów nie zawierał mutacji somatycznych km23. Ponadto, analiza metylacji promotora wykazała, że we wszystkich przypadkach wyspa 5' CpG była niemetylowana. WNIOSKI: Nasze dane sugerują, że wyciszenie km23, albo poprzez somatyczną mutację genetyczną mutację genetyczną lub hipermetylację promotora, jest rzadkie w rakach jajnika, piersi i jelita grubego. raka jelita grubego. --- Wcześniej informowaliśmy, że łańcuch lekki dyneiny (DLC) km23-1 jest wymagany do sygnalizacji TGFbeta zależnej od Smad2. Tutaj opisujemy innego członka rodziny km23/DYNLRB/LC7/robl, określany jako km23-2, który jest również zaangażowany w sygnalizację TGFbeta. sygnalizację TGFbeta. Pokazujemy nie tylko, że TGFbeta stymuluje interakcję km23-2 (DYNLRB2) z receptorem TGFbeta II (TbetaRII), ale także, że TGFbeta reguluje interakcję między km23-2 i endogennym TbetaRII in vivo. Ponadto Ponadto leczenie TGFbeta powoduje fosforylację km23-2, podczas gdy a forma TbetaRII z niedoborem kinazy zapobiega fosforylacji km23-2. W przeciwieństwie do do izoformy km23-1, blokada ekspresji km23-2 przy użyciu małych interferujących RNA (siRNA) zmniejszyło kluczowe odpowiedzi specyficzne dla TGFbeta / Smad3, w tym indukcja zarówno ekspresji genu inhibitora aktywatora plazminogenu-1 (PAI-1), jak i ekspresji białka p21. ekspresji białka p21. Blokada ekspresji km23-1 nie miała wpływu na te dwa główne odpowiedzi TGFbeta/Smad3 w podobnych warunkach. Ponadto km23-2 był wymagane do stymulacji TGFbeta zależnego od Smad3 elementu wiążącego Smad (SBE) 2-Luc aktywność transkrypcyjna, ale nie do stymulacji TGFbeta Smad2-zależnej aktywności transkrypcyjnej elementu reagującego na aktywinę (ARE) -Lux. W celu oceny mechanizmów leżących u podstaw preferencyjnej stymulacji Smad3- w porównaniu ze specyficznymi dla Smad2 odpowiedziami TGFbeta, immunoprecypitacja (IP) / blot przeprowadzono analizy, które wykazały, że TGFbeta stymulował preferencyjne tworzenie kompleksów km23-2 ze Smad3, w stosunku do Smad2. Podsumowując, nasze odkrycia wskazują, że km23-2 jest wymagany do sygnalizacji TGFbeta zależnej od Smad3. Co ważniejsze, wykazujemy, że km23-2 pełni funkcje w sygnalizacji TGFbeta które różnią się od tych dla km23-1. Jest to pierwszy raport opisujący zróżnicowane wymagania dla unikalnych izoform określonej rodziny DLC w sygnalizacji TGFbeta specyficznej dla Smad.

Jakie są skutki pozbawienia komórki białka km23-1 (DYNLRB1)?

Znokautowanie km23-1 skutkuje licznymi efektami na poziomie komórkowym, takimi jak zmniejszona migracja komórek. Ponadto, km23-1 jest zaangażowany w szlaki sygnałowe, a jego knockdown skutkuje zmniejszoną aktywacją RhoA, hamowaniem aktywacji ERK i JNK za pośrednictwem TGFβ, fosforylacją c-Jun, transaktywacją promotora c-Jun i zmniejszoną odpowiedzią na TGFbeta.

TŁO: Informacje mają kluczowe znaczenie dla pacjentów chorych na raka. Komunikacja lekarz-pacjent w onkologii stanowi szczególne wyzwanie. Celem tego badania była ocena informacji zgłaszanych przez pacjentów chorych na raka w ramach opieki ambulatoryjnej w kompleksowym ośrodku onkologicznym i zbadanie jego możliwego związku z cechami demograficznymi i klinicznymi pacjentów. cechami demograficznymi i klinicznymi pacjentów. PACJENCI I METODY: Badaniem objęto dorosłych pacjentów z guzami litymi poddawanych chemioterapii w Szpitalu Dziennym Instytutu Julesa Bordeta w okresie przez okres dziesięciu dni. Zastosowano kwestionariusze EORTC QLQ-C30 i QLQ-INFO25. Zebrano dane demograficzne i kliniczne. Zastosowano statystyki opisowe i statystyki. WYNIKI: 101 (99%) w pełni wypełniło kwestionariusze. Byli to głównie Belgowie (74,3%), kobiety (78,2%), w średnim wieku 56,9 ± 12,8 lat. Najczęściej występującym nowotworem był rak piersi (58,4%). Pacjenci byli dobrze poinformowani o chorobie i leczeniu, ale prezentowali niezaspokojone domeny informacyjne. Pacjenci z grupy Jules Bordet Julesa Bordeta chcieli uzyskać więcej informacji na temat skutków ubocznych leczenia, długoterminowych wyników, odżywiania i objawów nawrotu. Pacjenci biorący udział w badaniach klinicznych otrzymywali mniej informacji o swojej chorobie i mniej informacji pisemnych niż niż pacjenci poza badaniami klinicznymi. Wyższy poziom informacji wiązał się z wyższą oceną jakości życia (QoL) i wyższym poziomem zadowolenia pacjentów. WNIOSKI: Pacjenci byli zadowoleni z otrzymywanych informacji, co korelowało z wyższą jakością życia. korelowało z wyższą jakością życia, ale nadal wyrażali niezaspokojone potrzeby informacyjne. Konieczne są dodatkowe badania w celu zbadania jakości informacji otrzymywanych przez pacjentów uczestniczących w badaniach klinicznych. --- WPROWADZENIE: Kwestionariusz EORTC QLQ-INFO25 ocenia informacje otrzymywane przez chorych na raka. pacjentów z chorobą nowotworową. Niniejsze badanie ocenia właściwości psychometryczne QLQ-INFO25, gdy zastosowany do próby hiszpańskich pacjentów. MATERIAŁY I METODY: Łącznie 169 pacjentów z różnymi nowotworami i stadiami choroby choroby wypełniło EORTC QLQINFO25, EORTC QLQ-C30 oraz skale informacyjne skale modułu satysfakcji pacjenta EORTC IN-PATSAT32 przy dwóch okazjach podczas leczenia pacjentów i okresu obserwacji. Ocena psychometryczna struktury, rzetelności, trafności i zdolności reagowania na zmiany. przeprowadzono. Akceptowalność przez pacjentów oceniono za pomocą kwestionariusza podsumowującego. WYNIKI: Skalowanie wielocechowe potwierdziło, że 4 wieloitemowe skale (informacje o chorobie, badaniach medycznych, leczeniu i innych usługach) oraz osiem pojedynczych pozycji. elementów. Wszystkie pozycje spełniały standardy trafności zbieżnej i wszystkie z wyjątkiem jednej spełniały standardy trafności dyskryminacyjnej. Spójność wewnętrzna dla wszystkich wszystkich skal (α>0,70) i całego kwestionariusza (α>0,90) była adekwatna w trzech pomiarach, z wyjątkiem informacji o chorobie (α>0,90). pomiarach, z wyjątkiem informacji o chorobie (0,67) i innych usługach (0,68) w pierwszym pomiarze, podobnie jak rzetelność test-retest (korelacje wewnątrzklasowe >0,70). korelacje wewnątrzklasowe >0,70). Korelacje z powiązanymi obszarami IN-PATSAT32 (r>0,40) potwierdzały trafność zbieżną. Trafność dywergencyjna została potwierdzona przez niskie korelacje ze skalami EORTC QLQ-C30 (r<0,30). EORTC QLQ-INFO-25 dyskryminował grupy ze względu na płeć, wiek, wykształcenie, poziom lęku i depresji, linii leczenia, chęci uzyskania informacji i satysfakcji. Jedna skala i pozycja wykazały zmiany w czasie. WNIOSKI: EORTC QLQ-INFO 25 jest wiarygodnym i ważnym narzędziem, gdy zastosowany do próby hiszpańskich pacjentów z rakiem. Wyniki te są zgodne z wynikami z wynikami badania walidacyjnego EORTC. --- Informacja jest jedną z głównych interwencji udzielanych pacjentom chorym na raka. Ważne Badania nad ujawnianiem informacji zostały przeprowadzone i poczyniono znaczne postępy. poczyniono znaczne postępy. Przedstawiamy główne modele teoretyczne wykorzystywane do zrozumienia informacji i opisujemy obecną sytuację w zakresie głównych czynników związanych z informacją: potrzeby pacjentów, strategie radzenia sobie, reprezentacje choroby, różnice międzykulturowe, rola rodziny reprezentacje choroby, różnice międzykulturowe, rola rodziny oraz strategie strategie mające na celu poprawę przekazywania informacji, takie jak szkolenia zawodowe i interwencje szkolenia zawodowe i interwencje ukierunkowane na pacjenta. Podkreślamy potrzebę oceny cech i pragnień pacjentów za pomocą kwestionariuszy i wywiadów oraz przedstawiamy kwestionariusz informacyjny Grupy ds. Jakości Życia Europejskiej Organizacji Badań i Leczenia Raka (EORTC). Kwestionariusz informacyjny grupy (EORTC QLQ-INFO 25). Instrument ten ocenia poziom informacji otrzymanych przez pacjentów w różnych obszarach ich choroby, leczenia i opieki oraz ocenia choroby, leczenia i opieki oraz ocenia aspekty jakościowe. Na koniec opisujemy kluczowe obszary pola informacyjnego i omawiamy, w jaki sposób obszary te mogą mogą ulec zmianie w przyszłości. --- CEL: Potrzeby informacyjne pacjentów z chorobą nowotworową są podobne, ale stopień ujawniania informacji w różnych obszarach kulturowych jest różny. W niniejszym artykule przedstawiamy wyniki międzykulturowego badania dotyczącego otrzymywanych informacji. METODY: Kwestionariusz informacyjny EORTC, EORTC QLQ-INFO25, był podawany podczas procesu leczenia. podczas procesu leczenia. Kwestionariusz ten ocenia informacje, które pacjenci zgłaszają, że je otrzymali. Międzykulturowe różnice w zakresie informacji zostały ocenione przy użyciu testów statystycznych, takich jak Kruskall-Wallis i modele wieloczynnikowe z kowariantami w celu uwzględnienia różnic w cechach klinicznych i demograficznych w różnych obszarach. WYNIKI: Czterystu pięćdziesięciu jeden pacjentów z trzech obszarów kulturowych, Europy Północnej i Środkowej, Europy Południowej i Tajwanu. Znaczące różnice między trzema obszarami kulturowymi pojawiły się w ośmiu QLQ-INFO25: informacje o chorobie; badania medyczne; miejsca opieki; informacje pisemne; informacje o CD. opieki; informacje pisemne; informacje na płycie CD/taśmie/wideo; satysfakcja; życzenie więcej informacji oraz przydatność informacji. Pacjenci z Europy Północno-Środkowej otrzymywali więcej informacji pisemnych (średnia = 67,2 (Północ) i 33,8 (Południe)), a pacjenci z Europy Południowej Pacjenci z Europy Południowej otrzymali więcej informacji na temat różnych miejsc opieki (średnia = 24,7 (Północ) i 35,0 (Południe)). Pacjenci z Europy Północno-Środkowej i i Europy Południowej otrzymali więcej informacji na temat choroby niż pacjenci z Tajwanu (średnia choroby (średnia = odpowiednio 57,9, 60,6 i 47,1) i badań medycznych (70,9, 70,4 i 54,5), wykazywali większą satysfakcję (64,8, 70,2 i 35,0) i uważali informacje za bardziej pomocne (71,9, 70,2 i 35,0). informacje za bardziej pomocne (71,9, 73,9 i 50,4). Wyniki te zostały potwierdzone po uwzględnieniu wieku, wykształcenia i stadium choroby. WNIOSEK: Istnieją międzykulturowe różnice w otrzymywanych informacjach. Niektóre Niektóre z tych różnic są oparte na cechach każdej kultury. --- WPROWADZENIE: Opracowanie narzędzia do pomiaru potrzeb pacjenta jest istotnym krokiem w procesie leczenia raka. w procesie leczenia i badań nad rakiem. W ostatnich latach Europejska Organizacja Organizacja Badań i Leczenia Raka (EORTC) opracowała kwestionariusz do pomiaru informacji otrzymywanych przez pacjentów chorych na raka. Ponieważ ważność i wiarygodność każdego instrumentu powinny być oceniane w nowym środowisku i kulturze, celem tego badania była ocena Celem tego badania była ocena ważności i wiarygodności kwestionariusza EORTC QLQ-INFO25 u irańskich pacjentów z chorobą nowotworową. MATERIAŁY I METODY: Stu siedemdziesięciu trzech pacjentów z różnymi stadiami raka raka wypełniło kwestionariusze EORTC QLQ-INFO25, EORTC QLQ-C30 i EORTC IN-PATSAT32. Dwudziestu pięciu pacjentów wypełniło kwestionariusz dwukrotnie w odstępie 2 tygodni. w odstępie 2 tygodni. Rzetelność i trafność kwestionariusza mierzono za pomocą współczynnika alfa Cronbacha, korelacji międzyklasowej, powtórnego testu, zgodności między recenzentami (inter-rater agreement (IRA) i eksploracyjnych analiz czynnikowych. WYNIKI: Stosując konserwatywne podejście, IRA dla ogólnej trafności i przejrzystości narzędzia i przejrzystości narzędzia wyniosły odpowiednio 87/86% i 83,33%. Ogólna adekwatność i przejrzystości wyniosły odpowiednio 94,13% i 91,87%. Ogólna integralność została określona na 85%. Współczynniki alfa Cronbacha dla wszystkich dla wszystkich domen i całego inwentarza wyniosły odpowiednio 70 i 90%. Wskaźnik korelacji międzyklasowej korelacji międzyklasowej mieści się w zakresie od 0,708 do 0,965. Eksploracyjne analizy czynnikowe wykazały sześć obszarów odpowiednich dla instrumentu. Korelacja między obszarami EORTC QLQ-INFO25 i EORTC in-Patsat32 reprezentuje zbieżną trafność kwestionariusza. ważność zbieżną kwestionariusza. Wyniki pokazują również standardową trafność rozbieżną we wszystkich domenach kwestionariusza (Rho <0,3). Niska korelacja między obszarami kwestionariuszy EORTC QLQ-INFO25 i EORTC QLQ-C30 (<0,3) wskazuje na rozbieżność ważności kwestionariusza. WNIOSEK: Wyniki wykazały, że perska wersja kwestionariusza EORTC QLQ-INFO25 jest wiarygodnym i ważnym narzędziem do pomiaru percepcji informacji u pacjentów z rakiem.

Co jest oceniane za pomocą kwestionariusza EORTC QLQ - INFO25?

Kwestionariusz informacyjny European Organisation for Research and Treatment of Cancer Quality of Life Group (EORTC QLQ-INFO 25) ocenia poziom informacji otrzymanych przez pacjentów w różnych obszarach ich choroby, leczenia i opieki oraz ocenia aspekty jakościowe wraz z satysfakcją z informacji.

Zespół Sotosa jest dziecięcym zespołem przerostu charakteryzującym się charakterystycznym wyglądem twarzy, wzrostem i obwodem głowy >97. percentyla, zaawansowanym wiekiem kostnym i opóźnieniem rozwoju. wiek kostny i opóźnienie rozwoju. Zespół Weavera charakteryzuje się tymi samymi kryteria, ale ma swój własny charakterystyczny gest twarzy. Niedawno wykryto mikrodelecję 2,2 Mb mikrodelecja chromosomu 5q35, obejmująca NSD1, została uznana za główną przyczynę zespołu Sotosa. przyczyną zespołu Sotosa, z wewnątrzgenowymi mutacjami NSD1 zidentyfikowanymi w mniejszości przypadków. przypadkach. Oceniliśmy 75 pacjentów z przerostem w dzieciństwie pod kątem wewnątrzgenowych mutacji mutacji i dużych delecji NSD1. Seria została fenotypowo podzielona na cztery grupy przed analizami molekularnymi: fenotyp w grupie 1 (n=37) był typowy dla zespołu Sotosa; fenotyp w grupie 2 (n=13) był podobny do Sotosa ale z pewnymi nietypowymi cechami; pacjenci z grupy 3 (n=7) mieli zespół Weavera, a pacjenci z grupy 4 (n=18) mieli stan przerostu, który nie był ani zespołem Sotosa, ani Weavera. Sotos ani zespół Weavera. Wykryliśmy trzy delecje i 32 mutacje (13 frameshift, 8 nonsensownych, 2 splice-site i 9 missense), które prawdopodobnie upośledzają funkcje funkcje NSD1. Mutacje skracające były rozproszone w całym NSD1, ale istniały dowody mutacji missense w wysoce konserwatywnych domenach funkcjonalnych między eksonami 13 i 23. funkcjonalnych między eksonami 13 i 23. Istniała silna korelacja między obecnością zmianą NSD1 a fenotypem klinicznym, ponieważ 28 z 37 (76%) pacjentów w grupie grupie 1 miało mutacje lub delecje NSD1, podczas gdy żaden z pacjentów w grupie 4 miał nieprawidłowości NSD1. Trzech pacjentów z zespołem Weavera miało mutacje NSD1 wszystkie pomiędzy aminokwasami 2142 i 2184. Wnioskujemy, że wewnątrzgenowe mutacje mutacje NSD1 są główną przyczyną zespołu Sotosa i odpowiadają za niektóre przypadki zespołu Weavera, ale rzadko występują w innych fenotypach przerostu w dzieciństwie. --- TŁO: Choroby związane z nadmiernym wzrostem to heterogenna grupa zaburzeń charakteryzujących się zwiększonym wzrostem i zmiennymi cechami, w tym makrocefalią, charakterystyczny wygląd twarzy i różne stopnie trudności w nauce i niepełnosprawności intelektualnej. niepełnosprawnością intelektualną. Wśród nich zespoły Sotosa i Weavera są klinicznie dobrze zdefiniowane i spowodowane heterozygotycznymi mutacjami odpowiednio w NSD1 i EZH2. NSD1 i EZH2 są enzymami modyfikującymi histony. Ci dwaj epigenetyczni autorzy katalizują dwie specyficzne potranslacyjne modyfikacje histonów: metylację histonu 3 lizyny 36 (H3K36) i lizyny 27 (H3K27). Postulowaliśmy, że mutacje w pisarzach tych dwóch znaczników chromatyny mogą powodować przerost stany, przypominające zespoły Sotosa lub Weavera, u pacjentów bez nieprawidłowości NSD1 lub EZH2. METODY: Przeanalizowaliśmy sekwencje kodujące 14 genów związanych z metylacją H3K27 i osiem genów związanych z metylacją H3K36 przy użyciu ukierunkowanego sekwencjonowania następnej generacji u trzech pacjentów z zespołem Sotosa, 11 pacjentów z zespołem Sotosa i dwóch pacjentów z zespołem Weavera. pacjentów. WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy dwie heterozygotyczne mutacje w genie SETD2 u dwóch pacjentów z zespołem pacjentów z zespołem "Sotos-like": jedną mutację missense p.Leu1815Trp de novo u chłopca i jedną mutację nonsensowną p.Gln274* u adoptowanej dziewczynki. SETD2 jest nieredundantnie odpowiedzialny za trimetylację H3K36. Obie probantki miały podobne cechy kliniczne, w tym przerost postnatalny, makrocefalię, otyłość, opóźnienie mowy i zaawansowane kostnienie nadgarstka. WNIOSKI: Nasze wyniki ilustrują moc ukierunkowanego sekwencjonowania nowej generacji sekwencjonowania w celu identyfikacji rzadkich wariantów powodujących choroby. Dostarczamy przekonujących Sotosa i zespołów podobnych do Sotosa jako chorób epigenetycznych spowodowanych mutacjami mutacje utraty funkcji epigenetycznych autorów znaku histonowego H3K36. --- Zespoły przerostu, takie jak zespół Beckwitha-Wiedemanna, zespół Sotosa i zespół Weavera mają zwiększone ryzyko nowotworów. Weavera mają zwiększone ryzyko nowotworów. U dzieci z zespołem neuroblastoma u dzieci z zespołem Weavera. Przedstawiamy trzeci opis pacjenta z zespołem Weavera i nerwiakiem niedojrzałym. U dziecka z cechami fenotypowymi zgodnymi z zespołem Weavera, należy rozważyć ocenę pod kątem nerwiaka niedojrzałego. --- Klinicznie zespół Weavera jest blisko spokrewniony z zespołem Sotosa, który jest często często powodowany przez mutacje w NSD1. Gen ten również koduje metylotransferazę metylotransferazę histonową, w tym przypadku z aktywnością przeciwko lizynie 36 histonu H3. NSD1 jest zmutowany w raku górnego odcinka przewodu pokarmowego (www.sanger.ac.uk/genetics/CGP/cosmic/), a także łączy się z NUP98 w ostrej białaczce szpikowej. białaczce szpikowej. Patrząc szerzej, badania całego egzomu w chłoniakach, szpiczaku mnogim szpiczaka mnogiego, raka nerki i innych nowotworów złośliwych zidentyfikowały geny kodujące różne modyfikatory histonów jako cele mutacji somatycznych. Uderzające jest to, że kilka z nich z nich (np. MLL2, EP300, CREBBP, ASXL1) jest również zmutowanych w ludzkich zaburzeniach rozwojowych, wskazując tym samym na niezwykłe zaburzeń rozwojowych u ludzi, wskazując w ten sposób na niezwykłą i nieoczekiwaną zbieżność między genetyką somatyczną i zarodkową. --- Zespoły Sotosa i Weavera są paradygmatem codziennych nozologicznych trudności, przed którymi stają genetycy kliniczni próbujący diagnozować i doradzać, i dawać dokładne prognozy w przypadkach rozległego fenotypowego nakładania się między molekularnie niezdefiniowanymi jednostkami. Rozwój kręgowców jest ograniczony tylko do bardzo niewielu końcowych lub wspólnych ścieżek rozwojowych; dlatego żadna anomalia rozwojowa żadna anomalia rozwojowa obserwowana u ludzi nie jest unikalna ("patognomoniczna") dla jednego zespołu. Tak więc nie jest zaskakujące, że prenatalny nadmierny wzrost występuje w kilku zespołach, w tym w zespołach Sotosa i Weavera. Czy są one wystarczająco innych aspektach, aby umożliwić postulowanie heterogeniczności locus (a nie alleli)? heterogeniczności? Dane fenotypowe w obu stanach są stronnicze z powodu a pozorne różnice między nimi mogą być całkowicie sztuczne, tak jak były między całkowicie sztuczne, tak jak były między zespołami G i BBB. Z drugiej strony Z drugiej strony, zespół Sotosa może być zespołem nowotworowym, a zespół Weavera nie. (chociaż w tym ostatnim odnotowano nerwiaka niedojrzałego); w tym pierwszym występuje również W pierwszym przypadku występuje również niezwykle zaawansowane dojrzewanie zębów, rzadko komentowane w drugim. W W zespole Weavera występują bardziej widoczne przykurcze i wygląd twarzy który eksperci uważają za przekonująco odmienny od tego u osób z zespołem Sotos. Niemniej jednak hipoteza heterogeniczności locus jest możliwa do przetestowania; w tej chwili skłaniamy się ku hipotezie heterogeniczności alleli. Międzynarodowy wysiłek międzynarodowy wysiłek, aby zmapować, wyizolować i sekwencjonować gen lub geny sprawcze. lub genów.

Czy zespół Weavera jest podobny do zespołu Sotosa?

Choroby przerostowe to heterogenna grupa zaburzeń charakteryzujących się zwiększonym wzrostem i zmiennymi cechami, w tym makrocefalią, charakterystycznym wyglądem twarzy i różnymi stopniami trudności w nauce i niepełnosprawności intelektualnej. Wśród nich zespoły Sotosa i Weavera są dobrze zdefiniowane klinicznie i spowodowane heterozygotycznymi mutacjami odpowiednio w NSD1 i EZH2. NSD1 i EZH2 są enzymami modyfikującymi histony

TŁO: Szacuje się, że 30% dorosłych w Stanach Zjednoczonych doświadcza codziennego przewlekłego bólu. Powoduje to znaczne obciążenie dla systemu opieki zdrowotnej systemu opieki zdrowotnej, w szczególności podstawowej opieki zdrowotnej, oraz miejsca pracy. Przewlekły ból Zarządzanie przewlekłym bólem za pomocą poznawczo-behawioralnego leczenia psychologicznego jest skuteczne w zmniejszaniu intensywności i interferencji bólu, jakości życia związanej ze zdrowiem, nastroju i powrotu do pracy, i powrotu do pracy. Jednak populacja osób z przewlekłym bólem znacznie przewyższa liczbę terapeutów. znacznie przewyższa populację terapeutów, którzy mogą zapewnić tę opiekę twarzą w twarz. Wykorzystanie dostosowanych, internetowych interwencji w leczeniu przewlekłego bólu mogłoby zaradzić ograniczeniom w dostępie dzięki nieograniczonej skalowalności. CEL: Zbadanie wpływu dostosowanego internetowego programu leczenia przewlekłego bólu na subiektywny ból, zakłócenia aktywności i pracy, jakość życia i zdrowia oraz stres. życia i zdrowia oraz stresu. METODY: Kwalifikujący się uczestnicy uzyskali dostęp do internetowego programu zarządzania bólem i świadomą zgodę za pośrednictwem uczestniczących pracodawców lub systemów świadczeń zdrowotnych; Uczestnicy programu, którzy ukończyli ocenę wyjściową, 1- i 6-miesięczną, zostali włączeni do badania. Spośród 645 uczestników średni wiek wynosił 56,16 lat (SD 12,83), większość stanowiły kobiety (447/645, 69,3%), rasy białej (505/641, 78,8%). Częste dolegliwości bólowe dotyczyły stawów (249/645, 38,6%), pleców (218/645, 33,8%) i choroba zwyrodnieniowa stawów (174/654, 27,0%). Internetowy program zarządzania bólem wykorzystywał oparte na dowodach teorie interwencji poznawczo-behawioralnej, motywacji motywacyjne i zmianę zachowań zdrowotnych w celu zarządzania sobą, radzenia sobie, przestrzegania zaleceń lekarskich, wsparcia społecznego, chorób współistniejących i produktywności. Treść programu Treść programu była indywidualnie dostosowana do kilku istotnych zmiennych uczestników. WYNIKI: Zarówno intensywność bólu (średnia 5,30, SD 2,46), jak i nieprzyjemność (średnia 5,43, SD 2,52) zmniejszyły się znacząco od wartości wyjściowej do 1 miesiąca (średnia 4,16, SD 2,69 i średnia 4,24, 2,81, odpowiednio) i 6 miesięcy (średnia 3,78, SD 2,79 i średnia 3,78, SD 2,79, odpowiednio) (P<.001). Skala 6-miesięcznych efektów były duże. Tendencje do zmniejszania się zakłóceń bólu (36,8% zgłosiło umiarkowane lub ogromne) osiągnęły istotność po 6 miesiącach (28,9%, P<.001). Odsetek próby zgłaszającej dobrą lub złą jakość życia zmniejszył się znacząco z 20,6% na początku badania do 16,5% po 6 miesiącach (P=.006). WNIOSKI: Wyniki sugerują, że dostosowany internetowy program leczenia przewlekłego bólu wykazał obiecujący wpływ na ból w 1 i 6 miesiącu po leczeniu i jakość życia po 6 miesiącach leczenia w tym naturalistycznym badaniu. Dalsze badania są uzasadnione w celu określenia znaczenia i wielkości efektów interwencji w randomizowanym, kontrolowanym badaniu. --- TŁO: Fibromialgia (FM) jest złożonym przewlekłym stanem bólowym, który jest trudny do leczenia. Dominującym podejściem jest integracja farmakologicznych, psychoedukacyjnych i behawioralnych. Technologia informacyjna technologia oferuje osobom cierpiącym na FM ogromny potencjał w zakresie systemowego monitorowania objawy, a także potencjalny wpływ różnych strategii zarządzania. CELE: Niniejsze badanie miało na celu ocenę efektów internetowego systemu samokontroli i zarządzania objawami (SMARTL). systemu zarządzania objawami (SMARTLog), który analizuje osobiste dane z samokontroli i dostarcza informacje zwrotne oparte na danych w czasie. MATERIAŁY I METODY: Osoby badane zgłaszały się same, były anonimowe i rekrutowane przez reklamę na stronach internetowych promujących FM. Standaryzowane instrumenty oceniały stan zdrowia stan zdrowia, poczucie własnej skuteczności i umiejscowienie kontroli na początku badania i co miesiąc podczas uczestnictwa. Badanych zachęcano do wypełniania SMARTLog kilka razy w tygodniu. tygodniowo. Analizy wewnątrzprzedmiotowe, jednoczynnikowe i wielowymiarowe zostały wykorzystane do wyprowadzenia drzew klasyfikacyjnych dla każdego użytkownika, kojarzących określone zachowania zmienne z poziomami objawów w czasie. WYNIKI: Umiarkowane użycie (3 razy w tygodniu x 3 miesiące) zwiększyło prawdopodobieństwo klinicznie istotnej poprawy w zakresie bólu, pamięci, problemów żołądkowo-jelitowych, depresji, zmęczenia i koncentracji; intensywne stosowanie (4,5 razy w tygodniu przez pięć miesięcy) miesięcy) przyniosło powyższe efekty oraz poprawę w zakresie sztywności i trudności ze snem. WNIOSKI: Zindywidualizowana, internetowa samokontrola behawioralna z osobiście dostosowaną informacją zwrotną może umożliwić osobom cierpiącym na FM znaczne zmniejszenie poziom objawów w czasie. --- CELE: Opisanie rozwoju interaktywnej, internetowej interwencji w zakresie samokontroli dla leczonych opioidami pacjentów z przewlekłym bólem z nieprawidłowe zachowania związane z narkotykami. METODY: Pięćdziesięciu trzech pacjentów z przewlekłym bólem uczestniczyło w grupach fokusowych (N = 23) lub indywidualnych sesjach informacji zwrotnych (N = 30). Grupy fokusowe badały zainteresowanie w planowanej treści i strukturze programu. Indywidualni uczestnicy uczestnicy sesji dokonali przeglądu projektów modułów programu i przekazali informacje zwrotne na temat akceptowalności, łatwości użycia i użyteczności. Transkrypcje grup fokusowych zostały przeanalizowano tematycznie i przeprowadzono statystyki podsumowujące dane zwrotne. WYNIKI: Uczestnicy grup fokusowych podkreślali potrzebę dodatkowych strategii strategii zarządzania bólem i podkreślali tematy zgodne z planowanym programem treści związane z: 1) ambiwalencją wobec opioidów; 2) wzajemnymi relacjami między poznaniem, nastrojem i bólem; 3) znaczenie rozpoznawania fizycznych ograniczeń fizycznych; oraz 4) skuteczności wyznaczania celów w zwiększaniu motywacji i funkcjonowania. funkcjonowania. Uczestnicy przedstawili również spostrzeżenia dotyczące: 5) utraty tożsamości spowodowanej z powodu przewlekłego bólu; oraz 6) chęci łączenia się z rówieśnikami cierpiącymi z powodu bólu w celu dzielenia się strategiami radzenia sobie z codziennym życiem. Dane z sesji informacji zwrotnej pokazują, że uczestnicy uważali, że narzędzie internetowe byłoby potencjalnie użyteczne i akceptowalne. i akceptowalne, a ekspozycja na sekcje programu znacznie zwiększyła wiedzę uczestników na kluczowe tematy związane z samodzielnym radzeniem sobie z przewlekłym bólem. przewlekłego bólu. WNIOSKI: Wyniki sugerują potencjalną wartość samokontroli dla pacjentów z przewlekłym bólem pacjentów z przewlekłym bólem i potencjalną akceptowalność dostarczania treści interwencyjnych przez Internet. treści interwencji. Metodologie grup fokusowych i informacji zwrotnych podkreślają użyteczność włączenia potencjalnych użytkowników programu w rozwój interwencji. --- TŁO: Przewlekły ból krzyża jest powszechnym stanem przewlekłym, którego leczenie można poprawić poprzez aktywne zaangażowanie pacjentów. Zaangażowanie pacjentów może być wspierane przez aplikacje internetowe łączące informacje zdrowotne z wspomaganiem decyzji lub zmianą zachowania. Te tak zwane interaktywne aplikacje Aplikacje do interaktywnej komunikacji zdrowotnej (IHCA) mogą dotrzeć do dużej liczby pacjentów przy niskich kosztach finansowych. przy niskich kosztach finansowych i dostarczać informacji i wsparcia w czasie, miejscu i przy i szybkości uczenia się preferowanej przez pacjentów. Wydaje się jednak, że wysoki wskaźnik rezygnacji często zmniejsza efekty interwencji internetowych. Dostosowanie treści i tonu IHCA do indywidualnego pacjenta indywidualnych potrzeb pacjenta może poprawić wykorzystanie, a tym samym skuteczność. Niniejsze badanie ma na celu ocenę dostosowanego IHCA dla osób z przewlekłym bólem pleców. łącząc informacje zdrowotne ze wsparciem w podejmowaniu decyzji i zmianą zachowania. zachowania. METODY/PROJEKT: Dostosowany IHCA zostanie przetestowany pod kątem skuteczności i w porównaniu ze standardową stroną internetową o identycznej zawartości w pojedynczo zaślepionym randomizowanym badaniu z równoległym projektem. IHCA zawiera informacje na temat przewlekłego bólu krzyża i możliwości jego leczenia, w tym zalecenia dotyczące zmiany zachowań zdrowotnych. zalecenia dotyczące zmiany zachowań zdrowotnych. W grupie interwencyjnej treść jest dostarczana w formie w formie dialogu, dostosowanego do odpowiednich cech pacjenta (umiejętności zdrowotne, styl radzenia sobie). W grupie kontrolnej nie ma dostosowania, do prezentacji treści używana jest standardowa strona internetowa. jest używana do prezentacji treści. Uczestnicy nie są świadomi przydziału do grupy. przydziału do grupy. Kryteria kwalifikowalności to wiek ≥ 18 lat, zgłaszany przez siebie przewlekły ból pleców i dostęp do Internetu. Aby wykryć oczekiwany niewielki efekt (Cohen's d = 0,2), próba ma obejmować 414 pacjentów, z ocenami na początku badania, bezpośrednio po pierwszej wizycie na stronie oraz w 3-miesięcznej obserwacji przy użyciu kwestionariuszy online kwestionariuszy samoopisowych. Oczekuje się, że dostosowane IHCA będzie miało większy wpływ na wpływ na wiedzę i wzmocnienie pozycji pacjenta (podstawowe wyniki) w porównaniu do standardowej strony internetowej. standardowej strony internetowej. Drugorzędne wyniki to korzystanie ze strony internetowej, przygotowanie do podejmowania decyzji i konflikt decyzyjny. i konflikt decyzyjny. DYSKUSJA: IHCA mogą być odpowiednim sposobem promowania wiedzy na temat przewlekłego bólu pleców i kompetencji w zakresie samodzielnego leczenia. bólu pleców i kompetencji w zakresie samokontroli. Wyniki badania mogą zwiększyć wiedzę na temat tego, jak opracować IHCA, które są bardziej przydatne i skuteczne dla osób osób cierpiących na przewlekły ból krzyża. REJESTRACJA BADANIA: Międzynarodowy Rejestr Badań Klinicznych DRKS00003322. --- Wstęp: Interwencje internetowe są coraz częściej wykorzystywane do wspierania osób cierpiących na choroby przewlekłe. Interwencje internetowe mogą być również skuteczne w zwiększaniu samokontroli u osób z przewlekłym bólem. przewlekłym bólem, ale niewiele wiadomo na temat ich długoterminowych skutków. Badania nad internetowymi interwencji wspierających samokontrolę po uczestnictwie w programach leczenia bólu są ograniczone. w programach leczenia bólu są ograniczone. CEL: Celem jest zbadanie długoterminowych efektów 4-tygodniowej interwencji smartfonów z dziennikami i informacjami zwrotnymi napisanymi przez terapeutę po program rehabilitacji przewlekłego bólu, który wcześniej okazał się skuteczny w krótkoterminowej i 5-miesięcznej obserwacji. METODY: 140 kobiet z przewlekłym, rozległym bólem, uczestniczących w 4-tygodniowym programie rehabilitacji w 4-tygodniowym programie rehabilitacji szpitalnej, zostało losowo podzielonych na dwie grupy: z lub bez bez interwencji smartfonem po zakończeniu rehabilitacji. Interwencja z użyciem smartfona składała się z jednej bezpośredniej sesji indywidualnej i 4-tygodniowej pisemnej komunikacji za pośrednictwem smartfona, składającej się z trzech dzienników dziennie w celu myśli, uczuć i działań związanych z bólem, a także codziennych spersonalizowane pisemne informacje zwrotne oparte na zasadach poznawczo-behawioralnych od terapeuty. terapeuty. Obie grupy otrzymały dostęp do informacyjnej strony internetowej w celu promowania konstruktywnego samozarządzania. Wyniki mierzono za pomocą kwestionariuszy kwestionariuszy w formacie papier-ołówek z katastrofizacją jako podstawową miarą wyniku. katastrofizacją. Drugorzędowe wyniki obejmowały codzienne funkcjonowanie i objawy, akceptację bólu i cierpienie emocjonalne. WYNIKI: Do 11 miesiąca obserwacji, korzystne różnice między grupami wcześniej zgłaszane po interwencji i po 5 miesiącach obserwacji w zakresie katastrofizowania, akceptacji, funkcjonowania i poziomu objawów nie były już nie były już widoczne (P>.10). Jednakże, nastąpiła większa poprawa w wynikach katastrofizowania w okresie obserwacji w grupie interwencyjnej (M=-2,36, SD 8,41) w porównaniu do grupy kontrolnej (M=.40, SD 7.20), P=.045. Ponadto, zgodnie z protokołem analiza wewnątrzgrupowa wykazała niewielki pozytywny wpływ (d=.33 Cohena) na katastrofizowania w grupie interwencyjnej (P=.04) i brak zmian w grupie kontrolnej w grupie kontrolnej od punktu początkowego interwencji ze smartfonem do 11-miesięcznej obserwacji. A pozytywny wpływ (Cohen's d=.73) na akceptację stwierdzono w grupie interwencyjnej (P<.001), ale nie w grupie kontrolnej. Niewielkie lub duże negatywne efekty w grupie kontrolnej na funkcjonowanie i poziom objawów, cierpienie emocjonalne i zmęczenie (P<.001). emocjonalnego i zmęczenia (P=.05) od poziomu wyjściowego interwencji do 11-miesięcznej obserwacji. obserwacji. WNIOSEK: Długoterminowe wyniki tego randomizowanego badania są niejednoznaczne. Nie nie stwierdzono istotnego wpływu międzygrupowego na badane zmienne w 11-miesięcznej obserwacji. obserwacji. Jednak analizy wewnątrzgrupowe, porównujące wartość wyjściową dla interwencji smartfona do danych z 11-miesięcznej obserwacji, wykazały zmiany w pożądanym kierunku. w kierunku katastrofizacji i akceptacji w grupie interwencyjnej, ale nie w grupie kontrolnej. w grupie kontrolnej. Badanie to dostarcza skromnych dowodów potwierdzających długoterminowy efekt interwencji. REJESTRACJA BADANIA: Clinicaltrials.gov NCT01236209; http://www.clinicaltrials.gov/ct2/show/NCT01236209 (zarchiwizowane przez WebCite pod adresem http://www.webcitation.org/6FF7KUXo0).

Czy istnieją internetowe strategie samodzielnego radzenia sobie z przewlekłym bólem?

Wyniki sugerują potencjalną wartość samokontroli dla pacjentów z przewlekłym bólem i potencjalną akceptowalność dostarczania treści interwencyjnych przez Internet.

Pomiary echokardiograficzne i stężenie przedsionkowego peptydu natriuretycznego (ANP) lub mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) w osoczu przedsionkowego peptydu natriuretycznego (ANP) lub mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) porównano u elitarnych zawodników judo (sportowcy statyczni), elitarnych maratończyków (sportowcy dynamiczni) i zdrowych osób z grupy kontrolnej w celu zbadania sportowców) i zdrowych osób kontrolnych w celu zbadania związku między różnymi typami przerostu lewej komory (LV) i stężeniami peptydów natriuretycznych w osoczu peptydów natriuretycznych u sportowców. Masa LV i grubość ściany LV maratończyków i osób uprawiających judo były istotnie większe niż w grupie kontrolnej. osób z grupy kontrolnej. Wskaźnik wymiaru końcoworozkurczowego LV był istotnie większy w grupie maratończyków, ale mniejszy w grupie judoków. maratończyków, ale mniejszy w grupie judo. Wskaźnik wymiaru lewego przedsionka (LAD) był istotnie większy tylko u maratończyków. Stężenia BNP w osoczu były wyższe zarówno w grupie judo, jak i maratończyków niż w grupie kontrolnej. i dodatnio korelowały z masą LV, a także z czasem zwalniania. czasem zwalniania. Stężenia ANP w osoczu były istotnie wyższe u maratończyków niż w grupach kontrolnych i judo, i dodatnio korelowały ze wskaźnikiem LAD ale ujemnie z frakcją wyrzutową. Analizy wieloczynnikowe wykazały, że typ sportowca i wskaźnik LAD były niezależnymi predyktorami stężenia BNP i ANP w osoczu. Tak więc istnieje ścisły związek między stężeniem peptydów natriuretycznych w osoczu a morfologią serca u różnych typów sportowców. różnych typów sportowców. --- W celu dalszego zobrazowania dysfunkcji serca wywołanej wysiłkiem fizycznym, N-końcowy mózgowy peptyd natriuretyczny (NT-pro-BNP) i troponina sercowa T (cTnT) były u kolarzy rekreacyjnych (n = 29) podczas Otztal Radmarathon 2004. U wszystkich badanych, NT-pro-BNP znacząco wzrosło z 28 +/- 21 do 278 +/- 152 ng/L bezpośrednio po wyścigu (p <0,001), ponownie spadł następnego dnia i powrócił do wartości wyjściowych. i powróciło do wartości wyjściowych 1 tydzień później. Średni procentowy wzrost NT-pro-BNP wynosił 1 128 +/- 803%. CTnT, ujemny u wszystkich badanych przed wyścigiem wyścigu, wzrosło przejściowo u 13 sportowców (45%), z poziomami od 0,043 do 0,224 mug/l u 8 z nich (28%). Jeden dzień po zawodach poziom cTnT znormalizował się u wszystkich sportowców. Ze względu na typowe uwalnianie kinetyki, odchylenie odchylenie NT-pro-BNP jest uważane za odpowiednią regulację objętości reakcją hemodynamicznie obciążonego serca na długotrwały wysiłek fizyczny. Obserwowana kinetyka cTnT uzasadnia uwalnianie z wolnej puli cytoplazmatycznej ze względu na okres półtrwania cTnT. cytoplazmatycznej ze względu na okres półtrwania cytozolowej cTnT. U zdrowych rowerzystów przejściowe NT-pro-BNP i cTnT są bardziej prawdopodobne, że odzwierciedlają zmęczenie serca niż uraz. urazu. --- CELE: Aby kompleksowo zbadać konsekwencje sercowo-naczyniowe 160-kilometrowego ultramaratonu przy użyciu tradycyjnej echokardiografii, śledzenia plamek obrazowanie, biomarkery sercowe i zmienność rytmu serca (HRV) oraz zbadanie związku między zmianami tych zmiennych. METODY: Zbadaliśmy sportowców przed ultramaratonem i ponownie oceniliśmy wszystkich zawodników finiszerów bezpośrednio po wyścigu. Skurcz lewej komory (LV) (frakcja wyrzutowa (frakcja wyrzutowa [EF], stosunek skurczowego ciśnienia krwi do objętości końcoworozkurczowej [SBP/ESV]) oraz rozkurczowe (stosunek wczesnych [E] do późnych [A], wypełnienie E:A) zostały przy użyciu tradycyjnej echokardiografii, podczas gdy szczytowe odkształcenie mięśnia sercowego i szybkość odkształcenia odkształcenia mięśnia sercowego analizowano za pomocą śledzenia plamek. Mierzone biomarkery sercowe były sercowa troponina T (cTnT) i N-końcowy pro-mózgowy peptyd natriuretyczny (NT-pro-BNP). Wskaźniki HRV oceniano przy użyciu standardowych miar częstotliwości i czasu. częstotliwości i czasu. WYNIKI: Dwudziestu pięciu sportowców pomyślnie ukończyło wyścig (25,5 +/- 3,2 h). Znaczące zmiany EF przed i po wyścigu (66,8 +/- 3,8 do 61,2 +/- 4,0%, P < 0,05) i stosunku E:A (1,62 +/- 0,37 do 1,35 +/- 0,33, P < 0,05). Odkształcenie szczytowe było znacząco zmniejszone we wszystkich płaszczyznach, przy czym największe redukcja występowała obwodowo. Stężenia NT-pro-BNP wzrosły (28 +/- 17,1 vs 795 +/- 823 ng x L, P < 0,05), podczas gdy po wyścigu cTnT były podwyższone tylko u pięciu sportowców (20%). Nie odnotowano znaczących zmian w HRV. Zmniejszenie funkcji LV nie było znacząco związane ze zmianami biomarkerów sercowych i/lub HRV. WNIOSKI: Chociaż stres związany z ultramaratonem spowodował łagodne funkcji LV i uwalnianie biomarkerów, mechanizmy stojące za takimi konsekwencjami pozostają nieznane. konsekwencje pozostają nieznane. Jest prawdopodobne, że czynniki inne niż uszkodzenie mięśnia sercowego uszkodzenie mięśnia sercowego lub silna reaktywacja błędna przyczyniły się do powysiłkowego spadku funkcji LV po ultramaratonie. --- Wstęp: Chociaż podwyższone spoczynkowe stężenie mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) odzwierciedlają chorobę serca, znaczenie wzrostu wywołanego wysiłkiem fizycznym jest słabo poznane i zostało zbadane tylko w małych grupach. Dlatego też Niniejsze badanie miało na celu zbadanie wzrostu N-końcowego pro-mózgowego peptydu natriuretycznego mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP) i relacji z troponiną sercową I i T (cTnI, cTnT) po długotrwałym wysiłku fizycznym w dużej kohorcie sportowców. METODY: Zbadaliśmy wywołane wysiłkiem zmiany NT-proBNP, cTnI i cTnT u 105 oczywiście zdrowych sportowców wytrzymałościowych (40 +/- 8 lat) przed i po długotrwałym wysiłku fizycznym. Próbki krwi zostały pobrane przed, 15 minut i 3 godziny po i 3 godziny po maratonie (n = 46), biegu na 100 km (n = 14) i maratonie na rowerze górskim (n = 45). górskim (n = 45). WYNIKI: Osiemdziesięciu jeden ze 105 sportowców przekroczyło górną granicę referencyjną NT-proBNP (mężczyźni/kobiety 88:153 ng/L) po wysiłku. NT-proBNP wzrosło we wszystkich 3 wydarzeniach (P < .001) z najwyższym wzrostem u biegaczy na 100 km (mediana mediana 200 ng/L; 25/75 percentyl 115/770 ng/L), który różnił się od maratonu (97 ng/L; 36/254 ng/L) lub maratonu na rowerze górskim (78 ng/L; 37/196 ng/L) (P < .01). Troponina sercowa I przekroczyła 0,04 mikrog/L w 74% przypadków. 74%; cTnT przekroczyła 0,01 mikrog/L u 47% sportowców po wysiłku. NT-proBNP nie był związany z wywołanym wysiłkiem wzrostem cTnI lub cTnT, ale korelował z czasem ćwiczeń (r = 0,55, P < .001). WNIOSKI: Wzrost NT-proBNP można znaleźć u większości oczywiście zdrowych sportowców po długotrwałym wysiłku fizycznym. Uwalnianie BNP podczas i po wysiłku może nie wynikać z uszkodzenia mięśnia sercowego, ale może mieć cytoprotekcyjne i regulujące wzrost. Różny charakter BNP i troponin sercowych musi zostać wyjaśniona w przyszłości. przyszłości. --- TŁO: Teraz, gdy popularność biegów maratońskich rośnie, wiele tysięcy entuzjastycznych sportowców entuzjastycznych sportowców bierze co roku udział w różnych ultramaratonach na całym świecie. na całym świecie. Pozostaje jednak kontrowersyjne, czy taki sport przyczynia się do promocji zdrowia. Występowanie przejściowych dysfunkcji serca i nieodwracalnego uszkodzenia mięśnia sercowego u zdrowych osób. z takimi ćwiczeniami u zdrowych osób. Mózgowy peptyd natriuretyczny (BNP) jest hormonem sercowym, podobnie jak hormonem sercowym, podobnie jak przedsionkowy peptyd natriuretyczny (ANP), a jego pomiar był był szeroko stosowany do klinicznej oceny dysfunkcji serca. Jednak niewiele niewiele wiadomo na temat odpowiedzi BNP w osoczu na długotrwały wysiłek fizyczny. My postawiliśmy hipotezę, że potwierdzenie minimalnej dysfunkcji serca lub uszkodzenia mięśnia sercowego uszkodzenie mięśnia sercowego może być wykonane przez pomiary BNP w osoczu. METODY: Poziomy ANP w osoczu, BNP, katecholamin, mleczanu we krwi i surowicy troponiny T (cTnT) przed i po 100-kilometrowym ultramaratonie u 10 zdrowych mężczyzn. ultramaratonie u 10 zdrowych mężczyzn w celu zbadania wpływu ćwiczeń na poziomy ANP i BNP oraz korelacji między peptydami natriuretycznymi a cTnT jako markerem uszkodzenia mięśnia sercowego. markerem uszkodzenia mięśnia sercowego. WYNIKI: Podczas gdy wszystkie zmienne znacząco wzrosły po wyścigu, zwiększone poziomy poziomy ANP i BNP były najsilniej skorelowane ze wzrostem poziomów cTnT . Poziom cTnT po wyścigu był wyższy niż górna granica referencyjna u 9 z 10 mężczyzn. u 9 z 10 mężczyzn. WNIOSKI: Takie ćwiczenia znacząco zwiększyły poziomy ANP i BNP u zdrowych mężczyzn, a wzrost ten można częściowo przypisać uszkodzeniu mięśnia sercowego podczas wyścigu. uszkodzenia mięśnia sercowego podczas wyścigu. --- CEL: Przejściowa dysfunkcja komór serca lub nagłe zgony sercowe były u sportowców płci męskiej biorących udział w biegach maratońskich. Mniej wiadomo o odpowiedzi mięśnia sercowego u kobiet. Zbadaliśmy peptydy natriuretyczne i troponiny sercowe u sportowców płci żeńskiej po maratonie. METODY: Podczas 31. prawdziwego maratonu berlińskiego poziomy NT-pro-BNP, BNP, cTnI i cTnT zmierzono u 15 kobiet (wiek 35+/-6 lat; czas ukończenia biegu między 3:22 h a 5:21 h) w czterech różnych punktach czasowych (przed, bezpośrednio bezpośrednio po, dzień pierwszy i dzień trzeci). WYNIKI: Wzrost [NT-pro-BNP] zaobserwowano bezpośrednio po maratonie (mediana [NT-pro-BNP] przed: 39,6 pg ml(-1), po: 138,6 pg ml(-1), p=0,003) z dalszym wzrostem w pierwszym dniu. [BNP] nie wzrósł bezpośrednio po maratonie, ale wzrósł w pierwszym dniu maratonie, ale wzrosło pierwszego dnia (mediana [BNP] przed: 15 pg ml(-1), pierwszego dnia: 27,35 pg ml(-1), p=0,006). W trzecim dniu [NT-pro-BNP] i [BNP] powróciły do wartości początkowych. wartości początkowych. [cTnI] było poniżej granicy wykrywalności przed maratonem u wszystkich biegaczy. wszystkich biegaczy. [cTnT] było poniżej granicy wykrywalności przed maratonem z wyjątkiem jednego biegacza, u którego stężenie wynosiło 0,03 ng ml(-1). Troponiny sercowe (mediana [cTnl] po: 0,098 ng ml(-1), p=0,028; mediana [cTnT] po: 0,032 ng ml(-1), p=0,012) wzrosły bezpośrednio po maratonie i powróciły do wartości wartości początkowych w pierwszym dniu [cTnT] i trzecim dniu [cTnI]. DYSKUSJA: Parametry reprezentujące stres sercowy wzrosły u kobiet po maratonie. maratonie. Różna kinetyka peptydów natriuretycznych BNP i NT-pro-BNP po maratonie może wynikać z ich różnych okresów półtrwania i zależności od funkcji nerek. funkcji nerek. Wzrost cTnI i cTnT może wynikać z niewielkich uszkodzeń mięśnia sercowego. uszkodzeń mięśnia sercowego. --- Celem tego badania było zbadanie dysfunkcji serca po ćwiczeniach ultra-wytrzymałościowych u sportowców płci męskiej. Czternastu sportowców (średnia+/-SD, wiek 39+/-8 lat) zostało ocenionych przed i po Mistrzostwach Europy w Triathlonie 2003 przy użyciu echokardiogramu (EKG), markerów sercowych [sercowej troponiny T (cTnT) i mózgowego peptydu natriuretycznego (pro-BNP)] oraz echokardiografii. Konwencjonalne techniki echokardiograficzne i nowe metody obrazowania tkanek metodą Dopplera (DTI) zastosowano przed zawodami i bezpośrednio po nich. Próbki krwi próbki krwi pobrano 1 tydzień przed zawodami, bezpośrednio po nich i 12-24 godz. po zawodach. CTnT znacząco wzrosło natychmiast, ale spadło do w granicach normy 12-24 h po zawodach. Pro-BNP był znacząco zwiększone bezpośrednio po wyścigu (27+/-21 vs 7+/-2 pmol/L przed wyścigiem, P < lub = 0,007), który 12-24 h później zmniejszył się do 19+/-14 pmol/L (P = 0,07 vs przed wyścigiem). Podczas badania echokardiograficznego nie stwierdzono istotnych różnic w regionalnych lub parametrów skurczowych. Wczesna szczytowa prędkość przepływu rozkurczowego (9+/-2, P = 0,04) i stosunek E/A (2+/-1, P = 0,004) były zwiększone przed wyścigiem i zmniejszone znacząco w kierunku wartości prawidłowych. U jednego sportowca poziomy cTnT znacznie wzrosły a prędkości skurczowe zmniejszyły się, co sugeruje odwracalne zmęczenie serca. zmęczenie serca. Wykorzystując markery sercowe i wyniki badań echokardiograficznych, stwierdzono, że echokardiograficznych, triathlon nie miał znaczącego negatywnego wpływu na lub tkankę mięśnia sercowego u sportowców płci męskiej. --- CEL: Mózgowy peptyd natriuretyczny (BNP) jest kardioaktywną cząsteczką wytwarzaną w mięśniu sercowym. mięśniu sercowym. BNP jest czułym markerem niewydolności serca, a jego pomiar we krwi we krwi może być przydatny w diagnostyce i leczeniu tej choroby. Uprawianie sportów, zwłaszcza wytrzymałościowych, może powodować problemy kardiologiczne, z powodu dużego obciążenia mięśnia sercowego podczas długiego i bardzo długiego wysiłku. wysiłku. Istnieją 2 prace opisujące zachowanie BNP podczas zawodów wytrzymałościowych. BNP był podwyższony u maratończyków bezpośrednio po wyścigu, a także po 4 godzinach. Badaliśmy zachowanie BNP w triathlonie, który jest złożonym sportem charakteryzującym się 3 różnymi aktywnościami (pływanie, jazda na rowerze, bieg). METODY: Zrekrutowaliśmy 49 sportowców, wszystkich mężczyzn, z wyjątkiem 4 kobiet; 2 sportowców nie ukończyło wyścigu i nie zostało uwzględnionych w analizie statystycznej w 2 różnych zawodach. różnych zawodach. U tych osób zmierzyliśmy BNP przy użyciu metody immunologicznej przed i po triathlonie. WYNIKI: Nie stwierdzono istotności statystycznej między wartościami BNP przed i po triathlonie. triathlonie. WNIOSKI: Nie znaleźliśmy znaczących różnic między wartościami BNP przed i a wartościami BNP po zawodach. Co więcej, zakres wartości w obu badaniach krwi krwi są podobne do tych w populacji ogólnej, reprezentując biologiczną zmienność analitu. Wartości u regularnie trenujących sportowców sportowców nie różnią się od wartości w populacji ogólnej, a BNP nie jest modyfikowany przez triathlon. przez triathlon, typowy sport wytrzymałościowy. Możemy podkreślić, że wzrost BNP w osoczu są indukowane przez ciężkie patologie i nie mają na nie wpływu aktywność fizyczna, nawet wyczerpująca.

Czy BNP wzrasta po intensywnych ćwiczeniach u sportowców?

BNP i NTproBNP wzrastają wcześnie po wysiłku u zdrowych sportowców uprawiających różne rodzaje sportów. Przyczyna tego wzrostu nie jest znana. Przejściowe wzrosty BNP, NT-pro-BNP i troponiny T prawdopodobnie odzwierciedlają ogłuszenie mięśnia sercowego, a nie uszkodzenie kardiomiocytów.

Poprzednie doniesienia sugerowały, że protoapigenon wykazywał niezwykłą aktywność przeciwnowotworową aktywność przeciwko szerokiemu spektrum ludzkich linii komórkowych raka, ale nie miał wpływu na ludzkie komórki gruczolakoraka płuc A549. Brak skutecznych środków zaradczych wymagał zastosowania nowego schematu terapeutycznego. Nowy związek RY10-4, który ma podobną strukturę do protoapigenonu, wykazał lepszą aktywność przeciwnowotworową. aktywność przeciwnowotworową. Leczenie RY10-4 hamowało ekspresję pro-kaspazy-3, pro-kaspazy-9, Bcl-2, jak również fosforylację sygnału transduktora i aktywatora transkrypcji-3 (p-STAT3). Zmniejszyło to również ekspresję metaloproteinazy macierzy-2 (MMP-2), metaloproteinazy macierzy-9 (MMP-9) i zwiększa ekspresję bogatego w cysteinę białka indukującego rewersję białka z motywami kazalnymi (RECK), a także tkankowego inhibitora metaloproteinazy (TIMP) poprzez hamowanie STAT3 poprzez aktywację kinazy białkowe aktywowane mitogenami (MAP) (c-Jun N-końcowa kinaza (JNK), p38 i zewnątrzkomórkowy sygnał p38 i kinaza regulowana sygnałem pozakomórkowym (ERK)) w komórkach A549 leczonych RY10-4. Co więcej, cytotoksyczne działanie RY10-4 polegało na indukcji apoptozy w komórkach A549 poprzez zwiększenie produkcji A549 poprzez zwiększenie produkcji reaktywnych form tlenu (ROS). Podsumowując razem, obserwacje sugerowały, że RY10-4 wpłynął na członków rodziny Bcl-2 członków rodziny Bcl-2, kaspazy, MMP, ekspresje TIMP i produkcję ROS poprzez hamowanie STAT3 poprzez szlaki ERK i p38 w komórkach A549. --- Sinodielide A (SA) to naturalnie występujący guaianolid, który jest izolowany z korzenia Sinodielsia yunnanensis. korzenia Sinodielsia yunnanensis. Korzeń ten, powszechnie występujący w prowincji Yunnan jest stosowany w tradycyjnej medycynie chińskiej jako środek przeciwgorączkowy, przeciwbólowy i napotny. i napotne. Wiele badań wykazało, że środki wyizolowane z gatunku Umbelliferae (Apiaceae) mają działanie przeciwnowotworowe. My wcześniej informowaliśmy, stosując połączone leczenie tym ziołem leczniczym i hipertermia w różnych temperaturach, zwiększona cytotoksyczność u ludzi raka prostaty i niezależnych od androgenów liniach komórkowych, PC3 i DU145, i przeanalizowaliśmy związane z tym mechanizmy. powiązane mechanizmy. W niniejszym badaniu zbadaliśmy wpływ leczenia SA przed hipertermią na termowrażliwość komórek DU145, oraz mechanizmy związane z indukcją apoptozy i cyklu komórkowego G(2)/M poprzez aktywację kinazy regulowanej pozakomórkowo (ERK) 1/2, c-Jun N-końcowej kinazy (JNK) kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAPK), a także szlaków sygnałowych jak również szlaki sygnałowe kinazy fosfoinozytydowej 3 (PI3K)/Akt. ścieżki. Komórki poddano działaniu samej hipertermii (40-44˚C) lub hipertermii w połączeniu z SA. połączeniu z SA. Śmiertelne uszkodzenie komórek poddanych łagodnej hipertermii (40 lub 42˚C) przez okres do 6 godzin były niewielkie; jednak hipertermia w połączeniu z SA synergistycznie zwiększała termoczułość. Śmiertelne uszkodzenie komórek poddanych ostrą hipertermią (43 lub 44˚C) było bardziej dotkliwe, ale efekty te były również wzmocnione i były bardziej znaczące w przypadku leczenia skojarzonego z SA. Kinetyka kinetykę indukcji apoptozy i rozkład cyklu komórkowego analizowano za pomocą cytometrii przepływowej. cytometrii przepływowej. Ponadto, poziomy ERK1/2, JNK i Akt zostały określone za pomocą analizy western blot. Częstość występowania komórek apoptotycznych po leczeniu SA (20,0 µM) w temperaturze 37˚C przez 4 godziny, samej hipertermii (44˚C) przez 30 minut oraz kombinacji tych czynników. zbadano kombinację w sekwencji. Podział sub-G1 (%) na wykresie uzyskany za pomocą cytometrii przepływowej został zastosowany do tego testu. Odsetek komórek apoptotycznych (10,53±5,02%) był wyższy po 48 h w porównaniu do 0, 12 i 24 h po leczeniu. Rozkład komórek DU145 w fazie cyklu komórkowego G2/M był znacznie zwiększony po 24 godzinach ogrzewania w 44˚C i po połączonym leczeniu ogrzewaniem i SA. Fosforylacja ERK1/2 została zmniejszona po traktowaniu ogrzewaniem i SA, podczas gdy poziomy fosforylowanej JNK (p-JNK) były znacznie zwiększone bezpośrednio po ogrzewaniu w 44˚C i gdy ogrzewanie było połączone z SA. Natomiast poziomy fosforylowanego Akt (p-Akt) były natychmiast zwiększone tylko po podgrzaniu do 44˚C. Tak więc doszliśmy do wniosku, że SA wywiera działanie termouczulające na komórki DU145 poprzez hamując aktywację szlaków sygnałowych MAPK/ERK1/2 i PI3K/Akt. --- Tyloforyna, alkaloid fenantroindolizydynowy, jest głównym składnikiem leczniczym składnik zioła Tylophora indica. Leczenie tyloforyną zwiększyło akumulację białka c-Jun, składnika białka aktywatora 1 (AP1), w komórkach raka komórkach rakowych. Test kinazowy in vitro ujawnił, że fosforylacja c-Jun pośredniczyła przede wszystkim aktywowana N-końcowa kinaza białkowa c-Jun (JNK). kinazę (JNK). Co więcej, cytometria przepływowa wykazała, że ektopowo nadeksprymowany c-Jun w połączeniu z tyloforyną znacząco zwiększała liczbę komórek raka komórek rakowych, które zostały zatrzymane w fazie G1. Zależna od tyloforyny regulacja w dół poziomów białka cykliny A2 jest znana z tego, że jest zaangażowana w pierwotnym zatrzymaniu w fazie G1. Immunoprecypitacja chromatyny i testy reporterowe ujawniły że tyloforyna zwiększyła regulację w dół c-Jun promotora cykliny A2 aktywność po zwiększonym wiązaniu c-Jun do miejsca deregulacji AP1 i zmniejszone wiązanie z miejscem aktywującym czynnik transkrypcyjny (ATF) regulacji w górę w promotorze cykliny A2, zmniejszając w ten sposób ekspresję cykliny A2. Dalej, badania biochemiczne z wykorzystaniem inhibitorów farmakologicznych i wyciszania RNA wykazały, że podwyższenie poziomu białka c-Jun, w którym pośredniczy tyloforyna odbywa się głównie za pośrednictwem dwóch dyskretnych, przedłużonych szlaków sygnałowych: (i) NF-κB/PKCδ NF-κB/PKCδ_(MKK4)_JNK, która fosforyluje c-Jun i zwiększa jego stabilność poprzez spowolnienie jego ubikwitynacji. stabilność poprzez spowolnienie jego ubikwitynacji, oraz (ii) kaskada PI3K_PDK1_PP2A_eEF2 która podtrzymuje aktywność eukariotycznego czynnika elongacji 2 (eEF2), a tym samym translację białka c-Jun. translację białka c-Jun. Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, niniejszy raport jest pierwszy, który wykazał zaangażowanie c-Jun w aktywność przeciwnowotworową tyloforyny i uwolnienie translacji c-Jun z globalnej translacji blokady translacji poprzez kaskadę sygnalizacyjną PI3K_PDK1_eEF2. --- Szlak N-końcowej kinazy c-Jun (JNK) stanowi część szlaku sygnałowego aktywowanej mitogenem kinazy białkowej (MAPK) obejmującej sekwencyjną trójpoziomową kaskadę kinaz. kaskadę kinaz. W tym przypadku MAP3K (MEKK1) fosforyluje i aktywuje MAP2K (MKK4). MAP2K (MKK4 i MKK7), który z kolei fosforyluje i aktywuje MAPK, JNK. C-końcowa domena kinazowa MEKK1 (MEKK-C) jest konstytutywnie aktywna, podczas gdy MKK4/7 i JNK są aktywowane przez podwójną fosforylację reszt S/Y i T/Y w obrębie ich pętli aktywacyjnych. Podczas gdy ulepszenia w oczyszczania dużych ilości aktywnych JNK zostały ostatnio dokonane, niedoskonałości w ich wydajności, czystości i wydajności ich fosforylacji fosforylacji. Opisujemy nowatorską i solidną metodę, która dodatkowo poprawia oczyszczania dużych plonów wysoce czystego, fosforylowanego JNK1β1, który jest najbardziej odpowiednia do charakterystyki biochemicznej i biofizycznej. Kodon harmonizacja genu JNK1β1 została zastosowana jako środek ostrożności w kierunku zwiększenie rozpuszczalnej nadekspresji kinazy. Podczas gdy JNK1β1 i jej substrat substrat ATF2 zostały oczyszczone do >99% czystości jako białka fuzyjne GST przy użyciu Chromatografia powinowactwa GSH-agaroza i każdy rozszczepiony z GST przy użyciu trombiny, konstytutywnie aktywny MEKK-C i nieaktywny MKK4 zostały oddzielnie wyrażone w E. coli jako białka znakowane tioredoksyną-His(6) i oczyszczone przy użyciu ponownego składania mocznika i Ni(2+)-IMAC, odpowiednio. Aktywacja JNK1β1 została następnie osiągnięta przez pomyślne odtworzenie kaskady aktywacji MAPK JNK in vitro; MEKK-C był do aktywacji MKK4, która z kolei została wykorzystana do skutecznej fosforylacji i aktywacji dużych ilości JNK1β1. Aktywowana JNK1β1 była następnie zdolna do fosforylować ATF2 z wysoką wydajnością katalityczną. --- Receptory czynnika wzrostu kinazy tyrozynowej aktywują kinazę MAP przez złożony mechanizm obejmujący białko SH2/3 obejmujący białko SH2/3 Grb2, białko wymienne Sos i Ras. Białko Ras związane z GTP wiąże się z kinazą Raf i inicjuje kaskadę kinazy białkowej, która prowadzi do aktywacji kinazy MAP. która prowadzi do aktywacji kinazy MAP. Opisano trzy kinazy kinazy MAP zostały opisane - c-Raf, c-Mos i Mekk - które fosforylują i aktywują Mek, kinazę kinazy MAP. Aktywowany Mek fosforyluje i aktywuje kinazę MAP kinazę. Następnie aktywowana kinaza MAP przemieszcza się do jądra gdzie znajduje się wiele fizjologicznych celów szlaku transdukcji sygnału kinazy MAP. są zlokalizowane. Substraty te obejmują czynniki transkrypcyjne, które są regulowane przez fosforylację kinazy MAP (np. Elk-1, c-Myc, c-Jun, c-Fos i C/EBP beta). Tak więc szlak kinazy MAP stanowi istotny mechanizm przez receptory czynników wzrostu z powierzchni komórki do jądra komórkowego. do jądra komórkowego, co skutkuje regulacją ekspresji genów. Trzy homologi kinazy MAP zostały zidentyfikowane u szczura: Erk1, Erk2 i Erk3. Ludzkie kinazy MAP które są podobne do szczurzych kinaz Erk, zostały również zidentyfikowane przez klonowanie molekularne. klonowanie molekularne. Wykazano, że ludzka kinaza białkowa Erk1 jest szeroko wyrażana jako białko 44-kDa w wielu tkankach. Ludzka kinaza białkowa Erk2 jest białko o masie 41 kDa, które ulega wszechobecnej ekspresji. W przeciwieństwie do tego, ludzka Kinaza białkowa związana z Erk3 ulega ekspresji na wysokim poziomie tylko w mięśniu sercowym i mózgu. w mięśniu sercowym i mózgu. Lokalizacje tych genów kinazy MAP są szeroko rozmieszczone w ludzkim genomie: erk2 w 22q11.2; erk1 w 16p11.2; i związany z ek3 w 18q12-21. U drożdży Saccharomyces cerevisiae opisano pięć homologów genu kinazy MAP opisano pięć homologów genów MAP: smkl, mpk1, hog1, fus3 i kss1. Razem, kinazy te stanowią bardziej zróżnicowaną grupę niż ludzkie kinazy, które zostały zidentyfikowane. Tak więc erks prawdopodobnie reprezentują tylko jedną podgrupę większej rodziny genów ludzkiej rodziny genów kinaz MAP. Kandydatem do tej rozszerzonej rodziny kinaz MAP jest kinaza c-Jun NH2-końcowa (Jnk), która wiąże się z czynnikiem transkrypcyjnym i fosforyluje go. fosforyluje czynnik transkrypcyjny c-Jun w aktywujących miejscach Ser-63 i Ser-73. Przedstawiono tutaj dowody na to, że Jnk jest odległym krewnym grupy kinaz MAP, która jest aktywowana przez podwójną fosforylację na Tyr i Thr. --- W ośrodkowym układzie nerwowym astrocyty są istotnym źródłem RANTES/CCL5 (regulowanej po aktywacji, normalnej aktywacji, normalnej ekspresji i wydzielania komórek T), chemokiny CC o ważnej funkcji biologicznej. funkcję biologiczną. Wykazano, że RANTES/CCL5 astrocytów jest indukowany przez interleukinę-1 (IL-1), z interferonem-gamma (IFNgamma) jako starterem, ale czy interferony typu interferony typu I odgrywają jakąkolwiek rolę w ekspresji RANTES/CCL5 nie jest znana. W niniejszym raporcie zbadaliśmy szczegółowy mechanizm indukcji RANTES/CCL5 w pierwotnych ludzkich astrocytach aktywowanych IL-1 i IFNbeta. Test ochrony przed rybonukleazą i test ELISA wykazały, że IFNbeta, choć sam nie był skuteczny, zwiększał indukowaną przez IL-1 ekspresję RANTES/CCL5, ale nie antagonizował IFNgamma. Ekspresja RANTES/CCL5 indukowana przez IL-1 lub IL-1/IFNbeta była hamowana przez superrepresor IkappaBalfa lub inhibitory kinazy p38 lub c-Jun N-końcowej (JNK) MAPK (kinazy białkowe aktywowane mitogenami), ale nie przez sygnał zewnątrzkomórkowy kinazy regulowane sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK). IFNbeta zwiększał indukowaną przez IL-1 fosforylację p38 MAPK, ale sam nie był skuteczny. Transfekcja zmutowanymi konstruktami promotora-reportera RANTES/CCL5 ujawniła, że kappaB, element odpowiedzi stymulowany interferonem (ISRE) i wiązanie CAATT-enhancer białka-beta (C/EBPbeta) wszystkie przyczyniły się do indukowanej przez IL-1/IFNbeta transkrypcji RANTES/CCL5. IFNbeta synergizował z IL-1 w celu indukcji jądrowej akumulacji białka C/EBPbeta. Synergistycznie tworzyły również jądrowe kompleksy ISRE z białkami Stat1, Stat2 i czynnikiem regulacyjnym interferonu-1 (IRF-1). Łącznie nasze wyniki pokazują, że IFNbeta odgrywa pozytywną rolę regulacyjną w ekspresji RANTES/CCL5 w ludzkich astrocytach poprzez kilka różnych mechanizmów. --- Degradacja kości jest poważnym powikłaniem przewlekłych chorób zapalnych, takich jak takich jak septyczne zapalenie stawów, zapalenie kości i szpiku oraz niewydolność zakażonych implantów ortopedycznych. Do do tej pory skuteczne metody leczenia zniszczenia kości spowodowanego przez bakterie są ograniczone. W naszym poprzednim badaniu stwierdziliśmy, że LPS promował różnicowanie i aktywność osteoklastów różnicowanie i aktywność poprzez aktywację białek aktywowanych mitogenami kinaz aktywowanych mitogenami (MAPK), takich jak c-Jun N-końcowe kinazy (JNK) i zewnątrzkomórkowa kinaza regulowana sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK1/2). Obecne badanie miało na celu ocenę mechanizmu działania LPS na apoptozę i różnicowanie osteoblastów w komórkach MC3T3-E1 MC3T3-E1. Osteoblasty MC3T3-E1 nie były leczone, leczono je LPS. Po leczeniu, mierzono żywotność komórek, aktywność fosfatazy alkalicznej (ALP) i kaspazy-3 i kaspazy-3. Ekspresję genów specyficznych dla osteoblastów oraz Bax, Bcl-2 i kaspazy Bax, Bcl-2 i kaspazy-3 określono za pomocą ilościowej reakcji łańcuchowej polimerazy w czasie rzeczywistym (qPCR). Poziomy białek Bax, Bcl-2, kaspazy-3 i fosforylacji MAPKs mierzono za pomocą testów Western blotting. Szlak sygnałowy MAPK został zablokowany przez wstępne traktowanie inhibitorem JNK SP600125. Leczenie LPS indukowało znaczący spadek metabolizmu komórkowego, żywotności i aktywności ALP w komórkach MC3T3-E1 komórek. LPS znacząco zmniejszył również ekspresję mRNA genów związanych z osteoblastami w komórkach MC3T3-E1. genów związanych z osteoblastami w komórkach MC3T3-E1. Z drugiej strony, LPS znacząco zwiększył ekspresję mRNA mRNA i poziom białka Bax i kaspazy-3, jak również aktywację kaspazy-3, natomiast obniżał ekspresję Bcl-2 w komórkach MC3T3-E1. Ponadto, LPS znacząco promował szlak MAPK, w tym fosforylację JNK i fosforylację ERK1/2; co więcej, wstępne leczenie inhibitorem JNK nie tylko tylko osłabił zarówno fosforylację JNK, jak i ERK1 / 2 wzmocnione przez LPS w MC3T3-E1, ale także odwróciło obniżoną ekspresję genów specyficznych dla osteoblastów, w tym ALP i BSP indukowanych przez LPS. Podsumowując, LPS może indukować apoptozę osteoblastów i hamować różnicowanie osteoblastów poprzez aktywację szlaku aktywację szlaku JNK. --- Wcześniej informowaliśmy, że kolagen meduz stymuluje zarówno nabytą, jak i wrodzone odpowiedzi immunologiczne. W nabytej odpowiedzi immunologicznej kolagen meduzy zwiększał produkcję immunoglobulin przez limfocyty in vitro i in vivo. Tymczasem we wrodzonej odpowiedzi immunologicznej kolagen meduzy promował produkcję cytokin i aktywność fagocytotyczną. produkcję cytokin i aktywność fagocytotyczną makrofagów. Fakty, że kolagen meduzy odgrywa kilka potencjalnych ról w stymulowaniu produkcji cytokin przez makrofagi makrofagów dodatkowo przyciągnęły nas do odkrycia jego mechanizmów. Poniżej opisać, że aktywność stymulująca produkcję cytokin kolagenu meduzy została zniesiona przez inhibitor receptora Toll-podobnego 4 (TLR4). Co więcej, kolagen meduzy kolagen stymulował fosforylację inhibitora κBα (IκBα), promował translokację jądrowego czynnika κB (NF-κB) i aktywował c-Jun N-końcową kinazę (JNK). Inhibitor JNK również znosił aktywność stymulującą produkcję cytokin aktywność kolagenu meduzy. Wyniki te sugerują, że kolagen meduzy może ułatwiać produkcję cytokin przez makrofagi poprzez aktywację NF-κB i JNK poprzez szlaki sygnałowe TLR4. --- N-końcowe kinazy c-Jun (JNK) to grupa członków rodziny kinaz białkowych aktywowanych mitogenami. członkowie rodziny, którzy są ważni w regulowaniu wzrostu komórek, proliferacji i apoptozy. Aktywacja szlaku JNK jest powiązana z powstawaniem kilku ludzkich nowotworów. kilku ludzkich nowotworów. Wcześniej wykazaliśmy, że izoforma 55-kDa JNK jest konstytutywnie aktywowana w 86% ludzkich guzów mózgu, a ostatnio wykazaliśmy, że izoformą tą jest JNK2alfa2 lub JNK2beta2. Co ważne, odkryliśmy również, że wśród 10 znanych izoform JNK, izoformy JNK2 są unikalne pod względem zdolności do autofosforylacji in vitro i in vivo. Nie wymaga to wymaga udziału żadnych kinaz poprzedzających, a także prowadzi do aktywności kinaz substratowych aktywność kinazy in vitro i in vivo. Aby wyjaśnić mechanizm autoaktywacji JNK2alfa2 wygenerowaliśmy serię chimerycznych cDNA łączących fragmenty białka JNK1alfa2, który nie ma wykrywalnej aktywności autofosforylacji, z częściami części JNK2alfa2, która ma najsilniejszą aktywność autofosforylacji. Poprzez testy kinazowe in vivo i in vitro byliśmy w stanie zdefiniować domenę w zakresie od aminokwasów 218 do 226 w obrębie JNK2alfa2, która jest wymagana do jej autofosforylacji. autofosforylacji. Mutacja JNK2alfa2 do jej odpowiednika JNK1alfa2 w tym regionie w tym regionie zniosła aktywność autofosforylacji i substratu c-Jun in vivo i in vitro. W szczególności, zamiana JNK1alfa2 na JNK2alfa2 w tym 9-aminokwasowym miejscu umożliwiło JNK1alfa2 uzyskanie aktywność autofosforylacji in vivo i in vitro. Znaleźliśmy również dwa inne funkcjonalne miejsca, które uczestniczą w aktywności JNK2alfa2. Jedno miejsce od aminokwasów 363 do 382 JNK2alfa2 jest wymagane do skutecznego wiązania c-Jun in in vitro, a miejsce od aminokwasów 383 do 424 zwiększa intensywność autofosforylacji, chociaż intensywność autofosforylacji, chociaż nie jest wymagane do wyzwalania autofosforylacji in vitro. Odkrycia te ujawniły regiony wymagane dla autofosforylacji JNK2alfa2, a informacje te mogą być wykorzystane jako potencjalne cele do blokowania aktywacji JNK2alfa2. --- CEL: Zbadanie wpływu citalopramu przeciwdepresyjnego na ekspresję genów ekspresji czynnika martwicy nowotworów alfa (TNF-α) i interleukiny 1 beta (IL-1β), a także omówienie wpływu citalopramu na p38 i c-jun N-końcową kinaza (JNK) z rodziny kinaz białkowych aktywowanych mitogenami (MAPK) w komórkach mikrogleju komórkach mikrogleju. METODY: Komórki BV2 indukowano lipopolisacharydem (LPS) w celu wytworzenia TNF-α i IL-1β. Po wstępnym traktowaniu citalopramem (20 μmol / L) przez 4 godziny, poziomy mRNA TNF-α i IL-1β mierzono za pomocą ilościowego PCR w czasie rzeczywistym (qRT-PCR); po wstępne leczenie przez 24 godziny, poziomy białek TNF-α i IL-1β analizowano metodą ELISA; wpływ citalopramu na fosforylację p38MAPK i JNK był obserwowano po wstępnym traktowaniu przez 30 minut. WYNIKI: Citalopram znacząco hamował ekspresję mRNA i białka TNF-α i IL-1β. TNF-α i IL-1β oraz fosforylację p38MAPK i JNK. WNIOSEK: Citalopram może odgrywać rolę przeciwzapalną poprzez hamowanie szlaku MAPK w komórkach mikrogleju. --- TŁO: Uważa się, że kinaza c-Jun N-końcowa (JNK) jest zaangażowana w stan zapalny, proliferację i apoptozę. zapalenie, proliferację i apoptozę. CEL: Zbadanie roli izoform JNK w przerzutach, proliferacji, migracji i inwazji linii komórkowych czerniaka złośliwego (MM) SK-MEL-28, SK-MEL-3 i WM164, przy użyciu inhibitora specyficznego dla kinazy lub specyficznych dla izoform małych interferujących (si)RNA. WYNIKI: SK-MEL-3, linia komórkowa utworzona z przerzutowego MM, wykazała nieznacznie nieznacznie zwiększoną fosforylację zarówno JNK1, jak i JNK2, podczas gdy WM164, linia komórkowa pochodząca z pierwotnego MM, wykazała znaczną fosforylację JNK1. INHIBITOR JNK SP600125, hamował proliferację komórek SK-MEL-3, ale nie SK-MEL-28 lub WM164. Transfekcja siRNA specyficznego dla JNK1 zmniejszyła aktywność migracyjną komórek WM164, podczas gdy wyciszenie JNK1 lub JNK2 silnie hamowało aktywność inwazyjną SK-MEL-3, ale nie aktywność inwazyjną SK-MEL-3. WNIOSKI: Nasze badanie sugeruje, że izoformy JNK odgrywają różne role w MM. Przerzuty MM mogą być regulowane przez JNK2, podczas gdy inwazja jest regulowana zarówno przez JNK1 i JNK2. JNK1 i JNK2 pośredniczą odpowiednio w migracji i proliferacji komórek. proliferację komórek. Dalsze zrozumienie specyficznej roli izoform JNK w patogenezie MM może doprowadzić do patogenezie MM może prowadzić do rozwoju terapii ukierunkowanych na specyficzne izoformy. --- Choroba Alzheimera (AD) charakteryzuje się akumulacją dwóch nieprawidłowo sfałdowanych i agregowanych białek, β-amyloidu i hiperfosforylowanego tau. Oba systemy komórkowe odpowiedzialne za usuwanie nieprawidłowo sfałdowanych i zagregowanych białek, lizosomalny i proteolityczny lizosomalne i proteasomalne, wykazano nieprawidłowe funkcjonowanie w starzejącym się mózgu, a w szczególności u pacjentów z chorobami neurodegeneracyjnymi, w tym AD. To nieprawidłowe działanie może przyczyniać się do akumulacji β-amyloidu i tau, ostatecznie agregując w blaszki i splątki. Zbadaliśmy wpływ zmniejszonej aktywności proteasomu na fosforylację tau, jak również na stabilność i transport mikrotubul. W tym celu wykorzystaliśmy nasz niedawno opracowany model neuronalny, w którym ludzkie komórki SH-SY5Y uzyskują morfologię i funkcję neuronów poprzez różnicowanie. Stwierdziliśmy, że ekspozycja na niskie dawki inhibitora proteasomu proteasomu MG-115 powodowała fosforylację tau, destabilizację mikrotubul i zaburzony transport neurytów. zaburzony transport neurytów. Ponadto, zmniejszona aktywność proteasomu aktywowała kilka białek zaangażowanych w fosforylację tau i patologię AD, w tym N-końcową kinazę c-Jun, c-Jun i kinazę białkową regulowaną sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK) 1/2. Przywrócenie transportu mikrotubul osiągnięto poprzez zahamowanie aktywacji ERK 1/2, a jednoczesne hamowanie zarówno ERK 1/2, jak i c-Jun odwróciło indukowaną inhibicją proteasomu fosforylację tau. Podsumowując, to badanie sugeruje, że zmniejszenie aktywności proteasomu może, poprzez aktywację c-Jun i ERK 1/2, powodować kilka zdarzeń związanych z chorobami neurodegeneracyjnymi. z chorobami neurodegeneracyjnymi. Przywrócenie aktywności proteasomu lub modulacja funkcji ERK 1/2 i c-Jun może otworzyć nowe możliwości leczenia chorób neurodegeneracyjnych, takich jak chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera. --- Opisano wiele przypadków klinicznych, w których padaczka miała głęboki wpływ na patofizjologiczną funkcję serca. patofizjologiczną czynność serca, jednak mechanizmy leżące u jej podstaw nie zostały wyjaśnione. nie zostały wyjaśnione. Używamy szczura z drżeniem (TRM) jako zwierzęcego modelu padaczki w celu zbadania potencjalnych mechanizmów uszkodzenia mięśnia sercowego. Funkcje serca oceniano na podstawie oceny arytmii, częstości akcji serca, stosunku masy serca do masy ciała oraz parametry hemodynamiczne, w tym ciśnienie skurczowe w lewej komorze (LVSP), ciśnienie końcoworozkurczowe w lewej komorze, ciśnienie końcoworozkurczowe w lewej komorze. ciśnienie końcowo-rozkurczowe w lewej komorze (LVEDP) i maksymalną szybkość wzrostu i spadku ciśnienia w lewej komorze (+dp). i spadku ciśnienia w lewej komorze (+dp/dtmax i -dp/dtmax). Poziom katecholaminy został wykryto za pomocą HPLC. Wskaźnik apoptotyczny oceniano za pomocą testu TUNEL. Ekspresja Bcl-2, Bax, kaspazy-3, kinazy białkowej regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK), c-Jun NH2-końcowych kinaz białkowych (JNK) i p38 oceniano metodą Western blot. Wyniki wskazywały na istnienie dysfunkcji serca i apoptozy kardiomiocytów. apoptoza kardiomiocytów, której towarzyszył wzrost poziomu katecholamin u szczurów TRM szczurów. Dalsze badania wykazały, że w apoptozie pośredniczyło zmniejszenie Bcl-2, zwiększenie Bax i aktywację kaspazy-3. Dodatkowe eksperymenty wykazały, że P-ERK1/2 był zmniejszony, podczas gdy P-JNK i P-p38 były regulowane w górę. Nasze wyniki sugerują, że aktywacja współczulnego układu nerwowego i apoptoza kardiomiocytów są zaangażowane w uszkodzenie mięśnia sercowego szczurów TRM. Mechanizmy apoptozy mogą być związane z aktywacją mitochondriów. mitochondriów i szlaków kinazy białkowej aktywowanej mitogenami. --- N-końcowe kinazy c-Jun (JNK) należą do rodziny kinaz białkowych aktywowanych mitogenami (MAPK) i są aktywowane przez stres środowiskowy. (MAPK) i są aktywowane przez stres środowiskowy. JNK jest również aktywowana przez cytokiny prozapalne, takie jak TNF i IL-1, oraz ligandy receptora Toll-like ligandy receptora Toll-like. Szlak ten może zatem działać jako krytyczny punkt zbieżności w sygnalizacji układu odpornościowego zarówno dla odpowiedzi adaptacyjnych, jak i wrodzonych. Podobnie jak inne MAPK, JNK są aktywowane poprzez sekwencyjną aktywację białkowych kinaz, które obejmują dwie kinazy MAP o podwójnej specyficzności (MKK4 i MKK7) oraz wiele kinaz kinazowych MAP. Kinazy MAPK, w tym JNK, mogą być dezaktywowane przez wyspecjalizowaną grupę fosfataz, zwanych fosfatazami kinazy MAP fosfatazy. JNK fosforyluje i reguluje aktywność czynników transkrypcyjnych innych niż c-Jun, w tym czynników transkrypcyjnych innych niż c-Jun, w tym ATF2, Elk-1, p53 i c-Myc oraz czynniki nietranskrypcyjne, takie jak członkowie rodziny Bcl-2. Szlak odgrywa kluczową rolę w proliferacji komórek, apoptozie, angiogenezie i migracji. migracji. W niniejszym przeglądzie przedstawiono przegląd funkcji związanych z chorobami reumatycznymi. chorobami reumatycznymi. Ponadto podkreślone zostaną niektóre choroby, w których JNK bierze udział. --- Komórkowa odpowiedź zapalna odgrywa ważną rolę w niedokrwiennym uszkodzeniu mózgu a leczenie przeciwzapalne w udarze mózgu jest korzystne. Suplementacja diety suplementacja kwasem dokozaheksaenowym (DHA) wykazuje działanie przeciwzapalne i neuroprotekcyjne. działanie neuroprotekcyjne przeciwko udarowi niedokrwiennemu. Jednak jego skuteczność i i jego dokładne sposoby działania neuroprotekcyjnego pozostają jednak nie do końca poznane. Niniejsze badanie dostarcza dowodów na alternatywny cel dla DHA i rzuca światło na mechanizm mechanizm jego fizjologicznych korzyści. Zgłaszamy globalny efekt hamujący 3 kolejne dni wstępnego podawania DHA na krążące i domózgowe komórkowe odpowiedzi zapalne w szczurzym modelu trwałego niedokrwienia mózgu. DHA wykazywał działanie neuroprotekcyjne przeciwko deficytom niedokrwiennym poprzez zmniejszenie zaburzeń behawioralnych, zawału mózgu, obrzęku i bariery krew-mózg zaburzenia. Wyniki testu enzymatycznego, Western blot, reakcji łańcuchowej polimerazy z odwrotną transkryptazą w czasie rzeczywistym reakcji łańcuchowej polimerazy z odwrotną transkryptazą w czasie rzeczywistym i analizy cytometrycznej przepływu ujawniły, że że DHA zmniejszał centralną aktywację makrofagów/mikrogleju, infiltrację leukocytów infiltrację i ekspresję cytokin prozapalnych oraz obwodową leukocytów aktywację leukocytów obwodowych po niedokrwieniu mózgu. Równolegle z tymi immunosupresyjnymi zjawiska, DHA osłabił stres oksydacyjny po udarze, c-Jun N-końcową kinazę (JNK), fosforylację c-Jun i aktywację białka aktywującego 1 (AP-1) aktywacja, ale dodatkowo podwyższony indukowany niedokrwieniem czynnik związany z NF-E2-2 (Nrf2) i ekspresję oksygenazy hemowej-1 (HO-1). Leczenie DHA miało również działanie immunosupresyjne w hodowlach glejowych stymulowanych lipopolisacharydem/interferonem-γ poprzez osłabienie fosforylacji JNK, fosforylacji c-Jun i aktywacji AP-1 oraz zwiększając ekspresję Nrf2 i HO-1. Podsumowując, wykazaliśmy że DHA wykazuje działanie neuroprotekcyjne i przeciwzapalne przeciwko niedokrwienne uszkodzenie mózgu, a efektom tym towarzyszyło zmniejszenie utleniania stres i sygnalizacja JNK / AP-1, a także zwiększona ekspresja Nrf2 / HO-1. --- Hormony steroidowe wywierają działanie genotropowe poprzez członków rodziny receptorów hormonów jądrowych rodziny receptorów jądrowych. W niniejszym badaniu zbadaliśmy wpływ 17β-estradiolu (E2) na produkcję tlenku azotu (NO) po stymulacji lipopolisacharydem (LPS) stymulację i zbadaliśmy mechanizmy w mysich makrofagach pochodzących ze szpiku kostnego makrofagach (BMM). Sam E2 nie wpływał na produkcję NO. W przeciwieństwie do tego, E2 hamował indukowaną przez LPS produkcję NO w BMM. Stosując nieprzepuszczalny dla komórek E2 skoniugowanego z BSA (E2-BSA), który został użyty do zbadania nongenomicznego estrogenu, stwierdziliśmy, że wzrost produkcji NO indukowany przez LPS był również osłabiony. Ponadto wewnątrzkomórkowy bloker receptora estrogenowego, ICI 182780, tylko częściowo antagonizował całkowity wpływ E2 na zdolność produkcji NO stymulowaną przez LPS. zdolność produkcji NO. E2 osłabiał również aktywację p38 przez LPS kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAPK), ale nie kinazy białkowej regulowanej pozakomórkowo kinazy białkowej 1/2 (ERK1/2) i kinazy c-Jun NH2-końcowej (JNK). To tłumienie nie zostało zniesione przez ICI 182780. Ponadto inhibitor p38, SB 203580, znacznie zmniejszył produkcję NO indukowaną przez LPS, a pozostałe poziomy NO nie były już regulowane przez E2. Dodatkowo, E2-BSA hamował zmiany w aktywacji p38 MAPK za pośrednictwem LPS w takim samym stopniu jak E2. Ponadto, E2 i E2-BSA hamowały indukowaną przez LPS aktywację czynnika jądrowego-kappa B (NF-κB) i białka aktywatora 1 (AP-1). Ten hamujący efekt E2 był tylko częściowo antagonizowany przez ICI 182780. Podsumowując, wyniki te sugerują, że E2 ma hamujący wpływ na indukowaną przez LPS produkcję NO w BMM poprzez hamowanie fosforylacji p38 MAPK oraz blokowanie aktywacji NF-κB i AP-1. Efekty te są pośredniczone przynajmniej częściowo przez szlak nongenomiczny.

Która kinaza MAP fosforyluje czynnik transkrypcyjny c-jun?

c-Jun jest fosforylowany przez kinazę c-Jun NH2-końcową (JNK).

Niedokrwistość Fanconiego (FA) jest dziedzicznym zaburzeniem podatności na raka, charakteryzujące się niestabilnością genomu, nadwrażliwością na czynniki sieciujące DNA i wydłużoną fazą G2 cyklu komórkowego. Zaobserwowaliśmy wyraźną zależną od dawki akumulację komórek FA w przedziale G2 po leczeniu 4,5',8-trimetylpsoralenem (Me(3)Pso) w połączeniu z napromieniowaniem 365 nm. Korzystając z metodologii dwuwymiarowej dystrybucji DNA, określiliśmy proporcję replikujących i zatrzymujących komórki w fazie S i zaobserwowaliśmy, że podczas gdy normalne komórki zatrzymały replikację DNA w obecności wiązań Me(3)Pso i monoadduktów, limfocyty FA monoadduktów, limfoblasty FA nie zatrzymały syntezy DNA. Podsumowując, powyższe dane powyższe dane sugerują, że w odpowiedzi na uszkodzenia indukowane przez czynniki sieciujące DNA punkt kontrolny fazy S jest nieefektywny w komórkach FA. Prowadziłoby to do akumulacji wtórnych uszkodzeń, takich jak jedno- i dwuniciowe pęknięcia i luki. przerwy. Wydłużony czas w fazie G2 obserwowany w komórkach FA istnieje zatem w celu aby umożliwić komórkom usunięcie zmian, które nagromadziły się podczas poprzedniej nieprawidłowej fazy S. --- Niedokrwistość Fanconiego (FA) jest zaburzeniem genetycznym charakteryzującym się nadwrażliwością komórek na środki na czynniki sieciujące DNA, takie jak mitomycyna C (MMC). MMC powoduje zwiększoną FA śmierć komórek, pękanie chromosomów i akumulację w fazie G2 cyklu komórkowego. cyklu komórkowego. Niedawno opracowano myszy pozbawione genu C (fac) dopełniacza niedokrwistości Fanconiego. myszy, a fibroblasty transfekowane SV40 zostały utworzone z fac homozygotycznych (-/-), heterozygotycznych (+/-) i myszy typu dzikiego (+/+). Wrażliwość tych linii komórkowych na MMC oceniano trzema metodami: test tworzenia kolonii w obecności MMC, łamanie chromosomów i analizę cyklu komórkowego w celu wykrycia zatrzymania fazy G2. analiza cyklu komórkowego w celu wykrycia zatrzymania fazy G2. Fibroblasty pozbawione genu fac (-/-) wykazywały znacznie wyższą wrażliwość na MMC niż fibroblasty typu dzikiego (+/+) lub myszy typu dzikiego (+/+) lub heterozygotycznych (+/-) (trzy eksperymenty). Ponadto przeanalizowaliśmy testy kolonii hematopoetycznych progenitorów komórek szpiku kostnego z fac knock-out (-/-) i heterozygotycznych (+/-) myszy. Tworzenie kolonii CFU-E, BFU-E i CFU-GM z mysich progenitorów fac nullizygous było znacznie zmniejszone przez MMC w porównaniu ze wzrostem progenitorów od myszy heterozygotycznych. Wyniki te pokazują, że mysie komórki fac knock-out naśladują zachowanie ludzkich komórek pacjenta FA-C pod względem nadwrażliwości na MMC. Mysz fac knock-out może być wykorzystywana do modelować niektóre aspekty ludzkiej FA i powinna być przydatna do zrozumienia funkcji białka funkcji białka FAC. --- Zespół genetyczny niedokrwistości Fanconiego (FA) charakteryzuje się niedokrwistością aplastyczną, predyspozycją do nowotworów i nadwrażliwością na wiązania międzypasmowe DNA (ICL). Uważa się, że białka FA (FANC) działają w szlakach niezbędnych do radzenia sobie z usieciowanym DNA. usieciowanym DNA. FANC oddziałują z innymi białkami zaangażowanymi zarówno w naprawę DNA i punkt kontrolny fazy S, takie jak BRCA1, ATM i RAD50/MRE11/NBS1 (RMN) kompleks. Rozszyfrowaliśmy wcześniej niezdefiniowane szlaki prowadzące do ICLs i rolę FANC w tym procesie. Odkryliśmy, że że ICL aktywują rozgałęziony szlak za kinazą ATR: jedna gałąź zależna od aktywności CHK1, a druga od kompleksu FANCs-RMN. Przejściowe spowolnienie syntezy DNA zostało zniesione w komórkach pozbawionych ATR, podczas gdy Komórki traktowane CHK1-siRNA, NBS1 lub FA wykazywały częściowe zatrzymanie fazy S. CHK1 RNAi w komórkach NBS1 lub FA zniosły punkt kontrolny fazy S, co sugeruje, że białka CHK1 i białka FANCs/NBS1 działają na równoległych ścieżkach. Ponadto odkryliśmy, że ICL wyzwalają zależną od ATR fosforylację FANCD2 i kolokalizację FANCD2/ATR. Badanie to pokazuje nowy związek między szlakiem FA a kinazą ATR. kinazą ATR. --- Niedokrwistość Fanconiego (FA) jest ludzkim zaburzeniem genetycznym charakteryzującym się nadwrażliwością na czynniki sieciujące DNA. Jej fenotypy komórkowe obejmują zwiększone pękanie chromosomów i wyraźne opóźnienie cyklu komórkowego z zawartością DNA 4N po wprowadzeniu międzypasmowych wiązań krzyżowych DNA (ICL). Aby lepiej zrozumieć charakter tego opóźnienia opisanego wcześniej jako zatrzymanie G2/M, wprowadziliśmy ICL specjalnie podczas G2 i monitorowaliśmy komórki pod kątem przejścia do mitozy. Nasze wyniki wykazały, że nawet przy najwyższych dawkach, ICL po replikacji nie powodował ani zatrzymania G2/M, ani pęknięcia chromosomów w komórkach FA-A lub FA-C. Sugeruje to, że że, podobnie jak w komórkach typu dzikiego, replikacja DNA jest wymagana do wywołania obu odpowiedzi. odpowiedzi. Dlatego zawartość DNA 4N obserwowana w komórkach FA po leczeniu ICL reprezentuje również niekompletną replikację DNA i zatrzymanie w późnej fazie S. Fibroblasty FA z grup komplementacyjnych A i C były w stanie wyzdrowieć z indukowanego przez ICL cyklu komórkowego. zatrzymania cyklu komórkowego, ale trwało to około 3 razy dłużej niż w przypadku kontroli. kontroli. Wyniki te wskazują, że szlak FA jest wymagany do skutecznego rozwiązania zatrzymania fazy S indukowanego przez ICL.

Która faza zatrzymania cyklu komórkowego jest zaburzona w niedokrwistości Fanconiego?

W odpowiedzi na uszkodzenia indukowane przez czynniki sieciujące DNA, punkt kontrolny fazy S jest nieefektywny w komórkach niedokrwistości Fanconiego (FA), co prowadzi do akumulacji wtórnych zmian, takich jak pęknięcia jedno- i dwuniciowe oraz luki. Wydłużony czas w fazie G2 obserwowany w komórkach FA istnieje zatem w celu umożliwienia komórkom usunięcia zmian, które nagromadziły się podczas poprzedzającej nieprawidłowej fazy S.

Produkt genu dcm jest jedyną metylotransferazą DNA cytozyna-C5 w Escherichia coli K-12. Escherichia coli K-12; katalizuje przeniesienie grupy metylowej z S-adenozylo metioniny (SAM) do pozycji C-5 wewnętrznej reszty cytozyny w sekwencji sekwencji CCA/TGG. Specyficzne dla sekwencji, kowalencyjne sieciowanie enzymu do syntetycznych oligonukleotydów zawierających 5-fluoro-2'-deoksycytydynę. wykazano. Reakcja ta jest zniesiona, jeśli seryna zastępuje cysteinę przy reszcie #177 enzymu. reszcie #177 enzymu. Wyniki te stanowią silne wsparcie dla mechanizmu katalitycznego mechanizm, w którym enzymatyczna grupa sulfhydrylowa ulega addycji Michaela do podwójnego wiązania podwójnego wiązania C5-C6, aktywując w ten sposób pozycję C-5 reszty cytozyny DNA substratu do ataku elektrofilowego przez donor metylu SAM. Enzym jest zdolny do metylacji w reakcji niezależnej od DNA, wymagającej SAM i obecności cysteiny w pozycji #1. cysteiny w pozycji 177. --- Metylotransferaza DNA (cytozyna-5) (m5C-MTaza) M.BspRI jest w stanie zaakceptować grupę metylową z donora grupę metylową z donora metylu S-adenozylo-L-metioniny (AdoMet) przy nieobecności DNA. Przeniesienie grupy metylowej do enzymu jest powolną reakcją w porównaniu do metylacji DNA. Samometylacja jest zależna od natywnej konformacji enzymu i jest konformacji enzymu i jest hamowana przez S-adenozylo-L-homocysteinę, DNA i odczynniki sulfhydrylowe. Sekwencjonowanie aminokwasów peptydów proteolitycznych uzyskanych z M.BspRI, które zostały zmetylowane za pomocą [metylo-3H]AdoMet i chromatografii cienkowarstwowej zmodyfikowanych aminokwasów. chromatografia zmodyfikowanego aminokwasu zidentyfikowała dwie cysteiny, Cys156 i Cys181, które wiążą grupę metylową w postaci S-metylocysteiny. Jedna z reszt akceptorowych, Cys156 jest wysoce konserwatywną cysteiną, która odgrywa rolę rolę katalitycznego nukleofila m5C-MTazy. --- W przypadku braku substratu DNA, metylotransferaza DNA (MTaza) M.BspRI może metylować się przy użyciu donora metylu S-adenozylo-L-metioniny (AdoMet). Grupa grupa metylowa jest przenoszona na dwie reszty Cys MTazy. --- Właściwości metylo-5-)-metylotransferazy DNA (EC 2.1.1.37) sugerują, że jest to enzym, który utrzymuje wzorce metylacji w ludzkim genomie. Propozycje mechanizmu działania enzymu sugerują, że 5-metylodeoksycytydyna jest wytwarzana z deoksycytydyny poprzez dihydrocytozynę pośredniej dihydrocytozyny. Użyliśmy oligodeoksynukleotydu zawierającego 5-fluorodeoksycytydynę jako substrat samobójczy do wychwytywania enzymu i półproduktu dihydrocytozyny. Eksperymenty opóźniania żelu wykazują tworzenie oczekiwanego kowalencyjnego kompleksu między dupleksowym DNA zawierającym 5-fluorodeoksycytydynę i ludzki enzym. Tworzenie kompleksu było zależało od obecności donora metylu S-adenozylometioniny, co sugeruje że obejmuje on związaną z enzymem 5-podstawioną cząsteczkę dihydrocytozyny w DNA. Pochodne dihydrocytozyny są niezwykle labilne w stosunku do deaminacji hydrolitycznej w roztworze wodnym. Ponieważ mutacje przejścia C do T są szczególnie są szczególnie rozpowszechnione w miejscach CG w ludzkim DNA, zastosowaliśmy wysokosprawną chromatografię cieczową do poszukiwania chromatografię cieczową do poszukiwania tymidyny, która może być generowana przez hydrolizę podczas reakcji transferu metylu. Pomimo potencjału deaminacji deaminacji, metylotransferaza nie wytwarzała wykrywalnych ilości tymidyny. nie wytwarzała wykrywalnych ilości tymidyny. Dane sugerują, że zdolność ludzkiej metylotransferazy do zachowania informacji genetycznej podczas kopiowania wzoru metylacji (tj. wzoru metylacji (tj. jej wierność) jest porównywalna ze zdolnością polimerazy DNA ssaków do zachowania informacji genetycznej podczas kopiowania sekwencji DNA. sekwencji DNA. Zatem wysoka częstotliwość przejść C do T w miejscach CG w ludzkim DNA nie wydaje się być spowodowana normalnym enzymatycznym utrzymaniem wzorów metylacji wzorców. --- Aktywność enzymu metylazy deoksycytozyny (Dcm) powoduje mutagenezę in vitro albo bezpośrednio przez indukowaną enzymatycznie deaminację cytozyny do uracylu pod nieobecność donora metylu, S-adenozylometioniny (SAM), lub pośrednio poprzez spontaniczne deaminację [5-metylo]cytozyny do tyminy. Używając testu rewersji Lac, zbadaliśmy zbadaliśmy udział pierwszego mechanizmu w mutagenezie Dcm in vivo poprzez obniżenie poziomu SAM. Poziomy SAM u Escherichia coli zostały obniżone przez zmniejszając aktywność syntetazy SAM poprzez wprowadzenie allelu metK84 lub poprzez hydrolizę SAM przy użyciu hydrolazy SAM bakteriofaga T3. Szczepy metK84 wykazywały zwiększoną mutagenezę C-to-T. Ekspresja genu hydrolazy T3 SAM, pod kontrolą promotora P(BAD) indukowanego arabinozą, skutecznie skutecznie zmniejszała metylację genomowego DNA za pośrednictwem Dcm. Jednakże, zwiększona mutageneza była mutageneza nie była obserwowana, dopóki nie zastosowano ekstremalnie wysokich stężeń arabinozy i genomu metylacja w miejscach Dcm była znikoma. --- Obrót nukleotydu DNA lub RNA z podwójnej helisy do kieszeni białkowej ("przerzucanie zasad") ("przerzucanie zasad") jest mechanistyczną cechą wspólną dla niektórych białek wiążących DNA/RNA białek wiążących DNA/RNA. Tutaj przedstawiamy strukturę metylotransferazy HhaI w kompleksie z DNA zawierającym ograniczony do południa abasowy cukier karbocykliczny w miejscu docelowym w obecności produktu ubocznego donora metylu AdoHcy. Nieoczekiwanie, pseudocukier zablokowany południowy pseudocukier wydaje się być uwięziony w środku ścieżki odwracania przez główny rowek DNA, utrzymywany w miejscu głównie przez kontakty Van der Waalsa z zestawem niezmiennych z zestawem niezmiennych aminokwasów. Symulacje dynamiki molekularnej wskazują, że stabilizacja strukturalna obserwowana w przypadku pseudocukru ograniczonego do południa pseudocukrem nie wystąpi w przypadku pseudocukru ograniczonego do północy, co wyjaśnia jego niższe powinowactwo wiązania. Co więcej, porównanie przejść strukturalnych cukru i szkieletu fosfodiestrowego obserwowanych podczas badań obliczeniowych przerzucania zasad w trójskładnikowym kompleksie M.HhaI-DNA-AdoHcy wskazują, że pseudocukier pseudocukier indukuje konformację szkieletu fosfodiestrowego, która odpowiada konformacji szkieletu fosfodiestrowego. która odpowiada konformacji dyskretnego intermediatu szlaku przerzucania zasad. szlaku przerzucania zasad. Ponieważ poprzednie struktury krystaliczne trójskładnikowego kompleksu M.HhaI z DNA wykazywały odwróconą cząsteczkę cukru w antypodalnej konformacji północnej, sugerujemy, że konwersja pucker cukru z południa na północ poza w środku ścieżki jest istotną częścią mechanizmu, przez który przerzucanie musi postępować, aby dotrzeć do ostatecznego miejsca przeznaczenia. Omawiamy również możliwość, że pseudocukier ograniczony do południa naśladuje stan przejściowy w fosfodiestrowym i cukrowym, który występuje podczas przerzucania zasad DNA w obecności w obecności M.HhaI.

Jaki jest dawca metylu dla metylotransferaz DNA (cytozyny-5)?

S-adenozylo-L-metionina (AdoMet, SAM) jest donorem metylowym metylotransferaz DNA (cytozyno-5). Metylotransferazy DNA (cytozyny-5) katalizują przeniesienie grupy metylowej z S-adenozylo-L-metioniny do pozycji C-5 reszt cytozyny w DNA.

Fuzja genu EWS z FLI1 wytwarza fuzję onkoproteiny, która napędza program ekspresji genów nieprawidłowy program ekspresji genów odpowiedzialny za rozwój mięsaka Ewinga mięsaka Ewinga. Wykorzystaliśmy homogeniczny test bliskości do badania związków, które które zakłócają wiązanie EWS-FLI1 z jego celami DNA. Szereg chemoterapeutycznych wiążących się z DNA, które niespecyficznie zakłócają wiązanie białka z DNA. wiązanie białka z DNA. W przeciwieństwie do tego stwierdzono, że aktynomycyna D preferencyjnie zaburza wiązanie EWS-FLI1 w porównaniu do wiązania p53 z ich odpowiednimi celami DNA in vitro. W testach komórkowych niskie stężenia aktynomycyna D preferencyjnie blokowała wiązanie EWS-FLI1 z chromatyną i zakłócały ekspresję genów, w której pośredniczy EWS-FLI1. Wyższe stężenia aktynomycyny D globalnie hamowały transkrypcję. Wyniki te pokazują, że aktynomycyna D preferencyjnie zakłóca wiązanie EWS-FLI1 z DNA w wybranych stężeniach. stężeniach. Chociaż okno między tym preferencyjnym efektem a globalną a globalną supresją jest zbyt wąskie, aby wykorzystać je w sposób terapeutyczny, wyniki te sugerują, że preferencje zasadowe można wykorzystać do znalezienia związków wiążących DNA które preferencyjnie zakłócają podklasy czynników transkrypcyjnych. --- Mięsak Ewinga jest drugim najczęstszym nowotworem złośliwym kości u dzieci i młodych dorosłych. dorosłych. Jest on napędzany przez onkogenne białka fuzyjne (tj. EWS/FLI1) działające jako nieprawidłowe czynniki transkrypcyjne, które regulują w górę i w dół geny docelowe, prowadząc do transformacji komórkowej. Tak więc, identyfikacja tych genów docelowych i zrozumienie ich wkładu w proces nowotworzenia mięsaka Ewinga są kluczowe dla rozwoju nowych strategii terapeutycznych. W tym badaniu wykazaliśmy, że oksydaza lizylowa oksydaza lizylowa (LOX), enzym zaangażowany w utrzymanie integralności strukturalnej macierzy zewnątrzkomórkowej macierzy zewnątrzkomórkowej, jest regulowany w dół przez onkoproteinę EWS/FLI1 i w konsekwencji nie ulega ekspresji w nowotworach Ewinga. w konsekwencji nie ulega ekspresji w komórkach mięsaka Ewinga i guzach pierwotnych. Używając system indukowany doksycykliną w celu przywrócenia ekspresji LOX w linii komórkowej pochodzącej z mięsaka Ewinga wykazaliśmy, że LOX wykazuje aktywność supresora nowotworu. Co ciekawe, wykazaliśmy, że aktywność supresorowa guza znajduje się w domenie propeptydowej domenie propeptydowej LOX (LOX-PP), N-końcowej domenie wytwarzanej przez proteolityczne rozszczepienie podczas fizjologicznego przetwarzania LOX. Ekspresja LOX-PP zmniejszała proliferację komórek, migrację komórek, wzrost niezależny od zakotwiczenia w miękkim agarze i powstawanie guzów u myszy z niedoborem odporności. Dla kontrastu, domena C-końcowa domena LOX, która zawiera aktywność enzymatyczną, miała przeciwne skutki, potwierdzając przeciwne skutki, potwierdzając, że aktywność supresorowa nowotworu LOX jest pośredniczy wyłącznie jego domena propeptydowa. Wreszcie wykazaliśmy, że LOX-PP hamuje szlak sygnałowy ERK/MAPK i że wiele szlaków zaangażowanych w progresję cyklu komórkowego cyklu komórkowego były znacząco deregulowane przez LOX-PP, zapewniając mechanistyczne wyjaśnienie zahamowania proliferacji komórek obserwowanego po ekspresji ekspresji LOX-PP. Podsumowując, nasze obserwacje wskazują, że deregulacja genu genu LOX uczestniczy w rozwoju mięsaka Ewinga i identyfikuje LOX-PP jako jako nowy cel terapeutyczny dla jednego z najbardziej agresywnych nowotworów złośliwych u dzieci. Odkrycia te sugerują, że strategie terapeutyczne oparte na podawaniu propeptydu propeptydu LOX lub funkcjonalnych analogów mogą być przydatne w leczeniu tego wyniszczającego nowotworu dziecięcego. tego wyniszczającego nowotworu dziecięcego. --- Mięsaki stanowią mniej niż 10% wszystkich nowotworów złośliwych u ludzi. wywodzą się z jeszcze słabo zdefiniowanych mezenchymalnych komórek progenitorowych. Stanowią one stanowią jedne z najbardziej agresywnych nowotworów u dorosłych i dzieci, ponieważ mają wysoką skłonność do przerzutów i są zazwyczaj oporne na konwencjonalną chemio- i radioterapię. chemio- i radioterapię. Mięsak Ewinga jest członkiem rodziny mięsaków Ewinga (ESFT) Ewinga (ESFT) i drugim najczęstszym nowotworem złośliwym kości i tkanek miękkich u dzieci i młodych dorosłych. u dzieci i młodych dorosłych. W 85% przypadków jest związany z mutacją translokacją chromosomalną t(11;22)(q24:q12), która generuje fuzję segmentu 5' genu EWS z segmentem 3' genu FLI-1 z rodziny ETS. Powstały w ten sposób Uważa się, że powstałe białko fuzyjne EWS-FLI-1 zachowuje się jak nieprawidłowy aktywator aktywator transkrypcyjny, który przyczynia się do rozwoju ESFT poprzez zmianę ekspresję genów docelowych w permisywnym środowisku komórkowym. Chociaż ESFT są jednymi z najlepiej zbadanych mięsaków, mechanizmy zaangażowane w w transformację indukowaną przez EWS-FLI-1 wymagają dalszego wyjaśnienia, a pierwotne komórki komórki, z których pochodzą ESFT, muszą zostać zidentyfikowane. Niniejszy przegląd podkreślimy niektóre z najnowszych odkryć w dziedzinie biologii i pochodzenia mięsaka Ewinga. mięsaka Ewinga. --- Mięsaki Ewinga charakteryzują się nawracającymi translokacjami chromosomalnymi. wyrażających białka fuzyjne EWS-ETS, z których najczęstszym jest EWS-FLI.(1-5) EWS-FLI jest onkogennym czynnikiem transkrypcyjnym, który reguluje geny zaangażowane w nowotworzenie. (6,7) Ponieważ komórka mięsaka Ewinga pozostaje nieznana, opracowano różnorodne systemy modelowe do badania fuzji EWS-FLI,(8-14) oraz wiele eksperymentów mikromacierzy opisujących potencjalne geny docelowe EWS-FLI. (8,10,11,13,15-21) Każdy model ma potencjalne zalety i wady. wady, ale nie zgłoszono ich porównania na dużą skalę. Poniżej przedstawiamy metaanalizę genów, które są dysregulowane przez EWS-FLI w mięsaku Ewinga. mięsaka Ewinga. Ogólnie rzecz biorąc, modele wzmocnienia i utraty funkcji EWS-FLI w ludzkich typach komórek były dobrze skorelowane z próbkami guza pochodzącymi od pacjentów pacjentów, podczas gdy modele mysie nie. Korzystając z analizy częstotliwości dysregulowanych genów w wielu systemach modelowych, zidentyfikowaliśmy konserwatywny "rdzeń" EWS-FLI sygnaturę transkrypcyjną. Sygnatura ta zawierała wiele genów, o których wiadomo, że zaangażowanych w fenotyp nowotworowy mięsaka Ewinga, a także zawierała geny, które nie zostały wcześniej zgłoszone. Porównania między sygnaturą EWS-FLI i opublikowanymi danymi dotyczącymi mezenchymalnych komórek macierzystych potwierdzają niedawne że mezenchymalne komórki macierzyste są prawdopodobnie komórkami prekursorowymi mięsaka Ewinga(15). (15) Wyniki te pokazują użyteczność stosowania analizy porównawczej do walidacji systemów modelowych i podkreślają unikalny potencjał tego podejścia do zidentyfikować zarówno sygnatury komórek onkogennych, jak i komórek tła. --- Mięsak Ewinga to złośliwy nowotwór kości występujący u dzieci i młodych dorosłych. dorosłych. Większość przypadków mięsaka Ewinga wykazuje ekspresję białka fuzyjnego EWS/FLI. EWS/FLI funkcjonuje jako nieprawidłowy czynnik transkrypcyjny typu ETS i służy jako główny regulator mięsaka Ewinga. głównego regulatora fenotypu transformowanego mięsaka Ewinga. Niedawno wykazaliśmy że EWS/FLI reguluje jeden ze swoich kluczowych celów, NR0B1, poprzez mikrosatelitę GGAA-mikrosatelitę w jego promotorze. Czy inne krytyczne cele EWS/FLI są są również regulowane przez mikrosatelity GGAA. W tym badaniu połączyliśmy analizę transkrypcyjną, dane dotyczące lokalizacji całego genomu i interferencję RNA knockdown, aby zidentyfikować S-transferazę glutationową M4 (GSTM4) jako krytyczny gen docelowy EWS/FLI w mięsaku Ewinga. Odkryliśmy, że EWS/FLI bezpośrednio wiąże promotor GSTM4 i reguluje ekspresję GSTM4 poprzez mikrosatelitę GGAA w jego promotorze. promotorze. Obniżenie poziomu GSTM4 spowodowało utratę transformacji onkogennej. Ponadto, redukcja GSTM4 skutkowała zwiększoną wrażliwością komórek mięsaka Ewinga na chemioterapię. mięsaka Ewinga na środki chemioterapeutyczne, co sugeruje rolę tego białka w oporności na leki. oporności na leki. Zgodnie z tą hipotezą, pacjenci z mięsakiem Ewinga których guzy miały wyższy poziom ekspresji GSTM4, mieli gorsze wyniki niż te z niższymi poziomami ekspresji. Dane te pokazują, że GSTM4 przyczynia się do mięsaka Ewinga i definiują szerszą rolę dla mikrosatelitów GGAA. GGAA-mikrosatelitów w funkcji EWS/FLI niż wcześniej doceniano. Dane te sugerują również nowy mechanizm oporności terapeutycznej, w którym centralna onkogenna nieprawidłowość bezpośrednio reguluje gen oporności. --- Mięsak Ewinga, złośliwy nowotwór kości u dzieci i młodych dorosłych, jest należy do rodziny małych guzów niebieskokomórkowych. Nowotwory z rodziny mięsaków Ewinga (ESFT), które obejmują obwodowe prymitywne guzy neuroektodermalne (PNET), charakteryzują się translokacjami chromosomalnymi. charakteryzują się translokacjami chromosomalnymi, które generują fuzje między genem EWS i czynnikami transkrypcyjnymi z rodziny ETS, najczęściej FLI1. Onkoproteina fuzyjna EWS-FLI1 stanowi atrakcyjny cel terapeutyczny w leczeniu mięsaka Ewinga. mięsaka Ewinga. Komórka pochodzenia ESFT i mechanizmy molekularne, za pomocą których w których EWS-FLI1 pośredniczy w nowotworzeniu, pozostają nieznane, a kilka zwierzęcych modeli mięsaka Ewinga. Tutaj opisujemy wykorzystanie danio pręgowanego jako kręgowca modelu funkcji EWS-FLI1 i nowotworzenia. Mozaikowa ekspresja ludzkiego białka fuzyjnego białka fuzyjnego EWS-FLI1 u danio pręgowanego powodowała rozwój guzów o o histologii silnie przypominającej ludzki mięsak Ewinga. Częstość występowania nowotworów wzrosła na zmutowanym tle p53, co sugeruje, że szlak p53 hamuje nowotworzenie wywołane przez EWS-FLI1. Profilowanie ekspresji genów zebrafish zdefiniowało zestaw genów, które mogą być regulowane przez EWS-FLI1, w tym zebrafish ortolog kluczowego genu docelowego EWS-FLI1 u ludzi. Stabilne linie transgeniczne danio pręgowanego wyrażające EWS-FLI1 pod kontrolą promotora szoku cieplnego szoku cieplnego wykazują zmieniony rozwój embrionalny i wadliwe konwergencję i wydłużenie, co sugeruje, że EWS-FLI1 oddziałuje z zachowanymi szlakami rozwojowymi. Wyniki te wskazują, że funkcjonalne cele EWS-FLI1, które pośredniczą w nowotworzeniu, są zachowane od danio pręgowanego do człowieka i zapewniają nowy kontekst do badania funkcji tego fuzyjnego onkogenu. --- Mięsak Ewinga to złośliwy nowotwór kości, który występuje głównie u dzieci i młodzieży. młodzieży. Osiemdziesiąt pięć procent mięsaków Ewinga charakteryzuje się obecnością obecność nieprawidłowego chimerycznego genu fuzyjnego EWS/FLI1. Wcześniej wykazaliśmy, że interakcja między EWS/FLI1 i EWS typu dzikiego prowadzi do zahamowania aktywności EWS i dysfunkcji mitotycznej. Chociaż wadliwa mitoza jest uważana za krytyczny etap w inicjacji raka, nie wiadomo, w jaki sposób ingerencja w EWS przyczynia się do powstawania mięsaka Ewinga. Tutaj wykazać, że komórki EWS/FLI1- i EWS-knockdown wykazują wysoką częstość występowania defekty w strefie środkowej, strukturze linii środkowej znajdującej się między segregującymi chromatydami podczas anafazy. Defekty w strefie środkowej mogą prowadzić do niepowodzenia cytokinezy i mogą skutkować indukcją aneuploidii. Podobieństwo między fenotypów komórek HeLa transfekowanych EWS/FLI1- i EWS siRNA wskazuje na zahamowanie EWS jako kluczowego mechanizmu indukcji defektów strefy środkowej. Potwierdzając tę obserwację, ektopowa ekspresja EWS ratuje wysoką częstość występowania wad strefy środkowej obserwowanych w komórkach mięsaka Ewinga A673. Odkryliśmy że EWS oddziałuje z kinazą Aurora B i że EWS jest również wymagana do rekrutacji Aurory B do strefy środkowej. Analiza domeny ujawniła, że R565 w domenie domenie RGG3 EWS jest niezbędna zarówno dla interakcji Aurora B, jak i dla rekrutacji Aurory B do strefy środkowej. Tutaj proponujemy, że upośledzenie zależnego od EWS tworzenia strefy środkowej poprzez rekrutację Aurory B jest potencjalnym mechanizmem mechanizm rozwoju mięsaka Ewinga. --- W rodzinie nowotworów Ewinga występują translokacje chromosomalne, które łączą N-końcowy region genu EWS z C-końcowym regionem kilku czynników transkrypcyjnych z rodziny ETS, głównie czynników transkrypcyjnych z rodziny ETS, głównie FLI1, w wyniku czego powstają chimeryczne czynniki transkrypcyjne, które odgrywają kluczową rolę w patogenezie guzów Ewinga. Ewinga. Aby zidentyfikować dalsze cele białka fuzyjnego EWS / FLI1, my utworzyliśmy komórki 293 wyrażające konstytutywnie chimeryczne białka EWS/FLI1 lub FLI1 typu dzikiego i wykorzystaliśmy tablice cDNA do identyfikacji genów różnie regulowanych przez EWS/FLI1. regulowanych przez EWS/FLI1. DAX1 (NR0B1), niezwykły sierocy receptor jądrowy zaangażowany w rozwój gonad, determinację płci i steroidogenezę, wykazał konsekwentną regulację w górę przez onkoproteinę EWS/FLI1, ale nie przez dziki typ FLI1. Specyficzna indukcja DAX1 przez EWS/FLI1 została potwierdzona w dwóch niezależnych systemach komórkowych systemach z indukowalną ekspresją EWS/FLI1. Przeanalizowaliśmy również ekspresję DAX1 w guzach Ewinga i pochodnych liniach komórkowych, a także w innych niepowiązanych małych guzach okrągłokomórkowych. DAX1 ulegał ekspresji we wszystkich próbkach guza Ewinga analizowanych oraz w siedmiu z ośmiu linii komórkowych guza Ewinga, ale nie w żadnym neuroblastoma lub zarodkowym mięsaku prążkowanokomórkowym. Ponadto, wyciszenie EWS/FLI1 przez interferencję RNA w linii komórkowej guza Ewinga znacznie zmniejszyło poziomy DAX1, potwierdzając, że regulacja DAX1 w górę jest zależna od ekspresji EWS/FLI1. ekspresji EWS/FLI1. Wysoki poziom DAX1 stwierdzony w guzach Ewinga i jego silna aktywność represora transkrypcji sugerują, że onkogenny efekt EWS/FLI1 może być pośredniczony, przynajmniej częściowo, przez regulację w górę ekspresji DAX1 ekspresji. --- Mięsaki Ewinga (Ewing sarcoma family tumors, ESFT) to wysoce agresywne i dające przerzuty nowotwory guzy spowodowane fuzją chromosomalną pomiędzy białkiem mięsaka Ewinga (EWS) z czynnikiem transkrypcyjnym FLI-1. Jednak ekspresja chimerycznego onkogenu EWS/FLI-1 jest niewystarczająca do karcynogenezy, co sugeruje, że wymagane są dodatkowe zdarzenia. że wymagane są dodatkowe zdarzenia. Tutaj przedstawiamy identyfikację substratu Akt PRAS40 jako genu docelowego EWS. EWS negatywnie reguluje ekspresję PRAS40 poprzez wiązanie nieulegającego translacji regionu 3' w mRNA PRAS40. Proliferacja komórek ESFT Proliferacja komórek ESFT była hamowana przez leczenie inhibitorem Akt, a proliferacja i przerzuty komórek ESFT a proliferacja komórek ESFT i wzrost przerzutów były hamowane przez PRAS40 knockdown. Co więcej, nokaut PRAS40 był wystarczający do odwrócenia zwiększonej proliferacji komórek. proliferacji komórek wywołanej przez knockdown EWS. Na poparcie patologicznej roli dla podwyższenia PRAS40 w EFST, udokumentowaliśmy odwrotne poziomy białka EWS i PRAS40 w komórkach ESFT. Łącznie nasze odkrycia sugerują, że PRAS40 promuje rozwój rozwój ESFT i dlatego może stanowić nowy cel terapeutyczny w tej agresywnej chorobie. terapeutyczny w tej agresywnej chorobie. --- EWS-FLI1 to onkogenne białko fuzyjne zaangażowane w rozwój guzów z rodziny mięsaków Ewinga (Ewing's Ewinga (ESFT). Wykorzystując nasz wcześniej opisany związek wiodący 2 (YK-4-279), zaprojektowaliśmy i zsyntetyzowaliśmy skoncentrowaną bibliotekę analogów. Funkcjonalne hamowanie Funkcjonalne hamowanie analogów mierzono za pomocą testu lucyferazy reporterowej EWS-FLI1/NR0B1 test lucyferazy reporterowej EWS-FLI1/NR0B1 oraz badanie przesiewowe sparowanych komórek mierzące wpływ na hamowanie wzrostu ludzkich komórek zawierających EWS-FLI1 (TC32 i TC71) oraz kontrolnych linii komórkowych PANC1 pozbawionych onkoproteiny. Nasze dane ujawniły, że podstawienie grup donorowych elektronów w pozycji para na pierścieniu fenylowym było najbardziej korzystne dla hamowania EWS-FLI1 przez analogi 2. Związek 9u (z podstawieniem dimetyloaminowym) był najbardziej aktywnym inhibitorem z GI50 = 0,26 ± 0,1 μM. Ponadto, korelacja hamowania wzrostu (komórki TC32 z ekspresją EWS-FLI1 TC32) i aktywności reporterowej lucyferazy (R(2) = 0,84). Wreszcie, zaprojektowaliśmy i zsyntetyzowaliśmy biotynylowany analog i określiliśmy powinowactwo wiązania dla rekombinowanego EWS-FLI1 (Kd = 4,8 ± 2,6 μM). --- Mięsak Ewinga (Ewing sarcoma family of tumors, ESFT) to grupa agresywnych nowotworów pediatrycznych agresywnych nowotworów dziecięcych napędzanych przez białko fuzyjne EWS-FLI1, nieprawidłowy czynnik transkrypcyjny czynnik transkrypcyjny regulujący w górę określone geny docelowe, takie jak neuropeptyd Y (NPY) i jego receptory receptory Y1 i Y5 (Y5R). Wcześniej wykazaliśmy, że zarówno egzogenny NPY jak i endogenny NPY stymulują śmierć komórek ESFT poprzez receptory Y1 i Y5. Tutaj wykazać, że efektowi temu zapobiegają peptydazy dipeptydylowe (DPP), które rozszczepiają NPY do jego krótszej formy, NPY(3-36), nieaktywnej w Y1R. Wykazaliśmy że śmierć komórek indukowana przez NPY może zostać zniesiona przez nadekspresję DPP i wzmocnione przez ich regulację w dół. Zarówno leczenie NPY, jak i blokada DPP aktywowały ten sam szlak śmierci komórkowej, w którym pośredniczy polimeraza poli(ADP-rybozy) (PARP-1) i czynnik indukujący apoptozę (AIF). Co więcej, spadek przeżywalności komórek indukowany przez hamowanie DPP był blokowany przez antagonistów Y1 i Y5R, potwierdzając jego zależność od endogennego NPY. Co ciekawe, podobne poziomy śmierci komórek wywołanej przez NPY osiągnięto poprzez blokowanie błonowego DPPIV i cytozolowych DPP8 i DPP9. Jest to zatem pierwszy dowód na to, że te wewnątrzkomórkowe DPP rozszczepiają uwalniane peptydy, takie jak peptydy, takie jak NPY, w żywych komórkach. W przeciwieństwie do tego, inna membranowa DPP, białko aktywacji fibroblastów (FAP), nie wpływało na działanie NPY. Podsumowując, DPP działają jako czynniki przeżycia dla komórek ESFT i chronią je przed śmiercią komórkową indukowaną przez endogenny NPY. Jest to pierwsza demonstracja, że wewnątrzkomórkowe DPP są zaangażowane w regulację wzrostu ESFT i mogą stać się potencjalnymi celami terapeutycznymi dla tych nowotworów. celami terapeutycznymi dla tych nowotworów. --- Nasze zrozumienie rozwoju mięsaka Ewinga, w którym pośredniczy białko fuzyjne EWS/FLI było ograniczone przez brak wiedzy na temat komórki nowotworowej pochodzenia. Aby to obejść, przeanalizowaliśmy funkcję EWS/FLI w samym mięsaku Ewinga. mięsaka Ewinga. Łącząc interferencję RNA za pośrednictwem retrowirusów z badaniami wykazaliśmy, że trwająca ekspresja EWS/FLI jest wymagana dla fenotypu nowotworowego mięsaka Ewinga. fenotypu nowotworowego mięsaka Ewinga. Wykorzystaliśmy ten system do zdefiniowania pełnego zestawu genów regulowanych przez EWS/FLI w mięsaku Ewinga. Analiza funkcjonalna funkcjonalna ujawniła, że NKX2.2 jest genem regulowanym przez EWS/FLI, który jest niezbędny do onkogennej transformacji w tym nowotworze. W ten sposób opracowaliśmy wysoce zwalidowany profil transkrypcyjny dla białka fuzyjnego EWS/FLI i zidentyfikowaliśmy krytyczny gen docelowy gen docelowy w rozwoju mięsaka Ewinga. --- Mięsak Ewinga to agresywny nowotwór kości i tkanek miękkich u dzieci, w którym w którym pacjenci, których guzy mają słabą odpowiedź histologiczną na początkową chemioterapię chemioterapię mają złe rokowanie ogólne. Dlatego ważne jest, aby zidentyfikować cząsteczki zaangażowane w oporność na chemioterapię. Tutaj pokazujemy, że białko naprawy DNA i kofaktor transkrypcyjny, EYA3, ulega wysokiej ekspresji w próbkach guza mięsaka Ewinga i liniach komórkowych w porównaniu z mezenchymalnymi komórkami macierzystymi, domniemanymi komórkami mezenchymalnymi komórkami macierzystymi, przypuszczalną komórką pochodzenia mięsaka Ewinga, i że jest regulowany przez fuzję czynnik transkrypcyjny białka fuzyjnego EWS/FLI1. Ponadto wykazaliśmy, że EWS/FLI1 pośredniczy w regulacji EYA3 poprzez represję miR-708, miRNA ukierunkowanego na 3'-nietranslowany region EYA3, a nie przez wiązanie promotora EYA3 bezpośrednio. Co ważne, pokazujemy, że wysokie poziomy EYA3 znacząco korelują z niskimi poziomami miR-708 w próbkach mięsaka Ewinga, co sugeruje, że ten mechanizm regulacji EYA3 za pośrednictwem miR ma zastosowanie w ludzkich nowotworach. Ponieważ białka EYA są ważne dla przeżycia komórek podczas rozwoju, zbadaliśmy i pokazujemy, że utrata EYA3 zmniejsza przeżywalność komórek mięsaka Ewinga. Co najważniejsze co najważniejsze, knockdown EYA3 w komórkach mięsaka Ewinga prowadzi do uwrażliwienia na chemioterapeutyki uszkadzające DNA stosowane w leczeniu mięsaka Ewinga, i jak oczekiwano, że po leczeniu chemioterapeutycznym komórki EYA3 knockdown naprawiają DNA mniej skutecznie niż ich odpowiedniki kontrolne. Badania te identyfikują EYA3 jako nowy mediator chemiooporności w mięsaku Ewinga i określają molekularne mechanizmy zarówno molekularne mechanizmy zarówno nadekspresji EYA3, jak i chemooporności, w której pośredniczy EYA3. chemooporności. --- Mięsak Ewinga / pierwotne guzy neuroektodermalne (EWS/PNET) charakteryzują się specyficzne translokacje chromosomalne, najczęściej generujące chimeryczny gen EWS/FLI-1 gen. W zależności od liczby zestawionych ze sobą eksonów, opisano kilka typów fuzji o różnej częstości występowania. opisano kilka typów fuzji, różniących się częstością występowania i rokowaniem. Aby ocenić wpływ wpływ każdego typu fuzji na specyficzne cechy fenotypowe, nowotworowe i przerzutowe EWS/PLI-1. przerzutowe EWS/PNET, opracowaliśmy podatny system wykorzystujący mysi mezenchymalny multipotencjalny mezenchymalnej multipotencjalnej linii komórkowej C3H10T1/2. Po transdukcji EWS/FLI-1, komórki uzyskały dramatyczne zmiany morfologiczne in vitro, w tym mniejszy rozmiar i "neurytopodobne" wydłużenia błony. Chimeryczne białka fuzyjne nadawały onkogenne właściwości in vitro, w tym wzrost niezależny od zakotwiczenia i zwiększoną szybkość proliferacji. zwiększoną szybkość proliferacji. Ponadto, ekspresja EWS/FLI-1 blokowała mineralizację, z jednoczesną represją genów osteoblastycznych i indukowała dramatyczną represję programu różnicowania adipocytów. Ponadto, EWS/FLI-1 promował nieprawidłowy fenotyp neuronalny poprzez ekspresję de novo specyficznych genów neuronalnych. specyficznych genów neuronalnych. Domięśniowe wstrzyknięcie transdukowanych komórek prowadziło do rozwoju guza i indukcji jawnych zmian osteolitycznych. Analogicznie do co zaobserwowano w ludzkich guzach, komórki EWS/FLI-1 typu 2 tworzyły guzy pierwotne u myszy z niedoborem odporności z wyższą częstością występowania i niższą latencją niż komórki niosące fuzje typu 1 i 3. Natomiast komórki wyrażające fuzje typu 2 i 3 wykazywały specyficzną aktywność przerzutową z większą liczbą makroskopowych przerzutów w tkankach miękkich i zmian osteolitycznych w kończynach w porównaniu z komórkami komórek z ekspresją typu 1. Dlatego też struktura każdej onkoproteiny silnie wpływała na jego nowotworowość i przerzutogenność. W ten sposób model ten zapewnia podstawę do zrozumienia uwarunkowań genetycznych związanych z rozwojem i aktywnością przerzutową guza Ewinga. rozwój i aktywność przerzutową oraz reprezentuje system komórkowy do analizy innych onkoprotein zaangażowanych w ludzką sarkomagenezę. --- Guz Ewinga jest drugim najczęstszym pierwotnym nowotworem kości. Jest związany w 85% przypadków ze specyficzną i powtarzającą się translokacją chromosomową t(11; 22)(q24; q12), która generuje gen fuzyjny między 5' częścią EWS i 3' częścią FLI-1. 5' częścią EWS i 3' częścią FLI-1, członka rodziny ETS. Rzadziej rzadziej ta fuzja genów obejmuje EWS i innego członka rodziny ETS. którymi mogą być: ERG, ETV1, E1AF lub FEV w zależności od przypadków. Fuzja EWS-ETS jest przyczyną rozwoju guza Ewinga. Jej mechanizm działania polega głównie na nieprawidłowej regulacji transkrypcji kluczowych genów docelowych, które które są zaangażowane w regulację cyklu komórkowego, transdukcję sygnału i migrację. Kontekst komórkowy, w którym EWS-FLI-1 wywiera swoje działanie onkogenne, jest od dawna przedmiotem dyskusji. od dawna przedmiotem dyskusji. Ostatnie dane sugerują, że pochodzenie komórek Ewinga jest mezenchymalną komórką macierzystą.

Które białko fuzyjne bierze udział w rozwoju mięsaka Ewinga?

Mięsak Ewinga jest drugim najczęstszym nowotworem złośliwym kości u dzieci i młodych dorosłych. W prawie 95% przypadków jest on powodowany przez onkogenne białko fuzyjne EWS/FLI1, które działa jako nieprawidłowy czynnik transkrypcyjny, który reguluje w górę lub w dół geny docelowe, prowadząc do transformacji komórkowej.

Syryjskie chomiki złociste, gdy mają swobodny dostęp do pożywienia i koła do ćwiczeń będą biegać na długich dystansach i rozwijać hiperfagię i przyspieszony liniowy wzrost ciała z wysokim poziomem krążącego hormonu wzrostu i insuliny. Somatostatyna, szeroko rozpowszechniony neurohormonalny peptyd mózgowo-jelitowy, moduluje wchłanianie składników odżywczych i może regulować spożycie pokarmu. Aby zbadać rolę krążących immunoreaktywności podobnej do somatostatyny w osoczu (SRIF-LI; pg/ml) w hiperfagii wywołanej wysiłkiem fizycznym Hiperfagia Badano 4 grupy zwierząt; nieograniczona grupa ćwiczeń (279,0 +/- 107,7, n = 10); grupę prowadzącą siedzący tryb życia (121,1 +/- 40,8, n = 8); grupę ograniczona grupa ćwiczeń (107,7 +/- 12,4, n = 6); i ograniczona grupa bez ćwiczeń (115,5 +/- 45,9, n = 9). Tak więc, nieograniczona grupa ćwiczeń ma znacznie podwyższone stężenie SRIF-LI (P mniej niż 0,01), podczas gdy nie było nie było różnicy między pozostałymi 3 grupami. Podwyższenie stężenia SRIF-LI w osoczu w grupie nieograniczonej grupie ćwiczeniowej może stanowić odpowiedź na modulowanie zwiększonego składników odżywczych w tej grupie lub może reprezentować niecałkowicie skuteczny sygnał sytości. sygnał sytości. --- Leptyna, produkt genu ob adipocytów, odgrywa kluczową rolę w kontroli spożycia pokarmu i wydatkowania energii. spożycia pokarmu i wydatkowania energii, ale niewiele wiadomo na temat odpowiedzi leptyny na wysiłek fizyczny u osób na czczo i karmionych lub przed i po oddaniu krwi. krwi. Badanie to miało na celu określenie natychmiastowych skutków wysiłku fizycznego u zdrowych ochotników na czczo lub z pożywieniem oraz przed i jeden dzień po oddaniu krwi (450 ml) na poziomy leptyny i hormonów jelitowych hormonów jelitowych [gastryny, cholecystokininy (CCK), polipeptydu trzustkowego (PP) i insuliny], a także hormonów "stresu" (kortyzolu, katecholamin i hormonu wzrostu). hormon wzrostu. Badano dwie grupy (A i B) zdrowych, niepalących ochotników płci męskiej. badane. Wszyscy badani wykonywali przyrostowe testy wysiłkowe aż do wyczerpania (do do maksymalnego poboru tlenu - VO2max), po którym następowała 2-godzinna sesja odpoczynku. Grupa A wykonywała testy na bieżni, natomiast grupa B na cykloergometrze. W grupie A, jedno ćwiczenie zostało wykonane na czczo, a drugie po spożyciu po spożyciu standardowego płynnego posiłku. W grupie B jeden test wysiłkowy został wykonany jako test kontrolny, a drugi 24 godziny po oddaniu krwi (450 ml). Próbki krwi pobrano 5 minut przed rozpoczęciem testu, przy VO2max i 2 godziny po zakończeniu wysiłku. h po zakończeniu ćwiczeń. Nie zaobserwowano znaczących zmian stężenia leptyny w osoczu zaobserwowano zarówno bezpośrednio, jak i 2 godziny po wysiłku u osób na czczo, ale po posiłku leptyna w osoczu przy VO2max i 2 godziny po teście była istotnie wyższa, podczas gdy po oddaniu krwi znacznie wyższa, podczas gdy po oddaniu krwi była znacznie zmniejszona. Wzrost poposiłkowy wzrost leptyny w osoczu towarzyszył znaczny wzrost hormonów jelitowych hormonów jelitowych: gastryny, CCK i PP oraz hormonów stresu, takich jak noradrenalina, kortyzol i GH. Te zmiany hormonalne mogą przyczyniać się do poposiłkowego wzrostu stężenia leptyny w osoczu. wzrost stężenia leptyny w osoczu, podczas gdy spadek leptyny po oddaniu krwi krwi można przypisać nieodpowiedniej odpowiedzi hormonów stresu i autonomicznego układu nerwowego na wyczerpujący wysiłek fizyczny. autonomicznego układu nerwowego na wyczerpujące ćwiczenia. Wnioskujemy, że wyczerpujące ćwiczenia fizyczne; 1) nie wpływają na poziom leptyny w osoczu, ale gdy są wykonywane po posiłku, ale nie po odstawieniu krwi, powoduje wzrost i spadek poziomu leptyny w osoczu. leptyny w osoczu, oraz 2) uwalnianie hormonów jelitowych (gastryny, CCK i PP) oraz hormonów stresu (noradrenaliny). hormonów stresu (noradrenalina, kortyzol, GH) wzrasta natychmiast po ćwiczenia niezależnie od karmienia lub oddawania krwi i 3) po oddaniu krwi wysiłek fizyczny spowodował znaczne zmniejszenie stężenia leptyny, kortyzolu i GH w osoczu stężenia leptyny, kortyzolu i GH w osoczu, prawdopodobnie z powodu upośledzenia autonomicznej kontroli nerwowej tych hormonów. --- Wstęp: Zmienność leptyny w surowicy jest powszechnie związana z procentową zawartością tkanki tłuszczowej (%). (%), wskaźnikiem masy ciała (BMI) i aktywnością. W tym badaniu zgłosiliśmy różnice populacyjne w średnich poziomach leptyny u zdrowych mężczyzn, a także skojarzenia z % tkanki tłuszczowej i BMI, które są niezależne od tych czynników i odzwierciedlają prawdopodobną zmienność wynikającą z przewlekłych warunków środowiskowych. METODY: Poziomy leptyny w surowicy, procent tkanki tłuszczowej i BMI porównano między szczupłymi amerykańskimi biegaczami biegaczy dystansowych i zdrowych rdzennych Amerykanów Ache z Paragwaju. Średnie poziomy zostały porównano, podobnie jak regresje między procentem tkanki tłuszczowej, BMI i leptyną. Porównania przeprowadzono między amerykańskimi biegaczami długodystansowymi (n = 13, średni wiek 32,2 +/- 9,2 SD) i wysoce aktywną męską populacją rdzennych mieszkańców Nowego Świata (Ache of Paragwaj, n = 20, średni wiek 32,8 +/- 9,2) w celu ustalenia, czy znaczna zmienność populacyjna leptyny jest widoczna w aktywnych fizycznie populacjach żyjących w różnych warunkach ekologicznych, niezależnie od otyłości i BMI. WYNIKI: Chociaż postawiono hipotezę, że Ache wykazują wyższą leptynę z powodu znacznie większej otyłości (% tkanki tłuszczowej, Ache 17.9 +/- 1.8 SD; biegacze 9.7 +/- 3,2, p < 0,0001), poziomy leptyny były jednak znacznie wyższe u amerykańskich biegaczy (Ache amerykańskich biegaczy (Ache 1,13 ng/ml +/- 0,38 SD; biegacze 2,19 +/- 1,15; p < 0.007). Znaczące różnice w związku między leptyną a procentem tkanki tłuszczowej były również również widoczne między mężczyznami z Ache i biegaczami. Chociaż % tkanki tłuszczowej był znacząco związany z leptyną u biegaczy (r = 0,90, p < 0,0001), % tkanki tłuszczowej był ujemnie u mężczyzn z Ache (r = -0,50, p < 0,03). WNIOSEK: Wyniki te ilustrują, że przewlekłe warunki ekologiczne oprócz aktywności oprócz aktywności są prawdopodobnie czynnikami, które przyczyniają się do zmienności populacji w poziomach leptyny i fizjologii. Zmienność populacji niezależna od otyłości należy uznać za ważne źródło zmienności, szczególnie w świetle różnic etnicznych i populacyjnych w częstości występowania i etiologii otyłości, cukrzycy i innych schorzeń metabolicznych. --- Ćwiczenia interwałowe w sprincie poprawiają kilka wskaźników zdrowotnych, ale apetyt i równowaga energetyczna i bilans energetyczny są nieznane. W tym badaniu porównano wpływ sprintu i ćwiczeń wytrzymałościowych na apetyt, spożycie energii i odpowiedzi hormonów jelitowych. odpowiedzi. Dwunastu zdrowych mężczyzn [średnia (SD): wiek 23 (3) lata, wskaźnik masy ciała 24,2 (2,9) kg m(-2), maksymalny pobór tlenu 46,3 (10,2) ml kg(-1) min(-1)]. ukończyli trzy 8-godzinne próby [kontrola (CON), ćwiczenia wytrzymałościowe (END), sprint ćwiczenia interwałowe (SIE)] w odstępie 1 tygodnia. Próby rozpoczęły się po zakończeniu standardowego śniadania. Sześćdziesiąt minut jazdy na rowerze przy 68,1% (4,3%) maksymalnego maksymalnego poboru tlenu wykonano od 1,75 do 2,75 godziny w END. Sześć 30-sekundowych testów Wingate przeprowadzono w godzinach 2.25-2.75 w SIE. Oceny apetytu, acylowanej greliny i stężenia peptydu YY (PYY) mierzono podczas każdego badania. Spożycie pokarmu było monitorowane na podstawie posiłków w formie bufetu po 3,5 i 7 godzinach oraz torby z jedzeniem na noc. Apetyt (P < 0,0005) i acylowana grelina (P < 0,002) były tłumione podczas ćwiczeń, ale bardziej podczas SIE. Peptyd YY wzrastał podczas ćwiczeń, ale najbardziej konsekwentnie podczas END (P < 0,05). Acylowana grelina była najniższa w godzinach popołudniowych SIE (P = 0,018) pomimo zwiększonego apetytu (P = 0,052). Wydatek energetyczny był wyższy w END niż w SIE (P < 0,0005). Spożycie energii było nie różniło się między próbami (P > 0,05). Dlatego względne spożycie energii (spożycie energii minus wydatek energetyczny netto ćwiczeń) było niższe w END niż w CON (15,7%; P = 0,006) i SIE (11,5%; P = 0,082). Ostry wysiłek ćwiczeń wytrzymałościowych spowodował niższe postrzeganie apetytu w godzinach po niż ćwiczenia interwałowe sprintu i wywołał większy 24-godzinny deficyt energii ze względu na wyższy wydatek energetyczny podczas ćwiczeń. --- Ostatnie badania sugerują, że spontaniczna aktywność fizyczna (SPA) może być pod nieświadomej kontroli obwodów neuroendokrynnych, o których wiadomo, że kontrolują jedzenie spożycie pokarmu. Aby dokładniej wyjaśnić endokrynną komunikację jelitowo-mózgową jako składnik takich obwodów, przeanalizowaliśmy tutaj długoterminowe i ostre skutki hormony żołądkowo-jelitowe grelina i PYY 3-36, a także ich podwzgórze neuropeptydowe cele NPY, AgRP i POMC (alfa-MSH), na aktywność lokomotoryczną i zachowania w klatce domowej u szczurów. Do analizy SPA wykorzystaliśmy zautomatyzowany system pomiaru aktywności system pomiaru aktywności przerwania wiązki podczerwieni, w połączeniu z nowatorskim zautomatyzowanym system analizy zachowania oparty na wideo (HomeCageScan (HCS)). Przewlekły (jednomiesięczny) obwodowy wlew greliny silnie zwiększał masę ciała i masę tłuszczu u szczurów. szczurów. Taki pozytywny bilans energetyczny nie był intrygująco spowodowany ogólnym zwiększonego spożycia kalorii, ale był głównie związany ze spadkiem SPA. SPA. Przewlekła infuzja dokomorowa (7 dni) greliny potwierdziła spadek SPA i zasugerował centralny mechanizm. Centralne podawanie AgRP i NPY zwiększało spożycie pokarmu zgodnie z oczekiwaniami. Podanie AgRP doprowadziło do opóźnionego spadku SPA, podczas gdy NPY ostro (ale przejściowo) zwiększyło SPA. Dysekcja behawioralna przy użyciu HCS potwierdziła obserwowany ostry i przejściowy wzrost spożycia pokarmu i SPA przez centralny wlew NPY infuzji. Ostre centralne podawanie alfa-MSH gwałtownie zmniejszyło jedzenie spożycie, ale nie zmieniło SPA. Centralne podawanie agonisty receptora NPY agonisty PYY 3-36 przejściowo zwiększyło SPA. Nasze dane sugerują, że kontrola spontanicznej aktywności fizycznej przez hormony jelitowe lub ich cele neuropeptydowe mogą stanowić ważny mechanistyczny element regulacji bilansu energetycznego. --- Zbadaliśmy, czy zmiany poziomu hormonów jelitowych spowodowane pojedynczym wysiłkiem aerobowym ćwiczeń aerobowych różnią się między otyłymi młodymi mężczyznami i normalnymi kontrolami oraz próbował określić zaangażowanie zmian hormonalnych podczas ćwiczeń w regulacji bilansu energetycznego (EB) u tych otyłych osób. Siedmiu otyłych i siedem dopasowanych wiekowo osób o normalnej wadze uczestniczyło w ćwiczeniach i odpoczynku i odpoczynku. Badani spożywali standaryzowane śniadanie, po którym następowały ciągłe ćwiczenia na rowerze przy 50% VO (2max) lub odpoczynek przez 60 minut. W porze lunchu przedstawiono i obliczono spożycie energii (EI) i względne spożycie energii (REI). i względne spożycie energii (REI). Próbki krwi pobierano w odstępach 30-minutowych podczas obu sesji glukozy, insuliny, glukagonu, greliny, peptydu YY (PYY) i glukagonopodobnego peptydu-1. glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1). Poziomy PYY i GLP-1 w osoczu były zwiększone przez ćwiczenia, podczas gdy poziom greliny w osoczu nie był zmieniony przez ćwiczenia. Obszary obszary pod krzywą (AUC) przebiegów czasowych poziomów PYY i GLP-1 nie znacząco różniły się między obiema grupami. W przeciwieństwie do tego, EI i REI były zmniejszone przez ćwiczenia w obu grupach, a deficyt energii był znacząco większy u osób otyłych niż w grupie kontrolnej. Obecne wyniki sugerują że krótkoterminowa EB podczas pojedynczej sesji ćwiczeń może być regulowana nie przez zwiększone ilości tych hormonów jelitowych per se. --- TŁO: Chociaż odpowiedzi hormonalne na ćwiczenia wykonywane w stanie odżywienia są dobrze udokumentowane, znacznie mniej wiadomo o wpływie pojedynczej serii ćwiczeń, wykonywane po całonocnym poście, na reakcje sercowo-oddechowe i hormony wydzielanie hormonów. Doniesiono, że niedawno odkryte hormony, takie jak leptyna i grelina mogą wpływać na reakcje układu sercowo-naczyniowego w spoczynku. Jednak ich wpływ na reakcje sercowo-naczyniowe na ćwiczenia są nieznane. CELE: Badanie to zostało zaprojektowane w celu określenia wpływu nocnego postu na reakcje sercowo-oddechowe podczas umiarkowanych ćwiczeń przyrostowych. Postawiliśmy postawiliśmy hipotezę, że wywołane postem / wysiłkiem zmiany w stężeniach leptyny / greliny w osoczu mogą wpływać na odpowiedź układu sercowo-naczyniowego. MATERIAŁ I METODY: Ośmiu zdrowych, niepalących mężczyzn (średnie +/- SE: wiek 23,0 +/- 0,5 roku; masa ciała 71,9 +/- 1,5 kg; wzrost 179,1 +/- 0,8 cm; BMI 22,42 +/- 0,49 kg x m(-2) z VO2max wynoszącym 3,71 +/- 0,10 l x min(-1)) zgłosili się na ochotnika do tego badania. badanie. Badani wykonali dwukrotnie przyrostowy test wysiłkowy, z wzrostem mocy wyjściowej o 30 W co 3 minuty. Testy były wykonywane w losowej kolejności: raz w stanie odżywienia - jazda na rowerze do wyczerpania i drugi, około tydzień później, po całonocnym poście - jazda na rowerze do osiągnięcia 150 W. WYNIKI: W niniejszym badaniu porównaliśmy wyniki uzyskane podczas ćwiczeń przyrostowych wykonywanych tylko do 150 W (59 +/- 2% VO2max) zarówno w stanie zarówno na czczo, jak i po posiłku. Tętno mierzone podczas ćwiczeń przy każdej mocy wyjściowej, wykonywanych na czczo było o około 10 bt x min(-1) (p = 0,02) niższe niż u osób odżywionych. niż u osób na czczo. Współczynnik oddechowy i stężenie mleczanu w osoczu w stanie na czczo były również istotnie (p<0,001) niższe niż u osób odżywionych. Przedtreningowe stężenia leptyny i greliny w osoczu nie różniły się istotnie różniły się w stanie na czczo i po posiłku. Indukowany wysiłkiem wzrost hGH nie był towarzyszyły znaczące zmiany w badanych hormonach jelitowych, takich jak grelina, leptyna i insulina, z wyjątkiem stężenia gastryny w osoczu, które było istotnie (p = 0,008) niższe u osób na czczo przy mocy wyjściowej 150 W. Stężenie [IL-6] w osoczu w spoczynku przed ćwiczeniami wykonywanymi na czczo było istotnie znacząco (p = 0,03) podwyższone w stosunku do stanu na czczo. Towarzyszyły temu towarzyszyło istotnie wyższe (p = 0,047) stężenie noradrenaliny w osoczu. stężenie noradrenaliny. Stężenie IL-6 w osoczu w spoczynku u osób karmionych było ujemnie ujemnie skorelowane ze stężeniem greliny w osoczu (r = -0,73, p < 0,05) i dodatnio skorelowane ze stężeniem insuliny w osoczu (r = 0,78, p < 0,05). Stwierdzono istotną ujemną korelację (r = -0,90; p < 0,05) między osoczem insuliny i stężenia greliny w spoczynku u osób karmionych. WNIOSKI: Stwierdziliśmy, że stężenia leptyny i greliny w osoczu nie mają znaczącego wpływu na indukowane na czczo osłabienie częstości akcji serca podczas ćwiczeń. Postulowaliśmy, że efekt ten jest spowodowany zwiększonym stężeniem norepinefryny w osoczu. stężenie noradrenaliny w osoczu, prowadzące do wzrostu ogólnoustrojowego oporu naczyniowego i stymulacji błędnej za pośrednictwem baroreceptorów. Ponadto uważamy, że indukowany na czczo znaczny wzrost stężenia IL-6 w osoczu w spoczynku, któremu towarzyszy wyższe stężenie noradrenaliny w osoczu i niższemu RQ, należy do odpowiedzi fizjologicznych, utrzymujących homeostazę energetyczną homeostazę energetyczną na czczo. --- W tym badaniu zbadano ostry wpływ ćwiczeń na poposiłkowe poziomy hormonów i metabolitów związanych z apetytem, spożycie energii (EI) i subiektywne miary apetytu. Ghrelina, polipeptyd YY (PYY), glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1) i polipeptyd trzustkowy (PP) mierzono na czczo i po posiłku u 12 zdrowych osób. na czczo i po posiłku u 12 zdrowych ochotników o prawidłowej masie ciała (sześciu mężczyzn i sześć kobiet) kobiet) przy użyciu randomizowanego projektu krzyżowego. Jedną godzinę po standardowym śniadaniu, badani albo jeździli na rowerze przez 60 minut przy 65% maksymalnego tętna lub odpoczywali. Subiektywny apetyt był oceniany przez cały czas trwania badania za pomocą wizualnych skali analogowej, a następnie mierzono EI podczas posiłku w formie bufetu na koniec badania (3 godziny po śniadaniu i 1 godzina po odpoczynku). po śniadaniu i 1 godzinę po ćwiczeniach). Ćwiczenia znacząco zwiększyły średnie PYY, GLP-1 i PP, a efekt ten utrzymywał się w okresie po wysiłku dla GLP-1 i PP. Nie zaobserwowano znaczącego wpływu ćwiczeń na poposiłkowe poziomy greliny. Podczas okresu ćwiczeń, głód wyniki były znacznie zmniejszone; jednak efekt ten zniknął w okresie po wysiłku. Ćwiczenia znacząco zwiększyły późniejszy bezwzględny EI, ale spowodował znaczny spadek względnego EI po uwzględnieniu energii wydatkowanej podczas ćwiczeń. Wyniki głodu i poziomy PYY, GLP-1 i PP wykazywały odwrotny wzorzec czasowy podczas 1-godzinnych ćwiczeń/kontroli. Podsumowując, ostre ćwiczenia o umiarkowanej intensywności tymczasowo zmniejszyły uczucie głodu i były w stanie głód i były w stanie wytworzyć krótkoterminowy ujemny bilans energetyczny. Ten wpływ na apetyt i późniejszą homeostazę energetyczną nie został wyjaśniony przez zmiany w poposiłkowych poziomach greliny; jednak "anoreksja wywołana wysiłkiem fizycznym może być potencjalnie związana ze zwiększonym poziomem PYY, GLP-1 i PP. --- Grelina i peptyd YY (PYY) są nowo rozpoznanymi peptydami jelitowymi zaangażowanymi w regulację apetytu. Stężenia greliny w osoczu są podwyższone na czczo i tłumione po posiłku, podczas gdy stężenia PYY są tłumione na czczo i podwyższone po posiłku. Określamy, czy grelina i PYY są zmieniane przez niskotłuszczowy, wysokowęglowodanowy (10% tłuszczu, 75% węglowodanów) lub umiarkowanie tłusty, dieta o umiarkowanej zawartości węglowodanów (35% tłuszczu, 50% węglowodanów) i; czy te peptydy są dotknięte intensywnym bieganiem wytrzymałościowym (które prawdopodobnie tymczasowo tłumi apetyt). Dwudziestu jeden biegaczy trenujących wytrzymałościowo stosowało kontrolowaną dietę (25% tłuszczu) i schemat treningowy przez 3 dni przed spożyciem niskotłuszczową lub izoenergetyczną dietę o umiarkowanej zawartości tłuszczu przez kolejne 3 dni w losowy sposób. w sposób losowy. W dniu 7 biegacze przeszli odbudowę glikogenu, a następnie ukończyli 90-minutową 10-kilometrową jazdę na czas w dniu 8, po kontrolnym śniadaniu. śniadaniu. Próbki krwi pobrano w dniach 4 i 7 (na czczo) oraz w dniu 8 (bez postu) przed i po ćwiczeniach w celu analizy greliny, PYY, insuliny i hormonu wzrostu (GH). Insulina, GH, grelina i PYY zmieniały się znacząco w czasie (p < 0,0001). (p < 0,0001), ale dieta nie miała na nie wpływu. Grelina była podwyższona podczas na czczo (dni 4 i 7), podczas gdy insulina i PYY były stłumione. Po po posiłku przedtreningowym grelina była obniżona o ~17%, a insulina i PYY były podwyższone o odpowiednio odpowiednio o ~157 i ~40% w stosunku do stanu na czczo (dzień 7). Po ćwiczeniach, PYY, grelina i GH były znacząco (p < 0,0001) zwiększone odpowiednio o ~11, ~16 i odpowiednio o ~813%. Zauważone zakłócenie typowej odwrotnej zależności między greliną a PYY po ćwiczeniach sugeruje, że interakcja tych peptydy mogą być przynajmniej częściowo odpowiedzialne za apetyt po wysiłku tłumienie apetytu. Peptydy te nie wydają się być pod wpływem spożycia tłuszczu w diecie. spożycie tłuszczu. --- Dziewięć biegaczek i dziesięć chodziarzy ukończyło 60-minutowy bieg lub marsz o umiarkowanej intensywności (70% VO(2)max) bieg lub marsz lub 60-minutowy odpoczynek w zrównoważonej kolejności. Stężenie w osoczu stężenia oreksogennego peptydu greliny, peptydów anoreksogennych peptydu YY (PYY), glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) i oceny apetytu mierzono w odstępach 30-minutowych odstępach przez 120 minut, a następnie posiłek wolnego wyboru. Zarówno oreksogenne, jak i peptydy anoreksogenne były podwyższone po bieganiu, ale nie zaobserwowano żadnych zmian po chodzeniu. Względne spożycie energii (skorygowane o koszt ćwiczeń / odpoczynku) było ujemne w posiłku po bieganiu (-194 ± 206 kcal) w porównaniu do chodzenia (41 ± 196 kcal) (P = 0,015), chociaż oba były stłumione (P < 0,05) w porównaniu do odpoczynku (odpowiednio 299 ± 308 i 284 ± 121 kcal). Średnie tempo zmian PYY i GLP-1 w czasie przewidywało apetyt u biegaczy, ale tylko zmiana GLP-1 przewidywała głód (P = 0,05) u osób chodzących. Wyniki dostarczają dowodów na to, że zmiany apetytu wywołane wysiłkiem fizycznym są prawdopodobnie napędzane przez złożone zmiany w hormony regulujące apetyt, a nie zmiany w pojedynczym peptydzie jelitowym. --- TŁO: Krótkotrwały brak aktywności fizycznej wpływa na bilans energetyczny i jest i jest uważana za czynnik sprzyjający przybieraniu na wadze. Długoterminowe skutki są nieznane. CEL: Celem badania było wykorzystanie modelu leżenia w łóżku do określenia długoterminowego wpływu braku aktywności fizycznej na regulację bilansu energetycznego oraz przetestować wpływ treningu fizycznego na dostosowanie bilansu energetycznego do braku aktywności fizycznej. do braku aktywności fizycznej. PROJEKT: Szesnaście szczupłych kobiet podzielono na dwie grupy (n = 8 każda): grupę kontrolną grupa kontrolna poddana ścisłemu 60-dniowemu odpoczynkowi w łóżku i grupa ćwiczeniowa poddana połączony trening aerobowy/oporowy z jednoczesnym leżeniem w łóżku. Skład ciała skład ciała, spontaniczne spożycie energii, głód, całkowity wydatek energetyczny (TEE), i hormony jelitowe na czczo. WYNIKI: W oparciu o zmiany składu ciała wywołane odpoczynkiem w łóżku, grupa kontrolna miała nieznacznie ujemny bilans energetyczny (-0,4 +/- 0,4 MJ/d; P = 0,01 vs. zero), głównie z powodu zaniku mięśni (P < 0,001 vs. zero). Stabilna masa tkanki tłuszczowej (P = 0,19 vs. zero) i dopasowanie między spontanicznym spożyciem energii a TEE wskazywały jednak na stabilny bilans energetyczny. Hormony głodu i jelit pozostały niezmienione podczas odpoczynku w łóżku. W grupie ćwiczeniowej TEE był o 24% wyższy niż w grupie grupie kontrolnej (P = 0,004). Nieoczekiwanie zmniejszyło się pragnienie spożywania pokarmu (P = 0,025) zmniejszyło się, a spontaniczne spożycie energii (P = NS) nie było stymulowane, promując ujemny bilans energetyczny (-1,1 +/- 0,5 MJ/d, P = 0,0003 vs. zero). WNIOSKI: Bilans energetyczny jest regulowany podczas 2 miesięcy braku aktywności fizycznej, w przeciwieństwie do eksperymentów krótkoterminowych. I odwrotnie, wydatek energetyczny u osób odpoczywających w łóżku, które nie mają spontanicznej aktywności fizycznej nie wywoływały głodu i promowały ujemny bilans energetyczny, co sugeruje potencjalną rolę aktywności fizycznej niezwiązanej z wysiłkiem fizycznym w regulacji bilansu energetycznego. --- W niniejszym badaniu określono zmiany apetytu i hormonów jelitowych regulujących apetyt hormony jelitowe podczas i po napadach zarówno ćwiczeń na skakance (z obciążeniem) i ćwiczeń na ergometrze rowerowym (bez obciążenia). Po 12-godzinnym poście, 15 młodych mężczyzn (średnia ± SD, wiek 24,4 ± 1,7 roku, maksymalny pobór tlenu 47,0 ± 6,5 ml/kg/min) uczestniczyło w trzech 160-minutowych próbach: (1) skakanie na linie (295 ± 40 kcal, 3 zestawy × 10 min z 5-minutową przerwą, a następnie odpoczywał przez 120 min); (2) ćwiczenia na ergometrze rowerowym (288 ± 36 kcal, 3 zestawy × 10 min z 5-minutową przerwą, a następnie odpoczynek przez 120 minut); (3) kontrola (odpoczynek przez 160 minut). Oceny odczuwanego głodu i acylowanej greliny zostały stłumione, a całkowity peptyd YY (PYY) były zwiększone podczas i bezpośrednio po ćwiczeniach w obu próbach próbach wysiłkowych, ale glukagon podobny do peptydu-1 nie został zmieniony. Ponadto, stłumiony głód podczas ćwiczeń na skakance był większy niż podczas ćwiczeń na ergometrze rowerowym. ergometru rowerowego, ale nie było różnic w acylowanej grelinie i całkowitego PYY. Wyniki te wskazują, że ćwiczenia z obciążeniem mają większy wpływ na apetyt. efekt tłumienia apetytu wywołany ćwiczeniami w porównaniu z ćwiczeniami bez obciążenia ćwiczenia, a obie formy ćwiczeń obniżyły acylowaną grelinę i wzrosły PYY, ale zmiany te nie różniły się znacząco między trybami ćwiczeń. --- Rośnie zainteresowanie wpływem ćwiczeń na poziomy hormonów jelitowych w osoczu i późniejsze spożycie energii (EI). i późniejsze spożycie energii (EI), ale wpływ trybu i intensywności ćwiczeń na profile hormonów anorektycznych w późniejszym EI pozostają do wyjaśnienia. wyjaśnione. Naszym celem było zbadanie, czy krążący peptyd YY(3-36) (PYY(3-36)) i glukagonopodobny peptyd-1 (GLP-1 lub GCG, jak wymieniono w bazie danych HUGO ) zależą od intensywności ćwiczeń, co może mieć wpływ na późniejszą EI. Dziesięciu młodych mężczyzn (średnia+/-s.d., wiek: 23,4+/-4,3 lat, wskaźnik masy ciała: 22,5+/-1,0 kg/m(2), i maksymalny pobór tlenu (VO(2 max)): 45,9+/-8,5 ml/kg na min) otrzymali standaryzowane śniadanie, po którym nastąpiła ciągła jazda na rowerze przy 75% VO(2 max) (sesja o wysokiej intensywności), 50% VO(2 max) (sesja o umiarkowanej intensywności) lub odpoczynek (sesja intensywności) lub odpoczynek (sesja odpoczynku) przez 30 minut. Podczas lunchu podano posiłek testowy i obliczono EI. Próbki krwi pobrano podczas trzech sesji do pomiarów stężenia glukozy, insuliny, PYY(3-36) i GLP-1, który obejmuje GLP-1 (7-36). w tym amidu GLP-1 (7-36) i amidu GLP-1 (9-36). Wzrost poziomu PYY(3-36) we krwi był zależny od intensywności ćwiczeń (efekt sesji: P<0,001 przez dwukierunkowa ANOVA), podczas gdy poziomy GLP-1 były podobne między dwoma różnymi sesjami ćwiczeń. Warto zauważyć, że wzrost pola pod krzywą dla poziomów GLP-1 był ujemnie skorelowany ze spadkiem EI w każdej sesji ćwiczeń (wysoki: P<0,001, umiarkowany: P=0,002). Obecne odkrycia podnoszą możliwość, że każdy hormon jelitowy wykazuje specyficzną kinetykę krwi w odpowiedź na dwie różne intensywności bodźców wysiłkowych i może odgrywać różne role w regulacji EI po wysiłku.

Czy aktywność fizyczna wpływa na hormony jelitowe?

Tak.

Oponiaki występują częściej u kobiet. Zbieżność między oponiakiem i rakiem piersi oraz opisy przypadków wzrostu guza podczas ciąży potwierdzają hipotezę hormonalną. hipotezę hormonalną. W celu zbadania tej hipotezy przeprowadzono badanie kliniczno-kontrolne. Kobiety leczone w latach 1987-1992 zostały zidentyfikowane w 3 szpitalach w rejonie Chicago. Kobiety-małżonki pacjentów z bólem pleców były rekrutowane jako grupa kontrolna. jako grupę kontrolną. Samodzielnie wypełniony kwestionariusz pocztowy koncentrował się na egzogennych, endogennych i innych czynników hormonalnych, osobistej i rodzinnej historii medycznej, a także oraz narażenia na promieniowanie. Współczynniki szans i 95% przedziały ufności zostały oszacowano przy użyciu surowych, stratyfikowanych i wieloczynnikowych modeli logistycznych obejmujących 219 przypadków i 260 kontroli. Wskaźniki uczestnictwa wyniosły 86% wśród przypadków i 75% wśród osób kontrolnych. Zwiększony iloraz szans (OR) zaobserwowano porównując Afroamerykanów Amerykanów do osób rasy kaukaskiej [OR = 2,4, 95% przedział ufności (CI) = 1,0-6,1]. A ochronny, który zwiększał się wraz z liczbą i wiekiem pierwszych ciąż. wiek przy pierwszej ciąży. Iloraz szans dla 3 lub więcej ciąż w porównaniu do wynosił 0,3 (95% CI = 0,2-0,6). Wiek menarche lub całkowity okres aktywności hormonalnej hormonalnej nie miały działania ochronnego. Osoby palące kiedykolwiek wykazywały zmniejszony iloraz szans dla oponiaka (OR = 0,6, 95% CI = 0,4-0,9). Zwiększony iloraz szans u Afroamerykanów Amerykanów został zachowany u kobiet po menopauzie, podczas gdy ochronne współczynniki szans dla ciąży, palenia tytoniu i doustnych środków antykoncepcyjnych (OC) stały się silniejsze u kobiet przed menopauzą. kobiet przed menopauzą. Wzór według czasu trwania i czasu stosowania nie sugeruje etiologicznej roli OC lub hormonalnej terapii zastępczej. Dane te uzupełniają że czynniki, o których wiadomo, że wpływają na hormony endogenne (ciąża i pośrednio palenie tytoniu) pośrednio palenie tytoniu) mogą mieć działanie ochronne na oponiaki głównie u kobiet przed menopauzą. u kobiet przed menopauzą. --- CEL: 2-krotnie wyższa częstość występowania oponiaków u kobiet w porównaniu z mężczyznami od dawna sugeruje rolę hormonalnie mediowanych czynników ryzyka, ale specyficzne mechanizmy mechanizmy pozostają nieuchwytne. METODY: W badaniu uwzględniono dane uzyskane od 1127 kobiet w wieku 29-79 lat z oponiakiem wewnątrzczaszkowym zdiagnozowanym wśród mieszkańców Connecticut, Massachusetts, Północnej Karoliny, obszaru Zatoki San Francisco i 8 hrabstw Teksasu w okresie od 1 maja 2006 r. do 6 października 2011 r, 2006 r. i 6 października 2011 r. oraz dane uzyskane od 1092 osób z grupy kontrolnej, które które były dopasowane pod względem grupy wiekowej i geograficznej do pacjentów z oponiakiem. WYNIKI: Nie zaobserwowano związku między wiekiem w momencie zajścia w ciążę, wiekiem w momencie menopauzy lub parzystości i ryzyka wystąpienia oponiaka. Kobiety, które zgłosiły karmienie piersią przez co najmniej 6 miesięcy miesięcy miały zmniejszone ryzyko wystąpienia oponiaka (OR 0,78, 95% CI 0,63-0,96). A istniał znaczący dodatni związek między ryzykiem oponiaka a zwiększonym wskaźnikiem masy ciała (p < 0,01), podczas gdy istotny ujemny związek istniał między ryzykiem oponiaka a paleniem tytoniu (p < 0,01). Wśród kobiet przed menopauzą przed menopauzą, aktualne stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych wiązało się ze zwiększonym ryzykiem oponiaków (OR 1,8, 95% CI 1,1-2,9), podczas gdy aktualne stosowanie hormonalnej terapii zastępczej u kobiet po menopauzie wiązało się ze zwiększonym ryzykiem hormonalnej terapii zastępczej wśród kobiet po menopauzie nie było związane ze znaczącym wzrostem ryzyka (OR 1,1, 95% CI 0,74-1,67). Nie stwierdzono między stosowaniem leków na płodność a ryzykiem wystąpienia oponiaka. WNIOSKI: Badanie autorów potwierdza powiązania dla wskaźnika masy ciała, masy ciała, karmienia piersią i palenia papierosów, ale dostarcza niewiele dowodów na czynników reprodukcyjnych i menstruacyjnych z ryzykiem wystąpienia oponiaka. Związek między aktualnym stosowaniem egzogennych hormonów a oponiakiem pozostaje niejasny. pozostaje niejasny, ograniczony przez niewielką liczbę pacjentek przyjmujących obecnie doustne leki hormonalne hormonalne i brak danych dotyczących receptorów hormonalnych dla guzów oponiaka. --- Oponiaki to wolno rosnące łagodne guzy mózgu. Etiologia oponiaków jest w dużej mierze nieznana, a narażenie na wysokie dawki promieniowania jonizującego i współistnienie z pewnymi rzadkimi uwarunkowaniami genetycznymi wyjaśniają jedynie niewielką część występowania choroby. Dowody wskazujące na udział hormonów płciowych w patogenezie oponiaka wynikają z danych wskazujących na zwiększony wzrost oponiaków w czasie ciąży i zmianę ich wielkości podczas menstruacji. Dane obserwacyjne dane obserwacyjne zidentyfikowały menopauzę i wycięcie jajników jako czynniki chroniące przed ryzykiem rozwoju oponiaków, podczas gdy otyłość jest pozytywnie związana z chorobą. związana z chorobą. Guzy te są również pozytywnie związane z rakiem piersi, chociaż wyrażają inny repertuar receptorów steroidowych gonad. gonadalnych. Około 70% oponiaków wykazuje ekspresję receptorów progesteronu, podczas gdy mniej niż 31% wykazuje ekspresję receptorów estrogenowych. mniej niż 31% wykazuje ekspresję receptorów estrogenowych. Obserwacje te sugerują, że progesteron wpływa na wzrost guza. Antagonista progesteronu, taki jak mifepriston, może zatem hamować wzrost guza. Stosowanie hormonalnej terapii zastępczej hormonalnej terapii zastępczej u objawowych kobiet po menopauzie z wcześniej leczoną chorobą lub z wcześniej leczoną chorobą lub z uśpionymi guzami, ale pozostaje kontrowersyjne. --- Decyzja o rozpoczęciu lub kontynuacji stosowania hormonalnej terapii zastępczej lub doustnych środków hormonalnej terapii zastępczej lub doustnych środków antykoncepcyjnych u kobiet, u których przypuszczalnie lub jest częstym pytaniem klinicznym w neurochirurgii. Dokonano przeglądu literatury anglojęzycznej w celu zbadania związku między stosowaniem egzogennych hormonów a ryzykiem wystąpienia oponiaka. Zidentyfikowano siedem publikacji z których 6 spełniło kryteria włączenia. Dane z randomizowanych badań klinicznych klinicznych, w związku z czym zebrano wyniki z 2 badań populacyjnych populacyjnych badań kliniczno-kontrolnych, 2 szpitalnych badań kliniczno-kontrolnych, 1 zagnieżdżonego badania kliniczno-kontrolnego zagnieżdżone badanie kliniczno-kontrolne pochodzące z dużej krajowej kohorty oraz 1 retrospektywne badanie kohortowe. retrospektywne badanie kohortowe. Obecnie nie ma statystycznych dowodów na zwiększone ryzyko oponiaka wśród osób stosujących doustne środki antykoncepcyjne. Chociaż nie są one ostateczne, dostępne dane sugerują związek między stosowaniem hormonalnej terapii hormonalnej terapii zastępczej a zwiększonym ryzykiem wystąpienia oponiaka. Dalsza ocena stosowania egzogennych hormonów hormonów egzogennych u kobiet z oponiakiem, ze szczególnym uwzględnieniem stratyfikację według składu hormonalnego (tj. estrogenu i/lub progesteronu), czas trwania i wiek stosowania, a także podtyp receptora nowotworowego. --- TŁO: Wcześniejsze badania nad związkiem egzogennych żeńskich hormonów płciowych i ryzykiem oponiaka ryzykiem wystąpienia oponiaka przyniosły sprzeczne wyniki. Celem tego badania była ocena potencjalnego związku między wcześniejszym stosowaniem hormonalnej terapii menopauzalnej lub doustnej antykoncepcji a ryzykiem wystąpienia oponiaka. METODY: To populacyjne badanie kliniczno-kontrolne przeprowadzono w latach 2000-2002 w Finlandii. 2000-2002 w Finlandii. Wszystkie kobiety w wieku 20-69 lat z rozpoznaniem oponiaka zostały z pięciu szpitali uniwersyteckich, a grupy kontrolne dobrano losowo z rejestru populacji. losowo wybrano z rejestru populacji. Łącznie 264 przypadki i 505 kontroli przeprowadzono wywiady na temat stosowania hormonalnej terapii menopauzalnej, doustnej i innej antykoncepcji, leczenia bezpłodności, leczenia problemów ginekologicznych, wieku w momencie menarche i liczby dzieci. Przeanalizowaliśmy również osobno guzy wykazujące ekspresję receptory progesteronu lub estrogenu. Spośród pomyślnie wybarwionych próbek guza, 86,3% było pozytywnych dla receptora progesteronowego i 50% dla receptora estrogenowego. WYNIKI: Leczenie hormonalne po menopauzie, stosowanie środków antykoncepcyjnych lub leczenie bezpłodności nie miały wpływu na ryzyko wystąpienia oponiaka. W dalszej analizie według receptorów hormonalnych, istniały pewne przesłanki wskazujące na zwiększone ryzyko oponiaków związanych ze stosowaniem doustnych środków antykoncepcyjnych (OR 1,39, 95%). doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (OR 1,39, 95% przedział ufności 0,92-2,10) i innymi hormonalnymi środkami antykoncepcji hormonalnej (OR 1,50, 95% CI 0,95-2,36). WNIOSKI: Ogólnie rzecz biorąc, znaleźliśmy niewiele wskazań, że czynniki reprodukcyjne lub stosowanie egzogennych hormonów płciowych wpływają na ryzyko wystąpienia oponiaka. --- Retrospektywne badanie obejmujące ponad 350 000 kobiet, z których około 1400 miało oponiaka, wykazało, że ryzyko wystąpienia oponiaka było około dwukrotnie wyższe u osób stosujących hormonalną terapię zastępczą po menopauzie niż u osób niestosujących tej terapii. Hormonalna terapia zastępcza Hormonalna terapia zastępcza powinna zostać przerwana w przypadku zdiagnozowania oponiaka. --- Autorzy przeprowadzili ogólnokrajowe badanie kohortowe w celu oceny związku między pomenopauzalną terapią hormonalną a częstością występowania oponiaków w Finlandii. Wszystkie które stosowały terapię hormonalną przez co najmniej 6 miesięcy w wieku 50 lat lub więcej w latach 1994-2009. lub starsze w latach 1994-2009. Kobiety, które stosowały pomenopauzalną terapię hormonalną po menopauzie zostały zidentyfikowane na podstawie rejestru refundacji medycznych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (131 480 użytkowniczek estradiolu i 131 248 użytkowniczek estradiolu i 131 248 osób stosujących estradiol-progestagen), a przypadki oponiaków zidentyfikowano na podstawie Fińskiego Rejestru Nowotworów. W ciągu średnio 9 lat obserwacji, 289 użytkowniczek estradiolu i 196 osób stosujących estradiol-progestynę zdiagnozowano oponiaka. Wieloletnie stosowanie terapii wyłącznie estradiolem wiązało się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia oponiaka (standaryzowany współczynnik zachorowalności = 1,29, 95% przedział ufności: 1,15, 1,44). Wśród kobiet, które stosowały terapię wyłącznie estradiolem przez co najmniej 3 lata, częstość występowania częstość występowania oponiaka była 1,40-krotnie wyższa (95% przedział ufności: 1,18, 1,64; P < 0,001) niż w populacji podstawowej. W przeciwieństwie do tego, ryzyko to u osób stosujących terapię skojarzoną (standaryzowany współczynnik zachorowalności = 0,93, 95% przedział ufności: 0,80, 1,06). Nie było różnicy w ryzyku między ciągłym i sekwencyjnym stosowaniem terapii hormonalnej. Terapii wyłącznie estradiolem towarzyszyło nieznacznie zwiększone ryzyko wystąpienia oponiaka. --- CEL: Kilka badań wskazuje, że stosowanie hormonalnej terapii zastępczej (HRT) jest związane ze zwiększonym ryzykiem wewnątrzczaszkowego oponiaka, podczas gdy związki między stosowaniem hormonalnej terapii zastępczej a ryzykiem innych guzów mózgu były mniej zbadane. My Zbadaliśmy wpływ stosowania HTZ na ryzyko glejaka w ogólnokrajowej populacji. ogólnokrajowym. METODY: Korzystając z rejestrów populacyjnych, przeprowadziliśmy badanie kliniczno-kontrolne zagnieżdżone w duńskiej populacji kobiet. Zidentyfikowaliśmy wszystkie kobiety w wieku 55-84 lat z pierwszą diagnozą histologicznie zweryfikowanego glejaka mózgu w latach 2000-2009. Wykorzystując dobór próby ze względu na ryzyko, każdy przypadek został dopasowany pod względem roku urodzenia do ośmiu kontroli populacji. populacji. Wieloletnie stosowanie HTZ zdefiniowano jako ≥2 recepty na HTZ i skategoryzowano według typu (estrogeny w zależności od typu (tylko estrogeny, połączone estrogeny-progestageny i tylko progestagen) i czasu stosowania (<1, ≥1 do <5, ≥5 do <10 i ≥10 lat). Zastosowaliśmy warunkową regresję logistyczną do obliczenia ilorazów szans (OR) z 95% przedziałami ufności (CI). przedziałami ufności (CI), dla glejaka związanego ze stosowaniem HRT, dostosowując się do potencjalne czynniki zakłócające. WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy 658 przypadków i 4350 kontroli. Wieloletnie stosowanie HTZ było związane z OR wynoszącym 0,9 (95% CI: 0,8-1,1) dla glejaka. W przypadku długotrwałego stosowania (≥10 lat) stwierdzono OR wynoszące 1,1 (95% CI: 0,7-1,7) dla HRT ogółem, 1,6 (95% CI: 0,9-2,6) dla samych estrogenów, 0,8 (0,4-1,6) dla skojarzonej estrogenowo-progestagen, i 2,2 (0,9-5,5) dla progestagenu. Testy dla trendów były statystycznie nieistotne statystycznie we wszystkich warstwach. WNIOSEK: Stosowanie HTZ nie wiązało się ze zwiększonym ryzykiem glejaka. glejaka. Nasze wyniki wskazują jednak, że długotrwałe stosowanie wyłącznie estrogenów lub progestagenu może być związane ze zwiększonym ryzykiem glejaka. --- Zbadaliśmy związek między stosowaniem hormonalnej terapii zastępczej (HRT) a częstością występowania nowotworów ośrodkowego układu nerwowego (OUN) w dużym prospektywnym badaniu 1 147 894 kobiet po menopauzie. Kobiety miały średnio 56,6 lat a stosowanie HTZ zostało zarejestrowane w momencie rekrutacji i zaktualizowane, jeśli to możliwe, około 3 lata później. Podczas średniej obserwacji wynoszącej 5,3 roku na kobietę, zdiagnozowano 1 266 guzów OUN w tym 557 glejaków, 311 oponiaków i 117 nerwiaków akustycznych. i 117 nerwiaków akustycznych. W porównaniu z kobietami nigdy nie stosującymi HTZ, względne ryzyko (RR) dla wszystkich wszystkich nowotworów OUN, glejaków, oponiaków i nerwiaków akustycznych u aktualnych użytkowniczek u aktualnych użytkowniczek HTZ wynosiły 1,20 (95% CI: 1,05-1,36), 1,09 (95% CI: 0,89-1,32), 1,34 (95% CI: 1,03-1,75) i 1,58 (95% CI: 1,02-2,45), odpowiednio, i nie było istotnej różnicy w ryzyku względnym w zależności od typu nowotworu (heterogeniczność p = 0.2). U osób stosujących HRT w przeszłości ryzyko względne wynosiło 1,07 (95% CI: 0,93-1,24) dla wszystkich guzów OUN. Wśród aktualnych użytkowniczek HTZ występowała znaczna heterogeniczność w zależności od rodzaju HTZ, przy czym użytkowniczki HTZ opartej wyłącznie na estrogenach były bardziej narażone na nowotworów OUN niż użytkowniczki estrogenowo-progestagenowej HTZ (RR = 1,42, 95% CI: 1,21-1,67 w porównaniu z RR = 0,97, 95% CI: 0,82-1,16) (heterogeniczność p < 0,001). Wśród aktualnych użytkowniczek HTZ opartej wyłącznie na estrogenach i estrogenowo-progestagenowej, nie było istotnej heterogeniczności ze względu na czas stosowania, składnik hormonalny lub sposób podawania HTZ. podawania HTZ. --- Uważa się, że żeńskie hormony płciowe wpływają na ryzyko rozwoju nowotworów ośrodkowego układu nerwowego (OUN) u kobiet. ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Niektórzy donoszą o zwiększonym ryzyku u osób stosujących menopauzalnej terapii hormonalnej (HT), ale dowody są ograniczone. W brytyjskiej bazie danych General Practice Research Database porównaliśmy prospektywnie zebrane informacje na temat HT u kobiet w wieku 50-79 lat z guzami OUN zdiagnozowanymi w latach 1987-2011 z danymi dotyczącymi dopasowanych grup kontrolnych (cztery na przypadek). Ryzyko względne (RR) w odniesieniu do do przepisanej HT obliczono ogólnie i według podtypu guza OUN. Testy statystyczne Testy statystyczne są dwustronne. Dla wszystkich guzów OUN (n = 3500), glejaka (n = 689), oponiaka (n = 1 197), nerwiaka akustycznego (n = 439) i guzów przysadki mózgowej (n = 273) skorygowane współczynniki RR dla kobiet, którym przepisano HT w porównaniu z kobietami, którym jej nie przepisano, wynosiły odpowiednio 1,21 (95% przedział ufności (CI) = 1,10-1,32, p < 0,0001), 1,14 (0,93-1,40, p = 0,2), 1,30 (1,11-1,51, p = 0,001), 1,37 (1,06-1,75, p = 0,01) i 1,35 (0.99-1.85, p = 0.06). Nie było istotnej różnicy w ryzyku według podtypu guza podtypu guza (p(heterogeniczność) = 0,6). Przeprowadzono metaanalizę, łącząc nasze wyniki z innymi opublikowanymi badaniami z prospektywnie zebranymi informacje o ekspozycji. Metaanalizy wykazały znacząco zwiększone ryzyko dla wszystkich nowotworów OUN, glejaka i oponiaka u kobiet stosujących wyłącznie estrogeny [1,35 (1,22-1,49), 1,23 (1,06-1,42) i 1,31 (1,20-1,43), odpowiednio], ale nie HT estrogenowo-progestagenowa [odpowiednio 1,09 (0,99-1,19), 0,92 (0,78-1,08) i 1,05 (0,95-1,16), różnice te były istotne statystycznie (p < 0,005 dla każdego typu guza). każdego typu guza). Nie było znaczącej różnicy między ryzykiem glejaka i glejaka i oponiaka u pacjentek stosujących HT opartą wyłącznie na estrogenach. Całość dostępnych dowodów dowodów sugeruje zwiększone ryzyko wszystkich guzów OUN (oraz glejaka i oponiaka osobno) u użytkowniczek glejaka i oponiaka) u kobiet stosujących wyłącznie estrogenową HT. Bezwzględne nadmierne ryzyko (2 na 10 000 użytkowniczek w ciągu 5 lat) jest niewielkie.

Jaki jest związek między estrogenową terapią zastępczą a ryzykiem wewnątrzczaszkowego oponiaka?

Związek między hormonalną terapią zastępczą a ryzykiem wystąpienia oponiaka jest kontrowersyjny. Zwiększone ryzyko wystąpienia oponiaka wykazano w przypadku stosowania wyłącznie estrogenowej hormonalnej terapii zastępczej. Inne badania nie wykazały jednak związku między hormonalną terapią zastępczą a ryzykiem wystąpienia oponiaka.

CEL: Wchłanianie, dystrybucja, metabolizm i wydalanie inhibitora szlaku hedgehog sonidegibu (LDE225) u zdrowych mężczyzn. METODY: Sześciu badanych otrzymało pojedynczą doustną dawkę 800 mg ¹⁴C-sonidegibu (74 kBq, 2,0 µCi) na czczo. Próbki krwi, osocza, moczu i kału pobrano przed podaniem dawki, po podaniu dawki na miejscu (dni 1-22) oraz podczas 24-godzinnych wizyt (co tydzień, dni 29-43; co dwa tygodnie, dni 57-99). Radioaktywność oznaczono we wszystkich we wszystkich próbkach przy użyciu akceleratorowej spektrometrii mas (AMS). Chromatografia cieczowa-tandemowa (LC-MS/MS) do określenia stężenia sonidegibu i jego głównego krążącego metabolitu. i jego głównego krążącego metabolitu w osoczu. Profile metabolitów i struktury określono w połączonych próbkach osocza, moczu i kału przy użyciu odpowiednio LC-AMS i LC-MS/MS. WYNIKI: Pojedyncza dawka ¹⁴C-sonidegibu była dobrze tolerowana u zdrowych osób. Niezmieniony sonidegib i całkowita radioaktywność osiągnęły maksymalne stężenie w osoczu w osoczu odpowiednio po 2 i 3 godzinach i wykazywały podobnie długie okresy półtrwania wynoszące odpowiednio 319 i 331 godzin. i 331 h. Wchłonięty sonidegib (szacunkowo 6-7%) był szeroko dystrybucji, a przybliżona końcowa objętość dystrybucji wynosiła 2500 l. Niezmieniony sonidegib i metabolit powstający w wyniku hydrolizy amidu były główne składniki krążące (odpowiednio 36,4 i 15,4% powierzchni radioaktywności pod krzywą). krzywej). Wchłonięty sonidegib był eliminowany głównie poprzez metabolizm oksydacyjny części morfolinowej i hydrolizę amidu. Niewchłonięty sonidegib był wydalany z kałem. Metabolity w wydalinach stanowiły 4,49% dawki (1,20% w moczu, 3,29% w kale). Odzysk radioaktywności radioaktywności w moczu i kale był zasadniczo całkowity (95,3 ± 1,93% dawki u pięciu osób; 56,9 % w kale). dawki u pięciu pacjentów; 56,9% dawki u jednego pacjenta z niekompletnym kałem kału). WNIOSKI: Sonidegib wykazywał niskie wchłanianie, był szeroko dystrybuowany, i był powoli metabolizowany. Eliminacja wchłoniętego sonidegibu nastąpiła w dużej mierze przez metabolizm oksydacyjny i hydrolityczny. --- Leczenie mielofibrozy (MF), nowotworu mieloproliferacyjnego BCR-ABL-ujemnego, stanowi wyzwanie. Jedyną obecnie potencjalnie leczniczą opcją jest allogeniczny przeszczep hematopoetycznych komórek macierzystych. allogeniczny przeszczep krwiotwórczych komórek macierzystych, jest zalecany dla niewielu pacjentów. Pozostali pacjenci Pozostali pacjenci są leczeni terapiami paliatywnymi w celu opanowania związanej z MF niedokrwistością i powiększeniem śledziony. Identyfikacja mutacji w genie kinazy Janus 2 (JAK2) (JAK2 V617F) u ponad połowy wszystkich pacjentów z MF skłoniła do odkrycie i rozwój kliniczny inhibitorów skierowanych przeciwko JAK2. Chociaż wykazano, że leczenie inhibitorami JAK2 poprawia odpowiedź na leczenie i jakość życia pacjentów z MF. jakość życia u pacjentów z MF, leki te nie zmieniają choroby podstawowej. choroby; dlatego potrzebne są nowe terapie. Wykazano, że szlak sygnałowy hedgehog (Hh) wykazano, że odgrywa on rolę w prawidłowej hematopoezie i nowotworzeniu nowotworów hematologicznych. nowotworach hematologicznych. Co więcej, inhibitory szlaku Hh hamują wzrost i zdolność do samoodnowy w przedklinicznych modelach MF. przedklinicznych modelach MF. W mysim modelu MF, połączone hamowanie szlaków Hh i JAK zmniejszyło obciążenie zmutowanymi allelami JAK2, zmniejszyło zwłóknienie szpiku kostnego zwłóknienie szpiku kostnego oraz zmniejszenie liczby białych krwinek i płytek krwi. Wstępne dane kliniczne kliniczne sugerują również, że hamowanie szlaku Hh, samodzielnie lub w połączeniu z inhibicją JAK2, może umożliwić modyfikację choroby u pacjentów z MF. Przyszłe badania, w tym jedno łączące inhibitor szlaku Hh sonidegib i inhibitor JAK2 inhibitor JAK2 ruksolitynib, są w toku u pacjentów z MF i poinformują czy to podejście skojarzone może prowadzić do prawdziwej modyfikacji choroby. --- Szlak sygnałowy Hedgehog (Hh) ma kluczowe znaczenie dla rozwoju embrionalnego. W dorosłych tkankach dorosłych tkankach sygnalizacja Hh jest stosunkowo spokojna, z wyjątkiem ról w utrzymaniu i naprawie tkanek. Nieprawidłowa aktywacja sygnalizacji Hh jest jest związana z wieloma aspektami transformacji, w tym z utrzymaniem fenotypu nowotworowych komórek macierzystych (CSC). Badania przedkliniczne wskazują, że CSCs z wielu typów nowotworów są wrażliwe na hamowanie szlaku Hh i że terapeutyki ukierunkowane na Hh blokują wiele aspektów transformacji przypisywanych CSC, w tym oporność na leki, nawroty i przerzuty. Jednak do tej pory inhibitory Hh w szczególności te ukierunkowane na Smoothened [takie jak vismodegib, BMS-833923, saridegib (IPI-926), sonidegib/erismodegib (LDE225), PF-04449913, LY2940680, LEQ 506 i TAK-441], wykazały dobrą skuteczność jako monoterapia w monoterapii u pacjentów z rakiem podstawnokomórkowym i rdzeniakiem, ale wykazały ograniczoną aktywność w innych typach nowotworów. Ten brak sukcesu jest prawdopodobnie spowodowany wielu czynników, w tym braku stratyfikacji pacjentów we wczesnych badaniach, między Hh a innymi onkogennymi szlakami sygnałowymi, które mogą modulować odpowiedź odpowiedź terapeutyczną oraz ograniczoną wiedzę na temat mechanizmów aktywacji szlaku Hh w CSC z większości typów nowotworów. Tutaj omawiamy mechanizmy sygnalizacji Hh w kontekście ludzkiego raka, w szczególności w utrzymaniu fenotypu CSC, i rozważamy fenotypu CSC i rozważamy nowe strategie terapeutyczne, które mają potencjał potencjał do znacznego rozszerzenia zakresu i skuteczności terapeutycznej Terapia przeciwnowotworowa ukierunkowana na Hh. --- Wstęp: Doustne inhibitory hedgehog (HHI) wykazały znaczną skuteczność w leczeniu raka podstawnokomórkowego (BCC). leczeniu raka podstawnokomórkowego (BCC). Ocenę regresji guza została przeprowadzona przy użyciu fotografii klinicznej i skanów radiograficznych. Nieinwazyjne techniki obrazowania, takie jak konfokalna mikroskopia odbiciowa (RCM) i optyczna koherentna tomografia wysokiej rozdzielczości (HD-OCT), okazały się być wartościowe w wykrywaniu BCC w skórze. CEL: Monitorowaliśmy BCC poddane działaniu HHI przy użyciu RCM i HD-OCT in vivo oraz skorelowane zmiany morfologiczne widoczne w obrazowaniu ze zmianami w tradycyjnej histopatologii. histopatologii. METODY: Sześć BCC u 5 pacjentów otrzymujących HHI (vismodegib lub sonidegib) zostało zbadane za pomocą RCM i HD-OCT przed i w trakcie leczenia. Cechy charakterystyczne porównano z wynikami histopatologicznymi, w tym z analizą immunohistochemiczną. analizą immunohistochemiczną. WYNIKI: Charakterystyczne cechy BCC w RCM i HD-OCT zmniejszyły się lub całkowicie zniknęły podczas leczenia HHI. Połowa klinicznie całkowicie nadal zawierała pozostałości guza. Struktury pseudocystyczne ("puste" w obrazowaniu) i rozległe zwłóknienie (grube, jasne włókna) były nowymi i mogły zostać potwierdzone w badaniu histopatologicznym. OGRANICZENIA: Nasze badanie było ograniczone liczbą próbek guza i punktów czasowych obrazowania. obrazowania. WNIOSEK: Przy użyciu RCM i HD-OCT, regresja BCC wywołana przez HHI może być nieinwazyjnie w skórze. Tworzenie się torbieli rzekomych i zwłóknienie były charakterystycznymi oznakami odpowiedzi BCC na HHI. --- CEL: Opisano odrębne podgrupy molekularne rdzeniaka zarodkowego, w tym chorobę aktywowaną szlakiem hedgehog (Hh), zostały zgłoszone. Zidentyfikowaliśmy i klinicznie zwalidowaliśmy pięciogenowy test sygnaturowy Hh, który może być stosowany do wstępnej selekcji pacjentów z rdzeniakiem zarodkowym aktywowanym szlakiem Hh. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Charakterystyka genów podgrupy rdzeniaka zarodkowego Hh zostały zidentyfikowane poprzez opublikowane analizy bioinformatyczne. Trzydzieści dwa geny wykazały wykazują zróżnicowaną ekspresję w świeżo mrożonych i utrwalonych w formalinie zatopionych w parafinie próbkach guza i powtarzalnie analizowanych przez RT-PCR były mierzone w dopasowanych próbkach. Dane te stanowiły podstawę do stworzenia wielogenowego modelu regresji logistycznej uzyskanego metodami sieci elastycznej, z którego z którego po wielu iteracjach wyłoniła się sygnatura pięciu genów Hh. Na podstawie poziomów ekspresji genów sygnatury, model obliczył wynik skłonności do do określenia aktywacji Hh przy użyciu progu ustalonego a priori. Związek między aktywacją Hh a odpowiedzią guza na inhibitor szlaku Hh sonidegib (LDE225). WYNIKI: Pięć genów o różnej ekspresji w medulloblastoma (GLI1, SPHK1, SHROOM2, PDLIM3 i OTX2) wykazało związek ze stanem aktywacji szlaku Hh status. W niezależnym badaniu walidacyjnym, status aktywacji Hh w 25 próbkach medulloblastoma wykazał 100% zgodność między sygnaturą pięciu genów a profilowaniem Affymetrix. Ponadto, w próbkach rdzeniaka zarodkowego od 50 pacjentów leczonych sonidegibem, u wszystkich 6 pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź, stwierdzono guzy guzy aktywowane przez Hh. Trzech pacjentów z guzami aktywowanymi Hh miało stabilną lub postępującą chorobę. stabilną lub postępującą chorobę. U żadnego z pacjentów z guzami nieaktywowanymi przez Hh nie wystąpiła odpowiedź. WNIOSKI: Ta pięciogenowa sygnatura Hh może skutecznie identyfikować aktywowanego Hh medulloblastoma i może być stosowany do wstępnej selekcji pacjentów, którzy mogą odnieść korzyści z leczenia sonidegibem. leczenie sonidegibem. --- CEL: To badanie fazy I zostało podjęte w celu określenia maksymalnej tolerowanej dawki (MTD), toksyczności ograniczającej dawkę (DLT), bezpieczeństwa, tolerancji, farmakokinetyka, farmakodynamika i wstępna aktywność przeciwnowotworowa sonidegib (LDE225), nowy inhibitor smoothened, silny inhibitor sygnalizacji hedgehog u pacjentów z zaawansowanymi guzami litymi. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Doustny sonidegib był podawany 103 pacjentom z zaawansowanymi guzami litymi, w tym rdzeniakiem i rakiem podstawnokomórkowym (BCC), w dawkach od 100 do 3000 mg na dobę i od 250 do 750 mg dwa razy na dobę, w sposób ciągły, z okresem wstępnym farmakokinetyki pojedynczej dawki. Zwiększanie dawki eskalacji dawki kierowano się bayesowskim modelem regresji logistycznej. Bezpieczeństwo, tolerancja, skuteczność, farmakokinetyka i biomarkery w biopsjach skóry i guza. oceniano biopsje skóry i guza. WYNIKI: MTD sonidegibu wynosiły 800 mg na dobę i 250 mg dwa razy na dobę. Główne DLT głównego DLT odwracalnego stopnia 3/4 podwyższonej kinazy kreatynowej w surowicy (18% pacjentów) pacjentów) obserwowano przy dawkach ≥ MTD w sposób zależny od ekspozycji. Częste zdarzenia niepożądane stopnia 1/2 obejmowały skurcz mięśni, bóle mięśni, toksyczność żołądkowo-jelitową toksyczność, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zmęczenie, dysgeuzję i łysienie. Ekspozycja na sonidegib zwiększała dawkę proporcjonalnie do 400 mg na dobę i wykazywała nieliniową farmakokinetykę. nieliniową farmakokinetykę przy wyższych dawkach. Sonidegib wykazywał zależne od ekspozycji zmniejszenie ekspresji mRNA GLI1. Odpowiedzi guza obserwowane u pacjentów z rdzeniakiem i BCC były związane z dowodami aktywacji szlaku aktywacją szlaku hedgehog. WNIOSKI: Sonidegib ma akceptowalny profil bezpieczeństwa u pacjentów z zaawansowanymi guzami litymi i wykazuje aktywność przeciwnowotworową w zaawansowanym BCC i medulloblastoma, z których oba są silnie związane z aktywowanym szlakiem szlakiem hedgehog, jak określono na podstawie ekspresji genów. --- Wstęp: Pacjenci z zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym mają ograniczone możliwości leczenia. opcje leczenia. Sygnalizacja szlaku Hedgehog jest nieprawidłowo aktywowana w około 95% nowotworów. nowotworów. Oceniliśmy aktywność przeciwnowotworową sonidegibu, inhibitora sygnalizacji Hedgehog u pacjentów z zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym. METODY: BOLT jest trwającym wieloośrodkowym, randomizowanym, podwójnie zaślepionym badaniem fazy 2. badanie fazy 2. Kwalifikujący się pacjenci mieli miejscowo zaawansowanego raka podstawnokomórkowego niepodlegającego do leczenia chirurgicznego lub radioterapii lub raka podstawnokomórkowego z przerzutami. Pacjenci randomizowano za pomocą zautomatyzowanego systemu w stosunku 1:2 do otrzymywania 200 mg lub 800 mg doustnego sonidegibu dziennie, stratyfikowanego według choroby, podtypu histologicznego i regionu geograficznego. regionu geograficznego. Pierwszorzędowym punktem końcowym był odsetek pacjentów, którzy osiągnął obiektywną odpowiedź, ocenianą w pierwotnej analizie skuteczności populacji (pacjenci z w pełni możliwą do oceny miejscowo zaawansowaną chorobą i wszyscy z chorobą przerzutową) z danymi zebranymi do 6 miesięcy po randomizacji ostatniego pacjenta. Badanie jest zarejestrowane na stronie ClinicalTrials.gov pod numerem NCT01327053. WYNIKI: W okresie od 20 lipca 2011 r. do 10 stycznia 2013 r. do badania włączono 230 pacjentów, 79 w grupie sonidegibu 200 mg i 151 w grupie sonidegibu 800 mg. Mediana wynosiła 13-9 miesięcy (IQR 10-1-17-3). W pierwotnej analizie skuteczności skuteczności, 20 (36%, 95% CI 24-50) z 55 pacjentów otrzymujących 200 mg sonidegibu i 39 (34%, 25-43) ze 116 otrzymujących 800 mg sonidegibu osiągnęło obiektywną odpowiedź. odpowiedź. W grupie otrzymującej sonidegib w dawce 200 mg 18 (43%, 95% CI 28-59) pacjentów, którzy którzy osiągnęli obiektywną odpowiedź, zgodnie z oceną centralną, odnotowano wśród 42 z miejscowo zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym i dwóch (15%, 2-45) wśród 13 z chorobą przerzutową. W grupie 800 mg, 35 (38%, 95% CI 28-48) z 93 pacjentów z miejscowo zaawansowaną chorobą pacjentów z miejscowo zaawansowaną chorobą uzyskało obiektywną odpowiedź, zgodnie z oceną centralnego przeglądu, podobnie jak czterech (17%, 5-39) z 23 pacjentów z chorobą przerzutową. Mniej zdarzeń niepożądanych prowadzących do przerwania lub zmniejszenia dawki (25 [32%] z 79 pacjentów vs 90 [60%] ze 150) lub przerwania leczenia (17 [22%] vs 54 [36%]) wystąpiły u pacjentów w grupie 200 mg niż w grupie 800 mg. Najczęstszymi najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi stopnia 3-4 było podwyższenie kinazy kreatynowej (pięć [6%] w grupie 200 mg vs 19 [13%] w grupie 800 mg) i stężenie lipazy (cztery [5%] vs osiem [5%] w grupie 800 mg). [5%] vs osiem [5%]). Poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 11 (14%) z 79 pacjentów w grupie 200 mg i 45 (30%) ze 150 pacjentów w grupie 800 mg. INTERPRETACJA: Profil korzyści do ryzyka sonidegibu w dawce 200 mg może oferować nową opcję leczenia dla pacjentów z zaawansowanym rakiem podstawnokomórkowym, populacją trudną do leczenia. populacja, która jest trudna do leczenia. FINANSOWANIE: Novartis Pharmaceuticals Corporation.

Który szlak sygnałowy hamuje sonidegib?

Sonidegib jest inhibitorem szlaku sygnałowego Hedghog.

Ostatnie dane powiązały niedotlenienie, klasyczną cechę mikrośrodowiska guza mikrośrodowiska, z funkcją określonych mikroRNA (miRNA); jednak, czy niedotlenienie wpływa na inne typy transkryptów niekodujących jest obecnie transkryptów jest obecnie nieznane. Zaczynając od profilowania ekspresji w całym genomie, po raz pierwszy wykazujemy po raz pierwszy funkcjonalny związek między niedoborem tlenu a modulacją długich niekodujących transkryptów z regionów ultrakonserwowanych, określanych jako regiony transkrybowane-ultrakonserwowane (T-UCR). Co ciekawe, kilka T-UCR, odtąd nazwanych "niekodującymi transkryptami indukowanymi hipoksją". niekodujące transkrypty" (HINCUT), są również nadeksprymowane w próbkach klinicznych próbkach od pacjentów z rakiem jelita grubego. Pokazujemy, że te T-UCR są głównie jądrowe i że czynnik indukowany hipoksją (HIF) jest przynajmniej częściowo odpowiedzialny za indukcję kilku członków tej grupy. Jeden specyficzny HINCUT, uc.475 (lub HINCUT-1) jest częścią zachowanego intronu genu kodującego białko gospodarza, O genu kodującego białko gospodarza, O-związaną transferazę N-acetyloglukozaminy, która jest ulega nadekspresji w nowotworach nabłonkowych. Zgodnie z hipotezą, że T-UCR pełnią ważną funkcję w powstawaniu nowotworów, HINCUT-1 wspiera proliferację komórek proliferację komórek szczególnie w warunkach niedotlenienia i może mieć kluczowe znaczenie dla optymalnej O-GlcNAcylacji białek, gdy napięcie tlenu jest ograniczone. Nasze dane dają pierwszy wgląd w nową funkcjonalną sieć hipoksyjną obejmującą transkrypty kodujące białka i niekodujące RNA (ncRNA) z kategorii T-UCR. --- Chociaż ekspresja niekodujących białek RNA (ncRNA) może być zmieniona w ludzkich nowotworach nowotworach, ich znaczenie funkcjonalne jest nieznane. Regiony ultrakonserwowane to niekodujące segmenty genomu, które są w 100% zachowane u ludzi, myszy i szczurów. szczurów. Konserwacja sekwencji genów u różnych gatunków może wskazywać na istotną rolę funkcjonalną. funkcjonalną rolę i dlatego oceniliśmy ekspresję ultrakonserwowanych RNA (ucRNA) w raku wątrobowokomórkowym (HCC). Globalna ekspresja ucRNA została analizowana za pomocą niestandardowej mikromacierzy. Ekspresję zweryfikowano w liniach komórkowych metodą PCR w czasie rzeczywistym lub w tkankach poprzez hybrydyzację in situ przy użyciu mikromacierzy tkankowych. Komórkową ekspresję ucRNA modulowano za pomocą siRNA, a wpływ na globalną ekspresję genów i wzrost ekspresję genów i wzrost ludzkich i mysich komórek HCC. Pięćdziesiąt sześć ucRNA uległo nieprawidłowej ekspresji w komórkach HepG2 w porównaniu z niezłośliwymi hepatocytami. Wśród tych ucRNA największą zmianę odnotowano dla ultrakonserwowanego elementu 338 (uc.338), który był dramatycznie zwiększony w ludzkim HCC w porównaniu z nienowotworowymi tkankami sąsiadującymi. Chociaż uc.338 jest częściowo znajduje się częściowo w genie białka wiążącego poli(rC) 2 (PCBP2), transkrybowany ncRNA kodujący uc.338 ulega ekspresji niezależnie od PCBP2 i został sklonowany jako gen 590-bp gen RNA, określany jako TUC338. Analiza adnotacji funkcjonalnych genów wykazała dominujący wpływ na geny zaangażowane we wzrost komórek. Efekty te zostały wykazano eksperymentalnie zarówno w komórkach ludzkich, jak i mysich. siRNA do TUC338 zmniejszało zarówno zależny od zakotwiczenia, jak i niezależny od zakotwiczenia wzrost komórek HCC komórek. Badania te identyfikują krytyczną rolę TUC338 w regulacji wzrostu transformowanych komórek i transkrybowanego ultrakonserwowanego ncRNA jako unikalnej klasy genów klasy genów zaangażowanych w patobiologię HCC. --- CELE: Rozwój raka jelita grubego (CRC) charakteryzuje się wieloma zmianami genetycznymi. Transkrybowane regiony ultrakonserwowane (T-UCR) są podzbiór 481 sekwencji dłuższych niż 200 bp, które są absolutnie konserwowane między ortologicznymi regionami genomów człowieka, szczura i myszy i są aktywnie aktywnie transkrybowane. Niedawno udowodniono w systemach nowotworowych, że zróżnicowane T-UCR mogą zmieniać cechy funkcjonalne komórek nowotworowych. Profilowanie w całym genomie ujawniło, że T-UCR mają różne sygnatury w ludzkiej białaczce i raku. białaczce i raku. METODY: W naszym badaniu zbadaliśmy poziomy ekspresji uc.43, uc.73, uc.134, uc.230, uc.339, uc.388 i uc.399 w 54 próbkach pierwotnych raków jelita grubego i 15 próbkach sąsiadujących tkanek nienowotworowych metodą PCR w czasie rzeczywistym. Poziomy ekspresji T-UCR były również skorelowane z powszechnie stosowanymi cechami kliniczno-patologicznymi CRC. WYNIKI: Poziomy ekspresji uc.73 (p = 0,0139) i uc.388 (p = 0,0325) były znacząco obniżone w tkance CRC, a uc.388 (p = 0,0325) znacząco obniżone w tkance CRC, a uc.73 wykazywał dodatnią korelację z całkowitym przeżyciem (p = 0,0315). Niższa ekspresja uc.388 była związana z dystalną lokalizacją CRC (p = 0,0183), ale nie było korelacji T-UCR ze stadium klinicznym, stopniem zaawansowania i średnicą guza. zaobserwowano. WNIOSEK: Nasze wstępne wyniki sugerują, że uc.73 i uc.388 mogą być potencjalnymi biomarkerami diagnostycznymi i prognostycznymi u pacjentów z CRC. --- Znaczenie niekodującego genomu dla chorób człowieka było badane głównie w kontekście powszechnych zaburzeń ekspresji i funkcji mikroRNA (miRNA), które obserwuje się w nowotworach które obserwuje się w ludzkich nowotworach. Jednak dopiero zaczynamy zrozumieć naturę i zakres zaangażowania niekodujących RNA (ncRNA) w chorobach. Inne ncRNA, takie jak RNA oddziałujące z PIWI (piRNA), małe nukleolarne RNA (snoRNA), transkrybowane regiony ultrakonserwowane (T-UCR) i duże intergeniczne niekodujące RNA (ncRNA). międzygenowe niekodujące RNA (lincRNA) stają się kluczowymi elementami homeostazy komórkowej. homeostazy komórkowej. Wraz z mikroRNA stwierdzono, że dysregulacja tych ncRNA ma znaczenie nie tylko ma znaczenie nie tylko dla nowotworzenia, ale także dla chorób neurologicznych, sercowo-naczyniowych, rozwojowych i innych chorób. Istnieje duże zainteresowanie strategie terapeutyczne przeciwdziałające tym zaburzeniom ncRNA. --- Kooptacja modułów cis-regulacyjnych została zasugerowana jako mechanizm ewolucji miejsc ekspresji podczas rozwoju. Jednak zakres i mechanizmy mechanizmy zaangażowane w mobilizację modułów cis-regulacyjnych pozostają nieuchwytne. Aby prześledzić historię niekodujących elementów, które mogą reprezentować kandydujące przodków modułów cis-regulacyjnych potwierdzonych podczas ewolucji strunowców, przeszukaliśmy w genomach osłonic i kręgowców (Olfactores). Po raz pierwszy zidentyfikowaliśmy 183 niekodujące sekwencje, które są wysoce zachowane między tymi dwiema grupami. Nasze wyniki pokazują, że wszystkie elementy z wyjątkiem jednego są konserwowane w regionach niesyntenicznych między genomami kręgowców i osłonic, podczas gdy będąc syntenicznymi wśród kręgowców. Niemniej jednak, we wszystkich grupach są one znacząco związane z czynnikami transkrypcyjnymi wykazującymi specyficzne funkcje podstawowe dla rozwoju zwierząt, takie jak rozwój organizmów wielokomórkowych i specyficzne dla sekwencji wiązanie DNA. Większość tych regionów mapuje się na ultrakonserwowane elementy i wykazujemy, że mogą one działać jako funkcjonalne wzmacniacze w organizmie pochodzenia, a także w eksperymentach transgenezy krzyżowej. i że są one transkrybowane u istniejących gatunków Olfactores. My nazywamy "zachowanymi niekodującymi elementami Olfactores". --- TŁO: Elementy ultrakonserwowane (UCE) są wysoce ograniczonymi elementami genomów ssaków. genomów ssaków, których rola funkcjonalna nie została jeszcze w pełni wyjaśniona. Poprzednie badania wykazały, że niektóre z nich działają jako wzmacniacze u myszy, podczas gdy inne ulegają ekspresji zarówno w prawidłowych, jak i nowotworowych tkankach ludzkich. Tylko wykazano, że tylko jeden element UCE pełni te dwie funkcje jednocześnie, jak zaobserwowano w innych izolowanych przypadkach pojedynczych, niezachowanych ultrakonserwatywnie elementów wzmacniających. WYNIKI: Użyliśmy niestandardowej mikromacierzy do oceny poziomów transkrypcji UCE podczas rozwoju myszy i zintegrowaliśmy te dane z opublikowanymi mikromacierzami i sekwencjonowania następnej generacji, a także z nowo wyprodukowanymi eksperymentami walidacji PCR eksperymentami walidacyjnymi. Pokazujemy, że duża część nieegzonicznych UCE jest transkrybowana na wszystkich badanych etapach rozwoju tylko z jednej nici DNA. Chociaż natura tych transkryptów pozostaje tajemnicą, nasza metaanaliza zbiorów danych RNA-Seq wskazuje, że jest mało prawdopodobne, aby były to krótkie RNA i że niektóre z nich mogą kodować transkrypty jądrowe. z nich może kodować transkrypty jądrowe. W większości przypadków funkcja ta pokrywa się z już ustaloną funkcją wzmacniacza tych elementów podczas rozwoju myszy. Wykorzystując kilka zestawów danych sekwencjonowania następnej generacji, byliśmy w stanie byliśmy w stanie wykazać, że poziom ekspresji obserwowany w nieegzonicznych UCEs jest znacznie wyższy niż w losowych regionach genomu i że jest również widoczny w innych regionach, które działają jako wzmacniacze. WNIOSEK: Nasze dane pokazują, że jednoczesna obecność funkcji wzmacniacza i transkryptu w nieegzonicznych UCE funkcji transkrypcji w nieeksonicznych elementach UCE jest bardziej rozpowszechniona niż wcześniej wykazano. Co więcej, dzięki naszym własnym eksperymentom, a także wykorzystaniu zestawów danych sekwencjonowania następnej generacji, byliśmy w stanie wykazać, że RNA kodowane przez nieeksoniczne UCE są prawdopodobnie długimi RNA transkrybowanymi tylko z jednej nici DNA. DNA. --- Identyfikacja ultrakodujących sekwencji niekodujących u kręgowców została z regulatorami rozwoju i białkami wiążącymi DNA. Jedną z pierwszych z nich została zidentyfikowana w regionie międzygenowym między genami Dlx-5 i Dlx-6, członkami rodziny białek zawierających homeodomenę Dlx/dll. W poprzednich eksperymentach wykazaliśmy, że leczenie Sonic hedgehog eksplantów neuronalnych przodomózgowia eksplantów neuronalnych przodomózgowia powoduje aktywację Dlx-2 i nowego niekodującego RNA (ncRNA), Evf-1. W tym raporcie pokazujemy, że region ultrakonserwowany Dlx-5/6 jest transkrybowany w celu wygenerowania alternatywnie splicingowanej formy Evf-1, ncRNA Evf-2. Evf-2 specyficznie współpracuje z Dlx-2 w celu zwiększenia aktywności transkrypcyjnej Dlx-5/6. aktywność wzmacniacza Dlx-5/6 w sposób specyficzny dla celu i homeodomeny. A stabilny kompleks zawierający ncRNA Evf-2 i białko Dlx-2 tworzy się in vivo, sugerując, że Evf-2 ncRNA aktywuje aktywność transkrypcyjną bezpośrednio wpływając bezpośrednio na aktywność Dlx-2. Eksperymenty te identyfikują nowy mechanizm, w którym transkrypcja jest kontrolowana przez kooperacyjne działanie ncRNA i białka białka homeodomeny. Możliwość, że podzbiór ultrakonserwowanych regionów kręgowców kręgowców może funkcjonować zarówno na poziomie DNA, jak i RNA, kontrolując kluczowe regulatory rozwoju może wyjaśniać, dlaczego ultra-zachowane sekwencje wykazują 90% lub więcej konserwację nawet po 450 milionach lat ewolucji kręgowców. --- Długie niekodujące RNA (lncRNA) to transkrypty dłuższe niż ~200 nukleotydów o niewielką lub żadną zdolnością do kodowania białek. Coraz więcej dowodów wskazuje na to, że lncRNA pełnią ważną funkcję w rozwoju i są związane z wieloma ludzkimi chorobami, takimi jak nowotwory, choroba Alzheimera i choroby serca. Transkrybowany transkryptów regionu ultrakonserwowanego (T-UCR) to nowa klasa lncRNA transkrybowanych z regionów ultrakonserwowanych (UCR). Regiony UCR są całkowicie konserwowane (100%) między ortologicznymi regionami genomów człowieka, szczura i myszy. Regiony UCR są często zlokalizowane w delikatnych miejscach i regionach genomowych związanych z nowotworami. nowotworach. Ostatnie dane sugerują, że T-UCR są zmienione na poziomie transkrypcji w ludzkim procesie nowotworzenia, a nieprawidłowe profile ekspresji T-UCR mogą być mogą być wykorzystywane do różnicowania typów nowotworów u ludzi. Dogłębne zrozumienie T-UCRs może rzucić nowe światło na patogenezę ludzkich nowotworów. --- Wiele wysiłków w badaniach nad rakiem koncentruje się na niewielkiej części naszego genomu, która koduje mRNA. Jednak ostatnio uznano, że mikroRNA również przyczyniają się do w decydujący sposób przyczyniają się do powstawania nowotworów. Badania wykazały również, że epigenetyczne przez hipermetylację wysp CpG mikroRNA z aktywnością supresora nowotworów jest powszechną cechą ludzkiego raka. jest powszechną cechą ludzkiego raka. Znaczenie innych klas niekodujących innych klas niekodujących RNA, takich jak długie intergeniczne ncRNA (lincRNA) i transkrybowane regiony regiony transkrybowane (T-UCR) jako zmienione elementy w neoplazji, jest również zyskuje uznanie. Dlatego zastanawialiśmy się, czy istnieją inne ncRNA ulegają inaktywacji związanej z hipermetylacją wysp CpG w komórkach nowotworowych. Skupiliśmy się na małych nukleolarnych RNA (snoRNA), podzbiorze ncRNA o szerokim zakresie funkcji komórkowych, takich jak różnorodne funkcje komórkowe, takie jak chemiczna modyfikacja RNA, przetwarzanie pre-RNA i kontrola alternatywnego splicingu. Przeszukując bazy danych snoRNA i literatury naukowej, wybraliśmy 49 snoRNA, które miały wyspę CpG w obrębie ≤ 2 Kb lub które zostały przetworzone z genu gospodarza z wyspą 5'-CpG. Bisulfitowe sekwencjonowanie genomowe wielu klonów w normalnej błonie śluzowej okrężnicy i linii komórkowej linii komórkowej raka jelita grubego HCT-116 wykazało, że 46 snoRNA było jednakowo metylowane w obu próbkach: całkowicie niezmetylowane (n = 26) lub w pełni metylowane (n = 20). Co najciekawsze, związane z genem gospodarza wyspy 5'-CpG snoRNA SNORD123, U70C i ACA59B były hipermetylowane w komórkach nowotworowych, ale nie w odpowiadających im prawidłowych tkankach. komórkach nowotworowych, ale nie w odpowiadającej im prawidłowej tkance. Hipermetylacja wysp CpG była związana z transkrypcyjnym wyciszeniem odpowiednich snoRNA. Wyniki platformy mikromacierzy metylacji DNA w kompleksowej kolekcji normalnych tkanek, linii komórek nowotworowych i pierwotnych nowotworów złośliwych wykazały, że zaobserwowana hipermetylacja snoRNA była wspólną cechą różnych typów nowotworów, w szczególności białaczek. typów nowotworów, szczególnie w białaczkach. Ogólnie rzecz biorąc, nasze odkrycia wskazują na istnienie nowej podklasy ncRNA, snoRNA, które są celem inaktywacji epigenetycznej w ludzkim raku. inaktywacji w ludzkim raku.

Czy elementy ultrakonserwowane są często transkrybowane?

Tak. W szczególności duża część nieegzonicznych UCE jest transkrybowana na wszystkich badanych etapach rozwoju tylko z jednej nici DNA.

Termin "mały guz okrągłokomórkowy" opisuje grupę wysoce agresywnych złośliwych guzów składających się ze stosunkowo małych i monotonnych niezróżnicowanych komórek komórek o wysokim stosunku jądra do cytoplazmy. Grupa ta obejmuje mięsaka Ewinga Ewinga (ES), nerwiakowłókniakowatość obwodową (inaczej pierwotny guz neuroektodermalny lub pozaszkieletowy ES), nerwiaka niedojrzałego obwodowego ("typ klasyczny"), mięsak prążkowanokomórkowy, desmoplastyczny guz drobnokomórkowy, chłoniak, białaczka, kostniakomięsak drobnokomórkowy, rak drobnokomórkowy (niezróżnicowany lub neuroendokrynny), nerwiak węchowy, skórny rak neuroendokrynny (inaczej rak z komórek Merkla), czerniak drobnokomórkowy i chrzęstniakomięsak mezenchymalny. chrzęstniakomięsak. Ich objawy kliniczne często nakładają się na siebie, przez co ostateczną diagnozę w niektórych przypadkach. Jednak jasne zrozumienie ich cech kliniczno-patologicznych zwykle pozwala na pewną diagnozę, zwłaszcza jeśli zastosowana zostanie immunohistochemia. Poniżej przedstawiono przegląd immunohistochemii tej grupy małych guzów okrągłokomórkowych. --- Histogeneza mięsaka Ewinga, drugiego najczęstszego nowotworu kości u ludzi, pozostaje kontrowersyjna. u ludzi, pozostaje kontrowersyjna. Cztery linie komórkowe Ewinga zostały przeanalizowane metodami immunologicznymi. Panel przeciwciał skierowanych przeciwko markerom T, B i mielomonocytarnych dał wyniki negatywne. Antygeny powierzchniowe rozpoznawane na komórkach Komórki Ewinga okazały się być związane z linią neuroektodermalną. Gangliozyd GD2, marker tkanek neuroektodermalnych i nowotworów, był obecny na wszystkich liniach. Zostały one również wybarwione przez mysie przeciwciało monoklonalne HNK-1, które wykrywa epitop węglowodanowy epitop węglowodanowy obecny na kilku glikokoniugatach układu nerwowego, w tym dwóch glikoproteinach, glikoproteinie związanej z mieliną i neuronalnej cząsteczce adhezyjnej komórek neuronalnej (N-CAM) oraz kwaśnym glikolipidzie obwodowego układu nerwowego. obwodowego układu nerwowego. Przeciwciało monoklonalne P61, które reaguje z cząsteczką peptydu N-CAM i królicza surowica odpornościowa, podniesiona do oczyszczonego mysiego N-CAM i nie rozpoznające epitop zdefiniowany przez HNK-1, były również reaktywne. Natomiast wszystkie przeciwciała specyficzne dla antygenów powierzchniowych komórek krwiotwórczych były całkowicie ujemne. Oprócz tych cech antygenowych, komórki mięsaka Ewinga są charakteryzują się specyficzną translokacją t(11;22)(q24;q12) obserwowaną również w neuroepithelioma, guzie neuroektodermalnym, co sugeruje możliwe pochodzenie związane z ewolucją. ewolucyjnie powiązane pochodzenie. Niedawne odkrycie, że ludzki gen N-CAM znajduje się w pobliżu punktu przerwania na chromosomie w pobliżu punktu przerwania na chromosomie 11 wskazuje, że może on być zaangażowany w rearanżacje genetyczne występujące w tym regionie. --- Mięsak Ewinga kości (ESB) i nerwiakowłókniak obwodowy (PN) są często uważane za różne nowotwory. są często uważane za różne nowotwory. Niektórzy badacze sugerują, że że PN jest morfologicznie neuroektodermalnym mięsakiem Ewinga. Staraliśmy się określić zakres cech neuroektodermalnych w konwencjonalnym ESB na bezpośrednim materiale materiale od pacjentów (25 przypadków) i porównanie tych guzów z podobną grupą łatwo zdiagnozowanymi PN (10 przypadków). Oceniono parametry mikroskopowe, ultrastrukturalne i immunofenotypowe. parametry immunofenotypowe zostały ocenione i porównane dla obu grup. Metoda zastosowano metodę kompleksu awidyna-biotyna. Wszystkie guzy były nienaruszone antygenowo ponieważ wszystkie barwiły się na wimentynę lub co najmniej jeden marker. Antygeny neuroektodermalne neuroektodermalne (enolaza specyficzna dla neuronów, Leu-7 [HNK-1], neurofilament 200 kd i S100) były znaleziono w dziewięciu z 10 przypadków PN i w 17 z 25 przypadków ESB. W ESB stwierdzono nietypowy wygląd pod mikroskopem świetlnym korelował z obecnością cech z obecnością cech neuroektodermalnych w większości przypadków, ale fenotyp neuroektodermalny był częstszy (68%) niż morfologiczne dowody różnicowania neuroektodermalnego (36%). Dane te potwierdzają koncepcję, że ESB i PN są zarówno obwodowymi, jak i pierwotnymi nowotworami neuroektodermalnymi. obwodowymi pierwotnymi nowotworami neuroektodermalnymi, różniącymi się jedynie zakresem fenotypu neuroektodermalnego i zróżnicowania morfologicznego. fenotypu neuroektodermalnego i zróżnicowania morfologicznego. --- Mięsak Ewinga / obwodowe prymitywne guzy neuroektodermalne (ES / PPNET) to grupa małych mięsaków okrągłokomórkowych, które wykazują grupa małych mięsaków okrągłokomórkowych, które wykazują różny stopień zróżnicowania neuroektodermalnego. zróżnicowanie neuroektodermalne, charakteryzujące się translokacją genu EWS. Macica ES/pPNET jest rzadką jednostką. U 29-letniej Chinki, u której wystąpił obrzękiem i bólem brzucha zdiagnozowano pierwotny maciczny ES/pPNET na podstawie podstawie danych kliniczno-patologicznych, immunohistochemicznych i fluorescencji in situ (FISH). Zastosowano u niej leczenie multimodalne, w tym neoadiuwantową, w 95% cytoredukcyjną, chemioterapię i radioterapię. Pacjentka jest obecnie żyje z przetrwałą chorobą po 18 miesiącach obserwacji. My podkreśliliśmy kluczową rolę technik molekularnych w diagnostyce różnicowej diagnostyce różnicowej małych guzów okrągłokomórkowych w tej nietypowej lokalizacji. Terapia multimodalna terapia może poprawić wyniki pacjentów. --- Duża grupa drobnokomórkowych guzów tkanek miękkich i kości stanowi złożony problem diagnostyczny dla patologów. stanowi złożony problem diagnostyczny dla patologów. Neuronalna natura wielu guzów z tej grupy jest udowadniana za pomocą nowych metod - analizy immunofenotypowej, hodowla tkankowa, cytogenetyka. Neuroepitelioma obwodowa, guz Ewinga, prymitywny guz neuroektodermalny (PNET), guz Askina należą do tych nowotworów. Nowotwory te anatomicznie nie mają związku ze strukturami ośrodkowego układu nerwowego lub autonomicznego współczulnego układu nerwowego. ośrodkowego układu nerwowego lub autonomicznego współczulnego układu nerwowego. --- Jedenasty cytogenetycznie przeanalizowany guz Askina, zdiagnozowany u dwuletniej dziewczynki. u dwuletniej dziewczynki. Analiza chromosomalna ujawniła kariotyp pseudodiploidalny kariotyp komórek nowotworowych z translokacjami t(11;22)(q24;q12) i der(4)t(2;4). der(4)t(2;4)(q24;q35). Obserwowana translokacja t(11;22)(q24;q12) jest nie tylko unikalną cechą unikalną cechą wszystkich analizowanych cytogenetycznie guzów Askina, ale także występuje w 92-100% obwodowych nerwiakowłókniaków i mięsaka Ewinga, niezależnie od jego kostnej lub pozakostnej lokalizacji. To genetyczne podobieństwo genetyczne dodatkowo wspiera koncepcję nozologiczną, zgodnie z którą guz Askina, mięsak Ewinga Askina, mięsak Ewinga i nerwiakowłókniakowatość obwodowa stanowią fenotypowe odmiany tego samego guza, a mianowicie fenotypowe tego samego guza, a mianowicie obwodowego pierwotnego guza neuroektodermalnego. guza. --- Mięsak Ewinga (ES) i nerwiakowłókniakowatość obwodowa (PN) są blisko spokrewnionymi nowotworami. guzami i odróżnienie ich od innych guzów drobnokomórkowych (SRCT) może być trudne. guzów drobnokomórkowych (SRCT). Glikoproteina p30/32MIC2 jest wysoce, ale nie wyłącznie, ulega ekspresji zarówno w ES, jak i PN. Chociaż przeciwciało monoklonalne (Mab) HBA71, które reaguje z P30/32MIC2, zostało zgłoszone jako względnie specyficzne i wysoce czułe dla obu nowotworów, nie jest ono łatwo dostępne. Jednak Mab O13 jest komercyjnie dostępny i rzekomo wykazuje te same cechy immunostarzenia charakterystykę jak HBA71. Ponieważ O13 nie był szeroko badany, my immunobarwienie 21 ES/PN i 147 innych guzów lub zmian, które mogą wykazywać cechy podobne do SRCT z O13. Wyniki były podobne do tych zgłoszonych dla HBA71. Stwierdziliśmy, że O13 jest w 100% wrażliwy na ES/PN; i nie zaobserwowano immunobarwienia na SRCT często uwzględnianych w diagnostyce różnicowej ES/PN (tj, konwencjonalny nerwiak niedojrzały, mięsak prążkowanokomórkowy i chłoniaki nielimfoblastyczne). Ale O13 immunoreagował z chłoniakami limfoblastycznymi i niektórymi innymi nowotworami i normalnymi tkankami. normalnymi tkankami. Niemniej jednak, ta niespecyficzna reaktywność nie powinna powodować problemów diagnostycznych, jeśli panel przeciwciał zawierający anty-desminę i anty-leukocytowy wspólny antygen jest używany w połączeniu z O13. Wnioskujemy, że, w odpowiednim kontekście diagnostycznym, silna immunoreaktywność guza SRCT dla O13 powinna być uważana za dobry dowód na to, że guz jest ES/PN.

Czy nerwiakowłókniakowatość obwodowa jest związana z mięsakiem Ewinga?

Dane eksperymentalne potwierdzają koncepcję, że mięsak Ewinga i nerwiakowłókniak obwodowy są obwodowymi pierwotnymi nowotworami neuroektodermalnymi, różniącymi się jedynie stopniem fenotypu neuroektodermalnego i zróżnicowania morfologicznego.

Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) to triada mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrej niewydolności nerek. Nietypowa postać HUS jest chorobą charakteryzującą się nadmierną aktywacją dopełniacza. Wrodzone defekty genów dopełniacza i nabyte autoprzeciwciała przeciwko białkom regulatorowym dopełniacza. zostały opisane. Opisano niepełną penetrację mutacji we wszystkich genach predysponujących predysponujących, co sugeruje, że do zdemaskowania niedoboru regulatora dopełniacza wymagane jest zdarzenie lub czynnik wyzwalający. niedoboru regulatora dopełniacza. Defekt genetyczny leżący u podstaw choroby rokowanie zarówno w nerkach natywnych, jak i po przeszczepie nerki. Udane Udane próby inhibitora dopełniacza ekulizumabu w leczeniu atypowego HUS zrewolucjonizują zarządzanie chorobą. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) jest zespołem klinicznym charakteryzującym się triadą triadą mikroangiopatii zakrzepowej, małopłytkowości i ostrego uszkodzenia nerek. Zespół hemolityczno-mocznicowy stanowi heterogenną grupę zaburzeń o zmiennej etiologii. o zmiennej etiologii, co skutkuje różnicami w prezentacji, leczeniu i wynikach. postępowania i wyników. W ostatnich latach lepsze zrozumienie HUS, zwłaszcza tych spowodowanych mutacjami genetycznymi mutacje genetyczne w alternatywnym szlaku dopełniacza zapewniły aktualizację terminologii, klasyfikacji i leczenia tej choroby. Niniejszy przegląd przedstawi zaktualizowaną klasyfikację choroby oraz aktualne podejścia diagnostyczne i terapeutyczne do HUS zależnego od dopełniacza, oprócz STEC-HUS, który jest najczęstszą przyczyną HUS w dzieciństwie. --- KONTEKST: Zespół hemolityczno-mocznicowy jest rzadkim stanem zagrażającym klinicznej triadzie ostrej niewydolności nerek. triadę ostrej niewydolności nerek, mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej i trombocytopenii. małopłytkowość. Zespół hemolityczno-mocznicowy może być związany z różnymi różnorodną etiologią, a środki chemioterapeutyczne są również zgłaszane jako związane z zespołem hemolityczno-mocznicowym. z zespołem hemolityczno-mocznicowym, w tym mitomycyna, cisplatyna, bleomycyna i ostatnio gemcytabina. ostatnio gemcytabina. OPIS PRZYPADKU: 72-letni mężczyzna rasy kaukaskiej leczony czterema cyklami gemcytabiną w dawce 1 000 mg/m2 wystąpiły objawy kliniczne i laboratoryjne zgodne z z zespołem hemolityczno-mocznicowym. Rozwinęła się u niego mikroangiopatyczna hemoliza, gwałtownie szybko pogarszająca się czynność nerek z białkomoczem i krwiomoczem, a biopsja nerki wykazała mikroangiopatię zakrzepową. Zastosowano hemodializę, plazmaferezę i terapię kortykosteroidami. zastosowano terapię kortykosteroidami, ale ostatecznie proces był nieodwracalny. nieodwracalny. WNIOSEK: W związku z licznymi doniesieniami o zespole hemolityczno-mocznicowym powikłanym terapię gemcytabiną, konieczne jest, aby klinicyści zwiększyli swoją świadomość tego potencjalnie śmiertelnego powikłania. --- Nietypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (aHUS) jest rzadką chorobą charakteryzującą się triadą mikroangiopatyczną niedokrwistością hemolityczną, małopłytkowością i ostrą niewydolnością nerek. niewydolność nerek. Termin aHUS był historycznie używany do odróżnienia tego zaburzenia od Escherichia coli wytwarzającej toksynę Shiga (STEC) -HUS. Wiele przypadków aHUS (około 70%) jest podobno spowodowanych niekontrolowaną aktywacją dopełniacza z powodu mutacji genetycznych w alternatywnym szlaku, w tym czynnika dopełniacza H (CFH), czynnika dopełniacza I (CFI), białka kofaktora błonowego (MCP), trombomodulina (THBD), składnik dopełniacza C3 (C3) i czynnik dopełniacza B (CFB). Mutacje w szlaku krzepnięcia, takie jak kinaza diacyloglicerolowa ε (DGKE) i plazminogen, są również zgłaszane jako przyczyny aHUS. W tym przeglądzie, W niniejszym przeglądzie skupiliśmy się na aHUS spowodowanym dysfunkcją dopełniacza. na podstawie aktywności ADAMTS13 w osoczu wynoszącej 10% lub więcej i ujemnego wyniku dla STEC-HUS, oprócz wspomnianej triady. oprócz wyżej wymienionej triady. Badania genetyczne dopełniacza zapewniają bardziej bardziej szczegółową diagnozę aHUS. Terapia osoczem jest leczeniem pierwszego rzutu dla pacjentów z aHUS i powinna być rozpoczęta natychmiast po postawieniu diagnozy. podejrzenia. Ostatnio wykazano, że ekulizumab, humanizowane przeciwciało monoklonalne przeciwko C5 okazało się skutecznym lekiem w leczeniu aHUS. Dlatego też wczesna diagnoza i mechanizmu patogenetycznego jest ważna dla poprawy wyników leczenia aHUS. wyników leczenia aHUS. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS), charakteryzujący się triadą ostrego uszkodzenia nerek, trombocytopenią i niedokrwistością hemolityczną, charakteryzuje się znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. i jest związany z biegunką. Zwykle występuje po biegunce wywołanej przez bakterie Escherichia coli wytwarzające toksynę Shiga. Streptococcus pneumoniae jest rzadkim, ale dobrze rozpoznanym czynnikiem wywołującym HUS niezwiązany z biegunką u dzieci. u dzieci, ale nie był zgłaszany u dorosłych. Przedstawiamy przypadek osoby dorosłej z pneumokokowym zapaleniem płuc powikłanym HUS i wymagał leczenia nerkozastępczego. terapii nerkozastępczej. --- Wstęp: Zespół hemolityczno-mocznicowy, jedna z najczęstszych przyczyn ostrej niewydolności nerek u dzieci, charakteryzuje się triadą mikroangiopatii. niewydolności nerek u dzieci, charakteryzuje się triadą mikroangiopatii, niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość i ostra niewydolność nerek. Objawy zespół hemolityczno-mocznicowy związany z biegunką jest zwykle określany jako typowy zespół hemolityczno-mocznicowy. Zespół hemolityczno-mocznicowy. Streptococcus pneumoniae jest rzadkim czynnikiem etiologicznym patogenem wywołującym zespół hemolityczno-mocznicowy, a Streptococcus pneumoniae zespół hemolityczno-mocznicowy jest również określany jako atypowy zespół hemolityczno-mocznicowy. zespół hemolityczno-mocznicowy. CEL: Opisanie dwóch przypadków inwazyjnego zapalenia płuc wywołanego przez Streptococcus pneumoniae powikłanego zespołem hemolityczno-mocznicowym. zespołem hemolityczno-mocznicowym HUS. OPIS PRZYPADKU: U pierwszego pacjenta wystąpiło pneumokokowe zapalenie płuc i ropniak. a drugi pacjent z pneumokokowym zapaleniem płuc i zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Obaj pacjenci w wieku poniżej jednego roku i wymagali dializy otrzewnowej z poprawą funkcji nerek u jednego z nich. poprawa czynności nerek u jednego; drugi zmarł. WNIOSKI: Inwazyjna choroba pneumokokowa może być przyczyną ciężkiego HUS, więc wysoki indeks podejrzeń wysoki indeks podejrzeń jest obowiązkowy, aby szybko postawić odpowiednią diagnozę i postępowania. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy jest patologią charakteryzującą się triadą składającą się z ostrej niewydolności nerek i małopłytkowości. ostrej niewydolności nerek, mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej i małopłytkowości, z powikłaniami ośrodkowego układu nerwowego występującymi w znacznej liczbie przypadków. przypadkach. Zmienione badania tomografii komputerowej czaszki zwykle zwykle ujawniają zawały mózgu. Przedstawiamy dwa przypadki, w których zaobserwowano rozproszoną hipodensję w istocie białej. w istocie białej oprócz zawałów. Ta hipodensja była odwracalna po ustąpieniu ostrej fazy choroby, podobnie jak w przypadku zmian opisanych w encefalopatii mocznicowej i encefalopatii nadciśnieniowej. w encefalopatii nadciśnieniowej o innej etiologii. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) składa się z triady nabytej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowość i niewydolność nerek, która występuje ostro u zdrowych osób. zdrowych osób. HUS można podzielić na dwie szerokie kategorie: typową, poprzedzoną poprzedzony biegunką i nietypowy. Objawy kliniczne HUS, jak również jego przebieg, rokowanie i odpowiedź na leczenie wydają się być znacząco na szereg czynników, w tym wiek w momencie wystąpienia, rodzaj i nasilenie i nasilenie infekcji i/lub chorób ogólnoustrojowych. Retrospektywna seria przypadków pięciu pacjentów, u których zdiagnozowano zespół hemolityczno-mocznicowy w Pediatrycznym Szpitalu Uniwersyteckim w Portoryko. Pediatric University Hospital w Puerto Rico w latach 1997-2007. Badanie wykazało, że częstość występowania HUS u dzieci w Puerto Rico jest niższa niż w innych krajach. niż w innych krajach. Jednak większość przypadków ma nietypową nietypowy przebieg, co zwiększa ryzyko wystąpienia zagrażających życiu powikłań. powikłań. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy to triada mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrej niewydolności nerek. Jest to jedna z grup chorób określanych jako mikroangiopatie zakrzepowe, które charakteryzują się znacznym uszkodzeniem komórek śródbłonka. uszkodzeniem komórek śródbłonka. Może być związana z biegunką lub nietypowa (aHUS). Dowody na patogenną rolę alternatywnego szlaku dopełniacza zasugerowano po raz pierwszy w 1974 roku. po raz pierwszy w 1974 roku. Mutacje w białkach regulatorowych dopełniacza H, białku kofaktora błonowego (CD46) i czynniku I predysponują do rozwoju aHUS. rozwoju. Odnotowano również mutacje aktywujących składników czynnika B i dopełniacza C3 również zostały zgłoszone. Penetracja wynosi około 50%, co sugeruje, że potrzebne są inne genetyczne i środowiskowe są potrzebne do ekspresji choroby. Identyfikacja mutacji jest ważna ze względu na różnice w śmiertelności, przeżywalności nerek i wyników przeszczepu nerki. Obecne leczenie polega na infuzja/wymiana osocza, ale terapia inhibitorami dopełniacza daje nadzieję na przyszłość. nadzieję na przyszłość. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy jest rzadką jednostką u pacjentów z rakiem i objawia się niewydolnością nerek, mikroangiopatyczną niedokrwistością hemolityczną i małopłytkowością, i małopłytkowością. Po raz pierwszy opisujemy ten zespół u pacjenta z drobnokomórkowym rakiem płuca. Wykazano spontaniczną agregację płytek krwi prawidłowych płytek krwi wykazano przy użyciu osocza pacjenta. Krążące poziomy kompleksów immunologicznych poziomy kompleksów immunologicznych nie były podwyższone. Jednostka całkowicie ustąpiła po leczeniu osoczem, winkrystyną, aspiryną i dipirydamolem. --- Nietypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (aHUS) występuje rzadko i obejmuje triadę mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrego uszkodzenia nerek. Ostatnio nieprawidłowości w mechanizmach leżących u podstaw regulacji dopełniacza jako przyczyny aHUS. Rokowanie dla pacjentów, u których występuje aHUS jest bardzo złe, przy czym pierwszy atak aHUS wiąże się ze śmiertelnością na poziomie śmiertelnością wynoszącą około 25%, a około 50% przypadków skutkuje schyłkową niewydolnością nerek wymagającą dializy. Jeśli leczenie zostanie opóźnione, istnieje istnieje wysokie ryzyko progresji tego zespołu do niewydolności nerek. Dlatego też kryteria diagnostyczne dla aHUS, aby umożliwić jego wczesne rozpoznanie i ułatwić terminowe rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Mamy nadzieję, że te kryteria diagnostyczne zostaną rozpowszechnione wśród jak największej liczby klinicystów i będą szeroko stosowane. że będą one szeroko stosowane. --- Ostra niewydolność nerek w połączeniu z hemolizą i małopłytkowością, czyli triada Triada, która stanowi zespół hemolityczno-mocznicowy u dorosłych lub dzieci, może być może być związana lub wywołana przez różne stany, takie jak Escherichia coli wytwarzające werocytotoksynę, infekcje wirusowe, ciąża, złośliwe nadciśnienie tętnicze, twardzina nadciśnienie tętnicze, twardzina skóry, promieniowanie nerek, odrzucenie przeszczepu, toczeń toczeń rumieniowaty i różne leki, takie jak mitomycyna C, cyklosporyna i doustne środki antykoncepcyjne. doustne środki antykoncepcyjne. Nawracający i nowy zespół hemolityczno-mocznicowy występuje po przeszczepie nerki. przeszczepie nerki. Nawroty są również powszechne i prawdopodobnie odzwierciedlają niekompletne niecałkowite ustąpienie początkowego epizodu. Główne diagnozy różnicowe zespołu hemolityczno-mocznicowego zespołu hemolityczno-mocznicowego w alloprzeszczepie nerki obejmują ostre odrzucanie naczyniowe, nefrotoksyczność cyklosporyny, FK506 lub przeciwciał przeciwlimfocytowych oraz nadciśnienie złośliwe. nadciśnienie tętnicze, z których wszystkie mogą wykazywać nakładające się kliniczne i histologiczne cechy kliniczne i histologiczne z pierwotnym zespołem hemolityczno-mocznicowym; w takich przypadkach dokładna w takich przypadkach dokładna diagnoza może być dość trudna. Możliwe jest, że ryzyko nawrotu może być może być zmniejszone przez właściwy czas przeszczepu i odpowiedni dobór leków immunosupresyjnych. środków immunosupresyjnych. Intensywna plazmafereza w połączeniu ze świeżo mrożonym osoczem i wspomagającym leczeniem niewydolności nerek może zmniejszyć śmiertelność i zachorowalność nawet w przypadku nawracającego zespołu hemolityczno-mocznicowego po transplantacji. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) to triada mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrej niewydolności nerek. HUS jest klasyfikowany jako biegunka związaną z biegunką, najczęściej spowodowaną zakażeniem Escherichia coli O157, lub rzadziej atypowy HUS (aHUS), który może występować rodzinnie lub sporadycznie. Około 50% pacjentów z aHUS ma mutacje w jednym z białek kontrolujących dopełniacz dopełniacza: czynniku H, czynniku I lub białku kofaktora błonowego (MCP). Białka te białka regulują aktywację dopełniacza poprzez aktywność kofaktora, inaktywację inaktywację C3b przez ograniczone rozszczepienie proteolityczne, pożądane zdarzenie w fazie w fazie płynnej (brak celu) lub na zdrowej tkance własnej (niewłaściwy cel). Aktywacja dopełniacza następuje po uszkodzeniu komórek śródbłonka, które charakteryzuje HUS. Ta choroba stanowi model tego, co dzieje się, gdy niewłaściwa aktywacja dopełniacza w tkankach własnych z powodu obecności zmutowanych białek regulatorowych dopełniacza. białek regulatorowych dopełniacza. Badanie przesiewowe w kierunku mutacji czynnika H, czynnika I lub MCP jest kosztowne i czasochłonne. kosztowne i czasochłonne. Jednym z podejść jest przeprowadzenie antygenowych badań przesiewowych w kierunku czynnika H i czynnika I oraz poszukiwanie niskiego poziomu ekspresji MCP (CD46) za pomocą cytometrii przepływowej. za pomocą cytometrii przepływowej. Niedobór białek regulatorowych dopełniacza wpływa na decyzje dotyczące leczenia, ponieważ u pacjentów z aHUS wskaźnik nawrotów po przeszczepie nerki wynosi około 50%. nerek wynosi około 50%, podczas gdy pacjenci z mutacją czynnika H mają jeszcze wyższe ryzyko (około 80%). jeszcze wyższe ryzyko (około 80%). Natomiast niedobór MCP może być może być częściowo skorygowany przez alloprzeszczep nerki. Należy jednak zachować ostrożność w stosowaniu dawstwa od żywych dawców jest konieczna ze względu na wysoki wskaźnik niepełnej penetracji opisanych mutacji. penetracji opisanych mutacji. --- TŁO: Zespół hemolityczno-mocznicowy składa się z triady nabytej niedokrwistości hemolitycznej. niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i niewydolności nerek. CEL: Naszym celem było określenie epidemiologii, charakterystyki klinicznej i laboratoryjnej charakterystykę pacjentów z atypowym zespołem hemolityczno-mocznicowym (aHUS), aby określenie związku między deficytem białka dopełniacza a aHUS w populacji populacji tunezyjskiej. METODY: Przeanalizowaliśmy retrospektywnie cztery przypadki atypowego HUS u dorosłych przyjętych na Oddział Nefrologii Szpitala Uniwersyteckiego Fattouma Bourguiba w Monastirze w latach 2000-2006. Fattouma Bourguiba w Monastirze w latach 2000-2008. WYNIKI: Trzech pacjentów miało niewydolność nerek, która wymagała dializy. Jeden z nich otrzymał przeszczep nerki bez dalszych nawrotów aHUS. Trzech pacjentów miało prawidłowe poziomy C3, C4, CFH i FB, a u wszystkich pacjentów autoprzeciwciała anty-FH były nieobecne. Biopsja nerki u jednego pacjenta wykazała oprócz oprócz toczniowego kłębuszkowego zapalenia nerek wyniki histologiczne zgodne z TMA. A C3, C4 i CFH u tego pacjenta stwierdzono zarówno przed, jak i po wyleczeniu. po wyleczeniu. WNIOSEK: Nefrolodzy powinni być świadomi chorób autoimmunologicznych i nieprawidłowości genetycznych genetyczne i nieprawidłowości genów regulujących dopełniacz jako możliwe mechanizmy patogenetyczne mechanizmy patogenetyczne u pacjentów z nietypowym HUS. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) jest rzadkim powikłaniem zakrzepowym charakteryzującym się triadą mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrej niewydolności nerek. niewydolność nerek. HUS może być spowodowany kilkoma różnymi stanami, w tym infekcje, nowotwory złośliwe i środki chemioterapeutyczne, takie jak mitomycyna, cisplatyna, a ostatnio gemcytabina. Wynik HUS wywołanego gemcytabiną jest słaby. HUS jest zły, a choroba ma wysoki wskaźnik śmiertelności. W niniejszym badaniu opisano przypadek HUS wywołanego gemcytabiną u pacjenta z rakiem trzustki w Korei. --- Nietypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (aHUS) jest stosunkowo rzadkim zaburzeniem. opisywanym przez triadę niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i niewydolności nerek. Atypowy HUS może być genetyczny, nabyty lub idiopatyczny (bez znanych zmian genetycznych lub czynników środowiskowych). zmian genetycznych lub czynników środowiskowych). Białko monoklonalne było rzadko zgłaszane jako przyczyna jako przyczyna mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej (MAHA). Opisujemy przypadek 59-letniego białego mężczyznę, u którego wystąpiło ostre uszkodzenie nerek (AKI) z MAHA i postawiono diagnozę aHUS z gammapatią monoklonalną. Jego czynność nerek i białkomocz pogorszyły się wraz z utrzymującą się hemolizą pomimo stosowania ekulizumabu, a później cyklofosfamidu i prednizonu. Dobrze zareagował na VRD (bortezomib, lenalidomid i deksametazon). Czynność nerek, białkomocz i i hemoliza uległy poprawie, a remisja trwała ponad 15 miesięcy. Według naszej wiedzy, jest to pierwsze doniesienie o skutecznym leczeniu schematem opartym na bortezomibie u pacjenta z aHUS i białkiem monoklonalnym opornym na leczenie ekulizumabem. --- Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) jest ciężką chorobą charakteryzującą się triadą kliniczną. kliniczną triadą niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowości i ostrej niewydolności nerek. HUS występuje w dwóch postaciach: nietypowej biegunki-ujemnej HUS, która jest często związany z zaburzeniami układu dopełniacza oraz częstszy typowy HUS związany z biegunką. typowy HUS, który jest spowodowany infekcjami enterokrwotocznymi ESCHERICHIA COLI. Czynniki wirulencji tej ostatniej zostały dobrze zbadane, a toksyna Shiga a toksyna Shiga (Stx)2 jest uważana za najważniejszy z nich. W przeciwieństwie do tego, czynniki ryzyka czynniki ryzyka po stronie gospodarza nie były do niedawna intensywnie badane: W surowicy i osoczu pacjentów z HUS wykryto produkty aktywacji dopełniacza. i osoczu pacjentów z HUS, a badanie in vitro może wykazać, że Stx2 nie tylko uszkadza nerki bezpośrednio, ale także pośrednio przez dopełniacz, na dwa sposoby. Po pierwsze, aktywuje dopełniacz, a po drugie, opóźnia funkcje kontrolnego czynnika białkowego H na powierzchni komórek, o których wiadomo, że uszkadzają nerki. --- Wstęp: Nietypowy zespół hemolityczno-mocznicowy (aHUS) charakteryzuje się triadą triadą mikroangiopatycznej niedokrwistości hemolitycznej, małopłytkowością i zaburzeniami czynności nerek. nerek. Przypadki u noworodków są niezwykle rzadkie. Terapia osoczem jest terapią pierwszego terapią pierwszego wyboru u pacjentów z aHUS w oparciu o przekonanie o dysregulacji dopełniacza. dysregulacji układu dopełniacza. Alternatywnie, ekulizumab, który jest ukierunkowany na dopełniacz 5, jest stosowany do blokowania aktywacji dopełniacza. DIAGNOZA PRZYPADKU/LECZENIE: Nagły początek makroskopowego krwiomoczu, nadciśnienie i siniaki na całym ciele. siniaki na całym ciele u 5-dniowego noworodka. Badania ujawniły niedokrwistość hemolityczną, małopłytkowość, zaburzenia czynności nerek i niski poziom surowicy C3, co doprowadziło do rozpoznania aHUS. Wlewy świeżo mrożonego osocza (FFP) i dializa otrzewnowa rozpoczęto dializę otrzewnową z powodu ostrego uszkodzenia nerek. To podejście przyniosło pełną remisję nerkową i hematologiczną. Pacjent został wypisany z FFP, ale później rozwinęły się trzy zagrażające życiu nawroty choroby zagrażające życiu nawroty choroby w wieku 1, 3 i 6 miesięcy. Ostatni nawrót przebiegał z niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym i upośledzoną czynnością nerek, podczas gdy pacjent otrzymywał wlewy pacjent otrzymywał infuzje FFP. Po pierwszej dawce ekulizumabu parametry nerkowe i hematologiczne powróciły do normy. parametry nerkowe i hematologiczne powróciły do normy, a ciśnienie krwi uległo normalizacji. Genetyczne badanie przesiewowe genu CFH ujawniło nową homozygotyczną mutację p. Tyr1177Cys mutację. WNIOSEK: Eculizumab może być rozważany jako alternatywa dla terapii osoczem w leczeniu w leczeniu określonych pacjentów z aHUS, nawet u niemowląt.

Triada zespołu hemolityczno-mocznicowego.

Zespół hemolityczno-mocznicowy (HUS) to zespół kliniczny charakteryzujący się triadą niedokrwistości, małopłytkowości i niewydolności nerek.

CEL BADANIA: U dorosłych kobiet cierpiących na endometriozę często diagnozuje się współistniejącym bólem, nastrojem i chorobami autoimmunologicznymi. Niniejsze badanie ma na celu opisanie występowania zespołów bólowych, zaburzeń nastroju i astmy u nastolatek i młodych kobiet z endometriozą młodych kobiet z endometriozą ocenianych w naszym centrum medycznym. PROJEKT: Retrospektywny przegląd dokumentacji medycznej. MIEJSCE: Oddział położnictwa i ginekologii w ośrodku referencyjnym trzeciego stopnia. UCZESTNICY: 138 nastolatek/młodych kobiet w wieku poniżej 24 lat w czasie pierwszej wizyty w naszym ośrodku medycznym. w czasie pierwszej wizyty w naszym centrum medycznym i u których rozpoznanie chirurgiczne endometriozy endometriozy została postawiona w naszej placówce lub w placówkach zewnętrznych przed ukończeniem 21. roku życia. w wieku 21 lat. INTERWENCJE: Brak. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Częstość występowania współistniejących zespołów bólowych (zdefiniowanych jako śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, zespół jelita drażliwego, przewlekłe bóle głowy, przewlekły ból pleców, wulwodynia, fibromialgia, choroba stawów skroniowo-żuchwowych i zespół przewlekłego zmęczenia), nastrój zespół przewlekłego zmęczenia), stany nastroju (zdefiniowane jako depresja i lęk), i astmę. WYNIKI: Współistniejące zespoły bólowe stwierdzono u 77 (56%) kobiet, zaburzenia nastroju u 66 (48%) kobiet, a astmę u 31 (26%) kobiet. Porównując pacjentki z endometriozą z i bez współistniejących zespołów bólowych, nie stwierdzono różnic pod względem wieku w momencie diagnozy, objawów endometriozy i stopnia zaawansowania endometriozy. Pacjentki ze współistniejącymi zespołami bólowymi częściej zgłaszały zaburzenia nastroju (odpowiednio 62% vs 30%, P < .001) i palenie tytoniu (odpowiednio 31% vs 10%, P = .003), przeszły więcej operacji z powodu endometriozy (mediana 2 [zakres, 1-7] vs 1 [zakres, 1-5], P [zakres, 1-5], P < .005) i częściej poddawały się wycięciu wyrostka robaczkowego lub cholecystektomii cholecystektomię (30% vs 13%, P = .02). WNIOSKI: Współistniejące zespoły bólowe, zaburzenia nastroju i astma są powszechne u nastolatek i młodych kobiet u nastolatek i młodych kobiet z endometriozą. --- Celem tego krótkiego przeglądu jest zidentyfikowanie szczególnych cech kobiet z endometriozą, zwłaszcza tych skarżących się na ból i z najbardziej najcięższymi zmianami. Aberracje genetyczne odgrywają, z dużym prawdopodobieństwem, istotną rolę w rozwoju tej choroby, jej nasileniu, tendencji do nawrotów. w rozwoju tej choroby, jej nasileniu, tendencji do nawrotów, a także zdolności do degeneracji. w jej zdolności do degeneracji. Nieprawidłowości endometrium, z zaostrzoną aktywnością biologiczną. Kobieta z endometriozą wydaje się bardziej wrażliwa na ból poprzez różne mechanizmy, takie jak centralna nadwrażliwość i obniżenie progu bólu somatoceptywnego oraz kilka związanych z tym zaburzeń psychicznych. powiązane zaburzenia psychologiczne. Endometrioza jest często związana z innymi bolesnymi stanami, takimi jak zespół jelita drażliwego, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego i fibromialgia. fibromialgia. Wreszcie, wydaje się również, że istnieje wyższe ryzyko rozwoju chłoniaków nieziarniczych. chłoniaka Hodgkina lub raka jajnika. Te szczególne cechy, z których niektóre są wciąż spekulatywne lub kontrowersyjne, powinny być znane w rutynowej praktyce, aby aby zaoferować lepsze wielodyscyplinarne zarządzanie, nie tylko w perspektywie krótkoterminowej, ale także długoterminowe. --- Endometrioza odbytniczo-pochwowa jest ciężką odmianą endometriozy. Typowe objawy objawy endometriozy obejmują bolesne miesiączkowanie, ból miednicy i dyspareunię. dyspareunia. Obecnie uznaje się, że istnieją inne, mniej tradycyjne objawy endometriozy, które również występują stosunkowo często. Celem niniejszego badania jest ocena względnej siły każdego z potencjalnych objawów endometriozy odbytniczo-pochwowej endometriozy odbytniczo-pochwowej i porównanie ich z wynikami laparoskopowymi i histologicznymi. W tym retrospektywnym, obserwacyjnym badaniu ogólna częstość występowania endometriozy odbytniczo-pochwowej w grupie wynosiła 31,4%. Obecność dyschezji dawała współczynnik prawdopodobieństwa 1,27 (95% CI: 0,56 - 2,89) z predykcyjną częstością występowania endometriozy odbytniczo-pochwowej. predykcyjną endometriozy odbytniczo-pochwowej wynoszącą 37%. Apareunia i nudności lub wzdęcia brzucha były szczególnie silnymi markerami choroby odbytniczo-pochwowej z predykcyjną częstością występowania wynoszącą odpowiednio 87% i 89%. Klasyczne często przypisywane zespołowi jelita drażliwego są również powszechne u kobiet z chorobą z chorobą odbytniczo-pochwową. --- TŁO: Endometrioza często objawia się szeregiem objawów, z których żaden nie jest szczególnie które są szczególnie specyficzne dla tego schorzenia, co często prowadzi do błędną diagnozę lub opóźnienie w diagnozie. CEL: Zbadanie objawów żołądkowo-jelitowych u kobiet z endometriozą oraz i porównanie ich częstotliwości z klasycznymi objawami ginekologicznymi. METODY: Systematyczna eksploracja objawów w kolejnej serii 355 kobiet poddanych laparoskopii operacyjnej z powodu podejrzenia endometriozy. WYNIKI: Endometriozę potwierdzono histologicznie u 290 kobiet (84,5%). Zmiany były obecne tylko u 7,6%. Dziewięćdziesiąt procent kobiet miało objawy żołądkowo-jelitowe. objawy żołądkowo-jelitowe, z których najczęstsze były wzdęcia (82,8%), ale 71,3% miało również inne objawy jelitowe. inne objawy jelitowe. Wszystkie objawy żołądkowo-jelitowe były podobnie predykcyjne dla histologicznie potwierdzonej endometriozy. U siedemdziesięciu sześciu kobiet (21,4%) zdiagnozowano wcześniej zdiagnozowano zespół jelita drażliwego, a u 79% z nich potwierdzono endometriozę. potwierdzoną endometriozę. WNIOSKI: Objawy żołądkowo-jelitowe są prawie tak częste jak objawy ginekologiczne u kobiet z endometriozą. ginekologiczne u kobiet z endometriozą i niekoniecznie odzwierciedlają zajęcie jelit. jelit. --- U kobiet badania kliniczne sugerują, że funkcjonalne zespoły bólowe, takie jak zespół jelita drażliwego, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego i fibromialgia, współwystępują z endometriozą, przewlekłym bólem miednicy i innymi chorobami. z endometriozą, przewlekłym bólem miednicy i innymi chorobami. Jednym z możliwym wyjaśnieniem tego zjawiska jest krzyżowa sensytyzacja trzewna. w którym zwiększony wkład nocyceptywny ze stanów zapalnych narządów układu rozrodczego uwrażliwiają neurony, które otrzymują zbieżny sygnał wejściowy z nienaruszonego narządu trzewnego do tego samego zwoju korzenia grzbietowego (DRG). Celem tego badania było określenie, czy pierwotne neurony czuciowe, które unerwiają oba narządy trzewne narządy trzewne - macicę i okrężnicę - wyrażają wrażliwe na ATP nocyceptywne receptory purynergiczne (P2X3) i wrażliwe na kapsaicynę receptory waniloidowe (TRPV1). Aby przetestować tę hipotezę, ciała komórkowe DRG okrężnicy i macicy zostały wstecznie oznakowane z fluorescencyjnymi barwnikami znacznikowymi wstrzykniętymi do okrężnicy / odbytu i macicy szczurów. szczurów. Zwoje zostały zebrane, zabezpieczone kriogenicznie i pocięte na 20-mikrometrowe plastry do mikroskopii fluorescencyjnej w celu identyfikacji pozytywnie zabarwionych komórek. Do 5% neuronów było specyficznych dla okrężnicy lub macicy, a 10%-15% znakowanych neuronów DRG unerwiały obie trzewia w neuronach lędźwiowo-krzyżowych (poziomy L1-S3). Stwierdziliśmy, że DRG znakowane trzewnie wyrażają nocyceptywne receptory P2X3 i TRPV1. Nasze wyniki sugerują nową formę trzewnej integracji sensorycznej w DRG, która może leżeć u podstaw współwystępowania wielu funkcjonalnych zespołów bólowych. --- CEL: Celem niniejszego badania była ocena, u ilu pacjentek z endometriozą ma współistniejący zespół jelita drażliwego (IBS) i/lub zaparcia zgodnie z kryteriami według kryteriów Rome III. Ponadto, wartość dodatkowej konsultacji gastroenterologicznej z poradą terapeutyczną. METODA: Pacjentki z potwierdzoną endometriozą zostały włączone do prospektywnego, jednoośrodkowego badania, prospektywnym, jednoośrodkowym badaniem. Przeprowadzono ankietę dotyczącą IBS i przewlekłych zaparć. i przewlekłych zaparć. Pacjentki z objawami zgodnymi z kryteriami rzymskimi III dla IBS zostały skierowane do naszej poradni gastroenterologicznej. WYNIKI: Do badania włączono 101 pacjentek. Endometrioza została zdiagnozowana chirurgicznie u 97% i wizualnie w pochwie u 3%. Piętnaście procent pacjentek pacjentek z endometriozą miało również IBS, a 14% pacjentek z endometriozą z endometriozą miało zaparcia czynnościowe bez IBS. Spośród 22 pacjentów ostatecznie zgłaszających się do gastroenterologa, pięciu miało znaczące zwężenie odbytniczo-esiczą i było leczonych chirurgicznie. Pozostałych 17 pacjentów leczonych zachowawczo. Objawy defekacji poprawiły się u 86%, a ból zmniejszył się u 64%. u 64%. WNIOSKI: U pacjentek z endometriozą 29% miało również IBS lub zaparcia. Skierowanie do gastroenterologa spowodowało poprawę defekacji u 86%, a 64% zgłosiło zmniejszenie nasilenia bólu. --- CEL: Zbadanie charakterystyki bólu głowy u kobiet z migreną i endometriozą (EM) oraz różnic w częstości występowania chorób współistniejących między kobietami z migreną z EM, bez EM i kontrolami bez bólu głowy. TŁO: Migrena i EM są częstymi schorzeniami u kobiet w wieku rozrodczym, i oba są pod wpływem hormonów jajnikowych. Współwystępowanie migreny i EM zostało niedawno rozpoznane, ale przyczyny tego związku są niepewne. METODY: Jest to badanie przekrojowe pacjentek ambulatoryjnych z bólem głowy i zdrowych osób z grupy kontrolnej przeprowadzone na University of Toledo i Duke University w 2005 i 2006 roku. i 2006 roku. Po tym, jak specjalista od bólu głowy określił częstotliwość bólu głowy i (na podstawie kryteriów drugiej Międzynarodowej Klasyfikacji Bólów Głowy). Międzynarodowej Klasyfikacji Bólów Głowy), pacjenci wypełniali ankietę elektroniczną z informacjami na temat danych demograficznych, niepełnosprawności związanej z bólem głowy, zaburzeń menstruacyjnych, przedmiesiączkowego zespołu dysforycznego (PMDD), ryzyka zdarzeń naczyniowych i chorób współistniejących, w tym chorób współistniejących, w tym zespołu jelita drażliwego (IBS), fibromialgii (FM), zespół przewlekłego zmęczenia (CFS), śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), depresja, i niepokój. WYNIKI: Do badania włączono 171 kobiet z migreną i 104 osoby z grupy kontrolnej. EM był częściej niż w grupie kontrolnej (22% vs 9,6%, P < .01). Częstość występowania przewlekłego bólu głowy była wyższa u migrenowców z EM w porównaniu z osobami bez EM (P = .002), a mediana wyników niepełnosprawności związanej z bólem głowy była również wyższe w grupie EM (P = .025). Objawy PMDD występowały częściej u migreny, ale ich częstotliwość nie różniła się w zależności od statusu EM. Migreny z EM zgłaszały więcej krwotoków miesiączkowych, bolesnego miesiączkowania i niepłodności w porównaniu z kohortą kohortą bez EM i grupą kontrolną. Depresja, lęk, IBS, FM, CFS, i IC występowały częściej w grupie migreny z EM niż w grupie kontrolnej. Lęk (OR = 2,2, 95% CI 1,0-4,7), IC (OR = 10,6, 95% CI 1,9-56,5) i CFS (OR = 3,6, 95% CI 1,1-11,5). CI 1,1-11,5) były częstsze w grupie migreny z EM niż w kohorcie z migreną bez EM. migreną bez EM. WNIOSEK: Częstość występowania EM jest wyższa u kobiet z migreną niż w grupie kontrolnej bez bólu głowy. niż w grupie kontrolnej bez bólu głowy. Migrenowcy z EM mają częstsze i upośledzające bóle głowy i są bardziej narażone na inne choroby współistniejące wpływające na nastrój i ból, w porównaniu z migrenowcami bez EM. --- WPROWADZENIE: Endometrioza jelitowa jest często rzadkim rozpoznaniem u kobiet w wieku rozrodczym przez chirurga ogólnego. Istnieje opóźnienie w z powodu konstelacji objawów i braku specyficznych metod diagnostycznych. diagnostycznych. Pacjentki cierpią na endometriozę jelitową przez wiele lat, zanim zostaną zdiagnozowane. zanim zostanie zdiagnozowana. Często tacy pacjenci są oznaczani jako cierpiący na zespół jelita drażliwego. zespół jelita drażliwego. Endometrioza jelitowa ma opóźnienie diagnostyczne wynoszące 8-11 lat z powodu ze względu na niespecyficzne cechy kliniczne i zajęcie wielu układów. PREZENTACJA PRZYPADKU: Naszą pacjentką była 32-letnia kobieta rasy kaukaskiej. skierowana do nas z cechami niedrożności jelit. Pomimo wielokrotnych oceny klinicznej i zastosowania różnych metod diagnostycznych diagnoza diagnoza była nadal niejednoznaczna, nawet po 21 dniach od pierwszej wizyty u lekarza pierwszego kontaktu. lekarza pierwszego kontaktu. Przeszła laparotomię zwiadowczą, kolektomię esicy i zabieg Hartmanna. Hartmanna z tymczasową kolostomią. Histopatologia potwierdziła endometriozę, a także wykazała melanosis coli. Została skierowana do do zespołu ginekologicznego w celu przeglądu i obserwacji. DYSKUSJA: Endometrioza jelitowa powinna być brana pod uwagę jako rozpoznanie różnicowe u pacjentek w wieku rozrodczym. różnicową u pacjentek w wieku rozrodczym, u których występują niespecyficznymi objawami ze strony przewodu pokarmowego. U naszej pacjentki stwierdzono endometriozę jelitową i melanosis coli w badaniu histopatologicznym sugerującym objawy o długim czasie trwania. WNIOSKI: Endometrioza jelitowa jest mniej braną pod uwagę i często ignorowaną różnicową w ostrych i przewlekłych schorzeniach jamy brzusznej. Ten stan ma znaczący wpływ na zdrowie pacjenta zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym. --- Przewlekłe objawy bólu brzucha i nieregularnych nawyków jelitowych u kobiet wywołują szeroką diagnostykę różnicową obejmującą zespół jelita drażliwego, infekcję, zaburzenia wchłaniania i choroby zapalne jelit. Endometrioza, powszechne zaburzenie u młodych kobiet, które może obejmować przewód pokarmowy, również zasługuje na uwagę. również. Endometrioza jelitowa zwykle przebiega bezobjawowo; jednak gdy pojawią się objawy mogą naśladować objawy zespołu jelita drażliwego. Identyfikacja endometriozy może być trudne, ale punkty historyczne i kluczowe cechy kliniczne pomagają w diagnozie. kliniczne pomagają w diagnozie. --- Zarówno zespół jelita drażliwego, jak i endometrioza są powszechnymi schorzeniami, chociaż objawowa endometrioza przewodu pokarmowego jest niezwykle rzadka. Przedstawiamy przypadek pacjentki, u której początkowo podejrzewano zespół jelita drażliwego, a u której rozpoznanie endometriozy stało się jasne dopiero po laparotomii z powodu niedrożności jelita cienkiego. niedrożności jelita cienkiego. Przypadek ten podkreśla potrzebę kwestionowania diagnozy u pacjentów z zespołem jelita drażliwego, gdy istnieje jakakolwiek niepewność, a także docenienia, że mogą pojawić się inne patologie, nawet jeśli diagnoza jest pewna. --- TŁO: Postępy w zrozumieniu epidemiologii endometriozy pozostały w tyle za innymi chorobami ze względu na w tyle za innymi chorobami z powodu problemów metodologicznych związanych z definicją choroby i wyborem kontroli. definicją choroby i wyborem grupy kontrolnej. CEL: Identyfikacja możliwych czynników ryzyka związanych z rozwojem endometriozy wśród egipskich kobiet. endometriozy wśród próby egipskich kobiet. MATERIAŁY I METODY: Badanie kliniczno-kontrolne przeprowadzono w Uniwersyteckim Szpitalu Położniczym i kilku prywatnych szpitalach w Egipcie. Szpitalu Położniczym i niektórych prywatnych szpitalach w Aleksandrii. Próba obejmowała 110 przypadków, u których niedawno zdiagnozowano endometriozę i 220 pacjentów szpitalnych, dopasowane wiekowo grupy kontrolne. WYNIKI: Wykorzystując analizę regresji logistycznej, nulligravidae były czterokrotnie cztery razy bardziej narażone na rozwój endometriozy niż kobiety ciężarne [skorygowany iloraz szans (AOR)=4,0, 95% przedział ufności (CI) (2,2-7,6)]. Krótkie cykle były związane z około sześciokrotnym wzrostem ryzyka endometriozy [AOR=6,1, 95% CI (2.9-12.8)]. Kobiety z nieregularnymi cyklami były trzykrotnie bardziej narażone na rozwój endometriozy niż kobiety z regularnymi cyklami [AOR=3,5, 95% CI (1,89-6,71)]. Podobnie, kobiety z zespołem jelita drażliwego w wywiadzie były dwukrotnie bardziej narażone na rozwój endometriozy ryzyko rozwoju endometriozy [AOR=1,9, 95% CI (1,03-3,87)]. Kobiety, które miały jednego lub lub więcej krewnych z endometriozą były 1,2 razy bardziej narażone na rozwój AOR=1,2, 95% CI (1,19-1,43)]. WNIOSKI I ZALECENIA: Nieródki i kobiety zgłaszające krótkie i nieregularne cykle i nieregularne cykle były narażone na znacznie zwiększone ryzyko rozwoju endometriozy. endometriozy. Słaby związek między zgłaszanym wywiadem rodzinnym endometriozy i zespołem jelita drażliwego a rozwojem endometriozy. a rozwojem endometriozy. Projektowanie i wdrażanie programów edukacji zdrowotnej programów edukacji zdrowotnej na temat endometriozy i związanych z nią czynników ryzyka powinno być priorytetem aby zapewnić wczesną diagnozę choroby. --- CEL: Autorzy przedstawiają swoje doświadczenia dotyczące przypadku endometriozy jelitowej endometriozy, która prowadziła do cyklicznych i nawracających krwawień z odbytu u płodnej płodnym. OPIS: Opis 1 przypadku z wielodyscyplinarnym podejściem i leczeniem chirurgicznym. Ocena skuteczności chirurgicznej i 2-letnia obserwacja. Krótki przegląd piśmiennictwa oraz implikacje diagnostyczne i terapeutyczne. MIEJSCE: Oddział Chirurgii Ogólnej i Torakochirurgii, Klinika Chirurgii Ogólnej, Nagłych Wypadków i Transplantacji Narządów, Policlinico "Paolo Giaccone", Palermo. INTERWENCJA: Po postawieniu prawidłowej i pewnej diagnozy, pacjent został poddany resekcji odcinkowej esicy z intencją radykalną i leczniczą. WYNIKI: Całkowite wyleczenie. Obserwacja (24 miesiące) negatywna. WNIOSKI: Rozpoznanie endometriozy należy rozważyć u kobiet z nawracającymi comiesięcznymi bólami brzucha i objawami jelitowymi, zwłaszcza jeśli towarzyszą im dolegliwości ginekologiczne, nawet jeśli istotne objawy pokrywają się z zespołem jelita drażliwego (IB). zespołem jelita drażliwego (IBS), co sprawia, że różnicowanie jest niezwykle trudne. różnicowanie. Leczenie endometriozy przewodu pokarmowego najlepiej prowadzić we współpracy między doświadczonym ginekologiem i chirurgiem jelitowym. Wysoka dokładność i i niski poziom powikłań sugerują, że EUS-FNA była skuteczna w prawidłowym histologicznej diagnozy endometriozy jelitowej. --- Endometrioza jest definiowana jako obecność tkanki endometrium poza macicą. macicy. Jelito nie jest często dotknięte chorobą. Nie ma specyficznych objawów klinicznych dla endometriozy jelitowej. Zazwyczaj przebiega bezobjawowo, ale czasami może objawiać się objawiać się bólem brzucha, biegunką, zaparciami lub niedrożnością jelit. Perforacja jelita krętego jest rzadkim powikłaniem endometriozy jelitowej i w literaturze opisano tylko kilka przypadków. tylko kilka przypadków zostało opisanych w literaturze. Endometrioza jelitowa może naśladować wiele chorób przewodu pokarmowego, takich jak zespół jelita drażliwego, zapalenie jelit, infekcje i nowotwory. Diagnoza jest stawiana przez laparoskopii lub laparotomii. Przedstawiamy przypadek kobiety z przerywanym bólem brzucha i perforacją jelita krętego. bólem brzucha i perforacją jelita krętego wtórną do endometriozy jelit.

Czy zespół jelita drażliwego występuje częściej u kobiet z endometriozą?

Tak, zespół jelita drażliwego (IBS) występuje częściej u kobiet z endometriozą. Wykazano, że 15% pacjentek z endometriozą miało również IBS. Kobiety z endometriozą częściej otrzymują diagnozę IBS. Endometrioza może współistnieć z IBS lub być błędnie zdiagnozowana jako IBS.

Chociaż konstytutywna aktywacja sygnalizacji beta-kateniny/Tcf jest zaangażowana w rozwój ludzkich nowotworów, mechanizmy rozwoju nowotworów u ludzi, mechanizmy, za pomocą których szlak beta-kateniny/Tcf promuje nowotworzenie, nie są do końca poznane. Obrót RNA RNA pełni ważną funkcję w regulacji ekspresji genów i reaguje na sygnały rozwojowe i środowiskowe. Tempo rozpadu mRNA jest dyktowane przez elementy cis-act w obrębie genów. cis-działające elementy w obrębie mRNA i przez czynniki trans-działające, takie jak białka wiążące RNA (przegląd w ref. 2, 3). Tutaj pokazujemy, że beta-katenina stabilizuje mRNA kodujące białko F-box betaTrCP1 i identyfikuje białko wiążące RNA białko wiążące RNA CRD-BP (białko wiążące determinantę regionu kodującego) jako nieznany wcześniej cel beta-kateniny. wcześniej nieznany cel czynnika transkrypcyjnego beta-kateniny/Tcf. CRD-BP wiąże się do regionu kodującego mRNA betaTrCP1. Nadekspresja CRD-BP stabilizuje mRNA betaTrCP1 mRNA i podnosi poziom betaTrCP1 (zarówno w komórkach, jak i in vivo), co skutkuje aktywacją białka Skp1-Cullin1-F-box (SCF)(betaTrCP) E3 ligazy ubikwityny i przyspieszonego obrotu jej substratów, w tym IkappaB i beta-kateniny. CRD-BP jest niezbędny do indukcji zarówno betaTrCP1, jak i c-Myc przez sygnalizację beta-kateniny w komórkach raka jelita grubego. Wysoki poziom CRD-BP, które znajdują się w pierwotnych ludzkich nowotworach jelita grubego wykazujących aktywność sygnalizacji beta-kateniny/Tcf wiąże się z indukcją CRD-BP w regulacji w górę betaTrCP1, w aktywacji dimerycznego czynnika transkrypcyjnego NF-kappaB oraz w supresji apoptozy w tych nowotworach. --- NF-kappaB (czynnik jądrowy-kappaB) to zbiorcza nazwa dla indukowalnych dimerycznych czynników transkrypcyjnych czynników transkrypcyjnych składających się z członków rodziny Rel białek wiążących DNA które rozpoznają wspólny motyw sekwencji. NF-kappaB występuje w zasadniczo we wszystkich typach komórek i jest zaangażowany w aktywację wyjątkowo dużej liczby genów w odpowiedzi na infekcje, stany zapalne i inne stresujące sytuacje wymagające szybkiego przeprogramowania ekspresji genów. NF-kappaB jest zwykle sekwestrowany w cytoplazmie niestymulowanych komórek i w konsekwencji musi zostać przeniesiony do jądra, aby mógł funkcjonować. Subkomórkowa lokalizacja NF-kappaB jest kontrolowana przez rodzinę białek hamujących, IkappaB, które wiążą NF-kappaB i maskują jego sygnał lokalizacji jądrowej, zapobiegając w ten sposób wychwytowi jądrowemu. wychwyt. Ekspozycja komórek na różne bodźce zewnątrzkomórkowe prowadzi do szybkiej fosforylacji, ubikwitynacji i ostatecznie proteolitycznej degradacji IkappaB, która uwalnia NF-kappaB do translokacji do jądra, gdzie reguluje transkrypcję genów. transkrypcję genów. Aktywacja NF-kappaB reprezentuje paradygmat kontrolowania funkcji białka regulatorowego poprzez proteolizę zależną od ubikwitynacji, jako integralna część kaskady sygnalizacyjnej opartej na fosforylacji. Ostatnio, poczyniono znaczne postępy w zrozumieniu szczegółów szlaków szlaków sygnałowych, które regulują aktywność NF-kappaB, szczególnie tych odpowiadających na prozapalne cytokiny czynnik martwicy nowotworów-alfa i interleukinę-1. interleukinę-1. Wielopodjednostkowa kinaza IkappaB (IKK) odpowiedzialna za indukowalną fosforylację Fosforylacja IkappaB jest punktem zbieżności dla większości bodźców aktywujących NF-kappaB. IKK zawiera dwie podjednostki katalityczne, IKKalpha i IKKbeta, z których obie są w stanie prawidłowo fosforylować IkappaB. Badania rzuciły światło na bardzo różne funkcje fizjologiczne IKKalfa i IKKbeta. funkcji fizjologicznych IKKalfa i IKKbeta. Po fosforylacji, miejsca fosfoakceptorowe IKK na IkappaB służą jako istotna część specyficznego miejsca rozpoznawania dla E3RS(IkappaB/beta-TrCP), ligazy ubikwityny E3 typu SCF, wyjaśniając w ten sposób, w jaki sposób IKK kontroluje ubikwitynację i degradację IkappaB. Różnorodność innych zdarzeń sygnalizacyjnych, w tym fosforylacji NF-kappaB, hiperfosforylacji IKK, indukcja syntezy IkappaB i przetwarzanie prekursorów NF-kappaB zapewniają dodatkowe mechanizmy modulujące poziom i czas trwania aktywności NF-kappaB. aktywności NF-kappaB. --- Szlak sygnałowy czynnika jądrowego-κB (NF-κB) jest zajętym terenem dla działania systemu ubikwityna-proteasom. układu ubikwityna-proteasom; wiele etapów sygnalizacji jest koordynowanych przez ubikwitynację białek. przez ubikwitynację białek. Punktem końcowym tego szlaku jest indukcja transkrypcji, a w tym celu istnieje potrzeba pokonania głównej przeszkody, jaką jest zestaw inhibitorów zestaw inhibitorów (IκB), które wiążą NF-κB i zabraniają albo wejścia jądrowego lub wiązanie DNA czynnika transkrypcyjnego. Dwa główne etapy sygnalizacji są wymagane do eliminacji inhibitorów: aktywacja kinazy IκB (IKK) i degradacja fosforylowanych inhibitorów. Aktywacja IKK i degradacja IκB wiążą się z różnymi trybami ubikwitynacji; w tym ostatnim pośredniczy specyficzną ligazę ubikwityny E3 SCF(β-TrCP). Składnik F-box tego E3, β-TrCP, rozpoznaje degron IκB utworzony po fosforylacji przez IKK, a tym samym w ten sposób sprzęga fosforylację IκB z ubikwitynacją. Ubikwitynacja i degradacja IκB, w której pośredniczy SCF(β-TrCP) ubikwitynacja i degradacja jest bardzo wydajnym procesem, często skutkującym całkowitą degradację kluczowego inhibitora IκBα w ciągu kilku minut od stymulacji komórki. stymulacji komórek. Ablacja β-TrCP in vivo skutkuje akumulacją wszystkich IκBs i całkowite zahamowanie NF-κB. Ponieważ opracowano wiele szczegółów interakcji IκB-β-TrCP rozwój inhibitorów β-TrCP może być wykonalnym podejściem terapeutycznym do NF-κB. podejściem terapeutycznym do ludzkich chorób związanych z NF-κB. Jednak nadal możemy nadal musimy pogłębiać nasze zrozumienie mechanizmu degradacji IκB, jak również różnorodnych funkcji β-TrCP in vivo.

Która ligaza ubikwityny E3 ubikwitynuje IkB, prowadząc do jego proteasomalnej degradacji?

Degradacja IκB obejmuje ubikwitynację, w której pośredniczy specyficzna ligaza ubikwityny E3 SCF(β-TrCP). Ubikwitynacja i degradacja IκB za pośrednictwem SCF(β-TrCP) jest bardzo wydajnym procesem, często prowadzącym do całkowitej degradacji kluczowego inhibitora IκBα w ciągu kilku minut od stymulacji komórek.

Wzmacniacze transkrypcyjne odgrywają kluczową rolę w regulacji ekspresji genów, ale ich identyfikacja w genomie eukariotycznym stanowi wyzwanie. Niedawno wykazano, że enhancery w genomie ssaków są związane z charakterystycznymi wzorami modyfikacji histonów. z charakterystycznymi wzorcami modyfikacji histonów, które są coraz częściej wykorzystywane do identyfikacji enhancerów. Jednak tylko ograniczona liczba typów komórek typów komórek lub znaczników chromatynowych była wcześniej badana w tym celu, pozostawiając bez odpowiedzi pytanie, czy istnieje optymalny zestaw modyfikacji histonów do przewidywania enhancerów w różnych typach komórek. Tutaj zajmujemy się tę kwestię, badając ogólnogenomowe profile 24 modyfikacji histonów w dwóch różnych typach komórek ludzkich, embrionalnych komórkach macierzystych i fibroblastach płuc. My opracowaliśmy algorytm oparty na losowym lesie, RFECS (Random Forest based Enhancer Identification from Chromatin States) do integracji profili modyfikacji histonów do identyfikacji enhancerów i wykorzystaliśmy go do identyfikacji enhancerów w wielu typach komórek. Pokazujemy, że RFECS nie tylko prowadzi do dokładniejszego i bardziej precyzyjnego dokładniejsze i precyzyjniejsze przewidywanie enhancerów niż poprzednie metody, ale także pomaga zidentyfikować najbardziej informacyjny i solidny zestaw trzech znaczników chromatynowych do przewidywania enhancerów. --- Chemiczna modyfikacja histonów w określonych elementach regulacyjnych DNA jest jest powiązana z aktywacją, inaktywacją i pozycjonowaniem genów. Istnieje wiele narzędzi do przewidywania enhancerów z map modyfikacji chromatyny, ale ich praktyczne zastosowanie jest ograniczone, ponieważ ich praktyczne zastosowanie jest ograniczone, ponieważ (i) uwzględniają one mniejszą liczbę niż te niezbędne do zdefiniowania różnych klas enhancerów lub (ii) pracują z nadmierną liczbą znaczników, co jest eksperymentalnie nieopłacalne. Opracowaliśmy metodę wykrywania stanu chromatyny przy użyciu maszyn wektorów nośnych w połączeniu z optymalizacją algorytmu genetycznego, zwaną ChromaGenSVM. ChromaGenSVM wybiera optymalne kombinacje określonych histonowych znaczników epigenetycznych do przewidywania enhancerów. W niezależnym teście, ChromaGenSVM odzyskał 88% z eksperymentalnie wspieranych eksperymentalnie wspieranych wzmacniaczy w pilotażowym regionie ENCODE interferonu gamma komórek HeLa. Co więcej, ChromaGenSVM z powodzeniem połączył profile profile tylko pięciu różnych śladów metylacji i acetylacji z bibliotek ChIP-seq w ludzkich limfocytach T CD4(+), aby przewidzieć ∼21 000 eksperymentalnie obsługiwanych wzmacniaczy w regionach 1,0 kb iz precyzją ∼90%, tym samym poprawiając poprzednie przewidywania na tym samym zestawie danych o 21%. Połączone wyniki wskazują, że ChromaGenSVM znacznie przewyższa wcześniej opublikowane metody i że enhancery są najlepiej przewidywane przez określone kombinacje metylacji histonów i acetylacji histonów. metylacji i acetylacji.

Czy istnieje algorytm identyfikacji enhancerów na podstawie stanu chromatyny?

tak

Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów jest szeroko stosowana w leczeniu bólu ale jej skuteczność zależy od odpowiedniego ukierunkowania stymulacji. W tym artykule, drugim z dwuczęściowej serii, opisano, jak skonfigurować i używać urządzenia TENS. TENS, aby osiągnąć najbardziej efektywne wyniki. --- Hipoalgetyczny efekt przezskórnej elektrycznej stymulacji nerwów (TENS) przy 2 różnych częstotliwościach oceniano w warunkach podwójnie ślepej próby przy użyciu znormalizowanej formy techniki opaski uciskowej submaksymalnego wysiłku. W celu indukcji bólu, 32 zdrowe, naiwne kobiety uczestniczyły w badaniu 2 razy, przy czym pierwszy, podczas którego uzyskano dane wyjściowe, a drugi, podczas którego kobiety zostały losowo przydzielone do 1 z 4 grup: Kontrola, Placebo, TENS-1 (110 Hz) lub TENS-2 (4 Hz). W grupach terapeutycznych 2 elektrody hydrożelowe zostały umieszczone nad punktem Erba i bocznie do kręgów C6 i C7. URZĄDZENIE TENS przez 10 minut przed napompowaniem mankietu i pozostawał włączony przez czas trwania procedury przeciwbólowej (12 min). Ból mierzono za pomocą wizualnej wizualnej skali analogowej (VAS) i kwestionariusza McGill Pain Questionnaire (MPQ) w celu oceny "aktualnego natężenia bólu" i "najgorszego odczuwanego bólu". Analiza wyników VAS wykazała znaczące różnice między grupami (ANOVA, P = 0,02), przy czym grupa grupa TENS-2 wykazała większy efekt hipoalgetyczny niż pozostałe grupy. Jednoczynnikowa ANOVA nie wykazała istotnych różnic w wynikach MPQ między grupami. Wyniki tego badania dostarczyły dowodów na hipoalgetyczne działanie TENS na eksperymentalny ból niedokrwienny, który okazał się być specyficzny dla częstotliwości z niższą częstotliwością stosowaną tutaj (4 Hz) wykazującą jedyny znaczący efekt. efekt.

Czy urządzenie TENS jest skuteczne w walce z bólem?

Przezskórna elektryczna stymulacja nerwów jest szeroko stosowana w leczeniu bólu

Transkrypcja stymuluje niestabilność genetyczną sekwencji powtórzeń trinukleotydowych sekwencji. Jednak mechanizmy prowadzące do zależnej od transkrypcji zmienności długości powtórzeń są niejasne. Wykazaliśmy, stosując biochemiczne i genetyczne że tworzenie stabilnych hybryd RNA.DNA zwiększa niestabilność sekwencji CTG.CAG. niestabilność powtórzeń CTG.CAG. Transkrybowane in vitro sekwencje powtarzające się bogate w CG sekwencje, w przeciwieństwie do powtórzeń bogatych w AT i sekwencji niepowtarzających się, tworzą stabilne struktury odporne na rybonukleazę A, struktury odporne na rybonukleazę A. Te hybrydy RNA.DNA są eliminowane przez rybonukleazy H. Mutacja w genie rnhA1, która zmniejsza aktywność rybonukleazy HI stymuluje niestabilność powtórzeń CTG.CAG w E. coli. Co ważne, wpływ zubożenia rybonukleazy HI na niestabilność powtórzeń wymaga aktywnej transkrypcji. Wykazaliśmy również, że zależna od transkrypcji Niestabilność powtórzeń CTG.CAG w ludzkich komórkach jest stymulowana przez knockdown siRNA RNazy H1 i H2. Ponadto zastosowaliśmy modyfikację bisiarczynową, która wykrywa jednoniciowe DNA, aby wykazać, że nieszablonowa nić DNA przy transkrybowane powtórzenia CTG.CAG pozostają częściowo jednoniciowe w ludzkim genomowym DNA DNA, wskazując tym samym, że jest on wypierany przez hybrydę RNA.DNA. Badania te pokazują, że trwałe hybrydy między powstającym transkryptem RNA a matrycową nicią DNA w traktach CTG.CAG promują niestabilność trinukleotydów DNA powtórzeń. --- Pętle R to struktury, w których nić RNA jest sparowana z jedną nicią DNA dupleksu DNA. dupleksu DNA, pozostawiając przesuniętą nić DNA jednoniciową. Stabilne pętle R istnieją in vivo w prokariotycznych źródłach replikacji, mitochondrialnych źródłach replikacji replikacji i regionach przełączających klasy immunoglobulin (Ig) ssaków w aktywowanych limfocytach limfocytach B. Wszystkie te pętle R powstają po wygenerowaniu nici RNA bogatej w G przez polimerazę RNA po transkrypcji bogatej w C nici matrycowej DNA. Te R mają znaczną długość. Na przykład, pętla R w źródle replikacji Col E1 replikacji wydaje się wynosić około 140 bp. Nasze własne laboratorium skupiło się na regionach gdzie pętle R mogą mieć długość znacznie przekraczającą kilobazę. Tutaj opisano metody wykrywania i analizy pętli R in vitro i in vivo. in vivo. --- Ataksja Friedreicha (FRDA) i zespół łamliwego chromosomu X (FXS) to jedne z 40 chorób związanych z ekspansją powtarzających się sekwencji (TRED). Chociaż ich ich patologia molekularna nie jest dobrze poznana, zaproponowano, że tworzenie chromatyny represyjnej i nietypowych struktur DNA nad powtarzającymi się regionami. Nasze badanie pokazuje teraz, że hybrydy RNA/DNA (pętle R) tworzą się w komórkach pacjenta na rozszerzonych powtórzeniach endogennych genów FXN i FMR1, związanych z FRDA i FXS. Te zależne od transkrypcji pętle R są stabilne, kolokalizują z represyjnym znakiem chromatyny H3K9me2 i utrudniają transkrypcję polimerazy RNA II w komórkach pacjentów. My zbadaliśmy wzajemne oddziaływanie między represyjnymi znacznikami chromatyny i pętlami R na genie FXN. Wykazaliśmy, że zmniejszenie represyjnego znaku chromatyny H3K9me2 nie ma wpływu na poziomy pętli R. Co ważne, zwiększenie poziomu pętli R poprzez leczenie inhibitorem topoizomerazy DNA inhibitorem topoizomerazy DNA kamptotecyną prowadzi do regulacji w górę represyjnych represyjnych znaczników chromatynowych, co skutkuje wyciszeniem transkrypcji FXN. Zapewnia to bezpośredni związek molekularny między pętlami R a patologią TRED, sugerując, że pętle R że pętle R działają jako początkowy wyzwalacz promujący wyciszanie FXN i FMR1. Zatem Pętle R stanowią wspólną cechę zaburzeń ekspansji nukleotydów i zapewniają nowy cel dla interwencji terapeutycznych. --- Helikazy z rodziny Pif1 są konserwowane od bakterii do ludzi. Tutaj przedstawiamy aktywność patrolowania DNA, która może leżeć u podstaw różnorodnych funkcji Pif1: monomer Pif1 monomer Pif1 preferencyjnie zakotwicza się do 3'-ogonowego połączenia DNA i okresowo zwija ogon 3' z krokiem wielkości jednego nukleotydu, wytłaczając pętlę. pętlę. Ta okresowa aktywność patrolowania jest wykorzystywana do rozwijania wewnątrzcząsteczkowego G-kwadrupleksu (G4) przy każdym napotkaniu i jest wystarczająca do rozwinięcia heterodupleksu RNA-DNA, ale nie dupleksu DNA. Zamiast wychodzić po rozwinięciu G4, pozwalając mu na ponowne zwinięcie, lub idąc dalej, aby rozwinąć dupleks DNA, Pif1 wielokrotnie odwija DNA G4, utrzymując go w stanie rozwiniętym. Indukowane przez Pif1 rozwijanie G4 zachodzi w trzech dyskretnych krokach, po jednej nici na raz, i jest wystarczająco silne, aby pokonać leki stabilizujące G4. Okresowa aktywność patrolowa może utrzymywać Pif1 w miejscu jego działania działania in vivo w wypieraniu telomerazy, rozwiązywaniu pętli R i utrzymywaniu G4 podczas replikacji, rekombinacji i naprawy. DOI: http://dx.doi.org/10.7554/eLife.02190.001. --- Rekombinacja przełącznika klasy immunoglobuliny H (CSR) zachodzi między regionami przełącznika i wymaga transkrypcji i indukowanej aktywacją deaminazy cytydyny (AID). Transkrypcja przez regiony przełącznikowe ssaków, ze względu na ich skład bogaty w GC skład, generuje stabilne pętle R, które zapewniają jednoniciowe DNA substraty dla AID. Jednak pokazujemy tutaj, że region przełączający Xenopus laevis S(mu), który jest bogaty w AT i nie jest podatny na tworzenie pętli R, może funkcjonalnie zastąpić mysi region przełączający, aby pośredniczyć w CSR in vivo. Za pośrednictwem X. laevis S (mu) CSR występował głównie w regionie powtórzeń AGCT ukierunkowanych przez kompleks replikacji AID A podczas transkrypcji in vitro. Proponujemy, że AGCT jest pierwotnym motywem CSR, który celuje w AID poprzez mechanizm inny niż pętla R obejmujący kompleks AID-białko replikacyjne A. --- W tym wydaniu Molecular Cell, Ginno i wsp. (2012) opisują niezwykłe cechy sekwencji w wyspach CpG promotora, które mogą prowadzić do powstawania trwałych hybryd RNA-DNA (pętli R). hybryd RNA-DNA (pętle R), które mają zapobiegać metylacji genomowego DNA metylacji genomowego DNA. --- Niespodziewane powszechne występowanie stabilnych hybrydowych struktur DNA/RNA (pętli R) w ludzkich komórkach i coraz więcej dowodów na ich zaangażowanie w kilka ludzkich nowotworów złośliwych ożywiło badania nad biologią pętli R w ostatnich latach. Tutaj proponujemy, że fizjologiczne tworzenie pętli R na wyspach CpG może przyczyniać się do specyfikacji pochodzenia replikacji DNA w tych regionach. regionach, najbardziej wydajnych miejscach inicjacji replikacji w komórkach ssaków. Całkiem prawdopodobne, że dzieje się to poprzez reakcję wypierania nici aktywującą tworzenie struktur G-kwadrupleksowych, które są ukierunkowane na kompleks rozpoznawania pochodzenia (ORC) w konformacji jednoniciowej. Zgodnie z tym stwierdziliśmy, że R-pętle kolokalizują się z ORC w tym samym regionie wyspy CpG w znacznej części tych wydajnych źródeł replikacji, dokładnie w miejscu pozycji wykazującej największą gęstość motywów G4. Ten scenariusz opiera się na związek między transkrypcją a replikacją w ludzkich komórkach i sugeruje że rozregulowanie pętli R w miejscach pochodzenia promotorów wysp CpG może przyczyniać się do fenotypu fenotypu nieprawidłowości replikacji DNA i utraty integralności genomu wykrytej w komórkach nowotworowych.

Które sekwencje DNA są bardziej podatne na tworzenie pętli R?

Pętle R, indukowane transkrypcyjnie hybrydy RNA:DNA, występujące na powtarzających się odcinkach (CTG)n, (CAG)n, (CGG)n, (CCG)n i (GAA)n, są związane z chorobami, w tym dystrofią miotoniczną, chorobą Huntingtona, łamliwym chromosomem X i ataksją Friedreicha. Fizjologiczne tworzenie pętli R w promotorach wysp CpG może przyczyniać się do specyfikacji pochodzenia replikacji DNA w tych regionach, najbardziej wydajnych miejscach inicjacji replikacji w komórkach ssaków. Pętle R mogą mieć również korzystny wpływ, ponieważ ich powszechne tworzenie zostało wykryte w promotorach wysp CpG w ludzkich genach. Pętle R są szczególnie wzbogacone o bogate w G elementy terminatora.

Zespół Carneya (CNC) jest dziedziczną chorobą związaną ze śluzakiem serca, plamistą pigmentacją skóry i nadczynnością hormonalną. pigmentacją skóry i nadaktywnością hormonalną. CNC jest spowodowana inaktywującymi mutacje w genie PRKAR1A kodującym podjednostkę regulatorową PKA typu I alfa (RIα). Chociaż aktywność PKA jest zwiększona w CNC, mechanizmy łączące dysregulację PKA z nowotworami endokrynnymi są słabo poznane. W tym badaniu, wykorzystaliśmy czujniki oparte na transferze energii rezonansu Förstera (FRET) dla aktywności cAMP i PKA aby zdefiniować rolę RIα w przestrzenno-czasowej organizacji szlaku cAMP/PKA. szlaku cAMP/PKA. Znokautowanie RIα w komórkach HEK293 zwiększyło zarówno podstawową, jak i forskolina lub prostaglandyna E1 (PGE1) - stymulowały całkowitą komórkową aktywność PKA, jak zgłaszane przez western bloty endogennych celów PKA i globalny reporter aktywności PKA oparty na FRET reporter aktywności PKA, AKAR3. Używając wariantów AKAR3 ukierunkowanych na subkomórkowe zidentyfikowaliśmy podobny wzrost odpowiedzi na PGE1 w cytoplazmie cytoplazmie i zewnętrznej błonie mitochondrialnej. W przeciwieństwie do tego, w błonie odpowiedź na PGE1 była zmniejszona wraz ze wzrostem podstawowego współczynnika FRET. FRET. Wyniki te zostały potwierdzone przez analizę western blot fosforylacji podstawowej i PGE1 fosforylacji związanej z błoną wazodylatacyjnej fosfoproteiny. fosfoproteiny. Podobne różnice zaobserwowano między cytoplazmą a błoną błoną plazmatyczną w ludzkich komórkach nadnerczy niosących mutację inaktywującą RIα. Inaktywacja RIα zwiększyła również cAMP w cytoplazmie, w zewnętrznej błonie mitochondrialnej i w błonie plazmatycznej. w zewnętrznej błonie mitochondrialnej i w błonie plazmatycznej, o czym informują ukierunkowane wersje wskaźnika wskaźnika cAMP Epac1-camps. Wyniki te pokazują, że inaktywacja RIα prowadzi do wielokrotnych, specyficznych dla przedziału zmian szlaku cAMP/PKA, ujawniając nowe aspekty dysregulacji sygnalizacji w procesie nowotworzenia. --- Tłumienie podjednostki regulatorowej kinazy białkowej A 1 alfa (PRKAR1A) zostało hamuje wzrost komórek raka dróg żółciowych (CCA) i zwiększa apoptozę. W w niniejszym badaniu mieliśmy na celu określenie synergistycznych i / lub addytywnych efektów środków chemioterapeutycznych, w tym inhibitorów kinazy białkowej (tj. sorafenib, sorafenib, sunitynib, gefitynib, inhibitor Met) i konwencjonalnych leków chemioterapeutycznych (tj. 5-fluorouracyl, doksorubicyna, paklitaksel, gemcytabina), w liniach komórkowych PRKARIA knockdown linii komórkowych CCA. Wyniki wykazały, że linie komórkowe CCA z supresją PRKAR1A wykazały zwiększoną wrażliwość na niektóre leki chemioterapeutyczne, gdy w porównaniu do komórek kontrolnych. Co więcej, nokaut PRKAR1A w połączeniu z sorafenibem lub 5-fluorouracylem zwiększało działanie apoptotyczne na linie komórkowe CCA linii komórkowych CCA. W związku z tym selektywne hamowanie PRKAR1A wydaje się wzmacniać hamujące wzrost hamujące działanie leków chemioterapeutycznych, a także indukuje apoptotyczną śmierć komórek. apoptotyczną śmierć komórek. Nasze odkrycia sugerują, że dodatkowe tłumienie ekspresji PRKAR1A może zwiększyć skuteczność konwencjonalnego leczenia chemioterapeutycznego CCA. Należy teraz przeprowadzić badania kliniczne u pacjentów z CCA. --- W oocytach ssaków kinaza białkowa zależna od cyklicznego AMP (PKA) jest odpowiedzialna za za utrzymanie zatrzymania mejotycznego. Zbadaliśmy rolę dominującej podjednostki regulatorowej podjednostki regulatorowej, RIalfa w regulacji aktywności PKA podczas dojrzewania oocytów myszy poprzez obniżenie poziomu białka przy użyciu interferencji RNA interferencji RNA. W oocytach, w których białko RIalpha zostało zredukowane do niewykrywalnych poziomów poziomy, zaobserwowano również kompensacyjne spadki w RIIalfa i katalitycznym (Calpha). Oocyty te wznowiły mejozę, pomimo hodowli w warunkach warunkach, które utrzymują podwyższone wewnątrzkomórkowe poziomy cAMP, co sugeruje, że Calpha nie była wystarczająca do utrzymania zatrzymania mejozy. Powstałe jaja wykazywały jednak nieprawidłowości wrzeciona mejotycznego i nieprawidłowe rozszczepienie płaszczyzny prowadzące do ekstruzji dużych ciał polarnych. Wyniki te pokazują że RIalfa jest wymagana do regulacji aktywności PKA w dojrzewających oocytach i że kompensacyjna regulacja w górę RII nie występuje. Ponadto wskazujemy na PKA jako modulator morfologii i funkcji wrzeciona podczas mejozy.

Jakie są główne wyniki nokautu PRKAR1A?

Udowodniono, że supresja podjednostki regulatorowej kinazy białkowej A 1 alfa (PRKAR1A) hamuje wzrost komórek raka dróg żółciowych (CCA) i nasila apoptozę. Ponadto nokaut podjednostki regulatorowej kinazy białkowej zależnej od cAMP (PKA) typu I alfa w mysich oocytach zakłóca zatrzymanie mejotyczne i powoduje wady wrzeciona mejotycznego.

TŁO: Palenie tytoniu jest odpowiedzialne za choroby płuc, serca, układu krążenia i różnego rodzaju nowotwory, serca, układu krążenia i różnego rodzaju nowotworów i jest poważnym problemem zdrowia publicznego na całym świecie. problemem zdrowotnym na całym świecie. Akupunktura była promowana jako metoda leczenia w rzucaniu palenia. Jednak jej skuteczność nadal pozostaje kontrowersyjna. METODY: Przeprowadziliśmy prospektywne, randomizowane, kontrolowane badanie z wykorzystaniem akupunktury usznej w celu zaprzestania palenia u 131 dorosłych, którzy chcieli rzucić palenie. palenia. Trzynaście osób wycofało się z badania, a 118 osób zostało w końcowych analizach (średni wiek, 53,7 +/- 16,8 lat; 100 mężczyzn, 18 kobiet). Grupa leczona (n = 59) otrzymała akupunkturę uszną w Shen Men, Sympatycznym, Usta i Płuca przez 8 tygodni. Grupa kontrolna (n = 59) otrzymywała akupunkturę pozorowaną w akupunktach usznych niezwiązanych z rzucaniem palenia (punkty kolana, łokcia, barku i oka). Badani byli następnie obserwowani co miesiąc przez 6 miesięcy po zaprzestaniu leczenia akupunkturą. WYNIKI: Pomiędzy obiema grupami przed leczeniem akupunkturą nie było istotnej różnicy w odniesieniu do płci, średniego wieku, poziomu wykształcenia i średnie wartości dla wieku, w którym rozpoczęto palenie, czasu palenia, dziennej liczby wypalanych papierosów i nikotyny. wypalanych papierosów i wyniku uzależnienia od nikotyny. Pod koniec leczenia, konsumpcja papierosów znacząco spadła w obu grupach, ale tylko grupa tylko grupa leczona wykazała znaczący spadek objawów odstawienia nikotyny. objawów odstawienia nikotyny. Wskaźnik zaprzestania palenia nie wykazał istotnej różnicy między grupą (27,1%) a grupą kontrolną (20,3%) pod koniec leczenia. Nie było również znaczącej różnicy we wskaźniku zaprzestania palenia między grupą leczoną (16,6%) a grupą kontrolną (12,1%) na koniec obserwacji. obserwacji. W obu grupach nie wystąpiły żadne poważne skutki uboczne akupunktury usznej. grupach. WNIOSEK: Nasze wyniki wykazały, że akupunktura uszna nie miała lepszej skuteczności w rzucaniu palenia w porównaniu z akupunkturą pozorowaną. Połączona akupunktura z poradnictwem behawioralnym lub z nikotynową terapią zastępczą powinna być stosowana w dalszych próbach zaprzestania palenia, aby zwiększyć wskaźnik powodzenia zaprzestania palenia. zaprzestania palenia. --- TŁO: Palenie tytoniu jest główną przyczyną chorób i przedwczesnych zgonów, którym można zapobiec. przedwczesnej śmierci. Lekarze powinni odgrywać aktywną rolę w kontrolowaniu palenia tytoniu poprzez zachęcanie do zaprzestania palenia i pomaganie palaczowi w wyborze najodpowiedniejszej metody zaprzestania palenia. w zaprzestaniu palenia. CEL: Ocena prostego leczenia akupunkturą ucha w celu zaprzestania palenia. palenia. METODA: Randomizowana, pojedynczo zaślepiona, kontrolowana placebo próba 78 obecnie palących ochotników z ogółu społeczeństwa. palących ochotników z ogółu społeczeństwa. Ochotnicy uczęszczali do kliniki akupunktury w klinice akupunktury w warunkach ogólnej praktyki lekarskiej i otrzymali pojedynczy zabieg elektroakupunktury przy użyciu dwóch igieł w miejscu aktywnym lub placebo oraz przez dwa tygodnie. Główną miarą wyniku było biochemicznie potwierdzone całkowite zaprzestanie palenia po sześciu miesiącach. WYNIKI: Łącznie 12,5% osób z grupy aktywnego leczenia w porównaniu z 0% osób z grupy placebo zaprzestało palenia po sześciu miesiącach (P = 0,055, 95% przedział ufności -0,033 do 0,323). WNIOSEK: Ten prosty zabieg elektroakupunktury ucha był znacznie bardziej skuteczniejsza w pomaganiu ochotnikom w rzuceniu palenia niż leczenie placebo. --- CELE: W niniejszym badaniu zbadano wpływ samej akupunktury oraz w połączeniu w połączeniu z edukacją na rzucanie palenia i konsumpcję papierosów. METODY: Prospektywnie przebadaliśmy 141 dorosłych w quasi-czynnikowym projekcie przy użyciu akupunkturę, pozorowaną akupunkturę i edukację. WYNIKI: Wszystkie grupy wykazały znaczące zmniejszenie palenia i spożycia papierosów po leczeniu. konsumpcji papierosów, przy czym połączona grupa akupunktury i edukacji wykazała największy efekt leczenia. Tendencja ta utrzymywała się w okresie obserwacji; jednak, znaczące różnice nie utrzymały się. Większa liczba lat palenia (tj. liczba lat palenia pomnożona przez wyjściową liczbę papierosów wypalanych rocznie, podzielona przez rocznie, podzielona przez 20 papierosów w paczce) ujemnie korelowała z efektem leczenia. efektem leczenia. Analiza trendu sugerowała 20 paczkolat jako punkt odcięcia dla tej korelacji. korelacji. WNIOSKI: Akupunktura i edukacja, samodzielnie i w połączeniu, znacząco redukują palenie; jednak w połączeniu wykazują znacznie większy efekt, co widoczne u osób z dłuższą historią palenia. --- CEL: Obserwacja efektu terapeutycznego akupunktury połączonej z uciskaniem punktu aurikularnego akupunkturą uszną w celu rzucenia palenia. METODY: Akupunkty ciała do akupunktury, Jieyan (dwa poziome palce powyżej wyrostka rylcowatego kości promieniowej, Shenmen (HT 7), Zh wyrostka rylcowatego kości promieniowej), Shenmen (HT 7), Zhongwan (CV 12), Zusanli (ST 36), Sanyingjiao (SP 6). Główne punkty ucha: Kou (usta), Fei (płuca), Shenmen, oraz pomocnicze punkty ucha: Shenshangxian (nadnercze), Wei (żołądek), Xin (serce), Neifenmi (hormonalny), Qiguan (tchawica), Gan (wątroba). Leczenie było podawane raz dziennie, 6 sesji stanowiących jeden kurs, a efekty terapeutyczne zaobserwowano po 4 kursach. zaobserwowano po 4 kursach. WYNIKI: Trzydzieści sześć osób zostało wyleczonych, 12 przypadków było skutecznych, 5 przypadków było nieskuteczne. WNIOSKI: Akupunktura w połączeniu z nakłuwaniem i uciskaniem punktów usznych ma niezawodny efekt terapeutyczny w rzucaniu palenia, ale konieczna jest aktywna współpraca i wola pacjent aktywnie współpracował i miał wolę zaprzestania palenia, tak aby uniknąć ponownego palenia. --- Wstęp: Palenie tytoniu nadal stanowi zagrożenie dla zdrowia na całym świecie. Obecne farmakoterapie mają w najlepszym przypadku wskaźnik skuteczności nie większy niż 50%. Akupresura uszna (ucho) akupresura była rzekomo korzystna w osiąganiu palenia zaprzestania palenia w niektórych badaniach, podczas gdy w innych została uznana za nieistotną. My niniejszym opisujemy protokół trójramiennego randomizowanego badania kontrolowanego w celu zbadać możliwe korzyści z samodzielnego stosowania akupresury w rzucaniu palenia. zaprzestania palenia. METODY: Sześćdziesięciu wyrażających zgodę uczestników z potwierdzonym nałogiem palenia tytoniu zostanie zrekrutowanych i losowo podzielonych na trzy ramiona, aby otrzymać akupresurę uszną akupresurę w pięciu prawdziwych punktach akupunkturowych (protokół NADA), akupresurę uszną w pięciu punktach pozorowanych lub w ogóle bez akupresury usznej. Uczestnicy mający akupresurę uszną będą wywierać silny nacisk na każdy akupunkt dwustronnie poprzez koralik w dołączonych plastrach, gdy tylko poczują chęć zapalenia. Faza Faza leczenia potrwa sześć tygodni, podczas których wszyscy uczestnicy będą oceniani co tydzień w celu przeglądu ich dziennika palenia, stanu abstynencji, końcowego wydechu poziom tlenku węgla i możliwe działania niepożądane, w tym reakcje reakcje i poziom stresu. W dowolnym momencie zostanie zdefiniowana data pomyślnego rzucenia palenia z ciągłą abstynencją przez kolejne 7 dni. Od tego momentu, uczestnicy będą oceniani indywidualnie pod kątem ciągłego wskaźnika abstynencji (CAR), poziomów tlenku węgla w końcowym wydechu oraz niekorzystnych skutków stresu i w określonych odstępach czasu do 26 tygodni. Oczekiwanie na leczenie będzie zostaną ocenione za pomocą czteropunktowej skali wiarygodności samooceny Borkovec i Nau w trakcie i po interwencji. DYSKUSJA: Włączamy zweryfikowane miary wyników zaprzestania palenia do do naszego randomizowanego, kontrolowanego badania, którego celem była ocena akupresury usznej jako nieinwazyjnej alternatywy dla farmakoterapii. jako nieinwazyjnej alternatywy dla farmakoterapii w rzucaniu palenia. REJESTRACJA BADANIA: ClinicalTrials.gov: NCT01389622 (zarejestrowane 7 lipca 2011). --- Przeprowadzono podwójnie ślepe, randomizowane, kontrolowane placebo badanie kliniczne w celu ocenić skuteczność leczenia akupunkturą laserową u nastoletnich palaczy. Trzystu trzydziestu nastoletnich palaczy w Klinice Rzucania Palenia w Instytucie Zdrowia w Singapurze. Child Guidance Clinic, Institute of Health, Singapur, zostało losowo przydzielonych w równej liczbie do równej liczbie do leczenia akupunkturą laserową i pozorowanej akupunktury (kontrola) grup. Odsetek pacjentów z całkowitym zaprzestaniem palenia po zakończeniu leczenia przez cztery tygodnie wynosił 21,9% w grupie leczonej i 21,4% w grupie kontrolnej. w grupie kontrolnej. Po trzech miesiącach od zakończenia leczenia wskaźniki całkowitego wynosiły odpowiednio 24,8% i 26,2%. Tak więc nie było znaczącej różnicy we wskaźnikach zaprzestania palenia w grupie leczonej i kontrolnej. grupach. --- CELE: Niniejsze badanie miało na celu opracowanie wspomaganego przez Internet programu rzucania palenia wraz z akupresurą aurikularną oraz porównanie wskaźnika rzucania palenia i Skuteczność młodych palaczy otrzymujących akupresurę uszną z i bez internetowym programem rzucania palenia. PROJEKT: Strona internetowa została zbudowana w oparciu o IBM Websphere 5.0 i bazę danych DB2 przy użyciu HTML, Javascript i JSP. HTML, Javascript i JSP. Przyjęto quasi-eksperymentalny projekt badawczy. Badanych przydzielono nielosowo do dwóch grup. Grupa 1 otrzymała akupresurę uszną akupresurę uszną oraz program rzucania palenia wspomagany przez Internet, podczas gdy grupa 2 otrzymywała tylko akupresurę uszną. POMIARY: Dane dotyczące czynników demograficznych, kotyniny w surowicy, wskaźnika rzucania palenia, uzależnienie od nikotyny i poczucie własnej skuteczności badanych zebrano przed i po 4-tygodniowej interwencji. WYNIKI: Po interwencji wskaźnik rzucenia palenia wyniósł 15,78% w grupie 1 i 2,56% w grupie 2. Uzależnienie od nikotyny uległo znacznemu zmniejszeniu w grupie 1, ale pozostało niezmienione w grupie 2. Poprawa poczucia własnej skuteczności między grupami 1 i 2 była znacząco różna. była znacząco różna. WNIOSKI: Połączenie akupresury usznej i wspomaganego przez Internet programu rzucania palenia Program rzucania palenia był bardziej skuteczny niż sama akupresura uszna. pod względem wskaźnika rzucania palenia. --- TŁO: Palenie tytoniu jest największą możliwą do uniknięcia przyczyną zgonów i chorób na świecie. na całym świecie, ale palaczom często nie udaje się rzucić nałogu z powodu objawów odstawienia nikotyny. Obecnie dostępne terapie farmaceutyczne mogą pomóc w zaprzestaniu palenia, ale mogą mieć skutki uboczne. Akupresura ucha (EAP) i akupunktura ucha zostały wykorzystane w celu rzucenia palenia i odnotowano pewne pozytywne wyniki. Celem badania jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa EAP w pomaganiu osobom w rzucaniu palenia i/lub wspieraniu ich w radzeniu sobie z objawami odstawienia nikotyny. objawów odstawienia nikotyny. METODY: Badanie to będzie randomizowanym, pojedynczo zaślepionym, pozorowanym badaniem kontrolowanym przeprowadzone na Uniwersytecie RMIT w Melbourne w Australii. Dorośli palacze zostaną losowo przydzieleni do otrzymywania EAP specjalnie w celu zaprzestania palenia lub niespecyficznych terapii EAP. Po 2-tygodniowym okresie wstępnym uczestnicy będą leczeni raz w tygodniu przez 8 tygodni i obserwowani przez 12 tygodni. Głównym będzie 7-dniowy wskaźnik zaprzestania palenia na podstawie samoopisu potwierdzonego przez wydychany tlenek węgla i objawy odstawienia nikotyny mierzone za pomocą kwestionariusza Mood i kwestionariusza oceny objawów fizycznych. Drugorzędnymi wynikami będą samodzielne stosowanie nikotynowych terapii zastępczych, konsumpcja papierosów, zmiana masy ciała i jakość życia. Punktem końcowym bezpieczeństwa będą samodzielnie zgłaszane zdarzenia niepożądane związane z EAP. Zastosowana zostanie analiza zamiaru leczenia. zostanie zastosowana. DYSKUSJA: Wyniki tego badania pozwolą określić, czy sama interwencja EAP może być skuteczną i bezpieczną terapią pomagającą w zaprzestaniu palenia i zarządzanie objawami odstawienia nikotyny. --- Zastosowanie medycyny alternatywnej w rzucaniu palenia stale rośnie w ostatnich latach. w ostatnich latach. Przeprowadzono serię klinicznych badań grupowych w celu wyjaśnić efekt, wynik i wskaźnik skuteczności leczenia akupunkturą w celu zaprzestania palenia. zaprzestania palenia. Badanie prowadzono przez cztery tygodnie z udziałem 238 palących uczniów z 2 szkół średnich. uczniów w 2 szkołach średnich. Badani zostali podzieleni na dwie grupy: 159 uczniów leczono akupunkturą na antynikotynowych punktach akupunkturowych ucha, ucha, o których wiadomo, że są skuteczne w rzucaniu palenia (grupa przypadków), a 79 studentów było leczonych w innych miejscach ucha (grupa kontrolna). Leczenie akupunkturą podawano naprzemiennie z każdej strony ucha co tydzień przez 4 tygodnie. przez 4 tygodnie. Sukces w zaprzestaniu palenia wyniósł tylko 1 przypadek (0,6%) w grupie i żaden w grupie kontrolnej po 4 tygodniach. Zmiana w smaku tytoniu i intensywność pragnienia palenia nie różniły się istotnie między grupą badaną i kontrolną. między grupą badaną i kontrolną, ale grupa badana wykazywała tendencję do tendencję do zmniejszania smaku tytoniu i intensywności chęci palenia. palenia. Ponadto zmniejszenie konsumpcji papierosów nie było znaczące, ale tendencja redukcji w grupie badanej była znacząca. Uważa się, że że miejsce akupunktury usznej w rzucaniu palenia nie jest ważne. Istniała jednak znacząca tendencja pod względem zmniejszenia konsumpcji papierosów, smaku tytoniu i palenia. konsumpcji papierosów, smaku tytoniu i intensywności pragnienia palenia w grupie w grupie badanej, co wskazuje, że akupunktura uszna w rzucaniu palenia ma pewien efekt. pewien efekt. --- TŁO: W literaturze dotyczącej medycyny komplementarnej badania nad długoterminową obserwacją obserwacji jednej z jej metod są rzadkie. CEL: Niniejsze badanie jest oceną zachowań związanych z paleniem tytoniu u pacjentów pacjentów leczonych akupunkturą ucha w celu rzucenia palenia. Dodatkowo zbadaliśmy czynniki, które sprzyjają lub utrudniają zaprzestanie palenia. PACJENCI I METODY: 249 pacjentów, którzy przeszli akupunkturę ucha w celu rzucenia palenia zaprzestania palenia w latach 1985-1998 w gabinecie w Aarau (Szwajcaria) zostało poproszonych przed pierwszym zabiegiem o wypełnienie formularza dotyczącego ich nałogu palenia tytoniu i retrospektywnie jesienią 1998 r. kwestionariusz dotyczący powodzenia terapii. terapii. Leczenie akupunkturą ucha składało się z 2 konsultacji w odstępie 10 dni. 10 dni. Odsetek respondentów wyniósł 53,8% (zwrócono 134 kwestionariusze). Ostatecznie można było ocenić dane 126 osób. WYNIKI: Analiza Kaplana Meiera dotycząca czasu abstynencji dała roczny wskaźnik sukcesu na poziomie 41,1%. roczny wskaźnik sukcesu wynoszący 41,1%. Mężczyźni rzucali palenie łatwiej niż kobiety. Rozpoczęcie palenia, jak również rozpoczęcie leczenia w wieku od 20 do 40 lat były korzystne warunki dla zaprzestania palenia. Osoby, które paliły 20 papierosów lub więcej dziennie przed rozpoczęciem leczenia. Dla osób, które paliły jako sposób na zabicie czasu lub z powodu nudności, łatwiej było rzucić palenie niż osobom palącym z powodu zdenerwowania. Osoby mieszkające w niepalącym były w stanie rzucić palenie znacznie łatwiej niż osoby mieszkające w domu palacza. palacza. WNIOSKI: Z rocznym wskaźnikiem skuteczności wynoszącym 41,1% akupunktura ucha jest konkurencyjną alternatywą dla konkurencyjną alternatywą dla ortodoksyjnych metod odstawienia nikotyny. Leczenie akupunkturą może być stosowana i dostosowywana indywidualnie, ponadto jest ekonomiczna i bez skutków ubocznych. i bez skutków ubocznych.

Co wiadomo na temat wpływu akupunktury na rzucanie palenia?

Akupresura ucha (EAP) i akupunktura ucha były stosowane w celu rzucenia palenia i odnotowano pewne pozytywne wyniki. Akupresura uszna (ucha) była rzekomo korzystna w zaprzestaniu palenia w niektórych badaniach, podczas gdy w innych została uznana za nieistotną. Połączona grupa akupunktury i edukacji wykazała największy efekt leczenia.

Konwertaza proproteinowa subtilisin/kexin typu 9 (PCSK9) jest proteazą serynową, która odgrywa ważną rolę w regulacji stężenia lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) w surowicy cholesterolu w surowicy poprzez regulację w dół receptora LDL i jako taka jest uważana za nowy cel w terapii obniżającej poziom cholesterolu. W ramach wsparcia programu rozwoju leku dla Evolocumabu, w pełni ludzkiego przeciwciała IgG₂, które jest ukierunkowane na PCSK9, opracowano opracowano ilościowy test ELISA do pomiaru wolnego PCSK9 w ludzkiej surowicy. PCSK9 służy jako biomarker odpowiedzi farmakologicznej podczas leczenia i pomiar poziomu wolnego ligandu po podaniu leku był interesujący jako pomoc w w ustaleniu właściwości farmakokinetycznych i farmakodynamicznych terapii. terapeutycznych. Biorąc pod uwagę złożoność związaną z pomiarem wolnego ligandu ligandu w obecności wysokich stężeń krążącego leku, ważne było, aby eksperymentów mających na celu ocenę warunków ex vivo, które mogą potencjalnie wpływać na właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne leku. które mogą potencjalnie wpływać na równowagę wiązania leku i ligandu w badanych próbkach podczas rutynowych badań. i ligandu w badanych próbkach podczas rutynowego pobierania próbek i testów warunki. Poniżej przedstawiamy wyniki eksperymentów, które zostały przeprowadzone w celu scharakteryzować test zgodnie z wytycznymi regulacyjnymi i standardami branżowymi standardami, a także w celu ustalenia dowodów na to, że metoda mierzy wolny ligand ligand w obiegu w momencie pobrania surowicy. Wygenerowano solidny pakiet danych wygenerowano solidny pakiet danych pomocniczych, który pokazuje, że metoda konkretnie i odtwarzalnie mierzy wolny ligand i jest odpowiednia do zamierzonego zastosowania. --- CELE: Niniejsze badanie miało na celu ocenę skuteczności i bezpieczeństwa podskórnego ewolokumabu w porównaniu z doustnym ezetymibem u pacjentów z hipercholesterolemią, którzy nie tolerują skutecznych dawek statyny. pacjentów, którzy nie są w stanie tolerować skutecznych dawek statyn. TŁO: Nietolerancja statyn, która wynika głównie z działań niepożądanych związanych z mięśniami mięśni, jest zgłaszana u 10% do 20% pacjentów. Evolocumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne przeciwko konwertazie proproteinowej subtilisin/kexin typu 9 (PCSK9), wykazał znaczne zmniejszenie stężenia lipoprotein o niskiej gęstości w osoczu (LDL-C) w badaniu fazy 2 u pacjentów nietolerujących statyn. METODY: Badanie GAUSS-2 (Goal Achievement after Utilizing an Anti-PCSK9 Antibody in Statin Intolerant Subjects) było 12-tygodniowym badaniem z podwójnie ślepą próbą randomizowanych pacjentów (2:2:1:1) do evolocumabu 140 mg co dwa tygodnie (Q2W) lub ewolokumab 420 mg raz na miesiąc (QM) w skojarzeniu z codziennym doustnym placebo lub podskórnym placebo Q2W lub QM, oba z codziennym doustnym ezetymibem 10 mg. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi była procentowa zmiana stężenia LDL-C w stosunku do wartości wyjściowej średnio w 10. i 12. tygodniu oraz w 12. tygodniu. w 12. tygodniu. WYNIKI: Trzystu siedmiu pacjentów (wiek 62 ± 10 lat; LDL-C 193 ± 59 mg/dl) poddano randomizacji. Evolocumab obniżył stężenie LDL-C od wartości wyjściowej o 53% do 56%, co odpowiada różnicom w leczeniu w porównaniu z ezetymibem wynoszącym od 37% do 39% (p <0.001). Zdarzenia niepożądane ze strony mięśni wystąpiły u 12% pacjentów leczonych ewolokumabem i 23% pacjentów leczonych ezetymibem. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem i i nieprawidłowości laboratoryjne były porównywalne we wszystkich grupach leczenia. WNIOSKI: Solidna skuteczność w połączeniu z korzystną tolerancją sprawia, że evolocumab obiecującą terapią w celu zaspokojenia w dużej mierze niezaspokojonej potrzeby klinicznej u pacjentów pacjentów wysokiego ryzyka z podwyższonym poziomem cholesterolu, którzy nie tolerują statyn. (Cel Osiągnięcie celu po zastosowaniu przeciwciała anty-PCSK9 u pacjentów nietolerujących statyn Subjects-2; NCT01763905). --- CELE: Celem tego badania było porównanie evolocumabu podawanego co dwa tygodnie i co miesiąc z placebo i doustnym ezetymibem u pacjentów z hipercholesterolemią w badaniu fazy III. TŁO: Evolocumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne przeciwko proproteinie konwertazy subtilizyny/kexin typu 9 (PCSK9), znacząco zmniejszał stężenie LDL-C w badaniach fazy II. METODY: Pacjenci w wieku od 18 do 80 lat ze stężeniem cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) na czczo cholesterolu o niskiej gęstości (LDL-C) ≥100 i <190 mg/dl i punktacją ryzyka Framingham ≤10% byli randomizowano (1:1:1:1:2:2) do doustnego placebo i podskórnego (SC) placebo co dwa tygodnie; doustne placebo i podskórne placebo co miesiąc; ezetymib i podskórne placebo co dwa tygodnie; ezetymib i placebo podskórne co miesiąc; placebo doustne i ewolokumab 140 mg co dwa tygodnie; lub doustne placebo i evolocumab 420 mg co miesiąc. WYNIKI: Łącznie 614 pacjentów zostało zrandomizowanych i otrzymało odpowiednie dawki. Leczenie evolocumabem zmniejszyło stężenie LDL-C od wartości wyjściowej średnio o 55% do 57% więcej niż placebo i 38% do 40% więcej niż placebo. niż placebo i 38% do 40% więcej niż ezetymib (p < 0,001 dla wszystkich porównań). Leczenie ewolokumabem korzystnie wpływało również na inne poziomy lipoprotein. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (AE), AE związane z mięśniami i nieprawidłowości laboratoryjne i nieprawidłowości laboratoryjne były porównywalne we wszystkich grupach leczenia. WNIOSKI: W największym jak dotąd badaniu monoterapii z zastosowaniem inhibitora PCSK9, evolocumab przyniósł znaczące obniżenie stężenia LDL-C w porównaniu z placebo lub ezetymibem i był dobrze tolerowany u pacjentów z hipercholesterolemią. (Przeciwciało monoklonalne przeciwko PCSK9 w celu zmniejszenia podwyższonego stężenia LDL-C u pacjentów Currently Not Receiving Drug Therapy for Easing Lipid Levels-2 [MENDEL-2]; NCT01763827). --- Proteaza serynowa proproteinowa konwertaza subtilizyny/kexin typu 9 (PCSK9) wiąże się z receptorem lipoprotein o niskiej gęstości (LDLR) i kieruje je do lizosomów. z receptorem lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) (LDLR) i kieruje je do lizosomów w celu degradacji wewnątrzkomórkowej. w celu degradacji wewnątrzkomórkowej. Powoduje to zmniejszenie liczby LDLR dostępnych na powierzchni komórek wątrobowych w celu wiązania cząsteczek LDL i usuwania ich z z krążenia, a tym samym do późniejszego wzrostu krążącego LDL-cholesterolu (LDL-C) w osoczu. Od 2003 roku, kiedy odkryto rolę PCSK9 w metabolizmie PCSK9 w metabolizmie LDL-C, podjęto znaczne wysiłki w celu opracowania skutecznych i bezpiecz skutecznych i bezpiecznych metod jego hamowania. Wśród nich, przeciwciała monoklonalne przeciwko PCSK9 są najdalej w rozwoju, z wieloma badaniami fazy 3 fazy 3 i obecnie trwają badania dotyczące sercowo-naczyniowych punktów końcowych. Dwa w pełni ludzkie przeciwciała monoklonalne, evolocumab (AMG 145) i alirocumab (REGN727/SAR236553), zostały szeroko przebadane w szerokim zakresie podmiotów, takich jak osoby z nietolerancją statyn, jako dodatek do terapii statynami, jako monoterapii oraz u pacjentów z rodzinną hipercholesterolemią. Przeciwciała PCSK9 powodują stały i silny spadek poziomu LDL-C w osoczu w zakresie od od 40% do 70%, zarówno w połączeniu ze statynami, jak i w monoterapii. Jeśli dane dotyczące bezpieczeństwa z trwających badań fazy 3 pozostają tak uspokajające, jak dane dostępne do tej pory teraz, przeciwciała PCSK9 będą oferować nową, potężną opcję terapeutyczną w celu obniżenia poziomu LDL-C w osoczu i, miejmy nadzieję, ryzyka sercowo-naczyniowego. --- WAŻNOŚĆ: W badaniach fazy 2 evolocumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne przeciwko PCSK9 PCSK9, obniżał poziom LDL-C u pacjentów leczonych statynami. CEL: Ocena skuteczności i tolerancji ewolokumabu stosowanego w skojarzeniu z umiarkowanie w połączeniu ze statyną o umiarkowanej lub wysokiej intensywności. PROJEKT, OTOCZENIE I PACJENCI: Faza 3, 12-tygodniowe, randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, kontrolowane placebo i ezetymibem, przeprowadzone między styczniem a grudniem 2013 r. u pacjentów z pierwotną hipercholesterolemią i mieszaną dyslipidemią w 198 ośrodkach w 17 krajach. 198 ośrodkach w 17 krajach. INTERWENCJE: Pacjenci (n = 2067) zostali losowo przydzieleni do 1 z 24 grup leczenia w 2 etapach. Pacjenci byli początkowo przydzielani losowo do grupy przyjmującej codziennie umiarkowaną dawkę (atorwastatyna [10 mg], symwastatyna [40 mg] lub rozuwastatyna [5 mg]) lub o wysokiej intensywności (atorwastatyna [5 mg]). statyny o wysokiej intensywności (atorwastatyna [80 mg], rozuwastatyna [40 mg]). Po 4-tygodniowym okresie stabilizacji lipidów, pacjentów (n = 1899) randomizowano do porównanie ewolokumabu (140 mg co 2 tygodnie lub 420 mg co miesiąc) z placebo (co 2 tygodnie lub co miesiąc) lub ezetymibem (10 mg lub placebo na dobę; tylko pacjenci leczeni atorwastatyną) tylko pacjenci leczeni atorwastatyną) po dodaniu do terapii statyną. GŁÓWNE WYNIKI I POMIARY: Procentowa zmiana w stosunku do wartości wyjściowej cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) średnio w 10. i 12. tygodniu oraz w 12. tygodniu. 12. WYNIKI: Evolocumab obniżył poziom LDL-C o 66% (95% CI, 58% do 73%) do 75% (95% CI, 65% do 84%). CI, 65% do 84%) (co 2 tygodnie) i o 63% (95% CI, 54% do 71%) do 75% (95% CI, 67% do 83%) (co miesiąc) w porównaniu z placebo średnio w 10. i 12. tygodniu w grupie umiarkowanie i grupach leczonych statyną o wysokiej intensywności; redukcje LDL-C w 12. tygodniu były porównywalne. porównywalne. W grupach otrzymujących statyny o umiarkowanej intensywności evolocumab podawany co 2 tygodnie obniżył stężenie LDL-C z wyjściowej średniej 115 do 124 mg/dl do średniej w trakcie leczenia od 39 do 49 mg/dl; evolocumab podawany co miesiąc zmniejszał stężenie LDL-C ze średniej wyjściowej 123 do 126 mg/dl do średniej w trakcie leczenia wynoszącej od 43 do 48 mg/dl. W przypadku grup statyny, evolocumab podawany co 2 tygodnie zmniejszał stężenie LDL-C ze średniej wyjściowej 89 do 94 mg/dl do średniej w trakcie leczenia wynoszącej od 35 do 38 mg/dl; comiesięczna dawka ewolokumabu zmniejszał stężenie LDL-C ze średniego poziomu wyjściowego wynoszącego 89 do 94 mg/dl do średniego poziomu w trakcie leczenia wynoszącego 33 do 35 mg/dl. Zdarzenia niepożądane odnotowano u 36%, 40% i 39% pacjentów przyjmujących ewolokumab. pacjentów leczonych ewolokumabem, ezetymibem i placebo. Najczęstsze Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi u pacjentów leczonych ewolokumabem były bóle pleców, bóle stawów, ból głowy, skurcze mięśni i ból kończyn (wszystkie <2%). WNIOSKI I ZNACZENIE: W tym 12-tygodniowym badaniu przeprowadzonym wśród pacjentów z pierwotną hipercholesterolemią i mieszaną dyslipidemią, evolocumab dodany do statyny o umiarkowanej lub wysokiej intensywności spowodowało dodatkowe obniżenie LDL-C . Konieczne są dalsze badania w celu oceny długoterminowych wyników klinicznych wyniki kliniczne i bezpieczeństwo tego podejścia do obniżania stężenia LDL-C. REJESTRACJA BADANIA: Identyfikator clinicaltrials.gov: NCT01763866. --- Statyny pozostają podstawą leczenia hipolipidemii. Ostatnie American College of Cardiology (ACC)/American Heart Association (AHA) wytyczne dotyczące lipidów sugerują stosowanie procentowego obniżenia stężenia lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu o niskiej gęstości (LDL-C), zgodnie z ryzykiem choroby sercowo-naczyniowej (CVD), zamiast konkretnych docelowych wartości LDL-C. Wytyczne te wzbudziły obawy i inne towarzystwa (amerykańskie, międzynarodowe, europejskie) nie poparły ich. Wdrożenie w praktyce klinicznej jest nieoptymalne ze względu na postawy lekarzy i ograniczenia w systemach opieki zdrowotnej. lekarzy i ograniczeń w systemach opieki zdrowotnej. Przeciwciała monoklonalne, które hamują konwertazę proproteinową subtilizyny/keksyny typu 9 (PCSK9), która degraduje receptor receptor LDL, takie jak alirokumab i evolocumab, są w fazie 3 badań. Leki te są odpowiednie dla pacjentów nietolerujących lub opornych na statyny, heterozygotycznych rodzinnej hipercholesterolemii (HeFH) i niektórych form homozygotycznej FH (HoFH). Mipomersen (oligonukleotyd antysensowny przeciwko apolipoproteinie B) i lomitapid (bloker mikrosomalnego białka przenoszącego trójglicerydy) zostały już zatwierdzone dla HoFH. dla HoFH. Ostatecznie, wyciszające oligonukleotydy mikro-RNA mogą również stać się dostępne. Naprawa lub wyciszanie genów związanych z hiperlipidemią i/lub miażdżycą miażdżycy. Jeśli nowe opcje terapeutyczne wspomniane powyżej o których mowa powyżej, okażą się skuteczne i bezpieczne, wówczas łącząc je ze statynami i/lub ezetymibem powinniśmy być w stanie skutecznie kontrolować nabyte lub dziedziczne dyslipidemie i znacznie zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność z powodu CVD. --- Dyslipidemia jest krytycznym czynnikiem ryzyka rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych, takich jak choroba niedokrwienna serca powikłań sercowo-naczyniowych, takich jak choroba niedokrwienna serca i udar mózgu. Chociaż statyny są skutecznymi lekami przeciw dyslipidemii, ich stosowanie jest obarczone takimi problemami jak brak odpowiedniej kontroli lipidów w 30% przypadków i nietolerancja u wybranych pacjentów. pacjentów. Ograniczony potencjał innych alternatyw, takich jak fibraty, sekwestranty kwasów żółciowych i niacyna sekwestranty kwasów żółciowych i niacyna pobudziły poszukiwania nowych cząsteczek leków o lepszej skuteczności i bezpieczeństwie. Inhibitory CETP, takie jak evacetrapib i anacetrapib okazały się obiecujące w podnoszeniu HDL oprócz właściwości obniżania LDL. Inhibitory mikrosomalnego białka przenoszącego trójglicerydy (MTP), takie jak lomitapid i Inhibitory Apo CIII, takie jak mipomersen, zostały niedawno zatwierdzone w rodzinnej hipercholesterolemii, ale hipercholesterolemii rodzinnej, ale doświadczenie w leczeniu hipercholesterolemii nierodzinnej jest dość ograniczone. ograniczone. Jeden z nowych leków antylipidemicznych, który jest bardzo oczekiwany w kontroli LDL-C są inhibitory PCSK9. Niektóre z leków antylipidemicznych, które działają poprzez hamowanie PCSK9, obejmują evolocumab, alirokumab i ALN-PCS. Inne podejścia, które są obecnie brane pod uwagę obejmują modulację receptora farnezoidu X i hamowanie Lp-PLA2. Chociaż może to nie być może nie być łatwą propozycją, aby zdemontować statyny z ich obecnej pozycji jako cholesterolu i jako lek zmniejszający miażdżycę naczyń wieńcowych i mózgowo-naczyniowych. miażdżycy naczyń wieńcowych i mózgowych, nasze lepsze zrozumienie choroby i odpowiednie i odpowiednie wykorzystanie zasobów przy użyciu solidnej i solidnej technologii mogłoby szybko w naszym dążeniu do idealnego leku przeciw dyslipidemii. --- Rodzinna hipercholesterolemia (FH) jest powszechnym zaburzeniem genetycznym, które objawia się z silnym wzrostem cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) i może prowadzić do przedwczesnej choroby sercowo-naczyniowej. Istnieją formy heterozygotyczne i homozygotyczne. formy. Diagnoza jest zwykle stawiana na podstawie poziomu cholesterolu we krwi, objawów klinicznych i wywiadu rodzinnego. klinicznych i wywiadu rodzinnego. Testy genetyczne mogą być wykorzystane do potwierdzenia diagnozy. Skuteczne obniżenie poziomu LDL-C w FH może zapobiec chorobowości i śmiertelności sercowo-naczyniowej. i śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych, jednak choroba ta pozostaje w znacznym stopniu niedodiagnozowana. Podstawą farmakologicznym u pacjentów z FH są statyny w dużych dawkach, które są często często w połączeniu z innymi lekami obniżającymi poziom lipidów. Postać homozygotyczna jest głównie leczona za pomocą aferezy lipidowej. Zalecane przez wytyczne docelowe poziomy LDL-C często nie są osiągane. często nie są osiągane, co sprawia, że pożądane są nowe opcje leczenia. Cztery klasy nowszych leków obniżających stężenie lipidów oferują obiecujące postępy w leczeniu FH, a mianowicie inhibitory syntezy apolipoproteiny-B (mipomersen), inhibitory mikrosomalnego białka transferazy (lomitapid), inhibitory białka przenoszącego estry cholesterolu (anacetrapib) (anacetrapib, evacetrapib) oraz inhibitory konwertazy proproteinowej inhibitory konwertazy proproteinowej subtilisin/kexin typu 9 (evolocumab, alirocumab). W niniejszym przeglądzie dostępne dowody dotyczące stosowania tych leków u pacjentów z FH są ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności i bezpieczeństwa. --- TŁO: Evolocumab, przeciwciało monoklonalne, które hamuje proproteinę konwertazę subtilizyny/kexynę typu 9 (PCSK9), znacząco obniża poziom cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL). lipoprotein (LDL) w badaniach fazy 2. Przeprowadziliśmy badanie fazy 3 aby ocenić bezpieczeństwo i skuteczność 52-tygodniowego leczenia evolocumabem. evolocumabem. METODY: Dokonaliśmy stratyfikacji pacjentów z hiperlipidemią zgodnie z kategoriami ryzyka kategorie ryzyka określone przez Adult Treatment Panel III Narodowego Programu Edukacji Cholesterolowej. National Cholesterol Education Program. Na podstawie tej klasyfikacji pacjenci otrzymywali leczenie obniżające stężenie lipidów za pomocą samej diety lub diety i atorwastatyny w dawce atorwastatyną w dawce 10 mg na dobę, atorwastatyną w dawce 80 mg na dobę lub atorwastatyną w dawce w dawce 80 mg na dobę plus ezetymib w dawce 10 mg na dobę, przez okres wstępny od 4 do 12 tygodni. Pacjenci z poziomem cholesterolu LDL wynoszącym 75 mg na decylitr (1,9 mmol na litr) lub wyższym zostali następnie losowo przydzieleni w stosunku 2:1 do otrzymywania ewolokumabu (420 mg) lub placebo co 4 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym była procentowa zmiana stężenia cholesterolu LDL w stosunku do wartości wyjściowej, mierzona za pomocą za pomocą ultrawirowania, w 52. tygodniu. WYNIKI: Wśród 901 pacjentów włączonych do analizy pierwotnej, ogólna średnia najmniejszych kwadratów (±SE) obniżenie stężenia cholesterolu LDL od wartości wyjściowej w grupie evolocumabu, biorąc pod uwagę zmianę w grupie placebo, wynosiła 57.0±2.1% (P<0.001). Średnia redukcja wynosiła 55,7±4,2% wśród pacjentów, którzy poddawanych podstawowej terapii samą dietą, 61,6±2,6% wśród tych, którzy otrzymywali 10 mg atorwastatyny, 56,8±5,3% wśród tych, którzy otrzymywali 80 mg atorwastatyny, i 48,5±5,2% wśród tych, którzy otrzymywali kombinację 80 mg atorwastatyny i 10 mg ezetymibu (P<0,001 dla wszystkich porównań). Leczenie ewolokumabem również znacząco obniżyło poziom apolipoproteiny B, lipoprotein o innej niż wysoka gęstość cholesterolu, lipoproteiny(a) i trójglicerydów. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były zapalenie nosogardzieli, zakażenie górnych dróg oddechowych, grypa i ból pleców. ból pleców. WNIOSKI: Po 52 tygodniach evolocumab dodawany do samej diety, do atorwastatyny w niskiej dawce atorwastatyny lub atorwastatyny w dużej dawce z ezetymibem lub bez ezetymibu znacząco obniżył poziom cholesterolu LDL u pacjentów z szeregiem czynników ryzyka ryzyka sercowo-naczyniowego. (Finansowane przez Amgen; numer badania DESCARTES ClinicalTrials.gov, NCT01516879.). --- CELE: Wcześniejsze badania z przeciwciałami monoklonalnymi przeciwko konwertazie proproteinowej subtilizin/kexin typu 9 (PCSK9) wykazały znaczne obniżenie stężenia lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C). cholesterolu o niskiej gęstości (LDL-C). Jednak zdolność do wykrywania potencjalnie korzystnych zmian w innych lipoproteinach, takich jak lipoproteina (a), trójglicerydy, triglicerydów, cholesterolu lipoprotein o dużej gęstości (HDL-C) i apolipoproteiny (Apo) A1 oraz zdarzeń niepożądanych (AE). zdarzeń niepożądanych (AE) była ograniczona wielkością próby w poszczególnych badaniach. Przedstawiamy analizę zbiorczą z czterech badań fazy 2 evolocumabu (AMG 145), przeciwciała przeciwciała monoklonalnego przeciwko PCSK9. METODY I WYNIKI: W badaniach randomizowano 1359 pacjentów do różnych dawek podskórnego ewolokumabu co 2 tygodnie (Q2W) lub 4 tygodnie (Q4W), placebo lub ezetymib przez 12 tygodni; 1252 pacjentów przyczyniło się do skuteczności, a 1314 do analiz analizy bezpieczeństwa. Średnie procentowe (95% CI) zmniejszenie stężenia LDL-C w porównaniu z placebo wynosiło od 40,2% (44,6%, 35,8%) do 59,3% (63,7%, 54,8%) w grupach ewolokumabu (wszystkie P < 0,001). Statystycznie istotne zmniejszenie stężenia apolipoproteiny B (Apo B), cholesterolu lipoprotein o innej niż wysoka gęstość (nie-HDL-C), trójglicerydów i trójglicerydów i lipoproteiny (a) [Lp(a)], a także wzrost HDL-C. Zdarzenia niepożądane (AEs) i poważne AEs z evolocumabem zgłoszono u 56,8 i 2,0% pacjentów, w porównaniu z 49,2% i 2,0% pacjentów. pacjentów, w porównaniu z 49,2% i 1,2% w przypadku placebo. Zdarzenia sercowe i mózgowo-naczyniowe i naczyniowo-mózgowych zgłoszono u 0,3 i 0% w grupie placebo oraz u 0,9 i 0,3% w ramionach ewolokumabu, odpowiednio. WNIOSEK: Oprócz obniżenia stężenia LDL-C, evolocumab, podawany w dawce Q2W lub Q4W, wykazał znaczące i korzystne zmiany w innych aterogennych i i przeciwmiażdżycowych lipoprotein i był dobrze tolerowany przez 12-tygodniowy okres leczenia. okres leczenia. --- WPROWADZENIE: Pomimo udowodnionej skuteczności statyn, są one często zgłaszane jako są często niewystarczające do osiągnięcia celów w zakresie cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) (szczególnie u pacjentów wysokiego ryzyka). Co więcej, duża liczba pacjentów nie może nie toleruje statyn lub pełnych dawek tych leków. W związku z tym istnieje potrzeba dodatkowych skutecznych środków obniżających stężenie LDL-C. OBSZAR OBJĘTY BADANIEM: Evolocumab (AMG145) jest przeciwciałem monoklonalnym hamującym aktywność proproteinową konwertazę subtilisin/kexin typu 9, która wiąże się z receptorem LDL wątroby i zapobiega jego normalnemu recyklingowi poprzez ukierunkowanie go na degradację. Badania fazy I i II wykazały, że jego podskórne wstrzyknięcie, samodzielnie lub w połączeniu ze statynami, jest w stanie zmniejszyć stężenie LDL-C od 40 do 80%, apolipoproteiny B100 z 30 do 59% i lipoproteiny (a) z 18 do 36% w sposób sposób zależny od dawki. Częstość występowania działań niepożądanych wydaje się być niska i ogranicza się głównie do ograniczone do zapalenia nosogardzieli, bólu w miejscu wstrzyknięcia, bólu stawów i bólu pleców. OPINIA EKSPERTA: Evolocumab jest innowacyjnym, silnym lekiem obniżającym stężenie lipidów, addytywnym w stosunku do statyn i o pozornie dużym zakresie terapeutycznym związanym z z niskim odsetkiem łagodnych zdarzeń niepożądanych. Jeśli dostępne dane zostaną potwierdzone w długoterminowych badaniach z dobrymi wynikami, Evolocumab zapewni podstawowe narzędzie do leczenia pacjentów wysokiego ryzyka, którzy muszą osiągnąć ambitny cel LDL-C. --- TŁO: Evolocumab (AMG 145), przeciwciało monoklonalne przeciwko proproteinie konwertazy subtilizyny / kloksyny typu 9 (PCSK9), znacznie zmniejszyło cholesterol lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) w badaniach fazy 2 trwających 12 tygodni. Skuteczność długoterminowa skuteczność i bezpieczeństwo hamowania PCSK9 pozostają niezdefiniowane. METODY I WYNIKI: Spośród 1359 randomizowanych i dawkowanych pacjentów w 4 badaniach fazy 2 evolocumabu fazy 2, 1104 (81%) zdecydowało się na udział w badaniu otwartym Długoterminowej Oceny Przeciwko LDL-C (OSLER). Niezależnie od ich leczenia w badaniu macierzystym, pacjenci byli randomizowani w stosunku 2:1 do otrzymywania albo otwartego podskórnego ewolokumabu w dawce 420 mg co 4 tygodnie ze standardem opieki (SOC) (evolocumab+SOC, n=736) lub samym SOC (n=368). Dziewięćdziesiąt dwa pacjentów w grupie evolocumab+SOC i 89% pacjentów w grupie SOC ukończyło 52-tygodniową obserwację. Pacjenci, którzy po raz pierwszy otrzymali evolocumab w badaniu OSLER doświadczyli średniego zmniejszenia stężenia LDL-C o 52,3% [SE, 1,8%] w 52. tygodniu. (P<0.0001). Pacjenci, którzy otrzymali 1 z 6 schematów dawkowania ewolokumabu w badaniach macierzystych w badaniach macierzystych i otrzymywali evolocumab + SOC w OSLER mieli trwałe obniżenie LDL-C (średnia redukcja, 50,4% [SE, 0,8%] pod koniec badania macierzystego w porównaniu z 52,1% [SE, 1,0%] po 52 tygodniach; P=0,31). U pacjentów, którzy przerwali leczenie leczenie evolocumabem po rozpoczęciu badania OSLER, poziomy LDL-C powróciły do poziomów zbliżonych do wyjściowych. Zdarzenia niepożądane i poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 81,4% i 7,1% pacjentów z grupy pacjentów z grupy evolocumab+SOC oraz 73,1% i 6,3% pacjentów z grupy SOC, odpowiednio. WNIOSKI: Evolocumab podawany co 4 tygodnie wykazał stałą skuteczność oraz bezpieczeństwo i tolerancję w ciągu 1 roku leczenia w największej i najdłuższej ocenie i najdłuższym badaniu inhibitora PCSK9 u pacjentów z hipercholesterolemią. do tej pory. URL REJESTRACJI BADANIA KLINICZNEGO: http://clinicaltrials.gov. Unikalny identyfikator: NCT01439880. --- Dekadę po naszym odkryciu zaangażowania konwertazy proproteinowej subtilisin/kexin typu 9 (PCSK9) w metabolizmie cholesterolu poprzez identyfikację pierwszych mutacji prowadzących do hipercholesterolemii, PCSK9 stała się jednym z najbardziej obiecujących celów w stał się jednym z najbardziej obiecujących celów w leczeniu cholesterolu i chorób sercowo-naczyniowych. chorób sercowo-naczyniowych. Ta ambitna praca w dziedzinie genetyki hipercholesterolemii utorowała drogę do wielu badań na całym świecie, pozwalających na scharakteryzowanie PCSK9, jego ekspresję, wpływ na zmniejszenie obfitości receptora LDL, oraz identyfikację mutacji utraty funkcji w hipocholesterolemii. My podkreślamy różne etapy tej przygody i dokonujemy przeglądu opublikowanych klinicznych, zwłaszcza tych z przeciwciałami anty-PCSK9 evolocumab (AMG 145) i alirokumabem (SAR236553/REGN727), które są w fazie badań III. Obiecujące wyniki obiecujące wyniki w obniżaniu poziomu cholesterolu LDL budzą nadzieję, że przygoda z PCSK9 doprowadzi, po dużych i długoterminowych trwających badaniach fazy III oceniających skuteczność i bezpieczeństwo, do nowej klasy farmakologicznej antycholesteroli. --- Od 2010 roku, mAbs dokumentuje postępy przemysłu biofarmaceutycznego w zakresie w przechodzeniu terapii przeciwciałami do pierwszej fazy 3 badań klinicznych i badań klinicznych fazy 3 i przeglądu regulacyjnego, a także sukces w uzyskaniu pierwszych zatwierdzeń marketingowych dla produktów opartych na przeciwciałach. Niniejsza część serii "Antibodies to watch" ("Przeciwciała do obserwacji") przedstawia wydarzenia, które mają nastąpić między grudniem 2013 r. a końcem 2014 r, w tym pierwsze działania regulacyjne dotyczące wniosków o dopuszczenie do obrotu wedolizumabu, siltuximabu i ramucirumabu, a także białek fuzyjnych Fc czynnika IX-Fc i czynnika VIII-Fc; oraz czynnika VIII-Fc; oraz złożenie pierwszych wniosków o dopuszczenie do obrotu dla maksymalnie pięciu leków (secukinumab, ch14.18, onartuzumab, necitumumab, gevokizumab). Opisano terapeutyki przeciwciał w badaniach fazy 3, z naciskiem na z datami zakończenia badań w 2014 r., w tym przeciwciała ukierunkowane na interleukinę-17a lub receptor interleukiny-17a (secukinumab, ixekizumab, brodalumab), konwertazę proproteinową subtilisin/kexin typu 9 (alirokumab, evolocumab, bococizumab) i receptor programowanej śmierci 1 (lambrolizumab, niwolumab). Pięć przeciwciał z oznaczeniem Przełomowej Terapii Amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków (obinutuzumab, ofatumumab, lambrolizumab, bimagrumab, daratumumab). --- WPROWADZENIE: Aby odpowiedzieć na potrzebę lepszej kontroli cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL) kontrola cholesterolu u pacjentów leczonych statynami z wysokim ryzykiem choroby sercowo-naczyniowej sercowo-naczyniowego, nowe iniekcyjne leki obniżające poziom lipidów z innowacyjnymi mechanizmami działania są w zaawansowanej fazie rozwoju lub właśnie zostały zatwierdzone. OBSZARY OBJĘTE Evolocumab i alirokumab są w pełni ludzkimi przeciwciałami monoklonalnymi hamujące konwertazę proproteinową subtilisin/kexin typu 9 (PCSK9), która wiąże się z wątrobowym receptorem LDL. z wątrobowym receptorem LDL i zapobiegają jego normalnemu recyklingowi, kierując go do degradacji. Mipomersen wiąże się specyficznie z segmentem ludzkiej apolipoproteiny B100, blokując translację produktu genu. Badania fazy II (dla evolocumabu i alirocumabu) i III (dla evolocumabu) pokazują że inhibitory PCSK9 są równie dobrze tolerowane, a zdarzenia niepożądane są głównie ograniczone do łagodnego do umiarkowanego zapalenia nosogardzieli, bólu w miejscu wstrzyknięcia, bólu stawów i bólu pleców. ból pleców. Stosowanie mipomersenu wiąże się głównie z hepatosteatozą, zwiększoną transaminaz (> 3 razy powyżej górnej granicy normy), łagodnymi do umiarkowanych reakcje w miejscu wstrzyknięcia i objawy grypopodobne. OPINIA EKSPERTA: Inhibitory PCSK9 wykazały dobre bezpieczeństwo i tolerancję i tolerancję u dużej liczby pacjentów z różnymi schorzeniami klinicznymi, w tym nietolerancją statyn, zwiększając ich potencjalne zastosowanie u szerszego grona pacjentów. pacjentów. Wymagane są dalsze dane dotyczące długoterminowego bezpieczeństwa mipomersenu. --- TŁO: YUKAWA to 12-tygodniowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo, badanie fazy 2 oceniające skuteczność i bezpieczeństwo evolocumabu (AMG 145) w leczonych statynami japońskich pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym. METODY I WYNIKI: 310 kwalifikujących się pacjentów otrzymujących stabilną terapię statyną (±ezetymib) randomizowano do 1 z 6 terapii: placebo co 2 tygodnie (Q2W) lub co miesiąc (QM), ewolokumab 70 mg lub 140 mg Q2W lub ewolokumab 280 mg lub 420 mg QM. Pierwszorzędowym punktem końcowym była procentowa zmiana w stosunku do wartości wyjściowej cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL-C) mierzonego za pomocą preparatywnego ultrawirowania (UC). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały procentowe zmiany innych parametrów lipidowych oraz odsetek pacjentów z LDL-C <1,8 mmol/l. Średni wiek (SD) wynosił 62 (10) lat; 37% stanowiły kobiety; a średnie (SD) wyjściowe stężenie LDL-C wynosiło 3,7 (0,5) mmol/l (wg UC). Średnie (SE) zmiany LDL-C w porównaniu z placebo były największe w grupach otrzymujących wysokie dawki -68,6 (3,0) % i -63,9 (3,2) % przy dawkowaniu 140 mg Q2W i 420 mg QM, odpowiednio. Do 96% pacjentów leczonych ewolokumabem osiągnęło stężenie LDL-C <1,8 mmol/l. mmol/l. Zdarzenia niepożądane (AE) występowały częściej u pacjentów leczonych ewolokumabem (51%) niż placebo (38%) pacjentów; 4 pacjentów przyjmujących evolocumab przerwało leczenie z powodu AE. Nie stwierdzono istotnych różnic w częstości występowania AE w zależności od dawki lub częstości podawania. dawki. WNIOSKI: U japońskich pacjentów z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym z hipercholesterolemią na stabilnej terapii statyną, evolocumab znacząco zmniejszał stężenie LDL-C i był dobrze tolerowany podczas tego 12-tygodniowego badania.

Który enzym jest celem Evolocumabu?

Evolocumab (AMG145) jest w pełni ludzkim przeciwciałem monoklonalnym przeciwko konwertazie proproteinowej subtilizyny/kexin typu 9 (PCSK9), które wykazało znaczne obniżenie stężenia cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości w osoczu u pacjentów nietolerujących statyn.

Inaktywacja chromosomu X (XCI) polega na transkrypcyjnym wyciszeniu jednego X u samic ssaków, równoważąc ekspresję genów X między samicami (XX) i samcami (XY). U ssaków łożyskowych niekodujący XIST RNA wyzwala wyciszenie jednego X (Xi) i rekrutuje charakterystyczny zestaw modyfikacji epigenetycznych, w tym znak histonowy H3K27me3. U torbaczy, u których brakuje XIST, asocjacja H3K27me3 wydaje się mieć różne stopnie stabilności, w zależności od typów komórek i gatunków. Jednak kompletny zestaw znaczników histonowych związanych z z Xi i ich stabilność w całym cyklu komórkowym pozostają tajemnicą, podobnie jak ewolucja starożytnego systemu XCI ssaków. Nasza obszerna analiza immunofluorescencyjna (przy użyciu przeciwciał przeciwko specyficznym modyfikacjom histonów) w jądrach ssaków daleko spokrewnionych z człowiekiem i myszą, ujawniła ogólną nieobecność w terytorium Xi ssaków maszyn transkrypcyjnych i modyfikacji histonów związanych z aktywną chromatyną. Specyficzne represyjne modyfikacje związane z XCI u człowieka i myszy zaobserwowano również u słonia (daleko spokrewnionego ssaka łożyskowego). ssak łożyskowy), podobnie jak akumulacja RNA XIST. Jednak u dwóch gatunków torbaczy Xi albo brakowało tych modyfikacji (H4K20me1), albo były one ograniczone do określonych okien cyklu komórkowego (H3K27me3, H3K9me2). Co zaskakujące, Xi torbacza był stabilnie wzbogacony o modyfikacje związane z z konstytutywną heterochromatyną u wszystkich eukariontów (H4K20me3, H3K9me3). My proponujemy, że XCI torbacza jest porównywalny do systemu, który wyewoluował u wspólnego terian (torbaczy i łożyskowców). Cicha chromatyna wczesnego nieaktywnej X została zaadaptowana z sąsiedniej konstytutywnej heterochromatyny i we wczesnej ewolucji łożyskowej wczesnej ewolucji łożyskowej, została wzmocniona przez powstanie XIST i stabilną rekrutację specyficznych modyfikacji histonów. rekrutacji specyficznych modyfikacji histonów, obecnie klasycznie związanych z XCI. --- Transkrypcja niekodująca może wyzwalać posttranslacyjne modyfikacje histonów tworząc wyspecjalizowaną chromatynę. U rozszczepionych drożdży tworzenie heterochromatyny wymaga RNAi i kompleksu metylotransferazy histonów H3K9 CLRC, składającego się z Clr4, Raf1, Raf2, Cul4 i Rik1. CLRC pośredniczy w metylacji H3K9 i produkcji siRNA wykazuje również aktywność ligazy E3-ubikwityny in vitro. DCAF działają jako receptory substratowe dla ligaz E3 i mogą łączyć ubikwitynację z metylacją histonów metylacją histonów. Tutaj, strukturalne dopasowanie i mutacja charakterystycznych motywów WDxR w Raf1 wskazują, że jest to DCAF dla CLRC. Wykazaliśmy, że Raf1 promuje metylację H3K9 i amplifikację siRNA poprzez dwie różne, rozłączne funkcje. Związek Związek DCAF Raf1 z Cul4-Rik1 jest krytyczny dla metylacji H3K9, ale jest zbędne do przetwarzania transkryptów centromerowych w siRNA. Tak więc związek DCAF, Raf1, z jego adaptorem, Rik1, jest wymagany do metylacji histonów metylacji histonów i umożliwienia sygnału RNAi do chromatyny. --- Centromery to fragmenty DNA odpowiedzialne za prawidłową segregację chromosomów. segregację chromosomów. Składają się z chromatyny centromerowej otoczonej blokami pericentrycznej heterochromatyny, odgrywającej ważną rolę w funkcjonowaniu centromerów. W komórkach somatycznych domeny pericentryczne mają specyficzny wzór modyfikacji epigenetycznych histonów rdzeniowych i zawierają epigenetycznych modyfikacji histonów rdzenia i zawierają specyficzne białka pericentryczne. Te są prawdopodobnie ważniejsze dla funkcji centromeru niż sekwencja centromerowego DNA. sekwencja samego centromerowego DNA. W komórkach somatycznych białka HP1alpha i HP1beta są niezbędne do konstytutywnego tworzenia i utrzymania heterochromatyny. i jej utrzymania. Przeanalizowaliśmy lokalizację tych białek w pierwotnych, rosnących, w pełni rozwiniętych i dojrzewających oocytach myszy. Dodatkowo przeanalizowaliśmy potranslacyjne modyfikacje histonu H3, które mogą wpływać na asocjację HP1alfa i HP1beta z heterochromatyną. Wykazaliśmy że regiony konstytutywnej heterochromatyny mają odmienny wzór acetylacji histonu H3 oraz di- i trimetylacji jego lizyny 9. My wykazaliśmy, że białko HP1beta było obecne w pericentrycznych domenach chromatyny w pierwotnych oocytach, rosnących (aktywnych transkrypcyjnie) oocytach oraz w w pełni rozwiniętych oocytach i było uwalniane do cytoplazmy po rozpadzie pęcherzyka zarodkowego. pęcherzyka zarodkowego. W przeciwieństwie do tego, HP1alfa nigdy nie został wykryty w pierwotnych oocytach, został po raz pierwszy wykryty w pericentrycznej heterochromatynie w rosnących oocytach, oddzielił się od pericentrycznej heterochromatyny w pełni wyrośniętych oocytach i nigdy nie został wykryty w dojrzewających oocytach. nigdy nie wykryto w dojrzewających oocytach. Obecność białek HP1alpha i HP1beta na heterochromatynie aktywnych transkrypcyjnie oocytów i ich nieobecność w transkrypcyjnie cichych oocytach sugeruje, że są one niezbędne do represji syntezy RNA w domenach heterochromatyny transkrybujących oocytów. oocytów. --- Metylacja histonów została po raz pierwszy opisana ponad 35 lat temu, ale jej rola pozostała enigmatyczna. Proponowane funkcje wahają się od regulacji transkrypcji do pakowanie chromatyny wyższego rzędu w ramach przygotowań do kondensacji mitotycznej. Metylacja histonów może zachodzić na resztach Arg lub Lys, z wyjątkową selektywnością miejsca selektywność metylacji Lys w określonych pozycjach na N-końcach histonów histonów H3 i H4. W ten sposób metylacja Lys dołącza do acetylacji i fosforylacji jako trzeci składnik "kodu histonowego", który modyfikuje podstawową strukturę chromatyny strukturę informacji genetycznej. Warto zauważyć, że w przeciwieństwie do acetylacji i fosforylacji fosforylacji, metylacja Lys wydaje się być względnie stabilną modyfikacją histonów. modyfikacja histonów, zapewniając w ten sposób idealny znak epigenetyczny dla bardziej długotrwałego utrzymania stanów chromatyny. Niedawne odkrycie pierwszej histonowej metylotransferazy Lys pozwoliło na identyfikację mechanizmu molekularnego, w którym specyficzna metylacja histonów w którym specyficzna metylacja histonu H3 w Lys9 generuje miejsce wiązania dla białek związanych z heterochromatyną. Odkrycia te mają szerokie implikacje dla ogólnej funkcjonalnej organizacji struktury chromosomów w konstytutywnej heterochromatyny (np. centromerach) i zależnego od chromatyny dziedziczenia wzorców ekspresji genów. wzorców ekspresji genów. W niniejszym przeglądzie omówiono, w jaki sposób zrozumienie tego metylacji powinno rozwiązać niektóre z długotrwałych tajemnic heterochromatyny. heterochromatyny. --- Powszechnie uważa się, że latencja wirusa opryszczki jest regulowana przez modyfikacje epigenetyczne. modyfikacje, ale dynamika chromatyny wirusowej we wczesnych punktach czasowych utajonej infekcji infekcji jest słabo poznana. Tutaj przedstawiamy kompleksową przestrzenną i czasową analizę metylacji DNA i modyfikacji histonów podczas utajonej infekcji zakażenia wirusem opryszczki związanym z mięsakiem Kaposiego (KSHV), czynnikiem etiologicznym mięsaka Kaposiego i pierwotnego chłoniaka wysiękowego (PEL). Dzięki zastosowaniu wysokiej rozdzielczości mikromacierzy kafelkowych w połączeniu z immunoprecypitacją metylowanego DNA (MeDIP) lub zmodyfikowanych histonów (chromatin IP, ChIP), nasze badanie ujawniło wysoce różne krajobrazy modyfikacji epigenetycznych związanych z utajoną infekcją KSHV w kilku liniach komórkowych pochodzących z nowotworów, jak również w zakażonych de novo komórkach śródbłonka. komórkach śródbłonka. Stwierdziliśmy, że genomy KSHV podlegają głębokiej metylacji w dinukleotydach CpG, prowadząc do ustanowienia charakterystycznych globalnych wzorów metylacji DNA charakterystycznych globalnych wzorców metylacji DNA. Jednak takie wzorce ewoluują powoli, a zatem jest mało prawdopodobne, aby kontrolować wczesnej latencji. W przeciwieństwie do tego zaobserwowaliśmy, że specyficzne dla latencji wzory modyfikacji histonów zostały szybko ustalone po infekcji de novo. Nasza analiza pokazuje ponadto, że takie wzorce nie charakteryzują się brak aktywujących modyfikacji histonów, ponieważ znaczniki H3K9/K14-ac i H3K4-me3 były wyraźnie wykrywane w kilku loci, w tym w promotorze transaktywatora cyklu litycznego transaktywatora cyklu litycznego Rta. Podczas gdy regiony te były ponadto w dużej mierze pozbawione konstytutywnego markera heterochromatyny H3K9-me3, zaobserwowaliśmy szybką i powszechną i powszechne odkładanie się H3K27-me3 w utajonych genomach KSHV, dwuwartościowej modyfikacja, która jest w stanie hamować transkrypcję pomimo jednoczesnej obecności aktywujących markerów. Nasze odkrycia sugerują, że zidentyfikowane że zidentyfikowane tutaj wzorce modyfikacji indukują stan represji podczas latencji wirusa. latencji wirusa, który może zostać szybko odwrócony po zaindukowaniu cyklu litycznego. --- Potranslacyjne modyfikacje aminokońców histonów są ważnym mechanizmem regulacyjnym Mechanizm regulacyjny, który indukuje zmiany w strukturze chromatyny, tym samym przyczyniając się do epigenetycznej kontroli genów i tworzenia wyspecjalizowanych subdomen chromosomalnych. subdomen chromosomalnych. Metylacja histonu H3 przy lizynie 9 (H3-Lys9) przez specyficzne dla miejsca metylotransferazy histonowe (Suv39h HMTases) oznacza konstytutywną heterochromatyny. Tutaj pokazujemy, że metylacja H3-Lys9 występuje również w fakultatywnej heterochromatynie nieaktywnego chromosomu X (Xi) u samic ssaków. Metylacja H3-Lys9 jest zachowana przez mitozę, co wskazuje, że może ona może stanowić epigenetyczny odcisk dla utrzymania stanu nieaktywnego. Zakłócenie dwóch mysich HMTaz Suv39h znosi metylację H3-Lys9 konstytutywnej heterochromatyny konstytutywnej heterochromatyny, ale nie heterochromatyny Xi. Ponadto, białka HP1, które normalnie wiążą się z heterochromatyną, nie gromadzą się z Xi. Obserwacje te sugerują istnienie niezależnego od Suv39h-HP1 szlaku regulującego metylację H3-Lys9 fakultatywnej heterochromatyny. --- Genom ssaków zawiera liczne regiony znane jako fakultatywna heterochromatyna heterochromatyny, które przyczyniają się do wyciszania transkrypcji podczas rozwoju i różnicowania komórek. Przeanalizowaliśmy wzór modyfikacji histonów modyfikacji związanych z fakultatywną heterochromatyną w obrębie myszy klastra Snurf-Snrpn, który jest homologiczny do ludzkiego regionu genomu zespołu Pradera-Williego. region genomowy zespołu Pradera-Williego. Pokazujemy tutaj, że odziedziczony po matce region Snurf-Snrpn 3-Mb, który jest wyciszany przez silny mechanizm represji transkrypcji, jest równomiernie wzbogacony w znaki metylacji histonów zwykle występujące w konstytutywnej heterochromatynie, takie jak heterochromatynie, takich jak H4K20me3, H3K9me3 i H3K79me3. Co uderzające, odkryliśmy że trimetylowany histon H3 przy lizynie 36 (H3K36me3), który został wcześniej zidentyfikowany jako cecha charakterystyczna aktywnie transkrybowanych regionów, jest zdeponowany na wyciszony, macierzyński region wdrukowany o wielkości 3 Mb. Pokazujemy, że odkładanie H3K36me3 w tej dużej domenie heterochromatyny nie koreluje ze zdarzeniami zdarzeniami transkrypcyjnymi, co sugeruje istnienie alternatywnej ścieżki dla odkładania tej modyfikacji histonowej. Ponadto wykazaliśmy, że H3K36me3 jest znacznie wzbogacony na poziomie heterochromatyny pericentromerycznej w mysich embrionalnych komórkach macierzystych i fibroblastach. Wynik ten wskazuje, że H3K36me3 jest związany zarówno z fakultatywną, jak i konstytutywną heterochromatyną. Nasze dane sugerują, że funkcja H3K36me3 nie ogranicza się do regionów aktywnie transkrybowanych i może przyczyniać się do składu heterochromatyny, w połączeniu z innymi modyfikacjami histonów. --- Fosforylacja histonu H3 przy Ser10 (H3S10P) została powiązana z różnymi procesami komórkowymi, takimi jak kondensacja chromosomów i genów. procesów komórkowych, takich jak kondensacja chromosomów i aktywacja genów aktywacja/wyciszanie genów. Co ciekawe, w komórkach somatycznych ssaków, H3S10P inicjuje się w pericentromerycznej heterochromatynie podczas późnej fazy G2, a fosforylacja rozprzestrzenia się w całym chromosomie. fosforylacja rozprzestrzenia się w ramionach chromosomów w profazie, będąc utrzymywana aż do początku anafazy, kiedy to ulega defosforylacji. Przeprowadzono wiele badań dotyczących H3S10P u różnych organizmów; jednak niewiele jest informacji na temat tej modyfikacji histonów w zarodkach ssaków. zarodkach ssaków. Postawiliśmy hipotezę, że ta epigenetyczna modyfikacja może również być markerem pericentromerycznej heterochromatyny w zarodkach przedimplantacyjnych. My dlatego śledziliśmy wzór dystrybucji H3S10P w fazach G1/S i G2 przez cały okres rozwoju preimplantacyjnego w zarodkach myszy in vivo. Zwróciliśmy szczególną uwagę na jego lokalizację w stosunku do innego markera heterochromatyny pericentromeric heterochromatyny, HP1β i przeprowadziliśmy immunoFISH przy użyciu specyficznego pericentromerycznych sond heterochromatynowych. Nasze wyniki wskazują, że H3S10P wykazuje niezwykły wzór dystrybucji w preimplantacyjnych zarodkach myszy aż do stadium 4-komórkowego i jest lepszym markerem pericentromerycznej heterochromatyny niż HP1β. Po stadium 8-komórkowym kinetyka H3S10P jest bardziej podobna do somatycznej. somatycznej, inicjując w chromocentrach podczas G2 i zanikając w telofazie. Na podstawie tych ustaleń uważamy, że H3S10P jest dobrym markerem heterochromatyny pericentromerycznej, szczególnie w późnych stadiach 1- i 2-komórkowych, ponieważ znakuje oba genomy rodzicielskie i może być wykorzystany do dalszego badania regulacji epigenetycznej i mechanizmów heterochromatyny we wczesnych zarodkach przedimplantacyjnych zarodkach. --- U eukariontów metylacja histonów jest mechanizmem epigenetycznym związanym z różnymi funkcjami różnymi funkcjami związanymi z regulacją genów lub stabilnością genomu. Ostatnio analizowane metylotransferazy H3K9 (HMTazy), takie jak SUV39H1, Clr4p, DIM-5, Su(var)3-9 lub SUVH2 są odpowiedzialne za ustanowienie metylacji lizyny 9 histonu H3 (H3K9me), która jest ściśle związana z heterochromatynizacją. W niniejszym przeglądzie zostaną ocenione dostępne dane dotyczące (1) filogenetycznej filogenetycznej dystrybucji H3K9me jako specyficznej dla heterochromatyny modyfikacji histonów i jej stabilności ewolucyjnej w odniesieniu do innych znaczników epigenetycznych, (2) znanych rodzin metylotransferaz H3K9, (3) ich odpowiedzialność za tworzenie konstytutywnej heterochromatyny i (4) ewolucję Su(var)3-9-podobnych i SUVH-podobnych metylotransferaz H3K9. Kompilacja i analiza parsymonii ujawniają że metylacja histonów H3K9 jest, obok deacetylacji histonów, najbardziej stabilną ewolucyjnie heterochromatyną. ewolucyjnie najbardziej stabilnym znakiem heterochromatycznym, który jest ustalany przez co najmniej dwie podrodziny wyspecjalizowanych heterochromatycznych HMTaz u prawie wszystkich badanych eukariontów.

Które potranslacyjne modyfikacje histonów są charakterystyczne dla konstytutywnej heterochromatyny?

H3K9me3 jest głównym markerem konstytutywnej heterochromatyny. Inne znaczniki metylacji histonów zwykle występujące w konstytutywnej heterochromatynie to H4K20me3 i H3K79me3. Klasyczne modyfikacje histonów związane z heterochromatyną obejmują H3K9me2, H3K27me1 i H3K27me2. Trimetylacja histonu H3 przy lizynie 36 jest związana z konstytutywną i fakultatywną heterochromatyną. Fosforylacja H3S10 oznacza konstytutywną heterochromatynę podczas interfazy we wczesnych zarodkach myszy aż do stadium 4-komórkowego

Kardiomiopatia przerostowa (HCM) jest powszechnym pierwotnym zaburzeniem serca definiowanym przez przerost lewej komory. przez przerośniętą lewą komorę, jest jedną z głównych przyczyn nagłej śmierci u młodych sportowców. jest jedną z głównych przyczyn nagłej śmierci u młodych sportowców i jest związana z mutacjami w większości białek sarkomerowych białek sarkomerowych (tropomiozyny, troponiny T i I, aktyny itp.). Wiele z tych mutacji wydaje się wpływać na właściwości funkcjonalne sercowej troponiny C (cTnC), tj. poprzez zwiększenie wrażliwości skurczu na Ca(2+), co jest cechą charakterystyczną HCM. HCM, ale co zaskakujące, przed tym raportem cTnC nie został sklasyfikowany jako gen podatności na gen podatności na HCM. W tym badaniu wykazaliśmy, że mutacje występujące w ludzkim genie cTnC (HcTnC) (TNNC1) mają taką samą częstość występowania (~0,4%) jak dobrze geny podatności na HCM, które kodują inne białka sarkomerowe. Kompleksowa analiza mutacji otwartej ramki odczytu/miejsca splicingu TNNC1 przeprowadzona na 1025 niespokrewnionych pacjentach z HCM zarejestrowanych w ciągu ostatnich 10 lat ujawniła nowe mutacje missense w TNNC1: A8V, C84Y, E134D i D145E. Badania funkcjonalne z tymi rekombinowanymi mutacjami HcTnC HCM wykazały zwiększoną wrażliwość Ca(2+) na rozwój siły (A8V, C84Y i D145E) i odzyskiwanie siły (A8V i D145E). Wyniki te są zgodne z fenotypami funkcjonalnymi HCM obserwowanymi w przypadku innych mutacji sarkomerycznych HCM (E134D nie wykazał zmian w tych parametrach). parametrów). Jest to największa analiza kohortowa TNNC1 w HCM, która szczegółowo opisuje odkrycie co najmniej trzech nowych mutacji związanych z HCM i silniej łączy TNNC1 z HCM wraz z funkcjonalnymi dowodami, które wspierają centralną rolę jego udział w chorobie. Badanie to może pomóc w dalszym zdefiniowaniu TNNC1 jako genu podatności na HCM, klasyfikacji, która została już klasyfikacja, która została już ustalona dla innych członków kompleksu troponin. --- Właściwości wiązania Ca(2+) związanej z FHC troponiny sercowej C (cTnC) mutację L29Q badano w izolowanych cTnC, kompleksach troponinowych, odtworzonych preparatach cienkich włókien i kardiomiocytach ze skórą. Podczas gdy wyższe powinowactwo wiązania Ca(2+) było widoczne dla mutanta L29Q w izolowanym cTnC, zjawiska tego nie zaobserwowano w cTnC. zjawisko nie było obserwowane w kompleksie cTn. Na poziomie cienkiego filamentu filamentu w obecności fosfomimetycznego TnI, L29Q cTnC dodatkowo zmniejszał powinowactwo Ca(2+) o 27% w pomiarze w stanie ustalonym i zwiększało szybkość dysocjacji Ca(2+) o 20% w badaniach kinetycznych. Symulacje dynamiki molekularnej sugerują, że L29Q destabilizuje konformację cNTnC w obecności fosfomimetycznego cTnI i potencjalnie moduluje wrażliwość na Ca(2+) ze względu na zmiany równowagi otwarcia/zamknięcia cNTnC. W preparacie preparacie kardiomiocytów, L29Q cTnC zwiększał wrażliwość na Ca(2+) w wysoce sposób zależny od długości sarkomeru (SL). Dobrze ugruntowana redukcja wrażliwości Ca(2+) przez fosfomimetyczne cTnI było zmniejszone o 68% w obecności mutacji cTnC. mutacja, a także obniżyła zależny od SL wzrost wrażliwości Ca(2+) miofilamentu wrażliwość. Może to wynikać ze zmodyfikowanej interakcji z cTnI, która zmieniło efekty sprzężenia zwrotnego mostków krzyżowych na kompleks L29Q cTnC-cTnI-Tm. Badanie to pokazuje, że mutacja L29Q zmienia kurczliwość i funkcjonalne efekty funkcjonalne działanie fosfomimetycznego cTnI zarówno w cienkowłóknistych, jak i jednopowłokowych kardiomiocytach. kardiomiocytach i co ważne, efekt ten jest wysoce zależny od długości sarkomerów. zależny od długości sarkomerów. --- Mutacja sercowej troponiny C (cTnC), L29Q, została wykryta u pacjenta z rodzinną kardiomiopatią przerostową. rodzinną kardiomiopatią przerostową. Wcześniej wykazaliśmy, że L29, wraz z sąsiednimi resztami, Asp2, Val28 i Gly30, odgrywa ważną rolę w określając powinowactwo Ca(2+) miejsca II, miejsca regulatorowego ssaków troponiny sercowej C (McTnC). Tutaj przedstawiamy charakterystykę wiązania Ca(2+) L29Q McTnC i D2N/V28I/L29Q/G30D McTnC (NIQD) wykorzystujących substytucję Phe(27) --> Trp (F27W), umożliwiając monitorowanie wiązania i uwalniania Ca(2+). My również badaliśmy również wpływ tych mutantów na aktywację Ca(2+) generowania siły w pojedynczych mysich miocytach serca przy użyciu substytucji cTnC, wraz z zależnością od długości sarkomeru (SL). długości (SL). Powinowactwo wiązania Ca(2+) miejsca II L29Q McTnC(F27W) i NIQD McTnC(F27W) było odpowiednio około 1,3- i około 1,9-krotnie wyższe. 1,9-krotnie wyższe niż w przypadku McTnC(F27W). Szybkość dysocjacji Ca(2+) z miejsca II L29Q McTnC(F27W) i NIQD McTnC(F27W) nie różnił się znacząco od kontrolnego (F27W). nie różniła się znacząco od kontroli (McTnC(F27W)). Jednakże szybkość wiązania Ca(2+) do miejsca II była wyższa w L29Q McTnC(F27W) i NIQD McTnC(F27W) w stosunku do kontroli (odpowiednio około 1,5-krotnie i około 2,0-krotnie). Wrażliwość Ca(2+) na generowanie siły była znacznie wyższa w miocytach odtworzonych z L29Q McTnC (około 1,4-krotnie) i NIQD McTnC (około 2-krotnie) w porównaniu z tymi odtworzone z McTnC. Co ciekawe, zmiana wrażliwości Ca(2+) na generowanie siły generowania siły w odpowiedzi na zmianę SL (1.9, 2.1 i 2.3 mum) była znacznie zmniejszona w miocytach zawierających L29Q McTnC lub NIQD McTnC. Te wyniki pokazują, że mutacja L29Q zwiększa właściwości wiązania Ca(2+) cTnC i że po włączeniu do miocytów serca mutant ten mutant zmienia kurczliwość miocytów. --- Niedawno zgłoszono cztery nowe mutacje kardiomiopatii przerostowej w troponinie sercowej C (cTnC) (A8V, C84Y, E134D i D145E) i oceniono ich wpływ na wrażliwość na Oceniano ich wpływ na wrażliwość Ca(2+) na rozwój siły (Landstrom, A. P., Parvatiyar, M. S., Pinto, J. R., Marquardt, M. L., Bos, J. M., Tester, D. J., Ommen, S. R., Potter, J. D., and Ackerman, M. J. (2008) J. Mol. Cell. Cardiol. 45, 281-288). Przeprowadziliśmy badania ATPazy aktomiozyny i badania spektroskopowe roztworu w celu zbadania właściwości molekularnych tych mutacji. Aktywność ATPazy aktomiozyny mierzono w funkcji [Ca(2+)], wykorzystując odtworzone cienkie filamenty (TFs) z mutacjami. filamenty (TF) z 50% zmutowanym i 50% dzikim typem (WT) i 100% zmutowaną troponiną sercową (cTn). troponiny (cTn): A8V, C84Y i D145E zwiększyły wrażliwość na Ca(2+) przy czym tylko A8V wykazuje obniżoną wrażliwość na Ca(2+) w stosunku 50%, gdy w porównaniu do 100%; E134D był taki sam jak WT w obu proporcjach. Spośród tych czterech mutantów, tylko D145E wykazywał zwiększoną aktywację ATPazy w obecności Ca(2+). Żaden z mutantów nie wpływał na hamowanie ATPazy lub wiązanie cTn do TF mierzonego przez współosadzanie. Tylko D145E zwiększał powinowactwo Ca(2+) do miejsca miejsca II mierzone przez 2-(4'-(2'-jodoacetamido)fenylo)aminonaftaleno-6-sulfonowy w izolowanym cTnC lub kompleksie cTn. W obecności TF, tylko A8V był dalej uczulany na Ca(2+). Pomiary dichroizmu kołowego w różnych stanach związanych z metalem izolowanych cTnC wykazały zmiany w strukturze drugorzędowej struktury drugorzędowej A8V, C84Y i D145E, podczas gdy E134D był taki sam jak WT. Modelowanie PyMol każdego mutanta cTnC w kompleksie cTn ujawniło potencjał dla lokalnych zmian w strukturze trzeciorzędowej A8V, C84Y i D145E. Nasze wyniki wskazują, że 1) trzy mutanty cTnC w kardiomiopatii przerostowej zwiększały wrażliwość Ca(2+) miofilamentu; 2) wpływ mutacji na powinowactwo na powinowactwo Ca(2+) izolowanych cTnC, cTn i TF nie są wystarczające do wyjaśnienia dużych zmian wrażliwości na Ca(2+) obserwowanych w testach odtworzonych i włóknistych; i 3) zmiany w strukturze drugorzędowej mutantów cTnC mogą przyczyniać się do zmodyfikowanych interakcji białko-białko wzdłuż sieci sarkomerów, zakłócając sprzężenie między mostkiem krzyżowym a wiązaniem Ca(2+) do cTnC. --- Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu mutacji kardiomiopatii przerostowej związanych z kardiomiopatią przerostową mutacji A8V i E134D w sercowej troponinie C (cTnC) na odpowiedź odtworzonych cienkich włókien na wapń po fosforylacji fosforylacji troponiny sercowej I (cTnI) przez kinazę białkową A. Fosforylacja cTnI w miejscach kinazy białkowej A była naśladowana. kinazy białkowej A była naśladowana przez podwójną mutację S22D/S23D w cTnI. Nasze wyniki pokazują, że mutacje A8V i E134D nie miały wpływu na zakres desensytyzacji wapnia odtworzonych cienkich włókien indukowanych przez pseudofosforylację cTnI. Jednakże mutacja A8V wzmocniła efekt pseudofosforylacji pseudofosforylacja cTnI na szybkość dysocjacji wapnia z i na zależność ATPazy aktomiozynowej od wapnia. W konsekwencji, podczas gdy mutacja A8V nadal prowadziła do wolniejszego tempa dysocjacji wapnia z odtworzonych cienkich włókien po pseudofosforylacji cTnI, zdolność mutacji A8V do zmniejszenia szybkości dysocjacji wapnia była osłabiona. Ponadto zdolność mutacji A8V do uwrażliwiania ATPazy aktomiozyny na wapń była osłabiona. ATPazy na wapń była osłabiona po zastąpieniu cTnI przez fosforylację mimetykiem fosforylacji cTnI. Zgodnie z hipotezą, że mutacja E134D jest łagodna łagodna, wywierała niewielki lub żaden wpływ na szybkość dysocjacji wapnia z odtworzonych cienkich włókien lub na wrażliwość aktomiozyny na wapń ATPazy aktomiozynowej, niezależnie od statusu fosforylacji cTnI. Podsumowując, nasze badanie zwiększa nasze zrozumienie, w jaki sposób mutacje cTnC związane z kardiomiopatią wpływają na odpowiedź reakcję odtworzonych cienkich włókien na wapń po fosforylacji cTnI fosforylacji. --- Definiowana jako klinicznie niewyjaśniony przerost lewej komory serca, kardiomiopatia przerostowa (HCM) jest tradycyjnie rozumiana jako choroba mięśnia sercowego. mięśnia sercowego. Mutacje w kodowanej przez TNNC1 sercowej troponinie C (cTnC) są stosunkowo rzadką przyczyną HCM. stosunkowo rzadką przyczyną HCM. Tutaj opisujemy kliniczną i funkcjonalną i funkcjonalną nową mutację TNNC1, A31S, zidentyfikowaną u pediatrycznej probantki HCM z wielokrotnymi epizodami migotania komór i przerwaną nagłą śmiercią sercową. nagłą śmiercią sercową. Zdiagnozowany w wieku 5 lat, probant jest ujemny w wywiadzie rodzinnym dla HCM lub nagłej śmierci sercowej, co sugeruje mutację de novo. Wyekstrahowane TnC z włókien skóry serca odtworzono za pomocą mutanta cTnC-A31S, który zwiększał wrażliwość na Ca(2+) bez wpływu na maksymalną siłę skurczu generowanie siły skurczu. Testy odtworzonej ATPazy aktomiozynowej z 50% cTnC-A31S:50% cTnC-WT wykazały wrażliwość na Ca(2+), która była pośrednia między 100% cTnC-A31S i 100% cTnC-WT, podczas gdy mutant zwiększał aktywację ATPazy aktomiozynowej bez ATPazy aktomiozynowej bez wpływu na właściwości hamujące ATPazy. Struktura drugorzędowa Struktura drugorzędowa mutanta cTnC została oceniona za pomocą dichroizmu kołowego, który nie wykazał globalnych zmian w strukturze. Badania fluorescencji wykazały zwiększone powinowactwo Ca(2+) w izolowanym cTnC, kompleksie troponiny, cienkim filamencie i w mniejszym stopniu cienkim filamencie z podfragmentem miozyny 1. Wyniki te sugerują, że mutacja ta ma bezpośredni wpływ na wrażliwość Ca(2+) miofilamentu, co może zmieniać obsługę Ca(2+) i przyczyniać się do arytmogenezy obserwowanej w arytmogenezie. do arytmogenezy obserwowanej u probanda. Podsumowując, opisujemy nową mutację mutację w genie TNNC1, która jest związana z patogenezą HCM i może predysponować do patogenezy śmiertelnego arytmogennego podtypu HCM. --- CelKardiomiopatia przerostowa jest najczęstszą przyczyną nagłej śmierci u młodych ludzi, w tym trenujących sportowców. młodych ludzi, w tym wytrenowanych sportowców, i jest spowodowana mutacjami w genach kodujących białka sarkomeru serca. Mutacje w genie troponiny C (TNNC1) są rzadką genetyczną przyczyną kardiomiopatii przerostowej. Opisujemy nowy typ mutacji mutację (c.363dupG) w Troponinie C, rzadką postać kardiomiopatii przerostowej. kardiomiopatii przerostowej. METODY: Rodzina, w której 19-letni bezobjawowy mężczyzna zmarł nagle z powodu serca z powodu kardiomiopatii przerostowej została przebadana genetycznie przez sekwencjonowanie 17 genów związanych z kardiomiopatią przerostową lub jej fenokopiami. fenokopiami. WYNIKI: Zidentyfikowano mutację c.363dupG w troponinie C i przetestowano ją w całej rodzinie. w całej rodzinie. WNIOSKI: Zgłaszamy pierwszą mutację z przesunięciem ramki (c.363dupG lub p.Gln122AlafsX30) w troponinie C powodującą kardiomiopatię przerostową (i nagłą śmierć serca) u 19-letniego mężczyzny i wykazali, że mutacja ta segreguje z kardiomiopatią przerostową w rodzinie. --- Zbadaliśmy strukturalne i funkcjonalne aspekty pierwszej mutacji w TNNC1, kodującej podjednostkę wiążącą wapń (cTnC) troponiny sercowej. TNNC1, kodującej podjednostkę wiążącą wapń (cTnC) troponiny sercowej, którą została wykryta u pacjenta z kardiomiopatią przerostową [ Hoffmann B, Schmidt-Traub H, Perrot A, Osterziel KJ & Gessner R (2001) Hum Mut17, 524]. Ta mutacja prowadzi do wymiany leucyna-glutamina w pozycji 29 w niefunkcjonalnym miejscu wiązania wapnia niefunkcjonalnym miejscu wiążącym wapń cTnC. Co ciekawe, mutacja jest znajduje się w domniemanym miejscu interakcji dla niefosforylowanego N-końcowego ramienia troponiny sercowej I (cTnI) [ Finley NL, Abbott MB, Abusamhadneh E, Gaponenko V, Dong W, Seabrook G, Howarth JW, Rana M, Solaro RJ, Cheung HC et al. (1999) EJB Lett453, 107-112]. Zgodnie z eksperymentami z matrycą peptydową niefosforylowane ramię cTnI oddziałuje z cTnC wokół L29. Ta interakcja jest prawie zniesiona przez L29Q, co zaobserwowano po zależnej od kinazy białkowej A fosforylacji cTnI przy serynie 22 i serynie 23 w troponinie typu dzikiego. Dzięki spektroskopii Spektroskopia CD, niewielkie zmiany obserwuje się w szkielecie cTnI wolnej od Ca2+ i nasyconej Ca2+ cTnC po wymianie L29Q. Niewielkie, ale znaczące, zmniejszenie wrażliwości na wapń wykryto podczas pomiaru zależnego od Ca2+ aktywność ATPazy podfragmentu aktomiozyny 1 (actoS1) i prędkość poślizgu cienkich filamentów. cienkich włókien. Maksymalna aktywność ATPazy actoS1, ale nie maksymalna prędkość poślizgu, była znacznie zwiększona. prędkość była znacznie zwiększona. Ponadto przeprowadziliśmy badania na różnych poziomach fosforylacji zależnej od kinazy białkowej A cTnI. Testy in vitro wykazały głównie, że wrażliwość cTnI na Ca2+ aktywność aktyloS1-ATPazy i średnia prędkość poślizgu cienkich włókien, nie były już zależna od kinazy białkowej A fosforylacja cTnI z powodu wymiany L29Q w cTnI. wymianie L29Q w cTnC. Odkrycia te sugerują utrudnioną transdukcję sygnału fosforylacji sygnału fosforylacji z cTnI do cTnC. --- Rola miejsc domeny C sercowej troponiny C w modulacji sygnału wapniowego pozostaje niejasna. sygnału wapniowego pozostaje niejasna. W tym badaniu zbadaliśmy wpływ mutacji związanych z kardiomiopatią przerostową mutacji A8V, E134D i D145E w sercowej troponinie troponiny C na właściwości miejsc domeny C. Mutacja A8V nie miała zasadniczo żadnego wpływu na właściwości wiązania wapnia lub magnezu w miejscach domeny domeny C, podczas gdy mutacja E134D umiarkowanie zmniejszała powinowactwo wiązania wapnia i magnezu. powinowactwa wiązania wapnia i magnezu. Z drugiej strony, mutacja D145E wpłynęła na kooperatywne interakcje między miejscami III i IV, znacznie zmniejszając powinowactwo wiązania wapnia przez oba miejsca. Wiązanie regionu kotwiczącego troponiny sercowej I (odpowiadającej resztom 34-71) do troponiny sercowej C z mutacją mutacją D145E nie było w stanie odzyskać normalnego wiązania wapnia z domeną domeny C. Eksperymenty wykorzystujące fluorescencyjną sondę hydrofobową bis-ANS sugerują, że mutacja D145E dramatycznie zmniejszyła zakres indukowanej wapniem ekspozycji hydrofobowej przez domenę C. Przy wysokim niefizjologicznym stężeniu wapnia, mutacje A8V, E134D i D145E minimalnie wpływały na powinowactwo troponiny sercowej C do regionu regulatorowego troponiny sercowej I (odpowiadającego resztom 128-180). W przeciwieństwie do tego, przy niższym fizjologicznym stężeniu wapnia stężeniu wapnia, mutacja D145E prowadziła do około 8-krotnego zmniejszenia powinowactwa troponiny sercowej C do regionu regulatorowego troponiny sercowej I. Nasze wyniki sugerują, że właściwości wiązania wapnia w miejscach domeny C mogą być mogą być ważne dla prawidłowej funkcji regulacyjnej sercowej troponiny C.

Które mutacje genu troponiny C powodują kardiomiopatię przerostową?

Stwierdzono, że następujące mutacje genu troponiny C powodują kardiomiopatię przerostową: L29Q; A8V; A31S; E134D; c.363dupG; A23Q; D145E i C84Y

Mutacje w NKX2-1 powodują zaburzenia neurologiczne, płucne i hormonu tarczycy. tarczycy. Niedawno choroba została nazwana zespołem mózg-płuco-tarczyca. Poniżej, opisujemy trzech pacjentów z zespołem mózg-płuco-tarczyca. Wszyscy pacjenci byli chodzić do 24 miesiąca życia i nadal mają chwiejny chód, bez upośledzenia umysłowego. upośledzenia umysłowego. Mieli również choreoatetozę od wczesnego niemowlęctwa. Analiza genetyczna NKX2-1 ujawniła nową mutację missense (p.Val205Phe) u dwóch pacjentów, którzy byli kuzynami i kuzynkami. dwóch pacjentów, którzy byli kuzynami i ich rodzinami macierzyńskimi, oraz nową delecję 2.6-Mb w tym NKX2-1 na chromosomie 14 u drugiego pacjenta. Wrodzona wrodzona niedoczynność tarczycy nie została wykryta podczas badań przesiewowych noworodków u pacjenta z mutacją missense mutacją missense, a u pacjenta z delecją w NKX2-1 zaobserwowano częste infekcje dróg oddechowych. u pacjenta z delecją w NKX2-1. Doustna lewodopa nie poprawiła zaburzeń chodu ani ruchów mimowolnych. zaburzeń chodu ani ruchów mimowolnych. Wyniki tomografii emisyjnej pojedynczego fotonu (99m)Tc-ECD (99m)Tc-ECD (ECD-SPECT) analizowane przy użyciu łatwego systemu obrazowania Z-score wykazały zmniejszony mózgowy przepływ krwi w obustronnych zwojach podstawy, szczególnie w jądrach ogoniastych, u wszystkich trzech pacjentów, ale nie stwierdzono rezonansu magnetycznego (MRI) mózgu. Te wyniki obrazowania jądrowego mózgu wskazują, że haploinsuficjencja NKX2-1 powoduje dysfunkcję zwojów podstawy, zwłaszcza jąder ogoniastych, co skutkuje choreoatetozą i zaburzeniami chodu w tej chorobie. w tej chorobie. --- Zespół mózgowo-płucno-tarczycowy (BLTS) charakteryzujący się wrodzoną niedoczynnością tarczycy, zespół niewydolności oddechowej i łagodną dziedziczną pląsawicę jest spowodowany mutacjami czynnika transkrypcyjnego tarczycy 1 (NKX2-1/TTF1). czynnik transkrypcyjny 1 (NKX2-1/TTF1). Przedstawiamy charakterystykę kliniczną i charakterystykę molekularną czterech przypadków z pierwotną niedoczynnością tarczycy, niewydolnością oddechową i zaburzeniami neurologicznymi. Dwóch z czterech pacjentów prezentujących triadę BLTS miało mutacje NKX2-1, a jeden z nich NKX2-1 [c.890_896del (p.Ala327Glyfs*52)] jest nowym wariantem. Trzeci pacjent bez żadnych zidentyfikowanych mutacji NKX2-1 był nosicielem mutacji mitochondrialnej; to podnosi możliwość mutacji mitochondrialnych przyczyniających się do dysgenezji tarczycy. tarczycy. Chociaż rzadko, triada wrodzonej niedoczynności tarczycy, objawów neurologicznych i oddechowych jest wysoce sugestywna dla anomalii NKX2-1. Badanie przesiewowe w kierunku mutacji NKX2-1 u pacjentów z nieprawidłowościami tarczycy, płuc i neurologicznymi umożliwi ujednolicenie diagnozy i poradnictwa genetycznego dla dotkniętych rodzin. rodzin. Ponadto identyfikacja defektu NKX2-1 byłaby pomocna w rozwiać obawy dotyczące nieodpowiedniej suplementacji tyroksyną jako przyczyny wad wad neurologicznych obserwowanych u niektórych dzieci z wrodzoną niedoczynnością tarczycy. --- CEL: Łagodna pląsawica dziedziczna jest dziedziczonym w sposób dominujący, występującym w dzieciństwie hiperkinetyczne zaburzenie ruchowe charakteryzujące się nieprogresywną pląsawicą i zmiennym stopniem zajęcia tarczycy i układu oddechowego. Mutacje utraty funkcji w NKX2.1, genie niezbędnym do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania mózgu, płuc i tarczycy. mózgu, płuc i tarczycy, zostały zidentyfikowane u wielu osób. METODA: Dane kliniczne od osób z łagodną dziedziczną pląsawicą zidentyfikowaną w ramach usług neurologii dziecięcej zostały zebrane w standardowym formacie. Gen NKX2.1 analizowano za pomocą sekwencjonowania Sangera, multipleksowej amplifikacji sondy zależnej od ligacji i analizę mikromacierzy. WYNIKI: Sześć osób z naszej kohorty było płci żeńskiej, a cztery płci męskiej. wynosiła 8 lat i 6 miesięcy (zakres 1 rok i 6 miesięcy-18 lat). Zidentyfikowaliśmy 10 probantów z mutacjami NKX2.1; dziewięć z tych mutacji jest nowych (w tym dwie delecje całego genu delecje), a jedna została wcześniej opisana. Spośród 10 osób, osiem z hipotonią mięśniową, a cztery miały dowody na niedoczynność tarczycy lub zajęcie układu oddechowego. Tylko u trzech z 10 osób występowała pełna triada objawów zespołu mózg-płuco-tarczyca. Dodatkowe cechy kliniczne występujące u poszczególnych uczestników obejmowały niedobór hormonu wzrostu, pes cavus, kifozę, nerki duplex i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. INTERPRETACJA: Nasze dane sugerują, że fenotyp neurologiczny jest znaczący w tym schorzeniu że wielu pacjentów z łagodną dziedziczną pląsawicą nie ma klasycznej triady mózg-płuca. klasycznej triady zespołu mózg-płuca-tarczyca. Rozszerzony fenotyp może obejmować zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i nieprawidłowości szkieletowe. --- CELE: Weryfikacja zaangażowania genu NKX2-1 u niemowląt z zespołem zespołem mózg-płuco-tarczyca (BLT) i fenotypami niedoczynności tarczycy zmiennymi wśród wrodzoną niedoczynnością tarczycy (CH) lub idiopatyczną łagodną niedoczynnością tarczycy (IMH) o po urodzeniu. METODY: Kandydaci zostali wybrani na podstawie analizy 130 przypadków CH i 53 przypadków IMH. 53 niemowląt z IMH. Gen NKX2-1 analizowano poprzez bezpośrednie sekwencjonowanie i multipleksową amplifikację sondy amplifikację sond zależną od ligacji. Warianty badano in vitro, poprzez analizy ekspresji i testu biologicznego lucyferazy. WYNIKI: Zidentyfikowano cztery przypadki (3 CH i 1 IMH) zgodne z zespołem BLT. zidentyfikowano. Dwoje dzieci było dotkniętych niewydolnością oddechową i CH, ale dziki gen NKX2-1. Pozostała dwójka wykazywała ruchy choreiczne płuc, ale rozbieżne fenotypy tarczycy: jedno miało ciężki CH z ektopią ektopią językową, a drugi IMH z gruczołem in situ. Byli oni nosicielami nowych de novo heterozygotycznych mutacji NKX2-1 z przesunięciem ramki (c.177delG i c.153_166del14). Mutacja c.177delG prowadzi do przedwcześnie skróconego białka (p.H60TfsX11) o niewykrywalnej aktywności in vitro. c.153_166del14 prowadzi do generowania wydłużonego nieprawidłowego białka (p.A52RfsX351) zdolnego do zdolnego do translokacji do jądra, ale całkowicie nieaktywnego na reagującym promotorze. WNIOSKI: Dwie nowe heterozygotyczne mutacje NKX2-1 z przesunięciem ramki zostały zidentyfikowane w 2 przypadkach wybranych na podstawie fenotypu podobnego do BLT wśród 183 niemowląt z niedoczynnością tarczycy. niemowląt z niedoczynnością tarczycy. Nietypowe fenotypy niedoczynności tarczycy u tych 2 dzieci (CH z ektopią językową lub IMH o początku po urodzeniu) jeszcze bardziej rozszerzają spektrum kliniczne spektrum kliniczne, które może być związane z mutacjami NKX2-1. --- Mutacje czynnika transkrypcyjnego tarczycy 1 (NKX2-1/TITF1) powodują zespół mózg-płuco-tarczyca. charakteryzujący się wrodzoną niedoczynnością tarczycy (CH), zespołem niewydolności oddechowej niemowląt (IRDS) i łagodną dziedziczną pląsawicą (BHC). zespół niewydolności oddechowej niemowląt (IRDS) i łagodną dziedziczną pląsawicę (BHC). Celami badania było (i) wykrycie mutacji NKX2-1 u pacjentów z CH związaną z pneumopatią i/lub BHC, (ii) analiza funkcjonalna nowych mutacji mutacji in vitro oraz (iii) opisanie spektrum fenotypowego zespołu zespołu mózg-płuco-tarczyca. Zidentyfikowaliśmy trzy nowe heterozygotyczne mutacje missense mutacje (L176V, P202L, Q210P), mutację miejsca splicingu (376-2A-->G) i jedną delecję NKX2-1. delecja NKX2-1 w 14q13. Analiza funkcjonalna trzech mutacji missense ujawniła utratę zdolności transaktywacji na ludzkiej tyreoglobulinie enhancer/promoter. Co ciekawe, wykazaliśmy, że upośledzona aktywność transkrypcyjna aktywność transkrypcyjna NKX2-1-P202L została całkowicie uratowana przez kotransfekcję PAX8-WT, podczas gdy efekt synergistyczny został zniesiony przez L176V i Q210P. Spektrum kliniczne spektrum 6 własnych i 40 opublikowanych pacjentów z mutacjami NKX2-1 wahało się od pełnej triady zespołu mózg-płuco-tarczyca (50%), mózgu i tarczycy tarczycy (30%), do izolowanego BHC (13%). Morfologia tarczycy była prawidłowa (55%) i wyrównana niedoczynność tarczycy występowała u 61%. Choroba płuc wystąpiła u 54% pacjentów pacjentów (IRDS w terminie 76%; nawracające infekcje płuc 24%). W trakcie obserwacji, 20% rozwinęło ciężką przewlekłą śródmiąższową chorobę płuc, a 16% zmarło. Podsumowując Podsumowując, opisujemy pięć nowych mutacji NKX2.1 z, po raz pierwszy, po raz pierwszy całkowite uratowanie przez PAX8 deficytowej zdolności transaktywacji w jednym przypadku. Ponadto nasz przegląd pokazuje, że większość dotkniętych pacjentów wykazuje problemy neurologiczne i/lub tarczycowe oraz że, choć rzadziej, choroba płuc jest odpowiedzialna za znaczną śmiertelność. płuc są odpowiedzialne za znaczną śmiertelność. --- Wstęp: Mutacje NKX2.1 zostały zidentyfikowane u pacjentów wykazujących całkowity lub częściowy zespół mózg-płuco-tarczyca, który może obejmować łagodną dziedziczną pląsawicę (BHC), niedoczynność tarczycy i/lub chorobę płuc. CELE I METODY: Oceniliśmy niedawno opracowaną metodę Multiplex Amplifikacja zależna od ligacji (MLPA) w celu oceny względnej liczby kopii genów. liczby kopii genów. Celem było ustalenie, czy MLPA może poprawić, oprócz bezpośredniego sekwencjonowania, wskaźnik wykrywania mutacji NKX2.1 w kohorcie kohorcie 24 pacjentów dotkniętych zaburzeniami neurologicznymi, tarczycy i/lub zaburzenia płucne. WYNIKI: Bezpośrednie sekwencjonowanie ujawniło dwie heterozygotyczne mutacje. Używając MLPA, zidentyfikowaliśmy zidentyfikowaliśmy dwie kolejne heterozygotyczne delecje genu NKX2.1. MLPA zwiększyła wskaźnik wykrywalności wykrywalność o 50%. Wszyscy pacjenci ze zidentyfikowanymi delecjami genów byli dotknięci BHC i wrodzoną niedoczynnością tarczycy. WNIOSEK: MLPA należy uznać za narzędzie uzupełniające u pacjentów z częściowym lub całkowitym zespołem mózg-płuco-tarczyca, gdy bezpośrednie sekwencjonowanie nie pozwoliło nie zidentyfikowało mutacji NKX2.1. Wszyscy pacjenci z mutacją NKX2.1 mieli BHC i wrodzoną niedoczynność tarczycy. wrodzoną niedoczynność tarczycy, podkreślając wysoką częstość występowania tych objawów związanych z wadliwymi allelami NKX2.1.

Mutacja którego genu jest związana z zespołem mózg-płuco-tarczyca?

Zespół mózg-płuco-tarczyca (BLTS) charakteryzujący się wrodzoną niedoczynnością tarczycy, zespołem niewydolności oddechowej i łagodną dziedziczną pląsawicą jest spowodowany mutacjami czynnika transkrypcyjnego tarczycy 1 (NKX2-1/TTF1).

Ostatnie dane powiązały niedotlenienie, klasyczną cechę mikrośrodowiska guza mikrośrodowiska, z funkcją określonych mikroRNA (miRNA); jednak, czy niedotlenienie wpływa na inne typy transkryptów niekodujących jest obecnie transkryptów jest obecnie nieznane. Zaczynając od profilowania ekspresji w całym genomie, po raz pierwszy wykazujemy po raz pierwszy funkcjonalny związek między niedoborem tlenu a modulacją długich niekodujących transkryptów z regionów ultrakonserwowanych, określanych jako regiony transkrybowane-ultrakonserwowane (T-UCR). Co ciekawe, kilka T-UCR, odtąd nazwanych "niekodującymi transkryptami indukowanymi hipoksją". niekodujące transkrypty" (HINCUT), są również nadeksprymowane w próbkach klinicznych próbkach od pacjentów z rakiem jelita grubego. Pokazujemy, że te T-UCR są głównie jądrowe i że czynnik indukowany hipoksją (HIF) jest przynajmniej częściowo odpowiedzialny za indukcję kilku członków tej grupy. Jeden specyficzny HINCUT, uc.475 (lub HINCUT-1) jest częścią zachowanego intronu genu kodującego białko gospodarza, O genu kodującego białko gospodarza, O-związaną transferazę N-acetyloglukozaminy, która jest ulega nadekspresji w nowotworach nabłonkowych. Zgodnie z hipotezą, że T-UCR pełnią ważną funkcję w powstawaniu nowotworów, HINCUT-1 wspiera proliferację komórek proliferację komórek szczególnie w warunkach niedotlenienia i może mieć kluczowe znaczenie dla optymalnej O-GlcNAcylacji białek, gdy napięcie tlenu jest ograniczone. Nasze dane dają pierwszy wgląd w nową funkcjonalną sieć hipoksyjną obejmującą transkrypty kodujące białka i niekodujące RNA (ncRNA) z kategorii T-UCR. --- CELE: Rozwój raka jelita grubego (CRC) charakteryzuje się wieloma zmianami genetycznymi. Transkrybowane regiony ultrakonserwowane (T-UCR) są podzbiór 481 sekwencji dłuższych niż 200 bp, które są absolutnie konserwowane między ortologicznymi regionami genomów człowieka, szczura i myszy i są aktywnie aktywnie transkrybowane. Niedawno udowodniono w systemach nowotworowych, że zróżnicowane T-UCR mogą zmieniać cechy funkcjonalne komórek nowotworowych. Profilowanie w całym genomie ujawniło, że T-UCR mają różne sygnatury w ludzkiej białaczce i raku. białaczce i raku. METODY: W naszym badaniu zbadaliśmy poziomy ekspresji uc.43, uc.73, uc.134, uc.230, uc.339, uc.388 i uc.399 w 54 próbkach pierwotnych raków jelita grubego i 15 próbkach sąsiadujących tkanek nienowotworowych metodą PCR w czasie rzeczywistym. Poziomy ekspresji T-UCR były również skorelowane z powszechnie stosowanymi cechami kliniczno-patologicznymi CRC. WYNIKI: Poziomy ekspresji uc.73 (p = 0,0139) i uc.388 (p = 0,0325) były znacząco obniżone w tkance CRC, a uc.388 (p = 0,0325) znacząco obniżone w tkance CRC, a uc.73 wykazywał dodatnią korelację z całkowitym przeżyciem (p = 0,0315). Niższa ekspresja uc.388 była związana z dystalną lokalizacją CRC (p = 0,0183), ale nie było korelacji T-UCR ze stadium klinicznym, stopniem zaawansowania i średnicą guza. zaobserwowano. WNIOSEK: Nasze wstępne wyniki sugerują, że uc.73 i uc.388 mogą być potencjalnymi biomarkerami diagnostycznymi i prognostycznymi u pacjentów z CRC. --- W ostatnich latach nowatorskie podejścia i nowe technologie ujawniły zaskakujący poziom złożoności transkryptomu wyższych eukariontów. Duża transkrypcji jest reprezentowana przez białkowe niekodujące RNA (ncRNA), które powstają z "ciemnej materii". RNA (ncRNA), które powstają z "ciemnej materii" genomu. Skupienie się na takich sekwencjach ujawniło liczne podtypy RNA z kilkoma funkcjami w przetwarzaniu RNA i regulacji ekspresji genów. RNA i regulacji ekspresji genów, a badania głębokiego sekwencjonowania sugerują że wiele z nich pozostaje jeszcze do odkrycia. Niniejszy przegląd daje obraz stanu wiedzy na temat stanu wiedzy na temat nowej klasy długich ncRNA znanych jako regiony transkrybowane-ultrakonserwowane (T-UCR). Najnowsze badania pokazują, że są one znacząco zmienione w dorosłych przewlekłych białaczkach limfocytowych, rakach i dziecięcych nerwiakach neuroblastoma, co prowadzi do hipotezy, że regiony UCR mogą odgrywać rolę w i obiecujące innowacyjne przyszłe podejścia terapeutyczne oparte na T-UCR. T-UCR. --- Wiele wysiłków w badaniach nad rakiem koncentruje się na niewielkiej części naszego genomu, która koduje mRNA. Jednak ostatnio uznano, że mikroRNA również przyczyniają się do w decydujący sposób przyczyniają się do powstawania nowotworów. Badania wykazały również, że epigenetyczne przez hipermetylację wysp CpG mikroRNA z aktywnością supresora nowotworów jest powszechną cechą ludzkiego raka. jest powszechną cechą ludzkiego raka. Znaczenie innych klas niekodujących innych klas niekodujących RNA, takich jak długie intergeniczne ncRNA (lincRNA) i transkrybowane regiony regiony transkrybowane (T-UCR) jako zmienione elementy w neoplazji, jest również zyskuje uznanie. Dlatego zastanawialiśmy się, czy istnieją inne ncRNA ulegają inaktywacji związanej z hipermetylacją wysp CpG w komórkach nowotworowych. Skupiliśmy się na małych nukleolarnych RNA (snoRNA), podzbiorze ncRNA o szerokim zakresie funkcji komórkowych, takich jak różnorodne funkcje komórkowe, takie jak chemiczna modyfikacja RNA, przetwarzanie pre-RNA i kontrola alternatywnego splicingu. Przeszukując bazy danych snoRNA i literatury naukowej, wybraliśmy 49 snoRNA, które miały wyspę CpG w obrębie ≤ 2 Kb lub które zostały przetworzone z genu gospodarza z wyspą 5'-CpG. Bisulfitowe sekwencjonowanie genomowe wielu klonów w normalnej błonie śluzowej okrężnicy i linii komórkowej linii komórkowej raka jelita grubego HCT-116 wykazało, że 46 snoRNA było jednakowo metylowane w obu próbkach: całkowicie niezmetylowane (n = 26) lub w pełni metylowane (n = 20). Co najciekawsze, związane z genem gospodarza wyspy 5'-CpG snoRNA SNORD123, U70C i ACA59B były hipermetylowane w komórkach nowotworowych, ale nie w odpowiadających im prawidłowych tkankach. komórkach nowotworowych, ale nie w odpowiadającej im prawidłowej tkance. Hipermetylacja wysp CpG była związana z transkrypcyjnym wyciszeniem odpowiednich snoRNA. Wyniki platformy mikromacierzy metylacji DNA w kompleksowej kolekcji normalnych tkanek, linii komórek nowotworowych i pierwotnych nowotworów złośliwych wykazały, że zaobserwowana hipermetylacja snoRNA była wspólną cechą różnych typów nowotworów, w szczególności białaczek. typów nowotworów, szczególnie w białaczkach. Ogólnie rzecz biorąc, nasze odkrycia wskazują na istnienie nowej podklasy ncRNA, snoRNA, które są celem inaktywacji epigenetycznej w ludzkim raku. inaktywacji w ludzkim raku. --- Różne klasy niekodujących RNA, w tym mikroRNA, zostały niedawno są zaangażowane w proces nowotworzenia. W tym badaniu zbadaliśmy ekspresję i przypuszczalne funkcje nowej klasy niekodujących RNA znanych jako transkrybowanych regionów ultrakonserwowanych (T-UCR) w neuroblastoma. Profilowanie ekspresji profilowanie ekspresji ujawniło korelacje między specyficznymi poziomami ekspresji T-UCR a ważnymi parametrami kliniczno-genetycznymi, takimi jak stan amplifikacji MYCN status. Funkcjonalne podejście genomiczne oparte na integracji wielopoziomowych danych transkryptomicznych transkryptomu zostało zaadaptowane w celu uzyskania wglądu w funkcje T-UCR. Przypisanie T-UCR do procesów komórkowych, takich jak odpowiedź TP53, różnicowanie i proliferacja zostały zweryfikowane przy użyciu różnych modeli komórkowych systemów komórkowych. Po raz pierwszy nasze wyniki definiują krajobraz ekspresji T-UCR w neuroblastomie neuroblastoma i sugerują powszechne zaangażowanie T-UCR w różne procesy komórkowe, które są deregulowane w neuroblastomie. procesy komórkowe, które ulegają deregulacji w procesie nowotworzenia.

Czy transkrybowane regiony ultrakonserwowane są zaangażowane w raka?

Tak, wydaje się, że istnieje powszechne zaangażowanie T-UCR (Transcribed - UltraConserved Region) w różne procesy komórkowe, które są deregulowane w procesie nowotworzenia. Transkrybowane regiony ultrakonserwowane (T-UCR) to podzbiór 481 sekwencji dłuższych niż 200 bp, które są całkowicie konserwowane między ortologicznymi regionami genomów człowieka, szczura i myszy i są aktywnie transkrybowane. Niedawno udowodniono w systemach nowotworowych, że różnie wyrażone T-UCR mogą zmieniać cechy funkcjonalne komórek złośliwych.

TŁO: Uważa się, że klastry genów HOX są wysoce konserwatywne wśród ssaków i innych kręgowców. ssaków i innych kręgowców, ale długie niekodujące RNA zostały tylko szczegółowo badane tylko u ludzi i myszy. Sekwencjonowanie genomu kangura daje możliwość wykorzystania analiz porównawczych do porównania klastrów HOX ssaka o odrębnym planie ciała do klastrów HOX innych ssaków. WYNIKI: Tutaj przedstawiamy analizę porównawczą klastrów genów HOX między australijskim torbaczem z rodziny kangurowatych a euterykami. Stwierdzono uderzająco wysoki poziom zachowania sekwencji i struktury genów HOX oraz genów niekodujących białek, w tym mikroRNA miR-196a, miR-196b, miR-10a i miR-10b oraz długie niekodujące RNA HOTAIR, HOTAIRM1 i HOXA11AS, które odgrywają krytyczną rolę w regulacji ekspresji genów. odgrywają kluczową rolę w regulacji ekspresji genów i kontrolowaniu rozwoju. Poprzez głębokie sekwencjonowanie mikroRNA i porównawcze analizy genomiczne, dwa konserwowane mikroRNA (miR-10a i miR-10b) oraz jeden nowy kandydujący mikroRNA o typowej strukturze prekursora spinki do włosów, który ulega ekspresji zarówno w fibroblastach i jądrach. Analiza przewidywanych celów mikroRNA wykazała, że że kilka znanych docelowych mikroRNA, takich jak miR-10, miR-414 i miR-464, zostało znalezionych w klastrach HOX tammar. Ponadto zidentyfikowano kilka nowych i domniemanych miRNA które pochodzą z innych miejsc w genomie tammara i które są ukierunkowane na klastry tammar HOXB i HOXD. WNIOSKI: Badanie to potwierdza, że pojawienie się znanych długich niekodujących RNA w klastrach HOX wyraźnie poprzedzają rozbieżność torbaczy i jeleniowatych 160 Ma temu. Zidentyfikowano również nowy potencjalnie funkcjonalny mikroRNA, a także konserwowane miRNA. Te niekodujące RNA mogą uczestniczyć w regulacji genów HOX wpływając na plan budowy ciała tego torbacza. --- Majstrowanie przy wcześniej istniejących genach od dawna jest znane jako główny sposób tworzenia nowych genów. nowych genów. Ostatnio jednak stwierdzono, że bezmatczyne geny kodujące białka powstały de novo z niekodującego DNA przodków. Jak powstały te geny nie jest do tej pory dobrze zbadane. Tutaj zidentyfikowaliśmy 24 specyficzne dla hominidów geny de novo geny kodujące białka z dokładnym czasem powstania w filogenezie kręgowców. Specyficzne dla nici analizy RNA-Seq przeprowadzono w pięciu tkankach makaka rezus (wątroba, kora przedczołowa, mięśnie szkieletowe, tkanka tłuszczowa i jądra), które zostały następnie zintegrowane z publicznymi danymi transkryptomu od człowieka, szympansa i makaka rezusa. Na podstawie porównania profili ekspresji RNA u trzech gatunków stwierdziliśmy, że większość specyficznych dla hominidów genów de novo genów kodujących białka kodowało poliadenylowane niekodujące RNA u makaka rezus lub szympansa szympansa o podobnej strukturze transkryptu i skorelowanym profilu ekspresji tkankowej. profilu. Zgodnie z zasadą parsymonii, większość z tych specyficznych dla hominidów genów kodujących białka de novo wydaje się mieć regulowaną strukturę transkryptu i profil ekspresji przed uzyskaniem potencjału kodowania kodowania. Co ciekawe, chociaż profil ekspresji był w dużej mierze skorelowany, geny kodujące u ludzi często wykazywały wyższą niż ich niekodujące odpowiedniki u makaka rezus. Główne odkrycia, które opisujemy w tym manuskrypcie, są solidne i niewrażliwe na parametry stosowane w identyfikacji i analizie genów de novo. Nasze wyniki sugerują, że przynajmniej część długich niekodujących RNA, zwłaszcza tych z aktywną i regulowaną transkrypcją, może służyć jako pula urodzeniowa dla genów kodujących białka kodujących białka, które są następnie optymalizowane na poziomie transkrypcji. --- TŁO: Od dawna uważane za budulec życia, jest teraz oczywiste że białko jest tylko jednym z wielu funkcjonalnych produktów generowanych przez eukariotyczny genom. genom eukariotyczny. Rzeczywiście, więcej ludzkiego genomu jest transkrybowane na sekwencję niekodującą niż w sekwencję kodującą białka. Niemniej jednak, podczas gdy rozwinęliśmy głębokie zrozumienie relacji między ograniczeniami ewolucyjnymi a funkcją dla sekwencji kodującej białko, niewiele wiadomo o tych związkach dla sekwencji transkrybowanej niekodującej sekwencji transkrybowanej. Ten brak informacji jest częściowo można częściowo przypisać brakowi ustalonych ortologów niekodujących białek RNA (ncRNA) wśród ptaków i ssaków w bazach danych sekwencji i ekspresji. WYNIKI: Tutaj przeprowadziliśmy multidyscyplinarne badanie czterech wysoce konserwatywnych i wyrażanych w mózgu transkryptów i wyrażanych w mózgu transkryptów wybranych z listy mysich długich intergenicznych niekodujących RNA (lncRNA), które generalnie wykazują wyraźną ewolucyjną ograniczenie w ich domniemanych regionach promotorowych i przez egzon-intron granice. Identyfikujemy niektóre z pierwszych ortologów lncRNA obecnych u ptaków (kurczak), torbaczy (opos) i ssaków euterycznych (mysz), i badamy czy wykazują one zachowanie ekspresji w mózgu. W przeciwieństwie do konwencjonalne geny kodujące białka, sekwencje, miejsca startu transkrypcji, struktury eksonów i długości tych niekodujących genów są bardzo zmienne. WNIOSKI: Biologiczne znaczenie lncRNA byłoby wysoce wątpliwe, gdyby były ograniczone do blisko spokrewnionych rodzajów. Zamiast tego, ich zachowanie różnorodnych owodniowców, ich pozorna konserwacja w strukturze eksonów i podobieństwa w ich wzorcu ekspresji w mózgu podczas embrionalnych i wczesnych postnatalnych wskazują, że są to funkcjonalne cząsteczki RNA, z których z których niektóre odgrywają rolę w rozwoju mózgu kręgowców. --- Dowody eksperymentalne sugerują, że połowa lub więcej transkryptomu ssaków składa się z niekodującego RNA. Niekodujące RNA są podzielone na krótkie niekodujące RNA (w tym mikroRNA) i długie niekodujące RNA (lncRNA). Zdefiniowaliśmy komplementarne DNA (cDNA) pozbawione jakiejkolwiek pozytywnej otwartej ramki odczytu (ORF) dłuższych niż 30 aminokwasów, a także cDNA nieposiadające żadnych dowodów na międzygatunkowego zachowania ich ORF dłuższych niż 30 aminokwasów, jako niekodujące. Zidentyfikowaliśmy 5446 genów lncRNA w ludzkim genomie z około 24 000 pełnometrażowych cDNA, wykorzystując nasz nowy potok przewidywania ORF. Połączyliśmy je nieredundantnie z lncRNA z czterech opublikowanych źródeł, aby uzyskać 6736 genów lncRNA. genów lncRNA. W celu odróżnienia samodzielnych i antysensownych genów lncRNA od artefaktów bazy danych, rozwarstwiliśmy nasz katalog lncRNA według odległości między każdym kandydatem na gen lncRNA a jego najbliższym znanym genem kodującym białko kodującego białko. Równolegle zbadaliśmy zdolność kodowania białek przez znane geny pokrywających się z lncRNA. Co ciekawe, 62% znanych genów o nazwach "hipotetyczne białko" w rzeczywistości nie posiadało zdolności kodowania białek. Badanie to znacznie rozszerzyło znany ludzki katalog lncRNA, zwiększyło jego dokładność poprzez ręczną ręczną adnotację dopasowań cDNA do genomu i ujawniło, że duży zestaw genów genów hipotetycznych białek w GenBank nie posiada zdolności kodowania białek. Ponadto Ponadto opracowaliśmy, niezależnie od istniejących narzędzi NCBI, programy wiersza poleceń programy z wysokowydajnymi funkcjami wyszukiwania ORF i analizowania BLASTP, odpowiednie do przyszłych zautomatyzowanych ocen zdolności kodowania białek nowych transkryptów. transkryptów. --- Zidentyfikowano dużą liczbę długich RNA o niewielkim lub żadnym potencjale kodowania białek [długie niekodujące RNA (lncRNA)]. niekodujące RNA (lncRNA)] są identyfikowane u eukariontów. Równolegle, coraz więcej danych opisujących profile ekspresji, cechy molekularne i funkcje poszczególnych lncRNA. funkcje poszczególnych lncRNA w różnych systemach. Aby umożliwić systematyczną kompilację i aktualizację tych informacji, mamy opracowaliśmy bazę danych (lncRNAdb) zawierającą kompleksową listę lncRNA, które wykazano, że mają lub są związane z funkcjami biologicznymi u eukariontów, a także eukariontów, a także informacyjnych RNA, które pełnią role regulacyjne. Każdy wpis zawiera informacje o RNA, w tym sekwencje, informacje strukturalne, kontekst genomowy, ekspresję informacje, kontekst genomowy, ekspresję, lokalizację subkomórkową, konserwacja, dowody funkcjonalne i inne istotne informacje. lncRNAdb można przeszukiwać poprzez wyszukiwanie opublikowanych nazw i aliasów RNA, sekwencji, gatunków i powiązane geny kodujące białka, a także terminy zawarte w adnotacjach, takie jak tkanki, w których transkrypty ulegają ekspresji i związane z nimi choroby. choroby. Ponadto, lncRNAdb jest połączony z UCSC Genome Browser w celu wizualizacji i bazą danych ekspresji niekodujących RNA (NRED) dla informacji o ekspresji z różnych źródeł. lncRNAdb zapewnia platformę do ciągłego zestawiania literatury dotyczącej chorób. ciągłego zestawiania literatury odnoszącej się do lncRNA i ich powiązań z innymi elementami genomu. z innymi elementami genomu. lncRNAdb jest dostępna pod adresem: http://www.lncrnadb.org/. --- U kręgowców znaleziono tysiące długich niekodujących RNA (lncRNA). kręgowców, z których kilka pełni znane role biologiczne. Aby lepiej zrozumieć genomikę i cechy lncRNA u bezkręgowców, wykorzystaliśmy dostępną sekwencję RNA, poli(A)-site i dane mapowania rybosomów do identyfikacji lncRNA Caenorhabditis elegans. Znaleźliśmy 170 długich interferujących ncRNA (lincRNA), które miały strukturę jedno- lub wieloeksoniczną. wieloeksoniczne struktury, które nie nakładały się na transkrypty kodujące białka, oraz około sześćdziesięciu antysensownych lncRNA (ancRNA), które były komplementarne do transkryptów transkryptów kodujących białka. W porównaniu do genów kodujących białka, geny lncRNA wykazywały tendencję do ekspresji w sposób zależny od stadium. Około 25% nowo zidentyfikowanych lincRNA wykazywało niewielki sygnał dla zachowania sekwencji i mapowane antysensownie do skupisk endogennych siRNA, czego można by oczekiwać, gdyby służyć jako szablony i cele dla tych siRNA. Pozostałe 75% było bardziej bardziej konserwowane i obejmowały lincRNA o intrygujących cechach ekspresji i sekwencji wiążące je z procesami takimi jak formowanie dauerów, tożsamość samców, tworzenie plemników i interakcja z mRNA specyficznym dla plemników. Nasze badanie zapewnia wgląd w zawartość lncRNA u zwierząt bezkręgowych i stanowi źródło dla przyszłych badań funkcji lncRNA. --- Ludzki genom zawiera wiele tysięcy długich niekodujących RNA (lncRNA). Podczas gdy kilka badań wykazało przekonujące role biologiczne i chorobowe dla poszczególnych przykładów, analityczne i eksperymentalne podejścia do badania tych geny były utrudnione przez brak kompleksowej adnotacji lncRNA. Tutaj, przedstawiamy i analizujemy najbardziej kompletną do tej pory adnotację ludzkich lncRNA, opracowaną przez konsorcjum GENCODE w ramach projektu ENCODE i obejmującą 9277 ręcznie adnotowanych genów produkujących 14 880 transkryptów. Nasze analizy wskazują, że lncRNA są generowane przez szlaki podobne do szlaków geny kodujące białka, z podobnymi profilami modyfikacji histonów, sygnałami splicingu sygnały i długości eksonów/intronów. Jednak w przeciwieństwie do genów kodujących białka, lncRNA wykazują jednak uderzającą tendencję do transkryptów dwueksonowych, są one głównie zlokalizowane w chromatynie i jądrze, a część z nich wydaje się być jest preferencyjnie przetwarzana na małe RNA. Są one pod silniejszą presją selektywną presji niż neutralnie ewoluujące sekwencje - szczególnie w ich regionach promotorowych które wykazują poziomy selekcji porównywalne z genami kodującymi białka. Co ważne, wydaje się, że około jedna trzecia z nich powstała w obrębie linii naczelnych. Kompleksowa analiza ich ekspresji w wielu ludzkich narządach i regionach mózgu mózgu pokazuje, że lncRNA są generalnie niżej wyrażane niż geny kodujące białka geny kodujące białka i wykazują bardziej specyficzne dla tkanek wzorce ekspresji, z dużą frakcją tkankowo-specyficznych lncRNA ulegających ekspresji w mózgu. Analiza korelacji korelacji wskazuje, że lncRNA wykazują szczególnie uderzającą dodatnią korelację z ekspresją antysensownych genów kodujących. Ta adnotacja GENCODE stanowi cenne źródło informacji dla przyszłych badań nad lncRNA. --- Pojawiają się nowe, głębokie i nieoczekiwane role długich niekodujących RNA (lncRNA) w krytycznych aspektach regulacji genów. w krytycznych aspektach regulacji genów. Tysiące lncRNA zostało niedawno zostały niedawno odkryte w szerokim zakresie systemów ssaków, związanych z z rozwojem, epigenetyką, nowotworami, funkcjonowaniem mózgu i chorobami dziedzicznymi. Biologia strukturalna biologia strukturalna tych lncRNA przedstawia nowy, wspaniały świat RNA, który może zawierać zawierać zróżnicowane zoo nowych architektur i mechanizmów. Podczas gdy badania strukturalne badania strukturalne lncRNA są w powijakach, opisujemy istniejące dane strukturalne dla lncRNA, a także badania krystalograficzne innych maszyn RNA i ich implikacje dla lncRNA. implikacje dla lncRNA. Omawiamy również znaczenie dynamiki w mechanizmie maszyn RNA RNA. Określenie podobieństw między systemami lncRNA pomoże wyjaśnić ewolucję i mechanistyczną rolę lncRNA w chorobach, tworząc ramy strukturalne niezbędne do stosowania terapii opartych na lncRNA. --- Długie niekodujące RNA (lncRNA) zyskały szeroką uwagę w ostatnich latach jako potencjalnie nowa i kluczowa warstwa regulacji biologicznej. zostały zaangażowane w szereg procesów rozwojowych i chorób, ale wiedza na temat mechanizmów ich działania jest wciąż zaskakująco ograniczona, a twierdzenia, że prawie cały genom ssaków jest transkrybowany na funkcjonalne niekodujące transkrypty funkcjonalne transkrypty niekodujące pozostają kontrowersyjne. Jednocześnie niewielka liczba niewielka liczba dobrze zbadanych lncRNA dała nam ważne wskazówki dotyczące biologii tych cząsteczek. biologii tych cząsteczek, a kilka kluczowych tematów funkcjonalnych i mechanistycznych zaczęło się wyłaniać. funkcjonalnych i mechanistycznych, chociaż solidność tych modeli i schematów klasyfikacji dopiero się okaże. Tutaj dokonujemy przeglądu aktualnego stanu wiedzy w dziedzinie lncRNA lncRNA, omawiając to, co wiadomo na temat kontekstów genomicznych, funkcji biologicznych i mechanizmów działania lncRNA. biologicznych, funkcji i mechanizmów działania lncRNA. Zastanawiamy się również nad tym, w jaki sposób niedawne zainteresowanie lncRNA jest głęboko zakorzenione w długotrwałym zainteresowaniu biologii z ewolucją i funkcją genomów. --- Duża część funkcjonalnej sekwencji w genomach ssaków znajduje się poza kodujących białka i może być transkrybowana na długie RNA. Jednakże, role w biologii ssaków długich niekodujących RNA (lncRNA) nie są dobrze poznane. Niewiele lncRNA ma eksperymentalnie określone role, a niektóre z nich są specyficzne dla danej linii. Określenie zakresu, w jakim transkrypcja loci lncRNA jest zachowana lub utracona w wielu liniach ewolucyjnych jest niezbędne, jeśli mamy zrozumieć ich wkład w biologię ssaków i cechy specyficzne dla danej linii ewolucyjnej. cech. Tutaj eksperymentalnie zbadaliśmy zachowanie ekspresji lncRNA wśród blisko spokrewnionych gatunków gryzoni, umożliwiając ewolucję sekwencji DNA sekwencji DNA od ewolucji ekspresji transkryptów. Wygenerowaliśmy RNA (RNAseq) i dane DNA związane z H3K4me3 (ChIPseq) i połączyliśmy je w celu skonstruować katalogi transkryptów wyrażanych w dorosłej wątrobie Mus musculus domesticus (C57BL/6J), Mus musculus castaneus i Rattus norvegicus. My oszacowaliśmy tempo obrotu transkrypcyjnego lncRNA i zbadaliśmy wpływ efekty ich narodzin lub śmierci specyficznej dla linii. Transkrypcja lncRNA wykazała znacznie większy przyrost i utratę podczas ewolucji gryzoni, w porównaniu do genami kodującymi białka. Stwierdzono, że wskaźniki substytucji nukleotydów odzwierciedlają zachowanie transkrypcji in vivo transkrypcyjną konserwację międzygenowych lncRNA między gryzoniami: tylko tylko sekwencje niekodujących loci z zachowaną transkrypcją były ograniczone. Wreszcie, odkryliśmy, że specyficzne dla linii międzygenowe lncRNA wydają się być związane z umiarkowanie podwyższoną ekspresją genomowo sąsiadujących genów kodujących białka. genów kodujących białka. Nasze odkrycia pokazują, że prawie połowa międzygenowych loci lncRNA została zyskana lub utracona od czasu ostatniego wspólnego przodka myszy i szczura, i przewidują, że tak szybki obrót transkrypcyjny przyczynia się do ewolucji ekspresji genów specyficznych dla tkanki i linii.

Czy długie niekodujące RNA są tak samo konserwatywne w sekwencji jak geny kodujące białka?

Nie. Większość długich niekodujących RNA (lncRNA) podlega mniejszym ograniczeniom sekwencyjnym niż geny kodujące białka.

Kobiety z dodatnim receptorem hormonalnym i ujemnym receptorem ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu 2- ujemnym rakiem piersi - najczęstszym podtypem - mają nowe opcje wraz z debiutem palbociclib i podobnych leków. W tym artykule przedstawiono uzasadnienie i dowody na ich stosowanie. ich stosowania.

U których pacjentek z rakiem piersi można stosować palbociclib?

Palbociclib jest przydatny u kobiet z rakiem piersi z dodatnim receptorem hormonalnym i ujemnym receptorem 2 ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu.

CEL: Badanie jest próbą potwierdzającą zasadę oceniającą toksyczność, odpowiedź immunologiczną i odpowiedź kliniczną u pacjentów z czerniakiem po terapii skojarzonej z temozolomidem i szczepionką peptydową przeciwko telomerazie GV1001. Nasze poprzednie badania GV1001 wykazały odpowiedź immunologiczną u około 60% pacjentów z rakiem płuc lub trzustki. pacjentów z rakiem płuc lub trzustki. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Dwudziestu pięciu pacjentów z zaawansowanym czerniakiem w stadium IV (M1B lub M1C) otrzymywało jednocześnie temozolomid i GV1001. Temozolomid był podawany w dawce 200 mg/m² doustnie przez 5 dni co czwarty tydzień, a GV1001 w ośmiu wstrzyknięć w ciągu 11 tygodni. Odpowiedź immunologiczną oceniano na podstawie nadwrażliwości typu opóźnionego, proliferacji limfocytów T i testów cytokinowych. Osoby kontynuowali comiesięczne szczepienia. WYNIKI: Leczenie było dobrze tolerowane. Odpowiedź immunologiczna swoista dla GV1001 została wykazano u 18 z 23 ocenianych pacjentów (78%). Pacjenci rozwijający długotrwałą pamięć limfocytów T przeżyli więcej niż ci, którzy szybko utracili odpowiedź. Odpowiedź immunologiczna wykazywała kilka cech o możliwym znaczeniu klinicznym w tym wysoki stosunek IFNγ/IL-10, wielofunkcyjne profile cytokin i rozpoznawanie naturalnie przetworzonych antygenów. rozpoznawanie naturalnie przetworzonych antygenów. Przeżycie było korzystne w porównaniu z dopasowanymi grupami kontrolnymi z metaanalizy porównawczej (1 rok: 44% vs. 24%, 2 lata: 16% vs. 6,6%). Odpowiedzi kliniczne rozwijały się stopniowo przez lata, w przeciwieństwie w przeciwieństwie do tego, czego oczekuje się od chemioterapii. Pięciu pacjentów rozwinęło częściową regresję guza częściową regresję guza, a u kolejnych sześciu odnotowano stabilną chorobę. U jednego pacjenta nie stwierdzono choroby na skanach pozytonowej tomografii emisyjnej fluorodeoksyglukozy po 5 latach. WNIOSKI: Wskaźnik odpowiedzi immunologicznej jest znaczny w porównaniu z z poprzednimi badaniami GV1001 bez jednoczesnej chemioterapii, chociaż zachowano niską toksyczność. toksyczność. Wyniki uzasadniają dalsze badania nad leczeniem GV1001/temozolomidem i wspierają ogólną koncepcję łączenia szczepień przeciwnowotworowych z chemioterapią. chemioterapią. --- Wstęp: Uraz reperfuzyjny związany z niedokrwieniem (IRI) jest częstym powikłaniem po przeszczepie nerki. przeszczepie nerki. Peptyd GV1001 jest szczepionką peptydową reprezentującą 16-aminokwasową sekwencję ludzkiej odwrotnej transkryptazy telomerazy, która została wykazuje potencjalne działanie przeciwnowotworowe i przeciwzapalne. Niniejsze badanie miało na celu zbadanie potencjalnego wpływu peptydu GV1001 na IRI nerek. IRI. METODY: Peptyd GV1001 podawano podskórnie myszom C57BL6/J 30 minut przed i 12 godzin po obustronnym IRI. Operacja pozorowana i wstrzyknięcie soli fizjologicznej buforowanej fosforanem (PBS) zastosowano jako kontrolę. Krew i tkanki nerkowe tkanki pobrano 1 dzień po IRI. WYNIKI: Leczenie peptydem GV1001 znacząco osłabiło czynność nerek pogorszenie po IRI (grupa peptydu GV1001 vs grupa PBS; azot mocznikowy we krwi, P < .05; kreatynina, P < .05). Leczenie peptydem GV1001 również osłabiło nerki uszkodzenie tkanki nerkowej (wynik uszkodzenia kanalików; grupa peptydu GV1001 vs grupa PBS; P < .001). Apoptoza nerek była również niższa w grupie peptydu GV1001. Badania immunohistochemiczne wykazały, że IRI zwiększyło okołonerkową infiltrację neutrofilów i makrofagów, a peptyd GV1001 znacząco osłabiał ten proces. znacząco osłabiał ten proces. Ekspresja interleukiny-6 i białka chemotaktycznego monocytów białka chemotaktycznego monocytów-1 była znacząco zmniejszona przez leczenie peptydem GV1001. WNIOSKI: Peptyd GV1001 łagodzi ostry IRI nerek poprzez zmniejszenie stanu zapalnego i apoptozę; dlatego jest obiecujący jako potencjalny środek terapeutyczny dla IRI nerek. Mechanizmy ochrony powinny zostać zbadane w dalszych badaniach. --- Telomeraza ulega ekspresji w 85-90% gruczolakoraków trzustki i może być celem aktywnej immunoterapii nowotworów. Badanie zostało przeprowadzone w celu zbadania bezpieczeństwo i immunogenność u pacjentów z nieresekcyjnym rakiem trzustki przy użyciu 16-aminokwasowego peptydu telomerazy (GV1001) do szczepień w połączeniu z GM-CSF i gemcytabiną jako leczeniem pierwszego rzutu. Zastosowano trzy różne schematy Zastosowano trzy różne schematy leczenia szczepionką: [A (n=6), B (n=6) i C (n=5)]. Grupy A/B otrzymywały jednocześnie GV1001, GM-CSF i gemcytabinę. Grupa C otrzymywała początkowo GV1001 i GM-CSF, podczas gdy gemcytabina była dodawana w momencie progresji choroby. Grupa D (n=4) była leczona samą gemcytabiną. Zdarzenia niepożądane (AE) związane ze szczepieniem były łagodne (stopień I-II). Zdarzenia niepożądane stopnia III były nieliczne i przemijające. Szczepionka GV 1001 zdefiniowano jako wzrost ≥2 powyżej wartości wyjściowej w jednym z testów. w jednym z testów (odpowiednio DTH, proliferacji, ELISPOT i wydzielania cytokin). cytokin). Odnotowano odpowiedź immunologiczną specyficzną dla telomerazy u 4/6 pacjentów w grupie A, 4/6 pacjentów w grupie B i 2/5 pacjentów w grupie C. Indukowaną odpowiedź immunologiczną swoistą dla ras (rozprzestrzenianie się antygenów) zaobserwowano u 5 z 17 pacjentów. 17 pacjentów. Wzorzec cytokin był podobny do profilu Th1. A Odpowiedź telomerazy lub ras indukowaną leczeniem zaobserwowano również w grupie D. Wszystkie odpowiedzi były słabe i przejściowe. Znaczący spadek liczby limfocytów T regulatorowych w czasie odnotowano u pacjentów w grupach A i B (p<0,05). Telomeraza Telomerazy (GV1001) w połączeniu z chemioterapią okazała się bezpieczna, ale odpowiedź immunologiczna była słaba i przejściowa. Należy podjąć środki w celu zoptymalizować odpowiedź immunologiczną GV1001, aby można ją było uznać za interesującą klinicznie. klinicznych. --- TŁO: Obecnie nie istnieje terapia lecznicza chłoniaka skórnego z komórek T (CTCL). Potrzebne są zatem nowe terapie. Telomeraza, enzym umożliwiający na nieograniczone podziały komórek nowotworowych, jest obiecującym celem dla terapii przeciwnowotworowej. Szczepionka peptydowa GV1001 specyficzna dla telomerazy wykazała obiecujące wyniki we wcześniejszych badaniach. obiecujące wyniki w poprzednich badaniach. Ponieważ telomeraza ulega ekspresji w złośliwych komórkach CTCL, szczepienie GV1001 w CTCL jest obiecującym nowym podejście terapeutyczne. CEL: Staraliśmy się zbadać skuteczność szczepienia GV1001 u pacjentów z CTCL i scharakteryzować indukowaną odpowiedź immunologiczną. METODY: Sześciu pacjentów z CTCL zaszczepiono peptydem GV przy użyciu czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów/makrofagów jako adiuwantu. Oceniono obiektywną odpowiedź kliniczną kliniczną i odpowiedź komórek T. WYNIKI: Żaden z pacjentów nie wykazał obiektywnej odpowiedzi klinicznej na szczepienie. szczepienie, podczas gdy u jednego pacjenta wystąpiła progresja choroby. 1/6 pacjentów uzyskało odpowiedź komórek T specyficzną dla GV1001 z profilem cytokin Th1 i ekspresją receptorów i ekspresją receptorów skórnych. Ta specyficzna dla hTERT odpowiedź komórek T nie była związana z korzystną modulacją leukocytów naciekających guz. Co więcej, usunięcie regulatorowych limfocytów T nie zwiększyło odpowiedzi na GV1001 in vitro u żadnego z analizowanych pacjentów. WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że szczepionka GV1001 nie jest skuteczna u pacjentów z pacjentów z CTCL, a progresja choroby u 1/6 pacjentów budzi obawy o jej bezpieczeństwo. bezpieczeństwa. Analizując właściwości specyficznych dla GV1001 limfocytów T i udział regulatorowych limfocytów T i zaangażowanie limfocytów T regulatorowych, zapewniamy jednak wgląd w odpowiedzi immunologicznej indukowanej szczepionką, co może pomóc w ulepszeniu strategii szczepionkowych w CTCL. CTCL. --- Telomery to ochronne otoczki na końcach ludzkich chromosomów. Telomery skracają się z każdym kolejnym podziałem komórki w normalnych komórkach ludzkich, podczas gdy w nowotworach nowotworach są one stale wydłużane przez ludzką odwrotną transkryptazę telomerazy telomerazy (hTERT). Telomeraza ulega nadekspresji w 80-95% nowotworów i jest obecna występuje na bardzo niskim poziomie lub jest prawie niewykrywalna w normalnych komórkach. Ponieważ telomeraza odgrywa kluczową rolę we wzroście komórek nowotworowych, może służyć jako idealny cel dla terapii przeciwnowotworowych. Zahamowanie telomerazy może prowadzić do zmniejszenie długości telomerów, co skutkuje starzeniem się komórek i apoptozą w nowotworach guzy telomerazododatnie. Omówiono kilka strategii hamowania telomerazy w tym inhibitory małocząsteczkowe, oligonukleotydy antysensowne, immunoterapie i terapie genowe, ukierunkowane na hTERT lub rybonukleoproteinę hTER. podjednostkę hTER. Stabilizatory G-kwadrupleksów, inhibitory tankyrazy i HSP90 ukierunkowane na telomerów i telomerazy oraz podejście T-oligo. Na podstawie Na podstawie tego przeglądu, najbardziej obiecującymi obecnie terapeutykami ukierunkowanymi na telomerazę są antysensowny inhibitor oligonukleotydowy GRN163L i immunoterapie, które wykorzystują komórki dendrytyczne (GRVAC1), peptyd hTERT (GV1001) lub kryptyczne peptydy (Vx-001). Większość z tych leków weszła w fazę I i II badań klinicznych u pacjentów z różnymi nowotworami z różnymi nowotworami i wykazały dobre wskaźniki odpowiedzi, o czym świadczy zmniejszenie wzrostu komórek nowotworowych, zwiększone całkowite przeżycie choroby, stabilizacja choroby stabilizacja w zaawansowanych stadiach nowotworów i całkowite/częściowe odpowiedzi. Większość terapeutyków okazała się bardziej skuteczna, gdy jest stosowana w połączeniu ze standardowymi terapiami, powodując jednoczesne skrócenie telomerów i zmniejszenie masy guza a także zapobieganie nawrotom guza i oporności na terapię pojedynczym lekiem. terapię. --- Peptyd pochodzący z odwrotnej transkryptazy podjednostki telomerazy (hTERT), GV1001, został opracowany jako szczepionka przeciwko różnym nowotworom. Wcześniej wykazaliśmy, że wykazaliśmy, że GV1001 wchodzi w interakcje z białkami szoku cieplnego (HSP) i przenika przez błony komórkowe. błony komórkowe i lokalizuje się w cytoplazmie. W tym badaniu stwierdziliśmy, że GV1001 obniżył poziom wewnątrzkomórkowych i powierzchniowych HSP różnych komórek rakowych. komórek nowotworowych. W warunkach niedotlenienia, leczenie komórek nowotworowych GV1001 powodowało zmniejszenie poziomu HSP90, HSP70 i HIF-1α. Następnie, proliferacja komórek nowotworowych komórek i synteza VEGF zostały znacznie zmniejszone przez leczenie za pomocą GV1001 w warunkach niedotlenienia. W eksperymencie wykorzystującym model ksenoprzeszczepu nagiej myszy, GV1001 wywierał podobny efekt supresji guza, dodatkowo potwierdzając jego skuteczność przeciwnowotworową. skuteczność przeciwnowotworową. Wyższa apoptotyczna śmierć komórek, zmniejszona proliferacja komórek i mniej naczyń krwionośnych komórek i mniej naczyń krwionośnych zaobserwowano w guzach leczonych GV1001 w porównaniu do kontroli. Ponadto zaobserwowano znaczne zmniejszenie liczby monocytów Tie2+ CD11b+, które były rekrutowane przez VEGF z komórek nowotworowych i odgrywały kluczową rolę w angiogenezie, zaobserwowano w guzach leczonych GV1001. Podsumowując, wyniki sugerują, że GV1001 posiada potencjalną skuteczność terapeutyczną oprócz jego zdolność do indukowania przeciwnowotworowych odpowiedzi immunologicznych poprzez tłumienie zarówno HSP70, jak i HSP90. --- Rak trzustki charakteryzuje się bardzo wysoką śmiertelnością i dotyka ok. 230 000 osób na całym świecie. Gemcytabina stała się standardową terapią zaawansowanego raka trzustki. standardową terapią zaawansowanego raka trzustki; jednak przewaga w zakresie przeżycia jest jednak niewielka. Chemioterapia uzupełniająca z użyciem 5-fluorouracylu lub gemcytabiny jest obecnie obecnie stosowana w raku trzustki jako terapia alternatywna. Kombinacje gemcytabiny z lekami platynowymi lub kapecytabiną może być korzystne. Leki anty-EGFR i anty-VEGF okazały się nieskuteczne, ale trwają badania nad wieloma inhibitorami kinazy tyrozynowej. inhibitory kinazy tyrozynowej. Spośród rosnącej liczby środków immunologicznych, szczepionka antytelomerazowa GV1001 cieszy się pewnym zainteresowaniem. Ukierunkowane środki przeciwko ważnym szlakom mitogennym, w tym MEK/ERK, Src, PI3K/Akt, mTOR, Hedgehog i NF-kappaB, a także środki ukierunkowane na deacetylazę histonów, poli deacetylazę histonów, polimerazę poli(ADP-rybozy), białko szoku cieplnego 90 i inne czynniki, takie jak takie jak beta-lapachon, budzą znaczne zainteresowanie dalszym rozwojem. Jednak prawdopodobieństwo indywidualnego sukcesu jest niskie. --- GV1001 to 16-aminokwasowy peptyd szczepionkowy pochodzący z sekwencji ludzkiej odwrotnej transkryptazy telomerazy sekwencji odwrotnej transkryptazy. Zbadaliśmy wpływ GV1001 przeciwko neurotoksyczności indukowanej oligomerami β-amyloidu (Aβ) w szczurzych neuronalnych komórkach macierzystych (NSC). Komórki NSC hodowli pierwotnej traktowano kilkoma stężeniami GV1001 i/lub Aβ₂₅₋₃₅ przez 48 godzin. GV1001 chronił NSC przed oligomerem Aβ₂₅₋₃₅. w sposób zależny od stężenia. Stężenie Aβ₂₅₋₃₅ zależało od zmniejszało żywotność, proliferację i mobilizację NSCs, a leczenie GV1001 przywróciło komórki do poziomu typu dzikiego. Aβ₂₅₋₃₅ zwiększał poziom wolnych rodników w szczurzych NSC, podczas gdy połączone leczenie GV1001 znacznie zmniejszyło te poziomy. Ponadto leczenie GV1001 uszkodzonych NSC Aβ₂₅₋₃₅ zwiększyło poziom ekspresji białek związanych z przeżyciem poziom ekspresji białek związanych z przeżyciem, w tym białek związanych z przetrwaniem, w tym białek związanych z mitochondriami, oraz obniżyły poziom białek związanych ze śmiercią i białek związanych ze stanem zapalnym, w tym białek śmierci związanych z mitochondriami. Łącznie wyniki te sugerują, że GV1001 ma działanie neuroprotekcyjne przeciwko oligomerowi Aβ₂₅₋₃₅ w NSC i że efekty te są mediowane przez naśladowanie pozatelomerycznych funkcji ludzkiej odwrotnej transkryptazy telomerazy transkryptazy, w tym indukcję proliferacji komórkowej, efekty antyapoptotyczne, stabilizację mitochondriów efekty, stabilizacja mitochondriów oraz działanie przeciwstarzeniowe i przeciwutleniające. --- Wstęp: Naszym celem była ocena skuteczności i bezpieczeństwa sekwencyjnego lub lub jednoczesne szczepienie telomerazą (GV1001) w połączeniu z chemioterapią u pacjentów z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym rakiem trzustki. METODY: TeloVac było trzygrupowym, otwartym, randomizowanym badaniem fazy 3. My rekrutowaliśmy pacjentów z 51 szpitali w Wielkiej Brytanii. Kwalifikujący się pacjenci byli nieleczeni, w wieku powyżej 18 lat, z miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym gruczolakorakiem przewodowym trzustki i miejscowo zaawansowanym lub przerzutowym gruczolakorakiem przewodowym trzustki i stanem sprawności Eastern Cooperative Oncology Group wynoszącym 0-2. Pacjenci zostali losowo przydzieleni (1:1:1) do otrzymywania chemioterapii chemioterapii, chemioterapii z sekwencyjną chemioterapią GV1001 (sekwencyjna chemioimmunoterapia) lub chemioterapię z jednoczesnym podawaniem GV1001 (jednoczesna chemioimmunoterapia). Leczenie zostały przydzielone z równym prawdopodobieństwem za pomocą wygenerowanych komputerowo losowo losowych bloków o rozmiarach 3 i 6 w równych proporcjach. Chemioterapia obejmowała sześć cykli gemcytabiny (1000 mg/m(2), 30-minutowy wlew dożylny, w dniach 1, 8, i 15) i kapecytabiny (830 mg/m(2) doustnie dwa razy dziennie przez 21 dni, powtarzane co 28 dni). co 28 dni). Sekwencyjna chemioimmunoterapia obejmowała dwa cykle skojarzonej chemioterapii chemioterapii, a następnie śródskórne wstrzyknięcie w dolną część brzucha czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF; 75 μg) i GV1001 (0-56 mg; dni 1, 3 i 5, raz w tygodniach 2-4, a następnie sześć razy w miesiącu). Jednoczesna chemioimmunoterapia obejmowała podawanie GV1001 od początku chemioterapii z GM-CSF jako adiuwantem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było całkowite przeżycie; analizę przeprowadzono według zamiaru leczenia. Badanie to zostało zarejestrowane jako International Standard Randomised Controlled Trial, numer ISRCTN4382138. WYNIKI: Pierwszy pacjent został losowo przydzielony do leczenia 29 marca 2007 roku, 2007 r., a badanie zakończono 27 marca 2011 r. Spośród 1572 pacjentów poddanych badaniu przesiewowemu, 1062 losowo przydzielono do leczenia (358 pacjentów przydzielono do grupy do grupy chemioterapii, 350 do grupy sekwencyjnej chemioimmunoterapii i 354 do grupy grupy jednoczesnej chemioimmunoterapii). Odnotowaliśmy 772 zgony; 290 pacjentów pozostawało przy życiu przez medianę 6-0 miesięcy (IQR 2-4-12-2). Mediana przeżycia całkowitego nie różniła się istotnie w grupie chemioterapii niż w grupie sekwencyjnej chemioimmunoterapii (7-9 miesięcy [95% CI 7-1-8-8] vs 6-9 miesięcy [6-4-7-6]; współczynnik ryzyka [HR] 1-19, 98-25% CI 0-97-1-48, p=0-05) lub w grupie jednoczesnej chemioimmunoterapii (8-4 miesiące [95% CI 7-3-9-7], HR 1-05, 98-25% CI 0-85-1-29, p=0-64; ogólny log-rank χ(2)2df=4-3; p=0-11). Najczęstszymi działaniami toksycznymi stopnia 3-4 były neutropenia (68 [19%] pacjentów w grupie chemioterapii, 58 [17%] pacjentów w grupie sekwencyjnej grupie chemioimmunoterapii i 79 [22%] pacjentów w grupie jednoczesnej chemioimmunoterapii grupa chemioimmunoterapii; zmęczenie (27 [8%] w grupie chemioterapii, 35 [10%] w grupie sekwencyjnej chemioimmunoterapii i 44 [12%] w grupie jednoczesnej chemioimmunoterapii). chemioimmunoterapii); i ból (34 [9%] pacjentów w grupie chemioterapii, 39 [11%] w grupie sekwencyjnej chemioimmunoterapii i 41 [12%] w grupie w grupie jednoczesnej chemioimmunoterapii). INTERPRETACJA: Dodanie szczepionki GV1001 do chemioterapii nie poprawiło całkowitego przeżycia. całkowitego przeżycia. Nowe strategie mające na celu wzmocnienie efektu odpowiedzi immunologicznej telomerazy podczas chemioterapii są wymagane dla uzyskania skuteczności klinicznej. FINANSOWANIE: Cancer Research UK i KAEL-GemVax.

Szczepionka GV1001 celuje w który enzym?

GV1001 to 16-aminokwasowy peptyd szczepionkowy pochodzący z sekwencji ludzkiej odwrotnej transkryptazy telomerazy. Został on opracowany jako szczepionka przeciwko różnym nowotworom.

Makrocząsteczki uzyskują dostęp do cytoplazmy komórek eukariotycznych za pomocą jednego z kilku kilku sposobów, z których najbardziej zbadanym jest endocytoza zależna od klatryny. Chociaż mechanizm endocytozy, w której pośredniczy klatryna, jest ogólnie dobrze poznany dobrze poznany, odkrywane są nowe białka adaptorowe, które odgrywają różne role w zapewnianiu specyficznej regulacji wspomnianego procesu są cały czas odkrywane. Niniejszy przedstawia szczegółowy opis mechanizmu internalizacji aktywowanego białka G przez klatrynę internalizacji aktywowanych receptorów sprzężonych z białkiem G, jak również opis głównych białek zaangażowanych w ten proces. --- Informacje o autorze: (1)Department of Cell Biology and Physiology, University of Pittsburgh School of Medicine, Pittsburgh, Pensylwania, USA. Medicine, Pittsburgh, Pensylwania, USA. [email protected] --- Narażenie na nanocząsteczki w czasie ciąży stanowi zagrożenie dla społeczeństwa, ponieważ nanocząsteczki mogą przenosić się z matki na płód przez łożysko. Celem Celem tego badania było określenie możliwej ścieżki translokacji nanocząstek złota przez barierę matczyno-płodową. nanocząstek złota przez barierę matka-płód, a także toksyczności podawanych dożylnie nanocząstek złota do łożyska i płodu. Ciężarnym myszom ICR wstrzyknięto dożylnie 0,01% roztworów nanocząstek złota o wielkości 20 i 50 nm. w 16. i 17. dniu ciąży. Nie było żadnych oznak toksycznego uszkodzenia łożysk, a także narządów matczynych i płodowych myszy leczonych 20- i 50-nm nanocząstkami złota. Analiza ICP-MS wykazała znaczące ilości złota zdeponowane w wątrobach i łożyskach matek, ale ale brak wykrywalnego poziomu złota w narządach płodu. Jednak mikroskopia elektronowa wykazała wzrost liczby pęcherzyków endocytarnych w cytoplazmie syncytiotrofoblastów i płodowych komórek śródbłonka w barierze matczyno-płodowej myszy leczonych nanocząstkami złota. Immunohistochemia klatryny i immunoblotting wykazały zwiększoną immunoreaktywność białka klatryny w tkankach łożyska tkankach łożyska myszy leczonych nanocząstkami złota o wielkości 20 i 50 nm; immunopozytywność klatryny zaobserwowano w syncytiotrofoblastach i komórkach śródbłonka płodu. komórek śródbłonka płodu. W przeciwieństwie do tego, immunopozytywność kaweoliny-1 zaobserwowano wyłącznie w śródbłonku płodowym. Odkrycia te sugerują, że dożylne dożylne podawanie nanocząstek złota może regulować w górę klatrynę i i kaweoliny w endocytozie na barierze matczyno-płodowej w łożysku myszy. --- Mechanizm molekularny odpowiedzialny za wychwytywanie, sortowanie i odzyskiwanie białek błonowych pęcherzyków po wyzwolonej egzocytozie nie jest zrozumiały. Tutaj obrazujemy uwalnianie po fuzji, a następnie wychwytywanie białka błony pęcherzykowej, pęcherzykowego transportera acetylocholiny z pojedynczych pęcherzyków w żywych komórkach neuroendokrynnych. komórkach neuroendokrynnych. Łączymy te pomiary z super-rozdzielczością interferometryczną mikroskopią lokalizacji fotoaktywacji i mikroskopią elektronową mikroskopią elektronową i modelowaniem w celu mapowania topografii i architektury w skali nanometrowej struktur odpowiedzialnych za wychwytywanie transportera po egzocytozie. egzocytozy. Pokazujemy, że po egzocytozie transporter szybko dyfunduje do błony plazmatycznej. błony plazmatycznej, ale większość przemieszcza się tylko na krótką odległość, zanim zostanie lokalnie wychwytywana przez gęstą sieć struktur pokrytych klatryną. Proponujemy, aby ekstremalna gęstość tych struktur działała jak pułapka dyfuzyjna krótkiego zasięgu. pułapka dyfuzyjna. Szybko sekwestrują dyfundujący materiał pęcherzykowy i ograniczają jego rozprzestrzenianie się przez błonę. System ten może zapewnić środki dla endocytozy, w której pośredniczy klatryna, do szybkiego recyklingu białek pęcherzykowych w wysoce pobudliwych komórkach. pobudliwych komórkach. --- Informacje o autorze: (1)Department of Cellular and Physiological Sciences, Faculty of Medicine, University of British Columbia, Vancouver, BC Canada V6T 1Z3. Elektroniczny adres: [email protected]. (2)Department of Cellular and Physiological Sciences, Faculty of Medicine, University of British Columbia, Vancouver, BC Canada V6T 1Z3. Adres elektroniczny adres: [email protected]. (3)Department of Cellular and Physiological Sciences, Faculty of Medicine, University of British Columbia, Vancouver, BC Canada V6T 1Z3. Adres elektroniczny adres: [email protected]. (4)Department of Radiology, College of Human Medicine, Michigan State University, Grand Rapids, MI 49503, USA. Adres elektroniczny: J'[email protected]. --- Zgłosiliśmy pierwsze drobnocząsteczkowe inhibitory interakcji między N-końcową domeną N-końcową domeną klatryny (TD) a endocyklicznymi białkami pomocniczymi (tj, inhibicja klatryny1). Wstępne badania przesiewowe biblioteki ∼17 000 małych cząsteczek ChemBioNet zidentyfikowały 1. ChemBioNet zidentyfikowano 1. Badanie przesiewowe istniejącej własnej biblioteki zidentyfikowano cztery podstawione 1,8-naftalimidy jako ∼80-120 μM inhibitory klatryny. Skoncentrowany rozwój biblioteki dał 3-sulfo-N-(4-aminobenzylo)-1,8-naftalimid, sól potasowa (18, IC50 ≈ 18 μM). Opracowano drugą bibliotekę ukierunkowaną na cząsteczkę 4-aminobenzylo a cztery analogi wykazywały porównywalną aktywność (26, 27, 28, 34 z wartościami IC50 odpowiednio 22, 16, 15 i 15 μM) z kolejnymi cztery (24, 25, 32, 33) bardziej aktywne niż 18 z wartościami IC50 wynoszącymi odpowiednio 10, 6,9, 12 i 10 μM, odpowiednio. Badania dokowania zracjonalizowały zależność struktura-aktywność (SAR) z danymi biologicznymi. 3-Sulfo-N-benzylo-1,8-naftalimid, sól potasowa (25) z IC50 ≈ 6,9 μM, jest najsilniejszą domeną końcową klatryny domena-amfifizyna jest najsilniejszym inhibitorem klatyny. --- Informacje o autorze: (1)Department of Cell Biology and Physiology, University of Pittsburgh School of Medicine, Pittsburgh, Pensylwania, Stany Zjednoczone Ameryki. Medicine, Pittsburgh, Pensylwania, Stany Zjednoczone Ameryki. [email protected] --- Endocytoza, w której pośredniczy klatryna, jest centralnym i dobrze zbadanym procesem transportu w komórkach eukariotycznych. To, w jaki sposób proces ten jest inicjowany, może być krytycznym w regulowaniu aktywności endocytarnej przestrzennie i czasowo, ale mechanizmy leżące u jego mechanizmy leżące u jego podstaw są słabo poznane. Podczas wczesnych etapów endocytozy trzy składniki - białka adaptorowe i pomocnicze, ładunek i lipidy - łączą się w błonie plazmatycznej, aby rozpocząć tworzenie pęcherzyków pokrytych klatryną. Chociaż zaproponowano różne modele, wciąż nadal nie ma jasnego obrazu tego, w jaki sposób te trzy składniki współpracują w celu zainicjowania endocytozy. endocytozy, co może wskazywać na pewną elastyczność leżącą u podstaw tego ważnego zdarzenia. ważne wydarzenie. --- Pęcherzyki pokryte klatryną (CCV) są formowane w błonie plazmatycznej i działają jako wektory endocytozy. wektory endocytozy. Gromadzą się również w sieci trans-Golgiego (TGN), ale ich dokładna funkcja w tej organelli jest niejasna. Ostatnie badania zbadano wpływ mutacji nokautujących na transport białek wakuolarnych i wydzielniczych mutacji białka adaptorowego 1 (AP1) μ-adaptyny podjednostki AP1M, ale badania te nie wyjaśniają sytuacji. badania nie wyjaśniają sytuacji. Mutacje te prowadzą do zniesienia wielu szlaków przemieszczania się w TGN i nie mogą być wykorzystywane jako dowody na korzyść CCV jako agentów eksportu białek wakuolarnych za pośrednictwem receptora białek z TGN. Ten proces transportu może równie łatwo wystąpić poprzez dojrzewanie TGN do przedziałów pośrednich, które które następnie łączą się z wakuolą. --- Patogeny bakteryjne rekrutują klatrynę po interakcji z receptorami na powierzchni gospodarza podczas infekcji. podczas infekcji. Tutaj, używając trzech różnych modeli infekcji zaobserwowaliśmy, że interakcje gospodarz-patogen indukują fosforylację tyrozyny łańcucha ciężkiego klatryny. Modyfikacja ta była krytyczna dla rekrutacji aktyny w miejsc adhezji bakteria-gospodarz podczas internalizacji bakterii lub tworzenia piedestału formacji cokołu. Na interfejsie bakteryjnym klatryna gromadziła się, tworząc powlekane doły o konwencjonalnej wielkości. konwencjonalnym rozmiarze. Ponieważ takie struktury nie mogą internalizować dużych cząstek takich jak bakterie, proponujemy, aby podczas infekcji doły pokryte klatyną służyły jako platformy do inicjowania rearanżacji aktyny w miejscach adhezji bakteria-gospodarz. Następnie wykazaliśmy, że współzależność między klatyną a aktyną jest inicjowana przez Dab2 i zależy od obecności łańcucha lekkiego klatryny i jej partnera wiążącego aktynę Hip1R, oraz że w pełni zmontowana maszyneria może rekrutować miozynę VI. Razem, nasze badania podkreślają fizjologiczną rolę fosforylacji łańcucha ciężkiego klatryny i wzmacnia coraz bardziej uznawaną funkcję klatryny w organizacji cytoszkieletu aktyny. w organizacji cytoszkieletu aktynowego w komórkach ssaków.

Czym jest klatryna?

Klatryna pomaga budować małe pęcherzyki w celu bezpiecznego transportu cząsteczek wewnątrz i między komórkami.

Obecnie jedynym zatwierdzonym lekiem dostępnym w ogólnoustrojowej terapii atopowego zapalenia skóry jest cyklosporyna. atopowego zapalenia skóry jest cyklosporyna; jednak na podstawie aktualnych danych z opublikowanych badań badań, azatiopryna, metotreksat i mykofenolan mofetylu lub kwas mykofenolowy mogą być podawane poza wskazaniami. mogą być podawane poza wskazaniami. Niektóre leki biologiczne dostępne na rynku, które zostały zatwierdzone do stosowania w innych wskazaniach (ustekinumab, rytuksymab, tocilizumab) zostały z powodzeniem z powodzeniem stosowane u kilku pacjentów z atopowym zapaleniem skóry. Pierwsze na świecie prospektywne kontrolowane badania z biologicznym ludzkim przeciwciałem anty-IL4R dupilumabu we wskazaniu "atopowe zapalenie skóry" zostały opublikowane w 2014 roku. Badania te zmotywowały (1) do rozszerzenia badań na dupilumab i (2) do klinicznego przetestowania antagonizowania innych cząsteczek docelowych spolaryzowanego TH2, atopowego zapalenia, np. IL-13, IL-31, IL-22, TSLP i CRTH2. Szereg badań klinicznych Obecnie trwa rekrutacja do wielu badań klinicznych w tym obszarze, które dostarczą nowych, interesujących informacji na temat przyszłych podejść terapeutycznych w atopowym zapaleniu skóry. --- Równolegle ze stałym postępem w kierunku lepszego poznania patobiologii astmy patobiologii astmy, potencjalna przydatność terapii antycytokinowych staje się jedną z kluczowych koncepcji jako jedna z kluczowych koncepcji w nowo opracowywanych metodach leczenia tej powszechnej choroby dróg oddechowych. powszechnej choroby dróg oddechowych. W szczególności, biorąc pod uwagę kluczową rolę odgrywaną przez interleukiny (IL)-4 i IL-13 w patofizjologii najbardziej typowych aspektów astmy, takich jak przewlekłe zapalenie dróg oddechowych, przebudowa tkanek i nadreaktywność oskrzeli, te plejotypy nadreaktywność oskrzeli, te plejotropowe cytokiny są obecnie uważane za odpowiednie cele terapeutyczne. cele terapeutyczne. Wśród niedawno opracowanych leków biologicznych przeciw astmie, przeciwciało monoklonalne przeciwciało monoklonalne dupilumab jest bardzo obiecujące ze względu na jego zdolność do hamowania biologicznego działania zarówno IL-4, jak i IL-13. Rzeczywiście, dupilumab zapobiega interakcjom IL-4/13 z podjednostką α kompleksu receptora IL-4. A wykazało, że u pacjentów z trudną do kontrolowania astmą, dupilumab może znacznie zmniejszyć liczbę zaostrzeń astmy i poprawić objawy oddechowe oraz czynność płuc. płuc; efekty te były równoległe do znacznego zmniejszenia T-helper 2 związanych z biomarkerami stanu zapalnego. Konieczne są jednak dalsze większe i i dłuższe badania są wymagane, aby rozszerzyć i zweryfikować te wstępne wyniki, a także a także do dokładnego zbadania profilu bezpieczeństwa i tolerancji dupilumabu. --- W 2013 r. opublikowano aktualizację parametru praktycznego dotyczącego atopowego zapalenia skóry (AZS) przy użyciu ustalonego systemu klasyfikacji do określania kategorii dowodów i siłę zaleceń. Od czasu poprzedniej aktualizacji w 2004 r. dokonano szeregu obserwacji dotyczących bariery skórnej i rozregulowania układu odpornościowego w AZS z ważnymi implikacjami terapeutycznymi. Kluczowym dodatkiem do algorytmu leczenia algorytmu leczenia opartego na naszym zrozumieniu, że normalnie wyglądająca skóra u pacjentów z AZS u pacjentów z AZS nie jest normalna, jest terapia proaktywna. Badania z zastosowaniem zarówno miejscowych steroidami i miejscowym inhibitorem kalcyneuryny wykazały, że u pacjentów z nawracającym AZS nawracającym AZS, jeśli są oni w stanie usunąć lub prawie usunąć wyprysk, wówczas dwa razy w tygodniu proaktywne leczenie normalnie wyglądającej skóry, która ma tendencję do zaostrzeń prowadzi do lepszej kontroli choroby. W przypadku trudnych do leczenia pacjentów wartość jest potwierdzona w aktualizacji parametrów praktyki. Ponadto, immunoterapia alergenowa jest obecnie rozważana u wybranych pacjentów z AZS i nadwrażliwością na aeroalergeny. aeroalergenami. Poza parametrami praktycznymi, opracowywane są nowe podejścia do oceniane są nowe podejścia do niedoboru filagryny. W odniesieniu do dysregulacji immunologicznej, dupilumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne skierowane na podjednostkę alfa receptora IL-4 wykazano ostatnio skuteczność w leczeniu dorosłych z umiarkowaną do ciężkiej postacią AZS. umiarkowanym do ciężkiego AZS. --- CEL PRZEGLĄDU: U niewielkiego odsetka pacjentów z astmą występuje ciężka charakteryzującą się uporczywą obturacją przepływu powietrza, nadreaktywnością dróg oddechowych nadreaktywnością dróg oddechowych i eozynofilowym zapaleniem dróg oddechowych. Niniejszy przegląd koncentruje się na skuteczności klinicznej hamowania odpowiedzi zapalnej, w której pośredniczą limfocyty T pomocnicze 2-cytokiny za pomocą przeciwciał monoklonalnych skierowanych przeciwko immunoglobulinie E (IgE), interleukinie (IL)-5 i IL-4/IL-13 u pacjentów z ciężką astmą oporną na leczenie. Najnowsze ustalenia: Heterogeniczność zapalenia dróg oddechowych w ciężkiej astmie doprowadziła do rozpoznania wielu patofizjologicznie odrębnych endotypów astmy ciężkiej. endotypów. Biomarkery są opracowywane i oceniane w celu identyfikacji tych endotypy i kierować stosowaniem określonych leków biologicznych u odpowiednich pacjentów którzy pozostają niekontrolowani wysokimi dawkami wziewnych kortykosteroidów i długo działających leków długo działających leków rozszerzających oskrzela lub doustnych kortykosteroidów. Przykłady obejmują skuteczność omalizumabu u pacjentów z ciężką, oporną na leczenie astmą atopową charakteryzującą się podwyższonym całkowitym IgE w surowicy, mepolizumab, reslizumab i benralizumab u pacjentów z nawracającymi zaostrzeniami eozynofilowymi charakteryzującymi się eozynofilią we krwi i plwocinie eozynofilią pomimo stosowania wysokich dawek kortykosteroidów oraz lebrikizumab, pitrakinra, dupilumab i tralokinumab, które są ukierunkowane na szlaki sygnałowe IL-4/IL-13 u pacjentów z eozynofilią. u pacjentów z astmą eozynofilową lub podwyższonym stężeniem periostyny w surowicy. STRESZCZENIE: W przypadku ciężkiej astmy opornej na leczenie, zarówno zrozumienie podstawowych mechanizmów patofizjologicznych napędzających zapalenie dróg oddechowych, jak i identyfikacja odpowiednich biomarkerów u poszczególnych pacjentów ma kluczowe znaczenie dla stosowania leków biologicznych i monoklonalnych. biologicznych i przeciwciał monoklonalnych, które są ukierunkowane na konkretne procesy patologiczne. procesy patologiczne. --- TŁO: Ciężkie atopowe zapalenie skóry (AZS) ma duże niezaspokojone zapotrzebowanie na skuteczne i bezpieczne terapie. i bezpiecznych środków terapeutycznych. W badaniach wczesnej fazy dupilumab, w pełni ludzki mAb ukierunkowany na receptor IL-4 α, znacznie poprawił aktywność choroby, ale efekt blokady IL-4/IL-13 na AD na poziomie molekularnym nie został scharakteryzowany. CELE: Staraliśmy się ocenić modulację przez dupilumab sygnatury molekularnej AD. molekularnej AD. METODY: Przeprowadziliśmy analizy transkryptomiczne próbek biopsji skóry przed i po leczeniu próbek biopsji skóry od pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego AZS leczonych co tydzień 150 lub 300 mg dupilumabu lub placebo. WYNIKI: U pacjentów otrzymujących placebo zaobserwowano zaostrzenie transkryptomu AD. pacjentów. Dupilumab poprawił sygnaturę AD w sposób zależny od dawki. Ekspresja genów regulowanych w górę w zmianach AD zmniejszyła się u pacjentów leczonych dupilumabem o 26% (95% CI, 21% do 32%) i 65% (95% CI, 60% do 71%) dla leczenia odpowiednio 150 i 300 mg. Geny regulowane w dół w zmianach AD wzrosły o 21% (95% CI, 16% do 27%) i 32% (95% CI, 26% do 37%) w przypadku dupilumabu (odpowiednio 150 i 300 mg). Zmiany molekularne odpowiadały poprawie wyników klinicznych. Wyniki. Podpis leczenia dupilumabem składający się z 821 sond (> 2-krotna zmiana, P < .05) znacząco modulowana w grupie otrzymującej 300 mg dupilumabu w 4. tygodniu w porównaniu z wartością wyjściową zidentyfikowano w tym zestawie próbek. Znaczące (P < .05) zmniejszenie ekspresji mRNA genów związanych z hiperplazją (K16 i MKI67), komórkami T i komórkami dendrytycznymi (CD1 i MKI67). i komórek dendrytycznych (CD1b i CD1c) oraz silne hamowanie chemokin związanych z TH2 chemokin (CCL17, CCL18, CCL22 i CCL26) odnotowano bez znaczącej modulacji genów związanych z TH1 (IFNG). WNIOSKI: Jest to pierwszy raport pokazujący szybką poprawę sygnatury molekularnej AD za pomocą terapii celowanej przeciwko receptorowi α IL-4. Dane te sugerują, że IL-4 i IL-13 napędzają złożoną, skoncentrowaną na TH2 oś zapalną u pacjentów z AD. u pacjentów z AD.

Które interleukiny są hamowane przez Dupilumab?

Dupilumab, w pełni ludzkie przeciwciało monoklonalne, które blokuje interleukinę-4 i interleukinę-13, wykazał skuteczność u pacjentów z astmą i podwyższonym poziomem eozynofilów.

Dokładne przeszukanie literatury nie ujawniło żadnych wcześniejszych doniesień o tej jednostce, a my jako pierwsi opisaliśmy przypadek mięsaka o wysokim stopniu złośliwości powstającego z nawracającego niedojrzałego potworniaka błędnie zdiagnozowanego jako zespół rosnącego potworniaka. Pacjentką Pacjentką była 23-letnia kobieta, u której w wieku 20 lat zdiagnozowano niedojrzałego potworniaka jajnika w stadium IIIB. niedojrzałego potworniaka jajnika. Po operacji i chemioterapii u pacjentki rozwinęły się wątroby i miednicy, które zostały zdiagnozowane jako dojrzałe potworniaki na podstawie na podstawie małych próbek uzyskanych za pomocą biopsji rdzeniowej pod kontrolą tomografii komputerowej. Trzy lata po diagnozie u pacjenta wystąpiły poważne trudności z oddychaniem i po resekcji, ostateczna patologia ujawniła wiele guzów z ogniskami mięsaka o wysokim stopniu złośliwości, zgodnego z pierwotnym guzem neuroektodermalnym / pozaszkieletowym mięsakiem Ewinga. mięsakiem Ewinga na podstawie morfologii i immunohistochemii (CD99, CD56). Jednak na podstawie dalszego immunobarwienia i fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ badania hybrydyzacji fluorescencyjnej in situ ujemne dla rearanżacji EWSR1, ostateczna diagnoza patologiczna patologiczną był nieokreślony (niezróżnicowany) mięsak o wysokim stopniu złośliwości. Ten przypadek ilustruje pułapki związane z biopsją 1 miejsca u pacjenta z nawrotem heterogennego guza, takiego jak niedojrzały potworniak jajnika, szczególnie w przypadku łagodnej diagnozy, takiej jak zespół rosnącego potworniaka. Niezwykle ważne jest aby odpowiednio pobrać próbki z dużych, nawracających potworniaków, i sugerujemy biopsję biopsję kilku różnych miejsc, aby zwiększyć prawdopodobieństwo wykrycia komponentu złośliwego. złośliwego.

Czy CD56 jest przydatny w prognozowaniu mięsaka Ewinga?

Doskonałe rokowanie w podgrupie pacjentów z mięsakiem Ewinga zidentyfikowanych w momencie rozpoznania za pomocą CD56 przy użyciu cytometrii przepływowejPacjenci ze zlokalizowaną chorobą poza miednicą, u których stwierdzono niską/ujemną ekspresję CD56, mieli 100% PFS w porównaniu z 40% w grupie o wysokiej ekspresji (P = 0,02).

Kinazy związane z sygnałem zewnątrzkomórkowym 1 i 2 (ERK1/2) są kluczowymi białkami pośredniczącymi w sygnalizacji kinazy białkowej aktywowanej mitogenami za RAS: Fosforylacja ERK1/2 prowadzi do wychwytu jądrowego i modulacji wielu celów. Tutaj pokazujemy, że zmniejszona dawka ERF, która koduje hamujący czynnik transkrypcyjny czynnik transkrypcyjny ETS bezpośrednio związany przez ERK1/2 (ref. 2,3,4,5,6,7), powoduje złożoną kraniosynostozę (przedwczesne połączenie szwów czaszkowych) u ludzi i myszy. myszy. Cechy tego nowo rozpoznanego zaburzenia klinicznego obejmują synostozę wieloszpikową, dysmorfię czaszkowo-twarzową, malformację Chiari i opóźnienie językowe. opóźnienie rozwoju języka. Myszy z funkcjonalnymi poziomami Erf obniżonymi do ∼30% normy wykazują postnatalną synostozę z wieloma szwami; dla kontrastu, embrionalny rozwój kalwarii rozwój zarodka wydaje się nieznacznie opóźniony. Stosując immunoprecypitację chromatyny w mysich embrionalnych fibroblastach myszy i sekwencjonowania o wysokiej przepustowości, stwierdzamy, że ERF wiąże się preferencyjnie z elementami oddalonymi od promotorów, które zawierają motywy RUNX lub AP-1. Ta praca identyfikuje ERF jako nowy regulator stymulacji osteogennej przez sygnalizację RAS-ERK, potencjalnie konkurując z aktywującymi czynnikami ETS w wieloczynnikowych kompleksach transkrypcyjnych wieloczynnikowych kompleksach transkrypcyjnych.

Jaka jest rola kinaz 1 i 2 związanych z sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK1/2) w kraniosynostozie?

Zmniejszona dawka ERF, który koduje hamujący czynnik transkrypcyjny ETS bezpośrednio związany przez ERK1/2, powoduje złożoną kraniosynostozę (przedwczesne połączenie szwów czaszkowych) u ludzi i myszy. Cechy tego nowo rozpoznanego zaburzenia klinicznego obejmują synostozę z wieloma szwami, dysmorfię czaszkowo-twarzową, malformację Chiari i opóźnienie językowe.

Celem tego badania było sprawdzenie, czy ciąża jest czynnikiem ryzyka zgonu w przebiegu zakażenia grypą śmierci w zakażeniu grypą A (H1N1)/2009. Porównaliśmy wskaźniki śmiertelności pandemicznej grypy wśród nieciężarnych kobiet w wieku rozrodczym i kobiet w ciąży. w wieku rozrodczym i kobiet w ciąży, oprócz zbadania innych czynników, które różnicowały grupy w odniesieniu do wyników. w odniesieniu do wyników. Dane zostały zebrane z Krajowego Systemu Systemu Informacji o Chorobach (SINAN) Ministerstwa Zdrowia. W badaniu z potwierdzeniem laboratoryjnym i obejmowało 1861 kobiet w wieku od 10 do 49 lat, z których 352 lat, z których 352 były w ciąży. Wskaźnik śmiertelności podczas pandemii w 2009 roku wynosił 4,5% dla kobiet w ciąży i 6,4% dla kobiet niebędących w ciąży (p = 0.197). Regresja logistyczna nie wykazała związku między ciążą a zgonem (OR a śmiercią (OR = 0,7; 95%CI: 0,41-1,21). Istniały jednak znaczące różnice między obiema grupami w odniesieniu do średniego wieku, leczenia oseltamiwirem, wykształceniem i obecnością innych czynników ryzyka. --- CEL: Ponieważ ciąża osłabia układ odpornościowy, kobiety na każdym etapie ciąży są bardziej podatne na infekcje bakteryjne i wirusowe. ciąży są bardziej podatne na infekcje bakteryjne i wirusowe. Kobiety w ciąży mogą być narażone na zwiększone ryzyko powikłań związanych z zakażeniem wirusem pandemicznym H1N1 a choroba może szybko postępować. RAPORT Z PRZYPADKU: 23-letnia primigravida w 9 tygodniu ciąży została przedstawiona do z powodu nagłego wystąpienia bólu gardła, gorączki, dreszczy i wymiotów przez 5 dni. wymioty przez 5 dni. Zdiagnozowano u niej infekcję H1N1 we wczesnej ciąży, zakażenie opryszczką sromu i zbliżającą się wewnątrznaczyniową rozsianą koagulopatię. Następnie podawano oseltamiwir (Tamiflu) w dawce 75 mg i walacyklowir w dawce 500 mg doustnie dwa razy dziennie przez 5 dni. Gorączka, dreszcze i wymioty ustąpiły 2 dni później. ustąpiły 2 dni później. Analiza reakcji łańcuchowej polimerazy z odwrotną transkryptazą w czasie rzeczywistym (RT-PCR) (RT-PCR) wydzieliny z nosa na obecność wirusa grypy typu A i B wykazała pozytywne wyniki dla wirusa grypy typu A/H1N1. Wczesna ciąża została przerwana przez terapeutyczne łyżeczkowanie na prośbę pacjentki. Próbka chirurgiczna z obecnością martwiczych kosmówek i ogniskowych limfocytów. i ogniskowych limfocytów w tkance liściastej. Analiza RT-PCR tkanki ciążowej tkanki ciążowej w kierunku A/H1N1 była ujemna. WNIOSEK: Kobiety w ciąży z zakażeniem wirusem H1N1 wydają się odnosić korzyści z terapii przeciwwirusowej. terapii przeciwwirusowej. --- CEL: Zbadanie, czy pandemiczna szczepionka przeciw grypie A/H1N1 2009 z adiuwantem w ciąży wiązało się ze zwiększonym ryzykiem zgonu płodu. PROJEKT: Ogólnokrajowe badanie kohortowe oparte na rejestrze. MIEJSCE: Dania. UCZESTNICY: Wszystkie klinicznie rozpoznane ciąże pojedyncze, które zakończyły się między listopadem 2009 r. a wrześniem 2010 r. między listopadem 2009 a wrześniem 2010. Indywidualne dane dotyczące ekspozycji na inaktywowaną szczepionkę AS03 przeciwko pandemii grypy A/H1N1 2009 (Pandemrix) i potencjalne czynniki zakłócające. potencjalne czynniki zakłócające zostały powiązane z badaną kohortą przy użyciu unikalnego identyfikatora osoby. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Główną miarą wyniku było ryzyko śmierci płodu (poronienie samoistne i urodzenie martwego płodu). (poronienie samoistne i urodzenie martwego płodu łącznie) w ciążach zaszczepionych szczepionką H1N1 w porównaniu z ciążami niezaszczepionymi. ciąż nieszczepionych, z uwzględnieniem wyników skłonności. Drugorzędnymi były spontaniczna aborcja (między 7 a 22 tygodniem ciąży) i martwe urodzenie (po 22 zakończonych tygodniach ciąży). martwe urodzenie (po 22 zakończonych tygodniach ciąży). WYNIKI: Kohorta obejmowała 54 585 ciąż; 7062 (12,9%) kobiety były zaszczepione przeciwko pandemii grypy A/H1N1 2009 podczas ciąży. Ogółem, 1818 zgonów płodów (1678 samoistnych poronień i 140 martwych urodzeń). Ekspozycja na szczepionkę H1N1 nie była związana ze zwiększonym ryzykiem zgonu płodu (skorygowany współczynnik ryzyka 0,79 płodu (skorygowany współczynnik ryzyka 0,79, 95% przedział ufności 0,53 do 1,16) lub drugorzędnych wyników spontanicznej aborcji (1,11, 0,71 do 1,73) i martwego urodzenia (0,44, 0,20 do 0,94). Szacunki dotyczące śmierci płodu były podobne u kobiet w ciąży z (0,82, 0,44 do 1,53) i bez chorób współistniejących (0,77, 0,47 do 1,25). WNIOSEK: W tym dużym badaniu kohortowym nie znaleziono dowodów na zwiększone ryzyko śmierci płodu związanej z ekspozycją na adiuwantową pandemiczną szczepionkę przeciw grypie A/H1N1 2009 podczas ciąży. --- Cel: Ocena zmian w regulacji odpowiedzi immunologicznej i możliwego ryzyka przedporodowego rozwoju płodu w okresie poszczepiennym u kobiet ciężarnych zaszczepionych przeciwko grypie A (H1N1). MATERIAŁY I METODY: Kobiety zaszczepiono szczepionką MonoGrippol plus w II trymestrze ciąży. w II trymestrze ciąży fizjologicznej. W określonych odstępach czasu okresu szczepienia (przed szczepieniem, 7 i 30 dni po szczepieniu) główne markery biochemiczne w surowicy krwi (aminotransferaza alaninowa, asparaginianowa aminotransferaza, dehydrogenaza mleczanowa, fosfataza alkaliczna, kreatynina, mocznik) oraz poziomy kluczowych cytokin w teście spontanicznym i stymulowanym (IL-1alfa, IL-1RA, IL-2, IL-4, IL-10, IFNgamma, TNFalfa). Szczepienie bezpieczeństwo dla płodu i rozwoju trofoblastu oceniano przy użyciu ludzkich gonadotropiny kosmówkowej (HCG), alfa-fetoproteiny (AFP) i trofoblastu beta-1-glikoproteiny (TBG). WYNIKI: Podczas szczepienia w 13% przypadków odnotowano łagodne reakcje miejscowe, w 26,1% - ogólne reakcje ogólnoustrojowe. 26,1% - ogólne reakcje ogólnoustrojowe w postaci osłabienia, zawrotów i bólów głowy. bóle głowy. Poziomy głównych markerów biochemicznych w dniach 7 i 30 po szczepieniu szczepieniu nie różniły się istotnie od wartości początkowych (p > 0.05). Poziomy cytokin w testach spontanicznych i stymulowanych również nie zmieniły się znacząco. znacząco. Markery przebiegu ciąży i rozwoju płodu (HCG, AFP i TBG) w obu obserwowanych grupach miały porównywalne wartości. WNIOSKI: Szczepienie kobiet ciężarnych przeciwko grypie A (H1N1) rosyjską szczepionką podjednostkową podjednostkową (MonoGrippol plus) wykazało reaktogenność porównywalną z grupą kontrolną. z grupą kontrolną pod względem wpływu na ogólną homeostazę metaboliczną i immunologiczną oraz na przebieg homeostazę metaboliczną i immunologiczną oraz na przebieg ciąży, co świadczy o jej bezpieczeństwie. --- TŁO: Kobiety w ciąży były narażone na zwiększone ryzyko poważnych skutków zakażenia wirusem grypy 2009 pandemii wirusa grypy typu A podtyp H1N1 (grypa A[H1N1]pdm09), ale niewiele wiadomo na temat ogólnego wpływu pandemii na niewiele wiadomo na temat ogólnego wpływu pandemii na wyniki noworodków i matek. wyniki matek. METODY: Zidentyfikowaliśmy żywe urodzenia, które miały miejsce od 1 lipca 2008 r. do 31 maja 2010 r. w 5 regionach Kaiser Permanente. 2010 w 5 regionach Kaiser Permanente. Kobiety w ciąży zostały uznane za chore na grypę, jeśli miały pozytywny wynik testu laboratoryjnego na obecność wirusa grypy lub jeśli otrzymały diagnozę grypy w okresie, w którym wirus grypy sezonowej wirus grypy sezonowej lub A(H1N1)pdm09 był dominującym krążącym wirusem. WYNIKI: Odnotowano 111 158 urodzeń z 109 015 ciąż, w których uczestniczyło 107 889 matek; 368 kobiet w ciąży (107 889 matek) urodziło dzieci. matek; 368 kobiet w ciąży (0,3%) otrzymało diagnozę grypy z powodu wirusem sezonowym, a 959 (0,9%) otrzymało diagnozę grypy z powodu A(H1N1)pdm09; 107 688 nie otrzymało diagnozy grypy. Kobiety w ciąży z grypą wywołaną przez A(H1N1)pdm09 były bardziej narażone niż kobiety z sezonową grypą grypą sezonową były hospitalizowane w ciągu 30 dni od postawienia diagnozy (27% vs 12%; iloraz szans [OR], 2,84 [95% przedział ufności {CI}, 2,01-4,02]). Kobiety w ciąży z A(H1N1)pdm09, które rozpoczęły leczenie przeciwwirusowe ≥2 dni po diagnozie, były istotnie bardziej były znacznie bardziej narażone na hospitalizację niż te, które rozpoczęły leczenie przeciwwirusowe <2 dni po rozpoznaniu (OR, 3,43 [95% CI, 1.55-7.56]). Matki z sezonowym zakażeniem wirusem grypy miały zwiększone ryzyko ryzyko urodzenia niemowlęcia małego w stosunku do wieku ciążowego (OR, 1,59 [95% CI, 1.15-2.20]). WNIOSKI: W tej dużej, zróżnicowanej geograficznie populacji zakażenie A(H1N1)pdm09 zwiększało ryzyko hospitalizacji podczas ciąży. Późne leczenie przeciwwirusowe było również związane ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji. hospitalizacji. --- TŁO: Pojawiające się dane sugerują, że ciąża niesie ze sobą wysokie ryzyko poważnych powikłań zakażenia wirusem grypy powikłań związanych z zakażeniem wirusem grypy typu A (2009 H1N1). PRZYPADEK: Opisujemy zakażoną kobietę w ciąży z krytyczną chorobą z powodu zespół ostrej niewydolności oddechowej pomimo wcześniejszego szczepienia. Wczesne serologiczne wskazywały na brak odporności, po czym 11 dni później nastąpiła silna odpowiedź immunologiczna. odpowiedź immunologiczna. Pacjentka wymagała wentylacji mechanicznej przez 11 dni, ale ostatecznie poprawiła się i została wypisana do domu w 14. dniu pobytu w szpitalu. WNIOSEK: Oczekując, że 2009 H1N1 będzie nadal powodować choroby w najbliższej przyszłości, wirus ten został włączony jako składnik szczepionki przeciwko grypie sezonowej szczepionki przeciwko grypie sezonowej na lata 2010-2011. Zdecydowanie zaleca się szczepienie kobiet w ciąży. zalecane. Jednakże, niezależnie od historii szczepień, lekarze powinni zachować czujni na infekcję 2009 H1N1, gdy wirus jest w obiegu, i nie powinni opóźniać leczenia przeciwwirusowego. nie opóźniać leczenia przeciwwirusowego kobiet w ciąży z podejrzeniem grypy. --- TŁO: Szczepienie kobiet w ciąży przeciwko grypie A(H1N1)v2009 było wyzwaniem dla świadczeniodawców opieki zdrowotnej. dla świadczeniodawców opieki zdrowotnej, ponieważ dostępnych było niewiele danych dotyczących bezpieczeństwa. METODY: Prospektywnie śledziliśmy ciąże kobiet, które zostały zaszczepione w dowolnym momencie ciąży lub ≤ 4 tygodnie przed poczęciem i porównaliśmy te wyniki z kohortą kontrolną dopasowaną pod względem szacowanej daty urodzenia. Pierwszorzędowe punkty końcowe: odsetek spontanicznych poronień i poważnych wad rozwojowych. Drugorzędowe punkty końcowe: stan przedrzucawkowy, wiek ciążowy przy urodzeniu i masa urodzeniowa. WYNIKI: Wyniki ciąży 323 kobiet immunizowanych adiuwantem lub szczepionki przeciw grypie A(H1N1)v2009 w okresie od 2009-09-28 do 2010-03-31. porównano z 1329 osobami z grupy kontrolnej. Ryzyko spontanicznych poronień (HR 0,89; 95% CI 0,36-2,19) i wskaźnik poważnych wad rozwojowych (wszystkie trymestry: OR 0,87; 95% CI 0,38-1,77; ekspozycja przed poczęciem i w pierwszym trymestrze: OR 0,79; 95% CI 0,13-2,64) nie różnił się między dwiema kohortami. Ponadto nie zaobserwowano stanu przedrzucawkowego, wcześniactwa i opóźnienia wzrostu wewnątrzmacicznego w kohorcie szczepionej. w zaszczepionej kohorcie. WNIOSEK: Wyniki naszego badania nie wskazują na ryzyko dla kobiety w ciąży i rozwijającego się zarodka. kobiety ciężarnej i rozwijającego się zarodka/płodu po szczepieniu H1N1. Zapewniamy i nowatorskie metody w badaniach obserwacyjnych dotyczących wyników ciąży, zwłaszcza jeśli badana jest ekspozycja na pojedynczą dawkę. badana jest ekspozycja na pojedynczą dawkę. --- CELE: Opisanie charakterystyki klinicznej kobiet w ciąży, które były hospitalizowane w szpitalu trzeciego stopnia z zakażeniem wirusem pandemii grypy H1N1 2009 oraz wyników leczenia noworodków w okresie od października 2009 do grudnia 2009 roku. w okresie największego nasilenia zachorowań na grypę pandemiczną w Turcji. MATERIAŁY I METODY: Dwadzieścia pięć kobiet w ciąży, które były hospitalizowane z powodu grypopodobną i u których laboratoryjnie potwierdzono zakażenie wirusem pandemii zakażenie wirusem pandemii grypy H1N1. WYNIKI: Spośród 25 pacjentek, 4 (16%) były w pierwszym trymestrze ciąży, 8 (32%) w drugim trymestrze ciąży, a 8 (32%) w drugim trymestrze ciąży. w drugim trymestrze, a 13 (52%) było w trzecim trymestrze. Mediana od wystąpienia objawów do rozpoczęcia leczenia przeciwwirusowego wynosiła 1 dzień (zakres 1-9 dni). (zakres 1-9 dni). Dziewiętnastu (76%) pacjentów otrzymało leczenie oseltamiwirem. Trwało to średnio 1,6 dnia na ustąpienie gorączki po rozpoczęciu leczenia lub hospitalizacji. leczenia lub hospitalizacji. Spośród 14 pacjentów, u których wykonano radiografię klatki piersiowej, trzech miało wyniki zgodne z zapaleniem płuc. Średni czas trwania hospitalizacji wynosił 4,8 dnia. Cztery kobiety (16%) zostały przyjęte na oddział intensywnej intensywnej terapii, ale w tej serii nie było zgonów matek ani noworodków. W czasie w czasie hospitalizacji z powodu H1N1 siedem kobiet rodziło przez cesarskie cięcie w 33-40 w 33-40 tygodniu ciąży, dwie dopochwowo w 38 tygodniu ciąży, a dwie miały aborcję w odpowiednio w 10 i 16 tygodniu ciąży. Żadne z niemowląt nie miało dowodów na zakażenie grypą. WNIOSEK: Kobiety w ciąży są narażone na zwiększone ryzyko powikłań związanych z zakażeniem wirusem grypy grypy H1N1. Terminowa pomoc medyczna z wczesnym zastosowaniem terapii przeciwwirusowej wiąże się z lepszym wynikiem u kobiet w ciąży dotkniętych wirusem H1N1. kobiet w ciąży. --- TŁO: Kobiety w ciąży zostały zidentyfikowane jako grupa zagrożona zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością związaną z pandemią grypy zachorowalnością i śmiertelnością związaną z pandemią grypy H1N1 A 2009 (H1N1/09). METODY: Sześć szpitali w stanie Wiktoria w Australii dostarczyło retrospektywnych i prospektywnych danych demograficznych i klinicznych, powodów dane dotyczące przyjęcia oraz dane dotyczące wyników matek i płodów dla kobiet z potwierdzony laboratoryjnie H1N1/09 przyjęty do szpitala od 20 maja 2009 r. do 31 lipca 2009 roku. WYNIKI: W badanym okresie zgłoszono czterdzieści trzy przypadki, w tym 8 przyjęć na oddział intensywnej terapii, 1 zgon matki, 2 zgony płodu i 1 zgon noworodka. zgon noworodka. Najczęstszym powodem przyjęcia była niepowikłana choroba grypopodobna. grypopodobna. Pacjenci hospitalizowani z powodu niepowikłanej choroby grypopodobnej mieli znacznie krótszy czas pobytu niż te z potwierdzonym zapaleniem płuc. Trzydzieści sześć procent kobiet urodziło podczas hospitalizacji. Spośród kobiet rodzących przed 37 tygodniem ciąży, prawie wszystkie miały zapalenie płuc. Prawie połowa przypadków nie miała żadnych innych chorób współistniejących, duża część (77%) kobiet otrzymywała leki przeciwwirusowe, a 56% otrzymywało antybiotyki. Częstość występowania hospitalizacji oszacowano na 0,46% (95% przedział ufności, 0,31%-0,66%) wszystkich 6094 kobiet w ciąży w trzecim trymestrze ciąży podczas 3-miesięcznego okresu badania. Częstość występowania hospitalizacji w drugim trymestrze oszacowano na 0,21% (95% przedział ufności, 0,21%). (95% przedział ufności, 0,11%-0,36%). WNIOSKI: Ta seria przypadków potwierdza wysoką liczbę powikłań u u kobiet w ciąży z powodu pandemii H1N1/09. Wiele z tych kobiet miało choroby współistniejące, chociaż prawie 50% kobiet w tej serii przypadków, które wymagały hospitalizacji hospitalizacji nie miało dodatkowego czynnika ryzyka innego niż ciąża. ciąża. --- Pandemia grypy A H1N1 (A H1N1) miała miejsce między czerwcem 2009 a sierpniem 2010. Chociaż pandemia już się zakończyła, wirus ten stał się dominującym szczepem w obecnej fazie grypy sezonowej w północnej części kraju. w obecnej fazie grypy sezonowej na półkuli północnej. półkuli północnej. Grypa A H1N1 jest nowym szczepem wirusa grypy typu A i jest powszechnie znana jako świńska grypa. i jest powszechnie znana jako świńska grypa. Wirus zawiera mieszankę materiału genetycznego z ludzkiego, świńskiego i ptasiego wirusa grypy. Jest to nowa odmiana grypy, na którą ludzie ludzie nie mają dużej odporności. Wiele nauczyliśmy się od pandemii z lat 2009/2010 ale wiadomości na temat szczepień i leczenia wydają się być powoli przyswajane przez klinicystów. przez lekarzy. Większość osób dotkniętych wirusem, w tym kobiety w ciąży kobiet w ciąży, cierpi na łagodną chorobę wirusową i w pełni powraca do zdrowia. Mediana trwania choroby wynosi około siedmiu dni. Grypa ta zazwyczaj dotyka młodszą grupę wiekową, tj. w wieku 5-65 lat. Obecne doświadczenia pokazują że grupa wiekowa doświadczająca zwiększonej zachorowalności i śmiertelności to osoby poniżej 65 roku życia. w wieku poniżej 65 lat. Kobiety w ciąży, ze względu na ich zmienioną odporność i fizjologiczne adaptacje, są bardziej narażone na rozwój powikłań płucnych, szczególnie w drugiej i trzeciej ciąży. płucnych, szczególnie w drugim i trzecim trymestrze ciąży. W Wielkiej Brytanii zgłoszono dwanaście zgonów matek związanych z wirusem H1N1 podczas pandemii. podczas pandemii i zidentyfikowano wyraźne czynniki, których można było uniknąć (Modder, Review of Maternal Deaths in the UK related to A H1N1 2009 influenza (CMACE). www.cmace.org.uk, 2010). Wyniki ciąży były również słabe dla kobiet, które dotkniętych wirusem z pięciokrotnym wzrostem wskaźnika umieralności okołoporodowej i trzykrotnym wzrostem wskaźnika śmiertelności okołoporodowej. i trzykrotnym wzrostem wskaźnika porodów przedwczesnych (Yates et al. Health Technol Assess 14(34):109-182, 2010). Nadal utrzymuje się niski poziom przyjmowania szczepionki przeciw szczepionki przeciw grypie i rozpoczęcie leczenia przeciwwirusowego u kobiet w ciąży. --- TŁO: Kobiety w ciąży zostały zidentyfikowane jako grupa ryzyka, zarówno dla powikłań oddechowych niż w przypadku przyjęć na oddział intensywnej terapii (ICU) podczas pandemii grypy H1N1 (pdm) w 2009 roku. Celem tego prospektywnego badania kohortowego opartego na rejestrze było scharakteryzowanie klinicznej klinicznej zjadliwości pdm (H1N1/09)v podczas ciąży na wyspie Reunion. METODY/GŁÓWNE WYNIKI: W ciągu dwunastotygodniowej fali pdm (od 13 lipca do 3 października 2009), 294 kobiety w ciąży zgłosiły się z chorobą grypopodobną (ILI) na jeden z trzech oddziałów położniczych w La Réunion. z trzech oddziałów położniczych w południowej części Reunion na Oceanie Indyjskim. Spośród nich z nich 278 zostało sprawdzonych za pomocą RT-PCR pod kątem wirusów grypy (157 pozytywnych i 121 ujemnych, w tym 141 z grypą pdm i 132 z ILI pochodzenia innego niż pdm, 5 nieokreślone). Mediana temperatury ciała była wyższa u kobiet z grypą pdm niż u tych z grypą inną niż pdm (38,9 stopni C w porównaniu do 38,3 stopni C, P<0,0001), bez dowodów związanych z krążącą wiremią. Oseltamiwir był podawany w 86% przypadków przypadków grypy pdm w medianie czasu krótszej niż 48 godzin (zakres 0-7 dni). Wskaźnik hospitalizacji hospitalizacji z powodu grypy pdm wynosił 60% i nie był związany z chorobami podstawowymi. schorzeniami. Wśród 84 hospitalizowanych przypadków grypy pdm zaobserwowano sześć wirusowych zapaleń płuc i czternaście ataków astmy. 84 hospitalizowanych przypadków grypy pdm, z których tylko jeden doprowadził do oddziału intensywnej terapii z powodu ostrego ostrego uszkodzenia płuc. Podczas fali pdm nie wystąpił żaden zgon matki. Żaden niekorzystny wynik ciąży nie był związany z grypą pdm. Żadna wrodzona wada wrodzona, ani ani wczesne zakażenie grypą noworodków nie były związane z ekspozycją na grypę pdm. WNIOSKI/ZNACZENIE: Niniejszy raport znacznie łagodzi przypuszczalną ciężkość zakażenia grypą pandemiczną H1N1/09 podczas ciąży. Przyczyny dla których obciążenie kliniczne wirusem grypy H1N1/09 może różnić się na całym świecie rodzą pytania o zróżnicowany lokalny efekt szczepu wirusa i gotowość zdrowia publicznego, zwłaszcza w zakresie zdrowia publicznego, zwłaszcza w zakresie szybkiego dostępu do specjalnej opieki i leczenia przeciwwirusowego. --- Chociaż grypa jest zwykle chorobą samoograniczającą się, pacjenci, u których wystąpią powikłania powikłania są narażeni na zwiększone ryzyko hospitalizacji, przyjęcia na oddział intensywnej przyjęcia na oddział intensywnej terapii i zgonu. Ponieważ środki zapobiegawcze i wczesne środki terapeutyczne powinny być u pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka, identyfikacja czynników ryzyka ciężkiego zakażenia jest istotna z punktu widzenia zdrowia publicznego. ciężkiego zakażenia jest ważna z perspektywy zdrowia publicznego. Czynniki ryzyka dla pandemii mogą wykazywać pewne różnice w stosunku do grypy sezonowej. grypy sezonowej. Podczas pandemii grypy A(H1N1)pmd09, chociaż wiele przypadków wystąpiło u młodszych dorosłych, zidentyfikowane czynniki ryzyka ciężkich infekcji i powikłań były podobne do tych dla grypy sezonowej, w tym przewlekłe choroby układu oddechowego, nerek, wątroby i serca. Pacjenci w podeszłym wieku, choć rzadziej, również byli narażeni na wyższe ryzyko. Otyłość, a w szczególności a szczególnie chorobliwa otyłość (wskaźnik masy ciała >40) została odnotowana jako istotny czynnik ryzyka poważnych chorób w czasie pandemii grypy w 2009 roku. Niektóre interesujące badania dostarczają wglądu w biologiczne przyczyny słabych wyników u chorobliwie otyłych pacjentów. pacjentów z chorobliwą otyłością. Jeśli chodzi o ciążę, badania wykazały sprzeczne wyniki ze względu na różnice w metodologii i opiece medycznej. Wydaje się jednak, że ciąża, szczególnie w trzecim trymestrze, zwiększa ryzyko powikłań, a wczesne leczenie przeciwwirusowe wiąże się z lepszymi wynikami. jest związane z lepszymi wynikami. --- CEL: Ocena powiązań między potwierdzonym laboratoryjnie zakażeniem grypą 2009 H1N1 a wynikami położniczymi i noworodkowymi. PROJEKT BADANIA: Przeprowadzono wieloośrodkowe badanie kohortowe porównujące potwierdzone laboratoryjnie przypadki zakażenia 2009 H1N1 podczas ciąży (N=142) z dopasowane kontrole (N = 710). Przeprowadzono również subanalizę porównującą ciężko zakażonych (hospitalizowanych) kobiet z grupą kontrolną. WYNIK: Nie odnotowano różnic w wynikach w porównaniu wszystkich kobiet z H1N1 z grupą kontrolną. z grupą kontrolną. Kobiety z ciężkim zakażeniem częściej rodziły dzieci w małowodzia (SGA): 18,8% (6/32) w porównaniu do 7,4% (52/707), skorygowany iloraz szans 2,35 (95% przedział ufności 1,03, 5,36, P=0,02). Średnia masa urodzeniowa wynosiła 3013,0 g wśród ciężko zakażonych kobiet i 3223,3 g w grupie kontrolnej (P=0,08), a częstość występowania przedwczesnego porodu wynosiła odpowiednio 25,0% (8/32) i 11,6% (82/710) (P=0,08), odpowiednio. WNIOSEK: Kobiety w ciąży z łagodną chorobą kliniczną wtórną do 2009 H1N1 nie były bardziej narażone na niekorzystne wyniki ciąży. Jednakże, ciężko zakażone kobiety częściej rodziły dzieci z SGA.

Czy ciąża stanowi dodatkowe ryzyko podczas infekcji H1N1?

Kobiety w ciąży są narażone na zwiększone ryzyko powikłań związanych z zakażeniem wirusem grypy pandemicznej H1N1. Kobiety w ciąży, ze względu na ich zmienioną odporność i fizjologiczne adaptacje, są bardziej narażone na rozwój powikłań płucnych, szczególnie w drugim i trzecim trymestrze ciąży. Ciąża, szczególnie w trzecim trymestrze, zwiększa ryzyko powikłań, a wczesne leczenie przeciwwirusowe wiąże się z lepszymi wynikami.

JASPAR (http://jaspar.genereg.net) to największa ogólnodostępna baza danych opartych na macierzy profili nukleotydowych opisujących preferencje wiązania czynników transkrypcyjnych z wielu gatunków. Piąta główna wersja znacznie znacznie rozszerza serce JASPAR - podkolekcję JASPAR CORE, która zawiera wyselekcjonowane, nieredundantne profile - o 135 nowych wyselekcjonowanych profili (74 u kręgowców, 8 u Drosophila melanogaster, 10 u Caenorhabditis elegans i 43 w Arabidopsis thaliana; łącznie wzrost o 30%) i 43 starsze zaktualizowane profile (36 u kręgowców, 3 u D. melanogaster i 4 u A. thaliana; łącznie 9% aktualizacji). łącznie o 9%). Nowe i zaktualizowane profile pochodzą głównie z opublikowanych eksperymentów chromatyny immunoprecypitacji-seq. Ponadto interfejs sieciowy został wzbogacony o zaawansowane możliwości przeglądania, wyszukiwania i podzbiorów. Wreszcie, nowej wersji JASPAR towarzyszy nowy pakiet BioPython BioPython, nowy pakiet narzędzi R i nowy pakiet danych R/Bioconductor, aby ułatwić dostęp zarówno dla metod ręcznych, jak i zautomatyzowanych. --- JASPAR to popularna, ogólnodostępna baza danych dla modeli macierzowych opisujących preferencje wiązania DNA dla czynników transkrypcyjnych i innych wzorców DNA. Wraz z JASPAR został rozszerzony i wyposażony w dodatkowe funkcje skierowane zarówno do zwykłych użytkowników, jak i zaawansowanych funkcje przeznaczone zarówno dla zwykłych, jak i zaawansowanych użytkowników. Sercem bazy danych JASPAR bazy danych JASPAR - podbaza danych JASPAR CORE - zwiększyła się o 12%, a trzy dodano trzy nowe wyspecjalizowane podbazy danych. Nowe funkcje obejmują grupowanie modeli macierzowych według podobieństwa, generowanie macierzy losowych przez próbkowanie z wybranych zestawów istniejących modeli oraz niezależny od języka interfejs programowania aplikacji Web Service do wyszukiwania macierzy. JASPAR jest dostępny pod adresem http://jaspar.genereg.net. --- Analiza regionów regulatorowych w sekwencjach genomu jest silnie oparta na wykrywaniu potencjalnych miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych. Preferowane modele dla reprezentacji specyficzności wiązania czynników transkrypcyjnych zostały nazwane macierze punktacji specyficzne dla pozycji. JASPAR jest ogólnodostępną bazą danych adnotowanych, wysokiej jakości, opartych na macierzach profili miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych dla wielokomórkowych eukariontów. Profile zostały uzyskane wyłącznie z zestawów sekwencji nukleotydowych, w przypadku których eksperymentalnie wykazano, że wiążą czynniki transkrypcyjne. Bazę danych uzupełnia interfejs sieciowy do przeglądania, wyszukiwania i wyboru podzbiorów. wybór podzbiorów, narzędzie do analizy sekwencji online oraz zestaw narzędzi programistycznych narzędzi do analizy genomowej i porównawczej regionów regulatorowych. Baza JASPAR jest dostępna pod adresem http://jaspar. cgb.ki.se.

Lista wydań bazy danych JASPAR

JASPAR, JASPAR CORE, JASPAR FAM, JASPAR phyloFACTS, JASPAR 2008 update, JASPAR 2010, JASPAR 2014.

CELE: Zakażenie układu moczowego (ZUM) jest częstym problemem klinicznym u pacjentów z cukrzycą. pacjentów z cukrzycą; jednak związek między ZUM a glukozurią pozostaje pozostaje niepewny. Aby zbadać ten związek, zbadaliśmy wpływ glukozurii indukowany przez inhibitory kotransportera glukozy sodowej 2 (SGLT2) na progresję ZUM u myszy. ZUM u myszy. METODY: Od 1 dnia przed przezcewkową inokulacją Candida albicans, samice myszy leczono doustnie raz dziennie inhibitorem SGLT2 w różnych schematy leczenia: (i) dapagliflozyna w dawce 10 mg / kg przez 2, 3 lub 7 dni, (ii) dapagliflozyna w dawce 0,1, 1 lub 10 mg/kg przez 3 dni oraz (iii) dapagliflozyna, kanagliflozyny lub tofogliflozyny w dawce 10 mg/kg przez 3 dni. W celu oceny wstępującego UTI, nerki zostały usunięte 6 dni po inokulacji, a liczba żywotnych komórek C. albicans w nerce mierzono jako jednostki tworzące kolonie (CFU). WYNIKI: U myszy leczonych dapagliflozyną liczba CFU C. albicans w nerkach wzrastała zarówno w trakcie leczenia, jak i po jego zakończeniu. w nerkach wzrastała w zależności od czasu trwania leczenia i dawki. Liczba CFU znacząco wzrosła, gdy myszy były leczone dawką 10 mg/kg dapagliflozyną lub kanagliflozyną, ale nie tofogliflozyną. W przypadku dapagliflozyny i kanagliflozyną, stężenie glukozy w moczu (UGC) znacząco wzrosło do 24 godziny po podaniu leku; w przypadku tofogliflozyny UGC znacząco wzrosło tylko do 12 godzin po podaniu leku. WNIOSKI: Nasze dane wskazują, że zwiększona podatność na ZUM jest jest związana z utrzymującym się wzrostem UGC. --- Kanagliflozyna, doustny inhibitor kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2) w nerkach, prowadzi do glukozurii. nerkach, prowadzi do glukozurii i zapewnia unikalny mechanizm obniżania poziomu glukozy we krwi. glukozy we krwi w cukrzycy. Koryguje nowy defekt patofizjologiczny, ma działanie działanie niezależne od insuliny, obniża poziom HbA1c o 0,5 do 1,1%, sprzyja utracie masy ciała utrata masy ciała, ma niską częstość występowania hipoglikemii, uzupełnia działanie innych przeciwcukrzycowych, może być stosowany na każdym etapie cukrzycy i wydaje się być bezpieczny u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Ze względu na działania niepożądane, takie jak infekcje infekcje dróg moczowych i narządów płciowych oraz obniżenie ciśnienia krwi, właściwy dobór Wybór pacjenta do rozpoczęcia stosowania leku i ścisłe monitorowanie będą ważne. Wyniki sercowo-naczyniowych są ważne dla określenia stosunku ryzyka do korzyści. stosunek korzyści do ryzyka. Kanagliflozyna jest pierwszym doustnym inhibitorem SGLT2 zatwierdzonym na rynku amerykańskim. i stanowi obiecujące podejście do leczenia cukrzycy w erze rosnącej otyłości. w erze rosnącej otyłości. --- Inhibitory SGLT2 (Sodium Glucose Co-Transporter 2 Inhibitors) to nowa grupa leków doustnych stosowanych w leczeniu cukrzycy typu 2. doustnych leków stosowanych w leczeniu pacjentów z cukrzycą typu 2. Leki te leki zakłócają proces reabsorpcji glukozy w proksymalnych w kanalikach proksymalnych nerek, zwiększając tym samym diurezę glukozy i wody. diurezę. Inhibitory SGLT2 okazały się skuteczne w obniżaniu poziomu HbA1c w podwójnie zaślepionych badaniach, zarówno w monoterapii, jak i w połączeniu z innymi doustnymi lekami hipoglikemizującymi. doustnymi lekami hipoglikemizującymi o różnych mechanizmach działania. INHIBITORY SGLT2 nie stanowią czynnika ryzyka hipoglikemii i są odpowiednie do stosowania w połączeniu z insulinoterapią. Ich unikalny sposób działania, polegający na filtracji kłębuszkowej, sprawia, że leki te nie nadają się do stosowania jako leczenie dla pacjentów z cukrzycą typu 2, którzy cierpią również na umiarkowaną lub ciężką niewydolność nerek. niewydolnością nerek. Ich główne działania niepożądane to zwiększone ryzyko infekcji dróg moczowych i płciowych. infekcje dróg moczowych i płciowych. Poniższy przegląd opisuje istotną patofizjologię, do której odnoszą się te nowe leki, dowody na skuteczność i profil bezpieczeństwa profil bezpieczeństwa inhibitorów SGLT2. --- Leczenie cukrzycy typu 2 (T2DM) nadal stanowi wyzwanie, ponieważ znaczny odsetek pacjentów nie osiąga i nie utrzymuje glikemii glikemii. Pomimo dostępności wielu doustnych leków przeciwcukrzycowych, skuteczność terapeutyczna skuteczność terapeutyczna jest niwelowana przez skutki uboczne, takie jak przyrost masy ciała i hipoglikemia. W związku z tym trwają poszukiwania nowych środków terapeutycznych o lepszym profilu korzyści i ryzyka. ryzyka. Ostatnie badania koncentrowały się na nerkach jako potencjalnym celu terapeutycznym. cel terapeutyczny, zwłaszcza że maksymalna reabsorpcja glukozy przez nerki jest zwiększona w T2DM. zwiększona w T2DM. W normalnych warunkach fizjologicznych prawie cała przefiltrowana glukoza jest reabsorbowana. glukoza jest reabsorbowana w kanaliku proksymalnym nefronu, głównie za pośrednictwem kotransportera sodowo-glukozowego. kotransporter sodowo-glukozowy 2 (SGLT2). Inhibitory SGLT2 to nowa klasa doustnych leków przeciwcukrzycowych. doustnych leków przeciwcukrzycowych, które zmniejszają hiperglikemię poprzez zwiększenie wydalania glukozy z moczem wydalanie glukozy z moczem niezależnie od wydzielania lub działania insuliny. Wyniki kliniczne są obiecujące ze znacznym obniżeniem poziomu HbA1c bez zwiększonego ryzyka hipoglikemii, zmniejszenie masy ciała i obniżenie skurczowego ciśnienia krwi. Dapagliflozyna jest pierwszym wysoce selektywnym inhibitorem SGLT2 zatwierdzonym przez Europejską Agencję Leków. Europejską Agencję Leków. Kanagliflozyna i empagliflozyna są w trakcie badań fazy III. Rzeczywiste kwestie bezpieczeństwa to zwiększone ryzyko infekcji narządów płciowych i układu moczowego zakażeń układu moczowo-płciowego oraz możliwe zwiększone ryzyko raka pęcherza moczowego i piersi. Doprowadziło to do odrzucenia dapagliflozyny przez Agencję Żywności i Leków (FDA). W związku z tym FDA zaleca przeprowadzenie dużego randomizowanego badania kontrolnego. Niniejszy przegląd zawiera przegląd dostępnych do tej pory dowodów na terapeutyczny potencjał inhibitorów terapeutycznego inhibitorów SGLT2 w leczeniu T2DM. --- Inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego typu 2 (SGLT2) są proponowane jako nowe podejście do leczenia cukrzycy typu 2 (T2DM). Kilka związków związków jest już dostępnych w wielu krajach (dapagliflozyna, kanagliflozyna, empagliflozyna i ipragliflozyna), a kilka innych znajduje się w późnej fazie rozwoju. rozwoju. Dostępne inhibitory SGLT2 mają podobne właściwości farmakokinetyczne, z szybkim wchłanianiem doustnym, szybkim charakterystykę farmakokinetyczną, z szybkim wchłanianiem doustnym, długim okresem półtrwania w fazie eliminacji umożliwiającym podawanie raz dziennie, rozległym metabolizmem wątrobowym głównie poprzez glukuronidację do nieaktywnych metabolitów, brak klinicznie istotnych interakcji lek-lek i niską eliminacją nerkową jako lek macierzysty. WSPÓŁTRANSPORTERY SGLT2 są odpowiedzialne za reabsorpcję większości (90%) glukozy filtrowanej przez nerki. filtrowanej przez nerki. Farmakologiczne hamowanie kotransporterów SGLT2 zmniejsza hiperglikemię poprzez zmniejszenie progu nerkowego glukozy, a tym samym zwiększając wydalanie glukozy z moczem. Ilość glukozy wydalanej z moczem w moczu zależy zarówno od poziomu hiperglikemii, jak i szybkości filtracji kłębuszkowej. szybkości filtracji kłębuszkowej. Wyniki licznych kontrolowanych placebo randomizowanych badań klinicznych trwających 12-104 tygodni wykazały znaczące zmniejszenie stężenia hemoglobiny glikowanej hemoglobiny glikowanej (HbA1c), co skutkuje znacznym wzrostem odsetka pacjentów osiągających docelowe wartości HbA1c, oraz znaczące obniżenie stężenia glukozy w osoczu na czczo gdy inhibitory SGLT2 były podawane w monoterapii lub jako dodatek do innych terapiami obniżającymi poziom glukozy, w tym insuliną, u pacjentów z T2DM. W w trwających do 2 lat badaniach bezpośrednich inhibitory SGLT2 wykazywały podobną do działanie obniżające poziom glukozy jak metformina, pochodne sulfonylomocznika lub sitagliptyna. Trwałość Trwałość działania obniżającego poziom glukozy inhibitorów SGLT2 wydaje się być lepsza, jednak wymaga to dokładniejszego zbadania. Ryzyko wystąpienia hipoglikemii było znacznie niższe w przypadku inhibitorów SGLT2 niż w przypadku pochodnych sulfonylomocznika. było podobnie niskie jak w przypadku metforminy, pioglitazonu lub sitagliptyny. Zwiększona eliminacja glukozy przez nerki wspomaga również utratę masy ciała i może pomóc w obniżyć ciśnienie krwi. Oba efekty były bardzo spójne we wszystkich badaniach i reprezentują pewne korzyści dla inhibitorów SGLT2 w porównaniu z innymi doustnymi lekami obniżającymi poziom glukozy. Odpowiedź farmakodynamiczna na inhibitory SGLT2 zmniejsza się wraz ze wzrostem nasilenia zaburzeń czynności nerek, a informacje o przepisywaniu dla każdego inhibitora SGLT2 należy zapoznać się z informacjami dotyczącymi dawkowania dawkowania lub ograniczeń w przypadku umiarkowanych lub ciężkich zaburzeń czynności nerek. Ostrożność jest zaleca się również u osób w podeszłym wieku ze względu na wyższe ryzyko niewydolności nerek, niedociśnienia ortostatycznego i odwodnienia, nawet jeśli brak hipoglikemii stanowi oczywistą korzyść w tej populacji. Ogólny inhibitorów SGLT2 na ryzyko chorób sercowo-naczyniowych jest nieznany i zostanie zostanie oceniony w kilku trwających prospektywnych badaniach kontrolowanych placebo z wyniki sercowo-naczyniowe. Wpływ inhibitorów SGLT2 na czynność nerek i ich potencjał nefropatię cukrzycową również zasługują na większą uwagę. na większą uwagę. Inhibitory SGLT2 są ogólnie dobrze tolerowane. Najczęściej najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi są infekcje grzybicze żeńskich narządów płciowych, podczas gdy infekcje dróg moczowych są rzadziej obserwowane i ogólnie łagodne. Podsumowując Podsumowując, dzięki unikalnemu mechanizmowi działania, który jest niezależny od wydzielania i działania insuliny wydzielania i działania insuliny, inhibitory SGLT2 są użytecznym dodatkiem do opcji terapeutycznych terapeutycznych dostępnych w leczeniu T2DM na każdym etapie naturalnej historii choroby. choroby. Chociaż inhibitory SGLT2 zostały już szeroko zbadane, dalsze badania powinny jeszcze lepiej określić najlepsze miejsce tych nowych leków obniżających poziom glukozy w i tak już bogatym arsenale do leczenia T2DM. w leczeniu T2DM. --- Cukrzyca typu 2 charakteryzuje się zmniejszonym wydzielaniem i wrażliwością na insulinę. Dostępne doustne leki przeciwcukrzycowe działają na wiele różnych miejsc molekularnych. Najczęściej stosowanym doustnym lekiem przeciwcukrzycowym jest metformina, która aktywuje pęcherzyki transportujące glukozę na powierzchnię komórek. pęcherzyki transportujące glukozę na powierzchnię komórki. Inne to: pochodne sulfonylomocznika; środki działające na układ inkretynowy; agoniści GLP-1; inhibitory dipetydylopeptydazy-4; analogi meglinitydu; oraz tiazolidynodiony. Pomimo tych wielu leków działających poprzez różne mechanizmy, kontrola glikemii często pozostaje nieuchwytna. Żaden z żaden z tych leków nie ma pierwotnego mechanizmu działania na nerki, gdzie prawie cała wydalana glukoza jest normalnie reabsorbowana. To właśnie tam inhibitory wychwytu zwrotnego glukozy (kotransporter sodowo-glukozowy 2, SGLT2) mają unikalne miejsce działania. działania. Promowanie utraty glukozy z moczem przez inhibitory SGLT2 jest ucieleśnieniem nową zasadę kontroli w cukrzycy typu 2, która ma kilka zalet z pewne skutki uboczne ze strony układu moczowo-płciowego, z których oba zostały ocenione w niniejszym przeglądzie. Szczególne zatwierdzenia obejmują stosowanie w monoterapii, gdy sama dieta i ćwiczenia fizyczne nie zapewniają odpowiedniej kontroli glikemii u pacjentów, u których stosowanie metforminy jest uważane za nieodpowiednie z powodu nietolerancji lub przeciwwskazań, lub jako jako terapia dodatkowa z innymi przeciwhiperglikemicznymi produktami leczniczymi, w tym insuliną, gdy wraz z dietą i ćwiczeniami fizycznymi nie zapewniają one odpowiedniej kontroli glikemii. kontroli glikemii. Podstawowe mechanizmy to poprawa funkcji komórek β i wrażliwości na insulinę. wrażliwość na insulinę. W porównaniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, inhibitory SGLT2 doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi, inhibitory SGLT2 zapewniają większą redukcję HbA1c. Skutki uboczne ze strony układu moczowo-płciowego związane ze zwiększoną glikozurią mogą być kłopotliwe, ale rzadko prowadzą do odstawienia leku. rzadko prowadzą do odstawienia leku. Na tym tle przeanalizowano badania porównujące inhibitory SGLT2 z innymi doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi. Ich unikalny sposób działania, rozładowujący nadmiar ładunku glikemicznego, kontrastuje z innymi doustnymi środkami które przeciwdziałają skutkom hiperglikemii cukrzycowej. --- TŁO: Nerki odgrywają ważną rolę w metabolizmie glukozy i są uważane za cel interwencji terapeutycznych. została uznana za cel interwencji terapeutycznej. Kotransporter sodowo-glukozowy kotransporter sodowo-glukozowy typu 2 (SGLT2) pośredniczy w większości reabsorpcji glukozy z proksymalnego kanalika nerkowego. proksymalnych kanalików nerkowych. Zahamowanie SGLT2 prowadzi do glukozurii i zapewnia unikalny mechanizm unikalny mechanizm obniżania podwyższonego poziomu glukozy we krwi w cukrzycy. Celem tego przeglądu jest zbadanie fizjologii SGLT2 i omówienie kilku inhibitorów SGLT2 które mają dane kliniczne u pacjentów z cukrzycą typu 2. METODY: Przeprowadziliśmy wyszukiwanie w PubMed przy użyciu terminów "SGLT2" i "inhibitor SGLT2 inhibitor" do 10 kwietnia 2012 roku. Opublikowane artykuły, komunikaty prasowe i abstrakty prezentowane na krajowych i międzynarodowych spotkaniach. WYNIKI: Inhibitory SGLT2 korygują nowy defekt patofizjologiczny, wykazują działanie niezależne od insuliny, mają działanie niezależne od insuliny, są skuteczne w obniżaniu stężenia hemoglobiny glikozylowanej hemoglobiny glikozylowanej w zakresie od 0,5% do 1,5%, sprzyjają utracie masy ciała, mają niską częstość występowania hipoglikemii, uzupełniają działanie innych leków przeciwcukrzycowych i mogą być stosowane na każdym etapie cukrzycy. mogą być stosowane na każdym etapie cukrzycy. Są one ogólnie dobrze tolerowane. Jednak ze względu na działania niepożądane, takie jak powtarzające się infekcje dróg moczowych i narządów płciowych, zwiększony hematokryt i obniżone ciśnienie krwi, należy odpowiednio pacjentów i ścisłe monitorowanie po rozpoczęciu stosowania leku będzie ważne. ważne. Wyniki trwających badań klinicznych dotyczących wpływu inhibitorów SGLT2 na powikłania cukrzycowe i bezpieczeństwo sercowo-naczyniowe są kluczowe dla określenia stosunku ryzyka do korzyści. stosunku korzyści do ryzyka. Niedawna decyzja Komitetu ds. Produktów Leczniczych Produktów Leczniczych Stosowanych u Ludzi Europejskiej Agencji Leków zalecił zatwierdzenie dapagliflozyny do leczenia cukrzycy typu 2 jako dodatku do diety i ćwiczeń fizycznych, w połączeniu z innymi lekami ćwiczeń fizycznych, w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi obniżającymi poziom glukozy, w tym insuliną, oraz w monoterapii u pacjentów nietolerujących metforminy. Należy również przeprowadzić badania kliniczne dotyczące długoterminowych skutków glukozurii i innych potencjalnych skutków stosowania inhibitorów SGLT2, zwłaszcza w świetle obserwowanego wzrostu częstości występowania obserwowanego wzrostu częstości występowania raka pęcherza moczowego i piersi. INHIBITORY SGLT2 stanowią obiecujące podejście do leczenia cukrzycy i mogą potencjalnie mogą potencjalnie stanowić uzupełnienie istniejących terapii.

Wymienić skutki uboczne inhibitorów SGLT2?

Inhibitory SGLT2 mogą być związane z infekcjami układu moczowo-płciowego związanymi ze zwiększoną glikozurią i niskim ciśnieniem krwi.

Para FasL-Fas jest ogólnym mediatorem śmierci, którego aktywowane sygnały prowadzą do aktywacji kaspazy-8 i apoptozy w dorosłych hepatocytach. Tłumienie aktywacji aktywacji kaspazy-8 i śmierci komórki jest mechanizmem ochronnym modulowanym przez FLICE-Like Inhibitory Protein (FLIP). Chociaż czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) i jego receptor Met pośredniczą w przeżyciu komórek w rozwijających się wątrobach, mechanizmy molekularne zaangażowane w ten proces są słabo poznane. Pokazujemy tutaj, że aktywacja Met przez HGF upośledza apoptozę wywołaną przez Fas pierwotnych pierwotnych embrionalnych hepatocytów, a przeżycie komórek koreluje z hamowaniem aktywności kaspazy-8 i kaspazy-3. Ponadto odkryliśmy, że leczenie HGF zapobiega degradacji FLIPL wywołanej aktywacją Fas. W przeciwieństwie do tego, aktywacja Met nie moduluje poziomów FLIPL i jego stabilności w nieleczonych komórkach, pokazując w ten sposób specyficzność tego mechanizmu regulacyjnego dla embrionalnego hepatocytów. Obniżenie ekspresji FLIP znosi zdolność Met do hamowania śmierci hepatocytów wywołanej przez Fas, demonstrując funkcjonalny wymóg wymóg FLIP w sygnałach antyapoptotycznych HGF. Łącząc metody genetyczne i podejścia farmakologiczne, wykazujemy również, że szlak PI3K-Akt jest wymagany w embrionalnych hepatocytach, aby zapobiec degradacji i śmierci FLIP wywołanej przez Fas. śmierci. Tak więc, Met działając na PI3K i Akt zapewnia wysoki poziom FLIPL, a a zaburzenie tego szlaku przyczynia się do apoptozy wątroby i prawdopodobnie do chorób wątroby związanych z Fas. --- Kostniakomięsak jest powszechnym złośliwym nowotworem kości. Cisplatyna (CDDP) osiąga wysoki wskaźnik odpowiedzi odsetek odpowiedzi w kostniakomięsaku. Jednak kostniakomięsak zwykle wykazuje oporność na cisplatynę oporność na cisplatynę. Wykazano, że wielu członków receptorowych kinaz tyrozynowych (RTK)(1) wykazano nadekspresję i konstytutywną aktywację w różnych nowotworach, w tym w kostniakomięsaku. w tym w kostniakomięsaku, powodując progresję złośliwą i niewrażliwość na chemioterapię. chemioterapię. Receptor czynnika wzrostu hepatocytów (HGFR/c-Met) również wykazuje nadekspresję i aktywację w kostniakomięsaku. ulega nadekspresji i aktywacji w komórkach kostniakomięsaka. Niemniej jednak, jaką rolę odgrywa aktywacja c-Met w skuteczności cisplatyny przeciwko komórkom kostniakomięsaka pozostaje wciąż nieuchwytna. nieuchwytna. Badanie to wykazało, że hamowanie aktywności c-Met przez PHA-665752 lub blokada interakcji autokrynnego HGF z c-Met za pomocą neutralizującego przeciwciała przeciwciałem anty-HGF promowało skuteczność cisplatyny w komórkach kostniakomięsaka, podczas gdy dodanie rekombinowanego ludzkiego HGF (rh-HGF) przeciwdziała cytotoksyczności cisplatyny. W szczególności wykazaliśmy, że hamowanie aktywności c-Met prowadziło do hamowanie szlaku PI3K-Akt, zwiększając w ten sposób chemiowrażliwość na cisplatynę. Nasze badanie wyraźnie sugeruje, że hamowanie aktywności c-Met może skutecznie uwrażliwiać komórki kostniakomięsaka na cisplatynę poprzez supresję sygnalizacji PI3K-Akt sygnalizacji. --- Przejście nabłonkowo-mezenchymalne (EMT) zostało niedawno zbadane w celu wyjaśnienia mechanizmów procesu przerzutów do wątroby. Zbadaliśmy EMT w procesie przerzutów do wątroby i wpływ chemioterapii na komórki EMT jako strategii terapeutycznej strategię terapeutyczną dla przerzutów do wątroby jelita grubego. Wykorzystaliśmy mysią linię komórkową raka jelita grubego CT26 do stworzenia mysiego modelu przerzutów do wątroby in vivo. Guzy wątroby guzy barwiono immunohistochemicznie. Ekspresja białek związanych z ze szlakami TGF-β/Smad i czynnika wzrostu hepatocytów (HGF)/c-Met badano metodą western blotting. badano metodą western blotting. Komórki z knockdownem mRNA c-Met za pomocą technik siRNA wykazały wyraźnie zmniejszone przerzuty do wątroby w porównaniu ze zwykłymi komórkami po 21 dniach. TGF-β i HGF indukowały ekspresję EMT, ale transdukcja sygnału była zupełnie inna. zupełnie inna. TGF-β indukował ERK, ale nie fosforylację Akt. HGF pośredniczył zarówno fosforylację ERK, jak i Akt. Inhibitor Akt blokował fosforylację Akt, ale nie wpływał na indukowaną przez TGF-β aktywację ERK, Snail i Slug. U-0126 nie aktywności Snail przez TGF-β w stężeniu blokującym fosforylację ERK. Jednak inhibitor Akt i U-0126 całkowicie hamowały aktywację Slug aktywację. 5-FU pośredniczył w śmierci komórek w procesie EMT indukowanym przez TGF-β skuteczniej niż skuteczniej niż HGF. Sygnalizacja ERK/Akt, ale nie szlak Smad, może być jednym z głównych procesów głównych procesów w EMT indukowanym przez HGF, pomimo szlaku Smad, ale nie ERK/Akt, jest krytyczny dla EMT indukowanego przez TGF-β. Szlak MAPK/Akt jest niezbędny w sygnalizacji HGF/c-Met. Szlak ERK/Akt może być szczególnie krytyczny w procesie EMT indukowanym przez HGF. Jednak długotrwałe stosowanie chemioterapeutyków może indukować oporność na leki i odległe przerzuty poprzez aktywację szlaku sygnałowego związanego z EMT. --- Mechanizmy, za pomocą których czynniki wzrostu wyzwalają szlaki transdukcji sygnału prowadzące do ochrony przed apoptozą są bardzo interesujące. W tym badaniu zbadano wpływ czynnika wzrostu hepatocytów (HGF / SF) i naskórkowego czynnika wzrostu czynnika wzrostu (EGF) na apoptozę indukowaną adriamycyną (ADR). Leczenie ludzkiego nabłonkowych MKN74 z ADR, inhibitorem topoizomerazy DNA IIalfa, spowodowało apoptozę. apoptozę. Jednak komórki poddane działaniu HGF/SF, ale nie te poddane działaniu EGF, były odporne na tę apoptozę. Ochronny wpływ HGF/SF przeciwko apoptozie indukowanej przez ADR został zniesiony w obecności LY294002, inhibitora fosfatydyloinozyny. inhibitora kinazy fosfatydyloinozytolo-3'-OH (PI3-K) lub 1L-6-hydroksymetylo-chiro-inozytolu 2-(R)-2-O-metylo-3-O-oktadecylowęglanu, inhibitora Akt. inhibitor Akt, tym samym sugerując aktywację sygnalizacji PI3-K-Akt w antyapoptotycznym działaniu antyapoptotyczne działanie HGF/SF. Analiza immunoblottingu wykazała, że HGF/SF stymulowały trwałą fosforylację Akt przez kilka godzin, ale EGF stymulował fosforylację tylko przejściowo. Ponadto indukowana przez ADR aktywacja kaspazy-9, cząsteczki niższego rzędu Akt, była hamowana przez co najmniej co najmniej 24 godziny po stymulacji HGF/SF, ale nie miała na nią wpływu stymulacja EGF. Analiza znakowania biotyną na powierzchni komórek wykazała, że receptor HGF/SF pozostawał na powierzchni komórek do co najmniej 30 minut po dodaniu HGF/SF, ale poziom receptora EGF na powierzchni komórek został osłabiony we wcześniejszym czasie po dodaniu EGF dodatek. Wyniki te wskazują, że HGF/SF, ale nie EGF, przekazywał sygnały sygnały ochronne przed apoptozą indukowaną przez ADR, powodując trwałą aktywację szlaku sygnałowego PI3-K-Akt. Ponadto, różnica w zdolności antyapoptotycznej zdolność między HGF / SF i EGF jest wyjaśniona, przynajmniej częściowo, przez opóźnione opóźnioną regulacją w dół receptora HGF/SF. --- Niniejsze badanie określa wpływ czynnika wzrostu hepatocytów (HGF) na przebudowę lewej komory (LV) i czynność serca po zawale. U myszy, w 1. dniu po zawale mięśnia sercowego (MI) wstrzykiwano HGF (0,45 mg/kg dziennie) do żyły ogonowej przez 7 dni (n = 12). Myszom kontrolnym (n = 12) wstrzykiwano 0,9% chlorek sodu. zamiast HGF wstrzykiwano 0,9% chlorek sodu. Dane hemodynamiczne uzyskano u myszy w sercach kontrolnych leczonych nośnikiem i sercach leczonych HGF 4 tygodnie po wystąpieniu MI. W w grupie leczonej HGF czynność serca była dobrze zachowana, na co wskazuje zależność ciśnienie-objętość LV zależność ciśnienie-objętość. Myszy te wykazywały lepszą funkcję skurczową i rozkurczową LV. funkcję rozkurczową. Zawał ściany LV w sercu leczonym HGF był grubszy w porównaniu z grupą leczoną w porównaniu do grupy leczonej nośnikiem. Zwłóknienie i rozmiar zawału ściany komory ściana była znacznie zmniejszona w sercach leczonych HGF. Zaobserwowano 5-bromo-2'-deoksyurydynę (BrdU) i Ki67 dodatnie kardiomiocyty w obszarze granicznym serc z zawałem leczonych HGF. c-Met i c-kit dodatnie kardiomiocyty zaobserwowano w obszarze granicznym serc leczonych HGF. zaobserwowano w obszarze granicznym i nasierdziu. Angiogeneza była znacznie zwiększona w sercach leczonych HGF, co określono na podstawie gęstości naczyń na jednostkę powierzchni. na jednostkę powierzchni. Zaobserwowano znaczne zmniejszenie apoptozy w sercach leczonych HGF w porównaniu z sercami kontrolnymi. w porównaniu z sercami kontrolnymi i było silnie związane ze zwiększoną aktywacją Akt. Leczenie HGF poprawiło czynność serca poprzez angiogenezę, pogrubienie ściany komory i przerost kardiomiocytów. W antyapoptotycznym działaniu HGF pośredniczyła aktywacja szlaku PI3-kinaza/Akt . --- Lepsze zrozumienie patofizjologii i ewolucji niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) Niedrobnokomórkowy rak płuca (NSCLC) zidentyfikował szereg celów molekularnych i pobudził rozwój nowych ukierunkowanych środków terapeutycznych. Receptor MET kinazy tyrozynowej i jego ligand czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) są zaangażowane w proliferację komórek nowotworowych, migrację proliferacji komórek nowotworowych, migracji, inwazji i angiogenezie w szerokim spektrum ludzkich nowotworów, w tym ludzkich nowotworów, w tym NSCLC. Amplifikacja MET została zgłoszona w około 5%-22% guzów płuc z nabytą opornością na drobnocząsteczkowe inhibitory inhibitory receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). Oporność na inhibitory EGFR jest prawdopodobnie pośredniczona przez aktywację w dół łańcucha szlaku kinazy fosfoinozytydowej 3 /AKT. Jednoczesne leczenie opornych inhibitorem MET oraz inhibitorem EGFR może uchylić aktywację efektorów wzrostu, proliferacji i przeżycia komórek, a tym samym przezwyciężając nabytą oporność na inhibitory EGFR. Rozwój i badania przedkliniczne testowanie wielu środków ukierunkowanych na szlak HGF-MET, w tym przeciwciał monoklonalnych przeciwciała ukierunkowane na HGF lub receptor MET oraz drobnocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej kinazy tyrozynowej MET, potwierdziły kluczową rolę tego szlaku w NSCLC. NSCLC. Kilka leków znajduje się obecnie w fazie III badań klinicznych w leczeniu NSCLC. leczenia NSCLC. Niniejszy przegląd podsumowuje rolę MET w patofizjologii w patofizjologii NSCLC oraz w nabytej oporności na inhibitory EGFR, a także zapewnia aktualizację postępów w rozwoju klinicznym inhibitorów MET w leczeniu NSCLC. --- Niektóre odpowiedzi komórek nowotworowych na indukowany czynnikiem wzrostu gen wczesnej odpowiedzi CCN1/Cyr61 pokrywają się z tymi indukowanymi przez czynnik wzrostu hepatocytów (HGF)/c-Met. W tym badaniu zbadaliśmy, czy Cyr61 jest efektorem aktywacji szlaku HGF/c-Met w ludzkich komórkach glejaka. A Półilościowa analiza immunohistochemiczna 112 ludzkich próbek glejaka i normalnego mózgu mózgu wykazała, że poziomy białka Cyr61 związanego z guzem korelują ze stopniem zaawansowania nowotworu (P < 0,001) i z ekspresją białka c-Met (r(2) = 0,4791, P < 0.0001). Oczyszczony HGF szybko regulował w górę Cyr61 mRNA (szczyt w 30 minut) i ekspresja białka (szczyt po 2 godzinach) w ludzkich liniach komórkowych glejaka HGF(-)/c-Met(+) poprzez mechanizm zależny od transkrypcji i translacji. I odwrotnie, inhibitory szlaku HGF/c-Met zmniejszały ekspresję Cyr61 w ludzkich liniach komórkowych glejaka HGF(+)/c-Met(+) in vitro i w ludzkich liniach komórkowych glejaka HGF(-)/c-Met(+) in vitro oraz w ksenograftach glejaka HGF(+)/c-Met(+). Celowanie w ekspresję Cyr61 za pomocą małego interferującego RNA (siRNA) hamowało migrację komórek indukowaną przez HGF migrację (P < 0,01) i wzrost komórek (P < 0,001) in vitro. Wpływ Cyr61 na aktywację szlaku Akt indukowaną przez HGF. Cyr61 siRNA nie miał wpływu na wczesną fazę fosforylacji Akt indukowanej przez HGF (Ser(473)) 30 minut po stymulacji HGF. Cyr61 siRNA hamował drugą fazę fosforylacji Akt mierzoną 12 godzin po stymulacji komórek HGF, a także hamował indukowaną przez HGF fosforylację docelowej kinazy syntazy glikogenu Akt 3alfa. Poddaliśmy wstępnie założone podskórne ksenografty glejaka działaniu Cyr61 siRNA lub kontrolnym siRNA poprzez bezpośrednią dostawę do guza. Cyr61 siRNA hamował ekspresję Cyr61 i wzrost ksenograftów glejaka nawet o 40% w sposób zależny od dawki sposób (P < 0,05). Wyniki te identyfikują szlak zależny od Cyr61, przez który aktywacja aktywacja c-Met pośredniczy we wzroście komórek, migracji komórek i długotrwałych w liniach komórkowych glejaka i prawdopodobnie w nowotworach astroglejowych. --- CEL: Członkowie rodziny inhibitorów białka apoptozy (IAP), tacy jak X-linked IAP (XIAP), surwiwina i liwina, są niezbędne dla przeżycia komórek i antyapoptozy w komórkach raka jelita grubego. Postawiliśmy hipotezę, że aktywacja czynnika wzrostu hepatocytów (HGF) w raku jelita grubego poprzez receptor c-Met reguluje białka IAP poprzez sygnalizację Akt. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Poziom ekspresji mRNA IAP i C-Met został oceniony przy użyciu ilościowego testu odwrotnej transkryptazy-PCR (RT-PCR) w czasie rzeczywistym na prawidłowej błonie śluzowej jelita grubego (n = 13), gruczolakach (n = 6) i raku jelita grubego guzy (n = 50). Rola szlaku HGF/C-Met poprzez Akt i XIAP została zbadano za pomocą małych interferujących RNA (siRNA) i ilościowej analizy RT-PCR linii raka jelita grubego. WYNIKI: Spośród IAP tylko XIAP wykazał istotną korelację z rozwojem i progresją guza. z rozwojem i progresją nowotworu. Poziom mRNA XIAP w pierwotnym raku jelita grubego był znacząco wyższy niż w prawidłowej błonie śluzowej jelita grubego (P = 0,01); przerzuty do wątroby przerzutów do wątroby był istotnie wyższy niż w guzach pierwotnego raka jelita grubego (P = 0,04); a przypadki pierwotnego raka jelita grubego N1 / N2 były znacznie wyższe niż przypadki N0 (P = 0,008). Stymulacja HGF linii raka jelita grubego zwiększała ekspresję XIAP mRNA, ale nie innych IAP. Aktywacja ekspresji XIAP przez HGF była hamowana przez siRNA ukierunkowane na Akt1 i Akt2. WNIOSKI: Aktywacja C-MET zwiększa ekspresję XIAP poprzez szlak Akt. XIAP jest skorelowana z progresją nowotworu jelita grubego. Szlak Akt-XIAP może być potencjalnym celem molekularnym dla regulacji progresji raka jelita grubego. progresji raka jelita grubego. --- CEL: Czerniak błony naczyniowej oka jest najczęstszym pierwotnym nowotworem wewnątrzgałkowym u dorosłych ludzi. dorosłych ludzi. W przeciwieństwie do czerniaka skóry, czerniak błony naczyniowej rozprzestrzenia się preferencyjnie do wątroby poprzez układ krwiotwórczy. Do chwili obecnej mechanizm leżący u podstaw tego przerzutu jest w dużej mierze nieznany. W niniejszym badaniu zbadano wpływ szlaków sygnałowych wyzwalanych przez czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) szlaki w celu zidentyfikowania roli HGF i jego dalszych efektorów w indukowaniu migracji komórek czerniaka błony naczyniowej oka. METODY: Migrację komórek czerniaka błony naczyniowej mierzono w testach gojenia ran in vitro Ekspresję i translokację c-Met wykryto za pomocą immunofluorescencji pośredniej. Aktywacja kinazy regulowanej sygnałem zewnątrzkomórkowym (ERK) 1/2 i kinazy fosfatydyloinozytolu 3 (PI3K)/kinazy białkowej B (Akt) analizowano przy użyciu specyficznych przeciwciał przeciwko fosfo-ERK1/2 i fosfo-Akt. Wpływ leczenia HGF na ekspresję cząsteczek adhezji komórkowej mierzono metodą Western blotting. WYNIKI: Stwierdzono, że HGF zwiększa migrację komórek, a migracja indukowana przez HGF zależy od szlaku PI3K/Akt. Aktywacja szlaku PI3K/Akt indukowana przez oś HGF/c-Met jest zaangażowana w regulację w dół cząsteczek adhezji komórkowej E-kadheryny i beta-kateniny, przyczyniając się do osłabienia adhezji komórka-komórka adhezji i promowania zwiększonej ruchliwości i migracji komórek czerniaka błony naczyniowej komórek. Po stymulacji HGF receptor c-Met ulega translokacji do jądra w sposób sposób zależny od ligandu, co sugeruje, że c-Met może modulować ekspresję genów zaangażowanych w migrację komórek czerniaka. geny zaangażowane w migrację komórek czerniaka. WNIOSKI: Dane z tego badania bezpośrednio powiązały centralny szlak PI3K/Akt z migracją czerniaka błony naczyniowej i wskazały na nowe drogi interwencji terapeutycznej w przerzutach do wątroby. interwencji terapeutycznej w przerzutach do wątroby. --- Czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) jest regulowany w górę w naprawie tkanek i został odgrywa rolę w tym procesie poprzez swoje działanie antyapoptotyczne i proliferacyjne. aktywność proliferacyjną. Cyklooksygenaza-2 (COX-2) jest indukowalnym enzymem w szlaku biosyntezy prostaty. szlaku biosyntezy prostaglandyn, a jego aktywacja odgrywa ważną rolę we wzroście komórek. odgrywa ważną rolę we wzroście komórek. Wcześniej donosiliśmy, że HGF znacząco hamował anoikis, prawdopodobnie poprzez regulację w górę ekspresji COX-2 w linii komórkowej raka endometrium RL95-2. Tutaj donosimy, że i) traktowanie komórek RL95-2 HGF skutkowało fosforylacją receptora HGF receptora HGF c-Met, aktywację Akt i IκB, translokację NF-κB do jądra do jądra i regulację w górę mRNA COX-2; ii) inhibitor fosforylacji IκB-α inhibitor BAY11-7082 i selektywny inhibitor COX-2 CAY10452 zablokowane oporność na anoikis, w której pośredniczy HGF w komórkach RL95-2; oraz iii) HGF indukował migrację i inwazję w komórkach RL95-2, podczas gdy inhibitor kinazy fosfatydyloinozytolu 3 (PI3K) LY294002 i CAY10452 blokowały te efekty stymulacji HGF. Nasze dane sugerują, że HGF posiada zdolność chemotaktyczną, ma działanie antyapoptotyczne, i indukuje infiltrację komórkową poprzez szlak PI3K/Akt; wyzwala również aktywację aktywację NF-κB i reguluje ekspresję genu COX-2 w komórkach raka endometrium komórek. --- Czynnik wzrostu hepatocytów moduluje aktywację i komórki prezentujące antygen funkcję komórek dendrytycznych. Jednak molekularne podstawy immunoregulacji komórek dendrytycznych przez czynnik wzrostu hepatocytów komórek dendrytycznych przez czynnik wzrostu hepatocytów jest niezdefiniowana. W obecnym badaniu badaniu wykazaliśmy, że czynnik wzrostu hepatocytów wykazuje działanie hamujące na aktywację komórek dendrytycznych poprzez blokowanie aktywności kinazy IκB i późniejszą aktywację czynnika jądrowego-κB. aktywację czynnika jądrowego-κB. W hamowaniu kinazy IκB pośredniczy indukowana czynnikiem wzrostu hepatocytów aktywacja c indukowana czynnikiem wzrostu aktywacja c-Src. Proksymalne zdarzenia sygnalizacyjne indukowane w komórkach dendrytycznych przez czynnik wzrostu hepatocytów obejmują fizyczną asocjację c-Src z receptorem czynnika wzrostu hepatocytów c-MET i jednoczesną aktywację c-Src. aktywację c-Src. Aktywacja c-Src z kolei tworzy kompleks składający się z 3-kinazy fosfatydyloinozytolu i c-MET, a także promuje dalszą aktywację aktywację szlaku kinazy fosfatydyloinozytolu 3/AKT i ssaczego celu rapamycyny. Blokowanie aktywacji c-Src, 3-kinazy fosfatydyloinozytolu i ssaczego celu rapamycyny zapobiega indukowanemu przez czynnik wzrostu hepatocytów hamowaniu kinazy IκB, czynnika jądrowego-κB i aktywacji komórek dendrytycznych. W szczególności, aktywacja c-Src stymulowana czynnikiem wzrostu hepatocytów powoduje indukcję kompleksów kinazy fosfatydyloinozytolu 3 p85α/p110α i p85α/p110δ, który jest wymagany do aktywacji ssaczego celu rapamycyny i w konsekwencji hamowanie kinazy IκB i aktywacji czynnika jądrowego-κB. Nasze odkrycia po raz pierwszy zidentyfikowały c-Src-fosfatydyloinozytol 3-kinaza-AKT-mammalny cel szlaku rapamycyny, który odgrywa kluczową rolę w pośrednicząc w hamującym wpływie czynnika wzrostu hepatocytów na aktywację komórek dendrytycznych poprzez blokowanie sygnalizacji czynnika jądrowego-κB. --- Ostre, nieodwracalne uszkodzenie DNA wywołane promieniowaniem UV prowadzi do apoptozy keratynocytów naskórka (KC) i powstawania komórek oparzenia słonecznego. keratynocytów (KC) i powstawania komórek oparzeń słonecznych, podczas gdy mniej uszkodzone komórki uszkodzone komórki przeżywają, ale mają potencjał tworzenia nowotworów. Tutaj my że czynnik wzrostu hepatocytów / czynnik rozpraszający (HGF / SF) zapobiega apoptozie indukowanej UVB w pierwotnych KC hodowanych in vitro. Kiedy przeanalizowaliśmy szlaki sygnałowe inicjowane przez receptor c-met HGF/SF, stwierdziliśmy, że 3-kinaza fosfatydyloinozytolu (PI) i jej dalszy element AKT oraz białko aktywowane mitogenem (mitogen-activated protein) kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAP). Zahamowanie kinazy PI 3 prowadziło do całkowitego zniesienia antyapoptotycznego działania HGF/SF, podczas gdy blokada szlaku kinazy MAP nie miała żadnego wpływu. W przeciwieństwie do obserwacji z pierwotnym KC, HGF/SF nie mógł zwiększyć przeżywalności po napromieniowaniu UVB komórek HaCaT i A431, pomimo faktu, że w tych komórkach szlaki PI 3-kinazy i kinazy MAP były również aktywowane przez HGF/SF. Analiza cyklu komórkowego KC ujawniła zatrzymanie G(2)/M po napromieniowaniu UVB i całkowitą utratę proliferujących komórek. proliferujących komórek. Ponieważ HGF/SF w skórze jest produkowany przez fibroblasty skóry fibroblasty skórne, nasze odkrycia sugerują, że ratowanie KC przed apoptozą za pośrednictwem HGF/SF apoptozy stanowi ważną pętlę parakrynną, dzięki której uszkodzone przez UVB KC mogą być utrzymywane przy życiu w celu utrzymania funkcji bariery naskórkowej, ale nie mogą dalej proliferować, zapobiegając w ten sposób indukcji nabłonkowych nowotworów skóry. --- Rozwój gruczołu sutkowego wymaga zintegrowanej odpowiedzi na określone czynniki wzrostu i hormony steroidowe. czynniki wzrostu i hormony steroidowe. Czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) i jego receptor kinazy tyrozynowej receptor kinazy tyrozynowej, MET, są wyrażane i regulowane czasowo podczas rozwoju i różnicowania gruczołu sutkowego. rozwoju i różnicowania gruczołu sutkowego. Receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) i jego ligandy są również zaangażowane we wzrost i morfogenezę gruczołu sutkowego. morfogenezę. Ponieważ obie cytokiny wydają się wywierać program morfogenetyczny w tej tkance tkance, zbadaliśmy możliwe skoordynowane działanie EGF i HGF na linii komórkowej HC11, szeroko stosowanym modelu nienowotworowych komórek gruczołu sutkowego. Analiza Western blot wykazała, że HC11 wyrażały MET i EGFR oraz wykazywały aktywację ERK1/2 i AKT po leczeniu HGF lub EGF. Analiza za pomocą PCR w czasie rzeczywistym i Western blot wykazała, że po leczeniu EGF, ale nie HGF lub insulinopodobnym czynnikiem wzrostu czynnik-I, komórki sutka HC11 wykazywały wzrost ekspresji MET zarówno na poziomie mRNA, jak i białka, co było zależne od szlaku AKT. Jednoczesne leczenie HGF i EGF zwiększyło proliferację, rozproszenie i Zahamowanie AKT nie wpłynęło na współpracę w zakresie proliferacji lub inwazji po leczeniu HGF+EGF, podczas gdy hamowanie ERK1/2 znosiło współpracę MET/EGFR na proliferację. Leczenie HGF+EGF wydłużyło czas trwania aktywacji ERK1/2 i AKT w porównaniu do samego HGF lub EGF. Wszystkie te dane wskazują, że między szlakami EGF i HGF w komórkach nabłonka gruczołu sutkowego może modulować rozwój gruczołu sutkowego. --- Podczas rozwoju ośrodkowego układu nerwowego, czynniki wzrostu i związane z nimi receptorowe kinazy tyrozynowe regulują wiele funkcji neuronalnych, takich jak wydłużanie neurytów i dojrzewanie dendrytów. Czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) i jego receptor jego receptor, c-Met, mogą promować tworzenie neurytów i zwiększać rozwój dendrytów w dojrzałych neuronach. dendrytów w dojrzałych neuronach, ale ich wpływ na wczesne etapy dojrzewania dojrzewanie dendrytów w neuronach hipokampa i szlaki sygnałowe, za pomocą których nie zostały zbadane. Leczenie egzogennym HGF skutecznie zwiększało fosforylację i aktywację c-Met w hodowanych neuronach hipokampa. neuronach hipokampa po 4 dniach in vitro. Leczenie HGF zwiększyło liczbę dendrytów i promowało wydłużanie dendrytów w tych neuronach. Zgodnie z z tymi wynikami, HGF aktywował Akt, który fosforyluje syntazę glikogenu kinazę glikogenu-3beta (GSK-3beta) w celu jej inaktywacji oraz zmniejszało fosforylację białko związane z mikrotubulami 2 (MAP2), które może promować mikrotubule polimeryzację mikrotubul i wydłużanie dendrytów, gdy są pozbawione fosforylacji. I odwrotnie, farmakologiczne hamowanie c-Met za pomocą jego specyficznego inhibitora, PHA-665752, lub genetyczny knock-down c-Met z krótkimi spinkami do włosów RNA (shRNA) tłumił indukowana przez HGF fosforylacja Akt i GSK-3beta, zwiększona fosforylacja MAP2 oraz zmniejszoną liczbę i długość dendrytów w hodowanych neuronach hipokampa. Co więcej, tłumienie c-Met za pomocą PHA-665752 lub shRNA zmniejszyło ekspresję MAP2 ekspresję. Hamowanie aktywności Akt za pomocą inhibitora kinazy fosfoinozytydo-3 LY294002 lub inhibitorem Akt X hamowało indukowaną przez HGF fosforylację GSK-3beta, zwiększoną fosforylację MAP2 i blokował zdolność HGF do zwiększania długości dendrytów. Obserwacje te wskazują, że HGF i c-Met mogą regulować wczesne etapy dojrzewania dendrytów poprzez aktywację szlaku Akt/GSK-3beta . --- Czynnik wzrostu hepatocytów (HGF) jest plejotropową cytokiną promującą proliferację, migrację i przeżycie w kilku typach komórek. HGF i jego receptor receptor c-Met ulegają ekspresji w komórkach serca podczas wczesnej kardiogenezy, ale dane dotyczące jego roli w różnicowaniu sercowym embrionalnych komórek macierzystych (ESC) i związanych z tym mechanizmów molekularnych są ograniczone. W W niniejszym badaniu wykazaliśmy, że HGF znacząco zwiększa liczbę bijących ciałek embrionalnych różnicujących się ESC bez wpływu na częstotliwość bicia. Ponadto, HGF reguluje w górę ekspresję specyficznych dla serca czynników transkrypcyjnych czynników transkrypcyjnych Nkx 2.5 i GATA-4 oraz markerów zróżnicowanych kardiomiocytów, tj. kardiomiocytów, tj. alfa-MHC, beta-MHC, ANF, MLC2v i troponiny T. Indukowany przez HGF wzrost ekspresji markerów kardiomiocytów, tj. indukowany przez HGF wzrost ekspresji Nkx 2.5 był hamowany przez jednoczesne leczenie inhibitorami kinazy inhibitorami kinazy PI3 Wortmanina i LY294002, ale nie przez jej nieaktywny homolog LY303511, co sugeruje zaangażowanie szlaku kinazy PI3 / Akt w ten efekt. Wnioskujemy, że HGF jest ważnym czynnikiem wzrostu zaangażowanym w różnicowanie serca i / lub proliferację ESC i dlatego może być krytyczny dla generowania in vitro wstępnie lub w pełni zróżnicowanych kardiomiocytów, wymaganych do klinicznego wykorzystania embrionalnych komórek macierzystych w chorobach serca. chorobach serca.

Czy c-met bierze udział w aktywacji szlaku Akt?

Indukowana przez HGF aktywacja c-Met odgrywa kluczową rolę w stymulacji aktywacji c-Src, powodując indukcję kompleksów kinazy fosfatydyloinozytolu 3 p85α/p110α i p85α/p110δ, która jest wymagana do aktywacji ssaczego celu rapamycyny za pośrednictwem Akt, z konsekwentnym hamowaniem kinazy IκB i aktywacją czynnika jądrowego-κB, co skutkuje zwiększoną przeżywalnością komórek.

CEL: Kwas walproinowy (VA) jest lekiem przeciwpadaczkowym (AED) i inhibitorem deacetylazy histonowej (HDAC) przyjmowanym przez pacjentów z glejakiem wielopostaciowym (GB). deacetylazy (HDAC) przyjmowanym przez pacjentów z glejakiem wielopostaciowym (GB) w celu leczenia napadów i może modulować biologiczne skutki radioterapii (RT). My zbadano, czy stosowanie VA podczas RT GB było związane z całkowitym przeżyciem (OS). przeżyciem całkowitym (OS). METODY I MATERIAŁY: Dokumentacja medyczna 544 dorosłych z GB została przeanalizowano retrospektywnie. Przeprowadzono analizy w celu określenia związku z rekursywną analizą partycjonowania Radiation Therapy Oncology Group (RTOG RPA) klasy, historii napadów oraz jednoczesnego stosowania temozolomidu (TMZ) i AED podczas RT z OS. z OS. WYNIKI: Napady drgawkowe przed zakończeniem RT odnotowano u 217 (40%) pacjentów, a 403 (74%) (74%) przyjmowało AED podczas RT; 29 (7%) przyjmowało VA. Mediana OS u pacjentów pacjentów przyjmujących VA wynosiła 16,9 miesiąca (w porównaniu z 13,6 miesiąca w przypadku przyjmowania innego AED, P=,16). Wśród pacjentów przyjmujących AED podczas RT, OS było związane z VA (P=.047; współczynnik ryzyka [HR], 0,67; 95% przedział ufności [CI], 0,27-1,07) i klasą RTOG RPA (P<.0001; HR, 1,49; 95% CI, 1,37-1,61). Spośród 5 najczęściej stosowanych AED tylko VA była związana z OS. Mediana OS pacjentów otrzymujących VA i TMZ podczas RT wynosiła 23,9 miesiąca (w porównaniu z 15,2 miesiąca w przypadku pacjentów przyjmujących inny AED, P=,26). Kiedy analiza analizę ograniczono do pacjentów, którzy otrzymywali jednocześnie TMZ, stosowanie VA było marginalnie związane z OS (P=.057; HR, 0.54; 95% CI, -0.09 do 1.17), niezależnie od klasy RTOG RPA i historii napadów. WNIOSKI: Stosowanie VA podczas RT z powodu GB wiązało się z poprawą OS, niezależnie od RTOG RPA, historii napadów i jednoczesnego stosowania TMZ. Dalsze badania nad leczeniem łączącym inhibitory HDAC i RT są uzasadnione. --- Wstęp: Zbadanie skuteczności kwasu walproinowego (VPA) podawanego z levetiracetamem (LEV) lub bez niego. bez lewetyracetamu (LEV) w zakresie kontroli napadów i przeżycia u pacjentów z glejakiem wielopostaciowym (GBM) leczonych chemioradioterapią. METODY: Przeprowadzono retrospektywną analizę 291 pacjentów z GBM. Skuteczność Skuteczność VPA i LEV samodzielnie i jako politerapii analizowano u 181 (62%) pacjentów z napadami z minimalnym okresem obserwacji wynoszącym 6 miesięcy. Analizę przeżycia metodą regresji Coxa przeprowadzono na 165 pacjentach otrzymujących chemioradioterapię z temozolomidem, z których 108 otrzymywało chemioterapię w skojarzeniu z VPA przez co najmniej 3 miesiące. miesięcy. WYNIKI: Monoterapię z użyciem VPA lub LEV zastosowano u 137/143 (95,8%) a u 59/86 (68,6%) politerapię VPA/LEV jako kolejny schemat leczenia. Początkową wolność od napadów uzyskano u 41/100 (41%) pacjentów otrzymujących VPA, u 16/37 (43,3%) pacjentów otrzymujących LEV oraz u u 89/116 (76,7%) po zastosowaniu politerapii VPA/LEV. Pod koniec obserwacji, napadów uzyskano u 77,8% (28/36) leczonych samym VPA, u 25/36 (69,5%) leczonych samym LEV oraz u 38/63 (60,3%) pacjentów leczonych politerapią VPA/LEV z trwającymi napadami w monoterapii. monoterapii. Pacjenci stosujący VPA w skojarzeniu z temozolomidem wykazywali dłuższą medianę przeżycia wynoszącą 69 tygodni (95% przedział ufności [CI]: 61,7-67,3) w porównaniu do z 61 tygodniami (95% CI: 52,5-69,5) w grupie bez VPA (współczynnik ryzyka, 0,63; 95% CI: 0,43-0,92; P = .016), z uwzględnieniem wieku, zakresu resekcji i metabolitów O(6)-DNA. O(6)-DNA metyloguaniny-metylotransferazy statusu metylacji promotora. WNIOSKI: Politerapia VPA i LEV silniej przyczynia się do kontroli napadów niż niż monoterapia. Stosowanie VPA razem z chemioradioterapią z temozolomidem skutkuje dłuższym o 2 miesiące przeżyciem pacjentów z GBM. --- CEL: Glejak wielopostaciowy (GBM) jest najbardziej śmiertelnym rodzajem pierwotnego guza mózgu. mózgu, a pacjenci poddawani maksymalnej resekcji guza, która jest bezpiecznie i standardowej radiochemioterapii osiągają medianę czasu przeżycia wynoszącą jedynie 14,6 miesiąca. Kilka badań klinicznych wykazało, że kwas walproinowy może przedłużyć przeżycie pacjentów z GBM. Jednak wyniki tych badań są niespójne. Przeanalizowaliśmy odpowiednie badania i przeprowadziliśmy metaanalizę w celu ocenić wpływ VPA na czas przeżycia i nawroty. METODY: Wyszukiwanie bibliograficzne przeprowadzono w bazach EMBASE, MEDLINE, ClinicalTrials.gov i Cochrane Central Register of the Controlled Trials w celu zidentyfikowania potencjalnie istotnych artykułów lub streszczeń z konferencji, które badały wpływ VPA na wyniki leczenia pacjentów z glejakiem. Włączono pięć badań obserwacyjnych. WYNIKI: Obliczono zbiorcze oszacowania współczynnika ryzyka (HR) i 95% przedziały ufności (CI). (CI) zostały obliczone. Nasza metaanaliza potwierdziła korzyści ze stosowania VPA (HR, 0,56; 95% CI, 0,44-0,71). Analiza podgrup wykazała, że pacjenci leczeni VPA współczynnik ryzyka wynosił 0,74 przy 95% przedziale ufności 0,59-0,94 w porównaniu z pacjentami leczonymi innymi AED i VPA. pacjenci leczeni innymi AED i współczynnik ryzyka 0,66 z 95% przedziałem ufności 0,52-0,84 w porównaniu z pacjentami leczonymi innymi lekami niż AED. Nie heterogeniczności zaobserwowano w analizie podzbiorów. WNIOSEK: Wyniki naszego badania sugerują, że pacjenci z glejakiem wielopostaciowym mogą mogą doświadczać dłuższego przeżycia dzięki podawaniu VPA. Podanaliza potwierdziła korzyści ze stosowania VPA w porównaniu z grupą nie stosującą AED i grupą stosującą inne AED. Należy przeprowadzić dalsze badania RCT na ten temat.

Czy kwas walproinowy jest skuteczny w leczeniu glejaka?

Tak, kwas walproinowy wydłuża przeżycie pacjentów z glejakiem. Kwas walproinowy jest lekiem przeciwpadaczkowym o aktywności inhibitora deacetylazy histonów, który uwrażliwia komórki glejaka na promieniowanie w modelach przedklinicznych.

CELE: Zbadanie skuteczności terapii skojarzonej lewotyroksyną i liotyroniną w poprawie ogólnego stanu zdrowia, problemów psychologicznych i stanu metabolicznego w pierwotnej niedoczynności tarczycy. stanu metabolicznego w pierwotnej niedoczynności tarczycy. METODY: Siedemdziesięciu jeden pacjentów z rozpoznaniem pierwotnej niedoczynności tarczycy zostało losowo losowo przydzielono do dwóch grup badawczych: pierwsza grupa otrzymywała zwykłą dawkę lewotyroksyny, a druga grupa otrzymywała połączenie lewotyroksyny i przez co najmniej 4 miesiące. Głównymi wynikami były problemy psychospołeczne (kwestionariusz ogólnego stanu zdrowia Goldberga, GHQ-28), masa ciała, częstość akcji serca, ciśnienie krwi i poziom lipidów w surowicy. ciśnienie krwi i poziom lipidów w surowicy. WYNIKI: W obu grupach poziomy hormonu tyreotropowego w surowicy pozostały niezmienione w porównaniu z wartością wyjściową. niezmienione w porównaniu do wartości wyjściowych. Wyniki psychospołeczne, masa ciała, częstość akcji serca, ciśnienie krwi i profil lipidowy w obu grupach pozostały niezmienione. Jedynym wyjątkiem było niewielkie, ale znaczące zmniejszenie lęku/ bezsenności w grupie w porównaniu z monoterapią. WNIOSKI: Dane nie potwierdzają hipotezy, że terapia skojarzona poprawia samopoczucie i ogólny stan zdrowia pacjentów.

Czy Levoxyl (lewotyroksyna sodowa) może powodować bezsenność?

Monoterapia lekiem Levoxyl wiąże się z częstszym występowaniem bezsenności w porównaniu z leczeniem skojarzonym lewotyroksyną i liotyroniną.

Analogi kwasów nukleinowych, tj. oligonukleotydowe N3'-->P5' fosforoamidany i N3'-->P5' tiofosforoamidany, zawierające 3'-amino-3'-deoksy nukleozydy z różnymi 2'-podstawnikami z różnymi 2'-podstawnikami zostały zsyntetyzowane i szeroko przebadane. Związki te związki są odporne na hydrolizę nukleazy i tworzą stabilne dupleksy z komplementarnym natywnym fosfodiestrowym DNA i, w szczególności, nićmi RNA. Wzrost temperatury topnienia temperatury topnienia dupleksów, DeltaT(m), w stosunku do ich odpowiedników fosfodiestrowych osiąga 2,2-4,0 stopni na zmodyfikowany nukleozyd. 2'-OH- (podobne do RNA), 2'-O-Me- i podstawienia nukleozydów 2'-ribo-F skutkują najwyższym stopniem stabilizacji dupleksu. najwyższy stopień stabilizacji dupleksu. Co więcej, w warunkach zbliżonych do fizjologicznych soli i pH, związki 2'-deoksy- i 2'-fluoro-fosforoamidanowe tworzą niezwykle stabilne kompleksy trójniciowe z jedno- lub jedno- lub dwuniciowymi fosfodiestrowymi oligonukleotydami DNA. Temperatura topnienia, T(m), tych tripleksów przekracza wartości T(m) dla izosekwencyjnych odpowiedników fosfodiestrowych nawet o 35 stopni. 2'-Deoksy-N3'-->P5' fosforoamidany przyjmują RNA-podobne konformacje C3'-endo lub pierścienia cukrowego nukleozydu typu N, a zatem mogą być stosowane jako stabilne mimetyki RNA. Dupleksy utworzone przez 2'-deoksyfosforoamidany z komplementarnymi niciami komplementarne nici RNA nie są substratami do rozszczepienia za pośrednictwem RNazy H in in vitro. Fosforoamidy oligonukleotydowe, a zwłaszcza tiofosforoamidy sprzężone z grupami lipidowymi są przepuszczalne dla komórek i wykazują wysoką biologiczną aktywność biologiczną in vitro. In vivo związki te wykazują dobrą biodostępność i skuteczną biodystrybucję do wszystkich głównych narządów, podczas gdy wywierając akceptowalną toksyczność w dawkach istotnych terapeutycznie. Krótki oligonukleotyd N3'-->P5' tiofosforoamidan sprzężony z grupą 5'-palmitoilową, oznaczony jako GRN163L (Imetelstat), został niedawno wprowadzony jako silny ludzki inhibitor inhibitor telomerazy. GRN163L nie jest środkiem antysensownym; jest bezpośrednim konkurencyjnym inhibitorem ludzkiej telomerazy, który bezpośrednio wiąże się z aktywnym miejscem enzymu i w ten sposób hamuje jego aktywność. Związek ten znajduje się obecnie w wielu badaniach klinicznych fazy I i fazy I/II jako potencjalny środek przeciwnowotworowy o szerokim spektrum działania. środek przeciwnowotworowy o szerokim spektrum działania. --- Nawrót guza po radioterapii jest poważnym problemem w leczeniu glejaków glejaków o wysokim stopniu złośliwości. Wiadomo, że zahamowanie szlaku PI3-kinaza/AKT radiosensybilizuje komórki nowotworowe i opóźnia ich naprawę DNA po napromienianiu. W tym badaniu wykazaliśmy, że radiosensybilizacja CB193 i T98G, dwóch linii komórkowych linii komórkowych glejaka o wysokim stopniu złośliwości, przez inhibitor PI3K LY294002, koreluje z indukcją zatrzymania G1 i G2/M, ale jest niekonsekwentnie powiązana z opóźnionym naprawą dwuniciowych pęknięć DNA (DSB). Wykazano, że szlak PI3K/AKT aktywuje czynniki promieniochronne, takie jak telomeraza, której zahamowanie może może przyczyniać się do radiosensybilizacji komórek nowotworowych. Pokazujemy jednak, że promieniowanie zwiększa aktywność telomerazy w komórkach glejaka leczonych LY-294002, jak również a także nieleczonych kontrolach, wykazując niezależną od PI3K/AKT ścieżkę aktywacji telomerazy. aktywacji telomerazy. Nasze badanie sugeruje, że strategie radiouczulające oparte na hamowaniu kinazy PI3 w glejakach o wysokim stopniu złośliwości mogą być zoptymalizowane przez dodatkowe leczenie ukierunkowane na aktywność telomerazy lub utrzymanie telomerów. --- Telomery i telomeraza odgrywają istotną rolę w regulacji długości życia ludzkich komórek. ludzkich komórek. Podczas gdy normalne ludzkie komórki somatyczne nie wykazują lub wykazują jedynie przejściową telomerazy i dlatego skracają swoje telomery przy każdym podziale komórki. podziału komórki, większość ludzkich komórek nowotworowych zazwyczaj wykazuje wysoki poziom telomerazy i wykazują nieograniczoną proliferację komórek. Wysoka ekspresja telomerazy pozwala komórkom na długoterminową proliferację i ekspansję, a tym samym wspiera wzrost guza. Dzięki wysokiej ekspresji i jej roli, telomeraza stała się atrakcyjnym celem diagnostycznym i terapeutycznym. diagnostycznym i terapeutycznym. Imetelstat (GRN163L) jest silnym i specyficznym inhibitorem telomerazy. inhibitorem telomerazy i jak dotąd jedynym lekiem tej klasy w badaniach klinicznych. klinicznych. W niniejszym raporcie przedstawiamy strukturę i mechanizm działania imetelstatu, a także o danych przedklinicznych i klinicznych oraz przyszłych perspektywy stosowania imetelstatu w terapii nowotworów. --- WPROWADZENIE: Fizjologicznie istotne przedkliniczne modele ex vivo odwzorowujące złożoność mikrośrodowiska guza OUN pomogą w opracowaniu leków środków ukierunkowanych biologicznie. Przedstawiamy kompleksową charakterystykę agregatów nowotworowych wygenerowanych przy użyciu obrotowego systemu hodowli komórek 3D (RCCS). METODY: Linie komórkowe raka OUN hodowano w konwencjonalnych hodowlach 2D i systemie RCCS. RCCS i porównano z kohortą 53 dziecięcych glejaków wysokiego stopnia przeprowadzonych za pomocą tablic ekspresji genów i mikroRNA o szerokim genomie, w połączeniu z immunohistochemią, spektroskopią rezonansu magnetycznego ex vivo i lekiem ocenę wrażliwości na leki przy użyciu inhibitora deacetylazy histonów, Vorinostat. WYNIKI: Makroskopowe agregaty RCCS odzwierciedlały heterogeniczną morfologię guzów mózgu z wyraźną proliferującą obwódką, nekrotycznym rdzeniem i gradientem gradient napięcia. Analizy ekspresji genów i mikroRNA ujawniły znaczące z ekspresją 3D pośrednią do kultur 2D i pierwotnych guzów mózgu. guzy mózgu. Profilowanie metaboliczne ujawniło zróżnicowane profile, ze wzrostem metabolitów specyficznych dla guza w 3D. Aby ocenić potencjał RCCS jako narzędzia do testowania leków narzędzie do testowania leków, określiliśmy skuteczność Vorinostatu przeciwko agregatom komórek glejaka U87 i KNS42. Obie linie wykazały znacznie zmniejszoną wrażliwość podczas badania w warunkach hodowli 3D w porównaniu z klasycznymi metodami 2D 2D. WNIOSKI: Nasza kompleksowa charakterystyka pokazuje, że hodowla 3D RCCS komórek guza mózgu o wysokim stopniu złośliwości ma głęboki wpływ na profile genetyczne, epigenetyczne i metaboliczne hodowanych komórek, epigenetyczne i metaboliczne hodowanych komórek, przy czym komórki te występują jako fenotyp pośredni między fenotypem kultur 2D i guzów pierwotnych. Istnieje rozbieżność między profilami molekularnymi hodowli 2D i guza, a RCCS częściowo rekapituluje cechy specyficzne dla tkanki, umożliwiając testowanie leków w bardziej odpowiednim systemie ex vivo. --- W erze nowych i w większości skutecznych protokołów terapeutycznych, szpiczak mnogi nadal jest trudnym do leczenia nowotworem hematologicznym. Ta cecha charakterystyczna jest w rzeczywistości następstwem fenotypów lekoopornych utrzymujących się początkowo lub pojawiających się w trakcie leczenia. pojawiających się w trakcie leczenia. Co więcej, heterogeniczny charakter szpiczaka mnogiego sprawia, że leczenie pacjentów tym samym lekiem jest trudne, ponieważ ponieważ znalezienie onkogennego procesu wspólnego dla wszystkich pacjentów nie jest jeszcze możliwe, podczas gdy nasza obecna wiedza na temat genetycznych/epigenetycznych podstaw patogenezy szpiczaka mnogiego jest znakomita. patogenezy szpiczaka mnogiego jest znakomita. Niemniej jednak, składniki mikrośrodowiska szpiku kostnego szpiku kostnego są dobrze znane jako odgrywające kluczową rolę w przeżyciu komórek nowotworowych szpiczaka przeżywalności komórek nowotworowych szpiczaka i oporności na leki zależnej od środowiska. pacjentów ze szpiczakiem. Ogólnie rzecz biorąc, rzeczywiste mechanizmy leżące u podstaw lekooporności w szpiczaku mnogim w szpiczaku mnogim nie są do końca poznane. W niniejszym przeglądzie omówi najnowsze odkrycia i koncepcje w tym zakresie. Dokonano przeglądu powiązanie ważnych translokacji chromosomalnych, onkogenów (np. TP53) mutacje i zaburzone szlaki sygnałowe (np. NFκB) z odpowiedzią na leki w badaniach klinicznych i eksperymentalnych. w badaniach klinicznych i eksperymentalnych. Podkreśli również, w jaki sposób sygnały mikrośrodowiska sygnały mikrośrodowiska (Wnt, Notch) i komórki macierzyste szpiczaka mogą przyczyniać się do oporności na leki w szpiczaku mnogim. mogą przyczyniać się do oporności na leki w szpiczaku mnogim. --- Pojawienie się chorób związanych z dysfunkcją telomerów, w tym AIDS, niedokrwistość aplastyczna i zwłóknienie płuc, zwiększyło zainteresowanie aktywatorami telomerazy. aktywatorami telomerazy. Zidentyfikowaliśmy nową małą cząsteczkę aktywatora, GRN510, o aktywności ex vivo i in vivo. Wykorzystując nowy model mysi, przetestowaliśmy GRN510 w celu ograniczenia zwłóknienia indukowanego przez bleomycynę u heterozygotycznych myszy mTERT. myszy. Leczenie GRN510 w dawce 10 mg/kg/dzień aktywowało telomerazę 2-4 razy zarówno w progenitorach hematopoetycznych ex vivo oraz w szpiku kostnym i tkance płucnej in vivo, odpowiednio. Aktywacji telomerazy przeciwdziałało jednoczesne leczenie Imetelstat (GRN163L), silnym inhibitorem telomerazy. W tym modelu zwłóknienia indukowanego bleomycyną, leczenie GRN510 hamowało rozwój zwłóknienie i akumulację starzejących się komórek w płucach poprzez mechanizm zależny od aktywacji telomerazy. Leczenie małych komórek nabłonka dróg oddechowych (SAEC) lub fibroblastów płuc ex vivo z GRN510 ujawniło aktywację telomerazy i replikacyjne efekty promujące długość życia tylko w SAEC, co sugeruje, że mechanizm mechanizm odpowiadający za ochronne działanie GRN510 przeciwko indukowanemu zwłóknieniu płuc zwłóknieniu płuc obejmuje określone typy komórek płuc. Łącznie wyniki te potwierdzają zastosowanie małocząsteczkowych aktywatorów telomerazy w terapiach idiopatycznego włóknienia płuc. idiopatycznego zwłóknienia płuc. --- Nadal gromadzone są dowody wskazujące, że guzy zawierają mniejszość populacji komórek populacji komórek odpowiedzialnych za inicjację, wzrost i nawrót nowotworu. Są one określane jako "nowotworowe komórki macierzyste" (CSC). Testy funkcjonalne zidentyfikowały zdolności CSC do samoodnowy i inicjacji nowotworu. Co więcej, ostatnie badania wykazały, że te CSC są odpowiedzialne za oporność na chemioterapię w obrębie guza. Zaproponowano kilka mechanizmów chemiooporności, w tym zwiększoną sygnalizację Wnt/β-kateniny i Notch, a także wysoki poziom ekspresji adenozynotrifosforanu. poziomy ekspresji transporterów kasetowych wiążących adenozynotrifosforan, aktywną zdolność naprawy aktywną zdolność naprawy DNA i powolne tempo samoodnowy. Nanoskalowe systemy dostarczania leków, które transportują terapeutycznie aktywne cząsteczki, przedłużają cyrkulację i poprawiają biodystrybucję w organizmie, mogą pozwolić na bardziej skuteczne i i specyficzne terapie, aby sprostać wyzwaniom stawianym przez CSC. W szczególności, niektóre nanocząsteczki są wykorzystywane do selektywnego dostarczania leków do CSC i wykazują obiecujące wyniki. W niniejszym przeglądzie podkreślamy mechanizmy oporności na leki i nowe strategie wykorzystujące leki w nanoskali do eliminacji CSC. --- Nowotworowe komórki macierzyste (CSC) to rzadkie, oporne na leki podgrupy komórek nowotworowych, proponowane jako są odpowiedzialne za utrzymanie i nawrót raka oraz przerzuty. Telomeraza jest konstytutywnie aktywna zarówno w populacjach komórek nowotworowych, jak i CSC ale ma ograniczoną ekspresję w normalnych tkankach. W związku z tym wykazano, że hamowanie telomerazy okazało się skutecznym podejściem w kontrolowaniu wzrostu nowotworu w badaniach nieklinicznych i jest obecnie w fazie II badań klinicznych. W tym badaniu zbadaliśmy wpływ imetelstatu (GRN163L), silnego inhibitora telomerazy silnego inhibitora telomerazy, zarówno na masowe komórki nowotworowe, jak i przypuszczalne CSC. Kiedy linie komórkowe raka piersi i linie komórkowe raka trzustki były leczone imetelstatem in vitro, aktywność telomerazy aktywność telomerazy w komórkach nowotworowych i subpopulacjach CSC została zahamowana. Dodatkowo, leczenie imetelstatem zmniejszyło frakcje CSC obecne w liniach komórkowych w liniach komórkowych piersi i trzustki. Leczenie in vitro imetelstatem, ale nie oligonukleotydami kontrolnymi, również zmniejszało proliferację i potencjał samoodnowy mammosfer MCF7 i powodowało śmierć komórek po <4 tygodniach leczenia. leczenia. Leczenie in vitro komórek PANC1 wykazało zmniejszone wszczepienie guza u nagich myszy nagich myszach, przy jednoczesnym obniżeniu poziomu CSC. Różnice między poziomem ekspresji aktywności telomerazy lub długością telomerów CSC i komórek nowotworowych komórek w tych liniach komórkowych nie korelowały ze zwiększoną wrażliwością CSC na imetelstat, co sugeruje mechanizm działania niezależny od skracania telomerów dla wpływu imetelstatu na subpopulacje CSC. Nasze wyniki sugerują, że zubożenie CSC za pośrednictwem imetelstatu może stanowić alternatywny mechanizm, dzięki któremu hamowanie telomerazy może być wykorzystywane w terapii nowotworów. --- W ostatnim czasie wzrosło zainteresowanie rolą nowotworowych komórek macierzystych (TSC) w nowotworzeniu, chemiooporności i nawrotach nowotworów złośliwych, w tym kostniakomięsaka. Istnieje potencjał poprawy leczenia kostniakomięsaka poprzez charakterystykę TSC i identyfikację celów terapeutycznych. Wykorzystując transkryptomu, proteomu, immunofenotypowania markerów powierzchniowych komórek i analiz bioinformatycznych analizy bioinformatyczne, heterogeniczną ekspresję wcześniej zgłoszonych markerów TSC lub takich jak CD133, nestin, POU5F1 (OCT3/4), NANOG, SOX2 i aldehydów aldehydowych. dehydrogenaza aldehydowa, zaobserwowano między innymi in vitro. Jednakże, konsekwentnie znacząco niższą ekspresję CD326, CD24, CD44 i wyższą ABCG2 w hodowlach mięsaka kościopochodnego wzbogaconych w TSC w porównaniu z hodowlami niewzbogaconymi. Ponadto zaobserwowano konsekwentnie wyższą ekspresję CBX3 w hodowlach kostniakomięsaka wzbogaconych w TSC. hodowlach kostniakomięsaka. ABCA5 został zidentyfikowany jako przypuszczalny biomarker TSC i/lub kostniakomięsaka. Wreszcie, w wysokoprzepustowym badaniu przesiewowym zidentyfikowaliśmy epigenetyczne (5-azacytydyna), przeciw mikrotubulom (winkrystyna) i przeciw telomerazie (3,11-difluoro-6,8,13-trimetylo- 8H-chino [4,3,2-kl] metosiarczan akrydyniowy; RHPS4) jako kandydatów do ablacji TSC w kostniakomięsaku. osteosarcoma. --- Telomeraza składa się z odwrotnej transkryptazy i wewnętrznej matrycy RNA, która utrzymuje telomery u wielu eukariontów i jest dobrze zwalidowanym celem przeciwnowotworowym. celem. Brakuje jednak małych cząsteczek o skuteczności przeciwko ludzkiej telomerazie in vivo. ludzkiej telomerazy in vivo. Opracowaliśmy zastępczy test drożdżowy o wysokiej przepustowości aby zidentyfikować ludzkie inhibitory telomerazy. Odwracalność zatrzymania wzrostu indukowanego przez aktywną ludzką telomerazę oceniano na podstawie biblioteki 678 związków związków wstępnie wyselekcjonowanych pod kątem bioaktywności w S. cerevisiae. Cztery z ośmiu zidentyfikowanych związków zidentyfikowane powtarzalnie przywracały wzrost szczepom wyrażającym aktywną ludzką telomerazę. telomerazy, a trzy z tych czterech związków również specyficznie hamowały oczyszczoną ludzką telomerazę in vitro. Związki te stanowią sondy dla funkcji telomerazy i potencjalne punkty wejścia dla rozwoju wiodących związków przeciwko telomerazie związków przeciwko nowotworom telomerazododatnim. --- Wiele obecnych chemioterapii działa poprzez uszkadzanie genomowego DNA w szybko dzielących się komórkach komórkach, co ostatecznie prowadzi do ich śmierci. To podejście terapeutyczne w różny sposób ukierunkowane na komórki nowotworowe, które zazwyczaj wykazują szybki podział komórek w porównaniu do normalnych komórek tkankowych. Jednakże, chociaż te metody leczenia są początkowo skuteczne w zatrzymywaniu wzrostu guza i zmniejszaniu jego obciążenia, ostatecznie dochodzi do oporności i progresji choroby. i progresja choroby. Głównym mechanizmem leżącym u podstaw tej oporności jest zwiększony poziom naprawy komórkowego DNA. Większość komórek posiada złożone mechanizmy do naprawy uszkodzeń DNA, które powstają w wyniku ekspozycji na środowisko lub normalnych procesów metabolicznych. procesów metabolicznych. Systemy te, początkowo przytłoczone w obliczu uszkodzeniami DNA wywołanymi chemioterapią, stają się bardziej wydajne pod stałą selektywną a w rezultacie chemioterapia staje się mniej skuteczna. Tak więc, hamowanie szlaków naprawy DNA przy użyciu docelowych inhibitorów małocząsteczkowych może przezwyciężyć oporność komórkową na chemioterapeutyki uszkadzające DNA. Łączenie niehomologicznych końców główny mechanizm naprawy pęknięć dwuniciowych (DSB) w DNA jest regulowany częściowo przez kinazę serynowo-treoninową, kinazę białkową zależną od DNA (DNA-PK). Holoenzym DNA-PK działa jako białko rusztowania wiążące uszkodzone końce DNA i rekrutując inne cząsteczki naprawcze. Ma również aktywność enzymatyczną, która może być zaangażowany w sygnalizację uszkodzeń DNA. Ze względu na swoją kluczową rolę w naprawie DSB, DNA-PK była przedmiotem wielu badań nad małymi cząsteczkami. W tych specyficzne inhibitory DNA-PK wykazały skuteczność w synergizowaniu chemioterapii in vitro. chemioterapii in vitro. Jednak związki, o których obecnie wiadomo, że hamują DNA-PK są ograniczone przez słabą farmakokinetykę: związki te są słabo rozpuszczalność i mają wysoką labilność metaboliczną in vivo, co prowadzi do krótkich okresów półtrwania w surowicy. w surowicy. Przyszła poprawa w hamowaniu DNA-PK zostanie prawdopodobnie osiągnięta poprzez projektowanie nowych cząsteczek w oparciu o niedawno opisaną strukturę krystalograficzną DNA-PK. strukturę DNA-PK. Komputerowe projektowanie leków nie tylko pomoże w identyfikacji nowych funkcjonalnych ugrupowań, które zastąpią metabolicznie labilną grupę morfolino, ale także ułatwi projektowanie cząsteczek celujących w interfejs DNA-PKcs/Ku80 lub jedno z miejsc autofosforylacji. --- Rak piersi to postępująca i potencjalnie śmiertelna choroba, która dotyka kobiety w każdym wieku. w każdym wieku. Podobnie jak w przypadku wszystkich chorób postępujących, wczesna i wiarygodna diagnoza jest kluczem do kluczem do skutecznego leczenia i unicestwienia. Biomarkery służą jako wskaźniki procesów patologicznych, fizjologicznych lub farmakologicznych. Her2/neu, CA15.3, receptor estrogenowy (ER), receptor progesteronowy (PR) i cytokeratyny to biomarkery, które zostały zatwierdzone przez biomarkery, które zostały zatwierdzone przez Agencję ds. Żywności i Leków w celu Food and Drug Administration do diagnozowania chorób, prognozowania i wyboru terapii. Złożoność strukturalna i strukturalna i funkcjonalna złożoność biomarkerów białkowych oraz heterogeniczność patologii raka piersi raka piersi stanowią wyzwanie dla społeczności naukowej. Tutaj dokonujemy przeglądu przypuszczalnych biomarkerów raka piersi związanych z receptorem estrogenowym, w tym biomarkerów przypuszczalnych komórek macierzystych raka piersi, mniejszej populacji komórek nowotworowych ujemnych komórek nowotworowych, które zachowują właściwość samoodnowy komórek macierzystych. Dokonujemy również kilka obiecujących celów cytoszkieletu dla ER alfa ujemnego raka piersi. --- Szczegółowe informacje na temat działania telomerazy in vivo są niezbędne do zrozumienia dynamiki telomerów w ludzkich komórkach nowotworowych. Nasze wyniki sugerują, że w homeostatycznych warunkach utrzymania długości telomerów, tylko jedna cząsteczka telomerazy działa na każdy telomer podczas każdego podziału komórki i procesywnie dodaje ∼60 nt do każdego końca. W przeciwieństwie do tego, wiele cząsteczek telomerazy działa na telomerów, gdy telomery wydłużają się (warunki braku równowagi). Wydłużanie telomerazy jest mniej procesywne w ciągu pierwszych kilku tygodni po odwróceniu długotrwałego leczenia inhibitorem telomerazy Imetelstat (GRN163L), w czasie, gdy ciała Cajala nie dostarczają RNA telomerazy do telomerów. Wynik ten sugeruje, że przetwarzanie telomerazy przez ciała Cajala może wpływać na jej procesywność. procesywność. Telomeraza poddana nadekspresji jest również mniej procesywna niż endogennie wyrażona telomeraza. Odkrycia te ujawniają dwa główne różne tryby wydłużania przyjęte przez telomerazę in vivo. --- Telomeraza jest komórkową odwrotną transkryptazą rybonukleoproteinową, która odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu telomerów. kluczową rolę w utrzymaniu telomerów. Enzym ten ulega ekspresji w ok. 90% ludzkich nowotworów, ale nie w większości normalnych komórek somatycznych. imetelstat sodu (GRN163L), jest 13-merowym oligonukleotydem N3'→P5' tiofosforoamidowym lipidowym koniugatem, który reprezentuje najnowszy koniugat, który reprezentuje najnowszą generację inhibitorów telomerazy ukierunkowane na region matrycowy ludzkiej funkcjonalnej podjednostki RNA telomerazy (hTR) podjednostki. W badaniach przedklinicznych stwierdzono, że związek ten hamuje aktywność telomerazy aktywność telomerazy w wielu liniach komórek nowotworowych, a także w mysich modelach ksenoprzeszczepów in vivo. modelach mysich. Obecnie GRN163L jest badany w kilku badaniach klinicznych, w tym w fazie badaniach klinicznych, w tym w badaniu klinicznym fazy II niedrobnokomórkowego raka płuca u ludzi, w warunkach w leczeniu podtrzymującym po standardowej podwójnej chemioterapii. Oprócz hamowania aktywności telomerazy w liniach komórek nowotworowych, GRN163L powoduje morfologiczne zaokrąglenie komórek, niezależnie od ekspresji hTR lub długości telomerów długości telomerów. Prowadzi to do utraty właściwości adhezyjnych komórek; jednak mechanizm leżący u podstaw tego efektu mechanizm leżący u podstaw tego efektu nie jest jeszcze w pełni poznany. W niniejszym zaobserwowaliśmy, że leczenie GRN163L prowadzi do utraty adhezji w komórkach raka płuc A549 komórek raka płuc, ze względu na zmniejszoną ekspresję E-kadheryny, co prowadzi do zaburzenia cytoszkieletu poprzez zmianę organizacji aktyny, tubuliny i filamentów pośrednich. organizację filamentów pośrednich. W konsekwencji, mniej przylegające komórki rakowe początkowo przestają proliferować i zostają zatrzymane w fazie G1 cyklu komórkowego, czemu towarzyszy obniżona metaloplastyka macierzy. cyklu komórkowego, czemu towarzyszy zmniejszona ekspresja metaloproteinazy macierzy-2 (MMP-2). Te efekty GRN163L są niezależne od jego aktywności katalitycznej telomerazy i mogą zwiększać skuteczność terapeutyczną GRN163L poprzez zmniejszenie adhezji, proliferacji i potencjału przerzutowego komórek nowotworowych in vivo.

Który enzym jest celem działania leku Imetelstat?

Imetelstat sodium (GRN163L) to 13-merowy oligonukleotyd N3'→P5' sprzężony z lipidami tiofosforoamidowymi, który reprezentuje najnowszą generację inhibitorów telomerazy ukierunkowanych na region szablonu ludzkiej funkcjonalnej podjednostki RNA telomerazy. W badaniach przedklinicznych stwierdzono, że związek ten hamuje aktywność telomerazy w wielu liniach komórek nowotworowych, a także w mysich modelach ksenoprzeszczepów in vivo.

CEL: Chińczycy są częstszymi nosicielami alleli utraty funkcji cytochromu P450 2C19 (CYP2C19) niż osoby rasy kaukaskiej. Wpływ Kaseta wiążąca ATP, podrodzina B, członek 1 (ABCB1) i paraoksonaza 1 (PON1) na reaktywność płytek krwi i wyniki kliniczne leczenia klopidogrelem u chińskich pacjentów po przezskórnej interwencji wieńcowej. interwencji wieńcowej. Celem niniejszego badania było zbadanie wpływu wariantów CYP2C19, ABCB1 i PON1 na farmakodynamikę klopidogrelu i wyniki kliniczne u tych pacjentów. wyniki kliniczne u tych pacjentów. METODY: Sześciuset siedemdziesięciu pacjentów po przezskórnej interwencji wieńcowej interwencji wieńcowej zostało włączonych do jednoośrodkowego rejestru. Działanie przeciwpłytkowe klopidogrelu oceniano za pomocą tromboelastografii, a genotypy CYP2C19, ABCB1 i PON1 wykryto za pomocą reakcji wykrywania ligazy. Podstawowe kliniczne kliniczne obejmowały zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem, rewaskularyzację rewaskularyzację naczyń i zakrzepicę w stencie. Drugorzędowymi klinicznymi punktami końcowymi była tromboliza w krwawieniu z zawału mięśnia sercowego. Okres obserwacji wynosił 12 miesięcy. miesięcy. WYNIKI: Częstość występowania alleli utraty funkcji CYP2C19 była stosunkowo wysoka (57,3%). wysoka (57,3%). Ryzyko niskiej odpowiedzi na klopidogrel i złożonych zdarzeń niedokrwiennych niedokrwiennych wzrastało wraz z liczbą alleli utraty funkcji CYP2C19. Jednakże, nie stwierdzono istotnych różnic w farmakodynamice klopidogrelu i wynikach klinicznych w grupach genotypów ABCB1 i PON1; krwawienie nie różniło się istotnie w grupach genotypów CYP2C19. nie różniło się istotnie w grupach genotypów CYP2C19, ABCB1 i PON1. WNIOSKI: Allele utraty funkcji CYP2C19 miały wpływ na dawkę genów na farmakodynamikę i złożone incydenty niedokrwienne klopidogrelu w badanej populacji. populacji. Ani genotyp ABCB1, ani genotyp PON1 nie miały istotnego wpływu na na działanie przeciwpłytkowe i wyniki kliniczne klopidogrelu u tych pacjentów. --- TŁO I CEL: Istnieje znaczna zmienność działania przeciwpłytkowego tienopirydyny "klopidogrelu". działania przeciwpłytkowego tienopirydyny "klopidogrelu". Przetestowaliśmy pod kątem związku wariantów sekwencji genów w P2Y12 i występowania neurologicznych zdarzeń niepożądanych u pacjentów z objawową chorobą tętnic obwodowych (PAD) podczas leczenia klopidogrelem. leczenia klopidogrelem. METODY: Przebadaliśmy 137 pacjentów poddawanych leczeniu przeciwpłytkowemu za pomocą klopidogrelem i 336 pacjentów leczonych aspiryną pod kątem występowania zdarzeń neurologicznych neurologicznych (udar niedokrwienny i/lub rewaskularyzacja tętnic szyjnych). Częstość występowania 2 wcześniej opisanych egzonicznych polimorfizmów genu P2Y12, 34C>T i 52G>T, określono za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy. WYNIKI: Częstości genotypów dla zmutowanych, heterozygotycznych i dzikich alleli dla polimorfizmów 34C>T i 52G>T wynosiły odpowiednio 9% (n=40), 44% (n=210) i 47% (n=223) i odpowiednio 4% (n=17), 27% (n=127) i 70% (n=329). Podczas mediany obserwacji wynoszącej 21 miesięcy, zdarzenia neurologiczne wystąpiły u 8% pacjentów. U pacjentów leczonych aspiryną żaden z polimorfizmów nie był związany ze zdarzeniami zdarzeniami neurologicznymi. Jednak u pacjentów leczonych klopidogrelem nosiciele co najmniej jednego allelu 34T mieli 4,02-krotnie zwiększone skorygowane ryzyko zdarzeń neurologicznych w porównaniu z nosicielami tylko alleli 34C (95% przedział ufności, 1,08 do 14.9). Żaden z polimorfizmów nie był związany ze śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny. WNIOSKI: U pacjentów z PAD istnieje zmienność odpowiedzi na klopidogrel, która może skutkować zwiększonym ryzykiem zdarzeń naczyniowo-mózgowych. Zmiany sekwencji genu receptora genu receptora docelowego stanowią jeden z możliwych mechanizmów niepowodzenia klopidogrelu. Czy identyfikacja polimorfizmu 34C>T jako czynnika przyczyniającego się do tego procesu może służyć jako narzędzie stratyfikacji ryzyka, wskaźnik dla wyższych dawek klopidogrelu. dawek klopidogrelu lub stosowania alternatywnych środków gwarantuje dalsze badania. --- CELE: W niniejszym badaniu oceniano wpływ farmakogenetyki na działanie przeciwpłytkowe klopidogrelu. TŁO: Na zmienność odpowiedzi na klopidogrel mogą wpływać polimorfizmy w genach kodujących enzymy metabolizujące lek (rodzina cytochromu P450 [CYP] rodzina), białek transportowych (glikoproteina P) i/lub białek docelowych dla leku (receptor adenozynodifosforanu P2Y12). METODY: Sześćdziesięciu pacjentów poddanych planowej przezskórnej interwencji wieńcowej w randomizowanym badaniu PRINC (Plavix Response in Coronary Intervention) miało funkcji płytek krwi przy użyciu analizatora VerifyNow P2Y12 po podaniu 600 mg lub podzielonej dawce nasycającej 1200 mg i po 75- lub 150-mg dziennej dawce podtrzymującej. Genotypowanie oparte na reakcji łańcuchowej polimerazy oceniało polimorfizmy w genach CYP2C19, CYP2C9, CYP3A4, CYP3A5, ABCB1, P2Y12 i genach CES. WYNIKI: Nosiciele CYP2C19*1*1 mieli większą inhibicję płytek krwi 2 godziny po podaniu dawki 600 mg (mediana: 23%). (mediana: 23%, zakres: 0% do 66%), w porównaniu z hamowaniem płytek krwi u nosicieli nosicieli CYP2C19*2 lub *4 (10%, 0% do 56%, p = 0,029) i nosicieli CYP2C19*17 (9%, 0% do 98%, p = 0,026). Nosiciele CYP2C19*2 lub *4 mieli większą inhibicję płytek krwi większą inhibicję płytek krwi przy wyższej dawce nasycającej niż przy niższej dawce po 4 godzinach (37%, 8% do 87% vs. 14%, 0% do 22%, p = 0,002) i lepiej reagowali na wyższą dawkę podtrzymującą (51%, 0% do 22%, p = 0,002). dawki podtrzymującej (51%, 15% do 86% vs. 14%, 0% do 67%, p = 0,042). WNIOSKI: Nosiciele alleli CYP2C19*2 i *4 wykazywali zmniejszoną płytek krwi po podaniu dawki nasycającej 600 mg klopidogrelu, ale reagowali na wyższe dawki nasycające i podtrzymujące. dawki nasycające i podtrzymujące. Genotypowanie odpowiednich polimorfizmów genu może pomóc w indywidualizacji i optymalizacji leczenia klopidogrelem. (Rejestr badań klinicznych Australia-Nowa Zelandia; ACTRN12606000129583). --- CEL: Określenie wpływu różnych SNP na reaktywność płytek krwi po klopidogrelu reaktywność płytek krwi i wyniki kliniczne. MATERIAŁY I METODY: Warianty alleliczne utraty funkcji (LOF; *2, *3) i utraty funkcji (GOF; *17) cytochromu 2C19 (CYP2C19) i zysk funkcji (GOF; *17) warianty alleliczne, wraz z ABCB1 (3435 C→T i 2677 G→T/A) i paraoksonazą-1 (PON-1; 192 Q→R) SNP przeanalizowano u 189 pacjentów po planowej implantacji stentu. pacjentów po planowej implantacji stentu, którzy uczestniczyli w randomizowanym, kontrolowanym placebo (NCT00638326). Reaktywność płytek krwi określono za pomocą agregometrii przepuszczalności światła i fosforylacji fosfoprotein stymulowanej przez wazodylatator (VASP-PRI) 12-24 h po podaniu 600 mg klopidogrelu. Wysoka reaktywność płytek reaktywność płytek krwi (HTPR) zdefiniowano zgodnie z definicją konsensusu (ADP 5 µM >46%; VASP-PRI>50%). WYNIKI: W przypadku genotypów CYP2C19 zaobserwowano efekt dawki genów w zakresie reaktywności ADP z najniższymi wartościami u homozygot GOF i najwyższym stopniem u pacjentów z dwoma allelami LOF. Szanse na HTPR również wzrastały wraz z liczbą alleli liczby alleli LOF. Nie stwierdzono istotnych różnic w reaktywności płytek krwi płytek krwi w zależności od genotypów PON-1 lub ABCB1. W analizie wieloczynnikowej obecność allelu LOF CYP2C19 okazała się być niezależnym czynnikiem determinującym HTPR. Chociaż badanie nie miało mocy klinicznej (nie dotyczyło heterozygot LOF heterozygoty), tylko pacjenci z dwoma allelami LOF mieli istotnie wyższe ryzyko ryzyko zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału mięśnia sercowego lub nieplanowanej rewaskularyzacji po 1 roku w porównaniu z osobami niebędącymi nosicielami LOF. WNIOSEK: Warianty genetyczne CYP2C19 mają wpływ na dawkę genów na na reaktywność płytek krwi po zastosowaniu klopidogrelu, przy czym nosiciele homozygot LOF mają najwyższe ryzyko HTPR i niekorzystnych zdarzeń niedokrwiennych. Ani genotypy ABCB1, ani PON-1 nie miały istotnego wpływu na reaktywność płytek krwi ani na wyniki leczenia. --- TŁO: Udowodniono, że pojedynczy polimorfizm CYP2C19 G681A wpływa na reaktywność klopidogrelu. reaktywność klopidogrelu. Jednak wpływ współistniejących polimorfizmów innych genów innych genów nie został jeszcze opisany w populacji chińskiej. Niniejsze badanie zbadano wpływ współistniejących polimorfizmów CYP2C19 i P2Y12 na reaktywność na klopidogrel i niepożądane zdarzenia kliniczne u chińskich pacjentów. METODY: U 577 chińskich pacjentów Han poddanych zabiegowi wszczepienia stentu z powodu ostrego zespołu wieńcowego zespół wieńcowy oceniano reaktywność płytek krwi za pomocą tromboelastografii i polimorfizmów CYP2C19 G681A i P2Y12 C34T wykryto za pomocą reakcji wykrywania ligazy reakcję wykrywania ligazy. Główne kliniczne punkty końcowe obejmowały zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego bez zgonu, rewaskularyzację naczynia docelowego i zakrzepicę w stencie. zakrzepicę w stencie. Drugorzędowymi klinicznymi punktami końcowymi były krwawienia po trombolizie w zawale mięśnia sercowego. krwawienie w zawale mięśnia sercowego. Okres obserwacji wynosił 12 miesięcy. WYNIKI: Genotypowanie ujawniło 194 nosicieli genotypu GG typu dzikiego CYP2C19 i genotypu CC typu dzikiego P2Y12 (grupa 1), 102 nosicieli genotypu GG typu dzikiego dzikiego genotypu GG CYP2C19 i zmutowanego allelu T P2Y12 (grupa 2), 163 nosicieli zmutowanego allelu A CYP2C19 i genotypu CC typu dzikiego P2Y12 (grupa 3) oraz 118 nosicieli zmutowanego allelu A CYP2C19 i zmutowanego allelu T zmutowanego allelu T P2Y12 (grupa 4). Grupa 4 miała najniższą ADP (49,74 ± 32,61) i najwyższą częstość występowania niskiej odpowiedzi na klopidogrel (29,7%). klopidogrelu (29,7%) spośród czterech grup. Częstość występowania złożonego pierwszorzędowego klinicznych punktów końcowych wzrósł bardziej w grupie 4 (8,5%) niż w pozostałych trzech grupach. grupach; wskaźnik złożonych pierwotnych punktów końcowych w grupie 2 (2,9%) i grupie 3 (3,7%) nie różniły się istotnie od grupy 1 (1,5%). WNIOSEK: Współistniejące polimorfizmy różnych genów wpływały na reaktywność na klopidogrel bardziej niż pojedynczy polimorfizm u chińskich pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym. z ostrym zespołem wieńcowym poddawanych przezskórnej interwencji wieńcowej. interwencji wieńcowej.

Który gen jest wymagany do skutecznego działania klopidogrelu?

Prolek klopidogrel wymaga aktywacji przez enzymy cytochromu P-450 (CYP) w celu uzyskania działania przeciwpłytkowego. Na zmienność odpowiedzi na klopidogrel mogą wpływać polimorfizmy w genach kodujących enzymy metabolizmu leku (cytochrom P450 CYP2C19), białka transportowe (glikoproteina P) i/lub białka docelowe dla leku (receptor adenozynodifosforanowy P2Y12). Allele utraty funkcji CYP2C19 miały wpływ na farmakodynamikę i złożone zdarzenia niedokrwienne klopidogrelu w badanej populacji. Ani genotyp ABCB1, ani genotyp PON1 nie miały istotnego wpływu na działanie przeciwpłytkowe i wyniki kliniczne klopidogrelu u tych pacjentów

Gruczolaki przysadki stanowią grupę funkcjonalnie zróżnicowanych nowotworów o stosunkowo wysokiej częstości występowania w populacji ogólnej. stosunkowo wysoką częstością występowania w populacji ogólnej. Większość z nich występuje sporadycznie, ale coraz częściej rozpoznaje się dziedziczne genetyczne czynniki predysponujące. Rodzinny izolowany gruczolak przysadki jest niedawno zdefiniowaną jednostką kliniczną i charakteryzuje się dziedziczną charakteryzuje się dziedzicznym występowaniem gruczolaków przysadki przy braku klinicznych i genetycznych cech chorób zespołowych, takich jak mnoga gruczolakowatość wewnątrzwydzielnicza typu neoplazja typu 1 i kompleks Carneya. Rodzinny izolowany gruczolak przysadki jest dziedziczony autosomalnie dziedziczony w sposób autosomalny dominujący i stanowi około 2-3% guzów przysadki w niektórych przypadkach. guzów przysadki w niektórych seriach. Zarodkowe mutacje w genie białka oddziałującego z arylo-węglowodorem są identyfikowane w około 25% rodzinnych izolowanych rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki. Gruczolaki przysadki z mutacjami genu arylowo-węglowodorowych są głównie somatotropinoma i prolaktynoma. prolaktynoma, ale mogą również występować niefunkcjonujące gruczolaki, choroba Cushinga i tyreotropinoma. i tyreotropinoma. Guzy te mogą występować jako makrogruczolaki u młodych pacjentów i i często są stosunkowo trudne do kontrolowania. Ponadto, najnowsze dowody wskazują, że mutacje genu białka interakcji arylowo-węglowodorowej występują u >10% pacjentów ze sporadycznymi makrogruczolakami, które występują przed 30 rokiem życia, oraz u >20% dzieci z makrogruczolakami. Genetyczne badania przesiewowe w kierunku mutacji genów arylowo-wodorowęglowodorowych jest uzasadnione u wybranych pacjentów wysokiego ryzyka. którzy mogą odnieść korzyści z wczesnego rozpoznania i obserwacji. --- Zespół mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 1 (MEN1) i typu 2 (MEN2) to poważne zaburzenia genetyczne niosące ze sobą wysokie ryzyko rozwoju nowotworów endokrynologicznych. Zmutowane geny zostały zidentyfikowane w 1993 r. (MEN2-RET) i 1997 r. (MEN1), umożliwiając testy genetyczne i badania funkcjonalne. badania funkcjonalne. Analiza genetyczna doprowadziła do opracowania nowych strategii klinicznych i terapeutycznych klinicznych i terapeutycznych dla pacjentów z MEN1/2 i poprawiła nasze zrozumienie ścieżek leżących u podstaw rozwoju takich nowotworów, które występują w sposób autosomalny w sposób autosomalny dominujący i z wysoką penetracją. Gen MEN1 koduje meninę, białko zaangażowane w wiele funkcji komórkowych, takich jak transkrypcja, stabilność genomu, cykl komórkowy i apoptoza. stabilność genomu, cykl komórkowy i apoptoza. Gen MEN1 składa się z 10 eksonów, a jego wyczerpująca analiza u pacjentów z MEN1 pomaga ukierunkować ich leczenie. MEN2 jest związany z aktywującymi mutacjami missense w protoonkogenie RET, który koduje receptor kinazy tyrozynowej (TKR). receptor kinazy tyrozynowej (TKR). Aktywacja RET następuje po autodimeryzacji indukowanej przez wiązanie specyficznych ligandów należących do rodziny białek neurotroficznych neurotroficznych pochodzących z komórek glejowych (GFL), regulowanych przez koreceptory. Pozycja mutacji mutacji missense - w zewnątrzkomórkowych lub wewnątrzkomórkowych domenach TK - wpływa na agresywność agresywność najczęstszego nowotworu złośliwego, raka rdzeniastego tarczycy, ustanawiając korelację genotyp-fenotyp. Pokrótce opisujemy również genetyczne trzech innych dziedzicznych stanów predysponujących osoby do nowotworów endokrynnych, a mianowicie zespół Carneya, nadczynność przytarczyc typu 2 (HRPT2) i rodzinny izolowany gruczolak przysadki (FIPA), które są związane z inaktywującymi mutacjami w mutacjami inaktywującymi odpowiednio w genach PRKAR1-alfa, HRPT2 i AIP. --- Gruczolaki przysadki występują rodzinnie w mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 1 (MEN1) i zespole Carneya (CNC). typu 1 (MEN1) i kompleksie Carneya (CNC), które występują z powodu mutacji odpowiednio w genach MEN1 i PRKAR1A. odpowiednio w genach MEN1 i PRKAR1A. Izolowany rodzinny somatotropinoma (IFS) jest również dobrze opisanym zespołem klinicznym. jest również dobrze opisanym zespołem klinicznym związanym wyłącznie z pacjentami z akrogigantyzmem. Gruczolaki przysadki wszystkich typów - nie ograniczając się do IFS - mogą występować rodzinnie przy braku rodzinnie przy braku MEN1 i CNC; fenotyp ten określa się jako rodzinny izolowany gruczolak przysadki (FIPA). W ciągu ostatnich 7 lat opisaliśmy ponad 90 rodzin FIPA. W FIPA występują zarówno jednorodne, jak i heterogenne fenotypy jak i heterogenne fenotypy gruczolaka przysadki mogą występować w rodzinach; praktycznie wszystkie rodziny FIPA zawierają co najmniej jednego prolactinoma lub somatotropinoma. FIPA różni się od MEN1 pod względem niższego odsetka prolaktynoma i częstszych somatotropinoma w kohorcie FIPA. Pacjenci z FIPA są znacznie młodsi w momencie diagnozy i mają znacznie większe gruczolaki przysadki niż dopasowane sporadyczne gruczolaki przysadki. Mniejszość rodzin FIPA (15%) wykazuje mutacje w genie białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP). białka (AIP); mutacje AIP są obecne tylko w połowie rodzin IFS występujących w ramach kohorty FIPA. W rodzinach z mutacjami AIP gruczolaki przysadki gruczolaki przysadki mają penetrację ponad 50%. Mutacje AIP są niezwykle rzadkie u pacjentów ze sporadycznymi gruczolakami przysadki. Niniejszy przegląd dotyczy gruczolaków przysadki gruczolaków przysadki, które występują rodzinnie, szczegółowo opisuje kliniczne, kliniczne, patologiczne i genetyczne FIPA, a także omówiono aspekty podejścia klinicznego do rodzin FIPA z mutacjami AIP i bez nich. --- Rodzinny izolowany gruczolak przysadki (FIPA) jest chorobą autosomalną dominującą, charakteryzuje się niską penetracją, wczesnym początkiem choroby, bardziej inwazyjnym wzrostem guza, a także wzrostem guza, a także gruczolakami somatotropowymi i laktotropowymi w większości przypadków. Wykazano, że wykazano, że gen AIP (aryl hydrocarbon receptor interacting protein) jest genem supresorowym nowotworu. jest genem supresorowym nowotworu. Wykryto wiele heterozygotycznych mutacji w genie AIP w około 20% rodzin FIPA. Jednak dokładny mechanizm molekularny w którym jego dysfunkcja promuje nowotworzenie przysadki mózgowej jest niejasny. --- Białko oddziałujące z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) jest związane z 15-20% rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki. rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki, a 50-80% przypadków z mutacją AIP wykazuje somatotropinoma. Poniżej przedstawiamy charakterystykę kliniczną dużej rodziny, w której zidentyfikowano warianty AIP R304X. Analiza mutacji AIP została przeprowadzono na dużej (n = 52) tureckiej rodzinie w sześciu pokoleniach. Uzyskano MRI selli 30 członków rodziny. Podstawowe poziomy hormonów przysadkowych zostały oceniono u 13 członków rodziny z mutacją AIP. U 13 z 52 członków rodziny członków rodziny (25%) miało heterozygotyczną nonsensowną mutację germinalną R304X w genie AIP. Siedmiu z 13 nosicieli mutacji (53,8%) miało obecną lub w przeszłości gruczolaka przysadki. Spośród tych 7 nosicieli mutacji, wszyscy oprócz jednego mieli somatotropinoma/somatolactotropinoma (85,7% gruczolaków przysadki). Spośród 6 pacjentów z akromegalią z mutacją AIP (F/M: 3/3) średni wiek w momencie rozpoznania akromegalii wynosił 32 ± 10,3 roku, podczas gdy średni wiek wystąpienia objawów wynosił 24,8 ± 9,9 lat. Trzy z sześciu (50%) przypadków akromegalii z mutacją AIP w rodzinie w rodzinie występował makrogruczolak, a w żadnym nie występował gigantyzm. Biochemiczną kontrolę choroby osiągnięto u 66,6% (4/6) nosicieli mutacji z akromegalią po średnim okresie obserwacji wynoszącym 18,6 ± 17,6 lat. Wspólne Charakterystyka fenotypowa rodzinnego gruczolaka przysadki lub somatotropinoma spowodowanego mutacją mutacją AIP różnią się między rodzinami, a nawet między osobnikami w rodzinie. rodziny. --- Rodzinny gruczolak przysadki jest rzadkim zespołem, który może występować jako izolowane zmiany lub w połączeniu z innymi guzami endokrynologicznymi, na przykład w ramach w ramach zespołu mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej (MEN-1) lub zespołu Carneya (CNC). Najczęściej opisywane najczęściej opisywane formy rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki (FIPA) są rodzinne somatotropinoma lub prolactinoma. Ostatnio niektóre przypadki rodzinnego somatotropinoma były związane z mutacjami linii zarodkowej w receptorze w genie AIP (aryl hydrocarbon receptor interacting protein). Niniejszy raport wykazuje heterogenny FIPA z 3 podtypami guza u 3 osób z tej samej rodziny: somatotropinoma w tej samej rodzinie: somatotropinoma u probanda, olbrzymi prolactinoma u brata i makrogruczolak z komórek gonadotropowych. makrogruczolak z komórek gonadotropowych u ojca. Prospektywne badanie sugerowało również również występowanie cichego mikrogruczolaka u siostry probanda. Badania kliniczne przesiewowe przeprowadzono u 3 dotkniętych chorobą członków, 4. podejrzanego przypadku i 9 dodatkowych, bezobjawowych krewnych. Nie stwierdzono u nich żadnych klinicznych zmian endokrynologicznych sugerujących MEN-1 lub CNC. Genetyczne badania przesiewowe w kierunku genu kodującego kinazę białkową A (PKA) typu 1 podjednostkę regulatorową alfa (R1 alfa). podjednostkę regulatorową (R1 alfa) (PRKAR1alfa) i genu AIP były ujemne u 2 dotkniętych dotkniętych członków. Podsumowując, dane te sugerują, że rodzinne gruczolaki przysadki gruczolaki przysadki mogą występować z heterogennym wzorcem funkcjonalnym, który różni się od od MEN-1 lub CNC. Brak mutacji niedawno opisanego genu AIP sugeruje istnienie innych genów predysponujących. Współpraca, potrzebne są wieloośrodkowe badania w celu dalszego określenia lokalizacji genów zaangażowanych w heterogenne FIPA. --- Rodzinne gruczolaki przysadki występują w zespole mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 1, zespole Carneya, a także w zespole rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki. a także w zespole rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki. Rodzinny zespół izolowanego gruczolaka przysadki jest chorobą autosomalną dominującą z niepełną penetracją. niepełną penetracją. Gruczolaki przysadki występują rodzinnie, ale bez innych specyficznych guzów. żadnych innych specyficznych guzów. W 20-40% rodzin z tym zespołem zidentyfikowano mutacje zostały zidentyfikowane w genie białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych podczas gdy w pozostałych rodzinach gen lub geny sprawcze nie zostały zidentyfikowane. nie zostały zidentyfikowane. Rodziny niosące mutacje genu białka oddziałującego z receptorem arylowęglowodorowym mają odrębny fenotyp z młodszym wiekiem w momencie diagnozy i przewagą przewagą gruczolaków somatotropowych i laktotropowych. Mutacje linii zarodkowej genu białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych mogą być sporadycznie w zazwyczaj młodych, pozornie sporadycznych przypadkach. Badania genetyczne i kliniczne genetyczne i kliniczne krewnych pacjentów z mutacjami genu białka oddziałującego z receptorem arylowęglowodorów mogą prowadzić do wcześniejszej diagnozy i leczenia we wcześniejszym stadium guza przysadki. stadium guza przysadki. --- Identyfikacja mutacji w genie AIP (Aryl hydrocarbon receptor interacting białka (AIP) w podgrupie rodzinnych izolowanych przypadków gruczolaka przysadki (FIPA) przypadki ostatnio poszerzyły nasze zrozumienie patofizjologii dziedzicznych zaburzeń gruczolaka przysadki. Jednakże, genetyczna przyczyna nie została jeszcze w większości (85%) rodzin FIPA i połowie rodzin z izolowanym rodzinnym gruczolakiem przysadki. z izolowanym rodzinnym somatotropinoma. W kilku badaniach i przeglądach oceniano cechy genetyczne i kliniczne pacjentów z FIPA z mutacją AIP, które od całkowitego braku objawów u osób dorosłych/starszych do dużych, agresywnych guzów przysadki o wczesnym początku. W tym badaniu staraliśmy się krótko zrewidować dane dostępne dla locus 11q13 i innych dodatkowych loci, które zostały powiązane z genetyczną podatnością na FIPA: 2p16-12; 3q28; 4q32.3-4q33; chr 5, 8q12.1, chr 14, 19q13.4 i 21q22.1. Te regiony kandydujące mogą zawierać niezidentyfikowane geny, które mogą być potencjalnie zaburzone w AIP-ujemnych rodzinach FIPA. Lepsza znajomość tych loci podatności może ujawnić geny modyfikujące, które mogą odgrywać rolę zaostrzającą lub ochronną w różnorodności fenotypowej rodzin z mutacją AIP. --- TŁO: Paradoks guzów przysadki polega na tym, że uporczywy wzrost jest tak nietypowy. Z definicji wszystkie mikrogruczolaki przysadki odzyskują całkowitą stabilność troficzną stabilność troficzną po początkowym okresie rozregulowanego wzrostu. W przeciwieństwie do guzów w wielu w wielu innych układach narządów, obawa o znaczny wzrost pozostałości makrogruczolaka po usunięciu są minimalne. Pomimo doniesień o stosunkowo wysokiej częstości występowania aneuploidii i skośnego klonowania w tych guzach, długotrwałe wysiłki mające na celu zaangażowanie klasycznej aktywacji protoonkogenów i mutacji supresorowych nowotworów były ograniczony sukces. Żadne markery histologiczne ani molekularne nie pozwalają wiarygodnie przewidzieć zachowanie. Do chwili obecnej liczba molekularnych czynników genetycznych jednoznacznie powiązanych z guzami przysadki z guzami przysadki można policzyć na palcach jednej ręki: (1) aktywacja GNAS1 aktywacja GNAS1 w akromegalii; (2) mutacje MENIN i p27Kip1 (CDKN1B) związane z mnogą gruczolakowatością wewnątrzwydzielniczą typu 1; (3) mutacje PRKA1RA z utratą 17q22-24 w kompleksie Carneya oraz (4) mutacje genu białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych w 15% rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki i 50% rodzinnych gruczolaków przysadki przysadki i 50% rodzinnej izolowanej akromegalii. Łącznie stanowią one tylko niewielki odsetek (<5%) sporadycznych makrogruczolaków przysadki. WNIOSEK: W większości przypadków nadal nie wiemy, co powoduje ilościowe aberracje w zachowaniu troficznym. --- Chociaż przyczyna rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki (FIPA) pozostaje nieznana w wielu przypadkach zidentyfikowano mutacje germinalne w genie białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP). (AIP) zidentyfikowano u około 20% rodzin z FIPA. Zbadaliśmy mutację genu AIP za pomocą standardowej metody sekwencjonowania u 12 członków japońskiej dwupokoleniowej rodziny FIPA, obejmującej 3 pacjentów z akromegalią o wczesnym początku. Przeprowadzono analizę amplifikacji sondy zależnej od ligacji multipleksowej w próbce guza podjęto próbę zbadania utraty heterozygotyczności (LOH) w locus. Zbadano wpływ wykrytej mutacji na proliferację komórek. na proliferację komórek. Mutacja germinalna c.943C > T (p.Q315X) generująca białko AIP z usuniętym C-końcowym końcem została znaleziona w rodzinie FIPA. Bialleliczna inaktywacji AIP przez połączenie mutacji linii zarodkowej i LOH w 11q13 została potwierdzona w guzie. Mutacja nonsensowna zaburzała zdolność do hamowania proliferacji komórek. Wnioskujemy, że mutacja p.Q315X w genie AIP jest patogennym wariantem, a C-końcowy region AIP odgrywa ważną rolę w predyspozycji do guza przysadki. predyspozycji do gruczolaków przysadki. --- Gruczolaki przysadki mogą występować rodzinnie lub mogą to być pojedyncze przypadki. przypadki, czasami z powodu zespołu predysponującego. W mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej typu 1 często wiążą się z mutacją genu meniny, genu genu hamującego rozwój nowotworu. Nowa mutacja germinalna predysponująca do rozwoju do rozwoju mnogich nowotworów endokrynnych została niedawno zidentyfikowana u osób MENI-ujemnych. w genie CDKN1B kodującym białko p27(kip1). Zespół Carneya zespół Carneya - rzadka choroba - jest w ponad 60% przypadków związany z mutacją mutacją inaktywującą genu zlokalizowanego na 17q22-24, który koduje podjednostkę regulatorową podjednostkę 1 kinazy białkowej A, PRKARIA. Izolowane rodzinne gruczolaki przysadki stanowią od 1,9 do 3,2% populacji osób z gruczolakiem przysadki. gruczolaka przysadki. Mutacje niesensowne o niskiej penetracji, Q14X, IVS3-IG>A i R304X, w regionie 11q12-11q13 kodującym białko AIP (Aryl hydrocarbon receptor Interacting białko), zostały opisane przez Vierimaa i wsp. u fińskich pacjentów z predyspozycjami do gruczolaka przysadki. --- Rodzinna akromegalia może występować jako składnik zespołów mnogiej gruczolakowatości wewnątrzwydzielniczej lub jako izolowany rodzinny somatotropinoma (IFS). endokrynologicznych lub jako izolowany rodzinny somatotropinoma (IFS), który jest zawarty w spektrum spektrum rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki (FIPA). Dokonaliśmy przeglądu patogenezę IFS, od wykrycia utraty heterozygotyczności w chromosomie 11q13 i ustalenie powiązania z tym regionem chromosomu do opisu mutacji germinalnych mutacji w białku oddziałującym z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) gen. Około 40% rodzin z IFS posiada mutację AIP. Ponadto podsumowujemy cechy kliniczne rodzin IFS z mutacjami AIP: Gruczolaki są diagnozowane w młodym wieku i są większe niż u pacjentów z IFS bez mutacji AIP lub w sporadycznych somatotropinoma, co wskazuje na bardziej agresywną chorobę. --- KONTEKST: Zarodkowe mutacje AIP zwykle powodują akromegalię o młodym początku z niską penetracją w w podgrupie rodzin z izolowanym gruczolakiem przysadki. My opisujemy nasze doświadczenia z dużą rodziną z mutacją R304* AIP i omawiamy niektóre dylematy diagnostyczne i kwestie związane z leczeniem. CEL: Celem badania była identyfikacja i badanie przesiewowe nosicieli mutacji w rodzinie. mutacji w rodzinie. PACJENCI: W badaniu wzięło udział 43 członków rodziny. MIEJSCE: Badanie przeprowadzono w szpitalach uniwersyteckich. WYNIKI: Przeprowadziliśmy genetyczne i endokrynologiczne badania przesiewowe członków rodziny. WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy 18 nosicieli mutacji R304*, trzech członków rodziny z wariantem AIP A299V i dwóch członków rodziny, którzy byli nosicielami obu zmian. Jeden z dwóch przypadków indeksowych przedstawiał gigantyzm i apopleksję przysadki, drugi drugi z akromegalią o młodym początku i obaj mieli operację i radioterapię. i radioterapię. Po genetycznym i klinicznym badaniu przesiewowym rodziny, u dwóch nosicieli R304* zdiagnozowano akromegalię. Przeszli oni operację przezklinową po krótkim okresie leczenia analogiem somatostatyny. Jeden z tych dwóch pacjentów jest w remisji; druga osiągnęła udaną ciążę pomimo nieoptymalnej kontroli akromegalii. kontroli akromegalii. Jeden z członków rodziny nosicieli A299V był wcześniej wcześniej zdiagnozowano mikroprolaktynoma; uważamy ten przypadek za fenokopię. Wzrost niezakażonych członków rodziny nosicieli R304* nie różni się w porównaniu do krewnych niebędących nosicielami. WNIOSKI: Rodziny z mutacjami AIP stwarzają szczególne problemy, takie jak występowanie dużych guzów inwazyjnych, słaba odpowiedź na leczenie, trudności z płodnością i prowadzeniem ciąży oraz znalezienie wariantów sekwencji AIP o nieznanym znaczeniu. Ponieważ choroba rozwija się głównie w w młodszym wieku, a penetracja jest niska, czas i okres obserwacji nosicieli bez jawnej choroby wymaga dalszych badań. nosicieli bez jawnej choroby wymaga dalszych badań. Wpływ psychologiczny i psychologiczny i finansowy wpływ przedłużających się badań klinicznych. Doskonałe między rodziną, endokrynologami i genetykami są niezbędne. i genetykami są niezbędne, a najlepiej byłoby, gdyby rodziny te były prowadzone w ośrodkach ze specjalistyczną wiedzą. --- KONTEKST: Molekularna patogeneza pierwotnej nadczynności przytarczyc jest nadal w dużej mierze nieznana. w dużej mierze nieznana. Gen AIP (aryl hydrocarbon receptor interacting protein) odgrywa istotną rolę w patogenezie rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki. odgrywa główną rolę w patogenezie rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki. CEL: Oceniliśmy udział genu AIP w sporadycznych gruczolakach przytarczyc. gruczolakach przytarczyc. PACJENCI I PROJEKT: Przeprowadziliśmy bezpośrednie sekwencjonowanie i multipleksową amplifikację sondy analizy amplifikacji genu AIP w dużej serii sporadycznych gruczolaków przytarczyc. serii sporadycznych gruczolaków przytarczyc. Zbadano utratę heterozygotyczności (LOH) w locus AIP w locus AIP, a także przeprowadzono immunobarwienie białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych. przeprowadzono również barwienie immunologiczne. Ponadto zbadano zmiany w genie MEN1. w genie MEN1. WYNIKI: Mutacja somatyczna AIP, zamiana argininy na glutaminę w kodonie 304 (R304Q) kodonie 304 (R304Q), zidentyfikowano w 2 ze 132 guzów. Mutacja była germinalna w obu przypadkach pomimo nierodzinnej prezentacji. Heterozygotyczne duże delecje AIP AIP wykryto w 29 przypadkach, w tym w 1 z 2 zmutowanych guzów, potwierdzając bialleliczną inaktywację genu AIP. Zmutowany guz AIP z LOH wykazywał zmniejszone barwienie immunologiczne AIP w porównaniu z prawidłowymi przytarczycami. LOH w locus w locus MEN1, który często współwystępował z LOH w locus AIP, stwierdzono w jednej trzeciej guzów. guzów. Somatyczne mutacje MEN1 stwierdzono w 1 z 2 guzów z mutacją AIP oraz w 22 gruczolakach przytarczyc. Ponadto, multipleksowa analiza amplifikacji sond ujawniła 1 dużą delecję genu MEN1 u 1 pacjenta. pacjenta. WNIOSKI: Gen AIP jest rzadko zaangażowany w gruczolaki przytarczyc, ale germinalny charakter mutacji germinalny charakter mutacji sugeruje, że może on predysponować do pierwotnej nadczynności przytarczyc. nadczynności przytarczyc. Mutacje genu MEN1 występują w znacznej części sporadycznych gruczolaków przytarczyc. sporadycznych gruczolaków przytarczyc. --- Mutacje genu białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) są związane z gruczolakami przysadki, które zwykle występują jako rodzinne izolowane gruczolaki przysadki (FIPA). gruczolaki przysadki (FIPA). Szczegółowe dane patologiczne i genetyczne guza dotyczące gruczolaków przysadki związanych z mutacją AIP są niewystarczające. Nieidentyczne bliźniaczki bliźniaczki zgłosiły się jako nastolatki na oddział ratunkowy z ciężkim postępującym bólem głowy spowodowanym przez duże makrogruczolaki przysadki neurochirurgii; jeden pacjent miał początkową apopleksję przysadki. Po operacji u pacjentów stwierdzono nieme gruczolaki somatotropowe w badaniu patologicznym. patologicznym. Ponadto, badania pod mikroskopem świetlnym, immunohistochemiczne i mikroskopii elektronowej wykazały guzy o praktycznie identycznych identycznych cechach. Gruczolakom towarzyszyły liczne obszary hiperplazji przysadki mózgowej. przysadki, które barwiły się pozytywnie na GH, wskazując na hiperplazję somatotropiny. na hiperplazję somatotropiny. Analizy genetyczne rodziny FIPA ujawniły nową mutację E216X genu AIP, która była obecna zarówno u pacjentów dotkniętych chorobą, jak i u ojca ojca. Analiza molekularna próbek chirurgicznych ujawniła utratę heterozygotyczności (LOH) w gruczolaku, ale wykazała, że LOH nie była obecna w hiperplastycznej tkance przysadki. w hiperplastycznej tkance przysadki od żadnego z pacjentów. Immunobarwienie AIP potwierdziło prawidłowe barwienie w tkance hiperplastycznej i zmniejszone barwienie w gruczolaku w guzach obu pacjentów. Wyniki te pokazują, że pacjenci z AIP mogą występować nieme somatotropinowe gruczolaki przysadki. Stwierdzenie hiperplazji somatotropowej bez towarzyszenia AIP LOH sugeruje, że LOH w locus AIP może być późnym zdarzeniem w potencjalnej progresji od od tkanki hiperplastycznej do gruczolakowatej. --- Gruczolaki przysadki są jednymi z najczęstszych guzów wewnątrzczaszkowych i występują z częstością około 1:1000 w krajach rozwiniętych. z częstością około 1:1000 w krajach rozwiniętych. Gruczolaki przysadki Gruczolaki przysadki stanowią poważne obciążenie chorobowe, a ich leczenie obejmuje neurochirurgię, terapie biologiczne i radioterapię. Wczesna diagnoza guzów przysadki, gdy są one mniejsze, może pomóc zwiększyć wskaźniki wyleczeń. Niewiele genetycznych predyktorów rozwoju gruczolaka przysadki. W ostatnich latach dwa odrębne, uzupełniające się postępy w badaniach nad dziedzicznymi guzami przysadki. Opisano stan kliniczny rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki (FIPA). który obejmuje rodzinne występowanie izolowanych gruczolaków przysadki poza gruczolaków przysadki mózgowej poza zespołami chorobowymi, takimi jak neoplazja typu 1 i kompleks Carneya. Rodziny FIPA stanowią około 2% gruczolaków przysadki i stanowią jednostkę kliniczną z jednorodnymi lub jednorodnymi lub niejednorodnymi typami gruczolaków przysadki występującymi w obrębie tej samej rodziny. The arylowego receptora węglowodorowego (AIP) został zidentyfikowany jako gen powodujący predyspozycję do gruczolaka przysadki o zmiennej penetracji, która stanowi 20% rodzin z FIPA. Wykazano, że zarodkowe mutacje AIP wiążą się z występowaniem z występowaniem dużych gruczolaków przysadki, które pojawiają się w młodym wieku, głównie u dzieci/młodzieży i młodych dorosłych. Mutacje AIP są zwykle związane z somatotropinoma, ale prolactinoma, niefunkcjonujące gruczolaki przysadki, C przysadki, chorobą Cushinga i innymi rzadkimi typami gruczolaków klinicznych. mogą również wystąpić. Gigantyzm jest szczególną cechą mutacji AIP i występuje u występuje u ponad jednej trzeciej pacjentów z somatotropinoma. Badanie pacjentów z gruczolakiem przysadki pacjentów z gruczolakiem przysadki z mutacjami AIP wykazało, że przypadki te stanowią kliniczne wyzwania dla skutecznego leczenia. Szeroko zakrojone badania nad biologią AIP i nowe osiągnięcia w mysich modelach nokautujących AIP pokazują wiele szlaków, poprzez które AIP może przyczyniać się do nowotworzenia. Niniejszy przegląd ocenia aktualną charakterystykę kliniczną i terapeutyczną ponad 200 rodzin FIPA i omawia wyniki badań wśród pacjentów z mutacją AIP w różnych populacjach z gruczolakami przysadki. populacjach z gruczolakami przysadki. --- Gruczolaki przysadki są powszechnymi guzami przysadki mózgowej, które mogą powodować znaczną zachorowalność z powodu nadmiernego wydzielania hormonów lub ucisku i miejscową inwazję otaczających struktur. Zdecydowana większość gruczolaków przysadki występuje sporadycznie. Powszechnie wykrywa się zmienioną ekspresję genów, ale mutacje somatyczne, zmiany epigenetyczne i nieprawidłowe mikroRNA. i nieprawidłowe mikroRNA. Występowanie mutacji GNAS na etapie postzygotycznym prowadzi do zespołu McCune'a-Albrighta (MAS), choroby powodującej nadczynność układu hormonalnego i guzy w kilku narządach, w tym w przysadce mózgowej. Rodzinne gruczolaki przysadki występują jako część zespołu wpływającego na inne narządy, takiego jak MEN1 lub zespół Carneya. lub występują tylko z gruczolakami przysadki, jak w rodzinnym izolowanym gruczolaku przysadki (FIPA). przysadki (FIPA). FIPA, choroba dziedziczona autosomalnie dominująco ze zmienną penetracją, jest u 20% pacjentów przez mutacje linii zarodkowej w supresorze nowotworu, arylu białko oddziałujące z receptorem węglowodorowym (AIP), podczas gdy w większości przypadków w większości rodzin FIPA. PACJENCI AIP mają charakterystyczny fenotyp kliniczny, w którym zwykle występuje zwykle z gruczolakami wydzielającymi hormon wzrostu (GH) i/lub prolaktynę (PRL) w młodym wieku lub w dzieciństwie. gruczolaki i można je zaobserwować również w przypadkach bez widocznej historii rodzinnej. Zrozumienie procesu nowotworowego u pacjentów z AIP-dodatnim i AIP-ujemnym FIPA może zaowocować lepszymi opcjami diagnostycznymi i terapeutycznymi zarówno dla rodzinnych, jak i sporadycznych przypadków. --- Rodzinny izolowany gruczolak przysadki (FIPA) jest chorobą autosomalną dominującą o zmiennym podłożu genetycznym i niepełnej penetracji. Mutacje linii zarodkowej genu białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) zostały u 15-40% pacjentów z FIPA. Dostępne są ograniczone dane na temat funkcjonalne konsekwencje mutacji lub dotyczące regulacji genu AIP genu AIP. Opisujemy dużą kohortę rodzin FIPA i charakteryzujemy mutacje missense i silent przy użyciu konstruktów minigenu. przy użyciu konstruktów minigenu, testów lucyferazy i beta-galaktozydazy, a także w testach cichych. a także prognoz in silico. Pacjenci z mutacjami AIP mieli niższy średni wiek w momencie rozpoznania (23,6+/-11,2 lat) niż pacjenci z mutacją AIP-negatywną AIP (40,4+/-14,5 lat). Mutacja promotora wykazała zmniejszoną aktywność in vitro aktywność in vitro odpowiadającą niższej ekspresji mRNA w próbkach pobranych od pacjentów. Stymulacja kinazy białkowej A pozytywnie reguluje promotor AIP. Ciche mutacje mutacje prowadziły do nieprawidłowego splicingu skutkującego skróconym białkiem lub obniżoną ekspresją AIP ekspresji. Test dwuhybrydowy interakcji białko-białko wszystkich wariantów missense wykazało zmienne zaburzenie wiązania AIP-fosfodiesterazy-4A5. Podsumowując Podsumowując, egzoniczne, promotorowe, splice-site i duże mutacje delecyjne w AIP są w 31% rodzin w naszej kohorcie FIPA. Funkcjonalna charakterystyka zmian AIP jest ważna dla identyfikacji funkcjonalnego wpływu wariantów sekwencji genu. sekwencji genu. --- Rodzinny izolowany gruczolak przysadki (FIPA) występuje rodzinnie i nie jest związany z z mnogą gruczolakowatością wewnątrzwydzielniczą typu 1 i kompleksem Carneya. Mutacje w AIP stanowią jedynie 15-25% rodzin FIPA. Mutacje CDKN1B powodują zespół MEN4, w którym pacjenci mogą cierpieć na gruczolaki przysadki. W tym badaniu chcieliśmy ocenić, czy mutacje w CDKN1B występują wśród dużej kohorty AIP ujemnych pod względem mutacji FIPA. Zbadano osiemdziesiąt osiem rodzin FIPA ujemnych pod względem mutacji AIP a 124 osoby dotknięte chorobą poddano sekwencjonowaniu CDKN1B. Analizę funkcjonalną domniemanych mutacji CDKN1B przeprowadzono przy użyciu metod in silico i in vitro. Analiza CDKN1B w linii zarodkowej ujawniła dwie zmiany nukleotydowe zmiany: c.286A>C (p.K96Q) i c.356T>C (p.I119T). In vitro, zmiana K96Q zmniejszyła powinowactwo p27 do Grb2, ale nie segregowała z gruczolakiem przysadki w rodzinie FIPA. FIPA. Substytucja I119T wystąpiła u pacjentki z akromegalią. p27(I119T) wykazuje nieprawidłowy wzór migracji przez SDS-PAGE. Trzy warianty (p.S56T, p.T142T i c.605+36C>T) są prawdopodobnie niepatogenne, ponieważ nie zaobserwowano efektów in nie zaobserwowano efektów in vitro. Podsumowując, dwóch pacjentów miało sekwencję germinalną w CDKN1B, co doprowadziło do zmian funkcjonalnych w kodowanych białkach p27 in vitro. Takie rzadkie warianty CDKN1B mogą przyczyniać się do rozwoju gruczolaków przysadki, ale ich niska częstość występowania i brak wyraźnej segregacji z pacjentami dotkniętymi chorobą sprawiają, że sekwencjonowanie CDKN1B jest mało prawdopodobne w rutynowym badaniu genetycznym w rutynowych badaniach genetycznych rodzin FIPA. Jednakże, dalsza charakterystyka roli CDKN1B w nowotworzeniu przysadki w tych i innych przypadkach może pomóc wyjaśnić profil kliniczno-patologiczny MEN4. --- Mutacje linii zarodkowej w genie białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) predysponują do guzów przysadki o młodym początku, najczęściej do gruczolaków wydzielających GH lub prolaktynę. wydzielających prolaktynę, a większość tych pacjentów należy do rodzinnych rodzinnych izolowanych gruczolaków przysadki. Szlak molekularny zainicjowany przez mutacje mutacje AIP prowadzące do powstania guza przysadki jest nieznany. AIP, ko-chaperon białka szoku cieplnego 90 i różnych receptorów jądrowych, należy do rodziny białek zawierających powtórzenia tetratrikopeptydowe (TPR). Posiada ma trzy antyrównoległe motywy α-helisy (domeny TPR), które pośredniczą w interakcji AIP z większością jego partnerów. W tym przeglądzie podsumowujemy znane interakcje AIP opisane do tej pory. Identyfikacja partnerów AIP i zrozumienie AIP i zrozumienie, w jaki sposób AIP oddziałuje z tymi białkami, może pomóc wyjaśnić specyficzny fenotyp rodzin z heterozygotycznymi mutacjami AIP, aby uzyskać głębszy wgląd w patologiczny proces powstawania guza przysadki mózgowej oraz zidentyfikować nowe cele dla leków. --- KONTEKST: Niedawno wykazano związek między mutacjami genu białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) a gruczolakami przysadki mózgowej. (AIP) i gruczolakami przysadki został niedawno wykazany. CEL: Celem badania była ocena częstości występowania mutacji genu AIP w dużej kohorcie pacjentów z rodzinnym izolowanym gruczolakiem przysadki (FIPA). (FIPA). PROJEKT: Było to wieloośrodkowe, międzynarodowe, wspólne badanie. MIEJSCE: Badanie przeprowadzono w 34 uniwersyteckich oddziałach endokrynologii i genetyki w dziewięciu krajach. oddziałach endokrynologii i genetyki w dziewięciu krajach. PACJENCI: Badano dotkniętych chorobą członków każdej rodziny FIPA. Krewni pacjentów z mutacjami AIP poddano analizie sekwencji AIP. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Obecność/nieobecność i opis mutacji genu AIP były głównymi miarami wyników. INTERWENCJA: Nie przeprowadzono żadnej interwencji. WYNIKI: Zidentyfikowano 73 rodziny FIPA, w których 156 pacjentów miało gruczolaki przysadki. gruczolakami przysadki; kohorta FIPA była równomiernie podzielona między rodziny z jednorodną i niejednorodną ekspresją guza. Jedenaście rodzin FIPA miało 10 germinalnych mutacji AIP. Dziewięć mutacji, R16H, G47_R54del, Q142X, E174frameshift, Q217X, Q239X, K241E, R271W i Q285frameshift, nie zostały opisane wcześniej. wcześniej. Guzy były znacznie większe (P = 0,0005) i zdiagnozowane w młodszym wieku (P = 0,0005). młodszym wieku (P = 0,0006) u osób z mutacją AIP dodatnią w porównaniu z osobami z mutacją ujemną pacjentów. Somatotropinoma dominowały wśród rodzin FIPA z mutacjami AIP, mieszane guzy wydzielające GH/prolaktynę, prolaktynoma i niewydzielające gruczolaki. gruczolaki. Około 85% kohorty FIPA i 50% osób z rodzinną somatotropiną z rodzinnymi somatotropinoma było ujemnych pod względem mutacji AIP. WNIOSKI: Mutacje AIP, z których dziewięć nowych mutacji zostało opisanych z których opisano dziewięć nowych mutacji, występują w około 15% rodzin FIPA. Chociaż guzy przysadki występujące w związku z mutacjami AIP to głównie somatotropinoma, obserwuje się również inne typy nowotworów. Dalsze badania wpływu mutacji AIP na ekspresję i aktywność białka ekspresję i aktywność białka są niezbędne do wyjaśnienia ich roli w guza przysadki w FIPA. --- CEL: Gen białka oddziałującego z receptorem węglowodorów arylowych (AIP) jest związany z gruczolakiem przysadki (PA). AIP nie był sekwencjonowany we wschodnioazjatyckich populacjach PA, więc przeprowadziliśmy to badanie w kohorcie Chińczyków Han. PROJEKT: Nasze badanie obejmowało sześć rodzinnych rodowodów PA składających się z 16 pacjentów i 27 niezmienionych krewnych, a także 216 sporadycznych pacjentów z PA (SPA) i 100 niespokrewnionych zdrowych osób z grupy kontrolnej. METODY: Sekwencjonowanie AIP przeprowadzono na genomowym DNA wyizolowanym z próbek krwi. próbek krwi. Wielokrotna amplifikacja sond zależna od ligacji i analizy markerów mikrosatelitarnych analizy markerów mikrosatelitarnych na DNA ze sparowanych tkanek nowotworowych przeprowadzono w celu analizy utraty heterozygotyczności. heterozygotyczności. WYNIKI: Zidentyfikowaliśmy trzy powszechne i cztery rzadkie polimorfizmy pojedynczego nukleotydu nukleotydów (SNP), jedną insercję intronową, jeden nowy wariant synonimiczny, cztery nowe warianty missense i zgłoszoną mutację nonsensowną w trzech rodzinnych rodzinnej (FIPA) z tej samej rodziny. Duże delecje genetyczne nie były zaobserwowano w linii zarodkowej, ale zaobserwowano je w sporadycznym DNA guza od trzech nosicieli wariantu nosicieli wariantu missense. Częstość występowania wariantów patogennych AIP u pacjentów z PA u pacjentów z PA była niska (3,88%), ale była wyższa u pacjentów z somatotropinoma (9,30%), szczególnie u młodych dorosłych (≤30 lat) i dzieci (≥18 lat) pacjentów (odpowiednio 17,24% i 25,00%). Wszyscy pacjenci z wariantem AIP cierpieli na makrogruczolaki. Jednak wskaźnik mutacji AIP w rodzinach FIPA był niski w tej kohorcie (16,67%). kohorcie (16,67%, 1/6 rodzin). WNIOSEK: Mutacja genu AIP może nie być częsta w FIPA lub SPA z chińskiej populacji Han. populacji chińskiej Han. Sekwencjonowanie AIP i długoterminowe badania kontrolne powinny być być wykonywane u młodych pacjentów z dużymi PA i ich rodzin z predyspozycjami do PA. predyspozycją do PA. --- Rodzinne gruczolaki przysadki występują w klasycznych zespołach MEN1 i Carneya a także w rodzinnych izolowanych gruczolakach przysadki (FIPA), chorobie autosomalnej dominującej z niepełną penetracją. dominującą chorobą z niepełną penetracją. W niektórych rodzinach, a także rzadko w sporadycznych nowotworach mutacje linii zarodkowej genu zlokalizowanego na chromosomie 11q13 znanego jako znanego jako białko oddziałujące z receptorem węglowodorów arylowych. W niniejszym omówiono mutacje AIP w tych grupach oraz różne interakcje molekularne interakcje molekularne AIP, które mogą odgrywać rolę w powstawaniu guza przysadki.

Mutacja którego genu jest związana z rodzinnym izolowanym gruczolakiem przysadki?

Mutacja genu AIP (aryl hydrocarbon receptor interacting protein) jest związana z zespołem rodzinnego izolowanego gruczolaka przysadki (FIPA). Około 20% rodzin z FIPA posiada mutację inaktywującą w genie AIP.

U pacjentów z bólem krzyża (LBP) na funkcjonowanie fizyczne mogą negatywnie wpływać zarówno oczekiwania dotyczące bólu, jak i strach związany z bólem. Nie jest jasne czy czynniki te wpływają zarówno na funkcjonowanie fizyczne w laboratorium, jak jak i w życiu codziennym. Celem tego badania było sprawdzenie, czy połączenie bólu i lęku przed ruchem wpływa na wyniki w laboratorium i czy czynniki te mają znaczenie dla i czy czynniki te są istotne dla przewidywania funkcjonowania w życiu codziennym. funkcjonowania w życiu codziennym. Stu dwudziestu czterech pacjentów z podostrym LBP dwukrotnie wykonało laboratoryjny test laboratoryjny test wydajności dwukrotnie. Maksymalny dobrowolny skurcz, oczekiwania oczekiwania bólowe przed testem, odczuwany ból podczas testu i strach przed ruchem. lęk przed ruchem. Pacjenci zostali sklasyfikowani jako prawidłowo lub nieprawidłowo przewidujący na podstawie różnic między oczekiwanym a odczuwanym bólem podczas drugiej próby. Następnie, aktywność fizyczną w życiu codziennym mierzono za pomocą akcelerometru. W wyjaśniając funkcjonowanie fizyczne w laboratorium i w życiu codziennym zaobserwowano efekt interakcji między strachem a przewidywaniem bólu. W przypadku nadmiernych predyktorów, strach był negatywnie powiązany z wynikami laboratoryjnymi (beta=-0,48, p<0,01) i pozytywnie związany z funkcjonowaniem w życiu codziennym (beta=0,50, p<0,05). Nie stwierdzono istotnego związku między strachem a wydajnością lub funkcjonowaniem w życiu codziennym. W przeciwieństwie do poprawnych W przeciwieństwie do prawidłowych predyktorów, w nadpredyktorach wyniki laboratoryjne i codzienne funkcjonowanie były dodatkowo wyjaśnione przez lęk przed ruchem. Wydaje się zatem, że lęk przed ruchem lęk przed ruchem jest czynnikiem predykcyjnym wyników tylko u pacjentów z LBP, którzy jednocześnie nadmiernie przewidują konsekwencje ruchów pod względem bolesności. --- CEL: Porównanie samoopisowych pomiarów codziennej aktywności z obiektywnymi danymi danymi dotyczącymi aktywności w celu ustalenia, czy pacjenci z przewlekłym bólem dolnej części pleców zgłaszają swoje poziomy aktywności tak dokładnie, jak osoby z grupy kontrolnej. PROJEKT: Przeprowadzono badanie przekrojowe z udziałem pacjentów i osób z grupy kontrolnej. MIEJSCE: Badanie przeprowadzono w codziennym środowisku badanych. BADANI: Trzydziestu dwóch pacjentów z przewlekłym bólem dolnej części pleców z objawami trwającymi dłużej niż trzy miesiące i 20 zdrowych osób z grupy kontrolnej z Holandii, w wieku 18-65 lat. GŁÓWNE POMIARY: Trójosiowy akcelerometr był noszony przez pięć dni w tygodniu, a Kwestionariusz Aktywności Fizycznej im. Kwestionariusz Aktywności Fizycznej Baecke. Obliczono korelację Pearsona Pearsona, aby uzyskać wgląd w świadomość pacjentów i osób z grupy kontrolnej. Porównania między obiektywnymi i subiektywnymi wynikami każdego pacjenta z wynikami grupy kontrolnej wykorzystano do przydzielenia każdego pacjenta do podgrupy każdego pacjenta do podgrup: przeceniających, niedoceniających i świadomych pacjentów. Zbadano cechy fizyczne i psychologiczne tych grup. WYNIKI: Pacjenci wykazywali słabe korelacje między obiektywnymi i subiektywnymi wynikami subiektywnymi wynikami aktywności fizycznej i wydają się mieć problemy z oszacowaniem swojego poziomu aktywności (r = -0,27), w przeciwieństwie do osób z grupy kontrolnej, które wykazywały silne korelacje między obiektywnymi i subiektywnymi wynikami (r = 0,66). Porównanie indywidualnych relacji pacjentów z osobami z grupy kontrolnej wykazało, że 44% pacjentów nie było świadomych swojego poziomu aktywności. Było było stosunkowo więcej osób niedoszacowujących (30%) niż przeszacowujących (14%). Cechy fizyczne między trzema grupami były różne. WNIOSKI: Samooceny pacjentów dotyczące ich poziomu aktywności są stosunkowo niedokładne w porównaniu z obiektywnymi pomiarami. --- Wstęp: Niniejsze badanie ma na celu określenie czasu spędzonego w różnych statycznych pozycjach tułowia podczas typowego dnia pracy. statycznych pozycjach tułowia podczas typowego dnia pracy pracowników w specjalnej szkole dla osób z ciężkimi upośledzeniami. METODY: Zrekrutowano osiemnastu pracowników z bólem krzyża (LBP) i piętnastu bezobjawowych pracowników. pracowników i piętnastu pracowników bezobjawowych. Zastosowano projekt przekrojowy w celu zbadania czasu spędzony w różnych statycznych pozycjach tułowia, który został zarejestrowany przez dwuosiowy akcelerometr przymocowany do poziomu T12 pleców badanych. WYNIKI: Wyniki ANCOVA ujawniły, że osoby z LBP spędzały znacznie dłuższy procent czasu w statycznej pozycji tułowia w porównaniu do normalnej (p < 0,05). Wykazano również, że spędzali oni znacznie więcej czasu w zgięciu tułowia o więcej niż 10 stopni (p < 0,0125). WNIOSEK: Opracowano innowacyjną metodę ciągłego śledzenia postawy kręgosłupa. postawy kręgosłupa, która ma potencjał do szerokiego zastosowania w miejscu pracy. w miejscu pracy. Wyniki niniejszego badania sugerują, że nauczyciele w szkołach w szkołach specjalnych są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia LBP. Aby zminimalizować takie ryzyko ryzyko, zaleca się częstą zmianę postawy i świadomość postawy w pracy. --- Może istnieć związek między snem a bólem u pacjentów z przewlekłym bólem pleców. ból. Zebraliśmy dane dotyczące bólu w ciągu dnia i aktywności w nocy od 18 pacjentów u których zdiagnozowano przewlekły ból pleców. Pacjentów obserwowano przez 6 dni i 5 nocy. nocy. Poziomy bólu zbierano co 90 minut między godziną 08:00 a 2200:00 za pomocą komputerowego dziennika elektronicznego. przy użyciu skomputeryzowanego dziennika elektronicznego. Poziomy aktywności były zbierane przy użyciu akcelerometru nadgarstkowego (Actiwatch AW-64). Actiwatch próbkował aktywność aktywności co 1 min. Pacjenci zostali poproszeni o noszenie Actiwatch na niedominującym ramieniu. Pomiary poziomu bólu zostały interpolowane przy użyciu sześciennych splajnów. splajnów. Obliczono średni poziom bólu dla każdego okresu od 0800 do 2200 godzin, a także dla okresu 6-dniowego. godzin, jak również dla okresu 6 dni. Różnica między średnim poziomem bólu dla okresu 6-dniowego i każdego okresu od 0800 do 2200 godzin została obliczona dla każdego pacjenta. dla każdego pacjenta. Dane dotyczące aktywności nocnej zostały przeanalizowane przy użyciu oprogramowania Actiwatch Sleep Analysis. Obliczono korelacje między zmiennymi Actiwatch Sleep Analysis a średnimi różnicami poziomu bólu dla każdego pacjenta i okresu. pacjenta i okresu. Analizę korelacji przeprowadzono za pomocą programu SPSS 7.5. Nie byliśmy w stanie nie byliśmy w stanie wykazać żadnych istotnych zależności. Zastosowano inne podejście do analizy danych. Sieć neuronowa samoorganizującej się mapy (SOM) została przy użyciu oryginalnych szeregów czasowych poziomu aktywności nocnej od 10 losowo wybranych pacjentów. losowo wybranych pacjentów. Następnie na wszystkich danych dotyczących poziomu aktywności przeprowadzono procedurę odzyskiwania. Obliczono korelacje między wariancją poziomu bólu w 6-dniowym okresie dla każdego dla każdego pacjenta i odpowiednią różnicą we współrzędnych wyjściowych SOM. współrzędnych. Stwierdzono, że korelacja wynosi r = 0,73, p < 0,01). Wnioskujemy że poziom bólu w ciągu dnia nie jest bezpośrednio skorelowany ze snem w ciągu następnej nocy i że sen nie jest bezpośrednio skorelowany ze snem w ciągu następnej nocy. i że sen nie jest bezpośrednio skorelowany z poziomem bólu w ciągu dnia w tej grupie pacjentów. następnego dnia w tej grupie pacjentów. Wydaje się, że istnieje korelacja między różnicą w poziomach i wzorcach aktywności nocnej a zmiennością bólu w ciągu dnia. a zmiennością bólu w ciągu dnia. Pacjenci, którzy doświadczają dużych wahań poziomu bólu w ciągu dnia wykazują również większą zmienność poziomów i wzorców aktywności w nocy. Mimo że nie byliśmy w stanie wykazać bezpośredniego związku między bólem w ciągu dnia a snem, rozsądne może być założenie, że lepsza kontrola bólu skutkująca mniejszymi wahaniami bólu w ciągu dnia może zapewnić bardziej stabilne poziomy aktywności w nocy i wzorce w tej ograniczonej grupie pacjentów. Korzystając z modelu sieci neuronowej, byliśmy w stanie wyodrębnić informacje z poziomów aktywności w nocy, nawet mimo że tradycyjna analiza statystyczna okazała się nieskuteczna. --- Wstęp: Normalizacja codziennych czynności jest ważnym celem w leczeniu rehabilitacyjnym pacjentów z przewlekłym bólem dolnej części pleców (CLBP). rehabilitacji pacjentów z przewlekłym bólem dolnej części pleców (CLBP). Klinicyści wskazują, że pacjenci z CLBP często wykazują pogorszenie kondycji, ale także pacjenci z CLBP, którzy wydają się zbyt aktywni. którzy wydają się być zbyt aktywni. Celem niniejszego badania przekrojowego było uzyskanie lepszego wglądu w codzienny wzorzec aktywności pacjentów z CLBP w porównaniu z grupą kontrolną, przy użyciu akcelerometrii. METODY: Codzienną aktywność oceniano poprzez pomiar ruchu ciała za pomocą trójosiowego akcelerometru. trójosiowego akcelerometru, który był noszony przez siedem kolejnych dni w godzinach czuwania. godzin. Pomiary przeprowadzono w codziennym środowisku (wewnątrz i na zewnątrz) uczestnika. na zewnątrz) uczestnika. Badano różnice między poziomem aktywności, porą dnia i statusem pracy. WYNIKI: Dane uzyskano od 29 pacjentów z CLBP i 20 osób z grupy kontrolnej. Wyniki pokazują że ogólny poziom aktywności pacjentów (średnia 0,75; SD 0,43) nie różni się znacząco od poziomu aktywności osób z grupy kontrolnej (średnia 0,75; SD 0,43). znacząco różnił się od poziomu aktywności osób z grupy kontrolnej (średnia 0,71; SD 0,44). Jednakże, pacjenci wykazują istotnie wyższy poziom aktywności rano (p<0,001) i istotnie niższy poziom aktywności wieczorem (p<0,001). znacznie niższe poziomy aktywności wieczorem (p<0,01) w porównaniu do z grupą kontrolną. Nie stwierdzono istotnych różnic w poziomach aktywności między czasu wolnego i dni roboczych w obu grupach; ponadto nie stwierdzono znaczących nie stwierdzono istotnych różnic w poziomie aktywności między pacjentami o różnym statusie zawodowym. pracy. WNIOSEK: Ogólny poziom aktywności nie różni się istotnie między pacjentami z CLBP a grupą kontrolną, ale rozkład aktywności w ciągu dnia różni się znacząco. znacząco. --- Zbadaliśmy czasowy związek między bólem a aktywnością u pacjentów z ostrym lub przewlekłym bólem krzyża. Przebadaliśmy 15 pacjentów z ostrym bólem krzyża i 15 pacjentów z przewlekłym bólem krzyża przez 3 tygodnie. Poziomy aktywności były automatycznie za pomocą akcelerometru nadgarstkowego i były próbkowane co minuty. Poziomy bólu rejestrowano co najmniej co 90 minut za pomocą kieszonkowego kieszonkowego dziennika elektronicznego. Szeregi czasowe od każdego pacjenta zostały następnie przeanalizowane przy użyciu funkcji przy użyciu funkcji korelacji krzyżowej w różnych odstępach czasu. Stwierdziliśmy, że podczas pierwszych 7 dni ostrego bólu krzyża występował znaczący (P < 0,01) stopień korelacji krzyżowej między aktywnością a bólem. Średnio ból następował po aktywności o około 30 minut. Wraz z poprawą stanu pacjentów i zmniejszeniem ból, związek między aktywnością a bólem zanikał. Nie było takiego związku w żadnym punkcie wśród pacjentów z przewlekłym bólem krzyża. --- CEL: Niniejsze badanie analizuje związek między bólem krzyża, niepełnosprawnością i zmęczeniem a jawną aktywnością fizyczną w odniesieniu do unikania strachu i podgrup związanych z wytrzymałością. METODA: 49 pacjentów wypełniło kwestionariusze (Ból, Niepełnosprawność, Zmęczenie, depresja, wzorzec reakcji na ból) 6 miesięcy po operacji dysku lędźwiowego i poddano 8-godzinnej ocenie akcelerometrycznej mierzącej ogólną aktywność fizyczną (PAL), pozycje stałego obciążenia (CSP), czas stania (ST) i czas leżenia (LT). Cztery podgrupy, reprezentujące wzorce wytrzymałości na stres (DER), wytrzymałość na stres (EER), unikanie strachu (FAR) i reakcje adaptacyjne (AR) ze względu na ze względu na model regulacji bólu oparty na unikaniu i wytrzymałości. WYNIKI: Wielowariantowe analizy kowariancji wykazały znacznie wyższy ból, niepełnosprawność i zmęczenie u pacjentów z FAR w porównaniu z pacjentami z AR oraz, zgodnie z oczekiwaniami, niższy PAL i CSP w FAR niż u pacjentów wytrzymałościowych. Obie grupy wytrzymałościowe wykazały wyższy ból, któremu towarzyszyła wyższa aktywność fizyczna oparta na akcelerometrze (PAL, CSP) niż AR i FAR. Większość różnic w podgrupach wykazywała umiarkowaną do wysokiej wielkości efektu. WNIOSKI: Wyniki wskazują na różne ścieżki prowadzące do przewlekłego bólu i i niepełnosprawności przy niedostatecznym wykorzystaniu fizycznym u pacjentów FAR i nadmiernym wykorzystaniu/przeciążeniu u pacjentów sugerując potrzebę indywidualnie ukierunkowanego terapii poznawczo-behawioralnej w grupach z zaburzeniami adaptacyjnymi. Implikacje dla Rehabilitacja Poprawa powrotu do normalnego poziomu aktywności fizycznej jest ważnym celem ważnym celem rehabilitacji pacjentów po operacji dysku lędźwiowego. Różne ścieżki prowadzące do przewlekłego bólu i niepełnosprawności przy niedostatecznej aktywności fizycznej u pacjentów pacjentów unikających strachu i nadużywaniem u pacjentów wytrzymałościowych. Różne wzorce reakcji na ból związane z bólem, oparte na modelu unikania i wytrzymałości wskazują na potrzebę indywidualnego ukierunkowania programów rehabilitacyjnych. --- Pacjenci z przewlekłym bólem mogą mieć trudności z oszacowaniem własnego poziomu aktywności fizycznej w codziennym życiu. poziomu aktywności fizycznej w życiu codziennym. Czynniki związane z bólem, takie jak depresja i intensywność bólu mogą wpływać na zdolność pacjentów do oszacowania własnego poziomu aktywności. Niniejsze badanie ocenia, czy pacjenci z przewlekłym bólem krzyża (CLBP), którzy są bardziej przygnębieni i / lub zgłaszają większy ból, rzeczywiście mają niższy obiektywnie oceniany poziom codziennej aktywności życiowej, czy tylko postrzegają swój poziom aktywności jako niższy. tylko postrzegają swój poziom aktywności jako niższy. Pacjenci z CLBP zostali włączeni do badania przekrojowego. badaniem przekrojowym. W ciągu 14 dni mierzono aktywność fizyczną w życiu codziennym mierzona zarówno za pomocą dziennika elektronicznego, jak i akcelerometru. Przeprowadzono analizy wielopoziomowe przeprowadzono w celu oceny, czy wyższy poziom depresji i/lub intensywność bólu była związana z niższym obiektywnie ocenianym poziomem aktywności lub rozbieżnością między zgłaszanym przez siebie a obiektywnie ocenianym poziomem codziennej aktywności. a obiektywnie ocenianym poziomem aktywności w życiu codziennym. Wyniki, oparte na 66 pacjentach z CLBP (średni wynik RDQ 11,8), wykazały, że obiektywnie oceniany poziom codziennej aktywności życiowej nie jest związany z depresją lub nasileniem bólu. Istniał umiarkowany związek między a obiektywnie ocenianym poziomem aktywności (beta=0,39, p<0,01). Rozbieżność rozbieżność między nimi była istotnie i negatywnie związana z depresją (beta = 0,19, p = 0,01), co wskazuje, że pacjenci z wyższym poziomem depresji depresji oceniali swój własny poziom aktywności jako stosunkowo niski w porównaniu do z obiektywnie ocenianym poziomem aktywności. Natężenie bólu nie było związane z postrzeganiem poziomu aktywności pacjenta (beta=0,12, ns). --- Celem tego przekrojowego badania pilotażowego było zbadanie związku między cierpieniem psychicznym a swobodną aktywnością fizyczną (PA) u osób z przewlekłym bólem krzyża (CLBP). osób z przewlekłym bólem krzyża (CLBP). Trzydziestu ośmiu uczestników z niespecyficznym CLBP (29=distressed; 9=non-distressed) zostało zrekrutowanych. Poziomy PA mierzono za pomocą akcelerometru (monitor aktywności activPAL) przez okres jednego tygodnia. przez okres jednego tygodnia. Rejestrowano następujące parametry aktywności fizycznej: czas w pozycji wyprostowanej (stojącej lub chodzącej), czas stania, czas chodzenia i liczbę kroków. Cierpienie psychiczne oceniano za pomocą zmodyfikowanej wersji metody oceny ryzyka cierpienia (DRAM), która jest połączeniem lęku somatycznego i objawów depresyjnych. objawów depresji. Grupa z dystresem spędzała znacznie mniej czasu w pozycji pionowej w ciągu średnio 24-godzinnego dnia (-1,47 godziny, 95% CI -2,70 do -0,23 godziny, p<0,05), co można przypisać 1,01h mniej stania i 0,46h mniej chodzenia. Objawy depresji były statystycznie istotnym niezależnym predyktorem czasu w pozycji pionowej (beta=-0,49, p<0.05). To pilotażowe badanie wykazało, że osoby z CLBP i podwyższonym poziomem dystresu stresu spędzają mniej czasu w pozycji pionowej niż ich odpowiednicy bez stresu. Klinicznie, podczas leczenia osób z CLBP i podwyższonym poziomem stresu, może być niski, a interwencje mające na celu zwiększenie aktywności w pozycji stojącej mogą być odpowiednie. mogą być odpowiednie. --- Wstęp: U pacjentów z LBP związek między bólem a aktywnością fizyczną pozostaje niejasny. pozostaje niejasny. Podczas gdy stwierdzono negatywny związek między bólem a zgłaszaną przez aktywnością fizyczną, zależność ta zanikała w przypadku jawnych danych behawioralnych (np. akcelerometr). danych behawioralnych (np. akcelerometr). Modele poznawczo-behawioralne rozwoju przewlekłego bólu rozwoju bólu przewlekłego sugerują podgrupy z oznakami niedostatecznej i nadmiernej aktywności fizycznej. i nadużywania. CELE: Zbadanie, czy pacjenci z adaptacyjnym, wytrzymałościowym i związanym z bólem unikaniem strachu różnią się pod względem bólu, zgłaszanej przez siebie funkcji fizycznej i jawnej aktywności fizycznej 6 miesięcy po operacji dysku. aktywności fizycznej 6 miesięcy po operacji dysku. METODY: 24 pacjentów wypełniło kwestionariusze (stopień bólu przewlekłego Von Korffa Von Korffa (CPG), Kiel pain inventory (KPI), Funktionsfragebogen Hannover-Rücken FFbH-R) i przeszli 8-godzinną ocenę akcelerometru w ich codziennym życiu (poziom aktywności fizycznej (PAL), liczba poziom aktywności fizycznej (PAL), liczba stałych pozycji (CP)). Wskaźnik KPI różnił się między adaptacyjnym radzeniem sobie (AC) (N=9), radzeniem sobie z unikaniem strachu (FAC) (N=1) i radzeniem sobie z lękiem (FAC) (N=1) i radzeniem sobie z lękiem (EC) (N=14). WYNIKI: W całej grupie natężenie bólu było ujemnie związane z aktywnością fizyczną, podczas gdy PAL i CP nie wykazywały korelacji z bólem. z bólem. Pacjenci z EC wykazywali istotnie wyższe wyniki w zakresie bólu i niższe i niższą samoocenę funkcjonowania fizycznego w porównaniu z AC, ale taki sam poziom PAL i CP. co więcej, istotnie wyższą liczbę CP w życiu codziennym. Oględziny pacjenta z FAC ujawniła również wysoki ból, niskie funkcjonowanie fizyczne i niską jawną aktywność fizyczną. WNIOSKI: Ocena sposobów radzenia sobie z bólem pozwoliła na istotne rozróżnienie między podgrupami pacjentów z LBP 6 miesięcy po operacji. Pacjenci radzący sobie z bólem wykazywali oznaki nadużywania w codziennym zachowaniu pomimo bólu. bólu niż osoby radzące sobie adaptacyjnie. Pacjenci unikający strachu mieli tendencję do mniejszej aktywność fizyczną w sensie niedostatecznego wykorzystania.

Co jest mierzone za pomocą akcelerometru u pacjentów z bólem pleców?

Ocena akcelerometryczna mierząca ogólną aktywność fizyczną (PAL), pozycje stałego obciążenia (CSP), czas stania (ST) i czas leżenia (LT)... Rejestrowano następujące parametry aktywności fizycznej: czas w pozycji wyprostowanej (stojącej lub chodzącej), czas stania, czas chodzenia i liczbę kroków.

Kraniosynostoza jest częstą wadą wrodzoną (około 1/3 000 urodzeń) wynikająca z braku równowagi chromosomowej, mutacji genów lub nieznanych przyczyn. My opisujemy 6-miesięczną kobietę z mnogą synostozą szwów i prenatalnym początkiem opóźnieniem rozwoju, dysmorfią twarzy, wrodzoną wadą serca i przepukliną pachwinową. wrodzoną wadą serca i przepukliną pachwinową. Zintegrowane podejście standardowej cytogenetyki, mBAND, FISH specyficznej dla locus i macierzy CGH o rozdzielczości 75 kb ujawniło złożoną rearanżację chromosomu rearanżację chromosomu 5, skutkującą 3 inwersjami paracentrycznymi, 2 insercjami między ramionami insercje i częściową duplikację 5q35. Dodatkowa kopia genu MSX2, która mapuje się w zduplikowanym segmencie i jest zmutowana w kraniosynostozie typu bostońskiego. kraniosynostozie typu bostońskiego, została potwierdzona w badaniach cytogenetyki molekularnej. Nasze badanie potwierdza, że wczesna fuzja szwów czaszkowych powszechnie obserwowana w zespole dup(5q) jest spowodowane przez triplikację genu MSX2 i silnie wspiera kluczową rolę tego genu w kraniosynostozie. kluczową rolę tego genu w rozwoju struktur czaszkowo-twarzowych. --- CELE: Opisujemy pierwszą kohortową analizę wpływu zaburzeń genetycznych na kraniosynostozę. zaburzeń genetycznych w kraniosynostozie. Naszym celem było lepsze zrozumienie rokowania i patogenezy oraz zapewnienie racjonalnych kryteriów klinicznych testów genetycznych. METODY: Przeprowadziliśmy ukierunkowane molekularne testy genetyczne i cytogenetyczne dla 326 dzieci, które wymagały operacji z powodu kraniosynostozy. dzieci, które wymagały operacji z powodu kraniosynostozy, urodziły się w latach 1993-2002. 1993-2002, przedstawionych na jednym oddziale czaszkowo-twarzowym i były monitorowane do do końca 2007 roku. WYNIKI: Osiemdziesięcioro czworo dzieci (i 64 krewnych) miało patologiczne zmiany genetyczne (86% jednogenowe). patologiczne zmiany genetyczne (86% mutacji jednogenowych i 14% nieprawidłowości chromosomalnych). The Mutacja FGFR3 P250R była największym pojedynczym czynnikiem (24%) w grupie genetycznej. grupy genetycznej. Diagnozy genetyczne stanowiły 21% wszystkich przypadków kraniosynostozy i były związane ze zwiększonym odsetkiem wielu powikłań. Dzieci z początkową diagnozą kliniczną z początkową diagnozą kliniczną kraniosynostozy niesyndromicznej były bardziej prawdopodobne, że mutację sprawczą, jeśli synostozy były jednokomorowe lub dwukomorowe (10 z 48 przypadków) niż 48 przypadków) niż jeśli były strzałkowe lub metopowe (0 z 55 przypadków; P = .0003). Powtórna operacja czaszkowo-twarzowa była wymagana u 58% dzieci z mutacjami jednogenowymi, ale tylko u 17% z nich. mutacjami jednogenowymi, ale tylko 17% dzieci z nieprawidłowościami chromosomalnymi (P = .01). WNIOSKI: Kliniczna ocena genetyczna ma kluczowe znaczenie dla leczenia dzieci z kraniosynostozą. dzieci z kraniosynostozą. Badanie genetyczne przypadków niesyndromicznych (przynajmniej dla FGFR3 P250R i FGFR2 egzony IIIa/c) powinny być ukierunkowane na pacjentów z synostozami wieńcowymi lub wieloszpikowymi. Zaburzenia pojedynczego genu, które zakłócają fizjologiczną sygnalizację w szwach czaszkowych często wymagają reoperacji, podczas gdy nieprawidłowości chromosomalne mają łagodniejszy przebieg, co sugeruje inne, wtórne pochodzenie inne, wtórne pochodzenie związanej z nimi kraniosynostozy. --- Unikalna mutacja Pro250Arg w receptorze czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3) została u pacjentów z niesyndromiczną kraniosynostozą. Przebadaliśmy 18 Chińczyków z Tajwanu z różnymi typami kraniosynostozy, aby ocenić, czy mutacja ta jest również powszechna w populacji chińskiej. Genomowe DNA zostało analizowano za pomocą analizy restrykcyjnej opartej na reakcji łańcuchowej polimerazy i bezpośredniego sekwencjonowania w celu sekwencjonowanie w celu zidentyfikowania mutacji Pro250Arg w FGFR3. Pięciu (28%) z 18 probantów było heterozygotycznych dla mutacji Pro250Arg. Tylko pacjenci z synostozą koronalną byli nosicielami tej mutacji. WNIOSEK: Nasze wyniki sugerują, że wszyscy pacjenci z synostozą koronalną powinni być badani pod kątem tej unikalnej mutacji. --- Zespół Aperta (Ap) charakteryzuje się przedwczesnym kostnieniem szwów czaszkowych spowodowanym mutacjami receptora czynnika wzrostu fibroblastów 2 (FGFR-2). Zbadaliśmy rolę rolę kadheryn i zdarzeń sygnalizacyjnych w zmianach fenotypowych indukowanych przez przez mutację Ap FGFR-2 S252W w zmutowanych immortalizowanych płodowych ludzkich kalwariach osteoblastów. Mutacja FGFR-2 spowodowała zwiększoną ekspresję markerów osteoblastów markerów osteoblastów: fosfatazy alkalicznej (ALP), kolagenu typu 1 (COLIA1) i osteokalcyny (OC) w hodowli długoterminowej. Mutacja zwiększała również agregację komórek, która była tłumiona przez specyficzne neutralizujące przeciwciała anty-N- i anty-E-kadheryny przeciwciała. Zmutowane osteoblasty wykazywały zwiększone stężenie N- i E-kadheryny, ale nie N-komórkowej cząsteczki adhezyjnej (N-CAM) informacyjnego RNA (mRNA) i poziomu białka. Zostało to zostało potwierdzone in vivo przez obfite immunoreaktywne N- i E-kadheryny w preosteoblastach w szwie Ap, podczas gdy N-CAM oraz alfa- i beta-kateniny były nie uległy zmianie. Neutralizujące przeciwciało anty-N-kadheryny lub antysensowne N-kadheryny (AS) oligonukleotydy, ale nie przeciwciało anty-E-kadheryny lub AS zmniejszały aktywność ALP, jak również a także nadekspresję mRNA ALP, COLIA1 i OC w zmutowanych osteoblastach. Analiza transdukcji sygnału ujawniła zwiększoną aktywność fosfolipazy Cgamma (PLCgamma) i kinazy białkowej Calpha (PKCalpha) i zwiększoną aktywność PKC w zmutowanych komórkach w warunkach podstawowych. zmutowanych komórkach w warunkach podstawowych. Zahamowanie PKC przez kalfostynę C lub inhibitor Gö6976 hamowało zwiększony poziom mRNA i białka N-kadheryny, a także nadekspresję mRNA i białka N-kadheryny. oraz nadekspresję ALP, COLIA1 i OC mRNA w zmutowanych komórkach. zmutowanych komórkach. Tak więc, N-kadheryna odgrywa rolę w aktywacji genów markerów różnicowania osteoblastów genów markerów różnicowania osteoblastów w zmutowanych osteoblastach, a sygnalizacja PKCalpha wydaje się być zaangażowana w zwiększoną ekspresję N-kadheryny i genów osteoblastów indukowanej przez mutację S252W FGFR-2 w ludzkich osteoblastach. --- Jednym z genów zaangażowanych w zespoły kraniosynostozy jest gen receptora czynnika wzrostu fibroblastów 2 (FGFR2). czynnika wzrostu fibroblastów 2 (FGFR2), gen receptora kinazy tyrozynowej. Po związaniu ligandu receptory FGFR2 dimeryzują, po czym następuje aktywacja wewnątrzkomórkowej kinazy tyrozynowej. wewnątrzkomórkowych domen kinazy tyrozynowej. Inicjuje to kaskadę sygnałów, które wpływających na podział i różnicowanie komórek. Mutacje FGFR2 zostały znalezione w zespołach zespołach kraniosynostozy Aperta, Crouzona i Pfeiffera. Większość mutacji to mutacje zysku funkcji, indukujące niezależną od ligandu aktywację receptora lub zmienione wiązanie ligandu. Z wyjątkiem zespołu Aperta, nie ma wyraźnej korelacji genotyp-fenotyp. korelacji genotyp-fenotyp. Znaleziono wiele różnych mutacji w Pfeiffera i Crouzona, ale wszystkie mutacje występują w tym samym regionie zewnątrzkomórkowym receptora. zewnątrzkomórkowym regionie receptora. Identyczne mutacje zostały znalezione w Pfeiffera i zespole Crouzona. Tak więc w jednej rodzinie może występować zarówno zespół Crouzona, jak i Pfeiffera. jak i zespół Pfeiffera. Mutacje w innych genach FGFR zostały również znalezione w zespołach kraniosynostozy. --- Kraniosynostoza spowodowana czynnikami genetycznymi obejmuje heterogenną grupę ponad 100 zespołów. ponad 100 zespołów, w większości dziedziczonych autosomalnie dominująco. Mutacje w pięciu genach geny (FGFR1-, -2, -3, TWIST i MSX2) powodujące kraniosynostozę jako główną cechę kliniczną. kraniosynostozę jako główną cechę kliniczną. W większości tych schorzeń występują również wady rozwojowe kończyn. Przedstawiamy przypadek dwupokoleniowej rodziny z segregacją mikrocornea, zmiany nerwu wzrokowego i zaćmę od dzieciństwa, kraniosynostozę oraz dystalne zmiany kończyn, z dużą kliniczną zmiennością wewnątrzrodzinną. Opisane tutaj Opisane tutaj problemy okulistyczne wydają się być unikalne dla tej genealogii. podczas gdy podobne zmiany stóp zostały najwyraźniej opisane tylko u dwóch innych rodzeństwa z zespołem dyzostozy akralno-czaszkowo-twarzowej (ADS). Jednakże, ADS ma autosomalne recesywne dziedziczenie zamiast dominującego wzorca obecnej genealogii. w obecnej genealogii. Egzony kandydujące pięciu wcześniej wymienionych genów wspomniane zostały przetestowane poprzez analizę sekwencjonowania, przedstawiając normalne wyniki we wszystkich przypadkach. wszystkich przypadkach. Dlatego analizy kliniczne i laboratoryjne u naszych pacjentów sugerują że ich fenotyp reprezentuje nowy zespół najprawdopodobniej spowodowany mutacją w genie innym niż badane. genie innym niż badane. --- Większość mutacji w zespołach Crouzona, Pfeiffera i Aperta dotyczy zewnątrzkomórkowej, trzeciej domenie immunoglobulinopodobnej i sąsiadujących regionach łącznikowych (eksony IIIa i IIIc) genu receptora czynnika wzrostu fibroblastów 2 (FGFR2). Używając opublikowanych starterów do PCR, stwierdzono, że pacjent z zespołem Crouzona homozygotyczną dla mutacji, która powoduje substytucję aminokwasową Q289P w FGFR2. Dwóch dodatkowych pacjentów; jeden z zespołem Aperta i mutacją P253R, drugi z zespołem Pfeiffera i mutacją S267P, również okazali się homozygotyczni. homozygotyczni. Użycie nowego startera zlokalizowanego 146 bp 5' eksonu IIIa do PCR, a następnie sekwencjonowanie sekwencjonowanie ujawniło polimorfizm A do G w pozycji -62 [skorygowanej] eksonu IIIa. eksonu IIIa. Wszyscy trzej pacjenci byli heterozygotyczni zarówno dla mutacji, jak i polimorfizmu. polimorfizmu. Wyniki te wskazują, że polimorfizm i mutacja nie znajdują się na tym samym chromosomie. nie znajdują się na tym samym chromosomie. Polimorfizm pojedynczego nukleotydu znajduje się na drugiej do ostatniej zasady na końcu 3' opublikowanego startera. To niedopasowanie startera Niedopasowanie startera spowodowało niepowodzenie amplifikacji normalnego chromosomu, a tym samym, pozorną homozygotyczność. Częstotliwość tego nowego polimorfizmu została określono na 0,03, badając 326 chromosomów z populacji ogólnej. Proponujemy zastosowanie nowego startera do analizy mutacji eksonu IIIa FGFR2, aby uniknąć błędnej diagnozy spowodowanej niedopasowaniem startera. --- Podczas swojej złożonej morfogenezy czaszka kręgowca musi jednocześnie chronić mózg i rozszerzać się, aby pomieścić jego wzrost. mózg i rozszerzać się, aby dostosować się do jego wzrostu. Kluczową adaptacją strukturalną, która pozwala na pełnienie tej podwójnej roli jest oddzielenie kostnych płyt czaszki za pomocą szwami, włóknistymi stawami, które służą jako ośrodki wzrostu i pozwalają kościom na rozszerzanie się kości w miarę powiększania się mózgu. Kraniosynostoza, przedwczesna fuzja jednej lub więcej kości przedwczesne zrośnięcie się jednej lub więcej kości łódeczkowatych z wynikającymi z tego nieprawidłowościami w kształcie czaszki. powszechną anomalią rozwojową, która zakłóca ten proces. Wcześniej odkryliśmy że pojedyncza substytucja aminokwasowa w homeodomenie ludzkiego genu MSX2 jest związana z autosomalną dominującą kraniosynostozą typu bostońskiego. typu bostońskiego. Mutacja ta zwiększa powinowactwo Msx2 do sekwencji docelowej, sugerując, że mutacja działa poprzez dominujący mechanizm pozytywny. Zgodne z tym przewidywaniem, wykazaliśmy, że ogólna nadekspresja Msx2 pod kontrolą pod kontrolą szeroko wyrażonego promotora CMV powoduje, że kości łydkowe inwazję szwu strzałkowego. Tutaj wykorzystujemy specyficzną tkankowo nadekspresję Msx2 w obrębie szwów kości strzałkowej, aby zająć się mechanizmami rozwojowymi kraniosynostozy i morfogenezy czaszki. Wykazaliśmy, że segment promotora Msx2 kieruje ekspresję genu reporterowego do podgrup komórek w obrębie szwów. szwów. W późnych stadiach embrionalnych i noworodkowych promotor ten ulega ekspresji w niezróżnicowanych komórkach mezenchymalnych przyśrodkowo do rosnącej kości. Do P4 aktywność promotora w szwie, wykazując punktowy wzór w niezróżnicowanych osteoblastach. niezróżnicowanych komórkach osteoblastycznych na zewnętrznym brzegu frontu osteogennego. Nadekspresja Msx2 pod kontrolą tego promotora jest wystarczająca do zwiększyć wzrost kości ciemieniowej do szwu strzałkowego do P6. Ten fenotyp jest poprzedzony wzrostem zarówno liczby, jak i znakowania BrdU komórek osteoblastycznych komórek osteoblastycznych we frontach osteogennych kości ciemieniowej. Odkrycia te sugerują że ważnym wczesnym wydarzeniem w kraniosynostozie za pośrednictwem MSX2 u ludzi jest przejściowe opóźnienie różnicowania komórek osteogennych w szwie i w konsekwencji i wynikający z tego wzrost puli komórek osteogennych. --- Zbadaliśmy transkrypcyjną regulację NELL-1, genu związanego z kraniosynostozą genu związanego z kraniosynostozą. Zidentyfikowaliśmy trzy elementy OSE2 w promotorze NELL-1, które są bezpośrednio wiązane i transaktywowane przez Runx2. Wymuszona ekspresja Runx2 indukuje ekspresję ekspresję NELL-1 w komórkach kalwarii szczura. WPROWADZENIE: Wcześniej donosiliśmy o zwiększonej regulacji NELL-1 w ludzkiej kraniosynostozie i kraniosynostozie i nadekspresji Nell-1 u zwierząt transgenicznych, które przedwczesne zamknięcie szwów związane ze zwiększonym różnicowaniem osteoblastów. różnicowaniem osteoblastów. Aby zbadać regulację transkrypcji NELL-1, przeanalizowaliśmy region flankujący 5' ludzkiego genu NELL-1. Zidentyfikowaliśmy trzy elementy wiążące specyficzne elementy wiążące osteoblasty 2 (OSE2) (A, B i C) w obrębie 2,2 kb przed miejsca startu transkrypcji i dalej badaliśmy funkcjonalność tych miejsc. miejsc. MATERIAŁY I METODY: Obszar 2,2 kb i skrócony 325 bp, w którym brakowało trzech miejsc OSE, zostały sklonowane. trzy miejsca OSE, zostały sklonowane do genu reporterowego lucyferazy i współtransfekowano plazmidem ekspresyjnym Runx2. Trzy miejsca OSE2 zostały indywidualnie zmutowane i współtransfekowane z plazmidem ekspresyjnym Runx2 do komórek Saos2 komórek. Przesunięcia żelowe i supersunięcia z przeciwciałami Runx2 wykorzystano do określenia specyficznego wiązania do miejsc OSE2. Testy CHIP zostały wykorzystane do zbadania wiązania in vivo Runx2 z promotorem Nell-1 in vivo. Plazmid ekspresyjny Runx2 został transfekowany do dzikiego typu i komórek Runx2(-/-) kalwarii. Poziomy ekspresji Nell-1, osteokalcyny i Runx2 mierzono za pomocą RT-PCR. WYNIKI: Dodanie Runx2 w sposób zależny od dawki zwiększyło aktywność lucyferazy w promotorze ludzkiej lucyferazy promotora NELL-1 p2213. Skrócony konstrukt p325 NELL-1 wykazywał znacznie niższy podstawowy poziom aktywności. Ekstrakt jądrowy z komórek Saos2 tworzył kompleksy z sondami miejsca A, B i C i był supershiftowany z przeciwciałem Runx2. Mutacja miejsc A, B i C znacząco obniżyła podstawową aktywność promotora. aktywność promotora. Ponadto mutacja miejsc B i C miała stępioną odpowiedź na Runx2, podczas gdy mutacja na Runx2, podczas gdy mutacja miejsca A miała mniejszy wpływ. Runx2 wiązał się do promotora NELL-1 in vivo. Transfekcja Runx2 w szczurzych osteoblastach zwiększała ekspresję Nell-1 i Ocn, a w komórkach kalwarialnych pozbawionych Runx2, zarówno ekspresja Nell-1, jak i Ocn zostały uratowane. WNIOSKI: Runx2 bezpośrednio wiąże się z elementami OSE2 i transaktywuje ludzki promotor NELL-1. ludzki promotor NELL-1. Wyniki te sugerują, że Nell-1 jest prawdopodobnie dalszym celem Runx2. Odkrycia te mogą również poszerzyć nasze zrozumienie mechanizmów molekularnych regulujących patogenezę kraniosynostozy. --- Niedawno zidentyfikowano substytucję proliny 250 przez argininę w genie receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3). receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3) u pacjentów z kraniosynostozą i definiuje nowy zespół na podłożu molekularnym. kraniosynostozą i definiuje nowy zespół na podstawie molekularnej. Opisujemy przypadek 1-miesięczną kobietę z obustronną kraniosynostozą koronalną, która miała mutację P250R w genie FGFR3 wykrytą przez sekwencjonowanie DNA. Miała brachycefalię, skroniową, wysokie i płaskie czoło, hiperteloryzm, łagodną proptozę, nisko osadzone uszy i brak nieprawidłowości uszy i brak nieprawidłowości cyfrowych. Przeszła zabieg chirurgiczny w wieku 7 miesięcy. jej problemy kosmetyczne uległy poprawie. Jej rozwój był prawidłowy do 13 miesiąca życia. wieku. Analiza DNA jej rodziców wykazała, że jej ojciec miał tę samą mutację. mutację. Fenotypy mutacji P250R w zespole FGFR3 są zmienne nawet w tej samej rodzinie. zmienne nawet w obrębie tej samej rodziny, ale główne charakterystyczne cechy kliniczne są następujące 1) boczna lub obustronna kraniosynostoza wieńcowa, 2) łagodne anomalie dłoni i stóp oraz 3) anomalie stóp. anomalie dłoni i stóp oraz 3) głuchota czuciowa. W zespole FGFR3 rozpoznanie mutacji mutacji P250R za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) jest bardzo łatwa i ważna dla wczesnej diagnozy i poradnictwa genetycznego. --- Przedstawiamy przypadek 6-miesięcznego chłopca z kraniosynostozą, rzekomą niedoczynnością przytarczyc typu 1a (PHP1A) i mutacją genu GNAS. typu 1a (PHP1A) i mutacją genu GNAS. Chłopiec miał synostozę kości czołowej, czołowych i strzałkowych, brachycefalię i wodogłowie. Miał również wrodzoną niedoczynność tarczycy, okrągłą twarz, pełne policzki, krótkość kończyn, łagodne opóźnienie opóźnienie rozwoju i hipotonię mięśniową. Z powodu postępującej wodogłowie, synostoza została skorygowana chirurgicznie, ale dekompensacja krążenia krążenia doprowadziła do rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego i zawałów mózgu. mózgu. Nasz pacjent zmarł 8 dni później. Pośmiertne badania molekularne GNAS, genu białka wiążącego nukleotydy guaninowe, polipeptydu stymulującego alfa aktywności (gen dla PHP1A), zidentyfikowano de novo heterozygotyczną delecję 3 bp w ramce, przewidującą delecję przewidując delecję reszty asparaginy w pozycji 377 (deltaN377). (deltaN377). Jest to drugie doniesienie o tej mutacji. Wyniki badań molekularnych molekularnych genów kraniosynostozy (FGFR2, FGFR3) oraz licznych wariantów genetycznych genetycznych predysponujących do zaburzeń krwawienia były prawidłowe. Zastanawiamy się, czy kraniosynostoza i zaburzenia krwawienia wywołane urazem mogą być przejawami PHP1A, czy też nasz pacjent miał dwa lub trzy różne wrodzone zaburzenia. --- Kraniosynostoza to wrodzone zaburzenie rozwojowe polegające na przedwczesnym zespoleniu szwów czaszkowych. fuzji szwów czaszkowych, co skutkuje nieprawidłowym kształtem czaszki. Znaczący postęp w zrozumieniu molekularnych podstaw tego fenotypu został został osiągnięty w przypadku niewielkiej liczby syndromicznych form kraniosynostozy. Niemniej jednak, w większości z około 100 zespołów kraniosynostozy oraz w w kraniosynostozie niesyndromicznej defekty genów i patomechanizmy są nieznane. są nieznane. W niniejszym artykule opisano przypadek niemowlęcia płci męskiej, u którego po urodzeniu stwierdzono brachycefalią, proptozą, hipoplazją środkowej części twarzy i nisko osadzonymi uszami. Trójwymiarowa trójwymiarowa tomografia komputerowa czaszki wykazała fuzję szwów lambdoidalnych i dystalnej części szwu strzałkowego z rozszczepionym ciemiączkiem przednim. Mutacje w genach FGFR2 i FGFR3 zostały wykluczone. Standardowa analiza chromosomów ujawniła zrównoważoną translokację de novo t(9;11)(q33;p15). Punkt na chromosomie 11p15 zaburza gen SOX6, o którym wiadomo, że jest zaangażowany w procesy wzrostu i różnicowania szkieletu. Badanie przesiewowe mutacji SOX6 kolejnych 104 pacjentów z kraniosynostozą ujawniło jedną mutację missense prowadzącą do do wymiany wysoce konserwatywnego aminokwasu (p.D68N) u jednego pacjenta i jego rzekomo zdrowej matki. jego podobno zdrowej matki. Punkt przerwania na chromosomie 9 znajduje się w regionie bez regionie bez żadnych znanych lub przewidywanych genów, ale, co ciekawe, zakłóca łaty ewolucyjnie wysoce konserwowanych sekwencji niegenowych i może w ten sposób prowadzić do do dysregulacji genów flankujących na chromosomie 9 lub 11 zaangażowanych w rozwój sklepienia czaszki. rozwój sklepienia czaszki. Niniejszy przypadek jest jednym z bardzo rzadkich doniesień o pozornie zrównoważonej translokacji u pacjenta z syndromiczną kraniosynostozą i ujawnia nowe geny kandydujące dla kraniosynostoz i tworzenia szwów czaszkowych. --- Mutacje w receptorach czynnika wzrostu fibroblastów 1, 2 i 3 (FGFR1, -2 i -3) i TWIST zostały zidentyfikowane w kilku syndromicznych formach kraniosynostozy. kraniosynostozy. Pozostaje jednak znaczna liczba pacjentów z kraniosynostozą niesyndromiczną, u których nie można zidentyfikować przyczyny genetycznej. My opisujemy nową heterozygotyczną mutację FGFR2 (943G --> T, kodującą substytucję aminokwasową Ala315S2 --> T). Ala315Ser) u dziewczynki z niesyndromiczną unicoronalną kraniosynostozą. kraniosynostozą. Mutacja jest również obecna u jej matki i dziadka ze strony matki. dziadka, którzy mają łagodną asymetrię twarzy, ale nie mają kraniosynostozy. Żadna z tych osób nie ma wyglądu Crouzonoid typowo związanego z mutacjami FGFR2. z mutacjami FGFR2. Jednak wywiad położniczy ujawnił, że probantka był w uporczywym położeniu miednicowym i został urodzony przez cesarskie cięcie. cesarskie cięcie, w którym to czasie widoczny był ucisk czaszki. Proponujemy, aby że ta konkretna mutacja FGFR2 nadaje jedynie predyspozycję do kraniosynostozy i że dodatkowy uraz środowiskowy (w tym przypadku ograniczenie głowy płodu związany z pozycją zamka) jest niezbędny do wystąpienia kraniosynostozy. Do naszej wiedzy, jest to pierwsze doniesienie o interakcji między słabo patogenną mutacją i ograniczeniem wewnątrzmacicznym, prowadzącym do kraniosynostozy. --- Rodzinna kraniosynostoza spowodowana mutacją Pro250Arg w genie receptora 3 czynnika wzrostu fibroblastów receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3. --- Niedawno opisano unikalną mutację punktową Pro250Arg w receptorze czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3) u 61 osób z kraniosynostozą koronalną z 20 niespokrewnionych rodzin [Muenke et al. niespokrewnionych rodzin [Muenke et al. (1997): Am J Hum Genet 60:555-564]. Odkrycie tej odkrycie tej pozornie powszechnej mutacji doprowadziło do zdefiniowania rozpoznawalnego zespołu, poprzez analizę subtelnych wyników klinicznych w rodzinach w rodzinach, w których wcześniej uważano, że występuje wiele innych zespołów kraniosynostozy. zespoły kraniosynostozy. Poprzednie diagnozy w niektórych z tych rodzin obejmowały Jackson-Weiss, Saethre-Chotzen i Pfeiffer, a także kraniosynostozę typu Adelaide i brachycefalię. kraniosynostoza typu Adelaide i zespół brachydaktylia-kraniosynostoza [Adès et al. (1994): Am J Med Genet 51:121-130; von Gernet et al. (1996): Am J Med Genet 63:177-184; Reardon et al. (1997): J Med Genet 34:632-636; Bellus et al. (1996): Nat Genet 14:174-176; Hollaway et al. (1995): Hum Mol Genet 4:681-683; Glass et al. (1994): Clin Dysmorphol 3:215-223]. Wydaje się, że istnieje potrzeba dalszego określenia fenotypu związanego z tą powszechną mutacją w FGFR3. My porównujemy charakterystykę kliniczną wcześniej opisanych przypadków tej unikalnej mutacji mutacji Pro250Arg z tymi z dwóch dodatkowych rodzin i sugerujemy, że ten zespół zespół z unikalną podstawą mutacyjną należy nazwać kraniosynostozą koronalną z brachydaktylią i koalicją nadgarstkowo-strzałkową spowodowaną mutacją Pro250Arg w genie FGFR3, aby podkreślić charakterystyczne wyniki, które mogą być obecne nawet w przypadku kraniosynostozy. --- Unikalna mutacja punktowa Pro250Arg w receptorze czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3) została początkowo opisana przez Bellusa i wsp. [1996: Nat Genet 14:174-176], a fenotyp następnie przez Muenke i wsp. [1997: Am J Hum Genet 60:555-564], Reardon i wsp. [1997: J Med Genet 34:632-636] oraz Graham i wsp. [1998: Am J Med Genet 77:322-329]. Autorzy ci podkreślili plejotropowy charakter tej formy kraniosynostozy koronalnej, w tym brachydaktylii z koalicjami nadgarstka i/lub stępu, z innymi anomaliami. z innymi anomaliami występującymi z mniejszą częstotliwością. Przedstawiamy przypadek rodziny z autosomalną dominującą synostozą wieńcową, anomaliami segmentacji i fuzji kręgów i żeber oraz kręgów i żeber oraz ramieniem Sprengela z powodu mutacji Pro250Arg. Opisujemy również również pojedynczy przypadek z identycznym fenotypem bez mutacji.

Które ludzkie geny są częściej związane z kraniosynostozą?

Geny, które są najczęściej powiązane z kraniosynostozami, należą do rodziny receptorów czynnika wzrostu fibroblastów FGFR3 oraz w mniejszym stopniu FGFR1 i FGFR2. Niektóre warianty choroby są związane z triplikacją genu MSX2 i mutacjami w NELL-1. NELL-1 jest regulowany przez RUNX2, który jest również powiązany z przypadkami kraniosynostozy. Inne geny odgrywające rolę w rozwoju choroby to RECQL4, TWIST, SOX6 i GNAS.

Badania proteomiczne oparte na odkryciach mają na celu udzielenie odpowiedzi na ważne pytania biologiczne poprzez identyfikację jak największej liczby białek. Aby osiągnąć ten wzniosły cel, należy dołożyć starań, aby określić optymalny przepływ pracy, który maksymalizuje identyfikację białek. W tym badaniu porównaliśmy ekstrakcję białek, trawienie i frakcjonowania dla proteomiki bottom-up przy użyciu linii komórkowej ludzkiego raka okrężnicy ludzkiego raka jelita grubego. Cztery różne bufory do ekstrakcji białek, dwa podejścia do trawienia, a także trzy metody frakcjonowania próbek. w celu określenia dostępnego przepływu pracy, który zapewnia maksymalne identyfikacji białek. Próbki porównujące te przepływy pracy analizowano za pomocą UPLC w połączeniu z tandemowym MS na spektrometrze mas Q-Exactive. Naszym celem jest określenie optymalnego przepływu pracy, aby umożliwić użytkownikom maksymalizację identyfikacji białek. identyfikacji białek. Nasze wyniki pokazują, że zwiększona liczba pewnych identyfikacji białek Identyfikacje białek są osiągane dzięki podejściu trawienia wspomaganego filtrem w porównaniu do trawienia w roztworze. Ogólne frakcjonowanie SDS-PAGE prowadzi do większej liczby liczby identyfikacji niż SCX SpinTip i odwrotna faza naboju platformy. Nowatorskim aspektem tej pracy jest porównanie dwóch łatwo dostępnych dostępnych platform offline do frakcjonowania w odniesieniu do tradycyjnej techniki tradycyjnej techniki, SDS-PAGE. --- Rozszerzające się zastosowanie środków powierzchniowo czynnych do przygotowywania próbek proteomów spowodowało potrzebę systematycznej optymalizacji stosowania i usuwania tych MS przed pomiarami proteomu. Tutaj porównujemy cztery metody oczyszczania detergentem (wytrącanie kwasem trichlorooctowym (TCA), ekstrakcję chloroformem/metanolem/wodą (CMW), komercyjną metodę usuwania detergentów za pomocą kolumny spinowej (DRS) i metodę (DRS) i wspomagane filtrem przygotowanie próbki (FASP)), aby zapewnić w odniesieniu do identyfikacji białek, peptydów i widm w każdym przypadku. w każdym przypadku. Nasze wyniki pokazują, że dla próbek o ograniczonej zawartości białka, FASP przewyższa pozostałe trzy metody oczyszczania, podczas gdy przy dużych ilościach białka, wszystkie metody są porównywalne. Informacje te zostały wykorzystane do zbadania i i porównania opartych na masie cząsteczkowej frakcjonowanych z niefrakcjonowanymi lizatami z trzech coraz bardziej złożonych próbek (Escherichia coli K-12, mieszanina pięciu izolatów drobnoustrojów mieszanina pięciu izolatów drobnoustrojów i próbka naturalnej społeczności drobnoustrojów z wód gruntowych), z których wszystkie które zostały przygotowane metodą SDS-FASP. Dodatkowy etap frakcjonowania zwiększył liczbę identyfikacji białek o 8% do 25% w porównaniu z metodą niefrakcjonowanego podejścia w trzech próbkach. --- Chlorobaculum (Cba.) tepidum to zielona bakteria siarkowa, która utlenia siarczek, siarkę elementarną i tiosiarczan do fotosyntetycznego wzrostu. Aby uzyskać wgląd w metabolizm siarki, proteom komórek Cba. tepidum pobranych w różnych warunkach wzrostu różne warunki wzrostu zostały określone ilościowo przy użyciu szybkiego, bezżelowego, protokół przygotowania próbki wspomagany filtrem (FASP) ze strategią znakowania izotopowego w roztworze. w roztworze. Spośród 2245 białek przewidywanych z genomu Cba. tepidum genomu, około 970 białek wykryto w nieznakowanych próbkach, podczas gdy około 630-640 białek wykryto w znakowanych próbkach, porównując dwa różne warunki wzrostu. Komórki typu dzikiego rosnące na tiosiarczanie miały zwiększoną obfitość peryplazmatycznego cytochromu c-555 i białek peryplazmatycznego tiosiarczanu peryplazmatycznego układu enzymatycznego SOX utleniającego tiosiarczan w porównaniu z komórkami rosnącymi na siarczku. Mutant dsrM Cba. tepidum, któremu brakuje dysymilacyjnej reduktazy siarczynowej DsrM. reduktazy siarczynowej DsrM i dlatego nie jest w stanie utlenić globulek siarki do siarczynu. do siarczynów. W porównaniu z typem dzikim, komórki komórki dsrM wykazywały zwiększoną obfitość enzymów DSR zaangażowanych w początkowe etapy utleniania globulek siarki (DsrABCL) i zmniejszoną obfitość enzymów rzekomo zaangażowanych w utlenianie siarczynów (Sat-AprAB-QmoABC). Wyniki pokazują, że Cba. tepidum reguluje poziomy komórkowe enzymów zaangażowanych w metabolizm siarki i innych elektrolitów. metabolizm siarki i inne procesy przenoszenia elektronów w odpowiedzi na dostępność zredukowanych związków siarki. --- Zachowany materiał kliniczny jest unikalnym źródłem do badań proteomicznych ludzkich zaburzeń. Tutaj opisujemy zoptymalizowany protokół pozwalający na dużą skalę analizę ilościową tkanek utrwalonych w formalinie i zatopionych w parafinie (FFPE). Procedura Procedura składa się z czterech odrębnych etapów. Pierwszym z nich jest przygotowanie z materiału FFPE i mikrodysekcja komórek będących przedmiotem zainteresowania. W wyizolowane komórki są poddawane lizie i przetwarzane przy użyciu techniki "przygotowania próbki wspomaganej filtrem" (FASP). przygotowanie próbki" (FASP). Na tym etapie białka są usuwane z odczynników użytych do lizy próbki i są trawione w dwóch etapach przy użyciu endoproteinazy LysC i trypsyny. Po każdym trawieniu peptydy są w oddzielnych frakcjach, a ich zawartość jest określana przy użyciu wysoce czułego pomiaru fluorescencji. Na koniec peptydy są frakcjonowane na mikrokolumnach "pipetowych". Peptydy LysC są rozdzielane na 4 frakcje podczas gdy peptydy tryptyczne są rozdzielane na 2 frakcje. W ten sposób przygotowane próbki pozwalają na analizę proteomów od niewielkich ilości materiału do do głębokości 10 000 białek. Tak więc opisany przepływ pracy jest potężną techniką do badania chorób w całym systemie, a także do identyfikacji potencjalnych biomarkerów i celów dla leków. potencjalnych biomarkerów i celów dla leków. --- Niniejsza praca przedstawia ocenę porównawczą kilku procesów przygotowania próbek opartych na detergentach do analizy proteomów bakteryjnych metodą MS, przeprowadzonej przy użyciu modelowego organizmu Escherichia coli. Początkowo porównano bufory RapiGest i bufory oparte na SDS zostały porównane pod kątem wydajności ekstrakcji białek i jakość wygenerowanych danych MS. W rezultacie SDS wypadł najlepiej pod względem całkowitej wydajności białek i ogólnej liczby identyfikacji MS, głównie ze względu na wyższej wydajności ekstrakcji białek o wysokiej masie cząsteczkowej (MW) i białek błonowych, podczas gdy RapiGest białek, podczas gdy RapiGest doprowadził do wzbogacenia w białka peryplazmatyczne i fimbrialne. białek peryplazmatycznych i fimbrialnych. Następnie ekstrakty SDS poddano pięciu różnym procesom przygotowania próbek MS próbek MS, w tym: usuwanie detergentów za pomocą kolumn wirujących, a następnie trawienie (SC), wytrącanie białek, a następnie trawienie w roztworze w wodorowęglanie amonu lub bufor mocznikowy, przygotowanie próbki wspomagane filtrem (FASP) oraz separacja 1DE, a następnie trawienie w żelu. Ogólnie rzecz biorąc, około 1000 białek zidentyfikowano po analizie LC-MS/MS wszystkich preparatów (>1100 z przepływem pracy SC przepływ pracy), przy czym FASP wytwarza więcej zidentyfikowanych peptydów i wyższą średnią pokrycie sekwencji. Każdy protokół wykazywał specyficzne zachowanie pod względem MW, hydrofobowości i rozkładu lokalizacji subkomórkowej zidentyfikowanych białek. białek; przedstawiono ocenę porównawczą różnych wyników. --- Składniki ziarnistości zymogenu (ZG) odgrywają ważną rolę w uszkodzeniach i chorobach trzustki. choroby. W poprzednich badaniach analizy proteomiczne z granulkami zymogenu szczura były rozdzielono za pomocą dwuwymiarowej elektroforezy żelowej lub jednowymiarowej SDS-PAGE, a następnie trawienie tryptyczne w żelu. W celu przezwyciężenia wady trawienie w żelu i przeprowadzenie dalszej dogłębnej analizy proteomicznej granulek zymogenu, w tym badaniu, łącząc metodę przygotowania próbki wspomaganą filtrem i w pełni zautomatyzowaną technikę 2D-LC-MS/MS, 800 białek ZG zostało z co najmniej dwoma unikalnymi peptydami dla każdego białka, z których 75% nie zostało wcześniej opisanych. z których 75% nie zostało wcześniej zgłoszonych. Zidentyfikowane białka ujawniły szeroką różnorodność w tożsamości i funkcji białek. Jest to największy zbiór danych proteomu ZG, a także pierwszy zbiór danych proteomu ZG myszy, który może pomóc w wyjaśnieniu architektury molekularnej ZG i ich funkcji. --- Deamidacja reszt asparaginy i glutaminy jest powszechną modyfikacją potranslacyjną. modyfikacja. Badacze często polegają na technikach proteomicznych opartych na spektrometrii mas. w celu identyfikacji tych miejsc potranslacyjnych. Analiza analiza spektralna deamidowanych peptydów jest skomplikowana i często błędnie przypisywana z powodu nakładania się piku (13)C formy amidowanej z deamidowanym pikiem monoizotopowym monoizotopowym; te dwa piki są oddzielone tylko o 19,34 mDa. Dla właściwego przypisanie, z natury ważne jest użycie spektrometru masowego o wysokiej dokładności pomiaru masy i wysokiej zdolności rozdzielczej. dokładnością pomiaru masy i wysoką zdolnością rozdzielczą. W tym przypadku lizat tkanki mózgowej myszy został przygotowany przy użyciu metody przygotowania próbki wspomaganej filtrem (FASP) i frakcjonowania Stage Tip frakcjonowanie, a następnie analizę na nanoLC połączonym z kwadrupolem orbitrap (Q-Exactive) w celu dokładnej identyfikacji ponad 5400 białek. białek. Dane widma masowego zostały przetworzone przy użyciu MASCOT i ProteoIQ w celu dokładnej identyfikacji peptydów i białek. Wartości wyszukiwania MASCOT dla dla prekursora i tolerancji masy MS/MS i ustalono, że dane że dane przeszukiwane z tolerancją masy prekursora większą niż 5 ppm powodowały błędne przypisanie deamidowanych peptydów. Peptydy, które zostały zidentyfikowane z dokładnością pomiaru masy ±5 ppm zostały prawidłowo przypisane. --- Nowa forma ovomakroglobuliny/ovostatyny (OVOS2) przewidywana na podstawie danych EST została wcześniej zidentyfikowana w modelu raka jajnika kurczaka przy użyciu opartej na spektrometrii masowej strategii proteomiki shotgun. Ilościowe dane ilościowe z osocza wykazały znaczny wzrost w czasie wraz z spontanicznym początkiem i progresją raka jajnika, co czyni go potencjalnym biomarkerem białkowym do dalszych badań. Dwa inne interesujące białka zidentyfikowane z tego wstępnego badania obejmowały witellogeninę-1 (Vit-1), białko transportu lipidów transportujące lipidy, związane z produkcją komórek jajowych, oraz transtyretyna (TTR), białko transportowe wiążące retinol. białko transportowe wiążące retinol, obecnie stosowane w klinicznym leczeniu raka jajnika. A multipleksową spektrometrię mas z rozcieńczeniem izotopowym (PC-IDMS) do ilościowego oznaczania OVOS został opracowany w celu ilościowego oznaczenia OVOS2, Vit-1 i TTR poprzez wybrane monitorowanie reakcji (SRM). W teście wykorzystano łącznie 6 wzorców peptydowych znakowanych stabilnym izotopem (SIL) w teście z trzema peptydami tryptycznymi z OVOS2, jednym dla Vit-1 i dwoma dla TTR. Test został opracowany do stosowania z surowym osoczem, które nie zostało zubożone, w połączeniu z metodą przygotowania próbki wspomaganą filtrem (FASP), a jego zastosowanie zostało również wykazano również dla dopasowanych próbek tkanki jajnika. Dane PC-IDMS dla dwóch peptydów TTR nie korelowały ze sobą z ponad 10-krotną różnicą w stężeniu dla wszystkich 5 mierzonych punktów czasowych. Dane PC-IDMS z próbek osocza podłużnych próbek osocza dobrze korelowały dla OVOS2 i Vit-1, podczas gdy TTR był niejednoznaczne. Co ciekawe, bezwzględna ilość jednego z peptydów OVOS2 SIL była 2-krotnie mniejsza w porównaniu z pozostałymi dwoma peptydami SIL. Dane te ilustrują sukcesy i wyzwania związane z kwalifikowaniem ilościowych poziomów białek z przygotowania próbki do trawienia w żelu, a następnie LC-MS/MS (GeLC) podejście oparte na odkrywaniu bez etykiet do ukierunkowanego testu ilościowego opartego na SRM w osoczu i tkankach. --- W tej pracy po raz pierwszy zaprojektowano PAMAM sfunkcjonalizowany hydrazydem i zsyntetyzowany w celu wydajnego i selektywnego wzbogacania glikopeptydów N-związanych ze złożonych próbek biologicznych przy użyciu trybu FASP (przygotowanie próbki wspomagane filtrem) tryb. --- Pierwotne próbki tkanek są cennymi zasobami dla badaczy zainteresowanych zrozumieniem choroby. Aby zmaksymalizować zawartość informacji, które można uzyskane z tych cennych próbek, właściwe przechowywanie, obsługa i przygotowanie są niezbędne. Niektóre techniki konserwacji tkanek wykorzystują medium do kriokonserwacji związek o optymalnej temperaturze cięcia (OCT). Podczas gdy to medium zapewnia korzyści dla tradycyjnych badań molekularnych, niektóre składniki mogą zakłócać z analizami spektrometrii mas. Proteomika oparta na spektrometrii mas jest rozwijającą się dziedziną rozwijającą się dziedziną o wielu zastosowaniach w badaniach nad chorobami. Naszym celem jest określić niezawodną metodę oddzielania białek od zanieczyszczeń w próbkach osadzonych w OCT, dzięki czemu próbki te będą kompatybilne z analizami spektrometrii mas. spektrometrycznych. Nowe zastosowania wytrącania eterowo-metanolowego, wspomagane filtrem przygotowanie próbki (FASP) i SDS-PAGE zapewniają badaczom protokoły usuwania gatunków zanieczyszczających OCT z cennych próbek. Wyniki Wyniki przedstawione w tym badaniu pokazują, że wszystkie trzy metody odtwarzalnie usuwają OCT; jednak wytrącanie i FASP przewyższają SDS-PAGE pod względem wspólnych wskaźników proteomicznych wskaźników proteomicznych. --- Porównano wydajność dwóch metod przygotowania próbek proteomicznych, "pseudoshotgun" (PSG) i wspomagane filtrem przygotowanie próbki (FASP) zostały porównane pod względem liczby zidentyfikowanych białek, reprezentacji kategorii GO (ontologia genów) komponentów komórkowych w uzyskanej liście białek. GO (gene ontology) w uzyskanej liście białek oraz wydajności obu metod w analizie proteomicznej. obu metod w analizie proteomicznej bardzo małej liczby komórek. Obie metody zostały połączone w celu uzyskania profilu proteomicznego krótkoterminowej hodowli (pasaż 3) komórek czerniaka, utworzonych w naszym laboratorium z ludzkiej przerzutowej zmiany czerniaka przerzutowego czerniaka. Dane ujawniły, że w przypadku FASP zidentyfikowano zwykle więcej białek niż w przypadku PSG. białek niż w przypadku PSG podczas analizy większej liczby komórek (≥ 5000/wstrzyknięcie), podczas gdy PSG jest korzystne przy analizie tylko bardzo małej ilości komórek (250-500/wstrzyknięcie). ilość komórek (250-500/iniekcja). PSG i FASP są jednak technikami komplementarnymi, ponieważ połączenie obu techniki, ponieważ połączenie obu metod dodatkowo zwiększa liczbę zidentyfikowanych białek. białek. Co więcej, pokazujemy, że możliwe jest zidentyfikowanie znacznej liczby białek białek z zaledwie 250 komórek/iniekcję, co odpowiada 60 ng białka. białka. --- Zalety analityczne stosowania wielu enzymów do trawienia próbek (MED), przede wszystkim zwiększenie pokrycia sekwencji, zostały zgłoszone w kilku badaniach. Podejście to jest jednak rzadko stosowane, głównie dlatego, że wymaga dodatkowej próbki i czasu pomiaru spektrometrycznego. Wcześniej opisaliśmy wcześniej Filter Aided Sample Preparation (FASP), rodzaj reaktora proteomicznego, w którym próbki rozpuszczone w dodecylosiarczanie sodu (SDS) są trawione w jednostce ultrafiltracyjnej. ultrafiltracji. W FASP, podobnie jak w każdym innym protokole przygotowawczym, część próbki część próbki pozostaje po trawieniu i elucji peptydów. Wykorzystując ten fakt, opracowaliśmy protokół umożliwiający kolejne trawienie próbki dwoma lub trzema enzymami. próbki dwoma lub trzema enzymami. Dzięki zastosowaniu metody FASP, peptydy są uwalniane po każdym etapie trawienia, a pozostały materiał jest następnie rozszczepiany kolejną proteinazą. Zaobserwowaliśmy doskonałą wydajność urządzeń ultrafiltracyjnych w tym trybie, umożliwiając skuteczne oddzielanie ortogonalnych populacji peptydów. ortogonalnych populacji peptydów, co skutkuje wzrostem liczby zidentyfikowanych peptydów i białek. zidentyfikowanych peptydów i białek. Na poziomie niskich mikrogramów stwierdziliśmy, że endoproteinaz LysC i trypsyny umożliwiło identyfikację do 40% więcej białek i fosforylacji. do 40% więcej białek i miejsc fosforylacji w porównaniu do powszechnie stosowanego w porównaniu z powszechnie stosowanym jednoetapowym trawieniem tryptycznym. MED-FASP oferuje wydajną eksplorację wcześniej nieużywanego materiału próbki, zwiększając głębokość analiz proteomicznych i pokrycie sekwencji. sekwencji.

Do czego służy metoda FASP?

Filter Aided Sample Preparation (FASP), rodzaj reaktora proteomicznego, w którym próbki rozpuszczone w dodecylosiarczanie sodu (SDS) są trawione w jednostce ultrafiltracyjnej.

Chłopiec z wrodzoną atrichią, rybią łuską, zapaleniem rogówki, infekcjami skórnymi i ogromną przepukliną pachwinową, ale bez głuchoty. i ogromną przepukliną pachwinową, ale bez głuchoty. My uważamy, że jest to nowy przypadek rzadkiego zespołu recesywnego sprzężonego z chromosomem X, znanego jako ichthyosis follicularis, alopecia, photophobia syndrome (IFAP). Diagnoza różnicowa omówiono diagnostykę różnicową z głuchotą w przebiegu ichtiozy rogówki. Infekcje skórne skórne obserwowane w naszym przypadku sugerują możliwość rozważenia genetycznego związku między tymi zespołami. między tymi zespołami. --- Przedstawiamy przypadek chłopca z niskim wzrostem, upośledzeniem umysłowym, drgawkami, ichtiozą pęcherzykową, uogólnionym łysieniem, hipohydroza ichtiozą, uogólnionym łysieniem, hipohydrozą, dysplazją szkliwa, światłowstrętem, aganglionic megacolon, przepuklinę pachwinową, anomalie kręgów, nerek i inne oraz prawidłowe anomalie i prawidłową budowę chromosomów. Wyniki kliniczne obejmują wszystkie cechy charakterystyczne dla dermotrychozy i rybiej łuski łysienie plackowate-fotofobia (IFAP), a także te, które charakteryzują zespół IFAP (IFAP). które charakteryzują zespół IFAP (światłowstręt, nawracające infekcje dróg oddechowych itp. nawracające infekcje dróg oddechowych itp.), te, które występują tylko w zespole dermotrychicznym (anomalie paznokci, niedo (anomalie paznokci, hipohydroza, megakolon, wady kręgów itp.) oraz dodatkowe (dysplazja szkliwa, wady nerek itp.). (dysplazja szkliwa, anomalie nerek, przepuklina pachwinowa itp.) Dwóch wujków ze strony matki wujków ze strony matki było dotkniętych łysieniem i rybią łuską, co sugeruje dziedziczenie recesywne sprzężone z chromosomem X. dziedziczenie recesywne. Różne hipotezy dotyczące związku między 2 zespołami a omawianym przypadkiem. --- Zespół IFAP charakteryzuje się wrodzonym początkiem rybiej łuski mieszków włosowych, brakiem włosów i światłowstrętem. Opisano ograniczoną liczbę pacjentów pacjentów z tym zaburzeniem i zaproponowano dziedziczenie recesywne sprzężone z chromosomem X. zaproponowano dziedziczenie recesywne sprzężone z chromosomem X. Opisano dwie niespokrewnione pacjentki z kompletnym zespołem IFAP. IFAP. Obie pacjentki wykazują rozproszoną dystrybucję zaburzenia bez liniowego. Ponieważ sugerowany recesywny wzór dziedziczenia sprzężony z chromosomem X dziedziczenia jest mało prawdopodobny u tych pacjentów, inny sposób przenoszenia lub, alternatywnie, należy rozważyć heterogenność genetyczną zaburzenia. --- Dwóch braci z ichthyosis follicularis, niebliznowaciejącym łysieniem uniwersalnym, światłowstrętem, zmianami łuszczycopodobnymi, dystrofią paznokci, przepukliną pachwinową, wnętrostwem, drgawkami wnętrostwo, niski wzrost, drgawki i opóźnienie rozwoju psychomotorycznego. opóźnienie rozwoju psychoruchowego. Cechy te odpowiadają ichthyosis follicularis, łysienie, światłowstręt (IFAP). Najmłodszy brat miał dodatkowo obustronny brak 4. palca i kamptodaktylię, cechy nigdy nie zgłaszane u pacjentów z zespołami IFAP. u pacjentów z zespołem IFAP. --- Ichthyosis follicularis, łysienie i światłowstręt (IFAP) jest rzadką genodermatozą. genodermatozą. Większość pacjentów to mężczyźni bez znaczącego wywiadu rodzinnego. Przedstawiamy największą rodzinę IFAP opisaną do tej pory w literaturze medycznej. wyraźnie wykazujący dziedziczenie sprzężone z chromosomem X. Defekt genu został został niedawno zmapowany na Xp22.11-p22.13. Missensowne mutacje genu MBTPS2, który koduje wewnątrzbłonową metaloproteazę cynku niezbędną dla homeostazy cholesterolu homeostazy i odpowiedzi na stres retikulum endoplazmatycznego, są związane z fenotypem IFAP w tej rodzinie. Opisujemy cechy kliniczne i omawiamy diagnostykę różnicową IFAP. Nasz probant odniósł korzyści z leczenia acytretyną. --- Mutacje w MBTPS2 powodują szerokie spektrum fenotypowe genodermatoz sprzężonych z chromosomem X, w tym genodermatoz sprzężonych z chromosomem X, w tym IFAP (ichthyosis follicularis; atrichia and fotofobia) (OMIM 308205) z lub bez BRESHECK (anomalie mózgu, opóźnienie rozwoju umysłowego i wzrostu, dysplazja ektodermalna, wady szkieletu, zespół wady rozwojowe, choroba Hirschsprunga, deformacja ucha i głuchota, hipoplazja oka, zespół rozszczepu podniebienia, wnętrostwo i dysplazja/hipoplazja nerek, keratosis follicularis spinulosa decalvans (KFSD; OMIM 308800) i postać zespołu Olmsteda sprzężona z chromosomem X. postać zespołu Olmsteda. Opisujemy powtarzającą się mutację intronową w MBTPS2 (c.671-9T>G) u chińskiego pacjenta z typową triadą zespołu IFAP (tj. ichtiozy, atrichii i światłowstrętu), wraz z pachyonychią, rogowaceniem dłoniowo-podeszwowym i okołoustną keratodermią, które przypominały zespół Olmsteda. Co ciekawe, mutacja ta została wcześniej opisana w dwóch przypadkach IFAP bez keratodermii, co sugeruje kliniczną heterogeniczność tej samej mutacji w MBTPS2. mutacji w MBTPS2. Współwystępowanie cech podobnych do zespołu Olmsteda u tego z IFAP może podważać istnienie sprzężonej z chromosomem X postaci zespołu Olmsted jako niezależnego schorzenia. --- Opisano 3-letniego pacjenta z zespołem rybiej łuski, łysienia plackowatego i światłowstrętu (IFAP). i światłowstrętem (IFAP), u którego w niemowlęctwie rozwinęło się zajęcie skóry i oczu. w okresie niemowlęcym. Ponadto miał opóźnienie wzrostu i graniczną inteligencję; Podczas szczegółowego badania nie stwierdzono żadnych innych objawów ogólnoustrojowych. Umiarkowana odpowiedź zaobserwowano umiarkowaną odpowiedź na leczenie acytretyną (1 mg/kg) podawaną przez 6 miesięcy, z poprawą cech skórnych i nadżerek rogówki oraz bez zmian w łysieniu i światłowstręcie. łysienia lub światłowstrętu. --- CEL: Przedstawienie wyników badań okulistycznych u dwojga rodzeństwa z IFAP i ich matki matki oraz przegląd naturalnego przebiegu keratopatii w tej chorobie. METODY: Przeprowadzono kliniczne badanie okulistyczne wszystkich pacjentów i wykonano fotografię dna oka matki nosicielki. dna oka matki nosicielki. WYNIKI: U obojga dotkniętych chorobą dzieci płci męskiej występowała ciężka światłowstręt, całkowite powierzchowne i głębokie unaczynienie rogówki oraz ograniczenie widzenia do liczenia palców. Matka miała kręte naczynia siatkówki. WNIOSKI: Mężczyźni z IFAP mają nieuchronną progresję unaczynienia rogówki i utratę wzroku. rogówki i utratę wzroku. Krętość naczyń siatkówki może być kolejnym klinicznym objawem nosicielstwa u kobiet. --- Rozpoznanie zespołu IFAP (ichthyosis follicularis with atrichia and photophobia) u rocznego chłopca z wrodzonym brakiem owłosienia, uogólnionymi ichtiotycznymi zmianami skórnymi z hiperkeratozami mieszkowymi i fotofobią. światłowstrętem. Zespół IFAP jest uważany za cechę recesywną sprzężoną z chromosomem X. Fenotyp fenotyp występujący u kobiet-nosicielek nie został dotychczas określony. A 2-letnia siostra miała atrofodermię i ichtiotyczne zmiany skórne ułożone w liniowy wzór i dużą nie bliznowaciejącą łysinę na skórze głowy. Podobnie u matki matka miała linijne zmiany łuszczenia i atrofii, a także ograniczone obszary bezwłose owłosione obszary obejmujące skórę głowy, okolice pachowe i podudzia. Badanie potu za pomocą reakcji jodu ze skrobią uwidoczniło hipohidrotyczne zmiany liniowe odpowiadające obszarom hiperkeratozy i atrofii. Zarówno u matki i córki zmiany podążały za liniami Blaschko, podczas gdy chłopiec był chłopiec był rozproszony. Wywiad rodzinny wykazał, że wujek ze strony matki chłopca, który zmarł w wieku 1 roku zmarł w wieku 1 roku, również cierpiał na to samo zaburzenie. Ponadto Ponadto babcia ze strony matki miała podobno łyse plamy na skórze głowy i bardzo suchą skórę. Jest to pierwszy raport dokumentujący liniowe zmiany skórne wizualizujące lyonizację u kobiet heterozygotycznych dla zespołu IFAP. --- Wstęp: Zespół ichthyosis follicularis, atrichia i światłowstręt (IFAP) jest rzadkim zaburzeniem wrodzonym. Missensowne mutacje w związanym z błoną w genie MBTPS2 (ang. membrane-bound transcription factor protease, site 2). zidentyfikowane u pacjentów z IFAP. CEL: Określenie, czy chińscy pacjenci z IFAP mają mutacje MBTPS2 mutacje. METODY: Zaobserwowaliśmy duży rodowód IFAP obejmujący 5 pokoleń w chińskiej rodzinie i przeprowadziliśmy analizę molekularną MBTPS2. WYNIKI: Mężczyzna był poważnie dotknięty chorobą. Występowała u niego Nadmierna rozciągliwość stawów międzypaliczkowych palców oprócz wcześniej opisanych objawów klinicznych. wcześniej zgłaszanych objawów klinicznych. Pacjentki dotknięte chorobą miały bezwłose plamy na skórze głowy, ichtioidalne zmiany skórne, hipotrychozę, hiperkeratoza, dystrofia paznokci i brązowe łuszczące się blaszki, z których niektóre były ułożone w liniowy wzór zgodnie z liniami Blaschko. Analiza molekularna zidentyfikowano nową mutację missense w eksonie 11 i potwierdzono kosegregację mutacji missense z chorobą. mutacji missense z chorobą w tej rodzinie. OGRANICZENIA: Nie jest jasne, czy nadmierna rozciągliwość palców była nozologicznie związana z zespołem IFAP, czy też była przypadkowym odkryciem. WNIOSEK: Niniejszy raport dostarcza dalszych dowodów na genetyczne podłoże zespołu IFAP i poszerza spektrum fenotypowe oraz liczbę mutacji MBTPS2. My potwierdzamy, że mutacje MBTPS2 powodują IFAP u pacjentów pochodzenia chińskiego. --- Opisujemy 18-miesięczne niemowlę płci męskiej cierpiące na zespół rybiej łuski follicularis, atrichię i światłowstręt (IFAP) oraz dokładniej określamy fenotyp fenotyp kliniczny. Poważne opóźnienie wzrostu i rozwoju psychomotorycznego, drgawki rozwoju, drgawki przypominające dreszcze, astma oskrzelowa, pokrzywka, skłonność do skłonność do infekcji skórnych i przejściowa dystrofia paznokci obserwowana u naszego pacjenta to nieobligatoryjne objawy tego zaburzenia. Badanie histologiczne ujawniło słabo rozwinięte, skrócone mieszki włosowe i całkowity brak gruczołów łojowych. brak gruczołów łojowych. Stosunek płci w opublikowanych przypadkach sugeruje dziedziczenie recesywne recesywne dziedziczenie sprzężone z chromosomem X. Znaczna zmienność kliniczna zespołu IFAP może być wyrazem ciągłego defektu genu.

Wymień objawy zespołu IFAP.

Zespół IFAP jest rzadkim zaburzeniem genetycznym sprzężonym z chromosomem X, charakteryzującym się triadą ichtiozy pęcherzykowej, atrichii i światłowstrętu.

Niniejszy artykuł opisuje rehabilitację ortopedyczną pacjenta z zespołem Tay'a. zespołem Tay. Zespół Tay jest rzadką, dziedziczoną monogenowo dysplastyczną chorobą ektodermalną. z ichtyozą, łamliwością włosów oraz upośledzeniem fizycznym i umysłowym. i upośledzeniem umysłowym. Wrodzona ichtyoza jest wszechobecna. Tylko skóra po stronie stawów kończyn nie jest zajęta (ortokeratoza połączona z pasmami parakeratotycznymi). z pasmami parakeratotycznymi). W tym przypadku u młodego chłopca rozwinęło się obustronne podwichnięcie bioder i nie był w stanie swobodnie stać ani chodzić. Współczesna i noworodków przedłużyła przeżycie noworodków z ciężkimi genodermatozami, w tym z tym zespołem. z ciężkimi genodermatozami, w tym z tym zespołem. W tym przypadku zapewniło to konieczność leczenia ortopedycznego problemów spowodowanych osteosklerozą i spastycznością mięśni. spastyczność mięśni. --- Trichotiodystrofia (łamliwe włosy z niedoborem siarki) jest markerem dla kilku autosomalnych recesywnych zespołów nerwowo-skórnych z objawami neurologicznymi i upośledzeniem umysłowym. W zespole Tay trichotiodystrofii towarzyszy wrodzona rybia łuska. towarzyszy wrodzona rybia łuska, niski wzrost, opóźniony rozwój fizyczny i umysłowy i objawy ze strony układu piramidowego ze wzrostem napięcia mięśniowego i szybkimi odruchami ścięgnistymi. odruchami ścięgnistymi. Patogeneza tych objawów neurologicznych nie jest w pełni wyjaśniona. wyjaśniona. Przedstawiamy przypadek zespołu Tay, w którym rezonans magnetyczny czaszki ujawnił prawie całkowity brak mieliny w półkulach mózgowych i niejednolitą hipomielinizację móżdżku. hipomielinizację móżdżku. Zgodnie z tym, silnie wydłużona wzrokowa wzrokowa wskazywała na dysfunkcję istoty białej w zespole Tay. --- Zespół Tay lub IBIDS jest rzadkim autosomalnym recesywnym zaburzeniem genetycznym charakteryzujące się wrodzoną rybią łuską i nieprawidłowymi łamliwymi włosami (trichotiodystrofia). Inne cechy obejmują nadwrażliwość na światło, nieprawidłowe paznokcie i liczne wady rozwojowe wpływające na narządy wywodzące się głównie z neuroektodermy. neuroektodermy. Dokładna częstość występowania tego schorzenia nie jest znana, ale do 1991 r. opublikowano dane kliniczne 15 przypadków z IBIDS. Tay z dodatkowymi cechami zespołu retrakcyjnego Duane'a i choroby Perthesa, które nie były dotychczas opisywane. Perthesa, które nie zostały jeszcze opisane w literaturze. --- Trichotiodystrofia obejmuje heterogenną grupę autosomalnych jednostek recesywnych. jednostek. Fakt ten prowadzi do różnych powiązanych ze sobą zaburzeń neuroektodermalnych. zaburzenia neuroektodermalne. Ze strukturalnego punktu widzenia cechy te są wynikiem niskiej zawartości siarki w tkankach. Opisujemy przypadek trichotiodystrofii początkowo początkowo sklasyfikowany jako zespół Tay, który na podstawie cech klinicznych, badań uzupełniających a także ewolucji choroby został oznaczony jako zespół PIBIDS.

Wymień dwie wspólne cechy zespołu Tay.

Zespół Tay jest rzadkim autosomalnym recesywnym zaburzeniem genetycznym charakteryzującym się wrodzoną rybią łuską i trichotiodystrofią (nieprawidłowe łamliwe włosy). Inne mniej powszechne cechy tego zespołu to nadwrażliwość na światło, niska masa urodzeniowa, niski wzrost, upośledzenie umysłowe, opóźniony rozwój nerwowo-mięśniowy i inne anomalie OUN, dysplazja paznokci, hipoplazja podskórnej tkanki tłuszczowej, przedwczesne starzenie się twarzy, hipogonadyzm, zaćma, osteoskleroza, dysfonia i zwiększona podatność na infekcje.

TŁO: Aby wyjaśnić mechanizmy zaangażowane w stwardnienie rozsiane (MS), my badaliśmy genetyczną regulację eksperymentalnego autoimmunologicznego zapalenia mózgu i rdzenia (EAE) u szczurów. szczurów, zakładając zachowanie patogennych szlaków. W tym badaniu skupiliśmy się na Eae23, pierwotnie zidentyfikowanym jako regulujący EAE w krzyżówce (LEW.1AV1xPVG.1AV1)F2 . Naszym celem było ustalenie, czy jeden lub więcej genów w regionie 67 Mb reguluje EAE i zdefiniowanie kandydujących genów ryzyka. METODOLOGIA/GŁÓWNE ODKRYCIA: Zastosowaliśmy analizę ilościowych loci cech o wysokiej rozdzielczości (QTL) w dziesiątym pokoleniu (G10) zaawansowanej linii krzyżówki (AIL) aby rozdzielić Eae23 na dwa QTL, które niezależnie regulują EAE, a mianowicie Eae23a i Eae23b. Stworzyliśmy szczep kongeniczny, aby zweryfikować wpływ tego regionu na chorobę. regionu na chorobę. Allele PVG w Eae23 spowodowały znaczną ochronę przed EAE i osłabionym zapaleniem / demielinizacją OUN. Poprawa choroby była towarzyszyły zwiększone poziomy komórek Foxp3 (+) w OUN wrodzonego szczepu szczepu w porównaniu do DA. Następnie skupiliśmy się na badaniu genów kandydujących w Eae23b, regionie 9 Mb powiązanym ze wszystkimi fenotypami klinicznymi. Tablice eksonowe Affymetrix zostały wykorzystane do zbadania ekspresji genów w Eae23b w szczepach rodzicielskich, gdzie żaden z nich nie wykazywał ekspresji różnicowej. Stwierdziliśmy jednak niższą ekspresję egzonu 4 genu ZEB1, który jest specyficzny dla wariantu splicingowego Zfhep1. ZEB1 jest represorem interleukiny 2 (IL2) zaangażowanym w rozwój komórek T. Wariancja Wariancja specyficzna dla splicingu skłoniła nas do następnej analizy ekspresji ZEB1 i jego dwóch wariantów splicingowych, Zfhep1 i Zfhep2, zarówno w węźle chłonnym, jak i śledzionie. My wykazaliśmy, że warianty splicingu ZEB1 ulegają różnej ekspresji; nasilenie EAE i wyższe poziomy IL2 były związane z regulacją w dół Zfhep1 i w górę Zfhep2. WNIOSKI/ZNACZENIE: Spekulujemy, że równowaga między wariantami splice ZEB1 może wpływać na regulację EAE. Dalsze badania funkcjonalne ZEB1 i wariantów splice mogą odkryć nowe ścieżki przyczyniające się do patogenezy MS i ogólnie stan zapalny. --- Szczur z samoistnym nadciśnieniem tętniczym (SHR) jest szeroko stosowanym gryzoniowym modelem nadciśnienia tętniczego i zespołu metabolicznego. Wcześniej zidentyfikowaliśmy tysiące cis-regulowanych loci cech ilościowych ekspresji (eQTL) w wielu tkankach przy użyciu panelu rekombinowanych szczepów wsobnych szczurów (RI) pochodzących od progenitorów Brown Norway i SHR. Te cis-eQTL reprezentują potencjalne loci podatności leżące u podstaw cech fizjologicznych i patofizjologicznych występujących u SHR. My ustaliliśmy priorytety 60 cis-eQTL i potwierdziliśmy zróżnicowaną ekspresję między szczepami rodzicielskimi za pomocą ilościowego PCR w 43 (72%) transkryptach eQTL. Analiza transkryptów cech ilościowych (QTT) w szczepach RI wykazała wysoce istotną korelację między obfitością transkryptów cis-eQTL a klinicznie klinicznie istotnymi cechami, takimi jak skurczowe ciśnienie krwi i poziom glukozy we krwi, z fizyczną lokalizacją podzbioru cis-eQTL kolokalizujących z "fizjologicznymi" QTL (pQTL) dla tych samych cech. Te kolokalizujące skorelowane cis-eQTLs (c3-eQTL) są bardzo atrakcyjne jako pierwotne loci podatności dla kolokalizujących pQTL. Ponadto, analiza sekwencji genów c3-eQTL zidentyfikowano polimorfizmy pojedynczych nukleotydów (SNP), które mogą wpływać na na powinowactwo wiązania czynnika transkrypcyjnego, splicing i funkcję białka. Te SNP, które potencjalnie zmieniają obfitość i stabilność transkryptu, reprezentują silne czynniki kandydujące leżące u podstaw nie tylko fenotypów ekspresji eQTL, ale również skorelowane cechy metaboliczne i fizjologiczne. Podsumowując, poprzez integrację sekwencji genomowej, eQTL i zbiorów danych QTT zidentyfikowaliśmy kilka genów, które są silnymi kandydatami pozycyjnymi dla patofizjologicznych cechy obserwowane w szczepie SHR. Odkrycia te stanowią podstawę do testów funkcjonalnych i ostatecznego wyjaśnienia molekularnych podstaw tych cech fenotypów metabolicznych i sercowo-naczyniowych.

Czy ilościowe loci cech wpływające na splicing (splicing QTL) są powiązane z chorobą?

Tak, mutacje w DNA, które wpływają na wzór splicingu genów, zostały powiązane w transkryptomicznych badaniach populacyjnych z wieloma chorobami.

TŁO: Interakcje białek kontrolują sieci regulacyjne leżące u podstaw procesów rozwojowych. procesy rozwojowe. Zrozumienie złożoności rozwojowej będzie zatem będzie wymagało scharakteryzowania interakcji białkowych w ich odpowiednim środowisku. Technologia dwucząsteczkowej komplementacji fluorescencyjnej (BiFC) oferuje taką możliwość, ponieważ umożliwia bezpośrednią wizualizację interakcji białkowych w żywych komórkach. interakcji białkowych w żywych komórkach. Jednak jej potencjał rzadko był w zarodkach zwierzęcych organizmów modelowych i była wykonywana tylko przy przejściowych poziomach ekspresji białek. przejściowych poziomach ekspresji białek. WYNIKI: Wykorzystując partnerstwo białek Hox jako przypadek testowy, zbadaliśmy przydatność BiFC do badania interakcji białek w żywym zarodku Drosophila. zarodku Drosophila. Co ważne, wszystkie parametry BiFC zostały ustalone przy użyciu konstruktów które uległy stabilnej ekspresji pod kontrolą endogennych promotorów. W tych warunkach fizjologicznych wykazaliśmy, że BiFC jest wystarczająco wystarczająco czułe, aby analizować dynamiczne interakcje białek. Następnie wykorzystaliśmy BiFC w interakcji, co doprowadziło do identyfikacji kilku partnerów białek Hox partnerów białkowych. WNIOSEK: Nasze wyniki potwierdzają ogólną przydatność BiFC do ujawniania i badania interakcji białkowych w ich kontekście fizjologicznym podczas szybkiego rozwoju embrionalnego Drosophila. --- Do analizy interakcji białkowych opracowano wiele metod eksperymentalnych. interakcji białkowych. Większość z tych metod wymaga albo przerwania komórek w celu wykrycia interakcji molekularnych lub polega na pośrednim wykrywaniu interakcji białek. interakcji białek. Test dwucząsteczkowej komplementacji fluorescencyjnej (BiFC) zapewnia bezpośrednie podejście do wizualizacji interakcji molekularnych w żywych komórkach i organizmach. żywych komórkach i organizmach. Podejście BiFC opiera się na ułatwionym między dwoma fragmentami białka fluorescencyjnego, gdy fragmenty te są łączone przez interakcję między białkami połączonymi z fragmentami. Podejście BiFC zostało wykorzystane do wizualizacji interakcji między różnymi strukturalnie różnorodnych strukturalnie partnerów interakcji w wielu różnych typach komórek. typach komórek. Umożliwia wykrywanie przejściowych kompleksów, jak również kompleksów utworzonych przez subpopulację partnerów interakcji. Niezbędne jest uwzględnienie kontroli negatywnych w każdym eksperymencie, w którym interfejs między partnerami partnerów interakcji został zmutowany lub usunięty. Test BiFC został do jednoczesnej wizualizacji wielu kompleksów białkowych w tej samej komórce kompleksów białkowych w tej samej komórce i rywalizacji o wspólnych partnerów interakcji. Test komplementacji został również opracowany do wizualizacji kowalencyjnej modyfikacji białek. kowalencyjnej modyfikacji białek przez peptydy z rodziny ubikwityny. Te fluorescencyjne testy komplementarności mają ogromny potencjał, aby w przyszłości różnorodnych interakcji biologicznych w przyszłości. --- Interakcje białko-białko odgrywają kluczową rolę w koordynowaniu wielu procesów komórkowych. procesów komórkowych. Określenie subkomórkowej lokalizacji oddziałujących białek i wizualizacja dynamicznych interakcji wizualizacja dynamicznych interakcji w żywych komórkach są kluczowe dla wyjaśnienia komórkowych funkcji białek. Wykorzystując białka fluorescencyjne, wcześniej bimolekularną komplementację fluorescencji (BiFC) oraz wielokolorowy test BiFC do do wizualizacji interakcji białko-białko w żywych komórkach. Jednak czułość dojrzewania chromoforu wzmocnionego żółtego białka fluorescencyjnego fluorescencyjnego (YFP) do wyższych temperatur wymaga wstępnej inkubacji w niższych temperaturach przed wizualizacją temperaturach przed wizualizacją sygnału BiFC. Może to potencjalnie ograniczyć ich zastosowania do badania wielu cząsteczek sygnałowych. Tutaj przedstawiamy identyfikację nowych fragmentów białek fluorescencyjnych pochodzących z Venus i Cerulean do testów BiFC i wielokolorowych BiFC w warunkach hodowli fizjologicznej. warunkach fizjologicznych. Co ważniejsze, nowo zidentyfikowane kombinacje wykazują 13-krotnie wyższą wydajność BiFC niż pierwotnie zidentyfikowane fragmenty pochodzące z YFP. Ponadto, zastosowanie nowych kombinacji zmniejsza ilość plazmidu wymaganego do transfekcji i skraca czas inkubacji, prowadząc do 2-krotnego wzrostu specyficznych sygnałów BiFC. Te nowo zidentyfikowane fragmenty białek fluorescencyjnych fluorescencyjne ułatwią badanie interakcji białko-białko w żywych komórkach komórkach i całych zwierzętach w warunkach fizjologicznych.

Jakie jest zastosowanie testu dwucząsteczkowej komplementacji fluorescencyjnej (BiFC) w zarodkach Drosophila?

Dwucząsteczkowa komplementacja fluorescencyjna (BiFC) jest skuteczną metodą badania interakcji białko-białko w różnych typach komórek i organizmów. Metoda ta została niedawno opracowana u muszki owocowej Drosophila melanogaster, umożliwiając analizę właściwości interakcji białek w fizjologicznie istotnym kontekście rozwoju.

Wankomycyna wiąże się z półproduktami ściany komórkowej bakterii, aby osiągnąć swój efekt antybiotykowy. działanie antybiotyczne. Zakażenia enterokokami opornymi na wankomycynę stają się jednak coraz większym problemem. bakterie są oporne, ponieważ syntetyzują różne intermediaty ściany komórkowej. półprodukty ściany komórkowej. Enzymy zaangażowane w biosyntezę ściany komórkowej, są zatem potencjalnymi celami w zwalczaniu tej oporności. Ostatnie biochemiczne i krystalograficzne dostarczają mechanistycznych i strukturalnych szczegółów na temat niektórych z tych celów. --- Mycobacterium smegmatis jest szybko rosnącym gatunkiem niepatogennym, szczególnie przydatny w badaniu podstawowych procesów komórkowych istotnych dla patogennych patogennych mykobakterii. Badanie to koncentrowało się na genie racemazy D-alaniny (alrA), który jest zaangażowany w syntezę D-alaniny, podstawowego składnika peptydoglikanu, który tworzy szkielet ściany komórkowej. Mutanty zerowe M. smegmatis alrA zostały wygenerowane przez homologiczną rekombinację przy użyciu markera oporności na kanamycynę dla inaktywacji insercyjnej. Mutanty wyselekcjonowano na pożywce Middlebrook z dodatkiem 50 mM D-alaniny i 20 mikrog kanamycyny na ml. Te mutanty były również w stanie rosnąć w standardowych i minimalnych pożywkach bez D-alaniny, dając początek koloniom o bardziej suchym wyglądzie i bardziej uniesionych krawędziach niż niż szczep typu dzikiego. Żywotność mutantów i niezależność od D-alaniny dla wzrostu wskazują, że inaktywacja alrA nie nakłada auksotroficznego na D-alaninę, sugerując istnienie nowej ścieżki biosyntezy D-alaniny. biosyntezy D-alaniny w M. smegmatis. Analiza biochemiczna wykazała brak jakiejkolwiek wykrywalnej aktywności racemazy D-alaniny w zmutowanych szczepach. Ponadto Ponadto, mutanty alrA wykazywały nadwrażliwość na środek przeciwbakteryjny D-cykloserynę. MIC D-cykloseryny dla zmutowanego szczepu wynosiło 2,56 mikrog/ml, czyli 30-krotnie mniej niż dla szczepu typu dzikiego. Co więcej, ta nadwrażliwość została potwierdzona przez działanie bakteriobójcze D-cykloseryny na hodowlach bulionowych. Kinetyka zabijania zmutowanego szczepu przebiegała według tego samego schematu, co w przypadku szczepu typu dzikiego, ale przy 30-krotnie niższym stężeniu leku. Efekt ten nie wiąże się ze zmianą przepuszczalności ściany komórkowej przez ten lek i jest zgodny z identyfikacją racemazy D-alaniny jako celu D-cykloseryny. Wynik ten ma znaczenie dla projektowania nowych leków przeciwgruźliczych ukierunkowanych na biosyntezę peptydoglikanu u prątków gruźlicy. --- W tym badaniu wykorzystano globalne wewnątrz- i zewnątrzkomórkowe profile metaboliczne w celu zbadania wpływu antybiotyków o różnych celach komórkowych na metabolom na metabolom Staphylococcus aureus HG001. Podstawowy metabolizm był w dużej mierze objęty, jednak w cytozolu S. aureus wykryto rzadkie metabolity gronkowcowe. cytozolu S. aureus, w tym sedoheptulozo-1,7-bisfosforan i UDP-MurNAc-pentapeptyd z resztą alaninowo-serylową. Porównując profile metaboliczne niestresowanych i stresowanych komórek gronkowców w sposób w sposób zależny od czasu, znaleźliśmy daleko idące efekty w obrębie metabolomu. Dla dla każdego związku antybiotyku wykryto zarówno akumulację, jak i zubożenie metabolitów. często obejmujące całe szlaki biosyntezy, takie jak centralny metabolizm węgla i metabolizm aminokwasów oraz syntezę peptydoglikanów, puryn i pirymidyn. Ciprofloksacyna zmieniała pulę (deoksy)nukleotydów, a także prekursorów peptydoglikanu prekursorów peptydoglikanu, łącząc w ten sposób zatrzymaną syntezę DNA i ściany komórkowej. Erytromycyna miała tendencję do zwiększania ilości produktów pośrednich szlaku fosforanu pentozy i lizyny. Fosfomycyna hamowała pierwszy enzymatyczny etap syntezy peptydoglikanu. syntezy peptydoglikanu, po czym następowało obniżenie poziomu prekursorów peptydoglikanu ale zwiększone poziomy substratów, takich jak UDP-GlcNAc i alanina-alanina. W Natomiast wankomycyna i ampicylina hamowały ostatni etap budowy peptydoglikanu na zewnętrznej powierzchni komórki. W rezultacie, ilości peptydów UDP-MurNAc drastycznie wzrosła, co spowodowało zmiany morfologiczne zmiany morfologiczne w regionie przegrody i ogólny spadek centralnych poziomów metabolitów. poziomów metabolitów. Ponadto, każdy antybiotyk wpływał na wewnątrzkomórkowe poziomy produktów pośrednich cyklu kwasu trikarboksylowego. --- TŁO: Staphylococcus aureus jest wysoce adaptowalnym ludzkim patogenem i istnieje nieustannie poszukuje skutecznych antybiotyków. Fosfomycyna jest silnym nieodwracalnym inhibitorem MurA, transferazy enolopirogronianowej, która wykorzystuje fosfoenolopirogronian jako substrat. Celem tego badania było zidentyfikowanie ścieżek i procesów, na które fosfomycyna wpływa przede wszystkim na poziomie transkryptomu całego genomu poziomie transkryptomu, aby pomóc w opracowaniu nowych leków. WYNIKI: Komórki S. aureus ATCC 29213 traktowano stężeniami sub-MIC fosfomycyny i zbierane po 10, 20 i 40 minutach od leczenia. S. aureus Analiza danych statystycznych GeneChip została uzupełniona analizą wzbogacenia zestawu genów. analiza. Opracowano narzędzie wizualizacyjne do mapowania danych ekspresji genów na ścieżki biologiczne. w celu zidentyfikowania procesów metabolicznych, na które wpływ ma fosfomycyna. fosfomycynę. Wykazaliśmy, że liczba znacząco różniących się ekspresją genów genów w hodowlach poddanych działaniu fosfomycyny wzrastała z czasem i wraz ze wzrostem stężenia fosfomycyny. stężeniem fosfomycyny. Szlak docelowy - biosynteza peptydoglikanu - był ulegał zwiększonej ekspresji po leczeniu fosfomycyną. Modulacja procesów transportowych, biosyntezy kofaktorów, metabolizmu energetycznego i biosyntezy kwasów nukleinowych. zaobserwowano. WNIOSKI: Zidentyfikowano kilka szlaków i genów regulowanych w dół przez fosfomycynę. w przeciwieństwie do wcześniej opisanych antybiotyków działających na ścianę komórkową, i zostało wyjaśnione przez odpowiedź głodową indukowaną przez akumulację fosfoenolopirogronianu akumulację. Profilowanie transkryptomiczne, w połączeniu z metaanalizą, zostało okazały się cennym narzędziem w określaniu odpowiedzi bakterii na konkretny antybiotyk. antybiotyk. --- Specyficzne systemy wykrywania leków, które koordynują odpowiednie reakcje genetyczne zapewniają przetrwanie mikroorganizmów w obecności antybiotyków. Przedstawiamy o opracowaniu i zastosowaniu testu biologicznego opartego na płytkach mikrotitracyjnych do identyfikacji antybiotyków zakłócających cykl lipidowy II niezbędny do biosyntezy peptydoglikanów. biosyntezy peptydoglikanu. Szczep reporterowy Bacillus subtilis wyczuwający specyficznie lipid II - zakłócający stres biosyntezy ściany komórkowej (T. Mascher, S.L. Zimmer, T.-A. Smith i J. Helmann, Antibiotic-inducible promoter regulated przez dwuskładnikowy system wykrywania stresu otoczki komórkowej LiaRS bakterii Bacillus subtilis; Antimicrob. Antimicrob Agents Chemother., Vol 48 (2004) pp. 2888-2896) analizowano w obecności różnych liaRS. w obecności różnych lantybiotyków. Mogliśmy wykazać zależny od dawki stres biosyntezy ściany komórkowej komórek reporterowych w odpowiedzi na działanie lantybiotyków subtiliny produkowanej przez B. subtilis, epiderminy i galliderminy z Staphylococcus epidermidis lub S. gallinarum, odpowiednio, w testach opartych na płytce agarowej i testach opartych na kulturach płynnych. Co zaskakujące, również cynamycyna Streptomyces cinnamoneus cinnamoneus), o której wcześniej wiadomo było, że wiąże się specyficznie z fosfatydyloetanoloaminy błon biologicznych, wywołała silny stres biosyntezy ściany komórkowej stres biosyntetyczny. Nasze wyniki pokazują, że nasz system może być wykorzystywany do badań przesiewowych na przykład do odkrywania nowych inhibitorów biosyntezy ściany komórkowej. --- Warstwy peptydoglikanu (PG) otaczające komórki bakteryjne odgrywają ważną rolę w w określaniu kształtu komórek. Mechanizm kontrolujący, kiedy i gdzie powstaje nowy PG nie jest zrozumiały, ale proponuje się, aby obejmował interakcje między bakteryjnymi homologami aktyny, takimi jak Mbl, który tworzy spiralne kable wewnątrz komórek, i zewnątrzkomórkowymi kompleksami wielobiałkowymi, które obejmują białka wiążące penicylinę białka wiążące penicylinę. Zasugerowano, że znakowane antybiotyki, które wiążą się z prekursorami PG mogą być przydatne do obrazowania PG w celu określenia genów kontrolujących biosyntezę tego polimeru. biosyntezę tego polimeru. Tutaj porównujemy wzory barwienia obserwowane w Bacillus subtilis przy użyciu fluorescencyjnych pochodnych dwóch antybiotyków wiążących PG wankomycyny i ramoplaniny. Wzory barwienia dla obu sond wykazują silną zależność od stężenia sondy, co sugeruje indukowane antybiotykami perturbacje w syntezie PG. Sondy ramoplaninowe mogą być lepszymi czynnikami obrazującymi niż sondy wankomycyny, ponieważ dają wyraźne wzory barwienia w stężeniach znacznie poniżej ich minimalnych stężeń hamujących. W niektórych warunkach zarówno sondy ramoplaninowe, jak i wankomycynowe wytwarzają helikoidalne wzdłuż cylindrycznych ścian komórek B. subtilis. To obserwuje się przy braku białka cytoszkieletu Mbl. Chociaż Mbl odgrywa ważną rolę w określaniu kształtu komórek, nasze dane wskazują, że inne białka kontrolują przestrzenną lokalizację kompleksów biosyntetycznych biosyntetyczne odpowiedzialne za syntezę nowych PG wzdłuż ścian komórek B. subtilis. --- Muraymyciny, rodzina antybiotyków nukleozydowo-lipopeptydowych, zostały oczyszczone z ekstraktu Streptomyces sp. z ekstraktu Streptomyces sp. LL-AA896. Antybiotyki oczyszczono metodami metody chromatograficzne i scharakteryzowane za pomocą spektroskopii NMR, degradacji i spektrometrię mas. Ustalono struktury 19 związków. Muraymyciny stanowią nową rodzinę antybiotyków, których podstawowa struktura zawiera glikozylowaną pochodną kwasu uronowego połączoną grupą aminopropanową z grupą heksahydro-2-imino-4-pirymidyloglicylową (epikapreomycydyną) zawierającą dipeptyd, który jest dalej przedłużany przez ugrupowanie mocznikowo-walinowe. Członkowie tej rodziny wykazują szerokie spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego in vitro wobec różnych izolatów klinicznych (MIC od 2 do >64 mug/ml). Muraymyciny hamowały biosyntezę peptydoglikanu. biosyntezę peptydoglikanu. Podstawnik kwasu tłuszczowego oraz obecność lub brak aminocukru odgrywają ważną rolę w aktywności biologicznej. Jeden z najbardziej aktywnych związków, muraymycyna A1, wykazała ochronę in vivo przed zakażeniem Staphylococcus aureus u myszy (ED50 1,1 mg/kg). --- Wcześniej donoszono, że lantybiotyk mersacidin zakłóca biosyntezę peptydoglikanu bakteryjnego biosyntezę peptydoglikanu bakteryjnego, [Brötz, H., Bierbaum, G., Markus, A., Molitor, E. & Sahl, H.-G. (1995) Antimicrob. Agents Chemother. 39, 714-719]. Tutaj skupiamy się na reakcji docelowej i opisujemy indukowaną przez mersacidin akumulację UDP-N-acetylo-muramoilo-pentapeptydu, wskazując, że hamowanie syntezy peptydoglikanu peptydoglikanu następuje po utworzeniu cytoplazmatycznych prekursorów. Badania in badania in vitro obejmujące frakcję cząstek ściany i błony Bacillus megaterium KM wykazały, że mersacidin nie zapobiegał syntezie lipidu II [undekaprenylo-difosforylo-N-acetylo-muramoilo-(pentapeptyd)-N-acetylo glukozaminy], ale w szczególności późniejszej konwersji tego półproduktu w polimeryczne powstające nici glikanu poprzez transglikozylację. Porównanie z innymi inhibitorami transglikozylacji pokazuje, że skuteczne stężenie mersacidin in vitro jest w zakresie stężenia antybiotyku glikopeptydowego glikopeptydowego, ale 2-3 rzędy wielkości wyższe niż konkurencyjnego inhibitora enzymu inhibitora enzymu moenomycyny. Analogia do glikopeptydów może wskazywać na mersacidin z prekursorem peptydoglikanu, a nie z enzymem. enzymem. Jednak w przeciwieństwie do wankomycyny, mersacidin hamuje tworzenie peptydoglikanu z UDP-N-acetylo-muramoilo-trójpeptydu i jest aktywna wobec Enterococcus faecium wyrażających klaster genów oporności vanA. Wskazuje to, że molekularne miejsce docelowe mersacidin różni się od wankomycyny i że nie istnieje oporność krzyżowa między tymi dwoma antybiotykami. --- Mersacidin jest antybiotykiem peptydowym wytwarzanym przez Bacillus sp. szczep HIL Y-85,54728, który należy do grupy lantybiotyków. Jego aktywność in vivo przeciwko opornym na metycylinę szczepom Staphylococcus aureus jest porównywalna z aktywnością glikopeptydowego antybiotyku wankomycyny (S. Chatterjee, D. K. Chatterjee, R. H. Jani, J. Blumbach, B. N. Ganguli, N. Klesel, M. Limbert i G. Seibert, J. Antibiot. 45:839-845, 1992). Inkubacja Staphylococcus simulans 22 z mersacidin mersacidin powodowała zatrzymanie wzrostu i powolną lizę. Biosynteza DNA, RNA i białka, podczas gdy inkorporacja glukozy i D-alaniny była zahamowana. D-alaniny i regularne obniżanie poziomu grubości ściany komórkowej. grubości ściany komórkowej. Tak więc, w przeciwieństwie do lantybiotyków typu A, mersacidin nie nie tworzy porów w błonie cytoplazmatycznej, ale raczej hamuje biosyntezę ściany komórkowej. biosyntezę ściany komórkowej. Porównanie z komórkami traktowanymi tunicamycyną wykazało, że metabolizm peptydoglikanu, a nie kwasu teichojowego. Mersacidin spowodował wydalanie przypuszczalnego prekursora ściany komórkowej do supernatantu hodowli. supernatantu hodowli. Tworzenie polimerycznego peptydoglikanu było skutecznie skutecznie hamowane w teście in vitro, prawdopodobnie na poziomie transglikozylacji. W W przeciwieństwie do wankomycyny, aktywność mersacydyny nie była antagonizowana przez tripeptyd diacetylo-L-Lys-D-Ala-D-Ala, co wskazuje, że na poziomie molekularnym jej sposób działania różni się od antybiotyków glikopeptydowych. Dane te wraz z mikroskopią elektronową sugerują, że mersacidin działa na nowy cel, co otwiera nowe perspektywy leczenia opornych na metycylinę S. aureus. S. aureus. --- Charophytes to grupa zielonych glonów blisko spokrewniona z roślinami lądowymi. My zbadaliśmy wpływ antybiotyków, które zakłócają biosyntezę peptydoglikanu na podział chloroplastów u desmidu Closterium peracerosum-strigosum-littorale. Aby wykryć komórki tuż po podziale użyliśmy kolchicyny, która hamuje wydłużanie się komórek Closterium po podziale. Chociaż normalne komórki Closterium miały dwa chloroplasty przed i po podziale komórki i po podziale komórki, komórki traktowane ampicyliną, D-cykloseryną lub fosfomycyną miały tylko jeden chloroplast po podziale komórki, co sugeruje, że komórki dzieliły się bez podziału chloroplastów. Antybiotyki bacytracyna i wankomycyna nie wykazywały żadnego oczywistego efektu. Obserwacje pod mikroskopem elektronowym wykazały, że chloroplasty o nieregularnym kształcie chloroplastów w komórkach Closterium traktowanych ampicyliną. Ponieważ leczenie antybiotykami skutkowało pojawieniem się długich komórek z nieregularnymi chloroplastami i śmierć komórek, policzyliśmy typy komórek w hodowli. Wyniki sugerowały, że że najpierw pojawiły się komórki z jednym chloroplastem, a następnie powstał ogromny chloroplast, który który hamował podziały komórkowe, powodując wydłużenie, a następnie śmierć komórki. wydłużenie, a następnie śmierć komórki.

Które antybiotyki są ukierunkowane na biosyntezę peptydoglikanu?

W pewnych warunkach zarówno sondy ramoplaniny, jak i wankomycyny wytwarzają helikoidalne wzory barwienia wzdłuż cylindrycznych ścian komórek B. subtilis. Praca ta ma wpływ na projektowanie pochodnych ramoplaniny i może wpłynąć na sposób badania innych proponowanych antybiotyków wiążących substraty. Zostało to potwierdzone w badaniach in vitro z udziałem frakcji cząstek błon ściennych z Gaffkya homari, w których synteza peptydoglikanu z UDP-MurNAc-tetrapeptydu była hamowana przez ramoplaninę, ale nie przez wankomycynę. Nowe wyniki potwierdzają dwustanowy model syntezy przegrody i obwodowej PG w komórce środkowej, zaangażowanie niezbędnych białek podziału komórkowego w przebudowę PG oraz lokalizację w komórce środkowej białek organizujących biosyntezę PG i tworzących aparat translokacji białek.

Szlak lizosomalno-autofagiczny jest aktywowany przez głód i odgrywa ważną rolę zarówno w klirensie komórkowym, jak i katabolizmie lipidów. ważną rolę zarówno w klirensie komórkowym, jak i katabolizmie lipidów. Jednakże regulacja transkrypcyjna tego szlaku w odpowiedzi na sygnały metaboliczne jest nie została scharakteryzowana. Tutaj pokazujemy, że czynnik transkrypcyjny EB (TFEB), główny regulator regulator biogenezy lizosomalnej i autofagii, jest indukowany przez głód poprzez autoregulacyjną pętlę sprzężenia zwrotnego i wywiera globalną transkrypcję kontrolę nad katabolizmem lipidów poprzez Ppargc1α i Ppar1α. Tak więc, podczas głodu mechanizm transkrypcyjny łączy szlak autofagii z energią komórkową metabolizmem komórkowym. Zachowanie tego mechanizmu u Caenorhabditis elegans sugeruje fundamentalną rolę TFEB w ewolucji odpowiedzi adaptacyjnej na brak pożywienia. Wirusowe dostarczanie TFEB do wątroby zapobiegało przybieraniu na wadze i zespołowi metabolicznemu zarówno w mysich modelach otyłości wywołanych dietą, jak i genetycznych, sugerując nową strategię terapeutyczną dla zaburzeń metabolizmu lipidów. --- Choroby związane z utratą funkcji są często powodowane przez mutacje destabilizujące, które prowadzą do do nieprawidłowego fałdowania i degradacji białek. Modulowanie wrodzonej homeostazy białek (proteostazy) może prowadzić do uratowania natywnego fałdowania zmutowanych wariantów wariantów, poprawiając w ten sposób fenotyp choroby. W lizosomalnych zaburzeniach (LSD), wiele wysoce rozpowszechnionych alleli ma mutacje missense które nie osłabiają aktywności katalitycznej enzymu, ale destabilizują jego natywną strukturę, powodując degradację strukturę, powodując degradację nieprawidłowo sfałdowanego białka. Zwiększenie umożliwia uratowanie natywnej, biologicznie funkcjonalnej struktury tych niestabilnych, zmutowanych białek. struktury tych niestabilnych, zmutowanych enzymów. Jednakże, modulatory proteostazy specyficzne dla układu lizosomalnego są obecnie nieznane. Tutaj badamy rolę czynnika transkrypcyjnego EB (TFEB), głównego regulatora biogenezy i funkcji lizosomów w modulowaniu proteostazy lizosomalnej w LSD. Pokazujemy że aktywacja TFEB skutkuje zwiększonym fałdowaniem, przemieszczaniem i lizosomalną aktywność poważnie zdestabilizowanego wariantu glukocerebrozydazy (GC) związanego z rozwojem choroby Gauchera z rozwojem choroby Gauchera (GD), najczęstszej LSD. TFEB specyficznie indukuje ekspresję GC i kluczowych genów zaangażowanych w składanie i transport lizosomalny, zwiększając w ten sposób zarówno pulę zmutowanego enzymu, jak i jego przetwarzanie przez szlak wydzielniczy. Aktywacja TFEB ratuje również aktywność mutanta β-heksozoaminidazy związanego z rozwojem innej LSD, choroby Tay-Sachsa. LSD, choroby Tay-Sachsa, sugerując w ten sposób ogólne zastosowanie modulacji proteostazy za pośrednictwem TFEB w celu ratowania mutacji destabilizujących w LSD. Podsumowując, nasze odkrycia identyfikują TFEB jako specyficzny regulator proteostazy lizosomalnej i sugerują, że TFEB może być stosowany jako cel terapeutyczny do ratowania enzymu homeostazy w LSD. --- Przez długi czas lizosomy były uważane jedynie za komórkowe "spalarnie zaangażowane w degradację i recykling odpadów komórkowych. Jednak obecnie istnieją istnieją przekonujące dowody wskazujące, że lizosomy mają znacznie szerszą funkcję i że są one zaangażowane w podstawowe procesy, takie jak wydzielanie, naprawa błon plazmatycznych, sygnalizacja i energia. naprawa błony plazmatycznej, sygnalizacja i metabolizm energetyczny. Co więcej, istotna rola lizosomów w szlakach autofagii stawia te organelle na rozdrożu kilku procesów komórkowych, z istotnymi implikacjami dla zdrowia i choroby. choroby. Identyfikacja głównego regulatora, czynnika transkrypcyjnego EB (TFEB), który reguluje biogenezę lizosomalną i autofagię, ujawniła, w jaki sposób lizosom dostosowuje się do lizosom dostosowuje się do sygnałów środowiskowych, takich jak głód, a celowanie w TFEB może stanowić nową strategię terapeutyczną dla modulowania funkcji lizosomalnej w chorobach człowieka. --- Nanocząstki tlenku ceru (nanoceria) są szeroko stosowane w różnych zastosowaniach przemysłowych, w tym w filtrach UV i katalizatorach. Rozwijająca się produkcja i wykorzystanie nanocząstek ceru na skalę komercyjną nieuchronnie nieuchronnie zwiększyły ryzyko uwolnienia nanocząstek do środowiska, a także ryzyko ryzyko narażenia ludzi. Wykorzystanie nanocerii w zastosowaniach biomedycznych jest również jest obecnie badane ze względu na jego niedawno scharakteryzowane właściwości przeciwutleniające. właściwości antyoksydacyjne. W niniejszym badaniu zbadaliśmy wpływ nanocząstek ceru na układ lizosom-autofagia, główny szlak kataboliczny, który jest aktywowany w komórkach ssaków po internalizacji nanocząstek. w komórkach ssaków po internalizacji egzogennego materiału. Przetestowaliśmy baterię nanocząstek ceru sfunkcjonalizowanych różnymi rodzajami biokompatybilnych powłok powłokami (N-acetyloglukozamina, glikol polietylenowy i poliwinylopirolidon). które powinny mieć minimalny wpływ na integralność i funkcję lizosomów. Stwierdziliśmy że nanocząsteczki ceru promują aktywację czynnika transkrypcyjnego EB, głównego regulatora lizosomalnego. głównego regulatora funkcji lizosomalnej i autofagii oraz indukują regulację w górę genów układu lizosom-autofagia. Ponadto wykazaliśmy, że szereg różnie sfunkcjonalizowane nanocząstki ceru testowane w tym badaniu zwiększają autofagiczny klirens agregatów proteolipidowych, które gromadzą się w wyniku nieefektywnego funkcjonowania układu lizosom-autofagia. Badanie to zapewnia mechanistyczne zrozumienie interakcji nanocząstek ceru z układem układem lizosom-autofagia i wykazuje, że nanocząstki ceru są aktywatorami autofagii i promują usuwanie ładunku autofagicznego. Wyniki te zapewniają wgląd w wykorzystanie nanocerii w zastosowaniach biomedycznych, w tym dostarczaniu leków. Odkrycia te pozwolą również na zaprojektowanie nanocząstek o bezpiecznych i precyzyjnych właściwościach. nanocząstek o bezpiecznym i precyzyjnie kontrolowanym wpływie na środowisko oraz projektowanie nanoterapeutyków do leczenia chorób z wadliwą funkcją autofagią i akumulacją lizosomalnego materiału spichrzeniowego. --- Lizosom odgrywa kluczową rolę w homeostazie komórkowej, kontrolując zarówno klirens komórkowy i produkcję energii w odpowiedzi na sygnały środowiskowe. Jednak mechanizmy pośredniczące w adaptacji lizosomalnej są w dużej mierze nieznane. Tutaj pokazujemy, że czynnik transkrypcyjny EB (TFEB), główny regulator biogenezy lizosomalnej, jest w dużej mierze nieznany. biogenezy lizosomalnej, kolokalizuje z głównym regulatorem wzrostu mTOR complex 1 (mTORC1) na błonie lizosomalnej. Gdy obecne są składniki odżywcze, fosforylacja TFEB przez mTORC1 hamuje aktywność TFEB. I odwrotnie, farmakologiczne hamowanie mTORC1, jak również głód i zaburzenia lizosomalne, aktywuje TFEB poprzez promując jego translokację jądrową. Ponadto, odpowiedź transkrypcyjna genów lizosomalnych i autofagicznych na dysfunkcję lizosomalną lub farmakologiczne hamowanie mTORC1 jest tłumione w komórkach TFEB-/-. Co ciekawe, kompleks GTPazy Rag, który wyczuwa aminokwasy lizosomalne i aktywuje mTORC1, jest hamowany w komórkach TFEB-/-. aktywuje mTORC1, jest zarówno niezbędny, jak i wystarczający do regulacji głodu i i indukowanej stresem translokacji jądrowej TFEB. Dane te wskazują, że lizosom lizosom wyczuwa swoją zawartość i reguluje własną biogenezę przez mechanizm sygnalizacyjny lizosom-jądro, który obejmuje TFEB i mTOR. --- Gdy poziomy wewnątrzkomórkowych aminokwasów są wysokie, GTPazy RRAG rekrutują MTORC1 do lizosomów i promują jego aktywację. Odkryliśmy, że RRAG również rekrutują specyficzne substraty MTORC1 do powierzchni lizosomalnej, ułatwiając w ten sposób fosforylację i regulację za pośrednictwem MTORC1. W szczególności, aktywne RRAG oddziałują z czynnikiem transkrypcyjnym EB (TFEB), głównym regulatorem sieci genów który promuje biogenezę lizosomalną i autofagię. Redystrybucja do lizosomów ma kluczowe znaczenie dla zależnej od MTORC1 inaktywacji TFEB w warunkach warunkach bogatych w składniki odżywcze. Dlatego RRAG odgrywają kluczową rolę w koordynowaniu dostępność składników odżywczych i klirens komórkowy. --- Kompleks mTORC1 wspiera wzrost i proliferację komórek w odpowiedzi na poziom energii czynniki wzrostu i składniki odżywcze. Trójfosfatazy guanozynowe Rag (GTPazy) aktywują mTORC1 w odpowiedzi na aminokwasy, promując jego redystrybucję do lizosomów. redystrybucję do lizosomów. W tym artykule zidentyfikowaliśmy nową rolę Rags w kontrolowaniu aktywacji czynnika transkrypcyjnego EB (TFEB), głównego regulatora ekspresji genów autofagicznych i lizosomalnych. Interakcja TFEB z aktywnymi heterodimerami Rag promowało rekrutację TFEB do lizosomów, prowadząc do zależnej od mTORC1 fosforylacji i hamowania TFEB. Interakcja TFEB z Rags wymagało pierwszych 30 reszt TFEB i regionów przełączających domeny G Rags G. Zubożenie lub inaktywacja Rags zapobiegła rekrutacji TFEB do lizosomów, podczas gdy ekspresja aktywnego Rags indukowała asocjację TFEB z błonami lizosomalnymi. błonami lizosomalnymi. Wreszcie, GTPazy Rag wiązały i regulowały aktywację czynnika transkrypcyjnego związanego z mikroftalmią, sugerując szerszą rolę dla Rags w kontroli ekspresji genów. Nasza praca zapewnia nowy wgląd w mechanizmy molekularne, które łączą dostępność składników odżywczych z lokalizacją i aktywacją TFEB aktywacją. --- Ssakowy cel rapamycyny (mTOR) kompleks 1 (mTORC1) jest ważnym, wysoce konserwowanym regulatorem wzrostu komórek. konserwowany regulator wzrostu komórek. Wśród sygnałów, które regulują mTORC1 są składniki odżywcze. Aminokwasy kierują mTORC1 na powierzchnię późnego endosomu/lizosomu, gdzie mTORC1 staje się podatny na inne sygnały wejściowe. Jednakże interakcja między endosomami i mTORC1 jest słabo poznana. Tutaj donosimy o odkrycie sieci, która łączy mTORC1 z krytycznym składnikiem późnego endosomu/lizosomu, V-ATPazą. W bezstronnym badaniu przesiewowym odkryliśmy, że mTORC1 reguluje ekspresję, wśród innych genów lizosomalnych, V-ATPazy. mTORC1 reguluje ekspresję V-ATPazy zarówno w komórkach, jak i u myszy. Regulacja V-ATPazy przez mTORC1 obejmuje czynnik transkrypcyjny translokowany w raku nerki, TFEB. TFEB jest wymagany do ekspresji dużego podzbioru genów reagujących na mTORC1. mTORC1 koordynuje fosforylację TFEB i jego lokalizację jądrową oraz w sposób zależny zarówno od TFEB, jak i V-ATPaz, mTORC1 promuje endocytozę. Dane te ujawniają sieć regulacyjną łączącą onkogenny czynnik transkrypcyjny czynnik, który jest głównym regulatorem biogenezy lizosomalnej, TFEB, do mTORC1 i endocytozą. --- Kanoniczna sygnalizacja Wnt odgrywa ważną rolę w rozwoju i chorobach, regulując transkrypcję genów docelowych i stabilizując wiele białek fosforylowanych przez kinazę syntazy glikogenu 3 (GSK3). Zaobserwowaliśmy, że rodzina czynników transkrypcyjnych MiT rodzina czynników transkrypcyjnych, która obejmuje onkogen czerniaka MITF (czynnik transkrypcyjny związany z mikroftalmią) i główny regulator lizosomalny regulator TFEB, miała najwyższą filogenetyczną konserwację trzech kolejnych domniemanych miejsc fosforylacji GSK3 w proteomach zwierzęcych. To odkrycie skłoniło nas do nas do zbadania związku między MITF, biogenezą endolizosomalną i sygnalizacją Wnt a sygnalizacją Wnt. Tutaj donosimy, że poziomy ekspresji MITF korelowały z ekspresją ekspresją dużego podzbioru genów lizosomalnych w liniach komórkowych czerniaka. EKSPRESJA MITF w indukowalnym tetracykliną modelu czerniaka C32 spowodowała znaczny wzrost struktur pęcherzykowych i zwiększoną ekspresję późnych białek endosomalnych, takich jak białek endosomalnych, takich jak Rab7, LAMP1 i CD63. Te późne endosomy nie były funkcjonalnymi lizosomami, ponieważ były mniej aktywne w proteolizie, ale były w stanie koncentrować Axin1, fosfo-LRP6, fosfoβ-kateninę i GSK3 w obecności ligandów ligandów Wnt. Ta relokalizacja znacząco wzmocniła sygnalizację Wnt poprzez zwiększając liczbę ciał wielopęcherzykowych, do których Wnt staje się zlokalizowany po sygnalizacji Wnt. Wykazaliśmy również pokazujemy, że białko MITF było stabilizowane przez sygnalizację Wnt, poprzez nowy C-końcowe fosforylacje GSK3 zidentyfikowane tutaj. Stabilizacja MITF spowodowała wzrost biosyntezy ciał wielopęcherzykowych, co z kolei zwiększyło sygnalizację Wnt generując pętlę dodatniego sprzężenia zwrotnego, która może funkcjonować podczas proliferacyjnych stadiach czerniaka. Wyniki podkreślają znaczenie nieprawidłowo regulowanej biogenezy endolizosomalnej w sygnalizacji Wnt i raku. --- CEL: Niedawne doniesienia o proaterogennym fenotypie u myszy z niedoborem autofagii specyficznym dla makrofagów specyficznym dla makrofagów niedoborem autofagii odnowiły zainteresowanie rolą autofagii i układu lizosomalnego w miażdżycy. Lizosomy mają unikalną zdolność do przetwarzania zarówno materiału egzogennego, w tym lipidów i pochodzących z autofagii, takich jak dysfunkcyjne białka/organelle. Naszym celem było zrozumieć wpływ aterogennego środowiska lipidowego na lizosomy makrofagów lizosomy makrofagów i ocenić nowe sposoby modulowania tego systemu. PODEJŚCIE I WYNIKI: Korzystając z różnych uzupełniających się technik, wykazaliśmy, że utlenione lipoproteiny o niskiej gęstości i kryształy cholesterolu, powszechnie spotykane gatunki lipidów w miażdżycy, prowadzą do głębokiej dysfunkcji lizosomalnej w hodowanych makrofagach. hodowanych makrofagach. Zaburzenia lizosomalnego pH, zdolności proteolitycznej, integralności błony i morfologii. Wykorzystując cytometrię przepływową stwierdzamy, że makrofagi izolowane z blaszek miażdżycowych również wykazują cechy dysfunkcji lizosomów. Następnie zbadaliśmy, czy wzmocnienie funkcji lizosomów może być korzystne. Czynnik transkrypcyjny EB (TFEB) jest jedynym znanym znanym czynnikiem transkrypcyjnym, który jest głównym regulatorem biogenezy lizosomalnej chociaż jego rola w makrofagach nie została zbadana. Stres lizosomalny indukowany przez chlorochinę lub aterogenne lipidy prowadzi do translokacji jądrowej TFEB i aktywacji genów lizosomalnych i autofagii. Nadekspresja TFEB w makrofagach dodatkowo zwiększa tę odpowiedź prodegradacyjną i ratuje kilka szkodliwych efekty obserwowane przy aterogennym obciążeniu lipidami, o czym świadczy stępiona dysfunkcja lizosomalna dysfunkcję lizosomalną, zmniejszone wydzielanie prozapalnej cytokiny interleukiny-1β, zwiększony wypływ cholesterolu i zmniejszona agregacja poliubikwitynowanych białek agregacji. WNIOSKI: Podsumowując, dane te pokazują, że funkcja lizosomalna jest znacznie upośledzona w miażdżycy i sugerują, że indukcja programu biogenezy lizosomalnej w makrofagach biogenezy w makrofagach ma działanie przeciwmiażdżycowe. --- Lizosomy są wszechobecnymi organellami zamkniętymi w błonie, wypełnionymi kwaśnym i mają kluczowe znaczenie dla szlaku autofagicznego, endocytarnego lub fagocytarnego. W przeciwieństwie do W przeciwieństwie do swojej klasycznej funkcji jako maszyny do zarządzania odpadami, lizosomy są obecnie uważane za integralną część różnych procesów sygnalizacji komórkowej. procesów sygnalizacji komórkowej. Zróżnicowana funkcjonalność tej pojedynczej organelli wymaga bardzo złożonej i skoordynowanej regulacji jej aktywności. złożonej i skoordynowanej regulacji jego aktywności za pomocą czynnika transkrypcyjnego EB (TFEB), głównym regulatorem biogenezy lizosomów. Jednakże, mechanizmy, za pomocą których TFEB jest regulowany, są słabo poznane. Niniejsze badanie wykazuje, że gemfibrozyl, agonista receptora aktywowanego proliferatorami peroksysomów receptora proliferatorów peroksysomów (PPAR) α, sam i w połączeniu z kwasem all-trans-retinowym jest zdolny do zwiększania TFEB w komórkach mózgu. Zaobserwowaliśmy również, że PPARα, ale nie PPARβ i PPARγ, jest zaangażowany w regulację TFEB za pośrednictwem gemfibrozylu. Test reporterowy i badania immunoprecypitacji chromatyny potwierdziły rekrutację receptora retinoidu X α, PPARα i PGC1α w miejscu wiązania PPAR na promotorze Tfeb. Następnie indukcja TFEB za pośrednictwem leków spowodowała wzrost białka lizosomalnego i obfitości lizosomalnej w komórce. Podsumowując, badanie to wzmacnia związek między biogenezą lizosomalną a metabolizmem lipidów. metabolizm lipidów z TFEB na skrzyżowaniu. Ponadto gemfibrozil może mieć wartość terapeutyczną w leczeniu lizosomalnych zaburzeń spichrzeniowych, w których szlak autofagii-lizosomów odgrywa ważną rolę.

Który czynnik transkrypcyjny jest uważany za główny regulator genów lizosomalnych?

Czynnik transkrypcyjny EB (TFEB) jest głównym regulatorem biogenezy lizosomalnej i autofagii, napędzając adaptację lizosomów do sygnałów środowiskowych, takich jak głód, a zatem celowanie w TFEB może stanowić nową strategię terapeutyczną w modulowaniu funkcji lizosomalnej w chorobach człowieka.

CEL: Zespół Pendreda to związek między wrodzoną głuchotą neurosensoryczną głuchotą i wolem z nieprawidłowym wydzielaniem jodków po prowokacji nadchloranem nadchloranu, co wskazuje na defekt organizacji jodków. Chociaż zespół Pendreda Pendreda może powodować do 7,5% wszystkich przypadków wrodzonej głuchoty, molekularne podstawy molekularne podstawy związku między utratą słuchu a defektem organifikacji tarczycy pozostają nieznane. tarczycy pozostają nieznane. Zdecydowaliśmy się zbadać rolę peroksydazy tarczycowej peroksydazy tarczycy (TPO) jako defektu genetycznego w zespole Pendreda. PROJEKT: Wysoce informacyjna zmienna liczba powtórzeń tandemowych (VNTR), zlokalizowana 1,5 kb kb za eksonem 10 genu TPO, wykorzystano do poszukiwania powiązań genetycznych w wielu rodzeństwach dotkniętych zespołem Pendreda. PACJENCI: Siedem rodzin zostało zrekrutowanych z Wielkiej Brytanii, każda z co najmniej dwoma dotkniętych członków. Zbadaliśmy również dużą izraelską rodzinę wsobną z dwoma dotkniętych chorobą i pięciorgiem dzieci nie dotkniętych chorobą. POMIARY: Osobnikom przypisano status dotkniętych chorobą na podstawie charakterystyczne cechy kliniczne zespołu Pendreda, a mianowicie obecność wrodzony niedosłuch odbiorczy i pojawienie się we wczesnym okresie życia wola. wole. Dodatkowo, co najmniej jeden dotknięty chorobą członek każdego z rodzeństwa miał charakterystyczny dodatni wynik testu wydzielania nadchloranu (Morgans & Trotter, 1958). Amplifikacja PCR genomowego DNA w TPO VNTR umożliwiła przypisanie genotypów do każdego osobnika i obliczenie dwupunktowego wyniku LOD. WYNIKI: W sześciu z dziewięciu analizowanych rodzeństw znaleźliśmy obowiązkową rekombinację między TPO a zespołem Pendreda. Niekomplementarność obserwowana u dotkniętych rodziców z chorym potomstwem wykluczył TPO w chorym rodzeństwie z genotypem genotypem i wspiera hipotezę jednorodności genetycznej dla zespołu Pendreda. Pendreda. W przypadku dwóch rodzeństw nie można było wykluczyć mutacji genu TPO jako przyczyny zespołu Pendreda. jako przyczynę zespołu Pendreda. WNIOSKI: Dane te sugerują, że defekty w locus peroksydazy tarczycowej na chromosomie 2 na chromosomie 2 nie są główną przyczyną zespołu Pendreda. --- Chociaż 5% wszystkich przypadków wrodzonej głuchoty jest spowodowanych przez zespół Pendreda Pendreda, w literaturze jest niewiele doniesień na ten temat. Wykryto siedmiu pacjentów z zespołem w trzech rodzinach mieszkających w tej samej wiosce. Z tego powodu Z tego powodu zespół ten został przeanalizowany w świetle literatury. Płeć pacjentów z zespołem Pendreda i ich rodzin. i ich rodzin. Przeprowadziliśmy testy na obecność tyroksyny, trójjodotyroniny, hormonu stymulującego tarczycę hormonu tyreotropowego, wychwytu żywicy trójjodotyroniny i nadchloranu, a także przeprowadzono testy kaloryczne. kaloryczną. U jednego pacjenta wykonano subtotalną tyreoidektomię. W histopatologicznym stwierdzono guzek tarczycy wypełniony koloidem. Badania chromosomów nie wykazały anomalii u żadnego z pacjentów. Pięciu pacjentów było głuchoniemych. We wszystkich trzech rodzinach rodzice byli kuzynami. Rodziny te miały również zdrowe dzieci, a istnienie zespołu u obu płci wskazuje na autosomię. u obu płci wskazuje na autosomalną cechę recesywną. --- Zespół Pendreda obejmuje związek ciężkiej wrodzonej głuchoty czuciowo-nerwowej z patologią tarczycy. głuchoty z patologią tarczycy. Chociaż jest to najczęstsza forma syndromicznego ubytek słuchu, pierwotny defekt genetyczny pozostaje nieznany. Zmienna prezentacja kliniczna kliniczna w połączeniu z trudnościami w postawieniu diagnozy doprowadziły do stosunkowo słabą dokumentację cech radiologicznych tego zespołu. My przedstawiamy dane dotyczące 40 pacjentów, z których wszyscy spełniali ścisłe kryteria diagnostyczne diagnostyczne dla tego zaburzenia i opisujemy nasze doświadczenia dotyczące częstości występowania określonych wad rozwojowych ucha wewnętrznego, a także porównanie względnych zalet tomografii komputerowej (CT) i rezonansu magnetycznego (MRI) w badaniu tego dziedzicznego schorzenia. w badaniu tego dziedzicznego schorzenia. Niedobór przegrody międzykalowej w dystalnych zwojach ślimaka (deformacja Mondiniego) okazał się być powszechną, ale prawdopodobnie niestałą cechą ale prawdopodobnie nie stałą cechą zespołu Pendreda. Jednakże, powiększenie woreczka endolimfatycznego i przewodu w połączeniu z dużym akweduktem przedsionkowym było obecne u wszystkich 20 pacjentów badanych za pomocą MRI. Wnioskujemy, że cienki przekrój MRI o wysokiej rozdzielczości w protokole T2 w płaszczyźnie osiowej i strzałkowej jest badaniem z wyboru. badanie obrazowe z wyboru. --- Zespół Pendreda jest autosomalnym recesywnie przenoszonym zespołem wola rodzinnego i wrodzonej głuchoty. Nie ma specyficznego markera biochemicznego tej choroby, a diagnoza zależy od wykazania triady wrodzonego niedosłuchu odbiorczego, wola i nieprawidłowego testu wydzielania nadchloranu. nadchloranu. Zespół Pendreda jest spowodowany mutacjami w obrębie genu transportera jonów genu transportera jonów (gen PDS), zlokalizowanego na chromosomie 7q. Szeroka zmienność w klinicznej tego schorzenia i jego dobrze udokumentowane fenotypowe z innymi zaburzeniami tarczycy (takimi jak zapalenie tarczycy Hashimoto), może prowadzić do trudności diagnostycznych. do trudności diagnostycznych. Potencjał błędnej diagnozy wzrasta, gdy zaburzenia te zaburzenia występują przypadkowo w tej samej rodzinie. Opisujemy rodzinę, w której w którym współistniały zespół Pendreda, autoimmunologiczne zapalenie tarczycy i wole proste, aby podkreślić te pułapki diagnostyczne i zilustrować zastosowanie analizy mutacji w rozwiązywaniu wątpliwości diagnostycznych. --- Zespół Pendreda objawia się wrodzoną głuchotą czuciowo-nerwową w powiązaniu z rodzinnym rodzinnym wolem spowodowanym wadliwym organicznym wiązaniem jodu w tarczycy. tarczycy. Większość pacjentów z zespołem Pendreda ma eutyreozy. Przedstawiamy niezwykły przypadek pacjentki z zespołem Pendreda z brakiem miesiączki i późną niedoczynnością tarczycy. --- CELE: Mutacje w genie SLC26A4 (7q22.3-7q31.1) są uważane za jedną z najczęstszych przyczyn niedosłuchu genetycznego. najczęstszych przyczyn genetycznej utraty słuchu. Istnieją dwie formy kliniczne związane z tymi mutacjami: głuchota syndromiczna i niesyndromiczna. Pierwsza z nich nosi nazwę zespołu Pendreda (PS), gdy głuchota jest związana z wolem tarczycy; druga nazywana jest DFNB4, gdy nie występują żadne inne objawy. Oba są przekazywane jako autosomalna cecha recesywna, ale proste heterozygoty mogą mogą rozwinąć obie formy głuchoty. W rzeczywistości uważa się, że zespół Pendreda występuje, gdy oba allele genu SLC26A4 są zmutowane; DFNB4 wydaje się wynikać z mutacji monoallelicznych. mutacji monoallelicznych. PS i DFNB4 mogą być związane z wadami ucha wewnętrznego. ucha wewnętrznego. W większości przypadków (około 80%) polegają one na powiększeniu akweduktu przedsionkowego. akwedukt przedsionkowy (EVA). EVA może również występować bez mutacji SLC26A4. Zrozumienie roli nowych wariantów SLC26A4 powinno ułatwić ocenę kliniczną i diagnostyczno-terapeutyczną. ocenę kliniczną, a także podejście diagnostyczne i terapeutyczne. Niniejsze badanie ma na celu wykrycie i zgłoszenie przyczyn genetycznych dwóch niespokrewnionych włoskich chłopców z ubytkiem słuchu. ubytkiem słuchu. METODY: Pacjentów i członków rodziny poddano ocenie klinicznej, audiologicznej i genetycznej. oceny genetyczne. Aby zidentyfikować mutacje genetyczne, sekwencjonowanie DNA genu SLC26A4 (w tym wszystkich 21 eksonów, granic ekson-intron i regionu promotora). przeprowadzono. WYNIKI: Obaj pacjenci byli dotknięci wrodzonym, postępującym i zmiennym mieszany ubytek słuchu. Obrazowanie kości skroniowej ujawniło obustronną EVA bez innych nieprawidłowości w obu przypadkach. nieprawidłowości w obu przypadkach. Pacjenci byli heterozygotami dla wcześniej nieopisanych wcześniej mutacji w genie SLC26A4: R409H/IVS2+1delG (probant 1) i L236P/K590X (probant 2). Nie wykryto żadnych innych mutacji w genach GJB2, GJB6 lub mitochondrialnego DNA (mit-DNA). WNIOSKI: Mutacje IVS2+1delG i K590X nie zostały jeszcze opisane w literaturze. w literaturze, ale istnieją pewne dowody sugerujące, że odgrywają one patologiczną rolę. rolę patologiczną. Wyniki podkreśliły znaczenie rozważenia pełnego sekwencjonowania DNA sekwencjonowania genu SLC26A4 w diagnostyce różnicowej głuchoty, zwłaszcza u pacjentów dotkniętych wrodzonym, postępującym i zmiennym mieszany ubytek słuchu z obustronną EVA. --- Zespół Pendreda jest autosomalnym recesywnym zaburzeniem charakteryzującym się wrodzoną głuchotą i wolem. głuchotą i wolem. Gen odpowiedzialny za ten zespół znajduje się na chromosomie 7q31. Zaburzenie to jest związane z defektem organizacji jodu, ale molekularne podłoże wady pozostaje nieznane. Przedstawiamy dwa przypadki zespołu Pendreda, młodej kobiety i jej brata. U pacjentów stwierdzono głuchota, wole, które pojawiło się w okresie przedpokwitaniowym, oraz dodatni wynik testu wydzielania nadchloranu. test wydzielania nadchloranów. Przeanalizowano czynniki genetyczne, cechy kliniczne i kliniczne i diagnozę. --- Głuchota oznacza częściowe lub całkowite upośledzenie słuchu i jest jednym z najbardziej powszechnych defektów sensorycznych u ludzi. Może być spowodowana przyczynami genetycznymi lub środowiskowymi przyczynami genetycznymi, środowiskowymi lub kombinacją obu i może być syndromiczna (związana z dodatkowymi cechami klinicznymi) lub niesyndromiczny (brak innego rozpoznawalnego nieprawidłowego fenotypu). fenotypu). Ogólny wpływ upośledzenia słuchu w znacznym stopniu zależy od ciężkość wady słuchu i wiek jej wystąpienia. Jeśli wada jest poważna i i występuje we wczesnym dzieciństwie, ma dramatyczny wpływ na nabywanie mowy, a tym samym a tym samym na rozwój poznawczy i psychospołeczny. Mutacje przedstawione w artykule powodują zmiany konformacyjne białka i wpływają na fenotyp osób dotkniętych wadą. fenotyp osób dotkniętych chorobą. W przypadku recesywnych przypadków głuchoty możliwe jest zmniejszyć częstość występowania głuchoty poprzez badania przesiewowe nosicieli w rodzinach z i poradnictwo genetyczne. Zespół Pendreda może być wole rodzinne, nieprawidłowe wydzielanie nadchloranów i wrodzoną głuchotę. i wrodzonej głuchoty. --- KONTEKST: Wole i głuchota mogą być związane z niektórymi zespołami genetycznymi, np. Zespół Pendreda (PS) i oporność na hormon tarczycy (RTH). PS jest autosomalnym recesywnym zaburzeniem charakteryzującym się wolem i niedosłuchem zmysłowo-nerwowym. z powiększonym akweduktem przedsionkowym obustronnie. RTH jest autosomalnym dominujący stan zmniejszonej wrażliwości tkanek na hormon tarczycy, w którym wole jest bardzo częste, a utrata słuchu występuje u około 20% pacjentów. CEL, PACJENCI I PROJEKT: Celem tego badania było zidentyfikowanie przyczyny wola i głuchoty. wola i głuchoty u dwóch sióstr urodzonych przez zdrowych niespokrewnionych rodziców. Przedstawiamy ich historię, obraz kliniczny i obserwację oraz wyniki molekularnych badań genetycznych. wyniki molekularnych badań genetycznych. WYNIKI: Starsza siostra miała podwyższony poziom TSH podczas badań przesiewowych noworodków a następnie subkliniczną niedoczynność tarczycy, wole o początku w dzieciństwie i obustronny obustronny postępujący niedosłuch zmysłowo-nerwowy z powiększonymi akweduktami przedsionkowymi, zgodne z diagnozą PS. Jej młodsza siostra miała wole wrodzone, podwyższone stężenia wolnego T3 i wolnego T4 z nietłumionym TSH, tachykardię zatokową i obustronną tachykardię i obustronny postępujący niedosłuch zmysłowo-nerwowy z z powiększonymi akweduktami przedsionkowymi. Ten obraz kliniczny był zgodny z diagnozą diagnozą RTH, w której jednak wady rozwojowe ucha wewnętrznego są rzadkie. Co ciekawe, molekularne testy genetyczne wykazały, że podczas gdy starsza siostra jest dotknięta PS, młodsza siostra ma zarówno PS (z powodu złożonych heterozygotycznych mutacji SLC26A4) i RTH (z powodu nowej heterozygotycznej mutacji THRB de novo). WNIOSKI: Jest to pierwsze doniesienie o współwystępowaniu u tej samej osoby PS i RTH, dwóch zespołów genetycznych związanych z wolem i upośledzeniem słuchu. upośledzeniem słuchu. --- WPROWADZENIE: Zespół Pendreda, połączenie głuchoty odbiorczej, upośledzonej organizacji jodków w tarczycy i wola, wynika z biallelicznych defektów biallelicznych defektów pendryny (kodowanej przez SLC26A4), która transportuje chlorki i jodki w uchu wewnętrznym i tarczycy. jodki odpowiednio w uchu wewnętrznym i tarczycy. Ostatnio pendryna została również została również zidentyfikowana w nerkach, gdzie znajduje się w apikalnej błonie plazmatycznej komórek interkalowanych typu non-α korowego przewodu zbiorczego. Tutaj funkcjonuje jako wymiennik chlorkowo-węglanowy, zdolny do wydzielania wodorowęglanu do moczu. Pomimo tej funkcji, pacjenci z zespołem Pendreda nie nie odnotowano żadnych znaczących zaburzeń kwasowo-zasadowych, z wyjątkiem jednego wcześniej zgłoszonym przypadkiem zasadowicy metabolicznej w kontekście zespołu Pendreda u dziecka, któremu podano lek moczopędny. OPIS PRZYPADKU: Opisujemy 46-letnią kobietę z głuchotą czuciowo-nerwową i niedoczynnością tarczycy. niedoczynnością tarczycy, u której wystąpiła ciężka hipokaliemiczna zasadowica metaboliczna podczas dwóch współistniejących chorób i u której stwierdzono homozygotyczną dla mutacji utraty funkcji (V138F) w SLC26A4. Jej stan kwasowo-zasadowy stan kwasowo-zasadowy i elektrolity były nieznamienne, gdy czuła się dobrze. WNIOSEK: Przypadek ten ilustruje, że chociaż pendryna nie jest zwykle wymagana do utrzymania homeostazy kwasowo-zasadowej w warunkach otoczenia, utrata nerkowego wydalanie wodorowęglanów przez pendrynę podczas metabolicznego wyzwania alkalotycznego może przyczyniać się do zagrażających życiu zaburzeń kwasowo-zasadowych u pacjentów z zespołem Pendreda. zespół Pendreda. --- Chociaż podręcznikowym poglądem na zespół Pendreda jest autosomalny recesywny stan charakteryzujący się głuchotą i wolem. charakteryzujący się głuchotą i wolem, coraz bardziej oczywiste jest, że nie wszyscy tacy pacjenci prezentują ten klasyczny obraz kliniczny. Wady rozwojowe ucha wewnętrznego, w szczególności powiększenie akweduktu przedsionkowego, są powszechne w zespole Pendreda. w zespole Pendreda, a mutacje w genie PDS (zespół Pendreda) zostały u pacjentów z głuchotą i poszerzeniem akweduktu przedsionkowego, bez innych cech zespołu Pendreda. tylko bez innych cech zespołu Pendreda. Ponieważ jest to najczęstsza radiologiczna wada rozwojowa ślimaka u pacjentów z głuchotą, zbadaliśmy, jaki odsetek takich przypadków był spowodowany mutacją genu PDS. Oceniliśmy 57 pacjentów skierowanych z radiologicznymi dowodami powiększenia akweduktu przedsionkowego, na podstawie wywiadu, badania klinicznego, testu wydzielania nadchloranu i analizy molekularnej analizę molekularną locus PDS. Czterdziestu jeden pacjentów (72%) miało jednoznaczne dowody na zespół Pendreda. zespołu Pendreda. Znalezienie pojedynczej heterozygotycznej mutacji w genie PDS w kolejnych ośmiu było silnie sugerujące krytyczną rolę pendryny, produktu białkowego genu PDS. produktu białkowego genu PDS, w generowaniu powiększonych przedsionkowych akweduktów w co najmniej 86% (49/57 przypadków) pacjentów z tą radiologiczną wadą rozwojową. radiologiczną. Postawienie diagnozy zespołu Pendreda może być trudne, szczególnie w pojedynczych przypadkach. Wole jest niestałym objawem, a test wydzielania a test wydzielania nadchloranu, choć pomocny, ma wartość diagnostyczną tylko wtedy, gdy jest nieprawidłowy. nieprawidłowe. Powiększenie akweduktu przedsionkowego należy uznać za najbardziej prawdopodobną postać zespołu Pendreda. najbardziej prawdopodobną postać zespołu Pendreda i powinno skłaniać do szczegółowego badanie tej możliwości diagnostycznej. Zespół Pendreda może być odtąd zostać ponownie scharakteryzowany jako głuchota z powiększeniem akweduktu przedsionkowego, co czasami wiąże się z wolem. --- Hormony tarczycy są niezbędne do prawidłowego rozwoju i metabolizmu. Ich synteza wymaga transportu jodków do pęcherzyków tarczycy. Mechanizmy obejmujące wierzchołkowy wypływ jodku do światła pęcherzyka są słabo słabo wyjaśnione. Odkrycie mutacji w genie SLC26A4 u pacjentów z zespołem Pendreda (wrodzona głuchota, wole i wadliwa organizacja jodków) sugerowało możliwą rolę jodków) sugeruje możliwą rolę kodowanego białka, pendryny, jako jako wierzchołkowego transportera jodków. Ustaliliśmy, czy TSH reguluje obfitość pendryny w błonie plazmatycznej i czy wpływa to na wypływ jodków. Wyniki eksperymentów immunoblot i immunofluorescencji ujawniły, że TSH i forskolina szybko zwiększają obfitość pendryny w błonie plazmatycznej poprzez szlak kinazę białkową A w szczurzych komórkach tarczycy PCCL-3. Wzrost obfitości pendryny koreluje ze spadkiem wewnątrzkomórkowego jodku, co jest określony przez pomiar wewnątrzkomórkowego (125) jodku i może być hamowany przez specyficzne blokowanie pendryny. Eliminacja przypuszczalnego miejsca fosforylacji kinazy białkowej A T717A powoduje zmniejszoną translokację do błony w odpowiedzi na forskolinę. w odpowiedzi na forskolinę. Wyniki te pokazują, że pendryna ulega translokacji do błonę w odpowiedzi na TSH i sugerują, że może mieć fizjologiczną rolę w apikalnym transporcie jodków i syntezie hormonów tarczycy. --- Zespół Pendreda jest autosomalnym recesywnym zaburzeniem charakteryzującym się wolem i wrodzoną głuchotą. wrodzoną głuchotą. Pierwotny defekt nie jest jeszcze znany, chociaż gen powodujący zespół Pendreda został niedawno zlokalizowany na chromosomie 7q, w regionie regionie, który zawiera również gen odpowiedzialny za niesynchroniczną utratę słuchu (DFNB4). Potwierdziliśmy powiązanie z tym regionem chromosomu 7 w pięciu rodzinach Pendreda pochodzących z różnych grup etnicznych, z najwyższym skumulowanym wynikiem lod wynoszącym 8,26 dla markera D7S501. W połączeniu z poprzednimi raportami, nasze wyniki definiują region kandydujący dla genu Pendred o wielkości 1,7 cM flankowany przez markerami D7S501 i D7S692. --- W tym artykule opisujemy szczegółowe badania patologiczne i genetyki molekularnej w pokrewieństwie z zespołem Pendreda. Pacjentem indeksowym była 53-letnia kobieta z wrodzoną głuchotą i wolem. Jej rodzice byli kuzynami kuzynami pierwszego stopnia. Miała duże wole (150 g), które było obecne od dzieciństwa. dzieciństwa. Jedna z jej sióstr i siostrzenica również są głuche i mają wole. Obecność zespołu Pendreda została potwierdzona przez pozytywny wynik testu nadchloranowego i wykazanie wady rozwojowej Mondiniego. Testy czynności tarczycy (pod lewotyroksyną [LT4]) mieściły się w zakresie eutyreozy z poziomem tyreotropiny [TSH] na poziomie 2,8 mikroU/ml (0,2-3,2), całkowitą tyroksyną (T4) w surowicy na poziomie 90 nmol/l (54-142) i całkowitą trijodotyroniną (T3) w surowicy wynoszącą 2,7 nmol/l (0.8-2.4). Wykonano całkowitą tyreoidektomię, a masę w prawym płacie stwierdzono inwazję sąsiednich tkanek. Wyniki histopatologiczne były zgodne z rakiem pęcherzykowym z obszarami transformacji anaplastycznej i przerzutami do płuc. i przerzutami do płuc. Pacjent był dwukrotnie leczony 100 mCi 131 jodem promieniotwórczym (3700 MBq) i otrzymał supresyjne dawki LT4. Po operacji stężenie stężenie tyreoglobuliny (Tg) w surowicy pozostawało znacznie podwyższone (od 2 352 do 41 336 ng/ml). Pacjent zmarł z powodu nagłego, ciężkiego epizodu krwioplucia. Analiza sekwencji genu PDS przeprowadzona z DNA od dwóch krewnych z zespołem Pendreda ujawniła obecność delecji tymidyny 279 w eksonie 3, mutacji punktowej która powoduje przesunięcie ramki i przedwczesny kodon stop w kodonie 96 w cząsteczce pendryny. cząsteczce pendryny. Doszliśmy do wniosku, że przedłużona stymulacja TSH z powodu niedoboru jodu jodu lub dyshormonogenezy w połączeniu z mutacjami onkogenów i/lub genów supresorowych nowotworów, może skutkować rozwojem raka pęcherzykowego raka pęcherzykowego tarczycy, który ulega transformacji w raka anaplastycznego. Prawdopodobnie jest prawdopodobne, że te mechanizmy patogenetyczne były zaangażowane w rozwój przerzutowego raka tarczycy u tego niezwykłego pacjenta z zespołem Pendreda. zespół Pendreda. --- Zespół Pendreda i DFNB4 (autosomalna recesywna wrodzona głuchota, locus 4) są związane z autosomalną recesywną głuchota, locus 4) są związane z autosomalnym recesywnym wrodzonym niedosłuchem czuciowo-nerwowym i mutacjami genu SLC26A4. niedosłuchem odbiorczym i mutacjami w genie SLC26A4. Rozległa heterogeniczność alleliczna heterogeniczność wymaga jednak analizy wszystkich eksonów i miejsc splicingu w celu zidentyfikować mutacje u poszczególnych pacjentów. Chociaż sekwencjonowanie Sangera jest złotym standardem wykrywania mutacji, metody przesiewowe uzupełnione o sekwencjonowaniem ukierunkowanym mogą stanowić opłacalną alternatywę. Jedna z takich metod, denaturująca wysokosprawna chromatografia cieczowa, została opracowana do klinicznego wykrywania mutacji wykrywania mutacji w SLC26A4. Jednak metoda ta z natury nie może odróżnić zmian homozygotycznych od sekwencji typu dzikiego. Topnienie o wysokiej rozdzielczości (HRM), z drugiej strony, może wykrywać zmiany heterozygotyczne i homozygotyczne efektywnie kosztowo, bez żadnych modyfikacji po PCR. Opracowaliśmy metodę wykrywania mutacji Metoda wykrywania mutacji HRM specyficzna dla SLC26A4, która może być stosowana w diagnostyce klinicznej. w diagnostyce klinicznej. Zaprojektowano dwadzieścia osiem par starterów obejmujących wszystkie 21 eksonów SLC26A4 i sekwencje połączeń splicingowych. Używając wynikowych amplikonów, wstępna analiza HRM wykryła wszystkie 45 wariantów zidentyfikowanych wcześniej przez sekwencjonowanie. Następnie zaprojektowano format płytki z 384 dołkami dla maksymalnie trzech próbek pacjentów na serię. Ślepe testy HRM na tych płytkach próbek pacjentów pacjentów zebranych w ciągu 1 roku w klinicznym laboratorium diagnostycznym dokładnie wykryły wszystkie warianty zidentyfikowane przez sekwencjonowanie. Podsumowując, HRM z ukierunkowanym sekwencjonowaniem sekwencjonowaniem jest niezawodną, prostą i opłacalną metodą badania przesiewowego i wykrywania mutacji SLC26A4. SLC26A4. --- Zespół Pendreda jest autosomalną recesywną chorobą charakteryzującą się wolem i wrodzoną głuchotą czuciowo-nerwową. wrodzoną głuchotą czuciowo-nerwową. Większość pacjentów z zespołem Pendreda ma eutyreozą, ale wynik testu nadchloranowego jest dodatni, co wskazuje na upośledzoną jodków. Głuchota czuciowo-nerwowa jest zwykle związana z wadą wadą rozwojową ucha wewnętrznego, określaną jako ślimak Mondiniego. Częstość występowania Uważa się, że częstość występowania zespołu Pendreda wynosi od 7,5 do 10 na 100 000 osób, i szacuje się, że stanowi on około 10% przypadków dziedzicznej głuchoty. dziedziczną głuchotą. Powiązanie zespołu Pendreda z chromosomem 7q22-31.1 ustalono po raz pierwszy w 1996 roku. w 1996 roku, a gen zespołu Pendreda (gen PDS) został sklonowany w 1997 roku. 1997. Gen PDS koduje pendrynę, wysoce hydrofobowe białko o długości 780 aminokwasów z 11 domenami transbłonowymi. Jego funkcja jest nieznana. Porównanie sekwencji ujawnia bardzo wysoką homologię do kilku transporterów siarczanów, co sugeruje, że może być transporterem siarczanów lub anionów. Szerokie spektrum mutacji w genie PDS zostało powiązane z zespołem Pendreda. Analiza molekularna genu PDS jest przydatna do postawienia ostatecznej diagnozy w rodzinnych i sporadycznych przypadkach z zespołem Pendreda i będzie pomocna w określeniu rzeczywistej częstości występowania tego zaburzenia. tego zaburzenia. --- Zespół Pendreda i niesyndromiczna recesywna głuchota związana z powiększonym akweduktem przedsionkowym (NSRD z EVA) są spowodowane mutacjami w genie SLC26A4 (PDS) genie. W przeciwieństwie do NSRD z EVA, zespół Pendreda charakteryzuje się wolem, który może występować po osiągnięciu wczesnej dorosłości. Jednak diagnoza kliniczna tych tych dwóch zaburzeń jest trudna u niesłyszących dzieci. Ekspresja genu SLC26A4 może być może być odpowiedzialna za transport jodków w tarczycy, a także za tworzenie i funkcję ucha wewnętrznego. funkcję ucha wewnętrznego. Tutaj przeanalizowaliśmy gen SLC26A4 i przeprowadziliśmy testy czynności tarczycy (FT3, FT4, TSH i tyreoglobulina) na sześciu wrodzonych głuchych niemowląt (średni wiek 2,7 roku) z EVA. Mutacja genu SLC26A4 została zidentyfikowano u pięciu pacjentów: czterech było heterozygotami złożonymi (H723R/919-2A>G, H723R/IVS15+5G>A, H723R/R581S, IVS7-2A>G/IVS8+1G>A), piąty miał mutację typu frameshift (322delC). (322delC). Wszyscy pacjenci wykazywali podwyższony poziom stężenie tyreoglobuliny w surowicy. Poziom FT3 był podwyższony u czterech z pięciu pacjentów. Pacjent który nie miał wykrywalnej mutacji genu, wykazywał prawidłową czynność tarczycy. tarczycy. Wnioskujemy, że zidentyfikowane tutaj mutacje w genie SLC26A4 są wysoce związane z wysokim poziomem tyreoglobuliny w surowicy u niemowląt z wrodzoną i niemowląt z głuchotą. Mutacje te mogą mieć wartość w diagnostyce zespołu Pendreda i NSRD z EVA. i NSRD z EVA. --- Zespół Pendreda (PDS) jest autosomalnym recesywnym zaburzeniem charakteryzującym się wrodzoną głuchotą, wolem i defektem organizacji jodków. Obecność wad ucha wewnętrznego jest niezbędna do postawienia diagnozy klinicznej. Większość osób z PDS jest klinicznie i biochemicznie w stanie eutyreozy. Mutacje w genie PDS kodującym białko pendrynę są związane z PDS. Niedawno wykazano, że niedawno wykazano, że niektóre rodziny z cechami PDS nie mają wady rozwojowe ucha wewnętrznego i mutacje w genie PDS. Stan ten został został nazwany "zespołem pseudo-Pendreda" (pseudo-PDS) i postawiono hipotezę, że jest on pochodzenia autoimmunologicznego. Tutaj opisujemy czworo rodzeństwa z wolem, ciężką niedoczynnością tarczycy, dodatnim niedoczynność tarczycy, dodatni wynik testu wydzielania nadchloranu i głuchotę czuciowo-nerwową. głuchotę, ale nie nieprawidłowości ucha wewnętrznego, które są diagnostyczne dla PDS. My sugerujemy, że gen peroksydazy tarczycowej (TPO) powinien być analizowany u pacjentów z pseudo-PDS z wrodzoną wrodzoną niedoczynnością tarczycy i głuchotą. --- Zespół Pendreda jest autosomalną recesywną chorobą charakteryzującą się wolem, upośledzoną organizacją jodków i wrodzoną głuchotą czuciowo-nerwową. Gen zmutowany w zespole Pendreda, PDS (gen zespołu Pendreda), został sklonowany bardzo i koduje przypuszczalny transporter siarczanu pendryny. Zespół Pendreda może stanowić do 10% przypadków dziedzicznej utraty słuchu, a mutacje pendryny zostały również znalezione w rodzinie z niesyndromiczną głuchotą. głuchotą. W tym badaniu 41 osób z dużego, wysoce wsobnego rodowodu z północno-wschodniej Brazylii zostało przebadanych pod kątem cech zespołu Pendreda. Badania powiązań i analiza sekwencji regionu kodującego genu PDS zostały przeprowadzono na DNA od 36 osób. Pacjent indeksowy, z klasyczną triadą z klasyczną triadą głuchoty, dodatnim testem nadchloranowym i wolem, okazał się być homozygotyczny dla delecji tymidyny 279 w eksonie 3, co skutkowało przesunięciem ramki i przedwczesny kodon stop w aminokwasie 96. Ta zmiana spowodowała skrócenie białka w pierwszej domenie transbłonowej. U dwóch innych pacjentów z głuchotą okazało się być homozygotycznych dla tej mutacji; 19 było heterozygotycznych i 14 homozygotycznych dla allelu typu dzikiego. Co zaskakujące, 6 osób głuchych w tej rodzinie nie było homozygotycznych dla mutacji genu PDS; 3 były heterozygotyczne i 3 były homozygotyczne dla allelu typu dzikiego, co sugeruje prawdopodobną odrębną genetyczną przyczynę ich głuchoty. Wszystkie 3 osoby homozygotyczne dla mutacji PDS miały wole. Jednak wole stwierdzono również u 10 heterozygotycznych i u 6 osób bez mutacji PDS i są najprawdopodobniej spowodowane niedoborem jodu. najprawdopodobniej spowodowane niedoborem jodu. Podsumowując, zidentyfikowaliśmy nową mutację w genie PDS powodującą zespół Pendreda. Porównanie fenotypu i genotypu ujawnia jednak, że fenokopie generowane przez różne środowiskowe i / lub przyczyny genetyczne są obecne w tym pokrewieństwie i że diagnoza zespołu Pendreda może być trudna bez analizy molekularnej. --- Zespół Pendreda jest autosomalnym zaburzeniem recesywnym charakteryzującym się wrodzoną głuchotą czuciowo-nerwową. głuchotą czuciowo-nerwową, wolem i upośledzoną organizacją jodków. Jest on spowodowany przez mutacje w genie PDS. Większość opublikowanych badań mutacji dotyczyła populacji zachodnich. W tym badaniu zbadaliśmy kliniczną i molekularną 16 osób dotkniętych chorobą w 6 niespokrewnionych rodzinach z Tajlandii. tajskich rodzinach. Spośród wszystkich osób dotkniętych zespołem, 100% (16/16) miało obustronną głuchotę, 68,8% (11/16) wole i 25% (4/16) niedoczynność tarczycy. Pęcherzykowy rak tarczycy i gruczolaka z komórek Hürthle'a stwierdzono u dotkniętych chorobą członków rodziny, podnosząc zwiększone ryzyko raka tarczycy u pacjentów z zespołem Pendreda. pacjentów. Analiza sekwencji całego regionu kodującego genu PDS z powodzeniem zidentyfikowała wszystkie 12 zmutowanych alleli w tych 6 rodzinach. Te 12 zidentyfikowanych zmutowanych alleli stanowiło 6 różnych mutacji, w tym 3 mutacje miejsca splice splicingu (IVS4-1G>A, IVS7-2A>G, IVS9- 1G>A), jedną mutację przesunięcia ramki (1548insC) i 2 mutacje missense (T67S, H723R). Osiem z 12 mutacji stanowiły IVS7- 2A>G i 1548insC, z których każda była obecna w 4 różnych allelach w naszej badanej grupie. Identyfikacja tych dwóch częstych mutacji PDS ułatwi diagnostykę molekularną zespołu Pendreda w populacjach tajskich. tajskich populacjach. Ponadto, trzy nowo zidentyfikowane mutacje, T67S, IVS4-1G>A i IVS9-1G>A, nie zaobserwowano u 50 niespokrewnionych zdrowych tajskich osób kontroli.

Czy u pacjentów z zespołem Pendreda występuje wrodzona głuchota?

Wrodzona głuchota jest jedną z cech charakterystycznych pacjentów z zespołem Pendreda.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) charakteryzuje się rekrutacją leukocytów i akumulacją mediatorów stanu zapalnego w maziówce. nagromadzeniem mediatorów stanu zapalnego w obrębie błony maziowej. Uwalnianie chemokiny CCL18 jest powszechnie przypisywane komórkom prezentującym antygen, w tym makrofagom i komórkom dendrytycznym. komórkom prezentującym antygen, w tym makrofagom i komórkom dendrytycznym. W niniejszym badaniu zbadano CCL18 w neutrofilach polimorfojądrowych (PMN), dominującym typie komórek rekrutowanych do błony maziowej. rekrutowanych do płynu maziowego (SF). Analiza mikromacierzy, półilościowa i ilościowa reakcja łańcuchowa polimerazy z odwrotną transkryptazą zidentyfikowały SF PMN od pacjentów z RZS jako nowe źródło CCL18 w chorych stawach. Wysoko podwyższoną ekspresję innych genów chemokin zaobserwowano dla CCL3, CXCL8 i CXCL10, podczas gdy CCL21 był obniżony. Geny receptorów chemokin były ulegały różnej ekspresji, z regulacją w górę CXCR4, CCRL2 i CCR5 oraz w dół CXCR1 i CXCR2. W eksperymentach hodowli komórkowej, ekspresja mRNA CCL18 w PMN krwi była indukowana przez czynnik martwicy nowotworów alfa, podczas gdy synteza białka CCL18 wymagała dodatkowej stymulacji kombinacją IL-10 i witaminy D3. IL-10 i witaminy D3. Dla porównania, zrekrutowane PMN SF od pacjentów z RZS były uczulone na produkcję CCL18, ponieważ sama IL-10 była wystarczająca do indukcji uwalniania CCL18. uwalniania CCL18. Wyniki te sugerują uwalnianie CCL18 przyciągającego komórki T przez PMN, gdy są rekrutowane do chorych stawów. Jednak jego produkcja jest ściśle regulowana na poziomie ekspresji mRNA i syntezy białek. --- CEL: Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) za pomocą antagonistów czynnika martwicy nowotworu (TNF) jest wysoce skuteczne, ale mechanizmy ich działania nie są do końca jasne. całkowicie jasne. Ponieważ terapia anty-TNF indukuje zmniejszenie komórkowości błony maziowej komórek, niniejsze badanie koncentrowało się na modulacji apoptozy błony maziowej RZS po leczeniu rozpuszczalnym receptorem TNF (etanercept) lub chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym TNF (etanercept) lub chimerycznym przeciwciałem monoklonalnym TNF (infliksymab). METODY: Apoptozę (barwienie TUNEL i aktywną kaspazą 3) oraz markery powierzchni komórek oceniano metodą immunohistochemiczną w próbkach biopsji błony maziowej uzyskanych przed i po 8 tygodniach leczenia etanerceptem (12 pacjentów) lub infliksymabem (9 pacjentów). Określiliśmy również za pomocą cytometrii przepływowej wpływ in vitro wpływ etanerceptu i infliksymabu na apoptozę komórek jednojądrzastych RZS pochodzących z płynu maziowego (SF) i krwi obwodowej (PB). WYNIKI: Ośmiotygodniowe leczenie etanerceptem i infliksymabem znacząco zwiększyły apoptozę błony maziowej. Zmianie tej towarzyszył znaczący spadek populacji monocytów/makrofagów w płynie maziowym. Zmniejszenie zmniejszenie liczby limfocytów nie osiągnęło istotności statystycznej. In vitro, 24-godzinna inkubacja z etanerceptem lub infliksymabem indukowała apoptozę populacji monocytów/makrofagów SF. Monocyty/makrofagi PB były mniej mniej podatne na apoptozę wywołaną przez anty-TNF. Nie zaobserwowano zmian w szybkości apoptozy zaobserwowano w populacji limfocytów pochodzących z SF lub PB. WNIOSEK: U pacjentów z RZS zarówno etanercept, jak i infliksymab są w stanie indukować apoptozę apoptozę specyficzną dla typu komórki w populacji monocytów/makrofagów. To sugeruje potencjalną ścieżkę, która odpowiadałaby za zmniejszone zapalenie błony maziowej i zmniejszoną liczbę zapalenie i zmniejszoną liczbę makrofagów maziowych widocznych po blokadzie TNF blokadzie. --- Mezenchymalne komórki zrębu (MSC) reprezentują unikalny typ komórek z antyproliferacyjny wpływ na aktywowane limfocyty T i B. Na podstawie naszych obserwacji różnic między reumatoidalnym zapaleniem stawów i chorobą zwyrodnieniową szpiku kostnego B postawiliśmy hipotezę, że MSC szpiku kostnego w reumatoidalnym zapaleniu stawów mogą zwiększać przeżywalność komórek B. przeżywalność komórek B. Naszym celem było porównanie wpływu reumatoidalnego zapalenia stawów i MSC pochodzących ze szpiku kostnego w chorobie zwyrodnieniowej stawów (MSC w reumatoidalnym zapaleniu stawów, MSC w chorobie zwyrodnieniowej stawów) na przeżywalność oczyszczonych komórek B zdrowych dawców. MSC z reumatoidalnego zapalenia stawów i choroby zwyrodnieniowej stawów zostały wyizolowane od pacjentów poddanych operacji wymiany stawu biodrowego i hodowano in vitro przez 2-5 pasaży. Wypłukane komórki hodowano razem z komórkami B CD20+ przez 30-90 godzin. Przeżywalność komórek analizowano przy użyciu znakowania 7-amino-aktynomycyną D za pomocą cytometrii przepływowej. Ekspresja mRNA i białka określono za pomocą RT-PCR i cytometrii przepływowej. Ko-kultura z MSC z reumatoidalnym zapaleniem stawów i MSC z chorobą zwyrodnieniową stawów znacząco zwiększała przeżywalność limfocytów przeżywalność komórek B, przy czym efekt ten był bardziej widoczny w przypadku MSC z reumatoidalnym zapaleniem stawów. Oba typy MSC wykazywały ekspresję mRNA i białka czynnika aktywującego komórki B. białka. Blokowanie sygnalizacji czynnika aktywującego komórki B z MSC przez specyficzne przeciwciała przeciwko czynnikowi aktywującemu komórki B i receptorowi czynnika aktywującego komórki B przeciwciała słabo odwracały wpływ MSC na przeżycie komórek B, głównie w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Interakcja MSC z komórkami B dostarcza bodźców dla przeżycia komórek B i dlatego może przyczyniać się do patogenezy reumatoidalnego zapalenia stawów. reumatoidalnego zapalenia stawów. Czynniki pochodzące z MSC inne niż czynnik aktywujący komórki B prawdopodobnie przyczyniają się do tego efektu. przyczyniają się do tego efektu. Ta cecha jest bardziej widoczna w MSC reumatoidalnego zapalenia stawów. reumatoidalnego zapalenia stawów, prawdopodobnie z powodu czynnika aktywującego komórki B. --- Kinazy związane z IL-1R (IRAK) są ważnymi mediatorami sygnalizacji zależnej od MyD88 przez nadrodzinę TLR/IL-1R. przez nadrodzinę TLR/IL-1R i ułatwiają reakcje zapalne. IRAK4 i IRAK1 funkcjonują jako aktywne kinazy i jako rusztowania dla interakcji białko-białko. interakcji białko-białko. Donosimy, że chociaż aktywność kinazy IRAK1/4 jest niezbędna dla aktywacji ludzkich plazmacytoidalnych komórek dendrytycznych (pDC), jest ona zbędna w komórkach dendrytycznych B, T, komórkach dendrytycznych i monocytarnych, co kontrastuje z istotną aktywną rolą kinazy w porównywalnych typach komórek mysich. kinazą w porównywalnych typach komórek mysich. Inhibitor kinazy IRAK1/4 TLR7/9 indukował odpowiedzi IFN-α zarówno w mysich, jak i ludzkich pDC, ale inne populacje komórek odpornościowych ludzkie populacje komórek odpornościowych aktywowane przez TLR7/9 lub IL-1R były oporne na hamowanie kinazy IRAK4. Eksperymenty ablacji genów przy użyciu małego interferującego RNA wykazały istotną rolę rusztowania dla IRAK1 i IRAK4 w sygnalizacji zależnej od sygnalizacji zależnej od MyD88. Wreszcie, wykazaliśmy, że pacjent autoimmunologiczny (toczeń rumieniowaty układowy i reumatoidalne zapalenie stawów) surowica aktywuje zarówno pDC i komórki B, ale hamowanie kinazy IRAK1/4 wpływa tylko na odpowiedź pDC, podkreślając zróżnicowane wymagania funkcjonalne IRAK1/4 w ludzkich komórkach odpornościowych. komórki. Dane te ujawniają istotne różnice gatunkowe i dopracowany typ komórek wymagania dotyczące aktywności kinazy IRAK1/4. --- Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) jest przewlekłą chorobą autoimmunologiczną o nieznanym pochodzeniu. wpływa przede wszystkim na stawy i ostatecznie prowadzi do ich zniszczenia. Zaangażowanie komórek odpornościowych jest ogólną cechą charakterystyczną chorób autoimmunologicznych. zaburzeniami autoimmunologicznymi. Pod tym względem makrofagi, limfocyty T i ich odpowiednie cytokiny odgrywają kluczową rolę w RZS. Jednak pogląd, że RZS jest przede wszystkim chorobą zależną od limfocytów T zostało w ostatnich latach mocno zakwestionowane. Raczej zrozumiano, że rezydentne komórki podobne do fibroblastów przyczyniają się do utrwalenia choroby, a nawet mogą odgrywać rolę w jej inicjacji. w jej inicjacji. Te fibroblasty błony maziowej w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RASF) stanowią dość unikalny typ komórek, który odróżnia RZS od innych stanów zapalnych stawów. Wiele badań wykazało, że że RASF wykazują zmiany w morfologii i zachowaniu, w tym molekularne molekularne w kaskadach sygnalizacyjnych, odpowiedzi na apoptozę i w ekspresji cząsteczek adhezyjnych oraz cząsteczek adhezyjnych, a także enzymów degradujących macierz. Zmiany te wydają się odzwierciedlają stabilną aktywację RASF, która zachodzi niezależnie od ciągłej stymulacji egzogennej. egzogennej stymulacji. W konsekwencji, RASF nie są już uważane za biernych ale aktywnymi graczami w złożonej sieci międzykomórkowej RZS. --- Synowiocyty fibroblastopodobne (FLS) są rezydentnymi komórkami mezenchymalnymi stawów maziowych. stawów, które odgrywają coraz ważniejszą rolę w patogenezie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). patogenezie reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Aktywacja FLS w przebiegu RZS prowadzi do produkcji szerokiej gamy mediatorów powierzchniowych i rozpuszczalnych mediatorów, które pomagają rekrutować, zatrzymywać i aktywować zarówno komórki układu odpornościowego, jak i rezydentne komórki stawów. i aktywują zarówno komórki układu odpornościowego, jak i rezydentne komórki stawów, prowadząc do stanu zapalnego i niszczenia tkanek. Zdolność FLS do stymulowania zarówno zapalenia i uszkodzenia tkanek sugeruje, że ten typ komórek może być unikalnym unikalnym celem w leczeniu zapalenia stawów. Lepsze zrozumienie, w jaki sposób FLS są aktywowane i jak oddziałują z innymi komórkami w błonie maziowej RZS może zapewnić wgląd, który pozwoli na opracowanie nowych środków do terapii RZS. --- Białka genów homeobox (HOX) są regulatorami transkrypcji zaangażowanymi w specyficzne dla typu komórki różnicowanie i kształtowanie planu ciała u kręgowców. W szczególności rodzina HOXD jest zaangażowana w tworzenie kończyn u myszy i piskląt. Istnieją również dowody na to, że gen HOXD9, członek rodziny HOXD, jest zaangażowany w patologię reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Celem Celem niniejszego badania było określenie, czy białko HOXD9 ulega ekspresji w błonie maziowej RZS, a następnie scharakteryzowanie komórek wykazujących ekspresję HOXD9. Western blotting i analiza immunohistochemiczna wykazały, że białko HOXD9 było ulegało ekspresji w błonie maziowej pacjentów z RZS, ale nie w błonie maziowej pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów lub u osób zdrowych. Komórki HOXD9-dodatnie były zlokalizowane zarówno w wyściółce, jak i podścielisku błony maziowej. Ponadto, Ponadto podwójne barwienie fluorescencyjne wykazało, że białko HOXD9 ulegało ekspresji w synowiocytach fibroblastopodobnych (FLS). Odkrycia te nie tylko wskazują, że gen HOXD9 ulega ekspresji wyłącznie w błonie maziowej RZS, ale także sugerują, że gen HOXD9 przyczynia się do patologii reumatoidalnego zapalenia stawów poprzez FLS. --- Migracja komórek jest centralną częścią fizjologicznych i patofizjologicznych procesów, w tym procesów, w tym gojenia ran, obrony immunologicznej, przebudowy macierzy i homeostazy narządów. homeostaza narządów. Różne typy komórek mają potencjał migracyjny, w tym komórki układu odpornościowego i komórki niezbędne do gojenia się ran i naprawy tkanek. Komórki te migrują lokalnie przez tkankę do miejsca uszkodzenia. Fibroblast jest centralnym typem komórek gojenia się ran. W reumatoidalnym zapaleniu stawów (RZS) aktywowane są fibroblasty maziowe (SF) mają zdolność do inwazji chrząstki stawowej, aktywnie przyczyniając się do niszczenia stawów w RZS. przyczyniając się do niszczenia stawów w RZS. Ostatnio wykazano, że RASF są w stanie migrować do obszarów i stawów nie dotkniętych chorobą poprzez krwioobieg i atakować odległe chrząstki. inwazji odległych chrząstek. RASF najprawdopodobniej wykorzystują podobne mechanizmy porównywalne do limfocytów i komórek nowotworowych do migracji na duże odległości i przez naczynia krwionośne. Przyszłe eksperymenty będą miały na celu utrzymanie przekształconych fibroblastów fibroblastów w dotkniętych stawach przy użyciu strategii terapeutycznych, które hamują zmiany patofizjologiczne transformowanych fibroblastów RASF, ale nie zakłócać procesów fizjologicznych "normalnych" fibroblastów. --- CEL PRZEGLĄDU: Znacząca liczba loci związanych z podatnością na reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) została zidentyfikowana w badaniach asocjacyjnych obejmujących cały genom (GWAS). Tutaj dokonujemy przeglądu ostatnich postępów GWAS w zrozumieniu architektury genetycznej RZS. genetyczną RZS i umieszczamy te odkrycia w kontekście patogenezy RZS. patogenezy RZS. OSTATNIE ODKRYCIA: Chociaż interpretacja wyników badań GWAS w kontekście biologii biologii choroby pozostaje wyzwaniem, można wskazać interesujące obserwacje. podkreślić. Integracja wyników GWAS z ekspresją genów specyficznych dla typu komórki lub znakami epigenetycznymi uwypukliła regulatorowe limfocyty T i limfocyty T pamięci CD4 jako krytyczne typy komórek w RZS. Ponadto wiele genów w loci RZS jest zaangażowanych w szlak sygnałowy czynnika jądrowego-kappaB lub kinazę Janus (JAK) - transduktory sygnałów i aktywatory transduktorów i aktywatorów transkrypcji (STAT). Obserwacja obserwacja, że szlaki te są celem kilku zatwierdzonych leków stosowanych w w leczeniu objawów RZS, podkreśla obietnice ludzkiej genetyki, aby zapewnić wgląd w biologię choroby. wgląd w biologię choroby i pomoc w identyfikacji nowych celów terapeutycznych. PODSUMOWANIE: Odkrycia te podkreślają obietnice i potrzebę przyszłych badań badania genów przyczynowych i podkreślonych mechanizmów w loci GWAS, aby pogłębić nasze zrozumienie RZS. zrozumienia RZS.

Jakie typy komórek są odpowiedzialne za reumatoidalne zapalenie stawów?

Makrofagi, limfocyty T i ich odpowiednie cytokiny odgrywają kluczową rolę w RZS. Fibroblasty maziowe w reumatoidalnym zapaleniu stawów (RASF) stanowią dość unikalny typ komórek, który odróżnia RZS od innych stanów zapalnych stawów. Aktywowane fibroblasty maziowe (SF) mają zdolność do inwazji chrząstki stawowej, aktywnie przyczyniając się do niszczenia stawów w RZS.

Białko wiążące kwasy tłuszczowe typu wątrobowego (L-FABP) jest białkiem 14 kDa występującym w cytoplazmie ludzkich kanalików proksymalnych. cytoplazmie ludzkich kanalików proksymalnych nerek. Kwasy tłuszczowe są wiązane z L-FABP i transportowane do mitochondriów lub peroksysomów, gdzie kwasy tłuszczowe są beta-utlenione, co może odgrywać rolę w homeostazie kwasów tłuszczowych. Ponadto, L-FABP ma wysokie powinowactwo i zdolność wiązania długołańcuchowych produktów utleniania kwasów tłuszczowych i może być skutecznym endogennym przeciwutleniaczem. Nerkowa L-FABP jest rzadko rzadko ulega ekspresji w nerkach gryzoni. W celu oceny patologicznej dynamiki L-FABP w chorobach nerek, wygenerowano ludzkie chromosomalne transgeniczne myszy L-FABP. L-FABP. Różne stresy, takie jak masywny białkomocz, hiperglikemia, nadciśnienie i przeciążenie toksynami w kanalikach proksymalnych. regulują w górę ekspresję genu nerkowego L-FABP i zwiększają wydalanie L-FABP z kanalików proksymalnych do moczu. W badaniach klinicznych przewlekłej choroby nerek (CKD), L-FABP w moczu dokładnie odzwierciedlało stopień uszkodzenia cewkowo-śródmiąższowego i korelował z szybkością progresji CKD. Co więcej, wieloośrodkowe badanie wykazało, że L-FABP w moczu jest bardziej czułe niż białko w moczu w przewidywaniu progresji CKD. W odniesieniu do nefropatii cukrzycowej i ostrej choroby nerek (AKI), L-FABP w moczu jest wczesnym diagnostycznym choroby nerek lub markerem predykcyjnym rokowania nerkowego. Po wielu badaniach klinicznych, L-FABP w moczu zostało zatwierdzone jako nowy biomarker kanalikowy ogłoszony przez Ministerstwo Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej w Japonii. --- WPROWADZENIE: Konwencjonalnym markerom ostrego uszkodzenia nerek (AKI) brakuje dokładności diagnostycznej. dokładności diagnostycznej i są wyrażane dopiero późno po operacji kardiochirurgicznej z krążeniem pozaustrojowym (CPB). krążenia pozaustrojowego (CPB). Ostatnio zainteresowanie skupiło się na hepcydynie, regulatorze homeostazy żelaza regulatora homeostazy żelaza, jako unikalnego biomarkera nerkowego. METODY: Przebadaliśmy 100 dorosłych pacjentów w ramieniu kontrolnym randomizowanego, kontrolowanego badania http://www.clinicaltrials.gov/NCT00672334, którzy zostali zidentyfikowani jako narażonych na zwiększone ryzyko AKI po operacji kardiochirurgicznej z CPB. AKI było zgodnie z klasyfikacją ryzyka, urazu, niepowodzenia, utraty, schyłkowej niewydolności nerek. klasyfikacją stadium klasyfikacji AKI. Próbki osocza i moczu zostały pobrane jednocześnie (1) przed CPB (2) sześć godzin po rozpoczęciu CPB i (3) dwadzieścia cztery godziny po CPB. 25-izoformy hepcydyny w osoczu i moczu zostały oznaczono ilościowo za pomocą konkurencyjnego enzymatycznego testu immunologicznego. WYNIKI: U pacjentów bez AKI (N = 91) stężenie hepcydyny w moczu było znacznie wzrosło po sześciu i dwudziestu czterech godzinach po CPB i było od trzech do od trzech do siedmiu razy wyższe w porównaniu z pacjentami z późniejszym AKI (N = 9), u których pooperacyjna hepcydyna w moczu pozostała na poziomie przedoperacyjnym (P = 0,004, P = 0.002). Co więcej, wyższa hepcydyna w moczu, a tym bardziej hepcydyna w moczu dostosowana do kreatyniny w moczu po sześciu godzinach po CPB rozróżniała pacjentów, u których którzy nie rozwinęli AKI (pole pod krzywą (AUC) odbiornika operacyjnego 0,80 [95% przedział ufności (95% CI) 0,71 do 0,87] i 0,88 [95% CI 0,78 do 0,97]) lub nie wymagały rozpoczęcia terapii nerkozastępczej (AUC 0,81 [95% CI 0,72 do 0,88] 0,88 [95% CI 0,70 do 0,99]) od tych, którzy tego wymagali. Po sześciu godzinach hepcydyna w moczu dostosowana do kreatyniny w moczu była niezależnym predyktorem niezależnym predyktorem wykluczenia AKI (P = 0,011). Hepcydyna w osoczu nie przewidywała rozwoju AKI. rozwoju AKI. Wyniki badania pozostały zasadniczo niezmienione po po wykluczeniu pacjentów z przedoperacyjną przewlekłą chorobą nerek. WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że hepcydyna w moczu jest wczesnym predykcyjnym AKI po CPB, przyczyniając się w ten sposób do wczesnej stratyfikacji ryzyka u pacjentów. stratyfikacji ryzyka. --- Schyłkowa niewydolność nerek (ESRD) wymaga w leczeniu stałej dializy lub przeszczepu nerki (KT). przeszczepu nerki (KT). KT jest najlepszą metodą leczenia klinicznego, jednak wczesna funkcja alloprzeszczepu różni się w zależności od wielu czynników związanych z z czasem zimnego niedokrwienia (CIT) i procesem odrzucania alloprzeszczepu. Wiadomo, że że stężenie kreatyniny w surowicy jest niewrażliwym i późnym markerem do przewidywania po KT, głównie u pacjentów z opóźnioną funkcją przeszczepu (DGF). Lipokalina związana z żelatynazą neutrofilową (NGAL) jest wytwarzana w dystalnym nefronie i jest jednym z markerów kreatyniny. nefronie i jest jednym z najbardziej obiecujących nowych biomarkerów ostrego uszkodzenia nerek (AKI) i przewlekłego uszkodzenia nerek. uszkodzenia nerek (AKI) i przewlekłej choroby nerek (CKD). NGAL został zaproponowany jako predyktorem regeneracji narządów z DGF po KT od dawców po śmierci sercowej. Ponieważ choroby pozanerkowe mogą również indukować NGAL, konieczne jest uzyskanie większej ilości informacji w celu aby zweryfikować czułość i swoistość NGAL w moczu i osoczu w próbkach klinicznych. próbkach klinicznych. Egzosomy są pęcherzykami uwalnianymi do moczu z nabłonka nerek. nabłonka nerek i zostały zaproponowane jako lepsze źródło do badania jako biomarker dysfunkcji nerek. Skład molekularny egzosomów moczu może być reprezentatywny dla fizjologicznego lub fizjopatologicznego stanu układu moczowego. układu moczowego. Proponujemy, aby oznaczanie NGAL w egzosomach moczu było lepszym lepszym predyktorem dysfunkcji nerek po KT niż inne frakcje moczu. My przeanalizowaliśmy 15 biorców alloprzeszczepu nerki, których średni wiek wynosił 36 lat (zakres, 16-60 lat), a 75% stanowili mężczyźni: 11 żywych dawców (LD) i 4 zmarłych dawców (DD). Średnia długość CIT wynosiła 14 godzin u DD i mniej niż 1 godzinę u LD. U trzech pacjentów rozwinęło się DGF. Przy użyciu analizy Western blot, NGAL był wykrywalny w komórkowej i egzosomalnej frakcji moczu. Egzosomy wyrażały wyższe poziomy wyższe poziomy NGAL niż frakcja komórkowa. Ekspresję NGAL obserwowano od pierwszego dnia po transplantacji. We frakcji komórkowej moczu, nie zaobserwowano znaczących różnic NGAL między pacjentami. Jednakże, jednak mediana ekspresji NGAL we frakcji egzosomów była istotnie wyższa u pacjentów DD, od pierwszego dnia po KT (P < .05). Ponadto zauważyliśmy, że ekspresja NGAL w egzosomach pozostawała podwyższona u pacjentów z DGF w porównaniu z pacjentami bez DGF (P < .05). Biorąc pod uwagę najwyższą obfitość NGAL w egzosomach moczu i jego korelację z pacjentami z DGF, sugerujemy, że frakcja egzosomalna jako bardziej czuły substrat do oceny wczesnych biomarkerów DGF po KT. DGF po KT. --- Wstęp: Przewlekła choroba nerek (PChN) dotyka do 16% dorosłej populacji. populacji i wiąże się ze znaczną zachorowalnością i śmiertelnością. Osoby z najwyższe ryzyko postępującej niewydolności nerek jest definiowane przez trwały spadek szacowanego wskaźnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) i/lub obecności znacznego albuminurii/białkomoczu i/lub bardziej zaawansowanej CKD. Dokładne mapowanie bioklinicznych determinantów tej grupy umożliwi lepszą stratyfikację ryzyka i ukierunkować rozwój lepiej ukierunkowanego leczenia dla osób z CKD. METODY/PROJEKT: Badanie Renal Impairment In Secondary Care jest prospektywnym, obserwacyjnym badaniem kohortowym, obejmującym pacjentów z CKD 4 i 5 lub CKD 3 i przyspieszoną progresją i/lub białkomoczem, którzy są leczeni w ramach opieki wtórnej kwalifikują się do udziału. Uczestnicy przechodzą szczegółową ocenę biokliniczną która obejmuje pomiary zdrowia naczyń krwionośnych, zdrowia przyzębia, jakości życia i status społeczno-ekonomiczny, ocenę kliniczną i pobranie próbek do analizy biomarkerów. próbek do analizy biomarkerów. Oceny odbywają się na początku badania oraz po sześciu, 18, 36, 60 i 120 miesiącach; interesujące wyniki obejmują zdarzenia sercowo-naczyniowe, progresja do schyłkowej niewydolności nerek i zgon. DYSKUSJA: Czynniki determinujące progresję przewlekłej choroby nerek nie są w pełni poznane. w pełni poznane, choć istnieje szereg proponowanych czynników ryzyka czynników ryzyka progresji (zarówno tradycyjnych, jak i nowych). Niniejsze badanie zapewni szczegółowy biokliniczny fenotyp pacjentów z przewlekłą chorobą nerek wysokiego ryzyka (wysokie ryzyko zarówno progresji, jak i zdarzeń sercowo-naczyniowych) i wielokrotnie oceni w przedłużonym okresie obserwacji. Rekrutacja rozpoczęła się jesienią 2010 roku i i dostarczy wielu wyników, które wzbogacą bazę dowodów na postępującą przewlekłą chorobę nerek. przewlekłej choroby nerek. --- TŁO: Rosnąca częstość występowania przewlekłej choroby nerek, która doprowadziła do wysoka śmiertelność i ogromne obciążenie medyczne w ciągu ostatnich dziesięcioleci stały się niepokojącym problemem w epidemiologii. Niestety, liczba biomarkerów które umożliwiają monitorowanie przewlekłej choroby nerek (CKD) jest ograniczona. Neutrofil lipokalina związana z żelatynazą (NGAL) jest nowym biomarkerem, który został wykazano, że jest w stanie zdiagnozować urazy nerek. METODY: Osiemdziesięciu jeden pacjentów bez cukrzycy z przewlekłą chorobą nerek, w stadium od 2 do 5, zostało zrekrutowanych do tego badania, a 17 zdrowych ochotników z eGFR większym niż 90 ml/minutę/1,73 m(2) wybrano jako grupę kontrolną. WYNIKI: Nasze badanie wykazało, że poziom pNGAL jest podwyższony podczas CKD i poziom pNGL ma silną korelację ze stężeniem sCr i eGFR. WNIOSKI: Lipokalina związana z żelatynazą neutrofili w osoczu jest silnym narzędziem w diagnostyce przewlekłych chorób nerek i wykazuje wysoką korelację z kreatyniną w surowicy i eGFR. korelację ze stężeniem kreatyniny w surowicy i szacowanym wskaźnikiem filtracji kłębuszkowej. --- Zapalenie jest powszechnym fenotypem zaburzeń kardiometabolicznych. W tym badaniu, próbowaliśmy zbadać wzajemne powiązania między zespołem metabolicznym (MetS), białkiem C-reaktywnym (biomarkerem stanu zapalnego) i przewlekłą chorobą nerek (CKD). przewlekłą chorobą nerek (CKD). Przeprowadziliśmy przekrojową analizę danych pochodzących z reprezentatywnej próby 4425 dorosłych Chińczyków z Tajwanu. MetS został zdefiniowany przez ujednolicone kryteria ustalone przez kilka głównych organizacji. Zdarzenie CKD zostało zdefiniowane jako szacowany współczynnik filtracji kłębuszkowej (eGFR) <60 ml/min na 1,73 m(2). Dodatkowo zastosowano punkt odcięcia CRP wynoszący 3 mg/l w celu rozróżnienia wysokiego i niskiego poziomu CRP. od niskich poziomów CRP. Ogółem 1000 uczestników miało MetS, co daje wskaźnik rozpowszechnienia wynoszący 22.6%. Wysoki poziom CRP odnotowano u 782 (17,6%) uczestników. Ponadto, łącznie 508 (11,5%) osób zostało zakwalifikowanych jako osoby z CKD. Osoby z MetS miały 1,55-krotnie [95% przedział ufności (CI), 1,03-2,32] zwiększone prawdopodobieństwo CKD w porównaniu z ich odpowiednikami bez MetS po wielokrotnych korektach. Ponadto Ponadto istniała istotnie stopniowana zależność między wzrostem CRP w surowicy a występowaniem CKD (p dla trendu = 0,001). Uczestnicy w CRP w surowicy mieli istotnie podwyższone ryzyko CKD w porównaniu z tymi w najniższej kategorii w porównaniu z osobami w najniższej kategorii [iloraz szans (OR), 1,60; 95% CI, 1.21-2.12]. Nie stwierdzono jednak interakcji przekraczającej skalę addytywną między obecnością MetS a wysokim poziomem CRP (p = 0,83). Wyniki te sugerują, że MetS i wysokie CRP były niezależnie związane ze zwiększoną częstością występowania częstością występowania CKD u dorosłych Chińczyków. --- KONTEKST: Patologie związane z nerkami mają rosnące wskaźniki rozpowszechnienia, generują znaczne obciążenie finansowe i charakteryzują się podwyższonym poziomem stresu oksydacyjnego (OS). CEL: Niniejszy przegląd analizuje związki między przewlekłą chorobą nerek (CKD) a markerami OS i statusem antyoksydacyjnym (AS). METODY: Systematyczny przegląd badań klinicznych indeksowanych w MEDLINE, randomizowanych randomizowanych badań kontrolowanych i badań porównawczych, w których badano OS i AS. WYNIKI I WNIOSKI: Kilka markerów okazało się dobrze dopasowanymi wskaźnikami OS i AS w CKD: dialdehyd malonowy, F2-izoprostany, wodoronadtlenki lipidów, asymetryczna dimetyloarginina, 8-okso-7,8-dihydro-2'-deoksyguanozyna, karbonyle białkowe, zaawansowane utlenianie karbonyle, produkty zaawansowanego utleniania białek i aktywność związana z glutationem. --- Istnieje silny związek między zarówno ostrą, jak i przewlekłą dysfunkcją serca i nerek w odniesieniu do zachorowalności i śmiertelności. Złożone wzajemne powiązania zmian podłużnych w obu układach narządów były trudne do opisania i pełnego zrozumienia ze względu na brak kategoryzacji powszechnych scenariuszy klinicznych, w których występują te zjawiska. Tak więc, zespoły sercowo-nerkowe (CRS) zostały podzielone na pięć zespołów, które reprezentują winiety kliniczne, w których zarówno serce, jak i nerki są zaangażowane w dwukierunkowe uszkodzenie i dysfunkcję poprzez końcową wspólną ścieżkę śmierci międzykomórkowej i przyspieszonej apoptozy, w której pośredniczy stres oksydacyjny. Typy 1 i 2 obejmują scenariusze ostrej i przewlekłej choroby sercowo-naczyniowej (CVD) prowadzące do do ostrego uszkodzenia nerek (AKI) lub przyspieszonej przewlekłej choroby nerek (CKD). Typy 3 i 4 opisują odpowiednio AKI i CKD, prowadzące głównie do niewydolności serca, chociaż możliwe jest, że ostre zespoły wieńcowe, udar i arytmie mogą być skutkami CVD w tych postaciach CRS. Wreszcie, CRS typu 5 opisują ogólnoustrojowe uszkodzenie zarówno serca, jak i nerek, takie jak posocznica, gdzie oba narządy u osób z prawidłową czynnością serca i nerek na poziomie wyjściowym. serca i nerek. Zarówno biomarkery krwi, jak i moczu, w tym ocena żelaza katalitycznego, kluczowego elementu generowania wolnych rodników tlenowych i stresu oksydacyjnego. i stresu oksydacyjnego, zostały omówione w niniejszym artykule. --- TŁO: Albumina moczu jest podstawowym biomarkerem do wykrywania i monitorowania uszkodzenia nerek. Ponieważ do identyfikacji pacjentów z podwyższonymi wartościami z podwyższonymi wartościami, zbadaliśmy, czy powszechnie stosowane rutynowe procedury pomiarowe dają porównywalne wyniki. procedury pomiarowe dają porównywalne wyniki. METODY: Zbadano wyniki 17 dostępnych na rynku procedur pomiaru albuminy w moczu moczu w porównaniu z procedurą spektrometrii masowej z rozcieńczeniem izotopowym (IDMS). procedura. Niezamrożone podwielokrotności świeżo pobranego moczu od 332 pacjentów z przewlekłą chorobą nerek, cukrzycą, chorobami układu krążenia i nadciśnieniem tętniczym. rozesłane do producentów w celu wykonania pomiarów albuminy w moczu zgodnie z zgodnie z odpowiednimi instrukcjami użytkowania dla każdej procedury. Zamrożone podwielokrotności zostały wykorzystano do pomiarów za pomocą procedury IDMS. Model błędu został użyty do do określenia składników niedokładności i błędu systematycznego. WYNIKI: Mediana różnic między największymi dodatnimi i ujemnymi odchyleniami w porównaniu z IDMS wynosiła 45%, 37% i 42%. IDMS wynosiły 45%, 37% i 42% w przedziałach stężeń 12-30 mg/L, 31-200 mg/L i 201-1064 mg/L, odpowiednio. Odchylenia różniły się w zależności od stężenia dla większości i przekraczały ± 10% w przedziale stężenia dla 14 z 16 procedur ilościowych. procedur ilościowych. Średnie odchylenia wahały się od -35% do 34% przy 15 mg/L. Rozcieńczenie próbek o wysokich stężeniach wprowadziło odchylenia dla 4 procedur. Łączny współczynnik zmienności wynosił >10% dla 5 procedur. Nie było możliwe oszacowanie całkowitego błędu ze względu na zależność odchylenia od stężenia. Współczynniki zmienności dla wpływu na próbkę wynosiły od 0% do 15,2%. WNIOSKI: Odchylenie było dominującym źródłem nieporozumień wśród rutynowych procedur pomiarowych. procedur pomiarowych. W związku z tym wysiłki na rzecz standaryzacji poprawią zgodność między wynikami. Zmienność odchylenia w zależności od stężenia musi być przez producentów. --- TŁO: Canadian Study of Prediction of Death, Dialysis and Interim Cardiovascular Events (CanPREDDICT) to duże, prospektywne, ogólnokanadyjskie badanie kohortowe, kohortowe, mające na celu lepsze zrozumienie czynników determinujących choroby nerek i układu sercowo-naczyniowych (CV) u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). (CKD). Głównym celem jest wyjaśnienie powiązań między tradycyjnymi i nowszymi biomarkerami w przewidywaniu określonych zdarzeń nerkowych i sercowo-naczyniowych oraz zgonu u pacjentów z PChN leczonych przez nefrologów. Informacje te mogłyby następnie być wykorzystane do lepszego zrozumienia biologicznej zmienności wyników, opracowania klinicznych modeli prognostycznych i informowania o rekrutacji do badań interwencyjnych które mogą prowadzić do opracowania nowych metod leczenia. METODY/PROJEKTY: Rozpoczęte w 2008 roku badanie objęło 2546 pacjentów z eGFR między 15 a 45 ml/min 1,73 m2 z reprezentatywnej próby w 25 wiejskich, miejskich, ośrodkach akademickich i pozaakademickich w całej Kanadzie. Pacjenci będą obserwowani przez początkowe 3 lata w odstępach 6-miesięcznych, a następnie corocznie. Tradycyjne biomarkery obejmują eGFR, stosunek albuminy do kreatyniny w moczu (uACR), hemoglobina (Hgb), fosforany i albumina. Nowsze biomarkery zainteresowania zostały wybrano na podstawie biologicznego znaczenia dla ważnych procesów, komercyjnej dostępność i powtarzalność testów. Obejmują one asymetryczną dimetyloargininę (ADMA), N-końcowy pro-mózgowy peptyd natriuretyczny (NT-pro-BNP), troponina I, cystatyna C, białko C-reaktywne o wysokiej czułości (hsCRP), interleukina-6 (IL6) i transformujący czynnik wzrostu beta 1 (TGFβ1). Próbki krwi i moczu są pobierane na początku badania oraz co 6 miesięcy i przechowywane w temperaturze -80°C. Wyniki będące przedmiotem zainteresowania obejmują terapię nerkozastępczą, zdarzenia CV i zgon, z których dwa ostatnie są oceniane przez niezależny panel. DYSKUSJA: Rozkład wyjściowy nowszych biomarkerów nie wydaje się odpowiadać z markerami czynności nerek, a zatem może oferować pewną wartość wartość w przewidywaniu przyszłych wyników. Ziarnistość danych przedstawionych na początku badania Wartość kohorty jako unikalnego zasobu do zrozumienia wyników leczenia pacjentów z chorobą nerek. Wartość kohorty jako unikalnego zasobu do zrozumienia wyników pacjentów pod opieką nefrologów w systemie opieki zdrowotnej nie można przecenić. Systematyczne gromadzenie danych danych demograficznych, laboratoryjnych i zdarzeń powinno prowadzić do nowych spostrzeżeń. Średni wiek kohorty wynosił 68 lat, 90% było rasy kaukaskiej, 62% stanowili mężczyźni, a 48% chorowało na cukrzycę. cukrzycę. Czterdzieści procent kohorty miało eGFR między 30-45 ml/min/1,73 m², 22% miało wartości eGFR poniżej 20 ml/min/1,73 m². miało wartości eGFR poniżej 20 mL/min/1,73m²; 61% miało uACR < 30. Albumina w surowicy, hemoglobiny, wapnia i 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) były stopniowo niższe w niższych warstwach eGFR, podczas gdy poziomy parathormonu (PTH) wzrastały. Cystatyna C, ADMA, NT-proBNP, hsCRP, troponina I i IL-6 były istotnie wyższe w niższych warstwach GFR. istotnie wyższe w niższych warstwach GFR, podczas gdy wartości 25(OH)D i TGFβ1 były niższe przy niższym GFR. Te rozkłady każdego z nowszych biomarkerów według kategorii eGFR i uACR były zmienne. --- Zespoły sercowo-nerkowe (CRS) zostały podzielone na pięć zdefiniowanych jednostek które reprezentują okoliczności kliniczne, w których zarówno serce, jak i nerki są zaangażowane w dwukierunkowe uszkodzenie i dysfunkcję poprzez ostateczną wspólną śmierci międzykomórkowej i przyspieszonej apoptozy, w której pośredniczy stres oksydacyjny. stres oksydacyjny. Typy 1 i 2 obejmują ostre i przewlekłe choroby sercowo-naczyniowe (CVD) scenariusze prowadzące do ostrego uszkodzenia nerek lub przyspieszonej przewlekłej choroby nerek. Typy 2 i 3 opisują ostrą i przewlekłą chorobę nerek prowadzącą głównie do niewydolności serca, chociaż możliwe jest wystąpienie ostrych zespołów wieńcowych, udaru mózgu i arytmii, i arytmie mogą być skutkami CVD w tych postaciach CRS. Wreszcie, CRS typu 5 opisuje jednoczesne uszkodzenie zarówno serca, jak i nerek, takie jak posocznica, w której oba narządy są uszkodzone jednocześnie. Biomarkery krwi i moczu zostały Zarówno biomarkery krwi, jak i moczu zostały omówione w tym artykule i oferują znaczną szansę na poprawę patofizjologii i epidemiologii tych niedawno zdefiniowanych zespołów. niedawno zdefiniowanych zespołów. --- Nowe biomarkery mogą poprawić naszą zdolność do przewidywania, którzy pacjenci z przewlekłą chorobą nerek (CKD) przewlekłą chorobą nerek (CKD) są bardziej narażeni na postępującą utratę funkcji nerek. Oceniliśmy tutaj skuteczność lipokaliny związanej z żelatynazą neutrofilów w moczu (NGAL) do przewidywania wyników w zróżnicowanej kohorcie 3386 pacjentów z CKD w badaniu kohortowym przewlekłej niewydolności nerek. W tej kohorcie wyjściowy średni szacowany współczynnik filtracji kłębuszkowej (eGFR) wynosił 42,4 ml/min na 1,73 m(2), mediana 24-godzinnego białka w moczu wynosiła 0,2 g/dobę, a mediana stężenia NGAL w moczu wynosiła 17,2 ng. stężenie NGAL w moczu wynosiło 17,2 ng/ml. W okresie obserwacji wynoszącym średnio 3,2 roku 689 przypadków, w których eGFR zmniejszył się o połowę lub wystąpiła schyłkowa choroba nerek. nerek. Nawet po uwzględnieniu eGFR, białkomoczu i innych znane czynniki ryzyka progresji CKD, NGAL w moczu pozostawał istotnym niezależnym czynnikiem ryzyka (współczynnik ryzyka modelu Coxa 1,70 od najwyższego do najniższego kwartyla). do najniższego kwartyla). Związek między wyjściowymi poziomami NGAL w moczu a ryzykiem progresji CKD był najsilniejszy w ciągu pierwszych 2 lat od pomiaru biomarkera. W W tym przedziale czasowym dodanie NGAL w moczu do modelu obejmującego eGFR, białkomocz, i inne czynniki ryzyka progresji CKD doprowadziło do poprawy klasyfikacji netto o 24,7%. o 24,7%, ale statystyka C pozostała niemal identyczna. Tak więc, podczas gdy NGAL był niezależnym czynnikiem ryzyka progresji wśród pacjentów z ustaloną CKD o różnej etiologii, nie poprawiło to znacząco przewidywania wyników zdarzenia. --- U coraz większej liczby pacjentów rozpoznaje się przewlekłą chorobę nerek (CKD). Jednak tylko u mniejszości z nich dojdzie do schyłkowej niewydolności nerek wymagającej dializy lub przeszczepu. Obecnie dostępne narzędzia diagnostyczne i często nie są w stanie zidentyfikować osób o podwyższonym ryzyku progresji lub zgonu. śmierci. Co więcej, w określonych jednostkach chorobowych występują niedociągnięcia w przewidywania potrzeby interwencji terapeutycznych lub odpowiedzi na różne formy terapii. różne formy terapii. Biomarkery proteomiczne nerek i moczu są uważane jako obiecujące narzędzia diagnostyczne do przewidywania progresji CKD na wczesnym etapie nefropatii cukrzycowej. nefropatii cukrzycowej, ułatwiając terminową i selektywną interwencję, która może zmniejszyć związane z nią wydatki na opiekę zdrowotną. związane z tym wydatki na opiekę zdrowotną. Jednak niezależne grupy nie potwierdziły i technika ta nie jest obecnie dostępna w rutynowej opiece klinicznej. klinicznej. Co więcej, istnieją luki w naszym zrozumieniu czynników prognostycznych progresji lub potrzeby terapii w CKD bez cukrzycy. Przypuszczalnie połączenie biomarkerów tkankowych i moczowych będzie bardziej pouczające niż pojedyncze markery. Niniejszy przegląd identyfikuje pytania kliniczne wymagające odpowiedzi, podsumowuje podsumowuje aktualne informacje na temat biomarkerów proteomicznych i CKD oraz opisuje europejski projekt inicjatywę proteomiki nerek i moczu, która została uruchomiona w celu przeprowadzenia badania klinicznego mającego na celu identyfikację proteomicznych biomarkerów moczu rozróżniających między szybko i wolno postępującymi wśród pacjentów z pierwotnymi glomerulopatiami potwierdzonymi biopsją. potwierdzonymi biopsyjnie pierwotnymi glomerulopatiami. --- Ostre uszkodzenie nerek (AKI) u hospitalizowanych pacjentów jest niezależnie związane ze ze zwiększoną zachorowalnością i śmiertelnością w populacji dzieci i dorosłych. Ciągłe poleganie na stężeniu kreatyniny w surowicy i ilości wydalanego moczu w celu zdiagnozowania AKI spowodowało, że nie jesteśmy w stanie zapewnić skutecznych interwencji terapeutycznych i wspomagających w celu interwencji terapeutycznych i wspomagających w celu zapobiegania i łagodzenia AKI i jego skutków. Wysiłki badawcze w ciągu w ciągu ostatniej dekady koncentrowały się na odkrywaniu i walidacji nowych biomarkerów moczu w celu wykrycia AKI przed zmianą czynności nerek i pomocy w diagnostyce różnicowej AKI. diagnostyce różnicowej AKI. Celem niniejszego artykułu jest przegląd literatury dotyczącej biomarkerów AKI biomarkerów z naciskiem na kontekst, w którym powinny one służyć do do kontekstu klinicznego, z jakim mają do czynienia lekarze opiekujący się pacjentami z lub lub zagrożonych AKI. Optymalne i właściwe wykorzystanie biomarkerów AKI zostanie zostanie zrealizowane jedynie poprzez zrozumienie ich cech i postawienie rozsądnych oczekiwania co do ich działania na arenie klinicznej. --- W obecnym badaniu mierzyliśmy angiotensynogen w moczu (AGT) za pomocą enzymatyczny test immunoadsorpcyjny (ELISA) i przeanalizowaliśmy jego korelację z wewnątrznerkową aktywnością układu renina-angiotensyna (RAS) u 128 pacjentów z przewlekłą chorobą nerek (CKD). Aktywność reniny w moczu i osoczu, AGT, angiotensyna II (Ang II) i aldosteronu mierzono również metodą radioimmunologiczną (RIA) lub ELISA u tych uczestników. tych uczestników. Ponadto zbadano poziom ekspresji wewnątrznerkowych receptorów reniny, AGT, Ang II i receptorów Ang II zbadano za pomocą barwienia immunohistochemicznego (IHCS) u 72 pacjentów z CKD. Przeanalizowano również ich korelacje z AGT w moczu. My stwierdzono, że poziom AGT w moczu był dodatnio skorelowany z nadciśnieniem tętniczym (ρ = 0,28, P < 0,01), białkiem w moczu (r = 0,38, P < 0,01), Ang II w moczu (r = 0,29, P < 0,05), kolagen typu IV w moczu (Col IV) (r = 0,56, P < 0,01) i był ujemnie skorelowany z szacowanym ujemnie skorelowany z szacowanym współczynnikiem filtracji kłębuszkowej (eGFR) (r = -0,28, P < 0,01), sodem w moczu (r = -0,22, P < 0,05) i AGT w surowicy (r = -0,27, P < 0.01). Analiza regresji wielokrotnej wykazała niski poziom AGT w surowicy (P < 0,01), wysoki poziom białko w moczu (P < 0,01), wysoki poziom Ang II w moczu (P < 0,05) i wysoki poziom Col IV (P < 0,01) były istotnie skorelowane z wysokim stężeniem AGT w moczu. Poziom AGT był dodatnio skorelowany z wewnątrznerkowym poziomem ekspresji AGT (ρ = 0,46, P < 0,01), Ang II (ρ = 0,56, P < 0,01) i receptora Ang II typu 1 (ρ = 0,32, P < 0,01), wykryte przez IHCS. Łącznie dane te sugerują, że AGT w moczu AGT może być potencjalnym biomarkerem aktywności wewnątrznerkowej RAS i Ang II u pacjentów z CKD. pacjentów z CKD. --- U pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym (RH) zbadaliśmy znaczenie lipokaliny związanej z żelatynazą neutrofilową w moczu (uNGAL - chemiluminescencyjna metoda immunologiczna chemiluminescencyjny test immunologiczny z mikrocząsteczkami (CMIA) został zastosowany (Abbott Diagnostics) do pomiar NGAL w próbkach moczu) i częstość występowania przewlekłej choroby nerek choroby nerek przy użyciu badania Modification of Diet in Renal Disease Study (MDRD) i Chronic równania współpracy w zakresie epidemiologii przewlekłej choroby nerek (CKD-EPI) w szacowaniu współczynnika filtracji kłębuszkowej (eGFR) w oparciu o znormalizowaną metodę kreatyniny w surowicy identyfikowalnej metodą spektrometrii mas z rozcieńczeniem izotopowym (IDMS). Trudno byłoby przewidzieć trudno było przewidzieć, że poziomy tych biomarkerów będą lepiej odzwierciedlać uszkodzenia narządów niż tradycyjne pomiary czynności nerek, takie jak standaryzowane stężenie kreatyniny w surowicy, MDRD lub równania CKD-EPI w specjalnej populacji takich jak RH. Stężenie kreatyniny w surowicy zmierzono u 50 pacjentów (24M:26F z RH Registar w Szpitalu Klinicznym Merkur) metodą kinetyczną Jaffe metodą kinetyczną Jaffe'a. Nie stwierdzono istotnych różnic między wartościami GFR uzyskanymi według MDRD i CKD-EPI w grupie pacjentów z RH. 62% pacjentów miało eGFR > 60 mL/min/1,73 m2, podczas gdy 38% pacjentów miało eGFR < 60 mL/min/1,73 m2. Pomiar NGAL w próbkach moczu 40 pacjentów z RH nie wykazał różnicy i wydaje się, że nie jest przydatny w dalszym określaniu niewydolności nerek. nerek. Wyższa wartość uNGAL u niektórych pacjentów z opornym nadciśnieniem tętniczym mogła mieć związek z etapem naprawy po AKI i ujawniłaby ścieżki, które mogłyby AKI i CKD.

Czy istnieją biomarkery moczu dla przewlekłej choroby nerek?

Przewlekła choroba nerek (CKD) to postępująca utrata funkcji nerek w okresie miesięcy lub lat. Objawy pogarszającej się czynności nerek są niespecyficzne i mogą obejmować ogólne złe samopoczucie i zmniejszony apetyt. Często przewlekła choroba nerek jest diagnozowana w wyniku badań przesiewowych osób, o których wiadomo, że są narażone na problemy z nerkami, takich jak osoby z wysokim ciśnieniem krwi lub cukrzycą oraz osoby, których krewni cierpią na przewlekłą chorobę nerek. Przewlekła choroba nerek może być również zidentyfikowana, gdy prowadzi do jednego z rozpoznanych powikłań, takich jak choroba sercowo-naczyniowa, niedokrwistość lub zapalenie osierdzia. Różni się ona od ostrej choroby nerek tym, że zmniejszenie czynności nerek musi utrzymywać się przez ponad 3 miesiące.

Ssaczy cel rapamycyny (mTOR) jest kluczową kinazą białkową kontrolującą sygnał z różnych czynników wzrostu i białek upstream do poziomu translacji mRNA i biogenezy rybosomów. translacji mRNA i biogenezy rybosomów, z kluczowym wpływem regulacyjnym na progresję cyklu komórkowego, proliferację i wzrost komórek, autofagię i angiogenezę. angiogenezę. Szlak mTOR i jego wcześniejsze regulatory w kaskadzie PI3K/PTEN/AKT w kaskadzie PI3K/PTEN/AKT, są zmienione w różnych eksperymentalnych i ludzkich nowotworach złośliwych. Doprowadziło to do przewidywania, że inhibitory mTOR mogą być stosowane jako środki przeciwnowotworowe. Wraz z niedawnym zatwierdzeniem dwóch leków ukierunkowanych na mTOR (temsirolimus i ewerolimus) ewerolimus) do leczenia raka nerkowokomórkowego i chłoniaka z komórek płaszcza, paradygmat ten został skutecznie przełożony na warunki kliniczne. W niniejszym przeglądzie omówiono biologię i regulację mTOR, sposób działania inhibitorów mTOR jako środków przeciwnowotworowych, a także aktualne dowody kliniczne wspierające stosowanie inhibitorów mTOR podobnych do rapamycyny w leczeniu raka. --- Terapie celowane są szeroko stosowane w leczeniu nowotworów ze względu na ich skuteczność, nawet w nowotworach opornych na konwencjonalną chemioterapię, takich jak rak nerki lub rak wątrobowokomórkowy. Istnieją różne rodziny sklasyfikowane według według ich sposobu działania. Leki antyangiogenne blokują angiogenezę guza poprzez działanie na VEGF lub jego receptor. Główne cząsteczki to bevacizumab, sunitynib i sorafinib. sorafinib. Inhibitory HER działają poprzez blokowanie tych receptorów, które kontrolują różne szlaki sygnalizacji wewnątrzkomórkowej i obejmują inhibitor HER2, trastuzumab i różne inhibitory HER1 lub EGFR, w tym cetuksymab, erlotynib i gefitynib. Inhibitory KIT, receptora błonowego, są reprezentowane głównie przez imatynib, inhibitor reprezentowane są głównie przez imatynib, inhibitor kinazy tyrozynowej. Inhibitory mTOR działają na szlak sygnałowy PI3K/AKT/mTOR, a kluczowymi cząsteczkami są temsirolimus, ewerolimus i deforolimus. --- CEL: Opisanie leków stosowanych w raku nerkowokomórkowym. METODA: Przeszukiwanie Pubmed pod kątem skuteczności, sposobu działania i skutków ubocznych dla każdej cząsteczki. cząsteczki. Dodatkowe dane zostały wyszukane na stronach internetowych francuskich agencji regulacyjnych (HAS i ANSM). regulacyjnych (HAS i ANSM). WYNIKI: Od 2007 r. w leczeniu przerzutowego raka nerkowokomórkowego stosowano łącznie trzy różne klasy terapeutyczne. w leczeniu przerzutowego raka nerkowokomórkowego. Te trzy klasy są inhibitory kinazy tyrozynowej z sunitynibem i sorafenibem, przeciwciała anty-VEGF przeciwciała anty-VEGF (bevacizumab, który jest skojarzony z interferonem alfa w leczeniu zaawansowanego raka nerki) oraz w leczeniu zaawansowanego raka nerki) oraz inhibitory mTOR z temsirolimusem i ewerolimusem. Te terapie celowane stanowią duży postęp w leczeniu pacjentów z przerzutowym rakiem nerki. pacjentów z przerzutowym rakiem nerki. Skutki uboczne napotkane podczas stosowania tych cząsteczkami są liczne, ale poważne skutki uboczne stanowią mniej niż 5% wszystkich zgłaszanych działań niepożądanych. zgłaszanych działań niepożądanych. WNIOSKI: Lepsze zrozumienie mechanizmów molekularnych umożliwiło rozwój nowych terapii w leczeniu przerzutowego raka nerkowokomórkowego. przerzutowego raka nerkowokomórkowego. W przyszłości możliwe będzie stworzenie spersonalizowanego podejścia uwzględniającego biologię każdego guza. biologii każdego guza, aby zapewnić bardziej ukierunkowane leczenie. --- TŁO / CEL: Sposób działania analogu somatostatyny oktreotydu na proliferację guzów neuroendokrynnych na proliferację guzów neuroendokrynnych jest w dużej mierze nieznany. Nadekspresja protoonkogenu protoonkogenu Akt/PKB (kinazy białkowej B) wykazano w niektórych nowotworach neuroendokrynnych guzach neuroendokrynnych: Akt aktywuje białka niższego rzędu, w tym mTOR i p70S6K, które odgrywają ważną rolę w proliferacji komórek. RAD001 (ewerolimus) jest nowym środkiem, który jest obecnie testowany w leczeniu guzów neuroendokrynnych. i wiadomo, że wchodzi w interakcje z mTOR. Zbadaliśmy mechanizm działania oktreotydu, RAD001 i ich kombinacji na proliferację komórek i aktywację kinazy aktywację w linii komórkowej guza neuroendokrynnego (szczurza linia komórkowa insulinoma, INS1). METODY: Testy proliferacji zostały wykorzystane do określenia wpływu oktreotydu, RAD001 i ich kombinacji na proliferację komórek. Western blotting został użyty do scharakteryzowania ekspresji fosforylowanego Akt, fosforylowanego TSC2, fosforylowanego mTOR i fosforylowanego 70S6K. WYNIKI: Leczenie oktreotydem i RAD001 hamowało proliferację i osłabiało fosforylację wszystkich dalszych celów Akt: TSC2, mTOR i p70S6K. WNIOSKI: W tym modelu komórkowym oktreotyd i RAD001 wydają się działać poprzez podobny szlak i hamują szlak kinazy Akt-mTOR-p70S6 za Akt. Może istnieć pewien nakładający się wpływ obu inhibitorów na szlak mTOR, chociaż jest prawdopodobne, że inne dodatkowe efekty mogą różnicować te dwa środki. --- Sorafenib i sunitynib są inhibitorami receptorowych kinaz tyrozynowych (TKI) i są zatwierdzone do leczenia przerzutowego raka nerki. (TKI) i są zatwierdzone do leczenia przerzutowego raka nerkowokomórkowego (mRCC). Chociaż inhibitor mTOR ewerolimus jest skuteczny w leczeniu pacjentów, u których pacjentów, u których nie powiodła się terapia TKI, ważne jest, aby rozważyć wszystkie dostępne opcje leczenia przed zmianą sposobu działania terapii. W niniejszym raporcie przedstawiamy wyniki u pacjentów z mRCC przestawionych na sorafenib w następstwie progresji choroby po leczeniu sunitynibem. Dokumentacja medyczna 35 pacjentów leczonych między listopadem 2006 r. a listopadem 2009 r. w dwóch dużych ośrodkach referencyjnych w Grecji przeanalizowano retrospektywnie pod kątem czasu do progresji (TTP), całkowitego przeżycia (OS) i tolerancji sorafenibu po sunitynibie. Mediana TTP i OS dla sorafenibem wynosiły odpowiednio 4,9 i 11,5 miesiąca. Wśród 33 pacjentów ocenianych dla odpowiedzi guza, trzech miało częściową odpowiedź, a 17 osiągnęło stabilizację choroby stabilizację choroby (wskaźnik obiektywnej odpowiedzi 8,5%; całkowity wskaźnik korzyści klinicznych 57%). Sorafenib był dobrze tolerowany, z przeważającymi zdarzeniami niepożądanymi stopnia 1/2 i bez zgonów związanych z leczeniem. Sorafenib był skuteczny i dobrze tolerowany w tej grupie pacjentów. grupie pacjentów. TTP z sorafenibem po sunitynibie był porównywalny do wyniki zgłaszane wcześniej, zapewniając dalsze wsparcie, że TKI powinny być stosowane w sekwencji przed przejściem na inhibitor mTOR. --- TŁO: Inhibitory celu rapamycyny (TOR-I) mają nowatorski sposób działania ale ich rola kliniczna jest niepewna. Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd randomizowanych badań, w których schematy immunosupresyjne zawierające TOR-I były porównywane z innymi schematami jako początkową terapię dla biorców przeszczepu nerki. METODY: Przeszukano bazy danych (początek, czerwiec 2005 r.) i materiały konferencyjne (1996-2005). zostały przeszukane. Dwóch niezależnych recenzentów oceniło badania pod kątem kwalifikowalności i jakości. Wyniki po 1 roku wyrażono jako ryzyko względne (RR), gdzie wartości<1 faworyzują TOR-I lub niższą dawkę TOR-I, a dla wyników ciągłych są wyrażone jako jako średnia ważona różnica (WMD), obie wyrażone z 95% przedziałami ufności (CI). (CI). WYNIKI: Uwzględniono trzydzieści trzy badania (142 raporty) (27 badań dotyczących sirolimusu, 5 z ewerolimusem i 1 z porównaniem bezpośrednim). Kiedy TOR-I zastąpił inhibitory kalcyneuryny (CNI) (8 badań z 750 uczestnikami), nie było różnicy ostrego odrzucenia (RR, 1,03; 95% CI, 0,74-1,44), ale stężenie kreatyniny w surowicy było niższe (WMD kreatyniny w surowicy było niższe (WMD, -18,31 mikromol/l; 95% CI, -30,96 do -5,67), a szpik kostny bardziej zahamowany (le szpik kostny był bardziej osłabiony (leukopenia: RR 2,02; 95% CI, 1,12-3,66; małopłytkowość: RR, 6,97; 95% CI, 2,97-16,36; i niedokrwistość: RR, 1,67; 95% CI, 1.27-2.20). Gdy TOR-I zastąpił antymetabolity (11 badań z 3966 uczestnikami) uczestników), ostre odrzucenie i zakażenie wirusem cytomegalii (CMV) były zmniejszone (RR, 0,84; 95% CI, 0,71-0,99; RR, 0,49; 95% CI, 0,37-0,65, odpowiednio), ale hipercholesterolemia była zwiększona (RR, 1,65; 95% CI, 1,32-2,06). Kiedy niska dawka w porównaniu z wysokimi dawkami TOR-I, przy równej dawce CNI (10 badań z udziałem 3 175 uczestników) uczestników), odrzucenie było zwiększone (RR, 1,23; 95% CI, 1,06-1,43), ale ale obliczony wskaźnik filtracji kłębuszkowej (GFR) był wyższy (WMD, 4,27 ml/min; 95% CI, 1,12-7,41), a gdy niższą dawkę TOR-I i standardową dawkę CNI porównano z wyższą dawką TOR-I i zmniejszoną dawką CNI, ostre odrzucenie było zmniejszone (RR, 0,67; 95% CI, 0,52-0,88), ale obliczony GFR był również zmniejszony (WMD, -9,46 ml/min; 95% CI, -12,16 do -6,76). Nie było istotnej różnicy w śmiertelności, utracie przeszczepu, lub ryzyko nowotworu złośliwego dla TOR-I w żadnym porównaniu. WNIOSKI: TOR-I zostały ocenione w czterech różnych algorytmach immunosupresyjnych: jako zamiennik dla CNI i antymetabolitów, w w połączeniu z CNI w niskich i wysokich dawkach oraz ze zmienną dawką CNI. Ogólnie rzecz biorąc, zastępcze punkty końcowe dla przeżycia przeszczepu faworyzują TOR-I (niższe ryzyko ostrego odrzucenia i wyższy GFR), a zastępcze punkty końcowe dla wyników pacjentów są pogarszane przez TOR-I (supresja szpiku kostnego i zaburzenia lipidowe). Długoterminowe długoterminowe dane dotyczące twardych punktów końcowych z solidnych metodologicznie badań z randomizacją są nadal nadal wymagane. --- Epizody ostrego odrzucenia przeszczepu stanowią obecnie zaledwie 5-20% w pierwszym roku po przeszczepie nerki. przeszczepie nerki; jednak okres półtrwania przeszczepu pozostał prawie niezmieniony w ostatniej dekadzie. ostatniej dekadzie. Statystyki te można przypisać głównie skutkom ubocznym immunosupresji. immunosupresji, z utratą alloprzeszczepów z powodu przewlekłej nefropatii alloprzeszczepowej, która jest konsekwencją przewlekłej nefropatii alloprzeszczepowej. nefropatii, która jest konsekwencją toksyczności inhibitorów kalcyneuryny lub nadciśnienia tętniczego. nadciśnienie tętnicze. Śmierć pacjenta spowodowana zdarzeniami sercowo-naczyniowymi, infekcjami i nowotworami złośliwymi nowotworów złośliwych również przyczyniają się do utraty alloprzeszczepów. Wprowadzenie inhibitorów ssaków rapamycyny sirolimusu i ewerolimusu w transplantacji nerek zwiększyło repertuar protokołów immunosupresyjnych. znacznie. Mają one inny sposób działania i inny profil skutków ubocznych (tj. (tj. mniejszą nefrotoksyczność, mniejsze nadciśnienie i mniejszy potencjał nowotworowy) niż kalcyneuryna. potencjał nowotworowy) niż inhibitory kalcyneuryny. Inhibitory ssaków celu rapamycyny stanowią zatem szczególnie obiecującą alternatywę dla immunosupresji podtrzymującej po przeszczepie nerki. Niniejszy przegląd zawiera podsumowanie aktualnej literatury na temat inhibitorów ssaków celu rapamycyny, ze szczególnym uwzględnieniem sirolimusu. --- Ssakowy cel rapamycyny (mTOR) i jego szlaki molekularne są przypuszczalnie są często aktywowane w ludzkim raku nerkowokomórkowym, a także w innych nowotworach. Ma aktywność kinazy dla 40S rybosomalnej kinazy białkowej i białka 1 wiążącego eukariotyczny czynnik inicjacji translacji 4E, fosforylowane, promują translację białek i transkrypcję RNA w warunkach bogatych w składniki odżywcze. inhibitory mTOR, takie jak temsirolimus (CCI779) i ewerolimus (RAD001). Everolimus (RAD001) są skuteczne w hamowaniu wzrostu komórek poprzez hamowanie aktywności kinazy mTOR. aktywność kinazy mTOR. Rapamycyna i jej pokrewne analogi, takie jak Temsirolimus i Everolimus są mniej toksyczne. Everolimus są mniej toksyczne dla ludzi w porównaniu z innymi inhibitorami anty-VEGFR i była stosowana jako środek immunosupresyjny. Środki te mają działanie hamujące aktywność wobec kompleksu mTORC1. Ponieważ nie mają aktywności hamującej przeciwko kompleksowi mTORC2, zdolność hamowania mTOR przez temsirolimus jest ma wynosić od 40 do 50% pełnego zahamowania kinazy mTOR. Temsirolimus ma umiarkowaną aktywność przeciwnowotworową przeciwko zaawansowanym klinicznie pacjentom z RCC o niskim ryzyku ryzykiem. Obiektywny odsetek odpowiedzi wynosił tylko 7%, 26% pacjentów doświadczyło niewielkich odpowiedzi, a kolejne 17% pacjentów miało stabilną chorobę, która trwała 6 miesięcy. Mediana czasu do progresji nowotworu i mediana przeżycia dla badanych pacjentów wynosiły odpowiednio 5,8 i 15,0 miesięcy. Całkowity czas przeżycia pacjentów leczonych samym temsirolimusem było statystycznie dłuższe niż u pacjentów leczonych samym IFN w 626 przypadkach w badaniu fazy II. Kombinacje mTOR z innymi lekami anty-VEGFR nie były skuteczne. VEGFR nie były skuteczne. Pionowe terapie inhibitorem mTOR w połączeniu z inhibitorami w połączeniu z inhibitorami AKT lub nowo opracowane silniejsze kinazy mTOR które mogą hamować zarówno mTORC1, jak i mTORC2.

Jaki jest sposób działania ewerolimusu?

Ewerolimus jest lekiem, który wiąże się z mTORC1 i hamuje aktywację szlaku sygnałowego mTOR. Jest stosowany w protokołach ukierunkowanej terapii przeciwnowotworowej lub po przeszczepie w celu podtrzymania immunosupresji, przeciwko odrzuceniu alloprzeszczepu.

Wstęp: Mięsak Ewinga / obwodowy pierwotny guz neuroektodermalny (ES/pPNET) jest często trudny do odróżnienia od innych małych guzów okrągłokomórkowych. Fuzje genów EWS-Ets, które wynikają z translokacji chromosomalnych w tym nowotworze stanowią potencjalne molekularne markery diagnostyczne. Aby zastosować te markery molekularne markerów molekularnych do powszechnie dostępnych materiałów archiwalnych, oceniliśmy wykonalność wykrycia EWS-Ets, w tym transkryptów fuzyjnych EWS-Fli1 i EWS-ERG w w tkankach zatopionych w parafinie i ich wartość diagnostyczną w wykrywaniu ES/pPNET. METODY: Trzynaście zatopionych w parafinie próbek ES/pPNET pobrano z archiwów. archiwów. Trzynaście przypadków innych guzów z cechami małych okrągłych komórek (w tym mięsaka prążkowanokomórkowego, nerwiaka niedojrzałego, chłoniaka, raka drobnokomórkowego oraz desmoplastyczny guz drobnokomórkowy) wykorzystano jako kontrole negatywne. Beta-aktyna i beta2-mikroglobulina zostały użyte jako kontrole wewnętrzne. Zagnieżdżony łańcuch odwrotnej Łańcuchowa reakcja odwrotnej transkryptazy-polimerazy (RT-PCR) została przeprowadzona w celu wykryć transkrypty fuzyjne EWS-Fli1 i EWS-ERG. WYNIKI: Beta-aktynę i beta2-mikroglobulinę wykryto odpowiednio w 10/13 i 13/13 ES/pPNET. ES/pPNET. Transkrypty fuzyjne EWS-Fli1 wykryto w 11 z 13 (85%) ES/pPNET. (85%) ES/pPNET. Trzy chimeryczne transkrypty, wszystkie EWS-Fli1, wykryto w próbkach ES/pPNET. ES/pPNET. Spośród 11 przypadków EWS-Fli1-pozytywnych, 7 przypadków miało transkrypt fuzyjny typu I obejmujący fuzję egzonu 7 EWS z egzonem 6 Fli1, 2 przypadki miały transkrypt fuzyjny typu II transkrypt fuzyjny obejmujący egzon 7 EWS z egzonem 5 Fli1, a 2 przypadki wyrażały transkrypty fuzyjne obejmujące ekson 7 EWS i ekson 8 Fli1. Typ I Fuzja EWS-Fli1 przeważała nad innymi typami. Typy fuzji nie mogły być rozróżnić w pozostałych 2 przypadkach. Trzynaście kontroli negatywnych nie wykazało wykrywalnych wiadomości chimerycznych. Istniał znaczący związek między EWS-Fli1 a ekspresją CD99. WNIOSKI: Molekularne wykrywanie transkryptów fuzyjnych EWS-Fli1 w utrwalonym w formalinie materiale zatopionym w parafinie za pomocą zagnieżdżonego RT-PCR jest wykonalne i jest użyteczne w diagnostyce i diagnostyce różnicowej ES/pPNET. --- Oceniliśmy wykonalność i przydatność reakcji łańcuchowej odwrotnej transkryptazy-polimerazy reakcji łańcuchowej odwrotnej transkryptazy (RT-PCR) na aspiratach cienkoigłowych do kategoryzacji małych guzów z niebieskich okrągłych komórek (SBRCT). Łącznie 51 przypadków, w tym 25 mięsaków Ewinga mięsaka Ewinga/obwodowych pierwotnych guzów neuroektodermalnych (PNET), 11 mięsaki prążkowanokomórkowe, 13 nerwiakowłókniaków i 2 desmoplastyczne małe okrągłokomórkowe guzy (DSRCT). Wykrycie transkryptów fuzyjnych EWS-FLI1 (20/25) i EWS-ERG (4/25) rozwiązało 24 z 25 przypadków mięsaka Ewinga/PNET. Transkrypcja transkrypt fuzyjny PAX3/7-FKHR wykryto w 2 z 4 przypadków mięsaka pęcherzykowego a transkrypt EWS-WT1 w obu przypadkach DSRCT. Hydroksylaza tyrozyny hydroksylazy tyrozynowej i transkryptów dekarboksylazy 3,4-dihydroksyfenyloalaniny (dopa) wykazano w 10 z 13 przypadków nerwiaka zarodkowego. Dla porównania, analiza immunocytochemiczna rozwiązała 19 (76%) z 25 mięsaków Ewinga, 9 (82%) z 11 mięsaków prążkowanokomórkowych. 11 mięsaków prążkowanokomórkowych, 6 (46%) z 13 nerwiaków niedrobnokomórkowych i 1 (50%) z 2 DSRCT. Ogólnie, RT-PCR rozwiązał 38 (86%) z 44 vs 35 (69%) z 51 przypadków za pomocą analizie immunocytochemicznej. RT-PCR można łatwo zastosować do aspiratów cienkoigłowych z SBRCT i znacznie ułatwia dokładne typowanie guza. --- Na przestrzeni lat zidentyfikowano szerokie spektrum kliniczno-patologiczne w obrębie rodziny guzów Ewinga (EFT). Ponieważ guzy te są chemiowrażliwe, ich prawidłowa i terminowa identyfikacja jest konieczna. Celem niniejszego badania było (1) przedstawienie zróżnicowanego profilu kliniczno-patologicznego i molekularnego EFT w naszych (2) określenie pragmatycznego podejścia do diagnozowania EFT, w szczególności do zastosowania technik pomocniczych, a mianowicie RT-PCR dla określonych transkryptów (EWS-FLI1, EWS-ERG) i FISH dla rearanżacji genu EWSR1, w niektórych przypadkach oraz (3) wykazanie użyteczności mikromacierzy tkankowych w tworzeniu nowego testu FISH. Pięćdziesiąt osiem EFT zidentyfikowano u 38 mężczyzn i 20 kobiet w przedziale wiekowym 1-65 lat (mediana, 16), głównie w kończynach dolnych (14) (24,1%). Większość pacjentów poddano chemioterapii neoadiuwantowej z następową operacją. chemioterapię z następowym zabiegiem chirurgicznym. Histopatologicznie, rozpoznanie EFT początkowo zaproponowano w 41/58 (70,6%) guzów. Podczas przeglądu 59% guzów wykazywało rozproszony wzór, podczas gdy 41% wykazywało rozety. Immunohistochemicznie, komórki nowotworowe były głównie rozproszone dodatnie dla CD99 (48/52) (92,3%); FLI-1 (17/18) (94,4%); zmiennie dla dla BCL2 (16/18) (88,8%), synaptofizyny (6/20) (35%), S100-P (2/7) (28,5%), CD56 (2/5) (40%), NSE (2/5) (40%), kalponina (3/4) (75%), EMA (5/24) (20,8%) i CK (3/24) (12,5%), te dwa ostatnie głównie ogniskowo. Pięćdziesiąt pięć guzów było EWS-FLI1, podczas gdy pojedynczy guz był EWS-ERG dodatni. Czułość dla PCR wynosiła 61%. Rearanżację EWSR1 wykryto metodą FISH w 12/13 mięsakach Ewinga/PNET. mięsaków Ewinga/PNET. Czułość testu EWSR1 wynosiła 92,3%, a swoistość 100%. Trzydzieści osiem guzów, w tym 14 EFT potwierdzonych molekularnie i 21 innych guzów przebadano pod kątem rearanżacji EWSR1. Wśród 21 niespokrewnionych guzów, rearanżację EWSR1 wykryto w kilku guzach mioepitelialnych, sporadycznych guzach desmoplastycznych i pozaszkieletowym chrzęstniakomięsaku śluzowatym. Ponadto, mikromacierz mikromacierz tkankowa z oddzielnym zestawem 8 EFT, potwierdzona w innym laboratorium przeanalizowano w celu walidacji testu rearanżacji EWSR1. 23/28 (82,1%) tkanek rdzenie mikromacierzy tkankowej, wybarwione metodą FISH, były interpretowalne, w tym rearanżację EWSR1, wykrytą w 20/28 rdzeniach tkankowych; nie wykryto jej w 3 rdzeniach wątrobowych w 3 rdzeniach wątrobowych i nie dające się zinterpretować w 5 (17,8%) rdzeniach. Klasyczne EFT można zdiagnozować z rozproszonym, błoniastym CD99 dodatnim, wewnątrzjądrowym FLI1 dodatnim i LCA w złośliwych okrągłych komórkach. W niekonwencjonalnych przypadkach W niekonwencjonalnych przypadkach niezbędne jest wykrycie towarzyszącego fuzji m-RNA za pomocą RT-PCR. W przypadku molekularnych konieczne jest wykazanie rearanżacji EWSR1 metodą FISH. FISH. Testy te powinny być interpretowane z uwzględnieniem korelacji kliniczno-patologicznej. Mikromacierze tkankowe do FISH są przydatne podczas walidacji nowego testu, zwłaszcza gdy mięsaki, takie jak EFT, wykazują mniejszą heterogenność genetyczną w komórkach guza. komórek. --- Translokacje chromosomalne generujące unikalne geny chimeryczne są wysoce charakterystyczne dla określonych mięsaków i sugerowano ich zastosowanie jako markerów diagnostycznych. jako markerów diagnostycznych. Z diagnostycznego patologicznego punktu widzenia, wykrywanie takich cytogenetycznych lub aberracji molekularnych w rutynowo przetwarzanych archiwalnych jest uważane za potężne narzędzie do diagnozowania nowotworów. Aby ocenić wykonalność i niezawodność molekularnego wykrywania transkryptu pochodzącego z chimerycznego genu w zatopionych w parafinie próbkach guza, my przeprowadziliśmy zagnieżdżoną reakcję łańcuchową odwrotnej transkrypcji-polimerazy (RT-PCR) w celu wykrycia chimerycznej wiadomości EWS-FLI1 w serii guzów rodziny Ewingów. guzów z rodziny Ewing. Spośród 24 próbek guza zatopionych w parafinie z 23 przypadków analizowanych, wiadomość chimeryczna była wykrywalna w 20 (83%) próbkach z 20 przypadków (87%) za pomocą tego zagnieżdżonego testu RT-PCR, podczas gdy żaden z 7 małych okrągłych komórek okrągłokomórkowych nie pochodzących z tej rodziny (3 mięsaki prążkowanokomórkowe pęcherzyków płucnych, 2 nerwiaki zarodkowe, 2 chłoniaki złośliwe). chłoniaki złośliwe) wykazały wykrywalne przekazy chimeryczne. W analizie sekwencji W analizie sekwencji produktów PCR, amplifikowane przekazy chimeryczne zawierały między eksonem 7 genu EWS i dowolnym z eksonów 5, 6 i 8 genu FLI1. genu FLI1. Proces wykrywania był zwykle zakończony w ciągu 3 dni, z wyjątkiem analizy sekwencji subseqent. Nasze wyniki potwierdzają zastosowanie tego testu molekularnego jako techniki pomocniczej w diagnostyce guzów z rodziny Ewinga przy użyciu materiału materiału zatopionego w parafinie. --- T(11.22)(q24.q12) powoduje ekspresję chimerycznego produktu RNA, EWS-FLI1. Ten produkt RNA ulega ekspresji w ponad 85% guzów należących do rodziny Ewing's Ewinga i jest coraz częściej wykorzystywany jako ostateczna charakterystyka tych nowotworów. nowotworów. W tym badaniu oceniliśmy łańcuch odwrotnej transkryptazy-polimerazy (RT-PCR) dla transkryptów fuzyjnych EWS-FLI1 w 18 nowotworach wywodzących się z małych komórek okrągłych. nowotworach. Obejmowały one sześć guzów z rodziny Ewinga i 12 nerwiakowłókniaków. Transkrypty fuzyjne EWS-FLI1 zidentyfikowano we wszystkich sześciu guzach Ewinga, ale także w dwóch z 12 nerwiaków niedrobnokomórkowych. Jeden neuroblastoma zawierał klasyczny transkrypt fuzji typu 1 transkrypt fuzji typu 1, a drugi transkrypt typu 1 zawierający wstawkę 66 bp (para zasad para), który nie pochodził z genu EWS lub FLI1. Obecność produktów fuzji EWS-FLI1 w RNA wyekstrahowanym z pierwotnego neuroblastoma sugeruje identyfikacja transkryptów fuzyjnych EWS-FLI1 nie jest patognomoniczna dla nowotworów nowotworów z rodziny Ewinga. Znaczenie kliniczne tych transkryptów fuzyjnych transkryptów w nerwiaku niedojrzałym nie jest znane. --- Przedstawiamy przypadek pacjenta, u którego rozpoznano mięsaka Ewinga wywodzącego się z tkanek miękkich. z tkanki miękkiej postawiono po skutecznym leczeniu rozlanego chłoniaka z dużych komórek B chłoniaka. 65-letnia kobieta zgłosiła się z szybko rosnącą masą w lewej 8 lat po skutecznej chemioterapii cyklofosfamidem, chlorowodorku hydroksydaunomycyny, winkrystyny i prednizolonu z powodu chłoniaka rozlanego z dużych komórek B. chłoniaka z dużych komórek B. Badanie tomograficzne i rezonans magnetyczny klatki piersiowej i rezonans magnetyczny klatki piersiowej ujawniły guz śródmięśniowy o wielkości 40 mm w lewej okolicy łopatki. Badanie histopatologiczne próbki z otwartej biopsji otwartej biopsji ujawniło mały guz okrągłokomórkowy, który wykazywał dodatnie barwienie dla CD99. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ wykazała rozszczepienie sygnału przez sondę break-apart dla genu EWS w chromosomie 22q12. Reakcja łańcuchowa odwrotnej transkryptazy potwierdziła ekspresję transkryptów fuzyjnych EWS-FLI1. Na podstawie Na podstawie tych wyników u pacjenta zdiagnozowano wtórnego mięsaka Ewinga. Jednak pomimo chemioterapii uzupełniającej zmarła z powodu przerzutów do płuc 2 lata po rozpoznaniu mięsaka Ewinga. po rozpoznaniu mięsaka Ewinga. Związane z terapią nowotwory hematologiczne nowotwory hematologiczne ze zrównoważonymi translokacjami były zgłaszane wcześniej. A mechanizm podobny do tego leżącego u podstaw rozwoju wtórnego nowotworu złośliwego może wyjaśniać występowanie tego nowotworu litego. --- CEL: Zbadanie ekspresji transkryptu fuzyjnego EWS-FLI1/ERG wynikającej z t(11;12)(q24;12) w tkankach zatopionych w parafinie i jej diagnostycznych implikacji dla mięsaka Ewinga / obwodowych pierwotnych guzów neuroektodermalnych (ES/pPNET). METODY: Jednoetapowa reakcja łańcuchowa odwrotnej transkryptazy-polimerazy (RT-PCR) została zastosowano do wykrycia charakterystycznego transkryptu fuzyjnego EWS-FLI1/ERG w 25 przypadkach ES/pPNET i 15 przypadkach innych małych guzów okrągłokomórkowych (w tym 8 przypadkach mięsak prążkowanokomórkowy, 4 przypadki mięsaka maziówkowego, 2 przypadki nerwiaka niedojrzałego i 1 przypadek chłoniaka). chłoniaka) przy użyciu tkanek utrwalonych w formalinie i zatopionych w parafinie. WYNIKI: Transkrypt fuzyjny EWS-FLI1/ERG wykryto w 20 z 25 przypadków ES/pPNET (80%). 15 przypadków kontrolnych innych niż ES/pPNET było negatywnych dla transkryptu fuzyjnego EWS-FLI1/ERG transkryptu fuzyjnego EWS-FLI1/ERG. WNIOSKI: Wykrycie transkryptu fuzyjnego EWS-FLI1/ERG jest wiarygodnym wskaźnikiem dla molekularnego rozpoznania ES/pPNET. Jednoetapowa RT-PCR jest praktyczną metodą dla takiej analizy w rutynowych tkankach nowotworowych zatopionych w parafinie.

Która technika jest stosowana do wykrywania transkryptów fuzyjnych EWS/FLI1?

Molekularne wykrywanie chimerycznych transkryptów EWS-FLI1 w nowotworach z rodziny Ewing jest przeprowadzane za pomocą reakcji łańcuchowej odwrotnej transkrypcji-polimerazy (RT-PCR).

Zespół Rubinsteina-Taybiego (RTS) jest dobrze zdefiniowanym zespołem z nieprawidłowościami twarzy nieprawidłowościami twarzy, szerokimi kciukami, szerokimi palcami i upośledzeniem umysłowym jako głównymi cechami klinicznymi. główne cechy kliniczne. Wykazano, że wielu pacjentów z RTS ma punkty przerwania i mikrodelecje chromosomu 16p13.3 (referencje 4-8). Tutaj donosimy, że wszystkie te punkty przerwania są ograniczone do regionu, który zawiera gen dla ludzkiego białka wiążącego CREB (CBP), białka jądrowego uczestniczącego jako białko jądrowe uczestniczące jako koaktywator w ekspresji genów regulowanej cyklicznym AMP. Pokazujemy, że wyniki RTS nie tylko z dużych rearanżacji chromosomalnych chromosomu 16p, ale także z mutacji punktowych w genie CBP. mutacji punktowych w samym genie CBP. Ponieważ pacjenci są heterozygotyczni dla mutacji, proponujemy, aby utrata jednej funkcjonalnej kopii genu CBP leży u podstaw nieprawidłowości rozwojowych w RTS i prawdopodobnie skłonności do nowotworów złośliwych. skłonność do nowotworów złośliwych. --- Zespół Rubinsteina-Taybiego (RTS) to dobrze zdefiniowany zespół charakteryzujący się anomaliami twarzy, szerokimi kciukami, szerokimi dużymi palcami u stóp oraz opóźnieniem wzrostu i umysłowym. i upośledzenie umysłowe jako główne cechy kliniczne. Wykazano, że RTS jest związany z zaburzeniem genu białka wiążącego CREB CBP (CREBBP), albo przez duże rearanżacje rearanżacje chromosomalne lub mutacje punktowe. Translokacje i inwersje obejmujące pasmo chromosomowe 16p13.3 stanowią mniejszość mutacji CBP, podczas gdy mikrodelecje występują częściej (około 10%). Większość badań delecji w RTS przeprowadza się za pomocą analizy FISH, a do pokrycia całego genu CBP należy użyć pięciu kosmidów. genu CBP, który rozciąga się na ponad 150 kb. Tutaj przedstawiamy projekt testów za pomocą ilościowego PCR w czasie rzeczywistym, które są ukierunkowane na trzy eksony zlokalizowanych odpowiednio na końcu 5' (ekson 2), w środku (ekson 12) i na końcu 3' (ekson 30). 3' końcu (ekson 30) genu CBP. Technika ta okazała się skuteczna i w znajdowaniu delecji i komplementarna do innych dostępnych technik, ponieważ pozwoliła nam zidentyfikować technik, ponieważ pozwoliła nam zidentyfikować delecje na 3' końcu genu które zostały pominięte w analizie FISH i udoskonalić niektóre punkty przerwania delecji. Nasze wyniki sugerują zatem, że ilościowy PCR w czasie rzeczywistym jest użyteczną techniką techniką, którą należy włączyć do wyszukiwania delecji u pacjentów z RTS. --- Przedstawiamy przypadek sześcioletniego chłopca z typowym fenotypem zespołu Rubinsteina-Taybiego (RSTS). fenotyp. Wyniki kliniczne obejmowały upośledzenie umysłowe i ruchowe, przetrwały przewód tętniczy (PDA), hirsutyzm, szerokie kciuki. przewód tętniczy (PDA), niezstąpione jądra, hirsutyzm, szerokie kciuki z kątowaniem promieniowym i szerokimi palcami oraz przepuklinę pachwinową. i szerokimi palcami stóp oraz przepuklinę pachwinową. Jego kariotyp był prawidłowy (46, XY), a fluorescencyjna hybrydyzacja in situ (FISH) nie wykazała delecji genu CREBBP [element odpowiedzi na cAMP]. CREBBP [białka wiążącego element odpowiedzi cAMP (CREB)] na chromosomie 16p13.3. Sekwencjonowanie genu CREBBP również wykazało prawidłowe wyniki. Pragniemy przedstawić ten przypadek, ponieważ pacjent miał typowy fenotyp RSTS, ale prawidłowe wyniki FISH i sekwencjonowania genu CREBBP. wyniki sekwencjonowania genu CREBBP. Może być możliwe, że heterogenność genetyczna jest związana z nowymi mutacjami w innych genach. Wraz z publikacją takich przypadków, ich znaczenie zostanie zwrócone na uwagę badaczy w tej dziedzinie. w tej dziedzinie. --- Zespół Rubinsteina-Taybiego (RTS) jest rzadkim autosomalnym dominującym zaburzeniem genetycznym i charakteryzuje się upośledzeniem umysłowym, charakterystycznymi rysami twarzy, szerokimi i często kanciastymi kciukami i dużymi palcami. Przedstawiamy przypadek 7-letniego chłopca z klasycznym zespołem Rubinsteina-Taybiego. Jego twarz i cechy kliniczne były bardzo typowe, w tym szerokie kciuki z kątowaniem promieniowym i szerokimi palcami. Rygorystyczna analiza genetyczna genów CREBBP i EP300 przy użyciu sekwencjonowania DNA i sekwencjonowania DNA i wielokrotnej amplifikacji sondy zależnej od ligacji (MLPA) ujawniła brak mutacji u tego chłopca, a jedynie dotychczas niezgłoszoną, ale dziedziczoną po ojcu heterozygotyczną zmianę sekwencji heterozygotyczna zmiana sekwencji, c.506 1+9C>T w IVS 30-31, która najprawdopodobniej reprezentuje normalny wariant (oprogramowanie do przewidywania splotów NetGene 2). Zastanawiamy się czy ten chłopiec może mieć dotychczas niewykrywalny typ mutacji. --- Zespół Rubinsteina-Taybiego lub zespół szerokiego kciuka-Halluxa to zaburzenie genetyczne charakteryzującym się dysmorfią twarzy, opóźnieniem wzrostu i upośledzeniem umysłowym. Siedmioletnia dziewczynka zgłosiła się do Department of Pedodontics, Istanbul Medipol University, Faculty of Dentistry, Turcja, ze skargą na próchnicę i krwawienie z dziąseł. krwawienia z dziąseł. Pacjentka była upośledzona umysłowo. Cechy zewnątrzustne ujawniły charakterystyczny wygląd twarzy z szerokim przodem głowy, hiperteloryzmem, szerokim grzbietem nosa i dziobatym nosem. Wewnątrzustnie zaobserwowano szpony guzki w górnych siekaczach bocznych, próchnica zębów i nagromadzenie płytki nazębnej. Ponieważ pacjent był upośledzony umysłowo, leczenie stomatologiczne przeprowadzono w znieczuleniu ogólnym. Plan leczenia i postępowanie stomatologiczne u tego pacjenta omówiono w niniejszym opisie przypadku. opis przypadku.

Jakie jest genetyczne podłoże zespołu Rubinsteina-Taybiego?

Zespół Rubinsteina-Taybiego (RTS) jest rzadkim autosomalnym dominującym zaburzeniem (częstość występowania 1:125 000) charakteryzującym się szerokimi kciukami i halucynacjami, dysmorfią twarzy, opóźnieniem rozwoju psychomotorycznego, wadami szkieletu, nieprawidłowościami w tylnym dole czaszki i niskim wzrostem. Znane przyczyny genetyczne to mikrodelecja w 16p13.3 lub mutacje lub delecje białka wiążącego element odpowiedzi cAMP (CREBBP) (50-60% przypadków) i homologicznego genu białka wiążącego E1A (EP300) w 22q13 (5%). Bezpośrednie sekwencjonowanie CREBBP przeprowadzone u 13 pacjentów z RSTS zidentyfikowało trzy palce cynkowe (CH1, CH2, CH3) i domenę HAT jako gorące punkty mutacji. Tak więc około 55% pacjentów ma nieprawidłowości cytogenetyczne lub molekularne w genie Crebbp lub białku wiążącym E1A p300 (Ep300), pozostawiając diagnozę u 45% pacjentów wyłącznie na podstawie cech klinicznych.

Ile badań klinicznych dotyczących leków off-label u noworodków jest cytowanych w literaturze.

Nie ma doniesień na temat badań klinicznych leków off-label u noworodków. Analiza planów badań pediatrycznych złożonych w latach 2007-2010 wykazała, że noworodki zostały włączone do badań nad 4 produktami, ale nie wiadomo, czy badane leki są stosowane poza wskazaniami i czy badania są w ogóle prowadzone.

Połączenie wychwytywania konformacji chromosomów (3C) z technologiami sekwencjonowania nowej generacji sekwencjonowania umożliwia wysokoprzepustowe wykrywanie interakcji genomowych dalekiego zasięgu interakcji genomowych, poprzez generowanie produktów ligacji między sekwencjami DNA DNA, które są blisko siebie in vivo. Interakcje te obejmują regiony promotorowe, enhancery i inne elementy regulacyjne i strukturalne chromosomów. chromosomów i mogą ujawnić kluczowe szczegóły regulacji ekspresji genów. 3C-seq jest wariantem metody wykrywania interakcji między jednym wybranym elementem genomowym (punktem widzenia) a resztą genomu. Przedstawiamy r3Cseq, pakiet R/Bioconductor zaprojektowany do przeprowadzania analizy danych 3C-seq w wielu różnych projektach eksperymentalnych. Pakiet odczytuje wspólny format wejściowy zapewnia normalizację danych, umożliwia wizualizację regionów kandydujących do interakcji i wykrywa kandydujących regionów interakcji i wykrywa statystycznie istotne interakcje chromatyny interakcje chromatyny, co znacznie ułatwia generowanie hipotez i interpretację wyników eksperymentów. interpretację wyników eksperymentalnych. Następnie zademonstrujemy jego użycie w serii rzeczywistych aplikacji.

Który pakiet jest dostępny do analizy interakcji genomowych w R/Bioconductor?

r3Cseq to pakiet R/Bioconductor zaprojektowany do przeprowadzania analizy danych 3C-seq w wielu różnych projektach eksperymentalnych. Pakiet odczytuje wspólny format wejściowy wyrównanych odczytów, zapewnia normalizację danych, umożliwia wizualizację kandydujących regionów interakcji i wykrywa statystycznie istotne interakcje chromatyny, znacznie ułatwiając w ten sposób generowanie hipotez i interpretację wyników eksperymentalnych.

Wirusowy gen dla zabójczego białka 4 (KP4) został zbadany pod kątem jego działanie przeciwgrzybicze w genetycznie zmodyfikowanej pszenicy, aby pokonać w szczególności choroby przenoszone przez nasiona. In vitro obie ważne choroby przenoszone przez nasiona pszenicy, luźna smoła (Ustilago tritici) i śmierdząca (Tilletia caries), są podatne na KP4, podczas gdy wszystkie inne organizmy do tej pory okazały się niewrażliwe na KP4. Do badań in planta wykorzystaliśmy jako grzyba modelowego. W eksperymentach szklarniowych, dwie linie pszenicy transgeniczne wobec KP4 wykazały do 30% niższy rozwój objawów w porównaniu z nietransgeniczną kontrolą. nietransgenicznej kontroli. Jako ostatni krok na drodze do udowodnienia słuszności koncepcji, testy polowe po raz pierwszy wykazały zwiększoną odporność transgenu na grzyby w pszenicy. pszenicy. Ze względu na swoją specyficzność wobec smutów i bułeczek, KP4 stanowi bardzo niskie ryzyko dla ludzi i środowiska. ryzyko dla ludzi i środowiska. Testy polowe w Szwajcarii są regulowane przez regulowane przez surowe prawo, które w przypadku badań jest akceptowalne, jeśli jest prawnie i naukowo prawidłowo stosowane. --- Zabójcze toksyny to polipeptydy wydzielane przez niektóre gatunki grzybów, które zabijają wrażliwe komórki tego samego lub pokrewnego gatunku. W najlepiej scharakteryzowanych przypadkach, działają poprzez tworzenie nowych porów w błonie komórkowej i zakłócanie jonów. Odporność lub odporność na toksyny jest nadawana przez preprotoksyny (lub ich produkty) lub przez geny oporności jądrowej. W kilku przypadkach toksyny są kodowane przez jeden lub więcej segmentów genomowych rezydentnych dwuniciowych wirusów RNA. RNA. Znane toksyny składają się z jednego do trzech polipeptydów, zwykle zazwyczaj w postaci multimerów. Dokonaliśmy dalszej charakterystyki zabójczej toksyny KP4 z kukurydzy Ustilago maydis. Toksyna ta jest również kodowana przez pojedynczy wirusowy dwuniciowy RNA, ale różni się od innych znanych toksyn zabójców pod kilkoma względami aspektach: nie ma glikozylacji związanej z N ani w prekursorze, ani w dojrzałym polipeptydzie. dojrzałym polipeptydzie, jest to pierwsza toksyna zabójcza wykazana jako pojedynczy polipeptyd i nie jest przetwarzany przez żadną ze znanych proteinaz wydzielniczych (innych niż peptydaza sygnałowa). Jest wydajnie wyrażany w heterologicznym systemie systemie grzybowym. --- CDNA kodujące białko przeciwgrzybicze KP4 z wirusa zakażającego Ustilago maydis wirusa został wstawiony za promotorem ubikwityny kukurydzy i genetycznie przenoszony do odmian pszenicy szczególnie podatnych na cuchnącą pleśń (Tilletia tritici). Transgen został zintegrowany i dziedziczony przez kilku pokoleń. Spośród siedmiu linii transgenicznych, trzy wykazały aktywność przeciwgrzybiczą przeciwko U. maydis. Aktywność przeciwgrzybicza korelowała z obecnością transgenu KP4. Transgeniczne KP4, uprawiane w glebie rośliny pszenicy wykazują zwiększoną endogenną odporność na śmierdzącą pleśń. --- Niektóre szczepy chorobotwórczego dla roślin grzyba Ustilago maydis wydzielają toksyny (zabójcze toksyny), które są śmiertelne dla podatnych szczepów tego samego grzyba. Istnieją są trzy dobrze scharakteryzowane toksyny-zabójcy w U. maydis - KP1, KP4 i KP6 - które są wydzielane odpowiednio przez podtypy P1, P4 i P6. Te zabójcze toksyny są małymi polipeptydami kodowanymi przez segmenty endogennego, trwałego dwuniciowego RNA (dsRNA) wirusa w każdym podtypie U. maydis. W P4 i P6 segment M2 dsRNA koduje toksynę. W tej pracy toksyna zabójcy KP1 została oczyszczona do wewnętrznej analizy sekwencji aminokwasów, a P1M2 został zidentyfikowany jako segment kodujący toksynę KP1 poprzez analizę sekwencji klonów cDNA. Toksyna KP1 jest monomerem o przewidywanej masie cząsteczkowej 13,4 kDa i nie ma dużego podobieństwa sekwencji z innymi wirusowymi toksynami przeciwgrzybiczymi. Segment P1M2 różni się od segmentów dsRNA kodujących toksyny P4 i P6 tym, że niekodujący region 3' jego dodatniej nici nie ma homologii sekwencji do 3' końców nici dodatniej P1M1, P4M2 lub P6M2. --- Zabójcze białko 4 (KP4) jest dobrze zbadaną toksyną wirusową wydzielaną przez grzyb kukurydzy Ustilago maydis. kukurydzy Ustilago maydis, która zabija wrażliwe szczepy Ustilago, a także hamuje Fusarium i wzrost korzeni roślin poprzez hamowanie wychwytu wapnia. Liczne małe, wykazano, że białka bogate w cysteinę odgrywają kluczową rolę w związkach grzyb-roślina-bakteria. Odkrycie sześciu genów podobnych do KP4 u F. verticillioides przyspieszyło wysiłki mające na celu zrozumienie ich funkcji i pochodzenia ewolucyjnego. ewolucyjnego pochodzenia. Analiza publicznie dostępnych sekwencji genomowych zidentyfikowała 31 dodatkowych genów podobnych do KP4 z szeregu Ascomycota, Basidiomycota i mchu Physcomitrella. mchu Physcomitrella patens. Porównanie sekwencji i analiza filogenetyczna wskazują, że wirusowy KP4 oraz geny podobne do KP4 mchu i grzybów wyewoluowały od wspólnego przodka, dostarczając dowodów na boczny transfer genów między królestwami. Przewiduje się, że sześć genów z 37 całkowitych genów koduje białko z dwoma, nieidentycznymi domenami podobnymi do KP4 w tandemie oddzielonymi 29-56 aminokwasami. Wyniki Wyniki sugerują, że dwa niezależne zdarzenia doprowadziły do powstania dwudomenowych genów KP4 obecnych w różnych liniach Ascomycota. Zrozumienie natury i funkcji białek podobnych do KP4 w gatunkach produkujących mikotoksyny, takich jak Fusarium, może pomóc w ograniczeniu chorób roślin i zwiększeniu bezpieczeństwa żywności oraz jej produkcji. --- Defensyny roślinne to małe, wysoce stabilne, bogate w cysteinę białka przeciwdrobnoustrojowe które uważa się za ważny składnik obrony roślin przed patogenom grzybowym. Istnieje wiele takich defensyn, które ulegają ekspresji w różnych tkankach roślinnych. tkankach roślinnych o różnej aktywności przeciwgrzybiczej i spektrum działania. Stosunkowo niewiele wiadomo o sposobach działania i biologicznych rolach tych białek. Nasze poprzednie prace nad kodowaną wirusowo toksyną grzybową KP4 z Ustilago maydis i a następnie z roślinną defensyną MsDef1 z Medicago sativa wykazały, że niektóre z tych białek że niektóre z tych białek specyficznie blokowały kanały wapniowe zarówno u grzybów, jak i zwierząt. i zwierząt. Przedstawione tutaj wyniki pokazują, że KP4 i trzy roślinne roślinne, MsDef1, MtDef2 i RsAFP2, wszystkie hamują wzrost korzeni w kiełkujących nasionach Arabidopsis w niskich stężeniach mikromolarnych. Wcześniej wykazaliśmy, że białko fuzyjne składające się z GTPazy Rab (RabA4b) i wzmocnionego żółte białko fluorescencyjne (EYFP) jest zależne od gradientów wapnia dla lokalizacji na końcach rosnących włośników u Arabidopsis thaliana. Wykorzystując to białko fuzyjne zlokalizowane w wierzchołkach, wykazaliśmy, że wszystkie cztery białka szybko depolaryzują rosnące włośniki i blokują wzrost w odwracalny sposób. sposób. Ta hamująca aktywność na korzeniach i włośnikach nie jest bezpośrednio skorelowana z aktywnością przeciwgrzybiczą tych białek i sugeruje, że rośliny najwyraźniej wyrażają cele dla tych białek przeciwgrzybiczych. Dane przedstawione tutaj sugerują, że defensyny roślinne mogą odgrywać rolę w regulacji wzrostu i rozwoju roślin. wzrostu i rozwoju roślin. --- Grzyb Ustilago maydis jest globalnym patogenem odpowiedzialnym za rozległe straty w rolnictwie. rozległe straty w rolnictwie. Zwalczanie zgnilizny kukurydzy przy użyciu tradycyjnej hodowli odniosło ograniczony sukces, ponieważ naturalna odporność na U. maydis jest organo i obejmuje liczne geny kukurydzy. Tutaj przedstawiamy transgeniczne podejście poprzez konstytutywną ekspresję przeciwgrzybiczego białka KP4 Totivirusa w kukurydzy. kukurydzy. Transgeniczne rośliny kukurydzy wyrażały wysoki poziom KP4 bez widocznego negatywny wpływ na rozwój roślin i wykazywały silną odporność na U. maydis zarówno na tkanki łodygi, jak i ucha w szklarni. Więcej szerzej, wyniki te pokazują, że wysoki poziom niezależnej od narządów odporności na grzyby odporność może być zapewniona przez transgeniczną ekspresję tej rodziny białek przeciwgrzybiczych. białek.

Jaką funkcję pełni wirusowe białko KP4?

Kodowana wirusowo toksyna grzybicza KP4 specyficznie blokuje kanały wapniowe typu L bramkowane napięciem.

CELE: Optymalne leczenie pacjentów w podeszłym wieku (>70 lat) z glejakiem wielopostaciowym glejakiem wielopostaciowym (GBM) pozostaje kontrowersyjne. Przeprowadziliśmy prospektywne badanie z udziałem 43 kolejnych pacjentów w podeszłym wieku z GBM leczonych hipofrakcjonowaną radioterapią (RT), a następnie uzupełniającym temozolomidem. PACJENCI I METODY: Czterdziestu trzech pacjentów w wieku 70 lat lub starszych z nowo zdiagnozowanym GBM i GBM i stanem sprawności Karnofsky'ego (KPS) > lub = 60 było leczonych hipofrakcjonowaną RT (6 frakcji po 5 Gy każda, łącznie 30 Gy w ciągu 2 tygodni), a następnie do 12 cykli tygodni), a następnie do 12 cykli adiuwantowego temozolomidu (150-200 mg/m(2) przez 5 dni w każdym 28-dniowym cyklu). HRQOL oceniano za pomocą kwestionariusza jakości życia EORTC of Life Questionnaire C30. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały przeżycie wolne od progresji (PFS), toksyczność i jakość życia. WYNIKI: Mediana OS wyniosła 9,3 miesiąca, a mediana PFS 6,3 miesiąca. Wskaźniki przeżycia 6 i 12-miesięczne wskaźniki przeżycia wyniosły odpowiednio 86% i 35%. Wskaźniki 6- i 12-miesięcznego PFS wyniosły odpowiednio 55% i 12%. W analizie wieloczynnikowej KPS był jedynym istotnym niezależnym czynnikiem predykcyjnym przeżycia (P = 0,008). Pogorszenie stanu neurologicznego wystąpiło w trakcie lub po RT u 16% pacjentów i w większości przypadków ustępowało po zastosowaniu steroidów. Toksyczność hematologiczna stopnia 3-4 stopnia wystąpiła u 28% pacjentów w trakcie chemioterapii uzupełniającej temozolomidem. z temozolomidem. Leczenie nie miało jednak negatywnego wpływu na HRQOL, Skale zmęczenia (P = 0,02) i zaparć (P = 0,01) pogarszały się z czasem. WNIOSKI: Hipofrakcjonowana RT, a następnie temozolomid mogą zapewnić korzyść w zakresie przeżycia przy zachowaniu korzyść w postaci przeżycia przy zachowaniu dobrej jakości życia u starszych pacjentów z GBM. Może to stanowić rozsądne podejście terapeutyczne, szczególnie u pacjentów z mniej mniej korzystnymi czynnikami prognostycznymi. --- Sunitynib w pojedynczej dawce, doustny drobnocząsteczkowy inhibitor wielu receptorów kinazy tyrozynowej receptorów kinazy tyrozynowej, był oceniany w leczeniu pacjentów z nawracającymi glejakiem wielopostaciowym (GB) i gwiaździakiem anaplastycznym (AA). Czternastu pacjentów z AA i 16 GB wcześniej leczonych chirurgicznie, radioterapią i temozolomidem, zostało włączonych do prospektywnego badania fazy II w pierwszym lub drugim nawrocie choroby. Pacjenci byli leczeni sunitynibem codziennie przez 4 kolejne tygodnie, a następnie 2-tygodniową przerwę. W przypadku pacjentów z AA najczęstszymi działaniami niepożądanymi były zmęczenie (86 %), biegunka (43 %), zespół ręka-stopa (36 %), neutropenia (36 %), małopłytkowość (36%) i nudności (29%). W kohorcie GB najczęstszymi działaniami niepożądanymi były działania niepożądane obejmowały zmęczenie (56%), biegunkę (44%), neutropenię (31%) i małopłytkowość (25 małopłytkowość (25%). Sześciu z 14 (43%) pacjentów AA i 5 z 16 (31%) pacjentów GB doświadczyło toksyczności stopnia 3. lub wyższego. Pięciu pacjentów przerwało badanie z powodu z powodu toksyczności leku. Nie było częściowych ani całkowitych odpowiedzi w żadnej z kohort kohorcie; 8/14 (57%) AA i 5/16 (31%) GB pacjentów miało stabilną chorobę podczas pierwszej zaplanowanej ocenie. Przeżycie wolne od progresji po 6 miesiącach wyniosło 21,5% (AA) i 16,7% (GB). Mediana przeżycia całkowitego wyniosła 12,1 miesiąca (AA) i 12,6 miesiąca (GB). (GB). Wyniki te są porównywalne z tymi opisywanymi w literaturze u pacjentów leczonych standardowymi terapiami cytotoksycznymi. Jest to największe badanie sunitynibu w nawracających złośliwych glejakach astrocytarnych, jak również zawiera największą kohortę AA. Niemniej jednak, sunitynib nie wykazał znaczącej aktywności przeciwglejakowej u pacjentów z nawracającymi złośliwymi glejakami astrocytarnymi. glejakami. --- CEL: Opisanie jakości życia (QOL) u pacjentów w podeszłym wieku z glejakiem wielopostaciowym (GBM) leczonych skróconym kursem radioterapii (RT; 40 Gy w 15 frakcjach) z towarzyszącym i uzupełniającym temozolomidem (TMZ). METODY I MATERIAŁY: QOL związana ze zdrowiem (HRQOL) została oceniona przez European Organizacji Badań i Leczenia Raka (EORTC) kwestionariusz jakości życia Core-30 (QLQOL). Core-30 (QLQ-C30, wersja 3) i kwestionariusza EORTC Quality of Life Questionnaire Brain Cancer Module (QLQ-BN20). Zmiany w stosunku do wartości wyjściowej w punktacji 9 wstępnie wybranych domen (globalny QLQ, funkcjonowanie społeczne, funkcjonowanie poznawcze, emocjonalne, funkcjonowanie fizyczne, dysfunkcja ruchowa, deficyt komunikacji, zmęczenie, bezsenność. komunikacji, zmęczenie, bezsenność) określono 4 tygodnie po RT, a następnie co 8 tygodni w trakcie leczenia aż do progresji choroby. Odsetek pacjentów pacjentów z poprawą wyników HRQOL, zdefiniowaną jako zmiana o 10 punktów lub więcej, oraz czas trwania zmian. WYNIKI: Sześćdziesięciu pięciu pacjentów wypełniło kwestionariusze na początku badania. Leczenie leczenie było konsekwentnie związane z poprawą lub stabilizacją w większości wybranych domen HRQOL. Ogólny stan zdrowia poprawiał się z czasem; średni wynik różnił się o 9,6 punktu między wartością wyjściową a 6-miesięczną obserwacją (P = 0,03). W przypadku funkcjonowania społecznego i poznawczego, średnie wyniki poprawiały się z czasem, z maksymalną różnicą wynoszącą 10,4 punktu i 9,5 punktu między wartością wyjściową a 6-miesięczną obserwacją (odpowiednio P=.01 i P=.02). Natomiast zmęczenie pogarszało się z czasem, z różnicą w średnim wyniku wynoszącą 5,6 punktu między wartością wyjściową a 4-miesięczną obserwacją (P=.02). WNIOSKI: Krótki kurs RT w skojarzeniu z TMZ u pacjentów w podeszłym wieku z GBM wiązał się z korzyścią w zakresie przeżycia bez negatywnego wpływu na HRQOL do czasu progresji choroby. --- Radioterapia wiązką zewnętrzną (XRT) z jednoczesnym podawaniem temozolomidu i 6 cykli temozolomidu (schemat 5/28 dni) poprawia przeżywalność pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem nowo zdiagnozowanym glejakiem w porównaniu z samą radioterapią wiązką zewnętrzną. Badania sugerują, że harmonogramy temozolomidu o zwiększonej dawce i dodanie cytostatyków mogą dodatkowo poprawić skuteczność. Ten czynnikowy protokół fazy I/II testował temozolomid w dawce temozolomid sam i w połączeniu z cytostatykami. Pacjenci z nowo glejakiem otrzymywali frakcjonowaną radioterapię XRT do 60 Gy jednocześnie z temozolomidem (75 mg/m²/dzień przez 42 dni). W części fazy I, pacjenci ze stabilną chorobą lub odpowiedzią radiologiczną 1 miesiąc po chemioradioterapii byli randomizowano do leczenia uzupełniającego samym temozolomidem (150 mg/m²/dzień, schemat 7/14 dni) lub z podwójną kombinacją talidomidu (400 mg/dzień), izotretynoiny (100 mg/m²/dobę) i/lub celekoksybem (400 mg dwa razy na dobę), lub wszystkimi 3 lekami. Toksyczność oceniano oceniano po 4 tygodniach. Spośród 54 włączonych pacjentów (mediana wieku, 52 lata; mediana Karnofsky'ego, 90), leczenie adiuwantowe nie zostało zastosowane u 12 (22%), głównie z powodu progresji choroby (n = 10). Wszystkie kombinacje były dobrze tolerowane. Limfopenia stopnia 3/4 wystąpiła u 63% pacjentów, ale nie wystąpiły żadne zakażeń. Jeden pacjent leczony temozolomidem plus izotretynoiną i talidomidem wystąpiło ograniczające dawkę zmęczenie i wysypka stopnia 3, a u 1 u 1 pacjenta otrzymującego wszystkie 4 leki wystąpiła neutropenia stopnia 4 ograniczająca dawkę. Zakrzepica żylna zakrzepica żylna wystąpiła u 7 pacjentów, z których 4 otrzymywało talidomid. Od rozpoczęcia badania mediana przeżycia wynosiła 20 miesięcy, a 2-letni wskaźnik przeżycia wynosił 40%. Wiele cytostatyków można bezpiecznie łączyć z temozolomidem o dużej dawce. Obecnie trwa część II fazy tego badania oparta na czynnikach. --- Wstęp: Autorzy ocenili 3-tygodniowy schemat podawania bewacyzumabu u pacjentów z z nawracającym glejakiem o wysokim stopniu złośliwości (HGG). METODY: Pacjenci otrzymywali bewacyzumab w dawce 15 mg/kg co 3 tygodnie i byli oceniani co 6 tygodni aż do progresji guza. Korelaty tkankowe zostały wykorzystane do ilościowego określenia zawartości czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego A (VEGFA) i receptora czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego receptora czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego-2 (VEGFR2). WYNIKI: Spośród 61 leczonych pacjentów (35 mężczyzn i 26 kobiet; mediana wieku, 52 lat; zakres wieku, 21-78 lat), 50 pacjentów miało glejaka wielopostaciowego (GBM), a 11 pacjentów miało glejaka anaplastycznego (AG). Mediana liczby wcześniejszych chemioterapii wynosiła 2 (zakres, 1-5 wcześniejszych chemioterapii), a 16 pacjentów otrzymało otrzymało ≥3 wcześniejsze chemioterapie. Mediana liczby dawek bewacyzumabu wynosiła 4 (zakres, 1-20 dawek), a 45% pacjentów otrzymało >5 dawek. Zaobserwowane działania toksyczne były głównie stopnia 1 i 2, a najczęstsze z nich to zmęczenie, nadciśnienie tętnicze i ból głowy. Zgłoszono jedno krwawienie śródnowotworowe 2. stopnia i 1 perforację jelita. perforację jelita. W przypadku pacjentów z GBM 6-miesięczny wskaźnik przeżycia wolnego od progresji wynosił 25%, mediana czasu do progresji nowotworu wynosiła 10,8 tygodnia, a mediana całkowitego przeżycia mediana całkowitego przeżycia wynosiła 25,6 tygodnia. Najlepsza odpowiedź obejmowała częściową częściową odpowiedź u 15 pacjentów (24,5%) i stabilną chorobę u 31 pacjentów (50,8%). pacjentów; wzorce nawrotów radiograficznych obejmowały zwiększone zmiany w płynie (24%) i nawrót wieloogniskowy (20%). Mediana przeżycia po niepowodzeniu leczenia bewacyzumabem wynosiła 10 tygodni. Stosunek guza VEGFA/VEGFR2 był zwiększony u pacjentów w wieku >55 lat; zwiększony stosunek VEGFA/VEGFR2 był nieistotnie korelował ze zmniejszonym przeżyciem (P = .052). WNIOSKI: Schemat podawania bewacyzumabu co 3 tygodnie wykazywał aktywność przeciwnowotworową i był stosunkowo nietoksyczny dla pacjentów z nawracającym HGG. Wartość predykcyjna VEGFA/VEGFR2 w guzie będzie wymagała walidacji w większej kohorcie pacjentów. --- W latach 50-tych XX wieku po raz pierwszy zaobserwowano, że komórki ssaków wystawione na działanie halogenowane deoksyurydyny były bardziej wrażliwe na światło ultrafioletowe i promieniowanie niż komórki nieleczone. Doprowadziło to do wczesnych prób klinicznych z bromodeoksyurydyną (BUdR), które wykazały mieszane wyniki. Niedawno przeprowadzono kilka badań fazy I, podczas których ustalając wykonalność ciągłego dożylnego (IV) wlewu BUdR, odnotowano znaczące, ograniczające dawkę toksyczności dla skóry i szpiku kostnego oraz zakwestionowały optymalną metodę dostarczania BUdR. Aby wykorzystać wysoką aktywność mitotyczną aktywność mitotyczną złośliwych glejaków w stosunku do otaczającej je prawidłowej tkanki mózgowej, my opracowaliśmy na stałe wszczepialny system pompy infuzyjnej do bezpiecznego, ciągłego dotętniczego (IA) podawania BUdR do tętnicy szyjnej wewnętrznej. Od lipca 1985 r, 23 pacjentów ze złośliwymi guzami mózgu (18 w stopniu 4, 5 w stopniu 3) było leczonych w badaniu klinicznym fazy I z zastosowaniem IA BUdR (400-600 mg/m2/dzień przez 8 1/2 tygodni) i ogniskowej radioterapii wiązką zewnętrzną (59,4 Gy przy 1,8 Gy/dzień w ciągu 6 1/2 tygodni). Po wstępnej biopsji/operacji wszczepiono system pompy infuzyjnej; Infuzję BUdR rozpoczęto 2 tygodnie przed i kontynuowano przez 6 1/2 tygodnia radioterapii. radioterapii. Nie wystąpiły żadne powikłania naczyniowe. Skutki uboczne u wszystkich pacjentów obejmowały różnego stopnia anoreksję, zmęczenie, ipsilateralne zapalenie skóry czoła, zapalenie powiek. zapalenie skóry czoła, zapalenie powiek i zapalenie spojówek. U jednego pacjenta wystąpiła mielosupresja redukcji dawki wystąpiła u jednego pacjenta. Oszacowana przez Kaplana-Meiera mediana całkowitego przeżycia Kaplana wynosząca 20 miesięcy. Podobnie jak w większych kontrolowanych seriach, stopień histologiczny i wiek mają znaczenie prognostyczne. Wykazaliśmy w badaniu I fazy, że radiosensybilizacja IA BUdR jest bezpieczna, tolerowana, może prowadzić do poprawy przeżycia i wydaje się być skutecznym leczeniem pierwotnym glejaków złośliwych. złośliwych glejaków. --- TŁO: Bevacizumab, humanizowane rekombinowane przeciwciało przeciwko czynnikowi wzrostu śródbłonka naczyniowego przeciwciało przeciwko czynnikowi wzrostu śródbłonka naczyniowego, został zatwierdzony w Kanadzie w 2010 r. do leczenia glejaka glejaka o wysokim stopniu złośliwości. Przedstawiamy skuteczność i bezpieczeństwo stosowania bewacyzumabu w leczeniu w leczeniu pacjentów z nawracającymi glejakami o wysokim stopniu złośliwości w jednej instytucji. METODY: Dwudziestu siedmiu kolejnych pacjentów z glejakiem o wysokim stopniu złośliwości (glejak anaplastyczny glejak anaplastyczny i glejak wielopostaciowy) z pierwszym lub kolejnym nawrotem było leczonych bewacyzumabem samodzielnie lub w skojarzeniu z chemioterapią. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), a drugorzędowymi punktami końcowymi były PFS, przeżycie całkowite (OS) i profil bezpieczeństwa. WYNIKI: Wskaźnik korzyści klinicznych (całkowite i częściowe odpowiedzi oraz stabilna choroba) wyniósł 59%. choroba) wyniósł 59%. Mediana PFS wyniosła 4,3 (95% CI, 3,0-10,9) miesiąca, a sześciomiesięczny wskaźnik PFS PFS wynosił 43%. Mediana OS po obecnym nawrocie wynosiła 8,9 (95% CI, 5,8-nie osiągnięto) miesięcy. osiągnięty) miesięcy. Dziesięć epizodów zdarzeń niepożądanych stopnia 3/4 zaobserwowano u dziewięciu pacjentów. pacjentów, w tym zmęczenie (n = 3), małopłytkowość (n = 4) oraz mielotoksyczność, gorączkową neutropenię i zatorowość płucną (każdy n = 1). WNIOSKI: Uważamy, że profil skuteczności i bezpieczeństwa bewacyzumabu jest porównywalny z innymi kohortami pacjentów leczonych z powodu nawrotowego glejaka o wysokim stopniu złośliwości w innych instytucjach międzynarodowych. --- Retrospektywna ocena pojedynczego bewacyzumabu u dorosłych z nawrotowym glejaka wielopostaciowego (GBM) z celem określenia przeżycia wolnego od progresji (PFS). Nie ma standardowej terapii nawracającego GBM po niepowodzeniu chemioterapii opartej na chemioterapii opartej na alkilatorach. Łącznie 50 dorosłych w wieku 36-70 lat (mediana 64 lata), z nawracającym GBM. Wszyscy pacjenci byli wcześniej leczeni operacją, jednoczesną radioterapią i temozolomidem, temozolomidem po radioterapii temozolomidem, a u 34 pacjentów jeden schemat ratunkowy (PCV: 21, cyklofosfamid: 13). Łącznie 13 pacjentów poddano powtórnej operacji. Pacjenci byli leczeni przy pierwszym lub drugim nawrocie choroby bewacyzumabem, raz na 2 tygodnie, zdefiniowanym jako pojedynczy cykl. jako pojedynczy cykl. Ocenę neurologiczną przeprowadzano co 2 tygodnie, a ocenę ocenę neuroradiograficzną po początkowych 2 cyklach bewacyzumabu i a następnie po każdych 4 cyklach bewacyzumabu. Łącznie podano 468 cykli bewacyzumabu (mediana 2 cykle; zakres 1-30). Toksyczność związana z bewacyzumabem toksyczność obejmowała zmęczenie (16 pacjentów; 4 stopień 3), leukopenię (9; 1 stopień 3), niedokrwistość (5; 0 stopnia 3), nadciśnienie tętnicze (7; 1 stopień 3), zakrzepicę żył głębokich (4; 1 stopień 3) i rozejście się rany (2; 1 stopień 3). 21 pacjentów (42%) wykazało częściową odpowiedź radiograficzną, a 29 (58%) progresję choroby po 1-2 cyklach bewacyzumabu. Czas do progresji nowotworu wynosił od 0,5 do 15 miesięcy (mediana: 1,0 miesiąca). Czas przeżycia wynosił od 2 do 17 miesięcy (mediana: 8,5 miesiąca). 6-miesięczne i 12-miesięczne PFS wynosiły odpowiednio 42% i 22%. Pojedynczy bewacyzumab wykazał skuteczność i akceptowalną toksyczność w tej kohorcie dorosłych z nawracającym GBM opornym na alkilatory. --- CEL: Kombinacja irinotekanu i bewacyzumabu jest skuteczna u pacjentów z nawrotem glejaka. z nawrotem glejaka, ale często zgłaszanym działaniem niepożądanym jest zmęczenie. Celem Celem tego badania była ocena poziomu i ewolucji zmęczenia w pacjentów leczonych kombinacją terapeutyczną. PACJENCI I METODY: Wykorzystaliśmy dwa narzędzia samooceny do ilościowego określenia fizycznych i emocjonalnych aspektów zmęczenia. i emocjonalnych aspektów tego zmęczenia. Wizualna skala analogowa Norrisa (VAS Norrisa) i Wielowymiarowy Inwentarz Zmęczenia-20 (MFI) zostały wykonane przez 39 pacjentów z nawrotem glejaka leczonych irinotekanem-bevacizumabem, początkowo przed pierwszym cyklem, a następnie z każdym cyklem aż do progresji nowotworu. WYNIKI: Analiza wyników skali VAS Norrisa nie wykazała wzrostu zmęczenia emocjonalnego, lecz emocjonalnego, ale wykazała wzrost zmęczenia fizycznego, który nie osiągnął istotności statystycznej. nie osiągnął istotności statystycznej. W odniesieniu do narzędzia MFI 20, analiza wyników wykazała znaczący wzrost ogólnego zmęczenia (P=0,0260). (P=0,0260), a także zmęczenia fizycznego (P=0,0141), ale nie było różnicy w innych wskaźnikach. innych wskaźników. WNIOSEK: Badanie to wykazało postępujący wzrost zmęczenia fizycznego u pacjentów z nawrotem glejaka leczonych irinotekanem i bewacyzumabem. My podejrzewamy, że jest to bezpośrednia konsekwencja leczenia. Istnieją jednak inne czynniki zakłócające: podstępna progresja nowotworu niewykryta na lub opóźnione skutki uboczne początkowej radioterapii i chemioterapii. radioterapii i chemioterapii. --- CEL: Amplifikacja genu receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) stanowi jedną z najczęstszych mutacji genowych w glejaku wielopostaciowym (GBM). W w bieżącym badaniu ocenialiśmy gefitynib, silny inhibitor EGFR, w leczeniu dorosłych z nowo zdiagnozowanym GBM. METODY I MATERIAŁY: Dziewięćdziesięciu ośmiu pacjentów (96 ocenianych) zostało zakwalifikowanych między 18 maja 2001 roku i 2 sierpnia 2002 roku. Wszyscy byli nowo zdiagnozowanymi pacjentami z GBM, którzy byli klinicznie i radiograficznie stabilni/ulegli poprawie po radioterapii (rejestracja w ciągu 5 tygodni od zakończenia radioterapii). Żadna wcześniejsza chemioterapia nie była dozwolona. Amplifikacja/mutacja EGFR, oceniana za pomocą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ hybrydyzacji in situ i immunohistochemii, nie była wymagana do leczenia gefitynibem, ale badano ją, gdy dostępne były tkanki. Gefitynib był podawany w dawce 500 mg każdego dnia; w przypadku pacjentów otrzymujących deksametazon lub deksametazon lub leki indukujące enzymy (CYP3A4), dawkę zwiększano do maksymalnie 1000 mg na dobę. Cykle leczenia powtarzano w odstępach 4-tygodniowych z rezonansem magnetycznym mózgu w odstępach 8-tygodniowych. rezonansu magnetycznego mózgu w odstępach 8-tygodniowych. WYNIKI: Całkowite przeżycie (OS; obliczone od czasu początkowej operacji) po 1 roku (pierwszorzędowy punkt końcowy) roku (pierwszorzędowy punkt końcowy) z gefitynibem wynosiło 54,2%, co nie różniło się statystycznie statystycznie w porównaniu z historyczną populacją kontrolną (48,9%, dane z z trzech wcześniejszych badań III fazy North Central Cancer Treatment Group u nowo zdiagnozowanych pacjentów z GBM). zdiagnozowanych pacjentów z GBM). Przeżycie wolne od progresji (PFS) po 1 roku od terapii (16,7%) również nie różniło się istotnie od przeżycia w historycznej grupie kontrolnej (30.3%). Na wyniki kliniczne nie miał wpływu status EGFR (amplifikacja lub mutacja vIII mutacja). Zmęczenie (41%), wysypka (62%) i luźne stolce (58%) stanowiły najczęstsze działania niepożądane. najczęstsze zdarzenia niepożądane, przy czym większość z nich była ograniczona do stopnia 1/2. Warto zauważyć, że występowanie działań niepożądanych związanych z lekiem, takich jak luźne stolce wiązało się z poprawą OS. WNIOSKI: W naszej ocenie prawie 100 pacjentów z nowo zdiagnozowanym GBM, gefitynibem po napromienianiu nie wiązało się z istotną poprawą OS lub PFS. znaczącą poprawą OS lub PFS. Jednak pacjenci, którzy doświadczyli działania niepożądane związane z gefitynibem (wysypka/biegunka) wykazały poprawę OS. --- Vorinostat, inhibitor deacetylazy histonowej (HDAC), wykazał dowody na działanie aktywność pojedynczego leku w glejaku wielopostaciowym (GBM), a w badaniach przedklinicznych wykazaliśmy znaczącą synergistyczną cytotoksyczność między inhibitorami HDAC i inhibitorami proteasomu w liniach komórkowych GBM. Dlatego też przeprowadziliśmy badanie fazy II w celu oceny skuteczności worinostatu w skojarzeniu z inhibitorem proteasomu bortezomibem u pacjentów z nawracającym GBM. Worynostat był podawany w dawce 400 mg dziennie przez 14 dni w 21-dniowym cyklu, a bortezomib podawano w dawce 1,5 mg na dobę. w dawce 1,3 mg/m(2) dożylnie w dniach 1, 4, 8 i 11 cyklu. cyklu. Leczonych było łącznie 37 pacjentów, a leczenie było dobrze dobrze tolerowane: toksyczność niehematologiczna stopnia 3, 4 wystąpiła u 30% pacjentów i obejmowała głównie zmęczenie (14%) i neuropatię (5%); toksyczność hematologiczna stopnia 3, 4 wystąpiła u 37% pacjentów. toksyczność hematologiczna stopnia 3, 4 wystąpiła u 37% pacjentów i obejmowała małopłytkowość (30%), limfopenia (4%) i neutropenia (4%). Badanie zostało zamknięte w analizie pośredniej, w której 0 z 34 pacjentów było wolnych od progresji po 6 miesiącach. 6 miesięcy. Jeden pacjent uzyskał częściową odpowiedź zgodnie z kryteriami Macdonalda. Macdonalda. Mediana czasu do progresji dla wszystkich pacjentów wynosiła 1,5 miesiąca (zakres, 0,5-5,6 miesiąca), a mediana całkowitego przeżycia (OS) wyniosła 3,2 miesiąca. Pacjenci, którzy otrzymywali wcześniej terapię bewacyzumabem mieli krótszy czas do progresji i OS, w porównaniu z tymi, którzy tego nie zrobili. Na podstawie wyników tego badania fazy II faza II, dalsza ocena połączenia worinostatu i bortezomibu u pacjentów z GBM w tej dawce i schemacie nie jest zalecana. --- Celem tego jednoramiennego badania fazy II była ocena skuteczności i bezpieczeństwa pazopanibu. bezpieczeństwa pazopanibu, wielocelowego inhibitora kinazy tyrozynowej, przeciwko receptorowi czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGFR) -1, -2 i -3, receptor płytkopochodnego czynnika wzrostu alfa i beta oraz c-Kit w nawracającym glejaku wielopostaciowym. glejaka wielopostaciowego. Pacjenci z < lub =2 nawrotami i bez wcześniejszej terapii anty-VEGF/VEGFR byli leczeni pazopanibem w dawce 800 mg dziennie w 4-tygodniowych cyklach bez planowanych przerw. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego mózgu i i ponowna ocena kliniczna były wykonywane co 8 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była skuteczność mierzona 6-miesięcznym przeżyciem wolnym od progresji (PFS6). Trzydziestu pięciu pacjentów z GBM z medianą wieku wynoszącą 53 lata i medianą w skali sprawności Karnofsky'ego wynoszącą 90 lat. w skali Karnofsky'ego. Działania toksyczne stopnia 3/4 obejmowały leukopenię (n = 1), limfopenię (n = 2), małopłytkowość (n = 1), podwyższenie aktywności AlAT (n = 3), podwyższenie aktywności AspAT (n = 1), krwotok do OUN (n = 1), zmęczenie (n = 1) i zdarzenia zakrzepowo-zatorowe (n = 3); 8 pacjentów wymagało zmniejszenia dawki. pacjentów wymagało zmniejszenia dawki. Dwóch pacjentów miało częściową odpowiedź w standardowych pomiarach dwuwymiarowych, podczas gdy 9 pacjentów (6 w punkcie 8-tygodniowym i 3 tylko w ciągu pierwszego miesiąca leczenia) miało zmniejszone wzmocnienie kontrastowe, obrzęk naczynioruchowy i efekt masy, ale <50% redukcji guza. guza. Mediana PFS wyniosła 12 tygodni (95% przedział ufności [CI]: 8-14 tygodni) i tylko u 1 pacjenta czas PFS wynosił > lub =6 miesięcy (PFS6 = 3%). Trzydziestu pacjentów (86%) zmarło, a mediana przeżycia wyniosła 35 tygodni (95% CI: 24-47 tygodni). Pazopanib był dość dobrze tolerowany ze spektrum toksyczności podobnym do innych leków anty-VEGF/VEGFR. Pojedynczy pazopanib nie wydłużał PFS w tej populacji pacjentów, ale wykazywał populacji pacjentów, ale wykazywał aktywność biologiczną in situ, o czym świadczą odpowiedzi radiograficzne. Identyfikator ClinicalTrials.gov: NCT00459381. --- Grupa Radiation Therapy Oncology Group (RTOG) rozpoczęła jednoramienne badanie fazy II 9806 w celu określenia bezpieczeństwa i skuteczności talidomidu podawanego codziennie w skojarzeniu z radioterapią radioterapią u pacjentów z nowo rozpoznanym glejakiem wielopostaciowym. Pacjenci byli leczeni talidomidem (200 mg na dobę) od pierwszego dnia radioterapii, zwiększając dawkę o 100-200 do 1200 mg co 1-2 tygodnie do progresji guza lub niedopuszczalnej toksyczności. niedopuszczalnej toksyczności. Mediana czasu przeżycia (MST) wszystkich 89 ocenianych pacjentów wynosiła 10 miesięcy. pacjentów wynosiła 10 miesięcy. W porównaniu z historyczną bazą danych stratyfikowaną według historyczną bazą danych stratyfikowaną według klasy rekurencyjnej analizy partycjonowania (RPA), ten punkt końcowy nie różnił się [współczynnik ryzyka (HR) = 1,18; 95% CI: 0,95-1,46; P = 0,93]. MST w klasie RPA III i IV wynosił 13,9 miesiąca w porównaniu do 12,5 miesiąca w grupie kontrolnej (HR = 0,99; 95% CI: 0,73-1,36; P = 0,48), a 4,3 versus 8,6 miesiąca w grupie kontrolnej RPA kl. V (HR = 1,63, 95% CI: 1,17-2,27; P = 0,99). Ogółem 34% pacjentów przerwało leczenie talidomid z powodu zdarzeń niepożądanych lub odmowy. Najczęstszymi działaniami toksycznymi stopnia 3-4 stopnia były zakrzepica żylna, zmęczenie, reakcje skórne, encefalopatia i neuropatia. neuropatia. Podsumowując, talidomid podawany jednocześnie z radioterapią radioterapią był bezpieczny, ale nie poprawiał przeżycia u pacjentów z nowo zdiagnozowanym glejakiem. glejakiem wielopostaciowym. --- CEL: Radioterapia (RT) i chemioterapia mogą wydłużyć przeżycie u starszych pacjentów pacjentów (w wieku ≥70 lat) z glejakiem wielopostaciowym (GBM), chociaż korzyści w zakresie przeżycia korzyści w zakresie przeżycia pozostają słabe. To wieloośrodkowe badanie fazy II zostało zaprojektowane w celu ocenić skuteczność i bezpieczeństwo skróconego kursu RT oraz jednoczesnego i uzupełniający temozolomid (TMZ) u starszych pacjentów z GBM. PACJENCI I METODY: Siedemdziesięciu jeden kwalifikujących się pacjentów w wieku 70 lat lub starszych z nowo zdiagnozowanym GBM i stanem sprawności Karnofsky'ego ≥60 było leczonych krótkim kursem RT (40 Gy w 15 frakcjach w ciągu 3 tygodni) plus TMZ w dawce w dawce 75 mg/m(2) na dobę, a następnie 12 cykli uzupełniającej TMZ (150-200 mg/m(2) przez 5 dni w każdym 28-dniowym cyklu). Pierwszorzędowym punktem końcowym było całkowite przeżycie (OS). Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały przeżycie wolne od progresji i toksyczność. WYNIKI: Mediana OS wyniosła 12,4 miesiąca, a 1-roczne i 2-letnie wskaźniki OS wyniosły odpowiednio odpowiednio 58% i 20%. Mediana i 1-roczne wskaźniki przeżycia wolnego od progresji wynosiły odpowiednio 6 miesięcy i 20%. Wszyscy pacjenci ukończyli zaplanowany program program RT. Zdarzenia niepożądane stopnia 3. lub 4. wystąpiły u 16 pacjentów (22%). Neutropenia stopnia 3 i 4 i/lub małopłytkowość wystąpiły u 10 pacjentów (15%), co doprowadziło do przerwania leczenia u 6 pacjentów (8%). Działania niehematologiczne Toksyczność 3. stopnia występowała rzadko i obejmowała zmęczenie u 4 pacjentów i zaburzenia poznawcze u 1 pacjenta. poznawcze u 1 pacjenta. WNIOSKI: Połączenie skróconego kursu RT z jednoczesnym i adiuwantowym TMZ jest dobrze tolerowane. TMZ jest dobrze tolerowane i może wydłużyć przeżycie u starszych pacjentów z GBM. GBM. Przyszłe randomizowane badania muszą ocenić skuteczność i toksyczność różnych schematów różnych schematów RT w połączeniu z chemioterapią.

Czy zmęczenie jest powszechne u pacjentów leczonych z powodu glejaka wielopostaciowego?

Tak, zmęczenie jest częstym powikłaniem u pacjentów z glejakiem otrzymujących chemioterapię lub radioterapię.

Badanie zmian poznawczych i immunologicznych zachodzących w starszym wieku, jak również a także funkcji genetycznych zostały uznane za ważny temat do rozróżnienia między normalnym starzeniem się mózgu a wczesną demencją, zwłaszcza chorobą Alzheimera. Celem tego badania jest podkreślenie związanych z wiekiem zmian neuropsychologicznych i zmiany elektrofizjologiczne (P(300)) u normalnych egipskich pacjentów, aby rzucić rzucić światło na wartość markerów genetycznych (genotyp Apo-E(4)) i immunologicznych [interleukina-6 (IL-6) i cząsteczki adhezji międzykomórkowej (ICAM-1) w surowicy surowicy] jako narzędzia stosowane we wczesnym wykrywaniu pogorszenia funkcji poznawczych w starzeniu się mózgu. Dziewięćdziesiąt cztery normalne egipskie osoby (poniżej i powyżej 60 lat) zostały poddane następującym badaniom: (1) testom neuropsychologicznym do badania pamięci, percepcji, percepcji, sprawności psychomotorycznej i uwagi, (2) Kwestionariusz Osobowości Eysencka (EPQ) dla cech osobowości, (3) badanie potencjału związanego ze zdarzeniem (P(300), latencja i amplituda), (4) test genetyczny do wykrywania genotypu apolipoproteiny E i (5) badania immunologiczne, w tym wykrywanie poziomu IL-6 i ICAM-1 w surowicy. surowicy. Stwierdzono znaczne upośledzenie pamięci, sprawności psychomotorycznej i percepcji u osób starszych, zwłaszcza mężczyzn. percepcji u osób starszych, zwłaszcza mężczyzn i osób z niskim poziomem wykształcenia. wykształceniem. W odniesieniu do osobowości uzyskano istotnie wysokie wyniki w skali neurotyzmu EPQ. w skali neurotyzmu EPQ u osób starszych. Apo-E(3)/E(3) był najczęstszym genotypem najczęściej występującym genotypem u osób z Egiptu (49,1%). Stwierdzono, że osoby z genotypem Apo-E(4) osiągały istotnie gorsze wyniki w teście pamięci intencjonalnej (pamięć sensoryczna) w porównaniu z innymi genotypami. Statystycznie Statystycznie istotne upośledzenie uwagi i pamięci sensorycznej stwierdzono u osób z wysokim poziomem IL-6. Nie można było tego wykryć u osób z wysokim poziomem ICAM-1 . Podsumowując, zaawansowany wiek i niższy poziom wykształcenia są uważane za czynniki ryzyka czynniki ryzyka pogorszenia funkcji poznawczych w normalnym procesie starzenia się mózgu. Testy neuropsychologiczne testy neuropsychologiczne pozostają wysoce czułymi narzędziami do wykrywania wczesnych zaburzeń poznawczych. upośledzenia funkcji poznawczych. Cechy neurotyczne są częściej spotykane w starszym wieku. Genotyp Apo-E(4) jest związany ze znacznymi zaburzeniami pamięci sensorycznej (celowej). Wysoki poziom IL-6 w surowicy towarzyszy znaczne upośledzenie uwagi i pamięci sensorycznej (intencjonalnej). i pamięci sensorycznej (intencjonalnej). --- Wstęp: Zwiększenie naszej wiedzy na temat czynników związanych z wiekiem wystąpienia demencji może mieć istotne konsekwencje dla zdrowia publicznego. wiedzy na temat czynników związanych z wiekiem wystąpienia demencji. Przedchorobowa domena osobowości Neurotyczność stanowiła interesującą i teoretycznie teoretycznie wiarygodnym, ale niezbadanym kandydatem na takie powiązanie. Naszym celem było zbadanie, czy neurotyczność w średnim wieku była związana z wcześniejszym wiekiem wystąpienia choroby Choroba Alzheimera (AD). METODA: Było to badanie porównawcze przypadków 213 pacjentów z prawdopodobną chorobą Alzheimera. Szczegółowe informacje kliniczne zostały zebrane dla wszystkich pacjentów, w tym wiek wystąpienia objawów demencji. Jeden lub dwóch kompetentnych informatorów oceniało każdego pacjenta retrospektywnie za pomocą pięcioczynnikowego testu Neurotyczność, Pięcioczynnikowy Inwentarz Neurotyzmu, Ekstrawersji i Otwartości (NEO-FFI). Zależność oceniono związek między neurotyzmem w średnim wieku a wiekiem wystąpienia demencji przy użyciu zarówno analizy korelacyjnej, jak i wstecznej analizy regresji liniowej. WYNIKI: Neurotyczność w średnim wieku przewidywała młodszy wiek wystąpienia demencji u kobiet, ale nie u mężczyzn. ale nie u mężczyzn. Związek stwierdzony u kobiet był niezależny od przedchorobowej historii zaburzeń afektywnych. WNIOSKI: To odkrycie i jego potencjalny mechanizm wymagają dalszych zbadania. --- Wykorzystano dane kliniczne i patologiczne z Rush Memory and Aging Project do przetestowania hipotezy, że skłonność do stresu jest związana ze zwiększonym ryzykiem choroby Alzheimera (AD). Ponad 600 starszych osób bez demencji wypełniło 6-itemową miarę neurotyzmu, stabilny wskaźnik skłonności do psychologiczny. Następnie, w rocznych odstępach czasu, poddawano ich jednolitym oceny, które obejmowały kliniczną klasyfikację AD i administrację 18 testów poznawczych. testów poznawczych. Ci, którzy zmarli, przeszli autopsję mózgu, z której uzyskano złożone miary patologii AD. uzyskano złożone miary patologii AD. W ciągu średnio około 3 lat obserwacji, u 55 osób zdiagnozowano klinicznie AD. W analizach, które wiek, płeć i wykształcenie, osoby z wysokim poziomem podatności na dystres (wynik = 24, 90. percentyl) były 2,7 razy bardziej narażone na rozwój AD niż osoby niepodatne na stres (wynik = 6, 10. percentyl). Korekta dla symptomatologię depresji lub częstotliwość aktywności poznawczej, społecznej i fizycznej aktywność poznawcza, społeczna i fizyczna nie zmieniły znacząco tego efektu. Skłonność do niepokoju była również związana z szybszym pogorszeniem funkcji poznawczych. Wśród 45 uczestników, którzy zmarli i którzy zmarli i przeszli autopsję mózgu, skłonność do niepokoju nie była związana z różnymi miarami patologii AD i była odwrotnie związana z funkcjami poznawczymi po uwzględnieniu patologii AD. patologii. Wyniki potwierdzają hipotezę, że skłonność do stresu jest związane ze zwiększonym ryzykiem demencji i sugerują, że mechanizmy neurobiologiczne mechanizmy neurobiologiczne inne niż patologia AD mogą leżeć u podstaw tego związku. --- CEL: Identyfikacja specyficznych przedchorobowych cech osobowości u pacjentów z chorobą Alzheimera (AD). chorobą Alzheimera (AD). PROJEKT: Prospektywne badanie kliniczno-kontrolne. MIEJSCE: Klinika pamięci oddziału medycyny geriatrycznej w szpitalu klinicznym. szpitalu klinicznym. PACJENCI: Pięćdziesięciu sześciu kolejnych pacjentów z prawdopodobną chorobą Alzheimera. Sześćdziesiąt pięć osób z grupy kontrolnej z chorobą Parkinsona (PD). ŚRODKI: Przedchorobowe cechy osobowości oceniano za pomocą względnej oceny Monachijskiego Testu Osobowości (MPT). WYNIKI: Pacjenci z AD wykazywali wyższy neurotyzm niż osoby kontrolne z PD (p=0.013). W porównaniu z wartościami normatywnymi MPT dla pacjentów psychiatrycznych, pacjenci z AD uzyskali istotnie (p<0,05) niższe wyniki w zakresie neurotyzmu i wyższe w zakresie tolerancji frustracji i sztywności. tolerancji frustracji i sztywności. WNIOSEK: Nasze wyniki potwierdzają założenie o specyficznych przedchorobowych cechach u pacjentów z AD, tj. zwiększonego neurotyzmu i sztywności. Potrzebne są dalsze badań, aby potwierdzić istnienie typowych przedchorobowych cech osobowości w AD. cech osobowości w AD. --- [Informacja o sprostowaniu: errata do tego artykułu została opublikowana w Vol 26(2) of Psychology and Aging (patrz rekord 2011-05802-001). Ten artykuł zawiera błąd w Dyskusji, pod nagłówkiem Implikacje, zastrzeżenia, przyszłe kierunki. Trzeci akapit zawiera zdania, które powinny zostać usunięte. Poprawiony akapit poprawiony akapit pojawia się w korekcie]. Przeprowadziliśmy wtórne analizy w celu określenia związku między długotrwałymi cechami osobowości a ryzykiem chorobą Alzheimera (AD) wśród 767 uczestników w wieku 72 lat lub starszych, których byli obserwowani przez ponad 6 lat. Osobowość oceniano za pomocą NEO-FFI. Postawiliśmy hipotezę, że podwyższony Neurotyzm, niższa Otwartość i niższa Sumienność Sumienność będą niezależnie związane z ryzykiem wystąpienia choroby Alzheimera. Hipotezy zostały potwierdzone. Odkrycie, że ryzyko AD jest związane z podwyższonym Neurotyzmem i niższą sumiennością można dodać do gromadzącej się literatury dokumentującej patogenne działanie tych dwóch cech. Związek między niższą otwartością a ryzykiem AD jest spójny z ostatnimi odkryciami dotyczącymi aktywności poznawczej i ryzyka AD. i ryzyka AD. Odkrycia te mają wpływ na badania prewencyjne oraz na konceptualizacji etiologii AD. --- CEL: Celem tego badania było sprawdzenie, czy powszechna neuropatologia związana z wiekiem neuropatologia może wyjaśniać związek przewlekłego niepokoju z demencją. METODY: W wybranej kohorcie ponad 1000 starszych członków duchowieństwa katolickiego poddawanych corocznym ocenom klinicznym, zmarło 326 osób, z których 306 (94%) przeszło autopsję mózgu, której wyniki były dostępne w 219 przypadkach (średni wiek w chwili śmierci śmierci = 85,4, odchylenie standardowe [SD] = 6,6; średni odstęp pośmiertny = 7,6 godziny, SD = 6,9) godzin, SD = 6,9). Złożona miara przewlekłego cierpienia została skonstruowana z standardowych miar dwóch cech, neurotyzmu i skłonności do lęku, wypełnionych na początku badania oraz objawów depresyjnych, wypełnianych corocznie. Demencja została zdiagnozowana zgodnie ze standardowymi kryteriami, a funkcje poznawcze oceniano za pomocą wcześniej na podstawie jednolitej oceny klinicznej, która miała miejsce średnio po 9,1 miesiąca. miała miejsce średnio 9,1 miesiąca przed śmiercią (SD = 9,5). W badaniu pośmiertnym, amyloidu-beta i tau-dodatnich splątków neurofibrylarnych oraz obecność ciał Lewy'ego. ciał Lewy'ego określono ilościowo w sześciu regionach mózgu, a liczbę i lokalizację przewlekłych zawałów mózgu. WYNIKI: W analizach, w których kontrolowano wiek, płeć, wykształcenie, amyloid, splątki, Lewy'ego i zawał mózgu, wyższy poziom przewlekłego stresu był związany z wyższym prawdopodobieństwem demencji i niższym poziomem poznania przed śmiercią. Przewlekły niepokój nie był skorelowany z żadną formą neuropatologią, w tym wskaźnikami limbicznymi, neokortykalnymi i globalnymi, i nie nie modyfikował związku patologii z funkcjami poznawczymi. WNIOSKI: Przewlekłe cierpienie psychiczne jest związane z późną demencją demencją, ale nie z jej głównymi przyczynami, co sugeruje, że nowe mechanizmy mogą być zaangażowane mechanizmy neurodeterioracyjne. --- CEL: Zidentyfikowanie składników cechy neurotyczności najbardziej odpowiedzialnych za jej związek z pogorszeniem funkcji poznawczych i demencją w starszym wieku. PROJEKT: Podłużne kliniczno-patologiczne badanie kohortowe. MIEJSCE: Obszar metropolitalny Chicago. UCZESTNICY: Łącznie 785 starszych osób bez demencji wypełniło standardowe pomiary samoopisowe sześciu składników neurotyzmu, a następnie coroczne oceny kliniczne przez średnio 3,4 roku i autopsję mózgu w przypadku śmierci. POMIARY: Częstość występowania klinicznie zdiagnozowanej choroby Alzheimera (AD), zmiana w globalnych i specyficznych funkcjach poznawczych oraz pośmiertne pomiary blaszek i splątków, zawału mózgu i ciał Lewy'ego. WYNIKI: Podczas obserwacji u 94 osób rozwinęła się choroba Alzheimera. Wyższy poziom lęku i podatność na stres wiązały się ze zwiększonym ryzykiem AD i szybszym szybszym spadkiem globalnego poznania, bez wpływu na pozostałe cztery cechy cech. W analizach konkretnych systemów poznawczych, podskale neurotyzmu były związane ze spadkiem pamięci epizodycznej, pamięci operacyjnej i szybkości percepcyjnej, ale nie z pamięcią semantyczną. percepcyjnej, ale nie w pamięci semantycznej czy zdolnościach wzrokowo-przestrzennych. Żaden składnik neurotyzmu nie był związany ze zmianami neuropatologicznymi najczęściej związanymi z demencją późnego wieku. z demencją późną. WNIOSKI: Związek neurotyzmu z demencją późną odzwierciedla głównie podatność na stres i lęk. podatność na stres i lęk oraz ich korelację ze spadkiem zdolność do przetwarzania i zatrzymywania nowych informacji. --- Zbadaliśmy związek aktywności społecznej z pogorszeniem funkcji poznawczych u 1138 osób osób bez demencji na początku badania, w średnim wieku 79,6 lat (SD = 7,5), które obserwowano przez okres do 12 lat (średnia = 5,2 lat; SD = 2,8 lat). obserwowano przez okres do 12 lat (średnia = 5,2; SD = 2,8). Przy użyciu modeli mieszanych dla wieku, płci, wykształcenia, rasy, wielkości sieci społecznej, depresji, przewlekłych schorzeń, niepełnosprawności, neurotyzmu. przewlekłe, niepełnosprawność, neurotyczność, ekstrawersję, aktywność poznawczą i aktywność fizyczna, większa aktywność społeczna wiązała się z mniejszym pogorszeniem funkcji poznawczych w ciągu średnio 5,2 roku obserwacji (SD = 2,7). Wzrost o jeden punkt w zakresie aktywności społecznej (zakres = 1-4,2; średnia = 2,6; SD = 0,6) był związany z 47% spadkiem tempa pogarszania się globalnych funkcji poznawczych (p < .001). Tempo globalnego pogorszenia funkcji poznawczych zmniejszyło się średnio o 70% u osób często aktywnych społecznie (p < .001). osób, które były często aktywne społecznie (wynik = 3,33, 90. percentyl) w porównaniu z osobami, które były rzadko aktywne społecznie (wynik = 1,83, 10. percentyl). percentyl). Związek ten był podobny w pięciu domenach funkcji poznawczych. funkcji poznawczych. Analizy wrażliwości wykazały, że osoby z najniższymi poziomami poznawczych lub z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi na początku badania nie wpływały na ten związek. związek. Wyniki te potwierdzają, że bardziej aktywne społecznie osoby starsze doświadczają mniejszego pogorszenia funkcji poznawczych w starszym wieku. --- CEL: Osoby z chorobą Alzheimera (AD) często wykazują zmiany w osobowości, które czasami poprzedzają inne wczesne objawy kliniczne. osobowości, które czasami poprzedzają inne wczesne objawy kliniczne kliniczne choroby, takie jak zaburzenia poznawcze i zmiany nastroju. Chociaż te zmiany osobowości odzwierciedlają wpływ postępującego uszkodzenia mózgu, istnieje istnieje kilka możliwych wzorców zmian osobowości w demencji. Wczesne osobowości może pomóc w szybkim rozpoznaniu choroby Alzheimera. AD. Celem niniejszego badania był przegląd badań nad zmianami osobowości w chorobie Alzheimera. AD. METODY: Przeprowadzono systematyczne przeszukiwanie baz danych PubMed, Ovid Medline, EBSCOhost, PsychINFO i CINAHL od początku do listopada 2009 roku. Opublikowane Zidentyfikowano badania cech osobowości ocenianych przez informatorów u pacjentów z AD. Badania, które odwzorowywały zmiany w cechach z pięcioczynnikowego modelu osobowości który obejmuje czynniki neurotyczności, ekstrawersji, otwartości, ugodowości i sumienności. i Sumienność, zostały wybrane do analizy. Zmianę w każdej z tych pięciu cech obliczono jako średnią różnicę w wyniku przed i po diagnozą AD. WYNIKI: Zaobserwowano średni wzrost Neurotyczności o 10-20 punktów T (co odpowiada do 1-2 SD), spadek tej samej wielkości w Ekstrawersji, konsekwentnie otwartości i ugodowości oraz wyraźny spadek sumienności o około 20-30 punktów T (co odpowiada 1-2 SD). o około 20-30 punktów T (co odpowiada 2-3 SD). Zmiany te były systematyczne i spójne. Szczególnie uderzające było podobieństwo zarówno wielkości i kierunku zmian we wszystkich analizowanych badaniach. WNIOSKI: Sumienność i neurotyczność to cechy osobowości, które wykazują największe zmiany w demencji. Cechy te mogą być użytecznymi wczesnymi markerami demencji. --- CELE: Przetestowaliśmy hipotezę, że neurotyczność moderuje związek między genotypem APOE (apolipoproteiny E) a dwoma głównymi wynikami, funkcjami poznawczymi i chorobą Alzheimera. poznawczymi i chorobą Alzheimera. Zbadaliśmy również, czy inne wymiary osobowości wymiary osobowości (ekstrawersja, otwartość na doświadczenie, ugodowość i sumienność) moderują powiązania APOE z tymi wynikami. PROJEKT: Podstawowe analizy istniejących randomizowanych danych z badań klinicznych. PRÓBA: Sześćset dwie starsze osoby dorosłe (średni wiek 78 lat na początku badania). POMIARY: Genotyp APOE, kwestionariusz NEO-Five Factor Inventory, skala Alzheimer's Skala Oceny Choroby Alzheimera - Skala Poznawcza: mierzona co 6 miesięcy przez 6,5 roku) oraz odpowiednie zmienne towarzyszące. WYNIKI: W pełni skorygowane analizy wieloczynnikowe wykazały, że związek między obecnością alleli APOE [łacińska mała litera otwarta E]-4 a obydwoma wynikami wyniki były widoczne wśród osób z wysokim poziomem neurotyzmu i ekstrawersji, ale nie wśród osób z niskimi poziomami tych cech. WNIOSKI: Fenotypowe wymiary osobowości, przede wszystkim neurotyczność i ekstrawersja ekstrawersja, moderują związek między genotypem APOE [Latin Small Letter Open E]-4 a wynikami poznawczymi wśród osób starszych. Przyszłe badania są aby wyjaśnić procesy fizjologiczne zaangażowane w te szczególne interakcje fenotyp-genotyp. interakcje fenotyp-genotyp. --- CEL: Celem tego badania było sprawdzenie związku cech osobowości neurotyzmu i ekstrawersji cech osobowości neurotyzmu i ekstrawersji z ryzykiem śmierci w starszym wieku. starości. METODY: Przeprowadzono spis ludności w geograficznie określonej społeczności miejskiej w Chicago. Chicago, a osoby w wieku 65 lat lub starsze zostały zaproszone do udziału w wywiadzie w wywiadzie domowym; 6158 (79% uprawnionych) tak zrobiło. Wywiad obejmował krótkie pomiary neurotyczności i ekstrawersji, historię medyczną i pytania o bieżące uczestnictwo w aktywnościach poznawczych, społecznych i fizycznych. Następnie monitorowano stan Stan zdrowia był następnie monitorowany. Związek każdej cechy z ryzykiem śmiercią zbadano w serii przyspieszonych modeli czasu niepowodzenia, które z uwzględnieniem wieku, płci, rasy i wykształcenia. WYNIKI: W ciągu średnio ponad 6 lat obserwacji zmarło 2430 osób (39,5%). zmarło. Wysoki poziom neurotyzmu (wynik = 27; 90. percentyl) wiązał się z 33% wzrostem ryzyka zgonu. z 33% wzrostem ryzyka zgonu w porównaniu z niskim poziomem neurotyczności (wynik = 9; 10. percentyl). Wysoki poziom ekstrawersji (wynik = 33; 90. percentyl) wiązał się z 21-procentowym wzrostem ryzyka zgonu. percentyl) był związany z 21% spadkiem ryzyka zgonu w porównaniu z niskim poziomem (wynik = 18; 10. percentyl). niskim poziomem (wynik = 18; 10. percentyl). Dostosowanie do warunków medycznych i zmiennych i zmienne związane ze zdrowiem nie wpłynęły znacząco na wyniki, ale dostosowanie do poznawczych, społecznych i aktywności fizycznej zmniejszyło związek obu cech ze śmiertelnością. związek obu cech ze śmiertelnością. WNIOSKI: Wyniki sugerują, że wyższa ekstrawersja i niższy neurotyzm są związane ze zmniejszonym ryzykiem śmiertelności w starszym wieku i że te są częściowo pośredniczone przez związane z osobowością wzorce poznawcze, poznawczych, społecznych i aktywności fizycznej. --- CEL: Wysoka neurotyczność wiąże się z większym ryzykiem demencji, a aktywny/społecznie zintegrowany styl życia z niższym ryzykiem demencji. Celem Celem obecnego badania było zbadanie oddzielnych i połączonych efektów neurotyzmu i ekstrawersji na ryzyko demencji oraz zbadanie, czy czynniki stylu życia mogą modyfikować ten związek. czynniki związane ze stylem życia mogą modyfikować ten związek. METODY: Populacyjna kohorta 506 starszych osób bez demencji z projektu Kungsholmen w Sztokholmie. Kungsholmen Project, Sztokholm, Szwecja, była obserwowana przez średnio 6 lat. lat. Cechy osobowości oceniano za pomocą Inwentarza Osobowości Eysencka. Demencja została zdiagnozowana przez specjalistów zgodnie z kryteriami DSM-III-R. WYNIKI: Ani wysoki neurotyzm, ani niska ekstrawersja nie były związane ze znacząco wyższą częstością występowania demencji. Jednak wśród osób prowadzących nieaktywnym lub społecznie izolowanym stylem życia, niski neurotyzm był związany ze zmniejszonym ryzykiem demencji (współczynnik ryzyka [HR] = 0,51, 95% przedział ufności [CI] = 0.27-0.96). W porównaniu z osobami z wysokim neurotyzmem i wysoką ekstrawersją ekstrawersją, zmniejszone ryzyko demencji wykryto u osób z niską neurotycznością i wysoką ekstrawersją. neurotycznością i wysoką ekstrawersją (HR = 0,51, 95% CI = 0,28-0,94), ale nie wśród osób z niską neurotycznością i wysoką ekstrawersją (HR = 0,27-0,96). osób z niskim neurotyzmem i niską ekstrawersją (HR = 0,95, 95% CI = 0,57-1,60), ani wysokim neurotyzmem i niską ekstrawersją (HR = 0,97, 95% CI = 0.57-1.65). Analiza stratyfikowana według stylu życia wykazała, że odwrotny związek niskiego neurotyzmu i wysokiej ekstrawersji w połączeniu był obecny tylko wśród osób nieaktywnych lub izolowanych społecznie. WNIOSKI: Niski neurotyzm w połączeniu z wysoką ekstrawersją jest cechą osobowości cechą osobowości związaną z najniższym ryzykiem demencji; jednak wśród osób jednak wśród osób izolowanych społecznie nawet sam niski neurotyzm wydaje się zmniejszać ryzyko demencji. ryzyko demencji. --- Korzystając z Inwentarza Osobowości NEO (NEO-PI), oceniliśmy postrzeganie osobowości przez opiekunów osobowości przed wystąpieniem objawów i aktualną osobowość u 36 osób z kliniczną diagnozą otępienia typu osób z kliniczną diagnozą otępienia typu alzheimerowskiego (DAT). Opiekunowie wypełnili również formularz własny NEO-PI oraz wskaźnik obiektywnego i subiektywnego obciążenia. i subiektywnego obciążenia. Zmiana osobowości w DAT była zgodna z wcześniejszymi doniesieniami o zwiększonym neurotyzmie, zmniejszonej ekstrawersji i zmniejszonej sumienności, z mniejszym spadkiem otwartości i ugodowości. Stwierdzono istotne związki między postrzeganą obecną osobowością pacjenta osobowością pacjenta, osobowością opiekuna i obciążeniem opiekuna. Analizy regresji wskazały, że obecna sumienność pacjenta i neurotyczność opiekuna były najlepszymi predyktorami zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego obciążenia, a zmienne te niezależnie przyczyniały się do zgłaszanego przez opiekunów poziomu obciążenia. W zakresie, w jakim opiekunowie postrzegają określone zachowania i zakłócenia negatywnie, interwencje poznawcze i wspierające mogą okazać się niezwykle korzystne. korzystne. --- CEL: Zbadanie cech osobowości u pacjentów z chorobą Alzheimera, w porównaniu ze zdrowymi psychicznie osobami z grupy kontrolnej. Porównaliśmy zarówno aktualne cechy osobowości za pomocą ustrukturyzowanych wywiadów, jak również obecne i i poprzednie cechy osobowości oceniane za pomocą wskaźników zastępczych. METODA: Pięćdziesięciu czterech pacjentów z łagodną chorobą Alzheimera i 64 osoby z grupy kontrolnej opisało swoje cechy osobowości za pomocą ustrukturyzowanego wywiadu dla Modelu Pięcioczynnikowego. Członkowie rodziny wypełnili Skorygowany Inwentarz Osobowości NEO NEO, Formularz R, aby ocenić aktualne cechy osobowości swoich pełnomocników, w porównaniu do 5 lat przed szacowanym początkiem choroby Alzheimera lub 5 lat przed lat przed osobami z grupy kontrolnej. WYNIKI: Po kontrolowaniu wieku, grupa z chorobą Alzheimera prezentowała istotnie wyższe wyniki niż osoby z grupy kontrolnej w zakresie obecnego neurotyzmu, i znacznie niższe wyniki w zakresie bieżącej ekstrawersji, otwartości i sumienności, podczas gdy nie zaobserwowano znaczącej różnicy w zakresie ugodowości. Podobny profil, choć mniej zaakcentowany, zaobserwowano, gdy biorąc pod uwagę cechy osobowości, tak jak zapamiętali je pełnomocnicy pacjentów. Diachroniczna ocena osobowości ponownie wykazała znaczące różnice między 2 grupami dla tych samych 4 domen, z istotnymi zmianami osobowości tylko w grupie z chorobą Alzheimera. tylko w grupie z chorobą Alzheimera. WNIOSKI: Porównanie grupowe i retrospektywna ocena osobowości są zbieżne. Znaczące zmiany osobowości podążają za określonym trendem u pacjentów z chorobą Alzheimera i kontrastują ze stabilnością ogólnie obserwowaną u osób zdrowych psychicznie. osób zdrowych psychicznie w ich profilu osobowości przez całe życie. Niezależnie od tego, czy ocena osobowości 5 lat przed obecnym stanem odpowiada wczesnemu objawowi choroby Alzheimera lub rzeczywistej osobowości przedchorobowej u osób, u których później rozwinie się choroba Alzheimera, wymaga badań podłużnych. badań podłużnych. --- Związek między skłonnością do niepokoju a pogorszeniem funkcji poznawczych został zbadany u starszych mieszkańców społeczności rasowej w Chicago. Na początku badania uczestnicy ukończyli cztery testy poznawcze, które dały globalną miarę (wartość wyjściowa średnia = 101,2; odchylenie standardowe (SD) = 7,8) i krótką miarę tendencji do doświadczania negatywnych emocji (średnia = 16,5; SD = 6,7) w oparciu o skalę neurotyzmu pięcioczynnikowego inwentarza NEO. Testy poznawcze powtórzono dwukrotnie w trzyletnich odstępach. W modelach mieszanych, które kontrolowały wiek, płeć, rasę i wykształcenie wykształcenie, dla każdego punktu na skali podatności na dystres, globalny wynik poznawczy był o 0,12 jednostki niższy na początku badania (p<0,001), a roczne tempo spadku wzrosło o 0,01 jednostki (p=0,002), czyli o około 2%. Zatem spadek funkcji poznawczych był o ok. 30% szybszy u osoby wysoce podatnej na stres (wynik = 24, 90. percentyl) w porównaniu do osoby o niskiej podatności na stres (wynik = 9, 10. percentyl). Efekt ten efekt był niezmieniony po kontrolowaniu poziomu aktywności poznawczej lub z wyłączeniem osób z zaburzeniami poznawczymi na początku badania, ale został zredukowany do trendu (p=0,059). trend (p=0,059) po uwzględnieniu objawów depresji. Wyniki sugerują że tendencja do doświadczania cierpienia psychicznego jest związana ze pogorszeniem funkcji poznawczych w starszym wieku.

Jaki jest związek między cechą osobowości neurotyzmu a ryzykiem choroby Alzheimera?

Wysoka neurotyczność wiąże się ze zwiększonym ryzykiem rozwoju choroby Alzheimera. Większa neurotyczność wiąże się również z bardziej zaawansowaną neuropatologią choroby Alzheimera i młodszym wiekiem wystąpienia demencji. Związek neurotyzmu z demencją w późnym wieku odzwierciedla głównie podatność na stres i lęk. Neurotyczność moderuje związek między genotypem APOE-4 a wynikami poznawczymi u osób starszych. Neurotyczność jest również czynnikiem predykcyjnym łagodnych zaburzeń poznawczych, zaburzeń poznawczych związanych ze starzeniem się i pogorszenia funkcji poznawczych u osób starszych. Pacjenci z chorobą Alzheimera mają większy neurotyzm w porównaniu do osób z grupy kontrolnej.