Datasets:

wwydmanski

/

rag-bioask-pl

like 0

Metody obliczeniowe próbujące zidentyfikować przypadki modułów cis-regulacyjnych (CRM) w genomie (CRM) w genomie stoją przed trudnym problemem poszukiwania potencjalnie potencjalnie oddziałujących miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych, podczas gdy wiedza na temat specyficznych interakcji pozostaje ograniczona. Bez kompleksowego porównania ich wydajności, niezawodność i dokładność tych narzędzi pozostaje niejasna. W obliczu dużej liczby różnych narzędzi, które rozwiązują ten problem, my podsumowaliśmy i skategoryzowaliśmy je w oparciu o strategię wyszukiwania i dane wejściowe danych wejściowych. Wybrano dwanaście reprezentatywnych metod i zastosowano je do przewidywania CRM z bazy danych Drosophila CRM REDfly oraz z ludzkich regionów ENCODE regionów. Nasze wyniki pokazują, że optymalny wybór metody różni się w zależności od gatunku i składu danych sekwencji. Podczas rozróżniania CRM od regionów niekodujących, metody uwzględniające ochronę ewolucyjną mają silniejszą moc predykcyjną niż metody zaprojektowane do działania na pojedynczym genomie. genomie. Różne reprezentacje CRM i strategie wyszukiwania opierają się na różnych CRM, a różne metody mogą się wzajemnie uzupełniać. Na przykład, niektóre faworyzują homotypowe skupiska miejsc wiązania, podczas gdy inne działają najlepiej na krótkich CRM. Co więcej, większość metod wydaje się być wrażliwa na skład i strukturę genomu, do którego są stosowane. Analizujemy główne cechy, które odróżniają metody, które działały dobrze, identyfikują słabości prowadzące do słabej wydajności i zapewniamy wskazówki dla użytkowników. Proponujemy również kluczowe rozważania dotyczące rozwoju i oceny przyszłych metod przewidywania CRM CRM. --- Regulacja transkrypcji jest kontrolowana przez skoordynowane wiązanie jednego lub więcej czynników czynników transkrypcyjnych w regionach promotorowych genów. U wielu gatunków, zwłaszcza wyższych eukariontów, miejsca wiązania czynników transkrypcyjnych mają tendencję do występowania jako homotypowe lub heterotypowe klastry, znane również jako moduły cis-regulacyjne. Liczba liczba miejsc i odległości między miejscami różnią się jednak znacznie w module. module. Proponujemy model statystyczny opisujący strukturę klastrów strukturę klastra, a także zachowanie poszczególnych motywów i opracowujemy strategię Monte Carlo Monte Carlo do przewidywania nowych modułów regulacyjnych w sekwencjach upstream sekwencjach koregulowanych genów. Demonstrujemy moc tej metody na na przykładach genomów bakteryjnych, owadzich i ludzkich. --- MOTYWACJA: Identyfikacja miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych (TFBS) kodujących złożone sygnały regulacyjne złożone sygnały regulacyjne w genomach metazoicznych pozostaje trudnym problemem w genomice obliczeniowej. genomice obliczeniowej. Ze względu na degenerację zawartości nukleotydów wśród instancji lub motywów lub motywów, a także skomplikowaną "organizację gramatyczną" motywów w obrębie modułów cis-regulacyjnych (CRM), istniejące metody wyszukiwania motywów oparte na dopasowywaniu wzorców in silico często cierpią z powodu niepraktycznie wysokiego wskaźnika wyników fałszywie dodatnich, szczególnie w kontekście analizowania dużych zbiorów danych genomowych i zaszumionych macierzy wag macierze wag pozycji, które charakteryzują miejsca wiązania. Tutaj staramy się rozwiązać ten problem, wykorzystując strukturę do maksymalnego wykorzystania informacji zawartość informacji w genomowym DNA w regionie zapytania, biorąc pod uwagę wartości różnych biologicznie znaczących czynników genetycznych i epigenetycznych w regionie zapytania, takich jak takich jak parametry ewolucyjne specyficzne dla kladu, obecność/nieobecność pobliskich regionów kodujących itp. pobliskich regionów kodujących itp. Przedstawiamy nową metodę przewidywania TFBS w genomach w genomach metazoicznych, która wykorzystuje zarówno architekturę CRM sekwencji, jak i różne cechy poszczególnych motywów. Proponowane przez nas podejście opiera się na dyskryminacyjnym modelu probabilistycznym znanym jako warunkowe pola losowe, który wyraźnie optymalizuje predykcyjne prawdopodobieństwo obecności motywu w dużych sekwencjach w dużych sekwencjach, w oparciu o łączny efekt wszystkich takich cech. WYNIKI: Model ten przezwycięża słabości wcześniejszych metod opartych na mniej skutecznych formalizmach statystycznych, które są wrażliwe na fałszywe sygnały w danych. danych. Oceniamy naszą metodę zarówno na symulowanych CRM, jak i rzeczywistych sekwencjach Drosophila sekwencjach Drosophila w porównaniu z szerokim spektrum istniejących modeli i przewyższa stan techniki o 22% w wyniku F1. DOSTĘPNOŚĆ I WDROŻENIE: Kod jest publicznie dostępny pod adresem http://www.sailing.cs.cmu.edu/discover.html. INFORMACJE DODATKOWE: Dane uzupełniające są dostępne na stronie Bioinformatics online. --- Obliczeniowe wyszukiwanie biologicznie istotnych modułów cis-regulacyjnych (CRM) nie jest proste. Ze względu na dużą liczbę kandydatów i niedoskonałość metod przesiewowych, wykrywanych jest wiele fałszywych CRM, które są równie wysoko punktowane jak te biologicznie prawdziwe. Wykorzystanie informacji ChIP pozwala nie tylko nie tylko ograniczyć regiony, w których powinny znajdować się miejsca wiązania badanego czynnika transkrypcyjnego (TF). badanego czynnika transkrypcyjnego (TF), ale także pozwala ograniczyć CRM do tych, które zawierają badany TF (tutaj określane jako zastosowanie CRM w trybie opartym na zapytaniach). W tym badaniu pokazujemy, że wykorzystanie ChIP w sposób oparty na zapytaniach sprawia, że wykrywanie CRM in silico jest znacznie bardziej bardziej wykonalnym przedsięwzięciem. Aby móc obsługiwać duże zbiory danych, ustawienia oparte na zapytaniach i innymi specyfikami właściwymi dla wykrywania CRM na danych opartych na ChIP-Seq, opracowaliśmy nową, wydajną metodę wykrywania CRM "CPModule". Stosując ją na dobrze zbadanym zestawie danych ChIP-Seq zaangażowanych w samoodnowę mysich zarodkowych komórek macierzystych komórek macierzystych myszy, pokazujemy, w jaki sposób nasze narzędzie może odzyskać kombinatoryczną regulację pięciu znanych TF, które są kluczowe w samoodnowie mysich embrionalnych komórek macierzystych. Dodatkowo, dokonaliśmy szeregu nowych przewidywań dotyczących kombinatorycznej regulacji tych pięciu kluczowych TF z innymi TF udokumentowanymi w TRANSFAC.

Jakie są najczęściej stosowane metody obliczeniowe do identyfikacji CRM (modułów cis-regulacyjnych)?

Metody obliczeniowe próbujące zidentyfikować przypadki modułów cis-regulacyjnych (CRM) w genomie stoją przed trudnym problemem wyszukiwania potencjalnie oddziałujących miejsc wiązania czynników transkrypcyjnych, podczas gdy wiedza na temat konkretnych interakcji pozostaje ograniczona. Podczas odróżniania CRM od regionów niekodujących, metody uwzględniające ewolucyjną konserwację mają większą moc predykcyjną niż metody zaprojektowane do działania na pojedynczym genomie. Co więcej, większość metod wydaje się być wrażliwa na skład i strukturę genomu, do którego są stosowane. CisMiner pozwala na ślepe wyszukiwanie CRM bez żadnych wcześniejszych informacji o docelowych CRM ani ograniczeń w liczbie motywów.

Fosfolamban (PLN) jest kluczowym regulatorem homeostazy Ca(2+) i kurczliwości w sercu. Jego działanie regulacyjne odbywa się poprzez interakcję z sarkoplazmatyczną retikulum Ca(2+)-ATPazą (SERCA2a), co skutkuje zmianami jej powinowactwa do Ca(2+). jego powinowactwo do Ca(2+). Aby zidentyfikować dodatkowe białka, które mogą wchodzić w interakcje z PLN, wykorzystaliśmy system drożdżowo-dwuhybrydowy do badania biblioteki cDNA dorosłego ludzkiego serca serca dorosłego człowieka. Białko X-1 związane z HS-1 (HAX-1) zostało zidentyfikowane jako partner wiążący PLN. partnera. Minimalne regiony wiązania zostały zmapowane do reszt aminokwasowych 203-245 dla HAX-1 i reszt 16-22 dla PLN. Interakcja między dwoma białkami została potwierdzona przy użyciu GST-HAX-1, związanego z matrycą glutationową, która specyficznie adsorbował natywny PLN z ludzkich lub mysich homogenatów serca, podczas gdy w badaniach wzajemnego wiązania, rekombinowany His-HAX-1 wiązał GST-PLN. Kinetyczne badania z wykorzystaniem rezonansu plazmonów powierzchniowych dały K(D) około 1 muM jako powinowactwo wiązania dla kompleksu PLN/HAX-1. Fosforylacja PLN przez kinazę białkową zależną od cAMP zmniejszała wiązanie z HAX-1, podczas gdy zwiększanie stężenia Ca (2+) zmniejszały interakcję PLN / HAX-1 w sposób sposób zależny od dawki. HAX-1 koncentrował się w mitochondriach, ale po przejściowej ko-transfekcji komórek HEK 293 z PLN, HAX-1 uległ redystrybucji i kolokalizacji z PLN w retikulum endoplazmatycznym. Analiza funkcji antyapoptotycznej HAX-1 ujawniła, że obecność PLN wzmocniła działanie ochronne HAX-1 przed śmiercią komórek wywołaną niedotlenieniem/reoksygenacją. Odkrycia te sugerują możliwy związek między obsługą Ca(2+) przez retikulum sarkoplazmatyczne a przeżyciem komórek w którym pośredniczy interakcja PLN/HAX-1. --- Fosfolamban (PLN) jest fosfoproteiną w retikulum sarkoplazmatycznym serca (SR). która jest odwracalnym regulatorem aktywności Ca(2) (+)-ATPazy (SERCA2a) i kurczliwości serca. kurczliwości serca. Defosforylowany PLN hamuje fosforylację SERCA2a i PLN fosforylację Ser(16) przez PKA lub Thr(17) przez Ca(2) (+)-kalmodulinozależna kinaza białkowa (CaMKII) odwraca to hamowanie. Poprzez ten mechanizm PLN jest kluczowym modulatorem wychwytu SR Ca(2) (+), obciążenia Ca(2) (+), kurczliwości i relaksacji. obciążenia, kurczliwości i relaksacji. Fosforylacja PLN jest również głównym determinantą odpowiedzi β1-adrenergicznej w sercu. Chociaż fosforylacja Thr(17) przez CaMKII przyczynia się do tego efektu, jego rola jest podporządkowana zależny od PKA wzrost cytozolowego Ca(2) (+), niezbędny do aktywacji CaMKII. Ponadto wpływ PLN i jego fosforylacji na czynność serca podlega dodatkowej regulacji przez podlega dodatkowej regulacji przez oddziałujących z nim partnerów, antyapoptotyczne białko białko HAX-1 i Gm lub jednostkę kotwiczącą fosfatazy białkowej 1. Regulacja aktywności PLN przez ten multimeryczny kompleks staje się jeszcze ważniejsza w stanach patologicznych, charakteryzujących się zaburzeniami warunkach patologicznych, charakteryzujących się nieprawidłowym cyklem Ca(2) (+). W tym scenariuszu W tym scenariuszu fosforylacja PLN zależna od CaMKII została powiązana z ochronnym działaniem zarówno w kwasicy, jak i niedokrwieniu/reperfuzji. Jednakże korzystne efekty zwiększenia wychwytu SR Ca(2) (+) poprzez fosforylację PLN mogą zostać utracone lub nawet stać się szkodliwe, gdy występują w połączeniu z zmiany w wycieku SR Ca(2) (+). Co więcej, główną cechą charakterystyczną eksperymentalnej niewydolności serca (HF) jest obniżony wychwyt SR Ca(2) (+), związany ze z obniżonym poziomem SERCA2a i defosforylacją PLN, co prowadzi do zmniejszenia obciążenia SR Ca(2) (+) i upośledzonej kurczliwości. Tak więc strategia zmiany SERCA2a i / lub poziomów PLN lub aktywności w celu przywrócenia zaburzonego wychwytu SR Ca(2) (+) jest potencjalnym narzędziem terapeutycznym w leczeniu HF. Dokonamy tutaj przeglądu roli zależnej od CaMKII fosforylacji PLN przy Thr(17) na czynność serca w warunkach fizjologicznych i patologicznych. w warunkach fizjologicznych i patologicznych. --- Wewnątrzkomórkowy wapń jest głównym koordynatorem wielu aspektów fizjologii komórkowej, w tym fizjologii komórkowej, w tym kurczliwości mięśni i przeżywalności komórek. W mięśniu sercowym, nieprawidłowy obieg Ca(2+) został powiązany z szeregiem stanów patologicznych, w tym kardiomiopatiami i niewydolnością serca. patologicznych, w tym kardiomiopatii i niewydolności serca. Retikulum sarko(endo)plazmowe Ca(2+) transport adenozynotrifosfatazy (SERCA2a) i jej regulator - fosfolamban (PLN). fosfolamban (PLN) odgrywają centralną rolę w modulowaniu homeostazy Ca(2+), a tym samym funkcji serca, a tym samym funkcję serca. Poniżej omawiamy mechanizmy, poprzez które SERCA2a i PLN kontrolują funkcję kardiomiocytów w zdrowiu i chorobie. Nacisk kładziemy nacisk na naszego nowo zidentyfikowanego partnera wiążącego PLN, białko związane z HS-1 X-1 (HAX-1), które pełni funkcję antyapoptotyczną i wykazuje liczne podobieństwa do Bcl-2. podobieństwa do Bcl-2. Ostatnie dowody wskazują, że białka z rodziny Bcl-2 mogą wpływać na zawartość ER Ca(2+), krytyczny wyznacznik wrażliwości komórek na apoptozę. wrażliwość komórek na apoptozę. W związku z tym odkrycie interakcji PLN/HAX-1 ujawnia nowe ważne powiązanie między homeostazą Ca(2+) a przeżyciem komórek, ze znaczącym potencjałem terapeutycznym. znaczny potencjał terapeutyczny.

Które białko wchodzi w interakcje z fosfolambanem (PLN) i jest również białkiem antyapoptotycznym?

Fosfolamban oddziałuje z HAX-1, mitochondrialnym białkiem o funkcji antyapoptotycznej. Odkrycie interakcji PLN/HAX-1 ujawnia zatem nowy ważny związek między homeostazą Ca(2+) a przeżyciem komórek, o znaczącym potencjale terapeutycznym.

Wstęp: Sugeruje się, że niski poziom hormonów tarczycy może być może wiązać się ze zwiększoną śmiertelnością u pacjentów z chorobami układu krążenia. CEL: Ocena prognostycznej roli niedoboru funkcji tarczycy u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). METODY: Oceniliśmy 338 kolejnych pacjentów ambulatoryjnych ze stabilną niewydolnością serca otrzymujących poddanych konwencjonalnej terapii, z których wszyscy przeszli badanie fizykalne, elektrokardiografię i echokardiografię. Pobrano próbki krwi w celu oceny czynności nerek oraz poziomów Na+, hemoglobiny, NT-proBNP, fT3, fT4 i TSH. Pacjenci z nadczynnością tarczycy zostali wykluczeni. WYNIKI: Podczas obserwacji (15+/-8 miesięcy), progresję niewydolności serca zaobserwowano zaobserwowano u 79 pacjentów (w tym 18, którzy zmarli z powodu niewydolności serca po hospitalizacji i sześciu poddanych transplantacji). Jednoczynnikowa analiza regresji wykazała, że TSH (p<0,0001), fT3 (p<0,0001), fT4 (p=0,016) i fT3/fT4 (p<0,0001) były związane z progresją niewydolności serca, ale wieloczynnikowa analiza analiza wykazała, że tylko TSH rozpatrywane jako zmienna ciągła (p = 0,001), jak również jak również subkliniczna niedoczynność tarczycy (TSH &gt 5.5 mUI/l; p=0.014) pozostały istotnie związane ze zdarzeniami. WNIOSKI: U pacjentów z CHF poziomy TSH nawet nieznacznie powyżej prawidłowego zakresu są niezależnie związane z większym prawdopodobieństwem progresji niewydolności serca. Potwierdza to potrzebę przeprowadzenia prospektywnych badań mających na celu wyjaśnienie najbardziej odpowiedniego podejścia terapeutycznego do subklinicznej niedoczynności tarczycy u takich pacjentów. pacjentów. --- Chociaż niskie poziomy wolnej trijodotyroniny i wysokie poziomy mózgowego peptydu natriuretycznego peptydu natriuretycznego wykazano jako niezależne czynniki prognostyczne zgonu u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, w niewielu badaniach porównywano ich wartości prognostyczne. wartości prognostyczne. Celem tego prospektywnego badania był pomiar wolnej trójjodotyroniny i mózgowego peptydu natriuretycznego oraz porównanie ich wartości prognostycznych wśród takich pacjentów. Łącznie 334 pacjentów (średni wiek, 62 ± 13 lat; 218 mężczyzn) z niedokrwienną i niedokrwienną chorobą serca. W badaniu wzięło udział 334 pacjentów (średnia wieku 62 ± 13 lat; 218 mężczyzn) z niedokrwienną i nieniedokrwienną kardiomiopatią rozstrzeniową. Pierwszorzędowym pierwszorzędowym punktem końcowym był poważny incydent sercowy. 92 pacjentów (28%) doświadczyło poważnego incydentu sercowego. pacjentów (28%) doświadczyło poważnego incydentu sercowego. Średnie poziomy wolnej trójjodotyroniny trijodotyroniny były niższe, a mediana poziomów mózgowego peptydu natriuretycznego była wyższa u pacjentów pacjentów z poważnymi incydentami sercowymi niż u pacjentów bez takich incydentów. Stwierdzono istotną ujemną korelację korelację między wolną trijodotyroniną a poziomami peptydów natriuretycznych w mózgu. poziomem mózgowego peptydu natriuretycznego. Analiza krzywej charakterystyki operacyjnej odbiornika wykazała, że predykcyjne wartości odcięcia wynosiły < 2,12 pg/ml dla wolnej trijodotyroniny i > 686 pg/ml dla mózgowego peptydu natriuretycznego. Skumulowane przeżycie było znacząco niższe wśród pacjentów z wolną trijodotyroniną < 2,12 pg/ml i wśród pacjentów z mózgowego peptydu natriuretycznego > 686 pg/ml. W analizie wieloczynnikowej istotnymi niezależnymi predyktorami poważnych zdarzeń sercowych były wiek, wolna trójjodotyronina, i mózgowy peptyd natriuretyczny W niniejszym badaniu wolna trijodotyronina i mózgowy peptyd natriuretyczny W niniejszym badaniu wolna trijodotyronina i mózgowy peptyd natriuretyczny miały podobne wartości prognostyczne do przewidywania długoterminowego rokowania u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. rokowania u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. Wyniki te sugerują również, że że połączenie tych biomarkerów może stanowić ważny wskaźnik ryzyka dla pacjentów z niewydolnością serca. z niewydolnością serca. --- CEL: Poprzednie badania eksperymentalne dostarczyły dowodów wskazujących, że zmiany w sygnalizacji hormonów tarczycy odpowiadają zmianom w mięśniu sercowym w zwierzęcych modelach niewydolności serca. Niniejsze badanie dalej bada czy zmiany hormonów tarczycy są skorelowane ze stanem funkcjonalnym mięśnia sercowego u pacjentów z niewydolnością serca. mięśnia sercowego u pacjentów z niewydolnością serca. METODY: Do badania włączono 37 pacjentów ze średnią frakcją wyrzutową (EF%) wynoszącą 26,2 (8,2). (8,2). Wydolność mięśnia sercowego oceniano za pomocą echokardiografii i sercowo-płucnego testu wysiłkowego. Zmierzono całkowity poziom trójjodotyroniny (T3), tyroksyny i TSH mierzono w osoczu. WYNIKI: Całkowity poziom T3 był silnie skorelowany z VO2max (r = 0,78, P = 2 x 10(-8)). Co więcej, analiza wieloczynnikowa ujawniła, że całkowite T3 było niezależnym predyktorem VO2max (P = 0,000 005). Słabszą, ale znaczącą korelację między całkowitym T3 a EF% (r = 0,56, P = 0,0004), skurczowym (r = 0,43, P = 0,009) i rozkurczowym (r = 0,46, P = 0,004) ciśnieniem krwi. ciśnienie. WNIOSKI: zmiany hormonu tarczycy były ściśle skorelowane ze stanem funkcjonalnym mięśnia sercowego u pacjentów z niewydolnością serca. mięśnia sercowego u pacjentów z niewydolnością serca. Dane te prawdopodobnie wskazują na hormonu tarczycy w patofizjologii niewydolności serca i potwierdzają wcześniejsze doniesienia eksperymentalne. potwierdzają wcześniejsze doniesienia eksperymentalne. --- Hormon tarczycy bezpośrednio wpływa na serce i obwodowy układ naczyniowy. Hormon hormon może zwiększać inotropię mięśnia sercowego i częstość akcji serca oraz rozszerzać tętnice obwodowe tętnice obwodowe, zwiększając pojemność minutową serca. Nadmierny niedobór hormonu tarczycy może powodować choroby układu sercowo-naczyniowego i nasilać wiele istniejących wcześniej schorzeń. W w ciężkich chorobach ogólnoustrojowych i po poważnych zabiegach chirurgicznych tarczycy, prowadząc do "zespołu chorej tarczycy". Pacjenci będą mieli prawidłowy lub obniżony poziom T4, obniżony poziom wolnej i całkowitej T3 oraz zwykle normalny poziom hormonu stymulującego tarczycę. Zespół ten może być adaptacyjną reakcją na chorobę ogólnoustrojową, która zwykle powraca do normy bez bez suplementacji hormonalnej. Ostatnio jednak wielu badaczy badało korzyści płynące z suplementacji hormonów tarczycy w chorobach związanych z zespołem eutyreozy. Wpływ hormonów tarczycy na na układ sercowo-naczyniowy sprawia, że jest to atrakcyjna terapia dla pacjentów z upośledzoną hemodynamiką i niskim poziomem T3. Hormon tarczycy został również uznany za leczenie pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, pacjentów poddawanych obwodnicy krążeniowo-oddechowej i przeszczepu serca, a także u pacjentów z hiperlipidemią. hiperlipidemią. Obecnie nie ma dowodów sugerujących korzystne wyniki leczenia przy zastosowaniu suplementacji hormonami tarczycy w jakimkolwiek schorzeniu ogólnoustrojowym, z wyjątkiem u pacjentów z udokumentowaną niedoczynnością tarczycy. --- Wstęp: Zmiany w obwodowym stężeniu i metabolizmie hormonów tarczycy mogą wystąpić u pacjentów w stanie eutyreozy cierpiących na poważne choroby niezwiązane z tarczycą. Ostatnio odnotowano zespół chorej eutyreozy u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością serca. zaawansowaną niewydolność serca. CEL: Niniejsze badanie miało na celu prospektywną ocenę obecności i patofizjologiczne implikacje zespołu chorej eutyreozy u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej przewlekłą niewydolnością serca. pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. METODY: Badaną populację stanowiło 199 pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca przyjętych w ciągu 2 lat do naszego oddziału niewydolności serca w celu oceny przeszczepu serca. przeszczepu serca. Zostali oni poddani ścisłej obserwacji klinicznej i instrumentalnej. badania (w tym kliniczne, hormonalne, żywieniowe i oceny czynności serca). serca). Chory zespół eutyreozy definiowano jako całkowitą wartość trójjodotyroniny w surowicy. trijodotyroniny w surowicy poniżej dolnej granicy normy (< 1,23 nmol.l-1) w obecności prawidłowej w obecności prawidłowego stężenia hormonu tyreotropowego w surowicy. WYNIKI: Zespół chorej eutyreozy stwierdzono u 36/199 pacjentów (18%). Według według klasyfikacji ciężkości niewydolności serca New York Heart Association (NYHA) niewydolności serca, pacjenci z zespołem chorej eutyreozy znajdują się w wyższych klasach NYHA (31% w klasach klasy III i IV, w porównaniu z 7% klasy I i II). Tacy pacjenci również ważą mniej i i częściej są niedożywieni. Zmiany wskaźnika sercowego, ciśnienia napełniania komór ciśnienia napełniania komór, zaburzeń czynnościowych i parametrów czynności wątroby, były bardziej znaczące u pacjentów z zespołem chorej eutyreozy niż u pacjentów bez zespołu chorej eutyreozy. pacjentów z zespołem eutyreozy. Noradrenalina i przedsionkowy czynnik natriuretyczny w surowicy były istotnie wyższe, a insulina istotnie niższa. istotnie wyższe, a insulina istotnie niższa w grupie z zespołem chorej eutyreozy. w grupie z zespołem chorej eutyreozy. Podczas obserwacji zgony występowały istotnie częściej u pacjentów z pacjentów z zespołem chorej eutyreozy (13/27, 48%) niż u pacjentów z zespołem (30/141, 21%; P < 0,005). U sześciu pacjentów z zespołem chorej eutyreozy, którzy poddanych przeszczepowi serca, średnie całkowite wartości trójjodotyroniny wzrosły z 0,9 +/- 0,1 przed przeszczepem do 1,96 +/- 0,3 nmol.l(-1)po przeszczepie (P < 0.05). WNIOSKI: W dużej i reprezentatywnej populacji pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością serca, zespół chorej eutyreozy występuje z częstością 18%. Jego występowanie było związane ze stopniem upośledzenia czynności serca, ale nie było niezależnym negatywnym czynnikiem prognostycznym. Wstępne wyniki wskazują, że przeszczep serca wiąże się z odwracalnością zespołu chorej eutyreozy. zespołu eutyreozy. --- Wstęp: Nieprawidłowości w funkcjonowaniu tarczycy są częste u pacjentów z niewydolnością serca. niewydolnością serca i są związane ze zwiększoną śmiertelnością. Jednak związek między poziomem hormonów tarczycy a parametrami echokardiograficznymi nie został wystarczająco wystarczająco zbadany. CEL: Celem tego badania było zbadanie korelacji poziomów hormonów tarczycy tarczycy z parametrami echokardiograficznymi i ocena ich z późniejszą śmiertelnością w grupie pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową (DCMP). kardiomiopatią rozstrzeniową (DCMP). METODY: Poziom hormonów tarczycy w surowicy zmierzono u 111 kolejnych pacjentów pacjentów z DCMP (35 kobiet, 76 mężczyzn, średni wiek: 62+/-12 lat). Wszyscy pacjenci poddano badaniu echokardiograficznemu i obserwowano przez okres 12+/-8 miesięcy. WYNIKI: U 23 pacjentów (21%) stwierdzono nieprawidłowości w testach czynności tarczycy. tarczycy. Stosunek wolnej trójjodotyroniny (fT3)/wolnej tyroksyny (fT4) był istotnie korelował z większością parametrów echokardiograficznych, takich jak średnica komory i frakcja wyrzutowa. Szesnastu pacjentów (14%) zmarło w okresie obserwacji; ich stosunek fT3/fT4 był istotnie niższy niż u pacjentów, którzy przeżyli (1,31+/-0,37 vs. 2,01+/-0,72, p<0,001). Stosunek fT3/fT4 wynoszący <lub=1,7 był wiązał się ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności (p<0,001), niezależnie od innych markerów prognostycznych. Czułość, swoistość, dodatnia i ujemna wartość prognostyczna stosunku fT3/fT4 <lub=1,7 dla śmiertelności z przyczyn sercowych wynosiły odpowiednio 100%, 71%, 36% i 100%, odpowiednio. WNIOSKI: Określenie stosunku FT3/FT4 może być cennym i prostym wskaźnikiem cennym i prostym predyktorem identyfikacji pacjentów z DCMP, u których występuje wysokie ryzyko późniejszej śmiertelności. ryzyko późniejszej śmiertelności. --- Hormony tarczycy mają istotne działanie na poziomie serca i naczyń krwionośnych, poprzez wpływając na częstość akcji serca, pobudliwość mięśnia sercowego, a także stan inotropowy i lusitropowy, układowy opór naczyniowy i ciśnienie krwi. Ponadto, oddziałują z układami neurohormonalnymi, takimi jak współczulny układ nerwowy i układ renina-angiotensyna-aldosteron, a tym samym pośrednio wpływając na funkcję układu sercowo-naczyniowego. Ze względu na te efekty, zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy nadczynność tarczycy, zarówno w postaci jawnej, jak i subklinicznej, może mieć niekorzystny wpływ na choroby układu sercowo-naczyniowego. Celem niniejszego jest skupienie się na prognostycznych konsekwencjach zaburzeń tarczycy u pacjentów z niewydolnością serca. pacjentów z niewydolnością serca. Ponadto omówiono podejście terapeutyczne i możliwe korzystne efekty przywrócenia eutyreozy. --- Zaburzenia czynności tarczycy w niewydolności serca: czy jest to potencjalny cel leczenia? leczenia? --- Zainteresowanie rolą hormonów tarczycy (TH) w niewydolności serca jest stale wzrasta ze względu na dowody na fizjologiczną, homeostatyczną rolę TH oraz wpływ zmienionego metabolizmu TH na układ sercowo-naczyniowy, szczególnie w przypadku niewydolności serca. obecności niewydolności serca. Badania eksperymentalne wykazały, że zmieniony metabolizm TH modyfikuje homeostazę układu sercowo-naczyniowego poprzez wywoływanie zmian w histologii serca, morfologii kardiomiocytów i ekspresji genów oraz w konsekwencji rozkurczową i skurczową funkcję mięśnia sercowego. Badania kliniczne wykazały, że łagodne formy dysfunkcji tarczycy, zarówno pierwotna (subkliniczna (subkliniczna niedoczynność tarczycy i subkliniczna nadczynność tarczycy), jak i wtórne (zespół niskiego T(3) ) mają negatywny wpływ prognostyczny u pacjentów z niewydolnością serca. U u tych pacjentów podawanie syntetycznej trójjodotyroniny (T(3)) było dobrze dobrze tolerowane i powodowało znaczną poprawę czynności serca bez zwiększonej częstości akcji serca i zapotrzebowania metabolicznego. Konieczne są duże wieloośrodkowe, kontrolowane placebo wieloośrodkowe, kontrolowane placebo badania prospektywne są niezbędne do oceny bezpieczeństwa i skutków prognostycznych przewlekłej terapii zastępczej TH u pacjentów z niewydolnością serca. W artykule omówiono również najnowsze patenty w tej dziedzinie. --- CEL: Celem niniejszej pracy było zbadanie wartości diagnostycznej i prognostycznej wartość diagnostyczna i prognostyczna osoczowego peptydu natriuretycznego typu B (BNP) i surowicy trijodotyroniny (T3) w surowicy w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca (CHF). METODY: 156 przypadków pacjentów z CHF i 75 przypadków pacjentów z czynnością serca I hospitalizowanych w tym samym okresie. Przy przyjęciu do szpitala zmierzono stężenia BNP i T3 w osoczu pacjenta. Analiza korelacji korelacji BNP i T3 w osoczu u pacjentów z CHF z klasyfikacją funkcji serca serca. WYNIKI: Zgodnie z systemami klasyfikacji NYHA, poziomy BNP w osoczu u pacjentów z pacjentów z CHF II, III i IV stopnia były istotnie wyższe niż u tych z funkcją serca I (P < 0,05); Poziomy BNP i klasyfikacja NYHA funkcji serca korelowały dodatnio. Stężenia BNP wzrastały wraz z progresją CHF (P < 0,01). Poziom T3 i klasyfikacja NYHA funkcji serca korelowały ujemnie. Poziom T3 zmniejszał się wraz ze wzrostem stopnia niewydolności serca. serca. Wykorzystanie CHF w połączeniu z BNP do przewidywania wystąpienia CHF miało wartość czułości 90,8% przy swoistości 95,5%, dokładności 86,3% i ujemnej wartości predykcyjnej 87,7%. ujemną wartość predykcyjną wynoszącą 87,7%. WNIOSKI: BNP w osoczu było bardziej czułe niż T3 w diagnostyce CHF. Wskaźnik T3 był bardziej znaczący niż BNP w prognozowaniu CHF. Wykrywanie kombinacji BNP i T3 było bardziej wartościowe w określaniu ciężkości CHF i rokowania. i rokowania. --- Pacjenci z zaawansowaną zastoinową niewydolnością serca są często ciężko chorzy i mogą doświadczać znacznych nieprawidłowości w metabolizmie hormonów tarczycy. W związku z tym tę populację pacjentów, aby określić częstość występowania i prognostyczne znaczenie i prognostyczne znaczenie zmienionych stężeń hormonów tarczycy, przebiegu nieprawidłowości tarczycy u osób, które przeżyły zastoinową niewydolność serca, oraz potencjalnego związek nieprawidłowości tarczycy z ogólnym tempem metabolizmu. Nasze wyniki wskazują, że metabolizm hormonów tarczycy (tj. stosunek trijodotyroniny do odwrotnej stosunek trijodotyroniny do odwrotnej trijodotyroniny) jest zmieniony u większości pacjentów z zaawansowaną zastoinową niewydolnością serca i jest niezależnym predyktorem śmiertelności. Obecnie prowadzone jest badanie, które dostarczy dalszych dowodów na mechanizmy związane z zastoinową niewydolnością serca i nieprawidłowym metabolizmem hormonów tarczycy. --- Wstęp: Zarówno niski poziom wolnej trójjodotyroniny (fT3), jak i wysoki poziom mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP) mózgowy peptyd natriuretyczny (BNP) zostały oddzielnie opisane jako prognostyczne predyktory śmiertelności w niewydolności serca (HF). Zbadaliśmy, czy ich wartość prognostyczna jest niezależna. METODY I WYNIKI: Od stycznia 2001 r. Do grudnia 2006 r. Prospektywnie oceniliśmy 442 kolejnych pacjentów ze skurczową niewydolnością serca i bez choroby tarczycy lub leczenia lekami wpływającymi na czynność tarczycy (wiek 65+/-12 lat, średnia +/- odchylenie standardowe, 75% stanowili mężczyźni, frakcja wyrzutowa lewej komory 33% +/- 10%, klasa I i II wg New York Heart Association (NYHA): 63%, klasa III i IV wg NYHA: 37%). IV: 37%). Wszyscy pacjenci przeszli pełną ocenę kliniczną i echokardiograficzną oraz ocenę BNP i czynności tarczycy. Zarówno śmiertelność sercowa, jak i śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (skumulowaną) uznano za punkty końcowe. Podczas mediany 36-miesięcznej obserwacji (zakres 1-86 miesięcy), 110 pacjentów (24,8%) zmarło, 64 (14,4%) z przyczyn sercowych. Jednoczynnikowe predyktory śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn sercowych w modelu Coxa były następujące wiek, wskaźnik masy ciała, kreatynina, hemoglobina, frakcja wyrzutowa, klasa NYHA, BNP, fT3 i poziom tyroksyny. W analizie wieloczynnikowej wybrano wiek, klasę NYHA, hemoglobinę, BNP i fT3 jako niezależne predyktory śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny oraz klasę NYHA, BNP i fT3 jako niezależne predyktory śmiertelności z przyczyn sercowych. Pacjenci z niskim fT3 i wyższym BNP wykazywali najwyższe ryzyko zgonu z jakiejkolwiek przyczyny i zgonu z przyczyn sercowych (iloraz szans 11 i zgonu z przyczyn sercowych (iloraz szans 11,6, przedział ufności, 5,8-22,9; iloraz szans 13,8, przedział ufności, odpowiednio 5,4-35,2, w porównaniu z pacjentami z prawidłowym fT3 i niskim BNP). WNIOSKI: fT3 i BNP mają niezależną i addytywną wartość prognostyczną w HF. --- Hormony tarczycy mają wiele skutków dla serca i układu naczyniowego. Chociaż serca jest zmniejszona w niedoczynności tarczycy, niewydolność serca występuje stosunkowo rzadko. ponieważ istnieje mniejsze zapotrzebowanie na obwodowe dostarczanie tlenu. Niedoczynność tarczycy może również powodować przyspieszoną miażdżycę i chorobę wieńcową. My 55-letniego mężczyzny z ciężką niewydolnością serca związaną z ciężką, długotrwałą, nieleczoną niedoczynnością tarczycy. Pacjent został przyjęty z powodu duszności i bólu w klatce piersiowej. Przy przyjęciu stwierdzono objawy ciężkiej niedoczynności tarczycy i niewydolności serca. i objawy ciężkiej niedoczynności tarczycy i niewydolności serca. Elektrokardiogram wykazał bradykardię zatokową i niedokrwienie. Hormon stymulujący tarczycę był bardzo podwyższony, a poziom hormonów tarczycy był niewykrywalny. Badanie ultrasonograficzne serca ujawniło nieprawidłowości w wymiarach i funkcji lewej komory serca zgodne z kardiomiopatią rozstrzeniową. Angiografia wieńcowa wykazała ciężką chorobę wielonaczyniową. Pomostowanie aortalno-wieńcowe uznano za konieczne, ale operację odroczono z powodu ciężkiej niewydolności serca. Po coraz gorszym przebiegu przebiegu klinicznego, pacjent zmarł osiem miesięcy po początkowej prezentacji, z powodu ciężkiej niewydolności serca. Pacjent ten stanowi przykład przeoczonej diagnozy ciężkiej niedoczynności tarczycy, rzadko spotykanej w dzisiejszych czasach, co prowadzi do dramatycznych konsekwencji. --- Zaburzenia neuroendokrynnej kontroli krążenia wpływają zarówno na ewolucję choroby, jak i na odpowiedź na leczenie. ewolucję choroby i odpowiedź na leczenie u pacjentów z niewydolnością serca, ale niewiele danych ale dostępnych jest niewiele danych na temat złożonych zależności między stopniem aktywacji neurohormonalnej a nasileniem aktywacją neurohormonalną a ciężkością kliniczną. Zbadaliśmy zależności między sercowymi hormonami natriuretycznymi (CNH) a kilkoma neurohormonami i markerami i markerami immunologicznymi w prospektywnej kohorcie 105 kolejnych pacjentów z kardiomiopatią (77 mężczyzn i 28 kobiet, średni wiek 66,7+/-12,4 lat, zakres 33-89 lat). lat). Oznaczyliśmy poziomy krążących CNH (przedsionkowego peptydu natriuretycznego (ANP) i mózgowego peptydu natriuretycznego (BNP)), aktywności reninowej osocza (PRA), aldosteron, kortyzol, adrenalina, noradrenalina, hormony tarczycy i hormon tarczycy hormon stymulujący tarczycę (TSH), czynnik martwicy nowotworów alfa (TNF-alfa) i interleukina-6 (IL-6). Stężenia wszystkich CNH i neurohormonów były wyższe u pacjentów z niewydolnością serca w porównaniu do osób zdrowych, z wyjątkiem wolnej trijodotyroniny (FT3), która była poniżej wartości prawidłowych. ANP był pozytywnie związane z klasą NYHA, IL-6, adrenaliną, noradrenaliną i kortyzolem, podczas gdy ujemnie z frakcją wyrzutową i FT3. BNP było dodatnio związane z wiekiem, NYHA, IL-6, TNF-alfa, adrenaliną, noradrenaliną i kortyzolem, a ujemnie z frakcją wyrzutową i FT3. ujemnie z frakcją wyrzutową i FT3. Krokowa wielokrotna regresja liniowa wykazała, że ANP w osoczu zależało tylko od frakcji wyrzutowej, adrenaliny i wartości adrenaliny i noradrenaliny, podczas gdy w przypadku BNP w osoczu przyczyniła się również klasa NYHA. Nasze dane potwierdzają postępującą aktywację układu hormonalnego i immunologicznego u pacjentów z niewydolnością serca. Co więcej, poziomy CNH w krążeniu w niewydolności serca w niewydolności serca zależy nie tylko od funkcji serca i nasilenia choroby, ale także od aktywacji układu aktywacja układów neurohormonalnych i cytokin związanych ze stresem, jak również przez hormony tarczycy, nawet przy zwykłym leczeniu farmakologicznym.

Jaka jest prognostyczna rola hormonu tarczycy u pacjentów z niewydolnością serca?

Zmieniony profil tarczycy, w szczególności zespół chorej eutyreozy, jest niezależnym czynnikiem prognostycznym śmiertelności u pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, dodając informacje prognostyczne do konwencjonalnych klinicznych i funkcjonalnych parametrów serca.

Kompleksy remodelujące nukleosomy odgrywają kluczową rolę w aktywacji genów w odpowiedzi na zmiany środowiskowe na zmiany środowiskowe, napędzając chromatynę promotora, aby osiągnąć dostępną konfigurację konfiguracji. Pośredniczą również w organizacji chromatyny w całym genomie, chociaż ich rola w procesach innych niż remodelowanie chromatyny związane z aktywacją jest słabo poznane. Gen ADH2 Saccharomyces cerevisiae reprezentuje doskonały model do zrozumienia roli struktury chromatyny i w regulacji genów. Po wyczerpaniu glukozy, wysoko umiejscowione nukleosomy promotora nukleosomy promotora są destabilizowane, co prowadzi do ściśle regulowanej kinetyki aktywacji transkrypcyjnej. aktywacji transkrypcji. Niemniej jednak, żadna z aktywności remodelujących chromatynę odpowiedzialnych za tworzenie lub przebudowę struktury chromatyny ADH2. struktury chromatyny. Tutaj pokazujemy, że brak Isw1 i Chd1 ATP-zależnych aktywności remodelujących chromatynę opóźnia maksymalną ekspresję ADH2 bez upośledzania remodelowania chromatyny, które występuje po aktywacji. Zamiast tego, zdestabilizowana struktura chromatyny w regionie kodującym i terminacyjnym ADH2 obserwuje się przy braku Isw1 lub Chd1 w warunkach represyjnych. Specyficzny kompleks specyficzny kompleks Isw1 zaangażowany w to repozycjonowanie nukleosomu to Isw1b, ponieważ delecja Ioc2 i Ioc4, ale nie Ioc3, powoduje taki sam fenotyp jak delecja Isw1. delecja Isw1. Co więcej, brak Chd1 w połączeniu z brakiem Isw1 i Isw2 upośledza odstępy między nukleosomami wzdłuż genu ADH2 i całego genomu w S. cerevisiae. Tak więc czynniki remodelujące ISWI i Chd1 są zaangażowane nie tylko w remodelowanie chromatyny związane z transkrypcją, ale są również wymagane do utrzymania specyficznej konfiguracji chromatyny w całym genomie drożdży. --- Specyficzne modyfikacje potranslacyjne histonów wpływają na wiele procesów jądrowych, w tym na procesy, w tym regulację genów, naprawę DNA i replikację. Ostatnie badania zidentyfikowały białka efektorowe, które rozpoznają wzorce modyfikacji histonów modyfikacji histonów i przekazują ich funkcję w dalszych procesach. Na przykład, wykazano, że acetylotransferazy histonowe (HAT) uczestniczą w wielu istotnych procesach komórkowych, szczególnie tych związanych z aktywacją transkrypcji. Drożdżowa SAGA (acetylotransferaza Spt-Ada-Gcn5) i SLIK (SAGA-like) są dwoma wysoce homologicznymi i konserwowanymi wielopodjednostkowymi kompleksami HAT, które preferencyjnie acetylują histony H3 i H2B oraz deubikwitynują histon H2B. Tutaj identyfikujemy białko remodelujące chromatynę Chd1 (chromo-ATPase/helicase-DNA binding domain 1) jako składnik SAGA i SLIK. Nasze odkrycia wskazują, że jedna z dwóch chromodomen Chd1 specyficznie oddziałuje z metylowanym znacznikiem lizyny 4 na histonie H3, który jest związany z aktywnością transkrypcyjną. z aktywnością transkrypcyjną. Ponadto, kompleks SLIK wykazuje zwiększoną acetylację metylowanego substratu, a aktywność ta jest zależna od funkcjonalnej chromodomeny wiążącej metyl, zarówno in vitro, jak i in vivo. Nasze badanie identyfikuje pierwszą chromodomenę, która rozpoznaje metylowany histon H3 (Lys 4) i prawdopodobnie identyfikuje większą podrodzinę białek chromodomenowych o podobnych właściwościach właściwościach rozpoznawczych. --- Chromodomena z białka heterochromatyny 1 i białka polycomb jest znana jako metylowany lizyną moduł wiążący ogon histonu H3. Chromo-helikaza/ATPaza Białko wiążące DNA 1 (CHD1) jest zależnym od ATP czynnikiem remodelującym chromatynę, zawierającym dwie tandemowe chromodomeny. W ludzkim CHD1 oba chromodomeny są niezbędne do specyficznego wiązania z peptydem K4 metylowanego histonu H3 (H3 MeK4) i stwierdzono, że wiążą się one kooperatywnie w strukturze krystalicznej. Dla homologa homolog drożdży, Chd1, druga, ale nie pierwsza chromodomena była kiedyś wiązała się z peptydem H3 MeK4. Tutaj ujawniamy, że ani druga chromodomena ani region zawierający tandemowe chromodomeny z drożdży Chd1 wiążą się do jakichkolwiek peptydów histonowych metylowanych lizyną lub argininą, które badaliśmy. badane. Ponadto zbadaliśmy struktury chromodomen z Chd1 za pomocą NMR. Chociaż struktura trzeciorzędowa regionu zawierającego tandemowe chromodomeny chromodomeny nie mogła zostać uzyskana, struktura drugorzędowa wydedukowana z NMR jest dobrze zachowana w strukturach trzeciorzędowych odpowiadających pierwszej i drugiej chromodomeny chromodomen określonych indywidualnie przez NMR. Obie chromodomeny Chd1 wykazują strukturę podobną do struktury odpowiadającej im części CHD1, składającą się z trójpasmowego arkusza beta, po którym następuje C-końcowa helisa alfa. Jednak dodatkowa helisa między pierwszą i drugą beta-pasmą, która znajduje się w obu znajduje się w obu pierwszych chromodomenach Chd1 i CHD1, jest umieszczona w zupełnie inny sposób w zupełnie inny sposób w Chd1 i CHD1. W ludzkim CHD1 ta helisa tworzy miejsce wiązania peptydu miejsce wiązania peptydu. Sekwencje aminokwasowe chromodomen mogą być dobrze dopasowane na podstawie tych struktur. Dopasowanie wykazało, że drożdżowy Chd1 brakuje kilku kluczowych reszt funkcjonalnych, które są odpowiedzialne za specyficzne wiązanie z metylowaną lizą. wiązanie z metylowanymi resztami lizyny w innych chromodomenach. Chd1 prawdopodobnie nie ma powinowactwa wiązania do żadnego peptydu H3 MeK, jak stwierdzono w innych chromodomenach białek. --- Zdefiniowanie czynników białkowych, które bezpośrednio rozpoznają potranslacyjne, kowalencyjne modyfikacje histonów ma zasadnicze znaczenie dla zrozumienia wpływu tych "znaków" chromatyny na regulację genów. W bieżącym badaniu zidentyfikowaliśmy ludzkie CHD1, zależne od ATP białko remodelujące chromatynę, jako czynnik, który bezpośrednio i selektywnie rozpoznaje histon H3 metylowany na lizynie 4. Badania wiązania in vitro zidentyfikowali, że CHD1 rozpoznaje di- i trimetylo H3K4 ze stałą dysocjacji (Kd). stałą dysocjacji (Kd) około 5 mikrometrów, podczas gdy monometyl H3K4 wiąże CHD1 z 3-krotnie niższym powinowactwem. Co zaskakujące, ludzki CHD1 wiąże się z metylowany H3K4 w sposób, który wymaga obu jego tandemowych chromodomen. Analizy in analizy in vitro pokazują, że w przeciwieństwie do ludzkiego CHD1, drożdżowy Chd1 nie wiąże metylowanego H3K4. Nasze odkrycia wskazują, że drożdżowy i ludzki CHD1 różnią się w ich zdolności do rozróżniania kowalencyjnie zmodyfikowanych histonów i łączenia modyfikacji histonów rozpoznawania modyfikacji i niekowalencyjnego remodelowania chromatyny w obrębie pojedynczego ludzkiego białka. --- Molekularne białko motoryczne CHD1 zostało zaangażowane w regulację transkrypcji i w niezależnej od transkrypcji inkorporacji w całym genomie H3.3 do chromatyny ojcowskiej u Drosophila melanogaster. Kluczową cechą CHD1 jest obecność dwóch chromodomen, które mogą wiązać się z histonem H3 metylowanym przy lizyny 4 i w ten sposób mogą służyć do rekrutacji i/lub utrzymania CHD1 w chromatynie. Tutaj opisujemy genetyczne i biochemiczne podejścia do badania chromodomeny chromodomen CHD1 u Drosophila. Stwierdziliśmy, że ogólna lokalizacja CHD1 na chromosomach chromosomach polietylenowych nie zmienia się znacząco u muszek z mutantami chromodomen. W przeciwieństwie do tego, chromodomeny są ważne dla aktywności niezależnej od transkrypcji aktywności CHD1 podczas wczesnego rozwoju embrionalnego, jak również dla regulacji transkrypcji kilku genów szoku cieplnego. Jednak ani CHD1 ani jego chromodomeny nie są potrzebne do lokalizacji polimerazy RNA II i metylacji H3K4 metylacji, ale utrata CHD1 zmniejsza indukowaną transkrypcją eksmisję histonów w genie genu Hsp70 in vivo. Mutacje chromodomen negatywnie wpływają na aktywność składania chromatyny CHD1 in vitro i wydają się być zaangażowane w łączenie silnika zależnego od ATP silnika zależnego od ATP z funkcją składania chromatyny CHD1. --- Białka ISWI tworzą katalityczny rdzeń podzbioru ATP-zależnych aktywności remodelujących chromatynę u eukariontów od drożdży po człowieka. Wiele z tych kompleksów kompleksów repozycjonuje nukleosomy, ale w różnych kierunkach. Odkryliśmy, że enzymy drożdżowe Isw1a, Isw2 i Chd1 preferencyjnie przemieszczają nukleosomy w kierunku nukleosomy w kierunku bardziej centralnych lokalizacji na krótkich fragmentach DNA, podczas gdy Isw1b nie. Co ważne, nieodłączne właściwości pozycjonowania DNA odgrywają ważną rolę w określaniu, gdzie nukleosomy są przenoszone przez wszystkie te enzymy. enzymy. Jednak kluczową różnicą jest to, że enzymy Isw1a, Isw2 i Chd1 są nie są w stanie przemieścić nukleosomów do pozycji bliższych niż 15 bp od końca DNA, podczas gdy Isw1b może. Stwierdziliśmy również, że istnieje korelacja między niezdolnością enzymów do przemieszczania nukleosomów blisko końców DNA a preferencyjnym z nukleosomami niosącymi łącznik DNA. Obserwacje te sugerują, że dostępność DNA łącznikowego wraz z właściwościami pozycjonowania DNA odgrywają ważną rolę w określaniu wyniku przebudowy przez te enzymy. te enzymy. --- CHD1 jest konserwatywnym czynnikiem remodelującym chromatynę, który lokalizuje się do aktywnych genów i funkcjonuje w montażu i pozycjonowaniu nukleosomów, a także w obrocie histonów. obrotu. Mysz CHD1 jest wymagana do utrzymania pluripotencji komórek macierzystych podczas gdy ludzki CHD1 może funkcjonować jako supresor nowotworu. Aby zbadać działanie CHD1 na strukturę chromatyny wyższego rzędu w zróżnicowanych komórkach, zbadaliśmy konsekwencje utraty CHD1 i nadekspresji CHD1 na chromosomach polietylenowych z gruczołów ślinowych larw Drosophila melanogaster w trzecim stadium rozwoju. Zaobserwowaliśmy, że struktura chromosomów jest wrażliwa na ilość tego remodelera. remodelera. Utrata CHD1 spowodowała zmiany w strukturze chromosomów i wzrost heterochromatyny. wzrost białka heterochromatyny HP1a, podczas gdy nadekspresja CHD1 zaburzyła strukturę chromatyny wyższego rzędu i spowodowała spadek poziomów HP1a. Nadekspresja nieaktywnej formy ATPazy CHD1 nie skutkowała poważnymi defektami chromosomalnymi. poważnych defektów chromosomalnych, co sugeruje, że aktywność ATPazy jest wymagana dla tego fenotypu in vivo. tego fenotypu in vivo. Co ciekawe, zmiany w poziomach białka CHD1 nie korelują ze zmianami w poziomach znacznika euchromatyny H3K4me3 lub wydłużającej polimerazy RNA II. Tak więc, podczas gdy CHD1 jest zlokalizowany w regionach aktywnych transkrypcyjnie aktywnych regionów genomu, może działać w celu zmiany poziomów HP1a, być może poprzez zmiany w metylacji H3K9. --- Spt4-Spt5, ogólny czynnik elongacji transkrypcji dla polimerazy RNA II, również odgrywa rolę w regulacji chromatyny. Jednak relacje między tymi funkcjami nie są jasne. Wcześniej wyizolowaliśmy supresory mutacji Saccharomyces cerevisiae spt5 w genach kodujących członków kompleksu Paf1, który reguluje kilka kotranskrypcyjnych modyfikacji histonów i Chd1, enzymu remodelującego chromatynę enzym remodelujący chromatynę. Tutaj pokazujemy, że ta supresja spt5 może wynikać z utraty metylacji lizyny 4 lub 36 histonu H3 lub zmniejszonej rekrutacji Chd1 lub kompleksu Rpd3S. Te supresory spt5 również ratują syntetyczny wzrost wady obserwowane w mutantach spt5, którym również brakuje czynnika wydłużającego TFIIS. Używając genu reporterowego FLO8 stwierdziliśmy, że mutacja chd1 powodowała kryptyczną inicjację transkrypcji. transkrypcji. Ponadto zaobserwowaliśmy wzmocnienie kryptycznej inicjacji w mutantach chd1 isw1 i zwiększoną acetylację histonów w mutancie chd1. Sugerujemy że, jak wcześniej zaproponowano dla metylacji lizyny 36 H3 i kompleksu Rpd3S, metylacja lizyny H3 4 i funkcja Chd1 w celu utrzymania normalnej struktury chromatyny nad transkrybowanymi genami struktury chromatyny nad transkrybowanymi genami i że jedną z funkcji Spt4-Spt5 jest pomoc polimerazy RNA II w przezwyciężeniu represyjnego wpływu tych modyfikacji histonów i regulatorów chromatyny na transkrypcję.

Jaka jest funkcja molekularna białka Chd1?

Zależny od ATP enzym remodelujący chromatynę Chd1 jest białkiem o masie 168 kDa składającym się z podwójnej chromodomeny, domeny ATPazy związanej z Snf2 i C-końcowej domeny wiążącej DNA. Jedna z dwóch chromodomen Chd1 specyficznie oddziałuje z metylowanym znacznikiem lizyny 4 na histonie H3, który jest związany z aktywnością transkrypcyjną. Ludzki CHD1 jest zależnym od ATP białkiem remodelującym chromatynę, jako czynnik, który bezpośrednio i selektywnie rozpoznaje histon H3 metylowany na lizynie 4.

Ostre gorączkowe młodzieńcze reumatoidalne zapalenie stawów (MRZS) o początku u dorosłych jest często jest często diagnozowane poprzez wykluczenie innych problemów. Klasyfikacja JRA opiera się głównie na opiera się przede wszystkim na odrębnym typie początku, których zazwyczaj są trzy: (1) ostry (1) ostre gorączkowe lub typu Stilla, (2) wielostawowe i (3) jednostawowe drobnostawowe zapalenie stawów. Gorączka o nieznanej przyczynie jest często początkowym objawem. Ten typ stawów może charakteryzować się jednym lub wszystkimi z następujących objawów: niewyjaśnioną niewyjaśniona wysoka gorączka, wysypka, utrata masy ciała, powiększenie węzłów chłonnych, powiększenie śledziony, zapalenie osierdzia, zapalenie opłucnej, zapalenie płuc, ból brzucha, bóle mięśni, bóle stawów, zapalenie stawów, ból gardła, leukocytoza gardła, leukocytoza, niedokrwistość, krążące kompleksy immunologiczne, nieprawidłowe nieprawidłowości w badaniach wątroby oraz zespolenie nadgarstkowo-śródręczne i stępowo-śródstopne. Pacjenci często dramatycznie reagują na środki przeciwzapalne. Kortykosteroidy, sole sole złota, penicylamina i leki cytotoksyczne były skuteczne u niektórych pacjentów. pacjentów. Rokowanie w tej chorobie jest ogólnie korzystne. Chociaż objawy mogą nawracać, remisja może być przedłużona. --- Ostre ropne zapalenie osierdzia było skutecznie leczone u pięciorga dzieci w wieku w wieku od 27 miesięcy do 11 1/2 roku w ciągu ostatnich 5 lat. Odpowiedzialnym Organizmem odpowiedzialnym był Hemophilus influenzae, typ b, w dwóch przypadkach i Meningococcus, Pneumococcus i koagulazododatni Staphylococcus aureus w jednym przypadku. Nie pierwotnego źródła zakażenia u dwóch pacjentów. Wysoki wskaźnik podejrzeń, w połączeniu z natychmiastowym echokardiogramem i perikardiocentezą, doprowadziły do diagnozy. do postawienia diagnozy. Natychmiastowa antybiotykoterapia została wdrożona na podstawie Grama z płynu osierdziowego. U wszystkich pięciu pacjentów u wszystkich pięciu pacjentów założono okienko osierdziowe - u czterech z dostępu podgłośniowego, a u piątego, z powodu wysięk w lewej opłucnej, przez lewą torakotomię. W przypadku zastosowania dostępu pozostawiono dreny do odsysania i nawadniania pooperacyjnego. Wszyscy pięciu pacjentów przeżyło bez następstw w okresach obserwacji od 18 miesięcy do 5 lat. miesięcy do 5 lat. Opowiadamy się za agresywnym podejściem do diagnozowania i leczenia tego problemu. i leczenia tego problemu. Niniejszy raport dokumentuje bezpieczeństwo, łatwość i Skuteczność podejścia podksyfoidalnego jako sposobu drenażu. --- Nawroty rozwijają się nawet u 20-50% pacjentów z ostrym zapaleniem osierdzia. Chociaż zidentyfikowano różne przyczyny nawracającego zapalenia osierdzia, etiologia w większości przypadków pozostaje niejasna. etiologia pozostaje niejasna w większości przypadków, które z tego powodu są określane jako idiopatyczne. Zespoły autozapalne obejmują rodzinną gorączkę śródziemnomorską (FMF), spowodowaną mutacjami w genie MEFV, i czynnik martwicy nowotworu zespół okresowy związany z receptorem nowotworowym (TRAPS), spowodowany mutacjami w genie TNFRSF1A . Nawracające zapalenie osierdzia jest wspólną cechą obu schorzeń, ale rzadko występuje samodzielnie. rzadko występuje samodzielnie. Kolchicyna jest standardowym leczeniem FMF, podczas gdy pacjenci z TRAPS nie reagują na leczenie kolchicyną, ale reagują na kortykosteroidy. kortykosteroidy. W oparciu o udowodnioną skuteczność kolchicyny w zapobieganiu w zapobieganiu zapaleniu wielomięśniowemu w FMF, kolchicyna została zaproponowana do leczenia nawracającego zapalenia osierdzia. nawracającego zapalenia osierdzia i jest w stanie zmniejszyć częstość nawrotów. Naszym celem było zbadanie możliwego udziału mutacji TNFRSF1A w grupie pacjentów z idiopatycznym pacjentów z idiopatycznym nawracającym zapaleniem osierdzia, którzy byli oporni na leczenie kolchicyną. leczenie kolchicyną. Trzydziestu kolejnych pacjentów (17 mężczyzn, 13 kobiet) z rozpoznaniem idiopatycznego nawracającego zapalenia osierdzia, którzy charakteryzowali się słabą odpowiedzią na leczenie kolchicyną. słabą odpowiedzią na leczenie kolchicyną, zostało włączonych do badania. Mutacje TNFRSF1A poszukiwano poprzez amplifikację, przy użyciu łańcucha polimerazy reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR), genomowego DNA i bezpośredniego sekwencjonowania. Mutacje TNFRSF1A stwierdzono znaleziono u 4 z 30 pacjentów. Żaden z tych 4 pacjentów nie miał w wywiadzie rodzinnym nawracających zespołów zapalnych lub historii zapalenia osierdzia. Jeden z 4 pacjentów miał nową heterozygotyczną delecję (DeltaY103-R104), a trzech pacjentów niosło heterozygotyczną mutację R92Q o niskiej penetracji. Nasze dane sugerują, że TRAPS należy mieć na uwadze w diagnostyce różnicowej nawracającego zapalenia osierdzia, a analiza mutacji genu TNFRSF1A powinna być brana pod uwagę, oprócz analizy MEFV u pacjentów pochodzenia śródziemnomorskiego. Słaba odpowiedź na leczenie leczenie kolchicyną i/lub uzależnienie od steroidów może być wskazówką do zbadania mutacji TNFRSF1A u pacjentów z idiopatycznym nawracającym zapaleniem osierdzia. --- Przedstawiono dwa przypadki zapalenia osierdzia wywołanego przez Haemophilus influenzae typu B. które demonstrują główne cechy kliniczne i następstwa tej poważnej choroby. Przypadki te są analizowane wraz z 77 innymi z literatury w celu scharakteryzować cechy kliniczne, historię naturalną i optymalną terapię. H. influenzae jest coraz częstszą chorobą małych dzieci. A łagodna choroba prodromalna, po której często następuje szybka progresja niewydolności serca aż do śmierci. aż do śmierci, chyba że zapalenie osierdzia zostanie zdiagnozowane i odpowiednio leczone. odpowiednio leczone. Rozwój kardiomegalii u gorączkującego pacjenta z zakażeniem Haemophilus Haemophilus jest wskazaniem do badania echokardiograficznego, które jest diagnostyczne dla wysięku osierdziowego. wysięku osierdziowego. Wstępne posiewy aspiratów osierdziowych będą dodatnie w 75% przypadków, nawet po rozpoczęciu antybiotykoterapii. Zastosowanie odpowiednich antybiotyków podawanych pozajelitowo, w połączeniu z wczesnym chirurgicznym drenażem osierdzia lub częściową perikardiektomią, powinno zminimalizować zachorowalność i śmiertelność oraz zapobiegać ostrym następstwom zwężenia. --- Zaciskające zapalenie osierdzia jest powikłaniem gruźliczego zapalenia osierdzia, które wymaga interwencji chirurgicznej. W tym badaniu staraliśmy się zidentyfikować echokardiograficznych, które mogłyby przewidzieć rozwój zaciskającego zapalenia osierdzia ostrego lub podostrego zapalenia osierdzia. Od stycznia 1988 r. do maja 1998 r. wszyscy pacjenci z rozpoznaniem gruźliczego zapalenia osierdzia zostali włączeni do badania, a ich cechy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych, przeanalizowano ich cechy kliniczne, wyniki badań laboratoryjnych, obrazy ultrasonograficzne, leczenie i wyniki. Gruźlicze osierdzia wykazano na podstawie dodatnich hodowli Mycobacterium tuberculosis z płynu osierdziowego lub tkanki u 11 pacjentów; próbek biopsji osierdzia wykazujących ziarniniaki osierdzia u siedmiu pacjentów; oraz bakteriologiczne lub histologiczne dowody na aktywną gruźlicę pozasercową w w połączeniu z dużym wysiękiem osierdziowym u czterech pacjentów. Siedemnastu pacjentów miało wysiękowe gruźlicze zapalenie osierdzia, a u pięciu gruźlicze zwężające zapalenie osierdzia. gruźlicze zapalenie osierdzia. Wyniki badań echokardiograficznych echokardiograficzne wysiękowego zapalenia osierdzia zostały sklasyfikowane jako wysięk typu kudłatego (n = 8) i nie-kudłaty (9). Wysięk typu kudłatego zdefiniowano jako obecność wielu pasm fibryny lub wysięku przypominającego masę, pokrywającego osierdzie i mostek wysięku osierdziowego. Wysięk inny niż kudłaty charakteryzował się bezechową przestrzenią osierdziową z pogrubieniem lub bez pogrubienia osierdzia, ale bez kudłatej powłoki wysiękowej. Średni czas pomiędzy wystąpieniem objawów a rozpoznaniem był dłuższy u pacjentów z wysiękiem typu kudłatego (39,6 +/- 8,7 vs 21,0 +/- 13,9 dni, p < 0,05). Prednizolon (20-30 mg/d) był stosowany dodatkowo do chemioterapii przeciwgruźliczej chemioterapii przeciwgruźliczej u 11 z 17 pacjentów z wysiękowym zapaleniem osierdzia. z wysiękowym zapaleniem osierdzia. Dwóch z 11 pacjentów (18%), którzy otrzymali sterydoterapię i pięciu z sześciu pacjentów (83%), którzy otrzymali chemioterapię przeciwgruźliczą pacjentów (83%), którzy tego nie zrobili, rozwinęło się zaciskające zapalenie osierdzia w następnym roku. w następnym roku. Dlatego doszliśmy do wniosku, że terapia adiuwantowa steroidami znacząco zmniejszyło ryzyko wystąpienia zaciskającego zapalenia osierdzia u pacjentów z nie kudłatym, ale nie kudłatym wysiękiem. --- Ropne zapalenie osierdzia rzadko jest pierwotnym miejscem infekcji bakteryjnej. Jest to zwykle powikłaniem infekcji pochodzącej z innego miejsca w organizmie, powstaje w wyniku ciągłego rozprzestrzeniania się lub krwiopochodnego rozprzestrzeniania się, W niniejszej pracy opisano jednak wcześniej zdrowego młodego mężczyznę, u którego rozwinęło się ropne paciorkowcowe zapalenie osierdzia. paciorkowcowe zapalenie osierdzia bez zlokalizowanego ogniska pierwotnego. Chociaż zbadano wiele możliwości zbadano wiele możliwości, miejsce wniknięcia zapalenia osierdzia pozostaje nieznane. Częstość występowania ropnego zapalenia osierdzia znacznie się zmniejszyła od ery antybiotyków. Jest to jest zazwyczaj ostrą i potencjalnie śmiertelną chorobą, wymagającą szybkiej szybkiej diagnozy i odpowiedniej terapii w celu poprawy rokowania. Standardowe leczenie łączy odpowiednią antybiotykoterapię z drenażem chirurgicznym. Jednak dokładny czas i rodzaj operacji jest nadal przedmiotem dyskusji. Nasz pacjent był leczony antybiotykami, drenażem płynu osierdziowego za pomocą rurki subxiphoidalnej i trombolizą wewnątrzsercową. trombolizę wewnątrzsercową. Po trzech tygodniach rozwinęła się tamponada, wymagająca częściowej perikardiektomii. Całkowicie wyzdrowiał i powrócił do normalną aktywność po dwumiesięcznej hospitalizacji. --- 39-letni mężczyzna został przyjęty z powodu bólu w górnej części brzucha i duszności. Rentgenogram klatki piersiowej wykazał kardiomegalię i niedodmę lewego płata dolnego. niedodmę lewego płata dolnego. Echokardiografia wykazała obwodowy wysięk osierdziowy z objawami tamponady serca. objawy tamponady serca. Biopsja osierdzia i analiza płynu były zgodne z włóknikowo-ropnym zapaleniem osierdzia. Pomimo antybiotyków o szerokim spektrum antybiotyków, przezskórnego, a następnie chirurgicznego drenażu, wysięk osierdziowy i tamponada osierdzia i tamponady. Przedstawiamy udane leczenie nie ustępującego fibryno-ropnego wysięku osierdziowego za pomocą połączonego wewnątrzsercowego fibrynolitycznych i ogólnoustrojowe podawanie kortykosteroidów jako alternatywę dla perikardektomii. alternatywą dla perikardektomii. --- Ostre ropne zapalenie osierdzia jest dobrze rozpoznaną, choć rzadko spotykaną, objawem ogólnoustrojowej choroby Haemophilus influenzae typu b. Niedawno dwóch pacjentów pediatrycznych, u których wystąpiły objawy tego powikłania septycznego podczas odpowiedniego leczenia antybiotykami bakteriemii. Te opisy przypadków powinny zwrócić uwagę lekarzy na możliwość, że zapalenie osierdzia może stać się klinicznie widoczne u pacjentów z ogólnoustrojowymi zakażeniami H. influenzae wiele dni po rozpoczęciu odpowiedniej terapii. Patofizjologia, metody diagnostyczne diagnostyczne i terapię. --- U 9-letniego chłopca z układowym początkiem młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów (JRA) z gorączką i bólem w klatce piersiowej, u którego szybko rozwinęło się zapalenie osierdzia i tamponada serca. tamponada serca. Pomimo leczenia kortykosteroidami i perikardiocentezy, gwałtowne pogorszenie wymagało awaryjnego umieszczenia okna osierdziowego. okienka osierdziowego. Jest to pierwszy zgłoszony przypadek tego typu nagłej interwencji chirurgicznej interwencji chirurgicznej w przypadku JRA. Spośród 220 dzieci z JRA obserwowanych przez 12 lat (7% ogólnoustrojowych), 8 miało objawy ostrego zapalenia osierdzia, ale żadne inne nie miało wyraźnych dowodów na tamponadę. --- Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej jest ważną przyczyną hemolizy. Osoby z tą chorobą są podatne na kryzys hemolityczny wywołany przez leki, w tym kwas acetylosalicylowy. Salicylan sodu jest głównym wyborem terapeutycznym w ostrym idiopatycznym zapaleniu osierdzia. Badania in vitro wykazały rolę salicylan sodu w hamowaniu dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej, ale w dawkach terapeutycznych hamowanie to nie jest wystarczające do wyjaśnić hemolizę indukowaną kwasem acetylosalicylowym obserwowaną in vivo. W ten sposób leczyliśmy pacjenta dotkniętego ostrym idiopatycznym zapaleniem osierdzia i niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej salicylanem sodu, uzyskując całkowite ustąpienie gorączki i objawów, bez gorączki i objawów, bez żadnych powikłań hemolitycznych. Terapia salicylanem sodu salicylanem sodu może być zatem bezpieczną i skuteczną alternatywą dla pacjentów z dehydrogenazą glukozo-6-fosforanową, którzy wymagają leczenia przeciwzapalnego. --- Opisano przypadek 56-letniego mężczyzny z zapaleniem mięśnia sercowego powikłanym wstrząsem kardiogennym w ciągu pierwszych 3 dni. wstrząsem kardiogennym w ciągu pierwszych 3 dni, naśladującym przy przyjęciu ostry zawał mięśnia sercowego zawał mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST w dolnych odprowadzeniach EKG. Dodatkowo pacjent pacjent miał nadczynność tarczycy i całkowicie zdekompensowaną cukrzycę. Wymagał Przez pierwsze 3 dni wymagał dożylnego wlewu leków inotropowych. Poziom enzymów sercowych był podwyższony. W ECHO serca obserwowano akinezję w środkowym dolnym i środkowym tylnym obszarze. w ECHO serca. W 10. dniu zaobserwowano uniesienie odcinka ST w odprowadzeniach I, II, V3-V6 oraz obniżenie odcinka ST w aVR. Po ustabilizowaniu stanu pacjenta wykonano koronarografię, która wykazała prawidłowe tętnice wieńcowe. Ostateczną diagnozą ostre zapalenie mięśnia sercowego powikłane ostrą niewydolnością serca i wstrząsem kardiogennym. wstrząsem kardiogennym. --- Nawracające zapalenie osierdzia jest rzadką chorobą wieku dziecięcego. Niemniej jednak może stanowić wyzwanie dla klinicysty ze względu na oporność na leczenie przeciwzapalne. leczenie przeciwzapalne. Początkowa etiologia często pozostaje niejasna; specyficzne parametry laboratoryjne przewidujące częstotliwość lub nasilenie nawrotów. nawrotów. Opisujemy czterech pacjentów z nawracającym zapaleniem osierdzia u których wykryto przeciwciała przeciwlimfocytarne (AMLA). Długotrwałe utrzymywanie się AMLA typu IgM stwierdzono u trzech pacjentów: u dwóch z nich wystąpiło ostre zapalenie ostre zapalenie jako zdarzenie początkowe, a jeden z 48 nawrotami w ciągu 5,5 roku. Czwarty pacjent wykazał szybką konwersję z AMLA typu IgM do IgG po mniej ostrej początkowej prezentacji i wykazał 4 łagodne nawroty podczas 48-miesięcznej obserwacji. 48-miesięcznej obserwacji. WNIOSKI: Byliśmy w stanie wykryć AMLA u czworga dzieci z nawracającym zapaleniem osierdzia. nawracającym zapaleniem osierdzia. Odkrycie to można przypisać chorobie autoimmunologicznej po pierwszym, ostrym zdarzeniu. Proponujemy wykrywanie AMLA u wszystkich dzieci z niewyjaśnionym nawracającym zapaleniem osierdzia. dzieci z niewyjaśnionym nawracającym zapaleniem osierdzia. Pacjenci pediatryczni z AMLA typu IgM mogą być narażeni na częste nawroty i dlatego powinni być ściślej monitorowani. monitorowani. Ponadto u tych pacjentów można zmienić leczenie u tych pacjentów z wolniejszym zmniejszaniem dawki steroidowych i niesteroidowych leków przeciwzapalnych. i niesteroidowych leków przeciwzapalnych.

Jakie jest leczenie ostrego zapalenia osierdzia?

W leczeniu ostrego zapalenia osierdzia często konieczne jest podejście multidyscyplinarne; najczęstszymi metodami leczenia są: steroidowe i niesteroidowe leki przeciwzapalne, antybiotykoterapia, drenaż osierdzia i, rzadziej, doosierdziowe nawadnianie fibrynolitykami; chemioterapia przeciwgruźlicza w obecności czynnika gruźliczego.

Francuska Grupa Badawcza Epirubicyny przeprowadziła randomizowane badanie porównujące samą epirubicynę 75 mg/m2 z fluorouracylem (5FU) 500 mg/m2, cyklofosfamidem 500 mg/m2 i epirubicyną 50 mg/m2 (FEC 50) oraz 5FU 500 mg/m2, cyklofosfamidem 500 mg/m2, cyklofosfamid i epirubicyna 75 mg/m2 (FEC 75) jako pierwsze leczenie pacjentek z zaawansowanym rakiem piersi. pacjentek z zaawansowanym rakiem piersi. Pacjenci byli stratyfikowani w zależności od tego, czy występowały tylko przerzuty do kości. Do badania włączono czterysta dwanaście pacjentek 378 oceniono pod kątem tolerancji, a 365 pod kątem skuteczności. Ogólne wskaźniki wskaźniki odpowiedzi były porównywalne między FEC 50 (44,6%) i FEC 75 (44,7%), ale oba były lepsze niż w przypadku samej epirubicyny (30,6%) (odpowiednio P = .04 i P = .0006), odpowiednio). Wskaźnik całkowitej odpowiedzi był lepszy w przypadku FEC 75 (15,5%) niż w przypadku FEC 50 (7%) (P = .025) lub epirubicyny (4%) (P = .002). Podobne wyniki uzyskano uzyskano w grupie pacjentów bez przerzutów wyłącznie do kości. Nie zaobserwowano różnicy w Nie zaobserwowano różnicy w trzech terapiach u pacjentów z przerzutami tylko do kości. Średni czas trwania odpowiedzi był podobny w trzech grupach, wynosząc 412 dni, 440 dni i 350 dni dla FEC. i 350 dni odpowiednio dla FEC 50, FEC 75 i epirubicyny. Pacjenci bez wcześniejszej chemioterapii adiuwantowej radziły sobie lepiej niż te z wcześniejszym leczeniem (bez antracyklin). Tolerancja była dobra w trzech grupach. Ogólnie rzecz biorąc, grupa otrzymująca samą epirubicynę wykazywała lepszą tolerancję niż dwie pozostałe grupy. grupy, które nie różniły się istotnie. Czas do progresji i przeżycie nie różniły się między trzema grupami, ale więcej wczesnych nawrotów wystąpiło w grupie epirubicyny i FEC 50; przeżycie wydawało się lepsze w ciągu pierwszych 8 miesięcy w grupie FEC 75. 8 miesięcy w grupie FEC 75, a różnica w przeżyciu między grupą epirubicyny i grupą a grupą FEC 75 miała znaczenie graniczne. Nie zaobserwowano różnicy w przeżywalności między pacjentami leczonymi epirubicyną i pacjentami z grupy FEC 50, mimo że odsetek odpowiedzi był znacznie gorszy w grupie monochemioterapii. --- TŁO: Wcześniej opublikowane prospektywne, randomizowane badanie fazy 3 wykazało że podawanie przez 24 tygodnie pierwotnej chemioterapii systemowej (PST) z paklitakselem i FEC(75) (fluorouracyl, epirubicyna, cyklofosfamid) jednocześnie z trastuzumabem u pacjentek z HER2-dodatnim pierwotnym rakiem piersi spowodowało w 60% patologiczny odsetek całkowitych odpowiedzi (PCR) bez związanej z tym poważnej toksyczności toksyczności kardiologicznej. Celem tego badania było dokonanie przeglądu skuteczności i bezpieczeństwa podobnego schematu leczenia poza ramami badania klinicznego. METODY: Pacjentki z HER2-dodatnim rakiem piersi (zdefiniowanym jako immunohistochemiczny 3+ lub fluorescencyjna hybrydyzacja in situ-dodatnia), które otrzymywały przez 24 tygodnie neoadiuwantową chemioterapię trastuzumabem jednocześnie z taksanem i chemioterapią opartą na taksanach i antracyklinach w latach 2004-2006. analizą. Chemioterapia PST składała się z paklitakselu (80 mg/m(2)) co tydzień przez 12 tygodni, a następnie 4 cykli tygodnie, a następnie 4 cykle FEC(75) (odpowiednio 500 mg/m(2), 75 mg/m(2) i 500 mg/m(2)), odpowiednio). WYNIKI: Zidentyfikowano czterdziestu pacjentów. Mediana wieku wynosiła 48 lat (zakres, 29-81). W sumie 60% pacjentów miało chorobę w stadium III, a 4 miało zapalnego raka piersi. raka piersi. Wskaźnik PCR wynosił 55% (95% przedział ufności [CI], 38,5%-70,7%). Przy medianie obserwacji wynoszącej 19 miesięcy. 5 pacjentek miało nawrót choroby, z czego 4 nie osiągnęły PCR. z których u 4 nie uzyskano PCR. Nie zaobserwowano poważnych zdarzeń sercowych. WNIOSKI: U pacjentek z HER2-dodatnim rakiem piersi w stadium II i III uzyskano wysoki odsetek PCR z trastuzumabem podawanym jednocześnie z paklitakselem i chemioterapią FEC(75) chemioterapią. Nie zaobserwowano żadnych poważnych zdarzeń sercowych związanych z tym schematem. Dane są zgodne z wynikami wcześniej opublikowanego badania. --- W ostatnim czasie chemioterapia FEC (fluorouracyl, epirubicyna i cyklofosfamid) w dużych dawkach jest coraz częściej stosowana w Japonii. jest coraz częściej stosowana w chemioterapii uzupełniającej raka piersi w Japonii. Jednak bezpieczeństwo i tolerancja wysokich dawek FEC nie zostały dobrze ocenione u japońskich pacjentek z rakiem piersi. japońskich pacjentek z rakiem piersi. Zbadaliśmy wykonalność FEC (75) (fluorouracyl: 500 mg/m(2), epirubicyna: 75 mg/m(2) i cyklofosfamid: 500 mg/m(2), co 3 tygodnie, 6 cykli) jako chemioterapii uzupełniającej u 59 pacjentek z pierwotnym rakiem piersi. pacjentek. Spośród tych pacjentek 56 (94,9%) ukończyło 6 cykli-FEC. Średnia epirubicyny wynosiła 431,7 mg/m(2) (95,9% zamierzonej dawki 450 mg/m(2)). Czterdziestu pięciu (76,2%) z 59 pacjentów doświadczyło neutropenii 3. lub 4. stopnia. lub 4, podczas gdy wskaźniki gorączkowej neutropenii (stopień 3) i zakażenia (stopień 2) wynosiły odpowiednio 3,4% i 10,2%. Niedokrwistość (88,2%), zmęczenie (42,4%), nudności (40,6%), zaburzenia czynności wątroby (40,7%) i wymioty (18,7%), jednak większość z nich była łagodna i sklasyfikowana jako większość z nich była łagodna i sklasyfikowana jako stopień 1 lub 2. U żadnego pacjenta nie wystąpiły objawy niewydolności serca. Badanie to pokazuje, że FEC (75) jest dobrze tolerowany jako chemioterapii uzupełniającej u japońskich pacjentek z rakiem piersi. --- Antracykliny należą do najbardziej aktywnych leków stosowanych w leczeniu zaawansowanego raka piersi. raka piersi. Stwierdzono, że epirubicyna jest równie skuteczna jak doksorubicyna przy równomolowych dawkach, ale jest znacznie lepiej tolerowana, zwłaszcza pod względem łysienia, leukopenii i toksyczności sercowej. Rola schematów zawierających antracyklinę w leczeniu uzupełniającym raka piersi była badana tylko przez kilka zespołów badawczych. zespołów prowadzących badania kliniczne. W 1986 r. French Adjuvant Study Group (FASG) rozpoczęła randomizowane badanie mające na celu zbadanie randomizowane badanie mające na celu zbadanie koncepcji intensywności dawki, jak również optymalnego czasu trwania leczenia u pacjentek z wczesnym rakiem piersi. Pomiędzy W latach 1986-1990 do badania włączono 621 pacjentek, z których 595 poddano ocenie. można było ocenić. Pacjentki randomizowano do 1 z 3 grup leczenia: Grupa A (n = 207) otrzymywała FEC 50 (fluorouracyl 500 mg/m2, epirubicyna 50 mg/m2 plus cyklofosfamid 500 mg/m2) co 21 dni przez 6 cykli; Grupa B (n = 193) otrzymywała FEC 50 co 21 dni przez 3 cykle; Grupa C (n = 195) otrzymywała FEC 75 (fluorouracyl 500 mg/m2, epirubicyna 75 mg/m2 plus cyklofosfamid 500 mg/m2) co 21 dni przez 3 cykle. Radioterapia lokoregionalna była podawana po trzecim cyklu chemioterapii we wszystkich ramionach leczenia. Kliniczne czynniki prognostyczne były podobne pomiędzy grupami leczenia. Około 62% wszystkich pacjentów miało 1 do 3 dodatnich węzłów chłonnych; 50% pacjentów miało dodatni receptor hormonalny i 73% pacjentów miało stopień 2 do 3 w skali Scarffa-Blooma Richardsona (SBR). 595 pacjentów (207, 193 i 195 pacjentów w grupach A, B i C, odpowiednio), którzy otrzymały łącznie 2301 cykli chemioterapii.(ABSTRAKT SKRÓCONY DO 250 SŁÓW) --- Wstęp: Autorzy ocenili długoterminową skuteczność i działania niepożądane u pacjentek z niezaawansowanym, jednostronnym, zapalnym rakiem piersi (IBC), które otrzymały jednorodne leczenie z intensywną chemioterapią indukcyjną, a następnie schemat podtrzymujący. METODY: Sto dwadzieścia pacjentek przydzielono losowo do grupy otrzymującej wysokie dawki fluorouracyl, epirubicynę i cyklofosfamid (FEC-HD) (fluorouracyl 750 mg/m(2) w dniach od 1 do 4, epirubicyna 35 mg/m(2) w dniach od 2 do 4 oraz cyklofosfamid 400 mg/m(2) w dniach od 2 do 4 przez 4 cykle co 21 dni) z lenograstymem lub bez lenograstymu. Leczenie lokoregionalne składało się z zabiegu chirurgicznego i/lub radioterapię. Chemioterapia podtrzymująca obejmowała FEC 75 (fluorouracyl 500 mg/m(2), epirubicyna 75 mg/m(2) i cyklofosfamid 500 mg/m(2) w dniu 1 co 21 dni przez 4 cykle). przez 4 cykle). Leczenie hormonalne nie było dozwolone. WYNIKI: Bezpieczeństwo schematu FEC-HD opisano wcześniej. Wśród 102 pacjentów, którzy przeszli operację, całkowitą odpowiedź patologiczną (pCR) osiągnęło osiągnięta przez 23,5% pacjentów z guzami piersi i przez 31,4% pacjentów z zajętych pachowych węzłów chłonnych. Ogólny wskaźnik pCR wyniósł 14,7%. Stu dziewięciu pacjentów otrzymało FEC 75. Po medianie 10 lat obserwacji, przeżycie wolne od choroby (ang. przeżycia wolnego od choroby (DFS) i przeżycia całkowitego (OS) wyniosły odpowiednio 35,7% i 41,2%, odpowiednio. Mediana DFS wyniosła 39 miesięcy (95% przedział ufności [95% CI], 25-53 miesięcy), a mediana przeżycia wyniosła 61 miesięcy (95% CI, 43-79 miesięcy). U pięciu pacjentów wystąpił przejściowy spadek frakcji wyrzutowej lewej komory lewej komory bez zastoinowej niewydolności serca. W grupie lenograstymu u 1 pacjenta ostra białaczka szpikowa M2, a u 1 pacjenta wystąpił zespół mielodysplastyczny. zespół mielodysplastyczny. WNIOSKI: Chemioterapia indukcyjna FEC-HD, a następnie schemat podtrzymujący FEC 75 miały umiarkowaną i ostrą toksyczność długoterminową i prowadziły do wysokich wskaźników DFS i OS u pacjentów z IBC. --- Celem tego badania, wykorzystującego jednoetapowy projekt Fleminga, było zbadanie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania docetakselu Taxotere 100 x mg x m(-2) i FEC 75 cyklofosfamidu 500 mg x m(-2), fluorouracylu 500 x mg x m(-2) i epirubicyny 75 mg x m(-2), w naprzemiennych i sekwencyjnych schematach w leczeniu pierwszego rzutu przerzutowego raka piersi. Sto trzydzieści sześć kobiet zostało losowo przydzielono do jednego z trzech schematów leczenia: DTX 100 plus FEC 75, naprzemiennie przez osiem kursów (ALT); cztery kursy DTX 100, a następnie cztery kursy FEC 75 (SEQ T); lub cztery kursy FEC 75, a następnie cztery kursy DTX 100 (SEQ F). U stu trzydziestu jeden kobiet można było ocenić odpowiedź guza. Chociaż wyniki leczenia były równoważne w dwóch ramionach sekwencyjnych i schemacie naprzemiennym (P=0,110, nieistotne), odsetek odpowiedzi był mniej zachęcający w ramieniu SEQ F. w ramieniu SEQ F (52,3%) niż w pozostałych dwóch ramionach (71,1% dla ALT i 70,5% dla SEQ T), w których najpierw podawano docetaksel. Czas do do progresji był podobny w ramionach ALT, SEQ T i SEQ F (odpowiednio 9,5, 9,3 i 10,4 miesiąca). miesięcy). Neutropenię stopnia 3-4 obserwowano u prawie wszystkich pacjentów; gorączkowa neutropenia wystąpiła u 9% (ALT), 16% (SEQ T) i 2% (SEQ F) pacjentów. pacjentów. Niewielu pacjentów (< lub =9%) rozwinęło toksyczność niehematologiczną stopnia 3-4. toksyczności. Względna intensywność dawki wynosiła 97-99% dla wszystkich schematów. Wszystkie schematy leczenia schematy leczenia były aktywne i dobrze tolerowane. --- CEL: Ocena czasu trwania i intensywności dawki schematów opartych na epirubicynie u pacjentek przed menopauzą z rakiem piersi z dodatnimi węzłami chłonnymi. PACJENTKI I METODY: W latach 1986-1990, 621 pacjentek z operacyjnym rakiem piersi losowo przydzielono do grupy otrzymującej fluorouracyl (Roche SA, Basel, Szwajcaria) w dawce 500 mg/m2, epirubicyny (Pharmacia SA, Mediolan, Włochy) w dawce 50 mg/m2 oraz cyklofosfamid (Asta Medica AG, Frankfurt, Niemcy) w dawce 500 mg/m2 co 21 dni (FEC 50) przez sześć cykli (6 FEC 50); FEC 50 przez trzy cykle (3 FEC 50); lub ten sam schemat z epirubicyną (FEC 50); lub ten sam schemat z epirubicyną w dawce 75 mg/m2 (FEC 75) przez trzy cykle (3 FEC 75). Wszyscy wszyscy pacjenci w trzech ramionach otrzymali napromienianie ściany klatki piersiowej pod koniec trzeciego cyklu. WYNIKI: Po 131-miesięcznej medianie obserwacji, 10-letnie przeżycie wolne od choroby (DFS) wyniosło 53,4%. (DFS) wynosiło odpowiednio 53,4%, 42,5% i 43,6% (P =,05) w trzech ramionach. Porównania parami wykazały, że 6 FEC 50 było lepsze zarówno od 3 FEC 50 (P =.02) i do 3 FEC 75 (P =.05). 10-letnie przeżycie całkowite (OS) dla ramienia 6 FEC 50 wynosiło 64,3%, dla ramienia 3 FEC 50 wynosiło 56,6%, a dla ramienia 3 FEC 75, wyniosło odpowiednio 59,7% (P =,25). Porównania parami pokazują, że 6 FEC 50 było bardziej skuteczne niż 3 FEC 50 (P =.10). Analiza regresji Coxa wykazała, że OS był istotnie lepszy w ramieniu 6 FEC 50 niż w ramieniu 3 FEC 50 niż w ramieniu 3 FEC 50 (P = 0,046). Nie stwierdzono ciężkich zakażeń (stopień 3 do 4), ostrej toksyczności kardiologicznej, lub zgonów z powodu toksyczności. Tylko u pięciu pacjentów wystąpiły opóźnione zaburzenia czynności serca, a u trzech pacjentów rozwinęła się ostra białaczka szpikowa. WNIOSEK: Po długoterminowej obserwacji w warunkach adiuwantowych, korzyść ze stosowania FEC 50 w porównaniu z trzema cyklami, niezależnie od dawki, jest wysoce istotna pod względem DFS. istotna w odniesieniu do DFS. Jeśli chodzi o OS, grupa otrzymująca sześć cykli FEC 50 ma znacznie lepsze wyniki niż grupa otrzymująca trzy cykle FEC 50. FEC 50. --- Podczas gdy stosowanie antagonistów receptora 5-HT3 jest wyraźnie uzasadnione u pacjentów otrzymujących cisplatynę, ich rola w przypadku leków o mniejszym działaniu wymiotnym nadal nie została określona. Celem Celem naszego randomizowanego badania była weryfikacja skuteczności pojedynczej standardowej dawki trzech antagonistów receptora 5-HT3 w chemioterapii o umiarkowanym działaniu wymiotnym. Sześćdziesiąt nieleczonych chemioterapią pacjentek z rakiem piersi w wieku od 30 do 71 lat, P.S. = 0-1, otrzymujących 5-fluorouracyl-epirubicynę-cyklofosfamid (FEC 75) co 21 dni lub cyklofosfamid-metotreksat-5-fluorouracyl (CMF) lub epirubicynę w dawce 120 mg/m2 lub wysoka dawka mitomycyny-metotreksatu-mitoksantronu (MMM) q 14 dni (+ G-CSF) lub 100 mg/m2 epirubicyny (+ G-CSF) randomizowano do otrzymywania, 15 minut przed chemioterapią chemioterapią, bolus 8 mg i.v. ondansetronu lub 3 mg i.v. granisetronu lub 5 mg i.v. tropisetronu. i.v. tropisetron i nie otrzymywali dalszego leczenia przeciwwymiotnego w kolejnych dniach. 180 cykli poddano ocenie. Całkowita ochrona (brak epizodów wymiotów) wynosiła odpowiednio 75%, 70% i 70% w fazie ostrej oraz 70%, 82% i 72% w fazie opóźnionej. a brak nudności wynosił 56%, 37% i 20% w fazie ostrej oraz 50%, 35% i 27% w fazie opóźnionej. odpowiednio 50%, 35% i 27% w fazie opóźnionej. Całkowita odpowiedź (brak wymiotów i brak lub łagodne nudności) wyniosła 74%, 58,6% i 50,8% w fazie ostrej i odpowiednio 64%, 63,7% i 47,3% w fazie opóźnionej. W analizie statystycznej nie stwierdzono istotnych różnic między trzema lekami w odniesieniu do ostrych wymiotów, podczas gdy ondansetron był lepszy od granisetronu i tropisetronu w ostrych (p = 0,018; p < 0,05) i opóźnionych nudnościach (p = 0,104; p < 0,01). Ta aktywność jest praktycznie taka sama jak ta, którą zgłosiliśmy (Ann Oncol 1994; 6, suppl 8: 204) z dawką nasycającą w dniu 1 i podtrzymującą przez kolejne 2-5 dni, ale ze znacznie korzystniejszym stosunkiem kosztów do korzyści. --- CEL: Określenie, czy czas trwania i dawka epirubicyny modyfikują długoterminowe wyniki leczenia długoterminowe wyniki leczenia pacjentek z przerzutowym rakiem piersi (MBC). PACJENCI I METODY: Czterysta siedemnaście pacjentek z MBC nieotrzymujących antracyklin randomizowano do otrzymania jednego z następujących schematów: ramię A: 11 cykli fluorouracylu 500 mg/m(2), epirubicyny 75 mg/m(2) i cyklofosfamidu 500 mg/m(2) (FEC 75) co 21 dni; ramię B: cztery cykle FEC 100 (ten sam schemat, ale z epirubicyną 100 mg/m(2)), a następnie osiem cykli FEC 50 (epirubicyna 50 mg/m(2)); oraz ramię C: cztery cykle FEC 100, a następnie ponowne rozpoczęcie tego samego schematu przy progresji choroby w przypadku wcześniejszej odpowiedzi lub stabilizacji. WYNIKI: Toksyczność hematologiczna była podobna. Nudności/wymioty i zapalenie jamy ustnej występowały znacznie rzadziej w ramieniu A, podobnie jak frakcja wyrzutowa lewej komory w ramieniu C (A = sześciu pacjentów, B = pięciu pacjentów i C = jeden pacjent). Sześciu pacjentów zmarło z powodu infekcji (A = czterech pacjentów i C = dwóch pacjentów). Po czterech cyklach, wskaźnik obiektywnej odpowiedzi (ORR) był lepszy w przypadku FEC 100 niż w przypadku FEC 75 (odpowiednio 49,2% i 40%; P: =,07). ORR był lepszy w przypadku dłuższych schematach (ramię A, 56,9%; B, 64%; i C, 47,6%; P: =,06) i wynosił 41% po drugiej linii FEC 100. drugiej linii FEC 100. Po medianie obserwacji wynoszącej 41 miesięcy, odpowiedź i czas do progresji (TTP) były znacząco lepsze w przypadku ramienia B, dłuższego schematu (P: =.012 i P: < 10(-3), odpowiednio). Mediana czasu przeżycia dla ramion A, B i C były podobne (17,9, 18,9 i 16. 3 mies, odpowiednio; P: =.49). WNIOSEK: W MBC dłuższe schematy oparte na epirubicynie są lepsze pod względem czasu trwania odpowiedzi i TTP. czas trwania odpowiedzi i TTP. Schematy FEC 100 poprawiają ORR. Jednak cztery początkowe cykle FEC 100 i identyczne ponowne leczenie w przypadku progresji choroby zapewniły przeżycie całkowite równoważne dłuższym schematom. --- Wstęp: Terapia FEC (5-FU + epirubicyna + cyklofosfamid) była stosowana jako chemioterapia adiuwantowa u pacjentek z chemioterapii uzupełniającej u pacjentek z rakiem piersi z dodatnimi węzłami chłonnymi. Celem tego badania była ocena odporności gospodarza i skutków ubocznych terapii FEC. Obserwowano również wpływ doustnego podawania grzybni Lentinus edodes (LEM). obserwowano. METODY: Do badania włączono dziesięciu pacjentów. W leczeniu zastosowano 5-FU (500 mg/m2), epirubicyną (75 mg/m2) i cyklofosfamidem (500 mg/m2) podawano co 21 dni przez 2 cykle, a LEM (9 g/dzień po) podawano podczas 2. cyklu. cyklu. WYNIKI: Aktywność komórek NK i liczba białych krwinek zmniejszyły się w 7 dnia po terapii i powróciły do normy 21 dnia. Jednak aktywność komórek NK aktywność komórek NK i liczba białych krwinek nie zmniejszyły się, gdy terapia FEC była stosowana z LEM po. WNIOSKI: Terapia FEC 75 wywarła pewien wpływ na odporność gospodarza, a LEM z terapią terapia FEC 75 mogła zapobiec odporności gospodarza. --- Od maja 1991 r. do grudnia 1996 r. 326 pacjentek z zaawansowanym rakiem piersi z przerzutami z przerzutami do wieloośrodkowego, randomizowanego badania klinicznego III fazy z czterema ramionami. czterema ramionami. Pacjentki randomizowano do otrzymywania chemioterapii zgodnie ze schematem FEC (5-fluorouracyl (5-FU) w dawce 500 mg/m2, epidoksorubicyna (EPI) w dawce 75 mg/m2 i cyklofosfamid (CFC)). cyklofosfamid (CFA) 500 mg/m2, dożylnie (i.v.) co 3 tygodnie) lub schematem EM (EPI 75 mg/m2, i.v. co 3 tygodnie; mitomycyna C (MMC) 10 mg/m2, i.v. co 6 tygodni) lub te same schematy z dodatkiem lonidaminy (LND) do czasu progresji choroby (doustnie, trzy razy dziennie, 150+150+300 mg); zaplanowano maksymalnie osiem cykli chemioterapii. zaplanowano maksymalnie osiem cykli chemioterapii. Cel badania był dwojaki: porównanie schematu porównanie schematu EM z powszechnie stosowanym schematem FEC i ocena możliwej roli dodania roli dodania LND. Pacjentki kwalifikowały się do badania, jeśli miały histologicznie histologicznie potwierdzony rak piersi, przerzuty lub nawrót lokoregionalny z mierzalną i/lub możliwą do oceny chorobą i były w wieku od 18 do 70 lat: 318 pacjentek zostało uznanych za kwalifikujących się. Pacjenci z wcześniejszą chemioterapią adiuwantową na bazie antracyklin lub u których wystąpił nawrót choroby w ciągu 6 miesięcy po jakimkolwiek schemacie chemioterapii adiuwantowej. schemacie chemioterapii zostały wykluczone. Toksyczność związana z chemioterapią stopnia > lub = 3 była możliwa do opanowania i nie było znaczącej różnicy między ramionami pod względem pod względem hematologicznych działań niepożądanych. Wpływ na czynność serca był łagodny. Nie zaobserwowano zaobserwowano zwiększonej toksyczności w ramionach LND (poza bólami mięśni w 27-30% przypadków). przypadków). Zaobserwowano znaczący wzrost odsetka całkowitych odpowiedzi w grupie FEC/EM + LND (20,4%) w porównaniu z grupą FEC/EM (10,8%). Mediana czas przeżycia i mediana czasu do progresji dla całej serii wynosiły odpowiednio 608 dni i 273 dni, odpowiednio; EM+/-LND osiągnął znacząco lepsze czas przeżycia i czas do progresji w porównaniu z FEC+/-LND (P=0,01). Wynik ten został potwierdzony również, gdy analiza została ograniczona do pacjentów wcześniej leczonych z adiuwantowymi schematami CMF. Na podstawie tych wyników stwierdzamy, że EM może stanowić cenną alternatywę dla FEC dla pacjentów wymagających schematu pierwszej linii schematu leczenia pierwszego rzutu zaawansowanego/przerzutowego raka piersi, zwłaszcza u pacjentek wcześniej leczonych CMF w leczeniu uzupełniającym. Ponadto stwierdzamy że pomimo lepszego odsetka całkowitych odpowiedzi w ramionach LND, ponieważ nie było nie było wyraźnej przewagi w czasie do progresji lub przeżycia wynikającej z dodania dodanie LND do schematów FEC lub EM, rutynowe stosowanie LND nie jest nie jest uzasadnione poza badaniem klinicznym.

Jakie leki wchodzą w skład schematu FEC-75?

Fluorouracyl, epirubicyna i cyklofosfamid wchodzą w skład schematu FEC-75. Ten schemat chemioterapii jest stosowany w leczeniu raka piersi.

Chociaż Projekt Poznania Ludzkiego Genomu został zakończony 4 lata temu, katalog ludzkich genów kodujących białka pozostaje przedmiotem kontrowersji. Aktualne katalogi wymieniają łącznie około 24 500 domniemanych genów kodujących białka. Jest to podejrzewa się, że duża część tych wpisów to funkcjonalnie funkcjonalnie bezsensowne ORF obecne przypadkowo w transkryptach RNA, ponieważ nie wykazują one dowodów na ewolucyjną konserwację z myszą lub psem. Jednakże, nie ma nie ma obecnie naukowego uzasadnienia dla wykluczenia ORF tylko dlatego, że nie wykazują ewolucyjnej ochrony: alternatywną hipotezą jest to, że większość tych ORF są w rzeczywistości ważnymi ludzkimi genami, które odzwierciedlają innowacje genowe w linii w linii naczelnych lub utratę genów w innych liniach. Tutaj odrzucamy tę hipotezę hipotezę, dokładnie analizując niezachowane ORF-y, a konkretnie ich właściwości u innych naczelnych. właściwości u innych naczelnych. Pokazujemy, że zdecydowana większość tych ORF to przypadkowymi wystąpieniami. Analiza daje, jako produkt uboczny, poważną rewizję obecnych katalogów aktualnych katalogów człowieka, zmniejszając liczbę genów kodujących białka do do około 20 500. W szczególności sugeruje, że niezachowane ORF powinny być dodawane do katalogu ludzkich genów tylko wtedy, gdy istnieją wyraźne dowody na istnienie kodowanego białka. białka. Zapewnia również zasadniczą metodologię oceny przyszłych proponowanych dodatków do katalogu ludzkich genów. Wreszcie, wyniki wskazują, że było stosunkowo niewiele prawdziwych innowacji w genach kodujących białka ssaków. kodujących białka ssaków. --- Konsorcjum GENCODE ma na celu zidentyfikowanie wszystkich cech genów w ludzkim genomie przy użyciu kombinacji analizy obliczeniowej, ręcznej adnotacji i walidacji eksperymentalnej. walidacji eksperymentalnej. Od pierwszego publicznego wydania tego zestawu danych adnotacji adnotacji, dodano niewiele nowych loci kodujących białka, jednak liczba alternatywnych transkryptów transkryptów splicingowych stale rosła. Wersja GENCODE 7 zawiera 20 687 loci kodujących białka i 9640 długich niekodujących RNA oraz 33 977 transkryptów kodujących kodujących transkryptów, które nie są reprezentowane w genach UCSC i RefSeq. Posiada również najbardziej kompleksową adnotację długich niekodujących loci RNA (lncRNA) publicznie z dominującą formą transkryptu składającą się z dwóch eksonów. Zbadaliśmy zbadaliśmy kompletność adnotacji transkryptu i stwierdziliśmy, że 35% miejsc miejsc startu transkrypcji jest wspieranych przez klastry CAGE, a 62% genów kodujących białka genów kodujących białka ma adnotowane miejsca polyA. Ponad jedna trzecia genów kodujących białka GENCODE GENCODE jest wspierana przez trafienia peptydowe pochodzące z widm spektrometrii mas z widm spektrometrii mas przesłanych do Peptide Atlas. Nowe modele pochodzące z Illumina Body Map 2.0 RNA-seq identyfikują 3689 nowych loci, których nie ma obecnie w GENCODE. GENCODE, z których 3127 składa się z dwóch modeli eksonów wskazujących, że są to prawdopodobnie nieanotowane długie niekodujące loci. GENCODE 7 jest publicznie dostępny na stronie gencodegenes.org oraz za pośrednictwem przeglądarek genomu Ensembl i UCSC.

Jaka jest liczba genów kodujących białka w ludzkim genomie?

Liczbę genów kodujących białka w ludzkim genomie szacuje się obecnie na 20 000 do 25 000

Zaostrzenia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP) są istotną przyczyną przyczyną zachorowalności i wydatków na opiekę zdrowotną. U pacjentów hospitalizowanych, antybiotyki zmniejszają niepowodzenie leczenia i śmiertelność. Istnieją również dowody na skuteczność antybiotyków w leczeniu zaostrzeń POChP w społeczeństwie. zaostrzeń POChP w społeczności, ale są one najbardziej przekonujące u pacjentów z ciężką i nie ma pewności co do wartości antybiotyków u pacjentów z łagodną u pacjentów z łagodną obturacją przepływu powietrza. Leczenie antybiotykami jest zwykle antybiotykami jest zwykle zalecane u pacjentów ze zwiększoną objętością plwociny, ropną plwociną i duszność, ale najważniejszym czynnikiem determinującym zakażenie bakteryjne wydaje się być ropność. Istnieją pewne dowody sugerujące, że decyzja o antybiotyków może być kierowana przez zastosowanie prokalcytoniny, chociaż wymaga to potwierdzenia w dalszych badaniach. zostać potwierdzone w dalszych badaniach. Nowsze antybiotyki o szerokim spektrum działania mogą być bardziej skuteczniejsze niż starsze antybiotyki, ale ze względu na obawy dotyczące antybiotykooporności antybiotykooporności, właściwe może być zarezerwowanie ich dla pacjentów z najwyższym ryzykiem niepowodzenia leczenia. ryzyka niepowodzenia leczenia. Szereg badań sugeruje, że 5-dniowe kuracje antybiotykowe mogą być równie skuteczne, co 5-dniowe kuracje antybiotykowe. dni mogą być tak samo skuteczne, jak te trwające 7 dni lub dłużej u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaostrzeniami POChP. Wytyczne nie zalecają stosowania profilaktycznych antybiotyków w POChP, ale istnieją wstępne dowody sugerujące, że mogą one że mogą one zmniejszać liczbę zaostrzeń. Do czasu opublikowania pełnych wyników badań nie będzie jasne, czy należy je stosować. --- Ograniczenie stosowania antybiotyków jest jednym z najważniejszych środków zapobiegania i i kontrolować pojawianie się oporności na antybiotyki. Dlatego antybiotyki powinny być być przepisywane tylko w przypadku infekcji. Jednak ostatnie dobrze zaprojektowane badania wykazały, że profilaktyczne stosowanie antybiotyków przynosi znaczne korzyści pacjentów podatnych na infekcje. Badani pacjenci cierpieli na nawracające nawracające infekcje dróg moczowych, POChP lub byli wentylowani mechanicznie na oddziałach intensywnej terapii. oddziałach intensywnej terapii. W pierwszych 2 populacjach stosowanie antybiotyków wiązało się ze wzrostem nosicielstwa antybiotyków. bakterii opornych na antybiotyki, ale u pacjentów intensywnej terapii udokumentowano odwrotną zależność. Badania te pokazują, że antybiotyki nie tylko powodują oporność. Należy zatem dokładnie rozważyć wady i zalety profilaktycznego stosowania antybiotyków. należy zatem dokładnie rozważyć.

Jakie są wskazania do profilaktycznego stosowania antybiotyków w POChP?

W podgrupie pacjentów z ciężką chorobą i skłonnością do rozwoju infekcji profilaktyczne stosowanie antybiotyków może zmniejszyć liczbę zaostrzeń i poprawić koszty opieki społecznej i zdrowotnej.

TŁO: Jawna dysfunkcja tarczycy, w szczególności niedoczynność tarczycy, może prowadzić do choroby wieńcowej (CAD). Czy bardziej subtelne anomalie metabolizmu hormonów tarczycy wpływają na progresję CAD pozostaje kwestią spekulacji. HIPOTEZA: Występowanie CAD i długoterminowe rokowanie u pacjentów bez historii pierwotnej choroby tarczycy, zawału mięśnia sercowego lub przewlekłej niewydolności serca niewydolności serca jest związane z poziomem biologicznie aktywnej wolnej biologicznie aktywnej wolnej trijodotyroniny (fT3). METODY: Kohorta składała się z 1047 klinicznie i biochemicznie eutyreozy pacjentów (mediana wieku 65,6 roku i 69% mężczyzn), którzy przeszli koronarografię w naszym instytucie z powodu podejrzenia w naszym instytucie z powodu podejrzenia CAD. WYNIKI: Niższe poziomy fT3 były predykcyjne zarówno dla naczyń jednonaczyniowych (p = 0,012), jak i wielonaczyniowych (p = 0,012). wielonaczyniowej (p = 0,009) CAD. Dzięki wieloczynnikowej regresji logistycznej regresji logistycznej, fT3 był nadal powiązany z obecnością CAD (współczynnik ryzyka [HR]: 0.48, 95% przedział ufności [CI]: 0.34-0.68, p < 0.001). Po średniej obserwacji wynoszącej 31 miesięcy, wskaźnik przeżycia wynosił 95%, a całkowita śmiertelność (log-rank 6,75, p = 0,009), jak również śmiertelność z przyczyn sercowych (log-rank 8,26, p = 0,004), była większa wśród pacjentów z zespołem niskiego poziomu T3 (fT3 < 2,10 pg/ml). W późniejszej wieloczynnikowej analizie regresji Coxa, związek między zespołem niskiego T3 a przeżyciem został utrzymany (całkowita śmiertelność HR: 1,80, 95% CI: 1,05-3,10, p = 0,034; śmiertelność sercowa HR: 2,58, 95% CI: 1,13-5,93, p = 0,025). WNIOSKI: W tej wybranej populacji poziomy fT3 były odwrotnie skorelowane z obecnością z obecnością CAD, a zespół niskiego poziomu T3 wiązał się z niekorzystnym rokowaniem, nawet po uwzględnieniu tradycyjnych czynników ryzyka choroby wieńcowej. --- TŁO: Zarówno glukoza-insulina-potas (GIK), jak i trójjodotyronina (T3) mogą poprawić wydolność układu sercowo-naczyniowego po operacji tętnic wieńcowych (CABG), ale ale ich działanie nie zostało bezpośrednio porównane, a efekty połączonego leczenia są nieznane. METODY I WYNIKI: W 2 kolejnych randomizowanych, podwójnie ślepych badaniach kontrolowanych placebo u pacjentów poddawanych po raz pierwszy izolowanemu CABG z użyciem pompy w okresie od stycznia w okresie od stycznia 2000 r. do września 2004 r., 440 pacjentów zrekrutowano i przydzielono losowo do grupy placebo (5% dekstroza) (n=160), GIK (40% dekstroza, K+ 100 mmol.L(-1), insulina 70 u.L(-1)) (0,75 mL.kg(-1) h(-1)) (n=157), T3 (0,8 mikrog.kg(-1), a następnie 0,113 mikrog.kg(-1) h(-1)) (n=63) lub GIK+T3 (n=60). Terapia GIK/placebo była podawano od rozpoczęcia operacji do 6 godzin po usunięciu aorty aorty (AXC), a T3/placebo podawano przez 6 godzin od usunięcia AXC. usunięcia AXC. Seryjne pomiary hemodynamiczne wykonywano do 12 godzin po usunięciu AXC, a poziomy troponiny I (cTnI) oznaczano do 72 godzin. Wskaźnik sercowy (CI) był znacząco zwiększony zarówno w grupie GIK, jak i GIK/T3 w ciągu pierwszych 6 godzin w porównaniu z placebo (cTnI). pierwszych 6 godzinach w porównaniu z placebo (P<0,001 dla obu) i terapią T3 (P=0,009 i 0,029, odpowiednio). Terapia T3 zwiększyła CI w porównaniu z placebo między 6 a 12 godzin po usunięciu AXC (P=0,01), ale terapia skojarzona nie. Uwalnianie cTnI było niższe we wszystkich grupach leczonych po 6 i 12 godzinach od usunięcia AXC. WNIOSKI: Leczenie GIK, T3 i GIK/T3 poprawia wydajność hemodynamiczną i powoduje zmniejszenie uwalniania cTnI u pacjentów poddawanych operacji CABG z użyciem pompy. Terapia skojarzona nie zapewnia dodatkowego efektu hemodynamicznego. --- Utrzymują się kontrowersje dotyczące tego, czy krążenie pozaustrojowe (CPB) zmniejsza poziom trijodotyroniny (T3) w osoczu, uzasadniając tym samym okołooperacyjne podawanie podawanie T3 w celu poprawy powrotu hemodynamicznego. Aby zbadać wpływ terapii T3 na hemodynamikę po CPB i ustalenie, czy potencjalne działanie inotropowe inotropowe działanie T3 jest pośredniczone przez wzrost reaktywności beta-adrenergicznej. beta-adrenergicznego, prospektywne, randomizowane, podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie przeprowadzono u 20 pacjentów poddawanych zabiegom kardiochirurgicznym z CPB. T3 lub placebo (10 pacjentów w każdej grupie) podawano dożylnie w momencie odklemowania aorty, a następnie po 4, 8, 12 i 20 godzinach. Punkty końcowe obejmowały (1) poziomy hormonów tarczycy mierzone testem radioimmunologicznym (2) standardowe parametry hemodynamiczne (3) gęstość beta-adrenoreceptorów limfocytów mierzona za pomocą techniką wiązania radioligandu (125I-jodocyjanopindololu). Wartości po CPB (usunięcie usunięcie zacisku) T3 (pg.ml-1) nie były znacząco zmniejszone w porównaniu z wartościami przed CPB: 3,3 +/- 0,2 vs 3,1 +/- 0,2 w grupie kontrolnej i 3,3 +/- 0,4 vs 3,7 +/- 0,6 u pacjentów leczonych T3. Parametry hemodynamiczne były nie różniły się między obiema grupami w żadnym pooperacyjnym punkcie czasowym. Podobnie, gęstość i powinowactwo beta-adrenoceptorów limfocytów nie były znacząco różniły się od wartości przedoperacyjnych w żadnej z grup. W związku z tym wydaje się, że nie ma rutynowego stosowania T3 u pacjentów poddawanych zabiegom na otwartym sercu. zabiegi na otwartym sercu. --- Wstęp: Hormon tarczycy ma wiele skutków dla układu sercowo-naczyniowego. Podczas i po pomostowaniu krążeniowo-oddechowym stężenie trijodotyroniny w surowicy przejściowo, co może przyczyniać się do pooperacyjnych zaburzeń hemodynamicznych. dysfunkcji hemodynamicznej. Zbadaliśmy, czy okołooperacyjne podawanie trijodotyroniny (soli sodowej liotyroniny) poprawia wydolność układu sercowo-naczyniowego u pacjentów pacjentów wysokiego ryzyka poddawanych operacji pomostowania tętnic wieńcowych. METODY: Podawaliśmy trójjodotyroninę lub placebo 142 pacjentom z z chorobą wieńcową i obniżoną czynnością lewej komory. Hormon był podawany w postaci dożylnego bolusa w dawce 0,8 mikrograma na kilogram masy ciała. gdy zacisk krzyżowy aorty został usunięty po zakończeniu operacji pomostowania a następnie jako wlew 0,113 mikrograma na kilogram na godzinę przez sześć godzin. godzin. Odpowiedzi kliniczne i hemodynamiczne były rejestrowane seryjnie, podobnie jak wszelkie zapotrzebowanie na leki inotropowe lub rozszerzające naczynia krwionośne. WYNIKI: Przedoperacyjne stężenia trijodotyroniny w surowicy pacjentów były prawidłowe (średnia [+/- SD] wartość, 81 +/- 22 ng na decylitr [1,2 +/- 0,3 nmol na litr]), a następnie zmniejszyło się o 0,5 nmol na litr. litr]) i zmniejszyły się o 40 procent (P < 0,001) 30 minut po rozpoczęciu krążenia pozaustrojowego. Stężenia u pacjentów, którym podano dożylnie trójjodotyroniny stały się ponadnormalne i były znacznie wyższe niż u pacjentów otrzymujących placebo (P < 0,001). pacjentów otrzymujących placebo (P < 0,001). Jednak stężenia były ponownie podobne w obu grupach 24 godziny po operacji. Średni pooperacyjny wskaźnik był wyższy w grupie otrzymującej trijodotyroninę (2,97 +/- 0,72 vs. 2,67 +/- 0,61 litrów na minutę na metr kwadratowy powierzchni ciała, P = 0,007), a ogólnoustrojowy opór naczyniowy był niższy. systemowy opór naczyniowy był niższy (1073 +/- 314 vs. 1235 +/- 387 dyn.sek.cm-5, P = 0,003). Obie grupy nie różniły się istotnie pod względem częstości występowania arytmii lub potrzeby leczenia lekami inotropowymi i rozszerzającymi naczynia krwionośne inotropowymi i rozszerzającymi naczynia krwionośne w ciągu 24 godzin po operacji, ani w śmiertelności i śmiertelności i chorobowości okołooperacyjnej. WNIOSKI: Podwyższenie stężenia trójjodotyroniny w surowicy u pacjentów pacjentów poddawanych operacji pomostowania tętnic wieńcowych zwiększa rzut serca i obniża systemowy opór naczyniowy, ale nie zmienia wyników ani nie zmienia potrzeby standardowego leczenia pooperacyjnego. standardowej terapii pooperacyjnej. --- CEL: Pomostowanie krążeniowo-oddechowe (CPB) jest związane z hormonami tarczycy tarczycy zgodnymi z eutyreozowym zespołem chorobowym. Podobne zmiany zaobserwowano zaobserwowano po ogólnych operacjach chirurgicznych. Zmiany hormonów tarczycy i ich i ich związek z globalnym zużyciem tlenu badano u pacjentów niskiego ryzyka poddawanych pomostowaniu tętnic wieńcowych (CABG) z i bez CPB. METODY: Pięćdziesięciu dwóch pacjentów poddanych pierwotnemu CABG przez tego samego chirurga zostało randomizowanych do grupy z pomostowaniem aortalno-wieńcowym (ONCAB, n=26) lub bez pomostowania aortalno-wieńcowego (OPCAB, n=26). Hormon stymulujący tarczycę (TSH), wolna tyroksyna (fT4) i wolna poziomy trijodotyroniny (fT3) mierzono w kolejnych punktach czasowych przy użyciu testów chemiluminescencji. Globalne zużycie tlenu mierzono w kolejnych punktach czasowych przy użyciu cewnika Swana-Ganza o ciągłym rzucie serca. WYNIKI: W obu grupach TSH i fT4 pozostawały w normalnym zakresie przez cały czas trwania badania. badania. Zaobserwowano podobny i postępujący spadek poziomów fT3, bez istotnej różnicy między grupami w czasie (p=0,42). Średnie poziomy fT3 w 24h były poniżej normalnego zakresu i znacznie niższe niż wartości wyjściowe (ONCAB, 3,3+/-0,69 pmol/L vs 5,1+/-0,41 pmol/L, p<0,001; OPCAB, 3,3+/-0,51 pmol/L vs 5.0+/-0.46 pmol/L, p<0.001). Stwierdzono istotną odwrotną zależność między poziomami fT3 a globalnym zużyciem tlenu. WNIOSKI: Chirurgia pozaustrojowa jest związana ze zmianami hormonów tarczycy podobnymi do do konwencjonalnej rewaskularyzacji chirurgicznej. Dane sugerują, że dalsze badania nad podawaniem T3 podczas OPCAB mogą być uzasadnione. --- Przeprowadzono prospektywne, randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą w celu oceny czy okołooperacyjne podawanie trijodotyroniny ma jakikolwiek wpływ na wydajność sercowo-naczyniową po operacji pomostowania tętnic wieńcowych. Sześćdziesięciu pacjentów przydzielono do 2 grup po 30 osób. Po zakończeniu operacji pomostowania tętnic wieńcowych grupa A otrzymała dożylny bolus trójjodotyroniny, a następnie wlew przez 6 godzin. Grupa B otrzymywała placebo. Seryjnie mierzono poziom trójjodotyroniny w surowicy i parametry hemo-dynamiczne. parametry były mierzone seryjnie. Średni pooperacyjny wskaźnik sercowy był nieznacznie, ale nie znacząco, wyższy w grupie A, podczas gdy systemowy opór naczyniowy był znacząco niższy w grupie A. naczyniowy był istotnie niższy w grupie A. W porównaniu z wartościami przedoperacyjnymi, stężenie trójjodotyroniny w surowicy było niższe niż w grupie A. w porównaniu z wartościami przedoperacyjnymi, poziom trójjodotyroniny w surowicy znacząco spadł w grupie B pod koniec w grupie B pod koniec krążenia pozaustrojowego i pozostawały na niskim poziomie 12 godzin po operacji, podczas gdy poziom trijodotyroniny w grupie A znacząco wzrósł. poziomy znacząco wzrosły w grupie A. Nie wykryto istotnych różnic między grupami w częstości występowania między grupami w częstości występowania arytmii, potrzebie wsparcia inotropowego inotropowego, pobytu na oddziale intensywnej terapii, śmiertelności i zachorowalności. Okołooperacyjne podawanie podawanie trijodotyroniny nieznacznie zwiększało pojemność minutową serca i systemowy opór naczyniowy, ale nie miało wpływu na wyniki operacyjne. operacyjną. Rutynowe stosowanie po operacji wieńcowej nie jest zatem zalecane. --- Pytanie poruszone w tym przeglądzie dotyczy tego, czy suplementacja hormonami tarczycy w okresie okołooperacyjnym w okresie okołooperacyjnym poprawia wyniki leczenia pacjentów poddawanych operacji pomostowania tętnic wieńcowych. Łącznie zidentyfikowano 88 odpowiednich prac zidentyfikowano przy użyciu poniższego wyszukiwania, siedem prac stanowiło najlepsze dowody najlepsze dowody, aby odpowiedzieć na pytanie. Autor, czasopismo, data i kraj publikacji i kraj publikacji, badana grupa pacjentów, typ badania, istotne wyniki, wyniki i słabe punkty badania. wyniki i słabe punkty badania. Doszliśmy do wniosku, że chociaż powszechne zainteresowanie wykazano szerokie zainteresowanie stosowaniem hormonów tarczycy w okresie okołooperacyjnym oraz wpływ krążenia pozaustrojowego na metabolizm hormonów tarczycy był szeroko na metabolizm hormonów tarczycy, nie ma istotnych dowodów uzasadniających rutynowe stosowanie hormonów tarczycy hormonów tarczycy u pacjentów poddawanych pomostowaniu tętnic wieńcowych. --- CEL: Celem tego badania było zbadanie potencjalnego efekt hemodynamiczny dożylnie podawanej trijodotyroniny u pacjentów poddawanych operacji pomostowania tętnic wieńcowych. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Trzydziestu pacjentów zostało losowo przydzielonych do tego pojedynczo zaślepionego, kontrolowanym placebo. Parametry hemodynamiczne, w tym częstość akcji serca, objętość wyrzutowa wskaźnik objętości wyrzutowej, wskaźnik sercowy, ciśnienie zaklinowania płucnego, naczyniowy opory naczyniowe, ogólnoustrojowe opory naczyniowe i średnie ciśnienie krwi zostały porównano między dwiema grupami przedoperacyjnie, przed rozpoczęciem pomostowania krążeniowo-oddechowego (CPB), 5 minut po zakończeniu CPB oraz 2, 4, 10, 16, i 22 godziny później. INTERWENCJA: Trójjodotyroninę podawano w postaci wlewu dożylnego w ciągu 1 minuty po usunięciu aorty. okres po usunięciu zacisku krzyżowego aorty (0,15 mikrograma / kg), przed koniec CPB (0,1 mikrograma / kg), 4 godziny po zakończeniu CPB (0,1 mikrograma / kg), 9 godzin po CPB (0,1 mikrograma/kg) i 14 godzin po CPB (0,1 mikrograma/kg). Pacjenci otrzymywali leki inotropowe, rozszerzające naczynia krwionośne i moczopędne tylko wtedy, gdy było to specjalnie wskazane. WYNIKI: Poziomy FT3 w osoczu były wyższe w grupie T3, ale w normalnym zakresie. zakresie. Nie odnotowano znaczących różnic w hemodynamice przed i po CPB hemodynamice między obiema grupami przez większą część badania, z wyjątkiem tego, że częstość akcji serca była wyższa w grupie T3. Większa liczba pacjentów w grupie w grupie kontrolnej otrzymywała leki rozszerzające naczynia krwionośne. Nie odnotowano żadnych działań niepożądanych podawania trijodotyroniny. WNIOSEK: Podawanie trójjodotyroniny pacjentom poddawanym zabiegowi operacji pomostowania krążeniowo-oddechowego jest bezpieczne, może zmniejszyć potrzebę leczenia farmakologicznego (rozszerzającej naczynia krwionośne), ale może zwiększać częstość akcji serca. --- CEL: Aby przetestować hipotezę, że podawanie trójjodotyroniny (T (3)) poprawia zmienne hemodynamiczne i zmniejsza zapotrzebowanie na leki inotropowe w pacjentów kardiochirurgicznych. PROJEKT: Prospektywne, randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie. MIEJSCE: Trzeciorzędowy ośrodek medyczny. PACJENCI: Łącznie 211 pacjentów poddawanych operacji tętnic wieńcowych o wysokim ryzyku ryzyko konieczności stosowania leków inotropowych. INTERWENCJA: Po zwolnieniu zacisku krzyżowego aorty pacjenci zostali losowo przydzieleni do grupy dożylny wlew T(3) (0,8 mikrog/kg, a następnie 0,12 mikrog.kg(-1).h(-1) przez 6 godzin), dopaminy (kontrola pozytywna, 5 mikrog.kg(-1).min(-1) przez 6 godzin) lub placebo. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Okołooperacyjne zmienne hemodynamiczne, wsparcie inotropowe i stężenia T(3) w surowicy. WYNIKI: Średnie+/-SEM stężenia wolnej T(3) w surowicy zmniejszyły się znacząco podczas krążenia pozaustrojowego we wszystkich grupach (od 0,0035+/-0,0001 nmol/L [0.23+/-0.01 ng/dL] do 0.001+/-0.0001 nmol/L [0.7+/- 0.00 ng/dL]; P=.001) i wzrosła do 0,0133+/-0,0004 nmol/L [0,87+/-0,03 ng/dL] (dwukrotność normalnego zakresu; P<.001) po rozpoczęciu dożylnego podawania T(3). Dożylna T(3) nie zmieniła zmiennych hemodynamicznych zmienić zmienne hemodynamiczne lub wymagania dotyczące leków inotropowych; jednak częstość akcji serca tętna (P<.001), a tendencja do zmniejszonego stosowania leków inotropowych została wykazano w grupie dopaminy. WNIOSKI: Podawanie trójjodotyroniny zapobiega spadkom stężenia hormonów tarczycy w surowicy stężenia hormonów tarczycy w surowicy związane z krążeniem pozaustrojowym. Dożylna T(3) nie ma dramatycznego wpływu na zmienne hemodynamiczne w tym ustawieniu, jak wcześniej sugerowano. wcześniej sugerowano. Chociaż może występować łagodny wpływ na pracę mięśnia sercowego mięśnia sercowego, nie możemy obecnie zalecić rutynowego stosowania dożylnego T(3) jako jako środka inotropowego u pacjentów poddawanych operacji pomostowania tętnic wieńcowych.

Czy podawanie trójjodotyroniny poprawia wyniki po pomostowaniu tętnic wieńcowych?

Okołooperacyjne podawanie syntetycznych hormonów tarczycy ma pozytywny wpływ hemodynamiczny (polegający na zwiększeniu rzutu serca, obniżeniu systemowego oporu naczyniowego) determinujący poprawę pooperacyjnej funkcji komór, zmniejszenie potrzeby leczenia środkami inotropowymi i urządzeniami mechanicznymi, przy braku istotnego wpływu na wyniki z wyjątkiem mniejszej częstości migotania przedsionków.

CEL: 70-genowa sygnatura prognostyczna ma wartość prognostyczną u pacjentów z ujemnym węzłowo rakiem piersi w Europie. Ten test diagnostyczny znany jako "MammaPrint™ (70-genowa sygnatura prognostyczna)" został niedawno zwalidowany, a jego wdrożenie było wykonalne. wdrożenie było wykonalne. Dlatego też oceniliśmy 70-genową sygnaturę prognostyczną u koreańskich pacjentek z rakiem piersi. Porównaliśmy ryzyko przewidywane przez 70-genową sygnaturę prognostyczną z powszechnie stosowanymi kliniczno-patologicznymi kliniczno-patologicznymi wśród koreańskich pacjentek z rakiem piersi. Przeanalizowaliśmy również 70-genową sygnaturę prognostyczną i cechy kliniczno-patologiczne pacjentów w w porównaniu z poprzednim badaniem walidacyjnym. METODY: Czterdzieści osiem kwalifikujących się pacjentek z rakiem piersi (kliniczny T1-2N0M0) wybrano z czterech szpitali w Korei. Świeże próbki guza zostały przeanalizowane za pomocą dostosowanej mikromacierzy dla 70-genowej sygnatury prognostycznej. Zgodność między ryzykiem przewidywanym przez 70-genową sygnaturę prognostyczną a ryzykiem przewidywanym przez powszechnie stosowane wytyczne kliniczno-patologiczne (wytyczne St. Gallen Gallen, wytyczne National Institutes of Health [NIH] i Adjuvant! Online) zostały ocenione. WYNIKI: Sygnatury prognostyczne oceniono u 36 pacjentów. Nie zaobserwowano znaczących zaobserwowano istotnych różnic w cechach kliniczno-patologicznych pacjentów w porównaniu z wcześniejszymi badaniami. w porównaniu z poprzednimi badaniami. 70-genowa sygnatura prognostyczna zidentyfikowała pięciu (13,9%) pacjentów z sygnaturą rokowania niskiego ryzyka i 31 (86,1%) pacjentów z sygnaturą wysokiego ryzyka. Ryzyko kliniczne było zgodne z sygnaturą z sygnaturą rokowania u 29 pacjentów (80,6%) zgodnie z wytycznymi St. Gallen Gallen; 30 pacjentów (83,4%) zgodnie z wytycznymi NIH; i 23 pacjentów (63,8%) zgodnie z wytycznymi Adjuvant! Online. Nasze wyniki różniły się od wcześniejszych badań walidacyjnych w Europie z około 40% rokowaniem niskiego ryzyka i około 60% rokowania wysokiego ryzyka. Wysoka częstość występowania w grupie wysokiego ryzyka była zgodna z danymi z Japonii. WNIOSEK: Wyniki 70-genowej sygnatury prognostycznej koreańskich pacjentek z rakiem piersi raka piersi różniły się nieco od tych zidentyfikowanych w Europie. Ta Należy zbadać, czy istnieje różnica w genach między Azjatami a Europejczykami. a Europejczykami. Dalsze badania na dużą skalę z oceną kontrolną są aby ocenić, czy zastosowanie 70-genowej sygnatury prognostycznej może przewidzieć rokowanie koreańskich pacjentek z rakiem piersi. --- Zalecenia dotyczące systemowej terapii adiuwantowej i wybór optymalnych leków na raka piersi we wczesnym stadium pozostaje wyzwaniem. Terapia adiuwantowa jest wskazana przy założeniu przy założeniu obecności mikroprzerzutów. Narzędzia oceny adiuwantowej do oceny rokowania i przewidywania korzyści z leczenia, w tym Adjuvant! Online, St Gallen Consensus, Oncotype DX(®) i MammaPrint(®), pomagają w podejmowaniu decyzji klinicznych. w podejmowaniu decyzji klinicznych. Jednak wszystkie te narzędzia mają ograniczenia, które należy wziąć pod uwagę przy ich rozsądnym stosowaniu. Narzędzia kliniczno-patologiczne są krytycznie zależą od dokładnego, znormalizowanego pomiaru parametrów. Narzędzia wielogenowe są atrakcyjne ze względu na ich obiektywność i powtarzalność, szczególnie w odniesieniu do analizy proliferacji, ale podejścia te nadal pomijają biologiczną heterogeniczność nowotworów. heterogeniczność w obrębie nowotworów, o której świadczą odrębne subpopulacje komórek o różnych wzorców genomowych i funkcji. Największe wyzwanie związane z leczeniem pozostaje w przypadku pacjentów ocenianych jako średnio zagrożeni nawrotem choroby, a problem ten nie jest przez narzędzia wielogenowe. Niezwykła różnorodność w raku piersi dyktuje, że postępowanie adiuwantowe musi być oparte na czynnikach biologicznych. Przyszła identyfikacja biomarkerów predykcyjnych dla określonej wrażliwości na chemioterapię może pozwolić na ukierunkowane stosowanie dostępnych środków, w tym antracyklin, taksanów i środków uszkadzających DNA. DNA. Obecność celów lekowych i szlaków sygnałowych, które można ukierunkować, a nie niż molekularnie zdefiniowane podgrupy, może ostatecznie wpłynąć na decyzje dotyczące leczenia. --- CEL: van't Veer i współpracownicy opracowali 70-genowy profil prognostyczny znany jako jako MammaPrint w celu identyfikacji pacjentek z rakiem piersi, u których ryzyko wystąpienia przerzutów. Oceniliśmy wartość prognostyczną profilu 70 genów MammaPrint u japońskich kobiet z rakiem piersi bez przerzutów do węzłów chłonnych. METODY: Zamrożone próbki guza od 102 kwalifikujących się pacjentek z rakiem piersi w wieku 70 lat lub młodszych zostały scharakteryzowane za pomocą tablicy MammaPrint. Pacjentki Pacjentki były leczone metodą oszczędzającą pierś lub mastektomią z usunięciem węzłów chłonnych pachowych. węzłów chłonnych w okresie od grudnia 1998 r. do sierpnia 2001 r. Około 73 procent otrzymało adiuwantową terapię hormonalną, a 28 procent otrzymało adiuwantową chemioterapię. chemioterapię. Profile ekspresji genów uzyskane przez MammaPrint sklasyfikowały pacjentów do grupy wysokiego lub niskiego ryzyka genomowego. Mediana obserwacji wyniosła 7,1 roku. WYNIKI: Spośród 102 pacjentek, 20 (20%) zostało zaklasyfikowanych do grupy niskiego ryzyka genomowego a 82 (80%) zakwalifikowano do grupy wysokiego ryzyka genomowego. Prawdopodobieństwo przeżycia przeżycia bez przerzutów odległych po pięciu latach wynosiło 100% w grupie niskiego ryzyka i 94% w grupie wysokiego ryzyka. w grupie wysokiego ryzyka. WNIOSKI: 70-genowy profil prognostyczny MammaPrint dokładnie zidentyfikował japońskie pacjentki z rakiem piersi o niskim ryzyku wystąpienia nawrotów. W rzeczywistości, 100% osób z kategorii niskiego ryzyka pozostało wolnych od przerzutów przez cały okres obserwacji. bez przerzutów przez cały okres obserwacji. --- Sygnatura 70 genów (MammaPrint) jest narzędziem prognostycznym wykorzystywanym do podejmowania decyzji o leczeniu adiuwantowym. decyzji dotyczących leczenia uzupełniającego. Celem tego badania była ocena jego wartości do przewidywania chemiowrażliwości w leczeniu neoadiuwantowym. Uzyskaliśmy profil 70 genów w stadium II-III przed chemioterapią neoadiuwantową i sklasyfikowaliśmy sygnatury prognostyczne. sygnatury prognostyczne. Patologiczna całkowita remisja (pCR) została wykorzystana do pomiaru chemiowrażliwości. Spośród 167 pacjentów, 144 (86%) miało złe, a 23 (14%) dobre rokowanie. Żaden z pacjentów z dobrym rokowaniem osiągnął pCR (0/23), podczas gdy 29/144 pacjentów (20%) w grupie o złym rokowaniu w grupie ze złym rokowaniem (P = 0,015). Wszystkie guzy potrójnie ujemne (n = 38) miały złe rokowanie. W podgrupie nie potrójnie ujemnej odpowiedź guza pierwotnego odpowiedź guza pierwotnego pozostawała związana z klasyfikacją rokowania (P = 0,023). Osiągnięcie pCR jest mało prawdopodobne w przypadku guzów, które mają dobre rokowanie. Guzy o złym rokowaniu są bardziej wrażliwe na chemioterapię. wrażliwe na chemioterapię. --- Wstęp: Większość pacjentek z rakiem piersi to kobiety po menopauzie, którym coraz częściej coraz częściej otrzymują chemioterapię uzupełniającą. Ponieważ korzystny chemioterapii u pacjentek po menopauzie występuje głównie w pierwszych 5 latach po diagnozie. pierwsze 5 lat po diagnozie, marker prognostyczny dla wczesnych zdarzeń może być w podejmowaniu decyzji dotyczących leczenia adiuwantowego. Celem tego badania była ocena wartości prognostycznej sygnatury 70 genów dla wczesnych zdarzeń u pacjentek po menopauzie. zdarzeń u pacjentek po menopauzie. METODY: Wybrano zamrożone próbki guza od 148 pacjentek w wieku 55-70 lat (T1-2, N0) i sklasyfikowano według 70-genowej sygnatury prognostycznej (MammaPrint) jako dobre lub złe rokowanie. Osiemnaście procent otrzymało terapię hormonalną. WYNIKI: Przeżycie specyficzne dla raka piersi (BCSS) po 5 latach wyniosło 99% dla sygnatury w porównaniu z 80% w grupie o złym rokowaniu (P = 0,036). 0.036). 70-genowa sygnatura prognostyczna była znaczącym i niezależnym BCCS w ciągu pierwszych 5 lat obserwacji ze skorygowanym współczynnikiem ryzyka wynoszącym 14,4 (95% przedział ufności wynoszącym 14,4 (95% przedział ufności 1,7-122,2; P = 0,01) po 5 latach. WNIOSEK: 70-genowa sygnatura prognostyczna może dokładnie wyselekcjonować pacjentki po menopauzie o niskim ryzyku związanym z rakiem piersi. po menopauzie o niskim ryzyku zgonu z powodu raka piersi w ciągu 5 lat od diagnozy i może mieć zastosowanie kliniczne w wyborze kobiet po menopauzie do chemioterapii adiuwantowej. chemioterapii. --- CEL: Dokonano przeglądu danych klinicznych i ekonomicznych dla dwóch obecnie dostępnych ekspresji genów. STRESZCZENIE: Dwa testy ekspresji genów, stosowane do określenia ryzyka nawrotu raka piersi raka piersi u pacjentek z rakiem piersi w stadium I lub II bez węzłów chłonnych. obecnie dostępne. Oncotype DX jest testem wykonywanym na RNA wyekstrahowanym z tkanki nowotworowej zatopionej w parafinie. Analizuje on ekspresję 21 genów: 16 genów 16 genów związanych z rakiem i 5 genów referencyjnych. Wyniki są wykorzystywane do obliczenia w celu określenia prawdopodobieństwa nawrotu nowotworu u pacjentek leczonych tamoksyfenem. Wyniki dwóch badań oceniających zdolność Oncotype DX do przewidywania ryzyka nawrotu raka piersi sugerują, że że pacjentki z ER-dodatnim, węzłowym rakiem piersi i niskim wynikiem nawrotu może wymagać jedynie leczenia adiuwantowego tamoksyfenem, podczas gdy pacjentki średniego i i wysokiego ryzyka mogą wymagać dodatkowego leczenia chemioterapią uzupełniającą. MammaPrint, mikromacierz oligonukleotydowa wykonywana na świeżo zamrożonych próbkach guza analizuje ekspresję 70 genów. Badania wykazały, że MammaPrint umożliwia młodym pacjentkom (<61 lat) z rakiem piersi we wczesnym stadium na sklasyfikowanie ich jako obarczonych wysokim lub niskim ryzykiem przerzutów odległych. Pacjentki wysokiego ryzyka mogą być następnie leczone bardziej agresywną terapią. WNIOSEK: Dwa testy ekspresji genów, Oncotype DX i MammaPrint, zostały opracowane w celu określenia ryzyka zostały opracowane w celu określenia ryzyka nawrotu raka piersi u pacjentek z rakiem piersi w stadium I lub II bez węzłów chłonnych. W przyszłości testy te mogą być użyteczne w określaniu potrzeby systemowej terapii adiuwantowej u takich pacjentek. --- Wstęp: Celem tego badania była ocena 70-genowej sygnatury prognostycznej MammaprintTM u pacjentek w wieku ≥ 60 lat z inwazyjnym rakiem piersi. PACJENTKI I METODY: Do tego prospektywnego badania zrekrutowano 60 pacjentek. zostały zrekrutowane. Kryteria włączenia były następujące: pT1c-3, pN0-1a, stopień 2/3, dodatni receptor hormonalny i guz HER2-ujemny. Profil ryzyka klinicznego został oceniony przy użyciu programu Adjuvant! Online (AOL). WYNIKI: 38 kobiet (63%) zostało sklasyfikowanych jako pacjentki niskiego ryzyka na podstawie sygnatury 70 genów. Pacjentki niskiego ryzyka; natomiast 22 (37%) należały do grupy wysokiego ryzyka. grupa wysokiego ryzyka. Porównując grupy niskiego i wysokiego ryzyka nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy dla konwencjonalnych parametrów prognostycznych, zwłaszcza konwencjonalnych parametrów prognostycznych, w szczególności dla Ki-67. 33 pacjentów (55%) zostało sklasyfikowanych jako pacjenci wysokiego ryzyka, z których 20 miało niezgodny wynik 70-genowy. miało niezgodny wynik sygnatury 70 genów. Niezgodność między sygnaturą 70 a wynikiem AOL stwierdzono u 48% pacjentów. Wskaźnik ten jest wyższy niż w poprzednich publikacjach. Połączenie klasyfikacji ryzyka patologicznego i sygnatury genowej doprowadziło do niezgodności u 11 pacjentów (18%). pacjentów (18%) doprowadziło do zmiany zaleceń dotyczących adiuwantowej terapii systemowej. zaleceń terapeutycznych. WNIOSKI: 70-genowa sygnatura może być dodatkowym kryterium za lub przeciw leczeniu systemowemu. może być dodatkowym kryterium za lub przeciw adiuwantowej chemioterapii systemowej. chemioterapii. Konwencjonalne parametry kliniczno-patologiczne parametry kliniczno-patologiczne nie korelowały z sygnaturą 70 genów u tych pacjentów.

Jaka jest wartość kliniczna MammaPrint?

MammaPrint ma wartość prognostyczną dla odległych przerzutów i zgonu, a także wartość predykcyjną dla odpowiedzi na chemioterapię uzupełniającą u pacjentek z rakiem piersi. Grupa robocza EGAPP nie znalazła jednak dowodów dotyczących użyteczności klinicznej MammaPrint.

Porównano domeny CH1 przeciwciał należących do następujących pięciu mysich klas mysich immunoglobulin (Ig) klas IgG1, IgG2a, IgG2b, IgG3 i IgA zostały porównane. Struktury domen CH1 IgG są, jak można się spodziewać, ogólnie podobne, ale wykazują lokalne zmiany konformacyjne. W porównaniu ze strukturami domeny IgG CH1 domena IgA CH1 wykazuje kilka znaczących różnic strukturalnych, które są konsekwencją insercji różnice strukturalne, które są konsekwencją insercji / delecji i specyficznych ograniczeń strukturalnych. W regionach różnic strukturalnych w domenach IgG CH1 przestrzenna zgodność reszt nie jest odzwierciedlona przez konwencjonalny numer sekwencji (Kabat). (Kabat) numer sekwencji. W związku z tym wyrównanie sekwencji i numeracja dla domen CH1 zostały zmienione, aby były zgodne z trójwymiarowymi wyrównaniami. --- Analiza porównawcza konformacji łańcucha głównego regionów hiperzmiennych L1, L2, L3, H1 i H2 w 17 strukturach immunoglobulin, które zostały dokładnie określone w wysokiej rozdzielczości. które zostały dokładnie określone w wysokiej rozdzielczości. Obejmuje to 79 regionów hiperzmiennych. Przeanalizowaliśmy również część regionu H3 w 12 z 15 domen 15 rozważanych tutaj domen VH. Na podstawie pozostałości w kluczowych miejscach 79 regionów hiperzmiennych można przypisać do jednej z 18 różnych struktur kanonicznych. kanonicznych. Pokazujemy, że 71 z tych hiperzmiennych regionów ma konformację która jest bardzo zbliżona do tego, co można zdefiniować jako "standardową" konformację każdej kanonicznej struktury. struktury kanonicznej. Te standardowe konformacje zostały szczegółowo opisane. Pozostałe osiem regionów hiperzmiennych ma niewielkie odchylenia od standardowych konformacji, które w sześciu przypadkach konformacji, które w sześciu przypadkach obejmują tylko rotację pojedynczej grupy peptydowej. grupy peptydowej. Większość hiperzmiennych regionów H3 ma tę samą konformację w części, która jest blisko szkieletu, a szczegóły tej konformacji są również szczegóły tej konformacji. --- IMGT/V-QUEST to wysoce spersonalizowany i zintegrowany system do standaryzowanej analizy rearanżowanych sekwencji nukleotydowych immunoglobulin (IG) i receptorów komórek T (TR). sekwencji nukleotydowych. IMGT/V-QUEST identyfikuje zmienne (V), różnorodność (D) i łączące (J) geny i allele poprzez dopasowanie do sekwencji genów i alleli IG i TR linii zarodkowej IMGT/V-QUEST. i sekwencjami alleli z katalogu referencyjnego IMGT. Nowe funkcje zostały dodane poprzez całkowite przepisanie w Javie. IMGT/V-QUEST analizuje partie sekwencji sekwencji (do 50) w jednym przebiegu. IMGT/V-QUEST opisuje mutacje V-REGION i identyfikuje pozycje hot spot w najbliższym germinalnym genie V. IMGT/V-QUEST może wykrywać insercje i delecje w przesłanych sekwencjach poprzez odniesienie do unikalnej numeracji IMGT. IMGT/V-QUEST integruje IMGT/JunctionAnalysis do szczegółowej analizy połączeń V-J i V-D-J, oraz IMGT/Automat do pełnej adnotacji V-J- i V-D-J-REGION. IMGT/V-QUEST wyświetla, w "widoku szczegółowym", wyniki i wyrównania dla każdej przesłanej sekwencji sekwencji indywidualnie, a w "widoku syntezy" wyrównania sekwencji, które w danym przebiegu wyrażają które w danym przebiegu wyrażają ten sam gen V i allel. Opcja "Zaawansowane parametry" pozwalają modyfikować domyślne parametry używane przez IMGT/V-QUEST i IMGT/JunctionAnalysis zgodnie z zainteresowaniami użytkowników. IMGT/V-QUEST jest dostępny bezpłatnie dostępny do badań akademickich na stronie http://imgt.cines.fr. --- IMGT, międzynarodowy system informacyjny ImMunoGeneTics http://imgt.cines.fr, został stworzony w 1989 roku przez Laboratoire d'ImmunoGénétique Moléculaire (LIGM) (Université Montpellier II i CNRS) w Montpellier we Francji. IMGT jest wysokiej jakości wysokiej jakości zintegrowany zasób wiedzy specjalizujący się w immunoglobulinach (IG), receptorach komórek T (TR), głównego kompleksu zgodności tkankowej (MHC) człowieka i innych kręgowców oraz powiązanych białek. kręgowców i pokrewnych białek układu odpornościowego (RPI) dowolnego gatunku które należą do nadrodziny immunoglobulin (IgSF) i do nadrodziny MHC (MhcSF). IMGT składa się z pięciu baz danych, dziesięciu narzędzi online i ponad 8 000 stron stron HTML z zasobami internetowymi. IMGT zapewnia wspólny dostęp do znormalizowanych danych z genomu, genetyki, proteomu i struktur trójwymiarowych. Dokładność i spójność danych IMGT są oparte na IMGT-ONTOLOGY, semantycznej specyfikacji terminów stosowanych w immunologii. semantycznej specyfikacji terminów stosowanych w immunogenetyce i immunoinformatyce. IMGT-ONTOLOGY obejmuje sześć głównych pojęć: IDENTYFIKACJA, KLASYFIKACJA, OPIS, NUMEROTACJA, ORIENTACJA i OBECNOŚĆ. W oparciu o te pojęcia, kontrolowane słownictwo i zasady adnotacji niezbędne do identyfikacji, klasyfikacji i identyfikacji, klasyfikacji, opisu i numeracji danych immunogenetycznych oraz do zarządzania wiedzą IMGT są zdefiniowane w Karcie Naukowej IMGT. IMGT. IMGT jest międzynarodowym punktem odniesienia w dziedzinie immunogenetyki i i immunoinformatyki dla badań medycznych (analiza repertuaru przeciwciał IG i miejsc rozpoznawania TR w chorobach autoimmunologicznych i zakaźnych, AIDS, białaczek, chłoniaków, szpiczaków), badań weterynaryjnych (repertuary IG i TR w gatunkach hodowlanych i dzikich), różnorodność genomu i badania ewolucji genomu ewolucji adaptacyjnych odpowiedzi immunologicznych, biotechnologia związana z inżynierią przeciwciał (jednołańcuchowe inżynierią przeciwciał (jednołańcuchowe zmienne fragmenty (scFv), wyświetlacze fagowe, biblioteki kombinatoryczne, chimeryczne, humanizowane i ludzkie przeciwciała), diagnostyka (wykrywanie i monitorowanie chorób resztkowych) i podejść terapeutycznych (przeszczepy, immunoterapia, wakcynologia). IMGT jest dostępny bezpłatnie pod adresem http://imgt.cines.fr. --- Na podstawie badań porównawczych znanych struktur i sekwencji przeciwciał argumentowano, że istnieje niewielki repertuar konformacji łańcucha głównego dla co najmniej pięciu z sześciu hiperzmiennych regionów przeciwciał, oraz że przyjęta konformacja że konkretna przyjęta konformacja jest określona przez kilka kluczowych konserwowanych reszt. Hipotezy te są obecnie wspierane przez rozsądnie udane przewidywania struktur większości hiperzmiennych regionów różnych przeciwciał, jak wykazało porównanie z ich później określonymi strukturami. --- TŁO: Standardowe schematy numeracji dla rodzin homologicznych białek umożliwiają na jednoznaczną identyfikację funkcjonalnie i strukturalnie istotnych reszt. i strukturalnie istotnych reszt, przekazywanie wyników dotyczących mutacji oraz systematyczną analizę zależności sekwencja-funkcja w rodzinach białek. Standardowe schematy numeracji zostały z powodzeniem wdrożone dla kilku rodzin białek, w tym laktamaz i przeciwciał, podczas gdy schemat numeracji dla rodziny strukturalnej strukturalnej rodziny dekarboksylaz zależnych od tiaminy-difosforanu (ThDP), dużej podrodziny z klasy klasy enzymów zależnych od ThDP, obejmującej pirogronian, benzoiloformian, dekarboksylazy kwasu 2-okso, indolopirogronianu i fenylopirogronianu, benzaldehydową liaza, syntazy acetohydroksykwasów i syntazy 2- sukcynylo-5-enolopirogroniano-6-hydroksy-3-cykloheksadieno-1-karboksylanowej Pomimo wysokiego podobieństwa strukturalnego między członkami zależnej od ThDP syntazy dekarboksylanowej (MenD). Pomimo wysokiego podobieństwa strukturalnego między członkami dekarboksylaz zależnych od ThDP, ich sekwencje są zróżnicowane i tworzą Pomimo wysokiego podobieństwa strukturalnego między członkami dekarboksylaz zależnych od ThDP, ich sekwencje są zróżnicowane, co utrudnia porównanie sekwencji członków rodziny białek. WYNIKI: Opracowaliśmy i zatwierdziliśmy standardowy schemat numeracji dla rodziny dekarboksylaz zależnych od ThDP. dekarboksylaz zależnych od ThDP. Profilowy ukryty model Markowa (HMM) został utworzony przy użyciu zestawu reprezentatywnych sekwencji z rodziny dekarboksylaz zależnych od ThDP. Dekarboksylaza pirogronianowa z S. cerevisiae (PDB: 2VK8) została wybrana jako referencyjna, ponieważ jest to dobrze scharakteryzowany enzym. Struktura krystaliczna o identyfikatorze PDB 2VK8 obejmuje strukturę mutanta ScPDC E477Q, kofaktory ThDP i Mg(2+), a także substrat w postaci analogu (2S)-2-h-hydroksylazy. analog kwasu (2S)-2-hydroksypropanowego. Bezwzględna numeracja tej sekwencji referencyjnej została przeniesiona na wszystkich członków rodziny białek dekarboksylazy zależnej od ThDP. rodziny białek. Następnie schemat numeracji został włączony do już ustanowionej bazy danych inżynierii enzymów zależnych od tiaminy-difosforanu (TEED) i został wykorzystany do systematycznej analizy funkcjonalnych i strukturalnych istotne pozycje w nadrodzinie dekarboksylaz zależnych od ThDP. WNIOSKI: Schemat numeracji służy jako narzędzie do wiarygodnego dopasowania sekwencji wyrównania sekwencji dekarboksylaz zależnych od ThDP oraz jednoznacznej identyfikacji i komunikacji odpowiednich pozycji. W ten sposób jest on podstawą dla systematycznej i zautomatyzowanej analizy właściwości zakodowanych w sekwencji, takich jak strukturalne i funkcjonalne znaczenie pozycji aminokwasów, ponieważ analiza konserwowanych pozycji, identyfikacja skorelowanych mutacji oraz określenie rozkładów aminokwasów specyficznych dla podrodziny zależy od wiarygodnych wielosekwencyjnych uliniowień i jednoznacznej identyfikacji kolumn uliniowienia. kolumn wyrównania. Metoda jest niezawodna i solidna i może być łatwo dostosowana do innych rodzin białek. do innych rodzin białek.

Jakie systemy zostały opracowane do numerowania reszt przeciwciał?

Najbardziej rozpowszechnionymi systemami numeracji przeciwciał są system Kabat, system Chothia oraz system numeracji IMGT.

Specyfikacja linii komórek T helper 17 (Th17) wymaga dobrze zdefiniowanego zestawu czynników transkrypcyjnych. czynników transkrypcyjnych, ale sposób, w jaki integrują się one z posttranskrypcyjnymi i epigenetycznymi programami regulującymi ekspresję genów jest słabo poznany. Tutaj my stwierdziliśmy wadliwą ekspresję cytokin komórek Th17 w komórkach T CD4 + z niedoborem miR-155 in vitro i in vivo. Mir155 był wiązany przez czynniki transkrypcyjne komórek Th17 i miR-155 i komórki T regulatorowe (Treg) z niedoborem miR-155. i limfocytów T regulatorowych (Treg) wyrażały zwiększone ilości Jarid2, białka wiążącego DNA białka wiążącego DNA, które rekrutuje kompleks represyjny Polycomb 2 (PRC2) do chromatyny. chromatyny. Wiązanie PRC2 do chromatyny i metylacja histonu H3K27 były zwiększone w komórkach z niedoborem miR-155, co zbiega się z brakiem ekspresji Il22, Il10, Il9, i Atf3. Wady w ekspresji cytokin komórek Th17 i homeostazie komórek Treg pod nieobecność Mir155 mogą być częściowo tłumione przez delecję Jarid2. Zatem, miR-155 przyczynia się do funkcji komórek Th17 poprzez tłumienie hamującego działania Jarid2. --- W tym wydaniu Immunity, Escobar i wsp. (2014) łączą mikroRNA i chromatynę, pokazując, w jaki sposób indukowany aktywacją miR-155 celuje w białko chromatyny pokazując, w jaki sposób indukowany aktywacją miR-155 celuje w białko chromatyny Jarid2 w celu regulacji produkcji cytokin prozapalnych w komórkach T helper 17.

Czy istnieje związek między Jarid2 i miR-155 w komórkach Th17?

Tak. Wywołany aktywacją miR-155 celuje w białko chromatynowe Jarid2, regulując produkcję cytokin prozapalnych w komórkach T helper 17.

Wrodzony zespół długiego QT (LQTS) jest spowodowany mutacjami kanałów jonowych serca które predysponują młode osoby do nagłej śmierci sercowej, często często związaną z wysiłkiem fizycznym. Kwestia LQTS i uczestnictwa w sporcie została z powodu doniesień o nagłej śmierci u młodych sportowców wyczynowych. sportowców. W niniejszym artykule dokonano przeglądu patofizjologii, charakterystyki klinicznej, i postępowanie w przypadku LQTS u osób aktywnych fizycznie i sportowców. --- Choroby układu krążenia stanowią 40% wszystkich zgonów w krajach zachodnich, a prawie dwie trzecie z nich występuje nagle. Młodzi ludzie (<35 lat) nie są (SD) z częstością 1/100 000 rocznie. Wysiłek jest trzykrotnie większym ryzykiem u sportowców niż u osób nieuprawiających sportu, a dyskwalifikacja sportowa sama w sobie ratuje życie osobom z ukrytymi chorobami układu krążenia. chorobami układu sercowo-naczyniowego. Kilku winowajców SD serca można zidentyfikować podczas pośmiertnie, a miażdżycowa choroba tętnic wieńcowych jest główną przyczyną (25% przypadków SD u osób młodych). przypadków SD u osób młodych), składająca się głównie z pojedynczej blaszki miażdżycowej z włóknistokomórkową proliferacją błony wewnętrznej. Jednak spektrum substratów sercowo-naczyniowych jest szerokie i obejmuje również jest jednak szerokie i obejmuje również wrodzone choroby tętnic wieńcowych (głównie pochodzenia anomalnego). wieńcowych (głównie pochodzenia anomalnego), mięśnia sercowego (arytmogenne i przerostowe kardiomiopatie, mięśniaki mięśnia sercowego (arytmogenne i przerostowe kardiomiopatie, zapalenie mięśnia sercowego), zastawek (zwężenie aorty i wypadanie płatka zastawki mitralnej) i układu przewodzącego (preekscytacja komorowa, przyspieszone przewodzenie przedsionkowo-komorowe). przewodzenie przedsionkowo-komorowe i blok przedsionkowo-komorowy). W maksymalnie 20% przypadków serce jest i histologicznie prawidłowe podczas sekcji zwłok (niewyjaśnione SD lub "mors sine mors sine materia"), a dziedziczne choroby kanałów jonowych (zespoły długiego i zespół Brugadów, katecholaminergiczny polimorficzny częstoskurcz komorowy). katecholaminergiczny częstoskurcz komorowy). Cele leczenia i zapobiegania SD u młodych osób obejmują następujące: (a) unikanie czynników wyzwalających, takich jak wysiłek lub emocje, (b) hamowanie arytmii za pomocą leków lub ablacji. arytmii za pomocą leków lub ablacji, (c) wyłączenie arytmii za pomocą defibrylatora, oraz arytmii za pomocą defibrylatora oraz (d) utrudnienie nawrotu choroby za pomocą poradnictwa genetycznego poradnictwo genetyczne i/lub terapię. Wykrywanie kardiomiopatii in vivo jest obecnie za pomocą elektrokardiogramu i/lub echokardiografii, co spowodowało gwałtowny spadek SD u sportowców. SD u sportowców we Włoszech, dzięki obowiązkowym badaniom przesiewowym poprzedzającym obowiązkowym badaniom przesiewowym przed rozpoczęciem aktywności sportowej. Genetyczne badania przesiewowe mogą odgrywać kluczową rolę we wczesnym wykrywaniu bezobjawowych nosicieli mutacji chorób sercowo-naczyniowych zagrożonych SD. chorób układu krążenia. --- Nagła śmierć sercowa (SCD) u młodych sportowców jest zazwyczaj spowodowana dziedzicznymi zaburzenia serca. Chociaż zdarzenia te są stosunkowo rzadkie w porównaniu do innych zgonów sercowych, są one tragiczne, ponieważ śmierć następuje u młodej, zdrowej osoby. zdrowej osoby. Nieprawidłowości genetyczne najczęściej związane z SCD to kardiomiopatia przerostowa, arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, zespół długiego QT, zespół Brugadów i katecholaminergiczny polimorficzny częstoskurcz komorowy. katecholaminergiczny częstoskurcz komorowy. W wyniku rosnącej świadomości, że zgonom tym można można zapobiec, zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych wydano wytyczne aby pomóc w badaniu przesiewowym i określeniu kwalifikacji młodych osób, które chcą uczestniczyć w wyczynowej lekkoatletyce. Nadal toczy się debata na temat tego, jak badań przesiewowych, w szczególności w zakresie stosowania 12-odprowadzeniowego elektrokardiogramu (EKG). (EKG), przy czym wytyczne europejskie nakazują EKG, a wytyczne amerykańskie nie nie zalecają rutynowego stosowania EKG. --- Nagła śmierć u osób młodych jest rzadkością. Około 25% przypadków występuje podczas uprawiania sportu. Większość młodych ludzi z nagłą śmiercią sercową (SCD) ma chorobę serca, przy czym kardiomiopatia przerostowa i anomalie tętnic wieńcowych są najczęstsze w większości przypadków. tętnic wieńcowych. Arytmogenna dysplazja prawej komory i zespół długiego QT są najczęstszymi pierwotnymi arytmicznymi przyczynami SCD. Szacuje się, że wczesna resuscytacja krążeniowo-oddechowa i powszechna dostępność automatycznych zewnętrznych defibrylatorów defibrylatorów mogłyby zapobiec około jednej czwartej nagłych zgonów u dzieci. --- Aktywność sportowa wiąże się ze zwiększonym ryzykiem nagłej śmierci u osób z osób z niektórymi wrodzonymi lub nabytymi wadami serca. Niniejszy przegląd w szczególności przyczyny zgonów sportowców w wieku poniżej 35 lat. wieku. W tej grupie wiekowej największy odsetek zgonów jest spowodowany chorobami o dziedziczeniu autosomalnym dominującym, takie jak kardiomiopatia przerostowa, arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, zespół długiego QT i zespół Marfana. zespół Marfana. Polityka wczesnego kaskadowego badania przesiewowego wszystkich krewnych pierwszego stopnia pacjentów z tymi zaburzeniami wykryje znaczną liczbę zagrożonych osób. osób zagrożonych. Ściśle regulowany system z badaniami przesiewowymi przed uczestnictwem wszystkich sportowców zgodnie z protokołem zapoczątkowanym we Włoszech, w tym dzieci w wieku szkolnym. dzieci w wieku szkolnym, może również wykrywać przypadki spowodowane sporadycznymi nowymi mutacjami i został wykazano, że znacznie zmniejsza nadmierną śmiertelność wśród sportowców. Zalecenia dla procedury badań przesiewowych. Stwierdzono, że badania przesiewowe EKG powinny być być częścią badań przesiewowych przed startem, ale przy użyciu kryteriów, które nie powodują zbyt wielu wyników fałszywie dodatnich wśród sportowców. Jeden z takich sugerowanych protokołów pokaże pozytywny u około 5% badanych osób, spośród których wiele zostanie badanych pod kątem tych chorób. W tej kwestii potrzebne są dalsze badania, aby określić jaki rodzaj fałszywie dodatnich i fałszywie ujemnych wyników dają te nowe kryteria. w. Mniej formalny system oparty na kaskadowych badaniach przesiewowych krewnych, edukacji trenerów na temat podejrzanych objawów i kwestionariuszach stosowanych przez kluby sportowe. przez kluby sportowe, został z czasem powiązany ze znaczną redukcją nagłych zgonów sercowych wśród szwedzkich sportowców. nagłych zgonów sercowych wśród szwedzkich sportowców, a zatem wydaje się, że warto nawet w przypadku młodszych sportowców, którym nie zaleca się formalnych formalnych badań przesiewowych. Zdecydowanie twierdzi się, że w rodzinach z w rodzinach z zaburzeniami autosomalnymi dominującymi pierwsze badania przesiewowe dzieci powinny być przeprowadzane nie później niż w wieku od 6 do 7 lat. --- WPROWADZENIE: Nagła śmierć sercowa u sportowców jest rosnącym problemem, pomimo ogromnej wiedzy w dziedzinie medycyny i sportu. SKUTKI WYSIŁKOWEJ AKTYWNOŚCI FIZYCZNEJ: W odpowiedzi na intensywny wysiłek fizyczny w organizmie zachodzą głębokie zmiany morfologiczne i funkcjonalne. aktywności fizycznej, ciało przechodzi głębokie zmiany morfologiczne i funkcjonalne. Zmiany te są zazwyczaj zdrowe, ale czasami mogą prowadzić do niektórych chorób serca. chorób serca. Jednak większość nagłych zgonów sercowych jest spowodowana nieznanymi wcześniej chorobami. chorób. Przyczyny nagłej śmierci sercowej: Najczęstszą przyczyną nagłej śmierci sercowej u sportowców jest kardiomiopatia przerostowa. sportowców jest kardiomiopatia przerostowa. Inne przyczyny to wrodzone anomalie wrodzone anomalie tętnic wieńcowych, zapalenie mięśnia sercowego, kardiomiopatia rozstrzeniowa, arytmogenna kardiomiopatia prawego serca. arytmogenna kardiomiopatia prawej komory, sarkoidoza, wypadanie płatka zastawki mitralnej, zwężenie zastawki aortalnej, miażdżyca, zespół długiego QT i tępe uderzenie w klatkę piersiową. w klatkę piersiową. WNIOSKI: Mając na uwadze powyższe, zaleca się częstsze badania fizykalne sportowców. zaleca się częstsze badania fizykalne sportowców. --- Nagła śmierć sercowa jest główną przyczyną śmiertelności wśród młodych sportowców z częstością Częstość występowania wynosi 1-2 na 100 000 sportowców rocznie. Jest ona opisywana jako "zdarzenie które jest nieurazowe, nieagresywne, nieoczekiwane i wynikające z nagłego nagłego zatrzymania krążenia w ciągu sześciu godzin od wcześniejszego normalnego stanu zdrowia". Większość predysponowanych sportowców nie ma żadnych objawów i nie ma ostrzeżenia o zbliżającym się tragicznym wydarzeniu. tragicznego zdarzenia. Większość przypadków jest spowodowana nieprawidłowościami strukturalnymi serca, najczęściej strukturalną nieprawidłowością serca, najczęściej kardiomiopatią przerostową. Od niedawna, zrozumienie przyczyn niestrukturalnych, takich jak zespół długiego QT i zespół Brugadów. i zespół Brugadów oraz opracowano kryteria diagnostyczne. Niniejszy przegląd przedstawia znane etiologie nagłej śmierci sercowej wśród sportowców oraz ich identyfikację i postępowanie, w tym implikacje dla przyszłego sportowej, jak określono w dokumentach konsensusu opracowanych przez Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne i 36. konferencję w Bethesda. --- U sportowców w wieku poniżej 35 lat częstość występowania nagłej śmierci jest niska. jest spowodowana arytmią komorową, zwykle wywołaną wysiłkiem fizycznym, i prawie zawsze występuje w obecności prawie zawsze występują w obecności strukturalnej choroby serca lub nieprawidłowości w układzie przewodzącym. Najczęstszą chorobą strukturalną jest kardiomiopatia przerostowa. a następnie anomalie tętnic wieńcowych, idiopatyczna kardiomiopatia rozstrzeniowa, arytmia. kardiomiopatia rozstrzeniowa, arytmogenna dysplazja prawej komory, zwężenie aorty, zapalenie mięśnia sercowego, zespół Wolffa-Parkinsona-White'a i zespół długiego QT. Ocena ocena sportowców z objawami arytmii serca, omdleniami, rodzinną historią nagłej śmierci nagłej śmierci wymagają pełnego badania kardiologicznego. Jeśli mają udokumentowaną kardiomiopatię przerostową, arytmogenną dysplazję prawej komory, idiopatyczną arytmogenną dysplazję prawej komory, idiopatyczną kardiomiopatię rozstrzeniową, zespół długiego QT, wywiad rodzinny nagłej śmierci i grubość przegrody międzykomorowej większa niż 20 mm. wyczynowe uprawianie sportu jest generalnie zabronione. U sportowców z bezobjawową bradyarytmią, częstoskurczami nadkomorowymi i przedwczesnymi skurczami przedsionków bez strukturalnej choroby serca wszystkie sporty wyczynowe są dozwolone, jeśli tętno w bradyarytmii odpowiednio wzrasta podczas ćwiczeń. Sportowcy z przedwczesnym skurczem komorowym, nieutrwalonym częstoskurczem komorowym i niestrukturalną chorobą serca strukturalną chorobą serca nie podlegają ograniczeniom sportowym, o ile arytmia nie pogarsza się podczas wysiłku i nie powoduje duszności, omdlenia lub przedomdlenia. --- Nagła śmierć u młodego sportowca zdarza się rzadko. Przyczyny mogą być różne. W USA, kardiomiopatia przerostowa odgrywa dominującą rolę, podczas gdy w Europie arytmogenna dysplazja prawej komory i miażdżyca tętnic wieńcowych. tętnic wieńcowych. Inne przyczyny, takie jak wrodzone anomalie wrodzone anomalie naczyń wieńcowych, zapalenie mięśnia sercowego, choroba Marfana, zespół długiego QT, zespół Brugadów i zespół zespoły Wollfa-Parkinsona-White'a, ale występują rzadko. Uważne (wywiad kliniczny i badanie lekarskie) jest obowiązkowe u wszystkich przyszłych młodych sportowców. obowiązkowe u wszystkich przyszłych młodych sportowców. --- Arytmie serca są przyczyną większości nagłych zgonów u sportowców. Roczne ryzyko Roczne ryzyko nagłego zgonu u sportowców wynosi od 5 do 10 na milion. Łagodne arytmie, w tym bradyarytmie, przedwczesne skurcze przedsionków i komór są powszechne u sportowców. przedwczesne skurcze przedsionków i komór. Nadkomorowe zaburzenia rytmu serca, takie jak migotanie przedsionków, nawrotny częstoskurcz węzłowy i zespół Wolffa-Parkinsona-White'a. Wolffa-Parkinsona-White'a są mniej powszechne. Być może najrzadszymi i najbardziej najniebezpieczniejsze arytmie to arytmie komorowe, w tym arytmie wtórne do kardiomiopatii przerostowej, arytmogennej dysplazji prawej komory, zespołu długiego QT, zespołu arytmogenną dysplazją prawej komory, zespołem długiego QT i anomalią pochodzenia tętnic wieńcowych. Bezobjawowe bradyarytmie (jeśli częstość akcji serca w bradyarytmii odpowiednio zwiększa się wraz z wysiłkiem), częstoskurcze nadkomorowe i przedwczesne skurcze przedsionków przedwczesne skurcze przedsionków bez strukturalnej choroby serca nie są przeciwwskazaniem do uprawiania sportu. Sportowcy z przedwczesnym skurczem komorowym, nieutrwalonym częstoskurczem komorowym i niestrukturalną chorobą serca. częstoskurczem komorowym i niestrukturalną chorobą serca nie mają ograniczeń sportowych o ile arytmie nie pogarszają się i nie powodują duszności lub podczas wysiłku. Częste lub wielokształtne przedwczesne skurcze komorowe lub utrzymujący się częstoskurcz komorowy wskazują na wyższe ryzyko, a udział w zawodach sportowych powinien być ograniczony. udział w zajęciach sportowych powinien być ograniczony.

Czy zespół długiego QT jest przyczyną nagłej śmierci sercowej u sportowców?

Jedną z kilku przyczyn nagłej śmierci sercowej u sportowców jest zespół długiego QT

Izolacja określonych regionów genomu, w których zachodzą interakcje molekularne jest jest niezbędna do kompleksowej identyfikacji cząsteczek związanych z regionami genomowymi. regionami genomowymi. Niedawno opracowaliśmy immunoprecypitację chromatyny z udziałem cząsteczek wiążących DNA za pośrednictwem immunoprecypitacji chromatyny (enChIP) do oczyszczania określonych regionów genomowych. oczyszczania określonych regionów genomowych. Tutaj opracowaliśmy retrowirusowy system ekspresji system ekspresji dla enChIP przy użyciu CRISPR. Wykazaliśmy, że docelowy genomowy locus można oczyścić z wysoką wydajnością przy użyciu tego systemu. Wykazaliśmy również że zanieczyszczenie potencjalnych miejsc pozacelowych jest znikome przy użyciu tego systemu. RNA (gRNA) dla miejsca docelowego ma wystarczająco długą unikalną sekwencję w swojej sekwencji wyjściowej. enChIP w połączeniu ze stabilnym znakowaniem izotopowym przy użyciu aminokwasów w komórce. izotopowym przy użyciu analizy aminokwasów w hodowli komórkowej (SILAC) zidentyfikował białka których związek z promotorem czynnika regulacyjnego interferonu (IFN)-1 (IRF-1) wzrasta w odpowiedzi na stymulację IFNγ. Lista powiązanych białek zawierała wiele nowych białek w kontekście ekspresji genów indukowanych przez IFNγ jak również białka związane z kompleksami deacetylaz histonowych, których udział zaangażowanie zostało zasugerowane w ekspresję genów za pośrednictwem IFNγ. Wreszcie potwierdziliśmy indukowane przez IFNγ zwiększone wiązanie zidentyfikowanych białek z promotorem IRF-1 przez ChIP. Tak więc, nasze wyniki pokazały, że retrowirusowy system enChIP przy użyciu CRISPR byłby przydatny do biochemicznej analizy funkcji genomu w tym transkrypcji i regulacji epigenetycznej. --- Analiza biochemiczna interakcji molekularnych w określonych regionach genomu wymaga ich izolacji przy jednoczesnym zachowaniu interakcji molekularnych in vivo. Tutaj, zgłaszamy izolację telomerów za pomocą zmodyfikowanej cząsteczki wiążącej DNA immunoprecypitację chromatyny (enChIP) przy użyciu aktywatora transkrypcji podobnego do (TAL) rozpoznającego powtórzenia telomerowe. Telomery rozpoznawane przez znakowane białko białko TAL poddano immunoprecypitacji z przeciwciałem przeciwko znacznikowi i poddano identyfikacji cząsteczek wiążących telomery. enChIP-spektrometria masowa (enChIP-Mass spektrometria (enChIP-MS) ukierunkowana na telomery zidentyfikowała znane i nowe białka wiążące telomery. Dane zostały zdeponowane w ProteomeXchange z identyfikatorem PXD000461. Ponadto wykazaliśmy, że RNA związane z telomerami może być izolowane przez enChIP. Zidentyfikowane cząsteczki wiążące telomery mogą odgrywać ważną rolę w biologii telomerów. enChIP z wykorzystaniem białek TAL byłby użytecznym narzędziem do analizy biochemicznej telomerów. użytecznym narzędziem do analizy biochemicznej określonych regionów genomowych. --- Izolacja określonych regionów genomowych zachowujących interakcje molekularne jest jest niezbędna do ich analizy biochemicznej. Tutaj opracowaliśmy nową metodę, immunoprecypitację chromatyny z udziałem cząsteczki wiążącej DNA (enChIP), do oczyszczania określonych regionów genomowych zachowujących interakcje molekularne. Wykazaliśmy, że enChIP przy użyciu systemu CRISPR skutecznie izoluje określone regiony genomowe. regiony genomowe. W tej formie enChIP, specyficzne regiony genomowe są immunoprecypitowane z przeciwciałem przeciwko znacznikowi(om), który jest połączony z katalitycznie nieaktywną formą Cas9 (dCas9), która jest współeksprymowana z przewodnikiem RNA (gRNA) i rozpoznaje endogenną sekwencję DNA w interesujących regionach genomowych. Spektrometria masowa enChIP (enChIP-MS) ukierunkowana na endogenne loci zidentyfikowała powiązane białka. enChIP wykorzystujący system CRISPR byłby wygodnym i użytecznym narzędziem do analizy endogennych loci. wygodnym i użytecznym narzędziem do badania struktury chromatyny regionów genomowych regionów genomowych.

Czym jest enCHIP?

Immunoprecypitacja chromatyny z udziałem cząsteczek wiążących DNA (enChIP) to nowatorska metoda oczyszczania specyficznych regionów genomowych zachowujących interakcje molekularne. EnChIP przy użyciu systemu CRISPR skutecznie izoluje określone regiony genomowe. W tej formie enChIP określone regiony genomowe są immunoprecypitowane przeciwciałem przeciwko znacznikowi (znacznikom), który jest połączony z katalitycznie nieaktywną formą Cas9 (dCas9), która jest współeksprymowana z przewodnim RNA (gRNA) i rozpoznaje endogenną sekwencję DNA w interesujących regionach genomowych. Spektrometria masowa enChIP (enChIP-MS) ukierunkowana na endogenne loci zidentyfikowała powiązane białka. enChIP przy użyciu systemu CRISPR byłby wygodnym i użytecznym narzędziem do badania struktury chromatyny w interesujących regionach genomowych.

Kwas retinowy (RA) może indukować zatrzymanie wzrostu i różnicowanie neuronalne komórek nerwiaka komórek neuroblastoma i był stosowany w klinice do leczenia neuroblastoma. Doniesiono, że RA indukuje ekspresję kilku genów HOXD w ludzkich liniach komórkowych nerwiaka ludzkich liniach komórkowych neuroblastoma, ale ich rola w działaniu RA jest w dużej mierze nieznana. Klaster HOXD zawiera dziewięć genów (HOXD1, HOXD3, HOXD4 i HOXD8-13), które są ułożone sekwencyjnie od 3' do 5', z HOXD1 na 3' końcu i HOXD13 na 5' końcu. i HOXD13 na końcu 5'. Tutaj pokazujemy, że wszystkie geny HOXD są indukowane przez RA w w komórkach ludzkiego neuroblastoma BE(2)-C, przy czym geny zlokalizowane na końcu 3' są aktywowane generalnie wcześniej niż te umieszczone bardziej 5' w klastrze. klastra. Indywidualna indukcja HOXD8, HOXD9, HOXD10 lub HOXD12 jest wystarczająca do indukować zarówno zatrzymanie wzrostu, jak i różnicowanie neuronów, co jest związane z regulacją w dół genów promujących cykl komórkowy i regulacją w górę genów różnicowania neuronów. genów różnicowania neuronów. Jednak indukcja innych genów HOXD albo nie ma efektu (HOXD1 lub (HOXD1) lub ma częściowy wpływ (HOXD3, HOXD4, HOXD11 i HOXD13) na proliferację komórek BE(2)-C. proliferację lub różnicowanie komórek BE(2)-C. Ponadto wykazaliśmy, że knockdown ekspresji HOXD8, ale nie ekspresji HOXD9, znacząco hamuje aktywność indukującą różnicowanie aktywność indukującą różnicowanie RA. HOXD8 bezpośrednio aktywuje transkrypcję aktywuje transkrypcję HOXC9, kluczowego efektora działania RA w komórkach neuroblastoma. Odkrycia te podkreślają różne funkcje genów HOXD w indukcji różnicowania komórek neuroblastoma przez RA. różnicowania komórek neuroblastoma. --- Kręgowce mają cztery klastry genów Hox (HoxA, HoxB, HoxC i HoxD). A różne badania ekspresji i mutacji wskazują, że tylni członkowie klastrów HoxA i HoxD odgrywają ważną rolę w rozwoju kończyn kręgowców. kręgowców. U ludzi mutacje w HOXD13 były związane z syndaktylią typu II syndaktylią lub synpolidaktylią, a w HOXA13 z zespołem ręka-stopa-genitalia. Zbadaliśmy dwoje niespokrewnionych dzieci z wcześniej niezgłoszonym wzorcem poważnych wad rozwojowych na przednio-tylnej (a-p) osi kończyn i narządów płciowych, polegających na narządów płciowych, składający się z pojedynczej kości w zeugopodzie, monodaktyli lub oligodaktylia w autopodach wszystkich czterech kończyn oraz hipoplazja prącia. Oboje dzieci są heterozygotami pod względem delecji, która eliminuje co najmniej osiem genów. (HOXD3-HOXD13) z dziewięciu genów w klastrze HOXD. Proponujemy, aby fenotypy fenotypy pacjentów są częściowo spowodowane haploinsufficiency dla genów klastra HOXD HOXD. Hipoteza ta jest poparta wzorcami ekspresji tych genów we wczesnych zarodkach kręgowców. wczesnych zarodkach kręgowców. Jednak zaangażowanie dodatkowych genów w regionie może wyjaśniać rozbieżność w nasileniu między tymi ludzkimi fenotypami a łagodniejszymi a łagodniejszymi, niespolaryzowanymi fenotypami występującymi u myszy hemizygotycznych dla genów klastra HoxD. Przypadki te stanowią pierwsze zgłoszone przykłady dla całego klastra Hox u kręgowców i sugerują, że diploidalna dawka diploidalna dawka ludzkich genów HOXD jest kluczowa dla prawidłowego wzrostu i kształtowania kończyn wzdłuż osi przednio-tylnej.

Ile genów zawiera ludzki klaster hoxD?

Ludzki kompleks HOXD zawiera dziewięć genów: HOXD1, HOXD3, HOXD4, HOXD8, HOXD9, HOXD10, HOXD11, HOXD12 i HOXD13, które są zgrupowane od 3′ do 5′ w około 100-kb odcinku na chromosomie 2q31.1 z HOXD1 na końcu 3' i HOXD13 na końcu 5′.

Badania nad witaminą D i wapniem w zapobieganiu złamaniom przyniosły niespójne wyniki. niespójne wyniki, w wyniku różnego statusu witaminy D i spożycia wapnia na początku badania. na początku badania, różnych dawek i słabej lub odpowiedniej zgodności. Niniejsze badanie próbuje zdefiniować typy pacjentów, zarówno zagrożonych osteoporozą, jak i z osteoporozą, którzy mogą odnieść korzyści z suplementacji wapnia i witaminy D. Omówiono również znaczenie odpowiedniego przestrzegania zaleceń u tych osób. Terapia wapniem i witaminą D została zalecona osobom starszym, zarówno słabych i zinstytucjonalizowanych lub niezależnych, z kluczowymi czynnikami ryzyka, w tym zmniejszona gęstość mineralna kości (BMD), złamania osteoporotyczne, zwiększona przebudowa kości w wyniku wtórnego w wyniku wtórnej nadczynności przytarczyc i zwiększoną skłonnością do upadków. skłonność do upadków. Ponadto, leczenie osteoporozy bisfosfonianem bisfosfonianem było mniej skuteczne u pacjentów z niedoborem witaminy D. Suplementacja wapnia i witaminy D jest kluczowym elementem profilaktyki i leczenia osteoporozy. osteoporozy, o ile spożycie wapnia i poziom witaminy D nie są optymalne. W przypadku pierwotnej suplementacja powinna być skierowana do osób z niedoborami witaminy D w diecie. niedobory. Zaproponowano kilka wartości odcięcia 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) w surowicy, aby zdefiniować niedobór witaminy D (ang. w celu zdefiniowania niedoboru witaminy D (w przeciwieństwie do odpowiedniego stanu witaminy D ), w zakresie od 30 do 100 nmol/l. W oparciu o związek między surowicą 25(OH)D, BMD, obrotem kostnym, funkcjonowaniem kończyn dolnych i upadkami, sugerujemy, że 50 nmol/l jest odpowiednim progiem 25(OH)D w surowicy do zdefiniowania niedoboru witaminy D . Suplementacja powinna zatem zasadniczo mieć na celu zwiększenie 25(OH)D w zakresie 50-75 nmol/l. Poziom ten można osiągnąć za pomocą dawce 800 IU/dobę witaminy D, dawce, która była stosowana w skutecznych badaniach zapobiegania złamaniom. randomizowanym badaniu klinicznym oceniającym, czy wyższe dawki witaminy D osiągają większą redukcję złamań. czy wyższe dawki witaminy D osiągają większe zmniejszenie częstości złamań, byłoby bardzo interesujące. znacznym zainteresowaniem. Ponieważ na równowagę wapniową wpływa nie tylko stan witaminy D ale także spożycie wapnia, należy również przestrzegać zaleceń dotyczących odpowiedniego spożycia wapnia. powinny być również przestrzegane. Wyniki środowiskowych badań klinicznych nad suplementacją witaminą D i suplementacją wapnia, w których przestrzeganie zaleceń było umiarkowane lub mniejsze, były często negatywne. często były negatywne, podczas gdy badania na pacjentach zinstytucjonalizowanych, u których w których podawanie leków było nadzorowane, zapewniając odpowiednie przestrzeganie zaleceń wykazały znaczące korzyści. --- TŁO: Około 30% osób w wieku powyżej 65 lat żyjących w społeczności każdego roku upada. Jest to aktualizacja przeglądu Cochrane opublikowanego po raz pierwszy w 2009 roku. CELE: Ocena efektów interwencji mających na celu zmniejszenie występowania upadków u osób starszych żyjących w społeczności. METODY WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy Cochrane Bone, Joint and Muscle Trauma Group (luty 2012), CENTRAL (The Cochrane Library 2012, Issue 3), MEDLINE (od 1946 r. do marca 2012 r.), EMBASE (od 1947 r. do marca 2012 r.), CINAHL (od 1982 r. do luty 2012) oraz rejestry badań online. KRYTERIA SELEKCJI: Randomizowane próby interwencji mających na celu zmniejszenie liczby upadków u osób starszych osób starszych mieszkających w społeczności. ZBIERANIE I ANALIZA DANYCH: Dwóch autorów przeglądu niezależnie oceniło ryzyko stronniczości i wyodrębniło dane. ryzyko stronniczości i wyodrębniło dane. Zastosowaliśmy współczynnik częstości (RaR) i 95% przedział ufności (CI) w celu porównania wskaźnika upadków (np. upadków na osoborok) między grupami grupami interwencyjnymi i kontrolnymi. W przypadku ryzyka upadku użyliśmy współczynnika ryzyka (RR) i 95% CI w oparciu o liczbę osób upadających w każdej grupie. My połączyliśmy dane tam, gdzie było to właściwe. GŁÓWNE WYNIKI: Uwzględniliśmy 159 badań z udziałem 79 193 uczestników. Większość badań porównywała interwencję zapobiegającą upadkom z brakiem interwencji lub interwencją interwencją, od której nie oczekuje się zmniejszenia liczby upadków. Najczęściej testowanymi interwencjami były ćwiczenia jako pojedyncza interwencja (59 badań) i programy wieloczynnikowe (40 badań). Sześćdziesiąt dwa procent (99/159) badań było obarczonych niskim ryzykiem błędu systematycznego. sekwencji, 60% dla błędu systematycznego dla upadków (66/110), 73% dla błędu systematycznego dla upadków (96/131), a tylko 38% (60/159) dla ukrycia przydziału. Wieloskładnikowe ćwiczenia grupowe znacząco zmniejszyły wskaźnik upadków (RaR częstość upadków (RaR 0,71, 95% CI 0,63 do 0,82; 16 badań; 3622 uczestników) i ryzyko upadków (RR 0,85, 95% CI 0,85 do 0,82). upadków (RR 0,85, 95% CI 0,76 do 0,96; 22 badania; 5333 uczestników), podobnie jak wieloskładnikowe ćwiczenia w domu (RaR 0,68, 95% CI 0,58 do 0,80; siedem 951 uczestników i RR 0,78, 95% CI 0,64 do 0,94; sześć badań; 714 uczestników). uczestników). W przypadku Tai Chi zmniejszenie wskaźnika upadków graniczyło z istotnością istotności statystycznej (RaR 0,72, 95% CI 0,52 do 1,00; pięć badań; 1563 uczestników), ale Tai Chi uczestników), ale Tai Chi znacząco zmniejszyło ryzyko upadku (RR 0,71, 95% CI 0,57 do 0,87; sześć badań; 1625 uczestników), Interwencje wieloczynnikowe, które obejmują indywidualną ocenę ryzyka, zmniejszyły wskaźnik upadków (RaR 0,76, 95% CI 0,67 do 0,86; sześć badań; 1625 uczestników). CI 0,67 do 0,86; 19 badań; 9503 uczestników), ale nie ryzyko upadków (RR 0,93, 95% CI 0,86 do 1,02; 34 badania; 13 617 uczestników). nie zmniejszała częstości upadków (RaR 1,00, 95% CI 0,90 do 1,11; siedem badań; 9324 uczestników) ani ryzyka upadku (RR 0,93 do 1,02; 34 badania; 13 617 uczestników). uczestników) ani ryzyka upadku (RR 0,96, 95% CI 0,89 do 1,03; 13 badań; 26 747 uczestników), ale może to mieć miejsce u osób z niższym poziomem witaminy D przed leczeniem. Interwencje w zakresie oceny i modyfikacji bezpieczeństwa w domu były skuteczne w zmniejszaniu częstości upadków (RR 0,81, 95% CI 0,68 do 0,97; sześć badań; 4208 uczestników) i ryzyka upadku (RR 0,89 do 1,03; 13 badań; 26 747 uczestników). uczestników) i ryzyka upadku (RR 0,88, 95% CI 0,80 do 0,96; siedem badań; 4051 uczestników). Interwencje te były bardziej skuteczne u osób z wyższym ryzykiem upadku, w tym u osób z poważnymi zaburzeniami widzenia. Interwencje w zakresie interwencje wydają się być bardziej skuteczne, gdy są prowadzone przez terapeutę zajęciowego. Interwencja mająca na celu leczenie problemów ze wzrokiem (616 uczestników) spowodowała znaczny wzrost wskaźnika upadków. Interwencja mająca na celu leczenie problemów ze wzrokiem (616 uczestników) spowodowała znaczący wzrost wskaźnika upadków (RaR 1,57, 95% CI 1,19 do 2,06) i ryzyka upadku (RR 1,54, 95% CI 1,24 do 1,91). Gdy osoby regularnie noszące okularów wieloogniskowych (597 uczestników) otrzymali okulary jednoogniskowe, wszystkie upadki i upadki poza domem były znacząco zmniejszone w podgrupie, która regularnie regularnie uczestniczyła w zajęciach na świeżym powietrzu. Odwrotnie, nastąpił znaczny wzrost liczby upadków upadków poza domem u uczestników grupy interwencyjnej, którzy brali udział w niewielkiej aktywności poza domem. Rozruszniki serca zmniejszyły częstość upadków u osób z nadwrażliwością zatoki szyjnej (RaR 0,5). szyjnej (RaR 0,73, 95% CI 0,57 do 0,93; trzy badania; 349 uczestników), ale nie ryzyko upadku. ale nie ryzyko upadku. Operacja zaćmy pierwszego oka u kobiet zmniejszała wskaźnik upadków (RaR 0,66, 95% CI 0,45 do 0,95; jedno badanie; 306 uczestników), ale operacja zaćmy drugiego oka już nie. Stopniowe odstawianie leków psychotropowych zmniejszało wskaźnik upadków (RaR 0,66 zmniejszyło częstość upadków (RaR 0,34, 95% CI 0,16 do 0,73; jedno badanie; 93 uczestników), ale nie ryzyko upadku. uczestników), ale nie ryzyko upadku. Program modyfikacji przepisywania leków dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej znacząco zmniejszał ryzyko upadków (RR 0,61, 95% CI 0,41 do 0,91; jedno badanie; 659 uczestników). Urządzenie antypoślizgowe do butów zmniejszyło wskaźnik upadków na oblodzonej nawierzchni (Ra upadków w warunkach oblodzenia (RaR 0,42, 95% CI 0,22 do 0,78; jedno badanie; 109 uczestników). uczestników). Jedno badanie (305 uczestników) porównujące wieloaspektową podiatrię w tym ćwiczenia stóp i kostek ze standardową podiatrią u osób z bólem stóp znacznie zmniejszyło częstość upadków (RaR 0,64, 95% CI 0,45 do 0,91), ale nie ryzyko upadku.Nie ma dowodów na wpływ interwencji poznawczo-behawioralnych na wskaźnik upadków (RaR 1.00, 95% CI 0.37 do 2,72; jedno badanie; 120 uczestników) lub ryzyko upadku (RR 1,11, 95% CI 0,80 do 1,54; dwa badania; 350 uczestników).Badania testujące interwencje mające na celu zwiększenie wiedzy/edukacji na temat zapobiegania upadkom nie zmniejszyły w znaczący sposób częstości upadków (RaR 0,33, 95% CI 0,09 do 1,20; jedno badanie; 45 uczestników) ani ryzyka upadku (RR 0,88 do 1,54; dwa badania; 350 uczestników). ryzyka upadku (RR 0,88, 95% CI 0,75 do 1,03; cztery badania; 2555 uczestników). Nie można wyciągnąć żadnych wniosków z 47 badań zgłaszających złamania związane z upadkiem. Trzynaście badań dostarczyło kompleksowej oceny ekonomicznej. ekonomiczną. Trzy z nich wskazywały na oszczędność kosztów interwencji w okresie próbnym. w okresie próbnym: ćwiczenia w domu u osób w wieku powyżej 80 lat, ocena i modyfikacja bezpieczeństwa ocena i modyfikacja bezpieczeństwa w domu u osób, które wcześniej upadły, oraz jeden wieloczynnikowy program ukierunkowany na osiem konkretnych czynników ryzyka. WNIOSKI AUTORÓW: Programy ćwiczeń grupowych i domowych oraz interwencje w zakresie bezpieczeństwa interwencji zmniejszają częstość upadków i ryzyko upadku.wieloczynnikowa ocena Wieloczynnikowa ocena i programy interwencyjne zmniejszają wskaźnik upadków, ale nie ryzyko upadku; Tai Chi zmniejsza ryzyko upadku. Ogólnie rzecz biorąc, suplementacja witaminą D nie wydaje się zmniejszać liczby upadków, ale może być skuteczna w przypadku upadków. suplementacja witaminą D nie wydaje się zmniejszać liczby upadków, ale może być skuteczna u osób z niższym poziomem witaminy D przed rozpoczęciem leczenia. przed leczeniem. --- TŁO: Upadki są jednym z najczęstszych powikłań medycznych po udarze mózgu. z częstością występowania wynoszącą 7% w pierwszym tygodniu po wystąpieniu udaru. Badania badające upadki w późniejszej fazie po udarze donoszą o częstości występowania do 73% w pierwszym roku po udarze. CELE: Ocena skuteczności interwencji mających na celu zapobieganie upadkom u osób po udarze. upadkom u osób po udarze. METODY WYSZUKIWANIA: Przeszukaliśmy rejestry badań Cochrane Stroke Group (listopad 2012) oraz Cochrane Bone, Joint and Muscle Trauma Group (maj 2012), Cochrane Central Register of Controlled Trials (CENTRAL) w The Cochrane Library 2012, wydanie 5, MEDLINE (1950 do maja 2012), EMBASE (1980 do maja 2012), CINAHL (1982 do maja 2012), PsycINFO (1806 do maja 2012), AMED (1985 do maja 2012) i PEDro (maj 2012). Przeszukaliśmy również rejestry badań, sprawdziliśmy listy referencyjne i skontaktowaliśmy się z autorami. KRYTERIA SELEKCJI: Randomizowane, kontrolowane próby interwencji, w których głównym lub drugorzędnym celem było zapobieganie upadkom u osób po udarze mózgu. GROMADZENIE I ANALIZA DANYCH: Autorzy przeglądu niezależnie wybrali badania do włączenia, ocenili jakość badania i wyodrębnili dane. Użyliśmy współczynnika częstości i 95% przedział ufności (CI) w celu porównania częstości upadków (np. upadków na rok) między grupami interwencyjnymi i kontrolnymi. W przypadku ryzyka upadku użyliśmy i 95% CI w oparciu o liczbę osób upadających w każdej z grup. grupie. W stosownych przypadkach połączyliśmy wyniki. GŁÓWNE WYNIKI: Uwzględniliśmy 10 badań z łączną liczbą 1004 uczestników. W jednym oceniało wpływ ćwiczeń w ostrej i podostrej fazie po udarze, ale nie wykazało istotnej różnicy w częstości upadków. udarze, ale nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości upadków (współczynnik 0,92, 95% CI 0,45 do 1,90, 95 uczestników). Zbiorczy wynik czterech badań badających wpływ ćwiczeń na zapobieganie upadkom w fazie przewlekłej również nie wykazały istotnej różnicy pod względem częstości upadków (współczynnik 0,75, 95% CI 0,41 do 1,38, 412 uczestników). W przypadku liczby upadków w jednym badaniu przeanalizowano wpływ ćwiczeń w ostrej i przewlekłej fazie. wpływ ćwiczeń w ostrej i podostrej fazie po udarze mózgu, ale nie stwierdzono istotnej różnicy między grupą interwencyjną a kontrolną. istotnej różnicy między grupą interwencyjną a kontrolną (współczynnik ryzyka 1,19, 95% CI 0,83 do 1,71, 95 uczestników). Zbiorczy wynik sześciu badań analizujących wpływ ćwiczeń w fazie przewlekłej również nie wykazały istotnej w liczbie upadków między grupami interwencyjnymi i kontrolnymi (współczynnik ryzyka 1,02, 95% CI 0,83 do 1,71, 95 uczestników). (Współczynnik ryzyka 1,02, 95% CI 0,83 do 1,24, 616 uczestników). upadków i liczba osób upadających została znacząco zmniejszona w dwóch badaniach oceniających wpływ leków na zapobieganie upadkom. wpływ leków na zapobieganie upadkom; w jednym badaniu (85 uczestników) porównano witaminy D w porównaniu z placebo u zinstytucjonalizowanych kobiet po udarze z niskim poziomem witaminy D. poziomem witaminy D, a w drugim badaniu (79 uczestników) oceniano alendronian alendronian w porównaniu z alfakalcydolem u hospitalizowanych osób po udarze. jednoogniskowe okulary do dali dla osób regularnie noszących okulary wieloogniskowe. W podgrupie W podgrupie 46 uczestników po udarze nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości upadków (współczynnik upadków (współczynnik ryzyka 1,08, 95% CI 0,52 do 2,25) ani liczby upadków między obiema grupami (współczynnik ryzyka upadków między obiema grupami (współczynnik ryzyka 0,74, 95% CI 0,47 do 1,18). WNIOSKI AUTORÓW: Obecnie nie ma wystarczających dowodów na to, że ćwiczenia lub przepisywanie okularów jednoogniskowych użytkownikom wieloogniskowych zapobiega upadkom lub zmniejszają liczbę osób upadających po wypisaniu z rehabilitacji po udarze mózgu. po udarze mózgu. Dwa badania testujące witaminę D w porównaniu z placebo i alendronian w porównaniu z alfakalcydolem wykazały znaczące zmniejszenie liczby upadków i liczby liczby upadków. Wyniki te powinny jednak zostać powtórzone przed wyniki zostaną wdrożone do praktyki klinicznej. --- Coraz więcej danych sugeruje, że wielu lub większość dorosłych w Stanach Zjednoczonych i Europie odniosłoby korzyści z suplementacji witaminą D. Niniejszy przegląd podsumowuje korzyści witaminy D z najsilniejszymi obecnie dowodami z randomizowanych badań kontrolowanych w zapobieganiu upadkom i złamaniom. Poza zapobieganiem upadkom i złamaniom, witamina D może również zmniejszać ogólną zachorowalność poprzez wiele mechanizmów. Prospektywne badania epidemiologiczne poparte silnymi dowodami mechanistycznymi sugerują chorób sercowo-naczyniowych (nadciśnienie tętnicze i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych) oraz i śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych) i raka jelita grubego, rozszerzając się na słabsze dowody dotyczące immunomodulacyjne i przeciwzapalne korzyści witaminy D. --- CEL: Sprawdzenie skuteczności wykorzystania pełnoetatowej pielęgniarki projektowej do opieki nad osobami starszymi w stosowaniu opartego na dowodach podejścia do zapobiegania urazom spowodowanym upadkami. PROJEKT, OTOCZENIE I UCZESTNICY: Randomizowane badanie z grupą kontrolną obejmujące 5391 mieszkańców 88 placówek opieki nad osobami starszymi w regionach Hunter i Lower Mid North Coast w Nowej Południowej Walii. Wybrzeże Nowej Południowej Walii. Mieszkańcy byli obserwowani przez 545 dni lub do śmierci lub wypisu. Dane zbierano od lipca 2005 roku do czerwca 2007 roku. INTERWENCJA: Zatrudnienie pielęgniarki projektu w celu zachęcenia do stosowania najlepszych praktyk zapobiegania upadkom. strategii zapobiegania urazom podczas 17-miesięcznego okresu interwencji. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Miesięczne dane dotyczące upadków, urazów związanych z upadkami i programów zapobiegania upadkom programów zapobiegania upadkom; audyt hospitalizacji z powodu złamania szyjki kości udowej. WYNIKI: Pomimo znacznego wzrostu liczby ochraniaczy bioder i stosowania suplementacji witaminą stosowania suplementacji witaminą D zarówno w placówkach interwencyjnych, jak i kontrolnych, nie było różnicy w liczbie upadków lub urazów związanych z upadkami między grupami grupami interwencyjnymi i kontrolnymi, ani ogólnego zmniejszenia liczby upadków. Nie było również różnicy między 7-miesięcznym okresem poprzedzającym interwencję a okresem a okresem interwencji w liczbie upadków lub urazów związanych z upadkami. Czynniki związane z ze zwiększonym ryzykiem upadków ze złamaniem szyjki kości udowej szyjki kości udowej obejmowały poruszanie się ambulatoryjne, demencję, rosnący wiek i wysoki wynik oceny ryzyka upadków. wynik oceny ryzyka upadków. WNIOSEK: Trudno jest zmienić ryzyko upadków w populacjach wysokiego ryzyka, w tym osób z demencją. Stosowanie ważnych strategii, takich jak ochraniacze ochraniacze bioder oraz suplementacja witaminą D i wapniem wzrosło w trakcie badania, prawdopodobnie z zanieczyszczeniem obiektów kontrolnych. Dłuższa obserwacja może być aby zmierzyć wpływ strategii korzystania z pomocy pielęgniarki na wyniki upadków. pielęgniarki wspomagającej. REJESTRACJA BADANIA: Australijsko-Nowozelandzki Rejestr Badań Klinicznych ACTRN12605000540617. --- KONTEKST: Organy zdrowia publicznego na całym świecie zalecają różne strategie suplementacji strategie suplementacji dla dorosłych, podczas gdy kilka organizacji, w tym The Endocrine Society, zaleca wyższą suplementację. suplementację. METODY: Przeanalizowaliśmy opublikowane randomizowane, kontrolowane badania kliniczne w celu określenia optymalnego spożycia lub statusu witaminy D dla zdrowia kości i układu pozaszkieletowego. WNIOSKI: Pozaszkieletowe efekty witaminy D są wiarygodne, ponieważ opierają się na dane przedkliniczne i badania obserwacyjne. Jednakże, oprócz korzystnego korzystnego wpływu 800 IU/d witaminy D3 na zmniejszenie liczby upadków u osób starszych, przyczynowość pozostaje jeszcze nieudowodniona w randomizowanych badaniach kontrolowanych (RCT). Największe Największe ryzyko zachorowania na raka, infekcje, choroby sercowo-naczyniowe i metaboliczne jest związane z poziomem 25-hydroksywitaminy D (25OHD) poniżej 20 ng/ml. Istnieją istnieją liczne dowody z badań RCT, że homeostaza wapnia i kości, szacowana na podstawie stężenia w surowicy 1,25-dihydroksywitaminy D i PTH, wchłaniania wapnia lub masy kostnej, może być 25OHD powyżej 20 ng/ml. Co więcej, suplementacja witaminą D (800 IU/d) w połączeniu z wapniem może zmniejszyć częstość występowania złamań o około 20%. 20%. Taka dawka spowoduje wzrost poziomu 25OHD w surowicy powyżej 20 ng/ml u prawie wszystkich kobiet po menopauzie. kobiet po menopauzie. Na podstawie obliczeń klirensu metabolicznego 25OHD, dzienne spożycie 500-700 j.m. witaminy D3 jest wystarczające do utrzymania poziomu 25OHD na poziomie 20 ng/ml. W związku z tym zalecenia dotyczące dziennego spożycia 1500-2000 IU/d lub poziomu 25OHD w surowicy na poziomie 30 ng lub wyższym dla wszystkich osób dorosłych lub osób starszych, jak sugeruje grupa zadaniowa Towarzystwa Endokrynologicznego, są przedwczesne. przedwczesne. Na szczęście trwające badania RCT pomogą nam rozwiązać tę ważną kwestię zdrowia publicznego. ważne pytanie dotyczące zdrowia publicznego. --- KONTEKST: Witamina D wpływa na zdrowie kości i mięśni oraz prawdopodobnie zmniejsza ryzyko upadków u osób starszych. upadków u osób starszych. CEL: Celem niniejszego przeglądu systematycznego jest podsumowanie istniejących dowodów na stosowanie witaminy D i ryzyko upadków. dowodów na stosowanie witaminy D i ryzyko upadków. ŹRÓDŁA DANYCH: Przeszukaliśmy elektroniczne bazy danych od początku do sierpnia 2010. SELEKCJA BADAŃ: Kwalifikującymi się badaniami były randomizowane, kontrolowane próby, w których w których interwencją była witamina D i w których odnotowano występowanie upadków. EKSTRAKCJA DANYCH: Recenzenci pracujący w dwóch egzemplarzach i niezależnie wyodrębnili charakterystykę badania, jakość i dane dotyczące wyników. SYNTEZA DANYCH: Oszacowano iloraz szans i związany z nim 95% przedział ufności z każdego badania i połączono przy użyciu modelu efektów losowych. WYNIKI: Znaleźliśmy 26 kwalifikujących się badań o umiarkowanej jakości, w których wzięło udział 45 782 uczestników. uczestników, z których większość stanowiły osoby starsze i kobiety. Stosowanie witaminy D było wiązało się ze statystycznie istotnym zmniejszeniem ryzyka upadków (iloraz szans wystąpienia co najmniej jednego upadku, 0,86; 95% przedział ufności, 0.77-0.96). Efekt ten był bardziej widoczny u pacjentów z niedoborem witaminy D oraz w badaniach, w których wapń podawano jednocześnie z witaminą D. Jakość dowodów była niska. Jakość dowodów była niska do umiarkowanej z powodu heterogeniczności i tendencyjności publikacji. i tendencyjność publikacji. WNIOSKI: Witamina D w połączeniu z wapniem zmniejsza ryzyko upadków. Zmniejszenie w badaniach bez jednoczesnego podawania wapnia nie osiągnęło istotności statystycznej. istotności statystycznej. Większość dowodów pochodzi z badań z udziałem starszych kobiet. kobiety w podeszłym wieku.

Czy w badaniach klinicznych wykazano, że witamina D zmniejsza częstość upadków u osób starszych?

W dwóch badaniach oceniających wpływ leków na zapobieganie upadkom wskaźnik upadków i liczba osób upadających zostały znacząco zmniejszone; w jednym badaniu (85 uczestników) porównano witaminę D z placebo u kobiet po udarze mózgu z niskim poziomem witaminy D, a w drugim badaniu (79 uczestników) oceniano alendronian w porównaniu z alfakalcydolem u hospitalizowanych osób po udarze mózgu. Dwa badania testujące witaminę D w porównaniu z placebo i alendronian w porównaniu z alfakalcydolem wykazały znaczące zmniejszenie liczby upadków i liczby osób upadających. Ogólnie rzecz biorąc, witamina D nie zmniejszyła częstości upadków (RaR 1,00, 95% CI 0,90 do 1,11; siedem badań; 9324 uczestników) ani ryzyka upadku (RR 0,96, 95% CI 0,89 do 1,03; 13 badań; 26 747 uczestników), ale może to zrobić u osób z niższym poziomem witaminy D przed leczeniem. Znaleźliśmy 26 kwalifikujących się badań o umiarkowanej jakości, które objęły 45 782 uczestników, z których większość stanowiły osoby starsze i kobiety. Stosowanie witaminy D wiązało się ze statystycznie istotnym zmniejszeniem ryzyka upadków (iloraz szans wystąpienia co najmniej jednego upadku, 0,86; 95% przedział ufności, 0,77-0,96)

CEL: Ocena skuteczności kwasu 5-aminolewulinowego (5-ALA, Gliolan(®)) u pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego w typowych warunkach codziennej praktyki lekarskiej. u pacjentów leczonych z powodu glejaka złośliwego w typowych warunkach codziennej praktyki w Hiszpanii, przy użyciu wskaźnika całkowitej resekcji (CR) i przeżycia wolnego od progresji po 6 miesiącach (PFS6). miesięcy (PFS6). MATERIAŁ I METODY: Retrospektywny przegląd danych z 18 oddziałów neurochirurgii. które zostały skategoryzowane jako stosujące lub niestosujące 5-ALA. Badanie obejmowało dorosłych pacjentów z podejrzeniem glejaka złośliwego, u których plan leczenia plan leczenia obejmował całkowitą resekcję, a następnie radioterapię i chemioterapię temozolomidem. chemioterapię temozolomidem. Pooperacyjny rezonans magnetyczny i dane kliniczne co najmniej 6 miesięcy. Wskaźniki CR i PFS6 zostały porównano między pacjentami leczonymi 5-ALA i tymi bez leczenia. WYNIKI: Do badania włączono 251 ocenianych przypadków. Wskaźniki CR i PFS6 były znacząco wyższe w grupie pacjentów leczonych chirurgicznie za pomocą 5-ALA: CR, 67% w porównaniu z 45%, p=.000; PFS6 dla pacjentów z guzami w stopniu IV, 69% w porównaniu z 48%; p=.002. Różnice zachowały swoją istotność i wielkość po dostosowaniu do wszystkich zmiennych towarzyszących, w tym wieku, stanu funkcjonalnego i tego, czy glejaki były zlokalizowane w obszarach elokwentnych. WNIOSKI: W tej retrospektywnej serii stosowanie 5-ALA podczas zwykłych zabiegów chirurgicznych w Hiszpanii zabiegów chirurgicznych w Hiszpanii wiązało się z wyższym wskaźnikiem całkowitej resekcji glejaka złośliwego i zwiększonym PFS6 dla glejaka IV stopnia. --- TŁO: Kwas pięcioaminolewulinowy (Gliolan, medac, Wedel, Niemcy, 5-ALA) jest zatwierdzony do zatwierdzony do resekcji glejaków złośliwych u dorosłych pod kontrolą fluorescencji. Przypadki wskazują, że 5-ALA może być stosowany u dzieci, ale jak dotąd nie przeprowadzono żadnych badań prospektywnych. nie zostało jeszcze przeprowadzone. Jako podstawę do badania przeprowadziliśmy ankietę wśród certyfikowanych europejskich użytkowników Gliolan w celu zebrania danych na temat ich doświadczeń z dziećmi. dziećmi. METODY: Informacje na temat charakterystyki pacjenta, charakterystyki MRI guzów, histologii, jakości fluorescencji i wyników. Chirurdzy zostali chirurdzy zostali poproszeni o wskazanie, czy fluorescencja była "użyteczna", tj. prowadziła do zmian w strategii chirurgicznej lub identyfikacji guza resztkowego. Rekursywna analiza partycjonowania (RPA) została wykorzystana do zdefiniowania kohort z wysokim lub niskim prawdopodobieństwem użytecznej fluorescencji. prawdopodobieństwem wystąpienia użytecznej fluorescencji. WYNIKI: Dane dotyczące 78 pacjentów w wieku <18 lat zostały przesłane przez 20 ośrodków. Fluorescencję uznano za użyteczną w 12 z 14 glejaków (85%), czterech z pięciu gwiaździaków anaplastycznych (60%) i ośmiu z dziesięciu wyściółczaków stopnia II i III (80 %). Fluorescencja okazała się niekonsekwentnie przydatna w PNET (trzy z siedmiu; 43%), ganglioglioma (dwa z pięciu; 40%), medulloblastoma (dwa z ośmiu, 25%) i gwiaździaków pilocytarnych (dwa z 13; 15%). RPA czynników przedoperacyjnych wykazała, że guzy z lokalizacją nadnamiotową, silnym wzmocnieniem kontrastowym i pierwszej operacji prawdopodobieństwo użytecznej fluorescencji wynosiło 64,3%, w przeciwieństwie do w przeciwieństwie do guzów podnamiotowych z pierwszą operacją (23,1%). WNIOSKI: Nasze badanie pokazuje, że 5-ALA jest stosowana w guzach mózgu u dzieci. mózgu u dzieci. 5-ALA może być szczególnie przydatna w przypadku guzów nadnamiotowych wzmacniających kontrast. guzy. Dane te wskazują, że konieczne są kontrolowane badania, a także zapewniają podstawę do planowania takich badań. --- CEL: Niniejsze badanie ocenia opłacalność stosowania kwasu 5-aminolewulinowego (5-ALA, Gliolan®) u pacjentów poddawanych operacji z powodu glejaka złośliwego w standardowych warunkach praktyki klinicznej w Hiszpanii. standardowych warunkach praktyki klinicznej w Hiszpanii. MATERIAŁ I METODY: Współczynniki efektywności kosztowej zostały określone w kategoriach inkrementalnego kosztu za całkowitą resekcję (CR) i inkrementalnego kosztu za dodatkowy rok życia skorygowany o jakość (QALY), na podstawie danych zebranych w badaniu obserwacyjnym VISIONA . WYNIKI: Przyrostowy koszt 5-ALA w porównaniu z konwencjonalną operacją z użyciem światła białego światła wynosi 4550 EUR za dodatkową uzyskaną CR i 9021 EUR za zyskany QALY. zysk. Analiza wrażliwości wykazała, że wyniki te są solidne. WNIOSEK: Operacja glejaka złośliwego z zastosowaniem fluorescencji 5-ALA pociąga za sobą umiarkowany wzrost kosztów szpitalnych w porównaniu z obecną praktyką chirurgiczną i można uznać za opłacalną innowację. --- WPROWADZENIE: Glejaki złośliwe nadal wiążą się ze złym rokowaniem pomimo leczenia chirurgicznego i radiochemioterapii. Wcześniejsze badania wykazały, że całkowitą resekcję guza ze wzmocnieniem kontrastowym uzyskuje się w mniej niż 30-30% przypadków. Całkowitą resekcję guzów wzmacniających kontrast uzyskuje się u mniej niż 20-30% pacjentów. pacjentów. Kwas 5-aminolewulinowy (5-ALA) jest prolekiem, który prowadzi do akumulacji fluorescencyjnych protoporfiryn w złośliwych glejakach. Fluorescencja fluorescencję można wizualizować śródoperacyjnie za pomocą zmodyfikowanego mikroskopu. Oddział Neurochirurgii w Szpitalu Aalborg niedawno przyjął tę nową technikę jako pierwszy ośrodek w Danii. jako pierwszy ośrodek w Danii. Nasze wstępne wyniki zostały przedstawione jako retrospektywną serię przypadków. MATERIAŁ I METODY: Wszyscy pacjenci, którzy przeszli operację pod kontrolą fluorescencji 5-ALA z powodu podejrzenia glejaka złośliwego. Pacjenci otrzymali standardową przedoperacyjną dawkę Gliolanu. U wszystkich pacjentów wykonano pooperacyjny rezonans magnetyczny mózgu. rezonans magnetyczny mózgu wykonany w ciągu 72 godzin w celu określenia ich pooperacyjnego stanu resekcji. WYNIKI: Do chwili obecnej 13 pacjentów przeszło operację pod kontrolą fluorescencji. Całkowitą resekcja została osiągnięta u 54-70% pacjentów w zależności od kryteriów włączenia. kryteria. Całkowitą lub prawie całkowitą resekcję uzyskano u 92% pacjentów. WNIOSEK: Niewielka liczba pacjentów w naszej serii przypadków nie pozwala na bezpośrednie porównanie, ale pokazują, że nasze wyniki dotyczące pooperacyjnego stanu resekcji mieszczą się w zakresie raportowanym w innych badaniach dotyczących skuteczności 5-ALA. Piśmiennictwo oferuje coraz więcej dowodów na poparcie roli agresywnej operacji cytoredukcyjnej u pacjentów z glejakami złośliwymi. FINANSOWANIE: nie dotyczy. REJESTRACJA BADANIA: nie dotyczy. --- Protoporfiryna IX (PpIX) indukowana ALA jest stosowana do diagnostyki fluorescencyjnej (ALA-FD) i do resekcji pod kontrolą fluorescencji zarówno (przed) złośliwych, jak i nienowotworowych choroby. ALA jest również stosowany w terapii fotodynamicznej (ALA-PDT) powierzchownych (przed)złośliwych zmian w dermatologii, urologii, neurochirurgii, otorynolaryngologii, ginekologii i gastroenterologii. Obecnie ALA jest zatwierdzony jako Levulan na rogowacenie słoneczne, ester metylowy ALA Metvix na rogowacenie słoneczne i raka podstawnokomórkowego, ester heksylowy ALA Hexvix do diagnozowania raka pęcherza moczowego i Gliol. raka pęcherza moczowego i Gliolan na glejaka złośliwego. Zastosowanie ALA w PDT i FD zostało ustanowione około 25 lat temu, przy czym większość podstawowej wiedzy zdobytą na "ławce" i wdrożoną przy "łóżku pacjenta" dzięki staranności kilku badaczy w ciągu pierwszych 10 lat badań. Po 1993 roku badania ALA zostały podjęte przez wiele grup. W przypadku leczenia pacjentów istotnych jest kilka czynników. istotne. Podawany głównie w formie miejscowej lub doustnej, ALA penetruje tkankę w nieoptymalny sposób, który jest obecnie ulepszany za pomocą specjalnych technik i stosowanie estrów ALA. Akumulacja PpIX jest podwyższona w wielu złośliwych tkankach, kilku nieprawidłowościach tkanek oraz w błonie śluzowej. Występuje również na podwyższonych poziomach w makrofagach, komórkach dendrytycznych i aktywowanych limfocytach. Po wystarczającej PpIX w komórkach docelowych, przeprowadzane jest napromienianie, któremu może towarzyszyć może towarzyszyć uczucie pieczenia w miejscu leczenia. Ze względu na nasycenie PpIX i szybkiemu fotowybielaniu podczas napromieniania, ryzyko nadmiernego nadmiernego leczenia jest stosunkowo niskie. Badania farmakokinetyczne wykazały niską ogólnoustrojową światłoczułość i wydalanie PpIX naturalnymi drogami.

Jaka jest ogólna nazwa leku Gliolan?

Kwas 5-aminolewulinowy (lub 5-ALA) to ogólna nazwa leku Gliolan. Jest on zatwierdzony do resekcji glejaków złośliwych u dorosłych pod kontrolą fluorescencji.

W tym rozdziale dokonaliśmy przeglądu dowodów na fizjologiczną anoreksję związaną ze starzeniem się. i podkreśliliśmy, że jej patofizjologia obejmuje zarówno ośrodkowe, jak i obwodowe mechanizmy mechanizmy ośrodkowe, jak i obwodowe. Wczesna sytość u osób starszych wydaje się obejmować sygnały powstające głównie w żołądku. Zwiększone uczucie sytości u osób starszych jest głównie związane ze zmianami w centralnym napędzie żywieniowym, w szczególności zmniejszeniem opioidowych właściwości nagradzających dla tłustych pokarmów. Zwiększone cytokiny, wtórne do stanów zapalnych, które są powszechne w starszym wieku, mogą dodatkowo nasilać anoreksję obserwowaną u osób starszych. Leptyna, hormon tkanki tłuszczowej, jest doskonałym wskaźnikiem masy tkanki tłuszczowej u kobiet, u których stężenie leptyny korelują z MNA. U mężczyzn testosteron hamuje leptynę, a spadek stężenia testosteronu wraz z wiekiem testosteronu wraz z wiekiem powoduje wzrost stężenia leptyny. U mężczyzn MNA nie jest związana ze stężeniem leptyny. Na koniec zbadaliśmy wzajemne powiązania dwóch wskaźników żywieniowych, MNA i SCALES. Te dwa wskaźniki były dobrze skorelowane i oba były predykcyjne dla słabej podstawowej funkcji. My doszliśmy do wniosku, że MNA jest doskonałym predyktorem stanu odżywienia. Te wyniki sugerują, że niedożywienie jest głównym predyktorem słabości lub zespołu "failure to thrive" u osób starszych. Depresja jest główną przyczyną Depresja jest główną przyczyną złego stanu odżywienia u osób starszych. --- CEL: Niniejsze badanie miało na celu zbadanie przekrojowych i podłużnych między słabością fizyczną na początku badania a objawami depresji na początku na początku badania i po jego zakończeniu. PROJEKT: Czteroletnie badanie prospektywne. MIEJSCE: Społeczności w południowo-wschodnim regionie Singapuru. UCZESTNICY: Przeanalizowaliśmy dane 1827 starszych dorosłych Chińczyków w wieku 55 lat i starszych w Singapore Longitudinal Aging Study-I. POMIARY: Fenotyp słabości (w oparciu o kryteria Frieda) został określony na początku badania. na początku badania, objawy depresji (Geriatryczna Skala Depresji ≥ 5) na początku badania oraz obserwacje po 2 i 4 latach. WYNIKI: Średni wiek badanej populacji wynosił 65,9 lat (odchylenie standardowe 7,26). Na 11,4% (n = 209) miało objawy depresji, 32,4% (n = 591) było w stanie przedchorobowym, a 2,5% (n = 46) miało objawy depresji. i 2,5% (n = 46) było słabych. W analizie przekrojowej danych wyjściowych skorygowane ilorazy szans (OR) i 95% przedziały ufności kontrolujące demograficzne, choroby współistniejące i inne czynniki zakłócające wynosiły 1,69 (1,23-2,33) dla i 2,36 (1,08-5,15) dla kruchości (P dla trendu liniowego <,001). W W analizach danych podłużnych prospektywne skojarzenia wśród wszystkich uczestników były następujące: prefrailty: OR = 1,86 (1,08-3,20); frail: OR = 3,09 (1,12-8,50); (P dla trend liniowy = .009). Wśród uczestników wolnych od objawów depresji stwierdzono podobne prospektywne powiązania: OR = 2,26 (1,12-4,57) (1,12-4,57); słabi: OR = 3,75 (1,07-13,16); (P dla trendu liniowego = .009). WNIOSEK: Dane te potwierdzają znaczącą rolę słabości jako czynnika predykcyjnego depresji w stosunkowo młodszej populacji starszych Chińczyków. Dalsze badania obserwacyjne i interwencyjne powinny zbadać krótkoterminowe dynamiczne i dwukierunkowe oraz wpływ odwrócenia słabości na ryzyko depresji. --- WPROWADZENIE I CELE: Pacjenci z niewydolnością serca mają wysoki poziom słabości i zależności. i zależności. Naszym celem było określenie wpływu słabości i objawów depresji na roczną śmiertelność i częstość hospitalizacji z powodu niewydolności serca w okresie 1 roku. niewydolności serca w okresie obserwacji wynoszącym 1 rok. METODY: Wszyscy pacjenci zostali poddani ocenie geriatrycznej, zidentyfikowano objawy słabości i depresji. objawy depresji. Do badania włączono 622 pacjentów (72,5% mężczyzn; mediana wieku, 68 lat; 92% w II lub III klasie New York Heart Association; i mediana frakcji wyrzutowej frakcja wyrzutowa, 30%). WYNIKI: Podczas obserwacji 60 pacjentów (9,5%) zmarło, a 101 (16,2%) było hospitalizowanych z powodu niewydolności serca. hospitalizowanych z powodu niewydolności serca. Ogółem 39,9% pacjentów wykazywało słabość, a 25,2% miało objawy depresji. Istniały istotne związki między śmiertelnością w ciągu 1 roku a obecnością słabości (16,9% vs. 4,8%; P< .001) i objawów depresji (15,3%; P< .001). objawami depresji (15,3% vs. 7,7%; P=.006). Stwierdzono również istotny między hospitalizacją z powodu niewydolności serca a obecnością słabości (20,5% vs. 13,3%; P=.01). Nie stwierdzono związku między hospitalizacją a objawami depresji. Kruchość była niezależnym predyktorem śmiertelności, ale nie hospitalizacji. WNIOSKI: Analiza jednoczynnikowa wykazała istotne zależności między kruchością i objawami depresyjnymi a śmiertelnością w ciągu 1 roku. Ponadto stwierdzono istotny związek między słabością a koniecznością hospitalizacji z powodu niewydolności serca. hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Jednak tylko słabość wykazywała wartość prognostyczną w przewidywaniu śmiertelność, która była niezależna od innych zmiennych silnie związanych z wynikami. wynikiem. --- TŁO: Sprzężenie depresji z chorobami somatycznymi i lękiem może być szczególnie uciążliwe w każdej grupie wiekowej. problem w każdej grupie wiekowej, może być szczególnie kłopotliwy u słabych osób starszych. W artykule przeanalizowano ten problem w analizie czynnikowej struktury symptomatologii depresji, identyfikując objawów depresji, identyfikując skupiska objawów afektywnych i somatycznych afektywnych i somatycznych oraz odnosząc te skupiska do zmiennych zdrowotnych i funkcjonalnych przekrojowo i prospektywnie w okresie 1 roku. METODY: Struktura czynnikowa listy kontrolnej objawów DSM-IV została zbadana wśród 1,245 starszych mieszkańców opieki długoterminowej. Analizy regresji zbadały czynników z funkcjami poznawczymi, niepełnosprawnością funkcjonalną, stanem zdrowia i ocenianym przez lekarza zdrowiem oraz bólem na początku badania i rok później. Zbadano również jednoroczną zbadano również roczną śmiertelność. WYNIKI: Analiza czynnikowa ujawniła trzy unikalne skupiska objawów: obniżony nastrój, objawy somatyczne i lęk psychiczny. Obniżony nastrój i objawy somatyczne były związane przekrojowo ze wszystkimi funkcjonalnymi zmiennymi zdrowotnymi, ale lęk psychiczny lęk psychiczny był związany tylko z bólem. Podłużnie, obniżony nastrój był jedynym niezależnym predyktorem pogorszenia funkcji poznawczych, sprawności funkcjonalnej, zdrowia ocenianego przez lekarza i śmiertelności; ostatni efekt nie był jednak nie wytrzymał jednak kontroli nad wyjściowym stanem zdrowia i funkcjonowaniem. Objawy somatyczne na przewidywały pogorszenie samooceny stanu zdrowia rok później. Efekty różniły się jako funkcja statusu poznawczego. WNIOSKI: Dane te sugerują, że obawy dotyczące zakłócającej roli somatycznych w powiązaniu depresji ze zdrowiem fizycznym są bezpodstawne. nieuzasadnione. Chociaż objawy somatyczne depresji i lęku były związane z ze zdrowiem i stanem funkcjonalnym przekrojowo, obniżony nastrój był zdecydowanie silniejszym predyktorem pogorszenia stanu zdrowia w czasie.

Czy wykazano, że depresja jest predyktorem słabości?

Tak

Choroby poliglutaminowe, w tym choroba Huntingtona, oznaczają grupę neurodegeneracyjnych charakteryzujących się obecnością toksycznej ekspansji poliglutaminy w określonych białkach docelowych. Wykorzystując modele komórkowe i mysie modeli komórkowych i mysich wykazaliśmy, że rozszerzona poliglutamina prowadzi do aktywacji kinazy stresu JNK i czynnika transkrypcyjnego AP-1, które są zaangażowane w śmierć neuronów. śmierci neuronów. Stres wywołany ekspansją poliglutaminy miał wspólne cechy ze stresem uszkadzającym białka, takim jak szok termiczny, ponieważ aktywacja JNK wiązała się z hamowaniem aktywności fosfatazy JNK. Rzeczywiście, rozszerzona poliglutamina upośledzała rozpuszczalność fosfatazy JNK o podwójnej specyficzności M3/6. Agregacja M3/6 przez ekspansję poliglutaminy wydawała się być pośrednia, ponieważ M3/6 nie była rekrutowana do inkluzji poliglutaminy. Białko szoku cieplnego białko HSP70, o którym wiadomo, że hamuje JNK podczas odpowiedzi na szok cieplny, hamowało agregację M3/6 za pośrednictwem poliglutaminy i aktywację JNK. Co ciekawe, poziomy HSP70 były regulowane w dół przez ekspansję poliglutaminy. Sugerujemy, że redukcja HSP70 przez rozszerzoną poliglutaminę jest zaangażowana w agregacji i hamowaniu M3/6 oraz w aktywacji JNK i AP-1. --- Sygnały stresowe wywołują szeroką gamę odpowiedzi komórkowych, z których wiele zbiegają się na fosforylacji kinaz JNK i p38, których aktywacja została dobrze scharakteryzowana. Sposób, w jaki te kinazy są wyłączane przez nie jest dobrze poznany. Tutaj opisujemy, jak różne stresy komórkowe stresy komórkowe wpływają w różny sposób na stabilność i aktywność aktywującej JNK fosfatazy treoninowo-tyrozynowej M3/6 o podwójnej specyficzności. Zarówno anizomycyna, jak i arsenin aktywują szlak JNK, a ponadto inaktywują fosfatazę M3/6 fosfatazę. Jednakże, podczas gdy leczenie komórek anizomycyną prowadzi do degradacji białka M3/6 degradacji, arsenin wydaje się bezpośrednio inaktywować M3/6. Wyniki te mogą mieć wpływ na mechanizm promowania nowotworów przez arsen. --- Specyficzne wyniki aktywacji szlaku kinazy c-Jun N-końcowej (JNK) krytycznie zależą od intensywności i czasu trwania transmisji sygnału. Fosfatazy o podwójnej specyficzności (DUSP) odgrywają bardzo ważną rolę w tych zdarzeniach modulując zakres fosforylacji i aktywacji JNK, a tym samym regulując odpowiedzi komórkowe na stres. M3/6 (DUSP8) jest jedną z fosfataz białkowych o podwójnej specyficzności z wyraźną specyficznością wobec JNK. Wykazano, że wykazano, że sama M3/6 jest fosforylowana przez JNK po stymulacji arsenianem. arsenitem, ale rola tej fosforylacji nie została zbadana. W W tym badaniu zmapowaliśmy miejsca fosforylacji indukowane przez JNK na M3/6 przy użyciu spektrometrii mas spektrometrii mas. Zidentyfikowano fosforylowane reszty Ser 515, Thr 518 i Ser 520 zidentyfikowano i zastosowano mutagenezę ukierunkowaną na miejsce, aby zbadać ich rolę. Po stymulacji arsenitem, M3/6 zmutowany w tych miejscach wykazywał zmniejszoną fosforylację w porównaniu do fosforylację w porównaniu do białka typu dzikiego. Nie zaobserwowano różnicy w pod względem aktywności fosfatazy enzymu in vitro, jego specyficzności substratowej wobec izoform JNK, jego interakcji z JNK i rodziną rusztowań białkami oddziałującymi z JNK (JIP), jego stabilnością lub lokalizacją subkomórkową. Co ciekawe, ekspresja mutantów fosforylacji M3/6 opóźniała opóźniała przebieg czasowy fosforylacji i aktywacji JNK przez arsenin. Proponujemy, aby fosforylacja fosfatazy M3/6 przez JNK w odpowiedzi na bodźce stresowe powoduje osłabienie aktywności fosfatazy i przyspieszenie aktywacji JNK aktywacji JNK. --- N-końcowa kinaza c-Jun (JNK) ulega całkowitej inaktywacji w następstwie intensywna aktywacja wywołana niedokrwieniem mózgu i reperfuzją u szczurów hipokampach szczurów. Niniejsze badanie bada mechanizm molekularny leżący u podstaw defosforylacji i inaktywacji JNK i inaktywacji wywołanej przez fosforany o podwójnej specyficzności po niedokrwieniu mózgu. Wyniki ujawniły regulację w górę fosfatazy o podwójnej specyficzności M3/6 (DUSP8) po 4 godzinach reperfuzji w hipokampach szczurów. hipokampach szczurów. Towarzyszyła temu defosforylacja JNK. Inhibitor M3/6 anizomycyna zwiększała aktywność JNK po reperfuzji niedokrwiennej, co sugeruje, że reperfuzji, co sugeruje, że M3/6 jest ściśle związany z inaktywacją JNK po niedokrwieniu mózgu. Niedokrwienie mózgu wywołało również wzrost poziomu białka szoku cieplnego (HSP70). białka szoku cieplnego (HSP70), które jest zaangażowane w regulację w górę rozpuszczalnych cytoplazmatycznego M3/6. Zahamowanie HSP70 za pomocą kwercetyny spowodowało zwiększenie aktywności JNK poprzez zmniejszenie rozpuszczalności cytoplazmatycznej M3/6. Wyniki Wyniki obecnego badania sugerują, że M3/6 jest zaangażowany w inaktywacji JNK w odpowiedzi na niedokrwienie mózgu, które wymaga molekularnego opiekuna HSP70, aby ułatwić korektę defektów fałdowania. --- Leczenie komórek białaczkowych 12-myristanem 13-octanu forbolu (PMA) indukuje krótkotrwałą fosforylację i aktywację kinazy białkowej aktywowanej stresem. krótkotrwałą fosforylację i aktywację kinazy białkowej aktywowanej stresem (SAPK) i różnicowanie komórkowe. Aby zbadać, czy szybka dezaktywacja SAPK wynika z defosforylacji przez fosfatazy o podwójnej specyficzności fosfataz (DSP), zbadaliśmy regulację DSP hVH5 i jego mysiego ortologa ortologa M3/6 w komórkach białaczki ludzkiej K562. Leczenie PMA szybko indukowało transkrypty hVH5 w tych komórkach, a indukowana ekspresja M3/6 całkowicie hamowała fosforylację stymulowaną stymulowana przez PMA fosforylacja SAPK, sugerując pętlę sprzężenia zwrotnego do kontroli SAPK. Wykorzystując zarówno stabilne linie komórkowe, jak i przejściową transfekcję wykazaliśmy, że aktywacja SAPK szybko stymulowała fosforylację M3/6. Fosforylacja ta nie regulowała okresu półtrwania całkowitego komórkowego M3/6. hVH5 i M3/6 dzielą ze wszystkimi sekwencjonowanymi DSP ssaków motyw aminokwasowy, XILPXLXL, znajdujący się około 80 aminokwasów od miejsca aktywnego. Sekwencja hVH5-M3/6 sekwencja, RILPHLYL, wykazuje znaczną homologię z miejscem wiązania SAPK białka białka c-Jun, zwanym domeną delta. Motyw ten został uznany za ważny dla funkcji DSP, ponieważ delecja RILPHLYL hamuje pośredniczoną przez SAPK fosforylację M3/6, a delecja tej sekwencji lub mutacja części LYL blokuje zdolność tej fosfatazy do defosforylacji SAPK. --- Kaskady kinazy białkowej aktywowanej mitogenami (MAPK) są zaangażowane w regulację proliferacji komórkowej, różnicowania, przeżycia, apoptozy, a także w reakcjach zapalnych. odpowiedzi zapalnych. Intensywność i czas trwania sygnału zostały uznane za kluczowe parametry określające wydajność sygnalizacji MAPK. Fosfatazy odgrywają szczególnie ważną rolę w tym zakresie, ściśle kontrolując fosforylację i aktywację MAPK fosforylację i aktywację. M3/6 (DUSP8) jest fosfatazą o podwójnej specyficzności zaangażowaną w defosforylację i inaktywację JNK oraz, w mniejszym stopniu, p38 MAPK. w mniejszym stopniu, p38 MAPK i znajduje się w kompleksie z tymi kinazami, wraz z innymi składnikami szlaku składnikami szlaku, utrzymywanymi razem przez białka rusztowania. Rodzina JNK składa się z z trzech genów, dając początek co najmniej dziesięciu różnym wariantom splicingu. Niektóre Funkcjonalne różnice między tymi produktami genowymi zostały wykazane, ale mechanizmy molekularne i role poszczególnych wariantów splicingowych są wciąż nie do końca poznane. są wciąż nie do końca poznane. Zbadaliśmy interakcję M3/6 z izoformami JNK, a także białkami rusztowania z rodziny białek oddziałujących z JNK (JIP), w celu wyjaśnienia udziału M3/6 w regulacji różnych sygnałów JNK. różnych modułów sygnalizacyjnych JNK. M3/6 wykazywał silniejsze wiązanie z JNK1β i JNK2α, co znalazło odzwierciedlenie w wyższej aktywności enzymatycznej wobec JNK2α2 w porównaniu do JNK1α1 in vitro. Po aktywacji szlaku przez narażenie komórek na arsenit, interakcja M3/6 z JNK1α i JNK3 była zwiększona, podczas gdy ta z JNK1β lub JNK2α zmniejszyła się. Modulacja wiązania stwierdzono, że jest niezależna od fosforylacji M3/6 za pośrednictwem JNK. Ponadto leczenie arsenitem spowodowało indukowaną rekrutację M3/6 do kompleksów rusztowania białka oddziałującego z JNK 3 (JIP3), podczas gdy jego interakcja z JIP1 lub JIP2 była konstytutywna. Przedstawione dane sugerują specyficzną dla izoformy rolę fosfatazy M3/6 i dynamiczne ukierunkowanie M3/6 na różne kompleksy sygnalizacyjne zawierające kompleksów sygnałowych zawierających JNK. --- Białka rusztowania JNK wiążą JNK i wcześniejsze kinazy, aby aktywować podzbiory JNK i lokalizują aktywowaną JNK w określonych miejscach subkomórkowych. Wcześniej wykazaliśmy, że fosfatazy o podwójnej specyficzności (DSP) MKP7 i M3/6 wiążą białko oddziałujące z JNK-1 (JIP-1) i inaktywują związany podzbiór JNK (1). Adaptor beta-arrestin 2 receptora sprzężonego z białkiem G (GPCR) jest jest również rusztowaniem JNK3. Wiąże się on z kinazami ASK1 i MKK4 i sprzęga się z nimi. receptora angiotensyny II AT1aR z aktywacją cytoplazmatycznej puli JNK3. cytoplazmatycznej puli JNK3. Tutaj donosimy, że MKP7 wiąże również beta-arrestynę 2 poprzez aminokwasy 394-443 MKP7. kwasy 394-443 MKP7, ten sam region, który oddziałuje z JIP-1. Ten region MKP7 oddziałuje z beta-arrestiną 2 w centralnym regionie w pobliżu domeny wiążącej JNK domeny wiążącej JNK. MKP7 defosforyluje JNK3 związaną z beta-arrestyną 2, albo po aktywacji przez nadekspresję ASK1 lub po stymulacji AT1aR. Początkowa stymulacja AT1aR powoduje szybką (w ciągu 5 minut) dysocjację MKP7 od beta-arrestyny 2. Następnie MKP7 ponownie wiąże się z beta-arrestyną 2 na pęcherzykach endocytarnych 30-60 minut po początkowej aktywacji. pęcherzykach 30-60 min po początkowej stymulacji receptora. Ta dynamiczna interakcja między fosfatazą a rusztowaniem umożliwia transdukcję sygnału poprzez moduł który wiąże zarówno pozytywne, jak i negatywne regulatory. --- Komórki reagują na stresy, takie jak szok osmotyczny i szok termiczny, aktywując kinazy białkowe aktywowane stresem (SAPK), w tym c-Jun N-końcowa kinaza (JNK) [1]. Aktywacja JNK wymaga fosforylacji reszt treoniny i tyrozyny w motywie pętli aktywacyjnej TPY [2, 3] i może być odwrócona przez usunięcie jednej z grup fosforanowych. Liczne fosfatazy JNK, w tym fosfatazy o podwójnej specyficzności [4, 5]. Wiele bodźców aktywuje JNK poprzez zwiększenie szybkości jej fosforylacji; jednak defosforylacja JNK jest hamowana w komórkach po szoku termicznym [6], co sugeruje, że fosfataza(y) fosfataza(y) JNK jest inaktywowana. M3/6 jest fosfatazą o podwójnej specyficzności selektywną dla JNK [7, 8]. Wcześniej wyraziliśmy M3/6 w mysiej linii komórek szpiku kostnego mysiej linii komórkowej szpiku kostnego BAF3 w celu wykazania, że aktywacja JNK przez IL-3 jest niezbędna dla przeżycia i proliferacji komórek [9]. Tutaj donosimy, że M3/6 dysocjuje od JNK i pojawia się w nierozpuszczalnej frakcji po szoku cieplnym. Dane te identyfikują M3/6 jako fosfatazę JNK, która jest inaktywowana przez szok cieplny i zapewnia molekularny mechanizm aktywacji JNK przez szok cieplny. --- N-końcowa kinaza c-Jun (JNK) z grupy kinaz białkowych aktywowanych mitogenami (MAPK) jest aktywowana przez plejotropowe sygnały, w tym stresy środowiskowe. (MAPK) są aktywowane przez sygnały plejotropowe, w tym stresy środowiskowe, czynniki wzrostu i hormony. Podzbiór JNK może wiązać się z różnymi białkami rusztowania białka, które wiążą również kinazy wyższego szczebla szlaku JNK, umożliwiając sekwencyjną aktywację kinaz w module sygnalizacyjnym. aktywację kinazy w obrębie modułu sygnalizacyjnego. Białko oddziałujące z JNK-1 (JIP-1) specyficznie wiąże JNK, kinazę MAP 7 i członków rodziny MLK. członków rodziny MLK i jest niezbędne do aktywacji JNK za pośrednictwem stresu w neuronach. neuronach. Tutaj donosimy, że JIP-1 wiąże również fosfatazy o podwójnej specyficzności MKP7 i M3/6 poprzez region niezależny od domeny wiążącej JNK. C-końcowy region region MKP7, homologiczny do M3/6, ale nie innych DSP, jest wymagany do interakcji z JIP-1. Kiedy MKP7 wiąże się z JIP-1, zmniejsza aktywację JNK prowadząc do zmniejszonej fosforylacji celu JNK c-Jun. Wyniki te wskazują, że białko rusztowania JIP-1 moduluje sygnalizację JNK poprzez asocjację z kinazami białkowymi i fosfatazami białkowymi, które są ukierunkowane na JNK.

Czy białko M3/6 jest fosfatazą o podwójnej specyficzności?

M3/6 (DUSP8) jest fosfatazą o podwójnej specyficzności zaangażowaną w defosforylację i inaktywację JNK oraz, w mniejszym stopniu, p38 MAPK.

Bazy danych, które są przydatne do analizy proteomicznej ludzkiej tkanki nerkowej i moczu moczu zostały omówione w tym artykule. Integracja ogólnych baz danych i białkocentrycznych ogólnych baz danych z bazami ludzkiej tkanki nerkowej i moczu może otworzyć nowe możliwości dla badań w nefrologii. Białka obecne w nerkach i moczu zapewniają podstawowe narzędzia do badania funkcji nerek i chorób nerek. Porównując takie bazy danych między zdrowymi i chorymi populacjami i chorymi, możemy być w stanie zidentyfikować: białka zaangażowane w rozwój choroby nerek, białka rozwój choroby nerek, białka zaangażowane w progresję CKD lub nowe białka kandydujące do biomarkerów rozwoju choroby nerek lub progresji CKD. rozwoju choroby nerek lub progresji CKD. --- Międzynarodowe Konsorcjum Genomu Raka (ICGC) to wspólny wysiłek mający na celu scharakteryzowania nieprawidłowości genomowych w 50 różnych typach nowotworów. Aby udostępnić te dane, ICGC stworzyło portal danych ICGC. Zasilany przez oprogramowanie BioMart, portal danych umożliwia każdej instytucji członkowskiej ICGC zarządzanie i utrzymywać własne bazy danych lokalnie, jednocześnie płynnie prezentując wszystkie dane w jednym punkcie dostępu dla użytkowników. Portal danych zawiera obecnie dane z 24 projektów nowotworowych, w tym ICGC, The Cancer Genome Atlas (TCGA), Johns Hopkins University i Tumor Sequencing Project. Składa się on z 3478 genomów oraz 13 typów i podtypów nowotworów. Dostępne typy danych w otwartym dostępie obejmują proste mutacje somatyczne, zmiany liczby kopii, rearanżacje strukturalne strukturalne, ekspresję genów, mikroRNA, metylację DNA i połączenia eksonów. Dodatkowo, proste warianty linii zarodkowej są dostępne jako dane o kontrolowanym dostępie. dane. Portal danych wykorzystuje internetowy graficzny interfejs użytkownika (GUI), aby zaoferować badaczom badaczom wiele sposobów szybkiego i łatwego wyszukiwania i analizowania dostępnych danych. dane. Interfejs sieciowy może pomóc w konstruowaniu skomplikowanych zapytań dla wielu zestawów danych. Dostępnych jest również kilka interfejsów programowania aplikacji dostępnych dla dostępu programistycznego. Poniżej opisujemy organizację, funkcjonalność i możliwości portalu danych ICGC. --- TŁO: Zrozumienie biomedycznych implikacji danych pochodzących z eksperymentów high eksperymentów wymaga rozwiązań dla skutecznej eksploracji danych w różnych skalach i eksploracji danych w różnych dziedzinach. Istniejące rozwiązania nie zapewniają jednak wystarczającego wsparcia dla łączenia danych na poziomie molekularnym ze strukturami neuroanatomicznymi. strukturami neuroanatomicznymi, co ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia wysokopoziomowych funkcji neurobiologicznych. funkcji neurobiologicznych. WYNIKI: Nasza praca integruje dane na poziomie molekularnym z funkcjami biologicznymi wysokiego poziomu. funkcjami biologicznymi i przedstawiamy wyniki przy użyciu struktury anatomicznej jako rusztowania. Nasze rozwiązanie rozwiązanie pozwala również na udostępnianie pośrednich wyników eksploracji danych innym aplikacjom innymi aplikacjami internetowymi, znacznie zwiększając możliwości eksploracji i wydobywania danych z różnych dziedzin. eksploracji i wydobywania danych. WNIOSKI: Opracowana przez nas aplikacja internetowa PubAnatomy oparta na technologii Flex umożliwia wysoce interaktywną wizualną eksplorację literatury i danych eksperymentalnych w celu zrozumienia związków między zmianami na poziomie molekularnym, ścieżkami, obwodami mózgu obwodami mózgu i procesami patofizjologicznymi. Prototyp PubAnatomy jest dostępny bezpłatnie pod adresem dostępny pod adresem: [http://brainarray.mbni.med.umich.edu/Brainarray/prototype/PubAnatomy]. --- TŁO: Magnaporthe oryzae, grzyb zarodnikowy ryżu, jest najbardziej niszczycielskim patogenem ryżu. patogenem ryżu. Stał się modelowym fitopatogenem do badania interakcji gospodarz-patogen. interakcji gospodarz-patogen. Wygenerowano wiele danych na temat różnych aspektów biologii tego grzyba. aspektów biologii tego grzyba i interakcji gospodarz-patogen. Jednakże, większość danych jest rozproszona i nie jest dostępna jako pojedynczy zasób dla badaczy w tej dziedzinie. badaczy w tej dziedzinie. OPIS: Genomic Resources of Magnaporthe oyzae (GROMO) jest wyspecjalizowaną i kompleksową bazą danych dla grzybów pleśniowych ryżu, i kompleksową bazą danych dla grzybów blastycznych ryżu, integrującą informacje z kilku zasobów. GROMO zawiera informacje na temat sekwencji genomowej, mutantów dostępne, ekspresja genów, lokalizacja białek uzyskanych z różnych repozytoriów, jako dane pierwotne. Ponadto, przewidywanie domen, ścieżek, interakcji białko-białko, miejsc sumolizy i właściwości biochemicznych, które biochemicznych, które zostały uzyskane po obliczeniowej analizie sekwencji białek. jako dane pochodne. Ta baza danych ma intuicyjny interfejs użytkownika, który użytkownika do zbadania różnych możliwych zasobów informacji dostępnych na temat danego genu lub białka z jednego źródła. WNIOSEK: Obecnie informacje na temat M. oryzae są dostępne z różnych źródeł, takich jak zasobów, takich jak baza danych BROAD MIT Magnaporthe, Agrobacterium tumefaciens-mediated transformation (ATMT) M. oryzae, baza danych Magnaporthe grisea--Oryza sativa (MGOS) i baza danych Massive Parallel Signature Sequencing (MPSS) bazy danych. W ramach projektu GROMO podjęto wysiłki w celu zintegrowania ze wszystkich tych baz danych, uzyskać nowe dane na podstawie dostępne informacje analizowane przez odpowiednie programy i dokonać bardziej wnikliwych aby lepiej zrozumieć biologię M. oryzae. Baza danych jest obecnie dostępna pod adresem: http://gromo.msubiotech.ac.in/ --- TŁO: Chociaż informacje o szlakach molekularnych i dane Międzynarodowego Projektu HapMap mogą pomóc badaczom biomedycznym w skuteczniejszym badaniu etiologii złożonych chorób. etiologii złożonych chorób, takich informacji brakuje lub są one niewystarczające w obecnych bazach danych asocjacji genetycznych. Ponadto, tylko kilka środowiskowych czynników ryzyka są uwzględnione jako interakcje gen-środowisko, a miary ryzyka asocjacji nie są indeksowane w żadnych asocjacyjnych bazach danych. OPIS: Opracowaliśmy opublikowaną asocjacyjną bazę danych (PADB; http://www.medclue.com/padb), która obejmuje zarówno asocjacje genetyczne, jak i środowiskowe czynniki ryzyka dostępne w bazie danych PubMed. Każdy genetyczny czynnik ryzyka jest powiązany z bazą danych ścieżek molekularnych i bazą danych HapMap poprzez symbole genów ludzkich zidentyfikowane w streszczeniach. A miary ryzyka, takie jak iloraz szans lub współczynnik ryzyka są automatycznie pobierane z abstraktów, jeśli są dostępne. dostępne. W ten sposób użytkownicy mogą przeglądać dane asocjacyjne posortowane według miar ryzyka. a asocjacje genetyczne mogą być grupowane według ludzkich genów lub ścieżek molekularnych. molekularnych. Wyniki wyszukiwania można również zapisać w plikach tekstowych rozdzielanych tabulatorami w celu dalszego sortowania lub analizy. Obecnie PADB indeksuje ponad 1 500 000 abstraktów PubMed PubMed, które obejmują 3442 ludzkie geny, 461 ścieżek molekularnych i około 190 000 miar ryzyka w zakresie od 0,00001 do 4878,9. WNIOSEK: PADB to unikalna internetowa baza danych opublikowanych powiązań, która będzie służyć jako nowatorskie i potężne źródło do przeglądania i interpretowania ogromnych danych asocjacyjnych dotyczących złożonych chorób człowieka. --- TŁO: W erze postgenomowej, rozwój wysokoprzepustowej technologii wykrywania ekspresji genów zapewnia ogromne ilości danych eksperymentalnych, co stanowi wyzwanie dla tradycyjnych potoków przetwarzania i analizy danych w badaniach naukowych. naukowych. WYNIKI: W naszej pracy zintegrowaliśmy informacje o ekspresji genów z Gene Expression Omnibus (GEO), ontologię biomedyczną z Medical Subject Headings (MeSH) i wiedzę o szlakach sygnałowych z wpisów sigPathway w celu opracowania do analizy ekspresji genów - GEOGLE. GEOGLE oferuje szybki i wygodny sposób przeszukiwania odpowiednich eksperymentalnych zbiorów danych, ścieżek i biologicznych według wielu typów zapytań: w tym słowników biomedycznych biomedycznych, identyfikatorów GDS, identyfikatorów genów, nazw ścieżek i list sygnatur. Ponadto, GEOGLE podsumowuje geny sygnaturowe z podzbioru GDS i szacuje korelację między ekspresją genów a różnicą fenotypową za pomocą zintegrowaną wartością p. WNIOSEK: Podejście to, polegające na globalnym przeszukiwaniu danych ekspresji, może rozszerzyć tradycyjny sposób gromadzenia heterogenicznych danych z eksperymentów ekspresji genów danych eksperymentalnych. GEOGLE to nowatorskie narzędzie, które zapewnia badaczom ilościowy badaczom ilościowy sposób na zrozumienie korelacji między ekspresją genów a fenotypowym fenotypem poprzez metaanalizę zbiorów danych ekspresji genów z różnych eksperymentów, a także eksperymentów, a także ich biologiczne znaczenie. Strona internetowa i instrukcja obsługi użytkownika GEOGLE są dostępne pod adresem: http://omics.biosino.org:14000/kweb/workflow.jsp?id=00020. --- Ze względu na swoją dostępność, łatwość pobierania i korelację z fizjologią i patologią, mocz jest atrakcyjnym źródłem dla proteomiki klinicznej proteomiki/peptydomiki. Jednak brak porównywalnych zestawów danych z dużych kohort kohort znacznie utrudnił rozwój proteomiki klinicznej. Tutaj zgłaszamy ustanowienie powtarzalnej metody o wysokiej rozdzielczości dla peptydomu analiza naturalnie występujących ludzkich peptydów i białek w moczu, w zakresie od 800 do 17 000 Da, przy użyciu próbek od 3 600 osób analizowanych przez elektroforezę kapilarną sprzężoną z MS. Wszystkie przetworzone dane zostały zdeponowane w Structured Query Language (SQL). Ta baza danych zawiera obecnie 5 010 odpowiednich unikalnych peptydów w moczu, które służą jako pula potencjalnych klasyfikatorów do diagnozowania i monitorowania różnych chorób. Na przykład, korzystając z tego źródło informacji, byliśmy w stanie zdefiniować biomarkery peptydów moczowych dla przewlekłych chorób nerek, umożliwiając diagnozowanie tych chorób z wysoką dokładnością. dokładnością. Zastosowanie zestawu biomarkerów specyficznych dla przewlekłej choroby nerek do niezależnej kohorcie testowej w kolejnej fazie replikacji zaowocowało 85,5% czułością i 100% swoistością. czułość i 100% swoistość. Wyniki te wskazują na potencjalną użyteczność elektroforezy kapilarnej połączonej z MS do zastosowań klinicznych w analizie naturalnie występujących peptydów w moczu. --- Podocyty kłębuszkowe są wysoce zróżnicowanymi komórkami nabłonkowymi, które są kluczowymi składnikami jednostek filtracyjnych nerek. Uszkodzenie lub utrata podocytów jest cechą charakterystyczną chorób nerek charakteryzujących się ciężkim białkomoczem. Ostatnie badania wskazują, że hormony, w tym glukokortykoidy (ligand dla receptora glukokortykoidowego) receptora glukokortykoidowego) i witamina D3 (ligand dla receptora witaminy D) chronią lub promują naprawę podocytów przed uszkodzeniem. W celu wyjaśnienia mechanizmów u podstaw aktywności chroniącej podocyty przed uszkodzeniem, w której pośredniczą hormony, przeprowadziliśmy badania ekspresji genów mikromacierzy w celu identyfikacji genów docelowych i odpowiadające szlaki w odpowiedzi na te hormony podczas podocytów podocytów. Wykorzystaliśmy unieśmiertelnione ludzkie hodowane podocyty (HPC) jako modelowy system i przeprowadziliśmy testy różnicowania in vitro, a następnie deksametazon (Dex) lub leczenie witaminą D3 (VD3). Po indukcji różnicowania, wiele kategorii funkcjonalnych, w tym cykl komórkowy, dynamika organelli, mitochondrium, apoptoza i organizacja cytoszkieletu były jednymi z najbardziej znacząco zmienione. Co ciekawe, podczas gdy Dex i VD3 są w stanie chronić podocyty przed uszkodzeniem, mają one tylko ograniczone geny docelowe i szlaki szlaki. W porównaniu z leczeniem VD3, Dex miał szerszy i większy wpływ na profile ekspresji genów. wpływ na profile ekspresji genów. Dogłębne analizy genów zmienionych przez Dex wskazują, że Dex krzyżuje się z szerokim spektrum szlaków sygnałowych, z których z których odpowiedzi zapalne, migracja komórek, angiogeneza, NF-κB i TGFβ są głównie zmienione. Łącznie nasze badanie dostarcza nowych informacji i identyfikuje kilka nowych dróg dla przyszłych badań sygnalizacji hormonalnej w podocytach.

Czy istnieją ukierunkowane bazy danych, z których można pobrać dane dotyczące ekspresji genów w chorobach nerek?

Biologiczne bazy danych służą do przechowywania i edycji dużej ilości danych, utworzonych z danych genomicznych. W większości przypadków dane są przechowywane zgodnie z ich typem, ale istnieją przypadki ukierunkowanych baz danych, które przechowują bazę danych dotyczącą określonej choroby. W przypadku chorób nerek istnieje wiele baz danych, na przykład KUPKB - zbiór zbiorów danych omicznych, Nephromine - zbiór danych ekspresji genów nerkowych oparty na transkryptomice, CDKD i Proteomics Database in Chronic Kidney Disease.

Zestaw 43 337 par połączeń splicingowych został wyodrębniony z GenBank genów ssaków genów ssaków. Sekwencje EST (expressed sequence tag) wspierają 22 489 z nich. Spośród nich 98,71% zawiera kanoniczne dinukleotydy GT i AG odpowiednio dla miejsc donorowych i akceptorowych. akceptora; 0,56% zawiera niekanoniczne pary miejsc splicingu GC-AG; a pozostałe 0,73% występuje w wielu małych grupach (o maksymalnym rozmiarze 0.05%). Badając te grupy zauważamy, że wiele z nich zawiera dinukleotydy splicingowe dinukleotydy przesunięte względem adnotowanego miejsca splicingowego o jedną pozycję. Po Po dokładnym zbadaniu takich przypadków przedstawiamy nową klasyfikację składającą się z tylko ośmiu zaobserwowanych typów par miejsc splicingowych (z 256 możliwych a priori kombinacji). możliwych kombinacji). Dopasowania EST pozwalają nam zweryfikować egzonową część miejsc splice ale wiele niekanonicznych przypadków może wynikać z błędów sekwencjonowania intronów. Pomysł ten Pomysł ten otrzymuje istotne wsparcie, gdy porównamy sekwencje ludzkich genów mających niekanoniczne miejsca splicingu zdeponowane w GenBank przez projekty sekwencjonowania genomów o wysokiej przepustowości (HTG). projekty sekwencjonowania genomu (HTG). Wysoki odsetek (156 ze 171) ludzkich niekanonicznych i niekanonicznych i wspieranych przez EST sekwencji miejsc splicingowych miała wyraźne dopasowanie w ludzkiej HTG. Można je sklasyfikować po korektach jako: 79 par GC-AG (z których jeden był błędem, który został skorygowany do GC-AG), 61 błędów, które zostały skorygowane do par kanonicznych GT-AG, sześć par AT-AC (z których dwie były błędami, które zostały skorygowane do do AT-AC), jeden przypadek został wyprodukowany z nieistniejącego intronu, siedem przypadków zostało znaleziono w HTG, które zostały zdeponowane w GenBank i wreszcie pozostały tylko dwa przypadki przypadki obsługiwanych niekanonicznych miejsc splicingu. Jeśli założymy, że że w przybliżeniu ta sama sytuacja jest prawdziwa dla całego zestawu przypisanych niekanonicznych miejsc splicingowych ssaków, to 99,24% par miejsc splicingowych powinno być GT-AG, 0,69% GC-AG, 0,05% AT-AC i wreszcie tylko 0,02% może składać się z innych typów niekanonicznych miejsc splotu. Przeanalizowaliśmy kilka cech EST i budujemy macierze wag dla głównych grup, które można włączyć do programów przewidywania genów. Przedstawiamy również zestaw zweryfikowanych przez EST kanonicznych miejsc splicingowych większy o dwa rzędy wielkości niż niż obecny (22 199 wpisów w porównaniu do około 600) i wreszcie zestaw 290 wspieranych przez EST niekanonicznych miejsc splicingu. Oba zestawy powinny być znaczące dla przyszłych badań mechanizmu splicingu.

Jaki jest odsetek niekanonicznych miejsc splicingowych w ludzkim genomie?

Od 1% do 2% ludzkich miejsc splicingowych nie zawiera kanonicznych dinukleotydów GT-AG.

Choroba Moyamoya jest specyficzną przewlekłą chorobą okluzyjną naczyń mózgowych opisaną po raz pierwszy w 1957 roku przez japońskich chirurgów. opisana przez japońskich chirurgów w 1957 roku. Choroba charakteryzuje się zwężeniem lub niedrożnością końcowych odcinków obustronnych tętnic szyjnych wewnętrznych i nieprawidłową siecią naczyniową w pobliżu niedrożności tętnic. Może powodować ataki niedokrwienne lub zawał mózgu, który występuje częściej u dzieci niż u dorosłych. u dzieci niż u dorosłych. U dorosłych może wystąpić krwotok mózgowy. Choroba występuje we wszystkich grupach wiekowych, ale najwyższy szczyt przypada na dzieciństwo w wieku poniżej 10 lat. niż 10 lat. Charakterystycznymi cechami histopatologicznymi steno-okluzyjnych tętnic jest włóknistokomórkowe pogrubienie błony wewnętrznej zawierające proliferowane komórki mięśni gładkich oraz wyraźnie krętą i często zduplikowaną błonę sprężystą wewnętrzna elastyczna blaszka. W ścianie tętnicy zwykle nie ma blaszki miażdżycowej. ściany tętnicy. Etiologia choroby jest nadal nieznana, jednak uważa się, że możliwe jest dziedziczenie wieloczynnikowe. wieloczynnikowe jest uważane za możliwe ze względu na częstsze występowanie choroby u Japończyków i Koreańczyków oraz około 10% rodzinnego występowania wśród Japończyków. Japończyków. Ostatnie badania genetyczne sugerują pewne odpowiedzialne ogniska genetyczne w chromosomach 3, 6 i 17. --- 20-letnia kobieta z upośledzeniem umysłowym i udarem mózgu w wywiadzie związanym z chorobą moyamoya w wieku 8 lat. Miała zaburzenia poznawcze które nasiliły się po udarze. Rodzice pacjentki byli kuzynami kuzynami, a sześciu bliskich krewnych miało udary w wieku 60 lub 70 lat. Szesnastoletnia siostra 16-letnia siostra pacjenta miała trudności w uczeniu się, przewlekły ból mięśni i EKG sugerujące wcześniejsze niedotlenienie serca. Obie siostry miały podobny dysmorficzny wygląd twarzy, w tym wydatne philtrum, bulwiasty nos i ciężki trądzik. nos i ciężki trądzik. Obie miały zwiększoną tkankę podskórną na twarzy, podczas gdy ich ciała były szczupłe. twarzy, podczas gdy ich ciała były szczupłe. U obu sióstr stwierdzono podwyższony czynnika reumatoidalnego, białka C-reaktywnego i wskaźnika sedymentacji erytrocytów. w powtórnych pomiarach. Częściowe badanie autoimmunologiczne u jednej z pacjentek było ujemne. pacjentów było ujemne. Analiza chromosomów i analiza porównawczej hybrydyzacji genomowej analizy porównawczej hybrydyzacji genomowej również były prawidłowe. Wyniki badań przewodnictwa nerwowego u u młodszej siostry były zgodne z dystalną, głównie ruchową, demielinizacyjną neuropatią zlokalizowaną w kończynach dolnych. Proponujemy, aby te dwie siostry cierpią na nowy autosomalny zespół recesywny. Status nosicielstwa dla tego może predysponować do późniejszego wystąpienia udaru. --- Rozszerzenie i rozwarstwienie aorty są dobrze rozpoznanymi nieprawidłowościami serca u kobiet z zespołem Turnera (TS). z zespołem Turnera (TS), chociaż patofizjologia leżąca u ich podstaw nie jest w pełni poznana. w pełni poznana. Przedstawiamy przypadek 46-letniej Latynoski, u której wcześniej wcześniej zdiagnozowano chorobę moyamoya w obrazowaniu rezonansu magnetycznego po z objawami przypominającymi udar. Jej cechy były zgodne z TS, a analiza analiza chromosomów ujawniła mozaicyzm, w którym 17% komórek wykazywało pseudoizodicentryczny chromosom Y: 45,X (25)/46,X psu idic (Y)(11.2) (5). A przesiewowe przezklatkowe badanie echokardiograficzne wykazało dwupłatkową zastawkę aortalną (BAV) z zastawki aortalnej (BAV) o średnicy aorty 3,2 cm; w momencie rozpoznania moyamoya aorta miała 3,5 cm z łagodnym zwężeniem aorty i łagodną niedomykalnością aorty. aorty. Cztery lata później u pacjenta doszło do ostrego rozwarstwienia aorty, Stanford typu A, które zostało pomyślnie naprawione. Ten opis przypadku jest trzecim z TS związanym z chorobą moyamoya i pierwszym związanym z rozwarstwieniem. Niewielka liczba przypadków nie pozwala na szczegółową analizę poza odnotowaniem wieku pacjenta (dwóch starszych niż 40 lat), kariotypu (dwóch innych związane z izochromem Xq) i powiązane czynniki ryzyka sercowego (jeden z BAV). Chociaż może to być przypadkowe zdarzenie, stawiamy hipotezę, że choroba moyamoya może być przejawem waskulopatii w TS. --- Choroba Moyamoya (MIM 252350) charakteryzuje się zwężeniem lub niedrożnością końcowych części obustronnych tętnic szyjnych wewnętrznych oraz przez nieprawidłowe sieci naczyniowej u podstawy mózgu. Występuje wysoka częstość występowania moyamoya w Azji, zwłaszcza w Japonii. Dziedziczenie wieloczynnikowe jest szacuje się na lambda(s)>40. Poprzednie badania sprzężeń wykazały, że loci podatności na tę chorobę znajdują się na chromosomach 3p, 6q i 17q. W niniejszym badaniu poszukiwaliśmy loci związanych z chorobą w 12 japońskich rodzinach przy użyciu 428 mikrosatelitów. rodzinach przy użyciu 428 markerów mikrosatelitarnych i znaleźliśmy znaczące dowody na powiązanie z 8q23 [maksymalny wynik LOD (MLS) wynoszący 3,6] i sugestywne dowody na powiązania z 12p12 (MLS=2,3). Niniejsze badanie ujawniło nowe locus dla choroby moyamoya. --- TŁO: Zaburzenia jednogenowe związane z udarem niedokrwiennym wydają się być ważną przyczyną udaru. ważną przyczyną udaru u młodych pacjentów bez znanych czynników ryzyka. Aby zidentyfikować nowe geny odpowiedzialne za takie choroby, zbadaliśmy spokrewnioną Marokańska rodzina z trzema dotkniętymi osobami wykazującymi dziedziczną leukoencefalopatię z udarem niedokrwiennym, zespołem dysmorficznym i barwnikowym zapaleniem siatkówki. barwnikowe siatkówki, które wydaje się segregować w sposób autosomalny recesywny. METODY: Wszyscy członkowie rodziny przeszli badania neurologiczne i radiologiczne. badania neurologiczne i radiologiczne. Przeszukanie całego genomu przeprowadzono w tej rodzinie przy użyciu ABI PRISM w wersji 2.5 firmy Applied Biosystems. Sześć genów kandydujących genów w regionie związanym z chorobą zostało przebadanych pod kątem mutacji przez bezpośrednie sekwencjonowanie. bezpośrednie sekwencjonowanie. WYNIKI: Dowody powiązania uzyskano na chromosomie 17q24.2-25.3. Analiza zdarzeń rekombinacyjnych i obliczenie wyniku LOD sugeruje powiązanie odpowiedzialnego genu w przedziale genetycznym 11 Mb zlokalizowanym między D17S789 i D17S1806 z maksymalnym wielopunktowym wynikiem LOD wynoszącym 2,90. Sekwencjonowanie siedmiu kandydujących genów w tym locus, ATP5H, FDXR, SLC25A19, MCT8, CYGB, KCNJ16 i GRIN2C, zidentyfikowano trzy mutacje missense w genie FDXR, które również zostały w stanie homozygotycznym u trzech zdrowych osób z grupy kontrolnej, co sugeruje, że te warianty nie są mutacjami powodującymi chorobę w rodzinie. WNIOSEK: Nowy locus dla leukoencefalopatii z udarem niedokrwiennym, zespół dysmorficzny i barwnikowe zapalenie siatkówki został zmapowany na chromosomie 17q24.2-25.3 w spokrewnionej marokańskiej rodzinie. --- Udar mózgu w trisomii 21 może być spowodowany chorobą zatorowo-zakrzepową, miażdżycą, zapaleniem naczyń, moyamoya, zakrzepica żył zatokowych, hipoplazja tętnicy szyjnej wewnętrznej lub infekcje, takie jak zapalenie wsierdzia z zatorami septycznymi, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych lub ropień mózgu. W rzadkich przypadkach etiologia udaru pozostaje niewyjaśniona. Przedstawiamy 19-letnią kaukaską z trisomią 21 z kariotypem 47XX+21, która w wieku 11 lat doznała przemijającego niedokrwienia mózgu. 11 lat na przemijający atak niedokrwienny z niedowładem połowiczym lewostronnym, a w wieku 17 lat od udaru niedokrwiennego w obszarze prawej tętnicy środkowej mózgu. tętnicy środkowej mózgu. Cierpiała na nadciśnienie tętnicze, otyłość i hipercholesterolemię. hipercholesterolemię. Od czasu badań krzepliwości krwi, parametrów immunologicznych, posiewy krwi, 24-godzinne monitorowanie holterowskie, echokardiografia przezklatkowa i przezprzełykowa, rezonans magnetyczny. echokardiografia, angiografia rezonansu magnetycznego naczyń zewnątrz- i wewnątrzczaszkowych, klatki piersiowej i brzucha i wewnątrzczaszkowych, aorty piersiowej i brzusznej oraz tętnic nerkowych nie dostarczyły żadnego wyjaśnienie udaru, rozważa się wszczepienie rejestratora pętli w celu w celu wykrycia epizodów klinicznie niemego migotania przedsionków. --- Choroba Moyamoya charakteryzuje się obustronnym zwężeniem i/lub niedrożnością końcowego odcinka tętnicy szyjnej wewnętrznej. Choroba Moyamoya jest powszechna wśród pacjentów w wieku <10 lat. Chociaż większość przypadków wydaje się być sporadyczna, około 10% występuje rodzinnie. Częstość występowania przypadków rodzinnych wzrasta, ponieważ nieinwazyjny sprzęt diagnostyczny, taki jak obrazowanie magnetyczno-rezonansowe i angiografia magnetyczno-rezonansowa, mogą wykryć chorobę u prawie wszystkich dotkniętych nią pacjentów. u prawie wszystkich pacjentów dotkniętych chorobą, w tym u pacjentów bezobjawowych, podczas badań przesiewowych. badań przesiewowych. W tym badaniu przeprowadziliśmy całkowite przeszukanie genomu w celu zidentyfikowania rodzinnej choroby moyamoya w 16 rodzinach, zakładając nieznany sposób dziedziczenia. nieznany sposób dziedziczenia. Znaleziono powiązanie między chorobą a markerami zlokalizowanymi na 3p24.2-26. Maksymalny wynik NPL wynoszący 3,46 uzyskano dla markera D3S3050. Jest to pierwsze locus genetyczne zaangażowane w molekularną patogenezę rodzinnego mo patogenezie rodzinnej choroby moyamoya. --- CEL: Geny kodujące tkankowy inhibitor metaloproteinazy (TIMP) 4 i TIMP2 obejmują odpowiednio chromosomy 3p24.2-p26 i 17q25, które są lokalizacjami rodzinnej choroby moyamoya (FMMD). lokalizacje genów rodzinnej choroby moyamoya (FMMD). Zbadaliśmy pojedyncze polimorfizmów nukleotydów genów TIMP2 i TIMP4 u pacjentów z FMMD w celu określić predyspozycje genetyczne. METODY: Zrekrutowano jedenaście próbek krwi od pacjentów z FMMD. Kontrole obejmowały 50 próbek krwi od pacjentów z nierodzinną chorobą moyamoya (MMD) i kolejne 50 próbek krwi od osób bez MMD. Oceniliśmy regiony promotorowe regiony, połączenia ekson-intron i eksony genów TIMP2 i TIMP4 przez bezpośrednie sekwencjonowanie bezpośrednie sekwencjonowanie i porównaliśmy częstotliwości polimorfizmów pojedynczych nukleotydów między badanymi grupami. WYNIKI: Stwierdzono istotnie wyższą częstość genotypu heterozygotycznego w regionie promotora TIMP2 w pozycji -418 w FMMD; to znaczy genotyp heterozygotyczny G/C w pozycji -418 obserwowano u dziewięciu z 11 pacjentów z FMMD, u 16 z 11 pacjentów z FMMD. FMMD, u 16 z 50 nierodzinnych uczestników kontroli MMD i u 14 z 50 uczestników kontroli nie-MMD (FMMD). uczestników kontrolnych bez MMD (FMMD w porównaniu z nierodzinną MMD: iloraz szans, 9,56; 95% przedział ufności przedział ufności, 1,85-49,48; P = 0,005; i FMMD w porównaniu z nie-MMD: iloraz szans, 10,50; 95% przedział ufności, 2,02-54,55; P = 0,001). Ta baza w pozycji -418 odpowiada trzeciej bazie sekwencji GAGGCTGGG, miejscu wiązania Sp1 Sp1. Zatem zmiany w tej pozycji mogą wpływać na wiązanie Sp1 i późniejszą transkrypcję genu. transkrypcję genu. WNIOSEK: Nasze odkrycia sugerują, że obecność heterozygotycznego genotypu G/C w pozycji -418 w promotorze TIMP2 może być genetycznym czynnikiem predysponującym do FMMD. czynnikiem predysponującym do FMMD. --- Choroba Moyamoya jest postępującą chorobą okluzyjną naczyń mózgowych, która występuje często u dzieci. często u dzieci. Jej etiologia jest nieznana. Zbadaliśmy zmiany w biologicznych i reaktywności na mitogeny surowicy podczas starzenia komórkowego in in vitro szczepów komórek mięśni gładkich tętnic pochodzących od pacjentów z chorobą moyamoya. pacjentów z chorobą moyamoya (HMSMC) i porównaliśmy je z komórkami od dopasowanych wiekowo pacjentów kontrolnych (HCSMC). HMSMC miały normalną ludzką strukturę diploidalną ludzki diploidalny układ chromosomów. HMSMC i HCSMC miały prawie taką samą żywotność in vitro a związane z wiekiem wzorce parametrów biologicznych były zasadniczo takie same. Jednak czas podwojenia we wczesnych pasażach był znacznie dłuższy w przypadku moyamoya SMC niż kontrolne SMC, chociaż nie było znaczącej różnicy w późnych pasażach. Ponadto, słaba reaktywność SMC moyamoya na płytkowy czynnik wzrostu utrzymywała się przez cały okres życia in vitro. Wyniki te potwierdzają hipotezę, że zmiany funkcjonalne w komórkach naczyniowych są zaangażowane w mechanizm rozwoju pogrubienia błony wewnętrznej w chorobie moyamoya. moyamoya. --- CEL: Przedstawiamy szczegółowy opis rodziny dotkniętej dziedziczną, wieloukładową chorobą dziedzicznym zaburzeniem wieloukładowym związanym z zespołem moyamoya. METODY: W tym opisie przypadku rodzinnego oceniliśmy 9 członków tej samej rodziny pochodzących z Algierii. Badania obejmowały neuroobrazowanie, ocenę kardiologiczną i okulistyczną, ocenę ocenę okulistyczną, badania hormonalne, elektroforezę hemoglobiny, kariotypowanie chromosomalne, biopsję mięśni do morfologii, immunohistochemię i testy enzymatyczne, mtDNA. testy enzymatyczne, badanie przesiewowe mutacji mtDNA i analiza haplotypów 2 loci wcześniej powiązanych z moyamoya, na chromosomach 10 (ACTA2) i 17. WYNIKI: Pięciu mężczyzn spokrewnionych przez linię matczyną było dotkniętych chorobą, co sugeruje dziedziczenie sprzężone z chromosomem X. Czterech z nich miało objawowy zespół moyamoya z z początkiem ostrych objawów neurologicznych między 4 a 32 rokiem życia. Hipergonadyzm hipergonadotropowy, azoospermia, niski wzrost po urodzeniu (-2 do -4 SD w wieku dorosłym), przedwczesne siwienie włosów i dysmorfia występowały u wszystkich pacjentów. występowały u wszystkich pacjentów. Inne cechy choroby obejmowały wczesną zaćmę u 4 osób, kardiomiopatię rozstrzeniową u 3 osób i częściowy niedobór hormonu wzrostu u 2 osób. niedobór hormonu wzrostu u 2 pacjentów. Dane z biopsji mięśni nie ujawniły oznak zaburzeń mitochondrialnych. zaburzeń mitochondrialnych. Wszystkie stany, o których wiadomo, że są związane z zespołem moyamoya z zespołem moyamoya, takie jak zespół Downa, nerwiakowłókniakowatość i choroba sierpowata zostały wykluczone. Wykluczyliśmy również powiązania z 2 loci, o których wcześniej donoszono, że są zaangażowanych w autosomalny dominujący zespół moyamoya. Nosicielki miały prawidłowy fenotyp i historię kliniczną. WNIOSKI: Dane te silnie sugerują, że ta rodzina jest dotknięta moyamoya z recesywnym wzorcem dziedziczenia sprzężonym z chromosomem X. dziedziczenia. --- Przeprowadziliśmy badanie kliniczno-kontrolne w celu zbadania, czy czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF -2578, -1154, -634 i 936) i domena wstawiania kinazy zawierające receptor (KDR -604, 1192 i 1719) są związane z chorobą moyamoya. chorobą moyamoya. Koreańscy pacjenci z chorobą moyamoya (n = 107, średni wiek, 20,9±15,9 lat; 66,4% kobiet) i 243 zdrowych osób z grupy kontrolnej (średni wiek, 23,0±16,1 lat; 56,8% kobiet). Badani zostali podzieleni na grupy pediatryczne i dorosłych. Wśród 64 pacjentów chirurgicznych oceniliśmy tworzenie naczyń pooperacyjnych po 2 latach i podzieliliśmy pacjentów na dobrych (stopień zabezpieczenia A) lub słabe (stopień zabezpieczenia B i C). Częstości i rozkłady czterech polimorfizmów VEGF (-2578, -1154, -634 i 936) i KDR (-604, 1192 i 1719) u pacjentów z chorobą moyamoya i porównano z grupą kontrolną. i porównano z grupą kontrolną. Nie zaobserwowano różnic w VEGF -2578, -1154, -634 i 936 lub polimorfizmów KDR -604, 1192 i 1719 między grupą kontrolną a grupą moyamoya. grupą kontrolną a grupą z chorobą moyamoya. Stwierdziliśmy jednak, że genotyp -634CC występował rzadziej w pediatrycznej grupie moyamoya (p = 0,040), podczas gdy genotyp KDR -604C/1192A/1719T zwiększał ryzyko wystąpienia moyamoya u dzieci (p = 0.024). Pacjenci z genotypem CC VEGF -634 mieli lepsze tworzenie naczyń pooperacyjnych po operacji. Nasze wyniki sugerują, że allel VEGF -634G jest jest związany z dziecięcą chorobą moyamoya i słabym tworzeniem naczyń bocznych. --- Choroba Moyamoya (MMD) to postępująca angiopatia mózgowa charakteryzująca się obustronnym zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej i nieprawidłowymi naczyniami pobocznymi. Chociaż ∼ 15% przypadków MMD występuje rodzinnie, gen(y) MMD pozostają nieznane. A badanie asocjacyjne obejmujące cały genom 785 720 polimorfizmów pojedynczego nukleotydu (SNP) przeprowadzono, porównując 72 japońskich pacjentów z MMD z 45 japońskimi osobami z grupy kontrolnej i w wyniku czego stwierdzono silny związek chromosomu 17q25-ter z ryzykiem MMD. Wynik ten Wynik ten został następnie potwierdzony przez badanie asocjacyjne specyficzne dla locus z wykorzystaniem 335 SNP w regionie 17q25-ter. Pojedynczy haplotyp składający się z siedmiu SNP w locus RNF213 był ściśle związany z MMD (P = 5,3 × 10(-10)). RNF213 koduje naprawdę interesujące nowe białko palca genowego z domeną AAA ATPazy i jest i ulega obfitej ekspresji w śledzionie i leukocytach. Analiza hybrydyzacji RNA in situ tkanek myszy wykazała, że dojrzałe limfocyty wyrażają wyższe poziomy poziomy mRNA Rnf213 niż ich niedojrzałe odpowiedniki. Analiza mutacji RNF213 ujawniła mutację założycielską, p.R4859K, w 95% rodzin MMD, 73% przypadków nierodzinnych przypadków MMD i 1,4% osób z grupy kontrolnej; mutacja ta znacznie zwiększa ryzyko MMD (P = 1,4%). ryzyko MMD (P = 1,2 × 10(-43), iloraz szans = 190,8, 95% przedział ufności = 71.7-507.9). Zidentyfikowano trzy dodatkowe mutacje missense w regionie p.R4859K-ujemnych pacjentów. Wyniki te wskazują, że RNF213 jest pierwszym zidentyfikowanym genem podatności na MMD. --- TŁO I CEL: Choroba Moyamoya jest chorobą naczyniowo-mózgową o nieznanej przyczynie. przyczyny, która dotyka głównie japońskie dzieci. Częstość występowania rodzinnego rodzinnej stanowi 9% przypadków. Charakterystyczne zmiany choroby moyamoya moyamoya są czasami obserwowane w nerwiakowłókniakowatości typu 1, której gen sprawczy (NF1) został przypisany do chromosomu 17q11.2. METODY: Aby ustalić, czy gen związany z chorobą moyamoya znajduje się na chromosomie 17, przeprowadziliśmy mikrosatelitarne analizy sprzężeń na 24 rodzinach zawierających 56 pacjentów z chorobą moyamoya. DNA leukocytów wyekstrahowane od członków rodziny członków rodziny poddano reakcji łańcuchowej polimerazy dla łącznie 22 markerów mikrosatelitarnych na chromosomie 17. Amplifikowane fragmenty reakcji łańcuchowej polimerazy fragmenty analizowano za pomocą GeneScan na automatycznym sekwenatorze. WYNIKI: Dwupunktowa analiza powiązań dała maksymalny wynik log(10) odds (LOD) wynoszący 3,11 przy frakcji rekombinacji 0,00 dla markera w locus D17S939. Metoda wykazała również znacząco niską wartość P (<1. 0x10(-5)) dla 5 sąsiadujących markerów w 17q25. Wielopunktowa analiza powiązań również wykazała również, że gen choroby jest zawarty w regionie 9-cM od D17S785 do D17S836, z maksymalnym wynikiem LOD wynoszącym 4,58. WNIOSKI: Gen rodzinnej choroby moyamoya znajduje się na chromosomie 17q25. --- CELE: Patogeneza choroby moyamoya jest nadal nieznana. Niniejsze badanie miało na celu znalezienie odpowiedzialnych genów zlokalizowanych w locus 17q25 locus. METODY: Biorąc pod uwagę funkcję, wybraliśmy dziewięć genów jako kandydatów spośród 65 genów zidentyfikowanych w 9-cM regionie D17S785-D17S836 w chromosomie 17q25 i przeprowadziliśmy analizę sekwencji na próbkach DNA uzyskanych z rodzinnej choroby moyamoya, która wykazała całkowite powiązanie z regionem w analizie haplotypów. przez analizę haplotypów. Podjęliśmy również próbę zidentyfikowania genów kandydujących które nie były znane, ale mogą być funkcjonalnie istotne dla choroby wśród łącznie 2,100 sekwencji znaczników sekwencji wyrażonej (EST) przy użyciu technik bioinformatycznych technik bioinformatycznych. WYNIKI I WNIOSKI: Analiza sekwencji nie wykryła mutacji w dziewięciu genach. dziewięciu genach. Nie mogliśmy również zidentyfikować nowego genu kandydującego za pomocą analizy EST. Dalsze badania z wykorzystaniem alternatywnych podejść są uzasadnione w celu wyjaśnienia patogenezy choroby moyamoya. --- Moyamoya, co po japońsku oznacza "mglisty kłąb dymu", jest przewlekłą, okluzyjną chorobą naczyniowo-mózgową polegającą na obustronnym zwężeniu lub niedrożności choroba naczyń mózgowych obejmująca obustronne zwężenie lub niedrożność końcowej części tętnic szyjnych wewnętrznych (ICA) i/lub proksymalnych części tętnic proksymalnych części przednich tętnic mózgowych i środkowych tętnic mózgowych (MCA). Japońskie Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej zdefiniowało 4 typy choroby moyamoya moyamoya (MMD): niedokrwienną, krwotoczną, padaczkową i "inną". Typ niedokrwienny niedokrwienny dominuje w dzieciństwie, podczas gdy typ krwotoczny jest częściej częściej obserwowany w populacji dorosłych. Najwyższa częstość występowania MMD występuje w Japonii. w Japonii, z wyższym stosunkiem kobiet do mężczyzn. Badania wykazały możliwość genetyczną MMD związaną z chromosomem 17 w przypadkach japońskich, jak również w przypadkach występujących w innych grupach demograficznych. Podczas sekcji zwłok stwierdza się krwiak śródmózgowy. i najczęściej stanowi główną przyczynę śmierci pacjentów z MMD. Naczynia Moyamoya u podstawy mózgu składają się ze średnich lub małych tętnic mięśniowych lub małych tętnic mięśniowych wychodzących z kręgu Willisa, głównie wewnątrzczaszkowych części części ICA, przednich tętnic naczyniówkowych i tylnych tętnic mózgowych, tworząc złożone kanały, które łączą się z dystalnymi położeniami MCA. Poza te kanały są małymi krętymi i rozszerzonymi naczyniami, które przenikają do podstawy mózgu w miejscu mózgu w miejscu tętnic wzgórzowo-opuszkowych i soczewkowatych. tętnic. W angiografii występuje charakterystyczne zwężenie lub niedrożność w końcowej części ICA, jak również naczynia moyamoya u podstawy mózgu. u podstawy mózgu. Opisano sześć etapów angiograficznych, od etapu 1, który ujawnia zwężenie rozwidleń tętnic szyjnych, do etapu 6, w którym naczynia moyamoya zanikają, a krążenie oboczne jest wytwarzane wyłącznie wyłącznie z tętnic szyjnych zewnętrznych. Przypadki z łagodniejszymi objawami są zwykle zwykle leczone zachowawczo; jednak cięższe przypadki objawowe są leczone za pomocą procedur rewaskularyzacji. procedury rewaskularyzacji. Zabiegi chirurgiczne dzielą się na 3 rodzaje: bezpośrednie, pośrednie i łączone/inne metody. Bezpośrednie pomostowanie obejmuje powierzchowne tętnicy skroniowej-MCA lub użycie innych typów przeszczepów. Procedury pośrednie doprowadzają krążenie do obszarów wewnątrzczaszkowych poprzez wprowadzenie nowych naczyń z nowo zbliżonych tkanek. Procedury te mogą nie wystarczyć zapobiec dalszemu niedokrwieniu; dlatego bardziej odpowiednie jest połączenie procedur bezpośrednich i pośrednich. procedur jest bardziej odpowiednie. Niniejszy artykuł zawiera przegląd epidemiologię, historię naturalną, patologię, patofizjologię i kryteria diagnostyczne, w tym obrazowanie. diagnostycznych, w tym badań obrazowych, oraz krótko opisano leczenie chirurgiczne MMD. --- PACJENT: Mężczyzna, 42 lata ROZPOZNANIE KOŃCOWE: Choroba Moyamoya (MMD) Objawy: Afazja - trudności z koncentracją - dyzartria - zmiana osobowości LECZENIE: - Procedura kliniczna: - Specjalizacja: Radiologia. CEL: Rzadka choroba. TŁO: Choroba Moyamoya (MMD) została po raz pierwszy opisana w 1957 roku jako "hipoplazja obustronnych tętnic szyjnych wewnętrznych". tętnic szyjnych wewnętrznych". Charakterystyczny wygląd charakterystyczny wygląd sieci nieprawidłowo poszerzonych naczyń pobocznych w angiografii został później angiografii został później porównany do "czegoś mglistego, jak kłąb dymu papierosowego", co w języku Moyamoya. Niniejszy artykuł opisuje piorunujący przebieg choroby u latynoskiego mężczyzny z zajęciem ciała modzelowatego. OPIS PRZYPADKU: 42-letni Latynos z postępującą afazją, spowolnionym myśleniem i nagłym i nagłym wystąpieniem objawów czuciowo-ruchowych z zaburzeniami chodu stwierdzono stwierdzono liczne wewnątrzczaszkowe zawały nadnamiotowe na różnych etapach ewolucji, obejmujące m.in. ewolucji obejmujące między innymi przednie ciało modzelowate, po których nastąpił szybki rozwój kolejnych zawałów. Angiografia wykazała niedrożność prawej ACA, niedrożność lewej nadkolanowej ICA ze wzorem Moyamoya Moyamoya i rozlaną arteriopatię. Nastąpił piorunujący przebieg, a pacjent pacjent nie przeżył ostrej fazy choroby niedokrwiennej. WNIOSKI: Choroba Moyamoya może rzadko występować u latynoskich mężczyzn z Ameryki Północnej. Latynosów, z zaawansowanymi nietypowymi objawami klinicznymi i obrazowymi obejmującymi przedniego ciała modzelowatego i mieć piorunujący przebieg. --- Choroba Moyamoya jest dobrze znanym zaburzeniem naczyniowo-mózgowym o nieznanej patogenezie. wpływające na końcową część tętnic szyjnych wewnętrznych i powodujące ataki niedokrwienn ataki niedokrwienne. Jej rodzinne występowanie sugeruje podłoże genetyczne. My postawiliśmy hipotezę, że ojcowsko wdrukowany gen może być związany z tym zaburzeniem. zaburzeniem. Aby zidentyfikować wyrażone znaczniki sekwencji (EST) z ekspresją monoalleliczną ekspresji na chromosomie 3, wykorzystaliśmy mysie komórki hybrydowe A9 posiadające ludzki chromosom 3. chromosom 3. Dwa EST wykazały tylko matczyną ekspresję w mysich komórkach hybrydowych A9, a cztery wykazały brak ekspresji w limfocytach pochodzących od pacjentów z moyamoya pacjentów. Chociaż te EST są zgrupowane w tym samym regionie 150 kb, my ostatecznie nie udało się zidentyfikować cDNA w tym regionie. --- Choroba Moyamoya jest zaburzeniem naczyniowo-mózgowym o nieznanej etiologii. Jej wysoka w Azji Wschodniej i kumulacja u członków rodziny sugerują podłoże genetyczne. genetyczne. Wysoka częstość dziedziczenia po matce implikuje genomowe imprinting w tym zaburzeniu. odcisk w tym zaburzeniu. Opierając się na tej hipotezie, zbadaliśmy między chorobą moyamoya a genem IGF2R na chromosomie 6, ale nie znaleźliśmy nie znaleźliśmy dowodów na taki związek między nimi. Z drugiej strony, heterogeniczne ekspresja IGF2R została potwierdzona w limfocytach. Niektóre osoby wykazywały ekspresję monoalleliczną, a u innych ekspresję bialleliczną. --- Przedstawiamy rodzinną chorobę Moyamoya u dwojga europejskich dzieci i podkreślamy znaczenie czynników rodzinnych w patogenezie tej choroby i jej nie tylko u Azjatów, ale także w populacji zachodniej. Pierwszy Pacjentka, greckie niemowlę płci żeńskiej, ma również zaburzenia krzepnięcia. Jej matka, również Moyamoya i inni członkowie rodziny mają podobne zaburzenia krzepnięcia (czynnik V (mutacje czynnika V Leiden, reduktazy metylenotetrahydrofoliowej i czynnika II 20210A). Drugi pacjent, szkocki chłopiec, jest wyjątkowy, ponieważ rodzinna choroba Moyamoya dotyka pięciu członków trzech kolejnych pokoleń jego matczynej rodziny. matczynej rodziny. Analiza genetyczna w greckiej rodzinie nie wykazała nieprawidłowości na chromosomie 3p26, jak w innych przypadkach. Jednakże, mitochondrialne DNA i genotyp chromosomu Y wykazały, że dotknięci chorobą członkowie mieli tę samą sekwencję mitochondrialnego DNA. sekwencję mitochondrialnej 3 części pętli D z japońskimi pacjentami. Te te sugerują, że patogeneza Moyamoya może różnić się w zależności od rasy i grupy etnicznej. ras i grup etnicznych. --- Opisano przypadek zespołu Downa z zespołem moyamoya. A 30-letni mężczyzna z zespołem Downa doznał zawału mózgu i zmarł z powodu i zmarł z powodu przepukliny mózgu. Angiografia mózgowa wykazała nieprawidłowości naczyniowe które były takie same jak w chorobie Moyamoya. Wyniki patologiczne ujawniły wielokrotne zwężenie głównego pnia tętnic mózgowych. Patologicznie, zwężone naczynia naczynia wykazywały ekscentryczną grubość błony wewnętrznej ze złogami cholesterolu, w przeciwieństwie do moyamoya. Istnieją tylko dwa wcześniejsze doniesienia o autopsyjnych przypadkach Downa z zespołem moyamoya. Postulujemy, że białko kodowane na może być związane z patogenezą zespołu Downa z zespołem moyamoya. zespołem moyamoya. --- Sugeruje się, że czynniki genetyczne przyczyniają się do etiologii choroby moyamoya choroby. Autorzy wcześniej zgłosili związek między chorobą moyamoya a kilkoma allelami ludzkich antygenów leukocytarnych (HLA). W celu dalszego określić składnik genetyczny choroby moyamoya, badanie powiązań choroby moyamoya moyamoya z wykorzystaniem markerów na chromosomie 6, gdzie znajduje się gen HLA. przeprowadzono. Zbadano 15 markerów mikrosatelitarnych chromosomu 6 u 20 par rodzeństwa. dotkniętych par rodzeństwa. Na podstawie analizy identyczności tych markerów, zidentyfikowano allel z możliwym powiązaniem z chorobą moyamoya. Dzielenie allelu wśród dotkniętych chorobą członków w 19 rodzinach, biorąc pod uwagę haplotyp. Marker D6S441 może być powiązany z chorobą moyamoya. Biorąc pod uwagę haplotyp, allel był wspólny dla dotkniętych chorobą członków w 16 (82%) z 19 rodzin, ale nie w dwóch innych. W jednej rodzinie współdzielenie allelu nie można było określić z powodu niskiej heterozygotyczności. Konieczne są dalsze konieczne są dalsze badania w celu wyjaśnienia wielu czynników genetycznych, które są zdecydowanie związane z chorobą moyamoya. --- CELE: Określenie, czy jakiekolwiek mutacje genów kandydujących, w tym SHH, ZIC2, SIX3 i TGIF w tajwańskiej rodzinie z holoprosencefalią (HPE) i chorobą moyamoya. holoprosencefalią (HPE) i chorobą moyamoya. METODY: Genotypy genów kandydujących SHH, ZIC2, SIX3 i TGIF zostały u członków rodziny, którzy byli dostępni do analizy poprzez sekwencjonowanie. Ponadto, regiony genomowe kolejnych 50 niespokrewnionych Tajwańczyków (100 chromosomów) zbadano, aby zweryfikować, czy znalezione przez nas zmiany nukleotydów były mutacjami czy polimorfizmami. polimorfizmami. WYNIKI: Nowa mutacja typu missense 377T > C i dwa polimorfizmy (420A > G i 487C > T) w genie TGIF. Nie stwierdzono mutacji w SHH, ZIC2 i SIX3 i SIX3. U matki trzech płodów z HPE stwierdzono chorobę moyamoya. chorobą moyamoya. Krótki przegląd mutacji, jak również polimorfizmów w genie TGIF do 2005 roku. WNIOSKI: Diagnostyka molekularna może pomóc w poradnictwie genetycznym w HPE, które jest heterogennym zaburzeniem, którego spektrum fenotypowe i genotypowe jest bardzo szerokie i zmienne. Możliwy związek między mutacją TGIF a chorobą moyamoya odnotowany w naszym badaniu również okazał się nowatorski. --- Opisano przypadek zespołu Pradera-Williego (PWS) powikłanego młodzieńczym udarem mózgu. udarem mózgu. Pacjentem jest 19-letni mężczyzna z niedowładem połowiczym prawostronnym, który od dziesięciu lat choruje na cukrzycę insulinoniezależną (NIDDM). historię cukrzycy insulinoniezależnej (NIDDM) od dziesięciu lat. Rozpoznanie rozpoznanie PWS zostało potwierdzone genetycznie metodą fluorescencyjnej hybrydyzacji in situ która wykazała delecję chromosomu 15. Rezonans magnetyczny mózgu ujawnił nieprawidłowe natężenie sygnału w lewych zwojach podstawy i wokół prawego prawej komory bocznej. Badanie angiograficzne wykazało niedrożność obustronne proksymalne tętnice środkowe mózgu z podstawnymi naczyniami moyamoya. Lewa tętnica kręgowa lewa tętnica kręgowa była również zamknięta u swojego źródła. Tylko kilka przypadków PWS powikłanych udarem mózgu i, jak dotąd, nie było przypadku z okluzją tętnicy podobną do naszego przypadku. Chociaż przyczyna tych jest nieznana, może być związana z miażdżycą tętnic w następstwie NIDDM. NIDDM. --- CEL: Choroba Moyamoya (MMD) jest rzadkim zaburzeniem naczyniowo-mózgowym obejmującym zwężenie głównych naczyń koła Willisa i proksymalnych części jego głównych gałęzi. jego głównych gałęzi. Pomimo wspólnych badań, patofizjologia tego schorzenia nie została w pełni wyjaśniona. nie została w pełni wyjaśniona. Obecnie główne białka uważane za odgrywające aktywną rolę w patogenezie obejmują śródbłonek naczyniowy czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF), podstawowy czynnik wzrostu fibroblastów (bFGF), czynnik wzrostu hepatocytów hepatocytów (HGF), transformujący czynnik wzrostu-β₁ (TGFβ₁) i czynnik stymulujący tworzenie kolonii granulocytów czynnik stymulujący kolonie granulocytów (G-CSF). Jeśli chodzi o genetykę, najnowsza literatura sugeruje autosomalny dominujący lub poligeniczny tryb transmisji o niskiej penetracji. obejmujący chromosomy 3, 6, 8, 12 i 17 dla rodzinnej MMD. Niniejszy przegląd podsumowuje aktualną wiedzę na temat histopatologii, patofizjologii i genetyki MMD. genetyki MMD. METODY: Przeprowadzono systematyczne badanie piśmiennictwa PubMed/Medline, z którego z którego zidentyfikowano i przeanalizowano 45 artykułów dotyczących patofizjologii MMD. WNIOSKI: Choroba Moyamoya charakteryzuje się pogrubieniem błony wewnętrznej i i osłabieniem błony środkowej proksymalnych naczyń koła Willisa, jak również rozwój nieprawidłowej dystalnej sieci naczyniowej. Główne białka, które są obecnie zaangażowane w patofizjologię MMD obejmują VEGF, bFGF, HGF, TGFβ₁ i G-CSF. Co więcej, obecna literatura dotycząca rodzinnej MMD wskazała na autosomalny dominujący lub poligeniczny tryb transmisji w loci na chromosomie w loci na chromosomach 3, 6, 8, 12 i 17.

Nieprawidłowości w których chromosomach były powiązane z chorobą Moyamoya?

Chromosomy 3, 6, 8, 12, 15, 17, 21, X i Y były zaangażowane w chorobę Moyamoya.

Prawidłowe wzorcowanie metylacji DNA wymaga uzupełniających się procesów metylacji de metylacji de novo (początkowa metylacja niezmetylowanych sekwencji DNA) oraz utrzymania metylacji (wierna replikacja wcześniej istniejącej metylacji). Arabidopsis posiada dwa rodzaje metylotransferaz z wykazaną aktywnością konserwacyjną aktywność: MET1, która utrzymuje metylację CpG i jest homologiczna do ssaków DNMT1 i CHROMOMETHYLASE 3 (CMT3), która utrzymuje metylację CpNpG (N = A, T, C lub G) i jest unikalna. metylację i jest unikalna dla królestwa roślin. Tutaj opisujemy mutacje utraty funkcji w genach Arabidopsis DOMAINS REARRANGED METHYLASE (DRM) i dostarczamy dowodów na to, że kodują one metylotransferazy de novo. drm1 drm2 zachowały wcześniej istniejącą metylację CpG w endogennym locus FWA ale blokowały metylację de novo CpG, która jest normalnie związana z wyciszaniem transgenów FWA wyciszaniem transgenów. Ponadto, podwójne mutanty drm1 drm2 blokowały metylację de novo CpNpG i asymetryczną metylację oraz wyciszanie genu endogennego SUPERMAN (SUP) które jest normalnie wyzwalane przez odwrócone powtórzenie SUP. Jednak podwójne mutanty drm1 drm2 nie wykazywały reaktywacji wcześniej ustalonych epigenetycznie wyciszonych alleli SUPERMAN epigenetycznie wyciszonych alleli. Zatem mutanty drm zapobiegają ustanowieniu, ale nie utrzymanie wyciszenia genów w FWA i SUP, sugerując, że DRMs kodują główne enzymy metylacji de novo wpływające na te geny. --- U ssaków kadm jest powszechnie uważany za niegenotoksyczny czynnik rakotwórczy działający poprzez mechanizm epigenetyczny zależny od metylacji. Tutaj zbadano wpływ leczenia Cd na wzór metylacji DNA, a także jego wpływ na rekonfigurację chromatyny u Posidonia rekonfigurację chromatyny u Posidonia oceanica. Poziom i wzór metylacji DNA DNA analizowano w aktywnie rosnących organach, w krótkim (6 h) i długim (2 d lub 4 d) okresie. (2 d lub 4 d) oraz niskimi (10 μM) i wysokimi (50 μM) dawkami Cd, za pomocą metody Technika polimorfizmu amplifikacji wrażliwej na metylację i podejście immunocytologiczne. podejście immunocytologiczne. Ekspresja jednego z członków grupy CHROMOMETHYLASE (CMT), metylotransferazy DNA, została również oceniona przez qRT-PCR. Ultrastrukturę chromatyny jądrowej zbadano za pomocą transmisyjnej mikroskopii elektronowej. mikroskopii elektronowej. Leczenie Cd indukowało hipermetylację DNA, jak również CMT, co wskazuje, że rzeczywiście doszło do metylacji de novo. Co więcej, wysoka dawka Cd prowadziła do postępującej heterochromatynizacji jąder interfazowych i jąder interfazowych, a po długotrwałym leczeniu zaobserwowano również postacie apoptotyczne. leczeniu. Dane te pokazują, że Cd zaburza stan metylacji DNA poprzez zaangażowanie specyficznej metylotransferazy. Takie zmiany są powiązane z rekonfiguracją chromatyny jądrowej, która może ustanowić nową równowagę chromatyny ekspresji/represji chromatyny. Ogólnie rzecz biorąc, dane wskazują na epigenetyczne podstawy mechanizmu mechanizmu leżącego u podstaw toksyczności Cd u roślin. --- Metylacja de novo DNA w Arabidopsis thaliana jest katalizowana przez metylotransferazę DRM2, homologa metylotransferazy de novo ssaków DNMT3. DRM2 jest ukierunkowana na DNA przez małe interferujące RNA (siRNA) w procesie znanym jako znanym jako metylacja DNA ukierunkowana przez RNA (RdDM). Podczas gdy kilka składników szlaku RdDM, funkcjonalne zrozumienie leżącego u jego podstaw mechanizmu jest dalekie od ukończenia. jest dalekie od ukończenia. Zastosowaliśmy podejścia genetyczne zarówno do przodu, jak i do tyłu, aby zidentyfikować czynniki zaangażowane w metylację de novo. Wykorzystaliśmy transgen FWA, który jest metylowany i wyciszany po transformacji do roślin typu dzikiego, ale niemetylowany i ulega ekspresji po transformacji do mutantów metylujących de novo. Ekspresja FWA charakteryzuje się fenotypem późnego kwitnienia, który można łatwo łatwo ocenić u roślin zmutowanych w porównaniu z roślinami typu dzikiego. Dzięki odwrotnej genetyce odkryliśmy AGO6 i NRPE5a dla wydajnej metylacji de novo. metylacji. Podejście genetyczne do przodu ujawniło allele kilku składników szlaku RdDM, w tym allele clsy1, ktf1 i nrpd/e2, które nie były wcześniej nie zostały wcześniej wykazane jako wymagane do początkowego ustanowienia metylacji DNA metylacji DNA. Mutacje zostały zmapowane, a geny sklonowane zarówno metodą tradycyjną, jak i sekwencjonowania podejścia do sekwencjonowania całego genomu. Odkryte metodologie i zmutowane allele będą miały kluczowe znaczenie w dalszych badaniach nad metylacją DNA de novo. --- Metylacja DNA i modyfikacja histonów wywierają epigenetyczną kontrolę nad ekspresją genów. ekspresją genów. Metylacja CHG przez CHROMOMETYLAZĘ3 (CMT3) zależy od dimetylacji histonu H3K9 dimetylacji histonu H3K9 (H3K9me2), ale mechanizm leżący u podstaw tego związku jest słabo poznany. Tutaj przedstawiamy wiele dowodów na to, że CMT3 oddziałuje z nukleosomami zawierającymi H3K9me2. Lokalizacje genomu CMT3 prawie doskonale skorelowane z H3K9me2, a CMT3 stabilnie związane z nukleosomami zawierającymi nukleosomami zawierającymi H3K9me2. Struktury krystaliczne homologa CMT3 kukurydzy ZMET2, w kompleksie z peptydami H3K9me2 wykazały, że ZMET2 wiąże H3K9me2 zarówno poprzez bromo sąsiadujące domeny homologiczne (BAH) i chromo. Struktury ujawniają aromatyczną klatkę w domenach BAH i chromo jako interfejsy interakcji, które wychwytują H3K9me2. Mutacje, które znoszą obie interakcje, zakłócają wiązanie CMT3 do nukleosomów nukleosomów i wykazują całkowitą utratę aktywności CMT3 in vivo. Nasze badanie ustanawia podwójne rozpoznawanie znaczników H3K9me2 przez domeny BAH i chromo oraz ujawnia odrębny mechanizm wzajemnego oddziaływania metylacji DNA i modyfikacji histonów modyfikacją histonów. --- Uważa się, że chromodomeny pośredniczą w interakcjach białko-białko między składnikami chromatyny. Wykryliśmy chromodomenę osadzoną w regionie katalitycznym regionu katalitycznego przewidywanej metylotransferazy DNA Arabidopsis, która jest różni się od innych enzymów eukariotycznych. Licząca 791 reszt "chromometylaza" (CMT1) jest kodowana przez transkrypt kwiatowy, który jest splicingowany z 20 eksonów i jest obecny tylko w przybliżeniu 1/10(-7) całkowitego mRNA. Sekwencjonowanie genomu ujawnia starożytny podział haplotypów w CMT1 między Col-0 + Metz i innymi badanymi ekotypami. badanymi ekotypami. W haplotypie Col-0 + Metz alternatywne przetwarzanie mRNA w intronie 13 powoduje skrócenie regionu kodującego. W Ler, RLD i No-0 podobne skrócenie jest spowodowane przez insercję nienaruszonego retrotranspozonu, Evelknievel, który jest obecny jako pojedyncza kopia w Ler i RLD i jest obecnie metylowany i nieaktywny. Evelknievel znajduje się w tym miejscu na pojedynczej gałęzi, która łączy ekotypy Ler, RLD, i No-0, ale jest nieobecny w genomach wszystkich innych badanych ekotypów. Kodon stop w eksonie 6 ekotypu Metz potwierdza, że CMT1 jest nieistotny. Niemniej jednak, porównanie z CMT1 Cardaminopsis arenosa, krewnego wskazuje na zachowanie funkcji metylotransferazy DNA. Omawiamy, w jaki sposób różnorodność alleliczna CMT1 może odzwierciedlać rozluźnione ograniczenia selektywne w samozapłodnieniu. ograniczenia w gatunkach samopłodnych, takich jak Arabidopsis thaliana. --- Metylacja cytozyny w eukariotycznym DNA może być wykorzystywana do transkrypcyjnego wyciszania sekwencji powtarzalnych, w tym transpozonów i retrowirusów. To wyciszenie jest stabilne między pokoleniami komórek, ponieważ metylacja cytozyny jest utrzymywana epigenetycznie poprzez replikację DNA. Arabidopsis thaliana Dnmt3, ortolog metylotransferazy cytozyny ortolog metylotransferazy DOMAINS rearanżowanej metylotransferazy2 (DRM2) jest wymagana do ustanowienia małych interferujących RNA (siRNA) ukierunkowanych na metylację DNA metylacji. U ssaków białka PIWI i piRNA działają w konwergentnie wyewoluowany sposób ukierunkowany przez RNA system metylacji DNA, który jest wymagany do tłumienia ekspresji transpozonu w linii zarodkowej. Metylacja de novo może być również niezależna od interferencji RNA interferencji RNA i małych RNA, jak u Neurospora crassa. Tutaj identyfikujemy klad katalitycznie zmutowanych paralogów DRM2 w genomach roślin kwitnących, które w A.thaliana określamy mianem domeny rearanżowanej metylotransferazy3 (DRM3). Pomimo tego, że katalitycznie zmutowana, DRM3 jest wymagana do normalnego utrzymania metylacji DNA non-CG metylacji, ustanowienia metylacji DNA kierowanej przez RNA wyzwalanej przez sekwencje powtórzone sekwencje i akumulacji małych RNA związanych z powtórzeniami. Chociaż ssaków katalitycznie nieaktywne paralogi Dnmt3L działają w analogiczny sposób, analiza filogenetyczna wskazuje, że rodziny białek DRM i Dnmt3 rozeszły się niezależnie u roślin i zwierząt. niezależnie u roślin i zwierząt. Pokazujemy również przez mutagenezę ukierunkowaną na miejsce że zarówno N-końcowe domeny UBA DRM2, jak i C-końcowa domena metylotransferazy są wymagane do normalnej metylacji DNA kierowanej przez RNA, wspierając istotną funkcję ukierunkowującą dla domen UBA. Wyniki te sugerują, że systemy metylacji DNA kierowane przez RNA u roślin i ssaków składają się z kombinacji cech przodków i cech zbieżnych. --- Rośliny utrzymują metylację cytozyny w resztach CG i non-CG, aby kontrolować ekspresję genów i stabilność genomu. i stabilność genomu. W badaniu przesiewowym mutantów Arabidopsis, które zmieniają metylację i wyciszanie gęsto metylowanego endogennego genu reporterowego, odkryliśmy odkryliśmy 11 alleli utraty funkcji w genie chromometylazy CMT3. Mutanty cmt3 wykazywały zwiększoną ekspresję i zmniejszoną metylację reportera, szczególnie w cytozynach innych niż CG. Metylacja CNG była również zmniejszona w powtarzalnych sekwencjach centromerowych. sekwencjach centromerowych. Tak więc CMT3 jest kluczową determinantą metylacji nie-CG. Brak homologów CMT w genomach zwierząt może wyjaśniać obserwację że w przeciwieństwie do roślin, zwierzęta utrzymują głównie metylację CG. --- TŁO: Przejście od sekwencji genu do jego funkcji w kontekście całego organizmu wymaga strategii ukierunkowanej na mutacje. organizmu wymaga strategii ukierunkowanej na mutacje, określanej jako genetyka odwrotna. genetyką odwrotną. Genetyka odwrotna jest wysoce pożądana w erze nowoczesnej genomiki; jednak najpotężniejsze metody są zazwyczaj ograniczone do kilku organizmów modelowych. organizmów modelowych. Wcześniej wprowadziliśmy strategię odwrotnej genetyki z potencjałem z możliwością ogólnego zastosowania do organizmów, którym brakuje dobrze rozwiniętych narzędzi genetycznych. narzędzi genetycznych. Nasza metoda TILLING (Targeting Induced Local Lesions IN Genomes) wykorzystuje mutagenezę chemiczną, a następnie badanie przesiewowe pod kątem zmian pojedynczych zasad w celu odkryć indukowane mutacje, które zmieniają funkcję białka. TILLING okazał się być skuteczną strategią odwrotnej genetyki poprzez ustanowienie wysokowydajnego ośrodka TILLING i dostarczenie tysięcy mutacji punktowych w setkach genów geny Arabidopsis członkom społeczności zajmującej się biologią roślin. WYNIKI: Pokazujemy, że wysokoprzepustowy TILLING ma zastosowanie do kukurydzy, ważnej rośliny uprawnej o dużym genomie. kukurydzy, ważnej rośliny uprawnej o dużym genomie, ale z ograniczonymi zasobami odwrotnej genetyki. odwrotną genetyką. Przebadaliśmy pule próbek DNA pod kątem mutacji w 1-kb segmentach 11 różnych genów, uzyskując 17 niezależnych indukowanych mutacji mutacji z populacji 750 zmutagenizowanych pyłkiem roślin kukurydzy. Jednym z był gen chromometylazy DMT102, dla którego uzyskaliśmy serię alleliczną trzech mutacji missensowych. alleliczną serię trzech mutacji missense, które zgodnie z przewidywaniami są silnie szkodliwe. WNIOSKI: Nasze odkrycia wskazują, że TILLING jest szeroko stosowaną i skuteczną strategią odwrotnej genetyki. Ustanawiamy publiczną usługę TILLING dla kukurydzy wzorowaną na istniejącym projekcie Arabidopsis TILLING. --- Komórki owoców pomidora charakteryzują się silnym wzrostem ploidii jądrowej podczas rozwoju owoców. Średnie poziomy ploidalności wzrosły do podobnych poziomów (powyżej 50C) w dwóch różnych tkankach owocowych, owocni i tkance miejscowej. Jednakże, profile ploidalności różniły się znacząco między tymi dwiema tkankami, co sugeruje specyficzną dla tkanki kontrolę endoreduplikacji w owocach pomidora. Aby określić możliwe zależności między endoreduplikacją a mechanizmami epigenetycznymi, zbadano metylacji genomowego DNA z owocni i tkanki lokularnej owoców pomidora. owoców pomidora. Genomowy DNA owocni charakteryzował się zwiększoną metylacją CG i/lub CNG w loci 5S i 18S rDNA oraz w sekwencjach retrotranspozonów gyspsy-podobnych retrotranspozonów podczas wzrostu owoców. Gwałtowny spadek globalnego poziomu metylacji poziomu metylacji DNA wraz z redukcją metylacji w loci rDNA zaobserwowano również w owocni podczas dojrzewania owoców. Odwrotnie, nie zaobserwowano metylacji DNA, zarówno globalnej, jak i specyficznej dla locus, zaobserwowano w tkance locus. Tak więc, specyficzne dla tkanki zmiany metylacji DNA są mało prawdopodobne. być wywołane przez indukcję endoreduplikacji w tkankach owoców, ale mogą odzwierciedlać specyficzne dla tkanki profile ploidalne. Analiza ekspresji ośmiu domniemanych pomidorowych genów kodujących metylotransferazy DNA wykazała, że jedna chromometylaza (CMT) i dwie rearanżowane metylotransferazy (DRM) ulegają preferencyjnej ekspresji w owocni podczas wzrostu owoców i mogą być zaangażowane w specyficzny dla locus wzrost metylacji obserwowany w tej fazie rozwojowej w owocni. --- Metylacja DNA odgrywa kluczową rolę w kontrolowaniu stanów aktywności genów w większości organizmów większości organizmów eukariotycznych i jest niezbędna dla prawidłowego wzrostu i rozwoju. rozwoju. Wzorce metylacji są ustalane przez metylotransferazy de novo metylotransferazy i utrzymywane przez aktywność metylotransferazy konserwującej. Rodzina metylotransferaz DNA de novo Dnmt3 została niedawno scharakteryzowana u zwierząt. scharakteryzowana u zwierząt. Tutaj opisujemy geny metylotransferaz DNA zarówno z Arabidopsis i kukurydzy, które wykazują wysoki poziom podobieństwa sekwencji do Dnmt3, co sugeruje, że kodują one roślinne metylotransferazy de novo. W stosunku do wszystkich znanych eukariotycznych metylotransferaz, te białka roślinne zawierają nowy układ motywów wymaganych do aktywności katalitycznej metylotransferazy DNA. N-końce tych metylotransferaz zawierają serię motywów domen związanych z ubikwityną (UBA). Domeny UBA znajdują się w kilku białkach szlaku ubikwityny szlaku ubikwityny oraz w enzymach naprawy DNA, takich jak Rad23, i mogą one być zaangażowane w wiązanie ubikwityny. Obecność domen UBA zapewnia możliwy związek między metylacją DNA a szlakami ubikwityna/proteasom. --- Metylotransferaza DNA cytozyny zawierająca chromodomenę, Zea metylotransferaza2 (Zmet2), została sklonowana z kukurydzy. Sekwencja ZMET2 jest podobna do sekwencji chromometylaz CMT1 i CMT3 Arabidopsis, przy czym C-końcowymi motywami charakterystycznymi dla eukariotycznych i prokariotycznych metylotransferaz DNA i prokariotycznych metylotransferaz DNA. Do określenia funkcji genu Zmet2 wykorzystaliśmy podejście genetyki odwrotnej. funkcji genu Zmet2. Rośliny homozygotyczne dla elementu transpozycyjnego Mutator do motywu IX miały 13% redukcję metylowanych cytozyn. Analiza DNA w żelu DNA z enzymami restrykcyjnymi wrażliwymi na metylację i sekwencjonowanie bisulfitowe sekwencjonowanie bisiarczynowe sekwencji gałki 180-bp wykazało zmniejszoną metylację tylko w miejscach CpNpG. Nie zaobserwowano zmniejszenia metylacji w miejscach CpG lub asymetrycznych w heterozygotycznych lub homozygotycznych zmutowanych roślinach. Nasze badania pokazują, że chromometylaza Zmet2 jest wymagana do metylacji in vivo sekwencji CpNpG. --- Podczas embriogenezy następuje poważne przejście od zależności od od produktów zdeponowanych przez matkę do polegania na produktach genomu zygotycznego. U zwierząt, to tak zwane przejście od matczynego do zygotycznego następuje po okresie okresu spoczynku transkrypcyjnego. Niedawno wykazaliśmy, że wczesny zarodek Arabidopsis Arabidopsis jest również w stanie spoczynku, stanie odziedziczonym po żeńskiej gamecie i związany ze specyficznymi wzorcami dimetylacji H3K9 i lokalizacją TERMINAL FLOWER2 (TFL2) lokalizacją. Wykazaliśmy również, że CHROMOMETYLAZA 3 (CMT3) jest wymagana do dimetylacji H3K9 w komórce jajowej i do prawidłowej embriogenezy podczas pierwszych podziałów zygoty. kilku podziałów zygoty. Późniejsza analiza mutantów CMT3 wskazuje na kluczową rolę w przeprogramowaniu komórki jajowej poprzez kontrolowanie wyciszania zarówno w transpozonach, jak i regionach regionach euchromatycznych. Spekulatywny model indukowanego przez CMT3 wyciszania komórek jajowych komórek jajowych, oparty na tych wynikach i aktualnych danych z literatury sugerujący potencjalny udział małych RNA ukierunkowanych na komórkę jajową, proces koncepcyjnie podobny do podziału proces koncepcyjnie podobny do podziału pracy opisanego w męskim gametoficie, dla którego gametoficie, dla którego pokazujemy, że modyfikacje H3K9 i lokalizacja TFL2 są przypominają gametofit żeński. --- Metylacja reszt cytozyny w DNA, katalizowana przez metylotransferazy DNA, jest odgrywa ważną rolę w regulacji ekspresji genów i rozwoju roślin. rozwoju roślin. W tym badaniu wyizolowaliśmy cztery fragmenty cDNA pszenicy i jeden cDNA z otwartą ramką odczytu kodującą domniemaną metylotransferazę DNA i oznaczone jako TaMET1, TaMET2a, TaMET2b, TaCMT, TaMET3, odpowiednio. Wyszukiwanie BLASTX i analiza filogenetyczna i analiza filogenetyczna sugerowały, że pięć cDNA należało do czterech klas (Dnmt1, Dnmt2, CMT i Dnmt3) genów metylotransferaz DNA. TaMET2a kodował białko 376 aa i zawierał osiem z dziesięciu konserwowanych motywów charakterystycznych dla metylotransferazy DNA metylotransferazy DNA. Uzyskano sekwencję genomową TaMET2a i stwierdzono, że zawiera ona dziesięć intronów i jedenaście eksonów. Analiza ekspresji pięciu genów ujawniła że ulegały one ekspresji w rozwijających się nasionach, podczas kiełkowania i w różnych tkankach wegetatywnych, ale w różnych ilościach. Warto zauważyć, że że mRNA TaMET1 i TaMET3 były wyraźnie wykrywane w suchych nasionach. Ponadto Ponadto zaobserwowano zróżnicowane wzorce ekspresji pięciu genów między pszenicą a jej rodzicami w liściu, łodydze i korzeniu w fazie łączenia, niektóre były były regulowane w górę, podczas gdy inne były regulowane w dół w hybrydzie. Doszliśmy do wniosku że wiele genów metylotransferazy DNA pszenicy było obecnych i mogło odgrywać ważną rolę we wzroście i rozwoju pszenicy.

Czy w roślinach występują białka DNMT3?

Tak, roślinna DOMAINS REARRANGED METHYLTRANSFERASE2 (DRM2) jest homologiem ssaczej metylotransferazy de novo DNMT3. DRM2 zawiera nowy układ motywów wymaganych do aktywności katalitycznej metylotransferazy DNA.

Opisano spójny wzór kraniosynostozy w strzałkowych i obustronnych szwach lambdoidalnych. opisano u trzech pacjentów. Zewnętrzne uwypuklenie czaszki związane z fuzją tych szwów tworzy charakterystyczny trójpromienny lub "Mercedes Benz" w tylnej części czaszki. Miejscowe wyraźne ograniczenie wzrostu jest widoczne w tylnym dole czaszki z kompensacyjną wtórną ekspansją przedniego dołu czaszki, objawiające się pewnym stopniem uwypuklenia czołowego, które naśladuje synostozę dwukoronową. Chociaż taki wygląd może prowadzić do nieumyślnej operacji w okolicy czołowej w okolicy czołowej, należy zwrócić uwagę na okolicę potyliczną z szerokim wczesnym wycięciem szwów i kształtowaniem sklepienia.

Synostoza których struktur czaszkowych jest charakterystyczna dla zespołu Mercedes Benz?

Synostoza struktur strzałkowych i lambdoidalnych jest charakterystyczna dla zespołu Mercedes Benz.

TŁO: Ścisły związek między napadem padaczkowym a chorobą Alzheimera (AD) (AD) został wykazany w ciągu ostatniej dekady. Kwas walproinowy, tradycyjny tradycyjny lek przeciwpadaczkowy pierwszego rzutu, wywierał działanie ochronne w transgenicznych modelach AD. transgenicznych modelach choroby Alzheimera. Nadal nie jest pewne, czy nowe leki przeciwpadaczkowe mogą odwrócić neuropatologię i deficyty behawioralne u myszy transgenicznych z AD. CELE: W badaniu wykorzystano myszy transgeniczne APPswe/PS1dE9, które wykazują nadekspresję szwedzkiej mutacji amyloidu. szwedzką mutację białka prekursorowego amyloidu wraz z preseniliną 1 usuniętą w eksonie 9. 7-miesięczne myszy transgeniczne APPswe/PS1dE9 leczono codziennie topiramatem (TPM) w dawce 20 mg/kg i lewetyracetamem (LEV) w dawce 50 mg/kg przez 30 dni przez wstrzyknięcie dootrzewnowe w celu zbadania wpływu TPM i LEV na neuropatologię i deficyty behawioralne. WYNIKI: Wyniki wskazały, że TPM i LEV łagodziły deficyty behawioralne i zmniejszały blaszki amyloidowe u myszy transgenicznych APPswe/PS1dE9. TPM i LEV zwiększały klirens Aβ i regulowały transport Aβ oraz degradację autofagiczną. TPM i LEV hamowały wytwarzanie Aβ i hamowały aktywność γ-sekretazy. TPM i LEV hamowały aktywację GSK-3β i zwiększały aktywację AMPK/Akt aktywację. Ponadto TPM i LEV hamowały aktywność deacetylazy histonowej in vivo. WNIOSKI: Dlatego TPM i LEV mogą mieć potencjał do skutecznego leczenia AD skutecznie w leczeniu pacjentów.

Czy kwas walproinowy może działać jako aktywator AMPK?

Tak, kwas walproinowy może działać jako aktywator AMPK.

Wyspy CpG (CGI) to zdefiniowane pod względem składu krótkie odcinki genomu, które były badane w genomach człowieka, myszy, kurczaka, a później w kilku innych genomach. genomach. Początkowo przypisywano im rolę regulacji transkrypcji genów kodujących białka, zwłaszcza transkrypcyjnej genów kodujących białka, zwłaszcza tych utrzymujących dom, podczas gdy ostatnio znaleziono dowody na to, że są one zaangażowane w kilka innych funkcji, jak również które mogą obejmować regulację ekspresji genów RNA, replikację DNA itp. replikację DNA itp. Tutaj zbadano ich charakterystykę dystrybucyjną w różnych genomach jest podejmowane zarówno dla całych populacji CGI, jak i dla podzbiorów CGI, które leżą z dala od znanych genów (CGI niezwiązane z genami lub "sieroce"). CGI). W obu przypadkach stwierdzono liniowość podobną do potęgi w podwójnej skali logarytmicznej. w podwójnej skali logarytmicznej. Model ewolucyjny, początkowo zaproponowany w celu wyjaśnienia podobnego wzorca występującego w populacjach genów. Obejmuje on segmentalne zdarzenia duplikacji segmentów i eliminację większości zduplikowanych CGI, podczas gdy umiarkowane tempo eliminacji niezduplikowanych CGI jest również stosowane w niektórych przypadkach. Symulacje odtwarzają wszystkie główne cechy obserwowanych rozkładów wielkości chromosomów między CGI rozkładów wielkości chromosomów. Nasze wyniki dotyczące liniowości podobnej do potęgi znalezionej w populacjach sierocych populacjach CGI sugerują, że obserwowany wzorzec rozkładu jest niezależny od analogicznego wzorca, który według doniesień kodujących białka. Opisane tutaj wzorce liniowości podobne do potęgowych w genomowych rozkładach CGI opisanych w niniejszym dokumencie są zgodne z kilkoma innymi cechami składu, obfitości lub funkcjonalnej roli CGI zgłaszanych w obecnej literaturze w kilku genomach, na podstawie proponowanego modelu ewolucyjnego. modelu ewolucyjnego.

Czy sieroce i powiązane z genami wyspy CpG mają rozkłady podobne do rozkładu potęgowego?

Tak. Sieroce i związane z genami wyspy CpG mają rozkład podobny do rozkładu potęgowego w kilku genomach. Zaobserwowany wzór rozkładu jest niezależny od analogicznego wzoru, który według doniesień podążał za segmentami kodującymi białka.

Wcześniej wykazano, że zaburzenie RAD26 w szczepie drożdży W303-1B skutkuje szczepem, który ma niedobór naprawy sprzężonej z transkrypcją (TCR), czyli preferencyjnej naprawy transkrybowanej nici wyrażonego genu nad transkrybowaną nicią i resztą genomu. RAD26 koduje białko, które jest homologiczne do białka B zespołu Cockayne'a (CSB) i jest członkiem rodziny SWI2/SNF2. SWI2/SNF2 zależnych od DNA ATPaz zaangażowanych w przebudowę chromatyny. Podobnie jak mutant rad26, komórki od pacjentów z zespołem Cockayne'a są wadliwe w TCR. My zbadaliśmy rolę rad26 w TCR poprzez zakłócenie RAD26 w dwóch szczepach laboratoryjnych laboratoryjnych i, co niezwykłe, nie zaobserwowaliśmy żadnego wpływu na TCR. Nasze wyniki wskazują, że samo zaburzenie RAD26 jest niewystarczające do upośledzenia TCR. Zatem, W303-1B musi już posiadać mutację, która wraz z zakłóceniem RAD26, powoduje niedobór TCR. Sugerujemy, że inne geny są zmutowane w komórkach zespołu Cockayne'a które przyczyniają się do niedoboru TCR. Co zaskakujące, delecja RAD26 powoduje ekspresję genów, które są tłumione przez flankujące elementy delta transpozonu, fenotyp Spt(-). Wydaje się, że elementy delta zaburzają lokalną strukturę chromatyny. Ekspresja genów flankowanych przez elementy delta w mutantach rad26Delta jest zgodna z rolą Rad26 w chromatynie remodelingu chromatyny. --- Wyspecjalizowany szlak naprawy przez wycinanie nukleotydów, znany jako naprawa sprzężona z transkrypcją (transcription-coupled (TCR) przeciwdziała toksycznym skutkom uszkodzeń DNA w transkrypcyjnie aktywnych genach. aktywnych transkrypcyjnie genach. Skupiska aktywnych genów w bogatych w geny domenach chromosomalnych przewiduje, że miejsca TCR są nierównomiernie rozmieszczone w genomie. Aby wyjaśnić organizację genomu i chromosomalną lokalizację TCR, my wyizolowaliśmy fragmenty DNA obejmujące miejsca naprawy za pośrednictwem TCR z napromieniowanej UV-C napromieniowanych promieniami UV-C komórek xeroderma pigmentosum grupy C, które mogą naprawiać tylko transkrybowaną nić aktywnych genów. Ten DNA został użyty jako sonda molekularna do wizualizacji TCR w normalnych rozsiewach metafazowych za pomocą odwrotnej fluorescencji in situ hybrydyzacji in situ. Podczas gdy miejsca naprawy DNA w normalnych ludzkich komórkach są równomiernie równomiernie rozmieszczone w genomie, TCR jest silnie zlokalizowany w określonych domenach chromosomalnych. domenach chromosomalnych. W szczególności, skupiska miejsc TCR zostały zidentyfikowane na pasmach bogatych we wczesne replikacje genów i regionach telomerowych kilku chromosomów. Chromosomy o wysokiej gęstości genów, takie jak chromosom 19 i domeny bogate w GC kilku chromosomów (pasma T) są preferencyjnymi lokalizacjami TCR. Nasze wyniki pokazują, że wewnątrzgenomowa lokalizacja TCR przypomina nierównomierną rozkład ludzkiego transkryptomu, wysp CpG i hiperacetylowanych histonów, wzmacniając podstawowy związek między naprawą DNA, transkrypcją i organizacją jądrową w złożonym genomie. organizacją jądrową w złożonym genomie. --- 7,8-dihydro-8-oksoguanina (8-oxoG) jest najczęstszą zmianą mutagenną powodowaną przez stres oksydacyjny. przez stres oksydacyjny. Komórki eukariotyczne wykorzystują specyficzną glikozylazę DNA, OGG1, do do usuwania 8-oksoG z DNA. Łagodny fenotyp myszy bez OGG1 został przypisany istnienie alternatywnych szlaków, w tym zespołu Cockayne'a B (CSB), w celu usunięcia 8-oksoG. My badaliśmy aktywność naprawy i transkrypcji przy zmianach 8-oksoG za pomocą zrekonstruowanego systemu transkrypcji (RTS; polimeraza RNA II, TBP, TFIIA, TFIIB, TFIIE, TFIIF i TFIIH), a także w ekstraktach komórkowych i in vivo. Wszystkie mierzalna aktywność naprawcza przy zmianach 8-oksoG ma miejsce w kierunku 3'od zmiany, co wskazuje na wycięcie zasady od zmiany, wskazując na aktywność naprawy przez wycięcie zasady (BER) i znikomą rolę naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER). Chociaż wykazano, że 8-oksoG jest preferencyjnie usuwany z transkrybowanej nici, eksperymenty in vitro z oczyszczonymi czynnikami transkrypcyjnymi z oczyszczonymi czynnikami transkrypcyjnymi nie zidentyfikowały określonego bloku dla polimerazy RNA polimerazy II w miejscu uszkodzenia. Zaobserwowano jednak słaby blok w miejscu uszkodzenia podczas transkrypcji przeprowadzonej z RTS, jak również z ekstraktami komórkowymi. RNA polimerazę RNA II zidentyfikowano w miejscu uszkodzenia na zablokowanych szablonach. Komórki typu dzikiego, a także komórki niosące ukierunkowane mutacje genów wymaganych do do usunięcia 8-oksoG, zostały transfekowane wektorem ekspresji lucyferazy zawierającym zmianę 8-oksoG. Nie zaobserwowano znaczącej niedrożności w zmianach 8-oksoG. zaobserwowano w tym podejściu in vivo. W eksperymentach kontrolnych wydłużanie transkrypcji została całkowicie zablokowana przez cisplatynę. --- Naprawa przez wycinanie nukleotydów (NER), która usuwa różne uszkodzenia helisy DNA. z DNA, jest inicjowana przez dwa różne mechanizmy wykrywania uszkodzeń DNA. Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) usuwa uszkodzenia z aktywnej nici transkrybowanych genów. transkrybowanych genów i zależy od białka CSB z rodziny SWI/SNF. Globalna naprawa genomu (GGR) usuwa uszkodzenia obecne w innych miejscach genomu i zależy od rozpoznawania uszkodzeń przez kompleks XPC/RAD23/Centrin2. Obecnie nie jest dobrze w jakim stopniu obie ścieżki przyczyniają się do utrzymania genomu i przetrwania komórek w rozwijającym się organizmie. w rozwijającym się organizmie wystawionym na działanie światła UV. Tutaj pokazujemy, że eukariotyczny NER, zainicjowany przez dwa odrębne podszlaki, jest dobrze zachowany u nicienia nicieni Caenorhabditis elegans. U C. elegans, zaangażowanie TCR i GGR w odpowiedź odpowiedzi na uszkodzenia DNA wywołane promieniowaniem UV zmienia się podczas rozwoju. W komórkach zarodkowych i wczesnych zarodkach stwierdzamy, że GGR jest głównym szlakiem przyczyniającym się do normalnego rozwoju i przeżycia po napromieniowaniu UV, podczas gdy w późniejszych stadiach rozwojowych w późniejszych etapach rozwoju zaangażowany jest głównie TCR. Ponadto zidentyfikowaliśmy cztery ISWI/Cohesin i cztery czynniki remodelujące chromatynę z rodziny SWI/SNF, które są zaangażowane w UV w sposób zależny od etapu rozwoju. Te badania in vivo badania silnie sugerują, że zaangażowanie różnych szlaków naprawy i białek remodelujących chromatynę w indukowanej promieniowaniem UV naprawie DNA zależy od stadium rozwojowego komórek. stadium rozwojowego komórek. --- Zbadaliśmy rolę drożdżowego czynnika inicjacji transkrypcji IIE (TFIIE) w eukariotycznej naprawie sprzężonej z transkrypcją (ang. eukariotycznej naprawie sprzężonej z transkrypcją (TCR), preferencyjnym usuwaniu uszkodzeń DNA uszkodzeń DNA z transkrybowanych nici genów nad sekwencjami nietranskrybowanymi. TFIIE może rekrutować czynnik inicjacji/naprawy transkrypcji TFIIH do polimerazy RNA polimerazy II (RNA pol II) w celu ułatwienia usuwania promotora. Po ekspozycji na promieniowanie UV, kompleks elongacyjny RNA pol II jest blokowany w miejscach uszkodzeń DNA wywołanych promieniowaniem UV i może być rozpoznawany przez białka naprawcze białka naprawcze, umożliwiając w ten sposób TCR. Gen TFA1 koduje dużą podjednostkę TFIIE. TFIIE. Określiliśmy, w jaki sposób mutacje warunkowe TFA1 wpływają na naprawę DNA. W szczególności, znaleźliśmy sprawne TCR u wrażliwego na ciepło mutanta tfa1 w temperaturze w temperaturze nieprzepuszczalnej, podczas której wzrost jest zahamowany, a ogólna transkrypcja RNA pol II jest zahamowana. Wykazaliśmy, że transkrypcja genu RPB2 była zmniejszona, ale łatwo wykrywalna w wrażliwym na ciepło mutancie tfa1 w temperaturze nieprzepuszczalnej i tym samym dowodzimy, że TCR występuje w ekspresjonowanym genie pod nieobecność TFIIE in vivo. Wykazujemy, że TCR występuje nawet przy niskich poziomach transkrypcji. --- Komórka eukariotyczna napotyka ponad milion różnych rodzajów uszkodzeń DNA dziennie. Szlak naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER) jest jednym z najważniejszych mechanizmów naprawy DNA. mechanizmów naprawczych, który usuwa szerokie spektrum różnych uszkodzeń DNA. DNA. NER działa poprzez dwie podścieżki: globalną naprawę genomu (GGR) i naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR). GGR naprawia uszkodzenia DNA w całym w całym genomie i jest inicjowana przez kompleks HR23B/XPC, podczas gdy proces CSB TCR usuwa uszkodzenia DNA z aktywnie transkrybowanej nici. aktywnie transkrybowanej nici. Sekwencja zdarzeń i rola poszczególnych białek NER są obecnie szeroko dyskutowane. są obecnie szeroko dyskutowane. Białka NER uczestniczą również w innych procesach komórkowych, takich jak replikacja, transkrypcja, utrzymanie chromatyny i obrót białkami. obrót białkami. Defekty w NER leżą u podstaw poważnych zaburzeń genetycznych: xeroderma pigmentosum (XP), zespół Cockayne'a (CS) i trichotiodystrofia (TTD). --- Komórki macierzyste, jeden z progenitorów raka, istnieją głównie w stanie spoczynku. stanie spoczynku. Zatem zrozumienie mechanizmów naprawy DNA i mutagenezy w takich zatrzymanych komórkach zatrzymanych komórkach może pomóc w rozwikłaniu złożonego procesu nowotworzenia. Dwa główne mechanizmy nukleotydów (NER) są znane z usuwania nieporęcznych zmian fizycznych lub chemicznych z DNA. chemicznych z DNA. Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) działa wyłącznie na transkrybowanej nici ekspresjonowanych genów, podczas gdy globalna naprawa genomowa (GGR) jest jest odpowiedzialna za wszechobecną naprawę genomu. Pośrednio wykazano, że wykazano, że podczas gdy TCR funkcjonuje w komórkach w stanie spoczynku, GGR nie. Aby jednoznacznie wyjaśnić to zjawisko, dostosowaliśmy ilościowy test PCR (QPCR) do badania naprawy uszkodzeń spowodowanych promieniowaniem UV przez TCR i GGR w spokojnych i proliferujących komórkach. My przedstawiamy dowody na to, że naprawa nietranskrybowanych cichych regionów genomu i naprawa nietranskrybowanej nici aktywnych genów przebiega przez dwa odrębne mechanizmów w komórkach w stanie spoczynku; zamiast przez GGR, który, jak sądzono który, jak sądzono, obejmuje oba te mechanizmy. Zatem nasze odkrycia sugerują istnienie alternatywnego szlaku NER w komórkach w stanie spoczynku. Proponowane podkategorie NER są następujące: (i) TCR, odpowiedzialny za utrzymanie transkrybowanych nici; (ii) GGR, odpowiedzialna za wszechobecną naprawę genomu; oraz (iii) naprawa nici nietranskrybowanych (ang. non-transcribed strand (NTSR), odpowiedzialna głównie za naprawę NTS w zatrzymanych komórkach. komórkach. W komórkach w stanie spoczynku jest oczywiste, że funkcje TCR i NTSR oraz GGR są zatrzymane. zatrzymane. W konsekwencji dochodzi do akumulacji mutacji w czasowo niemych genach i niekompletna lub niedoskonała naprawa transkrybowanych genów w spoczynkowych komórkach macierzystych, może stanowić źródło mutacji powodujących raka. --- Mechanizm naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER) jest głównym szlakiem odpowiedzialnym za usuwanie wielu różnych nieporęcznych uszkodzeń z genomu. Zidentyfikowano dwa różne NER, tj. sprzężony z transkrypcją i globalny szlak naprawy genomu. globalne ścieżki naprawy genomu. W przypadku uszkodzeń DNA indukowanych przez światło ultrafioletowe zarówno naprawa sprzężona z transkrypcją i globalna naprawa genomu są niezbędne do nadania odporności na działanie cytotoksyczne. Aby uzyskać dalszy wgląd w udział podścieżek NER w naprawie dużych uszkodzeń i zapobieganiu ich skutkom biologicznym mierzyliśmy szybkość naprawy dG-C8-AF w aktywnych i nieaktywnych genach w normalnych ludzkich komórkach. w aktywnych i nieaktywnych genach w normalnych komórkach ludzkich, komórkach XP-C (tylko naprawa sprzężona z transkrypcją) i komórkach XP-A (naprawa całkowicie sprzężona z transkrypcją). naprawy) i komórkach XP-A (całkowicie pozbawionych NER) wystawionych na działanie NA-AAF. Komórki XP-C są tylko nieznacznie bardziej wrażliwe na NA-AAF niż normalne komórki i, podobnie jak normalne komórki komórki, są w stanie odzyskać syntezę RNA stłumioną przez leczenie. W przeciwieństwie do tego W przeciwieństwie do tego, komórki XP-A są wrażliwe na NA-AAF i niezdolne do odzyskania od inhibicji syntezy RNA syntezy RNA. Naprawa dG-C8-AF w aktywnym genie ADA przebiega dwufazowo i bez dwufazowy sposób i bez specyficzności nici, z podklasą zmian szybko szybko naprawianych w ciągu pierwszych 8 godzin po leczeniu. Naprawa w nieaktywnym genie 754 zachodzi wolniej niż w genie ADA. W komórkach XP-C naprawa dG-C8-AF w genie ADA jest ograniczona do nici transkrybowanej i zachodzi z prędkością o połowę mniejszą niż w normalnych komórkach. szybkości naprawy obserwowanej w normalnych komórkach. Naprawa w nieaktywnym genie 754 w komórkach XP-C jest praktycznie nieobecna. Zgodnie z tymi wynikami stwierdziliśmy, że naprawa replikacji w XP-C jest drastycznie zmniejszona w porównaniu z normalnymi komórkami i zniesiona przez alfa-amanitynę, co wskazuje, że w naprawie w komórkach XP-C pośredniczy tylko przez naprawę sprzężoną z transkrypcją. Nasze dane sugerują, że dG-C8-AF jest celem dla naprawy sprzężonej z transkrypcją i że ta ścieżka naprawy jest głównym szlak naprawy jest główną drogą do odzyskania zahamowania syntezy RNA, nadając oporność na cytotoksyczne działanie NA-AAF. Pomimo tego, naprawa dG-C8-AF w aktywnych genach genach w normalnych komórkach przez naprawę sprzężoną z transkrypcją i globalną naprawę genomu nie jest addytywna, ale zdominowana przez globalną naprawę genomu. Wskazuje to, że podzbiór uszkodzeń, które są zdolne do zatrzymania polimerazy RNA II i są, zatem substratem dla TCR, są również zmianami, które są bardzo skutecznie rozpoznawane przez globalny system naprawy genomu. --- Zablokowanie elongacji transkrypcji przez polimerazę RNA II (pol II) w miejscu uszkodzenia DNA na transkrybowanej nici uruchamia sprzężoną z transkrypcją naprawę DNA (TCR), która szybko usuwa uszkodzenia DNA na transkrybowanej nici (TCR), który szybko usuwa uszkodzenia DNA na transkrybowanej nici ekspresjonowanego genu i umożliwia wznowienie transkrypcji. Aby przeanalizować wpływ uszkodzeń DNA wywołanych promieniowaniem UV na elongację transkrypcji, system elongacji transkrypcji in vitro z wykorzystaniem pol II i szablonów oligo(dC)-ogonowych zawierających zawierające dimer cyklobutanu pirymidyny (CPD) lub fotoprodukt 6-4 (6-4PP) w określonym miejscu. miejscu. Wyniki wykazały, że pol II włączał nukleotydy naprzeciwko CPD i 6-4PP, a następnie zatrzymuje się. Pol II tworzyła stabilny trójskładnikowy kompleks składający się z pol II, matrycy uszkodzeń DNA i powstającego transkryptu. transkryptu. Ponadto, obrazowanie za pomocą mikroskopii sił atomowych ujawniło, że pol II zatrzymał się w uszkodzonym regionie. Odkrycia te mogą stanowić podstawę do analizy etapu inicjacji TCR. --- Uszkodzenie DNA powoduje regulację w górę kilku genów zaangażowanych w różne procesy fizjologiczne komórkowe procesy fizjologiczne, takie jak mechanizm naprawy przez wycięcie nukleotydu (NER) mechanizm, który radzi sobie z szerokim zakresem zmian DNA, w tym rakotwórczymi dimerami pirymidyny (PD) indukowanymi światłem ultrafioletowym (UV). Istnieją dwie podścieżki NER: naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR), która jest specyficzna dla transkrybowanych nici (TS) aktywnych genów i globalnej naprawy genomowej (GGR) która naprawia nietranskrybowane sekwencje DNA (NTD) i nietranskrybowane nici (NTS) ekspresjonowanych genów. Aby wyjaśnić rolę zależnej od promieniowania UV syntezy białek de novo w naprawie wycięcia nukleotydów w pączkujących drożdżach, zbadaliśmy wpływ inhibitora syntezy białek, cykloheksymidu, na usuwanie PD. PD. Komórki w fazie logarytmicznej, jak również zsynchronizowane komórki G(1) poddano działaniu leku krótko przed napromieniowaniem UV i bezpośrednio po nim, a naprawę uszkodzonego DNA uszkodzonego DNA oceniano za pomocą techniki wydłużania primerów o wysokiej rozdzielczości. Wyniki pokazują, że w obu warunkach komórkowych, hamowanie zależnej od UV syntezy białek de novo przez cykloheksymid upośledza wycięcie naprawę transkrypcyjnie aktywnych genów GAL10 i URA3, z większym wpływ na nici nietranskrybowane. Wskazuje to, że synteza białek de novo za pośrednictwem UV synteza białek jest wymagana do skutecznej naprawy przez wycięcie nukleotydów, ale nie do preferencyjnej naprawy TS. Z drugiej strony, cykloheksymid nie wpływał wpływał na naprawę obu nici represjonowanego genu GAL10 lub nietranskrybowanego regionu promotora genu URA3, pokazując, że indukowana UV synteza de nie jest wymagana do usunięcia PD z transkrypcyjnie nieaktywnych sekwencji DNA. nieaktywnych sekwencji DNA. Łącznie, dane te pokazują, że pomimo faktu, że NTD i NTS są normalnie naprawiane przez podścieżkę GGR, ich zapotrzebowanie na zależnej od UV syntezy białek de novo jest różne, co może sugerować różnicę w przetwarzaniu uszkodzeń UV w tych nietranskrybowanych sekwencjach genomu. sekwencjach genomu. --- U ludzi uszkodzenia DNA, takie jak dimery pirymidynowe w nici matrycowej genów transkrybowanej przez polimerazę RNA II są naprawiane szybciej niż te w nici kodującej i nietranskrybowanych regionach genomu. nici kodującej i nietranskrybowanych regionach genomu. Zjawisko to, określane jako (i) wymaga aktywnej transkrypcji, (ii) nie wymaga produktu genu XPC, który (ii) nie wymaga produktu genu XPC, który jest niezbędny dla ogólnych/podstawowych reakcji naprawy (iii) wymaga białek CSA i CSB. Opracowaliśmy system modelowy in in vitro, który składa się z oczyszczonych ludzkich czynników naprawy wycięcia i substratu DNA substratu DNA analogicznego do bąbla transkrypcyjnego kończącego się na dimerze cyklobutanu dimeru tyminy. W tym systemie dimer tyminy był wycinany niezależnie od XPC. Co więcej, dimer tyminy w podłożu zawierającym pęcherzyki był usuwany około 3 razy szybciej przez nukleazę naprawy wycięcia odtworzoną z lub bez XPC, w porównaniu z usuwaniem dimeru tyminy ze sparowanej zasady dupleksu przez cały zestaw czynników nukleazy wycinającej. Wyniki te zapewniają wgląd w mechanizm naprawy sprzężonej z transkrypcją u ludzi. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) jest ogólnie obserwowana jako szybsze lub bardziej skuteczniejsze usuwanie niektórych rodzajów uszkodzeń DNA z transkrybowanych nici transkrybowanych genów w porównaniu do nici nietranskrybowanych. Zostało wyraźnie wykazano, że jest to podszlak naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER) w E. coli, drożdżach i komórkach ssaków. Badania genetyczne i biochemiczne wskazują, że jest to wysoce złożony proces wysoce złożonym procesem i wymaga udziału szlaku NER, kompleksu polimerazy kompleksu polimerazy RNA i dodatkowych czynników. Wczesnym wydarzeniem w TCR jest prawdopodobnie blokowanie elongacji kompleksu polimerazy RNA przez uszkodzenia obecne w nici w transkrybowanych niciach ekspresjonowanych genów. Niezależnie od tego, czy TCR jest zaangażowany w szlaki naprawy lub naprawę powszechnych form uszkodzeń oksydacyjnych jest mniej jasne. Niniejszy przegląd koncentruje się na opisie możliwych mechanizmów TCR w E. coli i komórkach ssaków. --- Niniejszy przegląd dotyczy rewersji nonsensownej mutacji argE3 (ochre) do prototrofu prototrofii w szczepie E. coli AB1157 jako systemu informacyjnego do wykrywania mutacji wykrywania mutacji. Szczep AB1157 posiada mutacje argE3 (ochra), hisG4 (ochra) i thr-1 (bursztyn) oraz supresor bursztynu supE44 na swoim chromosomie. Fenotyp Arg(+) można przywrócić przez (i) dowolną substytucję zasady w miejscu argE3, która zmienia nonsensowny kodon UAA na dowolny sensowny triplet nukleotydów lub na UAG rozpoznawany przez supresor bursztynu supE44, lub (ii) mutacje supresorowe umożliwiające odczyt kodonu nonsensownego UAA. System oparty na rewersji argE3 → Arg(+) umożliwia (i) określenie poziomu spontanicznej lub indukowanej mutacji; (ii) określenie podstawień zasad (analiza supresorów); (iii) badanie naprawy sprzężonej z transkrypcją (ang. naprawy sprzężonej z transkrypcją (TCR), ponieważ cele uszkodzeń DNA znajdują się na transkrybowanej lub kodującej nici DNA; (iv) wykrywanie mutacji wynikających z uszkodzeń jednoniciowego DNA. z uszkodzeń jednoniciowego DNA. Niniejszy przegląd koncentruje się na badaniach przeprowadzonych od wczesnych lat 90. do chwili obecnej z zastosowaniem systemu wykrywania mutacji opartego na AB1157. system wykrywania mutacji. Ostatnio system ten został wykorzystany do uzyskania nowych danych na temat procesów mutagenezy indukowanej metanosulfonianem metylu i naprawy DNA w mutantach E. coli alkB. coli mutantach alkB-. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR), specjalna podścieżka wycinania nukleotydów (NER, ang. (NER), szybko usuwa zmiany blokujące transkrypcję z aktywnej nici z nici transkrypcyjnej aktywnych genów. W tym badaniu oceniliśmy znaczenie szlaku TCR w indukcji aberracji chromosomalnych i apoptozy u izogenicznych apoptozy w izogenicznych liniach komórkowych chomika chińskiego, które różnią się wydajnością TCR wydajnością. AA8 jest rodzicielską linią komórkową, która jest wydajna w genomie ogólnej naprawie 6-4 fotoproduktów indukowanych promieniowaniem UV-C (6-4 PP) i naprawie naprawy dimeru cyklobutanu pirymidyny (CPD) z nici transkrypcyjnej aktywnych genów. aktywnych genów. Komórki UV61 (homolog chomika ludzkiego zespołu Cockayne'a (CS) grupy B) pierwotnie wyizolowane z AA8, wykazują biegłą naprawę 6-4 PP ale wykazują niedobór w usuwaniu CPD przez szlak TCR. Po napromieniowaniu UV-C w fazie G1, UV61 wykazały dramatyczny wzrost odpowiedzi apoptotycznej w porównaniu z komórkami w porównaniu do komórek AA8. Zniesienie TCR przez leczenie alfa-amanityną (inhibitorem inhibitorem polimerazy RNA II) w komórkach AA8 również skutkowało podwyższoną odpowiedzią apoptotyczną odpowiedź apoptotyczną, taką jak obserwowana w komórkach UV61 leczonych samym UV. To sugeruje, że brak TCR jest w dużej mierze odpowiedzialny za zwiększoną odpowiedź apoptotyczną w komórkach UV61. w komórkach UV61. Ponadto, aberracje chromosomalne i wymiana chromatyd siostrzanych (SCE) wymiana chromatyd (SCE) indukowana przez UV były również wyższe w komórkach UV61 niż w komórkach AA8 posiadających TCR. Badanie to pokazuje, że zwiększone aberracji chromosomalnych i śmierci apoptotycznej w komórkach UV61 wynika z ich niezdolności do usunięcia CPD z nici transkrypcyjnej aktywnych genów i sugeruje ochronną rolę TCR w zapobieganiu zarówno chromosomalnym aberracji i apoptozy indukowanej przez uszkodzenia DNA. Ponadto, analiza cytometrii przepływowej analiza i przebieg czasowy pojawiania się komórek apoptotycznych sugerują, że konwersja uszkodzeń UV-DNA w aberracje chromosomalne poprzedza i determinuje proces apoptozy. proces apoptozy. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) jest podszlakiem naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER). (NER), który działa specyficznie na zmiany w transkrybowanej nici wyrażonych genów. Po raz pierwszy opisany w komórkach ssaków, TCR został następnie udokumentowany w Escherichia coli. W tym organizmie polimeraza RNA zatrzymana w miejscu uszkodzenia jest przemieszczana przez czynnik sprzęgający naprawę transkrypcji, Mfd. Białko to rekrutuje czynnik NER UvrA, a następnie oddysocjowuje od DNA. UvrA wiąże UvrB, a złożony kompleks UvrAB* inicjuje naprawę. U mutantów pozbawionych aktywnego Mfd, TCR jest nieobecny. Gen transkrybowany przez polimerazę RNA bakteriofaga T7 polimerazę RNA bakteriofaga T7 w E. coli również wymaga Mfd dla TCR. Białko CSB (brakujące lub wadliwe w komórkach pacjentów z zespołem Cockayne'a, grupa dopełniacza B) jest niezbędne dla TCR u ludzi. CSB i jego homologi u wyższych eukariontów są prawdopodobnie funkcjonalnymi odpowiednikami prawdopodobnie funkcjonalnymi odpowiednikami Mfd. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) jest szlakiem przeznaczonym do usuwania uszkodzeń z matrycowych nici aktywnie transkrybowanych genów. Chociaż szczegółowy mechanizm szczegółowy mechanizm TCR nie został jeszcze poznany, uważa się, że jest on uruchamiany gdy translokacyjna polimeraza RNA zostaje zatrzymana na uszkodzeniu lub nietypowej strukturze w DNA. Konwencjonalne testy dla TCR wymagają wysokich dawek uszkodzeń DNA dla analizy statystycznej naprawy w poszczególnych niciach sekwencji DNA o wielkości od kilkuset zasad do 30kb. Elektroforeza żelowa pojedynczej komórki elektroforezy żelowej (Comet) pozwala na wykrycie jedno- lub dwuniciowych na 10-100-krotnie wyższym poziomie rozdzielczości. Fluorescencyjna hybrydyzacja in situ hybrydyzacja fluorescencyjna in situ (FISH) w połączeniu z testem Comet (Comet-FISH) zapewnia podwyższony poziom czułości do oceny naprawy w określonych sekwencjach DNA sekwencjach DNA komórek poddanych działaniu fizjologicznie istotnych dawek genotoksyn. Podejście to ujawnia również zlokalizowaną podatność na pękanie chromosomów w komórkach w komórkach osób z nadwrażliwością na promieniowanie lub chemioterapię. Kilka grup zgłosiło preferencyjną naprawę w transkrypcyjnie aktywnych genach lub domenach chromosomalnych. transkrypcyjnie aktywnych genach lub domenach chromosomalnych przy użyciu Comet-FISH. Dominująca interpretacja zachowania DNA w teście Comet zakłada, że DNA jest ułożone w pętle i miejscach przyłączenia matrycy; że superzwinięte, nieuszkodzone pętle są zawarte w macierzy jądrowej i pojawiają się w "główkach" Cometa, a "ogonki" Cometa składają się z rozluźnionych pętli DNA zawierających jedno lub więcej pęknięć. Zgodnie z tym modelem modelu, lokalizacja sond FISH w głowach Komety oznacza, że pętle zawierające docelowe sekwencje są wolne od uszkodzeń. Oznacza to, że preferencyjna naprawa wykryta przez Comet-FISH może obejmować duże domeny chromosomalne domeny zawierające zarówno sekwencje transkrybowane, jak i nietranskrybowane. Dokonujemy przeglądu istniejące dowody i omawiamy implikacje w odniesieniu do obecnych modeli dla molekularnego mechanizmu TCR. --- Naprawa przez wycinanie nukleotydów (NER) jest wieloetapowym procesem zdolnym do usuwania różnych zmian zniekształcających DNA z genomów prokariotycznych i eukariotycznych. W W komórkach eukariotycznych proces ten wymaga ponad 30 białek do przeprowadzenia różnych etapów, tj. rozpoznawania uszkodzeń DNA, nacinania pojedynczej nici i wycięcie fragmentu DNA zawierającego uszkodzenie i naprawa DNA syntezy/ligacji DNA. NER może działać za pośrednictwem dwóch podścieżek: globalnej naprawy genomu (GGR) i wyspecjalizowany szlak sprzężony z aktywną transkrypcją (naprawa sprzężona z transkrypcją, TCR) i skierowany na uszkodzenia DNA w aktywnej nici transkrybowanej nici aktywnych genów. Zarówno in vivo, jak i w hodowanych komórkach szybkie usuwanie uszkodzeń blokujących transkrypcję przez TCR ma kluczowe znaczenie dla uniknięcia od śmiertelnych skutków zahamowania transkrypcji Najdelikatniejszym etapem w NER jest rozpoznawanie uszkodzeń DNA w ich różnych kontekstach chromatynowych kontekście chromatyny, a mechanizm rozpoznawania uszkodzeń w GGR i TCR jest zasadniczo różny i wymaga specyficznych białek. W GGR, XPC-HR23B jest niezbędny do tworzenia kompleksu nacięcia. W TCR produkty genu zespołu Cockayne'a (CS) są kluczowymi graczami w rozpoznawaniu zatrzymanej polimerazy RNA, która jest przypuszczalna struktura sygnalizacyjna do naprawy transkrybowanych nici. W tym badaniu, pokazujemy, że zakres odzyskiwania transkrypcji zahamowanej przez UV i TCR ściśle zależy od ilości białka CSB, a także ilości uszkodzeń DNA obecnych w komórce. obecnego w komórce. Wskazuje to, że stosunek między częstością uszkodzeń DNA a stężeniem białka CSB w komórce jest raczej krytyczny dla ostrej odpowiedzi komórkowej, tj. odpowiedzi komórkowej, tj. odzyskiwania zahamowanej transkrypcji po uszkodzeniu DNA a tym samym przeżycia komórki. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) i globalna naprawa genomowa (GGR) indukowanych promieniowaniem UV badano w genach GAL1-10 drożdży. Zarówno TCR za pośrednictwem Rpb9 i Rad26 są ograniczone do transkrybowanych nici, inicjując w miejscach upstream około 100 nukleotydów od aktywującej sekwencji upstream sekwencji wspólnej dla obu genów. Jednak miejsca inicjacji TCR nie korelują z miejscami startu transkrypcji lub skrzynkami TATA. GGR za pośrednictwem Rad16 ściśle koreluje z pozycjonowaniem nukleosomów, gdy geny są represjonowane i są powolne w rdzeniu nukleosomu i szybkie w DNA łącznikowym. Indukcja transkrypcji zwiększa GGR w rdzeniu nukleosomowego DNA, szczególnie w nukleosomach wokół i przed miejscami startu transkrypcji. Ponadto, gdy geny były indukowane, GGR był wolniejszy w regionach transkrybowanych niż w regionach poprzedzających. Wreszcie, jednoczesna delecja RAD16, RAD26 i RPB9 spowodowała brak wykrywalnej naprawy we wszystkich miejscach wzdłuż analizowanego regionu. Nasze wyniki sugerują że (a). TCR może być inicjowany przez aktywator transkrypcji, prawdopodobnie poprzez ładowanie polimerazy RNA II, a nie przez inicjację transkrypcji lub wydłużenie per se; (b). TCR i GGR wzmocnione zaburzeniem nukleosomów są głównymi przyczynami GGR są głównymi przyczynami szybkiej naprawy w regionach wokół i przed miejscami rozpoczęcia transkrypcji (c). maszyny transkrypcyjne mogą utrudniać dostęp czynników NER do DNA DNA w przypadku braku czynnika sprzęgającego transkrypcję i naprawę; oraz (d). niż GGR, w którym pośredniczy Rad16 i TCR, w którym pośredniczą Rad26 i Rpb9, nie ma innego szlak naprawy wycięcia nukleotydu istnieje w tych genach transkrybowanych przez polimerazę RNA II transkrybowanych przez polimerazę II RNA. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR) jest szlakiem naprawy przez wycinanie nukleotydów (NER). który jest przeznaczony do naprawy w transkrybowanej nici aktywnego genu. Szlak ogólna naprawa genomu jest nazywana globalną naprawą genomu (GGR). Elc1, drożdżowy homolog drożdży, homolog czynnika elongacji ssaków elonginy C, okazał się być składnikiem kompleksu ligazy ubikwityny, który zawiera Rad7 i Rad16, dwa czynniki, które są szczególnie wymagane dla GGR. Sugeruje się również, że Elc1 być obecny w innym kompleksie ligazy ubikwityny, który nie zawiera Rad7 i Rad16 i jest zaangażowany w indukowaną promieniowaniem UV ubikwitylację i późniejszą degradację RNA polimerazy II. Tutaj pokazujemy, że delecja elc1 zwiększa wrażliwość na promieniowanie UV komórek z niedoborem komórek z niedoborem TCR, ale nie wpływa na wrażliwość na promieniowanie UV komórek typu dzikiego i z niedoborem GGR. typu dzikiego i komórek z niedoborem GGR. Komórki usunięte dla elc1 wykazują normalny NER w transkrybowanej nici aktywnego genu, ale nie mają wykrywalnego NER w nie transkrybowanej nici. Elc1 nie wpływa na mutagenezę indukowaną promieniowaniem UV, gdy TCR jest aktywny. operacyjny, ale odgrywa ważną rolę w zapobieganiu mutagenezie, jeśli TCR jest uszkodzony. Co więcej, poziomy białek Rad7 i Rad16 nie są znacząco obniżone w komórkach elc1, a nadekspresja Rad7 i Rad16 pojedynczo lub jednocześnie w komórkach elc1 nie przywraca naprawy w nie transkrybowanej nici aktywnego genu. Nasze wyniki sugerują, że Elc1 nie ma funkcji w TCR, ale odgrywa ważną rolę w GGR. Co więcej, rola Elc1 w GGR może nie być zależna od roli Rad7 i Rad16. --- Specjalny szlak naprawy przez wycięcie, określany jako naprawa sprzężona z transkrypcją (TCR), jest ukierunkowany na usuwanie uszkodzeń DNA z transkrybowanych nici ekspresjonowanych genów. Zatrzymanie transkrypcji w miejscu uszkodzenia zostało zaproponowane jako pierwszy etap inicjacji TCR. etap inicjacji TCR. Na poparcie tego modelu, silna korelacja między zatrzymaniem transkrypcji przez zmianę in vitro a TCR tej zmiany in vivo stwierdzono w większości analizowanych przypadków. TCR został zgłoszony dla oksydacyjnych uszkodzenia DNA; jednak bardzo niewiele wiadomo o tym, jak często występujące i spontaniczne uszkodzenia DNA, takie jak depurynacja i deaminacja zasad, wpływają na wpływa na progresję kompleksu transkrypcyjnego. Wcześniej ustaliliśmy, że uszkodzenie oksydacyjne, glikol tyminowy, jest znaczącą blokadą transkrypcji przez polimerazę T7 RNA (T7 RNAP), ale nie ma wykrywalnego wpływu na transkrypcję przez polimerazę RNA polimerazę II (RNAP II) w odtworzonym systemie ze wszystkimi wymaganymi czynnikami. Inna zmiana oksydacyjna, 8-oksoguanina, tylko nieznacznie blokowała T7 RNAP i powodowała, że RNAP II na krótko zatrzymywał się na uszkodzeniu przed jego ominięciem. Ponieważ miejsce abazy jest etapem pośrednim w naprawie uszkodzeń oksydacyjnych, było to zainteresowanie, aby dowiedzieć się, czy zatrzymał transkrypcję. Stosując testy transkrypcji in vitro i substratów zawierających specyficznie umiejscowione uszkodzenie, odkryliśmy, że miejsce abazy w transkrybowanej nici stanowi 60% blokadę dla transkrypcji przez T7 RNAP, ale prawie całkowite zablokowanie transkrypcji przez RNAP II ssaków. Miejsce abazy w nici nietranskrybowanej nie blokowało żadnej z polimeraz. żadnej z polimeraz. Nasze wyniki wyraźnie wskazują, że miejsce abazy jest znacznie silniejszym silniej blokuje transkrypcję niż glikol tyminowy lub 8-oksoguanina. Ponieważ dominujący model TCR postuluje, że tylko zmiany, które blokują RNAP będą podlegać TCR, nasze odkrycia sugerują, że miejsce abazy może być wystarczające do zainicjowania TCR in vivo. --- Wiele różnych szlaków komórkowych ewoluowało w celu ochrony genomu przed szkodliwymi skutkami uszkodzeń DNA, które wynikają z ekspozycji na czynniki chemiczne i fizyczne. czynniki chemiczne i fizyczne. Wśród nich jest proces zwany naprawą sprzężoną z transkrypcją (transcription-coupled repair (TCR), który katalizuje usuwanie uszkodzeń DNA z transkrybowanej nici ekspresjonowanych genów. transkrybowanych genów, co często skutkuje preferencyjnym usuwaniem uszkodzeń z tej nici w stosunku do jej nietranskrybowanego odpowiednika. Uszkodzenia podlegające temu obejmują dimery cyklobutanopirymidynowe, które są normalnie naprawiane przez naprawę przez wycinanie nukleotydów (NER) i glikole tyminowe (TG), które są usuwane głównie przez naprawę przez wycięcie zasady (BER). Podczas gdy mechanizm leżący u podstaw TCR nie jest całkowicie jasny, wiadomo, że jego ułatwienie wymaga białek wykorzystywanych przez inne szlaki naprawcze, takie jak NER. Uważa się również, że sygnałem dla TCR jest zablokowana polimeraza RNA, która powstaje, gdy uszkodzenie DNA uniemożliwia jej translokację podczas wydłużania transkrypcji. Chociaż istnieje wyraźna rola dla niektórych białek NER w TCR, udział białek BER jest mniej jasny. Aby zbadać to dalej, zbadaliśmy usuwanie 7-metyloguaniny (7MeG) i 3-metyloadeniny (3MeA) z genu reduktazy dihydrofolianowej (dhfr) mysich linii komórkowych, które różnią się fenomenem naprawy. linii komórkowych, które różnią się fenotypami naprawy. 7MeG i 3MeA stanowią dwie główne N-metylopuryny powstające w DNA po ekspozycji na czynniki metylujące metylujących. W komórkach ssaków, glikozylaza alkiladeninowa DNA (Aag) jest jest głównym enzymem wymaganym do naprawy tych zmian poprzez BER, a ich usuwanie z całego genomu jest dość szybkie. Nie ma obserwowalnego TCR tych uszkodzeń w określonych genach w komórkach sprawnie naprawiających DNA; jednak jest to możliwe, że szybka naprawa tych adduktów przez BER maskuje wszelkie TCR. Naprawa 3MeA i 7MeG badano w komórkach pozbawionych Aag, NER lub zarówno Aag, jak i NER w celu określić, czy szybka ogólna naprawa maskuje TCR. Wyniki pokazują, że zarówno 3MeA, jak i 7MeG są usuwane bez odchylenia nici z genu dhfr komórek z niedoborem BER (Aag ) i linii komórek mysich z niedoborem NER. Ponadto, naprawa 3MeA w w tym regionie jest wysoce zależna od Aag, ale naprawa 7MeG jest równie wydajna w liniach komórkowych z deficytem BER i NER. Co uderzające, przy braku zarówno BER, jak i NER, ani 7MeG, ani 3MeA nie są naprawiane. naprawiane. Wyniki te pokazują, że NER, ale nie TCR, przyczynia się do naprawy 7MeG i 3MeA. naprawy 7MeG i w mniejszym stopniu 3MeA. --- Uszkodzenia DNA są preferencyjnie naprawiane w transkrybowanej nici wielu aktywnych genów. genów. Chociaż koncepcja naprawy DNA połączonej z transkrypcją została powszechnie akceptowana, jej mechanizmy pozostają nieuchwytne. Niedawno donieśliśmy, że w komórkach jajnika chomika chińskiego, podczas gdy indukowane światłem ultrafioletowym dimery cyklobutanu dimery pirymidynowe (CPD) są preferencyjnie naprawiane w transkrybowanej nici genu reduktazy dihydrofolianowej, CPD są skutecznie naprawiane w obu niciach locus fosforybozylotransferazy adeninowej (APRT), w transkrybowanym lub nietranskrybowanym genie APRT (1). Wyniki te sugerują, że transkrypcja może zależeć od kontekstu genomowego. Aby przetestować tę hipotezę skonstruowaliśmy transfekcyjne linie komórkowe zawierające pojedynczy, aktywnie transkrybowany gen APRT, zintegrowany w różnych miejscach genomu. Mapowanie naprawy CPD w zintegrowanych genach APRT w trzech transfekcyjnych liniach komórkowych ujawniło dwa różne wzorce naprawy, albo preferencyjną naprawę CPD w transkrybowanej nici, albo bardzo słaba naprawa w obu niciach. Podobną kinetykę trawienia nukleazą mikrokokową dla wszystkich trzech transfekowanych domen genu APRT i endogennego locus APRT. APRT. Nasze wyniki sugerują, że zarówno wydajność, jak i specyficzność nici naprawy aktywnie transkrybowanego genu są głęboko zależne od kontekstu genomowego kontekst genomowy, ale nie odzwierciedlają zmian w strukturze nukleosomalnej pierwszego rzędu. --- Wykorzystaliśmy niereplikujący się rekombinowany adenowirus, Ad5MCMVlacZ, który wyrażający gen reporterowy beta-galaktozydazy, w celu zbadania zarówno konstytutywnej, jak i indukowanej naprawy indukowaną naprawę DNA uszkodzonego przez promieniowanie UV w komórkach jajnika chomika chińskiego CHO-AA8 chomika chińskiego oraz w zmutowanych komórkach CHO-UV61, które mają niedobór naprawy sprzężonej z transkrypcją (TCR). Gospodarz (HCR) aktywności beta-galaktozydazy dla napromieniowanych UV komórek Ad5MCMVlacZ była znacznie zmniejszona w nienapromieniowanych komórkach CHO-UV61 w porównaniu z komórkami do tej w nienapromieniowanych komórkach CHO-AA8, co sugeruje, że naprawa w transkrybowanej nici transkrybowanej nici uszkodzonego przez UV genu reporterowego w nietraktowanych komórkach wykorzystuje TCR. Wcześniejsze napromieniowanie komórek niskimi fluencjami UV spowodowało przejściowe wzmocnienie HCR dla ekspresji genu reporterowego uszkodzonego przez UV w komórkach CHO-AA8 ale nie w komórkach CHO-UV61 z niedoborem TCR. Wyniki te sugerują obecność indukowalnego szlaku DNA w komórkach CHO, który wynika z wzmocnienia TCR lub mechanizmu, który obejmuje szlak TCR. --- Naprawa sprzężona z transkrypcją, ukierunkowana naprawa transkrybowanych nici aktywnych genów, jest wadliwa. aktywnych genów, jest wadliwa w bakteriach, drożdżach i ludzkich komórkach niosących mutacje odpowiednio w mfd, RAD26 i ERCC6. Prawdopodobnie inne czynniki są również wyjątkowo zaangażowane w sprzężenie transkrypcja-naprawa. Niedawno opisano defekt w naprawie sprzężonej z transkrypcją dla mutantów naprawy niedopasowania Escherichia coli i ludzkich linii komórek nowotworowych z mutacjami w genach naprawy niedopasowania. My zbadaliśmy usuwanie uszkodzeń DNA wywołanych promieniowaniem UV w szczepach drożdży zmutowanych w genach naprawy niedopasowania w celu potwierdzenia defektu naprawy sprzężonej z transkrypcją w tym systemie. transkrypcji w tym systemie. Ponadto określiliśmy udział genu naprawy niedopasowania MSH2 do naprawy sprzężonej z transkrypcją przy braku globalnej naprawy genomowej wykorzystując mutanty rad7 delta. Określiliśmy również, czy niezależna od rad26 naprawa sprzężona z transkrypcją obserwowana w mutantach rad26 delta i rad7 delta rad26 delta zależy od MSH2, badając niedobory naprawy w mutantach rad26 delta msh2 delta i rad7 delta rad26 delta msh2 delta mutantów. Znaleźliśmy żadnych defektów w naprawie sprzężonej z transkrypcją spowodowanych mutacjami w genach naprawy niedopasowania geny MSH2, MLH1, PMS1 i MSH3. Wydaje się, że drożdże różnią się od bakterii i ludzkich komórek pod względem zdolności do naprawy sprzężonej z transkrypcją na tle mutantów naprawa zmutowanego tła. --- Wykazano, że defekty w naprawie niedopasowania DNA prowadzą do zwiększonej niestabilności genomu. niestabilności i mutowalności genomu. Niedawno odkryliśmy, że ludzkie komórki wadliwe w genie naprawy niedopasowania DNA naprawy niedopasowania DNA, hMSH2, miały niedobór w naprawie sprzężonej z transkrypcją (TCR). naprawy (TCR) zarówno oksydacyjnych uszkodzeń DNA, w tym glikoli tyminowych, jak i uszkodzeń DNA indukowanych promieniowaniem UV. Jednak w mutancie hMLH1 zaobserwowano jedynie zmniejszenie TCR uszkodzeń UV. W tym badaniu sprawdziliśmy, czy TCR glikoli tyminowych w Saccharomyces cerecisiae wymaga również genów zaangażowanych w naprawę niedopasowania DNA. naprawę niedopasowania DNA. Stwierdziliśmy, że komórki drożdży zawierające mutacje w MSH2 były w usuwaniu glikoli tyminowych z transkrybowanej nici genu RPB2, podczas gdy komórki RPB2, podczas gdy komórki z mutacjami w MLH1 lub PMS1 wykazywały prawie normalny poziom TCR tyminy. normalne poziomy TCR glikoli tyminowych. Co ciekawe, podwójne mutacje w genach MLH1 i PMS1 wykazywały niedobór TCR glikoli tyminowych. Podsumowując, wyniki te sugerują, że te dwa homologi MutL mogą działać niezależnie od siebie siebie nawzajem, ale mają nakładające się role w TCR. Ogólne poziomy usuwania glikolu tyminowego nie były zmniejszone w mutantach naprawy niedopasowania. W W przeciwieństwie do wyników z glikolami tyminy, nie stwierdzono defektów w TCR dimerów pirymidynowych. w komórkach z mutacjami w MSH2, MLH1, PMS1 i MLH1/PMS1.

Która nić genu jest celem naprawy sprzężonej z transkrypcją (TCR)?

Naprawa przez wycinanie nukleotydów (NER) usuwa z DNA różne uszkodzenia zniekształcające helisę. Ma ona dwie podścieżki, globalną genomową (gg) NER i naprawę sprzężoną z transkrypcją (TCR). TCR jest uruchamiany, gdy polimeraza RNA, przemieszczająca się wzdłuż transkrybowanej nici, zostaje zatrzymana na uszkodzeniu lub nietypowej strukturze w DNA. TCR jest przeznaczony do celowania i naprawy transkrybowanej nici aktywnego genu.

WPROWADZENIE: Badania wykazały, że antagoniści opioidów, tacy jak naltrekson, są skuteczne w ograniczaniu intensywnego picia. Mechanizm neurobiologiczny, za pomocą którego modulatory opioidowe wpływają na zachowania związane z piciem opiera się na silnym związku między endogennym układem opioidowym, układem dopaminowym i wpływem OUN na reakcję na stres. OBSZARY OBJĘTE PRZEGLĄDEM: Niniejszy przegląd zawiera przegląd patofizjologicznej roli układu opioidowego w uzależnieniu od alkoholu oraz neurobiologiczne mechanizmy możliwych interwencji farmakologicznych. możliwych interwencji farmakologicznych. Przeprowadzono szeroko zakrojone badania Medline i Internet w celu uzyskania informacji na temat istniejących i obecnie obecnie badanych modulatorów opioidowych. Wyniki zostały ocenione krytycznie i zinterpretowane w odniesieniu do zindywidualizowanej terapii uzależnienia od alkoholu. OPINIA EKSPERTA: Układ opioidowy ma kluczowe znaczenie w genezie i utrzymaniu uzależnienia od alkoholu. i podtrzymywaniu uzależnienia od alkoholu. Naltrekson - i w mniejszym stopniu nalmefen - jest środkiem modulującym układ opioidowy. moduluje przekaźnictwo opioidergiczne w OUN i wykazuje ograniczoną, ale dobrze zbadaną skuteczność. ograniczoną, ale dobrze zbadaną skuteczność w leczeniu uzależnienia od alkoholu. Kilka środków (LY2196044, ALKS-29, ALKS-33), które obecnie przechodzą badania fazy II i fazy III są interesujące, ale najpierw ich skuteczność musi zostać udowodniona w praktyce klinicznej. praktyce klinicznej. --- Zwłóknienie wątroby charakteryzuje się nadmiernym odkładaniem kolagenu typu I i nasiloną reakcją zapalną. i nasiloną odpowiedzią zapalną. Naltrekson, antagonista receptora opioidowego stosowany w leczeniu nadużywania alkoholu, osłabia uszkodzenie wątrobowokomórkowe w zwłókniałych modelach zwierzęcych. modelach zwierzęcych, czemu mogą towarzyszyć szkodliwe skutki uboczne. Dodatkowo, neuroprzekaźnictwo opioidowe jest regulowane w górę u pacjentów z zapalną chorobą wątroby. zapalną chorobą wątroby. Kilka pochodnych naltreksonu, Nalmefene (Nal) i JKB-119, wywierają działanie immunomodulujące; jednak w przeciwieństwie do Nal, JKB-119 nie nie wykazuje znaczącego antagonizmu receptora opioidowego. Aby określić potencjalne hepatoprotekcyjne działanie tych związków, zbadaliśmy, czy JKB-119 i Nal mogą modulować aktywację komórek gwiaździstych wątroby (HSC), pierwotnych komórek efektorowych, które wydzielają kolagen typu I. komórki, które wydzielają kolagen typu I i mediatory zapalne podczas uszkodzenia wątroby uszkodzenia wątroby. Nasze wyniki wykazały, że leczenie Nal lub JKB-119 zmniejszyło mięśnie gładkie mięśni gładkich α-aktyny, markera aktywacji HSC, mRNA i ekspresji białka. Pomimo zmniejszonej ekspresji mRNA kolagenu, oba związki zwiększyły wewnątrzkomórkową ekspresję białka kolagenu. ekspresję białka kolagenu; zaobserwowano jednak zahamowanie wydzielania kolagenu. zahamowanie wydzielania kolagenu. Aby rozwiązać możliwy mechanizm zahamowania wydzielania kolagenu lub retencji wewnątrzkomórkowego kolagenu, ekspresji białka endoplazmatycznego (ER) i metaloproteinazy macierzy (matrix metalloproteinase). zbadano aktywność metaloproteinazy macierzy (MMP). Podczas gdy nie nastąpiła zmiana w ekspresji białka ER (Grp78, PDI, Hsp47), ekspresja mRNA MMP13 była dramatycznie zwiększona. dramatycznie wzrosła. W modelu zwierzęcym ostrego uszkodzenia zapalnego LPS, Leczenie JKB-119 zmniejszyło uszkodzenie wątroby (ALT), TNFα w osoczu i infiltrację wątroby PMN infiltrację. Ogólnie rzecz biorąc, wyniki te sugerują, że JKB-119 może bezpośrednio hamować aktywację HSC przypisywaną aktywności przeciwzapalnej, a zatem może, łagodzić stany zapalne związane z aktywacją HSC i chorobami wątroby. --- Opioidy stymulujące receptor opioidowy μ (MOR1) są najczęściej przepisywanymi i skutecznymi lekami przeciwbólowymi. przepisywane i skuteczne leki przeciwbólowe. Poniżej przedstawiamy model strukturalny MOR1. Symulacje dynamiki molekularnej pokazują zależny od ligandu wzrost elastyczności konformacyjnej konformacyjnej trzeciej pętli wewnątrzkomórkowej, która łączy się z kompleksem białka G. G. Symulacje te zidentyfikowały również reszty, które tworzą częste kontakty z ligandami. częste kontakty z ligandami. Zweryfikowaliśmy reszty wiążące za pomocą mutagenezę sprzężoną z wiązaniem radioligandu i testami funkcjonalnymi. funkcjonalnymi. Model został wykorzystany do ślepego przesiewu biblioteki ∼1,2 miliona związków chemicznych. związków. Spośród 34 związków, które uznano za silnie wiążące, trzy najlepsze kandydatów zbadano za pomocą testów biochemicznych. Jeden związek wykazał wysoką skuteczność i siłę działania. Testy post hoc wykazały, że związek ten jest nalmefenem, silnym antagonistą silnym antagonistą stosowanym klinicznie, co pozwoliło na dalszą walidację modelu. Podsumowując Podsumowując, model MOR1 zapewnia narzędzie do wyjaśnienia mechanizmu strukturalnego strukturalnego mechanizmu sygnalizacji komórkowej inicjowanej przez ligand oraz do badań przesiewowych nowych leków przeciwbólowych.

Jaki jest mechanizm działania leku Nalmefene?

Nalmefen wykazuje antagonizm receptora opioidowego, wiąże receptor opioidowy μ (MOR1) i moduluje transmisję opioidergiczną w OUN.

α-synukleina jest zaangażowana w patofizjologię choroby Parkinsona (PD), ponieważ mutacje genu (PD), ponieważ mutacje w genie alfa-synukleiny powodują dziedziczną PD, a agregaty fibrylarne alfa-synukleiny są głównym składnikiem ciał Lewy'ego. są głównym składnikiem ciał Lewy'ego. Ponieważ presynaptyczna akumulacja agregatów α-synukleiny może powodować dysfunkcję synaptyczną i degenerację, my przeanalizowaliśmy zmiany w białkach synaptosomalnych we wczesnych objawach myszy transgenicznych α-synukleiny (A30P) za pomocą dwuwymiarowego żelu różnicowego elektroforezę. Ponadto przeprowadziliśmy profilowanie ekspresji mikroRNA przy użyciu chipy mikroprzepływowe, ponieważ ostatnio wykazano, że mikroRNA regulują plastyczność synaptyczną plastyczność u gryzoni i modulują agregację białek indukowaną poliglutaminą i neurodegenerację u much. Różnicowo wyrażone białka w α-synukleina (A30P) -transgeniczne myszy wskazują na zmiany w mitochondriach funkcji, dynamiki aktyny, transportu żelaza i egzocytozy pęcherzyków, a zatem częściowo przypominające wyniki u pacjentów z PD. Zużycie tlenu przez izolowane mitochondria mózgu mitochondriów mózgu nie było jednak zmniejszone u zmutowanych myszy. Poziomy kilku mikroRNA (miR-10a, -10b, -212, -132, -495) były znacząco zmienione. Jeden z nich z nich (miR-132) został zgłoszony jako wysoce indukowalny przez czynniki wzrostu i do jest kluczowym regulatorem wzrostu neurytów. Co więcej, sekwencje rozpoznające miR-132 wykryto w transkryptach mRNA dwóch białek o różnej ekspresji. MikroRNA mogą zatem stanowić nowe biomarkery nieprawidłowego funkcjonowania neuronów i potencjalne cele terapeutyczne dla ludzkich chorób neurodegeneracyjnych. --- Wczesne stadia wielu chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera, Alzheimera, otępienie naczyniowe i czołowo-skroniowe oraz choroba Parkinsona. często wiążą się z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi (MCI). Minimalnie inwazyjny test przesiewowy minimalnie inwazyjny test przesiewowy do wczesnego wykrywania MCI może być wykorzystany do wyboru optymalnych grup pacjentów w w badaniach klinicznych, do monitorowania postępu choroby i odpowiedzi na leczenie oraz do lepszego planowania opieki klinicznej nad pacjentem. do lepszego planowania opieki klinicznej nad pacjentem. Tutaj zbadaliśmy wykonalność zastosowania par mikroRNA (miRNA) z osocza wzbogaconego w mózg, z których co najmniej jeden jest wzbogacony w synapsy i neuryty, jako biomarkerów, które mogą różnicować pacjentów z MCI od grupy kontrolnej dopasowanej wiekowo. Zidentyfikowane pary biomarkerów na dwa zestawy: "rodzina miR-132" (miR-128/miR-491-5p, miR-132/miR-491-5p i mir-874/miR-491-5p) oraz "rodzina miR-134" (miR-134/miR-370, miR-323-3p/miR-370 i miR-382/miR-370). Obszar pod krzywą dla różnicowania MCI od kontroli przy użyciu tych par biomarkerów par biomarkerów wynosi 0,91-0,95, z czułością i swoistością na poziomie 79%-100% (rodzina miR-132) i 79%-95% (rodzina miR-134) oraz p〈0,001. W oddzielnym badaniu podłużnym zidentyfikowane pary biomarkerów miRNA skutecznie wykryły MCI u większości pacjentów w stadium bezobjawowym na 1-5 lat przed diagnozą kliniczną. diagnozą kliniczną. Zgłoszone pary biomarkerów wydają się również przydatne do wykrywania zmian w mózgu związanych z wiekiem. Dalsze testy w większym badaniu są niezbędne do walidacji tych wyników. --- Kostniakomięsak jest najczęstszym pierwotnym nowotworem złośliwym kości u dzieci i młodych dorosłych. i młodych dorosłych. Czułe i nieinwazyjne biomarkery, które mogą ułatwić wykrywanie choroby na wczesnym etapie są wysoce pożądane, aby poprawić wskaźnik przeżycia i pomóc w określeniu zoptymalizowanego leczenia kostniakomięsaka. Małe niekodujące RNA, mikroRNA (miRNA), zostały niedawno zidentyfikowane jako krytyczne regulatory dla różnych chorób, w tym raka i mogą stanowić nową klasę biomarkerów raka. biomarkerów nowotworowych. W tym badaniu mieliśmy na celu wykrycie potencjału krążących miRNA jako biomarkerów kostniakomięsaka. Poziomy sześciu kandydujących miRNA (miR-21, miR-199a-3p, miR-143, miR-34, miR-140 i miR-132), które zostały wcześniej wykazano, że są regulowane w kostniakomięsaku, zbadano w osoczu 40 pacjentów z kostniakomięsakiem i 40 dopasowanych zdrowych osób kontrolnych za pomocą ilościowego reakcji łańcuchowej polimerazy z odwrotną transkrypcją. Wyniki wykazały, że krążące poziomy miR-21 były znacząco wyższe u pacjentów z kostniakomięsakiem niż w grupie kontrolnej, podczas gdy miR-199a-3p i miR-143 były obniżone u pacjentów z kostniakomięsakiem. pacjentów. Powtórzyliśmy te wyniki w niezależnym badaniu 40 pacjentów z kostniakomięsakiem pacjentów i 40 dopasowanych grup kontrolnych i potwierdziliśmy wyniki. Odbiornik operacyjny charakterystyka krzywej połączonych populacji wykazała, że sygnatura sygnatura trzech miRNA może odróżnić przypadki od kontroli z obszarem pod 0,953 (95% CI 0,924-0,984). Ponadto, krążące miR-21 i miR-143 były skorelowane zarówno ze statusem przerzutów, jak i podtypem histologicznym pacjentów. pacjentów, podczas gdy miR-199a-3p korelował tylko z podtypem histologicznym. Nasze dane sugerują, że zmienione poziomy krążących miRNA mogą mieć ogromny potencjał potencjał, aby służyć jako nowe, nieinwazyjne biomarkery kostniakomięsaka. --- Schizofrenia charakteryzuje się zaburzeniami afektywnymi, poznawczymi, neuromorfologicznymi i molekularnymi. nieprawidłowości molekularne, które mogą mieć podłoże neurorozwojowe. MikroRNA (miRNA) to małe niekodujące sekwencje RNA o krytycznym znaczeniu dla neurorozwoju i neuronalnych poprzez koordynację aktywności wielu genów w ramach sieci biologicznych. sieci biologicznych. Zbadaliśmy ekspresję 854 miRNA w tkance kory przedczołowej w tkance kory przedczołowej od 100 osób z grupy kontrolnej, schizofrenicznej i dwubiegunowej. The cykliczny element wiążący AMP i regulowany przez NMDA mikroRNA miR-132 był znacząco regulowany w dół zarówno w kohorcie odkrywającej schizofrenię, jak i drugi, niezależny zestaw osób ze schizofrenią. Analiza ekspresji genów docelowych miR-132 w mikromacierzach ekspresji genów schizofrenii zidentyfikowała 26 genów regulowane w górę u pacjentów ze schizofrenią. Zgodnie z pośredniczoną przez NMDA obserwowaną u chorych na schizofrenię, podawanie antagonisty NMDA dorosłym myszom powoduje obniżenie regulacji miR-132 w korze przedczołowej. korze przedczołowej. Co więcej, ekspresja miR-132 w mysiej korze przedczołowej wykazuje znaczącą regulację rozwojową i pokrywa się z krytycznymi procesami neurorozwojowymi w okresie dojrzewania. Dorosła przedczołowa ekspresja miR-132 może być regulowana w dół przez farmakologiczne hamowanie receptora NMDA w krótkim okresie postnatalnym. Kilka kluczowych genów, w tym DNMT3A, GATA2 i DPYSL3, są regulowane przez miR-132 i wykazują zmienioną ekspresję albo podczas normalnego neurorozwoju, albo w tkance od dorosłych schizofreników osoby. Nasze dane sugerują dysregulację miR-132 i późniejszą nieprawidłową ekspresję genów docelowych miR-132. ekspresja genów docelowych miR-132 przyczynia się do neurorozwojowych i neuromorfologicznych patologii obecnych w schizofrenii. --- Mikro-RNA stanowią rodzinę małych niekodujących kwasów rybonukleinowych, które są potranskrypcyjnymi regulatorami aktywności informacyjnego RNA. Chociaż mikro-RNA są dynamicznie regulowane podczas rozwoju neuronalnego, rola mikro-RNA w starzeniu się mózgu i neurodegeneracji nie jest znana. W niniejszym badaniu zbadano obfitość mikro-RNA w regionie hipokampa płodu, dorosłego i mózgu z chorobą Alzheimera. Dane wskazują, że mikro-RNA kodujące miR-9, miR-124a, miR-125b, miR-128, miR-132 i miR-219 są obficie reprezentowane w hipokampie płodu. hipokampie płodu, są różnie regulowane w starzejącym się mózgu, a zmiana w specyficznej złożoności mikro-RNA występuje w hipokampie Alzheimera. Dane te są zgodne z koncepcją, że zmienione przetwarzanie populacji RNA za pośrednictwem mikro-RNA może przyczyniać się do RNA może przyczyniać się do nietypowej obfitości mRNA i dysfunkcji neuronalnej w mózgu z chorobą Alzheimera. --- MikroRNA (miRNA) to klasa małych niekodujących RNA, które regulują posttranskrypcyjną ekspresję genów poprzez tłumienie, a tym samym dostrajanie produkcję białek, głównie poprzez specyficzne dla sekwencji wiązanie w obrębie 3'nieulegającego translacji regionu transkryptów mRNA. Chociaż u ludzi występują tylko ∼1600 miRNA, bioinformatyka, badania systemowe i zaawansowana proteomika ilościowa proteomika ujawniają regulację miRNA ponad połowy wszystkich genów kodujących białka i że każdy miRNA może regulować wiele białek. Padaczka jest powszechnym, poważnym neurologicznym charakteryzującym się nawracającymi, niesprowokowanymi napadami, które wynikają z nieprawidłowego z nieprawidłowego odpalania populacji neuronów w mózgu. Mózg wyraża kilka unikalnych miRNA, które kontrolują morfologię dendrytyczną, a także poziomy kanałów jonowych kanały jonowe, migrację neuronów i funkcję gleju. Pojawia się pogląd, że patomechanizmy leżące u podstaw procesu epileptogenezy, jak również utrzymanie i progresja stanu padaczkowego, obejmują miRNA, które kontrolują wiele genów i białek na poziomie systemowym. Badania profilowania ekspresji ujawniają wybrane zmiany poziomów miRNA w mózgu po przedłużających się napadach (status epilepticus) w modelach zwierzęcych. Zapalenie, sygnalizacja stresu i pobudzenie neuronów neuronalne są jednymi ze szlaków, na które ma to największy wpływ. Analiza ekspresji miRNA w ludzkiej padaczce, gdzie ponownie procesy neurozapalne były znaczące. procesy neurozapalne. Badania te sugerują, że miRNA mogą regulować pewne kluczowe procesy, ale niekoniecznie szeroko zmieniają wszystkie mechanizmy patologiczne w padaczce. padaczki. Badania funkcjonalne wykorzystujące antagomiry zidentyfikowały wkład od miR-34a i miR-132 do indukowanej napadami śmierci neuronów, podczas gdy wyciszanie miR-134 silnie zmniejszyło stan padaczkowy, uszkodzenie napadowe i późniejsze występowanie spontanicznych napadów. Wysiłki zmierzające do zidentyfikowania in vivo celu(ów) regulowanych miRNA jest obecnie priorytetem. Wreszcie, miRNA są stabilne, sygnały przenoszące informacje (parakrynne). Profilowanie miRNA w biofluidach może stanowić nowe źródło biomarkerów choroby w padaczce. Podsumowując, miRNA staje się pojawia się jako nowa krytyczna warstwa kontroli ekspresji genów z implikacjami dla przyczyny i leczenia padaczki. --- Tauopatie stanowią dużą klasę zaburzeń neurologicznych i ruchowych charakteryzujących się nieprawidłowymi wewnątrzkomórkowymi złogami związanego z mikrotubulami białka białka tau. Obecnie wiadomo, że nieprawidłowe splicingowanie egzonu 10, powodując brak równowagi między izoformami tau z trzema powtórzeniami (3R) i czterema powtórzeniami (4R). może powodować choroby; jednak podstawowe mechanizmy wpływające na splicing tau w neuronach pozostają słabo poznane. Małe niekodujące mikroRNA (miRNA), znane ze swojej krytycznej roli w potranskrypcyjnej ekspresji genów ekspresji genów, są coraz częściej uznawane za ważne regulatory alternatywnego splicingu. Tutaj zidentyfikowaliśmy szereg mózgowych miRNA, w tym miR-124, miR-9, miR-132 i miR-137, które regulują stosunek 4R:3R-tau w komórkach neuronalnych. Analiza profili ekspresji miRNA od sporadycznych pacjentów z postępującym porażeniem nadjądrowym (PSP) pacjentów z postępującym porażeniem nadjądrowym (PSP), główną tauopatią 4R-tau, wykazała, że miR-132 jest specyficznie regulowany w dół w chorobie. Wykazaliśmy, że miR-132 bezpośrednio bezpośrednio na neuronalny czynnik splicingowy białko wiążące trakty polipirymidynowe 2 (PTBP2), którego poziom białka był podwyższony u pacjentów z PSP. miR-132 lub knockdown PTBP2 podobnie wpływały na endogenne proporcje 4R:3R-tau w komórkach neuronalnych. Wreszcie, dostarczamy dowodów na to, że miR-132 jest odwrotnie skorelowany z PTBP2 podczas postnatalnego rozwoju mózgu w czasie, gdy 4R-tau ulega ekspresji. Podsumowując, wyniki te sugerują, że zmiany w szlaku miR-132/PTBP2 mogą przyczyniać się do nieprawidłowego splicingu egzonu tau 10 w mózgu i rzuca światło na potencjalną rolę miRNA w podzbiorze tauopatii. podzbiorze tauopatii. --- Choroba Huntingtona (HD) jest genetyczną chorobą neurodegeneracyjną spowodowaną nieprawidłową ekspansją nieprawidłową ekspansją CAG. MikroRNA (miRNA) to krótkie cząsteczki RNA regulujące ekspresję genów. ekspresję genów i są zaangażowane w różne choroby, w tym HD. Jednak profile i regulacja miRNA w HD nie są w pełni poznane. Tutaj przeanalizowaliśmy ekspresję miRNA i regulatory miRNA w dwóch transgenicznych modelach modelach HD, myszach YAC128 i R6/2 oraz w modelu szczurzego zwyrodnienia prążkowia indukowanego kwasem 3-nitropropionowym (3NP). szczurzym modelu zwyrodnienia prążkowia. Po scharakteryzowaniu fenotypów przez testy behawioralne i analizy histologiczne, profilowaliśmy miRNA prążkowia za pomocą mikromacierzy mikromacierzy miRNA i zmierzyliśmy kluczowe cząsteczki zaangażowane w biogenezę miRNA i funkcji. Myszy YAC128 wykazywały dominującą ekspresję miRNA w górę w 5 miesiącach i dominującą ekspresję w dół po 12 miesiącach. Jednocześnie, ekspresja ekspresji Drosha-DGCR8, Exportin-5 i Dcp1 były zwiększone w wieku 5 miesięcy, a ekspresja Dicer była zmniejszona po 12 miesiącach. U 10-tygodniowych myszy R6/2, w ekspresji miRNA dominowała downregulacja, a poziom Drosha zmniejszył się jednocześnie. Dziewięć miRNA (miR-22, miR-29c, miR-128, miR-132, miR-138, miR-218, miR-222, miR-344 i miR-674*) było powszechnie regulowanych w dół zarówno u 12-miesięcznych myszy YAC128, jak i 10-tygodniowych myszy R6/2. Tymczasem szczury 3NP wykazały dynamiczne zmiany w profilach miRNA podczas rozwoju choroby i kilka miRNA o zmienionej ekspresji. Nasze wyniki pokazują, że transgeniczne myszy HD mają nieprawidłową biogenezę miRNA. Informacje te powinny pomóc w przyszłych badaniach nad terapeutycznego zastosowania miRNA w HD.

W jakie choroby zaangażowany jest mikroRNA 132 (miR-132)?

Opisano kilka celów dla miR-132 i jest on powiązany z wieloma chorobami, takimi jak: choroby neurodegeneracyjne, padaczka, schizofrenia, choroba Huntingtona (HD), choroba Alzheimera (AD), zapalenie układu nerwowego, kostniakomięsak, przewlekła białaczka limfocytowa (CLL), angiogeneza, choroby oczu, alkoholowa choroba wątroby, postępujące porażenie nadjądrowe (PSP taupathy), łagodne zaburzenia poznawcze.

Proteomika oparta na żelu jest najbardziej użyteczną metodą separacji białek, nawet w porównaniu z proteomiką bezżelową. Analiza proteomiczna za pomocą elektroforezy żelowej 2D elektroforezy (2-DE) z unieruchomionymi gradientami pH jest z kolei najlepszym podejściem do podejście do badań przesiewowych ekspresji białek na dużą skalę. Wizualizacja plamek jest kluczowa dla identyfikacji białek za pomocą spektrometrii mas. Powszechnie stosowane metody barwienia metody barwienia o doskonałej kompatybilności ze spektrometrią mas to błękit brylantowy Coomassie (CBB) lub barwniki fluorescencyjne. W tym badaniu zaimplementowano "niebieskie koloidalnego CBB, charakteryzującego się wysoką czułością i natychmiastowo niskim tłem. niskim tłem. Czułość klasycznych, koloidalnych i "niebieskich srebra" porównano na żelach jednowymiarowych i 2-DE. Wdrożenie Wdrożenie metody "niebieskiego srebra" działa lepiej, pod warunkiem, że stan fizyczny miceli jest przestrzegany. Przykład 2-DE ludzkiego moczu traktowanego kombinatorycznymi bibliotekami ligandów peptydowych pokazuje, że zaimplementowane "niebieskie srebro" może wykazać złożoność próbki. --- Chociaż proteomicy pracujący metodami bezżelowymi uważają żele za z przeszłości, proteomika oparta na żelach wciąż ma wiele do zaoferowania. do zaoferowania, a pozyskiwanie obrazów, na których można rozdzielić tysiące plamek jest nadal w dużej mierze wykonywana. W dzisiejszych czasach dwuwymiarowa elektroforeza pozostaje narzędziem do badania proteomu roślin i odkrywania zmian w obfitości białek między próbkami. między próbkami. Można jednak wskazać pewne słabe punkty, jak w przypadku każdej innej metody. metody, jak na przykład brak powtarzalności lub wykrywanie białek o niskiej liczebności. białek o niskiej liczebności. Zastosowanie techniki zwanej "elektroforezą różnicową elektroforezy różnicowej" lub "DIGE" może pomóc przezwyciężyć lub przynajmniej zmniejszyć te niedogodności. niedogodności. DIGE wymaga znakowania białek fluorochromami przed przed ich rozdzieleniem na żelach 2DE. Technika ta może być stosowana w szerokim zakresie badań stresu roślin, między innymi drzew. Dokładne wyniki ilościowe można następnie uzyskać, a białka wykazujące zainteresowanie badanym stresem są następnie poddawane trawieniu enzymatycznemu (zwykle trypsyną) i i identyfikowane przy użyciu jonizacji elektrorozpryskowej, laserowej desorpcji/jonizacji w czasie przelotu i/lub tandemowej MS. --- Podejście proteomiczne oparte na żelu jest cenną techniką badania właściwości białek. charakterystyki białek. Technika ta ma różnorodne zastosowania od analizy pojedynczego białka do badania wszystkich białek komórkowych. Co więcej, jakość białek i do pewnego stopnia ich dystrybucję można najpierw ocenić za pomocą jednowymiarowej elektroforezy żelowej, a następnie bardziej informacyjnie, dla analizy porównawczej, przy użyciu techniki dwuwymiarowej elektroforezy żelowej. Tutaj opisujemy, jak wykorzystać dostępność barwników fluorescencyjnych do barwienia selektywnej klasy białek na tym samym żelu w celu wykrycia zarówno fosfo-, jak i całkowitych proteomów. Umożliwia to współwykrywanie fosfoprotein, jak również całkowitych białek z tego samego żelu i jest osiągane poprzez wykorzystanie dwóch różnych barwników fluorescencyjnych, ProQ-Diamond, który barwi tylko fosforylowane białka i Sypro Ruby, który barwi cały podzbiór białek. białek. Ten przepływ pracy można zastosować w celu uzyskania wglądu w mechanizmy regulacyjne mechanizmów regulacyjnych indukowanych przez cząsteczki sygnałowe, takie jak cykliczne nukleotydy, poprzez kwantyfikację i późniejszą identyfikację reagujących fosfo- i całkowitych białek. białek. --- Rodzina barwników fluorescencyjnych CyDye jest obecnie najczęściej wybierana do zastosowań w analizie proteomicznej z wykorzystaniem dwuwymiarowej elektroforezy różnicowej elektroforezy różnicowej 2D (2D-DIGE). Znakowanie białek za pomocą CyDyes jest utrudnione przez wytrącanie białek i rozmazywanie żelu, gdy są stosowane powyżej minimalnego poziomu znakowania. Rozpuszczalność znakowanego białka można poprawić, wprowadzając grupy rozpuszczalne w wodzie na rozpuszczalnych w wodzie, takich jak kwasy cysteinowe. Jednak dodanie ujemnie naładowanej będzie miało niepożądany efekt przesunięcia pI w stosunku do nieznakowanego białka. nieznakowanego białka. Ograniczenia te zostały rozwiązane poprzez syntezę wysoce rozpuszczalnych w wodzie i równoważących pI zwitterionowych fluoroforów CyDye (Z-CyDyes). Nowe barwniki zawierają motyw kwasu cysteinowego, miareczkowalną aminową i aktywowaną przez NHS grupę estrową. W porównaniu 2D-DIGE Z-CyDyes i CyDyes, nowe barwniki znacznie zwiększyły objętość plamki białka i liczbę plamek. objętość plamki białka i liczbę wykrytych plamek. Barwniki Z-CyDyes mają potencjał do zwiększenia głębokości pokrycia proteomu i zapewnienia ogólnej strategię poprawy wydajności odczynników do znakowania białek. --- Barwienie srebrem jest szeroko stosowane do wykrywania białek w żelach poliakrylamidowych, gdy wymagana jest wysoka czułość. W niniejszym badaniu opracowano prosty i szybki protokół barwienia srebrem białek po PAGE został opracowany w niniejszym badaniu. Liczba kroków została zmniejszona w porównaniu do konwencjonalnego protokołu poprzez połączenie utrwalania, płukania i moczenie w jednym etapie impregnacji, uzyskując w ten sposób wykrywanie białek w ciągu 20 min. Obecna metoda jest tak samo czuła jak obecne protokoły z zaletą oszczędności czasu i kosztów. zaletą oszczędności czasu i kosztów. --- Ilościowe analizy proteomu sugerują, że dobrze znany barwnik koloidalny Coomassie Blue, stosowany jako barwnik w podczerwieni, może zapewnić czułe, poelektroforetyczne wykrywanie białek w żelu, które może konkurować nawet z Sypro Ruby. Biorąc pod uwagę kluczową rolę dwuwymiarowej elektroforezy żelowej w analizach proteomicznych top-down analizach proteomicznych, bardziej opłacalna alternatywa, taka jak Coomassie Blue może okazać się ważnym narzędziem w ciągłym udoskonalaniu tej ważnej techniki analitycznej. techniki analitycznej. Do tej pory nie przeprowadzono systematycznej charakterystyki wykrywania fluorescencji w podczerwieni Coomassie Blue wykrywania fluorescencji w podczerwieni w stosunku do wykrywania za pomocą SR. Tutaj, siedem komercyjnych odczynników barwiących Coomassie i siedem preparatów barwiących opisanych w literaturze były systematycznie porównywane. Selektywność, czułość progowa, zmienność międzybiałkowa i zakres liniowo-dynamiczny Coomassie Blue w podczerwieni zostały ocenione równolegle z Sypro Ruby. Sypro Ruby. Warto zauważyć, że kilka preparatów barwnika Coomassie zapewniało czułość wykrywania fluorescencji w podczerwieni do <1 ng białka w żelu, nieznacznie nieznacznie przekraczając wydajność Sypro Ruby. Liniowy zakres dynamiczny fluorescencji Coomassie Blue wykrywania fluorescencji w podczerwieni był znacznie wyższy niż Sypro Ruby. Sypro Ruby. Jednakże, w dwuwymiarowych analizach żelowych, z powodu stępionej reakcji fluorescencji z powodu stępionej odpowiedzi fluorescencyjnej, Sypro Ruby był w stanie wykryć kilka dodatkowych białek, stanowiących 0,6% wykrytego proteomu. Tak więc, chociaż obie metody wykrywania mają swoje zalety i wady, różnice między nimi wydają się niewielkie. wydają się być niewielkie. Wykrywanie fluorescencji w podczerwieni Coomassie Blue jest zatem realną alternatywą dla proteomiki opartej na żelu, oferując wykrywanie porównywalne do Sypro Ruby i bardziej wiarygodne oceny ilościowe, ale za ułamek kosztów. kosztów.

Wymień metody barwienia żelu białkowego wizualizujące cały zestaw białek.

W literaturze opisano kilka protokołów barwienia do wizualizacji białek rozdzielonych przez SDS-PAGE: fluorescencja Sypro Ruby Koloidalny błękit Coomassie Błękit Coomassie Barwienie srebrem Błękit brylantowy Coomassie

Uprawa współrzędna i rotacyjna bananów (Musa spp.) ze szczypiorem chińskim (Allium tuberosum Rottler) zostało wykorzystane jako skuteczna metoda kontroli choroby Panama (więdnięcie Fusarium) banana w południowych Chinach. Jednak leżący u podstaw mechanizm jest nieznany. W tym badaniu wykorzystaliśmy wodne odcieki i substancje lotne z chińskiego szczypiorku do oceny ich aktywności przeciwdrobnoustrojowej na Fusarium oxysporum f. sp. cubense rasy 4 (FOC), czynnika wywołującego chorobę panamską w bananach, i zidentyfikowaliśmy działanie przeciwbakteryjne. banana i zidentyfikowano związki przeciwgrzybicze. Zarówno odcieki z liści, jak i korzeni chińskiego szczypiorku wykazywały silne hamowanie FOC, ale skoncentrowane odcieki odcieki wykazywały niższą inhibicję niż oryginalne odcieki. W zamkniętym w zamkniętym systemie substancje lotne emitowane z liści i korzeni szczypiorku chińskiego hamowały wzrost grzybni wzrost grzybni FOC. Lotne związki emitowane z nienaruszonych rosnących korzeni naśladujące środowisko naturalne hamowały kiełkowanie zarodników FOC. Zidentyfikowaliśmy pięć związków lotnych, w tym 2-metylo-2-pentenal i cztery związki siarki organicznej (trisiarczek dimetylu, disiarczek dimetylu, disiarczek dipropylu i trisiarczek dipropylu) z korzeni FOC. trisiarczek) z liści i korzeni chińskiego szczypiorku. Wszystkie te związki wykazywały działanie hamujące na FOC, ale 2-metylo-2-pentenal i trisiarczek dimetylu wykazały silniejsze hamowanie niż pozostałe trzy związki. 2-metylo-2-pentenal w stężeniu 50-100 μl/l całkowicie hamował wzrost grzybni FOC. Nasze wyniki pokazują, że przeciwgrzybicze substancje lotne uwalniane z chińskiego szczypiorku pomagają kontrolować chorobę panamską na bananach. Wnioskujemy, że uprawa współrzędna i z chińskim szczypiorkiem może kontrolować chorobę panamską i zwiększać bioróżnorodność upraw. bioróżnorodność pól uprawnych. --- TŁO: Cavendish, najczęściej uprawiana odmiana bananów, jest stosunkowo odporna na rasę 1 Fusarium oxysporum f. sp. cubense (Foc1), która spowodowała powszechną chorobę panamską w pierwszej połowie XX wieku, ale jest podatna na tropikalną rasę 4 Foc (Foc TR4), która zagraża światowej produkcji bananów. światowej produkcji bananów. Genom diploidalnego gatunku Musa acuminata, który jest przodkiem większości który jest przodkiem większości triploidalnych odmian bananów został niedawno zsekwencjonowany. Dostępność transkryptomów bananów będzie bardzo przydatna dla poprawy adnotacji genomu banana i do badań biologicznych. Wiedza o globalnych wzorcach ekspresji genów wzorców ekspresji genów pod wpływem infekcji różnych ras Foc pomoże zrozumieć reakcje gospodarza na infekcję. WYNIKI: Próbki RNA z różnych organów odmiany Cavendish zostały połączone do głębokiego sekwencjonowania przy użyciu technologii Illumina. Analiza transkryptomu banana doprowadziła do identyfikacji ponad 842 genów, które nie zostały przypisane przez projekt genomu przez projekt genomu Musa. Duża liczba prostych polimorfizmów nukleotydowych (SNP) oraz krótkich insercji i delecji (indels) zostały zidentyfikowane na podstawie danych dane transkryptomu. Foc1 i Foc TR4 z ekspresją GFP zostały wykorzystane do monitorowania procesu infekcji. proces infekcji. Stwierdzono, że zarówno Foc1, jak i Foc TR4 są zdolne do inwazji korzeni bananowca i rozprzestrzeniać się do tkanek naczyniowych korzenia w ciągu pierwszych dwóch dni po inokulacji. inokulacji. Analiza profilowania cyfrowej ekspresji genów (DGE) ujawniła, że infekcja przez Foc1 i Foc TR4 spowodowała bardzo podobne zmiany w globalnych profilach ekspresji genów w korzeniach bananowca podczas pierwszych dwóch dni infekcji. Infekcja Foc doprowadziła do indukcji wielu dobrze znanych genów związanych z obroną. Dwa geny kodujące enzym biosyntezy etylenu oksydazę ACC i kilka genów transkrypcyjnych czynniki transkrypcyjne reagujące na etylen (ERF) były jednymi z silnie indukowanych genów genów zarówno przez Foc1, jak i Foc TR4. WNIOSKI: Zarówno Foc1, jak i Foc TR4 są w stanie rozprzestrzeniać się w systemie naczyniowym korzeni bananów podczas wczesnego procesu infekcji, a ich infekcja doprowadziła do podobne profile ekspresji genów w korzeniach bananowca. Analiza profilowania transkryptomu wskazuje, że szlaki syntezy i sygnalizacji etylenu zostały aktywowane w odpowiedzi na infekcję Foc. --- ABSTRACT Fusarium więdnięcie bananów (znane również jako choroba panamska) jest powodowane przez Fusarium oxysporum f. sp. cubense. Tam, gdzie uprawiane są podatne odmiany, zarządzanie ogranicza się do stosowania wolnych od patogenów sadzonek i czystych gleb. gleb. Istnieją odporne genotypy do niektórych zastosowań, ale odporność jest nadal potrzebna. potrzebna w innych sytuacjach. W przypadku tej opornej uprawy poczyniono postępy dzięki tradycyjnym i nietradycyjnym programom doskonalenia. Choroba została po raz pierwszy w Australii w 1876 roku, ale największe szkody wyrządziła na plantacjach eksportowych w zachodnich tropikach przed 1960 rokiem. Nowy wariant, tropikalna rasa 4, zagraża handlowi, który obecnie opiera się na odmianach Cavendish i innych lokalnie lokalnie, takich jak plantany. Badania filogenetyczne wskazują, że F. oxysporum f. sp. cubense miał kilka niezależnych początków ewolucyjnych. Znaczenie Znaczenie tych wyników i przyszły wpływ tej choroby są omówione. --- Celem niniejszego badania było zbadanie reakcji roślin bananowca (odmiana Grand Naine) podczas interakcji z martwym lub żywym patogenem, Fusarium oxysporum f.sp. cubense, czynnikiem wywołującym chorobę panamską. Odpowiedź roślin oceniano pod względem indukcji aktywności enzymów markerowych związanych z obroną, a mianowicie peroksydazy (POX), oksydazy polifenolowej (PPO), β-1,3 glukanazy, chitynazy, i fenole. Interakcja rośliny z żywym patogenem spowodowała wczesną indukcja obrony w celu ograniczenia penetracji, a także przeciwdrobnoustrojowe przeciwdrobnoustrojowych. Jednak patogen pokonał obronę rośliny i spowodował chorobę. Interakcja z martwym patogenem spowodowała eskalację odpowiedzi obronnej u roślin. roślin. Później rośliny inokulowane martwym patogenem wykazywały odporność nawet na wymuszoną inokulację żywym patogenem. Wyniki uzyskane w niniejszym badaniu sugerują, że martwy patogen był w stanie wywołać reakcję obronną u roślin i zapewnić odporność na chorobę Panama po późniejszej ekspozycji. Dlatego, preparat z martwego patogenu może być potencjalnym kandydatem jako czynnik biokontroli lub szczepionkę roślinną do zwalczania choroby panamskiej. --- Choroba panamska bananów, wywoływana przez grzyba Fusarium oxysporum f. sp. cubense, jest poważnym ograniczeniem zarówno dla komercyjnej produkcji bananów, jak i upraw na własne potrzeby. uprawy na własne potrzeby. Poprzednie prace wykazały, że F. oxysporum f. sp. cubense składa się z kilku linii klonalnych, które mogą być genetycznie odległe. genetycznie odległe. W tym badaniu sprawdziliśmy, czy linie patogenu choroby Panama mają monofiletyczne pochodzenie poprzez porównanie sekwencji DNA genów jądrowych i mitochondrialnych. genów jądrowych i mitochondrialnych. Sekwencje DNA uzyskano dla czynnika elongacji translacji czynnika elongacji 1alfa i genów mitochondrialnej małej podjednostki rybosomalnego RNA dla szczepów F. oxysporum z banana, patogenicznych szczepów z innych gospodarzy i rzekomo niepatogenicznych izolatów F. oxysporum. Kladogramy dla dwóch genów były wysoce zgodne, a test jednorodności partycji wskazał, że dwa zbiory danych można połączyć. można było połączyć. Drzewo wywnioskowane z połączonego zestawu danych obejmowało pięć linii odpowiadających "F. oxysporum f. sp. cubense" z dużą dychotomią między dwoma taksonami reprezentowanymi przez szczepy najczęściej izolowane z bananów z chorobą panamską. bananów z chorobą panamską. Wyniki pokazują również, że te dwa ostatnie taksony mają znacząco różną liczbę chromosomów. Izolaty F. oxysporum zebrane jako niepatogeniczne lub patogeniczne dla innych gospodarzy, które mają bardzo podobne lub identyczne lub identyczne genotypy czynnika elongacyjnego 1alfa i małej podjednostki mitochondrialnej jako patogeny bananów, wykazały, że powodują niewielką lub żadną chorobę na bananach. Podsumowując razem, wyniki te wskazują, że choroba panamska bananów jest wywoływana przez grzyby o niezależnym pochodzeniu ewolucyjnym. --- Wykorzystując autentyczną próbkę 2-hydroksy-9-(p-hydroksyfenylo)-fenalen-1-onu, fitoaleksyny typu bananowego fitoaleksynę typu fenalenonu bananowego, zbadaliśmy jego dynamikę akumulacji podczas patogenezy roślin bananowca (Musa acuminata (AAA), Grand Nain) inokulowanych Fusarium oxysporum f.sp. cubense (FOC), Race 4, czynnikiem sprawczym choroby panamskiej. Uzyskane wyniki pokazują, że rośliny bananowca traktowane przed inokulacją wodorosiarczynem sodowym menadionu (MSB), induktorem obrony roślin, są w stanie obrony roślin, są zdolne do zmiany dynamiki akumulacji (większa ilość i szybkość biosyntezy) szybkość biosyntezy) tej fitoaleksyny bananowej, biosyntetyzowanej przez bananowca podczas patogenezy. roślinę podczas patogenezy.

Jaki jest czynnik wywołujący "chorobę panamską" dotykającą banany?

Choroba panamska bananów jest wywoływana przez grzyba Fusarium oxysporum f. sp. cubense.

CEL: Pilnie potrzebne są nowe terapie dla pacjentów z ostrą białaczką szpikową (AML). białaczką szpikową (AML). Nowy inhibitor NEDDylacji MLN4924 (pevonedistat) ma wykazał znaczącą przedkliniczną aktywność przeciwbiałaczkową i wstępną skuteczność u pacjentów z AML w badaniu fazy I. Na podstawie jego właściwości przeciwnowotworowe i uszkadzające DNA, zbadaliśmy zdolność MLN4924 do wspomagania konwencjonalnej terapii cytarabiną (ara-C). PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Wpływ MLN4924 / ara-C na żywotność, przeżycie klonogenne klonogenną, apoptozę, uszkodzenia DNA i odpowiednie cele farmakodynamiczne. określono. Skuteczność i farmakodynamikę MLN4924/ara-C oceniano w modelu ksenoprzeszczepu AML. WYNIKI: Leczenie linii komórkowych AML i pierwotnych próbek pacjentów za pomocą MLN4924 i ara-C prowadziło do zmniejszenia przeżywalności klonogennej, zwiększonej apoptozy, i synergistyczne poziomy uszkodzeń DNA. RNAi wykazało, że stabilizacja CDT-1, wcześniej wykazana jako czynnik pośredniczący w uszkadzającym DNA działaniu MLN4924, nie była kluczowym regulatorem wrażliwości na kombinację MLN4924/ara-C. Globalne profilowanie metaboliczne ujawniło, że MLN4924 zakłóca metabolizm nukleotydów i wyczerpuje wewnątrzkomórkowe pule nukleotydów w komórkach AML. Kolejne eksperymenty wykazały, że MLN4924 promował zwiększoną inkorporację ara-C do DNA komórek AML. komórek AML. Efekt ten, jak również korzyści terapeutyczne kombinacji MLN4924/ara-C był antagonizowany przez suplementację nukleotydowym blokiem bloku nukleotydowego - rybozy. Jednoczesne podawanie MLN4924 i ara-C myszom noszącym FLT3-ITD(+) AML stabilnie hamowało progresję choroby i zwiększało uszkodzenia DNA in vivo. vivo. WNIOSKI: Nasze odkrycia stanowią mocne uzasadnienie dla badań klinicznych kombinacji MLN4924/ara-C i ustanawiają nowy związek między terapeutycznym między terapeutycznym hamowaniem NEDDylacji a zmianami w metabolizmie nukleotydów. Clin Cancer Res; 21(2); 439-47. ©2014 AACR. --- Trójfosfohydrolaza deoksynukleozydów SAMHD1 ogranicza replikację retrowirusów w komórkach szpikowych. Ludzki wirus niedoboru odporności typu 2 (HIV-2) i małpi wirus niedoboru odporności wirus niedoboru odporności pochodzący od makaków rezus (SIVmac) kodują Vpx, białko pomocnicze białko pomocnicze, które przeciwdziała SAMHD1 poprzez indukowanie jego degradacji. degradację. Uważa się, że SAMHD1 działa poprzez wyczerpanie puli wewnątrzkomórkowych trifosforanów deoksynukleozydów, ale stwierdzono również, że ma aktywność egzonukleazy aktywność, która może pozwolić mu na degradację wirusowego genomowego RNA lub wirusowego wirusowego odwrotnie transkrybowanego DNA. Aby wywołać degradację SAMHD1, Vpx współpracuje z opartym na ligazę ubikwityny E3 opartą na cullin4a, CRL4. Ligazy ubikwityny E3 są regulowane przez kowalencyjne przyłączenie białka podobnego do ubikwityny Nedd8 do podjednostki kulliny do podjednostki cullin. Neddylacji można zapobiec za pomocą MLN4924, leku, który hamuje enzym aktywujący nedd8. Donosimy, że MLN4924 hamuje neddylację CRL4, blokując indukowaną przez Vpx degradację SAMHD1 i utrzymując restrykcję ograniczenie. Usunięcie leku kilka godzin po zakażeniu uwolniło blokadę. Podobnie, cząstki wirusopodobne zawierające Vpx i dezoksynukleozydy dodane do komórek komórki ponad 24 godziny po zakażeniu zwolniły blok, w którym pośredniczy SAMHD1. Podsumowując razem, odkrycia te potwierdzają wyczerpanie puli trifosforanów deoksynukleozydów jako podstawowy mechanizm ograniczenia SAMHD1 i argumentują przeciwko mechanizmowi nukleolitycznemu mechanizm, który nie byłby odwracalny. --- Enzym aktywujący NEDD8 (NAE) inicjuje białkowy szlak homeostatyczny niezbędny dla wzrostu i przeżycia komórek nowotworowych. MLN4924 jest selektywnym inhibitorem NAE, który obecnie znajduje się w fazie badań klinicznych w leczeniu raka. Tutaj pokazujemy że MLN4924 jest inhibitorem NAE opartym na mechanizmie i tworzy kowalencyjne połączenie addukt NEDD8-MLN4924 katalizowany przez enzym. Addukt NEDD8-MLN4924 przypomina adenylan NEDD8, pierwszy produkt pośredni w cyklu reakcji NAE, ale nie może być dalej wykorzystywany w kolejnych reakcjach wewnątrzenzymatycznych. Stabilność adduktu adduktu NEDD8-MLN4924 w miejscu aktywnym NAE blokuje aktywność enzymu, tym samym co odpowiada za silne hamowanie szlaku NEDD8 przez MLN4924. Co ważne, ustaliliśmy, że związki przypominające MLN4924 wykazują zdolność do tworzenia analogicznych adduktów z innymi białkami podobnymi do ubikwityny (UBL) katalizowanych przez ich kognatyczne enzymy aktywujące. Odkrycia te ujawniają wgląd w mechanizm działania E1s i sugerują ogólną strategię selektywnego hamowania szlaków koniugacji UBL. --- Informacje o autorze: (1)1] Cancer Institute, Fudan University Shanghai Cancer Center; Collaborative Centrum Innowacji Medycyny Nowotworowej; Wydział Onkologii, Shanghai Medical College, Uniwersytet Fudan, Szanghaj, Chiny [2] Zakład Immunologii, Szkoła Podstawowych Nauk Medycznych, Uniwersytet Fudan, Szanghaj, Chiny of Basic Medical Sciences, Fudan University, Shanghai, Chiny [3] Department of Chirurgii Trzustki i Wątroby, Centrum Onkologii Uniwersytetu Fudan w Szanghaju, Shanghai Medical College, Uniwersytet Fudan, Szanghaj, Chiny. (2)1] Cancer Institute, Fudan University Shanghai Cancer Center; Collaborative Centrum Innowacji Medycyny Nowotworowej; Departament Onkologii, Shanghai Medical College, Fudan University, Shanghai, Chiny. College, Fudan University, Szanghaj, Chiny [2] Department of Immunology, School of Basic Medical Sciences, Fudan University, Chiny of Basic Medical Sciences, Uniwersytet Fudan, Szanghaj, Chiny. (3) Shanghai Key Laboratory of Regulatory Biology, Institute of Biomedical Sciences and School of Life Sciences, East China Normal University, Szanghaj, Chiny. (4) State Key Laboratory of Pharmaceutical Biotechnology, Department of Wydział Biochemii, Uniwersytet Nanjing, Nanjing, Chiny. (5) Cancer Institute, Fudan University Shanghai Cancer Center; Collaborative Centrum Innowacji Medycyny Onkologicznej; Wydział Onkologii, Shanghai Medical College, Uniwersytet Fudan, Shanghai. College, Uniwersytet Fudan, Szanghaj, Chiny. (6)Department of Pancreas and Hepatobiliary Surgery, Fudan University Shanghai Cancer Center, Shanghai Medical College, Fudan University, Szanghaj, Chiny. (7) College of Pharmacy, Seoul National University, Seul, Korea. (8) AntiCancer Biotech Beijing Co. Ltd., Pekin, Chiny. (9) Department of Immunology, School of Basic Medical Sciences, Fudan University, Szanghaj, Chiny. (10)Department of Genomic Medicine, University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX. Center, Houston, TX, USA. (11)1] Department of Surgery, University of California, San Diego, CA, USA [2] AntiCancer, Inc, San Diego, CA, USA. --- MLN4924, nowo odkryty małocząsteczkowy inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 (NAE) (NAE), inaktywuje ligazy ubikwityny E3 Cullin-RING (CRL) poprzez blokowanie neddylacji kullin neddylację. W rezultacie MLN4924 powoduje akumulację kilku kluczowych substratów CRL i skutecznie hamuje wzrost komórek nowotworowych poprzez indukowanie apoptozy i senescencji. apoptozę i senescencję. Jednak rola MLN4924 w indukcji autofagii i jej znaczenie biologiczne są całkowicie nieznane. znaczenie biologiczne są całkowicie nieznane. Tutaj wykazaliśmy, że MLN4924 skutecznie indukuje autofagię zarówno w sposób zależny od czasu, jak i dawki w wielu ludzkich liniach nowotworowych, wskazując na ogólne zjawisko. Mechanistycznie, poprzez inaktywację CRL, MLN4924 powoduje akumulację DEPTOR i HIF1α. Badania siRNA knockdown i badania KO genów wykazały, że DEPTOR i oś HIF1-REDD1-TSC1 są odpowiedzialne za autofagię indukowaną MLN4924 poprzez hamowanie mTORC1. Z biologicznego punktu widzenia autofagia jest sygnałem przeżycia dla komórek nowotworowych, a blokada autofagii poprzez knockdown siRNA, gen KO i inhibitor małych cząsteczek znacząco wzmocniona apoptoza indukowana MLN4924. Nasze badanie ujawnia niescharakteryzowany mechanizm działania mechanizm działania MLN4924 i dostarcza dowodów potwierdzających słuszność koncepcji dla strategiczne połączenie MLN4924 z inhibitorem autofagii w celu maksymalnego zabijania komórek nowotworowych poprzez zwiększenie apoptozy. --- Ligaza ubikwityny Cullin-RING (CRL), z jej członkiem-założycielem SKP1-Cullins-F-box proteins (SCF) E3 ligaza ubikwityny, jest największą rodziną ligaz E3, która wymaga neddylacji kullin. ligaz E3, która do swojej aktywacji wymaga neddylacji kullin. Ostatnio, inhibitor inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 (NAE), MLN4924, został zgłoszony do blokowania neddylację kulliny i inaktywację CRL/SCF E3, co skutkuje indukcją apoptozy i supresji guza zarówno in vitro, jak i in vivo. Donosimy tutaj, że apoptoza nie jest jedynym mechanizmem, za pomocą którego MLN4924 hamuje wzrost komórek nowotworowych, ponieważ apoptoza jest umiarkowanie indukowana przez lek w niektórych liniach komórek nowotworowych i indukowana lekiem supresja wzrostu jest tylko częściowo blokowana przez pan-caspase inhibitor z-VAD. Leczenie MLN4924 indukuje cechy fenotypów senescencji fenotypów starzenia, o czym świadczy powiększona i spłaszczona morfologia komórek oraz Pozytywne barwienie β-Gal związanego ze starzeniem. Starzenie indukowane MLN4924 jest związane z komórkową odpowiedzią na uszkodzenia DNA. jest związana z odpowiedzią komórkową na uszkodzenia DNA, wywołaną przez akumulację białek CDT1 i ORC1, w wyniku inaktywacji białek CRL/SCF E3s. Senescencja zachodzi w sposób niezależny od pRB/p16 i p53, ale zależna od p21, znanego substratu CRL/SCF E3s i mediatora starzenia, który gromadzi się po inaktywacji CRL/SCF przez MLN4924. Ponadto, Indukowana przez MLN4924 senescencja jest nieodwracalna i połączona z uporczywą akumulacją p21 i trwałą aktywacją odpowiedzi na uszkodzenia DNA. Nasze badanie ujawnia nowy mechanizm działania MLN4924 i wykazało, że MLN4924 może być dalej rozwijany jako skuteczny środek przeciwnowotworowy poprzez indukowanie apoptozy i nieodwracalną senescencję. --- MLN4924 jest badanym małocząsteczkowym inhibitorem enzymu aktywującego Nedd8. obecnie w fazie I badań klinicznych. MLN4924 indukuje uszkodzenia DNA poprzez rereplikację w większości linii komórkowych. Ten odmienny mechanizm uszkodzenia DNA może wpływać na jego zdolność do łączenia ze standardowymi lekami i może wpływać na rozwój kliniczny MLN4924. rozwój kliniczny MLN4924. W związku z tym zbadaliśmy jego interakcję z innymi czynnikami uszkadzającymi DNA. Mitomycyna C, cisplatyna, cytarabina, promieniowanie UV, SN-38, i gemcytabina wykazały synergię w połączeniu z MLN4924 in vitro. Połączenie mitomycyny C i MLN4924 wykazano synergizm w mysim modelu ksenograficznym. modelu ksenoprzeszczepu u myszy. Co ważne, zubożenie genów w obrębie ataksji telangiektazji i związanych z Rad3 (ATR) i BRCA1/BRCA2, modyfikacji chromatyny i transkrypcji modyfikacja i naprawa sprzężona z transkrypcją zmniejszyły synergię między mitomycyną C i MLN4924. Ponadto test kometowy wykazał zwiększoną liczbę pęknięć nici DNA pęknięć nici DNA w połączeniu MLN4924 i mitomycyny C. Nasze dane sugerują, że że mitomycyna C powoduje zablokowanie widełek replikacyjnych, co w połączeniu z replikacją indukowaną przez MLN4924 powoduje częste kolizje widełek replikacyjnych, prowadzące do śmierci komórki. co prowadzi do śmierci komórki. Badanie to zapewnia proste podejście do zrozumienia mechanizmu synergii, które może dostarczyć użytecznych informacji dla rozwoju klinicznego tych kombinacji. --- MLN4924 jest badanym małocząsteczkowym inhibitorem enzymu aktywującego NEDD8 (NAE). (NAE) w badaniach klinicznych w leczeniu raka. MLN4924 jest inhibitorem inhibitorem opartym na mechanizmie, z inhibicją enzymu zachodzącą poprzez tworzenie ściśle wiążącego adduktu NEDD8-MLN4924. W modelach komórkowych i ksenograftach raka, zidentyfikowaliśmy heterozygotyczne mutacje związane z leczeniem w regionie adenozynotrifosforanowej kieszeni wiążącej i szczelinie wiążącej NEDD8 NAEβ jako główny mechanizm oporności na MLN4924. główny mechanizm oporności na MLN4924. Analizy biochemiczne mutantów NAEβ ujawniły wolniejsze tempo tworzenia adduktów i zmniejszone powinowactwo adduktów do zmutowanych enzymów. zmutowanych enzymów. Związek o ściślejszych właściwościach wiązania był w stanie silnie silnie hamować zmutowane enzymy w komórkach. Dane te dostarczają racjonalnych przesłanek dla selekcji pacjentów i rozwoju inhibitorów NAE nowej generacji zaprojektowanych w celu przezwyciężyć mutacje NAEβ związane z leczeniem. --- MLN4924, małocząsteczkowy inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 (NAE), został wykazuje działanie przeciwnowotworowe na różne nowotwory złośliwe. W tym badaniu, zbadaliśmy działanie przeciwnowotworowe MLN4924 w ludzkim raku urotelialnym (UC) in vitro i in vivo przy użyciu trzech ludzkich linii komórkowych UC o różnym stopniu złośliwości (T24, NTUB1 i RT4). Wpływ MLN4924 na komórki UC został określony przez pomiar żywotności (MTT), proliferacji (inkorporacja BrdU), cyklu komórkowego cyklu komórkowego (cytometria przepływowa z barwieniem jodkiem propidium) i apoptozy (cytometria przepływowa z cytometria przepływowa ze znakowaniem aneksyną V-FITC). Cząsteczki regulujące cykl komórkowy, cząsteczki związane z apoptozą i białka związane ze stresem komórkowym zostały zbadane przez Western blotting. Wpływ migracji i inwazji komórek nowotworowych został Oceniliśmy również wpływ MLN4924 na wzrost guza za pomocą mysiego modelu ksenoprzeszczepu SCID. Dane pokazują, że MLN4924 indukował zależną od dawki cytotoksyczność, antyproliferację, anty-migrację, przeciwinwazyjną i apoptozę w ludzkich komórkach UC, czemu towarzyszyła aktywacja Bad, fosfo-histonu H2A.X, kaspazy-3, 7 i PARP, obniżony poziom fosfo-Bcl2 i powodował opóźnienie cyklu komórkowego w fazie G2M. Ponadto, MLN4924 aktywował cząsteczki związane ze stresem retikulum endoplazmatycznego (kaspaza-4, fosfo-eIF2α, ATF-4 i CHOP) i inne odpowiedzi na stres (aktywacja JNK i c-Jun). aktywacje). Wreszcie, potwierdziliśmy, że MLN4924 hamował wzrost guza w mysim modelu UC z minimalną toksycznością ogólną. Doszliśmy do wniosku, że MLN4924 indukuje apoptozę i zatrzymanie cyklu komórkowego, a także aktywację odpowiedzi komórek na stres w ludzkim UC. Odkrycia te sugerują, że MLN4924 zapewnia nową strategię w leczeniu UC. --- Wielojednostkowa ligaza E3 Cullin (CUL)-RING (CRL) kontroluje różnorodne procesy biologiczne poprzez procesy biologiczne poprzez kierowanie masy substratów do ubikwitynacji i degradacji, podczas gdy jej dysfunkcja powoduje rakotwórczość. Posttranslacyjna neddylacja białka CUL, proces wyzwalany przez enzym aktywujący NEDD8 E1 podjednostkę 1 (NAE1), jest wymagany do aktywacji CRL. wymagany do aktywacji CRL. Niedawno MLN4924 został odkryty przez jako specyficzny inhibitor NAE1 i pierwszy w swojej klasie lek przeciwnowotworowy. lek przeciwnowotworowy. Blokując neddylację CUL, MLN4924 inaktywuje CRL i powoduje akumulację substratów CRL, które powodują zatrzymanie cyklu komórkowego, senescencję i/lub apoptozę, hamując wzrost komórek nowotworowych in vitro i in vivo. Niedawno odkryliśmy, że MLN4924 wyzwala również ochronną autofagię w odpowiedzi na inaktywację CRL. na inaktywację CRL. Autofagia indukowana przez MLN4924 jest częściowo przypisywana hamowaniu mechanistycznego celu rapamycyny (znanego również jako cel ssaków rapamycyny, MTOR) poprzez akumulację białka hamującego MTOR DEPTOR, a także stresem wywołanym przez reaktywne formy tlenu (ROS). Ponadto blokada odpowiedzi autofagii zwiększa apoptozę w komórkach leczonych MLN4924. Nasze odkrycia nie tylko ujawniają autofagię jako nową odpowiedź komórkową na inaktywację CRL przez MLN4924. inaktywację CRL przez MLN4924, ale także dostarczają dowodu słuszności koncepcji dowodów na połączenie MLN4924 z inhibitorami autofagii w celu zwiększenia skuteczność terapeutyczną. --- Zbadano komórkowe skutki działania inhibitora enzymu aktywującego Nedd8 (NAE), MLN4924, przy użyciu formatu AlphaScreen. MLN4924 działa jako inhibitor NAE wspomagany substratem inhibitor NAE poprzez tworzenie ściśle wiążącego adduktu Nedd8-MLN4924. Zahamowany enzym enzym nie może już przenosić Nedd8 w dół łańcucha, aby modyfikować i aktywować ligazy E3 ligazy kullin-RING. Powoduje to stabilizację białek regulowanych przez proteasom proteasom, co prowadzi do śmierci komórki. Badania te monitorowały endogenne zmiany komórkowe w tioestrze NAE∼Nedd8, powstawanie adduktu Nedd8-MLN4924 i redukcję Cul1-Nedd8. Lizaty pochodzące z komórek HCT116 traktowanych MLN4924 wykazały, że podczas gdy podjednostka β NAE pozostała na stałym poziomie, nastąpiła redukcja zarówno tioestru NAE∼Nedd8, jak i poziomu Cul1-Nedd8 z jednoczesnym wzrostem adduktu. Co więcej, tworzenie Nedd8-MLN4924 było w przybliżeniu stechiometryczne ze stężeniem NAEβ. Testy oparte na komórkach z 384 dołkami o wyższej gęstości zilustrowały kinetykę inaktywacji enzymu w szerszym zakresie. inaktywacji enzymu w szerszym zakresie stężeń MLN4924, wykazując szybką utratę tioestru NAE∼Nedd8 i Cul1-Nedd8. Redukcja tioestru NAE∼Nedd8 poprzedza utratę Cul1-Nedd8 w dwukrotnie szybszym tempie. Wreszcie, te wyniki wyraźnie pokazują użyteczność jednorodnego testu dla ilościowej oceny tych endogennych składników komórkowych w 384-dołkowej płytce w odpowiedzi na hamowanie NAE przez MLN4924. --- Brownell i wsp. (2010) wyjaśnili mechanizm działania MLN4924, inhibitora enzymu aktywującego inhibitora enzymu aktywującego NEDD8. MLN4924 wymaga aktywności enzymu do wygenerowania analogu adenylanu NEDD8, który silnie i selektywnie wyłącza ten posttranslacyjny system modyfikacji ten potranslacyjny system modyfikacji. --- Enzym aktywujący ubikwitynę (UAE lub E1) aktywuje ubikwitynę poprzez pośredni adenylan i katalizuje jej transfer do enzymu sprzęgającego ubikwitynę (E2). i katalizuje jej transfer do enzymu sprzęgającego ubikwitynę (E2). MLN4924 jest analogiem sulfamatu adenozyny, który został zidentyfikowany jako selektywny, oparty na mechanizmie inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 (NAE), innego enzymu E1, poprzez tworzenie adduktu NEDD8-MLN4924, który ściśle wiąże się w miejscu aktywnym NAE, nowy mechanizm określany jako hamowanie wspomagane substratem (Brownell, J. E, Sintchak, M. D., Gavin, J. M., Liao, H., Bruzzese, F. J., Bump, N. J., Soucy, T. A., Milhollen, M. A., Yang, X., Burkhardt, A. L., Ma, J., Loke, H. K., Lingaraj, T., Wu, D., Hamman, K. B., Spelman, J. J., Cullis, C. A., Langston, S. P., Vyskocil, S., Sells, T. B., Mallender, W. D., Visiers, I., Li, P., Claiborne, C. F., Rolfe, M., Bolen, J. B., and Dick, L. R. (2010) Mol. Cell 37, 102-111). W w niniejszym badaniu, wspomagane substratem hamowanie ludzkiego UAE (Ube1) przez inny analog sulfaminianu adenozyny, 5'-O-sulfamoilo-N(6)-[(1S)-2,3-dihydro-1H-inden-1-ylo]-adenozynę (związek I), nieselektywny inhibitor E1 (Ube1). scharakteryzowano nieselektywny inhibitor E1. Związek I hamował zależną od UAE aktywność wymiany ATP-PP(i), powodowała utratę tioestru UAE i hamowała transtiolację E1-E2 w sposób zależny od dawki. Badania mechanistyczne związku I i jego oczyszczonym adduktem ubikwityny wykazują, że proponowane hamowanie wspomagane substratem poprzez tworzenie kowalencyjnego adduktu jest całkowicie zgodne z trzystopniowym procesem aktywacji ubikwityny i że addukt powstaje poprzez nukleofilowy atak tioestru UAE przez grupę sulfaminianową związku Związek I po zakończeniu etapu 2. Analiza kinetyczna i powinowactwa związku I, MLN4924 i ich oczyszczonych adduktów ubikwityny sugerują, że zarówno szybkość tworzenia tworzenia adduktów i powinowactwo między adduktem a E1 przyczyniają się do ogólną siłę działania. Ponieważ uważa się, że wszystkie E1 wykorzystują podobny mechanizm do aktywują swoje białka podobne do ubikwityny, wspomagane substratem hamowanie przez analogi sulfaminianu adenozyny stanowi obiecującą strategię opracowanie silnych i selektywnych inhibitorów E1, które mogą modulować różne szlaki biologiczne. szlaki biologiczne. --- Hamowanie enzymu aktywującego NEDD8 (NAE) stało się bardzo obiecującym podejściem do leczenia raka poprzez podejście do leczenia raka za pomocą analogu sulfaminianu adenozyny MLN4924. Tutaj, pokazujemy, że selektywna presja powoduje, że komórki raka jelita grubego HCT116 o zmniejszonej wrażliwości na MLN4924 i identyfikujemy przejście pojedynczego nukleotydu która zmienia alaninę 171 na treoninę (A171T) podjednostki NAE UBA3. To zmniejsza powinowactwo enzymu do MLN4924 i ATP, jednocześnie zwiększając NEDD8 przy fizjologicznych stężeniach ATP. Ekspresja UBA3 A171T jest wystarczająca do zmniejszenia wrażliwości na MLN4924 naiwnych komórek HCT116, wskazując że jest to dominujący supresor śmierci komórkowej, w której pośredniczy MLN4924. Nasze dane sugerują, że siła działania MLN4924 na cel wybiera mutację punktową w NAE, która przezwycięża hamujące działanie cząsteczki, umożliwiając komórkom nowotworowym przeżycie. --- MLN4924 jest pierwszym w swojej klasie eksperymentalnym lekiem przeciwnowotworowym, który hamuje enzym aktywujący enzym aktywujący NEDD8, hamując w ten sposób ligazy ubikwityny kullin-RING E3 i stabilizując wiele substratów kullin stabilizując wiele substratów kullin. Mechanizm, za pomocą którego MLN4924 hamuje proliferację komórek nowotworowych proliferację komórek nowotworowych nie został zdefiniowany, chociaż towarzyszy mu rereplikacji DNA i towarzyszącym jej uszkodzeniom DNA. Tutaj pokazujemy, że stabilizacja czynnika replikacji DNA Cdt1, substratu kullin 1 i 4, jest krytyczna dla MLN4924 do uruchomienia replikacji DNA i zahamowania proliferacji komórek. Nawet tylko 1 godzina godzina ekspozycji na MLN4924, która była wystarczająca do podniesienia poziomu Cdt1 przez 4-5 godzin, była wystarczająca do wywołania replikacji DNA i aktywacji szlaków apoptozy i szlaków starzenia. Komórki w fazie S były najbardziej podatne, co sugeruje, że MLN4924 będzie najbardziej toksyczny dla wysoce proliferujących nowotworów. Chociaż MLN4924 wydaje się być zależny od indukcji p53 i jego efektora p21(2). p21(Waf1), stwierdziliśmy, że komórki p53(-/-) i p21(-/-) były nawet bardziej podatne niż komórki dzikie. były nawet bardziej podatne na MLN4924 niż komórki typu dzikiego. Nasze wyniki sugerują, że apoptoza, a nie senescencja, może być ważniejsza dla antyproliferacyjnego działania MLN4924. Co więcej, nasze odkrycia pokazują, że przejściowa ekspozycja na ten nowy badany lek powinna być przydatna do kontrolowania p53-ujemnych komórek nowotworowych, które często stanowią istotne wyzwanie kliniczne. wyzwanie. --- MLN4924 jest silnym i selektywnym małocząsteczkowym inhibitorem enzymu aktywującego NEDD8 (NAE). inhibitor. W większości testowanych komórek nowotworowych hamowanie NAE prowadzi do indukcji DNA, co skutkuje uszkodzeniem DNA i śmiercią komórki. Jednak w przedklinicznych modelach aktywowanego chłoniaka rozlanego z dużych komórek B (ABC) (DLBCL), wykazujemy, że MLN4924 indukuje alternatywny mechanizm działania. Leczenie komórek ABC DLBCL za pomocą MLN4924 spowodowało szybką akumulację pIkappaBalfa, zmniejszenie zawartości jądrowego p65, redukcję jądrowego czynnika aktywności transkrypcyjnej czynnika jądrowego-kappaB (NF-kappaB) i zatrzymanie G(1), co ostatecznie powodując indukcję apoptozy, zdarzenia zgodne z silnym hamowaniem szlaku NF-kappaB hamowanie szlaku. Leczenie komórek DLBCL podobnych do komórek zarodkowego centrum B (GCB) spowodowało wzrost komórkowego Cdt-1 i akumulację komórek w fazie S, co jest zgodne z komórkami poddawanymi replikacji DNA. Podawanie in vivo MLN4924 myszom z ludzkimi guzami ksenograftowymi ABC- i GCB-DLBCL blokowało biomarkery szlaku NAE i spowodowało całkowite zahamowanie wzrostu guza. W pierwotnych ludzkich modelach guza ABC-DLBCL, leczenie MLN4924 spowodowało zahamowanie szlaku NF-kappaB, któremu towarzyszyła regresja guza. hamowanie szlaku NF-kappaB, któremu towarzyszyła regresja guza. Niniejsza praca opisuje nowy mechanizm ukierunkowanej modulacji szlaku NF-kappaB w DLBCL i zapewnia silne uzasadnienie dla rozwoju klinicznego MLN4924 przeciwko chłoniakom zależnym od NF-kappaB. chłoniakom. --- Ligand indukujący apoptozę związany z TNF (TRAIL) jest selektywną cytokiną o potencjalnym działaniu przeciwnowotworowym. o potencjalnym działaniu przeciwnowotworowym i jest obecnie testowany klinicznie. Rak płaskonabłonkowy głowy i rak płaskonabłonkowy głowy i szyi (HNSCC), podobnie jak inne typy nowotworów, wykazuje zróżnicowaną wrażliwość na TRAIL. wrażliwość na TRAIL. MLN4924 jest nowo opracowanym małym inhibitorem drobnocząsteczkowy inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 o silnym działaniu przeciwnowotworowym. Badanie to ujawnia nową funkcję MLN4924 w synergizmie z TRAIL w celu indukując apoptozę w komórkach HNSCC. Sam MLN4924 skutecznie hamował wzrost komórek komórek HNSCC i indukował apoptozę. W połączeniu z TRAIL, synergistyczne wpływ na zmniejszenie przeżywalności i indukowanie apoptozy komórek HNSCC wystąpił. MLN4924 obniżał poziom c-FLIP bez modulowania ekspresji receptora śmierci 4 i ekspresji receptora śmierci 5. Wymuszona ekspresja c-FLIP w znacznym stopniu osłabiała apoptozę indukowaną przez MLN4924/TRAIL. Tak więc redukcja c-FLIP odgrywa ważną rolę w pośredniczeniu w apoptozie indukowanej MLN4924/TRAIL. Ponadto MLN4924 zmniejszało stabilność c-FLIP, zwiększało ubikwitynację c-FLIP i ułatwiało degradację c-FLIP. c-FLIP, co sugeruje, że MLN4924 zmniejsza poziom c-FLIP poprzez poprzez promowanie jego degradacji. MLN4924 aktywował sygnalizację c-jun-NH(2)-kinazy (JNK), o czym świadczy zwiększony poziom fosfo-c-Jun w komórkach traktowanych MLN4924. Chemiczne hamowanie aktywacji JNK nie tylko zapobiegło indukowanej przez MLN4924 redukcji c-FLIP ale także hamowało apoptozę indukowaną przez MLN4924/TRAIL, sugerując, że aktywacja JNK pośredniczy w redukcji c-FLIP i późniejszym wzmocnieniu apoptozy indukowanej przez TRAIL przez MLN4924. Ponieważ knockdown NEDD8 nie powiódł się aktywować sygnalizacji JNK i obniżyć c-FLIP, jest prawdopodobne, że MLN4924 zmniejsza poziom c-FLIP i nasila apoptozę indukowaną TRAIL niezależnie od hamowania NEDD8 hamowanie. --- MLN4924 to pierwszy w swojej klasie lek przeciwnowotworowy, który hamuje enzym aktywujący Nedd8 (NAE). enzym (NAE). W niniejszym raporcie donosimy, że MLN4924 hamuje indukowaną przez Vpx/Vpr degradację SAMHD1 degradację poprzez hamowanie neddylacji ligazy ubikwityny E3 i blokuje wirusa niedoboru odporności makaków (SIVmac) w komórkach szpikowych. SAMHD1 jest wymagany do hamowania SIVmac za pośrednictwem MLN4924. Nasze odkrycia wskazują na potencjalną skuteczność hamowania neddylacji jako strategii antyretrowirusowej i identyfikują łatwo dostępny lek przeciwnowotworowy MLN4924 jako kandydata do tego celu. do tego celu. --- Szpiczak mnogi (MM) wykazuje ekspresję genów związaną z aktywnością NFκB. a około 20% pierwotnych próbek MM zawiera zmiany genetyczne sprzyjające wewnętrznej aktywacji sygnalizacji NFκB. Znaczenie blokowania klasycznego w porównaniu z alternatywnym szlakiem sygnałowym NFκB i molekularnymi molekularne mechanizmy wykonawcze są jednak nadal słabo poznane. Tutaj porównawczo testowaliśmy zniesienie aktywności NFκB poprzez TPCA-1 (inhibitor IKK2 inhibitor IKK2), BAY 11-7082 (inhibitor IKK słabo selektywny dla IKK1 i IKK2), i MLN4924 (inhibitor enzymu aktywującego NEDD8 (NAE)) i przeanalizował ich aktywność anty-MM. Podczas gdy TPCA-1 selektywnie zakłócał aktywację klasycznej ścieżki klasyczny szlak NFκB, pozostałe dwa związki hamowały klasyczny i alternatywną sygnalizację NFκB bez znaczącej dyskryminacji. Warto zauważyć, podczas gdy TPCA-1 i MLN4924 wywoływały raczej łagodne efekty anty-MM z niewielką do umiarkowaną indukcją śmierci komórek po 1 dniu BAY 11-7082 był jednolicie wysoce toksyczny dla linii komórkowych MM i pierwotnych komórek MM. Leczenie BAY 11-7082 indukowało szybki obrzęk komórek, a jego początkowe efekty były blokowane przez nekrostatynę-1 lub zmiatacz ROS BHA, ale trwały efekt ochronny nie został osiągnięty nawet przy dodatkowej blokadzie kaspaz. dodatkowa blokada kaspaz. Ponieważ MLN4924 hamuje alternatywny szlak NFκB szlak poniżej IKK1 na poziomie przetwarzania p100, dość niezgodne efekty między MLN4924 i BAY 11-7082 muszą zatem wynikać z blokady za pośrednictwem IKK1 NFκB-niezależne funkcje hamujące martwicę lub reprezentują efekt poza celem BAY 11-7082. Zgodnie z tym ostatnim, zaobserwowaliśmy zaobserwowaliśmy, że jednoczesne znokautowanie IKK1 i IKK2 nie miało żadnego poważnego krótkoterminowego negatywnego wpływu na żywotność komórek MM. --- Radioterapia jest stosowana w miejscowo zaawansowanych rakach trzustki, w których może ona poprawić przeżywalność w połączeniu z gemcytabiną. Jednak rokowanie jest nadal rokowania są jednak nadal złe, w związku z czym potrzebne są skuteczniejsze terapie. MLN4924 jest badaną małą cząsteczką znajdującą się obecnie w fazie I badań klinicznych. MLN4924 hamuje NAE (enzym aktywujący NEDD8), kluczowy regulator ligazy ubikwityny E3 ubikwityny E3 SCF (SKP1, Cullins i białko F-box), który został niedawno zaangażowany w w uszkodzenia i naprawę DNA. W tym badaniu dostarczamy dowodów na to, że MLN4924 może być stosowany jako skuteczny radiouczulacz w raku trzustki. W szczególności, MLN4924 (20-100 nmol / L) skutecznie hamował neddylację kullin i uwrażliwiał komórki raka trzustki na promieniowanie jonizujące in vitro z wrażliwością współczynnik wzmocnienia wynoszący około 1,5. Mechanistycznie, leczenie MLN4924 stymulowało akumulację kilku substratów SCF, w tym CDT1, WEE1 i NOXA, równolegle z nasileniem indukowanych promieniowaniem uszkodzeń DNA, aneuploidii, zatrzymania cyklu komórkowego w fazie G(2)/M i apoptozy. Za pośrednictwem RNAi knockdown CDT1 i WEE1 częściowo zniósł aneuploidię indukowaną MLN4924, G(2)/M i radiosensybilizację, wskazując na efekt przyczynowy. Ponadto, MLN4924 był skutecznym radiosensybilizatorem w mysim modelu ksenoprzeszczepu ludzkiego raka trzustki. raka trzustki. Nasze odkrycia stanowią dowód słuszności koncepcji stosowania MLN4924 jako nowej klasy radiosensybilizatora w leczeniu raka trzustki. --- MLN4924 (1), który jest w badaniach klinicznych jako środek przeciwnowotworowy, został stereoselektywnie syntetyzowany z d-rybozy drogą obejmującą stereoselektywną redukcję, regioselektywne rozszczepienie ugrupowania izopropylidenowego, i selektywne przemieszczenie cyklicznej grupy siarczanowej jako kluczowych etapów.

Który enzym hamuje MLN4924?

MLN4924 jest badanym małocząsteczkowym inhibitorem enzymu aktywującego NEDD8 (NAE).

Poziomy i aktywność p53 są kontrolowane w dużej mierze poprzez regulowaną ubikwitynację i późniejsze zniszczenie przez proteasom 26S. Monoubikwitynacja p53 jest pośredniczona głównie przez ligazę ubikwityny RING-finger E3 MDM2 i wpływa na aktywność p53 poprzez modulację lokalizacji p53 i aktywności aktywności transkrypcyjnej. Niedawno zidentyfikowano kilka ligaz ubikwityny E4 (E4s), które służą do rozszerzenia tych które służą do przedłużania tych łańcuchów monoubikwitynowych. Aktywność ligazy ubikwityny ubikwityny tych czynników w stosunku do p53 i ich udział w degradacji p53 można badać przy użyciu różnych metod i odczynników in vitro i in vivo, które zostaną opisane w tym artykule. odczynników, które zostaną opisane w tym rozdziale. Metody te obejmują in vivo ubikwitynację p53 przy użyciu HA-ubikwityny lub his-ubikwityny; test ligazy ubikwityny E3 in vitro w którym składniki reakcji ubikwityny (URC) są inkubowane z oczyszczoną E3-ubikwityną. inkubowane z oczyszczoną ligazą E3 lub E4; jednoetapowy test E4, w którym URC są są inkubowane z substratem, E3 i E4; oraz dwuetapowy test E4, w którym p53 jest monoubikwitynowany w reakcji E3, a następnie oczyszczany i inkubowany z E4. Na koniec opiszemy test degradacji in vitro, w którym ubikwitynowane p53 jest inkubowane z oczyszczonymi proteasomami 26S. Razem, te testy mogą być wykorzystane do zapewnienia wglądu w biochemiczną naturę ubikwitynacji i degradacji p53 ubikwitynacji i degradacji. --- MDM2 jest ligazą ubikwityny E3, która reguluje proteasomalną degradację i aktywność białek aktywność białek zaangażowanych we wzrost komórek i apoptozę, w tym supresorów nowotworu supresorów nowotworów p53 i retinoblastoma oraz czynnika transkrypcyjnego E2F1. Chociaż wpływ kilku celów MDM2 na przeżycie i przerost kardiomiocytów został już zbadany. na przeżycie i przerost kardiomiocytów, rola MDM2 w tych procesach nie została jeszcze ustalona. w tych procesach. Dlatego przeanalizowaliśmy wpływ nadekspresji, jak również a także hamowanie MDM2 na uszkodzenie niedokrwienia / reperfuzji serca i przerost. Tutaj pokazujemy, że izolowane miocyty serca z nadekspresją MDM2 nabyły odporność na śmierć komórkową wywołaną niedotlenieniem/reoksygenacją. I odwrotnie, inaktywacja MDM2 przez inhibitor peptydowy skutkowała podwyższonym poziomem p53 i promowała apoptozę indukowaną niedotlenieniem/reoksygenacją. Zgodnie z tym, zmniejszona ekspresja ekspresji MDM2 w genetycznym modelu myszy towarzyszyła zmniejszona funkcjonalna regeneracja lewej komory serca określona za pomocą modelu Langendorff ex vivo modelu niedokrwienia/reperfuzji. W przeciwieństwie do przeżycia komórek przerost komórek indukowany przez alfa-agonistów fenylefrynę lub endotelinę-1 był hamowany przez nadekspresję MDM2. Podsumowując, nasze badania wskazują, że MDM2 promuje przeżycie i osłabia przerost miocytów serca. Ta zróżnicowana regulacja wzrostu i przeżycia komórek jest wyjątkowa, ponieważ większość inne czynniki przeżycia są prohipertroficzne. MDM2 może być zatem potencjalnym celem terapeutycznym w celu obniżenia zarówno śmierci komórek, jak i patologicznego przerost podczas przebudowy po zawale serca. Ponadto, nasze dane sugerują również, że leczenie raka inhibitorami MDM2 w celu reaktywacji p53 może mieć niekorzystne skutki uboczne dla serca poprzez promowanie śmierci kardiomiocytów. --- Protoonkogen Mdm2 ulega amplifikacji i nadekspresji w różnych nowotworach. Jedną z głównych funkcji Mdm2 opisanych do tej pory jest jego zdolność do modulowania poziomu i aktywności białka supresorowego nowotworu p53. Mdm2 wiąże się z N-końca p53 i poprzez swoje działanie jako ligazy ubikwityny E3, ukierunkowuje p53 do szybkiej degradacji proteasomalnej. Mdm2 może również wiązać się z innymi białkami komórkowymi takimi jak hNumb, E2F1, Rb i Akt; jednak biologiczne znaczenie tych interakcji jest mniej jasne. interakcji jest mniej jasne. Aby uzyskać wgląd w funkcję Mdm2 in vivo, wygenerowaliśmy transgeniczny szczep Drosophila niosący mysi gen Mdm2. Ektopowa ekspresja Mdm2, przy użyciu systemu UAS/GAL4, powoduje fenotypy oka i skrzydła u muchy. i skrzydła u muchy. Analiza dysków imaginalnych skrzydeł larw w trzecim stadium rozwoju wykazała, że ekspresja Mdm2 indukuje apoptozę. Krzyżówki nie ujawniły genetycznych interakcji między Mdm2 a homologami E2F, Numb i Akt u Drosophila. Te transgeniczne muchy mogą stanowić unikalny model eksperymentalny do badania molekularnych interakcji Mdm2 w kontekście rozwojowym. --- Białko supresorowe nowotworu p53 odgrywa ważną rolę w ochronie integralności genomu. integralności genomu. W normalnych warunkach Mdmx i Mdm2 kontrolują aktywność p53. Oba białka hamują regulację transkrypcji przez p53, podczas gdy Mdm2 również funkcjonuje również jako ligaza ubikwityny E3, kierując zarówno p53, jak i Mdmx do proteasomalnej degradacji. proteasomalnej degradacji. HAUSP przeciwdziała destabilizującemu działaniu Mdm2 poprzez bezpośrednią deubikwitynację p53. Następnie wykazano, że HAUSP deubikwitynuje Mdm2 i Mdmx, stabilizując w ten sposób te białka. Kinaza białkowa ATM jest kluczowym regulatorem szlaku p53 w odpowiedzi na podwójne pęknięcia nici (DSB) w DNA. DNA. ATM dostraja odpowiedź p53 na uszkodzenia DNA poprzez bezpośrednią fosforylację, regulując dodatkowe modyfikacje potranslacyjne tego białka oraz poprzez wpływ na dwa regulatory p53: Mdm2 i Mdmx. ATM bezpośrednio i pośrednio indukuje fosforylację Mdm2 i Mdmx, powodując zmniejszenie aktywności i stabilności tych białek. stabilność tych białek. Niedawno przedstawiliśmy mechanizm zmniejszonej stabilności Mdm2 i Mdmx poprzez wykazanie, że fosforylacja zależna od ATM obniża ich powinowactwo do enzymu deubikwitynującego HAUSP. Podsumowując, wyłaniający się obraz przedstawia skomplikowaną, ale precyzyjną kontrolę aktywacji i stabilizacji p53 za pośrednictwem ATM. i stabilizację po uszkodzeniu DNA. Dalszy wgląd w mechanizm mechanizm, za pomocą którego ATM przełącza interakcje między HAUSP, Mdmx, Mdm2 i p53, aby faworyzować aktywację p53, może zaoferować nowe narzędzia do interwencji terapeutycznej w szlaku szlaku p53 w leczeniu raka. --- Ligaza ubikwityny E3 domeny RING Mdm2 jest głównym regulatorem supresora nowotworu supresora p53. Ukierunkowuje p53 na degradację proteasomalną, ograniczając silną aktywność p53 i umożliwiając przeżycie i proliferację komórek. Jak większość ligaz ligaz E3, Mdm2 może również ubikwitynować samą siebie. W jaki sposób auto-ubikwitynacja Mdm2 może może wpływać na aktywność ligazy ubikwityny substratu jest niezdefiniowane. Tutaj pokazujemy że auto-ubikwitynacja Mdm2 jest zdarzeniem aktywującym. Mdm2, który został sprzężony z łańcuchami poliubikwityny, ale nie z pojedynczymi ubikwitynami, wykazuje znacznie zwiększoną aktywność do poliubikwitynacji p53. Mechanistycznie, auto-ubikwitynacja Mdm2 ułatwia rekrutację E2 enzymu sprzęgającego ubikwitynę. Dzieje się to poprzez niekowalencyjne interakcje między łańcuchami ubikwityny na Mdm2 i domeną wiążącą ubikwitynę na E2. Mutacje, które zmniejszają niekowalencyjne interakcje sprawiają, że auto-ubikwitynacja niezdolną do stymulowania aktywności E3 substratu Mdm2. Wyniki te sugerują model, w którym w którym łańcuchy poliubikwitynowe na E3 zwiększają lokalne stężenie enzymów E2 i umożliwiają procesywność ubikwitynacji substratu. Potwierdzają one również że autokataliza może być dominującym sposobem włączania aktywności utajonych enzymów. aktywność utajonych enzymów. --- Murine double minute (MDM2) jest ligazą E3, która promuje ubikwitynację i degradację białka supresorowego nowotworu 53 (p53). degradację białka supresorowego nowotworu 53 (p53). Regulacja p53, w której pośredniczy MDM2 p53 została zbadana jako klasyczny szlak nowotworzenia. Tutaj opisujemy TRIAD1 jako nowy modulator osi p53-MDM2, który indukuje aktywację p53 poprzez hamowanie jego regulacji przez MDM2. Ablacja TRIAD1 osłabia p53 po uszkodzeniu DNA, podczas gdy ektopowa ekspresja TRIAD1 promuje stabilność p53 poprzez hamowanie ubikwitynacji/degradacji, w której pośredniczy MDM2. Ponadto TRIAD1 wiąże się z C-końcem p53, aby promować jego dysocjację z MDM2. MDM2. Wyniki te wskazują, że TRIAD1 jest nowym czynnikiem regulacyjnym p53-MDM2. --- CEL: p53 jest inaktywowany w wielu ludzkich nowotworach złośliwych poprzez mutacje missense mutacje lub nadekspresję ludzkiego homologa Mdm2 (Hdm2), ligazy ubikwityny E3 ubikwityny, która ubikwitynuje p53, promując w ten sposób jego proteasomalną degradację. degradację proteasomalną. Cis-imidazolina nutlin-3 może zakłócać interakcję p53-Hdm2 i aktywować p53, indukując apoptozę in vitro w wielu nowotworach złośliwych, w tym szpiczaka mnogiego (MM). PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Postawiliśmy hipotezę, że supresja ubikwitynacji p53 za pośrednictwem Hdm2 może nasilać następstwa akumulacji p53 spowodowanej inhibicją proteasomalną. inhibicję proteasomalną. Porównaliśmy odpowiedź komórek MM z kilkoma modelami raka nabłonkowego na inhibicję proteasomu. na inhibitor proteasomu bortezomib w połączeniu z nutliną-3. nutliną-3. WYNIKI: Połączenie subletalnych stężeń bortezomibu i nutliny-3 indukowało addytywną cytotoksyczność wobec wrażliwych na bortezomib linii komórkowych MM. Co ważne, w przypadku raka piersi, prostaty, okrężnicy i tarczycy (brodawkowatego, linii komórkowych raka pęcherzykowego, anaplastycznego i rdzeniastego, ta kombinacja wywołało synergistyczną cytotoksyczność i zwiększoną ekspresję p53, p21, Hdm2, Bax, Noxa, PUMA oraz rozszczepienie kaspazy-3 i polimerazy poli ADP-rybozy. Kokultura z komórkami zrębu szpiku kostnego osłabiała wrażliwość komórek MM na monoterapię na monoterapię nutliną-3 i była związana z hamowaniem aktywności p53 w komórkach MM, podczas gdy skojarzone leczenie bortezomibem i nutliną-3 utrzymywało cytotoksyczność nawet w obecności cytotoksyczność nawet w obecności komórek zrębu szpiku kostnego. WNIOSKI: Ta zróżnicowana odpowiedź MM w porównaniu z rakami nabłonkowymi na połączenie nutliny-3 z bortezomibem rzuca nowe światło na rolę p53 w indukowanym apoptozie indukowanej bortezomibem. Jednoczesne hamowanie Hdm2 z bortezomibem może rozszerzyć spektrum zastosowań bortezomibu na nowotwory złośliwe o obecnie ograniczonej wrażliwości na bortezomib podawany pojedynczo lub, w przyszłości, u pacjentów z MM ze zmniejszoną odpowiedzią kliniczną na terapię opartą na bortezomibie. --- Pętla HDM2-p53 ma kluczowe znaczenie dla monitorowania poziomu p53 i ludzkich patologii. Dlatego identyfikacja nowych cząsteczek zaangażowanych w tę pętlę regulacyjną jest niezbędna do zrozumienia dynamicznej regulacji p53 i leczenia chorób człowieka. chorób. Tutaj scharakteryzowaliśmy, że białko rybosomalne L6 wiąże się i tłumi aktywność ligazy ubikwityny E3 HDM2, a następnie osłabia HDM2-pośredniczy w polubikwitynacji i degradacji p53. Zwiększona aktywność p53 dodatkowo spowalnia progresję cyklu komórkowego i prowadzi do zahamowania wzrostu komórek. I odwrotnie, poziom p53 jest dramatycznie zmniejszony po wyczerpaniu RPL6, co wskazuje, że RPL6 jest niezbędny do stabilizacji p53. Odkryliśmy również że RPL6 ulega translokacji z nukleolu do nukleoplazmy pod wpływem stresu rybosomalnego, co ułatwia jego wiązanie z p53. co ułatwia jego wiązanie z HDM2. Interakcja RPL6 i HDM2 napędza polubikwitynację RPL6 za pośrednictwem HDM2 i degradację proteasomalną. Dłuższe leczenie aktynomycyną D zwiększa ubikwitynację RPL6 i destabilizuje RPL6, a tym samym przypuszczalnie osłabia odpowiedź p53, dopóki poziom L6 ustąpi. Dlatego RPL6 i HDM2 tworzą autoregulacyjną pętlę sprzężenia zwrotnego, aby monitorowania poziomu p53 w odpowiedzi na stres rybosomalny. Razem, nasze badanie identyfikuje kluczową funkcję RPL6 w regulacji szlaku HDM2-p53, co podkreśla znaczenie RPL6 w ludzkich chorobach genetycznych i nowotworach. --- Mdm2 jest ligazą ubikwityny E3 typu RING finger, która promuje ubikwitynację i proteasomalną degradację białka supresorowego p53. proteasomalną degradację białka supresorowego nowotworu p53. Acetylacja p53 reguluje aktywność transkrypcyjną p53 i hamuje ubikwitynację i degradację p53, w których pośredniczy Mdm2. ubikwitynację i degradację. Obecnie donosimy, że Mdm2 jest również celem dla acetylacji. Mdm2 jest acetylowany in vitro przez białko wiążące CREB (CBP) i w mniejszym stopniu przez p300, ale w mniejszym stopniu przez p300, ale nie przez czynnik związany z p300/CPB. Acetylacja zachodzi głównie w domenie palca RING Mdm2. Acetylacja Mdm2 in vivo była łatwo wykrywana za pomocą CBP, ale nie p300. Skuteczna acetylacja in vivo wymagała zachowanie palca RING. Mutant Mdm2 (K466/467Q) naśladujący acetylację acetylacji jest upośledzony w jego zdolności do promowania ubikwitynacji p53, jak również ubikwitynacji Mdm2. Co więcej, K466/467Q jest wadliwy w promowaniu degradacji p53 degradacji w żywych komórkach. Sugerujemy zatem, że acetylotransferazy mogą modulować komórkową aktywność p53 nie tylko przez modyfikację p53, ale także przez inaktywację Mdm2. --- Uważa się, że Mdm2 reguluje supresor nowotworu p53 na dwa sposoby: poprzez maskowanie dostępu p53 do maszynerii transkrypcyjnej oraz przez ubikwitynację p53, kierując go do degradacji proteasomalnej. Ten dogmat został niedawno zakwestionowany przez dane wygenerowane przez myszy typu knockin, u których aktywność ligazy ubikwityny RING E3 została zniesiona przez pojedynczą mutację punktową. Mutant RING Mdm2 jest w pełni zdolny do wiązania się z p53, ale nie może hamować aktywności p53, co sugeruje, że Mdm2 nie może blokować p53 przez samo wiązanie, bez ubikwitynacji. Dane pochodzące od myszy RING knockin ujawniły również, że endogenny Mdm2 nie, jak wcześniej sądzono jak wcześniej sądzono, reguluje swoją stabilność poprzez samoubikwitynację. W niniejszym przeglądzie omówimy te odkrycia i ich znaczenie dla dziedziny, w tym potencjalne przyczyny rozbieżności między wcześniejszymi danymi a tymi wygenerowanymi przez nasze myszy knockin, a także wykonalność celowania w aktywność ligazy ubikwityny E3 w nowotworach. Omówimy również dodatkowe pytania badawcze które można rozwiązać za pomocą naszego modelu myszy. --- Białko supresorowe nowotworu p53 jest ściśle kontrolowane przez ligazę ubikwityny E3 ligazę E3 ubikwityny, mysią podwójną minutę 2 (MDM2), ale utrzymuje ekspresję MDM2 jako część pętli ujemnego sprzężenia zwrotnego. Zidentyfikowaliśmy immunofilinę wiążącą 25 kDa FK506 białko (FKBP25), wcześniej wykazano, że jest regulowane przez represję za pośrednictwem p53, jako partnera oddziałującego z MDM2. Pokazujemy, że FKBP25 stymuluje auto-ubikwitylację i proteasomalną degradację MDM2, prowadząc do indukcji p53. Pozbawienie FKBP25 przez siRNA prowadzi do zwiększonego poziomu MDM2 i odpowiedniego zmniejszenia poziomów p53 i p21. Dane te są zgodne z koncepcją, że FKBP25 przyczynia się do regulacji ujemnej pętli sprzężenia zwrotnego p53-MDM2. pętli sprzężenia zwrotnego. --- p53 jest krytycznym koordynatorem szerokiego zakresu reakcji na stres. Aby ułatwić szybką reakcję na stres, p53 jest produkowany konstytutywnie, ale jest negatywnie regulowany przez MDM2. MDM2 może hamować p53 na wiele niezależnych sposobów: wiążąc się z domeną aktywacji transkrypcji z jego domeną aktywacji transkrypcji, hamując acetylację p53, promując eksport jądrowy i prawdopodobnie przede wszystkim poprzez promowanie proteasomalnej degradacji p53. degradację p53. To ostatnie osiąga się poprzez ligazę ubikwityny E3 MDM2 MDM2 w domenie palca RING. Odkryliśmy, że MTBP promuje pośredniczoną przez MDM2 ubikwitynację i degradację p53, a także MDM2 w sposób zależny od palca RING MDM2. Ponadto, przy użyciu małego interferującego RNA w celu obniżenia poziomu endogennego MTBP w komórkach niestresowanych, odkryliśmy, że odkryliśmy, że MTBP znacząco przyczynia się do pośredniczonej przez MDM2 regulacji poziomów i aktywności p53 i jego aktywności. Jednak po ekspozycji komórek na promieniowanie UV, ale nie na promieniowanie gamma, MTBP jest destabilizowany jako część skoordynowanej odpowiedzi komórkowej. odpowiedzi komórkowej. Nasze odkrycia sugerują, że MTBP w różny sposób reguluje aktywność ligazy ubikwityny E3 aktywność ligazy ubikwityny MDM2 w stosunku do dwóch jej najbardziej krytycznych celów (samego siebie i p53) i w ten sposób znacząco przyczynia się do zależnej od MDM2 p53 w komórkach niestresowanych.

Które białko jest ligazą E3-ubikwityny, której celem jest degradacja proteasomalna supresora nowotworu p53?

Białko supresorowe nowotworu p53 jest ściśle kontrolowane przez ligazę ubikwityny E3, mysią podwójną minutę 2 (MDM2). Ligaza ubikwityny E3 domeny RING Mdm2 jest głównym regulatorem supresora nowotworu p53. Ukierunkowuje p53 na degradację proteasomalną, ograniczając silną aktywność p53 i umożliwiając przeżycie i proliferację komórek. p53 jest inaktywowany w wielu ludzkich nowotworach złośliwych poprzez mutacje missense lub nadekspresję ludzkiego homologa Mdm2 (Hdm2), ligazy ubikwityny E3, która ubikwitynuje p53, promując w ten sposób jego degradację proteasomalną.

Fizjologiczny i patologiczny przerost mięśnia sercowego ma przeciwny kierunek zmiany w transkrypcji genów reagujących na hormon tarczycy (TH), w tym łańcuch ciężki alfa i beta miozyny (MyHC) i retikulum sarkoplazmatyczne Ca(2+)-ATPaza (SERCA), a leczenie TH może odwrócić molekularne i funkcjonalne nieprawidłowości w patologicznym przeroście, takim jak przeciążenie ciśnieniowe. Te sugerują względną niedoczynność tarczycy w patologicznym przeroście, ale poziomy TH w surowicy są zwykle prawidłowe. w surowicy są zwykle prawidłowe. Badaliśmy regulację receptorów TH (TR) beta1, alfa1 i alfa2 w patologicznych i fizjologicznych modelach przerostu serca szczurów z niedoczynnością tarczycy. z niedoczynnością i nadczynnością tarczycy w genach docelowych TH, alfa- i alfa2. alfa- i beta-MyHC oraz SERCA. Wszystkie 3 podtypy TR w miocytach były w 2 modelach przerostu z fenotypem mRNA podobnym do niedoczynności tarczycy, fenylefryny w hodowli i przeciążenia ciśnieniowego in vivo. TRbeta1 miocytów był w modelach z fenotypem podobnym do nadczynności tarczycy, TH (trijodotyronina, T3), w hodowli i wysiłku fizycznym in vivo. W hodowli miocytów nadekspresja TR lub T3, odwracała wpływ fenylefryny na mRNA i promotory reagujące na TH. promotory. Ponadto, kotransfekcja TR i leczenie agonistą Selektywny agonista TRbeta1 GC-1 sugeruje różne funkcjonalne sprzężenie izoform TR izoformy, TRbeta1 do transkrypcji beta-MyHC, SERCA i TRbeta1, oraz TRalfa1 do transkrypcji alfa-MyHC i zwiększonego rozmiaru miocytów. Doszliśmy do wniosku że izoformy TR mają odmienną regulację i funkcję w miocytach serca szczura. Zmiany poziomów TR w miocytach mogą częściowo wyjaśniać charakterystyczne fenotypy molekularne w fizjologicznych i molekularne w fizjologicznym i patologicznym przeroście mięśnia sercowego. --- Trening wysiłkowy poprawia indukowaną starzeniem obniżoną regulację łańcucha ciężkiego miozyny (MHC) i (MHC) i retikulum sarkoplazmatycznego (SR) Ca(2+)-ATPazy, które uczestniczą w regulacji skurczu i rozkurczu mięśnia sercowego. regulacji skurczu i rozkurczu mięśnia sercowego. Receptor hormonu tarczycy (TR), aktywator transkrypcyjny, wpływał na regulację ekspresji genów MHC i SR Ca(2+)-ATPazy. Postawiliśmy hipotezę, że sygnalizacja TR mięśnia sercowego przyczynia się do molekularnego mechanizmu indukowanej treningiem poprawy MHC i SR Ca(2+)-ATPazy z funkcją serca w starszym wieku. Zbadaliśmy czy sygnalizacja TR i ekspresja genów MHC i SR Ca(2+)-ATPazy w starszym wieku serca wpływa trening wysiłkowy, wykorzystując serca siedzących młodych szczurów szczurów (4 miesiące), siedzących szczurów (23 miesiące) i wytrenowanych szczurów (23 miesiące, trening pływacki przez 8 tygodni). w wieku 23 miesięcy, trening pływacki przez 8 tygodni). Wytrenowane starsze szczury wykazały poprawę funkcji serca. Ekspresja białek TR-alfa1 i TR-beta1 w sercu była znacząco niższa u osiadłych starszych szczurów niż u osiadłych młodych szczurów i były znacznie wyższe u wytrenowanych starszych szczurów niż u siedzących starszych szczurów. Aktywność Aktywność wiązania DNA TR z transkrypcyjnym regionem regulatorowym w alfa-MHC i genów SR Ca(2+)-ATPazy oraz ekspresji mRNA i białka alfa-MHC i SR Ca(2+)-ATPazy w sercu i osoczu 3,3'-trijodotyroniny i i tyroksyny zostały zmienione w związku ze zmianami w mięśniu sercowym TR w mięśniu sercowym. Odkrycia te sugerują, że trening wysiłkowy poprawia wywołane starzeniem się obniżenie transkrypcji za pośrednictwem sygnalizacji TR w mięśniu sercowym genów MHC i SR Ca (2+) -ATPazy, przyczyniając się w ten sposób do poprawy funkcji serca w wytrenowanych starszych sercach.

Jak ćwiczenia wpływają na ekspresję receptorów hormonów tarczycy w sercu?

Wykazano, że ćwiczenia zwiększają ekspresję receptora TRβ1 u młodych szczurów. Wykazano, że ćwiczenia zwiększają ekspresję receptorów TRα1 i TRβ1 u starszych szczurów.

Aby zbadać znaczenie głównych elementów promotorowych dla tkankowo-specyficznej transkrypcji genów transkrypcji genów polimerazy RNA II, zbadaliśmy specyficzną dla jąder transkrypcję u Drosophila melanogaster. Analizy bioinformatyczne sekwencji sekwencji promotorowych ze 190 genów, które są specyficznie wyrażane w jądrach zidentyfikowały motyw bogaty w 10 bp A/T, który jest identyczny z elementem kontroli translacji (TCE). (TCE). TCE funkcjonuje w 5' nieulegającym translacji regionie mRNA Mst(3)CGP mRNA w celu tłumienia translacji, a także działa w heterologicznym genie w celu regulować transkrypcję. Stwierdziliśmy, że wśród genów o skoncentrowanych wzorcach inicjacji wzorce, TCE jest znacząco wzbogacony w promotory rdzeniowe genów, które są specyficznie wyrażane w jądrach, ale nie w promotorach rdzeniowych genów, które są specyficznie wyrażanych w innych tkankach. TCE jest zmiennie zlokalizowany w promotorach rdzenia promotorach rdzeniowych i jest konserwowana u gatunków podgrupy melanogaster, ale konserwacja dramatycznie spada u bardziej odległych gatunków. U transgenicznych much, krótkie (300-400 bp) regiony genomowe zawierające TCE ukierunkowują specyficzną dla jąder transkrypcję genu reporterowego. genu reporterowego. Mutacja TCE znacząco zmniejszyła, ale nie zlikwidowała transkrypcji genu reporterowego, wskazując, że TCE jest ważna, ale nie niezbędna do aktywacji transkrypcji. Wreszcie, mutacja specyficznego dla jąder podjednostek TFIID (tTFIID) znacząco zmniejszyła transkrypcję podzbioru endogennych genów zawierających TCE, ale nie pozbawionych TCE, co sugeruje, że aktywność tTFIID jest ograniczona do genów zawierających TCE, ale tTFIID nie jest obowiązkowym regulatorem genów zawierających TCE. Tak więc, TCE jest głównym elementem promotorowym w podzbiorze genów, które ulegają specyficznej ekspresji w jądrach. Ponadto, TCE reguluje transkrypcję w kontekście krótkich regionów genomowych, ze zmiennych lokalizacji w promotorze rdzenia, zarówno zależnie, jak i niezależnie od tTFIID. Odkrycia te stanowią podstawę do określenia mechanizmu, za pomocą którego TCE reguluje transkrypcję specyficzną dla jąder i zrozumienia podwójnej roli TCE w regulacji translacji i transkrypcji.

Czy element kontroli translacji (TCE) Drosophila jest zaangażowany w spermatogenezę?

Tak. Wykazano, że element kontroli translacji Drosophila (TCE), element sekwencji o długości 12 nukleotydów, jest niezbędny do kontroli translacji ekspresji w męskiej linii zarodkowej Drosophila melanogaster.

Wiadomo, że czynnik transkrypcyjny Twist1 promuje przerzuty nowotworów i indukuje przejście nabłonkowo-mezenchymalne (EMT). Tutaj donosimy, że Twist1 jest w stanie do promowania tworzenia inwadopodii, wyspecjalizowanych wypukłości błony do degradacji macierzy zewnątrzkomórkowej. degradacji macierzy zewnątrzkomórkowej. Twist1 indukuje ekspresję PDGFRα, który z kolei aktywuje z kolei aktywuje Src, aby promować tworzenie inwadopodii. Pokazujemy, że Twist1 i PDGFRα są centralnymi mediatorami tworzenia inwadopodii w odpowiedzi na różne sygnały indukujące EMT. sygnały indukujące EMT. Indukcja PDGFRα i inwadopodii jest niezbędna dla Twist1 do promowania przerzutów nowotworowych. Zgodnie z tym, że PDGFRα jest bezpośrednim transkrypcyjnym celem Twist1, koekspresja Twist1 i PDGFRα przewiduje słabe przeżycie u pacjentów z nowotworami piersi. Dlatego degradacja matrycy, w której pośredniczy inwadopodia jest kluczową funkcją Twist1 w promowaniu przerzutów nowotworowych. --- Proces przerzutowy, tj. rozprzestrzenianie się komórek nowotworowych w organizmie do w organizmie w celu rozsiewu guzów wtórnych w odległych miejscach, wymaga od komórek nowotworowych pierwotnego guza i nabycia zdolności migracyjnych i inwazyjnych. W procesie w procesie przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego (EMT), oprócz zmiany ich repertuaru adhezyjnego, komórki nowotworowe wykorzystują repertuaru adhezyjnego, komórki nowotworowe wykorzystują procesy rozwojowe, aby zyskać właściwości migracyjne i inwazyjne, które obejmują dramatyczną reorganizację cytoszkieletu cytoszkieletu aktynowego i jednoczesne tworzenie wypukłości błony wymaganych do inwazyjnego wzrostu. Procesy molekularne leżące u podstaw takich zmian komórkowych komórkowe są wciąż słabo poznane, a różne organelle migracyjne, w tym lamellipodia, filopodia w tym lamellipodia, filopodia, invadopodia i podosomy, nadal wymagają lepszej funkcjonalnej i molekularnej lepszej charakterystyki funkcjonalnej i molekularnej. W szczególności, bezpośrednie eksperymentalne łączące powstawanie migrujących wypustek błonowych z procesem EMT i przerzutami nowotworów. EMT i przerzutami nowotworowymi wciąż brakuje. W niniejszym przeglądzie podsumowaliśmy ostatnie nowe spostrzeżenia na temat procesów molekularnych i graczy leżących u podstaw EMT z jednej strony z jednej strony i tworzenie inwazyjnych wypustek błonowych z drugiej strony. --- Twist, podstawowy czynnik transkrypcyjny helisa-pętla-helisa, jest zaangażowany w proces w proces transformacji nabłonkowej do mezenchymalnej (EMT), który odgrywa istotną rolę w przerzutowaniu nowotworów. rolę w przerzutowaniu nowotworów. Nadekspresja Twist lub metylacja jego promotora jest częstym scenariuszem w rakach z przerzutami. Twist jest aktywowany przez różne szlaki transdukcji sygnału, w tym Akt, transduktor sygnału i aktywator transkrypcji 3, kinazy białkowej aktywowanej mitogenami, Ras i sygnalizacji Wnt. Aktywowany Twist reguluje w górę N-kadherynę i w dół E-kadherynę, które są cechami charakterystycznymi cechy charakterystyczne EMT. Co więcej, Twist odgrywa ważną rolę w niektórych fizjologicznych procesach związanych z przerzutami, takich jak angiogeneza, inwadopodia, inwazja i niestabilność chromosomalna. Twist chroni również komórki nowotworowe przed apoptotyczną śmiercią komórkową. Ponadto, Twist jest odpowiedzialny za macierzystość komórek nowotworowych komórek nowotworowych i generowanie oporności na leki. Ostatnio, celowanie w Twist zyskało duże zainteresowanie w terapii nowotworów. Inaktywacja Twist za pomocą technologii małego RNA lub podejścia chemioterapeutycznego okazała się skuteczna. skuteczne. Co więcej, kilka inhibitorów, które są antagonistyczne w stosunku do cząsteczek upstream lub niższego szczebla szlaków sygnałowych Twist. Rozwój potencjalnych strategii leczenia poprzez celowanie w Twist ma wielką obietnicę w terapii nowotworów. --- Przerzuty są główną przyczyną śmiertelności wśród pacjentów z nowotworami. Inwadopodia są są uważane za kluczowe struktury, które umożliwiają komórkom nowotworowym przenikanie przez macierzy zewnątrzkomórkowej (ECM) przy użyciu metaloproteinaz macierzy (MMP). Wcześniej wyizolowaliśmy wysoce inwazyjną podlinię A431-III z macierzystych komórek A431 za pomocą testu w komorze Boydena. Komórki A431-III posiadają wyższe zdolności inwazyjne i zdolności migracyjne, podwyższony poziom MMP-9 i zwiększoną fenotyp przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego (EMT). W tym badaniu odkryliśmy że komórki A431-III miały zwiększony potencjał do tworzenia invadopodia i ulepszoną zdolność do degradacji ECM w porównaniu z oryginalnymi komórkami A431. Zaobserwowaliśmy również zaobserwowaliśmy również zwiększone poziomy fosforylacji kortaktyny i Src w komórkach A431-III; te fosforylowane białka są głównymi regulatorami tworzenia inwadopodii. tworzenia invadopodia. Flawonoidy, niemal wszechobecne w roślinach i roślinnych produktach spożywczych roślinach i roślinnych produktach spożywczych, wykazują właściwości przeciwnowotworowe. właściwości przeciwnowotworowe. Dlatego też bardzo interesujące było zbadanie wpływu przeciwutleniaczy flawonoidowych na aktywność przerzutową komórek A431-III. Ekspozycja komórek komórek A431-III na dwa silne flawonoidy dietetyczne, a mianowicie luteolinę (Lu) i kwercetyna (Qu), spowodowała zahamowanie tworzenia inwadopodiów i zmniejszenie degradacji ECM degradacji. Doszliśmy do wniosku, że Lu i Qu osłabiają fosforylację kortaktyny i Src w komórkach A431-III. W konsekwencji dochodzi do zakłócenia generowania inwadopodii i tłumienia wydzielania MMP. Zmiany te, w połączeniu, powodują zmniejszenie przerzutów.

Jaka jest rola invadopodia w EMT?

W procesie przejścia nabłonkowo-mezenchymalnego (EMT), oprócz zmiany repertuaru adhezyjnego, komórki nowotworowe wykorzystują procesy rozwojowe w celu uzyskania właściwości migracyjnych i inwazyjnych, które obejmują dramatyczną reorganizację cytoszkieletu aktynowego i jednoczesne tworzenie wypustek błonowych wymaganych do inwazyjnego wzrostu. Ważnym typem takich wypustek błonowych są invadopodia, które są coraz częściej uznawane za ważne czynniki napędzające lokalną inwazję w przerzutach. Są to zlokalizowane podstawowo, bogate w aktynę struktury, które koncentrują aktywność proteazy w obszarach komórki w kontakcie z macierzą zewnątrzkomórkową.

TŁO: Miejscowe antybiotyki, izotretynoina lub antybiotyki ogólnoustrojowe są zwykle stosowane w terapii trądziku. są zwykle stosowane w terapii trądziku. Jednak izotretynoina nie może być stosowana podczas ciąży, ponieważ może powodować poważne wady wrodzone, podczas gdy ogólnoustrojowe antybiotyki antybiotyki ogólnoustrojowe mogą mieć niepożądane skutki uboczne, takie jak podrażnienie przewodu pokarmowego, nadwrażliwość na światło i tetracyklinę. Opisano tutaj o wysokiej intensywności, wąskopasmowe, niebieskie światło (ClearLight), a jego terapeutyczny efekt kliniczny jest badany na trądzik przy użyciu pomiarów skórnych, bakterii obserwacje bakterii i zmiany ultrastrukturalne. MATERIAŁY I METODY: Łącznie 28 dorosłych zdrowych ochotników z trądzikiem na twarzy (średnia wieku 28,1 lat, zakres 16-56 lat) zostało zrekrutowanych do tego badania. Oni byli leczeni łącznie ośmioma seryjnymi 15-minutowymi sesjami leczenia co dwa tygodnie. Pomiary kliniczne trądziku, a także wilgotności, sebum i pH były między każdą sesją. Dziewięciu z 28 pacjentów obserwowano przez 2-3 miesiące po ostatnim zabiegu. Wykrywanie bakterii w krostach trądzikowych analizowano za pomocą hodowli i reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Zmiany ultrastrukturalne zostały zbadano u ośmiu pacjentów po czterech sesjach terapii światłem. WYNIKI: Wszyscy pacjenci ukończyli badanie. Ogółem nastąpiła poprawa zmian trądzikowych o 64,7%. poprawa zmian trądzikowych. Nie zaobserwowano żadnych zmian bakteryjnych przed lub po terapii, chociaż uszkodzone Propionibacterium acnes zaobserwowano na poziomie ultrastrukturalnym. na poziomie ultrastrukturalnym. WNIOSKI: ClearLight wykonany osiem razy w ciągu 4 tygodni może być przydatny w leczeniu trądziku. leczeniu trądziku. Konieczne będą dalsze badania w celu wyjaśnienia mechanizmu działania ClearLight. mechanizm działania ClearLight. --- Doustne podawanie 400 mg/kg kwasu 13-cis retinowego 9-dniowym ciężarnym myszom prowadzi do istotnych wad szczękowo-twarzowych. Pierwszą manifestacją teratogennego jest wzrost gęstości śmierci komórek powstających w grzbietowej części w grzbietowej części dwóch pierwszych łuków zębowych w dniu 9.5. Te dwa łuki stają się hipoplastyczne w dniach 10 i 11, a anlagen przedszkieletowy pojawia się zbyt późno w porównaniu w porównaniu do zarodków kontrolnych. Chrząstka Meckela jest zbyt krzywoliniowa i położona przyśrodkowo. położona przyśrodkowo. Blastematy przeduszne i przedżuchwowe rozwijają się z zniekształceniami przestrzennymi, które można dobrze przeanalizować w dniach 16 i 17. Dają one pewne argumentów, aby omówić kilka cech normalnego wczesnego rozwoju tego obszaru. --- Ostatnie obserwacje kliniczne zdecydowanie sugerują, że izotretynoina [kwas 13-cis-retinowy (cis RA) (cis RA)] jest ludzkim teratogenem powodującym głównie wady serca i twarzoczaszki, w tym wady uszu i podniebienia. wady rozwojowe serca i twarzoczaszki, w tym wady uszu i podniebienia. Celem niniejszego było ustalenie, czy cis RA może wywoływać podobne wady twarzoczaszki w hodowli zarodków myszy. Zarodki myszy CD-1 w 8. dniu życia hodowano przez 48 godzin w szczurzej surowicy w obecności lub nieobecności różnych stężeń cis RA rozpuszczonego w DMSO. Samo DMSO nie miało wpływu na rozwój embrionalny; Jednakże cis RA w stężeniu 2 X 10(-5) M (6 mikrogramów/ml) był wyraźnie toksyczny. Przy 2 X 10(-6) M cis RA, opóźnienie wzrostu było minimalne, a około jedna trzecia zarodków wykazywała bardzo specyficzne wady, w tym dramatyczne zmniejszenie rozmiaru pierwszego i drugiego łuku trzewnego, które ostatecznie dają początek szczęki, żuchwy i ucha. Podobne obserwacje poczyniono również w przypadku 4-oxo-13-cis RA, który jest głównym metabolitem cis RA u myszy i ludzi. Oczekuje się, że te wady rozwojowe spowodują wady podobne do tych obserwowanych u ludzi. obserwowane u ludzi, a wstępne obserwacje sugerują, że wady te są z powodu indukowanego przez cis RA hamowania migracji komórek grzebienia nerwowego czaszki. Używając mysich zarodków hodowanych przez 48 godzin w pożywce Waymoutha zawierającej 50% płodowej surowicy cielęcej. płodową surowicę cielęcą, zaobserwowaliśmy, że cis RA w stężeniu 2 X 10(-5) M wytworzył wysoki odsetek zarodków z wadami kończyn i środkowym rozszczepem wargi. Nasze wyniki że znakowany cis RA wchodzi do tkanek zarodka zarówno in vivo, jak i in vitro. i in vitro. Cis RA hamował proliferację komórek mezenchymy frontonasalnej w hodowli pierwotnej z 31% inhibicją występującą przy 2 X 10(-5) M cis RA. --- Fosforan klindamycyny 1,2% razem z tretynoiną 0,025% w postaci żelu (CTG) to miejscowa formuła stałej i stabilnej kombinacji zatwierdzonej przez FDA do leczenia trądziku pospolitego u pacjentów w wieku 12 lat lub starszych. Głównym wskazaniem do stosowania CTG jest leczenie umiarkowanego trądziku zaskórnikowego i łagodnego do umiarkowanego trądziku grudkowo-krostkowego. trądziku grudkowo-krostkowego, który występuje u ponad 50% pacjentów z trądzikiem. pacjentów z trądzikiem. CTG można również łączyć z ogólnoustrojową terapią przeciwtrądzikową, taką jak ogólnoustrojową izotretynoiną, w trądziku guzkowo-torbielowatym. Produkt łączy w sobie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne właściwości klindamycyny z dobrze udowodnione i korzystne działanie komedolityczne i antykomedogenne tretinoiny (kwas all-trans retinowy). Dodatek klindamycyny do tretynoiny zwiększa skuteczność skuteczność komedolityczną tretynoiny w umiarkowanym do ciężkiego trądziku twarzy. Aktywność aktywność komedolityczna tretynoiny i skuteczność przeciwzapalna klindamycyny przyspiesza ustępowanie wszystkich rodzajów zmian trądzikowych bez wpływu na bezpieczeństwo obu związków. bezpieczeństwo obu związków. Odsetek przypadków przerwania leczenia z powodu zdarzeń niepożądanych związanych z tym preparatem były niskie (</= 1%). Bezpieczeństwo stosowania CTG w nie zostało ustalone. Preparat złożony jest głównie głównie w celu zwiększenia skuteczności i zminimalizowania podrażnień. Stosowanie CTG raz na dobę CTG, jego szybkie i podwójne działanie oraz dobra tolerancja mają pozytywny wpływ na czas trwania choroby, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów i ogólne koszty terapii. czas trwania choroby, przestrzeganie zaleceń przez pacjentów i ogólne koszty terapii. --- Witamina A i jej pochodne, kwas retinowy, tretynoina i izotretynoina, są obecnie są obecnie stosowane w leczeniu dermatologicznym. Podawanie wysokich dawek tej witaminy wywołuje wrodzone wady rozwojowe u myszy: rozszczep podniebienia, hipoplazję szczęki i żuchwy oraz całkowitą lub częściową fuzję siekaczy szczęki. W niniejszym badaniu porównano zarodki zębów pierwszych zębów trzonowych szczęki i żuchwy płodowych myszy poddanych działaniu izotretynoiny podczas organogenezy. Dwanaście 60-dniowych samic Mus musculus podzielono na dwie grupy w 7. dniu ciąży: grupa leczona - 1 mg izotretynoiny na kg masy ciała, rozpuszczonej w oleju roślinnym, podawano od 7. do 13. dnia ciąży; grupa kontrolna grupa - olej roślinny w równoważnej objętości podawano doustnie przez ten sam okres. przez ten sam okres. W 16. dniu ciąży samice uśmiercono, płody usunięto, a ich głowy amputowano. płody usunięto, a ich głowy amputowano. Po standardowych procedurach laboratoryjnych, plastry o grubości 6 mikronów wybarwiono hematoksyliną i eozyną do badania pod mikroskopem optycznym. mikroskopii optycznej. Wyniki wykazały, że obie grupy miały zamknięte podniebienia bez reminiscencji komórek nabłonkowych; jednak pierwsze zarodki zębów trzonowych leczonych izotretynoiną wykazywały opóźniony rozwój w porównaniu ze zwierzętami kontrolnymi. zwierząt. --- Teratogenność witaminy A została po raz pierwszy wykryta u zwierząt doświadczalnych w 1953 roku. 1953. Prawie 30 lat później teratogenność analogu witaminy A - izotretynoiny odnotowano u ludzi. Izotretynoina wywołuje poważne wady wrodzone czaszkowo-twarzowe i ośrodkowego układu nerwowego, układu sercowo-naczyniowego i grasicy. u około 25% dzieci narażonych podczas pierwszego trymestru ich rozwoju prenatalnego. ich rozwoju prenatalnego. Znana jest biologiczna interkonwersja izotretynoiny do witaminy A. witaminy A jest znana. Dlatego późniejsze badania epidemiologiczne koncentrowały się na wysokim spożyciu witaminy A u kobiet w ciąży. witaminy A u kobiet w ciąży: Kobiety stosujące codzienne suplementy witaminy A podczas wczesnej ciąży mają około dwukrotnie zwiększone ryzyko urodzenia urodzenia dziecka z wadami rozwojowymi. Na podstawie tych danych zalecono zastąpienie witaminy A jej naturalnym prekursorem B-karotenem, który powinien być jest bezpieczniejszy dla kobiet w ciąży ze względu na ograniczone wchłanianie z jelit. Celem niniejszej pracy było zbadanie możliwego bezpośredniego działania embriotoksycznego (tj. śmiertelność + teratogenność) B-karotenu w zarodkach kurcząt i porównanie tych wyników ze znaną embriotoksycznością ze znaną embriotoksycznością witaminy A w tym samym modelu eksperymentalnym. Pojedyncze wstrzyknięcie podskórne lub wewnątrzmaciczne witaminy A lub B-karotenu w ciągu 2-5 dnia inkubacji wykorzystano do oszacowania początku zakresu embriotoksyczności. embriotoksyczności, określając minimalne dawki embriotoksyczne. Witamina A zaczęła wpływać na rozwój między dawkami 0,3-0,3 mikrometra [skorygowane] na zarodek. zarodek. Wady rozwojowe głowy, kończyn i serca były wykrywane podobnie jak u ssaków laboratoryjnych i u człowieka. B-karoten wykazywał taki efekt ani po wstrzyknięciu najwyższych testowanych dawek - 100 mikrometrów [skorygowanych] na zarodek. zarodek. Wyniki udokumentowały silną różnicę w embriotoksyczności między witaminą A i B-karotenem. Po teoretycznej ekstrapolacji wyników uzyskanych w zarodku pisklęcia, minimalne embriotoksyczne dawki witaminy A u ssaków oszacowano na A u ssaków oszacowano na 0,1-1 mg/kg masy ciała matki, a B-karotenu na więcej niż 0,1 mg/kg masy ciała matki. B-karotenu na ponad 1000 mg/kg masy ciała matki. Badania epidemiologiczne udowodniły teratogenność witaminy A po dziennych dawkach 25 000 i.u.-8,3 mg (0,13 mg/kg)- a zmniejszenie jej maksymalnego spożycia zostało do 10 000 j.m. dziennie (0,05 mg/kg). Wyniki dotyczące teratogenności witaminy A uzyskane w zarodku pisklęcia są zgodne z takim zaleceniem. z takim zaleceniem. Spożycie witaminy A w żywności jest wystarczające dla kobiet w ciąży w populacji czeskiej. kobiet w ciąży w populacji czeskiej. Dlatego sztuczna suplementacja suplementacja witaminy A niesie ze sobą ryzyko przedawkowania. Jeśli suplementacja A jest nieunikniona w czasie ciąży, należy preferować B-karoten. --- Izotretynoina (kwas 13-cis-retinowy, Accutane) zwiększa ryzyko wystąpienia poważnych wrodzonych wad rozwojowych u niemowląt narażonych na działanie izotretynoiny w czasie ciąży. Jednak do tej pory nie ma doniesień epidemiologicznych na temat wpływu kolejnej ciąży po odstawieniu izotretynoiny. Niniejszy artykuł opisuje naszą analizę opisów przypadków ciąży od pacjentek, u których poczęcie nastąpiło po przerwaniu leczenia izotretynoiną. Na podstawie 88 prospektywnie ustalonych przypadków, częstość występowania zarówno spontanicznych zarówno spontanicznych, jak i nieudanych poronień ze wszystkich ciąż wynosił 9,1% (osiem pacjentek), a wskaźnik częstość występowania wrodzonych wad rozwojowych wśród żywych urodzeń wynosiła 5,0% (cztery pacjentki). pacjentek). Wskaźniki zachorowalności dla obu tych wyników nie różniły się znacząco od różniły się od wskaźników zgłaszanych dla kobiet w wieku rozrodczym w ogólnej populacji. populacji. Ponadto zgłaszane wady rozwojowe nie były charakterystyczne dla charakterystyczne dla wad wrodzonych wywołanych kwasem retinowym. --- TŁO: Chociaż miejscowo stosowany kwas all-trans-retinowy (tretynoina) ulega minimalnemu wchłanianiu i nieznacznie zwiększa normalny poziom endogenny, jego bezpieczeństwo u ludzi jest czasami kwestionowane, ponieważ doustne spożycie retinoidów na poziomie terapeutycznym wiąże się z ryzykiem teratogennym. CEL: Ocena rzeczywistego potencjału toksyczności rozwojowej po leczenia miejscową tretynoiną. METODY: Ocenę ryzyka przeprowadzono na czterech znanych ludzkim rozwojowym rozwojowych u ludzi (kwas walproinowy, metotreksat, talidomid i izotretynoina) oraz potencjalnego potencjalnie toksycznych dla rozwoju (kwas acetylosalicylowy). Margines bezpieczeństwa dla każdej substancji chemicznej obliczono na podstawie stosunku nieobserwowanych niekorzystnych do najniższych zaobserwowanych niepożądanych poziomów u ludzi lub szacowanych dawek narażenia. dawek narażenia. WYNIKI: Uzyskany margines bezpieczeństwa wynoszący ponad 100 dla miejscowo stosowanej tretinoiny (z absorpcją 2% absorpcji) ostro kontrastował z wartościami bliskimi jedności dla kwasu walproinowego, metotreksatu, talidomidu i izotretynoiny i był większy niż w przypadku kwasu acetylosalicylowego. WNIOSEK: Dane te potwierdzają inne dane epidemiologiczne i dane z badań na zwierzętach, że miejscowa tretinoina nie jest potencjalnym czynnikiem toksycznym dla rozwoju człowieka. --- Ostatnie dowody wykazały, że kwas 13-cis-retinowy (13-cis-RA lub izotretynoina) jest odpowiedzialny za różne wady twarzoczaszki u zarodków gryzoni i ludzi. u gryzoni i ludzkich zarodków. Nasze badania były ukierunkowane na zrozumienie tego efektu przy użyciu całych zarodków myszy i pierwotnych kultur komórkowych. W hodowli hodowla 13-cis-RA spowodowała znaczne ogólne opóźnienie wzrostu zarodka, szczególnie w pierwotnych i wtórnych procesach podniebiennych. W zarodkach eksplantowanych w 10 dniu ciąży i eksponowanych przez 24 lub 48 godzin, mezenchym poniżej nabłonka wyrostków nosowych i szczękowych zawierał jądra pyknotyczne, jak również a także dramatycznie zmniejszoną liczbę jąder zawierających 3H-tymidynę. Wyrostki wtórne wyrostki podniebienne i dach jamy ustno-nosowej miały mniej komórek mezenchymalnych niż kontrolne komórek mezenchymalnych niż zarodki kontrolne. Włączenie 3H-tymidyny do nierozpuszczalnych w TCA makromolekuł nierozpuszczalnych w TCA makrocząsteczek było o 30% mniejsze w głowach leczonych retinoidami. W pierwotnych hodowlach komórkowych z mezenchymy podniebienia wtórnego myszy w dniu 12, późniejszy wzrost komórek był zmniejszony przy stężeniach 13-cis-RA większych niż 1 X 10(-5) M. Po 40-godzinnym okresie leczenia wskaźniki znakowania w komórkach leczonych retinoidami były znacznie niższe niż wartości kontrolne (25% w porównaniu z 40%). Kwas retinowy kwas retinowy spowodował również znaczny, zależny od stężenia spadek inkorporacji 3H-tymidyny inkorporacji 3H-tymidyny. Hamujący wpływ 13-cis-RA na proliferację komórek mezenchymalnych jamy ustnej i nosa komórek mezenchymalnych jamy ustnej i nosa wydaje się być związany z produkcją wad twarzoczaszki. wad rozwojowych twarzoczaszki. --- Izotretynoina, kwas 13-cis-retinowy, zrewolucjonizowała leczenie ciężkiego, opornego na leczenie trądziku. ciężkim trądzikiem opornym na leczenie i jest szeroko stosowany w wielu schorzeniach dermatologicznych, w 90% przypadków u młodych kobiet w wieku od 13 do 45 lat. lat. Środek ten ma poważne skutki teratogenne, takie jak poważne wady rozwojowe twarzoczaszki, układu sercowo-naczyniowego, grasicy i ośrodkowego układu nerwowego. Podstawowe ryzyko wad rozwojowych w populacji wynosi 3-5%, ale wzrasta do prawie 30% u kobiet narażonych na izotretynoinę w pierwszym trymestrze ciąży. ciąży. Ogólnie rzecz biorąc, pacjentki leczone izotretynoiną unikają ewentualnej ciąży podczas jej przyjmowania, a po jej zaprzestaniu płodność i rozwój płodu są prawidłowe. płodu są prawidłowe, gdy poziom izotretynoiny we krwi powróci do normy. Nie jest znany szkodliwy wpływ na płodność mężczyzn i długotrwałe działanie teratogenne izotretynoiny. teratogennego działania izotretynoiny. W niniejszym raporcie zakładamy możliwość wystąpienia wad rozwojowych płodu po długotrwałej terapii izotretynoiną. terapii izotretynoiną. 32-letnia zdrowa kobieta w ciąży nieródkowej, z niezakłóconą przeszłością ginekologiczną, została przyjęta do szpitala. ginekologiczną, została przyjęta do szpitala z ciężkim zespołem depresyjnym w 18 tygodniu ciąży. w 18-tygodniowej ciąży z wadami rozwojowymi u bliźniąt jednojajowych. bliźniąt. Przez 7 miesięcy przyjmowała izotretynoinę w dawce 1 mg/kg m.c. dziennie z powodu ciężkiego i bliznowaciejącego trądziku. trądzik bliznowaciejący przez 7 miesięcy. Po 3 miesiącach kuracji farmakologicznej pacjentka zaszła w ciążę i wystąpiła u niej ciężka wada rozwojowa. Kobieta przerwała ciążę ciążę przez indukcję porodu. --- Izotretynoina jest silnym kwasem retinowym stosowanym w leczeniu chorób skóry. Chociaż jest bardzo skuteczna, jest teratogenna, jeśli jest podawana w czasie ciąży. jego działanie teratogenne może być związane z normalną aktywnością retinoidów jako cząsteczek cząsteczek sygnalizacyjnych w zarodku. Chociaż jego dokładny mechanizm działania jest jest nieznany, sugeruje się, że powoduje on charakterystyczny wzorzec wady, w tym wady serca, poprzez hamowanie migracji komórek grzebienia nerwowego. komórek grzebienia nerwowego. Znane są jednak również inne efekty na komórki. Badaliśmy wczesną proliferację komórek serca serca, stosując inkorporację bromodeoksyurydyny (BrdU) i wykrywanie za pomocą monoklonalnym anty-BrdU. Proliferacja w tkance serca całych kultur zarodkowych została zahamowana w pożywce z 10(-6) M izotretynoiny do 62% poziomu kontrolnego w mięśniu sercowym. w mięśniu sercowym. Zbadaliśmy wpływ izotretynoiny w hodowli na rozwój eksplantów przedsercowych w przypadku braku grzebienia nerwowego. Hodowla przedsercowych mezodermalno-endodermalnych ujawniła, że rozwój pęcherzyków serca z mezodermy z mezodermy był w niewielkim stopniu zaburzony, ale rozwój bicia serca był hamowany w zależności od dawki w zakresie od 10(-5) do 10(-7) M. Wpływ na rozwój skurczów skurczów był zwiększony w obecności surowicy; może być powielony przez kwas all-trans-retinowy i był odwracalny. Synteza izotypu alfa-aktyny analizowana metodą ogniskowania izoelektrycznego była hamowana lub opóźniona. Wyniki sugerują wieloraki wpływ retinoidów na wzrost, morfogenezę i różnicowanie wczesnej tkanki serca. różnicowanie wczesnej tkanki sercowej i są omawiane w odniesieniu do potencjalnej roli retinoidów we wczesnej embriogenezie. --- CELE: Oszacowanie populacyjnych wskaźników zachorowalności na ciążę, poronienia samoistne i planowych poronień oraz wad wrodzonych związanych ze stosowaniem izotretynoiny, a także określenie czynników predykcyjnych ciąży podczas stosowania izotretynoiny. METODY: Wykorzystując RAMQ (dane medyczne i farmaceutyczne), MED-ECHO (hospitalizacje) i ISQ (urodzenia i zgony) dla okresu 1984-2002, kohorta 8609 kobiet w wieku od 13 do 45 lat i z pierwszą receptę na izotretynoinę (data włączenia do kohorty). zidentyfikowano. Kobiety kwalifikowały się do udziału w badaniu, jeśli były ubezpieczone od leki przez co najmniej 12 miesięcy przed włączeniem do kohorty i do 1 miesiąca po zakończeniu leczenia izotretynoiną. Ciąże, spontaniczne i i planowe aborcje oraz wady wrodzone zostały zidentyfikowane przy użyciu kodów procedur i diagnoz medycznych. kodów procedur i diagnoz medycznych. WYNIKI: Spośród 8609 kobiet włączonych do badania, 90 zaszło w ciążę, co oznacza roczną podczas leczenia izotretynoiną wynosił 32,7 na 1000 osobolat leczenia (95% przedział ufności (95% przedział ufności 26,6, 40,1). Spośród 90 kobiet, które zaszły w ciążę w ciążę podczas przyjmowania leku, 76 przerwało ciążę (84%), u trzech doszło do spontanicznej aborcji (3%), dwie doznały urazu podczas porodu skutkującego zgonem noworodka (2%), a dziewięć zmarło. zgony noworodków (2%), a dziewięć urodziło żywo (10%). Wśród żywych urodzeń tylko jedno miało wrodzoną anomalię twarzy i szyi (11%). Dostosowując się do potencjalnych czynników zakłócających, predyktorami zajścia w ciążę podczas przyjmowania izotretynoiny były niższy poziom społeczno-ekonomiczny, jedna lub więcej wizyt u lekarza lub na oddziale ratunkowym, lub jedna lub więcej hospitalizacji. lub jedna lub więcej hospitalizacji podczas stosowania izotretynoiny; jednoczesne stosowanie jednoczesne stosowanie izotretynoiny i doustnych środków antykoncepcyjnych miało działanie zapobiegawcze. WNIOSKI: To pierwsze nieinterwencyjne badanie populacyjne wygenerowało wskaźniki zachorowalności na ciążę podczas stosowania izotretynoiny czterokrotnie wyższe niż to, co w dotychczasowej literaturze; wskaźniki aborcji planowej były również znacznie wyższe w naszym badaniu. Pokazuje to znaczenie wykorzystania danych populacyjnych danych populacyjnych do celów zdrowia publicznego. --- Kwas retinowy, analog witaminy A, jest znany jako teratogenny u zwierząt laboratoryjnych. zwierząt laboratoryjnych, a ostatnio został powiązany z kilkoma przypadkami klinicznymi. doniesieniach klinicznych. Aby zbadać teratogenność tego czynnika u ludzi, zbadaliśmy 154 ciąż u ludzi z ekspozycją płodu na izotretynoinę, retinoid przepisywany na na ciężki, oporny trądzik torbielowaty. Wyniki obejmowały 95 planowych poronień, 26 niemowląt bez poważnych wad rozwojowych, 12 poronień samoistnych i 21 wad rozwojowych niemowląt. niemowląt z wadami rozwojowymi. Podzbiór 36 ze 154 ciąż był obserwowany prospektywnie. Wyniki Wyniki w tej kohorcie obejmowały 8 poronień samoistnych, 23 normalne niemowlęta i 5 niemowląt z wadami rozwojowymi. Narażenie na izotretynoinę wiązało się z niezwykle wysokim ryzykiem względnym dla grupy wybranych poważnych wad rozwojowych (ryzyko względne = 25,6; 95-procentowy przedział ufności, 11,4 do 57,5). Wśród 21 niemowląt z wadami stwierdziliśmy charakterystyczny wzorzec wad rozwojowych obejmujący czaszkowo-twarzowych, serca, grasicy i struktur ośrodkowego układu nerwowego. Wady rozwojowe wady rozwojowe obejmowały mikrocję/anotię (15 niemowląt), mikrognację (6), rozszczep podniebienia podniebienia (3), wady serca typu conotruncal i nieprawidłowości łuku aorty (8), wady grasicy (7), wady siatkówki lub grasicy (7), nieprawidłowości siatkówki lub nerwu wzrokowego (4) oraz wady ośrodkowego układu nerwowego (18). ośrodkowego układu nerwowego (18). Wzorzec wad rozwojowych bardzo przypominał ten wytwarzany w badaniach teratogenezy retinoidów na zwierzętach. Jest możliwe, że głównym mechanizmem teratogenezy izotretynoiny jest szkodliwy wpływ na aktywność komórek neuronalnych, co skutkuje obserwowanymi wadami czaszkowo-twarzowymi, wady rozwojowe serca i grasicy. --- Dysgenezja keratolenticularna (anomalia Petersa) była indukowana u myszy przez ekspozycję na ludzkie teratogeny, etanol lub kwas 13-cis retinowy (izotretynoina, Accutane). Ostra ekspozycja na teratogen w siódmym dniu ciąży (odpowiadającym w trzecim tygodniu ciąży u ludzi) skutkowała występowaniem wad rozwojowych oczu od 46% do 100% u płodów w 14. dniu ciąży. do 100% u płodów w 14. dniu ciąży. Spośród nieprawidłowych oczu od 10% do 29% wykazywało brak oderwania soczewki od ektodermy powierzchniowej. Opóźnione oderwanie soczewki było w 33% do 35% nieprawidłowych oczu. Nieprawidłowe oderwanie soczewki wydawało się skutkować mechaniczną ingerencją w migrację grzebienia nerwowego w celu utworzenia zrębu rogówki i śródbłonka oraz zrębu tęczówki. Ten wtórny wpływ na pochodne grzebienia nerwowego jest widoczny u dorosłych zwierząt jako zmętnienia rogówki związane z defektami błony Descemeta i śródbłonka oraz śródbłonka i zaćmy biegunowej przedniej.

Czy przyjmowanie izotretynoiny w czasie ciąży jest bezpieczne?

Nie. Izotretynoina ma silne działanie teratogenne i jej stosowanie w czasie ciąży nie jest bezpieczne.

Polaryzacja jest krytycznym mechanizmem dla prawidłowego funkcjonowania wielu typów komórek. typów komórek. W przypadku limfocytów ma ona zasadnicze znaczenie dla różnych procesów, w tym migracji z krwi do innych tkanek i odwrotnie. W komórkach NK i CTL mechanizm dostarczania granulek cytotoksycznych wymaga polaryzacji w celu przemieszczenia granulek do synapsy immunologicznej. do synapsy immunologicznej (IS), w zabijaniu komórek nowotworowych i zakażonych wirusem. komórek. Ostatnio okazało się, że endosomy są również zaangażowane w mechanizm cytotoksyczny. mechanizmie cytotoksycznym. Stosując metodę koniugacji in vitro, pokazujemy, że w komórkach w komórkach NK-92, endosomalna sortująca nexyna 27 (SNX27) polaryzuje się do IS podczas zaangażowania komórek nowotworowych w odrębnym przedziale w odrębnym przedziale sąsiadującym z granulkami cytotoksycznymi. My pokazujemy również, że SNX27 polaryzuje się do błony wierzchołkowej, naprzeciwko uropodu, podczas migracji komórek NK. Te wcześniej niepublikowane wyniki wskazują, że SNX27 jest uczestnikiem polaryzacji komórek NK, jako mediator lub cel tego mechanizmu. mechanizm. --- Receptor 5-hydroksytryptaminy typu 4 (5-HT4R) jest zaangażowany w uczenie się, karmienie, kontrolę oddychania i tranzyt żołądkowo-jelitowy. Receptor ten jest jednym receptorów sprzężonych z białkiem G, dla których alternatywny splicing mRNA generuje najwięcej wariantów różniących się C-końcowymi końcami. Niektóre warianty 5-HT4R (a, e i f) wyrażają kanoniczne ligandy PDZ na swoich C-końcach. Tutaj zbadaliśmy, czy niektóre mysie warianty 5-HT4R wiążą się z określonymi zestawami białkami, stosując podejście proteomiczne oparte na chromatografii powinowactwa peptydowego, dwuwymiarową elektroforezę i spektrometrię mas. Zidentyfikowaliśmy dziesięć białka, które oddziałują specyficznie z 5-HT4 (a) R i trzy, które tylko kojarzą się tylko z 5-HT4(e)R. Większość z nich to białka PDZ. Wśród białek które wiązały się specyficznie z wariantem 5-HT4 (a) R, NHERF znacznie zmodyfikował jego lokalizację subkomórkową. Co więcej, NHERF rekrutował 5-HT4 (a) R do mikrokosmków, gdzie lokalizował się z aktywowaną ezryną, zgodnie z rolą 5-HT4 (a) R w przebudowie cytoszkieletu. 5-HT4 (a) R oddziaływał również zarówno z konstytutywne i indukowalne (po leczeniu metamfetaminą) formy niedawno sklonowaną neksyną sortującą 27 (odpowiednio SNX27a i b). Stwierdziliśmy, że SNX27a przekierowała część 5-HT4(a)R do wczesnych endosomów. Interakcja Warianty splicingu 5-HT4R z różnymi zestawami białek PDZ mogą określać ich lokalizację komórkową, jak również ich właściwości transdukcji sygnału. --- Kanały potasowe bramkowane białkiem G (Kir3) są ważne dla kontrolowania pobudliwości neuronów w mózgu. pobudliwości neuronów w mózgu. Stosując podejście proteomiczne, zidentyfikowaliśmy unikalne wewnątrzkomórkowe białko unikalne białko wewnątrzkomórkowe gryzoni, sortującą nexynę 27 (SNX27), która reguluje przepływ kanałów Kir3. Podobnie jak większość nexyn sortujących, SNX27 posiada funkcjonalną domenę PX, która selektywnie wiąże fosfolipid błonowy fosfatydyloinozytolo-3-fosforan (PI3P) i jest ważna dla przemieszczania się do wczesnego endosomu. SNX27 jest jednak jedyną neksyną sortującą, która zawiera domenę PDZ domenę. Ta domena PDZ rozróżnia kanały o podobnych motywach wiążących PDZ klasy I PDZ, wiążąc się z C-końcowym końcem Kir3.3 i Kir3.2c (-ESKV), ale nie z Kir2.1 (-ESEI) lub Kv1.4 (-ETDV). SNX27 promuje endosomalny ruch kanałów Kir3, prowadząc do zmniejszonej ekspresji powierzchniowej, zwiększonej degradacji i mniejszych prądów potasowych Kir3. Regulacja endosomalnego przemieszczania się za pośrednictwem nexyn sortujących ujawnia nieznany wcześniej mechanizm do kontrolowania ekspresji powierzchniowej kanałów potasowych. --- CASP jest małym białkiem indukowanym cytokinami, wyrażanym głównie w komórkach hematopoetycznych. które wiąże się z członkami rodziny czynników wymiany nukleotydów guaninowych Cytohesin/ARNO. czynników wymiany nukleotydów guaninowych. Cytohezyny aktywują ARF, grupę GTPaz zaangażowanych w inicjację pęcherzykową. Funkcjonalnie, CASP jest białkiem adaptorowym zawierającym domenę PDZ, zwiniętą cewkę i potencjalny terminal karboksylowy motyw wiążący PDZ, który staraliśmy się tutaj scharakteryzować. Używając GST pulldowns i spektrometrii mas zidentyfikowaliśmy nową interakcję CASP i nexiny sortującej 27 (SNX27). W limfocytach motyw wiążący PDZ CASP oddziałuje z domeną PDZ domeny SNX27. Białko to jest unikalnym członkiem rodziny nexin sortujących białek, grupy ogólnie zaangażowanej w endocytarne i wewnątrzkomórkowe sortowanie maszyny. Endogenne SNX27 i CASP kolokalizują we wczesnym przedziale endosomalnym w limfocytach, a także w badaniach transfekcji. Wyniki te sugerują, że endosomalna SNX27 może rekrutować CASP do orkiestracji wewnątrzkomórkowego wewnątrzkomórkowych i/lub kompleksów sygnalizacyjnych. --- Kinaza diacyloglicerolowa zeta jest członkiem rodziny kinaz diacyloglicerolowych. enzymów, które generują kwas fosfatydowy poprzez fosforylację diacyloglicerolu fosforylację. Oprócz domen katalitycznych i bogatych w cysteinę występujących we wszystkich kinazach diacyloglicerolowych, kinaza diacyloglicerolowa zeta posiada domenę MARCKS, jak również a także region C-końcowy zawierający cztery powtórzenia ankyryny i motyw wiążący PDZ PDZ. Poprzednie doniesienia wykazały, że interakcja kinazy diacyloglicerolowej zeta z kilkoma białkami jest ważnym mechanizmem modulującym lokalizację i aktywność tego enzymu. i aktywność tego enzymu. Tutaj zastosowaliśmy podejście proteomiczne do poszukiwania nowych białek oddziałujących z kinazą diacyloglicerolową zeta i zidentyfikowaliśmy sortującą nexin 27 (SNX27), niedawno opisanego członka rodziny białek zaangażowanych w transport wewnątrzkomórkowy wewnątrzkomórkowy transport, który ma domenę PDZ oprócz domeny homologii phox charakterystyczną dla białek SNX. Badania koimmunoprecypitacji i analiza dwuhybrydowa potwierdziły fizyczną, zależną od PDZ asocjację między SNX27 i kinazą diacyloglicerolową zeta. Ponieważ kinaza diacyloglicerolowa zeta jest w limfocytach T, scharakteryzowaliśmy ekspresję SNX27 i subkomórkową lokalizację w tych komórkach. i lokalizację subkomórkową w tych komórkach. SNX27 kolokalizowała z pęcherzykami transferyny pozytywnymi pęcherzykami, wskazując na jego udział w recyklingu endocytarnym limfocytów T. recyklingu. Ekspresja mutantów delecyjnych ujawniła, że oprócz domeny homologii phox domena PDZ SNX27 przyczyniła się do lokalizacji tego białka w pęcherzykach. białka, co sugeruje, że interakcja z kinazą diacyloglicerolową zeta reguluje lokalizację SNX27. SNX27. Analiza komórek z knockdownem za pośrednictwem interferencji RNA kinazy diacyloglicerolowej zeta wykazała przyspieszone wyjście receptora transferyny z z przedziału recyklingu endocytarnego limfocytów z powrotem do błony plazmatycznej, dalsze potwierdzenie zależnej od kinazy diacyloglicerolowej zeta kontroli pęcherzyków pęcherzyków. Dane te potwierdzają wcześniej nieopisaną rolę kinazy diacyloglicerolowej kinazy zeta w modulacji transportu błonowego, co może również pomóc w zdefiniować funkcję SNX27. --- Nexin sortujący 27 (SNX27) należy do rodziny białek nexin sortujących, które uczestniczą w transporcie pęcherzykowym i białkowym. Podobnie jak wszystkie białka białka, SNX27 ma funkcjonalną domenę PX, która jest ważna dla wiązania endosomu ale jest to jedyna neksyna sortująca z domeną PDZ. Zidentyfikowaliśmy SNX27 jako partnera kinazy diacyloglicerolowej ζ (DGKζ), negatywnego regulatora funkcji komórek T który metabolizuje diacyloglicerol w celu uzyskania kwasu fosfatydowego. SNX27 oddziałuje z motywem wiążącym PDZ DGKζ we wczesnych/recyklingowych endosomach w spoczynkowych komórkach T. spoczynkowych limfocytów T; jednak dynamika i mechanizmy leżące u podstaw lokalizacji subkomórkowej SNX27 podczas aktywacji komórek T są nieznane. Wykazaliśmy, że że w komórkach T, które napotykają pulsujące komórki prezentujące antygen, SNX27 w tranzycie na wczesnych/recyklingowych endosomach polaryzują się do synapsy immunologicznej. Frakcja SNX27 gromadzi się w dojrzałej synapsie immunologicznej w procesie, który jest zależnym od transportu pęcherzykowego, wiązania domeny PX do fosfatydyloinozytolu 3-fosforanu i obecności regionu PDZ. Obniżenie ekspresji SNX27 lub DGKζ skutkuje zwiększoną podstawową i fosforylacji ERK wyzwalanej przez antygen. Wyniki te identyfikują SNX27 jako zawierający PDZ składnik synapsy immunologicznej komórek T i wykazują rolę tego białka w regulacji szlaku Ras-ERK, sugerując funkcjonalny związek między SNX27 i DGKζ. --- Neoksyny sortujące (SNX) zawierające domenę Phox (PX) stają się ważnymi regulatorami transportu endocytarnego. regulatory transportu endocytarnego. Seksyna sortująca 27 (SNX27) jest wyjątkowa, ponieważ zawiera domenę PDZ (Psd-95/Dlg/ZO1). Pokazujemy tutaj, że SNX27 jest przede wszystkim ukierunkowana na wczesny endosom poprzez interakcję jej domeny PX z PtdIns(3)P. Chociaż ukierunkowana ablacja genu SNX27 u myszy nie wpłynęła znacząco wpływać na wzrost i przeżycie podczas rozwoju embrionalnego, SNX27 odgrywa istotną rolę we odgrywa istotną rolę w postnatalnym wzroście i przeżyciu. Receptor N-metylo-d-asparaginianu (NMDA) receptor 2C (NR2C) został zidentyfikowany jako nowe białko oddziałujące z SNX27, a ta w interakcji pośredniczy domena PDZ SNX27 i C-końcowy motyw wiążący PDZ NR2C. motyw wiążący PDZ NR2C. Zwiększone poziomy ekspresji NR2C, wraz z upośledzona endocytoza NR2C w neuronach SNX27 (-/-) wskazuje, że SNX27 może może regulować endocytozę i/lub sortowanie endosomalne NR2C. Jest to zgodne z rolą SNX27 jako ogólnego regulatora sortowania białek błonowych białek błonowych zawierających motyw wiążący PDZ, a jego brak może zmienić może zmieniać przemieszczanie się tych białek, prowadząc do defektów wzrostu i przeżycia. --- Bramkowane białkiem G kanały potasowe prostujące do wewnątrz (Kir3) są zaangażowane w regulując pobudliwość błon w mózgu. Wykazano, że kanały Kir3 odgrywają rolę w uczeniu się, analgezji i uzależnieniu od narkotyków. Niewiele wiadomo na temat regulacji regulacji kanałów Kir3 na powierzchni komórki. Stosując podejście proteomiczne niedawno odkryliśmy, że neksyna sortująca 27 (SNX27) wiąże się z podzbiorem kanałów Kir3. kanałów Kir3. Neoksyny sortujące są zaangażowane w przemieszczanie białek przez przedziały endosomalne. Pojedyncza domena PDZ SNX27 wiąże się bezpośrednio do motyw wiązania PDZ kanałów Kir3, prowadząc do ich obniżenia. Tutaj zbadaliśmy funkcjonalny wpływ ekspresji SNX27b na różne kombinacje podjednostek rodziny Kir3. podjednostek rodziny Kir3. Nasze wyniki pokazują, że regulacja kanałów Kir3 przez SNX27 zależy krytycznie od kombinacji podjednostek Kir3. Ten regulacja specyficzna dla podjednostki może być ważna dla określenia zakresu hamowania Kir3 w stanach normalnych i chorobowych, takich jak uzależnienie od narkotyków. uzależnienie od narkotyków. --- Sortowanie nexin 27 (SNX27), białko domeny PDZ wzbogacone o mózg, reguluje endocytarne sortowanie i transport. Tutaj pokazujemy, że myszy Snx27(-/-) mają poważne deficyty neuronalne w hipokampie i korze mózgowej. Chociaż myszy Snx27(+/-) mają rażąco normalną neuroanatomię, stwierdziliśmy wady funkcji synaptycznej, uczenia się i pamięci i zmniejszenie ilości jonotropowych receptorów glutaminianu (NMDA i AMPA) u tych myszy. SNX27 oddziałuje z tymi receptorami poprzez domenę domenę PDZ, regulując ich recykling do błony plazmatycznej. My wykazujemy jednoczesną zmniejszoną ekspresję SNX27 i wiązania CCAAT / enhancer białka β (C/EBPβ) w mózgach z zespołem Downa i identyfikujemy C/EBPβ jako czynnik transkrypcyjny dla SNX27. czynnik transkrypcyjny dla SNX27. Zespół Downa powoduje nadekspresję miR-155, mikroRNA kodowanego przez chromosom 21, który negatywnie reguluje C/EBPβ, zmniejszając w ten sposób ekspresję SNX27 i powodując dysfunkcję synaptyczną. Regulacja SNX27 w hipokampie myszy z zespołem Downa ratuje deficyty synaptyczne i poznawcze. i deficyty poznawcze. Nasza identyfikacja roli SNX27 w funkcji synaptycznej ustanawia nowy molekularny mechanizm patogenezy zespołu Downa. --- Bramkowane białkiem G kanały potasowe prostujące do wewnątrz (GIRK) odgrywają ważną rolę w regulacji pobudliwości neuronów. odgrywają ważną rolę w regulacji pobudliwości neuronów. Sortowanie nexin 27b (SNX27b), które zmniejsza ekspresję powierzchniową kanałów GIRK poprzez interakcję domeny PDZ, zawiera domniemaną domenę asocjacji Ras (RA) o nieznanej funkcji. Usunięcie domeny RA w SNX27b (SNX27b-ΔRA) zapobiega regulacji w dół kanałów GIRK2c/GIRK3. Podobnie, mutacja punktowa (K305A) w domenie RA zakłóca regulację kanałów GIRK2c/GIRK3 i zmniejsza wiązanie H-Ras in vitro. Wreszcie, dominująco-ujemny H-Ras (S17N) blokuje zależne od SNX27b spadek ekspresji powierzchniowej kanałów GIRK2c/GIRK3. Zatem obecność funkcjonalnej domeny funkcjonalna domena RA i interakcja z białkami G podobnymi do Ras obejmują nowy mechanizm modulowania kontroli SNX27b ekspresji powierzchniowej kanałów GIRK i pobudliwości komórkowej. --- Motywy oddziałujące z domeną postsynaptyczną 95/discs large/zonus occludens-1 (PDZ), oprócz dobrze ugruntowanej roli rusztowania białkowego motywy, oprócz ich dobrze ugruntowanej roli w rusztowaniu białkowym na powierzchni komórki, proponuje się, aby działały jako determinanty cis kierujące molekularnego sortowania ładunku transmembranowego z endosomów do błony plazmatycznej. Hipoteza ta wymaga istnienia specyficznego trans-działającego białka PDZ które pośredniczy w proponowanej operacji sortowania w błonie endosomu. Tutaj pokazujemy, że nexin sortujący 27 (SNX27) jest wymagany do wydajnego, ukierunkowanego na PDZ recyklingu beta(2)-adrenoreceptora (beta(2)AR) z wczesnych endosomów. SNX27 pośredniczy w tej funkcji sortowania, gdy ulega ekspresji na poziomach endogennych, a jego aktywność recyklingu wymaga zarówno zależnego od domeny PDZ rozpoznawania cytoplazmy beta (2) AR ogon cytoplazmatyczny i zależne od domeny Phox homology (PX) skojarzenie z błoną endosomu. Wyniki te identyfikują dyskretną rolę SNX27 w PDZ-kierowany recykling fizjologicznie ważnego receptora sygnalizacyjnego i rozszerzają koncepcję sortowania molekularnego specyficznego dla ładunku w szlaku recyklingu. --- Sorting nexin 27 (SNX27) jest białkiem o masie 62 kDa zlokalizowanym we wczesnych endosomach i reguluje wewnątrzkomórkowy transport kanałów jonowych i receptorów. Oprócz domeny PX, SNX27 jest jedynym członkiem rodziny sortującej, który zawiera domenę PDZ. Aby zidentyfikować nowych partnerów wiążących SNX27-PDZ, my przeprowadziliśmy badanie proteomiczne w komórkach kory zbiorczej nerki głównej myszy wykorzystując konstrukt fuzyjny GST-SNX27 jako przynętę. Odkryliśmy, że β-Pix (p21-activated kinase-interactive exchange factor), czynnik wymiany nukleotydów guaniny czynnik wymiany dla rodziny małych GTPaz Rho, o których wiadomo, że regulują ruchliwość komórek bezpośrednio oddziaływał z SNX27. Powiązanie β-Pix i SNX27 jest specyficzna dla izoform β-Pix zakończonych motywem wiążącym PDZ typu 1 (ETNL). W tym samym badaniu zidentyfikowaliśmy również Git1/2 jako potencjalne białko oddziałujące z SNX27. białko. Interakcja między SNX27 i Git1/2 jest pośrednia i odbywa się za pośrednictwem β-Pix. Ponadto wykazaliśmy rekrutację kompleksu β-Pix-Git do miejsc endosomalnych w sposób zależny od SNX27. Wreszcie, testy migracji wykazały, że SNX27 z komórek HeLa i mysiego głównego korowego przewodu zbiorczego nerki znacząco zmniejsza ruchliwość komórek. znacząco zmniejsza ruchliwość komórek. Proponujemy model, w którym SNX27 reguluje przemieszczanie się β-Pix do ogniskowych przyczepów, a tym samym wpływa na ruchliwość komórek. ruchliwość komórek.

Jakie są funkcje sortowania nexin 27?

Sorting nexin 27 (SNX27) reguluje sortowanie/recykling endocytarny i wewnątrzkomórkowy ruch kanałów jonowych i receptorów.

KONTEKST: Pacjenci z tyreotoksykozą indukowaną amiodaronem (AIT) i dysfunkcją skurczową lewej komory (LV) dysfunkcją skurczową lewej komory (LV) charakteryzują się wysoką śmiertelnością. Zazwyczaj, terapia medyczna jest pierwszym wyborem dla pacjentów z AIT, podczas gdy rola tyroidektomii nie jest rozstrzygnięta. CEL: Celem badania była ocena wpływu całkowitej tyreoidektomii na serce. tyroidektomii na czynność serca i przeżycie pacjentów z AIT z ciężką dysfunkcją skurczową LV. dysfunkcją skurczową LV. PROJEKT: Było to retrospektywne badanie kohortowe. MIEJSCE: Badanie przeprowadzono w ośrodku uniwersyteckim trzeciego stopnia. PACJENCI: Wszyscy pacjenci z AIT (n=24; dziewięciu pacjentów z AIT typu 1, 15 pacjentów z AIT typu 2) skierowanych do Kliniki Endokrynologii i poddanych całkowitej tyreoidektomii na Oddziale Chirurgii Uniwersytetu w Pizie w latach 1997-2010. Piza, w latach 1997-2010. INTERWENCJA: Interwencją była całkowita tyreoidektomia. GŁÓWNA MIARA WYNIKU: Zmierzono frakcję wyrzutową LV (EF) po tyreoidektomii i przeżycie w grudniu 2011 roku. przeżycie w grudniu 2011 roku. WYNIKI: Wszyscy włączeni do badania pacjenci byli wcześniej leczeni z powodu AIT, stosownie do potrzeb, bez osiągnięcia eutyreozy. Pacjenci z umiarkowaną do ciężką dysfunkcją skurczową lewej komory (EF<40%, grupa 1, n=9) lub z łagodną dysfunkcją skurczową (40%≤EF≤EF). dysfunkcją skurczową (40%≤EF≤50%, grupa 2, n=5) porównano z pacjentami z prawidłową funkcją skurczową (EF>50%, grupa 3, n=10). Dwa miesiące po tyreoidektomii, pod terapii zastępczej lewotyroksyną, LVEF poprawiła się u pacjentów z dysfunkcją skurczową LV skurczową LV, szczególnie u osób z grupy 1, u których zwiększyła się z 28,2±7,2% do 38,3±6% (P=0,007). Przeciwnie, LVEF nie zmieniła się znacząco w grupie 3 (z 57,1±3,0 do 59,8±6,6%, P=0,242). Średni czas obserwacji wynosił 67±42 miesięcy. Żaden zgon nie wystąpił w trakcie i 2 miesiące po operacji. Jeden zgon wystąpił u jednego pacjenta z grupy 1, 30 miesięcy po tyreoidektomii, z powodu ostrego zawału mięśnia sercowego. U żadnego pacjenta nie wystąpiły istotne powikłania powikłania tyreoidektomii. WNIOSKI: Całkowita tyreoidektomia, poprzez szybkie przywrócenie eutyreozy, może poprawić serca i zmniejszyć ryzyko śmiertelności u pacjentów z AIT z ciężką dysfunkcją LV. dysfunkcją LV. --- Przedstawiamy leczenie czterech pacjentów z tyreotoksykozą. Dwóch z nich miało tyreotoksykozę typu I tyreotoksykozy indukowanej amiodaronem (AIT) leczonej metimazolem. Trzeci Pacjent z chorobą Gravesa-Basedowa, który stał się niedoczynny 25 lat po subtotalnej tyreoidektomii tyreoidektomii, rozwinęła się AIT typu II. Ponadto, jeden przypadek z niewydolnością serca i częstoskurczem komorowym, u którego wystąpiła niepożądana reakcja na leki przeciwtarczycowe amiodaron, został poddany całkowitej tyreoidektomii. Przebieg przebieg kliniczny był spokojny, a pacjent czuje się dobrze. Ponieważ amiodaron zawiera dużą ilość jodu, często trudno jest postawić diagnozę różnicową. diagnozę różnicową. Leczenie chirurgiczne pacjentów z chorobą Gravesa-Basedowa jest Gravesa jest zalecane, gdy wymagana jest natychmiastowa kontrola nadczynności tarczycy i niewydolności serca. i niewydolności serca. --- CEL: Zbadanie, w jaki sposób północnoamerykańscy tyreolodzy oceniają i leczą tyreotoksykozę indukowaną amiodaronem (AIT) i porównanie wyników z wynikami z wynikami tego samego badania ankietowego przeprowadzonego wcześniej wśród europejskich tyreologów. tyreologów w Europie. PROJEKT: Członkowie American Thyroid Association (ATA) o zainteresowaniach klinicznych zainteresowaniami klinicznymi wysłali pocztą elektroniczną kwestionariusz dotyczący diagnostyki i leczenia AIT, otrzymano 115 odpowiedzi ze Stanów Zjednoczonych i Kanady, reprezentujących około jednej trzeciej członków ATA o zainteresowaniach klinicznych. WYNIKI: Większość respondentów (91% w porównaniu do 68% w Europie, P < 0,05) odnotowuje < 10 nowych przypadków AIT rocznie. nowych przypadków AIT rocznie, a AIT wydaje się rzadsze niż niedoczynność tarczycy wywołana amiodaronem (AI). niedoczynność tarczycy (AIH) w Ameryce Północnej (odpowiednio 34% i 66% zaburzeń czynności tarczycy wywołanych amiodaronem amiodaronem w porównaniu z odpowiednio 75% i 25% w Europie, P < 0,001). Gdy podejrzewa się AIT, w Ameryce Północnej ocena hormonalna opiera się głównie na T4 (FT4) i TSH, podczas gdy oznaczenie T3 (FT3) w surowicy jest wymagane rzadziej niż w Europie. jest wymagane rzadziej niż w Europie; autoimmunizacja tarczycy jest uwzględniana we wstępnej ocenie rzadziej niż w Europie. Najczęściej stosowane dodatkowe procedury diagnostyczne obejmują, podobnie jak w Europie, ultrasonografię dopplerowską tarczycy Dopplera tarczycy oraz w mniejszym stopniu wychwyt jodu radioaktywnego przez tarczycę jodu radioaktywnego, ale Europejczycy mają tendencję do zlecania wielu testów częściej niż mieszkańcy Ameryki Północnej. Amerykanie. Odstawienie amiodaronu jest częściej uważane za niepotrzebne przez przez tyreologów z Ameryki Północnej (21% w porównaniu do 10% w Europie w AIT typu 1, P < 0,05, 34% w porównaniu do 20% w AIT typu 2, P < 0,05). W przypadku AIT typu 1 tionamidy stanowią tionamidy stanowią leczenie z wyboru zarówno dla Amerykanów, jak i Europejczyków. stosują je jako monoterapię w 65% w porównaniu do 51% Europejczyków (P < 0,05), którzy częściej uważają nadchloran potasu za przydatny dodatek (31% w porównaniu z 15% mieszkańców Ameryki Północnej, P < 0,01). Amerykanów, P < 0,01). Glikokortykoidy są wybieranym leczeniem AIT typu 2, samodzielnie (62% w porównaniu do 46% w Europie, P < 0,05) lub w połączeniu z tionamidami (16% w porównaniu do 25% w Europie, P = NS). Po przywróceniu eutyreozy, ablacja tarczycy ablacja tarczycy przy braku nawracającej tyreotoksykozy jest zalecana w AIT typu 1. rzadziej przez mieszkańców Ameryki Północnej. Jeśli leczenie amiodaronem musi zostać profilaktyczna ablacja tarczycy jest zalecana w 76% przypadków AIT typu 1, podczas gdy strategia "poczekaj i zobacz" jest przyjmowana przez 61% w typie 2 AIT, podobnie do zachowanie europejskich tyreologów. WNIOSEK: Istnieją podobieństwa i różnice między ekspertami z Ameryki Północnej i europejskich tyreologów w zakresie diagnozowania i leczenia AIT. Podczas gdy różnice odzwierciedlają częstą niepewność co do podstawowego mechanizmu prowadzącego do AIT. do AIT, podobieństwa mogą stanowić podstawę do udoskonalenia kryteriów diagnostycznych i poprawy wyników terapeutycznych w tej trudnej sytuacji klinicznej. --- TŁO/ CEL: Identyfikacja różnych podtypów tyreotoksykozy indukowanej amiodaronem (AIT) tyreotoksykozy indukowanej amiodaronem (AIT) może zapewnić racjonalną podstawę dla wyboru odpowiedniego leczenia. Celem niniejszego badania była ocena diagnostyki różnicowej i schematów leczenia AIT u dzieci i młodzieży. i młodzieży. PACJENCI: Do badania włączono 3 pacjentów: 6,7-letniego chłopca z AIT typu I; 17,9-letnią dziewczynkę z AIT typu II i 14,6-letnią dziewczynkę z AIT typu II. 17,9-letnią dziewczynkę z AIT typu II i 14,6-letnią dziewczynkę z AIT typu mieszanego. WNIOSKI: AIT nie jest rzadkim powikłaniem w krajach o niskim spożyciu jodu. jodu. AIT może przebiegać bezobjawowo i może wystąpić w dowolnym momencie u pacjentów leczonych amiodaronem. amiodaronem. Bardzo ważne jest również rozróżnienie typu AIT podczas planowania terapii. Leczenie sterydami należy rozpocząć, gdy wyniki wskazują na AIT typu II lub mieszanego. Beta-blokery mogą zapobiegać tyreotoksykozie serca i nawrotom pierwotnej arytmii. nawrotom pierwotnej arytmii w przypadku odstawienia amiodaronu. --- WPROWADZENIE: Amiodaron (AM) jest często stosowany w leczeniu pacjentów z chorobami serca. zaburzeniami pracy serca. Jednak ze względu na wysoką zawartość jodu ma on skutki uboczne dla funkcji tarczycy. tarczycy. Zastosowanie terapii radiojodem (RIT) w tyreotoksykozie indukowanej amiodaronem amiodaronem (AIT) z niskim wychwytem jodu radioaktywnego (RAIU) jest nadal kontrowersyjne. kontrowersyjna. U tych pacjentów opcje terapeutyczne w przypadku choroby opornej na leczenie obejmują operację, leki przeciwtarczycowe lub glukokortykosterydy. CEL: Celem badania była ocena skuteczności RIT u pacjentów z AIT i niskim RAIU. z AIT i niskim RAIU w dwuletniej obserwacji. PACJENCI I METODY: 40 pacjentów (25 mężczyzn i 15 kobiet) w wieku od 63 do 83 lat (x +/- SD: 66,2 +/- 5,0 lat; mediana: 65 lat) leczonych RIT. do badania. U tych pacjentów terapia AM była niezbędna dla podstawowej serca, podczas gdy operacja, leki przeciwtarczycowe lub glikokortykosteroidy były przeciwwskazane. przeciwwskazane. Czterdziestu siedmiu pacjentów z toksycznym wolem wieloguzkowym (TMNG) (39 kobiet i 8 mężczyzn), dobranych pod względem wieku (67 +/- 12 lat; zakres 54-89 lat), włączono do badania do badania jako grupę porównawczą. Procedury diagnostyczne obejmowały podstawowe testy czynności tarczycy (tyreotropina - TSH, wolna trójjodotyronina - fT3 i wolnej tyroksyny - fT4), pomiar autoprzeciwciał tarczycowych (autoprzeciwciała antytyroglobulinowe - TgAb, autoprzeciwciała przeciw peroksydazie tarczycowej - TPOAb, autoprzeciwciała przeciwko receptorowi TSH - TRAb), ultrasonografię tarczycy, scyntygrafię tarczycy i ocenę RAIU. WYNIKI: Wartości TSH, TgAb, TPOAb i TRAb w surowicy były niewykrywalne w obu grupach. grupach. U pacjentów z AIT poziom fT4 wynosił od 18,7 do 38,7 pmol/l (średnia: 27.1 +/- 5,8), a stężenie fT3 wynosiło od 3,9 do 5,6 pmo/l (średnia: 5,7 +/- 1,4), podczas gdy u pacjentów z TMNG poziom fT4 wynosił od 31,5 do 22,2 pmol/l (średnia: 25,3 +/- 5,8), a stężenie fT3 wynosił od 3,8 do 4,2 pmo/l (średnia: 4,2 +/- 0,2). Średnie wartości RAIU po 5h i 24h u pacjentów z AIT wynosiły 2,3 +/- 0,5 i 3,1 +/- 0,9%, podczas gdy u pacjentów z TMNG wynosiły odpowiednio 18,0 +/- 3,8 i 35,7 +/- 9,1%. Znacząca Odnotowano istotną różnicę (p<0,001) między 5-godzinnym i 24-godzinnym RAIU w AIT w porównaniu z TMNG. U wszystkich pacjentów z AIT podano dawkę 800 MBq 131I. Podczas dwuletniej obserwacji nawrót nadczynności tarczycy zaobserwowano u dwóch pacjentów (5%) z TMNG. Pacjenci ci otrzymali drugą dawkę radiojodu 16,2 +/- 15 miesięcy później (średnia dawka powtórnego leczenia wynosiła 735,93 +/- 196,1 MBq). Dla porównaniu, żaden z pacjentów z AIT nie wymagał drugiej dawki 131I i tylko tylko jeden pacjent (2,5%) 6 miesięcy po ablacyjnej dawce 131I potrzebował leków przeciwtarczycowych. leków przeciwtarczycowych. Przejściową niedoczynność tarczycy zaobserwowano tylko u dwóch pacjentów (5%) z AIH, choć nie obserwowano jej u pacjentów z TMNG. W okresie obserwacji nie zaobserwowano nagłych zgonów u pacjentów z u pacjentów z AIT; u jednego pacjenta zdiagnozowano raka prostaty, a u jednego u jednego pacjenta wystąpiło ostre toksyczne zapalenie wątroby po AM. WNIOSKI: RIT może być bezpieczną i użyteczną metodą terapii AIT u pacjentów z niskim RAIU, u których inne metody leczenia są przeciwwskazane.

Jakie jest leczenie tyreotoksykozy wywołanej amiodaronem?

Leczenie tyreotoksykozy wywołanej amiodaronem jest złożone i może obejmować leki, takie jak leki przeciwtarczycowe, beta-blokery, kortykosteroidy, lit, a także kwas jopanowy w ramach przygotowań do tyreoidektomii. Tyroidektomia całkowita i radiojod stanowią alternatywne opcje leczenia

Pakowanie mitochondrialnego DNA (mtDNA) w zespoły DNA-białko zwane nukleoidy zapewnia wydajną jednostkę segregującą mtDNA, koordynując zaangażowanie mtDNA w metabolizm komórkowy. udział w metabolizmie komórkowym. Od wczesnego odkrycia mtDNA jako "pozajądrowy" materiał genetyczny, jego organizacja w nukleoidy i integracja zarówno z mitochondrialną siecią organellarną, jak i komórką jako całością poprzez różnych szlaków transdukcji sygnału, mtDNA jest kluczowym składnikiem homeostatycznej sieci sieci homeostatycznej komórki. Nukleoid mitochondrialny składa się z zestawu wiążących DNA białek rdzeniowych zaangażowanych w utrzymanie i transkrypcję mtDNA oraz szeregu czynników czynników peryferyjnych, które są składnikami szlaków sygnalizacyjnych kontrolujących biogenezę mitochondriów, metabolizm, apoptozę i retrogradację mitochondria do jądra. Molekularne interakcje składników nukleoidu z siecią organellarną i komórkowymi szlakami sygnalizacyjnymi dostarczają ekscytujące wskazówki dotyczące dynamicznej integracji mtDNA z komórkową homeostazą metaboliczną. homeostazę komórkową. --- Mitochondrialne DNA odgrywa kluczową rolę w homeostazie komórkowej; jednak molekularne mechanizmy mechanizmy molekularne leżące u podstaw dziedziczenia i propagacji mitochondrialnego DNA dopiero zaczynają być rozumiane. Aby zapewnić dystrybucję i propagację mitochondrialnego genomu, mitochondrialne DNA jest pakowane w wielkocząsteczkowe zespoły zwane nukleoidami, składające się z jednej lub więcej kopii mitochondrialnego DNA i powiązanych białek. Dokonujemy przeglądu aktualnych badań nad mitochondrialnym mitochondrialnego, w tym białek związanych z nukleoidami, dynamiki nukleoidów w komórce, potencjalnych mechanizmów w komórce, potencjalne mechanizmy zapewniające prawidłową dystrybucję nukleoidów oraz wpływ organizacji nukleoidów na dysfunkcję mitochondriów. Nukleoid jest molekularną jednostką organizacyjną genetyki mitochondrialnej i jest miejscem interakcji, które ostatecznie określają stan bioenergetyczny komórki jako całości. jako całości. Obecne i przyszłe badania dostarczą istotnych informacji na temat interakcje molekularne i komórkowe, które powodują kryzys bioenergetyczny, i dostarczą wskazówki dotyczące terapeutycznego ratowania dysfunkcji mitochondriów. --- Jądrowe DNA jest ciasno upakowane w strukturze nukleosomalnej. W przeciwieństwie do tego, ludzkie mitochondrialne DNA (mtDNA) od dawna uważano za raczej nagie, ponieważ mitochondria nie zawierają histonów. Mitochondrialny czynnik transkrypcyjny A (TFAM), członek rodziny białek o wysokiej ruchliwości (HMG) i pierwszy zidentyfikowany mitochondrialny czynnik transkrypcyjny mitochondrialnego czynnika transkrypcyjnego, jest niezbędny do utrzymania mitochondrialnego DNA. Abf2, drożdżowy odpowiednik ludzkiego TFAM, jest wystarczająco obfity aby pokryć cały region mtDNA i odgrywać rolę podobną do histonów w mitochondriach. mitochondriach. Ludzka TFAM jest rzeczywiście tak obfita jak Abf2, co sugeruje, że TFAM pełni również rolę architektoniczną podobną do histonów w utrzymaniu mtDNA. Kiedy ludzkie mitochondria są solubilizowane niejonowym detergentem Nonidet-P40, a następnie rozdzielane na frakcje rozpuszczalne i cząsteczkowe, większość TFAM jest odzyskiwana z frakcji frakcji cząsteczkowej wraz z mtDNA, co sugeruje, że ludzkie mtDNA tworzy strukturę nukleoidu. TFAM jest ściśle związany z mtDNA jako główny składnik nukleoidu. --- Mitochondrialne DNA (mtDNA) jest zorganizowane w nukleoidy w kompleksie z białkami pomocniczymi, białkami replikacji i ekspresji genów. białkami, białkami replikacji mtDNA i mechanizmami ekspresji genów. Solidny mtDNA jest reprezentowany przez setki do tysięcy nukleoidów w mitochondrium komórki. mitochondrium. Brakuje szczegółowych informacji na temat dynamiki rozmieszczenia nukleoidów w mitochondrium. w obrębie sieci mitochondrialnej w warunkach fizjologicznych i patologicznych. patologicznych. Dlatego wykorzystaliśmy mikroskopię konfokalną do badania redystrybucję nukleoidów mitochondrialnych po rozszczepieniu mitochondriów i po reintegracji sieci mitochondrialnej. Rozszczepienie było indukowane przez stres oksydacyjny stres przy hamowaniu oddychania przez rotenon lub po wyeliminowaniu siły protonomotorycznej przez odłączenie lub po anulowaniu jej składnika elektrycznego, ΔΨ(m), przez walinomycynę; oraz przez wyciszenie mitofuscyny MFN2. Wycofanie agenta spowodowało jednoczesną reintegrację sieci mitochondrialnej. Znaleźliśmy dwa główne główne stany morfologiczne: (i) rurowy stan sieci mitochondrialnej z równymi odstępami między nukleoidami, 1,10±0,2 nukleoidów na μm, oraz (ii) stan fragmentaryczny stan pojedynczych obiektów sferoidalnych, w których kilka nukleoidów było skupionych. kilka nukleoidów. Rzadko obserwowaliśmy pojedyncze fragmenty mitochondriów z jednym nukleoidem w środku i bardzo rzadko obserwowaliśmy puste fragmenty. Reintegracja fragmentów do sieci mitochondrialnej przywróciła stan rurkowy z równomiernie rozmieszczonymi nukleoidami. Dwa główne stany morfologiczne współistniały na etapach pośrednich. etapach pośrednich. Obserwacje te sugerują, że zarówno rozszczepienie sieci mitochondrialnej rozszczepienie i ponowne połączenie zdezintegrowanej sieci są nukleoidocentryczne, tj. rozszczepienie i tworzenie nowych kanalików mitochondrialnych są inicjowane wokół nukleoidów. nukleoidów. Analizy kombinacji tych ikon morfologicznych zapewniają zatem podstawę dla przyszłej diagnostyki morfologii mitochondriów. --- Pojawiające się badania pokazują, że pakowanie mitochondrialnego DNA (mtDNA) w zespoły białko-DNA zwane nukleoidami nadaje genomowi mitochondrialnemu organizację wyższego rzędu. mitochondrialnego genomu. Badania składu, struktury i dynamiki nukleoidów ujawniają, że nukleoid mitochondrialny jest ściśle regulowany pod względem genetycznym autonomii, organizacji makromolekularnej i dystrybucji w całej komórce. Nasze badania pokazują, że nukleoidy mitochondrialne są samodzielnymi jednostkami genetycznymi. genetyczne, które nie wymieniają między sobą często mtDNA. Sugeruje to że skład genetyczny nukleoidów komórki będzie kluczowym wyznacznikiem dynamiki mtDNA w komórce i zapewnia mechanistyczną podstawę dla metod terapeutycznych metod terapeutycznych w celu ratowania dysfunkcji spowodowanych mutacjami w mtDNA.

Czym jest nukleoid mitochondrialny?

Naga cząsteczka mtDNA jest dłuższa niż typowy mitochondrium i dlatego jest zagęszczana in vivo, tworząc kompleks nukleoproteinowy, zwany nukleoidem mitochondrialnym.

Różnicowanie między nadwrażliwością na abakawir a wirusowymi infekcjami dróg oddechowych jest problematyczne. Piętnaście przypadków nadwrażliwości na abakawir zostało dopasowano do 30 grup kontrolnych z potwierdzoną hodowlą grypy A bez ekspozycji na abakawir. ekspozycji na abakawir. Wysypka była związana z nadwrażliwością (iloraz szans [OR] = 13,1, P = 0,02), podobnie jak obecność nudności (OR = 30, P < 0,001), wymiotów (OR = 17,1, P = 0,001) lub biegunka (OR = 22, P < 0,001). Liczba objawów żołądkowo-jelitowych była również predyktorem reakcji nadwrażliwości (P < 0,001). Objawy ze strony układu oddechowego (kaszel, ból gardła lub duszność) nie były związane z nadwrażliwością na abakawir. nadwrażliwością na abakawir (OR = 0,08, P = 0,001). Analiza wieloczynnikowa potwierdziła następujące związki z nadwrażliwością na abakawir: liczba objawów żołądkowo-jelitowych (OR = 8,6, P = 0,0032), kaszel (OR = 0,039, P = 0,02) i wysypka (OR = 16,9, P = 0,07). Nadwrażliwość na abakawir jest silnie silnie związana z objawami żołądkowo-jelitowymi (GI). Kaszel bez objawów żołądkowo-jelitowych jest związany z grypą. --- Abakawir jest nukleozydowym analogiem inhibitora odwrotnej transkryptazy stosowanym w skojarzeniu z innymi w połączeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi w leczeniu zakażenia HIV 1. U około 3% pacjentów otrzymujących abakawir rozwija się idiosynkratyczna reakcja nadwrażliwości. idiosynkratyczną reakcję nadwrażliwości. Najczęstsze objawy to gorączka, wysypka skórna i zaburzenia żołądkowo-jelitowe. Objawy ze strony układu oddechowego wystąpiły u u około 20% pacjentów, u których wystąpiła reakcja nadwrażliwości. Opisujemy pierwszy przypadek, zgodnie z naszą wiedzą, reakcji nadwrażliwości charakteryzującej się enanthema i gorączka bez wysypki skórnej szybko ustąpiły po odstawieniu abakawiru --- CEL: Abakawir jest związany z rzadkimi, ale potencjalnie poważnymi reakcją nadwrażliwości (HSR), która może obejmować szeroki zakres oznak i objawów. objawów. Identyfikacja tej reakcji na podstawie roszczeń z tytułu ubezpieczenia medycznego mogłaby zapewnić prosty i skuteczny sposób monitorowania częstości występowania nadwrażliwości na abakawir w dużych populacjach. w dużych populacjach pacjentów. METODY: Wykorzystując dane z badania bezpieczeństwa 948 użytkowników abakawiru z 22 nadwrażliwości zidentyfikowane na podstawie roszczeń i zweryfikowane poprzez przegląd dokumentacji medycznej przegląd dokumentacji medycznej, wykorzystaliśmy rekurencyjną analizę partycjonowania do skonstruowania algorytmu algorytm do rozróżniania pacjentów z potwierdzonymi zdarzeniami niepożądanymi i bez nich. zdarzeniami niepożądanymi. Techniki ponownego próbkowania Bootstrap zapewniły walidację analizy. WYNIKI: W wyniku analizy uzyskano drzewo klasyfikacyjne z trzema węzłami decyzyjnymi które zawierały najlepsze wskaźniki HSR. Predyktory obejmowały dowolny z kilka specyficznych objawów powszechnie występujących w tej reakcji, diagnozę roszczeń niepożądanego działania leku, wstrząsu anafilaktycznego lub nieokreślonej alergii oraz przerwanie stosowania abakawiru przed ukończeniem 90-dniowego cyklu leczenia. Algorytm Algorytm wykazał czułość 95% i swoistość 90%, gdy został przetestowany przy użyciu podejścia bootstrap z wykorzystaniem aktualnych danych. WNIOSKI: Stworzono czuły i specyficzny algorytm identyfikacji nadwrażliwości na abakawir abakawiru. Algorytm ten pozwoliłby na skuteczną identyfikację wykresów do przeglądu medycznego. Dalsze testowanie algorytmu z dodatkowymi danymi roszczeń medycznych dla użytkowników abakawiru będą wymagane do upewnić się co do jego ważności w różnych bazach danych.

Jakie są objawy nadwrażliwości na abakawir?

U pacjentów otrzymujących abakawir występuje idiosynkratyczna reakcja nadwrażliwości, która może obejmować szeroki zakres objawów. Najczęstsze z nich to: gorączka, enathema, wysypka skórna, nudności, wymioty, biegunka, kaszel, zaburzenia żołądkowo-jelitowe, wstrząs anafilaktyczny, objawy ze strony układu oddechowego.

Prekursorowe chłoniaki limfoblastyczne z komórek B (B-LBL) występują rzadko i najczęściej najczęściej dotyczą skóry w okolicy głowy i szyi. Histologicznie, skórne chłoniaki B-LBL mogą być mylone z innymi małymi nowotworami okrągłokomórkowymi. Ponadto połowa pacjentów z B-LBL jest ujemna pod względem CD45 (wspólny antygen leukocytów, LCA), szeroko stosowanego markera w diagnostyce chłoniaków. powszechnie stosowanego markera w diagnostyce chłoniaków, a znaczna część wykazuje ekspresję CD99, markera marker mięsaka Ewinga (ES) lub prymitywnego guza neuroektodermalnego (PNET). Dlatego pozawęzłowy B-LBL może być błędnie interpretowany jako PNET lub ES. Tutaj 2 chłopców w wieku 10 i 5 lat z pierwotnym skórnym B-LBL skóry głowy. skóry głowy. PNET został początkowo błędnie zdiagnozowany, ponieważ komórki nowotworowe były ujemne dla CD45, ale silnie dodatnie dla CD99. Zaawansowane stadium ostrej białaczki limfoblastycznej (ALL) białaczki limfoblastycznej (ALL) i obaj pacjenci zmarli w trakcie leczenia z powodu ALL. leczenia ALL. W analizach retrospektywnych komórki nowotworowe w początkowych biopsjach próbki obu pacjentów okazały się reaktywne wobec terminalnej transferazę deoksynukleotydylową (TdT), CD43 i CD10. W ten sposób diagnoza B-LBL została potwierdzona. Przypadki te ilustrują możliwość, że pierwotny skórny B-LBL może naśladować immunofenotypowo ES lub PNET, a prawidłowe rozpoznanie w wątpliwych przypadkach może ułatwić w wątpliwych przypadkach może być ułatwiona przez analizę przy użyciu pełnego panelu przeciwciał, w szczególności TdT i CD43.

Który biomarker jest szeroko stosowany w diagnostyce mięsaka Ewinga?

CD99 jest markerem charakterystycznym dla mięsaka Ewinga i prymitywnych guzów neuroektodermalnych.

Wstęp: ARC1779 jest terapeutycznym antagonistą aptameru domeny A1 czynnika von Willebranda (vWF), ligandu dla receptora glikoproteiny 1b na płytkach krwi. ARC1779 jest opracowywany jako nowy środek przeciwzakrzepowy do stosowania u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi. z ostrymi zespołami wieńcowymi. METODY I WYNIKI: Było to randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie u 47 zdrowych ochotników dawek ARC1779 od 0,05 do 1,0 mg/kg. Efekty farmakodynamiczne mierzono za pomocą testu ELISA dla wolnych miejsc wiązania vWF A1 oraz za pomocą analizatora funkcji płytek krwi. Pod względem farmakokinetyki, profil profil stężenie-czas ARC1779 wydawał się jednofazowy. Obserwowane stężenie i pole pod krzywą były proporcjonalne do dawki. Średni okres półtrwania okres półtrwania w fazie eliminacji wynosił około 2 godzin, a średni czas retencji około 3 godzin. Średnie pozorne objętości dystrybucji (w stanie w stanie stacjonarnym i w fazie końcowej) wynosiły około połowy objętości krwi, co sugeruje, że dystrybucja ARC1779 odbywa się w przedziale centralnym. Średni klirens klirens wahał się od około 10% do około 21% wskaźnika filtracji kłębuszkowej filtracji kłębuszkowej, co sugeruje, że filtracja nerkowa może nie być głównym mechanizmem klirensu ARC1779. Zahamowanie aktywności wiązania vWF A1 osiągnięto przy wartość EC(90) 2,0 mug/mL (151 nmol/L) i funkcji płytek krwi z wartością EC(90) 2,6 mug/mL (196 nmol/L). ARC1779 był ogólnie dobrze tolerowany, i nie zaobserwowano krwawienia. Zdarzenia niepożądane były niewielkie i nie były związane z dawką. związane z dawką. WNIOSKI: Jest to pierwsza na świecie ocena nowego antagonisty aptameru vWF. ARC1779 powodował zależne od dawki i stężenia hamowanie aktywności vWF i funkcji płytek krwi z czasem trwania efektu odpowiednim do zamierzonego klinicznego zastosowania w ostrych zespołach wieńcowych. --- W niniejszym artykule omówiono sól sodową pegaptanibu, związek opracowany przez Eyetech Pharmaceutical Inc. i Pfizer Inc. Pharmaceuticals Inc. i Pfizer Inc. do leczenia neowaskularnego zwyrodnienia plamki żółtej zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem (AMD). Tradycyjne podejścia do leczenia AMD obejmowały terapie destrukcyjne, takie jak laser termiczny fotokoagulacja termiczna i terapia fotodynamiczna; stosowanie pegaptanibu sodowego zwiastuje nowe podejście do leczenia, które jest terapią nieniszczącą opartą na hamowaniu aktywności czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego w oku. To w patologicznie hiperprzepuszczalnym stanie chorego oka. chorego oka. Pegaptanib sodowy jest jednym z pierwszych leków należących do do klasy związków znanych jako aptamery. Chemia, mechanizm działania, mechanizm działania, farmakokinetyka i uzasadnienie klinicznego zastosowania leku. W artykule podkreślono i podsumowano wyniki wieloośrodkowego, randomizowanych, kontrolowanych pozorowanych badań klinicznych z pegaptanibem sodu w leczeniu podtwardówkowej neowaskularyzacji naczyniówkowej w AMD. Ponadto dokonano przeglądu profilu bezpieczeństwa bezpieczeństwa. --- TŁO: Wirus brodawczaka ludzkiego 16 (HPV16) jest wirusem nowotworowym DNA wysokiego ryzyka, który jest głównym czynnikiem wywołującym raka szyjki macicy. Transformacja komórkowa jest związana z rozregulowaną ekspresją onkogenów E6 i E7. Wykazano, że E7 białek komórkowych, w tym białka kontrolującego cykl komórkowy pRb. białko pRb. W tym badaniu, aptamery RNA (małe, jednoniciowe oligonukleotydy oligonukleotydy wybrane do wiązania o wysokim powinowactwie) do HPV16 E7 zostały zastosowane jako narzędzia molekularne do dalszego badania tych interakcji białko-białko. METODOLOGIA / GŁÓWNE WYNIKI: Niniejsze badanie koncentruje się na jednym aptamerze (określanym jako A2). Transfekcja tej cząsteczki do komórek transformowanych HPV16 spowodowała zahamowanie proliferacji komórek (wykazane przy użyciu elektronicznego wykrywania komórek w czasie rzeczywistym i testy MTT) z powodu indukcji apoptozy (jak wykazano za pomocą aneksyny V/barwienie jodkiem propidyny). Testy ściągania GST i wiązania kulek zostały wykorzystane do wykazać, że wiązanie A2 wymagało N-końcowych reszt E7, o których wiadomo, że zaangażowanych w interakcję z białkiem kontrolującym cykl komórkowy, pRb. Stosując podobne podejście, wykazano, że A2 zakłóca interakcję między E7 i pRb in in vitro. Co więcej, transfekcja komórek transformowanych HPV16 z A2 wydawała się powoduje utratę E7 i wzrost poziomu pRb, co zaobserwowano za pomocą immunoblottingu. WNIOSKI/ZNACZENIE: Niniejszy artykuł zawiera pierwszą charakterystykę działania aptameru RNA E7 w linii komórkowej pochodzącej z raka szyjki macicy. Transfekcja komórek A2 była skorelowana z utratą E7 i indukcją apoptozy. indukcją apoptozy. Aptamery specyficzne dla wielu białek komórkowych i wirusowych białek komórkowych i wirusowych; jeden aptamer (Macugen) jest zatwierdzony do użytku klinicznego, a kilka innych jest w fazie badań klinicznych. do użytku klinicznego, a kilka innych jest w trakcie badań klinicznych. Oprócz swojej roli jako narzędzie molekularne, A2 może mieć dalsze zastosowania w przyszłości. --- Głównym powodem, dla którego nowotwory nie są kontrolowane przez układ odpornościowy jest to, że guzy nie wyrażają silnych antygenów nowotworowych, które mogą być rozpoznawane przez układ odpornościowy jako "obce". Obecny nacisk w opracowywaniu jest wzmocnienie odpowiedzi immunologicznej przeciwko istniejącym, choć słabym antygenom. istniejącym, choć słabym antygenom wyrażonym w guzie. Alternatywnym podejściem jest ekspresja nowych, a zatem silnych antygenów w komórkach nowotworowych in situ. W tym celu W tym celu opracowaliśmy podejście do generowania nowych determinantów antygenowych w komórkach nowotworowych komórkach nowotworowych przy użyciu technologii siRNA w celu zahamowania rozpadu mRNA za pośrednictwem nonsensu (NMD), mechanizmu nadzoru, który zapobiega ekspresji mRNA zawierającego przedwczesny kodon zakończenia. Ukierunkowanie hamowania siRNA na komórki nowotworowe komórek nowotworowych - niezbędny wymóg ze względu na konstytutywny charakter i fizjologiczną rolę procesu NMD - zostało osiągnięte przy użyciu nowej technologii celowania opartej na wykorzystaniu oligonukleotydowych ligandów aptamerowych. Aptamery lub lub koniugaty siRNA ukierunkowane na aptamery, w przeciwieństwie do przeciwciał, mogą być syntetyzowane w procesie chemicznym w procesie chemicznym, zapewniając prostszy i bardziej opłacalny proces proces produkcji i zatwierdzania przez organy regulacyjne w celu wytworzenia odczynników klasy klinicznej. odczynników. W mysich modelach nowotworowych, hamowanie NMD w komórkach nowotworowych za pośrednictwem siRNA ukierunkowanego na aptamer w komórkach nowotworowych doprowadziło do znacznego zahamowania wzrostu guza, co było lepsze od najlepszych w swojej klasie "konwencjonalnych" protokołów szczepień przeciwnowotworowych. Zahamowanie NMD ukierunkowane na guzy stanowi podstawę prostego, szeroko użytecznego i klinicznie wykonalnego podejścia. klinicznie wykonalne podejście do zwiększenia antygenowości rozsianych guzów prowadząc do ich immunologicznego rozpoznania i odrzucenia. Bezkomórkowy, chemicznie chemicznie syntetyzowany szkielet oligonukleotydowy aptamerów-siRNA zmniejsza ryzyko immunogenności i zwiększa wykonalność generowania odczynników odpowiednich do zastosowań klinicznych. zastosowania klinicznego. --- Aptamery, czyli ligandy kwasów nukleinowych, zyskały zainteresowanie kliniczne w ciągu ostatnich 20 lat ze względu na ich unikalne właściwości, które są połączeniem najlepszych aspektów małych cząsteczek i przeciwciał. Wysokie powinowactwo wiązania i specyficzność aptamerów pozwala na wyizolowanie sztucznego ligandu dla teoretycznie dowolnego celu terapeutycznego. teoretycznie dowolnego celu terapeutycznego. Chemiczne manipulacje pozwalają również na precyzyjne dostrojenie ich biodostępności, a kontrola antidotum znacznie rozszerza ich zastosowanie kliniczne. znacznie rozszerza ich zastosowanie kliniczne. Poniżej przedstawiamy przegląd różnych metod kontroli antidotum na terapeutyki aptamerowe - dopasowane antidotum oligonukleotydowe i odtrutki uniwersalne. Opisujemy również rozwój, ostatnie postępy i potencjalne przyszłe zastosowania potencjalne przyszłe zastosowania terapeutyczne tych typów par aptamer-antidotum pary. --- Aptamery stały się nową klasą małocząsteczkowych ligandów. Te krótkie, jednoniciowe oligonukleotydy mogą być wytwarzane poprzez prostą syntezę chemiczną syntezy chemicznej, co czyni je łatwiejszymi i mniej kosztownymi w produkcji niż przeciwciała. My zsyntetyzowaliśmy sondę aptamerową RNA specyficzną dla ludzkiego CD4 przy użyciu zgłoszonej sekwencji i zbadaliśmy potencjalne zastosowanie tej sondy w fenotypowaniu komórek. Badania w hodowanych komórkach wykazały, że syntetyczny aptamer CD4 miał niemal identyczną niemal identyczną specyficzność wiązania komórek jak standardowe przeciwciało CD4. Mikroskopia fluorescencyjna potwierdziła, że aptamer i przeciwciało generowały ten sam wzór barwienia ten sam wzór barwienia CD4 w komórkach, nie konkurując ze sobą. Analiza wielokolorowej cytometrii przepływowej wykazała, że aptamer CD4 może być z przeciwciałami do fenotypowania komórek ze szpiku kostnego, węzłów chłonnych i płynu opłucnowego. płynu opłucnowego, co sugeruje, że sonda aptamerowa ma wartość do zastosowań klinicznych. --- Komórki nowotworowe, uwalniając czynniki proangiogenne, stymulują wzrost gęstej sieci naczyń włosowatych gęstej sieci naczyń włosowatych niezbędnej do odżywiania masy guza. Walka walka z rakiem wykorzystuje obecnie różne podejścia oparte na hamowaniu patologicznej angiogenezy patologicznej angiogenezy: kilka związków, zarówno syntetycznych, jak i biotechnologicznych, ukierunkowanych na ten złożony proces, jest w trakcie opracowywania. na ten złożony proces. Czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) jest uważany za główny cel terapii przeciwnowotworowej opartej na hamowaniu angiogenezy. angiogenezy; celem jest zablokowanie interakcji między tą cytokiną a jej receptorami. cytokiną i jej receptorami w celu zatrzymania wewnątrzkomórkowych szlaków sygnałowych prowadzących do przebudowy śródbłonka. FDA niedawno zatwierdziła dwa leki ukierunkowane na VEGF, bevacizumab, humanizowane przeciwciało monoklonalne, oraz pegaptinib, pegylowany aptamer. pegylowany aptamer z zastosowaniem w patologiach okulistycznych. Te dwa zatwierdzenia zatwierdzają terapię anty-VEGF do użytku klinicznego i pokazują, jak firmy biotechnologiczne inwestują w angiogenezę. firmy biotechnologiczne inwestują w angiogenezę przy użyciu różnych podejść, tj. wykorzystując leki białkowe i terapeutyki oparte na oligonukleotydach. Przeciwciała monoklonalne przeciwciała monoklonalne, a także inne produkty o wysokiej masie cząsteczkowej, takie jak pułapki na cytokiny, aptamery i krótkie interferujące RNA (siRNA), są zaprojektowane tak, aby celować w VEGF i jego receptory. receptory. Ich projektowanie, produkcja i rozwój kliniczny w leczeniu raka i innych patologicznych związanych z angiogenezą zostaną szczegółowo omówione w tym przeglądzie. w tym przeglądzie. --- Selekcja in vitro jest techniką izolacji ligandów kwasów nukleinowych, które może wiązać się z białkami z wysokim powinowactwem i specyficznością, i ma potencjalne zastosowania w opracowywaniu nowych farmaceutyków. Niniejszy przegląd podsumowuje cele białkowe, które z powodzeniem wywołały gatunki wiążące kwasy nukleinowe (znane również jako "aptamery") i analizuje przykłady tego, jak można je opracować do użytku klinicznego. W szczególności, zastosowanie aptamerów do łagodzenia krzepnięcia krwi i leczenia AIDS. --- Głównym powodem, dla którego nowotwory nie są kontrolowane przez układ odpornościowy jest to, że, w przeciwieństwie do patogenów, nie wykazują ekspresji silnych antygenów odrzucenia guza (TRA). Szczepienia przeciwnowotworowe mają na celu stymulację ogólnoustrojowej odpowiedzi immunologicznej ukierunkowanej na, głównie słabe antygeny wyrażane w rozsianych zmianach nowotworowych. Główne w opracowywaniu skutecznych protokołów szczepień jest identyfikacja silnych i szeroko wyrażonych TRA oraz skutecznych adiuwantów stymulujących silną i trwałą odpowiedź immunologiczną. Tutaj opisujemy alternatywne podejście, w którym w którym ekspresja nowych, a tym samym silnych antygenów jest indukowana w komórkach nowotworowych poprzez hamowanie w komórkach nowotworowych poprzez hamowanie nonsensownego rozpadu informacyjnego RNA (NMD). Małe interferujące RNA (siRNA) - pośredniczone hamowanie NMD w komórkach nowotworowych doprowadziło do ekspresji nowych determinantów antygenowych i ich odrzucenia za pośrednictwem układu odpornościowego. W podskórnych i przerzutowych modelach nowotworowych, ukierunkowane na nowotwór dostarczanie siRNA specyficznych dla czynnika NMD siRNA sprzężonych z oligonukleotydowymi ligandami aptamerowymi doprowadziło do znaczące zahamowanie wzrostu guza, które było lepsze niż w przypadku szczepienia z czynnikiem stymulującym tworzenie kolonii granulocytów i makrofagów (GM-CSF) z ekspresją napromieniowanymi komórkami nowotworowymi i może być dodatkowo wzmocnione przez współstymulację. Zahamowanie NMD ukierunkowane na guza stanowi podstawę prostego, szeroko użytecznego i klinicznie wykonalnego podejścia do klinicznie wykonalnego podejścia do zwiększenia antygenowości rozsianych nowotworów prowadząc do ich immunologicznego rozpoznania i odrzucenia. Bezkomórkowy, chemicznie chemicznie syntetyzowany szkielet oligonukleotydowy aptamerów-siRNA zmniejsza ryzyko immunogenności i zwiększa wykonalność generowania odczynników odpowiednich do zastosowań klinicznych. zastosowania klinicznego. --- Aptamery to specjalna klasa cząsteczek kwasów nukleinowych, które zaczynają być badane pod kątem zastosowań klinicznych. Te małe cząsteczki RNA/DNA mogą tworzyć drugorzędowe i trzeciorzędowe struktury zdolne do specyficznego wiązania białek lub innych komórkowych; są one zasadniczo chemicznym odpowiednikiem przeciwciał. Aptamery mają tę zaletę, że są wysoce specyficzne, stosunkowo małe i nieimmunogenne, i nieimmunogenne. Od czasu odkrycia aptamerów na początku lat 90. ubiegłego wieku, podjęto wiele podjęto ogromne wysiłki, aby uczynić je klinicznie istotnymi dla chorób takich jak rak, HIV i zwyrodnienie plamki żółtej. W ciągu ostatnich dwóch dekad wiele aptamerów zostało klinicznie opracowanych jako inhibitory dla celów takich jak naczyniowy czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) i trombina. Pierwsza terapia oparta na aptamerach został zatwierdzony przez FDA w 2004 r. do leczenia zwyrodnienia plamki żółtej związanego z wiekiem. a kilka innych aptamerów jest obecnie ocenianych w badaniach klinicznych. badaniach klinicznych. Wraz z postępem w terapii celowanej, obrazowaniu i nanotechnologii, aptamery są chętnie rozważane jako potencjalne ligandy celujące ze względu na ich syntezę chemiczną i łatwość modyfikacji w celu koniugacji. Badania przedkliniczne z wykorzystaniem chimer aptamer-siRNA i nanocząstek terapeutycznych ukierunkowanych na aptamery były okazały się bardzo skuteczne w mysich modelach raka i HIV. Podsumowując, aptamery są na kilku etapach rozwoju, od badań przedklinicznych po próby kliniczne a nawet jako terapeutyki zatwierdzone przez FDA. W niniejszym przeglądzie omówimy obecny stan aptamerów w badaniach klinicznych, a także niektóre obiecujące aptamery w rozwoju przedklinicznym. w rozwoju przedklinicznym.

Jakie zastosowanie kliniczne mogą mieć aptamery?

W klinice aptamery mogą być stosowane do zwiększania antygenowości rozsianych nowotworów, prowadząc do ich immunologicznego rozpoznania i odrzucenia; do celowania w onkoproteinę HPV16 E7, hamując proliferację komórek i aktywując apoptozę zainfekowanych komórek; działać jako inhibitory dla celów takich jak VEGF w zwyrodnieniu plamki żółtej związanym z wiekiem i trombina lub czynnik von Willebranda u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi; celować w domenę RNazy H odwrotnej transkryptazy HIV-1 i hamować replikację wirusa; transfekować i aktywować komórki B w ludzkiej przewlekłej białaczce limfocytowej (CLL); lub wreszcie, być stosowane jako sondy w fenotypowaniu komórek CD4.

Niedawne badania resekwencjonowania nowotworów na dużą skalę zidentyfikowały szereg mutacji mutacji, które mogą być zaangażowane w proces nowotworzenia. Analiza częstotliwości występowania mutacji w różnych nowotworach była w stanie zidentyfikować niektóre, ale nie wszystkie zmutowane geny. zmutowanych genów, które przyczyniają się do inicjacji i progresji nowotworu. progresji nowotworu. Jednym z powodów jest to, że inne funkcjonalnie ważne geny są mogą być mutowane rzadziej i tylko w określonych kontekstach. Tak więc, na przykład przykład, mutacja w jednym członie zbioru funkcjonalnie powiązanych genów może skutkować tym samym efektem netto i/lub mutacje w niektórych genach mogą być mogą być obserwowane rzadziej, jeśli odgrywają funkcjonalną rolę w późniejszych etapach rozwoju guza, takich jak przerzuty. rozwoju nowotworu, takich jak przerzuty. Zmodyfikowaliśmy i zastosowaliśmy sieć rekonstrukcję sieci i podejście oparte na identyfikacji modułów koekspresji, aby zidentyfikować funkcjonalnie powiązanych modułów genów ukierunkowanych przez mutacje somatyczne w raku. Metodę tę raka piersi, raka jelita grubego i glejaka. glioblastoma i zidentyfikowano wzajemne oddziaływanie Wnt/TGF-beta, sygnalizację Wnt/VEGF oraz szlaki MAPK/ogniskowej kinazy adhezyjnej jako cele rzadkich mutacji w raku piersi, jelita grubego i glejaku. odpowiednio w raku piersi, raku jelita grubego i glejaku. Te mutacje nie wydają się zmieniać genów, które odgrywają centralną rolę w tych ale raczej przyczyniają się do bardziej wyrafinowanego kształtowania lub "dostrajania" funkcjonowania tych szlaków w taki sposób, aby spowodować zahamowanie ich ramiona sygnalizujące supresję nowotworu, a tym samym zachowują lub wzmacniają procesy promujące nowotwory. --- Ostatnie badania dotyczące genetycznych uwarunkowań raka sugerują, że niektóre zmiany genetyczne przyczyniające się do powstawania nowotworów mogą być dziedziczone, ale zdecydowana większość jest nabywana somatycznie podczas przejścia normalnej komórki w komórkę nowotworową. Systematyczne zrozumienie genetycznych i molekularnych genetycznych i molekularnych uwarunkowań nowotworów już zaczęło mieć transformacyjny wpływ na badanie i leczenie raka, szczególnie poprzez identyfikację szeregu zmian genetycznych w kinazach białkowych. szeregu zmian genetycznych w genach kinaz białkowych, które są silnie związane z chorobą. Ponieważ kinazy są głównymi celami terapeutycznymi dla interwencji w komórce nowotworowej, badanie wpływu, jaki genomowe na inicjację, progresję i leczenie raka jest zarówno logiczne, jak i aktualne. logiczne i na czasie. W rzeczywistości, niedawne sekwencjonowanie i resekwencjonowanie (tj, identyfikacja polimorfizmów) katalizowały poszukiwanie mutacji kinaz białkowych mutacji "driver" (tj. tych zmian genetycznych, które przyczyniają się do transformacji normalnej komórki do proliferującej komórki rakowej) w w odróżnieniu od kinazowych mutacji "pasażerskich", które odzwierciedlają mutacje, które jedynie w trakcie normalnej i niekontrolowanej (tj. nowotworowej) replikacji i proliferacji komórek somatycznych. replikacji i proliferacji. W niniejszym przeglądzie omawiamy ostatnie postępy w zakresie w odkrywaniu i funkcjonalnej charakterystyce mutacji nowotworowych kinaz białkowych oraz implikacje tego postępu dla zrozumienia procesu nowotworzenia a także projektowanie "spersonalizowanych" terapii przeciwnowotworowych, które są ukierunkowane na unikalny profil mutacyjny danej osoby. --- Identyfikacja czynników warunkujących rozwój nowotworu jest głównym celem prowadzonych obecnie badań nad rakiem. Znalezienie genów motorycznych w obrębie dużych zdarzeń chromosomalnych jest szczególnie trudne ponieważ takie zmiany obejmują wiele genów. Wcześniej wykazaliśmy, że zebrafish złośliwe guzy osłonek nerwów obwodowych (MPNST) są wysoce aneuploidalne, podobnie jak guzy ludzkie. W tym badaniu zbadaliśmy 147 MPNST zebrafish MPNST za pomocą masowo równoległego sekwencjonowania i zidentyfikowaliśmy zarówno duże, jak i ogniskowe zmiany liczby kopii i ogniskowe zmiany liczby kopii (CNA). Biorąc pod uwagę niski stopień zachowania syntenii między rybami i ssakami, uznaliśmy, że analizy porównawcze CNA z ryb w stosunku do ludzkich MPNST umożliwiłyby wyeliminowanie dużej części mutacji pasażerskich mutacji pasażerskich, zwłaszcza na dużych CNA. Stworzyliśmy listę ortologicznych genów między człowiekiem a danio pręgowanym, która obejmuje około dwóch trzecich ludzkich genów kodujących białka. genów kodujących białka. Dla podzbioru tych genów znalezionych w ludzkich MPNST CNA, tylko jedna czwarta ich ortologów została pozyskana lub utracona u danio pręgowanego, drastycznie zawężając listę potencjalnych czynników raka zarówno dla ogniskowych, jak i dużych CNA. dużych CNA. Doszliśmy do wniosku, że analiza porównawcza zebrafish-człowiek stanowi potężne i szeroko stosowane narzędzie do wzbogacania ewolucyjnie konserwowanych czynników rozwoju nowotworów. --- W niniejszym raporcie przedstawiamy badanie proof-of-principle ilustrujące nowatorską strategię porównawczą pies-człowiek strategię porównawczą, która odnosi się do głównego celu badań nad rakiem, a mianowicie rozróżnienie rak-pasażer. Wcześniej wykazaliśmy, że sporadyczne nowotwory jelita grubego u psów (CRC) mają podobne molekularne mechanizmy patogenezy jak ich ludzkie odpowiedniki. W tym badaniu porównaliśmy nieprawidłowości liczby kopii w całym genomie między 29 ludzkimi i 10 psimi sporadycznymi rakami jelita grubego. Doprowadziło to do identyfikacji 73 genów kandydujących (DCG), zmienionych u obu gatunków, oraz 27 z całego genomu i 46 z psio-ludzkich regionów rearanżacji genomowej (GRB), a także 38 pasażerskich genów kandydujących (PCG), zmienionych tylko u ludzi i zlokalizowanych w regionach GRB. Zauważyliśmy, że DCGs znacząco różnią się od PCG w każdej analizie przeprowadzonej w celu oceny ich znaczenie dla raka i funkcje biologiczne. Co ważne, chociaż PCG nie są wzbogacone w żadne specyficzne funkcje, DCG mają znacznie zwiększoną funkcjonalność ściśle związaną z regulacją proliferacji i śmierci komórek, a także z ustalaniem/utrzymywaniem biegunowości apikobazalnej komórek nabłonkowych. Obserwacje te potwierdzają pogląd, że w sporadycznych CRC obu gatunków, geny polaryzacji komórek nie tylko przyczyniają się do zapobiegania inwazji komórek nowotworowych i rozprzestrzenianiu się, ale także prawdopodobnie służą jako supresory nowotworów poprzez modulowanie wzrostu komórek. To pilotażowe badanie potwierdza naszą nowatorską strategię i ujawniło cztery nowe potencjalną polaryzację komórek i geny supresorowe nowotworów jelita grubego (RASA3, NUPL1, DENND5A i AVL9). Rozszerzenie tego badania umożliwiłoby więcej rozróżnień typu kierowca-pasażer rozróżnienie nowotworów z dużymi amplifikacjami lub delecjami genomowymi oraz odpowiedzieć na kluczowe pytania dotyczące związku między patogenezą raka a kontrolą polaryzacji komórek nabłonkowych u ssaków. --- MOTYWACJA: W ciągu ostatnich kilku lat przeprowadzono duże projekty sekwencjonowania nowotworów w celu w celu zidentyfikowania genów, które zawierają mutacje somatyczne w próbkach nowotworów. w próbkach guza. Geny te zostały zdefiniowane jako te, dla których wskaźnik mutacji nie cichych mutacji jest znacznie wyższy niż wskaźnik mutacji tła szacowany na podstawie mutacji cichych. na podstawie mutacji cichych. Do oszacowania wskaźnika mutacji wskaźnika mutacji tła. WYNIKI: Proponujemy nową metodę identyfikacji genów odpowiedzialnych za nowotwory, która według nas zapewnia lepszą dokładność. Nowa metoda uwzględnia funkcjonalny funkcjonalny wpływ mutacji na białka, zmienność wskaźnika mutacji tła wśród nowotworów i nadmiarowość kodu genetycznego. Ponownie przeanalizowaliśmy dane sekwencyjne dla 623 genów kandydujących w 188 niedrobnokomórkowych guzach płuc przy użyciu nowej metody. Znaleźliśmy znaleźliśmy kilka ważnych genów, takich jak PTEN, które nie zostały uznane za istotne przez przez poprzednią metodę. Jednocześnie ustaliliśmy, że niektóre geny wcześniej nie były istotne w nowej analizie, ponieważ mutacje w tych genach występowały głównie w nowotworach w tych genach występowały głównie w guzach z dużymi wskaźnikami mutacji tła. DOSTĘPNOŚĆ: Oprogramowanie jest dostępne pod adresem: http://linus.nci.nih.gov/Data/YounA/software.zip. --- Identyfikacja zmian genomowych powodujących raka piersi jest skomplikowana ze względu na różnorodność różnorodność i heterogeniczność genetyczna. Odpowiednie modele mysie są potężne dla rozwiązać ten problem, ponieważ taka heterogeniczność może być kontrolowana. Myszy wsobne Chaos3 wykazują wysoki poziom niestabilności genomowej, co prowadzi do powstawania guzów sutka które mają profile ekspresji genów nowotworowych ściśle przypominające dojrzałe ludzkie komórki sutka. sygnatury komórek luminalnych. Genomicznie scharakteryzowaliśmy gruczolakoraki sutka od tych myszy, aby zidentyfikować zdarzenia genomowe powodujące raka, które pokrywają się z powszechnymi zmiany w ludzkim raku piersi. Guzy Chaos3 przeszły nawracające zmiany liczby kopii (CNA), w szczególności delecji inhibitora RAS Neurofibrominy 1 (Nf1) w prawie wszystkich przypadkach. Pokrywają się one z ludzkimi CNA w tym NF1, który jest usunięty lub zmutowany w 27,7% wszystkich raków piersi. Komórki guza sutka Chaos3 wykazują hiperaktywację RAS i zwiększoną wrażliwość na inhibitory szlaku RAS. Wyniki te wskazują, że spontaniczna utrata NF1 może prowadzić do raka piersi. Powinno to mieć znaczenie dla leczenia znaczącej pacjentów, których guzy mają mutacje NF1.

Czym są geny odpowiedzialne za powstawanie nowotworów?

Niedawne wysiłki w zakresie sekwencjonowania i resekwencjonowania (tj. identyfikacji polimorfizmów) stały się katalizatorem poszukiwania mutacji typu "driver" (tj. tych zmian genetycznych, które przyczyniają się do przekształcenia normalnej komórki w proliferującą komórkę nowotworową) w odróżnieniu od mutacji typu "passenger", które odzwierciedlają mutacje, które jedynie narastają w trakcie normalnej i niekontrolowanej (tj. nowotworowej) replikacji i proliferacji komórek somatycznych. Analiza częstotliwości określonych mutacji w różnych nowotworach pozwoliła zidentyfikować niektóre, ale nie wszystkie zmutowane geny, które przyczyniają się do inicjacji i progresji nowotworu. Podzbiór tych mutacji przyczynia się do progresji nowotworu (znane jako mutacje "kierowcy"), podczas gdy większość tych mutacji jest skutecznie neutralna (znane jako mutacje "pasażera").

Wpływ 10-minutowej rozgrzewki przy 40% VO2 max na termiczne, krążeniowe i reakcje metaboliczne na wysiłek przyrostowy do wyczerpania, a także na próg próg beztlenowy na poziomie mleczanu we krwi 4 mmol.l-1 (AT) i indywidualny próg beztlenowy (IAT). badano indywidualny próg beztlenowy (IAT) u ośmiu narciarzy biegowych. narciarzy biegowych. Podczas ćwiczeń poprzedzonych rozgrzewką, średnia temperatura skóry (T sk) i temperatura zewnętrznego przewodu słuchowego (Tac) nie zmieniły się znacząco w przeciwieństwie do ćwiczeń bez rozgrzewki. w przeciwieństwie do ćwiczeń bez rozgrzewki, powodując wzrost zarówno T sk, jak i Tac (odpowiednio o około 1,2 stopnia C i 1,1 stopnia C). Rozgrzewka nie nie zmieniła przebiegu zmian temperatury w odbycie podczas ćwiczeń. Przy wilgotność skóry wzrosła natychmiast po rozpoczęciu ćwiczeń, podczas gdy początek pocenia się bez rozgrzewki pojawił się znacznie później przy wyższych intensywnościach pracy. intensywności pracy. Rozgrzewka nie zmieniła odpowiedzi układu krążenia i wentylacji odpowiedzi na przyrostowe ćwiczenia i pobór tlenu (VO2) zarówno przy zarówno przy submaksymalnych, jak i maksymalnych obciążeniach. Podczas rozgrzewki stwierdzono znaczący wzrost stwierdzono znaczny wzrost obciążenia progowego zarówno przy AT, jak i IAT. Dane wykazały, że rozgrzewka ma korzystny wpływ na efektywność termoregulacji u sportowców trenujących wytrzymałościowo, powodując wczesną reakcję potliwości pocenie się, co skutkuje osłabieniem hipertermii. hipertermii. Wzrost progu beztlenowego podczas ćwiczeń przyrostowych poprzedzonego rozgrzewką może wskazywać na zwiększenie zdolności wytrzymałościowych po rozgrzewce.

Jaki jest związek między poceniem się a progiem beztlenowym?

Nie ma wyraźnych dowodów na związek między poceniem się a progiem beztlenowym

Selektywna redukcja częstości akcji serca (HR) poprzez hamowanie kanału I(f) jest ostatnio w terapii sercowo-naczyniowej. Wśród tych nowo leków obniżających HR, tylko iwabradyna została zatwierdzona do użytku klinicznego. do użytku klinicznego. Hamowanie kanału I(f) głównie zmniejsza HR, poprawiając w ten sposób poprawiając w ten sposób zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen, bilans energetyczny i czynność serca. Iwabradyna była dobrze tolerowana i wykazała dobry profil bezpieczeństwa w badanych populacjach. populacji. Eksperymentalne i kliniczne wyniki hamowania kanału I(f) zostały porównane z beta-blokadą jako zasadą zmniejszającą HR, a także kamieniem węgielnym a także kamień węgielny standardowej terapii niewydolności serca. Oprócz zastosowania w terapii choroby wieńcowej, hamowanie kanału I(f)- potencjalnie wykazuje wykazuje również korzystne działanie w skurczowej i rozkurczowej niewydolności serca. Dlatego, efekty hemodynamiczne iwabradyny i jej ograniczenia w niewydolności serca wraz z biologicznym wpływem redukcji HR zostaną rozważone w tym kontekście. Ponieważ nie są dostępne żadne dane kliniczne dotyczące konkretnych środków zmniejszających częstość akcji serca u pacjentów z niewydolnością serca, prospektywne znaczenie inhibitorów kanału I(f)-channel można jedynie spekulować. Jednak przedstawione wyniki i rozważania są zachęcające: iwabradyna może odgrywać rolę terapeutyczną terapeutyczną w przyszłości, chroniąc funkcję i strukturę lewej komory przed wczesnym w niewydolności serca ze zmniejszoną i zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory. frakcji wyrzutowej. --- CELE: Niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową (HFPEF) jest istotną chorobą współistniejącą u chorych na cukrzycę. (HFPEF) jest istotną chorobą współistniejącą. Nie jest dostępna żadna terapia poprawiająca wyniki sercowo-naczyniowe. Celem tego badania było scharakteryzowanie funkcji mięśnia sercowego i sprzężenia komorowo-tętniczego w mysim modelu cukrzycy oraz analiza wpływu przeanalizowanie wpływu selektywnej redukcji częstości akcji serca (HR) poprzez inhibicję w modelu HFPEF. METODY I WYNIKI: Myszy kontrolne, myszy z cukrzycą (db / db) i myszy db / db leczone przez 4 tygodnie inhibitorem If iwabradyną (db/db-Iva). Rozszerzalność aorty aorty mierzono za pomocą rezonansu magnetycznego. Analiza ciśnienie-objętość lewej komory (LV) przeprowadzono analizę ciśnienie-objętość w izolowanych pracujących sercach, z biochemiczną i histologiczną charakterystykę fenotypu serca i aorty. i aorty. W db/db sztywność aorty i zwłóknienie były znacznie zwiększone w porównaniu z grupą kontrolną, a redukcja HR w grupie db/db-Iva zapobiegła tym zmianom. Elastyczność końcowo-skurczowa lewej lewej komory (Ees) była zwiększona w db/db w porównaniu do (6,0 ± 1,3 vs. 3,4 ± 1,2 mmHg/µL, P < 0,01), podczas gdy inne markery kurczliwości były obniżone. markery kurczliwości były zmniejszone. Zmniejszenie częstości akcji serca w db/db-Iva obniżyło Ees (4,0 ± 1,1 mmHg/µL, P < 0,01) i poprawiła inne parametry kurczliwości. parametry kurczliwości. U db/db aktywna relaksacja była wydłużona, a końcowo-rozkurczowa pojemność była niższa w porównaniu z grupą kontrolną (28 ± 3 vs. 48 ± 8 μL, P < 0,01). Parametry te zostały poprawione przez redukcję HR. Ani zwłóknienie mięśnia sercowego ani przerostu nie wykryto w db/db, podczas gdy ekspresja titiny N2B była zwiększona, a fosforylacja fosfolambanu była zmniejszona. przez redukcję HR w db/db-Iva. WNIOSEK: W db/db, modelu HFPEF, selektywna redukcja HR przez inhibicję If poprawiła sztywność naczyń, kurczliwość LV i funkcję rozkurczową. Dlatego inhibicja If może być koncepcją terapeutyczną dla HFPEF, jeśli zostanie potwierdzona u ludzi. --- CEL PRZEGLĄDU: Niewydolność serca jest poważnym problemem zdrowotnym o znacznej zachorowalnością i śmiertelnością. Chociaż imponujące postępy w leczeniu i śmiertelności charakteryzują niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową (HFrEF), śmiertelność wśród pacjentów z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową (HFpEF), która stanowi prawie połowę przypadków niewydolności serca, pozostała niezmieniona. niezmieniona. Może to wynikać z braku spójnych kryteriów diagnostycznych i ograniczonego zrozumienia patofizjologii ograniczonego zrozumienia patofizjologii HFpEF, a tym samym odpowiednich możliwości leczenia. OSTATNIE ODKRYCIA: Najnowsze dane sugerują, że HFpEF składa się z wielu nieprawidłowości, a nie z odrębnej jednostki. nieprawidłowości, a nie odrębną jednostkę. Postępy w testowaniu poprawiły diagnostykę, ale wymagana jest dalsza walidacja. Odkrycie nowych patologicznych zidentyfikowały potencjalne nowe cele terapii lekowej. Tradycyjne leki o silnym działaniu w HFrEF okazały się nieskuteczne w HFpEF. HFpEF. Nowsze leki, takie jak inhibitor neprylizyny receptora angiotensyny, sildenafil i iwabradyna wykazały korzyści bez poprawy śmiertelności. śmiertelności. Wreszcie, ponieważ pacjenci z HFpEF są starsi i mają więcej chorób współistniejących, należy rozważyć alternatywne punkty końcowe dla korzyści w zakresie przeżycia. PODSUMOWANIE: Chociaż poczyniono ogromne postępy w zrozumieniu patofizjologii w zrozumieniu patofizjologii i udoskonaleniu kryteriów diagnostycznych HFpEF, nie ma obecnie obecnie nie istnieje terapia farmakologiczna korzystnie wpływająca na śmiertelność. Dalsza charakterystyka i rekrutacja bardziej jednorodnych populacji pacjentów będą niezbędne do zidentyfikowania skutecznych metod leczenia. --- CELE: Celem tego badania było sprawdzenie wpływu leczenia iwabradyną na wydolność wysiłkową i napełnianie lewej komory u pacjentów z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową (HFpEF). TŁO: Ponieważ objawy HFpEF są zazwyczaj związane z wysiłkiem, optymalizacja rozkurczowego poprzez kontrolowanie częstości akcji serca może opóźnić wystąpienie objawów. objawów. METODY: Sześćdziesięciu jeden pacjentów z HFpEF przydzielono losowo do leczenia iwabradyną w dawce 5 mg dwa razy na dobę (n = 30) lub placebo (n = 31) przez 7 dni w badaniu z podwójnie ślepą próbą. Przeprowadzono sercowo-płucne testy wysiłkowe z echokardiograficzną oceną czynności mięśnia sercowego mięśnia sercowego i napełniania lewej komory w spoczynku i po wysiłku. wysiłku. WYNIKI: Grupa iwabradyny wykazała znaczącą poprawę między wydolnością wysiłkową (4,2 ± 1,8 METs vs. 5,7 ± 1,9 METs, p = 0,001) i szczytowy pobór tlenu (14,0 ± 6,1 ml/min/kg vs. 17,0 ± 3,3 ml/min/kg, p = 0,001), przy jednoczesnym zmniejszeniu indukowanego wysiłkiem wzrostu stosunku szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości przepływu mitralnego do szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości mitralnej pierścieniowej (3,1 ± 2,7 vs. 1,3 ± 2,0, p = 0,004). Odpowiedź chronotropowa skorygowana obciążeniem odpowiedź chronotropowa (różnica w częstości akcji serca w tym samym czasie wysiłku w testach wyjściowym i kontrolnym) wykazała wolniejszy wzrost częstości akcji serca podczas niż w grupie otrzymującej placebo. Terapia iwabradyną (β = 0,34, p = 0,04) i zmiana wraz z leczeniem wysiłkowego wzrostu stosunku szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości przepływu mitralnego do szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości pierścienia mitralnego (β = - p = 0,04). pierścienia mitralnego (β = -0,30, p = 0,02) były niezależnymi korelatami wzrostu wydolności wydolności wysiłkowej, a terapia iwabradyną (β = 0,32, p = 0,007) była niezależnie skorelowana ze wzrostem niezależnie korelowała ze wzrostem szczytowego poboru tlenu. WNIOSKI: U pacjentów z HFpEF krótkotrwałe leczenie iwabradyną zwiększało wydolność wysiłkową, do czego przyczyniała się poprawa odpowiedzi lewej komory na wysiłek fizyczny, co odzwierciedlał stosunek szczytowej prędkości wczesnorozkurczowego rozkurczowej prędkości przepływu mitralnego do szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości pierścienia mitralnego. Ponieważ ta populacja pacjentów jest objawowa podczas wysiłku, terapie terapeutyczne ukierunkowane na nieprawidłowy wysiłkowy stan hemodynamiczny mogą okazać się przydatne. (Zastosowanie ćwiczeń i terapii medycznych w celu poprawy czynności serca wśród pacjentów z wysiłkową dusznością spowodowaną przekrwieniem płuc; ACTRN12610001087044).

Jakie jest działanie iwabradyny w niewydolności serca z zachowaną frakcją wyrzutową?

Inhibicja kanału I(f) potencjalnie wykazuje korzystne działanie w rozkurczowej niewydolności serca. U pacjentów z niewydolnością serca z zachowaną frakcją wyrzutową (HFpEF) krótkotrwałe leczenie iwabradyną zwiększało wydolność wysiłkową, przy czym przyczyniała się do tego poprawa odpowiedzi ciśnienia napełniania lewej komory na wysiłek, odzwierciedlona przez stosunek szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości przepływu mitralnego do szczytowej wczesnorozkurczowej prędkości pierścienia mitralnego. Iwabradyna wykazała korzyści w HFpEF bez poprawy śmiertelności. W db/db, modelu HFpEF, iwabradyna poprawiła sztywność naczyń, kurczliwość lewej komory i funkcję rozkurczową. Ponadto iwabradyna zmniejsza zwłóknienie mięśnia sercowego u królików z hipercholesterolemią.

Ponieważ przeciwutleniacze odgrywają ochronną rolę w patofizjologii cukrzycy i chorób sercowo-naczyniowych. chorób sercowo-naczyniowych, zrozumienie fizjologicznego stanu stężenia przeciwutleniaczy wśród osób z wysokim ryzykiem rozwoju tych schorzeń, takich jak Zespół metaboliczny, jest interesujące. W niniejszym badaniu spośród 187 krewnych pierwszego stopnia krewnych pierwszego stopnia bez cukrzycy i 192 współmałżonków bez cukrzycy, odpowiednio 33,1% i 19,7% miało zespół metaboliczny. odpowiednio zespół metaboliczny. Osoby z zespołem metabolicznym (≥3 czynniki ryzyka) miały słaby status antyoksydacyjny, co odzwierciedlały znacząco niskie poziomy poziomami witaminy A, C i E oraz znacznie zwiększonym (p<0,01) stresem oksydacyjnym w porównaniu do osób bez zespołu metabolicznego. W tym samym czasie poziom insuliny w surowicy i insulinooporność okazały się znacząco wysokie (p<0,001) w zespole metabolicznym. zespół metaboliczny. Silna dodatnia korelacja (r=0,946; p<0,001) pomiędzy stresem oksydacyjnym a insulinoopornością w zespole metabolicznym. Niskie przeciwutleniaczy i zwiększony stres oksydacyjny z insulinoopornością w zespole metabolicznym zespołu metabolicznego sugeruje, że oprócz terapeutycznych zmian stylu życia (TLC), jak sugerowane w wytycznych ATP III, włączenie witamin przeciwutleniających, owoców i warzyw może być korzystne dla przeciwdziałania konsekwencjom zespołu metabolicznego. zespołu metabolicznego. --- Rola perycytów była szeroko badana w tkankach siatkówki w retinopatii cukrzycowej, jednak niewiele wiadomo na temat ich roli w takich tkankach jak retinopatii cukrzycowej; jednak niewiele wiadomo na temat ich roli w takich tkankach jak trzustka i mięśnie szkieletowe. trzustka i mięśnie szkieletowe. Ta wspomagająca mikronaczyniowa komórka muralna odgrywa ważną i nową rolę w ważną i nową rolę w przebudowie macierzy komórkowej i pozakomórkowej w trzustce i mięśniach szkieletowych. trzustce i mięśniach szkieletowych młodych modeli gryzoni reprezentujących zespół metaboliczny i cukrzycę typu 2. i cukrzycę typu 2 (T2DM). Transmisyjna mikroskopia elektronowa można wykorzystać do oceny tych tkanek z modeli insulinooporności i T2DM u młodych gryzoni. insulinooporności i T2DM, w tym transgenicznego szczura Ren2, db/db otyłej insuliny insulinooporność - mysz T2DM i szczurzy model ludzkiego polipeptydu amyloidu wysepek (HIP) T2DM. Dzięki tej metodzie najwcześniejszą zmianą przebudowy trzustki było poszerzenie interfejsu zewnątrzwydzielniczego wysepki i hiperkomórkowość perycytów, a następnie różnicowanie perycytów w wysepki i komórki gwiaździste trzustki z wczesnym z wczesnym zwłóknieniem obejmującym zewnątrzwydzielniczy interfejs wysepek i śródmiąższ międzyzrazikowy. W mięśniach szkieletowych występowała unikalna śródbłonkowa łączność kapilarna poprzez wydłużone podłużne procesy perycytów oprócz perycytów do perycytów i perycytów do połączeń komórka-komórka miocytu, umożliwiając parakrynną komunikacji. Początkowa aktywacja perycytów spowodowana umiarkowanym stresem oksydacyjnym może nastąpić hiperplazja, migracja i różnicowanie w dorosłe komórki mezenchymalne. dorosłe komórki mezenchymalne. Ciągły silny stres oksydacyjny może indukować apoptozę perycytów apoptozę i upośledzenie długowieczności komórek. Krążące autoprzeciwciała zostały niedawno scharakteryzowane i mogą stanowić metodę badań przesiewowych metodę wykrywania pacjentów, u których dochodzi do utraty perycytów i którzy są większe ryzyko rozwoju powikłań T2DM z powodu perycytopatii i rozrzedzenia. Po wykryciu, pacjentom tym można zaoferować bardziej agresywne strategie leczenia, takie jak strategie leczenia, takie jak wczesna farmakoterapia, a także zmiany stylu życia zmiany stylu życia ukierunkowane na utrzymanie integralności perycytów. Podsumowując, przedstawiliśmy przedstawiliśmy przegląd aktualnej wiedzy na temat perycytu i nowe odkrycia ultrastrukturalne dotyczące ultrastrukturalnych dotyczących jego roli w zespole metabolicznym i T2DM. --- CEL: Zbadanie związku migracji i oksydacyjnych uszkodzeń DNA poprzez badanie porównawcze skutków uszkodzeń oksydacyjnych DNA u osób z różnych lat migracji wśród grupy etnicznej Xinjiang Hasake w Shenzhen. METODY: Wybrano sześćdziesięciu mieszkańców Hasake w Shenzhen i podzielono ich na trzy grupy (n = 20) w zależności od lat migracji. Zbadano główne zmiany ich stylu życia zostały zbadane. Poziomy 8-hydroksy-2'-deoksyguanozyny (8-OH-dG) w moczu w moczu i przeprowadzono test kometowy limfocytów krwi obwodowej. WYNIKI: W porównaniu z grupą, w której pobyt był krótszy niż 1 rok, zaobserwowano znaczący spadek momentu ogona oliveira i długości ogona / głowy w teście kometowym w grupie >3 lat (P < 0,05) zaobserwowano obniżenie poziomu 8-OH-dG znacząco w grupie 1-3 lat (P < 0,05) i >3 lat (P < 0,01). WNIOSEK: Nasze wyniki sugerują, że zmiany stylu życia związane z migracją migracja może zmniejszyć uszkodzenia DNA u narodowości Hasake.

Czy zmiany stylu życia mogą zmniejszyć stres oksydacyjny?

Nasze wyniki sugerują, że zmiany stylu życia związane z migracją mogą zmniejszyć uszkodzenia DNA u osób narodowości Hasake.

Sygnalizacyjna cząsteczka aktywacji limfocytów F7 (SLAMF7) jest receptorem obecnym na komórkach komórkach odpornościowych, w tym komórkach naturalnych zabójców (NK). Ulega on również ekspresji na komórkach szpiczaka mnogiego (MM). Doprowadziło to do opracowania przeciwciała anty-SLAMF7, elotuzumab, wykazującego skuteczność przeciwko MM. SLAMF7 pośredniczy w aktywacji lub hamujące w komórkach NK, w zależności od tego, czy komórki wyrażają, czy nie wyrażają adaptor EAT-2. Ponieważ w komórkach MM brakuje EAT-2, wyjaśniliśmy hamujące SLAMF7 w komórkach NK ujemnych pod względem EAT-2 i przetestowaliśmy, czy te efektory były wyzwalane w komórkach MM. Hamowanie za pośrednictwem SLAMF7 w komórkach NK w komórkach NK pozbawionych EAT-2 pośredniczyła fosfataza inozytolowa 1 zawierająca domenę SH2 (SHIP-1), która była rekrutowana przez tyrozynę 261 SLAMF7. Sprzężenie SLAMF7 z SHIP-1 wymagało kinaz Src, które fosforylowały SLAMF7. Chociaż komórkom MM brakuje EAT-2, elotuzumab nie indukował sygnałów hamujących w tych komórkach. Było to przynajmniej przynajmniej częściowo z powodu braku CD45, fosfatazy wymaganej do aktywacji kinazy Src aktywacji kinazy Src. Defekt funkcji SLAMF7 zaobserwowano również w komórkach NK z niedoborem CD45 komórek NK. W związku z tym w hamowaniu wyzwalanym przez SLAMF7 pośredniczy mechanizm obejmujący Src, CD45 i SHIP-1, który jest wadliwy w komórkach MM. Ten defekt może wyjaśniać, dlaczego elotuzumab eliminuje komórki MM poprzez pośredni mechanizm obejmujący aktywację komórek NK. --- Oczekiwane są nowe leki do leczenia szpiczaka mnogiego, a badania nad opracowaniem przeciwciał monoklonalnych (MoAbs) nad opracowaniem przeciwciał monoklonalnych (MoAbs) celujących w komórki nowotworowe. komórki nowotworowe. Jednym z najbardziej obiecujących MoAb jest elotuzumab, jedyne humanizowane IgG1 MoAb specyficznie celujący w CS1 (SLAMF7), glikoproteinę powierzchniową komórki, która jest ulega wysokiej ekspresji w komórkach plazmatycznych. Dane przedkliniczne i kliniczne dotyczące elotuzumabu zostaną przedstawione w tym artykule. --- TŁO: Elotuzumab, immunostymulujące przeciwciało monoklonalne ukierunkowane na sygnalizujące cząsteczkę aktywacji limfocytów F7 (SLAMF7), wykazał aktywność w w połączeniu z lenalidomidem i deksametazonem w badaniu fazy 1b-2 u pacjentów z nawrotowym lub opornym na leczenie szpiczakiem mnogim. METODY: W tym badaniu fazy 3 losowo przydzieliliśmy pacjentów do otrzymywania albo elotuzumab plus lenalidomid i deksametazon (grupa elotuzumabu) lub lenalidomid i deksametazon (grupa kontrolna). Głównymi punktami końcowymi były przeżycie wolne od progresji i ogólny odsetek odpowiedzi. Ostateczne wyniki dla drugorzędowych punktów końcowych przedstawiono na podstawie planowanej analizy pośredniej przeżycia wolnego od progresji. WYNIKI: Ogółem 321 pacjentów przydzielono do grupy elotuzumabu, a 325 do grupy kontrolnej. do grupy kontrolnej. Po medianie obserwacji wynoszącej 24,5 miesiąca, wskaźnik przeżycia przeżycia wolnego od progresji po 1 roku w grupie elotuzumabu wynosił 68%, w porównaniu do z 57% w grupie kontrolnej; po 2 latach wskaźniki te wynosiły odpowiednio 41% i 27%, odpowiednio. Mediana przeżycia wolnego od progresji w grupie elotuzumabu wynosiła 19,4 miesięcy w porównaniu z 14,9 miesiąca w grupie kontrolnej (współczynnik ryzyka progresji lub zgonu w grupie elotuzumabu wynosił 19,4 miesiąca). zgonu w grupie elotuzumabu, 0,70; 95% przedział ufności, 0,57 do 0,85; P<0.001). Ogólny odsetek odpowiedzi w grupie elotuzumabu wynosił 79%, w porównaniu z 66% w grupie kontrolnej (P<0,001). Częstymi zdarzeniami niepożądanymi stopnia 3. lub 4. w obu grupach były w obu grupach były limfocytopenia, neutropenia, zmęczenie i zapalenie płuc. Reakcje na infuzję wystąpiły u 33 pacjentów (10%) w grupie elotuzumabu i były stopnia 1. lub 2. lub 2 stopnia u 29 pacjentów. WNIOSKI: Pacjenci z nawrotowym lub opornym na leczenie szpiczakiem mnogim, którzy otrzymywali połączenie elotuzumabu, lenalidomidu i deksametazonu mieli istotnie względne zmniejszenie ryzyka progresji choroby lub zgonu o 30%. (Finansowane przez przez Bristol-Myers Squibb i AbbVie Biotherapeutics; ELOQUENT-2 numer ClinicalTrials.gov, NCT01239797).

Nazwa przeciwciała monoklonalnego przeciwko SLAMF7.

Elotuzumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym swoistym dla cząsteczki aktywacji limfocytów sygnałowych-F7 (SLAMF7, znanej również jako CS1, CD319 lub CRACC), które zwiększa cytotoksyczność komórkową zależną od przeciwciał komórek szpiczaka z ekspresją SLAMF7.

Neuronalne i glejowe transportery glutaminianu odgrywają centralną rolę w zakoń transmisji synaptycznej i pozakomórkowej homeostazy glutaminianu w ośrodkowym układzie nerwowym ssaków. centralnym układzie nerwowym ssaków. Wiadomo, że są one multimerami; jednakże liczba podjednostek tworzących funkcjonalny transporter jest kontrowersyjna. Badaliśmy stechiometrię podjednostek dwóch daleko spokrewnionych transporterów glutaminianu, ludzkiego glejowego transportera glutaminianu ludzkiego glejowego transportera glutaminianu hEAAT2 i bakteryjnego transportera glutaminianu z Escherichia coli, ecgltP. Używając niebieskiego natywnego żelu poliakrylamidowego elektroforezy, analizy połączonych transporterów i chemicznego wykazaliśmy, że ludzkie i prokariotyczne transportery glutaminianu wyrażane w oocytach Xenopus laevis lub w komórkach ssaków są montowane jako trimery składające się z trzech identycznych podjednostek. W indukowalnej linii komórek ssaków linii komórkowej ssaków wyrażającej hEAAT2 prądy wychwytu glutaminianu korelują z ilością trimerycznych transporterów. Nadekspresja i oczyszczanie ecgltP w E. coli zaowocowało jednorodną populacją transporterów trimerycznych, które były funkcjonalne po rekonstytucji w pęcherzykach lipidowych. Nasze wyniki wskazują, że ewolucyjnie konserwowana trimeryczna struktura czwartorzędowa reprezentuje jedyny natywny i funkcjonalny stan transporterów glutaminianu. --- Receptory i transportery glutaminianu, w tym T1R1 i T1R3 (receptor smaku 1, podtypy 1 i 3), mGluRs (metabotropowe receptory glutaminianu), EAAC-1 (pobudzające nośnik aminokwasów-1), GLAST-1 (transporter glutaminianowo-asparaginianowy-1) i GLT-1 (transporter glutaminianu-1), ulegają ekspresji w przewodzie pokarmowym. To badanie badanie określiło skutki doustnego podawania glutaminianu sodu [MSG; 0, 0.06, 0.5 lub 1 g/kg masy ciała (BW) / dzień] przez 21 dni na ekspresję receptorów i transporterów glutaminianu. receptorów glutaminianu i transporterów w żołądku i jelicie czczym hodowanych loch prosiąt. Zarówno poziomy mRNA, jak i białka dla żołądkowych T1R1, T1R3, mGluR1, mGluR4, EAAT1, EAAT2, EAAT3 i EAAT4 oraz poziomy mRNA dla jelita czczego T1R1, T1R3, EAAT1, EAAT2, EAAT3 i EAAT4 zostały zwiększone (P < 0,05) przez suplementację MSG. Wśród wszystkie grupy, poziomy mRNA dla żołądka EAAT1, EAAT2, EAAT3 i EAAT4 były najwyższe (P < 0,05) u prosiąt otrzymujących 1 g MSG/kg masy ciała/dzień. Poziomy mRNA EAAT1 i EAAT2 w żołądku i jelicie czczym prosiąt otrzymujących 0,5 g MSG / kg masy ciała / dzień, a także poziomy mRNA EAAT3 i EAAT4 w jelicie czczym u prosiąt otrzymujących 1 g MSG / kg masy ciała / dzień były wyższe (P < 0,05) niż w grupie kontrolnej i u prosiąt otrzymujących 0,06 g MSG/kg m.c./dzień. Ponadto poziomy białka dla T1R1 i EAAT3 w jelicie czczym były wyższe (P < 0,05) u prosiąt otrzymujących 1 g MSG/kg m.c./dzień niż u prosiąt kontrolnych i prosiąt otrzymujących 0,06 g MSG/kg m.c./dzień. kontrola i prosięta otrzymujące 0,06 g MSG / kg masy ciała / dzień. Łącznie, te odkrycia wskazują, że MSG w diecie może korzystnie stymulować glutaminian sygnalizowanie i wyczuwanie w żołądku i jelicie czczym młodych świń, a także ich funkcję przewodu pokarmowego. --- Transport L-cystyny przez błonę komórkową jest niezbędny do syntezy głównego przeciwutleniacza komórkowego, glutationu (gamma-glutamylocysteinyloglicyny). W W tym badaniu, wychwyt L-[14C]cystyny przez trzy o wysokim powinowactwie zależnych od sodu transporterów glutaminianu ssaków (GLT1, GLAST i EAAC1) indywidualnie wyrażonych w komórkach HEK. Wszystkie trzy transportery wykazują nasycony pobór L-[14C]cystyny z powinowactwem Michaelisa (K(m)) w zakresie 20-110 mikroM. L-glutaminian i L-homocysteinian są silnymi inhibitorami zależnego od sodu wychwytu L-[14C]cystyny w HEK(GLAST), HEK(GLT1) i HEK(EAAC1). Redukcja L-[14C]cystyny do L-[14C]cysteiny w obecności 1mM cysteinyloglicyny zwiększa szybkość wychwytu w HEK(GLT1), HEK(GLAST) i HEK(EAAC1), ale tylko niewielka część (<10%) wychwytu L-[14C]cysteiny w komórkach HEK(GLT1) i HEK(GLAST) zachodzi przez transportery glutaminianu o wysokim transportery glutaminianu o wysokim powinowactwie. Większość (>90%) transportu L-[14C]cysteiny w tych komórkach odbywa się za pośrednictwem systemu transportowego ASC. W komórkach HEK(EAAC1) z drugiej strony, L-[14C]cysteina jest transportowana w równym stopniu przez transportery ASC i EAAC1. L-homocysteina hamuje transport L-[14C]cysteiny zarówno w komórkach HEK(GLAST) i HEK(GLT1), ale nie w komórkach HEK(EAAC1). Stwierdzono, że że ilość L-[14C]cyst(e)iny pobranej przez poszczególne komórki o wysokim powinowactwie zależne od sodu transportery glutaminianu jest określana zarówno przez zewnątrzkomórkowe stężenie aminokwasów, takich jak stężenie aminokwasów, takich jak glutaminian i homocysteina, oraz przez zewnątrzkomórkowy potencjał redoks. zewnątrzkomórkowy potencjał redoks, który kontroluje stan utlenienia L-cystyny. --- Wcześniej donosiliśmy, że internalizacja Neisseria meningitidis do ludzkich komórek śródbłonka mikronaczyniowego mózgu (HBMEC) komórek śródbłonka mikronaczyniowego mózgu (HBMEC) była wyzwalana przez napływ zewnątrzkomórkowego L-glutaminianu przez transporter ABC L-glutaminianu GltT-GltM, ale mechanizm leżący u podstaw tego zjawiska pozostawał niejasny. mechanizm pozostawał niejasny. Stwierdziliśmy, że defekt inwazji ΔgltT ΔgltM w pożywce testowej (AM) została złagodzona w AM bez 10% płodowej surowicy bydlęcej (FBS) [AM(-S)]. Złagodzenie zniknęło ponownie w AM(-S) uzupełnionym o 500 μM glutaminianu. Wychwyt glutaminianu przez mutanta ΔgltT ΔgltM był mniej wydajny niż przez szczep typu dzikiego, ale tylko po zakażeniu HBMEC. Zaobserwowaliśmy również zaobserwowaliśmy, że zarówno inwazja zależna od GltT-GltM, jak i akumulacja ezryny, kluczowego łącznika błony i cytoszkieletu, były bardziej wyraźne, gdy N. meningitidis tworzył większe kolonie na HBMEC w fizjologicznych warunkach glutaminianu. Wyniki te sugerują, że zależna od GltT-GltM internalizacja meningokoków do HBMEC może być indukowana przez zmniejszone stężenie glutaminianu w środowisku podczas infekcji. infekcji. Ponadto stwierdziliśmy, że ilość glutationu w komórkach ΔgltT ΔgltM była znacznie niższa niż w dzikim szczepie N. meningitidis tylko po zakażeniu HBMEC i była skorelowana z przeżywalnością wewnątrzkomórkową. Biorąc pod uwagę, że L-glutaminian uzyskany przez GltT-GltM jest wykorzystywany jako jako składnik odżywczy w komórkach gospodarza, wychwyt l-glutaminianu przez GltT-GltM odgrywa wiele ról w internalizacji N. meningitidis do HBMEC. --- ASCT (transportery alaniny, seryny i cysteiny) należą do rodziny transporterów substancji rozpuszczonych 1 (SLC1), która obejmuje również ludzkie transportery glutaminianu. 1 (SLC1), która obejmuje również ludzkie transportery glutaminianu (transportery aminokwasów pobudzających, EAAT) i prokariotyczny transporter asparaginianu GltPh. transporter asparaginianu GltPh. Pomimo wysokiego stopnia identyczności sekwencji aminokwasów między członkami rodziny, ASCTs są bardzo podobne do siebie. między członkami rodziny, ASCT funkcjonują zupełnie inaczej niż EAAT i GltPh. Celem tego badania było zmutowanie ASCT1 w celu wygenerowania transportera o właściwościach funkcjonalnych EAAT i GltPh. funkcjonalne właściwości EAAT i GltPh, aby pogłębić nasze zrozumienie strukturalnych podstaw różnych mechanizmów transportowych rodziny SLC1. Zidentyfikowaliśmy trzy kluczowe reszty zaangażowane w określanie różnic pomiędzy ASCT1, EAAT i GltPh. Transportery ASCT1 zawierające mutacje A382T, T459R i Q386E uległy ekspresji w oocytach Xenopus laevis, a ich funkcje zbadano funkcje transportu i kanału anionowego. A382T i T459R zmieniły selektywność substratową ASCT1, aby umożliwić transport kwaśnych aminokwasów, w szczególności l-asparaginianu. Połączenie A382T i T459R w ASCT1 generuje transporter o profilu podobnym do GltPh, z preferencją dla l-asparaginianu nad l-glutaminianem. Co ciekawe, amplituda przewodnictwa anionowego aktywowanego przez kwaśne aminokwasy nie koreluje z szybkością transportu, podkreślając różnicę między tymi dwoma procesami. Q386E osłabiał zdolność ASCT1 do wiązania kwaśnych aminokwasów przy pH 5,5; jednak, zostało to jednak odwrócone przez dodatkową mutację A382T. Proponujemy, aby te różnice reszt w TM7 i TM8 łączą się w celu określenia różnic w selektywności substratowej między członkami rodziny SLC1. --- Transport glutaminianu przez ludzkie transportery aminokwasów pobudzających jest sprzężony z ze współtransportem trzech jonów Na(+), jednego H(+) i przeciwtransportem jednego jonu K(+). Transport przez archealny homolog ludzkich transporterów glutaminianu glutaminianu, Glt(Ph), którego trójwymiarowa struktura jest znana, jest również z trzema jonami Na(+), ale w strukturze krystalicznej Glt(Ph) zaobserwowano tylko dwa miejsca wiązania jonów Na(+). zaobserwowano w strukturze krystalicznej Glt(Ph). Aby w pełni wykorzystać strukturę Glt(Ph) w badaniach funkcjonalnych ludzkich transporterów glutaminianu, konieczne jest zrozumienie mechanizmu transportu jest zrozumienie mechanizmu transportu Glt(Ph) i dokładne określenie liczby określić liczbę i lokalizację jonów Na(+) sprzężonych z transportem. Zaproponowano kilka miejsc zostało zaproponowanych do wiązania trzeciego jonu Na(+) z obliczeń elektrostatycznych i symulacji dynamiki molekularnej. obliczeń elektrostatycznych i symulacji dynamiki molekularnej. W tym badaniu przeprowadziliśmy przeprowadziliśmy szczegółowe symulacje energii swobodnej dla Glt(Ph) i ujawniliśmy nowe miejsce dla trzeciego jonu Na(+) obejmującego łańcuchy boczne treoniny 92, seryny 93, Asparaginy 310, Asparaginianu 312 i szkieletu Tyrozyny 89. Zbadaliśmy również badaliśmy również właściwości transportowe mutantów alaninowych reszt koordynujących treoniny 92 i seryny 93 w Glt(Ph) i odpowiadających im reszt w ludzkim transporterze glutaminianu, EA transporterze glutaminianu, EAAT1. Zmutowane transportery mają zmniejszone powinowactwo do Na(+) w porównaniu do ich odpowiedników typu dzikiego. Wyniki te potwierdzają, że Treonina 92 i seryna 93 są zaangażowane w koordynację trzeciego jonu Na(+) w Glt(Ph) i EAAT1. --- Transport glutaminianu jest krytycznym procesem w mózgu, który utrzymuje niskie pozakomórkowe poziomy glutaminianu, aby umożliwić skuteczną neurotransmisję i zapobiegać ekscytotoksyczności. Utrata funkcji transportu glutaminianu jest związana z padaczce, urazowym uszkodzeniu mózgu i stwardnieniu zanikowym bocznym. Pozostaje pozostaje niejasne, czy transport glutaminianu może być modulowany w tych stanach chorobowych w celu poprawy wyników. Tutaj pokazujemy, że sirtuina (SIRT)4, mitochondrialna sirtuina mitochondrialna sirtuina, jest regulowana w górę w odpowiedzi na leczenie silną ekscytotoksyną kwasem kainowym. Utrata SIRT4 prowadzi do cięższej reakcji na kwas kainowy oraz zmniejszonej ekspresji i funkcji transportera glutaminianu w mózgu. Łącznie wyniki te wskazują na krytyczną i nową rolę odpowiedzi na stres dla SIRT4 w promowaniu prawidłowej zdolności transportu glutaminianu i ochronie przed ekscytotoksycznością. --- Glutaminian jest głównym neuroprzekaźnikiem mózgu, którego pozakomórkowe poziomy są ściśle kontrolowane przez transportery glutaminianu. Pięć transporterów glutaminianu w ludzkim mózgu (EAAT1-5) jest obecnych zarówno na astrogleju, jak i neuronach. My scharakteryzować profil trzech różnych ludzkich progenitorów astrogleju in in vitro: ludzkie prekursory ograniczone do gleju (HGRP), ludzkie prekursory astrocytów (HAPC) i wczesne zróżnicowane astrocyty. EAAT 1, EAAT3 i EAAT4 ulegają ekspresji w GRP. wyrażane w GRP z późniejszą regulacją w górę EAAT1 po różnicowanie GRP do astrocytów pochodzących z GRP w obecności białka morfogenicznego kości (BMP) białka morfogenicznego (BMP-4). Odpowiada to znacznemu wzrostowi zdolności transportu glutaminianu przez te komórki. EAAT2, transporter odpowiedzialny za większość transportu glutaminianu w dorosłym mózgu, nie ulega ekspresji jako białko białko o pełnej długości, ani nie wydaje się mieć znaczenia funkcjonalnego (jak EAAT2) w tych prekursorach. Wariant splicingu wariant EAAT2, określany jako EAAT2b, wydaje się być obecny na niskim poziomie, jednak. Ekspresja EAAT3 i EAAT4 zmniejsza się wraz z postępem dojrzewania gleju zarówno w prekursorach astrocytów, jak i we wcześnie zróżnicowanych astrocytach i jest zgodna z ich rolą w dorosłych tkankach jako głównie neuronalnych transporterów glutaminianu neuronalnych transporterów glutaminianu. Te ludzkie prekursory glejowe oferują kilka zalet jako narzędzia do zrozumienia biologii gleju, ponieważ mogą być intensywnie pasażowane w obecności mitogenów obecności mitogenów, dają możliwość badania czasowych zmian w ekspresji transportera glutaminianu w ekspresji transportera glutaminianu w ściśle kontrolowany sposób i są hodowane przy braku kokultury neuronalnej, co pozwala na niezależne badanie biologii astrogleju. --- Transportery glutaminianu pełnią ważną funkcję pośredniczenia w usuwaniu glutaminianu uwalnianego w synapsach pobudzających i utrzymywania pozakomórkowego stężenia poniżej poziomów ekscytotoksycznych. Transportery aminokwasów pobudzających podtypy EAAT1 i EAAT2 mają wysoki stopień homologii sekwencji i podobną przewidywaną topologię. i podobną przewidywaną topologię, a jednak wykazują szereg różnic funkcjonalnych. Kilka rekombinowane chimeryczne transportery zostały wygenerowane w celu identyfikacji domen, które przyczyniają się do różnic funkcjonalnych między EAAT1 i EAAT2. Transportery typu dzikiego i transportery chimeryczne uległy ekspresji w oocytach Xenopus laevis, a transport elektrogenny badano w warunkach zacisku napięciowego. Wrażliwość zróżnicowana wrażliwość EAAT1 i EAAT2 na blokery transportu, kainian, treo-3-metyloglutaminian i (2S, 4R)-4-metyloglutaminian, a także Transport L-seryny-O-siarczanu i przepuszczalność chlorków zastosowano do scharakteryzować chimeryczne transportery. Jeden szczególny region, domeny transbłonowe 9 i 10, odgrywa ważną rolę w definiowaniu tych różnic funkcjonalnych. Domena wewnątrzkomórkowy region karboksy-końcowy może również odgrywać niewielką rolę w nadawaniu wpływ na przepuszczalność chlorków. Badanie to zapewnia ważny wgląd w identyfikację domen funkcjonalnych, które określają różnice między podtypów transporterów glutaminianu. --- Zbadaliśmy funkcjonalny wpływ naturalnie występującej mutacji ludzkiego transportera glutaminianu GLT1 (EAAT2), która została wykryta u u pacjenta ze sporadycznym stwardnieniem zanikowym bocznym. Mutacja obejmuje podstawienie podstawienie domniemanego N-związanego miejsca glikozylacji asparaginy 206 przez resztę seryny (N206). resztę serynową (N206S) i skutkuje zmniejszoną glikozylacją transportera i zmniejszoną aktywność wychwytu. Analiza elektrofizjologiczna N206S ujawniła wyraźne zmniejszenie szybkości transportu w porównaniu z typem dzikim, ale nie było zmiany w pozornym powinowactwie do glutaminianu i sodu. Ponadto nie zaobserwowano zmiana wrażliwości na specyficzny inhibitor transportu dihydrokainat zaobserwowano. Jednak zmniejszona szybkość transportu była związana z redukcją transportera N206S w błonie plazmatycznej. W warunkach jonowych które sprzyjają odwrotnemu trybowi działania transportera, N206S wykazywał zwiększoną zdolność transportu wstecznego. Ponadto, w przypadku koekspresji w tej samej komórce, N206S wykazywał dominujący negatywny wpływ na aktywność dzikiego typu GLT1, podczas gdy nie wpływał na EAAC1 typu dzikiego. Odkrycia te dostarczają Dowody na rolę glikozylacji związanej z N zarówno w transporcie komórkowym i funkcji transportowej. Wynikająca z tego zmiana zdolności klirensu glutaminianu prawdopodobnie przyczynia się do ekscytotoksyczności, która uczestniczy w zwyrodnieniu neuronów ruchowych w amyotrofii. degeneracji neuronów ruchowych w stwardnieniu zanikowym bocznym. --- Transportery aminokwasów pobudzających (EAAT) są głównymi regulatorami pozakomórkowego stężenia glutaminianu w ośrodkowym układzie nerwowym. pozakomórkowego stężenia glutaminianu w ośrodkowym układzie nerwowym. Ich ich dysfunkcja może przyczyniać się do wielu chorób neurologicznych. Do tej pory zidentyfikowano pięć odrębnych transporterów glutaminianu ssaków zostało sklonowanych. W mózgu, EAAC1 (excitatory amino acid carrier 1) jest głównym neuronalnym transporterem glutaminianu, zlokalizowanym na błonach perisynaptycznych, które znajdują się w pobliżu miejsc uwalniania. Pomimo jego potencjalnego znaczenia w działaniach synaptycznych, niewiele wiadomo na temat regulacji transportu EAAC1 z retikulum endoplazmatycznego (ER) na powierzchnię komórki. powierzchnię komórki. Wcześniej zidentyfikowaliśmy białko związane z EAAC1, GTRAP3-18, białko ER białko, które zapobiega wyjściu EAAC1 z ER po indukcji. Tutaj pokazujemy, że RTN2B, członek członek rodziny białek retikulonowych, który głównie lokalizuje się w ER i ER oddziałuje z EAAC1 i GTRAP3-18. EAAC1 i GTRAP3-18 wiążą się do różnych regionach RTN2B. Każde białko może oddzielnie i niezależnie tworzyć kompleksy z EAAC1. RTN2B zwiększa wyjście ER i skład powierzchni komórki EAAC1 w komórkach heterologicznych. Ekspresja krótkich interferujących RNA za pośrednictwem RTN2B obniża poziom białka EAAC1 w neuronach. Ogólnie rzecz biorąc, nasze wyniki sugerują, że RTN2B działa jako pozytywny regulator w dostarczaniu EAAC1 z ER na powierzchnię komórki. Badania te wskazują, że transporter wyjście z ER kontrolowane przez interakcję z jego partnerem wiążącym ER stanowi krytyczny etap regulacyjny w transporcie transportera glutaminianu na powierzchnię komórki. powierzchnię komórki. --- Glutaminian jest głównym neuroprzekaźnikiem pobudzającym w OUN, który jest usuwany z przestrzeni zewnątrzkomórkowej przez rodzinę transporterów glutaminianu o wysokim powinowactwie transporterów. Uważa się, że astroglejowy transporter glutaminianu EAAT2 przeprowadza wychwyt ogromnej ilości glutaminianu, a rozregulowanie ekspresji EAAT2 jest zaangażowana w patogenezę zaburzeń neurologicznych z wyraźnymi składnikami składnikami ekscytotoksycznymi. Tutaj przedstawiamy nowy mechanizm epigenetyczny, za pomocą którego ludzki gen EAAT2 jest utrzymywany w stanie wyciszenia. Kontrola sekwencji zidentyfikowała klasyczną wyspę CpG w promotorze EAAT2. Analiza bisulfitowa profilu metylacji DNA DNA wykazała, że brak ekspresji EAAT2 w liniach komórkowych ludzkiego glejaka był związany z gęsto metylowanym promotorem EAAT2. W przeciwieństwie do tego, EAAT2 pozytywna normalna ludzka tkanka mózgowa stosowana jako odniesienie wykazywała hipometylację tych samych regionów promotora. Metylacja in vitro sekwencji promotora EAAT2 rzeczywiście zmieniła właściwości wiązania czynników jądrowych do do odpowiednich miejsc DNA, co zilustrowano testem elektroforetycznego przesunięcia ruchliwości. Ponadto zaobserwowaliśmy zmniejszoną aktywność metylowanego promotora EAAT2 w porównaniu do niezmetylowanej kontroli, zarówno w linii komórkowej ludzkiego glejaka, jak i pierwotnych astrocytach gryzoni. i pierwotnych astrocytach gryzoni. Dalsze wspieranie roli metylacji DNA dla wyciszenia EAAT2, hamowanie metylotransferaz DNA silnie wzmocniło transkrypcję mRNA EAAT2. transkrypcję mRNA EAAT2 w kilku badanych liniach komórkowych. Podsumowując, koncepcja przedstawiono epigenetyczny tryb regulacji EAAT2 oparty na zróżnicowanej metylacji promotora genu. (c) 2007 Wiley-Liss, Inc. --- Transport glutaminianu jest sprzężony ze współtransportem 3Na(+) i 1H(+) oraz przeciwtransportem przeciwtransportem 1K(+). Jednak mechanizm tego procesu nie jest dobrze poznany. nie jest dobrze poznany. Struktura krystaliczna archealnego homologa ludzkiego transportera glutaminianu transporterów glutaminianu, Glt(Ph), zapewniła ramy do rozpoczęcia zrozumieć mechanizm transportu. Transporter glutaminianu EAAT2 jest różni się od innych podtypów pod dwoma względami. Po pierwsze, Li(+) nie może wspierać transportu przez EAAT2, podczas gdy może wspierać transport przez inne pobudzające transportery aminokwasów, a po drugie, EAAT2 jest wrażliwy na szerszy zakres blokery niż inne podtypy. Zbadaliśmy związek między kationem napędzającym transport i czy analogi glutaminianu, kwas l-anti-endo-3,4-metanopirolidyno-dikarboksylowy (MPDC) i (2S,4R)-4-metyloglutaminian (4MG), są substratami lub blokerami transportu. My zbadaliśmy również molekularne podstawy tych różnic. EAAT2 ma Ser w pozycji 441 z pętlą spinki do włosów 2, podczas gdy odpowiadająca jej reszta w EAAT1 jest resztą Gly. Wykazaliśmy, że jeśli transporter ma resztę Ser w tej pozycji, wówczas 4MG i MPDC są słabymi substratami w Na(+), a Li(+) nie może wspierać transportu żadnego substratu. I odwrotnie, jeśli transporter ma resztę Gly w tej pozycji, wówczas w Na(+) 4MG i MPDC są substratami o skuteczności porównywalnej z glutaminianem, ale w Li(+) 4MG i MPDC są słabymi substratami w stosunku do glutaminianu. Ta reszta Ser/Gly znajduje się między związanym substratem a jednym z miejsc wiązania kationów, co zapewnia wyjaśnienie sprzężenia wiązania substratu i kationu.

Jakie są ludzkie transportery glutaminianu?

Transporter glutaminianu/asparaginianu (GLAST) i transporter glutaminianu-1 (GLT-1) są najliczniejszymi podtypami i są niezbędne dla funkcjonowania OUN ssaków, ale udział podtypu EAAC1 w klirensie synaptycznego glutaminianu pozostaje kontrowersyjny, ponieważ gęstość tego transportera w różnych tkankach nie została określona. Stosując immunofluorescencję i znakowanie immunogold po osadzeniu, zbadaliśmy rozmieszczenie transportera glutaminian-asparaginian (GLAST lub transporter aminokwasów pobudzających 1), pęcherzykowego transportera glutaminianu (VGLUT1) i receptora glutaminianu AMPA 4 (GluR4) wzdłuż spirali.

Zespół stwardnienia guzowatego (TSC) jest wieloukładowym zaburzeniem genetycznym spowodowanym mutacją mutacją w genach Tsc1 lub Tsc2, która prowadzi do nadmiernej aktywacji szlaku szlaku mTOR, kluczowego szlaku sygnalizacyjnego dla plastyczności synaptycznej. TSC charakteryzuje się charakteryzuje się łagodnymi guzami powstającymi w różnych narządach i ciężkimi objawami neuropsychiatrycznymi, takimi jak objawy neuropsychiatryczne, takie jak padaczka, niepełnosprawność intelektualna, autyzm, lęk i zachowania depresyjne. Rapamycyna jest silnym inhibitorem mTOR i jest skuteczna w leczeniu padaczki. jej skuteczność w leczeniu padaczki i objawów neurologicznych pozostaje nieuchwytna. W modelu mysim, w którym Tsc1 został usunięty w embrionalnych telencefalicznych neuronalnych komórkach macierzystych analizowaliśmy zachowania lękowe i depresyjne za pomocą labiryntu podwyższonego plus labirynt (EPM), test otwartego pola (OFT), test wymuszonego pływania (FST) i zawieszenie ogona (TST), po przewlekłym podawaniu rapamycyny. Ponadto przeprowadzono analizę widmową przeprowadzono analizę spektralną tła EEG. Myszy zmutowane leczone rapamycyną wykazywały zmniejszenie fenotypu podobnego do lęku i depresji, jak pokazano w testach EPM/OFT i FST. Wyniki te były zgodne z wynikami widma mocy EEG. wyniki. Te same efekty rapamycyny zaobserwowano u myszy typu dzikiego. Warto zauważyć, że u zwierząt heterozygotycznych nie zaobserwowaliśmy żadnych zmian EEG i / lub behawioralnych po leczeniu rapamycyną. po leczeniu rapamycyną. Wszystkie te wyniki sugerują, że zarówno Delecja TSC1 i przewlekłe leczenie rapamycyną mogą odgrywać rolę w modulowaniu zachowanie i aktywność mózgu, a także wskazują na potencjalną przydatność analiza EEG w tle w śledzeniu dysfunkcji mózgu równolegle z testami behawioralnymi. --- Stwardnienie guzowate, spowodowane mutacjami germinalnymi w genach TSC1 lub TSC2, jest jest związana z nieprawidłową regulacją szlaku sygnałowego ssaczego celu rapamycyny (mTOR), co skutkuje wzrostem guzów, w tym naczyniakomięśniakotłuszczaków nerek (ang. angiomyolipomas (AML). AML mogą powodować nadciśnienie, niewydolność nerek i spontaniczny krwotok zagrażający życiu. Wcześniej w leczeniu AML konieczne były interwencje inwazyjne. były wymagane do leczenia AML. Od niedawna inhibitory mTOR są stosowane jako jako leczenie ukierunkowane molekularnie w leczeniu AML. Przedstawiamy tutaj przypadek pediatrycznego z TSC, u którego sirolimus został z powodzeniem zastosowany do zatrzymania wzrostu nerkowych AML. wzrostu nerkowych AML. --- Homolog Ras wzbogacony w mózgu (Rheb) reprezentuje unikalną grupę małych GTPaz. GTPazy i dzieli umiarkowaną tożsamość sekwencji z podrodziną Ras/Rap. Działa działa za sygnalizacją składników odżywczych jako bezpośredni cel kompleksu stwardnienia guzowatego stwardnienia guzowatego (TSC) i przed mTOR/S6K1/4EBP w szlaku sygnalizacji insulinowej. szlaku insuliny. Domena GTPazowa ludzkiego Rheb (hRheb) została rekombinowana wyrażona w Escherichia coli, oczyszczona i kokrystalizowana w kompleksach z GDP, GTP i GppNHp przy użyciu metody dyfuzji par w wiszącej kropli. Kryształy kompleksu hRheb-GDP należą do grupy przestrzennej P2(1)2(1)2(1), z parametrami komórki elementarnej a = 44.5, b = 52.3, c = 70.6 A. Kompleks hRheb-GppNHp krystalizował w dwóch formach krystalicznych w dwóch formach krystalicznych: jedna ma taką samą grupę przestrzenną i parametry komórki elementarnej jak kompleks hRheb-GDP, a druga należy do grupy przestrzennej C222(1), z parametry komórki elementarnej a = 102,9, b = 99,2, c = 48,0 A. Kompleks hRheb-GTP również krystalizował w dwóch formach krystalicznych krystalizował również w dwóch formach krystalicznych: jedna należy do grupy przestrzennej C222(1), z parametry komórki elementarnej a = 102,4, b = 98,3, c = 47,9 A, a druga należy do grupy przestrzennej grupy przestrzennej P2(1), z parametrami komórki elementarnej a = 77,3, b = 47,9, c = 71,9 A, beta = 89,0 stopni. Wszystkie te kryształy dyfrakcjonują promieniowanie rentgenowskie z rozdzielczością lepszą niż 2,8 A a co najmniej jeden zestaw danych dyfrakcyjnych został zebrany dla każdej kryształów przy użyciu własnego dyfraktometru R-AXIS IV++. Badania strukturalne hRheb w kompleksach z różnymi substratami mogą zapewnić wgląd w rozpoznawania i specyficzności substratu oraz mechanizmu katalitycznego Rhebs ssaków i rzucić światło na biologiczne funkcje Rhebs w szlaku sygnałowym mTOR w szlaku sygnałowym mTOR. --- Ogniskowa dysplazja korowa (FCD) typu IIB jest wadą rozwojową kory mózgowej charakteryzującą się obecnością komórek balonowych. charakteryzująca się obecnością komórek balonowatych. Komórki te mają cechy fenotypowe komórek olbrzymich występujących w zespole stwardnienia guzowatego (TSC), ale związek między FCD typu IIB i TSC nie jest dobrze ustalony. TSC jest autosomalnym dominującym zaburzeniem spowodowanym mutacją w jednym z dwóch genów: TSC1, kodującego hamartynę, i TSC2, kodującego tuberynę. Oba białka tworzą kompleks kompleks hamujący szlak sygnałowy mTOR, a tym samym regulują wielkość i proliferację komórek. proliferację. W tym badaniu oceniono ekspresję tuberyny i hamartyny pod mikroskopem konfokalnym w sześciu przypadkach FCD typu komórek balonowych Taylora. Trzech pacjentów spełniało kryteria kliniczne TSC. U trzech innych pacjentów TSC wykluczono na podstawie panelu badań klinicznych i radiologicznych. Dodatkowo, dwa przypadki FCD typu I i 3 próbki prawidłowej tkanki mózgowej wykorzystano jako grupę referencyjną. wykorzystano jako grupę referencyjną. Stwierdziliśmy utratę ekspresji tuberyny i hamartyny w zmianach FCD typu IIB u pacjentów z TSC. W sporadycznych przypadkach FCD typu IIB, tylko kilka komórek tuberyny i hamartyny wykryto w biało-szarej i w głębszych częściach istoty białej. Komórki balonu korowego wykazały utratę zarówno tuberyny, jak i hamartyny. W przeciwieństwie do tego, ekspresja tuberyny i hamartyny w próbkach FCD typu I była silna, podobnie jak w normalnej tkance mózgowej. Podsumowując, utrata ekspresji produktów TSC1 i TSC2 w komórkach balonowych dysplazji korowej typu IIB u pacjentów związanych z TSC i sporadycznych pacjentów sugeruje, że że FCD typu IIB może reprezentować ogniskową postać TSC. --- Zrozumienie mechanizmów, za pomocą których organizmy wielokomórkowe regulują wzrost komórek, narządów i ciała ma znaczenie dla biologii rozwoju i badań nad chorobami związanymi ze wzrostem, takimi jak rak. badań nad chorobami związanymi ze wzrostem, takimi jak rak. Tutaj opisujemy nowy efektor w kontroli wzrostu, małą GTPazę Rheb (homolog Ras wzbogacony w mózgu). Mutacje w genie Rheb u Drosophila melanogaster zostały wyizolowane jako inhibitory wzrostu. inhibitory wzrostu, podczas gdy nadekspresja Rheb promowała wzrost komórek. Nasze analizy genetyczne i biochemiczne sugerują, że Rheb funkcjonuje poniżej supresorów nowotworów supresorów guza Tsc1 (stwardnienie guzowate 1)-Tsc2 w szlaku sygnalizacyjnym TOR (target of rapamycyny) w celu kontrolowania wzrostu i że głównym czynnikiem efektorowym funkcji Rheb jest rybosom. Rheb jest rybosomalna kinaza S6 (S6K). --- Sygnalizacja insulinowa jest silnym stymulatorem wzrostu komórek i została zaproponowana funkcjonować, przynajmniej częściowo, poprzez konserwatywną kinazę białkową TOR (target rapamycyny) [poprawione]. Ostatnie badania sugerują, że kompleks stwardnienia guzowatego kompleks Tsc1-Tsc2 może łączyć sygnalizację insulinową z aktywnością TOR [poprawione]. Jednak mechanizm regulacyjny pozostaje niejasny i najprawdopodobniej zaangażowane są dodatkowe składniki. składniki są najprawdopodobniej zaangażowane. W badaniu przesiewowym nowych regulatorów wzrostu, zidentyfikowaliśmy Rheb (Ras homologue enriched in brain), członka nadrodziny Ras Ras nadrodziny białek wiążących GTP. Zwiększony poziom Rheb u Drosophila melanogaster promują wzrost komórek i zmieniają kinetykę cyklu komórkowego w wielu tkankach. tkankach. W tkankach mitotycznych nadekspresja Rheb przyspiesza przejście przez fazę fazę G1-S bez wpływu na szybkość podziału komórek, podczas gdy w tkankach endoreplikacyjnych tkankach, Rheb zwiększa ploidię DNA. Mutacja Rheb zawiesza wzrost larwalny i zapobiega progresji z pierwszego do drugiego stadium rozwojowego. Testy genetyczne i biochemiczne wskazują, że Rheb funkcjonuje w szlaku sygnalizacyjnym insuliny za Tsc1-Tsc2 i przed TOR. Poziomy mRNA rheb są szybko indukowane w odpowiedzi na odpowiedzi na głód białkowy, a nadekspresja Rheb może napędzać wzrost komórek w głodzonych zwierząt, co sugeruje rolę Rheb w żywieniowej kontroli wzrostu komórek. wzrostu komórek.

Który szlak sygnalizacyjny jest zaangażowany w stwardnienie guzowate?

Stwardnienie guzowate jest wieloukładową chorobą genetyczną spowodowaną mutacją w genie TSC1 lub TSC2, która prowadzi do hiperaktywacji szlaku sygnałowego mTOR, a następnie dysregulacji kontroli wzrostu komórek.

Bedachilina jest diarylochinolinowym lekiem przeciwgruźliczym z nowym mechanizmem działania przeciwko Mycobacterium tuberculosis. Bedachilina działa poprzez hamowanie bakteryjną syntazę adenozynotrifosforanu (ATP) i stanowi pierwszą nową klasę leków przeciwgruźliczych. klasę leków przeciwgruźliczych od ponad 40 lat. Bedaquiline jest wskazana w leczeniu gruźlicy wielolekoopornej (MDR TB) w skojarzeniu z co najmniej trzema innymi lekami przeciwgruźliczymi. z co najmniej trzema innymi lekami przeciwgruźliczymi, gdy nie jest dostępny żaden inny skuteczny schemat leczenia. inny skuteczny schemat leczenia. Zalecana dawka bedakwiliny to 400 mg doustnie raz na dobę przez 2 tygodnie, a następnie 200 mg doustnie przez 3 tygodnie. tygodnie, a następnie 200 mg doustnie 3 razy w tygodniu przez 22 tygodnie. Bedakwilina powinna być podawać z jedzeniem, co 2-krotnie zwiększa biodostępność. Bedakwilina jest metabolizowana przez izoenzym 3A4 cytochromu P450 i mają na nią wpływ zarówno induktory, jak i inhibitory tego izoenzymu. i inhibitory tego izoenzymu. Zależne od stężenia działanie bakteriobójcze zaobserwowano w badaniach laboratoryjnych i na myszach. Przyspieszone zatwierdzenie zostało przyznane w Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej na podstawie wyników dwóch badań klinicznych fazy IIb badań klinicznych, w których wykorzystano klirens hodowli plwociny jako zastępczy punkt końcowy dla skuteczności klinicznej. skuteczności klinicznej. Badania te wykazały większy klirens hodowli plwociny do w grupie bedakwiliny w porównaniu z grupą placebo. Częste zdarzenia niepożądane w badaniach klinicznych obejmowały nudności, bóle stawów i bóle głowy. Poważne zdarzenia niepożądane obejmowały podwyższony poziom transaminaz w surowicy i wydłużenie odstępu QT. wydłużenie odstępu QT. Niewyjaśnioną wyższą śmiertelność zaobserwowano u pacjentów otrzymujących bedakwilinę w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Bedachilina jest nowym o unikalnym mechanizmie działania i ma potencjał, by zaspokoić ogromne zapotrzebowanie potrzebę u pacjentów z gruźlicą wielolekooporną, którzy nie mają innych możliwości leczenia. Ze względu na bezpieczeństwa i ograniczone informacje kliniczne, potrzebne są badania fazy III, aby w pełni określić jej miejsce w terapii. --- Rosnąca częstość występowania gruźlicy wielolekoopornej, długi czas leczenia i współzakażenie wirusem HIV są istotnymi problemami w osiągnięciu eradykacji gruźlicy. Bedakwilina jest lekiem przeciwgruźliczym o unikalnym mechanizmie działania. Jest to selektywnie hamuje metabolizm energetyczny prątków, tj. syntezę ATP i okazał się skuteczny przeciwko wszystkim stanom Mycobacterium tuberculosis, takim jak aktywne, uśpione, replikujące, niereplikujące, wewnątrzkomórkowe i zewnątrzkomórkowe. Badania przedkliniczne wykazały skuteczność bedakwiliny pod względem zmniejszenia obciążenia bakteriami i czasu trwania leczenia. obciążenia bakteryjnego i czasu trwania leczenia. Badania kliniczne fazy II bezpieczeństwo, tolerancję i wcześniejszy czas konwersji plwociny u pacjentów z gruźlicą wielolekooporną. pacjentów z gruźlicą wielolekooporną. W 2012 roku FDA zatwierdziła bedakwilinę do leczenia gruźlicy wielolekoopornej i XDR-TB. --- Mycobacterium tuberculosis rozwija spontaniczne mutacje oporności na praktycznie każdy stosowany lek. Przebieg terapii powoduje selekcję tych mutacji i pojawiają się organizmy lekooporne. Rozwój organizmów opornych na leki osiągnął punkt, w którym lekooporność zagraża globalnemu sukcesowi w walce z gruźlicą (TB). w walce z gruźlicą (TB). Potrzebne są nowe leki. Ostatnią nową klasą leków opracowaną specjalnie do leczenia gruźlicy były ryfamycyny ponad 40 lat temu. Nowe źródła finansowania i rozwój partnerstw na rzecz rozwoju produktów ożywiły wysiłki na rzecz rozwoju leków przeciwgruźliczych. Obecnie opracowywanych jest więcej leków na gruźlicę niż kiedykolwiek w przeszłości. Pierwszym z tych leków, który został opracowany i wprowadzony na rynek była bedakilina. Bedachilina ma całkowicie nowy mechanizm działania i dlatego powinna być aktywna przeciwko wysoce opornym organizmom. organizmów. Działa ona na transmembranowy składnik syntazy adenozynotrifosforanu i działa poprzez zapobieganie transportowi elektronów. Stwarza to ekscytującą możliwość, że bedakwilina może być aktywna przeciwko mniej aktywnym metabolicznie organizmom. organizmów. Interakcje lek-lek między ryfamycynami a układem cytochromu P450-3A ograniczą użyteczność bedakiliny i stworzą złożoność w schematach leczenia. schematach leczenia. W badaniach klinicznych, leczenie bedakwiliną dodawaną do wielolekoopornej gruźlicy wiązało się z wcześniejszą konwersją kultury i wyższymi wskaźnikami wyleczeń, ale wystąpił niewyjaśniony nadmiar zgonów w ramionach w ramionach tych badań. Agencja Żywności i Leków zatwierdziła bedaquiline do leczenia wielolekoopornej gruźlicy, gdy nie można inaczej zapewnić skutecznego schematu leczenia. skuteczny schemat leczenia nie może być zapewniony w inny sposób. Wymagane było ostrzeżenie ostrzeżenie o nadmiernej liczbie zgonów i wymóg ukończenia badania III fazy. A Planowane badanie fazy III jest obecnie reorganizowane. Podczas gdy bedakwilina jest ekscytującym ekscytującym lekiem i wyznacza dramatyczny moment w historii leczenia gruźlicy, jej ostateczne miejsce w armamentarium leków przeciwgruźliczych jest niejasne w oczekiwaniu na badanie III fazy i rozwoju innych nowych leków, które są w przygotowaniu. --- CEL: Dokonano przeglądu historii i częstości występowania gruźlicy oraz roli bedakiliny w gruźlicy wielolekoopornej (MDR). STRESZCZENIE: Gruźlica nadal powoduje znaczną zachorowalność i śmiertelność na całym świecie. na całym świecie. Rosnące wskaźniki gruźlicy lekoopornej stanowią poważny i stanowią poważne implikacje dla obecnego i przyszłego leczenia tej choroby. i przyszłego leczenia tej choroby. W grudniu 2012 r. Agencja Żywności i Leków zatwierdziła bedakwilinę jako część schematu leczenia gruźlicy płuc MDR. Unikalny mechanizm działania unikalny mechanizm działania bedakwiliny stanowi alternatywne podejście do obecnego przeciwprątkowe. Poprzez bezpośrednie hamowanie syntazy adenozynotrifosforanu (ATP) syntazy adenozynotrifosforanu (ATP), bedakwilina jest skuteczna zarówno przeciwko replikującym się, jak i uśpionym prątkom. prątków. Zmiany w jamie płucnej mogą zawierać heterogeniczne populacje. Ta potencjalna mieszanka półreplikujących i hipometabolicznych prątków jest trudniejsza do wyeliminowania za pomocą konwencjonalnych leków przeciwprątkowych. trudniejsza do wyeliminowania za pomocą konwencjonalnych leków przeciwgruźliczych, zwiększając tym samym ryzyko oporności. ryzyko wystąpienia oporności. Nie stwierdzono oporności krzyżowej in vitro pomiędzy bedakwiliną i obecnie dostępnymi lekami przeciwgruźliczymi. Ponieważ bedaquiline celuje w zupełnie inny enzym, oporność krzyżowa z innymi konwencjonalnymi środkami konwencjonalnymi środkami pozostaje mało prawdopodobna. Zwiększona zdolność sterylizacji poprzez synergistyczne wyczerpanie ATP dodatkowo wykazuje obiecujący potencjał bedakwiliny z pirazynamidem. Kuracja bedakwiliną wymaga 24 tygodni leczenia w skojarzeniu z innymi lekami przeciwgruźliczymi. terapii w połączeniu z innymi lekami przeciwgruźliczymi. WNIOSKI: Zatwierdzenie bedakwiliny stanowi kamień milowy w terapii gruźlicy wielolekoopornej. gruźlicy wielolekoopornej. Bedachilina powinna być rozważana u pacjentów, którzy nie nie zareagowali na schemat zawierający cztery leki drugiego rzutu i pirazynamid oraz pacjentów z udokumentowanymi dowodami gruźlicy opornej na fluorochinolony. fluorochinolony. Dokładna rola bedakwiliny nie może być określona dopóki uzyskania dalszych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa w trwających badaniach III fazy. --- CEL: Przegląd chemii, farmakologii, mikrobiologii, farmakokinetyki, farmakodynamiki, skuteczności klinicznej, bezpieczeństwa, dawkowania i podawanie bedakwiliny, nowego doustnego diarylochinolinowego środka przeciwprątkowego zatwierdzony przez Food and Drug Administration do leczenia osób dorosłych z wielolekooporną gruźlicą płuc (MDR-TB). ŹRÓDŁA DANYCH: Przeszukiwanie PubMed (styczeń 2004-maj 2013) i International Pharmaceutical Abstracts (styczeń 2004-maj 2013) przy użyciu wyszukiwanych haseł bedaquiline, diarylquinoline, R207910 i TMC207. Uzupełniające źródła obejmowały materiały Światowej Konferencji Zdrowia Płuc Unii Europejskiej. SELEKCJA BADAŃ I EKSTRAKCJA DANYCH: Oceniono dane przedkliniczne oraz badania fazy 1 i 2 opublikowane w języku angielskim. badania opublikowane w języku angielskim. SYNTEZA DANYCH: Bedakwilina posiada unikalny mechanizm działania, który zakłóca aktywność syntazy adenozynotrifosforanowej prątków gruźlicy. Badania kliniczne przeprowadzono badania kliniczne oceniające stosowanie bedakiliny w skojarzeniu z w leczeniu dorosłych z płucną gruźlicą wielolekooporną. Bedachilina wykazuje doskonałą aktywność in vitro przeciwko Mycobacterium gruźlicy, w tym gruźlicy wielolekoopornej; jednak jej profil skutków ubocznych ogranicza jej stosowanie przeciwko gruźlicy wielolekoopornej, gdy nie można zastosować innego skutecznego schematu leczenia. skutecznego schematu. Bedakwilina zawiera ostrzeżenia Black Box dotyczące zwiększonego ryzyka niewyjaśnionej śmiertelności i wydłużenia odstępu QT. Bedachilina jest metabolizowana przez izoenzym izoenzym CYP3A4 i w związku z tym wchodzi w interakcje z ryfamycyną i kilkoma lekami antyretrowirusowymi. WNIOSKI: W erze pojawiającej się oporności i biorąc pod uwagę nieoptymalną skuteczność i toksyczność obecnie dostępnych schematów leczenia gruźlicy wielolekoopornej, bedakwilina reprezentuje świetny dodatek do istniejącego arsenału środków przeciw gruźlicy, szczególnie w obszarach świata, gdzie choroba jest endemiczna.

Jaki jest sposób działania bedakwiliny?

Bedachilina działa poprzez hamowanie bakteryjnej syntazy adenozynotrifosforanu (ATP) i reprezentuje pierwszą nową klasę leków przeciwgruźliczych stosowanych w leczeniu gruźlicy wielolekoopornej.

Integralność interfejsu płodowo-matczynego ma kluczowe znaczenie dla przetrwania płodu. poczęcia. Ten interfejs, składający się z matczynego decidua i inwazyjnego trofoblastu łożyskowego łożyskowy trofoblast, jest narażony na głębokie zmiany napięcia tlenu podczas ciąży. w czasie ciąży. Wykazaliśmy, że ludzkie komórki zrębu endometrium stają się wyjątkowo odporne na apoptozę wywołaną stresem oksydacyjnym po w odpowiedzi na sygnalizację cAMP i progesteronu. Ten proces proces różnicowania jest związany z indukcją czynnika transkrypcyjnego forkhead FOXO1, co z kolei zwiększa ekspresję mitochondrialnego przeciwutleniacza mitochondrialnego przeciwutleniacza dysmutazy ponadtlenkowej manganu. Jednakże, wyciszenie FOXO1 nie zwiększyło podatności zdziesiątkowanych komórek na oksydacyjną śmierć komórek. śmierć oksydacyjną. Analiza porównawcza wykazała, że nadtlenek wodoru, źródło wolnych rodników, silnie indukuje ekspresję mRNA i białka FOXO3a w niezróżnicowanych ludzkich komórkach endometrium. niezróżnicowanych ludzkich komórkach zrębu endometrium, ale nie w komórkach zdziesiątkowanych. Ekspresja konstytutywnie aktywnego mutanta FOXO3a wywołała apoptozę w decydujących komórkach. decydualizowanych komórkach. Ponadto, wyciszenie endogennego FOXO3a w niezróżnicowanych komórkach niezróżnicowanych komórkach znosiło apoptozę indukowaną przez nadtlenek wodoru. Te wyniki sugerują, że indukcja FOXO1 może zwiększać zdolność komórek do zapobiegania uszkodzeniom oksydacyjnym, podczas gdy jednoczesna represja ekspresji FOXO3a wyłącza szlak sygnałowy odpowiedzialny za oksydacyjną śmierć komórek. śmierć komórek. Zróżnicowana regulacja ekspresji FOXO zapewnia decidua z solidnym systemem zdolnym do radzenia sobie z przedłużającymi się epizodami stresu oksydacyjnego podczas ciąży. stresem oksydacyjnym podczas ciąży. --- TŁO: Niedawno donieśliśmy, że długotrwały stres oksydacyjny indukowany cyklosporyną (CsA) stres oksydacyjny jest związany ze zmniejszoną ekspresją klotho, genu genu przeciwstarzeniowego. W tym badaniu oceniano, czy działanie przeciwutleniające statyny może zwiększać ekspresję klotho w uszkodzeniu nerek wywołanym przez CsA. METODY: Przeprowadzono dwa oddzielne eksperymenty. Po pierwsze, zależny od dawki wpływ statyny na ekspresję klotho oceniano w prawidłowych nerkach myszy. Po drugie, wpływ statyny na ekspresję klotho oceniano w eksperymentalnej przewlekłej nefropatii CsA u myszy. Przeprowadziliśmy immunohistochemię i immunoblotting dla klotho, czynników transkrypcyjnych Forkhead box O [FoxOs; fosforylowane FoxO1 (p-FoxO1) i FoxO3a (p-FoxO3a)] i ich docelowe cząsteczki, nadmanganian manganu cząsteczki, dysmutaza ponadtlenkowa manganu (MnSOD), Bim i hemeoksygenaza-1. WYNIKI: Leczenie statynami zwiększało ekspresję klotho w sposób zależny od dawki sposób w normalnej nerce myszy i złagodziło spadek klotho w nerkach wykazujących nefropatię CsA. Podawanie CsA zwiększało ekspresję p-FoxO1 i zmniejszyło ekspresję p-FoxO3a, podczas gdy jednoczesne leczenie statyną odwróciło te zmiany, zwiększyło ekspresję enzymów antyoksydacyjnych enzymów antyoksydacyjnych MnSOD i hemeoksygenazy-1 oraz zmniejszało ekspresję proapoptotycznego białka Bim. WNIOSEK: Zwiększenie ekspresji klotho za pośrednictwem statyn i zróżnicowana regulacja ekspresji FoxO regulacja ekspresji FoxO promuje odporność na stres oksydacyjny indukowany CsA. stres. --- CEL: Starzenie się jest głównym czynnikiem ryzyka choroby zwyrodnieniowej stawów (OA). Czynniki transkrypcyjne Forkhead-box klasy O (FoxO) regulują mechanizmy starzenia się komórek, w tym kontrolę jakości białek, autofagię i obronę przed stresem oksydacyjnym. stres. Celem tego badania była analiza czynników transkrypcyjnych FoxO w normalnej, starzejącej się i OA chrząstce. PROJEKT: Stawy kolanowe ludzi w wieku 23-90 lat i myszy w wieku 4-24 miesięcy oraz po chirurgicznie wywołanej OA. miesięcy i po chirurgicznie wywołanej OA analizowano pod kątem ekspresji białek FoxO białek. Regulację ekspresji i aktywacji białka FoxO analizowano w hodowanych chondrocytach. hodowanych chondrocytach. WYNIKI: Ludzka chrząstka wyrażała białka FOXO1 i FOXO3, ale nie FOXO4. FOXO1 i FOXO3 ulegały silniejszej ekspresji w strefie powierzchownej i środkowej w porównaniu do do strefy głębokiej i były zlokalizowane głównie w jądrach komórkowych. Podczas starzenia się ludzkich stawów, ekspresja FOXO1 i FOXO3 była znacznie zmniejszona w powierzchownej strefie obszarach chrząstki narażonych na maksymalne obciążenie. W chrząstce OA, chondrocytów wykazywały silną fosforylację FOXO i lokalizację cytoplazmatyczną. cytoplazmatyczną. Podobne wzorce ekspresji FOXO w normalnych stawach i zmiany w starzeniu i OA zaobserwowano w modelach mysich. W hodowanych chondrocytach IL-1β i TNF-α hamowały ekspresję FOXO1, podczas gdy TGF-β i PDGF zwiększały ekspresję FOXO1 i FOXO3 ekspresję. Fosforylacja FOXO1 i FOXO3 była zwiększona przez IL-1β, PDGF, bFGF, IGF-1 i utleniacz t-BHP. WNIOSKI: Normalna chrząstka stawowa ma specyficzną dla tkanki sygnaturę ekspresji i aktywacji FoxO i aktywacji, która jest głęboko zmieniona w procesie starzenia i OA u ludzi i myszy. u ludzi i myszy. Zmiany w ekspresji i aktywacji FoxO mogą być zaangażowane w starzenie się chrząstki i OA. --- Tłumienie nadmiernego wzrostu i powiększenia adipocytów, które jest ściśle związane z otyłością jest skuteczne w zapobieganiu i leczeniu zespołu metabolicznego. zespołu metabolicznego. Ogólnie rzecz biorąc, apoptoza jest indukowana w komórkach przez wiele różnych substancji wewnątrzkomórkowych lub zewnątrzkomórkowych. substancji wewnątrzkomórkowych lub zewnątrzkomórkowych, a ostatnio zasugerowano, że podrodzina FoxO że podrodzina FoxO jest zaangażowana w indukcję apoptozy. My miał na celu wyjaśnienie mechanizmu indukcji apoptozy za pośrednictwem FoxO w adipocytach pod wpływem reaktywnych form tlenu (ROS). Leczenie zróżnicowanych i niezróżnicowanych komórek 3T3-L1 oksydazą glukozy (GOD), enzymem generującym enzymem generującym H(2)O(2), indukowało apoptozę i prowadziło do akumulacji 8-OHdG. Analiza apoptozy wykazała, że leczenie GOD indukowało apoptozę w zróżnicowanych komórkach 3T3-L1 mniej skutecznie niż w niezróżnicowanych preadipocytach. preadipocytach. GOD znacznie zwiększył poziomy Bad, Bax i Bim - genów aktywnie zaangażowanych w apoptozę komórek. genów, które są aktywnie zaangażowane w apoptozę komórek. Leczenie GOD również zwiększyło ekspresję mRNA i białka FoxO3a. Wprowadzenie FoxO3a-siRNA do komórek 3T3-L1 tłumiło indukowaną stresem oksydacyjnym ekspresję mRNA Bim, jak również jak również apoptozę indukowaną przez GOD. Ponadto, ekspresja MnSOD, Cu/ZnSOD i katalazy, a także FoxO, znacznie wzrosła wraz z progresją adipocytów. progresji różnicowania adipocytów. Wyniki te wskazują, że ROS indukowały apoptozę w niezróżnicowanych komórkach 3T3-L1 poprzez ekspresję FoxO3a, podczas gdy ekspresja FoxO hamowała apoptozę indukowaną przez ROS w zróżnicowanych komórkach 3T3-L1 poprzez ekspresję enzymów wychwytujących ROS.

Czy ekspresja FOXO wpływa na stres oksydacyjny?

Tak. W różnych typach komórek stwierdzono, że indukcja czynnika transkrypcyjnego FOXO1 zwiększa ekspresję mitochondrialnego przeciwutleniacza dysmutazy ponadtlenkowej manganu i prowadzi do tłumienia stresu oksydacyjnego.

CELE: W tym badaniu badamy powiązania obniżonego poziomu hormonów tarczycy tarczycy ze stanem zapalnym, wyniszczeniem i przeżyciem u biochemicznie pacjentów w stanie eutyreozy ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD). PROJEKT: Po wykluczeniu 23 pacjentów z hormonem tyreotropowym (TSH) wartości poza normalnym zakresem (0,1-4,5 mIU L(-1)), 187 klinicznie i biochemicznie pacjentów z ESRD w stadium 5 rozpoczynających dializoterapię było obserwowanych przez obserwowano przez medianę 20 (zakres 1-60) miesięcy. Pomiary całkowitych i wolnych i wolnych form hormonów tarczycy, s-albuminy, hs-CRP, interleukiny (IL)-6, naczyniowej cząsteczki adhezyjnej cząsteczki adhezyjnej (VCAM)-1 i insulinopodobnego czynnika wzrostu 1 (IGF-1) były na początku badania. WYNIKI: W tej populacji 17 z 210 pacjentów (8%) zostało zdefiniowanych jako subklinicznie niedoczynność tarczycy. Analiza wieloczynnikowa, zgodnie z krzywymi charakterystyki operacyjnej (ROC) wykazała, że śmiertelność najlepiej przewidywała przez całkowitą trijodotyroninę (T3). Przy zastosowaniu poziomów odcięcia uzyskanych z ROC, niskie poziomy T3 były związane ze zwiększonym stanem zapalnym (wyższe hs-CRP, IL-6 i VCAM-1) oraz niższym stężeniem zarówno s-albuminy, jak i IGF-1. Wreszcie, niski poziom T3 ale nie niski poziom wolnej trijodotyroniny, był związany z gorszym stanem ogólnym (współczynnik prawdopodobieństwa = 45,4; P < 0,0001) i śmiertelnością z przyczyn sercowo-naczyniowych (współczynnik prawdopodobieństwa = 47,8; P < 0,0001) po uwzględnieniu czynników zakłócających. WNIOSEK: Badanie to wykazało, że niskie poziomy T3 są niezależnymi predyktorami a także śmiertelności z przyczyn sercowo-naczyniowych u pacjentów z eutyreozą biochemiczną. pacjentów z biochemicznie eutyreozą, być może ze względu na ścisły związek ze stanem zapalnym. Na podstawie tych wyników, wykorzystanie poziomów T3 w badaniach oceniających związek między dysfunkcją tarczycy a ryzykiem śmiertelności. --- Trzydziestu ośmiu pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, którzy byli dializowani w programie poddano badaniom czynności tarczycy i stanu metabolicznego. Średnie wartości stężenia całkowitej i wolnej tyroksyny (T4) oraz globuliny wiążącej tyroksynę były w granicach normy. globuliny mieściły się w granicach normy. Chociaż średnie całkowite stężenie stężenie trijodotyroniny (T3) w surowicy było prawidłowe, 43% grupy miało niskie stężenie T3, a 54% miało niskie stężenie wolnej T3 w surowicy. Stężenie tyreotropiny w surowicy (TSH) w surowicy były prawidłowe u wszystkich z wyjątkiem czterech osób, które miały bardzo niewielkie podwyższone. Stan metaboliczny oceniano za pomocą różnych testów metabolicznych; średnie wartości dla każdego z tych testów były prawidłowe. średnie wartości dla każdego z tych testów były prawidłowe, a wyniki indeksu klinicznego wskazywały, że wszyscy pacjenci byli w stanie eutyreozy. Wyniki testów metabolicznych były były podobne u pacjentów z niskimi i prawidłowymi stężeniami T3 w surowicy. Niskie stężenia T3 w surowicy nie odzwierciedlały dokładnie stanu metabolicznego u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek. z przewlekłą niewydolnością nerek, podczas gdy stężenia wolnej T4 i TSH w surowicy były wiarygodnymi wskaźnikami stanu tarczycy. wiarygodnymi wskaźnikami stanu tarczycy. --- CEL: Celem tego badania była analiza częstości występowania, znaczenia klinicznego i implikacji prognostycznych znaczenie kliniczne i implikacje prognostyczne zmian w testach czynności tarczycy (TFT) tarczycy (TFT) u pacjentów z ostrym uszkodzeniem nerek (AKI). METODY: Prospektywne badanie przeprowadzono u pacjentów hospitalizowanych z powodu AKI przez 2 kolejne lata. TFT (tyreotropina w surowicy [TSH], wolna tyroksyna [FT4] i całkowite stężenie trijodotyroniny [T3]) wykonano u każdego pacjenta w 3 przy przyjęciu, przy wypisie ze szpitala i podczas pierwszej wizyty ambulatoryjnej. ambulatoryjnej. TFT były powiązane z danymi klinicznymi i analitycznymi. Trzydziestu pięciu pacjentów (16 kobiet [45,7%], średni wiek ± SD, 65,2 ± 18,0 lat) z AKI (kreatynina 5,6 ± 2,2 mg/dl). Było 10 (28,6%), 10 (28,6%), 11 (31,4%) i 4 (11,4%) pacjentów z AKI. (11,4%) pacjentów odpowiednio z przednerkowym, nerkowym, mieszanym (przednerkowym i nerkowym) i nadnerkowym AKI. AKI, odpowiednio. WYNIKI: Całkowita częstość występowania zmian w TFT wyniosła 82,9% (n=29). Spośród nich, najczęściej (n=13, 37,1%) występował zespół eutyreozy (ESS) z niskim poziomem T3. derangement. W całej grupie pacjentów mediana TSH (0,93 µU/ml, (0,93 µU/ml, zakres międzykwartylowy 0,35-2,27 µU/ml) i średnie FT4 (1,2 ± 0,3 ng/dL) były prawidłowe, natomiast średnie stężenie T3 było niskie (0,7 ± 0,1 ng/ml). TSH, FT4 i T3 były podobne w różnych typach AKI. W prostej analizie regresji stwierdziliśmy ujemną korelację korelację tylko między TSH a stężeniem mocznika w surowicy (ro=-0,382; p=0,024). Przy wypisie ze szpitala (mediana pobytu w szpitalu 6 dni; zakres 2-10 dni), TFT wykazał istotne zmiany tylko w stężeniu T3 (0,8 ± 0,3 ng/ml, p=0,013). W W tym momencie odsetek pacjentów z prawidłowymi TFT wzrósł z 17,1% w punkcie do 40% przy wypisie, a następnie do 66,7% podczas pierwszej wizyty ambulatoryjnej. Nie stwierdzono związku między obecnością i rodzajem zmian w TFT a czynnikami klinicznymi (płeć, wiek, osobowość). czynnikami klinicznymi (płeć, wiek, cukrzyca i/lub nadciśnienie tętnicze w wywiadzie, liczba i rodzaj stosowanych leków, liczba oznak i objawów w momencie rozpoznania AKI, oraz stopień, rodzaj i przyczyna AKI) lub czynniki prognostyczne (pobyt w szpitalu, powrót czynności nerek, konieczność leczenia nerkozastępczego za pomocą hemodializy, rozwój i stopień resztkowej przewlekłej niewydolności nerek oraz śmiertelność) związane z AKI. WNIOSKI: Ponad 80% pacjentów z AKI wykazuje zmiany w TFT. Najczęstszym najczęstszym zaburzeniem jest ESS (~70%), głównie zespół niskiego poziomu T3, który występuje u około jednej jednej trzeciej pacjentów ze zmienionym TFT. ESS ustępuje samoistnie wraz z poprawą czynności nerek. nerek. Obecność zmian TFT wydaje się nie być związana z klinicznymi i prognostycznymi implikacjami u pacjentów z AKI. --- Wstęp: Niski poziom T3 jest częstą zmianą u pacjentów z ESRD. To zaburzenie zostało niedawno powiązane ze stanem zapalnym u pacjentów hemodializowanych. Nie zbadano, czy związek ten jest prawdziwy u pacjentów dializowanych otrzewnowo. badane. METODY: Zbadaliśmy związek między stanem zapalnym niskiego stopnia [IL-6, białko C-reaktywne (CRP) i poziomy albuminy w surowicy] a wolną trójjodotyroniną (fT3) w kohorcie 41 pacjentów z CAPD (średni wiek, 66 lat; M, 26; F, 15) bez niewydolności serca i chorób współistniejących niewydolności serca i chorób współistniejących. WYNIKI: Pacjenci z CAPD mieli niższe poziomy fT3 (2,7 +/- 0,8 pg/ml) niż osoby zdrowe (3,7 +/- 1 pg/ml). (3,7 +/- 1,0 pg/ml, P < 0,001) w podobnym wieku. Poziomy wolnego T3 były bezpośrednio związane z albuminami surowicy (r = 0,52, P = 0,001) i odwrotnie do IL-6 (r = -0,30, P = 0,05) i CRP (r = -0,54, P < 0,001). Wiek (r = -0,61, P < 0,001), poziom hemoglobiny (r = 0,32, P = 0,05) i rozkurczowe ciśnienie krwi (r = 0,50, P = 0,001) były również związane z fT3. W modelach regresji wielokrotnej z uwzględnieniem wszystkich zmiennych związanych z fT3, CRP i albumina pozostały niezależnymi korelatami fT3. niezależne korelaty fT3. Podczas obserwacji (2,8 +/- 1,7 roku) zmarło 27 pacjentów. pacjentów zmarło. Poziom fT3 w osoczu był niższy u pacjentów, którzy zmarli (2,5 +/- 0,8 pg/ml) w porównaniu z osobami, które przeżyły (3,3 +/- 0,5 pg/ml P = 0,001). W analizach Coxa, fT3 był istotnym czynnikiem predykcyjnym śmiertelności niezależnym od głównych tradycyjnych jak i nietradycyjnych czynników ryzyka. WNIOSKI: Związek między fT3, CRP i albuminami w surowicy sugeruje, że niedożywienie może być zaangażowane w zespół niskiego poziomu T3 u pacjentów z CAPD pacjentów z CAPD. Dysfunkcja tarczycy może być zaangażowana w patogenny szlak który łączy mikrozapalenie z przeżyciem u pacjentów z PD. --- Autorzy zbadali poziom T3, T4 i TTH w surowicy u 30 pacjentów w stanie eutyreozy z przewlekłą niewydolnością nerek (CRI), podzielonych na trzy grupy po 10 pacjentów. I grupa obejmuje pacjentów z CRI II i III stopnia bez dializoterapii, pacjenci z CRI leczenia, pacjenci z CRI są włączeni do grupy II, będąc pod leczeniu hemodializami od 5 do 12 miesięcy, a do grupy III - pacjenci dializowani trzy i więcej lat. Niskie średnie wartości T3 - 0,65 mg/ml ustalono tylko w pierwszej grupie; u 8 pacjentów na 10 badanych wartości były poniżej dolnej granicy normy. dolnej granicy normy. Chociaż wartości T4 w pierwszej grupie mieściły się w granicach normy (5,87 mg/ml). w granicach normy (5,87 mkg/100 ml), to były one poniżej średnich wartości prawidłowych (8,5 mkg/100 ml) i niższe, z istotnością statystyczną (punkt mniejszy niż 0,025) w porównaniu z pozostałymi dwiema grupami. Wartości T3 i T4 w obu grupach pacjentów dializowanych grupach dializowanych mieściły się w granicach normy niezależnie od czasu trwania dializy. czasu trwania dializy. U żadnego z pacjentów z trzech badanych grup, stwierdzono odchyleń w poziomie TTH. Autorzy wyciągnęli wniosek, że biochemiczna niedoczynność tarczycy, objawiająca się niskimi wartościami T3, prawidłowym poziomem TTH i tendencją do spadku i tendencją do obniżania się poziomu T4 obserwowano u pacjentów niedializowanych, nawet ze stopniem CRI II (kreatynina 6,8 mg%). Biochemiczna niedoczynność tarczycy ustępuje wraz z odpowiednim i skutecznym leczeniem hemodializami. i skutecznego leczenia hemodializami, co sugeruje, że toksyny mocznicowe odgrywają istotną rolę w jej rozwoju. toksyny mocznicowe odgrywają istotną rolę w jej rozwoju. Podkreślono, że zmniejszenie niedoczynności może być stosowane jako kryterium adekwatnego i skutecznego programu dializ oraz niezawodnej rehabilitacji pacjentów leczonych chronodializami. --- Opisano liczne nieprawidłowości hormonów tarczycy w schyłkowej niewydolności nerek (ESRD). zostały opisane. Naszym celem była analiza wpływu tych nieprawidłowości na przeżycie. U 167 hemodializowanych pacjentów z ESRD, TSH i poziomy hormonów tarczycy (T4, fT4, T3, fT3, rT3). Pacjenci byli następnie prospektywnie obserwowani przez okres do 5 lat, a ewentualny wpływ zaobserwowanych nieprawidłowości nieprawidłowości na ich śmiertelność. Tylko 16,8% pacjentów miało wszystkie sześć wszystkie sześć testów mieściło się w zakresie referencyjnym. Wzorzec zespołu chorobowego niezwiązanego z tarczycą stwierdzono u 56,3% pacjentów. Niski poziom T3 był szczególnie powszechny (44,3%) i wyraźnie związany ze zwiększoną śmiertelnością 6- i 12-miesięczną oraz zmniejszonym całkowitym (test logarytmiczny, P=0,007). Niezależnie od poziomu T3 (korelacja Spearman Spearmana, NS), podwyższony poziom rT3 był obserwowany częściej (9,9%) niż niż oczekiwano na podstawie literatury, a także było związane ze zwiększoną śmiertelnością i i zmniejszonym przeżyciem (test logarytmiczny, P=0,021). Zwiększone rT3 może występować częściej u pacjentów z pacjentów z ESRD niż wcześniej opisano, a wraz z obniżonym T3 może może służyć jako wskaźnik złego rokowania w kolejnych miesiącach. --- U 22 pacjentów z niewydolnością wątroby lub nerek stężenia w surowicy trijodotyroniny, tyroksyny i tyreotropiny, a także zdolność wiązania T4 przez TBG. TBG. Stwierdzono, że średnie stężenie T3 w surowicy było znacząco niższe u pacjentów ze śpiączką wątrobową w porównaniu z osobami w eutyreozie. tarczycy. W przypadkach niewydolności nerek stężenie T3 w surowicy było w normie. w normalnym zakresie. Jednak ze względu na utratę hormonu podczas dializy, średnia wartość stężenia stężenia T3 była nieco niższa niż średnie stężenie u osób zdrowych. osób zdrowych. Uzyskane wyniki są zgodne z wynikami naszych wcześniejszych badań które wykazały, że istnieją znaczące różnice między stężeniami T3 w surowicy w tętnicy wątrobowej i stężeniem T3 w surowicy, podczas gdy takich różnic nie można było między stężeniami w surowicy w tętnicy nerkowej i żyle. Na podstawie tych ustaleń zakłada się, że konwersja T4 do T3 zachodzi głównie w wątrobie. zachodzi głównie w wątrobie. --- WPROWADZENIE. Wykazano, że stan zapalny wpływa na czynność tarczycy. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, niski poziom trijodotyroniny (T3) w osoczu może być nieoczekiwanym wyrazem stanu zapalnego u tych pacjentów. W niniejszym oceniano korelację między T3 a poziomami białka C-reaktywnego o wysokiej czułości (HSCRP) u pacjentów poddawanych dializie otrzewnowej (PD) i hemodializie. MATERIAŁY I METODY Jest to badanie przekrojowe mające na celu korelację między poziomami T3 i HSCRP wśród 30 pacjentów na PD, 30 pacjentów na hemodializie i 20 zdrowych osób. Poziomy HSCRP w surowicy, T3, tyroksyny (T4), hormonu stymulującego tarczycę, wychwytu żywicy T3 oraz wskaźnika wolnej T3 (FT3I) i wolny wskaźnik T4 (FT4I) porównano między trzema grupami. WYNIKI. Nie było nie było istotnych różnic między pacjentami hemodializowanymi a pacjentami z PD w odniesieniu do T3, T4, FT3I i FT4I. U pacjentów z PD i hemodializowanych, T3 i FT3I były niższe niższe niż w grupie kontrolnej (P < .001), ale nie było znaczącej różnicy między pacjentami z PD a pacjentami hemodializowanymi. Wychwyt żywicy T3 i hormonu stymulującego tarczycę różniły się istotnie między pacjentami z PD i hemodializowanymi. Występowała istotna odwrotna korelacja między HSCRP a T3 i FT3I wśród pacjentów hemodializowanych (P = .04); jednak nie było takich korelacji u pacjentów z PD. WNIOSKI. Związek między T3 i HSCRP sugeruje, że zapalenie może być zaangażowany w zespół niskiego poziomu T3 u pacjentów hemodializowanych, ale nie nie stwierdziliśmy istotnej korelacji między poziomami T3 i HSCRP u pacjentów dializowanych otrzewnowo. dializie otrzewnowej. --- CEL: Niewiele wiadomo na temat wpływu niskiego poziomu trójjodotyroniny (T3) na śmiertelność u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek (ESRD) rozpoczynających hemodializę (HD) i czy w tym wpływie pośredniczy niedożywienie, stan zapalny lub dysfunkcją serca. PROJEKT I METODY: Prospektywna kohorta 471 pacjentów HD z 36 ośrodków dializacyjnych ośrodków dializ w ramach Clinical Research Center for ESRD w Korei. wybrana do tego badania. W oparciu o medianę wartości T3, pacjentów podzielono na na grupy "wyższe" i "niższe" oraz porównano wskaźniki śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych (CV). porównano wskaźniki śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny i śmiertelności sercowo-naczyniowej (CV). Ponadto, powiązania między poziomami T3 i a różnymi parametrami żywieniowymi, zapalnymi i echokardiograficznymi. echokardiograficznymi. WYNIKI: W porównaniu z osobami z grupy z "wyższym" poziomem T3, stężenie albuminy, cholesterolu i trójglicerydów trójglicerydów, beztłuszczowa masa ciała oszacowana na podstawie kinetyki kreatyniny (LBM-Cr), i znormalizowane tempo katabolizmu białek (nPCR) były znacząco niższe u pacjentów z pacjentów z "niższym" poziomem T3. Grupa z "niższym" poziomem T3 miała również wyższy wskaźnik masy lewej wskaźnik masy lewej komory (LVMI) i niższą frakcję wyrzutową (EF). Ponadto, analiza korelacji ujawniła istotne powiązania między poziomami T3 i a parametrami żywieniowymi i echokardiograficznymi. Śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny i z przyczyn sercowo-naczyniowych były istotnie wyższe u pacjentów z "niższym" poziomem T3 niż w grupie niż w grupie z "wyższym" poziomem T3 (113,4 vs 18,2 zdarzeń na 1000 pacjento-lat, P<0,001, oraz 49,8 vs 9,1 zdarzeń na 1000 pacjento-lat, P=0,001, odpowiednio). Analiza Analiza Kaplana-Meiera wykazała również znacznie gorsze skumulowane wskaźniki przeżycia w grupie z niższym poziomem T3 (P<0,001). W analizie regresji Coxa niski poziom T3 był niezależnym czynnikiem predykcyjnym śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny, nawet po uwzględnieniu tradycyjnych czynników ryzyka (współczynnik ryzyka = 3,76, P = 0,021). Jednak znaczący wpływ wpływ niskiego poziomu T3 na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny zniknął, gdy do modeli włączono LBM-Cr, nPCR, LVMI lub EF zostały włączone do modeli. WNIOSEK: Niski poziom T3 ma wpływ na śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny u pacjentów z HD, częściowo poprzez niedożywienie i dysfunkcję serca. --- Wstęp: Sugeruje się, że poziom wolnej trijodotyroniny (fT3) w surowicy jest czynnikiem ryzyka śmiertelności u niewyselekcjonowanych pacjentów dializowanych. czynnikiem ryzyka śmiertelności u niewyselekcjonowanych pacjentów dializowanych. Zbadaliśmy wartość prognostyczną poziomów fT3 w surowicy, a także zespołu niskiego poziomu fT3 na całkowite przeżycie w dużej kohorcie pacjentów hemodializowanych (HD) z prawidłowym poziomem poziomem hormonu tyreotropowego. METODY: Do badania włączono łącznie 669 pacjentów HD. Poziom fT3 w surowicy fT3 mierzono za pomocą enzymatycznego testu immunologicznego w zamrożonych próbkach surowicy w momencie włączenia do badania. Ogólną śmiertelność oceniano w ciągu 48 miesięcy obserwacji. WYNIKI: Wyjściowy poziom fT3 wynosił 1,47 ± 0,43 (0,01-2,98) pg/ml, a zespół niskiego poziomu fT3 występował w 71,7% przypadków. występował w 71,7% przypadków. Podczas obserwacji trwającej średnio 34 ± 16 miesięcy, 165 (24,7%) pacjentów zmarło. Poziom fT3 był silnym czynnikiem predykcyjnym śmiertelności w surowych i skorygowanych modelach Coxa z uwzględnieniem albuminy. i skorygowanych modelach Coxa obejmujących albuminę lub białko C-reaktywne o wysokiej czułości (hs-CRP). (hs-CRP). Dalsze dostosowanie zarówno dla albuminy, jak i hs-CRP sprawiło, że wpływ fT3 na śmiertelność. Obecność zespołu niskiego stężenia fT3 była związana z śmiertelnością tylko w modelu nieskorygowanym. WNIOSKI: Zespół niskiej T3 jest częstym zjawiskiem wśród pacjentów z HD, ale nie prognozuje wyników. Jednak poziom fT3 w surowicy jest silnym i odwrotnym predyktorem śmiertelności, częściowo wyjaśnione przez jego związek ze stanem odżywienia i stanem zapalnym. stanem odżywienia i stanem zapalnym.

Czy zespół niskiego poziomu T3 jest markerem prognostycznym u pacjentów z niewydolnością nerek?

Niski poziom fT3 jest niezależnym czynnikiem prognostycznym zgonu w przewlekłej chorobie nerek, w szczególności u dializowanych pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek.

Choroba móżdżku wpływa na wiele ruchów, w tym ruchy mowy. mowy. Dyzartria ataktyczna, zaburzenie mowy, które zwykle towarzyszy chorobie móżdżku chorobie móżdżku, badano metodami akustycznymi. Osoby kontrolne i osoby z dyzartrią ataktyczną były nagrywane podczas wykonywania szeregu zadań zadań mówienia, w tym ciągłej fonacji samogłosek, powtarzania sylab, monosylabicznych słów (test zrozumiałości), recytacji zdań i konwersacji. rozmowę. Dane akustyczne uzyskane z próbek mowy potwierdziły hipotezę hipotezę, że dysregulacja czasowa jest głównym składnikiem zaburzenia mowy. zaburzenia mowy. Dane pokazują również, że charakter zaburzenia różni się w zależności od zadania mowy. zadania mówienia. Wynik ten zgadza się z obserwacjami dotyczącymi innych układów ruchowych u osób z chorobą móżdżku i może być dowodem na dysocjację upośledzeń. zaburzeń. Przedstawiono sugestie dotyczące wyboru miar dla danego zadania i roli móżdżku. zadania i roli móżdżku w regulacji mówienia. --- Wstęp: Dysprozodia jest powszechną cechą u osób mówiących z hipokinetyczną dyzartrią. dyzartrią. Jednak prozodia mowy różni się w zależności od różnych typów materiałów materiałów. Rodzi to pytanie, jaki jest najbardziej odpowiedni materiał do oceny dysprozodii. materiał mowy do oceny dysprozodii. CELE: Scharakteryzowanie zaburzeń prozodycznych u osób mówiących po kantońsku z z dyzartrią hipokinetyczną związaną z chorobą Parkinsona oraz określenie wpływu wpływu różnych rodzajów bodźców mowy na percepcyjną ocenę prozodii. METODY I PROCEDURY: Zebrano dane dotyczące mowy w postaci czytania zdań, fragmentów czytanie i monolog zostały zebrane od dziesięciu mówców kantońskich z z chorobą Parkinsona. Analizę percepcyjną przeprowadzono na dziesięciu parametrach prozodycznych w celu oceny pięciu wymiarów prozodii, w oparciu o teoretyczne ramy teoretycznych: wysokość, głośność, czas trwania, jakość głosu i stopień redukcji. WYNIKI: Wyniki wykazały, że najbardziej dotkniętymi parametrami prozodycznymi były parametry prozodyczne to monopitch, szorstki głos i monoloudness, a następnie breathy głos i wydłużony interwał. Odnotowano różnice między mówcami z łagodną i umiarkowaną dysprozodią. Nie stwierdzono statystycznie istotnych różnic między trzema rodzajami bodźców. Jednak analiza jakościowa ujawniła zauważalne różnice między trzema bodźcami u dwóch mówców. WNIOSKI I IMPLIKACJE: Profil prozodyczny osób mówiących po kantońsku z dyzartrią z dyzartrią hipokinetyczną jest podobny do profilu innych języków (np. angielskiego), angielski). Zaangażowanie dwóch nowych wymiarów w definicję prozodii (jakość głosu i stopień redukcji) zapewnia dodatkowy wgląd w w różnicowaniu pacjentów z łagodną i umiarkowaną dyzartrią. Dalsze w klinicznej ocenie prozodii mowy u mówców z dyzartrią. w ocenie klinicznej prozodii mowy u osób z dyzartrią, ponieważ nie stwierdzono, aby pojedyncze zadanie nie reprezentuje wyników pacjenta we wszystkich okolicznościach. --- Analiza percepcyjna nie jest wystarczająca do zidentyfikowania konkretnych typów dyzartrii. typów dyzartrii. Aby poprawić rozróżnianie typów dyzartrii, opracowaliśmy standaryzowaną ocenę różnych funkcji kontrolujących motorykę mowy. motorykę mowy. Zostało to zastosowane u 90 pacjentów cierpiących na dyzartrię hipokinetyczną, spastyczną lub ataktyczną oraz 15 osób z grupy kontrolnej. Analiza dyskryminacyjna wykazała, że 71,4 p. 100 przypadków zostało poprawnie sklasyfikowanych. Model ten został zwalidowany w nowej grupie 21 pacjentów i wykazał, że mniej poważni pacjenci z dyzartrią dyzartryczni pacjenci z parkinsonizmem byli trudni do odróżnienia od osób z grupy kontrolnej. od osób z grupy kontrolnej. Analiza dyskryminacyjna została następnie zastosowana u 20 pacjentów z nietypowym parkinsonizmem. nietypowym parkinsonizmem. Siedmiu pacjentów z postępującym porażeniem nadjądrowym uznano za hipokinetyczną dyzartrię. 6 pacjentów z zanikiem wieloukładowym i 7 ze zwyrodnieniem korowo-podstawnym zostało zaklasyfikowanych do 3 typów dyzartrii. My sugerujemy, że ocena mowy motorycznej może przyczynić się do diagnozy różnicowej w grupach pacjentów cierpiących na nietypowy parkinsonizm. --- Dzieci z klasyczną galaktozemią są narażone na motoryczne zaburzenia mowy wynikające z zakłóceń w planowaniu i programowaniu motorycznym (dziecięca apraksja mowy lub CAS) lub wykonania motorycznego (dyzartria). W niniejszym badaniu z udziałem 33 dzieci z klasyczną galaktozemią, u 21% zdiagnozowano CAS, u 3% dyzartrię ataktyczną, a u 3% dyzartrię mieszaną. dyzartrię, a u 3% mieszaną CAS-dysartrię. Zaburzenia głosu spowodowane niewydolnością krtani były powszechne u dzieci z dyzartrią i współwystępowały z CAS. Większość (58%) dzieci z klasyczną galaktozemią miała zmniejszone wsparcie oddechowo-fonacyjne dla mowy, a 33% miało zaburzoną jakość głosu, która wskazywała na co wskazywało na dysfunkcję móżdżku. Troje dzieci, dwoje ze zdiagnozowaną z CAS i jedno, u którego nie zdiagnozowano motorycznych zaburzeń mowy, miało drżenie głosu. Omówiono leczenie dysfunkcji głosu w neurogennych zaburzeniach mowy. --- Wstęp: Klasyfikacja typów dyzartrii obejmuje dyzartrię wiotką, spastyczną, ataktyczną, hipo- i hiperkinetyczną oraz dyzartrię mieszaną. Badanie to koncentrowało się na neurologów do klinicznej identyfikacji prawidłowego typu dyzartrii u pacjentów neurologicznych. pacjentów neurologicznych. METODY: Do badania włączono 18 pacjentów z dyzartrią i 4 zdrowe osoby z grupy kontrolnej. w badaniu. Złotym standardem dla typu dyzartrii była podstawowa choroba neurologiczna. choroba neurologiczna. Wykonano nagrania standardowego fragmentu do czytania i swobodnej mowy. i swobodnej mowy. Oceniającymi byli neurolodzy, rezydenci neurologii i logopedzi. logopedzi, których wyniki porównano. WYNIKI: Neurolodzy prawidłowo zidentyfikowali 40 proc. nagrań, rezydenci 41 proc, a logopedzi 37%. Zgodność międzyliniowa była dobra we wszystkich 3 grupach; zgoda intrarater była sprawiedliwa do umiarkowanej. WNIOSKI: Badanie to sugeruje, że neurolodzy powinni być świadomi niewiarygodności identyfikacji typu dyzartrii bez użycia dodatkowych dodatkowych zwalidowanych instrumentów lub skal oceny w warunkach klinicznych. --- TŁO I CELE: Dysartria wpływa na domeny językowe, takie jak oddychanie, fonacja, artykulacja, rezonans i prozodia z powodu uszkodzeń górnego neuronu ruchowego, dolnego neuronu ruchowego, neuronu neuronu ruchowego, uszkodzenia móżdżku lub układu pozapiramidowego. Chociaż bengalski jest jednym z głównych języków na świecie, dyzartryczna mowa bengalska nie została poddana analizie neurolingwistycznej. poddana analizie neurolingwistycznej. Podjęliśmy próbę takiej analizy w celu celu zidentyfikowania defektów mowy u rodzimych użytkowników języka bengalskiego w różnych typów dyzartrii występujących w zaburzeniach neurologicznych. ZAŁOŻENIA I PROJEKT: Przekrojowe badanie obserwacyjne przeprowadzono z udziałem 66 osób z dyzartrią, głównie z zaburzeniami neurologicznymi. osób z dyzartrią, głównie mężczyzn w średnim wieku, uczęszczających do Neuromedicine OPD w trzeciorzędowym szpitalu klinicznym w Kalkucie. MATERIAŁY I METODY: Po przeprowadzeniu badania neurologicznego, zastosowano instrument obejmujący powszechnie używane bengalskie słowa i blok tekstowy obejmujący wszystkie bengalskie samogłoski i spółgłoski. spółgłoski zostały wykorzystane do przeprowadzenia analizy percepcyjnej mowy dyzartrycznej. Z nagranej mowy oceniono 24 parametry odnoszące się do pięciu domen językowych. językowych. Do analizy wykorzystano analizę wariancji Kruskala-Wallisa, test Chi-kwadrat i dokładny test Fishera. Fishera. WYNIKI: Typami dyzartrii były: spastyczna (15 osób), wiotka (10), mieszana (12), hipokinetyczna (12), hiperkinetyczna (9) i ataktyczna (8). Spośród 24 ocenianych parametrów ocenianych parametrów, 15 występowało w jednym lub więcej typach z częstością występowania wynoszącą co najmniej 25%. co najmniej 25%. Niedokładna spółgłoska była najczęściej występującym defektem w większości dyzartrii. dyzartrii. Zidentyfikowano spektrum wad w każdym typie. Niektóre parametry były w stanie rozróżnić typy. WNIOSKI: Ta analiza percepcyjna określiła wady językowe, które prawdopodobnie występujące w dyzartrycznej mowie bengalskiej w zaburzeniach neurologicznych. Zniekształcenia mowy można opisać i rozróżnić za pomocą ograniczonej liczby parametrów. parametrów. Może to mieć znaczenie dla logopedy i neurologa w planowaniu rehabilitacji i dalszego postępowania. planowania rehabilitacji i dalszego postępowania.

Jakie są główne rodzaje dyzartrii, czyli motorycznego zaburzenia mowy?

Dyzartria jest motorycznym zaburzeniem mowy, które można sklasyfikować zgodnie z podstawową neuropatologią i wiąże się z zaburzeniami oddychania, funkcji krtani, kierunku przepływu powietrza i artykulacji, co skutkuje trudnościami w jakości i zrozumiałości mowy. Istnieje sześć głównych typów dyzartrii: "dyzartria wiotka" związana z upośledzeniem dolnych neuronów ruchowych, "dyzartria spastyczna" związana z uszkodzeniem górnych neuronów ruchowych połączonych z obszarami ruchowymi kory mózgowej, "dyzartria ataktyczna" spowodowana głównie dysfunkcją móżdżku oraz "dyzartria hiperkinetyczna" i "dyzartria hipokinetyczna", które są związane z zaburzeniami układu pozapiramidowego. Szósta jest ogólnie określana jako "dyzartria mieszana" i jest związana z uszkodzeniem w więcej niż jednym obszarze, co skutkuje cechami mowy z co najmniej dwóch grup.

Wstęp: Terapia propylotiouracylem (PTU) wiąże się z szeregiem działań niepożądanych. działaniami niepożądanymi, z których jednym z najrzadszych jest śródmiąższowe zapalenie płuc. Do tej pory, Do tej pory odnotowano to u czterech azjatyckich pacjentów z autoimmunologiczną nadczynnością tarczycy. Tutaj opisujemy kobietę rasy kaukaskiej, u której rozwinęło się bronchiolitis obliterans organizujące zapalenie płuc (BOOP) - podobne do śródmiąższowego zapalenia płuc po podaniu PTU w leczeniu tyreotoksykozy wywołanej amiodaronem. USTALENIA PACJENTA: Pacjentką była 68-letnia kobieta, która była leczona amiodaronem z powodu przewlekłego migotania przedsionków od maja 2004 roku. Była ciężkim palaczem z nadciśnieniem tętniczym w wywiadzie, ale bez narażenia na pył. W październiku W październiku 2006 r. amiodaron został odstawiony po wystąpieniu tyreotoksykozy. W styczniu 2007 r. stężenie hormonu tyreotropowego (TSH) w surowicy wynosiło 0,01 mIU/l (0,35-4,94), a stężenie wolnego T4 wynosiła 17,5 pg/ml (7-15). Początkowo podawano jej metimazol, a następnie zmieniono na PTU po wystąpieniu świądu. Po 9 miesiącach od rozpoczęcia miesięcy po rozpoczęciu stosowania PTU. W tym czasie przyjmowała również warfarynę, enalapryl, i sotalol. Badanie rentgenowskie klatki piersiowej wykazało rozlane śródmiąższowe zmętnienia obwodowe i przezoskrzelowa biopsja płuc ujawniła podostre uszkodzenie płuc z organizującym się zapaleniem organizującym się zapaleniem płuc z hiperplazją pneumocytów pęcherzykowych typu 2 oraz cechy śródmiąższowego zapalenia płuc podobnego do BOOP. Oznaki i objawy stopniowo poprawiały się po odstawieniu PTU, co potwierdzono w badaniu rentgenowskim i tomografii komputerowej (CT) klatki piersiowej i testach czynności układu oddechowego. Przez 4 lata po odstawieniu PTU u pacjentki nie występowały nawroty choroby. STRESZCZENIE: U tej kobiety pochodzenia kaukaskiego rozwinęło się śródmiąższowe zapalenie płuc przypominające BOOP śródmiąższowe zapalenie płuc po leczeniu PTU z powodu tyreotoksykozy wywołanej amiodaronem. amiodaronem, z ustąpieniem choroby płuc po odstawieniu PTU. Testy na obecność przeciwciał przeciwko receptorowi TSH, przeciwciał przeciwko peroksydazie tarczycowej i autoprzeciwciał przeciwjądrowych cytoplazmatyczne były ujemne. USG tarczycy było zgodne z zapaleniem tarczycy bez guzków. WNIOSKI: Śródmiąższowe zapalenie płuc związane z PTU nie jest ograniczone do pacjentów pochodzenia azjatyckiego lub pacjentów z autoimmunologiczną chorobą tarczycy. PTU należy odstawić w przypadku w przypadku wystąpienia objawów ze strony układu oddechowego i udokumentowanego śródmiąższowego zapalenia płuc. Zdjęcia rentgenowskie, tomografia komputerowa, testy czynnościowe układu oddechowego i biopsja płuc są niezbędne do rozpoznania śródmiąższowego zapalenia płuc wywołanego przez PTU i monitorowania rozwoju choroby po rozwoju choroby po odstawieniu PTU. --- Wstęp: Doustne glikokortykoidy są podawane w umiarkowanych i ciężkich przypadkach podostrego zapalenia tarczycy (SAT), zapewniając znaczną ulgę w bólu i gorączce. Nie ma jednak doniesień dotyczących optymalnej dawki prednizolonu (PSL) w leczeniu SAT. W tym badaniu zastosowaliśmy 15 mg/dobę PSL jako dawkę początkową jako dawkę początkową i zmniejszaliśmy ją o 5 mg co 2 tygodnie. Oceniliśmy skuteczność tego protokołu leczenia. METODY: Zbadaliśmy 384 kolejnych i nieleczonych pacjentów z SAT, którzy odwiedzili naszą klinikę tarczycy w okresie od lutego 2005 roku do grudnia 2008 roku. Wykluczyliśmy pacjentów którzy nie pasowali do naszego protokołu, a ostateczna liczba badanych wyniosła 219. Kiedy pacjenci skarżyli się na ból szyi lub białko C-reaktywne (CRP) było nadal wysokie. wysokie, lekarze mogli przedłużyć zmniejszanie dawki PSL lub zwiększać ją w 2-tygodniowych odstępach. w odstępach 2-tygodniowych. Punktem końcowym badania był czas trwania leczenia PSL PSL. Porównano również nasilenie tyreotoksykozy i częstość występowania niedoczynności tarczycy po SAT między grupą leczoną krótko (pacjenci, którzy wyzdrowieli w ciągu 6 tygodni) i grupą leczoną długo (pacjenci, którzy wyzdrowieli w ciągu 12 tygodni lub dłużej). WYNIKI: Liczba pacjentów, u których zapalenie tarczycy poprawiło się w ciągu 6 tygodni i i nie nawróciło, wynosiła 113 (51,6%), a 61 (27,9%) poprawiło się w ciągu 7 do 8 tygodni i nie miało nawrotu. nie wystąpił nawrót. Najdłuższy czas trwania leczenia wynosił 40 tygodni. Siedmiu pacjentów (3,2%) wymagało zwiększenia dawki PSL. Hormon tarczycy (wolna tyroksyna i wolna trijodotyronina) mierzone podczas wizyty początkowej w grupie krótko były istotnie wyższe niż w grupie stosującej długie leki (p<0,05). w grupie długodziałającej (p<0,05). CRP w surowicy, stosunek mężczyzn do kobiet, masa ciała i wiek nie wykazywały różnic między obiema grupami. różnic między obiema grupami. Nie było różnic w częstości występowania niedoczynności tarczycy po SAT między obiema grupami (p=0,0632). WNIOSKI: Zastosowany przez nas protokół leczenia obejmował 15 mg/dobę PSL jako początkową dawkę w leczeniu SAT, ze zmniejszaniem dawki o 5 mg co 2 tygodnie, i był skuteczny i bezpieczny dla japońskich pacjentów. Jednak 20% pacjentów z SAT potrzebowało więcej niż 8 tygodni, aby wyleczyć się ze stanu zapalnego.

Na czym polega leczenie podostrego zapalenia tarczycy?

Powszechne leczenie podostrego zapalenia tarczycy polega na stosowaniu leków przeciwzapalnych, a mianowicie kortykosteroidów

Podczas rozwoju, proliferacja prekursorów neuronów ziarnistych móżdżku (CGNP), kandydujących komórek pochodzenia dla dziecięcego guza mózgu medulloblastoma, wymaga sygnalizacji przez Sonic hedgehog (Shh) i insulinopodobny czynnik wzrostu (IGF), których szlaki są również zaangażowane w medulloblastoma. Jedną z konsekwencji konsekwencji sygnalizacji IGF jest inaktywacja ssaczego celu rapamycyny (mTOR). rapamycyny (mTOR) - tłumiącego kompleks stwardnienia guzowatego (TSC), składającego się z TSC1 i TSC2, co prowadzi do zwiększonej translacji mRNA. Pokazujemy, że myszy, u których funkcja TSC jest upośledzona, wykazują zwiększoną aktywację szlaku mTOR, zwiększoną proliferację CGNP proliferację, kinazę syntazy glikogenu-3 alfa/beta (GSK-3 alfa/beta) inaktywację i cytoplazmatyczną lokalizację inhibitora kinazy cyklinozależnej inhibitora p27(Kip1), co zostało zaproponowane w celu spowodowania jego inaktywacji lub uzyskania funkcji onkogennych. Zaobserwowaliśmy te same cechy w dzikich CGNP, w których TSC1 i / lub TSC2 zostały znokautowane, oraz w mysich rdzeniakach indukowanych przez ektopową aktywację szlaku Shh. Ponadto, Rdzeniaki myszy indukowane Shh wykazywały inaktywację TSC2 za pośrednictwem Akt, a zmutowany allel TSC2 synergizował z nieprawidłową sygnalizacją Shh w celu zwiększenia częstość występowania rdzeniaków u myszy. Prowadzenie egzogennej ekspresji TSC2 w komórek rdzeniaka indukowanego Shh korygowało lokalizację p27(Kip1) i zmniejszało proliferację. proliferację. Inaktywacja GSK-3 alfa/beta w guzach in vivo i w pierwotnych hodowlach CGNP była zależna od mTOR, podczas gdy cytoplazmatyczna lokalizacja p27(Kip1) była regulowana przed mTOR przez TSC2. Wyniki te wskazują, że że równowaga między sygnalizacją mitogenną Shh a funkcją TSC regulującą nową syntezę białek i hamowanie kinaz zależnych od cyklin jest niezbędna dla prawidłowego rozwoju i zapobiegania powstawaniu lub ekspansji nowotworów. --- Szlak sygnałowy Hedgehog-Gli jest zaangażowany w regulację proliferacji proliferacji prekursorów w różnych narządach normalnego zarodka kręgowca. Komórki te wykazują ekspresję Gli1 i mogą być celem czynników rakotwórczych. Wiele typów nowotworów wywodzących się z narządów zawierających prekursory Gli1+ wydaje się konsekwentnie wyrażają Gli1, wskazując na ich pochodzenie i / lub obecność aktywnego szlaku. aktywnego szlaku. Niewłaściwa aktywacja szlaku w różnych komórkach prekursorowych w organizmach modelowych prowadzi do powstawania nowotworów, podczas gdy zahamowanie szlaku w ludzkich komórkach nowotworowych w ludzkich komórkach nowotworowych prowadzi do zmniejszenia ich proliferacji. W mózgu udokumentowaliśmy udokumentowaliśmy ekspresję Gli1 w strefach germinatywnych, a różnorodność guzy mózgu wykazują ekspresję GLI1, w tym rdzeniaki móżdżku i pewna liczba glejaki kory mózgowej. Wymóg sygnalizacji SHH-Gli we wzroście mózgu myszy, wraz ze zdolnością do niewłaściwej aktywacji szlaku niewłaściwej aktywacji szlaku w móżdżku do powodowania rdzeniaków oraz hamowanie wzrostu wielu guzów mózgu za pomocą cyklopaminy, inhibitora sygnalizacji SHH podkreśla krytyczną rolę szlaku SHH-GLI we wzroście mózgu i powstawaniu nowotworów. wzroście mózgu i powstawaniu guzów. Co więcej, podkreślają one, że składniki tego szlaku jako główne cele dla rozwoju leków, ze szczególnym uwzględnieniem białek GLI. GLI. Takie odczynniki pozwoliłyby na racjonalne podejście terapeutyczne do wysoce nieuleczalnych chorób. --- Sygnalizacja naskórkowego czynnika wzrostu (EGF) reguluje wzrost, proliferację i różnicowanie komórek, i różnicowanie. Po związaniu z receptorem, EGF wyzwala kaskady dalszych sygnałów, w tym sygnalizacji, w tym MAPK i kinazy fosfoinozytydo-3 (PI3K)/Akt sygnalizacji szlaki. Nieprawidłowa ekspresja/aktywacja EGFR występuje w wielu ludzkich nowotworach, w tym w medulloblastoma, najbardziej rozpowszechnionym dziecięcym raku mózgu, i często wiąże się z przerzutami, złym rokowaniem i opornością na chemioterapię. chemioterapię. Na,K-ATPaza jest pompą jonową dobrze znaną ze swojej roli w wewnątrzkomórkowej homeostazie jonów. wewnątrzkomórkowej homeostazie jonowej. Ostatnie badania wykazały, że Na,K-ATPaza również działa również jako platforma sygnalizacyjna i ujawniła rolę w sygnalizacji EGFR, MAPK i PI3K sygnalizacji. Podczas gdy zarówno EGFR, jak i Na,K-ATPaza wydają się modulować podobne szlaki sygnalizacyjne glikozydy nasercowe, które są podobnymi do steroidów inhibitorami Na,K-ATPazy, wykazują właściwości antyproliferacyjne i proapoptotyczne w komórkach nowotworowych. Tak więc staraliśmy się lepiej zrozumieć związek między EGF a glikozydami nasercowymi sygnalizacji. Tutaj pokazujemy, że w komórkach rdzeniaka zarówno EGF, jak i ouabaina aktywują sygnalizację Erk1/2 i PI3K/Akt. Niemniej jednak, w komórkach rdzeniaka ouabaina nie powodowała transaktywacji EGFR, o czym donoszono w różnych innych liniach komórkowych. liniach komórkowych. Rzeczywiście, ouabaina hamowała indukowaną przez EGF aktywację Erk1/2 i Akt, co więcej, zapobiegała indukowanemu przez EGF tworzeniu włókien naprężeniowych aktyny i ruchliwości komórek, prawdopodobnie poprzez aktywację aktyny i ruchliwości komórek, prawdopodobnie poprzez aktywację odpowiedzi sygnałowej stresu. Na,K-ATPaza została została zaproponowana jako rusztowanie sygnalizacyjne, a nasze badania sugerują, że w komórkach rdzeniaka komórkach rdzeniaka Na,K-ATPaza może działać jako punkt kontrolny integrujący sygnalizację ścieżki sygnałowe związane z EGF. Tak więc, Na,K-ATPaza może służyć jako ważny cel do opracowania nowych podejść terapeutycznych w nowotworach z nieprawidłową aktywacją kaskad sygnalizacyjnych EGFR. --- Podwyższona ekspresja receptora neurotrofiny-3 (NT-3) TrkC w dzieciństwie jest związana z korzystnym wynikiem klinicznym. Tutaj przedstawiamy że TrkC jest czymś więcej niż tylko pasywnym markerem rokowania. My wykazujemy, że: (a) rdzeniaki ulegają apoptozie in vitro, gdy są hodowane w obecności w obecności NT-3; (b) nadekspresja TrkC hamuje wzrost wewnątrzmózgowych ksenogra (b) nadekspresja TrkC hamuje wzrost wewnątrzmózgowych ksenograftów linii komórkowej rdzeniaka u nagich myszy; oraz (c) ekspresja trkC przez poszczególne komórki nowotworowe jest silnie skorelowana z apoptozą w pierwotnych próbkach biopsji rdzeniaka. Sygnalizacja NT-3, w której pośredniczy TrkC promuje apoptozę poprzez aktywację wielu równoległych szlaków sygnałowych oraz poprzez indukując natychmiastową ekspresję genów zarówno c-jun, jak i c-fos. Rozważane łącznie, wyniki te potwierdzają wniosek, że działania biologiczne aktywacji aktywacji TrkC wpływają na wynik rdzeniaka poprzez hamowanie wzrostu guza poprzez promowanie apoptozy. --- Medulloblastoma jest najczęstszym nowotworem mózgu w dzieciństwie. Z powstawaniem i wzrostem rdzeniaka zostało powiązanych z powstawaniem i wzrostem rdzeniaka. Należą do nich rozwojowe Hedgehog, (Hh) Notch i Wnt, a także receptorowe kinazy tyrozynowe (RTK) c-Met, c-Met i c-Met. receptorowe kinazy tyrozynowe (RTK) c-Met, erbB2, IGF-R i TrkC oraz onkoproteinę Myc. onkoproteiny Myc. Tutaj dokonujemy przeglądu zaangażowania tych szlaków w medulloblastoma z naciskiem na sposób ich deregulacji, wartość prognostyczną, efekty funkcjonalne, komórkowe i molekularne mechanizmy działania oraz implikacje terapeutyczne. działania oraz implikacje dla terapii. --- TŁO: Medulloblastoma stanowi około 20% wszystkich pierwotnych dziecięcych guzów mózgu. dziecięcych guzów mózgu. Pomimo ostatnich postępów, wskaźnik przeżycia pacjentów wysokiego ryzyka a zachorowalność związana z tymi metodami leczenia pozostaje nieoptymalna. Aby aby poprawić wyniki i zmniejszyć zachorowalność, wymagana jest bardziej ukierunkowana terapia. Jednym z możliwym celem jest rodzina kinaz Aurora. Celem tego badania była ocena wpływu hamowania kinazy Aurora w liniach komórkowych rdzeniaka zarodkowego. PROCEDURA: Proliferację komórek mierzono za pomocą testu MTS po dodaniu inhibitora kinazy inhibitora kinazy Aurora (C1368) w różnych stężeniach. Analiza cyklu komórkowego przeprowadzono za pomocą cytometrii przepływowej z użyciem jodku propidyny (PI). Eksperymenty RNAi przeprowadzono przy użyciu oligonukleotydów siRNA. Eksperymenty z lucyferazą przeprowadzono przy użyciu macierzy Cignal Finder 10 Pathway Reporter Arrays. WYNIKI: Zahamowanie kinazy Aurora A indukuje śmierć komórkową w komórkach rdzeniaka komórek i obniża IC(50) innych środków chemioterapeutycznych (etopozyd i cisplatyny) stosowanych w leczeniu rdzeniaka. Zatrzymanie komórek w fazie G2/M było znacząco zwiększone w liniach komórkowych rdzeniaka leczonych C1368 Sigma w IC(30) lub transfekowanym siRNA. Zahamowanie kinazy Aurora A spowodowało zmniejszoną aktywność proproliferacyjnych szlaków sygnałowych, w tym Wnt, Myc, i RB, mierzoną za pomocą testów reporterowych lucyferazy. WNIOSKI: Dane te wskazują, że hamowanie kinazy Aurora A hamuje wzrost komórek rdzeniaka zarodkowego poprzez hamowanie proproliferacyjnych szlaków sygnałowych szlaków sygnałowych Wnt, Myc i RB. Dodatkowo, połączenie inhibicji kinazy Aurora A z innymi lekami chemioterapeutycznymi znacząco obniża ich IC(50), co sprawia, że obiecującym celem dla małych cząsteczek w terapii rdzeniaka. --- Medulloblastoma to złośliwy nowotwór, który powstaje w móżdżku u dzieci, przypuszczalnie w wyniku transformacji komórek prekursorowych neuronów ziarnistych. Modele in vivo rdzeniaka zarodkowego u genetycznie zmodyfikowanych myszy wykazały, że aktywacja szlaków szlaków transdukcji sygnału, które stymulują proliferację i hamują różnicowanie neuronalnych komórek progenitorowych. różnicowanie neuronalnych komórek progenitorowych podczas rozwoju móżdżku inicjują powstawanie rdzeniaka. Aktywacja szlaku sygnałowego Sonic hedgehog (Shh)/Patched w postnatalnym móżdżku jest wystarczająca do indukować rdzeniaka u myszy. Aktywacja szlaku sygnałowego kinazy fosfatydyloinozytolu 3 (PI3K) przez insulinopodobny czynnik wzrostu II, inaktywacja białka supresorowego nowotworu p53, utrata mechanizmów naprawy uszkodzeń DNA i ektopowa ekspresja onkoproteiny Myc. ekspresja onkoprotein Myc współpracują z sygnalizacją Shh/Patched w celu zwiększenia powstawanie nowotworów u myszy. Ektopowa ekspresja interferonów alfa i beta w rozwijającym się mózgu w rozwijającym się mózgu również indukuje powstawanie rdzeniaka za pośrednictwem Shh, co sugeruje możliwą rolę odpowiedzi przeciwwirusowej w genezie rdzeniaka. Poprzez ujawnienie, które białka sygnalizujące komórki mogą inicjować powstawanie rdzeniaka, modele mysie umożliwiły badaczom identyfikację celów molekularnych dla do projektowania nowych terapii. Małocząsteczkowe inhibitory szlaków Shh/Patched i PI3K są potencjalnymi środkami chemioterapeutycznymi dla pacjentów ze medulloblastoma. --- Medulloblastoma to guz móżdżku dotykający dzieci i młodych dorosłych, stanowiący około jednej piątej wszystkich dziecięcych guzów mózgu. stanowi około jednej piątej wszystkich dziecięcych guzów mózgu. Pomimo multimodalnej terapii, która obejmuje chirurgię, radioterapię i chemioterapię, nawroty są częste, a ogólna śmiertelność pozostaje stosunkowo wysoka. Co więcej, radioterapia ma poważny wpływ na intelekt, a młodszy wiek wiek leczenia koreluje z większymi deficytami. Ulepszenia w terapii tego tego nowotworu wieku dziecięcego będą w coraz większym stopniu koncentrować się na wyjaśnieniu dokładnego komórkowego i mechanizmów genetycznych przyczyniających się do powstawania guza oraz na nowych, ukierunkowanych opcjach terapeutycznych. na nowych ukierunkowanych opcjach terapeutycznych. Nieprawidłowa aktywacja szlaków rozwojowych Hedgehog (Hh) i Wnt jest związana z medulloblastoma, ale deregulacja innych szlaków molekularnych ale deregulacja innych szlaków molekularnych, w tym sygnalizacji insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF), jest również związana z patogenezą tego nowotworu. Niedawne obserwacje w modelach mysich wykazały znaczenie nadzoru genomu genomu, ponieważ defekty w szlakach naprawy DNA u zwierząt mogą prowadzić do niestabilności genomu w progenitorach neuronalnych. niestabilności genomowej w neuronalnych komórkach progenitorowych, prowadząc do medulloblastoma. W skupi się na najnowszych odkryciach dotyczących patologii molekularnej rdzeniaka molekularnej rdzeniaka zarodkowego i omówieniu ich potencjalnego wkładu w leczenie ukierunkowanych na zmiany molekularne. --- CEL: Rdzeniaki są najczęstszymi złośliwymi guzami mózgu w dzieciństwie. mózgu w dzieciństwie. Przypuszcza się, że wywodzą się one z komórek prekursorowych móżdżku. komórek prekursorowych móżdżku. Niedawno wykazano, że indukowane przez Sonic Hedgehog powstawanie medulloblastoma w modelu zwierzęcym jest znacznie nasilone przez aktywację fosfatydyloinozytolu 3'-kinazy (PI3K). CEL EKSPERYMENTALNY: Zbadanie roli sygnalizacji PI3K/AKT w molekularnej patogenezie ludzkiego rdzeniaka. patogenezie ludzkiego rdzeniaka zarodkowego, przeprowadziliśmy badanie immunohistochemiczne ekspresji białka Ser473-fosforylowanego (p)-AKT w 22 próbkach rdzeniaka próbek: Wszystkie próbki wykazywały ekspresję p-AKT. Aby zbadać, czy aktywowany jest szlak PI3K/AKT jest wymagany do wzrostu komórek rdzeniaka, poddaliśmy działaniu pięciu ludzkie linie komórkowe rdzeniaka z rosnącymi stężeniami inhibitora PI3K LY294002 i przeanalizowaliśmy proliferację komórkową i apoptozę. Efekt efekt antyproliferacyjny może być antagonizowany przez nadekspresję konstytutywnie aktywnej AKT. aktywnej AKT. Ponieważ aktywacja sygnalizacji PI3K/AKT może być związana z mutacjami genu PTEN zlokalizowanego w 10q23.3, regionie chromosomalnym podlegającym w medulloblastoma, zbadaliśmy PTEN pod kątem mutacji i ekspresji mRNA. ekspresji mRNA. WYNIKI: Proliferacja wszystkich linii komórkowych rdzeniaka była zależna od sygnalizacji PI3K/AKT, podczas gdy apoptoza nie była znacząco zaburzona. Utrata alleli wykryto w 16% przypadków. Stwierdzono, że jedna linia komórkowa rdzeniaka mutację skracającą w sekwencji kodującej PTEN. Co ważniejsze, Stwierdzono, że poziomy mRNA i białka PTEN były znacząco niższe w rdzeniaków w porównaniu z prawidłową tkanką móżdżku na różnych etapach rozwoju. stadium rozwoju. Stwierdzono, że zmniejszenie ekspresji PTEN jest związane z z hipermetylacją promotora PTEN w 50% próbek guza. WNIOSKI: Wnioskujemy, że aktywacja szlaku PI3K/AKT stanowi ważny krok w patologii molekularnej ważny etap w patogenezie molekularnej rdzeniaka zarodkowego i że dysregulacja PTEN może odgrywać znaczącą rolę w tym kontekście. --- Sygnał Hedgehog (Hh) jest ważnym czynnikiem wzrostu i modelowania podczas rozwoju embrionalnego. rozwoju embrionalnego. Mutacja w Patched, Smoothened lub Gli1, które regulują szlak sygnałowy szlak sygnałowy Hh, może prowadzić do wystąpienia glejaka, raka podstawnokomórkowego, rdzeniastego raka podstawnokomórkowego, rdzeniaka i mięsaka prążkowanokomórkowego. Ostatnio sygnalizacja Hh została w sposób zależny od ligandu, przyczyniając się do kancerogenezy i progresji raka. kancerogenezy i progresji raka. Sygnalizacja Hedgehog jest reaktywowana w różnych typach nowotworów, co przyczynia się do progresji raka poprzez ułatwiając proliferację, inwazję i przeżycie komórek. Co więcej, sygnalizacja Hh jest powiązana z kilkoma innymi szlakami sygnalizacyjnymi, które przyczyniają się do progresji raka. progresji nowotworu. Obserwacje te wskazują, że kontrolowanie sygnalizacji Hh może stać się celem dla nowej terapii ukierunkowanej molekularnie. --- Pierwotne cilium jest dobrze ugruntowanym celem w patogenezie licznych zaburzeń rozwojowych i przewlekłych. rozwojowych i przewlekłych zaburzeń, a ostatnio przyciąga zainteresowanie jako jako struktura istotna dla raka. Tutaj omawiamy mechanizmy, dzięki którym zmiany w rzęskach mogą przyczyniać się do powstawania i wzrostu nowotworów. Podkreślamy znaczenie znaczenie zależnych od rzęsek szlaków sygnałowych i białek, w tym mTOR, VHL, TSC, WNT, Aurora-A, NEDD9 i Hedgehog, a także podkreślamy pojawiającą się rolę dysfunkcji rzęsek. rolę dysfunkcji rzęsek w raku nerkowokomórkowym, rdzeniaku i raku piersi. raka piersi.

Które szlaki sygnałowe zostały powiązane z powstawaniem i wzrostem rdzeniaka?

Medulloblastoma stanowi około 20% wszystkich pierwotnych dziecięcych guzów mózgu. Wiele szlaków sygnałowych zostało powiązanych z powstawaniem i wzrostem choroby. Obejmują one szlaki rozwojowe Hedgehog, Notch i Wnt, a także szlaki, w które zaangażowane są receptorowe kinazy tyrozynowe (RTK) c-Met, erbB2, IGF-R i TrkC oraz onkoproteina Myc.

Zegar okołodobowy jest zaangażowany w regulację procesu starzenia. Czynnik transkrypcyjny czynnik CLOCK, podstawowy składnik systemu okołodobowego, działa w kompleksie z innym białkiem zegara okołodobowego innym białkiem zegara okołodobowego BMAL1. Niedawno wykazano, że niedobór BMAL1 powoduje przedwczesne starzenie się u myszy. Tutaj badamy starzenie się myszy z niedoborem białka CLOCK. Niedobór białka CLOCK znacząco wpływa na długowieczność: średnia długość życia myszy Clock-/- jest zmniejszona o 15% w porównaniu z myszami typu dzikiego, podczas gdy maksymalna długość życia jest zmniejszona o ponad 20%. 20%. Niedobór CLOCK powoduje również rozwój dwóch specyficznych dla wieku patologii u tych myszy, zaćmy i zapalenia skóry, w znacznie wyższym tempie niż u myszy typu dzikiego. W przeciwieństwie do zwierząt z niedoborem BMAL1, myszy Clock-/- nie nie rozwijają fenotypu przedwczesnego starzenia się i nie rozwijają wielu związanych z wiekiem patologii charakterystycznych dla niedoboru BMAL1. Tak więc, chociaż CLOCK i BMAL1 tworzą kompleks transkrypcyjny, fizjologiczny wynik ich niedoboru jest inny. ich niedobór jest inny. Nasze wyniki sugerują, że CLOCK odgrywa ważną rolę w starzeniu się, w szczególności; aktywność CLOCK ma kluczowe znaczenie dla regulacji normalnej fizjologii i starzenia się soczewki i skóry. --- Wiadomo, że zegary okołodobowe w tkance tłuszczowej regulują biologię adipocytów. Chociaż dysregulacja okołodobowa jest związana z rozwojem otyłości, podstawowy mechanizm mechanizm nie został ustalony. Tutaj donosimy, że zakłócenie mózgu i mięśni Arnt-like 1 (Bmal1) u myszy prowadziło do zwiększonej adipogenezy, adipocytów i otyłości. adipogenezy, przerostu adipocytów i otyłości w porównaniu do myszy typu dzikiego (WT). myszy. Wynika to z jego autonomicznego efektu komórkowego, ponieważ niedobór Bmal1 w embrionalnych fibroblastach fibroblastach embrionalnych, a także stabilne knockdown shRNA (KD) w 3T3-L1 preadipocytach i mezenchymalnych komórkach macierzystych C3H10T1/2, promował adipogenne różnicowanie adipogenne różnicowanie. Wykazaliśmy, że osłabienie funkcji Bmal1 spowodowało w dół regulacji genów w kanonicznym szlaku Wnt, o którym wiadomo, że hamuje adipogenezę. adipogenezę. Promotory tych genów (Wnt10a, β-katenina, Dishevelled2, TCF3) wykazywały obłożenie Bmal1, co wskazuje na bezpośrednią regulację okołodobową przez Bmal1. W rezultacie W rezultacie aktywność sygnalizacyjna Wnt została osłabiona przez Bmal1 KD i zwiększona przez jego nadekspresję. Ponadto, stabilizacja β-kateniny poprzez inhibicję ligandu Wnt lub GSK-3β osiągnięto częściowe przywrócenie osłabionej aktywności Wnt i tłumienie zwiększonej adipogenezy indukowanej przez Bmal1 KD. Podsumowując, nasze badanie pokazuje, że Bmal1 jest krytycznym negatywnym regulatorem adipocytów rozwój poprzez transkrypcyjną kontrolę składników kanonicznej kaskady sygnalizacyjnej Wnt kaskady sygnalizacyjnej i zapewnia mechanistyczny związek między zaburzeniami okołodobowymi i otyłością. --- Niedobór czynnika transkrypcyjnego BMAL1 zegara okołodobowego skutkuje rozwój przedwczesnego starzenia się u myszy. Zgodnie z fenotypem przyspieszonego starzenia fenotypem, zaobserwowaliśmy wzrost liczby starzejących się komórek w różnych tkankach tkankach (płucach, wątrobie i śledzionie) myszy Bmal1(-/-), co sugeruje ważną rolę BMAL1 w starzeniu. ważną rolę BMAL1 w kontroli starzenia in vivo. Jednakże, nie różnica w tempie proliferacji i starzenia się między pierwotnymi fibroblastami fibroblastami izolowanymi od myszy typu dzikiego i Bmal1 (-/-), sugerując, że BMAL1 nie odgrywa znaczącej roli w starzeniu replikacyjnym in vitro. Fibroblasty z niedoborem BMAL1 miały zwiększoną wrażliwość na leczenie nadtlenkiem wodoru nadtlenek wodoru i zmniejszoną wrażliwość na leki przeciwnowotworowe uszkadzające DNA etopozyd i daunorubicynę. Zwiększona wrażliwość komórek Bmal1(-/-) na stres oksydacyjny był niezależny od p53 i korelował z zaburzoną regulacją homeostazy reaktywnych form tlenu (ROS) w komórkach z niedoborem BMAL1 rzeczywiście, okołodobowe oscylacje poziomu ROS mogą być indukowane w komórkach typu dzikiego ale nie w komórkach Bmal1(-/-). Proponujemy, aby BMAL1 był ważny dla regulacji stresu oksydacyjnego i odpowiedzi na uszkodzenia DNA, podczas gdy deregulacja tych procesów po niedoborze BMAL1 prowadzi do rozwoju indukowanej stresem starzenia in vivo. --- Niedobór czynnika transkrypcyjnego BMAL1, podstawowego składnika zegara okołodobowego zegara okołodobowego, skutkuje fenotypem przyspieszonego starzenia u myszy. Zegar okołodobowy reguluje wiele procesów fizjologicznych, a ostatnio został zaangażowany w kontrolę czynności aktywności mózgu, takich jak tworzenie pamięci i regulacja emocji. Starzeniu towarzyszy spadek fizjologii mózgu, w szczególności spadek reakcji i adaptacji do nowości. odpowiedzi i adaptacji do nowości. Zbadaliśmy rolę zegar dobowy w zachowaniach eksploracyjnych i przyzwyczajeniu do nowości przy użyciu paradygmatu otwartego pola. Odkryliśmy, że myszy z niedoborem okołodobowego czynnika transkrypcyjnego czynnika transkrypcyjnego BMAL1 wykazują nadpobudliwość w nowych środowiskach i upośledzoną habituację wewnątrz- i międzysesyjną, co wskazuje na wady w krótko- i długotrwałego tworzenia pamięci. W przeciwieństwie do tego, myszy z podwójnym niedoborem białka okołodobowe CRY1 i CRY2 (represory transkrypcji za pośrednictwem BMAL1) wykazują zmniejszoną aktywność i przyspieszoną transkrypcji) wykazują zmniejszoną aktywność i przyspieszoną habituację, gdy w porównaniu do myszy typu dzikiego. Myszy z mutacją w genie Clock (kodującym partnera transkrypcji partner transkrypcji BMAL1) wykazują normalną lokomocję, ale zwiększoną hodowlę aktywność i upośledzoną habituację międzysesyjną. BMAL1 wykazuje wysoką ekspresję w neuronach neuronach hipokampa - regionu mózgu związanego z tworzeniem pamięci przestrzennej. niedobór BMAL1 zaburza oscylację okołodobową w ekspresji genów i homeostazę reaktywnych form tlenu w mózgu, co może być jednym z możliwych możliwe mechanizmy. W związku z tym sugerujemy, że aktywność BMAL1: CLOCK jest krytyczna dla prawidłowego zachowania eksploracyjnego i habituacyjnego oraz że zegar okołodobowy zegar okołodobowy przygotowuje organizm do nowej rundy codziennych czynności poprzez optymalizację uczenia się behawioralnego.

Jakie są skutki niedoboru BMAL1?

Niedobór BMAL1 jest związany z przedwczesnym starzeniem się i zmniejszoną długością życia, a niedobór BMAL1 prowadzi do rozwoju starzenia indukowanego stresem in vivo. Obniżenie poziomu Bmal1 przyspiesza również rozwój nowotworów i adipogenezy.

Niniejszy artykuł zawiera komentarze dotyczące wyników operacji przełyku, w tym mechanizmów, dzięki którym fundoduplikacja poprawia ciśnienie dolnego zwieracza przełyku (LES) dolnego zwieracza przełyku (LES); skuteczność systemu zarządzania Linx™ w poprawie funkcji LES w poprawie funkcji LES; przydatność radiologicznej charakterystyki zastawek antyrefluksowych po operacji; korelacja między wynikami endoskopowymi a zgłaszanymi objawami po operacji antyrefluksowej; powiązania między laparoskopową rękawową a obniżonym ciśnieniem LES, endoskopowym zapaleniem przełyku i refluksem żołądkowo-przełykowym. chorobą refluksową przełyku (GERD); mniej korzystne wyniki po fundoduplikacji wśród otyłych pacjentów; zastosowanie bioprotetycznych siatek w celu wzmocnienia naprawy rozworu przełykowego i zmniejszenia częstości występowania przepukliny okołoprzełykowej; skuteczność endoluminalnych procedur antyrefluksowych oraz ograniczoną skuteczność operacji antyrefluksowych, podkreślając znaczenie dobrej chirurgii pierwotnej i starannego chirurgii pierwotnej i starannej diagnostyki, aby zapobiec konieczności wykonywania zabiegów rewizyjnych. --- CELE: Roczna i dwuletnia ocena badania wykonalności (numery rejestracyjne clinicaltrials.gov NCT01057992, NCT01058070 i 01058564) w celu oceny bezpieczeństwa i skuteczności laparoskopowo wszczepionego zwieracza w leczeniu choroby refluksowej przełyku (GERD). METODY: Urządzenie do augmentacji zwieracza (LINX Reflux Management System; Torax Medical, Shoreview, MN), zaprojektowane w celu zapobiegania refluksowi z powodu nieprawidłowego otwarcia dolnego zwieracza przełyku (LES), zostało laparoskopowo wszczepione w miejscu połączenia żołądkowo-przełykowego u 44 pacjentów. Na początku badania wszyscy pacjenci mieli nieprawidłowe przełyku w 24-godzinnym monitorowaniu pH i poprawiły się, ale utrzymywały, typowe objawy GERD podczas leczenia supresyjnego kwasem za pomocą inhibitorów pompy protonowej inhibitorami pompy protonowej (PPI). Urządzenie składa się z miniaturowego sznurka połączonych ze sobą tytanowych kulek z magnetycznymi rdzeniami, umieszczonych wokół połączenia żołądkowo-przełykowego. połączenia żołądkowo-przełykowego. Wiązanie magnetyczne między sąsiednimi kulkami zwiększa kompetencje zwieracza. kompetencje. Kulki tymczasowo rozdzielają się, aby pomieścić połknięty bolus, umożliwić odbijanie lub wymioty i ponownie zbliżyć się, aby wzmocnić LES w pozycji zamkniętej. pozycji zamkniętej. Pacjenci byli oceniani po zabiegu pod kątem jakości życia związanej z GERD, objawów życia, stosowanie IPP, endoskopię, manometrię przełyku i 24-godzinne monitorowanie pH przełyku. monitorowanie pH przełyku. WYNIKI: Całkowita średnia punktacja objawów GERD związanych ze zdrowiem i jakością życia poprawiła się ze średniej wartości wyjściowej wynoszącej 25,7 do 3,8 i 2,4 w 1- i 2-letniej obserwacji, co stanowi odpowiednio 85% i 90% redukcję (P < 0,0001). Całkowite zaprzestanie stosowania IPP zgłosiło 90% pacjentów po 1 roku i 86% pacjentów po 2 latach. 86% pacjentów po 2 latach. Wczesna dysfagia wystąpiła u 43% pacjentów i ustąpiły samoistnie po 90 dniach. Jedno urządzenie zostało usunięte laparoskopowo z powodu uporczywej dysfagii bez zakłócenia anatomii lub funkcji cardia. Nie stwierdzono migracji urządzenia, nadżerek ani indukowanych urazów błony śluzowej. Po 1 i 2 latach 77% i 90% pacjentów miało prawidłową ekspozycję przełyku na kwas. Średni odsetek czasu, w którym pH było niższe niż 4, zmniejszył się z wyjściowego poziomu 11,9% do 3,1% (P < 0,0001) po 1 roku i do 2,4% (P < 0,0001) po 2 latach. Zadowolenie pacjentów wynosiła 87% po 1 roku i 86% po 2 latach. WNIOSKI: Nowe, implantowane laparoskopowo urządzenie do augmentacji zwieracza eliminuje objawy GERD bez wywoływania nadmiernych skutków ubocznych i jest skuteczne po 1 i 2 latach obserwacji. 1 i 2 latach obserwacji. --- Choroba refluksowa przełyku (GERD), powszechnie objawiająca się zgagą lub niedomykalnością, jest przewlekłym, postępującym schorzeniem. niedomykalnością, jest przewlekłym, postępującym stanem, w którym niewydolność zwieracza zwieracza umożliwia cofanie się treści żołądkowej do przełyku, dróg oddechowych i jamy ustnej. dróg oddechowych i jamy ustnej. Przewlekła choroba refluksowa przełyku dotyka 10% zachodniego społeczeństwa. Większość pacjentów otrzymuje odpowiednią ulgę od inhibitorów pompy protonowej, ale do 40% ma niepełne złagodzenie objawów, których nie można złagodzić poprzez zwiększenie dawki leków. zwiększenie dawki leków. Laparoskopowa fundoplikacja Nissena jest złotym standardem chirurgicznym. chirurgicznym złotym standardem; jednak poziom trudności technicznych i skutki uboczne ograniczyły jej stosowanie do mniej niż 1% populacji cierpiącej na GERD. Czynniki te przyczyniły się do skłonności pacjentów do kontynuowania leczenia farmakologicznego, nawet jeśli nawet jeśli jest ona niewystarczająca do kontrolowania objawów i powikłań choroby. W związku z tym w obecnej praktyce klinicznej widoczna jest znaczna luka w kontinuum leczenia GERD. widoczna w obecnej praktyce klinicznej. System zarządzania refluksem LINX(™) (Torax Medical) został zaprojektowany w celu zapewnienia trwałego rozwiązania GERD poprzez zwiększenie fizjologicznej funkcji bariery zwieracza za pomocą prostej i powtarzalnej procedury laparoskopowej. powtarzalnej procedury laparoskopowej, która nie zmienia anatomii żołądka i może być łatwo być łatwo odwrócony w razie potrzeby. --- Choroba refluksowa przełyku (gastroesophageal reflux disease, GERD) wynika z niewydolności dolnego zwieracza przełyku. zwieracza przełyku, która umożliwia cofanie się treści żołądkowej do przełyku, dróg oddechowych i jamy ustnej. przełyku, dróg oddechowych i jamy ustnej. Choroba ta dotyka około 10% zachodniej populacji i ma głęboki negatywny wpływ na jakość życia. Większość pacjentów Większość pacjentów jest skutecznie leczona inhibitorami pompy protonowej, ale do 40% ma niepełne złagodzenie objawów nawet po dostosowaniu dawki. Metoda laparoskopowa fundoplikacja Nissena stanowi chirurgiczny złoty standard, ale jest w dużej mierze niedostatecznie wykorzystywana ze względu na poziom trudności technicznych i występowania skutków ubocznych. Czynniki te przyczyniły się do skłonności pacjentów do kontynuowania terapii medycznej pomimo niewystarczającej kontroli objawów i powikłań choroby. powikłań choroby. W konsekwencji znaczna "luka terapeutyczna" w leczeniu GERD pozostaje widoczna. w leczeniu GERD pozostaje widoczna w obecnej praktyce klinicznej. System LINX(®) Reflux Management System (Torax Medical, St. Paul, MN, USA) został zaprojektowany w celu zapewnić trwałe rozwiązanie GERD poprzez wzmocnienie bariery zwieracza za pomocą standardowej, powtarzalnej procedury laparoskopowej, która nie zmienia anatomii żołądka i jest łatwo odwracalna. anatomii żołądka i jest łatwo odwracalna. Dwa jednogrupowe badania potwierdziły, że urządzenie magnetyczne zaprojektowane w celu zwiększenia dolnego zwieracza przełyku może być bezpiecznie i skutecznie i skutecznie implantowane przy użyciu standardowego podejścia laparoskopowego. Urządzenie zmniejszyło ekspozycję przełyku na kwas, poprawiło objawy refluksu i jakość życia i umożliwiło zaprzestanie stosowania inhibitorów pompy protonowej u większości pacjentów. pacjentów. --- Choroba refluksowa przełyku (gastroesophageal reflux disease, GERD) jest najczęstszym schorzeniem przewodu pokarmowego rozpoznaniem rejestrowanym podczas wizyt w przychodniach w krajach zachodnich. Częstość występowania częstość występowania choroby refluksowej przełyku w Chinach wynosi od 3% do 5%. Jako Jako dysfunkcja, GERD charakteryzuje się refluksem i zgagą. Patofizjologiczny proces patofizjologiczny GERD jest bardzo skomplikowany i subtelny. Spektrum obrażeń od Długotrwały refluks kwasu lub żółci obejmuje uszkodzenie błony śluzowej, przełyk Barretta, dysplazję i raka przełyku. Dlatego terapie GERD powinny koncentrować się na na kontrolowaniu objawów, leczeniu powikłań i nadzorowaniu możliwości możliwości transformacji onkologicznej. Podobnie jak w przypadku terapii inhibitorami pompy protonowej (PPI), modyfikacja stylu życia jest kolejną najważniejszą metodą leczenia większości GERD. Okno chirurgicznego leczenia GERD jest wąskie. Leczenie chirurgiczne jest alternatywnym alternatywnym podejściem do pacjentów z niepowodzeniem PPI, powikłaniami lub ogromną przepukliną. przepukliną. Minimalnie inwazyjna procedura laparoskopowa poprawia akceptację pacjentów do leczenia chirurgicznego, ale długoterminowe powikłania i wady operacji antyrefluksowej nie mogą być ignorowane. chirurgii antyrefluksowej nie mogą być ignorowane, a które są nawet bardziej powszechne niż procedury otwarte. procedury. Ograniczenia obecnej terapii GERD zachęciły do poszukiwania skuteczniejszych metod leczenia. Urządzenie do augmentacji zwieracza Linx zostało opracowane w celu wypełnienia tej luki. Linx zostało opracowane w celu rozwiązania tej luki poprzez poprawę funkcji barierowej LES i odwracalnej konstrukcji w razie potrzeby. --- Temat najlepszych dowodów w chirurgii został napisany zgodnie z ustrukturyzowanym protokołem. Pytanie dotyczyło tego, czy system zarządzania refluksem LINX™ jest skutecznym skuteczną metodą leczenia pacjentów z objawami choroby refluksowej przełyku (GORD) niekontrolowanymi przez inhibitory pompy protonowej (IPP). Czterdzieści osiem artykułów związanych z LINX zidentyfikowano za pomocą zgłoszonego wyszukiwania, z których trzy stanowiły najlepsze dowody najlepsze dowody, aby odpowiedzieć na pytanie kliniczne. Autorzy, czasopismo, data i kraj i kraj publikacji, grupa pacjentów, typ badania, istotne wyniki i rezultaty wyniki. Wszystkie trzy badania były prospektywnymi studiami przypadków. Wykazały one, że LINX jest skuteczną metodą leczenia pacjentów z GORD z dobre wyniki krótko- i średnioterminowe oraz akceptowalny profil bezpieczeństwa. Konieczne są dalsze badania są wymagane w celu określenia jego długoterminowych wyników i względnej skuteczność w porównaniu z innymi uznanymi metodami leczenia. --- Niniejszy artykuł obejmuje niektóre nowe obszary rozwoju chirurgii przełyku. Konkretne tematy obejmują przeglądy długoterminowych wyników po laparoskopowej operacji antyrefluksowej chirurgii antyrefluksowej, zastosowanie chirurgicznie umieszczonego wszczepialnego urządzenia do augmentacji LES augmentacji LES (Linx), zastosowanie siatki do hernioplastyki rozworu przełykowego oraz metody oraz podejścia bez klatki piersiowej do minimalnie inwazyjnej ezofagektomii. --- TŁO: Choroba refluksowa przełyku (GERD) jest powszechną chorobą przewlekłą wymagającą odpowiedniego leczenia, ponieważ stanowi jedną z głównych przyczyn rozwoju przełyku Barretta i ostatecznie raka. Nowatorska laparoskopowa magnetyczna augmentacja zwieracza w przypadku GERD została oceniona prospektywnie. PACJENCI I METODY: Łącznie 23 pacjentów z GERD poddano minimalnie inwazyjnej implantacji LINX. inwazyjną implantację systemu LINX™ Reflux Management System. Głównymi były ogólna wykonalność, krótkoterminowe bezpieczeństwo procedury i skuteczność. Drugorzędnie oceniano jakość życia związaną z GERD. WYNIKI: Wszystkie implantacje zostały przeprowadzone bez poważnych zdarzeń niepożądanych. A stwierdzono znaczące zmniejszenie wszystkich głównych dolegliwości związanych z GERD: zgaga: 96%-22% (p<0,001); wzdęcia: 70%-30% (p=0,006); dolegliwości ze strony układu oddechowego: 57%-17% (p=0,039); zaburzenia snu: 65%-4% (p<0,001). Czterotygodniowa redukcja o ≥50% dawki inhibitora pompy protonowej (IPP) osiągnięto u ponad 80% pacjentów. pacjentów. Samoograniczające się trudności w połykaniu stwierdzono u 70% w ciągu czterech tygodni. tygodni. Jeden pacjent wymagał rozszerzenia endoskopowego. Jakość życia związana z GERD z GERD uległa znacznej poprawie. WNIOSKI: Implantacja LINX™ jest standaryzowaną, technicznie prostą, bezpieczną i dobrze tolerowaną procedurą. dobrze tolerowaną, szybką procedurą.

Opisać mechanizm działania systemu LINX w leczeniu choroby refluksowej przełyku.

LINX Reflux Management System to urządzenie powiększające zwieracz, zaprojektowane w celu zapobiegania refluksowi żołądkowo-przełykowemu spowodowanemu nieprawidłowym otwarciem dolnego zwieracza przełyku (LES) poprzez wzmocnienie bariery zwieracza. Jest on wszczepiany za pomocą procedury laparoskopowej, która nie zmienia anatomii żołądka i jest łatwo odwracalna.

ERK7, członek rodziny kinaz białkowych aktywowanych mitogenami, posiada karboksylowo-końcowy ogon, który jest wymagany do aktywacji ERK7, komórkowej i jego zdolności do hamowania syntezy DNA. Aby zidentyfikować białka które oddziałują z ERK7, wykorzystaliśmy drożdżowy ekran dwuhybrydowy z COOH-końcowym ogonem ERK7 jako przynętą i wyizolowaliśmy cDNA dla nowego białka o nazwie CLIC3. Interakcja między CLIC3 i ERK7 w komórkach ssaków została potwierdzona przez koimmunoprecypitację. CLIC3 ma znaczną homologię do ludzkiego wewnątrzkomórkowych kanałów chlorkowych 1 (NCC27/CLIC1) i 2 oraz bydlęcego nerkowego kanału chlorkowego kanału p64. Podobnie jak NCC27/CLIC1, CLIC3 jest głównie zlokalizowany w jądrze i stymuluje przewodnictwo chlorkowe, gdy ulega ekspresji w komórkach. Podsumowując, wyniki te sugerują, że CLIC3 jest nowym członkiem ludzkiej rodziny CLIC. Zaobserwowana Zaobserwowana interakcja między CLIC3 i ERK7 jest pierwszą demonstracją stabilnego kompleksu między białkiem aktywującym transport jonów chlorkowych a członkiem rodziny transduktorów sygnału kinazy białkowej aktywowanej mitogenami. Specyficzne specyficzne powiązanie CLIC3 z końcowym ogonem COOH ERK7 sugeruje, że CLIC3 może odgrywać rolę w regulacji wzrostu komórek. --- CEL: Zbadanie lokalizacji i ekspresji CLIC1 w mysich liniach komórkowych w mysich liniach komórkowych wodobrzusza wątrobowokomórkowego o różnym potencjale przerzutowym. METODY: Modele mysiego wodobrzusza wątrobowokomórkowego (linia komórkowa o wysokim potencjale przerzutów limfatycznych przerzutów limfatycznych-Hca-F i niski potencjał przerzutów limfatycznych-Hca-P). linia-Hca-P) zostały zbadane przy użyciu fluorescencyjnej dwuwymiarowej różnicy-żelu elektroforezy (2-D DIGE) i spektrometrii masowej w celu wykrycia lokalizacji i ekspresji CLIC1. Immunofluorescencję, immunocytochemię i Western do oceny statusu białka CLIC1 w dwóch liniach komórkowych. WYNIKI: Ekspresję CLIC1 uzyskano w cytoplazmie i błonie plazmatycznej komórek obu linii komórkowych. komórek w obu liniach komórkowych. 2-D DIGE wykazało, że CLIC1 ulegał nadekspresji w komórkach Hca-F 1,6 razy wyższa niż w komórkach Hca-P. Komórki Hca-F miały również wyższą integralną błonę CLIC1 w komórkach Hca-P. WNIOSKI: Chociaż ekspresja CLIC1 jest wykrywana zarówno w liniach komórkowych Hca-F, jak i Hca-P i Hca-P, wyższy poziom ekspresji białka występuje w komórkach Hca-F. CLIC1 może odgrywać ważną rolę w przerzutowaniu nowotworów.

Gdzie zlokalizowane jest białko CLIC1?

CLIC1 jest wewnątrzkomórkowym kanałem jonów chlorkowych, który jest zlokalizowany zarówno w jądrze, jak i cytolasmie.

Rak piersi jest zdecydowanie najczęściej diagnozowaną formą raka i główną przyczyną zgonów kobiet. przyczyną zgonów z powodu raka u kobiet. Przydatne klinicznie biomarkery do wczesnego wykrywania raka piersi mogłyby doprowadzić do znacznego zmniejszenia śmiertelności. Tutaj opisujemy szczegółową analizę z wykorzystaniem proteomiki opartej na żelu w połączeniu ze spektrometrią mas i immunohistochemią (IHC) śródmiąższowych płynów nowotworowych (TIF) i prawidłowych płynów płynów śródmiąższowych guza (TIF) i prawidłowych płynów śródmiąższowych (NIF) pobranych od 69 prospektywnych pacjentek z rakiem piersi. pacjentek z rakiem piersi. Celem tego badania była identyfikacja białek regulowanych w górę przez raka. białek, które są eksternalizowane przez komórki w mikrośrodowisku guza większości, jeśli nie mikrośrodowisku większości, jeśli nie wszystkich tych zmian. W tym celu zastosowaliśmy etapową strategię badawczą odkrywania biomarkerów do analizy tych próbek zamiast porównywać wszystkie próbki między sobą, co wiąże się z nieodłącznymi problemami problemy ze zmiennością między i wewnątrz próbek. W tym celu zdecydowaliśmy się użyć próbek pochodzących z z pojedynczej pary guz/tkanka łagodna (pacjent 46, potrójnie ujemny guz), dla których mieliśmy dobrze dopasowane próbki pod względem liczby komórek nabłonkowych, aby wygenerować początkowy zestaw danych. W tej pierwszej fazie znaleźliśmy 110 białek, które były regulowane w górę o współczynnik 2 lub więcej w TIF, z których niektóre zostały potwierdzone przez IHC. W drugiej fazie przeprowadziliśmy systematyczną komputerową analizę komputerową analizę żeli 2D pozostałych 68 próbek TIF w celu zidentyfikować białka o podwyższonej regulacji w TIF 46, które były zderegulowane w 90% lub więcej wszystkich dostępnych TIF, reprezentując w ten sposób powszechne markery raka piersi. Ten druga faza wyróżniła zestaw 26 markerów raka piersi, z których większość została również zidentyfikowana przez uzupełniającą analizę przy użyciu LC-MS/MS. Ekspresja kalretikuliny, komórkowego białka wiążącego kwas retinowy II, wewnątrzkomórkowego białka kanału chlorkowego kanału chlorkowego 1, EF-1-beta, galektyny 1, peroksydoksyny-2, płytkowego czynnika wzrostu komórek śródbłonka czynnik wzrostu komórek śródbłonka, izomeraza disiarczku białka i ubikwityna karboksylowo-końcową hydrolazę 5 poddano dalszej walidacji przy użyciu mikromacierzy tkankowej zawierającej 70 złośliwych raków piersi o różnym stopniu atypii. A znaczna liczba tych białek została już wykryta w krwi/osoczu/sekrecie. Kolejne kroki, które obejmują priorytetyzację biomarkerów priorytetyzację w oparciu o hierarchiczną ocenę tych markerów, opracowanie przeciwciał i przeciwciał i antygenów, opracowanie testów, walidację analityczną i wstępne wstępne testy we krwi osób zdrowych i pacjentek z rakiem piersi. --- CEL: Aby zidentyfikować molekularne markery odpowiedzi patologicznej na leczenie neoadiuwantowe leczenie paklitakselem / radioterapią, profilowanie ekspresji białek i genów zostało wykonane na biopsjach przed leczeniem. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Pacjentki z operacyjnym rakiem piersi wysokiego ryzyka były leczono trzema cyklami paklitakselu, a następnie równoczesnym paklitaksel/napromienianie. Tkankę guza z biopsji przed leczeniem uzyskano od 19 z 38 pacjentów włączonych do badania. Profilowanie ekspresji białek i genów i ekspresji genów przeprowadzono na seryjnych odcinkach biopsji od pacjentów, którzy osiągnęły całkowitą odpowiedź patologiczną (pCR) i porównano je z tymi, u których chorobą resztkową, non-pCR (NR). WYNIKI: Proteomiczne i walidacyjne analizy immunohistochemiczne wykazały, że alfa-defensyny (DEFA) ulegały nadekspresji w guzach od pacjentów z pCR. Analiza ekspresji genów ujawniła, że MAP2, białko związane z mikrotubulami, miało znacznie wyższy poziom ekspresji u pacjentów osiągających pCR. Podwyższenie poziomu MAP2 w liniach komórkowych raka piersi prowadziło do zwiększonej wrażliwości na paklitaksel. wrażliwości na paklitaksel. Ponadto, ekspresja genów, które są związane z rakiem z fenotypem potrójnie ujemnym była zwiększona w guzach pochodzących od pacjentek z pCR. pCR. Analiza większego panelu guzów od pacjentów otrzymujących przedoperacyjne leczenie taksanów wykazała, że ekspresja DEFA i MAP2, jak również histologiczne cechy stanu zapalnego były statystycznie związane z odpowiedzią na leczenie w czasie operacji. WNIOSEK: Pokazujemy użyteczność profilowania molekularnego biopsji przed leczeniem do odkrywania markerów odpowiedzi. Nasze wyniki sugerują potencjalne zastosowanie cząsteczek cząsteczek sygnalizacyjnych, takich jak DEFA, a także MAP2, białko związane z mikrotubulami białko związane z mikrotubulami, jako markerów nowotworowych, które wiążą się z odpowiedzią na neoadiuwantową terapię opartą na taksanach. terapię opartą na taksanach. --- Porównaliśmy wzór ekspresji białek potrójnie ujemnych raków piersi (HER2-, ER-, PR-) w porównaniu z tymi, które są dodatnie dla HER2 i ujemne dla receptorów hormonalnych (HER2+, ER-, PR-) receptorów hormonalnych (HER2+, ER-, PR-) za pomocą 2-D DIGE i spektrometrii mas. Uzyskaliśmy uzyskaliśmy zróżnicowane wzorce ekspresji dla kilku enzymów glikolitycznych (jak na przykład MDH2, PGK1, TKT, Aldolase1), cytokeratyn (CK7, 8, 9, 14, 17, 19), inne białka strukturalne (wimentyna, fibronektyna, L-plastyna), dla NME1-NME2, laktoferyny i członków rodziny aneksyn. Przeprowadzono analizę Western blot i immunohistochemia zostały przeprowadzone w celu weryfikacji wyników. Zidentyfikowane białka markerowe białka mogą przyczynić się do bardziej szczegółowej charakterystyki potrójnie ujemnych raków piersi i raka piersi i może przyczynić się do opracowania lepszych strategii leczenia. --- Potrójnie ujemny rak piersi jest trudny do leczenia z powodu braku racjonalnych terapii. Nie ma ustalonych markerów i celów, które można by mogą być wykorzystywane do stratyfikacji pacjentów i terapii celowanej. Tutaj przedstawiamy identyfikację nowych cech molekularnych, które wydają się zwiększać przerzuty potrójnie ujemnych guzów piersi. Stwierdziliśmy, że potrójnie ujemne guzy piersi można podzielić na 2 fenotypy na podstawie ich profili obfitości białek w całym genomie. profili. Pierwszy z nich charakteryzuje się wysoką ekspresją Stat1, Mx1 i CD74. Siedem z 9 guzów z tej grupy zaatakowało co najmniej 2 węzły chłonne, podczas gdy tylko 1 z 10 guzów w grupie 2 miał dodatnie węzły chłonne. Eksperymenty in vitro wykazały, że indukowany interferonem wzrost obfitości Stat1 koreluje ze zwiększoną migracją i inwazją w hodowanych komórkach. Kiedy nadekspresja CD74, zwiększała adhezję komórek do matrigelu. Efektowi temu towarzyszył znaczny wzrost ekspresji błonowej beta-kateniny, MUC18, pleksyn, integryn i innych białek zaangażowanych w adhezję komórek i przerzuty raka. Podsumowując, nasze wyniki pokazują, że guzy potrójnie ujemne Stat1/CD74 dodatnie są bardziej agresywne i sugerują podejście do rozwoju lepszej diagnostyki i bardziej ukierunkowanych terapii potrójnie negatywnego raka piersi. Ten artykuł jest częścią wydania specjalnego zatytułowanego: Proteomika: Powiązania kliniczne. --- Przedział CD44(hi) w ludzkim raku piersi jest wzbogacony w komórki inicjujące nowotwór. jednak funkcjonalna heterogeniczność w obrębie tej subpopulacji pozostaje słabo zdefiniowana. Wykorzystaliśmy potrójnie ujemną linię komórkową raka piersi o znanym fenotypie fenotypem bilinearnym, aby wyizolować i sklonować pojedyncze komórki CD44(hi), które wykazywały mezenchymalne/podstawne B i luminalne/podstawne A. W tym miejscu wykazać w tej i innych potrójnie ujemnych liniach komórkowych raka piersi, że, zamiast CD44(hi)/CD24(-) mezenchymalnych komórek podstawy B, komórki CD44(hi)/CD24(lo) epitelioidne komórki podstawne A zachowały klasyczne cechy nowotworowych komórek macierzystych takie jak zdolność do inicjowania nowotworu in vivo, tworzenie mammosfery i oporność na standardową chemioterapię. oporność na standardową chemioterapię. Wyniki te uzupełniają wcześniejsze odkrycia przy użyciu normalnych komórek sutka transformowanych onkogenami, wykazując, że tylko klony komórek z fenotypem mezenchymalnym wykazują cechy nowotworowych komórek macierzystych. Ponadto przeprowadziliśmy porównawcze ilościowe analizy proteomiczne i analizy macierzy genów tych komórek komórek i zidentyfikowaliśmy potencjalne nowe markery komórek raka piersi z cechami inicjującymi nowotwór, takimi jak receptor lipoprotein stymulowany lipolizą (LSR), RAB25, S100A14 i mucyna 1 (MUC1), a także nowy podpis 31 genów zdolny do przewidywania odległych przerzutów. zdolną do przewidywania odległych przerzutów w kohortach receptorów estrogenowych receptorów estrogenowych ujemnych ludzkich raków piersi. Odkrycia te zdecydowanie faworyzują funkcjonalną heterogeniczności w przedziale komórek raka piersi i obiecują dalsze udoskonalenia profilowania markerów prognostycznych. Nasza praca potwierdza, że oprócz do nowotworowych komórek macierzystych o morfologii mezenchymalnej, te komórki inicjujące nowotwór o morfologii podobnej do nabłonka powinny być również przedmiotem zainteresowania rozwoju leków. --- Rak piersi jest drugą najczęstszą przyczyną zgonów z powodu raka u kobiet w Stanach Zjednoczonych. Stanach Zjednoczonych. Spośród różnych podtypów, guzy z ujemnym receptorem estrogenowym (ER(-)), które są ErbB2+ lub potrójnie ujemne, mają stosunkowo złe rokowanie. (ER(-)), które są ErbB2+ lub potrójnie ujemne, mają stosunkowo złe rokowanie. W tym badaniu wykorzystaliśmy ogólnosystemową analizę proteomów raka piersi do zidentyfikować białka, które są związane z progresją guzów ER(-). Nasze dwuetapowe podejście obejmowało wstępną dogłębną analizę hodowanych komórek, które zostały uzyskanych z guzów o określonym stadium zaawansowania raka piersi, a następnie walidację przy użyciu ludzkich guzów piersi. Wykorzystując spektrometrię mas o wysokiej rozdzielczości i kwantyfikację za pomocą stabilnego znakowania izotopowego aminokwasami w hodowli komórkowej (SILAC), zidentyfikowaliśmy 8750 białek i określiliśmy ilościowo 7800 z nich. A wyodrębniono i zweryfikowano za pomocą spektrometrii masowej i immunohistochemii na mikromacierzach tkankowych. Ogólnie rzecz biorąc, sygnatura proteomiczna odzwierciedlała zarówno globalną utratę architektury tkanki, jak i szereg zmian metabolicznych w transformowanych komórkach. zmian metabolicznych w transformowanych komórkach. Analiza proteomiczna zidentyfikowała również wysokie poziomy IDH2 i CRABP2 oraz niski poziom SEC14L2 jako markery prognostyczne dla całkowitego przeżycia raka piersi. całkowitego przeżycia raka piersi. Łącznie nasze odkrycia sugerują, że globalna analiza proteomiczna dostarcza informacji o zmianach białkowych specyficznych dla ER(-), a także ważnych informacji prognostycznych. --- Podstawnokomórkowe raki piersi są zwykle ujemne pod względem ekspresji receptorów estrogenowych i receptorów progesteronowych i HER-2 (potrójnie ujemny rak piersi), co sprawia, że ten podtyp raka piersi jest bardziej agresywny i mniej wrażliwy na standardowe leczenie. leczenie. Zastosowaliśmy metodę proteomiki chemicznej na małą skalę przy użyciu bisindolilomaleimidu (Bis) inhibitorów kinazy białkowej C do badania proteomu wiążącego Bis w komórce. proteomu wiążącego Bis w modelu hodowli komórkowej raka podstawnokomórkowego piersi (MDA-MB-231). Za pomocą MS zidentyfikowaliśmy 174 białka wychwycone przez sondę Bis w w komórkach stymulowanych estrem forbolu (PMA). Analiza ontologii genów szeroko skategoryzowała białka jako wiążące ATP (42%), wiążące GTP (6%) i posiadające aktywność nukleozydo-trifosfatazy (21%). Spośród 64 enzymów wychwyconych przez Bis-sondę, większość miała funkcje wiązania ATP i/lub nukleotydów. Dwa wcześniej nieopisane kinazy białkowe wiążące Bis, bogate w serynę/argininę kinaza białkowa 1 (SRPK1) i kinaza białkowa zależna od RNA indukowanego interferonem (PKR). (PKR). Następnie włączyliśmy SILAC do kwantyfikacji, aby zbadać białka, które były różnie wychwytywane przez Bis-sondę po 30 i 60 minutach stymulacji PMA. Dostarczyło to nowych dowodów na regulację regulację enzymów dehydrogenazy gliceraldehydo-3-fosforanowej, jąderkowej helikazy RNA i heterogenicznej jądrowej rybonukleoproteiny M. --- Potrójnie ujemne raki piersi (TNBC) są definiowane przez brak ekspresji receptorów receptorów estrogenowych, progesteronowych i HER2. Ze względu na brak zidentyfikowanych celów i terapii celowanych, a także ze względu na heterogenną prezentację molekularną molekularną, wytyczne dotyczące leczenia pacjentek z TNBC obejmują jedynie konwencjonalną chemioterapię. Takie leczenie, choć skuteczne dla niektórych, pozostawia innych z wysokim odsetkiem wczesnych nawrotów i nie jest lecznicze dla żadnego pacjenta z z przerzutami. Tutaj wykazujemy, że guzy te są wrażliwe na białko szoku cieplnego 90 (Hsp90) inhibitor PU-H71. Silne i trwałe działanie przeciwnowotworowe w ksenograftach TNBC, w tym całkowitą odpowiedź i regresję guza, bez toksyczności dla gospodarza. Warto zauważyć, że guzy TNBC reagują na ponowne leczenie PU-H71 przez kilka cykli trwających ponad 5 miesięcy bez oznak oporności lub toksyczności. Poprzez podejście proteomiczne podejście, pokazujemy, że wiele onkoprotein zaangażowanych w proliferację guza, przeżycie i potencjał inwazyjny są w kompleksie z Hsp90 związanym z PU-H71 w TNBC. PU-H71 indukuje skuteczną i trwałą regulację w dół i inaktywację, zarówno in in vitro i in vivo, tych białek. Wśród nich zidentyfikowaliśmy regulację w dół składników szlaku Ras/Raf/MAPK i fazy G (2) -M, aby przyczynić się do jego działanie antyproliferacyjne, degradację aktywowanego Akt i Bcl-xL w celu wywołania apoptozę oraz hamowanie aktywowanego NF-kappaB, Akt, ERK2, Tyk2 i PKC w celu zmniejszenie potencjału inwazyjnego TNBC. Wyniki identyfikują Hsp90 jako krytyczny i multimodalny cel multimodalny cel w tym najtrudniejszym do leczenia podtypie raka piersi i wspierają stosowanie inhibitora Hsp90 PU-H71 w badaniach klinicznych z udziałem pacjentek z TNBC. pacjentów z TNBC.

Analizy proteomiczne ujawniły białka związane z potrójnie ujemnym rakiem piersi. Wymień kilka proponowanych białek.

Wybrane białka będące przedmiotem zainteresowania zaproponowane w badaniach proteomicznych raka potrójnie ujemnego to CD44, PARP1, Mage-A4, LSR, RAB25, S100A14, MUC1, Hsp90, aktyna, 14-3-3, wimentyna, HSP70, CK18, moesin, IDH2, CRABP2, SEC14L2, beta-katenina, MUC18, Stat1 i CD74.

TŁO: Biologiczne szlaki sygnałowe, które regulują fizjologię komórkową, tworzą skomplikowaną sieć ściśle regulowanych, zazębiających się procesów. Dane na temat tych sieci regulacyjne gromadzą się w bezprecedensowym tempie. Asymilacja, wizualizacja i interpretacja tych danych stały się głównym wyzwaniem w badaniach biologicznych. w badaniach biologicznych, a po ich spełnieniu znacznie zwiększy naszą zdolność do zrozumienia funkcjonowania komórek na poziomie systemów. funkcjonowania komórek na poziomie systemowym. WYNIKI: Aby sprostać temu wyzwaniu, rozwijamy bazę wiedzy SPIKE o szlakach sygnałowych. ścieżek sygnałowych. SPIKE zawiera trzy główne komponenty oprogramowania: 1) A baza danych (DB) biologicznych szlaków sygnałowych. Starannie wyselekcjonowane informacje z literatury i dane z dużych źródeł publicznych stanowią odrębne poziomy DB. 2) Pakiet wizualizacyjny, który umożliwia interaktywną graficzną reprezentacje interakcji regulacyjnych przechowywanych w DB i superpozycję funkcjonalnych danych genomicznych i proteomicznych na mapach. 3) Algorytmiczny silnik wnioskowania algorytmiczny, który analizuje sieci pod kątem nowych funkcjonalnych interakcji między komponentami sieci. SPIKE został zaprojektowany i zaimplementowany jako narzędzie społecznościowe, a zatem i dlatego zapewnia przyjazny dla użytkownika interfejs, który umożliwia zarejestrowanym użytkownikom przesyłanie danych do SPIKE DB. Naszą wizją jest to, że baza danych zostanie zapełniona przez rozproszony i wysoce oparty na współpracy wysiłek podejmowany przez wiele grup w społeczności badawczej. społeczności badawczej, gdzie każda grupa wnosi dane w zakresie swojej specjalizacji. WNIOSEK: Zintegrowane możliwości SPIKE sprawiają, że jest to potężna platforma do analizy sieci sygnalizacyjnych i integracji wiedzy na temat takich sieci z danymi omicznymi. sieci z danymi omicznymi.

Opis przydatności bazy danych SPIKE w ludzkich szlakach sygnałowych

Szybkie gromadzenie wiedzy na temat biologicznych szlaków sygnałowych i ich mechanizmów regulacyjnych uwypukliło potrzebę istnienia specjalnych repozytoriów, które mogą przechowywać, organizować i umożliwiać wyszukiwanie informacji o szlakach w sposób, który będzie przydatny dla społeczności badawczej. SPIKE (Signaling Pathways Integrated Knowledge Engine; http://www.cs.tau.ac.il/&~spike/) to baza danych służąca do osiągnięcia tego celu, zawierająca wysoce wyselekcjonowane interakcje dla poszczególnych ludzkich szlaków, wraz z informacjami literaturowymi na temat charakteru każdej interakcji. Aby populacja bazy danych i zrozumienie ścieżek były proste, zastosowano prosty, ale pouczający model danych, a ścieżki są ułożone jako mapy, które odzwierciedlają zrozumienie kuratora i ułatwiają korzystanie ze ścieżek. Baza danych koncentruje się obecnie głównie na szlakach opisujących odpowiedź na uszkodzenia DNA, cykl komórkowy, zaprogramowaną śmierć komórki i szlaki związane ze słuchem. Ścieżki są regularnie aktualizowane, a dodatkowe ścieżki są stopniowo dodawane. Pełną bazę danych i poszczególne mapy można swobodnie eksportować w kilku formatach. Bazie danych towarzyszy samodzielne narzędzie programowe do analizy i dynamicznej wizualizacji ścieżek.

Wzorce metylacji DNA są ustalane i utrzymywane przez trzy metylotransferazy DNA metylotransferazy DNA (DNMT): DNMT1, DNMT3A i DNMT3B. Chociaż są one niezbędne dla rozwoju, wzorce metylacji są często zakłócane w nowotworach i przyczyniają się bezpośrednio do kancerogenezy. Ostatnie badania łączące kompleksy kompleksy represyjne (PRC1 i PRC2) z DNMT zaczęły rzucać światło na w jaki sposób metylacja jest ukierunkowana. Wcześniej zidentyfikowaliśmy panel genów regulowanych przez DNMT3B. Tutaj porównujemy je ze znanymi celami grupy polycomb, aby pokazać, że około 47% genów regulowanych przez DNMT3B jest również wiązanych przez PRC1 lub PRC2. My wybraliśmy 44 geny współregulowane przez DNMT3B i PRC1/PRC2, aby sprawdzić, czy te kryteria dokładnie zidentyfikowałyby nowe cele wyciszania epigenetycznego w raka okrężnicy. Wykorzystując odwrotną transkrypcję-PCR, sekwencjonowanie genomu bisulfitowego i pirosekwencjonowanie pirosekwencjonowania, wykazaliśmy, że większość tych genów jest często wyciszana w liniach komórkowych raka jelita grubego i guzach pierwotnych. Niektóre z nich, w tym HAND1, HMX2 i SIX3, hamowały wzrost komórek. Na koniec przeanalizowaliśmy kod histonowy DNMT1, DNMT3B i wiązanie PRC2 przez immunoprecypitację chromatyny w epigenetycznie wyciszonych genach. epigenetycznie wyciszonych genów, aby ujawnić nowy związek między DNMT3B a znakiem mediowanym przez PRC1. Podsumowując, badania te sugerują, że wzorce modyfikatorów epigenetycznych i kodu histonowego wpływają na skłonność genu do do hipermetylacji w nowotworach i że DNMT3B odgrywa ważną rolę w regulując funkcję PRC1. --- Chromodomena (CD) białka Polycomb Drosophila wykazuje preferencyjne powinowactwo wiązania do histonu H3, gdy jest trimetylowane przy lizynie 27. Tutaj zbadaliśmy zbadaliśmy pięć mysich homologów Polycomb znanych jako Cbx2, Cbx4, Cbx6, Cbx7, i Cbx8. Pomimo wysokiego stopnia zachowania, chromodomeny Cbx wykazują znaczące różnice w preferencjach wiązania. Nie wszystkie CD wiążą się preferencyjnie do K27me3; raczej niektóre wykazują powinowactwo zarówno do trimetylowanego histonu H3 w K9 i H3K27me3, a jedna CD preferuje K9me3. W szczególności Cbx7 wykazuje silne powinowactwo zarówno do H3K9me3, jak i H3K27me3 i jest regulowany rozwojowo w jego powiązaniu z chromatyną. Cbx7 wiąże się z fakultatywną heterochromatyną, a dokładniej, jest wzbogacony na nieaktywnym chromosomie X chromosomie X. Wreszcie, odkryliśmy, że in vitro chromodomena Cbx7 może wiązać RNA i że in vivo interakcja Cbx7 z chromatyną, a w szczególności z nieaktywnym chromosomem X, zależy częściowo od jego powiązania z RNA. My proponujemy, aby zdolność tego mysiego homologa Polycomb do wiązania się z nieaktywnym chromosomem X lub jakimkolwiek innym regionem chromatyny, zależy nie tylko od jego chromodomeny, ale także od kombinacji modyfikacji histonów i cząsteczek RNA obecnych w miejscach docelowych. --- Białka z grupy Polycomb (PcG) są represorami transkrypcji, które regulują proliferację i decyzje o losie komórek podczas rozwoju. proliferację i decyzje dotyczące losu komórek podczas rozwoju, a ich rozregulowana ekspresja ekspresja jest częstym zjawiskiem w ludzkich nowotworach. Kompleks represyjny Polycomb 2 (PRC2) katalizuje trimetylację (me3) lizyny 27 histonu H3 (K27) i uważa się, że aktywność ta pośredniczy w transkrypcji. uważa się, że aktywność ta pośredniczy w represji transkrypcji. Pomimo Pomimo ostatnich postępów w zrozumieniu funkcji PcG, mechanizmy molekularne, za pomocą których białka PcG hamują transkrypcję, a także mechanizmy prowadzące do aktywacji genów docelowych PcG. aktywacji genów docelowych PcG są słabo poznane. Aby uzyskać wgląd w te mechanizmy, określiliśmy globalne zmiany w modyfikacjach histonów w embrionalnych komórkach macierzystych (ES) pozbawionych białka PcG Suz12, które jest niezbędne dla aktywności PRC2. aktywności PRC2. Wykazaliśmy, że utrata aktywności PRC2 skutkuje globalnym wzrostem w acetylacji H3K27. Przejście od metylacji do acetylacji koreluje z aktywacją transkrypcyjną aktywacją transkrypcyjną genów docelowych PcG, zarówno podczas różnicowania komórek ES jak i w hematopoetycznych komórkach macierzystych transdukowanych MLL-AF9. Ponadto dostarczamy dowodów na to, że acetylacja H3K27 jest katalizowana przez acetylotransferazy p300 i CBP. Na podstawie tych danych proponujemy, że białka PcG częściowo hamują transkrypcję poprzez zapobieganie wiązaniu acetylotransferaz do acetylotransferaz do genów docelowych PcG. --- Białka z grupy Polycomb są represorami transkrypcji odgrywającymi istotną rolę w rozwoju embrionalnym. rozwoju embrionalnym. Kompleks represyjny 2 (PRC2) zawiera aktywność metylotransferazy dla Lys27. aktywność metylotransferazy dla Lys27. Jednak rola innych modyfikacji histonów w regulacji aktywności PRC2 dopiero zaczyna być rozumiana. Tutaj pokazujemy, że bezpośrednie rozpoznawanie metylowanego histonu H3 Lys36 (H3K36me), znaku związanego z aktywacją znak związany z aktywacją, przez podjednostkę PRC2 Phf19 jest wymagany dla pełnej aktywności enzymatycznej PRC2. pełnej aktywności enzymatycznej kompleksu PRC2. Wykorzystując spektroskopię NMR, dostarczamy strukturalne dowody na tę interakcję. Ponadto pokazujemy, że Phf19 wiąże się z do podzbioru celów PRC2 w mysich zarodkowych komórkach macierzystych i że jest to wymagane do ich represji i odkładania H3K27me3. Odkrycia te pokazują że interakcja Phf19 z H3K36me2 i H3K36me3 jest niezbędna dla aktywności kompleksu PRC2 i prawidłowej regulacji represji genów w embrionalnych komórkach macierzystych. embrionalnych komórkach macierzystych.

Które modyfikacje histonów są związane z białkami grupy Polycomb (PcG)?

Członek kompleksu represyjnego polycomb 2 (PRC2) bezpośrednio pośredniczy w dodawaniu K27me3 do histonu H3, modyfikacji związanej z heterochromatyną i uważa się, że ta aktywność pośredniczy w represji transkrypcji. Jednocześnie aktywność PRC2 powoduje globalny wzrost acetylacji H3K27. Niektórzy członkowie PcG wykazują powinowactwo zarówno do histonu H3 trimetylowanego w K9, jak i H3K27me3, a jeden CD preferuje K9me3.

Genom Dictyostelium discoideum został zsekwencjonowany, złożony i opatrzony adnotacjami w wysokim stopniu wiarygodności. Lista części białek i RNA kodowanych przez sześć chromosomów sześć chromosomów może być teraz dostępna i analizowana. Jedną z początkowych niespodzianek była niezwykle duża liczba genów, które są wspólne dla roślin, zwierząt i grzybów, które musiały być obecne u ich wspólnego przodka ponad miliard lat temu. miliard lat temu. Genom koduje łącznie około 10 300 białek, w tym rodziny białek zaangażowane w kontrolę cytoszkieletu, potranslacyjną modyfikację białek, detoksykację, metabolizm wtórny modyfikację białek, detoksykację, metabolizm wtórny, adhezję komórek i transdukcję sygnałów. transdukcji sygnału. Genom ma wyższy odsetek homopolimerycznych szlaków i prostych powtórzeń sekwencji, takich jak prostych powtórzeń sekwencji, takich jak [CAA]n, niż większość innych genomów. Powtórzenia trypletowe powtórzenia w regionach tłumaczonych wytwarzają najwyższy znany odsetek poliglutaminowych w każdym znanym proteomie. Analizy filogenetyczne oparte na na kompletnych proteomach potwierdzają, że amebozy są grupą siostrzaną dla zwierząt i grzybów. i grzybów, różniącą się od roślin i wczesnych gatunków, takich jak Leishmania, Plasmodium czy Giardia. Ukończona sekwencja Dictyostelium otwiera drzwi do funkcjonalnej eksploracji jego genomu na dużą skalę. --- Ameba społeczna Dictyostelium discoideum jest już znana jako organizm modelowy dla różnych badań komórkowych i molekularnych. Teraz, gdy projekt sekwencjonowania genomu i dostępne są różne narzędzia do nadekspresji lub eliminacji genów. znokautowania genów, gatunek ten również znalazł się w centrum uwagi badań genomiki funkcjonalnej. funkcjonalnych badań genomicznych. W związku z tym informacje o sekwencji genomowej mogą być mogą być teraz wykorzystywane do realizacji projektów proteomiki D. discoideum. Tutaj przedstawiamy zatwierdzone protokoły dostosowane do analizy proteomu D. discoideum. Opisany w tym rozdziale przepływ pracy opisany w tym rozdziale obejmuje dwuwymiarowy żel poliakrylamidowy elektroforezę poliakrylamidową do separacji białek i odcisk palca masy peptydowej (spektrometria masowa czasu przelotu wspomagana laserowo desorpcją/jonizacją matrycy) do identyfikacji białek. --- Wydzielanie białek płaszcza zarodników z pęcherzyków wydzielniczych przedporowych (PSV) u Dictyostelium discoideum Dictyostelium discoideum jest zdarzeniem, w którym pośredniczy sygnał, który leży u podstaw różnicowania komórek terminalnych różnicowanie i stanowi ważny przypadek regulowanego rozwojowo wydzielania. W celu zbadania mechanizmów biochemicznych, które rządzą regulowana fuzja PSV z błoną plazmatyczną i późniejsze wydzielanie ich ładunku. wydzielanie ich ładunku, oczyściliśmy te organelle z komórek presporowych. Analiza ekstraktów białkowych wysoce oczyszczonych PSV wykazała, że oprócz do ładunku strukturalnych białek płaszcza zarodników, wiele innych białek jest związanych z PSV. Ich identyfikacja ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia mechanizmu regulowanego wydzielania w tym systemie. W niniejszym badaniu podjęliśmy pierwsze kompleksowe podejście proteomiczne do analizy całego, wcześniej niescharakteryzowanych organelli, w celu zidentyfikowania głównych białek związanych z PSV. Pokazujemy, że oprócz strukturalnych białka płaszcza zarodników, PSV zawierają enzymy potrzebne do prawidłowego (tioredoksyna 2 i 3), białka regulatorowe, które według naszych przewidywań odbierają i sygnał rozwojowy do sekrecji (GTPazę rab7, kinazę PI-3, kinazę NDP kinaza i białka wiążące wapń kalfumiryna-1 i kalretikulina), jak również białka, które oddziałują z cytoszkieletem, aby pośredniczyć w przemieszczaniu PSVs do błony plazmatycznej (białka wiążące aktynę - kaktozyna i profilina 1). Ponadto Ponadto wyniki sugerują, że białka mogą odgrywać wiele ról w komórce, i że funkcja białka może być częściowo podyktowana lokalizacją subkomórkową. Identyfikacja białek PSV pozwala nam opracować testowalne hipotezy dotyczące roli tych białek w kontekście funkcjonalnym wydzielania regulowanego przez rozwój. --- W tym badaniu zastosowano podejście ilościowej proteomiki porównawczej do analizy zmian proteomu mitochondrialnego Dictyostelium discoideum podczas wzrostu wegetatywnego, głodu i wczesnych etapów rozwoju. Zastosowanie technologii 2-D DIGE pozwoliło na wykrycie około 2000 plamek białkowych na każdym na każdym żelu 2-D, przy czym 180 białek wykazywało znaczące zmiany w poziomie ekspresji. poziomie ekspresji. W sumie zidentyfikowano 96 białek (51 unikalnych i 45 nadmiarowych). jednoznacznie zidentyfikowane. Pokazujemy, że mitochondrialny proteom D. discoideum wpływają głównie na enzymy metabolizmu energetycznego (cykl Krebsa, anaplerotyczny, system fosforylacji oksydacyjnej i rozpraszanie energii) rozpraszanie energii), białka zaangażowane w procesy rozwojowe i sygnalizacyjne, jak również a także w biosyntezę i los białek. Najbardziej uderzającymi obserwacjami były przeciwstawna regulacja ekspresji syntazy cytrynianowej i akonitazy oraz bardzo duże zróżnicowanie ekspresji duża zmienność w ekspresji alternatywnej oksydazy, która podkreśliła znaczenie cytrynianu i alternatywnej oksydazy w fizjologii rozwoju D. discoideum. rozwoju D. discoideum. Mitochondrialne stany energetyczne mierzone in vivo za pomocą MitoTracker Orange CM Ros wykazały wzrost polaryzacji błony mitochondrialnej podczas rozwoju D. discoideum. polaryzacji błony mitochondrialnej podczas głodu D. discoideum i rozwoju wywołanego głodem. --- Dostępność kompletnych informacji o sekwencjach genomów różnych organizmów, w tym modelowych organizmów genetycznych w tym modelowych organizmów genetycznych zapoczątkowała nową erę porównywania sekwencji białek białek, umożliwiając wyszukiwanie podobieństw między całymi proteomami proteomów przy użyciu narzędzia Basic Local Alignment Search Tool (BLAST). Chociaż identyfikacja i analiza białek wspólnych dla ludzi i organizmów modelowych okazała się nieocenionym narzędziem okazała się nieocenionym narzędziem do zrozumienia funkcji genów, zestawy białek unikalne dla proteomu danego organizmu modelowego pozostały w dużej mierze niezbadane. My skonstruowaliśmy przeszukiwalną bazę danych, która pozwala biologom zidentyfikować białka unikalne dla danego proteomu. Baza danych Negative Proteome Database (NPD) jest wypełniona parami porównań sekwencji białek między każdym z następujących proteomów następujących proteomów: Homo sapiens, Mus musculus, Drosophila melanogaster, Caenorhabditis elegans, Saccharomyces cerevisiae, Dictyostelium discoideum, Chlamydomonus reinhardti, Escherichia coli K12, Arabidopsis thaliana i Methanoscarcina acetivorans. Nasza analiza negatywnych zestawów danych proteomu przy użyciu NPD ujawniła do tej pory 107 białek u ludzi, które mogą być zaangażowane w funkcję rzęsek ruchliwych, 1628 potencjalnych białek docelowych pestycydów u much, 659 białek wspólnych dla much i ludzi, które nie są reprezentowane w mniej neurologicznie złożonym proteomie robaka, oraz 180 kodowanych jądrowo ludzkich białek związanych z chorobami ludzkimi, które są nieobecne w proteomie much. NPD jest jedynym zasobem online, w którym użytkownicy mogą szybko wykonywać złożone negatywne i pozytywne porównania proteomów organizmów modelowych. Przewidujemy, że NPD i adaptowalny algorytm adaptowalny algorytm, który można łatwo wykorzystać do powielenia tej analizy na niestandardowych zestawach proteomów będzie nieocenionym narzędziem w badaniu zestawów białek specyficznych dla organizmu.

Czy proteom Dictyostelium discoideum jest znany?

Tak, genom Dictyostelium discoideum został zsekwencjonowany, złożony i opatrzony adnotacjami o wysokim stopniu wiarygodności. Lista części białek i RNA kodowanych przez sześć chromosomów może być teraz dostępna i analizowana. W związku z tym informacje o sekwencji genomu mogą być teraz wykorzystywane do realizacji projektów proteomiki D. discoideum.

Określono nowy motyw fosforylacji dla kinazy kazeinowej 1 (CK1) w odpowiedzi na dwa siarczanowane lipidy [sulfatyd i 3-siarczan cholesterolu (SCS)], przy użyciu trzech funkcjonalnych białek [podstawowe białko mieliny (MBP), białko tau (TP) i RhoA (mała GTPaza)] oraz pięciu syntetycznych peptydów MBP jako akceptorów fosforanu jako akceptory fosforanów dla kinazy in vitro. Stwierdzono, że (i) MBP, p8 (pozycje 38-118) odszczepione od MBP i syntetyczny peptyd M103 były skutecznie fosforylowane przez CK1delta w obecności SCS; (ii) sulfatyd w porównaniu do z CH-3S wysoce zwiększona autofosforylacja CK1delta; (iii) SCS miał wysokie powinowactwo wiązania z MBP i peptydem powinowactwo wiązania z MBP i peptydem M103, ale nie z innymi peptydami MBP pozbawionymi K-G-R; oraz (iv) nowy konsensusowy motyw fosforylacji (K/R-X-K/R-X-X-S/T) dla CK1 został zidentyfikowany wśród kilku białek wiążących SCS (SCS-BP) i trzech CK1 (delta, epsilon i gamma). Wiązanie SCS z dwoma podstawowymi białkami mózgu białek mózgu (MBP i TP) skutkowało wysoką stymulacją ich fosforylacji przez trzy izoformy CK1 (alfa, delta i epsilon), ale nie CK1gamma. W przeciwieństwie do tego, kwaśne białko (RhoA) było skutecznie fosforylowane przez CK1delta w obecności obecności SCS, a także silnie fosforylowane przez CK1gamma w obecności sulfatydu. sulfatydu. Przedstawione przez nas wyniki sugerują, że (i) sulfatyd może funkcjonować jako skuteczny stymulator autofosforylacji CK1; oraz (ii) komórkowe białka wiążące białka wiążące SCS, zawierające nowe motywy fosforylacji dla CK1, mogą być preferencyjnie fosforylowane przez CK1 ze specyficznością izoformy na wysoce poziomie SCS w mózgu. --- Kinaza białkowa kazeiny 1 (CK1) fosforyluje Ser-45 beta-kateniny, "gruntując" późniejszą fosforylację przez syntazę glikogenu-3 reszt 41, 37 i 33. Ta skoordynowana fosforylacja beta-kateniny sygnalizuje jej degradację i zapobiega jej funkcji w wyzwalaniu podziału komórek. Sekwencja wokół Ser-45 nie jest zgodna z kanonicznym konsensusem dla substratów CK1, który zaleca albo fosfoaminokwasy, albo kwaśne reszty w pozycji n-3 od docelowej seryny. Jednak sekwencja beta-kateniny poniżej Ser-45 jest bardzo podobna do sekwencji Ser-45 jest bardzo podobna do sekwencji rozpoznawanej przez CK1 w czynniku jądrowym dla aktywowanych komórek T 4. aktywowanych limfocytów T 4. Wspólne cechy obejmują motyw SLS, po którym następuje od dwóch do od dwóch do pięciu reszt przez klaster reszt kwaśnych. Syntetyczne peptydy odtwarzające reszty 38-65 beta-kateniny badano z oczyszczoną wątrobą szczura CK1 lub rekombinowanymi CK1 alfa i CK1 alfa L z danio pręgowanego. Wyniki pokazują, że SLS i kwaśne motywy klastrowe są kluczowe dla rozpoznawania CK1. Pro-44 i Pro-52 są również ważne dla wydajnej fosforylacji. Podobne wyniki uzyskano dla różnych izoform CK1. Fosforylacja mutantów pełnej długości rekombinowanej beta-kateniny z danio pręgowanego potwierdziła znaczenie motywów SLS i kwaśnego klastra. Poszukiwanie białek z z podobnymi motywami dało między innymi białka gruczolakowatej polipowatości coli, wcześniej fosforylowane przez CK1. Istnieje silna korelacja mutacji beta-kateniny z motywami rozpoznawanymi przez CK1 w tym białku. w tym białku. --- Kinaza białkowa CK1 fosforyluje reszty serynowe, które znajdują się blisko innej fosfoseryny w konsensusie pSer-Xaa-Xaa-Ser. fosfoseryny w konsensusie pSer-Xaa-Xaa-Ser. Ta specyficzność generuje regiony w białkach docelowych zawierające dwie lub więcej sąsiadujących reszt fosfoseryny, określane tutaj jako wielomiejscowe domeny fosforylacji (MPD). W W tym artykule wykazaliśmy, że D4476 jest silnym i raczej selektywnym inhibitorem CK1 in vitro i w komórkach. W komórkach wątrobiaka H4IIE, D4476 specyficznie hamuje fosforylację endogennego czynnika transkrypcyjnego forkhead box O1a (FOXO1a) na Ser322 i Ser325 w obrębie jego MPD, bez wpływu na fosforylację innych miejsc. Nasze wyniki wskazują, że te reszty są ukierunkowane przez CK1 in vivo i że fosforylacja MPD za pośrednictwem CK1 jest wymagane do przyspieszonego wykluczenia jądrowego FOXO1a w odpowiedzi na IGF-1 i insulinę. D4476 jest znacznie silniejszy i bardziej specyficzny niż IC261 lub CKI-7, a zatem jest dlatego jest najbardziej użytecznym inhibitorem CK1 dostępnym obecnie do identyfikacji fizjologicznych substratów CK1. --- U eukariontów fosforylacja reszt serynowych, treoninowych lub tyrozynowych przez kinazy białkowe przez kinazy białkowe odgrywa ważną rolę w wielu procesach komórkowych. Członkowie rodziny kinaz białkowych CK1 zazwyczaj fosforylują reszty seryny, które są blisko innych fosfoseryn w zgodnym motywie pS-X-X-S, i są one są zaangażowane w regulację różnych procesów fizjologicznych, jak również w patologiach takich jak rak i choroba Alzheimera. Wykorzystując oparte na strukturze zidentyfikowaliśmy dwa antrachinony jako nowe inhibitory CK1delta. inhibitory CK1delta. Te analogi amino-antrachinonu (pochodne 1 i 2) są wśród najsilniejszych i najbardziej selektywnych inhibitorów CK1delta znanych obecnie (IC(50)=0,3 i 0,6 mikroM, odpowiednio). --- Głównym miejscem fosforylacji zarówno kinazy kazeinowej-2 (CK2), jak i kinazy kazeinowej-1 (CK1) w inhibitorze fosfatazy białkowej-1 (PP-1) inhibitor-2 (I-2) jest Ser86. Mniejsze miejsca fosforylacji dotknięte przez CK2 lub CK1 to Ser120/Ser121 i Ser174, odpowiednio. Syntetyczny peptyd o długości 25 aminokwasów obejmujący reszty 67-93 I-2 jest fosforylowany przez CK2 lub CK1 w jego reszcie serylowej odpowiadającej Ser86 z wyższym poziomem fosforylacji. odpowiadającej Ser86 z wyższymi wartościami Vmax i Km podobnymi do tych nienaruszonego białka (9 vs 7,2 mikroM i 14,2 vs 5,3 mikroM z CK2 i CK1, odpowiednio). Brak wykrywalnej fosforylacji tego peptydu, który obejmuje również miejsce kinazy syntazy glikogenu-3 (GSK-3) (Thr72), można było zaobserwować za pomocą kinazy GSK-3 lub p34cdc2, niezależnie od tego, czy jego reszta serylowa równoważna Ser86 była wcześniej fosforylowana przez CK2. Krótsze pochodne I-2(67-93), obejmujące reszty 72-93 i 78-93, są również łatwo fosforylowane zarówno przez CK1, jak i CK2, z wydajnością fosforylacji podobną do peptydu macierzystego. Syntetyczny heptadecapeptyd odtwarzający miejsce miejsce fosfoakceptorowe wokół Ser120/Ser121 jest fosforylowany przez CK2, ale nie do żadnym wykrywalnym stopniu przez CK1, z wartością Km pięciokrotnie wyższą niż w przypadku odpowiadającego pentadekapeptydu zawierającego Ser86 (78-93). Syntetyczny pentadekapeptyd (166-180) odtwarzający miejsce fosfoakceptora wokół Ser174 jest fosforylowany przez CK1 mniej wydajnie niż pentadekapeptyd zawierający jego główne miejsce fosforylacji (78-93) (Km 280 mikroM vs 33 mikroM). Ten peptyd jest łatwo fosforylowany również przez CK2, chociaż brakuje mu kanonicznego konsensusu sekwencji dla CK2, a jego Ser174 jest prawie niezmieniony przez CK2 w nienaruszonym I-2. Te dane zapewniają wyraźne wykazanie, że sekwencja konsensusu z N-końcowe prefosforylowane reszty, SerP/ThrP-Xaa-Xaa-Ser/Thr, [Flotow, H., Graves, P. R., Wang, A., Fiol, C. J., Roeske, R. W. & Roach, P. J. (1990) J. Biol. Chem. 265, 14264-14269; Meggio, F., Perich, J. W., Reynolds, E. C. & Pinna, L. A. (1991) FEBS Lett. 283, 303-306] nie zawsze jest wymagane do osiągnięcia wydajnej fosforylacji o wysokim powinowactwie przez CK1. Pokazują również, że determinanty specyficzności dla fosforylacji I-2 przez CK2 lub CK1, ale nie przez GSK3, są całkowicie oparte na lokalnych cechach strukturalnych strukturalnych miejsca fosfoakceptorowego, na które tylko w niewielkim stopniu wpływa ogólna struktura I-2.

Lista zgodnych motywów fosforylacji dla kinazy kazeinowej 1 (CK1)?

Najczęstszymi motywami konsensusowymi dla CK1 są: pSer-Xaa-Xaa-Ser, K/R-X-K/R-X-X-S/T, SLS i motywy klastra kwasowego oraz SerP/ThrP-Xaa-Xaa-Ser/Thr.

Niniejszy artykuł przedstawia strategie leżące u podstaw zautomatyzowanej identyfikacji i kwantyfikacji poszczególnych gatunków cząsteczek lipidów poprzez analizę macierzową wielowymiarowych danych lipidomicznych opartych na spektrometrii mas (MDMS-SL), które są pozyskiwane bezpośrednio z ekstraktów lipidowych po bezpośredniej infuzji i separacji wewnątrzźródłowej. Zautomatyzowane analizy poszczególnych cząsteczek lipidów w programie w programie wykorzystują strategię, w której dane MDMS-SL z analiz blokowych analizy bloków przy użyciu skanów jonów prekursorowych, skanów strat neutralnych lub obu są używane do identyfikacji poszczególnych gatunków molekularnych, a następnie kwantyfikacji. Dzięki tej strategia, program przesiewa i identyfikuje gatunki w sposób wysokoprzepustowy z wbudowanej bazy danych zawierającej ponad 36 000 potencjalnych cząsteczek lipidów zbudowanych przy użyciu znanych bloków budulcowych. Następnie program wykorzystuje dwuetapową procedurę kwantyfikacji zidentyfikowanych gatunków posiadających liniowy zakres dynamiczny powyżej 3 rzędów wielkości i weryfikuje wyniki, gdy w razie potrzeby poprzez nadmiarową kwantyfikację wielowymiarowych widm masowych. Program ten został zaprojektowany tak, aby można go było łatwo dostosować do innych metod lipidomiki shotgun. które są obecnie wykorzystywane do analizy spektrometrycznej lipidów. W związku z tym rozwój tego programu powinien znacznie przyspieszyć znacznie przyspieszyć wysokoprzepustową analizę lipidów przy użyciu lipidomiki strzałowej opartej na MDMS. --- Holistyczna analiza lipidów staje się coraz bardziej popularna w naukach przyrodniczych. naukach przyrodniczych. Ostatnio przeprowadzono kilka interesujących badań opartych na spektrometrii mas szczególnie w biologii roślin. Jednakże, chociaż poczyniono ogromne postępy wciąż jesteśmy daleko od wykrycia wszystkich gatunków lipidów w organizmie. organizmie. W tym badaniu opracowaliśmy ultra wydajną metodę chromatografii cieczowej przy użyciu spektrometru masowego o wysokiej rozdzielczości i dokładności. do kompleksowego profilowania ponad 260 polarnych i niepolarnych lipidów Arabidopsis thais. niepolarnych lipidów liści Arabidopsis thaliana. Metoda jest w pełni kompatybilna z powszechnie stosowanymi protokołami ekstrakcji lipidów i stanowi realną alternatywę do powszechnie stosowanych podejść lipidomiki shotgun opartych na bezpośredniej infuzji. Cały proces cały proces został szczegółowo opisany i porównany z alternatywnymi podejściami lipidomicznymi. lipidomicznych. Oprócz opracowanej metody wprowadziliśmy również opracowane przez nas oprogramowanie do przeszukiwania baz danych oprogramowanie do przeszukiwania baz danych (GoBioSpace), które pozwala na wykonywanie ukierunkowanych lub ukierunkowanej lub nieukierunkowanej analizy lipidomicznej i metabolomicznej na danych spektrometrii mas każdego rodzaju. każdego rodzaju. --- Skuteczna strategia lipidomiki shotgun została opracowana i zoptymalizowana pod kątem szybkiego profilowania fosfolipidów wnętrzności trzech gatunków ryb: Lateolabrax japonicas, Ctenopharyngodon idellus i Carassius auratus. Strategia ta polega na na bezpośredniej infuzji całkowitych ekstraktów lipidowych do tandemowego spektrometru masowego bez dodatkowego rozdzielania poszczególnych gatunków molekularnych. Cztery klasy fosfolipidów, w tym fosfatydylocholina (PC), fosfatydyloetanoloamina (PE), fosfatydyloinozytol (PI) i fosfatydyloseryna (PS), oraz zidentyfikowano co najmniej 81 gatunków molekularnych fosfolipidów, w tym 34 gatunki PC, 24 gatunki PE, 12 gatunków PS i 11 gatunków PI, zarówno w zarówno w trybie jonizacji jonami dodatnimi, jak i ujemnymi. Wyniki pokazują, że Wnętrzności ryb, które są tradycyjnie wyrzucane jako odpady rybackie, są odżywcze w fosfolipidy z całkowitą zawartością czterech wykrytych klas fosfolipidów fosfolipidów w zakresie od 1,52 do 3,29 mg/g w trzech badanych gatunkach ryb. gatunków ryb. Niezależnie od badanych gatunków ryb, PC i PE są dominującymi klasami fosfolipidów. dominującymi klasami fosfolipidów, a następnie PI i PS. Ponadto do analizy głównych składowych (PCA) w celu normalizacji względnych ilości zidentyfikowanych gatunków fosfolipidów. gatunków fosfolipidów. Wyniki pokazują, że PS 18:0/22:6, PI 18:0/20:4, i PI 18:0/20:5 były głównymi składnikami wartości skumulowanej i mogą być wykorzystane jako wskaźnik różnicowania gatunków ryb. Ta metoda lipidomiki shotgun była >10 razy szybsza niż tradycyjne metody, ponieważ nie wymagała chromatograficznej nie była potrzebna separacja chromatograficzna. Pomyślne zastosowanie tej strategii toruje drogę do pełnego wykorzystania tradycyjnie odrzucanych odpadów rybnych i zapewnia alternatywny sposób różnicowania gatunków ryb.

Czy lipidomika shotgun polega na bezpośrednim wprowadzeniu próbki lipidów do spektrometru masowego?

Tak, lipidomika shotgun polega na bezpośredniej infuzji całkowitych ekstraktów lipidowych do tandemowego spektrometru mas o wysokiej rozdzielczości.

Wśród wielu właściwości amiloryd jest interkalatorem DNA i inhibitorem topoizomerazy II inhibitorem. Poprzednie prace wykazały, że najbardziej stabilną konformacją dla amilorydu jest płaska, tricykliczna struktura z wiązaniami wodorowymi. Aby określić czy zdolność amilorydu do interkalacji do DNA i hamowania DNA topoizomerazy II była zależna od zdolności do przyjmowania konformacji cyklicznej, zbadaliśmy zależność struktura-aktywność dla 12 analogów amilorydu. Te analogi zawierały modyfikacje strukturalne, które mogłyby pozwolić lub utrudniać tworzenie konformacji cyklicznej. Testy empiryczne składające się z biofizyczne, biochemiczne i komórkowe, a także obliczeniowe modelowanie molekularne. modelowania molekularnego, zostały wykorzystane do określenia właściwości konformacyjnych tych cząsteczek. właściwości konformacyjne tych cząsteczek oraz do określenia, czy interkalowały do DNA i hamowały topoizomerazę II. W szczególności zmierzyliśmy zdolność tych związków do 1) zmiany profilu denaturacji termicznej DNA, 2) modyfikowania hydrodynamicznego zachowania DNA, 3) hamowania katalitycznej aktywność oczyszczonej topoizomerazy DNA II in vitro, 4) promowanie topoizomerazy II-zależne rozszczepienie DNA i 5) hamują funkcje związane z DNA topoizomerazą II w nienaruszonych komórkach. Wyniki wskazały, że tylko te analogi zdolne do cyklizacji mogą interkalować do DNA i hamować topoizomerazę II. Tak więc, zdolność amilorydu i 12 badanych analogów do interkalacji do DNA i hamowania topoizomerazy II wydaje się zależeć od zdolności do istnienia w planarnej, tricyklicznej konformacji z wiązaniami wodorowymi. --- Alkaloidy indochinolinowe stanowią ważną klasę związków przeciwmalarycznych, związki przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Indolo[2,3-b]chinoliny są rodziną interkalatorów DNA i inhibitorów topoizomerazy II. interkalatorów DNA i inhibitorów topoizomerazy II, syntetycznych analogów neokryptolepiny, alkaloidu tradycyjnie stosowanego w afrykańskiej medycynie ludowej. Te substancje cytotoksyczne są obiecującymi środkami przeciwnowotworowymi. Aktywni przedstawiciele indolo[2,3-b]chinoliny wpływają na błony modelowe i naturalne. Odrębna struktura i hydrofobowość związków prowadzi do znacznych różnic w zakłócających efektów na organizację i funkcję błon. Nasze wyniki również wskazują również na silny związek między obecnością łańcucha a Poct cząsteczki, a także zdolnością do przyłączania się do karboksyfluoresceiny do liposomów w zakresie 0,02-0,06 mM. Ponadto, korelacja korelacja między wiązaniem z neutralną dimyristoilofosfatydylocholiną (DMPC) lub ujemnie naładowaną dimyristoilofosfatydylocholiną:dimyristoilofosfatydyloglicerolem (DMPC:DMPG, 9:1 w/w), jak również do duchów erytrocytów i pKa, stwierdzono również również znaleziono. Wszystkie związki powodują hemolizę w warunkach izotonicznych z stężenie powodujące 50% hemolizę (HC50) w zakresie 0,12-0,88 mM. Stężenie zależny od stężenia wpływ hamujący badanych środków na erytrocyty erytrocytów badano również aktywność acetylocholinoesterazy. --- Naturalnie występujące 1,8-dihydroksyantrachinony są rozważane jako jako potencjalne czynniki rakotwórcze. Tutaj chcieliśmy wyjaśnić możliwy mechanizm ich genotoksyczności. genotoksyczności. Wszystkie trzy testowane antrachinony, emodyna, aloe-emodyna i dantron, wykazały zdolność do hamowania niekowalencyjnego wiązania bisbenzimidu Hoechst 33342 do izolowanego DNA i w mysich komórkach chłoniaka L5178Y porównywalną do inhibitora topoizomerazy II i interkalatora m-amsakryny. W teście bezkomórkowym teście dekatenacji, emodyna wywierała silniejszy, dantron podobny i aloe-emodyna słabsze hamowanie aktywności topoizomerazy II niż m-amsakryna. Analizę chromosomalnego stopnia uszkodzenia DNA indukowanego przez te antrachinony przeprowadzono w komórkach mysiego chłoniaka L5178Y. Zmutowane komórki indukowane antrachinonami wykazały podobne zmiany chromosomalne w porównaniu z inhibitorami topoizomerazy II inhibitorami etopozydu i m-amsakryny, ale różniły się od mutantów indukowanych przez alkilator DNA metanosulfonian etylu. Dane te potwierdzają koncepcję, że hamowanie aktywności katalitycznej topoizomerazy II przyczynia się do genotoksyczności i mutagenności indukowanej antrachinonem. --- DNA ma silne powinowactwo do wielu heterocyklicznych barwników aromatycznych, takich jak akrydyna i jej pochodnych. Lerman w 1961 r. po raz pierwszy zaproponował interkalację jako źródło tego powinowactwa. tego powinowactwa, a ten sposób wiązania DNA od tego czasu przyciągnął znaczne badania. Organiczne interkalatory mogą hamować syntezę kwasów nukleinowych in kwasów nukleinowych in vivo i są obecnie powszechnie stosowanymi lekami przeciwnowotworowymi w terapii klinicznej. Kowalencyjne przyłączenie organicznych interkalatorów do kompleksów koordynacyjnych metali przejściowych, metalointerkalatorów, może prowadzić do nowych interakcji DNA, które wpływają na aktywność biologiczną. aktywność biologiczną. Kompleksy metali z aromatycznymi ramionami bocznymi mogą działać jako kompleksy dwufunkcyjne: wiążą się z DNA zarówno poprzez koordynację metalu, jak i poprzez interkalację przyłączonego liganda aromatycznego. Te aromatyczne ramiona boczne wprowadzają nowe tryby wiązania DNA, obejmujące wzajemne oddziaływania grup funkcyjnych funkcjonalnych utrzymywanych w bliskiej odległości. Aktywność biologiczna zarówno cis- jak i i trans-diaminowych kompleksów Pt(II) jest dramatycznie zwiększona przez dodanie interkalatorów z wiązaniami σ. Zbadaliśmy nową klasę metaloorganicznych kompleksów "piano-stool" Ru(II) i Os(II) arenowych kompleksów przeciwnowotworowych typu [(η(6)-arene)Ru/Os(XY)Cl](+). Tutaj XY jest, na przykład, etylenodiaminą (en), a ligand arenowy może przybierać wiele form, w tym tetrahydroantracen, bifenyl, lub p-cymen. Oddziaływania aren-nukleobaza mogą mieć znaczący wpływ zarówno na kinetykę wpływ zarówno na kinetykę, jak i termodynamikę wiązania DNA. W szczególności, aktywność cytotoksyczna, zniekształcenia konformacyjne, rozpoznawanie przez białka wiążące DNA DNA i mechanizmy naprawcze są zależne od arenu. Główną trudnością w opracowywaniu leków przeciwnowotworowych jest oporność krzyżowa, zjawisko polegające na tym, że komórka że komórka oporna na jeden lek jest również oporna na inny lek z tej samej klasy. klasy. Te nowe kompleksy nie są oporne krzyżowo z cisplatyną na komórki rakowe stanowią one nową klasę środków przeciwnowotworowych, o mechanizmie działania działania, który różni się od leku przeciwnowotworowego cisplatyny i jej analogów. Kompleksy Ru-arenowe kompleksy o podwójnej funkcji są silniejsze w stosunku do komórek nowotworowych niż niż ich nieinterkalujące analogi. W niniejszym artykule skupiamy się na ostatnich badaniach dwufunkcyjnych metaloorganicznych kompleksów Ru(II)- i Os(II)-arenu oraz metodach stosowane do wykrywania interkalacji areny-DNA. Odnosimy te interakcje do mechanizmu z mechanizmem działania przeciwnowotworowego i zależnościami struktura-aktywność. Interakcje interakcje między tymi kompleksami i DNA wykazują bliskie podobieństwa do tych z kowalencyjnych wielopierścieniowych aromatycznych czynników rakotwórczych, w szczególności do N7-alkilujących związków związków interkalujących. Kompleksy Ru-aren wykazują jednak pewne nowe cechy. Klasyczna interkalacja i wytłaczanie zasady obok metalizowanej zasady jest dla {(η(6)-bifenylo)Ru(etylenodiamina)}(2+) adduktów 14-merowego dupleksu, podczas gdy penetrujący aren dupleksu, podczas gdy penetrująca interkalacja arenu występuje dla adduktów niearomatycznego nieporęcznego interkalatora {(η(6)-tetrahydroantracenu)Ru(etylenodiaminy)}(2+) z 6-merowym dupleksem. Wprowadzenie wprowadzenie dwufunkcyjnych kompleksów Ru-arenu wprowadza nowe mechanizmy aktywności przeciwnowotworowej, nowe mechanizmy ataku na DNA i nowe koncepcje dla rozwoju zależności struktura-aktywność. Mamy nadzieję, że ta dyskusja stymulować przemyślane i ukierunkowane badania nad projektowaniem przeciwnowotworowych przeciwnowotworowych z wykorzystaniem tych unikalnych metod. --- Uważa się, że cytotoksyczność kilku klas przeciwnowotworowych interkalatorów DNA wynikać z zaburzeń metabolizmu DNA po uwięzieniu jądrowego enzymu topoizomerazy enzymu topoizomerazy DNA II jako kowalencyjnego kompleksu na DNA. Tutaj, molekularne interakcje silnego leku przeciwnowotworowego amsakryny (m-AMSA), inhibitora topoizomerazy II, w żywych komórkach nowotworowych K562 zostały zbadane przy użyciu powierzchniowo wzmocnionej spektroskopii Ramana (SER). Praca opiera się na danych z wcześniej przeprowadzonych modelowych eksperymentów SER dotyczących amsakryny/DNA, lek/topoizomeraza II i lek/DNA/topoizomeraza II w wodnych roztworach buforowych roztworach buforowych. Dane SER wskazały na dwa rodzaje oddziaływań amsakryny w modelowych kompleksach modelowych kompleksach z samą topoizomerazą II lub w kompleksie trójskładnikowym: niespecyficzne (poprzez cząsteczkę akrydyny) i specyficzne dla konformacji enzymu (poprzez łańcuch boczny leku). Te dwa rodzaje interakcji zostały ujawnione przez widma mikro-SER amsakryny w żywych komórkach nowotworowych K562. Nasze dane wskazują na specyficzne interakcje amsakryny z topoizomerazą II poprzez łańcuch boczny leku (szczególna cecha kompleksów lek/topoizomeraza II i trójskładnikowych kompleksów) jest kluczowa dla jej aktywności hamującej. --- Wpływ cyjanomorfolinyldoksorubicyny, morfolinyldoksorubicyny, doksorubicyny, i aktynomycynę D badano na oczyszczonych białaczkach mysich (L1210) DNA topoizomerazy I i II. Badano również odwijanie i sieciowanie DNA. Stwierdzono stwierdzono, że 1) morfolinyldoksorubicyna, cyjanomorfolinyldoksorubicyna i Aktynomycyna D (ale nie doksorubicyna) stymulowała indukowane topoizomerazą DNA I rozszczepienie w określonych miejscach DNA; 2) tylko doksorubicyna i aktynomycyna D stymulowały DNA przez topoizomerazę DNA II; 3) przy wyższych stężeniach leku, interkalatory DNA interkalatory DNA hamowały rozszczepienie DNA za pośrednictwem enzymu indukowane przez topoizomerazę DNA topoizomerazę I, jak również topoizomerazę II; 4) tylko tylko cyjanomorfolinyldoksorubicyna wytwarzała wiązania krzyżowe DNA-DNA; nie można było być obserwowane; i 5) siła interkalacji DNA (odwijania) morfolinyldoksorubicyny była około 2 razy mniejsza niż doksorubicyny. Dane wskazują, że niektóre interkalatory DNA są nie tylko inhibitorami topoizomerazy DNA topoizomerazy DNA, ale działają również na topoizomerazę DNA I. Stabilizacja intermediatów rozszczepienia przez interkalatory DNA jest dwukrotnie mniejsza niż w przypadku doksorubicyny. przez interkalatory może mieć wspólny mechanizm dla topoizomerazy DNA topoizomerazy I i DNA topoizomerazy II. --- Akumulacja mRNA gadd153 jest silnie stymulowana w komórkach ssaków przez zabiegi, które zatrzymują wzrost lub uszkadzają DNA (A. J. Fornace, Jr. et al., Mol. Cell. Biol., 9: 4196-4203, 1989). W poprzednich badaniach wykazaliśmy, że zwiększona ekspresja gadd153 po leczeniu kilkoma czynnikami uszkadzającymi DNA środki były pośredniczone transkrypcyjnie (J. D. Luethy et al., J. Biol. Chem., 265: 16521-16526, 1990). Aby lepiej zdefiniować specyficzność tej odpowiedzi, mamy ustanowiliśmy czuły system reporterowy, w którym stabilnie zintegrowaliśmy chimeryczny gen zawierający promotor gadd153 połączony z regionem kodującym acetylotransferazy chloramfenikolu (CAT) do genomu komórek HeLa. Aktywacja transkrypcji z promotora gadd153 była monitorowana przez określanie poziomów aktywności CAT w lizatach komórkowych przygotowanych z gadd153CAT/HeLa poddanych działaniu różnych czynników. Promotor gadd153 był silnie aktywowany przez szerokie spektrum czynników genotoksycznych, w tym czynniki naśladujące promieniowanie UV środki, środki sieciujące i alkilujące DNA, interkalatory DNA i inhibitory topoizomerazy. inhibitory topoizomerazy. Spośród testowanych czynników uszkadzających DNA, tylko promieniowanie X i bleomycyna nie indukowały aktywności promotora gadd153. Środki które hamują replikację i podział komórek oraz środki, które w inny sposób powodują cytotoksyczność lub zatrzymanie wzrostu również miały niewielki wpływ na aktywność promotora gadd153 aktywność. Ekspresja chimerycznego genu gadd153CAT w xeroderma pigmentosum Komórki grupy A, które mają niedobór naprawy DNA przez wycięcie nukleotydów dimerów pirymidynowych, była maksymalnie indukowana przy dawkach UV co najmniej 6-krotnie niższych niż niż te wymagane do podobnej indukcji w komórkach HeLa z niedoborem naprawy. Jednakże, aktywność promotora gadd153 indukowana metanosulfonianem metylu była podobna w obu liniach komórkowych. obu liniach komórkowych. Wstępna obróbka nowobiocyną hamowała zarówno UV, jak i metanosulfonian metylu. jak i indukowaną metanosulfonianem ekspresję gadd153CAT. Podsumowując, dane te wskazują, że: (a) promotor gadd153 jest szybko i specyficznie aktywowany przez uszkodzenie DNA; (b) zmieniona struktura DNA jest sygnałem indukującym dla aktywacji szlaku transdukcji sygnału odpowiedzialnego za zwiększoną ekspresję gadd153 ekspresję; oraz (c) regulacja gadd153 przez zatrzymanie wzrostu jest różna od tej uszkodzenia DNA. Zatem komórki gadd153CAT/HeLa są użytecznym modelem do badania mechanizmów molekularnych związanych z zatrzymaniem wzrostu. mechanizmów molekularnych związanych z odpowiedzią na uszkodzenia DNA i zapewniają system reporterowy do badań przesiewowych potencjalnych czynników genotoksycznych. --- Elektroforeza żelowa w polu impulsowym z wykorzystaniem jednorodnego pola elektrycznego zastosowano do analizy aktywności antynowotworowej środków przeciwnowotworowych wobec ludzkich komórek raka szyjki macicy HeLa S3. Duokarmycyny (DUM), nowe antybiotyki przeciwnowotworowe o ultra silnym działaniu hamującym wzrost komórek powodowały fragmentację DNA przy 10-krotności ich wartości IC50 przy 2-godzinnej ekspozycji. ekspozycji. Przy 100-krotności ich wartości IC50, rozmiar najmniejszych fragmentów wynosił około 245 par kilobazowych (kbp). DUMA, DUMB1 i DUMB2 wykazywały podobne wzorce fragmentacji DNA DNA, co sugeruje podobne mechanizmy działania. Fragmentację DNA wykryto również w komórkach traktowanych producentami rodników, interkalatorami i inhibitorami topoizomerazy. inhibitorami topoizomerazy. Dwa pasma o wielkości około 1800 i 1500 kbp były powszechnie wykryte w komórkach traktowanych DUM i tymi środkami. Ponadto wykryto fragmenty około 900 kbp wykryto w komórkach traktowanych inhibitorem topoizomerazy inhibitorem topoizomerazy, 4'-(9-akrydynyloamino)metanosulfon-m-anizydyną, oraz fragmenty w szerokim zakresie wielkości między 700 a 245 kbp. w szerokim zakresie wielkości od 700 do 245 kbp w komórkach traktowanych producentami rodników producentami rodników, bleomycyną i neokarzinostatyną. DUM wykazały charakterystyczny wzór fragmentacji DNA charakterystyczny wzór fragmentacji DNA, ponieważ oba typy fragmentów indukowane przez inhibitor topoizomerazy inhibitor topoizomerazy i producentów rodników były wykrywane jednocześnie, sugerując nowy sposób interakcji z DNA. Środki sieciujące DNA i inhibitory mitotyczne nie indukowały fragmentacji DNA w tych warunkach. Elektroforeza elektroforeza żelowa w polu impulsowym jest potencjalnie przydatna do scharakteryzowania DNA różnych środków przeciwnowotworowych na poziomie komórkowym. --- Inhibitory topoizomerazy I stanowią nową rodzinę leków przeciwnowotworowych. Pochodne pochodne kamptotecyny, topotecan i irinotecan, stanowią nową broń w naszym arsenale w walce z ludzkim rakiem. arsenale do walki z ludzkim rakiem. Te dwa leki działają specyficznie na poziomie kompleksu topoizomeraza I-DNA i stymulują rozszczepienie DNA. Ten mechanizm nie ogranicza się do kamptotecyn. Liczne trucizny topoizomerazy I w tym substancje wiążące DNA w rowku podrzędnym, takie jak Hoechst 33258 i interkalatory DNA takie jak alkaloidy benzofenantrydyny i pochodne indolokarbazolu. i pochodne indokarbazolu. Inna ważna grupa inhibitorów topoizomerazy I obejmuje leki, które zapobiegają lub odwracają tworzenie kompleksu topoizomeraza I-DNA. Wiele z tych supresorów topoizomerazy I to produkty naturalne (beta-lapachon, diospiryna, topostatyna, topostyna, flawonoidy), które, jak się uważa, oddziałują bezpośrednio z enzymem bezpośrednio z enzymem. Niniejszy przegląd dotyczy różnych rodzin trucizn i supresorów topoizomerazy I. Przedstawiono ich pochodzenie, charakter chemiczny i mechanizm działania. Zależności między wiązaniem leku do DNA i inhibicją topoizomerazy I. --- N-benzyladriamycyna (AD 288) jest wysoce lipofilowym, półsyntetycznym kongenerem doksorubicyny (DOX). W przeciwieństwie do DOX, która stymuluje rozszczepienie dwuniciowego DNA poprzez stabilizując kompleksy topoizomerazy II/DNA, AD 288 jest katalitycznym inhibitorem topoizomerazy. inhibitorem topoizomerazy II, zdolnym do zapobiegania aktywności topoizomerazy II na DNA. Stężenie AD 288 wymagane do zahamowania topoizomerazy katalizowanej przez topoizomerazę II dekatenacji połączonych sieci kinetoplastowego DNA było porównywalne do stężenia do DOX. Jednakże, AD 288 nie stabilizował tworzenia rozszczepialnych kompleksów ani nie stymulował rozszczepiania DNA za pośrednictwem topoizomerazy II. Ponadto, AD 288 hamował tworzenie rozszczepialnych kompleksów przez etopozyd w sposób sposób zależny od stężenia. Ludzkie komórki CCRF-CEM i mysie komórki J774. 2 wykazujące oporność na DOX, tenipozyd lub 3'-hydroksy-3'-deaminodoksorubicynę poprzez zmniejszoną aktywność topoizomerazy II pozostawały wrażliwe na AD 288. Badania te sugerują, że AD 288 hamuje aktywność topoizomerazy II poprzez zapobieganie początkowemu niekowalencyjnemu wiązaniu topoizomerazy II z DNA. Ponieważ AD 288 jest silnym interkalatorem DNA, katalityczne hamowanie jest osiągana poprzez uniemożliwienie dostępu enzymu do miejsc wiązania DNA. Wyniki te pokazują również, że specyficzne podstawienia na aminosugarze DOX mogą zmieniać mechanizm hamowania topoizomerazy II. --- Nieprawidłowa ekspresja związanego z jądrem enzymu topoizomerazy DNA II (topoizomerazy II) została powiązana z fenotypem in vitro promieniowania nadwrażliwych na promieniowanie komórek ataksji-teleangiektazji (A-T) oraz w modyfikowaniu wrażliwości komórek eukariotycznych na topoizomerazę komórek eukariotycznych na leki hamujące topoizomerazę II [np. interkalator DNA amsakryna (mAMSA)]. Aby zbadać takie zależności, różne ludzkie komórki transfekowane wirusami SV40 i Epstein-Barr i Epsteina-Barr ludzkie linie komórkowe pochodzące z normalnych, A-T lub wrażliwych na promieniowanie UV xeroderma pigmentosum zostały zbadane pod kątem ich wrażliwości na mAMSA wraz z bezpośrednimi i pośrednimi pomiarami ekspresji topoizomerazy II. Przedstawiamy identyfikację linii komórkowej fibroblastów A-T transformowanych SV40 z nienormalnie wysokim poziomem topoizomerazy II w ekstraktach białek jądrowych, co określone przez immunoblotting, pomiar dekatenacji kinetoplastowego DNA aktywność i zależną od mAMSA aktywność sieciowania DNA-białko w filtrze test wiązania. Przy użyciu testu cytometrii przepływowej do analizy reaktywności jąder z poliklonalnym przeciwciałem antytoizomerazowym II, stwierdzono nadprodukcję we wszystkich fazach cyklu komórkowego. Wysokie poziomy topoizomerazy II były związane z nadwrażliwością (5-10-krotną) na opóźnienie cyklu komórkowego wywołane przez mAMSA, zabicie komórki i pęknięcie nici DNA (oznaczane w warunkach denaturujących białko). warunki). Komórki Xeroderma pigmentosum (grupa A) wykazywały normalną odpowiedź na mAMSA. na mAMSA. Wyniki dostarczają dowodów na to, że potencjał komórkowy do generowania uszkodzeń DNA zależnych od topoizomerazy II jest głównym czynnikiem w regulującym wrażliwość na mAMSA. Ponadto, niedostateczna ekspresja topoizomerazy II nie wydaje się być głównym czynnikiem opisującym fenotyp in in vitro fenotypu A-T. Odkrycia odnoszą się również do tego, w jaki sposób zmiany w strukturze i funkcji chromatyny strukturze i funkcji chromatyny mogą odzwierciedlać lub dyktować ekspresję topoizomerazy II w ludzkich komórkach. --- Zainteresowanie ligandami interkalującymi DNA jako lekami przeciwnowotworowymi znacznie się rozwinęło od czasu klinicznego sukcesu doksorubicyny. Jednakże, pomimo dużej ilości "racjonalnego projektowania" syntetycznych interkalatorów DNA, tylko kilka takich związków okazało się klinicznie użytecznych. Niniejszy przegląd pokrótce przedstawia historię interkalatorów DNA jako klinicznie stosowanych leków przeciwnowotworowych, podsumowuje znane zależności między strukturą a aktywnością eksperymentalną i sposobami działania, a także konkluduje że czynnikiem powolnego postępu jest to, że większość prac nad tymi związkami została przeprowadzona przez chemików, którzy generalnie byli bardziej zainteresowani interakcjami ligand/DNA niż opracowywaniem leków. Przyszły rozwój tej klasy opiera się na starannym rozważeniu biochemicznych przyczyn stojących za powszechnymi ograniczeń obecnych leków. Najważniejsze z nich to oporność komórek niecyklizujących, szybki rozwój (nawet przez komórki cyklizujące) oporności poprzez ekspresję zarówno glikoproteiny P, jak i zmienionej topoizomerazy II, ograniczenia w dystrybucji i transporcie leku do nowotworów, niskie pozanaczyniowe pH w guzach i kardiotoksyczne skutki uboczne chromoforów chinonoidowych. chromoforów chinonoidowych. Rozważania te zapewniają zestaw ograniczeń dotyczących właściwości fizykochemicznych, które należy uwzględnić w przyszłych projektach. Jednakże, w ramach tych ograniczeń istnieją użyteczne przyszłe możliwości rozwoju DNA jako leków przeciwnowotworowych. Obejmują one: (i) produkcję inhibitorów topoizomerazy (poprzez uwzględnienie interakcji lek/białko, jak również interakcji lek/białko, jak również lek/DNA); (ii) rozwój aktywowanych redukcyjnie aktywowanych redukcyjnie chromoforów jako środków selektywnych wobec niedotlenienia; oraz (iii) zastosowanie interkalatorów DNA o znanej orientacji wiązania DNA jako "nośników" do dostarczania innych reaktywnej funkcjonalności specyficznie (sekwencyjnie, regio- i site-specifically) do DNA. --- Amsakryna, interkalator DNA i inhibitor topoizomerazy II, jest skutecznym środkiem antyleukemogennym. środek antyleukemogenny. Badanie to przeprowadzono w celu oceny toksyczności subchronicznej toksyczność amsakryny u szczurów po cyklicznym klinicznym schemacie dawkowania i jako jako eksperyment ustalający zakres dla późniejszego testu biologicznego rakotwórczości. Grupy 30 samców szczurów Wistar podawano lek dożylnie w dawkach 0, 0,25, 1,0 i 3,0 mg/kg dziennie przez 5 dni, a następnie przez 23 dni bez leczenia. Ten cykl dawkowania i odzyskiwania powtórzono sześć razy, aby symulować ludzkie kliniczne stosowanie leku u ludzi. Oceny hematologii, chemii klinicznej oraz patologii brutto i mikroskopowej i patologii mikroskopowej przeprowadzono 3 i 21 dni po zakończeniu dawkowania w pierwszym, trzecim i szóstym cyklu. W trakcie badania nie odnotowano zgonów. badania. Utrata sierści, biegunka, urazy ogona, chromodakryorrhea i rhinorrhea obserwowano głównie u zwierząt, którym podawano dawkę 3 mg/kg. Wypadanie włosów i biegunka i biegunka występowały w okresach dawkowania i na ogół ustępowały w fazie rekonwalescencji każdego cyklu. każdego cyklu. Oba te objawy nasilały się stopniowo w drugiej połowie badania. w drugiej połowie badania. Utrata masy ciała i zmniejszone spożycie pokarmu w grupie 3 mg/kg podczas każdego tygodnia dawkowania. Po zakończeniu badania, średnia masa ciała i spożycie pokarmu w grupie 3 mg/kg były znacząco niższe niż w grupie kontrolnej odpowiednio o około 20 i 50%. Zaznaczone, odwracalna leukopenia związana ze zmniejszeniem liczby neutrofili i limfocytów limfocytów wystąpiła w cyklach pierwszym i trzecim u zwierząt, którym podawano odpowiednio 1 i odpowiednio 3 mg/kg. Odwracalną neutropenię obserwowano również w grupie 3 mg/kg w cyklu 6. Podobny wpływ na liczbę płytek krwi zaobserwowano w grupie 3 mg/kg we wszystkich trzech analizowanych cyklach. Bezwzględna i względna masa jąder w grupie 3 mg/kg była znacząco mniejsza niż w grupie kontrolnej nośnika we wszystkich punktach czasowych w trzecim i szóstym cyklu. we wszystkich punktach czasowych w trzecim i szóstym cyklu. Względne masy jąder były również zmniejszona w grupie 1 mg/kg w cyklu 6. Odwracalne zmniejszenie bezwzględnej względnej masy śledziony wystąpiły we wszystkich grupach leczonych lekiem w cyklu 1 i dla grupa 3 mg/kg w cyklu 3. Zubożenie limfoidalne (śledziona, grasica, węzły chłonne), wyraźna hipokomórkowość szpiku kostnego, segmentalna degeneracja kanalików nasiennych i nabłonka jelitowego. i zwyrodnienie komórek nabłonka jelitowego obserwowano przy dawce 3 mg/kg. Z wyjątkiem zmian w jądrach, które pozostały widoczne pod koniec cyklu 6. cyklu 6, zmiany patologiczne były odwracalne podczas 23-dniowego okresu rekonwalescencji po każdym cyklu. każdego cyklu. Wyniki pokazują, że subchroniczna toksyczność amsakryny jest zgodna z mechanizmem cytotoksycznym i że narządy docelowe to ogólnie tkanki o najwyższych wskaźnikach obrotu komórkowego. Dawki podawane w tym badaniu wywoływały szereg efektów, które były minimalne przy 0,25 mg/kg i ograniczające dawkę przy 3 mg/kg i dlatego zostały uznane za odpowiednie do zastosowania w w kolejnym teście biologicznym rakotwórczości. --- Aby odkryć nowe leki do leczenia neuroblastomy, wcześniej przeanalizowaliśmy panel panel leków i zidentyfikowaliśmy 30 aktywnych środków przeciwko komórkom neuroblastoma. Tutaj przeprowadziliśmy analizę ekspresji genów za pomocą mikromacierzy w celu monitorowania wpływu tych środków na linię komórek neuroblastoma i wykorzystaliśmy mapę łączności (cMAP) do zbadania przypuszczalnego mechanizmu działania nieznanych leków. Najpierw porównaliśmy profile ekspresji 10 związków występujących zarówno w naszym zbiorze danych, jak i w bazie danych cMAP i zaobserwowaliśmy wysokie wyniki łączności dla 7 z 10 dopasowanych leków, niezależnie od niezależnie od różnic w wykorzystywanych liniach komórkowych. Ekran cMAP dla niescharakteryzowanych leków wskazał sygnaturę pochodnej epoksyantrachinonu (EAD) pasowała do profili wielu znanych leków ukierunkowanych na DNA (inhibitory topoizomerazy inhibitory topoizomerazy I/II, interkalatory DNA i środki alkilujące DNA), jak przewiduje jego strukturę. Podobny wynik uzyskano poprzez zapytanie o naszą wewnętrzną mapę NB-cMAP (http://pob.abcc.ncifcrf.gov/cgi-bin/cMAP), bazy danych zawierającej profile zawierającej profile 30 aktywnych leków. Wyniki te sugerują, że pochodna epoksyantrachinonu może hamować komórki neuroblastoma poprzez celowanie w replikację DNA zahamowanie replikacji DNA. Dane eksperymentalne pokazują również, że pochodna epoksyantrachinonu rzeczywiście indukuje pęknięcia podwójnej nici DNA poprzez alkilację DNA i hamowanie aktywności topoizomerazy. Nasze badania wskazują, że pochodna epoksy pochodna antrachinonu może być nowym inhibitorem topoizomerazy DNA, który może być potencjalnie stosowany w leczeniu neuroblastomy lub innych pacjentów z rakiem. --- Kilka nowych alkaloidów pirydoakrydynowych, dehydrokuanoniamina B (1), shermilamina C (2) i cystodytyna J (3), oprócz znanych związków cystodytyny A (4), kuanoniaminy D (5), shermilaminy B (6) i eilatyny (7), zostały wyizolowane z Fidżi Cystodytes sp. ascidian. Ich struktury zostały określone przez analizy dane spektroskopowe. Związki te wraz z wcześniej opisaną pirydoakrydyną, diplaminą (8), wykazały zależne od dawki hamowanie proliferacji w ludzkich komórkach nowotworowych okrężnicy (HCT) in vitro. Wszystkie związki hamowały za pośrednictwem topoizomerazy (TOPO) II dekatenację kinetoplastycznego DNA (kDNA) w sposób sposób zależny od dawki. Zdolność pirydoakrydyn do hamowania dekatenacji kDNA za pośrednictwem TOPO II dekatenacji kDNA korelowała z ich potencjałem cytotoksycznym i zdolnością do do interkalacji do DNA grasicy cielęcej. Wyniki te sugerują, że zakłócenie funkcji TOPO II, po interkalacji, jest prawdopodobnym mechanizmem, za pomocą którego przez który pirydoakrydyny hamują proliferację komórek HCT. Inkorporacja pokazują, że pirydoakrydyny zaburzają syntezę DNA i RNA przy niewielkim wpływie na syntezę białek. niewielki wpływ na syntezę białek. Wydaje się, że DNA jest głównym celem komórkowym alkaloidów pirydoakrydyny. Wyniki te są zgodne z wynikami dla znanych interkalatorów DNA. --- Alkaloidy aporfiny (+)-dicentryna i (+)-bulbocapnina są cząsteczkami nieplanarnymi cząsteczki pozbawione cech normalnie związanych z wiązaniem DNA przez interkalację lub wiązanie w mniejszym rowku. Co zaskakujące, dicentryna wykazała znaczną aktywność jako inhibitor topoizomerazy II (EC 5.99.1.3), a także była aktywna w teście odwijania DNA w teście odwijania DNA. Odwijanie DNA sugeruje interkalację DNA, co może wyjaśnić hamowanie topoizomerazy II. Bulbocapnina, która różni się od różni się od dicentryny jedynie obecnością grupy hydroksylowej w pozycji 11 i nieobecnością grupy metoksylowej w pozycji 9, była nieaktywna we wszystkich testach. Modelowanie molekularne modelowanie wykazało, że dicentryna może osiągnąć względnie płaską konformację, podczas gdy bulbocapnina nie może, ze względu na interakcję steryczną między grupą 11-hydroksylową a tlenem pierścienia metylenodioksylowego. Obserwacje te sugerują, że dicentryna jest "adaptacyjnym" interkalatorem DNA, który może wiązać DNA tylko przez przyjmując nieco napiętą konformację planarną. Wymóg suboptymalnej konformacji do osiągnięcia wiązania DNA wydaje się czynić dicentrynę słabszym inhibitorem topoizomerazy II niż bardzo planarny alkaloid oksoaporfiny liriodenina. Wyniki te sugerują, że może być możliwe modulowanie wiązania DNA DNA i aktywność biologiczną leków poprzez modyfikacje wpływające na ich zdolność do przyjmowania konformacji planarnych. --- Działanie leku przeciwnowotworowego amsakryny wydaje się obejmować interakcje molekularne interakcje zarówno z DNA, jak i topoizomerazą II. Wcześniej wykazano, że że interkalatory DNA mogą hamować działanie amsakryny i kilku innych trucizn topoizomerazy II. trucizn topoizomerazy II, przypuszczalnie w wyniku interferencji z DNA miejsca wiązania enzymu. Pokazujemy tutaj, że cząsteczki leków, takie jak N-fenylometanosulfonamid, które naśladują anilinowy łańcuch boczny amsakryny, hamują cytotoksyczność przeciwko hodowanemu mysiemu rakowi płuc Lewisa amsakryna, analogi amsakryny, w tym asulakryna i DACA (dichlorowodorek N-[2-(dimetyloamino)-etylo]akrydyno-4-karboksyamidu) i etopozyd. W przeciwieństwie do tego, cytotoksyczność doksorubicyny była nieznacznie zwiększona przez współinkubację z N-fenylometanosulfonamidem. Cytotoksyczność amsakryny była również modulowana w ludzkich liniach komórkowych białaczki Jurkat, okrężnicy HCT-8 i okrężnicy HT-29 liniach komórkowych. Ponieważ o-AMSA, analog amsakryny zawierający grupę metoksylową w pozycji orto, a nie w pozycji meta, wiadomo, że jest nieaktywny jako lek przeciwnowotworowy. leku, zdolności orto i metoksy-podstawionych pochodnych metylo-N-fenylokarbaminianu do odwrócenia cytotoksyczności amsakryny, asulakryny, i DACA. Podstawienie orto zmniejszyło aktywność, podczas gdy podstawienie meta nieznacznie ją zwiększała, co sugeruje, że łańcuchy boczne wiązały się do miejsca podobnego do tego zajmowanego przez amsakrynę. Aby ustalić, czy warianty łańcucha bocznego warianty łańcuchów bocznych aktywnie hamowały tworzenie kowalencyjnych kompleksów DNA-topoizomerazy II hodowane komórki traktowano amsakryną lub asulakryną, zbierano, i lizowano bezpośrednio na żelach akrylamidowych przed elektroforezą i Western blotting w celu identyfikacji niezwiązanej z DNA topoizomerazy II. Ekstrahowalna topoizomeraza II została zubożona w komórkach inkubowanych z amsakryną, ale częściowo przywrócona przez kokulturę z N-fenylokarbaminianem metylu. Odkrycia te są zgodne z hipotezą hipotezą, że cząsteczki o niskiej masie cząsteczkowej mogą modulować działanie trucizn topoizomerazy II poprzez bezpośrednie oddziaływanie z enzymem. --- Uważa się, że cytotoksyczne działanie kilku klas interkalatorów DNA przeciwnowotworowego Uważa się, że wynikają one z pewnych zaburzeń metabolizmu DNA po uwięzieniu enzymu jądrowego topoizomerazy DNA II jako kowalencyjnego kompleksu na DNA. Tutaj badaliśmy wychwytywanie topoizomerazy II i wzorce syntezy DNA w odniesieniu do ostrym działaniem cytotoksycznym 4'-(9-akrydynyloamino)metanosulfonu-m-anizydu (mAMSA) lub mitoksantronu na ludzkie fibroblasty transformowane SV40. Te dwa interkalatory DNA różniły się znacznie pod względem potencjału cytotoksycznego, mitoksantron jest 24-krotnie bardziej toksyczny niż mAMSA, gdy jest testowany przez hamowanie klonogenności. klonogenności. Chociaż oba leki indukowały opóźnienie G2 w stężeniach cytotoksycznych, Komórki traktowane mAMSA odzyskały normalny rozkład faz cyklu komórkowego w ciągu 24 godzin. usunięcia leku, podczas gdy komórki traktowane mitoksantronem nadal gromadziły się w G2 do 48 godzin po leczeniu lekiem z dowodem całkowitego zahamowania wejścia w mitozę. W porównaniu z mAMSA, mitoksantron wykazywał podobną zdolność do indukowania rozszczepialnych kompleksów w komórkowym DNA i tylko 2-krotnie większą zdolność do hamowania syntezy DNA. W ciągu 4 godzin po zakończeniu leczenia komórki traktowane mAMSA odzyskały normalne tempo syntezy DNA, podczas gdy ciągłe obniżenie syntezy DNA zaobserwowano w komórkach traktowanych mitoksantronem. Wzorce odzyskiwania Synteza DNA korelowała z szybkim zanikiem kompleksów indukowanych przez mAMSA (mniej niż 27% zmian pozostających 2 godziny po usunięciu leku) i utrzymywaniem się kompleksów indukowanych mitoksantronem podczas 4-godzinnego okresu po leczeniu. Ta różnicę w długowieczności kompleksów zaobserwowano w innych ludzkich transformowanych liniach komórkowych liniach komórkowych fibroblastów niezależnie od różnic w bezwzględnych poziomach kompleksów indukowanych przez każdy z czynników. kompleksów indukowanych przez którykolwiek z czynników. Sugerujemy, że wyniki te dostarczają dowodów że interkalatory DNA mogą różnić się formami indukowanych kompleksów i że stosunkowo wysoka cytotoksyczność mitoksantronu odnosi się do zdolności leku do uwięzienia kompleksów topoizomerazy II w formie, która powoduje długotrwałe hamowanie replikacji DNA i przejścia G2. --- Indenoizochinoliny są inhibitorami topoizomerazy (Top) I opracowanymi w celu przezwyciężenia niektóre z ograniczeń kamptotecyn i rozszerzyć ich spektrum przeciwnowotworowe. Bis-1,3-{(5,6-dihydro-5,11-diketo-11H-indeno[1,2-c]isoquinoline)-6-propylamino}-propane bis(trifluorooctan) (NSC 727357) jest nową dimeryczną indenoizochinoliną o silnym działaniu antyproliferacyjnym w panelu linii komórkowych NCI-60, obiecującą aktywnością pustych włókien (wynik 32) i aktywnością przeciwko ksenograftom. Submikromolarne stężenia bisindenoizochinoliny NSC 727357 indukują kompleksy rozszczepiające Top1 w określonych miejscach w testach biochemicznych. Przy wyższych stężeniach obserwuje się hamowanie aktywności katalitycznej Top1 i interkalacji DNA. DNA. NSC 727357 indukuje również ograniczoną liczbę kompleksów Top2-DNA kompleksów Top2-DNA. W przeciwieństwie do działania innych inhibitorów Top1, komórki traktowane z bisindenoizochinoliną NSC 727357 wykazują zatrzymanie cyklu komórkowego w fazie G(1) bez znaczącego zahamowania syntezy DNA po krótkiej ekspozycji na lek. krótkiej ekspozycji na lek. Ponadto, w przeciwieństwie do kamptotecyny i indenoizochinoliny MJ-III-65 (NSC 706744, chlorowodorek 6-[3-(2-hydroksyetylo)aminopropylo]-5,6-dihydro-5,11-diketo-2,3-dimetoksy-(metylenodioksy)-11H-indeno[1,2-c]izochinoliny). chlorowodorek), cytotoksyczność bisindenoizochinoliny NSC 727357 jest jedynie częściowo zależna od Top1 i p53, co wskazuje, że lek ten ma dodatkowe cele oprócz Top1 i Top2. --- Alkaloidy chinolinowe są obfite w Rutaceae, a wiele z nich wykazuje aktywność cytotoksyczną. Ponieważ strukturalnie pokrewne alkaloidy przeciwnowotworowe, takie jak kamptotecyna i fagaronina są znane z działania jako interkalacyjne trucizny topoizomerazy trucizny, postawiono hipotezę, że cytotoksyczne alkaloidy Stauranthus mogą również służyć jako interkalacyjne inhibitory topoizomerazy. Aby przetestować tę hipotezę teoretycznie, dziesięć alkaloidów chinolinowych Stauranthus zbadano pod kątem potencjalnej interkalacji do DNA przy użyciu metody dokowania molekularnego. Cztery z alkaloidów (staurantyna, skimmianina, 3',6'-dihydroksy-3',6'-dihydrostaurantyna i trans-3',4'-dihydroksy-3',4'-dihydrostaurantyna) były w stanie interkalacyjnie konsekwentnie dokować do DNA. W celu zbadania interakcji międzycząsteczkowych które mogą być odpowiedzialne za interkalację tych alkaloidów chinolinowych, gęstość zostały przeprowadzone przy użyciu funkcjonałów B3LYP i M06 . Obliczenia M06 wykazały korzystne oddziaływania pi-pi pomiędzy skimmianiną lub staurantyną a parą zasad guanina-cytozyna. Co więcej, najniższa energetycznie orientacja staurantyny twarzą w twarz z guaniną jest zgodna z korzystnymi orientacjami dipol-dipol, korzystnymi elektrostatycznymi i korzystnymi orbitalami molekularnymi. interakcjami. Podobnie, najniższa energia orientacji twarzą w twarz staurantyny z parą zasad guanina-cytozyna ujawnia korzystne oddziaływania elektrostatyczne oddziaływania elektrostatyczne, a także frontalne oddziaływania orbitali molekularnych. Tak więc, nie tylko alkaloidy chinolinowe mogą dokować interkalacyjnie do DNA, ale zadokowane orientacje są również korzystne elektronicznie. --- TŁO: AQ4N (1,4-bis[[2-(dimetyloamino)etylo] amino]-5,8-dihydroksyantracen-9, 10-dion bis-N-tlenek dihydrochlorku) jest prolekiem, który jest selektywnie aktywowany w niedotlenionych tkankach do AQ4. który jest selektywnie aktywowany w niedotlenionych tkankach do AQ4, inhibitora topoizomerazy II. inhibitora topoizomerazy II i interkalatora DNA. PACJENCI I METODY: W badaniu fazy I, 22 pacjentów z rakiem przełyku przełyku otrzymało infuzję i.v. AQ4N (22,5-447 mg/m(2)), a następnie, 2 tygodnie później później dalszą infuzję i radioterapię. Farmakokinetyka i limfocyty Poziomy AQ4N i AQ4 mierzono po podaniu pierwszej dawki. Przy dawce 447 mg/m(2) pobrano biopsje biopsje guza i prawidłowej tkanki pobrano po podaniu AQ4N. WYNIKI: Zdarzeniami niepożądanymi związanymi z lekiem były niebieskie przebarwienia skóry i moczu, limfopenia stopnia 2-3, zmęczenie stopnia 1-3, niedokrwistość stopnia 1-2, leukopenia i nudności. nudności. Nie wystąpiły żadne poważne zdarzenia niepożądane związane z lekiem (SAE). U trzech pacjentów miało zmniejszenie objętości guza >50%, dziewięciu miało stabilną chorobę. Farmakokinetyka wykazała przewidywalny klirens. Pole pod krzywą w osoczu (AUC) przy 447 mg/m(2) przekraczało stężenia AQ4N u myszy w dawkach terapeutycznych, a biopsje guza a biopsje guza zawierały stężenia AQ4 większe niż w prawidłowej tkance. Stężenia AQ4 w guzie przekraczały wartości IC(50) in vitro dla większości badanych linii komórkowych. badanych linii komórkowych. WNIOSKI: Nie zaobserwowano skutków toksycznych ograniczających dawkę i nie ustalono maksymalnej tolerowanej dawki. tolerowana dawka nie została ustalona. Stężenia AQ4 w guzie i AUC w osoczu przy dawce 447 mg/m(2) przekraczały aktywne poziomy w modelach przedklinicznych. Dawka ta została wybrana do przyszłych badań z radioterapią. --- Amiloryd jest zdolny do hamowania syntezy DNA w hodowanych komórkach ssaków. Ostatnie dowody wskazują, że enzym, topoizomeraza DNA II, jest prawdopodobnie wymagany do syntezy DNA in situ. W eksperymentach mających na celu określenie mechanizm hamowania syntezy DNA przez amiloryd, zaobserwowaliśmy, że amiloryd hamował zarówno aktywność katalityczną oczyszczonej topoizomerazy DNA II in vitro, jak i funkcje komórkowe zależne od topoizomerazy DNA II in vivo. Wiele związków zdolnych do hamowania topoizomerazy DNA II jest interkalatorami DNA. W związku z tym przeprowadziliśmy badania w celu ustalenia, czy i w jaki sposób amiloryd wiąże się z DNA. Wyniki wskazały, że amiloryd 1) przesunął profil denaturacji termicznej DNA DNA, 2) zwiększał lepkość liniowego DNA i 3) odwijał koliste DNA, wszystkie te zachowanie zgodne z mechanizmem interkalacji DNA. Ponadto, ilościowe i jakościowe pomiary fluorescencji amilorydu wskazały że amiloryd (a) wiązał się odwracalnie z oczyszczonym DNA w warunkach fizjologicznej sile jonowej i (b) wiązał się z oczyszczonymi jądrami w wysoce sposób. Wreszcie, amiloryd nie promował rozszczepienia DNA w obecności topoizomerazy DNA obecność topoizomerazy DNA II, wskazując, że mechanizm, za pomocą którego amiloryd hamował topoizomerazę DNA II nie poprzez stabilizację "rozszczepialnego kompleksu" utworzonego między topoizomerazą II DNA, DNA i amilorydem. Zdolność zdolność amilorydu do interkalacji z DNA i hamowania topoizomerazy II jest zgodna z proponowaną płaską, tricykliczną naturą wiązań wodorowych najbardziej stabilnej konformacji amilorydu. Zatem DNA i topoizomeraza DNA II muszą być jako nowe cele komórkowe działania amilorydu. --- Aby zbadać związek między strukturą molekularną a aktywnością biologiczną aktywność kompleksów polipirydylowych Ru(II), takich jak wiązanie DNA, zdolność do fotozniszczenia oraz hamowanie topoizomerazy DNA i polimerazy RNA, sześć nowych kompleksów [Ru(bpy)(2)(dppz)](2+) (bpy=2,2'-bipirydyna; dppz=dipirydo[3,2-a:2,',3'-c]fenazyna) zostało zsyntetyzowanych i scharakteryzowanych za pomocą scharakteryzowane za pomocą spektroskopii (1) H-NMR, spektrometrii masowej i analizę elementarną. Co ciekawe, właściwości biologiczne tych kompleksów zostały zidentyfikowane jako zupełnie różne za pomocą szeregu metod eksperymentalnych, takich jak miareczkowanie spektralne, denaturacja termiczna DNA, lepkość i elektroforeza żelowa. elektroforeza. Aby wyjaśnić eksperymentalną regularność i ujawnić mechanizm aktywności biologicznej, właściwości poziomów energetycznych i populacji granicznych orbitali molekularnych. populacji granicznych orbitali molekularnych i przejść w stanach wzbudzonych tych kompleksów kompleksów zostały zbadane za pomocą teorii funkcjonałów gęstości (DFT) i obliczeń DFT (TDDFT). Wyniki sugerują, że ligandy interkalacyjne DNA z lepszą planarnością, większą hydrofobowością i mniejszą przeszkodą steryczną są korzystne dla interkalacji DNA i inhibicji enzymatycznej ich kompleksów. --- Amsakryna (m-AMSA) jest środkiem przeciwnowotworowym, który wykazuje aktywność przeciwko opornych na leczenie ostrych białaczek, a także chłoniaków Hodgkina i nieziarniczych. Lek lek składa się z interkalacyjnej cząsteczki akrydyny sprzężonej z cząsteczką 4'-amino-metanosulfonowo-m-anyzydową grupą głowową. m-AMSA ma historyczne znaczenie, ponieważ był pierwszym lekiem wykazanym w badaniach klinicznych. w tym, że był to pierwszy lek wykazujący działanie jako trucizna topoizomerazy II topoizomerazy II. Chociaż m-AMSA został zaprojektowany jako środek wiążący DNA, zdolność do interkalacji nie wydaje się być jedynym wyznacznikiem aktywności leku. Dlatego, aby pełniej przeanalizować zależności struktura-funkcja i rolę wiązania DNA w działaniu m-AMSA, przeanalizowaliśmy serię pochodnych pod kątem zdolność do zwiększania rozszczepienia DNA za pośrednictwem ludzkiej topoizomerazy IIα i topoizomerazy IIβ i interkalacji DNA. Wyniki wskazują, że 3'-metoksy (m-AMSA) pozytywnie wpływa na działanie leku, potencjalnie poprzez ograniczenie rotację grupy głównej w korzystnej orientacji. Przesunięcie metoksy do do pozycji 2'- (o-AMSA), która znosi działanie leku, wydaje się zwiększać stopień swobody rotacyjnej grupy głównej i może osłabiać interakcje 1'-podstawnika lub innych części grupy głównej w kompleksie trójskładnikowym. Wreszcie, nieinterkalacyjna grupa głowowa m-AMSA wzmocniła rozszczepienie DNA za pośrednictwem enzymu gdy została odłączona od cząsteczki akrydyny, aczkolwiek ze 100-krotnie niższym powinowactwem. niższym powinowactwem. Podsumowując, nasze wyniki sugerują, że znaczna część aktywności i specyficzność m-AMSA jako trucizny topoizomerazy II jest zawarta w grupie głów podczas gdy interkalacja DNA jest wykorzystywana głównie do zwiększenia powinowactwa m-AMSA do kompleksu rozszczepiającego topoizomerazę II-DNA. --- Wcześniej donoszono, że zmutowana linia komórek mysich jest oporna na AT-specyficzny ligand rowka podrzędnego DNA 2',5'-bi-1H-benzimidazol, 2',(4-etoksyfenylo)-5-(4-metylo-1-piperazynylo), trichlorek (Ho33342), ze względu na zwiększoną zdolność do usuwania cząsteczek ligandu z komórkowego DNA poprzez szlak który może być blokowany przez trucizny topoizomerazy DNA. Zbadaliśmy związek między opornością na ligand a aktywnością topoizomerazy DNA II. The Wzorce wrażliwości krzyżowej mutanta zostały zbadane dla kowalencyjnie (antramycyna) i niekowalencyjnie (distamycyna A) wiążących ligandy drugorzędowe, i interkalujących DNA [adriamycyna, mitoksantron i 4'-(9-akrydynyloamino)metanosulfono-m-anizydek (mAMSA)] i nieinterkalujące (VP16-213) topoizomerazy II. Mutant był odporny krzyżowo na samą distamycynę A. Mutant nie wykazywał nieprawidłowości w: (i) aktywności dekatenacji topoizomerazy II in vitro dekatenacji topoizomerazy II, (ii) aktywności VP16-213 lub mAMSA indukowanej aktywności sieciowania białko-DNA w ekstraktach jądrowych, (iii) wytwarzania "rozszczepialnego kompleksu" (lub rozszczepienie nici DNA) w nienaruszonych komórkach narażonych na trucizny topoizomerazy trucizny topoizomerazy. Ho33342 i inhibitor topoizomerazy II novobiocin zakłócają zarówno wiązanie in vitro białek ekstrahowanych jądrowo, z komórek zmutowanych i rodzicielskich, do plazmidowego DNA i tworzenia indukowanych lekiem kompleksów in vitro. Nieoczekiwanie, Ho33342 indukował znaczące poziomy sieciowania DNA-białko zarówno w komórkach rodzicielskich, jak i zmutowanych. Wnioskujemy, że: (i) oporność mutanta jest ograniczona do niekowalencyjnie wiążących ligandów minor groove ligandami, (ii) Ho33342 może blokować wychwytywanie topoizomerazy DNA II przez trucizny enzymatyczne trucizny in vitro, (iii) Ho33342 może indukować nową formę DNA-białko w nienaruszonych komórkach i (iv) odporność mutanta nie jest zależna od nieprawidłowości w funkcjonowaniu topoizomerazy II. --- Amonafide jest interkalatorem DNA i inhibitorem topoizomerazy II w rozwoju klinicznym w leczeniu chorób nowotworowych. rozwoju klinicznym w leczeniu chorób nowotworowych. Amonafid zawiera wolną aryloaminę, która powoduje, że jest on metabolizowany u ludzi przez N-acetylotransferazę-2 (NAT2) do postaci toksycznej. Aby wyeliminować acetylację NAT2 amonafidu przy jednoczesnym zachowując właściwości przeciwnowotworowe, zsyntetyzowaliśmy dziewięć pochodnych, które strukturalnie podobne do amonafidu, które nie powinny być acetylowane. Osiem pochodnych ma aryloaminy w pozycji 6 (w porównaniu z pozycją 5 amonafidu) i jedna pochodna jest całkowicie pozbawiona aryloaminy. Pochodna z wolną aminą w pozycji 6 i jedna z podstawioną aminą w pozycji 6 nie są acetylowane, podczas gdy amonafid jest intensywnie acetylowany, jak określono w teście NAT2 . Aktywność biologiczna tych związków została oceniona w celu określenia czy zachowywały się podobnie do amonafidu w oczyszczonych układach i in vitro. My stwierdziliśmy, że trzy związki miały podobne selektywne hamowanie wzrostu komórek nowotworowych do amonafidu, zachowując podobną lokalizację subkomórkową, interkalację DNA DNA i aktywność hamowania topoizomerazy II. Ponadto związki te związki były w stanie wyeliminować marker potencjału przerzutowego, przedział przedział okołojądrowy. Te trzy związki (nazwane numonafidami) mogą zatem pozwolić na lepsze zarządzanie pacjentami niż osoby leczone amonafidem; stąd, powinny być dalej rozwijane jako potencjalne kliniczne zamienniki amonafidu lub jako nowe leki przeciwnowotworowe. --- Mutacje germinalne w genach podatności na raka piersi BRCA1 i BRCA2 zostały powiązane z rozwojem raka piersi, raka jajnika i innych nowotworów złośliwych. nowotworów złośliwych. Ostatnie badania sugerują, że produkty genów BRCA1 i BRCA2 mogą funkcjonować w wykrywaniu i/lub naprawie uszkodzeń DNA. Aby zbadać tę możliwość, określiliśmy wpływ różnych czynników uszkadzających DNA i innych cytotoksycznych na poziomy mRNA BRCA1 i BRCA2 w MCF-7 i innych ludzkich liniach komórkowych raka piersi. ludzkich liniach komórkowych raka piersi. Stwierdziliśmy, że kilka czynników, w tym adriamycyna (interkalator DNA i inhibitor topoizomerazy II), kamptotecyna (inhibitor topoizomerazy I) i promieniowanie ultrafioletowe indukowały znaczne obniżenie poziomów mRNA BRCA1 i BRCA2. Obniżone poziomy mRNA BRCA1 i BRCA2 mRNA obserwowano w ciągu 6-12 godzin po leczeniu adriamycyną i utrzymywały się przez co najmniej 72 godziny. przez co najmniej 72 h. Adriamycyna indukowała również obniżenie poziomu białka BRCA1; ale te spadki wymagały kilku dni. Promieniowanie UV indukowało zależną od dawki regulację w dół mRNA BRCA1 i BRCA2, ze znaczącym spadkiem obu mRNA przy dawkach tak niskich jak 2,5 J/m2, dawce, która powodowała bardzo małą cytotoksyczność. Po raz pierwszy zaobserwowano indukowaną adriamycyną regulację w dół mRNA BRCA1 i BRCA2 w dawkach, które dawały stosunkowo niewielką cytotoksyczność i niewielką lub żadną apoptotyczną fragmentację DNA. fragmentację DNA. Adriamycyna i promieniowanie UV indukowały różne zmiany zależne od dawki i czasu. i zależne od czasu zmiany w rozkładzie cyklu komórkowego; ale te zmiany nie korelowały dobrze z odpowiednimi zmianami poziomów mRNA BRCA1 i BRCA2. poziomach. Jednak indukowana adriamycyną redukcja poziomów mRNA BRCA1 i BRCA2 było skorelowane ze statusem funkcjonalnym p53. Komórki MCF-7 transfekowane dominującym dominującym negatywnym mutantem p53 (143 val-->ala) wymagały co najmniej dziesięciokrotnie wyższych dawki adriamycyny w celu obniżenia poziomu mRNA BRCA1 i BRCA2 niż w przypadku komórek rodzicielskich MCF-7 lub kontrolne transfekowane klony MCF-7. Wyniki te sugerują, że BRCA1 i BRCA2 mogą odgrywać rolę w odpowiedzi komórkowej na czynniki uszkadzające DNA i że może istnieć składnik wrażliwy na p53 w regulacji ekspresji mRNA BRCA1 i BRCA2. --- W kontekście projektowania i syntezy ligandów wiążących i i interkalujących ligandów DNA zsyntetyzowano kilka nowych karboksyamidów oligopirolowych. Te hybrydowe cząsteczki (combileksyny) posiadają zmienną i konformacyjnie elastyczny element dystansowy na N-końcu. Jako interkalujące układy trójcykliczne akrydon, akrydyna, antrachinony i w szczególnym przypadku iminostilben kończą się N-końcowy koniec łańcucha pirolowego. Cytotoksyczność została zbadana przez NCI, ponadto przeprowadzono badania biofizyczne i biochemiczne w celu uzyskania pewnych informacji przeprowadzono w celu uzyskania informacji na temat właściwości wiązania DNA i efektu hamowania topoizomerazy tej nowej serii cząsteczek.

Czy interkalatory DNA mogą działać jako inhibitory topoizomerazy?

Odwijanie DNA sugeruje interkalację DNA, co może wyjaśniać hamowanie topoizomerazy II. Wśród wielu właściwości amiloryd jest interkalatorem DNA i inhibitorem topoizomerazy II. Amsakryna, interkalator DNA i inhibitor topoizomerazy II, jest skuteczna jako środek antyleukemogenny. AQ4N (1,4-bis[[2-(dimetyloamino)etylo]amino]-5,8-dihydroksyantracen-9, 10-dion bis-N-tlenek dihydrochlorku) jest prolekiem, który jest selektywnie aktywowany w niedotlenionych tkankach do AQ4, inhibitora topoizomerazy II i interkalatora DNA. Amonafide jest interkalatorem DNA i inhibitorem topoizomerazy II w rozwoju klinicznym w leczeniu chorób nowotworowych.

Informacje o autorze: (1)1] Oddział Kardiologii, Bostoński Szpital Dziecięcy, Boston, Massachusetts, USA. [2]. (2)1] Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering, School of Engineering and Applied Sciences, Harvard University, Cambridge, Massachusetts, USA. [2]. (3)1] Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering, School of Engineering and Applied Sciences, Uniwersytet Harvarda, Cambridge, Massachusetts, USA. [2] Wydział Genetyki, Harvard Medical School, Boston, Massachusetts, USA. (4)Oddział Kardiologii, Szpital Dziecięcy w Bostonie, Boston, Massachusetts, USA. (5)Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering, School of Engineering and Applied Sciences, Harvard. i Nauk Stosowanych, Uniwersytet Harvarda, Cambridge, Massachusetts, USA. (6)1] Oddział Kardiologii, Bostoński Szpital Dziecięcy, Boston, Massachusetts, USA. (2) Department of Medicine, Division of Genetics, Boston Children's Hospital, Boston, USA. Boston Children's Hospital, Boston, Massachusetts, USA. (7)1] Allele Biotechnology & Pharmaceuticals, Inc, San Diego, Kalifornia, USA. [2] Departament Fotobiologii i Bioinżynierii, The Scintillon Institute, San Diego, Kalifornia, USA. (8)Department of Clinical Chemistry and Pediatrics, Laboratory of Genetic Chorób Metabolicznych, Akademickie Centrum Medyczne, Amsterdam, Holandia. (9) Zakład Patologii, Centrum Biologii Układu Sercowo-Naczyniowego i Instytut ds. Stem Cell and Regenerative Medicine, University of Washington, Seattle, Washington, USA. (10)1] Department of Pathology, Center for Cardiovascular Biology and Institute for Stem Cell and Regenerative Medicine, University of Washington, Seattle, Washington, USA. [2] Wydział Bioinżynierii, Centrum Biologii Sercowo-Naczyniowej, Instytut Komórek Macierzystych i Medycyny Regeneracyjnej, University of Washington, Seattle, Washington, USA. Biologii Sercowo-Naczyniowej, Instytut Komórek Macierzystych i Medycyny Regeneracyjnej, University of Washington, Seattle, Washington, USA. [3] Wydział Medycyny i Kardiologii, Center for Cardiovascular Biology, Institute for Stem Cell and Regenerative Medicine, University of Washington, Seattle, USA. Stem Cell and Regenerative Medicine, University of Washington, Seattle, Washington, USA. (11)Department of Cell and Molecular Biology and Medicine, Karolinska Institutet, Sztokholm, Szwecja. (12)Wydział Metabolizmu, Kennedy Krieger Institute, Baltimore, Maryland, USA. (13)1] Wyss Institute for Biologically Inspired Engineering, School of Inżynierii i Nauk Stosowanych, Uniwersytet Harvarda, Cambridge, Massachusetts, USA. [2] Harvard Stem Cell Institute, Uniwersytet Harvarda, Cambridge, Massachusetts, USA. (14)1] Oddział Kardiologii, Szpital Dziecięcy w Bostonie, Boston, Massachusetts, USA. [2] Harvard Stem Cell Institute, Uniwersytet Harvarda, Cambridge, Massachusetts, USA. --- Autorzy opisują 6-letniego chłopca z zespołem Bartha, u którego stwierdzono kardiomiopatią, neutropenią i hipotonią. Chromatografia gazowa moczu wykazała wysoki poziom kwasu 3-metyloglutakonowego. DNA zarówno pacjenta, jak i matki wykazało heterozygotyczną delecję 3 bp w eksonie 8 genu tafazyny. Ta nieprawidłowość obejmuje delecję zasad TGA, począwszy od nukleotydu cDNA 891 (c891_893delTGA), co skutkuje brakiem kwasu glutaminowego w kodonie 202 z wysoce konserwatywnego obszaru białka tafazyny, co jest zgodne z diagnozą zespołu diagnozą zespołu Bartha. Jest to pierwszy opis przypadku zespołu Bartha w populacji arabskiej. populacji arabskiej, podkreślający znaczenie szczegółowych badań w przypadkach dziedzicznej kardiomiopatii. --- Zespół Bartha (BTHS) jest recesywną chorobą sprzężoną z chromosomem X, dotykającą głównie mężczyzn. Klinicznie, choroba charakteryzuje się przerostową lub rozszerzoną kardiomiopatią, miopatią szkieletową, przewlekłą/cykliczną neutropenią, kwasica 3-metyloglutakonowa, opóźnienie wzrostu i dysfunkcja łańcucha oddechowego. dysfunkcja łańcucha oddechowego. Jest ona spowodowana mutacjami w genie TAZ kodującym białko tafazzin które jest odpowiedzialne za przebudowę kardiolipiny. W niniejszej pracy przedstawiamy nową patogenną mutację TAZ c.83T>A, p.Val28Glu, występującą w postaci mozaikowej u prawie wszystkich u prawie wszystkich kobiet w polskiej rodzinie. Sekwencjonowanie Sangera DNA z krwi obwodowej i komórek nabłonkowych wykazało mozaicyzm żeński w trzech pokoleniach. pokoleniach. Wydaje się, że jest to nowy mechanizm dziedziczenia, a dalsze badania badania są wymagane w celu zrozumienia mechanizmu tego mozaicyzmu. My że testy genetyczne BTHS powinny obejmować dwie lub więcej tkanek u kobiet które wydają się nie być nosicielkami, gdy początkowo badane jest DNA krwi. Wyniki powinny mieć zastosowanie nie tylko do rodzin z BTHS, ale także do rodzin z innymi chorobami sprzężonymi z chromosomem X. z innymi chorobami sprzężonymi z chromosomem X. --- Zespół Bartha jest zaburzeniem sprzężonym z chromosomem X, charakteryzującym się kardiomiopatią, miopatią szkieletową szkieletowych, neutropenią, kwasicą organiczną i opóźnieniem wzrostu spowodowanym mutacjami mutacjami w tafazzinie. Podobieństwo sekwencji tafazyny do acylotransferaz sugeruje rolę w mitochondrialnym metabolizmie fosfolipidów. Aby zbadać rolę w funkcjonowaniu i rozwoju serca, stworzyliśmy model knockdown danio pręgowanego. model. U danio pręgowanego mRNA tafazyny jest po raz pierwszy widoczne po 7 godzinach od zapłodnienia (hpf). (hpf). Po 10 i 24 godzinach od zapłodnienia mRNA tafazyny jest wszechobecne, z najwyższymi poziomami w głowie. głowie. Do 51 hpf ekspresja staje się ograniczona do serca. Nokaut tafazyny utworzony przez wstrzyknięcie antysensownego morfolino żółtka spowodował zależną od dawki letalnością, poważnym opóźnieniem rozwoju i wzrostu, wyraźną bradykardią i wysięk osierdziowy i uogólniony obrzęk, objawy przypominające ludzki zespół Barth zespół niewydolności serca. Ten fenotyp knockdown został uratowany przez jednoczesne wstrzyknięcie wstrzyknięcie normalnego mRNA tafazyny. Nieprawidłowy rozwój serca, z liniowym, nie zapętlonym sercem oraz hipomorficznym rozwojem ogona i oka dowodzi, że tafazzin jest niezbędna dla ogólnego rozwoju danio pręgowanego, zwłaszcza serca. The tafazyny zapewnia model zwierzęcy podobny do zespołu Bartha do analizy nasilenia mutacji u ludzi i testowania potencjalnych metod leczenia. --- Kardiolipina jest specyficznym dla mitochondriów fosfolipidem, który stabilizuje montaż kompleksów łańcucha oddechowego, sprzyjając pracy z pełną wydajnością. Jest również pośredniczy w kluczowych etapach apoptozy. W zespole Bartha, kardiomiopatii związanej z chromosomem X kardiomiopatia spowodowana mutacjami tafazyny, kardiolipiny wykazują modyfikacje łańcucha acylowego i są obecne w nieprawidłowych ilościach. acylowe i są obecne w nienormalnie niskich stężeniach, podczas gdy gromadzi się monolizokardiolipina. Wykorzystując unieśmiertelnione limfoblasty od pacjentów z zespołem Barth wykazaliśmy, że produkcja nieprawidłowej kardiolipiny prowadziła do zmian mitochondrialnych. zmian mitochondrialnych. Rzeczywiście, brak normalnej kardiolipiny prowadził do zmian w stabilności łańcucha transportu elektronów, powodując defekty komórkowe. Stwierdziliśmy destabilizację superkompleksu (respirasomu) I+III2+IVn, ale także zmniejszenie ilości poszczególnych kompleksów I i IV oraz superkompleksów I+III i III+IV. Nie zaobserwowano zmian w ilości poszczególnych kompleksów III i II. Stwierdziliśmy również obniżony poziom kompleksu V. Kompleks ten nie jest częścią superkompleksu, co sugeruje, że kompleks V nie jest częścią superkompleksu. superkompleksu, co sugeruje, że kardiolipina jest wymagana nie tylko do asocjacji/stabilizacji kompleksów w superkompleksy, ale także do modulacji ilości poszczególnych kompleksów łańcucha oddechowego. Jednakże, te zmiany zostały zrekompensowane przez wzrost masy mitochondriów, co wykazane przez mikroskopię elektronową i pomiary syntazy cytrynianowej aktywność. Sugerujemy, że ten kompensacyjny wzrost zawartości mitochondriów zapobiega spadkowi oddychania mitochondrialnego i syntezy ATP w komórkach. Pokazujemy również, poprzez obszerną analizę cytometrii przepływowej, że szlak apoptozy typu II został zablokowany na poziomie mitochondrialnym i że mitochondria pacjentów z zespołem pacjentów z zespołem Bartha nie mogą wiązać aktywnej kaspazy-8. Transdukcja sygnału jest zatem blokowana przed wystąpieniem jakiegokolwiek zdarzenia mitochondrialnego. Co ciekawe, podstawowe poziomy produkcji anionów ponadtlenkowych były nieco wyższe w komórkach pacjentów niż w komórkach kontrolnych, jak wcześniej wykazano poprzez zwiększoną karbonylację białka karbonylacji białek w mutancie taz1Δ w drożdżach. Może to być szkodliwe dla komórek w dłuższej perspektywie. Konsekwencje dysfunkcji mitochondriów i zmian do transdukcji sygnału apoptozy są rozpatrywane w świetle potencjału rozwoju przyszłych terapii. rozwoju przyszłych terapii. --- Tafazzin, mitochondrialna acylotransferaza, odgrywa ważną rolę w przebudowie łańcucha bocznego przebudowie łańcucha bocznego kardiolipiny. Poprzednie badania wykazały, że dysfunkcja tafazyny zmniejsza zawartość kardiolipiny, upośledza funkcję mitochondriów i powoduje kardiomiopatię rozstrzeniową w zespole Bartha. Reaktywne formy tlenu (ROS) zostały zaangażowane w rozwój kardiomiopatii i są również obowiązkowymi produktami ubocznymi mitochondriów. Postawiliśmy hipotezę, że knockdown tafazyny zwiększa produkcję ROS z mitochondriów, a przeciwutleniacz ukierunkowany na mitochondria przeciwutleniacz zapobiega indukowanej przez knockdown tafazyny dysfunkcji mitochondriów i serca. dysfunkcji serca. Wykorzystaliśmy miocyty serca transdukowane adenowirusem zawierającym tafazynę shRNA jako model do badania wpływu mitochondrialnego przeciwutleniacza, mito-Tempo. Zablokowanie tafazyny zmniejszyło poziomy kardiolipiny i poziom kardiolipiny i zwiększało mitochondrialny ROS. Leczenie miocytów serca z mito-Tempo znormalizowało knockdown tafazyny, zwiększyło produkcję mitochondrialnego ROS i spadek komórkowego ATP. Mito-Tempo również znacząco zniosło przerost mięśnia sercowego wywołany przez knockdown tafazzin, dysfunkcję skurczową i śmierć komórek. Wnioskujemy, że przeciwutleniacz ukierunkowany na mitochondria przeciwutleniacz zapobiega dysfunkcji serca indukowanej przez knockdown genu tafazzin w miocytów serca i sugerują, że mito-Tempo jest potencjalnym środkiem terapeutycznym w zespole Barth i innych kardiomiopatii rozstrzeniowych wynikających z mitochondrialnego stresu oksydacyjnego. mitochondrialnego stresu oksydacyjnego. --- W ciągu 26 lat od pierwszego opisania zespołu Bartha jako kardiomiopatii sprzężonej z chromosomem X poczyniono wiele postępów w dziedzinie biologii tego zespołu. lat od jego pierwszego opisania jako kardiomiopatii sprzężonej z chromosomem X. Zespół Bartha jest pierwszą rozpoznaną ludzką chorobą, w której głównym czynnikiem sprawczym jest zmiana w przebudowie kardiolipiny. Kardiolipina jest niezbędna do optymalnego funkcjonowania wielu białek w mitochondriach, w szczególności w łańcuchu łańcucha oddechowego i bierze udział w procesie apoptozy, w którym pośredniczą mitochondria. proces apoptozy. Odpowiednia zawartość kardiolipiny wydaje się być krytyczna dla tych funkcji. funkcji. Kardiolipina jest syntetyzowana de novo w mitochondriach i jest szybko przebudowywana w celu wytworzenia CL wzbogaconego w kwas linolowy. Zidentyfikowano gen TAZ zespołu Bartha został zidentyfikowany, a ekspresja genu daje białka znane jako tafazyny. Mutacje w TAZ skutkują zmniejszeniem ilości tetra-linoleoilowych form kardiolipiny i nagromadzenie monolizokardiolipiny w komórkach pacjentów z zespołem Barth Bartha. Chociaż produkt białkowy genu TAZ wykazuje sekwencję acylotransferazy glicerolipidowej, jego dokładna funkcja biochemiczna pozostaje do wyjaśnienia. funkcja biochemiczna pozostaje do wyjaśnienia. W tym przeglądzie podkreślamy niektóre z najnowszej literatury na temat metabolizmu kardiolipin i zespołu Bartha. --- Zespół Bartha (BTHS), rzadka, recesywna choroba sprzężona z chromosomem X, charakteryzuje się neutropenią i kardiomiopatią. neutropenią i kardiomiopatią. BTHS jest spowodowany mutacjami utraty funkcji genu genu tafazyny (TAZ). Opracowaliśmy model BTHS poprzez transfekcję ludzkich komórek progenitorowych HL60 mieloidalnych komórek progenitorowych za pomocą shRNA specyficznych dla TAZ. Wyniki pokazują znaczną redukcję ekspresji TAZ, naśladując efekty naturalnie występujących mutacji skrócenia naturalnie występujących mutacji skrócenia w TAZ. Analizy cytometrii przepływowej komórek z specyficzne dla TAZ, ale nie zakodowane, shRNA wykazują prawie dwukrotny wzrost w odsetka komórek aneksyny V-dodatniej i znacznie zwiększone rozpraszanie potencjału błony mitochondrialnej, jak określono przez barwienie DIOC6. Transfekcja shRNA specyficznego dla TAZ miała podobny efekt w komórkach mieloidalnych U937, ale nie w liniach komórek limfoidalnych. ale nie w limfoidalnych liniach komórkowych. Dalsze badania na mieloidalnych komórkach progenitorowych HL60 ujawniły nieprawidłowe uwalnianie cytochromu c z mitochondriów i znacząco podwyższony poziom aktywowanej kaspazy-3 w odpowiedzi na knockdown TAZ. Leczenie inhibitorem specyficznym dla kaspazy zVAD-fmk spowodowało znaczne zmniejszenie apoptozy do poziomu zbliżonego do normalnego. Dane te sugerują, że neutropenia w BTHS jest można przypisać zwiększonemu rozpraszaniu potencjału błony mitochondrialnej, nieprawidłowego uwalniania cytochromu c, aktywacji kaspazy-3 i przyspieszonej apoptozę mieloidalnych komórek progenitorowych i że wada ta może być częściowo przywrócony in vitro przez leczenie inhibitorami specyficznymi dla kaspaz. --- Mutacje w ludzkim genie TAZ są związane z zespołem Bartha, często śmiertelną chorobą sprzężoną z chromosomem X. często śmiertelną chorobą sprzężoną z chromosomem X, która objawia się kardiomiopatią i neutropenią. Gen TAZ koduje Tafazzin, przypuszczalną acylotranferazę fosfolipidową, która jest zaangażowana w przebudowę kardiolipiny, fosfolipidu unikalnego dla wewnętrznej błony mitochondrialnej. błony mitochondrialnej. Wykazano, że zakłócenie genu Tafazzin u drożdży (Taz1) wpływa na montaż i stabilność łańcucha oddechowego kompleksu IV i jego superkompleksów. Jednak implikacje tych wyników dla zespołu Bartha są ograniczone ze względu na dodatkową obecność kompleksu kompleksu I u ludzi, który tworzy superkompleks z kompleksami III i IV. Tutaj, zbadaliśmy wpływ Tafazzin, a tym samym niedoboru kardiolipiny w kardiolipiny w limfoblastach od pacjentów z zespołem Bartha, stosując elektroforezę w żelu poliakrylamidowym. elektroforezy żelowej. Ekstrakcja digitoniny ujawniła bardziej labilny kompleks I/III(2)/IV w mitochondriach komórek z zespołem Bartha, przy czym Kompleks IV łatwiej dysocjował z superkompleksu. Interakcja między kompleksami I i III była również mniej stabilna, ze zmniejszonymi poziomami superkompleksu kompleksu I/III(2). Obniżenie poziomu holoenzymu kompleksu I zaobserwowano również również u pacjentów z zespołem Bartha, z odpowiadającym mu spadkiem w stanie stacjonarnym. Proponujemy, aby utrata dojrzałych kardiolipin w zespole Bartha skutkuje niestabilnymi superkompleksami łańcucha oddechowego, wpływając w ten sposób na biogenezę kompleksu I, aktywność oddechową i późniejszą patologię. patologię. --- Kardiolipina jest głównym fosfolipidem błonowym w mitochondriach i jest niezbędna dla metabolizmu energii komórkowej, w którym pośredniczą mitochondria fosforylację oksydacyjną. Ostatnie badania wskazują, że odgrywa ona zróżnicowaną rolę w metabolizmie komórkowym. Eukariotyczna kardiolipina jest syntetyzowana de novo z kwasu kwasu fosfatydowego poprzez szlak cytydyno-5'-difosforano-1,2-diacylo-sn-glicerolu i jest deacylowana do monolizokardiolipiny, aby mogła zostać przemodelowana do postaci obserwowanej w mitochondriach. postać, którą obserwuje się w błonach mitochondrialnych. Ta resynteza deacylowanej kardiolipiny z monolizokardiolipiny zachodzi za pośrednictwem produktu genu zespołu Bartha tafazynę i acylotransferazę acylowo-sokardiolipinową-1, acylotransferazy monolizokardiolipinowej-1 i podjednostki alfa trójfunkcyjnego białka białka. Niewydolność serca jest stanem chorobowym, w którym ilość i rodzaj kardiolipiny jest zmieniona. Wygenerowano kilka modeli zwierzęcych w celu zbadania rolę zmienionej kardiolipiny w niewydolności serca. W wielu z tych modeli utrata tetralinoleoilokardiolipiny obserwuje się podczas rozwoju niewydolności serca. niewydolności serca. W indukowanej doksycykliną krótkiej spince do włosów RNA tafazzin knock down myszy, utrata tetralinoleoilokardiolipiny jest związana z bioenergetyką zaburzeniem bioenergetyki mitochondriów. Zmniejszenie mitochondrialnego superkompleksu i aktywności dehydrogenazy NADH w tych superkompleksach jest obserwowane. Modulacja składu acylowego tłuszczów CL może służyć jako strategia terapeutyczna strategia leczenia kilku patologii, w tym dysfunkcji serca. Proponujemy, aby zwiększenie kardiolipiny mogło poprawić funkcję mitochondriów i potencjalnie służyć jako terapia. i potencjalnie służyć jako terapia chorób, które wykazują dysfunkcję mitochondriów. dysfunkcja mitochondriów obejmująca zmniejszoną kardiolipinę.

Który gen jest zaangażowany w rozwój zespołu Bartha?

Tafazyna jest mitochondrialną transacylazą fosfolipidową, a jej mutacje powodują zespół Bartha (BTHS).

Gangliozydoza GM1 jest genetycznym zaburzeniem neurologicznym spowodowanym mutacjami w genie genie beta-galaktozydazy kwasu lizosomalnego. Podczas gdy jej ekspresja fenotypowa jest jest złożona, zwykle klasyfikuje się ją jako postać dziecięcą, młodzieńczą lub dorosłą na podstawie wieku zachorowania, tempa progresji objawów i nasilenia zajęcia ośrodkowego układu nerwowego. nasilenia zajęcia ośrodkowego układu nerwowego. Przeanalizowaliśmy gen kwaśnej beta-galaktozydazy u 12 japońskich pacjentów z dziewięciu rodzin. Celem było zidentyfikowanie mutacji u poszczególnych pacjentów, a następnie zbadanie możliwej korelacji między mutacjami a fenotypami klinicznymi. Northern blotting cDNA ludzkiej beta-galaktozydazy o pełnej długości wykazały, że mRNA wahał się od niewykrywalnego do znacznie zmniejszonego u pacjentów w wieku niemowlęcym ale było normalne pod względem ilości i wielkości u wszystkich młodocianych i dorosłych pacjentów. Cztery zidentyfikowano cztery różne mutacje missense, z których każda ogranicza się do odpowiedniej form klinicznych w naszych małych próbkach. U niemowlęcego pacjenta z zmniejszonym, ale wykrywalnym mRNA, znaleziono mutację punktową skutkującą Arg49----Cys. U niemowlęcego pacjenta z prawie niewykrywalnym mRNA, mutacja Arg457----Ter. Mutację Arg201----Cys znaleziono u wszystkich czterech młodocianych pacjentów. młodocianych pacjentów, podczas gdy wszystkich sześciu dorosłych pacjentów było homozygotycznych dla mutacji punktowej mutacji punktowej Ile51----Thr. Mutacje wykryte u młodocianych i dorosłych pacjentów pacjentów zmieniają miejsca restrykcji w normalnym genie, a zatem są podatne na szybkie badanie przesiewowe. Przewidywanie, że mutacje te są odpowiedzialne za chorobę choroby klinicznej zostało potwierdzone przez brak ekspresji aktywności katalitycznej zmutowanych białek w zmutowanych białek w systemie ekspresji komórek COS-I.(ABSTRACT TRUNCATED AT 250 SŁÓW) --- Zbadano niemowlę płci żeńskiej z wczesną postacią gangliozydozy GM1 typu I. Limfocyty limfocyty, transformowane limfocyty i hodowane fibroblasty skóry pacjentki. wykazano ciężki niedobór beta-D-galaktozydazy. The aktywności beta-D-galaktozydazy tych komórek od ojca i matki pacjenta matki i ojca pacjenta były na dolnej granicy normalnego zakresu. Akumulacja oligosacharydów oligosacharydów w moczu pacjenta wykazały typową dla typu I GM1-gangliozydozę, ale nie wykryto gangliozydu GM1 w moczu i transformowanych limfocytach pacjenta. moczu ani w transformowanych limfocytach. Cechy kliniczne były zgodne z dziecięcą gangliozydozą GM1. Mieszanina homogenatów z hodowanych fibroblastów lub transformowanych limfocytów hodowanych fibroblastów lub transformowanych limfocytów pacjenta i kontroli nie wykazała uzupełnienia aktywności beta-D-galaktozydazy w stosunku do kontroli. --- Przeprowadzono mikroskopię immunoelektronową w celu zbadania biosyntezy lizosomalnej beta-galaktozydazy (beta-gal) w normalnych i zmutowanych ludzkich fibroblastach. Używając poliklonalnych i monoklonalnych przeciwciał wykazaliśmy w normalnych komórkach prekursorowe formy beta-gal w szorstkim retikulum endoplazmatycznym (RER) i w aparacie Golgiego w całym stosie cisternae. W lizosomach praktycznie cały beta-gal istnieje jako multimer dojrzałego enzymu o wysokiej masie cząsteczkowej. W autosomalnej recesywnej chorobie GM1-gangliozydozy spowodowanej niedoborem beta-gal oraz w galaktosialidozie, związanej z połączonym niedoborem lizosomalnej neuraminidazy i beta-gal, formy prekursorowe tego ostatniego enzymu znajdują się w RER, Golgiego i pewne oznakowanie jest obecne na powierzchni komórki. Lizosomy pozostają nieznakowane, co wskazuje na brak cząsteczek enzymu w tej organelli. organelle. W fibroblastach z galaktozialidozą również nie znaleziono dojrzałego beta-gal w lizosomach, ale w lizosomach, ale w tych komórkach obecność formy monomerycznej może być zwiększona przez leupeptynę (hamowanie proteolizy), podczas gdy dodanie częściowo "białka ochronnego" o masie 32 kDa powoduje przywrócenie multimerów beta-gal o wysokiej masie cząsteczkowej. multimerów beta-gal o wysokiej masie cząsteczkowej w lizosomach. --- Mutacje w lizosomalnej kwaśnej beta-galaktozydazie (EC 3.2.1.23) leżą u podstaw dwóch różnych zaburzeń. różnych zaburzeń: gangliozydozę GM1, która w różnym stopniu obejmuje układ nerwowy i narządy i narządy trzewne w różnym stopniu, oraz zespół Morquio typu B (choroba Morquio B Morquio B), który jest chorobą tkanki kostno-stawowej bez żadnych objawów ze strony OUN. objawów ze strony OUN. Ten artykuł pokazuje, że transdukcja ludzkich fibroblastów z gangliozydozą GM1 za pomocą wektorów retrowirusowych kodujących ludzką kwaśną beta-galaktozydazę prowadzi do całkowitej korekty niedoboru enzymatycznego. Nowo enzym jest prawidłowo przetwarzany i kierowany do lizosomów w transdukowanych komórkach. transdukowanych komórkach. Eksperymenty korekcji krzyżowej z użyciem komórek zmodyfikowanych retrowirusem jako dawców enzymu wykazały jednak, że ludzki enzym jest przenoszony z niską wydajnością. skuteczności. Eksperymenty z użyciem innego wektora retrowirusowego niosącego ludzkie cDNA potwierdziły tę obserwację. cDNA potwierdziły tę obserwację. Transdukcja ludzkich fibroblastów GM1 i mysich komórek NIH 3T3 z wektorem retrowirusowym kodującym mysią beta-galaktozydazę cDNA skutkowała wysokim poziomem aktywności enzymatycznej. Ponadto stwierdzono, że mysi enzym był przenoszony do ludzkich komórek z wysoką wydajnością. Enzym w pożywce kondycjonowanej przez genetycznie zmodyfikowane komórki sugerują, że ludzki enzym beta-galaktozydaza jest mniej skutecznie uwalniany do przestrzeni do przestrzeni zewnątrzkomórkowej niż jego mysi odpowiednik. Badanie to sugeruje, że enzymy lizosomalne, w przeciwieństwie do uogólnionej percepcji w dziedzinie terapii genowej, mogą znacząco różnić się właściwościami. terapii genowej, mogą różnić się znacząco pod względem swoich właściwości i zapewniają wgląd w projektowania przyszłych interwencji terapii genowej w niedoborze kwaśnej beta-galaktozydazy niedobór. --- Nieprawidłowości siatkówki są dobrze udokumentowane u pacjentów z chorobami spichrzeniowymi gangliozydów. gangliozydów. Całkowita zawartość i dystrybucja glikosfingolipidów siatkówki była po raz pierwszy u myszy kontrolnych oraz myszy z chorobą Sandhoffa (SD) i gangliozydozą GM1 myszy z gangliozydozą. Mikroskopia świetlna i elektronowa siatkówek SD i GM1 ujawniła magazynowanie w komórkach zwojowych. Podobne do wcześniejszych odkryć w siatkówce szczura, GD3 był głównym gangliozydem w siatkówce myszy, podczas gdy GM2 i GM1 były gatunkami drugorzędnymi. gatunki. Całkowita zawartość gangliozydów była odpowiednio o 44% i 40% wyższa w siatkówkach SD i GM1 niż w siatkówkach kontrolnych. Ponadto zawartość GM2 i GM1 były odpowiednio 11-krotnie i 51-krotnie wyższe w siatkówkach SD i GM1 niż w siatkówkach kontrolnych. odpowiednio w siatkówkach kontrolnych. Stwierdzono wysokie stężenia asialo-GM2 i asialo-GM1 stwierdzono odpowiednio w siatkówkach SD i GM1, ale były niewykrywalne w siatkówkach kontrolnych. niewykrywalne w siatkówkach kontrolnych. Nieprawidłowości GSL w siatkówkach SD i GM1 odzwierciedlają znaczące zmniejszenie aktywności beta-heksozoaminidazy i enzymu beta-galaktozydazy. Chociaż elektroretinogramy u myszy SD i GM1, wzrokowe potencjały wywołane były nieprawidłowe u obu mutantów. u obu mutantów, wskazując na zaburzenia widzenia. Nasze odkrycia przedstawiają modelowy system do oceny patobiologii siatkówki i terapii gangliozydoz. gangliozydoz. --- Zbadano lipidy mózgowe pacjentów z gangliozydozami GM1, niemowlęcymi, młodzieńczymi i które są spowodowane niedoborem beta-galaktozydazy, zostały zbadane i porównane ze sobą. i porównano je ze sobą. Typ niemowlęcy wykazywał nieprawidłowe akumulację GM1 i asialo-GM1, w przeciwieństwie do znacznego zmniejszenia takich głównych lipidów mózgowych, takich jak cholesterol, fosfolipidy, cerebrozyd i sulfatyd. Zauważono również, że znaczne ilości takich nietypowych lipidów, jak wolne kwasy tłuszczowe kwasy tłuszczowe, GlcCer, LacCer, GbOse3Cer i GbOse-4Cer oraz nLcOse4Cer. mózgu. Odkrycia te wskazały, że ten typ niemowlęcy może towarzyszyć ciężkiej dysgenezji mózgu ze słabą mielinizacją. Typ młodzieńczy wykazał również znaczny wzrost GM1 i asialo-GM1, ale spadek cholesterolu, fosfolipidów, cerebrozydu i sulfatydu nie był tak duży jak w typie dziecięcym. Odkrycia te wraz z występowaniem estru cholesterolu sugerowały, że mózg mózgu spowodowało postępującą demielinizację po pojawieniu się niedojrzałej mieliny. An autopsji tkanki mózgowej pacjenta płci męskiej, u którego ostatecznie zdiagnozowano przypadek GM1-gangliozydozy typu przewlekłego po jego śmierci, wykazała pewną akumulację GM1 i asialo-GM1, szczególnie w jądrze ogoniastym i skorupie, podczas gdy wykazał umiarkowane ilości GM1 w pozornie normalnej istocie szarej i białej. To wydawało się, że nie ma nieprawidłowych lipidów mózgowych, z wyjątkiem gangliozydów i niektórych neutralnych glikosfingolipidów w typie przewlekłym. --- Siostra i brat, obecnie w wieku 7 i 9 lat, zgłosili się z zatrzymaniem rozwoju zatrzymaniem rozwoju, zaburzeniami chodu, demencją i postępującą padaczką miokloniczną z hiperakuzją w drugim roku życia. Następnie spastyczne Następnie spastyczne niedowłady czterokończynowe doprowadziły do stanu decerebrate. Przy braku zwyrodnienia plamki żółtej lub siatkówki zwyrodnienia plamki żółtej lub siatkówki, organomegalii i cech somatyczno-twarzowych sugerujących mukopolisacharydozę, obecność hiperakusji wraz z niebiesko-morskimi histiocytami histiocytami w biopsjach szpiku kostnego i niedoborem aktywności beta-galaktozydazy ale normalna aktywność glukozydazy, heksozoaminidazy i neuraminidazy w testach enzymów lizosomalnych stanowi kliniczno-patologiczno-biochemiczny profil GM1 gangliozydozy typu 2. Jest to rzadka, postępująca choroba szarej materii o późnym początku w okresie niemowlęcym. choroba szarej materii, w której niedobór beta-galaktozydazy jest w dużej mierze zlokalizowany do mózgu, chociaż można go wykazać w leukocytach i hodowanych fibroblastach skóry. fibroblastach skóry. Należy ją odróżnić od prezentacji Jansky'ego-Bielschowsky'ego neuronalnej ceroidalnej lipofuscynozy, encefalopatii mitochondrialnej, kwasicy mleczanowej, epizodów udarowych. kwasica mleczanowa, epizody udarowe (MELAS) i padaczka miokloniczna z poszarpanymi czerwonymi włóknami (MERRF). (MERRF), nietypowe prezentacje gangliozydoz GM2 (Tay-Sachsa i Sandhoffa) (choroby Tay-Sachsa i Sandhoffa), pierwotna sialidoza (niedobór neuraminidazy niedobór neuraminidazy), galaktosialidoza i choroba Alpersa. --- Gangliozydoza GM1 jest rzadką chorobą spichrzeniową układu nerwowego spowodowaną dziedzicznym niedoborem kwaśnej beta-galaktozydazy. Charakterystyczną cechą neurologiczną charakterystyczną cechą neurologiczną GM1-gangliozydozy typu 3 (u dorosłych lub przewlekłej) jest zwykle powoli postępująca dystonia z dyzartrią. postępująca dystonia z dyzartrią spowodowana dominującym zajęciem zwojów podstawy mózgu. zwojów podstawy mózgu. W literaturze opisano około 20 dorosłych pacjentów z tym zaburzeniem. literaturze. Nie ma jednak doniesień o 3 braciach z typem 3 GM1-gangliozydozą i wynikami MRI. Przypadek 1 (probant): 28-letni mężczyzna był hospitalizowany z powodu grymasu twarzy, dyzartrii i uogólnionej dystonii. Urodził się po prawidłowej ciąży i porodzie. urodził się po prawidłowej ciąży i porodzie. Jego rozwój był prawidłowy do 3 roku życia, kiedy jego rodzice zauważyli trudności z mówieniem i chodzeniem. rodzice. Te nieprawidłowości neurologiczne postępowały powoli, a grymas twarzy i ruchy dystoniczne i ruchy dystoniczne pojawiły się 7 lat później. Nie mógł chodzić w wieku 22 lat. wieku. Przy przyjęciu był przykuty do łóżka z wyraźną skoliozą i podwichnięciem żuchwy. żuchwy. Komunikacja była możliwa tylko poprzez wskazywanie słów napisanych na tablicy. na tablicy. Przypadek 2: 33-letni mężczyzna, starszy brat przypadku 1, wykazywał podobne cechy neurologiczne i przebieg kliniczny. podobne cechy neurologiczne i przebieg kliniczny. Badanie lampą szczelinową ujawniło zmętnienia rogówki, które były zlokalizowane w głębokim zrębie. Przypadek 3: 33-letni mężczyzna, starszy brat 33-letni mężczyzna, starszy brat przypadku 1 lub przypadku 2. W wieku 10-11 lat zaobserwowano u niego podobne objawy jak w przypadku 1 lub 2. Nasilenie dystonii było łagodniejsze niż u jego braci. niż u jego braci. Rozpoznanie gangliozydozy GM1 u trzech pacjentów postawiono na podstawie następujących danych (ABSTRAKT SKRÓCONY DO 250 SŁÓW) --- Gangliozydozy obejmują rodzinę lizosomalnych chorób spichrzeniowych charakteryzujących się przez nagromadzenie złożonych glikosfingolipidów w układzie nerwowym i innych tkankach. w układzie nerwowym i innych tkankach, wtórnie do upośledzonej aktywności hydrolaz lizosomalnych lub ich białek aktywujących. związanych z nimi białek aktywujących. Gangliozydoza GM1 i GM2 są związane z niedoborem z niedoborem odpowiednio β-galaktozydazy i β-heksozoaminidazy. Wszystkie gangliozydozy charakteryzują się postępującą neurodegeneracją, której nasilenie jest proporcjonalne do którego nasilenie jest proporcjonalne do resztkowej aktywności enzymu. Gangliozydozy GM1 charakteryzują się dysostozą, organomegalią i zgrubieniem w ich najcięższych postaciach. w najcięższych postaciach, podczas gdy dzieci z klasyczną dziecięcą gangliozydozą GM2 (choroba Tay-Sachsa) są zwykle oszczędzone zaangażowanie ogólnoustrojowe, z wyjątkiem przypadku wariantu Sandhoffa, w którym może wystąpić organomegalia. Wiśniowo-czerwone plamki wiśniowo-czerwone plamki występują we wczesnych postaciach gangliozydoz, ale są mniej rzadziej w mniej nasilonych fenotypach o późniejszym początku. Makrocefalia, przesadna reakcja wyolbrzymiona reakcja startowa, pogorszenie funkcji poznawczych, drgawki, ataksja i postępujący zanik mięśni. postępujący zanik mięśni mogą występować w różnych postaciach gangliozydozy. Diagnoza Diagnozę stawia się na podstawie badania aktywności enzymu i można ją potwierdzić za pomocą analizy mutacji. analizę mutacji. Badania przesiewowe nosicieli w kierunku choroby Tay-Sachsa okazały się niezwykle skuteczne w zmniejszaniu częstości występowania tej choroby w zagrożonej populacji aszkenazyjskiej. Nie istnieją sprawdzone terapie modyfikujące przebieg choroby gangliozydoz. --- Gangliozydoza GM1 jest lizosomalną chorobą spichrzeniową glikosfingolipidów (GSL) spowodowaną genetycznym niedoborem enzymu przez genetyczny niedobór kwaśnej beta-galaktozydazy (beta-gal), enzymu, który katabolizuje GM1 w lizosomach. Akumulacja GM1 i jego formy asialo (GA1) występuje głównie w mózgu, prowadząc do postępującej neurodegeneracji i dysfunkcji mózgu. neurodegeneracji i dysfunkcji mózgu. Terapia redukcji substratów ma na celu zmniejszenie tempa biosyntezy GSL w celu zrównoważenia upośledzonego tempa katabolizmu. Cukier iminowy N-butyldeoksygalaktonojirimycyna (NB-DGJ) jest konkurencyjnym inhibitorem specyficznej dla ceramidów glukozylozylacji. specyficznej dla ceramidów glukozylotransferazy, która katalizuje pierwszy etap biosyntezy GSL biosyntezy. Nowonarodzone myszy C57BL/6J (B6) i myszy z nokautem beta-gal (-/-) były wstrzykiwano codziennie od 2 dnia po urodzeniu (p-2) do p-5 z nośnikiem lub NB-DGJ w dawce 600 mg lub 1200 mg/kg masy ciała. Te stężenia leku znacząco zmniejszyły całkowitą zawartość gangliozydów i GM1 w mózgu u myszy B6 i beta-gal (-/-) myszy. Leczenie farmakologiczne nie miało znaczącego wpływu na żywotność, masę ciała, masę mózgu lub zawartość wody w mózgu u myszy B6 i beta-gal (-/-). Znaczące podwyższenie neutralnych lipidów (GA1, ceramidu i sfingomieliny) zaobserwowano w myszy beta-gal (-/-) leczonych NB-DGJ, ale nie były one związane z niekorzystnymi efekty. Ponadto, leczenie NB-DGJ myszy B6 i beta-gal (-/-) od p-2 do p-5 nie miało późniejszego wpływu na zawartość gangliozydów w mózgu w p-21. Nasze wyniki pokazują że NB-DGJ jest skuteczny w zmniejszaniu całkowitej zawartości gangliozydów i GM1 w mózgu we wczesnym wieku noworodkowym. Odkrycia te sugerują, że terapia redukcji substratów przy użyciu NB-DGJ może być skuteczną wczesną interwencją w przypadku gangliozydozy GM1 i prawdopodobnie innych lizosomalnych chorób spichrzeniowych GSL. --- Aktywność alfa-galaktozydazy i beta-galaktozydazy określono w preparatach leukocytów preparatach leukocytów pochodzących od 100 losowo wybranych dorosłych Chińczyków. Dla alfa-galaktozydazy zidentyfikowano dwie grupy o niskiej aktywności: grupa I składała się z 3 kobiet o aktywności poniżej 40% normy, a grupa II składała się z 5 mężczyzn i 1 kobiety z aktywnością około 60% normy. Badania rodzinne sugerowały, że te niskie aktywności alfa-galaktozydazy są genetycznie uwarunkowane genetycznie. Stwierdzono, że tylko u 1 osoby aktywność beta-galaktozydazy wynosiła około 50% normy. aktywności beta-galaktozydazy; przypuszczalnie jest on nosicielem niedoboru beta-galaktozydazy (gangliozydoza GM1). --- Gangliozydoza GM1 i choroba Morquio B są odmiennymi zaburzeniami zarówno klinicznie, jak i biochemicznie. i biochemicznie, ale wynikają z tego samego niedoboru enzymu beta-galaktozydazy. niedoboru enzymu beta-galaktozydazy. Z drugiej strony, galaktosialidoza i sialidoza mają wspólne cechy kliniczne i biochemiczne. wspólne cechy kliniczne i biochemiczne, ale wynikają one z dwóch odrębnych niedoborów enzymów, a mianowicie a mianowicie białka ochronnego/katepsyny A i neuraminidazy, odpowiednio. Jakkolwiek odmienne, w praktyce zaburzenia te pokrywają się zarówno klinicznie, jak i biochemicznie. klinicznie i biochemicznie, tak że łatwe rozróżnienie między nimi jest czasami trudne. czasami trudne. Głównym tego powodem może być fakt, że te trzy enzymy tworzą unikalny kompleks w lizosomach, który jest wymagany dla ich stabilności i obróbki potranslacyjnej. W tym przeglądzie skupiam się głównie na pierwotnych i wtórnych stanach niedoboru beta-galaktozydazy i przedstawiam kilka hipotezy wyjaśniające różnice między gangliozydozą GM1 a chorobą Morquio B . --- Gangliozydoza GM1 jest chorobą genetyczną z niedoborem lizosomalnej beta-galaktozydazy. spowodowaną mutacjami genu kodującego ten enzym. Jednakże, pozornie normalną aktywność enzymu stwierdzono w osoczu lub surowicy od młodocianych pacjentów z gangliozydozą GM1 pacjentów z gangliozydozą homozygotyczną dla mutacji, R201C (201Arg-->Cys), po krzepnięciu przez 30 minut. To znalezisko płynu pozakomórkowego jest niezwykłe u pacjentów z pierwotnym i genetycznym niedoborem beta-galaktozydazy. Aktywność enzymu w surowicy stała się stosunkowo niska dopiero po 3 1/2-godzinnym krzepnięciu, ponieważ jej wzrost nie zaobserwowano u tych pacjentów. Test beta-galaktozydazy nie zawsze jest wiarygodny, szczególnie w przypadku surowicy lub osocza jako źródła enzymu. osocza jako źródła enzymu, w celu rozpoznania dziedzicznego niedoboru beta-galaktozydazy beta-galaktozydazy, chyba że jest przeprowadzany w dobrze kontrolowanych warunkach.

Który niedobór enzymu może powodować gangliozydozę GM1?

Gangliozydozy GM1 są związane z niedoborem β-galaktozydazy.

Niedokrwistość związana z przewlekłą chorobą nerek i hemodializą charakteryzuje się przewlekłym stanem zapalnym i uwalnianiem cytokin, co skutkuje zwiększoną regulacją hormonu żelaza, hepcydyny, również zwiększonej przez terapię żelazem i zmniejszoną filtrację kłębuszkową filtracji kłębuszkowej, co w konsekwencji zmniejsza wchłanianie żelaza, recykling i dostępność dla erytronu. Ta reakcja okazuje się korzystna w krótkoterminowo, aby ograniczyć dostępność żelaza dla patogenów, ale ostatecznie prowadzi do ciężkiej niedokrwistości i upośledza odpowiedź na erytropoetynę (Epo) i żelazo. Homozygotyczność dla powszechnych polimorfizmów C282Y i H63D HFE wpływa na metabolizm żelaza poprzez hamowanie uwalniania hepcydyny przez hepatocyty w odpowiedzi na zwiększone zapasy w odpowiedzi na zwiększone zapasy żelaza, powodując w ten sposób nieodpowiednie hamowanie aktywności ferroportyny-1, niewłaściwie wysokiego wchłaniania i recyklingu żelaza oraz przeciążenia żelazem. przeciążenie. Jednak u pacjentów poddawanych hemodializie nosicielstwo mutacji HFE może przynosić korzyści adaptacyjne poprzez zmniejszenie uwalniania hepcydyny w odpowiedzi na infuzję żelaza infuzję żelaza i stan zapalny, poprawiając w ten sposób dostępność żelaza do erytropoezy, kontroli niedokrwistości, odpowiedzi na Epo i prawdopodobnie przeżycia. Dlatego terapie anty-hepcydyną mogą poprawić leczenie niedokrwistości w hemodializie. hemodializie. Jednak mutacje HFE bezpośrednio sprzyjają hemoglobinizacji niezależnie od hepcydyny i zmniejszają aktywację makrofagów w odpowiedzi na stan zapalny. zapalenie, podczas gdy hepcydyna może również odgrywać korzystną rolę przeciwzapalną i działanie przeciwbakteryjne podczas sepsy, tak więc bezpośrednie hamowanie za pośrednictwem HFE regulacji metabolizmu żelaza może stanowić cenną alternatywę cel terapeutyczny. Badania genetyczne mogą stanowić cenne narzędzie do testowania tych hipotezy i ukierunkować badania nad nowymi terapiami. --- W tym wydaniu czasopisma Blood, Cooke i wsp. wykazują potencjał w pełni ludzkiego przeciwciała przeciwciała przeciwko hepcydynie jako nowego środka terapeutycznego w niedokrwistościach z niedoboru żelaza, takich jak jako niedokrwistość zapalna, nowotworowa lub przewlekła choroba nerek (wcześniej znana jako "niedokrwistość chorób przewlekłych").

Jakie są wskazania do leczenia antyhepcydyną?

poprawa kontroli niedokrwistości leczenie niedokrwistości podczas hemodializy niedokrwistości z niedoboru żelaza

Zwierzęta wykształciły mechanizmy pozwalające utrzymać krążące poziomy składników odżywczych, gdy zapotrzebowanie na energię przekracza możliwości żywieniowe. Ssaki magazynują większość energii w postaci triacylogliceroli w kropelkach lipidów adipocytów pokrytych perilipiną. Jak nowo zsyntetyzowany triacyloglicerol jest dostarczany do kropli lipidowych pokrytych perilipiną. jest słabo poznany. Perylipina jest członkiem ewolucyjnie spokrewnionej rodziny białek PAT (Perilipin). ewolucyjnie spokrewnionej rodziny białek PAT (perilipina, adipofilina, TIP47), która jest definiowana przez podobieństwo sekwencji i związek z lipidami. przez podobieństwo sekwencji i związek z kropelkami lipidów. Wcześniej wykazaliśmy że S3-12, który jest również członkiem tej rodziny, wiąże się z oddzielną pulą kropelek lipidów, które pojawiają się, gdy magazynowanie triacylogliceroli jest napędzane przez dodanie oleinianu do pożywki hodowlanej adipocytów. Nasze obecne dane rozszerzają te odkrycia, aby wykazać, że powstające kropelki lipidów wyłaniają się z płaszczem złożonym z z S3-12, TIP47 i adipofiliny. Po 100 minutach leczenia oleinianem, powstające kropelki kropelki lipidów są bardziej niejednorodne: S3-12 i TIP47 pokrywają mniejsze, peryferyjne kropelki i adipofilinę. kropelki, a adipofilina pokrywa bardziej przyśrodkową populację kropelek. Frakcjonowanie adipocytów nietraktowanych i traktowanych oleinianem wykazuje zależną od oleinianu redystrybucję TIP47 i adipofiliny z frakcji cytozolowych do lipidów frakcji kropel lipidowych. Zahamowanie syntezy białek za pomocą cykloheksymidu nie blokuje indukowanego oleinianem tworzenia powstających kropelek lipidów, ani nie zapobiega akumulacji TAG. Sugerujemy, że pule nielipidowych kropelek S3-12, adipofiliny i TIP47 stanowią gotowy rezerwuar białek płaszcza, aby umożliwić szybkie pakowanie nowo zsyntetyzowanego triacyloglicerolu i maksymalizację energii podczas nadmiaru składników odżywczych. --- Lipaza triglicerydów tłuszczowych (ATGL) jest kluczową hydrolazą triacylogliceroli w adipocytach. adipocytach. Dokładne mechanizmy, za pomocą których działanie ATGL jest regulowane przez białka płaszcza kropli lipidowych (LD) białka płaszcza kropli lipidowej (LD) i reaguje na stymulację hormonalną są niekompletnie zdefiniowane. Łącząc wykorzystanie metod utraty i wzmocnienia funkcji, staraliśmy się określić odpowiednie role perilipiny 1 i białka specyficznego dla tłuszczu 27 (FSP27) w kontroli lipolizy za pośrednictwem ATGL w adipocytach. Zablokowanie endogennej ekspresji perilipiny 1 skutkowało podwyższoną podstawową lipolizą, która była mniej wrażliwa na agonistę β-adrenergicznego izoproterenol. Dla porównania, zubożenie białka FSP27 zwiększyło zarówno podstawową, jak i stymulowaną lipolizę bez znaczącego wpływu na ogólną odpowiedź komórek na izoproterenol. Testy in vitro testy wykazały, że perilipina, ale nie FSP27, była w stanie hamować aktywność hydrolazy triacylogliceroli ATGL. Perylipina 1 również osłabiała zależną od dawki aktywację ATGL przez jego koaktywator Porównanie genów identyfikację-58. Odpowiednio, wyczerpanie perilipiny 1 i CGI-58 w adipocytach adipocyty odwrotnie wpływały na podstawową lipolizę, w której specyficznie pośredniczyły nadekspresję ATGL. Co więcej, chociaż zubożenie perilipiny 1 zniosło translokację LD ATGL stymulowaną przez izoproterenol, brak FSP27 spowodował multilokularyzację LD wraz ze zwiększoną obecnością ATGL w LD zarówno w warunkach podstawowych, jak i stymulowanych. warunkach podstawowych i stymulowanych. Co ciekawe, obniżenie ekspresji ATGL zwiększyło rozmiar LD i zmniejszyło liczbę LD w komórkach pozbawionych FSP27. Razem, nasze wyniki pokazują, że chociaż FSP27 działa konstytutywnie ograniczając obecność LD obecność ATGL, perilipina 1 odgrywa istotną rolę w pośredniczeniu w odpowiedzi ATGL na hormony β-adrenergiczne. --- Wcześniej informowaliśmy, że pojedyncza sesja ćwiczeń chroni przed insulinoopornością indukowaną kwasami tłuszczowymi (FA). insulinoopornością indukowaną kwasem tłuszczowym (FA), być może częściowo poprzez zwiększoną syntezę wewnątrzkomórkowego triacyloglicerolu (IMTG). wewnątrzkomórkową syntezę triacylogliceroli (IMTG). Celem tego badania było zbadanie wpływu podwyższonej dostępności FA po wysiłku na czynniki regulujące metabolizm IMTG. Po ćwiczeniach (90 minut, 65% szczytowego poboru tlenu), 7 zdrowym kobietom (wskaźnik masy ciała, 23 ± 1 kg/m(2)) podawano przez noc (16 godzin) godzin) roztworem lipidów i heparyny (LIPID, 0,11 g tłuszczu na kilogram na godzinę) lub sól fizjologiczną (SALINE). Zmierzyliśmy spoczynkowe utlenianie FA (pośrednia kalorymetria kalorymetria) i następnego ranka uzyskaliśmy próbkę biopsji mięśni szkieletowych. Stwierdzono 4-krotny wzrost nocnego stężenia FA w osoczu podczas LIPID zwiększył IMTG o około 30% podczas LIPID vs SALINE. Towarzyszył temu około 25% większa obfitość związanego z błoną transportera FA FAT/CD36 (P < .01) i około 8% wzrost aktywności enzymu syntezy glicerolu IMTG acylotransferazy glicerolo-3-fosforanowej (GPAT, P < .01). Natomiast W przeciwieństwie do tego, nie miało to wpływu na utlenianie FA w spoczynku. Nie znaleźliśmy również różnicy w obfitości białka GPAT1 i acylotransferazy diacyloglicerolowej-1, aktywność acylotransferazy diacyloglicerolu lub obfitość kropli lipidów białek płaszcza lipidowego (perilipin 2, 3, 4 i 5) między terapiami. Nasze wyniki sugerują, że zwiększona zdolność do przepływu FA do mięśni (tj. poprzez związany z błoną FAT / CD36), być może wraz z niewielkim, ale znaczącym wzrost aktywności kluczowego enzymu syntezy IMTG (GPAT), może zwiększyć IMTG gdy dostępność FA jest wysoka po wysiłku. Znaczenie braku zmiany w obfitości białka perilipiny pomimo zwiększonego magazynowania lipidów w mięśniach magazynowanie lipidów w mięśniach pozostaje do ustalenia. --- Cytozolowe kropelki magazynujące lipidy są podstawowymi organellami funkcjonalnymi, które regulują komórkowy metabolizm lipidów i homeostazę. Paradoksalnie, nadmierne zapasy lipidów są powiązane zarówno z adaptacyjnymi (post i przewlekłe ćwiczenia), jak i nieadaptacyjnymi (otyłość i związane z nią powikłania zdrowotne). Tak więc, zbiorowe procesy metaboliczne i fizjologiczne muszą równoważyć magazynowanie i utylizację lipidów z zapobieganiem lipocytotoksyczności i złożonym dysfunkcjom tkanek, ponaglając potrzebę dalszego zdefiniowania połączenia funkcji kropli lipidów ssaków i homeostazy lipidów. Perylipiny to rodzina wielu białek, które są ukierunkowane na powierzchni kropli lipidowych i reguluje magazynowanie i hydrolizę lipidów. Badanie funkcji perilipin zapewniło wgląd w fizjologiczne role cytozolowych kropelek lipidów i ich związek z patologiami związanymi z otyłością. patologiami związanymi z otyłością. Tutaj dokonujemy przeglądu aktualnej wiedzy na temat wielu białek perilipiny w regulowaniu specyficznych dla tkanek kropelek lipidów i powiązań z z energetyką tkankową i ogólnoustrojową. --- Lipoliza jest ważnym szlakiem metabolicznym kontrolującym homeostazę energetyczną poprzez degradację trójglicerydów przechowywanych w kropelkach lipidów i uwalnianie kwasów tłuszczowych. kwasów tłuszczowych. Kropelki lipidów komórek ssaków są pokryte jednym lub większą liczbą białek z rodziny PAT. członków rodziny białek PAT, które pełnią ważne funkcje w regulacji lipolizy. lipolizy. W tym badaniu badamy mechanizmy, za pomocą których członkowie rodziny PAT członkowie rodziny PAT, perilipina A, białko związane z różnicowaniem tkanki tłuszczowej (ADFP) i LSDP5, kontrolują lipolizę katalizowaną przez lipazę wrażliwą na hormony (HSL), główną lipazę w adipocytach i kilku komórkach innych niż adipocyty. Zastosowaliśmy mikroskopię fluorescencyjną do analizy białek in situ w hodowanych komórkach jajnika chomika chińskiego przy użyciu odzysku fluorescencji po fotowybielaniu i anizotropii rezonansu Forstera transferu energii. Odzysk fluorescencji po fotowybielaniu pokazuje, że ADFP i LSDP5 wymieniają się między kroplami lipidów i pulami cytoplazmatycznymi, podczas gdy perilipina A nie. Różnice w ruchliwości białek nie korelują z kontrolowaną przez białko PAT kontrolą lipolizy katalizowaną przez HSL lub endogenne lipazy. Eksperymenty transferu energii rezonansu Forstera i koimmunoprecypitacji ujawniają że każde z trzech białek PAT wiąże HSL poprzez interakcję lipazy z aminokwasami w obrębie wysoce konserwatywnej amino-końcowej domeny PAT-1. ADFP i LSDP5 wiążą HSL w warunkach podstawowych, podczas gdy fosforylacja reszt serynowych w obrębie trzech amino-końcowych sekwencji konsensusowych kinazy białkowej A perilipiny A jest wymagana do wiązania HSL i maksymalnej lipolizy. Wreszcie, białko fosforylacja HSL za pośrednictwem kinazy białkowej A zwiększa lipolizę w komórkach wyrażających ADFP lub LSDP5; w przeciwieństwie do tego, fosforylacja perilipiny A wywiera główną kontrolę nad lipolizą za pośrednictwem HSL, gdy perilipina jest głównym białkiem kropli lipidów białko. --- W niniejszym badaniu zbadano lokalizację białek płaszcza kropli lipidowych perilipiny 1 (PLIN1) i lokalizacja perilipiny 2 (PLIN2) w mięśniach szkieletowych świń i ich związek z zawartością tłuszczu śródmięśniowego (IMF). Białka PLIN1 i PLIN2 były immunobarwione w przekrojach mięśni półbłoniastych z dwóch grup próbek próbek różniących się pod względem IMF, a ekspresję genów określono ilościowo. PLIN1 zlokalizowane na obrzeżach adipocytów śródmięśniowych, podczas gdy PLIN2 zlokalizowane w obrębie włókien mięśniowych o wysokiej zawartości lipidów. Grupa o wysokim IMF wykazywała wyższy całkowity pole przekroju poprzecznego adipocytów wybarwionych PLIN1 w porównaniu z grupą o niskim IMF (P<0,05), podczas gdy powierzchnia przekroju poprzecznego i odsetek PLIN2-dodatnich nie różniły się między grupami różniącymi się IMF. Sugeruje to, że zawartość IMF jest determinowana głównie przez lipidy pozakomórkowe. Na poziomie mRNA ekspresja PLIN2 była wyższa w mięśniach o wysokim IMF (P<0,05). Wyniki wskazują po raz pierwszy po raz pierwszy, że w mięśniach świń białka PLIN1 i PLIN2 są zlokalizowane w odpowiednio z lipidami zewnątrz- i wewnątrzkomórkowymi. --- Synteza triacylogliceroli indukowana kwasami tłuszczowymi wytwarza kropelki triacylogliceroli z płaszczem białkowym, który obejmuje perilipinę 3/TIP47 i perilipinę 4/S3-12. Niniejsze badanie odpowiada na następujące dwa pytania. Gdzie pojawiają się kropelki lipidów i w jaki sposób rekrutowane są ich białka płaszcza? Pokazujemy, że kropelki lipidów pokryte perilipiną 3 i perilipiną 4 pojawiają się wzdłuż retikulum endoplazmatycznego (ER). Blokowanie z AlF(4)(-) podczas syntezy triacylogliceroli indukowanej kwasami tłuszczowymi. doprowadziło perilipinę 3 do kanalików ER. Forskolina, która podobnie jak AlF(4)(-) aktywuje cyklazę adenylanową, nie powodowała redystrybucji perilipiny 3, ale po dodaniu razem z AlF (4) (-) perilipina 3 była rekrutowana do kropelek lipidów, a nie do ER. W ten sposób hamowanie handlu z AlF(4)(-) powodowało redystrybucję perilipiny 3 inaczej w warunkach syntezy triacylogliceroli (dodawanie kwasów tłuszczowych) w porównaniu z hydrolizą (forskolina), co sugeruje wspólny mechanizm, w którym pośredniczy acyloglicerol mechanizm. Przetestowaliśmy, czy diacyloglicerol (DG), bezpośredni prekursor triacyloglicerolu i jego pierwszy produkt hydrolityczny, wpływa na dystrybucję perilipiny 3. Stabilizacja DG za pomocą inhibitora lipazy DG, RHC80267, zwiększyła ilość rekrutowanej perilipiny 3. perilipiny 3 rekrutowanej do kropelek lipidów i podniosła poziom DG w tej frakcji. Traktowanie komórek przepuszczalną dla błony DG rekrutowało perilipinę 3 do ER. Stabilizacja DG, poprzez blokowanie jej hydrolizy za pomocą RHC80267 lub jej acylacji za pomocą triacyną C, zwiększało rekrutację perilipiny 3 do ER. Ekspresja enzymu ER enzym DGAT1, który usuwa DG poprzez przekształcenie go w triacyloglicerol, osłabiony indukowaną przez perilipinę 3 rekrutację ER. Przepuszczalna dla błon DG również napędzała perilipiny 4 i 5 do ER. Łącznie dane sugerują, że te lipidowe są rekrutowane do błon wzbogaconych w DG, łącząc w ten sposób lipidy białka płaszcza lipidowego ze stanem metabolicznym komórki.

Lista białek kropelek lipidów

perilipiny białko związane z różnicowaniem tkanki tłuszczowej białko kropli magazynujących lipidy 5 białko oddziałujące z ogonem o masie 47 kilodaltonów S3-12

Wstęp: Skala śpiączki Glasgow (GCS) została wprowadzona jako system punktacji dla pacjentów z zaburzeniami świadomości po urazowym uszkodzeniu mózgu (TBI). Od tego czasu stała się światowym standardem w ocenie TBI. Skala GCS była wielokrotnie wielokrotnie krytykowany za to, że wielokrotnie nie odzwierciedlał reakcji werbalnych u zaintubowanych pacjentów pacjentów zaintubowanych i testowanie odruchów pnia mózgu. Niedawno wprowadzono pełny zarys braku reakcji (FOUR), który składa się z czterech klinicznie odrębnych kategorii oceny klinicznie odrębnych kategorii oceny: reakcji oczu, funkcji motorycznych, odruchy pnia mózgu i wzorzec oddechowy. Niniejsze badanie ma na celu walidację skali FOUR u pacjentów neurochirurgicznych. METODY: Wynik FOUR i GCS zostały ocenione w kolejnej serii pacjentów neurochirurgicznych z poważnymi zaburzeniami świadomości (GCS < 9). Ich porównano ich korelację z 30-dniowym wynikiem Glasgow (GOS). Pacjenci przyjęci z powodu TBI, samoistnego krwotoku śródczaszkowego (krwotok śródmózgowy, krwotok podpajęczynówkowy, krwotok móżdżkowy) lub złośliwego zawału tętnicy środkowej mózgu. zawał tętnicy środkowej mózgu. WYNIKI: Oceniliśmy łącznie 101 pacjentów (średni wiek = 64 lata, SD = 36,1 roku). The powierzchnia pod krzywą (AUC) dla śmiertelności wynosiła 0,768 (P = 0,0001) dla skali FOUR Score i 0,699 (P = 0,001) dla GCS. W przypadku złych wyników (GOS = 2-3) AUC skali FOUR AUC wynosiło 0,683 (P = 0,018), GCS AUC wynosiło 0,682 (P = 0,019). Wartość punktacji FOUR dla korzystnego wyniku (GOS = 4-5) wynosiła 0,748 (P = 0,001), odpowiadająca jej wartość GCS wynosiła 0,70 (P = 0,001). odpowiadająca wartość GCS wynosiła 0,704 (P = 0,002). WNIOSKI: Wynik FOUR był bardziej wiarygodny niż GCS w przewidywaniu śmiertelności po 30 dniach u pacjentów neurochirurgicznych z poważnymi zaburzeniami świadomości. Nie było istotnej różnicy w przewidywaniu słabych i dobrych wyników. --- Skala Full Outline of UnResponsiveness (FOUR) to skala śpiączki, która składa się z czterech elementów (reakcji z czterech elementów (reakcja oczu i ruchowa, odruchy pnia mózgu i oddychanie). oddychanie). Została ona pierwotnie zweryfikowana w populacji dorosłych, a niedawno niedawno w populacji pediatrycznej. Aby poprawić ocenę kliniczną pacjentów pediatrycznych pacjentów oddziału intensywnej terapii dziecięcej, w tym zaintubowanych i/lub poddanych sedacji, w naszym szpitalu dziecięcym zmodyfikowaliśmy skalę FOUR Score dla tej populacji. Ta zmodyfikowana skala zapewniłaby wiele takich samych korzyści jak oryginał, takich jak niezawodność międzyosobowa, prostota i eliminacja komponentu werbalnego werbalnego, który nie jest kompatybilny ze skalą śpiączki Glasgow (GCS), tworząc bardziej bardziej wartościowe narzędzie oceny neurologicznej dla społeczności pielęgniarskiej. Naszym celem było potencjalnie dostarczyć więcej informacji niż formalnie stosowana GCS podczas oceny krytycznie chorych, neurologicznie upośledzonych pacjentów, w tym tych uspokojonych i/lub zaintubowanych. Doświadczone pielęgniarki z oddziałów intensywnej opieki pediatrycznej zostały przeszkolone jako "eksperci oceniający". Dwie różne pielęgniarki oceniały każdego pacjenta przy użyciu Pediatric FOUR Score Scale (PFSS), GCS i Richmond Agitation Sedation Scale w trzech różnych punktach czasowych. trzech różnych punktach czasowych. Dane porównano z pediatryczną kategorią sprawności mózgowej (PCPC) Pediatric Cerebral Performance Category (PCPC) ocenianą przez inną pielęgniarkę. Nasza hipoteza zakładała, że PFSS i PCPC powinny wysoce korelować, a GCS i PCPC powinny korelować niżej. Wyniki badania pokazują, że PFSS jest doskonały pod względem wiarygodności międzyliniowej dla przeszkolonych par pielęgniarka-sędzia i przewidywania złych wyników i śmiertelności w szpitalu i śmiertelności wewnątrzszpitalnej w różnych sytuacjach, ale nie było statystycznie istotnych statystycznie istotnych różnic między PFSS a GCS. Jednakże, PFSS ma potencjał do zapewnienia lepszej oceny neurologicznej u zaintubowanego i/lub w oparciu o wyniki naszego badania.

Wymień funkcje, które są oceniane za pomocą wyniku Full Outline of Unresponsiveness?

Wynik FOUR (Full Outline of UnResponsiveness), nowa skala śpiączki, ocenia 4 elementy: reakcje oczu i ruchowe, odruchy pnia mózgu i oddychanie.

CEL: Większość pacjentek z rakiem piersi bez węzłów chłonnych jest w podeszłym wieku i po menopauzie. i coraz częściej oferuje się im chemioterapię uzupełniającą pomimo niskiego ogólnego ryzyka nawrotu odległego. Molekularny test diagnostyczny o wysokiej ujemnej wartości predykcyjnej (NPV) dla przerzutów odległych w tej podgrupie oszczędziłby wielu starszym pacjentkom z rakiem piersi leczenia uzupełniającego. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Określiliśmy NPV i dodatnią wartość predykcyjną testu MammaPrint u pacjentek z rakiem piersi, które zostały kolejno zdiagnozowane i leczonych w Massachusetts General Hospital w latach 1985-1997. Pierwotne guzy od 100 pacjentek z ujemnym węzłowo, inwazyjnym rakiem piersi (mediana wieku, 62,5 roku; mediana obserwacji, 11,3 roku) poddano analizie MammaPrint i sklasyfikowano jako obarczone niskim lub wysokim ryzykiem przerzutów odległych. WYNIKI: 70-genowa sygnatura MammaPrint wykazywała doskonałą NPV, podobnie jak w poprzednich badaniach badania, prawidłowo identyfikując 100% kobiet z niskim ryzykiem odległych przerzutów po 5 latach. Jednak test ten miał niższą dodatnią wartość predykcyjną (12% po 5 latach) niż wcześniej obserwowano. lat) niż wcześniej zaobserwowano. WNIOSKI: Test MammaPrint został pierwotnie zaprojektowany do identyfikacji młodszych młodszych pacjentek z rakiem piersi o niskim ryzyku przerzutów odległych, które w konsekwencji mogą w konsekwencji oszczędzić leczenia systemowego. Pokazujemy tutaj, że ta sama sygnatura ma bardzo wysokie NPV dla odległego nawrotu po leczeniu uzupełniającym u starszych pacjentek z rakiem piersi. pacjentek z rakiem piersi. --- Wstęp: Mammograficzne badania przesiewowe i zwiększona świadomość doprowadziły do wzrost wykrywalności guzów piersi T1, które są ogólnie szacowane jako o niskim ryzyku nawrotu po leczeniu lokoregionalnym. Jednak nawet małe guzy mogą dawać przerzuty, co pozostawia nas z pytaniem o konieczność leczenia uzupełniającego. Dlatego potrzebne są dodatkowe markery prognostyczne, aby aby dostosować adiuwantowe leczenie systemowe dla tych pacjentów o stosunkowo niskim ryzyku. Celem Celem naszego badania była ocena dokładności 70-genowej sygnatury MammaPrint w raku piersi T1. MATERIAŁY I METODY: Wybraliśmy 964 pacjentów z wcześniej zgłoszonych badań z guzami pT1 (<lub=2 cm). Zamrożone próbki guza poddano hybrydyzacji na macierzy sygnatur 70 genów w czasie wstępnego badania i sklasyfikowane jako mające dobre lub złe rokowanie. rokowanie lub złe rokowanie. WYNIKI: Mediana obserwacji wyniosła 7,1 roku (zakres 0,2-25,2). 10-letni wolne od przerzutów odległych (DMFS) i przeżycie specyficzne dla raka piersi (BCSS) wyniosły odpowiednio 87% (SE 2%) i 91% (SE 2%) dla grupy z dobrym grupy z dobrym rokowaniem (n = 525) oraz 72% (SE 3%) i 72% (SE 3%), odpowiednio dla grupy ze złym rokowaniem (n = 439). Sygnatura była niezależnym czynnikiem prognostycznym dla BCSS po 10 latach (wieloczynnikowy współczynnik ryzyka ratio [HR] 3,25 [95% przedział ufności, CI, 1,92-5,51; P < .001]). Ponadto, 70-genowa sygnatura MammaPrint przewidywała DMFS po 10 latach dla 139 pacjentów z nowotworami pT1ab (HR 3,45 [95% CI 1,04-11,50, P = .04]). WNIOSKI: 70-genowa sygnatura MammaPrint jest niezależnym czynnikiem prognostycznym czynnikiem prognostycznym u pacjentek z guzami pT1 i może pomóc w indywidualizacji zaleceń leczenia w tej rosnącej populacji chorych na raka piersi. --- Sygnatura 70 genów (MammaPrint™) została opracowana na podstawie retrospektywnej serii pacjentek z rakiem piersi w celu przewidywania ryzyka odległych przerzutów raka piersi. przerzutów odległych. Badanie microarRAy-prognoSTics-in-breast-cancER (RASTER) było pierwszym badaniem przeznaczonym do prospektywnej oceny pierwszym badaniem zaprojektowanym w celu prospektywnej oceny skuteczności sygnatury 70 genów. którego wyniki były dostępne dla 427 pacjentów (cT1-3N0M0). Decyzje dotyczące decyzje dotyczące leczenia systemowego opierały się na holenderskich wytycznych CBO 2004, sygnaturze 70-gene signature oraz preferencjach lekarzy i pacjentów. Pięcioletni Prawdopodobieństwo wystąpienia nawrotu odległego (DRFI) porównano pomiędzy podgrupami w oparciu o sygnaturę 70 genów i Adjuvant! Online (AOL) (prawdopodobieństwo 10-letniego prawdopodobieństwo przeżycia <90% zdefiniowano jako wysokie ryzyko). Mediana obserwacji wyniosła 61,6 miesięcy. Piętnaście procent (33/219) pacjentów niskiego ryzyka z 70-genową sygnaturą otrzymało chemioterapię adiuwantową (ACT) w porównaniu do 81% (169/208) pacjentów z 70 genami pacjentów wysokiego ryzyka. Prawdopodobieństwo 5-letniego DRFI dla 70-genowego (n = 219) i wysokiego ryzyka (n = 208) wynosiły 97,0% i 91,7%. 91.7%. 5-letnie prawdopodobieństwo DRFI dla pacjentów AOL niskiego ryzyka (n = 132) i wysokiego ryzyka (n = 295) wynosiło 96% i 91,7%. (n = 295) wynosiły 96,7% i 93,4%. Dla 70-genowej sygnatury niskiego ryzyka-AOL (n = 124), z których 76% (n = 94) nie otrzymało ACT, 5-letni DRFI wynosił 98,4%. DRFI wynosił 98,4%. W grupie wysokiego ryzyka AOL, 32% (94/295) mniej pacjentów byłoby do otrzymania ACT, gdyby zastosowano sygnaturę 70 genów. W tym prospektywnym prospektywnym badaniu obserwacyjnym opartym na społeczności, 5-letnie prawdopodobieństwo DRFI potwierdziło dodatkową wartość prognostyczną sygnatury 70 genów w porównaniu z kliniczno-patologicznymi szacunkami ryzyka, takimi jak ryzyka kliniczno-patologicznego, takiego jak AOL. Pominięcie chemioterapii adiuwantowej, uznanej za odpowiednią przez lekarzy i pacjentów i zainicjowane przez wynik sygnatury 70 genów niskiego ryzyka, nie miało negatywnego wpływu na wyniki leczenia. --- Wstęp: MammaPrint został opracowany jako narzędzie diagnostyczne do przewidywania ryzyka przerzutów raka piersi na podstawie ekspresji 70 genów. przerzutów raka piersi przy użyciu ekspresji 70 genów. Aby lepiej zrozumieć biologię nowotworu ocenianą przez MammaPrint, zinterpretowaliśmy biologiczne funkcje 70 genów zinterpretowaliśmy funkcje biologiczne 70 genów i pokazaliśmy, w jaki sposób geny te odzwierciedlają sześć cech charakterystycznych Hanahana i Weinberga. WYNIKI: Zastosowaliśmy oddolne podejście biologii systemowej, aby wyjaśnić, w jaki sposób procesy komórkowe odzwierciedlone przez 70 genów współpracują ze sobą w celu regulacji aktywności i progresji nowotworu. aktywność i progresję nowotworu. Funkcje biologiczne genów zostały przeanalizowane przy użyciu badań literaturowych i kilku narzędzi bioinformatycznych. Analizy sieci interakcji białko-białko Analizy sieci interakcji białko-białko wykazały, że 70 genów tworzy wysoce wzajemnie powiązane sieci i że ich poziomy ekspresji są regulowane przez kluczowe geny geny związane z nowotworami, takie jak TP53, RB1, MYC, JUN i CDKN2A. Funkcje funkcje biologiczne tych genów mogą być związane z podstawowymi etapami niezbędnymi do progresji nowotworu i przerzutów, i obejmują sześć dobrze zdefiniowanych cech charakterystycznych raka, odzwierciedlających nabyte złośliwe cechy komórki nowotworowej wraz z progresją guza i biologiczną aktywnością związaną z przerzutami. z przerzutami. WNIOSEK: Geny w sygnaturze genowej MammaPrint kompleksowo mierzą sześć cech biologii związanej z rakiem. sześć cech charakterystycznych biologii związanej z rakiem. Odkrycie to ustanawia związek między między sygnaturą molekularną a mechanizmami molekularnymi leżącymi u podstaw progresji i przerzutów komórek nowotworowych. progresji komórek nowotworowych i przerzutów. --- TŁO: Liczne badania wykorzystały mikromacierze do identyfikacji sygnatur genów do przewidywania wyników klinicznych pacjentów z rakiem i odpowiedzi na chemioterapię. Jednak potencjalny wpływ profilowania ekspresji genów w diagnostyce raka, rokowaniu i rozwoju spersonalizowanego leczenia może nie być w pełni wykorzystany ze względu na brak zgodnych sygnatur genów i słabe zrozumienie mechanizmów molekularnych mechanizmów molekularnych. METODY: Opracowaliśmy nowatorskie podejście do uzyskiwania sygnatur genów dla prognozowania raka piersi w kontekście znanych szlaków biologicznych. Korzystając z nienadzorowanych metod, pacjentki z rakiem zostały podzielone na odrębne grupy na podstawie wzorców ekspresji genów w jednej z następujących ścieżek wzorce ekspresji w jednym z następujących szlaków: apoptoza, cykl komórkowy, angiogeneza, przerzuty, p53, naprawa DNA i kilka szlaków sygnałowych, w tym w tym chemokiny, EGF, FGF, HIF, kinaza MAP, JAK i NF-kappaB. NF-kappaB. Prawdopodobieństwo przeżycia zostało następnie porównane między grupami pacjentów w celu ustalenia, czy zróżnicowana ekspresja genów w określonym szlaku jest skorelowana z różną przeżywalnością. WYNIKI: Nasze wyniki ujawniły, że ekspresja genów cyklu komórkowego jest silnie predykcyjna dla wyników leczenia raka piersi. Potwierdziliśmy tę obserwację poprzez budując model sygnatur genów cyklu komórkowego przy użyciu metod nadzorowanych. Zweryfikowano w wielu niezależnych zestawach danych, sygnatura genów cyklu komórkowego jest bardziej dokładniejszym predyktorem wyników klinicznych raka piersi niż wcześniej zidentyfikowana sygnatura 70 genów Amsterdamu, która została opracowana w zatwierdzonym przez FDA zatwierdzony przez FDA test kliniczny MammaPrint. WNIOSEK: Podsumowując, opracowany przez nas model sygnatury ekspresji genów z dobrze zdefiniowanych ścieżek jest nie tylko konsekwentnie silnym prognostykiem ale także mechanistycznie powiązany z biologią raka. Nasze podejście stanowi alternatywę dla obecnej metodologii identyfikacji markerów ekspresji genów dla prognozowania raka i odpowiedzi na leki przy użyciu ekspresji genów całego genomu dane. --- Wstęp: Pacjentki z rakiem piersi z chorobą węzłową mogą mieć tylko tamoksyfen. Nie jest jasne, czy analiza zarówno 70 genów i receptorów hormonalnych zapewnia lepsze przewidywanie wyników u pacjentek leczonych tamoksyfenem niż tylko jedna z nich. METODY: Oceniono trzy serie: 121 pacjentek (81% z dodatnim węzłem chłonnym) otrzymało adiuwantowy tamoksyfen, 151 pacjentek nie otrzymało tamoksyfenu (10% węzłów dodatnich) a 92 pacjentki otrzymały tamoksyfen z powodu choroby przerzutowej. Podpis 70 genów została przeanalizowana przy użyciu MammaPrint. Immunohistochemia receptora estrogenowego (ER) i receptora progesteronowego (PR) oceniano immunohistochemicznie zgodnie z konsensusem St. Gallen (Highly Endocrine Responsive: ER i PR ≥ 50%, niecałkowicie endokrynnie czynne: ER i/lub PR niski lub brak któregokolwiek z nich). WYNIKI: U pacjentek leczonych adiuwantowo tamoksyfenem, zarówno sygnatura 70 genów (skorygowana o kategorie odpowiedzi endokrynologicznej HR 2,17, 95%CI 1,01-4,66), jak również Kategorie odpowiedzi endokrynologicznej (skorygowane o sygnaturę 70 genów HR 6,35, 95%CI 1,90-21,3) były związane z przeżyciem specyficznym dla raka piersi (BCSS). Również u pacjentek leczonych tamoksyfenem z powodu choroby przerzutowej, połączona analiza 70 genów i ER/PR ujawniła dodatkową wartość (wieloczynnikowa regresja Coxa Coxa, p = 0,013). U pacjentek, które nie otrzymywały tamoksyfenu, tylko sygnatura tylko sygnatura 70 genów była związana z wynikiem. WNIOSEK: W analizowanej serii sygnatura 70 genów była głównie czynnikiem prognostycznym, podczas gdy ER czynnikiem prognostycznym, podczas gdy poziomy ER i PR były głównie związane z rokowaniem po tamoksyfenie. po tamoksyfenie. Połączenie tych trzech czynników może poprawić u pacjentek leczonych tamoksyfenem. --- Wstęp: 70-genowa sygnatura (MammaPrint) jest testem prognostycznym używanym do kierować decyzjami dotyczącymi leczenia uzupełniającego u pacjentek z rakiem piersi bez węzłów chłonnych. W celu podjęcia decyzji o jego zastosowaniu przeprowadzono systematyczną analizę porównawczą wpływu sygnatury 70 genów, wytycznych Sankt Gallen i oprogramowania Adjuvant Online na przeżywalność, jakość życia i koszty jest uzasadniona. uzasadnione. METODY: Do symulacji 20-letnich kosztów i wyników (przeżycia i jakości życia) wykorzystano model decyzyjny Markowa. i wyników (przeżycia i przeżycia skorygowanego o jakość życia (QALY)) w hipotetycznej kohorcie hipotetycznej kohorcie pacjentek z rakiem piersi z ujemnymi węzłami chłonnymi i dodatnim receptorem estrogenowym z receptorem estrogenowym. Czułość i swoistość trzech narzędzi prognostycznych oparto na na 5 i 10-letnim przeżyciu specyficznym dla raka piersi i przerzutach odległych jako pierwsze zdarzenie, pochodzące z analizy zbiorczej składającej się z 305 próbek guza z 3 wcześniej zgłoszonych badań walidacyjnych dotyczących sygnatury 70 genów. WYNIKI: Niewielkie różnice w przeżywalności, ale znaczne różnice w jakości pomiędzy narzędziami prognostycznymi. Przeżycie skorygowane o jakość było najwyższe przy zastosowaniu sygnatury 70 genów. Na podstawie kosztów w przeliczeniu na QALY, 70 genów ma najwyższe prawdopodobieństwo bycia opłacalnym dla gotowości do zapłaty za QALY wyższej niż 12 000 euro. Sankt Gallen wykazał najwyższe wskaźniki przeżywalności w porównaniu do sygnatury 70-genowej, ale prowadzi do znacznie większej ilości chemioterapii uzupełniającej i niższej efektywności kosztowej, tym samym wymagając wysokiej gotowości do zapłaty za uratowanie roku życia. WNIOSKI: Przy podejmowaniu decyzji o opłacalności testów prognostycznych, 70-genowa sygnatura poprawia przeżycie skorygowane o jakość i ma najwyższe prawdopodobieństwo opłacalności. prawdopodobieństwo opłacalności. --- Wstęp: Sygnatura 70 genów (MammaPrint(®)) jest prognostycznym profilem odległego nawrotu i przeżycia pierwotnego raka piersi (BC). Pacjenci z BC z 4-9 dodatnimi węzłami (LN 4-9) są uważane za klinicznie obciążone wysokim ryzykiem. Niniejszym zbadaliśmy wartość prognostyczną MammaPrint(®) w tej grupie. PACJENCI I METODY: Profile MammaPrint(®) zostały wygenerowane z zamrożonych guzów pacjentów operowanych z powodu pierwotnego BC. Próbki zostały sklasyfikowane jako genomowe ryzyka (GLR) lub genomowego wysokiego ryzyka (GHR). WYNIKI: Spośród 173 próbek, 70 (40%) zostało sklasyfikowanych jako GLR, a 103 (60%) jako GHR. Nowotwory w grupie GHR były znacznie częściej rakami przewodowymi (93%), stopnia 3 (60%), estrogeno- i progesterono-ujemne, Her2-dodatnie (25%). W kategorii GLR 5-letnie przeżycie całkowite wyniosło 97% w porównaniu z 76% w grupie GHR (p < 0,01); 5-letnie przeżycie wolne od przerzutów odległych (DMFS) wynosiło 87% dla pacjentek z GLR i 63% dla pacjentek z GHR. pacjentów z grupy GLR i 63% pacjentów z grupy GHR (p < 0,01). W podgrupie Luminal A profil genomowy profil genomowy był jedynym niezależnym czynnikiem ryzyka zgonu z powodu DM i BC. zgonu. WNIOSEK: W podgrupie Luminal A, MammaPrint(®) jest niezależnym markerem prognostycznym niezależnym markerem prognostycznym u pacjentów z BC z LN 4-9 i może być włączony do strategii selekcji pacjentów kandydujących do bardziej agresywnych metod terapeutycznych. podejścia. --- Testy wielogenowe zostały opracowane i zwalidowane w celu określenia rokowania w raku piersi. raka piersi. W tym badaniu oceniliśmy dodatkową wartość predykcyjną sygnatury 70-genowej sygnatury MammaPrint dla korzyści z chemioterapii (CT) oprócz terapią hormonalną (ET) z połączonych serii badań. Dla 541 pacjentów, którzy otrzymali ET (n = 315) lub ET + CT (n = 226), przeżycie specyficzne dla raka piersi (BCSS) i przeżycie wolne od choroby odległej (DDFS) po 5 latach oceniano oddzielnie dla 70-genowej grupy wysokiego i niskiego ryzyka. Sygnatura 70 genów sklasyfikowała 252 pacjentów (47%) do grupy niskiego ryzyka i 289 (53%) do grupy wysokiego ryzyka. W grupie 70 genów niskiego ryzyka ryzyka, BCSS wynosił 97% w grupie ET i 99% w grupie ET + CT po 5 latach z nieistotnym z nieistotnym współczynnikiem ryzyka (HR) wynoszącym 0,58 (95% CI 0.07-4.98; P = 0.62). W grupie 70 genów wysokiego ryzyka BCSS wynosił 81% (grupa ET) i 94% (grupa ET + CT) po 5 latach z istotnym HR wynoszącym 0,21 (95% CI 0.07-0.59; P < 0.01). DDFS wynosił 93% (ET) w porównaniu z 99% (ET + CT), odpowiednio w 70-genowej grupie niskiego ryzyka, HR 0,26 (95% CI 0,03-2,02; p = 0,20). W grupie wysokiego ryzyka ryzyka DDFS wynosił 76 w porównaniu z 88%, HR 0,35 (95% CI 0,17-0,71; P < 0,01). Wyniki były podobne w analizie wieloczynnikowej, wykazując znaczącą korzyść w grupie 70 genów wysokiego ryzyka. Istotną i klinicznie klinicznie istotną korzyść zaobserwowano po dodaniu chemioterapii do leczenia hormonalnego u pacjentek z 70 genami wysokiego ryzyka. Korzyść ta nie była istotna u pacjentek ryzyka, u których ryzyko nawrotu i zgonu związanego z rakiem było tak niskie, że dodanie że dodanie CT nie wydaje się mieć znaczenia klinicznego. --- Sygnatura 70 genów (MammaPrint) jest narzędziem prognostycznym wykorzystywanym do podejmowania decyzji o leczeniu adiuwantowym. decyzji dotyczących leczenia uzupełniającego. Celem tego badania była ocena jego wartości do przewidywania chemiowrażliwości w leczeniu neoadiuwantowym. Uzyskaliśmy profil 70 genów w stadium II-III przed chemioterapią neoadiuwantową i sklasyfikowaliśmy sygnatury prognostyczne. sygnatury prognostyczne. Patologiczna całkowita remisja (pCR) została wykorzystana do pomiaru chemiowrażliwości. Spośród 167 pacjentów, 144 (86%) miało złe, a 23 (14%) dobre rokowanie. Żaden z pacjentów z dobrym rokowaniem osiągnął pCR (0/23), podczas gdy 29/144 pacjentów (20%) w grupie o złym rokowaniu w grupie ze złym rokowaniem (P = 0,015). Wszystkie guzy potrójnie ujemne (n = 38) miały złe rokowanie. W podgrupie nie potrójnie ujemnej odpowiedź guza pierwotnego odpowiedź guza pierwotnego pozostawała związana z klasyfikacją rokowania (P = 0,023). Osiągnięcie pCR jest mało prawdopodobne w przypadku guzów, które mają dobre rokowanie. Guzy o złym rokowaniu są bardziej wrażliwe na chemioterapię. wrażliwe na chemioterapię. --- CEL: Ocena efektywności kosztowej 70-genowej sygnatury MammaPrint (Agendia Inc, Huntington Beach, CA) w porównaniu z oprogramowaniem Adjuvant! Online (AS) (http://www.adjuvantonline.com) u pacjentek w wieku 60 lat lub młodszych z wczesnym stadium rakiem piersi we wczesnym stadium. PROJEKT BADANIA: Analizy kosztów-efektywności i kosztów-użyteczności z perspektywy amerykańskiego płatnika perspektywy amerykańskiego płatnika. METODY: Skonstruowano model Markowa z 3 stanami zdrowia. W przypadku podstawowym klasyfikację ryzyka i wyniki pacjentów oparto na badaniu walidacyjnym sygnatury 70 genów. 70 genów. Skuteczność chemioterapii uzyskano na podstawie opublikowanej metaanalizy badań klinicznych. Alternatywny model wykorzystujący dane z AS i z rejestru Surveillance, Epidemiology and End Results został zbudowany w celu zbadać zewnętrzną poprawność modelu podstawowego. Przyrostowe korzyści, koszty i opłacalność leczenia opartego na sygnaturze 70 genów. obliczono. WYNIKI: W modelu przypadku podstawowego, sygnatura 70 genów przeklasyfikowała 29% pacjentów i uchroniła 10% pacjentów przed chemioterapią. W porównaniu ze strategią AS, strategia 70 genów była związana z wyższym o 1440 USD całkowitym kosztem na pacjenta i 0,14 dodatkowego roku życia lub 0,15 dodatkowego roku życia skorygowanego o jakość. życia. Ogólnie rzecz biorąc, inkrementalne współczynniki efektywności kosztowej wynosiły ok. 10 000 USD na rok życia lub rok życia skorygowany o jakość w modelu podstawowym i 700 USD w modelu alternatywnym. Wyniki modelu były wrażliwe na status receptora estrogenowego receptora estrogenowego, odsetek pacjentek sklasyfikowanych jako wysokiego i niskiego ryzyka, oraz całkowite przeżycie w każdej grupie ryzyka. WNIOSKI: Sygnatura 70 genów może być opłacalną strategią do chemioterapii uzupełniającej u młodszych pacjentek z wczesnym stadium raka piersi. raka piersi we wczesnym stadium. --- Wstęp: Celem tego badania była ocena 70-genowej sygnatury prognostycznej MammaprintTM u pacjentek w wieku ≥ 60 lat z inwazyjnym rakiem piersi. PACJENTKI I METODY: Do tego prospektywnego badania zrekrutowano 60 pacjentek. zostały zrekrutowane. Kryteria włączenia były następujące: pT1c-3, pN0-1a, stopień 2/3, dodatni receptor hormonalny i guz HER2-ujemny. Profil ryzyka klinicznego został oceniony przy użyciu programu Adjuvant! Online (AOL). WYNIKI: 38 kobiet (63%) zostało sklasyfikowanych jako pacjentki niskiego ryzyka na podstawie sygnatury 70 genów. Pacjentki niskiego ryzyka; natomiast 22 (37%) należały do grupy wysokiego ryzyka. grupa wysokiego ryzyka. Porównując grupy niskiego i wysokiego ryzyka nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy dla konwencjonalnych parametrów prognostycznych, zwłaszcza konwencjonalnych parametrów prognostycznych, w szczególności dla Ki-67. 33 pacjentów (55%) zostało sklasyfikowanych jako pacjenci wysokiego ryzyka, z których 20 miało niezgodny wynik 70-genowy. miało niezgodny wynik sygnatury 70 genów. Niezgodność między sygnaturą 70 a wynikiem AOL stwierdzono u 48% pacjentów. Wskaźnik ten jest wyższy niż w poprzednich publikacjach. Połączenie klasyfikacji ryzyka patologicznego i sygnatury genowej doprowadziło do niezgodności u 11 pacjentów (18%). pacjentów (18%) doprowadziło do zmiany zaleceń dotyczących adiuwantowej terapii systemowej. zaleceń terapeutycznych. WNIOSKI: 70-genowa sygnatura może być dodatkowym kryterium za lub przeciw leczeniu systemowemu. może być dodatkowym kryterium za lub przeciw adiuwantowej chemioterapii systemowej. chemioterapii. Konwencjonalne parametry kliniczno-patologiczne parametry kliniczno-patologiczne nie korelowały z sygnaturą 70 genów u tych pacjentów.

Ile genów znajduje się w sygnaturze genowej badanej przez MammaPrint?

Mammaprint ma sygnaturę 70 genów.

Undermetylacja DNA jest charakterystyczną cechą zespołu ICF i była w powstawanie chromosomalnych nieprawidłowości w tym rzadkim zespole. tego rzadkiego zespołu. Wcześniej wykazaliśmy, że u pacjentek z ICF nieaktywny chromosom X (Xi) jest również niedemetylowany. Wynik ten był nieoczekiwany ponieważ pacjentki z ICF nie są bardziej dotknięte niż pacjenci płci męskiej. Tutaj pokazujemy, że metylacja wysp CpG jest nieprawidłowa u niektórych pacjentów z ICF, ale w innych pacjentów z ICF, różnica we wzorze metylacji między Xi i Xa (aktywnym X) jest zachowana. Konsekwencje niedometylacji Xi na ekspresję genów zostały zbadane za pomocą testów enzymatycznych. Wykazały one, że znacząca ekspresja genów ekspresja genów nie korelowała ze stanem metylacji wysp CpG. Powszechna niedometylacja Xi nie wpływa na ogólny czas replikacji Xi i nie zapobiega tworzeniu się ciał Barra, co sugeruje, że normalny wzór metylacji nie jest wymagany do prawidłowej organizacji chromatyny Xi. Badanie molekularne niektórych regionów intronowych chromosomu X wykazało, że zmiany metylacji u pacjentek z ICF pacjentek rozciągają się na sekwencje inne niż wyspy CpG. Nasze wyniki sugerują, że genetyczna zmiana metylacji DNA w zespole ICF ma niewielki wpływ na ekspresję genów chromosomu X. na ekspresję genów chromosomu X i organizację chromatyny. --- Ciało Barra jest inaktywowanym chromosomem X w normalnej żeńskiej komórce somatycznej. Inaktywacja tych chromosomów znana jest jako lityfikacja. Lyonizacja ma zarówno znaczenie zarówno genetyczne, jak i kliniczne. Ciałko Barra można łatwo zidentyfikować za pomocą zwykłych plam. Pomaga również w identyfikacji płci osoby, gdy jest używana rozsądnie. Dokonano przeglądu lityfikacji ciała Barra i jego użyteczności w określaniu płci. określaniu płci. --- Ciałko Barra jest nieaktywnym chromosomem X w żeńskiej komórce somatycznej. Jest ono łatwo zidentyfikować jako płasko-wypukłą strukturę o średnicy 2-3 mikronów na obwodzie błony jądrowej. Celem tego badania jest ocena znaczenia liczby ciałek Barra w złośliwych guzach jajnika w cytologii aspiracyjnej cienkoigłowej cytologii aspiracyjnej (FNAC). W tym retrospektywnym badaniu liczba ciałek Barra była w rozmazach FNAC 20 kolejnych złośliwych zmian jajnika i wyrażono w procentach. w procentach. Średnia (±SD) liczba ciałek Barra wynosiła 2,4 ± 2,58. Minimalna liczba ciałek Barr Minimalna liczba ciałek Barra wynosiła 1, a maksymalna 9. w nowotworach jajnika jest interesującym odkryciem cytomorfologicznym. --- Ludzki nieaktywny chromosom X (Xi) tworzy zwartą strukturę zwaną ciałem Barra, która jest wzbogacona w represyjne modyfikacje histonów, takie jak trimetylacja histonu H3 Lys9 (H3K9me3) i Lys27 (H3K27me3). Te dwa znaczniki histonowe są rozmieszczone w różnych domenach, a specyficzny transkrypt X-inactive (XIST) preferencyjnie kolokalizuje z domenami H3K27me3. Tutaj pokazujemy, że zagęszczanie Xi wymaga HBiX1, białka wiążącego heterochromatynę 1 (HP1), i strukturalnego utrzymania chromosomów białko zawierające domenę zawiasową 1 (SMCHD1), z których oba są wzbogacone w całym chromosomie Xi. HBiX1 lokalizacja do domen H3K9me3 i H3K27me3 związanych z XIST (XIST-H3K27me3) była za pośrednictwem interakcji odpowiednio z HP1 i SMCHD1. Ponadto, HBiX1 był wymagany do lokalizacji SMCHD1 w domenach H3K9me3. Pozbawienie HBiX1 lub SMCHD1, ale nie kompleksu represyjnego Polycomb 2 (PRC2), skutkowało dekompresją Xi podobnie jak zubożenie XIST. Zatem sieć molekularna obejmująca HBiX1 i SMCHD1 łączy domeny H3K9me3 i XIST-H3K27me3, organizując zwartą strukturę Xi. zwartą strukturę Xi. --- Ciało Barra od dawna uznawane jest za cytologiczną manifestację nieaktywnego chromosomu X (Xi) w jądrach interfazowych. Pomimo tego, że jest znane od ponad 50 lat, zidentyfikowano stosunkowo niewiele składników ciała Barra. W tym W tym badaniu przeanalizowaliśmy ponad 30 wariantów histonów, zmodyfikowanych histonów i białek niehistonowych pod kątem ich powiązania z ciałem Barra lub wykluczenia z niego. Wykazaliśmy, że podobnie jak wariant histonowy macroH2A, heterochromatyna białko heterochromatyny-1 (HP1), histon H1 i białko grupy wysokiej ruchliwości HMG-I/Y są podwyższone na terytorium Xi w interfazie w ludzkich liniach komórkowych, ale tylko gdy chromatyna Xi jest heteropiknotyczna, co sugeruje, że każdy z nich jest składnikiem ciała Barra. Zaskakujące jest jednak to, że praktycznie wszystkie inne białka kandydujące zaangażowane w tworzenie heterochromatyny i wyciszanie genów są szczególnie nieobecne z ciała Barra, mimo że są zlokalizowane ogólnie gdzie indziej w całym jądrze jądrze, co wskazuje, że ciało Barra reprezentuje dyskretny subjądrowy przedział który nie jest swobodnie dostępny dla większości białek chromatyny. Podobny dychotomiczny wzór asocjacji lub wykluczenia opisuje przestrzenny przestrzenny związek wielu specyficznych wzorów metylacji histonów w odniesieniu do ciała Barra. Warto jednak zauważyć, że kilka metylowanych form histonu H3, które są w chromatynie Xi są obecne w regionie w pobliżu makrosatelitarnego powtórzenia DXZ4. makrosatelitarnego powtórzenia DXZ4, podobnie jak białka chromatynowe CTCF i SAP30, wskazując na charakterystyczny stan chromatyny w tym regionie Xi. Podsumowując razem, nasze dane sugerują, że Xi przyjmuje odrębną konfigurację chromatyny w jądrach interfazowych i są zgodne z mechanizmem, za pomocą którego HP1, poprzez metylację lizyny-9 histonu H3, rozpoznaje i pomaga w utrzymaniu heterochromatyny i genów. heterochromatyny i wyciszania genów w ludzkim Xi. --- U ludzi dymorfizm płciowy jest związany z obecnością dwóch chromosomów X u samic, podczas gdy samce posiadają tylko jeden chromosom X oraz mały i w dużej mierze zdegenerowany chromosom w dużej mierze zdegenerowany chromosom Y. Jak mężczyźni radzą sobie z posiadaniem tylko jednego chromosomu X biorąc pod uwagę, że praktycznie wszystkie inne monosomie chromosomalne są śmiertelne? Jak na ironię, a nawet typowo, można powiedzieć, że kobiety i ogólnie samice ssaków ssaki wnoszą największy wkład w pracę poprzez losowe wyłączenie jednego z dwóch chromosomów X chromosomów X. Zjawisko to, zwane inaktywacją X, zostało pierwotnie opisane około 50 lat temu przez Mary Lyon i od tego czasu urzeka coraz większą liczbę naukowców. naukowców. Fascynacja ta wynikała częściowo z uświadomienia sobie że nieaktywny X odpowiadał gęstej masie heterochromatyny zwanej "ciałem Barra", której liczba zmieniała się wraz z liczbą X w jądrze, a także z wielu intelektualnych pytań, które to wywołało: w jaki sposób komórka liczy chromosomy X w jądrze i inaktywuje wszystkie X z wyjątkiem jednego? Jakiego rodzaju molekularne są w stanie wywołać tak głęboką, obejmującą cały chromosom metamorfozę? chromosomów? Kiedy inicjowana jest inaktywacja X? W jaki sposób jest ona przekazywana do komórek potomnych i jak jest resetowana podczas gametogenezy? Niniejszy przegląd przedstawia niektóre z kluczowych odkryć, które doprowadziły do naszego obecnego zrozumienia biologicznego procesu, który początkowo był uważany za wyjątek całkowicie od konwencjonalnych systemów regulacyjnych, ale obecnie jest postrzegany jako paradygmat "par excellence" dla regulacji epigenetycznej. --- Ostatnio wzrosło zainteresowanie tym, czy utrata heterochromatycznego chromosomu X (ciało Barra) jest powszechna w niektórych nowotworach piersi i jajnika, a także pojawiły się nowe spostrzeżenia na temat zaangażowanych mechanizmów. Błędy segregacji mitotycznej mitotycznej powszechnie tłumaczą utratę nieaktywnego chromosomu X (Xi), ale heterochromatyny Xi w niektórych nowotworach może sygnalizować szersze deficyty heterochromatyny jądrowej. heterochromatyny jądrowej. Dyskutowany związek między BRCA1 i Xi może odzwierciedlać ogólny związek między BRCA1 i heterochromatyną, który może łączyć BRCA1 zarówno z niestabilnością epigenetyczną, jak i genetyczną. Sugerujemy, że niestabilność heterochromatyczna jest powszechnym, ale w dużej mierze niezbadanym mechanizmem, prowadzącym do powszechnych zaburzeń regulacji genomu i ewolucji niektórych nowotworów. --- Pod koniec lat czterdziestych XX wieku mikroanatom z London Ontario, Murray Barr, odkrył znak statusu chromosomów płciowych w tkankach ciała, co stało się znane jako "ciało Barra". Odkrycie to stanowiło ważną technologię diagnostyczną dla rozwijającej się społeczności nauk klinicznych zaangażowanej w interpretację medyczną i zarządzaniem anomaliami seksualnymi. Wydawało się, że oferuje sposób na identyfikację prawdziwej, podstawowej płci u osób, których ciała lub życie były seksualnie anomalne (interseksualiści, homoseksualiści i transseksualiści). Hipoteza, która pozwoliła ciału Barra na zastąpienie płci "chromosomalnej" lub "genetycznej" była tymczasowa, ale ale wspierała oczekiwanie, że informacja genetyczna ustanowi podstawową tożsamość człowieka. tożsamość, a także przekonanie, że świat zwierząt można zgrabnie podzielić na dwie i tylko dwie płcie. Ostatecznie ta tymczasowa hipoteza i jej status jako jednoznaczny arbiter prawdziwej płci, została obalona. Jednak przez większość lat 1950, teza Barra o tożsamości ciała Barra była zgodna ze spójnym zestawem teorii i poglądów. spójnym zestawem teorii i dowodów wyjaśniających rozwój seksualny i patologię seksualną. i patologię seksualną. Chociaż tymczasowy, naukowy status chromatyny płciowej w ramach tego systemu wiedzy tego systemu wiedzy był wystarczająco dobry, aby wspierać kwitnące przedsięwzięcie badawcze w naukach klinicznych. w naukach klinicznych. --- Niniejsze badanie zapewnia trójwymiarową (3D) analizę różnic między morfologią 3D aktywnych i nieaktywnych ludzkich chromosomów interfazowych X (terytoria Xa i Xi ). Terytoria chromosomów zostały namalowane w utrwalonych formaldehydem, trójwymiarowo nienaruszone ludzkie diploidalne żeńskie jądra komórkowe płynu owodniowego (46, XX) za pomocą sond kompozytowych specyficznych dla całego chromosomu X. Kolokalizacja 4,6-diamidino-2-fenyloindolu barwionego dichlorowodorkiem Barra z jednym z dwóch pomalowanych terytoriów z jednym z dwóch pomalowanych terytoriów X pozwoliła na jednoznaczną dyskryminację nieaktywnego X od jego aktywnego odpowiednika. Lekkie optyczne sekcje seryjne uzyskano za pomocą konfokalnego laserowego mikroskopu skaningowego. Zrekonstruowane w 3D terytoria Xa ujawniły bardziej płaski kształt i wykazywały większą i bardziej nieregularną powierzchnię w porównaniu do z pozornie gładszą powierzchnią i bardziej zaokrąglonym kształtem obszarów Xi. Zależność związek między powierzchnią i objętością terytorium został określony ilościowo przez określenie bezwymiarowego współczynnika zaokrąglenia (RF). Pomiary RF i powierzchni wykazały wysoce znaczącą różnicę między terytoriami Xa i Xi (P < 0,001) w przeciwieństwie do różnic w objętości (P > 0,1). Dla porównania z autosomem o podobnej zawartości DNA, terytoria chromosomu 7 zostały dodatkowo pomalowane. Morfologia 3D terytoriów chromosomu 7 była podobna do terytorium Xa, ale silnie różniła się od terytorium Xi pod względem w odniesieniu do RF i powierzchni (P < 0,001).

Czym jest ciało Barra?

Ciałko Barra jest nieaktywnym chromosomem X w żeńskiej komórce somatycznej. Można je łatwo zidentyfikować jako płasko-wypukłą strukturę o średnicy 2-3 mikronów na obrzeżach błony jądrowej. Jeden z chromosomów X w wyniku losowego procesu inaktywacji kondensuje się, tworząc chromatynę X (ciałko Barra) we wczesnym życiu embrionalnym. Gdy to nastąpi, jest to ostateczne i stałe dla tej komórki i wszystkich jej potomków (1,2). Ciałko Barra jest inaktywowanym chromosomem X w normalnej żeńskiej komórce somatycznej. Inaktywacja tych chromosomów znana jest jako lityfikacja. Lyonizacja ma znaczenie zarówno genetyczne, jak i kliniczne. Ciało Barra można łatwo zidentyfikować za pomocą zwykłych plam. Pomaga ono również w identyfikacji płci osobnika, gdy jest stosowane z rozwagą. Ciałko Barra od dawna uznawane jest za cytologiczną manifestację nieaktywnego chromosomu X (Xi) w jądrach interfazowych. Pomimo tego, że jest znane od ponad 50 lat, zidentyfikowano stosunkowo niewiele składników ciałka Barra.

Przewlekłe zakażenie może zwiększać ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu. Obecnie nie jest czy zakażenie Helicobacter pylori stanowi czynnik ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. czynnik ryzyka udaru niedokrwiennego. Przeanalizowaliśmy przeciwciała IgG przeciwko H. pylori u 109 pacjentów z ostrym niedokrwieniem mózgu i 82 dobranych pod względem wieku i płci pacjentów z grupy kontrolnej pacjentów z nienaczyniowymi i niezapalnymi chorobami neurologicznymi. Miana przeciwciał były istotnie wyższe u pacjentów niż u osób z grupy kontrolnej (p=0,007). Seropozytywność H. pylori występowała częściej u pacjentów (iloraz szans (OR) 1,55, 95% przedział ufności (CI) 0,87-2,76), ale trend ten został dodatkowo w analizie wieloczynnikowej (OR 1,42; 95% 0,75-2,67) z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, aktualnym lub wcześniejszym paleniem tytoniu, wcześniejszym niedokrwieniem mózgu i niskim statusem społeczno-ekonomicznym. niskim statusem socjoekonomicznym. Seropozytywność wobec H. pylori zwiększała prawdopodobieństwo wystąpienia niedokrwienia mózgu pochodzenia miażdżycowo-zakrzepowego w analizie jednoczynnikowej (OR 3,63; 95% CI 1,37-9,65) i analizie wieloczynnikowej (OR 3,53; 95% CI 1,09-11,4). Seropozytywność H. pylori może być niezależnym czynnikiem ryzyka udaru pochodzenia miażdżycowo-zakrzepowego. aterotrombotycznego. --- Choroby serca i naczyń mózgowych są ważną przyczyną śmiertelności w krajach uprzemysłowionych. krajach uprzemysłowionych. "Klasyczne" czynniki ryzyka nie mogą w pełni wyjaśnić epidemiologicznych tych chorób. Od kilku lat infekcje są niedokrwiennych zdarzeń naczyniowych, a ostatnie publikacje wskazywały na rolę Helicobacter pylori. rolę Helicobacter pylori, Gram ujemnej bakterii, zaangażowanej w patogenezę zapalenia żołądka i jelit. patogenezie zapalenia żołądka i choroby wrzodowej. Wyniki dotyczące związku między a ostrym zawałem mięśnia sercowego lub udarem mózgu są kontrowersyjne, ze względu na stopień niejednorodności badań. ze względu na stopień heterogeniczności badań. Istnieje potrzeba przeprowadzenia szeroko zakrojonych badań prospektywnych w celu oceny częstości występowania tych chorób w odniesieniu do z obecnością zakażenia Helicobacter pylori. Interwencyjne badania z randomizacją z zastosowaniem antybiotykoterapii u pacjentów dotkniętych chorobą niedokrwienną naczyń naczyniowych szybko odpowiedzą na pytanie, czy Helicobacter pylori ma w patogenezie ostrego zawału mięśnia sercowego i udaru niedokrwiennego. udaru niedokrwiennego. --- Od czasu odkrycia bakterii Helicobacter pylori (H. pylori), liczne badania rozważały możliwość, że odgrywa ona rolę w różnych chorobach pozażołądkowych. chorobach pozażołądkowych. Większość z tych badań można sklasyfikować jako badania epidemiologiczne lub eradykacji H. pylori, ale istnieją również opisy przypadków i badania in vitro. in vitro. Niniejszy przegląd ujawnia ograniczenia wspólne dla większości z nich. Idiopatyczna plamica małopłytkowa jest chorobą, której związek z zakażeniem H. pylori jest najsilniejszy. wykazano najsilniejszy związek z zakażeniem H. pylori. Gromadzone są również dane o roli zakażenia H. pylori w idiopatycznej niedokrwistości z niedoboru żelaza i przewlekłej idiopatycznej pokrzywce. przewlekłej pokrzywce idiopatycznej. Interesujące wyniki pokazują, że zakażenie H. pylori wpływa na miażdżycę i jest słabo związana z chorobą niedokrwienną serca i udarem mózgu. udarem mózgu. Co więcej, CagA-dodatnie szczepy H. pylori mogą odgrywać rolę w naturalnej historii miażdżycy. historii udaru miażdżycowego. Ostatnie badania sugerują związek między H. pylori a chorobą Parkinsona. Wstępne dane wskazują, że zakażenie H. pylori upośledza produkcję greliny w żołądku i może wpływać na stan odżywienia. stan odżywienia. Związek między zakażeniem H. pylori a innymi chorobami pozażołądkowymi pozostaje kontrowersyjny. pozostaje kontrowersyjny. Zakażenie H. pylori może powodować objawy pozażołądkowe bezpośrednio lub pośrednio. bezpośrednio lub pośrednio, poprzez różne mechanizmy, w tym zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka. zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka, uwalnianie mediatorów stanu zapalnego, mimikrę molekularną i ogólnoustrojową odpowiedź immunologiczną. ogólnoustrojową odpowiedź immunologiczną. Dowody sugerują, że terapia anty-H. pylori poprawia idiopatyczną plamicę małopłytkową (znaczny wzrost liczby płytek krwi w płytek krwi w połowie przypadków), niedokrwistość z niedoboru żelaza i przewlekłą pokrzywkę (30% remisji). remisji), ale dane z randomizowanych badań kontrolowanych są niewystarczające, aby potwierdzić te pozytywne efekty. potwierdzić te pozytywne efekty. --- TŁO I CEL: Kilka linii dowodów wskazuje na związek między infekcją między infekcją a miażdżycową chorobą naczyń. Tak więc infekcja i infekcja i stan zapalny często poprzedzają niedokrwienne zdarzenia neurologiczne. Przejściowe zmiany w krzepnięciu i bezpośredniej inwazji tętnic przez niektóre mikroorganizmy. mikroorganizmy. Zakażenie Helicobacter pylori jest główną przyczyną choroby wrzodowej i wydaje się być czynnikiem ryzyka choroby niedokrwiennej naczyń mózgowych. Jednakże, w przeciwieństwie do innych przewlekłych czynników zakaźnych, H. pylori nie została konsekwentnie izolowany ze zmian miażdżycowych. METODY: Zbadaliśmy obecność H pylori w 38 blaszkach miażdżycowych uzyskanych podczas endarterektomii tętnic szyjnych przy użyciu technik morfologicznych i technik immunohistochemicznych oraz wysoce czułej metody łańcuchowej reakcji polimerazy. metoda. Przeprowadziliśmy immunohistochemiczne wykrywanie cząsteczki adhezji międzykomórkowej cząsteczki-1, markera związanego z odpowiedzią komórek zapalnych. Zbadaliśmy również 7 tętnic szyjnych uzyskanych podczas autopsji od osób bez miażdżycy tętnic szyjnych. bez miażdżycy tętnic szyjnych. WYNIKI: DNA H pylori znaleziono w 20 z 38 blaszek miażdżycowych. Dziesięć z DNA H pylori wykazało również morfologiczne i immunohistochemiczne dowody zakażenia H. pylori. Żadna z 7 prawidłowych tętnic szyjnych nie była dodatnia dla H pylori. Cząsteczka adhezji międzykomórkowej-1 ulegała ekspresji w 75% blaszek H pylori i w 22% blaszek H pylori ujemnych. Obecność mikroorganizmu była związana z płcią męską, ale była niezależna od wieku, naczyniowych czynników ryzyka i wcześniejszych objawów neurologicznych. WNIOSKI: H pylori jest obecny w znacznej liczbie zmian miażdżycowych tętnic szyjnych. miażdżycowych tętnic szyjnych i wiąże się z cechami odpowiedzi komórek zapalnych. zapalnych. Badanie to dostarcza dodatkowych dowodów na związek między zakażeniem H pylori a chorobą miażdżycową. --- Wstęp: Zakażenie Helicobacter pylori (Hp) jest powiązane z patologiami pozajelitowymi, w tym z chorobą niedokrwienną mózgu. patologiami pozajelitowymi, w tym chorobą niedokrwienną mózgu. Celem naszego celem naszego badania była ocena związku między przewlekłą infekcją Hp a czynnikami ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. czynnikami ryzyka udaru niedokrwiennego. MATERIAŁ/METODY: 80 pacjentów (pts) w wieku 60-75 lat z udarem niedokrwiennym mózgu potwierdzonym w tomografii komputerowej (grupa I) oraz 80 zdrowych osób z grupy kontrolnej dobranej pod względem wieku i płci (grupa II) zostało włączonych do badania. Blaszki miażdżycowe od 20 pacjentów z dodatnim Hp uzyskano podczas endarterektomii tętnicy szyjnej w celu oceny DNA Hp metodą PCR. We wszystkich grupach określono następujące parametry; 1) częstość występowania zakażenia Hp przy użyciu testu oddechowego (13)C-mocznika (UBT), 2) IgG anty-Hp i anty-CagA w osoczu oraz interleukiny-8 (IL-8) oraz 3) lipidów osocza i fibrynogenu. Pacjenci z dodatnim wynikiem Hp i otrzymali tygodniową terapię anty-Hp, a po sześciu miesiącach całkowity cholesterolu, cholesterolu lipoprotein o niskiej gęstości (LDL), fibrynogenu i IL-8. zostały ponownie zbadane. WYNIKI: Zakażenie Hp wykryto za pomocą UBT u 83,75% pacjentów z udarem, ale tylko u tylko u 65% osób z grupy kontrolnej. Seropozytywność CagA była również znacznie wyższa u pacjentów z udarem (57,5%) niż w grupie kontrolnej (33,75%). Poziomy cholesterolu, cholesterolu LDL i fibrynogenu w osoczu i fibrynogenu, a także IL-8 były istotnie wyższe u osób z dodatnim Hp szczególnie u pacjentów z udarem niedokrwiennym. Sześć miesięcy po skuteczna terapia anty-Hp, poziomy cholesterolu całkowitego w osoczu, LDL-cholesterolu, fibrynogenu i IL-8 były istotnie niższe niż u pacjentów z udarem Hp i osób z grupy kontrolnej. WNIOSKI: Zakażenie Hp stanowi czynnik ryzyka udaru niedokrwiennego poprzez interakcję cytotoksyn Hp i IL-8. interakcji cytotoksyn lub cytokin Hp z blaszkami miażdżycowymi w tętnicach szyjnych. w tętnicach szyjnych. --- Przewlekłe zakażenie Helicobacter pylori (H. pylori) w udarze niedokrwiennym mózgu (IS) było wcześniej badane w kilku publikacjach; jednak, zgłaszano jednak sprzeczne wyniki. Metaanaliza została wykorzystana do oceny czy przewlekłe zakażenie H. pylori było związane z ryzykiem wystąpienia IS i które z poniższych z poniższych było bardziej skuteczne w przewidywaniu ryzyka IS, przeciwciała IgG przeciwko H. pylori (anty-H. pylori IgG), przeciwciało IgG związane z genem cytotoksyny-A (anty-Cag A IgG) lub test oddechowy (13)C-mocznika. Przeszukaliśmy bazy danych Medline i Embase, a ostatnia aktualizacja miała miejsce 1 stycznia 2012 roku. Badania kliniczno-kontrolne zostały uznane za kwalifikujące się. Współczynnik szans (OR) i 95% przedział ufności (95% CI) obliczono przy użyciu modelu losowego efektu. Łącznie 13 badań w tym 4041 uczestników zostało uwzględnionych w tej metaanalizie. Spośród tych badań, dziesięć, cztery i cztery badania dotyczyły anty-H. pylori IgG, anty-Cag A IgG i testu oddechowego (13)C-mocznika. Połączona analiza wykazała, że dodatnie IgG anty-H. pylori, IgG anty-Cag A i test oddechowy (13)C-mocznika były istotnie związane odpowiednio ze zwiększonym ryzykiem IS, a dodatnie anty-Cag A IgG był bardziej skuteczny w przewidywaniu ryzyka IS [OR (95% CI) = 1,60 (1,21-2,11), P (heterogeniczność) = 0,001 dla dodatnich i ujemnych IgG anty-H. pylori IgG; 2,33 (1,76-3,09), P (heterogeniczność) = 0,71 dla dodatnich i ujemnych anty-Cag A IgG i IgG IgG anty-Cag A i 1,65 (1,11-2,47), P (heterogeniczność) = 0,17 dla dodatni vs ujemny test oddechowy (13)C-mocznika]. Ponadto stwierdziliśmy, że dodatnie IgG anty-H. pylori było ściśle związane z ryzykiem IS spowodowanym przez miażdżycą tętnic i chorobą małych tętnic, ale nie w przypadku incydentów sercowo-zatorowych. Ta metaanaliza wykazała, że przewlekłe zakażenie H. pylori było znacząco związane ze zwiększonym ryzykiem IS, szczególnie w przypadku IS niezwiązanego z zatorowością. W porównaniu z anty-H. pylori IgG i testem oddechowym (13)C-mocznika, anty-Cag A IgG wydawał się bardziej skuteczny w przewidywaniu ryzyka IS. --- W ostatnich latach przeprowadzono znaczną liczbę badań nad między zakażeniem Helicobacter Pylori a chorobami miażdżycowymi, takimi jak udar i choroba niedokrwienna serca. chorobami miażdżycowymi, takimi jak udar i choroba niedokrwienna serca. W szczególności, niektóre infekcje mogą odgrywać rolę w genezie i rozwoju uszkodzeń ściany naczyniowej i blaszki miażdżycowej. Sugeruje się, że HP może wpływać na na rozwój choroby niedokrwiennej serca poprzez różne szlaki, takie jak kolonizacja komórek śródbłonka kolonizacja komórek śródbłonka, zmiany w profilach lipidowych, zwiększona koagulacja i poziomy agregacji płytek agregacji płytek krwi, indukcja mechanizmów mimikry molekularnej i promowanie niskiego stopnia ogólnoustrojowego stanu zapalnego. W oparciu o tę hipotezę przeprowadzono znaczną liczbę badań w celu w celu zbadania roli HP w rozwoju i patogenezie choroby. HP w rozwoju i patogenezie CAD. Większość z tych badań dała sprzeczne wyniki, niektóre zaprzeczające obecności możliwego związku między zakażeniem HP a zwiększonym ryzykiem CAD. Pomimo tego, wyniki z tych badań przyniosły nowe interesujące perspektywy dotyczące choroby wieńcowej wieńcowej, zwłaszcza w odniesieniu do możliwości modyfikacji historii klinicznej choroby poprzez eliminację tych mikroorganizmów. Wyniki są sprzeczne i wymagają dalszych badań. --- TŁO: Procesy zapalne odgrywają fundamentalną rolę w udarze mózgu zarówno w etiologii choroby niedokrwiennej naczyń mózgowych i patofizjologii niedokrwienia mózgu. niedokrwienia mózgu. Podsumowujemy dane kliniczne dotyczące infekcji i stanu zapalnego jako czynników ryzyka lub jako czynniki ryzyka lub wyzwalające udar mózgu u ludzi i badamy aktualne dowody na hipotezę funkcjonalnej współzależności między tradycyjnymi czynnikami ryzyka, genetycznymi oraz infekcją/zapaleniem w patogenezie udaru mózgu. STRESZCZENIE PRZEGLĄDU: Kilka tradycyjnych czynników ryzyka naczyniowego wiąże się ze zmianami prozapalnymi. zmianami prozapalnymi, w tym aktywacją leukocytów, i predysponują naczynia mózgowe do trombogenezy pod wpływem stymulacji zapalnej. Ponadto, akumulacja komórek zapalnych, głównie monocytów/makrofagów, w obrębie ściany naczyniowej ściany naczyniowej rozpoczyna się wcześnie podczas aterogenezy. W późniejszych stadiach choroby, ich aktywacja może prowadzić do pęknięcia blaszki miażdżycowej i powstania skrzepliny, zwiększając ryzyko udaru. ryzyko udaru. Markery stanu zapalnego (np. leukocyty, fibrynogen, białko C-reaktywne) białko C-reaktywne) są niezależnymi predyktorami udaru niedokrwiennego. Przewlekłe infekcje (np, zakażenie Chlamydia pneumoniae lub Helicobacter pylori) zwiększają ryzyko udaru mózgu. ryzyko udaru; jednak wyniki badań są rozbieżne, nie można wykluczyć pozostałych Wyniki badań są jednak rozbieżne, nie można wykluczyć pozostałych czynników zakłócających, a przyczynowość nie została obecnie ustalona. W w badaniach kliniczno-kontrolnych ostra infekcja w ciągu poprzedzającego tygodnia była czynnikiem wyzwalającym udar niedokrwienny. czynnikiem wyzwalającym udar niedokrwienny. Ostre i zaostrzające się przewlekłe infekcje mogą działać poprzez aktywując krzepnięcie i przewlekłe infekcje i mogą przyczyniać się do aterogenezy. aterogenezy. Genetyczne predyspozycje zapalnej odpowiedzi gospodarza mogą być ważnym czynnikiem współdecydującym o aterogenezie i ryzyku udaru mózgu. WNIOSKI: Zapalenie przyczynia się do ryzyka udaru mózgu poprzez różne powiązane ze sobą mechanizmy. mechanizmy. Choroby zakaźne, tradycyjne czynniki ryzyka i podatność genetyczna podatność genetyczna mogą współpracować w stymulowaniu szlaków zapalnych. Ostateczny dowód przyczynowej roli mechanizmów zakaźnych/zapalnych w patogenezie udaru mózgu jest wciąż brak wciąż brakuje i będzie wymagać badań interwencyjnych. --- Wstęp: Poprzednie badania sugerowały związek między szczepami H. pylori CagA-dodatnimi. pylori a udarem niedokrwiennym mózgu. Celem niniejszego badania była ocena częstości występowania zakażenia Helicobacter pylori i statusu CagA u pacjentów z z udarem miażdżycowym w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej. MATERIAŁY I METODY: W badaniu wzięło udział 106 kolejnych pacjentów (wiek 76,6 +/- 8 lat; mężczyźni 52%) z miażdżycowym udarem mózgu. lat; mężczyźni 52%) z dobrze udokumentowaną historią udaru miażdżycowego i 106 w wieku (wiek 76,5 +/- 9 lat; mężczyźni 52%) i pochodzeniem społecznym bez istotnych chorób naczyniowych. Czynniki ryzyka udaru niedokrwiennego zostały zarejestrowane u wszystkich badanych. Zakażenie H. pylori oceniano za pomocą testu oddechowego [13]C-mocznika test oddechowy. Test serologiczny na swoiste IgG przeciwko CagA przeprowadzono u zakażonych osób. zakażonych. WYNIKI: Zaobserwowano tendencję w kierunku wyższej częstości występowania H. pylori w przypadkach (63%) w odniesieniu do grupy kontrolnej (54%) bez osiągnięcia istotności statystycznej. istotności statystycznej. Pozytywność CagA wiązała się z wyższym ryzykiem udaru miażdżycowego (skorygowany iloraz szans 2,69, 95% przedział ufności 1,37-5,30). WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że CagA-dodatnie szczepy H. pylori są znacząco związane z udarem miażdżycowym. Nie jest to jedynie potwierdzające, ponieważ zostało przeprowadzone po raz pierwszy w warunkach podstawowej opieki zdrowotnej i obejmowało tylko osoby z aktywną infekcją. --- TŁO I CEL: Helicobacter pylori i Chlamydia pneumoniae są powiązane epidemiologicznie i patogenetycznie z miażdżycą tętnic wieńcowych. związane epidemiologicznie i patogenetycznie z miażdżycą tętnic wieńcowych. Brakuje jednak danych populacyjnych dotyczących przewlekłego zakażenia i udaru mózgu. W związku z tym zbadaliśmy związek obu patogenów bakteryjnych i podtypów udaru niedokrwiennego w populacyjnym badaniu kliniczno-kontrolnym. METODY: Pacjenci z pierwszym udarem niedokrwiennym mózgu w populacyjnym badaniu Erlangen Stroke Project byli traktowani jako przypadki. Sąsiednie grupy kontrolne zostały wylosowane z z badanej populacji, dopasowane pod względem wieku, płci i miejsca zamieszkania. Przeciwciała IgG H pylori mierzono za pomocą enzymatycznego testu immunologicznego, a przeciwciała IgG przeciwko C pneumoniae mierzono techniką mikroimmunofluorescencji. Zastosowano warunkową zastosowano warunkową regresję logistyczną. Analizy podzielono na podtypy etiologiczne udaru według podtypy zgodnie z kryteriami Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment (TOAST) kryteria. WYNIKI: Uwzględniono łącznie 145 przypadków i 260 osób z grupy kontrolnej. Przewlekłe zakażenie H pylori wiązało się z wyższym ryzykiem udaru spowodowanego niedrożnością małych tętnic (skorygowany iloraz szans, 3,31; 95% CI, 1,15 do 9,56) oraz niższym ryzykiem udaru sercowo-zatorowego (skorygowany iloraz szans, 0,21; 95% CI, 0,06 do 0.71). Ogólnie rzecz biorąc, podwyższony poziom H pylori, jak również podwyższony poziom przeciwciał C pneumoniae nie były związane z udarem niedokrwiennym. WNIOSKI: Nasze badanie populacyjne nie dostarcza dowodów na istnienie silnego między odpowiedzią immunologiczną na C pneumoniae jako markerem wcześniejszej infekcji a udarem niedokrwiennym mózgu. zakażenia a udarem niedokrwiennym mózgu. Konieczne są dalsze badania w celu ujawnienia roli przewlekłego zakażenia H pylori jako niezależnego czynnika ryzyka dla podgrupy okluzji małych tętnic. niedrożność małych tętnic. --- TŁO / CELE: Zakażenie Helicobacter pylori (H. pylori) jest związane z z kilkoma naczyniowymi zaburzeniami obturacyjnymi. Infekcja indukuje produkcję cytokin prozapalnych, które mogą zwiększać agregaty płytek krwi w krążeniu. Celem tego kontrolowanego badania była ocena częstości występowania częstości występowania zakażenia H. pylori u pacjentów z ostrym udarem niedokrwiennym niezwiązanym z przyczynami sercowymi. związanego z przyczynami sercowymi. METODOLOGIA: Grupa 80 kolejnych pacjentów (58 mężczyzn, przedział wiekowy: 49-65 lat) z ostrym udarem niedokrwiennym mózgu. U wszystkich pacjentów wykonano tomografię komputerową czaszki i/lub rezonans magnetyczny mózgu, ultrasonografię dupleksową naczyń zewnątrzczaszkowych ultrasonografię i przezklatkowe badanie echokardiograficzne. Zakażenie H. pylori zostało za pomocą testu oddechowego z mocznikiem 13C i przeciwciał IgG przeciwko H. pylori. Grupa 320 dawców krwi (232 mężczyzn i 88 kobiet, przedział wiekowy: 49-65 lat) dopasowana pod względem płci i wieku służyła jako grupa kontrolna. Wśród pacjentów zbadaliśmy obecność nadciśnienia tętniczego, poziom cholesterolu i glukozy w surowicy, fibrynogenu w osoczu i nałóg palenia. WYNIKI: Obecność zakażenia H. pylori była wyższa u pacjentów niż w grupie kontrolnej. niż w grupie kontrolnej: 64/80 (80%) w porównaniu do 190/320 (59,4%) (P < 0,001); analizując pod kątem płci w 45/58 (77,5%) wśród pacjentów płci męskiej i w 139/232 (59,9%) wśród osób z grupy kontrolnej (P < 0,05); wśród kobiet 19 z 22 (86,3%) pacjentów było zakażonych w wariancji z tylko 51/88 (57,9%) osób z grupy kontrolnej (P < 0,05). Klasyczne czynniki ryzyka udaru nie różniły się wśród pacjentów z zakażeniem H. pylori i bez niego. H. pylori nie było w różny sposób związane z aktualnym paleniem tytoniu, stężeniem stężeniem cholesterolu całkowitego i glukozy w surowicy, wartością fibrynogenu w osoczu i nadciśnieniem tętniczym. nadciśnieniem tętniczym w porównaniu ze statusem H. pylori-ujemnym. WNIOSKI: Zakażenie H. pylori wydaje się występować istotnie częściej u w średnim wieku z ostrym udarem niedokrwiennym mózgu niż w grupie kontrolnej. --- TŁO: Nie jest pewne, czy Helicobacter pylori jest związany z zespołami zespołami niedokrwiennymi i czy w tym związku pośredniczy indukcja miażdżycy. miażdżycy. W tym badaniu przetestowaliśmy hipotezę, że udar miażdżycowy wykazuje selektywny związek ze zjadliwymi szczepami H pylori. METODY I WYNIKI: Seroprewalencja zakażenia przez H pylori i szczepy z genem A związanym z cytotoksyną (CagA), silnym czynnikiem wirulencji, oceniono za pomocą testu ELISA oceniono za pomocą testu ELISA u 138 pacjentów z udarem dużych naczyń (grupa A), u 61 pacjentów z udarem kardioembolicznym (grupa B) oraz u 151 zdrowych osób z grupy kontrolnej. zdrowych osób z grupy kontrolnej. 3 grupy miały podobny status społeczno-ekonomiczny. Poziomy białka C-reaktywnego w surowicy mierzono również metodą ELISA. Częstość występowania infekcji wynosiła 71% w grupie A, 63,9% w grupie B i 70,2% w grupie kontrolnej (P=NS), podczas gdy częstość występowania szczepów CagA-dodatnich była wyższa w grupie A niż w grupie B (odpowiednio 42,8% w porównaniu do 19,7%; iloraz szans 3,04, 95% CI 1,43 do 6,49; P<0,001) i wyższa w grupie A niż w grupie kontrolnej (odpowiednio 42,8 proc. w porównaniu z 17,9 proc, odpowiednio; iloraz szans 4,3, 95% CI 2,12 do 8,64; P<0,001), po dostosowaniu do głównych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego i klasy społecznej. Trend w kierunku różnicy w białku C-reaktywnym zaobserwowano między pacjentami CagA-dodatnimi (2,00+/-3,43 [średnia+/-3,43] mg/dl) a pacjentami CagA-ujemnymi (1,31+/-1,72 [średnia+/-SD] mg/dl) (P=0,072, test U Manna-Whitneya). WNIOSKI: Związek między H pylori a ostrą chorobą naczyniowo-mózgową wydaje się być spowodowany wyższą częstością występowania bardziej zjadliwych szczepów H pylori u u pacjentów z udarem miażdżycowym. --- Udar mózgu jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów i trwałej niepełnosprawności, a zatem stanowi ogromne obciążenie społeczne i ekonomiczne na całym świecie. dlatego stanowi ogromne obciążenie społeczne i ekonomiczne na całym świecie. W celu zmniejszyć to obciążenie, konieczne jest zidentyfikowanie czynników ryzyka i odpowiednich strategii strategii prewencyjnych. Oprócz ustalonych czynników ryzyka udaru mózgu (np. nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, hipercholesterolemia, migotanie przedsionków) zarówno ostre, jak i przewlekłe choroby zakaźne i przewlekłe choroby zakaźne pojawiły się jako czynniki ryzyka udaru mózgu. Głównie ostre infekcje dróg oddechowych, ale także infekcje dróg moczowych niezależnie zwiększają ryzyko udaru niedokrwiennego. Takie dodatkowe ryzyko najwyższe w przypadku infekcji w ciągu 3 dni przed niedokrwieniem, a ryzyko to ryzyko stale maleje wraz ze wzrostem odstępu czasu między zakażeniem a udarem. Wykazano związek między zapadalnością na udar i śmiertelnością a epidemiami grypy. epidemiami grypy. Badania obserwacyjne wykazały odwrotny związek między grypy a ryzykiem udaru mózgu; jednak badania interwencyjne w tej dziedzinie nie zostały dotychczas przeprowadzone. interwencyjne w tej dziedzinie nie zostały dotychczas przeprowadzone. Przewlekłe infekcje, obecnie omawiane jako jako czynniki ryzyka udaru obejmują głównie zapalenie przyzębia i zakażenia Helicobacter pylori (Helicobacter pylori). Helicobacter pylori (Hp) i Chlamydia pneumoniae (Cp). Chociaż większość badań badań zidentyfikowano te choroby zakaźne jako niezależne czynniki ryzyka udaru mózgu Jak dotąd nie przeprowadzono badań interwencyjnych, a związek przyczynowy nie został udowodniony. przyczynowość nie została jeszcze udowodniona. Istnieją wstępne dowody na to, że liczba patogenów, na które na które pacjent był narażony, a nie pojedyncze patogeny, jest związana z ryzykiem udaru mózgu lub innych chorób sercowo-naczyniowych. ryzykiem udaru mózgu lub innych chorób układu krążenia. Przewlekłe choroby zakaźne przewlekłe choroby zakaźne są uleczalne, a ich identyfikacja jako czynników przyczyniających się do ryzyka udaru mózgu może zaoferować nowe możliwości zapobiegania udarom. --- CELE: Określenie, czy zakażenie Helicobacter pylori jest istotnym czynnikiem ryzyka udaru mózgu. czynnikiem ryzyka udaru mózgu. BADANI: Łącznie 467 pacjentów z klinicznymi objawami ostrego udaru niedokrwiennego mózgu i 388 zdrowych osób z grupy kontrolnej bez objawów choroby naczyniowo-mózgowej. METODY: Było to badanie kliniczno-kontrolne. Częstość występowania Helicobacter pylori mierzono za pomocą testu immunoenzymatycznego u pacjentów z udarem mózgu i w grupie kontrolnej. kontrolnych. Dodatnie miano zdefiniowano jako >15 U/ml i powiązano z krążącym fibrynogenem w osoczu i deprywacją społeczną wyrażono za pomocą wskaźnika Townsenda. WYNIKI: Było znacznie więcej osób z dodatnim mianem Helicobacter pylori (274/398 (69%)) w porównaniu z grupą kontrolną (206/352 (58,5%)). Poziom fibrynogenu był również znacznie wyższy u osób z dodatnim wynikiem testu na Helicobacter pylori (średnia 4,14, odchylenie standardowe 1,33) niż u osób ujemnych (średnia 3,78, odchylenie standardowe 1,28). Związek między Helicobacter pylori a udarem mózgu został utracony w modelu logistycznym kontrolującym status społeczno-ekonomiczny. Ponadto, poziom fibrynogenu nie był związany ze statusem Helicobacter pylori w modelu regresji liniowej w modelu regresji liniowej kontrolującym status społeczno-ekonomiczny. WNIOSKI: Zakażenie Helicobacter pylori wiąże się ze zwiększonym ryzykiem udaru i zwiększonym poziomem fibrynogenu. ryzykiem udaru mózgu i podwyższonym poziomem fibrynogenu, ale wyniki te mogą być można przypisać zakłócającemu wpływowi statusu społeczno-ekonomicznego. --- WPROWADZENIE: Istnieje coraz więcej dowodów na to, że patogeny infekcyjne, takie jak Helicobacter pylori są powiązane z miażdżycą naczyń mózgowych. Jako niezależny czynnik przyczyniający się, kompleks receptor CD14-lipopolisacharyd odgrywa ważną rolę w aktywacji reakcji zapalnych. W szczególności C(-260)T w receptorze CD14 może być związany z chorobą miażdżycową. miażdżycowej. W tym badaniu zbadaliśmy możliwy związek między zakażeniem H. pylori a polimorfizmem CD14 i udarem niedokrwiennym mózgu. MATERIAŁY I METODY: Do badania włączono 125 pacjentów z udarem niedokrwiennym mózgu oraz 125 osób z grupy kontrolnej dobranej pod względem wieku i płci. i dopasowanych pod względem wieku i płci. Podtyp udaru każdego z pacjentów każdego z pacjentów został scharakteryzowany na podstawie podstawowej etiologii. Status serologiczny H. pylori i genotyp CD14 określono zarówno u pacjentów, jak i w grupie kontrolnej. kontrolnych. WYNIKI: Seropozytywność wobec H. pylori była częstsza u pacjentów z udarem niż u osób z grupy niż w grupie kontrolnej (80,0% vs. 60,0%, P=0,001). Co więcej, seropozytywność H. pylori była częściej w podtypie udaru z chorobą dużych tętnic (87,7%, P<0,001). Rozkład genotypów rozkład genotypów CD14 był następujący: pacjenci, T/T 21,6%, C/T 63,2%, C/C 15,2%; kontrole, T/T 19,2%, C/T 57,6%, C/C 23,2%. Nie było znaczącej różnicy między tymi dwoma rozkładami genotypu CD14. WNIOSKI: Wyniki te sugerują, że zakażenie H. pylori jest czynnikiem ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu, a polimorfizm CD14 nie. --- Badania kliniczno-kontrolne i kilka badań prospektywnych wykazały, że przewlekłe infekcje mogą zwiększać ryzyko udaru mózgu. infekcje mogą zwiększać ryzyko udaru mózgu, a ostre infekcje mogą być jako czynniki wyzwalające udar. Takie przewlekłe infekcje obejmują choroby przyzębia, zakażenie Chlamydia pneumoniae lub Helicobacter pylori oraz przewlekłe zapalenie oskrzeli. zapalenie oskrzeli. Przyczynowa rola tych chorób zakaźnych nie została udowodniona, biorąc pod uwagę sprzeczne wyniki badań, możliwe szczątkowe zakłócenia w badaniach obserwacyjnych obserwacyjnych oraz brak dowodów z badań interwencyjnych. Dlatego też specjalne schematy leczenia w profilaktyce udaru mózgu oparte na dowodach serologicznych lub genomicznych zakażenia nie są obecnie wskazane poza randomizowanymi badaniami. Wstępne dostępne dowody sugerują jednak, że u pacjentów z z wcześniejszym niedokrwieniem mózgu, klinicznie zdiagnozowane przewlekłe infekcje powinny być powinny być traktowane poważnie i powinny być leczone zgodnie z aktualnymi wytycznymi. zgodnie z aktualnymi wytycznymi. Może to obejmować odpowiednie leczenie umiarkowanego lub ciężkiego przyzębia i przewlekłego zapalenia oskrzeli. Parametry zapalne (np. białko C-reaktywne białko C-reaktywne, liczba leukocytów, fibrynogen) są niezależnie związane z ryzykiem pierwszego lub nawracającego udaru. pierwszym lub nawracającym udarem mózgu. Kwestia, czy wskaźniki te są przyczynowo związane z udarem, czy jedynie stanowią markery ryzyka, nie jest wystarczająco wyjaśnione. ryzyka. Ich zastosowanie w monitorowaniu indywidualnego ryzyka w codziennej praktyce klinicznej jest obecnie w codziennej praktyce klinicznej jest obecnie ograniczone przez brak jasno określonych strategii terapeutycznych modyfikujących te parametry. statyny i inne leki mogą wpływać na markery stanu zapalnego. markery stanu zapalnego. Badania obserwacyjne wykazały, że szczepienie przeciwko grypie jest istotnie i niezależnie związane ze zmniejszonym ryzykiem udaru mózgu i zawału mięśnia sercowego. udaru mózgu i zawału mięśnia sercowego. Chociaż brakuje badań interwencyjnych dotyczących brak, zaleca się, aby zgodnie z aktualnymi wytycznymi pacjenci z wcześniejszą chorobą naczyniową, w tym udarem mózgu, pacjenci z wysokim ryzykiem udarem mózgu, pacjenci z wysokim ryzykiem udaru mózgu oraz wszystkie osoby w wieku powyżej 60 lat corocznie. --- Występowanie udaru mózgu w populacji nie jest w pełni wyjaśnione przez tradycyjne naczyniowymi czynnikami ryzyka. Dane z kilku badań kliniczno-kontrolnych i jednego dużego badania wykorzystującego metodologię serii przypadków wskazują, że niedawna infekcja jest czasowo działającym, niezależnym czynnikiem wyzwalającym udar niedokrwienny. Zarówno infekcje bakteryjne i wirusowe, w szczególności infekcje dróg oddechowych, przyczyniają się do tego związku. Za przyczynową rolą infekcji w udarze jest wspierana przez stopniowany związek czasowy między tymi stanami oraz przez wiele ścieżek patofizjologicznych łączących infekcję i stan zapalny, zakrzepicą i udarem. Ponadto badania obserwacyjne sugerują, że szczepienie przeciwko grypie ma działanie zapobiegawcze przeciwko udarowi. Badania kliniczno-kontrolne i badania prospektywne wskazują, że przewlekłe infekcje, takie jak zapalenie przyzębia, przewlekłe zapalenie oskrzeli i zakażenie Helicobacter pylori, Chlamydia pneumoniae lub wirusem cytomegalii, mogą zwiększać ryzyko udaru mózgu, chociaż istnieją znaczne różnice w wynikach tych badań, a kwestie metodologiczne dotyczące wyników serologicznych pozostają nierozstrzygnięte. metodologiczne dotyczące wyników serologicznych pozostają nierozwiązane. Coraz więcej dowodów wskazuje, że że łączne obciążenie przewlekłymi i/lub przebytymi infekcjami, a nie pojedynczą chorobą zakaźną, jest związane z ryzykiem udaru mózgu. choroby zakaźnej jest związane z ryzykiem udaru mózgu. Ponadto, genetyczne genetyczne związane z podatnością na infekcje i siłą odpowiedzi odpowiedzi zapalnej wydają się współdecydować o tym ryzyku. Tutaj podsumowujemy i i analizujemy dowody na powszechne ostre i przewlekłe choroby zakaźne jako czynniki ryzyka udaru mózgu. czynniki ryzyka udaru mózgu. --- Istnieje coraz więcej dowodów na to, że oprócz konwencjonalnych czynników ryzyka, ostre i przewlekłe choroby zakaźne zwiększają ryzyko udaru mózgu. Ostre infekcje, głównie układu oddechowego, zarówno bakteryjne, jak i wirusowe, stanowią tymczasowo aktywne czynniki wyzwalające czasowo aktywne czynniki wyzwalające niedokrwienie mózgu. Przewlekłe choroby zakaźne zakaźne, które mogą zwiększać ryzyko udaru, obejmują zapalenie przyzębia, przewlekłe zapalenie oskrzeli i infekcje oskrzeli i infekcje antygenami drobnoustrojów, takimi jak Helicobacter pylori i Chlamydia pneumoniae. Z badań obserwacyjnych wynika, że szczepienie przeciwko grypie wiąże się ze zmniejszonym ryzykiem udaru mózgu, zawału mięśnia sercowego i śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny. Niniejszy raport zawiera przegląd na temat wpływu infekcji na ryzyko udaru mózgu i potencjalnych strategii strategie przeciwzakaźne, które mogą w przyszłości odgrywać rolę w zapobieganiu udarom. --- CEL: Przewlekłe zakażenie Helicobacter pylori jest uważane za czynnik czynnik etiologiczny chorób naczyniowych. Istnieją jednak sprzeczne wyniki na temat znaczenia przewlekłego zakażenia Helicobacter pylori jako czynnika ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu. dla udaru niedokrwiennego mózgu. Celem naszego badania było zbadanie związku między zakażeniem Helicobacter pylori a podtypami udaru niedokrwiennego mózgu u Chińczyków. METODA: Do badania włączono 150 pacjentów z udarem niedokrwiennym mózgu. pacjentów. Analizy podzielono na podtypy etiologiczne udaru według według zmodyfikowanych kryteriów Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment z 2007 roku: 119 119 pacjentów z aterotrombozą, 15 pacjentów z chorobą zatorowo-zakrzepową i 12 pacjentów z chorobą małych tętnic. Sto trzydzieści jeden osób z grupy kontrolnej bez klinicznych i instrumentalnych dowodów na choroby miażdżycowe zostały losowo wybrane z ośrodka kontroli zdrowia. Potencjalne czynniki ryzyka dla Helicobacter pylori i tradycyjne czynniki ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu u wszystkich badanych. wszystkich badanych. Swoiste przeciwciała IgG przeciwko Helicobacter pylori wykryto za pomocą testu immunoenzymatycznego. Warunkowa regresja logistyczna regresja logistyczna została wykorzystana do analizy danych. WYNIKI: Wskaźnik Helicobacter pylori/IgG-dodatni w grupie pacjentów był wyższy niż w zdrowej grupie kontrolnej, ale różnica nie była statystycznie istotna [67,3% w porównaniu z 61,8%; iloraz szans (OR) = 1,272; P = 0.336]. Wynik ten pozostał nieistotny po uwzględnieniu innych ustalone czynniki ryzyka [OR = 1,222; 95% przedział ufności (CI): 0,688-2,171; P = 0.494]. Analiza podgrup z wykorzystaniem analizy jednoczynnikowej i wieloczynnikowej przyniosła podobne wyniki we wszystkich etiologicznych podtypach udaru (analiza jednoczynnikowa, aterotromboza: OR = 1,368, 95%CI: 0,810-2,311, P = 0,241; kardioembolizm: OR = 0,926, 95%CI:0,311-2,758, P = 0,890; choroba małych tętnic: OR = 1.852, 95%CI: 0,478-7,167, P = 0,366; analiza wieloczynnikowa, aterotromboza: OR = 1,385, 95%CI: 0,726-2,639, P = 0,323; choroba zatorowo-zakrzepowa: OR = 0,832, 95%CI: 0,236-2,932, P = 0,775; choroba małych tętnic: OR = 1,836, 95%CI: 0,396-8,503, P = 0,437). WNIOSKI: Niniejsze badanie kliniczno-kontrolne nie wykazało silnego związku między przewlekłym zakażeniem Helicobacter pylori a udarem niedokrwiennym mózgu. Konieczne są duże dużych prospektywnych badań kliniczno-kontrolnych w celu dalszego zbadania potencjalnego związku między zakażeniem Helicobacter pylori a udarem niedokrwiennym mózgu. potencjalnego związku między zakażeniem Helicobacter pylori a ryzykiem udaru niedokrwiennego mózgu. udarem niedokrwiennym, szczególnie w niektórych podgrupach. --- Zakażenie Helicobacter pylori (H. pylori) jest związane z wieloma objawami pozajelitowymi, takimi jak choroby hematologiczne [idiopatyczna objawami pozajelitowymi, takimi jak choroby hematologiczne [idiopatyczna plamica małopłytkowa (ITP) i niewyjaśniona niedokrwistość z niedoboru żelaza (IDA)], choroby sercowo-naczyniowe (choroby niedokrwienne serca), zaburzenia neurologiczne (udar, choroba Parkinsona, choroba Alzheimera), otyłość i choroby skóry. Spośród nich, jak dotąd najlepsze dowody dotyczą ITP i niewyjaśnionego IDA, z wysokiej jakości badania wykazujące poprawę IDA i ITP po eradykacji H. pylori. po eradykacji H. pylori. Dowody na jego związek z chorobą wieńcową są słabe słabe, a wiele wyników może być błędnych. Rola zakażenia H. pylori wpływającej na poziom leptyny i greliny w surowicy przyciągnęła ostatnio wiele uwagi. a dostępne dotychczas dane są sprzeczne. Przeprowadzono również wiele niekontrolowanych badań na małych próbach sugerujących związek między zakażeniem H. pylori a zaburzeniami neurologicznymi lub przewlekłą pokrzywką. Jednak potrzeba więcej badań, aby wyjaśnić takie proponowane powiązania przyczynowe.

Czy zakażenie helicobacter pylori zwiększa ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu?

Ustalenia dotyczące związku między zakażeniem helicobacter pylori a ryzykiem udaru niedokrwiennego mózgu są sprzeczne. Istnieją dowody sugerujące, że zakażenie helicobacter pylori wiąże się ze zwiększonym ryzykiem udaru niedokrwiennego i powinno być uważane za czynnik ryzyka udaru. Niektóre badania nie wykazały jednak związku między zakażeniem helicobacter pylori a udarem mózgu.

TŁO: Agencja ds. Żywności i Leków może ustalać standardy, które zmniejszają zawartość nikotyny w papierosach. zawartość nikotyny w papierosach. METODY: Przeprowadziliśmy podwójnie zaślepione, równoległe, randomizowane badanie kliniczne między czerwcem 2013 r. a lipcem 2014 r. w 10 ośrodkach. Kryteria kwalifikowalności obejmowały wiek 18 lat lub więcej, palenie pięciu lub więcej papierosów dziennie i brak aktualnego zainteresowania rzuceniem palenia. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do palenia przez 6 tygodni papierosów ich zwykłej marki lub jednego z sześciu rodzajów badanych papierosów, dostarczanych bezpłatnie. badanych papierosów, dostarczanych bezpłatnie. Badane papierosy miały nikotyny w zakresie od 15,8 mg na gram tytoniu (typowe dla marek komercyjnych) do 0,4 mg na gram tytoniu (typowe dla marek komercyjnych). marek) do 0,4 mg na gram. Pierwszorzędowym wynikiem była liczba papierosów wypalanych dziennie w 6. tygodniu. WYNIKI: Łącznie 840 uczestników poddano randomizacji, a 780 ukończyło 6-tygodniowe badanie. 6-tygodniowe badanie. W 6. tygodniu średnia liczba papierosów wypalanych dziennie była niższa w przypadku uczestników losowo przydzielonych do papierosów zawierających 2,4, 1,3 lub 0,4 mg nikotyny, lub 0,4 mg nikotyny na gram tytoniu (odpowiednio 16,5, 16,3 i 14,9 papierosów) niż w przypadku uczestników losowo przydzielonych do papierosów zawierających 2,4, 1,3 lub 0,4 mg nikotyny na gram tytoniu, papierosów) niż w przypadku uczestników losowo przydzielonych do ich zwykłej marki lub do papierosów zawierających 15,8 mg na gram (odpowiednio 22,2 i 21,3 papierosów; P<0.001). Uczestnicy przypisani do papierosów o zawartości 5,2 mg na gram wypalali średnio średnio 20,8 papierosa dziennie, co nie różniło się znacząco od średniej liczby papierosów średniej liczby papierosów wśród osób palących papierosy kontrolne. Papierosy o niższej nikotyny, w porównaniu z papierosami kontrolnymi, zmniejszały ekspozycję na nikotynę i uzależnienie od niej. uzależnienie od nikotyny, a także głód nikotynowy podczas abstynencji od palenia, bez znaczącego zwiększenia poziomu tlenku węgla w wydychanym powietrzu lub całkowitej objętości zaciągniętego sugerując minimalną kompensację. Zdarzenia niepożądane były na ogół łagodne i podobne między grupami. WNIOSKI: W tym 6-tygodniowym badaniu, papierosy o obniżonej zawartości nikotyny w porównaniu do papierosy o obniżonej zawartości nikotyny w porównaniu z papierosami o standardowej zawartości nikotyny zmniejszały ekspozycję na nikotynę i uzależnienie oraz liczbę wypalanych papierosów. (Finansowane przez National Institute on Drug Abuse i Żywności i Leków (Food and Drug Administration Center for Tobacco Products); numer ClinicalTrials.gov numer NCT01681875). --- CELE: Zbadanie wpływu papierosów o obniżonej zawartości nikotyny na zachowania związane z paleniem, narażenie na substancje toksyczne, uzależnienie i abstynencję. PROJEKT: Randomizowane, równoległe ramię, częściowo zaślepione badanie. Miejsce: University of University of Minnesota Tobacco Use Research Center. INTERWENCJE: Sześć tygodni: (i) papierosy o zawartości nikotyny 0,05 mg; (ii) papierosy o zawartości nikotyny 0,3 mg nikotyny; lub (iii) pastylki z 4 mg nikotyny; 6 tygodni obserwacji. Pomiary Kompensacyjne zachowania związane z paleniem, biomarkery narażenia, uzależnienie od tytoniu, odstawienie tytoniu i abstynencja. uzależnienie od tytoniu, odstawienie tytoniu i wskaźnik abstynencji. WYNIKI: W przeciwieństwie do papierosów 0,3 mg, papierosy 0,05 mg nie były związane z kompensacyjnymi zachowaniami palenia. z kompensacyjnymi zachowaniami związanymi z paleniem. Co więcej, papierosy 0,05 mg i pastylki nikotyny wiązały się ze zmniejszoną ekspozycją na czynniki rakotwórcze, uzależnieniem od nikotyny i uzależnienie od nikotyny i wyniki odstawienia produktu. Papierosy 0,05 mg wiązały się z większą ulgą w odstawieniu zwykłych markowych papierosów niż pastylka nikotynowa. nikotyny. Papieros 0,05 mg prowadził do znacznie wyższego wskaźnika zaprzestania palenia niż w przypadku papierosów 0,3 mg i podobnego wskaźnika jak w przypadku pastylek nikotynowych. WNIOSEK: Papierosy o zawartości nikotyny 0,05 mg mogą być wyrobem tytoniowym, który tytoniowy, który może ułatwić rzucenie palenia; jednak przyszłe badania są wyraźnie potrzebne, aby potwierdzić te wstępne ustalenia. --- TŁO: Papierosy o obniżonej zawartości nikotyny (RNC) doprowadziły do zmniejszenia liczby wypalanych papierosów. papierosów, złagodzenia objawów odstawienia nikotyny i ułatwienia zaprzestania palenia. Celem niniejszego jest zbadanie wpływu papierosów RNC z plastrem nikotynowym i bez niego i samego plastra na zachowania związane z paleniem, ekspozycję na substancje toksyczne, dyskomfort związany z odstawieniem, oraz, w ramach analizy eksploracyjnej, na długoterminową abstynencję. METODY: Badanie obejmowało randomizowane, równoległe ramię i sześć tygodni: (i) 0,05-0,09 mg nikotyny w papierosach (N = 79); (ii) 21 mg nikotyny w plastrze (N = 80) lub (iii) papierosów o zawartości nikotyny 0,05-0,09 mg z plastrem nikotynowym 21 mg (N = 76); wszystkie grupy otrzymały sześć tygodni dodatkowego leczenia behawioralnego z obserwacje do sześciu miesięcy. WYNIKI: Podejście łączone doprowadziło do niższych wskaźników palenia przypisanych papierosów a tym samym niższe poziomy tlenku węgla niż w przypadku samych papierosów RNC. Ponadto, Ponadto podejście łączone wiązało się z mniejszym nasileniem odstawienia podczas przejściem ze zwykłej marki na przypisany produkt i mniejszym paleniem papierosów zwykłej marki papierosów podczas leczenia, ale nie po jego zakończeniu w porównaniu z innymi metodami. podejściami. WNIOSEK: Połączenie papierosów o bardzo niskiej zawartości nikotyny z plastrem nikotynowym może poprawić ostre efekty wynikające z przejścia na jeden z tych produktów. produktów. WPŁYW: Odkrycia te mogą mieć wpływ na leczenie zaprzestania palenia lub polityki mającej na celu zmniejszenie zawartości nikotyny w papierosach. --- Przeprowadzono randomizowane, podwójnie zaślepione, aktywnie kontrolowane, wieloośrodkowe badanie kliniczne fazy II przeprowadzono w celu oceny skuteczności papierosów o obniżonej zawartości nikotyny jako nowej metody leczenia zaprzestania palenia tytoniu (w ramach Investigational Device Wyłączenie 69,185). Koncepcja papierosów o obniżonej zawartości nikotyny zaprojektowanych w celu stopniowo odzwyczajać palaczy od nałogu, opiera się na badaniach wykazujących, że skuteczne zaprzestanie palenia zależy nie tylko od nikotyny, ale także od odzwyczajania się od nawykowego sensorycznego i behawioralnego i behawioralnego wzmocnienia palenia. Leczenie składało się z papierosów marki Quest (Quest 1, 2 i 3), które dostarczają odpowiednio 0,59+/-0,06, 0,3+/-0,05 i mniej niż 0,05 mg nikotyny, samodzielnie lub w połączeniu z nikotynową terapią zastępczą (NRT). nikotynową terapią zastępczą (NRT). Pierwszorzędowym punktem końcowym była 4-tygodniowa ciągłej abstynencji (tygodnie 7-10), z dodatkową obserwacją po 3 i 6 miesiącach. Dorośli palacze płci męskiej i żeńskiej (N = 346), zmotywowani do rzucenia nałogu, zostali losowo przydzieleni do jednej z trzech grup terapeutycznych. z trzech grup terapeutycznych: Quest plus NRT (leczenie wstępne NRT 2 tygodnie przed i NRT po dacie rzucenia palenia), Quest plus plaster placebo lub aktywna kontrola plus NRT (konwencjonalny papieros, a następnie NRT po dacie rzucenia palenia). Wyniki wykazały, że Quest plus NRT był bardziej skuteczny niż aktywna kontrola plus NRT w osiąganiu 4 tygodni ciągłej abstynencji (32,8% vs. 21,9%). Quest plus plaster placebo uzyskał wskaźnik abstynencji podobny do wskaźnika dla aktywnej kontroli plus NRT (16,4% vs. 21,9%). vs. 21,9%). Żadne poważne zdarzenia niepożądane nie były związane z badanym produktem. badanym produktem. Quest plus NRT stanowi obiecującą nową metodę leczenia zaprzestania palenia. --- Wstępne badania sugerują, że terapia rzucania palenia oparta na wygaszaniu przy użyciu papierosów o obniżonej zawartości nikotyny (RNC) zmniejsza zgłaszane przez siebie pragnienie papierosów przed rzuceniem palenia i może być skuteczną metodą rzucania palenia. leczenie. Celem tego badania była ocena wpływu opartej na leczenia rzucenia palenia opartego na wygaszaniu na reakcje mózgu na sygnały związane z paleniem przy użyciu funkcjonalnego rezonansu magnetycznego zależnego od poziomu tlenu we krwi (BOLD) (fMRI). Szesnastu (n = 16) uzależnionych palaczy zostało zeskanowanych przy użyciu BOLD fMRI na wyjściowym, po 2-4 tygodniach palenia papierosów RNC podczas noszenia plastra nikotynowego 21 mg nikotyny i 2-4 tygodnie po rzuceniu palenia. Podczas skanowania, uczestnicy oglądali obrazy związane z paleniem (np. zapalony papieros) i obrazy osób wykonujących codzienne czynności (np. używających zszywacza). Związane ze zdarzeniem Odpowiedzi BOLD na palenie i wskazówki kontrolne analizowano w regionach zainteresowania (ROI), o których wiadomo, że obsługują nagrodę, uwagę, motywację i emocje. Leczenie Leczenie oparte na wygaszaniu jednocześnie osłabiło odpowiedzi na sygnały palenia w ciele migdałowatym, jednocześnie wzmacniając odpowiedzi na sygnały kontrolne. Analiza eksploracyjna wskazała, że ten wzorzec zaobserwowano również we wzgórzu przyszłych abstynentów, ale nie nawracających palaczy. Wyniki tego wstępnego badania sugerują, że oparte na wygaszaniu leczenie zaprzestania palenia zmienia mózg reakcje mózgu na palenie i sygnały kontrolne w ciele migdałowatym - regionie wcześniej związany z reaktywnością na bodźce narkotykowe i wygaszaniem. --- WPROWADZENIE: Obecne metody rzucania palenia w dużej mierze dotyczą farmakologiczne uzależnienie od nikotyny. Potrzebne są nowe podejścia, które uwzględniają zarówno uzależnienie od nikotyny, jak i uzależnienie psychiczne od papierosów jako źródła nikotyny. źródłem nikotyny. Jednym z takich podejść jest stosowanie papierosów o obniżonej zawartości nikotyny. zawartości nikotyny. METODY: Dokonaliśmy przeglądu dostępnej literatury na temat stosowania papierosów o obniżonej zawartości nikotyny papierosów o obniżonej zawartości nikotyny jako środka wspomagającego rzucanie palenia. WYNIKI: Jedno badanie serii przypadków i dane z badań wskazują, że obniżenie poziomu nikotyny w papierosach nikotyny w tytoniu papierosowym może zmniejszyć poziom uzależnienia od nikotyny u palaczy i uzależnienia od nikotyny u palaczy i to bez niekorzystnego wpływu na biomarkery sercowo-naczyniowe na biomarkery sercowo-naczyniowe lub znaczące palenie kompensacyjne. Zidentyfikowaliśmy trzy badania kliniczne badania kliniczne (łącznie n = 489), które sugerują, że palacze mogą oddzielić dostarczanie nikotyny od aktu palenia, jeśli nikotyny od palenia, jeśli używają papierosów o obniżonej zawartości nikotyny w połączeniu z nikotynową terapią zastępczą. DYSKUSJA: Zidentyfikowane badania wskazują na korzyści, ale obejmowały tylko niewielką liczbę uczestników i dostarczały jedynie ograniczonych danych. uczestników i dostarczają jedynie ograniczonych danych na temat długoterminowej abstynencji. Potrzebne są bardziej ostateczne dowody z większych badań z dłuższą obserwacją, aby wyjaśnić rolę papierosów o obniżonej zawartości nikotyny jako pomocy w zaprzestaniu palenia.

Czy papierosy o obniżonej zawartości nikotyny są skuteczne w rzucaniu palenia?

Tak, papierosy o obniżonej zawartości nikotyny są skuteczne w rzucaniu palenia.

Ostra porfiria przerywana (AIP), dziedziczna choroba wątroby, jest spowodowana defektem syntazy hydroksymetylobilanu (HMBS), enzymu wady syntazy hydroksymetylobilanu (HMBS), enzymu zaangażowanego w biosyntezę hemu. biosyntezę hemu. AIP charakteryzuje się nawracającymi, zagrażającymi życiu atakami, przynajmniej częściowo przynajmniej częściowo z powodu zwiększonej produkcji wątrobowej kwasu 5-aminolewulinowego (ALA). Zarówno enzym mitochondrialny, syntaza ALA (ALAS) 1, zaangażowany w pierwszy etap biosyntezy pierwszy etap biosyntezy hemu, który jest ściśle powiązany z mitochondrialnymi szlakami bioenergetycznymi, a także obietnica terapii wątrobowej ALAS1 siRNA u doprowadziła nas do zbadania metabolizmu energetycznego wątroby u myszy Hmbs KO leczonych fenobarbitalem. Mitochondrialny łańcuch oddechowy (RC) i łańcuch cykl kwasu trikarboksylowego (TCA) zostały zbadane w modelu myszy Hmbs(-/-). RC i cykl TCA były znacząco zmienione w porównaniu do kontroli u myszy leczonych fenobarbitalem ze zmniejszoną aktywnością kompleksów RC I (-52%, (**)p<0,01), II (-50%, (**)p<0,01) i III (-55%, (*)p<0,05) oraz zmniejszoną aktywnością α-ketoglutara. aktywność dehydrogenazy α-ketoglutaranu (-64%, (*)p<0,05), syntazy cytrynianowej (-48%, (**)p<0,01) i dehydrogenazy bursztynianowej (-53%, (*)p<0,05). Kompleks II również znacząco wpłynęło na oddychanie bursztynianowe. Większość z tych zmiany metaboliczne zostały przynajmniej częściowo przywrócone po fenobarbitalu i podaniu argininianu hemu. Wyniki te sugerują kataplerozę cyklu cyklu TCA indukowanego przez fenobarbital, spowodowanego masowym wycofaniem sukcynylo-CoA przez indukcję ALAS, tak że cykl TCA nie jest w stanie dostarczyć zredukowanych kofaktorów do RC. Ten głęboki i odwracalny wpływ AIP na mitochondrialny metabolizm energetyczny oferuje nowy wgląd w korzystny efekt leczenia hemem, glukozą i siRNA ALAS1 poprzez ograniczenie kataplerozy cyklu TCA. --- TŁO I CELE: Podczas gdy badania na zwierzętach wskazują na zaburzenia globalnej homeostazy energetycznej w patogenezie ostrego alkoholowego zapalenia wątroby (AAH), znaczenie tych ustaleń dla rozwoju AAH u ludzi pozostaje niejasne. Korzystając z globalnej, bezstronnej analizy metabolomiki surowicy, staraliśmy się scharakteryzować zmiany w szlakach metabolicznych związanych z ciężkim AAH i zidentyfikować potencjalne biomarkery dla rokowania choroby. METODY: To prospektywne badanie kliniczno-kontrolne obejmowało 25 pacjentów z AAH i 25 pacjentów ambulatoryjnych z alkoholową marskością wątroby. Próbki surowicy zostały pobrane w ciągu 24 godzin od indeksowego spotkania klinicznego. Przeprowadzono globalne, bezstronne profilowanie przeprowadzono profilowanie metabolomiczne. Pacjentów obserwowano przez 180 dni po rejestracji w celu określenia przeżywalności. WYNIKI: Poziomy 234 związków biochemicznych uległy zmianie u pacjentów z ciężkim AAH. Analiza losowego lasu, analiza głównych składowych i zintegrowane hierarchiczne metody grupowania wykazały, że profile metabolomiczne oddzieliły dwie kohorty ze 100% dokładnością. Ciężki AAH był związany z zwiększoną lipolizą trójglicerydów, upośledzonym mitochondrialnym utlenianiem kwasów tłuszczowych beta i zwiększonym utlenianiem kwasów omega. Niski poziom wielu lizolipidów i powiązanych metabolitów sugeruje zmniejszoną przebudowę błony plazmatycznej w ciężkim AAH. Podczas gdy większość mierzonych kwasów żółciowych była zwiększona w ciężkim AAH, niski poziom dezoksycholanu i glikodezoksycholanu wskazywały na dysbiozę jelitową. Zidentyfikowano kilka zmian w wykorzystaniu substratów dla homeostazy energetycznej w ciężkim AAH, w tym zwiększone zużycie glukozy przez szlak fosforanu pentozy fosforanu pentozy, zmienioną aktywność cyklu kwasów trikarboksylowych (TCA) i zwiększony katabolizm peptydów. katabolizm peptydów. Wreszcie, zmienione poziomy małych cząsteczek związanych z metabolizmem glutationu metabolizmem glutationu i niedoborem witamin antyoksydacyjnych zaobserwowano u pacjentów z ciężkim AAH. Unikalna regresja logistyczna ujawniła 15 metabolitów związanych z z 180-dniowym przeżyciem w ciężkim AAH. WNIOSEK: Ciężki AAH charakteryzuje się odrębnym fenotypem metabolicznym obejmującym wiele szlaków. Profilowanie metabolomiczne ujawniło panel biomarkerów dla prognozy choroby, a przyszłe badania mają na celu walidację te wyniki w większych kohortach pacjentów z ciężkim AAH. --- Stan zapalny jest podstawową reakcją obronną na szkodliwe bodźce. Jednakże może jednak powodować uszkodzenia, jeśli nie ustąpi. Aby uniknąć takich uszkodzeń, organizmy rozwinęły mechanizm zwany rozwiązywaniem stanu zapalnego. Tutaj zastosowaliśmy nieukierunkowane podejście metabolomiczne do sterylnego i samorozwiązującego się zwierzęcego modelu ostrego zapalenia, a mianowicie wywołanego zymosanem zapalenia otrzewnej u myszy, aby zbadać wpływ stanu zapalnego i rozdzielczości na profile metabolomiczne. Znaczące i zależne od czasu zmiany w profilach metabolitów po podaniu zymosanu zaobserwowano zarówno w płynie do płukania otrzewnej (PWF), jak i w osoczu. Te zmiany metabolomiczne zmiany metabolomiczne dobrze korelowały z produkcją chemokin lub cytokin zapalnych. W PWF, większość metabolitów, które można było wykryć, wzrosła u myszy leczonych zymosanem, co sugeruje stan zapalny, stres oksydacyjny i zwiększone zapotrzebowanie na energię. zapotrzebowanie na energię. W osoczu większość metabolitów w centralnym szlaku metabolicznym (glikoliza i cykl TCA) była znacząco obniżona po podaniu zymosanu. podaniu zymosanu. Stężenie ciała ketonowego, kwasu 3-hydroksymasłowego (3-HB) w osoczu i PWF wzrosło u zwierząt, którym wstrzyknięto zymosan, wskazując na na regulację w górę β-oksydacji kwasów tłuszczowych. Zwiększony poziom 3-HB zaobserwowano w komórkach które infiltrowały do jamy otrzewnej i te infiltrowane komórki mogą przyczyniać się, przynajmniej częściowo, do produkcji 3-HB w jamie otrzewnej. w jamie otrzewnej. --- TŁO: Metabolomika dostarcza danych o wszystkich procesach metabolicznych komórki lub organizmu. komórek lub organizmów. Jak dotąd zmiany, które zachodzą w poziomach metabolitów podczas rozwoju zapalenia jelita grubego nie zostały w pełni wyjaśnione. Tutaj my zbadaliśmy zmiany poziomów metabolitów w surowicy i tkance okrężnicy myszy z myszy z zapaleniem jelita grubego przy użyciu spektrometrii masowej chromatografii gazowej (GC/MS) w celu osiągnięcie szczegółowego zrozumienia patogenezy nieswoistego zapalenia jelit (IBD). (IBD). METODY: W celu wywołania zapalenia jelita grubego, myszom C57BL/6J podawano 3,0% siarczanu dekstranu sodu (DSS) w wodzie pitnej przez 5 dni, a następnie podawano im samą wodę pitną. samą wodę pitną. WYNIKI: W surowicy i tkance okrężnicy wykryto odpowiednio 77 i 92 metabolitów. w surowicy i tkance okrężnicy, a wśród metabolitów skład produktów pośrednich cyklu TCA i aminokwasów zmieniał się w zależności od stopnia zapalenia jelita grubego. Następnie, częściowa analiza dyskryminacyjna najmniejszych kwadratów (PLS-DA), wielokrotna klasyfikacja wykazała wyraźne grupowanie i wyraźne oddzielenie grup w zależności od stopnia zapalenia jelita grubego. w zależności od stopnia zapalenia jelita grubego. Ponadto, wykresy obciążeń PLS-DA ujawniły że kwas bursztynowy, kwas indolo-3-octowy, kwas glutaminowy i glutamina były głównymi czynnikami głównymi czynnikami przyczyniającymi się do oddzielenia każdego stadium zapalenia jelita grubego. Ponadto ujawniono, że suplementacja glutaminą, której poziom był znacznie obniżony w ostrej fazie zapalenia okrężnicy, łagodziła zapalenie okrężnicy indukowane przez zapalenie jelita grubego indukowane przez DSS. WNIOSKI: Nasze wyniki sugerują, że metabolomika jest w stanie przedstawić różne stopnie zapalenia jelita grubego, a nasze odkrycia pomogą w odkryciu środków terapeutycznych dla IBD i innych zaburzeń zapalnych za pomocą podejść metabolomicznych. podejścia. --- Astrocyty odgrywają ważną rolę w homeostazie układu nerwowego. W szczególności, przyczyniają się do regulacji lokalnego metabolizmu energetycznego i obrony przed stresem oksydacyjnym. obrony przed stresem oksydacyjnym. W poprzednich eksperymentach wykazaliśmy, że długotrwałe leczenie interleukiną 1alfa (IL-1alfa) lub samym czynnikiem martwicy nowotworów alfa (TNFalfa) zwiększa wykorzystanie glukozy w pierwotnej hodowli mysich astrocytów. W naszym badaniu donosimy, że połączenie IL-1beta i TNFalfa wywiera synergistyczny wpływ na wykorzystanie glukozy i znacząco modyfikuje fenotyp metaboliczny astrocytów. fenotyp astrocytów. Tak więc, astrocyty poddane działaniu IL-1beta + TNFalfa wykazują znaczny spadek poziomu glikogenu, niewielki, ale nie znaczący spadek uwalniania uwalniania mleczanu, a także ogromny wzrost aktywności szlaku fosforanu pentozy i cyklu TCA. i aktywności cyklu TCA. Stymulowane glutaminianem wykorzystanie glukozy i uwalnianie mleczanu, typowa cecha metabolizmu energetycznego astrocytów, są zmienione po wstępnym leczeniu IL-1beta+TNFalfa. Jeśli chodzi o mechanizmy obrony przed stresem oksydacyjnym stresu oksydacyjnego, zaobserwowaliśmy, że leczenie IL-1beta+TNFalfa zmniejsza zawartość glutationu w komórkach i zwiększa uwalnianie glutationu do przestrzeni do przestrzeni zewnątrzkomórkowej, jednocześnie stymulując anion ponadtlenkowy i tlenek azotu jak również uwalnianie H(2)O(2). Co ciekawe, stymulacja utylizacji glukozy przez IL-1beta + TNFalfa nie ma wpływu na przeciwutleniacz N-acetylo-L-cysteina, co sugeruje, że stres komórkowy nie odpowiada za ten efekt. efekt. Wreszcie, wydaje się, że wpływ cytokin na wykorzystanie glukozy obejmują wiele kaskad sygnalizacyjnych, w tym 3-kinazę fosfoinozytydu i kinazy białkowe aktywowane mitogenami. Podsumowując, wyniki te wskazują, że środowisko prozapalne, takie jak obserwowane w kilku stanach neuropatologicznych, w tym stanach neuropatologicznych, w tym w chorobie Alzheimera, znacząco modyfikuje fenotyp metaboliczny astrocytów. fenotyp metaboliczny astrocytów. --- CEL: Role, jakie aminokwasy odgrywają w odporności i zapaleniu są dobrze zdefiniowane. a związkiem między nieswoistym zapaleniem jelit (IBD) a niektórymi aminokwasami a niektórymi aminokwasami przyciągnął ostatnio uwagę. W tym badaniu poziomy aminokwasów i cząsteczek związanych z cyklem kwasu trójchlorooctowego (TCA) w tkankach okrężnicy i surowicy pacjentów. tkankach okrężnicy i surowicy pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (UC) były profilowane za pomocą chromatografii gazowej / spektrometrii mas (GC / MS), w celu oceny czy stan kliniczny wywołany przez UC prowadzi do zmian w profilu aminokwasów aminokwasów. MATERIAŁY I METODY: Wykorzystano próbki biopsji okrężnicy od 22 pacjentów z WZJG, a także próbki surowicy od pacjentów z WZJG. a także próbki surowicy od pacjentów z UC (n = 13), pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna (CD) (n = 21) i zdrowych ochotników (n = 17). WYNIKI: W opartym na GC/MS profilowaniu aminokwasów i cząsteczek związanych z cyklem TCA zaobserwowano niższe poziomy 16 aminokwasów i 5 cząsteczek związanych z cyklem TCA zaobserwowano w tkankach zmiany okrężnicy pacjentów z UC, a surowica profile aminokwasów i cząsteczek związanych z cyklem TCA pacjentów z UC były różniły się od tych u pacjentów z CD i zdrowych ochotników. WNIOSKI: Nasze badanie wskazuje na możliwość, że profilowanie oparte na GC/MS aminokwasów i cząsteczek związanych z cyklem TCA jest użytecznym wczesnym narzędziem diagnostycznym diagnostycznym dla UC.

Czy cykl kwasów trikarboksylowych (TCA) jest zaburzony w stanach zapalnych?

Przeprogramowanie metaboliczne jest związane z aktywacją makrofagów. W wielu przypadkach produkty pośrednie cyklu TCA są zaangażowane w odpowiedź na warunki niedotlenienia wywołane stanem zapalnym.

Większość pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków (AF) będzie wymagać leczenia przeciwzakrzepowego w celu zmniejszenia ryzyka udaru mózgu, najbardziej niszczycielskiego powikłania powikłania migotania przedsionków. Chociaż tradycyjnie w tym celu stosowano antagonistów witaminy K w tym celu, mają one istotne ograniczenia, które utrudniają ich stosowanie w praktyce klinicznej. w praktyce klinicznej. Różne badania kliniczne wykazały korzyści płynące ze stosowania nowych doustnych leków przeciwzakrzepowych w porównaniu z warfaryną, ale pacjenci włączeni do badania ROCKET-AF byli bardziej narażeni na powikłania związane z migotaniem przedsionków. Ponadto, wykazano, że rywaroksaban jest skuteczny i bezpieczny u pacjentów z migotaniem przedsionków i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, a także u osób z chorobą niedokrwienną serca. Rywaroksaban przyjmuje się tylko raz na dobę; może to poprawić przestrzeganie zaleceń lekarskich, po drugie, zapewnia większą ochronę i zmniejszenie ryzyka udaru mózgu. udaru mózgu. Niniejszy artykuł zawiera obszerny przegląd dostępnych dowodów dotyczących rywaroksabanu, ze szczególnym uwzględnieniem niezastawkowego migotania przedsionków. --- CELE: Niniejsze badanie miało na celu zbadanie wyników po kardiowersji lub ablacji cewnikowej u pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) leczonych warfaryną lub rywaroksabanem. TŁO: Istnieją ograniczone dane dotyczące wyników po kardiowersji lub ablacji ablacji cewnikowej u pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych inhibitorami czynnika Xa. METODY: Porównaliśmy częstość występowania kardiowersji elektrycznej (ECV), kardiowersji elektrycznej (ECV), kardiowersji farmakologicznej (PCV) lub ablacji AF oraz późniejsze wyniki u pacjentów pacjentów w analizie post hoc badania ROCKET AF (Efficacy and Safety Study of Rivaroxaban With Warfarin for the Prevention of Stroke and Non-Central Nervous System Embolism in Patients). Układu Nerwowego u Pacjentów z Niezastawkowym Migotaniem Przedsionków) trial. WYNIKI: W ciągu mediany obserwacji wynoszącej 2,1 roku, 143 pacjentów poddano ECV, 142 poddano PCV, a 79 poddano ablacji cewnikowej. Ogólna częstość występowania ECV, PCV lub ablacji AF wynosiła 1,45 na 100 pacjentolat (n = 321; 1,44 [n = 161] w ramieniu w ramieniu warfaryny, 1,46 [n = 160] w ramieniu rywaroksabanu). Surowe wskaźniki udaru mózgu i zgonu wzrosły w ciągu pierwszych 30 dni po kardiowersji lub ablacji. Po skorygowaniu o różnice wyjściowe, długoterminowa częstość występowania udaru lub zatorowości zatorowości systemowej (współczynnik ryzyka [HR]: 1,38; 95% przedział ufności [CI]: 0.61 do 3,11), zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych (HR: 1,57; 95% CI: 0,69 do 3,55) i zgonów ze wszystkich przyczyn (HR: 1,75). wszystkich przyczyn (HR: 1,75; 95% CI: 0,90 do 3,42) nie różniły się przed i po kardiowersji lub ablacji migotania przedsionków. kardiowersji lub ablacji migotania przedsionków. Hospitalizacja wzrosła po kardiowersji lub ablacji kardiowersji lub ablacji migotania przedsionków (HR: 2,01; 95% CI: 1,51 do 2,68), ale nie było dowodów na różnic w zależności od randomizowanego leczenia (wartość p dla interakcji = 0,58). Częstość występowania udaru mózgu lub zatorowości systemowej (1,88% vs. 1,86%) i zgonu (1,88% vs. 3,73%) były podobne w grupach leczonych rywaroksabanem i warfaryną. WNIOSKI: Pomimo zwiększonej liczby hospitalizacji nie stwierdzono różnic w długoterminowej częstości udarów lub przeżyciu po kardiowersji lub ablacji migotania przedsionków. Wyniki były podobne u pacjentów leczonych rywaroksabanem i warfaryną. (An Efficacy and Safety Study of Rivaroxaban With Warfarin for the Prevention of udaru mózgu i zatorowości systemowej niezwiązanej z ośrodkowym układem nerwowym u pacjentów z niezastawkowym przedsionkiem Non-Valvular Atrial Fibrillation [ROCKET AF]; NCT00403767). --- Rywaroksaban, bezpośredni inhibitor czynnika Xa, jest nowym doustnym antykoagulantem zatwierdzonym do stosowania w profilaktyce udaru mózgu u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków a także zatwierdzony w Europie (ale nie w Stanach Zjednoczonych) w celu zapobiegania nawracającym nawracającym incydentom niedokrwiennym u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi. Zalety nad doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, takimi jak warfaryna, jest brak konieczności ciągłego monitorowania, ustalony schemat dawkowania oraz mniej interakcji z lekami i żywnością. Wady obejmują brak antidotum i brak powszechnie dostępnej metody niezawodnego monitorowania leku przeciwzakrzepowego. powszechnie dostępnej metody niezawodnego monitorowania działania przeciwzakrzepowego. U pacjentów zagrożonych udaru mózgu z powodu migotania przedsionków, rywaroksaban nie był gorszy w porównaniu do warfaryną w zapobieganiu udarowi/zatorowości systemowej w badaniu Rivaroxaban Once Daily Doustne bezpośrednie hamowanie czynnika Xa w porównaniu z antagonizmem witaminy K w zapobieganiu udarom i zatorowości Zapobieganie udarom i zatorom w badaniu dotyczącym migotania przedsionków (ROCKET-AF) i było związane z podobnym ryzykiem poważnego krwawienia; częstość występowania krwotoku wewnątrzczaszkowego krwotok wewnątrzczaszkowy był o 33% niższy w przypadku rywaroksabanu. Obawy związane z badaniem dotyczyły adekwatności leczenia warfaryną i wzrostu częstości zdarzeń pod koniec badania. pod koniec badania. Koszt nabycia rywaroksabanu jest wyższy niż warfaryny, chociaż decyzja niż warfaryny, chociaż modele analizy decyzyjnej sugerują, że jest on w migotaniu przedsionków. U pacjentów z ostrym zespołem wieńcowym zespół wieńcowy, rywaroksaban w małej dawce zmniejszał śmiertelność i złożony punkt końcowy w postaci zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału mięśnia sercowego i udaru mózgu, ale było to towarzyszyło zwiększone ryzyko krwotoku śródczaszkowego i poważnego krwawienia. w badaniu Rivaroxaban in Combination With Aspirin Alone or With Aspirin and a tienopirydyną u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi - tromboliza w zawale mięśnia sercowego (ang. Myocardial Infarction (ATLAS ACS 2-TIMI) 51. Tak więc, rywaroksaban wydaje się być być cennym dodatkiem do arsenału terapeutycznego w migotaniu przedsionków. migotania przedsionków, chociaż należy zachować ostrożność, biorąc pod uwagę ograniczone doświadczenie w w połączeniu z nowymi doustnymi lekami przeciwpłytkowymi. Rola rywaroksabanu jako części nowoczesnego schematu leczenia ostrego zespołu wieńcowego jest nadal oceniana. --- TŁO: Digoksyna jest szeroko stosowanym lekiem do kontroli częstości akcji komór u pacjentów z migotaniem przedsionków (AF). pacjentów z migotaniem przedsionków (AF), pomimo niedoboru randomizowanych badań danych. Zbadaliśmy stosowanie i wyniki digoksyny u pacjentów z grupy Rivaroxaban Raz dziennie doustna bezpośrednia inhibicja czynnika Xa w porównaniu z antagonizmem witaminy K w zapobieganiu udarom i zatorowości w migotaniu przedsionków (ROCKET AF). METODY: Do tej retrospektywnej analizy włączyliśmy i sklasyfikowaliśmy pacjentów z badania ROCKET AF na podstawie stosowania digoksyny na początku i w trakcie badania. Pacjenci biorący udział w badaniu ROCKET AF pochodzili z 45 krajów i mieli migotanie przedsionków oraz czynniki ryzyka ryzyko udaru, z niewydolnością serca lub bez niej. lub bez niewydolności serca. Zastosowaliśmy modele regresji proporcjonalnych zagrożeń Coxa skorygowane o charakterystykę wyjściową i leki w celu zbadania związku digoksyny ze śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny, śmiercią z przyczyn naczyniowych i nagłą śmiercią. Badanie ROCKET AF zostało zarejestrowane na stronie ClinicalTrials.gov pod numerem NCT00403767. WYNIKI: U 14 171 losowo przydzielonych pacjentów digoksynę stosowano na początku badania u 5239 (37%). 5239 (37%). Pacjenci otrzymujący digoksynę częściej byli kobietami (42% vs 38%) i mieli niewydolność serca w wywiadzie (73% vs 56%), cukrzycę (43% vs 38%) i utrwalone migotanie przedsionków (88% vs 77%). przetrwałe migotanie przedsionków (88% vs 77%; p<0-0001 dla każdego porównania). Po dostosowaniu, digoksyna wiązała się ze zwiększoną śmiertelnością z jakiejkolwiek przyczyny (5-41 vs 4-30 zdarzeń na 100 pacjento-lat; współczynnik ryzyka 1-17; 95% CI 1-04-1-32; p=0-0093), zgonem z przyczyn naczyniowych (3-55 vs 2-69 naczyniowych (3-55 vs 2-69 na 100 pacjento-lat; 1-19; 1-03-1-39, p=0-0201), oraz nagły zgon (1-68 vs 1-12 zdarzeń na 100 pacjento-lat; 1-36; 1-08-1-70, p=0-0076). INTERPRETACJA: Leczenie digoksyną wiązało się ze znacznym wzrostem śmiertelności śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny, zgonów z przyczyn naczyniowych i nagłych zgonów u pacjentów z migotaniem przedsionków. Związek ten był było niezależne od innych mierzonych czynników prognostycznych i chociaż Pozostałe czynniki zakłócające mogą odpowiadać za te wyniki, dane te pokazują możliwość wskazują na możliwość takiego działania digoksyny. Randomizowane badanie digoksyny w leczeniu w leczeniu pacjentów z migotaniem przedsionków z niewydolnością serca i bez niej. FINANSOWANIE: Janssen Research & Development i Bayer HealthCare AG. --- Migotanie przedsionków (AF) jest najczęstszą arytmią serca w krajach rozwiniętych. i wiąże się z pięciokrotnym wzrostem ryzyka udaru mózgu, stanowiąc do 15% udarów w populacji ogólnej. Europejskie Towarzystwo Towarzystwo Kardiologiczne zaleca obecnie stosowanie bezpośrednich doustnych leków przeciwzakrzepowych, takich jak riwaroksaban, apiksaban i dabigatran, preferując terapię antagonistami witaminy K w zapobieganiu udarowi mózgu u pacjentów. w zapobieganiu udarowi mózgu u pacjentów z A F. Niniejszy przegląd koncentruje się na bezpośrednim inhibitorze czynnika Xa. na bezpośrednim inhibitorze czynnika Xa, rywaroksabanie, podsumowując właściwości, które które sprawiają, że rywaroksaban jest odpowiedni do leczenia przeciwzakrzepowego w tym wskazaniu (w tym jego przewidywalny profil farmakokinetyczny i farmakodynamiczny oraz schemat dawkowania raz na dobę) oraz opisując dane z badania III fazy ROCKET AF które wykazało, że stosowany raz na dobę rywaroksaban nie ustępuje warfarynie w zapobieganiu udarom u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków. w zapobieganiu udarom u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków. W tym badaniu podobne zaobserwowano podobne wskaźniki poważnych i innych niż poważne klinicznie istotnych krwawień; jednak, w porównaniu z warfaryną, rywaroksaban wiązał się z klinicznie istotnym klinicznie istotną redukcją krwawień wewnątrzczaszkowych i śmiertelnych. Na podstawie tych wyników Na podstawie tych wyników, rywaroksaban został zatwierdzony zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Unii Europejskiej w zapobieganiu udarowi i zatorowości systemowej u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków. niezastawkowym migotaniem przedsionków. Subanalizy danych z badania ROCKET AF wykazały, że rywaroksaban ma skuteczność i bezpieczeństwo w szerokim zakresie pacjentów, a badania mające na celu aby potwierdzić te wyniki w rzeczywistych warunkach. W niniejszym przeglądzie praktycznych rozważań dotyczących leczenia rywaroksabanem w praktyce klinicznej (w tym w praktyce klinicznej (w tym zmniejszenie dawki u określonych pacjentów wysokiego ryzyka, np. u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek), zalecenia dotyczące przejścia z antagonistów witaminy K na rywaroksaban, postępowanie w przypadku wystąpienia krwawienia, a także pomiar ekspozycji na rywaroksaban. --- CELE I TŁO: Rywaroksaban, doustny bezpośredni inhibitor czynnika Xa był warfaryny w zapobieganiu udarom i zatorowości wśród pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) w badaniu ROCKET-AF. wśród pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) w badaniu ROCKET-AF i został zatwierdzony do zapobiegania udarom w migotaniu przedsionków. została zatwierdzona do zapobiegania udarom w migotaniu przedsionków. OPIS PRZYPADKU: 88-letnia kobieta (wskaźnik masy ciała = 19,95) z migotaniem przedsionków, nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą, hospitalizowana z powodu niewydolności serca i niedrgawkowej padaczki. niedrgawkowy stan padaczkowy, była leczona walproinianem, mirtazepiną, nebiwololem, digitoksyną, lizynoprylem, gliklazydem i amlodypiną. Niezależnie od niewydolności nerek niewydolności nerek rozpoczęto podawanie rywaroksabanu w dawce 15 mg/d. Po 3 dniach rywaroksaban został z powodu obaw o ryzyko krwawienia. Testy krzepnięcia 28 h po przyjęciu rywaroksabanu wykazały INR 2,26, PT 35%, aPTT 38,3 s i aktywność anty-Factor Xa 2,00 U/ml. Wyjaśnienia przedłużonej aktywności przeciwzakrzepowej riwaroksabanu obejmują niewydolność nerek, niski wskaźnik masy ciała, zaawansowany wiek i interakcje lek-lek rywaroksabanu z mirtazepiną, walproinianem i amlodypiną. amlodypiną. WNIOSKI: Pracownicy służby zdrowia powinni brać pod uwagę czynność nerek, przyjmowane jednocześnie leki, wielochorobowość i wiek przed przepisaniem rywaroksabanu. Należy zachować ostrożność należy zachować ostrożność, przepisując rywaroksaban pacjentom, którzy różnią się od tych włączonych do badania ROCKET AF. --- CELE: Celem tego badania było zrozumienie możliwego ryzyka przerwania leczenia w kontekście opieki klinicznej. TŁO: Rywaroksaban nie ustępuje warfarynie w zapobieganiu udarom u pacjentów z migotaniem przedsionków. pacjentów z migotaniem przedsionków. Istnieją obawy dotyczące możliwego zwiększonego ryzyka udaru i zdarzeń zakrzepowo-zatorowych niezwiązanych z ośrodkowym układem nerwowym (OUN) we wczesnym okresie po odstawieniu rywaroksabanu. METODY: Przeprowadziliśmy analizę post-hoc danych z badania ROCKET AF (Rivaroxaban Once-Daily, Oral, Direct Factor Xa Inhibition Compared With Vitamin K w zapobieganiu udarom i zatorowości w migotaniu przedsionków, n = 14 624) z powodu udaru mózgu lub zatorowości niezwiązanej z OUN w ciągu 30 dni po czasowych przerwach przerwach trwających 3 dni lub dłużej, wczesnym trwałym odstawieniu badanego leku oraz przejściu po zakończeniu badania na terapię otwartą. WYNIKI: Udar mózgu i zatorowość niezwiązana z OUN występowały z podobną częstością po czasowych przerwach przerwaniu leczenia (rywaroksaban: n = 9, warfaryna: n = 8, 6,20 vs. 5,05/100 pacjento-lat, współczynnik ryzyka [HR]: 1,28, 95% przedział ufności [CI]: 0,49 do 3,31, p = 0,62) i po wczesnym trwałym przerwaniu leczenia (rywaroksaban: n = 42, warfaryna: n = 36, 25,60 vs. 23,28/100 pacjento-lat, HR: 1,10, 95% CI: 0,71 do 1.72, p = 0.66). Pacjenci przechodzący na terapię otwartą po zakończeniu badania badania mieli więcej udarów mózgu w przypadku stosowania rywaroksabanu (n = 22) w porównaniu z warfaryną (n = 6, 6,42 6,42 vs. 1,73/100 pacjento-lat, HR: 3,72, 95% CI: 1,51 do 9,16, p = 0,0044) i dłużej osiągał terapeutyczny międzynarodowy wskaźnik osiągnięcie terapeutycznego międzynarodowego współczynnika znormalizowanego za pomocą rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną. w porównaniu z warfaryną. Wszystkie zdarzenia zakrzepowe w ciągu 30 dni od odstawienia badanego leku badanego leku (w tym udar mózgu, zatorowość niezwiązana z OUN, zawał mięśnia sercowego i zgon z przyczyn naczyniowych) naczyniowych) były podobne między grupami (HR: 1,02, 95% CI: 0,83 do 1,26, p = 0.85). WNIOSKI: U pacjentów z migotaniem przedsionków, którzy czasowo lub na stałe czasowo lub trwale przerwali leczenie przeciwzakrzepowe, ryzyko udaru mózgu lub zatorowości innej niż zatorowość płucna było podobne w przypadku stosowania rywaroksabanu lub warfaryny. Zwiększone ryzyko udaru mózgu i zatorowości niezwiązanej z OUN zaobserwowano u pacjentów leczonych rywaroksabanem w porównaniu z pacjentami leczonymi warfaryną. po zakończeniu badania, podkreślając znaczenie terapeutycznego leczenia przeciwzakrzepowego podczas takiego leczenia. leczenia przeciwzakrzepowego podczas takiego przejścia. --- Migotanie przedsionków (AF) wiąże się z pięciokrotnym wzrostem ryzyka udaru mózgu. udaru mózgu. Badanie III fazy ROCKET AF (Rivaroxaban Once-Daily Oral Direct Factor Xa Inhibition Compared with Vitamin K Antagonism for Prevention of Stroke and Embolism Trial in Atrial Fibrillation) wykazało, że rywaroksaban, doustny bezpośredni inhibitor czynnika Xa, bezpośredni inhibitor czynnika Xa, nie był gorszy od warfaryny pod względem redukcji udaru lub zatorowości systemowej u pacjentów z migotaniem przedsionków. W porównaniu z warfaryną, rywaroksaban znacząco zmniejszał częstość występowania krwotoków wewnątrzczaszkowych i śmiertelnych, chociaż nie zmniejszał ogólnej liczby krwawień. XANTUS (Xarelto(®) for Prevention of Stroke in Patients with Atrial Fibrillation) jest prospektywnym, międzynarodowym, obserwacyjne, porejestracyjne, nieinterwencyjne badanie mające na celu zebranie danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania rywaroksabanu w zapobieganiu udarom w migotaniu przedsionków w rutynowej praktyce klinicznej. w rutynowej praktyce klinicznej. Głównym celem jest ustalenie, czy profil bezpieczeństwa profil bezpieczeństwa rywaroksabanu ustalony w badaniu ROCKET AF jest również obserwowany w rutynowej praktyce klinicznej. praktyce klinicznej. Badanie XANTUS zostało zaprojektowane jako jednoramienne badanie kohortowe w celu zminimalizowania błędu selekcji. aby zminimalizować błąd selekcji, i obejmie około 6000 pacjentów (głównie z Europy) z niezastawkowym Europy) z niezastawkowym migotaniem przedsionków, którym przepisano rywaroksaban, niezależnie od poziomu ryzyka udaru. ryzyka udaru. Całkowity czas trwania obserwacji wyniesie 1 rok; pierwszy pacjent został włączony do badania w czerwcu 2012 roku. Podobne badania (XANTUS-EL [Xarelto(®) for Prevention of Stroke in Patients with of Stroke in Patients with Nonvalvular Atrial Fibrillation, Eastern Europe, Bliski Wschód, Afryka i Ameryka Łacińska] i XANAP [Xarelto(®) for Prevention of udaru mózgu u pacjentów z migotaniem przedsionków w regionie Azji i Pacyfiku]) w Ameryce Łacińskiej i regionie Azji i Pacyfiku. Ameryce Łacińskiej i regionie Azji i Pacyfiku. Dane z tych badań uzupełnią dane z badania ROCKET AF i dostarczą praktycznych informacji dotyczących stosowania rywaroksabanu w profilaktyce udaru mózgu w migotaniu przedsionków. --- TŁO: Ogólna analiza badania rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną u japońskich pacjentów z migotaniem przedsionków (J-ROCKET AF) pacjentów z migotaniem przedsionków (badanie J-ROCKET AF) wykazała, że rywaroksaban nie był gorszy od warfaryny pod względem pierwszorzędowego wyniku bezpieczeństwa. Ponadto Ponadto zaobserwowano silną tendencję do zmniejszania częstości występowania udaru mózgu/zatorowości systemowej przy stosowaniu rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną. METODY: W tej subanalizie badania J-ROCKET AF zbadaliśmy spójność profilu bezpieczeństwa i skuteczności spójność profilu bezpieczeństwa i skuteczności rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną wśród podgrup pacjentów z wcześniejszym udarem mózgu, przemijającym napadem niedokrwiennym lub ośrodkowego układu nerwowego (grupa prewencji wtórnej) i bez (grupa prewencji pierwotnej). bez (grupa prewencji pierwotnej). WYNIKI: Pacjenci z grupy prewencji wtórnej stanowili 63,6% całej populacji badania J-ROCKET AF. populacji J-ROCKET AF. W grupie prewencji wtórnej wskaźnik główny wynik bezpieczeństwa (% na rok) wynosił 17,02 u pacjentów leczonych rywaroksabanem i 18,26 u pacjentów leczonych warfaryną (współczynnik ryzyka [HR] 0,95; 95% przedział ufności [CI] 0,70 przedział ufności [CI] 0,70-1,29), podczas gdy wskaźnik pierwszorzędowego punktu końcowego skuteczności wynosił 1,66 u pacjentów leczonych rywaroksabanem i 3,25 u pacjentów leczonych warfaryną (HR 0,51; 95% CI 0,23-1,14). Nie stwierdzono istotnych interakcji w głównych bezpieczeństwa i pierwszorzędowych punktów końcowych skuteczności rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną między grupami prewencji pierwotnej i wtórnej (odpowiednio P=.090 i .776 dla obu interakcji). interakcji). WNIOSKI: Profil bezpieczeństwa i skuteczności rywaroksabanu w porównaniu z warfaryną był spójny wśród pacjentów w grupie prewencji pierwotnej i tych w grupie prewencji wtórnej. --- CELE: Na podstawie badań klinicznych doustne antykoagulanty (OAC) apiksaban, dabigatran i rywaroksaban są skuteczne w zmniejszaniu ryzyka udaru u pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków (NVAF). pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków (NVAF). Na podstawie badań klinicznych, w niniejszym badaniu oceniono koszty medyczne zdarzeń klinicznych wśród pacjentów z NVAF ≥75 i <75 lat leczonych poszczególnymi OAC w porównaniu z warfaryną. METODY: Wskaźniki pierwotnej i wtórnej skuteczności oraz bezpieczeństwa (tj, zdarzeń klinicznych) wśród pacjentów z NVAF otrzymujących warfarynę lub każdy z OAC określono dla populacji NVAF w wieku ≥75 lat i <75 lat z badań OAC w porównaniu z warfaryną. Jednoroczne koszty inkrementalne wśród pacjentów ze zdarzeniami klinicznymi zdarzeniami klinicznymi uzyskano z opublikowanego piśmiennictwa i skorygowano o inflację do 2010 roku. koszty. Koszty medyczne, z wyłączeniem kosztów leków, dla zdarzeń klinicznych związanych z z OAC i warfaryną zostały następnie oszacowane i porównane. WYNIKI: Wśród pacjentów z NVAF w wieku ≥75 lat, w porównaniu z warfaryną, stosowanie apiksabanu lub rywaroksabanu wiązało się ze zmniejszeniem kosztów leczenia w przeliczeniu na pacjenta (apiksaban = -$825, rywaroksaban =-$23), podczas gdy stosowanie dabigatranu wiązało się ze wzrostem kosztów leczenia o $125 i $23. dabigatranu wiązało się ze wzrostem kosztów leczenia o 180 USD na pacjenta rocznie. Wśród pacjentów z NVAF w wieku <75 lat koszty leczenia w przeliczeniu na pacjento-rok szacowano na zmniejszone o 254 USD, 367 USD i 88 USD, odpowiednio dla apiksabanu, dabigatranu i rywaroksabanu, w porównaniu z warfaryną. OGRANICZENIA: Niniejsza analiza ekonomiczna została oparta na danych z badań klinicznych, dlatego bezpośrednie zastosowanie wyników do rutynowej praktyki klinicznej będzie wymagało dalszej oceny. WNIOSKI: Różnice w kosztach medycznych między pacjentami z NVAF leczonymi OAC i warfaryną różnią się w zależności od grupy wiekowej i poszczególnych OAC. Chociaż zmniejszenie kosztów leczenia kosztów leczenia u pacjentów z NVAF w wieku ≥75 lat i <75 lat zaobserwowano u osób stosujących apiksaban lub rywaroksaban w porównaniu z warfaryną, redukcje były większe w przeliczeniu na pacjenta rok zarówno w starszej, jak i młodszej populacji NVAF stosującej apiksaban. --- CELE: Niniejsze badanie miało na celu przedstawienie dodatkowych wyników dotyczących bezpieczeństwa z badania ROCKET AF (Rivaroxaban Once-daily oral Direct Factor Xa Inhibition Compared with Vitamin K Antagonism for Prevention of Stroke and Embolism Trial in Atrial Fibrillation). Fibrillation). TŁO: Badanie ROCKET AF wykazało podobne ryzyko udaru mózgu/zatorowości zatorowości i poważnych/niepoważnych klinicznie istotnych krwawień (główny punkt końcowy bezpieczeństwa) bezpieczeństwa) w przypadku rywaroksabanu i warfaryny. METODY: Ryzyko wystąpienia głównych punktów końcowych związanych z bezpieczeństwem i krwawieniem w przypadku z rywaroksabanem w porównaniu z warfaryną, a czynniki związane z poważnymi krwawieniami krwawieniem zostały zbadane w modelu wieloczynnikowym. WYNIKI: Główny punkt końcowy bezpieczeństwa był podobny w grupach rywaroksabanu i warfaryny (14,9 warfaryny (14,9 vs. 14,5 zdarzeń/100 pacjentolat; współczynnik ryzyka: 1,03; 95% przedział ufności przedział ufności: 0,96 do 1,11). Ryzyko poważnego krwawienia wzrastało wraz z wiekiem, ale nie było różnic między terapiami w każdej kategorii wiekowej (<65, 65 do 74, ≥75 lat; pinterakcja = 0,59). W porównaniu z osobami bez (n = 13 455), pacjenci z poważnym krwawieniem (n = 781) byli częściej starsi, aktualni/poprzedni palacze, wcześniejsze krwawienie z przewodu pokarmowego, łagodna niedokrwistość, i niższy obliczony klirens kreatyniny, a rzadziej były to kobiety lub miały wcześniejszy udar/przejściowy atak niedokrwienny. Zwiększony wiek, wyjściowe rozkurczowe wyjściowe rozkurczowe ciśnienie krwi (DBP) ≥90 mm Hg, przewlekła obturacyjna choroba płuc w wywiadzie lub krwawienie z przewodu pokarmowego, wcześniejsze stosowanie kwasu acetylosalicylowego i niedokrwistość były niezależnie związane z ryzykiem poważnego krwawienia. związane z ryzykiem poważnego krwawienia; płeć żeńska i DBP <90 mm Hg wiązały się ze zmniejszonym ryzykiem. związane ze zmniejszonym ryzykiem. WNIOSKI: Rywaroksaban i warfaryna wiązały się z podobnym ryzykiem poważnych/niepoważnych klinicznie istotnych krwawień. klinicznie istotnych krwawień. Wiek, płeć, DBP, wcześniejsze krwawienie z przewodu pokarmowego, wcześniejszy kwas acetylosalicylowy i niedokrwistość wiązały się z ryzykiem poważnego krwawienia. krwawienia. (Badanie skuteczności i bezpieczeństwa stosowania riwaroksabanu z warfaryną w zapobieganiu Zapobieganie udarowi i zatorowości systemowej układu nerwowego u pacjentów z niezastawkowym Pacjenci z niezastawkowym migotaniem przedsionków: NCT00403767). --- Cel: Profilaktyka przeciwzakrzepowa udaru mózgu jest zalecana u pacjentów z grupy ryzyka z przetrwałym lub napadowym migotaniem przedsionków (AF). Porównaliśmy wyniki u pacjentów z przetrwałym i napadowym migotaniem przedsionków otrzymujących doustne leki przeciwzakrzepowe. doustną antykoagulację. METODY I WYNIKI: Pacjenci przydzieleni losowo do badania Rivaroxaban Once Daily Oral Bezpośrednie hamowanie czynnika Xa w porównaniu z antagonizmem witaminy K w zapobieganiu udarom i zatorowości Udaru i Zatorowości w Badaniu Migotania Przedsionków (ROCKET-AF) (n = 14 264) pogrupowano według wyjściowej kategorii migotania przedsionków: napadowe lub przetrwałe. Zmienną przeprowadzono w celu porównania zdarzeń zakrzepowo-zatorowych, krwawień i zgonów między grupami, w podgrupach wysokiego ryzyka i w zależności od przypisanego leczenia (rywaroksaban lub warfaryna). Spośród 14 062 pacjentów 11 548 (82%) miało utrwalone migotanie przedsionków a 2514 (18%) miało napadowe migotanie przedsionków. Pacjenci z przetrwałym migotaniem przedsionków byli nieznacznie starsi (73 vs. 72, P = 0,03), rzadziej kobiety (39 vs. 45%, P < 0,0001) i częściej stosowali wcześniej witaminę K. częściej stosowali wcześniej antagonistów witaminy K (64 vs. 56%, P < 0,0001) w porównaniu z pacjentami z napadowym migotaniem przedsionków. U pacjentów randomizowanych do warfarynę, czas w zakresie terapeutycznym był podobny (58 vs. 57%, P = 0,94). Pacjenci z przetrwałym migotaniem przedsionków mieli wyższe skorygowane wskaźniki udaru lub zatorowości systemowej (2,18 vs. 1,73 zdarzenia na 100 pacjento-lat, P = 0,048) i śmiertelność z jakiejkolwiek przyczyny (4,78 vs. 3,52, P = 0,006). Wskaźniki poważnych krwawień były podobne (3,55 vs. 3,31, P = 0.77). Częstość występowania udaru lub zatorowości systemowej w obu typach migotania przedsionków nie nie różniły się w zależności od przypisanego leczenia (rywaroksaban vs. warfaryna, Pinteraction = 0,6). WNIOSEK: U pacjentów z migotaniem przedsionków z umiarkowanym do wysokiego ryzykiem udaru mózgu otrzymujących z przetrwałym migotaniem przedsionków mają wyższe ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych i gorsze przeżycie w porównaniu z paroksabanem. zakrzepowo-zatorowych i gorsze przeżycie w porównaniu z napadowym migotaniem przedsionków. --- TŁO: Podczas długotrwałej antykoagulacji w migotaniu przedsionków, tymczasowe przerwy w terapii (TI) (TI) terapii są powszechne, ale związek między wynikami pacjentów a TI nie został dobrze zbadany. Staraliśmy się określić przyczyny TI, charakterystykę pacjentów poddawanych TI oraz związek między antykoagulantem a wynikami wśród pacjentów z TI. METODY I WYNIKI: W badaniu Rivaroxaban Once Daily, Oral, Direct Factor Xa Czynnika Xa w porównaniu z antagonizmem witaminy K w zapobieganiu udarom i zatorowości zatorowości w migotaniu przedsionków (ROCKET AF), randomizowanym, podwójnie zaślepionym, randomizowane, podwójnie zaślepione badanie z zastosowaniem rywaroksabanu i warfaryny w niezastawkowym migotaniu przedsionków migotania przedsionków, charakterystyka wyjściowa, postępowanie i wyniki, w tym udar mózgu, zatorowość systemową poza ośrodkowym układem nerwowym, zgon, zawał mięśnia sercowego i krwawienie. zawał mięśnia sercowego i krwawienie u uczestników, którzy doświadczyli TI (3-30 dni) z jakiegokolwiek powodu. dni) z dowolnego powodu. Okres ryzyka dla wyników związanych z TI wynosił od początku TI do 30 dni po wznowieniu przyjmowania badanego leku. U 14 236 uczestników którzy otrzymali co najmniej 1 dawkę badanego leku, 4692 (33%) doświadczyło TI. Uczestnicy z TI byli podobni do ogólnej populacji ROCKET AF pod względem podstawowej charakterystyki klinicznej. podstawowej charakterystyki klinicznej. Tylko 6% (n=483) przypadków TI wiązało się z terapią pomostową. terapię pomostową. Wskaźniki udaru mózgu/zatorowości systemowej w okresie ryzyka były podobne u uczestników leczonych rywaroksabanem i warfaryną (0,30% w porównaniu do 0,41% na 30 dni; współczynnik ryzyka [przedział ufności]=0,74 [0,36-1,50]; P=0,40). Ryzyko poważnego krwawienia w okresie ryzyka było również podobne u pacjentów leczonych leczonych rywaroksabanem i warfaryną (0,99% w porównaniu z 0,79% na 30 dni; współczynnik ryzyka [przedział ufności]=0,74 [0,0-1,0 dni; współczynnik ryzyka [przedział ufności]=1,26 [0,80-2,00]; P=0,32). WNIOSKI: TI doustnych leków przeciwzakrzepowych jest powszechne i wiąże się z ze znacznym ryzykiem udaru i krwawienia, które było podobne wśród pacjentów leczonych rywaroksabanem lub warfaryną. Konieczne są dalsze badania w celu określenia optymalnej strategii postępowania u pacjentów z migotaniem przedsionków wymagających TI leczenia przeciwzakrzepowego. URL REJESTRACJI BADANIA KLINICZNEGO: http://www.clinicaltrials.gov. Unikalny identyfikator: NCT00403767.

Jakie leki porównywano w badaniu ROCKET AF?

W badaniu ROCKET-AF porównywano rywaroksaban i warfarynę w profilaktyce udaru mózgu i zatorowości.

Rak jest wysoce złożoną i heterogeniczną chorobą obejmującą szereg zmian genetycznych (często spowodowanych lub towarzyszących egzogennej traumie) i skutkujące fenotypem molekularnym, który z kolei skutkuje złośliwą specyfikacją. specyfikację. Rozwój nowotworu złośliwego został opisany jako wieloetapowy proces obejmujący obejmujący samowystarczalność w zakresie sygnałów wzrostu, niewrażliwość na sygnały sygnały przeciwwzrostowe, unikanie apoptozy, nieograniczony potencjał replikacyjny, utrzymującą się angiogenezę, a w końcu inwazję tkanek i przerzuty. Analiza analiza ilościowa cząsteczek sieciowych w komórkach może być zastosowana do zrozumienia biologii sygnalizacji tkankowej w stanie natywnym, złożonych działań leków i dysfunkcyjnej sygnalizacji w transformowanych komórkach, czyli w komórkach nowotworowych. Wysokoprzepustowa analiza pojedynczych komórek może prowadzić do biologii systemów i cytomiki. biologii systemów i cytomiki. Zastosowanie cytomiki w badaniach i diagnostyce nowotworów jest bardzo szerokie. i diagnostyce nowotworów jest bardzo szerokie, począwszy od lepszego zrozumienia biologii komórek nowotworowych biologii komórek nowotworowych, identyfikacji resztkowych komórek nowotworowych po leczeniu, aż po odkrywanie leków. odkrywanie leków. Ostatecznym celem jest szczegółowe określenie tych procesów na poziomie poziomie molekularnym, komórkowym i tkankowym. Kompleksowa wiedza na ten temat będzie wymagała analizy tkanek, która jest multipleksowa i funkcjonalna; w związku z tym gromadzone są ogromne ilości danych. ogromne ilości danych są gromadzone z obecnych platform genomicznych i proteomicznych do integracji i interpretacji, a także dla nowych odmian zaktualizowanej technologii cytomiki. technologii cytomiki. Niniejszy przegląd pokrótce podkreśli najważniejsze aspekty tej stale rozwijającej się dziedziny. --- Neuropeptydy są szeroko rozpowszechnionymi cząsteczkami sygnałowymi, które wykazują dużą różnorodność chemiczną i funkcjonalną. funkcjonalną różnorodność. Przewidywania dotyczące rozszczepiania neuropeptydów z białek prekursorowych białka nie zawsze są poprawne, a zatem identyfikacja biochemiczna jest niezbędna. Analiza pojedynczych komórek jest cenna dla identyfikacji peptydów przetwarzanych z pojedynczego prekursora, ale także do określenia koekspresji dalszych neuropeptydów z innych prekursorów. Opracowaliśmy podejście do izolowania pojedynczych zidentyfikowanych neuronów z muszki owocowej Drosophila melanogaster do analizy spektrometrii masowej. analizy spektrometrycznej. Wykorzystując linie promotora Gal4 do sterowania zieloną fluorescencją pod kontrolą UAS, zidentyfikowaliśmy specyficzne neurony peptydergiczne. Te neurony były izolowane pojedynczo pod mikroskopem fluorescencyjnym i poddawane spektrometrii masowej MALDI-TOF. Dwie linie Gal4 zostały wykorzystane do identyfikacji czynnik rozpraszający pigment (PDF) i neurony wyrażające huginę. Odkryliśmy, że neurony duże neurony zegarowe wyrażające PDF dają początek tylko jednemu peptydowi, PDF. The trzy różne klasy neuronów wyrażających huginę wykazują tę samą masę sygnał, identyczny z pirokininą-2. Inny peptyd przewidywany z prekursora hugin hugin gamma, nie został wykryty w żadnej z komórek. Peptydomika pojedynczej komórki peptydomika jest potężnym narzędziem w neurobiologii Drosophila, ponieważ sterowniki Gal4 można być produkowane dla wszystkich znanych genów neuropeptydów, a tym samym dostarczać szczegółowych informacje o uzupełnieniach neuropeptydów w neuronach będących przedmiotem zainteresowania. --- Kompleksowe systemy dwuwymiarowej chromatografii cieczowej i elektroforezy kapilarnej zostały podsumowane w tym rozdziale. Różne kombinacje trybów elektroforezy kapilarnej kapilarnej i chromatografii cieczowej, a także interfejsów i technologii detekcji. i technologie detekcji. Typowy, kompleksowy dwuwymiarowy w połączeniu z chromatografią cieczową w odwróconej fazie z szybką elektroforezą kapilarną i elektroforezą kapilarną i połączony ze spektrometrią mas do analizy proteomicznej. analizy proteomicznej. Dwuwymiarowy system elektroforezy kapilarnej z sprzęgający kapilarną elektroforezę przesiewową z micelarną elektrokinetyczną chromatografią i jego zastosowanie w analizie pojedynczych komórek do profilowania ekspresji białek. profilowania ekspresji białek. --- W celu zbadania indywidualnej i niejednorodnej odpowiedzi komórkowej, np. na bodźce zewnętrzne, analiza pojedynczych komórek jest obowiązkowa i może dostarczyć nowych w proteomice, jak również w innych dziedzinach biologii systemów w przyszłości. przyszłości. Poniżej przedstawiamy nowe architektury chipów do analizy pojedynczych komórek oparte na pełnych chipach mikroprzepływowych ze szkła kwarcowego (chipy QG), które rozszerzają nasze poprzednie badania w chipach polidimetylosiloksanowych (PDMS) i zwiększają czułość wykrywania czułość detekcji natywnej fluorescencji indukowanej laserem UV (UV-LIF). Wykrycie roztworu tryptofanu o stężeniu 10nM przy stosunku S/N wynoszącym 11,9, co daje teoretyczną granicę wykrywalności teoretyczną granicę wykrywalności 2,5 nM (przy S/N=3). Dzięki tym optymalizacji trzy białka alfa-chymotrypsynogen A, albumina jaja kurzego i każde w stężeniu 100 mikrog/ml (równym 4 mikroM, 0,4 mikroM i 2,2 mikroM) zostały wstrzyknięte elektrokinetycznie i mogły być rozdzielone z rozdzielczością z niemal podstawową rozdzielczością. Ponadto, widma fluorescencji (długość fali wzbudzenia długość fali, lambda(ex) = 266 nm) wyraźnie pokazują korzystne właściwości jak bardzo wysoka przezroczystość UV i prawie zanikające tło fluorescencji tła chipów QG w porównaniu do chipów PDMS i PDMS z oknem kwarcowym (PQW). (PQW). Wreszcie, wykorzystujemy zwiększoną czułość dla elektroferogramów pojedynczych komórek komórek owadów Spodoptera frugiperda (Sf9). --- Opisujemy mikrochip zaprojektowany do ilościowego określania poziomów tuzina białek cytoplazmatycznych i białek błonowych z pojedynczych komórek. Używamy platformy do oceny interakcji białko-białko związanych ze szlakiem sygnałowym PI3K, w którym pośredniczy receptor EGF szlakiem sygnałowym. Czułość pojedynczej komórki osiąga się poprzez izolację określonej liczby komórek (n = 0-5). określonej liczby komórek (n = 0-5) w komorach o objętości 2 nL, z których każda jest wzorzysta z dwiema kopiami miniaturowej matrycy przeciwciał. Komórki są lizowane na chipie, a poziomy poziomy uwolnionych białek są oznaczane przy użyciu macierzy przeciwciał. My badamy trzy izogeniczne linie komórkowe reprezentujące raka glioblastoma multiforme, na poziomie podstawowym, pod stymulacją EGF i pod erlotynibem oraz stymulacji EGF. Zmierzone obfitości białek są zgodne z wcześniejszymi pracami, a analiza pojedynczych komórek w unikalny sposób ujawnia heterogeniczność oraz różne typy i siłę interakcji białko-białko interakcji białko-białko. Platforma ta pomaga zapewnić kompleksowy obraz zmienionych sieci sieci transdukcji sygnału w komórkach nowotworowych i zapewnia wgląd w efekt terapii celowanych na sieci sygnalizacji białkowej. --- Obrazowanie i profilowanie spektrometrii mas poszczególnych komórek i struktur subkomórkowych zapewniają unikalne możliwości analityczne dla badań biologicznych i biomedycznych i biomedycznych, w tym określanie biochemicznej heterogeniczności populacji komórek i wewnątrzkomórkowej lokalizacji farmaceutyków. komórkowych i wewnątrzkomórkowej lokalizacji farmaceutyków. Dwie technologie spektrometrii mas technologie spektrometrii mas - spektrometria mas jonów wtórnych (SIMS) i matryca spektrometria mas z desorpcją laserową/jonizacją matrycy (MALDI MS) - są najczęściej najczęściej wykorzystywane w badaniach mikro-bioanalitycznych. Ostatnie postępy w technologii sond jonowych jonowej zwiększyły zakres dynamiczny i czułość wykrywania analitów wykrywania analitów za pomocą SIMS, umożliwiając dwu- i trójwymiarową lokalizację analitów w różnych komórkach. SIMS działający w trybie obrazowania spektrometrii mas (MSI) może rutynowo osiągać rozdzielczość przestrzenną na poziomie submikronowym; dlatego, jest często wykorzystywany w badaniach składu chemicznego struktur subkomórkowych. struktur subkomórkowych. MALDI MS oferuje duży zakres mas i wysoką czułość wykrywania analitów. i wysoką czułość wykrywania analitów. Został z powodzeniem zastosowany w różnych badaniach profilowania pojedynczych komórek i organelli. komórkach i organellach. Innowacyjne oprzyrządowanie, takie jak skanująca MALDI i spektrometry mikroskopu masowego umożliwiają nowe subkomórkowe pomiary MSI pomiary subkomórkowe. Inne podejścia do obrazowania i profilowania chemicznego opartego na MS obejmują te oparte na laserowej ablacji bliskiego pola i indukcyjnie sprzężonej plazmie MS, które oferują komplementarne możliwości subkomórkowego obrazowania i profilowania chemicznego. i profilowania. --- Tradycyjne technologie badania biologii systemów są ograniczone przez wykrywanie parametrów wynikających z uśrednienia dużych populacji komórek. komórek, brakującymi komórkami produkowanymi w małych ilościach i próbą ujednolicenia heterogeniczności. heterogeniczności. Pojawienie się proteomiki i genomiki na poziomie pojedynczej komórki stworzyło podstawę dla wyjątkowej poprawy technologii analitycznej i pozyskiwania danych. i pozyskiwania danych. Wykazano, że heterogeniczność komórkowa jest ściśle związana z licznymi stochastycznymi trans ściśle związana z licznymi stochastycznymi zdarzeniami transkrypcyjnymi prowadzącymi do różnic we wzorcach ekspresji pomiędzy pojedynczymi genetycznie identycznymi komórkami. Technologia nowej generacji analizy pojedynczych komórek jest w stanie lepiej lepiej scharakteryzować populację komórek, identyfikując i różnicując komórki odstające, w celu zapewnienia zarówno eksperymentu na pojedynczej komórce, jak i odpowiadającego mu pomiaru masowego pomiar, poprzez identyfikację, kwantyfikację i charakterystykę wszystkich aspektów biologii systemowej (genomika, transkryptomika, proteomika, metabolomika, degradomika i fluksomika). Przeniesienie omiki do analizy pojedynczej komórki stanowi znaczącą i wyjątkową zmianę. --- Analiza pojedynczych komórek jest niezbędna do zrozumienia procesów różnicowania komórek różnicowania komórek i specjalizacji metabolicznej w rzadkich typach komórek. Ilość pojedynczych białek w pojedynczych komórkach może być tak niska, jak jedna kopia na komórkę i jest dla większości białek w zakresie attomoli lub poniżej; zwykle uważane za niewystarczające do analizy proteomicznej. Rozwój nowoczesnych spektrometrów masowych posiadających o zwiększonej czułości i dokładności masowej w połączeniu z nano-LC-MS/MS umożliwia analizę zawartości pojedynczych komórek. W Arabidopsis thaliana udało nam się z powodzeniem zidentyfikowaliśmy dziewięć unikalnych białek w próbce pojedynczej komórki i 56 białek z puli 15 jednokomórkowych próbek z komórek S bogatych w glukozynolan za pomocą analizy proteomicznej nanoLC-MS/MS, ustanawiając w ten sposób dowód koncepcji dla prawdziwej analizy proteomicznej pojedynczej komórki. Dehydryna (ERD14_ARATH), dwie mirozynazy (BGL37_ARATH i BGL38_ARATH), aneksyna (ANXD1_ARATH), wegetatywne białka magazynujące białka (VSP1_ARATH i VSP2_ARATH) i cztery białka należące do grupy cyklu S-adenozylo-l-metioniny (METE_ARATH, SAHH1_ARATH, METK4_ARATH i METK1/3_ARATH) z powiązaną kinazą adenozynową (ADK1_ARATH), były wśród białek zidentyfikowanych w tych próbkach pojedynczych komórek S. Porównanie funkcjonalnych funkcjonalnych grup białek zidentyfikowanych w komórkach S z komórkami naskórka/korowymi i całą tkanką tkanki zapewniło unikalny wgląd w metabolizm komórek S. Doszliśmy do wniosku że komórki S są aktywne metabolicznie i zawierają maszynerię do biosyntezy de novo biosyntezy metioniny, prekursora najobficiej występującego glukozynolanu glukorafaniny w tych komórkach. Ponadto, ponieważ obfite peptydy TGG2 i TGG1 zostały konsekwentnie znalezione w próbkach pojedynczych komórek S, wcześniej wykazano, że mają wysokie glukozynolanów, sugerujemy, że zarówno mirozynazy, jak i glukozynolany mogą być zlokalizowane w tych samych komórkach, ale w oddzielnych przedziałach subkomórkowych. Złożona struktura błonowa komórek S została odzwierciedlona przez obecność białek zaangażowanych w utrzymanie błony i organizację komórkową. --- Fosforylacja białek ma kluczowe znaczenie w regulacji szlaków sygnałowych, które kontrolują różne reakcje biologiczne. Niedawny postęp w różnorodnych metodologiach do badania fosforylacji białek w złożonych próbkach biologicznych zaowocował szybszymi, bardziej szczegółowymi i ilościowymi analizami sieci sygnalizacyjnych. sieci sygnalizacyjnych. W szczególności, postępy w spektrometrii mas (MS) umożliwiły identyfikację i kwantyfikację tysięcy znanych i nowych miejsc fosforylacji. miejsc fosforylacji. Wstępne informacje oparte na MS można uzupełnić o różnymi niedawno opracowanymi i ulepszonymi technikami fosfoproteomicznymi. Należą do nich obejmują multipleksowane testy mikrokulkowe lub testy aktywności kinaz, cytometrię przepływową opartą na analizie analizę pojedynczych komórek, mikromacierze białkowe i badania interakcji. Połączenie połączenie wielu podejść, w połączeniu z fenotypowymi pomiarami odpowiedzi pomiarami fenotypowymi, modelowaniem obliczeniowym i manipulacjami biochemicznymi. ostatecznie ujawni mechanistyczną regulację sieci sygnalizacyjnych. --- W tym specjalnym wydaniu J. R. Soc. Interface przedstawiamy przegląd sił napędowych stojących za postępem technologicznym w dziedzinie pojedynczych komórek. sił napędowych stojących za postępem technologicznym w dziedzinie analizy pojedynczych komórek analizy pojedynczych komórek. Obejmują one zwiększenie naszego zrozumienia heterogeniczności komórek heterogeniczności komórek, aż po badanie rzadkich komórek, obszarów badań, które nie mogą być skutecznie nie mogą być skutecznie rozwiązywane przy użyciu obecnych wysokowydajnych technik uśredniania populacyjnego. opartych na populacji. --- Analiza pojedynczych komórek (SCA) jest coraz częściej uznawana za kluczową technologię technologia do wyjaśnienia funkcji komórkowych, które nie są dostępne z masowych pomiarów na poziomie populacji. Jak dotąd, SCA została osiągnięta poprzez miniaturyzację ustalonych koncepcji inżynieryjnych, aby dopasować je do wymiarów pojedynczej komórki. SCA wymaga jednak procedur wykraczających poza klasyczne podejście klasycznego podejścia do przetwarzania, fermentacji i dalszego przetwarzania, ponieważ sam system biologiczny określa wymagania techniczne. Niniejszy przegląd scharakteryzowano obecnie dostępne mikroprzepływy i mikroreaktory dla inwazyjnych (tj. chemicznej) i nieinwazyjnej (tj. biologicznej) SCA. Opisujemy najnowsze SCA jako narzędzia biologii systemów i omawiamy rolę SCA w genomice, transkryptomice i biologii biologicznej. genomice, transkryptomice, proteomice, metabolomice i fluksomice. Ponadto, omawiamy zastosowania SCA w biokatalizie i inżynierii metabolicznej, jak również a także jej potencjał w zakresie optymalizacji bioprocesów. Na koniec definiujemy obecne i przyszłe wyzwania dla SCA i proponujemy strategie przezwyciężenia obecnych ograniczeń. ograniczenia. --- Analizy biologiczne tradycyjnie badają zespoły komórek w zakresie 103-106 komórek. komórek, tym samym całkowicie uśredniając istotne odpowiedzi poszczególnych komórek, takie jak różnice w proliferacji komórek, odpowiedzi na bodźce zewnętrzne lub choroby. W ostatnich latach zdano sobie sprawę z tego faktu i wzrosło zainteresowanie zainteresowanie metodami analitycznymi dla pojedynczych komórek, które mogą zapewnić wgląd w genomikę, proteomikę, transkryptomikę i biologię systemów. biologii systemów. Urządzenia mikroprzepływowe lub laboratoryjne na chipie są metodą z wyboru dla narzędzi analitycznych narzędzi analitycznych dla pojedynczych komórek, ponieważ pozwalają one na integrację różnych niezbędnych etapów procesu związanych z analizą pojedynczych komórek, takich jak selekcja, nawigacja, pozycjonowanie lub liza pojedynczych komórek, a także separacja i wykrywanie analitów komórkowych. Wraz z tą korzystną integracją, urządzenia mikroprzepływowe zamykają pojedyncze komórki w przedziałach zbliżonych do ich wewnętrznej objętości, minimalizując w ten sposób efekt objętości, minimalizując w ten sposób efekty rozcieńczenia i zwiększając czułość wykrywania. Niniejszy przegląd zawiera przegląd rozwoju i osiągnięć mikroprzepływowej analizy pojedynczych komórek związków wewnątrzkomórkowych w ciągu ostatnich kilku lat, od urządzeń do zastosowań wykazujących wysokie znaczenie biologiczne. znaczenie.

Czy analiza pojedynczych komórek (SCA) jest możliwa w proteomice?

Nie, nie jest to jeszcze wykonalne, chociaż przeprowadzono mniejsze badania pilotażowe, w których przeanalizowano ograniczoną liczbę białek.

Skarga na pieczenie w ustach każdego z pięćdziesięciu siedmiu pacjentów została dokładnie dokładnie zbadane. Najczęstszą przyczyną okazała się psychogeneza, a następnie język geograficzny i moniliasis. Wiele czynników sprawczych, takich jak psychogeneza i moniliasis oraz psychogeneza i język geograficzny. u niektórych pacjentów. Grupa czysto psychogenna składała się głównie z kobiet po menopauzie. kobiet po menopauzie. Najczęściej dotkniętymi miejscami były język i podniebienie. miejsca. Istniały pewne podobieństwa między pacjentami z grupy geograficznej języka i psychogenezy. psychogennych. Opisano protokół diagnostyczny dla pacjentów z pieczeniem jamy ustnej. opisano. --- Skargi na pieczenie w ustach są coraz częstszym problemem w starzejącej się populacji. populacji. Pozostaje to zagadką dla leczącego klinicysty, ponieważ widoczne patologiczne zmiany lub procesy zwykle nie są widoczne. Przyczyny miejscowe, ogólnoustrojowe i środowiskowe muszą zostać ocenione w celu określenia czynników predysponujących. Przedstawiono kilka sugestii dotyczących leczenia zespołu piekących ust. --- Należy podkreślić, że na obecnym etapie nie osiągnięto konsensusu co do etiopatogenezy BMS. Niemal wszyscy badacze wskazują na wiele czynników, jednocześnie uczestniczących w genezie i rozwoju BMS, a jednocześnie większość z nich w genezie i rozwoju BMS, a jednocześnie większość z nich zgadza się co do jednego - czynniki psychologiczne odgrywają kluczową rolę w powstawaniu i utrzymywaniu BMS. kluczową rolę w powstawaniu i utrzymywaniu się bolesnych doznań. Celem badania była identyfikacja psychologicznych lub psychiatrycznych odchyleń (zmian) wśród pacjentów z BMS w celu przeprowadzenia odpowiedniej zróżnicowanej terapii. Badanie kliniczno-psychologiczne (dentysta, neurolog, psychiatra) zostało przeprowadzono u 39 pacjentów w wieku od 46 do 70 lat. Wśród nich kobiety - 36 i mężczyźni - 3. Aby zidentyfikować typy kliniczne BMS, zastosowano klasyfikację P.J. Lameya (1996). P.J. Lameya (1996), w wyniku której stwierdzono depresję, bezsenność, rakofobię, ciężkie zaburzenia neurologiczne, zespół fobii. neurologiczne, zespół fobiczny. Trzy główne kategorie - przewlekła dysfunkcja somatoformiczne (23 przypadki), przewlekłe zaburzenia wegetatywne (8) i przewlekłe zjawisko bólu (12). przewlekły ból (12). Tylko w jednym przypadku stwierdzono zespół paranoidalny. zespół paranoidalny. Oprócz dobrze znanego schematu leczenia (leki przeciwdepresyjne, (leki przeciwdepresyjne, przeciwdrgawkowe lub neuroleptyki) prowadzono psychoterapię, a EEG-feed back (Biofeed back, Neurole (Biofeed back, Neurofeed back). Podjęto szereg podjęto szereg ważnych decyzji, z których najważniejsze są następujące: BMS - należy traktować jako problem psychosomatyczny, a nie zaburzenie psychiatryczne. psychiatrycznym. Oprócz psychoterapii, zastosowanie metody EEG - sprzężenia zwrotnego znacznie znacznie poprawiło stan pacjentów, a w 4 przypadkach objawy kliniczne BMS zostały całkowicie zostały całkowicie wyrównane. --- CEL: Celem niniejszego badania jest przedstawienie nowego podejścia do leczenia zespołu piekących ust za pomocą terapii poznawczo-behawioralnej. poprzez terapię poznawczo-behawioralną. METODY: Terapia poznawczo-behawioralna u pacjenta z ciężkim i opornym na leczenie zespołem piekących ust. zespołem piekących ust. WYNIKI: Ustąpienie bólu jamy ustnej związanego z zespołem piekących ust. WNIOSEK: Po dokonaniu przeglądu literatury proponujemy leczenie zespołu zespołu piekących ust poprzez terapię poznawczo-behawioralną. --- Cel: Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS) jest zaburzeniem jamy ustnej, które polega na piekący ból w jamie ustnej bez żadnych widocznych objawów klinicznych. etiologia jest nadal niejasna, a czynniki etiologiczne zostały sklasyfikowane jako miejscowe, ogólnoustrojowe i psychogenne. W niniejszym badaniu przedstawiono ocenę profilu psychologicznego profilu psychologicznego pacjentów z BMS i bez BMS w celu zidentyfikowania wszelkich chorób psychologicznych wpływających na tych pacjentów i oceny możliwego czynnik psychologiczny w etiopatogenezie BMS. METODY: Dwudziestu ośmiu pacjentów dotkniętych BMS, ocenianych w Sekcji Stomatologii Uniwersytetu w Parmie. Stomatologii Uniwersytetu w Parmie i 24 dopasowane osoby z grupy kontrolnej zostały oceniono pod kątem profilu osobowości za pomocą Minnesota Multiphasic Minnesota Multiphasic Personality Inventory-2 (MMPI-2), kwestionariusza, który analizuje różne aspekty osobowości za pomocą 10 skal osobowości za pomocą 10 skal: hipochondria, depresja, histeria, odchylenie psychopatyczne, męskość-kobiecość, paranoja, psychastenia, schizofrenia, hipomania, introwersja społeczna. Z tego badania wykluczono 7 pacjentów z BMS i 12 osób z grupy kontrolnej zostało wykluczonych ze względu na wysokie wyniki w jednej lub więcej z 3 skal kontrolnych. Test t i test Manna-Whitneya zostały użyte do porównania 2 grup, a wyniki uznano za istotne statystycznie przy P<0,01. WYNIKI: Wyniki nie wykazały znaczących różnic w profilach osobowości między BMS a osobami z grupy kontrolnej, co sugeruje etiologię BMS inną niż hipoteza psychogenna. WNIOSKI: Konieczne są dalsze badania i ocena większych grup osób z BMS w celu potwierdzenia hipotezy o neurologicznej etiologii BMS. neurologicznej BMS. --- OŚWIADCZENIE O PROBLEMIE: Lekarze dentyści czasami zgłaszają się do pacjentów klinicznie z historią głównych skarg na pieczenie i bolesne odczucia w jamie ustnej. Często pacjent wykazuje klinicznie prawidłową błonę śluzową, co może utrudniać postawienie diagnozy. Ten scenariusz został określany jako zespół pieczenia jamy ustnej, zespół wieloczynnikowy. CEL: Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie przeglądu czynników etiologicznych i implikacji klinicznych związanych z zespołem piekących ust. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS) definiuje się jako uczucie pieczenia błony śluzowej jamy ustnej błony śluzowej jamy ustnej, przy braku określonych zmian w jamie ustnej. Podstawowa etiologia pozostaje niejasna. Zmiany obwodowe mogą być związane z gęstością lub reaktywnością błony śluzowej jamy ustnej. lub reaktywnością receptorów błony śluzowej jamy ustnej - na które w dużej mierze wpływają przez czynniki ryzyka związane z BMS, takie jak stres, lęk, płeć żeńska, klimakterium i zaawansowany wiek. W niniejszym badaniu zebrano przypadki BMS wywołane lekami opisanymi w literaturze i podjęto próbę wyciągnięcia szeregu wniosków. wniosków. Wyszukiwanie przeprowadzono w bazie danych PubMed przy użyciu następujących haseł słów kluczowych: zespół piekących ust, indukowany lekami, przeciwnadciśnieniowy i indukowany chemicznie. indukowany chemicznie. Wyszukiwanie przeprowadzono w kwietniu 2007 roku. Piśmiennictwo literaturę, w której opisano przypadki kliniczne, w których uczucie pieczenia jamy ustnej po podaniu leków należących do różnych grup terapeutycznych: leków antyretrowirusowych, leków przeciwpadaczkowych, hormonów, a zwłaszcza leków przeciwnadciśnieniowych. leków przeciwnadciśnieniowych. Co ciekawe, wśród różnych rodzajów leków przeciwnadciśnieniowych, BMS był związany tylko z tymi związkami, które działają na układ angiotensyna-renina układ angiotensyna-renina. --- Dwudziestu pięciu pacjentów z rozpoznaniem nieorganicznego zespołu pieczenia jamy ustnej zostało dopasowanych pod względem wieku i płci z dwudziestoma pięcioma pacjentami z organicznymi bolesnymi zaburzeniami jamy ustnej o podłożu organicznym. Wszyscy pacjenci zostali przesłuchani przez psychiatrę i wypełnili Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia w celu wykrycia zaburzeń psychicznych. Rozpoznanie zaburzeń psychicznych na podstawie wyników badania klinicznego postawiono u 44% (11/25) pacjentów. u 44% (11/25) pacjentów z zespołem piekących ust i u 16% (4/25) osób z grupy kontrolnej. (4/25) osób z grupy kontrolnej. --- Zespół piekących ust (BMS) jest złożoną chorobą o nieznanej przyczynie. Charakteryzuje się charakteryzuje się uczuciem pieczenia w błonie śluzowej jamy ustnej, pomimo jej klinicznie normalnego aspektu. BMS występuje szczególnie u kobiet po menopauzie. Celem Celem tego badania było zbadanie tego zespołu na podstawie klinicznej oraz, dodatkowo przeanalizowanie jego możliwego związku z częstością występowania gatunków Candida . Trzydziestu jeden pacjentów (28 kobiet i 3 mężczyzn; 13 rasy kaukaskiej i 18 niekaukaskich; średni wiek = 61,3 lat, zakres 30-85 lat). Większość pacjentów (80,6%) przyjmowała długotrwale leki przeciwnadciśnieniowe, ansiolityczne i przeciwdepresyjne. i leki przeciwdepresyjne. Pieczenie w jamie ustnej było związane z innymi wtórnymi dolegliwościami jamy ustnej w 83,8% przypadków. Język był najczęściej dotkniętym miejscem (70,9%), a następnie brodawkowatą granicą dolnej wargi (38,7%). dolnej wargi (38,7%) i podniebienia twardego (32,2%). Powiązanie uczucia pieczenia z rakiem jamy ustnej (fobia nowotworowa) zostało zgłoszone przez 67,7% pacjentów. pacjentów. Badanie hematologiczne (hematokryt, hemoglobina i poziom glukozy we krwi na czczo) glukozy we krwi na czczo) ujawniło po 2 przypadki niedokrwistości i cukrzycy typu 2. Czynniki miejscowe czynniki miejscowe, ekstrakcje zębów i noszenie protez, były związane z wystąpieniem objawów u 35,5% pacjentów. z wystąpieniem objawów w 35,5% przypadków. Codzienne czynności zostały zmienione w wyniku w wyniku BMS u 29% pacjentów. Wśród gatunków z rodzaju Candida, C. albicans występował najczęściej u pacjentów z BMS (9 - 29,03%) i w grupie kontrolnej (12 - 38,70%). kontroli (12 - 38,70%), a następnie odpowiednio C. parapsilosis (2 - 6,45% i 0 - 0%); C. tropicalis (1 - 3,22% i 2 - 6,45%); C. krusei i C. kefyr (1 - 3,22% i 0 - 0%). Dlatego taka różnica nie osiągnęła wartościowych wyników. Podsumowując Podsumowując, dane te były podobne do tych zgłoszonych w innych badaniach. Najważniejsze Najważniejszymi odkryciami były możliwe związki BMS z przewlekłym zażywaniem narkotyków, depresją przewlekłym zażywaniem narkotyków, depresją, menopauzą i fobią nowotworową. Nie stwierdzono związku między BMS a występowaniem gatunków Candida. --- Związek między zespołem pieczenia w jamie ustnej a 48 zmiennymi został zbadano u 241 pacjentów w wieku 45 lat i starszych, którzy zgłosili się do Kliniki Kliniki Medycyny Jamy Ustnej Wydziału Stomatologii Uniwersytetu w Stellenbosch przez okres 4 lat. przez okres 4 lat. Łącznie zdiagnozowano 85 przypadków zespołu piekących ust u 65 kobiet i 20 mężczyzn. Stwierdzono statystycznie istotne zależności (p < 0,05) z samoleczeniem, kserostomią i innymi zaburzeniami wydzielania śliny u mężczyzn i kobiet z zespołem piekących ust. mężczyzn i kobiet z zespołem piekących ust w porównaniu z ich odpowiednimi kontrolnymi. Wśród kobiet z BMS stwierdzono również istotne związki z niedokrwistością, nieodpowiednią dietą, przewlekłą infekcją, terapią hormonalną, wrzodziejącymi/erozyjnymi zmianami i atrofią. Z kolei mężczyźni z BMS wykazywali statystycznie istotne zależności między przyjmowaniem przepisanych leków, ośrodkowego układu nerwowego, zapaleniem dziąseł i problemami związanymi z protezami. Ponadto, istotne związki dotyczyły takich zmiennych jak czynniki psychogenne, regurgitacja, wzdęcia i zapalenie przyzębia. --- WPROWADZENIE: Zespół piekących ust dotyka głównie kobiety, szczególnie po menopauzie. menopauzie, kiedy częstość jego występowania może wynosić od 18% do 33%. METODY I WYNIKI: Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny i staraliśmy się odpowiedzieć na następujące pytanie kliniczne następujące pytanie kliniczne: Jakie są efekty leczenia zespołu piekących ust? w jamie ustnej? Przeszukaliśmy: Medline, Embase, The Cochrane Library i inne ważne bazy danych do listopada 2009 r. (przeglądy dowodów klinicznych są okresowo aktualizowane okresowo, prosimy o sprawdzenie naszej strony internetowej w celu uzyskania najbardziej aktualnej wersji tego przeglądu). przeglądu). Uwzględniliśmy ostrzeżenia o szkodliwości pochodzące od odpowiednich organizacji, takich jak amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) oraz brytyjskiej Agencji Regulacyjnej ds. (MHRA). WYNIKI: Znaleźliśmy 15 przeglądów systematycznych, RCT lub badań obserwacyjnych, które spełniały nasze kryteria włączenia. nasze kryteria włączenia. Przeprowadziliśmy ocenę GRADE jakości dowodów dla interwencji. jakości dowodów dla interwencji. WNIOSKI: W tym przeglądzie systematycznym przedstawiamy informacje dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa następujących interwencji: środki znieczulające (miejscowe), leki przeciwdepresyjne, benzodiazepiny (miejscowo stosowany klonazepam), chlorowodorek benzydaminy chlorowodorek benzydaminy, terapia poznawczo-behawioralna (CBT), suplementy diety i hormonalna terapia zastępcza (HRT). hormonalna terapia zastępcza (HRT) u kobiet po menopauzie. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS) charakteryzuje się obecnością pieczenia błony śluzowej jamy ustnej przy braku klinicznie widocznych zmian błony śluzowej. śluzówki. Występuje częściej u kobiet w średnim wieku i starszych i często często dotyczy czubka języka i jego bocznych krawędzi, warg oraz podniebienia twardego i miękkiego. Oprócz Oprócz uczucia pieczenia, pacjenci z BMS mogą również skarżyć się na nieustający ból błony śluzowej jamy ustnej, dysgeuzję i kserostomię. BMS można sklasyfikować na dwie formy kliniczne: pierwotny i wtórny BMS. Pierwotny BMS jest niezbędny lub idiopatyczna, w której nie można zidentyfikować organicznych przyczyn miejscowych/układowych i prawdopodobna jest przyczyna neuropatologiczna. Rozpoznanie pierwotnego BMS zależy głównie od wykluczenia czynników etiologicznych. Wtórny BMS jest spowodowany przez przez czynniki miejscowe, ogólnoustrojowe i/lub psychologiczne; dlatego jego rozpoznanie zależy od identyfikacji dokładnego czynnika sprawczego. Gdy obecne są czynniki miejscowe, ogólnoustrojowe lub czynników psychologicznych, leczenie lub eliminacja tych czynników zwykle skutkuje znaczną kliniczną poprawą objawów BMS. Witamina, cynk lub hormonalna terapia zastępcza okazały się skuteczne w zmniejszaniu pieczenia lub bólu w jamie ustnej u niektórych pacjentów z BMS z niedoborem odpowiedniego czynnika. odpowiedniego czynnika. Jeśli u pacjentów nadal występują objawy po usunięciu potencjalnych przyczyn, należy rozpocząć leczenie farmakologiczne. Poprzednie randomizowane randomizowane badania kliniczne wykazały, że leczenie farmakologiczne kapsaicyną, kwasem alfa-liponowym kapsaicyną, kwasem alfa-liponowym, klonazepamem i lekami przeciwdepresyjnymi może przynieść ulgę w pieczeniu lub bólu jamy ustnej. objawu. Ponadto psychoterapia i behawioralne sprzężenie zwrotne mogą również pomóc wyeliminować objawy BMS. --- CELE: Poznanie najważniejszych cech klinicznych zespołu piekących ust (BMS). (BMS) w naszym środowisku. MATERIAŁ I METODY: Przeprowadzono prospektywne badanie 30 pacjentów z BMS, w tym 29 kobiet i 1 mężczyzny. mężczyzn, w średnim wieku 60,2 lat (zakres 37-89). Zastosowano wcześniej protokół kliniczny, obejmujący morfologię krwi, posiew lewadure, pomiar pH w jamie ustnej pomiar pH w jamie ustnej i niestymulowane natężenie przepływu śliny. pacjentów. Przeprowadzono porównawczą i opisową analizę statystyczną. Zastosowano test Zastosowano test Chi-kwadrat (p< 0,05). WYNIKI: Poza uczuciem pieczenia u 60% pacjentów występowała suchość w jamie ustnej, a u 60% dysgeusja. suchość jamy ustnej, a 60% dysgeuzję. Język był najczęstszym miejscem dotkniętym język (66,7%). Najczęściej występował typ II BMS (53,3%). U kobiet 82,9% było po menopauzie. 13,3% pacjentek cierpiało na cukrzycę typu II Cukrzyca, 6,7% niedobór witamin, a 56,6% stosowało leki indukujące kserostomię. U 56,6% pacjentów występował przewlekły lęk i/lub depresja. 46,7% miało niedostateczny poziom higieny jamy ustnej, a 44,4% nosiło nieodpowiednie protezy. Przepływ śliny przepływ śliny był zmniejszony u 50% pacjentów. W żadnym przypadku nie wykryto znaczącego wzrostu lewadury. w żadnym przypadku. WNIOSKI: Pacjenci z BMS w naszym środowisku to głównie kobiety po menopauzie z pieczeniem języka, kserostomią, dysgeuzją i przewlekłym lękiem i/lub depresją. depresją. --- Zespół piekących ust (BMS) to przewlekły zespół bólowy, który dotyka głównie kobiety w średnim wieku/starsze ze zmianami hormonalnymi lub zaburzeniami psychicznymi. Ten prawdopodobnie wieloczynnikowe, często idiopatyczne, a jego etiopatogeneza pozostaje w dużej mierze enigmatyczna. etiopatogeneza pozostaje w dużej mierze enigmatyczna. W niniejszym artykule omówiono kilka aspektów BMS, aktualizuje aktualną wiedzę i przedstawia wytyczne dotyczące postępowania z pacjentkami. postępowania z pacjentem. Nie ma zgody co do diagnozy i klasyfikacji BMS. Etiopatogeneza wydaje się być złożona i u dużej liczby pacjentów prawdopodobnie obejmuje interakcje między czynnikami miejscowymi, ogólnoustrojowymi i/lub psychogennymi. czynników psychogennych. W pozostałych przypadkach pojawiły się ostatnio nowe interesujące powiązania między między BMS a uszkodzeniem nerwów obwodowych lub zaburzeniami układu dopaminergicznego, podkreślając zaburzeniami układu dopaminergicznego, podkreślając neuropatyczne podłoże BMS. W oparciu o te najnowsze dane danych wprowadziliśmy pojęcia "pierwotnego" (idiopatycznego) i "wtórnego" (wynikające ze zidentyfikowanych czynników strącających) BMS, ponieważ pozwala to na bardziej systematyczne podejście do leczenia pacjentów. To ostatnie zaczyna się od diagnostyki różnicowej opartej na wykluczeniu zarówno innych przewlekłych schorzeń przewlekłego bólu jamy ustnej i bolesnych chorób jamy ustnej wykazujących zmiany śluzówkowo-śluzowe. Jednakże, Jednak występowanie nakładających się / przytłaczających patologii błony śluzowej jamy ustnej, takich jak infekcje, może powodować trudności w diagnozie ("skomplikowany BMS"). LECZENIE BMS jest nadal niezadowalające i nie ma ostatecznego lekarstwa. W rezultacie, aby lepiej kontrolować ten stan, wymagane jest podejście multidyscyplinarne. kontrolę. Co ważne, pacjentom z BMS należy oferować regularne badania kontrolne w okresach i wsparcie psychologiczne w celu złagodzenia psychogennego komponentu bólu. psychogennego składnika bólu. Konieczne są dalsze badania w celu potwierdzenia między BMS a zaburzeniami ogólnoustrojowymi, a także w celu zbadania możliwych mechanizmów patogenetycznych obejmujących potencjalne uszkodzenie nerwów. Jeśli ten cel ma zostać być osiągnięty, konieczna jest jednolita definicja BMS i ścisłe kryteria jego klasyfikacji. klasyfikacji są obowiązkowe. --- Chociaż był przedmiotem wielu badań, zespół piekących ust - przewlekły ból ustno-twarzowy przewlekły ból jamy ustnej i twarzy, który dotyka wielu dorosłych w USA - pozostaje słabo słabo poznany. Jest on powiązany z licznymi schorzeniami jamy ustnej i ogólnoustrojowymi. Opcje leczenia często obejmują różne leki. Podczas gdy pacjenci z z objawami BMS częściej szukają opieki u lekarzy, dentyści powinni być zaangażowani w ocenę i leczenie tych pacjentów. --- Objawy pieczenia błony śluzowej jamy ustnej występują głównie u osób starszych, częściej u kobiet niż u mężczyzn. Często towarzyszącymi objawami są skargi na suchość w ustach i zaburzenia smaku, określane łącznie jako zespół piekących ust. zespół piekących ust. W większości przypadków nie ma wykrywalnej przyczyny. Chociaż etiologia etiologię psychogenną, nigdy nie przedstawiono dowodów naukowych w tej kwestii. naukowych w tej kwestii. U większości pacjentów zespół piekących ust ustępuje samoistnie, choć może to trwać wiele lat. --- Zespół piekących ust jest skomplikowanym, słabo poznanym, głównie jamy ustnej który dotyka ponad 1 milion osób w Stanach Zjednoczonych. Kobiety są szczególnie dotknięte tym schorzeniem; objawy są u nich diagnozowane siedem razy częściej niż u mężczyzn. siedem razy częściej niż u mężczyzn. Zespół piekących ust charakteryzuje się przez pieczenie, bolesne uczucie błony śluzowej jamy ustnej, które najczęściej obejmuje najczęściej dotyczy przedniej części języka. Zaproponowano wiele czynników wywołujących zespół piekących ust. Zaproponowano wiele czynników wywołujących zespół piekących ust, a leczenie ukierunkowane na te czynniki odniosło ograniczony sukces. Pacjenci z zespołem pieczenia jamy ustnej są częściej oceniani przez lekarzy. lekarzy, dlatego korzystne jest, aby lekarz był zaznajomiony z tym stanem jamy ustnej. z tym schorzeniem jamy ustnej. W niniejszym artykule dokonano przeglądu zespołu piekących ust, powiązanych czynniki przyczynowe i strategie leczenia dla lekarza. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej jest stanem charakteryzującym się pieczeniem jamy ustnej przy braku fizycznych nieprawidłowości błony śluzowej lub wykrywalnej choroby podstawowej. Jest to wieloczynnikowe zaburzenie o o niejasnej etiologii, dotykające głównie kobiety w średnim wieku. W literaturze opisano do leczenia zostało opisanych w literaturze, z kilkoma kontrolowanymi badaniami klinicznymi dotyczącymi ich skuteczności. badań klinicznych dotyczących ich skuteczności. Celami tego retrospektywnego badania były aby: 1. określenie charakterystyki epidemiologicznej pacjentów z BMS skierowanych do 2. określenie, czy klasyfikacja BMS koreluje z odpowiedzią na leczenie na leczenie; 3. określenie skuteczności różnych znanych terapii BMS. dla BMS. Baza danych została skonstruowana na podstawie kart 150 kolejnych pacjentów, u których u których zdiagnozowano BMS, a następnie dokonano przeglądu tych kart. Pacjenci zostali sklasyfikowani zgodnie z wcześniej opublikowanymi kryteriami BMS. Przypuszczalne etiologie zostały pogrupowane na związane z depresją / lękiem; niedobory hematynowe, w tym żelaza, kwasu foliowego i kompleksu witaminy B; nawyki doustne: i idiopatyczny BMS. Metody leczenia podzielono na siedem kategorii: miękkie urządzenie odczulające; trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA); benzodiazepiny (BZD); miejscowe leki przeciwbólowe; suplementy hematynowe; doradztwo w zakresie świadomości nawyków; i terapia multimodalna (łącząca dwa lub więcej z powyższych). Poprawę odnotowano przy użyciu skali VAS od zera do 100% w skali VAS i sklasyfikowana jako brak ulgi (0%); łagodna (0-40%); znacząca/umiarkowana (41-80%); i głęboka ulga (81-100%). Pieczenie w jamie ustnej bez zidentyfikowanej przyczyny (idiopatyczny) zdiagnozowano u 33 pacjentów (46%). pacjentów (46,6%). Pacjentów obserwowano przez miesiąc (4 tygodnie) po wizycie początkowej. wizyty początkowej. Dziewięciu pacjentów (12,7%) zgłosiło głęboką ulgę; 17 pacjentów (23,9%) zgłosiło znaczną ulgę; 39 pacjentów (54,9%) zgłosiło łagodną ulgę. Ten retrospektywny przegląd nie wykazał istotnej korelacji między klasyfikacją BMS a odpowiedzią na leczenie. Najskuteczniejszymi metodami leczenia najskuteczniejszymi metodami leczenia była świadomość nawyków, a następnie TCA. --- CELE: Ocena częstości występowania niewyjaśnionych objawów zewnątrzustnych w grupie pacjentów z zespołem piekących ust (BMS) i porównanie częstości występowania z częstością występowania u pacjentów z liszajem płaskim jamy ustnej (OLP) oraz w grupie kontrolnej dobranej pod względem wieku i płci. METODY: Występowanie objawów zewnątrzustnych analizowano w grupie 124 pacjentów z BMS BMS, grupie 112 pacjentów z liszajem płaskim jamy ustnej (OLP) oraz grupie 102 zdrowych pacjentów. zdrowych pacjentów. Objawy jamy ustnej zostały zebrane przez specjalistę medycyny jamy ustnej jamy ustnej i stomatologa ogólnego, podczas gdy dane dotyczące niewyjaśnionych objawów zewnątrzustnych były zebrane przez każdy oddział specjalistyczny, tj. okulistyczny, ginekologiczny, otolaryngologiczny, gastroenterologii, neurologii, kardiologii, chorób wewnętrznych i dermatologii. A Dokładny test Fishera (α = .05) i test Kruskala-Wallisa (α = .05) zostały przeprowadzone w celu analizy statystycznej. analizy statystycznej. WYNIKI: W grupie BMS 98 (96,1%) pacjentów zgłosiło niewyjaśnione objawy zewnątrzustne objawy zewnątrzustne, podczas gdy 4 (3,9%) pacjentów zgłosiło tylko objawy ustne. Bolesna symptomatologia w różnych regionach ciała był zgłaszany częściej przez pacjentów z BMS (83,3%) niż pacjenci z OLP (1,8%) i zdrowi pacjenci (11,7%) (P < .0001). Różnice w ogólnych niewyjaśnionych objawach zewnątrzustnych między BMS (96,1%) a pacjentami z OLP (9,3%) (P < .0001) oraz między BMS (96,1%) a zdrowymi pacjentami (15,7%) (P < .0001). zdrowymi pacjentami (15,7%) (P < .0001) były istotne statystycznie. Objawy niewyjaśnione objawy zewnątrzustne u pacjentów z BMS składały się z bólu odczuwanego w różnych obszarach ciała (iloraz szans w różnych obszarach ciała (iloraz szans [OR]: 255; 95% przedział ufności [CI]: 58,4-1112), objawy uszno-nosowo-gardłowe (OR: 399,7; 95%CI: 89,2-1790), objawy neurologiczne objawy neurologiczne (OR: 393; 95% CI: 23,8-6481), objawy okulistyczne (OR: 232,3; 95% CI: 14,1-3823), dolegliwości żołądkowo-jelitowe (OR: 111,2; 95% CI: 42,2-293), dolegliwości skórne/żołądkowe (OR: 63,5; 95% CI: 3,8-1055), dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego (OR: 35; 95% CI: 12-101), oraz objawy krążeniowo-oddechowe (OR: 19; 95% CI: 4,5-82). WNIOSEK: U zdecydowanej większości pacjentów z BMS występowało kilka dodatkowych niewyjaśnionymi chorobami współistniejącymi poza jamą ustną, co wskazuje, że różne dyscypliny medyczne powinny być zaangażowane w proces diagnostyczny BMS. Ponadto wyniki sugerują, że BMS można sklasyfikować jako złożone zaburzenie somatoformiczne, a nie a nie jednostkę bólu neuropatycznego. --- TŁO: Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS) charakteryzuje się uczuciem pieczenia w jamie ustnej (OBS) na języku lub innej błonie śluzowej jamy ustnej przy braku jamy ustnej (OBS) na języku lub innej błonie śluzowej jamy ustnej przy braku żadnych klinicznych nieprawidłowości. Często dotyka kobiety w średnim i starszym wieku. kobiet. Chociaż istnieje wiele zaburzeń jamy ustnej z OBS oprócz BMS, częstość występowania OBS jest niejasna. częstość występowania OBS jest niejasna. CEL: Zbadanie częstości występowania OBS i przeanalizowanie różnic między płciami w japońskiej populacji. populacji japońskiej. METODY: Badanymi było 2599 pacjentów stomatologicznych w dwóch gabinetach dentystycznych w Tokio w Japonii. Tokio w Japonii. Częstość występowania OBS zbadano za pomocą kwestionariusza. WYNIKI: Średni wiek badanych wynosił 42,7 +/- 13,8 (średnia +/- SD) lat u mężczyzn i 40,1 +/- SD u kobiet. lat u mężczyzn i 40,1 +/- 15,4 (średnia +/- SD) lat u kobiet. Częstość występowania OBS "obecnie" wynosiła 2,8% u 1310 mężczyzn i 3,2% u 1289 kobiet. kobiet. Nie było statystycznie istotnej różnicy między nimi dla każdej dekady. Częstość występowania, w tym "obecnie" i "w przeszłości" wynosiła 9,3% u mężczyzn i 10,8% u kobiet; różnica ta nie była istotna statystycznie. statystycznie istotna. WNIOSEK: Wyniki te nie wykazują predylekcji kobiet do OBS. --- Przeprowadzono retrospektywne badanie pacjentów z zespołem piekących ust (BMS) w celu oceny danych demograficznych, charakterystyki początku, zachowania czasowego (częstotliwość), czas trwania i progresję objawów pieczenia jamy ustnej. Dodatkowo, zabiegi zapewniane przez lekarzy przed ostateczną diagnozą BMS zostały przeanalizowane wraz z przeglądem aktualnych strategii zarządzania. Dokumentacja 49 dorosłych pacjentów, u których zdiagnozowano BMS. Statystyki opisowe i korelację Pearsona z istotnością statystyczną na poziomie p < 0,05. wykorzystano do analizy danych. Większość pacjentów stanowiły białe kobiety w średnim wieku które zgłosiły nagły początek ciągłych objawów pieczenia jamy ustnej, których intensywność. Średnio pacjenci zgłaszali objawy pieczenia jamy ustnej przez 41 miesięcy (odchylenie standardowe = 73,5, zakres = 2-360 miesięcy, mediana = 20 miesięcy), a 38 spośród pacjentów otrzymało/przetestowało 71 różnych interwencji (średnia = 1,9) przed otrzymaniem ostatecznej diagnozy dotyczącej objawów pieczenia jamy ustnej. Ta próba badawcza z tymi opisywanymi wcześniej w literaturze. literaturze. Autorzy stwierdzili, że pacjenci często zgłaszali opóźnienia w otrzymaniu ostatecznej diagnozy za pomocą szeregu różnych wypróbowanych interwencji. Z tego powodu autorzy przedstawiają niniejszy przegląd aktualnych strategii zarządzania aby pomóc lekarzom dentystom w zapewnieniu odpowiednich interwencji dla pacjentów z BMS. interwencji u pacjentów z BMS. --- Zespół piekących ust (BMS) jest przewlekłym stanem charakteryzującym się pieczeniem błony śluzowej jamy ustnej błony śluzowej jamy ustnej, z lub bez dysgeuzji i kserostomii, przy braku choroby ogólnoustrojowej lub możliwych do zidentyfikowania nieprawidłowości w badaniu fizykalnym lub laboratoryjnym. w badaniu fizykalnym lub laboratoryjnym. BMS nieproporcjonalnie często dotyka kobiety po menopauzie. kobiety po menopauzie. Patofizjologia choroby jest nieznana; żadne pojedyncze leczenie nie okazało się nie okazało się powszechnie skuteczne. W świetle tych niedociągnięć, posiadanie praktycznego podejścia do oceny i leczenia pacjentek z BMS może poprawić zarówno jakość życia pacjentów, jak i satysfakcję lekarzy. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej charakteryzuje się uczuciem pieczenia języka lub innych miejsc w jamie ustnej. innych miejscach jamy ustnej, zwykle przy braku wyników badań klinicznych i laboratoryjnych. U pacjentów dotkniętych chorobą często występują liczne dolegliwości jamy ustnej, w tym pieczenie, suchość i zmiany smaku. Dolegliwości związane z pieczeniem w jamie ustnej częściej u kobiet, zwłaszcza po menopauzie. Zazwyczaj pacjenci budzą się bez bólu, ale zauważają nasilające się objawy w ciągu dnia i wieczorem. Warunki, które zostały zgłoszone w związku z zespołem pieczenia w ustach obejmują przewlekły lęk lub depresję, różne niedobory żywieniowe, cukrzycę typu 2 cukrzyca typu 2 (wcześniej znana jako cukrzyca insulinoniezależna) i zmiany w funkcjonowaniu śliny. funkcji śliny. Warunki te nie zostały jednak konsekwentnie powiązane z zespołem z zespołem, a ich leczenie miało niewielki wpływ na objawy pieczenia w ustach. objawy. Ostatnie badania wskazały na dysfunkcję kilku nerwów czaszkowych związanych z odczuwaniem smaku jako możliwą przyczynę zespołu piekących ust. Podawane w niskich dawkach benzodiazepiny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne lub przeciwdrgawkowe mogą być skuteczne u pacjentów z zespołem piekących ust. U niektórych pacjentów stosowano miejscowo kapsaicynę. --- Pierwotny zespół piekących ust (BMS) jest ciężkim, upośledzającym i przewlekłym stanem ból, dla którego nie można znaleźć przyczyny miejscowej lub ogólnoustrojowej, a badanie kliniczne jest prawidłowe. badanie kliniczne jest prawidłowe. Dotyczy głównie osób starszych, zwłaszcza kobiet po menopauzie, z częstością występowania do 12-18%. Oprócz spontanicznego piekącego bólu, pacjenci mogą skarżyć się na zmiany smaku. Najnowsze neurofizjologiczne, psychofizyczne, neuropatologiczne i funkcjonalne obrazowanie badania wykazały, że kilka mechanizmów neuropatii, głównie subklinicznych, działają na różnych poziomach neuraksji i przyczyniają się do patofizjologii pierwotnego BMS. patofizjologii pierwotnego BMS. Wykazanie utraty włókien nerwowych o małej średnicy w nabłonku języka w nabłonku języka wyjaśnia hipoestezję termiczną i wzrost progów wykrywania smaku w ilościowych testach sensorycznych. Podobnie jak w bólu neuropatycznym, na bodźce cieplne wykazano za pomocą fMRI u pacjentów z BMS. pacjentów z BMS. Wydaje się jednak, że kliniczna diagnoza pierwotnego BMS obejmuje co najmniej trzy odrębne, subkliniczne stany bólu neuropatycznego, które mogą się nakładać u poszczególnych pacjentów. mogą się nakładać u poszczególnych pacjentów. Pierwsza podgrupa (50-65%) charakteryzuje się obwodową neuropatią włókien o małej średnicy w obrębie błony śluzowej jamy ustnej. Druga podgrupa (20-25%) składa się z pacjentów z subkliniczną patologią układu językowego, żuchwowego lub patologią układu nerwu trójdzielnego, którą można wyodrębnić za pomocą starannego badania neurofizjologicznego. badanie neurofizjologiczne, ale jest klinicznie nie do odróżnienia od pozostałych dwóch podgrup. Trzecia podgrupa (20-40%) pasuje do koncepcji bólu ośrodkowego, który może być związany z niedoczynnością dopaminy. z niedoczynnością neuronów dopaminergicznych w zwojach podstawy mózgu. Czynniki neurogenne działające w tych podgrupach różnią się i będą wymagały różnych strategii leczenia. strategii leczenia. W przyszłości, przy odpowiednim zastosowaniu testów diagnostycznych, pacjenci z BMS mogą odnieść korzyści z interwencji ukierunkowanych na podstawowe mechanizmy patofizjologiczne. mechanizmy patofizjologiczne. --- WPROWADZENIE: Zespół piekących ust dotyka głównie kobiety, szczególnie po menopauzie, kiedy częstość jego występowania może wynosić 18-33%. METODY I WYNIKI: Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny i staraliśmy się odpowiedzieć na następujące pytanie kliniczne następujące pytanie kliniczne: Jakie są efekty leczenia zespołu piekących ust? w jamie ustnej? Przeszukaliśmy: Medline, Embase, The Cochrane Library i inne ważne bazy danych do lutego 2007 r. (przeglądy dowodów klinicznych są okresowo aktualizowane okresowo, prosimy o sprawdzenie naszej strony internetowej w celu uzyskania najbardziej aktualnej wersji tego przeglądu). przeglądu). Uwzględniliśmy ostrzeżenia o szkodliwości pochodzące od odpowiednich organizacji, takich jak US Żywności i Leków (FDA) oraz brytyjskiej Agencji Regulacyjnej ds. (MHRA). WYNIKI: Znaleźliśmy 12 przeglądów systematycznych, RCT lub badań obserwacyjnych, które spełniały nasze kryteria włączenia. nasze kryteria włączenia. Przeprowadziliśmy ocenę GRADE jakości dowodów dla interwencji. jakości dowodów dla interwencji. WNIOSKI: W tym przeglądzie systematycznym przedstawiamy informacje dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa następujących interwencji: środki znieczulające (miejscowe), leki przeciwdepresyjne, benzodiazepiny (miejscowo stosowany klonazepam), chlorowodorek benzydaminy chlorowodorek benzydaminy, terapia poznawczo-behawioralna (CBT), suplementy diety i hormonalna terapia zastępcza (HRT). hormonalna terapia zastępcza (HRT) u kobiet po menopauzie. --- Zespół piekących ust (BMS) jest przewlekłą chorobą charakteryzującą się pieczeniem błony śluzowej jamy ustnej błony śluzowej jamy ustnej związanym z uczuciem suchości w ustach i/lub zmianami smaku zmianami smaku. BMS występuje częściej u kobiet po menopauzie. Patofizjologia patofizjologia choroby jest nadal nieznana, a dowody są sprzeczne; Chociaż niektóre badania sugerują centralne pochodzenie, inne wskazują na obwodowe pochodzenie neuropatyczne. pochodzenie neuropatyczne. Skuteczność niektórych leków w leczeniu BMS sugeruje, że w proces ten może być zaangażowany układ dopaminergiczny. --- Zespół piekących ust jest częstym schorzeniem, szczególnie dotykającym starsze kobiety. kobiet. Rozpoznano liczne czynniki wywołujące, które prowadzą do pieczenia w klinicznie prawidłowej błonie śluzowej. Biorąc pod uwagę każdy z czynników każdy czynnik wywołujący, zwykle można osiągnąć korzystny wynik leczenia. Niniejszy artykuł podkreśla znaczenie czynników wywołujących zespół pieczenia jamy ustnej i sugeruje protokół leczenia oparty na aktualnych dowodach naukowych. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej (BMS) jest odrębną jednostką kliniczną charakteryzującą się dolegliwością polegającą na nieustającym pieczeniu jamy ustnej, któremu nie towarzyszą żadne obserwowalnymi klinicznie zmianami na błonie śluzowej jamy ustnej. Zasugerowano wiele przyczyn tego stanu w tym czynniki miejscowe, ogólnoustrojowe i zaburzenia psychogenne. Łącznie 36 kolejnych osób, 32 kobiety i 4 mężczyzn, skarżących się na BMS, którzy którzy uczęszczali do kliniki stomatologicznej Uniwersytetu w Ferrarze przez okres 2 lat. lat. Metoda oceny była ściśle zgodna ze ściśle ściśle skoordynowany protokół postępowania oparty na konwencjonalnych wytycznych, a mianowicie wywiad, badanie kliniczne i badania specjalne. Przeprowadzono szczegółowy wywiad szczegółowy wywiad dotyczący czasu trwania choroby, miejsca dotkniętego chorobą i wzorca pieczenia. Nasilenie i odpowiedź na leczenie oceniano za pomocą wizualnej liniowej skali analogowej liniowej (VLAS). Zebrano pełną historię medyczną, w odniesieniu do przyjmowania leków wywołujących kserostomię. Zbadano obecność i nasilenie objawów menopauzalnych. i nasilenie objawów menopauzy. Zapytano o stosowanie płynów do płukania jamy ustnej. W przypadku noszących protezy zębowe, szczegółowe pytania dotyczyły długości noszenia protezy, czasowe powiązanie objawu z noszeniem protezy, związek z uczuciem pieczenia z noszeniem protez, związek z uczuciem pieczenia wszelkich uzupełnień lub napraw, technika czyszczenia protez i stosowanie środków utrwalających. Przeprowadzono pełne rutynowe badanie wewnątrzustne i zewnątrzustne. Obecność nawyków parafunkcjonalnych, takich jak naciskanie językiem, zaciskanie zębów, zgrzytanie zębami, przygryzanie warg i policzków. policzki. W przypadku noszenia protez zbadano ich konstrukcję i stan. W szczególności zbadano relację między pionowymi i poziomymi komponentami szczęki i przedłużeniem podstawy protezy, a także zmierzono wolną przestrzeń. (ABSTRAKT SKRÓCONY DO 250 SŁÓW) --- CEL: Przedstawienie przeglądu etiologii i opcji terapeutycznych w leczeniu pacjentów z zespołem piekących ust (BMS). leczenia pacjentów z zespołem piekących ust (BMS). Wstęp: BMS jest przewlekłym zaburzeniem, które często dotyka kobiety i charakteryzuje się objawami pieczenia błony śluzowej jamy ustnej bez objawów klinicznych. charakteryzuje się objawami pieczenia błony śluzowej jamy ustnej bez objawów klinicznych. Zespół ten ma złożoną i wieloczynnikową charakterystykę, ale jego etiologia pozostaje nieznana. etiologia pozostaje nieznana, co utrudnia leczenie i postępowanie z takimi pacjentami. leczenia i postępowania z takimi pacjentami. Pomimo tego, że nie towarzyszą mu zmianom organicznym i nie stanowi zagrożenia dla zdrowia, BMS może znacząco obniżyć jakość życia pacjentów. METODY I MATERIAŁY: W artykule dokonano przeglądu piśmiennictwa dotyczącego czynników etiologicznych, implikacji klinicznych i leczenia BMS. czynników etiologicznych, implikacji klinicznych i leczenia BMS. WNIOSKI: W etiologii BMS proponuje się udział zmian neurologicznych, emocjonalnych i hormonalnych. w etiologii BMS. Jednak mechanizmy jego rozwoju są złożone i nie do końca poznane. Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, benzodiazepiny i leki przeciwpsychotyczne benzodiazepiny i leki przeciwpsychotyczne są najbardziej akceptowanymi opcjami leczenia i wykazują zmienne wyniki. wyniki. Prawidłowa diagnoza BMS i wykluczenie możliwych czynników miejscowych lub czynników miejscowych lub ogólnoustrojowych, które mogą być związane z objawami. Ważne jest również jest również ocena jakości życia tych pacjentów, aby rozpoznać potencjalny wpływ tego schorzenia na ich życie. --- Ból języka lub tkanek jamy ustnej opisywany jako "pieczenie" jest określany wieloma terminami, w tym przez wiele terminów, w tym zespół piekących ust. Kiedy uczucie pieczenia w w jamie ustnej jest spowodowane czynnikami miejscowymi lub ogólnoustrojowymi, nazywa się to wtórnym zespołem pieczenia jamy ustnej. zespół pieczenia jamy ustnej, a gdy czynniki te są leczone, ból ustępuje. Gdy zespół piekących ust występuje przy braku zidentyfikowanych wskaźników ryzyka, stosuje się termin stosuje się termin pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej. Niniejszy artykuł skupia się na opisach, teoriach etiologicznych i postępowaniu w przypadku pierwotnego zespołu piekących ust. stanu, w przypadku którego wykluczono podstawowe czynniki sprawcze. --- Analiza etiopatogenetycznych i klinicznych aspektów zespołu piekących ust, pozwala przypuszczać udział większej liczby czynników w determinizmie choroby. choroby. W konsekwencji również terapia może wymagać obecności wielu specjalistów. specjalistów. --- CEL: Przedstawienie przeglądu zespołu pieczenia w jamie ustnej (BMS), opisanie rolę lekarza, gdy pacjent zgłasza się z dolegliwością pieczenia w jamie ustnej, zaoferować wskazówki dotyczące różnicowania przyczyny dolegliwości i zidentyfikować potencjalne opcje leczenia dla pacjenta cierpiącego na BMS. ŹRÓDŁA DANYCH: Przeszukano bazy danych MD Consult, Medline i EBSCO Host Research Databases z terminami "pieczenie w jamie ustnej" i "BMS". WNIOSKI: BMS jest powszechnym, przewlekłym zaburzeniem o nieznanej etiologii bez nie zidentyfikowano żadnych przyczyn ani objawów ogólnoustrojowych. Dotyka ono ponad 1 milionów ludzi w Stanach Zjednoczonych, głównie kobiet po menopauzie. Pomimo Pomimo powszechnego charakteru tego zaburzenia, jest ono często źle rozumiane. Leczenie paliatywne leczenie, edukację i wsparcie należy zaoferować pacjentowi z idiopatycznym BMS. idiopatycznym BMS. Istnieje wiele opcji leczenia, w tym benzodiazepiny, benzodiazepiny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwdrgawkowe, kwas alfa-liponowy, kapsaicynę i leki poznawcze. kapsaicyna, a terapia poznawcza może być dodana do schematu leczenia w celu uzyskania większych korzyści. większe korzyści. ZAŁOŻENIA DLA PRAKTYKI: Rolą klinicysty jest uzyskanie skrupulatnego wywiadu i badania fizykalnego pacjenta. skrupulatny wywiad i badanie fizykalne pacjenta, zlecenie odpowiednich badań diagnostycznych diagnostyczne i wykluczenie uleczalnych schorzeń, które mogą powodować objaw pieczenia w ustach. objaw. Jeśli wtórne przyczyny BMS zostaną wykluczone, klinicysta powinien przedstawić opcje leczenia pacjentowi i rozważyć skierowanie go do specjalistów w razie potrzeby. specjalistów. Połączenie leków może być bardziej skuteczne niż pojedynczy lek. leków. --- Zespół piekących ust (BMS) charakteryzuje się uczuciem pieczenia w jamie ustnej przy braku nieprawidłowości błony śluzowej jamy ustnej. w jamie ustnej przy braku nieprawidłowości błony śluzowej jamy ustnej. BMS dotyka głównie dotyka głównie kobiety w średnim wieku. Stan ten ma wieloczynnikową etiologię. Opisano wiele metod leczenia. W tym artykule omówiono BMS, powiązane czynniki i opcje leczenia. --- CEL: Zespół piekących ust (BMS) został przypisany wtórnie do cukrzycy, słabej kontroli glikemii i neuropatii cukrzycowej. Porównano częstość występowania i i czynniki predykcyjne BMS porównano u chorych na cukrzycę typu 1 (T1DM) i u osób bez cukrzycy. PROJEKT BADANIA: Ocena 371 dorosłych osób z T1DM i 261 osób z grupy kontrolnej uczestniczących w przekrojowym badaniu epidemiologicznym dotyczącym powikłań jamy ustnej powikłań cukrzycy. Pacjenci byli uczestnikami badania Pittsburgh Epidemiology of Diabetes Complications. Częstość występowania BMS została określono na podstawie odpowiedzi na następujące pytania: "Czy obecnie lub w ostatnim miesiącu miesiącu miałeś jakiekolwiek uporczywe nieprzyjemne odczucia w jamie ustnej lub na języku? Jeśli tak, czy opisałbyś to uczucie jako mrowienie, pieczenie, ból, drętwienie lub inne?". WYNIKI: Objawy zespołu pieczenia w jamie ustnej zgłaszało 28 osób z T1DM i grupą kontrolną (4,6%). osób (4,6%). Jedenaście osób miało patologie jamy ustnej, które mogły wyjaśniać BMS, w tym zanik brodawek języka, pęknięty język, zapalenie jamy ustnej protezy, i kandydozę. Częstość występowania BMS w dwóch grupach bez patologii była podobna była podobna; 12/371 (3,2%) vs. 5/233 (2,1%). Analizy wieloczynnikowe 12 T1DM z BMS wykazały istotne powiązania z płcią żeńską (P=.042) i rozpoznaniem obwodowej neuropatii cukrzycowej (P=.024). WNIOSKI: W tej populacji osób z T1DM, BMS lub związane z nim dolegliwości występowały nieco częściej niż w grupie kontrolnej. Osoby z objawową T1DM częściej były kobiety, u których również rozwinęła się neuropatia obwodowa. Te wyniki i inne podobieństwa między BMS a obwodową neuropatią cukrzycową neuropatią obwodową sugerują, że proces neuropatyczny może być podstawowym źródłem BMS u niektórych pacjentów bez widocznych nieprawidłowości w jamie ustnej. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej charakteryzuje się bolesnym pieczeniem lub kłuciem pieczenie lub kłucie języka lub innych obszarów jamy ustnej bez oczywistych oznak organicznej przyczyny w badaniu fizykalnym. Uczucie pieczenia w jamie ustnej może wystąpić w kilku chorobach skórnych lub ogólnoustrojowych, które należy wykluczyć przed postawieniem diagnozy zespołu piekących ust. przed postawieniem diagnozy zespołu piekących ust, ponieważ termin ten jest używany wyłącznie do odnosi się wyłącznie do postaci idiopatycznych i jest zaliczany do skórnych zaburzeń czuciowych. skórnych. W większości przypadków pacjenci z zespołem piekących ust mają towarzyszące psychologiczne lub psychiatryczne. W związku z tym zespół ten tradycyjnie zaliczany do dermatoz psychogennych. Jednakże, obecnie nie jest obecnie jasne, czy czynniki psychologiczne są przyczyną, czy konsekwencją zespołu, lub czy każdy z nich zaostrza drugi. Ostatnie badania sugerują, że etiologię neurologiczną, neuropatyczną lub związaną ze smakiem. --- Trzydziestu dwóch pacjentów z zespołem piekących ust i 32 dopasowane osoby z grupy kontrolnej oceniono pod kątem ich profilu osobowości przy użyciu kompleksowego, wiarygodnego i zwalidowanego inwentarza. Wszyscy badani zostali poproszeni o wypełnienie kwestionariusza Neo PI-R mierzącego 5 wymiarów osobowości i ich aspektów. A t-test i korelacje jednoczynnikowe (współczynnik korelacji Pearsona) zostały użyte do porównania 2 grup. do porównania 2 grup. Wyniki pokazują wysokie istotne różnice w niektórych czynników osobowości. Neurotyczność i wszystkie jej aspekty, które obejmują lęk, gniewną wrogość, depresję, samoświadomość, impulsywność i wrażliwość, były istotne przy P<.001. Inne domeny, takie jak ekstrawersja, otwartość i sumienność również wykazały znaczące różnice (P<.05). Wiele cech osobowości odróżnia pacjentów z zespołem piekących ust od kontrolerów zgodnie z Neo PI-R i powinno to wpłynąć na plan leczenia zgodnie ze zidentyfikowanymi cechami. plan leczenia zgodnie ze zidentyfikowanymi cechami. --- Uczucie pieczenia języka jest częstą dolegliwością. U niektórych pacjentów jest to zdiagnozowane jako zespół piekących ust (BMS). Częstość występowania BMS wynosi 0,8-19% ogólnej populacji. populacji ogólnej. Typowa dolegliwość jest zlokalizowana w przedniej części języka i może jej towarzyszyć języka i może jej towarzyszyć uczucie suchości w ustach lub zaburzenia smaku. Diagnostyka różnicowa BMS opiera się na szczegółach dolegliwości, wynikach badań klinicznych i laboratoryjnych. dolegliwości, wyników badań klinicznych i laboratoryjnych. Populacja pacjentów składa się głównie z kobiet po menopauzie, chociaż może pojawić się u młodszych pacjentów obu płci. pacjentów obu płci. Patogeneza jest tylko częściowo zidentyfikowana. Istnieją istnieją różne podejścia do leczenia. --- Kluczowym elementem procesu opieki w zakresie higieny jamy ustnej jest ocena jamy ustnej i ogólnego stanu zdrowia klientów. Niektórzy klienci zgłaszają się z pieczeniem i bolesne odczucia w jamie ustnej przy braku jakichkolwiek zauważalnych chorób. choroby. Stan ten został określony jako zespół piekących ust (BMS), często skomplikowany stan. często skomplikowany stan. Różne czynniki miejscowe, ogólnoustrojowe i psychologiczne zostały powiązane z BMS, ale jego etiologia nie jest w pełni poznana. Jednak aż jednak aż milion osób cierpi na tę dolegliwość w Stanach Zjednoczonych i jest to coraz częstszym problemem w starzejącej się populacji. Kobiety w średnim wieku, głównie po menopauzie, są diagnozowane z objawami siedem razy częściej niż mężczyźni. mężczyźni. Dokładna diagnoza i leczenie są niezbędne do złagodzenia objawów tego schorzenia. tego stanu. W niektórych przypadkach uzasadnione jest skierowanie do lekarza. Cele tego kursu jest przegląd czynników etiologicznych i implikacji klinicznych klinicznych związanych z tym schorzeniem oraz omówienie odpowiednich interwencji w zakresie higieny jamy ustnej. Współpraca między klientem, higienistką stomatologiczną, dentystą i lekarzem zapewnia interdyscyplinarne działania, które mogą prowadzić do złagodzenia objawów i oceny możliwych czynników przyczyniających się do tego stanu. stan. --- Pieczenie w jamie ustnej samo w sobie nie jest niczym niezwykłym. Może ono wynikać z różnych miejscowych lub uogólnionych zaburzeń błony śluzowej jamy ustnej lub może być wtórne do zjawisk związanych z innymi lokalizacjami. Pierwotny zespół pieczenia jamy ustnej jest stosunkowo rzadki. Zespół piekących ust jest idiopatycznym zaburzeniem bólowym, które wydaje się mieć podłoże neuropatyczne. Przemyślenia na temat leczenia wtórnego, a zwłaszcza pierwotnego zespołu pieczenia jamy ustnej. omówione. --- Celem badania było wykrycie stanu stomatologicznego, endokrynologicznego i stanu psycho-neurologicznego u pacjentów z zespołem pieczenia jamy ustnej, opracowanie kryteriów diagnostycznych i skutecznej terapii pacjentów z zespołem piekących ust. zespołem piekących ust. Przebadano 92 pacjentów z zespołem piekących ust. Wiek pacjentów wahał się od 28 do 72 lat. Przeprowadzone badania dały możliwość możliwość wyciągnięcia wniosków, z których najważniejsze to: zespół piekących ust (BMS) (BMS) to nie tylko problem stomatologiczny; ten zespół psychosomatyczny psychosomatyczny należy do chorób gerontologicznych i ujawniła się tendencja do jego "odmładzania" (w obecnym badaniu (w obecnym badaniu - 2 kobiety (w wieku 28 i 32 lat) oraz 38-letni mężczyzna) mężczyzna); stopień ujawnienia się objawów depresji, lęku, obsesji i somatyzacji jest ściśle związany z czasem trwania choroby. i somatyzacji jest ściśle związany z czasem trwania choroby. Objawy te Objawy te postępują wraz ze starzeniem się i osiągają szczyt w wieku 60-70 lat. Indywidualny schemat terapii został opracowany na podstawie badań kliniczno-paraklinicznych. --- Zespół pieczenia w jamie ustnej jest powszechnym zaburzeniem, które często dotyka kobiety w 5-7 dekadzie życia. 5-7 dekadzie życia. Charakteryzuje się utrzymującymi się bolesnymi objawami, głównie obejmującymi głównie przednie dwie trzecie języka. Przez kilka lat był on przypisywano przyczynom psychologicznym. Zbadaliśmy unerwienie nabłonka nabłonka języka, aby ocenić, czy uszkodzenie włókien nerwów obwodowych leży u podstaw patogenezy choroby. Przebadaliśmy 12 pacjentów z z klinicznie określonym zespołem pieczenia w jamie ustnej przez co najmniej 6 miesięcy. Uzyskaliśmy powierzchowne biopsje bocznego aspektu przednich dwóch trzecich języka od wszystkich pacjentów i dziewięciu zdrowych osób z grupy kontrolnej. Badanie immunohistochemiczne i mikroskopu konfokalnego przeprowadzono badania kolokalizacji z cytoplazmatycznymi, cytoplazmatycznych, cytoszkieletowych, komórek Schwanna i markerów mielinowych dla zmian patologicznych. Gęstość gęstość nabłonkowych włókien nerwowych. Pacjenci wykazywali znacząco niższą gęstość nabłonkowych włókien nerwowych niż w grupie kontrolnej, z z tendencją do korelacji z czasem trwania objawów. Włókna nerwowe nabłonkowe i i podbrodawkowe włókna nerwowe wykazywały rozproszone zmiany morfologiczne odzwierciedlające zwyrodnienie aksonalne. aksonalną degenerację. Nasze badanie pokazuje, że zespół piekących ust jest spowodowany neuropatią czuciową małych włókien nerwu trójdzielnego i że powierzchowna biopsja biopsja języka może być pomocna w ocenie diagnozy. Wyniki te rzucają światło na patogenezę tego powszechnego zaburzenia i mogą przyczynić się do oceny ukierunkowanych terapii u pacjentów.

Czy zespół piekących ust dotyka preferencyjnie kobiety po menopauzie?

BMS obserwuje się głównie u pacjentów w średnim wieku i kobiet po menopauzie BMS dotyka głównie osoby starsze, zwłaszcza kobiety po menopauzie, z częstością występowania do 12-18%.

Motywy sekwencyjne w obrębie niestrukturalnego białka NS3 członków rodziny Flaviviridae sugerują, że białko to posiada aktywność nukleozydowej trifosfatazę (NTPazę) i aktywność helikazy RNA. Aktywność NTPazy stymulowana przez RNA tego białka od prototypowych członków rodzajów Pestivirus i Flavivirus została niedawno ustalona i scharakteryzowana enzymologicznie. scharakteryzowana enzymatycznie. Tutaj eksperymentalnie wykazujemy, że białko NS3 od członka trzeciego rodzaju Flaviviridae, ludzkiego wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV), również posiada również aktywność NTPazy stymulowaną polinukleotydami. Charakterystyka aktywności NTPazy HCV wykazała, że wykazuje ona optymalne warunki reakcji w odniesieniu do pH, MgCl2 i soli identyczne jak w przypadku reprezentatywnych enzymów enzymów pestiwirusów i flawiwirusów. Jednak każda NTPaza posiadała również kilka unikalne właściwości w porównaniu ze sobą. W szczególności, profil polinukleotydowej stymulacji aktywności NTPazy był odmienny dla trzech enzymów. enzymów. NTPaza HCV była jedyną, której aktywność była znacząco zwiększona przez dezoksyrybopolinukleotyd. Dodatkowe cechy wyróżniające wśród trzy enzymy odnoszące się do właściwości kinetycznych ich aktywności NTPazy zostały omówione. Badania te stanowią podstawę do zbadania domniemanej aktywności helikazy RNA tych białek i do dalszych badań nad roli białek NS3 członków Flaviviridae w cyklu replikacji tych wirusów. tych wirusów. --- W ramach kontynuacji projektu anty-Flaviviridae, zsyntetyzowano nową serię różnych podstawionych 2-styrylo-benzimidazoli została zsyntetyzowana i przetestowana in vitro pod kątem aktywności biologicznej. Związki zostały przetestowane w testach komórkowych przeciwko wirusom reprezentatywnych dla: i) dwóch z trzech rodzajów rodziny Flaviviridae, tj. Pestiviruses i Flaviviruses; ii) innych rodzin wirusów RNA, takich jak Retroviridae, Picornaviridae, Paramyxoviridae, Rhabdoviridae i Reoviridae; iii) dwie rodziny wirusów DNA (Herpesviridae i Poxviridae), jak również do testów testy cytotoksyczności, prowadzone równolegle z testami przeciwwirusowymi, przeciwko MDBK, BHK i Vero 76. W badanej serii pojawiły się nowe tropy przeciwko BVDV, CVB-2 i RSV. Związki 11, 12, 17, 18, 24, 31 wykazywały aktywność przeciw BVDV w zakresie stężeń zakresie stężeń 1,7-16 mikroM; wśród nich związek 17 był najbardziej aktywny, Związki 18 i 21 były równie aktywne przeciwko CVB-2, z EC(50) = 1,7 mikroM. CVB-2, z wartościami EC(50) 7 - 8 mikroM, podczas gdy pochodna 30 była aktywna przeciwko RSV z EC(50)= 1 mikroM i reprezentuje nowy związek wiodący. --- TŁO: Wirus Usutu należy do rodziny wirusów Flaviviridae i stanowi ważny patogen. ważny patogen. Wirusowa helikaza jest idealnym celem dla inhibitora ponieważ enzym ten jest niezbędny do przetrwania, proliferacji i przenoszenia wirusa. przenoszenia wirusa. WYNIKI: W kierunku podejścia do projektowania leków zaprojektowano model 3D struktury helikazy wirusa Usutu helikazy wirusa Usutu został zaprojektowany przy użyciu konwencjonalnych technik modelowania homologii techniki i znana struktura 3D wirusa zapalenia mózgu doliny Murray należącego do tej samej rodziny wirusów. Model został następnie poddany rozszerzonym symulacjom dynamiki molekularnej w periodycznym pudełku wypełnionym cząsteczkami wody przez 10 nanosekund. cząsteczkami wody przez 10 nanosekund. Wiarygodność modelu została potwierdzona poprzez uzyskanie akceptowalnych wyników z różnych narzędzi punktacji in silico, w tym Procheck i Verify3D. WNIOSEK: [poprawiony] Model 3D helikazy wirusa Usutu wykazuje in silico wszystkie znane cechy strukturalne rodziny wirusów Flaviviridae enzymów helikazy i może stanowić platformę do dalszego de novo opartego na strukturze projektowania nowych środków anty-Usutu. --- Czterdzieści trzy 2-[(benzotriazol-1/2-ylo)metylo]benzimidazole, zawierające albo liniowe (dialkiloamino)alkilowe lub większe (chinolizydyn-1-ylo)alkilowe ugrupowania w pozycji 1, oceniano w testach komórkowych pod kątem cytotoksyczności i aktywności przeciwwirusowej przeciwko wirusom reprezentatywnym dla dwóch z trzech rodzajów rodziny Flaviviridae Flaviviridae, tj. flawiwirusów (wirus żółtej gorączki (YFV)) i pestiwirusów (wirus biegunki bydła wirus biegunki bydła (BVDV)), ponieważ Hepacivirusy nie mogą być stosowane w rutynowych testach komórkowych. w rutynowych testach komórkowych. Związki testowano również przeciwko przedstawicielom innych rodzin wirusów. Wśród wirusów ssRNA+ znalazł się retrowirus (ludzki wirus niedoboru odporności Wirus niedoboru odporności typu 1 (HIV-1)), dwa pikornawirusy (wirus Coxsackie typu B2 (CVB2), oraz Poliowirus typu 1, szczep Sabin (Sb-1)); wśród wirusów ssRNA były Paramyxoviridae (Respiratory Syncytial Virus (RSV)) i Rhabdoviridae (wirus pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej (VSV)). Wśród dwuniciowych wirusów RNA (dsRNA) był przedstawiciel Reoviridae (Reo-1). Dwóch przedstawicieli rodzin wirusów DNA: Herpes Simplex typu 1, (HSV-1; Herpesviridae) i Vaccinia Virus (VV; Poxviridae). Większość związków wykazywała silną aktywność przeciwko RSV, z wartościami EC(50) tak niskimi jak 20 nM. Co więcej, niektóre związki, w szczególności zawierające resztę (chinolizydyno-1-ylo)alkilową, były również również umiarkowanie aktywne wobec BVDV, YFV i CVB2. --- Wiele wirusów z rodzaju Flavivirus powoduje poważne choroby u ludzi; Jednak skuteczne leki przeciwwirusowe przeciwko tym wirusom nie są obecnie dostępne. Wcześniej wykazaliśmy, że lek tiopurynowy, rybozyd 6-metylomerkaptopuryny (6MMPr), hamuje replikację daleko spokrewnionych wirusów z rodziny rodziny Flaviviridae w hodowli komórkowej, w tym wirusa wirusowej biegunki bydła i replikon wirusa zapalenia wątroby typu C. Tutaj dalej zbadaliśmy potencjalne działanie przeciwwirusowe wpływ 6MMPr na kilka różnych flawiwirusów. W hodowli komórkowej 6MMPr hamował produkcję wirusa żółtej gorączki, wirusa dengi-2 (DENV-2) i wirusa Zachodniego Nilu (WNV) w sposób zależny od dawki, a DENV-2 był znacznie bardziej wrażliwy na leczenie 6MMPr. bardziej wrażliwy na leczenie 6MMPr niż WNV. Następnie zbadaliśmy zastosowanie 6MMPr jako przeciwwirusowego przeciwko WNV w immunokompetentnym modelu mysim. Leczenie raz dziennie myszy dawką 0,5 mg 6MMPr było tuż poniżej dawki toksycznej w naszym modelu mysim, i dawka ta była stosowana w kolejnych badaniach. Myszy leczono 6MMPr natychmiast po podskórnej inokulacji WNV przez osiem kolejnych dni. Leczenie 6MMPr nasiliło utratę masy ciała u myszy zaszczepionych WNV i nie wpłynęło znacząco na śmiertelność. znacząco wpływać na śmiertelność. Postawiliśmy hipotezę, że 6MMPr ma niską biodostępność w ośrodkowym układzie nerwowym. biodostępność w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) i zbadaliśmy efekt wstępnego leczenia 6MMPr na miano wirusa na obwodzie i w OUN. Wstępne leczenie 6MMPr nie miało znaczącego wpływu na wiremię lub miana wirusa na obwodach, ale spowodowało znacznie wyższe miana wirusa w mózgu, co sugeruje, że działanie 6MMPr jest zależne od tkanki. Podsumowując, pomimo będąc silnym inhibitorem flawiwirusów w hodowli komórkowej, 6MMPr nie był skuteczny przeciwko chorobie Zachodniego Nilu u myszy; jednak dalsze badania są w celu zmniejszenia toksyczności i/lub poprawy biodostępności tego potencjalnego leku przeciwwirusowego. potencjalnego leku przeciwwirusowego. --- Rodzina Flaviviridae obejmuje trzy rodzaje wirusów RNA o dodatniej nici, a mianowicie Flavivirus, Hepacivirus (np. wirus zapalenia wątroby typu C [HCV]) i Pestivirus. Pestiwirusy, takie jak wirus wirusowej biegunki bydła (BVDV), wykazują uderzający stopień podobieństwo do HCV w zakresie organizacji, przetwarzania i funkcji poliprotein. Wzdłuż tej linii, w obu systemach, uwalnianie niestrukturalnego białka 3 (NS3) jest niezbędne do replikacji wirusowego RNA. Jednak oba wirusy różnią się znacząco w odniesieniu do wydajności przetwarzania w miejscu rozszczepienia NS2/3 i obfitości a także funkcjonalnym znaczeniem nieprzetworzonego NS2-3. W komórkach zakażonych BVDV, znaczne ilości NS2-3 gromadzą się w późnych punktach czasowych po zakażeniu i odgrywają istotną, ale źle zdefiniowaną rolę w produkcji zakaźnych wirionów. W przeciwieństwie do tego, odnotowano całkowite rozszczepienie odpowiednika NS2-3 wirusa HCV, a nieprzetworzony NS2-3 nie jest wymagany przez cały cykl życia HCV, przynajmniej w hodowli komórkowej. Tutaj opisujemy selekcję i charakterystykę pierwszego genomu pierwszego genomu pestiwirusa ze zdolnością do ukończenia produktywnej infekcji przy w nieobecności nieprzetworzonego NS2-3. Pomimo wstawienia genu ubikwityny lub lub wewnętrznego miejsca wejścia rybosomalnego między sekwencje kodujące NS2 i NS3, wybrany chimeryczny wybrane chimeryczne genomy BVDV-1 dały początek zakaźnemu potomstwu wirusa. W tym kontekście kontekście, mutacja w N-końcowej trzeciej części NS2 została zidentyfikowana jako krytyczna determinantę skutecznej produkcji zakaźnych wirionów przy braku NS2-3. Odkrycia te podważają wcześniej przyjęty dogmat dotyczący replikacji replikacji pestiwirusów i dostarczają nowych implikacji dla morfogenezy wirionów pestiwirusów i HCV. --- W ramach realizacji projektu anty-Flaviviridae zsyntetyzowano nową serię różnych podstawionych 2-difenylo-benzimidazoli zsyntetyzowano i przetestowano in vitro dla aktywności przeciwwirusowej i antyproliferacyjnej. Związki testowano w testach komórkowych przeciwko wirusom reprezentatywnym dla: i) dwóch z trzech rodzajów rodziny Flaviviridae, tj. Flawiwirusy i Pestiwirusy; ii) inne rodziny wirusów RNA, takie jak wirusów RNA, takich jak Retroviridae, Picornaviridae, Paramyxoviridae, Rhabdoviridae i Reoviridae; iii) dwie rodziny wirusów DNA (Herpesviridae i Poxviridae). The 5-Acetylo-2-(4'-nitrobifenylo-4-ylo)-1H-benzimidazol (24) pojawił się jako silny aktywny związek wiodący przeciwko wirusowi żółtej gorączki (flawiwirusowi) (EC(50) = 0,5 mikroM) i CVB-2 przy 1 mikroM i nie był cytotoksyczny, podczas gdy inny tytuł benzimidazole nie wykazywały aktywności przeciwwirusowej w stężeniach nie cytotoksycznych dla monowarstwy komórek w stanie spoczynku. Spośród badanych serii, najbardziej cytotoksyczne pochodne pochodne (11,12,14,16,18,19,20,21,23,25-30) przeciwko komórkom MT-4 zakażonym mockami (CC50 < 8,0 mikroM) oceniano przeciwko panelowi ludzkich linii komórkowych pochodzących z guzów hematologicznych i litych, stosując 6-merkaptopurynę (6-MP) i etopozyd jako leki referencyjne. W szczególności związki 26 i 28 wykazały podobną siłę działania 6-MP i etopozydu. --- Wirusy z rodzaju Flavivirus z rodziny Flaviviridae są przenoszone przez stawonogi. przenoszone przez stawonogi i przyczyniają się do oszałamiającej liczby infekcji u ludzi i znacznej liczby zgonów rocznie na całym świecie. Aby zidentyfikować czynniki komórkowe z aktywnością przeciwwirusową przeciwko flawiwirusom, zbadaliśmy bibliotekę cDNA przy użyciu podejście iteracyjne. Zidentyfikowaliśmy białko opiekuńcze Hsp40 ssaków (DNAJC14), które po nadekspresji było w stanie pośredniczyć w ochronie przed wirusem żółtej gorączki (YFV). wirusem żółtej gorączki (YFV). Dalsze badania wykazały, że DNAJC14 hamuje YFV na etapie replikacji wirusowego RNA. Ponieważ replikacja wirusa wirusowej biegunki bydła (BVDV), członka pokrewnego rodzaju Pestivirus, jest również jest również modulowana przez DNAJC14, przetestowaliśmy wpływ tego czynnika gospodarza na różnych członków rodziny Flaviviridae. Flawiwirusy, w tym patogenny szczep Asibi YFV, Kunjin i przenoszony przez kleszcze wirus Langat, jak również Hepacivirus, wirus zapalenia wątroby typu C (HCV), wszystkie były hamowane przez nadekspresję DNAJC14. Mutageneza wykazała, że zarówno domena J, jak i domena C-końcowa, która pośredniczy w auto-interakcji, są wymagane do aktywności anty-FYV. Stwierdziliśmy że DNAJC14 nie blokuje rozszczepiania YFV ani HCV NS2-3, a przy użyciu mutantów niehamujących mutanty wykazują, że DNAJC14 jest rekrutowany do kompleksów replikacyjnych YFV. Analiza immunofluorescencyjna wykazała, że endogenny DNAJC14 ulega rearanżacji podczas infekcji i znajduje się w kompleksach replikacyjnych zidentyfikowanych przez barwienie dsRNA . Co ciekawe, wyciszenie endogennego DNAJC14 powoduje upośledzoną replikację YFV sugerując wymóg DNAJC14 w kompleksie replikacyjnym YFV replikacji YFV. Wreszcie, aktywność przeciwwirusowa nadeksprymowanego DNAJC14 występuje w sposób sposób zależny od czasu i dawki. Nadekspresja DNAJC14 może zakłócać właściwą stechiometrię skutkującą inhibicją, którą można przezwyciężyć po przywróceniu optymalnych proporcji z powodu akumulacji wirusowych białek niestrukturalnych. Nasze odkrycia, wraz z wcześniej opublikowanymi pracami, sugerują, że członkowie rodziny rodziny Flaviviridae ewoluowały w unikalny i ważny sposób, aby wchodzić w interakcje z cząsteczką chaperonu gospodarza Hsp40.

Z ilu rodzajów składa się rodzina Flaviviridae?

Rodzina Flaviviridae składa się z trzech rodzajów: Flavivirus, Pestivirus i Hepacivirus.

Gen Notum Drosophila, który jest regulowany przez szlak Wingless, koduje wydzielaną hydrolazę modyfikującą proteoglikany siarczanu heparanu. która modyfikuje proteoglikany siarczanu heparanu. W porównawczej analiza profili ekspresji genów w pierwotnych ludzkich rakach wątrobowokomórkowych raka wątrobowokomórkowego (HCC) i prawidłowych narządach, zaobserwowaliśmy, że ludzki ortolog Drosophila Notum ulegał znacznej nadekspresji w podgrupie HCC, ale ulegał ekspresji rzadko rzadko w normalnych tkankach dorosłych. Immunoblotting potwierdził nadekspresję białka NOTUM w 12 z 40 pierwotnych przypadków HCC (30%). Wysoki poziom białka NOTUM były istotnie związane z wewnątrzkomórkową (jądrową lub cytoplazmatyczną) akumulacją białka beta-kateniny: wszystkie 10 HCC z wysoką wewnątrzkomórkową miały również wysoką ekspresję NOTUM, podczas gdy tylko 2 z 30 przypadków (6,7%) bez wewnątrzkomórkowej beta-kateniny miały wysoką ekspresję NOTUM (P < 0,00001). Ekspresja NOTUM w komórkach HepG2 była znacząco obniżona przez indukcję dominująco-ujemnego mutanta TCF4, partnera beta-kateniny. Wiązanie in vivo kompleksu beta-katenina/TCF do promotora NOTUM wykazano przez immunoprecypitację chromatyny immunoprecypitację w komórkach HepG2 i SW480, gdzie kanoniczna sygnalizacja Wnt jest aktywowana konstytutywnie. Odkrycia te dostarczają dowodów na to, że NOTUM jest nowym celem beta-kateniny/TCF4 i jest regulowany w górę w sygnalizacji Wnt/beta-kateniny aktywowanym przez sygnalizację Wnt/beta-kateniny. --- Podczas homeostazy i regeneracji dorosłego osobnika, słodkowodny planarianin musi osiągnąć stałą równowagę między proliferacją i śmiercią komórek, jednocześnie jednocześnie utrzymując prawidłowy rozmiar tkanek i narządów. Jak te uporządkowane procesy są precyzyjnie modulowane, pozostaje stosunkowo nieznane. Tutaj pokazujemy, że planarne wykorzystują efektor kaskady sygnalizacyjnej Hippo, yorkie (yki; YAP u kręgowców) do kontrolowania zróżnicowanego zestawu procesów plejotropowych w homeostazy narządów, regulacji komórek macierzystych, regeneracji i patterningu osiowego. My pokazujemy, że yki funkcjonuje w celu utrzymania homeostazy planarnego układu wydalniczego (protonephridial) i ogranicza proliferację komórek macierzystych, ale nie wpływa na proces różnicowania lub śmierć komórek. Wreszcie, pokazujemy, że Yki działa synergistycznie z sygnalizacją WNT/β-kateniny w celu tłumienia determinacji głowy przez ograniczając domeny ekspresji tylnych genów WNT i tego inhibitora WNT notum. Nasze dane pokazują, że yki jest kluczowym genem u planariów. planariów, który integruje kontrolę proliferacji komórek macierzystych, homeostazę narządów, i przestrzenne modelowanie tkanek. --- Szlaki sygnałowe komórek Wnt i Decapentaplegic działają synergistycznie w ich wkład w modelowanie makrochaete (narządu zmysłu) na notum Drosophila melanogaster. Szlak sygnałowy Wingless został ektopowo aktywowany przez usunięcie aktywności Shaggy (homolog kinazy syntazy glikogenu kręgowców 3) w mozaikach. Aktywność pronowotworowa jest asymetryczna w klonie komórek z niedoborem Shaggy'ego Shaggy i wykazuje stałą "polaryzację" w odniesieniu do osi ciała, niezależnie od dokładnej lokalizacji klonu. Ta asymetryczna odpowiedź wskazuje na istnienie w nabłonku drugiego sygnału, który, jak sugerujemy jest Decapentaplegic. Ektopowa ekspresja Decapentaplegic indukuje dodatkowe tylko w komórkach, które również odbierają sygnał Wingless. Aktywacja sygnalizacji Hedgehog generuje sygnał dalekiego zasięgu, który może promować tworzenie makrochaetek w domenie aktywności Wingless. Sygnał ten zależy od funkcji decapentaplegic. Autonomiczna aktywacja odpowiedzi sygnałowej Wingless w komórkach powoduje tłumienie lub sekwestrację tego sygnału. Nasze wyniki sugerują nowy mechanizm patterningu, który determinuje pozycjonowanie narządów zmysłów u Drosophila. --- Sygnalizacja przez białka Wnt jest precyzyjnie zrównoważona, aby zapewnić prawidłowy rozwój i homeostazę tkanek przy jednoczesnym unikaniu chorób takich jak rak. Jest to osiągane częściowo częściowo przez Notum, wysoce konserwatywnego wydzielanego antagonistę sprzężenia zwrotnego. Uważa się, że Notum działa jako fosfolipaza, usuwając glipikany i związane z nimi białka Wnt z powierzchni komórki. Jednak pogląd ten nie wyjaśnia specyficzności, ponieważ glikany wiążą wiele zewnątrzkomórkowych ligandów. Tutaj przedstawiamy dowody genetyczne w Drosophila, że Notum wymaga glikopikanów do tłumienia sygnalizacji Wnt, ale nie nie rozszczepia ich kotwicy glikofosfatydyloinozytolu. Analizy strukturalne ujawniają miejsca wiązania glikozaminoglikanów na Notum, które prawdopodobnie pomagają Notum w Notum w kolokalizacji z białkami Wnt. Zidentyfikowano również, w miejscu aktywnym ludzkiego i Drosophila Notum, dużą hydrofobową kieszeń, która mieści palmitooleinian. Analizy kinetyczne i spektrometryczne ludzkich białek pokazują, że Notum jest karboksylesterazą, która usuwa niezbędną cząsteczkę palmitooleinianu z białek Wnt i tym samym stanowi pierwszą znaną zewnątrzkomórkową deacylazę białkową. --- Mechanizmy, które umożliwiają reakcjom na urazy szybkie odrastanie regeneracyjne, nie są dobrze poznane. dobrze poznane. Planarians mogą regenerować zasadniczo każdą tkankę usuniętą przez zranienie, nawet po dekapitacji, dzięki silnej regulacji dorosłych pluripotencjalnych komórek macierzystych komórek macierzystych populacji neoblastów. Tworzenie biegunowych centrów sygnałowych z udziałem inhibitorów Wnt lub ligandów Wnt promuje odpowiednio regenerację głowy lub ogona, a proces ten wymaga użycia neoblastów wcześnie po urazie. Wykorzystaliśmy profilowanie ekspresji oczyszczonych neoblastów, aby zidentyfikować czynniki potrzebne do tworzenia przedniego bieguna. do tworzenia przedniego bieguna. Stosując to podejście, zidentyfikowaliśmy zic-1, czynnik transkrypcyjny z rodziny czynnik transkrypcyjny z rodziny Zic, jako aktywowany transkrypcyjnie w subpopulacji neoblastów. subpopulacji neoblastów w pobliżu miejsc zranienia na wczesnym etapie regeneracji głowy. W miarę postępu głowy, inhibitor Wnt notum ulega ekspresji w nowo w nowo powstałym biegunie przednim w komórkach z ekspresją zic-1 pochodzących z neoblastów. Zahamowanie zic-1 przez RNAi spowodowało brak ekspresji notum w przednim biegunie i regeneracji głowy, ale nie wpływała na regenerację ogona. Zarówno uraz, jak i kanoniczne hamowanie sygnalizacji Wnt są wymagane do ekspresji zic-1 a eksperymenty z podwójnym RNAi sugerują, że zic-1 hamuje sygnalizację Wnt, aby umożliwić regenerację głowy. Analiza determinantów losu neoblastów wykazała, że zic-1 kontroluje specyfikację komórek z ekspresją notum z neoblastów z ekspresją foxD neoblastów, tworząc przedni biegun, który organizuje późniejszy wzrost. Wyspecjalizowane programy różnicowania mogą ogólnie leżeć u podstaw zależnego od urazu tworzenie centrów organizacji tkanek wykorzystywanych do regeneracyjnego odrastania. --- Drosophila Wingless (Wg) jest założycielem rodziny wydzielanych białek Wnt. białek. Podczas rozwoju skrzydła, Wg działa jako morfogen, którego gradient stężenia którego gradient stężenia dostarcza wskazówek pozycyjnych dla kształtowania skrzydeł. Mechanizm molekularny mechanizm(y) molekularny(e) tworzenia gradientu Wg nie jest w pełni poznany. Tutaj, systematycznie analizowaliśmy rolę glikanów Dally i białka podobnego do Dally (Dlp), receptorów Wg Frizzled (Fz) i Fz2 oraz ko-receptora Wg Arrow (Arr) w tworzeniu gradientu Wg w tarczy skrzydłowej. Wykazaliśmy, że zarówno Dally i Dlp są niezbędne i pełnią różne role w tworzeniu gradientu Wg. Specyficzność Specyfika Dally i Dlp w tworzeniu gradientu Wg jest przynajmniej częściowo osiągnięte przez ich różne wzorce ekspresji. Ku naszemu zaskoczeniu, chociaż Fz2 zasugerowano, że odgrywa istotną rolę w tworzeniu gradientu Wg przez ektopową ekspresję badania ekspresji, usunięcie aktywności Fz2 nie zmienia pozakomórkowego gradientu Wg gradientu. Co ciekawe, usunięcie zarówno Fz, jak i Fz2 lub Arr powoduje zwiększenie pozakomórkowych poziomów Wg, co wynika głównie z podwyższonych poziomów Dlp. Dalej pokazujemy, że Notum, negatywny regulator sygnalizacji Wg, obniża sygnalizację Wg głównie poprzez modyfikację Dally. Wreszcie, wykazujemy, że ruch Wg jest hamowany przez komórki zmutowane zarówno dla dally, jak i dlp. Razem, te nowe odkrycia sugerują, że gradient morfogenów Wg w tarczy skrzydłowej jest kontrolowany głównie przez połączone działania Dally i Dlp. Proponujemy, aby Wg ustanowił swój gradient stężenia poprzez ograniczony mechanizm dyfuzji z udziałem Dally i Dlp w tarczy skrzydłowej. --- Ewolucja nowych struktur jest często możliwa dzięki zmianom w czasie lub przestrzennej ekspresji genów regulujących rozwój. Makroszczety, duże czułki ułożone w stereotypowe wzory specyficzne dla gatunku, są ewolucyjną nowością ewolucyjną nowością u cyklofagów i są związane ze zmianami w czasowej i przestrzennej ekspresji genów. zarówno czasowej, jak i przestrzennej ekspresji genów proneuronalnych achaete (ac) i scute (sc). Zmiany w ekspresji przestrzennej są związane z ewolucją sekwencji cis-regulacyjnych. ewolucją sekwencji cis-regulacyjnych, ale nie wiadomo, w jaki sposób osiągana jest regulacja czasowa. czasowa. Jednym z czynników wymaganych do ekspresji ac-sc, którego ekspresja pokrywa się czasowo z ekspresją ac-sc w notum, jest Wingless (Wg; znany również jako znany również jako Wnt). Wingless obniża aktywność kinazy serynowo-treoninowej Shaggy (Sgg). kinazy Shaggy (Sgg; znanej również jako GSK-3). Wykazaliśmy, że Scute jest fosforylowana przez Sgg na reszcie serynowej i że mutacja tej reszty skutkuje formą Sc o podwyższonej aktywności proneuronalnej, która może uratować utratę szczeciny charakterystyczną dla mutantów wg. Sugerujemy, że fosforylowana forma Sc ma zmniejszoną aktywność transkrypcyjną, tak że sc jest niezdolna do autoregulacji, funkcji niezbędnej do segregacji prekursorów szczeciny. szczeciny. Sgg fosforyluje również Pannier, aktywator transkrypcji ac-sc, którego aktywność jest podobnie tłumiona, gdy jest w stanie fosforylacji stanie fosforylacji. Ponadto pokazujemy, że sygnalizacja Wg nie działa bezpośrednio poprzez element cis-regulacyjny cis-regulator genów ac-sc. Sugerujemy, że czasowa kontrola aktywności aktywności ac-sc u cyklofagów jest prawdopodobnie regulowana przez czynniki permisywne i dlatego może nie być kodowana na poziomie sekwencji genów ac-sc. --- Glipikany to proteoglikany siarczanu heparanu, które są związane z zewnętrzną powierzchnią błony plazmatycznej za pomocą kotwicy glikozylo-fosfatydyloinozytolowej. Homologi glipikanów występują u wszystkich Eumetazoa. U ssaków występuje sześciu członków rodziny ssaków (od GPC1 do GPC6). Glikany mogą być uwalniane z powierzchni komórki przez lipazę o nazwie Notum, a większość z nich podlega rozszczepieniu endoproteolitycznemu przez podobne do furyny konwertazy. Opublikowane dotychczas dowody in vivo wskazują, że główną funkcją główną funkcją glikopikanów przyłączonych do błony jest regulacja sygnalizacji Wnts, Hedgehogs, czynników wzrostu fibroblastów i białek morfogenetycznych kości (BMP). W zależności od kontekstu, glikany mogą mieć działanie stymulujące lub hamujące sygnalizację. aktywność na sygnalizację. W przypadku Wnt zaproponowano, że mechanizm mechanizm stymulujący opiera się na zdolności glikanów do ułatwiania i/lub stabilizowania interakcji Wnt z ich receptorami sygnalizacyjnymi, białkami Frizzled białkami. Z drugiej strony, niedawno doniesiono, że GPC3 hamuje sygnalizację białek Hedgehog podczas rozwoju poprzez konkurowanie z Patched, receptorem Hedgehog receptorem Hedgehog, o wiązanie Hedgehog. Co zaskakujące, aktywność regulacyjna glikanów w szlakach sygnałowych Wnt, Hedgehog i BMP jest tylko częściowo zależna od łańcuchów siarczanu heparanu.

Czy białko Wnt jest modyfikowane przez notum?

Tak, Notum deacyluje białka Wnt w celu zahamowania aktywności sygnalizacyjnej.

Szereg molekularnych środków terapeutycznych, pochodzących z wykorzystania naszej wiedzy na temat onkogennych szlaków, które są często deregulowane w raku, jest obecnie wchodzą do badań klinicznych. Jednym z nich jest nowy środek 17-alliloamino-17-demetoksygeldanamycyna, która działa hamująco na chaperon molekularny hsp90. hsp90. Leczenie czterech ludzkich linii komórkowych raka okrężnicy izo-efektywnymi stężeniami tego środka stężeniami tego środka spowodowało zubożenie c-raf-1 i akt oraz zahamowanie transdukcji sygnału. Wykorzystaliśmy analizę ekspresji genów do identyfikacji genów reagujących na leczenie tym lekiem. Ekspresja genów hsp90 nie miała wpływu, ale hsc hsp70, hsp90beta, keratyna 8, keratyna 18 i kaweolina-1 były deregulowane po leczeniu. Te obserwacje były zgodne z hamowaniem transdukcji sygnału i sugerowały możliwy mechanizm oporności lub powrotu do zdrowia 17-alliloamino-17-demetoksygeldanamycyny. Wyniki rzuciły światło na molekularny sposób działania inhibitorów hsp90 i sugerują możliwe molekularne markery działania leku do wykorzystania w badaniach klinicznych testujących hipotezy. Oncogene (2000) 19, 4125 - 4133

Jaki jest sposób działania inhibitorów Hsp90?

Farmakologiczne hamowanie Hsp90 obejmuje interakcję z miejscem wiążącym ATP chaperonu. Wywiera to działanie antyproliferacyjne, powodując znaczne zahamowanie wzrostu guza. Po leczeniu inhibitorem Hsp90, ekspresja wielu białek ulega zmianie, a w szczególności klientów Hsp90, co prowadzi do rozregulowania wewnątrzkomórkowej transdukcji sygnału, odpowiedzi immunologicznej, wzrostu i utrzymania komórek, transportu i metabolizmu, ostatecznie powodując śmierć komórek nowotworowych poprzez aktywację zarówno wewnętrznych, jak i zewnętrznych szlaków apoptotycznych.

Autorzy opisują przypadek 16-letniej dziewczynki, u której wystąpiła gorączka, drgawki toniczno-kloniczne, nierówne ciśnienie krwi na ramieniu i brak tętna w lewej kończynie górnej. w lewej kończynie górnej. W badaniu przedmiotowym stwierdzono skurczowy szmer w okolicy pępka, pansystoliczny szmer stwierdzono pansystoliczny szmer niedomykalności mitralnej. Badanie neurologiczne neurologiczne było prawidłowe, z wyjątkiem asymetrii w obwodzie mózgu po jednej stronie w porównaniu z drugą. z drugą. Miała graniczną inteligencję (IQ 70) według Skali Inteligencji Wechslera. Wechslera. Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) mózgu mózgu wykazał zaniki lewej półkuli mózgu z łagodnym poszerzeniem komór łagodnym poszerzeniem komór, widocznymi komórkami powietrznymi przynosowymi i wyrostka sutkowatego, sugerującymi zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS). Konwencjonalna angiografia wykazała zwężenie lewą tętnicę szyjną wewnętrzną. Była również zwężona tętnica ramienna, nieobecna lewej tętnicy nerkowej ze zwężoną aortą brzuszną podnerkową. Pacjentowi podano leki przeciwnadciśnieniowe. leki przeciwnadciśnieniowe. Stawiamy hipotezę, że zapalenie tętnic Takayasu i związana z nim okluzja naczyń jest przyczyną nabytych zmian w mózgu. --- TŁO: Hematrofia mózgowa (CHA) może występować w dzieciństwie lub w wieku dorosłym, jeśli pojawia się przed lub po drugim roku życia. Te dwie jednostki różnią się etiologią etiologią, obrazem klinicznym i charakterystyką obrazowania. CHA dzieciństwa lub zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona, jest spowodowany urazami wewnątrzmacicznymi lub okołoporodowych, które wpływają na perfuzję pojedynczej półkuli mózgowej, objawiający się klinicznie zmiennym upośledzeniem umysłowym, padaczką oporną na leczenie, asymetrią twarzy, niedowładem połowiczym/porażeniem połowiczym lub nieprawidłowymi ruchami kończyn w badaniach obrazowych, utratą objętości w jednej półkuli mózgowej i ipsilateralną utratą objętości w drugiej półkuli mózgowej. półkuli mózgowej i ipsilateralne kompensacyjne zmiany czaszkowe, takie jak pogrubienie sklepienia czaszki pogrubienie, uniesienie dachu oczodołu i grzbietu kości ogonowej, a także hiperpneumatyzacja zatoki czołowej i komórek wyrostka sutkowatego. Zamiast tego, CHA jest wieloczynnikowa i w badaniach obrazowych objawia się jedynie utratą objętości w jednej półkuli mózgu. w jednej półkuli mózgowej, bez zmian kompensacyjnych w czaszce. RAPORT PRZYPADKÓW: przedstawiamy klasyczny przypadek kliniczny CHA wtórnego do urazu okołoporodowego i inny przypadek CHA w wieku dorosłym wtórny do wielokrotnych udarów zatorowych zatorowych u pacjenta z nieaktywną chorobą reumatyczną serca, komentując różnice różnice w obrazowaniu tych rzadkich jednostek klinicznych. --- Prenatalne ultrasonograficzne wykrycie jednostronnej wentrikulomegalii mózgu rodzi podejrzenie stanu patologicznego związanego z przepływem płynu mózgowo-rdzeniowego płynu mózgowo-rdzeniowego lub patologią miąższu mózgu. Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona jest rzadkim schorzeniem charakteryzującym się hemiatrofią mózgu, pogrubieniem kości klinowej, asymetrią czaszki i twarzy, niedowładem połowiczym, upośledzeniem funkcji poznawczych i drgawkami. drgawki. Rozpoznano i opisano typy wrodzone i nabyte, głównie w późnym dzieciństwie, wieku młodzieńczym i dorosłym. Opisujemy niemowlę płci żeńskiej z prenatalną diagnozą jednostronnej wentrikulomegalii lewostronnej, w której MRI mózgu i angiografia MRI ze wzmocnieniem kontrastowym wykazały hemiatrofię lewej półkuli mózgu. hemiatrofię mózgową związaną ze zmniejszonym kalibrem lewej tętnicy środkowej mózgu ujawniając charakterystyczne objawy zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona. Obrazowanie prenatalne, anomalia naczyniowa mózgu odpowiedzialna za hemiatrofię mózgu hemiatrofię mózgową i wczesną ewolucję kliniczną nigdy wcześniej nie opisano u tak małego dziecka u tak małego dziecka i uzupełniają nabyte opisy kliniczne u starszych dzieci. dzieci. Diagnostyka różnicowa, badania genetyczne, neurofizjologiczne neurofizjologiczne, krótkoterminowe obserwacje kliniczne i rozwojowe. Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona należy wykluczyć w diagnostyce różnicowej jednostronnej wentrikulomegalii płodu. Wczesna ocena kliniczna, diagnostyka różnicowa diagnostyka różnicowa i obrazowanie mózgu, w tym angiografia MRI mózgu, pozwalają lekarzom na zdiagnozowanie tego rzadkiego schorzenia również we wczesnym okresie niemowlęcym. --- Rosnące pęknięcie czaszki lub torbiel opon mózgowo-rdzeniowych najczęściej występuje u dzieci w wieku poniżej 3 lat i jest niezwykle rzadkie u dorosłych. Przyczyną rosnącego złamania czaszki jest zwykle rozerwanie opony twardej w związku ze złamaniem. W niniejszej pracy przedstawiono 18-letniego pacjenta z upośledzeniem umysłowym i hemiatrofią mózgową (zespół Dyke-Davidoff-Masson) związaną z rosnącym pęknięciem czaszki czaszki, u którego doszło nie tylko do rozerwania opony twardej, ale także do ipsilateralnego ale także ipsilateralnie przemieszczona i poszerzona komora boczna z powodu pierwotnej choroby choroby najwyraźniej przyczyniły się do rozwoju rosnącego złamania czaszki. --- Opisano przypadek 39-letniego mężczyzny z zespołem Dyke'a-Davidoffa-Massona objawiającym się całkowitą hemiatrofią. Pacjent miał wadę mięśniową w lewej części potylicznej przy urodzeniu i hemiatrofię lewostronną obejmującą twarz w okresie niemowlęcym. Obecna składa się atrofia lewej twarzy, tułowia i kończyn, ubytek mięśni z towarzyszącą sklerodermią. wada mięśniowa z towarzyszącą twardziną lewej grzbietowej zmiany szyjnej, obustronny pes cavus, rozszczep podniebienia, niedowład połowiczy lewostronny, w tym porażenie twarzy i zmniejszone powierzchowne czucie lewej strony ciała. Zmniejszenie objętości prawej czaszki i nieznaczne uniesienie prawej piramidy skroniowej i górnej granicy oczodołu. w badaniu rentgenowskim głowy. Zanik zaniku prawej półkuli mózgu i szypuły mózgu w rezonansie magnetycznym. rezonansu magnetycznego. Wyniki te sugerują, że hemiatrofia mózgu była odpowiedzialna za za całkowitą hemiatrofię ciała u tego pacjenta. Etiologia hemiatrofii mózgu mózgu nie jest znana. Istnieje jedynie doniesienie o zespole Dyke-Davidoff-Masson któremu towarzyszyła całkowita hemiatrofia. --- Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona lub hemiatrofia mózgowa to przed- lub okołoporodowa nabytą jednostką charakteryzującą się głównie objawami neurologicznymi, takimi jak drgawki, asymetria twarzy, niedowład połowiczy i opóźnienie umysłowe. Rzadko zgłaszane są objawy psychiatryczne. Przedstawiamy pierwszy przypadek mózgu i późny początek opornego na leczenie zaburzenia schizoafektywnego po stresującym wydarzeniu życiowym. po stresującym wydarzeniu życiowym. Pacjent ostatecznie dobrze zareagował na klozapinę. klozapinę. Historia kliniczna i wyniki neuroobrazowania strukturalnego są w celu omówienia możliwej tendencyjności rozwojowej zaburzeń psychotycznych. --- Hemiatrofia mózgowa lub zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona to stan charakteryzujący się charakteryzującym się napadami drgawkowymi, asymetrią twarzy, niedowładem połowiczym lub połowiczym niedowładem połowiczym i upośledzeniem umysłowym. Wyniki te są spowodowane uszkodzeniem mózgu które może wystąpić we wczesnym okresie życia lub w macicy. Cechy radiologiczne to jednostronna utrata objętości mózgu i związane z nią kompensacyjne zmiany kostne w kalwarii, takie jak pogrubienie, hiperpneumatyzacja zatok przynosowych i komórek wyrostka sutkowatego i komórek wyrostka sutkowatego oraz uniesienie grzbietu kości skroniowej. Autorzy opisali trzy przypadki. Klasyczne objawy zespołu są obecne w różnym stopniu w zależności od stopnia uszkodzenia mózgu. Patogeneza została skomentowana. --- Zespół Dyke'a Davidoffa Massona (DDMS) charakteryzuje się napadami drgawkowymi, asymetrią twarzy i upośledzeniem umysłowym. asymetrią twarzy, przeciwstronnym niedowładem połowiczym i upośledzeniem umysłowym. Charakterystycznymi radiologiczne to hemiatrofia mózgowa z homolateralnym przerostem czaszki i zatok. czaszki i zatok. Przedstawiamy przypadek DDMS u 18-miesięcznej dziewczynki, u której z prawostronnymi napadami ogniskowymi, niedowładem połowiczym po tej samej stronie i opóźnionymi kamieniami milowymi. i opóźnionymi kamieniami milowymi. --- Celem tego badania była retrospektywna ocena cech poznawczych i charakterystyki elektroklinicznej hemiatrofii prawej półkuli mózgu (zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona [DDMS]). Oceny poznawcze ze szczególnym ze szczególnym uwzględnieniem funkcji wzrokowo-przestrzennych, cech elektroklinicznych i neuroobrazowania neuroobrazowania przeanalizowano u pięciu pacjentów z klinicznie i klinicznie i neuroradiologicznie potwierdzoną diagnozą prawostronnego DDMS. Testy inteligencji wykazały upośledzenie umysłowe u wszystkich pacjentów z wyjątkiem jednego. Oceny neuropsychologiczne wykazały spójne upośledzenie w zadaniach, które mają komponent przestrzenny (przetwarzanie przestrzenne i rozróżnianie orientacji), podczas gdy uwaga, funkcje wykonawcze i domeny pamięci werbalnej były upośledzone w różnym stopniu. Pod względem elektroklinicznym głównymi typami napadów były proste częściowe napady ruchowe, złożone częściowe i wtórnie uogólnione. częściowe złożone i wtórnie uogólnione. Międzynapadowe EEG wykazało niższe amplitudy amplitudy i powolną aktywność tła w chorej półkuli. Ogólnie rzecz biorąc poznawcze pacjentów z DDMS obejmują szerokie spektrum upośledzeń upośledzenia wpływające na wiele dziedzin. Nasze odkrycia potwierdzają koncepcję, że grzbietowe szlaki wzrokowe odpowiedzialne za przetwarzanie przestrzenne mogą być lateralizowane do prawej półkuli. prawej półkuli. --- Chociaż radiologiczne wyniki hemiatrofii mózgowej (zespół Dyke-Davidoff-Masson zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona) są dobrze znane, nie ma systematycznych badań dotyczących płci i strony strony w tym zespole. Obrazy mózgu u 26 pacjentów (średnia wieku 11 lat) z hemiatrofią mózgową zostały retrospektywnie przeanalizowane. Dziewiętnastu pacjentów (73,5%) było płci męskiej, a siedmiu pacjentów (26,5%) było płci żeńskiej. Zajęcie lewej półkuli lewej półkuli u 18 pacjentów (69,2%), a prawej półkuli u ośmiu pacjentów (30,8%). u ośmiu pacjentów (30,8%). Wnioskujemy, że płeć męska i zajęcie lewej półkuli są częste w przypadku hemiatrofii mózgowej. --- TŁO: Celem tego badania było podkreślenie klinicznych i obrazowych wyników 19 dziecięcych przypadków hemiatrofii mózgowej. METODY: Łącznie 11 pacjentów płci męskiej i 8 płci żeńskiej poddano ocenie za pomocą tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. tomografii komputerowej i rezonansu magnetycznego. Pacjenci byli w wieku od 1 do 17 lat. Ocenianymi parametrami były: lokalizacja zmian, efekt przesunięcia strukturalnego w linii środkowej, ipsilateralne zmiany ciemieniowe i miąższowe. WYNIKI: Lewostronną hemiatrofię mózgową zaobserwowano w 14 przypadkach, podczas gdy prawostronną hemiatrofię mózgową zaobserwowano w 14 przypadkach. hemiatrofię mózgową zaobserwowano w pięciu przypadkach. Jednostronne pogrubienie kości w 11 przypadkach, hiperpneumatyzację zatok przynosowych w pięciu przypadkach i hipoplazję środkowego płata czołowego. hipoplazję środkowego przedniego dołu czaszki u trzech pacjentów. Zanik szypuły zanik szypuły mózgowej odnotowano w siedmiu przypadkach. Łącznie u 11 pacjentów stwierdzono i hipoplazję jądra soczewkowatego. W jednym przypadku hemiatrofia mózgowa była z ipsilateralnym dużym rozszczepem schizencefalicznym i brakiem przegrody międzykomorowej. septum pellucidum, podczas gdy w innym przypadku wystąpił rozlany zanik móżdżku związany z hemiatrofią mózgową. WNIOSKI: Tomografia komputerowa, a w szczególności obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego są procedurami z wyboru w odniesieniu do oceny etiologii i rozległości etiologii i stopnia zajęcia miąższu mózgu w hemiatrofii mózgowej. --- Tak zwany zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS) jest rzadkim zaburzeniem hemiatrofii mózgowej. hemiatrofii mózgowej. Obraz kliniczny może obejmować asymetrię twarzy, asymetrię twarzy, atrofię przeciwstronną (w tym tułowia i kończyn) oraz niedowład połowiczy, trudności z mową, upośledzenie umysłowe i padaczka. Ponieważ dotyczy wielu układów, zwłaszcza dróg oddechowych, utajonej miopatii, i drgawki, znieczulenie takiego pacjenta jest wyzwaniem dla każdego anestezjologa. anestezjologa. Nie ma jednak doniesień klinicznych, które dotyczyłyby znieczulenia takich pacjentów w literaturze. Niniejszy raport przedstawia 5-letnią dziewczynkę, cierpiącą na DDMS, zaplanowaną do trepanacji wiertłem. Skuteczne postępowanie Udane postępowanie anestezjologiczne zostało przedstawione wraz z najważniejszymi wnioskami z doświadczenia. z doświadczenia. --- U pacjenta z zespołem Dyke'a-Davidoffa-Massona przez całe życie występowała dezorientacja przestrzenna i wzrokowo-przestrzenne wady poznawcze. dezorientacji przestrzennej i wzrokowo-przestrzennych defektów poznawczych wykazanych w testach testy psychologiczne. Sugerujemy, że nieprawidłowości w zachowaniu i wynikach testów mogą być związane ze zmianami zanikowymi wykazanymi przez pneumoencefalografii i komputerowej tomografii osiowej. Rozważamy kilka wyjaśnień braku kompensacji tych wad poznawczych. poznawczych. --- Pacjentką była 19-letnia kobieta, która zgłosiła się z hemiatrofią i i osłabieniem czucia powierzchownego po lewej stronie ciała, w tym na twarzy. twarzy. W przeszłości miała napady toniczno-kloniczne z towarzyszącym niedowładem połowiczym lewostronnym w późnym dzieciństwie. niedowładem połowiczym w późnym dzieciństwie. Tomografia komputerowa mózgu wykazała poszerzenie zatoki czołowej czołowej, pogrubienie kości klinowej, hemiatrofię mózgu i poszerzenie komory bocznej po prawej stronie. komory bocznej po prawej stronie. Rezonans magnetyczny mózgu wykazał atrofię prawego móżdżku i śródmózgowia śródmózgowia i poszerzenie komory bocznej na obrazach ważonych T1, a także obszar o wysokiej intensywności sygnału od płata ciemieniowego do potylicznego na obrazach T2. Wyniki te sugerują epizod, który mógł przejściowe niedokrwienie prawej półkuli mózgu po okresie wewnątrzmacicznym. okresie wewnątrzmacicznym. --- Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona to stan charakteryzujący się napadami drgawkowymi, asymetrią twarzy lub niedowładem połowiczym. asymetrią twarzy, przeciwstronnym niedowładem połowiczym lub niedowładem połowiczym i upośledzeniem umysłowym. My przedstawiamy cechy kliniczne i obrazowe u dwóch pacjentów z padaczką ujawniającą zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona. Rezonans magnetyczny mózgu wykazał jednostronną utratę objętości mózgu mózgu z przerostem i hiperpneumatyzacją zatok przynosowych i komórek wyrostka sutkowatego. komórek wyrostka sutkowatego. Ipsilateralna polimikrogyria czołowo-ciemieniowa była obecna u jednego pacjenta. pacjenta. --- Opisano pięć przypadków zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS) z różnymi klinicznymi i radiologicznymi. Oceniane parametry obejmowały lokalizację lokalizacja zmian, efekt przesunięcia strukturalnego w linii środkowej, zmiany patologiczne i morfologiczne zmiany w ipsilateralnym kalwarium, zatokach przynosowych i mezencefalonie, obecność kompensacyjnego przerostu kontralateralnego. Z pomocą zarówno rezonansu magnetycznego (MR) i tomografii komputerowej (CT) zaobserwowano zmieniające się stopnie wszystkich ocenianych parametrów zaobserwowano u wszystkich pięciu pacjentów. pacjentów. Podsumowując, nie stwierdzono związku między zmianami miąższowymi i a zmianami miąższowymi i kalwarialnymi oraz między czasem od początku choroby a wielkością zmianami morfologicznymi i patologicznymi. --- Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona jest zaburzeniem obejmującym hemiatrofię lub hipoplazję 1 półkuli mózgowej. 1 półkuli mózgowej w wyniku uszkodzenia rozwijającego się mózgu. Często często objawia się drgawkami, niedowładem połowiczym, upośledzeniem umysłowym i zmianami twarzy. twarzy. Z tą patologią związane są zmiany widoczne radiologicznie, takie jak pogrubienie kalwarii, hiperpneumatyzacja zatok oraz między innymi poszerzenie ipsilateralnej komory bocznej. Poniżej przedstawiono przypadku 18-letniej kobiety emigrującej z Ghany, która zgłosiła się na oddział ratunkowy ze skargami na drgawki, które zdiagnozowano jako spowodowane malarią mózgową w wieku 13 lat. Postawiliśmy hipotezę, że malaria mózgowa malaria mózgowa i związana z nią okluzja naczyń są przyczynami jej nabytych zmian mózgowych. zmiany. W zestawie znajdują się obrazy tomografii komputerowej. --- Inwazyjna aspergiloza czaszkowo-mózgowa, często spotykana w warunkach upośledzonej odporności. jest prawie zawsze śmiertelna pomimo radykalnego leczenia chirurgicznego i medycznego. leczenia i jest często stwierdzana podczas sekcji zwłok. Autorzy opisują unikalny, samoistnie ustępujący przebieg kliniczny tej agresywnej infekcji u 10-miesięcznego niemowlęcia. niemowlęcia. Niemowlę zostało przywiezione na pogotowie w zmienionym sensorium z 1-tygodniową historią lewostronnego niedowładu połowiczego, nadmiernej drażliwości i wymiotów. wymiotami. Badanie MRI mózgu ujawniło liczne, heterogenicznie wzmacniające się zmiany w prawym mózgu. w prawej półkuli mózgu z efektem masy. Największa zmiana w w czołowo-skroniowych obszarach korowych i podkorowych została zdekompresowana w trybie pilnym. w trybie pilnym. Wyniki histopatologiczne sugerowały inwazyjną aspergilozę. aspergilozę, chociaż nie było dowodów na zakażenie płuc lub zatok przynosowych. zatokach przynosowych. Aspiracja pozostałych zmian pod kontrolą tomografii komputerowej i zalecono dalszą terapię przeciwgrzybiczą. Rodzice jednak, zażądali wypisu bez dalszego leczenia. Dziecko było widziane na wizycie kontrolnej 3 lata później, nie otrzymując żadnego leczenia przeciwgrzybiczego. Obrazowanie wykazały ustąpienie infekcji i cechy zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona (hemiatrofia mózgowa). (hemiatrofia mózgowa). To doniesienie o inwazyjnej aspergilozie mózgowej ustępującej bez leczenia jest pierwszym tego rodzaju. Aspekty kliniczno-radiologiczne kliniczno-radiologiczne zostały omówione w świetle wcześniej opisanych przypadków. --- Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS) charakteryzuje się hemiatrofią mózgu i kompensacyjnym pogrubieniem czaszki. ipsilateralne pogrubienie czaszki i objawia się nawracającymi napadami i niedowładem połowiczym. niedowładem połowiczym. Przedstawiamy jeden przypadek z typowym DDMS, którego brat cierpiał na padaczkę o łagodnym nasileniu. na padaczkę z łagodnymi nieprawidłowościami w obrazowaniu związanymi z DDMS i podobną semiologią napadów. i podobną semiologią napadów. 26-letni mężczyzna miał w wywiadzie opóźnienie rozwoju, upośledzenie umysłowe, niedowład połowiczy. opóźnienie rozwoju, niedowład połowiczy i nawracające napady padaczkowe. Jego brat, 23-letni mężczyzna również doświadczał nawracających napadów, ale nie miał deficytów neurologicznych. Starszy brat doświadczał ogniskowych napadów ruchowych z/bez wtórnego uogólnienia. wtórnym uogólnieniem. Czasami zauważał aurę słuchową. Rezonans magnetyczny wykazał atrofię półkulową z sąsiadującym przerostem kostnym. Napady młodszego brata młodszego brata były głównie typu słuchowego, a rezonans magnetyczny wykazał łagodny atrofię półkulową ze stwardnieniem hipokampa bez zmian kostnych. Przypadki naszego rodzeństwa mogą mieć predyspozycje rodzinne i potwierdzają koncepcję, że przebieg kliniczny i wyniki badań radiologicznych DDMS są zróżnicowane nawet w obrębie jednej rodziny. --- Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS) jest rzadkim zespołem padaczkowym, który charakteryzuje się charakteryzuje się hemiatrofią mózgu, homolateralnym przerostem czaszki, czaszki, hiperpneumatyzacją zatok przynosowych, napadami z upośledzeniem umysłowym lub bez niedorozwojem umysłowym i niedowładem połowiczym. Opisujemy przypadek DDMS u 40-letniej kobiety 40-letniej kobiety, która miała złożone napady częściowe z okazjonalnym wtórnym uogólnieniem od 4 roku życia. wtórnym uogólnieniem od 4 roku życia. Częstotliwość napadów wynosiła 10-20 napadów miesięcznie, mimo że przyjmowała cztery leki przeciwpadaczkowe. Zastosowaliśmy rezonans magnetyczny (MRI), pozytonową tomografię emisyjną (PET), funkcjonalny MRI i inwazyjną elektroencefalografię (EEG) w celu zdefiniowania stref epileptogennych i funkcjonalnych. strefy funkcjonalne. Rezonans magnetyczny mózgu wykazał wyraźną atrofię w lewym przednim grzbietowym i bocznych oraz łagodny zanik lewego górnego zakrętu skroniowego i lewego zakrętu ciemieniowego. lewego zakrętu ciemieniowego. Badanie PET wykazało obniżony metabolizm glukozy w obszarach zanikowych. regionach zanikowych. Funkcjonalny rezonans magnetyczny wykazał, że dolny zakręt czołowy i i dolne obszary ciemieniowo-potyliczne prawej półkuli były aktywowane przez testy językowe. Inwazyjne EEG wykazało, że lewy boczny płat skroniowy był jedynym źródłem napadów. jedynym źródłem napadów. Nasze wyniki sugerują, że "metaboliczna strefa graniczna metaboliczna", a nie region zanikowy, odgrywa ważną rolę w aktywności napadowej i że reorganizacja stref funkcjonalnych następuje po uszkodzeniu mózgu we wczesnym okresie życia. uszkodzenia mózgu we wczesnym okresie życia. --- Przedstawiono rzadki zespół, zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS), z zagadką diagnostyczną i sposobem jej rozwiązania. przedstawiono zagadkę diagnostyczną i sposób jej rozwiązania. U 13-letniego chłopca występowały z nawracającymi napadami przez ostatnie 10 lat. Był leczony lekami przeciwdrgawkowymi, co początkowo było zadowalające, ale później napady nawracały. jednak później napady nawracały. Ostatnio częstotliwość napadów wzrosła wraz z przednapadowymi zawrotami głowy i sennością ponapadową. Badanie fizykalne ujawniło łagodny niedowład połowiczy lewostronny i nieregularność chodu z odchyleniem w lewo. Był sprawny umysłowo, ale nie osiągnął wszystkich rozwojowych kamieni milowych w porównaniu do normalnego dziecka w jego wieku. wieku. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny głowy wykazały hemiatroficzny miąższ mózgu z wyraźnymi bruzdami i encefalomalacją. 24-godzinne intensywne monitorowanie wideo EEG EEG ujawniło stłumienie rytmu alfa i lokalną aktywność fal wolnych po stronie zanikowej półkuli. zanikowej półkuli. PET-CT wykazało wysoce funkcjonalną lewą półkulę mózgu i mniej funkcjonalną prawą półkulę mózgu. funkcjonalną lewą półkulę mózgową i mniej funkcjonalną prawą półkulę mózgową. Pacjent został poddany funkcjonalną hemisferektomię pod kontrolą neurofizjologiczną, a niefunkcjonalne tkanki mózgu niefunkcjonalne tkanki mózgu resekowano, jednocześnie selektywnie zachowując obszary funkcjonalne wykryte za pomocą fMRI i PET-CT. Podczas obserwacji pacjent był wolny od napadów, a także bez trudności w wykonywaniu codziennych czynności i komunikacji. codziennych czynności i komunikacji. Funkcjonalna hemisferektomia u pacjenta z DDMS ma dobre rokowanie. dobre rokowanie. --- Wstęp: Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona (DDMS) jest rzadko spotykaną jednostką kliniczną, która charakteryzuje się kliniczną, która charakteryzuje się hemiatrofią mózgową, niedowładem połowiczym kontralateralnym i padaczką. Cechy radiologiczne są typowe, takie jak jednostronny zanik półkuli mózgowej i padaczka. półkuli mózgowej i związane z tym kompensacyjne zmiany kostne w czaszce, jak pogrubienie, powiększenie zatok przynosowych i komórek powietrznych wyrostka sutkowatego. OPIS PRZYPADKU: W niniejszym artykule opisano pierwszy przypadek DDMS związany z guzem guzem naskórkowym i torbielą pajęczynówki, który przeszedł operację z powodu guza naskórkowego w śródpiersiu. w obszarze międzypółkulowym. Według naszej wiedzy, jest to pierwszy doniesienie o DDMS związanym z wieloma patologiami wewnątrzczaszkowymi i ten związek nie zostało wcześniej opisane w literaturze. WNIOSEK: Każdy pacjent, który otrzymuje DDMS w świetle wyników klinicznych i radiologicznych radiologicznych należy zbadać pod kątem współistniejących patologii. Różne sekwencje MRI mogą być przydatne w diagnostyce innych zmian wewnątrzczaszkowych. zmian wewnątrzczaszkowych. --- Opisujemy przypadek hemitrofii u 12-letniego dziecka, u którego wystąpiły drgawkami, niedowładem połowiczym i upośledzeniem umysłowym. Hemiatrofia jednej półkuli mózgowej półkuli mózgowej nie jest często spotykany w praktyce klinicznej. Kiedy to rozwija się we wczesnym okresie życia (w ciągu pierwszych dwóch lat), pewne zmiany czaszkowe takie jak ipsilateralny przerost czaszki i zatok. Asymetria Asymetria wzrostu półkul mózgowych z atrofią po jednej stronie, ipsilateralnym przerostem kostnym ipsilateralny przerost kostny i hiperpneumatyzacja zatok z przeciwstronnym niedowładem to cechy cechy zespołu Dyke'a Davidoffa Massona (DDMS). Prawdopodobnie okluzja naczyniowa była najważniejszą przyczyną hemiatrofii w naszym przypadku. --- U 15-letniej pacjentki wystąpiły drgawki, niedowład połowiczy prawostronny, niedowład połowiczy prawej strony ciała i upośledzenie umysłowe. Rezonans magnetyczny mózgu mózgu ujawnił charakterystyczne cechy diagnostyczne wrodzonego typu hemiatrofii mózgowej lub zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona. --- Zespół Dyke'a Davidoffa Massona (DDMS) odnosi się do atrofii lub hipoplazji jednej półkuli mózgowej w następstwie półkuli mózgowej w następstwie wcześniejszego urazu płodu lub dzieciństwa. Ma charakterystykę zmian klinicznych i radiologicznych. Zmiany te obejmują niedowład połowiczy, drgawki, asymetrię twarzy i upośledzenie umysłowe. Przedstawiamy 25-letniego mężczyznę ze skrzyżowanym zanikiem móżdżku i DDMS. Jego napady były dobrze kontrolowane przy użyciu kombinacji leków przeciwpadaczkowych.

Jaka jest charakterystyczna cecha zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona?

Hemiatrofia mózgowa (zanik jednej półkuli mózgowej) jest charakterystyczną cechą zespołu Dyke'a-Davidoffa-Massona. Rozwija się w wyniku uszkodzenia mózgu w okresie płodowym lub wczesnodziecięcym. Zespół Dyke'a-Davidoffa-Massona charakteryzuje się również pogrubieniem kości, asymetrią czaszki i twarzy, niedowładem połowiczym, zaburzeniami poznawczymi i drgawkami. .

CEL: Zbadanie mutacji genów u chińskich pacjentów z achondroplazją (ACH) oraz ustanowienie prostej i szybkiej molekularnej metody diagnostycznej aby odróżnić ACH od innych podobnych genetycznych karłowatości. METODY: Specyficzny fragment receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3) amplifikowano z wysuszonych plamek krwi 21 pacjentów z ACH i 6 podejrzanych pacjentów z ACH i 6 podejrzanych pacjentów z ACH za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy, a następnie mutację zbadano i wykryto za pomocą restrykcyjnej analizy enzymatycznej, polimorfizmu konformacji pojedynczej nici polimorfizm konformacyjny (SSCP) i denaturujący żel gradientowy elektroforezy (DGGE). WYNIKI: Jeden z 6 podejrzanych przypadków to ACH, a 5 to pseudoachondroplazja (PSACH). Dwudziestu jeden z 22 pacjentów z ACH miało przejście G do A w nukleotydzie 1138, a u 1 stwierdzono zamianę G na C w tej samej pozycji. pozycji. WNIOSEK: Nukleotyd 1138 genu FGFR3 jest również gorącym punktem mutacji u chińskich pacjentów z ACH. chińskich pacjentów z ACH. Opracowano prostą i szybką molekularną metodę diagnostyczną została opracowana w celu odróżnienia ACH od innych podobnych karłowatości genetycznych. --- Achondroplazja jest powszechną formą ludzkiej karłowatości z charakterystycznym skróceniem kończyn. charakterystycznym skróceniem kończyn i względną makrocefalią. Jest przekazywana jako dziedziczenie autosomalnie dominujące, a około 80% dotkniętych nią osób jest wynikiem sporadycznych mutacji bez pozytywnego wywiadu rodzinnego. Achondroplazja jest wynikiem genetycznych mutacji punktowych w genie receptora fibroblastycznego czynnika wzrostu 3 (F receptora czynnika fibroblastycznego 3 (FGFR3), który umożliwia nieprawidłowe różnicowanie chrząstki i płytki wzrostu różnicowanie chrząstki i niewystarczający rozwój kości. Najczęstsze mutacje genetyczne mutacje genetyczne w tym receptorze to zamiana G na A w pozycji 1138 (G1138A), co powoduje zamianę glicyny na argininę w kodonie 380. Na podstawie informacji genetycznych informacje, molekularne testy genetyczne mogą zapewnić dokładną diagnozę w porównaniu z badaniami radiologicznymi i prenatalnymi badaniami ultrasonograficznymi. Tutaj przedstawiamy denaturującą wysokosprawną chromatografię cieczową (DHPLC) do wykrywania 17 przypadków achondroplazji i 120 niezmienionych przypadków. Po sprzężeniu heterodupleksu i analizie wydłużania starterów wzmocnionej fluorescencją, wszyscy pacjenci z mutacją G1138A zostali pomyślnie zidentyfikowani. Podsumowując, wykazaliśmy, że DHPLC jest skuteczną, dokładną i czułą techniką wykrywania mutacji pojedynczego genu mutacji achondroplazji w zastosowaniach klinicznych. --- Achondroplazja (ACH) jest najczęstszą formą karłowatości o krótkich kończynach. Ostatnio, mutacja genu odpowiedzialna za ACH została zidentyfikowana w przezbłonowej domenie receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3. Przyczyną ACH jest mutacja mutacja punktowa w nukleotydzie 1138 cDNA, skutkująca zastąpieniem reszty argininy reszty argininy na glicynę. Do celów diagnostyki prenatalnej ACH, wykorzystaliśmy zagnieżdżoną reakcję łańcuchową polimerazy, aby zapewnić amplifikację genu. amplifikacji genu. Chociaż normalny allel nie ma miejsca restrykcji wokół sekwencji sekwencji przyczynowej, opracowaliśmy unikalną metodę włączenia miejsca restrykcyjnego SplI do normalnego allelu tylko przy użyciu zmodyfikowanych zestawów starterów. Przedstawiamy tutaj zastosowanie tej metodologii reakcji łańcuchowej polimerazy, która może zapewnić amplifikację genu i pominąć skomplikowane etapy sekwencjonowania w diagnostyce prenatalnej. diagnostyki prenatalnej. --- Przedstawiamy przypadek chłopca z achondroplazją i(21q) zespołem Downa. Oprócz cech czaszkowo-twarzowych typowych dla zespołu Downa, w obrazie klinicznym dominują cechy szkieletowe achondroplazji. achondroplazji zdominowały obraz kliniczny. Diagnoza zespołu Downa została na podstawie cech klinicznych i cytogenetycznego stwierdzenia trisomii i(21q) 21. Rozpoznanie achondroplazji rozpoznanie achondroplazji oparto na obecności objawów klinicznych i radiograficznych i potwierdzono obecnością powszechnej mutacji genu FGFR3 (Gly380Ar) FGFR3 (Gly380Arg) wykrytej przez analizę enzymów restrykcyjnych i sekwencjonowanie produktów reakcji łańcuchowej polimerazy. produktów reakcji łańcuchowej polimerazy. Jest to pierwsze doniesienie o achondroplazji związanej z zespołem Downa i(21q).

Mutacja którego genu jest związana z achondroplazją?

Achondroplazja jest spowodowana mutacjami w genie receptora czynnika wzrostu fibroblastów 3 (FGFR3).

Antagoniści witaminy K odegrali dominującą rolę w długoterminowym leczeniu pacjentów z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową. pacjentów z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową, a duże badania z ostatniej dekady wzmocniły skuteczność warfaryny jako leku przeciwzakrzepowego o pośrednim i i antykoagulant o przedłużonym działaniu. Jednak obiecujące nowe doustne bezpośrednie inhibitory trombiny trombiny okazują się być co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne jak antagoniści witaminy K bez związanej z tym toksyczności wątrobowej, którą obserwowano w przypadku wcześniejszych podawanych doustnie bezpośrednich inhibitorów trombiny. W niniejszym artykule dokonano przeglądu niedawno opublikowanego badania klinicznego Dabigatran versus Warfaryna w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz omawia ograniczenia i kliniczne ograniczenia i kliniczne zastosowanie badania, zwłaszcza w porównaniu z antagonistami witaminy K i niedawno badanymi doustnymi bezpośrednimi inhibitorami czynnika Xa, rywaroksabanem i apiksabanem. apiksabanem. --- CEL: Krytyczny przegląd skuteczności nowych doustnych antykoagulantów doustnych leków przeciwzakrzepowych (rywaroksabanu, dabigatranu, ksimelagatranu i apiksabanu) w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. OMÓWIENIE: Przegląd systematyczny i metaanaliza efektów losowych. Dane zostały wyodrębnione niezależnie przez dwóch badaczy. Skorygowane porównanie pośrednie zostało przeprowadzono w celu porównania nowych doustnych antykoagulantów. ŹRÓDŁA DANYCH: Medline, Embase i Cochrane Library (od początku do kwietnia 2012). Ręczne przeszukiwanie odpowiednich prac naukowych i kontakt z ekspertami. SELEKCJA BADAŃ: Randomizowane, kontrolowane badania nowych doustnych antykoagulantów w porównaniu z antagonistami witaminy K w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Wybrane były nawracające zdarzenia, poważne krwawienia i śmiertelność z wszystkich przyczyn. WYNIKI: Dziewięć badań spełniło nasze kryteria włączenia, obejmując 16 701 pacjentów ocenianych pod kątem skuteczności i 16 611 pod kątem bezpieczeństwa. Dane zostały podzielone według różnych nowych doustnych antykoagulantów. W przypadku nawracającej ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, nie było znaczących różnic w częstości występowania zdarzeń między którymkolwiek z antykoagulantami a leczeniem konwencjonalnym (rywaroksaban (cztery badania): względne ryzyko ryzyko 0,85, 95% przedział ufności 0,55 do 1,31; dabigatran (dwa badania): 1.09, 0,76 do 1,57; ximelagatran (dwa badania): 1,06, 0,62 do 1,80; i apiksaban (jedno badanie) badanie): 0,98, 0,20 do 4,79). Rywaroksaban zmniejszał ryzyko poważnego krwawienia w porównaniu z leczeniem konwencjonalnym (0,57, 0,39 do 0,84), podczas gdy inne nowe doustne antykoagulanty doustne antykoagulanty nie (0,76 (0,49 do 1,18) dla dabigatranu; 0,54 (0,28 do 1,03) dla ksimelagatranu; 2,95 (0,12 do 71,82) dla apiksabanu). W przypadku śmiertelności nie było istotnych różnic między nowymi doustnymi antykoagulantami a konwencjonalnym leczeniem doustnymi antykoagulantami a leczeniem konwencjonalnym (0,96 (0,72 do 1,27) dla rywaroksabanu; 1,00 (od 0,67 do 1,50) dla dabigatranu; 0,67 (od 0,42 do 1,08) dla ksimelagatranu; 6,89 (0,36 do 132,06) dla apiksabanu). Skorygowane porównanie pośrednie między pomiędzy rywaroksabanem i dabigatranem nie wykazało przewagi żadnego z leków nad żadnym z leków w odniesieniu do poważnych krwawień (0,75, 0,41 do 1,34) lub innych punktów końcowych. WNIOSKI: W porównaniu z antagonistami witaminy K, nowe doustne antykoagulanty miały podobne ryzyko nawrotu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i śmiertelności ze wszystkich przyczyn, choć śmiertelności ze wszystkich przyczyn, choć rywaroksaban wiązał się ze zmniejszonym ryzykiem krwawienia. --- Apiksaban jest bezpośrednim inhibitorem czynnika Xa i stanowi potencjalną alternatywę w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. leczenia ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Niniejsze badanie miało na celu ocenę skuteczności i bezpieczeństwa stosowania apiksabanu w porównaniu z enoksaparyną. Przeprowadzono systematyczne przeszukiwanie literatury pod kątem randomizowanych, kontrolowanych badań profilaktyki przeciwzakrzepowej apiksabanem w porównaniu z enoksaparyną przeprowadzono przy użyciu trzech baz danych: PubMed, EMBASE i the Cochrane. Przeanalizowano pięć badań, które obejmowały łącznie 12 938 pacjentów. przeanalizowano przy użyciu bayesowskiej metaanalizy efektów losowych. Aby ocenić skuteczność żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej i zgonu podczas obserwacji. Aby bezpieczeństwa uwzględniono poważne i całkowite krwawienia. Iloraz szans (OR) dla złożonego wyniku skuteczności wynosił 0,66 (95% CI 0,33-1,29) dla apiksabanu w porównaniu z enoksaparyną, podczas gdy ryzyko poważnych krwawień było podobne (OR krwawienia (OR 1,03, 95% CI 0,36-3,73) i całkowitego krwawienia (OR 0,92, 95% CI 0.64-1.20). Wyniki te sugerują brak wyraźnej przewagi apiksabanu nad enoksaparyną. w stosunku do enoksaparyny. Apiksaban jest doustną alternatywą o podobnej skuteczności i bezpieczeństwie do istniejących terapii przeciwzakrzepowych. --- Ostra żylna choroba zakrzepowo-zatorowa stwarza istotne problemy w okresie ciąży. kiedy obiektywna diagnoza i szybkie leczenie są niezbędne. Zdarzenia mogą wystąpić na na każdym etapie ciąży, ale okres największego ryzyka przypada na tygodnie po porodzie. porodzie. Wenografia ultrasonograficzna pozostaje techniką diagnostyczną z wyboru w przypadku zakrzepicy żył głębokich. zakrzepicy żył głębokich. W przypadku płucnej choroby zakrzepowo-zatorowej zwykle preferowana jest perfuzja wentylacyjna płuc. jest zwykle preferowana bardziej niż angiografia płucna z tomografią komputerową. angiografii płucnej ze względu na niższą dawkę promieniowania dla matki i mniejszą częstość częstość występowania współistniejących problemów płucnych. Heparyna drobnocząsteczkowa jest z wyboru z wyboru w leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej u kobiet w ciąży, a leczenie leczenie powinno być prowadzone przez co najmniej 3 miesiące i co najmniej 6 tygodni po porodzie. po porodzie. Nowe leki przeciwzakrzepowe, takie jak dabigatran, rywaroksaban, lub apiksaban nie są zalecane do stosowania w ciąży. --- Przez ostatnie 60 lat heparyna i antagoniści witaminy K były kamieniem węgielnym kamieniem węgielnym antykoagulacji. Obecnie nowe leki przeciwzakrzepowe, takie jak dabigatran, rywaroksaban i apiksaban, wykazują potencjalną przewagę nad klasycznymi metodami leczenia. leczenia. Środki te hamują określone czynniki krzepnięcia i są podawane doustnie w ustalonych dawkach. Ponadto, heparyna i antagoniści witaminy K mają szybki początek działania, krótki czas trwania i przewidywalne efekty terapeutyczne. przewidywalne efekty terapeutyczne. Nie opisano żadnych interakcji z żywnością, chociaż odnotowano pewne interakcje lek-lek. W chwili obecnej nie są dostępne. Jednak ze względu na krótki okres półtrwania tych środków, odtrutki są mniej istotne. mniej istotne. Nowe leki przeciwzakrzepowe są co najmniej tak samo skuteczne i bezpieczne jak w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej po operacjach ortopedycznych, a także w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej po operacjach ortopedycznych, a także w zapobieganiu udarowi i zatorowości systemowej w niezastawkowym migotaniu przedsionków. Dabigatran i rywaroksaban okazały się również skuteczne w leczeniu skuteczne w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Ze względu na ich właściwości, leki te mogą stopniowo zastępować heparynę, a zwłaszcza antagonistów antagonistów witaminy K. Miejmy nadzieję, że wielu naszych pacjentów będzie w stanie odstawić klasyczne leczenie przeciwzakrzepowe, a inni nigdy go nie rozpoczną. --- Leki przeciwzakrzepowe zmniejszają ryzyko żylnych incydentów zakrzepowo-zatorowych po całkowitej stawu biodrowego i kolanowego. Jednak stosowanie obecnych leków, takich jak heparyny niskocząsteczkowe heparyny drobnocząsteczkowe, jest utrudnione przez ich podskórną drogę podania. podskórną. Stosowanie antagonistów witaminy K jest utrudnione przez wymóg rutynowego monitorowania krzepnięcia i miareczkowania dawki w celu zapewnienia skutecznej antykoagulacji bez zwiększonego ryzyka krwawienia oraz liczne interakcje z żywnością i lekami. interakcji. Najwyraźniej istnieje zapotrzebowanie na nowe doustne leki przeciwzakrzepowe w stałych dawkach, które nie wymagają leków przeciwzakrzepowych, które nie wymagają monitorowania krzepnięcia, wykazując jednocześnie podobną lub lub lepsze profile skuteczności i bezpieczeństwa w porównaniu z obecnie stosowanymi lekami. --- Leczeniem z wyboru ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest leczenie przeciwzakrzepowe szybko działającymi lekami (heparyna niefrakcjonowana lub drobnocząsteczkowa lub fondaparynuks), mające na celu zapobieganie powiększaniu się skrzepliny, a następnie rozszerzona profilaktyka profilaktyka antagonistami witaminy K mająca na celu zapobieganie nawrotom. Doświadczenie zgromadzone przez lata wykazało, że ścisłe monitorowanie laboratoryjne ścisłe monitorowanie laboratoryjne heparyny niefrakcjonowanej i antagonistów witaminy K, sprawiając, że stosowanie tych leków jest problematyczne dla pacjentów i lekarzy oraz skłaniając do opracowania nowych leków przeciwzakrzepowych, które byłyby równie skuteczne, ale nie wymagałyby monitorowania laboratoryjnego. ale bez wymogu monitorowania laboratoryjnego. Wyniki dotychczasowych badań klinicznych, choć ograniczone, sugerują, że nowe leki prawdopodobnie spełnią swoją obietnicę. Jednak ostateczną odpowiedź przyniosą dopiero badania kliniczne, kiedy klinicyści zaczną stosować te leki w leczeniu pacjentów w prawdziwym świecie. świecie. Jest prawdopodobne, że przynajmniej dla wybranych kategorii pacjentów wymagane będzie monitorowanie laboratoryjne. przynajmniej dla wybranych kategorii pacjentów. W związku z tym laboratoria kliniczne powinny być nadal przygotowane do monitorowania pacjentów, chociaż liczba ta może w ciągu następnej dekady. --- Pacjentów z zatorowością płucną (ZP) można podzielić na dwie różne kategorie prognostyczne kategorie prognostyczne, oparte na obecności lub braku wstrząsu lub utrzymującego się niedociśnienia tętniczego. niedociśnienia tętniczego. Niektórzy pacjenci z zatorowością płucną z prawidłowym ciśnieniem tętniczym mają niskie ryzyko wczesnej śmiertelności, zdefiniowane jako <1% w ciągu 30 dni lub podczas pobytu w szpitalu. W tym W tym artykule omówimy nową perspektywę optymalnego zarządzania PE niskiego ryzyka: ocenę prognostyczną, wczesne wypisanie ze szpitala i terapię jednolekową nowymi doustnymi antykoagulantami. Zaproponowano i zbadano kilka parametrów w celu identyfikacji PE niskiego ryzyka: kliniczne zasady przewidywania, badania obrazowe, i laboratoryjne markery dysfunkcji lub uszkodzenia prawej komory. Ponadto, Ponadto w przypadku PE niskiego ryzyka sugerowano leczenie ambulatoryjne: może to prowadzić do zmniejszenia do zmniejszenia liczby niepotrzebnych hospitalizacji, nabytych zakażeń, zgonów i kosztów oraz do poprawy jakości życia związanej ze zdrowiem. Wreszcie, główne cechy głównych cech nowych doustnych leków przeciwzakrzepowych i najnowszych opublikowanych danych dane z badań III fazy dotyczących PE sugerują, że terapia jednolekowa jest możliwą odpowiednią opcją. odpowiednią opcją. Podawanie doustne, przewidywalne działanie przeciwzakrzepowe przewidywalna odpowiedź przeciwzakrzepowa i niewielka liczba interakcji międzylekowych bezpośrednich inhibitorów trombiny i czynnika Xa może dodatkowo uprościć terapię domową PE, unikając podawania heparyny drobnocząsteczkowej. --- Współpracownicy: Agnelli G, Buller H, Cohen A, Gallus A, Raskob G, Weitz J, Prins M, Brandjes D, Kolbach D, Limburg M, Mac Gillavry M, Otten JM, Peters R, Roos Y. Prins, R. Claus, R. Gillavry M, Brandjes D, Roos Y, Segers A, Slagboom T, Bounameaux H, Hirsh J, Samama MM, Wedel H, Curto M, Johnson M, Masiukiewicz U, Pak R, Porcari A, Sanders P, Sisson M, Sullivan B, Thompson J, Auerbach J, Cesario L, Crawford J, Gordon M, Noble M, Pennington A, Reinhold P, Simmons M, Urwin K, Ceresetto J, McRae S, Pabinger I, Pereira AH, Spencer F, Wang C, Zhang J, Gorican K, Husted SE, Mottier D, Harenberg J, Vértes A, Pinjala R, Zeltser D, Prandoni P, Sandset M, Torbicki A, Fijałkowska A, Alvares JP, Kirienko A, Shvarts Y, Sala LA, Jacobson B, Gudz I, Ortel T, Spyropoulos A, Beyer-Westendorf J, Sipos G, Bredikhin R, Della Siega A, Klinke W, Lawall H, Zwettler U, Prasol V, Cannon K, Vasylyuk S, Jin B, Prandoni P, Desai S, Zaichuk A, Katelnitskiy I, De Pellegrin A, Santonastaso M, Skupyy O, Pesant Y, Shvalb P, Spacek R, Visonà A, Alvarez Sala L, Borja V, Gudz I, Noori E, Sereg M, Ortel T, Braester A, Falvo N, Mottier D, Jacobson B, Vöhringer H, Laperna L, Oliven A, Skalicka L, Bolster D, Haidar A, Schellong S, Vértes A, Smith S, Sergeev O, Pullman J, Torp-Pedersen C, Zimlichman R, Elias M, Fourie N, Pernod G, Panczenko E, Pendleton R, van Nieuwenhuizen E, Vinereanu D, Agnelli G, Becattini C, Manina G, Leduc J, Dunaj M, Frost L, Gavish D, Jakobsen T, Lishner M, Morales L, Chochola J, Gubka O, Holaj R, Hussein O, Katona A, Sergeeva E, Bova C, Cepeda J, Cohen K, Sobkowicz B, Grzelakowski P, Husted S, Lupkovics G, Spencer F, Dedek V, Liu C, Puskas A, Ritchie B, Ambrosio G, Parisi R, Heuer H, Livneh A, Podpera I, Stanbro M, Caraco Y, Fulmer J, Ghirarduzzi A, Schmidt-Lucke J, Bergmann J, Cizek V, Leyden M, Stein R, Abramov I, Chong B, Colan D, Jindal R, Liu S, Pereira A, Porreca E, Salem H, Welker J, Yusen R, Dhar A, Gallus A, Podczeck-Schweighofer A, Shtutin O, Vital Durand D, Zeltser D, Zhang J, Balaji V, Correa J, Harenberg J, Kline J, Runyon M, Laszlo Z, Martelet M, Parakh R, Sandset PM, Schmidt J, Yeo E, Bhagavan N, Bura-Riviere A, Cepeda J, Ferrer J, Lacroix P, Lewczuk J, Pilger E, Sokurenko G, Yu H, Nikulnikov P, Pabinger-Fasching I, Sanchez-Diaz C, Schuller D, Shvarts Y, Suresh K, Wang C, Lobo S, Lyons R, Marschang P, Palla A, Schulman S, Spyropoulous A, Fraiz J, Gerasymov V, Lerner R, Lamas Esperón G, Manenti E, Masson J, Moreira R, Poy C, Rodoman G, Bruckner I, Gurghean A, Carrier M, Freire A, Gan E, Gibson K, Herold M, Hudcovic M, Kamath G, Koslow A, Meneveau N, Roos J, Zahn R, Balanda J, Bratsch H, Dolan S, Gould T, Hirschl M, Hoffmann U, Kaatz S, Shah V, Kadapatti K, Kræmmer Nielsen H, Lahav M, Natarajan S, Tuxen C, Tveit A, Alves C, Formiga A, Brudevold R, Cardozo M, Gorican K, Lorch D, Marais H, Mismetti P, Panico M, Pop C, Quist-Paulsen P, Stevens D, Tarleton G, Yoshida W, Cox M, Crispin P, Czekalski P, Ebrahim I, Game M, Ghanima W, Harrington D, Jackson D, Lawall H, Lee A, Matoska P, Meade A, Camargo AC, Nishinari K, Sanchez Llamas F, Tosetto A, Vejby-Christensen H, Basson M, Blombery P, Fu G, Jha V, Keltai K, Le Jeunne C, Lodigiani C, Ma Y, Nagy A, Neumeister A, Pinjala R, Shotan A, Wong T, Ying K, Anderson S, Brenner B, Carnovali M, Cerana S, Cunha C, Diaz-Castañón J, Graham M, Kirenko A, Palareti G, Rodriguez-Cintron W, Nathanson A, Rosenthal S, Sanders D, Scheinberg P, Schjesvold F, Torp R, van Zyl L, Venher I, Xia G, Brockmyre A, Chen Z, Hakki S, Hanefield C, Mügge A, Janczak D, Karpovych D, Lancaster G, Lavigne C, Lugassy G, Melaniuk M, Moran J, Oliver M, Schattner A, Staroverov I, Timi J, Vöhringer F, von Bilderling P, Warr T, White R, Wroński J, Wu C, Almeida C, Blum A, Bono J, Durán M, Erzinger F, Fu W, Jagadesan R, Jurecka W, Korban E, Nguyen D, Raval M, Willms D, Zevin S, Zhu H, Abdullah I, Achkar A, Albuquerque L, Ali M, Bai C, Bloomfield D, Chen J, Fajardo Campos P, Garcia Bragado F, Kobza I, Lindhoff-Last E, Lourenço A, Marchena Yglesias P, Marshall P, Siegel M, Mikhailova O, Oliva M, Pottier P, Pruszczyk P, Sauer M, Baloira A, Cromer M, D'Angelo A, Faucher J, Gutowski P, Hong S, Lissauer M, Lopes A, Lopes R, Maholtz M, Mesquita E, Miekus P, Mohan B, Ng H, Peterson M, Piovella F, Siragusa S, Srinivas R, Tiberio G, Van Bellen B, Arutyunov G, Assi N, Baker R, Blanc F, Curnow J, Fu C, Gonzalez-Porras J, Guijarro Merino R, Gunasingam S, Gupta P, Laule M, Liu Z, Luber J, Masson J, Serifilippi G, Paulson R, Shevela A, Simonneau G, Siu D, Sosa Liprandi M, Takács J, Tay J, Vora K, Witkiewicz W, Zhao L, Aquilanti S, Dabbagh O, Dellas C, Denaro C, Doshi A, Fijałkowska A, Flippo G, Giumelli C, Gomez Cerezo J, Han D, Harris L, Hofmann L Jr, Kamerkar D, Kamiński L, Kazimir M, Kloczko J, Ko Y, Koura F, Lavender R, Maly J, Margolis B, McRae S, Mos L, Sanchez-Escalante L, Solvang A, Soroka V, Szopinski P, Thawani H, Vickars L, Welker J, Yip G, Zangroniz P. --- Pośrednie ogólnoustrojowe i bezpośrednie doustne inhibitory czynnika Xa i bezpośredniego doustnego czynnika IIa o ulepszonych profilach farmakologicznych w porównaniu z heparynami i antagonistami antagonistami witaminy K są obecnie w fazie rozwoju klinicznego. Niniejszy przegląd koncentruje się na pośrednich pochodnych pentasacharydu zależnych od antytrombiny idraparynuksu oraz na najbardziej zaawansowanych doustnych bezpośrednich inhibitorach czynnika Xa (rywaroksaban i apiksaban) i IIa (dabigatran). W szczególności, wyniki w zapobieganiu żylnej chorobie zakrzepowo-zatorowej po planowych zabiegach ortopedycznych, wyniki badań ortopedycznej, wyniki badań ustalających dawkę w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, w tym przedłużonej profilaktyki nawracających zdarzeń, oraz projekty trwających badań klinicznych. --- Choroby sercowo-naczyniowe są nadal najważniejszą przyczyną zachorowalności i śmiertelności na całym świecie. i śmiertelności na całym świecie, w związku z czym szeroko stosowane jest leczenie przeciwzakrzepowe. Obecnie stosowane leki obejmują heparynę i jej pochodne, antagonistów witaminy K antagoniści witaminy K, choć skuteczne, mają swój własny zestaw ograniczeń, takich jak nieprzewidywalny profil farmakokinetyczny, droga pozajelitowa (tylko heparyna i jej pochodne), wąski zakres terapeutyczny. pochodnymi), wąskie okno terapeutyczne i ciągłe monitorowanie laboratoryjne dla ich skuteczności i bezpieczeństwa. Doprowadziło to do opracowania nowych inhibitorów czynnika Xa które mogą być podawane doustnie, mają przewidywalną zależność dawka-odpowiedź i są związane z mniejszymi powikłaniami krwotocznymi. Należą do nich obejmują między innymi rywaroksaban, apiksaban i edoksaban. Apiksaban jest obecnie zatwierdzony do stosowania u pacjentów poddawanych całkowitej wymianie stawu kolanowego lub biodrowego oraz do zapobiegania udarom u pacjentów z migotaniem przedsionków. Trwa wiele badań apiksabanu, aby ugruntować jego miejsce w przyszłości wśród leków przeciwzakrzepowych. leków przeciwzakrzepowych. --- Pacjenci z zespołem antyfosfolipidowym są narażeni na zwiększone ryzyko nawracającej zakrzepicy zakrzepicy tętniczej i żylnej i dlatego odnoszą korzyści z długotrwałego leczenia warfaryną. warfaryny. Optymalny czas trwania terapii warfaryną po pierwszym żylnym incydencie zakrzepowo-zatorowym jest jednak kwestią żylnym zdarzeniu zakrzepowo-zatorowym jest jednak przedmiotem kontrowersji i wiele pytań pozostaje bez odpowiedzi. pozostaje bez odpowiedzi. Po dokonaniu przeglądu i przeanalizowaniu dostępnych dowodów w codziennej praktyce klinicznej, w których decyzje dotyczące leczenia są trudne. decyzje dotyczące leczenia są trudne.

Czy apiksaban jest skuteczny w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej?

Apiksaban jest bezpośrednim inhibitorem czynnika Xa i stanowi potencjalną alternatywę w leczeniu ostrej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Wyniki te sugerują brak wyraźnej przewagi apiksabanu nad enoksaparyną. Apiksaban jest doustną alternatywą o podobnej skuteczności i bezpieczeństwie do istniejących terapii przeciwzakrzepowych.

Celem tego badania było ustalenie częstotliwości i wzorca zaburzeń depresyjnych po operacji nerwiaka nerwu słuchowego i poszukiwanie związków. Dwudziestu siedmiu pacjentów z nerwiakiem akustycznym przeszło dokładną ocenę ocenę psychiatryczną przed operacją oraz trzy i 12 miesięcy po operacji. Trzech pacjentów miało zaburzenia depresyjne w ocenie przedoperacyjnej. Spośród pozostałych 24 pacjentów, dziewięciu (38%) miało zaburzenia depresyjne podczas trzymiesięcznej kontroli. Pogorszenie słuchu było jedyną szkodą pooperacyjną związaną z zaburzeniami depresyjnymi. związaną z zaburzeniami depresyjnymi (P = 0-024). Wszystkich dziewięciu pacjentów z z zaburzeniami depresyjnymi były kobiety (P = 0-001), co daje 69% częstość ich występowania. Żaden z pacjentów bez depresji przedoperacyjnej wymagał leczenia szpitalnego z powodu zaburzeń depresyjnych. wymagał leczenia szpitalnego, ale trzech z dziewięciu pacjentów nadal miało zaburzenia depresyjne zaburzenie depresyjne 12 miesięcy po operacji. --- Osoby poddawane zabiegowi usunięcia nerwiaka nerwu słuchowego są zwykle zaniepokojone pomimo łagodnego charakteru choroby. Obawy związane z są związane z realnym ryzykiem związanym z operacją w pobliżu mózgu i powikłaniami, które mogą wystąpić. Intensywność odczuwanego przez pacjentów lęku i niepewności mogłaby zostać zmniejszona, gdyby pielęgniarki były świadome i i zaspokajały potrzeby informacyjne tych pacjentów. W celu opisania potrzeb informacyjnych pacjentów z nerwiakiem nerwu słuchowego, przeprowadzono retrospektywne badanie 21 którzy mieli usunięty taki guz od sześciu do osiemnastu miesięcy wcześniej. zostało przeprowadzone. W badaniu określono: (1) rodzaj informacji, jakie pacjenci przedoperacyjnych i pooperacyjnych (2) rodzaj informacji pożądanych przez pacjentów (3) rodzaj problemów doświadczanych po operacji oraz (4) długość i nasilenie problemów, jeśli wystąpiły. Analiza treści wykazała, że większość badanych odczuwała zmęczenie, depresję, ból głowy i suchość oczu i ust. suchość oczu i ust w okresie pooperacyjnym i rekonwalescencji. Rzeczywiste Rzeczywiste doświadczenie choroby utrzymywało się znacznie dłużej niż oczekiwali badani. Badani wyrażali wyraźne potrzeby informacyjne związane z samoobsługą po operacji. po operacji. Omówione zostaną implikacje dla opieki pielęgniarskiej oraz zalecenia dotyczące interdyscyplinarnego programu edukacji pacjentów. zalecenia dotyczące interdyscyplinarnego programu edukacji pacjentów. --- Celem tego badania było opisanie poziomów lęku i depresji wśród pacjentów z nerwiakiem akustycznym; zbadanie różnic w lęku i depresji w różnych opcjach leczenia nerwiaka akustycznego: mikrochirurgii, radioterapii i obserwacji. obserwacja; oraz zbadanie czynników terapeutycznych, medycznych i demograficznych, które które mogą przewidywać lęk i depresję w tej grupie pacjentów. Kwestionariusz przekrojowy wypełniło 205 dorosłych osób, u których zdiagnozowano lub leczono jednostronnego nerwiaka nerwu słuchowego w ciągu pięciu lat od dystrybucji kwestionariusza. Mediana wieku uczestników wynosiła 57,0 lat, a 120 (58,5%) stanowiły kobiety. Lęk i depresję mierzono za pomocą Szpitalnej Skali Lęku i Depresji (HADS). (HADS). Klinicznie istotny lęk zgłosiło 29,8% uczestników, a 10,2% miało depresję. 10,2% miało depresję. Średnie wyniki lęku i depresji nie różniły się od norm populacji od norm populacji ogólnej. Nie stwierdzono znaczących różnic w zakresie lęku i depresji i depresji w różnych opcjach leczenia. Czas od leczenia, liczba objawów i współistniejące schorzenia wiązały się z lękiem, podczas gdy depresja zależała od liczby objawów. przewidywana przez liczbę objawów. Wydaje się, że jest to pierwsze badanie wśród pacjentów z nerwiakiem akustycznym, w którym porównano lęk i depresję w różnych opcje zarządzania. Lekarze prowadzący leczenie powinni mieć świadomość, że wraz ze wzrostem liczby objawów nerwiaka akustycznego objawów nerwiaka akustycznego, tak samo może wzrosnąć prawdopodobieństwo klinicznie klinicznie istotnego lęku i depresji. --- Ból głowy i depresję badano u pacjentów, którzy przeszli operację z powodu nerwiaka nerwiaka akustycznego. Kwestionariusz dotyczący bólu głowy i skali depresji Becka wysłano do 228 pacjentów, z których 192 (84%) udzieliło odpowiedzi. Przedoperacyjny ból ból głowy zgłosiło 61 (32%) respondentów (47 migren i dziewięć napięciowy ból głowy), a 122 (64%) respondentów miało pooperacyjny ból głowy (15 nowe migreny i cztery nowe napięciowe bóle głowy). Nowy pooperacyjny ból głowy był przewlekły (>/=3 miesiące) u 86% i utrzymywał się w czasie badania u 55%. i występował zwykle jako silne, krótkotrwałe ataki prowokowane przez fizyczny stres, zginanie lub kaszel. Niesteroidowe leki przeciwzapalne były skuteczne w większości przypadków. skuteczne w większości przypadków. Depresja (zwykle łagodna) występowała u 24% respondentów respondentów, przy czym występowała ona znacznie częściej u pacjentów z przedłużającym się pooperacyjnym bólem głowy. pacjentów. Operacja podwoiła częstość występowania bólu głowy (z 32% do 64%). Ból głowy po operacji nerwiaka nerwu słuchowego wydaje się być specyficzną podgrupą ból głowy po zabiegu kraniotomii.

Co wiadomo na temat depresji u pacjentów z nerwiakiem akustycznym?

Od 10,2% do 38% pacjentów z nerwiakiem akustycznym zgłasza depresję. Depresja jest przewidywana przez liczbę objawów, przedłużający się pooperacyjny ból głowy, pogorszenie słuchu i płeć żeńską.

WPROWADZENIE: Ospemifen, nowy selektywny modulator receptora estrogenowego, został został opracowany do leczenia atrofii sromu i pochwy oraz dyspareunii u kobiet po menopauzie. kobiet po menopauzie. CEL: Przeprowadziliśmy systematyczny przegląd i metaanalizę w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwo stosowania leku w leczeniu dyspareunii związanej z pomenopauzalnym sromu i pochwy po menopauzie. METODY: Przeprowadzono przegląd literatury w celu zidentyfikowania wszystkich opublikowanych randomizowanych podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badania ospemifenu w leczeniu atrofii sromu i pochwy oraz dyspareunii. Wyszukiwanie obejmowało następujące bazy danych bazy danych: MEDLINE, EMBASE i Cochrane Controlled Trials Register. Listy referencyjne listy referencyjne wyszukanych badań. Przeprowadzono systematyczny przeprowadzono przegląd systematyczny i metaanalizę. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: W analizie wykorzystano sześć publikacji obejmujących łącznie 1772 pacjentów. wykorzystano w analizie, w tym trzy randomizowane badania kontrolowane (RCT), które były krótkoterminowymi (12 tygodni) porównaniami ospemifenu z placebo i trzema RCT które były długoterminowymi (1 rok) porównaniami ospemifenu z placebo. WYNIKI: W przypadku porównania krótkoterminowego ospemifenu z placebo, komórki parabasal (standaryzowana średnia różnica [SMD] = -37,5, 95% przedział ufności [CI] = -41,83). [CI] = -41,83 do -33,17, P < 0,00001), komórki powierzchowne (SMD = 9,24, 95% CI = 7,70 do 10,79, P < 0,00001), PH pochwy (SMD = -0,89, 95% CI = -0,98 do -0,80, P = 0,00001) i dyspareunia (SMD = -0,37, 95% CI = -0,43 do -0,30, P = 0,00001) wykazały, że ospemifen był bardziej skuteczny niż placebo. Dla porównanie długoterminowego ospemifenu z placebo, grubość endometrium (SMD = 0,90, 95% CI = 0,58 do 1,23, P = 0,00001), zdarzenie niepożądane związane z leczeniem, przerwanie leczenia z powodu zdarzenia niepożądanego i poważne zdarzenie niepożądane wskazywały, że ospemifen był ogólnie bezpieczny. WNIOSKI: Ta metaanaliza wskazuje, że ospemifen jest skutecznym i bezpieczne leczenie dyspareunii związanej z pomenopauzalną atrofią sromu i pochwy. atrofią pochwy i sromu. --- Atrofia sromu i pochwy (VVA) jest przewlekłą, postępującą chorobą występujący u kobiet po menopauzie, który wywołuje objawy takie jak dyspareunia, suchość pochwy i podrażnienie pochwy. Obecnie jedynymi na receptę są ogólnoustrojowe i dopochwowe terapie estrogenowe, które mogą być ograniczone przez obawy dotyczące długoterminowego bezpieczeństwa i ryzyka raka piersi. Ospemifen jest tkankowo-selektywnym agonistą/antagonistą estrogenu (selektywnym modulatorem receptora estrogenowego). modulator) niedawno zatwierdzony przez amerykańską Agencję ds. leczenia dyspareunii, objawu VVA, spowodowanego menopauzą. Ospemifen, pierwszy pierwszy nieestrogenowy lek doustny dla tego wskazania, może stanowić alternatywę dla leczenia estrogenami. do leczenia estrogenem. Modele zwierzęce z ospemifenem sugerują hamujący wpływ na wzrost złośliwej tkanki piersi, ale dane zwierzęce niekoniecznie mogą być być ekstrapolowane na ludzi. Badania kliniczne, w tym 3 badania długoterminowe oceniające ogólne bezpieczeństwo ospemifenu, potwierdzają, że ospemifen jest ogólnie dobrze tolerowany, z korzystnym wpływem na pochwę, neutralnym wpływem na piersi i minimalny wpływ na endometrium. --- CEL: Dopochwowa terapia estrogenowa w najniższej skutecznej dawce jest ogólnie zalecana w leczeniu atrofii sromu i pochwy (VVA), ale nie wszystkie kobiety kobiety są kandydatkami. Selektywne modulatory receptora estrogenowego (SERM) mają na celu wywołanie określonych pozytywnych skutków w tkankach docelowych przy neutralnym lub minimalnym negatywny wpływ na inne tkanki. W niniejszym przeglądzie porównano efekty dopochwowe obecnie dostępnych i badanych SERM. METODY: Odpowiednie anglojęzyczne artykuły opublikowane w latach 1980-2012 zostały zidentyfikowano za pośrednictwem bazy danych PubMed (ciąg wyszukiwania "[Selective Estrogen modulator receptora estrogenowego lub SERM] AND [Vulvar OR Vaginal] AND Atrophy"), listy referencyjne artykułów i EMBASE dla poszczególnych SERM. Obaj autorzy przejrzeli wszystkie artykuły, które stanowiły podstawę niniejszego przeglądu literatury. WYNIKI: Profile aktywności SERM w różnych tkankach są różne. Tamoksyfen i arzoksyfen nie mają specyficznego pozytywnego wpływu na pochwę, ale zgłaszano zmienne lub niekorzystne efekty ginekologiczne. Raloksyfen nie poprawia VVA, ale może być bezpiecznie być bezpiecznie stosowany w połączeniu z estrogenami dopochwowymi. Bazedoksyfen nie wykazuje wykazanej skuteczności w przypadku VVA, ale w połączeniu z doustnymi skoniugowanymi estrogenami końskimi estrogenami, poprawia objawy przedmiotowe i podmiotowe VVA. SERM z pozytywnymi efektami pochwy (takie jak poprawa wskaźnika dojrzewania pochwy, obniżone pH pochwy i poprawa oznak i objawów VVA). pH pochwy oraz poprawa oznak i objawów VVA) u kobiet po menopauzie objawowych kobiet po menopauzie obejmują lasofoksyfen (rozwój kliniczny wstrzymany) i ospemifen, który został niedawno zatwierdzony do leczenia dyspareunii związanej z VVA. dyspareunii związanej z VVA, z ostrzeżeniem o potencjalnym ryzyku zakrzepicy żylnej. WNIOSKI: SERM, które są ukierunkowane na patofizjologię leżącą u podstaw VVA mogą stanowić alternatywę dla dopochwowej lub ogólnoustrojowej terapii estrogenowej. --- CEL: Celem niniejszej pracy było zbadanie roli ospemifenu, nowego selektywny modulator receptora estrogenowego, w leczeniu atrofii sromu i pochwy u kobiet po menopauzie i pochwy u kobiet po menopauzie z umiarkowaną do ciężkiej dyspareunią i fizjologicznymi zmianami pochwy. fizjologicznymi zmianami w pochwie. METODY: W tym wieloośrodkowym badaniu fazy 3 zastosowano randomizowany, podwójnie ślepy, grupy równoległej w celu porównania skuteczności, bezpieczeństwa i tolerancji doustnego ospemifenu w dawce 60 mg/dobę w porównaniu z placebo. Łącznie 605 kobiet w wieku od 40 do 80 lat które same zgłosiły najbardziej uciążliwy objaw dyspareunii i miały rozpoznanie sromu i pochwy randomizowano do przyjmowania raz na dobę dawki ospemifenu (n = 303) lub placebo (n = 302) przez 12 tygodni. WYNIKI: Analiza populacji z zamiarem leczenia (n = 605) wykazała, że skuteczność ospemifenu była istotnie większa niż placebo dla każdego z następujących drugorzędowych punktów końcowych następujących drugorzędowych punktów końcowych: odsetek komórek parabazalnych i powierzchownych, pH pochwy i nasilenie dyspareunii. W przypadku ospemifenu odsetek komórek komórek parabazalnych i pH pochwy znacząco spadł; odsetek komórek powierzchownych powierzchownych komórek znacząco wzrósł; a dyspareunia była znacząco w porównaniu z placebo (wszystkie P < 0,0001, z wyjątkiem dyspareunii: P = 0,0001). Wśród randomizowanych kobiet, 186 (61,4%) w grupie ospemifenu i 154 (51,0%) w grupie placebo zgłosiło co najmniej jedno zdarzenie niepożądane związane z leczeniem. Uderzenia gorąca uderzenia gorąca były najczęściej zgłaszanym zdarzeniem niepożądanym związanym z leczeniem (ospemifen 6,6% vs placebo 3,6%); tylko jedna uczestniczka przerwała leczenie w każdej z grup. w każdej grupie. Jak ustalili badacze, nie zgłoszono żadnych poważnych zdarzeń niepożądanych związanych z badanym lekiem. z badanym lekiem. WNIOSKI: W tym badaniu doustny ospemifen w dawce 60 mg raz na dobę był skuteczny w w leczeniu atrofii sromu i pochwy u kobiet po menopauzie z dyspareunią. dyspareunia. --- Wieloczynnikowe konsekwencje niedoboru estrogenów w okresie menopauzy wpływają na liczne tkanki w całym organizmie. Uzupełniające terapie hormonalne niosą ze sobą stosunek ryzyka do korzyści, który musi być wysoce zindywidualizowany. Selektywne modulatory receptora estrogenowego (SERM) są agonistami/antagonistami receptora estrogenowego (ER) agoniści/antagoniści receptora estrogenowego (ER), zaprojektowani w celu wywołania korzyści porównywalnych z estrogenem, przy jednoczesnym minimalizując skutki uboczne. Tutaj dokonujemy przeglądu profilu agonisty / antagonisty estrogenu profil ospemifenu, nowej pochodnej trifenyloetylenu niedawno zatwierdzonej do leczenia dyspareunii, objawu atrofii sromu i pochwy (VVA) z powodu menopauzy, zarówno przedklinicznie, jak i klinicznie. Ospemifen wiąże ERα i ERβ z w przybliżeniu równymi powinowactwami. w przybliżeniu równe powinowactwa. W modelach przedklinicznych ospemifen zwiększał grubość i zwapnienie nabłonka pochwy i macicy w takim samym stopniu jak estrogen. estrogen. Ospemifen nie wywoływał hiperplazji endometrium w modelach zwierzęcych; nie miał również stymulującego wpływu na komórki endometrium. W szczurzych i ludzkich szczurów i ludzkich komórek sutka in vitro, ospemifen wywołuje zależne od dawki hamowanie indukowane estrogenem odpowiedzi komórkowe i proliferację komórek, wspierając działanie antyestrogenowe w piersi. W przeciwieństwie do tego, ospemifen ma estrogenny wpływ na kości, co widać po poprawie gęstości mineralnej kości, wytrzymałości, masy i histomorfometria w modelach przedklinicznych, zgodna z poprawą markerów resorpcji i tworzenia kości u kobiet po menopauzie. Na podstawie dowody przedkliniczne, ospemifen ma korzystne działanie estrogenopodobne na na nabłonek pochwy, wstępne dowody na poparcie neutralnego profilu endometrium profil, działanie antyproliferacyjne w piersi i działanie estrogenne w kościach. Podsumowując, szczególnie w odniesieniu do działania estrogenopodobnego na nabłonek pochwy nabłonek, ospemifen przedstawia profil efektów specyficznych dla tkanki, które wydają się nowość wśród dostępnych SERM i dobrze nadaje się do leczenia VVA. --- CEL: Scharakteryzowanie farmakokinetyki doustnego środka nieestrogenowego ospemifenu, agonisty/antagonisty estrogenu o działaniu selektywnym tkankowo (zwanego również zwany selektywnym modulatorem receptora estrogenowego), który został niedawno zatwierdzony do leczenia dyspareunii związanej z atrofią sromu i pochwy u kobiet po menopauzie. kobiet po menopauzie. METODY: Przeprowadzono dwa otwarte badania fazy 1 w celu określenia farmakokinetyki ospemestanu. farmakokinetykę ospemifenu u zdrowych kobiet po menopauzie. W badaniu 60 mg [3H]-ospemifenu podawano doustnie 6 pacjentkom. osób. Próbki krwi, moczu i kału pobierano przed podaniem i seryjnie do 240 godzin po podaniu. do 240 godzin po podaniu. W badaniu wielokrotnych dawek, 12 pacjentów otrzymywało 60 mg ospemifenu raz dziennie przez 9 dni. Próbki krwi pobierano przed podaniem dawki i seryjnie po podaniu dawki w dniu 1, przed podaniem dawki w dniach 7 i 8 oraz przed podaniem dawki i seryjnie po podaniu dawki w dniu 9. po podaniu dawki w dniu 9. WYNIKI: Ospemifen wykazywał wysokie wiązanie z białkami osocza i był intensywnie metabolizowany, głównie do 4-hydroksyospemifenu i 4'-hydroksyospemifenu. W w badaniu pojedynczej dawki, ospemifen był szybko wchłaniany, z medianą tmax wynoszącą 1,50 godziny i średnią geometryczną Cmax 612 ng/ml. Średnia geometryczna (CV%) t1/2 wynosiła 24,5 (21,3) godziny i 29,0 (18,0) godzin dla ospemifenu i 4-hydroksyospemifenu. Eliminacja z kałem stanowiła 75% podanego [3H]-Ospemifenu i 4-hydroksyospemifenu. podanej dawki [3H]-ospemifenu w ciągu 240 godzin. W badaniu wielokrotnego dawkowania, stan stacjonarny został osiągnięty do dnia 7. Średni t1/2 w stanie stacjonarnym dla ospemifenu wynosił 29,1 godziny. Wysokie wartości objętości dystrybucji i całkowitego klirensu sugerują rozległą dystrybucję w tkankach i skuteczną eliminację ospemifenu. WNIOSKI: U zdrowych kobiet po menopauzie ospemifen w dawce 60 mg/dobę osiągał stężenia w stanie stacjonarnym do dnia 7 i wykazywał minimalną akumulację leku macierzystego leku lub jego dwóch głównych metabolitów, co wskazuje, że dawkowanie raz na dobę jest odpowiednie. --- Ospemifen (Osphena™) jest doustnym selektywnym modulatorem receptora estrogenowego (SERM), o specyficznym dla tkanek działaniu agonistycznym/antagonistycznym. QuatRx Pharmaceuticals przeprowadziła globalny rozwój agenta przed licencjonowaniem licencjonowanie go firmie Shionogi w celu złożenia wniosku regulacyjnego i komercjalizacji na całym świecie. Ospemifen jest pierwszym nieestrogenowym lekiem zatwierdzonym do stosowania w umiarkowanej do ciężkiej dyspareunii u kobiet z atrofią sromu i pochwy związaną z menopauzą. Lek został zatwierdzony w USA, a wniosek o zatwierdzenie przez organy regulacyjne UE jest w toku. Niniejszy artykuł podsumowuje kamienie milowe w rozwoju ospemifenu prowadzące do tego pierwszego zatwierdzenia dla umiarkowanej do ciężkiej dyspareunii, objawu atrofii sromu i pochwy po menopauzie. i atrofii pochwy.

Czy ospemifen jest skuteczny w leczeniu dyspareunii?

Tak, ospamifen jest skuteczny w leczeniu dyspareunii. Ospemifen jest selektywnym modulatorem receptora estrogenowego lub agonistą/antagonistą receptora estrogenowego, który został niedawno zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków do leczenia dyspareunii związanej z atrofią sromu i pochwy, przewlekłym stanem, który dotyka do 60% kobiet po menopauzie. Ospemifen jest pierwszym nieestrogenowym lekiem zatwierdzonym do stosowania w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej dyspareunii u kobiet z atrofią sromu i pochwy związaną z menopauzą.

Swollenina, białko po raz pierwszy scharakteryzowane w saprofitycznym grzybie Trichoderma reesei, zawiera N-końcową domenę modułu wiążącego węglowodany z rodziny 1 (CBD) z funkcją wiązania celulozy i C-końcową domenę podobną do ekspansyny. Białko to białko zostało zidentyfikowane za pomocą chromatografii cieczowej ze spektrometrią mas wśród wielu innych białek celulolitycznych wydzielanych w pożywce hydroponicznej kokultury sadzonek ogórka (Cucumis sativus) i Trichoderma asperellum, dobrze znanego czynnika agenta biokontroli i induktora reakcji obronnych roślin. Gen opuchlizny został wyizolowano, a jego region kodujący poddano nadekspresji w tym samym szczepie pod kontrolą pod kontrolą konstytutywnego promotora pki1. Transformanty Trichoderma wykazały znacznie zwiększoną zdolność do kolonizacji korzeni ogórka w ciągu 6 godzin po inokulacji. inokulacji. Z drugiej strony, nadekspresory skróconej sekwencji opuchliny z 36-aminokwasową delecją CBD nie różniły się od typu dzikiego, pokazując in vivo, że domena ta jest niezbędna do pełnej aktywności białka. Wskaźniki kolonizacji korzeni były zmniejszone u transformantów z wyciszoną ekspresją genu opuchliny. ekspresji. Wykazano, że syntetyczny 36-merowy peptyd CBD jest zdolny do stymulować lokalne reakcje obronne w korzeniach i liściach ogórka oraz zapewniać lokalną ochronę przed Botrytis cinerea i Pseudomonas syringae pv lachrymans infekcji. Wskazuje to, że domena CBD może być rozpoznawana przez roślinę jako wzór molekularny związany z mikroorganizmem w interakcji Trichoderma-roślina. --- Chociaż proces kiełkowania konidiów u grzybów strzępkowych został szeroko badany, wiele aspektów pozostaje do wyjaśnienia, ponieważ bezpłciowy zarodnik lub konidium zarodnik lub konidium ma kluczowe znaczenie w ich cyklu życiowym. Zerwanie i reformacja wiązań polimerowych wiązań polimerowych ściany komórkowej wraz z utrzymaniem plastyczności ściany komórkowej podczas konidiów zależy od szeregu enzymów hydrolitycznych, których aktywność jest analogiczna do aktywności ekspansyn, wysoce konserwatywnej grupy białek ściany komórkowej roślin białek o charakterystycznej aktywności rozluźniającej ścianę. W bieżącym badaniu zidentyfikowaliśmy i scharakteryzowaliśmy gen eglD u Aspergillus nidulans, gen ekspansynopodobny gen, którego produkt wykazuje silne podobieństwa do bakteryjnej i grzybowymi endo-beta1,4-glukanazami. Jednak nie udało nam się wykazać takiej aktywności in vitro. Gen eglD ulega konstytutywnej ekspresji we wszystkich stadiach rozwojowych i przedziałach i przedziałach bezpłciowego cyklu życiowego A. nidulans. Jednakże, białko EglD jest obecne wyłącznie w ścianach komórkowych konidiów. Rola białka EglD w morfogenezie morfogenezie, wzroście i szybkości kiełkowania konidiów. Nasze wyniki pokazują, że EglD jest białkiem ekspansynopodobnym zlokalizowanym w ścianie komórkowej konidiów, które może być zaangażowane w przebudowę ściany komórkowej podczas kiełkowania. --- Zbadano kilka rekombinowanych enzymów grzybowych (endoglukanazy i pektynazy) pod kątem ich interakcji z alfa-ekspansyną w przedłużaniu ściany komórkowej i degradacji degradacji polisacharydów. Zarówno Cel12A, jak i Cel5A były w stanie hydrolizować celulozę CMC-Na i beta-glukan o mieszanych wiązaniach. W przeciwieństwie do Cel5A, Cel12A może również hydrolizować ksyloglukan i indukować wydłużanie ścian hipokotyli ogórka w teście in vitro. Połączenie alfa-ekspansyny, nawet w wysokich stężeniach, z Cel12A nie zwiększyło maksymalnego/końcowego tempa wydłużania ściany indukowanego przez sam Cel12A. Wyniki te zdecydowanie sugerują, że modyfikacja/degradacja cząsteczki ksyloglukanu cząsteczki / sieci ksyloglukanu jest kluczem do przedłużenia ściany komórkowej, a alfa-ekspansyna i Cel12A mogą dzielić to samo miejsce działania w podłożu. Pektynaza (Pel1, liaza pektynowa) zwiększała wydłużenie ściany indukowane alfa-ekspansyną w sposób zależny od stężenia, co sugeruje, że sieć pektyn może może normalnie regulować dostępność ekspansyny do kompleksu ksyloglukan-celuloza. Ekspansyna alfa zwiększała aktywność hydrolityczną Cel12A na celulozie CMC-Na, ale nie na ksyloglukanie i beta-ekspansynie. na ksyloglukanie i beta-glukanie. Ekspansyna nie wpływała na aktywność hydrolityczną Cel5A. aktywność. Co ciekawe, ekspansyna zwiększyła również aktywność Pel1 w degradacji wysoko zestryfikowanej pektyny. Potencjalne wyjaśnienie, dlaczego ekspansyna może synergistycznie oddziaływać tylko z niektórymi enzymami na określone polisacharydy polisacharydów. Dodatkowe wyniki sugerują również, że pęcznienie ściany komórkowej może nie być być znaczącym wydarzeniem podczas działania ekspansyny i hydrolaz. --- Zbadano kinetykę ekspresji sześciu genów celulazy i czterech genów związanych z ekspansyną w hipercelulolitycznym mutancie Trichoderma reesei CL847 w odpowiedzi na celulozę Solka Floc i rozpuszczalne induktory. Solka Floc i rozpuszczalne induktory. PCR w czasie rzeczywistym wykazał równoległy wzrost poziomu transkryptów dla genów celulazy cbh1/cel7a, egl1/cel7b, egl4/cel61a, genów beta-glukozydazy bgl1/cel3a, bgl2/cel1a i genu swo1 kodujący białko rozluźniające ściany komórkowe - spolleninę. Aby ocenić przypuszczalne implikacji trzech nowo zidentyfikowanych ekspansyn / rodziny 45 podobnych do endoglukanazy (EEL) w degradacji lignocelulozy, przeanalizowano również ich ekspresję. przeanalizowano również ich ekspresję. Stwierdzono, że tylko eel2 ulega transkrypcji w obecnych warunkach, i wykazywał konstytutywną ekspresję podobną do genu kodującego endoglukanazę cel5b gen. --- Ekspansyny alfa są białkami zewnątrzkomórkowymi, które zwiększają rozciągliwość ścian komórkowych roślin. roślin. Przeanalizowaliśmy ich wzór ekspresji w korzeniach ogórka w obecności i pod nieobecność grzyba mikoryzowego obecności i pod nieobecność grzyba mikoryzowego Glomus versiforme. The alfa-ekspansyn badano przy użyciu dwóch przeciwciał poliklonalnych poliklonalnych (anty-EXPA1 i anty-EXPA2, przygotowanych przeciwko dwóm różnym alfa-ekspansynom ogórka) alfa-ekspansyn) w eksperymentach immunoblottingu, immunofluorescencji i immunogoldu. eksperymenty. Wyniki immunoblotu wskazują na obecność pasma 30-kDa specyficznego dla korzeni mikoryzowych. dla korzeni mikoryzowych. Oba przeciwciała identyfikują antygeny o różnej dystrybucji w korzeniach mikoryzowych: anty-EXPA1 znakuje strefę interfejsu, ale ściany komórek roślinnych tylko słabo. ściany komórkowe roślin tylko słabo. Natomiast anty-EXPA2 znakuje tylko ściany komórek roślinnych. ściany komórkowe roślin. Aby zrozumieć potencjalną rolę alfa-ekspansyn podczas akomodacji grzyba wewnątrz komórek korzenia, przygotowaliśmy półcienkie aby zmierzyć rozmiar komórek korowych i grubość korowych ścian komórkowych w mikoryzie. ścian komórkowych w korzeniach mikoryzowych i niemikoryzowych. Komórki korowe mikoryzowe były znacznie większe niż komórki niemikoryzowe i miały grubsze ściany komórkowe. W eksperymentach z podwójnym znakowaniem kompleksem celobiohydrolaza-złoto zaobserwowaliśmy, że że celuloza była kolokalizowana z alfa-ekspansynami. Podsumowując, wyniki wyniki pokazują, że alfa-ekspansyny są bardziej obfite w ścianach komórkowych ogórka w ścianach komórkowych ogórka po infekcji mikoryzowej; proponujemy, aby te białka rozluźniające ściany są bezpośrednio zaangażowane w akomodację grzyba przez zainfekowane komórki korowe. komórki korowe.

Jaka jest biologiczna rola ekspansyn w grzybach?

Ekspansyny są białkami zewnątrzkomórkowymi, które zwiększają rozciągliwość ścian komórkowych roślin. Te białka rozluźniające ściany są zaangażowane w rozciąganie ścian komórkowych i degradację polisacharydów. U grzybów stwierdzono, że ekspansyny i białka podobne do ekspansyn lokalizują się w ścianie komórkowej konidiów i prawdopodobnie biorą udział w przebudowie ściany komórkowej podczas kiełkowania.

Istnieją dwa modele genetyczne wyjaśniające ewolucję starzenia się - akumulacja mutacji (MA) i antagonistyczna plejotropia (AP). akumulacja mutacji (MA) i antagonistyczna plejotropia (AP). Zgodnie z MA, zmniejszona intensywność intensywność selekcji wraz z wiekiem skutkuje akumulacją późno działających szkodliwych mutacji. szkodliwych mutacji. W ramach AP, późno działające szkodliwe mutacje gromadzą się ponieważ nadają korzystne efekty we wczesnym okresie życia. Ostatnie badania sugerują że genom mitochondrialny jest głównym graczem w starzeniu się. Dlatego wydaje się że modele MA i AP będą istotne dla genomów w cytoplazmie. cytoplazmie. Możliwość ta nie była wcześniej brana pod uwagę. Badamy czy wzorce kowariancji między kondycją a starzeniem się w 25 liniach cytoplazmatycznych cytoplazmatycznych, pobranych z populacji Drosophila melanogaster, są zgodne z powiązaniami genetycznymi przewidywanymi w ramach MA lub AP. Stwierdziliśmy ujemną kowariancję dla kondycji i tempa starzenia się oraz dodatnią kowariancję dla kondycji i długości życia. długości życia. Warto zauważyć, że kierunek tych powiązań jest przeciwny do tego, który zwykle przewidywany w ramach AP.

Czy dany genotyp może wykazywać przeciwstawne efekty fitness (korzystne i szkodliwe) w tym samym środowisku?

Dany genotyp może być korzystny lub szkodliwy, a nawet szkodliwy, w zależności od środowiska, w którym żyje organizm. Jest to znane jako plejotropia antagonistyczna. Antagonistyczna plejotropia może działać nawet w tym samym środowisku. Na przykład u Escherichia coli niektóre mutacje mogą wykazywać korzystny, szkodliwy lub neutralny wpływ na kondycję przy różnych prędkościach wzrostu. Antagonistyczna plejotropia jest również zaangażowana w ewolucję starzenia się, ponieważ pewien genotyp może wpływać na kondycję w późnym i wczesnym okresie życia w przeciwnych kierunkach.

Cyklofiliny są szeroko wyrażonymi enzymami, które katalizują interkonwersję wiązań peptydowych cis i trans prolin. Naturalne produkty immunosupresyjne immunosupresyjne cyklosporyna A i sangwinaryna A hamują aktywność enzymatyczną cyklofilin. cyklofiliny. Modyfikacja chemiczna zarówno cyklosporyny, jak i sanglifehryny wytworzyła wiele analogów, które hamują cyklofiliny in vitro, ale mają zmniejszone właściwości immunosupresyjne. Trzy nieimmunosupresyjne inhibitory cyklofilin (alisporivir, SCY-635 i NIM811) wykazały skuteczność kliniczną w leczeniu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu C. Dodatkowi kandydaci są na różnych etapach rozwoju przedklinicznego w leczeniu zapalenia wątroby typu C lub mięśnia sercowego. zapalenia wątroby typu C lub uszkodzenia reperfuzyjnego mięśnia sercowego. Ostatnie publikacje sugerują, że inhibitory cyklofiliny mogą mieć zastosowanie w leczeniu różnych infekcji wirusowych i stanów zapalnych. infekcji wirusowych, wskazań zapalnych i nowotworów. W niniejszym przeglądzie udokumentowaliśmy zależności struktura-aktywność nieimmunosupresyjnych cyklosporyn i sanglifehrin w rozwoju klinicznym i przedklinicznym. Aspekty farmakokinetycznych i biologii chemicznej tych kandydatów na leki. opisano. --- Cyklosporyna A, immunosupresor, hamuje aktywność peptydylo-prolylo-cis/trans-izomerazę cyklofilin, a powstały kompleks hamuje aktywność fosfatazy kalcyneuryny. kompleks hamuje aktywność fosfatazy kalcyneuryny. Oba enzymy zostały wykryto w obwodowych zakończeniach nerwowych wyizolowanych z narządu elektrycznego Torpedo Torpedo i wykazano, że wpływa na nie 10 mikrometrów cyklosporyny A. Wśród badanych właściwości cholinergicznych badanych właściwości, wychwyt choliny był specyficznie hamowany przez cyklosporynę A do maksymalnie 40%. Cyklosporyna A zmniejszała szybkość transportu choliny, ale ale nie wiązanie nietransportowalnego analogu choliny hemicholinium-3, wskazując, że nie miało to wpływu na liczbę transporterów błonowych. Poprzez zastosowanie dwóch innych immunosupresorów, FK506, który również hamuje kalcyneurynę, i rapamycyny, która tego nie robi, odkryto dwa różne mechanizmy hamowania wychwytu choliny. zostały odkryte. FK506 hamował szybkość transportu choliny, podczas gdy rapamycyna zmniejszała powinowactwo do choliny. Homolog Torpedo transportera choliny CHT1 o wysokim powinowactwie został sklonowany, a jego aktywność została odtworzono w oocytach Xenopus. Wychwyt choliny przez oocyty wyrażające tCHT1 był hamowany przez wszystkie trzy immunosupresory, a także przez mikroiniekcję specyficznej domeny autoinhibitorowej kalcyneuryny A457-481, wskazując, że fosfataza kalcyneuryna reguluje aktywność CHT1 i może być wspólnym celem cyklosporyny i FK506. Rapamycyna, która zmieniła powinowactwo transportera transportera, mogła działać poprzez immunofilinę na izomeryzację krytycznych prolin krytycznych prolin, które znajdują się w sekwencji tCHT1. --- Czujnik kinazy histydynowej A (KinA) z Bacillus subtilis uruchamia fosforylację, która aktywuje sporulację. Antykinaza KipI zapobiega sporulacji poprzez wiązanie KinA i hamowanie reakcji autofosforylacji. Wykorzystując zmienność kontrastu neutronowego, mutagenezę i dane fluorescencyjne, pokazujemy że dwa monomery KipI wiążą się poprzez swoje domeny C w konserwowanej prolinie w dimeryzacji KinA i domenie fosfotransferu histydyny (DHp). Nasza krystaliczna struktura domeny C KipI ujawnia, że motyw wiążący ma charakterystyczny hydrofobowy rowek utworzony przez pięcioniciowy antyrównoległy arkusz beta; a charakterystyczny dla rodziny cyklofilin białek, które wiążą proliny i często działają jako izomerazy cis-trans peptydylo-prolylowe. Proponujemy, aby domena DHp KinA przekazuje sygnały konformacyjne w celu regulacji aktywności kinazy poprzez tę interakcję, w której pośredniczy prolina. Biorąc pod uwagę, że zarówno homologi KinA, jak i KipI są rozpowszechnione w królestwie bakterii, mechanizm ten ma szerokie znaczenie w transdukcji sygnału bakteryjnego. --- Cyklofiliny są białkami o wszechobecnej ekspresji, które wiążą się z prolinami i mogą katalizować izomeryzację cis/trans reszt prolinowych. Istnieje 17 przypisanych członków rodziny cyklofilin u ludzi, ulegających wszechobecnej ekspresji i zlokalizowanych w cytoplazmie, jądrze lub mitochondriach. Co zaskakujące, wszystkie osiem zlokalizowanych jądrowo cyklofilin jest związanych z kompleksami spliceosomalnymi. kompleksami spliceosomalnymi. Jednak ich szczególne funkcje w tym kontekście są nieznane. Dlatego zaadaptowaliśmy trzy ustalone testy dla in vitro splicingu pre-mRNA w celu zbadania funkcjonalnej roli cyklofilin jądrowych w kontekście ludzkiego spliceosomu. kontekście ludzkiego spliceosomu. Odkryliśmy, że cztery z ośmiu związanych ze spliceosomem wywierają silny wpływ na splicing in vitro. Efekty te są zależne od dawki i, co niezwykłe, unikalnie charakterystyczne dla każdej cyklofiliny. każdej cyklofiliny. Używając zarówno jakościowych, jak i ilościowych środków, pokazujemy, że co najmniej połowa jądrowych cyklofilin co najmniej połowa jądrowych cyklofilin może działać jako czynniki regulujące funkcji spliceosomu in vitro. Niniejsza praca dostarcza pierwszych wymiernych dowody na to, że cyklofiliny jądrowe są czynnikami splicingowymi i zapewniają nowe podejście do przyszłych prac nad opartą na małych cząsteczkach modulacją splicingu pre-mRNA splicingu.

Czy cyklofiliny są białkami wiążącymi się z prolinami?

Cyklofiliny są białkami o wszechobecnej ekspresji, które wiążą się z prolinami.

Starając się zoptymalizować chromatografię cieczową z odwróconymi fazami (RPLC) dla proteomiki proteomiki, zbadaliśmy wpływ składu roztworu wtryskowego próbki na selekcję i retencję białek na kolumnie. Wszystkie badane białka zostały zatrzymane na kolumnie, gdy wstrzyknięcia wykonano w 50% kwasie mrówkowym, 0,1% TFA lub 8,3M mocznika. Gdy kwas mrówkowy został zwiększony do 80%, dysmutaza ponadtlenkowa (MW 26,159) i 58 mysich białek mikrosomalnych, które posiadały niskie masy cząsteczkowe, wysokie p masy cząsteczkowe, wysokie pI lub podstawowe skupiska aminokwasów nie były zatrzymywane, co skutkowało selektywnością retencji podczas wstrzykiwania próbki. Wprowadzenie do 80% kwasu mrówkowego rozpuszczalnika organicznego, takiego jak acetonitryl lub acetonitryl lub acetonitryl-DMSO indukowało dalszą selektywność retencji, a rosnące poziomy rozpuszczalników organicznych rozpuszczalników organicznych zmniejszało retencję na kolumnie. Proteom został podzielony na białka, które zostały zatrzymane na kolumnie, które eluowały przy wyższych czasach retencji (RT), w porównaniu do białek, które zebrały się w przepływie wtryskowym, który zwykle eluowały przy niższych RT. Ta selektywność białek została potwierdzona po zbieraniu frakcji, 1D-GE i nano-LC-MS/MS. Znaczenie tej procedury jest to, że można ją wykorzystać do szybkiej ekstrakcji małych podstawowych białek z większości proteomu i wzbogacania białek hydrofobowych na kolumnie. --- W niniejszym raporcie badamy zastosowanie spektrometrii mas MALDI-FTICR do analizy ilościowej pięciu inhibitorów proteazy HIV-1 w lizatach komórkowych. Jako matrycę zastosowano kwas 2,5-dihydroksybenzoesowy (DHB). Z ilościowego punktu widzenia z ilościowego punktu widzenia, DHB jest zwykle słabą matrycą ze względu na słabą powtarzalność z miejsca na miejsce. odtwarzalność punkt po punkcie. Stwierdziliśmy, że dokładność ilościowa znacznie się poprawiły, gdy do matrycy dodano DMSO (dimetylosulfotlenek). roztworu. W przypadku lopinawiru i rytonawiru, obecnie najczęściej przepisywanych inhibitorów proteazy Inhibitory proteazy HIV-1, stosunek sygnału do szumu znacznie się poprawił gdy do roztworu matrycy dodano jodek potasu. Średnie ilościowe ilościowe, wyrażone jako % względnego odchylenia standardowego, wynosiły 6,4% dla sakwinawiru, 7,3% dla lopinawiru, 8,5% dla rytonawiru, 11,1% dla indynawiru i 7,2% dla nelfinawiru. Średnia dokładność ilościowa, wyrażona jako odchylenie proc, wynosiły 4,5% dla sakwinawiru, 6,0% dla lopinawiru, 5,9% dla rytonawiru, 6,6% dla indynawiru i 8,6% dla nelfinawiru. indynawiru i 8,0% dla nelfinawiru. Stężenia zmierzone dla poszczególnych próbek kontroli jakości mieściły się w zakresie 85-117% teoretycznych stężeń. teoretycznych stężeń. Dolne granice oznaczalności w lizatach komórkowych wynosiły 4 fmol/mikrolitr dla sakwinawiru, 16 fmol/mikrolitr dla lopinawiru, 31 fmol/mikrolitr dla rytonawiru i 100 fmol/mikrolitr dla nelfinawiru. rytonawiru i 100 fmol/mikrolitr dla indynawiru i nelfinawiru. Średnia masa dla inhibitorów proteazy wynosiła 0,28 ppm przy użyciu zewnętrznej kalibracji. Nasze wyniki pokazują, że spektrometria mas MALDI-FTICR może być z powodzeniem stosowana do precyzyjnych, dokładnych i selektywnych analiz ilościowych inhibitorów proteazy HIV-1 w lizatach komórkowych. w lizatach komórkowych. Ponadto, niższe granice kwantyfikacji pozwalają na kliniczne zastosowanie tej techniki.

Czy DMSO jako dodatek może poprawić wyniki analizy proteomicznej?

Precyzja ilościowa uległa znacznej poprawie, gdy do roztworu matrycy dodano DMSO (dimetylosulfotlenek). Wprowadzenie do 80% roztworu iniekcyjnego kwasu mrówkowego rozpuszczalnika organicznego, takiego jak acetonitryl lub acetonitryl-DMSO, indukowało dalszą selektywność retencji, a rosnące poziomy rozpuszczalników organicznych zmniejszały retencję na kolumnie. Niski procent dimetylosulfotlenku (DMSO) w rozpuszczalnikach do chromatografii cieczowej prowadzi do silnego wzmocnienia jonizacji peptydów metodą elektrorozpylania, poprawiając czułość identyfikacji białek w proteomice bottom-up nawet dziesięciokrotnie.

Przedstawiono metodę wielomateriałowego bio-tuszu wykorzystującą sieciowanie glikolem polietylenowym. przedstawiona w celu rozszerzenia palety biomateriałów wymaganych do biodruku 3D bardziej mimetycznych i konfigurowalnych konstrukcji tkanek i narządów. Lekko usieciowane, miękkie hydrożele są wytwarzane z prekursorowych roztworów różnych materiałów i drukowane w 3D. i drukowane 3D. Przedstawiono charakterystykę reologiczną i biologiczną oraz obietnicę Obietnica tej nowej strategii syntezy bio-ink jest omawiana. --- Druk 3D to metoda produkcji, w której materiały, takie jak plastik lub metal metal, są nakładane na siebie warstwami w celu wytworzenia trójwymiarowego trójwymiarowego obiektu, takiego jak para okularów lub innych obiektów 3D. Proces ten kontrastuje z tradycyjnymi drukarkami atramentowymi, które wytwarzają dwuwymiarowy obiekt (tusz na papierze). dwuwymiarowy obiekt (tusz na papierze). Do tej pory druk 3D był głównie wykorzystywany w inżynierii do tworzenia prototypów inżynieryjnych. inżynierii do tworzenia prototypów inżynieryjnych. Jednak ostatnie postępy w dziedzinie materiałów drukarskich umożliwiły drukarkom 3D tworzenie obiektów, które są porównywalne z tradycyjnie wytwarzanymi przedmiotami. W przeciwieństwie do konwencjonalnych drukarek, druk 3D ma potencjał, aby umożliwić masową personalizację towarów na dużą skalę na dużą skalę i ma znaczenie w medycynie, w tym w okulistyce. Druk 3D okazał się już opłacalny w kilku zastosowaniach medycznych, w tym w okularów, niestandardowych urządzeń protetycznych i implantów dentystycznych. W tym przeglądzie omawiamy potencjał druku 3D do zrewolucjonizowania produkcję w taki sam sposób, w jaki prasa drukarska zrewolucjonizowała konwencjonalny druk. druk. Omówione zostały zastosowania i ograniczenia druku 3D; proces produkcji proces produkcyjny został zademonstrowany poprzez wytworzenie zestawu oprawek do okularów z planów 3D. 3D. --- Przedstawiono nowy atrament na bazie żywicy epoksydowej, który umożliwia drukowanie 3D lekkich kompozytów komórkowych z kontrolowanym ułożeniem wieloskalowych włókien o wysokim współczynniku włókien w celu stworzenia hierarchicznych struktur inspirowanych drewnem balsa. Wartości modułu Younga są do 10 razy wyższe niż w przypadku dostępnych na rynku polimerów drukowanych 3D. dostępne polimery drukowane w 3D, przy zachowaniu porównywalnych wartości wytrzymałości. wytrzymałości. --- Zdolność do trójwymiarowego przeplatania tkanki biologicznej z funkcjonalną elektroniką elektroniką może umożliwić tworzenie bionicznych narządów o zwiększonej funkcjonalności w porównaniu z ich ludzkimi odpowiednikami. Konwencjonalne urządzenia elektroniczne są z natury dwuwymiarowe, co uniemożliwia płynną wielowymiarową integrację z biologią syntetyczną, ponieważ procesy i materiały są bardzo różne. Tutaj, przedstawiamy nowatorską strategię przezwyciężania tych trudności poprzez addytywną wytwarzanie komórek biologicznych ze strukturalnymi i nanocząsteczkowymi elementami elementami elektronicznymi. Jako dowód słuszności koncepcji, wygenerowaliśmy bioniczne ucho poprzez druk 3D drukowanie matrycy hydrożelowej z nasionami komórek w anatomicznej geometrii ludzkiego ucha ucha, wraz ze splecionym przewodzącym polimerem składającym się z nanocząstek srebra. nanocząstek srebra. Pozwoliło to na hodowlę in vitro tkanki chrzęstnej wokół anteny cewki indukcyjnej w uchu. cewki indukcyjnej w uchu, co następnie umożliwia odczyt sygnałów sprzężonych indukcyjnie z elektrod w kształcie ślimaka. Wydrukowane ucho wykazuje ulepszone wykrywanie słuchowe do odbioru częstotliwości radiowych, a uzupełniające się lewe i prawe ucho może słuchać muzyki stereo. Ogólnie rzecz biorąc, nasze podejście sugeruje sposób na misterne połączenie biologicznych i nanoelektronicznych funkcjonalności poprzez druk 3D. --- Informacje o autorze: (1)1] Państwowe Kluczowe Laboratorium Bioterapii i Centrum Onkologii, Szpital Zachodnich Chin, West China Medical School, Sichuan University, Chengdu 610041, P.R. China [2] Shiley Eye Center and Institute for Genomic Medicine, University of California, San Diego, La Jolla, Kalifornia 92093, USA [3]. (2)1] Department of NanoEngineering, University of California, San Diego, La Jolla, Kalifornia 92093, USA [2]. (3)Department of NanoEngineering, University of California, San Diego, La Jolla, California 92093, USA. (4)State Key Laboratory of Biotherapy and Cancer Center, West China Hospital, West China Medical School, Sichuan University, Chengdu 610041, P.R. Chiny. (5)School of Chemistry and Chemical Engineering, Shaanxi Normal University, Xi'an 710062, P.R. Chiny. (6)1] Shiley Eye Center and Institute for Genomic Medicine, University of California, San Diego, La Jol. California, San Diego, La Jolla, California 92093, USA [2] Biomaterials and Biomaterials and Tissue Engineering Center, University of California, San Diego, La Jolla, California 92093, USA [3] Veterans Administration Healthcare System, San Diego, California 92093, USA. (7)1] Department of NanoEngineering, University of California, San Diego, La Jolla, Kalifornia 92093, USA [2] Centrum Biomateriałów i Inżynierii Tkankowej, University of California, San Diego, La Jolla, California 92093, USA. --- Proces produkcji addytywnej, który łączy modelowanie cyfrowe i druk 3D został wykorzystany do przygotowania hydrożeli wzmocnionych włóknami w jednoetapowym procesie. Materiały materiały kompozytowe zostały wytworzone przez selektywne modelowanie kombinacji roztworu prekursora żelu alginianowego/akrylamidowego i kleju epoksydowego utwardzanego promieniami UV (Emax 904 Gel-SC) za pomocą drukarki do wytłaczania. Promieniowanie UV zostało użyte do utwardzenia dwóch atramentów w pojedynczy materiał kompozytowy. Przestrzenna kontrola rozkładu włókien dystrybucja włókien w modelach cyfrowych pozwoliła na wytworzenie serii materiałów o spektrum pęcznienia i właściwościach mechanicznych z właściwościach fizycznych, od miękkich i mokrych do twardych i suchych. Porównanie z "regułą mieszanin", aby wykazać, że spęcznione materiały kompozytowe są zgodne ze standardową teorią kompozytów. materiały kompozytowe są zgodne ze standardową teorią kompozytów. Przygotowano prototyp chrząstki łąkotki aby zilustrować potencjalne zastosowanie w bioinżynierii. --- Dzięki zaletom wysokiej przepustowości, cyfrowej kontroli i bardzo dokładnego umieszczanie komórek i rusztowania biomateriałowego w pożądanych lokalizacjach 2D i 3D, bioprinting ma ogromny potencjał do opracowania obiecujących podejść w medycynie translacyjnej i wymianie narządów. medycynie i zastępowaniu narządów. Najnowsze osiągnięcia w dziedzinie biodruku narządów i tkanek i tkanek w oparciu o technologię termicznego druku atramentowego zostały opisane w tym przeglądzie. niniejszym przeglądzie. Biodruk nie powoduje żadnych lub niewielkie skutki uboczne dla drukowanych komórek ssaków komórek ssaków i może w wygodny sposób łączyć się z transfekcją genów lub dostarczaniem leków do wyrzucanych żywych systemów podczas precyzyjnego umieszczania w celu budowy tkanki. Dzięki montażowi warstwa po warstwie można drukować tkanki 3D o złożonych strukturach przy użyciu zeskanowanych obrazów CT lub MRI. Układy naczyniowe lub nerwowe mogą być jednocześnie podczas budowy narządów z cyfrową kontrolą. Dlatego, bioprinting jest jedynym rozwiązaniem tego krytycznego problemu w produkcji grubych i złożonych tkanek złożonych tkanek z układem naczyniowym. Łącznie, biodruk oparty na termicznym druku atramentowym ma ogromny potencjał i szerokie zastosowanie w inżynierii tkankowej i medycynie regeneracyjnej. inżynierii tkankowej i medycynie regeneracyjnej. Niniejszy artykuł przeglądowy przedstawia kilka ważne patenty związane z biodrukiem żywych systemów i zastosowaniami w dziedzinie inżynierii tkankowej. --- Istnieje niezaspokojone zapotrzebowanie na spójny zestaw narzędzi do oceny konstrukcji drukowanych w 3D. konstrukcji drukowanych w 3D. Zestaw narzędzi opracowany w celu projektowania, charakteryzowania i oceny Rusztowania z poli(fumaranu propylenu) z nadrukiem 3D są proponowane dla unaczynionych unaczynionych tkanek. Ten zestaw narzędzi łączy modułową konstrukcję i nieniszczącą ocenę nieniszczącą ocenę projektu, ocenia biokompatybilność i właściwości mechaniczne oraz modeluje właściwości mechaniczne i modeluje angiogenezę. --- Druk 3D obiecuje wytwarzanie złożonych urządzeń biomedycznych zgodnie z komputerowym z wykorzystaniem danych anatomicznych pacjenta. Od początkowego zastosowania jako przedoperacyjnych modeli wizualizacyjnych i form narzędziowych, druk 3D powoli do tworzenia jedynych w swoim rodzaju urządzeń, implantów, rusztowań do inżynierii tkankowej, platform diagnostycznych i dostarczania leków. inżynierii tkankowej, platform diagnostycznych i systemów dostarczania leków. Napędzany przez zainteresowanie społeczeństwa i dostęp do niedrogich drukarek, istnieje zainteresowanie połączeniem komórek macierzystych z niestandardowymi rusztowaniami 3D dla spersonalizowanej medycyny regeneracyjnej. medycyny regeneracyjnej. Zanim druk 3D będzie mógł być rutynowo wykorzystywany do regeneracji złożonych tkanek (np. kości, chrząstek, mięśni, naczyń krwionośnych i nerwów). w kompleksie czaszkowo-szczękowo-twarzowym) i złożonych narządów o skomplikowanej mikroarchitekturze 3D (np. mikroarchitekturą 3D (np. wątroba, narządy limfoidalne), należy zająć się kilkoma ograniczeniami technologicznymi. ograniczenia technologiczne. W niniejszym przeglądzie omówiono najważniejsze materiały i w ciągu ostatnich pięciu lat dla każdej z popularnych technologii druku 3D (druk trójwymiarowy, drukowanie trójwymiarowe). technologii druku 3D (druk trójwymiarowy, modelowanie metodą osadzania topionego materiału, selektywne spiekanie laserowe, stereolitografia i 3D 3D/Direct-Write/Bioprinting). Podkreślono przykłady, aby zilustrować postępy każdej technologii w inżynierii tkankowej, a kluczowe ograniczenia ograniczenia, aby zmotywować przyszłe badania i rozwinąć tę fascynującą dziedzinę fascynującą dziedzinę zaawansowanej produkcji. --- Niedawno opracowaliśmy drukarkę komórkową (Wilson i Boland, 2003), która umożliwia nam umieszczanie komórek w pozycjach, które naśladują ich odpowiednie pozycje w narządach. Technologia ta była jednak ograniczona do drukowania dwuwymiarowych (2D) konstruktów tkankowych. konstruktów tkankowych. Tutaj opisujemy zastosowanie termoczułych żeli do generowania sekwencyjnych warstw do drukowania komórek. sekwencyjnych warstw do drukowania komórek. Zdolność do upuszczania komórek na wcześniej wydrukowanych wcześniej kolejnych warstwach zapewnia realną możliwość realizacji trójwymiarowego (3D) drukowania organów. Drukowanie organów pozwoli nam drukować złożonych narządów 3D ze sterowanym komputerowo, dokładnym umieszczaniem różnych typów komórek w procesie, który można ukończyć w ciągu kilku minut. Aby zademonstrować wykonalności tej nowatorskiej technologii, wykazaliśmy, że agregaty komórek mogą być agregaty komórek mogą być umieszczane w kolejnych warstwach żeli 3D na tyle blisko, by mogło dojść do fuzji. Oszacowaliśmy oszacowaliśmy optymalną minimalną grubość żelu, która może być powtarzalnie poprzez upuszczenie cieczy w temperaturze pokojowej na podgrzane podłoże. Następnie wygenerowaliśmy agregaty komórek o odpowiednim (do minimalnej grubości żelu) rozmiarze. (minimalnej grubości żelu), aby zapewnić bezpośredni kontakt między wydrukowanymi agregatami komórek podczas sekwencyjnych cykli drukowania. agregatami komórek podczas kolejnych cykli drukowania. Na koniec wykazaliśmy, że że te blisko umieszczone agregaty komórek mogą łączyć się w dwa rodzaje termoczułych żeli 3D. termowrażliwych żelach 3D. Podsumowując, dane te zdecydowanie potwierdzają wykonalność proponowanej nowej technologii drukowania narządów. --- Drukowanie narządów lub biomedyczne zastosowanie szybkiego prototypowania, określane również jako addytywne wytwarzanie biomateriałów warstwa po warstwie, jest wyłaniającą się technologią transformacji która ma potencjał, aby przewyższyć tradycyjną inżynierię tkankową opartą na stałych rusztowaniach. inżynierii tkankowej. Drukowanie narządów ma pewne zalety: jest to zautomatyzowane podejście które oferuje drogę do skalowalnej, powtarzalnej masowej produkcji produktów inżynierii tkankowej produktów inżynierii tkankowej; pozwala na precyzyjne jednoczesne pozycjonowanie 3D kilku typów komórek; umożliwia tworzenie tkanek o wysokim poziomie gęstości komórek; może może rozwiązać problem unaczynienia w grubych konstruktach tkankowych; wreszcie, drukowanie narządów może odbywać się in situ. może być wykonywane in situ. Ostatecznym celem technologii drukowania narządów jest jest wytwarzanie 3D unaczynionych funkcjonalnych żywych narządów ludzkich nadających się do do implantacji klinicznej. Głównymi praktycznymi rezultatami technologii drukowania narządów to przemysłowa, skalowalna, zrobotyzowana biofabrykacja złożonych tkanek i narządów ludzkich. narządów, zautomatyzowane testy in vitro oparte na tkankach do diagnostyki klinicznej, odkrywania leków i toksyczności leków, oraz i toksyczności leków oraz złożone modele in vitro chorób człowieka. Niniejszy artykuł opisuje ramy koncepcyjne i najnowsze osiągnięcia w technologii drukowania narządów technologii drukowania narządów, nakreśla główne bariery i wyzwania technologiczne oraz przedstawia potencjalne przyszłe zastosowania praktyczne. --- Systematyczna charakterystyka rusztowań tkanki kostnej wytwarzanych za pomocą druku 3D z proszków kompozytowych hydroksyapatytu (HA) i alkoholu poli(winylowego) (PVOH). proszków. Zaobserwowano, że płynność materiałów prekursorowych HA:PVOH wpływa na stabilność mechaniczną, mikrostrukturę i porowatość drukowanych 3D rusztowań. Zwrócono uwagę na anizotropowe zachowanie konstrukcji i uszkodzenie części na granicach wiązań międzywarstwowych. na granicach wiązań międzywarstwowych zostało podkreślone w testach wytrzymałości na ściskanie. Kompromis między zdolnością do ułatwienia usuwania produktów degradacji termicznej PVOH PVOH podczas spiekania a wytrzymałością na ściskanie zielonych części. części na ściskanie. Ostateczna wytrzymałość na ściskanie 55% porowatych zielonych wydrukowanych wzdłuż osi Y i suszonych w piecu próżniowym przez 6 godzin wynosiła 0,88 ± 0,02 MPa. Co ważne, pory konstrukcji wydrukowanych w 3D mogą być zaprojektowane przez użytkownika, zapewniając masową łączność, a niedoskonałe upakowanie cząstek proszku stworzyło nieodłączną chropowatość powierzchni i niezaprojektowaną porowatość w obrębie rusztowania. rusztowania. Cechy te są uważane za obiecujące, ponieważ wiadomo, że ułatwiają osteokondukcję i osteointegrację in vivo. Charakterystyka techniki wykorzystane w tym badaniu obejmują dwa testy przepływu lejkowego, skaningową mikroskopia elektronowa (SEM), spektroskopia w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR), testy wytrzymałości na ściskanie i tomografię komputerową (CT). --- Druk 3D stał się wszechstronną technologią do wytwarzania konstruktów inżynierii tkankowej z przestrzennie kontrolowanymi komórkami i biomateriałem aby umożliwić biomimetykę tkanek in vivo. W niniejszym artykule zgłosiliśmy nowatorskie badanie druku 3D linii komórkowych pochodzących z ludzkich zarodków w makroporowatą konstrukcję przypominającą tkankę. Temperatura dyszy, temperatura komory i skład materiału matrycy zostały zbadane w celu osiągnąć wysoką żywotność komórek (>90%) po wydrukowaniu 3D i utworzeniu konstrukcji. Zaobserwowano długoterminową stabilność konstrukcji z wyraźną strukturą siatki do 30 dni. do 30 dni. Komórki nadal rosły jako sferoidy komórkowe z silnymi interakcjami komórka-komórka. silnymi interakcjami komórka-komórka. Dwie transfekowane linie komórkowe HEK 293FT również zostały wydrukowane w 3D i wykazały normalne funkcje biologiczne, tj. syntezę białek i aktywację genów w odpowiedzi na bodziec w postaci małej cząsteczki. Wraz z dalszym udoskonalaniem, ta technologia druku 3D komórek może prowadzić do praktycznej produkcji funkcjonalnych tkanek embrionalnych in vitro. tkanek embrionalnych in vitro. --- CEL: Rozwarstwienie kości skroniowej jest podstawowym elementem treningu otologicznego. szkolenia otologicznego. Kadaweryczne kości skroniowe (CTB) są złotym standardem treningu chirurgicznego. jednak wiele instytucji nie ma do nich łatwego dostępu, a ich koszt może być znaczny koszt może być znaczny: od 300 do 500 USD. Co więcej, pediatryczne kości skroniowe nie są łatwo dostępne. Naszym celem jest opracowanie pediatrycznego pediatrycznego modelu kości skroniowej. PROJEKT BADANIA: Model kości skroniowej. USTAWIENIE: Szpital dziecięcy trzeciego stopnia. PRZEDMIOT: Model pacjenta pediatrycznego. METODY: Opisujemy nowatorskie zastosowanie drukarki 3D do generowania gipsowego modelu treningowego z gipsowego modelu treningowego z pediatrycznego skanu CT kości skroniowej o wysokiej rozdzielczości. normalnej pediatrycznej kości skroniowej. WYNIKI: Wyprodukowano i oceniono trzy modele. Modele wykorzystywały wiele kolorów (biały dla kości, żółty dla nerwu twarzowego) i były wysokiej jakości. jakości. Dwa modele zostały wywiercone jako dowód koncepcji i okazały się być akceptowalnym odwzorowaniem anatomii pacjenta, dokładnie odwzorowując wszystkie niezbędne punkty chirurgiczne. wszystkie niezbędne chirurgiczne punkty orientacyjne. Jedynymi negatywnymi uwagami dotyczącymi wydrukowanej w 3D kości skroniowej jako modelu treningowego był brak zróżnicowania twardości między kością korową i gąbczastą, zauważając różnice w dotyku w stosunku do kości skroniowej zwłok. kości skroniowej. WNIOSEK: Nasz nowatorski pediatryczny model treningowy 3D kości skroniowej jest realną, niedrogą opcją treningową dla wcześniej niedostępnych pediatrycznych kości skroniowych. pediatrycznej kości skroniowej. Mamy nadzieję, że wraz z upowszechnieniem się drukarek 3D, modele te mogą być szybko powielane, umożliwiając stażystom drukowanie modeli pacjentów przed wykonaniem operacji na żywym pacjencie. --- Produkcja addytywna, inaczej znana jako drukowanie trójwymiarowe (3D), jest napędza znaczące innowacje w wielu dziedzinach, takich jak inżynieria, produkcja, sztuka, edukacja i medycyna. Ostatnie postępy umożliwiły drukowanie 3D biokompatybilnych materiałów, komórek i komponentów pomocniczych w złożone 3D funkcjonalne żywe tkanki. Bioprinting 3D jest obecnie stosowany w medycynie regeneracyjnej medycynie regeneracyjnej, aby zaspokoić zapotrzebowanie na tkanki i narządy odpowiednie do przeszczepów. przeszczepów. W porównaniu z drukiem niebiologicznym, biodruk 3D wiąże się z się z dodatkowymi złożonościami, takimi jak wybór materiałów, typów komórek, czynników wzrostu i czynniki wzrostu i różnicowania, a także wyzwania techniczne związane z wrażliwością żywych komórek i budową tkanek. Rozwiązanie tych problemów wymaga integracji technologii z dziedzin inżynierii, biomateriałów, biologii komórek, fizyki i medycyny. Bioprinting 3D został już został już wykorzystany do generowania i przeszczepiania kilku tkanek, w tym wielowarstwowej skóry, kości, przeszczepów naczyniowych, szyn tchawiczych, tkanek serca i struktur chrzęstnych. serca i struktur chrzęstnych. Inne zastosowania obejmują rozwój wysokowydajnych modeli tkanek drukowanych 3D do badań, odkrywania leków i toksykologii. toksykologii.

W przypadku budowy jakich narządów testowano druk 3D?

Prototypy/konstrukcje nosa, ucha i łąkotki zostały wyprodukowane przy użyciu druku 3D (trójwymiarowego).

Zdolność do osiągnięcia specyficznej dla miejsca manipulacji genomem ssaków ma szerokie implikacje dla badań podstawowych i stosowanych. Ukierunkowanie genów jest proces, w którym cząsteczka DNA wprowadzona do komórki zastępuje odpowiedni segment chromosomalny przez homologiczną rekombinację, a tym samym przedstawia precyzyjny sposób manipulowania genomem. W przeszłości zastosowanie targetowania genów do komórek ssaków było ograniczone przez niską wydajność. Nukleazy z palcem cynkowym nukleazy z palcem cynkowym (ZFN) są obiecujące w poprawie wydajności celowania w geny poprzez wprowadzanie dwuniciowych pęknięć DNA w genach docelowych, które następnie stymulują endogenną maszynerię rekombinacji homologicznej komórki. Ostatnie wyniki wykazały że ZFN mogą być wykorzystywane do tworzenia częstotliwości celowania do 20% w ludzkim genie genów powodujących choroby. Przyszłe prace będą potrzebne, aby przełożyć te odkrycia in vitro do zastosowań in vivo i określenia, czy nukleazy z palcem cynkowym powodują niepożądaną niestabilność genomu. --- Ostatnie prace wykazały, że możliwe jest ukierunkowanie elementów regulatorowych na sekwencje DNA sekwencji DNA wybranych przez badacza, zwiększając armamentarium do do badania funkcji genów. W tym przeglądzie omawiamy rozwój i wykorzystanie projektantów białek z palcem cynkowym (ZFP) jako narzędzi specyficznych dla sekwencji. Podczas gdy głównym głównym celem tego przeglądu jest omówienie przyłączania nukleazy FokI do ZFPs i zdolności powstałego białka fuzyjnego (zwanego nukleazą z palcem cynkowym (ZFN)) do genomicznego manipulowania interesującym genem, omówimy również użyteczność innych domen funkcjonalnych, takich jak użyteczność innych domen funkcjonalnych, takich jak aktywatory i represory transkrypcji. i represory transkrypcji oraz podkreślimy, w jaki sposób są one wykorzystywane jako narzędzia odkrywcze i terapeutyczne. narzędzia terapeutyczne. --- TŁO: Wielolekooporny Plasmodium jest obecnie głównym powodem do niepokoju. Skuteczne szczepionki lub skuteczne zastosowania strategii opartych na RNAi do leczenia malarii są obecnie niedostępne. Niezbadanym obszarem w dziedzinie badań nad malarią malarii jest rozwój leków ukierunkowanych na DNA, które mogą specyficznie oddziaływać z pasożytniczym DNA i wprowadzać szkodliwe zmiany, prowadzące do utraty istotnych funkcji genomu i śmierci pasożyta. PREZENTACJA HIPOTEZY: Postępy w rozwoju nukleazy z palcem cynkowym (zinc finger nukleazy (ZFN) ze zmodyfikowanymi domenami rozpoznającymi DNA pozwalają nam projektować i nukleazy o wysokiej specyficzności sekwencji docelowej z mega rozpoznawalnym które zazwyczaj występuje tylko raz w genomie. Co więcej, peptydy penetrujące komórki peptydy (CPP) mogą przekraczać błonę plazmatyczną komórki i dostarczać sprzężone białko, kwas nukleinowy lub inny ładunek do cytoplazmy, jądra lub mitochondriów. mitochondriów. W niniejszym artykule zaproponowano, że lek z połączenia systemów CPP i ZFN może skutecznie dostać się do wewnątrzkomórkowego pasożyta, wprowadzić szkodliwe zmiany w jego genomie i wyeliminować pasożyta z zainfekowanych komórek. komórek. SPRAWDZENIE HIPOTEZY: Dostępność motywu wiążącego DNA dla ponad 45 trójek i jego modularny charakter, ze swobodą zmiany liczby palców w cząsteczce ZFN, sprawia, że rozwój niestandardowych ZFN przeciwko zróżnicowanej docelowej sekwencji DNA dowolnego genu. Ponieważ genom Plasmodium jest bardzo bogaty w AT, istnieje znaczna różnorodność miejsc sekwencji nawet dla strukturalnie i funkcjonalnie strukturalnie i funkcjonalnie enzymów między Plasmodium i ludźmi. CPP może być stosowany do dostarczania ZFN do wewnątrzkomórkowego jądra pasożyta. Oparta na peptydach sygnałowych heterologiczna białka do RBC zakażonych Plasmodium (iRBC) i różnych organelli Plasmodium. organelli Plasmodium. Dzięki udanej fuzji CPP z peptydami ukierunkowanymi na mitochondria i jądro, fuzja CPP z 1 więcej Peptyd translokacji błony komórkowej Plasmodium wydaje się osiągalny. ZAŁOŻENIA HIPOTEZY: Ukierunkowanie genomu Plasmodium za pomocą ZFN ma ogromny potencjał dla rozwoju leków przeciwmalarycznych. Pozwala to na rozwój pojedynczego leku przeciwko wszystkim infekcjom malarycznym, w tym szczepy wielolekooporne. Dostępność wielu miejsc docelowych ZFN w jednym genie w jednym genie zapewni alternatywne miejsca docelowe dla leków w celu zwalczania rozwoju oporności w przyszłości. --- Selektywna degradacja zmutowanych cząsteczek mitochondrialnego DNA (mtDNA) jest potencjalną strategią potencjalną strategią ponownego zasiedlania komórek cząsteczkami mtDNA typu dzikiego (wt) i w ten sposób w ten sposób złagodzić wadliwą funkcję mitochondriów, która leży u podstaw chorób mtDNA choroby. Nukleazy z palcem cynkowym (ZFN), które są nukleazami sprzężonymi z peptydem nukleazami sprzężonymi z peptydem z palcem cynkowym (ZFP) zaprojektowanym do wiązania określonej sekwencji DNA, mogą być przydatne do selektywnej degradacji określonych sekwencji mtDNA. Zazwyczaj, stosuje się pary komplementarnych ZFN, które heterodimeryzują na docelowej sekwencji DNA. DNA; jednak konwencjonalne ZFN były nieskuteczne w naszym systemie. Aby przezwyciężyć stworzyliśmy jednołańcuchowe ZFN poprzez sprzężenie dwóch domen nukleazy FokI, połączone elastycznym łącznikiem, do ZFP z N-końcową mitochondrialną sekwencją docelową. sekwencją celującą. Tutaj pokazujemy, że te ZFN są skutecznie transportowane do mitochondriów w komórkach i wiążą mtDNA w sposób specyficzny dla sekwencji rozróżniając dwie sekwencje o długości 12 pz, które różnią się jedną parą zasad parą zasad. Ze względu na ich selektywne wiązanie rozszczepiają dsDNA w przewidywanych miejscach sąsiadujących z mutacją. Po ekspresji w komórkach heteroplazmatycznych zawierających mieszankę zmutowanego i zmodyfikowanego mtDNA, te ZFN selektywnie degradują zmutowane mtDNA, zwiększając w ten sposób proporcję cząsteczek wt mtDNA w komórce. Dlatego, ukierunkowane na mitochondria jednołańcuchowe ZFN są obiecującym kandydatem do leczenia chorób mtDNA. w leczeniu chorób mtDNA. --- Inżynieria genetyczna stała się potężnym mechanizmem pozwalającym zrozumieć systemy systemów biologicznych i potencjalne podejście do leczenia chorób wrodzonych. Wraz z pojawieniem się tych technologii w ostatnich dziesięcioleciach wzrosła uzupełniająca analiza etycznych implikacji technik i zastosowań inżynierii genetycznej. technik i zastosowań inżynierii genetycznej. Chociaż podejścia za pośrednictwem wirusów zdominowały początkowe wysiłki w zakresie metod transferu genów (GT), pojawiająca się technologia obejmująca enzymów restrykcyjnych znanych jako nukleazy z palcem cynkowym (ZFN) stała się potężną nową metodologią edycji genów. Biorąc pod uwagę korzyści zapewniane przez ZFN dla bardziej specyficznych i zróżnicowanych podejść do edycji genów w naukach podstawowych i zastosowaniach klinicznych. i zastosowań klinicznych, omawiamy, w jaki sposób badania ZFN mogą rozwiązać niektóre z etycznych i naukowych, które zostały postawione w odniesieniu do innych technik GT. Ma to szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę rozmach, z jakim ZFN przechodzą obecnie do I fazy badań klinicznych. w przechodzeniu do I fazy badań klinicznych. Niniejsze badanie przedstawia historyczny opis genezy technologii ZFN, analizę obecnych technik i zastosowań oraz analizę zastosowań oraz analizę kwestii etycznych mających zastosowanie do inżynierii genetycznej ZFN we wczesnej fazie badań klinicznych. --- Nukleazy Zinc Finger (ZFN) zostały wykorzystane do stworzenia precyzyjnych modyfikacji genomu. w częstotliwościach, które mogą być terapeutycznie użyteczne w terapii genowej. terapii genowej. Stworzyliśmy mysi model ogólnej recesywnej choroby genetycznej, aby stworzyć przedkliniczny system do rozwoju wykorzystania korekcji genów za pośrednictwem ZFN w terapii genowej. do terapii genowej. Wprowadziliśmy zmutowany gen GFP do locus ROSA26 w mysich embrionalnych komórkach macierzystych (ES) i wykorzystaliśmy te komórki do stworzenia transgenicznej myszy. myszy. Wykorzystaliśmy ZFN do określenia częstotliwości korekcji genów przez w różnych pierwotnych komórkach z tego modelu. Osiągnęliśmy częstotliwości od 0,17 do 6% w różnych typach komórek, w tym w pierwotnych fibroblastach i astrocytach. fibroblastach i astrocytach. Wykazaliśmy, że fibroblasty skorygowane genami ex vivo mogą być przeszczepione z powrotem do myszy, gdzie zachowują skorygowany fenotyp. skorygowany fenotyp. Ponadto, osiągnęliśmy częstotliwości celowania powyżej 1% w komórkach ES, a docelowe komórki ES zachowały zdolność do różnicowania się w typy komórek ze wszystkich trzech linii zarodkowych. Podsumowując, potencjalnie terapeutycznie istotne częstotliwości celowania w geny za pośrednictwem ZFN mogą być osiągnąć w różnych komórkach pierwotnych, a komórki te mogą być następnie przeszczepione z powrotem do biorcy. --- Nukleazy cynkowo-palcowe (ZFN) są potężnym narzędziem, które można wykorzystać do edycji ludzkiego genomu ad libitum. Technologia ta doświadczyła znacznego rozwoju w ciągu ostatnich kilku lat w odniesieniu zarówno do specyficzności miejsca docelowego, jak i platform inżynieryjnych platform inżynieryjnych wykorzystywanych do generowania białek typu zinc-finger. W rezultacie przeprowadzono dwa badania kliniczne fazy I mające na celu wyeliminowanie receptora CCR5 w limfocytach T wyizolowanych od pacjentów z HIV w celu ochrony tych limfocytów przed zakażeniem wirusem. wirusem. Co więcej, ZFN zostały z powodzeniem zastosowane do znokautowania lub skorygowania genów związanych z chorobą w ludzkich komórkach macierzystych, w tym hematopoetycznych komórkach prekursorowych i indukowanych pluripotencjalnych komórkach macierzystych. Ukierunkowane inżynierii genomu w multipotencjalnych i pluripotencjalnych komórkach macierzystych wielkie nadzieje na przyszłe strategie ukierunkowane na korektę wrodzonych mutacji dla spersonalizowanych terapii zastępujących komórki. Niniejszy przegląd opisuje, w jaki sposób ZFN zostały zastosowane w modelach terapii genowej, omówiono możliwości i ryzyko związane z tą nowatorską technologią i sugeruje przyszłe kierunki ich bezpiecznego zastosowania w terapeutycznej inżynierii genomu. --- Stworzyliśmy indukowane pluripotencjalne komórki macierzyste (iPSC) od pacjenta z przewlekłą chorobą ziarniniakową sprzężoną z chromosomem X (X-CGD), defektem neutrofili generowania reaktywnych form tlenu (ROS) wynikających z niedoboru gp91(phox) niedobór. Wykazaliśmy, że dojrzałe neutrofile zróżnicowane z iPSC X-CGD iPSC nie wytwarzają ROS, odtwarzając patognomoniczny fenotyp komórkowy CGD. Ukierunkowany transfer genów do iPSCs, z późniejszą selekcją i pełną charakterystyką, aby zapewnić brak zmian poza celem, obiecuje korektę chorób monogenowych bez mutagenezy insercyjnej spowodowanej wielomiejscową integrację wektorów wirusowych lub plazmidowych. Gen za pośrednictwem nukleazy palca cynkowego ukierunkowanie pojedynczej kopii terapeutycznego minigenu gp91(phox) do jednego allelu "bezpiecznej przystani" locus AAVS1 w X-CGD iPSC bez wstawek poza celem spowodowało w trwałej ekspresji gp91(phox) i znacząco przywróciło produkcję neutrofilowych ROS neutrofili. Nasze odkrycia pokazują, w jaki sposób można zastosować precyzyjne ukierunkowanie genów do korekcji X-CGD przy użyciu nukleazy palca cynkowego i iPSC pacjentów. --- Trwała modyfikacja ludzkiego genomu in vivo jest niepraktyczna ze względu na niską częstotliwość rekombinacji homologicznej w ludzkich komórkach. niskiej częstotliwości rekombinacji homologicznej w komórkach ludzkich, co utrudnia badania biomedyczne i postęp w kierunku bezpiecznej i skutecznej terapii genowej. Tutaj przedstawiamy ogólne rozwiązanie wykorzystujące dwa podstawowe procesy biologiczne: ROZPOZNAWANIE DNA DNA przez białka C2H2 zinc-finger i ukierunkowaną homologicznie naprawę pęknięć dwuniciowych DNA. pęknięć podwójnej nici DNA. Białka cynkowo-palcowe zaprojektowane do rozpoznawania unikalnego miejsca chromosomalnego miejsce chromosomalne mogą być połączone z domeną nukleazy, a pęknięcie podwójnej nici indukowane przez powstałą nukleazę cynkowo-palcową może tworzyć określoną sekwencję zmiany poprzez stymulowanie homologicznej rekombinacji między chromosomem a pozachromosomalnym dawcą DNA. Pokazujemy, że nukleazy cynkowo-palcowe zaprojektowane przeciwko sprzężonej z chromosomem X mutacji ciężkiego złożonego niedoboru odporności (SCID) w genie IL2Rgamma dały ponad 18% zmodyfikowanych genowo komórek ludzkich bez selekcji. selekcji. Co ciekawe, około 7% komórek uzyskało pożądaną modyfikację genetyczną na obu chromosomach X. na obu chromosomach X, z genotypem komórki dokładnie odzwierciedlonym na poziomie na poziomie informacyjnego RNA i białka. Obserwujemy porównywalnie wysokie częstotliwości w ludzkich limfocytów T, podnosząc możliwość strategii opartych na nukleazach cynkowo-palcowych w leczeniu chorób. --- Wykorzystanie zmodyfikowanych nukleaz, takich jak Zinc Finger Nucleases (ZFNs) lub Nukleazy efektorowe podobne do aktywatorów transkrypcji (TALEN), aby dokonać ukierunkowanych modyfikacji genomu modyfikacji genomu stało się powszechną techniką tworzenia nowych modeli organizmów i niestandardowych linii komórkowych. organizmów modelowych i niestandardowych linii komórkowych i okazała się bardzo obiecująca w leczeniu chorób. leczenia chorób. Jednak te nukleazy mają potencjał do rozszczepiania poza celem które mogą zmylić interpretację wyników eksperymentalnych i być szkodliwe dla zastosowań terapeutycznych. Tutaj opisujemy metodę testowania rozszczepienia nukleazy w potencjalne miejsca poza celem przewidywane przez modele bioinformatyczne. --- Nukleazy z palcem cynkowym (ZFN) są związane ze śmiercią komórki i apoptozą poprzez wiązanie w niezliczonych niepożądanych miejscach. Ta cytotoksyczność jest związana z ze zdolnością do wiązania odmiennych sekwencji DNA z wysokim powinowactwem. sekwencji DNA z wysokim powinowactwem. Ogólnie rzecz biorąc, preferencje wiązania czynników transkrypcyjnych są związane ze znaczną zdegenerowaną różnorodnością i złożonością co utrudnia projektowanie i inżynierię precyzyjnych domen wiążących DNA. Sukces ewolucyjny naturalnych białek palca cynkowego świadczy jednak o tym, że natura stworzyła specyficzne cechy i strategie ewolucyjne, takie jak modularność i rozpoznawanie specyficzne dla rangi, aby poradzić sobie ze złożonością wiązania, które są krytyczne do tworzenia klinicznie opłacalnych narzędzi do precyzyjnej modyfikacji ludzkiego genomu. Nasze odkrycia wskazują na zachowanie ogólnej modułowości i znaczącą zmianę specyficznych dla rangi preferencji wiązania trójpalczastej domeny wiążącej czynnika transkrypcyjnego SP1 podczas wymiany aminokwasów w drugim palcu.

Czy nukleazy z palcem cynkowym mogą być wykorzystywane do zwalczania chorób?

Tak, nukleazy z palcem cynkowym są użytecznym narzędziem w leczeniu chorób.

Lantybiotyki są definiowane jako antybiotyki peptydowe zawierające nietypowe aminokwasy kwasy: mezolantioninę, 3-metylantioninę, dehydroalaninę i dehydrobutyrynę. Są one syntetyzowane przez niektóre bakterie Gram-dodatnie. Ich hamujący wpływ na na niektóre inne bakterie Gram-dodatnie tłumaczy się uszkodzeniem błon cytoplazmatycznych przez detergent. błon cytoplazmatycznych. Wybitnymi przedstawicielami lantybiotyków są nizyny z Lactococcus lactis, która może być stosowana jako środek konserwujący żywność, subtilina z Bacillus subtilis, która jest podobna do nizyny, oraz epidermina Staphylococcus epidermidis, która jest stosowana w leczeniu trądziku. Lantybiotyki są syntetyzowane rybosomalnie jako prepeptydy, które są modyfikowane potranslacyjnie. Geny prawdopodobnie kodujące te enzymy biosyntetyczne i czynniki regulacyjne zostały zostały zidentyfikowane w sąsiedztwie genów strukturalnych lantybiotyków subtiliny, nizyny i epiderminy. --- Lantybiotyki, grupa peptydów zawierających lantioninę, wykazują swoją aktywność antybiotyczną, łącząc różne mechanizmy zabijania w jednej cząsteczce. w jednej cząsteczce. Wykazano, że prototypowy lantybiotyk nizyna wykazuje zarówno hamowanie syntezy syntezy peptydoglikanu i tworzenia porów w błonach bakteryjnych poprzez oddziaływanie z lipidem II. Gallidermin, który dzieli motyw wiązania lipidu II z nizyną, ale ma krótszą długość cząsteczkową, różniła się od nizyny w porach w kilku szczepach bakterii. Aby zasymulować sposób działania zastosowaliśmy woltamperometrię cykliczną i mikrowagę kwarcową, aby skorelować tworzenie porów z kinetyką wiązania lipidu II z kinetyką wiązania lipidu II galiderminy w błonach modelowych. Niezdolność niezdolność galiderminy do tworzenia porów w DOPC (1,2-dioleoilo-sn-glicero-3-fosfocholina) (C18/1) i DPoPC (1,2-dipalmitoilo-sn-glicero-3-fosfocholina) (C16/1) była związana z grubością błony. z grubością błony. Dla lepszej symulacji charakterystyki błony bakteryjnej właściwości, dwa różne fosfolipidy z rozgałęzionymi kwasami tłuszczowymi zostały włączone do matrycy DPoPC. Fosfolipidy z rozgałęzieniami metylowymi w w środku łańcuchów kwasów tłuszczowych sprzyjały niezależnej od lipidu II permeabilizacji DPoPC permeabilizacji DPoPC przez galiderminę, podczas gdy długo rozgałęzione fosfolipidy, w których rozgałęzienie w których gałąź jest umieszczona w pobliżu regionu hydrofilowego indukowała identyczne, zależne od lipidów II-zależne tworzenie porów przez galliderminę i nizynę. Oczywiście, rozgałęzione lipidy zmieniały upakowanie lipidów i zmniejszały grubość błony. Dlatego też dwoistość aktywności galiderminy (tworzenie porów i hamowanie syntezy ściany komórkowej) wydaje się być zrównoważona przez syntezy ściany komórkowej) wydaje się być równoważona przez skład błony bakteryjnej. --- TŁO: Pojawienie się oporności bakterii na leki zachęca do ponownej oceny potencjału istniejących środków przeciwdrobnoustrojowych. Lantybiotyki są modyfikowane potranslacyjnie, syntetyzowane rybosomalnie peptydy przeciwdrobnoustrojowe o szerokim spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego. Tutaj skupiliśmy się na rozszerzeniu potencjału potencjału laktyny 3147, jednego z najlepiej przebadanych lantybiotyków, który posiada silną aktywność przeciwko szerokiemu zakresowi gatunków Gram-dodatnich w tym wielu patogenów szpitalnych. W szczególności, naszym celem było zbadanie, czy aktywność laktyny 3147 można zwiększyć w połączeniu z różnymi antybiotykami klinicznymi. WYNIKI: Wstępne badania wykazały, że polimyksyna B i polimyksyna E (kolistyna) wykazywały aktywność synergistyczną z kolistyną 3147. Testy szachownicy zostały przeprowadzono przeciwko wielu szczepom, w tym zarówno Gram-dodatnim, jak i Gram ujemnych. Uzyskany wskaźnik frakcyjnego stężenia hamującego (FIC) ustalono, że podczas gdy częściowa synergia została wykryta przeciwko Gram dodatnim, synergia była oczywista przeciwko gatunkom Gram ujemnym, w tym Cronobacter i E. coli. WNIOSKI: Połączenie laktyny 3147 z niskimi poziomami polimyksyny może zapewnić sposób na poszerzenie docelowej specyficzności lantybiotyku, jednocześnie polimyksyny ze względu na niższe stężenia wymagane w wyniku synergii. synergii. --- Rosnąca częstość występowania oporności na antybiotyki wśród patogenów bakteryjnych ponowny nacisk na produkty naturalne o właściwościach przeciwdrobnoustrojowych. Lantybiotyki to syntetyzowane rybosomalnie antybiotyki peptydowe, które są potranslacyjnie modyfikowane w celu wprowadzenia mostków (metylo)lantioninowych. Promieniowce są znane z ich zdolności do produkcji szerokiej gamy antybiotyków, z których wiele ma zastosowania kliniczne. zastosowań klinicznych, ale wiadomo, że wytwarzają tylko kilka lantybiotyków. Jednym z takich związków jest planosporycyna wytwarzana przez Planomonospora alba, która hamuje biosyntezę ściany komórkowej bakterii Gram-ujemnych. biosyntezę ściany komórkowej u patogenów Gram-dodatnich. Planosporycyna jest lantybiotykiem typu AI strukturalnie podobnym do tych, które wiążą lipid II, bezpośredni prekursor biosyntezy ściany komórkowej. biosyntezy ściany komórkowej. Klaster genów odpowiedzialny za biosyntezę planosporycyny został zidentyfikowany poprzez eksplorację genomu, a następnie wyizolowany z biblioteki kosmidów P. alba. Minimalny klaster 15 genów wystarczających do produkcji planosporycyny został zdefiniowany przez heterologiczną ekspresję w Nonomuraea sp. szczep ATCC 39727, podczas gdy delecja genu kodującego peptyd prekursorowy z P. alba, która zniosła produkcję planosporycyny, została również wykorzystana do potwierdzenia tożsamości klastra genów. klastra genów. Delecja genów kodujących prawdopodobne enzymy biosyntetyczne zidentyfikowanych poprzez analizę bioinformatyczną ujawniła, że są one również niezbędne do produkcji planosporycyny w rodzimym gospodarzu. Analiza odwrotnej transkrypcji-PCR (RT-PCR) wykazała, że klaster genów planosporycyny jest transkrybowany w trzech operonach. Ekspresja jednego z nich, pspEF, który koduje transporter ABC transportera ABC, w Streptomyces coelicolor A3(2) nadawała pewien stopień planosporycyny na heterologicznym gospodarzu. Niezdolność do usunięcia tych genów z P. alba sugeruje, że odgrywają one istotną rolę w odporności u naturalnego producenta. naturalnym producencie. --- Lantybiotyki są antybiotykami peptydowymi, realizującymi swoją unikalną strukturę drugorzędową poprzez modyfikacje potranslacyjne, z których najważniejszą jest tworzenie charakterystycznego aminokwasu lantioniny. Podobnie jak inne rybosomalne antybiotyki peptydowe peptydy rybosomalne, są one syntetyzowane z N-końcowym peptydem liderowym ważnym dla potranslacyjnego przetwarzania przez enzymy modyfikujące; po dojrzewaniu peptydu, peptyd liderowy jest proteolitycznie odcinany. Liczne badania nad peptydów liderowych lantybiotyków klasy I i II wykazały już ich kluczową rolę w rozpoznawaniu, autoimmunizacji i transporcie zewnątrzkomórkowym. Niedawno niedawno opisane labiryntopeptyny, członkowie rodziny lantybiotyków klasy III, wykazują charakterystyczny nowy aminokwas labioninę, który został ujawniony przez wyjaśnienie struktury labiryntopeptyny A2. Montaż motywu labioniny w liniowym łańcuchu peptydowym jest pośredniczony przez enzym LabKC typu liazy-kinazy-cyklazy poprzez łańcuch boczny seryny fosforylację GTP, eliminację grupy fosforanowej, a następnie 2-krotną cyklizację addycyjną typu Michaela. W tej pracy systematycznie po raz pierwszy zbadaliśmy znaczenie peptydu liderowego w procesie przetwarzanie lantybiotyków klasy III na przykładzie peptydu prekursorowego labiryntopeptyny A2. Badania in vitro z syntetycznymi analogami peptydu liderowego ujawniły, że konserwowany N-końcowy hydrofobowy plaster na domniemanej strukturze helikalnej jest wymagana do prawidłowego przetwarzania peptydu przez enzym modyfikujący LabKC. Z drugiej strony, badania wykazały, że C-końcowa część peptydu lidera służy jako przekładka między miejscem wiązania a aktywnymi miejscami fosforylacji i eliminacji, ograniczając w ten sposób fosforylacji i eliminacji, ograniczając w ten sposób liczbę łańcuchów bocznych hydroksyamino łańcuchów bocznych kwasów hydroksylowych, które mogą ulegać odwodnieniu. Wreszcie, model dla rozpoznania i przetwarzania peptydu przez LabKC. --- Nizyna wytwarzana przez Lactococcus lactis 6F3 jest stosowana jako środek konserwujący żywność i jest najważniejszym członkiem grupy antybiotyków peptydowych zawierających mostki mostki lantioninowe (lantybiotyki) (N. Schnell, K.-D. Entian, U. Schneider, F. Götz, H. Zähner, R. Kellner i G. Jung, Nature [London] 333: 276-278, 1988). Nizyna jest syntetyzowana rybosomalnie, a jej gen strukturalny, nisA, koduje prepeptyd, który jest modyfikowany potranslacyjnie, ujawniając aktywny lantybiotyk (C. Kaletta i K.-D. Entian, J. Bacteriol. 171:1597-1601, 1989). W sąsiedztwie nisA zidentyfikowano dodatkowe geny nisB, nisT i nisC. W całej swojej sekwencji geny te były homologiczne do genów niedawno zidentyfikowanych niedawno jako ważne dla biosyntezy lantybiotyków, tj. subtiliny z Bacillus subtilis ATCC 6633 i epiderminy z Staphylococcus epidermidis Tü 3298. Geny nisB, nisT i nisC odpowiadały otwartym ramkom odczytu 993, odpowiednio 600 i 418 reszt aminokwasowych. Otwarta ramka odczytu nisT jest homologiczna do białek z podrodziny HlyB (białko hemolizyny B Escherichia coli) podrodziny. Białka z tej podrodziny są odpowiedzialne za wydzielanie różnych związków, w tym różnych związków, w tym dużych polipeptydów, polisacharydów i guzy przeciwlekowe, wskazując, że NisT może być zaangażowany w transport nizyny. Analiza Northern (RNA) blot ujawniła 0,3-kb transkrypt dla genu strukturalnego nisA strukturalnego genu nisA, a transkrypcyjny punkt startowy genu nisA został określony przez wydłużenie starterów. Dodatkowo zidentyfikowano mRNA o wielkości co najmniej 3 kb zidentyfikowano przy użyciu sondy hybrydyzacyjnej specyficznej dla nisB. Przeciwciała zostały przeciwciała przeciwko białku NisB, a analiza Western blot (immunoblot) ujawniła masa cząsteczkowa około 115 kDa, co jest zgodne z teoretycznym wielkością białka 117,5 kDa obliczoną na podstawie otwartej ramki odczytu nisB. Kilka amfipatycznych transbłonowych alfa-heliksów wskazuje, że NisB jest związany z błoną. związane z błoną. Zostało to potwierdzone przez przygotowanie pęcherzyków L. lactis pęcherzyków. Białko NisB było ściśle związane z frakcją pęcherzykową i było uwalniane tylko przez traktowanie dodecylosiarczanem sodu. Wyniki te sugerują że NisB jest związany z błoną i że biosynteza nizyny zachodzi na błonie komórkowej. błonie komórkowej. --- Lantybiotyki to peptydy antybiotyczne wyróżniające się obecnością rzadkich tioeterowych aminokwasów lantioniny i/lub metylantioniny. Są one wytwarzane przez bakterie Gram-dodatnie jako zakodowane w genach peptydy prekursorowe i podlegają modyfikacji potranslacyjnej w celu wygenerowania dojrzałego peptydu. Strukturalny gen gen dla prepeptydu i geny zaangażowane w biosyntezę, przetwarzanie, eksport, a także regulację i samoobronę szczepu producenckiego są zorganizowane w klastry. Na podstawie ich cech strukturalnych i funkcjonalnych lantybiotyki dzieli się obecnie na dwie główne grupy. obecnie podzielone na dwie główne grupy. Elastyczne amfifilowe lantybiotyki typu A działają przede wszystkim poprzez tworzenie porów w błonie bakteryjnej, co jest mechanizmem mechanizm, który, jak ostatnio wykazano, np. w przypadku nizyny i epiderminy, obejmuje interakcji ze specyficznymi cząsteczkami dokującymi, takimi jak lipid prekursorowy błony II. Raczej sztywne i kuliste lantybiotyki typu B hamują funkcje enzymów poprzez interakcję z odpowiednimi substratami: mersacidin i actagardine hamują biosyntezę ściany komórkowej poprzez kompleksowanie lipidu II, podczas gdy peptydy podobne do cynamycyny hamują fosfolipazy poprzez wiązanie fosfoetanoloaminy. Lantybiotyki przyciągnęły wiele uwagi w ostatnich latach i zostały poddane obszernej charakterystyce. obszernej charakterystyce. Nowe spojrzenie na sposób działania i zależności struktura-funkcja, a także biochemii i genetyki. zostaną przedstawione w tym przeglądzie. --- Ostatnie badania nad sposobem działania ujawniły ekscytujące cechy wielu aktywności nizyny i pokrewnych lantybiotyków, co czyni te peptydy interesującymi systemy modelowe do projektowania nowych antybiotyków (Molec. Microbiol. 30 (1998) 317; Science 286 (1999) 2361; J. Biol. Chem. 276 (2001) 1772.). W przeciwieństwie do innych grup peptydów antybiotycznych, lantybiotyki wykazują znaczną znaczny stopień specyficzności dla poszczególnych składników błon bakteryjnych. Wykazano, że mersacydyna i aktagardyna wiążą się z wysokim powinowactwem do lipidów połączonych z peptydoglikanem. lipidowego prekursora peptydoglikanu, tak zwanego lipidu II, który zapobiega polimeryzacji monomerów ściany komórkowej w funkcjonalny woreczek mureinowy. The lantybiotyki nizyna i epidermina również ściśle wiążą się z tym prekursorem ściany komórkowej; jednak w przypadku tych lantybiotyków wiązanie lipidu II ma dwie konsekwencje. Podobnie jak w przypadku mersacydyny, blokowanie lipidu II hamuje biosyntezę peptydoglikanu; Ponadto lipid II jest wykorzystywany jako specyficzna cząsteczka dokująca do tworzenia porów. porów. Ta kombinacja śmiertelnych efektów wyjaśnia siłę działania tych peptydów, które są aktywne w stężeniu nanomolarnym. Uważa się, że inne lantybiotyki typu A również wykorzystują cząsteczki dokujące do tworzenia porów, chociaż identyfikacja takich składników błony nie została jeszcze osiągnięta.

Co odróżnia lantybiotyki od antybiotyków?

Związki lantybiotykowe to syntetyzowane rybosomalnie peptydy przeciwdrobnoustrojowe, na które bakterie nie są w stanie wytworzyć oporności, co czyni je dobrą alternatywą dla antybiotyków. Interesujące jest to, że odnotowano niski poziom oporności na lantybiotyki w porównaniu z antybiotykami komercyjnymi. Biorąc pod uwagę, że istnieje bardzo niewiele przykładów naturalnie występującej oporności na lantybiotyki, podjęto próby celowego wywołania fenotypów oporności w celu zbadania tego zjawiska. Inne ogólne formy oporności obejmują tworzenie zarodników lub biofilmów, które są powszechną reakcją mechaniczną na wiele klas środków przeciwdrobnoustrojowych.

HbVar (http://globin.cse.psu.edu/globin/hbvar/) to relacyjna baza danych opracowana przez wieloośrodkowy wysiłek akademicki w celu zapewnienia aktualnych i wysokiej jakości wysokiej jakości informacji na temat zmian w sekwencji genomowej prowadzących do wariantów hemoglobiny oraz wszystkich rodzajów talasemii i hemoglobinopatii. Obszerne informacje są rejestrowane dla każdego wariantu i mutacji, w tym sekwencji sekwencji, skutki biochemiczne i hematologiczne, powiązaną patologię, występowanie etniczne i odniesienia. występowanie etniczne i odniesienia. Oprócz regularnych aktualizacji wpisów, my zgłaszamy dwa znaczące postępy: (i) Częstotliwości dla dużej liczby mutacji mutacji powodujących beta-talasemię w zagrożonych populacjach zostały wyodrębnione z opublikowanej literatury i udostępnione użytkownikowi do wyszukiwania. (ii) HbVar został połączony z bazą danych GALA (Genome Alignment and Annotation baza danych, dostępna pod adresem http://globin.cse.psu.edu/gala/), dzięki czemu użytkownicy mogą łączyć informacje o wariantach hemoglobiny i mutacjach talasemii z szerokim spektrum danych genomowych. spektrum danych genomowych. Rozszerza również możliwości przeglądania i analizowania danych, przy użyciu narzędzi GALA i przeglądarki genomu Uniwersytetu Kalifornijskiego w Santa Cruz (UCSC). (UCSC) Genome Browser. --- HbVar (http://globin.bx.psu.edu/hbvar) to baza danych specyficzna dla danego miejsca (LSDB) opracowana w 2001 r. przez wieloośrodkowy wysiłek akademicki w celu zapewnienia aktualnych informacji na temat zmian sekwencji genomowej prowadzących do wariantów hemoglobiny i wszystkich typów talasemii i hemoglobinopatii. Rekordy bazy danych obejmują obszerne opisy fenotypowe, efekty biochemiczne i hematologiczne, związane z patologią i występowaniem etnicznym, wraz z częstotliwościami mutacji i odniesieniami. i odniesienia. Oprócz regularnych aktualizacji wpisów, informujemy o znaczące postępy i aktualizacje, które mogą być przydatne nie tylko dla użytkowników HbVar ale także dla innych użytkowników LSDB. Strona zapytań zapewnia większą funkcjonalność, ale w prostszym, bardziej przyjaznym dla użytkownika formacie i znane polimorfizmy pojedynczego nukleotydu w ludzkich loci alfa- i beta-globiny są dostarczane automatycznie. Specyficzne dla populacji mutacje beta-talasemii dla 31 grup populacji zostały dodane i/lub zmodyfikowane, a także wcześniej zgłoszone dane dotyczące częstotliwości mutacji delta- i alfa-talasemii z 10 grup populacji. grup populacyjnych. Ponadto, niezależna baza danych o nazwie XPRbase (http://www.goldenhelix.org/xprbase) została opracowana i połączona z główną bazą danych opracowana i połączona z główną stroną internetową HbVar, aby zapewnić zwięzłą listę 51 protokołów eksperymentalnych dostępnych do badań przesiewowych mutacji genów globiny. Te aktualizacje znacznie zwiększają profil bazy danych i jakość dostarczanych informacji co powinno zwiększyć i tak już duży wpływ bazy danych HbVar, podczas gdy jej połączenie z potężną przeglądarką genomów UCSC i portalem internetowym ITHANET ITHANET toruje drogę do rysowania połączeń o znaczeniu klinicznym, tj. od genomu przez funkcję do fenotypu. --- Profesor Titus H.J. Huisman jest najbardziej znany ze swojej pracy nad wariantami hemoglobiny (Hb) wariantami. Do tej pory odkryto i scharakteryzowano ponad 1000 wariantów hemoglobiny. z których około jedna trzecia została odkryta w laboratorium Titusa Huismana w Medical College w Georgii. w laboratorium Titusa Huismana w Medical College of Georgia, Augusta, GA, USA. Rejestr tych wariantów Hb i innych informacji, dziedzictwo profesora Huismana, jest teraz HbVar (hhtp://globin.bx.psu.edu/hbvar). Podczas W ostatnim stuleciu dokonano znaczących postępów w badaniach nad Hb przy użyciu metod fizycznych, chemicznych, fizjologicznych i genetycznych, chemicznych, fizjologicznych i genetycznych. Niniejszy przegląd podkreśla kamienie milowe i kluczowe osiągnięcia w badaniach nad Hb, które są najbardziej istotne dla hematologów, które wpłynęły na nasze zrozumienie i leczenie talasemii i choroby sierpowatokrwinkowej. i choroby sierpowatokrwinkowej. --- Stworzyliśmy relacyjną bazę danych wariantów hemoglobiny i mutacji talasemii o nazwie HbVar. o nazwie HbVar, która jest dostępna w Internecie pod adresem http://globin.cse.psu.edu. Obszerne informacje są rejestrowane dla każdego wariantu i mutacji, w tym opis wariantu i związanej z nim patologii, hematologię, ruchliwość elektroforetyczną, metody izolacji, stabilność stabilność, występowanie etniczne, badania struktury, badania funkcjonalne i odniesienia. odniesienia. Początkowe informacje pochodziły z książek dr Titusa Huismana i współpracowników [Huisman i in. i współpracowników [Huisman et al., 1996, 1997, 1998]. Obecna baza danych jest regularnie aktualizowana o nowe dane i poprawki do poprzednich danych. danych. Zapytania mogą być formułowane w oparciu o pola w bazie danych. Tabele powszechnych kategorii wariantów, takich jak wszystkie te, które dotyczą genu alfa1-globiny (HBA1) lub wszystkie te, które powodują wysokie powinowactwo do tlenu, są utrzymywane przez automatyczne zapytania do bazy danych. Użytkownicy mogą formułować bardziej precyzyjne zapytania, takie jak identyfikacja "wszystkich wariantów beta-globiny związanych z niestabilnością i występujące w populacjach szkockich". Ta nowa baza danych powinna być przydatna w diagnostyce klinicznej diagnostyce klinicznej, a także w podstawowych badaniach biochemii hemoglobiny, regulacji genu globiny regulacji genów globiny i ludzkiej zmienności sekwencji w tych loci. --- HbVar (http://globin.bx.psu.edu/hbvar) jest jedną z najstarszych i najbardziej cenionych baz danych specyficznych dla locus, uruchomiona w 2001 r. przez wieloośrodkowy wysiłek akademicki w celu zapewnić aktualne informacje na temat zmian genomowych prowadzących do wariantów hemoglobiny oraz wszystkich rodzajów talasemii i hemoglobinopatii. Rekordy bazy danych obejmują obszerne opisy fenotypowe, biochemiczne i hematologiczne i hematologiczne, powiązaną patologię i występowanie etniczne, wraz z częstotliwością mutacji i odniesieniami. częstotliwości mutacji i referencje. Poniżej przedstawiamy aktualizacje >600 wpisów HbVar, włączenie danych specyficznych dla populacji dla 28 populacji i 27 grup etnicznych dla α- i β-talasemii oraz dodatkowe opcje zapytań na stronie zapytań HbVar stronie. Zawartość HbVar została również połączona z dwiema innymi bazami danych genetycznych, a mianowicie genetycznymi, a mianowicie FINDbase (http://www.findbase.org) i Leiden Open-Access Variation (http://www.lovd.nl), która umożliwia wyszukiwanie i analizę danych porównawczych. i analizę danych porównawczych. Zawartość danych HbVar przyczyniła się do realizacji dwóch wspólnych projektów mających na celu identyfikację wariantów genomowych, które leżą na różnych paralogach globiny. paralogach globiny. Co najważniejsze, zawartość danych HbVar przyczyniła się do zademonstrowania koncepcji mikroatrybucji w praktyce. Te aktualizacje znacznie wzbogaciły zawartość bazy danych i potencjał zapytań, poprawiły profil bazy danych i jakość danych jakość danych i poszerzyły wzajemne powiązania HbVar z innymi bazami danych, co powinno zwiększyć i tak już duży wpływ tego zasobu na społeczność globin i genetycznych baz danych. i genetycznej społeczności baz danych.

Co to jest HbVar?

HbVar (http://globin.cse.psu.edu) to relacyjna baza danych wariantów hemoglobiny i mutacji talasemii. Dla każdego wariantu i mutacji rejestrowane są obszerne informacje, w tym opis wariantu i związanej z nim patologii, hematologia, ruchliwość elektroforetyczna, metody izolacji, informacje o stabilności, występowanie etniczne, badania struktury, badania funkcjonalne i odniesienia. Początkowe informacje pochodziły z książek dr Titusa Huismana i współpracowników [Huisman et al., 1996, 1997, 1998]. Obecna baza danych jest regularnie aktualizowana poprzez dodawanie nowych danych i poprawianie poprzednich. Zapytania mogą być formułowane na podstawie pól w bazie danych. Tabele wspólnych kategorii wariantów, takich jak wszystkie te, które obejmują gen alfa1-globiny (HBA1) lub wszystkie te, które powodują wysokie powinowactwo do tlenu, są utrzymywane przez automatyczne zapytania w bazie danych. Użytkownicy mogą formułować bardziej precyzyjne zapytania, takie jak identyfikacja "wszystkich wariantów beta-globiny związanych z niestabilnością i występujących w populacjach szkockich". Ta nowa baza danych powinna być przydatna w diagnostyce klinicznej, a także w podstawowych badaniach biochemii hemoglobiny, regulacji genów globiny i ludzkiej zmienności sekwencji w tych loci.

Geny z rodziny kaspaz odgrywają kluczową rolę w inicjowaniu i przeprowadzaniu zaprogramowanej śmierci komórki. Zaprogramowana śmierć komórki jest ważnym czynnikiem przyczyniającym się do utraty neuronów po niedokrwieniu mózgu. Przeprowadziliśmy serię eksperymentów eksperymentów w celu zbadania roli określonej kaspazy, kaspazy-2, w rozwoju opóźnionej śmierci neuronów po przejściowym globalnym niedokrwieniu u szczura. szczura. Przebadano bibliotekę cDNA szczurzego niedokrwiennego mózgu i dwa warianty splicingu zidentyfikowano dwa warianty splicingu mRNA kaspazy-2, kaspaza-2S i kaspaza-2L, które były wysoce homologiczne z sekwencjami odpowiednio ludzkich i mysich genów kaspazy-2S i kaspazy-2L. odpowiednio. RT-PCR wykazał wzrost ekspresji zarówno mRNA kaspazy-2S i kaspazy-2L po 8, 24 i 72 godzinach reperfuzji po globalnym niedokrwieniu. niedokrwieniu. Stosunek dwóch fragmentów PCR nie zmienił się znacząco w czasie reperfuzji. Western blot z przeciwciałem monoklonalnym specyficznym dla proapoptotycznego wariantu splicingu kaspazy-2L ujawnił wzrost białka prokaspazy-2 (51 kDa) od 4 do 72 godzin po niedokrwieniu w porównaniu do kontrolami pozorowanymi. Ponadto, produkt rozszczepienia o masie około 30 kDa pojawił się po 8 godzinach i zwiększał się wraz ze wzrostem czasu trwania reperfuzji. Zatem, kaspaza-2L jest zarówno tłumaczona, jak i aktywowana po przejściowym globalnym niedokrwieniu. Wreszcie, dokomorowe podanie inhibitora podobnego do kaspazy-2 (VDVAD-FMK) 30 minut przed indukcją niedokrwienia zmniejszyło liczbę neuronów CA1 neuronów wybarwiających się pozytywnie na uszkodzenia DNA (test znakowania Klenowa) i zwiększonych liczba zdrowo wyglądających neuronów CA1 (fiolet krezolowy) w porównaniu z kontrole traktowane nośnikiem. Podsumowując, dane sugerują, że indukcja i aktywacja kaspazy-2 indukcja i aktywacja są ważnymi mediatorami opóźnionej śmierci neuronów po przejściowym globalnym niedokrwieniu. --- Czynnik transkrypcyjny E2F1 pełni kluczową funkcję podczas progresji fazy S i apoptozy. apoptozy. Zostało dobrze wykazane, że apoptotyczna funkcja E2F1 obejmuje jego zdolność do transaktywacji proapoptotycznych genów docelowych. Alternatywne splicing pre-mRNA ma również ważną funkcję w regulacji apoptozy. apoptozy. W tym badaniu zidentyfikowaliśmy czynnik splicingowy SC35, należący do grupy białek Ser-Rich Arg (SR). Ser-Rich Arg (SR), jako nowy cel transkrypcyjny E2F1. Wykazujemy, że E2F1 wymaga SC35. wykazujemy, że E2F1 wymaga SC35 do przełączania alternatywnego profilu splicingu różnych genów apoptotycznych, takich jak c-flip, kaspazy-8 i -9 oraz Bcl-x, w kierunku ekspresji proapoptotycznych wariantów splicingu. Wreszcie, dostarczamy dowodów że E2F1 reguluje w górę SC35 w odpowiedzi na czynniki uszkadzające DNA i pokazujemy, że SC35 jest wymagany do apoptozy w odpowiedzi na te leki. Podsumowując, te wyniki pokazują, że E2F1 kontroluje zdarzenia przetwarzania pre-mRNA w celu wywołania apoptozę i identyfikują białko SC35 SR jako kluczowy bezpośredni cel E2F1 w tym kontekście. ustawienie. --- Alternatywny splicing jest ważnym źródłem różnorodności białek i jest ustalonym, ale jeszcze nie w pełni poznanym mechanizmem regulacji genów u wyższych eukariontów. Jego regulacja jest regulowana przez różne mechanizmy, w tym zmienność poziomów ekspresji czynników splicingowych zaangażowanych w tworzenie spliceosomu spliceosomu. SRp55 jest jednym z najbardziej wszechobecnych czynników splicingowych, który może być regulowany w górę przez może być regulowany w górę przez uszkodzenie DNA przy braku p53, a wcześniej odkryliśmy że wyczerpanie jego aktywności zwiększyło odporność na uszkodzenia DNA w sposób sposób zależny od p53. Aby ocenić jego wpływ na wzorce splicingu genów zaangażowanych w apoptozę, przeprowadziliśmy analizę mikromacierzy specyficznych dla splicingu komórek traktowanych siRNA specyficznym dla tego genu. Analiza ta, poparta weryfikacją RT-PCR weryfikacją RT-PCR, zidentyfikowaliśmy trzy geny, KSR1, ZAK i mda7/IL24, które są wrażliwe na deplecję SRp55. Przeanalizowaliśmy również wzorce splicingu genów związanych z apoptozą w komórkach U2OS z niedoborem p53 po leczeniu genotoksycznym lekiem mitomycyną C. Analiza ta wykazała, że uszkodzenie DNA powodowało zmiany w aktywności splicingu, które modyfikowały aktywność splicingu. zmiany w aktywności splicingu, które zmodyfikowały wzór splicingu Fas, kluczowego proapoptotycznego receptora śmierci indukowanego przez p53. Co ciekawe, ta modyfikacja doprowadziła do wzbogacenia antyapoptotycznej rozpuszczalnej izoformy Fas, a tę izoforma została wykryta w mediach otaczających komórki poddane uszkodzeniu DNA. DNA. Odkrycia te pokazują, że modulacja aktywności splicingu w komórkach z niedoborem komórek z niedoborem p53 podczas wczesnej odpowiedzi na subletalne uszkodzenie DNA powoduje w splicingu genów docelowych, modyfikując w ten sposób odpowiedź komórkową na czynniki genotoksyczne. odpowiedź komórkową na czynniki genotoksyczne. --- Chemioterapeutyki przeciwnowotworowe, takie jak cisplatyna, wywierają działanie cytotoksyczne poprzez indukując uszkodzenia DNA i aktywując zaprogramowaną śmierć komórki (apoptozę). Białko białko supresorowe p53 jest ważnym aktywatorem apoptozy. Chociaż komórki nowotworowe z niedoborem p53 są mniej wrażliwe na chemioterapię, ich oporność nie jest całkowita, co sugeruje, że mogą istnieć inne szlaki apoptozy. A p53, p73, który koduje kilka białek w wyniku alternatywnej splicingu, może również indukować apoptozę. Tutaj pokazujemy, że ilość białka p73 w komórce jest zwiększona przez cisplatynę. Ta indukcja p73 nie jest obserwowana w komórkach komórkach niezdolnych do przeprowadzenia naprawy niedopasowania i w których enzym jądrowy c-Abl nie jest aktywowany przez cisplatynę. Okres półtrwania p73 jest przedłużony przez cisplatynę i przez koekspresję z kinazą tyrozynową c-Abl; funkcja indukująca apoptozę funkcja p73 jest również wzmacniana przez kinazę c-Abl. Myszy fibroblasty zarodkowe myszy z niedoborem naprawy niedopasowania lub c-Abl nie regulują w górę p73 i są bardziej odporne na zabijanie przez cisplatynę. Nasze wyniki wskazują, że c-Abl i p73 są składnikami szlaku apoptozy zależnego od naprawy niedopasowania który przyczynia się do cytotoksyczności indukowanej cisplatyną. --- Uszkodzenia DNA indukują apoptozę, a wiele genów apoptotycznych jest regulowanych poprzez alternatywny splicing (AS), ale niewiele wiadomo na temat mechanizmów kontroli. Tutaj pokazujemy, że promieniowanie ultrafioletowe (UV) wpływa na kotranskrypcyjną AS w sposób sposób niezależny od p53, poprzez hiperfosforylację domeny karboksykońcowej polimerazy RNA II domeny karboksy-końcowej (CTD) i późniejsze zahamowanie transkrypcji elongacji transkrypcji, oceniane in vivo i w czasie rzeczywistym. Fosfomimetyczne mutanty CTD nie tylko nie tylko wykazują niższą elongację, ale także powielają wpływ UV na AS. Konsekwentnie, mutanty niefosforylujące zapobiegają efektowi UV. Apoptoza promowana przez UV w komórkach pozbawionych p53 jest uniemożliwiona, gdy zmiana w AS apoptotycznego genu bcl-x, potwierdzając znaczenie tego mechanizmu. Mikromacierze wrażliwe na splicing ujawniły znaczące nakładanie się podzbiorów genów, które zmieniły AS z UV i tych, które zmniejszyły ekspresję, sugerując, że sprzężenie transkrypcyjne z AS jest kluczową cechą odpowiedzi odpowiedź na uszkodzenie DNA. --- Pudełko CCAAT jest elementem DNA obecnym w większości ludzkich promotorów, związanym przez trimeryczny NF-Y, składający się z podjednostek NF-YA, NF-YB i NF-YC. przez trimeryczny NF-Y, składający się z podjednostek NF-YA, NF-YB i NF-YC. Opisujemy i scharakteryzowaliśmy nowe izoformy jednej z dwóch podjednostek histonopodobnych, NF-YC. Locus generuje co najmniej cztery produkty splicingu, zlokalizowane głównie w domenie aktywacyjnej domeny aktywacyjnej bogatej w Q. Obfitość każdej izoformy jest zależna od komórki; tylko jedna główna izoforma NF-YC jest obecna w danym typie komórek. Izoformy 37- i 50-kDa wzajemnie się wykluczają, a preferencyjne pary z izoformami NF-YA posiadają różne aktywności transkrypcyjne, przy czym określone kombinacje są bardziej aktywne na wybranych promotorach. Regulacja transkrypcji locus NF-YC jest również złożona, a mRNA powstaje z dwóch promotorów P1 i P2. Transfekcje przejściowe, immunoprecypitacje chromatyny i odwrotna transkrypcja-PCR wskazują, że P1 ma silną aktywność podtrzymującą; P2 ma niższą aktywność podstawową, ale jest indukowany w odpowiedzi na uszkodzenie DNA w sposób sposób zależny od p53. Alternatywne użycie promotora bezpośrednio wpływa na splicing NF-YC, przy czym transkrypt 50-kDa jest wykluczony z P2. Specyficzna funkcjonalna inaktywacja izoformy 37-kDa wpływa na podstawowe poziomy blokowania G(1)/S i genów proapoptotycznych, ale nie promotorów G(2)/M. Podsumowując, nasze dane podkreślają nieoczekiwany stopień złożoności i regulacji genu NF-YC, wykazując istnienie dyskretnej kohorty podtypów trimerów NF-Y wynikających z funkcjonalnej dywersyfikacji bogatych w Q podjednostek transaktywujących i specyficznej roli izoformy 37-kDa w tłumieniu odpowiedzi na uszkodzenie DNA odpowiedzi na uszkodzenia DNA w warunkach wzrostu. --- BRCA1 to gen supresorowy nowotworu, który jest zmutowany w rodzinach z rakiem piersi i jajnika. raka jajnika. W różnych tkankach występuje kilka wariantów splicingu BRCA1, ale ich lokalizacja subkomórkowa i funkcje są obecnie słabo poznane. obecnie słabo poznane. Wcześniej opisaliśmy wariant splicingu BRCA1 BRCA1a, który indukuje apoptozę i działa jako supresor nowotworów potrójnie ujemnych raków piersi, jajnika i prostaty. raka prostaty. W tym badaniu przeanalizowaliśmy funkcję izoform BRCA1 (BRCA1a i BRCA1b) i porównaliśmy je z białkiem BRCA1 typu dzikiego, stosując kilka kryteriów, takich jak badanie ekspresji w komórkach prawidłowych i nowotworowych za pomocą testów ochrony przed RNazą testy ochrony, lokalizacja / frakcjonowanie subkomórkowe za pomocą immunofluorescencji mikroskopię i analizę Western blot, regulację transkrypcji biologicznych istotnych biologicznie białek i hamowanie wzrostu komórek raka piersi. Jesteśmy wykazując po raz pierwszy, że ektopowo wyrażone BRCA1 znakowane GFP, BRCA1a i BRCA1b są zlokalizowane w mitochondriach, hamują aktywność transkrypcyjną ELK-1 i posiadają aktywność antyproliferacyjną na komórkach raka piersi. komórki. Wyniki te sugerują, że sekwencje eksonów 9, 10 i 11 (aa 263-1365) które zawierają dwa sygnały lokalizacji jądrowej, p53, Rb, c-Myc, gamma-tubulinę, Stat, Rad51, domeny wiążące Rad50, domena represji angiopoetyny-1 nie są absolutnie absolutnie wymagane do lokalizacji mitochondrialnej i supresora wzrostu wzrostu tych białek. Ponieważ dysfunkcja mitochondriów jest cechą charakterystyczną raka, możemy spekulować, że mitochondrialna lokalizacja białek BRCA1 może być funkcjonalnie istotna w regulacji zarówno uszkodzeń mitochondrialnego DNA jak i aktywności apoptotycznej białek BRCA1, a błędna lokalizacja powoduje raka. J. Cell. Physiol. 219: 634-641, 2009. (c) 2009 Wiley-Liss, Inc.

Czy alternatywny splicing genów apoptotycznych odgrywa rolę w odpowiedzi na uszkodzenia DNA lub mitochondriów?

Tak, alternatywny splicing wydaje się odgrywać kluczową rolę w odpowiedzi na uszkodzenie DNA lub mitochondriów, co sugeruje liczba genów apoptotycznych, które są alternatywnie splicowane, z często antagonistycznymi rolami generowanych izoform.

CEL: CT-011 to humanizowane przeciwciało monoklonalne IgG1, które moduluje odpowiedź immunologiczną poprzez interakcję z białkiem odpowiedź immunologiczną poprzez interakcję z PD-1, białkiem należącym do rodziny receptorów B7 obecnym na limfocytach. Celami tego badania fazy I były była ocena toksyczności ograniczającej dawkę, określenie maksymalnej tolerowanej tolerowanej dawki oraz zbadanie farmakokinetyki CT-011 podawanego jednorazowo pacjentom z zaawansowanymi nowotworami hematologicznymi. PROJEKT EKSPERYMENTALNY: Siedemnastu pacjentów było leczonych rosnącymi dawkami CT-011 w zakresie od 0,2 do 6 mg/kg. Do analizy farmakokinetycznej próbki krwi zostały pobrane od pacjentów przed i bezpośrednio po leczeniu oraz po 24 godziny, 48 godzin oraz w dniach 7, 14 i 21. Poziomy CT-011 we krwi oceniano za pomocą specyficznego testu ELISA, a uzyskane stężenia wykorzystano do obliczenia parametrów farmakokinetycznych. parametrów farmakokinetycznych. Aktywację układu odpornościowego oceniano poprzez pomiar limfocytów CD4+, CD8+ i CD69+ we krwi obwodowej. WYNIKI: Badanie wykazało, że przeciwciało jest bezpieczne i dobrze tolerowane w tej populacji pacjentów. populacji pacjentów. W badaniu nie określono pojedynczej maksymalnej tolerowanej dawki. Korzyść kliniczną zaobserwowano u 33% pacjentów z jedną całkowitą remisją. remisją. Analizy farmakokinetyczne wykazały, że Cmax w surowicy i AUC CT-011 wzrastały proporcjonalnie do dawki. Mediana t1/2 CT-011 wynosiła od 217 do 410 godzin. Utrzymujący się wzrost odsetka limfocytów CD4+ obserwowano do 21 dni po leczeniu CT-011. WNIOSKI: Pojedyncze podanie od 0,2 do 6,0 mg/kg CT-011 jest bezpieczne i dobrze tolerowane u pacjentów z zaawansowanymi nowotworami hematologicznymi. --- Receptor programowanej śmierci-1 (PD-1) ulega ekspresji na komórkach T po aktywacji TCR aktywacji. Wiązanie tego receptora z jego ligandami, ligandami programowanej śmierci (PDL)-1 i PDL-2, obniża regulację sygnałów przez TCR, promując anergię i apoptozę komórek T, prowadząc w ten sposób do supresji immunologicznej. anergię i apoptozę, prowadząc w ten sposób do supresji immunologicznej. Tutaj odkryliśmy, że przy użyciu przeciwciała anty-PD-1 (CT-011) z wyczerpaniem komórek Treg przez niską dawkę cyklofosfamidu (CPM), w połączeniu ze szczepionką przeciwnowotworową, indukuje synergistyczne odpowiedzi immunologiczne specyficzne dla antygenu i ujawnia nowe działania każdego czynnika w tej kombinacji. w tej kombinacji. Strategia ta doprowadziła do całkowitej regresji ustalonych guzów u znacznego odsetka leczonych zwierząt, z wydłużeniem przeżycia. My po raz pierwszy pokazujemy, że połączenie CT-011 i CPM znacząco zwiększa liczbę indukowanych szczepionką komórek T CD8(+) naciekających guzy, przy jednoczesnym spadku jednoczesnym zmniejszeniem liczby naciekających komórek Treg. Co ciekawe, okazało się, że CT-011 przedłuża hamowanie komórek Treg indukowane przez CPM, prowadząc do zrównoważonego znacznego synergistycznego zmniejszenia liczby komórek Treg w śledzionie i naciekanych przez nowotwór. Co zaskakujące, okazuje się, że efekt przeciwnowotworowy wywołany przez kombinację CT-011 i CPM jest zależny zarówno od odpowiedzi komórek T CD8(+), jak i CD4(+), chociaż zastosowany przez nas antygen jest peptydem ograniczonym przez MHC klasy I. W ten sposób opisujemy nowatorskie i skuteczne podejście terapeutyczne poprzez połączenie wielu strategii w celu celować w kilka mechanizmów hamujących odporność, w których pośredniczy nowotwór. --- Zaprogramowana śmierć 1 (PD-1) jest receptorem ko-inhibicji komórek T z dwoma ligandami, PD-L1 i PD-L2. W nowotworach szlak ten odgrywa główną rolę w odporności immunologicznej w środowisku guza. Blokada tego szlaku może wzmocnić przeciwnowotworową odpowiedź immunologiczną. przeciwnowotworową. W niniejszym przeglądzie omówiono przedkliniczne przesłanki dla inhibicji szlaku PD-1 w zaawansowanym raku nerkowokomórkowym i raku gruczołu krokowego, a także aktywności klinicznej i toksyczności przeciwciała anty-PD-L1 BMS-936559, jak również jak również przeciwciał anty-PD-1 MK-3475 i BMS-936558. --- Ekspresja receptora zaprogramowanej śmierci-1 (PD-1) w komórkach T reguluje w dół odpowiedź immunologiczną przeciwko nowotworom złośliwym poprzez interakcję z ligandami (np, PD-L1) na komórkach nowotworowych; jednak niewiele wiadomo na temat PD-1 i komórek naturalnych zabójców (NK). Komórki NK wywierają cytotoksyczność przeciwko szpiczakowi mnogiemu (MM), efekt efekt wzmocniony przez nowe terapie. Pokazujemy, że komórki NK od pacjentów z MM wyrażają PD-1, podczas gdy normalne komórki NK nie i potwierdzamy PD-L1 na pierwotnych komórkach MM komórkach MM. Zaangażowanie PD-1 z PD-L1 powinno osłabić efekt komórek NK przeciwko MM efekt. Wykazaliśmy, że CT-011, nowe przeciwciało anty-PD-1, wzmacnia funkcję ludzkich komórek funkcję komórek NK przeciwko autologicznym, pierwotnym komórkom MM, pozornie poprzez wpływ na przemieszczanie się komórek NK, tworzenie kompleksów immunologicznych z komórkami MM i cytotoksyczność szczególnie w kierunku komórek nowotworowych PD-L1(+) MM, ale nie komórek prawidłowych. Wykazaliśmy, że lenalidomid reguluje w dół PD-L1 na pierwotnych komórkach MM i może zwiększać CT-011 wzmocnienie funkcji komórek NK przeciwko MM. Wykazujemy rolę dla sygnalizacji PD-1/PD-L1 w odpowiedzi immunologicznej komórek NK przeciwko MM oraz rolę dla CT-011 we wzmacnianiu efektu komórek NK przeciwko MM. Badanie kliniczne fazy 2 CT-011 w połączeniu z lenalidomidem u pacjentów z MM powinno być rozważyć. --- Opracowaliśmy szczepionkę przeciwnowotworową, w której autologiczny guz jest łączony z komórkami dendrytycznymi (DCs) komórkami dendrytycznymi (DC), co skutkuje prezentacją antygenów nowotworowych w kontekście kontekście kostymulacji, w której pośredniczą DC. W badaniach klinicznych zaobserwowano odpowiedzi immunologiczne zaobserwowano odpowiedzi immunologiczne, jednak mogą one być osłabione przez szlaki hamujące. Szlak PD1/PDL1 jest ważnym elementem przyczyniającym się do supresji immunologicznej, w której pośredniczy nowotwór. supresji immunologicznej. W tym badaniu wykazaliśmy, że komórki szpiczaka i fuzje DC/tumor silnie wyrażają PD-L1. W porównaniu z populacją kontrolną ochotników, zwiększoną ekspresję PD-1 zaobserwowano na limfocytach T izolowanych od pacjentów ze szpiczakiem. Warto zauważyć, że po autologicznym przeszczepie przeszczepie, ekspresja PD-1 w komórkach T powróciła do poziomu obserwowanego u zdrowych ochotników. kontrolnych. Zbadaliśmy wpływ blokady PD-1 na odpowiedź komórek T na fuzje DC/nowotwór ex vivo. fuzje ex vivo. Obecność CT-011, przeciwciała anty-PD1, promowała indukowaną szczepionką indukowaną szczepionką polaryzację limfocytów T w kierunku aktywowanego fenotypu wyrażającego Th1 w porównaniu z cytokinami Th2. Jednoczesny spadek liczby limfocytów T regulatorowych i zaobserwowano zwiększone zabijanie w teście cytotoksyczności. Podsumowując że ekspresja PD-1 jest zwiększona w limfocytach T pacjentów z aktywnym szpiczakiem i że CT-011 zwiększa odpowiedź aktywowanych limfocytów T po stymulacji fuzją DC/nowotworową. guza.

Przeciwciała MK-3475 i CT-011 wykazały obiecujące wyniki w leczeniu nowotworów złośliwych. W jakie białko celują?

Modulacja układu odpornościowego poprzez celowanie w receptory koinhibitorowe i kostymulujące stała się obiecującym nowym podejściem do immunoterapii nowotworów. CEL: CT-011 jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym IgG1, które moduluje odpowiedź immunologiczną poprzez interakcję z PD-1, białkiem należącym do rodziny receptorów B7 obecnych na limfocytach. Celem tego badania fazy I była ocena toksyczności ograniczającej dawkę, określenie maksymalnej tolerowanej dawki oraz zbadanie farmakokinetyki CT-011 podawanego jednorazowo pacjentom z zaawansowanymi nowotworami hematologicznymi. Opracowaliśmy szczepionkę przeciwnowotworową, w której autologiczny guz jest łączony z komórkami dendrytycznymi, co powoduje prezentację antygenów nowotworowych w kontekście kostymulacji, w której pośredniczą DC. Mediana t1/2 CT-011 wynosiła od 217 do 410 godzin. Szlak PD1/PDL1 jest ważnym elementem przyczyniającym się do supresji immunologicznej za pośrednictwem guza. Niedawne zatwierdzenie przeciwciała blokującego CTLA-4 ipilimumab do leczenia czerniaka było przełomowym wydarzeniem, otwierającym nową erę w dziedzinie immunoterapii. Ekspresja receptora zaprogramowanej śmierci-1 w komórkach T obniża odpowiedź immunologiczną przeciwko nowotworom złośliwym poprzez interakcję z ligandami (np. PD-L1) na komórkach nowotworowych; jednak niewiele wiadomo na temat PD-1 i komórek NK.

Zespół zaćmy wrodzonej z neuropatią dysmorfii twarzy (CCFDN) jest złożonym zaburzeniem rozwojowym dziedziczonym autosomalnie recesywnie. zaburzeniem rozwojowym dziedziczonym autosomalnie recesywnie. Dotychczas stwierdzono, że CCFDN występuje wyłącznie u pacjentów pochodzenia romskiego (cygańskiego); zdiagnozowano ponad 100 pacjentów. pacjentów. Nieprawidłowości rozwojowe obejmują wrodzoną zaćmę wrodzoną zaćmę i mikrokornezę, pierwotną hipomielinizację obwodowego układu nerwowego, upośledzony wzrost fizyczny, upośledzony układ nerwowy. obwodowego układu nerwowego, upośledzony wzrost fizyczny, opóźniony wczesny rozwój motoryczny i intelektualny, łagodną dysmorfię twarzy. rozwój, łagodny dysmorfizm twarzy i hipogonadyzm. Para-zakaźna rabdomioliza jest poważnym powikłaniem zgłaszanym u coraz większej liczby pacjentów. pacjentów. Podczas znieczulenia ogólnego pacjenci z CCFDN wymagają starannego monitorowania, ponieważ występuje u nich podwyższone ryzyko powikłań. CCFDN jest genetycznie genetycznie jednorodnym schorzeniem, w którym wszyscy pacjenci są homozygotyczni pod względem tej samej mutacji w genie CTDP1. Diagnoza ma charakter kliniczny i jest elektrofizjologiczne i badania obrazowe mózgu. Główną różnicową jest zespół Marinesco-Sjögrena. Ostateczna diagnoza jest molekularna, oparta na homozygotyczności mutacji CTDP1. CTDP1 mapuje się na 18qter i koduje fosfatazę białkową, której jedynym znanym substratem są fosforylowane reszty serynowe domeny karboksy-końcowej największej podjednostki polimeru RNA. podjednostki polimerazy RNA II, co wskazuje, że CCFDN wpływa na podstawowe procesy komórkowe ekspresji genów i rozwoju. procesy ekspresji genów i regulacji rozwoju. Rodziny odnoszą korzyści z poradnictwa genetycznego i testów predykcyjnych. Leczenie obejmuje chirurgiczne zaćmy oraz rehabilitację i korekcyjną operację ortopedyczną neuropatii obwodowej. operację ortopedyczną w przypadku neuropatii obwodowej. W ten sposób najbardziej upośledzające objawy, choć nieuleczalne, są możliwe do opanowania i pozwalają na akceptowalną jakość życia i codzienne życie. Aktualne dane wskazują, że pacjenci dożywają dorosłości. dorosłości. --- CEL I TŁO: Opisanie trzech cygańskich rodzin z zespołem zespołem Marinesco-Sjögrena (MSS), neuropatią demielinizacyjną i nawracającymi epizodami nawracającymi epizodami mioglobinurii u pięciu z sześciu chorych. Ponieważ te rodziny pochodziły z tej samej genetycznie izolowanej populacji założycielskiej, co pacjentów z wrodzoną zaćmą, neuropatią dysmorfii twarzy (CCFDN) i ponieważ oba zespoły mają wspólne objawy kliniczne, postawiliśmy hipotezę, że te dwa powiązane, choć odrębne zespoły mogą reprezentować kliniczne warianty pojedynczego zaburzenia genetycznego. METODY: Przeprowadzono badania kliniczne oraz analizy powiązań i haplotypów dla trzech rodzin. przeprowadzono dla trzech rodzin. Łącznie 16 osób, w tym 6 z MSS i 10 niezmienionych krewnych, zostało poddanych genotypowaniu dla sześciu polimorficznych markerów mikrosatelitarnych markerów mikrosatelitarnych z regionu CCFDN na 18qter. WYNIKI: Analiza powiązań markerów w regionie 18qter, w którym wcześniej zlokalizowaliśmy gen CCFDN, dała wynik lod wynoszący 3,55, wykazując kolokalizację genu odpowiedzialnego za MSS z neuropatią demielinizacyjną i mioglobinurię z genem CCFDN. Co więcej, pacjenci z MSS posiadali konserwowany haplotyp markera znaleziony w chromosomach CCFDN. WNIOSKI: Dane te sugerują, że zespół Marinesco-Sjögrena z obwodową neuropatią neuropatią obwodową i mioglobinurią oraz zespół wrodzonej zaćmy, dysmorfii twarzy i neuropatii są genetycznie identyczne. są genetycznie identyczne i są spowodowane przez pojedynczą mutację założycielską. mutację założycielską. --- Zespół wrodzonej zaćmy, dysmorfii twarzy i neuropatii (CCFDN, MIM: 604168) jest niedawno wyodrębnioną chorobą neurogenetyczną powodującą nawracające epizody rabdomiolizy. nawracające epizody rabdomiolizy; zapobieganie i wczesna diagnoza rabdomiolizy powinny być częścią postępowania klinicznego w tej chorobie. --- Zespół zaćmy wrodzonej z neuropatią dysmorfii twarzy (CCFDN) (OMIM 604168) to niedawno opisane autosomalne recesywne zaburzenie rozwojowe. Jest ono jest prawie całkowicie ograniczone do endogamicznej grupy europejskiej populacji Vlax Roma zwanej Rudari. Zespół CCFDN jest złożonym fenotypem obejmujący wiele układów, charakteryzujący się dysmorfizmem twarzy, wrodzoną zaćmą zaćmą, mikrocorneae, opóźnionym wczesnym rozwojem motorycznym i intelektualnym, hipogonadyzmem hipogonadotropowym, hipomielinizacją obwodowego układu nerwowego, i poważne powikłania związane ze znieczuleniem ogólnym. Zaburzenie to jest spowodowane przez homozygotyczną mutację genu fosfatazy domeny karboksy-końcowej 1 (CTDP1), zlokalizowanej w regionie 18q23. Autorzy przedstawiają jeden genetycznie genetycznie zidentyfikowany przypadek w dużej rodzinie romskiej. Przypadek ten dokumentuje, że mutacja CCFDN jest obecna również w populacji węgierskich Romów. Na podstawie danych antropomorfologicznych autorzy przypuszczają, że mutacja CCFDN dotarła na na Węgry w wyniku emigracji Cyganów Vlax w XVIII wieku. Artykuł zwraca uwagę na fakt, że molekularna diagnostyka genetyczna może zastąpić inwazyjne metody metody inwazyjne i umożliwia identyfikację heterozygot bez objawów klinicznych. objawów klinicznych. Wprowadzenie przesiewowych badań genetycznych pozwala na prowadzenie poradnictwa genetycznego i profilaktyki w populacji wysokiego ryzyka. --- CEL: Określenie charakteru i przebiegu nieprawidłowości okulistycznych w zespole zaćmy wrodzonej zaćmy wrodzonej, neuropatii dysmorfii twarzy (CCFDN) w genetycznie zweryfikowanej grupie 9 pacjentów. genetycznie zweryfikowanej grupie 9 pacjentów. PROJEKT BADANIA: Obserwacyjna seria przypadków. UCZESTNICY: Przebadano dziewięciu dotkniętych chorobą mężczyzn z 5 rodów w wieku od 1,3 do 16,8 lat. lat. Cztery osoby zostały zrekrutowane podczas trwającego prospektywnego badania zaćmy wrodzonej; 5 osób można było przypisać do grupy do grupy CCFDN na podstawie naszych danych retrospektywnych. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Analiza powiązań i haplotypów, badania neurologiczne, obustronna zaćma, długość osiowa, średnica rogówki, średnica źrenicy i reakcje źrenic, śródoperacyjne i reakcje źrenic, powikłania śródoperacyjne i pooperacyjne, zmiany powiek zmiany, problemy z korekcją afakii, wyniki refrakcji i funkcje wzrokowe. WYNIKI: Wszystkie rodziny pochodziły ze wschodniej części Serbii, blisko granicy z Rumunią. granicy z Rumunią. 8 badanych osób było homozygotycznych pod względem zachowanej haplotypu CCFDN w telomerowym regionie chromosomu 18q. Wszyscy pacjenci wykazywali obwodową, demielinizacyjną neuropatię i różne stopnie ataksji. ataksję. U starszych pacjentów widoczny był zanik mięśni w dystalnych mięśniach i dysmorfia twarzy. i dysmorfizm twarzy. Obustronna zaćma wrodzona o wczesnym początku związana z z mikrocornea, microphthalmos i micropupil można było znaleźć u wszystkich pacjentów. Wszystkie dzieci miały zespół wiotkiej powieki i pseudoptozę. Zwiększona reakcja reakcję zapalną na soczewki kontaktowe i soczewki wewnątrzgałkowe. soczewki kontaktowe i soczewki wewnątrzgałkowe. Wszyscy pacjenci mieli oczopląs związany z zespołem i wrodzoną esotropię. wrodzoną esotropię. Ostrość wzroku do dali można było sklasyfikować jako ciężką do umiarkowanej. do umiarkowanego, podczas gdy ostrość widzenia z bliska była znacznie lepsza (łagodne do umiarkowanego upośledzenie). upośledzenie). WNIOSKI: Zaćma wrodzona o wczesnym początku związana z mikrocornea, mikroftalmosem i mikropupilą są podstawowymi cechami ocznymi zespołu CCFDN i są pierwszymi rozpoznawalnymi objawami we wczesnym okresie niemowlęcym. Świadomość tego zespołu przez okulistów dziecięcych jest ważna, ponieważ te typowe typowe objawy, w połączeniu z informacjami o pochodzeniu etnicznym, mogą prowadzić do bardzo wczesnej diagnozy w wieku, w którym charakter i nasilenie cech nieokulistycznych nie są widoczne. nie są widoczne. Osoby dotknięte chorobą mogą odnieść korzyści ze starannego leczenia okulistycznego okulistycznej i obserwacji, a także z wczesnego leczenia problemów neurologicznych i opóźnienia rozwoju. neurologicznych i opóźnień rozwojowych. Dotknięte rodziny odniosą korzyści z genetycznego i testów predykcyjnych. --- CEL: Opisujemy 10-letnią obserwację w kohorcie 16 pacjentów z genetycznie potwierdzoną zaćmą wrodzoną. genetycznie potwierdzoną zaćmą wrodzoną, dysmorfią twarzy i zespołem neuropatii (CCFDN), zapewniając nowy wgląd w przebieg kliniczny choroby. METODY: Przeprowadziliśmy szczegółową charakterystykę kliniczną i parakliniczną oraz 10-letnią obserwację 16 pacjentów. 10-letnią obserwację 16 pacjentów z molekularnie zdefiniowanym zespołem CCFDN, wykazując, że CCFDN jest poważnym zaburzeniem powodującym niepełnosprawność. WYNIKI: U wszystkich pacjentów początkowo występowała zaćma wrodzona, a także zezem, dysmorfią twarzy, niskim wzrostem i neuropatią demielinizacyjną. U U wszystkich pacjentów niedowład małych mięśni dłoni i prostowników stóp pogarszał się wraz z postępem choroby. i prostowników stóp pogarszał się wraz z postępem choroby, podczas gdy wyniki ataksji pozostawały stabilne lub ulegały poprawie. Prędkość była prawidłowa we wczesnym niemowlęctwie do 18 miesiąca życia, zmniejszyła się do około 20 m/s około 10 roku życia. około 20 m/s w wieku około 10 lat, a następnie pozostawała stabilna; dystalne opóźnienie ruchowe było wydłużone. dystalny był wydłużony. Prędkość przewodzenia nerwów czuciowych była spowolniona i początkowo miała normalną amplitudę. początkowo o normalnej amplitudzie. Wraz z postępem choroby zarówno nerwy czuciowe, jak i ruchowe zarówno nerwy czuciowe, jak i ruchowe wykazywały zmniejszenie amplitud wskazujące na utratę aksonów. U 6 pacjentów, ostre ciężkie osłabienie proksymalne i bóle mięśni po infekcjach gorączkowych, wraz z rabdomiolizą, mioglobinurią i hiperCKemią, doprowadziły do mniej korzystnego wyniku i trwałą utratę możliwości poruszania się u 3 pacjentów. WNIOSKI: CCFDN należy sklasyfikować jako recesywną demielinizacyjną neuropatię czuciowo-ruchową. czuciowo-ruchową, a utrata aksonów jest głównym czynnikiem determinującym długoterminowe wyniki i niepełnosprawność. długoterminowych wyników i niepełnosprawności. Pacjenci odnoszą korzyści z wczesnej i ciągłej fizjoterapii, i powinni być dokładnie poinformowani o wywołanej wirusem rabdomiolizie i ryzyku złośliwej hipertermii. ryzyko hipertermii złośliwej. Suplementacja witaminami rozpuszczalnymi w tłuszczach witaminami przynosi korzyści terapeutyczne, należy ocenić w dalszych badaniach. badaniach. --- Ostatnie medyczne badania genetyczne zidentyfikowały szereg nowych lub wcześniej znanych, ale rzadkich schorzeń, spowodowanych przez prywatne mutacje założycielskie. Populacje fińska i aszkenazyjskich stanowią najlepsze przykłady identyfikacji genów w unikalnych zaburzeniach genetycznych. unikalnych zaburzeniach genetycznych. W tych populacjach wysiłki badawcze i wysoki poziom usług medycznych medyczne zaowocowały intensywną poprawą opieki medycznej i organizacją populacyjnych programów badań przesiewowych. organizację populacyjnych programów badań przesiewowych. Zaburzenia dziedziczne w populacjach Romów są znane od dawna. Podłoże genetyczne tych chorób zostało ustalone na podstawie szeroko zakrojonych badań z zakresu genetyki molekularnej. Romowie stanowią 6% węgierskiej populacji i żyją w skrajnie złych warunkach zdrowotnych. warunkach zdrowotnych. Dlatego naszym celem było zmapowanie częstości występowania dziedzicznych zaburzeń nerwowo-mięśniowych wśród węgierskiej populacji Romów. zaburzeń nerwowo-mięśniowych wśród węgierskiej populacji Romów. Co więcej, zamierzaliśmy zamierzaliśmy zapewnić odpowiednie informacje, poradnictwo genetyczne i możliwe strategie strategie profilaktyczne dla zagrożonych rodzin, co powinno stanowić podstawowe zadanie w zakresie zdrowia publicznego. zadanie w zakresie zdrowia publicznego. Ze względu na nasze doświadczenie w zakresie zaburzeń nerwowo-mięśniowych wybraliśmy sześć częstych, autosomalnych zaburzeń recesywnych do tych klinicznych i genetycznych badań i genetycznych: dziedziczna neuropatia ruchowa i czuciowa typu Lom (HMSNL), dziedziczna neuropatia ruchowa i czuciowa typu Russe (HMSNR), zaćma wrodzona zespół dysmorfii twarzy (CCFDN), dystrofia mięśniowa obręczy kończyn 2C (LGMD2C), wrodzony zespół miasteniczny (CMS) i rdzeniowy zanik mięśni (SMA). Po zidentyfikowaniu mutacji założycielskich, możliwość diagnostyki prenatalnej prenatalnej i badań przesiewowych w kierunku nosicielstwa dla członków rodziny przyczyni się do do zmniejszenia ryzyka nawrotu tych ciężkich, w większości nieuleczalnych zaburzeń. --- Zidentyfikowaliśmy nowe zaburzenie rozwojowe ze złożonymi cechami fenotypowymi obejmującym głównie układ nerwowy, które wydaje się być powszechne w określonej grupie Cyganów w Bułgarii. Proponujemy odnieść się do jako zaćma wrodzona, neuropatia dysmorfii twarzy (CCFDN). Przypisaliśmy przypisaliśmy locus choroby do telomerowego regionu chromosomu 18q. Zależność i wysoce konserwowane haplotypy sugerują jednorodność genetyczną i efekt założyciela. efekt założyciela. CCFDN kolokalizuje się z EST, który wykazuje wysoką homologię do genu Drosophila zaangażowanego w regulację rozwoju układu nerwowego u kręgowców. rozwoju układu nerwowego u kręgowców. --- Przeprowadzono obserwacje zmian nerwów obwodowych u czterech pacjentów, w wieku od 4 do 32 lat, z zaćmą wrodzoną, zespołem neuropatii zespół neuropatii dysmorfii twarzy. Gęstość włókien mielinowych była w granicach normy. granicach normy. Istotną nieprawidłowością była rozproszona hipomielinizacja, która u starszych pacjentów pacjentów była związana z demielinizacją, a następnie zwyrodnieniem aksonalnym. Te te można skorelować ze względnym zachowaniem amplitudy potencjałów amplitudy potencjału czuciowego pomimo znacznie zmniejszonej prędkości przewodzenia nerwowego. Gęstość niezmielinizowanych aksonów była zachowana. Obserwacje morfologiczne sugerują sugerują działanie procesu rozwojowego wpływającego na mielinizację z późniejszym późniejszym zaburzeniem zwyrodnieniowym. --- Podczas badania dziedzicznej neuropatii ruchowej i czuciowej Lom w Bułgarii napotkano napotkano wcześniej nierozpoznane zaburzenie neurologiczne, głównie u Cyganów Wołoskich, którzy reprezentują stosunkowo niedawną izolację genetyczną. Zaburzenie zaburzenie zostało nazwane wrodzoną zaćmą, neuropatią dysmorfii twarzy (CCFDN). (CCFDN), aby podkreślić jego istotne cechy. Pięćdziesiąt osób z 19 rozszerzonych rodowodów zostało zidentyfikowanych i zbadanych klinicznie i elektrofizjologicznie. elektrofizjologicznie. Co najmniej 1 pacjent z każdej rodziny został przyjęty do szpitala w Sofii w celu przeprowadzenia pełnego badania. Analiza rodowodowa wskazuje na autosomalne dziedziczenie recesywne. Zaburzenie jest rozpoznawane w okresie niemowlęcym przez obecność zaćmy wrodzonej i mikrokornezy. Neuropatia głównie ruchowa zaczynająca się w kończynach dolnych, a później dotykająca kończyn górnych rozwija się w dzieciństwie w dzieciństwie i prowadzi do ciężkiej niepełnosprawności w trzeciej dekadzie życia. Powiązane neurologiczne to umiarkowany, nieprogresywny deficyt poznawczy u większości dotkniętych u większości osób dotkniętych chorobą wraz z objawami piramidowymi i łagodną pląsawicą u niektórych osób. Towarzyszące cechy nieneurologiczne obejmują niski wzrost, charakterystyczny charakterystyczny dysmorfizm twarzy i hipogonadyzm hipogonadotropowy. Badania przewodnictwa nerwowego sugerują hipomielinizacyjną/demielinizacyjną neuropatię, potwierdzoną biopsją nerwu. Zespół CCFDN jest zatem pleomorficznym autosomalnym recesywnym zaburzeniem wykazującym połączenie cech neurologicznych i nieneurologicznych.

Wymień trzy główne cechy zespołu CCFDN.

Wrodzona zaćma, dysmorfia twarzy i neuropatia obwodowa to trzy główne cechy zespołu CCFDN. Inne opisane oznaki i objawy zespołu CCFDN obejmują mikrocornea, mikroftalmos, mikropupil, zespół wiotkiej powieki, pseudoptozę, oczopląs, wrodzoną esotropię, upośledzenie ostrości wzroku na odległość, ataksję, objawy piramidowe, łagodną pląsawicę, niskorosłość, zanik mięśni, opóźniony wczesny rozwój motoryczny i intelektualny, hipogonadyzm hipogonadotropowy, hipomielinizacja obwodowego układu nerwowego, poważne powikłania związane ze znieczuleniem ogólnym i parainfekcyjną rabdomiolizą.

TŁO: Nagła śmierć u sportowców może wystąpić podczas aktywności sportowej i jest prawdopodobnie przypuszczalnie związana z arytmią komorową. Nie ma wytycznych dotyczących sportowców, u których podczas testu wysiłkowego wystąpiły komorowe zaburzenia rytmu serca. Nie jest jasne, czy powinni oni mieć możliwość kontynuowania aktywności sportowej. czy nie. CELE: Zbadanie długoterminowej obserwacji sportowców z arytmią komorową arytmią komorową podczas testu wysiłkowego. METODY: Z bazy danych 56 462 sportowców zidentyfikowaliśmy 192 sportowców w wieku poniżej 35 lat. w wieku poniżej 35 lat, u których podczas testu wysiłkowego wystąpiły komorowe zaburzenia rytmu serca. Dziewięćdziesięciu sportowców miało > lub = 3 przedwczesne pobudzenia komorowe (grupa A), a 102 sportowców miało pary komorowe lub nieutrwalony częstoskurcz komorowy podczas testu wysiłkowego (grupa B). Grupa kontrolna 92 sportowców bez arytmii komorowych została losowo wybrana z bazy danych (grupa C). WYNIKI: Wszyscy sportowcy, z wyjątkiem jednego, który zmarł z powodu kardiomiopatii rozstrzeniowej. żyli w okresie obserwacji wynoszącym 70 +/- 25 miesięcy. Nieprawidłowy echokardiogram uzyskano u siedmiu sportowców z grupy A (10%), czterech z grupy B (5%) i jednego z grupy C (3%). jednego z grupy C (3%) (nieistotne). Nieprawidłowy echokardiogram był bardziej częściej występował u sportowców wyczynowych (P = 0,001) i u kobiet (P = 0,01). (P = 0.01). WNIOSKI: Nasze wyniki wykazały, że arytmie komorowe podczas wysiłku są częściej związane z nieprawidłowościami sercowo-naczyniowymi u młodych sportowców wyczynowych sportowców i kobiet. Jeśli występują, wymagają dokładnego dokładnego badania i obserwacji. --- Aktywność fizyczna w czasie wolnym wiąże się z lepszym zdrowiem i zmniejszonym ryzykiem ryzyko śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny. Nie jest jasne, czy związek ten jest również obecny z wysokim poziomem aktywności fizycznej, tak jak ma to miejsce u zawodowych sportowców. W populacyjnym retrospektywnym badaniu kohortowym porównaliśmy przeżywalność przeżywalność wszystkich piłkarzy uczestniczących w meczach międzynarodowych w latach 1908-2006 z populacją ogólną. Aby podsumować przeżycia, obliczyliśmy skumulowane względne współczynniki przeżycia (RSR) na podstawie tabeli przeżycia. Uwzględniliśmy dane 812 międzynarodowych graczy, z których 428 (=52,7%) zmarło podczas obserwacji. We wszystkich 13 przedziałach skumulowane obserwowane skumulowane obserwowane przeżycie było mniejsze niż skumulowane oczekiwane przeżycie, w wyniku czego skumulowane współczynniki RSR wynosiły <1. Skumulowane RSR są statystycznie istotnie różne od 1 we wszystkich przedziałach z wyjątkiem ostatniego. od 1 we wszystkich przedziałach z wyjątkiem ostatniego. Ta upośledzona przeżywalność międzynarodowych przekłada się na utratę mediany pozostałego czasu życia wynoszącą 1,9 roku [95% przedział ufności: 0,9 roku]. [95% przedział ufności: 0,6, 3,2] lat w momencie wejścia do kohorty. Strata ta wynika głównie ze śmiertelności obcokrajowców z wcześniejszej połowy okresu obserwacji. połowy okresu obserwacji. Przyczyną tego może być gorsza opieka medyczna w czasach opieki medycznej w dawnych czasach, śmierć obcokrajowców podczas II wojny światowej oraz zmieniający się rozkład przyczyn zgonów w XX wieku. --- Umiarkowane ćwiczenia i intensywny trening fizyczny wiążą się ze zwiększoną oczekiwaną długością życia (LE). oczekiwaną długością życia (LE). Boks charakteryzuje się celowymi i powtarzającymi się uderzeniami w głowę uderzenia głową, czasami powodujące uszkodzenie mózgu, prawdopodobnie zmniejszające LE. Przebadaliśmy męskich sportowców urodzonych w latach 1860-1930, wybranych spośród międzynarodowych "hall of fame" w baseballu (n = 154), hokeju na lodzie (n = 130), tenisie (n = 83), piłce nożnej (n = 81), boksie (n = 81), lekkoatletyce (n = 59), koszykówka (n = 58), pływanie (n = 37) i zapasy (n = 32). W boksie, przeanalizowaliśmy liczbę spornych walk/rund i rekordów kariery. Sporty były przeanalizowano również pod kątem zapotrzebowania fizjologicznego oraz występowania i rodzaju kontaktu (celowy, niezamierzony). Do porównania krzywych przeżycia (istotność Kaplana-Meiera do porównania krzywych przeżycia (istotność: p <or= 0,05). Mediana LE próbek wyniosła 76,0 lat i nie zaobserwowano różnic w różnych dyscyplinach sportowych, choć była niższa u bokserów (73,0 lat) i wyższa u tenisistów (79,0 lat). lat). Sporty o różnym zapotrzebowaniu fizjologicznym były podobne pod względem LE. Nie stwierdzono nie stwierdzono różnic w LE związanych z występowaniem i rodzajem uderzenia. Podobne LE stwierdzono u bokserów o różnej wadze lub rekordach kariery. Podsumowując, Badanie to wskazuje, że na LE u sportowców na najwyższym poziomie nie ma wpływu rodzaj dyscypliny dyscypliny i nie jest związany z zapotrzebowaniem fizjologicznym i celowym kontaktem. --- TŁO: Podczas gdy promocja sprawności fizycznej związanej ze zdrowiem jest szeroko rozpowszechniona, mniej uwagi poświęca się obecnie biologicznemu wpływowi, jaki aktywność fizyczna aktywność fizyczna może wywierać na wyniki testów laboratoryjnych. W związku z tym badanie to zostało podjęte w celu oceny kinetyki markerów uszkodzenia wątroby po wysiłku fizycznym. ćwiczeniach fizycznych. PROJEKT I METODY: Bilirubina całkowita i bezpośrednia oraz aktywność biochemicznych markerów uszkodzenia wątroby. biochemicznych markerów uszkodzenia wątroby, w tym aminotransferazy asparaginianowej (AST), aminotransferazy alaninowej (ALT), fosfatazy alkalicznej (ALP), dehydrogenazy mleczanowej dehydrogenaza mleczanowa (LDH), transpeptydaza gamma-glutamylowa (GGT) i kinaza kreatynowa (CK) zostały zmierzone przed i po półmaratonie. WYNIKI: Znaczący wzrost GGT, AST, LDH, CK, bilirubiny całkowitej i bezpośredniej wystąpił bezpośrednio po biegu. bilirubiny bezpośrednio po biegu. AST, LDH, CK, bilirubina całkowita i bezpośrednia były nadal podwyższone po 24 godzinach, podczas gdy GGT zmniejszyło się po 6 godzinach. Żaden z sportowców przekroczył górnej granicy referencyjnej dla ALT, ALP i GGT, podczas gdy znaczące różnice zaobserwowano dla LDH, AST, CK, bilirubiny całkowitej i bezpośredniej. bilirubiny. WNIOSKI: Podsumowując, wyniki naszego prospektywnego badania wyraźnie potwierdzają, że ostry wysiłek fizyczny o charakterze aerobowym, taki jak półmaraton, może powodować znaczące zmiany w aktywności tradycyjnych biomarkerów uszkodzenia wątroby, które biomarkerów uszkodzenia wątroby, które należy dokładnie rozważyć podczas podczas badania osób aktywnych fizycznie poddawanych testom laboratoryjnym. --- W 1982 r. we Włoszech uruchomiono ogólnokrajowy program badań przesiewowych wszystkich osób rozpoczynających wyczynową aktywność sportową został uruchomiony we Włoszech. Protokół badań przesiewowych obejmuje wywiad osobisty i rodzinny sportowca, badanie fizykalne, i dwunastoodprowadzeniowy elektrokardiogram (EKG) jako badanie pierwszego rzutu; dodatkowe dodatkowe testy, takie jak echokardiografia lub testy wysiłkowe, są wymagane tylko dla dodatkowe badania, takie jak echokardiografia lub testy wysiłkowe, są wymagane tylko w przypadku osób, które uzyskały pozytywne wyniki podczas wstępnej oceny. Ten algorytm algorytm, który został wykorzystany do oceny przedstartowej milionów włoskich sportowców w okresie włoskich sportowców w okresie > 25 lat, zapewnił odpowiednią czułość i swoistość w wykrywaniu sportowców dotkniętych potencjalnie niebezpieczną kardiomiopatią lub arytmią zagrożonych śmiercią na boisku sportowym i doprowadził do znacznego zmniejszenia śmiertelności młodych sportowców wyczynowych (o około 90%), głównie poprzez zapobieganie nagłej śmierci z powodu kardiomiopatii. --- W tym artykule przedstawiamy szacunkowe dane dotyczące przeżywalności mężczyzn i kobiet, zdobywców medali olimpijskich oraz dla mężczyzn i kobiet finalistów brytyjskich i amerykańskich mistrzostw tenisowych. mistrzostwach Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych w tenisie. Stwierdzamy konsekwentną przewagę długowieczności zdobywców medali olimpijskich olimpijskich nad mężczyznami zdobywającymi medale olimpijskie, rywalizującymi osobno w tych samych w tych samych wydarzeniach od 1900 r. oraz dla finalistek nad finalistami płci męskiej rywalizujących oddzielnie w finałach krajowych mistrzostw tenisowych Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych od lat osiemdziesiątych XIX wieku. Tak jest w przypadku porównań średnich porównań, dla szacunków funkcji przeżycia Kaplana-Meiera, w tym oczekiwanej długości życia oczekiwanej długości życia oraz szacunków proporcjonalnego ryzyka Coxa, które pokazują statystycznie statystycznie niższe wskaźniki ryzyka dla kobiet z rokiem urodzenia i innymi zmiennymi stałych. Przewaga długowieczności kobiet nad mężczyznami jest podobna w próbkach z wczesnego okresu okresie (lata urodzenia przed 1920 r.) oraz w próbkach z pełnego okresu i wynosi 5-7 lat. 5-7 lat. --- CEL: Ustalenie, czy medaliści olimpijscy żyją dłużej niż ogół populacji. populacji. PROJEKT: Retrospektywne badanie kohortowe z pasywną obserwacją i warunkową analizą analizę przeżycia w celu uwzględnienia niezidentyfikowanych strat w obserwacji. OSADZENIE I UCZESTNICY: 15 174 sportowców olimpijskich z dziewięciu grup krajów (Stany Zjednoczone, Niemcy, kraje nordyckie, Rosja, Wielka Brytania, Francja, Włochy, Kanada oraz Australia i Nowa Zelandia), którzy zdobyli medale na Igrzyskach Olimpijskich w latach 1896-2010. które odbyły się w latach 1896-2010. Medalistów porównano z dopasowanymi kohortami w populacji populacji ogólnej (według kraju, wieku, płci i roku urodzenia). GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Względne warunkowe przeżycie. WYNIKI: Więcej medalistów niż dopasowanych kontroli w populacji ogólnej było żyło 30 lat po wygranej (względne warunkowe przeżycie 1,08, 95% przedział ufności przedział ufności od 1,07 do 1,10). Medaliści żyli średnio o 2,8 roku dłużej niż niż osoby z grupy kontrolnej. Medaliści w ośmiu z dziewięciu grup krajów mieli znaczącą przewagę znaczną przewagę w zakresie przeżywalności w porównaniu z grupą kontrolną. Złoci, srebrni i brązowi medaliści mieli podobną przewagę w zakresie przeżywalności. Medaliści w sportach wytrzymałościowych i sportach mieszanych mieli większą przewagę przeżywalności nad grupą kontrolną w wieku 30 lat (1,13, 1,09 do 1,17; 1,11, 1,09 do 1,13) niż medaliści w sportach siłowych (1.05, 1.01 do 1.08). WNIOSKI: Medaliści olimpijscy żyją dłużej niż populacja ogólna, niezależnie od kraju, medalu lub sportu. To badanie nie miało na celu wyjaśnienia tego efektu, ale możliwe wyjaśnienia obejmują czynniki genetyczne, aktywność fizyczną aktywność fizyczną, zdrowy styl życia oraz bogactwo i status, które wiążą się z międzynarodową sławą sportową. międzynarodowej chwały sportowej. --- CEL: Porównanie długoterminowego przeżycia grupy sportowców podejmujących sportowców podejmujących długotrwałe, intensywne ćwiczenia fizyczne z populacją ogólną. PROJEKT: Obserwacja kohorty uczestników holenderskiego jedenastomiejskiego wyścigu łyżwiarskiego (wyścig i trasa rekreacyjna) na dystansie 200 kilometrów. USTAWIENIE: Dane dotyczące uczestnictwa od komitetu organizacyjnego i dane dotyczące śmiertelności ze wszystkich gmin w Holandii. UCZESTNICY: 2259 sportowców płci męskiej. GŁÓWNE MIARY WYNIKÓW: Porównanie śmiertelności ze wszystkich przyczyn u mężczyzn uczestniczących w w porównaniu z ogólną populacją Holandii. WYNIKI: Standaryzowany współczynnik umieralności dla wszystkich uczestników w ciągu 32 lat wynosił 0,76 (95% przedział ufności od 0,68 do 0,85) i 0,90 (od 0,48 do 1,44) dla uczestników wyścigu i 0,72 (0,60 do 0,86) dla uczestników rekreacyjnych, którzy ukończyli wyścig w limicie czasu. WNIOSKI: Zdolność do długotrwałego i energicznego wysiłku fizycznego, szczególnie jeśli są to ćwiczenia rekreacyjne, jest silnym wskaźnikiem długowieczności. długowieczności. --- Wstęp: Nieprawidłowości elektrokardiograficzne i przedwczesne skurcze komorowe są powszechne u sportowców i generalnie są łagodne. Jednakże sportowców wytrzymałościowych z częstymi i złożonymi arytmiami komorowymi jest niejasna. arytmią komorową są niejasne. Ponadto informacje na temat dokładności predykcyjnej różnych badań w tej podgrupie jest nieznana. WYNIKI: Przedstawiamy 46 sportowców wytrzymałościowych wysokiego poziomu z arytmią komorową arytmią komorową (45 mężczyzn; mediana wieku 31 lat) obserwowanych przez medianę 4,7 roku. lat. Osiemdziesiąt procent z nich było kolarzami. Kardiomiopatia przerostowa lub nieprawidłowości wieńcowe wieńcowych występowały u < lub =5%. Osiemdziesiąt procent arytmii miało morfologię morfologię lewej odnogi pęczka Hisa. Zaangażowanie arytmogenne prawej komory (RV) (na podstawie kombinacji wielu kryteriów) występowało u 59% sportowców sportowców, a sugestywne u kolejnych 30%. U osiemnastu sportowców wystąpił poważny arytmii (nagła śmierć u dziewięciu, wszyscy kolarze). Byli oni znacznie młodsi niż ci, u których nie wystąpiło zdarzenie (mediana 23 lata vs 38 lat; P=0,01). Wynik nie można było przewidzieć na podstawie występujących objawów, nieinwazyjnej oceny arytmii ocena lub wyniki morfologiczne na początku badania. Jedynie indukcja tylko indukcja przetrwałego częstoskurczu komorowego (VT) lub migotania komór (VF) podczas podczas inwazyjnego badania elektrofizjologicznego było istotnie związane z wynikiem (RR 3.4; P=0.02). Ogniskowe zaburzenia rytmu były związane z lepszym rokowaniem niż arytmie ogniskowe wiązały się z lepszym rokowaniem niż te spowodowane ponownym wejściem (P=0,02), ale mechanizm można było określić tylko w 22 przypadkach (48%). (48%). WNIOSKI: Złożone arytmie komorowe niekoniecznie stanowią łagodne łagodne u sportowców wytrzymałościowych. Badanie elektrofizjologiczne jest wskazane do oceny ryzyka, zarówno poprzez zdefiniowanie indukowalności, jak i identyfikację mechanizmu arytmogennego. mechanizmu arytmogennego. Sportowcy wytrzymałościowi z arytmią mają wysoką częstość występowania strukturalnego i/lub arytmicznego zaangażowania prawej komory. Wydaje się, że sporty wytrzymałościowe są związane z rozwojem i/lub progresją podłoża arytmogennego. podłoża arytmogennego. --- CEL: Ocena ryzyka śmiertelności w kolejnych latach (skorygowanego o rok urodzenia, narodowość i płeć) byłych sportowców olimpijskich z dyscyplin o różnych poziomach intensywności ćwiczeń. PROJEKT: Retrospektywne badanie kohortowe. OSADZENIE: Byli sportowcy olimpijscy. UCZESTNICY: 9889 sportowców (ze znanym wiekiem w chwili śmierci), którzy uczestniczyli w Igrzyskach Olimpijskich w latach 1896-1936. Igrzyskach Olimpijskich w latach 1896-1936, reprezentujących 43 rodzaje dyscyplin z różne poziomy intensywności ćwiczeń sercowo-naczyniowych, statycznych i dynamicznych; wysokie lub niskim ryzykiem kolizji cielesnej oraz różnymi poziomami kontaktu fizycznego. GŁÓWNY POMIAR WYNIKÓW: Śmiertelność ze wszystkich przyczyn. WYNIKI: Współczynniki ryzyka dla śmiertelności wśród sportowców z dyscyplin o umiarkowanej intensywności sercowo-naczyniowej (1,01, 95% przedział ufności 0,96 do 1,07) lub wysokiej intensywności sercowo-naczyniowej (0.98, 0.92 do 1.04) były podobne do tych w sportowców z dyscyplin o niskiej intensywności sercowo-naczyniowej. Podstawowe statyczne i dynamiczne komponenty intensywności ćwiczeń wykazały podobne nieistotne wyniki. Zwiększoną śmiertelność zaobserwowano wśród sportowców z dyscyplin o wysokim ryzyku kolizji cielesnych (współczynnik ryzyka 1,11, 1,06 do 1,15) i z wysokim poziomem kontaktu fizycznego (1,16, 1,11 do 1,22). W wieloczynnikowej, efekt wysokiej intensywności układu sercowo-naczyniowego pozostał (współczynnik ryzyka 1,05, 0,89 do 1,25); zwiększona śmiertelność związana z wysokim kontaktem fizycznym utrzymywała się (współczynnik ryzyka z wysokim kontaktem fizycznym utrzymywała się (współczynnik ryzyka 1,13, 1,06 do 1,21), ale ta dla kolizji cielesnej stała się nieistotna (1,03, 0,98 do 1,09) w wyniku jej ścisłego związku z kontaktem fizycznym. w wyniku jego bliskiego związku z kontaktem fizycznym. WNIOSKI: Wśród byłych sportowców olimpijskich zaangażowanie w dyscypliny o wysokiej nie przyniosło korzyści w zakresie przeżywalności w porównaniu z dyscyplinami z ćwiczeniami o niskiej intensywności. Ci, którzy uprawiali dyscypliny o wysokim poziomie miały wyższą śmiertelność niż inni olimpijczycy w późniejszym okresie życia.

Czy intensywna aktywność fizyczna jest związana z długowiecznością?

Kilka badań przeżywalności wykazało, że zawodowi sportowcy mają dłuższą żywotność niż populacja ogólna. Te dane epidemiologiczne są zgodne z dowodami, że długotrwały trening wytrzymałościowy wywołuje u osób starszych zwiększoną HRV i wyższą wydolność wysiłkową, które są dobrze znanymi predyktorami śmiertelności sercowo-naczyniowej i ogólnej, a także długości telomerów.

Junctate jest nowo zidentyfikowanym integralnym białkiem wiążącym wapń w błonie ER/SR, które jest alternatywną formą splicingu tego samego genu generującego aspartyl beta-hydroksylazę i junktynę. Przesiewanie biblioteki cDNA serca myszy przy użyciu cDNA psiej cDNA junktyny jako sondy dało trzy kompletne cDNA serca myszy. Jeden z cDNA jest homologiczny do wcześniej opisanego ludzkiego junktyny. Trzy mysie białka junctate składają się z 270, 259 i 215 aminokwasów (nazwaliśmy je junctate-1, -2 i -3). Pozorne masy cząsteczkowe mysich junktatów w SDS-PAGE mieściły się w zakresie od 40 do 53 kDa. Analizy Northern i Western blot wskazują, że mysie junktyny ulegają ekspresji w sercu, mózgu, śledzionie, płucach, wątrobie, nerkach i żołądku, ale nie w mięśniach szkieletowych. Pozorna masy cząsteczkowe junktatów z serca i mózgu różniły się nieco od z innych badanych tkanek, co sugeruje, że istnieją specyficzne dla tkanki wzorce ekspresji różnych izoform junktatu. Badania immunohistochemiczne wykazały, że junktyny ulegały ekspresji zarówno w tkankach komorowych, jak i przedsionkowych. tkankach. Jest to pierwsze badanie, które wykazało obecność 3 różnych izoform izoformy junctate ulegają ekspresji w różnych tkankach ssaków. --- Pojedynczy locus genomowy, AbetaH-J-J, koduje trzy funkcjonalnie różne białka białka beta-hydroksylazę aspartylową, junktynę i junktat poprzez alternatywny splicing. Spośród tych trzech białek, junktyna i junktynian mogą odgrywać ważną rolę w regulacji role w regulacji wewnątrzkomórkowego Ca(2+) poprzez regulację albo Ca(2+) z wewnątrzkomórkowych magazynów Ca(2+) lub napływ Ca(2+) w różnych procesach biologicznych. procesach biologicznych. Tutaj dokonujemy przeglądu ostatnich ustaleń dotyczących regulacji ekspresji i proponowanych funkcji junktyny i junktyny. --- Alternatywny splicing locus AbetaH-J-J generuje trzy funkcjonalnie odrębne białka: enzym, AbetaH (aspartyl-beta-hydroksylaza), białko strukturalne białko strukturalne błony siateczki sarkoplazmatycznej (junktyna) i integralne białko wiążące wapń (junktyna). błonowe białko wiążące wapń (junctate). Junktyna i junktyna to dwa ważne białka zaangażowane w regulację wapnia w komórkach eukariotycznych. Aby zrozumieć regulację tych dwóch białek, zidentyfikowaliśmy i funkcjonalnie scharakteryzowaliśmy jedną z dwóch sekwencji promotorowych locus AbetaH-J-J. My Wykazaliśmy, że promotor P2 locus AbetaH-J-J zawiera (i) minimalną sekwencję sekwencję zlokalizowaną w regionie -159 bp od miejsca inicjacji transkrypcji która jest wystarczająca do aktywacji transkrypcji obu mRNA; (ii) sekwencje, które wiążą znane sekwencje, które wiążą znane czynniki transkrypcyjne, takie jak te należące do czynnika wzmacniającego miocyty 2 (MEF-2), MEF-3 i rodziny białek NF-kappaB; oraz (iii) sekwencje wiązane przez nieznane białka. Funkcjonalna charakterystyka minimalnego promotora w komórkach C2C12 i w mięśniu podeszwowym szczura in vivo wskazuje na istnienie elementów cis mających pozytywny i negatywny wpływ na transkrypcję. wpływ na transkrypcję. Ponadto, nasze dane pokazują, że w komórkach mięśni prążkowanych mięśni prążkowanych zależny od wapnia czynnik transkrypcyjny MEF-2 jest kluczowy dla aktywności transkrypcyjnej kierowanej przez promotor P2. aktywności transkrypcyjnej kierowanej przez promotor P2. Transkrypcja kierowana przez promotor AbetaH-J-J P2 jest indukowana przez wysoką ekspresję MEF-2, dalej stymulowana przez kalcyneurynę i kinazę białkową I zależną od Ca2+/kalmoduliny, oraz hamowana przez deacetylazę histonową 4. --- Ludzki locus AbetaH-J-J jest sekwencją genomową, która generuje trzy funkcjonalnie różne białka, enzym aspartyl-beta-hydroksylazę (AbetaH), białko strukturalne junktyny retikulum sarkoplazmatycznego i białko wiążące wapń białko wiążące wapń. Pierwszy i drugi ekson wzajemnie się wykluczają wykluczają się, gdy produkowane są dojrzałe mRNA. Ponadto wykazano, że stosowanie różnych Ponadto wykazano, że stosowanie różnych dawców splicingu jest zaangażowane w generowanie różnorodności białek przez alternatywny splicing. Jeśli chodzi o regulację transkrypcji, zidentyfikowano dwa promotory (P1 i P2) zostały zidentyfikowane. Kiedy sekwencje promotorów P1 i P2 są porównywane, istotne różnice są wyraźnie wykrywalne. Najbardziej interesujący wynik wyłaniającym się z badań skupionych na promotorze P2 jest to, że zależny od wapnia czynnik transkrypcyjny MEF-2 aktywuje transkrypcję junktyny, junktyny, i AbetaH w tkankach pobudliwych i, w mniejszym stopniu, w nerkach. Żadne miejsca wiązania Sp1 są obecne w promotorze P2. W przeciwieństwie do tego, promotor P1 zawiera sekwencje bogate w GC, które wykazują homologię z miejscem wiązania konsensusu Sp1. --- Mysi gen beta-hydroksylazy aspartylowej (Asph, BAH) został sklonowany i scharakteryzowany. scharakteryzowany. Mysi gen BAH obejmuje 200 par kilobaz genomowego DNA i zawiera 24 eksony. zawiera 24 eksony. Z trzech głównych transkryptów związanych z BAH, dwa największe (6,629 i 4,419 par zasad) kodują białko pełnej długości i różnią się jedynie użyciem alternatywnych sygnałów poliadenylacji. Najmniejszy transkrypt związany z BAH (2,789 par zasad) wykorzystuje alternatywny końcowy ekson 3', co skutkuje białkiem pozbawione domeny katalitycznej. Ewolucyjna konserwacja tej niekatalitycznej izoformy BAH (humbug) wykazano u myszy, człowieka i Drosophila. Odczynniki przeciwciał monoklonalnych zostały wygenerowane, zmapowane epitopowo i użyte do ostatecznie skorelować pasma RNA na Northern blots z gatunkami białek na Western blot. Gen dla mysiej junktyny, białka wiążącego kalsekwestrynę, został sklonowany i scharakteryzowany. sklonowany i scharakteryzowany oraz wykazano, że jest kodowany z tego samego locus. Kiedy ekspresji w tkance serca, BAH/humbug korzystnie wykorzystują pierwszy ekson i często często czwarty ekson junktyny, zachowując ramkę odczytu. W ten sposób trzy geny mają wspólne eksony i otwarte ramki odczytu i używają oddzielnych promotorów do osiągnięcia zróżnicowanej ekspresji. promotory, aby osiągnąć zróżnicowaną ekspresję, splicing i funkcję w różnych tkankach. różnych tkankach. Ta niezwykła forma współdzielenia eksonów sugeruje, że funkcje sugeruje, że funkcje junktyny, BAH i humbug mogą być ze sobą powiązane.

Jakie są różne białka/izoformy kodowane przez gen ASPH (beta-hydroksylaza asparaginianowa) u ludzi?

Alternatywny splicing locus AbetaH-J-J (asparetylo-beta-hydroksylaza) generuje trzy funkcjonalnie różne białka: enzym, AbetaH (asparaginylo-beta-hydroksylaza), białko strukturalne błony retikulum sarkoplazmatycznego (junktyna) i białko wiążące wapń integralnej błony (junktyna). Aspartyl (asparaginyl)-beta-hydroksylaza (AAH) ma również dwa powiązane transkrypty, Humbug i Junctin, które nie mają domen katalitycznych. Najmniejszy transkrypt związany z BAH (2,789 par zasad) wykorzystuje alternatywny końcowy ekson 3', co skutkuje białkiem pozbawionym domeny katalitycznej. Ewolucyjną konserwację tej niekatalitycznej izoformy BAH (humbug) wykazano u myszy, człowieka i Drosophila. Zidentyfikowano i scharakteryzowano również ludzką izoformę junktyny (izoforma 1, 225 aa). Izoforma 1 ma wstawkę 15 aa przy reszcie aminokwasowej 55 ludzkiej junktyny.