text
stringlengths 0
342
|
|---|
vonina glæða, hugann hressa, |
farsældum vefja lýð og láð. |
Tífaldar þakkir því ber færa |
eim, sem að guðdómseldinn skæra |
akið og glætt og verndað fá |
izkunnar helga fjalli á. |
Þvílíkar færum þakkir vér |
þér, sem úr fylgsnum náttúrunnar |
gersemar, áður aldrei kunnar, |
með óþrjótanda afli ber. |
Heill sér þér, Páll, og heiður mestur! |
Hjá oss sat aldrei kærri gestur. |
Alvaldur greiði æ þinn stig! |
Ísland skal lengi muna þig. |
### HULDULJÓÐ |
Skáld er ég ei, en huldukonan kallar |
og kveða biður hyggjuþungan beim. |
Mun ég því sitja, meðan degi hallar |
og mæddur smali fénu kemur heim, |
þar sem að háan hamar fossinn skekur |
og hulduþjóð til næturiðju vekur. |
Þrumi eg á bergi, þýtur yfir hjalla |
þokan að hylja mig og kaldan foss. |
Nú skal úr hlíðum hárra Tinnufjalla, |
svo huldumeyjar þægan vinni koss, |
óbrotinn söngur yfir dalinn líða |
eins og úr holti spóaröddin þýða. |
Þú, sem að byggir hamrabýlin háu, |
hjartanu mínu alla daga kær, |
sólfagra mey, djúpt undir bergi bláu, |
bústu að sitja vini þínum nær. |
Döggsvalur úði laugar lokkinn bleika, |
ljós er af himni, næturmyndir reika. |
Hvers er að dyljast? Harma sinna þungu. |
Hlægja þeir öld, er ræður þeim ei bót. |
Hvers er að minnast? Hins, er hverri tungu, |
huganum í svo festa megi rót, |
ætlanda væri eftir þeim að ræða, |
sem orka mætti veikan lýð að fræða. |
Að fræða! Hver mun hirða hér um fræði? |
Heimskinginn gerir sig að vanaþræl. |
Gleymd eru lýðnum landsins fornu kvæði. |
Leirburðarstagl og holtaþokuvæl |
fyllir nú breiða byggð með aumlegt þvaður. |
Bragðdaufa rímu þylur vesall maður. |
Háðungarorð, sem eyrun Huldu særa, |
ei skulu spilla ljóði voru meir. |
Sendið þér annan, sanninn heim að færa |
söngvurum yðar, Njörður, Þór og Freyr! |
Og hver sá ás, sem ata þeir í kvæði, |
eirðinni gleymi og hefni sín í bræði. |
Sólfagra mey! Ég sé - nú leit minn andi |
þanns seglið vatt í byrnum undan Skor |
og aldrei síðan aftur bar að landi. |
Eggert, ó, hyggstu þá að leita vor? |
Marblæju votri varpar sér af herðum |
vandlætishetjan, sterkum búin gerðum. |
Hvað er í heimi, Hulda, líf ag andi, |
hugsanir drottins sálum fjær og nær, |
þar sem að bárur brjóta hval á sandi, |
í brekku, þar sem fjallaljósið grær, |
þar sem að háleit hugmynd leið sér brýtur. |
Hann vissi það, er andi vor nú lítur. |
Ó, Eggert! Þú varst ættarblóminn mesti |
og ættarjarðar þinnar heill og ljós. |
Blessuð sú stund, er fót hann aftur festi |
á frjórri grund við breiðan sævarós. |
Sólfagra mey! Hann svipast um með tárum, |
saltdrifin hetja, stigin upp af bárum. |
Hví er inn sterki úr hafi bláu genginn |
á hauður, sem í nætur faðmi þreyr? |
Veit ég, að þegar værðin góða er fengin, |
vinirnir gleyma að birtast framar meir. |
Ó, hve hann hefur eftir þráð að líta |
ástarland sitt með tignarfaldinn hvíta. |
Tárperlur bjartar titra þér í augum, |
tindra þær gegnum fagurt lokkasafn. |
sólfagra mey, því sjónar þinnar baugum |
séður er aldrei kappi þessum jafn. |
Þú elskar, Hulda, Eggert, foldar blóma, |
ættjarðar minnar stoð og frænda sóma. |
Ó, Eggert, hversu er þinn gangur fagur! |
Útivist þín er vorðin löng og hörð. |
Kær er mér, faðir, komu þinnar dagur. |
Hann kyssir, Hulda, þína fósturjörð. |
Sólfagra mey! Hann svipast um með tárum. |