Datasets:

suolyer

/

pile_europarl

like 0

Enotno evropsko nebo (razprava) Predsednica Naslednja točka je vprašanje za ustni odgovor za Komisijo o vzpostavitvi enotnega evropskega neba s funkcionalnimi bloki zračnega prostora konč.), ki ga je predložil Paolo Costa v imenu odbora za promet in turizem - B6-0135/2007). Gilles Savary avtor. - (FR) Gospod predsednik, najprej moram predstaviti pisno vprašanje o SESAR, katerega avtor je Paolo Costa, ki me je prosil, naj vam vprašanje predstavim v njegovem imenu. To je vprašanje za ustni odgovor za Komisijo z razpravo o oblikovanju funkcionalnih blokov zračnega prostora za vzpostavitev enotnega evropskega neba oziroma o namenu Komisije v zvezi z izvajanjem ali dosedanjim razvojem izvajanja paketa besedil, ki so bili decembra 2003 v spravnem postopku, in sicer paketa o enotnem nebu. Eno od besedil obravnava oblikovanje funkcionalnih blokov zračnega prostora oziroma letalskih poti v različnih razredih zračnega prostora, da se optimizira poraba, zmanjšajo toplogredni plini in, če je mogoče, zmanjša preobremenjenost na najbolj zasedenih letališčih, vključno z možnostjo zmanjšanja stroškov zračnega prevoza. To je posebej občutljivo vprašanje s pridržki s strani držav članic, ki so vedno potrjevale svojo suverenost nad svojim zračnim prostorom. To zlasti velja za države članice in moja lastna država velike vojaške sile in bloke vojaškega zračnega prostora zadržuje na navidezno samovoljen način. Gospod Costa je zaskrbljen, tako kot smo lahko pričakovali, da ni bil dosežen napredek v zvezi z besedilom o oblikovanju blokov zračnega prostora, enem od štirih besedil o enotnem nebu, saj so mu države članice močno nasprotovale. Gospod Costa zato Komisiji zastavlja naslednje vprašanje. Komisija je zdaj objavila sporočilo, ki pojasnjuje, da stroški neuspešnega oblikovanja funkcionalnih blokov zračnega prostora za vzpostavitev enotnega evropskega neba zajemajo približno 1 milijardo EUR. Gospod Costa je najprej zastavil vprašanje, ali je Komisija zadovoljna z razmerami in ali meni, da se uporaba uredbe (ES) št. 551/2004 o organiziranosti zračnega prostora zadovoljivo razvija. Kako si Komisija razlaga dejstvo, da od začetka veljavnosti uredbe niso začeli delovati nobeni novi bloki zračnega prostora? Člen 10 uredbe določa razširitev organiziranosti zračnega prostora na spodnji zračni prostor ter od Komisije zahteva, da določi druge ukrepe, potrebne "glede na dosežen napredek". Kakšne spremembe obstoječe zakonodaje predlaga Komisija v zvezi s tem? Ali se Komisija strinja, da mora predložiti predlog v zvezi s tem še pred koncem leta 2008? Gospod Costa v svojem ustnem vprašanju zastavlja vprašanje, ali se Komisija strinja, da je bil pristop od spodaj navzgor, pri čemer morajo pobudo za oblikovanje funkcionalnih blokov zračnega prostora pripraviti države članice, neuspešen in da mora zdaj Evropska unija oblikovati proaktivnejši pristop? Upam, da sem ohranil duh vprašanja gospoda Coste Komisiji. Jacques Barrot podpredsednik Komisije. - (FR) Gospod Savary, hvala vam in gospodu Costi, ker menim, da je bilo to vprašanje zelo dobro pripravljeno in obravnava stvaren problem. Reforma iz marca 2004 je bila namenjena organizaciji zračnega prometa v skladu z operativnimi zahtevami in ne nacionalnimi mejami. Zagotavlja krajšanje dolžine letov in preprečevanje nepotrebnega kroženja letal. Odgovoril bom na vsa vprašanja. Prvo vprašanje zadeva stroške upravljanja zračnega prometa in posledice za enotno nebo. Vi in gospod Costa sta navedla ključen podatek, da stroški za neuspešno vzpostavitev enotnega neba znašajo 1 milijardo EUR, k čemur lahko dodam, da so v skladu z Evropsko organizacijo za varnost zračne plovbe možni prihranki večji, saj bi lahko prihranili 3 milijarde EUR. Poleg zmanjšanja stroškov letalskih prevoznikov bi bil dosežen prihranek v višini dveh milijard, če bi se izboljšala učinkovitost letalskih storitev. Kot pravi gospod Savary, izvajanje enotnega evropskega neba ne napreduje dovolj hitro glede na pomembnost ciljev: konkurenčnost, trajnostni razvoj, boj proti podnebnim spremembam in spodbujanje varnosti v zraku. Ali moramo zato stati s prekrižanimi rokami in ne storiti ničesar? Ne. Sprejetje osnovnih pravil o enotnem trgu je Skupnosti prvič zagotovilo dejanska pooblastila na tem področju. Leta 2004 je bila izvedena reforma: ločitev med ureditvijo in zagotavljanjem storitev, certifikacija ponudnikov storitev v skladu z evropskimi predpisi, licence kontrolorjev zračnega prometa in niz tehničnih ukrepov, ki se sprejmejo s komitologijo. Nazadnje je bil sprožen industrijski projekt SESAR, pravi dodatek k enotnemu nebu. Vendar moramo hitreje ukrepati. Komisija mora beležiti opravljeno delo. Decembra 2006 sem se posvetoval s skupino strokovnjakov na visoki ravni in letos julija so mi predstavili poročilo o obveznih reformah. Komisija bo letošnjo jesen predložila sporočilo v zvezi s tem. Drugo vprašanje zadeva funkcionalne bloke zračnega prostora. Res je, da je Svet z reformo leta 2004 izbral pristop od spodaj navzgor, vključno z ukrepi nacionalnih vlad o oblikovanju blokov. Iskreno povedano ta pristop ni bil povsem zadovoljiv, saj je omejil možnosti za Komisijo in institucije Skupnosti, da zagotovijo dejansko oblikovanje blokov in nadaljevanje dela na lokalni ravni. Drug problem je, da ni bilo dovolj poudarjeno izboljšanje gospodarske učinkovitosti zagotovljenih storitev. V prvi polovici leta 2008 bomo poskušali uvesti pristop na podlagi učinkovitosti. S tem bi se določili posebni cilji učinkovitosti za ponudnike storitev ter v primeru neuspešnosti zagotovile pobude in intervencijske mehanizme. Menim, da bo pristop na podlagi učinkovitosti pospešil oblikovanje funkcionalnih blokov, ker bodo bistveni za uresničitev ciljev učinkovitosti. Razvijamo idejo organa za pregled uspešnosti in koordinatorja, odgovornega za hitrejši razvoj projektov. Osebno menim, da bi koordinator za vseevropska omrežja zelo prispeval k oblikovanju teh funkcionalnih blokov, ki jih potrebujemo. Seveda s pospešitvijo oblikovanja in učinkovitosti funkcionalnih blokov ne bomo čakali do leta 2009. Upam, da vam bom lahko predložil pobudo sredi leta 2008. Na splošno velja, da so lahko bloki učinkoviti le, če se zgornji in spodnji zračni prostor obravnavata kot nedeljiva. Četrto vprašanje zadeva pristop držav članic od spodaj navzgor, za katerega priznam, da je bil z določenih vidikov neuspešen. Moramo v tem primeru sprejeti popolnoma nasproten pristop? Nisem prepričan. Menim, da moramo poskusiti oblikovati boljši pristop od spodaj navzgor, vendar moramo za razvoj enotnega neba preiti na drugo stopnjo, ki temelji na uspešnosti in mehanizmih. Z državami članicami moramo dejavno sodelovati za spodbujanje politične zavezanosti in poudarjanje razvoja funkcionalnih blokov zračnega prostora. Zato sem podprl to vprašanje. Tako sem dobil priložnost, da razložim glavne pobude, ki jih bomo sprejemali v skladu z zelo pomembnimi pripombami gospoda Savaryja. Georg Jarzembowski v imenu skupine PPE-DE. - (DE) Gospod predsednik, gospod podpredsednik Komisije, nikakor ne nasprotujemo temu, kar ste dosegli na področju učinkovitosti v zračnem prostoru, vendar je bil vaš odgovor precej jasen. Ta je izražal, da države članice niso izpolnile obveznosti. Države članice niso izpolnile obveznosti, ki so veljale od leta 2004, in sicer hitro oblikovanje funkcionalnih blokov zračnega prostora. Na eni strani to povzroča stroške v višini 3 milijard EU, ki ste jih navedli, na drugi strani pa onesnaževanje okolja. Zdaj razpravljamo o uvedbi trgovanja z emisijami v zračnem prometu, in sicer o 3 % emisij zračnega prometa. Če bi bilo upravljanje letalskega prometa razumno, hitro in učinkovito, bi lahko zmanjšali porabo goriva do 12 %, kar bi bistveno zmanjšalo emisije CO2. Gospod podpredsednik, poštenjak ste, vendar moramo izpostaviti osnovni problem: države članice ne izpolnjujejo svojih obveznosti. Zato moramo vi kot Komisija in mi kot Parlament sporočiti državam članicam, da morajo to nadoknaditi. Po tolikšnem zaostanku morajo zelo pohiteti. Vendar to morda ne bo dovolj. Zagroziti jim moramo tudi s spremembo pristopa od spodaj navzgor. Če države članice ne morejo doseči napredka v zvezi z zelo pomembnim vprašanjem varnosti v zračnem prometu in njegove učinkovitosti ter vplivu zračnega prometa na podnebje, pričakujemo, da Komisija leta 2008 ne bo le predložila poročila, da so se države članice izboljšale v smislu oblikovanja blokov zračnega prometa, ampak jim bo zagrozila. Zanesete se lahko na našo pomoč. Nato bomo morali spremeniti sistem in oblikovati bloke zračnega prostora na evropski ravni. Le tako lahko prepričamo države članice, da oblikujejo učinkovite in funkcionalne bloke zračnega prostora. Vem, kako težko je to, vendar prijazne besede ne bodo zalegle. Počasi se moramo naučiti ukrepati. Brian Simpson v imenu skupine PSE. - Gospod predsednik, v Parlamentu sem že tako dolgo, da se spominjam, ko je komisar de Palacio prvič predlagal enotno evropsko nebo in se je izraz "funkcionalni bloki zračnega prostora" prvič pojavil v besedišču EU. Po težkem začetku je bil leta 2004 dosežen napredek, ko je zakonodaja uzakonila te bloke zračnega prostora, vendar moram izpostaviti, da je bil napredek od takrat nevzdržno počasen, zlasti v zvezi s širitvijo blokov zračnega prostora, posebej glede nižjega zračnega prostora. Gospod komisar, cenim, da je Komisija nameravala sodelovati z državami članicami in nedvomno so nekatere države članice pokazale, da so manj pripravljene izvajati to politiko pri hitrosti, ki si jo želimo ali smo jo dejansko predvideli, vendar je gotovo zdaj pravi čas, da se zadeve pospešijo in da Komisija čim prej predloži direktivo. Od leta 2004 niso bili ustvarjeni nobeni novi bloki zračnega prostora in, kot so povedali prejšnji govorci, so stroški naše neuspešne vzpostavitve enotnega evropskega neba ocenjeni na 1 milijardo EUR. Poleg tega je treba veljavno zakonodajo posodobiti, saj se potniki še vedno dnevno spopadajo z zamudami v prometu zaradi staromodnega odnosa držav članic in, kot se zdi, nedejavnosti Komisije. Potrpljenja zmanjkuje in ukrepanje je nujno. Neukrepanje ne pride v poštev, zato bo moja skupina podprla vprašanje za ustni odgovor, ki ga je gospod Costa predložil Parlamentu v imenu odbora za promet in turizem. Gospod komisar, vsi se staramo in si želimo dočakati enotno evropsko nebo. Seán Ó Neachtain v imenu skupine UEN. - (GA) Gospod predsednik, vprašati želim, ali se lahko šteje, da ta politika liberalizacije letalstva kakor koli pomaga nekaterim regijam in regionalnim letališčem. Poglejte, kaj se na primer dogaja na letališču Shannon v mojem volilnem okrožju na zahodnem Irskem. Odločitev letalske družbe Aer Lingus, da opusti lete v London, je negativno vplivala na regijo, ne nazadnje tudi z vidika gospodarstva. To je povsem v nasprotju s politiko irske vlade. Mislim torej, da bo ta svoboda na področju letalstva, kar zadeva evropske regije, prispevala k napredku močnih območij, tista območja, ki niso tako močna, pa bo oslabila. Zato Komisijo prosim, da obravnava na primer zadevo letališča Shannon in preuči, kako se lahko to politiko vodi skupaj s politiko regionalnega razvoja na takih območjih. Vladimír Remek v imenu skupine GUE/NGL. - (CS) Gospod predsednik, gospe in gospodje, pobuda "enotno evropsko nebo" potrjuje mojo izkušnjo kot zasebnega pilota, da je letalstvo šolski primer področja, ki zahteva nadnacionalno sodelovanje ne glede na državne meje. Iz tega razloga in glede na potrebo po zagotovitvi največje varnosti v zračnem prometu, največje učinkovitosti in minimalne zamude letov podpiramo oblikovanje funkcionalnih blokov in posledično enotnega evropskega neba. Vendar ne smemo pozabiti, da tako kot razdrobljenost tudi odprava razdrobljenosti povzroča stroške. Ker je to zapleten sistem, v interesu stalnosti podpiram postopno vzpostavitev enotnega sistema za upravljanje operacij v skupnem zračnem prostoru. Poleg tega bo poenotenje evropskega neba, za katerega danes obstaja 27 nacionalnih operacijskih sistemov, ogrozilo delovna mesta kontrolorjev zračnega prometa in drugih specialistov na tem področju. Kolikor vem, je bil v zvezi s tem vzpostavljen precej uspešen dolgoročen socialni dialog in menim, da je zato treba uskladiti navidez nasprotujoče si postopke. Prizadevamo si za varnejše in učinkovitejše lete; želimo, da so zamude letov minimalne in se čim bolj odpravijo nevarnosti neobičajnih dogodkov v zračnem prometu. Ogrožena so človeška življenja: življenja tistih, ki letijo, ter življenja in usode tistih, ki upravljajo zračni promet. Kathy Sinnott v imenu skupine IND/DEM. - Gospod predsednik, moti me predlog za pospešitev procesa vzpostavljanja odprtega neba. Zdi se, da se sploh ne priznajo težave v zvezi z odprtim nebom na regionalnih letališčih v Evropi, niti v pripravljalnem obdobju. Pri vzpostavljanju enotnega evropskega neba bosta nastali dve glavni vozlišči - zagotovo Heathrow in Frankfurt ali Charles de Gaulle - ki ju bo spremljala mreža podvozlišč. Konkurenca med letališči, da v hierarhiji odprtega neba postanejo prvo- ali drugorazredna, se je v moji državi izkazala za smrtonosno. Letališču Shannon - vozlišče samo po sebi - in regionalnim letališčem, kot je Cork, primanjkuje poti, medtem ko je letališče Dublin kronično prenatrpano. Moja vlada stoji ob strani in ne stori ničesar, ker je princip odprtega neba ta, da se trg sam odloči, in trg, torej ne socialna odgovornost ali zdrav razum glede regionalnega in podeželskega razvoja, se odloča tako, da se povečuje dobiček, vendar to ne koristi ljudem. Namesto da se prenaglimo glede odprtega neba, si ne glede na pozno uro vzemimo ves potreben čas za resno oceno učinka politike. Potem pa sprejmimo vse potrebne ukrepe za zagotovitev, da odprto nebo celotnih območij Evrope, kot sta zahodna in južna Irska, ne izolira od vitalne, gospodarske prihodnosti. Reinhard Rack (DE) Gospa predsednica, evropska prometna politika nas vse skrbi. Želimo izboljšati učinkovitost vseh vrst prevoza in zlasti zračnega prevoza, ne da bi pri tem povečali onesnaževanje okolja. Če je mogoče, bi radi izboljšali tudi okoljsko ravnotežje letenja. S tem v zvezi smo imeli v Evropi veliko zamisli, na primer trgovanje z emisijami. Svoje cilje poskušamo doseči na primer z obdavčenjem letalskega goriva in podobno. Takšen pristop morda ni napačen, vendar je način za dosego našega cilja drugačen. Poiskati moramo pametnejše rešitve, kakor smo jih za cestni promet. Zamisel o odprtem evropskem nebu in enotnem evropskem nebu je pravilen pristop, čeprav se mora seveda izvesti. SESAR pomeni korak naprej, vendar moramo pri tem narediti več. Naj se lotim zadnje točke, ker bomo o tej zadevi glasovali ta teden. Preobremenjenost se ne pojavlja le na nebu, ampak tudi na tleh, zlasti na letališčih. Zato odpravimo nesmiselne birokratske predpise o prenašanju tekočin na letališčih. S tem bomo prihranili veliko denarja in še več težav. Ulrich Stockmann (DE) Gospa predsednica, gospod komisar, vzpostavitev enotnega evropskega neba se nam zdi najpomembnejši projekt za prihodnost letalskega prometa. Komisija je v času vašega predhodnika vedno poudarjala njegovo pomembnost in tudi jaz sem prepričan, da je tako. Leta 2004 smo sprejeli paket pravil. Na nebu pa imamo še vedno nekakšno sestavljanko z 58 nacionalnimi bloki zračnega prostora, čeprav vemo, da v resnici potrebujemo le enega, ali, če smo radodarni, mogoče tri do šest. Vemo, da takšna sestavljanka, številke katere so bile podane prejle, negativno vpliva na varnost in seveda tudi na gospodarstvo in potrošnike. Zavedamo se kopičenja in preobremenjenosti na nebu in dandanes dajemo veliko večji poudarek na emisije. Zdaj se zavedamo, da lahko pri tem naredimo velik korak naprej. V svojem poročilu o napredku je Komisija ponazorila, kako počasi ukrepajo države članice kljub nekaterim pobudam, in predlagala nekaj načinov za izvajanje pritiska. S tem ne trdim, da je to nesmiselno, niti vam ne nameravam očitati, vendar smo že leta 2003 dejali, da pristop od spodaj navzgor ne bo deloval, ker smo že takrat domnevali, da se bodo države članice začele zapletati v razprave o področjih suverenosti v zvezi z zagotavljanjem storitev in da se morajo takšne ključne zadeve urejati z zakonodajnimi pravili od zgoraj navzdol. Takrat smo menili, da bi lahko mogoče Eurocontrol predlagal pravila in podal predlog, ki bi temeljil preprosto na vsebini in funkcionalnosti, o kateri bi se lahko prepirale države članice, namesto da smo čakali, da so še same ustvarile nekakšno sestavljanko s pristopom od spodaj navzgor. Zdaj je pomembno, da resno razmislimo o ponovni preučitvi pravnega okvira. Le tako bi lahko izvedli resnični pritisk in omogočili potrebne spremembe. Mieczysław Edmund Janowski . - (PL) Gospa predsednica, gospod komisar, spomladi leta 2004, ko je Evropska unija sprejemala zadevno zakonodajo, je bilo govora o koristnosti, ki bi jo za civilno letalstvo imelo preoblikovanje predpisov o zračnem prometu in vojaško sodelovanje s civilnim sektorjem v zvezi s tem. Evropski sistem je bil takrat zelo razdrobljen, zaradi česar so nastali ozki koridorji zračnega prostora. Zato se je zmanjšala varnost poletov, okrog 20 % letal je imelo zamude in porabilo se je več goriva, kar je negativno vplivalo na okolje. Ali je danes situacija kaj boljša, gospod komisar? Zakaj niso začeli delovati t. i. "funkcionalni bloki zračnega prostora"? Ali so za to krive le države članice? Ali mogoče naši zakoni niso v skladu z dejanskimi potrebami? Dobro bi bilo, če bi se takoj odzvali na ta vprašanja in izvedli popravne ukrepe zdaj, ne šele konec leta 2008. Širitev zračnega prometa je izjemna. Zato so potrebni ustrezni pravni predpisi, ki pa ne smejo ostati le prazne besede. Potrebno je tudi ustrezno usposabljanje osebja. Za konec, gospod komisar, kako vidite to vprašanje v povezavi s sosedami EU? Saïd El Khadraoui (NL) Gospa predsednica, gospod komisar, gospe in gospodje, strinjam se s tem, kar so dejali drugi govorniki in dodajam, da se mora enotno evropsko nebo vzpostaviti čim prej. Jasno je, da mehki pristop uredbe 551/2004, ki naj bi države članice spodbudil k optimalni uporabi teh bolj funkcionalnih blokov zračnega prostora, ne deluje. Razlog za to je predvsem zadržanost veliko držav članic, ki ne želijo biti vpletene, poudarjajo svojo suverenost itd., vendar jim tega ne smemo dopustiti. Letalstvo je sektor, ki se mora na evropski ravni obravnavati zelo natančno in v interesu te industrije, uporabnikov, varnosti in okolja V času, ko so podnebne spremembe tako visoko na političnem dnevnem redu, gospod komisar, ne moremo dopuščati, da imajo letala nepotrebne obvoze, porabljajo ogromne količine goriva in tako naprej. Preprosto nujno je, da to zadevo, skupaj z drugimi instrumenti, kot so SESAR, sistem za trgovanje z emisijami in podobno, pospešimo. Ne moremo še naprej dovoliti, da se zaradi neučinkovitega upravljanja našega zračnega prostora s celo vrsto nepotrebnih centrov kontrole zračnega prometa trošijo milijoni evrov. Tukaj se lahko postopki precej skrajšajo in to tudi želimo. Poleg tega bomo verjetno bomo kmalu dosegli meje zmogljivosti, ker se ta sektor hitro širi. Trenutni dvostranski odnosi za oblikovanje funkcionalnih blokov zračnega prostora niso dosegli skoraj ničesar, zato moramo resnično nekaj začeti ukrepati. Imenovanje koordinatorja in organa za pregled učinkovitosti se zdi primerno, vendar se obenem bojim, gospod komisar, da ta pristop od spodaj navzgor ne bo dovolj, izpopolnili smo ga po svojih najboljših močeh, zdaj pa si moramo prizadevati za nove zakonodajne pobude. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Gospa predsednica, leta 2006 so podjetja z nizkimi stroški odprla 255 novih evropskih zračnih poti, kar pomeni 1 800 dodatnih poletov na teden. Razdrobitev zračnega prostora na nacionalni ravni s posebnimi operativnimi pravili in postopki lahko negativno vpliva na varnost prometne zmogljivosti, uvedbo novih tehnologij in stroške. Ko potujejo iz enega zračnega sektorja v drugega, piloti spreminjajo frekvenco in vzpostavijo stik z naslednjim kontrolorjem zračnega prometa. Kontrola zračnega prometa je postal bistven element. Pred uvedbo novih funkcionalnih blokov je pomembno posvetovanje z vsemi zadevnimi strankami in učinkovito ukrepanje držav članic, da dosežejo integriran sistem upravljanja. Medtem se mora vlagati v učinkovitejša letala in letališko infrastrukturo. Pristop Romunije in Bolgarije k EU pomeni dodatne funkcionalne bloke v zračnem prostoru Skupnosti, ki so pomembni zaradi črnomorske regije in sodelovanja na Balkanu. Jacques Barrot podpredsednik Komisije. - (FR) Gospa predsednica, podpiram neučakanost Parlamenta, ki jo tudi sam občutim. Dal vam bom zelo natančen, a zelo kratek odgovor. Gospe in gospodje, oktobra 2007 bo pripravljeno poročilo in do sredine leta 2008 drugi zakonodajni paket, zato resnično ne morete reči, da ničesar ne delamo. Na to vprašanje bomo torej skupaj natančno odgovorili. Drugič: Verjetno sem že navajal koordinatorja, višjo politično osebnost, ki bo spodbujala uvedbo teh operacijskih blokov med državami članicami. Menim, da dosežki vseevropskih omrežij kažejo, da bi to lahko bil uporaben način za povečanje našega ukrepanja na tem področju. V odgovoru na tretje vprašanje navajam sistem SESAR, ker ta sistem obstaja in je že skupno podjetje, ki združuje vse udeležence. Prepričan sem, da bomo z uvedbo SESAR spremenili vse svoje slabe navade, zaradi katerih smo vztrajali pri zračnih prostorih z nacionalnimi mejami, kar nima več smisla. Zato je moj odgovor na vprašanje, ki ga je zastavil gospod Costa in o katerem je razpravljal gospod Savary, zelo pozitiven, in pozorno sem poslušal, kaj želi Parlament. Pripravljen sem se odzvati po najboljših močeh. Predsednica Razprava je zdaj končana. Pisna izjava (člen 142) Zuzana Roithová v pisni obliki. - (CS) Države članice so se strinjale z vzpostavitvijo skupnih blokov zračnega prostora za nadzor enotnega neba, ne glede na nacionalne meje. Pred tem sta se nad Nemčijo zaleteli dve letali in umrlo je 71 ljudi. Argumenti za enotno nebo so vse močnejši: za 28 000 dnevnih poletov imamo 57 kontrolnih točk, medtem ko imajo ZN le dve. Po treh letih nismo nič napredovali. EU še ni začela uporabljati vseh uredb iz leta 2004. Te uredbe naj bi integrirale zračni prostor v notranji trg storitev in omogočile osnovo za učinkovit operacijski sistem s poudarkom na varnosti, okolju in večji letalski zmogljivosti. Trenutno imamo 65 radarskih centrov z 31 sistemi, ki uporabljajo 22 računalniških omrežij, in pričakujemo, da se bo število letov v območju Evrope v desetih letih podvojilo. Ali se državljani zavedajo, da njihove vlade in parlamenti v njihovo škodo ne upoštevajo koristi skupne Evrope? Zakaj proces vzpostavljanja skupnega zračnega prostora za civilne in vojaške polete nad združeno Evropo traja tako dolgo? Ali je to zaradi zadovoljevanja lokalnih gospodarskih interesov? Ali pa gre za zaščito nacionalne suverenosti na račun prometne varnosti in visokih cen? Danes želimo izvedeti, kako in kdaj bomo integrirali razvrščanje zgornjega zračnega prostora ter kako bomo skupaj upravljali spodnji zračni prostor v prihodnosti. Ali se lahko odkrito določijo ovire za vzpostavitev funkcionalnih blokov nad evropskim ozemljem? Ali je mogoče osvetliti politično voljo držav članic, da izpolnijo svoje obveznosti? Prav tako nas skrbi, da pristop od spodaj navzgor ne bo uspel, ker v treh letih države članice niso razvile funkcionalnih blokov, ki so potrebni za učinkovitejši nadzor neba.

Finansiell tillsyn (undertecknande av akter) Talmannen Kära kolleger! Låt mig med några få ord presentera vårt undertecknande av paketet om finansiell tillsyn. Detta kommer att vara gjort på några få minuter. Genom paketet upprättar vi den verksamhet som rör finansiell tillsyn som har antagits i enlighet med det ordinarie lagstiftningsförfarandet. I dag undertecknar vi en lag om en europeisk systemrisknämnd som kommer att vara ansvarig för översynen av unionens finansiella system och bidra till att den inre marknaden fungerar smidigt. För det andra upprättar vi även tre andra europeiska tillsynsmyndigheter för att skydda allmänhetens intressen. De kommer att utöva tillsyn över banker, värdepapper och marknader och även över försäkringar och tjänstepensioner. Slutligen undertecknar vi ett omnibusdirektiv, enligt vilket en hel uppsättning med elva direktiv ändras så att de blir enhetliga med det europeiska systemet för finansiell övervakning och med Lissabonfördraget. Det har lagts ner mycket arbete på detta och min erfarenhet säger mig att samarbetet mellan EU-institutionerna har fungerat mycket bra. Förfarandet gick mycket snabbt, och det var mycket effektivt. De kommande ordförandeskapen, det spanska och det belgiska, var mycket aktiva, och jag tackar dem för ett gott samarbete. Även kommissionen var mycket aktiv och samarbetet bedrevs nära. Till Europaparlamentets ledamöter, vilka stannar kvar i kammaren när vi går och undertecknar, och till kommissionsledamoten vill jag säga att detta är ett mycket bra avtal. Jag tackar även kommissionen, som oavbrutet var aktiv under de förberedande mötena och under alla diskussioner, för dess engagemang. Men allt arbete är naturligtvis inte avslutat. Även paketet om ekonomisk styrning som vi debatterar inom kort kommer att vara mycket viktigt. Vi vet mycket väl att det är på gång i vårt lagstiftningsförfarande, och vi hoppas att vi kommer att vara klara så snabbt som möjligt. Vad kan jag sammanfattningsvis säga? Hela paketet som vi undertecknar i dag kommer att börja gälla i Europeiska unionen från och med den 1 januari 2011, alltså mycket snart. Det är viktigt för oss alla, såväl för marknaderna som för våra medborgare, att förstå att avsikten med paketet är att hjälpa medborgarna. Vi ska nu gå och underteckna lagstiftningspaketet. (Talmannen undertecknar akterna tillsammans med Olivier Chastel (rådets tjänstgörande ordförande), Michel Barnier (ledamot av kommissionen), José Manuel García-Margallo y Marfil (föredragande), Sylvie Goulard (föredragande), Antolín Sánchez Presedo (föredragande) och Peter Skinner (föredragande).)

Letištní poplatky Předsedající Další bodem jednání je doporučení pro druhé čtení podané panem Ulrichem Stockmannem jménem Výboru pro dopravu a cestovní ruch o letištních poplatcích (08332/2/2008 - C6-0259/2008 -. Ulrich Stockmann zpravodaj. - (DE) Paní předsedající, pane komisaři, dámy a pánové, po tomto velmi dojemném tématu se nyní přesuneme k techničtějším záležitostem. Zítra na druhém čtení chceme odhlasovat směrnici o letištních poplatcích a po jednoznačném výsledku hlasování ve Výboru pro dopravu a cestovní ruch jsem si jist, že toho budeme také schopni. Čím se tato směrnice zabývá? Zavádí jednotné zásady a postupy vybírání letištních poplatků, platné pro celou Evropu. To znamená, že se jedná o transparentní východiska pro výpočet, nediskriminaci leteckých společností a určený postup konzultace, sloužící jako faktory použité spolu s některými dalšími ke stanovení spravedlivých letištních poplatků. Konflikty, které vznikly na základě těchto jasných pravidel, může řešit nezávislý dozorčí orgán. Dojde tak k posílení systémové partnerství mezi letišti a leteckými společnostmi a k vyloučení možnosti zneužití postavení na trhu. Jaké bylo východisko? Za posledních 15 let jsme podnikli dva pokusy o smíření konfliktních zájmů, které v této oblasti mají letiště a letecké společnosti. Jedním z důvodů, proč tyto pokusy ztroskotaly, byla skutečnost, že v členských státech máme naprosto odlišné postupy a struktury. Ve Spojeném království je například přísně fungující dozorčí orgán, který může určovat stropy, v pěti členských státech máme letištní síť a praxi křížové podpory, máme parlamenty, které rozhodují o letištních poplatcích, v Německu decentralizované pravomoci a k tomu ještě spoustu dalších věcí. Podařilo se nám nicméně vyjednat s Radou udržitelný kompromis. Co všechno tento kompromis obnáší? Zaměřili jsme se na letiště přepravující ročně více než pět milionů cestujících a k nim pak ještě na největší letiště v každém členském státě. V tuto chvíli to znamená, že se směrnice vztahuje na 69 letišť v Evropské unii. Zavedli jsme povinný postup pravidelné konzultace mezi letišti a leteckými společnosti a současně jsme stanovili strukturované rozhodčí řízení s danými lhůtami a zřídili jsme samozřejmě i onen dozorčí orgán, o kterém jsem již mluvil. Co míníme spravedlivými poplatky? Letištní poplatky musí mít v budoucnu silnější vazbu na výši nákladů, musí být odůvodněny transparentními výpočty a musí odpovídat uznané úrovni služeb. Současně platí přísný zákaz diskriminace. To v zásadě znamená tolik, že pro každou leteckou společnost platí na stejném letišti za stejné služby stejné poplatky, přičemž je možná diferenciace. Těší mě to, že jsme do toho započítali v první řadě hluk a znečištění. Některé země budou mít i nadále systémy společných poplatků, což se týká výše zmíněných letištních sítí a toho, co se nazývá letištními systémy ve městech a městských aglomeracích, ale i tyto systémy musí splňovat požadavky směrnice týkající se transparentnosti. Snažili jsme se reagovat na obavy našich kolegů z východoevropských členských států a zavedli opatření pro předběžného financování infrastruktury prostřednictvím poplatků. Bude to možné, i když na základě vnitrostátních kritérií obtížné, musí však být splněny normy Mezinárodní organizace pro civilní letectví (ICAO). Jaké očekáváme účinky? Větší hospodářská soutěž mezi evropskými letišti, větší hospodářská soutěž mezi různými leteckými společnostmi využívajících dané letiště a snad i postupný pokles cen letenek, pakliže je letecké společnosti sníží úměrně nižším poplatkům. K provedení směrnice je lhůta dvou let. Mé poděkování za úspěšná jednání patří všem stínovým zpravodajům a slovinskému úřadujícímu předsedovi Rady a Komisi. Antonio Tajani místopředseda Komise. - (IT) Paní předsedající, rád bych poblahopřál zpravodaji, panu Stockmannovi, k jeho vynikající práci. Velmi dobře přiblížil znění, návrh směrnice, kterou máme přijmout. Cílem tohoto návrhu je včlenit do práva Společenství určité zásady, s nimiž všechny členské státy již v rámci Mezinárodní organizace pro civilní letectví (ICAO) vyjádřily svůj souhlas: nediskriminace, transparentnost, konzultace. Směrnice stanoví rámec, který nám umožní strukturovat dialog mezi dopravci a letišti ohledně stanovení a vybírání poplatků. Směrnice bude například ukládat letištím povinnost konzultovat s leteckými společnostmi rozhodnutí týkající se letištních poplatků, dříve než tato rozhodnutí přijmou. Sám jsem postupoval podobným způsobem, předtím, než jsem předložil tento návrh, konzultoval jsem jej s leteckými společnostmi i letišti, a obě strany tento návrh schválily. Jak zmínil pan Stockmann, směrnice zavádí myšlenku vnitrostátních nezávislých dozorčích orgánů. Tyto orgánu budou hrát vlivnou úlohu, protože budou odpovědné za zajišťování toho, že budou dodržovány základní zásady, které jsem zde uvedl. To jsou zhruba řečeno cíle tohoto návrhu. Rád bych ještě jednou poděkoval panu zpravodaji za práci, kterou odvedl na druhém čtení při hledání shody s Radou. Výsledek nás stál sice spoustu práce, množství schůzek a velké úsilí, ale myslím, že se nám podařilo vytvořit dobrý dokument. Výsledky vyjednávání se projeví v určitém počtu pozměňovacích návrhů, jež si Komise vymínila, aby tomuto dokumentu mohl dát svůj plný souhlas. Velmi mne těší, že Výbor pro dopravu a cestovní ruch tuto dohodu rovněž jednomyslně podpořil. Jsem ovšem připraven pozorně sledovat rozpravu a vnímat všechny vaše poznámky. Zsolt László Becsey jménem skupiny PPE-DE. - (HU) Děkuji vám, paní předsedající. Pane komisaře, přestože venku prší, je dnes pěkný den. Rád bych poblahopřál jak panu zpravodaji, tak panu stínovému zpravodaji, protože se nám společnými silami spolu s Komisí, slovinským a pak francouzským předsednictvím podařilo po dlouhých diskusích dosáhnout dobrého kompromisu. I my činíme krok do neznáma, a tak bych ocenil, kdyby členské státy začaly s prováděním této směrnice co nejdříve a nikoli teprve po uplynutí sjednané dvouleté lhůty. To nám umožní skutečně posoudit, jakou má naše zákonodárná činnost hodnotu, a po čtyřech letech provést na základě přezkumu nezbytné úpravy. Věřím, že to členské státy pochopí a tam, kde je to potřeba, rychle dokončí nezbytné institucionální změny. Věřím také, že směrnice povede k zavedení transparentních poplatků a pouze mírnému zvyšování cen, a podaří se nám tak zabránit dravějším leteckým společnostem ve zneužívání svého silnějšího postavení k tomu, aby získávaly výhody nad svými konkurenty tím, že budou nabízet tytéž služby za nižší ceny, zatímco letiště si budou naříkat na nedostatek zákazníků. Zároveň bychom mohli také zajistit to, že letiště nebudou svévolně a netransparentním způsobem zvyšovat poplatky, k čemuž často dochází v náhlých skocích. V obou případech je cílem zajistit, aby evropští spotřebitelé platili pouze za to, co skutečně použili. To je další důvod, proč jsme nedovolili, aby se do těchto poplatků započítávaly i bezpečnostní výdaje nebo výdaje na pomoc zdravotně postiženým cestujícím. Za dobrý kompromis považuji i to, že jestli se budou, nebo nebudou brát v úvahu i příjmy z komerčních aktivit letiště, je ponecháno na rozhodnutí příslušného členského státu. Podobně bylo dosaženo dobrého výsledku na základě dohody ohledně letištních sítí; společný správní orgán je přijatelný, avšak co se týče stanovování výše poplatků, budou se účastníci řídit - jak přislíbila Komise - pravidly hospodářské soutěže, i když s ohledem na blízká letiště v sousedních zemích hrozí nebezpečí narušení trhu. Dobré je i kompromis týkající se oblastí působnosti. Sám bych dával přednost tomu, aby směrnice zahrnovala vedle letišť, která ročně přepraví více než 5 milionů cestujících, a letiště s největším pohybem cestujících v každém členském státě, také menší letiště v jejich blízkosti, která by případně také mohla konkurovat. V zájmu dosažení shody jsem však toto stanovisko opustil, i když při dalším přezkumu bych i tento bod znovu prošetřil. Přijímám, i když jen nerad, že jsme v bodech odůvodnění potvrdili možnost předběžného financování s odkazem na politiky Mezinárodní organizace pro civilní letectví (ICAO), ačkoli bych je byl raději viděl v hlavní části znění. Věřím, že pozvolné zvyšování cen poplatků namísto náhlých zvýšení cen budou cestující vnímat s větší benevolencí, ale i na to se budeme ještě muset při přezkumu podívat. Výsledkem je transparentnost financování ze strany státu či jiných veřejných orgánů. To je důležitý činitel v hospodářské soutěži mezi letišti a stejně důležité je i zohlednění hlediska ochrany životního prostředí. Za nejvýznamnější výsledek pokládám to, že každý jednotlivý členský stát bude muset vytvořit silný, nezávislý vnitrostátní orgán, který bude obdařen značnými pravomocemi. Jsem hrdý, že byla přijata a začleněna do zprávy zásada, díky níž by v případě neshod ohledně stanovování výše poplatků nemělo docházet k nekonečnému dohodovacímu postupu. Místo toho by mělo být přijato prozatímní rozhodnutí, které pak může zahájit dohodovací postup. Paní předsedající, velmi vám děkuji. Brian Simpson jménem skupiny PSE. - Paní předsedající, vítám zprávu svého kolegy, pana Ulricha Stockmanna, a děkuji mu za namáhavou práci, kterou na této dokumentaci odvedl. V průběhu celého procesu vznikání této zprávy se mé skupině jednalo o zajištění toho, že systém letištních poplatků v rámci celé EU bude spravedlivý a transparentní a že v případě neshody bude existovat propracované odvolací řízení. Lidé často uvažují o letectví jako o jednom jediném průmyslu, ale při bližším prozkoumání otázek, jako jsou letištní poplatky, začne být záhy zřejmé, že letištní a letecké odvětví mají odlišné názory a zájmy. Zpráva, kterou máme před sebou, nabízí vyvážené řešení, které nezvýhodňuje ani letecké společnosti ani letiště. I když bych osobně dával přednost hledisku založenému na procentu vnitrostátních cestujících a nikoli na arbitrárně stanoveném čísle, zpravodaj nás ve své zprávě ujistil, že toto číslo je na rozumné hranici pěti milionů cestujících - a nikoli směšného jednoho milionu, jak navrhovala Komise - a že zahrnuto musí být i hlavní letiště členského státu. Klíčovým prvkem všech těchto našich diskusí byla otázka, mají-li některá letiště dominantní postavení na trhu. Má skupina se domnívá, že kde tento případ nastává, by měly být letištní poplatky regulované. Mnoho letišť nicméně funguje v situaci hospodářské soutěže a letecké společnosti si mohou volně vybrat, kam budou létat. V mém regionu je manchesterské letiště, které ročně přepraví 22 milionů cestujících, ale v okruhu 150 km mu konkuruje dalších osm letišť. Za těchto okolností je samozřejmě dobrým regulátorem samotný trh. Vítám proto, že Spojené království bude mít možnost zachovat si svůj stávající systém monitorování letištních poplatků, protože se zde uplatňuje regulační rámec, který podporuje hospodářskou soutěž a poplatky reguluje prostřednictvím svého vlastního dozorčího orgánu pouze v případě letišť, které mají dominantní postavení. Připadalo by v úvahu, že by se tento regulační rámec, umožňující fungování spravedlivého a transparentního systému letištních poplatků, mohl začít uplatňovat i v jiných zemích. Věřím, že tuto směrnici budeme schopni ve druhém kole čtení odsouhlasit. Mělo by nám to pomoci k vydání směrnice, která bude znamenat konec tajným schůzkám, kde se domlouvají poplatky pro letiště mající monopolní nebo dominantní obchodní postavení. Mám dobrou naději, že letecké společnosti rovněž pochopí, že budeme mít nyní transparentní systém s propracovaným odvolacím řízením, s důkladnou konzultací, a že tak ustanou jejich neustálé stížnosti na letištní poplatky a budou společně s letišti pracovat na tom, aby pro všechny uživatele a cestující zajišťovaly nákladově efektivní služby za ceny odpovídající jejich hodnotě. Arūnas Degutis jménem skupiny ALDE. - (LT) Pane komisaři, dámy a pánové, myslím, že nikdo nepochybuje o tom, že evropský systém letištních poplatků a nákladů potřebuje transparentní a ospravedlnitelná pravidla, ne-li pro nic jiného, tedy proto, že některá letiště Společenství mají přirozený monopol. Evropský parlament nicméně od prvního okamžiku, kdy se o tomto dokumentu začalo diskutovat, velmi pečlivě zvažoval návrhy Komise a její přání kontrolovat více než 150 letišť Společenství. V rámci své účasti na přípravě různých dokumentů stáli poslanci Evropského parlamentu často před dilematem, kdy se museli rozhodnout, jaká je nezbytná míra kontroly a regulace a kdy se obojí stává cílem samo pro sebe a začíná ochromovat vlastní kontrolní činnost. To je obzvláště důležité v současné krizi, kdy je citlivost při zvažování otázek obchodního významu skutečnou nutností. Domnívám, že stanovením počtu letišť, která potřebují kontrolu, se Evropskému parlamentu stran dokumentu, o němž se má zítra hlasovat, podařilo nalézt a obhájit šťastnou střední cestu. Jsem potěšen, že také Rada byla podobného názoru a Komise že projevila pružnost nezbytnou k nalezení konstruktivního kompromisu. Další neméně důležitou věcí bylo nalezení rovnováhy mezi hlavními hráči působícími v tomto odvětví, tj. mezi zájmy letišť a leteckých společností. Mám za to, že i zde jsme vcelku projevili schopnost uspokojit očekávání obou stran. Je to věcí o to důležitější, že jakýkoliv jednostranný, nevyvážený návrh by měl tak či onak nepříznivý dopad na příležitosti evropských spotřebitelů používat tohoto nejbezpečnějšího způsobu dopravy. Toho všeho se podařilo dosáhnout díky profesionální práci pana zpravodaje. Pan Stockmann vždy vynikal jako nestranný politik, který je schopen naslouchat všem stranám. Na přípravě dokumentů týkajících se regulace letecké dopravy jsme spolu takto pracovali již po čtvrté. Ani tentokrát mne nezklamal, naopak mne obohatil o nové zkušenosti. Rád bych v tuto chvíli, kdy se diskuse o tomto dokumentu v Evropském parlamentu chýlí ke konci, poděkoval a poblahopřál panu Stockmannovi a ostatním svým kolegům. Rád bych také popřál úspěch Evropské komisi, protože ta nyní stojí před obtížným úkolem provedení této směrnice a monitorování její účinnosti, a hodně úspěchů bych chtěl popřát také všem zastupitelům. Roberts Zīle jménem skupiny UEN. - (LV) Děkuji vám, paní předsedající, pane Tajani, především bych rád blahopřál zpravodaji, panu Stockmannovi, a všem stínovým zpravodajům ke kompromisu, jehož s Radou dosáhli při druhém čtení. I podle mého názoru je třeba shodu ohledně rozsahu působnosti směrnice přivítat, protože její regulace bude mít dopad přinejmenším na ta nejdůležitější letiště všech členských států. Věřím, že za dva roky, kdy směrnice vstoupí v účinnost, už nebude možné, aby se v Evropské unii opakovala z právního hlediska tak nepochopitelná soudní rozhodnutí, jakým bylo rozhodnutí vydané nedávno jedním litevským regionálním soudem proti lotyšské letecké společnosti a jejímu hlavnímu letišti. Na základě tohoto rozhodnutí došlo k tomu, že soud jednoho členského státu zabavuje nejen majetek, který je ve vlastnictví letiště jiné země, ale i majetek, který je ve vlastnictví letecké společnosti jiné země v jiném členském státě. Rozhodnutí soudu se zakládalo na neobvykle rozdílném uplatňování letištních poplatků na hlavním lotyšském letišti. Velmi bych si přál, aby tato směrnice do budoucnosti vyloučila možnost těchto právně nejasných výkladů, protože na obchod v oblasti letecké dopravy mají zhoubné účinky. Děkuji vám. Gerard Batten jménem skupiny IND/DEM. - Paní předsedající, tato zpráva má zabránit tomu, aby jednotlivá letiště nezneužívala svého dominantního postavení na trhu, vytvořit přehledné hrací pole pro provozovatele a ochránit zájmy spotřebitelů. Kolikrát jsme již tento typ argumentace slyšeli? Dojde-li k jejímu provedení, bude mít tato harmonizace letištních poplatků s velkou pravděpodobností asi takový úspěch jako harmonizace, která nám přinesla společnou zemědělskou politiku, společnou rybářskou politiku a neustále narůstající břemeno evropských právních předpisů týkajících se obchodu, jež ročně stojí Spojené království přinejmenším 26 miliard britských liber. Tato směrnice přinese požadavek, aby se zcela zbytečně změnily britské právní předpisy upravující letištní poplatky a záležitosti související s dopravou. Vyžádá si zřízení údajně nezávislého dozorčího orgánu, čímž přibude další vrstva byrokracie, a nevyhnutelně i následné zvýšení nákladů. Ve Spojeném království samozřejmě existuje regulace a cenové stropy, koncipovaná tak, aby provozovatele letišť nutila k nákladové efektivitě. Cílem tohoto nepřetržitého proudu legislativy je harmonizovat v Evropské unii všechny aspekty života a podřídit jej nakonec moci Evropské unie. Všechny další úvahy jsou druhotné a nepodstatné. Čím si můžeme být naprosto jisti, to je zvýšení nákladů na úkor cestujících, k nimž tato opatření povedou. Georg Jarzembowski (DE) Paní předsedající, pane místopředsedo Komise, dámy a pánové, myslím, že můj předřečník jednoduše nepochopil dokumenty. Neděláme zde nic jiného, než že se snažíme určit pravidla pro transparentní ustanovení, jimiž se bude řídit vybírání letištních poplatků, přičemž smyslem celého tohoto podniku je zajistit, aby se výše letištních poplatků stanovovala objektivně a aby došlo k jejímu snížení ve prospěch uživatelů. To je náš úkol. Ve skutečnosti jsou zde dvě odlišné situace. Některá letiště jsou tak dominantní, že se letecké společnosti ocitají v zásadě v monopolní situaci, která může vést nakonec k tomu, že platí přemrštěně vysoké letištní poplatky. V případě jiných, vesměs menších letišť se letecká společnost může rozhodnout, bude-li tohoto letiště využívat či nebude na základě toho, jak nízké jsou zde letištní poplatky, a to je situace naprosto odlišná. Musím proto říci, že pan Stockmann se ve své zprávě dopracoval - a patří mu za to mé díky - k dobrému soupisu kritérií umožňujících stanovení správných a zdůvodnitelných letištní poplatků, které musí být hrazeny i ze strany cestujících, a jejich kontrolu vykonávanou vnitrostátním dozorčím orgánem. Pane místopředsedo, vy budete samozřejmě muset v průběhu následujících dvou let zajistit, aby vnitrostátní dozorčí orgány byly skutečně nezávislé. To znamená, že vnitrostátní dozorčí orgány nesmí být ve spojení s letišti či ve svazku s leteckými společnostmi. Velmi nám záleží na tom, aby dozorčí orgány udržovaly spravedlivou rovnováhu mezi leteckými společnostmi a letišti ve prospěch uživatelů. Zavedením těchto nových kritérií chceme za druhé také podpořit spravedlivější hospodářskou soutěž mezi letišti. V některých případech se letiště ve dvou různých členských státech nacházejí jen několik málo kilometrů od hranic. Chceme mít jistotu, aby zde nedocházelo k nekalé hospodářské soutěži. Jsem přesvědčen, že nová kritéria jsou správná. Dovolte, abych skončil otázkou, kterou chci adresovat vám, pane místopředsedo. Myslím, že od té doby, co Komise vydala pokyny pro regionální letiště, uplynuly už bezmála dva roky. Během několika posledních měsíců jste vyšetřoval, jestli některá letiště nedostávala nezákonné dotace, čímž míním státní dotace porušující hospodářskou soutěž ve prospěch některých konkrétních letišť. Všichni bychom rádi věděli, jaké jsou vaše závěry. Věřím, že nám dnes můžete slíbit, že výsledky vyšetřování nezákonné a zákonné regionální pomoci představíte v brzké době, protože oč jiného se zde v první řadě jedná než o to, že chceme spravedlivou hospodářskou soutěž mezi letišti ve prospěch cestujících. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Ráda bych poblahopřála panu Stockmannovi za jeho úsilí o dosažení společného stanoviska s Radou, které by umožnilo přijetí směrnice stanovující společné zásady vybírání letištních poplatků na letištích Společenství. Uživatelům letišť navržený právní předpis nyní poskytuje rámec pro stanovování výše poplatků, který jim umožňuje podílet se na procesu rozhodování, je transparentní a připouští odvolání. Rada přijala návrh Parlamentu, který omezuje rozsah působnosti na letiště přepravující ročně více než 5 milionů cestujících a na největší letiště v každém členském státě. Rozdíly v letištních poplatcích se musí zakládat na transparentních, objektivních a jasných kritériích. V souladu se společným stanoviskem musí být letištní provoz nákladově efektivní a bude možné přidělovat pobídky na podporu nových tras do znevýhodněných a vzdálených regionů. Přidělování těchto pobídek však musí probíhat na základě transparentních kritérií. Podporujeme myšlenku, že členské státy podle informací od Komise v souladu s právními předpisy Společenství mohou zřídit letištní správní orgán, který bude uplatňovat společný transparentní systém poplatků na letištích, které slouží témuž městu nebo téže městské aglomeraci, s podmínkou, že každé letiště plně odpovídá požadavkům transparentnosti, stanoveným touto směrnicí. Upravování výše letištních poplatků se bude navíc řídit i environmentálními kritérii. Letištní správní orgán uveřejní rozhodnutí o změnách v systému poplatků nejméně dva měsíce před tím, než tyto změny vstoupí v platnost. Co se týče předběžného financování letištních investic, měly by se členské státy řídit politikami Mezinárodní organizace pro civilní letectví (ICAO) nebo vytvořit své vlastní zabezpečení. Parlament se domnívá, že je nutné, aby dozorčí orgány mohly pověřit uplatňováním ustanovení směrnice jiné nezávislé dozorčí orgány, které by za to nesly plnou odpovědnost a řídily by se týmiž normami. Paweł Bartłomiej Piskorski (PL) Paní předsedající, pane komisaři, rád by se také připojil ke gratulacím a poblahopřál panu Stockmannovi k výsledku jeho práce. Ve věci, o které diskutujeme, je regulace zapotřebí, s mým liberálním duchem není takováto regulace v rozporu, stejně jako s ním nejsou v rozporu regulační instituce. Nyní po finanční krizi vidíme, že volný trh by měl fungovat a že také funguje, musíme však vytvářet systémy, které v moderním hospodářství umožňují regulovat mechanismy, jež se občas zadrhnou nebo překročí rámec obvyklých mechanismů hospodářské soutěže, čisté hospodářské soutěže v rámci volného trhu. Naše nynější rozprava se týká konečného návrhu jistého dokumentu, práce, která, jak jsme si od samého začátku všichni uvědomovali, bude během na dlouhou trať, poněvadž regulovat přirozené monopoly - a letiště ze zřejmých důvodů obvykle fungují podle pravidel přirozených monopolů - je obtížné. Je to krok vpřed činěný v zájmu našich občanů, v zájmu občanů Evropské unie, kteří si po čase opět přejí, aby se od této sněmovny a Evropské komise dočkali něčeho hmatatelného, co se nějak projeví v jejich životě. Blahopřeji těm, kdo se na této práci podíleli, a věřím, že za dva roky, během nichž má být systém zaveden, dostojí členské státy svému úkolu. Luís Queiró - (PT) Mnoho z nás zde ve sněmovně používá internet k rezervaci a koupi letenek. Myslím však, že většina z nás neví, jak se stanovují letištní poplatky, které jsou součástí ceny letenek. Jelikož ale vím, že ne všechny poplatky uváděné na letenkách jsou letištní poplatky, požádal bych vás, abyste si se mnou dopřáli jednu malou slovní úlohu: letí-li cestující z Lisabonu do Bruselu například se společností Brussels Airlines, je na letence uvedený poplatek 48 EUR; cestuje-li s portugalskou leteckou společností TAP, je poplatek o 2 EUR nižší. Při zpátečním letu však už tento rozdíl není a cestujícímu je účtováno na poplatcích za jednu cestu o 15 EUR víc. Proč? Cestuje-li však náš imaginární cestující se společností Brussels Airlines do Londýna a letí z Bruselu na Gatwick Airport, činí poplatky za zpáteční letenku 124 EUR, když ale použije BMI a letí na Heathrow, zaplatí na poplatcích pouze 65 EUR. Poletí-li na Heathrow s BMI a vracet se bude s Lufthansou, zaplatí v takovém případě na poplatcích 70 EUR. Kde se tyto rozdíly berou? Jednou zaplatí jednu částku na cestě tam, jindy zase na cestě zpátky. Jednou si letecké společnosti účtují stejnou částku za stejné letiště, jindy nikoliv. V některých případech možná dokonce ani nevíte, kolik jste zaplatili. Existence různě vysokých letištních poplatků nicméně není špatná věc. Za rozdílné služby se musí platit rozdílné poplatky. Není však žádoucí, aby se stejné poplatky účtovaly za rozdílné služby a naopak aby služby jednoznačně stejné úrovně podléhaly různému zpoplatnění. Především však chceme, aby tyto poplatky byly stanovovány srozumitelným způsobem a podle jasných a transparentních kritérií. To je náš nejzazší cíl. Chceme zajistit spravedlivou a transparentní hospodářskou soutěž mezi hlavními evropskými letišti a tímto způsobem přispět ke zkvalitnění vnitřního trhu, zároveň však také ke snížení nákladů, které jsou účtovány cestujícím v ceně letenek, jež si kupují. Z tohoto důvodu jsme s dobrou nadějí v srdci tento návrh směrnice podpořili. Inés Ayala Sender (ES) Paní předsedající, musím nejprve poblahopřát svému kolegovi, panu Stockmannovi, za jeho vynikající zprávu a obzvláště pak za jeho trpělivost a vytrvalost, s jakou postupoval k výsledku. Je to text, který nám pomůže vytvořit společný vzdušný prostor a připravit se se zvláštním důrazem na transparentnost a nediskriminaci na to, co se stane velkým skokem do jednotného evropského nebe. Prostřednictvím tohoto společného systému vybírání uživatelských poplatků budeme schopni zajistit nezbytné podmínky spravedlivé a transparentní hospodářské soutěže. Budeme se tak rovněž připravovat na budoucnost, protože na modulaci poplatků budou mít vliv i environmentální kritéria a protože poplatky se nebudou vztahovat na pomoc poskytovanou zdravotně postiženým cestujícím. I v tomto směru se připravujeme na budoucnost. Musím rovněž zdůraznit zohlednění potřeby vyhnout se nadměrnému zatížení malých letišť, k čemuž vedlo stanovení minimální hranice pěti milionů cestujících ročně. Těší nás konečně, že byla uznána možnost vykonávání správy letištních sítí jediným orgánem, pakliže tento orgán prokáže své dobré fungování - jak je tomu v případě španělského letištního orgánu AENA - a že byly vzaty v úvahu i další způsoby kontroly a stanovování poplatků pod zákonným dohledem - což je také případ mé země - vedle dohledu nezávislých dozorčích orgánů. Těší mě proto, že tyto návrhy byly vzaty v úvahu. Panu zpravodajovi musí poblahopřát také k tomu, že stanovil pevné časové lhůty pro zveřejňování rozhodnutí. Předejde se tak právní nejistotě a uživatelům jsou dány záruky stran toho, kdy budou tato rozhodnutí uskutečněna. To je také pozitivní, protože ohledně těchto lhůt a rozhodnutí byl vzat v úvahu parlamentní dohled. Fiona Hall Paní předsedající, vítám zvýšenou transparentnost, kterou zavádějí tato nová pravidla týkající se letištních poplatků. Letiště až příliš často drží v tajnost dohody, které mají, a to i přesto, že jsou ve vlastnictví nebo částečném vlastnictví veřejných institucí. Veřejnost má právo vědět, jakým způsobem získávají a utrácejí své peníze. Jsme však zklamána tím, že práh pro podávání častějších zpráv byl stanoven na pět milionů bez ohledu na procentuální podíl na vnitrostátním trhu. Tento práh velmi tvrdě zasáhne regionální letiště jako například Newcastle. Newcastle, který ročně přepraví šest milionů cestujících, se ocitl nad prahem, ale je to zároveň malá ryba ve srovnání s obry, jako je Heathrow nebo Gatwick. Vzhledem k tomu, že regionální letiště konkurují hlavně svým nejbližším sousedům, bylo by bývalo spravedlivější mít systém, který by zacházel se všemi malými a středně velkými letišti stejným způsobem. Lituji proto, že se Komise nezabývala možností omezit rozsah působnosti směrnice na letiště přepravující ročně více než pět milionů lidí a současně pokryjí více než 15 % vnitrostátního pohybu cestujících. Takový práh by stále ještě zajišťoval, že velká evropská letiště nebudou diktovat letištní poplatky, které domluví za zavřenými dveřmi. Věřím, že až bude Komise směrnici přezkoumávat, pečlivě zhodnotí, nejsou-li regionální letiště jako Newcastle poškozována narušením trhu. Emanuel Jardim Fernandes (PT) Paní předsedající, pane komisaři, dámy a pánové, rád bych začal gratulací panu Stockmannovi k jeho otevřenosti a ochotě ke kompromisu, které projevil během přípravy této vynikající zprávy, která se bude přímo dotýkat letišť nad pět milionů cestujících a v konkrétním případě pak letiště ve Faru a Lisabonu v mé zemi. Tento návrh musí být v Parlamentu i v Radě přijat, protože zaručuje nediskriminaci při stanovování letištních poplatků s výjimkou případů, které jsou nezbytné a v souladu se Smlouvou. Měl by být zaveden povinný postup konzultace mezi orgány letištní správy a uživateli letišť. Všechny rozdíly v poplatcích budou transparentní a založené na jasných kritériích. Letiště budou za stejné služby účtovat stejné poplatky, uživatelům letišť mohou být nicméně v závislosti na kvalitě využívané služby poskytnuty slevy, pakliže této slevy mohou na základě veřejných, transparentních a objektivních podmínek využívat všichni uživatelé letišť. Slevy lze udělit uživatelům otevírajícím nové trasy v souladu s právními předpisy týkajícími se hospodářské soutěže. Měl by být zřízen vnitrostátní nezávislý dozorčí orgán, který zasáhne v případě neshody ohledně rozhodnutí o poplatcích. Mělo by být povoleno udělování pobídek pro otevírání nových tras, které budou zajišťovat spojení do méně oblíbených a vzdálených regionů. A konečně, členské státy by měly mít možnost pověřit správní orgán odpovědný za letištní síť k zavedení systému poplatků, který bude platit pro celou tuto síť. Paní předsedající, díky této nové směrnici zaručí budoucí letištní poplatky na našich letištích, a to dokonce i v tak odlehlých regionech, z jakého pocházím já, každému univerzální přístup k letecké dopravě. To je obzvláště důležité v regionu, jako je ten můj, kam a odkud se nelze dostat nijak jinak než pomocí letecké dopravy. Přeji si proto, že tento návrh bude zítra přijat a že je řádně přijme Komise i Rada. Robert Evans I já připojuji své díky panu Stockmannovi k díkům svých kolegů za to, co myslím charakterizoval jako použitelný kompromis v zájmu 69 evropských letišť. Jsou mi rovněž blízká slova pana Becseye a ovšem i mého kolegy Briana Simpsona stran spravedlivé a transparentní hospodářské soutěže. Těší mne, že tato zpráva ve své stávající prezentované podobě je dobrou službou nejen ve prospěch tří londýnských letišť, Heathrow, Stansted a Gatwick, ale i ve prospěch letišť ve zbytku Evropy, ať už je to Lotyšsko pana Zīleho, Rumunsko paní Ţicăuové či Portugalsko a ovšem i ve prospěch letišť v Itálii pana komisaře, a předpokládám, že i v Německu budou nějaká letiště, ačkoli tam mnoho lidí nelétá. Myslím si ale také, že je dobrou službou ve prospěch evropských cestujících, letiště samozřejmě nejsou ničím bez občanů, cestujících. Jsou naší prioritou, stejně jako je naší prioritou životní prostředí, které je v této zprávě myslím také zohledněno. Pan Batten, můj londýnský kolega, ve svém příspěvku, který by bylo možné nejvýstižněji charakterizovat slovy bodni a uteč (už totiž odešel), naznačuje, že mají být zřizovány nové orgány a ještě další poplašné zprávy. Tyto orgány - Úřad pro civilní letectví - ovšem už existují. Domnívám se proto, že na jeho straně došlo k nedorozumění - mám-li být zdvořilý. A poznámka k paní Fioně Hallové, nejsem si jistý, že by Newcastle přímo konkuroval Londýnu. Mezi oběma městy je celkem slušná vzdálenost a pokud se někdo rozhodne letět do Londýna místo, aby letěl do Newcastlu, má to odtamtud ještě pořádný kus cesty. Čili si myslím, že nesrovnáváte srovnatelné. Myslím, že je to dobrý, použitelný kompromis. Myslím, že jsme se dotkli všeho, co jsme chtěli původně řešit, a že balík ve svém celku vytváří vyvážené podmínky - v zájmu leteckých společností a v zájmu cestujících - o jejichž vytvoření nám šlo, a zároveň dává letištím dostatečnou svobodu, aby mohla fungovat v konkurenčním prostředí. Chovám naději, že se následkem toho snad jednou - člověk nikdy neví, kolegové, člověk nikdy neví - dočkáme na cestě do Štrasburku uspokojivých služeb. Je to jako střílet na dálku, člověk nikdy neví, ale má cenu se snažit. Bogusław Liberadzki (PL) Paní předsedající, rád bych nejprve vyslovil své díky panu Ulrichu Stockmannovi, našemu zpravodaji. Pan Stockmann odvedl velký kus práce, která začala u návrhu směrnice, k němuž přistoupil inovativním způsobem s tím, že chtěl náležitě připravit zprávu ve spolupráci s Komisí a Radou, což se mu také s úspěchem podařilo. Především bych chtěl zdůraznit jeho iniciativu stran zpřesnění definice letištních poplatků a za druhé letišť, kterých se směrnice bude týkat, a úrovně služeb poskytovaných na letištích a jejich souvislosti se závazky provozovatelů letišť. Stejně významná, obzvláště pro nové členské státy, je možnost financování nových infrastrukturních projektů. Vydáváme nový návrh směrnice, který z hlediska cestujících umožní těm z nás v Evropě, kdo využívají či provozují služby nebo za ně platí, abychom věděli, kolik máme platit, proč a kam tyto peníze jdou. To je významný krok směrem k vytvoření reálného evropského systému a evropské sítě aerolinií. Děkuji vám za to a jsem hluboce přesvědčen, že tento návrh směrnice prokáže dobrou službu civilnímu letectví. Zuzana Roithová (CS) Pro fungování vnitřního trhu Evropské unie je důležité, aby také dobře fungovaly letištní služby. Cestující i letecké společnosti kritizují netransparentní a někdy i nadhodnocené letištní taxy, které neodůvodněně prodražují cestovné. Tomu konečně odzvoníme přijetím této směrnice ve druhém čtení. Regulace přinutí letiště s více než pěti miliony cestujících zprůhlednit poplatky, zdůvodnit své náklady a zjednoduší to spory mezi uživateli a správou letišť. Jsem přesvědčena, že to povede ke snížení poplatků a že se zlepší konkurenční prostředí. Jsem ráda, že Rada také uznala otevření prostoru pro pobídky, které přispějí k otevření nových tras do znevýhodněných nejvzdálenějších destinací, a že se zdařilo dojít ke společné definici sítě letišť, která budou provozována stejným řídícím orgánem. Blahopřeji zpravodajům k těmto výsledkům. Mieczysław Edmund Janowski Paní předsedající, pane komisaři, pan Stockmann si zaslouží naši vděčnost. Jeho zpráva je opravdu dobrým kompromisem. Blahopřeji mu. Dokončujeme dnes práci na letištních poplatcích. Za krátkou dobu, už za dva roky, budeme mít konsolidovaný systém vybírání těchto poplatků, fungující v celé Evropské unii. Bude se týkat letišť přepravujících více než pět milionů cestujících ročně a největších letišť v každé zemi. Tato čísla mohou být sice stále diskutabilní, já si nicméně myslím, že jsou správná. Pokud vím, dotkne se to zhruba 80 letišť v Evropské unii. Zvláštní předností přijatých regulačních opatření je jejich transparentnost, která pomůže dozorčím orgánům. Letiště v méně oblíbených regionech budou moci uplatňovat příslušná zvýhodnění. V úvahu byly vzaty rovněž environmentální aspekty a situace zdravotně postižených lidí. Věřím, že směrnice vytvoří na letištích nejen podmínky pro spravedlivou hospodářskou soutěž, ale povede také ke zvýšení bezpečnosti cestujících a ochrání cestující před neúměrně vysokými poplatky za odlet a přistání. Antonio Tajani místopředseda Komise. - (IT) Paní předsedající, rozprava myslím ukázala, že Parlament a Komise odvedly dobrou práci, a chvála pana Stockmanna jen dokládá, že postupoval správným směrem. Rád bych mu zde veřejně ještě jednou poděkoval za jeho práci a spolupráci s Komisí při hledání úspěšného kompromisního řešení, které, jak jsem viděl, ocenili všichni, kdo zde dostali slovo. Jsem přesvědčen, že návrh směrnice, který se zde nyní zabýváme a který, jak doufám, bude touto sněmovnou přijat, jak řekla paní Ayala Senderová, není ničím jiným nežli krokem k dosažení jednotného nebe, což je cíl, za kterým je podle mého názoru, Komise, s podporou Parlamentu a s oporou v Radě třeba jít, abychom ještě před koncem tohoto parlamentního období vyslali jednoznačný signál. Podporuji všechna rozhodnutí a soudy ohledně zřízení nezávislého orgánu, který už v některých zemích Unie existuje. Myslím, že bychom o to měli usilovat; je to pozitivní rozhodnutí, které jsme společně učinili. Ještě než skončím, chtěl bych ještě jednou poděkovat všem poslancům, kteří přispěli k této rozpravě, a odpovědět na otázku pana Jarzembowského. Uvažuje se o sedmi regionálních letištích. Jednání, která trvají už 18 měsíců, byla zahájena v červenci 2007. Neočekávám proto, že výsledky budou před koncem tohoto roku nebo začátkem roku příštího. Výsledky budou samozřejmě zveřejněny, ale bylo to ode mě nespravedlivé a nepatřičné, aby se k této práci vyjadřoval ještě před jejím ukončením. Jakmile k tomu ale dojde a jakmile Komise učiní rozhodnutí, bude Parlament informován a kromě informace, kterou jsem byl nyní schopen podat, týkající se návrhů Komise pro sedm - a toto číslo, sedmičku, bych zde zdůraznil - případů, jimiž se nyní zabývá, dostane pan Jarzembowski úplnou odpověď. Ulrich Stockmann zpravodaj. - (DE) Paní předsedající, rád bych ještě jednou poděkoval svým kolegům poslancům za jejich skutečně konstruktivní spolupráci a za naše vzrušující diskuse. Spoléhám se zítra na vaši velkou podporu. Nyní je už pozdě a slov mezi námi padlo už dost. Zítra by měly přijít na řadu činy. Potěšilo by mně, kdyby se nám podařilo dokončit tento legislativní postup ve druhém čtení. (Potlesk) Předsedající Rozprava je ukončena. Hlasování se bude konat zítra, ve čtvrtek 23. října. Písemná prohlášení (článek 142) Corina Creţu písemně. - (RO) Evropský rámec pro regulaci letištních poplatků má zásadní význam pro snížení nákladů pro lidi cestující v rámci Evropské unie, a tudíž i pro zvýšení mobility pracovníků, zejména pracovníků s vysokou kvalifikací. Mobilita pracovníků je v souvislosti dané příslušnou kapitolou Lisabonské strategie, jejímž cílem je hospodářský růst a zvyšování počtu pracovních míst, skutečně klíčovým prvkem efektivního trhu práce. Zjednodušení pohybu pracovníků s vysokou kvalifikací dále povede ke zvýšení informačních toků a intenzivnější výměně užitečných znalostí ve výrobních odvětvích s vysokou přidanou hodnotou v souladu s cílem Lisabonské strategie, jímž je transformovat evropské hospodářství v nejdynamičtější, na znalostech založené hospodářství na světě. Christine De Veyrac Dámy a pánové, podařilo se dosáhnout kompromisu mezi Radou a naší institucí, a tuto záležitost tak bude možné ve druhém čtení uzavřít. Jsem touto shodou potěšena, obzvláště proto, že by měla zabránit zneužívání dominantního postavení a usnadnit vyvážený rozvoj evropského letištního odvětví. Tato směrnice o letištních poplatcích je skutečným krokem vpřed: vytvořením transparentnějších vztahů mezi letišti a leteckými společnostmi umožní zefektivnění a zlepšení často neprůhledných a konfliktních vztahů. Zavedení nezávislého orgánu navíc umožní objektivní řešení konfliktů mezi partnery. Příjemcem těchto nových pravidel by měli být vposled uživatelé letecké dopravy a to mě těší. Děkuji vám za pozornost.

Globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi (debatt) Talmannen Nästa punkt är ett betänkande av Claude Turmes, för utskottet för industrifrågor, forskning och energi, om den globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi. Claude Turmes föredragande. - (DE) Herr talman! Martin Luther King hade en dröm. Han drömde om ett samhälle där hudfärg inte ledde till diskriminering. Det var en dröm som revolutionerade Amerika och världen. I dag har Europa en dröm, eller snarare en vision: att utveckla framtidens energi, inte bara i Europa utan också utanför våra gränser, och att förnybara energikällor ska spela en huvudroll i mitten av detta århundrade och bidra till att förhindra konflikter om de återstående olje- och gastillgångarna, lindra klimatförändringen och ge miljarder människor världen över tillgång till energi som är utom räckhåll för dem i dag. Jag menar att kommissionen, i dag företrädd av sitt miljösamvete Stavros Dimas, har all anledning att vara stolt över denna globala fond för energieffektivitet och förnybar energi (Geeref). Vi utgår från att det inom fyra eller fem år kommer att finnas 500 miljoner euro i fonden, vilket gör den till världens största fond för investeringar i förnybar energi och energieffektivitet. Dessa 500 miljoner euro kommer delvis att komma från offentliga medel, med mellan 80 och 150 miljoner euro från EU-budgeten, men även från de nationella regeringarnas budgetar. Vi har i dagsläget konkreta åtaganden från Tyskland och även från Norge. Vad kommer då fonden att uppnå? De finansanalytiker som tittar närmare på investeringsflöden till enskilda projekt avseende förnybar energi och energieffektivitet har konstaterat att det är svårt att uppbåda riskkapital för investeringar under 10 miljoner euro. Fonden kommer främst att inriktas på sådana medelstora projekt på upp till 10 miljoner euro. Den kommer därför att vara en fondandelsfond, vilket betyder att den inte kommer att investera direkt i vindkraftparker i Marocko eller solenergisystem i Kina utan kommer att förvärva andelar i investeringsfonder i södra Afrika, Centralafrika, Kina, Ryssland eller Sydamerika. Den offentliga kassan kommer på politisk väg att avgöra vart finansieringen ska gå. Fonden kommer att vara attraktiv för privata investerare eftersom den offentliga kassan i praktiken kommer att täcka hela investeringsrisken, så att den eventuella avkastningen på investeringarna först går till de privata investerarna och först i ett andra skede tillbaka till den offentliga kassan. Det innebär naturligtvis en stor säkerhet för privata investerare. Vi som parlamentsledamöter har tagit upp fyra eller fem frågor i anslutning till denna fond. Den första är också en konkret fråga till kommissionsledamot Stavros Dimas. Vid en tidpunkt då biobränslen är en oerhört kontroversiell fråga har vi som parlamentsledamöter ansett att vi måste tillämpa mycket strikta kriterier för alla investeringar från fondens sida i projekt avseende biomassa eller biobränsle. Det är inte bara den miljömässiga balansen som kan vara problematisk, utan det skulle också innebära ett imageproblem för fonden om dess rykte skulle fläckas av sådana investeringar. Kan ni alltså återigen, herr kommissionsledamot, garantera att kommissionen kommer att göra sitt bästa för att tillämpa de strikta kriterier som krävs? Den andra fråga som är viktig för oss som parlamentsledamöter, och särskilt de av oss som är intresserade av utveckling, är att vi vill att fonden i betydande utsträckning ska bidra till att lindra energifattigdomen. Vi måste därför utnyttja den kunskap som finns hos mikrofinansieringsinstitut som Grameen Bank och andra som redan genomför projekt för de allra fattigaste, t.ex. solfångare och fotoelektriska system. Vi måste engagera dessa mikrofinansieringsinstitut. Min andra fråga till er är denna: Är kommissionen, som den största offentliga givaren, villig att se till att 20-25 procent av finansieringen verkligen används för denna typ av mikroprojekt genom mikrofinansieringsarrangemang? För det tredje är vi rädda att all finansiering från Geeref kommer att gå till Kina, om det håller på att bli så lätt att investera där. Vi vill dock ha en god geografisk spridning av investeringarna, och därför behöver vi ett politiskt åtagande från kommissionen om att medel även kommer att beviljas för investeringar i länder i Afrika, Västindien och Sydamerika. Som parlament kräver vi sträng övervakning och utvärdering med regelbundna rapporter till parlamentet och dess budgetutskott och budgetkontrollutskott, för vi vill att denna fond om möjligt ska växa under de närmaste åren. Det kräver givetvis att parlamentet har förtroende för hur fonden fungerar. Detta är mina inledande kommentarer, och jag ser fram emot debatten med mina kolleger i parlamentet. (Applåder) Stavros Dimas ledamot av kommissionen. - (EL) Herr talman, mina damer och herrar! Mer än ett år har gått sedan offentliggörandet av kommissionens meddelande ”Mobilisering av offentlig och privat finansiering för global tillgång till klimatvänlig, ekonomiskt överkomlig och trygg energiförsörjning genom den globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi” (Geeref). Sedan dess har mycket hänt - vi fick exempelvis Baliöverenskommelsen i december förra året. Initiativet framstår därför nu som ännu viktigare och lägligare. Detta är därmed en lämplig tidpunkt att debattera betänkandet, och jag konstaterar med tillfredsställelse att Europaparlamentet är mycket positivt till detta nya och innovativa sätt att stödja projekt som avser energieffektivitet och förnybar energi. Låt mig först förklara varför kommissionen har föreslagit att den globala fonden för riskkapital för näringsverksamhet ska få offentliga bidrag, även om Claude Turmes redan har angett de främsta skälen till att vi fattade detta beslut och dessutom har ställt en del frågor. Trots de kontinuerliga framstegen när det gäller användning av förnybara energikällor utgör de fortfarande en liten del av de totala energikällorna världen över. Det är också väl känt att en förbättrad energieffektivitet kan ge större vinster än skapandet av en ny energiinfrastruktur. Med de investeringar i energieffektivitet som görs världen över utnyttjas ändå inte de befintliga möjligheterna till förbättringar till fullo. De avsevärda svårigheterna med att finna privat finansiering för projekt som gäller energieffektivitet och förnybar energi är alltså ett stort problem. Orsakerna är komplexa och hänger främst samman med bristen på riskkapital till näringsverksamhet. Riskkapital är nödvändigt i utvecklingsländer, och i övergångsekonomier uppskattas behovet till mer än 9 miljarder euro per år. Det är mycket mer än vad som finns tillgängligt i dag. De offentliga bidragen har visserligen ökat på senare år, men det totala tillgängliga beloppet är otillräckligt. Ytterligare kapital krävs i energisektorn fram till 2030. Sökandet efter finansiering från den privata sektorn är alltså av avgörande betydelse. De många år som krävs innan investeringar i ren teknik lönar sig hindrar dock investerarna, särskilt i geografiska områden som bedöms vara förknippade med hög risk. De privata investeringarna i Afrika söder om Sahara är exempelvis mycket små, och just därför är ett av syftena med Geeref att främja investeringar i dessa områden. Det belopp som Claude Turmes nämnde är ungefärligt, och det är ett minimum för investeringarna i dessa områden. Ett annat problem som Claude Turmes tog upp är projektens omfattning. Kostnaderna för administration och genomförande kan vara högre för småskaliga projekt i avlägsna länder. Internationella finansieringsorgan är därför ovilliga att finansiera sådana projekt, särskilt om de understiger 10 miljoner euro, som ni sa. Syftet med Geeref är just att övervinna sådana hinder för småskaliga investeringar. Vi kommer att koncentrera våra insatser till projekt av det slaget. Fonden kommer att dra till sig privata investerare genom att använda offentliga medel för att skydda dem mot de risker jag nyss nämnde. För att Geerefs verksamhet ska kunna komma i gång kommer kommissionen att anslå omkring 80 miljoner euro från och med i år och fram till 2010. Som ni sa tidigare har vi, med de ytterligare åtagandena från regeringarna i Tyskland och Norge, nått över 100 miljoner euro. Vi förväntar oss att ytterligare riskkapital kommer att hämtas från den privata sektorn - minst 300-500 miljoner euro och kanske så mycket som 1 miljard euro på lite längre sikt. Det gläder mig att Europaparlamentet i detta betänkande stöder inrättandet av den globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi. Jag vill tacka föredraganden Claude Turmes för hans insatser och även Anders Wijkman och Eija-Riitta Korhola från utskottet för utveckling respektive utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet för deras bidrag. Jag anser att detta är ett viktigt och lägligt initiativ som visar att EU vidtar åtgärder och är fast beslutet att hjälpa utvecklingsländerna att få möjligheter till energieffektivitet och tillgång till förnybara energikällor. Det grundläggande villkoret för finansiering av projekt - inte bara sådana som avser biomassa eller biobränsle - kommer utan tvekan att vara respekt för hållbarhetskriterier, som inte kommer att vara mindre stränga än de som fastställts i EU:s lagstiftning på olika områden. Detta kommer att stärka det förtroendeförhållande vi måste upprätta med de här länderna, särskilt med avseende på det globala klimatförändringsavtalet, som bör ingås före utgången av 2009. (Applåder) Eija-Riitta Korhola föredragande för yttrandet från utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet. - (FI) Herr talman! Klimat- och energifrågorna har snabbt fått en avgörande betydelse inom nästan alla EU:s politikområden. Kravet på ökad användning av förnybar energi är aktuellt just nu, inte minst mot bakgrund av de kvalitativa mål som nu beslutats för förnybar energi. Denna fond är ett lysande och hoppingivande exempel. Detta är dock inte alltid en självklar fråga. Något som ligger i tiden politiskt sett kan bli ett avgörande prov på politisk korrekthet, och det hela kan resultera i en tävling om vem som snabbast tar ställning för allt som är bra. Så verkar det ha varit den senaste tiden när det gäller det mål för förnybar energi som tillkännagetts. Förslaget framstår också till viss del som överambitiöst, och den tidtabell som fastställts har uppenbara risker. När den verkliga tekniska potentialen fortfarande saknas finns det en risk för att ett bindande mål kommer att förverkligas på ett sätt som innebär att naturliga värden oåterkalleligen går förlorade. Alla biobränslen är inte bra för miljön, och alla förnybara energiformer bidrar inte till minskade utsläpp, som Claude Turmes helt riktigt påpekade alldeles nyss. Det finns ett behov av förnybar energi, men frågan bör hanteras på ett förnuftigt sätt. Den globala fond för energieffektivitet och förnybar energi som vi nu diskuterar är ett utmärkt exempel på hur någonting bra kan främjas på ett sätt som medför en lång rad fördelar. Det finns ett gammalt ordspråk om att man inte bara ska ge de fattiga fisk utan också lära dem att fiska. Detta kan tillämpas på finansiering av lokala projekt, så att kunskap och färdigheter förbättras och bibehålls i tredjeländer. På så sätt kan projekt göras hållbara och varaktiga. Romana Jordan Cizelj för PPE-DE-gruppen. - (SL) Åtgärder mot klimatförändringen och energifrågor är två viktiga inslag i EU:s utvecklingspolitik. Så bör det också vara. Jag ställer mig bakom alla initiativ som kan bidra till en säker och hållbar energiförsörjning, inte bara i EU utan även i tredjeländer. Jag vill dock lyfta fram några frågetecken som måste rätas ut innan fonden inrättas. För det första ökar ständigt antalet initiativ inom energi- och utvecklingspolitiken. Tyvärr är det relativt sällan som de uppsatta målen faktiskt nås. Initiativen i form av olika fonder är inte harmoniserade sinsemellan, och framför allt används de sällan för direktfinansiering av enskilda projekt. Detta gäller även den fond vi diskuterar, som bör fungera genom att regionala delfonder inrättas och finansieras i utvecklingsländer. Vi bör överväga hur det kommer att påverka insynen i utnyttjandet av medlen och i vilken utsträckning de institutionella förutsättningarna i utvecklingsländerna kommer att underlätta det planerade utnyttjandet. För det andra är det endast åtgärder som ligger rätt i tiden som kan vara effektiva. När det gäller den föreslagna globala fonden framgår det inte tydligt att tidpunkten är lämplig. Förslaget lades fram 2006 och vi debatterar det först i år. För det tredje vill jag framhålla det som sägs i själva dokumentet: de medel som anslagits för fonden är inte tillräckliga. Inte ens det minimibelopp som krävs för att fonden ska fungera på ett framgångsrikt sätt har säkrats. Detta kommer knappast att bidra till att stimulera investeringar av den privata sektorn. För det fjärde har jag svårt att föreställa mig att fonden kan fungera effektivt enbart genom samarbete mellan EU och internationella finansinstitut. Vårt förslag saknar en tydlig ambition och en plan för samarbete med andra industriländer i världen och för internationalisering av den globala fonden. Som tidigare sagts är tanken god, men mervärdet och det faktiska genomförandet kräver en del övervägande. Matthias Groote för PSE-gruppen. - (DE) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Först och främst vill jag gratulera föredraganden Claude Turmes till hans goda arbete och hans engagemang. Den globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi är ett aktivt bidrag från EU till kampen mot klimatförändringen. Som skuggföredragande från utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet vill jag ta upp två frågor. För det första är det viktigt att se till att hållbarhet har absolut prioritet i samband med projekt som ska stödjas av fonden. Utsläppen av växthusgaser måste analyseras över hela livscykeln, och ingen finansiering bör ges till projekt med ett otillfredsställande resultat i fråga om koldioxidutsläpp. Denna analys är särskilt viktig för projekt som avser biomassa. För det andra är jag optimist och utgår därför från att FN:s klimatförändringskonferens i Köpenhamn nästa år blir framgångsrik och att vi kommer att kunna ta nästa steg mot ett avtal som utgör Kyotoprotokollets efterföljare. Användning av förnybar energi kommer då att spela en viktig roll för utvecklingsländerna. Kommissionen måste i dag anpassa fonden med hänsyn till detta. Fiona Hall för ALDE-gruppen. - (EN) Herr talman! Kommissionens förslag om en global fond för energieffektivitet och förnybar energi (Geeref) är naturligtvis välkommet. Det är av avgörande betydelse att energieffektivitet och förnybar energi spelar en större roll i utvecklingsländer och framväxande ekonomier, och det av ett antal olika skäl: för att minska koldioxidutsläppen, begränsa beroendet av energiförsörjning, åtgärda energifattigdomen och skapa sysselsättnings- och utvecklingsmöjligheter - i själva verket av samma skäl som gör att energieffektivitet och förnybar energi måste spela en större roll här i EU. Jag har dock ett antal farhågor när det gäller kommissionens förslag. För det första är den föreslagna finansieringen oerhört blygsam i förhållande till projektets omfattning. Femton miljoner euro per år i offentlig finansiering är en struntsumma - även som såddkapital för att dra till sig och säkra privata investeringar. Beloppet kan lätt slukas av bara ett par projekt i de större framväxande ekonomierna som Kina eller Indien. I kommissionens meddelande nämns visserligen möjligheten till samfinansiering från nionde Europeiska utvecklingsfonden, men det är inte alls klart hur besluten kommer att fattas om budgetens fördelning mellan AVS-länderna och de mer utvecklade och avancerade östeuropeiska länder utanför EU som får stöd genom samfinansiering från Europeiska banken för återuppbyggnad och utveckling (EBRD). Det är därför inte alls klart hur fonden kommer att bidra till fattigdomsbekämpningen. Det verkar vara en makrofond snarare än en mikrofond, utformad för att uppbåda privat finansiering till stöd för projekt som, även om de är relativt små med europeiska mått mätt, skulle vara stora i många afrikanska länder. Det framgår inte hur finansieringen från Geeref ska tränga ned till projekt på EU-nivå, t.ex. PV-paneler för vårdcentraler och skolor eller solkök och solvärmda varmvattenberedare. I allmänhet är det utveckling på gräsrotsnivå som innebär störst förbättringar av de fattigaste människornas liv. Slutligen bekymrar det mig att förhållandet mellan fonden och mekanismen för en ren utveckling (CDM) inte tydligt har förklarats. Det vore bra om kommissionen kunde tala om hur fonden kommer att bidra till att förbättra utvecklingsländernas tillgång till CDM. Esko Seppänen för GUE/NGL-gruppen. - (FI) Herr talman! Claude Turmes betänkande gäller ett mycket ambitiöst mål för utvecklingsländerna i fråga om ett effektivt utnyttjande av energitillgångarna. Dessa länder är ofta belägna i geografiska områden där det är möjligt att exploatera billiga naturliga förnybara energitillgångar. Utvecklingen kan också gå framåt utan enorma investeringar i den senaste tekniken. Produktion av träkol med användning av de knappa skogsresurserna i de områden i Afrika söder om Sahara som håller på att omvandlas till öken är ett mer kostnadseffektivt sätt att använda skogsresurserna än att bara bränna upp dem. De måste få veta hur trä bränns till kol innan det eldas. Det behövs inte särskilt mycket pengar för att lära ut sådana och andra färdigheter. Jag tolkar principerna för hur Geeref fungerar som att det inte kommer att vara möjligt att få pengar från fonden bara för att sprida färdigheter och kunskap, men andra former av utvecklingsbistånd kan givetvis användas i detta syfte. Finansiering av projekt genom riskkapitalinvesteringar är ett intressant alternativ. Det som är bra med detta sett ur mottagarnas och användarnas perspektiv är att det inte ökar skuldsättningen för redan skuldsatta länder. Frågan uppstår dock hur dyrt det kommer att bli att förvalta dessa investeringar och kontrollera småföretagens förmåga att betala tillbaka pengarna. Denna fond skulle i bästa fall kunna göra utvecklingsländerna redo att öka sin användning av fossila bränslen i långsammare takt. Vår grupp stöder enhälligt Claude Turmes betänkande. Paul Rübig (DE) Herr talman! Tack så mycket, Claude. Du har hållit väldigt många möten om det här ämnet. Det är en mycket komplex fråga, och jag vill tacka dig särskilt för din konsekventa öppenhet under alla dessa förhandlingar och för att du gett oss möjlighet att se projektet ur ett holistiskt perspektiv. Dagens globala utmaning är att sträva efter effektivitet, i samband med energiförbrukning men även i samband med produktion. Detta kan dock inte bara gälla på makronivån. Vi måste alltid låta oss vägledas av grundsatsen ”tänk litet först” - titta på mikronivån först, och om det fungerar där kommer det också att fungera på makronivån. Vi måste inrikta oss på att se till att vi tillämpar den bästa teknik som finns att tillgå globalt sett. Det kan handla om enkel, tydligt strukturerad teknik - det behöver inte vara elektronik och nanoteknik. Vi måste i möjligaste mån försöka göra denna teknik ekonomiskt tillgänglig, så att alla har råd att använda den. Å andra sidan måste vi givetvis också straffa dem som förslösar vår jords tillgångar. Detta är också en stor utmaning för vår kommissionsledamot - att titta på de globala strukturerna och straffa dem som slösar med energi och belöna dem som använder den bästa och mest effektiva tekniken. Detta är en central princip även inom klimatpolitiken. Undersökningar i EU visar att kostnaderna för klimatförändringen kommer att uppgå till många miljarder euro. Det är därför nödvändigt att inte bara göra något för länderna utanför Europa - rådet bör också överväga att tillhandahålla nya medel för forskning och utveckling på energieffektivitetsområdet, särskilt vid det nya Europeiska tekniska institutet. Jorgo Chatzimarkakis (DE) Herr talman, herr kommissionsledamot! Tack för ert bidrag. Europaparlamentet välkomnar denna fond. Kommissionsledamot Dimas, ni har tagit rätt slags initiativ vid rätt tidpunkt. Om vi som européer är beslutna att begränsa koldioxidutsläppen spelar det ingen roll var koldioxiden släpps ut. Koldioxidutsläppen måste minska världen över, och vi måste därför tillämpa den nya tekniken överallt. Jag ser emellertid inte denna fond enbart som ett utvecklingsinstrument utan även som ett strategiskt instrument. Det handlar inte bara om att ge utvecklingsbistånd. Vi européer måste i själva verket inte bara vara banbrytande i klimatförändringsfrågan, utan vi måste också uppmuntra andra att följa med oss på resan. De måste kunna följa samma väg som vi. Där tror jag att denna fond kan bidra på ett avgörande sätt. Om vi sätter upp alltför ambitiösa mål och det slutar med att vi blir isolerade och ensamma kommer det att innebära slutet även för vår industriella bas. Därför finns det ett behov av globalt styre här. Bali var en god ansats och Köpenhamn blir ännu en. I ett system med globalt styre handlar det emellertid inte bara om maktspel. Vi måste skapa stimulanssystem och jag anser att rätt slags incitament skapas med hjälp av denna fond. Claude Turmes talade i inledningen av sitt anförande om Martin Luther Kings dröm. Som européer kan vi bara förverkliga vår dröm om att rädda klimatet om vi konsekvent fortsätter längs denna väg. Claude Turmes, ni kommer att säkra en mycket stor majoritet för detta betänkande i morgon, och jag vill här och nu gratulera er till det resultatet. Jag är mycket glad för er skull. Silvia-Adriana Ţicău (RO) EU:s fond för energieffektivitet och förnybar energi är en innovativ lösning för att maximera effektiviteten hos de offentliga medel som används för energieffektivitet och förnybara energikällor genom att mobilisera privata investeringar. Fonden utgör ett offentlig-privat partnerskap avsett för finansiering av konkreta projekt som föreslås av små och medelstora företag och vars värde inte överstiger 10 miljoner euro. Startkostnaderna för projekt avseende förnybar energi är 37 gånger högre än för konventionella energikällor, och vi beklagar därför att fondens planerade värde i dagsläget bara är 100 miljoner euro. År 2005 importerade EU 50 procent av sin energi, och bland medlemsstaterna är det bara Danmark som är nettoexportör. Under perioden 1995-2005 ökade utnyttjandet av förnybara energikällor med 40 procent i EU. Energikällor som inte ger upphov till föroreningar stod därmed för 42 procent av EU:s produktion av primärenergi under 2005. Om denna fond utnyttjas effektivt skulle mellan 1 och 3 miljoner medborgare kunna förses med energi, samtidigt som koldioxidutsläppen skulle minska med 1-2 miljoner ton per år. Jag vill gratulera föredraganden. Teresa Riera Madurell (ES) Herr talman, herr kommissionsledamot! Jag vill till att börja med gratulera Claude Turmes till hans betänkande och kommissionen till dess initiativ. Många av oss menar att EU måste överväga stöd för förnybara energikällor och energieffektivitet inte bara som en integrerad del av sin energi- och klimatstrategi, utan även som en integrerad del av sin utvecklingspolitik. Förslaget om att inrätta en global fond för energieffektivitet och förnybar energi för att mobilisera privata investeringar för utvecklingsländer och övergångsekonomier är därför mycket intressant. För att på bästa sätt uppbåda blygsam finansiering krävs att prioriteringar fastställs och synergieffekter åstadkoms med befintliga program och med Världsbanken och regionala utvecklingsbanker, som i allt större utsträckning investerar i förnybara energikällor och i energieffektivitet. Efter de första årens genomförande av det nya instrumentet måste dock resultaten utvärderas och insatser göras för att främja avsevärt ökade bidrag från de berörda aktörerna. Jag håller med om att allt för närvarande tyder på att stödet främst bör gå till Afrika och Latinamerika. Jerzy Buzek (PL) Herr talman! Jag vill tacka kommissionsledamoten och vår föredragande för ett lysande förslag, som jag stöder till fullo. Det sänder en mycket bra signal från EU:s sida. Jag talar om viljan att stödja utvecklingsländerna och att bekämpa klimatförändringen. Jag vill dock ställa följande fråga till kommissionsledamoten: Hur tänker kommissionen förhindra avskogning, som ofta hänger samman med produktion av biomassa och biobränslen i utvecklingsländer? Håller kommissionen dessutom ett lämpligt avstånd till produktionen av första generationens biomassa och biobränslen, eftersom det är väl känt att den inte är särskilt säker? Jag vill uttrycka mitt starka stöd för Jorgo Chatzimarkakis uttalande. EU måste sända en signal av detta slag. Vi ansvarar för de klimatförändringskonferenser som snart ska hållas i Poznań och Köpenhamn, och för att förhandlingarna om Kyotoprotokollets efterföljare blir framgångsrika. Vi har också ansvaret för att sända rätt signaler till övriga världen. Detta program är just en sådan signal. Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk (PL) Herr talman! Jag vill uppmärksamma tre frågor. Det är helt riktigt av betänkandets föredragande att påpeka att klimatförändringen får allvarligast konsekvenser i de fattigaste länderna. Detta beror på att de har mycket begränsade resurser, särskilt ekonomiska, för att bemöta klimatförändringen. För det andra är det rätt att mot denna bakgrund stödja kommissionens förslag om att inrätta en fond, även om de 80 miljoner euro som föreslås är ett ynkligt belopp. Men eftersom avsikten med fonden är att bidra till ökade investeringar av den privata sektorn för att finansiera lokala projekt kan den ändå komma att visa sig mycket effektiv. För det tredje vill jag passa på att påpeka att den börda som kampen mot klimatförändringen utgör inte alls delas lika inom EU självt. De olika länderna tilldelades gränsvärden för koldioxidutsläppen utan tillräcklig hänsyn till hur långt efter de låg i sin utveckling. Länder som Polen gavs därför mycket låga gränsvärden, och det ledde nästan omedelbart till att elkostnaden steg med mellan 10 och 20 procent. Czesław Adam Siekierski (PL) Herr talman! Det främsta syftet med denna fond är att främja privata investeringar och stöd från regionala fonder till världens fattigaste och minst utvecklade länder. Fonden är avsedd att stödja energieffektivitet, energibesparingar, utveckling av förnybar energi och minskade utsläpp av växthusgaser. Den är också avsedd att bidra till en bättre tillgång till grundläggande energitjänster. EU:s insatser på detta område bör hjälpa fattigare regioner att motverka klimatförändringen och att diversifiera energikällorna. Vi måste komma ihåg att det är de fattigaste invånarna på vår planet som först känner av klimatförändringens effekter. Det vore fel av oss att begränsa åtgärderna för att bekämpa klimatförändringen och minska energiförbrukningen enbart till vårt eget område. Om fattigare länder ges tillgång till stöd för sådana åtgärder kan de göra lämpliga insatser på sitt eget territorium. Stödet kommer att få stor effekt och kommer att leda till en ökad medvetenhet om betydelsen av dessa problem. Detta är rätt initiativ vid rätt tidpunkt. Ewa Tomaszewska (PL) Herr talman! Jag vill bara påpeka att vi när det gäller förnybara energikällor inte har ägnat särskilt stor uppmärksamhet åt geotermala tillgångar, dvs. ren energi. Om man använder befintliga borrhål som gjorts för geologiska forskningsändamål skulle kostnaden kunna begränsas. Stavros Dimas ledamot av kommissionen. - (EN) Herr talman! Naturligtvis ingår geotermisk energi. Vi är mycket intresserade av både geotermisk energi och andra förnybara energikällor. När det gäller Polen och tilldelningen av utsläppsrätter vill jag påpeka att de för den första handelsperioden fick mycket mer än vad som var nödvändigt för energibehovet och industrins behov, och det var denna övertilldelning som orsakade problemet med priset på utsläppsrätter. Inför den andra handelsperioden ansåg vi att de utsläppsrätter som Polen tilldelats återigen gott och väl räcker för att tillgodose den polska industrins behov. För den tredje handelsperioden finns det ett nytt system som kommer att grundas på vad industrin eller kraftverken behöver för att täcka sina behov, med auktioner i en omfattning som vi kommer att enas om. När det gäller avskogning är det givetvis en mycket viktig fråga med anknytning till både biologisk mångfald och klimatförändring - båda har lika stor betydelse. Att motverka avskogning bidrar både till att stoppa förlusten av biologisk mångfald och till att bekämpa klimatförändringen, så detta är av mycket stor betydelse. Avskogningsprojekt har dock en egenhet: de är mycket svåra. Ändå är det en av de främsta prioriteringar vi måste ta itu med, inte bara med hjälp av denna fond, utan även genom ett antal andra åtgärder. Framför allt måste vi enas om vilka incitament som bör kopplas till de olika metoderna för att bekämpa avskogning, t.ex. att minska avskogningstakten och bevara skogarna eller andra metoder som främjas i olika länder. Vi arbetar med detta, särskilt tillsammans med Världsbanken, och pilotprojekt kommer att inledas. Det finns alltså olika finansieringskällor för olika ändamål. Jag vill först och främst uttrycka min uppskattning för de utmärkta och positiva bidragen, och jag kan försäkra er att vi kommer att ta hänsyn till era förslag och synpunkter i vårt arbete. De är mycket värdefulla och gäller olika viktiga frågor. Jag tänker inte i dag ge något svar om t.ex. betydelsen av CDM-projekt i Afrika söder om Sahara. Jag vill bara påminna er om att vi 2006 i Nairobi fick initiativet av FN:s dåvarande generalsekreterare Kofi Annan för att främja CDM-projekt i Afrika söder om Sahara. Vi har i likhet med FN för avsikt att genomföra fler projekt där och inte bara koncentrera oss på projekt i Kina och Indien. Er kommentar är alltså mycket viktig, men förhållandet mellan denna fond och CDM-projekt kan givetvis urskiljas och kan vara av betydelse. Jag har ytterligare tre kommentarer. För det första efterlyser ni en särskild betoning av behoven i länder söder om Sahara och AVS-länder. Vi är självfallet rädda för att projekt i stora länder som Kina och Ryssland kommer att sluka alla eller en alltför stor del av de tillgängliga resurserna. Detta har förresten hänt i fallet med CDM, och därför är er iakttagelse riktig. Geeref kommer att användas för befintliga investeringsmöjligheter, men vi håller med om att en särskild betoning på AVS-ländernas behov är nödvändig. Vi kommer också att se till att eventuella delfonder som bara omfattar ett land inte får sluka alla eller större delen av de tillgängliga resurserna. Geeref måste spridas till olika delar av världen, även för att sprida investeringsrisken, och Claude Turmes förslag om den procentuella andelen är helt riktigt. Låt mig för det andra återvända till fattigdomsaspekten, som givetvis är grundläggande. Som ni nämnt i dag finns det fortfarande omkring 1,6 miljarder människor i världens fattigare länder som inte har regelbunden tillgång till tillförlitliga energitjänster. Jag anser att vi med Geeref kan bidra till att ge människor tillgång till ren och billig energi - en nödvändig förutsättning för att minska den globala fattigdomen och främja hållbar utveckling. För det tredje och sista - ni välkomnar fondens inriktning mot att öka de privata investeringarna, även om ni har påpekat att medlen inte är tillräckliga. Jag tror inte att medlen någonsin är tillräckliga. Ni uppmanar också fler medlemsstater att erbjuda ytterligare finansiellt stöd. Jag stöder er naturligtvis till fullo och ställer mig bakom ert förslag. Kommissionen arbetar med att få fler investerare att ansluta sig, och det arbetet kommer att fortsätta. I detta avseende vill jag också be om ert stöd när det gäller att marknadsföra Geeref hos alla relevanta aktörer. Ju mer stöd vi har desto fler konkreta insatser kommer vi att kunna göra på fältet. Claude Turmes föredragande. - (EN) Herr talman! Detta blir en fond på potentiellt 500 miljoner euro, eftersom den har en hävstångsfaktor på mellan 3 och 5 för det privata kapitalet. De offentliga medlen på 100, 120 eller 150 miljoner euro hoppas vi kommer att kunna öka med ytterligare 300 eller 400 miljoner euro så att vi når 500 miljoner euro. Och det finns fortfarande regeringar som kan ansluta sig. Om vi har god övervakning kommer parlamentet att ge kommissionen tillåtelse att höja. Jordan Cizelj tog upp en mycket viktig fråga: Hur förberedda är vissa regioner i världen för investeringar? Vi i parlamentet har röstat för att ytterligare 5 miljoner euro från en annan budgetpost för institutionell kapacitetsuppbyggnad ska användas för uppbyggnaden av detta program. Vi behöver alltså bygga upp små och medelstora företag i afrikanska länder och i Indien, som sedan utvecklar affärsmodeller. Vi måste lära av tidigare utvecklingspolitiska misstag där vi bara tillhandahöll teknik utan att tänka på att vi också måste informera människor om denna teknik. Detta säger jag inför kommissionsledamoten med ansvar för utveckling, och vi vet att GD Bistånd hjälper dessa länder med att öka sin institutionella kapacitet. Vad vi alltså behöver göra nu - och ni har rätt, herr kommissionsledamot - är att försöka nå ut till investerarna. På fredag kommer det att hållas ett bankmöte i Luxemburg, som är världens näst största investeringscentrum. Vi kommer att presentera ett Luxemburgbaserat SICAV-bolag för dem. Jag hoppas att kommissionen kommer att utarbeta en bra kommunikationsstrategi. Åk till City of London, åk till Frankfurt, till Paris, till Zürich, för bankerna måste få information om detta bolag. Varför är det viktigt just nu? Vi upplever fortfarande en press till följd av Liechtensteinskandalen och subprime-krisen. Under flera månader har vi förstört hundratals miljarder i kapital. Att få in ett miljötänkande i finansvärlden kanske är en ännu viktigare uppgift för vår planet och beslutsfattarna än att göra motsvarande i industrin. Med denna typ av bolag ser vi till att kapitalet går till rätt investeringar. Avkastningen kanske inte är lika hög som för vissa spekulativa investeringar, men det är en investering på medellång och lång sikt, och det är antagligen precis vad vissa pensionsfonder och andra fonder är ute efter. Denna fond har alltså också enorma möjligheter att dra till sig institutionella investerare, och det är det vi bör sträva efter. Tack så mycket för ert stöd för vad jag kallar supportergemenskapen för en förnybar och bättre värld. Talmannen Herr Turmes! Tillåt mig att gratulera er till er utmärkta engelska och till ert engagemang i detta ämne. Debatten är härmed avslutad. Omröstningen kommer att äga rum på torsdag den 14 mars. Skriftliga förklaringar (artikel 142) John Attard-Montalto skriftlig. - (EN) Skälen till att inrätta denna fond förtjänar vårt beröm. Men resurserna som tillförs fonden är ett skämt. Huvudsyftena med fonden bör vara att främja energieffektivitet, energibesparingar, förnybara energikällor, minskade utsläpp av växthusgaser och förbättrad tillgång till energitjänster i de fattigaste länderna, för att inte nämna ett breddat utbud av energikällor i utvecklingsvärlden. Statistiken (som redan är föråldrad) tyder på att 1,6 miljarder människor inte har tillgång till grundläggande energitjänster och 2,4 miljarder människor litar till traditionell biomassa för matlagning och uppvärmning. Internationella energiorganet uppskattar att det till 2010 kommer att behöva investeras 241 miljarder US-dollar i alstring av förnybar energi. För utvecklingsländerna uppskattas att det krävs minst 10 miljarder US-dollar, eller 9 miljarder euro. Den föreslagna budgeten för denna fond, som nu diskuteras, ligger på 80 miljoner euro mellan 2007 och 2010, med 15 miljoner euro för 2008 för att sätta fart på initiativet. Siffrorna talar för sig själva. Dessa resurser är en droppe i havet av vad som behövs. Avsikterna är goda, men avsikter med påvra medel är inte ett seriöst initiativ. Gyula Hegyi skriftlig. - (HU) Europeiska unionens stöd till fjärrvärme! Jag välkomnar kommissionens initiativ till den nya globala fonden för energieffektivitet och förnybar energi (Geeref). Att trygga vår energiförsörjning - och att göra detta på ett sätt som inte riskerar våra miljövärderingar, vår strategiska säkerhet eller konkurrenskraft - är en av 2000-talets största utmaningar. Den billigaste energin är självklart den energi vi inte använder, med andra ord den energi vi sparar. I dessa energifattiga tider ligger energibevarande i allas största intresse, oavsett om det handlar om konsumenter eller större samhällen. Från ett vänsterperspektiv måste det framhållas att energibevarande och effektivt energiutnyttjande också är en samhällsfråga, eftersom det oftast är de fattigaste, framför allt, som förbrukar mest energi. Detta gäller särskilt de nya medlemsstaterna, till exempel hushåll i ungerska bostadsområden, som använder dubbelt så mycket energi per kvadratmeter som i västra Europa. Därför är det viktigt att tillhandahålla EU-medel för modernisering av östra Europas fjärrvärmesystem. I teorin är fjärrvärme ett energisparande system och har fördelen att den är enkel att anpassa till förnybara energikällor. När det gäller individuell uppvärmning skulle detta behöva göras i varje enskilt hus. Att göra EU:s resurser tillgängliga för fjärrvärme är därför centralt. Man skulle också kunna överväga att införa enhetliga skattelättnader i hela EU för att underlätta investeringar i energibevarande och skapa resurser för detta ändamål. Bogusław Rogalski skriftlig. - (PL) Förnybar energi och energieffektivitet bidrar till att bromsa höjningen av snittemperaturen i världen. Som forskning och rapporter visar är det just de fattigare samhällena och deras fattigaste invånare som drabbas hårdast av klimatförändringarnas negativa konsekvenser. Det är därför vår skyldighet att skydda dessa samhällsgrupper, på grund av att de är mer ekonomiskt sårbara. Användningen av förnybara energikällor bidrar bland annat till att höja miljöstandarderna, till exempel genom att minska koldioxidutsläppen och andra växthusgaser. De bidrar också till att öka sysselsättningen och sänka kostnaderna. Ett annat viktigt argument för förnybara energikällor är att de minskar beroendet av specifika energikällor när alltfler människor saknar tillgång till grundläggande energitjänster. Detta är särskilt viktigt när det handlar om att forma utvecklingsländernas ekonomier. De flesta av dessa länder upplever ekonomisk tillväxt, och efterfrågan på energi är därför stor i dessa områden. Att utveckla förnybara energikällor i utvecklingsländer är högst relevant för arbetet med att begränsa utsläppen av växthusgaser och trygga en säker försörjning i länder som bara delvis kan uppfylla sina egna energibehov. Unionen bör därför stödja förnybara energikällor och energieffektivitet, särskilt i utvecklingsländer, eftersom de är mycket viktiga led i strategin för energi och klimatförändringar, och även inom utvecklingspolitiken.

Tervetulotoivotukset Puhemies (DE) Hyvät parlamentin jäsenet, minulla on suuri ilo toivottaa tervetulleeksi joukko Saksan demokraattisen tasavallan ensimmäisen vapailla vaaleilla valitun parlamentin entisiä jäseniä, jotka istuvat yleisölehterillä. Euroopan parlamentti pääsi historiankirjoihin päättäessään yhdistää Saksan uudelleen ja hajosi itse pian sen jälkeen. Valtuuskuntaa johtaa Volkskammerin silloinen puheenjohtaja, tohtori Sabine Bergmann-Pohl. Toivotan teidät erittäin lämpimästi tervetulleeksi Euroopan parlamenttiin. (Suosionosoituksia)

Antidumping-, antisubsidie- en vrijwaringsmaatregelen van derde landen tegen de Gemeenschap (debat) De Voorzitter Aan de orde is het verslag van Cristiana Muscardini, namens de Commissie internationale handel, over het jaarverslag van de Commissie aan het Europees Parlement over antidumping-, antisubsidie- en vrijwaringsmaatregelen van derde landen tegen de Gemeenschap (2004). Cristiana Muscardini rapporteur. - (IT) Mijnheer de Voorzitter, waarde collega's, mijnheer de commissaris, het jaarverslag voor 2004 over antidumping-, antisubsidie- en vrijwaringsmaatregelen van derde landen tegen de Gemeenschap, dat de diensten van de Commissie ter tafel hebben gelegd, heeft een aantal zaken aan het licht gebracht die onze parlementaire commissie verontrustend vindt. Uit het jaarverslag blijkt een abnormale stijging van het aantal gevallen van handelsbescherming, zowel door de landen die traditioneel hun toevlucht nemen tot deze methoden als door de opkomende landen die lid zijn van de WTO. In vele gevallen zijn de regels en de jurisprudentie van de WTO geheel of gedeeltelijk met voeten getreden, waardoor het communautaire bedrijfsleven schade heeft geleden. Wat de industrielanden betreft, met de Verenigde Staten voorop, ontstaan er grote problemen door een eenzijdige en halfslachtige toepassing van de regels van de WTO. Sommige opkomende landen passen compenserende heffingen toe, niet om verboden handelspraktijken tegen te gaan maar om hun eigen industrie extra bescherming te bieden tegen producten die uit Europa worden ingevoerd. In vele gevallen zijn de eisen voor het openen van een onderzoek laag en rijst er twijfel of zij wel volledig in overeenstemming zijn met de regels van de WTO. In het verslag van de Commissie wordt gewag gemaakt van een aantal van deze belangrijke zaken, te weten de "zeroing"praktijk van de Verenigde Staten, de Indiase antidumpingzaken, de Zuid-Amerikaanse en Australische landbouwzaken en het extensieve en oneerlijke gebruik van vrijwaringsmaatregelen in het algemeen. In veel van de zaken die tegen de Europese Gemeenschap zijn aangespannen, is deze laatste erin geslaagd een bevredigende genoegdoening te krijgen door de geschillen in het kader van de WTO op te lossen. Vaak komt een dergelijke goede afloop echter te laat en lijdt het Europese bedrijfsleven onherstelbare schade. Als antwoord op het beeld dat de Commissie in haar verslag heeft geschetst, had de Commissie internationale handel instinctmatig kunnen reageren en zich kunnen bedienen van dezelfde methoden en dezelfde handelwijzen als de handelspartners die de regels op het gebied van antidumping-, antisubsidie- en vrijwaringsmaatregelen aan hun laars lappen. Wij hebben dat echter niet gedaan. Wij zijn er namelijk van overtuigd dat de eerbiediging van de handelsregels die op internationaal niveau en in een multilateraal kader zijn vastgesteld, fundamenteel is voor de economische groei en, meer in het algemeen, voor vreedzame betrekkingen tussen de naties. Het ene onrecht beantwoorden met een ander kan nooit iets positiefs opleveren. Dit vooropgesteld, willen wij benadrukken dat de regels moeten worden toegepast en dat er, wanneer dat wordt nagelaten, sancties moeten volgen die garanderen dat het recht wordt gehandhaafd. Als dat niet snel gebeurt, blijft de schade onherstelbaar. Om dat deel van het Europese bedrijfsleven te beschermen dat zich onrechtvaardig getroffen voelt door onwettige maatregelen, verzoeken wij de Commissie een vastberaden standpunt in te nemen in de WTO-onderhandelingen, die tot doel hebben ervoor te zorgen dat andere WTO-leden handelsbeschermende maatregelen op een doeltreffender en minder willekeurige wijze toepassen, en maatregelen te nemen om de uitvoering van de besluiten van het WTO-orgaan voor de oplossing van geschillen sneller en doeltreffender te maken. Deze punten zouden op de Doha-ontwikkelingsagenda moeten worden gezet als de onderhandelingen worden heropend, wat wij hopen. Wij roepen de Commissie dus op aan dit onderwerp het belang te hechten dat het verdient in het kader van de initiatieven ter versterking van het externe concurrentievermogen van het Europese bedrijfsleven, die commissaris Mandelson onlangs ten overstaan van de Commissie internationale handel heeft aangekondigd. Tot besluit doen wij de Commissie de aanbeveling geen preferentiële of bijzondere behandeling toe te kennen aan handelspartners die herhaaldelijk, en met ernstige economische gevolgen voor het Europese bedrijfsleven, verzuimen de regels en de jurisprudentie van de WTO te eerbiedigen. De Commissie internationale handel is van mening dat we, wanneer we geconfronteerd worden met ernstige situaties, niet met de armen over elkaar mogen blijven zitten. Als we willen bereiken dat de nieuwe internationale handelsregels op de instemming van de burgers kunnen rekenen, moeten we ons ervoor inspannen dat alle partijen een grotere transparantie en consistentie betrachten en het recht eerbiedigen, door maatregelen te treffen variërend van grenscontroles tot het opleggen van gemeenschappelijke sancties aan diegenen die op Europees grondgebied namaakgoederen of illegale goederen verkopen. We kunnen de conclusies van dit verslag in verband brengen met het recente initiatief van de Commissie tot hervorming van het antidumping- en antisubsidiebeleid van de Europese Gemeenschap, een hervorming die ten doel heeft het gebruik van dergelijke instrumenten door de Commissie te beperken in het kader van de inspanningen om zorgvuldiger en uitvoeriger rekening te houden met het communautaire belang. Peter Mandelson Mijnheer de Voorzitter, ik wil de rapporteur, mevrouw Muscardini, en de Commissie internationale handel bedanken voor het uitstekende werk dat zij met betrekking tot dit belangrijke vraagstuk hebben verricht. De Europese Unie is wereldwijd een belangrijke exporteur en daarom treffen derde landen maatregelen ter bescherming van hun eigen handel. Wanneer zulke maatregelen in overeenstemming zijn met de WTO-regels, kunnen en mogen we niet klagen. In dergelijke gevallen doen we dat ook niet. Soms is er echter wel een probleem. Deze maatregelen kunnen gemakkelijk verworden tot een ernstig en ongerechtvaardigd beletsel voor onze legitieme mogelijkheden om toegang te krijgen tot bepaalde markten. Daarom moeten we de maatregelen van derde landen tegen onze export nauwlettend in de gaten houden, en in actie komen om de nadelige effecten van zulke maatregelen op onze bedrijven tot een minimum te beperken. En we moeten beslist waakzaam zijn. Waar mogelijk bewandelen we de diplomatieke weg, die het snelst is en de efficiëntste manier vormt om deze kwesties op te lossen wanneer onze partners daartoe de bereidwilligheid tonen. Wanneer de diplomatie echter faalt, aarzelen we niet onze toevlucht tot WTO-panels te nemen en dat is ons goed recht. Zowel diplomatie als procesvoering hebben tot opmerkelijke successen geleid. Laten we als voorbeeld de Indiase zaken nemen die in het verslag worden genoemd. Langs diplomatieke weg zijn maar liefst twaalf maatregelen ongedaan gemaakt. Wij hopen ook op belangrijke successen wat betreft de landbouwproducten die u hebt vermeld. Het is algemeen bekend dat de Verenigde Staten in dit kader steeds voor problemen zorgen. De VS is een voorstander van vrije handel, maar velen vinden de wijze waarop dat land zijn handel beschermt, op bepaalde punten onredelijk. Dit geldt vooral in de staalsector waar wij ons jarenlang tegen bepaalde praktijken hebben verzet die verband houden met een groot aantal van zijn dumping- en subsidiemaatregelen. We hebben in Genève een behoorlijk succes geboekt, maar eerlijk gezegd kost het ons veel moeite de VS te dwingen om de uitspraak van geschillen die zij hebben verloren, uit te voeren. Niet alles valt door middel van diplomatie of procesvoering op te lossen. Daarom zijn we blij met uw steun voor de voorstellen die we tijdens de ontwikkelingsronde van Doha hebben ingediend. Op die manier willen we de regels en gedragslijnen voor het gebruik van antidumping- en handelsbeschermende maatregelen versterken. De Doha-ronde is opgeschort en dat betreur ik zeer, maar we doen ons uiterste best om hem nieuw leven in te blazen. Wat betreft de bescherming van de handel zouden we dan kunnen werken aan een verbetering van de gedragslijnen volgens de EU-praktijk op dit gebied. Daardoor zou het voor landen moeilijker worden het systeem te misbruiken. Ik vrees dat sommige landen bepaald niet vies zijn van dit oneigenlijke gebruik. De gedragslijnen in het antidumpingsysteem dienen te worden aangescherpt. Er is meer transparantie nodig in de toepassing van handelsbeschermingsinstrumenten. Regeringen dienen minder willekeurig te werk te gaan. Hun huidige gedrag getuigt gewoon van minachting voor de regels. Het systeem raakt erdoor in diskrediet en er spreekt geen vertrouwen uit in het multilaterale handelssysteem en de belangrijkste instelling ervan, de WTO. We zijn het met u eens dat geschillenbeslechting een wezenlijk kenmerk van het WTO-systeem vormt, dat bescherming verdient, maar we doen ons best om daarin verbeteringen aan te brengen zodat er sneller oplossingen kunnen worden gevonden. Waar mogelijk zullen we gebruikmaken van bilaterale handelsovereenkomsten met derde landen om ervoor te zorgen dat onze partners zich aan specifieke verplichtingen houden omtrent het correcte gebruik van handelsbeschermingsinstrumenten. Dit is geen alternatief voor de versterking en verbetering van de regels van de WTO. Integendeel, het vormt een ondersteuning daarvan. Het is een wijze van zekerstelling zodat we alle beschikbare methoden kunnen hanteren om ervoor te zorgen dat deze instrumenten met verstand en beleid worden toegepast. Dit moet vooral gelden voor landen die daarvan het meest misbruik maken. Goede praktijken zijn even belangrijk als goede regels. Daarom besteden de diensten van de Commissie veel tijd en middelen aan de verlening van technische bijstand aan derde landen die voor het eerst handelsbeschermingsinstrumenten gaan gebruiken. Wij willen graag dat zij deze instrumenten op correcte en evenwichtige wijze en in overeenstemming met onze eigen hoge normen toepassen. Deze inspanningen lijken vruchten af te werpen. Eind 2005 constateerden we een welkome verandering in de trend van voorgaande jaren; het aantal zaken dat wegens handelsbescherming tegen exporteurs uit de Gemeenschap was aangespannen, was sterk gedaald, van 33 in 2004 tot 19 in 2005. Markttoegang, inclusief een rechtvaardige en correcte toepassing van de WTO-handelsbeschermingsinstrumenten door onze handelspartners, staat hoog op onze prioriteitenlijst en we blijven de nodige maatregelen treffen om te voorkomen dat onze export onterecht wordt benadeeld. Natuurlijk is het met onze huidige middelen lastig om elke zaak te volgen. Ik zou graag meer voor onze exporteurs doen, met name voor middelgrote en kleine bedrijven, die vaak weinig ervaring op dit gebied hebben. De EU moet een voorbeeld blijven dat kan worden nagevolgd. In het verslag staat dat wij worden beschouwd als een matig gebruiker van handelsbeschermingsinstrumenten. Dat is de reputatie die we hebben verworven en die we hoog moeten houden. In die geest heb ik onlangs een proces van bezinning in gang gezet over de wijze waarop de handelsbeschermingsinstrumenten van Europa zoals het antidumpinginstrument functioneren in onze moderne wereldeconomie. Begin 2007 zal er een brede openbare raadpleging plaatsvinden, op basis van een groenboek dat naar verwachting in de komende maanden zal worden gepubliceerd. Tijdens deze raadpleging kan de Commissie uit uiteenlopende standpunten putten en vaststellen of er mogelijkheden zijn om onze regels en praktijken verder te verbeteren. Onze handelsbeschermingsinstrumenten kunnen in belangrijke mate bijdragen tot vrije en eerlijke handel, waardoor ons concurrentievermogen wordt gestimuleerd. Daartoe is een krachtige en nauwe samenwerking met alle belanghebbenden, waaronder de lidstaten en het bedrijfsleven, nodig, en, voeg ik daaraan toe, de steun en betrokkenheid van het Europees Parlement. Syed Kamall Mijnheer de Voorzitter, ik ben blij met de algemene teneur van de verslagen van de Commissie en van mevrouw Muscardini, waaruit blijkt dat zij streven naar een zo open en zo correct mogelijk wereldhandelssysteem. Wanneer wij als Gemeenschap naar de antidumpingmaatregelen van derde landen kijken, dienen wij echter moreel leiderschap te tonen en hypocrisie te vermijden. We zijn het erover eens dat handelsbeschermingsmechanismen vaak gebruikt worden als een excuus om binnenlandse markten van concurrentie te vrijwaren; we moeten echter ook toegeven dat de EU soms via deze mechanismen niet-concurrerende bedrijven tegen ondernemingen buiten de EU beschermt, zoals onlangs in de sectoren schoenen en textiel is gebeurd. Gelukkig passen we deze mechanismen nog steeds spaarzaam toe. Omdat de Doha-ontwikkelingsronde mogelijk op een fiasco uitloopt, moeten we er met onze handelspartners aan werken dat hun wetgeving en praktijken zo veel mogelijk overeenstemmen met de WTO-regels. Willen we echter op dit gebied enig moreel gezag laten gelden, dan moeten onze eigen antidumping- en antisubsidieonderzoeken transparant en onpartijdig worden uitgevoerd. Ik maak mij zorgen over de oproep om de belangen van het op export gerichte MKB, dat het hoofd moet bieden aan protectionistische praktijken in het buitenland, via een communautaire aanpak te behartigen. Tijdens de "beha-oorlogen" van het afgelopen jaar zorgde een zogenaamde communautaire aanpak ervoor dat de invoer uit China werd opgeschort en dat middelgrote en kleine modebedrijven in Londen contracten kwijtraakten en klanten voor niet-uitgevoerde orders moesten compenseren. Als dat een communautaire aanpak is, willen we daar in Londen minder van zien. Wat betreft arbitrage zijn we het er volgens mij allemaal over eens dat elk ad-hocarbitrageorgaan uit deskundigen ter zake moet bestaan. We dienen er echter wel op toe te zien dat de experts die in dergelijke organen zitting nemen, deskundig zijn in de onderzochte sector en dat zij inzicht hebben in de structuur van die sector en in de kosten waar het om gaat. Deskundigen in meer algemene handelsvraagstukken zijn hiervoor niet geschikt. Over het algemeen wil ik zowel de Commissie als de rapporteur met dit verslag complimenteren. Francisco Assis namens de PSE-Fractie. - (PT) Voorzitter, de toename van de internationale handel in de laatste jaren heeft onder andere tot meer concurrentie geleid, en heeft veel landen ertoe gebracht maatregelen te nemen om hun markt te beschermen. Het is dus niet vreemd dat het aantal situaties toeneemt waarin men overgaat tot het treffen van antidumping-, antisubsidie- en vrijwaringsmaatregelen. Zoals blijkt uit het verslag dat aan ons voorligt, is de Europese export bij verschillende gelegenheden doelwit geweest van dergelijke maatregelen van derde landen. De toename van dergelijke gevallen is zorgwekkend. Er zijn naast de traditionele landen enkele nieuwe spelers op het toneel van de internationale handelsbetrekkingen die hiertoe overgaan. Het is dus belangrijk dat we dit verschijnsel serieus aanpakken, omdat het verschillende sectoren van de Europese economie behoorlijke schade kan toebrengen. Een serieuze aanpak bestaat natuurlijk in het maken van een zorgvuldig en rigoureus onderscheid tussen de gevallen waarin het gebruik van deze instrumenten volledig voortvloeit uit de gewettigde toepassing van het beginsel van eerlijke handel, en die gevallen waarin het gebruik ervan niet meer is dan een juridische kunstgreep voor het verbloemen van protectionistische intenties in de ongunstigste zin van het woord. Dat onderscheid kan alleen op volstrekt heldere wijze gemaakt worden als we inzetten op versterking van de transparantie van de processen die bedoeld zijn om te bepalen of het gebruik van handelsbeschermende middelen al dan niet gewettigd is. Op die manier kan algehele naleving van de regels en de jurisprudentie van de Wereldhandelsorganisatie worden gegarandeerd. Daarom moet de Commissie zich ervoor inspannen die procedures te verbeteren en het onjuiste gebruik van die instrumenten te ontmoedigen. Anderzijds moeten we ook de steun benadrukken die de Commissie aan de lidstaten en de Europese industrie heeft gegeven voor die handelsbeschermingszaken die derde landen hebben aangespannen. Deze steun heeft een bijzondere betekenis voor het MKB, waar men van nature minder goed is toegerust om dit soort situaties het hoofd te bieden. Ten slotte lijkt het ons zinvol dat de Commissie binnen de WTO actief deelneemt aan een gezamenlijke herbeoordeling van de bepalingen die betrekking hebben op handelsbeschermingsinstrumenten, teneinde de waarde van het multilateralisme te benadrukken. We mogen in dit debat echter niet vergeten dat de Europese Unie al het meest open handelsgebied ter wereld is en dat ook de Europeanen legitieme belangen te beschermen hebben. Daniel Caspary (DE) Mijnheer de Voorzitter, mijnheer de commissaris, dames en heren, ik wil mevrouw Muscardini van harte feliciteren met dit zeer geslaagde verslag. De vrije toegang tot buitenlandse markten is voor een groot aantal Europese ondernemingen van levensbelang. Op dit moment is er echter in veel gevallen geen sprake van vrije toegang. Derde landen belemmeren de markttoegang van Europese bedrijven en handelen daarmee simpelweg in strijd met bestaande overeenkomsten of in strijd met de WTO-regels. Deze landen maken daarbij handig gebruik van het hele scala van tarifaire en niet-tarifaire handelsbelemmeringen, zodat zij er voordeel van hebben en wij worden benadeeld. Het concurrentievermogen van de Europese economie en dus ook de arbeidsmarkt van de Europese Unie hebben ernstig te lijden onder deze problemen. De handelwijze van sommige van onze handelspartners is onacceptabel. Mijnheer de commissaris, we kunnen als Europese Unie niet toestaan dat andere landen ons op deze wijze behandelen. Alle internationale handelspartners moeten zich aan de regels houden. Ook voor de Europese Unie geldt dat ze derde landen niet op die manier mag behandelen. Ook wij moeten ons aan alle regels houden, zodat we degenen die de regels overtreden op geloofwaardige wijze kunnen aanpakken zonder dat de bal kan worden teruggekaatst. Een eerlijke en vrije wereldhandel is alleen mogelijk wanneer er regels zijn die bindend zijn en waaraan ook iedereen zich houdt. Wat staat ons dus te doen? Ik roep de Commissie op alles in het werk te stellen om ervoor te zorgen dat wij ons als Europeanen aan de regels houden. Ik roep de Commissie op maatregelen te nemen die onze ondernemingen beschermen, als blijkt dat bepaalde handelspartners de regels niet hebben nageleefd. Ik roep de Commissie op consequent gebruik te maken van de bestaande of wellicht verbeterde geschillenprocedure wanneer er in concrete gevallen niet op korte termijn een minnelijke schikking tot stand komt. Onze toekomstige inspanningen moeten er primair op gericht zijn dat de regels door alle handelspartners worden nageleefd. Alleen wanneer werkelijk iedereen zich aan de regels houdt, hebben de mensen ook op lange termijn profijt van de wereldhandel. Małgorzata Handzlik (PL) Mijnheer de Voorzitter, ik wil de rapporteur van harte bedanken voor haar zeer uitgebreide verslag over de vrijwaringsmaatregelen van derde landen tegen de Europese Unie. De analyse van het verslag van mevrouw Muscardini en van het eigen verslag van de Commissie bevestigt jammer genoeg dat het Europese handelsbeleid veel te sterk gericht is op de bescherming van producenten, ten koste van consumenten. Dit is vooral in de landbouw het geval. De invoerquota, antidumpingheffingen en administratieve barrières voor landbouwproducten kosten elk Europees gezin jaarlijks ongeveer 1 500 dollar. Het spreekt voor zich dat er omstandigheden zijn waarin de invoering van beschermingsmaatregelen gerechtvaardigd is, zij het in een beperkt aantal duidelijk afgebakende gevallen. Er moet in elk geval van tevoren vastgelegd worden onder welke voorwaarden dergelijke maatregelen mogen worden toegepast. Alle beslissingen op dit vlak moeten ruim op voorhand genomen en bekendgemaakt worden, zodat de ondernemers in staat zijn de nodige afspraken te maken voor hun orders en leveringen. Helaas betalen de marktspelers vandaag de dag nog steeds een veel te hoge tol voor een slecht gepland handelsbeleid en voor plotse beslissingen over de toepassing van vrijwaringstarieven. Die leiden tot commerciële en rechtsonzekerheid en maken het personen die bij de handel betrokken zijn lastiger om snel op veranderingen in te spelen. Daarom is het van wezenlijk belang dat het handelsbeleid stabiel en voorspelbaar is. Preferentiële tarieven moeten begrijpelijk en eenvoudig toepasbaar zijn. De tenuitvoerlegging ervan moet eerst uitvoerig met alle handelspartners worden besproken, zodat elke ondernemer naar behoren is ingelicht en zeker kan zijn van zijn toekomst en zijn orders. Tot slot wil ik nog kort ingaan op de handel met de ontwikkelingslanden, de Wereldhandelsorganisatie en de Europese Unie. Ontwikkelingslanden zouden hun voordeel moeten kunnen doen met de talrijke mogelijkheden die het lidmaatschap van de Wereldhandelsorganisatie hun biedt. We moeten deze landen als gelijkwaardige partners beschouwen. Het is daarom onaanvaardbaar dat de geïndustrialiseerde landen zich schikken naar de belangen van de grote bedrijven die voornamelijk in de Europese Unie en de Verenigde Staten zijn gevestigd. Georgios Papastamkos (EL) Mijnheer de Voorzitter, na mevrouw Muscardini te hebben gelukgewenst en de commissaris te hebben bedankt voor zijn goed gedetailleerde toespraak, wil ik bij wijze van inleiding zeggen dat het voor het behoud en de versterking van het mededingingsvermogen van de Europese Unie in het nieuwe gemondialiseerde handelsklimaat nodig is dat, ten eerste, Europa meer toegang krijgt tot de markten van derde landen en, ten tweede, er een efficiënte bescherming is tegen oneerlijke handelspraktijken van onze partners. De Gemeenschap blijft - zoals reeds gezegd - een gematigd gebruiker van handelsbeschermingsinstrumenten. Er worden echter steeds meer handelsbeschermingsmaatregelen tegen de Gemeenschap getroffen en de omvang daarvan begint ons zorgen te baren. De Unie is een markt die openstaat voor de internationale concurrentie en moet dat ook blijven. Wij zijn tegen protectionisme, maar wij zijn ook tegen concurrentieverstoring. Wij willen niet dat onze partners concurrentievoordelen verwerven door ondoorzichtige praktijken toe te passen en de internationale handelsregels te overtreden. Er kan geen sprake zijn van een eenzijdige ontwapening van de Unie. "Handelspacifisme" functioneert immers alleen als alle partijen daaraan meedoen. Niemand betwist dat er een toename in het gebruik van handelsbeschermingsmaatregelen tegen de Gemeenschap valt waar te nemen. Daarom moet de Commissie de zaak op de voet volgen en ervoor zorgen dat de verkeerd gebruikte en illegale maatregelen worden ingetrokken, ofwel via overleg ofwel, waar nodig, via een beroep op de juridische organen van de WTO. Verder zien we ook dat er een naar verhouding groot aantal handelsbeschermingsmaatregelen wordt getroffen tegen Europese landbouwproducten. Daarom is het de verantwoordelijkheid van de Commissie om ervoor te zorgen dat onze handelspartners bij de inzet van antisubsidiemaatregelen in voldoende mate rekening houden met de radicale hervormingen van het GLB. Peter Mandelson Mijnheer de Voorzitter, ik ben in mijn politieke loopbaan nooit voorstander geweest van eenzijdige ontwapening, op welk gebied dan ook. Ik ben altijd een multilateralist geweest, of het nu gaat om ontwapening of om de opstelling van internationale regels om instellingen van mondiaal bestuur in het leven te roepen of om de sluiting van overeenkomsten of de oplossing van geschillen in de wereld. Dit beginsel, deze aanpak pas ik ook toe op het onderwerp dat we nu bespreken, zoals ik in mijn gehele politieke loopbaan heb gedaan. Er is vanavond opgeroepen tot moreel leiderschap. Voor mij staat moraliteit in dit geval gelijk aan vrijhandel. Vrijhandel is een morele praktijk omdat het mijns inziens de beste manier is om economische groei te stimuleren, levensstandaards te verhogen, mensen kansen te bieden en de armoede in onze wereld te bestrijden. Dat noem ik "moreel". Ons "morele" streven naar vrijhandel komt echter onder andere tot uiting in ons pleidooi voor eerlijke handel. Wanneer ik om me heen kijk, zie ik dat mensen bezorgd, onzeker en ontevreden zijn over wat er gaande is in de wereldeconomie. Zij voelen zich steeds meer bedreigd door de ingrijpende veranderingen in de structuur en het landschap van de mondiale economie. Ik merk dat men zich begint af te vragen of vrijhandel wel zo'n goed idee is. Ik merk dat men zich begint af te vragen of het niet beter zou zijn zich van de wereldeconomie af te schermen en of onze banen en onze bestaansmiddelen niet beter kunnen worden veiliggesteld door belemmeringen tussen ons en onze handelspartners op te werpen. Ik wil een zeer krachtig betoog tegen deze instinctieve reactie houden. Ik zal dit pleit tegen een protectionistische houding echter nooit winnen als mensen denken dat ik me onvoldoende sterk maak voor de handhaving en uitvoering van internationaal afgesproken handelsregels tegen concurrerentieverstorend gedrag, overheidsbemoeienis of handelsverstoringen die een van de handelspartners een oneerlijk, onredelijk en onaanvaardbaar voordeel verschaffen. Daarom is het goed en gepast om handelsbeschermingsinstrumenten toe te passen binnen de regels die onze multilaterale instellingen hebben opgesteld. Ik zou deze regels echter nooit als wapens willen inzetten tegen goedkope concurrentie van anderen of tegen het legitieme gebruik van het relatieve voordeel dat zij hebben. Dat is niet juist en onaanvaardbaar. Tegen de heer Kamall wil ik overigens zeggen dat hiervan in het geval van textiel of schoenen nooit sprake is geweest. Wat betreft schoenen hebben we inderdaad een antidumpingmaatregel ingesteld, na veel onderzoek, analyses, aanbevelingen, discussies en debatten en nadat de lidstaten tot een dergelijke maatregel besloten hadden, zoals het betaamt. Ik geloof beslist in de objectiviteit en de transparantie van de besluitvorming daarover en er lagen zeker geen protectionistische doeleinden aan ten grondslag. Wat betreft textiel heb ik nooit gezegd dat er sprake was van oneerlijke handel. Ik heb nooit gezegd dat de hevige concurrentie in deze sector het gevolg was van prijs- of marktverstoringen door de Chinezen. Ik heb er alleen maar op gewezen dat we met de afschaffing van de laatste quota in Europa plotseling en onverwachts te maken kregen met een lawine aan Chinese producten. Hadden we ons daartegen niet verzet, dan zou onze markt waarschijnlijk onder deze producten zijn bedolven en zouden de productie, de verkoop, de winsten, de bestaansmiddelen en de werkgelegenheid ernstig zijn verstoord. Dit zou zo plotseling zijn gebeurd dat het volgens mij correct was om door middel van vrijwillige samenwerkingsmaatregelen de snelle groei van de export van Chinese textiel te remmen. Uiteindelijk konden ook onze Chinese handelspartners zich in deze maatregel vinden. U hebt gelijk als u zegt dat we te allen tijde, bij elke gelegenheid en in alle gevallen onpartijdigheid, transparantie en eerlijkheid moeten betrachten bij de analyse die we verrichten, de conclusies die we trekken, en de wijze waarop we de maatregelen die we graag willen doorvoeren, proberen te onderbouwen. Mevrouw Handzlik heeft gelijk met haar opmerking dat dit soort marktbemoeienis - legitieme antidumpingmaatregelen of andere toepassingen van handelsbeschermingsinstrumenten - voor enige onzekerheid zorgt en het voor bedrijven moeilijker maakt om vooruit te plannen. De heer Kamall deed een soortgelijke uitspraak. Ik neem dit zeer serieus, omdat ik niet wil dat de maatregelen die ik na goedkeuring door de lidstaten uitvoer, leiden tot een verslechtering van een toch al ongunstige situatie. Door dit soort bemoeienis worden de bevoorradings- en productieketens ondermijnd of verstoord met uiteraard tot gevolg dat bedrijven minder goed of helemaal niet meer vooruit kunnen plannen of hun productie organiseren. Daarom moeten we verstorende ingrepen zo veel mogelijk beperken. Een van de dingen die ik in het kader van ons groenboek en ons onderzoek naar deze kwestie zeer serieus neem, is hoe wij de verstoring tot een minimum kunnen beperken en zo voorspelbaar mogelijk jegens de betrokken bedrijven kunnen handelen. Tot slot nog even dit: de heer Caspary heeft gezegd - als ik zijn woorden enigszins vrij mag interpreteren - dat wij ons aan de regels moeten houden en deze te allen tijde dienen te versterken en te verbeteren. Ik ben het daarmee eens. Dat is precies wat we met de ontwikkelingsagenda van Doha (DDA) doen en waarom we een multilateraal systeem en proces hebben waaruit deze regels voortvloeien. Ook hebben we daarom een instelling waar we zorgvuldig de door u bepleite versterking en verbetering kunnen bespreken. Daarom is het WTO-systeem ook zo belangrijk. Ter afsluiting wil ik zeggen dat welke verstoringen, bemoeienissen en afleidingen ook op onze zeer brede en complexe handelsagenda staan, ik mijn ogen altijd zeer scherp gericht zal houden op de DDA en het belang van de agenda die wij in de DDA bepleiten. Tevens zal ik voor ogen houden hoe wezenlijk het is dat deze onderhandelingen tot een goed einde worden gebracht. Het gaat daarbij niet alleen om markttoegang maar ook om de handelsregels en de versterking daarvan. De Commissie zal ernaar blijven streven een adequate regeling voor deze zaken te treffen. De Voorzitter Het debat is gesloten. De stemming vindt woensdag om 12.30 uur plaats.

Териториално, социално и икономическо сближаване - Доброто управление и регионалната политика на ЕС (разискване) Председател Следващата точка от дневния ред е общото разискване по следните доклади: на Petru Constantin Luhan, от името на комисията по регионално развитие, относно териториалното, социалното и икономическото сближаване ; и на Ramona Nicole Mănescu, от името на комисията по регионално развитие, относно доброто управление и регионалната политика на Европейския съюз . Petru Constantin Luhan Г-н председател, с този доклад целим да отговорим на въпроса, поставен в самото заглавие, който е дали установяването на икономическо, социално и териториално сближаване е основна предпоставка за глобална конкурентоспособност в Европейския съюз, с по-конкретен акцент върху ролята на политиката на сближаване в това отношение. Буди тревога фактът, че между всички 271 региона на Европейския съюз съществуват толкова драстични различия. Докато най-развитият регион има БВП на глава от населението равен на 334% от средния за 27-те държави-членки на Европейския съюз, за най-бедният регион тази цифра е едва 26%. С други думи, 13 пъти по-малко. Друг неблагоприятен фактор е темпът на икономически растеж в Европейския съюз, който е по-бавен в сравнение с този на международните ни конкуренти. Поради тази причина, както се посочва и в стратегията "ЕС 2020", трябва да разработим стратегически области и да погледнем отвъд Европейския съюз, за да бъдем по-силни. Европа е изправена пред трудна задача и освен с въздействието на настоящата криза трябва да се справим и с други съществени предизвикателства, като например приспособяване към глобализацията, демографските промени, изменението на климата и проблемите, свързани с енергийната сигурност. Ролята на политиката на сближаване в стратегията "ЕС 2020" е безспорна. Считам, че приоритетите на тази политика следва да бъдат приведени в съответствие с целите на бъдещата стратегия, но си струва да се отбележи, че тя все пак трябва да остане независима политика. Целите на стратегията могат да бъдат постигнати по-лесно, от една страна, чрез увеличаване на взаимодействието между програмите за научноизследователска, развойна дейност и за иновации, а от друга - чрез програмите за сближаване. Трябва да подкрепяме мащабни проекти със значително въздействие на равнище на Европейския съюз, които ще генерират икономически растеж, ще създадат работни места и ще гарантират устойчиво развитие за регионите. Особено внимание трябва също така да се обърне на инвестициите във всички видове инфраструктура, било то транспорт, ИКТ, социална, образователна научноизследователска и развойна инфраструктура или екологична, което ще спомогне за постигане на подходящо равнище на достъпност за всички европейски граждани, като ще им осигури равни възможности за развитие на техния потенциал. Насоките на местно и регионално равнище ще бъдат продиктувани от специфичните характеристики на района, като ще има възможност за незабавно генериране на добавена стойност. Прилагането на принципа на децентрализация трябва да бъде насърчено до равнище на местни органи, за да се подобри усвояването на европейски средства. Докато насърчаваме икономическата конкурентоспособност и създаваме работни места, не трябва да пренебрегваме изключително важната роля на МСП. Те трябва да се ползват с увеличен достъп до финансиране на Европейския съюз, инструменти за финансов инженеринг и други източници на кредит. Възможно най-голямото въздействие на политиката на сближаване е задължително условие за насърчаване на икономическата конкурентоспособност. Тук искам да подчертая необходимостта да продължим опростяването на процедурите за използване на средства на Европейския съюз, гаранцията за тяхното гъвкаво използване, да продължим да използваме БВП като основен критерий за определяне на правото на регионите за получаване на помощ в рамките на политиката на сближаване и необходимостта от конкретно предложение от Комисията относно използването на публично-частните партньорства. Що се отнася до повишаване на глобалната конкурентоспособност на Европейския съюз, считам, че част от финансирането, предназначено за политиката на сближаване, следва да бъде използвано за постигане и запазване на ролята на Европа като глобален лидер в секторите, в които вече има конкурентно предимство, и в секторите, в които има потенциал тя да се превърне в световен лидер. Ето защо, уважаеми колеги, постигането на икономическо, социално и териториално сближаване, заедно със стратегически инвестиции, е основната предпоставка, за да се гарантира глобалната конкурентоспособност на Европейския съюз. Ramona Nicole Mănescu Г-н председател, настоящата икономическа криза отново подчерта колко е важно да има добро управление на всяко едно равнище, както и необходимостта от постоянното участие на местните и регионалните органи като равнопоставени партньори при изготвянето и прилагането на политиките и стратегиите на Европейския съюз, по-специално поради факта, че именно те прилагат почти 70% от законодателството на Европейския съюз. Политиката на сближаване играе жизненоважна роля за прилагането на многостепенно управление. Предвид значителното въздействие, което той има за постигане на териториално сближаване в Европа, принципът на многостепенно управление следва да стане задължителен за всички държави-членки. Всъщност активното участие на местните и регионалните органи дори в етапа от процеса на вземане на решения, предшестващ законодателния етап, както и съответният анализ на ефективността на механизмите за споделено управление и заедно с различните отговорности, които Комисията и държавите-членки имат, ще гарантират на практика постигането на по-добри резултати що се отнася до усвояването на европейските средства в бъдещия програмен период. Реалността ни показва, че интегрираният подход към регионалната политика е много по-ефективен що се отнася до постигнатите резултати. Именно поради тази причина този подход трябва да стане и задължителен. Необходимо ни е общо определение на понятието "партньорство". По този въпрос изисках от Европейската комисия да изготви определение за това като условие за установяването на правилни партньорства с местните и регионалните органи. Следователно възприемането на методологията за местно развитие, основана на местни партньорства, е решението, с което разполагат държавите-членки за засилване на ролята на местните и регионалните органи в управлението и изпълнението на европейските програми, по-специално на онези, свързани с градските, селските и трансграничните райони. Опростяването на правилата на равнище на Европейския съюз и на национално равнище не само като следствие от икономическата криза, но и като общ принцип на бъдещата политика на сближаване, е предпоставка за по-добро управление при прилагането на политиката на сближаване, тъй като това е единственият начин, по който ще съумеем да насърчим потенциални бенефициери. В допълнение, считам, че за бъдещия програмен период ни е необходим общ набор от правила за използване на европейски средства, които са приложими за всички държави-членки, като по този начин ще премахнем възможността тези държави да въведат допълнителни условия, които на практика да ограничат достъпа до финансиране. Ако стремежът ни в дългосрочен план е да имаме политика, която е по-ясна, насочена към постигане на резултати и много по-лесна за прилагане, Комисията трябва да подобри както капацитета за оказване на помощ, който се предоставя на местните и регионалните органи, така и системите за мониторинг на дейността, извършвана на национално равнище. Считам, че обучението и насоките, предоставяни на тези органи в хода на процеса на изпълнение на програмите, ще спомогнат за намаляване на високия процент на грешки, по-специално що се отнася до недопустими разходи и обществени поръчки. За да избегнем дублиране на проверките и свръхконтрола, пред който са изправени в момента бенефициерите, поискахме от Комисията да издаде наръчник за единен одит, който ще улесни еднаквото прилагане на модела на единен одит на всички равнища. Не на последно място трябва да вземем мерки за насърчаването на участието на частния сектор в европейски проекти. Първата стъпка в тази насока е да опростим правилата за работа на инструментите за финансов инженеринг, насочени към малките и средните предприятия. В заключение искам да спомена доброто сътрудничество с представителите на Комисията, от което имах удоволствието да се възползвам по време на консултациите, както и готовността и съдействието, които те показаха при реалната подкрепа на мерките, включени в този доклад, което е допълнителна гаранция, че тези мерки в последствие ще бъдат приети от Комисията. Йоханес Хаан Г-н председател, уважаеми членове на Европейския парламент, по-специално г-жа Mănescu и г-н Luhan, искам специално да благодаря и на двама ви за докладите, които за пореден път са конструктивни и много положителни по отношение на регионалната политика и идват в точния момент с оглед на настоящото разискване относно бъдещата структура на регионалната политика, по-специално предвид предстоящия в края на януари/началото на февруари Форум за сближаване. Важно е винаги да разглеждаме регионалната политика най-вече като инвестиционна политика - като политика на инвестиции в региони, в хора, в европейци. В областта на иновациите и регионалната политика вече има разпределени целево общо 86 млрд. евро за този финансов период, като това е насочено за подпомагане най-вече на малките и средните предприятия, за подобряване на качеството на тяхната работна сила, производствените им методи и услугите, които могат да предложат. Онова, което все пак трябва да направим - и по този въпрос и двамата сте напълно прави - е да подобрим допълнително стратегията си в бъдеще, така че освен проверките, които ще бъдат необходими и в бъдеще - с други думи, заедно с правилното финансово поведение - да се съсредоточим в много по-голяма степен върху оценка на нашата работа, която е ориентирана към резултати. Винаги съм казвал - и именно това е в основата на доклада за сближаването и неговите заключения - че няма противоречие между това да се съсредоточим върху нови приоритети, както е посочено в стратегията "ЕС 2020", и гъвкавост при изпълнението им в много различни региони на Европа. Териториалното сближаване е от огромно значение. За мен това е ключов въпрос и ни предоставя информация за това как можем да подобрим допълнително жизнените стандарти на регионите - което е и нашата задача - с цел да гарантираме, че хората имат перспективи в регионите, в които са родени. Това ще допринесе също така за допълнително вътрешно сближаване в Европа. В този контекст е важно - и на това следва да бъде поставен акцент в предстоящия програмен период - вниманието отново да се насочи в по-голяма степен към по-малките и по-големите градове с оглед на факта, че около 70% от европейците живеят в градска среда, но в същото време е важно да не забравяме значимостта на връзките между градовете и провинцията. Тук става въпрос за използването на друго финансиране, за да продължим да подобряваме взаимодействията и да избегнем излишните припокривания. Също така е важно - както задълбочено разисквахме преди известно време в Парламента и считам, че това беше много ползотворно - да обърнем внимание на области, в които съществуват специфични географски условия и, разбира се, да обсъдим въпроса за демографската промяна в Европа, който ще стои много често пред нас и с който трябва да се справим. От една страна, сме свидетели на много сериозни тенденции към обезлюдяване на селските райони и, от друга, на голямо повишаване на привлекателността на градските райони - и в резултат на това не само все повече хора живеят на много малко пространство, но и е налице и съответното обезлюдяване. До известна степен на това може да се противодейства с инвестиции в стара и нова инфраструктура. Това ще допринесе съществено за гарантиране на растеж. Въпросът за партньорството - за сътрудничеството - е много важен, както беше посочено по-специално в доклада на г-жа Mănescu. Да, важно е да развиваме многостепенното управление. Искам обаче конкретно да посоча на Парламента важността на това регионите да привличат за участие местните органи. Когато посещавам регионите и провеждаме обсъждания, понякога оставам с впечатлението, че местните представители не са привличани за участие от страна на регионалните представители и че регионалните представители не са привличани за участие от националните представители. В това отношение, трябва да разработим инструменти. Споделям становищеto ви, но, от друга страна, трябва ясно да заявя, че съвсем естествено трябва да зачитаме конституционната рамка на всяка държава-членка и да я съблюдаваме. Все пак ви подкрепям по въпроса за участието на възможно най-голям брой равнища - а също и на възможно най-голям брой заинтересовани страни, включително и НПО - в разработването на програмите ни за партньорство и инвестиции. Вероятно ще разгледам по-подборно въпроса за финансовия контрол в заключителните си бележки, тъй като вече надвиших времето си за изказване. Искам сърдечно да приветствам новия председател, който поема ръководството на заседанието. Iosif Matula Г-н председател, политиката на сближаване е една от най-важните и успешни политики на Европейския съюз. Договорът от Лисабон дава възможност на териториалните органи да участват по-активно в процеса на вземане на решения, което представлява важна стъпка към истинско многостепенно управление. Това трябва да играе важна роля не само през предстоящия програмен период, но и на всеки етап от изработването и прилагането на стратегията "Европа 2020". Докладът Mănescu, който беше единодушно подкрепен в комисията по регионално развитие, се стреми да насочи вниманието върху правомощията и ролята на регионалните и местните органи в процеса на изпълнение на политиката на сближаване. Докладът подчертава, че многостепенният подход следва да се прилага хоризонтално във всички политики на Европейския съюз. Многостепенното управление е предпоставка за постигане на териториално сближаване и за повишаване на неговия потенциал. То следва да се основава на подход "отдолу-нагоре", като се отчита многообразието от административни системи, съществуващи понастоящем в различните държавите-членки. През текущия програмен период, а и в бъдеще, трябва да бъде поставен по-голям акцент на интегрирания подход, което се отнася не само до подобряване на административния капацитет, но и до използването на инструментите за финансов инженеринг. Ролята на местните и регионалните органи трябва да бъде разширена посредством възприемането на методология за местно развитие, основана на регионални партньорства, по-специално за проекти относно въпроси, свързани с градските, селските и трансграничните райони. Ролята на тези партньорства е да спомогне за постигането на балансирано развитие и те надхвърлят националните рамки, като по този начин допринасят за повишаване на териториалното сближаване на Съюза. В допълнение, те ще подчертаят не само общия потенциал за развитие, но и специфични местни аспекти. Многостепенно управление, основано на ясни, прозрачни процедури, като следствие ще доведе до децентрализация, която все още е недостатъчна в някои държави-членки. Разширяването на ролята на регионалните и местните органи предполага да им бъде възложена отговорност за постигането на по-голяма ефективност на проектите, което ще означава и възприемането на подход, който в по-голяма степен е ориентиран към резултати. Поздравявам г-жа Mănescu и г-н Luhan за отличните доклади, представени от тях, които ще създадат значителна добавена стойност за бъдещето на политиката на сближаване. Евгени Кирилов Г-н председател, позволете ми да поздравя моите колеги г-н Luhan и г-жа Mănescu за отличната им работа. Всички сме съгласни, че политиката на сближаване има важна роля за конкурентоспособността на европейските региони. Що се отнася до продължаване на политиката и на постиженията й, искаме да са налице достатъчни ресурси, или поне да не бъдат съкращавани финансовите средства, предоставяни за политиката на сближаване. Не искаме също така и допълнителна тежест за бенефициерите. Бъдещата структура на политиката на сближаване зависи от решенията, които ще вземем заедно. Комисията обаче трябва да играе основна роля с предложенията, които прави, и в това отношение разчитаме на Вас, г-н Хаан, защото считам, че някои от тези предложения - като например предлаганите предварителни условия за това държавите-членки да получат финансова помощ от Европейския съюз - се нуждаят от допълнително изясняване. Политиките на сближаване за всички региони трябва да бъдат подкрепени и следва да не позволяваме възникването на положение, при което те страдат поради неефективността на някои национални правителства. Тук отново изказвам съгласието си, г-н член на Комисията, че е важно да развием тези равнища. Поради тази причина е от съществено значение да не заменим сложността с условност и да не затрудняваме за пореден път крайните бенфициери. За да гарантираме, че политиката на сближаване ще доведе до положителни резултати, трябва да дадем възможност на регионите да участват активно; нека им позволим да се чувстват ангажирани в процеса, да им предоставим подходящите средства и да гарантираме, че ги използват възможно най-ефективно. Riikka Manner Г-н председател, г-н член на Комисията, първо искам да благодаря на докладчиците за отличната им работа. Тези два доклада действително създават стабилна основа за бъдещето на политиката на сближаване. Жизнеспособна политика на сближаване, която е приложима в Европа като цяло, е задължителна предпоставка за конкурентоспособността ни в световен мащаб и това е неоспоримо. Както каза членът на Комисията, регионалната политика всъщност е инвестиционна политика. Към това също трябва да се стремим в бъдеще. Именно чрез политиката на сближаване можем да работим активно за постигане на целите на стратегията "Европа 2020". За да имаме по-добра научноизследователска и развойна дейност, както и иновации, трябва също така да разглеждаме политиката на сближаване като неразделна част от тези цели и трябва да ги поставим в един по-широк контекст. Политиката на сближаване не е просто въпрос на солидарност. Разбира се, тя е отчасти и това, но тъкмо благодарение на политиката на сближаване разполагаме с добре финансирана научноизследователска и развойна дейност и иновации. Именно поради тази причина е съвсем логично да осигурим същото количество финансови средства за политиката на сближаване през следващия финансов период, каквото сме предоставяли до момента. Петият доклад относно икономическото, социалното и териториалното сближаване отчита безупречно тези фактори и също така е важно да инвестираме повече време и средства в успешно начинание. Докладът на г-жа Mǎnescu също така посочва много добре един ключов и съществен въпрос от политиката на сближаване, а именно как да бъде създадена политика, която е добра и която взема под внимание всяко равнище. Например имахме някои разочароващи резултати що се отнася до числата, свързани с изпълнението. Като участници в регионалната политика трябва да подходим сериозно към тези проблеми на политиката на сближаване и също така да се опитаме да намерим решения за тях. Считам, че докладът на г-жа Mǎnescu съдържа отлични текстове и по отношение на тези въпроси. Jean-Paul Besset Г-н председател, изказването ми ще бъде съсредоточено върху доклада на г-н Luhan. Регионалните политики на сближаване играят важна роля за Европа с оглед на икономическо развитие, което е балансирано, социално хармонично и екологично ефективно, с други думи, развитие, което в крайна сметка е конкурентноспособно в световен мащаб. Благодаря на г-н Luhan за това, че включи някои от нашите изменения, насочени към установяване на нисковъглеродна икономика, която гарантира биоразнообразие. Не можем обаче да подкрепим неговата резолюция, защото тя разглежда политиката на сближаване като инструмент за глобална конкурентоспособност, което все още считаме за твърде ограничено, стеснено и неадекватно. Трябва да отбележим два проблемни аспекта. Първо, докладчикът разчита почти изцяло на количествени измерения що се отнася до инфраструктурата като движеща сила на растежа, приемайки за свой основен критерий нейното увеличаване. Не считаме, че това е подходящо в настоящото положение. Той например посочва 246 оперативни програми в областта на научноизследователската и развойната дейност и е горд с тях, но не задава въпроса каква е тяхната цел. Научните изследвания заслужават подкрепа, но трябва да знаем каква е тяхната цел. Вторият проблемен аспект е свързан с това, че докладчикът не предлага достатъчно ясни планове. Бихме искали да видим ясен избор, който да ни помогне да се справим с предизвикателствата, посочени в доклада му, избор на "зелена икономика", на Зелен нов курс, който е единствено възможният избор с цел развитие на Европа и нейните региони. Charalampos Angourakis Г-н председател, тези доклади са също толкова антисоциални, колкото и стратегическите планове на монополните групи в Европейския съюз и на буржоазните правителства, които им слугуват. Никога не е имало, нито пък някога ще има, сближаване в Европейския съюз, въпреки усилията, които се полагат за използване на политическото сближаване с цел манипулиране на обществеността. Политиката на Европейския съюз се характеризира с два основни елемента: първият е дълбоко вкорененото неравенство, което е специфична черта на капиталистическия метод на развитие, а вторият основен елемент е, че никакви средства на Общността не се разпределят за социални нужди; средствата се харчат за дейности и инфраструктура, които да увеличат възвращаемостта на капитала и бързите печалби на монополните групи посредством публично-частни партньорства. Днес, намирайки се все още в капиталистическата криза, дори този подвеждащо наименован принцип на солидарност на Общността бива загърбен и заменен от конкурентоспособността на капитала. Докладите и плановете на политическите представители на капитала за бъдещата политика на сближаване служат на конюнктурните нужди на икономически групировки, целят по-бързо преструктуриране на капитала посредством антисоциалната стратегия "ЕС 2020" и осъществяват яростна атака срещу правата на труд, осигуровки и социални права на работническата класа. Европейският съюз и методът на капиталистическо развитие не могат да отговорят на неотложните потребности, като например защита от земетресения, образование, здравеопазване и социално осигуряване. Именно поради тази причина напускането на Европейския съюз е по-належащо от всякога, както е неотложна и необходимостта от борба за планирана социалистическа икономика. Trevor Colman Г-н председател, вземам думата тази вечер, тъй като г-н Bufton, който трябваше да направи изказване, не се чувства добре. Правя изказване от негово име. Както добре ни е известно, заедно с общата селскостопанска политика регионалните фондове представляват най-голямата част от бюджета на Европейския съюз. В продължение на десетилетия англичаните бяха принудени да плащат сметката за различни проекти в целия Европейски съюз, повечето от които не носеха никакви ползи на данъкоплатците в Обединеното кралство. Неотдавна Бюрото за разследваща журналистика в Обединеното кралство разкри факта, че регионалните фондове на Европейския съюз се използват за подкрепа на дружества за търговия с оръжие в Източна Европа, като някои от проектите са получили финансиране, възлизащо на милиони евро, въпреки че това са едни от най-богатите дружества. Нима действително са им необходими субсидии от Европейския съюз? Предвид мащаба на измамите и неефикасното разходване на средства в този бюджетен ред и това, че дори не се използва за целите, посочвани от неговите поддръжници, призовавам коалицията в Обединеното кралство да се оттегли от финансирането, тъй като тези средства са ни необходими в собствената ни страна - още едно основание да напуснем Европейския съюз. Csanád Szegedi (HU) Г-н председател, госпожи и господа, Унгария определено е в специална позиция, когато става въпрос за създаването и подкрепата на региони, състоящи се от трансгранични икономически единици. Исторически факт е, че в миналото тези региони са били част Карпатския басейн. Поради тази причина членовете на Движението за по-добра Унгария (Jobbik) подкрепят сътрудничеството между регионите и считат, че е необходимо то да продължи и при сегашното положение, което би могло допълнително да намали временните пречки, поставени пред унгарския народ. Вместо обаче ресурсите да бъдат директно разпределяни и контролирани от Брюксел, можем да си представим само вариант, при който финансирането е под формата на проекти, стартирани и одобрени при съвместно сътрудничество, основано на партньорство между заинтересованите страни. На местно и регионално равнище определянето и управлението на проблемни въпроси може да бъде по-ефективно, като се взима под внимание трансграничният характер на икономически свързаните региони, посочени като пример. Това следва да бъде подкрепено дори и ако разглеждаме само икономическите съображения. Също така следва да бъдат подкрепени и опростяването на правилата, участието на МСП в европейски проекти и процесът на помагане на по-слабо икономически развити региони да наваксат, в случай че тези популярни мерки не доведат до увеличаване на правомощията и контролната роля на Брюксел и на Комисията за сметка на националния контрол. Отдаването на приоритет на регионите и предоставянето на същите на пряка икономическа подкрепа може дори да сложи начало на нова ера за унгарците от Карпатския басейн. Jan Olbrycht (PL) Г-н председател, малко европейски политически стратегии предизвикват толкова много емоции и противоречия. Политиката на сближаване, считана от едни за идеален пример за социалистическа политика, е считана от други за капиталистическа. Трети пък считат, че е справедлива политика, а четвърти - че е несправедлива. Някои виждат в нея начин за туширане на диспропорциите, докато други считат, че тя укрепва конкурентоспособността. Всъщност няма противоречия в самата политика, която най-общо е предназначена да насърчи по-голяма степен на сближаване между различните райони на Европейския съюз не само що се отнася до социална справедливост, но и по отношение на равни възможности в областта на конкурентоспособността. С други думи, това е сближаване за конкурентоспособност. И двата доклада съдържат такива аспекти и посочват определени въпроси, които са важни не само с оглед на днешното положение, но и като предмет на разисквания за бъдещето на политиката на сближаване. Бих искал да насоча вниманието върху факта, че и двата доклада поставят специален акцент върху принципа на партньорство. Призовавам г-н члена на Комисията да помисли задълбочено върху това дали да бъде поставено изискване към държавите-членки в предлагания договор за развитие. Такова изискване би посочвало, че преди подписване на договор, държавата-членка съгласува всички насоки за развитие, приоритети и принципи с местните и регионалните партньори. Това следва да бъде задължително, така че Европейската комисия да може безпристрастно да възложи на всяка държава-членка отговорност за изпълнение на нейната част от политиката на сближаване. Georgios Stavrakakis (EL) Г-н председател, г-н член на Комисията, бих искал в началото да поздравя и да благодаря на докладчика, г-жа Mănescu, за отличното й сътрудничество и за факта, че тя беше подготвена напълно да обсъди и да вземе под внимание предложенията, направени от колегите във връзка със съдържанието на доклада. Що се отнася до текста на доклада, който разискваме, няма съмнение, че доброто управление е от ключово значение за успеха на всяка политика и особено на политиката на сближаване, която е основана на съвместното управление, по-голямата част от отговорността за което е прехвърлена на националните и регионалните органи. Има само един отговор на предизвикателствата на тази сложна административна система: многостепенно управление. Искам по-специално да подчертая, че ако вземем под внимание бъдещата насока на политиката на сближаване, поне тази, която до известна степен ще е ясна в петия доклад за сближаването, многостепенното управление както в хоризонтално, така и във вертикално направление, ще бъде средство за осигуряване на жизнеспособността на всяка инициатива за развитие и за успеха на политиката. Приветствам също така призива за опростени правила и по-голяма техническа помощ за местните органи от страна на Европейската комисия като фактори, които ще гарантират по-активно участие в програми от страна на потенциалните бенефициери и по-ефективно усвояване на средства. Оценките, които се изготвят в момента от Европейската комисия, ни предоставят информация за това кои органи имат постоянни проблеми по отношение на управленските си способности при изпълнение на програмите за политическо сближаване. Както се отбелязва в доклада, допълнителна техническа помощ за тези органи в съчетание с укрепване на инициативата "Обучение за обучители" ще повиши управленските способности дори на най-малкия орган на местно равнище. В заключение, считам, че по-уеднаквени и хармонизирани правила за структурните фондове ще осигурят стабилна основа за усилията, насочени към опростяване и добро финансово управление. Филиз Хакъева Хюсменова Г-н председател, само преди дни Комисията гласува екшън плана на Дунавската стратегия, затова ще погледна доклада на г-н Luhan през призмата на това събитие. Още повече, че в мотивите му е посочено, че той има за цел да стимулира дебат за зависимостта и допълняемостта на мерките на европейско и национално равнище. Бих добавила и на регионално. Докладът очертава рамка, в която политиката на сближаване може да играе роля за подобряване на конкурентоспособността на Съюза. В него не се визира изрично ролята на макрорегионите в този процес, но анализът показва, че точно такава рамка в умален модел вече представлява Дунавската стратегия, както и предхождащата я Балтийска. Откривам припокриване на условията, посочени в доклада с реалното им присъствие в Дунавския екшън план. Нещо повече, тезите за повишаване на конкурентоспособността в доклада са основополагащи за стратегията. Например, в доклада се залага на изграждането на връзки с други територии. Подчертава се, че държавите-членки трябва да подкрепят местно ориентирания подход за формулиране и изпълнение на политиката на сближаване. А всичко това са техниките на работа, заложени в новата политика за Дунавския макрорегион. Аз адмирирам и тезата в доклада, че е важно да продължи подкрепата преди всичко към изоставащите региони. Така Дунавската стратегия се явява като частен случай на доклада на г-н Luhan, напълно в съответствие с изводите в него. Сравнението, което правя, идва да покаже верния път на политиката на сближаване. Считам, че тези принципи и начини на действие следва да са основа за политиката на сближаване през следващия програмен период, включително и ориентираната към резултати местна политика чрез макрорегионите. Elisabeth Schroedter (DE) Г-н председател, искам да благодаря на докладчика относно доброто управление; по-специално, искам да изразя благодарността си за доброто й сътрудничество и да я поздравя за отличния доклад. Той показва на Комисията към какво трябва да се стремим в бъдеще по-специално в областта на принципа на партньорство. Посочва как да се гарантира, че местните и регионалните равнища също взимат участие и как икономическите и социалните партньори, а така също и представителите на гражданското общество, трябва да участват във всички етапи - в прилагането и оценката на структурния фонд. Това представлява ангажимент от страна на държавите-членки за реално партньорство. Това означава, че партньорите ще могат да разговарят с администрациите като с равни чрез инициативи за обучение и финансова подкрепа; това означава, че партньорите ще имат реално влияние върху формата на програмите. До момента обаче сме свидетели на слаба ангажираност от страна на Комисията. Това се отнася както за настоящия период, така и за предложенията, направени от нея по този въпрос. Приветствам казаното от г-н Olbrycht, че за да стане факт този договор за партньорство за развитие и инвестиции, единствено възможният начин е да бъде налице партньорство и че партньорите участват на равни начала в разработването на тези планове. В противен случай съществува риск от Европа на регионите да се превърнем в Европа на държавите-членки, а това съвсем не е нашата цел. Целта ни е регионално развитие и участие на местните и регионалните равнища, на икономическите и социалните партньори, и на гражданското общество. João Ferreira (PT) Г-н председател, това разискване се състои в подходящ момент, защото икономическите, социалните и териториалните различия в Европейския съюз се изострят до тревожна степен: съществуващите неравенства между държавите и регионите и на регионите в самите държави стават все-по-драстични. Съвсем очевидно не успяхме да постигнем териториално сближаване. Политиката на сближаване не съществува изолирано от други области на политиката: тя влияе и е повлияна значително от доминиращите политически насоки и макроикономическа рамка. Посегателствата на възнагражденията и правата на работниците, разрушаването и влошаването на обществените услуги, посегателството над социалните функции на държавата и съкращаването на публичните инвестиции са неразделна част от икономическите и паричните политики, които Европейският съюз налага на държавите-членки. Има политики, които водят до увеличаване на бедността и неравенството и които ежедневно ни пречат да постигнем напредък в областта на сближаването. Истината е, че политиката на сближаване не успя да противодейства на влиянието или дисбалансите, до които доведе интегрирането на икономики с много различни равнища на развитие в единния пазар или в Икономическия и паричен съюз. Недостигът на средства, предназначени за сближаване, и непоследователността на макроикономическите политики, които са насочени единствено към сближаване на хартия, но на практика правят сближаването нежизнеспособно, са съществени причини, които трябва да бъдат коригирани, посредством увеличаване на бюджетните средства за сближаване и коренна промяна на макроикономическата политика. Подкрепата за производството и развитието на производствените възможности на всяка страна и регион, използването на пълните възможности на местния потенциал на всяка една, посредством устойчивото използване на ресурсите й, опазването на околната среда и създаването на работни места с права, както и укрепване на схемите за социално осигуряване и обществените услуги, са от ключово стратегическо значение за ефективно икономическо, социално и териториално сближаване. Giancarlo Scottà (IT) Г-н председател, госпожи и господа, приветствам доклада на г-жа Mănescu. Многостепенното управление играе ключова роля в политиката на сближаване и в това отношение многостепенният подход, който осигурява сътрудничество и споделени отговорности между различните равнища на управление, се прилага на практика при управлението на средствата за регионално развитие. Комисията насърчава инициативи, благоприятстващи регионалните и местните органи. Трябва да има по-голям стимул за подкрепа на такива предложения, за да се гарантира реална координация и ефективно изпълнение на европейските програми. Партньорството трябва да бъде гарантирано от култура, основана на диалог между различните участващи страни. Сътрудничеството на регионално равнище трябва да бъде прозрачно и трябва да гарантира справедливо представителство на всички участници. Поради тази причина е важно да се осигури подходящо обучение на регионалните и местните представители, посредством инициативи като "Еразъм" за регионалните и местните служители, а финансирането им трябва да се осигури от Комисията. Това е полезно както за обмена на добри практики, така и за подобряване на качеството и ефективността на управлението на Кохезионния фонд. Joachim Zeller (DE) Г-н председател, госпожи и господа, първо - може да се съжалява, че важно разискване относно политиката на сближаване за пореден път беше изтикано в дъното на дневния ред. Не е никак справедливо спрямо тази политика и важността, която тя има. Искам да благодаря на докладчиците за работата им, която за пореден път настоятелно ни подчерта област на политиката, в която Европейският съюз е отбелязал значителни успехи - а именно политиката на сближаване - и факта, че е от ключово значение да продължим тази политика и да го направим в политическа система с множество равнища - с други думи, многостепенно управление. Проектите по политиката на сближаване правят европейските действия съвсем осезаеми за нашите граждани: в инфраструктурни, в социални проекти, при подкрепата за научни изследвания, иновации, за запазването на конкурентоспособността и заетостта в регионите. В настоящото разискване относно бъдещето на Европейския съюз заедно с въпросите за валутата и финансите следва да засегнем също толкова задълбочено и въпроса за това какво е необходимо на Европейския съюз, за да гарантира вътрешното си сближаване, така че държави и региони да не бъдат откъснати икономически, социално или политически. В крайна сметка, когато сме изправени пред глобални предизвикателства и появата на нови конкуренти на световния пазар, се нуждаем от по-голяма сплотеност и уеднаквяване. Политиката на сближаване може да допринесе много в това отношение. За тази цел обаче трябва да насочим в по-голяма степен политиката на сближаване към онези проекти и проектни области, които помагат на Европа като цяло да постига напредък, които дават възможност на силните да останат силни, а на слабите осигуряват възможността да преодолеят изоставането от силните. Считам, че за да постигнем това трябва да запазим и да разширим целите на политиката на сближаване, които се прилагат към момента. В същото време обаче смятам, че е необходимо да поставим повече условия за финансирането и то да бъде съсредоточено в по-голяма степен върху инициативи в Централна Европа, било то в транспортния сектор, в енергийния сектор, в регионалното развитие и градоустройството, или в научни изследвания и иновации. Считам, че пътят, начертан от Комисията в изготвения от нея Пети доклад за сближаването, е неразделна част от това - а именно, да интегрира средствата в една обща стратегическа рамка, която да създаде партньорство за развитие и иновации между Комисията, държавите-членки и представителите на регионите. Той обаче предвижда и участие на местните и регионалните администрации на възможно най-ранен етап от процес. По този начин новите форми на регионално сътрудничество могат реално да подкрепят процеса на развитие на истинско многостепенно управление. Г-н председател, изразявам надеждата си, че ще ми позволите да направя още един коментар по казаното от г-н Colman, който, за съжаление, вече не е в залата. Искам да му припомня, че Европейският съюз е доброволен съюз на държави. Ако дадена държава желае да го напусне, тя има право да го направи. Не считам обаче, че именно това желаят гражданите на Шотландия, Уелс, Северна Ирландия и Англия. Erminia Mazzoni (IT) Г-н председател, г-н член на Комисията, госпожи и господа, днес полагаме основите за "Европа 2020", като смятаме, че тя ще бъде всеобхватна, разумна и иновативна и в хода на този процес трябва ясно да посочим предизвикателствата, пред които сме изправени в глобален контекст. За да пожънем успех в областта на конкурентоспособността, трябва да успеем да създадем еднакви равнища в самия Европейски съюз. Трите аспекта на политиката на сближаване - социалният, икономическият и териториалният - заедно със структурните фондове, са инструментите, върху които трябва да съсредоточим основната част от вниманието си. Всъщност не трябва да мислим за съкращенията, необходими за преодоляване на финансовата криза, които да наложим спрямо политиката на сближаване. Тъкмо обратното - трябва да поемем отговорността за изпълнението й, за отстраняване на недостатъците й. Според събраните данни и анализа на получените резултати комисията по регионално развитие подчертава в доклада на г-н Luhan тясната връзка между конкуренция и сближаване и предлага коригиращи действия за следващия програмен период. Няма съмнение, че Европа може да стане конкурентоспособна единствено ако успее да преодолее регионалните различия, съществуващи между отделните региони. Във връзка с това искам да благодаря на г-н Luhan, че прие предложеното от мен изменение, целящо да подчертае отново възможността за въвеждане на благоприятни данъчни разпоредби за преходни периоди не по-дълги от пет години - възможност, която вече съществува в резолюцията, гласувана от Парламента през февруари 2006 г. Това е ефективен начин да избегнем част от трудностите, които се появяват при прилагането на политиката на сближаване, като например сложните процедури, недостатъчните проверки и необходимостта от по-ефективен мониторинг. Във връзка с тези въпроси са внесени поредица от изменения, които да оптимизират въздействието на политиката на сближаване и по този начин да повишат икономическата конкурентоспособност на Съюза. Както се посочва в доклада на г-н Luhan, трябва да бъде поставен акцент както върху хоризонталните, така върху вертикалните партньорства между местните органи, а така също и върху съфинансирането - елементи, които трябва да бъдат считани за основни принципи. Важно е също така да се ускори опростяването на процедурите и достъпът до финансиране, като също толкова важно е и да бъде възприет интегриран подход към разпределяне на средствата и запазването на преходните режими, особено в този труден период. Процесът на вземане на решения "отдолу-нагоре", в който участват заинтересованите региони, гарантира подкрепа за развитието чрез възползване от регионалните особености. В заключение искам да заявя, че докладът подчертава две основни цели в това отношение: иновации и инфраструктура. Считам, че докладът е важен, защото ни предоставя ясна стратегия за изчерпателни мерки, насочени към решаване на проблема, съдържащ се в заглавието на доклада. Председател Искам да ви кажа, че в качеството си на лицето в Бюрото на Европейския парламент, което отговаря за устните и писмените преводи, ще помоля присъстващите в залата да включат светлинния индикатор, който имам при себе си, указващ, че устните преводачи не могат да ви следват на всяко място в залата, защото не им помага особено, ако уведомяват единствено мен. Разбира се, мога и лично да ви уведомявам, но считам, че ще бъде по-лесно, ако включим светлинния индикатор на всяко отделно място. Nuno Teixeira (PT) Г-н председател, искам в началото да поздравя г-н Luhan и г-жа Mănescu за забележителната им работа по съответните доклади. Двамата допринесоха значително за провежданото в момента обсъждане на новата политика на сближаване за периода 2014-2020 г. Сега повече от всякога е от ключово значение да постигнем икономическо, социално и териториално сближаване, за да укрепим конкурентоспособността на Европейския съюз в глобален мащаб. Тази цел е постижима само при условие че сме наясно, че единственият начин да изградим Европа, която е вътрешно съгласувана и е конкурентоспособна във външен план, е посредством укрепването и развитието на регионалното измерение. Искам по-специално да подчертая три аспекта, които считам за основни: първо, децентрализация, която да гарантира, че местните и регионалните органи, особено органите със законодателни правомощия, участват по-активно и допринасят повече за по-доброто прилагане на политиката на сближаване; второ, настоятелното изискване към държавите-членки да канят регионални и местни органи да участват на равни начала с националните органи и представители в преговорите относно бъдещето на структурните фондове; и, трето, засилването на ролята на регионалните органи при изготвянето, управлението и изпълнението на програмите. Единствено чрез по-активното участие на тези органи в целия процес ще бъде възможно да спазим принципа на субсидиарност. Друг аспект, който считам за изключително важен, е стремежът към опростяване на структурата на фондовете в периода след 2013 г. не като резултат от икономическата криза, а по-скоро като общ принцип за бъдещата политика на сближаване с цел да се улесни усвояването на средствата. Голямата загриженост, залегнала в Договора от Лисабон, беше как да доближим Европа до гражданите й. Вместо просто да постигнем тази цел, нека също така да улесним живота на тези граждани, като не допускаме излишни административни тежести, които ги възпират от участие. Само така ще постигнем истинското териториално сближаване. Само по този начин ще успеем да намалим драстичните различия, които съществуват днес в Европейския съюз и съществуващата в момента пропаст между богати и бедни региони. По-активното участие също така означава и по-голяма отговорност и тъкмо тази отговорност следва да бъде поета и споделена между всички, което представлява начин да постигнем повече и по-добри резултати по пътя към изграждането на по-силна и по-конкурентоспособна Европа. Hermann Winkler (DE) Г-н председател, госпожи и господа, аз искам също да поздравя и да благодаря на двамата докладчици за успешната им работа. По-специално, приветствам бележките на г-н Luhan относно въпроса за "Бъдещата архитектура на политиката на сближаване след 2013 г.". Макар заключенията относно Петия доклад за сближаването вече да очертават първоначалните идеи на Комисията по този въпрос, докладът на г-н Luhan представлява важен принос за определяне на становището на Парламента спрямо Комисията. Ето защо и аз също като докладчика считам, че е напълно логично в бъдеще политиката на сближаване да бъде в хармония с целите на стратегията "ЕС 2020". Все пак отделните региони трябва да имат възможност да определят сами приоритетните си области. Не всички региони са еднакви; дори в самите държави-членки отделните региони се различават. Максимален брой от два или три приоритета - единият от които може вече да е определен като задължителен - предоставя на регионите малки възможности за действие. Регионите се нуждаят от възможности за инвестиции в инфраструктурата и хората си в зависимост от своите собствени приоритет. При сегашните условия конкретни въпроси, като например демографските промени може да останат на заден план. Това няма съвсем да бъде регионална политика, адаптирана към нуждите на регионите, за която Комисията винаги говори. Ето защо считам, че ние като Парламент трябва ясно да посочим още в самото начало, че не трябва да се позволява регионите да бъдат поставяни в по-слаба позиция спрямо държавите-членки. Принципът на партньорство трябва да бъде допълнително укрепен. Значението на регионите на Европейския съюз е различно в зависимост от структурата на държавата. Поради тази причина трябва да бъде отделено особено внимание на принципа на субсидиарност. Той трябва да бъде взет под внимание в идеята на Комисията за създаване в бъдеще на партньорства за иновации и развитие между Комисията и държавите-членки. Без да навлизам в твърде много подробности, се надявам да мога за кратко да поговоря за важността на цел 3. Напълно съм съгласен с докладчика, когато говори за трудностите на граничните територии на Европейския съюз - както по вътрешните, така и по външните граници. На тази цел трябва да бъде поставен по-силен акцент в бъдеще. Считам, че цел 3 не получи достатъчно внимание в хода на настоящото разискване относно бъдещето на политиката на сближаване. По-специално, сътрудничеството между регионите, намиращи се на бившите външни граници на Европейския съюз - тук имам предвид моя роден регион Саксония - трябва да бъде развито в далеч по-голяма степен. Barbara Matera (IT) Г-н председател, госпожи и господа, данните, предоставени от Европейската сметна палата в годишните доклади през 2006 г. и 2008 г. относно системите за контрол по отношение на политиката на сближаване, определено будят тревога. Тези системи не бяха толкова ефективни, колкото се очакваше; с 12% грешки при възстановяването на разходите за 2006 г. и 11% за 2008 г. За да бъде намален този процент грешки, Европейската комисия трябва да засили контролната си роля по отношение на местните и регионалните политики. Разработването на насоки за държавните и частните организации и създаването на схема за обучение и мобилност относно начина за практическо прилагане на политиките за многостепенно управление ще представляват ефективни мерки за подобряване на регионалната политика. Също така държавите-членки трябва да укрепят ролята на регионалните и местните органи по-специално след влизането в сила на Договора от Лисабон. Също толкова наложително е и да бъде улеснено трансграничното регионално сътрудничество; всъщност в много райони на Европейския съюз съществува огромен потенциал за сътрудничество между региони и местни общности на граничещи държави-членки по-специално в сектори като туризъм, селско стопанство, промишленост и околна среда. Ще се възползвам от факта, че завърших изказването си в рамките на определеното време, за да благодаря на устните преводачи, които винаги проявяват разбиране. Jan Kozłowski (PL) Г-н председател, г-н член на Комисията, в началото искам да подчертая, че считам доклада за особено важен и да поздравя докладчика, г-н Luhan, за отличната работа. Смятам, че политиката на сближаване следва да бъде водещата политика на Европейския съюз и че в бъдеще значимостта й трябва да нараства. Като хоризонтална политика тя следва да задава направленията, в които да се насочат секторните политики, и да допринася за повишаване на конкурентоспособността на европейските региони и укрепване на позицията на Европейския съюз на световните пазари. Системата за изпълнение на политиката на сближаване трябва да бъде съвременна и гъвкава, основана на модела за многостепенно управление, както беше посочено многократно. Тя също така следва да насърчава координацията на структурните фондове с други европейски инструменти и с национални фондове. Ръководех регион с 2 200 000 жители в продължение на два мандата и отговарях за прилагането на инструментите на политиката на сближаване въз основа както на централизиран модел - между 2004 г. и 2006 г. - така и на децентрализиран модел - регионалната оперативна програма - между 2007 г. и 2013 г. Този опит ми дава право да заявя напълно отговорно, че децентрализираният модел дава възможност за по-добро използване на местния потенциал за изпълнение на стратегически решения и постигането на положителни промени, което ми дава основание да считам, че целите следва да се съгласуват на европейско равнище, но начините за постигането им следва да бъдат определени съгласно принципа на субсидиарността на най-подходящото равнище, което в случая на политиката на сближаване означава регионално и местно равнище. В същото време е изключително важно да обвържем усвояването на средствата с постигането на измерими цели и резултати: икономически растеж и по-високо равнище на заетост, както и социално приобщаване. Elena Băsescu (RO) Г-н председател, аз също искам да поздравя моя колега, г-н Luhan, за усилията му по съставянето на доклада, който е особено важен и за Румъния. Считам, че стратегията "Европа 2020" трябва да насърчава план за устойчиво развитие. В това отношение, е необходимо както по-активно външно представителство, така и по-ефективна вътрешна координация. Докладът е важен, защото в него се посочват постиженията на политиката на сближаване. Всъщност основно място се отделя на насърчаване на глобалната конкурентоспособност на регионите. Разпределянето на средства за проекти за инвестиции и развитие определено ще донесе огромна полза на нашата страна. Следва да се посочи, че Румъния може да отговаря на изискванията за значителни средства както в момента, така и в периода след 2013 г. Във връзка с това на национално равнище имаше... (Председателят отнема думата на оратора) Luís Paulo Alves (PT) Г-н председател, г-н член на Комисията, вярно е, че политиката на сближаване е от важно значение като фактор за повишаване на растежа и просперитета, а също и за насърчаване на балансирано развитие на регионите. Вярно е, че балансираното развитие на регионите е от ключово значение за функционирането на вътрешния пазар и на самия Съюз и че политиката на сближаване е от основно значение за постигане на целите на стратегията "Европа 2020". Също така е вярно, че политиката на сближаване е от полза за околната среда, за създаването на работни места и за развитието и изграждането на съвременна транспортна мрежа. Предвид казаното, г-н председател, г-н член на Комисията, е неприемлив фактът, че Комисията в момента се възползва от успехите на тези региони и желае да ги използва като заплаха срещу държави-членки, които не отговарят на макроикономическите критерии. Това е в сила особено предвид факта, че при тези ситуации регионите дори не са участвали и нямат преки отговорности, а също и като се има предвид, че именно те ще бъдат най-засегнати от ограниченията за използването на структурните фондове. Това е погрешно, г-н член на Комисията, и бих искал да чуя Вашия отговор. Alfreds Rubiks (LV) Г-н председател, искам да насоча вниманието на Парламента към социалното сближаване. Считам, че е трудно, когато разговарям с гласоподавателите, да обяснявам, че тук взимаме решенията след задълбочени и целенасочени разисквания, а в същото време стандартът им на живот се е влошил след присъединяването към Европейския съюз. Имам предвид Латвия. Тридесет и четири процента от населението на Латвия в момента преживява с минимални средства за съществуване и е ръба на бедността. Минималната пенсия е 64 латвийски лата, което е доходът на 12% от населението. Чутото и видяното от мен в тази зала, онова, което прочетох в докладите, са неща, които аз поне не мога да подкрепя, защото не считам, че на социалните въпроси е отделено съществено внимание. Повтарям - тук ни се предлага още по-голяма либерализация на пазара, конкурентоспособност... (Председателят отнема думата на оратора) Peter Jahr (DE) Г-н председател, искам да направя четири бележки по тези доклади. Първият е, че съществуването на Европейския съюз придобива смисъл за хората единствено ако се опитва да намали икономическите, социалните и териториалните различия. Вторият е, че европейската политика на сближаване е инструментът от решаващо значение на финансовата политика за постигане на тази цел. Третата ми бележка е свързана с това, че онези, които отправят критики, следва все пак да предложат алтернатива. Ако нямат такава, нека просто да си мълчат. На четвърто място, искам да кажа, че родният ми район - родом съм от Източна Германия - е област, в който тази политика допринесе за икономическото развитие. Вървим по правилния път, но ни предстои още много. Ето защо ще продължим да се нуждаем от допълнителна подкрепа след 2013 г., за да запазим темповете на напредък. Seán Kelly (EN) Г-н председател, Тип О'Нийл, великият американски политик с ирландски корени, беше казал, че всяка политика е местна. Същото може да се каже и за Европейския съюз по отношение на развитието. Всяко развитие е регионално. Конкретен отличен пример за това е успехът на моята страна по проектите от политиката на сближаване, след като се присъединихме към Европейския съюз. Имахме БВП малко над половината от средния, когато се присъединихме през 1973 г., а в момента имаме един път и половина средния БВП, независимо от финансовите трудности, които има страната в момента. Второ, в хода на процеса един от основните аспекти за нас ще бъде да опростим процедурата и да поставим акцент върху резултатите и добавената стойност и също така да се опитаме да намалим бюрокрацията и регулацията. Човек може да си попълва формуляри от тук до вратата на Парламента, но ако няма добавена стойност - полза никаква. Ако съумеем да постигнем това, ще можем да продължим с напредъка и определено очаквам с нетърпение да видя регионалната политика... (Председателят отнема думата на оратора) Miroslav Mikolášik (SK) Г-н председател, ефективното прилагане на политиката на сближаване, която в момента е доста децентрализирана, изисква отговорностите на органите от регионално и местно равнище да бъдат допълнително засилени, тъй като тези органи най-добре разбират нуждите на даден район и на неговите жители. Изразявам твърдото си убеждение, че създаването на реално партньорство с регионалните и местните органи изисква по-ясно определение на така наречения принцип на партньорство, както и активното участие на местните и регионалните органи в консултациите относно регионалната политика на Европейския съюз. Искам да подчертая, че осигуряването на по-добра координация между отделните равнища на контрол, по-голямата гъвкавост, по-прозрачните и ясни процедури са характеристики не само на добро управление на обществените дейности, но преди всичко следва да улеснят усвояването на средства и да увеличат участието на потенциални партньори в проекти. Йоханес Хаан Г-н председател, искам да изкажа благодарността си за оживеното разискване и да използвам възможността да кажа още няколко думи относно средствата за финансов контрол. Както винаги подчертавам, когато ми се отдаде възможност, трябва действително да се захванем с този въпрос и да опростим нещата, по-специално с оглед на факта, че трябва да положим повече усилия, за да гарантираме, че малките и средните предприятия също могат да се възползват от възможностите, които желаем да осигурим посредством европейско финансиране, а така също револвиращите фондове например, които искаме да предоставяме по-активно в бъдеще; също така трябва действително да намерим начин как да сведем до минимум бюрокрацията. От друга страна, постоянно ми се налага да подчертавам, че голяма част от бюрократичната тежест се появява на национално равнище. С други думи, не цялата бюрократична тежест, която е свързана с европейските проекти, произтича от Брюксел; по-скоро това е съчетан резултат от процеси на национално и европейско равнище. Трябва да работим заедно по въпроса. Г-жо Mănescu, съгласен съм Вас, че трябва да положим усилия за разработването на стандарти в тази област - макар, разбира се, да не мога да пренебрегна напълно националното законодателство и условия. По-принцип обаче съм напълно съгласен с Вас. Темата за условността изисква задълбочено обсъждане, за което в момента нямаме време. Несъмнено тук става въпрос, че всяка отделна страна и всеки отделен регион, когато е необходимо, трябва да намери причините за забавянето на изпълнението на проекти; те вече са ни известни като цяло. В повечето случи не става въпрос за пари - или поне това не е основната причина - а по-скоро за други недостатъци. Логиката, залегнала в условността, е тези причини да бъдат отстранени предварително, за да се гарантира по-бърза обработка на следващите етапи, което е в интерес на всички засегнати страни. Благодаря също така и на ораторите, които споменаха договора за развитие и партньорство и факта, че това представлява възможност, както посочи г-н Olbrycht, да насърчим по-нататъшното участие на регионалните и местните органи. Ще е необходимо известно преосмисляне в тази насока що се отнася до това как можем на практика да го приложим по един институционализиран начин и нека не забравяме, че този начин трябва да е приемлив за държавите-членки. По този въпрос разчитам и се опирам на подкрепата и съдействието на Европейския парламент, тъй като той, Комисията и Комитетът на регионите споделят едно и също становище. Има обаче и още един участник - държавите-членки. Трябва да ги убедим, че и те ще имат полза от добавена стойност, ако привлекат за участие повече хора при планирането на програмите и по този начин самите хора ще бъдат много по-съпричастни към тях. Благодаря и за бележките - струва ми се бяха от страна на групата на Зелените/Европейски свободен алианс - свързани с растежа. Подкрепям качествен и количествен растеж. Нуждаем се и от двата. Да вземем например научните изследвания: те всъщност попадат в групата на качествения растеж. Ако една от основните ни цели е увеличаване на дяла от възобновяема енергия например, но като цяло искаме и да бъдем по-енергийно ефективни, важна тема на научно изследване би бил въпросът "Как мога да съхранявам електричество, да ми бъде под ръка и да го използвам, когато ми е необходимо?", за да можем да направим производството на електроенергия дори по-ефективно. Общо взето едно нещо е ясно: можем да постигнем целите си единствено при условие че успеем на практика да създадем регионална политика, която достига до всички региони на Европа. Както беше посочено днес, прилагането на стратегията "ЕС 2020" е възможно единствено ако успеем да пренесем и изпълним тази политика във всички региони, но като взимаме под внимание местните нужди и изисквания. Отново изказвам голямата си благодарност по-специално на двамата докладчици за отлично свършената работа. Petru Constantin Luhan Г-н председател, искам в началото да благодаря на колегите, които участваха в изготвянето на доклада и в крайна сметка допринасят за политиката на сближаване и нейното бъдеще. Искам също така да благодаря на докладчиците в сянка, които внесоха изменения и направиха предложения, които бяха не по-малко важни, а също и защото успяхме толкова безпроблемно да постигнем съгласие. Няма подробно да се спирам на казаното дотук. Искам също така да ви благодаря за любезните бележки, отправени към мен. Искам обаче да подчертая по-специално казаното от г-н члена на Комисията, чиито коментари заслужават да бъдат подкрепени. Той каза, че политиката на сближаване е политика на инвестиране в региони и хора, което е предпоставка за подобряване на стандарта на живот в регионите на Европейския съюз. Напълно съм съгласен с този възглед. Също така съм съгласен, че имаме подкрепата Ви - за което сме Ви благодарни - за увеличаване на инвестиции във всички видове инфраструктура, което е основна предпоставка за отстраняване на различията в Европейския съюз. Що се отнася до становището, изразено от г-н Besset, искам само да заявя, че ако беше прочел внимателно доклада, щеше да разбере, че в него също така се посочва икономически растеж, основан на екологична икономика. В него също така правя директна препратка към стратегията "ЕС 2020", в която също се посочва екологична икономика. Именно поради тази причина докладът получава в момента тази широка подкрепа. Благодаря на всички още веднъж и се надявам, че бъдещата политика на сближаване ще отбелязва напредък в правилната посока. Ramona Nicole Mănescu Г-н председател, искам да благодаря на колегите за значителния им принос към този доклад, и по-специално за неговия окончателен текст, както и на докладчиците в сянка, и на останалите ми колеги, които внесоха изменения, а да не забравяме и ораторите, които се изказаха по време на разискването, въпреки късния час. Предвид факта, че при гласуването в комисията по регионално развитие беше постигнат широк консенсус сред политическите групи относно необходимостта от прилагане на принципите и мерките, предложени в доклада, мога само да изразя задоволството си, че днешното разискване се увенча със същия успех. Работният документ беше изготвен след консултации с Европейската комисия, Комитета на регионите и представители на бенефициерите, на които също искам да благодаря отново за техните предложения. Както вече споменах в предишното си изказване, изразявам твърдото си убеждение, че Европейската комисия ще покаже необходимата възприемчивост и решимост, за да гарантира, че решенията, посочени и предложени от нас в комисията по регионално развитие, няма просто да останат на етап предложения. Г-н член на Комисията, дадохме конкретни предложения. От Вас се иска единствено да ги обсъдите задълбочено. Казвам това по-специално предвид факта, че в следващите месеци Европейският съюз ще трябва да определи и да адаптира своята бъдеща политика на сближаване и стратегията "2020", както и условията за успешното им изпълнение. Стремим се към нов подход на многостепенно управление, който ще бъде насочен към постигането на жизненоважните цели на Европейския съюз, както и към Европа на гражданите, която се характеризира с икономически растеж, социален напредък и устойчиво развитие. Председател Разискването приключи. Гласуването ще се проведе утре в 12,00 ч. Писмени изявления (член 149) Слави Бинев в писмена форма. - Колеги, за да се постигне действително социално и икономическо сближаване на държавите от Съюза, първо трябва да се вземат предвид разликите между страните-членки не само по отношение на икономическия растеж и напредъка, но и разликите в териториалното положение. Да се говори за общи мерки на този етап, според мен е неуместно. Мерките за всяка държава-членка на Съюза трябва да са различни, защото необходимостта е различна. А що се касае до ролята на Комисията при процедурите за оказване на съдействие и контрол за доброто управление на регионалната политика, съм на мнение, че първо Комисията трябва ясно да очертае и заяви своите ангажименти. В досегашния си опит, при подаване на сигнал до Комисията по даден въпрос, единственият отговор, който съм получавал е или уклончив или просто ми се отговаря, че това не е в компетенцията ѝ. Колеги, идвам от страна, в която дълги години прехвърлянето на топката беше начин на работа, и желанието ми е ясно да се определят правомощията на Комисията, за да може при дадени обстоятелства да получаваме ясни отговори и точни действия. Alain Cadec Към момента са налице много ясно изразени различия между регионите, които се допускат за финансиране съгласно цел "Сближаване" и тези, които не са допуснати. Това има изключително отрицателно въздействие върху региони, които може и да не са бедни, но определено не са богати. Би било много полезно, ако тези драстични разлики бъдат смекчени посредством създаването на междинна група региони, която е между целта "Сближаване" и целта "Регионална конкурентоспособност и заетост". Изразявам задоволството си, че това е едно от предложенията, съдържащи се в заключенията на Петия доклад за сближаването. Тази междинна група може да е насочена към региони, чиито БВП на глава от населението е между 75% и 90% от средната стойност за Европейския съюз. Иска ми се също така тази система да замени преходния механизъм и да обхване региони, които са различни от тези в целта "Сближаване". В контекста на преговорите относно следващата многогодишна финансова рамка бюджетът за тази реформирана политика на сближаване следва да се запази непроменен. Струва си да се отбележи обаче, че от целта "Сближаване" следва да бъдат извадени малко над 20 региона, което ще доведе до спестяване на средства в размер от 10 млрд. евро годишно. Несъмнено тези средства могат да се пренасочат към нова междинна група региони. Tamás Deutsch Поздравявам г-н Luhan за работата му по доклада. Във връзка с доклада искам да насоча вниманието върху два аспекта. Що се отнася до връзката между изпълнението на стратегията "ЕС 2020" и подобряване на конкурентоспособността, важно е да се подчертае, че сближаването и повишената конкурентоспособност са процеси, които се обуславят взаимно и дори взаимно се укрепват. Не можем да се съсредоточим върху подкрепата на най-добре развитите региони с оглед да постигнем максимална конкурентоспособност на Европейския съюз, тъй като това би създало риска по-слабо развитите региони да изостанат дори още повече, което от своя страна ще доведе до значителни социални напрежения и нестабилност на целия Европейски съюз. Освен това е важно да гарантираме, че макар политиката на сближаване да има съществен принос за осъществяване на стратегията "ЕС 2020", сама по себе си тя не може да бъде натоварена с отговорността за постигането на целите на стратегията. Следователно трябва да постигнем последователност между осъществяването на целите на стратегията "ЕС 2020" и тези на политиката на сближаване, а останалите области на политиката също трябва да допринесат за подходяща степен на постигане на целите на стратегията. Във втората ми бележка искам да подчертая, че съм напълно съгласен с докладчика, че БВП следва да остане критерият за определяне на правото на държава-членка да получи средства, тъй като БВП е най-надеждният показател за равнището на развитие, който е известен до момента. На равнище държава-членка националните органи могат да използват други показатели при разпределяне на ресурсите, но на равнище на Европейския съюз БВП трябва да остане единственият критерий за право на получаване на помощ. Robert Dušek Докладът относно правилното управление на регионалната политика ще укрепи правомощията на регионалните и местните органи при изпълнението на политиките на Европейския съюз. Парламентът отдавна подкрепя по-активното участие на публичните органи, освен тези на национално равнище, при планиране на политиките на Общността. Принципът на партньорство, както е заложен в Бялата книга на Комитета на регионите за многостепенното управление, трябва да бъде укрепен още в началния етап на преговорите в рамките на разискванията в Европейския съюз. Докладът подкрепя допълнително опростяване както на законодателните, така и на незаконодателните правила. Трябва да обаче да се подчертае, че някои държави-членки, и по-специално техните публични органи, често допринасят за административна тежест, която не се изисква съгласно правилата на Общността. В това отношение, е необходима допълнителна корекция. Правилата на програмите за субсидии следва да бъдат опростени, за да може отделните процеси да бъдат по-разбираеми и с цел да се избегне възпирането на потенциални бенефициери да участват в проекти. Отчетен е голям процент грешки от (12%) по отношение на средства, платени при изпълнението и финансирането на програми. Най-високият процент на грешки винаги се отчита в областта на обществените поръчки и така наречените недопустими разходи. Има недостатъчен контрол от страна на Европейската комисия и е очевидно, че Комисията не може да създаде система за контрол на всички национални равнища. От основно значение е контролната роля на Комисията да се запази и да се подкрепя в началото на програмите, но на държавите-членки и на местните органи могат да се прехвърлят повече отговорности в хода на програмите. Sandra Kalniete в писмена форма. - (LV) С оглед разширяване на влиянието на политиката на сближаване, от основно значение е да бъдат извършени определени решителни реформи. Подкрепата, която осигурява политиката на сближаване, трябва да бъде концентрирана в три основни направления. На първо място, е географската концентрация; второ, концентрацията в обхвата на подкрепа; и трето - административната концентрация. Това означава, че степента на финансова подкрепа трябва да бъде насочена към онези държави-членки на Европейския съюз, към онези региони, които най-много се нуждаят от това. С други думи, не може да има подобряване на социално-икономическото положение, без да е налице категоричната подкрепа на политиката на сближаване на Европейския съюз. Това означава, че всеки регион трябва да направи оценка на секторите, които най-спешно се нуждаят от подкрепа, вместо да посочва всички възможни сектори, без да е извършен задълбочен анализ. Всеки регион трябва да избере три до пет от 10-те сектора, предложени от Комисията, в които да концентрира 100% от наличната подкрепа. Това означава, че трябва да продължим да намаляваме административната тежест. Трябва да повишим степента на доверие от участващите институции, така че броят на функциите, извършвани от тези институции, да бъде оптимизиран. Искам да подчертая, че използваният в момента критерий за разпределение на подкрепата съгласно политиката на сближаване на Европейския съюз - БВП по еквивалентност на покупателната способност на глава от населението (до 75% от средната стойност за Европейския съюз) - е подходящ, изпитан и сигурен критерий за определяне на набора от региони, които отговарят на изискванията за получаване на подкрепа съгласно рамката на сближаване, защото отразява реалните различия между държавите-членки на Европейския съюз и регионите. Siiri Oviir Споделям становището на докладчика, че политиката на сближаване на Европейския съюз е една от най-важните политики, която спомага за увеличаването на конкурентоспособността на региона и за гарантирането на устойчиво развитие. Тъй като международната финансовата криза имаше малко или повече отрицателно въздействие върху всички региони на Европа, политиката на сближаване, която осигурява добавена стойност, определено има важна роля, за да се гарантира, че регионите ще бъдат по-силни след края на кризата. Тъжното в случая е, че правителствата на много държави-членки на Европейския съюз не разбират достатъчно добре ролята и важността на регионите - на местните органи - тъй като се опасяват, че ще загубят властта си над регионите. Например правителството на моята родина, Република Естония, често приема важни закони, отнасящи се до местните органи, без да взема под внимание процесите на вземане на решения на органа. С цел да не бъдат дискриминирани различните региони, следва да се обръща по-голямо внимание на регулаторните действия на правителствата на държавите-членки, за да се гарантира, че тези действия не противоречат на собственото законодателство на държавите-членки и на европейските ценности. Вярно е, че в момента има много региони на Европа, които получават широка политическа подкрепа чрез европейския Комитет на регионите, Съда на Европейския съюз и Комисията в случаи, при които правителствата на държавите-членки са пренебрегнали правата на местните органи. Считам, че една ефективна европейска политика на сближаване и изпълнението на целите, заложени в директивата, ще спомогне за гарантиране на жизнеспособността на регионите, а жизнеспособни региони ще повишат жизнеспособността на Европейския съюз като цяло и същевременно ще предотврати маргинализацията на граничните райони. Marie-Thérèse Sanchez-Schmid Докладите Luhan и Mănescu напълно правилно посочват принципите, на които трябва да се основава политиката ни на сближаване. Искам обаче да подчертая три области, в които трябва да бъдем по-амбициозни. Първата е териториалното сближаване. Тази концепция често се споменава, но рядко се прилага в конкретни измерения. Следва например да обърнем специално внимание на граничните региони. Затрудненията и проблемите, които изпитват тези региони, отразяват ограниченията на европейската интеграция. Областите, при които връзката се къса, трябва да се превърнат в области, които подпомагат създаването на връзки. Следващата област е неравнопоставеното третиране на региони, които попадат между цел 1 и цел 2. Разликата в размера на помощта, отпусната на региони с един и същ БВП, може да бъде десетократна. Време е да създадем преходен механизъм, който осигурява равно третиране на всички региони с БВП между 75% и 90% от средната стойност за Европейския съюз. На последно място, искам да кажа, че трябва да работим по нови показатели за измерване на резултатите. Предизвикателствата, свързани с развитието, пред които са изправени регионите, са обвързани с техните местни ограничения. Трябва да усъвършенстваме критериите си на всички равнища на управление, така че да можем прецизно да определим нуждите и целите на регионалното развитие. Richard Seeber Специално внимание трябва да бъде обърнато на политиката на сближаване на Европейския съюз в интерес на по-устойчив растеж и повишена конкурентоспособност. В Европа на регионите БВП следва да се запази като основен показател за определяне на правото на регионите да получават финансиране. Европейската регионална политика обаче трябва да обхваща всички региони, като в същото време да е достатъчно гъвкава и да взема под внимание регионалните и териториалните различия. За да се възползваме от пълния потенциал за растеж на регионите и да постигнем икономическо, социално и териториално сближаване в Европейския съюз, от ключово значение е да бъде обърнато специално внимание на конкурентоспособността. В хода на този процес трябва също така да вземем под внимание малките проблеми в богатите държави-членки. По-специално, научните изследвания и иновациите трябва да играят важна роля във всички региони като начин за повишаване на конкурентоспособността на Европейския съюз, което е причината да продължим да насърчаваме тези области и в бъдеще. Макар че целите на стратегията "ЕС 2020" са определени на общностно равнище, от жизненоважно значение е местните и регионалните органи да участват по-активно в тяхното изпълнение; подходът "отдолу-нагоре" е от основно значение, за да изпълним ефективно икономическите цели на стратегията "ЕС 2020". Monika Smolková Политиката на сближаване трябва да остане основна за Европейския съюз в периода след 2013 г., като бъде осигурено подходящото й финансиране и при следните условия: опростяване на процедурите за отпускане на средства от структурните фондове, създаване на рамка за публично-частно партньорство, инфраструктурата да бъде поставена като основна предпоставка за повишаване на глобалната конкурентоспособност, партньорството да бъде условие за развитие на реални партньорства с регионалните и местните органи, както и с гражданското общество, и като средство за ефективност, законност и прозрачност на етапа на изготвянето на програмите и използването на структурните фондове, както и прилагането на многостепенно управление както на вертикално, така и на хоризонтално равнище. Има и някои други условия, но за да изпълним целите на стратегията за 2020 г., считам, че е от основно значение да спазим вече посочените условия. Zbigniew Ziobro Европа в момента преминава през труден период. Финансовата криза през 2008-2009 г. все още се усеща силно в икономиката, което води до разширяване на пропастта между богатите региони от Западна Европа и по-бедните региони от Централна и Южна Европа. Това положение налага укрепването на механизмите, чрез които кризата може да бъде ефективно преодоляна. Най-важният от тях на равнище на Съюза са политиката на сближаване и регионалните фондове. В резултат от съфинансирането на инвестициите на местно равнище те се превърнаха в реален символ на европейско сътрудничество, което надхвърля националните интереси. Те също така допринесоха значително за разширяване на зоната, която се радваше на икономически растеж между 2004 г. и 2007 г., а и за стесняване на пропастта между държавите от старата и новата Европа. Ето защо е толкова важно във финансовата рамка за периода 2013-2020 г. да увеличим средствата, които Съюзът предоставя за политиката на сближаване, да запазим сближаването като основна цел и да запазим настоящия механизъм за избор на бенефициери, който се основава на равнищата на БВП в различните региони. Считам, че също така е важна възможността да повишим равнището на съфинансирането за инвестиции от 75% на 80%, като в същото време намалим на финансирането за отдалечените региони. От гледна точка на страните от Западна Европа считам, че е важно също така да продължим да предоставяме средства за инвестиции в инфраструктура, по-специално по вертикалното направление, което свързва северната и южната част на Европа.

Wywóz uzbrojenia (kodeks postępowania) (debata) Przewodniczący Następnym punktem posiedzenia jest deklaracja Rady w sprawie wywozu uzbrojenia (kodeks postępowania). Jean-Pierre Jouyet urzędujący przewodniczący Rady. - (FR) Panie przewodniczący! Jak pan mówił, robi się bardzo późno - i za to chciałbym przeprosić państwa posłów. Dokonam teraz wprowadzenia, lecz niestety mam inne zobowiązania, przy czym z uwagi na nieoczekiwany charakter tego opóźnienia nie mogę się z nich wycofać. Dlatego też zwracam się do Sekretariatu Generalnego Rady z prośbą o zajęcie w trakcie debaty mojego miejsca i - naturalnie - przekazanie prezydencji bardzo szczegółowego sprawozdania w sprawie sformułowanych przez nią wniosków. Panie i panowie! Pragnę zwrócić państwa uwagę na to, że przekształcenie kodeksu postępowania we wspólne stanowisko stanowi ważny cel prezydencji francuskiej i że należy zapewnić podstawę prawną dla odpowiedzialnego podejścia państw członkowskich do kwestii wywozu uzbrojenia oraz zwiększyć liczbę punktów zbieżności pomiędzy krajami. Przyjęta przez państwa w dniu 13 marca rezolucja dowodzi, że podzielają państwo nasze poglądy w tej sprawie. W ostatnich tygodniach wznowiono dyskusje. Robimy, co możemy, aby dokonać postępów w tej kwestii przed końcem prezydencji francuskiej. Przyjęcie wspólnego stanowiska będzie instrumentem, który pomoże w umożliwieniu realizacji odpowiedzialnej polityki, mającej na celu w szczególności unikanie wykorzystywania takiego wywozu dla celów związanych z wewnętrznymi represjami lub międzynarodową agresją oraz uniemożliwienie im podsycania niestabilnej sytuacji w regionach. Jesteśmy przekonani, że realizowana w ramach ONZ inicjatywa Unii dotycząca ustanowienia traktatu w sprawie handlu uzbrojeniem zyska na wiarygodności, gdy nasz własny system kontroli przemieszczania uzbrojenia stanie się wiążący z mocy prawa. Zgadzamy się również z opinią tej Izby, która podkreśla pilny charakter przekształcenia kodeksu postępowania w obowiązujący akt prawny. Popieramy też państwa opinię dotyczącą potrzeby ustanowienia skutecznej kontroli operacji w zakresie pośrednictwa w handlu bronią. Państwa członkowskie uzgodniły, że zobowiązania dotyczące wymiany informacji podanych w stanowisku Rady z 2003 roku należy realizować za pomocą mechanizmu ustanowionego w ramach tego kodeksu postępowania. Dlatego też - pomimo że niektóre państwa członkowskie jeszcze nie przyjęły ustawodawstwa niezbędnego do dokonania transpozycji tych zobowiązań do przepisów prawa krajowego - mogę państwa zapewnić, że wszystkie państwa członkowskie dysponują przepisami w tym obszarze. Nasze zadanie polega teraz na dokonaniu aktualizacji tych przepisów w taki sposób, aby były one w pełni zgodne ze wspólnym stanowiskiem Rady. Przyjęcie wspólnych przepisów w sprawie kontroli wywozu w postaci wspólnego stanowiska umożliwi też państwom członkowskim wzmocnienie ich własnej kontroli nad operacjami pośrednictwa w handlu uzbrojeniem. Kolejnym problemem, który nas dotyczy, jest nielegalne przemieszczanie uzbrojenia, przy czym strategia UE w zakresie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej wyraźnie wskazuje na potrzebę działania w kierunku powstrzymania lub utrudnienia tego niedozwolonego przepływu broni. To działanie uzyskało wzmocnienie w dniu 6 grudnia 2007 r. w Wiedniu w trakcie spotkania 40 państw uczestniczących w porozumieniu z Wassenaar dotyczącym kontroli wywozu broni konwencjonalnej oraz towarów i technologii podwójnego zastosowania. Prezydencja popiera pomysł sprawdzenia możliwości w zakresie rozciągnięcia tych najlepszych praktyk na destabilizację przepływu ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, w szczególności drogą morską. Pomimo opóźnienia w przyjęciu wspólnego stanowiska chciałbym podkreślić fakt, że ten kodeks postępowania jest szczególnie skutecznym narzędziem, które stanowi istotny wkład w harmonizację polityk krajowych państw członkowskich w dziedzinie kontroli wywozu uzbrojenia i w tym kontekście chciałbym również wskazać, że harmonizację taką ułatwia podręcznik użytkownika, który zawiera wytyczne, jakich mają przestrzegać odpowiedzialni za ten obszar funkcjonariusze publiczni. Podręcznik ten jest systematycznie aktualizowany i dlatego stanowi bardzo dobry i pożyteczny wkład w wysiłki mające na celu harmonizację polityk krajowych w tym obszarze. Na zakończenie chciałbym powiedzieć, że wspólnie pracujemy nad stworzeniem odpowiedzialnego podejścia do wywozu uzbrojenia i chciałbym podziękować Parlamentowi Europejskiemu za jego pomoc w tej sprawie. Można liczyć pod tym względem na zaangażowanie zarówno Rady, jak i prezydencji. Stefano Zappalà w imieniu grupy PPE-DE. - (IT) Panie przewodniczący, panie urzędujący przewodniczący Rady, panie i panowie! Niestety akty terroryzmu, które miały miejsce po 2001 roku - ostatni z nich miał miejsce w ostatnich dniach w Indiach - jak również różne konflikty toczące się w wielu częściach świata, czynią handel uzbrojeniem szczególnie istotnym zagadnieniem - w najszerszym rozumieniu - zarówno w chwili obecnej, jak i przyszłości. Nader często za ważnymi zamiarami, które są wyrażane jako deklaracje zasad, nie idą żadne konkretne działania. Dla każdego jest aż nadto widoczne, że jest to temat delikatny, obejmujący zasadniczej wagi procesy przemysłowe i komercyjne. Dlatego też jest rzeczą zrozumiałą, jak bardzo trudna jest dla wszystkich państw, a zwłaszcza państw członkowskich, ratyfikacja systemu kontroli i regulacji. Jednak presja wydarzeń oraz świadomość istnienia nielegalnego handlu bronią zarówno w wymiarze wewnętrznym, jak i zewnętrznym sprawiają, że uregulowanie tej dziedziny w sposób skuteczny pod względem prawnym staje się naglącym priorytetem. Przy tej okazji, jeśli nastąpi szybka ratyfikacja tego kodeksu postępowania, to pewnego realnego znaczenia nabierze właśnie przygotowywana dyrektywa w sprawie przemieszczania produktów związanych z obronnością wewnątrz Wspólnoty. Przykro mi, że urzędujący przewodniczący Rady nas opuścił, chociaż na podstawie tego, co powiedział, wszystko wydaje się być w porządku. Dlatego też pominę kilka innych przygotowanych przez siebie punktów. Prawdę mówiąc, nie sądzę, aby wszystko było w najlepszym porządku. Dlatego też myślę, że podjęte dzisiejszego wieczoru przez pana ministra zobowiązanie, tak jak wiele innych zobowiązań podjętych przez tak wielu innych w innych okolicznościach, wymaga przekształcenia - ponieważ zbliżamy się do końca prezydencji francuskiej - w dalekosiężny bodziec, i to zwłaszcza w przyszłym tygodniu, tak, aby wszystkie państwa członkowskie mogły przynajmniej ratyfikować ten kodeks postępowania. Byłoby ważne, gdyby Francja mogła to osiągnąć inaczej niż tylko ogłaszając to w tej Izbie, a następnie nie mogąc nawet wskazać na konkretne wyniki. Przewodniczący Panie pośle Zappalà, pan Jouyet naprawdę musiał wyjść. Chciałbym przy tym złożyć w jego imieniu przeprosiny. Problem polegał na tym, że musiał on zdążyć na pociąg. To, że nie może być tutaj teraz jest naprawdę skutkiem tego, że czas tej debaty został przekroczony. Wszyscy wiemy, jak świadomie minister Jouyet wykonywał swoją pracę w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, ale w istocie to ta Izba się spóźnia. Mogę państwa zapewnić, że obecni tu urzędnicy Rady przekażą prezydencji wszystkie uwagi zgłoszone już przez państwa oraz te, które zgłoszą inni posłowie. Ana Maria Gomes Panie przewodniczący! Rezolucja, nad którą dziś debatujemy, pokazuje, że istnieje w tym Parlamencie zgodność co do tego, jaka powinna być polityka państw członkowskich UE w zakresie wywozu uzbrojenia. Sześć największych grup politycznych połączyło swe siły w obronie jednego wykazu wiążących prawnie kryteriów dotyczących wywozu europejskiego uzbrojenia - ośmiu kryteriów kodeksu postępowania. Każdy zgadza się co do tego, że należy wezwać prezydencję francuską do zaradzenia trwającemu od trzech lat impasowi, z którym może poradzić sobie tylko Francja. Przed chwilą słyszeliśmy, jak pan minister Jouyet mówił, że obecnie Francja popiera prawnie wiążący charakter kodeksu postępowania. Wczoraj, w trakcie posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych usłyszeliśmy od francuskiego ministra obrony, że niedawna propozycja jego kraju dotycząca przekształcenia tego kodeksu postępowania we wspólne stanowisko była osłabiana przez brak zgodności w Radzie. Minister nie odniósł się przy tym do faktu, że francuska propozycja była powiązana ze zniesieniem embarga na sprzedaż broni do Chin i że właśnie to doprowadziło do odrzucenia propozycji Francji przez kilka państw członkowskich. Jeśli strategia ta uzyska potwierdzenie, będzie ona plamą na przyjętej w trakcie prezydencji francuskiej agendzie bezpieczeństwa i obrony, która poza tym wyróżnia się europejską ambicją i dynamizmem. Wobec coraz silniejszej integracji europejskiej w obszarze polityki zagranicznej, polityka "każdy sobie rzepkę skrobie” w odniesieniu do wywozu uzbrojenia staje się coraz bardziej nieuzasadniona. To prawda, że kodeks postępowania jest już traktowany poważnie w wielu stolicach, ale musimy skończyć z sytuacją, w której te kraje, które w swojej polityce eksportowej ściśle stosują się do praw człowieka oraz kryteriów zrównoważonego rozwoju i stabilności regionalnej, są stawiane w niekorzystnej sytuacji przez swoich partnerów, którzy te same kryteria stosują wybiórczo. Europejskie prezydencje przemijają, lecz pozostaje potrzeba, aby Europa uzbroiła się we wspólne kryteria dotyczące wywozu uzbrojenia; pozostaje też zgodność w tym Parlamencie w odniesieniu do wspólnego stanowiska. Renate Weber w imieniu grupy ALDE. - Panie przewodniczący! W tym roku świętujemy dziesięciolecie unijnego Kodeksu Postępowania dotyczącego Wywozu Uzbrojenia. Lecz nawet jeśli w tamtym czasie był to sukces, to teraz musimy wyrazić naszą frustrację i rozgoryczenie z tego powodu, że nie stał się on dokumentem z mocą prawną. Od czasu, gdy grupa robocza Rady do spraw broni wypracowała techniczne porozumienie w sprawie wspólnego stanowiska, minęły trzy lata. Ilu jeszcze lat potrzebuje Rada Europejska, aby je przyjąć? Jak my, jako Unia Europejska, możemy chronić naszą własną wiarygodność, gdy wypowiadamy się przeciw nielegalnemu handlowi bronią, a jednocześnie nie jesteśmy w stanie zrobić porządku na własnym podwórku? Jeśli chcemy uniknąć wszelkich łatwych przemieszczeń broni wewnątrz Wspólnoty, które mogą stwarzać dla pośredników pokusę do poszukiwania najsłabszych ogniw w Europie, potrzebujemy kodeksu postępowania z mocą prawną. Jeśli mówimy o wywozie uzbrojenia, to równocześnie powinniśmy pomyśleć o ludzkich istnieniach w niestabilnych krajach, które w ten sposób narażamy. Można łatwo oskarżyć nas, że zamiast przywracać pokój, podsycamy miejscowe konflikty we wrażliwych częściach świata. Z zadowoleniem przyjmuję deklarację francuskiego ministra obrony, że Francja wycofuje swoje zastrzeżenia odnośnie wspólnego stanowiska. Czy prezydencja francuska będzie w stanie przekonać inne państwa członkowskie, które wciąż są mu przeciwne? Mogę tylko mieć taką nadzieję, i życzyć prezydencji francuskiej, aby w ciągu dwóch następnych tygodni uczyniła z przyjęcia wspólnego stanowiska kolejne z wielkich osiągnięć okresu swojego urzędowania. Raül Romeva i Rueda Panie przewodniczący! Prawda jest taka, że jestem oburzony, ponieważ wolałbym raczej wygłosić entuzjastyczne przemówienie, gratulując prezydencji francuskiej zakończenia czegoś, o czym przez dziewięć prezydencji słyszymy, że jest niezbędne - czyli przyjęcia wspólnego stanowiska w sprawie wywozu uzbrojenia. Mówię, że czekaliśmy przez dziewięć prezydencji słysząc to samo, ponieważ wykonanie tej pracy obiecuje się nam od czasów prezydencji duńskiej z 2004 roku. Wiemy, że z technicznego punktu widzenia, praca nad COARM (Kodeks postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni) została wykonana. Tym, co chciałbym dziś usłyszeć, jest wiadomość, że podjęto już decyzję w sprawie ostatecznego podpisania przez ministrów tego dokumentu. Dlatego też z przykrością dowiaduję się, że wciąż nie osiągnęliśmy tego etapu, i jest mi jeszcze bardziej smutno, gdy słyszę, że przyczyną tego stanu rzeczy jest fakt, że decyzja ta powiązana jest z inną - taką, która daje mi powody do zmartwienia: ze zniesieniem embarga na sprzedaż broni do Chin. Jak już wielokrotnie mówiliśmy, to są dwie odrębne sprawy i jedna nie ma nic wspólnego z drugą. Wydaje mi się, że uzależnianie jednej od drugiej nie sprzyja temu, o czym rozmawialiśmy, czyli pokojowi i kontroli wywozu uzbrojenia. Tobias Pflüger w imieniu grupy GUE/NGL- (DE) Panie przewodniczący! Broń służy do zabijania. Przyczyną wywozu uzbrojenia, o którym dyskutujemy, jest potrzeba zabijania innych ludzi - przeciwników. W tej debacie jest to ciągle pomijane. Debata nad tym, czy ten kodeks postępowania jest prawnie wiążący, trwa od dziesięciu lat. Podobnie jak moi koledzy posłowie, miałem nadzieję, że dziś usłyszymy w końcu, że owszem - doszliśmy do tego etapu. Wyraźnie jednak tak się nie stało. W międzyczasie zostałem poinformowany, że w tej dyrektywie w oczywisty sposób uwzględniona została możliwość wycofania się z postanowień w celu ułatwienia przemieszczania wewnątrz UE produktów związanych z obronnością. Jaskrawo widoczna jest więc chęć posiadania luk w wiążącym prawnie charakterze eksportu uzbrojenia. Na to nie można pozwolić. Należy też uwzględnić towary o podwójnym zastosowaniu. Chciałbym wyraźnie raz jeszcze podkreślić, że sprawa ta dotyczy dostaw broni z Unii Europejskiej - a Unia Europejska stała się obecnie największym eksporterem uzbrojenia - a jeśli uzbrojenie to zostanie sprzedane, to w pewnym momencie zostanie również użyte. A gdy zostanie użyte, będziemy wylewać krokodyle łzy. Potrzebujemy, aby kodeks postępowania zaczął wreszcie obowiązywać z mocy prawa. Mamy nadzieję, że będzie to możliwe przed końcem francuskiej prezydencji Rady. Justas Vincas Paleckis (LT) Dziesięć lat temu Unia Europejska osiągnęła porozumienie w zakresie Kodeksu postępowania w sprawie wywozu broni. Niestety, nie jest on wdrażany. Rada, spotykając się za zamkniętymi drzwiami, nie potrafi przyjąć wspólnego stanowiska. Dobrze byłoby wiedzieć, które państwa blokują je, pozwalając sobie przy tym czerpać ogromne zyski z ludzkiej krwi i łez. W marcu Parlament Europejski przyjął rezolucję w tej sprawie. Jednakże, jak zostało tu powiedziane, broń wyprodukowana w krajach Unii Europejskiej wypływa w nielegalny sposób coraz szerszym strumieniem do stref konfliktu i wpada w ręce przestępców. To paradoksalne, że broń ta trafia również do tych krajów, którym UE udziela ogromnego wsparcia na cele rozwojowe. Państwa przewodniczące Radzie Europejskiej - Francja i być może również Republika Czeska, która zakończy tę sprawę - muszą robić wszystko, aby zatwierdzić Kodeks postępowania w sprawie wywozu broni i zapobiec nieodpowiedzialnemu przekazywaniu broni wyprodukowanej w UE w ręce zbrodniarzy. Jeśli to się nie uda, należy wykryć tych, którzy to utrudniają. Jan Cremers (NL) Panie przewodniczący, panie i panowie! Gdy obchodziliśmy dziesięciolecie unijnego Kodeksu Postępowania dotyczącego Wywozu Uzbrojenia, zauważyliśmy, że niestety nie dokonał się żaden postęp w kierunku uczynienia z tego dobrowolnego kodeksu prawnie wiążącego dokumentu. Przez całe lata Parlament Europejski ubiegał się o przekształcenie tego kodeksu postępowania w prawodawstwo o charakterze wiążącym dla państw członkowskich, mając na uwadze postępujące umiędzynarodowienie przemysłu zbrojeniowego. Parlament Europejski omawia obecnie projekt dyrektywy mającej na celu stworzenie rynku wewnętrznego produktów związanych z obronnością. W trakcie dyskusji na ten temat Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim domagała się większej przejrzystości oraz skutecznych sankcji w przypadku nieprzestrzegania tych zobowiązań. W tym kontekście nasza grupa odniosła się raz jeszcze do kodeksu postępowania, ale z uwagi na brak ram prawnych nie możemy zrobić nic więcej, niż tylko wezwać państwa członkowskie, aby działały w duchu tego kodeksu postępowania. Potrzebujemy bardziej rygorystycznych przepisów w zakresie wywozu komponentów uzbrojenia, przemieszczania produktów przez spółki typu joint venture i ponownego wywozu europejskich towarów wojskowych do krajów trzecich. Tylko w zeszłym roku kraje Zachodu sprzedały państwom rozwijającym się broń o szacunkowej wartości 42 miliardów dolarów. Połowa tej kwoty przypadła na kraje Europy. Należy to zmienić. Unia Europejska powinna świecić dobrym przykładem szczególnie w tym obszarze. Ioan Mircea Paşcu Panie przewodniczący! Dziesiąta rocznica przyjęcia kodeksu to zarówno okazja do świętowania, jak i zachęta do dalszych wysiłków, aby uczynić go obowiązkowym. Sam jednak fakt, że dziesięć lat po przyjęciu kodeks ten ma wciąż charakter dobrowolny, pokazuje, z jak skomplikowaną siecią interesów gospodarczych, handlowych i politycznych mamy do czynienia. Dlatego też, pomimo naszej wyższości moralnej wynikającej z naszych apeli o uczynienie stosowania kodeksu obowiązkowym, nie jest to wystarczające. Potrzebujemy dogłębnej, profesjonalnej analizy tego bloku interesów, która pozwoli nam na znalezienie skutecznych sposobów przekonania producentów broni, eksporterów i polityków do zmiany zdania. Stąd też, jak już mówiłem, proste apele wygłaszane wyłącznie w oparciu o zasady moralne nie wystarczą. Przewodniczący Na zakończenie tej debaty otrzymałem cztery projekty rezolucji na podstawie artykułu 103 ust. 2 Regulaminu. Zamykam debatę. Głosowanie odbędzie się w czwartek, 4 grudnia, począwszy od godz. 12.00.

Situationen i Georgien (debatt) Talmannen Nästa punkt är rådets och kommissionens uttalanden om situationen i Georgien. (FR) Jag vill hälsa den franske utrikesministern, rådets ordförande och den tidigare ledamoten av Europaparlamentet Bernard Kouchner välkommen. Jag hälsar också statssekreteraren för EU-frågor Jean-Pierre Jouyet välkommen. Jag hälsar i synnerhet den ansvariga kommissionsledamoten Benita Ferrero-Waldner välkommen. Jag välkomnar även Jacques Barrot, som tyvärr lämnar oss. Europeiska rådets möte har just avslutats, men minister Bernard Kouchner kommer säkert själv att berätta allt om det. Bernard Kouchner rådets ordförande. - (FR) Herr talman, mina damer och herrar! Ni har haft vänligheten att vänta tills Europeiska rådets extra möte avslutats, och jag har alltså skyndat hit för att berätta för er om resultaten. Vi, det franska ordförandeskapet, ville omedelbart informera er om de beslut som fattats, inte bara för att vi vill hålla er kontinuerligt underrättade om vårt arbete utan även för att Europaparlamentet de senaste månaderna har visat sig oerhört aktivt i Georgienfrågan. Tack, herr kommissionsledamot. Vi vill tacka er för detta intresse och även informera er om vad som hände i rådet den 13 augusti och vid utrikesministrarnas möte den 20 augusti. Jean-Pierre Jouyet är här för att redogöra för våra preliminära slutsatser därifrån. Jag vill erinra er om att konflikten började för 20 år sedan, 1991/1992. Det senaste skedet i denna konflikt inleddes dock natten mellan den 7 och den 8 augusti. Det är lämpligt att titta närmare på just detta utbrott. Journalister och historiker måste granska händelserna och deras utveckling i Ossetien, särskilt i Tschinvali, huvudorten i Sydossetien. Striderna rasade den natten och sedan den 9 och 10 augusti. Vi beslutade tillsammans med min finländske kollega utrikesminister Alexander Stubb, som också är ordförande för OSSE, att åka till Tbilisi söndagen den 10 augusti. Vi föreslog president Michail Saakasjvili ett eldupphöravtal, som han godtog. Eftersom det är viktigt ska jag i korthet redogöra för våra iakttagelser där, vad vi såg i Gori och på vägarna i samband med den smärtsamma händelse som de ryska truppernas intåg och snabba frammarsch utgjorde. Det första jag kan säga är att vi fruktade de ryska truppernas ankomst till Tbilisi. Trupperna befann sig i Gori, bara 45 eller 50 km från Tbilisi. Vägen var rak och det fanns få hinder. Vi trodde därför, med viss rätt, att de ryska trupperna som de uppgett hade som mål att besvara provokationen och befria Sydossetien, men också att nå Tbilisi och tvinga fram ett nytt styre. Det var därför helt avgörande - trodde vi åtminstone - att få trupperna att stanna upp och striderna att upphöra så snart som möjligt. Eldupphör snarast möjligt var vårt mål. Jag mötte president Nicolas Sarkozy i Moskva dagen därpå. Efter att ha talat med flyktingar på den georgiska sidan och med offer som jag träffade på sjukhuset i Gori var dock jag och det franska ordförandeskapet angelägna om att innan dess lyssna på berättelserna från flyktingar på den andra sidan, i Nordossetien, som kommit till Sydossetien efter bombningarna i Tschinvali natten mellan den 7 och 8 augusti. Jag fick höra tyvärr höra liknande berättelser om lidande, men med mycket olika tolkningar. Vi mötte president Sarkozy i Moskva för långa diskussioner - de pågick i fem timmar - mellan president Dmitrij Medvedev, premiärminister Vladimir Putin, utrikesminister Sergej Lavrov, president Sarkozy och mig. När dessa hårda diskussioner avslutats hölls en presskonferens där president Sarkozy och president Medvedev redogjorde för de sex punkterna i det franska avtalet, som sedan skulle tas till Tbilisi för godkännande, eftersom ändringar gjorts mellan vårt första besök och det som skulle bli vårt sista besök i Tbilisi dagen därpå. Två ändringar godtogs av president Medvedev, särskilt en punkt om den slutliga statusen som vi inser att han inte ville ha med. Eldupphöravtalet godtogs av president Saakasjvili tack vare denna medling som även om den inte var fulländad åtminstone var snabb, det måste ni i alla fall medge - i en sådan situation är inget fulländat. Medlingen möjliggjorde därför en effektiv vapenvila, med några få sorgliga undantag. På fältet började de ryska trupperna sitt tillbakadragande den 21 augusti - det var den andra av dokumentets sex punkter. Det skedde visserligen nästan åtta dagar senare. Det förekom dock rörelser som tolkades annorlunda, vilket alltid händer, när några stridsvagnar åkte i en riktning och sedan också i en annan. Tillbakadragandet har ännu inte slutförts. Jag är faktiskt inte säker på om det har slutförts men det har definitivt inte genomförts till fullo. Kriget tog slut ganska snabbt - den 10 och 11 augusti upphörde de huvudsakliga krigshandlingarna, åtminstone enligt vissa observatörer, bl.a. vår franske ambassadör Erik Fournier som är där. Vad som däremot inte upphörde var de förödande handlingarna av den ossetiska och den abchaziska milisen, som följde efter de ryska trupperna, plundrade och till och med dödade. Jag måste dock säga, om än med största försiktighet, att skadorna inte blev omfattande. Jag måste också säga att inte heller bombningarna orsakade omfattande skador. Alla skador är givetvis mycket allvarliga och alltför stora och får alltid alltför många offer, men jämfört med vad som beskrivits för oss har skadorna inte varit så omfattande som vi fruktar, och det är definitivt bra. Vad vi inte fått klart för oss men bör få veta eftersom rapporterna varit väldigt ensidiga, är vad som hände i Ossetien. Vi kunde relativt snabbt skaffa oss en bild av situationen i Georgien, men det gick inte att komma in i Ossetien, i alla fall inte med lätthet, och bara några få personer har lyckats ta sig dit. De har alla lämnat olika redogörelser. Vapenvilan, som var den första av de sex punkterna, trädde alltså i kraft omedelbart och var effektiv. Det skedde ett tillfälligt och ett permanent eldupphör. Den andra punkten gällde tillbakadragandet av trupperna. Det angavs att tillbakadragandet för de georgiska truppernas del innebar ett tillbakadragande till kasernen och för de ryska truppernas del ett tillbakadragande bakom de linjer som hölls före krisen. Det fanns även ett antal andra punkter, bl.a. tillgång till humanitärt bistånd för alla offer. De specifika punkter som orsakade svårigheter var punkterna 5 och 6. Under våra förhandlingar upprättades en zon längs gränsen mellan Sydossetien och Georgien där ryska patruller tillfälligt kunde tolereras, medan man väntade på att observatörer från OSSE eller EU skulle anlända. Det behövdes då en klargörande skrivelse från president Sarkozy, som offentliggjordes efter överenskommelse med president Saakasjvili. Enligt denna skrivelse gällde detta i direkt anslutning till gränsen. Eftersom denna gräns på sina håll bara ligger två kilometer från huvudvägen genom Georgien var detta ingen enkel fråga. På flera punkter hade man därför kommit överens i väntan på de internationella observatörerna - och det angavs tydligt i texten. Ordet ”observatörer” användes i stället för ”fredsbevarare”. Allt detta måste anges mycket tydligt. Punkt 6, som på sätt och vis var viktigast, gällde den politiska överenskommelsen och de internationella diskussioner eller förhandlingar som lett fram till den. Avtalet undertecknades av president Saakasjvili med bistånd av Condoleezza Rice, för det första dokumentet undertecknades först men ändrades sedan. Sedan hade vi det dokument som vi kommit överens om med president Medvedev och slutligen det tredje och sista dokumentet, som vi kommit överens om med president Saakasjvili men som vi inte fick honom att underteckna. Det var vid midnatt eller ett på natten som en stor demonstration ägde rum. Vi lyckades inte få honom att underteckna dokumentet, så vi fick honom sedan att underteckna detta, efter ett par korrigeringar, med bistånd av Condoleezza Rice. Hon passerade Paris och kom för att träffa oss och vi anförtrodde henne då dokumentet så att det kunde undertecknas av president Saakasjvili - det handlade alltså om det slutliga dokumentet med sex punkter. Det ledde omedelbart till eldupphör! Det mindre omedelbara resultatet, även om det kom mycket snabbt, var det ofullständiga tillbakadragandet av de ryska trupperna. Vi, de 27 EU-länderna och framför allt Europaparlamentet, kommer nu noga att övervaka de övriga punkterna, eftersom dokumentet just godtagits. Jag vill erinra er om att slutsatserna från det första extra mötet i rådet för yttre förbindelser redan godkänts av de 27 medlemsstaterna och gick ut på att EU skulle finnas där på fältet. Vi har sedan dess gett Javier Solana i uppdrag att gå vidare med denna del av den gemensamma utrikes- och säkerhetspolitiken. Två eller fyra franska observatörer har redan skickats i regi av OSSE, som redan var på plats. Vi hoppas att fler observatörer kommer att släppas in eftersom president Medvedev i går, i ett samtal med president Sarkozy, uppgav att han skulle godta och till och med välkomna observatörer från EU. Vi arbetar vidare med detta. Ett oerhört snabbt resultat kunde därför nås. Efter tre dagar upphörde stridigheterna och de trupper som hotat Tbilisi gjorde halt. Sedan, efter åtta dagar, drogs de ryska trupperna tillbaka till Ossetien och Abchazien, med en del rörelser innan dessa åtta dagar gått. Jag är nu definitivt beredd att besvara alla era frågor, som säkert är många och kommer att hålla oss kvar här mycket länge, och jag kommer att göra det med glädje. Men jag har glömt att säga ett par ord om det dokument som nu godtagits. Jag vill erinra er om att det tidigare hållits ett liknande extra möte i rådet, i augusti 2003, då om situationen i Irak. Under det extra mötet kom EU:s enighet till skada, minst sagt. Nu 2008 har vi förblivit eniga och det var inte så svårt som vi trodde att föreslå en text och få den accepterad av dem som absolut ville ha sanktioner - av vilket slag och varför? - och dem som absolut ville upprätthålla en dialog med Ryssland, utan sanktioner. Ni kommer att se att texten innehåller ett kraftfullt fördömande men att dörren lämnas öppen eftersom vi inte ville ha något nytt kallt krig, som vissa föreslagit. Vi ville upprätthålla förbindelserna så att de politiska förhandlingar som vi ser som grundläggande kunde fortsätta. Vi kallade till detta möte i Europeiska rådet därför att Frankrikes president, som också är Europeiska rådets ordförande, ansåg att krisen i Georgien var allvarlig och direkt berörde alla européer. Varken Georgien eller Ukraina är givetvis med i EU. Det var emellertid flera medlemsstater som också ville ha mötet, som det var vår uppgift att arrangera. Jag menar att det var verkligt inspirerande för oss, eftersom ingen annan utanför EU enligt vår mening kunde ha gjort detta. Det var EU som måste ta sig an hela denna fråga. Det betyder inte att vi stod ensamma, så var det inte alls, men det var upp till oss att ta initiativet och visa att EU reagerar, särskilt i en situation där de institutionella problemen ännu inte lösts. EU har därför på högsta nivå uppvisat enighet och en vilja att påta sig sitt fulla ansvar. Jag anser att detta är ett verkligt framsteg jämfört med den likartade situationen 2003. Vilka var de huvudsakliga resultaten av detta rådsmöte? Ni kan tydligt se i texten att vi fördömer de militära insatserna och Rysslands oproportionerliga reaktion. En del ville att de provokationer som antagligen föregick bombningarna av Tschinvali skulle kritiseras. Det skulle vara mycket lätt att kritisera än den ena, än den andra sidan, men vad som egentligen räknas när man försöker genomföra ett fredsuppdrag är att var och en av sidorna går med på att upphöra med stridigheterna. Rysslands oproportionerliga reaktion framhölls därför. Det är återigen de som finns på plats som måste berätta vad som egentligen hände. Det är sant att detta inte var någon framgång för Georgien, som från många olika håll, framför allt av amerikanerna, varnats för att provocera fram en sådan reaktion även om Georgien självt provocerades. Reaktionen skulle nämligen vara väl förberedd - det var jag helt omedveten om. När jag besökte de ryska flyktingarna på den andra sidan, i Nordossetien, såg jag gigantiska konvojer av stridsvagnar och militärfordon som var på väg mot gränsen. Var de förberedda eller inte? Det får ni ta reda på själva, men det verkar ju inte som om de var särskilt långt borta. Ni kan därför i texten se vårt fördömande av de militära insatserna och den oproportionerliga reaktionen, det enhälliga fördömandet från de 27 medlemsstaternas stats- och regeringschefer av erkännandet av Abchaziens och Sydossetiens självständighet, och påminnelsen om EU:s engagemang för Georgiens självständighet, suveränitet och territoriella integritet, som erkänns i internationell rätt och i resolutioner från FN:s säkerhetsråd. Ni kan se bekräftelsen i det centrala dokumentet - det finns ju inget annat - av det sexpunktsavtal som nåddes den 12 augusti och som enligt Europeiska rådet måste genomföras till fullo. Ni kan se vårt beslutsamma åtagande om att genomföra denna färdplan. Ni kan se att EU är berett att medverka i den internationella övervakningsmekanismen enligt punkt 5 i avtalet, både genom ett OSSE-uppdrag och genom ett åtagande inom ramen för den gemensamma utrikes- och säkerhetspolitiken, som jag redan nämnt. Villkoren för denna medverkan måste fastställas, men det är på väg att ske och jag tror också att det går mycket snabbt. Jag tänker inte i detalj gå in på alla olika synpunkter, men jag vill upprepa att de inte skilde sig åt i grunden. Det handlade om nyansskillnader: Utgör erinran om internationell rätt och förbudet mot att ändra ett grannlands gränser med våld en sanktion? Nej, det är inte någon sanktion. Det är ett grundläggande krav. Därför fanns det inte så många meningsskiljaktigheter. Det fanns krav på att ta med denna erinran som vi i slutändan godtog, och vi tog med den därför att det, som ni vet, kommer att hållas ett möte mellan EU och Ukraina den 9 september. Den 8 september kommer vi dessutom att återvända till Moskva tillsammans med José Manuel Barroso, Javier Solana och president Nicolas Sarkozy. Vi planerar därför ett möte i Moskva och ett i Tbilisi den 8 september - först Moskva, sedan Tbilisi alltså - då vi hoppas kunna konstatera att de ryska trupperna har dragit sig tillbaka bakom de angivna linjerna, dvs. på andra sidan gränsen mellan Ossetien och Georgien. Vi hoppas också kunna konstatera att de återstående kontrollpunkterna kring hamnen i Poti och längs gränsen mellan Ossetien och Georgien men på georgiskt territorium har ersatts eller inom en omedelbar framtid kommer att kunna ersättas med internationella observatörer. Det är vad vi förväntar oss. Alla har samtyckt till detta möte, som därför innebär att genomförandet av sexpunktsavtalet fullgörs. Det är mot den bakgrunden vi kommer att bedöma den goda viljan och den politiska uppföljningen, som är avgörande för att vi sedan ska föreslå en konferens. Det blir en internationell konferens med deltagande av ett antal partner så att de politiska förhandlingarna kan inledas. Det är rimligt eftersom FN i nästan 20 år har engagerat sig i frågan, om än mer i Abchazien än i Ossetien. Dmitrij Medvedev har också, vilket är mycket positivt, samtyckt till att flyktingarna får återvända, och inte bara de flyktingar som gett sig av efter händelserna nyligen, dvs. den senaste månaden, utan de som gett sig av sedan 1990-talet. Ni tycker kanske att det i själva verket är högst diskutabelt - var är de, kan de återvända, behöver de återvända, vill de återvända osv. Men om vi talar om människors rätt till självbestämmande bör vi notera att alla dessa flyktingar kom från antingen Abchazien eller Ossetien. Detta har godtagits och vi får vänta och se hur långt avtalet kan genomföras. Jag ska nu ta upp några frågor som jag tycker att vi kan diskutera. Jag tänker nämna de punkter som ändrats i någon mån, för de övriga kan ni själva se, t.ex. ”allvarligt oroat över den öppna konflikten ...” osv. I texten anges att Europeiska rådet starkt fördömer Rysslands ensidiga beslut att erkänna Abchaziens och Sydossetiens självständighet. Det beslutet är oacceptabelt, och Europeiska rådet uppmanar andra stater att inte erkänna denna utropade självständighet och ber kommissionen att undersöka de praktiska konsekvenser den får. Rådet erinrar om att en fredlig och varaktig lösning på konflikten i Georgien måste bygga på fullständig respekt för de principer om självständighet, suveränitet och territoriell integritet som erkänns i internationell rätt, slutakten från Helsingforskonferensen om säkerhet och samarbete i Europa och de tre resolutionerna från FN:s säkerhetsråd. Det betonas att alla europeiska stater har rätt att fritt fatta beslut om sin utrikespolitik och sina allianser osv. Europeiska rådet gläder sig åt att det sexpunktsavtal som kunde ingås den 12 augusti tack vare EU:s medlingsinsatser har lett till eldupphör, bättre leveranser av humanitärt bistånd till offren och ett omfattande tillbakadragande av de ryska militära styrkorna. Genomförandet av planen måste slutföras. Det har inte diskuterats. Jean-Pierre, du sa något till mig om den engelska ändringen i fråga om Georgien. Hos mig stod det så här: EU har redan gett nödbistånd. Unionen är beredd att ge stöd för återuppbyggnad i Georgien, även i regionerna Sydossetien och Abchazien. Den är redo att stödja förtroendeskapande åtgärder och utveckling av regionalt samarbete. Den beslutar också att intensifiera sina förbindelser med Georgien, inklusive viseringslättnader och ett eventuellt upprättande av ett fullständigt och heltäckande frihandelsområde så snart villkoren är uppfyllda. Den kommer att ta initiativ till att inom kort sammankalla en internationell konferens för att stödja återuppbyggnaden i Georgien och uppmanar rådet och kommissionen att börja förbereda denna konferens. En annan fråga är hur den pågående krisen påverkar hela regionen och det regionala samarbetet. När det gäller punkt 8: Europeiska rådet beslutar att utse EU:s särskilda representant för krisen i Georgien och uppmanar rådet att vidta nödvändiga åtgärder. Vi kommer att lägga till följande: Den senaste tidens händelser tydliggör behovet av att EU intensifierar sina insatser med avseende på en trygg energiförsörjning. Europeiska rådet uppmanar rådet att tillsammans med kommissionen undersöka vilka initiativ som bör tas i detta syfte, särskilt när det gäller diversifiering av energikällor och försörjningsvägar. Till sist har slutet, på begäran av Tyskland, Polen och ett antal andra länder, följande lydelse: Vi uppmanar Ryssland att ansluta sig till oss och göra detta grundläggande val för att gynna det ömsesidiga intresset, förståelsen och samarbetet. Vi är övertygade om att det ligger i Rysslands eget intresse att inte isolera sig från Europa. EU har för sin del visat sig villigt att ingå partnerskap och samarbeta, i enlighet med de principer och värderingar det grundas på. Vi förväntar oss att Ryssland agerar ansvarsfullt och fullgör alla sina åtaganden. EU kommer att förbli vaksamt; Europeiska rådet uppmanar rådet att tillsammans med kommissionen grundligt undersöka situationen och de olika aspekterna av förbindelserna mellan EU och Ryssland. Denna utvärdering måste börja nu och fortsätta. Europeiska rådet uppdrar åt sin ordförande att fortsätta diskussionerna med sikte på full tillämpning av sexpunktsavtalet. Europeiska rådets ordförande kommer i det syftet att åka till Moskva den 8 september, tillsammans med kommissionens ordförande och den höge representanten. Möten gällande förhandlingarna om partnerskapsavtalet kommer att skjutas upp till dess att trupperna dragits tillbaka till de positioner de hade före den 7 augusti. I punkt 3 görs ett litet tillägg: Rådet avvaktar resultaten av det kommande toppmötet mellan EU och Ukraina. I väntan på toppmötets resultat kommer vårt institutionella samarbete med Ukraina att intensifieras och trappas upp. (Applåder) Benita Ferrero-Waldner ledamot av kommissionen. - (FR) Herr rådsordförande, mina damer och herrar! Först och främst vill jag välkomna Europaparlamentets politiska engagemang för Georgien. Jag vill också till att börja med gratulera det franska ordförandeskapet till dess insatser, särskilt de snabba åtgärder som vidtogs i samband med krisen. Det stämmer att EU har visat sig effektivt, genom att förhandla fram en vapenvila och snabbt ge humanitärt bistånd, särskilt från kommissionen. Dagens möte i Europeiska rådet var enligt min mening mycket betydelsefullt, och eftersom de frågor som denna konflikt har gett upphov till är så komplicerade måste EU reagera kollektivt och genom ömsesidig överenskommelse komma fram till ett lämpligt gensvar. Jag ska fatta mig kort eftersom så mycket redan sagts. Som jag ser det innebar vårt möte i dag att vi sände ett mycket tydligt budskap i Georgienfrågan till både Georgien och Ryssland när det gäller vår förmåga att reagera på krissituationer och EU:s enighet. Det är vad vi alltid har efterfrågat. För det andra kommer vår enighet också till uttryck i försvaret av våra värden. Sedan krisen inleddes har kommissionen, som jag redan sagt, bidragit till EU:s insatser för att stabilisera den humanitära och säkerhetsmässiga situationen i Georgien på ett, som jag tror, ganska betydande sätt. När det gäller humanitärt bistånd ställde vi genast 6 miljoner euro till förfogande, varigenom de omedelbara behoven hos hela den civilbefolkning som berörs av konflikten bör kunna tillgodoses. Till detta belopp ska läggas nästan 9 miljoner euro som medlemsstaterna sedan dess bidragit med. Vi har därför lyckats tillgodose alla omedelbara humanitära behov. Vad beträffar stöd för återuppbyggnad sände vi i förra veckan en grupp experter från kommissionen för att göra en inledande bedömning av behoven, och enligt de första utvärderingarna, som inte innefattar de områden som kontrolleras av Ryssland, är de materiella skadorna mycket mindre än väntat, som Bernard Kouchner redan sagt. Omkring 15 miljoner euro kommer att krävas för återuppbyggnad och reparationer. De mest akuta behoven finns dock hos de 22 000 personer som nyligen fördrivits till följd av konflikten. Det kommer att behövas omkring 110 miljoner euro för att tillgodose deras behov. Det är viktigt att EU visar att vi är redo att ge verkligt stöd till Georgien, som ett tecken på vår politiska beslutsamhet att stärka våra förbindelser. Först och främst har rådet beslutat att planera en avsevärd ökning av vårt ekonomiska bistånd till Georgien, särskilt för återuppbyggnad, som sagt var, och för flyktingarna. Vi håller för närvarande på att göra en bedömning av vilka reserver som snabbt skulle kunna tas i anspråk ur anslagen för 2008. Det står dock klart att vi inte kommer att kunna mobilisera de nödvändiga medlen utan ett extra budgetanslag. Jag gläder mig redan till det breda politiska stöd vi i dag fått från talman Hans-Gert Pöttering i det avseendet. En internationell givarkonferens kommer också att behövas för att avsevärt stärka investerarnas förtroende. Enligt min mening är det dessutom viktigare än någonsin att stärka grannskapspolitikens instrument för att stabilisera Georgien. Med utgångspunkt i Europeiska rådets slutsatser kommer vi att intensifiera våra insatser för att, när villkoren väl är uppfyllda, upprätta ett frihandelsområde och för att underlätta utfärdandet av korttidsviseringar. Det senare avtalet kommer givetvis att kopplas till ett återtagandeavtal, och det är fortfarande väsentligt att stödja Georgiens engagemang för demokrati, rättsstatsprincipen och yttrandefrihet. Det är av avgörande betydelse att de demokratiska reformerna och den politiska pluralismen påskyndas. När det gäller att stabilisera säkerheten och genomföra eldupphöravtalet förlitar vi oss som redan nämnts i praktiken på det civila observatörsuppdraget inom ramen för den europeiska säkerhets- och försvarspolitiken. Det måste knytas nära till andra EU-insatser, t.ex. återuppbyggnad. Jag vill nu kommentera förbindelserna med Ryssland. (EN) Rysslands agerande väcker större frågor om arten av våra förbindelser på både kort och lång sikt. Landets underlåtenhet så här långt att följa den sexpunktsplan som förhandlats fram av ordförandeskapet och dess beslut att erkänna Abchazien och Sydossetien strider mot de grundläggande principerna för internationella förbindelser. Vi har försökt att omarbeta våra förbindelser till ett modernt partnerskap som speglar vår tilltagande ekonomiska integration. Jag menar att det är grundläggande ömsesidiga intressen som står på spel - ekonomiskt oberoende, behovet av att finna en gemensam hållning till icke-spridning eller kampen mot terrorismen och många andra internationella frågor. Därför var det, och är fortfarande, av avgörande betydelse att kommunikationskanalerna med Ryssland hålls öppna. Förbindelserna med Ryssland kan emellertid inte fortgå som om inget hade hänt med tanke på de senaste händelserna. Det var därför viktigt att finna den rätta balansen mellan att upprätthålla kommunikationskanalerna och att sända en tydlig signal till Ryssland. Jag anser att det rätta tillvägagångssättet är att fortsätta med det gemensamma arbete och de dialoger som pågår men att avvakta med nya initiativ. Kommissionen kommer därför nu att se över alla nya initiativ som pågår för att fördjupa våra förbindelser, så att rådet sedan kan dra slutsatser inför toppmötet i Nice i november. När det gäller de långsiktiga konsekvenserna kommer de senaste händelserna att innebära att vissa politikområden får ny betydelse. Vårt åtagande i juni om att utveckla ett östligt partnerskap och en europeisk grannskapspolitik är verkligen ett tecken på EU:s legitima intressen i regionen. Denna politik visar tydligt att vi inte kommer att acceptera nya skiljelinjer i Europa och att partner som Georgien, Ukraina och Moldavien kan räkna med vårt stöd för sin territoriella integritet och suveränitet. Vi är redo att påskynda och även att så snart som möjligt lägga fram nya förslag om ett nytt östligt partnerskap, definitivt före årsskiftet och kanske rentav under senhösten. För det andra - och det här är min sista punkt - är energi en central fråga för våra förbindelser med Ryssland. Vad vi gör i energifrågan i EU kommer direkt att inverka på våra förbindelser med Ryssland, så vi måste fortsätta med arbetet för att utveckla en sammanhängande och strategisk energipolitik för Europa. Den senaste tidens händelser har sammanfattningsvis inneburit en verklig utmaning för EU. Under de kommande månaderna tror jag att vi måste fortsätta att visa att vi tillsammans kan klara de uppgifter vi har framför oss. Den här dagen har stor symbolisk betydelse. Det är bara genom en konsekvent strategi, gemensamma ståndpunkter och samlade insatser som vi kan försvara EU:s intressen och värden. Jag vill berömma parlamentets engagemang och känner mig övertygad om att vi alla kommer att bidra till att se till att EU upprätthåller en stark och enad front. Joseph Daul för PPE-DE-gruppen. - (FR) Herr talman, herr rådsordförande, fru Ferrero-Waldner, mina damer och herrar! Den situation som utvecklats i Georgien sedan i somras är oacceptabel och intolerabel och kräver ett fast och beslutsamt gensvar från EU:s sida. Ryssland har samma rättigheter och skyldigheter som alla stater i det internationella samfundet. En av dessa skyldigheter är att respektera suveränitet och territoriell integritet och framför allt att inte kränka internationellt erkända gränser. Genom att invadera och ockupera georgiskt territorium, och genom att erkänna de georgiska utbrytarprovinserna Sydossetien och Abchazien som självständiga, har den ryska ledningen trotsat var och en av dessa tre grundprinciper i internationell rätt, den ena efter den andra. EU måste aktivt bidra till en lösning av denna konflikt, och jag gratulerar det franska ordförandeskapet till dess proaktiva hållning. Vi måste visa att vi är i stånd att uppfylla förhoppningarna hos tusentals georgier som ger uttryck för sin nöd på Tbilisis gator. Min grupp uppmanar kommissionen, rådet och alla medlemsstater att visa både sin enighet och även sin beslutsamhet gentemot vårt grannland Ryssland. EU får inte nöja sig med att i ord fördöma dessa systematiska kränkningar av internationell rätt. Vår grupp menar att EU måste utnyttja de medel som står till dess förfogande, framför allt sina politiska och ekonomiska redskap, för att sätta press på Ryssland och tvinga det att följa de avtal man undertecknat. Vi uppmanar Ryssland att fullgöra alla åtaganden som gjordes när eldupphöravtalet undertecknades och till att börja med fullständigt och omedelbart dra tillbaka de ryska trupperna från georgiskt territorium och minska Rysslands militära närvaro i Sydossetien och Abchazien. Vi fördömer också den plundring som bedrivs av de ryska invasionsstyrkorna och de åtföljande legostyrkorna, som ni så riktigt talade om, herr Kouchner. Vi är oerhört bekymrade över framtiden för de georgiska befolkningsgrupperna i Sydossetien, som har fördrivits med våld, även efter det att eldupphöravtalet undertecknades. Vi vill med kraft uppmana de ryska och sydabchaziska myndigheterna att garantera att dessa människor får återvända till sina hem. Vi uppmanar rådet och kommissionen att se över sin politik gentemot Ryssland, inklusive förhandlingarna om partnerskapsavtalet, om det landet inte skulle fullgöra sina åtaganden i samband med vapenvilan. Vi uppmanar också rådet och kommissionen att bidra positivt till de internationella mekanismer som kommer att inrättas för att lösa konflikten, bl.a. genom ett uppdrag på plats inom ramen för den europeiska säkerhets- och försvarspolitiken. Denna kris har tydliggjort EU:s sårbarhet på flera känsliga områden: för det första, vår energiförsörjning. Det är viktigare än någonsin att vi säkrar en trygg energiförsörjning i EU. Vi måste utveckla och skydda alternativ till den ryska infrastrukturen för energitransport. Det verkar också uppenbart att EU skulle kunna spela en mycket större roll i hanteringen av denna kris om den europeiska säkerhets- och försvarspolitiken stärktes. Lissabonfördraget möjliggör denna förstärkning. Vi uppmanar därför de medlemsstater som ännu inte ratificerat detta fördrag att göra det snarast möjligt. Vår grupp anser att det enda sättet att säkra stabilitet och säkerhet på båda sidor om Atlanten är att utveckla samarbete på jämlik grund mellan EU och USA. Till sist vill vi påpeka att Georgien så småningom vill ansluta sig till Nato. Detta är av avgörande betydelse och EU får inte försumma att utnyttja detta tillfälle att visa sin fasthet och beslutsamhet i förhållande till Ryssland, hur stort och mäktigt det landet än är. EU:s trovärdighet, hela regionens stabilitet och skyddet av våra närmaste grannar och även av EU-medlemsstater är beroende av detta. Jag vill också uppmana er, herr rådsordförande, att se till att förbindelserna med Ukraina mycket snabbt kan återupptas. Tack för er uppmärksamhet. Jag ber er visa beslutsamhet. Hannes Swoboda för PSE-gruppen. - (DE) Herr talman, herr rådsordförande, fru kommissionsledamot! I flera dagar har det förekommit annonser i olika tidningar med följande budskap: ”Lenin. Stalin. Putin. Lämna in?” Budskapet är i själva verket något förenklat, för det var faktiskt under Lenin som Sydossetien blev en del av Georgien. I samband med detta miste omkring 18 000 personer livet och omkring 50 000 förvisades. Abchazien införlivades med Georgien under Stalin. Det är viktigt att hålla sig till sanningen i det här sammanhanget och att ta hänsyn till alla sidors ståndpunkter. Zviad Gamsachurdia, som blev Georgiens första president och nu har blivit på modet igen, beskrev det ossetiska folket som ”skräp som måste sopas ut genom Rokitunneln”. Vi måste vara medvetna även om den här aspekten av den georgiska nationalismen. Men jag vill, precis som Martin Schulz gjort många gånger, tydligt klargöra att inget av detta rättfärdigar det ryska ingripande som ju faktiskt har pågått i åratal. Det är ett uttryck för imperialistiskt agerande, och vi har vid flera tillfällen sett Ryssland utnyttja pågående minoritetskonflikter på det sättet. Vi har sett upprepade hot och bojkotter som vi definitivt inte kan acceptera. Jag försöker inte förneka de misstag som gjorts av väst och av den georgiske presidenten Michail Saakasjvili, men i förbindelserna med sina grannar har Ryssland gång på gång försökt utnyttja interna konflikter för sina egna syften. Inte heller erkännandet av Kosovo rättfärdigar på något sätt detta agerande. Faktum är att EU alltid gjort tydliga och otvetydiga försök att nå en internationell, multilateral lösning. Ryssland har inte gjort några sådana försök. EU har alltid gett sitt tydliga och otvetydiga stöd till den serbiska minoriteten i Kosovo och kommer att fortsätta att göra det. Vad har Ryssland gjort? Man har i alla fall tittat på medan georgier förvisats från Sydossetien och Abchazien, och jag hoppas Bernard Kouchner har rätt när han säger att en ny politik nu kommer att antas. EU bör nu koncentrera sig på att hjälpa och stödja våra grannar. Vi har sedan en tid tillbaka föreslagit en Svartahavsunion. Vad vi än väljer att kalla denna struktur står det klart att dagens grannskapspolitik måste stärkas och underbyggas och att vi måste bjuda in alla i regionen som har ett intresse i dess integritet och stabilitet att delta, från Turkiet till Kazakstan. Om Ryssland är berett att återgå till en politik av samarbete och respekt för sina grannländer kommer även det landet att inbjudas att delta. Ryssland känner sig starkt just nu på grund av de höga energipriserna, men vi vet alla att detta inte är en sund ekonomisk grund för Ryssland och att man har mycket att vinna på partnerskap och samarbete med EU. Samtidigt måste vi inrikta oss på att ge våra grannländer vårt tydliga stöd. I det avseendet vill jag säga, herr rådsordförande, att ni vid dagens toppmöte enats om bra slutsatser som ger oss en god grund att gå vidare från, för de är ett tydligt uttryck för vad som är realistiskt och hållbart. Jag hoppas att Europaparlamentet kommer fram till lika tydliga och samförståndsbaserade slutsatser som rådet, så att EU står enat - och stärkt. (Applåder) Graham Watson för ALDE-gruppen. - (EN) Herr talman! Rådsordförandens anförande i kväll förvånar mig något, och det gör definitivt det faktum att det gavs från hederspodiet. Konflikten i Kaukasus är en konflikt som båda sidor måste ta ansvar för, som ni sa, herr rådsordförande. Varför återspeglas då inte detta i rådets slutsatser? President Saakasjvili kan inte ha trott att det militära ingripandet inte skulle ge upphov till någon reaktion från Ryssland. Men Rysslands reaktion var också oproportionerlig. Ni sa ”Les dégâts n'ont pas été considérables”, och ändå har kommissionsledamot Benita Ferrero-Waldner gett oss siffrorna och parlamentet kommer att uppmanas att gå med på att stå för notan! Vi håller med er om en sak: vi måste fördöma Rysslands handlande. Det är oförsvarligt. Men vi kan inte mota bort den ryska björnen genom att tvinga in Dmitrij Medvedev i ett hörn. Dialog och engagemang löser spänningar bättre än isolering. Det är den läxa kalla kriget har lärt oss, och EU har en central roll att spela, bl.a. genom Helsingforsprocessen. Denna konflikt visar att vi måste bygga upp en gemensam utrikes- och säkerhetspolitik. Och trots att medlemsstaterna har olika inställning till Ryssland agerade ert ordförandeskap snabbt och förhandlade fram sexpunktsplanen - det vill jag berömma er för. Planen kanske inte är fulländad, men den har fått våldet att upphöra och bör genomföras till fullo, även det ryska tillbakadragandet från hamnen i Poti vid Svarta havet. Vilka steg bör då EU ta nu? Rådet gör rätt i att besluta om en fond för krishantering och återuppbyggnad och snabbt humanitärt bistånd. Nu måste man utse en EU-representant som kan få båda sidor att lyssna. EU gör rätt i att skicka observatörer, men de måste ersätta de ryska fredsbevarande styrkorna, vilket kräver engagemang från de medlemsstater som inte redan är militärt ansträngda på annat håll. EU bör sammankalla en transkaukasisk fredskonferens, där alla sidor tillsammans kan söka lösningar på olösta konflikter. Men unionen bör börja på ett område som präglas av skarp inkonsekvens men egentligen kan lösas bara genom ett ministeriellt påbud. Det måste bli ett slut på det missförhållande som innebär att georgiska medborgare med ryska pass har friare tillträde till EU, för det innebär en uppmuntran att skaffa ryskt medborgarskap. Georgier bör ha samma tillträde till EU som ryssar, fast det skulle kunna åstadkommas genom att frysa avtalet om viseringslättnader med Ryssland. Hur kan vi, i samband med att vi stärker vår grannskapspolitik, säkra ett fortsatt samarbete med Ryssland samtidigt som vi visar att ett fullödigt ”strategiskt partnerskap” inte längre är trovärdigt? Vad kan vi mer göra för att minska EU:s beroende av Rysslands energitillgångar? Ni gjorde rätt i att skärpa slutsatserna i det avseendet. Ryssland måste givetvis ta konsekvenserna av sina olagliga handlingar, och det kanske kan inbegripa en diskussion om framtiden för vinter-OS i Sochi bara 40 km från gränsen. Kan Rysslands agerande anses vara förenligt med den olympiska stadgan? Nej. Det krävs beslutsamhet, förutseende och tålamod för att dessa frågor ska kunna lösas. Det är en utmaning som EU måste ta sig an och som jag är rädd att vi måste ta oss an innan vi kan utbringa en hedersskål för er, herr rådsordförande. Talmannen Jag skulle vilja säga till nästa talare att vi, vid talmanskonferensens nästa möte, kommer att titta på de politiska gruppernas ordning, eftersom en invändning redan gjorts. I dag kommer jag att härnäst ge ordet till Konrad Szymański, för gruppen Unionen för nationernas Europa. Vi kommer att ta upp den här frågan på torsdag, eftersom ingen kan förklara för mig varför vi har den ordning vi har. Det är en fråga som kräver ett systematiskt klargörande. Konrad Szymański för UEN-gruppen. - (PL) Herr talman, fru kommissionsledamot, herr Kouchner! Ryssland uppfyller inte tre av de sex punkterna i det avtal som president Nicolas Sarkozy förhandlat fram för vår räkning. Landet har därmed förverkat sin rätt att betraktas som EU:s partner. EU:s trovärdighet står därför också på spel i denna konflikt. Det räcker inte att ge humanitärt bistånd, återuppbygga Georgien och införa viseringslättnader och handelsarrangemang. Ryssland måste till fullo få uppleva vad självisolering innebär. I annat fall tar vi i själva verket ifrån landet ett tillfälle att se över sin politik. Ryssland kommer bara att stärkas i sin tro att det kan komma undan med vad som helst. Inför nästa presidentval, som planeras till 2012, är vår enda chans att så tvivel och splittring i den härskande gruppen i Moskva att skapa medvetenhet om den tilltagande politiska och ekonomiska isoleringen. Ryssland får inte tillåtas dra fördel av denna aggression. Vi måste se över vår energipolitik. EU:s manöverutrymme är redan begränsat eftersom vi är beroende av Ryssland. Vill vi verkligen förvärra situationen? Medlemsstaterna bör snarast möjligt avsluta sitt engagemang i byggandet av den nordliga och sydliga rörledningen. Om vi inte drar dessa långsiktiga slutsatser löper vi risken att ställas vid sidan av och bli till åtlöje. Daniel Cohn-Bendit för Verts/ALE-gruppen. - (FR) Herr talman, herr rådsordförande, fru kommissionsledamot, mina damer och herrar! Jag anser att vi i den rådande situationen borde diskutera vad vi ska göra nu. Det som rådet har beslutat och det som gjorts är enligt min mening i stort sett vad som varit möjligt. Vi kan visserligen alltid käbbla om ifall inte ett extra möte mellan stats- och regeringscheferna i Europeiska rådet borde ha hållits direkt för att visa vår sammanhållning, men nu är det som det är. Jag menar att vi nu måste ställa några grundläggande frågor. Den mest grundläggande frågan gäller givetvis vårt förhållningssätt till Ryssland, vårt samarbete med Ryssland och hur vi i praktiken ska lösa dessa problem i Kaukasus, för vi har också Nagorno-Karabach. Det kan hädanefter handla om ständiga konflikter, och president Nicolas Sarkozy kan därför komma att ständigt ställas inför sådana situationer. Han skulle kunna hyra in sig i Kreml och stanna kvar där i all evighet; det skulle också vara en möjlighet. Min ståndpunkt är följande: För det första, herr Daul, om det är något vi inte bör diskutera så är det Georgiens och Ukrainas anslutning till Nato. Det är verkligen den mest idiotiska idén just nu, för det betyder att vi inte skulle kunna komma längre politiskt. Kommer Georgien eller Ukraina att gå med i Nato när reformerna genomförts? Kanske, jag är osäker. Men det är egentligen inte den relevanta frågan i dag. Tror ni att artikel 5 hade åberopats om Georgien varit med i Nato? Naturligtvis inte! Därför bör vi inte ägna oss åt struntprat. Hur kan vi å andra sidan kontrollera åtgärder som dem som vidtagits av president Michail Saakasjvili? På den punkten håller jag med Graham Watson. Vi är överens om att Rysslands handlande var oacceptabelt, men den georgiske presidentens beslut att bomba en stad, av vilket skäl det än fattades, var också oacceptabelt! Om man blir provocerad bör man reagera på något annat sätt, inte med bombningar. Det finns därför ett verkligt politiskt problem. Vi föreslår att detta politiska problem hanteras på följande sätt: Georgien och Ukraina föreslås ett privilegierat partnerskap som ett första steg mot en eventuell integration. Denna integration kan sedan komma till stånd om det sker en grundläggande reform i EU, och så vidare. Vi bör emellertid ha politiska instrument och inte bara ekonomiska och sociala instrument för att sätta press på dessa politiska klasser. En framtid i Europa betyder framför allt en framtid där dessa länder är befriade från nationalism. Vi bör tänka på François Mitterrands ord: ”nationalism är krig”. Georgisk nationalism, rysk nationalism, abchazisk nationalism och sydossetisk nationalism är krig! Vi i EU måste säga ”vårt perspektiv sträcker sig längre än så”. När vi föreslår ett europeiskt perspektiv föreslår vi därför också europeiska värden, för om nationalismen består i dessa områden kommer vi aldrig att finna en lösning. Francis Wurtz för GUE/NGL-gruppen. - (FR) Herr talman, herr rådsordförande, fru kommissionsledamot! När det gäller krisen i Kaukasus kan det bara leda till ett dödläge om man intar en progeorgisk eller en prorysk hållning. Det har stått alldeles klart sedan Sovjetunionens sönderfall för 17 år sedan, eftersom denna region är full av återkommande spänningar och omtvistade gränser. Det är en plats där det kollektiva minnet hemsöks av de nedärvda traumana från krig och våldshandlingar som följt på varandra, där den etniska och religiösa blandningen och den samlade förbittringen och förödmjukelsen utgör en farligt god grund för nationalism. I denna situation kommer politisk oansvarighet att ha ett högt pris, och det gäller alla. Det gäller definitivt den georgiske presidenten, som sedan han valdes 2004 ständigt har vädjat till hämndlystnaden gentemot utbrytarterritorierna. Han har ständigt utmanat ödet genom sin lojalitet gentemot Bushregeringen och den konfrontationspolitik han har drivit i regionen. Han har inlett en attack mot Sydossetien som fått Luc Van den Brande, en av medföredragandena för Europarådets parlamentariska församling med ansvar för att övervaka problemen i regionen, att förklara sig, jag citerar, ”chockerad över flyktingarnas berättelser om den massiva och urskillningslösa beskjutningen och bombningen av Tschinvali och förstörelsen av bostadsområden”. Denna strategi är katastrofal för Georgien, Kaukasus och Europa. Denna lärdom gäller även Ryssland. Motattackens brutalitet, även mot civilbefolkningen, den fortsatta ockupationen av strategiska delar av det georgiska territoriet, fördrivningen av georgiska befolkningsgrupper från Sydossetien och det ensidiga erkännandet av självständigheten för de två utbrytarterritorierna riskerar i lika hög grad att hota det intresse som genererats i fler än ett europeiskt land tack vare de inledande internationella initiativen från den nye presidentens sida. Ryssland har allt att förlora på att återgå till en period av politisk isolering i Europa och världen. Slutligen skulle väst som helhet göra klokt i att göra en bedömning av den exempellösa skada som redan orsakats av den amerikanska äventyrspolitiken och den europeiska följa John-inställningen i denna del av vår världsdel. Natos gränslösa expansionsstrategi, bombningen av Serbien, erkännandet av Kosovos ensidigt utropade självständighet, stödet för missilförsvarsskölden på europeisk mark och inte minst det oerhörda lovprisandet av regionens ledare, som kanske borde vara försiktigare när de gör antiryska och västvänliga uttalanden - allt detta är bevis för den kortsiktiga politik som kan förväntas av Vita huset i dag, men inte av den europeiska säkerhetspolitiken. Denna strategi, som går ut på att militarisera de internationella förbindelserna och orsaka politisk konfrontation, har misslyckats framför ögonen på oss. Förutom att skicka europeiska observatörer i OSSE:s regi bör EU därför prioritera att till varje pris förhindra en eventuell upptrappning så att vi, snarast möjligt och helt utan arrogans, kan undersöka möjligheten att upprätta ett nytt alleuropeiskt fördrag för säkerhet och samarbete, som skulle vara juridiskt bindande och behandla alla problem som nu lagts på hyllan: territoriell integritet, gränsers okränkbarhet, utgången av konflikter som nu nått ett dödläge, icke-våld, nedrustning och även trygg energiförsörjning. Denna utmaning är definitivt svårare än någonsin att ta itu med, men utan ett sådant perspektiv är jag rädd att det värsta ännu återstår. Låt oss minnas, när vi bestämmer oss för vår ståndpunkt, att det i dag den första september är internationella fredsdagen. (Applåder) Bernard Wojciechowski för IND/DEM-gruppen. - (EN) Herr talman! Jag kommer från ett land vars historia präglas av krig och lidande. Polen stöder fredssträvanden överallt. Detta mål måste absolut nås. De östeuropeiska länderna, de så kallade baltstaterna, vill, inspirerade av sina ledare, att EU ska visa att Ryssland får betala ett ospecificerat pris för sitt militära ingripande i Georgien. Detta kan beskrivas som ett klassiskt exempel på politisk renlärighet som utgår från att Ryssland enbart eftersträvar imperialistiska syften. Denna traditionellt tanklösa hållning till Ryssland är full av tomma banaliteter och framstår som förödmjukande eftersom den, exempelvis av Ryssland, kan uppfattas som ett objektivt exempel på ett gensvar från några få hetlevrade politiker. EU behöver Ryssland lika mycket som det behöver Georgien, om inte mer. Det är därför helt nödvändigt att EU undviker att blanda sig i denna konflikt eller ta parti för antingen Ryssland eller Georgien. EU måste visa världen att dess politik är oberoende av Förenta staterna och samtidigt är en vänskaplig politik som bygger på ett fullödigt partnerskap. Ryssland är EU:s tredje största handelspartner och handlar europeiska varor för en halv biljon US-dollar. Har vi råd att riskera den förbindelsen? Det råder ingen tvekan om att Europaparlamentet tillsammans med rådet är en verklig medlagstiftare inom ramen för medbeslutandeförfarandet. Men är parlamentet en jämbördig partner när det gäller EU:s utrikespolitik? Herr minister! Ni talade till oss efter det att alla beslut verkar ha fattats om Georgien. Låt mig då fråga: Är det verkligen meningen att Europaparlamentets uppfattning helt ska sakna betydelse? Vad tjänar den här debatten till om allt är beslutat och klart? Sylwester Chruszcz för NI-gruppen. - (PL) Fru kommissionsledamot! Det finns ett starkt samband mellan våldsutbrottet i Kaukasus och Kosovofrågan. Jag är en av dem som motsatte sig en uppdelning av Serbien. Vi framhöll redan från början att kosovoalbanernas ensidiga beslut, som stöddes av Förenta staterna och många europeiska länder, skulle innebära att man öppnade Pandoras ask och återuppväckte liknande konflikter världen över. Situationen i Georgien är ett exempel på detta. Den georgiske presidenten Michail Saakasjvili fattade beslutet att angripa civila i Ossetien. Det bör erinras om att Abchazien och Ossetien är nationer som har förfogat över sina respektive territorier i århundraden. De har utvecklat sin egen kultur och identitet och har vid flera tillfällen slagits för sitt oberoende, som Stalin tog ifrån dem före andra världskriget. Serbien och Georgien är utmärkta exempel på att somliga är mer jämbördiga än andra på den internationella arenan, och på hur den internationella rätten alltid tolkas av de starkast allierade. Dessutom har den europeiska ordningen ödelagts, med stöd av många av Europaparlamentets ledamöter. Låt oss återupprätta freden och den internationella rätten i Europa! Låt oss återställa den europeiska ordningen! Jag uppmanar de länder som stödde uppdelningen av Serbien att dra tillbaka sitt erkännande av Kosovo, och jag uppmanar Ryssland att dra tillbaka sitt erkännande av Ossetien och Abchazien. Om den uppdelning av Serbien som erkänts av Förenta staterna och de flesta av EU:s medlemsstater ses som något positivt, hur kan en liknande åtgärd i Georgien då fördömas? Jag kan bara vädja till er att vara mindre hycklande. Bernard Kouchner rådets ordförande. - (FR) Jag inser att mitt stora misstag, herr Watson, var att ha talat från detta podium. Om det bara är det ni klandrar mig för kan jag bättra mig, för förra gången jag var här talade jag också från det här podiet utan att vara statschef. Alla kan givetvis göra ett misstag. Det finns ett antal frågor som jag kan försöka besvara och andra som jag verkligen inte kan besvara. Det är uppenbart, herr Daul, att vi alla, särskilt i anslutning till den här krisen, vill att EU:s försvarspolitik ska kunna genomföras framgångsrikt. Det är också en av det franska ordförandeskapets prioriteringar. Vad betyder då ”framgångsrikt”? Det betyder under alla omständigheter att vi måste börja om med den process som gjorde det möjligt för oss att åtminstone nå en överenskommelse i Saint-Malo. Vi måste sedan bygga vidare på detta med ett gemensamt mål. Det kommer vi att göra, det hoppas jag i alla fall. Vi måste faktiskt göra det, men inte för att krisen krävde ett militärt gensvar. Inte ens i vår vildaste fantasi! Att överväga ett militärt gensvar på Rysslands invasion av Georgien hade varit värre än allt annat. Jag anser faktiskt inte att de fartyg som kom till Svarta havet var ett lämpligt gensvar, eftersom en del av dem hade missiler ombord. Jag anser inte att det var vad vi skulle ha gjort, men det franska ordförandeskapet var av motsatt mening. Om vi ska få ett stabilt europeiskt försvar, vilket vi behöver, måste Lissabonfördraget godtas, vilket för oss tillbaka till våra egna institutionella svårigheter. Vi måste definitivt hitta ett sätt att ta oss ur denna institutionella kris. Jag tycker uppriktigt sagt inte att Nato är det rätta gensvaret i en sådan här situation. I själva verket är det fel gensvar. Det skulle nämligen egentligen inte ha gjort någon skillnad om vi röstat för handlingsplanen för medlemskap i Bukarest, för jag tror inte att någon var beredd att gå i krig för Georgiens skull. Detta säger jag helt utan cynism. Jag säger det därför att det rått fullständig enighet om detta när vi inlett alla våra möten och samtal. Det betyder inte - för det har vi sagt - att vare sig Georgien eller Ukraina har rätt att ansluta sig till Nato. Det finns också något annat att ta hänsyn till. Det är svårt att säga detta just nu så jag ska vara mycket diskret, men det finns ett land - Ryssland - som under 20 års tid känt sig illa behandlat. Jag menar att det på ett sätt, särskilt här i EU, i viss mån stämmer. Vi har inte lyckats hitta ett sätt att tala med Ryssland. Vi kanske ändå inte hade varit framgångsrika, men jag menar att vi inte i tillräcklig utsträckning förstått att det skett förändringar, för Georgien ingick ju faktiskt självt i den sovjetiska sfären för 20 år sedan. Det var också ett kommunistiskt land. Demokratin har varit helt otillräcklig på båda sidor. Jag tror att problemet kommer att uppstå senare för Ukraina och Georgien, liksom för alla länder, men jag tror verkligen inte att det hade varit lösningen. Å andra sidan har ni rätt: vi måste stärka våra förbindelser med Ukraina, som det sägs i detta dokument. Det gäller även Georgien. Om en liten stund ska vi tala om ett privilegierat partnerskap. För Hannes Swoboda vill jag berätta en anekdot om när jag ville besöka Stalins hus i Gori. Det är faktiskt där hans hus ligger - han föddes där. Man skulle kunna säga att han ritade små röda cirklar på kartan för att markera var självstyre skulle kunna införas, eller åtminstone samhällen där det inte var möjligt. Han kände väl till regionen, och redan då hade Ossetien och Abchazien svårt att hålla sams med både Georgien och övriga regionen. Vi behövde inte den här krisen för att få veta att det finns konflikter i området. Finns det något som är värre än Balkan? Kaukasus. Finns det något som är värre än Kaukasus? Balkan. Jag är inte säker, men jag tror att det som händer där i själva verket är mycket vanligt. Om man går lite längre tillbaka och tänker på vad som hände i Tjetjenien, vilket jag starkt fördömer, ser man att tjetjenernas allierade mot Georgien var abchazierna. Allt det där bör vi lämna bakom oss, men det kan bli nödvändigt att återvända till det. Ni har sagt, och jag håller med er, att inget rättfärdigar denna reaktion. Ingenting. Men vi måste titta på hur denna serie av provokationer har uppstått, för berättelserna skiljer sig uppriktigt sagt så mycket åt att alltihop blir väldigt besvärligt. När vi var i Moskva och förhandlade om detta dokument fick vi frågan om hur de borde ha reagerat. Skulle de bara ha lämnat sina egna att dö och tillåtit bombningarna? Glöm inte de första siffrorna. Jag tänker inte diskutera dem för jag har faktiskt ingen möjlighet att kontrollera dem, men ryssarna talade direkt om mellan 1 000 och 2 000 döda, vilket nog inte stämmer. De enda som åkte dit, Human Rights Watch, talade nämligen om några hundra. Enligt deras rapporter var det några hundra, eller bara några dussin. Jag vet inte. Hur som helst var det en reaktion som teoretiskt sett rättfärdigades av det mycket stora antalet offer. Jag åkte, som sagt, och träffade flyktingarna i Nordossetien och fick höra förfärliga berättelser om granater i källare där barn gömde sig. Det är inget jag hittat på. Kanske var det inte sant, men det finns ett tonfall som inte ljuger. Jag har sett många flyktingar i mitt liv. De här var livrädda. De hade färdats i flera dagar på den här vägen genom tunneln. Det måste också kontrolleras. Ni har definitivt rätt i att vi behöver en grannskapspolitik, men det är precis vad turkarna försöker göra just nu. Turkarna har infört vad de kallar en regional plattform, och de vill organisera samtal mellan Ryssland, som redan gett sitt samtycke, Azerbajdzjan, Armenien och givetvis Georgien och Turkiet, som ligger bakom detta. Jag tycker att det är en god idé och har på ordförandeskapets vägnar gått med på att träffa dem inom kort. Ali Babachan borde ha varit här i dag så att vi hade kunnat komma fram till hur vi ska utbyta erfarenheter, men jag instämmer med er analys av behovet av en grannskapspolitik. Benita Ferrero-Waldner måste också hålla med mig om att det är detta vi bör göra. De är ett viktigt grannland. Om de inte kan finna sätt att tala med Ryssland kommer vi definitivt att få stora svårigheter, framför allt som ni hörde Dmitrij Medvedev säga i går att sanktioner kan tillämpas i båda riktningarna, och att han också vet hur det går till. Sanktioner får inte samma betydelse när den ena sidan levererar gasen och den andra sidan inte vill ha den. Vi måste därför se realistiskt på situationen. Det här han som vrider på kranen, inte vi. Herr Watson! När det gäller de siffror ni nämnde känner jag som ni. Vad har Michail Saakasjvili gjort? När vi hade våra diskussioner med honom - jag har ju träffat honom vid två tillfällen - sa han att han varit tvungen att besvara provokationen. Egentligen bör vi inte gå in på den diskussionen för jag skulle definitivt vara partisk och jag har inte tillräckligt med information. Men han hade sett den andra sidan förbereda sitt batteri, och framför allt Grad-raketerna. De hade kommit och inrättat sig i de georgiska byarna kring Ossetiens huvudort. Vem ska vi tro på? Jag vet inte. Vissa rådgivare har i alla fall sagt att det inte alls gick till så som det beskrivits i den internationella pressen. Det finns ingen som är riktigt trovärdig i hela den här frågan. Som observatör vet man att problemet inte lösts. Vi har försökt. Javier Solana säger att vi måste kalla dem observatörer. Därför kallar vi dem observatörer och det är så de benämns i texten. Fredsbevarare är något annat, som skulle kräva ett fullständigt tillbakadragande från ryssarnas sida av alla som deltagit i striderna. I resolutionerna om Abchazien och Ossetien angavs att det skulle vara två tredjedelar respektive en tredjedel. Två tredjedelar skulle ansvara för att bevara freden, de ryska fredsbevarande styrkorna, och återstoden skulle utgöras av georgier. Var och en anklagar den andra, och båda anklagar de fredsbevarande styrkor som OSSE och FN beslutat om för att ha deltagit på båda sidor, redan från det att striderna inleddes. Jag menar därför att detta inte kan fortgå, och att sända fredsbevarande styrkor är en större operation som vi kommer att försöka få till stånd. I nuläget blir det dock svårt. Vi behöver en internationell konferens för att lösa dessa konflikter, som har hamnat i ett dödläge. Först bör vi försöka hålla en konferens om Ossetien, eftersom det är mest angeläget, och därefter om Abchazien. Jag vet inte vem som tog upp problemet med passen. Det stämmer att ett mycket stort antal pass utfärdats, och de människor jag träffade, de ossetiska flyktingarna, kände sig därför som ryska medborgare, vilket givetvis är helt absurt. De kände sig som ryska medborgare, de välkomnades i Ryssland och de försvarades som ryska medborgare. När man inser att samma sak tydligen hände på Krim blir man mycket bekymrad. Vi måste därför hantera det här problemet med ryssarna på ett mycket finkänsligt men beslutsamt sätt. De utfärdar pass till befolkningsgrupper som de betraktar som ryska. I detta sammanhang måste man dock komma ihåg att Rysslands gränser drogs upp rätt så godtyckligt av Michail Gorbatjov och Boris Jeltsin, i all hast och utan hänsyn till historien. Jag tänker inte gå in på det problemet. Jag vill inte uppehålla mig vid det faktum att Kiev var Rysslands huvudstad och att Krim ger tillträde till de sju haven. Men om ni trodde att ryssarna skulle avstå från den enda tunneln mellan Nordossetien och Sydossetien, med andra ord genom Kaukasus, då tog ni fel. Vi måste förstå dessa historiska och även geografiska motsägelser, men inte för att ge den ena eller den andra sidan vårt gillande. EU:s ordförandeskap har inte utfärdat någon moralisk dom mot någon av sidorna. Det har sagts att detta agerande var överdrivet, att det inte var ett sätt att lösa problemet, att denna stad inte borde ha bombats på natten och att man inte borde ha svarat med en så tung attack. Men, återigen, vi måste få veta hur det gick till. Herr Szymański! Ni sa att endast tre punkter genomförts. Det är inte så illa eftersom ingen utom vi har försökt att ens få till stånd en enda. Tre punkter har genomförts, och det är de tre viktigaste: eldupphör, trupptillbakadragande och tillgång till humanitärt bistånd. Om det är allt vi har åstadkommit behöver vi inte skämmas. Jag anser att det var mycket viktigt att börja med detta. När det gäller de tre återstående punkterna bör vi vänta till den 8 september, för därefter kommer vi inte att sky några påtryckningar. Vi kommer alla tillsammans att besluta vad vi ska göra. Det betyder de 27 länderna i Europeiska rådet och även Europaparlamentet, som vi på senare tid har tagit för vana att rådfråga. Jean-Pierre och jag har faktiskt tagit för vana att alltid rådfråga er och tala med er. Inget tas för givet. Om vi den 8 september upptäcker att rörelser har inletts, så okej. Men om inget har gjorts måste vi inta en annan hållning. Det står fullständigt klart. Aggressioner får inte betala sig. De får definitivt inte betala sig, men vem är det som ska betala? Jag gillar de förståsigpåare som när det gäller den ryska armén säger: ”Vad hade ni förväntat er? Vad skulle ha gjorts?” Jag noterar att de mest beslutsamma personerna och en del av dem som i morgon faktiskt besöker Georgien och som varit mycket bestämda i sina dundrande uttalanden inte kommer att göra något alls. Jag menar, i likhet med Francis Wurtz, att Georgien mycket länge har uppmuntrats att bevisa att det är så att säga kraftfullt och potent. Jag tycker inte att det var något gott råd, för som jag ser det är det olämpligt att uppmana ett land att visa sig oförsonligt, eller åtminstone beslutsamt i sitt motstånd, utan att ge det resurser. Jag upplevde, i likhet med regeringen, dels att de råkade mycket illa ut, för det skördades offer och georgierna stod på gatorna utan att veta vilket helgon de skulle be till, dels att det också fanns ett slags känsla av övergivenhet bland dem. De hade lovats så mycket, och dessa löften infriades inte. Vad beträffar Nabucco-ledningen finns det förstås sådana förklaringar. Det är en rörledning; det är olja som rinner genom den. Allt detta måste givetvis beaktas på ett eller annat sätt. Det leder oss tillbaka till vad ni sa. Jag vill påpeka, herr Daul, att det i själva verket inte är det franska ordförandeskapets enda prioritet. Vi har också energin, och det här är ett sätt att verkligen fokusera vår uppmärksamhet på energi och, naturligtvis, förnybar energi. Det framgår också av texten. Herr Cohn-Bendit! Vad ska vi göra nu? Vi har gjort vad vi kunnat, nämligen försökt stoppa kriget. Det kanske inte skedde på ett fulländat sätt, dokumentet är kanske inte fulländat, kanske skrevs det för snabbt och kanske måste en strid utkämpas mellan de två delegationerna för att vi skulle komma till något slags samförstånd. Det var inte på något sätt perfekt. Men det har ju ändå fungerat för stunden. Det är inte tillräckligt, men det har fungerat. Jag håller fullständigt med om att det finns andra problematiska platser, t.ex. Nagorno-Karabach, Nachitjevan med flera. Det finns många platser som Nagorno-Karabach - och jag tror inte att ryssarna har samma intresse för dem - men även andra, framför allt Krim. Det kan det inte råda någon tvekan om. Det är ingen förolämpning mot ryssarna att säga att vi iakttar vad som händer. Det är faktiskt vår skyldighet. När det gäller Nato ska jag mycket försiktigt påpeka något annat. Vid toppmötet i Bukarest röstade vi - EU:s sex grundarländer - mot handlingsplanen för medlemskap. I själva verket röstade vi inte över huvud taget - vi behövde inte ens rösta för det fanns ingen enhällighet. Därför behövde vi inte rösta. Förklaringen var verkligen mycket besvärlig och de sex grundarländerna sa att det handlar om vårt grannland. Vi måste ta hänsyn till att vi inte lyckats bygga upp eller upprätthålla lämpliga förbindelser med detta stora land och att vi inte vill ge det en känsla av ständig belägring. Jag tycker att vi gjorde rätt. Nu talar vi om missilförsvarsanläggningar i Polen och även i Tjeckien. Det är sant att detta inte heller är ett sätt att få till stånd dialog, även om missilförsvaret inte riktar sig mot Ryssland. Det viktiga är dock definitivt att de sex fortsätter att hålla ihop - det gäller utan tvekan i högre grad i fråga om Iran och vår politik gentemot det landet. Denna politik kan kanske drivas tillsammans med Ryssland, och det är oerhört viktigt, för jag tror att vi skulle ha mycket att förlora på att inte behålla dessa partnerskapskanaler. Hur kan vi kontrollera Michail Saakasjvilis handlingar? Det vet jag inte, men det är inte godtagbart att en stad bombas på natten. Jag anser inte att en stad får bombas på natten. Återigen, jag vet inte vilken omfattning bombningarna hade, men hur kunde de ha förväntat sig någon annan reaktion från Rysslands sida efter att ha gjort detta? Det förstår jag inte. Jag vill bara helt kort kommentera citatet av François Mitterrand. I själva verket sa han så här: ”Nationalism handlar i viss mån om kultur och är det som formar en nation. För mycket nationalism är krig.” Jag ville göra den rättelsen. För att svara Francis Wurtz vill jag återkomma till orden ”kallt krig”, som han inte använde men som var underförstådda, för överallt frågas det hela tiden om vi är på väg tillbaka till det kalla kriget. Det här kan dock inte innebära en återgång till det kalla kriget, först och främst därför att de historiska omständigheterna är helt andra. Visst kan det finnas fientligheter, men jag håller med om att vi definitivt måste fördöma det uttrycket. Å andra sidan har det talats mycket om behovet av att på nytt bilda två block och ställa det ena mot det andra, i stället för att prata. Ett antal ledamöter av detta ädla parlament, och faktiskt även deras länder, tänker så. Vi måste omedelbart göra något åt den tanken. Jag tar definitivt avstånd från den. Det är raka motsatsen till vad vi bör göra och skulle definitivt likna det kalla kriget, frånsett ideologin. Det betyder inte att vi till varje pris måste godta alla hypernationalistiska uttalanden, som vi gjort. Vi måste finna ett sätt att tala och upprätthålla dessa kanaler. Det är vad vi försöker göra. Jag vill erinra Francis om att flera av förslagen lagts fram av Dmitrij Medvedev i det säkerhetsfördrag ni nämnde, men det verkar inte sannolikt att han kommer att tillämpa det genast. Kanske gör han det längre fram. Han lade fram detta förslag för er alla den 5 juni. Han fick svaret att det var intressant och att det var oerhört viktigt att ta honom på allvar. Vi drabbades emellertid genast av lätt panik. EU behöver uppenbarligen en politik som är oberoende av USA, som självt är ett stort, oberoende land. Herr Wojciechowski! Det är vad vi gjort. EU behöver en politik som är oberoende av USA och Ryssland. Vi behöver en EU-politik. Det är vad vi försökt åstadkomma. Den första reaktionen från våra amerikanska vänner när vi beslutade att engagera oss var inte särskilt vänlig. De tyckte inte att vi skulle göra det men insåg däremot mycket snabbt, eftersom de är mycket pragmatiska, att det vad just vad som borde göras. De var därför så att säga samarbetsvilliga, eftersom det var Condoleezza Rice som såg till att sexpunktsavtalet undertecknades. Sedan var de oerhört kritiska, inte mot sexpunktsavtalet utan mot att ryssarna inte följt det. Det kan jag förstå. Vi var också kritiska. Min sista punkt gäller Pandoras ask och Kosovo. Jag ville tala med er om detta. Det finns en intellektuell tendens att jämföra Kosovo med Ossetien, som jag verkligen inte kan ställa mig bakom. Bara för att det finns en liten befolkningsgrupp som på grund av något slags nationalistisk drift känner ett behov av befrielse kan vi inte säga att det är samma sak. Nej! För det första har människor i Kaukasus för vana att slita varandra i stycken på ett mycket våldsamt sätt, eftersom det under århundradenas lopp funnits stora vinster att göra på mord. Så är det inte alls i Kosovo och Serbien. Vad som var annorlunda i Kosovo och Serbien var enhälligheten inom en grupp, 98 procent av kosovarerna, och i synnerhet det internationella beslutet. Det berodde inte på att vi bombade Serbien med hjälp av Nato. Detta skedde i själva verket nästan två år efter bildandet av kontaktgruppen, där Ryssland ingick, och Rambouilletkonferensen, som pågick i över en månad och där alla var eniga utom Slobodan Milošević. Det som satte i gång alltihop, och jag tänker sluta med detta, var Miloševićs beslut 1999 i Kosovo Polje i Obilić att förklara att det inte skulle bli någon mer självständighet, att jaga ut kosovarerna ur förvaltningen och ta in serber från Belgrad för att ersätta dem, så att Ibrahim Rugova från Kosovos demokratiska förbund måste starta underjordiska skolor och hemliga sjukhus. Det här är en helt annan sak. Processen godtogs av den internationella opinionen eftersom den behandlats på internationell nivå. Den finländske presidenten Martti Ahtisaari utarbetade ett dokument som alla i FN accepterade och där det stod att ”parterna inte kan nå en överenskommelse”. Jag ska strax sluta. Det finns en del hat som inte kan övervinnas. Jag är ledsen att säga - och jag vill uttrycka mig mycket försiktigt - att jag i osseternas ord om georgierna uppfattade något som liknade det eviga hat som har sin grund i årtionden och århundraden av motstånd. Det betyder inte att detta inte kan hända en dag, men det kommer att ta tid och, tror jag, flera generationer. Elmar Brok (DE) Herr talman, herr rådsordförande, fru kommissionsledamot! ”Nationalism är krig!” Det är ett exakt och oavkortat citat från François Mitterrands anförande i Europaparlamentet. Jag menar att vi kan dra lärdom av det, och den lärdomen handlar om europeisk integration. Det betyder att vi slutar försöka göra upp om det förflutna utan börjar om på nytt, så att krig och diktatur blir omöjligt i Europa en gång för alla. Jag vill framföra ett innerligt tack till det franska ordförandeskapet för dess snabba ingripande för att få slut på kriget och få till stånd ett beslut av Europeiska rådet i dag som är ett uttryck för enighet. Enighet är den viktigaste signal vi kan sända. Det är en signal om att vi inte kommer att godta kränkningar av internationell rätt, att vi inte kommer att godta krig och invasion av främmande länder och att vi inte kommer att godta destabilisering av demokratiskt valda regeringar eller invasion och ockupation av ett annat land. Det är därför väsentligt att klargöra att det inte kommer att bli några förhandlingar om partnerskaps- och samarbetsavtalet förrän den femte principen i eldupphöravtalet efterlevs - nämligen en återgång till de linjer som hölls före den 7 augusti - och att en utvärdering av efterlevnaden av alla sex principerna i eldupphöravtalet nu måste inledas och fortsätta inför det toppmöte som planeras till november 2008. Det är viktigt att vi klargör att vissa saker inte kommer att godtas, men det är också viktigt att klargöra att kommunikationskanalerna måste förbli öppna, så att vi inte hamnar i en upptrappningsspiral. Framför allt måste vi stärka vår egen kapacitet, och det innebär att även stärka våra vänners kapacitet. Det innebär att ge Georgien omedelbart infrastrukturstöd utan byråkrati. Det innebär att delta i fredsuppdrag i Georgien och i initiativ som inleds av OSSE och FN. Vi måste klargöra att förhandlingar om ett frihandelsavtal är den rätta vägen att gå, liksom de förslag som lagts fram här i parlamentet i linje med det polsk-svenska initiativet eller vårt förslag om ”EES plus”. Detta gäller inte bara Georgien utan också länder som Moldavien och framför allt Ukraina. Jag menar att det är tydliga signaler som ger oss möjlighet att gå framåt i positiv anda. Om vi i det sammanhanget kunde erkänna att vi skulle kunna göra detta så mycket bättre om vi inte alltid tvingades ta oss ur en situation som andra orsakat, om vi bara hade en europeisk utrikespolitik som, genom Lissabonfördraget, gav oss lämpliga mekanismer och ökad preventiv kapacitet för att förhindra att denna situation över huvud taget uppstod, skulle det vara den politiken vi borde driva. Denna kris bör tydligt vis att vi som Europeiska unionen måste stärka vår kapacitet om vi vill förebygga krig och gå mot en positiv framtid. Jan Marinus Wiersma (NL) Herr talman! Jag anser i likhet med många av mina kolleger i parlamentet att Europeiska rådets reaktion i dag på de senaste månadernas händelser är den rätta. Vi har stått enade och samtidigt behållit fattningen. Men EU har klart och tydligt förklarat - och det framgår också av dagens uttalande - att det som hände där, särskilt den ryska reaktionen, inte kan godtas och att Rysslands oproportionerliga gensvar på den militära utvecklingen i Georgien måste fördömas. Samtidigt har alla parter påpekat att användning av militärt våld inte är den rätta lösningen, och det ser jag också som underförstådd kritik mot den georgiska regeringen, som började med militära insatser. Denna reaktion visar också att vi anser, och det med rätta, att det inte är så vi löser problem i Europa, att det strider mot de säkerhetsavtal vi har och som tidigare ingåtts när det gäller problemen med Sydossetien och Abchazien i Georgien. Jag tar också avstånd från uttalandena av den ryske utrikesministern Sergej Lavrov om att Rysslands sätt att reagera har angett tonen för Rysslands nya utrikespolitik i den omgivande regionen. Jag anser att EU bör göra allt det kan för att övertyga Sergej Lavrov och den ryska regeringen om att det inte är så här vi försöker lösa problem eller driva igenom våra intressen i Europa. Samarbete är ledordet, inte ensidiga åtgärder. Jag minns de senaste årens diskussioner om Bushregeringens agerande. Jag hoppas att vi inte i slutändan kommer att ha samma diskussion med Ryssland. Det är därför det är så viktigt att rådet i dag, under ledning av den franske rådsordföranden, återigen har uppmanat oss att uppmärksamma denna fråga och har lagt tonvikten på sexpunktsplanen, särskilt återgången till det militära status quo som tidigare rådde. Därigenom lägger han grunden för en internationell mekanism för att bevara freden, och framför allt för en internationell debatt om Sydossetiens och Abchaziens framtida status, och han tar med rätta avstånd från Rysslands erkännande av dessa två separatistregioners självständighet. Detta är också utgångspunkten för en delegation på högsta nivå som åker till Moskva i nästa vecka och återigen måste sätta press på Moskva att genomföra de sex punkterna. Under dessa omständigheter är vår självklara ståndpunkt att vi inte kommer att delta i några nya samtal om det nya partnerskapsavtalet, så länge det inte råder någon klarhet om avtalets genomförande och så länge det inte finns någon överenskommelse. Denna kris ställer mycket höga krav på EU. Det stämmer att vi går i täten i sökandet efter lösningar. Det finns inget alternativ. Nato kan inte göra det, OSSE är för svagt, USA är inte i samma position som vi, och FN kan inte spela någon medlarroll på grund av blockaderna i säkerhetsrådet. Vid dagens toppmöte var man av samma åsikt - låt det förbli så. Marco Cappato (IT) Herr talman, mina damer och herrar! Nu håller vi i själva verket på och kommenterar beslut som redan fattats, och med tanke på de mycket varierande uppgifterna om dödsoffer, brott och eventuella krigsförbrytelser anser jag att EU bör föreslå att undersökningen blir internationell, om nödvändigt med medverkan av Internationella brottmålsdomstolen. Vid sidan av detta sa Bernard Kouchner, när det gäller orsakerna till att vi kommit till denna punkt, att vissa personer i alltför stor utsträckning uppmanat Georgien att spänna musklerna och utfärda hotelser. Det stämmer säkert, men låt oss i så fall säga att somliga också försökt hindra georgierna från att känna sig som européer. Det är oss i EU det handlar om, för de europeiska tendenserna i Georgien och hos dess folk är ett faktum som vi nonchalerat. Flera hundra av dem undertecknade ett upprop från Radikalpartiet i slutet av 1990-talet där man krävde en europeisk framtid för Georgien, något som vi förnekat dem. Det är avslutningsvis därför den föreslagna internationella konferensen bör inkludera de orepresenterade befolkningsgrupperna i hela området och innefatta en undersökning av regionens europeiska utsikter, i både politiskt och strategiskt hänseende. Inese Vaidere (LV) Mina damer och herrar! Dagens toppmöte gäller främst bistånd till Georgien. Det är nödvändigt, men det är också Rysslands skyldighet att bidra ekonomiskt till Georgiens återuppbyggnad. Vad är det mer som krävs för att EU ska kunna göra en korrekt bedömning av Rysslands roll i det som hänt och vidta åtgärder för att se till att något liknande aldrig händer igen? För det första måste det erkännas att detta var en planerad aggression från Rysslands sida, och att den inleddes med systematiska provokationer mot Georgien under många månader. Om Rysslands aggression och erkännandet av separatistregionernas självständighet inte får ett lämpligt gensvar kommer det att vara en tydlig signal om att Ryssland kan agera likadant igen i framtiden. Det finns ju faktiskt många ryska medborgare även i EU-länderna, som EU är villigt att skydda. Vi har mycket som Ryssland behöver, men vi förlorar hela tiden initiativet. För det första bör vi frysa avtalet med Ryssland om systemet för viseringslättnader. Samtidigt bör ett sådant avtal ingås med Georgien. För det andra måste tillämpningen av partnerskaps- och samarbetsavtalet upphävas till dess att Ryssland helt lämnat de ockuperade områdena. För det tredje måste Rysslands så kallade fredsbevarande styrkor ersättas med internationella fredsbevarande styrkor, som respekterar Georgiens territoriella integritet. Jag föreslår också att Internationella olympiska kommittén uppmanas att tillkännage en ny ansökningsomgång för vinter-OS 2014, eftersom det bara kommer att leda till problem om OS hålls i en totalitär stat. Vi bör inte oroa oss för eller frukta ett avbrott i den så kallade dialogen. Dialogen har för närvarande övergått i ensidiga erbjudanden från vår sida och överträdelser av reglerna från den ryska sidan. Vi måste inse att endast beslutsamma åtgärder kan få Ryssland att inta en hållning som är värdig en stat på 2000-talet. Ryssland är bara en stat. Det är inget särskilt med den. Marie Anne Isler Béguin (FR) Herr talman, mina damer och herrar! Jag var er företrädare i Georgien när jag skickades dit av talmannen den 12-17 augusti. Jag gav det georgiska folket vårt fulla stöd och lugnade dem genom att säga att EU inte skulle överge dem. Jag vill därför tacka ordförandeskapet för de mycket snabba insatserna i Georgien. Den här konfliktens lösning är uppenbarligen ett test för EU som unionen till slut har gett sig in på, men till vilket pris? Återigen till priset av oskyldiga medborgare, för händelserna var i själva verket oundvikliga. Hur länge har en del av oss talat för döva öron? Till och med de som i dag säger att vi måste sträva efter integration och erbjuda utsikter till EU-anslutning sa tidigare till oss att vänta och vara resonabla. Nu har vi ett krig mellan Ryssland och Georgien. När vi sa att detta inte var en konflikt mellan Georgien och Abchazien och Sydossetien, utan en konflikt mellan Ryssland och Georgien, var det ingen som ville lyssna. Nu har vi ett krig bakom oss. Dessa händelser var därför oundvikliga, särskilt om man går tillbaka till andra händelser eller andra tider före den 11 augusti. Låt oss gå tillbaka till 2005, när Ryssland lade in sitt veto mot gränskontrolltjänstemän vid gränsen mellan Ryssland och Georgien. Ingen svarade och till och med Frankrike - jag ber om ursäkt, herr talman - till och med Frankrike vägrade när vi krävde OSSE-styrkor vid gränsen. Ingen reagerade. När ryssarna kränkte georgiskt luftrum kom det inte heller någon reaktion från vår sida, och situationen trappades upp. Nu har detta beklagliga krig ägt rum, och vi måste inte bara återuppbygga utan även lösa konflikten. Naturligtvis måste vi ha en återuppbyggnadskonferens, men vi måste också ha en konferens för att lösa konflikten. Jag vill be er att kanske använda händelserna i Kosovo som förebild och alltså inrätta en internationell civilförvaltning, tillsammans med fredsbevarande styrkor. Vilken georgisk medborgare skulle nu kunna samtycka till att den ryska armén tog på sig rollen som polis? (Talmannen avbröt talaren.) Tobias Pflüger (DE) Herr talman! Jag vill till att börja med tacka för denna debatts objektiva prägel; den är definitivt mer objektiv än det extra mötet i utskottet för utrikesfrågor den 20 augusti. Låt oss tala klarspråk. Den georgiske presidenten Michail Saakasjvili beordrade en militär offensiv. Det var det som faktiskt startade kriget och satte i gång en våldsspiral. Om vi bortser från detta faktum förnekar vi krigets verkliga orsak. Attackerna, särskilt mot civilbefolkningen i Tschinvali, måste öppet fördömas, liksom det militära gensvaret, särskilt Rysslands militära gensvar och attackerna mot civilbefolkningen, främst i staden Gori. Båda sidor har dessutom använt klusterbomber i denna konflikt, vilket är oacceptabelt. Den internationella humanitära rätten och krigets lagar har tydligt överträtts av båda sidor i konflikten. Det budskap som jag mycket ofta hört är dock att Ryssland ensamt bär ansvaret för den rådande situationen. Så är det inte, och det gläder mig att det franska rådsordförandeskapet har intagit en mer balanserad hållning på den punkten. Min egen hållning är oförändrad: erkännandet av Sydossetien och Abchazien är, enligt internationell rätt, jämförbart med erkännandet av Kosovo. Västländerna erkände Kosovo och öppnade verkligen Pandoras ask. Väst, Nato och EU är i hög grad delaktiga i upptrappningen av denna konflikt och kriget i Georgien: USA omgrupperade georgiska trupper från Irak till Georgien, och ett antal västländer - Natoländer och EU-länder - har bidragit till Georgiens upprustning. Även Israel har försett Georgien med vapen, och när Natos krigsfartyg kommer till Svarta havet är det inte nödvändigtvis ett fredstecken. Vi vet att även geopolitiska intressen står på spel i detta krig; i det avseendet behöver jag bara nämna oljeledningarna. Konflikten får inte användas som förevändning för att driva EU:s militarisering framåt. EU har varit framgångsrikt som icke-militär aktör. Om vi nu väljer sida kommer EU att förlora sin trovärdighet som medlare. Vi står vid randen till ett kallt krig, och när det gäller det som ligger framför oss kan det gå hur som helst. I dag är det den 1 september, en dag som firas som en dag mot krig. Det måste vi komma ihåg: krig är oacceptabelt och får aldrig stödjas, direkt eller indirekt, av länder i EU. Bastiaan Belder (NL) Herr talman! Rysslands öppna maktuppvisning på georgiskt territorium i vår tid är ett försök att legitimera två etniska rensningar, i Abchazien i början av 1990-talet och i Sydossetien i augusti. Den bygger också på massutfärdandet av ryska pass i dessa regioner. Vad kan och bör EU göra mot denna brutala återuppblomstring av imperialistiska strävanden i Kremls politik? Vi bör erbjuda ett djupare och starkare europeiskt - ja, transatlantiskt - engagemang för våra östeuropeiska grannländer, i enlighet med det svensk-polska förslaget om ett östligt partnerskap. Jag vill tacka kommissionsledamot Benita Ferrero-Waldner för hennes uppriktighet i den frågan. Den rådande situationen i Georgien gör det dessutom helt nödvändigt att medlemsstaterna verkligen på allvar går vidare med en gemensam europeisk energipolitik, med energidiversifiering. Rörledningar som kontrolleras av de suveräna stater som de korsar och som inte är utsatta för hot är givetvis en del av detta. Jim Allister (EN) Herr talman! Det är svårt att komma ifrån slutsatsen att EU stått maktlöst inför den ryska aggressionen. Rysslands faktiska annektering av delar av den suveräna staten Georgien har visserligen mötts med fördömande, men till och med inom EU har tonen skiftat. Moskva kommer inte att underlåta att utnyttja det tvetydiga budskapet. Man är knappast särskilt skakad över EU:s oeniga mutter. Om inte den ryska aggressionen får ett kraftfullt gensvar är jag rädd för att dessa frågor inte tar slut med Georgien. Man måste fråga sig om Ukraina står på tur. Och när EU nu med vett och vilja gjort sig så beroende av rysk energi, vad kommer det då att krävas för att ett effektivt gensvar ska bli möjligt? Om de senaste veckorna har visat något så är det att en gemensam utrikespolitik inte är genomförbar i dagens EU. Den har bara lett till förlamning ... (Talmannen avbröt talaren.) José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (ES) Herr talman! Europeiska rådet möttes i morse för att besluta sig för sin ståndpunkt när det gäller tre utmaningar, som Bernard Kouchner förklarat för oss. Det handlar för det första om den oproportionerliga reaktionen, kränkningen av internationell rätt och invasionen och den pågående ockupationen av en suverän stat, för det andra om den bristande respekten för en fredsplan som undertecknats tack vare de snabba insatserna av EU:s ordförandeskap och för det tredje om erkännandet av Sydossetiens och Abchaziens självständighet. Genom ett märkligt åberopande av Kosovo som precedensfall erkändes deras självständighet snabbt av Venezuela, Vitryssland och Hamas - ”man känner en man på hans sällskap”. Dagens respons från Europeiska rådet på dessa utmaningar är mycket tydlig: vi står vid ett vägskäl i våra förbindelser med Ryssland. Vi måste ta frågan på allvar, för så här kan vi inte fortsätta. EU:s prestige och trovärdighet står på spel. EU kan inte bara skriva på notan för dessa stora moderna dramer. Trots kommissionsledamot Benita Ferrero-Waldners utmärkta arbete är vi från EU:s sida inte bara här för att betala för de skador och den förstörelse som ryssarna orsakat i Georgien eller israelerna i Palestina. Vi måste ha en ordentlig utrikespolitik. Jag vill be er, herr Jouyet, att se till att Europeiska rådets ordförande Nicolas Sarkozy, när han besöker Moskva den 8 september enbart för att säkra konsekvens i de principer som vi tillämpar och värdesätter i EU, utfärdar en tydlig varning och förmedlar ett uppriktigt och trovärdigt budskap om att det kommer att ha sitt pris i förbindelserna med EU att strunta i internationella regler och lagar och kränka en suverän stats territoriella integritet. Det är viktigt att det får konsekvenser, och i det här sammanhanget är det mycket som hänger på detta. Véronique De Keyser (FR) Herr talman! Under sommaren har det gjorts flera försök att tvinga oss till saker, vilket vid sidan av detta tragiska drama har fått två omedelbara konsekvenser: för det första Polens nästan omedelbara godtagande av missilförsvarsskölden - som är ett problem även om den riktas mot Iran - och för det andra EU:s åtagande att finansiera återuppbyggnaden av Georgien, fast vi mycket väl vet att budgeten för utrikespolitiken är dramatiskt underfinansierad och inte tillåter detta. Ni sa, fru Ferrero-Waldner, att vi måste finna andra finansieringskällor om vi ska kunna hantera den här situationen, och jag håller med er. Jag anser därför att en upptrappning måste förhindras. Min grupp och jag stöder tydliga, om än orubbliga, förbindelser med Ryssland, särskilt när det gäller energifrågor, mänskliga rättigheter och internationell rätt. Vi motsätter oss dock varje återgång till det kalla kriget. Jag vill också varna för ett snabbt inträde i Nato eller EU för länder som ännu inte kan erbjuda de nödvändiga garantierna. Jag uppmanar det franska ordförandeskapet, som jag vill gratulera för dess snabba insatser nu i sommar, att överväga tanken på en Svartahavsunion, efter samma modell som unionen för Medelhavsområdet. Slutligen vill jag säga till mina kolleger i öst, särskilt i de baltiska staterna, att det inte längre är 1938 utan 2008. Vi får inte låta historien vackla. (Talmannen avbröt talaren.) Lydie Polfer (FR) Herr Kouchner, mina damer och herrar! I januari i år blev jag, som föredragande för Sydkaukasus, medveten om risken för okontrollerad kapprustning, och jag betonade vikten av en fredlig lösning på de konflikter som ärvts från Sovjettiden. Vi föreslog att en ”tre-plus-tre”-konferens skulle anordnas, dvs. en konferens för de tre länderna i Kaukasus plus EU, Ryssland och USA. Sedan dess har vi, som Marie Anne Isler Béguin nämnde, föreslagit att georgier ska få samma viseringsrättigheter som abchazier. Vi är nu alla väl medvetna om vad som hänt - ett militärt ingripande och ett oproportionerligt gensvar - men det går inte att komma ifrån att två länder som genom att bli medlemmar i Europarådet sagt sig vilja hålla sig till europeiska värden har brutit mot dessa principer genom att ta till våld. Det är oacceptabelt. Det måste fördömas och kan inte glömmas över en natt. EU, som redan har viktiga förbindelser med båda länderna, måste agera försiktigt och genomtänkt för att se till att de återgår till en mer resonabel politik. Därför var det så viktigt att visa upp en enad front, och jag är mycket glad att det var möjligt, även utan Lissabonfördraget ... (Talmannen avbröt talaren.) Talmannen Jag måste påminna ledamöterna om att den tid de tilldelats bestämts av de politiska grupperna. Ni samtyckte till anföranden på en minut, och det kräver att ni är oerhört disciplinerade. Jag vill därför be om er förståelse när jag måste avbryta talare. Vittorio Agnoletto (IT) Herr talman! Dagens Ossetien och Abchazien är gårdagens Kosovo. Ingen av de många regeringar som nu kräver fred i Georgien kan förneka sitt eget ansvar: genom att erkänna Kosovo skapade USA och de flesta europeiska länder ett prejudikat som inte kunde undgå att leda till instabilitet i Kaukasus. Natos utvidgning ända fram till Rysslands gränser innebär att USA bär det politiska men framför allt det militära ansvaret för att ha uppmuntrat Georgien att genomföra sin överraskningsattack natten mellan den 7 och den 8 augusti. När Sydossetien attackerades trodde Tbilisi verkligen att man kunde räkna med skydd, även militärt, från Förenta staterna. Det var en oförsvarlig attack som drabbade civila och innebar att redan mycket ömtåliga överenskommelser slogs i spillror. Det ryska gensvaret hade förberetts långt i förväg, och man väntade bara på ett tillfälle att gå till angrepp med full kraft. Ingen regering är oskyldig i det här sammanhanget! De enda offren är civilbefolkningarna, oavsett var deras lojalitet ligger, som tvingats lämna sina hem och utsatts för våld av alla slag. Vi bevittnar ett krig där lokala ledares nationalistiska strävanden överskuggas av stormakternas konflikt om kontrollen över energitillgångarna: konfliktens verkliga orsak är de gas- och oljeledningar som löper västerut från Centralasien. Både vägen genom Turkiet till Medelhavet och den som går från Georgien genom Ukraina till Polen korsar ju Kaukasus. Det är ingen tillfällighet att USA bad framför allt Polen att härbärgera dess missiler som är riktade österut. EU måste arbeta för en fredlig lösning, som innebär både att de ryska trupperna dras tillbaka från georgiskt territorium och att människorna där ges rätt till självbestämmande. EU måste först och främst hjälpa flyktingarna och avstå från alla politiska åtgärder som sannolikt skulle förvärra situationen ytterligare. Vi måste säga ett bestämt nej till Georgiens inträde i Nato, den amerikanska flottan måste uppmanas att dra sig tillbaka från Svarta havet, och Polen bör uppmanas att inte gå med på att de amerikanska missilerna installeras. Vi måste förvissa oss om att vårt bistånd inte används för att köpa vapen och att parterna i konflikten inte utnyttjar flyktingarna som redskap i kriget. Bruno Gollnisch (FR) Herr talman! Många talare, till att börja med rådets ordförande Bernard Kouchner, beklagar Rysslands erkännande av Abchaziens och Sydossetiens självständighet. Detta beslut har definitivt fått en del allvarliga konsekvenser för länderna i Kaukasus och för Europa, och kan i framtiden få det även för Ryssland självt. Erkännandet av Abchaziens och Sydossetiens självständighet kan nämligen leda till att Nordossetien, Tjetjenien, Ingusjien, Dagestan och andra som i dag är en del av Ryssland får idéer i framtiden. Oavsett om det handlar om Kaukasus, Tibet, Afrika eller någon annan del av världen är en av vår tids utmaningar att finna en balans mellan vissa folks självständighetssträvanden, å ena sidan, och gränsers okränkbarhet, å andra sidan. Utan denna okränkbarhet kan den fred som sanna patrioter längtar efter vara allvarligt hotad. Vi européer kan dock också kritiseras. Vi har hört talet om respekt för internationella gränser, men vi skapade ett prejudikat i Kosovo, oavsett vad Bernard Kouchner tycker om det. Det är ett skämt att säga att det fattades ett internationellt beslut om Kosovo, för FN godkände aldrig kriget mot Serbien. Ryssland har dragit sig tillbaka från Östeuropa, som för inte så länge sedan lydde under en obeveklig kommunistdiktatur. Man har dragit sig tillbaka från de baltiska staterna, från Ukraina och från de centralasiatiska republikerna. Och i takt med att Ryssland dragit sig tillbaka har det omringats. Warszawapakten är borta men vi har inte erbjudit någon annan respons än en oupphörlig utvidgning av Nato. Nu skördar vi frukterna av detta! Jacek Saryusz-Wolski (FR) Herr talman! Jag måste först och främst gratulera det franska ordförandeskapet till det som åstadkommits. Jag anser att vi har kommit långt från EU:s ståndpunkt i Irakfrågan till dess aktuella inställning till krisen i Kaukasus. Gratulerar. Tack vare sitt ordförandeskap har EU agerat effektivare och snabbare än Washington. Allt detta är positivt, men det finns frågor kvar. För det första, hur kan vi minimera befolkningens lidande? För det andra, hur kan vi se till att ryssarna följer reglerna, och vilken strategi ska vi på längre sikt anta gentemot Ryssland? (EN) Jag ser med försiktig optimism och tillfredsställelse på åtgärderna och rådets text. Den innehåller alla viktiga inslag i form av fördömande och insatser, även det generösare erbjudandet avseende EU-bistånd och ett eventuellt ESFP-uppdrag. Men till ordförandeskapet vill jag säga att det bara är en aptitretare. (FR) Det är bara en aptitretare eller en förrätt. Vi väntar på huvudrätten som blir fred och stabilitet i hela regionen, och EU:s långsiktiga strategi för detta område i Kaukasus. (EN) Vi måste göra alla tänkbara ansträngningar för att få Ryssland att förstå att man har ett val: antingen samarbetar man med EU som en ansvarsfull partner, påtar sig sina skyldigheter och åtaganden och respekterar till fullo Sarkozys sexpunktsplan, eller också ådrar man sig det internationella samfundets fördömande, som kan utvecklas till utfrysning och till sist isolering och en uppsättning lämpliga åtgärder som kan vidtas vid behov. Vi i EU har också ett val: antingen nöjer vi oss med våra verbala insatser och avstår från åtgärder som Ryssland skulle förstå, eller också ändrar vi vår politik gentemot Ryssland om det är nödvändigt, och klargör att vi kan vara både bestämda och respektfulla om Ryssland inte följer de regler som vi förväntar oss ... (Talmannen avbröt talaren.) Dariusz Rosati (PL) Herr talman, fru kommissionsledamot, herr Kouchner! Rysslands agerande utgör ett försök att återgå till den imperialistiska politik som drevs av före detta Sovjetunionen. Det är ett försök att påtvinga en självständig stat Rysslands egen politiska vision. Hur bör EU reagera? Enligt min mening bör vi till att börja med visa upp en enad front för Ryssland och göra det alldeles klart att det inte kan bli frågan om någon tillbakagång till intressesfärernas politik. Det får inte bli någon återgång till den imperialistiska politiken, ingen upprepning av tidigare handlingar och ingen återgång till användning av våld i internationella förbindelser. Vi måste stå eniga när vi förmedlar detta budskap till Ryssland, och vi måste göra det på ett tydligt och otvetydigt sätt. Vi måste klargöra för Ryssland att aggressioner inte lönar sig. För det andra måste EU inleda två slags långsiktiga insatser. Den första handlar om att kraftigt minska EU:s beroende av Ryssland på energiområdet. Jag vill inte utsättas för utpressning från Rysslands sida över gas eller olja, och jag är övertygad om att det även gäller alla andra här i kammaren. Vi vill inte att vår politiska verksamhet och försvaret av våra principer och värden ska vara avhängigt av gas- eller oljeförsörjningen. Den andra typen av insatser är av strategisk art och handlar om att lägga fram ett erbjudande för stater som tidigare ingick i Sovjetunionen. Inte bara Georgien bör omfattas utan också, och framför allt, Ukraina, tillsammans med andra länder. Det vi har att erbjuda är definitivt attraktivare än det som Ryssland föreslår. Det gläder mig mycket att dessa synpunkter har tagits med i slutsatserna från dagens rådsmöte, och jag anser att det är den rätta vägen att gå inför framtiden. Janusz Onyszkiewicz (PL) Herr talman! Jag är säker på att vi alla hoppats och drömt om att Ryssland skulle börja utvecklas, bli demokratiskt och respektera vissa principer som också är de grunder på vilka EU är byggt. Dessa förhoppningar och drömmar måste nu överlämnas åt glömskan. I dag är situationen en helt annan. Jag välkomnar uttalandena om att samtalen om partnerskapsavtalet och toppmötet mellan EU och Ryssland kommer att skjutas upp till dess att Ryssland fullgör de åtaganden man gjort genom de dokument som undertecknats. Jag anser dessutom att uppskjutandet bör vara längre och att vi inom EU bör överväga vilket slags förhållande vi egentligen vill ha till Ryssland. Kan vi verkligen fortsätta att tala om ett gemensamt säkerhetsområde med Ryssland? Kan vi verkligen se Ryssland som vår strategiska partner, när det ansluter sig till värden som så radikalt skiljer sig från våra? Jag vill nu nämna en annan fråga, nämligen vår energitrygghet. Vi återkommer exempelvis till Nabucco-ledningens betydelse. Det har blivit ett mantra. Nu är det dags att göra mer än bara prata och börja ge ekonomiskt stöd till det projektet. Mario Borghezio (IT) Herr talman, mina damer och herrar! Rådet gjorde helt rätt i att sända ett mycket tydligt budskap till Moskva i dag, nämligen att vi européer upprätthåller folkens rättigheter och inte kommer att offra dem för geopolitiska pakter eller avtal. Dessutom har vi en moralisk skyldighet mot våra egna befolkningar, särskilt dem som i många årtionden förtrycktes under den sovjetiska imperialismen, att försvara dessa frihetsprinciper. Men de - t.ex. Italiens premiärminister Silvio Berlusconi - som behållit en öppen kanal för dialog med Moskva gjorde också rätt. På så sätt kan man förklara EU:s sätt att tänka och varna för risken att återgå till det klimat som rådde under det kalla kriget, inte bara i politiskt hänseende, inte bara i ekonomiskt och politiskt hänseende utan även, och framför allt, i historiskt hänseende. EU kan ju på längre sikt antingen givetvis inkludera Ryssland eller utesluta det en gång för alla. Det är därför mycket viktigt att inleda och upprätthålla en dialog. EU, EU:s folk, vill inte ha något kallt krig, för det påminner oss om död, förföljelse ... (Talmannen avbröt talaren.) Othmar Karas (DE) Herr talman, fru kommissionsledamot, mina damer och herrar! Resolutionen är det mest positiva som åstadkommits sedan eldupphöravtalet och innehåller de flesta av de krav som Elmar Brok och jag ställde för Europeiska folkpartiet (kristdemokrater) och Europademokrater efter vårt besök i Georgien. Men det är inte tillräckligt. EU har fortfarande en roll att spela, och vår trovärdighet står på spel. Resolutionen måste följas av bestämda gemensamma insatser, som kommissionsledamot Benita Ferrero-Waldner klargjorde i sitt hoppingivande uttalande i dag. Vi måste genomföra den här resolutionen till punkt och pricka, på samma sätt som vi kräver att Ryssland ska följa sexpunktsplanen till punkt och pricka. Dessutom har vi de senaste veckorna sett hur viktigt EU är och kan vara, men vi har också sett var våra svagheter finns och var vi måste vidta åtgärder - även förebyggande åtgärder - för att avhjälpa dem. Visst kan vi agera medlare, men om det är det vi vill måste vi ha en gemensam europeisk utrikespolitik, en proaktiv utrikes-, säkerhets- och försvarspolitik. Vi har också de senaste veckorna blivit akut medvetna om att det saknas en gemensam ståndpunkt - ja, en politisk vilja att nå en gemensam ståndpunkt - och, än i dag, att det saknas en gemensam föresats. Att vi inte har Lissabonfördraget innebär att vi försvagas. Det räcker inte med återuppbyggnad. Vi måste investera i dessa länders självständighet och rycka undan marken för nationalism. EU:s engagemang är viktigare än utsikterna till Natomedlemskap. Fru kommissionsledamot! Ni sa mycket talande att förbindelserna med Ryssland inte kan fortgå som om inget hade hänt, och att vår politik måste omprövas. Vi måste investera i ekonomisk, demokratisk, social och utbildningsmässig stabilitet. Det handlar inte bara om pengar. Vi måste också bredda vår grannskapspolitik och föreslå konkreta projekt som dem ni har tillkännagett i dag. Det ser vi fram emot. Adrian Severin (EN) Herr talman! Det huvudsakliga problem vi står inför gäller inte svaret på frågan om vem som har rätt och vem som har fel, vem som är angripare och vem som är offer, vad som är en suverän rättighet och vad som är en oproportionerlig reaktion. Det verkliga problemet är att vi inte har några egentliga resurser för att säkra en återgång till den tidigare situationen eller för att sätta effektiv press på ett land som Ryssland att ändra en viss politik. Inte heller kan vi be Ryssland att iaktta en regel i internationell rätt som vi redan brutit mot i det förflutna. En värld där varje kris hanteras på sui generis-basis präglas av förvirring i stället för ordning. Vad vi ser omkring oss i dag är inte början på ett nytt kallt krig, utan slutet på den enpoliga ordningen. Det är en geopolitisk konfrontation på global nivå som äger rum i en oreglerad internationell omgivning där unilateralisterna drabbar samman. När den enpoliga ordningen är död och den flerpoliga ordningen ännu inte fötts kan anarki och maktstyre florera. Det enda förnuftiga vi kan göra är att sammankalla en internationell konferens för säkerhet och samarbete, där alla globala och regionala aktörer, tillsammans med de lokala intressenterna, förhandlar och omdefinierar och omformar den internationella rättens principer i internationella förbindelser, internationella organisationers roll och befogenheter, förfarandet för att hantera lokala kriser och systemet med säkerhetsgarantier som kan motsvara de specifika möjligheter, utmaningar och faror som präglar vår tid. Samtidigt måste vi påskynda processen för ekonomisk integration, politiska förbindelser och institutionell tillnärmning med våra grannländer i öst, t.ex. Ukraina och Moldavien. Låt oss hoppas att EU kan leva upp till dessa förväntningar. (Applåder) Siiri Oviir (ET) Vi har redan här i dag diskuterat behovet av internationella fredsbevarande och civila uppdrag i Georgien. Som ledamot av delegationen för Sydkaukasus stöder jag detta helhjärtat, särskilt som jag tidigt i våras stod just här och talade om det akuta behovet av just sådana insatser. Många av våra länder har genom historiens försorg blivit multietniska, bl.a. Georgien. Jag är bekymrad över de mycket dystra utsikterna. För några dagar sedan erkände ju Ryssland Abchazien och Sydossetien. Som en fortsättning på det temat talade Nordossetiens befolkningsminister om att Syd- och Nordossetien skulle smälta samman under rysk lagstiftning, dvs. att Sydossetien skulle bli en del av Ryssland. Som ett antal länder ser det handlar det här om en konflikt mellan två hörnstenar i internationell rätt: nationellt självbestämmande och territoriell integritet. Vi vet att vi måste ta slutakten från Helsingfors som utgångspunkt, men min fråga till rådet är följande: Vilka åtgärder vidtas för att förhindra att en suverän stats territoriella integritet kränks? Wojciech Roszkowski (PL) Herr talman! Resultatet av Europeiska rådets möte kan beskrivas som ett glas som är antingen till hälften tömt eller till hälften fyllt. Det viktigaste är att en överenskommelse nåddes och att EU stod enat. Men det är en besvikelse att rådets gemensamma ståndpunkt inte är tillräckligt långtgående. Den uppfyller inte förväntningarna hos de flesta som yttrat sig här i parlamentet. Under den ryska offensiven i Georgien rapporterade ryska medier att Vladimir Putin tagit sig tid att resa till Sibirien och ge lugnande medel åt en tiger som hotade lokalbefolkningen. Denna incident är en bra illustration av Rysslands agerande och dess behandling av EU. Moskva har emellertid inte helt lyckats lugna den europeiska tigern. Hur ska i detta sammanhang North Stream- och South Stream-projekten bedömas, och det stöd de fått från vissa av EU:s medlemsstater? Bristande solidaritet och underkastelse inför en angripare innebär alltid en uppmuntran för denne. Så är det i synnerhet när vissa partner betalar för de fördelar som kommer andra till del. Dagens uttalanden om EU:s enighet gentemot Ryssland, betoningen av det östliga partnerskapet och de övriga uttalanden som gjorts är definitivt hoppingivande. Men om vi nöjer oss med enbart ord kan angriparen komma att slå till igen. Stefano Zappalà (IT) Herr talman, mina damer och herrar! Jag skulle vilja ta upp ett par praktiska aspekter av kvällens debatt. För det första vill jag ge den franske ministern ett erkännande för att han haft modet att göra några mycket viktiga påpekanden här i kammaren. Jag ställer mig helt och hållet bakom allt som den franske ministern sa. Jag håller med om precis allt. Jag tänker inte upprepa vad han sa, för morgondagens tidningar kommer ändå att vara tillräckligt fulla av vad han sagt här. Jag måste dock säga att den ståndpunkt som EU:s ordförandeskap skisserat är mycket bestämd och mycket tydlig. Vad jag ville säga är att jag anser att EU har gjort en helomvändning. Vi kan säga vad vi vill här i kammaren, men det är inte vi som utformar EU:s utrikespolitik och vi har inte befogenheter att lägga oss i den. Det kan bara Europeiska rådet göra. Europeiska rådet har, såvitt jag kan avgöra med min korta erfarenhet från parlamentet, visat vad EU gör: en helomvändning. Dagens möte i Europeiska rådet har visat att EU verkligen existerar, att EU - även om Lissabonfördraget ännu inte trätt i kraft - har förmågan att hantera oerhört viktiga frågor. Jag vill också uttrycka min stora uppskattning för vad som gjorts av det franska ordförandeskapet, av president Nicolas Sarkozy och även av förbundskansler Angela Merkel och premiärminister Silvio Berlusconi i samband med denna kris. Jag anser att det eniga gensvaret överskuggar kommentarerna från den brittiske premiärministern, som kanske har rättat in sig i ledet i dag men vars tidigare uttalanden till pressen var allt annat än välkomna. Jag menar avslutningsvis att helomvändningen utgörs av detta: Europeiska unionen existerar! Låt oss gå försiktigt fram när det gäller anslutningar till Nato och EU. Låt oss se hur saker och ting artar sig. Den franske ministern har helt rätt. Libor Rouček (CS) Mina damer och herrar! Jag vill först och främst ge ett erkännande för det franska ordförandeskapets snabbhet och effektivitet i samband med förhandlingarna om en vapenvila mellan parterna i konflikten. Sexpunktsplanen måste nu genomföras, inklusive, givetvis, de ryska truppernas tillbakadragande till de positioner de hade innan konflikten bröt ut. Georgienfrågan är emellertid inte en isolerad fråga, eftersom det finns en hel rad relaterade konflikter och problem i hela Sydkaukasus. EU måste därför göra mycket effektivare och intensivare ansträngningar än tidigare för hela östra Medelhavsområdet och Transkaukasien. Med andra ord är det absolut nödvändigt att stärka den östliga dimensionen av vår politik mot våra grannländer genom konkreta åtgärder. Eftersom jag kommer från ett land som ännu inte har ratificerat Lissabonfördraget vill jag uppmana regeringarna i Tjeckien, Sverige och givetvis även Irland att arbeta hårt med ratificeringen av detta dokument, för det är en förutsättning för en mer enad och effektiv gemensam utrikes- och säkerhetspolitik, som ger oss möjlighet att ta itu med utmaningarna, även de som kommer österifrån och från Ryssland, och att lösa dessa problem. Mirosław Mariusz Piotrowski (PL) I dag är det årsdagen av andra världskrigets utbrott. Det kriget föregicks direkt av en hemlig pakt mellan Sovjetunionen och Tyskland, och av de västeuropeiska ländernas eftergiftspolitik. År 1939 trodde man naivt att angriparen skulle nöja sig om man offrade vissa mindre stater. Jag påminner om allt detta på grund av kriget i Georgien. Georgien har blivit det första angreppsmålet i det nutida Rysslands strävan i den imperialistiska riktning som det ärvde av Sovjetunionen. Ryssland använder Georgien som försöksområde för att ta reda på hur mycket EU:s medlemsstater är beredda att tåla. Ryssland förväntar sig inte att de ska inta en fast hållning. Med tanke på den väpnade konflikten får inte Europaparlamentet leva upp till Rysslands förväntningar. Vi måste inta en gemensam, otvetydig och beslutsam hållning. Georgien har rätt att räkna med vårt diplomatiska och materiella stöd. Europaparlamentet bör sända sina egna observatörer till Georgien, för att kontrollera uppgifterna om etnisk rensning. Vi måste göra allt vi kan för att stoppa en utvidgning och förhindra att vår tragiska historia upprepar sig. Tunne Kelam (EN) Herr talman! Vi bevittnar nu hur paradigmet om ”historiens slut” faller samman, men detta bör också markera slutet på önsketänkandets tidevarv, så att vi ersätter fred genom tal med fred genom styrka och solidaritet. Ryssland har placerat sig i kategorin instabila, oförutsägbara stater. Det kan inte längre ses som en pålitlig partner, och det delar uppenbarligen inte våra gemensamma värden. Genom att invadera Georgien har Ryssland ifrågasatt grunderna i det internationella säkerhetssystemet och försökt ersätta dem med modellen ”den som har makt har rätt”. Allt beror nu på EU:s agerande - inte bara på dess reaktioner. Om vi fortsätter som vanligt innebär det inte att vi tar några konkreta steg, för det är bara handling som Ryssland kommer att förstå. Jag föreslår följande: för det första, en riktig fredsbevarande styrka - Ryssland kan inte agera både fredsbevarare och angripare; för det andra, frysta förhandlingar om partnerskaps- och samarbetsavtalet; för det tredje, North Stream- och South Stream-projekten läggs på is; för det fjärde, frysta viseringslättnader; för det femte, OS i Sochi ställs in. Om inget konkret görs kommer Ryssland aldrig att släppa greppet om Georgien, men man kommer också att följa samma mönster på andra håll. Att sätta tydliga gränser har högsta prioritet i ett demokratiskt samhälle. I dag måste vi svara upp till samma moraliska utmaning. Vem ska göra det om inte vi? När ska det göras om inte nu? (Applåder) Katrin Saks (ET) I våras träffade jag i samband med det georgiska valet i Gori en georgisk kvinna som tvingats fly från Abchazien 15 år tidigare. I dag har hon för andra gången blivit flykting i sitt eget land. Det är en tragedi. Det är också tragiskt att vi här i kammaren i dag har så många olika tolkningar av vad som hänt, och därför anser jag att det är särskilt viktigt, viktigare än allt annat, att sända en oberoende undersökningskommission, en internationell kommission, till Georgien för att ta reda på vad som egentligen hände. Det här är inte en konflikt mellan georgier och osseter, den började inte den 8 augusti, och det är inte bara Rysslands och Georgiens konflikt - det är en konflikt mellan värden och den rör oss alla. Christopher Beazley (FR) Herr talman, jag anser att det är viktigt att gratulera det franska ordförandeskapet, president Nicolas Sarkozy och Bernard Kouchner som är här i dag, inte bara för att de under denna kris har intagit en mycket fast hållning gentemot Ryssland, utan även för att de lyckats bevara EU:s enighet, en enighet som tyvärr inte fanns 2003. (EN) Jag vill ansluta mig till dem som säger att den här frågan visserligen är allvarlig men inte bara handlar om Georgien och den olagliga ockupationen och invasionen av det landet. Jag skulle vilja säga till kommissionsledamoten att den också handlar om EU:s förbindelser med Ryssland. Den handlar i grund och botten om det som tidigare beskrivits som våra gemensamma värden. Jag tycker personligen att det är mycket svårt att inse vilka gemensamma värden jag delar med ett land som använder våld, militär aggression och propagandakrig för att få det ockuperade landet att framstå som inkräktaren och angriparen. Det verkar sannolikt att samarbets- och partnerskapsavtalet kommer att läggas på is en tid om inte Ryssland drar tillbaka sina trupper. Den fråga som uppstår är vad vi ska göra om Ryssland vägrar dra tillbaka sina trupper. Vi har fått höra att vi måste ha en dialog, men vad kan man ha för slags dialog med en partner som inte respekterar de värden man försöker försvara och främja? Såvitt jag förstår vill vi, sett ur ett historiskt perspektiv, ha harmoniska förbindelser med Ryssland, men inte om det kräver att vi helt enkelt måste överge de värden som är viktiga för oss. Jag håller med Tunne Kelam och andra om att det redan fått konsekvenser för Ryssland i och med de enorma desinvesteringarna på dess marknader, för internationella investerare ser nu Ryssland som en mycket osäker plats. North Stream och South Stream måste emellertid också ses över. Vi kan inte bara gå vidare med de projekten som om det ryska energiförsörjningsmonopolet var fullständigt normalt. Vinter-OS i Sochi måste också omprövas - det kan inte bli någon olympisk vapenvila. Ryssarna måste inse konsekvenserna av våra beslutsamma åtgärder och inte bara följa sin egen agenda. (Applåder) Raimon Obiols i Germà (ES) Jag vill helt kort säga två saker. För det första tror jag att jag har rätt när jag säger att Jean-Pierre Jouyet tidigare i pressen beklagat den påverkan som USA:s konservativa sektorer, eller vissa konservativa sektorer, hade på det negativa resultatet av den irländska folkomröstningen. Jag tror att vi alla nu beklagar det överdrivna prisandet av nykonservativ politik i samband med krisen i Kaukasus. I det sammanhanget är det många som kan hållas ansvariga. Tbilisi bär ansvaret för det obegripliga beslutet att ingripa militärt. Moskva bär ansvaret för beslutet om ett brutalt och oproportionerligt gensvar. Washington, med en president som nu med glädje drar sig tillbaka, bär ansvaret för att i åratal ha underblåst spänningar i regionen. För det andra anser jag att EU har ett grundläggande ansvar som bara kan fullgöras om vi i stället för mjuk eller hård makt bygger upp en politisk makt som grundas på enighet mellan alla medlemsstaters regeringar. Árpád Duka-Zólyomi (HU) Tack, herr talman. Ryssland maktpolitik har i många år spätt på spänningen i Georgien, som har urartat i ett kort men destruktivt krig. Ryska militära styrkor har kränkt internationell rätt och invaderat en suverän stats territorium. Som kronan på verket har Kreml erkänt de två utbrytarprovinsernas självständighet. Därmed har vi fått en ny dimension på den internationella politiska scenen. Det är en farlig situation, dels ur Rysslands grannstaters perspektiv, dels därför att Putin och hans män har skapat sig ett farligt prejudikat. Varför är det viktigt att det internationella samfundet står enat? Den ryska politiken har nu kört fast och hamnat i en återvändsgränd, så vi måste utnyttja tillfället på bästa sätt. EU måste yrka på att neutrala, internationella fredsbevarare skickas för att ersätta de fredsbevarande styrkor som nu förlorat sin trovärdighet och auktoritet. Vårt beslut att underlätta viseringar för ryssar bör ses över, och samtidigt bör viseringskravet för Georgien äntligen lindras. Georgien är en integrerad del av vår grannskapspolitik, och vi är därför skyldiga att se till att vi ger största möjliga stöd för landets återuppbyggnad. Tack så mycket. Giulietto Chiesa (IT) Herr talman, mina damer och herrar! Michail Saakasjvilis äventyr är resultatet av en oförlåtlig felbedömning, nämligen att tro att Ryssland inte skulle besvara ett militärt angrepp, för ett militärt angrepp var vad som ägde rum. Ryssland är inte detsamma som det var 2000 och kommer inte längre att dra sig tillbaka av vare sig taktiska eller strategiska skäl. Det första vi måste göra är att se saker för vad de är: EU och dess enighet har skadats allvarligt av detta misstag. Vi får inte tillåta oss att upprepa det, och vi får inte låta någon annan tvinga oss att upprepa det. En del menar att Ukrainas och Georgiens inträde i Nato nu bör påskyndas, men jag vill be alla som anser det att tänka efter ordentligt, för ett sådant beslut skulle inte på något sätt öka vår säkerhet - den skulle tvärtom äventyras. Som vi nu vet kommer Ryssland att reagera, om inte i samma omfattning så definitivt med motåtgärder. Vi skulle snart löpa risken att ställas inför en mycket större kris än den i augusti, och detta i ett land som Ukraina, mitt i Europa. Förnuftet kräver att vi gör om ett antal beräkningar, eftersom de var felaktiga, och att vi sätter oss ned vid förhandlingsbordet med Ryssland med ömsesidighet som utgångspunkt och ... (Talmannen avbröt talaren.) Vytautas Landsbergis (EN) Herr talman! I förrgår hade jag en lång middagskonversation med en av Europas klokaste personer, Otto von Habsburg. Han sa, grundat på sin stora kunskap om förhållandena, att europeiska regeringar varit oerhört korrumperade, eftersom det är väl känt att Ryssland använder ett nytt hemligt vapen mot väst - global bestickning. Dagens rådsmöte kan kanske kasta mer ljus över det mörka hörnet i europeisk politik. Om rådet och vårt parlament - det politiska samvetets sista fäste i Europa - inte kräver ett omedelbart tillbakadragande av de ryska ockupationsstyrkorna från Poti och de buffertzoner som upprättats av ockupationsmakten, ser politisk katastrof ut att hota vårt bleknande Europa. Dessa zoner är viktigast för ryska och ossetiska smugglare för att förhindra Georgiens kontroll vid de inre gränserna mellan marionetten Ossetien och det ännu självständiga Georgien. Tanken på att låta ockupationsmakten få tid på sig att bygga befästningar fram till toppmötet mellan EU och Ryssland i november är helt fel och tyder på att Otto von Habsburg antagligen har rätt. (Applåder) Pierre Pribetich (FR) Herr talman! Man emotser otåligt vår omdömesgilla och bestämda ståndpunkt. Förenta staterna kan inte, med tanke på vad Ryssland önskar men även med tanke på den pågående valkampanjen, agera katalysator för en global politisk situation i detta område i EU:s närhet. Vi, Europeiska unionen, har ett unikt historiskt tillfälle att bygga upp vår utrikes- och säkerhetspolitik och utveckla Europa genom dess landvinningar och erfarenheter. Vi får inte låta detta tillfälle gå förlorat. De nödvändiga fördömandena erbjuder inga lösningar. Även om Pandoras ask öppnades i och med Kosovo, med ett erkännande i strid med den internationella rättens regler, måste vi se till att den internationella rätten och respekten för mänskliga rättigheter på nytt blir det centrala i lösningen. Låt oss vara bestämda och agera politiskt. Låt oss anta en tydlig, gemensam och bestämd ståndpunkt gentemot Ryssland, men en ståndpunkt som syftar till att finna en lösning och upprätta ett partnerskap, för vi måste vara klartänkta i vårt förhållningssätt till Ryssland år 2008. Låt oss föreslå en regional konferens i EU:s regi om hanteringen av situationen och framtiden för partnerskapen. Om vi är fast beslutna att upprätthålla EU:s enighet kan vi minimera den destruktiva och onda nationalismen, som alltid, ofrånkomligen, leder till krig. Urszula Gacek (PL) Herr talman! Rådet nådde i dag en överenskommelse i fråga om Ryssland. Det kanske kan betraktas som ett slags framgång, även om många var besvikna över att Ryssland fick en så mild behandling. Vi måste nu vänta på Rysslands reaktion. Den ryska pressen kommer säkert att återge de delar av vår debatt där rådets företrädare och vissa parlamentsledamöter klandrade Georgien. Moskva kommer offentligt att framföra skarp kritik mot rådets ståndpunkt, men bakom kulisserna gläds man. Till dem som sitter vid makten i Moskva vill jag säga följande: ta inte ut glädjen i förskott. EU ser er inte längre som en pålitlig partner som står för sina ord och respekterar internationell rätt. EU överväger allvarligt om man kan vara beroende av rysk olja och gas. EU har inte varit alltför hårda mot er i dag, men era anhängare har minskat betydligt i antal. Csaba Sándor Tabajdi (HU) Vi håller fullständigt med om att vi bör fördöma Ryssland för tilldelningen av medborgarskap och för den överdrivna militära roll man påtagit sig, samt för erkännandet av Abchazien och Ossetien. Samtidigt bör vi också fördöma Georgien, för de georgiska ledarna borde ha vetat vilket deras geostrategiska manöverutrymme var. Vi håller också med om att fredsbevarande styrkor bör sättas in, men vi talar inte om vad en varaktig lösning skulle grundas på, nämligen endast ett långtgående självstyre för abchazierna och sydosseterna inom ramen för Ahtisaariplanen. Vi talar inte om de berörda minoriteterna, men vi talar om allt annat, så jag tror att det inte bara är konflikten som gått i stå utan även i många avseenden vårt sätt att tänka. Vi måste finna en långsiktig lösning på det här problemet. Erik Meijer (NL) Herr talman! Uppmärksamheten har främst riktats mot Rysslands militära ingripande i Georgien. Det eventuella användandet av klusterbomber och ockupationen av en hamn utanför det omstridda området ger bara upphov till ilska. Det gäller inte, enligt min mening, skyddet av Sydossetien och Abchazien. Sedan Sovjetunionen splittrades har dessa två regioner inte i praktiken varit en del av Georgien. De flesta invånare i dessa två små stater vill inte under några omständigheter lyda under Georgien, precis som de flesta invånare i Kosovo inte under några omständigheter vill tillhöra Serbien. De skulle tyvärr bli andra klassens medborgare i dessa länder. För dessa människor kan lika rättigheter och demokrati komma till stånd endast om deras utbrytning upphör att vara föremål för debatt och de får garantier för att de inte kommer att utsättas för en militär attack utifrån. Sammanfattningsvis finns det mycket goda skäl att kritisera Ryssland, men inte för att man nu i praktiken har erkänt dessa två små staters självständighet. Kosovo kunde inte vara ett unikt fall ... (Talmannen avbröt talaren.) Zita Pleštinská (SK) Händelserna i Georgien ägde paradoxalt nog rum i augusti månad, precis som i det tidigare Tjeckoslovakien för 40 år sedan, när även mitt land invaderades och ockuperades av den sovjetiska armén för vad som skulle bli många år. Vi får inte glömma att Ryssland med sitt handlande har visat att man inte lagt det förflutna bakom sig. Precis som 1968 har man inte tvekat att skicka in stridsvagnar för att nå sina politiska mål. Återigen används militär makt för att destabilisera länder som försöker göra sig fria från ryskt inflytande. I dag är det Georgien, i morgon kan det vara Ukraina. Jag är övertygad om att EU måste visa ännu större beslutsamhet i sitt motstånd mot Rysslands hållning när det gäller erkännandet av Abchaziens och Sydossetiens självständighet. Jag är övertygad om att EU:s gensvar måste vara ett förstärkt samarbete med Georgien och framför allt Ukraina, inte bara genom ord utan även genom tydliga och meningsfulla handlingar. Ioan Mircea Paşcu (EN) Herr talman! Georgien är inte bara en episod i den internationella politiken. Det är första steget i en kedjereaktion med betydande konsekvenser. För det första är det ett tecken på Rysslands militära återkomst, som måste återspeglas i den nya europeiska säkerhetsstrategi som är under utarbetande. För det andra är denna uppenbara reconquista ett uttryck för Rysslands önskan att använda sin nyfunna energi för att gottgöra för 1990-talets förluster och ge igen för den förödmjukelse de innebar, snarare än för en vilja att bidra till formandet av framtidens värld. För det tredje tydliggör det EU:s svaga ställning till följd av det tilltagande beroendet av Ryssland i energihänseende och den försenade ratificeringen av Lissabonfördraget. För det fjärde kan det leda till att den transatlantiska enigheten antingen återupprättas eller skadas ytterligare. För det femte visar det att den internationella lagligheten måste stärkas både begreppsmässigt och i fråga om respekt. För det sjätte tydliggör det att Svartahavsområdet kräver mycket större uppmärksamhet och engagemang från EU:s sida och därmed mycket mer än bara samverkan. Charles Tannock (EN) Herr talman! Jag stöder det demokratiska Georgiens rätt att söka säkerhet i väst och jag tar avstånd från Rysslands oproportionerliga aggression och fortsatta ockupation av landet. EU måste öka sitt återuppbyggnadsstöd till Georgien, påskynda ett frihandelsavtal och gå vidare med viseringslättnaderna. Georgien bör också tillåtas att närma sig Nato för att så småningom bli fullvärdig medlem. Vi måste ta tillfället i akt att nu, genom EU:s gemensamma yttre politik för energitrygghet, bryta Moskvas strupgrepp på EU:s olje- och gasförsörjning. Både Tyskland och Italien bygger rörledningar i konsortier med Gazprom. Som en motvikt mot detta bör EU även stödja rörledningsprojektet White Stream för transport av gas från Kaspiska havet till Europa via Georgien och Ukraina - båda regeringarna stöder detta projekt som innebär att Ryssland kringgås. Ryssland kommer att drabbas hårt om vårt långsiktiga gensvar blir att inrikta oss på Gazproms monopol och Rysslands användning av gasen som vapen. Jean-Pierre Jouyet rådets ordförande. - (FR) Herr talman, fru kommissionsledamot, mina damer och herrar! Jag ska fatta mig kort eftersom Bernard Kouchner redan talat två gånger och jag vet att ni också har mycket att göra. När denna debatt nu närmar sig slutet vill jag först och främst tacka er för ert ständiga engagemang för denna fråga. De resolutioner som antagits, det faktum att ordföranden Jacek Saryusz-Wolski sammankallade utskottet för utrikesfrågor den 20 augusti och att Marie Anne Isler Béguin - som hon själv påpekade - reste till konfliktområdet och gav ett kraftfullt vittnesmål på parlamentets och även EU:s vägnar har bekräftat Europaparlamentets engagemang i krisen. Av den anledningen vill jag också säga att det förvånat mig att höra vissa kommentarer om EU: för det första, att unionen inte reagerat; för det andra, att den varit maktlös; för det tredje, att den antagit en svag ståndpunkt. Om EU inte var inflytelserikt, om det inte spelat en roll i denna kris, då skulle jag vilja veta vem som gjort det? Vem var inflytelserik? Vem visade vad man gick för, militärt eller på annat sätt? Jag såg ingen annan makt än EU vidta några åtgärder, och det var under denna kris som EU kanske sågs i ett annat ljus som partner och maktfaktor. Alla har sitt ansvar. EU har sitt ansvar, och det är inte detsamma som Natos eller USA:s. Men EU har genom sina värden och sina medel - som jag återkommer till - fullgjort hela sitt ansvar. Det finns de som säger till oss att Ryssland inte har samma värden som EU men det är, oss emellan sagt, gamla nyheter. Det är inget skop. Vi vet att Ryssland inte har samma värden som EU. Om det hade det skulle vi ställa andra frågor om Ryssland. Alla frågor som ställs om Ryssland gäller vilket slags förbindelser vi vill ha med detta grannland, vilket slags partnerskap vi vill upprätta, vilket slags dialog vi vill ha, hur vi kan få Ryssland att fullgöra sina skyldigheter och påta sig sitt ansvar och hur vi kan styra landet mot en hållning som i större utsträckning är förenlig med internationell rätt. Det är frågorna. För egen del har jag aldrig trott att vi har samma värden, oavsett vilken respekt jag har för Ryssland, och jag har varit bekant med Ryssland rätt länge. Den tredje tanke ni har haft, och som ni alla har haft, är att vi inte kan komma särskilt långt, trots en snabb reaktion och trots det som gjorts i dag, för vi har inte de instrument som krävs. De instrumenten kommer vi att få först om Lissabonfördraget ratificeras, och denna kris har tydligt visat hur mycket vi behöver det fördraget, hur mycket vi behöver stärka vår utrikespolitik och hur mycket vi dessutom behöver stärka vår försvarspolitik. Vi måste vara mycket tydliga på den punkten och det har flera av er med rätta framhållit. Jag kommer nu till Europeiska rådets möte. Dagens möte i Europeiska rådet är en startpunkt. Allt togs inte upp, och det är inte heller möjligt att ta upp allt som gäller EU:s hantering av den här krisen och förbindelserna mellan EU och Ryssland. I dag handlade det om att se över situationen på plats och bedöma konsekvenserna för förbindelserna mellan EU och Ryssland. Det handlade om att visa att vi står enade och att vi agerar aktivt i denna konflikt. Tack vare detta möte i Europeiska rådet har vi kunnat visa att vi står enade, att vi har agerat och att vi har bestämda ståndpunkter. Jag vill påminna er om dem: fördömande av Rysslands oproportionerliga reaktion; stöd för Georgien på det finansiella, humanitära, ekonomiska och politiska området; bekräftelse av de stärkta förbindelserna mellan EU och Georgien; genomförande av sexpunktsplanen för lösning av konflikten, inklusive - som många av er betonat - en internationell övervakningsmekanism; EU-engagemang på plats genom sändande av en särskild representant; stärkande av det östliga partnerskapet, särskilt med avseende på Svartahavsområdet och Ukraina, vilket uttryckligen framhölls i dagens slutsatser, samt en energipolitik som präglas av större diversifiering och oberoende och bättre organisation på EU-nivå. Jag har förstått allt ni har sagt i kväll. Ni kan vara övertygade om att det franska ordförandeskapet kommer att erinra alla om dess önskan att åstadkomma en mycket mer diversifierad, oberoende och välstrukturerad europeisk energipolitik. Ni kan räkna med ordförandeskapet i det avseendet. Detta är en startpunkt, för det har beslutats att ordföranden för Europeiska unionens råd, kommissionens ordförande och den höge representanten ska göra en viktig resa till Moskva och Tbilisi den 8 september. Det är mot den bakgrunden vi måste avgöra vilka åtgärder vi därefter ska vidta. Slutligen har vi enats om att alla möten om partnerskapsavtalet ska skjutas upp tills ryssarna dragit sig tillbaka till sin tidigare position. Det här är alltså en startpunkt. Vårt mål i dag var inte att finna lösningar på allt utan att visa vår enighet och vår beslutsamhet, och för det behöver vi Europaparlamentets stöd. Benita Ferrero-Waldner ledamot av kommissionen. - (DE) Herr talman! Jag är den sista talaren så jag ska försöka fatta mig så kort som möjligt. Eftersom jag är den sista talaren vill jag dock belysa några viktiga punkter från denna debatt. För det första är jag säker på att jag inte behöver påminna er om att det var just den här dagen, den 1 september 1939, som andra världskriget började. I dag, på årsdagen, debatterar vi ett nytt krig som har brutit ut, men det nya kriget har vi - den Europeiska unionen - kunnat stoppa mycket snabbt. Det är mycket viktigt att poängtera, anser jag. Det är därför det här har varit en lång och omfattande debatt, men också en mycket bra debatt. Vi hade även en bra debatt i rådet, med kloka slutsatser. Enligt min uppfattning har Europeiska unionens trovärdighet spelat en viktig roll: trovärdighet och samstämmighet. Som rådets ordförande och jag redan har sagt var detta ett betydelsefullt prov för EU:s trovärdighet, men också för samstämmigheten, och vi klarade prövningen med glans. Hjälpen till Georgien är viktig, som vi har hört. Vi har påtalat att det behövs humanitär hjälp och återuppbyggnadshjälp, där vi kommer att be parlamentet om stöd. Tills vidare tackar jag för ert stöd och återkommer förstås med mer exakta uppgifter. Framför allt tänker jag dock på visumavtalet. Vi är givetvis medvetna om att det handlar om diskriminering. Abchazier och sydosseter som ofta har ryska pass har en bättre situation än georgier, men jag vill också poängtera att många av de enskilda medlemsstaterna har en roll i detta, och låt mig understryka att detsamma gäller frihandelsavtalet. Jag ska påminna er om att vi redan tidigare hade identifierat tre punkter när det gäller att stärka den europeiska grannskapspolitiken, men då ringde det inga klockor hos medlemsstaterna. Mobilitet var en punkt, ekonomiska partnerskap en annan och förbättrad säkerhet en tredje, vilket förstås innebär att alla konflikter, handlingar och konsekvenser måste diskuteras också när det gäller Ryssland. Vi står vid ett vägskäl, men det är i första hand Ryssland som bestämmer hur framtiden ska bli, för det är Ryssland som kommer att ställas till svars, precis som vi har konstaterat idag. Utan tillbakadragandet av trupper kommer det inte att bli några fler förhandlingar om det nya avtalet. Ryssland har makten i sina händer att visa att man kan leva upp till det vi har sagt i dag. Jag hoppas verkligen på en bra lösning den 8 september. Förutom detta finns det två huvudsakliga konsekvenser: ”grannskapspolitik plus”, eller vad vi nu kommer att kalla den i framtiden, måste stärkas på regional och bilateral nivå, vilket innebär att vi måste se bortom Georgien och även inkludera Ukraina, Moldavien och andra länder. Det här är något som vi ofta har talat om, men jag hoppas att jag nu kanske kan räkna med mer stöd från de enskilda medlemsstaterna. Låg mig avslutningsvis säga något om energipolitik. Det är en annan fråga som särskilt bekymrat mig under de senaste 18 månaderna, och jag försäkrar er om att det också fortsättningsvis kommer att vara en mycket viktig fråga för mig personligen. Med dessa ord avslutar jag min snabba sammanfattning av en lång, men ytterligt betydelsefull debatt. (Applåder) Talmannen Debatten är härmed avslutad. Omröstningen kommer att äga rum på onsdag. Skriftliga förklaringar (artikel 142) Roberta Alma Anastase skriftlig. - (RO) Som föredragande för Svartahavsregionen har jag alltid betonat vilken stor utmaning som olösta konflikter innebär för den regionala stabiliteten, liksom hur viktigt det är att EU på ett bestämt och fördjupat sätt engagerar sig i denna region. Rysslands agerande i Georgien är beklagligt. Det är farligt för såväl regional som europeisk stabilitet och, underförstått, oacceptabelt i världssamfundets ögon. Därför är det absolut nödvändigt att EU omedelbart går från ord till handling och visar beslutsamhet både när det gäller sitt agerande i Georgien och utvärderingen av förbindelserna med Ryssland. För att säkra stabiliteten i Svartahavsområdet ska tre huvudprinciper vara vägledande för EU:s agerande. För det första ska alla beslut vara förenliga med Georgiens territoriella integritet och med internationell rätt. För det andra måste de principer som ligger till grund för att hantera konflikterna i regionen ses över på nytt för att påskynda och öka möjligheterna att nå en lösning. Detta förutsätter EU:s aktiva inblandning i fredsbevarande operationer i Georgien, liksom i arbetet med att hantera och lösa andra konflikter i regionen som exempelvis den transnistriska konflikten. EU:s ansträngningar för att trygga energisäkerheten måste också maximeras, även genom utvecklingen av Nabuccoprojektet. Jean-Pierre Audy skriftlig. - (FR) Herr talman, herr rådsordförande, herr Jouyet, fru Ferrero-Waldner! Jag vill först tacka mina ledamotskollegor som redan gratulerat EU:s franska ordförandeskap och välkomnat Nicolas Sarkozys agerande i den svåra konflikten mellan Ryssland och Georgien. Det skulle kunna ta en evighet att bestämma det forna östra Romarrikets gränser till Balkan och Kosovo i väst, och Kaukasus, Sydossetien och Abchazien i norr. Mänsklig respekt måste vara vägledande för hur Europa väljer att gå till väga. Med tanke på hur allvarlig situationen i Georgien har blivit föreslår jag att man planerar ett extra sammanträde i Europaparlamentets utrikesutskott och i medlemsstaternas nationella parlament, eftersom det är vi parlamentariker som representerar folket. Det har äntligen blivit tydligt att Svartahavssynergin, som Europeiska kommissionen introducerade i slutet av 2007, inte är tillräcklig. Unionen måste snarast föreslå en ambitiös grannskapspolitik med de länder som gränsar till Svarta havet, och till att börja med ett ekonomiskt frihandelsområde. Titus Corlăţean skriftlig. - (RO) EU kan inte låta scenariot i Georgien upprepas i andra konfliktdrabbade regioner. Händelserna i Georgien sätter EU på prov när det gäller förmågan att ta ställning till och agera i frusna konflikter i det forna Sovjetunionen. Det är nödvändigt att EU utreder möjligheten att sända en civil observatörsgrupp till Georgien som kan se till att avtalet om eldupphör verkligen efterlevs. Rysslands oproportionerliga motaktion i Sydossetien drabbade både civilbefolkningen och infrastrukturen och innebär en allvarlig kränkning av internationella bestämmelser. Detta visar tydligt att man måste stärka säkerheten genom närvaron av multinationella och opartiska fredsstyrkor. EU måste också seriöst överväga ett mer konsekvent samarbete med Moldavien, och utifrån vissa villkor när det gäller Chisinaus garantier för demokratiska principer, ge landet ett tydligare europeiskt perspektiv. För att stärka förbindelserna och undvika konfliktsituationer borde det regionala samarbetet mellan de länder som gränsar till Svarta havet övergå till ett multinationellt och institutionaliserat samarbete, exempelvis genom att det inrättas en union för de länder som gränsar till Svarta havet. Dragoş Florin David Herr talman, herr rådsordförande, fru kommissionsledamot, kära kolleger! Jag vill uttrycka mitt deltagande till de ryska och georgiska medborgare som har förlorat sina närstående i denna onödiga konflikt. Av historiska skäl talar jag nu som europeisk medborgare med rötter i både Ryssland och Georgien, och som en person som känner mer samhörighet med den europeiska mångfalden än med den europeiska enheten. I den här konflikten lägger vi tonvikten på energisituationen i Europa, på Rysslands ”imperialism” samt på Georgiens nationalism och avsaknad av diplomati, men vi glömmer att människor, och inte minst människors förhoppningar, har dött i den här konflikten. Jag anser att vi i dag mer än någonsin måste känna oss som en del av en positiv och konstruktiv enhet där det finns diplomatisk och nationell jämvikt för att kunna ta oss an de stora utmaningar som väntar kommande generationer. Avslutningsvis ber jag Rysslands president, Georgiens president och rådets ordförande att vidta alla nödvändiga åtgärder för att så snart som möjligt få ett slut på denna regionala konflikt och återuppta en öppen och balanserad samarbetspolitik som i första hand gynnar alla medborgare. Tack. Hanna Foltyn-Kubicka skriftlig. - (PL) Herr talman! De senaste veckorna har vi blivit vittne till hur Ryssland har anfallit en suverän och oberoende stat. Vi har sett hur landområden hundratals kilometer från krigsskådeplatsen har ockuperats och hur löften till väst har brutits. Jag är övertygad om att Georgiens europeiska ambitioner var en orsak till det ryska anfallet. Den andra var viljan att kontrollera de sträckor genom Georgien som används för att transportera råvaror till energiframställning. Det är vår politiska och moraliska skyldighet att stödja Georgiens befolkning och att få Ryssland att förstå att den tid då landet kunde göra som det ville inom sin egen självutnämnda sfär för alltid är över. Den senaste tidens händelseutveckling har gjort det mer än tydligt att Ryssland inte längre kan räknas som en tillförlitlig energipartner. Rysslands kontroll över olja och gas har gjort oss till Kremls fångar. Därför är vår största utmaning nu att befria oss själva från behovet av ryska råvaror. Hur vi ska göra det är för närvarande en omtvistad fråga. Om vi fortsätter att investera i riskfyllda projekt som North Stream och South Stream kommer vi att ge den ryska staten nya och effektiva möjligheter att pressa EU. Och när tiden är inne kommer ryssarna inte dra sig från att använda detta till sin egen fördel. Roselyne Lefrançois skriftlig. - (FR) Först vill jag tacka Jean Lambert för ett gediget arbete. Det betänkande som vi ska besluta om i morgon ger dubbel förtjänst, eftersom det dels ger en mycket klarsynt beskrivning av bristerna och problemen med Dublinsystemet, dels innehåller förslag till förbättring av förfarandena och situationen för asylsökande. Jag vill belysa ett antal punkter som jag anser är grundläggande. Man bör stärka rättigheterna för asylsökande och se till att dessa rättigheter garanteras på ett likvärdigt sätt i hela EU. Beslut om förvar av asylsökande ska tillämpas som en sista utväg och bara om man kan motivera att det är absolut nödvändigt. Asylansökningarna bör fördelas jämnare, eftersom det befintliga systemet lägger en oproportionerligt stor börda på de medlemsstater som ligger vid EU:s yttre gränser. Man bör också vidta åtgärder mot de medlemsstater som inte garanterar en fullständig och rättvis prövning av dessa ansökningar. Slutligen vill jag betona vikten av familjeåterförening och en utvidgad definition av begreppet familjemedlem till att inkludera alla nära släktingar. Marian-Jean Marinescu skriftlig. - (RO) Den stora behållningen av rådets extra möte idag är enigheten mellan medlemsstaterna. Vi får inte hamna i en situation med ett nytt kallt krig. Den ryska federationen ska få ett entydigt budskap från EU om att den måste respektera länders suveränitet och territoriella integritet. Den måste dra tillbaka sina trupper från regioner med frusna konflikter i enlighet med de internationella konventioner och fördrag som landet undertecknat och undvika att bygga sin utrikespolitik på rollen som energiförsörjare. Enigheten mellan medlemsstaterna ska också vara tydlig i unionens framtida agerande: en gemensam energipolitik som utgår från inrättandet av nya transportrutter som gör det möjligt att använda fler källor än de befintliga, utveckling av riktlinjer för samarbete i Svartahavsområdet för att stärka regionens geostrategiska och säkerhetsmässiga betydelse samt ett aktivt engagemang och främjande av nya sätt att lösa frusna konflikter i regionen. I det här sammanhanget är översynen av grannskapspolitiken absolut nödvändig. Länder som Ukraina, Moldavien, Georgien och Azerbadjan ska ingå i en sammanhängande och accelererande process som, förutsatt att länderna uppfyller de nödvändiga kraven, kan leda till ett framtida EU-medlemsskap. Péter Olajos skriftlig. - (HU) Georgien - en illusion om frihet? Vi vet alla att kriget mellan Ryssland och Georgien inte handlar om Georgien. Mina ledamotskolleger, liksom stats- och regeringscheferna som träffas i Bryssel idag, vet att de diskuterar möjliga sanktioner. Mitt i vårt arbete för en ständigt närmare integrering inom EU kom den georgisk-ryska konflikten som en blixt från klar himmel, som för att påminna oss om att den starkare alltid har makten även på 2000-talet. Under de närmaste sju åren kan Ryssland komma att spendera 190 miljarder US-dollar på vapen och utveckling av sin armé. Landet kommer inte att dra sig för att utveckla sin armé med hjälp av US-dollar från olja och gas - augusti 2008 var i varje fall ett bevis på det. I egenskap av ungrare och en gång ofrivillig medborgare i den ryska stormakten, är det särskilt svårt att dra den här slutsatsen. Det ryska hotet lever och har redan trängt in i vårt dagliga medvetande, inte bara genom energipriser utan också i form av bilder på långa led av stridsvagnar som väller in i Georgien. Samtidigt förutsätter jag att det är uppenbart för mina ledamotskolleger och för de som deltar i det europeiska toppmötet att det inte är freden i Georgien, Ukraina eller Västeuropa som står på spel i vår aktuella konflikt med Ryssland. Vi kan lägga grunden för en framtida dialog med ett gemensamt och resolut svar från unionen - eller också kommer vi att få ta konsekvenserna av en enormt självsäker rysk utrikespolitik vid vår sida. De EU-medlemsstater som var offer för Sovjetunionens förtryck för tjugo år sedan vet vad den faran innebär, oavsett vilken ideologisk förklädnad den bär. Därför har ledarna för de nya medlemsstaterna en moralisk skyldighet att skydda sina väljare från det ökade externa hotet. Toomas Savi skriftlig. - (EN) Herr talman! Den ryska aggressionen mot Georgien har fått världens allmänhet att ifrågasätta Internationella olympiska kommitténs beslut att låta ryska Sotji vara värd för vinter-OS 2014. Sotji ligger vid Svartahavskusten bara drygt 3 mil från gränsen mellan ryska federationen och Abchazien, och alltså i närheten av ett konfliktområde. Det finns en annan aspekt som också oroar mig. Precis som i Peking hamnar människors bostäder i vägen för OS-byggnader. Under det pågående byggnationsarbetet plöjer man till exempel ner hela byn Eesti-Aiake, eller Estonian Garden på engelska, som grundades för 120 år sedan av 36 estländska familjer som migrerade till Kaukasusregionen i ryska imperiet och beviljades mark där. På den äldsta platsen i byn bygger ryska myndigheter nu läktare som bara ska användas under två OS-veckor. Den ersättning som betalas till familjerna som bor där sägs vara lägre än marknadspriset på marken. Sådana upprörande handlingar strider mot den naturliga rätten till egendom. Esko Seppänen skriftlig. - (FI) Georgiens president Mikheil Saakashvili, som oppositionen anklagar för utbrett valfusk och omfattande korruption, kom till makten genom att kraftigt underblåsa nationalismen. Han lovade att tvinga Sydossetien och Abchazien, som är vänligt inställda till Ryssland, att bli georgiska. Amerikas förenta stater har varit Georgiens närmast allierade, men även Israel har varit bra för Georgien. Förenta staterna har skickat 130-170 militära instruktörer till landet, Israel över 100. Iike Tomer, ett kodnamn, var en soldat i en elitenhet i den israeliska armén som värvades som instruktör av Defensive Shield, ett företag som säljer militära tjänster och drivs av general Gal Hirsch, antihjälten i det krig som Israel förlorade mot Libanon. Han sa så här: ”Med israeliska mått var soldaternas kapacitet nästan obefintlig och befälen medelmåttiga. Det var klart ologiskt att ta ut en sådan armé i krig”. En offensiv som var ologisk och oförnuftig resulterade i en total förlust för Saakashvilis pajasarmé. Soldaterna övergav sina tunga vapen och lämnade dem i händerna på de ryska trupperna, varefter de i vild förtvivlan flydde till Tbilisi. Djärva bedrifter av det här slaget förtjänar inte Europaparlamentets stöd. De får stöd av den amerikanska nykonservativa Georgien-lobbyisten Randy Scheunemann, presidentkandidat John McCains utrikespolitiske rådgivare. Han har varit med på McCains och Saakashvilis lönelistor samtidigt och har under de senaste 18 månaderna fått 290 000 US-dollar i arvoden från Georgien. Jag håller dock med om att ryssarnas reaktion var allt för kraftig. Csaba Sógor skriftlig. - (HU) Vissa menar att Kaukasuskrisen startade med president Bush tal i Riga 2005, när han påtalade att ett nytt Jaltaavtal behövdes. Han kunde lika gärna ha sagt ett nytt Trianonavtal, eftersom misären för många små folkslag och länder inte började med andra världskriget utan med fredsavtalet i Trianon, som avslutade det första världskriget. Den dåvarande amerikanske president Wilsons rekommendation när det gäller folkens självbestämmande har förblivit en dröm. I dag, i samband med Kaukasuskrisen, talar man om stormakters intressen, om olja och krig, men däremot mycket lite om människorna som bor där och deras rätt till självbestämmande. EU:s viktigaste uppgift i sådana konfliktsituationer skulle kunna vara att föregå med gott exempel. Av EU:s medlemsstater garanterar 11 på ett eller annat sätt minoriteters rätt till självbestämmande. Det är 41 procent av EU-medlemsstaterna. Målet är en föredömlig politik för nationella minoriteter i alla EU:s medlemsstater. Inte i 41 procent, utan i alla EU-länder! Ett EU med en föredömlig politik för nationella minoriteter kunde till och med spela en ännu mer aktiv roll också i Kaukasus. Daniel Strož skriftlig. - (CS) Redan i början av diskussionerna om att erkänna Kosovos självständighet varnade vi för att ett sådant steg kunde starta en spiral av händelser med negativa konsekvenser som vi bara kan föreställa oss, och med svårförutsägbar utgång. Även i tjeckiska parlamentet har Böhmens och Mährens kommunistiska parti (KSCM) uttryckt sitt missnöje med Tjeckiens erkännande av Kosovo. De som själva har lekt med elden borde inte förvånas över att andra nu bränner sig på fingrarna i ett annat hörn av världen, särskilt inte när deras partner är en sådan problematisk person som president Mikhail Saakashvili. Lösningen på den aktuella situationen är iakttagande av internationell rätt, vilket är särskilt viktigt för ett litet land som Tjeckien med sin historiska erfarenhet. Att framkalla någon slags fobi genom en viss politik är i en sådan här situation både fel och farligt. Reaktionen från vissa Natoländer och förändringen i förbindelserna med Ryssland måste ställas i relation till något, exempelvis Rysslands del i kampen mot internationell terrorism, och exempelvis till det faktum att 70 procent av den försörjning som expeditionsstyrkan i Afghanistan behöver transporteras över den Ryska federationens territorium. Natos högkvarter känner väl till detta. Situationen kommer inte att lösas genom stora ord och gester, utan genom konkreta förhandlingar. József Szájer skriftlig. - (HU) Fyrtio år har gått sedan Warszawapaktens trupper krossade Tjeckoslovakien och fällde den regering som hade gett sig själv i uppdrag att göra en demokrati av den kommunistiska diktaturen. Olyckligtvis hade också det socialistiska Ungern en skamlig roll i operationen, liksom övriga sovjetiska satellitstater, vilket hjälpte den råa imperialistiska despotismen i Moskva. Vi ber det slovakiska och tjeckiska folket om förlåtelse för detta. För oss ungrare är detta särskilt smärtsamt eftersom sovjetiska trupper tolv år tidigare, 1956, på liknande sätt hade dränkt den ungerska revolutionen i blod. Genom att krossa Pragvåren signalerade Moskva att man kunde göra vad man ville inom sin sfär, som man hade stulit från Europa i slutet av andra världskriget, och att det inte fanns några gränser för Sovjetrysslands imperialistiska fräckhet och hyckleri. Det finns bara ett sätt att bekämpa detta - nämligen genom att orubbligt och beslutsamt försvara medborgarnas mänskliga rättigheter och principerna om demokrati och nationell suveränitet samt att vidta åtgärder för att förhindra anfall. Detta är nödvändigt för att Europa ska kunna ge ett tydligt budskap idag! Andrzej Jan Szejna skriftlig. - (PL) Jag anser att man måste vara ytterst försiktig när man bedömer konflikten mellan Ryssland och Georgien. Det råder knappast något tvivel om att Ryssland bröt mot principerna i internationell rätt när landet trängde in på georgiskt territorium. Jag fördömer starkt Rysslands oproportionerliga reaktion, men man ska komma ihåg att även den georgiska sidan bär skuld, eftersom den startade den militära aktionen. Militära aktioner får aldrig vara lösningen på en konflikt. Europeiska unionen har fått det mycket viktiga uppdraget som medlare i denna konflikt. Jag anser att EU gjorde rätt i att fördöma Rysslands erkännande av Sydossetiens och Abchaziens självständighet. Georgiens suveränitet och territoriella integritet måste respekteras. Jag menar att det mot bakgrund av den rådande situationen är nödvändigt att EU skickar en fredsbevarande delegation och en övervakningsdelegation till Sydossetien. Den aktuella situationen bevisar att det behövs ett ännu närmare samarbete med länderna i Svartahavsområdet. Jag röstade för det gemensamma resolutionsförslaget om situationen i Georgien. Marian Zlotea skriftlig. - (RO) Jag menar att det är mycket viktigt att Europa i denna svåra stund visar att det är enat och har en samstämmig uppfattning om konflikten i Georgien. Likväl måste vi fortsätta att ge stöd och hjälpa till i återuppbyggnaden av de drabbade områdena i Georgien, stödja förtroendeskapande åtgärder, liksom utvecklingen av ett regionalt samarbete. Samtidigt är det nödvändigt att Europa påskyndar utvecklingen av europeiska energiprojekt som Nabuccoprojektet. Även om störst uppmärksamhet riktas mot Georgien, anser jag att vi också, med tanke på Azerbajdzjans geografiska situation, bör beakta behovet av att etablera ett samarbete mellan EU och Azerbajdzjan för att understödja och fortsätta EU:s energiprojekt. Jag vill understryka att frusna konflikter i Svartahavsområdet endast kan lösas inom ramen för och med utgångspunkt i internationell rätt, i enlighet med principen om länders territoriella integritet och självbestämmanderätt i hela territoriet samt principen om gränsers okränkbarhet. Jag stöder rådets ställningstagande, som Europeiska unionen är beredd att ansluta sig till, inklusive en närvaro på plats, för att stödja alla ansträngningar att nå en fredlig och långsiktig lösning på Georgienkonflikten. Jag anser att det endast är genom dialog och förhandling som vi kan uppnå önskade resultat.

1. Uganda: anti-homosexual draft legislation President The next item is the debate on six motions for a resolution on the anti-homosexual draft legislation in Uganda. Michael Cashman author. - Mr President, I crave the House's indulgence, if we can move away from points of order and to the issue of discrimination. There is currently a bill before the Ugandan Parliament, and some argue: what is it to do with us? Breaches of international obligations, the Cotonou agreement and breaches of human rights - as we have always shown - have everything to do with us. This bill's provisions are draconian and among them, let me inform the House, are: any person alleged to be homosexual would be at risk of life imprisonment or in some circumstances the death penalty; any parent who does not denounce their lesbian daughter or gay son to the authorities would face fines and probably three years in prison; any teacher who does not report a lesbian or gay pupil to the authorities within 24 hours would face the same penalties; any landlord or landlady who happens to give housing to a 'suspected' homosexual would risk seven years of imprisonment. Similarly, the bill threatens to punish or ruin the reputation of anyone who works with a gay or lesbian population, such as medical doctors working on AIDS and HIV, civil society leaders active in the fields of sexual and reproductive health, hence, further undermining public health efforts to counter the spread of HIV. It is vital that this afternoon in this House we put aside our prejudices and we defend those who have no one left to defend them. Therefore, I warmly welcome the statement by the Commissioner on Development and Humanitarian Aid, Commissioner De Gucht, statements from the British, French and Swedish Governments as well as President Obama and the Chair and Vice-Chair of the US House of Representatives' Committee on Foreign Affairs. I urge the House to give this the high importance which it deserves and to speak out for those in Uganda who currently are not being heard. Marietje Schaake author. - Mr President, last September, a member of the Ugandan Parliament introduced an 'anti-homosexuality bill'. This bill would criminalise homosexuality, leading to punishment by imprisonment and even the death penalty. This would not only apply to these alleged criminals but also to those who failed to report these so-called crimes, or who support human rights and other work in Uganda. Our concern is that this would violate freedom of sexual orientation as well as freedom of expression, which are human rights: they are not just European values but universal values. We also reject the death penalty as a whole and want to join the international community in its concern for NGOs which may have to cancel their activities working in Uganda. We therefore join President Obama and others in the international community who have called for this bill not to be approved and for the review of any laws that would criminalise homosexuality in Uganda. Charles Tannock author. - Mr President, Uganda is a deeply Christian country where traditional values hold sway. Homosexuality is illegal in Uganda as it is in many African countries. We must, of course, be sensitive about forcing our more liberal and tolerant values on others, because it can sometimes be counterproductive. But we should not be afraid to speak out against this outrageous bill, because it is clearly a draconian and hugely disproportionate piece of legislation. It would not only be seriously detrimental to the safety and freedom of homosexuals in Uganda, but it would also tarnish the image of Uganda throughout the world and make it into a pariah. Uganda has made many great strides in the past two decades and, in some ways, can be seen as a model for Africa's development. Why should Uganda's parliamentarians choose to throw all that goodwill away? Why should they seek to place their country alongside brutal Iran, which regularly executes homosexuals in public? Let us hope that, through our mutual outrage - in this House and in many other parliaments throughout the world - at this piece of brutal legislation, we can convince the Ugandan President to veto it. Ulrike Lunacek Mr President, some of the previous speakers have given details of this legislation which is now before the Ugandan Parliament. I would like to tell you a brief story. Around four to five years ago, I was in Kampala and one evening I met a group of lesbians, gay men and transgender people in a pizza restaurant, where the owner allowed the meeting to take place. On the same evening, a government minister said that raids would, in future, take place on any places where lesbians, gay men and transgender people met. I was rather worried that evening, as were the Ugandan lesbians and gay men. Luckily nothing happened, but it marked the beginning of increasing homophobia in Uganda. Now proposed legislation has been introduced which will not only make homosexuality a crime, as is already the case, but will also make it subject to the death penalty. So many African Heads of State, including Museveni, have done a lot for their countries, but to say on this basis that homosexuality is un-African is simply wrong. Homosexuality has existed in all cultures on all continents throughout all periods of history and it will continue to exist, regardless of what legislation is passed. I am pleased that we have succeeded in introducing a joint resolution supported by almost all the groups, because it is important to express our opposition to the legislation and to support lesbians, gay men and transgender people in Uganda. We must not allow them to be subjected to hate laws and stand by and say nothing. We in the European Union have an obligation to uphold human rights all over the world and to remind the members of the Ugandan Parliament that the Cotonou Agreement, for example, states that human dignity and human rights apply to everyone and must be defended by everyone. I also hope that the resolution that we have presented will be adopted in its entirety, because it is important for organisations which defend the rights of lesbians, gay men and transgender people in Uganda to be supported, including by the European Union. Michèle Striffler Mr President, Commissioner, ladies and gentlemen, to answer the question, 'Why should the European Parliament concern itself with this issue?', I would say that the anti-homosexual legislation submitted to the Ugandan Parliament shows complete disregard for fundamental freedoms and absolutely must not be adopted. The Ugandan legislation in force already criminalises homosexuality. For years, NGOs have been sounding the alarm about the violence committed against these groups. The fact is, if the new law is adopted in January 2010, it will exacerbate the situation and make homosexual acts punishable by life imprisonment or by the death penalty for homosexuals who are HIV positive. This law would also be a major obstacle to the fight against AIDS. There are other laws against homosexuals in Africa. However, this one is exceptional because, as Mr Cashman was saying, it forces citizens to report homosexual acts within 24 hours. If you are the doctor, parent or teacher of a homosexual, you have to report him or her to the police, or face a prison term. Furthermore, this bill criminalises the legitimate work of non-governmental organisations, international donors and humanitarian associations which strive to defend and promote human rights in Uganda. As soon as it was presented to the government in Kampala, this bill was strongly condemned by human rights defenders throughout the world, by several states, including France, the United States ... (The President interrupted the speaker) and by the European Commissioner for Development, Mr De Gucht. Uganda must respect its obligations in accordance with international humanitarian law and with the Cotonou Agreement. Should the situation continue, the European Union must, as a matter of urgency, make representations to the Ugandan authorities and rethink its involvement with Uganda. President Mrs Striffler, you had a further 12 seconds. You could have read slightly more slowly and then more of your fellow Members would have benefited from an even better translation. I advise Members who read their speeches to give them to the interpreters in advance, as this helps to improve the quality of the interpreting. Filip Kaczmarek Mr President, some people think we should not get involved with this, because defence of the rights of homosexuals is an unjustified extension of human rights. This is a misunderstanding. The Universal Declaration of Human Rights recognised that human rights include every person and no one must be excluded. A ban on discrimination because of sexual orientation is nothing new. The problem is that not everyone wants to recognise this kind of discrimination as a violation of human rights. In Uganda and some other African countries, there are voices saying that our interest in this subject is an expression of neo-colonialism, or that we are interfering in matters which are none of our concern. This, too, is a misunderstanding. For we are talking about general, universal rights. This is not just a whim. We respect the independence of Uganda and other states, but we cannot remain silent, when, instead of restricting discrimination, an attempt is being made to extend it. Kader Arif Mr President, ladies and gentlemen, I am pleased that we have an opportunity today to talk about the anti-homosexual draft legislation submitted to the Ugandan Parliament on 25 September. At a time when we are seeing an increasing number of human rights violations, I feel it is crucial, in the light of this anti-freedom law, for the European Parliament to look beyond the divisions that separate its political families and be able to condemn this bill in the strongest possible terms and to call on the Ugandan Parliament to reject the bill and to review its national legislation in order to decriminalise homosexuality. As Mr Cashman pointed out just now, every single NGO has spoken out against this bill, regarding it, moreover, as a serious obstacle to the fight against AIDS. The Commission, through Commissioner De Gucht, and a large majority of the Member States - adding their voice to the statements made by President Obama - have already condemned this initiative. I therefore call on the Commission to rethink our involvement with Uganda if this bill is adopted. A country that, at that point, would be in violation not only of international law but also of the fundamental principles of the Cotonou agreements could not continue to benefit from the support of the European Union. To conclude, ladies and gentlemen, I wish to point out that everyone must have the right to freedom of sexual orientation, without fear of imprisonment or death. This principle is not open to debate. Raül Romeva i Rueda on behalf of the Verts/ALE Group. - Mr President, I would have liked to start this debate by talking about the case of Aminatou Haidar. However, due to the reasons we already know, I cannot. In any case, the question of the eligibility rights in Uganda also deserves our attention, and this reminds us that once again, we are forced to adopt a new text condemning homophobia. In the past, we have adopted several resolutions on that problem, including protection of minorities and anti-discrimination policies. Today, we need to add the new text to those already adopted. The only attempt by a Ugandan MP to table the anti-homosexuality bill deserves a political response. This proposed law includes provisions to punish those alleged to be lesbian, gay or bisexual with life imprisonment and even the death penalty. The draft also includes a provision that could lead to the imprisonment for up to three years of anyone, including heterosexual people, who fail to report within 24 hours the identities of everyone they know who is lesbian, gay, bisexual or transgender, or who supports human rights for people who are. That means that any of us would also be susceptible to be taken to court for these reasons as well. We have to remind the European Union and the international organisation that sexual orientation is a matter falling within the remit of the individual right to privacy guaranteed by international human rights law, according to which equality and non-discrimination should be promoted, whilst freedom of expression should be guaranteed. We ask international donors, both governmental and non-governmental, to cease their activities in certain fields should the bill pass. I strongly reject any move to introduce the use of the death penalty. If those requests are not met by the Ugandan authorities, then we should call on the Council and Commission to reconsider their engagement with Uganda, should the bill pass into law and breaches of international human rights law take place. For that reason, I wish to remind the Ugandan Government of its obligations under international law and under the Cotonou Agreement, which call for universal rights to be respected. Ana Gomes (PT) Europe must intervene on this matter with all the tools it has available, particularly within the scope of the Cotonou Agreement. We must demand the immediate withdrawal of this draconian bill; otherwise there will be consequences for economic and political cooperation with Uganda. When I learnt about the content of this proposed legislation and when I heard reports about the sad fate of homosexuals in Uganda, Sudan, Iran and Nigeria, to mention just a few examples, I realised how deplorably deep-rooted homophobia still is in many cultures, in blatant violation of those countries' human rights obligations. The role played by far-right evangelical Christians in the United States in mobilising and financing several initiatives of this kind in Africa is shocking. Europe and its institutions must do all they can on the ground in the countries in question to neutralise and fight the evil, obscurantist influence of these agents of intolerance, who are instigating a new wave of hate crimes in Africa. Luis Yáñez-Barnuevo García (ES) Mr President, concerning the Ugandan bill which has provoked such indignation amongst us, I very much welcome the fact that the Members of the different parliamentary groups in the House who have taken the floor on this subject have spoken with one voice. I believe this is indicative of unanimity across the Chamber. I have asked for the floor simply to add my voice to theirs before voting accordingly later. I support Mr Cashman, the authors and group spokespersons. My reasons are that the fight against intolerance, discrimination and, in this case, also homophobia and the death penalty, requires us to be very firm and call upon the Commission and the Council to be firm too. We must persevere until we succeed in bringing about the withdrawal of this iniquitous bill. Taking the bill forward would be tantamount to returning Uganda to colonial conditions. Cristian Dan Preda (RO) I, too, wish to say that I am appalled by the way in which the law we are discussing is presented. It goes without saying that we cannot accept in Europe sanctions being imposed against a person for their sexual orientation and for failing to provide information about a person's sexual orientation. I would also like to stress that the discussion we are having is taking place in the context where the second review of the Cotonou Agreement is being discussed. Uganda is a party to this, and this agreement very clearly sets out the need to respect human rights. I also voted on Monday this week, as part of the Committee on Development, for a report by Mrs Jolie on this topic of the Cotonou Agreement. I believe that today's discussion, although it could have taken place earlier last month, puts us in this position where we obviously cannot but reject what is happening in Uganda. Heidi Hautala (FI) Mr President, I would like to contribute to this debate by reminding everyone that a Review Conference of the International Criminal Court Statute is to be held in Kampala, Uganda, next May. It is now actually 10 years since this important criminal court was founded, and I would hope that the Ugandan Government will examine its own legislation from every angle to ensure that it is in line with international agreements and will comply with the principle of non-discrimination. Paweł Samecki Member of the Commission. - Mr President, the Commission is deeply concerned over the draft anti-homosexuality bill introduced recently in the Ugandan Parliament. The bill, if adopted, raises serious human rights issues which are of great importance to the Commission. The Commission considers that the penalisation of homosexuality, as foreseen in the bill, would go against the UN human rights conventions. Uganda has ratified these conventions. Thereby it has the legal obligation to respect them, without distinction or discrimination. Domestic legislation must be consistent with international human rights obligations. The bill would also go against the EU-supported UN declaration on sexual orientation and gender identity of 18 December 2008 regarding the decriminalisation of homosexuality. Commissioner De Gucht personally raised these concerns in a letter to President Museveni last November. He emphasised that respect for human rights is of the greatest importance to the Commission and to the European Parliament. However, he expressed his confidence to the President that, under his guidance, such retrogressive legislation will not be allowed. The Presidency and the Heads of Mission in Uganda also raised this issue with the Ugandan Government on several occasions, during meetings with the Prime Minister and the Minister of Justice, in Article 8 meetings, and with the Uganda Human Rights Commission. In its latest démarche on 3 December, the EU Presidency and the local troika met the acting Foreign Minister, to whom they again expressed these serious concerns, confirmed their support for fundamental freedoms and reminded Uganda of its international obligations. The Minister, while mentioning traditional values and cultural traditions that take time to change and alleging evidence of orchestrated campaigns to take advantage of poor people and recruit them into homosexuality, took note of the EU positions and committed himself to reporting them personally to the Cabinet and to Parliament in order to enable them to take an informed decision. The Commission hopes that, in the vein and in the spirit of the ongoing EU-Uganda partnership, these démarches, together with those of others, will lead to a review of the proposed legislation to make it compatible with international principles of non-discrimination on the basis of sexual orientation. President The debate is closed. The vote will take place at the end of the debate.

Humanitaarabi ja ülesehitustööde koordineerimine Haitis (arutelu) Juhataja Järgmine päevakorrapunkt on komisjoni avaldus, mis käsitleb humanitaarabi ja ülesehitustööde koordineerimist Haitis. Kristalina Georgieva komisjoni liige. - Austatud juhataja, ma tahaksin tänada väga kõiki parlamendiliikmeid suure tähelepanu eest, mida Euroopa Parlament Haitile endiselt osutab. Enne, kui ma annan sõna Andris Piebalgsile, kes räägib teile Haiti ülesehitamisest ja arendamisest, lubage mul kirjeldada nelja peamist eelseisvatel kuudel humanitaarabi andmisega seotud küsimust ja seda, kuidas komisjon kavatseb neid küsimusi käsitleda. Esimene neist on humanitaarabi, muu hulgas peavarju, vee ja kanalisatsiooni ning tervishoiuteenuste jätkuv tagamine. Port-au-Prince'i 1,3 miljoni kodutu ümberpaigutamine ajutistele elamispindadele on väga keeruline ettevõtmine, sest lahendada tuleb sellised praktilised probleemid nagu maaomand, kiviprügi äravedu, linnaplaneerimine ja turvalisus. Praegu on kõige suurem mure selles, et umbes 10 000-30 000 inimest elab ajutistes laagrites, mis asuvad üleujutusohuga aladel. Orkaanihooaja lähenedes tuleb nad kiiresti ümber majutada. See on meie tegevuskava üks prioriteete laagrite haldamise oskuste parandamise kõrval. Me pöörame väga suurt tähelepanu hädaabivarude taastamisele. Suurem osa neist varudest ammendati pärast maavärinat täielikult. Me tegeleme nüüd varude täiendamisega ja Haiti kodanikukaitseteenistuse suutlikkuse suurendamisega, et ta oskaks neid varusid kasutada. Tegelikult ongi Haiti kodanikukaitseteenistus kriisi tagajärjel tugevamaks muutunud. Teiseks, me oleme võtnud kasutusele vajaduspõhise lähenemisviisi ja pakume abi seal, kus inimesed elavad, et vältida edasist massilist ümberasumist. Me oleme korraldanud nii, et meie abi jõuaks inimesteni kogu riigis, mitte ainult Port-au-Prince'is. Sel moel oleme aidanud kaasa pealinnale avaldatava surve vähendamisele. Me tegutseme kogu saart hõlmava loogika järgi ka Haiti pagulaste küsimuse, abi kohaletoimetamise logistika ja orkaanihooajaks hädaabivarude kogumise puhul. Oluline on ka Dominikaani Vabariik, mida me ei ole oma taastamiskavas unustanud. Kolmandaks hoolitseme selle eest, et abi andjate tegevuse koordineerimisel tuginetaks üksteise suhtelistele eelistele. Kuna abi andjaid on Haitis palju, ei ole see lihtne ülesanne, kuid meil on ÜRO juhitud humanitaartegevuse koordineerimisel alati olnud mõjukas roll. Haitis viibides näis mulle, et oleme tegelikult üsna hästi hakkama saanud - nii eri riikidest saadetud kodanikukaitsemeeskondade kui ka omaenda töö mõttes. Neljandaks peame tagama ülemineku humanitaarabi andmiselt taastamis- ja ülesehitustööle. Me teeme väga tihedat koostööd Andris Piebalgsiga, et sellele üleminekule igati kaasa aidata. Toon teile kaks näidet. Esiteks, toiduainete puhul julgustame toidu ostmist kohalikelt. Me palume oma partneritel osta kaupa kohalikelt põllumajandustootjatelt - isegi kui see on veidi kallim -, et tekitada nõudlust ja aidata neil taastuda. Sellele järgneb muidugi ülesehitustöö. Teiseks, me toetame ka palgatöö programme, soodustades nii päästetöödelt taastamistöödele üleminekut. Me oleme väga pühendunud tulemustele. Euroopa on maailma suurim abiandja ja peab olema esimene ka saavutatud tulemuste mõttes. Andris Piebalgs komisjoni liige. - Austatud juhataja! New Yorgis peetud rahvusvahelisel rahastajate konverentsil lubas Euroopa Liit eraldada abi 1,235 miljardi euro ulatuses. Me oleme Haiti ülesehitamisel suurim abiandja ja aitame seega kõige enam kaasa Haiti valitsuse ülesehituskava elluviimisele. Ma olen uhke ka selle üle, mil viisil me seda oleme teinud, sest tegemist on Euroopa Liidu ühise kohustusega, mis hõlmab toetust liidu mitmelt liikmesriigilt, näiteks Hispaanialt, Prantsusmaalt ja teisteltki. Ma olen uhke, et isegi minu kodumaa, millel ei ole olnud Haitiga kuigi palju sidemeid, on lubanud eraldada täiendavaid vahendeid peale ühenduse eelarve kaudu antava abi. New Yorgi konverentsil valitses väga positiivne meeleolu. Rahaline tulemus oli väga hea, Haiti valitsus oli igati kaasatud ja konverentsil osales palju sidusrühmi. Mõni Euroopa Parlamendi liige võis näha, et vabaühendustel, sealhulgas Euroopa vabaühendustel, oli konverentsil mõjukas roll. Kaasatud on ka Euroopa Liidu ettevõtted ning kasutusel on ajutised koordineerimismehhanismid, mis kavandati peaminister Bellerive'i ja Bill Clintoni eestvedamisel. Kõikide sidusrühmade kaasamine koordineerimismehhanismi tagab, et raha ei lähe raisku ja seda ei kasutata muudel eesmärkidel. Nüüd on väga oluline meie abi võimalikult kiiresti koondada. Komisjon ja liikmesriigid on juba koostamas uut strateegiadokumenti ja näidisprogrammi Haiti kohta. Et meie ühist tööd toetada, kavatseme kiirendada jõupingutusi Haitis Euroopa Liidu esinduse loomiseks, mis tagaks meie suurema nähtavuse ja peale selle aitaks kaasata mujal kui Haitis asuvaid rahastajaid. Ma siirdun sel nädalal Haitisse, et anda otsest ja konkreetset toetust pikaajalisele ülesehitustööle infrastruktuuri ja valitsemise valdkonnas. Ma allkirjastan sel nädalal viis rahastamislepingut kogusummas üle 200 miljoni euro ja avan pidulikult osa juba valminud tööst, näiteks taastatud maantee Port-au-Prince'i ja Cap-Haïtieni vahel. Selle maantee taastamine oli täielikult kooskõlas valitsuse tegevuskavaga ja kogu saare abistamisele suunatud tegutsemisviisiga. Valitsemissuutlikkuse tugevdamise eesmärgil avan ma siseministeeriumi taastamise, mida rahastatakse Euroopa Liidu toel. Samuti avan ma ka kooli Mirabelais's. President Prévali palvel keskendutakse abi andmisel muu hulgas eelkõige haridusele. Me teatame ka suurema eelarvetoetuse andmisest. Eelarvetoetust ei anta kinnisilmi. Me oleme võtnud mitmeid ettevaatusabinõusid ning riiki palju kordi külastanud. Seega ma võin kinnitada, et teie raha kasutatakse sihipäraselt. Lisaks kavatsen jälgida ehitusprotsessi regulaarsete külastuste kaudu ja kiirendada abi andmist. Ma hoian Euroopa Parlamenti pidevalt kursis Haiti ülesehitamisel tehtud edusammudega. Ma rõhutaksin ka, et peale minu on tegevuses kogu komisjoni kolleegium: Kristalina Georgieva, välisasjade kõrge esindaja paruness Ashton ja ka mõni teine kolleeg komisjonist, kes aitavad jälgida ülesehitustööd, näiteks Michel Barnier, kes paari kuu pärast Haitisse sõidab. Haiti abistamisega tegeleb peale vastutava voliniku kogu kolleegium. Samuti peame valitsusega arutama paari küsimust, mis puudutavad seda, kuidas meie abi võimalikult hästi anda. Rahvusvahelise kogukonna pikaajalisest pühendumisest ei ole kasu, kui Haiti libiseb kiiresti tagasi vanadesse rööbastesse. Selle stsenaariumi vältimiseks peame püüdlema tulemuslikkuse poole. Me oleme juba maininud mõningaid viise, kuidas seda saavutada. Ent suur vastutus parema ülesehitustöö eest lasub ka Haiti valitsusel ja rahval. Siinkohal võib välja tuua kaks aspekti. Ühiskondlikus plaanis tuleks valitsust julgustada sõlmima väga tihedaid kontakte opositsiooniga ja ka kogu kodanikuühiskonnaga. See looks riigis tõelise üksmeele arengukava suhtes ja soodustaks selle rakendamiseks vajalikku stabiilsust. Mis puudutab majandust, siis New Yorgis tutvustatud makromajanduslik raamistik peaks olema rangem ning sellele peaks lisanduma selge suund tööhõivele ja majanduskasvule, mis murrab vaesuse ja ebavõrdsuse nõiaringi. Gay Mitchell fraktsiooni PPE nimel. - Austatud juhataja! Ma tahaksin mõlemat volinikku tänada. Ma soovin juhtida tähelepanu kolmele asjaolule. Esimene neist on seotud Haiti ülesehitusvajaduste hindamise meetodi ja alustega. Teine märkus puudutab vajadust tagada, et me täidaksime endale võetud kohustused, ning kolmas on seotud omandiõigustega ja näiteks nende inimeste õnnetu olukorraga, kes elavad hurtsikutes maal, mis ei kuulu neile. Kõigepealt lubage mul ülesehitustöödega seoses öelda, et ma korraldasin hiljuti Maailmapanga jaoks koostatud dokumendi - väga hästi läbi mõeldud käsiraamatu - esitluse. Selles käsiraamatus selgitatakse, kuidas täpselt ülesehitamine peaks toimuma. Kas me kasutame seda käsiraamatut või muid samalaadseid aluseid, tagamaks, et Haiti ülesehitamine toimuks professionaalselt? Maailmapank on selles vallas teinud suurepärast tööd. Selle käsiraamatu esitlusel osales ka Haiti suursaadik. Teiseks, mis puudutab kohustusi, mida me enesele võtame, siis mul oli väga hea meel volinikult kuulda 200 miljonist eurost, mille eraldamine peagi teoks saab. Kuid kas me oleme aasta või viie aasta pärast samas punktis tagasi või hakkame lõpuks täitma rahastamiskohustusi selle vaese riigi ees, mida ei saa enam kauemaks hätta jätta? Minu kolmas märkus on järgmine. Hävingu ulatus oli Haitis nii suur, et peale tekkinud kahjude tuleb meil tõesti uurida, miks need kahjud nii ulatuslikud olid. Inimesed, kellel puudus kinnisvara, elasid jäärakutes ja mäekülgedel hurtsikutes, mis olid ehitatud kättejuhtunud materjalidest. Selle põhjuseks oli asjaolu, et koht, kus nad elasid, ei kuulunud neile. Kui inimestel on omandiõigused, siis nad investeerivad hoonete ehitamisse, mis võiksid sarnasele hävingule tulevikus paremini vastu pidada. Seega ma palun Haiti probleemiga tegelemisel muu hulgas aktiivselt käsitleda ka seda küsimust. Ma tänan volinikke veel kord nende avalduste eest. Corina Creţu Olukord Haitis ei ole kaugeltki stabiliseerunud, nagu rõhutas volinik Piebalgs ja nagu ütles volinik Georgieva, kes viibis Haitis märtsi lõpul. Sama meelt on humanitaartöötajad, kes kohapeal abi jagavad ja ülesehitustöös osalevad. Kui olukord pealinnas tundub normaliseeruvat, vähemalt inimeste igapäevaelu mõttes, tuleks jõupingutused minu arvates nüüd koondada maapiirkondadesse, kus endiselt valitsevad suured probleemid. See vajadus on seda pakilisem ja murettekitavam, et lähenemas on vihmaperiood ja transpordiinfrastruktuuri seisundi tõttu võib elanikkonna igapäevaste vajaduste katmiseks mõeldud abi vool katkeda. Ülesehitustöö on alles algamas, nagu te meile ütlesite. On ilmne, et ikka veel kerkib esile ka muid probleeme, mis on seotud infrastruktuuriga, inimestele korralike elamistingimuste võimaldamisega ning minimaalsete avalike teenuste, hariduse ja tervishoiuteenuste toimimise tagamisega. Probleeme tekib ka vajaliku tööjõu ja nende väljaõppe vallas. Veel üks suur lahendamist vajav ülesanne on seotud lastega, kes on jäänud orvuks või oma perekonnast ajutiselt eraldatud ning kes on nende tulevikku silmas pidades erakordselt haavatavas ja ohtlikus olukorras. Ma leian, et me peame pöörama suuremat tähelepanu Haiti humanitaarkriisi sellele tahule, arvestades jätkuvaid probleeme seoses lastega kaubitsemise ja ebaseaduslike lapsendamistega. Lõpetuseks tahaksin öelda, et mul on hea meel, et Haiti probleemide lahendamine on komisjoni jaoks endiselt üks prioriteete. Võin teile kinnitada, et ka arengukomisjoni kõigi liikmete jaoks on see teema väga tähtis. Charles Goerens Austatud juhataja! Kuna Haitis on lähenemas orkaanihooaeg, siis on äärmiselt tähtis humanitaartegevust jätkata ja ilmselt tuleb võtta ka muid erakorralisi meetmeid. Kõige tähtsam on tagada küllaldases koguses piisavalt vastupidavaid varjualuseid. See meede on asjakohane, kuna hävitatud kodude taastamise võtab aega ja kuna viimase aja kogemused on näidanud, et Haiti jääb otse orkaanide teele. See sunnib kartma halvimat. Humanitaartegevuse lõpetamine oleks praegu lihtsalt vastutustundetu. Samavõrd vastutustundetu oleks ülesehitustöö edasilükkamine. Teisisõnu, kõike tuleb teha samal ajal: anda humanitaarabi, et ei esineks enam välditavaid surmajuhtumeid; tegeleda ülesehitustööga, et võimalikult kiiresti taastada enam-vähem normaalne elu; elavdada majandust, mis on oluline selleks, et luua vahendeid pikas plaanis; suurendada väga lühikese aja jooksul Haiti eelarvemahtu; ja tegeleda sihikindlalt detsentraliseerimisega. Ühinenud Rahvaste Organisatsioonis 31. märtsil toimunud rahastajate konverents oli edukas. Kuid mis sellest konverentsist kasu oli, kui kõik on juba unustatud? Humanitaarabi andmise kõrval tuleb eelkõige silmas pidada vajadust kiiresti majandust elavdada. Sellele loodab Rahvusvahelise Valuutafondi tegevdirektor, kes on arvestanud 8% aastase majanduskasvu potentsiaaliga järgmise viie aasta jooksul. Teiseks: majanduses on prioriteediks põllumajandussektori taaselustamine. Haiti kulutab praegu 80% oma ekspordituludest imporditud põllumajandussaaduste eest maksmiseks. Meenutagem, et minevikus oli aegu, mil Haiti suutis end ise toiduga varustada. Kolmandaks: Haiti arengut tuleb hinnata asjakohasuse, tulemuslikkuse, tõhususe ja jätkusuutlikkuse kriteeriumide alusel. Neljandaks: et areng jätkuks ka tulevikus, on hädavajalik, et Haiti rahvas vastutaks selle eest ise. Viiendaks: maavärin Haitis näitab taas - kui keegi peaks tõendeid vajama -, kui oluline on hakata kohe rakendama kiire humanitaarabi süsteemi, mis koondab Euroopa Liidu kõigi liikmesriikide materiaalsed ja inimressursid. Mis takistab Michel Barnier' raportis sisalduvate ettepanekute elluviimist? Lõpetuseks: Euroopa suured jõupingutused Haiti probleemi lahendamisele kaasa aitamisel on olnud otsustava tähtsusega. Ma tänan selle eest kõrget esindajat, volinikke Piebalgsi ja Georgievat ning nende peadirektoraate. Nad väärivad meie tänusõnu. Ryszard Czarnecki (PL) Austatud juhataja! Ma räägin meie fraktsiooni nimel ja meie fraktsiooni koordinaatori Nirj Deva nimel. Ma tahaksin rõhutada äärmiselt olulist fakti, et Haitile antav rahvusvaheline abi on tegelikult peaaegu kolm korda suurem, kui Haiti valitsus ja ÜRO eeldasid. See abi moodustab kokku 11,5 miljardit eurot ja väärib rõhutamist, et Haiti valitsus lootis järgmise kahe aasta jooksul saada vaid veidi alla 4 miljardi euro. Hädavajalik on keskenduda infrastruktuuri ehitamisele, mida eelmisel arutelul rõhutas muide ka kolleeg Deva. Ma juhiksin tähelepanu veel ühele olulisele küsimusele. See puudutab järelevalvet abi kasutamise üle. Haiti valitsus on väga nõrk ning abi jaotamine on suuresti erilaadse ja üsna kummalise eliidi kätes. Niisiis on väga tähtis tagada, et rahvusvahelised organisatsioonid ja Euroopa Liit teaksid, kelle kätte raha tegelikult jõuab. Patrick Le Hyaric fraktsiooni GUE/NGL nimel. - (FR) Austatud juhataja ja volinikud! Me peame tegema kõik selleks, et rahastajate konverentsil antud lubadused muutuksid reaalseteks rahasummadeks ja et see raha jõuaks ka tegelikult nendeni, kellele abi on mõeldud. Muidugi ei arva ma, et sellest piisab Haiti püsivaks ülesehitamiseks, ehkki me võlgneme Haiti rahvale palju. Eurooplased ise on solidaarsuse ilmutamisel olnud väga helded, kuid kahjuks on suur oht, et inimesed unustavad või sunnitakse unustama seda tragöödiat, mille tõttu meie Haiti vennad kannatavad. Ent tegutseda on vaja kiiresti, nagu te ütlesite, sest tekkida võivad uued tsüklonid, mis muudavad inimeste elutingimused veel hullemaks; tuleb taastada kodud ja teised hooned, näiteks koolid ja haiglad, arvestades, et Haiti valitsus on hakanud teatud laagreid evakueerima; tuleb tulemuslikumalt koordineerida toidu ja abi jagamist; ning tuleb välja töötada uus jätkusuutlik põllumajanduse ja maaelu arendamise projekt, et tagada Haiti kindlustatus toiduainetega. Kogu rahvusvaheline abi ja selle koordineerimine peab olema suunatud sellele, et Haiti rahval oleks võimalik teostada oma põhiõigusi. Näiteks, miks mitte nõuda, et kõik riiklikud ülesehitustöölepingud peavad olema sõltuvuses neist õigustest ning sisaldama klausleid tööhõive, eluaseme, hariduse ja tervishoiu kohta? Abi ja ülesehitustööd ei ole võimalik korralikult koordineerida, tuginemata elanikkonnale, ametiühingutele, vabaühingutele ja põllumajandustootjate organisatsioonidele. Me peaksime edendama Haiti puhul uut projekti, mille eesmärk on kõrvaldada tõrjutus, vaesus, sõltuvus ning majanduslik ja poliitiline ülemvõim. Ärgem kunagi unustagem, et haitilaste kohutava viletsuse põhjuseks ei ole üksnes see jube maavärin. See viletsus on tingitud ka sellest, et Haiti üle on valitsenud ja teda rüüstanud paljud riigid. Meie kohus on ilmutada Haiti suhtes tegelikku solidaarsust ning austada samas riigi ja tema rahva majanduslikku ja poliitilist suveräänsust. Bastiaan Belder Austatud juhataja! Kohe pärast õnnetust tehti hindamine, et teha kindlaks valdkonnad, kus abi kõige enam vajatakse. Samas olen ma usaldusväärsest allikast, nimelt ühelt Hollandi vabaühingult, kuulnud, et väga vähe tugineti kohalike asjatundjate teadmistele, kui üldse. Minu arvates on see esimene eeldus, kui me tahame saavutada kohaliku elanikkonna toetust. Seega on hädavajalik kaasata ülesehitustöösse Haiti organisatsioonid ja ametiasutused. Tänu oma headele kontaktidele kohalikega võivad Euroopa vabaühingud siinkohal eriti kasulikuks osutuda ja mul oli hea meel kuulda, et nii mõtlevad ka mõlemad volinikud. Teisisõnu, me peame koondama abi Haiti riigis endas. Teine märkus, mille ma tahaksin teha, on see, et kuigi toiduabi Ameerika Ühendriikidelt ja teistelt riikidelt võib näida teretulnud algatusena, on see hävitanud Haiti põllumajanduse ja toiduainetega kindlustatuse. Selle olukorra tulemusena sõltub Haiti enam kui 50% toidukaupade osas nende impordist ja 35% kohaliku saagi suhtes puudub nõudlus. Toiduainetega kindlustatuse tagamiseks tuleb teha märkimisväärseid investeeringuid kohalikku põllumajandusse. Kummagi voliniku sõnavõtust võib järeldada, et ka komisjon on seda meelt, ja see on erakordselt julgustav. Täna ilmus Frankfurter Allgemeines terve lehekülje pikkune artikkel Haitis praegu valitseva olukorra kohta. See oli tõeliselt südantlõhestav. Ma mõistan, et eluasemed ja haridus on komisjoni jaoks prioriteedid. Jätkake tööd selles suunas. Soovin teile palju edu ja ennekõike Jumala abi. Mario Mauro (IT) Austatud juhataja, lugupeetud kolleegid! Ma tänan volinikke, et nad on ilmutanud tervet mõistust. Palju on kindlasti juba ära tehtud, kuid minu arvates ei tohi me sellega piirduda: arvestades neid apokalüptilisi tingimusi, mis selles riigis valitsevad, on nüüd rohkem kui kunagi varem vaja väga pikaajalist tegevuskava. Ma ütleksin lausa, et see peab olema alaline tegevuskava. Kriitiline periood ei ole tõenäoliselt ikka veel möödas. Täpselt nagu esimesel päeval surevad inimesed endiselt nälja, janu ja vaesuse tõttu. Üle miljoni inimese on sel saarel ikka veel peavarjuta ning peavad varsti toime tulema vihma- ja orkaanihooajaga. Mida siis tuleks teha? Nagu volinik juba ütles, tuleb parandada koordineerimist eri institutsioonide vahel ning luua viljakamad suhted vabaühendustega, iseäranis nendega, kes tegutsevad kohapeal ning suudavad Haiti kodanikke paremini kaasata ja panna neid ohje enda kätte haarama. Me kõik peame teadma, et Haiti ja tema rahva jaoks teatud mõttes eeskujuks olemine tähendab aidata neil mõista, et meie jaoks on tähtis iga inimese väärtuse ja väärikuse taastamine. Nende jaoks tähendab see seda, et taas võib tärgata lootus õnnele hoolimata maavärinast põhjustatud tohututest kannatustest. Enrique Guerrero Salom (ES) Austatud juhataja ja volinikud! Ma tahaksin kõigepealt väljendada kaastunnet ja tänu eelmisel nädalal Haitis surma saanud nelja Hispaania sõduri perekondadele ja kolleegidele. Need neli sõdurit olid Hispaania armee eriohvitserid, kes läksid Haitisse rahvusvahelise abi andmise raames lihtsõduritena ja nende helikopter kukkus abitööde käigus alla. See juhtum näitab, et enamikul juhtudel ei ole turvalisus ja humanitaartöö vastuolus. Pealegi on ilma turvalisuseta raske humanitaartöös säilitada sõltumatust ja erapooletust. Selle tõdemuse peame edastama paljude Euroopa riikide, sealhulgas Hispaania relvajõududele. Austatud juhataja ja volinikud! Haiti näitest ilmneb, et vaesus suurendab märkimisväärselt loodusõnnetustest tingitud kahju ja et nõrk valitsemine takistab tulemuslikku reageerimist. Tavaliselt käivad vaesus ja nõrk alitsemine käsikäes; nii oli ja on ka Haitis. See tähendab, et peale ülesehitustöö toetamise peame toetama Haiti valitsemist, sest ainult nii on võimalik saavutada New Yorgis püstitatud eesmärk - et Haiti juhiks ise oma ülesehitamist ja et ülesehitustöös osaleks Haiti kodanikuühiskond. Louis Michel (FR) Austatud juhataja! Ma tahaksin kõigepealt tänada kõnealuste küsimuste eest vastutavaid volinikke nende sõnavõttude eest ja selle eest, et nad püüavad toimuvale alati väga kiiresti reageerida. Olge te tänatud! Maavärin Haitis on enesega kaasa toonud solidaarsuse ja vennalikkuse puhangu erakordselt suures, ent põhjendatud ulatuses. Ma avaldan tunnustust Haiti rahvale, Haiti ametiasutustele, kodanikuühiskonnale, vabaühingutele, Haiti diasporaale ja muidugi kogu maailma abiandjatele nende vapruse ja jõupingutuste eest. Haiti struktuursed ja institutsionaalsed puudujäägid on hästi teada. See katastroof tõi nende puudujääkide ulatuse muidugi traagilisel moel esile. New Yorgis 31. märtsil toimunud konverentsil ütlesid rahastajad selgelt, et nende rahaline abi aitab kaasa Haiti enda ülesehitus- ja arengukava elluviimisele. Raha eraldamine on niisiis määratletud selliselt, et Haiti rahvas saaks oma institutsioone taas usaldama hakata. Seda on väga vaja. Rahastajate abi tuleb kahtlemata hästi koordineerida ja abi peab olema kvaliteetne. Nagu ka president Préval ütleb, tuleb ülesehitustöid tulemuslikumalt ellu viia. Näib, et selleks tuleb muu hulgas luua Haiti ülesehitamise ajutine komisjon ja eri rahastajaid hõlmav sihtfond, mis jälgib rahastajate helde abi kasutamist. Tulemuslikum ülesehitamine tähendab ka tugevamat valitsemist ja tugevamaid institutsioone, mis tegutsevad õigusriigi põhimõtete alusel, aga ka detsentraliseerimist, mis on arengu- ja ülesehituskava põhielemendid. Loodan, volinikud, et te arvestate selle põhimõttega. Ma olen muidugi kindel, et seda te teetegi. Michèle Striffler (FR) Austatud juhataja, volinikud! Praegu elavad sajad tuhanded inimesed endiselt ajutistes laagrites. Nüüd, mil vihmaperiood ja orkaanihooaeg on lähenemas, on tõesti vaja kiiresti midagi ette võtta. Kuna kohapeal tegutseb lugematul hulgal humanitaarabi andjaid ja riigi suutlikkus on nõrk, tuleb teha kõik selleks, et parandada abi koordineerimist ÜRO egiidi all ning pakkuda abi järjepidevalt ja tulemuslikult. Ma viibisin New Yorgis 31. märtsil toimunud rahvusvaheliste rahastajate konverentsil ja mul on hea meel Euroopa Liidu otsuse üle eraldada eelseisval kolmel aastal Haiti ülesehitamiseks 1,3 miljardit eurot. Euroopa Liit rääkis esimest korda paruness Ashtoni kaudu ühel häälel. Rahvusvaheline kogukond on tõepoolest lubanud abina eraldada märkimisväärses summas vahendeid, kuid nüüd on raskused seotud nende vahendite nõuetekohase kasutamisega ning abi kasutamise meetodeid ja asjaomaseid organeid puudutavate otsustega, arvestades, et Haiti rahvas peab olema selles ülesehitusprotsessis peamine osaline. Põllumajandussektor peab olema prioriteet, ja me peame tugevdama Haiti põllumajandustootmist. Euroopa Parlament jälgib ülesehitusprotsessi ja eraldatud vahendite kasutamist väga tähelepanelikult. Ma tuletan meelde, et väga oluline oleks lõpuks hakata mõtlema kodanikukaitseüksuse loomisele, mida me oleme väga kaua oodanud. Kriton Arsenis (EL) Austatud juhataja, volinikud! Humanitaarkriis Haitis tõi esile rahvusvahelistele humanitaarkriisidele reageerimise Euroopa mehhanismide kitsaskohad. Kahjuks ei ole need kitsaskohad kuhugi kadunud. Me peame kindlaks määrama alalised rahastamismehhanismid. Kolmandatele riikidele antava rahalise abi jaoks ei ole Euroopa Liidu eelarves endiselt loodud sisuliselt ühtki alalist rubriiki ja Euroopa riigid andsid Haitile abi peamiselt kahepoolsel tasandil. Abi peab abivajajateni jõudma kohe; Haiti maavärina tõttu kannatanud inimesteni ei jõudnud abi ka nädal aega pärast juhtunut. Euroopa vahendeid tuleb kasutada tõhusalt. Meil peavad olema spetsialistid, kes suudavad humanitaarabiprogrammid kiiresti ja tõhusalt kavandada ja ellu viia. Haiti katastroofi põhjuseks oli muidugi maavärin. Kuid sarnaseid humanitaarkriise võivad tekitada ka muud ilmastikunähtused, näiteks taifuunid, troopilised tormid, üleujutused ja põuad - nähtused, mille esinemissagedus ja intensiivsus kliimamuutuse tõttu oluliselt kasvab. Me kõik teame, et kliimamuutuse kui nähtuse oleme põhjustanud meie, arenenud riigid. Kahjuks kannatavad selle tagajärgede all sageli vaesed riigid. Meil on haavatavate riikide ees kliimavõlg ja me peame õppima Haiti kriisi lahendamisel tehtud vigadest, et saaksime tulevikus täita oma kasvavaid ülemaailmseid kohustusi. Ria Oomen-Ruijten (NL) Austatud juhataja, volinikud Georgieva ja Piebalgs! Pärast Haitis aset leidnud tohutut tragöödiat peame vaatama tulevikku, nagu te mõlemad tõdesite. Kaks nädalat tagasi New Yorgis peetud rahastajate konverentsil koguti - või vähemalt lubati eraldada - 7 miljardit eurot. Euroopa Liit on Haiti valitsuse tegevuskava alusel lubanud eraldada 1,6 miljardit eurot. Minu küsimus teile mõlemale on järgmine: kuidas rakendada nüüd neid vahendeid Haiti pikaajalise ja püsiva ülesehitamise tagamiseks? Minu arvates on see pikk protsess. Minu teine küsimus teile mõlemale on niisugune: kuidas te hindate Haiti valitsuse tegevuskava ja kas te suudate tagada, et see märkimisväärne summa, mille rahastajad on lubanud eraldada, leiab tõhusat kasutust? Haitilastel ei ole ju üksnes lühiajalised, vaid ka pikaajalised vajadused. Kuidas me saame veelgi tugevdada meetmeid, et aidata 1,3 miljardit kodutut, ja tagada infrastruktuuri ülesehitamise keskpikas perspektiivis? See on ei ole oluline mitte üksnes maavärina tõttu kannatanud elanikkonna jaoks, vaid ka poliitilise stabiilsuse jaoks selles riigis, mille valitsus on praegu uskumatult habras. Te kinnitasite seda isegi. Inimesed tunnevad, et abi ei jõua sinna, kus seda vajatakse. Kuidas parandada Haiti poliitilist olukorda ja valitsuse hoiakut? Ma tahaksin teilt küsida, millisena te näete abi - nii inimressursside kui ka rahaliste vahendite mõttes - Bill Clintoni juhitavale Haiti ülesehitamise ajutisele komisjonile? Filip Kaczmarek (PL) Austatud juhataja! Ma tahaksin tänada kolleeg Strifflerit, kelle taotlusel me seda teemat tänasel istungil arutame, ning volinikke Georgievat ja Piebalgsi nende avalduste eest. Ma leian, et mitmed meetmed, mida soovitati veebruaris vastu võetud resolutsioonis Haiti kohta, on samm õiges suunas ning nende põhjal on võimalik see katastroofi tõttu kannatanud riik üles ehitada. Need meetmed jagunevad kahte põhilisse etappi, ja neist etappidest me täna räägimegi. Esimene etapp hõlmab lühiajalisi ja keskpikas plaanis võetavaid hädaabimeetmeid, mille eesmärk on aidata inimesi, kelle vajadused on kõige pakilisemad. Sellest etapist rääkis volinik Georgieva. Teine etapp hõlmab alalist ülesehitustööd, mida tuleb koordineerida, ja ülesehitustööde vajaduste hindamist, unustamata seejuures kunagi, et kõige tähtsamateks osalisteks selles protsessis peavad olema Haiti rahvas ja valitsus. Suur tänu, volinik Piebalgs, et te mõistate, et kõige tähtsam roll peab olema haitilastel. Kolmas etapp puudutab üksnes meid endid. Ma pean silmas järeldusi, mis tuleb teha selleks, et meie abi oleks paremini koordineeritud. Mul on hea meel, et komisjon tegeleb selle küsimusega. Philippe Juvin (FR) Austatud juhataja! Euroopa on andnud miljoneid eurosid, telke, toitu, sõdureid ja arste. See kõik on hea, kuid tegelikult tahaksin ma tsiteerida Port-au-Prince'i linnapead Jean Yves Jasoni, kes veebruaris iseloomustas sõnaga "katastroof" mitte maavärina tagajärgi, vaid järgnenud humanitaartöö täielikku ja äärmist korralagedust. Me peaksime endalt küsima, kuidas vältida sellise korralageduse kordumist, mis on läinud Haitile kalliks maksma. Austatud juhataja, volinikud! Sellele küsimusele on vaid üks vastus, me kõik teame seda ja seda on siin ka mainitud: Euroopa kodanikukaitseüksuse loomine. Ma küsin teilt veel kord: millal komisjon lõpuks otsustab teha Euroopa Parlamendile ettepaneku luua sedalaadi üksus, mis tegutseb samade reeglite alusel ning millel on ühtsed juhtimis-, transpordi- ja sidesüsteemid? See on võimalik. Seda üksust oleks võimalik luua kiiresti - enne järgmist katastroofi. Ma kutsun teid nüüd üles lõpetama koordineerimisest rääkimine, ja tegutsema. Sergio Paolo Francesco Silvestris (IT) Austatud juhataja, lugupeetud kolleegid! Ma olen rahul doonorriikide kohtumise tulemusega, sest Haitile eraldatavad suured summad on suurepärane tulemus. Veelgi olulisem oli aga raha kasutamise aluseks olev juhtpõhimõte, s.t mitte lihtsalt ehitada uuesti, vaid ehitada paremini. Haiti peab sellest kriisist väljuma tugevamana ning ühiskondlike hoonete ja kodudega, mis on paremad neist, mille maavärin minema pühkis. Me ei tohi mõelda, et ülesehitustöö tähendab endiste agulite ja sotsiaalmajanduslike tingimuste taastamist. Raha kui niisugust on kindlasti vaja, kuid riiklike ja Euroopa institutsioonide eraldatud märkimisväärsed vahendid on alles esimene samm ning vaja on ka pikaajalist plaani ja tugevat, autoriteetset koordineerimist. Olles varem siin saalis kritiseerinud Euroopa teatavaid esialgseid viivitusi, s.t seda, et oma välispoliitilise esindatuse raames ei ilmutanud Euroopa ei erilist tõhusust ega erilist spontaansust, oleme täna hoopis rahul suurepärase tööga, mida meie institutsioonid on koordineerimise vallas teinud, ja loodame, et selle positsiooni ja pühendumise baasil tehakse edasisi jõupingutusi koostada pikaajaline plaan, mis tänu meie institutsioonide autoriteetsele tegutsemisele vilja kannab. Anna Záborská (SK) Haitis toimunud maavärina järel hakati kohe andma rahvusvahelist humanitaarabi. Peale Ameerika Ühendriikide ja Kanada sõjaväelaste pean ma kiitma ka Slovakkia ja rahvusvahelise Malta ordu rühmade kiiret lähetamist Haitisse. Kiiret ja tulemuslikku abi andnud riike ei olnud just palju. Professor MUDr. Krčmér, ekspert ja arst, kes mõistab humanitaarabi temaatikat, on andnud esialgsed hinnangud ning nende põhjal tuleb nüüd tõdeda, et Euroopast saabus Haitisse palju inimesi ja suurel hulgal raha, kuid puudusid tõhusaks sekkumiseks, näiteks mahalangenud puude alt ohvrite päästmiseks vajalikud seadmed, masinad, toit, vesi ja kütus. Isegi osa päästerühmade kogemused ei olnud piisavad. Et headest kavatsustest oleks kasu, peavad nendega kaasnema ka praktilised kaalutlused. Seetõttu kutsun pädevaid riiklikke ja Euroopa institutsioone üles looma võimalikult kiiresti ühine humanitaarabiteenistus, nagu me taotlesime ka oma resolutsioonis Haiti kohta. Peale selle pean ma väga oluliseks toetada humanitaarabi andmise väljaõpet ning tagada, et meil oleks vajalikud materjalid ja seadmed võimaliku loodusõnnetuse puhuks valmis. Franziska Keller Austatud juhataja! Ma tänan volinikke nende sõnavõttude ja kõigi jõupingutuste eest, mida nad Haiti abistamiseks teevad. Minagi olen nõus, et on hea mõte keskenduda kogu saarele. Hoolimata sellest, et ma olen väga kriitiline Euroopa Liidu tegutsemisviisi suhtes tervikuna, on see kogu saart hõlmav lähenemine minu meelest õige. Ma kutsun teid ka üles mitte unustama tulevasi kohustusi, mis meil täita tuleb. Me peame oma praegustest lubadustest kinni pidama. Kui on näha, et liikmesriigid ei järgi kuigi täpselt oma 0,7% lubadust, peate teie seda tõepoolest jõuliselt nõudma ja tagama, et nad esitaksid enda plaanid. Me peame ka tagama, et me ei nurjaks Haitis praegu tehtavaid edusamme Euroopa Liidu mõne muu poliitikaga, mis tegelikult takistab edu saavutamist Haitis ja mujal. Poliitikavaldkondade sidusus tuleb tõepoolest tagada, et Haitis saavutatud edu ei hävitaks mõni muu, kahjulik poliitika. Anneli Jäätteenmäki (FI) Austatud juhataja! Euroopa Liit on Haitit aidanud, mis on hea, kuid minu arvates on see katastroof selgelt näidanud, et Euroopa Liidul peaksid olema kiirreageerimisrühmad humanitaarabi andmiseks ning et me peame arendama tsiviilkriiside ohjamise suutlikkust. Raha andmisest ei piisa; Euroopa Liit peaks sedasorti katastroofilistes olukordades suutma kiiresti tegutseda, anda abi ja saata inimesi kohapeale. Inimesed peavad saama konkreetset abi ja mitte alles tüki aja möödudes. Kuigi ka selline abi on kindlasti oluline, tuleb tõdeda, et Euroopa Liidul puudub praegu suutlikkus anda abi kohapeal ja kiiresti. Ma loodan, et sellele küsimusele pööratakse tähelepanu ja et kiirreageerimisrühmad luuakse. Kristalina Georgieva komisjoni liige. - Austatud juhataja, teie loal jätaksin veidi aega Andris Piebalgsile, kes räägib mõningatest pikaajalise ülesehitustööga seotud küsimustest. See arutelu oli meie jaoks väga kasulik ja väga julgustav. Enne küsimustele vastamist tahaksin ühineda Enrique Guerrero Salomiga ja avaldada kaastunnet nelja hukkunud Hispaania sõduri peredele ning mälestada ka kõiki teisi, kes kaotasid elu katastroofiga seoses või praegu Haiti taastamiseks tehtavas töös. Ma tahaksin alustada laiemast poliitilisest küsimusest, mis puudutab vajadust parandada Euroopa Liidu reageerimissuutlikkust. Mul oli väga hea meel näha siin saalis oma kolleegi, volinik Barnier'd, kes on selle küsimusega aktiivselt tegelenud. 26. aprillil on meil võimalus arengukomisjonis arutada üksikasjalikumalt töökava, mis 2010. aasta puhul hõlmab reageerimissuutlikkuse tugevdamist ja selleteemalist teatist. Ma võin teile kinnitada, et see on meie meeskonna jaoks väga tähtis teema. Me teeme väga tihedat koostööd liikmesriikide ja Euroopa Parlamendiga, et leida lahendus, mis suurendab meie suutlikkust katastroofidele reageerimisel. Selle aluseks on väga lihtne loogika. Kuna katastroofide intensiivsus ja sagedus suurenevad ning meie riikide eelarved on eelseisvatel aastatel napid, pole meil muud võimalust kui tugevdada koordineerimist Euroopa Liidu tasandil ja luua materiaalne baas, mida oleks võimalik mõju, kulude ja tulemuste mõttes tõhusalt kasutada. Võin teile öelda, et homme külastame seda eesmärki silmas pidades esimest riiki. See teema on meie meeskonna jaoks eelseisvatel kuudel väga tähtis. Lubage mul nüüd pöörduda nende nelja küsimuse juurde, mis täna tõstatati. Esimene neist puudutab seda, kuidas ühendada reageerimine kõige pakilisematele vajadustele pikaajalise ülesehitustöö ja meie järjekindlusega. See on tõesti tähtis küsimus, sest kui üleminek inimestele vajaliku abi pakkumiselt ülesehitustööle on liiga kiire, võib olukord muutuda väga traagiliseks. Meil tekkis see probleem seoses toidu jagamisega, kui Haiti valitsus tegi ettepaneku, et me lõpetaksime toidu jagamise ning hakkaksime selle asemel ellu viima raha või toidu eest töötamise programme. Selline lahendus on küll väga kasulik, kuid seda ei saa korraga igal pool teha. Me jälgime olukorda väga tähelepanelikult. Kui rääkida toiduainetega kindlustatuse teemast laiemalt, siis Euroopa Liidu uus poliitika on väga edumeelne, sest sellega pööratakse tähelepanu kõikidele asjadele võrdselt ja julgustatakse ostma humanitaarabina jagatavaid toiduaineid kohapealt, kui see on vähegi võimalik. Me käsitlesime seda teemat New Yorgis ühel hommikusel arutelul, kuhu me kutsusime nii Haiti kui ka rahvusvaheliste vabaühingute esindajad. Ma olen väga uhke, et just Euroopa vabaühingud tõstatasid Haiti puhul põllumajandustoodetega kindlustatuse ja põllumajanduse tootlikkuse küsimused. Ma käsitleksin ka eluasemete küsimust. See ei ole üldse lihtne küsimus, sest inimesed tegelikult ei taha sealt ära minna, kus nad praegu on. Nad ei taha lahkuda - ja seda mitmel põhjusel. Esiteks: isegi kui nende kodud on alles, kardavad nad kogetud trauma tõttu tagasi minna. Teiseks: kuna nad kolisid ära tervete kvartalite kaupa, siis kardavad nad kaotada ühiskondlikku struktuuri, mis hoiab neid koos. Nii et asi pole lihtsalt halvas poliitikas või soovimatuses, vaid tegemist on sotsiaalse nähtusega, mis kaasneb sedalaadi katastroofidega ja mille tõttu on üsna keeruline kolida inimesi üleujutusohuga aladelt turvalisemasse paika. Kuid me tegeleme selle küsimusega esmajärjekorras. Lõpetuseks räägiksin pikaajalisest jätkusuutlikkusest. Ma pean silmas nii juhtimise jätkusuutlikkust kui ka ökoloogilist jätkusuutlikkust. Mulle sai osaks küsitav privileeg lennata paarinädalase vahega üle Haiti ja Tšiili. Ökoloogiline häving Haitis avaldas kahtlemata mõju katastroofi ulatusele. Tšiilis on valitsus aastakümnete vältel ellu viinud metsa uuendamise programmi, mis stabiliseerib pinnast ja seega loob parema keskkonna. See on inimestele ilmselgelt väga kasulik. Kui me mõtleme Tšiilile, mõtleme pikaajalisele tegevuskavale. See ei ole küll minu ala, aga ma pean seda mainima Maailmapanga endise töötajana. Ma olen teiega kahtlemata nõus, et me peame arvesse võtma ja järgima seda, mida Maailmapank koordineerimise vallas eri rahastajaid hõlmava sihtfondi ja institutsionaalse projektijuhtimismeetodiga kavandab. Andris Piebalgs komisjoni liige. - Austatud juhataja! Olukord on jälle selline, et kui ma saaksin poliitikuna soovida vaid ühe soovi, siis ma paluksin rohkem aega, et Euroopa Parlamendi liikmete küsimustele vastata. Ma ei saa vastata kõikidele täna esitatud küsimustele, kuid käsitlen siiski mõningaid neist. Euroopa Parlamendi toetus on komisjoni jaoks väga tähtis, sest Haiti ei ole ainuke juhtum, millega komisjon tegeleb. Ma tunnetasin kogu Euroopa ühiskonna soovi, et Euroopa Ühendus tõsiselt ülesehitustööle pühenduks. Haiti juhtum on kui õpikunäide: rahvusvahelisel tasandil korraldati hindamine, valitsused tegid plaane, neid plaane arutati vabaühendustega, anti mitmesuguseid kinnitusi, ja kogu protsessi koordineerib ajutine komisjon. Kindlasti ei tegele me mingi paralleeltegevusega. Me töötame samadel, hästi ette valmistatud alustel. Euroopa Liit on võtnud enesele poliitilise kohustuse ja me täidame selle. Usun, et sama kehtib ka teiste osaliste kohta. Me tegeleme omandiõiguse küsimusega. See küsimus on üks osa probleemist. Maakataster on olemas ja me tegeleme sellega, kuid sellega seoses võib tekkida probleeme. Need probleemid on kindlasti seotud poliitilise protsessi eest vastutamisega. Ülesehitustöö on jätkusuutlik, kui poliitiline protsess toetab Haiti pikaajalist arendamist ja kui inimesed usuvad sellesse. See ongi suur proovikivi ning kõik, mida meie saame teha, on toetada selles Haiti rahvast ja Haiti poliitikuid. Ma usun, et see on võimalik ja seda saadab edu. Mis puudutab protsessi läbipaistvust, siis kogu rahvusvaheline rahastamisstruktuur on väga selge ja ratsionaalne ning see on ka väga läbipaistev. Kogu Euroopa Liidu tegevus on kindlasti läbipaistev ja annab täieliku kindluse, et raha kulutatakse sihipäraselt, hästi ja tõhusalt. Lõpetuseks: me ei tohi alahinnata ka kohapeal töötavaid inimesi, kes on Haitisse tulnud liikmesriikidest, Euroopa Ühendusest ja teistest riikidest üle maailma. Samuti tahaksin avaldada kaastunnet Haiti ülesehitamisel elu kaotanute perekondadele. Haitis on veel palju inimesi, kes teevad tööd ja püüavad anda endast parima. Nemad on garantii, et kui protsess on hästi korraldatud, on see edukas. Juhataja Arutelu on lõppenud. (Istung katkestati kell 13.10 ja seda jätkati kell 15.05.) Kirjalikud avaldused (kodukorra artikkel 149) Franz Obermayr Nüüd on aeg teha Haiti abistamise vahehindamine. Põhiküsimused, mille me peame endale esitama, on järgmised. Kui kiiresti ja tulemuslikult abi anti ja praegu antakse? Kas abi toetab Haiti jätkusuutlikku arengut? Kuidas abistamist koordineeriti? Kuidas oli EL välispoliitilises mõttes esindatud? Eriti huvitavad mind kaks viimast küsimust, sest hävitav maavärin oli esimene proovikivi, mille kõrge esindaja paruness Ashton ületama pidi. Kõrge esindaja ametikoha eesmärk on tugevdada ELi rolli ülemaailmse partnerina. Ometi ei pidanud paruness Ashton vajalikuks sõita varsti pärast maavärinat Haitisse, et väljendada sümboolset toetust. Samuti ei olnud ta võimeline tagama Haitile antava abi tulemuslikku koordineerimist. Mõni liikmesriik algatas eraldi abikampaaniad ja mõni tegutses ühiselt. Paruness Ashton pidanuks vastutama parema koordineerimise eest. Lisaks pole Haiti valitsus olnud piisavalt kaasatud. Nüüd peaks kõrge esindaja lõpuks ometi mõistma, milles tema töö seisneb. Ta peaks tegema konstruktiivseid ettepanekuid suurte katastroofide järel antava humanitaar- ja finantsabi korraldamise kohta. Lähema paari kuu jooksul on vaja teha palju arendustööd ja see kehtib ka paruness Ashtoni kohta. Jarosław Leszek Wałęsa Lugupeetud kolleegid! Me oleme kogunenud täna siia selleks, et arutada Haitile antava abi koordineerimist Euroopa Liidu poolt. Rahvusvahelised kommentaatorid kritiseerivad meie kooskõlastamata tegevust. Traagilisest maavärinast on möödunud juba kolm kuud, ent tundub, et me ei suuda ikka veel töötada välja ühist seisukohta Haiti toetamise kohta. Jaanuaris kuulsime palju kõnesid Euroopa Liidu rolli kohta rahvusvahelisel areenil, kuid on häbiväärne, kui nõrgalt ja otsustamatult on liit seni tegutsenud. Euroopa Liidult Haitile 1,2 miljardi euro ulatuses abi eraldamine väärib kiitust. Rahvusvahelised rahastajad on kinnitanud, et annavad Haiti ülesehitamiseks kahe aasta jooksul 5,3 miljardit USA dollarit. Pikemas plaanis kasvab nende abi 9,9 miljardi USA dollarini. Need on väga julgustavad summad. Kuid see kataklüsm Haitis pani mind pikemalt mõtlema riigile, mis tegelikult juba ammu kokku varises. Maavärina näol oli tegemist loodusõnnetusega, kuid praegune vaesuse ulatus Haitis on tingitud majanduslikust, poliitilisest ja sotsiaalsest kollapsist. Haiti viimaste aastate hävingu ja vägivalla põhjuseks on jõhkrad suhted välismaailmaga - teatud riikide ja rahvusvaheliste kontsernidega -, mille juured ulatuvad sadade aastate taha. Rahvusvaheline kogukond on Haitit alt vedanud. Tehkem rohkem, et see heaks teha.

Stemverklaringen Carlos Coelho schriftelijk. (PT) Hoewel ik begrijp dat Europol de nodige maatregelen dient te nemen voor interne aanpassingen, zoals op het vlak van salarissen en vergoedingen, heeft het Europees Parlement sinds 1998 consequent bij elke raadpleging over initiatieven aangaande detailkwesties in verband met Europol die voorstellen verworpen. Dergelijke raadplegingen hebben namelijk geen rechtsgrondslag, daar Europol nog steeds een intergouvernementele instelling is waarop geen democratische en rechtelijke controle bestaat. Het verheugt mij dat er eindelijk een reactie is op de opeenvolgende verzoeken van het Parlement, nu de Commissie afgelopen december een voorstel heeft ingediend dat beoogt Europol een aanvaardbaarder rechtskader te verschaffen. De Commissie wil Europol de status verlenen van een door de communautaire begroting gefinancierd agentschap van de EU, waarvan het personeel onder het ambtenarenstatuut van de Gemeenschappen valt. Ofschoon het veranderingsproces van Europol nog niet is voltooid, heb ik besloten te stemmen voor dit Fins initiatief inzake de aanpassing van de salarissen en vergoedingen van personeelsleden van Europol. Dat is een blijk van goede wil en volledige steun van mijn kant voor het veranderingsproces, dat hopelijk zo snel mogelijk tot een goed eind wordt gebracht. Hélène Goudin en Nils Lundgren schriftelijk. - (SV) De Zweedse partij Junilistan vindt een grotere democratische, juridische en begrotingsgerelateerde controle van Europol wenselijk. Aangezien de Europol-overeenkomst een internationale samenwerking betreft, is het echter de taak van de nationale parlementen om deze controle uit te oefenen, en niet de taak van het Europees Parlement. Daarom hebben wij tegen dit verslag gestemd. Duarte Freitas schriftelijk. (PT) De Bulgaarse en Roemeense raffinaderijen zijn in aanzienlijke mate afhankelijk van de invoer van rietsuiker uit derde landen. Om onderbreking van de levering van rietsuiker aan de voltijdraffinaderijen te voorkomen is het noodzakelijk tariefcontingenten te openen voor de invoer van rietsuiker uit derde landen in Bulgarije en Roemenië. Dat is de achtergrond van het voorstel van de Europese Commissie, dat geen enkel effect sorteert voor de raffinaderijen van andere lidstaten. Gezien het uitzonderlijk karakter van de maatregel ga ik met het voorstel van de Europese Commissie akkoord. Ik stem derhalve voor het verslag-Graefe zu Baringdorf. Hélène Goudin en Nils Lundgren schriftelijk. - (SV) Wij hebben tegen dit verslag gestemd. De Zweedse partij Junilistan is van mening dat een ingrijpende hervorming van de suikermarkt in de EU nodig is om de markt zo snel mogelijk te liberaliseren en suikerproducerende landen buiten de EU de kans te geven om op eerlijke voorwaarden te concurreren. Het is dan ook absurd om nieuwe lidstaten in een ter dood veroordeeld systeem op te nemen en ze te doen wennen aan de regels van dat systeem. Omdat Roemenië en Bulgarije een goed functionerende suikermarkt hebben, moeten ze die mogen behouden en moeten ze niet in de gemeenschappelijke EU-organisatie van de suikermarkt worden opgenomen. Deze gemeenschappelijke organisatie moet juist worden afgeschaft. Glyn Ford schriftelijk. - (EN) Ik zal dit verslag steunen. Als afgevaardigde van het Europees Parlement in de Adviescommissie racisme en vreemdelingenhaat van de Raad van Ministers was ik een groot voorstander van de oprichting van een Europees Waarnemingscentrum voor racisme en vreemdelingenhaat. Sinds die oprichting heeft dat Waarnemingscentrum uitstekend werk verricht. Bij de oprichting ervan heb ik mij er echter tegen verzet dat het mandaat buiten de EU voor het gehele territorium van de Raad van Europa zou moeten gelden. Ik was namelijk van mening dat de werkzaamheden van het Waarnemingscentrum hierdoor zouden verwateren en dat er te weinig aandacht zou worden besteed aan het opkomende racisme en antisemitisme en aan de toenemende vreemdelingenhaat in de Unie. Nu willen wij van het Waarnemingscentrum een Bureau voor de grondrechten maken. Naar mijn idee is dat een soortgelijke fout die de aandacht voor de extreem-rechtse organisaties en partijen in de Unie, met name in een aantal nieuwe lidstaten, alleen maar zal doen verslappen. Sommige mensen die deze verandering gesteund hebben, zijn wellicht op het verkeerde been gezet, maar anderen wisten precies waar ze mee bezig waren! Bogusław Liberadzki schriftelijk. (PL) Mijnheer de Voorzitter, ik stem voor het verslag van mevrouw Edit Herczog over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de begroting van het Europees Agentschap voor de veiligheid van de luchtvaart voor 2005. Mevrouw Herczog heeft heel precies het probleem van het groeiende aantal communautaire agentschappen beschreven, die niet lijken te passen in een algemeen oriëntatiekader en waarvan de taken niet altijd in overeenstemming zijn met de werkelijke behoeften van de Europese Unie en de verwachtingen van haar burgers. Ik steun het verzoek aan de Commissie om een algemeen oriëntatiekader vast te stellen voor de oprichting van nieuwe communautaire agentschappen, een kosten-batenanalyse op te stellen voordat een nieuw agentschap wordt opgericht, en iedere vijf jaar een studie naar de toegevoegde waarde van ieder bestaand agentschap over te leggen. Ik ben zeer ingenomen met de beslissing van de raad van bestuur van het Agentschap over het invoeren van interne controlenormen gebaseerd op normen die door de Commissie en overeenkomstig ISO 9000 zijn goedgekeurd. Ilda Figueiredo schriftelijk. (PT) In de huidige monopolistische fase van het kapitalisme is de versterking van het financieel karakter van de economie het antwoord om de tegenstrijdigheden van het systeem, dat leeft van financiële speculatie, in de hand te houden. Daardoor ontstaat de noodzaak steeds meer geld te sluizen naar de financiële sector van de economie. Deze richtlijn is een onderdeel van die doelstelling. Dit voorstel beoogt een interne markt te creëren voor betalingsdiensten en maakt deel uit van het Actieplan financiële diensten, dat tot doel heeft de markten voor financiële diensten in de EU te integreren. Het particulier initiatief drukt weer zijn stempel op de ontwikkelingen en deze keer zijn het de banken. Het doel is altijd hetzelfde: het bevorderen van de opening van de nationale markten voor grensoverschrijdende betalingsdiensten, het afzwakken van de regels voor preventie en het bedrijven toestaan deze diensten buiten de toezichthoudende autoriteiten voor het bankwezen om te verlenen, terwijl tegelijkertijd de concentratie van banken op EU-niveau wordt gestimuleerd. Landen met geavanceerde systemen voor betalingsdiensten, zoals Multibanco in Portugal, worden in dit verband bijzonder benadeeld, omdat het niet duidelijk is hoe het doorgeven van data aan buitenlandse inlichtingendiensten is geregeld. Om al die redenen hebben we tegen dit verslag gestemd. Astrid Lulling schriftelijk. - (FR) De burgers van de EU hebben belang bij snelle, betaalbare betalingssystemen, en bij de totstandbrenging van een efficiënte en functionele interne markt, als het gaat om de overboekingen die zij verrichten en de betalingen die zij ontvangen. Wij mogen tevreden zijn over de aanneming van het verslag van de heer Gauzès, omdat hiermee - wat het Europees Parlement betreft - een goed werkstuk wordt afgeleverd dat in het belang van iedereen is, en dat de burgers ervan overtuigt dat Europa hun dagelijks leven gemakkelijker maakt. Wij hadden dit resultaat echter al veel eerder kunnen behalen. Wij hadden onze werkzaamheden binnen de Economische en Monetaire Commissie namelijk al op 12 september vorig jaar afgerond. Ondanks de goede wil van het Europees Parlement heeft het zeven maanden geduurd, voordat de Raad zich er uiteindelijk van liet overtuigen dat onze voorstellen ook de beste zijn als het erom gaat de consument te beschermen. Het was eveneens belangrijk om een eerlijke concurrentie te waarborgen tussen enerzijds de betalingsinstellingen die door deze richtlijn in het leven worden geroepen of worden gelegitimeerd en anderzijds de banken, die op het gebied van kapitaal aan strikte regels zijn gebonden. Het is belangrijk de goede reputatie van de sector van de betalingsdiensten in stand te houden door alle dubieuze betalingsinstellingen te weren. De door de Raad voorgestelde uitvoeringstermijn voor betalingen is strenger dan de uitvoeringstermijn die wij voorstellen. (Stemverklaring ingekort overeenkomstig artikel 163 van het Reglement) David Martin schriftelijk. - (EN) Ik heb dit verslag gesteund omdat de richtlijn dient te waarborgen dat betalingen van de Europese burgers sneller door de banken worden verwerkt, dat hun betaalkaarten op grotere schaal in andere landen worden geaccepteerd en dat hun rechten beter beschermd zijn wanneer zich geschillen voordoen. Naar mijn idee is dit een belangrijke verbetering voor de Europese consument. Eoin Ryan schriftelijk. - (EN) Betalingen zijn de financiële kurk waarop de reële economie kan drijven. Op dit moment verricht elke burger van de EU gemiddeld 138 niet-contante betalingen per jaar en dat aantal zal naar verwachting alleen maar stijgen. Ik ben er vast van overtuigd dat de Europese burgers en ondernemingen pas optimaal van de interne markt kunnen profiteren als zij vertrouwen kunnen hebben dat hun betalingen efficiënt, goedkoop en veilig verlopen. Dat is de reden dat ik het verslag van de heer Gauzès over de betalingsdiensten steun. Tegenwoordig moeten zowel consumenten als detailhandelaren leven met het feit dat goederen binnen één of twee dagen fysiek binnen de gehele EU afgeleverd kunnen worden, maar dat het drie tot vijf dagen duurt voordat de betalingstransacties in verband met die goederen zijn afgerond. Een dergelijke traagheid in het betalingsverkeer is onacceptabel in een tijd waarin wij ons kunnen beroemen op het gebruik van nanosecondentechnologie. Ik ben er vast van overtuigd dat de Europese concurrentiepositie alleen maar kan verbeteren wanneer bijvoorbeeld Ierse consumenten en bedrijven net zo eenvoudig een betaling kunnen verrichten van Dublin naar Madrid als van Dublin naar Cork. Marianne Thyssen schriftelijk. Voorzitter, ik heb vóór gestemd, want ik geloof immers in de werking van de interne markt, ook van betalingsdiensten. Als SEPA goed wordt uitgevoerd, moet het leiden tot een toename van de concurrentie op een grotere markt, met meer veiligheid, een betere dienstverlening en aantrekkelijke prijzen. 'De beste dienstverlening tegen de laagste kosten', kunnen we het noemen. Toch één voorbehoud. In landen met meer geavanceerde betaalmarkten, zoals België - maar wij staan niet alleen - bestaat de vrees dat de omzetting van de bestaande nationale betaalschema's wel eens tot een meerkost zou kunnen leiden voor onderneming en consument. Men verwijst hier in het bijzonder naar de hoogte van de zogenaamde "interbancaire afwikkelingsvergoedingen". In antwoord op een schriftelijke vraag betreffende deze problematiek verzekerde de Commissie mij dat ze toezicht zal houden op het respect voor de mededingingsregels en zich het recht voorbehoudt, zo nodig, regulerend op te treden. Ik reken erop dat de Commissie, zonodig gebruik maakt van de correctiemechanismen die ter harer beschikking staan. Ik hoop vooral dat de banksector zo slim is dit overbodig te maken en optimaal mee te werken aan de verdere éénmaking van de interne markt voor financiële diensten. DanutBudreikait (LT) Toen Litouwen toetrad tot de Europese Unie kreeg het een aardappelzetmeelquotum toegewezen waardoor aardappelzetmeelfabrieken op niet meer dan 9,32 procent van hun productiecapaciteit konden werken. Tijdens een vergadering van de Raad van ministers van Landbouw en Visserij twee jaar geleden werd na onderhandelingen bereikt dat de contingenten voor aardappelzetmeel na twee financiële jaren zouden worden herzien. De consumptie van aardappelzetmeel neemt toe in Litouwen. Op dit moment is die tien keer zo groot als de toegestane productiequota. In aanmerking nemend dat volgens gegevens van de Commissie de aardappelzetmeelproductiequota in de Europese Unie met 5 procent onderbenut zijn, zou een stijging van de Litouwse quota tot tienduizend ton nog geen 0,5 procent bedragen van de aardappelzetmeelproductiequota van de EU. Derhalve verzoekt Litouwen zijn aardappelzetmeelproductiequota te verhogen tot tienduizend ton. Dit is niet alleen van belang voor de binnenlandse consumptie, maar ook voor de vernieuwing van de productiecapaciteit van aardappelzetmeel, voor de toename van de consumptie daarvan en voor het waarborgen van een zeker inkomensniveau voor producenten van aardappels ten behoeve van de productie van aardappelzetmeel. Het is schandalig om andere landen privileges te verlenen ten koste van de Litouwse aardappelzetmeelproductiecapaciteit en de Litouwse landbouwproducenten in het algemeen. Hélène Goudin en Nils Lundgren schriftelijk. - (SV) Wij zijn tegen het huidige landbouwbeleid en we keren ons tegen veranderingen van weinig principiële betekenis in het huidige systeem. Wij eisen een totale herziening van en heroriëntatie op het gehele gemeenschappelijke landbouwbeleid. Het is moeilijk om er aparte gebieden uit te halen, zoals het onderwerp dat nu ter stemming ligt. Wij vinden dat het quotasysteem voor aardappels absoluut niet moet worden verlengd, maar dat de EU alle soorten quotasystemen in de landbouw moet afschaffen. Net als in mei 2005 blijft de federalistisch ingestelde meerderheid pleiten voor een verlenging van het quotasysteem. De Zweedse partij Junilistan constateert dat het in deze situatie een goede zaak is dat het Parlement geen medebeslissingsrecht heeft in het landbouwbeleid van de EU, want dan zou de Unie in de val lopen van protectionisme en zware subsidies voor alle groepen in de landbouwsector. Diamanto Manolakou schriftelijk. - (EL) Ofschoon wij tegen quota zijn ongeacht het landbouwproduct - omdat de EU daarmee paal en perk stelt aan het vermogen van elke lidstaat om te produceren uitgaande van zijn eigen behoeften en mogelijkheden - gaan wij evenwel akkoord met de verhoging van de aardappelzetmeelquota voor Litouwen en Polen. Aan de hand van het stelsel van contingentering van de aardappelzetmeelproductie zien wij immers eens te meer dat de nieuwe lidstaten een flagrant onrecht wordt aangedaan. Het feit dat de nieuwe lidstaten slechts ongeveer 10 procent krijgen van de quota, ofschoon zij ongeveer 30 procent van de productie dekken, is een provocerend onrecht. Ook het huidig voorstel tot verhoging van de looptijd van de quota komt slechts gedeeltelijk tegemoet aan Litouwen en Polen. Het is zelfs kenmerkend dat Polen, de grootste aardappelzetmeelproducent in Europa, door de verdeling van de quota gedwongen wordt aardappelzetmeel in te voeren wegens de inkrimping van zijn productie, hetgeen natuurlijk betekent dat de kleine en middelgrote boerenbedrijven gedoemd zijn te verdwijnen. Soortgelijke problemen doen zich ook bij andere producten in Griekenland voor, waardoor ons land in weerwil van de voor de landbouwproductie gunstige weersomstandigheden en bodemgesteldheid, gedwongen is om landbouwproducten in te voeren, waardoor het handelstekort in de landbouwsector wordt opgedreven tot miljoenen euro's en kleine en middelgrote boerenbedrijven gedwongen worden het bijltje erbij neer te gooien. Czesław Adam Siekierski (PL) Mijnheer de Voorzitter, dit verslag snijdt twee fundamentele problemen aan die de Europese Unie te wachten staan. Het eerste betreft toekomstige uitbreiding, het tweede het cohesiebeleid in zijn nieuwe dimensie na meest recente toetredingsronde. Het vorderen van de onderhandelingen met Kroatië en de urgentie van volledige stabilisatie van de westelijke Balkan vereisen een analyse van de gevolgen die deze nieuwe uitbreiding heeft voor de hele Europese Unie. Een analyse is des te belangrijker omdat we reeds lange tijd een associatieovereenkomst met Turkije hebben en momenteel onderhandelingen met dit land voeren. We moeten landen als Oekraïne evenmin vergeten. Het verslag is een goed begin van het werk dat ons te doen staat bij de herziening van de begroting in 2009. Dit werk legt de grondslag voor de komende vijftig levensjaren van onze Europese Unie. De toetreding van tien Midden- en Oost-Europese landen in 2004 en Bulgarije en Roemenië in 2007 heeft het concurrentievermogen en de dynamiek in de hele Europese Unie doen toenemen en heeft tevens bijgedragen aan stabilisatie, veiligheid en een stevige verankering van de democratie. Het cohesiebeleid betekent solidariteit en is een instrument om minderontwikkelde landen te integreren. Vandaar het grote belang van dit verslag. Andreas Mölzer (DE) Mijnheer de Voorzitter, ik heb voor het verslag-Pieper gestemd omdat ik ingenomen ben met het feit dat de EU eindelijk lijkt te erkennen dat de toetreding van Turkije ons buitensporig zou belasten in financieel, politiek en sociaal opzicht. Kroatië daarentegen is de EU al zo dicht genaderd dat er nauwelijks twijfel kan bestaan over de spoedige toetreding van dat land, temeer daar is vastgesteld dat de financiële effecten gering zouden zijn. Bestaande ongelijkheden tussen niet alleen de lidstaten, maar ook regio's, zijn sterker geworden door de laatste uitbreidingsgolf, door de globalisering en de vergrijzing en ook door migratiebewegingen uit derde landen naar stedelijke centra. Het mag dan zo zijn dat, zoals op de homepage van de EU te lezen valt, steden als Londen, Hamburg of Brussel tot de welvarendste gebieden behoren, maar daarbij mag niet worden vergeten dat ook in deze steden de kloof breder is geworden en er zich reeds sloppenwijken hebben gevormd. Waartoe dit kan leiden, hebben we al in Frankrijk gezien. Het is dus de allerhoogste tijd om meer aandacht te besteden aan interne samenhang teneinde te voorkomen dat deze sociale kruitvaten exploderen. Zita Pleštinská (SK) Het Europees cohesiebeleid is de drijvende kracht achter blijvende, duurzame ontwikkeling, met name in de minderontwikkelde gebieden. Het draagt aanzienlijk bij aan de verhoging van de levensstandaard van de bevolking. Het Europees Parlement heeft, samen met de ministers van de lidstaten, het laatste woord bij de goedkeuring van de EU-begroting. In deze zevenjarige programmaperiode is een record van 347 miljard EUR uitgetrokken voor 84 regio's in 17 lidstaten waarvan het bbp aanzienlijk lager ligt dan 75 procent van het gemiddelde in de EU, en voor 16 regio's waarvan het bbp door statistische middeling na de uitbreiding slechts weinig hoger ligt dan 75 procent van het gemiddelde in de EU. Deze regio's ontlenen enorm veel hoop aan de bloei van de Ierse economie. Ierland is het paradepaardje van het cohesiebeleid. Door succesvol gebruik te maken van de structuurfondsen wist het land zichzelf op te werken van de armste regio van Europa tot een van de rijkste en vanuit het Europese Solidariteitsfonds steun te geven aan de meest hulpbehoevenden. Ik schaar mij achter het verslag van Markus Pieper omdat het Europees Parlement er bijzonder aan hecht dat het cohesiebeleid ook in Oost-Europa tot successen leidt. Willen we dat cohesiebeleid doeltreffend is, dan dienen we rekening te houden met de gevolgen van toekomstige uitbreiding. En dan bedoel ik vooral op de middellange termijn, met Turkije en Kroatië, die reeds een officiële status hebben als toetredingslanden en waarmee de EU al toetredingsonderhandelingen is begonnen. Voorts zijn zeven oostelijke Balkanstaten potentiële kandidaten voor IPA ofwel pretoetredingssteun. Alleen al voor deze uitbreidingen zou de begroting van het cohesiebeleid met 150 miljard EUR moeten worden opgeschroefd. Als Europa de meest concurrerende economie wil worden ... Albert Deß (DE) Mijnheer de Voorzitter, eigenlijk wilde ik voor het verslag-Pieper stemmen omdat ik het een goed verslag vind. Maar omdat mijn twee amendementen werden verworpen, heb ik uiteindelijk tegen het verslag gestemd. Het verbaast mij dat een meerderheid in dit Parlement mijn opvatting niet deelt dat de toetreding van Turkije het integratievermogen in het kader van het cohesiebeleid van de EU zou overbelasten. Mijn tweede amendement luidt als volgt: "is van mening dat het om financiële en politieke redenen onmogelijk is de beginselen van het structuurbeleid van de EU in Turkije toe te passen.” Al heeft de meerderheid vandaag tegen dit amendement gestemd, ik ben er toch van overtuigd dat mijn opvatting op de lange duur juist zal blijken te zijn. Bernadette Bourzai schriftelijk. - (FR) Ik vond het belangrijk de volgende amendementen te steunen. De amendementen 25, 20 en 28, omdat een adequate financiering van het regionaal beleid noodzakelijk is om de economische, sociale en territoriale verschillen tussen de regio's te verkleinen en toekomstige uitbreidingen tot een goed einde te brengen. De amendementen 22 en 39, omdat ik het ontoelaatbaar vind om uitsluitend voor dit land te spreken over "een vorm van bijzonder EU-lidmaatschap” en "een gefaseerde aanpak” in het regionaal beleid. Ik vind het eveneens ontoelaatbaar om nu al uit te gaan van een andere uitkomst van de lopende onderhandelingen met Turkije dan toetreding. De amendementen 14 en 24, omdat verhoging van de nationale cofinanciering in regio's die gedurende meerdere programmeringsperiodes steun uit de structuurfondsen hebben ontvangen, zoals de rapporteur voorstelt, de voortzetting van dit beleid in bepaalde regio's van de oude lidstaten die het meest achterlopen in hun ontwikkeling, onmogelijk zou maken. Ik ben tegen de overdreven boekhoudkundige aanpak van de rapporteur, die voorstelt om een maximumperiode in te stellen waarin regio's structurele financiering kunnen ontvangen. Volgens mij zijn het juist deze regio's - die lijden onder natuurlijke of menselijke belemmeringen of onder een moeizame economische omschakeling, en die niet echt zijn toegerust om de mondiale concurrentie het hoofd te bieden - die wij moeten blijven steunen door middel van de structuurfondsen. Glyn Ford schriftelijk. - (EN) Dit verslag is negatief ten opzichte van een toekomstige uitbreiding, met name met betrekking tot een eventueel lidmaatschap van Turkije. Ik ben het niet helemaal met deze strekking eens, hoewel ik denk dat een verdere uitbreiding voor de mensen in Europa voor een aanzienlijke periode onacceptabel zal zijn. Die periode moeten wij gebruiken om de twaalf nieuwe lidstaten die in 2004 en daarna zijn toegetreden, te integreren en te assimileren. Wat Turkije betreft, zal dat land zelf nog veel werk moeten verrichten, zeker ook op het gebied van de behandeling van vakbondsleden en met betrekking tot de mensenrechten voor de Koerdische en Assyrische minderheden. Pas als dat afdoende geregeld is, verkeert het land in een politieke positie die toetreding mogelijk kan maken, ook al zou het er al eerder in slagen om aan de economische criteria te voldoen die voor nieuwe lidstaten gelden. Dat is de reden dat ik mij van de stemming over dit verslag zal onthouden. Ambroise Guellec schriftelijk. - (FR) Territoriale samenhang in Europa, gericht op het verkleinen van de inter- en infraregionale verschillen, is een fundamentele doelstelling van de Europese Unie. Het verheugt mij dat dit verslag vandaag is aangenomen. In het verslag wordt de kwestie van de opnamecapaciteit van de Europese Unie aan de orde gesteld en wordt met name gepreciseerd dat het gezien de huidige staat van het stelsel van eigen middelen van de EU moeilijk zal zijn toekomstige uitbreidingen te financieren zonder dat de effectiviteit van het huidige cohesiebeleid in gevaar komt. Vanuit dit oogpunt is stroomlijning van de regionale uitgaven noodzakelijk. Institutionele, financiële en politieke hervormingen zijn wenselijk in de context van een herziening van het financieel kader van de EU. Bovendien is een eerlijk en effectief cohesiebeleid niet mogelijk zonder de begroting van de Europese Unie te verhogen. Pedro Guerreiro schriftelijk. (PT) Het verheugt mij dat het, doordat onze voorstellen zijn overgenomen en naar aanleiding van onze tussenkomst, gelukt is enkele van de meest schadelijke onderdelen van dit verslag te schrappen. Die voorstellen zouden het cohesiebeleid in gevaar hebben gebracht en het debat over de tussentijdse evaluatie van het huidige financiële kader en het cohesiebeleid geconditioneerd hebben. Ik noem de volgende voorstellen die zijn verworpen: de verhoging van de nationale cofinanciering van het cohesiebeleid; het vastleggen van een maximumperiode voor het ontvangen van geld uit de structuurfondsen, los van de subsidiabiliteitscriteria; het koppelen van de toekenning van middelen aan het voldoen aan bepaalde criteria op het vlak van het economisch en/of begrotingsbeleid, zoals het Stabiliteits- en Groeipact. Los van het standpunt dat men kan huldigen over het uitbreidingsproces van de EU, verheugt het mij dat de voorstellen in het verslag zijn geschrapt die beoogden nieuwe lidstaten een andere status te geven bij toetreding. Die nieuwe landen zouden volgens de voorstellen volledig geïntegreerd moeten worden in de interne markt maar niet deelnemen aan de instellingen en het besluitvormingsproces. Dat zou leiden tot neokolonialisme, waarbij de zogenoemde hulp altijd afhankelijk zou zijn van politieke voorwaarden. Desalniettemin bevat het verslag nog steeds schadelijke voorstellen, zoals op het vlak van de financiële middelen en de doelstellingen van het cohesiebeleid, die wij niet kunnen delen. Dat is voor ons reden om tegen te stemmen. David Martin schriftelijk. - (EN) Ik ben bezorgd over de negatieve verwijzingen naar Turkije in dit verslag. Aangezien deze door de plenaire vergadering zijn gesteund, heb ik geen andere keuze dan tegen dit verslag te stemmen. Luís Queiró schriftelijk. (PT) Cohesie is een van de kernbeginselen en -waarden van de Unie, of er nu 12 of 30 lidstaten deel van uitmaken. Op de eerste plaats omdat het uitgangspunt moet zijn dat partners bij dezelfde onderneming er op gelijke wijze de vruchten van kunnen plukken. Op de tweede plaats ben ik ervan overtuigd dat hoe groter en algemener de economische ontwikkeling van onze Gemeenschap is, des te omvangrijker het succes van het geheel en van ons allemaal zal zijn. Om die reden kan ik me terugvinden in vele zorgen die de rapporteur heeft geformuleerd, hoewel ik niet volledig meega in alle oplossingen die hij voorstelt. Maar er zijn andere aspecten waar we rekening mee dienen te houden. De economische uitdaging van deze tijd ten gevolge van de druk die uitgaat van de mondialisering en de versnelde modernisering van de economische structuren, noopt ons tot een zoektocht naar de geschiktste instrumenten voor het bijstellen van de paradigma's. Hoewel we natuurlijk dienen vast te houden aan de waarden en de principes die ons leiden, moeten we daarom creatief en innovatief zijn bij het zoeken naar antwoorden op de nieuwe uitdagingen. Het voorbereiden van de economisch achtergebleven regio's op de 21e eeuw is geen visioen meer maar een eis van deze tijd. De tijden zijn veranderd en daarom dienen de antwoorden vernieuwend te zijn. José Albino Silva Peneda schriftelijk. (PT) Ik heb vóór dit verslag gestemd. In de eerste plaats omdat het de aandacht vestigt op de begrotingsproblemen waar de lidstaten gezien de voorspelde demografische ontwikkeling binnen de Europese Unie naar verwachting mee te maken krijgen. Dat is zeer belangrijk, daar door de uitbreiding van de EU de uitgaven voor het cohesiebeleid een omvang zullen bereiken die politiek gezien niet realistisch is. Op de tweede plaats zou het onaanvaardbaar zijn dat een aantal regio's van de EU louter vanwege het statistisch effect ten gevolge van een nieuwe uitbreiding geen steun meer zouden ontvangen. Daar komen nog de negatieve effecten bij die sommige Europese regio's kunnen ondervinden als gevolg van de mondialisering. We hebben hier met een kwestie te maken die veel voorzichtigheid vereist. Daarom steun ik het verzoek aan de Commissie een berekening te maken van de waarschijnlijke uitgaven voor het regionaal beleid in verband met de komende uitbreidingen - op basis van de bestaande criteria - en de effecten daarvan voor de regio's die tot nu toe nog in aanmerking komen voor steun. Tot slot ben ik het eens met de noodzaak een fasemodel te ontwikkelen, waardoor er in het kader van het cohesiebeleid een grotere differentiatie kan worden gemaakt tussen pretoetredingssteun en volledige toetreding. Catherine Stihler schriftelijk. - (EN) De PSE-Fractie heeft getracht om het verslag-Pieper te wijzigen door het schrappen van de meest betwiste amendementen. Die amendementen zijn echter toch aangenomen en onze pogingen hebben dus gefaald. De PSE-Fractie heeft dan ook tegen dit verslag gestemd, dat zeer negatief is in zijn algemene standpunt over een toekomstige uitbreiding en in zijn specifieke verwijzingen naar Turkije. Andreas Mölzer (DE) Mijnheer de Voorzitter, ik heb tegen het verslag-Virrankoski gestemd, daar de begrotingscontrole reeds voorafgaand aan de voor 2009 aangekondigde herziening van de EU-begroting doeltreffender vormgegeven moet worden, waarbij meer transparantie moet ontstaan, onder andere door de terugvorderingsjungle overzichtelijker te maken. Het voornaamste waarvan nu eindelijk werk gemaakt moet worden, is dat ten onrechte uitbetaalde bedragen worden teruggevorderd, omdat fraudeurs er anders ongestraft vanaf blijven komen en de lidstaten geen prikkel hebben om al te nonchalante en lakse controles te verscherpen. Pedro Guerreiro schriftelijk. (PT) De presentatie van de politieke strategie van de Commissie voor 2008 was de start van het onderhandelingsproces over de begroting van de Gemeenschap. In het kader van een poging het reeds verworpen Grondwettelijk Verdrag nieuw leven in te blazen en van het debat over de communautaire begroting 2008-2009 wordt 2008 gezien als het voorlaatste jaar van de zesde zittingsperiode van het Europees Parlement en van de ambtstermijn van de Commissie Barroso. Onder de politieke prioriteiten van de Commissie onderscheiden zich in negatieve zin de liberalisering van de arbeidsmarkt via de zogenaamde flexizekerheid, de financiering van Europese infrastructurele werken ter ondersteuning van de liberalisering van gas en elektriciteit, de invoering van een Europees octrooi en de versterking van de militaristische tak van de EU. De Commissie stelt dat "de begroting voor 2008 zal worden opgesteld op basis van de begroting voor 2007”. Klaarblijkelijk wordt het plafond van de financiële vooruitzichten 2007-2013 weer niet gehaald en de uitgetrokken bedragen zijn duidelijk ontoereikend om het hoofd te bieden aan de behoeften in verband met de economische en sociale samenhang in de uitgebreide Europese Unie. Wij wijzen die voornemens van de hand en dringen aan op de nodige beleidsmaatregelen om een duurzame economische ontwikkeling en de werkgelegenheid te bevorderen, werkloosheid, armoede, sociale uitsluiting en inkomensongelijkheid te bestrijden, de ongelijkheid tussen de regio's te verminderen en reële convergentie te bevorderen. Diamanto Manolakou schriftelijk. - (EL) In het verslag over de jaarlijkse beleidstrategie van de Commissie voor de begrotingsprocedure 2008 wordt een inspanning gepresenteerd waarmee de begroting van de EU van het kapitaal efficiënter kan worden gemaakt en het volksvijandige beleid van de EU sterker kan worden bevorderd. Er wordt aangedrongen op studies om de efficiëntie te attesteren waarmee de middelen voor de prioriteiten van de regionale, imperialistische EU zijn gebruikt. Er wordt echter niet aangedrongen op gegevens over werkloosheid, over de kleine en middelgrote boerenbedrijven die moesten sluiten en over de andere volksproblemen op gezondheids-, onderwijs- en verzekeringsgebied die worden veroorzaakt door het anti-arbeidersbeleid van de EU. Men wil grotere begrotingsmarges voor "urgente behoeften”. Die marges zijn echter bestemd om aan de buitengewone behoeften van het kapitaal te kunnen voldoen. Heel het volksvijandige beleid van de EU wordt intensiever bevorderd. Ook wordt meer geld uitgetrokken voor de bevordering van de Strategie van Lissabon, die tegen de werknemers is gericht, en zijn studies op komst met betrekking tot de herziening van het GLB, waarmee de 'rooiing' van de kleine en middelgrote bedrijven kan worden versneld. Via de versterking van de propagandamechanismen (verhoging van de kredieten voor Eurojust) worden de repressieve maatregelen geïntensiveerd waarmee het verzet van de werknemers moet worden gebroken en de werknemers moeten worden onderworpen. De financiering van de imperialistische interventies van de EU wordt onverhuld tot prioriteit uitgeroepen. De volkeren hebben bittere ervaring opgedaan met de 'vredesmaatregelen' en de onderwerping van de volkeren aan de belangen van het kapitaal. Kortom, met deze begrotingsprocedure 2008 wordt de agressieve houding van het kapitaal jegens de volkeren verscherpt. Wij hebben tegen gestemd, en roepen de volkeren op om hiertegen te strijden. De bestemming van de kredieten toont immers aan dat de EU een reactionair beleid voert. Andrzej Jan Szejna schriftelijk. (PL) Ik stem voor het verslag van de heer Virrankoski over de jaarlijkse beleidsstrategie van de Commissie voor de begrotingsprocedure van 2008. Dit verslag is de eerste stap in het kader van de jaarlijkse begrotingsprocedure. Het verslag bepaalt de beleidsprioriteiten van het Europees Parlement voor 2008 en vormt een richtsnoer voor de Commissie bij de voorbereiding van de begroting van 2008. In het verslag komt het overgrote deel van de belangrijke kwesties aan bod. Het vergroten van de samenhang tussen het wetgevingsprogramma en de begrotingsprocedure wordt besproken en de noodzaak de principes van de financiële vooruitzichten voor 2007-2013 te respecteren, wordt onderstreept. Voorts hebben afgevaardigden van het Europees Parlement toegezegd bij de voorbereiding van de begroting van 2008 opnieuw prioriteit te geven aan het beginsel 'resultaatgerichte begroting', zoals ook is gebeurd tijdens de voorbereidingen van de begroting van 2007. Christopher Heaton-Harris (EN) Mijnheer de Voorzitter, uiteraard heb ik, net als altijd, tegen de kwijting voor de jaarrekeningen van de Commissie gestemd. Het is alweer zó lang geleden dat ik mij de tijd niet eens meer kan herinneren dat de Rekenkamer een positieve betrouwbaarheidsverklaring heeft afgegeven voor de jaarrekeningen van de Commissie. Ik vond het nogal vermakelijk dat op de dag dat de Commissie begrotingscontrole van dit Parlement het verleden wilde begraven door tijdens de stemming de jaarrekeningen goed te keuren, de Belgische politie een inval deed in de kantoren van de Commissie om personen te arresteren. Zij gingen er blijkbaar ook vanuit dat er problemen waren. Ik heb een omvangrijke enquête gehouden in de regio die ik vertegenwoordig. In een bepaald gedeelte van die regio, het prachtige kiesdistrict Daventry, heb ik 15 000 enquêtes rondgestuurd en de mensen gevraagd of zij van mening waren dat Engeland door zou moeten gaan met het betalen van zijn bijdrage nu de jaarrekeningen niet zijn afgetekend. De enquête is door meer dan 10 procent van de mensen ingevuld. Van de mensen die het formulier hebben ingevuld, vindt 95 procent dat wij niets meer moeten betalen zolang dit probleem niet is opgelost. Gabriele Stauner schriftelijk. - (DE) Bij de stemming van vandaag over het verlenen van kwijting voor de uitvoering van de begroting van de Commissie voor het begrotingsjaar 2005 heb ik tegen de kwijting gestemd omdat de Europese Rekenkamer, evenals in de voorafgaande jaren, geen betrouwbaarheidsverklaring heeft afgegeven. Daarmee wordt vastgesteld dat spaarzaam en doeltreffend gebruik van de middelen, evenals in vele voorafgaande jaren, niet gewaarborgd is. Commissievoorzitter Barroso heeft zoals bekend verklaard dat hij voor het jaar 2009 een betrouwbaarheidsverklaring zonder voorbehoud nastreeft. Ook bij de vandaag verleende kwijting heb ik geen stappen in deze richting kunnen constateren. Christofer Fjellner - (SV) Mijnheer de Voorzitter, ik wil graag even van de gelegenheid gebruik maken om mijn collega's te bedanken voor de steun voor de twee amendementen die ik heb ingediend. Ik heb lang geprobeerd om te achterhalen wat het heen-en-weergereis naar Straatsburg eigenlijk kost, en het pijnlijke is dat niemand daar antwoord op heeft kunnen geven. Niemand weet dus wat het verhuiscircus kost. Het is tenslotte niet ons eigen geld dat we uitgeven, maar dat van de belastingbetalers. Het minste wat wij en de belastingbetalers uiteindelijk met recht kunnen eisen is dat er een serieus onderzoek wordt ingesteld naar de kosten, zoals ik voorstel in de twee amendementen die ik vandaag heb ingediend. Volgens de enige opgave die ik heb gevonden kost het verhuiscircus 2 miljard Zweedse kroon, maar dat is een opgave uit 2000, toen we slechts 15 lidstaten in de EU hadden. Ik hoop dat we nu nieuwe cijfers en nieuwe munitie voor dit debat krijgen, zodat we na de stemming van vandaag hopelijk de eerste stap kunnen zetten op weg naar de afschaffing van het hele verhuiscircus. Jan Andersson, Göran Färm, Inger Segelström en Åsa Westlund schriftelijk. - (SV) Wij Zweedse sociaaldemocraten hebben gestemd voor verslag over het verlenen van kwijting voor de begroting van het Europees Parlement voor het begrotingsjaar 2005. De stemming moet deels worden gezien als een succes, ondanks de verwerping van bepaalde amendementen - door ons bij de stemming gesteund - over meer transparantie inzake de pensioenvoorwaarden van de leden van het Europees Parlement. Wij Zweedse sociaaldemocraten hebben besloten om niet deel te nemen aan het pensioensysteem het Europees Parlement. Wij vinden dit systeem immoreel en hebben daarom besloten ons erbuiten te houden. We vinden het echter niet nodig om vanwege de verwerping van deze twee specifieke amendementen tegen het hele verslag te stemmen. De pensioenen betreffen namelijk slechts een zeer klein deel van de werkzaamheden van het Parlement. Astrid Lulling schriftelijk. - (FR) Onze Commissie begrotingscontrole is weer eens overijverig geweest. Als wij bepaalde voorstellen van deze commissie zouden uitvoeren, dan zouden we een legertje ambtenaren in dienst moeten nemen voor werkzaamheden en controles die overbodig zijn, die niets toevoegen op het gebied van transparantie of het bestrijden van misbruik, maar enkel tot onnodige kosten en muggenzifterij zouden leiden. Ik betreur het feit dat noch de rapporteur, noch een meerderheid van de leden van de Commissie begrotingscontrole bereid is geweest rekening te houden met de opmerkingen van de voorzitter van het vrijwillige pensioenfonds van de leden, om overduidelijke onwaarheden - onder andere met betrekking tot het Statuut dat in 2009 in werking moet treden - te schrappen. In plaats van zich als onverantwoordelijke populisten te gedragen, zouden sommige leden van de Commissie begrotingscontrole er beter aan doen zich met de echte problemen bezig te houden, zoals de mogelijk buitensporige lasten die de pensioenregeling voor de Franse en Italiaanse afgevaardigden met zich mee zou brengen, en die om en nabij de 150 miljoen EUR zouden liggen. Ik ben vóór kwijting, maar ik heb tegen een hele reeks mallotige, dure en volstrekt overbodige voorstellen gestemd die niets met de kwijting over 2005 te maken hebben. Jan Andersson, Anna Hedh, Inger Segelström en Åsa Westlund schriftelijk. - (SV) Wij Zweedse sociaaldemocraten hebben besloten onze steun te geven aan amendement 1, inhoudende dat de kosten voor de werkzaamheden van het Europees Parlement aan de Raad in rekening worden gebracht, omdat de Raad het Parlement het recht ontzegt om zelf over zijn vestigingszetel te beslissen. De beste oplossing zou echter zijn dat het Parlement zelf zou mogen beslissen en dat het Parlement zou besluiten om zijn activiteiten alleen in Brussel te verrichten. Christopher Heaton-Harris (EN) Mijnheer de Voorzitter, normaal gesproken zou ik slechts één speech houden of slechts één stemverklaring geven over de kwijtingen met een toelichting waarom ik tegen heb gestemd. In dit speciale geval zou ik mij echter kunnen voorstellen dat de champagne in het Comité van de regio's al ontkurkt wordt nu dit Parlement allerlei soorten problemen vrolijk onder het tapijt heeft geveegd die zich al een aantal jaren achter elkaar in dat Comité afspelen. Twee of drie jaar geleden hebben wij het Comité van de regio's gevraagd om zijn verontschuldigingen aan te bieden aan de toenmalige interne controleur, de heer Robert McCoy. Hij heeft het Parlement en de Commissie begrotingscontrole toentertijd namelijk om steun verzocht om het Comité van de regio's te dwingen veranderingen door te voeren met het oog op een verantwoorde besteding van openbare middelen. Wij hebben zijn verzoek om steun toen genegeerd. Wij hebben later een resolutie aangenomen om excuses aan hem aan te bieden, maar die heeft het Comité van de regio's naast zich neergelegd. Tot op de dag van vandaag hebben deze excuses de heer McCoy nog steeds niet bereikt. Het Comité van de regio's gaat er blijkbaar vanuit dat het alle besluiten van het Parlement kan negeren omdat het toch niemand iets kan schelen. Dat is een grote schande. James Elles schriftelijk. - (EN) De conservatieven zullen tegen de belangrijkste verslagen van het Parlement stemmen over de kwijting van de begroting van het Europees Parlement, de Commissie, de Raad, het Economisch en Sociaal Comité en het Comité van de regio's. De reden hiervoor is dat voor het twaalfde opeenvolgende jaar de Rekenkamer geen positieve betrouwbaarheidsverklaring heeft kunnen afgeven over de algemene jaarrekeningen van de EU. De conservatieven zijn van mening dat de Commissie een hoge urgentie moet geven aan het oplossen van deze situatie en dat gevallen van wanbeheer en fraude absoluut niet getolereerd mogen worden. Naast het invoeren van een nieuw boekhoudsysteem en het stimuleren van klokkenluiders om naar buiten te treden, heeft de belangrijkste prioriteit van de conservatieven betrekking op de 80 procent van de begrotingsuitgaven van de lidstaten waarbij de controleurs vraagtekens hebben gezet. Via het concept van een "gedeeld” beheer koppelt het EU-systeem bevoegdheden los van verantwoordelijkheden: de Commissie is verantwoordelijk voor de uitgave van alle EU-fondsen, maar in de praktijk wordt de bevoegdheid gedelegeerd aan betaalorganen in de lidstaten. Er is enige vooruitgang geboekt doordat in het akkoord over de financiële vooruitzichten voor de periode 2007-2013 een toezegging is opgenomen dat er in de toekomst een certificering van de uitgaven door de lidstaten vereist is. Het is van cruciaal belang dat dit voornemen volledig ten uitvoer wordt gelegd. Het gebruik van EU-middelen door de lidstaten dient transparanter te worden ... (Verklaring ingekort overeenkomstig artikel 163 van het Reglement) David Martin schriftelijk. - (EN) Ik sluit mij aan bij het standpunt van de Rekenkamer dat er aan alle zeven instellingen kwijting kan worden verleend. Marcin Libicki (PL) Mijnheer de Voorzitter, ik verzoek u er nota van te nemen dat ik bij de hoofdelijke stemming over het verslag van de heer Andrejevs per abuis heb gestemd vóór overweging L van de preambule, terwijl ik tegen wilde stemmen. DanutBudreikait (LT) De eerste hiv-besmettingen werden 25 jaar geleden geconstateerd. De ziekte heeft zich over de wereld verspreid. Het exacte aantal mensen dat aan de ziekte lijdt, is onbekend. Behandeling is duur en niet voor iedereen toegankelijk, vooral niet in de nieuwe lidstaten. In het verslag werd een uiterst belangrijke waarneming gedaan met betrekking tot de complexe relatie van het hiv/aids-vraagstuk met het migratieproces. Door stromen migranten - vooral uit landen waar hiv/aids wijdverspreid is en uit landen in het Oosten, waarover we maar heel weinig informatie hebben - dreigt er een verder verspreiding van hiv/aids. Onderzoek wijst uit dat migranten de grootste hiv/aids-risicogroep vormen in de Europese Unie en de naburige landen. Uit gezondheidsonderzoeken onder twaalfduizend migranten in Moskou is gebleken dat 10 procent van hen lijdt aan hiv/aids en andere infectieziekten. Ik steun het voorstel om het nabuurschapsbeleid te gebruiken voor hiv/aids-preventie en de behandeling van kwetsbare groepen, vooral migranten. Het is buitengewoon belangrijk om meer aandacht te schenken aan dit probleem. John Attard-Montalto, Louis Grech en Joseph Muscat schriftelijk. (MT) Mijn stem voor het verslag van Georgs Andrejevs over de bestrijding van hiv/aids in de Europese Unie en de naburige landen, 2006-2009, is een stem voor een samenhangende strategie gericht op de bestrijding van dit grote en tragische probleem. Ik hecht eraan te onderstrepen dat mijn stem niet mag worden beschouwd als een stem voor abortuspraktijken. Liam Aylward, Brian Crowley, Séan Ó Neachtain en Eoin Ryan schriftelijk. - (EN) Het spreekt vanzelf dat ik en mijn collega's van de Fianna Fáil-delegatie een groot voorstander zijn van het bestrijden en elimineren van hiv/aids in de EU en in de naburige landen. Samen met de Ierse regering hebben wij echter onze twijfels over verwijzingen in beleidsstukken, programma's, strategieën en publieke informatie naar een ondubbelzinnige koppeling tussen preventie van hiv/aids enerzijds en de seksuele en reproductieve rechten anderzijds. De Ierse regering stelt zich op het standpunt dat dergelijke verwijzingen in een context gezet moeten worden door die rechten te koppelen aan het actieprogramma van de Internationale Conferentie over bevolking en ontwikkeling (ICPD) die in 1994 in Caïro is gehouden, aan het Actieplatform van Beijing (1995) en aan de evaluatie van de Algemene Vergadering van de VN van deze beide initiatieven in 1999 en 2000. Alleen op die manier kan gewaarborgd worden dat de nationale Ierse wet- en regelgeving op dit gebied wordt gerespecteerd. Zowel tijdens de ICPD in Caïro als in de Verklaring van Beijing wordt gewezen op de noodzaak om vrouwen seksuele en reproductieve rechten te verlenen. Deze rechten zijn echter nader afgebakend door de toevoeging dat het noodzakelijk is om de nationale wetgevingsprocessen te eerbiedigen als het om de abortuskwestie gaat: Alle maatregelen of wijzigingen die verband houden met abortus binnen de gezondheidszorg kunnen uitsluitend op nationaal of lokaal niveau vastgesteld worden in overeenstemming met het nationale wetgevingsproces ... (Verklaring ingekort overeenkomstig artikel 163 van het Reglement) Ilda Figueiredo schriftelijk. (PT) Wij hebben voor dit verslag gestemd, daar er een aantal zeer positieve zaken in staan, zoals: het aandringen bij de Commissie om in het kader van het actieprogramma op het gebied van de volksgezondheid de nodige middelen te reserveren voor preventiemaatregelen ter bestrijding van hiv/aids en de voorwaarde dat de begunstigden van overheidssubsidies voor farmaceutisch onderzoek een bepaald deel van hun eigen onderzoek aan deze ziekten wijden; de aandacht voor de belangrijke rol van palliatieve zorg bij de behandeling van mensen met hiv/aids en het aandringen op verdere uitbreiding en ontwikkeling van deze vorm van zorg in de gehele Europese Unie; het verzoek aan de Commissie speciaal aandacht te besteden aan de bevordering van seksuele en reproductieve gezondheidsprogramma's voor vrouwen teneinde de steeds snellere verspreiding van de epidemie onder vrouwen tegen te gaan; de nadrukkelijke aanmoediging voor de Commissie en de lidstaten subsidies en middelen beschikbaar te stellen ten behoeve van onderzoek en ontwikkeling op het gebied van microbiciden en vrouwencondooms, die vrouwen in staat stellen zichzelf en een mannelijke partner - met of zonder diens instemming - te beschermen tegen hiv/aids, aangezien condooms nog steeds het best bekende en ruimst beschikbare beschermingsmiddel zijn tegen hiv/aids en seksueel overdraagbare aandoeningen (soa's), maar wel de medewerking van de mannelijke partner vereisen. Bogusław Liberadzki schriftelijk. (PL) Ik stem voor het verslag over de bestrijding van hiv/aids in de Europese Unie en de naburige landen in de jaren 2006-2009. Het verslag van de heer Georgs Andrejevs is een zeer adequaat antwoord op het programma van de Commissie voor de bestrijding van hiv/aids in de Europese Unie en de naburige landen voor de periode 2006-2009. De rapporteur stelt terecht vast dat een brede maatschappelijke campagne noodzakelijk is, waarmee de kennis over aidspreventie wordt vergroot en de strijd kan worden aangebonden met de stigmatisering en discriminatie van mensen die lijden aan deze ziekte. De laatste ontwikkelingen wijzen er namelijk op dat het aantal hiv-geïnfecteerden onafgebroken toeneemt. Georgs Andrejevs onderstreept de rol van internationale organisaties bij het voorkomen van aids en merkt tegelijk op dat zij niet beschikken over voldoende financiële middelen. De rapporteur eindigt met een initiatief dat steun verdient en moedigt de Commissie en de lidstaten aan te de hulpverlening door de gezondheidsdiensten te evalueren. De gezondheidsdiensten spelen een centrale rol in de moeilijke situatie omtrent het garanderen van algemeen toegankelijke, goedkope antiretrovirale therapie. Diamanto Manolakou schriftelijk. - (EL) In het verslag over de bestrijding van hiv/aids in de EU en de naburige landen 2006-2009 worden enkele juiste aspecten van het vraagstuk aan de orde gesteld. Daarin wordt echter elke verwijzing naar de behoefte van het volk aan preventie, bestrijding en behandeling van hiv/aids door middel van uniforme, openbare, kostenloze, moderne gezondheidszorgsystemen in de lidstaten angstvallig vermeden. Eveneens weigert men een antwoord te geven op de vraag van het volk naar gratis verstrekking van alle noodzakelijke geneesmiddelen aan patiënten. Het onderzoek op het gebied van de hiv/aids-bestrijding maakt deel uit van het volksvijandige zevende kaderprogramma voor onderzoek, dat op maat is gesneden van de multinationale ondernemingen. De bestrijding van hiv/aids veronderstelt een geïntegreerde planning door de lidstaten. NGO's kunnen die rol niet spelen. Het verzoek om meer middelen voor NGO's heeft tot doel de aandacht van de werknemers af te leiden van de verantwoordelijkheid van de nationale regeringen en de behoeften van het volk op gezondheidsgebied. Via de 'vrijwillige bijdrage' worden de lasten opnieuw afgewenteld op de schouders van de werknemers. De verantwoordelijkheid voor de bestrijding van hiv/aids is geen individuele aangelegenheid, en evenmin zal een partnerschap met ondernemingen vruchten kunnen afwerpen, aangezien ondernemingen enkel uit zijn op winst. Veeleer moeten de werknemers de handen ineenslaan en de regeringen dwingen geïntegreerde maatregelen te treffen voor preventie en onderzoek, maar ook voor toegang tot de nu nog peperdure geneesmiddelen en behandelingen. David Martin schriftelijk. - (EN) Ik heb dit verslag gesteund omdat hierin getracht wordt om de bestrijding van hiv/aids te intensiveren door de preventie via voorlichting te bevorderen. Daarnaast dienen discriminatie en ongelijkheden met betrekking tot de toegang tot behandelingen en geneesmiddelen tegengegaan te worden. Kathy Sinnott schriftelijk. - (EN) Ik heb mij van stemming onthouden omdat ik van mening ben dat dit initiatief absoluut niet in staat zal zijn om de stijgende tendens in hiv/aids-infecties in de EU te doorbreken. Hiv/aids veroorzaakt veel menselijk leed, maar desalniettemin weigert het Parlement op het niveau van de Parlementaire commissies om alle methoden in te zetten waarvan bekend is dat ze effectief zijn. Ik wil levens redden en daarom zal ik blijven wachten op een echt positief initiatief waaraan ik mijn volledige steun kan geven.

Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania Przewodnicząca Obecnie przechodzimy do wyjaśnień dotyczących sposobu głosowania. Ustne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania Jens Rohde (DA) Pani Przewodnicząca! Za pomocą przedmiotowej dyrektywy dotyczącej praw pacjentów udało się nam dziś osiągnąć historyczny kompromis. Uważam, że to nasze najbardziej historyczne osiągnięcie w czasie sprawowania przeze mnie mandatu w Parlamencie. To historyczny kompromis, który udało się utrwalić między dwiema instytucjami, przez zdecydowanie zbyt długi czas pozostającymi w znacznym oddaleniu: z jednej strony Parlamentem, a z drugiej - Radą. Dzięki ciężkiej pracy udało się nam obecnie zabezpieczyć kompromis, który przyniesie korzyści pacjentom, od teraz chronionym przed nadmiernie przedłużającym się czasem oczekiwania, a jednocześnie potrafiliśmy znaleźć równowagę zapewniającą, by państwa członkowskie mogły monitorować sytuację z punktu widzenia medycznego i finansowego. Osiągnięty dzisiaj przez nas rezultat jest niezwykle korzystny z punktu widzenia pacjentów i państw członkowskich. Uważam, że istnieją powody, by po pierwsze pogratulować negocjatorom, a po drugie - co najważniejsze - pogratulować obywatelom Europy wyniku, który udało się nam dziś przegłosować. Clemente Mastella (IT) Pani Przewodnicząca, Panie i Panowie! Jak dotąd zdecydowanie zbyt wiele wątpliwości i niepewności wiązało się z dostępem do leczenia i zwrotem kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej. Zatwierdzona dziś przez nas dyrektywa wreszcie umożliwi wszystkim pacjentom korzystanie z szeregu praw i usług opieki zdrowotnej w całej Europie. Jej celem w żadnym razie nie jest zachęcanie do transgranicznej opieki zdrowotnej jako takiej, lecz zapewnienie jej dostępności, bezpieczeństwa i jakości, kiedy skorzystanie z niej jest konieczne. Potrzebujemy lepszej informacji i większej jasności w odniesieniu do przepisów prawa stosowanych w opiece zdrowotnej świadczonej w innym państwie członkowskim, niż państwo członkowskie ubezpieczenia. Obecna sytuacja jest niezadowalająca. Dyrektywa zapewni pacjentom istotny wybór, opierający się na ich potrzebach, a nie środkach, dokonywany w sposób świadomy, a nie pod przymusem. Andres Perello Rodriguez (ES) Pani Przewodnicząca! Hiszpańska delegacja w Grupie Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim głosowała za przyjęciem projektu, podobnie jak cała reszta naszej grupy, ale nie byłbym w pełni zadowolony, gdybym nie podzielił się z Państwem moimi obawami dotyczącymi włączenia do tej dyrektywy kwestii przeszczepiania organów. Została w niej uwzględniona wbrew opinii Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, w wyniku uporczywej determinacji Rady na rzecz uwzględnienia przeszczepów w tej dyrektywie. Mam nadzieję, że ten krok nie zmniejszy skuteczności rozsądnego prawodawstwa, które przyjęliśmy w tym Parlamencie, czyli dyrektywy w sprawie przeszczepów czy przyjętego niedawno - praktycznie jednogłośnie - planu działań. Chciałbym podkreślić, że zachowamy czujność, by zapewnić, że włączenie przeszczepów nie osłabi doskonałej pracy wykonanej przez takie skuteczne organizacje, jak hiszpańska Narodowa Organizacja Transplantologii, oraz oczywiście dążenia do uratowania 20 tysięcy istnień ludzkich, którą wiązaliśmy z dyrektywą w sprawie przeszczepów i planem działań, który - jak chciałbym jeszcze raz podkreślić - przyjęliśmy tutaj. Z tego względu chciałem jasno o tym powiedzieć i stwierdzić, że w dalszym ciągu będziemy się starali zapewnić przestrzeganie dyrektywy w tym kontekście. Morten Messerschmidt (DA) Pani Przewodnicząca! Po raz kolejny zajmujemy się dziś tym problemem, będącym efektem nacisków ludzi, którzy nie zostali wybrani, czyli Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który - za pomocą szeregu orzeczeń - wywarł presję na faktycznie wybrane instytucje, zmuszając je do opracowania dyrektywy, którą dzisiaj przyjęto w głosowaniu. Chciałbym powiedzieć, że oczywiście jest coś niezmiernie pociągającego w poprawie szans Europejczyków na uzyskanie odpowiedniej opieki zdrowotnej. Jednakże problemy, jakie zrodzi przedmiotowa dyrektywa, w oczywisty sposób przesłaniają związane z nią korzyści. Co na przykład uczynimy, jeżeli presja na system opieki zdrowotnej konkretnego kraju będzie tak wielka, że zarządzanie listami oczekujących stanie się niemożliwe? Co będzie, jeżeli lekarze zaczną masowo wysyłać pacjentów do konkretnego kraju - oczywiście po uzyskaniu uprzedniej zgody, ale mimo wszystko? To mogłaby być Dania, z której pochodzę, Niemcy, Niderlandy lub inny kraj w UE, gdzie służba zdrowia jest znana ze swojej wysokiej jakości. Będzie to oznaczało, że mieszkańcy danego kraju znajdą się na końcu kolejki, a w żadnym razie nie można pozwolić, by to oni ponieśli szkody, chociaż to właśnie oni, za pomocą swoich podatków, zapłacili za odpowiedni system opieki zdrowotnej. Dlatego chciałbym jasno powiedzieć, że wady przedmiotowej dyrektywy i jej potencjalne katastrofalne skutki dla krajowych systemów opieki zdrowotnej w oczywisty sposób przesłaniają korzyści, o których wspominali tutaj koledzy i koleżanki. Jim Higgins Pani Przewodnicząca! Pan poseł Messerschmidt ma rację. Zostało nam to narzucone przez Trybunał Sprawiedliwości, ale ja się z tego cieszę i chciałbym wyrazić uznanie dla pani poseł Grossetête za opracowanie doskonałego sprawozdania, ponieważ dzięki przedmiotowej dyrektywie pacjenci zyskają na pełnej i przejrzystej informacji w trakcie korzystania z zagranicznej opieki zdrowotnej. Bardzo jasno widać, z czym to się wiąże. Pacjenci cierpiący na rzadkie choroby będą mogli skorzystać z transgranicznej wiedzy specjalistycznej i diagnozy, jeżeli leczenie jest niedostępne w ich państwie członkowskim. Celem dyrektywy jest zapewnienie pacjentom wyboru opierającego się na ich potrzebach, a nie środkach, i dokonywanego w sposób świadomy, a nie pod przymusem, zatem moim zdaniem jest ona naprawdę bardzo korzystna. Wreszcie pozwala ona na współpracę między państwami członkowskimi. Cieszę się, że całkowicie delegalizuje się w niej zjawisko, które mogłoby być nadużywane, i mam tu na myśli całą sferę turystyki medycznej. Zatem dla mnie to kolejny krok we właściwym kierunku, kolejny krok na rzecz wzmocnienia współpracy między państwami członkowskimi i zapewnienia większej spójności w Unii. Moim zdaniem to dobry dzień dla pacjentów w Europie. Constance Le Grip (FR) Pani Przewodnicząca! Ja również chciałam zagłosować za sprawozdaniem mojej koleżanki, pani poseł Grossetête, w sprawie dyrektywy dotyczącej dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej. Naprawdę cieszę się z wiążącego się z przedmiotowym tekstem postępu w zakresie mobilności pacjentów w całej Europie. Po wielu latach niepewności, zwłaszcza niepewności prawnej, oraz ogromnej pracy wykonanej przez Parlament Europejski, przedmiotowy tekst zapewnia uproszczenie, wyjaśnienie i określenie warunków, w jakich obywatel europejski może skorzystać z opieki zdrowotnej w kraju europejskim innym niż jego kraj zamieszkania, tak pod względem dostępu, jak i zwrotu kosztów. Mam na myśli w szczególności wszystkich pacjentów cierpiących na choroby rzadkie, którzy wreszcie będą mogli uzyskać dostęp do właściwego specyficznego leczenia spełniającego ich potrzeby. Chciałabym podkreślić, że przedmiotowa dyrektywa jest konkretnym środkiem europejskim na rzecz Europy ludzi, gwarantującym Europejczykom nowe prawa. Z tego względu ma bezwzględnie kluczowe znaczenie dla mobilności obywateli w Unii. Adam Bielan (PL) Pani Przewodnicząca! Głosowałem za dyrektywą przedstawioną przez panią poseł Grossetête, aby po długich negocjacjach zasady leczenia transgranicznego w Unii Europejskiej mogły wreszcie zostać wprowadzone w życie. Dyrektywę w obecnej formie odbieram jako dobry kompromis, oparty w przeważającej mierze na prawach pacjenta, ale też zabezpieczający interesy krajowych funduszy zdrowotnych państw członkowskich. Dla obywateli krajów takich jak Polska możliwość leczenia za granicą to wyrównanie szans korzystania z nowoczesnej opieki zdrowotnej. Przepełnione szpitale, długie kolejki, listy oczekujących na niektóre poważne zabiegi powodują, że pacjenci nierzadko pozbawieni są dostępu do szybkiej, właściwej opieki zdrowotnej. W niektórych przypadkach czas odgrywa ogromną rolę. Dyrektywa umożliwi obywatelom samodzielne decydowanie, czy oczekiwać na zabieg w swoim kraju przez wiele miesięcy, czy też wybrać inne miejsce leczenia. Świadomi tego, że zabieg w innym kraju Unii Europejskiej będzie również zrefundowany, choćby w dużej części, a niekiedy może nawet w całości, łatwiej podejmą decyzję o sposobie leczenia. Uproszczenie zasad leczenia za granicą można oczywiście traktować również jako uruchomienie działań rynkowych w ogólnym dostępie do świadczeń medycznych. Rozwiązania te przyczynią się więc, w mojej opinii, do wzrostu konkurencyjności w służbie zdrowia, a co za tym idzie wydatnie wpłyną także na przyśpieszenie wzrostu poziomu tych usług. Mairead McGuinness Pani Przewodnicząca! Z zadowoleniem przyjmuję przedmiotową dyrektywę w zakresie opieki zdrowotnej, ale jestem ostrożna, bo diabeł tkwi w szczegółach. Bardzo ważne jest, by nasi obywatele uświadomili sobie, że przedmiotowa dyrektywa nie wejdzie w życie przez 30 miesięcy. T tym czasie mogą oni jednak przekraczać granicę, korzystać z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i uzyskać zwrot kosztów otrzymanej opieki. Zatem nie może być wątpliwości, że nawet obecnie są obywatele, którzy jeżdżą za granicę, by uzyskać opiekę zdrowotną. To bardzo ważne. Chciałabym powiedzieć tym, którzy chcą poznać szczegóły tej złożonej dyrektywy, że spędziłam trochę czasu na tworzeniu listy pytań i odpowiedzi, dostępnej na mojej stronie internetowej. Zachęcam tych obywateli, którzy być może oglądają nas przez Internet lub w inny sposób, by rzucili na nią okiem i powiadomili mnie, jeżeli nie zadałam właściwych pytań, ponieważ musimy rozpowszechniać informacje o tym bardzo korzystnym kroku w kierunku transgranicznej opieki zdrowotnej dla wszystkich. Jarosław Kalinowski (PL) Pani Przewodnicząca! Europejskie społeczeństwo jest coraz bardziej mobilne. Uczymy się, pracujemy, odpoczywamy i podróżujemy poza granicami swojego kraju. Obywatele żyjący we Wspólnocie powinni mieć prawo do skorzystania z bezpłatnej doraźnej opieki medycznej, gdziekolwiek by się w Europie nie znaleźli. Należy oczywiście wprowadzić instrumenty, które zapobiegną tzw. turystyce zdrowotnej, ułatwiając korzystanie z nowych możliwości najbardziej potrzebującym pacjentom. Przede wszystkim mam na myśli leczenie nietypowych rzadkich schorzeń prowadzone w specjalistycznych ośrodkach, czasem poza granicami kraju, w którym pacjent mieszka. Nie możemy jednak dopuścić do ingerencji w kształt polityki zdrowotnej prowadzonej przez państwa członkowskie. Jest to ich wewnętrzna kompetencja i podlega swobodzie w tym względzie. Ta dyrektywa zmierza w tym kierunku. Oczywiście głosowałem za. Anneli Jäätteenmäki (FI) Pani Przewodnicząca! Nadszedł już najwyższy czas, byśmy przyjęli wspólne przepisy europejskie, służące ochronie naszych obywateli i pacjentów. Doskonale stało się również, że powstała odrębna dyrektywa w tej sprawie, i że to zagadnienie nie zostało włączone do dyrektywy usługowej, ponieważ w trakcie jej opracowywania okazało się, że wiele kwestii nadal całkowicie pomijano lub nie podjęto w ich sprawie decyzji wówczas, kiedy przyjmowano dyrektywę usługową. To prawo pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej skłoni państwa członkowskie UE do zapewnienia, by w ich kraju nie było list oczekujących. System uprzedniej zgody jest niezbędny: bez niego wiele państw członkowskich mogłoby mieć problemy z kontrolą kosztów własnego systemu opieki zdrowotnej oraz planowaniem i oceną przyszłości. Mogłoby to również doprowadzić do sytuacji, w której decydującym czynnikiem byłaby raczej zamożność niż potrzeba. Niemniej jednak w rzeczywistości będzie to dotyczyć niewielu Europejczyków. Większość z nich woli otrzymać opiekę zdrowotną blisko domu i we własnym języku. Jednakże taki system jest potrzebny, ale jeżeli istnieją listy oczekujących, to możliwe będzie uzyskanie opieki w innym kraju. Marian Harkin Pani Przewodnicząca! Ja również bardzo się cieszę z osiągniętego dzisiaj porozumienia, które moim zdaniem zagwarantuje pacjentom dostęp do transgranicznej opieki zdrowotnej w sposób proporcjonalny i sprawiedliwy. Jak już powiedziało kilkoro mówców, obecna propozycja powstała oczywiście z uwagi na fakt, że mieszkanka południowej Anglii, mojego kraju, zakwestionowała system, a Trybunał Sprawiedliwości uznał jej prawa. Uważam, że celem naszych dzisiejszych działań i naszych wcześniejszych prac prowadzonych wspólnie z Radą jest zagwarantowanie respektowania praw obywateli oraz powiązanie potrzeb i uprawnień obywateli z prawem, a z pewnością do tego powinien dążyć Parlament. Jeszcze kilka spraw wymaga dopracowania. Uważam, że niezwykle istotne jest wzajemne uznawanie recept między państwami członkowskimi, ponieważ to nie dotyczy wyłącznie opieki zdrowotnej, lecz również opieki pooperacyjnej, ale mamy trochę czasu, by wszelkie szczegóły dopracować. Chyba ostatnia uwaga, którą chciałabym zgłosić, dotyczy tego, że w obecnym kryzysie finansowym wielu obywateli pyta: czy Europa działa? Czy realizuje interesy swoich obywateli? To otwarte pytanie, ale wydaje mi się, że dzisiaj możemy z niejaką pewnością powiedzieć, że Europa działa. Gerard Batten Pani Przewodnicząca! Głosowałem za odrzuceniem przedmiotowego środka dotyczącego praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, ponieważ będzie on oznaczać wyłącznie dodatkowe, ogromne obciążenie dla brytyjskich podatników i Narodowej Służby Zdrowia (NHS). NHS jest już obecnie szeroko wykorzystywana jako międzynarodowa służba zdrowia i szeroko nadużywana przez osoby niebędące obywatelami brytyjskimi, co powoduje koszty idące w setki milionów, jeżeli nie miliardy funtów rocznie. Ciężar spada przede wszystkim na moich londyńskich wyborców. To nałoży na NHS jeszcze więcej obowiązków zapewnienia opieki obywatelom UE, którzy nigdy nie zapłacili ani jednego pensa podatków w Wielkiej Brytanii. Planowane wsteczne odzyskanie płatności od państwa członkowskiego pacjenta okaże się niewykonalne w praktyce. To słuszne, by w razie konieczności obcokrajowiec uzyskał w Wielkiej Brytanii opiekę w sytuacjach nadzwyczajnych, ale nie należy wpuszczać do Wielkiej Brytanii żadnych obcokrajowców, którzy wcześniej nie zapewnili sobie odpowiedniego ubezpieczenia podróżnego i zdrowotnego. Taka polityka jest uczciwa i sprawiedliwa, a także oczywiście niewykonalna, póki Wielka Brytania jest członkiem Unii Europejskiej. To jeszcze jeden powód - jeżeli ktoś ich potrzebuje - byśmy z niej wystąpili. Hannu Takkula (FI) Pani Przewodnicząca! Moim zdaniem doskonale się stało, że wreszcie udało się osiągnąć ten historyczny kompromis między Parlamentem a Radą. Mógłbym powiedzieć, że efektem przedmiotowego uregulowania w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej może być likwidacja list oczekujących, które powstały w wielu państwach członkowskich. To może być również szansa wymiany najlepszych praktyk. W tym kontekście należy również zapewnić określenie interesów czy praw pacjentów. Ponadto trzeba też pamiętać, że bezpieczeństwo pacjentów ma kluczowe znaczenie w ramach współpracy transgranicznej, a zarazem zapewnić istnienie wszędzie odpowiednich standardów opieki zdrowotnej i leczenia. Dlatego z ogromnym zadowoleniem przyjąłem przedmiotowe sprawozdanie pani poseł Grossetête i mam nadzieję, że będzie ono służyć wsparciu opieki zdrowotnej w Europie, dzięki czemu uda się nam uratować wielu ludzi i przyspieszyć ich powrót do zdrowia. Paul Rübig (DE) Pani Przewodnicząca! Moim zdaniem to ważne, że nie wykorzystujemy krajowych systemów podatkowych przeciwko rynkowi wewnętrznemu. Ma to szczególne znaczenie w przypadku usług transgranicznych, gdzie potrzebne jest równe traktowanie. Obecnie mamy niekorzystny przykład takiego zjawiska na Węgrzech, gdzie wstecznie stosowane ograniczenia cen wykorzystuje się jako pewien rodzaj podatku kryzysowego. To niedopuszczalna praktyka, która będzie miała poważny wpływ na finanse, ubezpieczenia i działalność gospodarczą, a także na sektor energetyczny. Mam nadzieję, że w przyszłości nie dojdzie do podobnego zjawiska w dziedzinie usług zdrowotnych. Chciałbym prosić pana premiera Orbána o ponowną ocenę tych uregulowań, ponieważ są one całkowicie sprzeczne z koncepcją rynku wewnętrznego. Syed Kamall Pani Przewodnicząca! Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku! Dobrze widzieć Panią w fotelu przewodniczącego. Jedną z rzeczy, co do których wszyscy w Parlamencie się zgadzają - choć wiem, że istnieje kilka wybitnych wyjątków - jest nasza wiara w funkcjonujący jednolity rynek. Kiedy moi wyborcy piszą do mnie: "Cóż, nie mogę uzyskać dobrych usług w moim regionie i chciałbym wyjechać za granicę, do innego państwa członkowskiego UE, aby uzyskać lepszą opiekę zdrowotną”, to nie są pewni swojej sytuacji prawnej. Właśnie dlatego wraz z wieloma innymi osobami przyjmuję z zadowoleniem to dzisiejsze głosowanie w sprawie praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Mam nadzieję, że w tych regionach, w których pacjenci otrzymują kiepskie usługi, będziemy świadkami głosowania przez pacjentów za pomocą nóg, dzięki prawom zawartym w przedmiotowej dyrektywie, przenoszonym do innego państwa członkowskiego; w ten sposób wywiera się presję na systemy opieki zdrowotnej, by usprawniły swoje usługi i spełniały potrzeby pacjentów. Musimy jednak zapewnić ułatwienie procedury, za pomocą której państwa członkowskie mogą odzyskiwać koszty związane ze swoimi wszystkimi obywatelami, którzy wyjechali za granicę i uzyskali tam świadczenia. Po rozwiązaniu tych problemów powinna to być dyrektywa, z której będziemy mogli być tylko dumni. Joe Higgins (GA) Pani Przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem rezolucji dotyczącej porozumienia między Unia Europejską a Kamerunem oraz Unią Europejską a Republiką Konga w zakresie prawa leśnego oraz handlu drewnem pochodzącym z tych krajów. Dla utrzymania równowagi naszych ekosystemów niezwykle istotna jest ochrona lasów tropikalnych. Koniecznie trzeba też chronić rodzimą ludność zamieszkującą lasy, której egzystencja jest od nich uzależniona, a która znajduje się pod ogromną presją wynikającą z ich wyrębu i eksploatacji środowiska naturalnego przez wielkie koncerny międzynarodowe, realizowanych wyłącznie dla zysku tych przedsiębiorstw. Właśnie dlatego przedłożyłem poprawkę, na mocy której lasy i przemysł leśny powinny stanowić własność publiczną, o której decyduje demokratyczna władza pracowników tych sektorów przemysłu oraz ludność rodzima zamieszkująca te lasy. Morten Messerschmidt (DA) Pani Przewodnicząca! Wolny handel to w istocie jedyny sposób osiągnięcia dobrobytu. Mogliśmy się o tym przekonać na rynku wewnętrznym między państwami członkowskimi UE i nie ma wątpliwości, że tak samo będzie w przypadku państw rozwijających się. To jedyna inicjatywa rozwojowa, którą możemy i faktycznie powinniśmy promować na świecie. Jeżeli rozejrzymy się po świecie, przyglądając się sposobowi funkcjonowania innych regionów, zawierania przez nie porozumień i postrzegania ich partnerów ze strategicznego punktu widzenia, to z pewnością zauważymy, że rozwijają się one coraz szybciej. Mamy strefy wolnego handlu między Ameryką Północną i Południową, w krajach ASEAN, Azji, Mercosur itp. W tym kontekście UE jest jedynym regionem stojącym z założonymi rękami i nieomal sparaliżowanymwyzwaniami globalizacji. Nawet pomimo mojego poparcia dla przegłosowanego dzisiaj sprawozdania, chciałbym stwierdzić, że inicjatywa dotycząca wolnego handlu z Wyspami Fidżi i Papuą Nową Gwineą praktycznie nie może być najbardziej imponującym wynikiem, którego mogliśmy oczekiwać po tylu latach negocjacji. A gdzie Chiny? Gdzie Stany Zjednoczone? Czy też Indie? Gdzie ci wszyscy, którzy obecnie odbierają nasze miejsca pracy? Czy również pod tym względem UE zawiedzie europejskich pracowników? Syed Kamall To truizm, że najlepiej prosperują te społeczeństwa, które mają największą wolność, a te, które mają największą wolność, najlepiej prosperują; truizmem jej również to, że powinniśmy dostrzec rolę pełnioną przez wolny handel. Niestety, w zakresie międzynarodowych negocjacji wielostronnych w dziedzinie wolnego handlu, runda dauhańska w ramach WTO znalazła się w impasie, dlatego UE obecnie podpisuje coraz większą liczbę porozumień dwustronnych, korzystając ze wzoru Stanów Zjednoczonych i innych krajów. Wielu mieszkańcom uboższych krajów możemy zapewnić korzyści związane z wolnym handlem, jednocześnie uznając pewne przejściowe problemy, które spadną na nich w obliczu konieczności dostosowania się do zaostrzonej konkurencji. Jednak w ostatecznym rozrachunku powinniśmy przestać koncentrować się na interesach producentów i zacząć się interesować konsumentami. Wielu konsumentów w licznych krajach rozwijających się zadaje mi pytanie, dlaczego nie mają takiego samego wyboru w zakresie dostępu do towarów i usług, z jakiego korzystamy na Zachodzie. Cóż, jednym ze sposobów niesienia im pomocy jest rozszerzenie wolnego handlu, dającego naszym konsumentom większy wybór. Oby to trwało jeszcze długo. Nirj Deva Pani Przewodnicząca! Przez długi czas region Pacyfiku był kopciuszkiem w zakresie zamorskich inicjatyw rozwojowych Unii Europejskiej. Obecnie z ogromną radością mogę przyznać, że inicjatywy podjęte przez Wyspy Fidżi oraz Papuę Nową Gwineę w sprawie zawarcia umowy o partnerstwie gospodarczym nie tylko pomogą nam w liberalniejszym handlu z nimi, ale też pozwolą im na wzajemny handel ze sobą w ramach regionu. Jednym z największych osiągnięć przedmiotowego porozumienia jest jak dotąd fakt, że przepisy dotyczące pochodzenia w dziedzinie rybołówstwa pozwolą mieszkańcom regionu Pacyfiku naprawdę zwiększyć wartość ich połowów. Niektóre z tych krajów Pacyfiku importują ryby, podczas gdy ich morza są nimi przepełnione! Tym razem udało się osiągnąć to, że będą one faktycznie przetwarzać łowione przez siebie ryby, będą mogły zapewnić ich wartość dodaną oraz wyeksportować je do UE. To właśnie droga naprzód ku rozwojowi i ku zmniejszeniu ubóstwa. Barbara Matera (IT) Pani Przewodnicząca, Panie i Panowie! W dzisiejszym głosowaniu poparłam pytanie ustne w sprawie międzynarodowej adopcji w Unii Europejskiej. Adopcja międzynarodowa okazała się być procedurą, która daje największą szansę znalezienia stałej rodziny dla tych dzieci, w przypadku których znalezienie odpowiedniej rodziny w ich kraju pochodzenia okazało się niemożliwe. Współpraca między władzami państw członkowskich odpowiedzialnymi za zagadnienie międzynarodowej adopcji ma duże znaczenie dla zapewnienia przeprowadzenia adopcji w najlepszym interesie dziecka i z poszanowaniem jego praw podstawowych, jak również dla zapobieżenia sprzedaży dzieci i handlu nimi. Konieczne jest też uproszczenie procedury międzynarodowej adopcji, ponieważ zdecydowanie zbyt często problemem staje się zbyt rozbudowana biurokracja, zniechęcająca rodziny do podejmowania prób adopcji. Wreszcie źródłem obaw jest Rumunia, będąca jedynym krajem Unii Europejskiej, który z mocy prawa zakazuje międzynarodowej adopcji. W tym kraju żyje obecnie około 70 tysięcy sierot, z których 40 tysięcy przebywa w sierocińcach, a 30 tysięcy - w rodzinach zastępczych. Komisja powinna rzucić nieco światła na przypadek Rumunii, aby te opuszczone dzieci mogły zdobyć rodziny dzięki międzynarodowej adopcji. Andrea Češková (CS) Pani Przewodnicząca! Ponieważ z uwagi na obowiązki rodzicielskie nie mogłam uczestniczyć w poniedziałkowej debacie, która najwyraźniej była interesująca, to chciałabym przynajmniej wyrazić swoje pełne poparcie dla tego zgromadzenia; wyraziłam je też za pomocą głosu. Mam ogromną nadzieję, że działania podjęte w rezultacie przedmiotowej rezolucji doprowadzą z jednej strony do uproszczenia procedur biurokratycznych związanych z międzynarodową adopcją dzieci, a jednocześnie umożliwią lepsze monitorowanie ich losu i pomogą przeciwdziałać handlowi dziećmi. Mairead McGuinness Pani Przewodnicząca! Wielu posłów do tego Parlamentu może nie zdawać sobie sprawy z brudnej wojny na słowa toczonej w kwestii adopcji, która jest zdecydowanie niepotrzebna i niepożądana. Jeżeli naprawdę najważniejszą kwestią w tej debacie mają być prawa dzieci, jak to się stało w tym Parlamencie i w tej rezolucji, to będzie to korzystne dla wszystkich dzieci, bez względu na to, w którym państwie członkowskim się urodziły. Nie wolno czepiać się jednego konkretnego państwa członkowskiego, lecz uznać, że we wszystkich krajach żyją dzieci, które zostały porzucone, lub o które nikt nie troszczy się w ramach powszechnie znanego modelu rodziny, i które potrzebują innej formy opieki. Tak, istnieje wiele rodzin, które pragną zapewnić dzieciom kochającą rodzinę. Chociaż - być może - trzeba się przyjrzeć biurokracji, to nie możemy rozluźnić kontroli. Na zakończenie chciałabym powiedzieć, że w pewnym sensie odnoszący sukces rodzice adopcyjni podlegają dyscyplinie o wiele surowszej, niż rodzice biologiczni. Licia Ronzulli (IT) Pani Przewodnicząca, Panie i Panowie! Obecnie kieruję moje myśli ku tysiącom par na całym świecie, które każdego dnia muszą stawić czoła trudnościom nieodłącznym przy adopcji dziecka. Adopcja to wartość, prawdziwa demonstracja miłości, która otwiera drzwi do nowej rodziny dziecku, które niestety nie może już liczyć na uczucie swoich bliskich. Ci, którzy noszą w sobie ból porzucenia, mają prawo do wzrastania w szczęśliwym otoczeniu ludzi mogących im zapewnić nowe życie. Dlatego naszym obowiązkiem jest udzielenie pomocy sierotom, aby jasna przyszłość nie była już dla nich nieosiągalnym marzeniem. Przyjęcie dzisiaj tej wspólnej rezolucji powinno stanowić mocny i pilny sygnał. Musimy wspierać politykę Unii służącą pokonaniu trudnych sytuacji rodzinnych. Biurokratyczny letarg i opóźnienia prawodawcze nie powinny i nie mogą rujnować dziecięcych snów i marzeń o rodzinie i szczęśliwej przyszłości. Diane Dodds Cieszy mnie przyjęty dziś w głosowaniu projekt rezolucji dotyczący międzynarodowej adopcji. W moim okręgu wyborczym znam kilka osób, które przeszły lub obecnie przechodzą przez ten proces, a ogromną przyjemnością jest widok radości na twarzach rodziców i dzieci na jego zakończenie. Jednakże aby to osiągnąć trzeba zbyt często pokonać długą drogę, obejmującą wiele etapów i trwającą wiele lat. Jak stwierdzono w rezolucji, to może być nazbyt zbiurokratyzowany proces, a jako Parlament słusznie czynimy, szukając sposobów zmniejszenia tej biurokracji na rzecz prostszego procesu. W tym wszystkim priorytetowe znaczenie mają jednak potrzeby i bezpieczeństwo dzieci, spośród których wiele znajduje się w ogromnej potrzebie. To dobrze, że istnieją wszystkie zabezpieczenia służące ochronie dzieci przed wysłaniem ich gdzieś, gdzie mogą być bezbronne. Ale wydaje się, że jednak często zbyt wiele wymaga się od potencjalnych kochających i troskliwych rodziców, którzy rezygnują z procesu. W tym przypadku przegranymi są i rodzice, i dzieci. Cristiana Muscardini (IT) Pani Przewodnicząca, Panie i Panowie! Od wielu lat zmagamy się w Europie z problemem międzynarodowej adopcji, a dzisiejsza rezolucja jest wreszcie próbą ukazania promyka nadziei w sytuacji, która staje się coraz trudniejsza i bardziej złożona. Zamiast ułatwić adopcję międzynarodową, akcesja nowych krajów jeszcze bardziej zmniejszyła szanse wielu par na zapewnienie nowego domu i rodziny dzieciom, które przeżyły ogromne cierpienia i ubóstwo w swoich krajach. Podczas gdy z jednej strony narastająca biurokracja uniemożliwia adopcję dzieci, z drugiej strony kwitnie handel organami i dziecięca prostytucja. Właśnie dlatego popieramy przedmiotowy projekt rezolucji. Uważamy, że konieczne jest uproszczenie procedur międzynarodowej adopcji, a naszym zadaniem jest wreszcie zagwarantować utworzenie europejskiego systemu adopcji, aby zapewnić przyszłość wszystkim dzieciom w potrzebie. Julie Girling Pani Przewodnicząca! W imieniu znajdującego się w tym rogu Pani fanklubu chciałabym podziękować Pani za skuteczne prowadzenie obrad. To bardzo ważne zagadnienie. Adopcja międzynarodowa ma oczywiście ogromne znaczenie. Musimy właściwie rozwiązać tę kwestię. Z wielką radością przyjmuję przedmiotową rezolucję, która - podobnie jak wiele rezolucji przyjmowanych przez ten Parlament - zawiera wiele bardzo rozsądnych, mądrych i dobrze poukładanych słów. To, co naprawdę chcę tu powiedzieć - a wiele nauczyłam się, pomagając jednemu z moich wyborców, co i obecnie czynię - że nie wystarczy tylko powiedzieć o tym wszystkim w rezolucji. Parlament Europejski nie jest wzorem, jeżeli chodzi o upraszczanie spraw i zapewnianie, by obywatele zmusili swoje organizacje do pracy na ich rzecz. Chciałabym prosić o podjęcie działań wynikających z tych dobrych słów w tej rezolucji; o faktyczne uproszczenie spraw; o likwidację biurokracji i wprowadzenie usprawnień. W przeciwnym razie będziemy w Europie jedynie starali się ponownie wynaleźć koło, a w efekcie jeszcze bardziej utrudnimy ten proces. Hannu Takkula (FI) Pani Przewodnicząca! Ja również pragnę powiedzieć, jak bardzo cieszę się z tej rezolucji w sprawie międzynarodowej adopcji. Miałem okazję z bliska śledzić kilka takich przypadków. Wiem, że obecnie adopcja wiąże się z ogromną biurokracją i to dobrze, że można ją w ten sposób ułatwić. W efekcie proces może być szybszy i przejrzystszy. W interesie wszystkich leży to, by adopcja nie wiązała się z niczym nieetycznym lub związanym z handlem ludźmi czy dziećmi. Bardzo ważne jest zapewnienie, by dzieci nie były środkiem prowadzącym do celu, lecz by dzięki adopcji mogły znaleźć kochających rodziców i być traktowane jako wyjątkowe, cenne jednostki. Ważne, by dziecko dostało szansę posiadania ojca i matki, dostało takie prawo, zatem w trakcie podejmowania decyzji w sprawie adopcji należy wziąć pod uwagę ogólną sytuację w rodzinie. Mamy do czynienia z niezwykle delikatnymi kwestiami. Wiemy, że zgodnie z niektórymi analizami w naszym DNA przenosimy nasz genotyp kulturowy, ale musimy zagwarantować, by dziecko miało szansę na dobrych, kochających rodziców i takie środowisko kulturowe, w którym może wzrastać i stawać się w pełni człowiekiem i obywatelem. Morten Messerschmidt (DA) Pani Przewodnicząca! Serbia jest najprawdopodobniej tym krajem Europy, który w okresie ostatniego tysiąca lat najczęściej padał ofiarą podbojów, najpierw ze strony Turków, potem Niemców, a następnie - Rosjan. Teraz mamy szansę przekształcić w jasną przyszłość to, co z długofalowej perspektywy historycznej oraz w kontekście historii najnowszej było mroczną przeszłością. Nie ma wątpliwości, że patrząc z punktu widzenia Belgradu, ani NATO - które przeprowadziło masakrę w stolicy, ani UE - barbarzyńsko popierająca wydarcie krajowi kluczowej części Serbii, czyli Kosowa, nie są szczególnie interesującymi sojusznikami. Niemniej jednak to sojusznicy. To przyjaciele, z czego wszyscy zdają sobie sprawę. Dlatego należy nawiązać rozsądne stosunki, byśmy mogli zapomnieć o przeszłości i zaczęli spoglądać w przyszłość. Z tego względu moja partia popiera kontynuację tego dialogu. Miroslav Mikolášik (SK) Pani Przewodnicząca! Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi a Serbią stanowi podstawę bliskich i trwałych stosunków, opierających się na wzajemności i wspólnych interesach, przyczyniając się do politycznej, gospodarczej i instytucjonalnej stabilizacji Serbii i całych Bałkanów. Jest też dla Serbii nową szansą na transformację i dobrobyt dzięki ogólnej restrukturyzacji i modernizacji gospodarki. Mocno wierzę jednak, że Serbia musi w dalszym ciągu wzmacniać demokrację i państwo prawa, podjąć większe wysiłki na rzecz reformy wymiaru sprawiedliwości i administracji publicznej, stosowania zasad sprawiedliwości, przy jednoczesnym ogólnym wzmacnianiu struktur administracyjnych i sądowych. Uważam, że podstawowym warunkiem wejścia Serbii do Unii jest rozstrzygnięcie poważnych przypadków łamania praw człowieka i związanej z tym kwestii ścisłej współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii. Daniel Hannan Pani Przewodnicząca! Chciałbym podziękować Pani pracownikom i wszystkim tłumaczom za Państwa cierpliwość w trakcie tej nadzwyczaj długiej debaty. Stojąc w obliczu wyboru między demokracją a ponadnarodowością, Unia Europejska prawie zawsze wybiera ponadnarodowość, a nigdzie nie jest to bardziej widoczne, niż w jej polityce wobec Bałkanów Zachodnich. Praktycznie rzecz biorąc, utrzymujemy protektoraty w Bośni, Kosowie, a prawdopodobnie nawet w Macedonii, byleby tylko zapobiec powstaniu granic etnicznych wzdłuż takich linii, jakie wybrałaby sobie miejscowa ludność. Bardzo trudne jest osiągnięcie funkcjonującej demokracji, jeżeli w odczuciu ludzi nie mają oni wystarczająco wiele wspólnego ze sobą wzajemnie, by zaakceptować rząd wybrany przez kogoś innego. Jeżeli chcą Państwo mieć rząd wybrany przez ludzi i dla ludzi, to muszą Państwo mieć społeczeństwo, z którym wszyscy w pewnym stopniu się utożsamiają, wobec którego czują przywiązanie. Inaczej mówiąc, demokracja wymaga istnienia pewnego "demos”, bytu, z którym identyfikujemy się, kiedy mówimy "my”. Nie twierdzę, że to łatwe. Ludzie mogą być lojalni wobec wielu spraw naraz, społeczności mogą być rozproszone, ale przy zachowaniu innych stałych warunków nasze preferencje powinny iść ku samostanowieniu narodowemu. Jeżeli demokracji odbierze się "demos”, to pozostanie wyłącznie "kratos”, czyli siła systemu, który musi prawem wymuszać to, o co nie waży się poprosić w imię patriotyzmu obywatelskiego. Nirj Deva Pani Przewodnicząca! To faktycznie bardzo dobra wiadomość. Kiedy przypominamy sobie, jak daleką drogę przeszła Serbia pod względem rządów prawa i prawa międzynarodowego, oraz porównujemy sytuację panującą w Serbii 20 lat i dziś, moim zdaniem powinniśmy pochwalić serbską administrację za podjęte przez nią działania na rzecz uczynienia z Serbii kraju rządów prawa. Nawet w stosunkach z Kosowem obecnie prym zdają się wieść rządy prawa, podobnie jak w jej stosunkach z Międzynarodowym Trybunałem Karnym. Reforma wymiaru sprawiedliwości opiera się na międzynarodowych precedensach i najlepszych praktykach. Nawet tworzona przez Serbię niezależna administracja publiczna charakteryzuje się wysoką jakością, a Serbowie oczekują od niej odpowiednio dobrych wyników. Przestrzega się kryteriów kopenhaskich. Zatem pod tymi wszystkimi względami kraj, który przeżył bardzo trudną wojnę, obecnie stał się narodem zdrowym i mogącym być dobrym partnerem dla pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej. Chciałbym mu tego pogratulować. Adam Bielan (PL) Pani Przewodnicząca! Chciałbym przedstawić jeszcze oświadczenie w sprawie Serbii. Głosowane dzisiaj porozumienie między Unią Europejską a Serbią to milowy krok na drodze do stowarzyszenia tego kraju ze strukturami europejskimi. Już dwanaście krajów członkowskich ratyfikowało traktat, który ma na celu otwarcie Serbom drzwi do członkostwa w Unii Europejskiej. Wyrażając pełną aprobatę dla porozumienia, chciałbym zaapelować do pozostałych krajów członkowskich o jak najszybszą jego ratyfikację. Oczywiście integracja Serbii ze strukturami europejskimi wymaga pełnej współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla byłej Jugosławii w zakresie odpowiedzialności za zbrodnie wojenne, a także utrzymania dialogu w sprawie Kosowa oraz podjęcia wszelkich działań przeciw dyskryminacji ludności romskiej. Niemniej z ogromnym zadowoleniem przyjmuję i wspieram wszelkie działania dotyczące rozszerzenia demokracji oraz wzrostu ochrony praw człowieka w Serbii prowadzące do politycznej, gospodarczej i społecznej stabilizacji w tym kraju. Clemente Mastella (IT) Pani Przewodnicząca, Panie i Panowie! Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ uważam komunikat Komisji w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji za fundamentalny krok ku powiązaniu różnych istniejących wymiarów polityki zdrowotnej w Europie, służący poradzeniu sobie z tego typu chorobą. Mówię na podstawie własnego doświadczenia, ponieważ mój ojciec i moja babka cierpieli na chorobę Alzheimera, a ja mam nadzieję zakończyć tę linię genetyczną. Dlatego mamy zamiar odnowić nasze zobowiązanie do walki z rozczłonkowanymi działaniami, niejednolitym reagowaniem, jakie występuje w Europie, oraz przeważającymi nierównymi warunkami w zakresie dostępu i leczenia choroby. Zamiast tego mamy zamiar wspierać wczesne diagnozowanie i jakość życia, zwiększyć epidemiologiczną wiedzę o chorobie oraz skoordynować prowadzone badania, przy jednoczesnym wsparciu solidarności między państwami członkowskimi poprzez wymianę najlepszych praktyk. W przedmiotowym sprawozdaniu wzywamy do zapewnienia lepszej koordynacji między państwami członkowskimi oraz opierającego się na solidarności skuteczniejszego reagowania, ukierunkowanego na zapobieganie i leczenie ludzi cierpiących na demencje, w szczególności na chorobę Alzheimera, jak również na rzecz ludzi w ich otoczeniu, zarówno pracowników służby zdrowia, osób świadczących usługi czy bliskich. Aby każda strategia europejska w tej dziedzinie była skuteczna - już kończę - kluczowe znaczenie ma nadanie przez różne kraje priorytetu opracowywaniu krajowych planów działania. Seán Kelly (GA) Pani Przewodnicząca! Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania i cieszę się, że zostało ono przyjęte praktycznie jednogłośnie. Muszę powiedzieć, że uczestniczyłem w całej debacie w Parlamencie, ale nie miałem szansy zabrania głosu. Dlatego wykorzystam tę minutę, by zgłosić kilka uwag. Najważniejszą kwestią jest pilna potrzeba wykrycia przyczyny tej choroby drogą badań. Jaką rolę w tej chorobie odgrywa spożywana przez nas żywność? Jaka jest rola życiowego stresu? Za co w tej chorobie odpowiadają nasze geny? Dlaczego zapada na nią dwa razy więcej kobiet niż mężczyzn? To bardzo ważne pytania. Nie można na nie odpowiedzieć bez badań, a ja wzywam Komisję do wybrania jednego, znanego centrum medycznego do przeprowadzenia badań i udzielenia odpowiedzi na te pytania. Jarosław Kalinowski (PL) Pani Przewodnicząca! Choroba Alzheimera jest jedną z dolegliwości, na które ludzkość wciąż nie zna lekarstwa. Dane służb medycznych pokazują zatrważający wzrost liczby zdiagnozowanych przypadków, a tendencja starzejącej się Europy niesie ze sobą drastyczne konsekwencje w niedalekiej przyszłości. Problem demencji dotyka nie tylko osób chorych, ale także ich najbliższych, którzy często zmuszeni są poświęcić własne życie, by opiekować się bliskimi. Pilnie potrzebujemy tego typu sprawozdań wskazujących problem i proponujących podjęcie inicjatyw w celu poprawy jakości naszego zdrowia i życia. Połączenie wysiłków państw Wspólnoty, stworzenie programów profilaktyki i wsparcia społecznego dla całych rodzin to oczywiście projekty ze wszech miar godne poparcia. Musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby pomóc cierpiącym i zminimalizować liczbę zachorowań w przyszłości. Jim Higgins Pani Przewodnicząca! W przedmiotowym sprawozdaniu podoba mi się to, że w sposób wielowymiarowy podchodzi do zaskakującego wyzwania, jakim jest cała dziedzina związana z chorobą Alzheimera. Mówią Państwo o zapobieganiu, diagnozowaniu, leczeniu i wyzdrowieniu. W rzeczywistości spośród wszystkich chorób największy strach budzą nowotwory i choroba Alzheimera. Wiele uczyniliśmy, by poznać sposoby, po pierwsze, diagnozowania nowotworów, po drugie - zapobiegania im, a po trzecie - leczenia. Przeszliśmy w tej kwestii długą drogę. Chociaż choroba Alzheimera została odkryta w 1906 roku, to w całej dziedzinie demencji mamy szczególne zjawisko: nadal nie znamy przyczyn i nadal nie mamy żadnego lekarstwa. Jednakże to sprawozdanie należy przyjąć z dużym zadowoleniem. Jednocześnie stoją przed nami ogromne wyzwania: co mamy zamiar uczynić w zakresie diagnozowania przyczyn, by móc rozpocząć zapobieganie, a następnie przyjąć jakiś sposób ostatecznego wyleczenia? Syed Kamall Pani Przewodnicząca! Ci z nas, którzy albo odwiedzili Haiti, albo widzieli powstałe tam straszliwe zniszczenia i przyjrzeli się sytuacji, zgodzą się, że całkowicie słuszne było współdziałanie organizacji pozarządowych i instytucji pomocowych na rzecz rozwiązywania problemów na miejscu w zakresie schronienia, żywności, koców i tym podobnych kwestii. Ale teraz musimy się przyjrzeć sytuacji po roku. Przyglądamy się niektórym problemom, na które zwraca się uwagę w przedmiotowej rezolucji - faktowi, że przy sprzątaniu Haitańczycy dysponują wyłącznie łopatami, kilofami i taczkami, zamiast potrzebnego im sprzętu wielkogabarytowego. W rezolucji ubolewa się także nad poważnym kryzysem mieszkaniowym na Haiti i wspomina o konieczności rejestracji gruntów i własności, ale również wzywa się w duchu konsensusu Komisję do zagwarantowania podjęcia wspólnie z rządem znacznych wysiłków na rzecz rozwiązania tego problemu. Wydaje się, że w tym dokumencie pominięto jedną kwestię, którą jest rola sektora prywatnego. Jeżeli w dłuższym okresie mamy zamiar zmierzyć się z niektórymi spośród stojących przed nami problemów, to w krótkim okresie całkowicie słuszna jest współpraca w organizacjami pozarządowymi i organizacjami pomocowymi, ale w długim okresie jest to zadanie sektora prywatnego. Nirj Deva Pani Przewodnicząca! Rok po trzęsieniu ziemi na Haiti uprzątnięto 5% gruzów, milion osób pozostaje bez dachu nad głową, mamy 230 tysięcy ofiar śmiertelnych, 300 tysięcy osób rannych, wreszcie przeprowadzono 15 % możliwych przesiedleń do obszarów nadających się do zamieszkania. Dlaczego? Dlaczego uprzątnięto tylko 5 % gruzów? W efekcie trzęsienia ziemi upadają ogromne fragmenty ścian. Kto może je uprzątnąć? Organizacje pozarządowe dysponujące łopatami? Komisarze europejscy za pomocą wiader? Nie! Te elementy mogą być podniesione wyłącznie za pomocą ciężkich dźwigów, a tymi dysponuje tylko jedna grupa ludzi: wojsko, siły powietrzne, morskie i lądowe. Ale co się wydarzyło? Kiedy siły powietrzne, morskie i lądowe przybyły z pomocą na miejsce, lewa strona tego Parlamentu i lewica na całym świecie podniosły krzyk, każąc im się wynieść z Haiti. Uczynili to! A teraz cała okolica wygląda dokładnie tak samo, jak rok temu. To z politycznego punktu widzenia zadziwiające, że nie przyjęto odpowiedzialności za tę sytuacją, ale ja zdecydowanie przypisuję odpowiedzialność za tę katastrofę lewej stronie tego Parlamentu i społeczności międzynarodowej. Hannu Takkula (FI) Pani Przewodnicząca! Chciałbym powiedzieć kilka słów o sytuacji na Haiti. Teraz, kiedy przeprowadza się analizę obecnego stanu rzeczy, trzeba sobie uświadomić niezadowalający poziom koordynacji. Potrzebujemy lepszej koordynacji, czego najlepszym dowodem jest wolne tempo rozwoju sytuacji. W znacznej mierze zgodne z prawdą jest to, co przed chwilą powiedział pan poseł Deva - że sytuacja została częściowo upolityczniona. Takie upolitycznienie nie leży w niczyim interesie. Haiti potrzebuje pomocy i podstawowych artykułów zdecydowanie szybciej, niż w zeszłym roku. Pomoc musi trafić do właściwych miejsc docelowych. Kiedy przyglądamy się pracy na najniższym szczeblu, stwierdzamy, że różne organizacje pomocowe wykonały dobrą pracę. Kiedy analizujemy wkład Europy na Haiti, wiele chrześcijańskich organizacji pomocowych również wykonało doskonałą pracę na najniższym szczeblu - pomagając ludziom przetrwać. Co więcej, powinniśmy uznać te wysiłki i poprzeć je ze względu na ich charakter, ale w związku z kryzysem na Haiti potrzebujemy też szerszej i lepszej koordynacji działań na szczeblu europejskim, a także oczywiście na szczeblu ONZ. Peter van Dalen (NL) Pani Przewodnicząca! Litwa jest niepodległym państwem członkowskim. Krajowy parlament przeprowadził debatę dotyczącą nowych propozycji w zakresie wyrażania seksualności w mediach i na forum publicznym. Litewska demokracja pracuje pełną parą. Takie propozycje zostały już dwukrotnie zablokowane przez prezydenta. Rozpoczęła się debata polityczna nad nowymi propozycjami, a obecnie nie da się jeszcze przewidzieć rezultatu końcowego. Mimo to większość w Parlamencie Europejskim zajęła się tą sprawą. W istocie mogłoby się wydawać, że większość w tym Parlamencie dysponuje oświeconym kompasem moralnym, który daje jej wszechwiedzę na temat tego, co jest, a co nie jest moralnie dozwolone. Nawet zanim okaże się, czy nowy akt zostanie przyjęty i jaka będzie jego treść, wszechwidzący wzrok wysokich kapłanów naszego Parlamentu chętnie poucza Litwinów. Nie widzę możliwości poparcia przeze mnie takiego przejawu arogancji. Miroslav Mikolášik (SK) Pani Przewodnicząca! Prawo do przyjmowania aktów prawnych należy do organu prawodawczego w każdym państwie. Nie można ingerować z zewnątrz w to prawo suwerennego kraju. Litwa również ma to suwerenne prawo. W kontekście Unii Europejskiej należy też stwierdzić, że definicja małżeństwa i rodziny należy do prawa rodzinnego każdego państwa członkowskiego, a UE nie powinna ingerować w tę sferę. Dlatego ochrony rodziny - instytucji wychowującej dzieci i przygotowującej je do życia - nie można postrzegać w sposób negatywny i traktować jej jako rodzaj dyskryminacji. Również - jeżeli chodzi o ochronę nieletnich przed szkodliwym wpływem informacji publicznej - Parlament Europejski podjął niedawno decyzję, że różne rodzaje reklamy rozpowszechnianej za pomocą nowych mediów komunikacyjnych stały się w ostatnich latach fenomenem społecznym. Ten fenomen wiąże się z celowo wprowadzającą w błąd i mylącą informacją oraz ryzykiem nadużycia zaufania, a państwo musi znaleźć na to właściwą odpowiedź. Badania pokazują, że nieletni zasługują na szczególną ochronę przed niektórymi rodzajami informacji, które mogą mieć dalekosiężne skutki dla zdrowego rozwoju jednostek. Mówię to jako lekarz. Vytautas Landsbergis Pani Przewodnicząca! Oto moje uwagi dotyczące rezolucji potępiającej Litwę, ponieważ nic się nie stało. W przyjętym tekście brakuje najważniejszego punktu widzenia. To, co bezskutecznie chciałem zaproponować w formie poprawki ustnej do preambuły, brzmiałoby: "biorąc pod uwagę, że interwencja Parlamentu Europejskiego w działalność krajowych parlamentów na najwcześniejszym etapie pracy nad proponowanym aktem prawnym jest sprzeczna z podstawową zasadą suwerenności i pomocniczości państw członkowskich, kompromitując w ten sposób Parlament Europejski jako coraz bardziej powielający praktyki byłego Związku Radzieckiego” itd. jak w przyjętej wersji. Pretekstem do przedmiotowej rezolucji była zaledwie jedna poprawka przedłożona przez jednego posła do parlamentu krajowego. Podkreślam - jedna poprawka. Niemniej jednak we właśnie przyjętym tekście Parlamentu uparcie i nierozsądnie mówi się o liczbie mnogiej, a sześciokrotnie wspomniano nawet o rzekomych wielu złych poprawkach. Również w tytule rezolucji znalazło się absurdalne sformułowanie. Brzmi on "w sprawie naruszenia”. Nie doszło do naruszenia, chodziło wyłącznie o propozycję jednego z posłów; parlament nie podjął decyzji, która mogłaby stanowić faktyczne naruszenie. Takie stwierdzenia świadczą o niezwykle niskiej jakości pracy nad projektem, by nie powiedzieć o braku odpowiedzialności ze strony osoby opracowującej i przedkładającej ten tekst pod głosowanie, który wymagał przynajmniej o wiele inteligentniejszego opracowania, jeżeli w ogóle nie wyrzucenia do kosza. Z tego względu głosowałem za odrzuceniem całej sprawy. Daniel Hannan Pani Przewodnicząca! Już od wielu dziesięcioleci państwa członkowskie dokonują szerokiego i łagodnego postępu ku zasadom równości wobec prawa, prywatności i wolności osobistej, zatem mam nadzieję, że w żadnym państwie członkowskim nie zostanie uczyniony krok wstecz w zakresie równości pod względem orientacji seksualnej. Nie sądzę, by do tego doszło. W trakcie debaty zabrakło refleksji, o której przypomniał nam przed chwilą pan poseł Landsbergis, a wcześniej pan poseł van Dalen, że mamy do czynienia wyłącznie z propozycją. To nie jest akt prawny. Jak Państwo pamiętają, w Wielkiej Brytanii przeżyliśmy nasze własne debaty na ten temat. Mieliśmy własne spory dotyczące sekcji 28. W mojej partii rzeczą dość niespotykaną był wówczas sprzeciw wobec niej. Ja byłem przeciwny od samego początku, kiedy nadal była to sekcja 27. W moim odczuciu nadzwyczaj krzywdzące było wykorzystywanie prawa jako mechanizmu sygnalizowania aprobaty bądź dezaprobaty. Kiedy to uczyniliśmy, daliśmy państwu do ręki straszliwą broń, którą następnie wykorzystano w ramach zakazywania pistoletów, polowań i tak dalej. Ale chodzi o to, że nie jestem litewskim prawodawcą. W tym Parlamencie możemy mieć bardzo zdecydowane poglądy dotyczące prawa do aborcji w Polsce czy prawa do eutanazji w Niderlandach. Dla naszych wyborców są to delikatne kwestie, które powinny być należycie uregulowane przez mechanizmy krajowe każdego państwa członkowskiego. Powinniśmy z pokorą uznać prawo demokracji i najwyższą władzę parlamentu w każdym z 27 państw członkowskich. Pisemne wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania Laima Liucija Andrikien Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, którego celem jest wzmocnienie praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Trzeba powiedzieć, że kwestie dostępu do opieki, zwrotu kosztów czy też odpowiedzialności za nadzór kliniczny nad transgraniczną opieką zdrowotną wywołują obecnie zbyt dużą niepewność. Omawiana dyrektywa powinna umożliwić wszystkim pacjentom - nie tylko tym najlepiej poinformowanym czy też najzamożniejszym - skorzystanie z szeregu praw w zakresie opieki zdrowotnej uznanych już przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Nie chodzi w żadnym razie o popieranie transgranicznej opieki zdrowotnej jako takiej, ale o umożliwienie świadczenia takiej opieki, pewnej i wysokiej jakości, w sytuacji gdy okaże się ona przydatna lub potrzebna. Obywatele Unii Europejskiej potrzebują więcej informacji oraz większej jasności co do brzmienia przepisów prawnych mających zastosowanie w przypadku wyjazdów w celu skorzystania z opieki zdrowotnej w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie ubezpieczenia. Zgadzam się, że musimy przeciwdziałać turystyce zdrowotnej, ale w celu ochrony praw pacjentów musimy wdrożyć system uprzedniej zgody, który byłby uproszczony dla pacjentów, ale jednocześnie umożliwiał uprzedzenie w rozsądny sposób organów zarządzających opieką zdrowotną o ewentualnych nadzwyczajnych kosztach związanych z wyjazdami do jednostek medycznych w innych państwach członkowskich UE. Antonello Antinoro Przedmiotowe zalecenie dla Rady miało kluczowe znaczenie dla zapewnienia pacjentom możliwie jak największej pewności prawnej, aby mogli w praktyce skorzystać z przysługującego im prawa, co podkreślił Europejski Trybunał Sprawiedliwości. To podejście nie jest jednak sprzeczne z wyłącznymi właściwościami państw członkowskich w zakresie zarządzania swoimi systemami opieki zdrowotnej lub decyzji dotyczących krajowej polityki zdrowotnej, o których mowa w Traktacie. Główne zagadnienia, których dotyczy projekt, to rzadkie choroby, standardy jakości i bezpieczeństwa, zwrot kosztów oraz procedury uprzedniej zgody i płatności z góry, rola punktów kontaktowych jako "pojedynczych okienek”, wyłączne kompetencje państw członkowskich w zakresie "koszyka świadczeń zdrowotnych” i wyborów etycznych w kwestiach zdrowotnych, a także e-zdrowie i współpraca między państwami członkowskimi. W zaleceniu wyjaśnia się także prawa pacjentów zgodnie z orzeczeniami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości oraz zwiększa się ogólną pewność prawną w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej. Celem jest ułatwienie dostępu do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o dobrej jakości, przy zapewnieniu zwrotu kosztów, oraz wspieranie współpracy między państwami członkowskimi w zakresie opieki zdrowotnej. Liam Aylward Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ to prawda, że obecnie panuje szczególna niepewność w zakresie kwestii związanych z dostępem do opieki, lekarstwami i zwrotem kosztów w przypadku transgranicznej opieki zdrowotnej. Chociaż nie należy wzmagać presji na krajowe systemy opieki zdrowotnej czy zwiększać nierówności w tych systemach, to pacjenci muszą mieć prawo i wybór, umożliwiające im korzystanie z transgranicznej opieki zdrowotnej, i muszą mieć informacje o tych prawach. Trzeba zlikwidować utrzymującą się niepewność prawną dotyczącą prawa do transgranicznej opieki zdrowotnej i zwrotu kosztów oraz zapewnić pacjentom dokładną i jasną informację dotyczącą tego, kiedy i w jaki sposób obejmuje to leczenie w innych państwach członkowskich. Z zadowoleniem przyjmuję treść przedmiotowego sprawozdania w zakresie ustanowienia we wszystkich państwach członkowskich punktów kontaktowych, których zadaniem byłoby informowanie pacjentów o dostępnej terapii, sposobach wnioskowania o transgraniczną opiekę zdrowotną oraz składania skarg i odwołań. Zigmantas Balčytis Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego ważnego dokumentu. Obywatele Unii Europejskiej oczekują od swoich państw członkowskich zapewnienia bezpiecznej i wydajnej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Same państwa członkowskie mają właściwości w zakresie swoich systemów opieki zdrowotnej, dlatego istnieje dość zróżnicowana dostępność i jakość. Pacjenci nie zawsze mogą uzyskać odpowiednie leczenie w swoim państwie członkowskim, co jest zasadniczo sprzeczne ze swobodami gwarantowanymi w Traktacie UE. Nadal trzeba też rozstrzygnąć kwestię uznawania recept w Unii, która powoduje duże problemy dla podróżnych. Nie sądzę, aby swobodne przemieszczanie się pacjentów i prawo wyboru opieki w innym państwie członkowskim, miały być zachętą do turystyki zdrowotnej. Uważam, że dla państw członkowskich może to być korzystny sygnał, by podjąć właściwe reformy w zakresie usług zdrowotnych i zapewnić ich możliwie jak największą różnorodność i najwyższą jakość, by - w razie konieczności - pacjenci mogli uzyskać leczenie w innym państwie członkowskim. Regina Bastos Dyrektywa w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej jest niezwykle istotnym krokiem na rzecz mobilności pacjentów w Unii Europejskiej. Jej celem jest wyjaśnienie i ułatwienie dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej o dobrej jakości oraz praw pacjenta do uzyskania zwrotu kosztów od państwa członkowskiego ubezpieczenia, wspiera zatem również współpracę między państwami członkowskimi. Ponadto istnieją wyraźne korzyści dla pacjentów, zwłaszcza cierpiących na rzadkie i skomplikowane schorzenia, ponieważ możliwe będzie ich diagnozowanie i leczenie w najodpowiedniejszym państwie członkowskim. Taka mobilność umożliwi też wszystkim pacjentom ominięcie krajowych list oczekujących zgodnie z prawem, i skorzystanie z usług zdrowotnych oferowanych w innych krajach UE. Przedmiotowa dyrektywa da wszystkim pacjentom szansę skorzystania z szeregu praw, które zostały już uznane przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. To niewątpliwie postęp w procesie integracji europejskiej w zakresie wzmacniania solidarności oraz w odniesieniu do Europy, która koncentruje się na swoich obywatelach. Z wymienionych przyczyn głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. George Becali Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania i chciałbym podziękować sprawozdawczyni za wykonaną przez nią pracę oraz za jej sugestie. Popieram koncepcję, zgodnie z którą pacjenci powinni dokonywać wyboru opierając się na swoich potrzebach, a nie środkach finansowych, z pełną świadomością faktów, a nie pod presją. Mobilność pacjentów zamiast krajowych list oczekujących to pilny problem dla obywateli europejskich, ale zwłaszcza dla mieszkańców nowych państw członkowskich, w tym Rumunii. Głosowałem też za koncepcją ustanowienia dla pacjentów uproszczonego systemu uprzedniej zgody. Jean-Luc Bennahmias Coraz większa liczba Europejczyków poszukuje opieki zdrowotnej poza swoim państwem członkowskim, ale zbyt często robią to bez uprzedniej wiedzy, jakie prawa przysługują im w tej dziedzinie. Ludzie muszą pokonywać przeszkody, by uzyskać zwrot kosztów leczenia otrzymanego za granicą, a bardzo trudno jest im znaleźć potrzebną informację. W trakcie tej pierwszej sesji miesięcznej w 2011 roku przyjęliśmy dyrektywę, w której wyjaśnia się prawa pacjentów europejskich, decydujących się na poszukiwanie leczenia za granicą. Przyjęty znaczną większością głosów tekst zapewnia pacjentom możliwość uzyskania zwrotu kosztów leczenia otrzymanego w innym państwie członkowskim. To dobra wiadomość dla tych wszystkich pacjentów, którzy znajdują się na długich listach oczekujących i mają problemy z uzyskaniem leczenia w swoim państwie członkowskim. Zwiększenie mobilności pacjentów jako sposób poprawy leczenia pacjentów europejskich - oto nasz cel! Innym efektem będzie nawiązanie ściślejszej współpracy w zakresie chorób rzadkich, aby poprawić leczenie pacjentów wymagających wysoko wyspecjalizowanej opieki zdrowotnej. Vilija Blinkevičiūt Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ celem tego wniosku dotyczącego dyrektywy jest zapewnienie wszystkim pacjentom prawa i możliwości jak najszybszego uzyskania najważniejszych usług medycznych w innym państwie członkowskim. Ponadto jasno określa się w nim przypadki, w których można skorzystać z tych usług, ponieważ obecnie zasady dotyczące zwrotu kosztów tych usług nie zawsze są jasne i zrozumiałe. Chciałabym podkreślić, że przedmiotowa dyrektywa powinna dotyczyć wszystkich pacjentów - nie tylko najlepiej poinformowanych czy najzamożniejszych - i powinna zapewnić bezpieczeństwo wszystkich pacjentów. Już w trakcie pierwszego czytania Parlament poparł przedmiotową dyrektywę, ale Rada nie uwzględniła wszystkich poprawek Parlamentu. Na przykład Rada zignorowała niezwykle istotną kwestię leczenia rzadkich schorzeń. Jednakże około 25 milionów Europejczyków cierpi na rzadkie schorzenia, dlatego należy im dać szansę uzyskania opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim. Ponadto zgadzam się ze stanowiskiem Parlamentu, że dla uniknięcia dyskryminacji osób o niższych dochodach państwo członkowskie pochodzenia powinno bezpośrednio zapłacić szpitalowi świadczącemu opiekę w innym państwie członkowskim, bez zobowiązywania obywatela do uiszczenia zapłaty z góry, a przynajmniej wszelkie koszty poniesione przez pacjenta powinny być natychmiast zwracane. Równie istotne jest utrzymywanie przez każde państwo członkowskie punktów kontaktowych, które dostarczałyby pacjentom wszelkich potrzebnych informacji, na przykład w zakresie dostępności opieki zdrowotnej, procedur i wymaganej dokumentacji. Jan Březina Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Grossetête, ponieważ za jego pośrednictwem likwiduje się niepewność, która przez wiele lat utrzymywała się w zakresie płatności kosztów i powiązaną z tym kwestią dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej. Jak dotąd to lepiej poinformowani lub bardziej zdeterminowani pacjenci korzystali z zalet transgranicznej opieki zdrowotnej, obecnie taka możliwość otwiera się przed wszystkimi innymi. Zgadzam się z warunkową płatnością kosztów w oparciu o uprzednią zgodę w uzasadnionych i szczegółowo określonych przypadkach, kiedy transgraniczna opieka zdrowotna obejmuje pobyt pacjenta przez przynajmniej jedną noc w szpitalu oraz wymaga wysoko wyspecjalizowanego lub kosztownego sprzętu medycznego, lub kiedy istnieje szczególne niebezpieczeństwo dla pacjenta lub całości społeczeństwa. Uważam, że w takich przypadkach uprzednia zgoda jest instrumentem zapobiegania nadmiernej turystyce medycznej. Zwiększenie turystyki medycznej nie wpłynie dobrze na wiele europejskich systemów opieki zdrowotnej. Jednakże jeżeli pacjent ma do wyboru bezzasadnie długie listy oczekujących w swoim kraju, nie powinniśmy być zaskoczeni, jeżeli będzie chciał się udać w miejsce, gdzie uzyska szybszą, a prawdopodobnie także lepszą jakościowo opiekę zdrowotną. W krajach będących celem podróży większej liczby obcokrajowców w poszukiwaniu leczenia i operacji medycznych istnieje jednak ryzyko, że krajowi pacjenci będą leczeni dopiero po zaspokojeniu popytu ze strony pacjentów zagranicznych. Maria Da Graça Carvalho W przedmiotowej dyrektywie ustanawia się przepisy ułatwiające dostęp do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości oraz wspierające współpracę w zakresie opieki zdrowotnej między państwami członkowskimi, przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu krajowych kompetencji. Znalazły się w niej podstawowe wspólne wartości, takie jak uniwersalność, dostęp do opieki zdrowotnej o wysokiej jakości, sprawiedliwość i solidarność. Przynosi ona pacjentom oczywiste korzyści, szczególnie osobom cierpiącym na choroby rzadkie i chroniczne, ponieważ będą mogły skorzystać z centrów wiedzy specjalistycznej w zakresie swojego schorzenia oraz uzyskać do nich dostęp. Przedmiotowa dyrektywa to jeszcze jeden przykład Europy służącej Europejczykom, ponieważ umożliwia im dokonanie wyboru instytucji, która zapewni właściwą opiekę zdrowotną, bez względu na to, w którym kraju europejskim się znajduje. Carlos Coelho Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie bezpiecznej i wydajnej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości, której potrzebują ich obywatele. Z tego względu przedmiotowa dyrektywa nie może podważać prawa państw członkowskich do decydowania o najwłaściwszej formie opieki zdrowotnej. Żyjemy w obszarze wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, w którym Europejczycy mają prawo do swobodnego przemieszczania się. Oznacza to, że stworzenie jasnych przepisów prawa w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii kosztów opieki zdrowotnej ponoszonych w innym państwie członkowskim. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przedmiotowa dyrektywa zapewnia obywatelom europejskim lepsze gwarancje, umożliwiając im skorzystanie z potrzebnej opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim i uzyskanie zwrotu kosztów do wysokości określonej w ich systemie krajowym. Należy stworzyć uproszczony system uprzedniej zgody w przypadku opieki szpitalnej, który nie stanowiłby bariery dla pacjentów otrzymujących bezpieczną opiekę zdrowotną o wysokiej jakości. Przedmiotowa dyrektywa to niezwykle istotny pierwszy krok ku zapewnieniu pacjentom mobilności w UE, ponieważ istnienie standardowych zasad minimalnych jest lepszym rozwiązaniem, niż odwoływanie się do orzeczeń sądowych w każdym przypadku z osobna. Lara Comi Cieszę się z przyjęcia dyrektywy, której celem jest ustanowienie nowych przepisów w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej. Za pomocą nowego prawa Unia Europejska robi ważny krok naprzód. Nie tylko ułatwią one świadczenie opieki zdrowotnej, zwłaszcza w regionach przygranicznych, oraz zwiększą możliwości uzyskania leczenia przez obywateli UE; dzięki zachęcaniu do badań, wynikającemu ze współpracy między państwami członkowskimi będą też wspierać ogólny postęp w opiece zdrowotnej. Ze szczególnym zadowoleniem przyjmuję ustanowienie przepisów służących wzmocnieniu współpracy w przypadku chorób rzadkich. Umożliwią one osobom, które na nie cierpią, wykorzystanie zalet wynikających ze ściślejszej współpracy w zakresie opieki zdrowotnej między państwami członkowskimi. Co więcej, uzależnienie wymogów w zakresie zwrotu kosztów od uwarunkowań leczenia i kosztów ponoszonych przez system opieki zdrowotnej w państwie pochodzenia pacjenta oraz uprzednia zgoda na leczenie wymagające hospitalizacji to zabezpieczenia, służące zagwarantowaniu stabilności krajowych usług zdrowotnych. Z tego względu dyrektywa pozwala dokonać znacznego postępu w zakresie poprawy usług zdrowotnych poprzez odpowiednie wyważenie potrzeb państw członkowskich, odpowiedzialnych za świadczenie usług opieki zdrowotnej, i potrzeb obywateli, którzy są najważniejszymi beneficjentami tych usług. Corina Creţu Projekt rezolucji legislacyjnej w sprawie stanowiska Rady z pierwszego czytania dotyczącego przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej to ważny dokument, a jego przyjęcie będzie oznaczało istotny krok naprzód ze społecznego punktu widzenia. Możliwość leczenia obywateli europejskich w dowolnym miejscu w UE zmusi państwa, w których system opieki zdrowotnej znajduje się w nie najlepszym stanie, do zmiany ich priorytetów i poświęcenia należytej uwagi temu zagadnieniu. Analogicznie przedmiotowa szansa sprawi, że różne systemy będą ze sobą bezpośrednio konkurować, zmuszając je do rozwoju i poświęcenia odpowiedniej uwagi oczekiwaniom i potrzebom pacjentów. Jednocześnie będzie stanowić zachętę do powstania transgranicznych centrów doskonalenia medycyny, pełniących także rolę centrów kształcenia i szkolenia specjalistycznego dla studentów i lekarzy. Vasilica Viorica Dăncilă Moim zdaniem zawarcie w dyrektywie dotyczącej płatności za usługi zdrowotne świadczone za granicą wymogu opracowania listy konkretnych kryteriów i warunków, za pomocą których władze krajowe mogłyby uzasadnić swoją odmowę udzielenia zgody na leczenie pacjenta za granicą, jest korzystnym rozwiązaniem. W tych warunkach należy wziąć pod uwagę ewentualne zagrożenia dla pacjenta czy całego społeczeństwa w sytuacji, kiedy pojawia się szereg takich wniosków. Mam nadzieję, że Rada również wyrazi zgodę na przedmiotową dyrektywę, by dla dobra pacjentów mogła ona wejść w życie jak najszybciej. Proinsias De Rossa na piśmie - Popieram przedmiotowy wniosek dotyczący transgranicznej opieki zdrowotnej. Opieka zdrowotna nigdy nie powinna być traktowana jako komercyjna usługa rynkowa. Celem przedmiotowej inicjatywy jest zapewnienie, by pacjenci poszukujący opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim niż ich kraj zamieszkania, nie napotykali na niepotrzebne bariery. Służy ona także wdrożeniu wielu orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Ponadto dąży się w niej do zapewnienia jasności w zakresie praw pacjentów do uzyskania zwrotu kosztów od swojego kraju zamieszkania. Przy świadczeniu bezpiecznej i wydajnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości należy zapewnić właściwą równowagę między prawem pacjentów w UE do poszukiwania leczenia za granicą a możliwościami krajowych systemów ochrony zdrowia i krajowych priorytetów w tej dziedzinie. W przedmiotowej dyrektywie wyjaśnia się zasady zwrotu kosztów leczenia, które pacjent otrzymał w innym państwie członkowskim, oraz zapewnia się dobre funkcjonowanie i równowagę finansową krajowych systemów opieki zdrowotnej. Ważne, by państwa członkowskie mogły podjąć decyzję o ustanowieniu ściśle zdefiniowanego systemu uprzedniej zgody na zwrot kosztów opieki szpitalnej i specjalistycznej. Marielle De Sarnez Proponując system, w którym priorytetem będą potrzeby pacjentów, wysyłamy naszym współobywatelom wyraźny sygnał. Parlament Europejski utrzymał zjednoczone i zdecydowane stanowisko w odniesieniu do tego faktycznego uznania potrzeb pacjentów w Europie, stanowiącego pierwszy krok ku wzmocnieniu ich prawa dostępu w Europie do bezpiecznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Na mocy nowych przepisów obywatele europejscy będą mogli uzyskać zwrot kosztów leczenia otrzymanego w innym państwie członkowskim, jeżeli w normalnych warunkach byliby uprawnieni do takiego rodzaju i kosztów leczenia w swoim kraju. Władze będą miały prawo ustanowienia wymogu uzyskania przez pacjentów uprzedniej zgody w przypadku leczenia wymagającego nocnego pobytu w szpitalu lub wyspecjalizowanej opieki zdrowotnej, a każda odmowa będzie musiała być jasno uzasadniona. Korzystanie z zagranicznej opieki zdrowotnej może być korzystne zwłaszcza dla pacjentów znajdujących się na długich listach oczekujących lub osób, które nie są w stanie znaleźć wyspecjalizowanej opieki zdrowotnej. Obecnie musimy zapewnić odpowiedni nadzór nad wdrażaniem przedmiotowej dyrektywy oraz wynikające z niej prawdziwe efekty w zakresie opieki zdrowotnej dla dobra pacjentów w Europie. Anne Delvaux Kwestia transgranicznej opieki zdrowotnej była przedmiotem przedłużających się negocjacji, ponieważ oburzenie wzbudziło związane z poprzednim projektem zagrożenie powstania opieki zdrowotnej dwu prędkości, w której szczególnie wspierałoby się turystykę medyczną dla zamożniejszych pacjentów, a która byłaby szkodliwa dla tych państw członkowskich, które nie były w stanie zaplanować świadczenia opieki zdrowotnej na podstawie popytu uzależnionego od oferowanej jakości... Przyjęty przez nas w środę tekst ma zdecydowanie bardziej konsensualny charakter. Umożliwia pacjentom europejskim skorzystanie z leczenia niedostępnego w ich krajach lub w przypadku którego istnieją bardzo długie listy oczekujących. Koszt leczenia otrzymanego w innym państwie członkowskim podlega zwrotowi ze strony państwa ubezpieczenia pacjenta, ale jedynie do wysokości kwoty, którą by wypłacono w przypadku analogicznego leczenia... Pacjenci będą musieli uzyskać uprzednią zgodę w przypadku niektórych rodzajów wyspecjalizowanego leczenia lub wymagającego nocnego pobytu w szpitalu. Każda odmowa przyznania zgody będzie jednak musiała być uzasadniona. To jeszcze jeden krok na rzecz konkretniejszej Europy zdrowia. Możemy się z tego jedynie cieszyć. Robert Dušek W zakresie dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej dominuje ogólny brak świadomości i aprioryczna postawa odrzucenia. W ramach swobód UE każdy obywatel powinien co do zasady mieć możliwość skorzystania z usług opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim, jeżeli stosowane tam leczenie jest lepsze jakościowo lub szybsze, a gdzie samodzielnie płaci za swoje leczenie czy terapię. Dlatego kwestią priorytetową jest umożliwienie obywatelom dostępu do opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim. Pomimo trwania tej debaty od wielu lat nie byliśmy w stanie osiągnąć rozsądnego postępu. Uzyskanie leczenia w innym państwie członkowskim jest możliwe wyłącznie w nagłych przypadkach. Dlatego niemożliwe jest planowanie opieki medycznej i leczenia w innym państwie członkowskim. Zawsze obowiązuje wymóg posiadania ubezpieczenia zdrowotnego w danym państwie, które mogą uzyskać oczywiście wyłącznie obywatele UE mieszkający na stałe w danym kraju. To oczywiście pozbawione sensu, ponieważ żaden obywatel nie może uczestniczyć w systemach ubezpieczeń zdrowotnych w więcej niż jednym kraju UE, skoro może mieć tylko jeden stały adres, i będzie to kraj jego stałego zamieszkania. Z tego względu za pomocą prawa uniemożliwiamy obywatelom UE inwestowanie w większym stopniu w swoje zdrowie i leczenie, nawet jeżeli podejmują oni takie próby. Zalecenie stanowi przynajmniej mały kroczek we właściwym kierunku, dlatego zagłosuję za jego przyjęciem. José Manuel Fernandes Za pomocą przedmiotowego wniosku wyjaśnia się i ułatwia dostęp do transgranicznej opieki zdrowotnej oraz korzystanie z prawa do zwrotu kosztów ze strony państwa członkowskiego ubezpieczenia, umożliwiając wszystkim pacjentom w UE skorzystanie z opieki zdrowotnej w innych państwach członkowskich. W rzeczywistości te prawa zostały już potwierdzone przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. To krok naprzód w procesie integracji europejskiej oraz wzmacniania solidarności, wraz ze skróceniem list oczekujących, poprawą jakości opieki zdrowotnej oraz zachętą na rzecz badań naukowych. Priorytetem są choroby rzadkie, a obecnie możliwe będzie prowadzenie diagnozowania i leczenia w najwłaściwszym ku temu państwie członkowskim. Przedmiotowa dyrektywa służy interesom wszystkich Europejczyków potrzebujących opieki zdrowotnej. Dlatego minister zdrowia Portugalii zdecydowanie się myli twierdząc, że to szansa dla lepiej wykształconych i zamożniejszych obywateli: właśnie z tym mamy do czynienia obecnie, bez dyrektywy. Portugalia dysponuje doskonałą opieką zdrowotną i nie może pozostać na uboczu tego ważnego projektu: nasz kraj musi wykorzystać tę dyrektywę w celu dalszej modernizacji i podjęcia konkurencji w zakresie możliwości świadczenia usług w tej dziedzinie wszystkim Europejczykom, którzy ich potrzebują. Carlo Fidanza Z zadowoleniem przyjmuję nowy akt prawny regulujący prawa pacjentów do leczenia w innym państwie członkowskim UE. Po raz kolejny fundamentalne znaczenie miała praca Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), we współpracy z innymi grupami politycznymi. Zatwierdzenie sprawozdania naszej francuskiej koleżanki, pani poseł Grossetête, jest efektem długich negocjacji z Radą, pozwalających dokonać znacznego postępu w dziedzinie, w której istniejące przepisy były niewystarczające. Zgodnie z nowym prawem, dotyczącym wyłącznie osób decydujących się na leczenie za granicą, obywatele UE mogą uzyskać zwrot kosztów leczenia otrzymanego w innym państwie członkowskim pod warunkiem, że system opieki zdrowotnej w ich państwie członkowskim ubezpieczenia obejmuje takie leczenie i związane z nim koszty. To wszystko ma szczególne znaczenie w przypadkach, kiedy dążenie do uzyskania opieki zdrowotnej za granicą może być najkorzystniejszym rozwiązaniem dla pacjentów, którzy znajdują się na długich listach oczekujących lub nie mogą znaleźć wyspecjalizowanej opieki. Ilda Figueiredo Głosowaliśmy za odrzuceniem dyrektywy w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, nawet pomimo wprowadzenia pewnych poprawek do pierwotnego tekstu. Ostateczny tekst jest wynikiem kompromisu z większością w Radzie, dającego państwom członkowskim 30 miesięcy na dokonanie jego transpozycji. Nasz głos sprzeciwu jest rezultatem zastosowania do usług zdrowotnych zasady swobody przepływu osób, bez uwzględnienia ich cech szczególnych, w tym konieczności istnienia publicznych krajowych systemów opieki zdrowotnej, których najważniejszym zadaniem w każdym kraju jest zaspokajanie potrzeb jego obywateli. Powinniśmy pamiętać, że przedmiotowy wniosek Komisji został przedłożony po wyrażeniu przez Parlament w 2007 roku sprzeciwu wobec włączenia usług zdrowotnych do dyrektywy w sprawie usług na rynku wewnętrznym, z uwagi na ogromne wysiłki robotników i obywateli, którym udało się wygrać z częścią niesławnego projektu dyrektywy Bolkesteina. Jednakże ostateczna decyzja Parlamentu, przeciwko której zawsze występowaliśmy, obejmuje szereg ustępstw, umożliwiających każdemu państwu członkowskiemu, które tego zapragnie, wykorzystanie pewnych mechanizmów ochrony swoich usług publicznych. Dlatego, choć może to utrudnić dostęp do usług zdrowotnych, zwłaszcza osobom, które nie są w stanie skorzystać z prywatnej służby zdrowia lub nie mogą sobie pozwolić na wyjazd za granicę, praktyczne konsekwencje jej wdrożenia nadal będą uzależnione od decyzji portugalskiego parlamentu i rządu. Lorenzo Fontana Niezwykle istotne znaczenie ma poprawa sytuacji w zakresie prawa obywateli do otrzymania opieki zdrowotnej, kiedy przebywają w innym państwie członkowskim. Mam nadzieję, że nie potwierdzą się obawy dotyczące nadmiernego ingerowania przez prawodawstwo europejskie w prawo państw członkowskich. Uważam jednak, że dobrym rozwiązaniem dla pacjentów jest szansa skorzystania z prawa do leczenia w innym państwie członkowskim i uzyskania zwrotu kosztów do wysokości maksymalnej kwoty dopuszczalnej w ich własnym systemie opieki zdrowotnej. Dlatego zdecydowałem się poprzeć zalecenie pani poseł Grossetête. Pat the Cope Gallagher Popieram prawo pacjentów do korzystania z niezbędnego leczenia w innym kraju europejskim, niż ich kraj zamieszkania. Każdy obywatel Irlandii, a w istocie każdy obywatel Europy ma prawo wyjazdu do innego kraju Unii Europejskiej w celu uzyskania leczenia. Nie jestem zwolennikiem turystyki medycznej, ale popieram system pomagający emerytom żyjącym za granicą oraz osobom cierpiącym na rzadkie i nietypowe schorzenia. Elisabetta Gardini W trakcie poprzednich debat na forum komisji parlamentarnej często powtarzano, że celem przedmiotowej dyrektywy nie jest wspieranie turystyki medycznej, lecz ustanowienie jasnych przepisów w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej. Ważne, by leczenie otrzymane w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie ubezpieczenia danego pacjenta opierało się na sprawdzonych, obiektywnych potrzebach, aby uniknąć obciążania krajowych systemów opieki zdrowotnej nadmiernymi kosztami, które w nieunikniony sposób negatywnie wpływałyby na ich wydajność. Uczyniono krok naprzód w zakresie rzadkich chorób: pacjenci będą mieli łatwiejszy dostęp do wysoko wyspecjalizowanego leczenia i możliwość zwrócenia się o wizytę u specjalisty w innym państwie członkowskim. Z tego względu za istotne uważam ustanowienie krajowych punktów kontaktowych, których zadaniem byłoby zapewnienie pacjentom pełnej informacji w zakresie leczenia dostępnego w innych krajach oraz sposobów uzyskania dostępu i zwrotu kosztów leczenia za granicą. Chciałabym wreszcie podkreślić, że pod żadnym pozorem nie wolno podważać wyłącznych kompetencji państw członkowskich w zakresie dostępnych rodzajów leczenia czy wyborów etycznych w dziedzinie opieki zdrowotnej. Lidia Joanna Geringer de Oedenberg Dyrektywa o transgranicznej opiece zdrowotnej jest bardzo istotnym, nowym instrumentem prawnym, który w znaczący sposób może poprawić sytuację pacjentów w Unii Europejskiej. Dzisiaj pacjenci chcący skorzystać z usług medycznych w innym niż własny kraju, napotykają wiele przeszkód administracyjnych i finansowych. W rezultacie na luksus leczenia za granicą mogą sobie pozwolić jedynie najbardziej zamożne osoby. Odpowiadając na te problemy, projekt dyrektywy zakłada maksymalne uproszczenie procedur administracyjnych, np. dzięki ograniczeniu obowiązku uprzedniej autoryzacji leczenia ze strony narodowego organu ochrony zdrowia, oraz zapewnieniu lepszej wymiany informacji o usługach medycznych w innych państwach poprzez stworzenie krajowych punktów kontaktowych. Nie chodzi tu, jak zarzucają niektórzy, o promowanie "turystyki zdrowotnej”, ale o zapewnienie prawa do pewnej i wysokiej jakości opieki w sytuacji, gdy jest ona konieczna. Uważam również, że w dłuższym okresie dyrektywa może się przyczynić do wyrównania poziomu usług medycznych w poszczególnych krajach UE. Rozpatrując projekt dyrektywy musimy mieć na uwadze przede wszystkim dobro pacjenta. Rolą prawodawców jest przyjmowanie takiego prawa, które będzie minimalizować formalności związane z dostępem do lekarza i umożliwi chorym obywatelom szeroki wybór usług medycznych. Dlatego gorąco popieram projekt dyrektywy o transgranicznych usługach medycznych i liczę, że trwające już 7 lat negocjacje zakończą się porozumieniem z Radą. Robert Goebbels W końcu zagłosowałem za przyjęciem dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej. Kompromis między Parlamentem a Radą jest dopuszczalny, zwłaszcza z uwagi na fakt, że uwzględnia się w nim prawo państw do podjęcia działań służących zagwarantowaniu równowagi finansowej ich systemów zabezpieczenia społecznego, również za pomocą systemu uprzedniej zgody na zwrot kosztów leczenia szpitalnego otrzymanego w innym państwie członkowskim. To uniemożliwi wszelką turystykę medyczną. Poprzednia Komisja myliła się sądząc, że opieka zdrowotna to jeszcze jedna usługa komercyjna. Niektórzy posłowie do PE mylą się, kiedy twierdzą, że "obecnie Europa zdrowia stała się rzeczywistością”. Najlepsze terapie nigdy nie będą dostępne dla zwykłego obywatela, ale będą zależeć od znajomości, a zwłaszcza od grubego portfela. Tak niestety wygląda rzeczywistość, której dyrektywa nie jest w stanie zatuszować. Louis Grech na piśmie - Z zadowoleniem przyjmuję sprawozdanie pani poseł Grossetête w sprawie przyjęcia dyrektywy dotyczącej stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Dzisiejsze głosowanie przybliżyło nas o krok do kodyfikacji praw pacjentów w prawie europejskim. Po wejściu dyrektywy w życie trzeba zapewnić, by pacjenci nie byli skazani na ponoszenie kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej, a zwrot kosztów następował w sposób terminowy, korzystny i płynny. Wysoka jakość, sprawiedliwość, solidarność i uniwersalność w opiece zdrowotnej muszą pozostać naczelnymi zasadami na etapie transpozycji i wdrażania w różnych państwach członkowskich. Ponadto rządy powinny opracować publiczne harmonogramy i plany działania w zakresie monitorowania i zapewnienia takiego wdrażania. Wreszcie, jeżeli ta dyrektywa ma być naprawdę skuteczna, Komisja musi monitorować i nadzorować koordynację między państwem członkowskim ubezpieczenia a państwem członkowskim leczenia oraz zapewnić, by nie pojawiły się żadne nierówności i różnice w dostępie pacjentów do transgranicznej opieki i leczenia. Nathalie Griesbeck Jestem szczególnie wyczulona na te zagadnienia jako osoba pochodząca z tego regionu Francji, który jako jedyny ma granicę z trzema innymi państwami członkowskimi UE i który stanowi okręg wyborczy szczególnie zainteresowany kwestiami transgranicznymi. W istocie, granice nadal zbyt często stanowią bariery dla codziennego życia transgranicznego. Europa opiera się na zasadzie swobodnego przepływu osób; ta wolność, ta mobilność obywateli musi odnosić się również do pacjentów. Z tego względu to oczywiste, że kwestia transgranicznej opieki zdrowotnej ma kluczowe znaczenie. Właśnie dlatego w zdecydowany sposób zagłosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania dotyczącego praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Niniejszy tekst umożliwi pacjentom łatwiejsze korzystanie z leczenia w innym państwie członkowskim. Przede wszystkim wyjaśnia się w nim stosowane zasady; pacjenci uzyskają dostęp do szerszej informacji (w szczególności za pośrednictwem punktów kontaktowych) o swoich prawach czy zwrocie kosztów. Z tego względu to decydujący i konkretny krok, który zapewni wartość dodaną w budowie Europy społecznej i prawdziwej Europy zdrowia. Mathieu Grosch Z zadowoleniem przyjmuję dyrektywę dotyczącą praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Dla ściślejszego zbliżenia Europy kluczowym wymogiem jest świadczenie usług opieki zdrowotnej w możliwie jak najkrótszym czasie oraz z jasnym ukierunkowaniem na pacjenta, z których można skorzystać również w innych państwach członkowskich. Transgraniczna opieka zdrowotna stanowi codzienną rzeczywistość w regionach przygranicznych, na przykład takich jak ten, z którego pochodzę. W tym kontekście bardzo się cieszę, że pojawi się szansa łatwiejszego dostępu do solidnej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości oraz uzyskania zwrotu kosztów. Szczególnie popieram zapewnienie wartości dodanej dla pacjentów znajdujących się na listach oczekujących. Te nowe uregulowania umożliwią im szybsze leczenie w innym państwie członkowskim zamiast czekania na długiej liście do leczenia w swoim kraju. To prawda, że ustanowienie przepisów dotyczących odmowy udzielenia uprzedniej zgody jest rozsądnym rozwiązaniem wyjaśniającym sytuację. Nadal jednak niewyjaśnione pozostają niektóre problemy związane z transgraniczną opieką zdrowotną, w szczególności w przypadku osób przez długi czas dojeżdżających do pracy za granicą, którzy po przejściu na emeryturę nie będą mieli dostępu lub będą mieli ograniczony dostęp do ważnych dla siebie usług w kraju, w którym poprzednio pracowali. Sylvie Guillaume Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego tekstu, w którym ostatecznie udało się uniknąć przekształcenia opieki zdrowotnej w jeszcze jeden towar. Ponadto chciałabym podziękować prezydencji hiszpańskiej za to i za poparcie ponownego ustanowienia systemu uprzedniej zgody w przypadku opieki transgranicznej i wyspecjalizowanej. Tak, Unia Europejska wspiera mobilność swoich obywateli i ma obowiązek stanowić prawa w zakresie usług opieki zdrowotnej. Musimy jednak zapewnić, by zdrowie pozostało dobrem publicznym dostępnym dla wszystkich i w możliwie jak najlepszych warunkach, a nie stało się źródłem wzrostu, będącym przyczyną konfliktu między krajowymi systemami opieki zdrowotnej i zabezpieczenia społecznego. Małgorzata Handzlik Dyrektywa o prawach pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej to ważny krok w znoszeniu barier, na które do tej pory napotykali pacjenci krajów członkowskich UE. Ma ona przede wszystkim ułatwić Europejczykom dostęp do opieki zdrowotnej na terenie innego państwa członkowskiego UE, w szczególności, jeśli chodzi o dostęp do usług trudno dostępnych w jego kraju. Jest to szczególnie dobra wiadomość dla mieszkańców regionów przygranicznych, a przede wszystkim osób cierpiących na rzadkie choroby, potrzebujących leczenia specjalistycznego niedostępnego w ich kraju. Cieszy mnie również szereg zapisów zapewniających pacjentom wzajemne uznawanie recept, zniesienie konieczności dodatkowego ubezpieczenia za granicą oraz dostępu do kart medycznych. Istotna jest również idea stworzenia krajowych punktów konsultacyjnych, które informować będą pacjentów o ich prawach. Pacjenci powinni być bowiem kompleksowo informowani o procedurach dostępu do leczenia za granicą oraz refundacji kosztów takiego leczenia (będzie ona odbywała się po cenach, które obowiązują w kraju, w którym pacjent jest ubezpieczony). Wierzę, że wypracowane rozwiązania ułatwią pacjentom dostęp do bezpiecznej i gwarantującej wysoką jakość opieki medycznej w całej Unii Europejskiej. Ian Hudghton na piśmie - Kilka lat temu głosowałem za wyłączeniem opieki zdrowotnej z zakresu dyrektywy usługowej, a w pierwszym czytaniu przeciwko dyrektywie w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej. Wówczas można było wyraźnie zauważyć panującą w Komisji tendencję do traktowania opieki zdrowotnej jako jeszcze jednego towaru handlowego. Ja nie postrzegam opieki zdrowotnej w ten sposób - pacjenci nie powinni być traktowani niczym zwykli płacący konsumenci. Jednakże Rada w znacznym stopniu poprawiła projekt aktu prawnego, a w zakresie podstawy prawnej odstąpiła od podejścia związanego wyłącznie z rynkiem wewnętrznym. Z tego względu głosowałem za przyjęciem sprawozdania i jestem przekonany, że przysłuży się ono poprawie praw pacjentów w całej Europie. Juozas Imbrasas Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego dokumentu, ponieważ jego celem jest wzmocnienie praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Niestety, kwestie dostępu do opieki, zwrotu kosztów, czy też odpowiedzialności za nadzór kliniczny nad transgraniczną opieką zdrowotną wywołują obecnie zbyt dużą niepewność. Omawiana dyrektywa powinna umożliwić wszystkim pacjentom - nie tylko tym najlepiej poinformowanym czy też najzamożniejszym - skorzystanie z szeregu praw w zakresie opieki zdrowotnej, uznanych już przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Celem przedmiotowego dokumentu w żadnym razie nie jest popieranie transgranicznej opieki zdrowotnej jako takiej, ale umożliwienie świadczenia takiej opieki, pewnej i wysokiej jakości, w sytuacji gdy okaże się ona przydatna lub potrzebna. Dyrektywa powinna stwarzać pacjentom sposobność wynikającą z potrzeb, a nie środków, wyboru świadomego, a nie wyboru dokonanego pod przymusem. Ponadto zgadzam się ze stanowiskiem Parlamentu, iż - dla uniknięcia dyskryminacji osób o niższych dochodach - państwo członkowskie pochodzenia powinno zapłacić bezpośrednio zapewniającemu leczenie szpitalowi z innego państwa członkowskiego, bez konieczności regulowania rachunku z góry przez obywatela, a wszelkie koszty poniesione przez pacjenta powinny co najmniej być zwracane bezzwłocznie. Niezwykle istotne jest też ustanowienie przez każde państwo członkowskie krajowych centrów kontaktowych, dostarczających pacjentom wszelkich potrzebnych informacji, np. w zakresie dostępności opieki zdrowotnej, procedur i wymaganej dokumentacji. Filip Kaczmarek Szanowni Państwo! Głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Grossetête z kilku istotnych powodów. Dyrektywa o prawach pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej ma wiele atutów. Znosi bariery w leczeniu, zapewnia równy dostęp dla wszystkich do opieki zdrowotnej na terenie całej Unii, oznacza koniec dyskryminacji pacjentów, wprowadza wzajemne uznawanie recept, skraca czas oczekiwania na wizytę lekarską i znosi konieczności dodatkowego ubezpieczenia za granicą. Dodatkowym walorem dyrektywy jest to, że wprowadza szeroki dostęp do opieki medycznej dla osób cierpiących na rzadkie choroby oraz wyższe zwroty kosztów dla osób niepełnosprawnych. Dyrektywa przeciwstawia się turystyce medycznej w ten sposób, że zwrot kosztów leczenia będzie dokonywany do poziomu gwarantowanego w kraju ubezpieczenia, jeśli kwota jest niższa niż poziom gwarantowany, to nastąpi zwrot tylko faktycznie poniesionych kosztów. Wiele dyskusji wywołała tzw. autoryzacja. Wcześniejsza zgoda NFZ-u będzie wymagana tylko w przypadku leczenia szpitalnego oraz zastosowania kosztownych procedur medycznych. Wszystkie inne formy leczenia nie będą wymagały uprzedniej autoryzacji NFZ-u, pod warunkiem, że są one objęte tzw. koszykiem świadczeń gwarantowanych. Jeśli państwo członkowskie nie zezwala pacjentom na specjalistyczne leczenie na poziomie krajowym, dyrektywa nie tworzy żadnego nowego prawa pacjentom do otrzymania takiego leczenia za granicą oraz do otrzymania zwrotu kosztów. Ważny wyjątek stanowią przypadki osób z rzadkimi chorobami. Sandra Kalniete na piśmie - (LV) Dyrektywa dotycząca prawa obywateli Unii Europejskiej do otrzymania leczenia w każdym spośród 27 państw członkowskich to ważny krok ku lepszej ochronie zdrowia w Unii Europejskiej. Jest on szczególnie aktualny w obliczu powszechnej mobilności pracowników w UE. Po wejściu dyrektywy w życie pacjenci uzyskają obszerną informację dotyczącą nowych zasad, by obywatele mogli dowiedzieć się o dostępnych możliwościach i w pełni z nich skorzystać. Obywatele będą mogli uzyskać opiekę podstawową w każdym państwie członkowskim, a lekarze nie będą mogli odmówić leczenia. W dyrektywie zakłada się, że w przyszłości obywatele będą mieli możliwość dokonania wyboru, w którym państwie członkowskim chcą uzyskać planowane usługi medyczne. Będą jednak musieli uzyskać uprzednią zgodę od swojego kraju pochodzenia, ponieważ płatność za leczenie będzie dokonywana w wysokości obowiązującej w państwie zamieszkania pacjenta. Niemniej jednak to krok we właściwym kierunku, ponieważ zwiększy to dostępność usług medycznych. Powinniśmy pamiętać, że obywatele mają prawo skorzystać z leczenia w jednym z państw członkowskich, jeżeli takie usługi nie są dostępne w ich miejscu zamieszkania. Jest to szczególnie istotne w przypadku skomplikowanych lub rzadkich problemów zdrowotnych. Z tego względu wraz z moją grupą popieram dyrektywę, ponieważ stanowi ona ważny krok Parlamentu, który będzie miał korzystny wpływ na życie mieszkańców Europy. Giovanni La Via Poparłem zalecenia pani poseł Grossetête, ponieważ przedmiotowy wniosek dotyczący dyrektywy będzie korzystny dla obywateli europejskich. Nowe uregulowania dotyczące leczenia zakładają w istocie, że obywatele europejscy mogą uzyskać zwrot kosztów leczenia w innym państwie członkowskim, jeżeli byliby uprawnieni do leczenia opłacanego we własnym kraju. Ten wynik będzie korzystny dla pacjentów i pozwoli znacznie skrócić listy oczekujących, które czasami są nadmiernie długie. Nasze społeczeństwo jest coraz bardziej mobilne, a moim zdaniem obecnie bardziej niż kiedykolwiek wcześniej należy wesprzeć mobilność wśród obywateli Unii Europejskiej, w tym w niezwykle istotnych obszarach, jak na przykład w opiece zdrowotnej. Uważam też, że należy zwrócić uwagę na nowe przepisy dotyczące przeciwdziałania rzadkim schorzeniom, ponieważ ich celem jest wzmocnienie współpracy między państwami członkowskimi w celu zapewnienia pacjentom europejskim możliwości pełnego korzystania ze swojego prawa do leczenia. Elżbieta Katarzyna Łukacijewska Szanowni Państwo! Uważam dyrektywę dotyczącą praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej za sukces, dlatego głosowałam za przyjęciem jej przepisów. Zdrowie to najcenniejsze dobro, jakie posiadamy. Chcę, aby Europejczycy mieli dostęp do medycyny na najwyższym poziomie. Dyrektywa daje pacjentom szansę i nadzieję, wymusza kolejne reformy systemów opieki zdrowotnej. Dyrektywa otwiera europejskie szpitale i przychodnie między innymi dla polskich pacjentów. Jest potwierdzeniem, że Europa się buduje, że naszym priorytetem jest poprawa i promocja współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia między państwami członkowskimi UE. David Martin na piśmie - Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania z uwagi na to, że obecnie wyjaśniono, iż pacjenci brytyjscy będą mogli uzyskać za granicą wyłącznie państwową opiekę zdrowotną, do której byliby uprawnieni w ramach Narodowej Służby Zdrowia (NHS). Cieszę się z odrzucenia poprawek służących rozszerzeniu uprawnień poprzez zapewnienie dostępu do "wszystkich metod leczenia, które są wystarczająco sprawdzone przez międzynarodowe nauki medyczne” czy "równie skutecznej opieki zdrowotnej”. Obciążenie NHS z tytułu nieograniczonego korzystania z transgranicznej opieki zdrowotnej mogło być niewyobrażalnie wielkie. Jiří Maštálka Za pomocą przedłożonego dokumentu nawiązuje się do debaty, która toczyła się w Parlamencie Europejskim w poprzedniej kadencji. Faktyczny wniosek Komisji zawierał kilka niedociągnięć i zagrożeń, które mogły mieć niekorzystne skutki dla opieki nad konsumentami, a więc dla obywateli. Z zadowoleniem przyjmuję kompromis zawarty w poprawce nr 107, przede wszystkim ze względu na wzmocnienie gwarancji dla pacjentów przy świadczeniu transgranicznej opieki zdrowotnej, a także na podkreślenie korzystnej tendencji na rzecz większej świadomości pacjentów. Wreszcie, co nie najmniej ważne, za korzystne uważam zwrócenie w poprawce uwagi na odpowiedzialność państw członkowskich za zapewnienie bezpiecznej, skutecznej i dostępnej opieki o wysokiej jakości na swoim terytorium. Moim zdaniem istotne jest też określenie warunków, które zezwalają państwu członkowskiemu na odmowę udzielenia uprzedniej zgody. W poprawce znalazły się też korzystne działania na rzecz interoperacyjności oraz wsparcia współpracy w dziedzinie zapobiegania i diagnostyki. Véronique Mathieu W jaki sposób możemy zagwarantować podstawowe prawo wszystkich obywateli europejskich do przemieszczania się w naszym wspólnym obszarze bez zapewnienia im szansy łatwego leczenia w innym państwie członkowskim niż ich kraj zamieszkania? Przyjęcie przedmiotowego projektu dyrektywy wreszcie zapewni dodanie do tekstu prawnego mobilności pacjentów, elementu nierozerwalnie związanego z mobilnością obywateli. Chciałabym pogratulować naszej sprawozdawczyni osiągnięcia porozumienia z Radą w sprawie tego ważnego tekstu; na jego przyjęcie czekaliśmy już zbyt długo. Mam ogromną nadzieję, że transpozycja przedmiotowego prawodawstwa przez nasze państwa członkowskie w długim okresie umożliwi obywatelom europejskim uzyskanie prawdziwego dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Nuno Melo Kwestie dostępu do opieki, zwrotu kosztów, czy też odpowiedzialności za nadzór kliniczny nad transgraniczną opieką zdrowotną wywołują obecnie zbyt dużą niepewność większości Europejczyków. Omawiana dyrektywa powinna umożliwić wszystkim pacjentom - nie tylko tym najlepiej poinformowanym czy też najzamożniejszym - skorzystanie z szeregu praw w zakresie opieki zdrowotnej, które jednak uznał już Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niemniej jednak przedmiotowa dyrektywa nie zdejmuje z państw członkowskich odpowiedzialności za opiekę zdrowotną nad ich obywatelami. Dotyczy ona jedynie pacjentów i ich mobilności w ramach UE, a nie swobodnego przemieszczania się usługodawców. Andreas Mölzer Jeżeli listy oczekujących na operację w kraju pacjenta są zamknięte, to gwarancja poniesienia kosztów zagranicznego leczenia przez jego towarzystwo ubezpieczeń zdrowotnych będzie ogromnym ułatwieniem. Przedmiotowe przepisy pozwolą w ramach Unii Europejskiej na mobilność osób cierpiących na choroby chroniczne. Jednakże przedmiotowe przepisy będą skuteczne jedynie wówczas, jeżeli będzie można przy ich pomocy zagwarantować, iż nie rozwinie się turystyka medyczna, która wywarłaby dodatkową presję na znajdujące się już i tak w trudnej sytuacji towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych. Poza faktem, że niektóre dziedziny medycyny w krajach o wysokich standardach medycznych mogłyby szybko ulec przeładowaniu, istnieje również zagrożenie, że uboższe państwa członkowskie UE, które mniej inwestowały w opiekę zdrowotną, byłyby zmuszone do ponoszenia ogromnych kosztów. W tym kontekście nie możemy także pominąć, faktu, że nie funkcjonuje system, który pozwoliłby na zwroty kosztów między systemami zabezpieczeń społecznych w krajach UE, a z biegiem lat nagromadziły się długi w wysokości wielu milionów euro. Chociaż w teorii państwa członkowskie mogą wyłączyć niektóre rodzaje terapii, jeżeli obawiają się zagrożenia swojego systemu opieki zdrowotnej w wyniku napływu pacjentów z zewnątrz, to w praktyce nie będzie to takie łatwe. Nie udało się nam rozwiązać nawet obecnych problemów związanych ze zwrotem kosztów, a środki zapobiegania turystyce medycznej raczej nie będą skuteczne. Głosowałem przeciwko przyjęciu przedmiotowego projektu rezolucji, aby zapobiec gwałtownemu zwiększeniu kosztów zabezpieczenia społecznego. Rareş-Lucian Niculescu Głosowałem za przyjęciem sprawozdania przedstawionego przez panią poseł Grossetête, ponieważ zapewnienie dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej jest ogromnym osiągnięciem korzystnym dla obywateli europejskich. Wielu spośród naszych obywateli nie ma w państwie członkowskim, w którym zamieszkują, dostępu do opieki potrzebnej w przypadku nękających ich schorzeń. Właśnie dlatego musimy im dać szansę uzyskania tej opieki gdziekolwiek w Unii Europejskiej, a także szansę na uzyskanie zwrotu kosztów takiego leczenia. Wojciech Michał Olejniczak Dnia 19 stycznia 2011 r. Parlament Europejski przyjął dyrektywę o prawach pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej, która ma na celu uproszczenie zasad leczenia za granicą. Z zadowoleniem chciałbym zauważyć, że Parlament Europejski, jako współlegislator odegrał kluczową rolę w kształtowaniu jasnych i korzystnych dla pacjentów przepisów m.in. dotyczących zwrotu kosztów opieki medycznej w innym państwie. Przepisy dotyczące transgranicznej opieki zdrowotnej są tym bardziej ważne, że dotyczą każdego obywatela Unii Europejskiej. Nowa dyrektywa gwarantuje wzajemne uznawanie recept, łatwiejszy dostęp do informacji na temat leczenia za granicą, jak również zwiększa zasięg leczenia dla osób cierpiących na rzadkie choroby a osobom niepełnosprawnym możliwość wyższego zwrotu kosztów opieki medycznej. Parlament Europejski ma również swój udział w stworzeniu krajowych punktów kontaktowych w każdym państwie członkowskim, które będą udzielały wszelkich informacji dotyczących leczenia za granicą. Punkty te będą ze sobą ściśle współpracować. Na koniec chciałbym powiedzieć, że przyjęta dyrektywa jest bardzo potrzebna, ponieważ obecnie obowiązujące prawo w zakresie leczenia za granicą jest niejasne i skomplikowane, a uproszczenie tych kwestii jest bardzo istotne z punktu widzenia każdego członka Unii Europejskiej. Alfredo Pallone Głosowałem za przyjęciem zalecenia dotyczącego przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej, ponieważ moim zdaniem zapewnienie w całej Unii Europejskiej odpowiedniej opieki zdrowotnej, spełniającej standardy wysokiej jakości i bezpieczeństwa pacjentów, ma fundamentalne znaczenie. Po przyjęciu dyrektywy pacjenci będą musieli zwracać się o udzielenie uprzedniej zgody na skorzystanie z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim. Będzie to gwarancją jakości i bezpieczeństwa terapii i usług medycznych. Pacjenci będą mogli wówczas występować o zwrot kosztów swojego leczenia, oparty na poziomie kosztów zakładanym w przypadku takiej samej terapii w ich państwie członkowskim ubezpieczenia. Uzyskają też ochronę, leczenie i zwrot kosztów w przypadku wszelkich chorób rzadkich, których leczenie poprawi się dzięki współpracy badawczej państw członkowskich. Maria do Céu Patrão Neves Każde państwo członkowskie jest odpowiedzialne za zapewnienie opieki zdrowotnej swoim obywatelom. W dyrektywie ustanawia się przepisy ułatwiające dostęp do transgranicznej opieki zdrowotnej, która byłaby bezpieczna i miała wysoką jakość; wspiera się także współpracę medyczną między państwami członkowskimi przy jednoczesnym pełnym poszanowaniu kompetencji krajowych. Rozwój wysoko wyspecjalizowanej opieki zdrowotnej następował w sposób niesymetryczny, a w niektórych krajach powstawały centra doskonalenia medycznego dla chorób rzadkich lub chronicznych, które nie występują często w danym miejscu, ale wymagają specjalizacji. To niewątpliwie jedna z przesłanek wspierania swobodnego przemieszczania się w tej dziedzinie. Dyrektywa jest kolejnym przykładem Europy, która służy Europejczykom jednocześnie wspierając solidarność między jej obywatelami i zapewniając korzyści pacjentom, szczególnie cierpiącym na schorzenia rzadkie i chroniczne i mogącym zyskać dzięki dostępowi do centrów doskonalenia w zakresie swojej choroby. Ze wszystkich wymienionych przyczyn głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Aldo Patriciello Dyrektywa umożliwi wszystkim pacjentom skorzystanie z praw przyznanych już przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, jednocześnie pozostawiając w wyłącznej kompetencji państw członkowskich systemy zabezpieczenia społecznego, ponieważ dotyczy ona pacjentów i ich mobilności w Unii Europejskiej, a nie swobodnego przemieszczania się usługodawców. Jestem zwolennikiem zmiany obecnej niezadowalającej sytuacji w zakresie opieki zdrowotnej, charakteryzującej się niespójnością między orzecznictwem a systemami krajowymi. Chciałbym zwrócić uwagę, że ten Parlament przyjął takie samo stanowisko w pierwszym i drugim czytaniu, kodyfikując orzecznictwo Trybunału w zakresie opieki transgranicznej (obywatele europejscy mają takie prawo do leczenia w innym kraju, jak w swoim własnym) i zgadzając się z wyrażaną przez Radę wolą przeciwdziałania turystyce medycznej. W projekcie znalazła się szczególna klauzula zabezpieczająca oraz system uprzedniej zgody, elastyczny z punktu widzenia pacjenta, ale jednocześnie umożliwiający zasygnalizowanie ewentualnych wyjątkowych kosztów. Z tego względu chodzi o wzmocnienie praw pacjentów poprzez zapewnienie informacji i współpracę między państwami członkowskimi. Państwo członkowskie ubezpieczenia musi zapewnić swoim obywatelom dostęp do informacji. W zaleceniu do drugiego czytania idzie się krok dalej, postulując należyte uwzględnienie potencjału e-zdrowia. Rovana Plumb Głosowałam za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania stanowiącego wsparcie dla obywateli, ponieważ zawarto w nim jaśniejsze zasady dotyczące praw pacjentów do starania się o leczenie za granicą i szansy dokonania wyboru opierającego się na ich potrzebach, a nie środkach, w sposób świadomy, a nie pod presją. W dyrektywie zakłada się następujące zasady: pacjenci będą mogli w innym państwie członkowskim otrzymać opiekę pozaszpitalną, do której są uprawnieni we własnym państwie członkowskim, bez konieczności uzyskiwania uprzedniej zgody oraz otrzymać zwrot kosztów leczenia do wysokości określonej w systemie opieki zdrowotnej we własnym kraju. Kluczowe znaczenie ma też informacja. Z tego względu każde państwo członkowskie będzie zobowiązane do utrzymywania krajowych punktów kontaktowych w celu informowania pacjentów o dostępności opieki zdrowotnej, procedurach apelacyjnych, skargach, odwołaniach itd. Paulo Rangel W obliczu spraw rozpatrywanych przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej celem przedmiotowej dyrektywy jest wyjaśnienie i wzmocnienie praw użytkowników w zakresie dostępu do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej o wysokiej jakości poprzez wspieranie mobilności pacjentów w UE oraz wzmocnienie współpracy i solidarności między państwami członkowskimi w tej dziedzinie. Z tego względu stanowi ona istotny krok naprzód w integracji europejskiej, i z tego względu głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Przyjęte dziś prawodawstwo stanowi ważny krok naprzód na rzecz praw pacjentów w UE. Zdaniem Zielonych przyjęty dziś końcowy kompromis zapewnia właściwą równowagę między zabezpieczeniem praw pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej i zapewnieniem świadczenia na szczeblu krajowym usług zdrowotnych o dobrej jakości. Pacjenci będą mieli prawo otrzymać opiekę szpitalną w innym państwie członkowskim oraz zwrot kosztów, jak gdyby byli leczeni w swoim kraju. Jednakże to prawo nie powinno przysługiwać im kosztem wypłacalności krajowych systemów zdrowotnych. Zdaniem Zielonych ostateczny kompromis umożliwia państwom członkowskim stworzenie rozsądnego systemu uprzedniej zgody w celu zwrotu kosztów leczenia, a posłom do PE udało się ograniczyć listę przyczyn, pozwalających odmówić pacjentowi leczenia transgranicznego. Co ważne, państwa członkowskie nie mogłyby nadal odmawiać dokonania zwrotu kosztów po udzieleniu uprzedniej zgody, co budziło największe obawy. Marie-Thérèse Sanchez-Schmid Przedkładana dziś pod głosowanie dyrektywa w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej to rewolucja, którą przyjmuję z zadowoleniem. Kompetencje Unii Europejskiej w zakresie opieki zdrowotnej to bardzo delikatna kwestia, a jedynie słusznym rozwiązaniem jest zorganizowanie przez każde państwo członkowskie własnych systemów zabezpieczenia społecznego i ubezpieczeń zdrowotnych w zgodzie z własnymi szczególnymi uwarunkowaniami. Jednakże po co mielibyśmy budować Europę i gwarantować swobodę przemieszczania się, jeżeli nie towarzyszyłaby jej szansa dostępu do opieki zdrowotnej w całej Unii Europejskiej? Już od trzech lat Parlament Europejski walczy o zagwarantowanie pewności prawnej w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej i wyjaśnienie zasad zwrotu kosztów. Właśnie zamierzamy uczynić ważny krok, a ja chciałabym podziękować mojej koleżance, pani poseł Grossetête, za wykonaną pracę. To historyczna chwila: tworzy się Europę zdrowia, a transgraniczna opieka zdrowotna nie będzie już zagrożeniem, lecz szansą. Musimy zapewnić wdrożenie tego w praktyce, by każdy obywatel europejski mógł skorzystać z opieki zdrowotnej o wysokiej jakości. Taką cenę trzeba zapłacić za zdrowie. Daciana Octavia Sârbu na piśmie - Swoim głosem poparłam dzisiaj zwiększoną jasność prawną i mobilność pacjentów w przypadkach, kiedy ludzie muszą wyjechać za granicę w celu uzyskania opieki zdrowotnej. W idealnym przypadku żaden pacjent nie powinien wyjeżdżać ze swojego kraju w celu skorzystania z leczenia, ale w tych przypadkach, kiedy jest to konieczne, powinien móc to uczynić ze świadomością swoich praw w zakresie leczenia i zwrotu kosztów. Ważne również, by instytucje ochrony zdrowia w państwach członkowskich znały swoje obowiązki oraz zachowały swoje prawo do wyboru, zarządzania i świadczenia własnych usług medycznych, które uznają za właściwe. W sprawozdaniu odniesiono się do obu tych istotnych kwestii, jak również do wielu innych ważnych zagadnień, w tym leczenia rzadkich chorób i europejskich sieci referencyjnych służących wspieraniu wymiany najlepszych praktyk. Kwestia transgranicznej opieki zdrowotnej nie zawsze była łatwa, a ja wyrażam podziękowania dla sprawozdawczyni i kontrsprawozdawców za ich ciężką pracę w tej sprawie. Peter Skinner na piśmie - Opowiadam się za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania, ponieważ dotyczy ono niektórych aktualnych problemów, nierozwiązanych dotąd przez rządy. Wbrew sugestiom niektórych osób nie mamy do czynienia z dyrektywą nakazującą państwom członkowskim, w jaki sposób powinny zorganizować swoje systemy zdrowotne. Jest to sprawozdanie, które Wielka Brytania zasadniczo jest w stanie poprzeć, ponieważ rozwiązano wiele problemów występujących w poprzednich sprawozdaniach. Wpływ dyrektywy na prawa pacjentów polega na rozszerzeniu przyznanych im już praw; w szczególności ci pacjenci, którzy nie mogą w Wielkiej Brytanii uzyskać odpowiedniego leczenia, mogą obecnie wyjechać do innego kraju UE na mocy już istniejących przepisów. Fakt, że liczba osób to czyniących będzie prawdopodobnie niewielka, wynika z charakteru wsparcia rodzinnego dla osób chorych; w tym przypadku bliskość jest najważniejszym czynnikiem. W przypadkach, kiedy istnieją uzasadnione przyczyny leczenia za granicą, Wielka Brytania będzie ponosić koszty. To nie jest czek in blanco dla turystyki medycznej; to ustanowienie obecnych praw Wielkiej Brytanii na rzecz jego obywateli. Bart Staes W popieranej przeze mnie dyrektywie w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej przyznaje się pacjentom jednoznaczne prawa do korzystania z leczenia za granicą i uzyskania zwrotu kosztów zgodnie ze stawkami stosowanymi w ich własnych krajach. Zapewnia to większą pewność prawną pacjentom z obszarów przygranicznych, osobom odwiedzającym inne kraje, pacjentom cierpiącym na rzadkie schorzenia oraz pacjentom skazanym na długi czas oczekiwania. Z uwagi na ochronę jakości opieki i sprawiedliwy dostęp do niej państwa członkowskie mogą jednak zażądać od pacjenta uzyskania uprzedniej zgody na takie leczenie. Taki wymóg będzie obowiązywał w przypadku hospitalizacji lub bardzo kosztowych czy ryzykownych terapii. W niektórych bardzo ograniczonych okolicznościach (na przykład w przypadku dostępności równoważnej terapii w kraju pacjenta) możliwa będzie odmowa zwrotu kosztów, a państwa członkowskie będą miały prawo podjąć interwencję, jeżeli pojawią się jakieś dowody nadużywania usług. Z tego względu w dyrektywie zachowano równowagę między prawem pacjentów do opieki zdrowotnej o dobrej jakości a prawem państw członkowskich do finansowania swoich systemów zabezpieczenia społecznego i organizacji swojej opieki zdrowotnej. Ponadto mam nadzieję, że dążenie pacjentów do uzyskania leczenia za granicą nie spowoduje jakiejkolwiek niepotrzebnej presji na usługi o wysokiej jakości, które najchętniej wybiera znaczna większośći pacjentów w kraju ich świadczenia. Michèle Striffler Pacjenci również mają prawo skorzystać ze swobody przemieszczania się. Właśnie z tego względu głosowałam za przyjęciem sprawozdania dotyczącego praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. W Alzacji, podobnie jak we wszystkich regionach przygranicznych, kwestia transgranicznej opieki zdrowotnej ma kluczowe znaczenie, gdy na przykład opieka zdrowotna świadczona za granicą znajduje się bliżej miejsca zamieszkania, niż opieka świadczona w państwie członkowskim zamieszkania. Przedmiotowe sprawozdanie umożliwi wszystkim Europejczykom uzyskanie informacji w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej oraz poznanie swoich praw w tej dziedzinie z pomocą nowych punktów kontaktowych, które zostaną utworzone w każdym państwie członkowskim. Przyjęcie tego tekstu wyznacza początek prawdziwej Europy zdrowia, która przyniesie korzyści 500 milionom obywateli. Nuno Teixeira Dla osiągnięcia celu, jakim jest stworzenie rynku wewnętrznego, opierającego się na swobodzie przemieszczania się między państwami członkowskimi, potrzebne są pewne działania. Kwestia swobodnego przepływu osób i usług zwraca szczególną uwagę na opiekę zdrowotną, jaką obywatele danego państwa członkowskiego mogą uzyskać w innym państwie członkowskim. Trybunał Sprawiedliwości uznał prawo pacjentów, konkretnie w zakresie dostępu do opieki zdrowotnej, zapewnienia wysokiej jakości i bezpieczeństwa takiej opieki oraz zwrotu kosztów. Wymóg większej pewności prawnej nakłada na państwa członkowskie obowiązek współpracy ze sobą, zwłaszcza poprzez uznawanie recept lekarskich wydanych w innym państwie członkowskim oraz zapewnienie na swoim terytorium usług o dobrej jakości. Chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że Komisja jest zobowiązana podjąć działania na rzecz łatwiejszego zrozumienia informacji dotyczących recept i instrukcji stosowania lekarstw, wraz ze wskazaniem substancji aktywnej oraz dozowania, co w oczywisty sposób będzie korzystne dla pacjentów. Uwzględniając szczególny charakter tej kwestii, potrzebna jest dyrektywa odrębna od dyrektywy usługowej. Głosowałem za przyjęciem sprawozdania mojej koleżanki z Grupy Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), pani poseł Grossetête, ponieważ moim zdaniem należy potwierdzić prawo pacjentów do transgranicznej opieki zdrowotnej. Róża Gräfin von Thun und Hohenstein Dyrektywa w sprawie stosowania praw pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej jest dokumentem niezwykle ważnym dla obywateli Unii Europejskiej. Z tym większą uwagą śledziłam prace nad nim. Z satysfakcją stwierdzam, że dyrektywa pozostawia pacjentom prawo wyboru miejsca uzyskania opieki zdrowotnej, wzmacniając tym samym wspólny rynek, który jest tematem głównym mojej pracy w Parlamencie Europejskim, oraz dostosowując się do swobody podróżowania oraz podejmowania pracy w krajach Unii Europejskiej. To swoiste zdrowotne Schengen obejmie takie kwestie jak wzajemne uznawanie recept, koniec dyskryminacji pacjentów ze względu na kraj pochodzenia oraz zniesienie konieczności posiadania dodatkowego ubezpieczenia za granicą. Z punktu widzenia wspólnego rynku kolejną bardzo ważną kwestią jest poruszenie tematu fałszywych leków i produktów medycznych. Dyrektywa podkreśla, że są one poważnym problemem, szczególnie w kontekście transgranicznej opieki zdrowotnej, podobnie zresztą jak turystyka medyczna. Dyrektywa walczy z nią poprzez zapewnienie zwrotu kosztów leczenia do poziomu gwarantowanego w kraju pochodzenia, lub jeśli kwota ta jest niższa niż koszt leczenia/zabiegu, zapewnienie zwrotu faktycznie poniesionych kosztów. Wprowadzone rozwiązania przyczynią się do poprawy sytuacji pacjentów w Unii Europejskiej oraz wzmocnią wspólny rynek, tak więc głosowałam za przyjęciem dyrektywy. Thomas Ulmer Cieszę się, że miałem możliwość zagłosowania za przyjęciem sprawozdania, które - po osiągnięciu porozumienia z Radą w ramach drugiego czytania - spowoduje istotną poprawę w zakresie swobodnego przemieszczania się pacjentów w Unii Europejskiej. Obecnie leczenie ambulatoryjne nie stanowi dla obywateli UE problemu, a leczenie szpitalne stało się o wiele prostsze. To właśnie w takich dziedzinach Europa może przynieść wymierną wartość dodaną. W efekcie sektor opieki zdrowotnej stopniowo przekształca się z mozaiki poszczególnych usług w jedną całość. Viktor Uspaskich Z punktu widzenia naszych pacjentów niezwykle istotna jest szansa uzyskania niezbędnych usług medycznych o wysokiej jakości bez względu na to, czy znajdują się w swoim kraju, czy za granicą. Cieszę się, że w przedmiotowym sprawozdaniu omawia się też kwestię mobilności pacjentów w UE. Litwini żyjący i mieszkający za granicą muszą mieć zapewnioną szansę otrzymania leczenia w razie konieczności, bez płacenia absurdalnie wielkich pieniędzy lub czekania przez wiele miesięcy w niepewności. Kluczowe znaczenie ma informacja. Popieram propozycję sprawozdawczyni, by każde państwo członkowskie utrzymywało krajowy punkt kontaktowy w celu informowania pacjentów o dostępności opieki medycznej i procedurach administracyjnych. Czasami jednak w kraju obywatela nie jest dostępne leczenie wszystkich schorzeń, dlatego leczenie powinno nastąpić w innym kraju. Musimy starać się zapewnić, by transgraniczne usługi opieki zdrowotnej czy turystyka medyczna (jak to określa sprawozdawczyni w tym przypadku) nie osłabiły naszych krajowych systemów opieki zdrowotnej. Potrzebna jest doskonała równowaga. Niskie ceny i łatwość podróży czyni Litwę szczególnie atrakcyjnym krajem dla mieszkańców innych państw UE, którzy mogą poszukiwać możliwości tańszego leczenia i tańszych operacji za granicą. Jeżeli nie zostanie to poddane ścisłej kontroli, to turystyka medyczna może wywołać nadmiar usług lub niepotrzebne koszty logistyczne, szczególnie w nowych państwach członkowskich UE, takich jak Litwa. Derek Vaughan na piśmie - Organizacja usług zdrowotnych w poszczególnych krajach UE jest bardzo zróżnicowana, a ja popieram dyrektywę, w której określa się spójne podejście do finansowania transgranicznej opieki zdrowotnej. Chociaż transgraniczna opieka zdrowotna dotyczy wyłącznie małej części ludności UE, to wyjaśnienie istniejących przepisów tych pacjentów w ramach jednego aktu prawnego zapewni ochronę finansową obywatelom, którzy pragną udać się na leczenie do innego państwa członkowskiego. Istotne znaczenie ma zapewnienie pacjentom żyjącym w pobliżu granic państwa oraz mieszkańcom mniejszych państw członkowskich cierpiącym na rzadkie schorzenia wsparcia finansowego przy poszukiwaniu opieki medycznej w innych krajach UE. Porozumienie umożliwi pacjentom uzyskanie zwrotu kosztów leczenia, aż do kwoty przewidzianej przez ich krajowe systemy zdrowotne w przypadku analogicznej terapii. Przedmiotowa dyrektywa w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej zapewni też ustanowienie przez państwa członkowskie punktów kontaktowych w celu dostarczenia odpowiedniej informacji obywatelom chcącym wyjechać za granicę w celu podjęcia leczenia. Marie-Christine Vergiat 19 stycznia Parlament Europejski przyjął prawo europejskie dotyczące praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej. Mogę wyłącznie poprzeć dostęp wszystkich obywateli UE, bez względu na ich kraj zamieszkania, do opieki zdrowotnej. To jednak nie jest najważniejszym celem przedmiotowego tekstu, który służy przede wszystkim wzmocnieniu rynku wewnętrznego, a nie wspieraniu powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej. W tekście stwierdza się, że wyjazd za granicę w celu leczenia może być korzystny zwłaszcza dla pacjentów znajdujących się na długich listach oczekujących lub niemogących znaleźć wyspecjalizowanej opieki zdrowotnej. Pierwszym prawem pacjenta jest uzyskanie szybkiego i odpowiedniego leczenia, bez jakichkolwiek przeszkód, w swoim miejscu zamieszkania. Przedstawianie obowiązku osoby chorej do przemieszczenia się i sfinansowania wyjazdu za granicę w celu uzyskania odpowiedniego leczenia jako jej prawa jest nieprzyzwoite. Zamiast wspierania publicznych systemów ochrony zdrowia w celu zapewnienia równego dostępu do opieki zdrowotnej o wysokiej jakości, pacjentów zachęca się do wybierania sobie leczenia w całej Europie, niczym każdego innego towaru dopuszczonego do swobodnego obrotu w Unii Europejskiej. Nie mogę poprzeć takiej koncepcji opieki zdrowotnej. Laima Liucija Andrikien Poparłam tę rezolucję w sprawie dobrowolnych umów o partnerstwie FLEGT z Republiką Kamerunu i Republiką Konga. Należy podkreślić, że dobrowolne umowy w sprawie handlu drewnem nie mogą zaszkodzić realizacji ogólnego unijnego celu, jakim jest walka ze zmianami klimatu, i że muszą one gwarantować zrównoważoną gospodarkę leśną. Mam nadzieję, że te dobrowolne umowy wspomogą, a nie utrudnią, realizację naszego zamierzenia, jakim jest wspólne powstrzymanie handlu nielegalnie pozyskiwanym drewnem i uczestniczenie w wysiłkach na rzecz ograniczenia wylesiania i degradacji lasów, związanych z tym emisji dwutlenku węgla i utraty bioróżnorodności na świecie. Dlatego popieram apel skierowany do Komisji, aby zapewniła spójność unijnej polityki i za wszelką cenę starała się zapewnić, by dobrowolne umowy o partnerstwie nie zachęcały do rozszerzania działalności w zakresie wyrębów przemysłowych na dziewicze obszary leśne, a także aby współpracowała ze wszystkimi rządami, które podpiszą dobrowolne umowy o partnerstwie w przyszłości, w zakresie monitorowania i prowadzenia działań na rzecz wyeliminowania negatywnych skutków wyrębu lasów - zarówno bezpośrednich, jak i pośrednich - na faunę i florę. Maria Da Graça Carvalho Popieram dobrowolne umowy o partnerstwie ze względu na ich znaczenie dla walki z handlem nielegalnie pozyskiwanym drewnem w UE. Pragnę podkreślić ich znaczenie dla walki z wylesianiem oraz degradacją lasów, a także z wynikającymi z tego emisją dwutlenku węgla i utratą różnorodności biologicznej w wymiarze światowym. Jednocześnie umowy te promują wzrost gospodarczy, rozwój społeczny i ekologiczne źródła żywności. Apeluję do Komisji, by zapewniła spójność polityki UE, co pozwoli jej przyczynić się do realizacji zobowiązań międzynarodowych wszystkich zainteresowanych stron dobrowolnych umów o partnerstwie. Marielle De Sarnez Według ONZ 20-40 % światowej produkcji drewna to wynik nielegalnego wyrębu. Co więcej, każdego roku powierzchnia wylesianych terenów powiększa się o 13 milionów hektarów, co odpowiada - zgodnie z szacunkami - 20 % światowych emisji CO2. Zatwierdzone właśnie przez Parlament dobrowolne umowy o partnerstwie wspomogą walkę z handlem nielegalnie pozyskiwanym drewnem, poprawiając identyfikowalność drewna pozyskiwanego w Republice Konga i Kamerunu, dzięki niezależnym procedurom kontroli i dobrym praktykom w dziedzinie gospodarki leśnej. Mówiąc bardziej ogólnie, umowy te przypominają o obowiązkach spoczywających na Unii Europejskiej, gdy ta negocjuje umowy handlowe. Unia Europejska musi realizować konsekwentną politykę handlową i musi sprawić, by umowy handlowe nie prowadziły do masowego wylesiania w związku z chęcią zaspokojenia popytu na drewno lub produkcję biopaliw. Dlatego też Parlament nalega, by Komisja Europejska regularnie przedkładała sprawozdania w sprawie realizacji postanowień tych umów. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji dotyczącej dobrowolnych umów o partnerstwie w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (VPA), ponieważ wynegocjowanie tych umów umożliwi nam określenie dobrych praktyk przydatnych w przyszłych negocjacjach z krajami zaopatrującymi nas w drewno - w celu zwalczania nielegalnego wyrębu lasów, a także zapewnienia ochrony i zrównoważonego gospodarowania zasobami leśnymi w skali globalnej. Diogo Feio Nielegalny wyrąb lasów jest niczym innym, jak tylko grabieniem zasobów naturalnych krajów dostarczających drewno, zazwyczaj krajów rozwijających się, i jest jawnym atakiem na różnorodność biologiczną oraz jakość życia ludzi i ich perspektywy na przyszłość. Jeżeli umowy takie jak te zawarte z Republiką Konga i Republiką Kamerunu okażą się skuteczne w walce z tą plagą, będą mogły stać się podstawą innych tego rodzaju umów w przyszłości. Cieszy mnie troska Europy o ochronę zasobów naturalnych innych krajów, ale muszę podkreślić, że mimo ram regulacyjnych wynikających z tych umów, zwycięstwo w walce z handlem nielegalnie pozyskiwanym drewnem w znacznym stopniu zależy od rządów i instytucji krajów produkujących drewno. Bez ich uczestnictwa i skutecznego zaangażowania wszelkie akceptowane przez nie instrumenty będą nieskuteczne. Model ten jest zatem również apelem do krajów będących odpowiednikami UE, by zachowywały się odpowiedzialnie i zrozumiały potrzebę ochrony interesów ich przyszłych pokoleń, i by działały w interesie wszystkich, opierając się pokusie szybkiego zysku. José Manuel Fernandes Unia Europejska stara się walczyć z nielegalnym wyrębem lasów, zabiegając równocześnie o ochronę zasobów leśnych i promując zrównoważone gospodarowanie nimi w wymiarze globalnym. Dlatego z zadowoleniem przyjmuję podpisanie dobrowolnych umów o partnerstwie z Kamerunem i Republiką Konga, które mają na celu poprawę gospodarki leśnej, a w razie konieczności - zreformowanie istniejącego ustawodawstwa, i które sprawią, że działalność w sektorze leśnictwa stanie się przejrzysta, będzie odbywała się z poszanowaniem praw rdzennych mieszkańców tych krajów i nie będzie pogłębiała negatywnego oddziaływania na środowisko. Umowy te mają zasadnicze znaczenie dla walki z nielegalnym pozyskiwaniem drewna oraz degradacją lasów, i pozwolą powstrzymać wylesianie oraz degradację lasów, a także związane z nimi emisje dwutlenku węgla i utratę różnorodności biologicznej w wymiarze światowym. W związku z tym pragnę podkreślić znaczenie zaapelowania do Komisji, by regularnie sporządzała i przedkładała Parlamentowi sprawozdania z postępów we wdrażaniu postanowień wszystkich obowiązujących i przyszłych umów tego rodzaju. João Ferreira W przedmiotowej rezolucji słusznie podkreślono, że eksploatacja lasów tropikalnych odbywa się w sposób niezrównoważony, ponieważ prowadzi do degradacji i niszczenia ekosystemów, które są niezwykle ważne, zarówno z funkcjonalnego punktu widzenia, jak i z perspektywy dziedzictwa naturalnego, które chronią. Uważamy również, że słusznie i w samą porę zwrócono w rezolucji uwagę na ograniczenia i sprzeczności istniejące w dobrowolnych umowach o partnerstwie w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa. To jednak nie wystarczy, by zapewnić to, co konieczne do walki z przyczynami problemu nielegalnego lub niezrównoważonego wyrębu lasów. Należy w szczególności wspomnieć, że problemu tego nie można rozpatrywać w oderwaniu od ogromnej słabości gospodarek tych krajów i znacznego poziomu ubóstwa ich mieszkańców, i że czasami działalność ta jest jedynym źródłem dochodów dla wielu rodzin. Nieuchronnie prowadzi to do konkluzji - zawartej w naszej poprawce, którą niestety odrzucono - że nielegalny i niezrównoważony wyrąb lasów można powstrzymać tylko pod warunkiem zadbania o sytuację gospodarczą i społeczną tych krajów, tak by zmienić model gospodarki oparty na znacznym uzależnieniu od eksploatacji i eksportu określonej liczby surowców do krajów uprzemysłowionych, co pogłębia neokolonialne stosunki uzależnienia i zachęca do rabunku zasobów krajów rozwijających się i ich podporządkowywania. Jarosław Kalinowski Po raz kolejny pragnę przypomnieć na forum Parlamentu Europejskiego o znaczeniu, jakie lasy mają dla klimatu, gospodarki wodnej, rolnictwa oraz kultury danego kraju czy regionu, zwłaszcza na obszarach wiejskich. Towary wykonane z drewna mają natomiast niemałe znaczenie rynkowe. Dlatego musimy mieć absolutną pewność, iż drewno pochodzące z Kamerunu, Konga czy jakiegokolwiek innego państwa trzeciego zostało pozyskane, transportowane i wprowadzone do obrotu legalnie, z poszanowaniem potrzeb społeczności oraz prawa z dziedziny zarządzania lasami. Partnerstwo z tymi krajami zaowocuje poprawą gospodarki leśnej, zwiększeniem wiarygodności i konkurencyjności krajów eksportujących na arenie międzynarodowej. David Martin na piśmie - Z zadowoleniem przyjmuję tę rezolucję, która towarzyszy procedurom zgody dotyczącym dobrowolnych umów o partnerstwie w sprawie egzekwowania prawa w dziedzinie leśnictwa i handlu drewnem z Kamerunem i Kongo. W rezolucji słusznie podkreślono, że z punktu widzenia realizacji celów dobrowolnych umów o partnerstwie niezwykle istotne będzie zapewnienie wystarczających funduszy, monitorowania i zaangażowania organizacji pozarządowych oraz społeczeństwa obywatelskiego. Jean-Luc Mélenchon Problem rabunkowej gospodarki leśnej jest niezwykle istotny z punktu widzenia walki z degradacją różnorodności biologicznej. Rabunkowa gospodarka leśna wynika głównie ze współczesnej globalizacji, której najważniejszym uzasadnieniem i siłą napędową jest produkcja, w związku z czym taki sposób traktowania lasów pozostaje całkowicie zgodny z prawem. Stosowanie dwustronnych dobrowolnych umów o partnerstwie, mających na celu walkę z nielegalną eksploatacją lasów, jest zaledwie małym krokiem w kierunku stworzenia koniecznego mechanizmu karania sprawców wszelkich "przestępstw ekologicznych”. W każdym razie tego rodzaju umowy, które zasadniczo mają nadal prowizoryczny charakter, zasługują na to, by je wspierać, a w szczególności udoskonalać. Nuno Melo Często wyrąb lasów w Afryce odbywa się niezgodnie z prawem, co jest niezwykle niekorzystne z punktu widzenia ochrony zasobów naturalnych krajów producenckich, i jest również atakiem wymierzonym w różnorodność biologiczną, a także w jakość życia ludzi i ich perspektywy na przyszłość. Podpisanie tego rodzaju umowy z Republiką Konga i Kamerunem może pomóc odwrócić tę tendencję, o ile umowy okażą się skuteczne i o ile uda się za ich pomocą powstrzymać nielegalny wyrąb lasów w tych krajach Afryki. Korzystanie z takich umów przez UE w celu ochrony zasobów naturalnych innych krajów jest godne pochwały. Aby jednak te inicjatywy były skuteczne, konieczne jest, by również rządy i instytucje państw produkujących drewno wzięły udział w tej walce. Andreas Mölzer Nie możemy oczekiwać, że umowy o partnerstwie w sprawie zrównoważonego korzystania z zasobów leśnych w wymiarze światowym zdziałają cuda. Skuteczna walka z nielegalnym wyrębem lasu będzie możliwa tylko pod warunkiem zapewnienia większej odporności lokalnych systemów na korupcję, zamknięcia tylnych drzwi, za pomocą których obchodzone są istniejące przepisy, i wreszcie - wprowadzenia możliwości nakładania wysokich kar i sankcji za nieprzestrzeganie tych przepisów. Jeżeli chodzi o szkody środowiskowe powstające w wyniku działalności w sektorze leśnym, ważne jest, by nie zapominać o szkodach, jakie wyrządza transport. Choć nie możemy się spodziewać cudów po tych umowach, to jednak są one krokiem w dobrym kierunku, co skłoniło mnie do zagłosowania za przyjęciem sprawozdania. Maria do Céu Patrão Neves Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie dobrowolnych umów o partnerstwie w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu drewnem i produktami z drewna z Unią Europejską. Głosowałam za, ponieważ wierzę, że dzięki wynegocjowaniu tych dobrowolnych umów o partnerstwie uzyskaliśmy wytyczne w sprawie najlepszych praktyk, które mogą posłużyć za precedens w toczących się obecnie negocjacjach w sprawie innych dobrowolnych umów o partnerstwie z krajami produkującymi drewno. W tym kontekście cieszy mnie, że UE przyjęła swoją część odpowiedzialności za powstrzymanie nielegalnego wyrębu lasów, w tym z branżami pokrewnymi, a także za wzmocnienie działań w zakresie ochrony i zrównoważonego korzystania z zasobów leśnych w wymiarze ogólnoświatowym. Moje zadowolenie budzi to, że zobowiązania zainteresowanych stron do poprawy gospodarowania lasami są przejrzyste i przewidują poszanowanie praw rdzennej ludności, zapewniając jednocześnie ochronę bioróżnorodności lasów, klimatu i zrównoważony rozwój społeczny. Paulo Rangel Głosowałem za przyjęciem tego projektu rezolucji w sprawie dobrowolnych umów o partnerstwie z Kamerunem i Republiką Konga. Podkreśliłbym potrzebę uzgadniania w trakcie negocjowania tego rodzaju umów środków zapewniających realizację celów związanych z powstrzymaniem nielegalnego pozyskiwania drewna, ochroną i zrównoważonym gospodarowaniem zasobami leśnymi, a także poszanowanie praw miejscowej ludności. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Po wnikliwej analizie przeprowadzonej wspólnie z kilkoma organizacjami pozarządowymi postanowiliśmy poprzeć zawarcie tych dwóch dobrowolnych umów o partnerstwie. Zalecenia Zielonych zostały przyjęte w komisji jednomyślnie. Zażądaliśmy jednak w naszych wyjaśnieniach, by Komisja doprecyzowała niektóre szczegóły. Dlatego, by zająć się pewnymi dodatkowymi obawami, zgłoszono pytanie ustne do debaty, przy poparciu wszystkich grup politycznych, w którym podkreślono, że Komisja musi koniecznie upewnić się, by wybrane kryteria były uwzględniane nie tylko w trakcie podpisywania umowy, ale również w trakcie jakże istotnej fazy wcielania jej postanowień w życie. Zażądaliśmy na przykład od Komisji przedkładania w terminie sześciu miesięcy od wejścia w życie danej umowy sprawozdania w sprawie środków podjętych w celu zapewnienia, by dialog między zainteresowanymi stronami i społeczeństwem obywatelskim, w tym z ludnością miejscową i rdzenną, był kontynuowany i podtrzymywany w fazie realizacji postanowień umowy. W tekście podkreślono ryzyko, jakie niesie ze sobą eksploatacja lasów na dużą skalę, a także bezpośrednie i pośrednie oddziaływanie wyrębu lasów na faunę i florę, różnorodność biologiczną, wylesianie, degradację lasów i miejscową ludność oraz ludność rdzenną. Staraliśmy się również poruszyć kwestię zasadniczej potrzeby zapewnienia wolności słowa i poszanowania praw człowieka, tak by wszelkie skargi mogły być usłyszane w każdym państwie zainteresowanym dobrowolnymi umowami o partnerstwie. Licia Ronzulli Dobrowolne umowy o partnerstwie w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu drewnem i produktami z drewna z Unią Europejską (FLEGT) reprezentują europejski model - obecnie w fazie opracowywania - walki z nielegalnym międzynarodowym handlem drewnem. Zatwierdzone partnerstwa z Republiką Kamerunu i Republiką Konga dają nam wytyczne w sprawie dobrych praktyk, które mogą stanowić ważny precedens dla innych toczących się obecnie negocjacji z krajami produkującymi drewno. Głównym celem przyjętego tekstu jest wspólna walka z handlem nielegalnie pozyskiwanym drewnem i produktami z niego wykonanymi i uczestniczenie w wysiłkach na rzecz powstrzymania wylesiania i degradacji lasów, związanych z tym emisji dwutlenku węgla i utraty bioróżnorodności w wymiarze. Jednocześnie będzie to oznaczało promowanie zrównoważonego rozwoju gospodarczego, zrównoważonego rozwoju społecznego i poszanowania ludności miejscowej i rdzennej. Choć lasy są suwerenną własnością państw, w których rosną, środowisko leśne jest wspólnym dziedzictwem ludzkości i wymaga ochrony, zachowania, a tam gdzie to możliwe - przywracania, co w ostatecznym rozrachunku ma na celu zachowanie światowej różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów, a także ochronę ziemskiego klimatu przed zachodzącymi obecnie zmianami. Bart Staes W ramach FLEGT kraje eksportujące drewno tropikalne rozpoczęły zawieranie dobrowolnych umów o partnerstwie (VPA) z UE, by zagwarantować identyfikowalność i legalność drewna. Umowy te przewidują również niezależne procedury weryfikacji. Umożliwia to tym krajom wyznaczanie standardów gospodarowania lasami i korzystania z nich. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko wyrazić swoją radość z zawarcia przez Komisję umów z Kamerunem i Republiką Kongo. Umowy te stanowią dobry wzór przyszłych dobrowolnych umów o partnerstwie, na przykład z niektórymi krajami azjatyckimi i Demokratyczną Republiką Konga. Kolejną istotną kwestią dla Grupy Zielonych/Wolnego Przymierza Europejskiego jest to, że Komisja zobowiązała się przedkładać, w terminie sześciu miesięcy od wejścia w życie danej dobrowolnej umowy o partnerstwie, sprawozdanie z działań podjętych na rzecz ułatwiania i prowadzenia stałego dialogu między zainteresowanymi stronami i społecznościami, w tym z ludnością miejscową i rdzenną. Nadmierna eksploatacja lasów jest zagrożeniem nie tylko dla miejscowej ludności, ale również dla fauny i flory, a także bioróżnorodności. Umowy te pomogą ograniczyć tego rodzaju masowe wylesianie, prowadzące do wzrostu globalnego ocieplenia. Luís Paulo Alves Popieram cel, jakim jest zapewnienie ram prawnych umożliwiających stwierdzanie pochodzenia i zapewniających identyfikowalność produktów z drewna, ustanowienie niezależnych rządowych procedur poświadczających, że wszystkie produkty z drewna eksportowane przez Republikę Kamerunu na rynki europejskie zostały pozyskane, przetransportowane i wyeksportowane zgodnie z prawem, co pozwoli położyć fundamenty pod zgodne z prawem zarządzenie i korzystanie z drewna w kameruńskim sektorze drewna, a także usprawni egzekwowanie przepisów i gospodarkę w tym sektorze. Uważam również, że umowa ta ma kolosalne znaczenie, ponieważ kraj ten jest głównym afrykańskim eksporterem drewna do Europy i istnieją poważne problemy na wielu szczeblach zarządzania, takie jak degradacja środowiska naturalnego czy korupcja. Musimy również koniecznie zapewnić, by podjęte przez UE i Kamerun zobowiązania w zakresie ochrony środowiska, zapewnienia kontroli ze strony społeczeństwa obywatelskiego i większego angażowania ludności miejscowej i rdzennej poprzez zapewnienie jej możliwości korzystania z jej praw podstawowych były faktycznie wypełniane. Zigmantas Balčytis Głosowałem za przyjęciem tego zalecenia. Kamerun, którego 40 % terytorium pokrywają lasy, jest największym afrykańskim eksporterem twardego drewna do Europy. Kamerun sprzedaje UE 80 % drewna. Jednak branża ta jest poważnie obciążona problemami w zakresie gospodarowania, które prowadzą do degradacji środowiska, nierówności, ubóstwa i korupcji. Z ankiet przeprowadzonych przez organizacje pozarządowe wynika, że 20 % kongijskiego drewna sprowadzanego na europejski rynek pochodzi ze źródeł nielegalnych, niezależnie od tego, czy drewno jest przeznaczone do produkcji, sprzedaży, przetworzenia czy na eksport. Przedmiotowa dobrowolna umowa o partnerstwie między Unią Europejską a Kamerunem stanowi dobry przykład na to, jak dzięki odpowiedzialnym zakupom możemy przyczyniać się do poprawy jakości środowiska w krajach trzecich, czy też na świecie, zmniejszenia zanieczyszczenia i walki ze zmianami klimatycznymi, ubóstwem i korupcją. Wierzę, że zasada odpowiedzialnych zakupów może znacznie przyczynić się do ograniczenia niesprawiedliwego i niezgodnego z prawem handlu i do ochrony lasów i różnorodności biologicznej. Maria Da Graça Carvalho Z zadowoleniem przyjmuję zobowiązywania ustalone między UE a Republiką Kamerunu, które mają na celu poprawę gospodarki leśnej i w razie konieczności zreformowanie istniejącego ustawodawstwa, tak by sprawić, że działalność w sektorze leśnictwa będzie przejrzysta, będzie odbywała się z poszanowaniem praw rdzennych mieszkańców kraju i nie będzie pogłębiała negatywnego oddziaływania na środowisko. Środowisko leśne stanowi wspólne światowe dziedzictwo, które należy chronić i zachować, a w miarę możliwości - odtwarzać, czego ostatecznym celem jest zachowanie światowej różnorodności biologicznej i funkcji ekosystemów, a także ochrona klimatu. Aby osiągnąć te cele, niezbędne jest, by rządy partnerskie w Afryce i krajach trzecich sporządzały plany zarządzania zasobami i zagospodarowania terenu. Jednocześnie muszą wskazać, jaka pomoc będzie konieczna ze strony partnerów zagranicznych i organizacji międzynarodowych, by pomóc im zrealizować te cele. George Sabin Cutaş Głosowałem za zawarciem dobrowolnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu w sprawie egzekwowania przepisów w dziedzinie leśnictwa, ponieważ zapewni ona ramy prawne dla zgodnego z przepisami zarządzania eksploatacją drewna w Kamerunie i jego wywozu do UE. Ma to na celu wyeliminowanie korupcji, która napędza nielegalny handel drewnem i wypracowanie zbioru praktyk dobrego gospodarowania w tej dziedzinie. Uczestniczenie członków społeczeństwa obywatelskiego w zawieraniu tej umowy jest pozytywnym krokiem, który powinien znaleźć swoją kontynuację, tak by możliwe było zapewnienie kontroli zewnętrznej nad postępami w zakresie walki z oszustwami i rozwijaniem zrównoważonego handlu. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem zalecenia w sprawie dobrowolnej umowy o partnerstwie między UE a Republiką Kamerunu, ponieważ przewiduje ona reformy polityczne i legislacyjne, które umożliwią kameruńskiemu sektorowi drzewnemu promowanie dobrego zarządzania i przejrzystości w celu zwalczania oszustw i nielegalnego handlu drewnem. Diogo Feio Zawarcie dobrowolnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w sektorze leśnictwa w odniesieniu do produktów z drewna importowanych w ramach unijnego systemu egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) ma kapitalne znaczenie, zważywszy na negatywne skutki, jakie niesie ze sobą nielegalny handel drewnem. Umowa ta powinna umożliwić identyfikację pochodzenia drewna i zachęcić do stosowania niezależnych procedur weryfikowania pochodzenia. Mam nadzieję, że związanie Kamerunu FLEGT skutecznie ograniczy możliwości, jakimi dysponują nielegalnie handlujący drewnem, stwarzając tym samym skuteczny i przejrzysty system kontrolowania, czy drewno pochodzi z legalnych źródeł. José Manuel Fernandes Unia Europejska stara się walczyć z nielegalnym wyrębem lasów, zabiegając równocześnie o ochronę zasobów leśnych i promowanie zrównoważonego gospodarowania nimi w skali globalnej. Dlatego z zadowoleniem przyjmuję podpisanie dobrowolnej umowy o partnerstwie z Kamerunem mającej na celu poprawę gospodarki leśnej, a w razie konieczności - zreformowanie istniejącego ustawodawstwa, co sprawi, że działalność w sektorze leśnictwa stanie się przejrzysta, będzie odbywała się z poszanowaniem praw rdzennych mieszkańców kraju i nie będzie pogłębiała negatywnego oddziaływania na środowisko. Umowy te mają zasadnicze znaczenie dla walki z nielegalnym pozyskiwaniem drewna oraz degradacją lasów, i pozwolą powstrzymać wylesianie oraz degradację lasów, a także związane z nimi emisje dwutlenku węgla i utratę różnorodności biologicznej w wymiarze światowym. W związku z tym pragnę podkreślić znaczenie zwrócenia się do Komisji z apelem, by regularnie sporządzała i przedkładała Parlamentowi sprawozdania z postępów we wdrażaniu postanowień wszystkich obowiązujących i przyszłych umów tego rodzaju. João Ferreira Choć cele określone w tej umowie, jakimi jest zapewnienie identyfikowalności i certyfikacji produktów z drewna pochodzących z Republiki Kamerunu są z pewnością godne pochwały, nie stanowią one - naszym zdaniem - wystarczającego rozwiązania problemu niszczenia lasów, a tym samym zagrożenia integralności zasobów, które mają ogromne znaczenie z punktu widzenia ekologii i ochrony środowiska i które są niezwykle istotne dla przetrwania i stylu życia lokalnych społeczności i ludności rdzennej. Sam sprawozdawca zdaje sobie sprawę ze słabości tej umowy, wymieniając długą listę obaw, o których umowa milczy. Umowa nie uwzględnia w szczególności tego, że wyrąb na skalę przemysłową może przyczynić się do zwiększenia degradacji lasów i wylesiania, w tym dziewiczych lasów o dużym poziomie różnorodności biologicznej. Sprawozdawca przyznaje, że umowa ułatwi przywóz do UE drewna pochodzącego z Kamerunu i że może to być sprzeczne z unijnym celem, jakim jest walka ze zmianami klimatu. W sprawozdaniu przyznano, że społeczności lokalne i rdzenni mieszkańcy tego kraju nie uczestniczyli bezpośrednio w negocjowaniu umowy. Dostrzeżono w nim również brak funduszy celowych, a także wsparcia technicznego i zasobów ludzkich koniecznych do wcielenia postanowień umowy w życie. Między innymi z tych względów wstrzymaliśmy się od głosu. Lorenzo Fontana Fakt że Kamerun jest wiodącym eksporterem drewna twardego do Europy wiąże się z koniecznością uregulowania przepływu towarów z tego kraju za pomocą umowy partnerskiej, nad którą dziś głosujemy. Należy stanowczo zająć się korupcją i łamaniem prawa w Kamerunie poprzez stworzenie systemu sprawdzania legalności i niezależnych kontroli całego systemu. Choć pozostają wątpliwości co do rzeczywistej skuteczności tej umowy, uważam, że poparcie zalecenia pana posła Jadota jest słuszne. Juozas Imbrasas Poparłem ten dokument, ponieważ celem dobrowolnej umowy partnerskiej między Kamerunem a Unią Europejską jest zapewnienie ram prawnych umożliwiających wykrywanie i zapewnienie identyfikowalności drewna, wprowadzenie rządowych i niezależnych procedur weryfikacji służących poświadczaniu, że drewno przywożone z Kamerunu do UE zostało w całości zamówione, pozyskane, przetransportowane i wyeksportowane zgodnie z prawem, tak by zapewnić podstawę dla legalnego gospodarowania i eksploatacji kameruńskich lasów, a także wzmocnić egzekwowanie przepisów w sprawie leśnictwa i gospodarki leśnej. Uważam że musimy skończyć z nielegalnym handlem drewnem i korupcją oraz stworzyć skuteczny, przejrzysty system monitorowania legalności drewna i produktów pochodnych. Dobrowolna umowa o partnerstwie między Kamerunem a UE, która została zawarta zgodnie z zasadami WTO, przewiduje szereg reform politycznych i regulacyjnych, które umożliwią przemysłowi drzewnemu Kamerunu stworzenie dobrego zarządzania drewnem i uzyskanie większej przejrzystości. VPA przewiduje innowacyjną procedurę zwalczania oszustw i nielegalnych praktyk w handlu drewnem, w tym określenie zakresu legalnego handlu drewnem, system weryfikowania legalności i niezależnych kontroli całego systemu zaprojektowany do osiągania bardziej zrównoważonego handlu drewnem. Należy podkreślić, że te dobrowolne umowy w sprawie handlu drewnem nie mogą zaszkodzić realizacji ogólnego unijnego celu, jakim jest walka ze zmianami klimatu, i muszą zagwarantować zrównoważoną gospodarkę leśną, powstrzymać wylesianie i degradację lasów, a także towarzyszącą im emisję dwutlenku węgla i utratę różnorodności biologicznej w skali światowej. Giovanni La Via Przedmiotowy projekt rezolucji dotyczy ważnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu. Głównym celem tego partnerstwa jest stworzenie ram legislacyjnych, które zapewnią identyfikowalność drewna, wprowadzą procedury certyfikacji ilości drewna wywiezionego z Kamerunu do krajów europejskich, a także umożliwią sprawdzanie zgodności handlu z wymogami prawnymi, a nade wszystko - środowiskowymi. Kamerun jest największym afrykańskim eksporterem twardego drewna do Europy, która jest rynkiem zbytu dla 80 % jego produkcji. W związku z tym musimy rozważyć potrzebę ustanowienia systemów i procedur nadzoru dla tego sektora rynku, by zapobiegać prowadzeniu działalności rynkowej z wykorzystaniem nielegalnych procedur. Zdecydowałem się poprzeć to zalecenie, ponieważ jestem przekonany o potrzebie zawierania umów z krajami spoza Europy. Pragnę jednak podkreślić, że partnerstwa te muszą być zgodne z zasadami ochrony środowiska i muszą podlegać rygorystycznej kontroli, dzięki czemu działania w tym zakresie staną się prawdziwą szansą na rozwój i wzrost. Jean-Luc Mélenchon Problem rabunkowej gospodarki leśnej jest niezwykle istotny z punktu widzenia walki z degradacją różnorodności biologicznej. Rabunkowa gospodarka leśna wynika głównie ze współczesnej globalizacji, której najważniejszym uzasadnieniem i siłą napędową jest produkcja, w związku z czym taki sposób traktowania lasów pozostaje całkowicie zgodny z prawem. Wcielenie w życie dwustronnej dobrowolnej umowy o partnerstwie między UE a Kamerunem, która ma na celu walkę z nielegalną eksploatacją lasów, jest zaledwie małym krokiem w kierunku stworzenia koniecznego mechanizmu karania sprawców wszystkich przestępstw ekologicznych. Należy zagwarantować niezależność decyzji, na podstawie których są przyznawane i weryfikowane zezwolenia na wywóz, a także ograniczyć promowanie handlu drewnem, a rozwój przemysłu leśnego ograniczyć do tego, co zrównoważone z ekologicznego punktu widzenia. Brak środków w tym zakresie jest szczególnie dotkliwy. Ponadto należy zgłosić poważne zastrzeżenia wobec wiarygodności systemu kontroli, zważywszy na zaniedbania obowiązków, do których dochodzi ze strony kameruńskich władz. Nuno Melo Wyrąb lasów w Afryce często odbywa się niezgodnie z prawem, co jest niezwykle niekorzystne z punktu widzenia ochrony zasobów naturalnych krajów producenckich i jest również zamachem na różnorodność biologiczną, a także jakość życia ludzi i ich perspektywy na przyszłość. Mam nadzieję, że umowa wynegocjowana z Kamerunem pozwoli na skuteczną walkę z nielegalnym wyrębem lasów w tym kraju, przyczyniając się tym samym do poprawy warunków życia ludności utrzymującej się z pracy w tym sektorze, i że przyczyni się również do poprawy różnorodności biologicznej i ochrony zasobów naturalnych Kamerunu. Andreas Mölzer Chociaż umowa o partnerstwie z Kamerunem w sektorze leśnictwa jest godna pochwały - a z racji tego, że wchodzi w życie w trakcie Międzynarodowego Roku Lasów, jest również bardzo dobrym sposobem na poprawę wizerunku UE - to wątpliwe jest, czy umowa jest warta papieru, na którym została zapisana. Korupcja jest w Kamerunie na porządku dziennym. W światowym rankingu Transparency International za rok 2010 Kamerun uplasował się na 146. miejscu. Organizacje zajmujące się ochroną środowiska twierdzą, że rząd Kamerunu jest świadomy, iż w przemyśle leśnym popełniane są przestępstwa związane z naruszeniem przepisów środowiskowych, ale panująca w kraju korupcja nie pozwala na monitorowanie i ściganie przedsiębiorstw. Przedsiębiorstwa zagraniczne kontrolują ponad 60 % działalności w zakresie pozyskiwania drewna i jego przetwórstwa oraz trzy czwarte eksportu drewna. Choć nie możemy się spodziewać cudu po tej umowie, to jednak jest ona krokiem w dobrym kierunku, co skłoniło mnie do zagłosowania za przyjęciem sprawozdania. Franz Obermayr Czterdzieści procent powierzchni Kamerunu pokrywają lasy - do czasu - ponieważ Kamerun jest największym eksporterem drewna tropikalnego w Afryce i w żadnym innym kraju lasy nie są wycinane na tak dużą skalę. Eksperci szacują, że za 10-15 lat najważniejsze pod względem ekologicznym gatunki drzew w dorzeczu rzeki Kongo znikną, jeżeli wycinanie lasów będzie kontynuowane na taką samą skalę, jak dotychczas - czyli w celu generowania jak największych zysków. W konsekwencji zagrozi to zielonym płucom Afryki, które mają niezwykle istotne znaczenie dla klimatu na świecie, i zagrozi unikatowym gatunkom flory i fauny żyjącym w Kamerunie. Aby chronić lasy tropikalne Kamerunu, konieczne są: walka z korupcją i przekupstwem (na szczeblu urzędników, a także wspólnot dzierżawiących lasy państwowe), skuteczne ściganie przestępstw, zrównoważona gospodarka leśna, czyli ścinanie drzew w ilościach pozwalających na odrodzenie się drzewostanu, a także lepsze szkolenia drwali w celu zapobiegania niszczeniu terenów, na których odbywa się wycinka. Przede wszystkim europejskie przedsiębiorstwa muszą zachowywać się odpowiedzialnie, ponieważ 80 % pozyskiwanego drewna trafia do Europy. UE musi być aktywna w tym zakresie i podejmować bezpośrednie i zdecydowane działania. Dlatego też głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ jest ono krokiem w słusznym kierunku. Maria do Céu Patrão Neves Zagłosuję za podpisaniem dobrowolnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu, której cele obejmują zarządzanie lasami, promowanie kameruńskich produktów z drewna, a także zapewnienie temu krajowi większej konkurencyjności na rynku międzynarodowym. Cele te muszą być realizowane z uwzględnieniem celów i zobowiązań określonych w umowie dotyczącej egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa - takich jak: wzmocnienie praw własności gruntów lokalnej społeczności i praw użytkowania gruntów, zapewnienie skutecznego uczestnictwa społeczeństwa obywatelskiego - ze szczególnym uwzględnieniem ludności rdzennej - w kształtowaniu polityki w sprawach związanych z gospodarką leśną, zwiększenie przejrzystości i ograniczenie korupcji. Powyższe cele nie zostaną zrealizowane bez rzeczywistego i skutecznego zaangażowania władz Republiki Kamerunu. Zgadzam się ze sprawozdawcą w tym, że istnieje potrzeba - z uwagi na nowe kompetencje wprowadzone traktatem lizbońskim - monitorowania przez Parlament Europejski poszczególnych etapów negocjowania i wcielania w życie dobrowolnych umów o partnerstwie, a także w tym, że należy wezwać Komisję, by przedstawiła Parlamentowi analizy społecznych, gospodarczych i środowiskowych skutków tych umów, oprócz innych dokumentów służących ocenie ich wdrażania. Aldo Patriciello Do celów dobrowolnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu (umowa VPA UE-Kamerun zawarta 6 maja 2010 r.) należą: zapewnienie ram legislacyjnych umożliwiających wykrywanie nielegalnego drewna i zapewniających identyfikowalność drewna, wprowadzenie rządowych i niezależnych procedur weryfikacji służących poświadczaniu, że całe drewno pochodzące z Kamerunu trafiło do UE zgodnie z prawem, a także wzmocnienie stosowania przepisów i zarządzania w dziedzinie leśnictwa. Spełniono większość kryteriów wynikających z definicji zawartych w dobrowolnej umowie o partnerstwie. 40 % terytorium Kamerunu pokrywają lasy, a Kamerun jest największym afrykańskim eksporterem twardego drewna do Europy, sprzedając UE 80 % drewna. W Kamerunie występują jednak poważne problemy z zarządzaniem (korupcja), które prowadzą do degradacji środowiska naturalnego. W związku z tym zachodzi pilna potrzeba przyjęcia procedur na rzecz walki z nielegalnym handlem drewnem poprzez bardziej skuteczne analizowanie i monitorowanie mechanizmów handlu. Dobrowolna umowa o partnerstwie UE-Kamerun przewiduje szereg reform politycznych i regulacyjnych. Wejdzie ona w życie zaraz po wdrożeniu obiecanych zmian legislacyjnych i wprowadzeniu systemu kontroli legalności. Z tych wszystkich względów głosuję za przyjęciem wniosku, który zezwala Parlamentowi na przyjęcie stanowiska Rady. Paulo Rangel Dobrowolna umowa o partnerstwie między Kamerunem a UE przewiduje szereg reform politycznych i legislacyjnych, które umożliwią kameruńskiemu sektorowi drewna wprowadzenie praktyk dobrego zarządzania i większej przejrzystości. Należy koniecznie zapewnić, by całość drewna i produktów z drewna pochodzących z Kamerunu i sprowadzanych na europejski rynek była przywożona w sposób całkowicie zgodny z prawem, a także by wszelkie wdrażane reformy zapewniały poszanowanie praw ludności miejscowej i rdzennej i rzeczywiście przyczyniały się do walki z korupcją i wzmocnienia roli miejscowych organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Dlatego głosowałem za podpisaniem tej umowy i mam nadzieję, że podjęte zobowiązania i cele w zakresie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa będą w pełni respektowane w trakcie realizacji zapisów umowy. Csanád Szegedi Uznałem, że sprawozdanie, w którym wyrażono zgodę na zawarcie dobrowolnej umowy o partnerstwie między Kamerunem a Unią Europejską, jest warte poparcia w głosowaniu. Uważam, że to bardzo ważne, by Kamerun, największy eksporter drewna twardego z Afryki do Europy, stosował rygorystyczne przepisy w dziedzinie gospodarki leśnej. Nie możemy dopuścić, by nadużycia i niszczenie środowiska trwały nadal. Konieczne jest utworzenie skutecznego i przejrzystego systemu monitorowania. Jestem przekonany, że europejscy politycy powinni poświęcić szczególną uwagę ochronie środowiska naturalnego i wspierać wszystkie wysiłki na rzecz ochrony - lub wspomagania ochrony - dobrego stanu naszego środowiska, nie tylko w odniesieniu do Europy, ale także całego świata. Luís Paulo Alves Popieram cel, jakim jest zapewnienie ram prawnych umożliwiających stwierdzanie pochodzenia i zapewniających identyfikowalność produktów z drewna, ustanowienie niezależnych rządowych procedur poświadczających, że wszystkie produkty z drewna eksportowane przez Republikę Konga na rynki europejskie zostały pozyskane, przetransportowane i wywiezione zgodnie z prawem, co pozwoli położyć fundamenty pod zgodne z prawem gospodarowanie drewnem i używanie go w kameruńskim sektorze drewna, a także usprawni egzekwowanie uregulowań i gospodarowanie w tym sektorze. Umowa ta ma fundamentalne znaczenie, ponieważ kraj ten eksportuje drewno i produkty pochodne warte ponad 250 milionów euro rocznie, z czego ponad połowa trafia do UE. Zgadzam się również co do potrzeby zapewnienia, by Republika Konga wywiązywała się ze zobowiązań, które przyjęła na siebie w zakresie praw człowieka i ochrony środowiska. Maria Da Graça Carvalho Z zadowoleniem przyjmuję zobowiązania określone w dobrowolnej umowie o partnerstwie między UE a Republiką Konga, która ma na celu poprawę gospodarki leśnej i zreformowanie istniejącego prawodawstwa w tym zakresie. Konieczne jest zapewnienie, by działalność w sektorze leśnictwa była przejrzysta, odbywała się z poszanowaniem praw ludności i nie pogłębiała negatywnych skutków dla środowiska. Pragnę podkreślić rolę niezależnych krajowych organizacji społeczeństwa obywatelskiego i niezależnych obserwatorów zewnętrznych w monitorowaniu właściwego wdrażania dobrowolnych umów o partnerstwie przez wszystkie zainteresowane strony. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem zalecenia w sprawie dobrowolnej umowy o partnerstwie między UE a Republiką Konga, ponieważ umowa przewiduje reformy polityczne i legislacyjne, które umożliwią kongijskiemu sektorowi drzewnemu promowanie dobrego zarządzania i przejrzystości w celu zwalczania oszustw i nielegalnego handlu drewnem. Diogo Feio Handel nielegalnie pozyskanym drewnem jest problemem poważnie odbijającym się na krajach produkujących, wśród których jest również Republika Konga, i zagraża ekosystemom, stylowi życia, a także samym gospodarkom krajów rozwijających się. Niestety Unia Europejska jest nadal odbiorcą nielegalnie pozyskanego drewna, dlatego też należy poprzeć środki mające na celu utrudnienie przywozu tego drewna do UE. W tym sensie umowa o partnerstwie, która ma na celu umożliwienie weryfikowania pochodzenia i legalności drewna docierającego do UE jest zdecydowanie pozytywnym środkiem. Podobnie jak w przypadku innych towarów konsumpcyjnych, tak i tu konsument powinien mieć możliwość stwierdzenia, skąd pochodzi drewno i upewnienia się, że spełnia ono odpowiednie wymogi prawne. José Manuel Fernandes Unia Europejska stara się walczyć z nielegalnym wyrębem lasów, zabiegając równocześnie o ochronę zasobów leśnych i promowanie zrównoważonego gospodarowania nimi w wymiarze globalnym. Dlatego z zadowoleniem przyjmuję podpisanie dobrowolnej umowy o partnerstwie z Republiką Konga, która ma na celu poprawę gospodarki leśnej, a w razie konieczności - zreformowanie istniejącego ustawodawstwa, co sprawi, że działalność w sektorze leśnictwa stanie się przejrzysta, będzie odbywała się z poszanowaniem praw rdzennych mieszkańców kraju i nie będzie pogłębiała negatywnego oddziaływania na środowisko. Umowy te mają zasadnicze znaczenie dla walki z nielegalnym pozyskiwaniem drewna oraz degradacją lasów i pozwolą wyeliminować wylesianie i degradację lasów, a także związane z nimi emisję dwutlenku węgla i utratę różnorodności biologicznej w skali światowej. W związku z tym pragnę podkreślić znaczenie zwrócenia się do Komisji z apelem, by regularnie sporządzała i przedkładała Parlamentowi sprawozdania z postępów we wdrażaniu postanowień wszystkich obecnych i przyszłych umów tego rodzaju. João Ferreira Przedmiotowa umowa ma na celu zapewnienie identyfikowalności i certyfikacji produktów z drewna pochodzących z Republiki Konga. Cele te są z pozoru godne pochwały, ale naszym zdaniem nie stanowią wystarczającej odpowiedzi na problem niszczenia lasów, a tym samym na zagrożenie integralności zasobów, które mają ogromne znaczenie z punktu widzenia ekologii i ochrony środowiska i które są niezwykle istotne dla przetrwania i stylu życia lokalnych społeczności i ludności rdzennej. Już same obawy wyrażone przez sprawozdawcę są wystarczającym dowodem na słabość tej umowy, co uzasadnia nasze wstrzymanie się od głosu. Ściślej rzecz biorąc, umowa, sama z siebie, nie zapewnia walki z wylesianiem i degradacją na dużą skalę, a wręcz może je wspierać w związku z brakiem środków dodatkowych lub uzupełniających, ponieważ jej celem jest zachęcanie do przywozu produktów drewnianych z Republiki Kongo do UE. Może to prowadzić do jawnej sprzeczności z unijnymi celami, jakimi są walka ze zmianami klimatu i ochrona bioróżnorodności. Należy również podkreślić, jak to czyni sprawozdawca, brak ukierunkowanego finansowania lub wsparcia technicznego i zasobów ludzkich koniecznych do wcielenia postanowień umowy w życie. Lorenzo Fontana Podobnie jak w przypadku postanowień w sprawie Kamerunu - i pomimo że żałuję, że traktat lizboński nie daje Parlamentowi Europejskiemu uprawnień do wprowadzania zmian, ale jedynie wymaga od niego zgody - zdecydowałem się zagłosować za poparciem rekomendacji pana posła Jadota. Każdego roku Kongo eksportuje drewno i produkty pochodne warte ponad 250 milionów euro, z czego połowa trafia do Unii Europejskiej. Mimo że, tak jak w przypadku Kamerunu, nadal istnieją wątpliwości co do rzeczywistej skuteczności umowy, nad którą głosujemy, zdecydowałem się poprzeć ją, ponieważ stanowi ona pierwszy krok ku walce z oszustwami i łamaniem prawa w handlu drewnem. Juozas Imbrasas Poparłem ten dokument, ponieważ celem dobrowolnej umowy partnerskiej między Kongo a Unią Europejską jest ustanowienie ram prawnych zapewniających możliwość wykrywania i identyfikowalność drewna, a także wprowadzenie rządowych i niezależnych procedur weryfikacji służących poświadczaniu, że drewno eksportowane z Kamerunu na unijne rynki zostało w całości zamówione, pozyskane, przetransportowane i wyeksportowane zgodnie z prawem. Uważam że musimy skończyć z nielegalnym handlem drewnem i korupcją oraz stworzyć skuteczny, przejrzysty system monitorowania legalności drewna i produktów pochodnych. Kongo eksportuje drewno i produkty pochodne warte ponad 250 milionów euro, z czego połowa trafia do Unii Europejskiej. Obecnie 20 % kongijskiego drewna sprowadzanego na europejski rynek pochodzi ze źródeł nielegalnych, niezależnie od tego, czy drewno jest przeznaczone do produkcji, sprzedaży, przetworzenia, czy na eksport. Kolejne wojny w latach 1993-1999 nie pomogły poprawić sytuacji i otwarły wrota pladze korupcji. A zatem zaistniała pilna potrzeba przyjęcia procedur na rzecz walki z nielegalnym handlem drewnem poprzez skuteczniejsze analizowanie i monitorowanie często złożonych mechanizmów handlu. Należy podkreślić, że te dobrowolne umowy w sprawie handlu drewnem nie mogą zaszkodzić realizacji ogólnego unijnego celu, jakim jest walka ze zmianami klimatu, i muszą zagwarantować zrównoważoną gospodarkę leśną, powstrzymać wylesianie i degradację lasów, a także towarzyszącą im emisję dwutlenku węgla i utratę różnorodności biologicznej w skali światowej. Giovanni La Via Jak doskonale wiemy, znaczna część drewna używanego w Unii Europejskiej pochodzi z Republiki Konga. Z badań przeprowadzonych przez organizacje pozarządowe w tym obszarze wynika, że przynajmniej 20 % kongijskiego drewna pochodzi ze źródeł nielegalnych. Celem tego zalecenia dotyczącego projektu decyzji w sprawie egzekwowania prawa w dziedzinie leśnictwa jest zapewnienie, by również w przypadku Konga Unia Europejska mogła uczynić to samo, czego zażądano w odniesieniu do Kamerunu, czyli by mogła podjąć kroki na rzecz zapewnienia, by na rynku drewna nie dochodziło do żadnych niezgodnych z prawem, a tym samym niedopuszczalnych, ingerencji. Można to osiągnąć, jak zaproponowano w zaleceniu, poprzez przyjęcie środków umożliwiających UE zapewnienie, by reformy polityczne rozpoczynane na podstawie umów o partnerstwie faktycznie przyczyniały się do budowania gospodarki czystej zarówno z prawnego, jak i środowiskowego punktu widzenia, tak by chronić ten kraj przed działalnością przestępczą i rabowaniem jego zasobów. David Martin na piśmie - Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania. Kongo eksportuje drewno i produkty pochodne warte ponad 250 milionów euro, z czego połowa trafia do Unii Europejskiej. Z badań przeprowadzonych przez organizacje pozarządowe wynika, że 20 % kongijskiego drewna sprowadzanego na europejski rynek pochodzi ze źródeł nielegalnych, niezależnie od tego, czy drewno jest przeznaczone do produkcji, sprzedaży, przetworzenia, czy na eksport. Kolejne wojny w latach 1993 i 1999 nie pomogły poprawić sytuacji i otwarły wrota pladze korupcji. W związku z tym zaistniała pilna potrzeba przyjęcia procedur walki z nielegalnym handlem drewnem poprzez skuteczniejsze analizowanie i monitorowanie, często złożonych, mechanizmów handlu. Przedmiotowa dobrowolna umowa o partnerstwie powinna pomóc w walce z korupcją i znacznie ograniczyć handel nielegalnie pozyskiwanym drewnem. Jean-Luc Mélenchon Problem rabunkowej gospodarki leśnej jest niezwykle istotny z punktu widzenia walki z degradacją różnorodności biologicznej. Rabunkowa gospodarka leśna wynika głównie ze współczesnej globalizacji, której najważniejszym uzasadnieniem i siłą napędową jest produkcja, w związku z czym taki sposób traktowania lasów pozostaje całkowicie zgodny z prawem. Wcielenie w życie dwustronnej dobrowolnej umowy o partnerstwie między UE a Kongo, która ma na celu walkę z nielegalną eksploatacją lasów, jest zaledwie małym krokiem w kierunku stworzenia koniecznego mechanizmu karania sprawców wszystkich przestępstw ekologicznych. Służby publiczne muszą zagwarantować niezależność decyzji, na podstawie których przyznawane są i weryfikowane zezwolenia na wywóz, a także ograniczyć promocję handlu drewnem i rozwój przemysłu leśnego do tego, co zrównoważone z ekologicznego punktu widzenia. Wielka szkoda, że brakuje takich środków. Nuno Melo Wyrąb lasów w Afryce często odbywa się niezgodnie z prawem, co jest niezwykle niekorzystne z punktu widzenia ochrony zasobów naturalnych krajów producenckich i jest również zamachem na różnorodność biologiczną, a także na jakość życia ludzi i ich perspektywy na przyszłość. Mam nadzieję, że umowa wynegocjowana z Republiką Konga pozwoli na skuteczną walkę z nielegalnym wyrębem lasów w kraju, przyczyniając się tym samym do poprawy warunków życia ludności utrzymującej się z pracy w tym sektorze, i że przyczyni się również do poprawy różnorodności biologicznej i ochrony zasobów naturalnych Konga. Andreas Mölzer Tego rodzaju umowy będą miały jakikolwiek sens tylko wówczas, gdy zapewnimy, by zagraniczne przedsiębiorstwa przestały wyzyskiwać miejscowe firmy, które nie dysponują wiedzą fachową z dziedziny leśnictwa i ochrony środowiska, i gdy Republika Konga ukróci korupcję. Naszym celem musi być stworzenie sektora leśnictwa, który działałby odpowiedzialnie i planował przyszłość następnych pokoleń. Tak długo, jak miejscowa ludność będzie nieświadoma tych zagadnień, cała ta sprawa będzie jednym wielkim oszustwem. Dopóki nieprzestrzeganie przepisów dotyczących wyrębu lasów nie będzie karane grzywnami i sankcjami, ta unijna umowa pozostaje całkowicie nieskuteczna. Nawet jeżeli stosowany jest "wyrąb selektywny”, ważne jest, by pamiętać, jak wiele drzew zostanie utraconych w trakcie transportu, na przykład w związku z koniecznością wybudowania dróg wyjazdowych z lasu. Choć nie możemy się spodziewać cudów po tej umowie, to jednak jest ona krokiem we właściwym kierunku, co skłoniło mnie do zagłosowania za przyjęciem tego sprawozdania. Maria do Céu Patrão Neves Głosowałam za przyjęciem dobrowolnej umowy między Unią Europejską a Republiką Konga w sprawie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu drewnem i produktami pochodnymi z UE. Popieram cel, jakim jest stworzenie ram prawnych umożliwiających między innymi stwierdzanie pochodzenia produktów z drewna i zapewniających ich identyfikowalność, ustanowienie niezależnych rządowych procedur mających na celu poświadczanie, że wszystkie produkty z drewna przywożone przez Republikę Konga na rynki europejskie zostały zamówione, pozyskane, przetransportowane i wyeksportowane zgodnie z prawem, co pozwoli położyć fundamenty pod zgodne z prawem zarządzanie drewnem i jego wykorzystywanie w kameruńskim sektorze drewna, a także usprawni egzekwowanie prawa i gospodarowanie w tym sektorze. Jeżeli chodzi o umowę podpisaną między Kongo a UE dnia 9 maja 2009 r., podkreśliłabym spełnienie kryteriów wynikających z definicji określonych w dobrowolnych umowach o partnerstwie, w tym kryteriów mających zastosowanie do procesu negocjacyjnego, którego zwieńczeniem była innowacyjna umowa, mająca na celu zapewnienie skutecznej walki z praktykami złego zarządzania, leżącymi u źródła nielegalnego handlu drewnem, i z korupcją, a także ustanowienie skutecznego, przejrzystego systemu monitorowania legalności drewna i produktów pochodnych. Aldo Patriciello Do celów dobrowolnej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Konga (dobrowolna umowa o partnerstwie UE-Kongo zawarta 6 maja 2010 r.) należą: zapewnienie ram legislacyjnych umożliwiających wykrywanie i zapewniających identyfikowalność drewna, wprowadzenie rządowych i niezależnych procedur weryfikacji służących poświadczaniu, że całe drewno pochodzące z Konga trafiło do UE zgodnie z prawem, a także wzmocnienie stosowania przepisów i zarządzania w dziedzinie leśnictwa. Z badań przeprowadzonych przez organizacje pozarządowe wynika, że 20 % kongijskiego drewna sprowadzanego na europejski rynek pochodzi ze źródeł nielegalnych, niezależnie od stopnia przetworzenia. W związku z tym, Szanowni Państwo, istnieje pilna potrzeba przyjęcia procedur na rzecz walki z nielegalnym handlem drewnem. Dobrowolna umowa o partnerstwie między Kongo a UE przewiduje serię reform politycznych i regulacyjnych, które umożliwią przemysłowi drzewnemu Kamerunu ustanowienie praktyk dobrego zarządzania i uzyskanie większej przejrzystości. Ważne jest zapewnienie, by podejmowane reformy polityczne i legislacyjne przyczyniały się do zmniejszania ubóstwa i do namacalnej poprawy warunków bytowych ludności. Dobrowolna umowa o partnerstwie wejdzie w życie zaraz po wdrożeniu obiecanych zmian legislacyjnych i wprowadzeniu w życie systemu kontroli legalności. Z tych wszystkich względów popieram propozycję sprawozdawcy, by przychylić się do stanowiska Rady. Paulo Rangel Dobrowolna umowa o partnerstwie między Kongiem a UE przewiduje szereg reform politycznych i legislacyjnych, które umożliwią kongijskiemu sektorowi drewna wprowadzenie praktyk dobrego zarządzania i uzyskanie większej przejrzystości. Należy koniecznie zapewnić, by całość drewna i produktów z drewna pochodzących z Republiki Konga i sprowadzanych na europejski rynek była przywożona w sposób całkowicie zgodny z prawem, a także by wszelkie wdrażane reformy zapewniały poszanowanie praw ludności miejscowej i rdzennej, przyczyniały się do poprawy jej warunków życia i ochrony środowiska oraz rzeczywiście pomagały walczyć z korupcją i wzmacniać potencjał miejscowych organizacji społeczeństwa obywatelskiego. Dlatego głosowałem za podpisaniem tej umowy i mam nadzieję, że zobowiązania oraz cele przyjęte w zakresie egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa będą w pełni respektowane w trakcie realizacji zapisów umowy. Licia Ronzulli Popieram tę rezolucję, ponieważ uważam, że musimy postarać się rozwiązać poważny problem wylesiania i degradacji lasów. Zachowanie integralności lasów pozostaje jednym z naszych priorytetów. Komisja i Rada muszą zdwoić swoje wysiłki na rzecz zapewnienia poszanowania praw człowieka w Republice Konga. Kolejnym problemem, który wymaga działań zapobiegawczych jest korupcja, którą należy znacznie ograniczyć. Aby doprowadzić do zmniejszenia korupcji, ważne jest wspieranie działań mających na celu zagwarantowanie niezależności lokalnego systemu sądownictwa i stworzenie nowych procedur sądowych. Konieczna jest ponadto aktualizacja aktów prawnych mających na celu zagwarantowanie ochrony sprawiedliwości społecznej i poszanowania praw społeczności lokalnych i rdzennych mieszkańców Konga. Pragnę na zakończenie podkreślić potrzebę dodatkowych zasobów technicznych i finansowych, które wesprą tworzenie systemu kontroli legalności drewna. Elisabeth Köstinger Zgoda Parlamentu Europejskiego na dobrowolne umowy o partnerstwie między Unią Europejską a Republiką Kamerunu i Republiką Konga to ważny krok w walce z nielegalnym wyrębem lasów i nielegalnym handlem drewnem. System certyfikacji, zapewniający możliwość jednoznacznego określenia pochodzenia drewna, będzie korzystny nie tylko dla gospodarki europejskiej, w szczególności dla europejskiego przemysłu drzewnego, ale również dla gospodarki i sektora drzewnego Kamerunu i Konga. Jestem zdecydowanie za tymi dwoma umowami. Raül Romeva i Rueda na piśmie - W ramach FLEGT (egzekwowanie prawa, zarządzanie i handel w dziedzinie leśnictwa) kraje eksportujące tropikalne twarde drewno rozpoczęły podpisywanie dobrowolnych umów o partnerstwie z UE, tak by zapewnić identyfikowalność drewna i jego zgodność z wymogami prawnymi, a także procedury weryfikacji. Celem dobrowolnych umów o partnerstwie FLEGT z Republiką Konga i Kamerunem jest zapewnienie ram prawnych, których celem jest: (i) wykrywanie i zapewnienie identyfikowalności drewna, (ii) wprowadzenie niezależnych procedur weryfikacyjnych umożliwiających certyfikację drewna sprowadzanego z kraju partnerskiego na europejski rynek, aby zapewnić podstawę zgodnego z prawem zarządzania i eksploatacji kongijskich i kameruńskich lasów, a także (iii) zaostrzenie egzekwowania prawa i zarządzania w dziedzinie leśnictwa. W 2009 roku UE podpisała już dobrowolną umowę o partnerstwie z Ghaną. Po wejściu w życie Traktatu z Lizbony Parlament Europejski ma uprawnienia w zakresie współdecyzji i musi wyrazić formalną zgodę na dwie dobrowolne umowy o partnerstwie - dotyczące Kamerunu i Republiki Konga. W przyszłości podpisanych zostanie więcej dobrowolnych umów o partnerstwie, szczególnie z niektórymi krajami azjatyckimi, a także z Demokratyczną Republiką Konga. Licia Ronzulli Głosowałam za przyjęciem tych rezolucji, ponieważ uważam, że należy zachować lasy naturalne, których eksploatacja prowadzi do degradacji terenów leśnych i wylesiania, a także do wyniszczania środowiska na świecie. Niezbędna jest zatem reforma ram prawnych w sektorze leśnictwa, tak by możliwe było zawieranie dobrowolnych umów o partnerstwie zbieżnych z celami planu działań UE na rzecz egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa (FLEGT) i by możliwe było zapewnienie przestrzegania kryteriów społecznych i środowiskowych. Należy uaktualnić akty prawne mające na celu poprawę sprawiedliwości społecznej, tak by zapewniały one poszanowanie praw społeczności lokalnej i rdzennej, zapewniając tym grupom możliwość korzystania z zasad bezpośredniego uczestniczenia w przygotowywaniu nowych aktów regulacyjnych i we wcielaniu w życie umowy o przejrzystości. Komisja musi zapewnić poszanowanie praw społeczności lokalnych, które często padają ofiarą zmian klimatycznych i degradacji środowiska. Marie-Christine Vergiat Parlament Europejski głosował już nad kilkoma umowami w sprawie walki z nielegalnym handlem drewnem między Unią Europejską a Kongiem i między Komisją Europejską a Kamerunem. Te międzynarodowe umowy mają na celu zapewnienie identyfikowalności drewna eksportowanego do UE, co umożliwi walkę z wylesianiem i zachowanie bioróżnorodności, a także zagwarantuje prawa rdzennych mieszkańców. Sprawozdawca Grupy Zielonych/Wolnego Przymierza Europejskiego, pan poseł Jadot, uwzględnił szereg poprawek zgłoszonych przez Konfederacyjną Grupę Zjednoczonej Lewicy Europejskiej/Nordyckiej Zielonej Lewicy. Sprawozdania ta muszą jeszcze wejść w życie, my zaś musimy się upewnić, że Komisja faktycznie uwzględni zdanie Parlamentu Europejskiego. W każdym razie sprawozdania te mogą być źródłem wsparcia dla wszystkich tych, którzy zabiegają o innego rodzaju relacje z krajami południa, a w szczególności z krajami Afryki subsaharyjskiej. Angelika Werthmann Głosowałam za podpisaniem dobrowolnej umowy o partnerstwie z Republiką Kamerunu i z Republiką Konga. Tego roku obchodzimy Międzynarodowy Rok Lasów. Zdrowe lasy mają kluczowe znaczenie dla zachowania lokalnej bioróżnorodności i są ważne z punktu widzenia celów klimatycznych, które sobie wyznaczyliśmy, ponieważ są naturalnymi pochłaniaczami CO2. Roślinność i tereny leśne są niszczone na całym świecie, w tym w Azji Centralnej. Na zdjęciach satelitarnych widać, że w ciągu ostatnich 30 lat zniknęło 25 tysięcy km² afrykańskich lasów i innych terenów pokrytych roślinnością. Te nowe umowy o partnerstwie będą wspierały odpowiedzialne zarządzanie w sektorze leśnictwa tych dwóch krajów, za które UE jest pośrednio odpowiedzialna, w związku z importem drewna. UE przyjmuje teraz tę odpowiedzialność. Wprowadzenie systemów identyfikacji i weryfikacji zgodności z prawem produktów z drewna zapewni również konieczną przejrzystość. John Attard-Montalto na piśmie - Chociaż rezolucja ta odnosi się do wiz z pozwoleniem na pracę, bardzo mało prawdopodobne jest, że obywatele państw Pacyfiku obiorą Maltę - zamiast reszty UE - jako miejsce poszukiwania zatrudnienia. Dlatego głosowałem za pierwotnie zaproponowanym tekstem. Alain Cadec W rezolucji wyjaśniono wątpliwości Parlamentu dotyczące umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym. Wskazano w niej cele umowy (rozwój, wzmocnienie relacji handlowych między UE a Pacyfikiem) i podkreślono problemy wynikające z odstępstwa od reguł pochodzenia przetworzonych produktów rybnych. Niemniej, jako że nie popieram umowy, zagłosowałem za odrzuceniem rezolucji, która zdaje się nie dość wyraźnie podkreślać problemy, jakie stwarza to odstępstwo od reguł pochodzenia przetworzonych produktów rybnych, szczególnie tuńczyka. Czekam na przedstawienie przez Komisję Europejską oceny skutków przewidzianej w umowie. Będzie ona zawierała analizę następstw tej umowy dla zatrudnienia w UE i w regionie Pacyfiku, a także dla europejskich sektorów rybołówstwa i przetwórstwa. Zweryfikowanie pochodzenia przetworzonego tuńczyka wprowadzanego na europejski rynek jest niemożliwe. Będę śledził negocjacje w sprawie końcowej umowy o partnerstwie między UE a państwami Pacyfiku, i dopilnuję, by umowa nie zawierała żadnych odstępstw od reguł pochodzenia dotyczących przetworzonych produktów rybnych z Papui Nowej Gwinei. Maria Da Graça Carvalho Z zadowoleniem przyjmuję wysiłki na rzecz pogłębienia stosunków handlowych między Pacyfikiem i UE w celu wspierania integracji regionalnej i promowania stopniowej integracji gospodarek państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z gospodarką światową. UE ma ważną rolę we wzmacnianiu zrównoważonego rozwoju społecznego i gospodarczego państw AKP i uczestniczeniu w ogólnych wysiłkach na rzecz walki z ubóstwem w tych krajach. Stosunki handlowe między tym regionem a UE muszą zatem stymulować i wzmagać handel, zrównoważony rozwój i integrację regionalną, przyczyniając się jednocześnie do dywersyfikacji gospodarczej i ograniczania ubóstwa. Dla rozwijającego się świata polityka handlowa staje się teraz ważniejsza niż kiedykolwiek ze względu na obecny kryzys finansowo-gospodarczy, dlatego też apeluję o jak najszybsze przeprowadzenie negocjacji ze wszystkimi czternastoma państwami regionu Pacyfiku należącymi do AKP w sprawie kompleksowych umów o partnerstwie gospodarczym. Ole Christensen, Dan Jørgensen, Christel Schaldemose and Britta Thomsen Co się tyczy poprawki 6, ust. 23(3), uważamy, że to państwa członkowskie powinny zawsze decydować o wydaniu wizy obywatelowi kraju trzeciego. Jeżeli chodzi o wizę z pozwoleniem na pracę, praca powinna zawsze podlegać tym samym warunkom, jakie obowiązują w stosunku do tej samej pracy wykonywanej przez obywateli UE w danym państwie członkowskim. Chcielibyśmy również bardziej szczegółowej definicji sformułowania ""opiekunowie" lub osoby wykonujące podobny zawód”. Corina Creţu Obecny kryzys finansowo-gospodarczy uzmysławia nam, że dla krajów rozwijających się polityka handlowa jest ważniejsza niż kiedykolwiek. Szczególny charakter omawianego tu regionu, w którym decydujące znaczenie ma rybołówstwo i działalność/sektory związane z rybołówstwem, ujawnia jak najlepszy potencjał wzrostu eksportu, pod warunkiem, że działalność rybacka będzie prowadzona z poszanowaniem środowiska naturalnego. Jeżeli chodzi o pomoc na rzecz wymiany handlowej, to celem tej pomocy jest poprawa zdolności krajów rozwijających się do korzystania z nowych możliwości handlowych. George Sabin Cutaş Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie umowy przejściowej o partnerstwie między Unią Europejską a krajami Pacyfiku, jako że jest ona pierwszym krokiem ku wynegocjowaniu nowej, bardziej kompleksowej umowy o partnerstwie. Jednocześnie Komisja Europejska musi pamiętać, że w przyszłości będzie trzeba wynegocjować umowę z większą liczbą krajów regionu, tak by nie stała się ona źródłem podziałów w regionie. Ponadto umowa ta nie powinna zezwalać przedsiębiorstwom z krajów trzecich na korzystanie ze zwolnienia z unijnych ceł ze szkodą dla lokalnych branż, pracowników i dochodów. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że umowa o partnerstwie będzie wspierała integrację regionalną i promowała stopniową integrację gospodarek państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z gospodarką światową, wspierając jednocześnie zrównoważony rozwój społeczny i gospodarczy tych krajów i tym samym przyczyniając się do likwidacji ubóstwa. Diogo Feio Chociaż przejściowa umowa o partnerstwie z UE została podpisana tylko przez Papuę Nową Gwineę i Republikę Wysp Fidżi, uważam, że fakt ten zasługuje na nasze poparcie, ponieważ umowa ta pozwoli na otwarcie europejskich rynków na lokalne produkty, a z drugiej strony - na stopniowe otwarcie rynków tych krajów na produkty europejskie. Mam nadzieję, że stosunki między państwami Pacyfiku a UE będą się rozwijały i będą zacieśniane, i że zostanie przy tym zagwarantowane poszanowanie specyfiki poszczególnych obszarów oraz uwzględnione zostaną szczególne potrzeby najuboższych. Ten rodzaj mechanizmu handlowego powinien być zatem wykorzystywany, przy czym należy pamiętać o potrzebach rozwojowych państw, które podpisały umowę, i wykorzystywać ten mechanizm jako narzędzie spełniania tych potrzeb. Kompleksowa umowa, która może zostać zawarta w przyszłości, nie powinna pomijać kluczowych kwestii wymienionych w rezolucji: 1) negocjacji w sprawie praw własności intelektualnej; 2) przejrzystości zamówień publicznych; oraz 3) przyznawania wiz pracowniczych. David Martin na piśmie - Moja rezolucja, która towarzyszy procedurze udzielania zgody na przyjęcie umowy przejściowej o partnerstwie między Unią Europejską a krajami Pacyfiku, dobitnie świadczy o tym, że Parlament - mimo iż cieszy się z tej przejściowej umowy o partnerstwie, która obejmuje tylko Fidżi i Papuę Nową Gwineę - uważa, że we wszelkich działaniach na rzecz zawarcia pełnej umowy o partnerstwie należy uwzględnić wszystkie 14 państw Pacyfiku. To ważne z punktu widzenia solidarności regionalnej, spójności i integracji. Nuno Melo Umowy o partnerstwie gospodarczym między UE a krajami Pacyfiku muszą mieć na celu wzmocnienie stosunków handlowych, zrównoważonego rozwoju i integracji regionalnej, przy jednoczesnym promowaniu dywersyfikacji gospodarczej i ograniczaniu ubóstwa. Choć obecnie umowę podpisały wyłącznie Papua Nowa Gwinea i Republika Wysp Fidżi, jest to ważny krok ku przyszłemu rozwojowi gospodarczemu tego regionu, który obejmuje 14 państw i ma kluczowe znaczenie dla rozwoju handlu międzynarodowego. Maria do Céu Patrão Neves Szczególnie ważną cechą przedmiotowej rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie przejściowej umowy o partnerstwie między UE a państwami Pacyfiku jest wyrażony w niej powszechnie wyznawany pogląd, że promowanie stosunków handlowych między tym regionem a UE powinno obejmować wspieranie handlu, zrównoważonego rozwoju i integracji regionalnej przy jednoczesnym promowaniu dywersyfikacji gospodarczej i ograniczania ubóstwa. Przedmiotowa umowa przejściowa przyczyni się do realizacji milenijnych celów rozwojowych. Fakt ten, wspólnie z utworzeniem rynku regionalnego z prawdziwego zdarzenia, stanowi podstawę pomyślnej realizacji zapisów tej przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA); podobnie będzie w przypadku ewentualnej przyszłej kompleksowej umowy o partnerstwie handlowym. Integracja i współpraca regionalna to konieczność z punktu widzenia rozwoju społeczno-gospodarczego krajów Pacyfiku. Głosowałam za, ponieważ jestem przekonana, że ta umowa o partnerstwie gospodarczym może przyczynić się do rozwoju gospodarczego regionu i podzielam wspomniane w rezolucji obawy, że rozwojowi temu powinna towarzyszyć polityka zrównoważonego gospodarowania środowiskiem naturalnym i polityka integracyjna. Parlamentowi przypada w udziale monitorowanie realizowania postanowień tej umowy w ramach kompetencji przyznanych przez Traktat z Lizbony. Maurice Ponga Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Parlamentu Europejskiego dotyczącą zatwierdzenia umowy przejściowej między Unią Europejską a państwami Pacyfiku. Umowa ta odzwierciedla zaangażowanie Unii Europejskiej w sprawy tego regionu świata i wysyła silny polityczny komunikat do tamtejszych krajów. Cieszy mnie to. Ta rezolucja polityczna, która towarzyszy decyzji dotyczącej zatwierdzenia umowy, stanowi dla nas szansę na przedstawienie naszych żądań. Chcemy nawiązać wyważone i sprawiedliwe relacje z krajami Pacyfiku; relacje, które umożliwią rozwój tych wyspiarskich krajów, a jednocześnie ochronę interesów naszych obywateli. Choć umowa przejściowa zawiera szczegółowe postanowienia w sprawie reguł pochodzenia produktów rybnych, konieczne było odpowiednie uregulowanie tej derogacji. I rzeczywiście, w celu zapewnienia, żeby ta derogacja, która powinna umożliwić tworzenie miejsc pracy i dobrobytu, była faktycznie korzystna dla społeczności lokalnych i żeby nie zaszkodziła europejskim branżom przetwórstwa produktów rybnych i pakowania, przewidziano jak najszybsze przeprowadzenie oceny jej skutków i umożliwiono jej zawieszenie, o ile będzie to konieczne. Istnieją gwarancje, które mają na celu zapewnienie, by umowa ta była sprawiedliwa i w razie konieczności chroniła nasze interesy. Paulo Rangel Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji w sprawie umowy przejściowej o partnerstwie między UE a krajami Pacyfiku, licząc, że umowa ta, która obecnie ogranicza się do dwóch krajów: Papui Nowej Gwinei i Republiki Wysp Fidżi, może przygotować grunt pod umowę obejmującą większą liczbę krajów. Taka umowa byłaby instrumentem promowania zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego, zmniejszania ubóstwa oraz wzmocnienia integracji i współpracy regionalnej, zgodnie z milenijnymi celami rozwojowymi. Licia Ronzulli Przejściowa umowa między Papuą Nową Gwineą, Republiką Wysp Fidżi a Wspólnotą Europejską została podpisana 14 grudnia 2007 r. Były to jedyne państwa regionu Pacyfiku, które zawarły umowę - dlatego, że najbardziej aktywnie zabiegały o utrzymanie stosunków handlowych z Unią Europejską, a głównie dlatego, że były zainteresowane ochroną ich branż produkcji cukru i produkcji tuńczyka. Umowa powinna również zagwarantować tym krajom dalsze korzyści, dzięki nowemu rozporządzeniu w sprawie bezcłowego i bezkontyngentowego dostępu do rynków. Mając lepszy dostęp do europejskiego rynku, kraje te skorzystają również z nowych możliwości inwestowania, co będzie miało również pozytywne oddziaływanie na zatrudnienie. Przedmiotowa umowa o partnerstwie przewiduje powołanie następnie komitetu tymczasowego, który będzie regularnie monitorował realizację postanowień umowy i sprawdzał jej oddziaływanie na lokalną gospodarkę i społeczeństwo. Tokia Saïfi W rezolucji wyjaśniono wątpliwości Parlamentu dotyczące przedmiotowej umowy przejściowej o partnerstwie gospodarczym. Wskazano w niej cele umowy (rozwój, zacieśnienie relacji handlowych między UE a Pacyfikiem) i podkreślono problemy wynikające z odstępstwa od reguł pochodzenia w odniesieniu do przetworzonych produktów rybnych. Dlatego też głosowałam za przyjęciem tej rezolucji i poparłam poprawki zgłoszone przez Zielonych, które w pełni oddają nasze obawy. Czekam na przedstawienie przez Komisję Europejską oceny skutków przewidzianej w umowie i będę pilnie śledziła negocjacje w sprawie ostatecznej umowy o partnerstwie. Derek Vaughan na piśmie - Poparłem przejściową umowę o partnerstwie gospodarczym z Papuą Nową Gwineą i Fidżi, ponieważ budowanie mocnych powiązań z krajami wywozu regionu Pacyfiku jest ważne. Mimo obaw niektórych posłów, uważam, że musimy zacieśnić współpracę z tymi krajami, ponieważ umożliwi to UE monitorowanie połowów tuńczyka i innych ryb przetwarzanych na Papui Nowej Gwinei. Przemysł ten pozwolił bowiem na utworzenie tysięcy miejsc pracy dla miejscowej ludności tego zubożałego kraju. Luís Paulo Alves Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ wierzę, że przyjęcie umowy pomoże nam nawiązać nowe, zgodne z regułami Światowej Organizacji Handlu, stosunki handlowe z Republiką Wysp Fidżi i Papuą Nową Gwineą. Przejściowe umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA) to umowy dotyczące handlu towarami między grupą krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku a Europą. Choć umowy przejściowe mogą być postrzegane jako pierwszy etap procesu, pod względem prawnym są one całkowicie niezależnymi umowami międzynarodowymi, które niekoniecznie muszą prowadzić do zawarcia pełnych umów o partnerstwie gospodarczym. Z zadowoleniem przyjmuję zalecenia dotyczące podpisania ostatecznych umów, pochodzenia unijnych środków na finansowanie tych umów - które nie powinny pochodzić z Europejskiego Funduszu Rozwoju, potrzeby powołania komisji parlamentarnej, która będzie zajmowała się monitorowaniem wcielania umowy w życie, a także klauzuli przeglądowej przewidującej przeprowadzenie całościowej oceny skutków umowy za trzy lata. Bastiaan Belder Umowy o partnerstwie gospodarczym powinny promować handel między UE a Papuą Nową Gwineą i Fidżi i wspierać handel, rozwój, trwały wzrost, a także ograniczać ubóstwo. Zasadnicze znaczenie dla rozwoju tych krajów ma integracja regionalna. Dlatego Komisja powinna wyjaśnić, w jaki sposób te umowy przejściowe przyczynią się do wspierania tego celu. Ważne jest, byśmy podpisali umowy końcowe z krajami regionu. Uelastycznienie reguł pochodzenia stanowi ogromną szansę dla Papui Nowej Gwinei na wspieranie miejscowej gospodarki. Ważne jest jednak, byśmy zapewnili, by najbiedniejsze kraje nie były tylko krajami tranzytu dla produktów z innych krajów, które nie kwalifikują się do specjalnego programu dostępu do unijnego rynku. W tym względzie niezmiernie ważne są interesy gospodarki lokalnej. Komisja powinna monitorować wdrażanie umowy i podejmować stosowne działania za każdym razem, gdy oceny skutków wskazywać będą na poważne zaburzenia rynku. Alain Cadec Przedmiotowa umowa zapewnia towarom z regionu Pacyfiku preferencyjne warunki dostępu do europejskiego rynku. Popieram rozwój tego regionu, ale za niedopuszczalne uznaję odstępstwo od reguł pochodzenia w odniesieniu do przetworzonych produktów rybnych. Przecież stwarza ono nieuczciwą konkurencję z punktu widzenia europejskiego przemysłu przetwórczego, i tak naprawdę nie jest korzystne dla miejscowej ludności. Ponadto w ciągu dwóch ostatnich lat przywóz tuńczyka z Papui Nowej Gwinei wzrósł dwukrotnie - i mamy powody, by obawiać się, że tendencja ta ulegnie w przyszłości wzmocnieniu. Jako wiceprzewodniczący Komisji Rybołówstwa zdecydowałem się zagłosować za odrzuceniem tej umowy, ponieważ ignoruje ona opinię przyjętą przez tę komisję, w której - pod koniec negocjacji - zaproponowano uchylenie wspomnianego odstępstwa od reguł pochodzenia w stosunku do przetworzonych produktów rybnych. Diogo Feio Mimo małej liczby krajów, które zaakceptowały przejściową umowę o partnerstwie gospodarczym (EPA), umowa ta świadczy o zaangażowaniu Europy we wspieranie rozwoju krajów regionu Pacyfiku z wykorzystaniem mechanizmu wykraczającego poza zwykłe procedury pomocy i ma na celu mobilizowanie lokalnych gospodarek, które liczą na uzyskanie efektu tworzenia przedsiębiorstw i miejsc pracy oraz na pobudzanie przepływu pracowników i towarów. Chociaż zasadniczo zgadzam się na ten instrument, nie mogę nie wspomnieć o moich wątpliwościach co do potencjalnego oddziaływania EPA na branżę rybacką. Dlatego pragnę, by Komisja przyjrzała się tej kwestii ze szczególną uwagą i wierzę, że uzasadnione jest przedstawienie Parlamentowi przez Komisję sprawozdania w sprawie rybołówstwa na Pacyfiku i gospodarowania zasobami rybnymi regionu, czego zażądał sprawozdawca. José Manuel Fernandes Popieram przedmiotowy projekt decyzji Rady w sprawie zawarcia przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą Europejską a dwoma państwami Pacyfiku - Papuą Nową Gwineą i Republiką Wysp Fidżi - z następujących względów: 1. kraje te są największymi gospodarkami regionu i podpisywały umowy o współpracy gospodarczej z UE w przeszłości; 2. mimo potencjalnej korzyści, jaką byłoby rozszerzenie tego partnerstwa o inne kraje regionu, uczynienie tego okazało się niemożliwe; 3. mamy do czynienia z umową przejściową, którą Parlament będzie musiał ponownie ocenić, jeżeli postanowimy przekształcić ją w umowę ostateczną; 4. Republika Wysp Fidżi podjęła się zobowiązań wobec UE w zakresie praw człowieka, zasad demokracji i praworządności; 5. mimo krytyki ze strony organizacji społeczeństwa obywatelskiego i polityków regionu, partnerstwo to może przyczynić się do strategicznego rozwoju zaangażowanych krajów. João Ferreira Już od dłuższego czasu krytykujemy podpisywanie umów o partnerstwie gospodarczym z krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Niezależnie od ich celu i retoryki, za pomocą której są one przedstawiane, umowy te mają zasadniczo na celu wspieranie wolnego handlu, ze wszystkimi jego skrajnie negatywnymi następstwami. Niedawno, w trakcie ostatniego Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE, które odbyło się w grudniu 2010 roku, Rada Państw AKP wyraziła swoje zaniepokojenie w związku z tym, że Komisja Europejska lekceważy jej obiekcje wobec spraw związanych z ochroną jej gospodarek. Istnieje również sprzeczność między osławioną elastycznością Komisji a sztywnością stanowiska, jakie zajęła w negocjacjach technicznych. W odniesieniu do tej przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym z Republiką Wysp Fidżi i Papuą Nową Gwineą UE była również obiektem surowej krytyki ze strony organizacji społecznych i politycznych z regionu Pacyfiku w związku z presją, jakie wywierała na te dwa kraje, by podpisały umowę - pod groźbą utraty ich uprzywilejowanego dostępu do europejskich rynków. Krytycy twierdzili ponadto, że od czasu podpisania umowy znacząco ucierpiała solidarność między państwami Pacyfiku, ponieważ powstało poczucie podziału, które doprowadziło do rozpadu niektórych grup regionalnych w wyniku wywieranych na nie nacisków, by podpisywały umowy przejściowe. Pat the Cope Gallagher Nic nie jest tak ważne jak zdrowie dzieci i ochrona praw oraz dobra dzieci. Również dzieci muszą mieć prawo do życia rodzinnego i należy zapewnić, by nie musiały spędzać długich okresów swojego życia w sierocińcach. Bruno Gollnisch Umowa między UE a krajami Pacyfiku przyznaje Papui Nowej Gwinei ogólne odstępstwo od reguł pochodzenia w odniesieniu do produktów rybnych, szczególnie tuńczyka. Klauzula ta oznacza, że towary z tego kraju mogą być uznawane za papuaskie, a w związku z tym za zwolnione z wszelkich ceł i kwot, nawet jeżeli rybacy, obszary połowowe i zakłady produkujące ryby w puszkach nie są papuaskie. Obecnie korzystają z tego chińskie, australijskie, tajskie i inne floty połowowe, które wyładowują złowione przez siebie ryby w papuaskich portach. Korzystają z tego należące do tych krajów zakłady przetwórstwa rybnego, które zostały założone w Papui Nowej Gwinei, ale które zatrudniają obywateli obcych państw na wątpliwych warunkach. To jasne, że pełny impet tej nieuczciwej i niezgodnej z prawem konkurencji uderza w europejski, a w szczególności francuski, sektor przemysłu. W Unii Europejskiej, między 2008 a 2009 rokiem, import tuńczyka z Papui Nowej Gwinei wzrósł o 76 %; w samej tylko Francji w tym samym okresie wzrósł on o 1 500 %. Dobrze znane są przewrotne skutki społeczno-gospodarcze tej derogacji i uzasadniony jest niepokój o zasoby rybne regionu. Dlatego głosowałem za odrzuceniem umowy. Jarosław Kalinowski Region państw Pacyfiku to obszar bardzo specyficzny, stanowią go głównie kraje wyspiarskie, w dużej mierze zróżnicowane etnicznie, z mocno odmienną od europejskiej kulturą i wymagające innych priorytetów w polityce i gospodarce. Zawierając umowy z tymi państwami pragniemy umożliwić swobodny przepływ towarów i usług, który winien przynieść korzyści handlowe dla obu stron. Jednakże musimy zadbać również o to, abyśmy w dążeniu do liberalizacji rynku nie zostali odebrani jako intruzi pragnący zapewnić sobie jedynie dostęp do zasobów, osłabiając przy tym, według krytyków, solidarność regionalną. Zawierajmy umowy, otwierajmy rynki, promujmy konkurencyjność, ale z rozsądkiem i zawsze dla obopólnych korzyści, pomagając zwłaszcza takim regionom jak obszar państw Pacyfiku, często cierpiących z powodu klęsk żywiołowych. Elisabeth Köstinger Przejściowa umowa o partnerstwie między Wspólnotą Europejską z jednej strony, a dwoma krajami AKP - a mianowicie Papuą Nową Gwineą a Fidżi - z drugiej, powinna być traktowana jako jeden z kroków ku umowie końcowej. Przejściowa umowa o partnerstwie obejmuje wszystkie ważne obszary umowy handlowej, ale w przyszłości może również objąć prawa własności intelektualnej i kwestie związane z zamówieniami publicznymi. Popieram tę umowę, ale jednocześnie doskonale zdaję sobie sprawę z potencjalnych skutków, jakie może ona przynieść dla europejskiego sektora rybołówstwa, i w związku z tym oczekuję, że Komisja przeprowadzi analizę tych skutków, o której mowa w pkt. 15 rezolucji przyjętej przez Parlament. Giovanni La Via Zatwierdzona dziś przez Parlament inicjatywa doprowadziła do powstania umowy, która bez wątpienia wzmocni handel między Unią Europejską a niektórymi krajami Pacyfiku. Zawarto umowę przejściową z Papuą Nową Gwineą i Republiką Wysp Fidżi, które mają nadzieję osiągnąć cel, jakim jest ochrona ich sektorów cukrowniczego i tuńczyka. Moim zdaniem jest to krok naprzód, jeśli chodzi o rozwój i dobrobyt. Ponadto dzięki regułom pochodzenia umowa przyniesie realną wartość dodaną z punktu widzenia branży rybnej i eksportu z tych regionów. Muszę również podkreślić, że umowa ta może mieć poważny wpływ na relacje z pozostałymi krajami Pacyfiku, w tym Australią i Nową Zelandią. David Martin na piśmie - Jestem niezwykle rad, że Parlament zdecydowanie poparł moje zalecenie, by zatwierdzić przejściową umowę EPA między UE a krajami Pacyfiku. Przejściowa umowa między Papuą Nową Gwineą, Fidżi a Wspólnotą Europejską została podpisana 14 grudnia 2007 r. Te dwa kraje były jedynymi państwami regionu Pacyfiku, które podpisały umowę, ponieważ pozostali członkowie grupy państw AKP regionu Pacyfiku - z uwagi na mniejszy poziom handlu z UE - zdecydowali się nie podpisywać umowy. Fidżi i Papua Nowa Gwinea zawarły umowę głównie w nadziei na ochronę swoich branż cukrowniczej i tuńczyka, które znacznie ucierpiałyby w przypadku zastosowania wobec nich ogólnego systemu preferencji. Umowa tymczasowa obejmuje reguły pochodzenia i kwestie dostępu do rynku. Co się tyczy reguł pochodzenia, obejmują one rybołówstwo, tekstylia i rolnictwo, co stwarza możliwości inwestycyjne i zatrudnienia. Jeżeli chodzi o dostęp do rynku, przewiduje się przyznanie bezcłowego i bezkontyngentowego dostępu do rynku, co stworzy możliwości inwestycyjne i zatrudnienia. Kwestie handlu i rozwoju mają być rozwiązane w kontekście szerszych ram regionalnych. Jean-Luc Mélenchon Przejściowa umowa o partnerstwie podpisana między UE a Papuą Nową Gwineą i Wyspami Fidżi jest wynikiem karygodnej presji. Umowa ta przewiduje stopniowe zniesienie ceł na skalę, która doprowadzi do utraty równowagi w tych państwach, jak również zakaz stosowania jakichkolwiek ograniczeń ilościowych w odniesieniu do eksportu i importu oraz zniesienie wszystkich dopłat do wywozu produktów rolnych do państw Pacyfiku w stosunku do Papui Nowej Gwinei i Wysp Fidżi. Zawiera ona klauzulę randez-vous umożliwiającą "pomyślne zakończenie toczących się obecnie negocjacji w sprawie kompleksowej umowy o partnerstwie gospodarczym (EPA)”. Umowy te są kolejnym dowodem na neokolonializm Unii Europejskiej. Głosowałem za odrzuceniem rezolucji. Nuno Melo Umowy o partnerstwie gospodarczym między UE a krajami Pacyfiku muszą mieć na celu zwiększanie handlu, wzmocnienie zrównoważonego rozwoju i integracji regionalnej przy jednoczesnym promowaniu dywersyfikacji gospodarczej i ograniczaniu ubóstwa. Choć obecnie umowę podpisały wyłącznie Papua Nowa Gwinea i Republika Wysp Fidżi, to jednak jest to ważny krok ku przyszłemu rozwojowi gospodarczemu tego regionu, który obejmuje 14 państw i ma kluczowe znaczenie dla rozwoju handlu międzynarodowego. Jest to pierwszy krok ku rozszerzeniu tej umowy o inne kraje regionu, a także ku znacznemu pobudzeniu ich gospodarek oraz poprawie jakości życia ich mieszkańców. Alfredo Pallone Głosowałam za zatwierdzeniem przejściowej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a państwami Pacyfiku, ponieważ uważam, że ważne jest, by Europa posiadała umowy o partnerstwie handlowym z państwami trzecimi, które mogą eksportować produkty, do których europejskie państwa mają trudny dostęp. Logicznie rzecz biorąc, rozwojowi międzynarodowego handlu towarzyszą umowy ułatwiające handel i zapewniające coraz lepszą dostępność sieci handlowych. Negocjacje w sprawie nowych umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) rozpoczęto w 2002 roku w celu zbudowania i wzmocnienia procesów integracji regionalnej w krajach AKP. Przedmiotowa umowa dotyczy reguł pochodzenia w sektorach rybołówstwa, tekstyliów oraz rolnictwa, i stwarza możliwości inwestycyjne i zatrudnienia. Dotyczy ona także dostępu do rynku, ponieważ przewiduje bezcłowy i bezkontyngentowy dostęp do rynków, co stworzy możliwości inwestowania i zatrudnienia. Wiąże się ona również z ograniczeniem przestrzeni polityki rządowej w postaci uprawnień regulacyjnych. Maria do Céu Patrão Neves Głosowałam za przyjęciem zalecenia w sprawie zawarcia przejściowej umowy o partnerstwie między UE a krajami Pacyfiku z następujących względów. Wyspy Fidżi i Papua Nowa Gwinea zdecydowały się zawrzeć umowę głównie w nadziei na ochronę swoich branż cukrowniczej i tuńczyka. Umowa przejściowa obejmuje reguły pochodzenia w sektorach rybołówstwa, tekstyliów oraz rolnictwa, i ustanawia przy tym odstępstwa, które mogą zagrozić konkurencyjności niektórych branż UE. Co się tyczy sektora przetwórstwa tuńczyka, przyznane odstępstwo umożliwia takim krajom jak Papua Nowa Gwinea bycie prawdziwymi ośrodkami przetwórstwa ogromnych ilości tuńczyka pochodzącego z różnych źródeł: z Filipin, Tajlandii, Chin, Stanów Zjednoczonych, Australii itp. Tuńczyk ten jest wyładowywany w portach Papui Nowej Gwinei i przetwarzany w zakładach pospiesznie zbudowanych przez podmioty gospodarcze z państw zainteresowanych wyłącznie skorzystaniem z całkowitego zwolnienia z ceł przyznanego przez UE w ramach tej umowy przejściowej. Szkodzi to europejskiemu przemysłowi przetwórczemu, którego przedstawiciele uskarżają się na nieuczciwą konkurencję. Dlatego przyłączam się do apelu sprawozdawcy, by przedłożono Parlamentowi sprawozdanie w sprawie poszczególnych aspektów sektora rybołówstwa państw Pacyfiku, w którym zawarta zostanie ocena rzeczywistego oddziaływania, jakie środki te mogłyby mieć dla unijnego rynku. Aldo Patriciello W 2002 roku rozpoczęły się negocjacje w sprawie nowych umów o partnerstwie gospodarczym (EPA) między krajami Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) a Unią Europejską, które miały zastąpić wcześniejszy jednostronny system preferencji handlowych dla krajów AKP. Ponieważ przedmiotem indywidualnych negocjacji na szczeblu krajowym były konkretne kwestie będące przedmiotem zainteresowania stron i ponieważ podpisanie umów końcowych w krótkim terminie było mało prawdopodobne, zdecydowano się zawrzeć, do końca 2007 roku, umowy przejściowe EPA dotyczące handlu towarami. Miały one na celu zapobieganie zakłóceniom handlu i niekoniecznie musiały prowadzić do zawarcia umów definitywnych. W regionie Pacyfiku jedynie Fidżi i Papua Nowa Gwinea zawarły taką umowę. Umowa ta obejmuje reguły pochodzenia dotyczące rybołówstwa, tekstyliów i rolnictwa, co stwarza możliwości inwestycyjne i zatrudnienia. Unia Europejska ma nadzieję zawrzeć kompleksową umowę o partnerstwie gospodarczym z grupą państw regionu Pacyfiku, w sprawie której toczą się obecnie rokowania. Poparcie stanowiska Rady dotyczącego przejściowej umowy o partnerstwie postrzegam jako słuszne, ponieważ uważam, że zagwarantowanie dostaw towarów ma priorytetowe znaczenie, szczególnie w związku z ich deficytem oraz niszczeniem środowiska. Konieczne jest również kontynuowanie obowiązujących od dziesięciu lat umów z krajami AKP, nawet jeśli miałyby one przyjąć inną formę. Maurice Ponga Z zadowoleniem przyjmuję decyzję Parlamentu Europejskiego dotyczącą zatwierdzenia umowy przejściowej między Unią Europejską a państwami Pacyfiku. Umowa ta odzwierciedla zaangażowanie Unii Europejskiej w sprawy regionu świata i wysyła silny polityczny sygnał do jego krajów. Cieszy mnie to. Ta rezolucja polityczna, która towarzyszy decyzji dotyczącej zatwierdzenia umowy, stanowi dla nas okazję do przedstawienia naszych żądań. Chcemy zbudować wyważoną i sprawiedliwą relację z krajami Pacyfiku; relację, która umożliwi rozwój tych wyspiarskich krajów, a jednocześnie zapewni ochronę interesów naszych obywateli. Choć umowa przejściowa zawiera szczegółowe postanowienia w sprawie reguł pochodzenia produktów rybnych, konieczne było odpowiednie uregulowanie tej derogacji. I rzeczywiście, w celu zapewnienia, żeby ta derogacja, która powinna prowadzić do tworzenia miejsc pracy i dobrobytu, była faktycznie korzystna dla społeczności lokalnych i żeby nie zaszkodziła europejskim branżom przetwórstwa i pakowania produktów rybnych, przewidziano jak najszybsze przeprowadzenie oceny jej skutków i umożliwiono jej zawieszenie, o ile okaże się to konieczne. Istnieją gwarancje, które mają na celu zapewnienie, by umowa ta była sprawiedliwa i by w razie konieczności podejmowane były działania na rzecz ochrony naszych interesów. Paulo Rangel Głosowałem za przyjęciem sprawozdania, ponieważ uważam, że wspieranie relacji handlowych między krajami Pacyfiku a UE może przyczynić się do promowania zrównoważonego rozwoju społeczno-gospodarczego regionu, ograniczenia ubóstwa, a także wzmocnienia integracji i współpracy regionalnej, zgodnie z milenijnymi celami rozwojowymi. Podzielam jednak wyrażone przez sprawozdawcę obawy dotyczące odstępstw od reguł pochodzenia i ich negatywnego wpływu na branżę przetwórstwa rybnego, który musi zostać wystarczająco wnikliwie oceniony przez Komisję. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Zieloni od długiego czasu sprzeciwiają się umowom o partnerstwie gospodarczym z krajami AKP, w związku z czym nie dostrzegają wartości dodanej przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym z tymi dwoma krajami Pacyfiku. W tym konkretnym przypadku Zieloni obawiają się dalszej dezintegracji regionu, rozrzuconego na znacznym obszarze Oceanu Spokojnego, w wyniku wprowadzenia preferencyjnych uzgodnień handlowych na mocy przejściowej umowy o partnerstwie handlowym z UE. Ponadto prawdopodobny niczym nieskrępowany wzrost tradycyjnego eksportu - głównie takich surowców, jak miedź, cukier, kopra, ryby i olej palmowy (biopaliwa) - całkowicie przeczy potrzebom zrównoważonego rozwoju. Dlatego też Zieloni poparli (nieuwzględniony) wniosek ministrów handlu regionu Pacyfiku dotyczący przeglądu głównych elementów przejściowej umowy o partnerstwie gospodarczym, a mianowicie definicji "zasadniczo całość handlu”, zakazu stosowania podatków od wywozu i słabych gwarancji dla nowo powstających gałęzi przemysłu i klauzuli największego uprzywilejowania. Jeżeli chodzi o zaopatrywanie się w produkty na rynku światowym (tzw. global sourcing), alternatywnym rozwiązaniem byłoby ograniczenie zakresu umowy do połowów wewnątrz wyłącznej strefy ekonomicznej (WSE), a nie obejmowanie nią całości wód. Wreszcie, co nie mniej ważne, Fidżi nie ma demokratycznego systemu rządów. Nasz kontrsprawozdawca, pan poseł Bové, zgłosił w związku z tym 11 poprawek. Tokia Saïfi Przejściowa umowa o partnerstwie gospodarczym WE/region Pacyfiku przewiduje przyznanie towarom z regionu Pacyfiku preferencyjnych warunków dostępu do europejskiego rynku. Popieram rozwój tego regionu, ale uważam, że określone w umowie odstępstwo od reguł pochodzenia w odniesieniu do przetworzonych produktów rybnych jest niedopuszczalne, ponieważ umożliwia ono zwolnienie z ceł produktów wytworzonych w danym kraju z surowców niepochodzących z tego kraju. Odstępstwo to zachęca do połowów w strefie tropikalnej bez jakiejkolwiek troski o gospodarowanie zasobami rybnymi. Ponieważ preferencje handlowe mają wpływ nie tylko na strefy połowowe Papui Nowej Gwinei, trudno jest śledzić pochodzenie połowów, a sytuacja ta jest zaprzeczeniem podjętego przez Unię Europejską zobowiązania dotyczącego zlikwidowania nielegalnych, niezgłaszanych i nieuregulowanych połowów. Martwi mnie również kwestia identyfikowalności produktów, które mają być przywiezione do Europy z tego regionu. Głosując przeciw, chciałam wyrazić swój sprzeciw wobec takiej klauzuli, która nie powinna już nigdy więcej znaleźć się w żadnej umowie handlowej. Laima Liucija Andrikien Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie międzynarodowej adopcji w Unii Europejskiej, w której zabiega się o dobro każdego dziecka i uznaje prawo sierot i porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Popieram apele o zbadanie możliwości skoordynowania strategii ze środkami dotyczącymi międzynarodowej adopcji, z uwzględnieniem umów międzynarodowych, przy czym trzeba podkreślić, że dla dobra dzieci należy preferencyjnie traktować adopcję w kraju pochodzenia dziecka, o ile jest ona możliwa. Bardzo ważne jest wypracowanie ram, które zapewnią przejrzystość i możliwość koordynowania działań na rzecz zapobiegania handlowi dziećmi do nielegalnej adopcji. Musimy też poprawić, usprawnić i ułatwić międzynarodową adopcję i wyeliminować niepotrzebną biurokrację, gwarantując jednocześnie ochronę praw dzieci z krajów trzecich. Zigmantas Balčytis Ochrona praw dzieci, zapisana w Traktacie z Lizbony, jest jednym z celów Unii Europejskiej, na który trzeba będzie zwracać jeszcze większą uwagę po wejściu w życie Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Dlatego też polityka Unii Europejskiej musi zagwarantować i zapewnić przestrzeganie prawa dzieci do ochrony i opieki, koniecznych dla ich dobra. Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ uważam, że zachodzi potrzeba wzmocnienia polityki w zakresie ochrony praw dzieci. Obawy budzi liczba dzieci porzucanych i umieszczanych w instytucjach opieki, która w niektórych państwach członkowskich jest bardzo wysoka. Ponadto poważnym problemem w Unii Europejskiej nadal pozostają przypadki naruszeń praw dzieci, przemoc wobec nich, handel dziećmi, zmuszanie do prostytucji, nielegalnej pracy i inne niezgodne z prawem działania. Zgadzam się, że konieczne jest przeprowadzenie na szczeblu europejskim oceny funkcjonowania systemów krajowych, tak by możliwe było doprecyzowanie kwestii związanych z ochroną praw dzieci, a także - w razie konieczności - podejmowanie działań zapewniających skuteczniejszą ochronę bezdomnych dzieci i dających im szansę na posiadanie rodziny i bezpieczeństwo. George Becali Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ problem porzucanych dzieci w Unii Europejskiej coraz bardziej się pogłębia. Ochrona prawa do adopcji międzynarodowej jest ważna, ponieważ dzięki niej dzieci nie będą zmuszane do życia w domach dziecka. Komisja musi poinformować nas, jakie środki zostały lub zostaną podjęte na szczeblu UE, by chronić dzieci, które mają być adoptowane przez europejskich obywateli. Myślę, że adopcja musi być uregulowana w zgodzie z ustawodawstwem krajowym i umowami międzynarodowymi. Komisja musi nam wyjaśnić, w jaki sposób procedury te zapewnią, by najlepsze interesy dzieci były zawsze chronione. Mara Bizzotto Głosowałam za połączoną rezolucją w sprawie adopcji międzynarodowej, ponieważ jestem całkowicie przekonana, że europejska koordynacja strategii i narzędzi adopcyjnych nie tylko doprowadzi do poprawy samej procedury adopcyjnej, ale również zapewni większą ochronę sierotom i porzuconym dzieciom, a także ich prawo do posiadania rodziny. Synergia między organizacjami międzynarodowymi, instytucjami UE i państwami członkowskimi doprowadzi do powstania "koła sukcesu”, w którego centrum znajdą się potrzeby dzieci, obwarowane gwarancją udzielenia pomocy rodzinom adopcyjnym w zakresie usług informacyjnych, przygotowania adopcji oraz usług wsparcia dla rodzin adopcyjnych. Wreszcie uważam, że usprawniona koordynacja może zapewnić adoptowanym dzieciom większą pewność pod względem prawidłowości procedur adopcji i wzajemnego uznawania dokumentów, zapobiegając tym samym handlowi dziećmi. Vilija Blinkevičiūt Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie adopcji międzynarodowej w Unii Europejskiej. Ochrona praw dzieci jest jednym z najważniejszych celów Unii Europejskiej. Musimy chronić dobro wszystkich dzieci i bronić ich interesów. Obecnie obowiązuje wiele konwencji dotyczących ochrony dzieci i obowiązków rodzicielskich. Celem europejskiej konwencji w sprawie adopcji dzieci z 1967 roku jest zapewnienie koordynacji przepisów państw członkowskich dotyczących adopcji. Wszystkie państwa członkowskie podpisały Konwencję o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego z 1993 roku (konwencja haska). Choć dziedzina adopcji należy do kompetencji państw członkowskich, uważam, że zachodzi potrzeba zbadania możliwości koordynowania na szczeblu europejskim strategii ze środkami dotyczącymi adopcji międzynarodowej. Niezmiernie ważne jest zagwarantowanie, by przy sporządzaniu tej strategii uwzględnione zostały umowy międzynarodowe. Musimy dążyć do usprawnienia usług informacyjnych, przygotowania do adopcji międzynarodowej, procedur rozpatrywania wniosków o adopcję międzynarodową, usług poadopcyjnych, pamiętając, że wszystkie konwencje międzynarodowe dotyczące ochrony praw dziecka uznają prawo sierot lub dzieci porzuconych do posiadania rodziny i do ochrony. Dla przykładu unijne instytucje i państwa członkowskie muszą aktywnie walczyć z handlem dziećmi na potrzeby nielegalnej adopcji. Sebastian Valentin Bodu Najprawdopodobniej Rumunia jest europejskim krajem, który zezwolił na najgorsze nadużycia w zakresie adopcji międzynarodowej w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, zaraz po upadku komunizmu. Rzeczywiście było to wynikiem braku doświadczenia w kraju, który był pogrążony w mroku dziejów przez ponad połowę stulecia, ale też odpowiadają za to ci, którzy nie zawahali się wykorzystywać te słabości. W rezultacie stracono z oczu blisko tysiąc dzieci objętych międzynarodową adopcją. Dzięki wsparciu Unii Europejskiej, do której byliśmy gotowi przystąpić, Rumunia przeprowadziła daleko posunięte zmiany swojego ustawodawstwa adopcyjnego, mimo ogromnej presji międzynarodowej, by nie uciekać się do tak drastycznego środka jak likwidacja adopcji międzynarodowej. W tych okolicznościach, jak i z uwagi na smutne doświadczenia Rumunii z adopcją międzynarodową, zrozumiała jest nasza niechęć, by zaakceptować taki organ jak Europejska Agencja Adopcyjna, której utworzenie doprowadzi de facto do stworzenia europejskiego rynku adopcyjnego. Jakakolwiek rezolucja w sprawie adopcji międzynarodowej może mieć za swój cel tylko i wyłącznie dobro dzieci, bez względu na interes państw i rodziców adopcyjnych. Ponadto - moim osobistym zdaniem - niezależnie od rezolucji czy też decyzji, w każdym systemie prawnym, obecnym czy też przyszłym, należy priorytetowo potraktować adopcję w kraju, z którego pochodzi dziecko. Corina Creţu Głosowałam za przyjęciem rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie adopcji międzynarodowej w Unii Europejskiej, opierając się na rumuńskich doświadczeniach w tym zakresie. Faktycznie należy przeprowadzić analizę wszystkich krajowych systemów adopcyjnych, by sprawdzić, jakie są ich słabe i mocne strony i zalecić najlepsze praktyki adopcyjne w państwach członkowskich. Osiągniemy odpowiednie postępy, jeżeli zapewnimy koordynację na szczeblu unijnym polityki i strategii dotyczących instrumentu międzynarodowej adopcji w celu usprawnienia pomocy w zakresie usług informacyjnych, przygotowywania adopcji międzynarodowej, rozpatrywania wniosków o adopcję międzynarodową i usług poadopcyjnych, należy bowiem wprowadzić w życie prawo sierot i porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie adopcji międzynarodowej w Unii Europejskiej. Choć kwestia ta mieści się w zakresie kompetencji państw członkowskich, uważam, że ochrona praw dzieci powinna znaleźć się wśród celów UE. W związku z tym popieram potrzebę przeanalizowania możliwości koordynowania strategii dotyczących instrumentu adopcji międzynarodowej i usług poadopcyjnych na szczeblu europejskim, zważywszy że wszystkie konwencje międzynarodowe dotyczące ochrony praw dziecka uznają prawo sierot i porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Diogo Feio Adopcja dzieci jest kwestią szczególnie drażliwą. Godność ludzka, a w tym przypadku szczególna ochrona najlepszych interesów dzieci, wymaga przestrzegania i poszanowania konwencji międzynarodowych w tym zakresie, a także analizy najlepszych praktyk i wymiany doświadczeń między państwami członkowskimi. Unia Europejska będzie w stanie monitorować te działania i pomoże zająć się plagą handlu dziećmi, która dotyka głównie najbiedniejsze kraje i najuboższych ludzi. José Manuel Fernandes Unia Europejska od zawsze walczy o ochronę praw dzieci i obronę ich najlepszych interesów. Celem tej rezolucji jest rozważenie możliwości koordynowania na szczeblu europejskim strategii dotyczących instrumentu adopcji międzynarodowej, w zgodzie z konwencjami międzynarodowymi, tak by usprawnić pomoc w zakresie usług informacyjnych, przygotowywania adopcji międzynarodowej i usług poadopcyjnych, zważywszy że wszystkie konwencje międzynarodowe dotyczące ochrony praw dziecka uznają prawo osieroconych i porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Głosowałem za, ponieważ uważam, że chociaż kwestia adopcji mieści się w zakresie kompetencji państw członkowskich, zachodzi potrzeba minimalnego poziomu europejskiej konwergencji, z zastrzeżeniem poszanowania najwyższego dobra dzieci. Ilda Figueiredo Wszyscy zgadzamy się co do konieczności ochrony dobra dzieci i zagwarantowania ich praw, jak to przewiduje przedmiotowa rezolucja Parlamentu. Jednak ogólniki nie wystarczą; konieczne jest również dostrzeżenie przyczyn, które doprowadziły do sytuacji, w której w ramach adopcji międzynarodowej dzieci padają ofiarą wykorzystywania. Główne przyczyny porzucania dzieci to ubóstwo, niewystarczające systemy zabezpieczenia społecznego, brak odpowiedniej sieci infrastruktury socjalnej lub niewystarczające usługi publiczne, a także konflikty i interwencje wojskowe. Louis Grech na piśmie - Aby opanować coraz poważniejszy problem porzuconych dzieci, europejskie instytucje i państwa członkowskie powinny pełnić aktywniejszą rolę w usprawnianiu instrumentów adopcji międzynarodowej, ułatwiając i koordynując międzynarodowe procedury adopcyjne na szczeblu europejskim, nie narażając jednocześnie w żaden sposób bezpieczeństwa i ochrony praw dzieci i szanując konwencje międzynarodowe chroniące prawa dziecka. Unia i państwa członkowskie muszą zapewnić bardziej rygorystyczną kontrolę w sprawach dotyczących adopcji międzynarodowej, by zapobiegać wykorzystywaniu dzieci, molestowaniu, porwaniom i handlowi dziećmi. Państwa członkowskie powinny znaleźć równowagę między wysokimi gwarancjami i normami międzynarodowymi, by zapewnić ochronę praw dziecka i zmniejszyć biurokrację oraz ułatwić międzynarodowe procedury adopcyjne. Ponadto państwa członkowskie powinny wprowadzić bardziej przejrzyste przepisy w odniesieniu do procedur adopcji międzynarodowej oraz prowadzić ciągłą wymianę informacji na temat warunków i otoczenia adoptowanego dziecka w nowym środowisku. Na koniec pragnę powiedzieć, że głównym przedmiotem troski, jeżeli chodzi o międzynarodowe procedury adopcyjne, powinno być niezmiennie dobro dzieci, szczególnie dzieci o szczególnych potrzebach, tak by zagwarantować prawa dzieci i rodzin. Sylvie Guillaume Głosowałam za przyjęciem tej wspólnej rezolucji, która pozwala nam bronić prawa rodziców do adopcji dziecka z innego państwa członkowskiego i jednocześnie zapewnić ochronę dzieciom w trakcie adopcji i po niej. Faktycznie adopcja międzynarodowa powinna odbywać się w oparciu o ramy szczegółowych przepisów, aby możliwe było zapobieganie nadużyciom, takim jak na przykład handel dziećmi. Ian Hudghton na piśmie - Nasze krajowe systemy prawne przewidują własne sposoby postępowania z adopcją i innymi sprawami związanymi z opieką nad dzieckiem. Ponieważ jednak takie kwestie jak handel ludźmi i seksualne wykorzystywanie dzieci mają wymiar międzynarodowy, stosowne mogą być działania na szczeblu UE. Nigdy nie wolno nam zapomnieć, że najważniejszy jest najwyższy interes dziecka, w związku z czym głosowałem za przyjęciem tej rezolucji. Juozas Imbrasas Głosowałem za przyjęciem tej ważnej rezolucji w sprawie adopcji międzynarodowej w Unii Europejskiej, ponieważ ochrona praw dziecka jest jednym z głównych unijnych celów. Obecnie obowiązuje wiele umów dotyczących ochrony dzieci i obowiązków rodzicielskich. Uważam, że istnieje potrzeba rozważenia możliwości koordynowania na szczeblu europejskim kwestii związanych z adopcją międzynarodową, z myślą o usprawnieniu usług informacyjnych, przygotowania do adopcji międzynarodowej, rozpatrywania wniosków o adopcję międzynarodową i usług poadopcyjnych. Bardzo ważne jest stworzenie systemu, który zapewni przejrzystość i powstrzyma handel dziećmi do celów adopcji. Chciałbym również podkreślić, że zasadniczo, o ile to możliwe i w najlepszym interesie dziecka, należy zachęcać do adopcji w kraju pochodzenia dziecka. David Martin na piśmie - Cieszy mnie ta rezolucja, w której zaapelowano o rozważenie możliwości koordynowania na szczeblu europejskim strategii dotyczących adopcji międzynarodowej, zgodnie z konwencjami międzynarodowymi - tak by usprawnić pomoc w zakresie usług informacyjnych, przygotowywania adopcji międzynarodowej i usług poadopcyjnych, zważywszy że wszystkie umowy międzynarodowe dotyczące ochrony praw dziecka uznają prawo sierot i porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Véronique Mathieu W ostatnich latach liczba porzuconych dzieci miarowo rośnie, i zjawisko to można zaobserwować we wszystkich naszych państwach członkowskich. Dzieci te - które są ofiarami konfliktów i wykluczenia społecznego, są wykorzystywane przez organizacje przestępcze oraz wykorzystywane we wszelkiego rodzaju nielegalnym handlu - są ofiarami szwankującego mechanizmu adopcji międzynarodowej. Ponadto należy odnotować, że większość tych dzieci to dziewczynki, które łatwo padają ofiarą organizacji przestępczych parających się prostytucją i innymi formami współczesnego niewolnictwa. Jednym ze sposobów naszej reakcji na tę smutną sytuację jest udoskonalenie procedur adopcji międzynarodowej. Powinniśmy przygotować dla adopcji międzynarodowej prawo z prawdziwego zdarzenia. Należy zagwarantować wszystkim dzieciom prawo do bycia adoptowanym. Chociaż odpowiedzialność za tę dziedzinę nadal spoczywa w rękach państw członkowskich, należy jednak zauważyć, że ochrona najlepszych interesów dziecka jest naczelną zasadą Unii Europejskiej i jest zapisana w karcie praw podstawowych. W związku z brakiem europejskiego prawodawstwa w tym obszarze Unia Europejska powinna uczynić wszystko, co w jej mocy, by ułatwić te adopcje, w szczególności poprzez zezwolenie, w najbliższych miesiącach, na wzajemne uznawanie aktów stanu cywilnego i decyzji adopcyjnych. Nuno Melo Adopcja dzieci jest kwestią, która od zawsze leży UE na sercu i należy się nią zajmować z najwyższą uwagą. Dzieci są przyszłością społeczeństwa, a zatem muszą być traktowane z najwyższą godnością. Należy uwzględnić ich największe dobro, co oznacza, że wymagane i zalecane jest zapewnienie zgodności z odnośnymi konwencjami międzynarodowymi. UE jest zatem zobligowana uczynić co w jej mocy, by zmierzyć się z plagą, jaką jest handel dziećmi, który dotyka głównie najuboższych dzieci z najbiedniejszych krajów. Andreas Mölzer Dzieci są najsłabszym ogniwem naszego społeczeństwa. Ochrona ich praw, a następnie zapewnienie, by prawa te były respektowane, musi być jednym z głównych priorytetów w całej UE. Jednakże dzieci nadal padają ofiarą handlu ludźmi i wykorzystywania w Unii Europejskiej, często w wyniku nieuregulowanej adopcji. Chociaż adopcja jest skutecznym sposobem zapewnienia, by dzieci nie spędzały życia w sierocińcach, konieczne jest przeprowadzanie - w szczególności przez organizacje międzynarodowe - surowych kontroli, których celem będzie zapobieganie nadużyciom. Wstrzymuję się od głosu, ponieważ rezolucja nie przewiduje wystarczających środków zapewniających ochronę dzieci przed wykorzystywaniem w wyniku adopcji. Alfredo Pallone Adopcja to zawsze bardzo delikatna kwestia, która zasługuje na szczególną uwagę, ponieważ decyduje ona o przyszłości dziecka. Adopcja jest często użytecznym sposobem zapewnienia, by porzucone dzieci i sieroty nie miały nieszczęśliwego dzieciństwa, spędzonego w sierocińcu, bez miłości i opieki, z której powinny korzystać wszystkie dzieci. Odmawianie niewinnym dzieciom szansy na bycie kochanymi i wychowanie przez kochających rodziców, którzy zapewnią im bezpieczeństwo, byłoby okrutne i niesprawiedliwe. Dlatego głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, ponieważ gorąco wierzę w siłę adopcji jako sposobu na danie lepszego życia dzieciom, które będą przyszłością świata. Musimy stworzyć na szczeblu europejskim skoordynowaną strukturę, wspieraną przez przejrzyste i skuteczne procedury, wsparcie poadopcyjne i mechanizm kontroli umożliwiający nadzorowanie działań każdego państwa członkowskiego. Adoptowanie dziecka oznacza zapewnienie mu lepszej, bezpiecznej i pełnej nadziei przyszłości. Dlatego uważam, że niezmiernie ważne jest uchwalenie konkretnego prawodawstwa w tym zakresie, które pozwoli zająć się różnicami międzynarodowymi. Georgios Papanikolaou Głosowałem dziś za przyjęciem wspólnej rezolucji w sprawie adopcji międzynarodowej w UE, której celem jest poprawa systemu adopcji między państwami członkowskimi i stworzenie gwarancji zapewniających przeprowadzanie adopcji w najlepszym interesie dziecka, w bezwzględnym poszanowaniu jego praw podstawowych. W rezolucji podkreślamy następujące potrzeby: stworzenia europejskiej strategii adopcyjnej, która określi zasady dla unijnych krajów - od najbiedniejszych po najbardziej rozwinięte - i umożliwi monitorowanie rozwoju każdego dziecka objętego adopcją międzynarodową za pomocą okresowych sprawozdań przedkładanych przez właściwe organy krajowe państwu pochodzenia; usprawnienia procedur adopcyjnych i wyeliminowania biurokracji; skrócenia okresu przebywania dziecka w instytucjach opiekuńczych i sierocińcach; priorytetowego traktowania adopcji międzynarodowych; powstrzymania nieodpowiedzialnych działań grup wykorzystujących dzieci i handlujących nimi do adopcji. Maria do Céu Patrão Neves Głosowałam za przyjęciem rezolucji Parlamentu w sprawie międzynarodowej adopcji w UE. Inicjatywa ta stanowi realizację unijnego celu określonego w art. 3 Traktatu z Lizbony, jakim jest "ochrona praw dziecka”. Rozwój gospodarczy krajów UE nie zapobiega poważnym nieprawidłowościom pod względem przestrzegania praw dzieci; ściślej rzecz biorąc, nie likwiduje problemu niepewnego dzieciństwa, a w szczególności dzieciństwa dzieci porzuconych i umieszczonych w instytucjach opiekuńczych, ani problemu przemocy, jakiej się je poddaje. Wadliwość systemu przejawia się również w takich zjawiskach jak handel dziećmi do adopcji, prostytucji, nielegalnego zatrudniania dzieci, zmuszania ich do zawierania małżeństw i żebrania na ulicach lub w innym niezgodnym z prawem celu; całość tych zjawisk stanowi poważny problem w UE. To właśnie te uwarunkowania stanowią o wadze tej inicjatywy, w ramach której wezwano Komisję do rozważenia możliwości koordynowania na szczeblu europejskim strategii dotyczących adopcji międzynarodowej. Potrzebna jest strategia zgodna z umowami międzynarodowymi, która doprowadzi do poprawy pomocy w takich obszarach, jak usługi informacyjne, przygotowywanie adopcji i rozpatrywanie wniosków oraz usługi poadopcyjne. Strategia ta musi uwzględniać ochronę praw dzieci, a także uznawać prawo osieroconych lub porzuconych dzieci do posiadania rodziny i do ochrony. Rovana Plumb Wstrzymanie międzynarodowych adopcji było jednym z warunków przystąpienia Rumunii do Unii Europejskiej. W 2001 roku Rumunia zdecydowała się ogłosić moratorium na adopcję międzynarodową, po tym jak sprawozdawczyni Parlamentu Europejskiego do spraw Rumunii, baronessa Emma Nicholson, potępiła handel dziećmi i skrytykowała państwo rumuńskie za zaniedbywanie rumuńskich dzieci. Sądzę, że należy traktować priorytetowo, kiedy to tylko możliwe i w najlepszym interesie dziecka, adopcję w kraju pochodzenia dziecka, przy czym możliwym rozwiązaniem może być rodzina zastępcza, pobyt w domu opieki bądź znalezienie rodziny w ramach międzynarodowych procedur adopcyjnych, zgodnie z odpowiednim ustawodawstwem krajowym i konwencjami międzynarodowymi. Faktycznie umieszczenie dziecka w instytucjach opiekuńczych powinno być stosowane wyłącznie jako rozwiązanie tymczasowe. Jednocześnie ważne jest opracowanie ram metodologicznych na szczeblu UE, które umożliwią przeprowadzanie oceny rozwoju adoptowanych dzieci w nowych rodzinach, z wykorzystaniem regularnych sprawozdań poadopcyjnych sporządzanych przez pracowników socjalnych w kraju, do którego trafiły adoptowane dzieci, i przedkładanych właściwym organom w kraju, z którego dzieci te pochodzą. Mechanizm ten powinien być wdrażany za pomocą koordynacji działań między państwami członkowskimi a Komisją Europejską, we współpracy z konferencją haską, Radą Europy i organizacjami ochrony dziecka zajmującymi się zapobieganiem handlowi dziećmi do adopcji. Paulo Rangel Adopcja to kwestia szczególnie delikatna, która zasługuje na pełną uwagę państw członkowskich UE. Chociaż dzięki konwencji haskiej o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego nastąpiły znaczne postępy, nadal pozostały takie problemy jak niepewne dzieciństwo, pogwałcanie praw dzieci, przemoc wobec nich i handel dziećmi do adopcji, prostytucji, nielegalnego zatrudniania dzieci, małżeństw z przymusu, a także żebrania na ulicach czy też w innym niezgodnym z prawem celu. Należy zatem dołożyć wszelkich starań, by chronić prawo dziecka do życia w rodzinie. Aby zapewnić tę ochronę, ważne jest rozważenie możliwości koordynowania na szczeblu europejskim strategii dotyczących instrumentu, jakim jest adopcja międzynarodowa, zgodnie z umowami międzynarodowymi, w celu poprawienia pomocy w obszarze usług informacyjnych, przygotowania adopcji i rozpatrywania wniosków, a także usług poadopcyjnych. Raül Romeva i Rueda na piśmie - My, Zieloni/EFA wstrzymaliśmy się od głosu. Dzięki negocjacjom, w których uczestniczyły wszystkie grupy polityczne, ze wspólnego projektu rezolucji zniknęły niekorzystne punkty rezolucji grupy EPP. Niemniej rezolucja została zainicjowana przez Włochów w odpowiedzi na bardzo konkretną potrzebę krajową i w dziedzinie nienależącej do kompetencji europejskich. Udało nam się jedynie sprawić, by rezolucja ta stała się "wezwaniem do przeanalizowania możliwości skoordynowania na szczeblu europejskim strategii dotyczących instrumentu adopcji międzynarodowej”, bez odniesienia do konkretnych problemów krajowych. Jako że pracujemy już nad tą kwestią w komisjach JURI i LIBE, nie było potrzeby dla tej rezolucji. Nuno Teixeira Prawo dziecka do wychowania w zdrowym środowisku rodzinnym, sprzyjającym jego harmonijnemu rozwojowi, jest kluczową koncepcją tej rezolucji. Rosnąca liczba dzieci żyjących w domach dziecka i naruszanie praw dzieci - szczególnie handel ludźmi, nielegalna adopcja i praca, a także prostytucja - które nadal mają miejsce w Unii Europejskiej, skłoniły nas do podjęcia próby odmienienia tej sytuacji. Jednocześnie warto zauważyć rosnącą liczbę nielegalnych adopcji międzynarodowych, w których uczestniczą kraje trzecie niespełniające warunków określonych w konwencji haskiej. Instytucjonalizacja praw dziecka w UE, wskazana jako jeden z unijnych celów w art. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, a także w art. 24 karty praw podstawowych, uzasadniają konieczność koordynacji polityk i strategii państw członkowskich, zgodnie z obowiązującymi już instrumentami międzynarodowymi. Uważam, że należy pilnie stworzyć na szczeblu unijnym mechanizm ukazujący funkcjonowanie poszczególnych systemów krajowych w tym zakresie. Przejrzysty i skuteczny mechanizm monitorowania adopcji dzieci zarówno przed, jak i po adopcji oraz zaangażowanie organizacji międzynarodowych nie tylko wzmocnią prawa dzieci, ale również umożliwią ich harmonijne wychowanie. Oreste Rossi W związku z nowymi przepływami migracyjnymi, problem porzuconych dzieci, z którym stopniowo zaczęliśmy sobie radzić, ponownie nasila się i staje się coraz bardziej istotny. Bezwzględnie konieczne jest znalezienie ram prawnych, które obejmą ochronę dzieci i odpowiedzialność rodzicielską, wyeliminują niepotrzebną biurokrację z procedur oraz dostosują ustawodawstwo państw członkowskich do konwencji o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego i do Traktatu z Lizbony. Pragnę wspomnieć o niemieckim przykładzie traktowania adopcji, którego nie wolno naśladować. W szczególności nie należy powierzać dzieci parom, z których jedno z partnerów jest Niemcem, a drugie pochodzi z innego kraju UE. Ostatecznym celem prawodawcy musi być oczywiście zagwarantowanie dzieciom prawa do ochrony i opieki, których potrzebują, by dobrze się czuć, i zapobieganie zmuszaniu dzieci do życia w domach dziecka. Artur Zasada Dla dobra dziecka adopcja międzynarodowa winna być dopuszczalna, ale tylko w przypadku wyczerpania możliwości adopcji w kraju członkowskim. Co do zasady dziecko powinno wychowywać się w kraju, którego jest obywatelem. Adopcje zagraniczne zdarzają się także w moim kraju, w Polsce. Dotyczą one zazwyczaj tych dzieci, które z powodu różnego rodzaju chorób nie mają szans na adopcję w kraju. Dla przykładu można podać, że w 2006 roku 202 rodziny zagraniczne postanowiły zaopiekować się 311 naszymi rodakami. 214 dzieci z Polski znalazło rodziców włoskich, 25 francuskich, 22 amerykańskich, 20 holenderskich, 15 szwedzkich, 7 niemieckich, 6 szwajcarskich, 1 belgijskich i 1 kanadyjskich. W Zachodniej Europie problem osieroconych dzieci praktycznie nie istnieje, stąd duże zainteresowanie możliwością przysposobienia w krajach Europy Środkowej i Wschodniej. Uważam, że Komisja Europejska powinna przede wszystkim: 1) poinformować Parlament, jakie środki zostały lub zostaną podjęte na szczeblu europejskim w celu uchronienia adopcji międzynarodowej przed procederem handlu dziećmi; 2) odpowiedzieć, w jaki sposób Komisja ma zamiar przeciwdziałać adopcjom pod wpływem "mody”. Europejczycy coraz chętniej adoptują dzieci z Afryki, ponieważ jest to popularne wśród gwiazd kina. Nie jest to jednak ani dostateczna ani poważna podstawa rodzicielstwa zastępczego. Laima Liucija Andrikien Zgadzam się z przedmiotową rezolucją w sprawie procesu integracji Serbii z Unią Europejską, w której potwierdza się, że przyszłość Serbii to jej członkostwo w UE, i zachęca się ten kraj do kontynuowania wysiłków na rzecz osiągnięcia tego celu. Serbia poczyniła postępy we wdrażaniu reform, niezbędne są jednak dalsze kroki w celu spełnienia kryteriów kopenhaskich. Bardzo ważna jest kwestia Kosowa. W związku z tym popieram zawarte w rezolucji skierowane do rządu serbskiego wezwanie, aby zlikwidował serbskie struktury równoległe w Kosowie, które utrudniają proces decentralizacji i uniemożliwiają pełną integrację serbskiej społeczności w ramach instytucji w Kosowie. UE musi wysłać rządowi serbskiemu jednoznaczny sygnał, że spodziewamy się ze strony Serbii konstruktywnego podejścia w odniesieniu do zbliżających się wyborów powszechnych w Kosowie. Zgadzam się z zawartą w rezolucji opinią, że udział kosowskich Serbów w procesie wyborczym jest nieodłącznym elementem, mającym na celu uniknięcie marginalizacji społeczności kosowskich Serbów. Zigmantas Balčytis Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji. Proces rozszerzenia Unii Europejskiej opiera się na osiągnięciu politycznej, prawnej i technicznej zgodności z wymagającymi standardami i normami UE. Już w roku 2003 krajom Bałkanów Zachodnich obiecano, że będą mogły przystąpić do Unii Europejskiej, gdy spełnią ustalone kryteria. Celem Unii Europejskiej jest zagwarantowanie długoterminowej stabilności i zrównoważonego rozwoju na Bałkanach Zachodnich. Ponieważ tempo procesów integracyjnych w tym regionie różni się, każdy kraj musi dołożyć maksimum wysiłków, wdrożyć wymagane reformy oraz przyjąć niezbędne środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa i stabilności zarówno poszczególnych krajów, jak i całego regionu. Serbia osiąga znaczące postępy w wielu obszarach oraz współpracuje pomyślnie i w konstruktywny sposób z Unią Europejską. Zniesienie wiz do UE w 2009 roku pokazało obywatelom Serbii, że Unia pozytywnie zapatruje się na reformy podejmowane w tym kraju. Zgadzam się z zawartymi w rezolucji spostrzeżeniami, że trzeba kontynuować reformy związane z ochroną praw obywateli i mniejszości, pluralizmem w mediach, niezawisłością sądownictwa, więziennictwem i wieloma innymi zagadnieniami. Wysiłki na rzecz zapewnienia praworządności, co zapewni demokratyczne funkcjonowanie instytucji rządowych oraz skuteczną ochronę praw człowieka i wolności, muszą pozostać jednym z priorytetów władz serbskich. Sebastian Valentin Bodu Głosowanie nad układem o stabilizacji i stowarzyszeniu stanowi zachętę dla Serbii. Mam nadzieję, że proces ratyfikacji zostanie przyśpieszony dzięki dzisiejszemu pozytywnemu wynikowi głosowania w Parlamencie Europejskim. Pragnę tutaj nadmienić, że jedna z kwestii poruszonych w sprawozdaniu w sprawie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu jest związana z nieuznaniem przez Serbię władz w Kosowie oraz utrzymywaniem równoległych struktur. Rumunia ze swojej strony nie uznała niepodległości Kosowa, którą ogłoszono jednostronnie i z pogwałceniem prawa międzynarodowego. Serbia jest bardzo dobrym sąsiadem Rumunii i łączą nas setki lat historii. Rumunia rozumie i wspiera swoich przyjaciół. Jest oczywiste, że przyszłość Serbii leży w Europie, a jej współpraca z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii powinna dowieść przywiązania Belgradu do wartości europejskich, demokracji i praw człowieka. Serbia będzie musiała, co oczywiste, przejść tę samą drogę do UE, co wszystkie państwa członkowskie. Musi jednak na tej drodze być traktowana tak, jak inni. Ostatnie wydarzenia dowodzą, że Serbia rozumie oczekiwania społeczności europejskiej skierowane pod jej adresem. Osiągnięto wymierny postęp, ale UE musi odnosić się w taktowny sposób do pewnych aspektów historii najnowszej kraju, które są bolesne z punktu widzenia Serbów. Vasilica Viorica Dăncilă na piśmie - (RO) Unia Europejska opiera się na takich zasadach, jak pojednanie i pokojowe współistnienie, mając na celu poprawę stosunków między narodami w regionie. W tym kontekście uważam, że przyszłość Serbii leży wśród krajów UE i sądzę, iż kraj ten musi zdwoić wysiłki na rzecz osiągnięcia tego celu. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, gdyż dostrzegam, że Serbia może odegrać ważną rolę w zagwarantowaniu bezpieczeństwa i stabilności na Bałkanach. Przyszłością Serbii jest bez wątpienia UE. Uważam zatem, iż kraj ten powinien kontynuować wysiłki na rzecz osiągnięcia tego celu. Postęp osiągnięty już w procesie reform jest godny pochwały. Diogo Feio Każdy, kto spojrzy na mapę Unii Europejskiej, szybko zda sobie sprawę, że przeznaczeniem Bałkanów Zachodnich jest stać się jej częścią. Wierzę, że kraje te staną się w końcu członkami UE. Droga Serbii do akcesji stała się szczególnie trudna od rozpadu byłej Jugosławii, który nastąpił po upadku potęgi Związku Radzieckiego. Udział Serbii jako agresora w bratobójczych wojnach i okrutne skutki, jakie miały one dla sąsiednich krajów oraz dla całej społeczności międzynarodowej, przyniosły poważne konsekwencje krajowi i jego mieszkańcom. Secesja Kosowa, która pozostaje tematem wysoce kontrowersyjnym, nasiliła napięcie w regionie i nadal posiada ogromny potencjał zburzenia stabilności. Mam nadzieję, że Serbia pozostanie przy swoim proeuropejskim wyborze oraz pragnę pogratulować jej mieszkańcom i przywódcom postępów, jakie osiągnęli w tym zakresie. José Manuel Fernandes Przyszłością Serbii jest członkostwo w UE. Dlatego też z zadowoleniem przyjmuję wniosek Serbii o członkostwo w Unii Europejskiej złożony dnia 22 grudnia 2009 r. oraz decyzję podjętą przez Radę Ministrów dnia 25 października 2010 r. dotyczącą zwrócenia się do Komisji o rozpatrzenie wniosku Serbii. Pragnę pogratulować Serbii postępów osiągniętych w procesie reform. Podkreślam, że rozwój współpracy regionalnej wciąż jest dla UE priorytetem i ma być katalizatorem pojednania, stosunków dobrosąsiedzkich i pogłębienia stosunków międzyludzkich na Bałkanach Zachodnich. W związku z tym wzywam Serbię do przyjęcia konstruktywnego podejścia na rzecz bardziej integracyjnej współpracy regionalnej. Wskazuję, że pełna współpraca z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii (MTKJ) jest podstawowym warunkiem postępu Serbii na drodze ku członkostwu w UE. Należy odnotować, że Serbia w dalszym ciągu reaguje właściwie na wnioski MTKJ dotyczące udzielenia pomocy. Wzywam rząd serbski do kontynuowania bliskiej współpracy z Trybunałem, obejmującej szybkie przekazywanie wszystkich wymaganych dokumentów i terminowe zamykanie spraw przekazywanych z powrotem przez MTKJ. Ilda Figueiredo Głosowaliśmy za odrzuceniem przedmiotowej rezolucji, przede wszystkim ze względu na żądania stawiane wobec Serbii i niemożliwe do przyjęcia stanowisko UE w sprawie Kosowa. Parlament apeluje na przykład do rządu serbskiego o zlikwidowanie struktur równoległych w Kosowie, które, jak twierdzi, "utrudniają proces decentralizacji i uniemożliwiają pełną integrację serbskiej społeczności w ramach instytucji w Kosowie”, jak też stawia dalsze wymagania dotyczące współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii (MTKJ). Taka presja na Serbię jest nie do przyjęcia, a sytuację jeszcze bardziej skomplikowaną czyni fakt, że równoważnych środków nie podjęto w stosunku do Kosowa pomimo publicznych zarzutów, że obecni przywódcy Kosowa trudnią się handlem organami ludzkimi. Nie do przyjęcia jest również nacisk ze strony Parlamentu na Serbię, aby "rozpoczęła dialog z Kosowem bez kolejnych odniesień do nowych negocjacji dotyczących jego statusu lub podziału”. "Proces integracji Serbii z Unią Europejską” uwypukla pewien fakt, który od dawna wskazujemy. Dziś oczywiste jest, że celem wojny rozpętanej przez NATO i największe mocarstwa UE, na czele z Niemcami, było rozmontowanie Jugosławii i podział jej terytorium na kraje, które mogłyby chronić interesy gospodarcze wielkiego biznesu w UE. Bruno Gollnisch Nie głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji w sprawie procesu integracji Serbii z Unią Europejską. Nie wynikało to z samego procesu, ale z niejednoznaczności tekstu w kwestii Kosowa. Wspomina się wspólną rezolucję UE i Serbii przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne ONZ, w żadnym miejscu nie wskazuje się jednak, że nie można jej uznać za oficjalne uznanie niepodległości Kosowa przez Serbię ani też przez te państwa członkowskie Unii, które jej nie uznały. Nie wspomina się też nigdzie o bardzo niepokojącym sprawozdaniu Rady Europy dotyczącym handlu organami ludzkimi usuniętymi serbskim więźniom prowadzonego przez Armię Wyzwolenia Kosowa (UÇK), które rzuca cień na obecnego premiera Kosowa, podczas gdy wydanie dwóch pozostałych serbskich zbiegów Międzynarodowemu Trybunałowi Karnemu jest podstawowym warunkiem akcesji Serbii do Europy. Podobnie jak w przypadku innych wojen, które towarzyszyły rozpadowi byłej Jugosławii, zło przypisuje się tylko jednej ze stron i skruchy żąda tylko od jednego obozu. Na dłuższą metę staje się to trudne, choć skuszony wizją Unii Europejskiej rząd serbski wydaje się godzić na takie warunki, mając nadzieję na członkostwo. Ian Hudghton na piśmie - Kroki Serbii w kierunku członkostwa w UE należy przyjmować z radością i mieć nadzieję, że umocnią one pokój i dobrobyt w regionie. W rezolucji Parlamentu wzywa się do pełnego poszanowania kultury i języków mniejszości, a są to kwestie podstawowe z punktu widzenia grupy Wolnego Przymierza Europejskiego. Giovanni La Via Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między WE a Republiką Serbii wszedł w życie 1 lutego 2010 r. Pomimo tego, że upłynęło 11 miesięcy, nie ratyfikowały go jeszcze wszystkie państwa członkowskie UE. W przedmiotowym projekcie rezolucji Parlament Europejski pragnął po pierwsze podkreślić ważną rolę Serbii w Unii Europejskiej, po drugie zaś wyrazić aprobatę dla postępów społecznych i politycznych, jakie osiągnął w ostatnich latach rząd serbski. Celem rezolucji było też wskazanie kroków, jakie kraj musi nadal podjąć, by spełnić wymagania Unii Europejskiej dotyczące demokratyzacji, wolności oraz wdrażania sprawiedliwej i stabilnej polityki. Chociaż uważam, że przystąpienie Serbii do UE jest poważnym krokiem naprzód zarówno dla Unii, jak i dla Republiki Serbii, głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji, gdyż wierzę, że krajowi temu uda się wkrótce przezwyciężyć wszystkie ograniczenia, które od dawna stanowią barierę między obydwoma podmiotami. David Martin na piśmie - Głosowałem za przyjęciem rezolucji, w której odnotowuje się postępy Serbii w dziedzinie reform oraz niedawną decyzję Rady o zwróceniu się do Komisji w sprawie opracowania opinii na temat wniosku Serbii o członkostwo w UE. W rezolucji słusznie wskazuje się jednak, że "pełna współpraca z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii”, w tym dostarczenie pozostałych dwóch zbiegów do Hagi, "jest podstawowym warunkiem postępu Serbii na drodze ku członkostwu w UE”. Jean-Luc Mélenchon Głosuję za odrzuceniem tego dokumentu z solidarności z narodem serbskim. Dodanie do brutalnych cięć socjalnych wynikających z programów oszczędnościowych narzucanych przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) od stycznia 2009 roku zobowiązania do spełnienia gospodarczych kryteriów kopenhaskich jest zbrodnią socjalną, do której nie przyłożę ręki. Nie wspominam tu nawet o wielokrotnym naruszaniu w tekście rezolucji suwerennego prawa państwa serbskiego do nieprowadzenia rozmów z przedstawicielami separatystycznej prowincji Kosowo. Nuno Melo Wszyscy zgadzamy się, że przeznaczeniem krajów regionu Bałkanów Zachodnich jest zostać członkami UE i stanie się tak w bliskiej przyszłości. Serbia jest członkiem tej grupy i kraj ten podążał trudną drogą od zniknięcia byłej Jugosławii po upadku imperium sowieckiego. Ponadto bratobójcze wojny, w których wzięła udział, i okrutne skutki, jakie miały one dla sąsiednich krajów oraz dla całej społeczności międzynarodowej, przyniosły niefortunne konsekwencje krajowi i jego mieszkańcom. Tak zwana "wojna” w Kosowie, która pozostaje kwestią nierozwiązaną i bardzo kontrowersyjną dla całej społeczności międzynarodowej, również przyczyniła się do faktu, że w regionie tym nadal nie panuje pokój. Dlatego też Serbia powinna nadal podążać kursem proeuropejskim. Pragnę skorzystać z tej sposobności, by pogratulować przywódcom i mieszkańcom Serbii ich wysiłków oraz dokonywanego postępu. Rolandas Paksas Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego projektu rezolucji w sprawie procesu integracji Serbii z Unią Europejską, gdyż rozwój współpracy regionalnej wciąż jest dla UE priorytetem i ma być katalizatorem pojednania i stosunków dobrosąsiedzkich na Bałkanach Zachodnich. Jako że Serbia szykuje się do odegrania ważnej roli w zagwarantowaniu bezpieczeństwa i stabilności w regionie, przyszłość tego kraju jest ściśle związana z Unią Europejską, a zatem musi ona dołożyć wszelkich wysiłków w celu zapewnienia, że stanie się pełnoprawnym członkiem UE. Aby osiągnąć status kraju kandydującego do UE i rozpocząć negocjacje, Serbia musi nawiązać dialog z Kosowem, przyjąć konstruktywne podejście w odniesieniu do zbliżających się wyborów powszechnych w Kosowie oraz dołożyć wszelkich wysiłków mających na celu uniknięcie marginalizacji społeczności kosowskich Serbów. Zgadzam się z propozycją, aby status kraju kandydującego przyznać Serbii dopiero wówczas, gdy zacznie ona w pełni współpracować z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii (MTKJ). Ponadto Serbia musi kontynuować trwające i wdrażać nowe reformy. Władze serbskie muszą podjąć wszelkie wysiłki w celu zapewnienia, aby zasady praworządności i demokracji były w tym kraju w pełni przestrzegane oraz dopilnować, aby występowanie korupcji w Serbii stale malało, a osobom wykorzystującym swój urząd groziły surowe kary. Maria do Céu Patrão Neves Przedmiotowy projekt rezolucji w sprawie procesu integracji Serbii z Unią Europejską zasługuje na moje poparcie z poniższych powodów. Na szczycie Rady Europejskiej w Salonikach w czerwcu 2003 roku podjęto wobec wszystkich państw Bałkanów Zachodnich zobowiązanie, że przystąpią do Unii Europejskiej do spełnieniu ustalonych kryteriów. Tempo integracji państw Bałkanów Zachodnich ma charakter indywidualny i jest zależne od osiągnięć poszczególnych państw, w szczególności w odniesieniu do determinacji, aby spełnić wszystkie wymogi, spełnić wszystkie zobowiązania, przeprowadzić reformy i przyjąć niezbędne środki, jakie wiążą się z członkostwem w UE. Serbia odgrywa ważną rolę w zagwarantowaniu bezpieczeństwa i stabilności w regionie. Dlatego też w rezolucji potwierdza się, że przyszłość Serbii to jej członkostwo w UE, i zachęca się ten kraj do kontynuowania wysiłków na rzecz osiągnięcia tego celu. Wyraża się też uznanie dla postępów Serbii w procesie reform; z zadowoleniem przyjmuje decyzję podjętą przez Radę w dniu 14 czerwca 2010 r. w sprawie otwarcia procedury ratyfikacji układu o stabilizacji i stowarzyszeniu z Serbią oraz fakt, że 10 państw członkowskich już ratyfikowało ten układ. Paulo Rangel Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, w której potwierdza się, że przyszłość Serbii to jej członkostwo w UE, podkreślając osiągnięty postęp w reformach i wzywając ten kraj do dalszych wysiłków na rzecz spełnienia wymogów i kryteriów związanych z członkostwem w UE. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Nasza grupa głosowała za przyjęciem rezolucji ze względu na to, że 16 z 17 zgłoszonych poprawek zostało przyjętych lub uwzględnionych w kompromisowych poprawkach opracowanych przez sprawozdawcę, w tym między innymi poprawka stwierdzająca, że status kraju kandydującego należy powiązać ze ściślejszą współpracą z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii (MTKJ). Pozostałe poprawki dotyczyły Kosowa, równości płci, praw mniejszości, społeczeństwa obywatelskiego, transportu publicznego, środowiska oraz stosunków z Bośnią. Licia Ronzulli Przedmiotowe sprawozdanie zmniejsza bariery w handlu między Unią Europejską a Serbią i jest krokiem w kierunku przyszłej akcesji tego kraju bałkańskiego. Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu podpisano w 2008 roku, lecz od tego czasu ratyfikowało go tylko 12 państw członkowskich, w tym Włochy. Ważny cel osiągnięty dzisiaj musi w każdym razie stać się nowym punktem wyjścia dla Serbii, która przedłożyła wniosek w grudniu 2009 roku. Musi ona nadal w pełni współpracować z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii, co zawsze było fundamentalnym warunkiem akcesji. Csanád Szegedi Serbia wykazuje poważne braki, jeżeli chodzi o poszanowanie praw człowieka. Mieszkańcy narodowości węgierskiej są uważani za obywateli drugiej klasy, a policja często obchodzi się z nimi brutalnie. Nadal nie wszczęto dochodzenia w sprawie chłopców z Temerina. Dopóki we wspomnianych kwestiach nie nastąpi znaczny postęp, nie mogę poprzeć procesu integracji Serbii z UE. Ponadto uważam, że konieczne jest przyznanie rdzennej ludności węgierskiej Wojwodiny pełnej autonomii terytorialnej. Luís Paulo Alves Uwzględniając projekt decyzji Rady i Komisji (15191/2007) oraz Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi a Republiką Serbii, zgadzam się, iż należy zawrzeć tę umowę. George Becali Głosowałem za przyjęciem przedmiotowego sprawozdania i nie jest to pierwszy raz, gdy wspominam tutaj o powodach takiej decyzji, podam więc kilka powodów osobistych. Bałkany Zachodnie i Serbia to więcej niż region strategicznie ważny dla Unii Europejskiej - nie tylko obywatele tego regionu potrzebują nas, lecz również my wszyscy potrzebujemy ich. UE jest najważniejszym partnerem handlowym Serbii, co mówi samo za siebie. Serbia znajduje się w Europie w wyjątkowym położeniu - ma największą liczbę uchodźców i wysiedleńców. Jestem przekonany, że przyśpieszenie procesu integracji Serbii będzie korzystne dla całego regionu Bałkanów Zachodnich. Corina Creţu Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie integracji Serbii. Jednym z ważnych powodów tego jest fakt, że Serbia może odegrać ważną rolę w zagwarantowaniu bezpieczeństwa i stabilności w regionie. Jednocześnie konstruktywne podejścia do współpracy regionalnej i stosunków dobrosąsiedzkich stanowią podstawowe elementy procesu stabilizacji i stowarzyszenia. Wszystkie te aspekty odgrywają decydującą rolę w procesie transformacji Bałkanów Zachodnich w obszar długotrwałej stabilności i zrównoważonego rozwoju. Na przebieg integracji Serbii z UE pozytywnie wpływają też postępy osiągnięte w procesie reform. Wysiłki Serbii w obszarze ochrony mniejszości są godne pochwały, jednak dostęp do informacji i edukacji w językach mniejszości wciąż musi zostać zwiększony, w szczególności w przypadku mniejszości rumuńskiej, którą poważnie dyskryminowano przez całe ostatnie stulecie. Dokonał się też godny uznania postęp w związku z propagowaniem równouprawnienia płci, w szczególności przyjęciem ustawy o równouprawnieniu płci i przyjęciem krajowego planu działania na rzecz polepszenia pozycji kobiet i propagowania równouprawnienia płci. Diogo Feio Kluczowa rola Serbii na Bałkanach Zachodnich jest oczywista: w regionie tym trudno będzie o stabilność, jeżeli stabilna nie będzie sama Serbia. Reformy wdrożone przez ten kraj są godne pochwały, gdyż ich celem jest umacnianie demokracji, przejrzystości oraz praworządności. Oprócz tego podjęto też wysiłki na rzecz ponownego nawiązania relacji i partnerstwa z krajami sąsiednimi - dawnymi wrogami. Krok ten przyjmuję z zadowoleniem, gdyż jest on pilny z punktu widzenia stosunków międzyludzkich. Umowy zawierane przez Serbię z UE oraz niedawne wzajemne otwarcie granic wskazują, że nie zaniedbano polityki stopniowej budowy de facto solidarności. Mam nadzieję, że UE potraktuje wniosek Serbii o członkostwo z należytym rygoryzmem, ale jednocześnie będzie pamiętać o ważnym przesłaniu, jakie będzie nieść dla Serbów, dla całego regionu i dla samej UE przystąpienie tego kraju do Unii wraz z akcesją Chorwacji, która jest na bardziej zaawansowanym etapie. José Manuel Fernandes Przyszłością Serbii jest członkostwo w UE. Dlatego też z zadowoleniem przyjmuję wniosek Serbii o członkostwo w Unii Europejskiej złożony dnia 22 grudnia 2009 r. oraz decyzję podjętą przez Radę Ministrów dnia 25 października 2010 r. dotyczącą zwrócenia się do Komisji o rozpatrzenie wniosku Serbii. Pragnę pogratulować Serbii postępów osiągniętych w procesie reform. Podkreślam, że rozwój współpracy regionalnej wciąż jest dla UE priorytetem i ma być katalizatorem pojednania, stosunków dobrosąsiedzkich i pogłębienia stosunków międzyludzkich na Bałkanach Zachodnich. W związku z tym wzywam Serbię do przyjęcia konstruktywnego podejścia na rzecz bardziej integracyjnej współpracy regionalnej. Zgadzam się z projektem decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Republiką Serbii. Carlo Fidanza Z radością przyjmuję układ o stabilizacji między UE a Serbią. Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu zmniejsza bariery w handlu między Unią Europejską a Serbią i jest krokiem w kierunku potencjalnej akcesji tego kraju bałkańskiego. Układ podpisano w 2008 roku, lecz od tego czasu ratyfikowało go tylko 12 państw członkowskich, w tym Włochy. Dzisiejsze głosowanie dowodzi zgody Parlamentu na zawarcie tego układu i wysyła pozostałym 15 państwom członkowskim sygnał, że również one powinny go ratyfikować. Pomimo faktu, że Serbię boleśnie naznaczyły wydarzenia, które ukształtowały jej historię najnowszą, zaczęła ona powoli wychodzić z trudności i konsolidować swoją strukturę demokratyczną. Położenie geograficzne Serbii i jej rola strategiczna czynią ją niewątpliwie centralnym elementem procesu integracji krajów bałkańskich z UE. Serbia jest też ważnym partnerem handlowym, odgrywającym między innymi kluczową rolę w branżach żelaza i stali. Dzisiejsze głosowanie jest kolejnym etapem po istotnym kroku, jakiego dokonano w grudniu 2009 roku, gdy w całej strefie Schengen zniesiono wizy, umożliwiając obywatelom serbskim zbliżenie do Europy. Ilda Figueiredo Dziś przyjęto nowy układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między UE a Serbią, który przewiduje utworzenie strefy wolnego handlu i otwiera przed tym krajem perspektywę akcesji do Unii. Ze względu na nasze poglądy na rozszerzenie wstrzymaliśmy się od głosu nad przedmiotowym sprawozdaniem. Nie zgadzamy się jednak z pewnymi jego aspektami, a konkretnie warunkami narzuconymi przez UE, w szczególności z żądaniem pełnej współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii, co pozostaje warunkiem wstępnym przyszłej akcesji Serbii do UE. Żądań takich nie postawiono innym krajom znajdującym się w podobnym położeniu. Powinniśmy również pamiętać, że aby układ wszedł w życie, musi go ratyfikować 27 państw członkowskich. Podpisany w 2008 roku układ o stabilizacji i stowarzyszeniu przewiduje utworzenie strefy wolnego handlu między UE a Serbią i otwiera przed tym krajem perspektywę akcesji do Unii. Serbia przedłożyła wniosek o członkostwo w UE w grudniu 2009 roku. W październiku zeszłego roku Rada zwróciła się do Komisji o opracowanie opinii na temat wniosku Serbii o członkostwo, która zostanie przedstawiona jesienią bieżącego roku. Lorenzo Fontana Jeżeli chodzi o proces rozszerzenia, sytuacja na Bałkanach Zachodnich zasługuje na szczególną uwagę. Kraj taki jak Serbia bez wątpienia przedstawia sobą pewne problemy, ale sytuacja w Belgradzie wydaje się znacznie lepsza niż w przypadku innych krajów regionu. Dlatego też, chociaż mam nadzieję na wyraźne usprawnienie współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii, popieram przedmiotowy dokument i mam nadzieję, że obywatele Serbii oraz jej władze potraktują go jako bodziec. David Martin na piśmie - Głosowałem za zawarciem układu o stabilizacji i stowarzyszeniu z Serbią, zauważam jednak, że jak do tej pory ratyfikowało go tylko 11 państw członkowskich. Wzywam pozostałych 16, by uczyniły to jak najszybciej. Jean-Luc Mélenchon Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między UE a Serbią, podobnie jak wszystkie podobne układy, skazuje ludzi na skrajne ubóstwo w imię szybkiego przejścia do gospodarki rynkowej oraz ustanowienia strefy wolnego handlu w ciągu najbliższych pięciu lat. Unia Europejska jest niegodna własnych obywateli oraz obywateli krajów, które pragną do niej przystąpić. Głosuję za odrzuceniem przedmiotowego sprawozdania z solidarności z mieszkańcami Republiki Serbii. Nuno Melo Wszyscy zgadzamy się, że przeznaczeniem krajów regionu Bałkanów Zachodnich jest zostać członkami UE i stanie się tak w bliskiej przyszłości. Serbia jest członkiem tej grupy i kraj ten podążał trudną drogą od zniknięcia byłej Jugosławii po upadku imperium sowieckiego. Ponadto bratobójcze wojny, w których wzięła udział, i okrutne skutki, jakie miały one dla sąsiednich krajów oraz dla całej społeczności międzynarodowej, przyniosły niefortunne konsekwencje krajowi i jego mieszkańcom. Tak zwana "wojna” w Kosowie, która pozostaje kwestią nierozwiązaną i bardzo kontrowersyjną dla całej społeczności międzynarodowej, również przyczyniła się do faktu, że w regionie tym nadal nie panuje pokój. Dlatego też Serbia powinna nadal podążać kursem proeuropejskim. Pragnę skorzystać z tej sposobności, by pogratulować przywódcom i mieszkańcom Serbii ich wysiłków oraz dokonywanego postępu. Chcę podkreślić rolę, jaką Serbia odgrywa w stabilizacji regionu Bałkanów Zachodnich jako całości, a w szczególności z punktu widzenia stabilności oraz spójności Bośni i Hercegowiny. Justas Vincas Paleckis Głosowałem za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, gdyż pozytywnie oceniam postępy Serbii we wdrażaniu reform w obszarze administracji publicznej, ram prawnych oraz zwalczania korupcji i przestępczości zorganizowanej. Zgadzam się z wezwaniem sprawozdawcy do wszystkich państw członkowskich UE, aby rozpoczęły one proces ratyfikacji układu o stabilizacji i stowarzyszeniu z Serbią. Fundamentalnym warunkiem postępu na drodze ku członkostwu w UE postawionym Serbii w tym sprawozdaniu jest pełna współpraca z trybunałem w Hadze. Wzywam również Serbię do bardziej zdecydowanego zaangażowania w strategie polityczne dotyczące zatrudnienia i spójności społecznej. Wzywam też ten kraj do dalszego tworzenia otoczenia sprzyjającemu rozwojowi demokracji, praworządności, gospodarki wolnorynkowej i poszanowania praw człowieka. Serbia osiągnęła postępy w dziedzinie ochrony środowiska. Należy jednak zwiększyć wysiłki podejmowane w obszarze energii odnawialnej i efektywności energetycznej. Główne elementy dorobku prawnego w zakresie energii odnawialnej wciąż nie zostały jeszcze transponowane, a kraj musi przyjąć ramy ustawodawcze w dziedzinie efektywności energetycznej. Alfredo Pallone Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie procesu integracji Serbii z Unią Europejską oraz w sprawie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu z Unią Europejską, gdyż uważam, że konstruktywne podejścia do współpracy regionalnej i stosunków dobrosąsiedzkich stanowią podstawowe elementy procesu stabilizacji i stowarzyszenia oraz odegrają decydującą rolę w procesie transformacji Bałkanów Zachodnich w obszar długotrwałej stabilności i zrównoważonego rozwoju Serbia odgrywa także znaczącą rolę w zapewnieniu bezpieczeństwa i stabilności oraz w procesie pojednania narodów w regionie. Unia Europejska potępia wszystkie zbrodnie wojenne, które zniszczyły byłą Jugosławię, oraz wspiera prace MTKJ (Międzynarodowego Trybunału Karnego dla Byłej Jugosławii). Podkreśla też, że przyszłość Serbii to jej członkostwo w UE, i zachęca ten kraj do kontynuowania wysiłków na rzecz osiągnięcia tego celu. Maria do Céu Patrão Neves Nie ma przeszkód, aby Parlament Europejski wyraził aprobatę dla projektu decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Republiką Serbii. W kontekście obecnych kompetencji Parlamentu Europejskiego w dziedzinie umów międzynarodowych Rada przedłożyła wniosek o wyrażenie zgody na przyjęcie układu, natomiast Komisja Spraw Zagranicznych wydała opinię w formie zalecenia, aby układ przyjęto. Głosowałam za jego przyjęciem, gdyż moim zdaniem układ ten wnosi niezwykle ważny wkład w solidną i skuteczną politykę sąsiedztwa, w ramach której Serbia odgrywa rolę w utrzymaniu równowagi geopolitycznej na Bałkanach. Aldo Patriciello Uwzględniając projekt decyzji Rady i Komisji, Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi a Serbią, wniosek o wyrażenie zgody przedstawiony przez Radę na podstawie art. 217 oraz art. 218 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, art. 81 oraz art. 90 Regulaminu Parlamentu oraz zalecenie Komisji Spraw Zagranicznych, uważam poparcie stanowiska Parlamentu za krok w pełni logiczny i konieczny. Dlatego też zgadzam się z przedmiotowym projektem decyzji Rady i Komisji, który ma doprowadzić do ściślejszej współpracy z Serbią, a ogólniej do stabilizacji i współpracy w obrębie Unii Europejskiej. Paulo Rangel Reformy wdrożone przez Serbię umożliwią jej dokonanie znaczących postępów na drodze do przyszłego członkostwa w UE. Uważam zatem, że należy poprzeć zawarcie przedmiotowego Układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi a Republiką Serbii. Teresa Riera Madurell Zgoda Parlamentu na zawarcie układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między UE a Serbią w wyniku decyzji Rady o zapoczątkowaniu procesu jego ratyfikacji jest ważnym krokiem na drodze do integracji Bałkanów Zachodnich z UE. Głosowałam za zawarciem układu w związku z moją wizją UE jako czołowego podmiotu mającego obowiązek wspierania pełnej stabilizacji Bałkanów Zachodnich. Wiarygodność międzynarodowa UE jest ściśle związana z jej zdolnością do podejmowania działań w swoim sąsiedztwie. W przypadku Bałkanów Zachodnich, włączając Serbię, wydaje się, że jedyną możliwą drogą jest akcesja do UE. Akcesja ta jest jednak obwarowana szeregiem warunków. Serbia wykazuje wybitne predyspozycje do stania się częścią UE. Jednak pomimo zgody wyrażonej dzisiaj przez Parlament, przyjęto też rezolucję, w której - mimo jej pozytywnego wydźwięku w odniesieniu do Serbii - wskazano, że współpraca Belgradu z Międzynarodowym Trybunałem Karnym oraz pełne zaangażowanie w budowę demokracji i praworządności pozostają niezbędnymi elementami jej drogi do UE. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Poparliśmy przedmiotowy dokument, ponieważ większość z przedstawionych przez nas poprawek została przyjęta. Dotyczyły one Kosowa, równości płci, praw mniejszości, społeczeństwa obywatelskiego, transportu publicznego, środowiska oraz stosunków z Bośnią. Jedyną odrzuconą poprawkę przedłożymy ponownie, gdyż przepadła ona przy równej liczbie głosów za i przeciw (27 do 27). Jest ona bardzo ważna, gdyż wzywa się w niej Serbię, aby rozpoczęła dialog z Kosowem bez odniesień do nowych negocjacji dotyczących jego statusu lub podziału. Angelika Werthmann Głosowałam za zawarciem układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Unią Europejską a Republiką Serbii. Serbia ma znaczenie dla stabilności całego regionu Bałkanów i dlatego ważne jest kontynuowanie dialogu z tym krajem na szczeblu instytucjonalnym. W ostatnich latach dokonała ona znaczących postępów, zbliżając się do Europy. Po orzeczeniu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, że jednostronne ogłoszenie niepodległości przez Kosowo nie naruszało prawa międzynarodowego, Europa musi odegrać aktywną rolę w budowaniu pokoju. Musimy też ze wszelkich sił wspierać Serbię w jej wysiłkach na rzecz współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym. Artur Zasada Z zadowoleniem przyjąłem wyniki dzisiejszego głosowania w sprawie projektu decyzji Rady i Komisji w sprawie zawarcia układu o stabilizacji i stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i jej państwami członkowskimi a Republiką Serbii. Serbia od 2007 roku poczyniła widoczne postępy we współpracy z Unią Europejską, co umożliwiło Wspólnocie wznowienie negocjacji. Zakończyły się one 10 września 2007 r. i po konsultacjach z państwami członkowskimi UE, układ o stabilizacji i stowarzyszeniu został parafowany w Brukseli dnia 7 listopada 2007 r. Musimy jednak pamiętać, że warunkiem podjęcia pełnej współpracy jest spełnienie przez Serbię warunku politycznego wyznaczonego przez Radę przy przyjmowaniu wytycznych negocjacyjnych - pełnej współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym dla Byłej Jugosławii. Luís Paulo Alves Głosowałem z własnej inicjatywy za przyjęciem tego sprawozdania, którego celem jest opracowanie szeregu nowych środków, zwłaszcza jeśli chodzi o promowanie wczesnej diagnostyki i poprawę warunków życia, pogłębianie wiedzy epidemiologicznej dotyczącej tej choroby oraz koordynację badań naukowych, wspieranie wymiany najlepszych praktyk pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi oraz poszanowanie godności osób cierpiących na choroby związane z demencją. Na jakiś rodzaj demencji zapada obecnie co roku około 14 milionów Europejczyków, a połowa z nich to osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Niezbędne jest doprowadzenie do integracji polityki realizowanej obecnie w poszczególnych obszarach w celu rozwiązania problemu, o którym tutaj mowa, w bardziej skoordynowany, obiektywny i skuteczny sposób, co powinno obejmować także wspieranie opiekunów i rodzin w obszarach takich, jak wzmocnienie systemów ochrony zdrowia, szkolenia i poradnictwa. Uważam, że niezbędne jest zapewnienie, żeby europejska strategia dotycząca demencji koncentrowała się w większym niż dotychczas stopniu na sytuacji społecznej osób cierpiących na demencję, wraz ze wzrostem nacisku na badania naukowe i profilaktykę oraz na wczesną diagnostykę. Laima Liucija Andrikien Głosowałam za przyjęciem tej rezolucji w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji, której podstawowe podejście opiera się na wzmocnieniu współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi oraz na wprowadzeniu skuteczniejszych i opierających się w większym stopniu na solidarności rozwiązaniach nastawionych na profilaktykę i leczenie osób cierpiących na demencję, a zwłaszcza na chorobę Alzheimera, a ponadto na wspieraniu osób z ich otoczenia, w tym pracowników służby zdrowia, opiekunów i bliskich. Komunikat Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji stanowi podstawowy krok na drodze do osiągnięcia określonych celów poprzez unifikację różnych obszarów realizowanej obecnie polityki i sposobów radzenia sobie z chorobami tego rodzaju. Podjęcie tej inicjatywy uzasadniają istniejące problemy będące następstwem chaotycznych działań, barku jednolitych rozwiązań i jednakowych warunków dostępu do leczenia oraz samego leczenia tej choroby w Unii Europejskiej. Dlatego niezbędne jest skoncentrowanie naszych wysiłków na wczesnej diagnostyce i profilaktyce, a także podjęcie działań mających na celu podniesienie świadomości społecznej problemów, z jakimi borykają się osoby cierpiące na demencję. Celem tej europejskiej strategii powinno być także zapewnienie istnienia systemów gwarantujących jak największy zasięg oraz równe warunki dostępu do leczenia i leczenia chorych, niezależnie od ich wieku, płci, zasobów finansowych czy miejsca zamieszkania. Zigmantas Balčytis Głosowałem za przyjęciem tego ważnego dokumentu. Co 24 godziny rozpoznawany jest kolejny przypadek choroby neurodegeneracyjnej (choroby układu nerwowego). Obecnie choroba ta stanowi jedną z podstawowych przyczyn niesprawności wśród osób starszych, a ponad połowa wszystkich takich przypadków dotyczy osób cierpiących na chorobę Alzheimera. Przewiduje się, że liczba osób cierpiących na choroby tego rodzaju będzie gwałtownie wzrastać. Budzi to niepokój, jeśli zważyć na wzrost przeciętnej długości życia oraz pogarszanie się stosunku liczby osób pracujących do liczby emerytów i rencistów. Popieram propozycję Komisji Europejskiej dotyczącą ustanowienia europejskiej strategii obejmującej wprowadzenie rozwiązań opierających się na solidarności oraz ukierunkowanych na profilaktykę i leczenie osób cierpiących na demencję (stopniowe pogarszanie się kondycji psychicznej), a także na wspieranie osób z ich bezpośredniego otoczenia. Celem tej europejskiej strategii powinno być także zapewnienie istnienia systemów gwarantujących jak największy zasięg oraz równe warunki dostępu do leczenia oraz samego leczenia chorych, niezależnie od ich wieku, płci, zasobów finansowych czy miejsca zamieszkania. Regina Bastos Demencja jest chorobą charakteryzującą się powolną, stopniową utratą pamięci oraz zdolności koncentracji i uczenia się, występującą zazwyczaj u ludzi powyżej 65 roku życia. Demencja zaliczana jest do grupy chorób neurodegeneracyjnych, których nie należy uważać za jeden z normalnych objawów starzenia się. Szacunki pokazują, że na choroby neurodegeneracyjne cierpi obecnie ponad osiem milionów Europejczyków w wieku 30-99 lat, co stanowi 12,5 przypadków na każde 1000 osób, przy czym kobiety zapadają na tę chorobę znacznie częściej niż mężczyźni. Naukowcy przyznają, że w najbliższych 20. latach liczba ta może ulec podwojeniu. Najczęstszą występującą w Europie formą demencji jest choroba Alzheimera; kształtujące się ona na poziomie 50-70 % przypadków. Głosowałam za przyjęciem tego sprawozdania, którego celem jest poprawa warunków życia i samopoczucia chorych, wspieranie badań naukowych i profilaktyki oraz poprawa wymiany informacji pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi w celu podniesienia skuteczności i kompleksowości podejmowanych działań, a tym samym zapobiegania chorobom związanym z demencją, a zwłaszcza chorobie Alzheimera, i leczenia osób na takie choroby już cierpiących, jak pomoc osobom z ich otoczenia. Istotne znaczenie ma także propozycja ustanowienia Europejskiego Roku Zdrowia Psychicznego. George Becali Popieram sprawozdawczynię i głosowałem za przyjęciem jej sprawozdania. Choroba Alzheimera jest coraz powszechniejsza i dotyka coraz większej liczby osób, zwłaszcza, że stałemu pogorszeniu się ulega stosunek liczby osób zatrudnionych do liczby emerytów i rencistów. Zmiany zachowań i osobowości chorych skutkują wzrostem zależności od najbliższego otoczenia. Przedstawiona nam przez sprawozdawczynię propozycja dotyczy poprawy współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, solidarności i wsparcia, nie tylko dla osób cierpiących na tę chorobę, ale także dla każdej osoby, której problem ten w jakiś sposób dotyka. Mara Bizzotto Liczba mieszkańców Europy i innych regionów świata cierpiących na chorobę Alzheimera wzrasta, a w ostatnich dekadach, spada także średni wiek takich osób. Choć choroba ta była już w przeszłości problemem społecznym i problemem dla służb zdrowia, obecnie jest także pilnym priorytetem programu krajowej polityki ochrony zdrowia. Dlatego pozytywnym objawem jest zaangażowanie, z jakim Unia Europejska zamierza zająć się w najbliższych kliku latach kwestią koordynacji odnośnej polityki na szczeblu Unii Europejskiej. Koordynacja ta ma obejmować badania naukowe oraz wymianę dobrych praktyk dotyczących choroby Alzheimera, wczesnej diagnozy i wsparcia dla rodzin osób cierpiących na tę chorobę ponieważ w wielu państwach członkowskich rodziny borykają się z poważnymi problemami finansowymi i psychologicznymi na skutek konieczności zajmowania się osobami wymagającymi stałej opieki i leczenia. Głosuję za przyjęciem sprawozdania pani poseł Matias mając nadzieję, że wiele zostanie zrobione - więcej niż zrobiono do tej pory - w sprawie choroby, która staje się coraz powszechniejsza, i której towarzyszą poważne skutki społeczne, które nie są powszechnie znane. Vilija Blinkevičiūt Popieram europejską inicjatywę dotyczącą choroby Alzheimera i pozostałych demencji, ponieważ każdego roku liczba osób zapadających na jakiś rodzaj demencji wzrasta. Starzenie się społeczeństwa europejskiego oraz wywieranie przez skutki ekonomiczne i społeczne dużego wpływu na systemy ochrony zdrowia poszczególnych państw członkowskich wymaga niezwłocznego podjęcia działań i szczegółowych inicjatyw mających na celu zwalczanie tej poważnej choroby. Wyniki przeprowadzonych ostatnio w Europie badań pokazują, że wiele przypadków choroby Alzheimera pozostaje w Unii Europejskiej bez rozpoznania, a także, że występują znaczne różnice pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi jeśli chodzi o profilaktykę, dostęp do leczenia i świadczenie odpowiednich usług. Niezbędne jest zatem skoncentrowanie wysiłków na wczesnej diagnozie i profilaktyce dotyczącej choroby Alzheimera. Znaczącą rolę w rozwoju choroby Alzheimera odgrywa dieta i dlatego priorytetem powinno być zapobieganie demencji poprzez podlegające modyfikacji działania, a szczególną uwagę należałoby zwrócić na czynniki zapobiegające występowaniu tej choroby, takie jak zdrowa dieta, promowanie aktywności fizycznej i umysłowej oraz kontrola czynników ryzyka występowania chorób układu krążenia, takich jak cukrzyca, wysoki cholesterol, nadciśnienie, a także palenia. Ponadto niezbędne jest poszanowanie godności każdego chorego przez cały okres choroby oraz eliminacja różnic, a innymi słowy, zapewnienie istnienia systemów gwarantujących jak największy zasięg oraz równe warunki dostępu do leczenia oraz samego leczenia chorych, niezależnie od ich wieku, płci, zasobów finansowych czy miejsca zamieszkania. Sebastian Valentin Bodu Choroba Alzheimera szerzy się wszędzie na równi. Fakt, że pomimo postępu nauki nie umiemy rozpoznawać tej choroby zanim pojawią się wyraźne objawy ani znaleźć na nią lekarstwa powoduje, że ciąży na nas jeszcze większy obowiązek znalezienia rozwiązań mających na celu poprawę warunków życia osób na tę chorobę cierpiących. Na choroby neurodegeneracyjne cierpi obecnie w Europie ponad osiem milionów osób, a przewidywania nie są wcale obiecujące - liczba chorych ulegnie za 30 lat podwojeniu. Dlatego niezbędna jest poprawa współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi oraz wprowadzenie opierających się w większym stopniu na solidarności i skuteczniejszych rozwiązań nastawionych na profilaktykę i leczenie osób cierpiących na demencję, a zwłaszcza na chorobę Alzheimera, oraz na udzielanie wsparcia osobom z ich najbliższego otoczenia. Warunkiem skuteczności każdej europejskiej strategii w tej dziedzinie jest uznanie przez wszystkie państwa członkowskie konieczności opracowania krajowych planów działania za priorytet. Niezbędne jest także skoncentrowanie naszych wysiłków na wczesnej diagnozie i profilaktyce oraz na gromadzeniu i przetwarzaniu danych epidemiologicznych dotyczących tej choroby. Kiedy takie podstawowe kroki zostaną już podjęte, niezbędne będzie podjęcie zintegrowanych działań, obejmujących swoim zakresem badania naukowe i opiekę zdrowotną. Niezbędne jest usunięcie luk występujących nadal w obszarach dotyczących, między innymi, szkoleń zawodowych czy wsparcia dla rodzin; niezbędne jest także podjęcie działań mających na celu podniesienie świadomości społecznej problemów, z jakimi borykają się osoby cierpiące na demencję. Nikolaos Chountis Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera ponieważ Komisja Europejska oraz rządy poszczególnych państw członkowskich zobowiązują się do wdrożenia europejskich i krajowych planów działania obejmujących wspieranie na szczeblu Unii Europejskiej badań naukowych nad przyczynami i metodami profilaktyki i leczenia choroby Alzheimera, a także do zwiększenia finansowego wsparcia na realizację takich działań, poprawę metod profilaktyki i wczesnej diagnostyki, organizację kampanii informacyjnych dla ogółu społeczeństwa w celu zwiększenia możliwości rozpoznawania objawów tej choroby, uznanie znacznych obciążeń, z jakimi borykają się opiekunowie osób cierpiących na demencję oraz zapewnianie chorym i ich rodzinom psychologicznego wsparcia. Jednakże, najważniejszą rzeczą jest zagwarantowanie i promowanie publicznego podejścia do tej choroby ogółem. Prowadzenie badań naukowych finansowanych ze środków publicznych, profilaktyka i leczenie oraz wspieranie chorych i ich rodzin to elementy istotne nie tylko co do zasady. Takie publiczne podejście jest niezbędne w celu zapobieżenia spekulacjom ze strony firm farmaceutycznych i innych grup interesów prywatnych. Państwa członkowskie powinny zapewniać niezbędne usługi i infrastruktury finansowane ze środków publicznych, żeby umożliwić zajęcie się skutkami społecznymi i konsekwencjami dla zdrowia zarówno w odniesieniu do chorych, jak i osób z ich najbliższego otoczenia. Carlos Coelho Szacuje się, że na różne formy demencji cierpi obecnie około 7,3 miliona Europejczyków, przy czym większość z nich stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Jest to problem zdrowotny o olbrzymiej skali ponieważ powinniśmy pamiętać, że różne formy demencji dotykają nie tylko osoby na nią cierpiące, ale także osoby tymi chorymi się opiekujące. Wdrożenie europejskiej strategii w tej dziedzinie umożliwiłoby stosowanie bardziej zintegrowanego podejścia oraz wprowadzenie skuteczniejszych rozwiązań jeśli chodzi leczenie i świadomość chorób psychicznych, co spowodowałoby z kolei, że społeczeństwo europejskie byłoby bardziej wyczulone na choroby mózgu związane ze starzeniem się. Podsumowując uważam, że niezbędne jest doprowadzenie do poprawy współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi poprzez opracowanie krajowych strategii i planów dotyczących choroby Alzheimera. Po drugie, uważam, że niezbędne jest zapewnienie chorym i ich rodzinom większego wsparcia oraz dostępu do odpowiednich usług. Wreszcie uważam, że niezbędna jest intensyfikacja badań naukowych nad chorobami tego rodzaju oraz działań w zakresie leczenia takich chorób i profilaktyki. Chciałbym pogratulować pani poseł Matias przedstawionego przez nią sprawozdania i popieram zalecenia skierowane do Komisji i Rady oraz do państw członkowskich. Mário David Szacuje się, że w Europie na demencję cierpi 9,9 miliona osób; z których zdecydowaną większość - ponad siedem milionów - stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Wyniki badań naukowych pokazują, że prawdopodobnie liczba ta ulega co 20 lat podwojeniu. Taka sytuacja wymaga nowego podejścia ze strony Unii Europejskiej i państw członkowskich, jeśli chodzi o profilaktykę i leczenie tej choroby. Sprawozdanie, które było przedmiotem naszego dzisiejszego głosowania, a którego treść popieram, zawiera propozycje dotyczące poprawy współpracy pomiędzy służbami medycznymi i socjalnymi poszczególnych państw członkowskich, a także osób z najbliższego otoczenia osób cierpiących na chorobę Alzheimera, takich jak pracownicy służby zdrowia, bliscy, prywatne organizacje charytatywne. Chciałbym także podkreślić znaczenie, jakie przykłada się w sprawozdaniu do wczesnej diagnozy, do istnienia połączonych ze sobą ośrodków referencyjnych, do multidyscyplinarnego podejścia do tej choroby, do znaczenia specjalistycznych szkoleń zawodowych dotyczących chorób tego rodzaju oraz do sieci wsparcia dla rodzin. Istotne znaczenie ma także wsparcie zaproponowane w odniesieniu do skierowanych do społeczeństwa kampanii informacyjnych dotyczących chorób degeneracyjnych. Popieram także koncepcję, o której mowa w sprawozdaniu, żeby ta europejska strategia służyła ochronie systemów zapewniających powszechny i geograficznie rozległy dostęp do tego systemu. Marielle De Sarnez Niemal 10 milionów Europejczyków cierpi na choroby psychiczne, a zwłaszcza na chorobę Alzheimera. Rozwiązania wdrażane na szczeblu Unii Europejskiej są nadal niezadowalające, a sytuacja chorych, ich rodzin i ich opiekunów jest w Unii Europejskiej niezwykle zróżnicowana; obecnie tylko siedem państw członkowskich posiada krajową strategię. Dlatego Parlament Europejski wzywa państwa członkowskie do opracowania szczegółowych programów i strategii na szczeblu krajowym, mających na celu zwalczanie tej choroby i jej skutków. Strategie te powinny obejmować zajęcie się skutkami społecznymi i konsekwencjami dla zdrowia oraz usługami i systemami wsparcia niezbędnymi chorym i ich rodzinom. Wysiłki mające na celu promowanie wczesnej diagnozy oraz usług zdrowotnych nastawionych na profilaktykę i badania kontrolne powinny stać się priorytetem w dziedzinie ochrony zdrowia również na szczeblu Unii Europejskiej. Dlatego należy wspierać ustanowienie na szczeblu Unii Europejskiej partnerstw publiczno-prywatnych, które realizowałyby programy badawczo-rozwojowe i inwestycyjne. Spowolnienie tempa rozpowszechniania się choroby Alzheimera, może nawet do takiego stopnia, że zostanie zwalczona, doprowadziłoby do znacznej zmiany liczby osób wymagających opieki i zapewniłoby osobom starszym możliwość jak najdłuższej korzystać w pełni z życia. Edite Estrela Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych form demencji ponieważ zawiera propozycje dotyczące środków mających na celu zagwarantowanie osobom cierpiącym na demencję godności, eliminację różnic, zapobieżenie wykluczeniu społecznemu oraz promowanie wczesnej diagnozy i badań nad metodami zapobiegania chorobom tego rodzaju. Diogo Feio W Europie na jakąś formę demencji cierpi obecnie około 9,9 miliona osób, co oznacza że Europa zajmuje drugie miejsce pod względem częstości występowania tej choroby. W samej tylko Portugali liczba osób cierpiących na demencję szacowana jest na 153 tysiące, z czego ponad 90 tysięcy stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera, a przewiduje się, że liczby te ulegną do 2020 roku podwojeniu. Wraz ze starzeniem się społeczeństwa, działania podejmowane przez społeczeństwa i rządy w odniesieniu do chorób tego rodzaju, gdzie zapadalność jest ściśle związana z wiekiem, stanowią na początku obecnego milenium podstawowe wyzwanie. Dlatego mogę jedynie okazać zdecydowane poparcie dla tej inicjatywy, w której proponuje się uznanie problemu demencji za priorytet Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony zdrowia oraz wzywa się państwa członkowskie do opracowania szczegółowych strategii i planów krajowych dotyczących choroby Alzheimera. Demokratyczny Ośrodek Społeczny broni tego podejścia w Portugali ponieważ jest w Portugalii przewodnią siłą i zgadza się w pełni z Unią Europejską jeśli chodzi o jej politykę i priorytety w dziedzinie ochrony zdrowia, wzywając rząd do opracowania, przyjęcia i wdrożenia krajowego planu dotyczącego demencji, który zapewniałby osobom cierpiącym na Alzheimera i inne rodzaje demencji godne, humanitarne i umiejętne wsparcie i opiekę. José Manuel Fernandes W Europie na jakąś formę demencji zapada co roku 1,4 miliona osób, co oznacza, że co 24 sekundy rozpoznawany jest kolejny taki przypadek. Szacuje się, że w samej tylko Portugali na demencję cierpi 153 tysiące osób, z czego 90 tysięcy stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Specjaliści przewidują, że ze względu na starzenie się społeczeństwa Unii Europejskiej liczby te ulegną do 2040 roku podwojeniu. Przewiduje się, że ze względu na starzenie się społeczeństwa oraz spadek liczby osób zatrudnionych w stosunku do liczby emerytów i rencistów demencja stanie się jednym z największych zagrożeń dla stabilności krajowych systemów opieki zdrowotnej i opieki społecznej. Dlatego niezbędne jest opracowanie przez rządy szczegółowych strategii i planów krajowych dotyczących choroby Alzheimera w celu zajęcia się skutkami społecznymi demencji i konsekwencjami demencji dla zdrowia nie tylko poprzez zagwarantowanie dostępu do usług, ale także poprzez wspieranie osób cierpiących na demencję i ich rodzin. Z zadowoleniem przyjmuję propozycję ustanowienia Europejskiego Roku Zdrowia Psychicznego w celu podniesienia świadomości chorób psychicznych związanych ze starzeniem się oraz sposobów rozpoznawania i identyfikacji na wczesnym etapie objawów takich chorób, wraz z publicznymi kampaniami informacyjnymi dotyczącymi zapobiegania chorobom tego rodzaju i ich leczenia. João Ferreira Choroba Alzheimera i inne formy demencji to choroby wywołujące uzasadnione zainteresowanie i obawy. Według sprawozdania Alzheimer's Disease International z 2010 roku, dotkniętych tą chorobą jest około 9,9 miliona Europejczyków, a przewiduje się że do 2020 roku liczba ta ulegnie znacznemu wzrostowi. Poważny niepokój budzi także brak profesjonalnych opiekunów dla osób cierpiących na chorobę Alzheimera, ponieważ jeżeli nie zostaną podjęte odpowiednie środki, sytuacja ta ulegnie w przyszłości pogorszeniu. Takie środki obejmować powinny szkolenie odpowiedniej liczby pracowników służby zdrowia i opieki społecznej oraz zapewnianie odpowiedniej opieki w ramach usług publicznych, szanowanie woli chorych wolących pozostać w swoim domu w każdym przypadku, w którym jest to możliwe, oraz promowanie podstawowych zasad godności i włączenia społecznego, a także niezależności i samostanowienia chorych. Ponieważ jest to choroba, w przypadku której koszty lekarstw są bardzo wysokie, a większość chorych nie jest w stanie ich pokryć ze środków własnych, niezbędne jest zapewnienie na ten cel większych środków finansowych. Bezwzględnie konieczne jest wspieranie i rozwój badań naukowych w tej dziedzinie, dotyczących, w szczególności metod profilaktyki, diagnostyki i leczenia, kiedy podstawową zasadą jest, że to sektor publiczny bierze na siebie odpowiedzialność za te obszary, i to bez żadnych ograniczeń pod względem korzyści czy dostępu dla każdego chorego. Pat the Cope Gallagher W pełni popieram ten projekt dotyczący choroby Alzheimera i innych chorób związanych z demencją. Choroba Alzheimera jest podstawową przyczyną demencji, a cierpi na nią ponad 44 tysiące mieszkańców Irlandii i około 10 milionów mieszkańców Europy ogółem. Choroba Alzheimera jest chorobą progresywną, co oznacza, że uszkodzenie mózgu ulega z czasem pogłębieniu. Jednocześnie objawy choroby stają się coraz ostrzejsze. Z przykrością należy stwierdzić, że w miarę starzenia się społeczeństwa europejskiego liczba osób cierpiących na tę chorobę będzie najprawdopodobniej wrastać. Niezbędna jest poprawa współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w zakresie badań naukowych dotyczących podstawowych przyczyn chorób związanych z demencją oraz najlepszych praktyk w dziedzinie zapewniania opieki. Często odpowiedzialność za zapewnianie opieki spoczywa na członkach rodziny. W Irlandii osobom cierpiącym na demencję codzienną opiekę zapewnia 50 tysięcy osób. Chciałbym złożyć szczególny hołd tym opiekunom oraz Alzheimer Society of Ireland, którzy zapewniają osobom cierpiącym na chorobę Alzheimera znakomitą pomoc. Nathalie Griesbeck Szacuje się, że na demencję cierpi w Europie niemalże 10 milionów osób, przy czym większość z nich stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Prawdopodobnie liczba ta ulegać będzie co 20 lat podwojeniu. W 2020 roku dotknięta tą chorobą może być co czwarta osoba powyżej 65 roku życia. We Francji rozpoznawanych jest 160 tysięcy nowych przypadków rocznie. Możemy zatem powiedzieć, że wcześniej czy później każdy Europejczyk będzie musiał zmierzyć się, bezpośrednio lub pośrednio, z problemami związanymi z chorobą Alzheimera lub z innymi formami demencji. Dlatego w pełni poparłam przyjęcie tego sprawozdania z inicjatywy własnej, w którym wzywamy Komisję Europejską do podjęcia walki z chorobą Alzheimera jako jednego z priorytetów działalności Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony zdrowia. Niezbędne jest zapewnienie, żeby osoby cierpiące na chorobę Alzheimera miały dostęp do odpowiedniej opieki lekarskiej, a przede wszystkim zapewnienie w Unii Europejskiej ściślejszej współpracy w dziedzinie badań naukowych (w kontekście kolejnego ramowego programu badawczego), profilaktyki, diagnostyki (wraz ze wspólnymi kryteriami, wspólnymi protokołami itp.) i lecznictwa. Wzywamy także do ustanowienia Europejskiego Roku Zdrowia Psychicznego w celu uzupełnienia obchodów Światowego Dnia Alzheimera, co, mam nadzieję, umożliwiłoby dalsze podniesienie świadomości tego problemu. Françoise Grossetête Jako przewodnicząca Europejskiego Sojuszu przeciwko Chorobie Alzheimera z zadowoleniem przyjmuję środki zalecone w tej europejskiej inicjatywie, której celem jest zwiększenie wiedzy epidemiologicznej dotyczącej tej choroby oraz koordynacja prowadzonych badań naukowych. Ustanowione zostały wspólne programy badawcze dzięki finansowemu wsparciu Unii Europejskiej i mam nadzieję, że programy te przyniosą rezultaty. W międzyczasie niezbędne jest zapewnienie, żeby sednem każdej naszej ewentualnej strategii była profilaktyka oraz ukierunkowanie naszych wysiłków na diagnozowanie choroby na jak najwcześniejszym etapie, jak zostało to podkreślone w tym sprawozdaniu. Państwa członkowskie powinny podjąć także niezwłoczne działania, w tym w formie kampanii dotyczących profilaktyki, w oparciu o ambitny europejski plan zwalczania tej choroby. Zmiany zachowań czy osobowości wywołane tą chorobą oznaczają, że osoby na nią cierpiące stają się stopniowo coraz bardziej zależne od innych. Osobami wymagającymi pomocy są nie tylko osoby cierpiące na tę chorobę; cierpią także ich rodziny i opiekunowie. Ponadto chciałabym oddać hołd stowarzyszeniu Alzheimer Europe, które, wespół ze stowarzyszeniami krajowymi walczącymi z tą chorobą, odgrywa kluczową rolę w niesieniu chorym i ich rodzinom pomocy. Sylvie Guillaume Poparłam w pełni przyjęcie tego sprawozdania z inicjatywy własnej, którego celem jest zachęcenie Komisji Europejskiej do tego, żeby uznała chorobę Alzheimera za najwyższy priorytet swoich działań w dziedzinie ochrony zdrowia. Powinniśmy nie tylko promować metody wczesnej diagnozy, opracować metody wykrywania objawów tej choroby na jak najwcześniejszym etapie i koncentrować nasze wysiłki na badaniach naukowych nad chorobami neurodegeneracyjnymi, ale także, a nawet przede wszystkimi, dążyć do poprawy warunków życia chorych i ich rodzin ponieważ ten aspekt jest w polityce publicznej aż nazbyt często nieuwzględniany. Wreszcie, szczególną uwagę należałoby poświęcić kobietom, które zapadają na tę chorobę dwa razy częściej niż mężczyźni. Ian Hudghton na piśmie - Sprawozdanie pani poseł Matias dotyczy kwestii mających w naszym starzejącym się społeczeństwie coraz większe znaczenie. W moim kraju rząd Szkocji uznał demencję za priorytet krajowy, a dorobek szkockich ekspertów wykorzystywany jest w badaniach naukowych o międzynarodowym znaczeniu. Tę europejską inicjatywę należy przyjąć z zadowoleniem jako sposób zapewnienia lepszej koordynacji działań prowadzonych przez Unię Europejską w zakresie zwalczania demencji. Juozas Imbrasas Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji ponieważ jej podstawowe podejście opiera się na poprawie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi oraz wdrożeniu bardziej efektywnych i zgodnych z zasadą solidarności rozwiązań nastawionych na profilaktykę i leczenie osób cierpiących na demencję, a zwłaszcza na chorobę Alzheimera, a także na osoby z ich najbliższego otoczenia, niezależnie od tego, czy są to pracownicy służby zdrowia, usługodawcy, czy bliscy. Istotne i niezbędne jest upowszechnianie wczesnej diagnozy oraz zapewnienia dobrych warunków życia, wspieranie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi poprzez wymianę najlepszych praktyk i wyników badań klinicznych w tej dziedzinie oraz poszanowania praw i oczekiwań osób cierpiących na tę kłopotliwą chorobę. Jest to podstawowy krok na drodze do zrealizowania szczegółowych propozycji dotyczących połączenia różnych obszarów wdrażanej obecnie polityki oraz sposobów radzenia sobie z chorobami tego rodzaju, a ponadto gwarantowania jak największego zasięgu oraz równych warunków dostępu do leczenia i leczenia chorych, niezależnie od ich zasobów finansowych. Giovanni La Via Poprzez dzisiejsze głosowanie Parlament Europejski dąży do podkreślenia, że zwalczanie choroby Alzheimera jest priorytetem Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony zdrowia. Według World Alzheimer Report z 2009 roku, około 28 % obywateli Unii Europejskiej cierpi na ten rodzaj demencji, a prawdopodobnie liczba ta wzrośnie ze względu na starzenie się społeczeństwa europejskiego. Dlatego uważam, że instytucje mają obowiązek nie lekceważyć tej choroby oraz podjąć konkretne działania mające na celu wspieranie chorych i ich rodzin. W zawiązku z tym zadaniem Parlamentu Europejskiego powinno być promowanie polityki podnoszenia świadomości społecznej tej kwestii, a także wezwanie Rady i Komisji do należytego uwzględnienia tej choroby kiedy przygotowywane będą kolejne działania w dziedzinie polityki w zakresie opieki prewencyjnej. Jeśli chodzi o działania zalecane w tym sprawozdaniu, chciałbym zwrócić szczególną uwagę na konieczność opracowania wytycznych dotyczących świadczenia usług w zakresie wczesnej diagnozy oraz określenia środków ułatwiających dostęp do finansowego wsparcia. Petru Constantin Luhan Przyjęcie tego sprawozdania w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera stanowi ważny krok w walce z tą chorobą, kiedy liczba osób cierpiących na demencję wynosi 9,9 miliona, z czego większość stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Przyjęcie tego sprawozdania umożliwi państwom członkowskim podjęcie skoordynowanych działań mających na celu zwalczanie tej choroby w Unii Europejskiej. Uważam, że jednym z ewentualnych rozwiązań mogłoby być wykorzystanie środków przeznaczonych na inicjatywę przewodnią strategii "Europa 2020” "Unia innowacji” oraz pilotażowy program "Europejskie partnerstwo innowacji na rzecz aktywności i zdrowia osób starszych”, którego realizacja ma się rozpocząć na wiosnę. Biorąc pod uwagę przewidywany znaczny wzrost do 2020 roku liczby osób cierpiących na chorobę Alzheimera niezbędne jest rozwijanie w przyszłości partnerstw pomiędzy instytucjami publicznymi oraz między instytucjami prywatnymi i publicznymi w procesach realizacji projektów naukowo-badawczych w celu wykorzystania do celów przeciwdziałania skutkom choroby Alzheimera i innych rodzajów demencji infrastruktur, zasobów i doświadczeń sektorów prywatnego i publicznego. Elżbieta Katarzyna Łukacijewska Drogie Koleżanki i Koledzy! Jednym ze skutecznych sposobów informowania społeczeństwa o występujących demencjach u ludzi w wieku podeszłym jest naświetlenie problemu i aktywna kampania informująca. Należy zwrócić szczególną uwagę na chorobę Alzheimera, bowiem staje się ona coraz poważniejszym problemem nie tylko w UE, ale i na świecie, a z danych specjalistów wiemy, że liczba ta cały czas wzrasta. Jesteśmy społeczeństwem starzejącym się, musimy o tym otwarcie mówić, szukać rozwiązania problemu, a przede wszystkim podkreślać znaczenie profilaktyki w tej materii, dlatego głosowałam za sprawozdaniem pani Marisy Matias dotyczącym europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji. David Martin na piśmie - Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania z inicjatywy własnej, które stanowi reakcję Parlamentu na komunikat Komisji w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji. Podstawowe cele tego sprawozdania obejmują promowanie wczesnej diagnozy i poprawy warunków życia, poprawę wiedzy epidemiologicznej dotyczącej tej choroby oraz koordynację prowadzonych badań naukowych, promowanie solidarności pomiędzy państwami członkowskimi poprzez wymianę dobrych praktyk i wreszcie poszanowanie praw osób cierpiących na demencję. Uważam, że wszystkie te propozycje należy przyjąć z zadowoleniem, ponieważ europejska strategia dotycząca demencji powinna koncentrować się bardziej na skutkach społecznych dla osób cierpiących na demencję oraz ich opierunków przy jednoczesnym dalszym wspieraniu badań naukowych nad profilaktyką i wczesną diagnozą. Barbara Matera Według niepokojących danych sprawozdania dotyczącego choroby Alzheimera z 2009 roku liczbę osób cierpiących na świecie na demencję we wszystkich jej rodzajach szacuje się na 35,6 miliona. W Europie, w której średnia wieku populacji gwałtownie wzrasta, odnośne dane szacunkowe wymagają stale korekty w górę. Dlatego niezbędne jest ustanowienie sieci wymiany danych statystycznych pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi oraz platformy na rzecz koordynacji badań naukowych nad przyczynami choroby Alzheimera oraz nad metodami zapobiegania tej chorobie i metodami jej leczenia. Zważywszy, że wczesna diagnoza może przyczynić się do obniżki kosztów opieki zdrowotnej w całej Europie, niezbędne jest także wspólne pokrywanie kosztów inwestycji oraz opracowanie polityki na szczeblu Unii Europejskiej, której celem byłoby wspieranie ukierunkowanej profilaktyki. Muszę także podkreślić, że niezbędne jest wzięcie pod uwagę szczególnych potrzeb kobiet, które zapadają na tę chorobę dwa razy częściej niż mężczyźni i mają nieproporcjonalnie wysoki udział w udzielaniu opieki. w dziedzinach dotyczących badań medycznych i społecznych, opieki zdrowotnej i polityki społecznej. Choroba Alzheimera stanowi podstawowe wyzwanie dla społeczeństwa europejskiego. Jedyną drogą przezwyciężenia skutków społecznych demencji i jej konsekwencji dla zdrowia oraz świadczenia usług i udzielania wsparcia osobom cierpiącym na choroby neurodegeneracyjne oraz ich rodzinom jest podjęcie wspólnych wysiłków. Nuno Melo Moja partia w Portugalii, Centrum Demokratyczne i Społeczne - Partia Ludowa, zawsze opowiadała się zdecydowanie za opracowaniem, przyjęciem i wdrożeniem krajowego programu zwalczania demencji, żeby osoby cierpiące na choroby tego rodzaju były monitorowane przez wykwalifikowane osoby w godny i humanitarny sposób. Dlatego nie mogę nie poprzeć tej inicjatywy Unii Europejskiej, której celem jest uznanie zwalczania demencji za jeden z priorytetów Unii Europejskiej. Liczba Europejczyków cierpiących na chorobę Alzheimera i inne formy demencji jest tak wysoka, że taki priorytet staje się niezbędny. Podjęcie działań na wczesnym etapie ma podstawowe znaczenie dla skutecznego leczenia chorób tego rodzaju oraz zapewnienia osobom na nie cierpiącym jak najlepszych warunków życia. Andreas Mölzer Choroba Alzheimera jest chorobą podstępną, w przypadku której nie ma skutecznych leków, chociaż prowadzone są szeroko zakrojone prace badawcze w tym zakresie. Znalezienie lekarstwa na tę chorobę lub sposobu przezwyciężenia jej konsekwencji, takich jak stopniowa utrata pamięci i innych wyższych funkcji korowych, prowadzących do stanu kompletnej zależności od innych jest w najbliższej przyszłości mało prawdopodobne. Tym większe znaczenie ma podjęcie leczenia na jak najwcześniejszym etapie. Jednym z ważnych środków jest edukacja społeczeństwa na temat profilaktyki oraz wczesnego rozpoznawania oraz opóźniania pojawienia się tej choroby. Wielu lekarzy pierwszego kontaktu rozpoczyna leczenie od podawania leków przeciwko demencji zbyt późno, żeby nie przekroczyć swojego budżetu, a takie postępowanie przynosi skutki odwrotne od zamierzonych. Według specjalistów z dziedziny medycyny leczenie za pomocą odpowiednich leków może opóźnić konieczność umieszczenia osoby cierpiącej na taką chorobę w kosztownym domu opieki nawet o rok. W związku z tym niezbędne jest pamiętanie o głębokim stresie fizycznym i psychicznym, jaki odczuwają bliscy opiekujący się tymi chorymi. Taki stres prowadzi do depresji, poczucia wypalenia i innych temu podobnych przypadłości około jedną trzecią opiekunów. Staramy się na szczeblu Unii Europejskiej ulżyć cierpieniom osób cierpiących na chorobę Alzheimera. Dlatego głosowałem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Matias. Cristiana Muscardini Jestem za przyjęciem sprawozdania pani poseł Matias, ponieważ istnieje konieczność zapewnienia w Unii Europejskiej ścisłej współpracy i koordynacji pomiędzy państwami członkowskimi mogącymi podejmować skuteczne działania w zakresie profilaktyki i leczenia osób cierpiących na chorobę Alzheimera, która to choroba dotyka obecnie sześć milionów Europejczyków. Bez europejskiego wsparcia wysiłków krajowych, nie tylko w dziedzinie profilaktyki i leczenia, ale także koordynacji finansowego wsparcia badań naukowych, rozpowszechniania najlepszych praktyk i odpowiedniego finansowania przemysłu farmakologicznego pracującego nad znalezieniem skutecznych leków nie będziemy w stanie rozwijać niezależności i godności osób cierpiących na choroby doprowadzające do poważnej utraty sprawności, w tym pod względem utrzymywania efektywnych i społecznych relacji. Alfredo Pallone Moja decyzja, żeby głosować za przyjęciem sprawozdania dotyczącego choroby Alzheimera, wynika z pragnienia udoskonalenia realizowanej obecnie europejskiej strategii zwalczania tej choroby. Stopniowemu starzeniu się społeczeństwa europejskiego towarzyszy znaczny wzrost liczby osób cierpiących na choroby neurodegeneracyjne, z czego 50 % stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Dlatego sprawozdanie to jest pozytywnym krokiem w walce z tą poważną chorobą. Uważam, że w tej sprawie niezbędne jest skoncentrowanie naszych wysiłków na profilaktyce, zarówno pod względem wczesnej diagnozy, jak i gromadzenia danych epidemiologicznych. Niezbędne jest także usunięcie luk występujących nadal w dziedzinach takich, jak szkolenia zawodowe czy wsparcie dla rodzin, poprzez podniesienie świadomości społecznej problemów, z jakimi borykają się osoby cierpiące na demencję. Georgios Papanikolaou Głosowałem za przyjęciem sprawozdania w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera, ponieważ przyjęcie tego sprawozdania przyczyni się do poprawy warunków życia chorych i ich rodzin oraz eliminacji różnic pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi pod względem profilaktyki, dostępu do leczenia i świadczenia osobom cierpiącym na demencję odpowiednich usług. W Europie na jakąś formę demencji cierpi obecnie 1,4 miliona osób, a ponad osiem milionów Europejczyków w wieku 30-99 lat cierpi na jakąś chorobę neurodegeneracyjną; z czego połowa cierpi na chorobę Alzheimera, a przewiduje się, że liczba ta ulegać będzie co 20 lat podwojeniu. Celem tego sprawozdania jest doprowadzenie do poprawy obecnej sytuacji; podstawowe, określone w tym sprawozdaniu cele obejmują upowszechnianie wczesnej diagnozy i profilaktyki oraz poprawę warunków życia chorych, wprowadzenie opierających się na solidarności i jednolitych dla wszystkich państw członkowskich rozwiązań, od badań naukowych, aż po pomoc medyczną, oraz wzmocnienie prawa chorych do godności przez cały okres choroby. Maria do Céu Patrão Neves Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji. Podzielam niektóre obawy podniesione w sprawozdaniu pani poseł Matias i popieram wezwanie Rady do uznania demencji za priorytet Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony zdrowia. Niezbędne jest podjęcie działań na szczeblu Unii Europejskiej. W rzeczywistości poziom współpracy międzynarodowej jest w Unii Europejskiej stosunkowo niski, co prowadzi do fragmentacji oraz ograniczenia wymiany wiedzy i najlepszych praktyk pomiędzy państwami członkowskimi; badania nad chorobą Alzheimera pozostają w Unii Europejskiej w tyle za badaniami nad innymi rodzajami poważnych chorób. Ze względu na takie okoliczności, wiernie przedstawiono w tym sprawozdaniu, konieczne jest opracowanie nie tylko szczegółowych planów i strategii krajowych dotyczących choroby Alzheimera, które są niezbędne, ale także instrumentu na szczeblu Unii Europejskiej, którego celem byłoby promowanie sprawnej koordynacji europejskich badań naukowych w tej dziedzinie. Uważam, że właśnie w ten sposób można zapewnić opiekę zdrowotną z zastosowaniem najlepszych praktyk jednocześnie we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. W ten sposób będziemy mogli uniknąć stosowania niejednolitych rozwiązań oraz niejednakowych warunków dostępu do leczenia i samego leczenia tej choroby. Aldo Patriciello Dane statystyczne dotyczące choroby Alzheimera i innych form demencji budzą poważny niepokój, tak jak to, że co roku w Unii Europejskiej na jakiś rodzaj demencji zapada 1,4 miliona obywateli, a co 24 sekundy rozpoznawany jest kolejny przypadek. Na demencję cierpi niemal co 20 osoba powyżej 65 roku życia, a szacuje się, że na choroby tego rodzaju cierpi osiem milionów Europejczyków. Dlatego niezbędna jest koordynacja polityki krajowej wszystkich państw członkowskich. Chaotyczne działania, niejednolite rozwiązania w Unii Europejskiej oraz występowanie niejednolitych warunków dostępu do leczenia i samego leczenia tej choroby uzasadniają podjęcie tej inicjatywy. Inicjatywa ta obejmuje cztery podstawowe cele, a mianowicie promocję wczesnej diagnozy, poprawę wiedzy epidemiologicznej dotyczącej tej choroby, wspieranie solidarności pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi oraz poszanowanie praw osób cierpiących na różne formy demencji. Jak dotychczas nie znaleziono leku na chorobę Alzheimera. Dlatego niezbędna jest intensyfikacja działań pozafarmakologicznych, promowanie działań mających na celu poprawę warunków życia osób dotkniętych tą chorobą. W świetle powyższego opowiadam się zdecydowanie za poprawą współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi, a także za podjęciem skuteczniejszych działań mających na celu zapobieganie demencji. Rovana Plumb Przyjęcie tego sprawozdania jest podstawowym krokiem na drodze do opracowania europejskiej strategii w tej dziedzinie, która obejmowałaby cztery podstawowe cele, a mianowicie promocję wczesnej diagnozy oraz poprawę warunków życia, poprawę wiedzy epidemiologicznej dotyczącej tej choroby oraz koordynację badań naukowych, wspieranie solidarności pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi poprzez wymianę najlepszych praktyk oraz poszanowanie praw osób cierpiących na demencję, a także osób się nimi opiekujących. Co roku na jakąś formę demencji zapada w Unii Europejskiej 1,4 miliona osób. Kolejny przypadek rozpoznawany jest co 24 sekundy. Na demencję cierpi niemal co 20 osoba powyżej 65 roku życia i niemal co piąta osoba powyżej 80 roku życia. Szacuje się, że na choroby neurodegeneracyjne cierpi ponad osiem milionów Europejczyków w wieku 30-99 lat (z czego połowę stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera), a naukowcy przewidują, że liczba ta ulegnie co 20 lat podwojeniu. Ze względu na istnienie różnic pod względem dostępu do diagnozy i leczenia, nie tylko pomiędzy poszczególnymi krajami, ale także wewnątrz ich niezbędne jest opracowanie krajowych planów działania obejmujących opierające się na solidarności rozwiązania nastawione na profilaktykę i leczenie osób cierpiących na demencję, a zwłaszcza na chorobę Alzheimera, a także na wspieranie osób z ich otoczenia (pracowników służby zdrowia, usługodawców i bliskich). Paulo Rangel Liczba osób cierpiących na demencję w Europie szacowana jest na 9,9 miliona osób, z czego większość stanowią osoby cierpiące na chorobę Alzheimera. Choroby neurodegeneracyjne stanowią jedną z podstawowych przyczyn niepełnosprawności i zależności osób starszych i uważa się, że liczba osób cierpiących na demencję ulegnie do 2020 roku podwojeniu. W związku z tym niezbędne jest podkreślenie znaczenia tego sprawozdania, w którym zwraca się uwagę na konieczność znacznego wzmocnienia przez państwa członkowskie i Unię Europejską współpracy i koordynacji wysiłków dotyczących innowacyjnych i multidyscyplinarnych badań klinicznych nad przyczynami, profilaktyką i leczeniem choroby Alzheimera, a także na wymianę informacji i poziom środków finansowych w tej dziedzinie. Pragnę także podkreślić znaczenie, jakie nadano wczesnej diagnozie, szkoleniu zawodowemu, wsparciu dla rodzin oraz publicznym kampaniom informacyjnym w celu zapewnienia osobom cierpiącym na choroby tego rodzaju opieki zdrowotnej z zastosowaniem najlepszych praktyk. Robert Rochefort Co 24 sekundy rozpoznawany jest w Unii Europejskiej kolejny przypadek choroby neurodegeneracyjnej. Niemal co 20 osoba powyżej 65 roku życia i co piąta osoba powyżej 80 roku życia cierpi na demencję. Ponad połowę z wszystkich tych przypadków stanowią przypadki choroby Alzheimera. Dotkniętych jest łącznie ponad osiem milionów Europejczyków w wieku 30-99 lat, a naukowcy przypuszczają, że liczba ta ulegać będzie co 20 lat podwojeniu. Unia Europejska powinna podjąć inicjatywy mające na celu przeciwdziałanie wzrostowi liczby osób cierpiących na takie choroby w najbliższych dekadach. Poparłem przyjęcie rezolucji Parlamentu Europejskiego wzywającej w szczególności państwa członkowskie do podjęcia działań mających na celu ułatwienie spowolnienia rozwoju choroby u osób na nią już cierpiących, takich jak promowanie zdrowego stylu życia czy zapewnienie, żeby leki były dostępne wszystkim osobom ich potrzebującym, ustanowienia specjalistycznych ośrodków, zapewnienia odpowiedniego sprzętu medycznego w całym kraju oraz opracowania szczegółowych strategicznych planów działań dotyczących badań naukowych w tej dziedzinie. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Poparliśmy przyjęcie tego wniosku, ponieważ poprzez ten wniosek, między innymi, wzywamy Radę do uznania demencji za priorytet Unii Europejskiej w dziedzinie ochrony zdrowia i zdecydowanie wzywamy państwa członkowskie do opracowania krajowych planów działania i krajowych strategii dotyczących choroby Alzheimera w celu przezwyciężenia skutków społecznych demencji i konsekwencji demencji dla zdrowia, a także zapewnienia dostępu do usług i wsparcia dla osób cierpiących na demencję i ich rodzin, czego dokonano już w kilku państwach członkowskich, w których plan dotyczący choroby Alzheimera i innych podobnych chorób, którego realizację rozpoczęto w 2008 roku, umożliwił koordynację opieki medycznej i społecznej oraz badań klinicznych i badań podstawowych nad tymi chorobami na szczeblu krajowym. Licia Ronzulli Średnia wieku społeczeństwa europejskiego stale rośnie, co powoduje, że problemy związane ze starzeniem się społeczeństwa, a zwłaszcza z różnego rodzaju demencjami stają się coraz poważniejsze. Szacuje się, że na demencję cierpi obecnie na świecie ponad 35 milionów osób, a prawdopodobnie liczba ta ulegać będzie co 20 lat podwojeniu. W Europie na demencję cierpi 9,9 miliona osób, z czego wiele cierpi na chorobę Alzheimera. Wyniki badania przeprowadzonego przez Alzheimer's Disease International pokazują, że każda osoba cierpiąca na chorobę Alzheimera kosztuje państwa członkowskie Unii Europejskiej 24 tysiące euro rocznie, co daje łącznie około 161 miliardów euro. W nadchodzących dekadach demencja będzie prawdopodobnie jednym z największych zagrożeń dla stabilności naszych krajowych systemów opieki zdrowotnej. Biorąc pod uwagę dane statystyczne dotyczące liczby osób, o których tutaj mowa niezbędne jest zapewnienie dostępu do usług i wsparcia dla osób cierpiących na demencję, a zwłaszcza dla ich rodzin, które są podstawowym źródłem wsparcia, jeśli chodzi o opiekę nad tymi chorymi. Cel ten został już osiągnięty w kilku państwach członkowskich, które wdrożyły plany dotyczące choroby Alzheimera i innych podobnych chorób. Wspólnym celem powinno być podnoszenie świadomości społecznej chorób związanych ze starzeniem się oraz uzupełnienie Światowego Dnia Choroby Alzheimera, planowanego na 21 września, kampaniami informacyjnymi dotyczącymi zapobiegania takim chorobom oraz wypadkom związanym z zaburzeniami naczyń krwionośnych mózgu. Joanna Senyszyn Poparłam sprawozdanie w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji. Kwestie dotyczące ludzi starszych były ostatnio przedmiotem obrad Parlamentu w kontekście kryzysu ekonomicznego, potrzeb rynku pracy, zwiększenia aktywności zawodowej. Dane statystyczne dotyczące zachorowań na demencje wskazują ogrom tego problemu. Co roku 1,4 miliona mieszkańców w Europie zapada na jeden z rodzajów demencji, a liczbę chorych szacuje się na 10 milionów. W Polsce na chorobę Alzheimera cierpi ponad 200 tysięcy osób. Choroby neurodegeneracyjne stanowią jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności wśród osób starszych. Problem nasila się w związku ze wzrostem średniej długości życia. Choroba Alzheimera stanowi poważne wyzwanie ekonomiczne dla całych społeczeństw. Z opublikowanego w 2010 roku światowego raportu na temat choroby Alzheimera wynika, że globalny koszt choroby Alzheimera i innych form demencji to 600 miliardów dolarów rocznie. Wspólna strategia europejska w walce z demencjami jest koniecznością. Trzeba opracować i promować profilaktykę choroby Alzheimera, czyli zdrowy tryb życia, aktywność fizyczną, umysłową i społeczną, zdrową dietę. Opiekunom chorych należy zapewnić odpowiednie wsparcie finansowe i psychologiczne. W europejskiej strategii walki z chorobą Alzheimera należy szczególnie uwzględnić potrzeby kobiet, które dwa razy częściej zapadają na demencję i stanowią większość opiekunów chorych. Bart Staes Głosowałem zdecydowanie za przyjęciem tego sprawozdania z inicjatywy własnej dotyczącego choroby Alzheimera. Sprawozdanie to zawiera bardzo dobry opis środków, które należałoby podjąć w tej dziedzinie. Nie zgłoszono żadnych poprawek do tekstu przyjętego przez Komisję Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności, co pokazuje, że zalecenia te cieszą się szerokim poparciem. Ponadto apeluję, żebyśmy zwrócili uwagę na kwestię wzrostu liczby przychodni dla wspomagających w demencji wspólnot zakładanych w krajach takich jak Niemcy, Belgia czy Szkocja. Powinniśmy wziąć pod uwagę także wpływ oczekiwań na rozwój tej choroby. Nadmiernie negatywne oczekiwania mogą często wywierać negatywny wpływ na rozwój tej choroby, co było jednym z wniosków konferencji zorganizowanej pod koniec tego roku przez belgijską prezydencję. Uwagi te powinny również znaleźć uwzględnienie w polityce dotyczącej tej dziedziny. Csanád Szegedi Popieram przyjęcie tego sprawozdania ponieważ niezbędne jest powiązanie różnych metod leczenia choroby, o której tutaj mowa. Na demencję zapada w Europie 1,4 miliona osób rocznie i dlatego szczególne znaczenie mają wczesna diagnoza i profilaktyka. Niezbędne jest także zapewnienie lepszej współpracy pomiędzy poszczególnymi państwami członkowskimi. Popieram także i to, że powinniśmy dążyć do osiągnięcia jak najszerszego zasięgu, jeśli chodzi o dostęp do leczenia oraz równe warunki dla chorych, niezależnie od wieku, płci, zasobów finansowych czy miejsca zamieszkania. Thomas Ulmer Głosowałem za przyjęciem tego sprawozdania zawierającego przekonujący i szczegółowy opis problemów, pragnień i obaw osób cierpiących na chorobę Alzheimera oraz osób opiekujących się nimi, w którym to sprawozdaniu wzywamy do podjęcia wspólnych działań. Na demencję cierpi obecnie w Europie tylko jeden na 15 mieszkańców powyżej 65 roku życia, ale liczba ta w nadchodzących dekadach znacznie wzrośnie. Skutkiem tego staniemy w obliczu poważnego wyzwania. Derek Vaughan na piśmie - Popieram w pełni tę nową inicjatywę dotyczącą choroby Alzheimera i pozostałych form demencji. Przewiduje się, że w nadchodzących latach demencja będzie stanowić jedno z największych wyzwań opieki zdrowotnej i dlatego niezbędna jest współpraca pomiędzy poszczególnymi krajami, mająca na celu doprowadzenie do poprawy w zakresie profilaktyki, diagnostyki i opieki. W przedmiotowym sprawozdania apelujemy o podniesienie świadomości tej kwestii oraz podkreślamy konieczność wczesnego rozpoznawania objawów choroby Alzheimera. Przyczyni się to do wczesnej diagnozy przypadków i zwiększenia dostępu do leczenia. Oprócz ochrony dobra osób cierpiących na demencję niezbędne jest podniesienie świadomości opiekunów, którzy muszą się często borykać z problemami emocjonalnymi i finansowymi; kolejnym krokiem na drodze do poprawy warunków życia osób cierpiących na chorobę Alzheimera lub demencję jest opracowanie planów działań mających na celu poprawę obecnej sytuacji opiekunów. Jarosław Leszek Wałęsa Podczas tej sesji plenarnej głosowaliśmy nad rezolucją Parlamentu Europejskiego w sprawie europejskiej inicjatywy dotyczącej choroby Alzheimera i pozostałych demencji. Głosowałem za tą rezolucją, ponieważ jest ona bardzo ważnym krokiem na drodze ku szczegółowym propozycjom połączenia istniejących strategii politycznych i sposobów radzenia sobie z tego rodzaju chorobami. Obecnie choroby neurodegeneracyjne stanowią jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności wśród osób starszych, najprawdopodobniej liczba osób dotkniętych tymi chorobami znacznie wzrośnie. Fakt ten ma jeszcze większe znaczenie, jeżeli weźmiemy pod uwagę wzrost średniej długości życia oraz malejący stosunek odsetka osób zatrudnionych do liczby osób odchodzących na emeryturę. Z uwagi na powyższe fakty podstawowe znaczenie ma umieszczenie profilaktyki w centralnym punkcie wszelkich strategii i ukierunkowanie wysiłków na osiągnięcie możliwie jak najwcześniejszego rozpoznania. Jako przedstawiciel społeczeństwa czuję się współodpowiedzialny za angaż sił UE we wspomniany problem. Angelika Werthmann Gwałtowny wzrost liczby osób cierpiących na chorobę Alzheimera lub inną formę demencji powoduje, że niezbędne jest podjęcie przez Unię Europejską niezwłocznych działań, które obejmowałyby zapewnienie większego zainteresowania wczesną diagnozą i profilaktyką. Oznacza to, na przykład, że osoby zagrożone powinny być poddawane badaniom na wczesnym etapie rozwoju choroby, a także, że należałoby prowadzić kampanie edukacyjne adresowane do konkretnych odbiorców, które bliskim osób starszych ułatwiałyby rozróżnianie pomiędzy normalnymi oznakami starzenia się i wczesnymi objawami demencji. Państwa członkowskie powinny wymieniać się doświadczeniami i zaangażować w ten proces zarówno ludzi nauki, jak i pracowników służby zdrowia. Niepokojąco wysoka liczba osób cierpiących na tę chorobę oraz związane z nią koszty, które muszą ponosić poszczególne państwa członkowskie, powodują, że profilaktyka staje się koniecznością niecierpiącą zwłoki. Powinna ona obejmować zdrową dietę oraz inne środki opóźniające pojawienie się tej choroby. Przedmiotowe sprawozdanie zawiera także odniesienie do kwestii zapewnienia bliskim konkretnego i psychologicznego wsparcia. Wykazano, że chory otrzymujący opiekę w domu wymaga trzech opiekunów, którzy z zasady muszą rezygnować z pracy. Wreszcie sprawozdanie to zawiera odniesienie do znaczenia poszanowania godności osób cierpiących na chorobę Alzheimera. Cel ten można osiągnąć drogą programów edukacyjnych, które powinny być prowadzone już na etapie szkoły. Vilija Blinkevičiūt Głosowałam za przyjęciem projektu rezolucji w sprawie petycji dotyczącej niepodjęcia przez Komisję Europejską jakiegokolwiek działania w sprawie dotyczącej konkurencji i szkodliwych skutków dla zainteresowanego przedsiębiorstwa. Chciałabym zwrócić uwagę na fakt, że odpowiedź udzielona Komisji Petycji przez Komisję Europejską nie odnosi się w odpowiednio pełny sposób ani do kwestii podniesionych przez osobę składającą petycję i członków tej komisji, ani do kwestii podniesionych w opinii Komisji Prawnej. Skutkiem tego niezbędne jest niezwłoczne wezwanie Komisji do podjęcia środków niezbędnych do zakończenia zawisłego postępowania, wszczętego w 1997 roku na mocy klauzuli ochronnej art. 8 dyrektywy 93/42/EWG. Ponadto Komisja powinna niezwłocznie odnieść się do kwestii podniesionych zasadnie przez składającego petycję, który doświadcza tej nieznośnej sytuacji już od 13 lat, a skutkiem tego ponosi znaczne straty spowodowane utratą zarobków, a ponadto Komisja powinna podjąć niezbędne środki w celu umożliwienia składającemu petycję dochodzenie jego praw. Diogo Feio Ta tocząca się już od dziesięciu lat sprawa wyrządziła odnośnemu przedsiębiorstwu znaczne straty finansowe, ponieważ przedsiębiorstwo to ciągle jeszcze nie otrzymało ostatecznej odpowiedzi od Komisji w sprawie dotyczącej sporu pomiędzy tym przedsiębiorstwem a władzami niemieckimi. Niezbędne jest zapewnienie, żeby wszystkie wyroby medyczne sprzedawane w Unii Europejskiej były zgodne z prawem unijnym, a dla obrony i ochrony unijnych konsumentów, spełniały normy bezpieczeństwa. Jednakże właśnie do Komisji należy podjęcie niezbędnych środków w celu doprowadzenia tej sprawy do końca, ponieważ spory powinny być rozstrzygane we właściwym czasie. José Manuel Fernandes Rozpatrywana tutaj kwestia dotyczy inhalatorów dla osób chorych na astmę, które były dostępny na rynku od 1996 roku. Niemieckie władze wyraziły obawy dotyczące tego produktu i poinformowały o tym fakcie Komisję w celu doprowadzenia do otwarcia, przeprowadzenia i zamknięcia procedury klauzuli ochronnej. Jednakże Komisja nie zasięgnęła opinii producenta i nigdy nie wydała decyzji, więc decyzja ta wymaga nadal podjęcia, a składający petycję pozbawiony jest nadal jakichkolwiek dostępnych mu prawnych środków odwoławczych. Producent wprowadził ten wyrób do obrotu pod nową nazwą w 2003 roku, a w 2005 roku rząd Górnej Bawarii nakazał wycofanie tego wyrobu z rynku na mocy niemieckiej ustawy dotyczącej wyrobów medycznych, nie informując o tym fakcie odpowiednio Komisji. Zainteresowany producent poinformował Komisję o wydaniu zakazu sprzedaży po raz drugi, w celu doprowadzenia do wszczęcia przeciwko Niemcom postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ale Komisja twierdzi, że brak jest wystarczających dowodów na to, że inhalator ten spełnia wymogi zasadnicze określone w odnośnej dyrektywie i stwierdziła, że przeprowadzenie kolejnej kontroli bezpieczeństwa produktu nie jest konieczne. Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji ponieważ uważam, że niezwłoczne odniesienie się przez Komisję do kwestii podniesionych zasadnie przez stronę poszkodowaną w celu umożliwienia tej stronie dochodzenia jej praw jest sprawą zasadniczą. Peter Jahr Z zadowoleniem przyjmuję, że Parlament przyjął dziś rezolucję dotyczącą petycji pana Kleina. Komisja Petycji zajmuje się tą sprawą już od dłuższego czasu. W latach 90. ubiegłego wieku pan Klein wynalazł inhalator dla osób chorych na astmę, a sporny zakaz sprzedaży tego produktu został wydany dwukrotnie. Nie wchodząc w szczegóły, jestem przekonany, że pierwotny zakaz sprzedaży tego inhalatora, wydany w 1996 roku, nie był w pełni zgodny z prawem. Krytycznej oceny wymagają co najmniej okoliczności, które doprowadziły do wydania tego zakazu. Komisja miała obowiązek doprowadzić procedurę klauzuli ochronnej do końca, żeby umożliwić zainteresowanej stronie wniesienie odwołania. Procedura ta nadal nie została zakończona. Zbadanie podstaw prawnych oraz ewentualnej zasadności wydania odnośnego zakazu po raz drugi jest zdecydowanie niezbędne. Wydaje się ponadto, że naruszone zostało także prawo Unii Europejskiej. Skutkiem tego pan Klein stał się ofiarą rażącej odmowy ochrony prawnej i sytuacja ta wymaga naprawy. Niezbędne jest niezwłoczne znalezienie przez Komisję rozwiązania, które raz na zawsze rozstrzygnęłoby tę kwestię. Giovanni La Via Moje głosowanie za przyjęciem projektu rezolucji odzwierciedla konieczność wykazania, że Unia Europejska, a w szczególności Parlament Europejski jako demokratycznie wybrana instytucja, stoją zawsze po stronie swoich obywateli. Przyjęta dziś rezolucja stanowi reakcję na petycję nr 0473/2008 złożoną przez pana Christopha Kleina, obywatela Niemiec, a dotyczącą niepodjęcia przez Komisję żadnego działania w sprawie dotyczącej konkurencji, a w szczególności wycofania ze sprzedaży urządzenia dla chorych na astmę. W podobnych przypadkach, powinniśmy zapewnić, po pierwsze, jako obywatele Unii Europejskiej, a po drugie, jako posłowie do Parlamentu Europejskiego, rzeczywistą możliwość skorzystania ze środków ochronnych w razie naruszenia przez jedną z instytucji europejskich postanowień traktatów. Podsumowując: jest to powód, dla którego głosowałem w taki sposób. Pragnę do tego dodać, że mam nadzieję, iż Komisja naprawi swój błąd i co najmniej udzieli w tej kwestii wycofania z rynku tego urządzenia dla chorych na astmę jakichś szczegółowych odpowiedzi w celu wyjaśnienia co się tak naprawdę stało. David Martin na piśmie - Sprawozdanie to pokazuje, że prace parlamentarnej Komisji Petycji mają jednak znaczenie. Zajmujemy się tutaj skargą obywatela niemieckiego, która jest zasadna, a która dotyczy inhalatorów dla osób chorych na astmę. W tej rezolucji wzywamy Komisję do niezwłocznego odniesienia się do kwestii podniesionych zasadnie przez składającego petycję, który doświadcza tej nieznośnej sytuacji już od 13 lat, a skutkiem tego ponosi znaczne straty spowodowane utratą zarobków, a ponadto Komisja powinna podjąć niezbędne środki w celu umożliwienia składającemu petycję dochodzenie jego praw. Nuno Melo Postawa tego rodzaju przynosi szkodę wszystkim zainteresowanym stronom, a mianowicie zainteresowanemu przedsiębiorstwu ze względu na związane z tym koszty finansowe oraz instytucjom europejskim ze względu na niezwykle negatywny wizerunek na który zapracowały sobie dopuszczając do opóźnienia zakończenia tej procedury. Wydaje mi się, że 10 lat, żeby rozstrzygnąć spór, to zbyt długo, a Komisja obowiązana jest szybko znaleźć rozwiązanie dla dobra wszystkich zainteresowanych stron. Muszę jednak podkreślić, jak ważne jest to, żeby wszystkie wyroby medyczne wprowadzone w Unii Europejskiej na rynek spełniały unijne normy bezpieczeństwa. Andreas Mölzer Dyrektywa Rady 93/42/EWG dotycząca wyrobów medycznych określa szczegółowo wymogi, które dany wyrób musi spełniać, po pierwsze, żeby można było ten wyrób dopuścić do obrotu, a po drugie, żeby wyrób ten mógł pozostawać w obrocie. Jeżeli dany wyrób posiada znak CE, to wtedy spełnia te wymogi. Do państw członkowskich należy stosowanie środków kontroli mających na celu zapobieżenie bezprawnemu użyciu znaku CE, a w razie konieczności, doprowadzenie do wycofania takiego wyrobu z rynku. Właściwe władze obowiązane są niezwłocznie poinformować Komisję o wszelkich środkach tego rodzaju, które zostały podjęte. Wstrzymałem się od głosu, ponieważ uważam, że podjęcie przez Komisję jakiegokolwiek działania w tej sprawie nie jest konieczne. Paulo Rangel Głosowałem za przyjęciem tej rezolucji, w której w reakcji na petycję złożoną przez niemieckiego obywatela, a dotyczącą wprowadzenia do obrotu inhalatorów dla osób chorych na astmę, wzywamy Komisję do podjęcia środków niezbędnych do zakończenia procedury, która niestety prowadzona jest już od 13 lat przynosząc zainteresowanemu przedsiębiorstwu znaczne straty finansowe. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Przyjmując tę rezolucję, Parlament Europejski: po pierwsze, uznaje, że odpowiedź udzielona Komisji Petycji przez Komisję Europejską nie odnosi się w odpowiednio wyczerpujący sposób ani do kwestii podniesionych składającego petycję i członków tej komisji, ani do kwestii podniesionych w opinii Komisji Prawnej; po drugie, wzywa Komisję do niezwłocznego podjęcia środków niezbędnych do zakończenia wszczętej w 1997 roku na mocy art. 8 dyrektywy 93/42/EWG procedury klauzuli ochronnej; i po trzecie, wzywa Komisję do niezwłocznego odniesienia się do kwestii podniesionych zasadnie przez składającego petycję, który doświadcza tej nieznośnej sytuacji już od 13 lat, a skutkiem tego ponosi znaczne straty spowodowane utratą zarobków, a ponadto wzywa Komisję do podjęcia niezbędnych środków w celu umożliwienia składającemu petycję dochodzenie jego praw. Licia Ronzulli Ataki astmy wywołują nagłe problemy z oddychaniem, które mogą trwać nawet kilka godzin. Niemcy wprowadziły zakaz sprzedaży określonych inhalatorów dla osób chorych na astmę po raz pierwszy w 1997 roku, a następnie po raz drugi w 2005 roku. Komisję wezwano do zbadania zasadności tego zakazu, ale Komisja nigdy nie wydała decyzji w tej sprawie, naruszając tym samym procedurę klauzuli ochronnej ustanowioną na mocy dyrektywy 93/42/EWG, która zobowiązuje Komisję do wypełnienia tego zadania. Waga tego zaniechania jest tym większa, że według wiarygodnych szacunków inhalatory wycofane z rynku mogłyby przyczynić się do poprawy warunków życia około 30 milionów chorych na astmę. W pytaniu złożonym przez panią poseł Mazzoni wzywamy Komisję do udzielenia odpowiedzi w sprawie niewykonania klauzuli ochronnej przewidzianej w art. 8 dyrektywy 93/42/EWG. Zgodnie z tym artykułem, kiedy Komisja wzywana jest do rozstrzygnięcia kwestii dotyczącej podjęcia krajowego środka prawnego w dziedzinie ochrony zdrowia, Komisja obowiązana jest jak najszybciej podjąć konsultacje z zainteresowanymi stronami i poinformować te strony o zasadności lub braku zasadności podjęcia tego środka krajowego. Na tym etapie procedury, jak stwierdził również Trybunał Sprawiedliwości, niezbędne jest ustanowienie komisji śledczej w celu ustalenia, czy Komisja jest tutaj rzeczywiście odpowiedzialna. Laima Liucija Andrikien Głosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie sytuacji na Haiti rok po trzęsieniu ziemi, w której Parlament Europejski ponownie wyraża solidarność z ludnością Haiti, która ucierpiała wskutek trzęsienia ziemi i cholery. Zgadzam się z bardzo ważnym apelem, by społeczność międzynarodowa, w tym UE, zdecydowanie i długoterminowo zaangażowała się w realizację wszystkich obietnic złożonych na międzynarodowej konferencji darczyńców w Nowym Jorku. Należy bezzwłocznie podjąć działania w zakresie koordynacji pomocy humanitarnej dla Haitańczyków, z których ponad milion wciąż mieszka w prowizorycznych obozach, które miały mieć charakter tymczasowy. Stowarzyszenia obrońców praw człowieka wciąż donoszą o przerażających warunkach życia w tych obozach, a zwłaszcza o "gwałtach i przemocy seksualnej” wobec kobiet. W dłuższym horyzoncie czasowym jest jednak oczywiste, że podmioty niosące pomoc humanitarną nie mogą dalej maskować słabości państwa haitańskiego ani go zastępować oraz że należy wreszcie zacząć pilnie działać na rzecz długoterminowego rozwoju, szczególnie w zakresie dostępu do opieki zdrowotnej, wody pitnej i kanalizacji. W wymiarze politycznym należy niezwłocznie podjąć działania na rzecz stworzenia zdolności haitańskiego państwa do zapewnienia funkcjonowania demokracji i dobrych rządów, niezbędnych do odbudowy kraju, a także czuwać nad zapewnieniem udziału społeczeństwa obywatelskiego i ludności Haiti. Zigmantas Balčytis Poparłem przedmiotową rezolucję, w której ocenia się sytuację na Haiti rok po trzęsieniu ziemi. Sytuacja w tym kraju nadal jest złożona i chaotyczna, rozpoczęcie jego odbudowy napotyka trudności, miliony osób głodują, a trzęsienie ziemi wywarło ogromny wpływ na życie ponad 800 tysięcy dzieci, narażając je na przemoc, nadużycia seksualne, handel ludźmi czy wykorzystywanie. Sytuacja jeszcze bardziej pogorszyła się wskutek kryzysu politycznego, jaki nastąpił po wyborach prezydenckich i parlamentarnych. Społeczność międzynarodowa skutecznie zareagowała na tragedię, jaka dotknęła Haiti, spiesząc z pomocą finansową i humanitarną, ale dotychczas przekazano jedynie niewielką kwotę z zadeklarowanych 10 miliardów dolarów. Epidemia cholery, która ogarnęła kraj, ujawniła brak zdolności państwa haitańskiego do właściwego zareagowania na powstałą sytuację, a także ograniczenia systemu pomocy międzynarodowej. Utrzymujący się kryzys polityczny utrudnia działania na rzecz rozpoczęcia odbudowy i pomocy ofiarom, co jeszcze bardziej pogarsza sytuację. Unia Europejska jako główny darczyńca musi odgrywać rolę politycznego lidera w zakresie koordynowania wysiłków na rzecz odbudowy Haiti i zapewnienia, by pomoc trafiła do najbardziej potrzebujących. Sebastian Valentin Bodu Sytuacja na Haiti stała się bardzo ciężka po tym, jak wysiłki społeczności międzynarodowej nie przyczyniły się do ulżenia temu krajowi zniszczonemu przez wojnę domową i klęski żywiołowe, a obecnie również doświadczonemu epidemią cholery. Zeszłoroczne, niszczycielskie w skutkach trzęsienie ziemi sprawiło, że uwaga całego świata skupiła się na Haiti. Jednakże pomimo wspólnych wysiłków podjętych na fali współczucia sytuacja nie zmienia się na lepsze. Dlatego chyba najważniejszym aspektem rezolucji przyjętej przez Parlament Europejski jest apel do ONZ o ponowne przeanalizowanie mandatu MINSTAH na Haiti w sytuacji powstania epidemii i napięć spowodowanych niedawnymi, zaciętymi wyborami krajowymi, co do których uczciwości społeczność międzynarodowa ma poważne wątpliwości. Biedna ludność tego małego kraju jest wielkim przegranym, jeśli chodzi o te wszystkie problemy. Kluczowe znaczenie ma dalsze sprawowanie przez ONZ koordynacji wszystkich operacji cywilnych i wojskowych w zakresie przywracania bezpieczeństwa i pomocy humanitarnej, a także odbudowy i rozwoju. Cała społeczność międzynarodowa, a zwłaszcza Unia Europejska, powinna nadać najwyższy możliwy priorytet działaniom w zakresie odbudowy Haiti, zanim nie będzie za późno dla ludności tego kraju. Maria Da Graça Carvalho Cieszy mnie prężna reakcja społeczności międzynarodowej na niszczycielskie trzęsienie ziemi na Haiti i jej autentyczna wola polityczna, by wesprzeć odbudowę tego kraju. Z zadowoleniem przyjmuję zwłaszcza wspólne zobowiązanie Komisji i państw członkowskich do przeznaczenia na pomoc 1,2 miliarda euro, w tym 460 milionów euro w formie wsparcia pozahumanitarnego. Rozmiary klęski na Haiti są jednak ogromne, a jej skutki wciąż wyraźnie widoczne rok po trzęsieniu ziemi. Bezpieczeństwo, opieka medyczna, zdrowie publiczne i warunki mieszkaniowe również znajdują się w godnym pożałowania stanie i zachodzi potrzeba odbudowy zdolności państwa haitańskiego do zapewnienia funkcjonowania demokracji i dobrych rządów, niezbędnych do odbudowy kraju, a także czuwania nad zapewnieniem udziału społeczeństwa obywatelskiego i ludności Haiti. Odbudowa Haiti po trzęsieniu ziemi pozostaje sprawą zasadniczej wagi, ale równie ważne jest, by społeczność międzynarodowa skorzystała z tej okazji, by pomóc w zlikwidowaniu nierówności gospodarczych, społecznych i politycznych. Carlos Coelho Skutki katastrofy są po roku wciąż boleśnie odczuwalne, a sytuacja pozostaje chaotyczna z ludzkiego, gospodarczego i społecznego punktu widzenia. Z przykrością muszę stwierdzić, że odbudowa praktycznie nie ruszyła z miejsca, ilość uprzątniętego gruzu jest minimalna, skala ubóstwa skrajna, a przemoc wyniszczająca, w sytuacji gdy szerzy się epidemia cholery, a kobiety są gwałcone w obozach uchodźców. Ta sytuacja musi się zmienić! Społeczność międzynarodowa wraz z rządem haitańskim muszą zdecydowanie i długoterminowo zaangażować się w realizację podjętych obietnic oraz poczynić wszelkie wysiłki na rzecz ochrony ludności Haiti. Wzywam Komisję Europejską do niezwłocznego opracowania działań na rzecz ochrony ponad 800 tysięcy dzieci, które są narażone na zjawiska takie jak przemoc, nadużycia seksualne, zmuszanie do pracy i handel ludźmi. Ponadto uważam za rzecz zasadniczej wagi, by lokalna produkcja żywności i bezpieczeństwo żywnościowe zostały uwzględnione w wysiłkach na rzecz odbudowy poprzez rozwijanie infrastruktury wiejskiej i pomocy dla drobnych rolników. Z zadowoleniem przyjmuję wysiłki organizacji humanitarnych i ich działania w terenie, natomiast potępiam tymczasową komisję ds. odbudowy Haiti za brak zdolności koordynowania pracy tysięcy agencji humanitarnych i darczyńców przekazujących środki finansowe na odbudowę. Vasilica Viorica Dăncilă Solidarność okazana przez Unię Europejską po trzęsieniu ziemi, które spowodowało poważne straty ludzkie i materialne, ma duże znaczenie dla mieszkańców Haiti. Z tego względu cieszę się z decyzji Europy, by zobowiązać się do zapewnienia pomocy finansowej przy odbudowie tego kraju w wysokości około 1,2 miliarda euro, jak również z wniosku wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa Catherine Ashton dotyczącego przyjęcia planu gospodarczego na najbliższe dziesięć lat, kładącego nacisk nie tylko na samą odbudowę, ale i na kwestię rozwoju i wzrostu. Jest to ważna decyzja, zwłaszcza z uwagi na to, że UE jest jednym z największych darczyńców tego kraju w regionie Karaibów. Uważam niemniej, że środki UE powinny być rozdysponowane na podobnych zasadach, jakie mają zastosowanie w państwach członkowskich, lub w ramach konkretnych programów, i być przeznaczone nie tylko na odbudowę domów, szkół, dróg i innej infrastruktury, ale również na mikrokredyty, które pobudzą rozwój i realizację mikroprojektów na rzecz ożywienia gospodarczego w oparciu o obecny model funkcjonowania mikroprzedsiębiorstw w UE. Po II wojnie światowej Stany Zjednoczone realizowały plan Marshalla, który odegrał kluczową rolę w odbudowie Europy Zachodniej. Europa może przeprowadzić podobny program dla Haiti. Mário David na piśmie - (PT) Straszliwa katastrofa, jaka dotknęła Haiti rok temu, wstrząsnęła nami wszystkimi, prowadząc do powstania fali współczucia na całym świecie, co sprawiło, że zasoby logistyczne, ludzkie, finansowe i humanitarne zostały zaoferowane niezwłocznie i na dużą skalę. Rok później zaszła potrzeba ponownej oceny sytuacji w terenie, zwłaszcza z uwagi na to, że Haiti zniknęło z nagłówków gazet. Przedstawiona rezolucja zawiera taka ocenę i wskazuje na możliwości rozwiązania ogromnych problemów doświadczanych na co dzień przez miejscową ludność. Moim zdaniem postulat ten jest dobrze realizowany; brakuje jedynie większego nacisku na zaangażowanie lokalnych społeczności i stowarzyszeń w dystrybucję oraz w poszukiwanie rozwiązań na przyszłość. Chciałbym niemniej zwrócić uwagę na silny nacisk na kwestię "długoterminowego zaangażowania” i poszukiwania rozwiązań w zakresie "ostatecznego usunięcia głęboko zakorzenionych przyczyn ubóstwa na Haiti”, jak również na apel do UE/państw członkowskich o "włączenie lokalnej produkcji żywności i bezpieczeństwa żywności w wysiłki na rzecz odbudowy Haiti dzięki rozwojowi infrastruktury wiejskiej i pomocy dla drobnych rolników”. Mam również nadzieję, że uda się szybko znaleźć ostateczne rozwiązanie problemu prowizorycznych obozów dla uchodźców, w których w niemal nieludzkich warunkach egzystuje prawie milion osób. Diogo Feio Ponad rok temu świat oniemiał, patrząc na skutki trzęsienia ziemi, które spustoszyło Haiti, zabijając ponad 200 tysięcy osób i pozostawiając za sobą zniszczenia na przerażającą skalę. Społeczność międzynarodowa pośpieszyła wtedy z pomocą, do której dołączyły instytucje międzynarodowe oraz opinia publiczna i media na całym świecie. Niestety wydaje się, że uwaga świata zwróciła się gdzie indziej, dlatego obowiązkiem Parlamentu Europejskiego jest przypomnienie o tamtych zdarzeniach i zdanie relacji z tego, co dzieje się obecnie na Haiti. Po upływie roku należy sobie zdać sprawę, że nie nastąpiły żadne znaczące zmiany, a kraj ten, który już i tak doświadczał poważnych trudności wskutek klęski żywiołowej, wciąż się nie odbudował. Z dostępnych danych wynika jedno: nic nie odbyło się szybko, sprawnie czy kompetentnie. Ponad milion ludzi jest wciąż bezdomnych. Społeczność międzynarodowa nie może pozostawić tego kraju samemu sobie, pozwalając mu na dołączenie do grona państw upadłych. José Manuel Fernandes Rok po trzęsieniu ziemi sytuacja na Haiti nadal jest chaotyczna, kraj wciąż znajduje się w sytuacji kryzysowej, a rozpoczęcie jego odbudowy napotyka trudności. Z zadowoleniem przyjmuję działania organizacji humanitarnych w zakresie opieki nad rannymi, zaopatrzenia w wodę pitną i żywność. Pragnę niemniej podkreślić, że zadanie odbudowy przypada rządowi Haiti, jako że to stabilność polityczna będzie głównym czynnikiem sprzyjającym odbudowie tego kraju. Dlatego uważam, że rząd haitański powinien dążyć do realizacji zobowiązań podjętych w krajowym programie odbudowy, a dotyczących wzmocnienia władz państwowych, poprawy skuteczności lokalnych organów władzy oraz wzmocnienia potencjału instytucji lokalnych i krajowych. João Ferreira Sytuacja w terenie ujawnia to, co rezolucja wydaje się ukrywać, a mianowicie fakt, iż głównym celem Stanów Zjednoczonych, podzielanym przez UE, jest podjęcie i utrzymanie interwencji politycznej z myślą o zapewnieniu sobie gospodarczej i geostrategicznej dominacji na Haiti bez zważania na trwający od dziesiątków lat dramat Haitańczyków. Po narzuceniu temu krajowi programów stabilizacyjnych za pośrednictwem Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego, które zniszczyły jego gospodarkę i doprowadziły do katastrofalnej sytuacji społecznej, Stany Zjednoczone zareagowały na zeszłoroczne trzęsienie ziemi inwazją wojskową. Na dodatek wybuchła epidemia cholery, którą - jak wiemy - wywołali żołnierze Misji Stabilizacyjnej Organizacji Narodów Zjednoczonych na Haiti (MUNUSTAH) (choć ta się tego wypiera). Większość w Parlamencie w żaden sposób nie skomentowała tych faktów. Nie padło też słowo o tych, którzy okazali Haiti prawdziwą solidarność: Kubie i Boliwariańskiej Alternatywie dla Ameryki (ALBA). Kuba wysłała lekarzy i specjalistów, którzy dotychczas pomogli ponad 50 tysiącom chorych na cholerę. Z pomocą władz haitańskich udało się dotrzeć do najbardziej oddalonych społeczności, dzięki czemu żaden obywatel tego kraju nie pozostał zdany tylko na siebie w obliczu choroby. Udało się w ten sposób ocalić życie tysięcy ludzi. Pat the Cope Gallagher Trzęsienie ziemi i epidemia cholery, jaka po nim nastąpiła, były prawdziwą tragedią dla ludności Haiti. Wzywam społeczność międzynarodową, w tym Unię Europejską, do wypełnienia wszystkich zobowiązań podjętych na międzynarodowej konferencji darczyńców w Nowym Jorku oraz niezwłocznego przekazania środków finansowych Haitańczykom i organizacjom pozarządowym. Sylvie Guillaume Sytuacja na Haiti wciąż budzi poważną troskę. Wysiłki podejmowane przez licznych pracowników organizacji pomocowych, którym należy pogratulować odwagi i zaangażowania, są niweczone przez miejscowe władze, które nie potrafią oddalić grożącego wyspie ryzyka wojny domowej. Musimy żądać pełnego przestrzegania europejskiego konsensusu w sprawie pomocy humanitarnej (na rzecz wspólnych i skoordynowanych działań w celu poprawy zbiorowej reakcji na kryzysy humanitarne) oraz podkreślać, że zobowiązania podjęte podczas międzynarodowej konferencji darczyńców 31 marca, zwłaszcza w odniesieniu do odbudowy na Haiti, muszą zostać przekute w czyny, a nie tylko pozostać na papierze. Elie Hoarau Wstrzymałem się od głosu w sprawie rezolucji dotyczącej Haiti, a będącej wynikiem kompromisu pomiędzy politycznymi ugrupowaniami w Parlamencie Europejskim. Uczyniłem tak dlatego, że przedmiotowa rezolucja (choć zasadna) nie zapewnia trwałego rozwiązania, które pozwoliłoby na autentyczne wyjście Haiti z kryzysu. Nie zadaje się też w niej wystarczających pytań dotyczących wypłaty środków zadeklarowanych przez Unię Europejską. Haitańczycy potrzebują prawdziwej pomocy rozwojowej, którą należy zapewnić na zasadzie priorytetu poprzez przysłanie międzynarodowych ekip budowlanych wraz ze sprzętem w celu szybkiej odbudowy budynków publicznych i prywatnych, poczynając od najbiedniejszych dzielnic, miast i wiosek. Haitańczycy potrzebują również realnej pomocy medycznej - aby w pierwszej kolejności jak najszybciej powstrzymać rozwój epidemii cholery, a następnie ją zlikwidować. Lekarze, leki i służby medyczne muszą pojawić się szybko i w dużej liczbie. Juozas Imbrasas Głosowałem za przyjęciem rezolucji w sprawie sytuacji na Haiti rok po trzęsieniu ziemi, jako że Parlament Europejski ponownie wyraża w niej solidarność z ludnością Haiti, która ucierpiała wskutek trzęsienia ziemi i cholery. Popieram ważny apel do społeczności międzynarodowej, jak również UE, o zdecydowane i długoterminowe zaangażowanie się w realizację wszystkich złożonych obietnic, jako że ponad milion ludzi mieszka w obozach, które miały być prowizoryczne i tymczasowe, podczas gdy organizacje praw człowieka donoszą, że warunki bytowe w tych pozbawionych infrastruktury obozach są przerażające, a kobiety są "narażone na gwałty i przemoc seksualną”. Brakuje żywności, a 80 % ludności Haiti żyje w skrajnej nędzy. Ludziom należy zapewnić dostęp do opieki zdrowotnej, wody pitnej i kanalizacji. Należy podjąć działania w celu zapewnienia długoterminowego rozwoju na Haiti. Z tego względu zgadzam się, że UE i państwa członkowskie powinny umieścić kwestię odbudowy Haiti wśród najwyższych priorytetów i że nadszedł czas, aby pomóc Haiti w uzyskaniu pozycji państwa silnego i niezależnego pod względem gospodarczym i politycznym. Społeczność międzynarodowa musi wykorzystać obecną sytuację jako okazję do ostatecznego usunięcia głęboko zakorzenionych przyczyn ubóstwa na Haiti. Giovanni La Via Trzęsienie ziemi, które miało miejsce na Haiti 12 stycznia 2010 r., spowodowało śmierć 222 750 osób i zmusiło do opuszczenia domów prawie 2 miliony osób. Dziesięć miesięcy po tej tragedii na wyspie wybuchła epidemia cholery, która dotychczas pochłonęła życie 3 333 osób. Te tragiczne dane wyraźnie pokazują, że sytuacja nie jest łatwa. Ponadto kraj ten wciąż nie ma rządu, choć wybory odbyły się w listopadzie, w atmosferze podejrzeń o fałszowanie głosów. Podczas dzisiejszego głosowania zwróciliśmy się do Unii Europejskiej, by współdziałała z instytucjami haitańskimi w celu opracowania zasad i przepisów pozwalających na lepsze wykorzystanie pomocy finansowej otrzymanej przez Haiti na przestrzeni ostatniego roku, a przede wszystkim zgodnie z zasadami demokracji i legalności. Krótko mówiąc, mamy nadzieję, że przedmiotowa rezolucja podkreśli znaczenie związków między pomocą w sytuacjach kryzysowych, odbudową i rozwojem, a także znaczenie polityki ścisłej współpracy z władzami krajowymi. David Martin na piśmie - Głosowałem za przedmiotową rezolucją, w której z zadowoleniem przyjmuje się wysiłki i pracę wykonaną przez organizacje humanitarne (Czerwony Krzyż, organizacje pozarządowe i ONZ) i państwa członkowskie oraz nalega się, by zapewnić niezbędne informowanie o niewidocznych skutkach działań humanitarnych i o tym, że sytuację udało się opanować przede wszystkim dzięki zapewnieniu opieki nad rannymi, dostawom wody pitnej i żywności oraz prowizorycznych schronień. W rezolucji stwierdza się jednak również, że epidemia cholery ukazała niemal całkowitą nieudolność państwa haitańskiego w obliczu choroby, której łatwo zapobiegać i którą łatwo leczyć, oraz ograniczenia systemu pomocy międzynarodowej w kraju, w którym działają wyjątkowo liczne organizacje humanitarne (12 tysięcy organizacji pozarządowych); podkreśla się, że podmioty niosące pomoc humanitarną nie mogą dalej maskować słabości państwa haitańskiego ani go zastępować oraz że należy wreszcie zacząć pilnie działać na rzecz długoterminowego rozwoju, szczególnie w zakresie dostępu do opieki zdrowotnej, wody pitnej i kanalizacji. Z zadowoleniem przyjmuje się również wspólne zobowiązanie Komisji i państw członkowskich, podjęte na międzynarodowej konferencji darczyńców poświęconej odbudowie Haiti, do przeznaczenia na pomoc 1,2 miliarda euro, w tym 460 milionów w formie wsparcia pozahumanitarnego ze strony Komisji. Nuno Melo Minął zaledwie rok od tragedii na Haiti, która pochłonęła życie ponad 200 tysięcy ludzi i dotknęła ponad 3 miliony Haitańczyków. Organizacje praw człowieka twierdzą, że milion osób zmuszonych do opuszczenia domów wciąż mieszka w nieludzkich warunkach w prowizorycznych obozach uchodźców. Rok temu społeczność międzynarodowa, w tym UE, podjęła ogromny wysiłek, aby pomóc Haiti i sprawić, aby klęska żywiołowa nie spowodowała skutków, jakie obecnie można zaobserwować. Najwyższy zatem czas, abyśmy znowu przypomnieli sobie o tych ludziach - straszliwie cierpiących, co zwłaszcza dotyczy kobiet i dzieci. Nadszedł czas, abyśmy połączyli siły i sprawili, by ten doświadczony przez klęski żywiołowe kraj wrócił wreszcie do normalności. Andreas Mölzer Rok po niszczycielskim trzęsieniu ziemi na Haiti sytuacja w ogóle się nie poprawiła. Wybuch epidemii cholery pogorszył jeszcze stan rzeczy, pomimo całej pomocy humanitarnej i gospodarczej napływającej do tego kraju. Stolica Port-au-Prince wciąż leży pod gruzami, które miejscowa ludność usuwa za pomocą szpadli i taczek. Tysiące ludzi wciąż nie ma schronienia, kwitnie handel dziećmi, a rządzony przez dyktaturę kraj wciąż pozostaje w stanie chaosu politycznego po wyborach. Głosowałem za przyjęciem projektu rezolucji, jako że Haitańczycy potrzebują naszej pomocy, a świat zachodni musi sprostać podjętym zobowiązaniom. Wojciech Michał Olejniczak 12 stycznia obchodziliśmy pierwszą rocznicę tragicznego w skutkach trzęsienia ziemi na Haiti, które doprowadziło do śmierci 222 750 osób a około 1,7 miliona mieszkańców zmusiło do opuszczenia swoich domów. W związku z tymi tragicznymi wydarzeniami, Parlament Europejski uchwalił 19 stycznia rezolucję opisującą sytuację na wyspie rok po katastrofie. Pomimo działań licznych organizacji międzynarodowych i pomocy międzynarodowej skierowanej na odbudowę kraju, sytuacja na Haiti jest nadal niespokojna, a kraj pogrążony jest w kryzysie. Dziesięć miesięcy po trzęsieniu ziemi wyspa walczyła z epidemią cholery, również ważność wyborów prezydenckich i parlamentarnych podważana jest przez obserwatorów międzynarodowych. Parlament Europejski, mając na uwadze obecną sytuację kraju, apeluje do Unii Europejskiej i do całej społeczności międzynarodowej o solidarność z wyspą i o ściślejszą współpracę z władzami Haiti, jak również stwierdza, że wszelkie działania na rzecz odbudowy powinny być podejmowane po konsultacji z mieszkańcami kraju. Co ważne Parlament zwraca także uwagę na formę, w jakiej pomoc dla Haiti powinna być świadczona, powinny to być darowizny, a nie pożyczki, które prowadzić będą do zadłużenia. Na koniec chciałbym wyrazić moją solidarność z Haiti i mam nadzieje, że prace na rzecz odbudowy kraju zostaną usprawnione. Alfredo Pallone Rok po straszliwym trzęsieniu ziemi na Haiti, które stanowiło jedną z najbardziej niszczycielskich klęsk żywiołowych w historii ludzkości, ślady tragedii są wciąż widoczne. Trudno w to uwierzyć, ale kilka miesięcy po trzęsieniu ziemi huragan przyniósł epidemię cholery, która jeszcze bardziej pogorszyła już i tak skomplikowaną sytuację polityczną. Moja decyzja, by głosować za przyjęciem rezolucji, wynika przede wszystkim z potrzeby zorganizowania działań zapewniających temu krajowi wszelką pomoc potrzebną przynajmniej do przywrócenia znośnych warunków życia. Obecne tarcia społeczne i polityczne jedynie pogłębiają istniejące obawy, jako że utrudniają realizację pomocy humanitarnej ze strony UE, tym samym spowalniając tempo odbudowy. Dlatego uważam, że instytucje europejskie powinny świadczyć największą możliwą pomoc, aby przynajmniej zapewnić ludziom, którzy wszystko stracili, dach nad głową, pomoc medyczną, żywność i podstawowe świadczenia społeczne. Tylko z naszą pomocą Haitańczycy będą mogli powoli wrócić do normalnego życia. Georgios Papanikolaou Głosowałem za przyjęciem wspólnej rezolucji w sprawie sytuacji na Haiti rok po trzęsieniu ziemi: pomoc humanitarna i odbudowa. W rezolucji kładzie się nacisk na kwestie takie jak ochrona praw i godności człowieka. Przypomina się nam, że w kraju, w którym obywatele powszechnie doświadczają ubóstwa i braku bezpieczeństwa (60 % społeczeństwa zamieszkuje obszary wiejskie, a 80 % żyje w skrajnym ubóstwie), niepokój wzbudza sytuacja osób najbardziej podatnych na takie zagrożenia, jak przemoc, nadużycia seksualne, handel ludźmi, wykorzystywanie i porzucenie. W przedmiotowej rezolucji Parlament Europejski wzywa Komisję do wniesienia praktycznego wkładu w proces tworzenia systemu ochrony społecznej na Haiti. Paulo Rangel Rok po trzęsieniu ziemi sytuacja na Haiti nadal jest chaotyczna, kraj wciąż znajduje się w sytuacji kryzysowej, a większość ludności żyje w skrajnie niebezpiecznych warunkach. Dlatego społeczność międzynarodowa, w tym UE, musi zdecydowanie i długoterminowo zaangażować się w realizację wszystkich podjętych zobowiązań w zakresie pomocy przy odbudowie Haiti i poprawie warunków życia Haitańczyków. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Haiti po raz kolejny urasta do rangi pilnego problemu. Przedmiotowa rezolucja jest kolejnym wyrazem naszej solidarności z ludnością Haiti, która ucierpiała wskutek trzęsienia ziemi i epidemii cholery; podkreśla się w niej również, że wysiłki na rzecz odbudowy muszą być podejmowane po konsultacji z mieszkańcami Haiti i ze społeczeństwem obywatelskim oraz z ich udziałem. Wzywa się w niej także społeczność międzynarodową, w tym UE, aby zdecydowanie i długoterminowo zaangażowała się w realizację wszystkich obietnic złożonych na międzynarodowej konferencji darczyńców w Nowym Jorku oraz bezzwłocznie przekazała zadeklarowane środki. Ponadto podkreśla się w niej, że wszelka pomoc humanitarna i pomoc w odbudowie ze strony UE powinna być świadczona w formie darowizn, a nie pożyczek prowadzących do zadłużenia. Licia Ronzulli Ze wszystkich klęsk, jakie dotknęły naszą planetę w 2010 roku, trzęsienie ziemi na Haiti pozostawiło najtrudniejszą do zaleczenia ranę. Dziś, rok po drugim najbardziej niszczycielskim wstrząsie w dziejach ludzkości, oznaki tragedii są wciąż boleśnie widoczne. Ponad milion osób, z których połowa to dzieci, wciąż mieszka w prowizorycznych obozach, a epidemia cholery pochłonęła życie 4 tysięcy osób od października zeszłego roku. Wciąż brakuje żywności, dostępu do wody pitnej, kanalizacji czy szkół. Z 500 miliardów dolarów zadeklarowanych przez rządy i prywatne organizacje przekazano niewielką kwotę - zaledwie 6 miliardów dolarów - reszta zaś nie zmaterializowała się. Przyjęcie w dniu dzisiejszym wspólnej rezolucji stanowi ważny rok w zakresie wspólnych działań na rzecz zwalczania przyszłych wyzwań. Co natura zniszczy, człowiek odbuduje. Niech te słowa dają nam siłę do podjęcia jeszcze większych wysiłków. Vilija Blinkevičiūt Oddałam głos za przyjęciem przedmiotowej rezolucji Parlamentu Europejskiego, ponieważ mam nadzieję, że parlament Republiki Litewskiej wykaże wolę polityczną odrzucenia proponowanej ustawy, która naruszałaby prawa i wolności człowieka. Mam nadzieję, że zostanie położony kres wszelkim formom dyskryminacji, w tym dyskryminacji ze względu na orientację seksualną. Projekt ustawy, o której mowa, nie został jeszcze przyjęty przez Parlament Republiki Litewskiej, tak więc poprzez tę rezolucję Parlament Europejski chce ostrzec, że Unia Europejska jest zaniepokojona wnioskami prawodawczymi, które naruszają prawa człowieka i dyskryminują obywateli. Ponadto przedmiotowe projekty zmian kodeksu wykroczeń administracyjnych są sprzeczne z art. 25 konstytucji Republiki Litewskiej, który stanowi, że "nikomu nie można utrudniać poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania informacji oraz idei”, a także z art. 29, w którym stwierdza się, że "wszyscy ludzie są równi wobec ustaw oraz sądu, innych instytucji państwowych lub funkcjonariuszy”. Rząd litewski wyraził negatywną opinię na temat projektu będącego przedmiotem debaty w parlamencie litewskim, bowiem jest on sprzeczny z prawodawstwem międzynarodowym, prawodawstwem Unii Europejskiej oraz krajowym. Ponadto swoją opinię na temat proponowanych zmian musi jeszcze wyrazić Komisja Praw Człowieka w parlamencie litewskim. Mam zatem nadzieję, że parlament litewski weźmie pod uwagę krytykę na forum międzynarodowym i Unii Europejskiej, przedmiotową rezolucję Parlamentu Europejskiego, a także negatywną opinię rządu litewskiego. Carlos Coelho Biorąc pod uwagę międzynarodowe i europejskie zobowiązania w zakresie praw człowieka, jakie spoczywają na Unii Europejskiej, w szczególności do poszanowania praw wszystkich mniejszości oraz walki z wszelkimi formami dyskryminacji, należy uznać za niedopuszczalne, aby jedno z jej państw członkowskich stanowiło prawo, które jednoznacznie kwestionuje wartości i zasady leżące u podstaw Unii. Szanuję prawo każdego państwa do poddawania pod dyskusję, zmieniania i zatwierdzania przepisów prawa krajowego bez zewnętrznej ingerencji w żadnej formie, pod warunkiem, że czyni to z pełnym poszanowaniem praw człowieka i nie narusza przy tym podstawowych zasad, w tym przypadku zasady niedyskryminacji, niezależnie od tego, czy zasady te zostały ustanowione na mocy traktatów, czy Karty praw podstawowych. Mam nadzieję, że Litwa, czy też inne państwa członkowskie znajdujące się w tej samej sytuacji, powstrzyma się od zatwierdzenia lub zrewiduje i zmieni z największą możliwą starannością i w jak najkrótszym czasie wszelkie przepisy prawa krajowego, które są sprzeczne z jakimkolwiek przepisem, zasadą, czy wartością ustanowioną na mocy prawodawstwa europejskiego. Proinsias De Rossa na piśmie - Popieram przedmiotową rezolucję, która wzywa parlament litewski do odrzucenia projektu ustawy, która przewiduje karanie grzywną "publicznego promowania związków homoseksualnych”. Rezolucja Parlamentu Europejskiego jest odpowiedzią na szereg niepokojących zdarzeń, takich jak przyjęcie ustawy dotyczącej ochrony nieletnich przed szkodliwym wpływem ogólnie dostępnych informacji, próba wprowadzenia przez lokalne władze zakazu organizacji marszów równości i parad gejów, a także stosowanie przez polityków i parlamentarzystów języka nienawiści i gróźb oraz nawoływanie do nienawiści. W ostatnim sprawozdaniu Agencji Praw Podstawowych UE stwierdzono, że "poprawki te mogą potencjalnie doprowadzić do uznania za niezgodny z prawem niemal każdego przypadku publicznego wyrażania lub przedstawiania homoseksualności, bądź też informowania o niej”. Przedmiotowy projekt poprawek z pewnością narusza zobowiązania Litwy wynikające z jej konstytucji, europejskiej Karty praw podstawowych, europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych. Uznaję wyrażane przy wielu okazjach niezmienne stanowisko prezydent Republiki Litewskiej, pani Dalii Grybauskaitė, potępiające projekt homofobicznych przepisów jako szkodliwy dla obywateli Litwy i wizerunku tego kraju, i wzywam panią prezydent do zawetowania poprawek do kodeksu wykroczeń administracyjnych w razie ich przyjęcia. Harlem Désir W ciągu kilku ostatnich miesięcy parlament litewski przyjął szereg ustaw zakazujących lub karzących wszelkie publiczne odniesienia do homoseksualizmu lub biseksualizmu. Projekt ustawy będący obecnie przedmiotem debaty ma na celu zmianę kodeksu wykroczeń administracyjnych polegającą na wprowadzeniu kary grzywny w kwocie do 2900 euro za "publiczne promowanie związków homoseksualnych”. Ustawa ta stanowi całkowite naruszenie postanowień Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz traktatów Unii Europejskiej, które zobowiązują UE i jej państwa członkowskie do przestrzegania wolności wypowiedzi i praw podstawowych, a także do zapewnienia europejskich instrumentów walki z dyskryminacją i naruszaniem praw człowieka. Przyjmując przedmiotową rezolucję, wzywamy do wycofania tego projektu ustawy, do włączenia poszanowania dla orientacji seksualnej do wykazu zasad objętych ochroną na mocy obowiązującej w tym kraju ustawy o szkolnictwie, do umożliwienia nieletnim swobodnego dostępu do informacji na temat orientacji seksualnej oraz do wyjaśnienia znaczenia zakazu zawartego w ustawie o reklamie. Nie po raz pierwszy już zdarza się, że państwo członkowskie utrudnia przestrzeganie praw i wolności europejskich obywateli w zakresie orientacji seksualnej pod pretekstem nieingerowania, przyczyniając się w ten sposób do dyskryminacji. Ta homofobiczna histeria musi się zakończyć. Edite Estrela Głosowałam za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ podkreślono w niej fakt, że instytucje UE i państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić poszanowanie, ochronę i wspieranie praw człowieka zgodnie z postanowieniami europejskiej Konwencji praw człowieka, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej bez rozróżniania pod kątem orientacji seksualnej. Diogo Feio W dniu 12 listopada 2010 r. parlament litewski podjął decyzję o wszczęciu procedury oceny projektu zmiany litewskiego kodeksu administracyjnego, zgodnie z którą publiczne promowanie związków homoseksualnych musi być karane grzywną. Władze litewskie obecnie poddają ocenie te zmiany. Fakt ten ma istotne znaczenie dla naszych rozważań, bowiem nie został jeszcze przyjęty żaden akt prawny, który naruszałby którykolwiek z przepisów prawa UE. Tym samym wstrzymuję się od dokonywania oceny aktów politycznych, ustawodawczych, czy sądowych, które leżą ściśle w sferze kompetencji litewskich władz ustawodawczych, wykonawczych i sądowych. Wzywam jednak władze litewskie do nieprzerwanego poszanowania wolności oraz zasady równości i niedyskryminacji ze względu na orientację seksualną. José Manuel Fernandes Obowiązkiem i powinnością Unii Europejskiej oraz jej instytucji jest poszanowanie praw człowieka, w tym praw wszystkich mniejszości. Musi ona zatem odrzucać i zwalczać wszelkie przejawy dyskryminacji, zwłaszcza na tle orientacji seksualnej. W tym kontekście popieram rezolucję Parlamentu jako inicjatywę ponownie przypominającą o wartościach i zasadach, które stanowią fundament tożsamości Unii Europejskiej, w sposób niepowodujący uszczerbku dla podstawowej zasady pomocniczości. Podkreśliłbym uznanie i poszanowanie prawa państwa członkowskiego, takiego jak Litwa, do swobodnego poddawania pod dyskusję oraz porównywania różnych koncepcji i idei w toku procedury zmian i uchwalania krajowego prawodawstwa. Podkreśliłbym również wyrażone przez litewskie władze potwierdzenie ich stanowczej woli przestrzegania europejskich ram prawnych i zobowiązania do nienaruszania ich, a także do propagowania poszanowania dla praw człowieka. Bruno Gollnisch Litwa podejmuje próbę ograniczenia nauk głoszonych przez pewne mniejszościowe orientacje seksualne, które niewątpliwie chciałyby, w sposób całkiem uprawniony, promować siebie zamiast rodziny składającej się z ojca, matki i ich dzieci, która stanowi podstawową jednostkę każdego społeczeństwa. Niektórzy ludzie postrzegają to jako niedopuszczalny atak na prawa człowieka i jawną dyskryminację. Jednak, jak słusznie zauważono w treści rezolucji przedłożonej przez Grupę Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańskich Demokratów), do zakończenia procedury ustawodawczej toczącej się na Litwie pozostało jeszcze wiele czasu, a przedmiotowy projekt jest poddawany ocenie przez odpowiednie organy nadzorcze pod kątem zgodności ze zobowiązaniami konstytucyjnymi i międzynarodowymi tego kraju. W rezolucji podkreśla się ponadto "prawo każdej demokracji [...] do modyfikowania i przyjmowania krajowych aktów prawa i przepisów, bez ingerowania w debaty krajowych parlamentów”. Jednak sam fakt, że dyskutujemy tu o tej kwestii i składamy odnośne dokumenty stanowi ingerencję i jest naruszeniem praw Litwy i praw jej obywateli. To niedopuszczalne. Ponieważ sprawy te są ze sobą związane, chciałbym też jako obywatel Francji skorzystać z okazji, aby wyrazić moje głębokie zaniepokojenie spowodowane sprawą skierowaną do Trybunału Konstytucyjnego Francji w imię niedyskryminacji, kwestionującą zapisy artykułów kodeksu cywilnego, które w sposób zupełnie naturalny chronią zasadę małżeństwa jako związku pomiędzy mężczyzną a kobietą. Sylvie Guillaume Przyjmuję z zadowoleniem fakt, że Parlament Europejski zajął stanowisko, wzywając Litwę do odrzucenia projektu ustawy wprowadzającej karę grzywny za "publiczne promowanie związków homoseksualnych”. Przypomnijmy sobie, że w Europie nie ma miejsca dla homofobii, oraz że art. 21 Karty praw podstawowych jednoznacznie zakazuje wszelkiej dyskryminacji pod różnymi względami, w tym na tle orientacji seksualnej. Rada wciąż blokuje wprowadzenie przekrojowej dyrektywy w sprawie zwalczania dyskryminacji w celu zagwarantowania jednakowej ochrony przed wszystkimi formami dyskryminacji. Nadszedł jednak najwyższy czas, abyśmy podjęli działania zmierzające do zapobieżenia rozpowszechnianiu się w całej Europie takich przepisów prawa jak ten, o którym debatujemy, niemających nic wspólnego z wartościami, jakie tutaj wyznajemy. Ian Hudghton na piśmie - Jednym z pierwszych zadań reaktywowanego szkockiego parlamentu było usunięcie ze zbioru aktów prawnych ustawy zakazującej "promowania” homoseksualizmu w szkołach w Szkocji. Ustawa ta została przyjęta przez prawicowy unionistyczny rząd Margaret Thatcher - rząd, który nie miał legitymacji narodu szkockiego. Parlament Szkocji miał inne poglądy i zreformował prawo dostosowując je do wymogów XXI wieku. Należy mieć nadzieję, że naród litewski wybierze podobną drogę. Giovanni La Via Motto Parlamentu Europejskiego "Zjednoczeni w różnorodności” to zasada, która musi przyświecać wszystkim naszym działaniom, zarówno w Unii Europejskiej, jak i poza nią. Właśnie w myśl tejże zasady oddałem głos za przyjęciem przedmiotowej rezolucji, ponieważ uważam, że wprawdzie Parlament Europejski nie może ingerować w sprawy wewnętrzne kraju, jednak zawsze powinien móc wyrazić swoje opinie i działać niczym płyta rezonansowa, mówiąc o potrzebach europejskiej opinii publicznej jako całości. Przyjęta dzisiaj rezolucja ma podkreślić wspólne stanowisko naszego Parlamentu w odniesieniu do działań litewskiego Seimasu. Składa się na nią prośba o dokonanie zmiany projektu ustawy, który miałby zmienić kodeks wykroczeń administracyjnych, wprowadzając karę za "publiczne promowanie związków homoseksualnych”, co - jak jednoznacznie podkreślono w dokumencie - mogłoby potencjalnie doprowadzić do uznania za niezgodny z prawem niemal każdego przypadku publicznego wyrażania lub przedstawiania homoseksualności, bądź też informowania o niej. Jestem więc przekonany, że naszym obowiązkiem dzisiaj jako posłów do Parlamentu Europejskiego, a wcześniej jako obywateli, jest zwrócenie się do parlamentu litewskiego o odrzucenie nowej ustawy w imię istotnej zasady zagwarantowania podstawowych praw człowieka. David Martin na piśmie - Nie może być żadnej tolerancji dla dyskryminacji pod względem orientacji seksualnej (a de facto pod żadnym innym względem również) w Unii Europejskiej. Przyjmuję więc z zadowoleniem przedmiotową rezolucję, w której zajęto zdecydowane stanowisko w sprawie przejawów nietolerancji na Litwie i stwierdzono jednoznacznie, że instytucje UE nie będą bezczynnie czekać i pozwalać Litwie uchwalać przepisy prawa, które dyskryminują część społeczeństwa. Véronique Mathieu Chcę przede wszystkim podkreślić, że walka z wszelkimi formami dyskryminacji, w szczególności z dyskryminacją pod względem orientacji seksualnej, stanowi jedną z podstawowych zasad Unii Europejskiej. Mamy już pokaźny zbiór prawodawstwa europejskiego na ten temat, co oznacza, że zasada ta może być stosowana w praktyce we wszystkich naszych państwach członkowskich. Powinniśmy podejmować walkę z homofobią tutaj, na tej sali, a także w naszych krajowych parlamentach. Należy również zauważyć, że dokument, o którym dzisiaj dyskutujemy, jest na tym etapie dopiero projektem przedstawionym przez kilku posłów do parlamentu litewskiego. Ponadto proponowana zmiana polegająca na uznaniu publicznego promowania związków homoseksualnych za przestępstwo została otwarcie skrytykowana przez panią prezydent i rząd Litwy. Nie działajmy zbyt pośpiesznie potępiając kraj lub rząd. Wezwałabym raczej nasze litewskie koleżanki i kolegów posłów do PE, aby dopilnowali ścisłego przestrzegania naszego wspólnotowego prawodawstwa, w szczególności art. 21 Karty praw podstawowych, w którym zakazano wszelkich form dyskryminacji. Jean-Luc Mélenchon Równość wszystkich obywateli jest zasadą, od której Europa zbyt często czyni odstępstwa. Życzylibyśmy sobie, aby reagowała za każdym razem, gdy zasada ta jest lekceważona. Przedmiotowa rezolucja odrzuca instytucjonalizację prawa, które nie uwzględnia zasady równości wszystkich Litwinów pod względem ich orientacji seksualnej, a nawet karze ich za to. Przyjmuję ją z zadowoleniem i oczywiście oddaję głos za jej przyjęciem. Nuno Melo Jedną z funkcji instytucji i państw członkowskich UE jest zapewnienie poszanowania, ochrony i propagowania praw człowieka w Unii Europejskiej zgodnie z postanowieniami europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka, Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, bez jakiejkolwiek dyskryminacji pod względem orientacji seksualnej. Przedmiotowy projekt rezolucji jest z tym zgodny: zawarto w nim ostrzeżenie, że państwo litewskie wyrządza szkodę wolności, a także zasadzie równości i niedyskryminacji pod względem orientacji seksualnej. Andreas Mölzer Europejska Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) gwarantuje, że osoby o odmiennych orientacjach seksualnych nie będą dyskryminowane. Gdy Litwa podpisywała traktat lizboński została również sygnatariuszem EKPC. Parlament Europejski uważa, że przyjęcie przez litewski parlament ustawy o ochronie nieletnich przed szkodliwym wpływem ogólnie dostępnych informacji stanowi jawne naruszenie postanowień traktatu. Wzywa on również rząd litewski do powstrzymania się od wprowadzania jakichkolwiek kolejnych zmian prawodawczych w tym zakresie oraz do uwzględnienia orientacji seksualnej w wykazie powodów wymagających ochrony. Wstrzymałem się od głosu, bowiem w mojej ocenie nie jest jednoznaczne, do jakiego stopnia UE ingeruje w sprawy krajowe. Paulo Rangel Instytucje i państwa członkowskie UE mają obowiązek przestrzegania, ochrony i propagowania praw człowieka w Unii Europejskiej zgodnie z europejską Konwencją praw człowieka, europejską Kartą praw podstawowych oraz art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej, bez jakiejkolwiek dyskryminacji pod względem orientacji seksualnej. Należy zatem wezwać władze litewskie do nieprzyjmowania żadnego aktu prawa sprzecznego z zasadą równości i niedyskryminacji pod względem orientacji seksualnej. Raül Romeva i Rueda na piśmie - Kolejny raz byliśmy zmuszeni wezwać Seimas do odrzucenia projektu zmian kodeksu wykroczeń administracyjnych, uwzględnienia orientacji seksualnej w wykazie przyczyn objętych ochroną w ustawie o szkolnictwie, umożliwienia nieletnim swobodnego dostępu do informacji na temat orientacji seksualnej oraz wyjaśnienia znaczenia zakazu zawartego w ustawie o reklamie, przy czym jednocześnie przyjmujemy do wiadomości zdecydowane stanowisko, jakie zajęła kilkakrotnie prezydent Republiki Litewskiej, pani Dalia Grybauskaitė, potępiając projekt homofobicznej ustawy jako szkodliwy dla obywateli litewskich oraz wizerunku Litwy. Parlament wzywa panią prezydent do zawetowania poprawek do kodeksu wykroczeń administracyjnych w razie ich przyjęcia. Licia Ronzulli W 2010 roku parlament litewski przyjął zmianę kodeksu administracyjnego, wdrażającą przyjętą w 2009 roku ustawę w sprawie ochrony nieletnich przed szkodliwym wpływem ogólnie dostępnych informacji. Przedmiotowa poprawka uniemożliwiłaby środkom masowego przekazu promowanie innych związków seksualnych lub innych form zachowań homoseksualnych, które nie zostały objęte ochroną na mocy konstytucji bądź kodeksu cywilnego, w szczególności z uwagi na wpływ, jaki środki masowego przekazu wywierają na emocjonalny i psychiczny rozwój dzieci. Artykuł 10 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności stanowi, że każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność, może podlegać takim sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne z uwagi na ochronę moralności publicznej. Reagując na dynamiczny rozwój rynku środki masowego przekazu zbyt często wydają się nie dbać o dzieci jako osoby, na które bardzo łatwo można wywrzeć wpływ emocjonalny. Wspólnym celem powinno być zwracanie większej uwagi na sprawy związane z dziećmi i młodzieżą, co oznacza współpracę z wszelkiego rodzaju specjalistami do spraw środków masowego przekazu w celu wypracowania silnego poczucia zbiorowej odpowiedzialności. Michèle Striffler Zagłosowałam za przyjęciem rezolucji w sprawie naruszenia wolności słowa oraz dyskryminacji ze względu na orientację seksualną na Litwie. Dialog międzyparlamentarny (pomiędzy Parlamentem Europejskim a parlamentami krajowymi) stał się niezwykle istotną cechą Unii Europejskiej od czasu wejścia w życie traktatu lizbońskiego. Ponadto Unia Europejska powstała na fundamencie niepodważalnych wartości, wśród których jest zwalczanie wszelkich form dyskryminacji, i przez całą moją kadencję będę działać na rzecz przestrzegania tejże wartości.

Turno de preguntas (preguntas a la Comisión) Presidente El siguiente punto es el turno de preguntas (B7-0203/2009). Preguntas presentadas a la Comisión. Primera parte Asunto: Protección de la industria textil y de la confección en el comercio internacional La grave situación por la que atraviesan las empresas del sector textil y de la confección en algunos países de la Unión Europea, como Portugal, requiere una estrategia coherente y concertada de políticas públicas en apoyo de la inversión en innovación, diferenciación, formación profesional y reconversión. Sin embargo, estas medidas implican también que, por lo que se refiere al comercio internacional, se adopten las medidas necesarias para proteger a las empresas de los países de la UE, principalmente de los sectores más sensibles, como el sector textil y de la confección. ¿Qué medidas está adoptando la Comisión para proteger la industria textil y de la confección en los países de la UE con respecto a los nuevos acuerdos de libre comercio con terceros países, especialmente en Asia, como Corea del Sur? ¿Qué medidas está adoptando la Comisión para tener en cuenta la urgente necesidad de regular el mercado comercial a nivel mundial y no sólo la regulación del mercado financiero? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - Seguimos de muy cerca los efectos de la crisis económica en los sectores industriales, incluido el sector textil y de la confección, una industria importante y fuerte en la UE. Reaccionamos a la crisis con un Plan Europeo de Recuperación complementado con el Fondo Europeo de Adaptación a la Globalización y el marco temporal aplicable a las medidas de ayuda estatal. Estas medidas también han sido importantes para la industria textil y de confección. Por ejemplo, el Fondo de Adaptación a la Globalización se ha utilizado para reintegrar a la mayor parte de los trabajadores despedidos en las PYME del sector de Italia, Malta, España, Portugal, Lituania y Bélgica. El sector textil y de confección viene desde hace décadas del comercio administrado. Desde principios de 2009, el comercio en este sector se ha liberalizado completamente. El sector estado a la altura de la dificultad que plantea la liberalización y ha asumido el proceso de reestructuración y modernización, que no ha sido fácil. El sector ha reducido la producción masiva y se ha concentrado en productos con un valor añadido más alto y contenido tecnológico. En la actualidad, las textiles europeas son conocidas en el mundo por su innovación y rendimiento técnico. El sector ha evolucionado satisfactoriamente y ha mantenido un nivel de exportación excelente. Por tanto, los problemas de acceso al mercado son una prioridad para este sector y me alegra que esta industria haya seguido nuestra renovada estrategia de acceso al mercado con resultados positivos. Y, por supuesto, en nuestras negociaciones comerciales, como el acuerdo de libre comercio con Corea o las negociaciones comerciales multilaterales, sí tenemos en cuenta la sensibilidad de los diferentes sectores industriales, incluido el textil, y nuestro objetivo es llegar a acuerdos equilibrados. Ilda Figueiredo (PT) Justo ayer hablábamos aquí del problema del acuerdo de libre comercio con Corea del Sur, y la Comisaria sabe que necesita organizaciones empresariales. Quisiera decirle que yo misma me he reunido con las diferentes organizaciones empresariales en Portugal y me han comentado su gran preocupación sobre las cláusulas de este acuerdo de libre comercio con Corea del Sur. En toda Europa hay grandes dudas al respecto. Los sindicatos también tienen sus dudas y cualquiera que conozca los países del sur de Europa, como Portugal y España, y las zonas en las que predominan estos sectores, será consciente de lo grave que llega a ser la situación de desempleo. En algunas localidades, señora Comisaria, es más del 20 %, en particular en el norte de Portugal. ¡Hay localidades con fábricas textiles en las que el desempleo supera el 20 %! Tenemos miedo de que esta situación empeore en un país donde ya hay una pobreza considerable. Por tanto le pregunto qué se va a hacer concretamente... (El Presidente interrumpe al orador) David Martin Dice mucho de la señora Figueiredo el que se preocupe tanto por el impacto social del cierre de las fábricas textiles y el daño que se está ocasionando a la industria. Pero, ¿no está de acuerdo la Comisaria conmigo en que el acuerdo de libre comercio con Corea del Sur en realidad proporciona tantas oportunidades a las fábricas textiles europeas como riesgos y de hecho permite el acceso de nuestros textiles de calidad al mercado coreano? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - Entiendo muy bien que haya un fuerte sentimiento al respecto. Es una industria muy importante y estoy completamente de acuerdo con David Martin que ha estudiado en detalle el acuerdo con Corea del Sur. No hay duda de que exportamos más confecciones a Corea de lo que ellos nos exportan a nosotros, de modo que hay verdaderas oportunidades en el mercado. Es absolutamente cierto que a la hora de pensar todo lo que hacemos sobre el comercio tenemos que ser conscientes del impacto que pueda tener en las industrias y es exactamente lo que hacemos. Me encantaría seguir con el diálogo y ofrecer más información sobre cómo enfocamos este tema porque estoy completamente de acuerdo con la opinión de que tenemos que apoyar nuestras industrias en esta recesión económica, ser conscientes de la pobreza y privación que puede ocasionar y dar nuevas oportunidades comerciales que realmente ayuden a impulsar estas economías y sectores. Es precisamente lo que intentamos hacer. Asunto: Prioridades de la Unión Europea para la Conferencia Intergubernamental sobre el Cambio Climático ¿Cuáles serán las prioridades específicas de la Unión Europea en el contexto de la Conferencia Intergubernamental de las Naciones Unidas sobre el Cambio Climático que se celebrará en Copenhague el próximo mes de diciembre? Stavros Dimas Miembro de la Comisión. - Es una pregunta muy oportuna y puedo responder muy brevemente que las prioridades son el acuerdo de reducción en Copenhague por parte de los países desarrollados, medidas de reducción adecuadas a nivel nacional de los países en desarrollo y finanzas. Sin embargo, quisiera decir unas palabras más. Quedan menos de tres meses para Copenhague y los diálogos sobre el clima han llegado a una fase crucial. Con un texto para negociar de 250 páginas sobre la mesa, las negociaciones todavía no han adquirido velocidad suficiente para llegar a un acuerdo que sea suficientemente ambicioso y detallado. No obstante, entre la mayoría de los partidos hay cierta urgencia y voluntad de centrarse en zonas de convergencia. El objetivo final del acuerdo climático es mantener el calentamiento global por debajo de 2º C, objetivo que ha sido suscrito por la última cumbre del G8 y el Foro de las Principales Economías. Necesitamos una reducción de la emisión de gases equiparable y más ambiciosa para el grupo de los países desarrollados, que en total en la actualidad ofrecen menos del 15 % de la reducción en comparación con 1990. Esto se queda corto en comparación con la reducción de entre 25 y 40 % que requiere la ciencia. Acogemos con satisfacción el hecho de que Japón vaya a aumentar su objetivo. La UE oferta reducir las emisiones un 30 % si el resto presenta compromisos equiparables. Los países en desarrollo deberían tomar las medidas de reducción adecuadas para frenar el crecimiento de las emisiones entre un 15 y un 30 % por debajo de las previsiones para el 2020. La UE propone que los países en desarrollo (excepto los países menos desarrollados) diseñen e implanten planes para un crecimiento bajo en carbono donde figuren sus principales medidas de reducción. Estos planes formarían entonces la base del apoyo financiero previsto, entre otros. Una financiación internacional adecuada será esencial para alcanzar un acuerdo eficaz en Copenhague. El dinero hará o romperá el trato. Tenemos que movilizar la inversión privada y promover el establecimiento de un mercado internacional del carbón sólido pero también necesitaremos financiación pública de forma sustancial. A este respecto, merece la pena mencionar la colaboración mundial en tecnología, que pretende doblar la inversión en tecnologías bajas en carbono. Además, tenemos que reforzar el apoyo a los países más pobres y vulnerables para adaptarnos a los efectos adversos cada vez mayores del cambio climático. La semana pasada, el 10 de septiembre de 2009, la Comisión aprobó la comunicación sobre aumentar la financiación internacional de la lucha contra el cambio climático para acelerar las negociaciones internacionales. Tenemos ante nosotros una tarea de enormes proporciones, con negociaciones intensas durante los próximos meses pero el fracaso no es una opción. Brian Crowley Señor Presidente, quisiera dar las gracias al Comisario Dimas por su respuesta. Muy brevemente, ¿sabemos cuál es la verdadera postura de los Estados Unidos ahora que hay un nuevo gobierno y están empleando las mismas cifras de reducción que propone la UE? Segundo, con respecto a Brasil, Rusia, la India y China, que son grandes emisores de CO2 entre otros, ¿qué papel desempeñarán y qué presión vamos a ejercer para que cumplan con los mismos estándares que nos exigimos a nosotros mismos? Silvia-Adriana Ţicău (RO) Señor Presidente, señor Comisario, siempre que hablamos del cambio climático, hablamos de medidas para adaptarnos al cambio climático así como de reducir las causas que nos han llevado a él. Quisiera, teniendo en mente la conferencia de Copenhague, hacerle la siguiente pregunta: ¿qué prioridad se le da al crecimiento de la eficiencia energética, también para los países en desarrollo, y cuál es la situación del debate sobre la crisis del agua potable y, obviamente, la crisis alimentaria? Paul Rübig (DE) ¿Se ha realizado una evaluación del impacto de los cambios que sufrirá la competitividad europea como resultado de la reducción de un 20 % o 30 % y cómo afectará esto a las PYME y, sobre todo, al empleo? Stavros Dimas Miembro de la Comisión. - En cuanto a los Estados Unidos, el nuevo Gobierno se ha comprometido a fijar reducciones que son considerablemente más ambiciosas que las del anterior gobierno. No obstante, siguen sin ser tan ambiciosas como las de la UE y entran dentro del nivel que la ciencia estima necesario para mantener el calentamiento global por debajo de 2º C, como acordaron todos los líderes de las principales economías en julio de in L'Aquila, incluidos los estadounidenses, los chinos y los líderes del resto de países que usted ha mencionado. Se están llevando a cabo los debates en los Estados Unidos. Se ha votado el proyecto de ley Markey-Waxman en la Cámara y se votará ahora en el Senado. Hay bastantes disposiciones que necesitan aclaración y tenemos que ver el resultado global al final porque este proyecto podría ser más ambicioso de lo que parece actualmente. Por ejemplo, si el cálculo de reducción de las emisiones incluye las logradas mediante las inversiones en "deforestación no realizada" -dependiendo de si está calculado en el objetivo de reducción de emisiones de los Estados Unidos o en la financiación o en lo que sea- es algo que tenemos que aclarar para determinar si son comparables los objetivos de los Estados Unidos con los de la UE y otros países desarrollados. El hecho es que nos encontramos con una actitud muy positiva de este Gobierno, estamos colaborando estrechamente con ellos y esperamos trabajar juntos para conseguir un buen resultado en Copenhague, es decir, un acuerdo que contenga los elementos que he descrito anteriormente. En cuanto a Brasil, China, la India, México y otros países en desarrollo, por supuesto que esperamos que reduzcan el nivel de crecimiento de sus emisiones entre un 15 y un 30 % por debajo de lo previsto. De nuevo es lo que la ciencia estima necesario para mantener el calentamiento global por debajo del 2º C. No es suficiente con las reducciones de los países desarrollados únicamente. Algunos de estos países ya han tomado medidas nacionales que tendrán como resultado la reducción de las emisiones ya sea mediante medidas de eficiencia energética o inversiones en fuentes de energía renovables, pero tenemos que intensificar nuestra cooperación con ellos -intercambiar información, cooperar con relación a las tecnologías y la transferencia de técnicas- para conseguir las reducciones que necesitamos. En cuanto al coste de la reducción, como ha dicho, y la eficiencia energética, evidentemente todas las inversiones en eficiencia energética son situaciones en las que todos ganan. Por ejemplo, al reducir el consumo del petróleo importado, no sólo se ahorra dinero y no se lo paga a los países productores de petróleo sino que también reduce las emisiones de CO2. En muchos países, en especial en los países en desarrollo, donde hay problemas con la contaminación -el problema de contaminación en China, por ejemplo, es muy conocido- tendremos el beneficio colateral de mejorar la calidad del aire. Con respecto al problema del agua y los alimentos, ambos son objetivos de las políticas de la UE. Apoyamos políticas que mejoren la calidad sanitaria y el suministro de agua, en especial en países muy pobres. En cuanto a los alimentos, fuimos muy cuidadosos, por ejemplo, cuando analizamos la Directiva sobre biocarburantes, de que no hubiese competencia entre las materias primas para los alimentos y para el biocarburante. Siempre tenemos en cuenta cuestiones importantes como esta. Con respecto a la evaluación del impacto y las cuestiones sobre competitividad: se han debatido largo y tendido cuando aprobamos el paquete de energía y clima. Se han realizado muchos estudios no sólo por parte de la Comisión sino también por la industria y varios sectores. Las disposiciones consagradas en nuestra legislación proporcionarán las garantías que necesitamos para preservar la competitividad de otras industrias europeas, en especial las PYME, mediante derechos de emisión gratuitos, por ejemplo, y en muchos casos hasta el 100 % de sus emisiones. De modo que es algo que tenemos en cuenta y, por supuesto, lo mismo se aplica cuando lleguemos al 30 %. Además, si conseguimos el 30 %, significará que habrá un acuerdo en Copenhague donde todos los países desarrollados fijarán objetivos de reducción similares equiparables a los de la UE y los países en desarrollo aceptarán las medidas de reducción que allanarán el campo de juego para el mundo entero. Después tendremos obligaciones de reducción equiparables, lo que implica que no habrá problema de competitividad. Asunto: Medidas de estímulo de las inversiones destinadas al incremento de la eficiencia energética y para la utilización de energías renovables La Agencia Europea de Medio Ambiente ha presentado recientemente datos provisionales referentes al año 2008 sobre la reducción de las emisiones de gases de efecto invernadero. Según estas estadísticas, las emisiones de la UE-15 se han reducido en un 1,3 % y las de la UE-27, en un 1,5 % con respecto a los niveles del año 2007, lo que representa un paso importante hacia la consecución de los objetivos del Protocolo de Kyoto de reducción de las emisiones de gases de efecto invernadero para 2012 en un 8 % con respecto a 1990, año de referencia. Habida cuenta de que las emisiones de CO2 se deben principalmente al aumento de la eficiencia energética y a la utilización de energías renovables en los sectores de transportes y vivienda, así como en los sectores industriales de consumo intensivo de energía, ¿podría exponer la Comisión cuáles son las medidas concretas que tiene previstas para inducir a los Estados miembros a que fomenten las inversiones en eficiencia energética y la utilización de energías renovables? Stavros Dimas Señor Presidente, la diputada ha destacado muy bien las actuales mejoras en materia de reducción de las emisiones de gases de efecto invernadero, que se debe en parte a las medidas de eficiencia energética y al aumento de la utilización de las energías renovables en el sector del transporte y la vivienda. La Comisión señalaría que la eficiencia energética y las fuentes de energía renovables también sirven a otros propósitos políticos, como la mejora del suministro de energía de la UE, el fortalecimiento de su competitividad, la creación de empleo y la mejora del nivel de vida de los ciudadanos. Habida cuenta de todos estos beneficios, la Comisión continúa mejorando la legislación y los programas de la UE en este sector específico y proporcionando apoyo financiero. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Dado que tenemos un plazo límite de diez años hasta el 2020 y puede que se logren resultados notables en la reducción de las emisiones de gas de efecto invernadero en el rendimiento energético de los transportes y los edificios, y que estamos en medio de una crisis económica y las personas pierden sus empleos, tenemos que hacer hincapié en que la economía ecológica puede crear millones de puestos de trabajo. Tenemos que encontrar soluciones específicas a problemas específicos. Por eso espero que la solución sea que la Comisión Europea, trabaje junto con el Parlamento y seamos capaces de encontrar soluciones innovadoras para invertir más en eficiencia energética. El Parlamento ha propuesto soluciones interesantes: aumento de la contribución del Fondo Europeo de Desarrollo Regional a partir del 2014, la creación de un nuevo fondo especial que comenzaría en 2014 y la oportunidad de aplicar un IVA reducido, pensando en la eficiencia energética y la utilización de las energías renovables. Quizás nos pueda decir algo más al respecto. Seán Kelly Un simple pregunta: ¿Cómo puede sugerir la Comisión que los Estados miembros equilibren la utilización de renovables con la necesidad de mantener el precio de la electricidad bajo para poder competir? Andreas Mölzer (DE) ¿Qué incentivos se darán a la inversión para acelerar el paso a las energías renovables en los domicilios privados y no sólo en las empresas industriales y comerciales? Stavros Dimas Señor Presidente, en respuesta a la pregunta del señor Kelly, se espera que la comercialización de las emisiones de gas de efecto invernadero genere mucho dinero para las haciendas de los Estados miembros y para que los gobiernas puedan tomar medidas, incluso utilizar parte de este dinero para apoyar a las personas con un salario bajo o a aquellas que no pueden pagar ni la calefacción. Por tanto, sí se puede hacer y el dinero está ahí, -aparte de para cualquier otra cosa- para responder a su pregunta, señor Kelly. La nueva Directiva sobre fuentes de energía renovables requiere que los Estados miembros proporcionen apoyo e introduzcan reformas a nivel administrativo y en infraestructuras para facilitar el desarrollo de las fuentes de energía renovables. Cada Estado miembro se ha comprometido a lograr determinados objetivos para el 2020 y tiene que presentar un plan de acción nacional sobre energía renovable para junio del próximo año donde se analice cómo se conseguirán los objetivos. En lo que respecta a la Directiva sobre el rendimiento energético de los edificios, la Comisión se ha comprometido a proporcionar aún más financiación comunitaria y a proponer nuevas financiaciones para apoyar la puesta en práctica de esta directiva. La Comisión ya proporciona financiación directa a varios proyectos relacionados con la eficiencia energética y las fuentes de energías renovables como: una serie de proyectos en investigación y desarrollo basados en un programa marco de investigación y desarrollo tecnológico; 727 millones de euros para el periodo 2007-2013 con un programa titulado "Energía inteligente - Europa", para ayudar a quitar los obstáculos del desarrollo de fuentes de energía renovables, mejorar el entorno empresarial y concienciar al público. más de 500 millones para proyectos relacionados con los parques eólicos marítimos en el programa europeo de recuperación económica, impulsar la inversión privada en este sector particular. la iniciativa para financiar la energía sostenible, que está siendo gestionada conjuntamente por la Comisión y el Banco Europeo de Inversión, cuenta con un presupuesto de 15 millones de euros para 2009 y está diseñada para movilizar fondos de los mercados de capitales y del Fondo Marguerite, Fondo Europeo para la Energía, el Cambio Climático y las Infraestructuras que está siendo gestionado por el BEI. La Comisión está alentando también a los Estados miembros a que utilicen gran parte del dinero disponible del fondo y la política de cohesión de la UE para financiar proyectos relacionados con la eficiencia energética y las fuentes de energía renovables. Asunto: Ayuda al desarrollo en tiempos de crisis En estos tiempos de lucha contra la crisis económica, ¿existe una posibilidad real de crear condiciones especiales para los Estados más afectados? Se está hablando aquí fundamentalmente de los países más pobres del Tercer Mundo. ¿Es posible, por otro lado, aumentar los recursos para las ayudas destinadas a los países en desarrollo? Si nuestros propios problemas internos, como por ejemplo un presupuesto insuficiente o acaso unos plazos demasiado cortos, no permiten esta posibilidad, ¿qué se está haciendo para favorecer una utilización más rápida de los recursos ya concedidos a los países en desarrollo? La cuestión fundamental sería aquí la posible simplificación del procedimiento para el incremento de las citadas ayudas. Karel De Gucht Miembro de la Comisión. - La Comisión, dentro de su ámbito de competencia y hasta el momento, ha respondido rápidamente para ayudar a prevenir consecuencias sociales desastrosas en los países en desarrollo, en particular, en los menos desarrollados, en su mayoría Estados de África, del Caribe y del Pacífico. Estas medidas incluyen cumplir con los compromisos de ayuda y equilibrar los nuevos recursos, actuar contra los ciclos económicos, mejorar la eficiencia de las ayudas, la actividad económica sostenida y el empleo, revitalizar la agricultura, invertir en crecimiento ecológico, estimular el comercio y la inversión privada, trabajar juntos para lograr gobernanza económica y estabilidad, y proteger a los más vulnerables en los países en desarrollo. Ya se han tomado medidas y procedimientos concretos para acelerar la asignación de las ayudas. Un FLEX ad hoc de vulnerabilidad movilizará 500 millones de euros del Fondo de Desarrollo Europeo. Este FLEX es complementario con las medidas tomadas por el Banco Mundial y el FMI, y se destinará a los países más vulnerables con una mala capacidad de recuperación y les concederán subvenciones rápidamente para ayudarles a mantener los gastos prioritarios, especialmente en los sectores sociales. Puesto que el FLEX de vulnerabilidad utiliza fondos de reserva sin asignar previamente, representa una financiación adicional para los países más vulnerables. También se han destinado 80 millones de euros para la financiación dentro del mecanismo FLEX del FDE de países que sufrieron pérdidas significativas en 2008. Además, la revisión a medio plazo de las estrategias de cooperación de los países financiados con el presupuesto de la CE está en marcha actualmente y la revisión de los Estados ACP financiados por el FDE se ha acelerado para redefinir y ajustar las estrategias y asignaciones nacionales a principios de 2010. No obstante, es importante recordar que la política de desarrollo es una competencia compartida dentro de la UE. El principal responsable de cumplir con los compromisos de la AOD son los propios Estados miembros. Creo firmemente que la crisis no debería ser una excusa para que nuestros Estados miembros atenúen las ayudas y promesas de los donantes e insistiré en que se mantenga el compromiso de asignar las subvenciones prometidas, tanto para los Estados miembros de la UE como para el resto de donantes. A este respecto, controlamos públicamente la AOD de los Estados miembros mediante el informe anual de Monterrey. Partiendo de la información recopilada de los Estados miembros, prevemos un aumento de la AOD europea colectiva de 49 000 millones en 2008 a 53 400 millones en 2009 y 58 700 millones en 2010. Esto también implica que, sin medidas adicionales por parte de los Estados miembros para cumplir con sus objetivos individuales, no se alcanzarán los objetivos colectivos para 2010. Además, esta crisis también ha demostrado que tenemos que fortalecer los mecanismos de distribución de la AOD, como bien ha mencionado su Señoría. La agenda de eficacia de la ayuda internacional plasmada en la Declaración de París y el Programa de Acción de Accra son ahora más importantes que nunca. En tiempos difíciles como estos, tenemos una particular responsabilidad con los pobres del mundo para asegurarnos de que nuestra ayuda al desarrollo se canaliza eficazmente. Defenderé este enfoque personalmente en el Consejo de Desarrollo de noviembre y la crisis económica mundial será una de mis principales preocupaciones políticas durante las próximas semanas. Czesław Adam Siekierski (PL) Gracias por su explicación. ¿No debería ser la UE más activa a nivel internacional? Me refiero a las instituciones financieras como el FMI y el Banco Mundial, que debería ser más flexible cuando determine el nivel de ayuda y la concesión de subvenciones durante la crisis. ¿Cómo podemos eliminar las irregularidades fiscales y la transferencia ilegal de los beneficios fuera de los países pobres por parte de varias empresas? Por último, ¿cómo vamos a liberalizar el intercambio comercial para ayudar a los que lo necesitan de forma equitativa? Franz Obermayr (DE) Especialmente en momentos en los que los recursos son escasos, es importante tomar medidas planificadas para proporcionar la ayuda adecuada a las personas que lo necesita en el momento adecuado. Por tanto mi pregunta es: ¿qué futuras medidas piensa proponer para evaluar la eficiencia y cuantificar el efecto de la ayuda económica? Karel De Gucht Miembro de la Comisión. - En cuanto a la primera pregunta: la cooperación con las instituciones internacionales, el FMI y el Banco Mundial, estamos colaborando estrechamente con estas instituciones, por ejemplo, en el Flex de vulnerabilidad. De hecho sólo juntos hemos podido identificar los países que deberían beneficiarse en primer lugar de este nuevo instrumento. También hemos insistido en repetidas ocasiones en que las instituciones concedan más préstamos a los países en desarrollo y, de los 280 000 millones de dólares americanos de los derechos de giro, 8 000 irán a los países en desarrollo. Entonces creo que realmente estamos a la vanguardia e influenciamos a las instituciones internacionales para que sigan este rumbo y esta también será la postura de la Comisión, del señor Almunia y mía en las reuniones del Banco Mundial y el FMI a principios de octubre en Estambul. Con respecto a la segunda pregunta, sinceramente creo ha sido el tema de mi primera respuesta. Ya he detallado cómo debería ocurrir. Por supuesto que puedo repetirlo, pero se trata simplemente de que tenemos que controlar, en especial, que la ayuda económica se utiliza como es debido. Asunto: Demografía y políticas de desarrollo en África Según un estudio de las Naciones Unidas, la población del continente africano podría duplicarse de aquí a 2050 y alcanzar los 2 000 millones de personas. Ese año, la población africana representará el doble de la población del continente europeo. La tasa media de fertilidad de una mujer africana es de cinco hijos, frente a 1,7 en el Extremo Oriente y a 1,4 en la Unión Europea. ¿Qué medidas piensa proponer la Comisión, también en lo relativo a las políticas a largo plazo de inmigración y medio ambiente, para adaptar la política de relaciones exteriores y de cooperación al desarrollo a estos datos? Karel De Gucht Miembro de la Comisión. - La Comisión, al igual que su Señoría, se preocupa por el crecimiento de la población en África porque el efecto a largo plazo de la alta tasa de fertilidad podría contribuir de forma significativa a aumentar la presión sobre los recursos naturales de África y determinar la trayectoria del desarrollo del continente africano. La tasa de fertilidad nos dice mucho de la historia: según el División de población de Naciones Unidas, la cifra de población total de África es un 8 % más baja que si la tasa de fertilidad se hubiese mantenido como en 1970. De hecho, se espera que descienda por debajo del 2,5 % para el 2050. En las zonas urbanas del continente, la incipiente clase media tiene menos hijos si equiparamos las tasas con las europeas. Esta es una historia que promete, de países que han logrado estabilidad política y un crecimiento económico impresionante. Consciente de estas dificultades, la Comisión Europea tiene una política de desarrollo diseñada para luchar contra la pobreza, promover el desarrollo sostenible y abordar problemas políticos para ayudar a fomentar la estabilidad. En este ámbito, la Comisión está ligada también a la estrategia suscrita por la Conferencia Internacional sobre Población y Desarrollo de 1994, revisada posteriormente en 1999. La estrategia ha ampliado el concepto de planificación familiar al de la salud y los derechos sexuales y reproductores. Pone de relieve los derechos humanos, la emancipación de las mujeres, la importancia de invertir en salud y educación y la prestación de servicios de salud genésica a todo el que lo necesite. En especial, la educación de las mujeres afecta a su comportamiento reproductor. Muchos estudios han descubierto una fuerte correlación entre educación y fertilidad: a medida que mejora la alfabetización, la tasa de fertilidad tiende a disminuir. A través de todos sus programas, la Comisión espera destinar 1 700 millones aproximadamente a la educación durante el periodo 2007-2013; más generalmente, nos hemos comprometido a incrementar el nivel y eficiencia de la ayuda colectiva de la UE a los sistemas de salud que prestan servicios básicos con cobertura universal, incluidos los servicios de salud genésica. A este respecto, según el Programa de acción de la UE para la consecución de los ODM -Objetivos de Desarrollo del Milenio- la UE se ha comprometido a destinar 8 000 millones de euros más, 6 000 de los cuales son para África, al sistema sanitario siempre y cuando se cumpla debidamente con todos los compromisos de la ayuda. Para tratar el tema de la presión medioambiental, es muy importante garantizar que el sustento local es sostenible. Esto implica combatir la desertización y la degradación del suelo, aumentar la productividad agrícola, detener la sobreexplotación de la biodiversidad, los bosques y otros los recursos naturales, incluidos los océanos y las vías fluviales, y, por último, garantizar que el cambio climático se mantiene dentro de unos límites y ayudar a las poblaciones africanas a adaptarse al cambio climático. La Comisión está trabajando junto con los Estados miembros de la UE en una estrategia de integración medioambiental para asegurar que las actividades de cooperación al desarrollo contribuyen a la consecución de estos objetivos. Los preparativos para la Cumbre del Cambio Climático de Copenhague van esta dirección. En la actualidad, la UE está trabajando con la Unión africana y otras organizaciones regionales para reforzar su capacidad para tratar los problemas del medio ambiente y el cambio climático. Fomenta iniciativas importantes para intensificar la gobernanza forestal, en especial mediante la aplicación de las normativas forestales, la gobernanza y los intercambios comerciales. Fiorello Provera (IT) Señor Presidente, Señorías, mi pregunta pretendía destacar un aspecto en particular: el crecimiento global de la población afecta tanto a la utilización de materias primas como a la contaminación. Sin embargo, en los países en desarrollo, este aumento demográfico es especialmente grande, con consecuencias económicas y sociales también. Mi pregunta es: ¿no sería posible aplicar las políticas de ayuda en los países en desarrollo junto con las políticas de planificación familiar, quizás mediante las ONG? Andreas Mölzer (DE) Es curioso que dos tercios de la población de África viva en sólo ocho de los 53 estados. El problema de superpoblación en África se limita claramente a determinados países. ¿Hasta qué punto afectan estos hechos a la política de desarrollo de la UE? Karel De Gucht Miembro de la Comisión. - No contamos con una política de planificación específica pero esto puede ocurrir y de hecho ocurre a petición de los gobiernos afectados. Muchos de los fallecimientos maternos son el resultado de abortos en circunstancias inaceptables. La Comisión también apoyará estos programas en países donde la legislación permite el aborto. Entonces, el que tomemos o no estas medidas depende en realidad de los gobiernos afectados. Con respecto a la segunda pregunta: tengo que decir que si miramos al continente africana y su tasa de natalidad, como ya expliqué en mi introducción, hay una clara relación entre el desarrollo económico, el grado de urbanización y la tasa de fertilidad. No es un fenómeno nuevo. Lo hemos visto en todos los países de todo el mundo. Se puede esperar, con la urbanización global y, espero, con cifras de crecimiento cada vez mayores, que la tasa de fertilidad disminuya. Esto no se limita a determinados países, como sugiere su Señoría. Es más bien un fenómeno ligado al desarrollo del país afectado. Asunto: Suspensión de las negociaciones del acuerdo de libre comercio entre la UE y Colombia En vista de las pruebas evidentes que demuestran que en Colombia siguen produciéndose asesinatos de sindicalistas y, en concreto, en vista de que en 2008 se produjo un aumento del 25 % en dichos asesinatos, ¿está dispuesta la Comisión a recomendar suspender las negociaciones para un acuerdo de libre comercio entre la UE y Colombia. Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - La protección de los derechos humanos es de la máxima prioridad en las relaciones de la UE con Colombia. Por tanto, estamos siguiendo la situación en Colombia muy de cerca. Somos muy conscientes de las dificultades que entraña hacer frente al sindicalismo en Colombia y los continuos asesinatos y amenazas a los líderes y miembros sindicalistas. Lo sabemos por nuestras fuentes de información, los informes y declaraciones emitidos por los órganos instituidos por tratados internacionales así como por los diálogos que he mantenido con órganos como la Confederación Europea de Sindicatos. Hay serias preocupaciones con respecto a la efectiva aplicación de los convenios de la OIT en el país. Constantemente instamos al Gobierno a que tome medidas para proteger a los grupos de población más vulnerables e investigue y castigue todas las violaciones de los derechos humanos. Los últimos atentados contra los defensores de los derechos humanos y los sindicalistas han sido motivo de intervención por parte de la troica de embajadores de la UE en Bogotá y se sacaron a colación en las reuniones de alto nivel entre la UE y los funcionarios colombianos. Además, hemos iniciado recientemente un diálogo bilateral sobre derechos humanos con el Gobierno colombiano, que proporciona el canal para un intercambio de información y experiencia más regular y sistemática en materia de derechos humanos y beneficiará a la cooperación técnica. Además, pretendemos incluir garantías adicionales en el acuerdo comercial multipartidista planeado para mejorar la aplicación de las principales convenciones laborales y medioambientales en Colombia como parte del capítulo de desarrollo sostenible. También proponemos que las instituciones de la sociedad civil controlen la aplicación de la legislación laboral. Esperamos que de esta forma, el acuerdo ayude a mejorar la situación de los activistas por los derechos laborales en Colombia. Jim Higgins Sé que los derechos humanos son una máxima prioridad y no puedo entender por qué la UE, que se enorgullece de ser el paladín de los derechos humanos del mundo, contemple tan siquiera un acuerdo comercial con un régimen como el de Colombia. Un total de 27 sindicalistas han sido asesinados desde principios de enero de 2009. La cifra habla por sí sola y se ha demostrado en el pasado que la forma de que estos países capten el mensaje es haciéndoles daño económicamente como ocurrió con las sanciones impuestas a Sudáfrica. Sinceramente creo que deberíamos enviar una delegación a Colombia para ver la situación real de primera mano en lugar de entablar diálogo con ellos. Deberíamos tener personas trabajando ahí fuera in situ y suspender cualquier negociación comercial con Colombia hasta que estemos seguros de que los derechos humanos se respetan como en el resto del mundo. David Martin Me complace mucho que el señor Higgins haya formulado esta pregunta. Tiene toda la razón con respecto a la situación que ha descrito y usted mismo, Comisario, ha reconocido ahora los hechos del caso. ¿En vista de esto, suspenderá la Comisión, en primer lugar, su acuerdo GSP+ con Colombia y, en segundo lugar, las negociaciones para el acuerdo de libre comercio hasta que el Gobierno colombiano nos garantice que los sindicalistas, los defensores de los derechos humanos y los demás pueden continuar trabajando sin peligro en ese país? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - Gracias a los dos. Entiendo su pasión y fervor. No estoy convencida de que suspender las negociaciones vaya a lograr lo que sus Señorías quieren lograr. Lo que creo que tenemos que hacer es continuar con el diálogo, continuar trabajando para incluir en nuestros debates, y más importante aún, en nuestros acuerdos, la garantía absoluta que buscan sus Señorías. Esta es la postura que he tomado. Que conste que no significa que no haya invitado a aquéllos que ya me han hablado a continuar con su aportación para asegurar que vamos en la dirección correcto y, por supuesto, está en revisión, pero por el momento estas son las medidas que he decido tomar. Asunto: Recuperación del comercio internacional El ritmo de crecimiento del comercio internacional sufrió un claro descenso en 2008, y una contracción aún mayor en 2009, muy superiores a los de la propia recesión de la actividad económica. El Consejo Europeo de Bruselas de los días 19 y 20 de marzo de 2009, "reconociendo que el libre comercio y el comercio equitativo son clave para la recuperación mundial (...) insta a que concluyan rápidamente las negociaciones bilaterales sobre comercio y el Programa de Doha para el Desarrollo" de la OMC. ¿Puede indicar la Comisión qué iniciativas ha tomado para la financiación del comercio? ¿Cuáles son los avances realizados en las actuales negociaciones sobre acuerdos comerciales, y cómo espera apoyar el comercio exterior de la UE? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - Es cierto, obviamente, que el comercio internacional se ha visto particularmente afectado por la crisis. La Secretaría de la OMC calcula que el comercio mundial caerá un 10 % en 2009, con un descenso del 14 % en países desarrollados y un 7 % aproximadamente en los países emergentes. Se requieren por tanto medidas ambiciosas que es lo que hemos estado haciendo, tanto en las negociaciones multilaterales sobre financiación de las operaciones comerciales como en las bilaterales. Hemos tomado, junto con los Estados miembros, medidas importantes para intensificar la disponibilidad de la financiación de las operaciones comerciales. Cuando el sector comercial ya no estaba dispuesto o no podía proporcionar seguro de crédito a la exportación, los Estados miembros han intervenido por medio de agencias de crédito a la exportación. Con respecto al seguro a corto plazo, éste se ha facilitado por medio de la decisión de la Comisión de relajar temporalmente las condiciones de oferta de tal financiación. Acordamos además la relajación temporal de las normas de la OCDE sobre el seguro de crédito a medio y largo plazo. A nivel multilateral, suscribimos firmemente los compromisos hechos en el contexto del G20 con respecto a las agencias de crédito a la exportación nacionales para poner a disposición la capacidad estatal de seguro de crédito a la exportación suficiente donde sea necesaria y también apoyamos las actividades realizadas por las organizaciones financieras multilaterales para facilitar nuevos instrumentos de financiación comercial o aumentar la cobertura de los que ya existen. Seguimos con las diferentes negociaciones comerciales que empezamos para asegurarnos de que consolidamos e incrementamos las exportaciones. Sus Señorías saben que la prioridad del frente multilateral es y sigue siendo un final ambicioso, equilibrado y global para la Ronda de Doha, que cosechará grandes beneficios para el mundo y, por supuesto, para la economía europea. El último encuentro al que asistí en Nueva Delhi ha proporcionado un nuevo impulso político y, junto con la próxima cumbre del G20 en Pittsburgh esperamos que nos permita cerrar el trato en 2010. Pedimos que se llegue a un compromiso real con los principales socios de la OMC en los próximos meses para avanzar con las negociaciones partiendo del paquete que provisionalmente se ha intentado negociar hasta el momento. Como sus Señorías saben buscamos una serie de acuerdos bilaterales en conjunción con esto. Georgios Papastamkos (EL) Señor Presidente, con la presión de la crisis económica, muchos estados están introduciendo medidas para darle un nuevo ímpetu a sus industrias nacionales. El ejemplo más reciente es la decisión del Presidente de los Estados Unidos, Barack Obama, de imponer impuestos sobre las importaciones de neumáticos procedentes de China. ¿Ha evaluado la Comisión el efecto de las políticas de nuestros socios comerciales, como el de las campañas "Compra producto americano" o "Compra producto chino", en las exportaciones europeas? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - De hecho sí he estado debatiendo con los Estados Unidos y China -que es de donde vine la semana pasada- las campañas "Compra producto americano" y "Compra producto chino"; dos programas muy diferentes, al menos según me han informado fuentes fidedignas. He leído la legislación de la campaña "Compra producto americano". Me preocupa mucho más la implantación en cada uno de los estados de los Estados Unidos que lo que en realidad dice. La propuesta "Compra producto chino" es diferente. Me tranquilizó en cierta medida lo que me dijeron la semana pasada el Ministro de Comercio Chen Deming y el Viceprimer Ministro Tang Jiaxuan, sobre el objetivo y la forma en la que se tratarán los negocios europeos pero seguiré alerta para asegurarme de que no se ven afectados directa o indirectamente. Con respecto a la situación actual de los neumáticos, que creo que es a lo que se refiere su Señoría, estamos esperando a ver qué sucede exactamente. Su Señoría está en lo cierto cuando lo señala como un área importante que tenemos que celar y ver qué ocurre, y obviamente me mantendré informado. Presidente Me temo que no se formulará la pregunta nº 27 debido a la ausencia del señor Moraes. Asunto: Comercialización de productos europeos de carne bovina y ovina ¿Puede informar la Comisión sobre las medidas adoptadas por la Unión Europea para apoyar la comercialización de productos europeos de carne bovina y ovina en terceros países? ¿Puede decir asimismo si tiene la intención de tomar nuevas iniciativas al respecto? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - Trabajamos activamente para solucionar lo que son barreras sanitarias vitales complejas y con ello ayudar al mercado con la venta de productos europeos como la carne bovina y el cordero irlandés. La Estrategia de acceso a los mercados y en particular la Cooperación para el acceso a los mercados presentada en 2007 son la pieza central del trabajo de la Comisión al respecto. La Estrategia de acceso a los mercados prevé una cooperación más firme entre la Comisión, los Estados miembros y las empresas para ampliar el trabajo de detectar, analizar, priorizar y eliminar barreras. La especificidad de esta estrategia radica en la mezcla justa de varios instrumentos de política comercial. Esto implica emplear los canales multilaterales y bilaterales y complementar los instrumentos de política más formales a medio y largo plazo con los contactos políticos y con la diplomacia comercial en conjunto. Nuestro trabajo con respecto al acceso de los mercados ha avanzado considerablemente en los últimos años y hemos logrado varios objetivos que demuestran que vamos en la dirección correcta. Por ejemplo, hemos conseguido confinar a determinados países y levantar la prohibición de las exportaciones de carne de la UE debido al incidente de contaminación por dioxinas y bifenilos policlorados de Irlanda en diciembre de 2008, y últimamente hemos conseguido que Arabia Saudí, Jordania y las Filipinas empiecen a importar carne bovina de UE y tratado determinadas medidas sanitarias y fitosanitarias de forma más cordial con Egipto e Israel. Seguimos insistiendo en los diferentes niveles que hay en países como Indonesia, Malasia y Corea, para que su legislación esté en línea con los requisitos del Acuerdo MSF y con la normativa internacional de la Organización Mundial de Sanidad Animal. Hemos pedido a las empresas bovinas de UE que presenten sus preocupaciones específicas y hagan propuestas sobre cómo podríamos solucionar estas barreras en los mercados clave. Hemos obtenido recientemente una respuesta muy positiva y una presentación realizada por una Asociación de empresas irlandesas nos ayudará a establecer prioridades y continuar con nuestro trabajo. Liam Aylward ¿Puedo pedirle a la señora Comisaria que considere un análisis completo y minucioso del presupuesto para la promoción de productos alimentarios? Se aplica desde los setenta, es muy restrictivo y necesita una reforma. Además, ¿está de acuerdo la Comisaria en que mejorar la competitividad del sector alimentario de la UE ayudaría a la UE a salir de la recesión económica? Seán Kelly Se sabe muy bien que los productos bovinos y el cordero europeo cumplen con los niveles más altos. ¿Qué medidas está tomando la Comisión, si las toma, para fomentar o demandar que se apliquen estándares similares a los socios comerciales, en particular a Brasil? Catherine Ashton Miembro de la Comisión. - En primer lugar, no estoy familiarizada con el área en particular que menciona su Señoría, de modo que, si me permite, le responderé por escrito sobre el tema. No obstante, estoy completamente de acuerdo con la pregunta del valor y la importancia de la industria para la UE y para el comercio. De hecho, es un ámbito que tenemos que mirar y en el que nos tenemos que centrar cada vez más. Trabajo en colaboración estrecha con el Comisario Fischer Boel para estudiar los acuerdos comerciales para asegurar que la parte agrícola de nuestros acuerdos representa un punto fuerte real y una oportunidad real. Espero que, cuando se desarrollen nuestras negociaciones, su Señoría vea más el valor que le conferimos a esto. En cuanto al principio de reciprocidad, estamos negociando y formando a funcionarios de otros países para que entiendan cuál es el sistema de la UE para que basen su confianza en el nivel de protección que ofrecemos tanto a los consumidores europeos como a los suyos. Insistimos en que el resto de países respeten sus obligaciones internacionales, en especial el Acuerdo MSF de la OMS, asegurándonos de que, cuando fijen los requisitos, respeten la normativa internacional o basen sus requisitos en la ciencia. Asunto: Daños ambientales en la República Checa y en la Alemania central como consecuencia de la extracción de lignito ¿Cómo juzga la Comisión los daños ambientales derivados de la extracción a cielo abierto de lignito, y de las centrales que utilizan lignito, en la República Checa y en la Alemania central, y qué opina de la trasposición de los planes relativos a su cierre y regeneración ambiental, incluido el aspecto relativo a la seguridad? Stavros Dimas Señor Presidente, el daño medioambiental que puede estar causado por la extracción y el uso de lignito en las centrales eléctricas es un problema debidamente tratado en la legislación comunitaria. Conforme a la Directiva sobre residuos del sector de la minería, las unidades que procesen los residuos de la minería tienen que tener autorización, lo que incluye un plan de gestión de residuos y un plan de cierre y rehabilitación de las instalaciones. Estas unidades tienen que proporcionar garantía financiera para cubrir el coste de la rehabilitación del suelo. La directiva prevé que las autoridades competentes realicen inspecciones e incluye las obligaciones relacionadas con la prevención de la contaminación del aire, agua y suelo. Se ha aplicado la directiva a las instalaciones nuevas desde mayo de 2008. Las instalaciones que ya existían tienen que obtener la autorización, según la directiva, para mayo de 2012. Los Estados miembros tienen que preparar también una lista de instalaciones abandonadas y decomisadas que causan o pueden causar daños medioambientales, para mediados de 2012. El marco regulador de la UE también incluye otras directivas como la Directiva relativa a la prevención y control integrados de la contaminación y la Directiva sobre las grandes instalaciones de combustión. En cuanto a la responsabilidad medioambiental, la Directiva relativa al suelo se ha presentado ante el Consejo pero no ha avanzado. De ellas, la más importante es, evidentemente, la Directiva relativa a la prevención y control integrados de la contaminación que requiere que las grandes instalaciones de combustión obtengan una autorización basada en la aplicación de las mejores prácticas disponibles. Al mismo tiempo, la Directiva sobre las grandes instalaciones de combustión fija unos valores límite mínimos sobre las emisiones para los contaminantes atmosféricos más importantes. Si una central deja de funcionar, la Directiva requiere que el operador tome medidas para evitar cualquier riesgo de contaminación y para rehabilitar la zona. Este marco jurídico garantiza un alto nivel de protección medioambiental en el caso de posibles daños medioambientales por parte de las centrales que utilizan lignito. Ahora, en lo que respecta al cierre de las centrales, se evaluará dependiendo de si las centrales cumplen con los requisitos reglamentarios. Bernd Posselt (DE) Gracias por su amplia y precisa respuesta. Sin embargo, también he preguntado específicamente por las zonas fronterizas, es decir, Alemania y la República Checa, Alemania y Polonia, Polonia y la República Checa. Se dan muchos de estos casos en estas zonas. Quisiera preguntar si cree que hay suficiente cooperación transfronteriza entre los estados en cuestión y si la Comisión está apoyando medidas transfronterizas en estas zonas, en particular como parte de los programas regionales. Stavros Dimas Señor Presidente, en primer lugar hay varias fuentes de financiación, tanto para la República Checa posterior al 2007, como para Alemania. Por supuesto, también tengo que recordarle que con el paquete sobre energía y clima aprobado el pasado diciembre, habrá dinero suficiente del régimen de derechos de emisión de gas de efecto invernadero que, según el acuerdo alcanzado, tienen que reducirse un 50 % para combatir el cambio climático y otros usos relacionados. Esto significa que las instalaciones, en especial las instalaciones que extraen lignito a campo abierto, por definición destruyen el medio ambiente y la naturaleza con varios problemas causados no sólo al estado natural del suelo sino también al agua de otros agentes contaminantes y, como sabemos, de la generación de grandes cantidades de dióxido de carbono, dado que el lignito es, desde este punto de vista, el peor combustible. En una escala del uno al diez, es quizás uno de los peores con respecto a las emisiones de dióxido de carbono. Quisiera decir que el dinero también se puede obtener de los derechos de emisión y, en lo que respecta a Alemania en particular, tengo que decir que los derechos de emisión se comercian incluso mientras hablamos. En consecuencia, también se obtiene dinero de esta fuente. No obstante, aparte de esto, quisiera decir que hay financiación comunitaria que también puede contribuir a la restauración del daño medioambiental derivado de la extracción. Los Programas operativos regionales para el periodo 2000-2006 financiaron proyectos para regenerar las zonas que habían sido afectadas por la extracción de lignito en determinados estados federales de la antigua Alemania Oriental, como Sajonia-Anhalt y Turingia. Se ha dispuesto en los documentos de los programas relevantes que este tipo de apoyo continúe para el periodo 2007-2013. En cuanto a la República Checa, El Programa operativo regional del Noroeste para el periodo 2007-2013 financia actividades para regenerar y rehabilitar las zonas de extracción abandonadas. El Programa operativo regional "Medio ambiente" también dispone, como una de sus prioridades, la regeneración de zonas de extracción abandonadas y, obviamente, la cooperación, no sólo entre los países sino también entre las organizaciones regionales, beneficia a ambas partes. Presidente Las preguntas que, por falta de tiempo, no han recibido respuesta oral, la recibirán por escrito (Véase el Anexo).

5. Доклад относно напредъка, осъществен от Исландия през 2010 г. ( Преди гласуването на изменение 2: Cristian Dan Preda (RO) Г-жо председател, искам да заменим (EN) "настоятелно призовава народа на Исландия да подкрепи споразумението" с "насърчава народа на Исландия да подкрепи споразумението". Председател Г-н Preda, извинете ме, но мисля, че прочетохте друго устно предложение за изменение. Предложения за изменение са две, прочетете другото. Според мен така ще е по-правилно. Cristian Dan Preda (RO) Г-жо председател, в изменение 2 искам да заменим: (EN) "да започне конструктивни преговори" с "да продължи конструктивните преговори". Gerard Batten (EN) Г-жо председател, призовавам всички колеги да не приемат изменението и Исландия да защити рибните си запаси... (Прекъсване от председателя) (Реплики)

4. Gemensamma regler och förfaranden för att återsända medborgare i tredje länder som vistas olagligt i medlemsstaterna ( - Efter omröstningen om ändringsförslag 74: Konrad Szymański (PL) Jag vill uppmärksamma er på att några ledamöter på vänstra sidan i kammaren håller upp banderoller. I morse när banderoller hölls upp till höger i kammaren informerades vi om att det strider mot vår arbetsordning. Talmannen I princip måste man inte förbjuda något som inte direkt stör vårt arbete, men om parlamentet anser att dessa plakat stör arbetet ... Nåväl, jag tror inte att majoriteten känner sig störda. Vi kommer därför att fortsätta.

Αιτιολογήσεις ψήφου Πρόεδρος " ημερήσια διάταξη προβλέπει τις αιτιολογήσεις ψήφου. Προφορικές αιτιολογήσεις ψήφου Monika Flašíková Beňová (SK) Κυρία Πρόεδρε, ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος που υπέβαλε από κοινού η Ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών κυρίως επειδή δεν έχουν αλλάξει πολλά όσον αφορά τη σημασία και τον επίκαιρο χαρακτήρα του ψηφίσματος, μολονότι έχουν σημειωθεί ορισμένες αλλαγές στην Ουγγαρία στο διάστημα μεταξύ της εκπόνησης του ψηφίσματος και της σημερινής ψηφοφορίας επ' αυτού. Καταρχάς, θα ήθελα να υπογραμμίσω την απογοήτευσή μας για το γεγονός ότι η Επιτροπή αποφάσισε εξαρχής να εστιαστεί σε τρεις μόνο τομείς όσον αφορά τον αμφιλεγόμενο ουγγρικό νόμο για τα μέσα ενημέρωσης. Επιμένουμε ότι αφού το ουγγρικό κοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είχαν αντιμετωπίσει αυτούς τους τρεις τομείς με σχετικά αποδεκτό τρόπο, η Επιτροπή έπρεπε να έχει συνεχίσει εξετάζοντας προσεκτικά τη συμμόρφωση του ουγγρικού νόμου για τα μέσα ενημέρωσης με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και ιδίως με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Θα θέλαμε επίσης να απευθύνουμε έκκληση στις ουγγρικές αρχές να συνεργαστούν κατά τις μελλοντικές τροποποιήσεις της νομοθεσίας σε μεγαλύτερο βαθμό με τα ενδιαφερόμενα μέρη, συμπεριλαμβανομένης της κοινωνίας των πολιτών, διότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να καταστεί δυνατή η εκπόνηση ενός νόμου σε μια πραγματικά δημοκρατική χώρα. Έτσι, οι συνεισφορές και οι συστάσεις ασφαλώς θα προσφέρουν ερεθίσματα, είτε οι δικές μας -του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της Επιτροπής ή του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη- είτε εκείνες του Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Hannu Takkula - (FI) Κυρία Πρόεδρε, ασφαλώς όλοι εδώ στο Σώμα που στηρίζουν τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεωρούν ότι η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης έχει μεγάλη σημασία. Φυσικά, αυτή η ελευθερία συνεπάγεται ευθύνη. Παρ' όλα αυτά, καταψήφισα αυτήν την πρόταση. Οι πληροφορίες που έλαβα σχετικά με το ζήτημα αυτό και που εξετάστηκαν εδώ δείχνουν ότι η Επιτροπή προέβαλε αιτήματα στην Ουγγαρία, η Ουγγαρία ανταποκρίθηκε και τροποποίησε ανάλογα τον νόμο της για τα μέσα ενημέρωσης. Κατά τη γνώμη μου, αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό. Εν προκειμένω, είμαι της γνώμης ότι δεν θα έπρεπε να πολιτικοποιηθεί με τέτοιο τρόπο, όπου η Αριστερά φαίνεται να είναι κατά της Δεξιάς, ή όποια και αν είναι η κατάσταση: σε αυτό το ζήτημα πρέπει να εφαρμόζονται τα ίδια πρότυπα για όλους. Εφόσον η Επιτροπή δέχθηκε αυτήν την τροποποίηση της Ουγγαρίας, την δέχομαι κι εγώ. Άποψή μου είναι πως πρόκειται για θέμα βασικών αρχών και έτσι λυπάμαι, αλλά καταψήφισα αυτήν την έκθεση της δικής μου Ομάδας, ή την ιδέα που την διέπει, διότι πιστεύω ότι αυτό που έκανε η Ουγγαρία είναι ακριβώς αυτό που της είχε ζητήσει η Επιτροπή. Daniel Hannan (EN) Κυρία Πρόεδρε, προτού αποφανθούμε σχετικά με την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης στην Ουγγαρία ίσως θα έπρεπε να φροντίσουμε να εξετάσουμε τι κάνουμε ως Κοινοβούλιο. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τις εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κρατικών επιδοτήσεων που παραχωρούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση Δημοσιογράφων· ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ που δαπανούμε κάθε εβδομάδα, συγκεκριμένα για την αεροπορική μεταφορά τοπικών ανταποκριτών στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο για να τους διασκεδάσουμε· και ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο δεκάδες διαπιστευμένων ανταποκριτών στις Βρυξέλλες αποκτούν δεύτερο εισόδημα ως σύμβουλοι σε θέματα μέσων ενημέρωσης ή εκδότες ή συγγραφείς για δωρεάν εφημερίδες χρηματοδοτούμενες από την ΕΕ. Αν ήμουν Ούγγρος, θα είχα σοβαρά ερωτήματα όχι μόνο για τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και για τις υφέρπουσες απολυταρχικές τάσεις της κυβέρνησης· όμως δεν είμαι Ούγγρος και αυτό δεν είναι δική μου δουλειά. Είμαι όμως βουλευτής αυτού του Σώματος και θεωρώ ότι ο απροκάλυπτα προπαγανδιστικός τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούμε τα χρήματα των φορολογουμένων είναι κάτι που θα έπρεπε να προσβάλει τις θεμελιώδεις αρχές μας, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Θα πρέπει να διορθώσουμε αυτό το μεγάλο μας πρόβλημα πριν αρχίσουμε να ανησυχούμε για το πολύ μικρότερο πρόβλημα της Ουγγαρίας. Lara Comi (IT) Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ψήφισα υπέρ αυτού του σημαντικού ψηφίσματος. Είναι απαραίτητο να καταβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε δυνατή προσπάθεια στο μέτρο των δυνατοτήτων της, σε συντονισμό με το Συμβούλιο Ασφαλείας των "νωμένων Εθνών, για να σταματήσει αυτή η έκτακτη κατάσταση το συντομότερο δυνατό. Ωστόσο, η διατύπωση σαφούς καταδίκης, η πρόταση για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, η θέσπιση εμπάργκο όπλων και άλλων κυρώσεων, η παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, η απομάκρυνση των ευρωπαίων πολιτών, η εξασφάλιση συνδρομής στους πληττόμενους πολίτες της χώρας, είναι όλα εκ των υστέρων μέτρα που απλώς επιδιώκουν να αναχαιτίσουν την καταστροφή. Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να διαδραματίσει ισχυρότερο πολιτικό ρόλο στη διεθνή σκηνή και να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει μείζονες προκλήσεις. Αφού αντιμετωπίσουμε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θεωρώ ότι θα πρέπει να σταματήσουμε και να σκεφτούμε πώς μπορεί η ΕΕ να ενεργεί στο μέλλον για την πρόληψη μελλοντικών καταστάσεων όπου αδύναμες δημοκρατίες καταρρέουν και αυτό εξελίσσεται σε ανθρωπιστική καταστροφή. Tunne Kelam (EN) Κυρία Πρόεδρε, φυσικά υπερψήφισα αυτό το ψήφισμα. Θεωρώ όμως επείγον να αναλάβει δράση το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που συνεδριάζει αύριο, όσο πιο σύντομα και αποφασιστικά είναι δυνατόν, πρώτον, για τη θέσπιση μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη που θα έχει ως στόχο να εμποδίσει το καθεστώς να συνεχίζει να σκοτώνει τους πολίτες του και, δεύτερον, για τη δημιουργία σχέσεων με το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο. Προσθέσαμε αυτήν την έκκληση στο ψήφισμά μας. Γενικά όμως πιστεύω ότι πρέπει να δοθεί έμφαση σε ένα απόσπασμα του ψηφίσματος: ότι οι επαναστατικές αλλαγές στη Βόρεια Αφρική κατέστησαν σαφές ότι η θετική επίδραση της ΕΕ και η μακροπρόθεσμη αξιοπιστία της στην περιοχή θα εξαρτηθούν από την ικανότητά της να ακολουθήσει μία συνεκτική κοινή εξωτερική πολιτική που θα βασίζεται σε αξίες και θα τάσσεται σαφώς υπέρ των νέων δημοκρατικών δυνάμεων. Pino Arlacchi (EN) Κυρία Πρόεδρε, ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος. Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η εταιρική σχέση με τις χώρες της Νότιας Μεσογείου για τη δημοκρατία και την κοινή ευημερία που δρομολογήθηκε πρόσφατα από την Επιτροπή είναι ένα αξιοσημείωτο πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. " ΕΕ ήταν σε μεγάλο βαθμό απούσα όταν άρχισε η κρίση και η μετάβαση στη δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική, τώρα όμως φαίνεται ότι άρχισε να είναι πιο δραστήρια και αποτελεσματική στην περιοχή αυτή. Mitro Repo (FI) Κυρία Πρόεδρε, ο λαός της Λιβύης, πριν από οποιονδήποτε άλλον, πρέπει να έχει το δικαίωμα να αποφασίσει για το μέλλον της χώρας του. Καθώς οι έννοιες της αληθινής δημοκρατίας και ελευθερίας έρχονται από τον λαό, δεν μπορούν να επιβληθούν έξωθεν. " αυριανή έκτακτη σύνοδος κορυφής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου πρέπει να επιτύχει συμφωνία για τον ρόλο της ΕΕ στην περιοχή. " ΕΕ θα πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να στηρίξει το κύμα δημοκρατίας στον αραβικό κόσμο. Δεν πρέπει να χαθεί χρόνος: πρέπει να περάσουμε από τα λόγια στις πράξεις. " ΕΕ πρέπει να είναι συνεπής στην πολιτική της και να αναγνωρίσει την ευθύνη της στην περιοχή τόσο τώρα όσο και μακροπρόθεσμα. Εάν συνεχιστούν οι επιθέσεις κατά του άμαχου πληθυσμού, και αυτό φαίνεται να συμβαίνει, η ΕΕ πρέπει να διαπραγματευθεί εντολή και δράση του Ο"Ε για τη δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη προκειμένου να αποφευχθεί μια ανθρωπιστική καταστροφή. Πρέπει επίσης να διατηρήσουμε τη δυνατότητα στρατιωτικής επέμβασης στην κατάσταση αυτή. Adam Bielan (PL) Κυρία Πρόεδρε, παρακολουθούμε το τέλος ενός από τα μακρόβια καθεστώτα της μεταπολεμικής ιστορίας. Ωστόσο, ο Muammar al-Gaddafi δεν κατάφερε να πείσει τον εαυτό του να υποβάλει μια αξιοπρεπή παραίτηση και, προκειμένου να διατηρήσει τη δικτατορική του διακυβέρνηση, κήρυξε πόλεμο εναντίον του ίδιου του λαού του. Στρέφοντας τα όπλα του κατά των πολιτών, έθεσε υπό αμφισβήτηση τα θεμέλια στα οποία στηρίζεται ο σύγχρονος πολιτισμός. Διέπραξε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Επομένως, έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τον λαό της Λιβύης στον αγώνα του για ελευθερία, δημοκρατία και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Πρέπει να αναλάβουμε δράση σε συνεργασία με τον Ο"Ε για την αποκατάσταση της σταθερότητας στη Λιβύη και την τιμωρία των ενόχων για εγκλήματα, συμπεριλαμβανομένου του συνταγματάρχη Gaddafi. Ιδιαίτερα επείγουσα είναι η ανάγκη εξασφάλισης ανθρωπιστικής βοήθειας για τους αμάχους και παροχής καταλύματος στους λίβυους πρόσφυγες. Πριν από 25 χρόνια, η κυβέρνηση του προέδρου Reagan είχε επιχειρήσει να βάλει τέλος στο καθεστώς του Gaddafi. Σήμερα πρέπει να λάβουμε κάθε θεμιτό μέτρο στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου για να τον απομακρύνουμε από το αξίωμά του και για τον λόγο αυτόν στηρίζω το ψήφισμα του Κοινοβουλίου. Anneli Jäätteenmäki (FI) Κυρία Πρόεδρε, ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, παρόλο που νομίζω ότι περιέχει ορισμένα ανησυχητικά στοιχεία. Πρώτον, θα ήθελα να πω ότι η Ομάδα μου συνάντησε εκπροσώπους των δυνάμεων της αντιπολίτευσης της Λιβύης αυτήν την εβδομάδα, οι οποίοι είπαν ότι δεν θέλουν καμία ένοπλη επέμβαση της Δύσης. Το κατέστησαν απολύτως σαφές. Θεωρώ ότι η ΕΕ δεν πρέπει να ενεργήσει με φανατισμό σε αυτήν την υπόθεση, αλλά να αναλάβει δράση από κοινού με τον Ο"Ε και τις αραβικές χώρες. Παρ' όλα αυτά, το παρόν ψήφισμα κάνει λόγο για ανθρωπιστική επέμβαση, πράγμα που δυστυχώς σημαίνει πολύ συχνά ένοπλη παρέμβαση. Το Κοινοβούλιο στην πραγματικότητα εγκρίνει μια θέση υπέρ της επέμβασης, ακόμα και αν χρησιμοποιεί ωραία λόγια γι' αυτό. " άλλη μου ανησυχία αφορά αυτήν τη ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, που φοβάμαι πως θα καταλήξει στον βομβαρδισμό της Λιβύης. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να υπάρχει μια αποστολή υπό την ηγεσία του Ο"Ε, στο πλαίσιο της οποίας θα συνεργάζονταν ολόκληρος ο αραβικός κόσμος, η Αφρική και η ΕΕ. Daniel Hannan (EN) Κυρία Πρόεδρε, εκείνοι που ζητούν στρατιωτική επέμβαση -και μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων είναι, φυσικά, μια μορφή στρατιωτικής επέμβασης, καθώς απαιτεί τη βούληση να χτυπηθούν αεροπορικές εγκαταστάσεις εδάφους- θα πρέπει να θυμούνται τρία πράγματα. Πρώτον, όπως ακούσαμε, η αντιπολίτευση της Λιβύης δεν θέλει ξένη επέμβαση. Παντού στη Βεγγάζη υπάρχουν αφίσες που το λένε αυτό. Δεύτερον, το καθεστώς Gaddafi είναι που θέλει την ξένη επέμβαση: αυτό θα επαλήθευε το επιχείρημα του δικτάτορα ότι υπερασπίζεται τη χώρα του κατά ξένων εισβολέων. Τρίτον, δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να το κάνουμε. Το πρώτο πλοίο στην περιοχή μετά την έναρξη της ανθρωπιστικής κρίσης ήταν το HMS Cumberland από την πατρίδα μου, που βρέθηκε στην περιοχή επειδή πήγαινε για διάλυση! Ωστόσο, το δικό μας ναυτικό εξακολουθεί να έχει μεγαλύτερη εμβέλεια από το ναυτικό των περισσότερων άλλων κρατών μελών. Μπορεί τη δεκαετία του 1980, όταν το καθεστώς Gaddafi εμπλεκόταν καταφανώς στη διεθνή τρομοκρατία, να υπήρχαν λόγοι για άμεσα χτυπήματα κατά του εν λόγω καθεστώτος. Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι εκείνοι που τώρα ζητούν κάποια μορφή επέμβασης δεν ήταν υπέρ τέτοιας δράσης τότε που θα ήταν δικαιολογημένη σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου. Υπάρχει κάτι το αποκρουστικό στο θέαμα όλων αυτών των ευρωπαίων ηγετών που κολακεύουν και καλοπιάνουν αυτό το απεχθές καθεστώς. Δημιουργήσαμε αρκετά προβλήματα στους εαυτούς μας με τις μέχρι τώρα επεμβάσεις μας. Νομίζω ότι έχουμε κάνει αρκετά. Anna Záborská (SK) Κυρία Πρόεδρε, επικροτώ το ψήφισμα και ως εκ τούτου το στήριξα. Εντούτοις, η έγκριση ενός ψηφίσματος δεν αρκεί. Την περασμένη εβδομάδα, στην Αίγυπτο, τέσσερις χιλιάδες μουσουλμάνοι επιτέθηκαν σε ένα κοπτικό χωριό κοντά στο Κάιρο. Έκαψαν δύο εκκλησίες και εμπόδισαν τους πυροσβέστες να μπουν στο χωριό. Αρχικά ο στρατός δεν θέλησε να παρέμβει. Όταν τελικά το έκανε, οι εκπρόσωποι των μουσουλμάνων τον έδιωξαν λέγοντας ότι όλα ήταν εντάξει. Στους 12.000 χριστιανούς που ζουν στο χωριό επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας. Υπήρχε μια εποχή όπου η Ευρώπη γνώριζε ποιος ήταν καλός, ποιος ήταν κακός και γιατί. Χάρη στη στήριξη εκείνων των καλών ανθρώπων, ηγέτες όπως οι Havel, Walesa και Čarnogurský προετοιμάστηκαν για την πτώση του κομμουνισμού. Σήμερα όμως, οι πολιτικοί της ΕΕ δίνουν το χέρι σε δικτάτορες και κάνουν τα στραβά μάτια όσον αφορά τη δίωξη σε βάρος χριστιανών. Δεν σκέφτονται με βάση το καλό και το κακό, διότι ο ρεαλισμός δεν αναγνωρίζει τέτοιες κατηγορίες. Όσο δεν αλλάζει αυτό, κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό στη Βόρεια Αφρική. Pino Arlacchi (EN) Κυρία Πρόεδρε, υπερψήφισα την παρούσα έκθεση, επειδή κάνει σαφή διάκριση μεταξύ των δύο κύριων φακέλων για το Ιράν: των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη σημερινή κυβέρνηση και του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. " έκθεση στηρίζει τη διττή προσέγγιση του Συμβουλίου στο πυρηνικό ζήτημα: αφενός κυρώσεις, αφετέρου δε πρόταση για τη διεξαγωγή διαλόγου. Είναι απολύτως απαραίτητο να καταδικάσουμε τις εξαιρετικά σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που σημειώνονται σήμερα στο Ιράν. Οι δράστες, που ανήκουν κατά κύριο λόγο σε κρατικά θεσμικά όργανα, δρουν με καθεστώς ατιμωρησίας. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αποφύγουμε τις ανεύθυνες εκκλήσεις για διεθνή ένοπλη επέμβαση κατά της σημερινής τυραννίας. Μια ένοπλη επίθεση κατά του Ιράν στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα εκλαμβανόταν από όλους τους Ιρανούς, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, ως επίθεση κατά της χώρας και ως μία επιπλέον παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους. Ο μόνος κερδισμένος σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν ο κ. Ahmadinejad. Tunne Kelam (EN) Κυρία Πρόεδρε, ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος και νομίζω πως τώρα είναι καιρός να εφαρμόσουμε για το καθεστώς της Τεχεράνης την ίδια προσέγγιση που εφαρμόζουμε για τη Λιβύη και τον συνταγματάρχη Gaddafi. Με άλλα λόγια, το να τρέφουμε ελπίδες δημιουργίας εμπιστοσύνης δεν αποτελεί πια ρεαλιστική επιλογή. Θα πρέπει να στηρίξουμε περισσότερο την αντιπολίτευση στο Ιράν. Ανησυχώ ιδιαίτερα για το στρατόπεδο Ashraf όπου κρατούνται μέλη της αντιπολίτευσης, το οποίο βρίσκεται υπό πολιορκία και υπό πίεση από τον Ιούλιο του 2009. " εκεί ανθρωπιστική κατάσταση είναι απαράδεκτη. Το Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα τον Απρίλιο του 2009 και εξέδωσε γραπτή δήλωση για το στρατόπεδο αυτό τον περασμένο Νοέμβριο, και θα συνιστούσα στη βαρόνη Ashton να μεταφέρει αυτό το σοβαρό μήνυμα αύριο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Adam Bielan (PL) Κυρία Πρόεδρε, το Ιράν υπό την κυβέρνηση του Mahmoud Ahmadinejad αποτελεί πηγή σοβαρής ανησυχίας λόγω των πυρηνικών φιλοδοξιών των ηγετών του. " συνεχιζόμενη άρνηση συνεργασίας με τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας και η συναφής έλλειψη παρακολούθησης του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν καθιστούν αναγκαίο να εξεταστεί η ανάληψη δυναμικής δράσης όσον αφορά το Ιράν. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι ένα απολυταρχικό καθεστώς, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να αποτελέσει κίνδυνο για άλλες χώρες, ιδίως γειτονικές. Ιδιαίτερες ανησυχίες προκαλούνται από την αντιισραηλινή ρητορική που αναπτύσσει εδώ και αρκετό καιρό ο πρόεδρος του Ιράν. Θεωρώ απαράδεκτη τη θέση των ιρανικών αρχών για το ζήτημα αυτό και την καταδικάζω κατηγορηματικά. Υπερψηφίζοντας το ψήφισμα εκφράζω την αντίθεσή μου στην επιθετική εξωτερική πολιτική του Ιράν και ζητώ επίσης την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την παύση της δίωξης των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την έναρξη συνεργασίας με διεθνείς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων οργάνων του Ο"Ε. Επίσης, στηρίζω τις διπλωματικές προσπάθειες της Τουρκίας και της Βραζιλίας για ένα ψήφισμα για το θέμα των πυρηνικών. Daniel Hannan (EN) Κυρία Πρόεδρε, η ιρανική επανάσταση του 1979 θα θεωρείται μια μέρα κοσμοϊστορικό γεγονός ισότιμο με τη Γαλλική Επανάσταση του 1789 ή τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Όπως εκείνες, ξέφυγε άμεσα από τα όριά του και παρουσίασε τάση να αναπαραχθεί ανά τον κόσμο· όπως εκείνες, αγνόησε όλα τα καθιερωμένα πρότυπα διεθνούς δικαίου, εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής δικαιοδοσίας. Ποια ήταν η ιδρυτική πράξη της επανάστασης; " πολιορκία της πρεσβείας των "ΠΑ. Τώρα, καθίστε και αναλογιστείτε μια στιγμή πόσο εξαιρετικό ήταν αυτό, δεδομένου του προηγούμενου των σχέσεων μεταξύ των χωρών. Ακόμα και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αντίθετες μεταξύ τους ιδεολογίες αγωνίζονταν να εξοντώσουν η μία την άλλη, οι διπλωμάτες απομακρύνονταν ειρηνικά μέσω ουδέτερων χωρών. Αν οι "νωμένες επρόκειτο να εισβάλουν αύριο στην Κούβα, υποθέτουμε ότι θα γινόταν ειρηνική ανταλλαγή διπλωματικού προσωπικού. Αυτό που ήθελαν να δείξουν οι Ιρανοί είναι πως οι κανόνες τους δεν ταυτίζονται με τους δικούς μας. Δεν ενδιαφέρονταν πια για την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας και συνέχισαν όπως είχαν αρχίσει, χρηματοδοτώντας τις παραστρατιωτικές ομάδες τους από τις "khanates" (πολιτικές οντότητες που κυβερνώνται από τους Χαν) του δρόμου του μεταξιού, ως τα Βαλκάνια, ακόμα και σε τόσο μακρινά μέρη όπως το Μπουένος Άιρες. " θέση μας προκειμένου να καταδικάσουμε ένα τέτοιο καθεστώς θα ήταν ισχυρότερη αν εμείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίναμε λίγο μεγαλύτερη σημασία στις αρχές της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής αυτοδιάθεσης. Gianni Vattimo (IT) Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ήθελα να εξηγήσω γιατί απείχα από την τελική ψηφοφορία επί της έκθεσης για το Ιράν επειδή, ενώ συμφωνώ με όλη την κριτική σχετικά με την έλλειψη σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν, ειδικά όσον αφορά τη θανατική ποινή, τη δίωξη σεξουαλικών μειονοτήτων και την έλλειψη σεβασμού για την ελευθερία της διδασκαλίας σε σχολεία και πανεπιστήμια, είμαι ωστόσο πεπεισμένος ότι πολλές από τις ειδήσεις και τις πληροφορίες στις οποίες αναφέρεται η έκθεση προέρχονται απευθείας από την προπαγάνδα των "ΠΑ και δεν μπορώ να τις θεωρήσω αξιόπιστες. Τέλος, ως φιλελεύθερος δημοκράτης, ενώ φυσικά είμαι πεπεισμένος ότι το Ιράν έχει κάθε δικαίωμα να επιδιώκει την ανάπτυξη πυρηνικής έρευνας για ειρηνικούς σκοπούς, δεν θα του αρνιόμουν ούτε το δικαίωμα να διαθέτει πυρηνικά όπλα σε μια περιοχή όπου η μόνη δύναμη που έχει και επιτρέπεται να έχει τέτοια όπλα είναι ένα ρατσιστικό, αποικιοκρατικό κράτος όπως το Ισραήλ. Hannu Takkula (FI) Κυρία Πρόεδρε, όσον αφορά αυτό το ψήφισμα του Ο"Ε για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα ήθελα να πω ότι είναι πολύ σημαντικό που εμείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρις εσχάτων. Δυστυχώς, αυτό το ψήφισμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ήταν επαρκώς ισορροπημένο. Όταν το διαβάζει κανείς, ιδίως το σημείο 19, αποκομίζει την εντύπωση πως ένα κράτος, το Ισραήλ, καταδικάζεται σε υπερβολικό βαθμό και ότι οι άνθρωποι επιχειρούν εδώ να επιρρίψουν την ευθύνη σε αυτήν τη χώρα. Έχουμε όλοι επίγνωση της σημερινής κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Οι εκεί χώρες βιώνουν εξεγέρσεις στις οποίες έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες αθώοι άνθρωποι. Εν προκειμένω, το παρόν ψήφισμα έπρεπε να αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι τη Μέση Ανατολή. Αν ο στόχος ήταν να βρεθεί εδώ μια ισορροπία αντί να επιχειρείται να κατηγορηθεί με τόσο προκατειλημμένο τρόπο το Ισραήλ, θα μπορούσε ίσως να έχει γίνει μνεία του Gilad Shalit, του ισραηλινού στρατιώτη που στερήθηκε για 1.720 ημέρες τα ανθρώπινα δικαιώματά του ως φυλακισμένος των παλαιστινίων Αράβων ή της Χαμάς. Όταν καταρτίζουμε αυτές τις δηλώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να στοχεύουμε σε μια ισορροπημένη, δίκαιη προσέγγιση. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να προωθηθούν με βιώσιμο τρόπο και ο οποίος θα μας δώσει επιπλέον τη δυνατότητα να διατηρήσουμε την αξιοπιστία μας ως θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο στην Ευρώπη όσο και πιο μακριά. Seán Kelly (GA) Κυρία Πρόεδρε, χάρηκα πολύ διότι εγκρίθηκαν οι προτάσεις ψηφίσματος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ήταν σωστό που το έκανε αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχω, ωστόσο, να δώσω μια σύντομη εξήγηση. (EN) Κυρία Πρόεδρε, οι ιρλανδοί συνάδελφοί μου στην Ομάδα μας κι εγώ ψηφίσαμε υπέρ της τροπολογίας 2, παράγραφος 8, διότι θεωρούμε ότι η αποχέτευση και, πρωτίστως, το καθαρό νερό συνιστούν θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, από δε την προσωπική μου εμπειρία από την εθελοντική μου εργασία στην Αφρική έχω δει τη διαφορά που κάνει στη ζωή των ανθρώπων η πρόσβαση σε καθαρό νερό. Έτσι, αισθάνομαι πως αν αυτά γίνουν αποδεκτά ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, μπορεί να καταστεί επείγουσα ανάγκη η εξασφάλιση ότι όλοι οι πολίτες του κόσμου θα έχουν πρόσβαση, πρωτίστως, σε καθαρό πόσιμο νερό. (GA) Ως εκ τούτου, χάρηκα διότι εγκρίθηκε - αυτό είχα να πω. Γραπτές αιτιολογήσεις ψήφου Luís Paulo Alves " παρούσα πρόταση ψηφίσματος εγκρίθηκε υπό το πρίσμα της ανησυχητικής κατάστασης που αφορά τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία, ο οποίος θέτει υπό αμφισβήτηση την απαίτηση ισορροπημένης κάλυψης από όλους τους παρόχους οπτικοακουστικών υπηρεσιών, τον σεβασμό της αναλογικότητας και τα θεμελιώδη δικαιώματα έκφρασης και ενημέρωσης. Αυτό σημαίνει πως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και το Κοινοβούλιο έχουν κοινές δικαιολογημένες ανησυχίες για το γεγονός ότι αυτή η νομοθεσία είναι αντίθετη προς τα διεθνή πρότυπα για την ελευθερία της έκφρασης, την κατάργηση της πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας των δημοσίων μέσων ενημέρωσης ή το πεδίο εφαρμογής του κανονισμού. Οι ανησυχίες αυτές είναι ακόμα πιο μεγάλες δεδομένης της προειδοποίησης που εξέδωσε ο Επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Βάσει αυτών των διαπιστώσεων, οι συστάσεις του παρόντος ψηφίσματος θα πρέπει να εγκριθούν, εφόσον αφορούν την αναθεώρηση της νομοθεσίας για τα μέσα ενημέρωσης βάσει παρατηρήσεων της Επιτροπής, του ΟΑΣΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, και πρέπει να κληθεί η Επιτροπή να εκπονήσει σχέδιο οδηγίας για την ελευθερία και την πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης μέχρι το τέλος του χρόνου, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το θέμα της ανεπάρκειας του κοινοτικού νομοθετικού πλαισίου ούτως ώστε να αποφευχθούν παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον. Zigmantas Balčytis " πολυφωνία και η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης είναι μία από τις βασικές αρχές της ΕΕ που εγγυάται την ελευθερία έκφρασης γνώμης και την ελευθερία λήψης και μετάδοσης πληροφοριών χωρίς έλεγχο, παρεμβολή ή πίεση εκ μέρους δημοσίων αρχών. Οι διεθνείς οργανώσεις εξέφρασαν ανησυχία για τον ουγγρικό νόμο για τα μέσα ενημέρωσης και, μετά τη διεξαγωγή έρευνας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο εν λόγω νόμος είναι ασύμβατος με την οδηγία για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων και με το κοινοτικό κεκτημένο γενικότερα. Συμφωνώ με την πρόταση που διατυπώνεται στο ψήφισμα ότι οι ουγγρικές αρχές πρέπει να εξετάσουν περαιτέρω τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης βάσει των παρατηρήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και του Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, της Επιτροπής Υπουργών και της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, εξασφαλίζοντας τη συμμόρφωση αυτού του νόμου με την κοινοτική νομοθεσία και τις ευρωπαϊκές αξίες, καθώς και με τα πρότυπα για την ελευθερία, την πολυφωνία και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης. Ivo Belet " ουγγρική κυβέρνηση έκανε καλή δουλειά όσον αφορά την αντιμετώπιση του όλου θορύβου σχετικά με αυτόν τον αμφιλεγόμενο νόμο με τέτοιο τρόπο ώστε να καταστήσει φανερό πως η ελευθερία του Τύπου και η πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης ήταν και παραμένουν θεμελιώδεις πυλώνες στην Ουγγαρία. " Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιτέλεσε εδώ εξαιρετικό έργο. Επιπλέον, η Επιτροπή θα συνεχίσει δικαιολογημένα να παρακολουθεί το ζήτημα αυτό όχι μόνο στην Ουγγαρία, αλλά σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. " πρωτοβουλία που εξήγγειλε η Επίτροπος Kroes όσον αφορά τη συγκέντρωση διάφορων ενδιαφερόμενων φορέων προκειμένου να δημιουργηθεί μια ομάδα εμπειρογνωμόνων, στους οποίους θα ανατεθεί στη συνέχεια η αντιμετώπιση της κατάστασης ως προς την πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη, συνιστά ένα σημαντικό βήμα προόδου. " ομάδα αυτή θα επικουρεί την Επιτροπή κατά τον σχεδιασμό νέων βημάτων αναφορικά με το τοπίο των μέσων ενημέρωσης. Μας έχει ανατεθεί να εξασφαλίσουμε την πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης και την ελευθερία του Τύπου στην Ευρώπη. Υποθέτω, επομένως, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα συμβάλει ενεργά σε αυτό. Jean-Luc Bennahmias " δημοκρατία δεν είναι σε καμία περίπτωση δεδομένη. Εξελίσσεται, προοδεύει και, δυστυχώς, υποστρέφεται επίσης με την πάροδο του χρόνου. Ωστόσο σε αυτό το πλαίσιο τα ουγγρικά μέτρα για τα μέσα ενημέρωσης συνιστούν σοβαρή οπισθοδρόμηση. " συμφωνία όλων των ευρωπαίων προοδευτικών κατέστησε καταρχάς δυνατό να τεθεί το θέμα στην κορυφή της ευρωπαϊκής πολιτικής ατζέντας, πράγμα που είναι θετικό. Τώρα το θέμα είναι να δείξουμε ακρίβεια και σταθερότητα ως προς τα σημεία που εξακολουθούν να προκαλούν πρόβλημα. " ανεξαρτησία της διακυβέρνησης των μέσων ενημέρωσης και η ελευθερία έκφρασης είναι αδιαπραγμάτευτες. Vilija Blinkevičiūt Ψήφισα υπέρ αυτής της πρότασης ψηφίσματος, διότι ο ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να ανακληθεί και να επανεξεταστεί βάσει των παρατηρήσεων και των προτάσεων της Επιτροπής, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και του Συμβουλίου της Ευρώπης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης συμμόρφωσή του με την κοινοτική νομοθεσία και τις ευρωπαϊκές αξίες και τα πρότυπα για την ελευθερία, την πολυφωνία και την ανεξάρτητη διακυβέρνηση των μέσων ενημέρωσης. Επιπλέον, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπενθυμίζει ότι τα κριτήρια της Κοπεγχάγης για την ένταξη στην ΕΕ, όπως καθορίστηκαν το 1993 στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κοπεγχάγης, που αφορούν την ελευθερία του Τύπου και την ελευθερία της έκφρασης θα πρέπει να τηρούνται από όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ και να επιβάλλονται με την ανάλογη κοινοτική νομοθεσία. Επομένως, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί τις ουγγρικές αρχές να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία της διακυβέρνησης των μέσων ενημέρωσης και να σταματήσουν την κρατική παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης και την ισορροπημένη κάλυψη. Ακόμα, πιστεύω ότι η υπερβολική ρύθμιση του τομέα των μέσων ενημέρωσης έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, διακυβεύοντας την αποτελεσματική πολυφωνία στον δημόσιο τομέα. Επιπλέον, το Κοινοβούλιο καλεί την Επιτροπή να υποβάλει νομοθετική πρωτοβουλία σχετικά με την ελευθερία, την πολυφωνία και την ανεξάρτητη διακυβέρνηση των μέσων ενημέρωσης πριν από το τέλος του έτους, έτσι ώστε να ορισθούν τουλάχιστον τα ελάχιστα απαραίτητα πρότυπα και προκειμένου να εξασφαλίζεται, να διασφαλίζεται και να προάγεται ένα ικανοποιητικό επίπεδο πολυφωνίας και ανεξάρτητης διακυβέρνησης των μέσων ενημέρωσης στα κράτη μέλη της ΕΕ. Jan Březina " πολυφωνία και η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης συνιστά αναμφισβήτητα έναν σημαντικό πυλώνα του δημοκρατικού κράτους δικαίου. Ο νόμος για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία όντως αξίζει κριτική, είδαμε όμως ότι η ουγγρική κυβέρνηση στοχοποιήθηκε και δέχθηκε επιθέσεις με τρόπο βιαστικό και αβάσιμο και αυτό δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί, ιδίως στην αρχή της ουγγρικής Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο χαίρομαι διότι το ουγγρικό κοινοβούλιο ενέκρινε πρόσφατα τροποποιήσεις επί του αμφιλεγόμενου νόμου του για τα μέσα ενημέρωσης, προκειμένου να αντιμετωπίσει σημεία που είχε υποδείξει η Ευρωπαϊκή Ένωση και με τον τρόπο αυτόν έκοψε τη φόρα εκείνων των ιδεολόγων που υποκινούν εντάσεις. Ικανοποιήθηκε το κύριο αίτημα να μην εφαρμόζεται η "ισορροπημένη κάλυψη" για τις ιστοσελίδες, τα ιστολόγια, τις συζητήσεις και τα ξένα ενημερωτικά δελτία. " Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα πρέπει τώρα να παρακολουθεί διαρκώς την εφαρμογή του νόμου. Θα πρέπει να επαινεθεί ο εποικοδομητικός διάλογος που έλαβε χώρα μεταξύ Ουγγαρίας και ΕΕ και που κατέληξε στην έγκριση των τροποποιήσεων του νόμου. Τα ξένα μέσα ενημέρωσης και οι ξένοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην Ουγγαρία δεν απειλούνται πλέον από μεγάλες ποινές για την παραβίαση του ουγγρικού νόμου για τα μέσα ενημέρωσης, όμως υπάρχουν "άλλες νομικές συνέπειες". Ωστόσο, οι ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης εξακολουθούν να υπόκεινται σε ποινές, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που μετέφεραν τυπικά τις έδρες τους σε άλλες χώρες της ΕΕ για να αποφύγουν τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία. Μπορεί να διαφωνούμε με αυτήν την τροποποίηση, όμως εμπίπτει απόλυτα στην αρμοδιότητα του ουγγρικού κοινοβουλίου και οι εκπρόσωποι της ΕΕ θα πρέπει να την σεβαστούν. Maria Da Graça Carvalho " ελευθερία έκφρασης κάθε ατόμου, η ελεύθερη κυκλοφορία πληροφοριών και η ελευθερία και η πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και οι κεντρικές αξίες της. " ανάπτυξη και η εφαρμογή ενός κανονιστικού πλαισίου για τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να σέβεται τα δημοκρατικά πρότυπα της οργάνωσης και διακυβέρνησης των συστημάτων επικοινωνίας. Καλώ τις ουγγρικές αρχές να αποκαταστήσουν την ανεξάρτητη διακυβέρνηση των μέσων ενημέρωσης και να σταματήσουν την κρατική παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης. " υπερβολική ρύθμιση του τομέα των μέσων ενημέρωσης έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, καθώς βλάπτει την πραγματική πολυφωνία στον δημόσιο τομέα. Καλώ τις ουγγρικές αρχές να συμπεριλάβουν όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη στη μεταρρύθμιση του νόμου για τα μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας των πολιτών, προκειμένου να μπορέσουν να συμμετάσχουν ουσιαστικά στη μεταρρύθμιση αυτής της νομοθεσίας, η οποία ρυθμίζει μια πτυχή τόσο βασική για τη λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Carlos Coelho " πολυφωνία και η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης είναι θεμελιώδη δικαιώματα που εξασφαλίζουν την ελευθερία της έκφρασης απόψεων και της λήψης και μετάδοσης πληροφοριών χωρίς κανενός είδους έλεγχο, παρέμβαση ή πίεση από τις δημόσιες αρχές. " Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως θεματοφύλακας των Συνθηκών, εξέφρασε την ανησυχία της και ζήτησε από την Ουγγαρία πληροφορίες για ενδεχόμενη παραβίαση αυτού του δικαιώματος, δηλαδή για το ότι ο ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης μπορεί να μην είναι σύμφωνος με την οδηγία για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικών μέσων. Πληροφορήθηκα με χαρά ότι στις 7 Μαρτίου το ουγγρικό κοινοβούλιο ενέκρινε τις τροποποιήσεις που είχαν συμφωνηθεί μεταξύ της ουγγρικής κυβέρνησης και της Επιτροπής, μολονότι αδυνατώ να καταλάβω γιατί οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι της Ουγγαρίας τις καταψήφισαν. Από τις δηλώσεις της Επιτρόπου Kroes φαίνεται πως δεν υπάρχουν πλέον αμφιβολίες ότι η Ουγγαρία ακολούθησε τις συστάσεις της Επιτροπής και ότι η τροποποιημένη εκδοχή του εν λόγω νόμου σέβεται την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Marielle De Sarnez " ελευθερία του Τύπου δεν επιδέχεται συμβιβασμούς· αυτό είναι το μήνυμα που ήθελε να στείλει το Κοινοβούλιο όχι μόνο στη Βουδαπέστη, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα που ζητεί από την ουγγρική κυβέρνηση να αναστείλει και να επανεξετάσει επειγόντως την αμφιλεγόμενη δέσμη του ουγγρικού νόμου για τα μέσα ενημέρωσης, μολονότι τον τροποποίησε πρόσφατα μετά από πίεση των ευρωπαίων εταίρων της. Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν ανησυχίες, ιδίως όσον αφορά το Συμβούλιο Μέσων Ενημέρωσης, το όργανο που είναι υπεύθυνο για την εποπτεία των μέσων ενημέρωσης, το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από άτομα που πρόσκεινται στο κόμμα του κ. Orban. Στην πραγματικότητα, αυτό το εποπτικό όργανο είναι το ιδανικό μέσο για τη λογοκρισία των μέσων ενημέρωσης. Για τον λόγο αυτόν, η Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, που εγγυάται την ελευθερία έκφρασης των πολιτών στην ΕΕ και ανά τον κόσμο, ζήτησε να σταματήσει η κρατική παρέμβαση προκειμένου να αποκατασταθεί η ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης. Ioan Enciu Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, διότι πιστεύω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να προλαμβάνει και να καταπολεμά άμεσα όλες τις πιθανές επιθέσεις σε βάρος των θεμελιωδών αξιών της δημοκρατίας, και η ελευθερία έκφρασης είναι μία από αυτές. Θεωρώ σημαντικό να επανεξετάσουν η Ουγγαρία και άλλα κράτη μέλη όπως η Ρουμανία τη στάση τους απέναντι στον Τύπο, σε συμφωνία με τις δημοκρατικές αρχές που θεσπίζονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Edite Estrela Υπερψήφισα το ψήφισμα για τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία, διότι η ελευθερία του Τύπου είναι μία από τις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ. Θεωρώ ότι η Επιτροπή θα πρέπει να επιδιώξει να εξετάσει διεξοδικά αν ο ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης συνάδει με την ευρωπαϊκή νομοθεσία και ιδίως με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Diogo Feio Θεωρώ ότι δεν έχει κανένα νόημα να γνωμοδοτεί το Κοινοβούλιο για το ζήτημα αυτό σε μια στιγμή όπου έχουν δοθεί όλες οι εγγυήσεις για την ελευθερία έκφρασης, μεταξύ άλλων και από τον ούγγρο πρωθυπουργό κ. Orbán. Επιπλέον, πρόκειται για ζήτημα αρχής, και για τον λόγο αυτόν δεν θα κρίνω πολιτικές, νομοθετικές και δικονομικές πράξεις που υπάγονται αυστηρά στην αρμοδιότητα της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας κράτους μέλους διαφορετικού από το δικό μου. João Ferreira " ελευθερία της έκφρασης και της ενημέρωσης, στις οποίες περιλαμβάνεται η ελευθερία έκφρασης γνώμης και η ελευθερία λήψης και μετάδοσης πληροφοριών χωρίς παρέμβαση ή πίεση, είναι κοινωνικές αξίες για τις οποίες αγωνίστηκαν πολλοί και για πολλά χρόνια, μεταξύ άλλων και στην Πορτογαλία. Οι κομμουνιστές ήταν και είναι τώρα στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης. Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα λόγοι συνέχισής της σε διάφορες χώρες της ΕΕ. " πολυφωνία και η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης εξακολουθούν να προκαλούν ανησυχίες σε αρκετά κράτη μέλη. Συχνά λησμονείται ότι ορισμένοι από τους παράγοντες που συμβάλλουν σε αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο η ιδιοκτησία των οργανισμών μέσων ενημέρωσης συγκεντρώνεται σε λίγους μεγάλους ομίλους επιχειρήσεων, η επίθεση στα δικαιώματα των επαγγελματιών των μέσων ενημέρωσης και η ύπαρξη όλο και πιο επισφαλών σχέσεων εργασίας. Επιπροσθέτως, υπάρχει ακόμα σε πολλές χώρες παρέμβαση των πολιτικών δυνάμεων, η οποία αποτελεί αιτία ανησυχίας. Ilda Figueiredo " ελευθερία της έκφρασης και της ενημέρωσης, με τη συνακόλουθη πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας της έκφρασης απόψεων και της λήψης και μετάδοσης πληροφοριών χωρίς κανενός είδους παρέμβαση ή πίεση από τις δημόσιες αρχές, είναι επίτευγμα του πολιτισμού. Δυστυχώς όμως, σε πολλές χώρες της ΕΕ βλέπουμε συχνά επιθέσεις σε αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα. " πολυφωνία και η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης εξακολουθούν να προκαλούν ανησυχίες σε αρκετά κράτη μέλη, ιδίως στην Ουγγαρία, την Ιταλία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Εσθονία και άλλα. Ακόμα και στην Πορτογαλία έχουν αναφερθεί αρκετές περιπτώσεις επίθεσης στην πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης που δεν τιμούν καθόλου τη δημοκρατία. Εντούτοις, διαφωνούμε με την ύπαρξη μιας πολιτικής διαρκούς πολιτικής παρέμβασης από την ΕΕ στην κυβέρνηση της εκάστοτε χώρας, όπως αναφέρεται σε ορισμένες παραγράφους. Υπό το πρίσμα αυτό, ψηφίσαμε επί του ψηφίσματος που αφορά τον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία λαμβάνοντας υπόψη τις θετικές και τις αρνητικές πτυχές του. Mathieu Grosch Είμαι πεπεισμένος ότι μια πολύ μεγάλη πλειοψηφία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα υπερασπιστεί τα θεμελιώδη δικαιώματα των μέσων ενημέρωσης. Τώρα τα δικαιώματα αυτά ζητούνται με ένα ψήφισμα, μολονότι δεν ελήφθησαν υπόψη οι τροποποιήσεις του νόμου που εγκρίθηκαν αυτήν την εβδομάδα στο ουγγρικό κοινοβούλιο. Για τον λόγο αυτόν, θα προτιμούσα να είχαν αποσυρθεί όλα τα ψηφίσματα που εκπονήθηκαν πριν από αυτήν την ψηφοφορία στη Βουδαπέστη προκειμένου να επικαιροποιηθούν και μόνο μετά από αυτό να συζητηθούν και να τεθούν σε ψηφοφορία. Επομένως, η ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είχε πλέον καμία σχέση με την ελευθερία του Τύπου, που θα έπρεπε να αποτελεί απόλυτη προτεραιότητα, αλλά ήταν απλώς μια αναμέτρηση δύναμης μεταξύ των Ομάδων. Sylvie Guillaume Στηρίζω απόλυτα την έγκριση αυτού του ψηφίσματος της ευρωπαϊκής Αριστεράς που επικρίνει την ανεπάρκεια των τροποποιήσεων τις οποίες έκανε η Ουγγαρία στον νόμο της για τα μέσα ενημέρωσης, ενώ η Δεξιά τις επικροτεί. Μολονότι και η κ. Kroes φαίνεται ικανοποιημένη με τις αλλαγές αυτές, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεωρεί ότι η Επιτροπή εστιάστηκε μόνο σε μερικές τεχνικές πτυχές σε βάρος του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Επίσης, το ψήφισμά μας δεν απευθύνεται μόνο στην Ουγγαρία, αλλά σημειώνει ότι, δυστυχώς, η ελευθερία και η πολυφωνία των μέσων ενημέρωσης μπορούν να υπονομευθούν σε χώρες με συντηρητικές κυβερνήσεις. Στο πλαίσιο αυτό, οι βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έδειξαν ότι έχουν υπόψη πως πρέπει να γίνονται σεβαστά τα θεμελιώδη δικαιώματα και οι ελευθερίες, που είναι ουσιαστικά οι αρχές των δημοκρατιών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Juozas Imbrasas Υπερψήφισα το έγγραφο αυτό, διότι οι ουγγρικές αρχές πρέπει να αποκαταστήσουν την ανεξαρτησία της διακυβέρνησης των μέσων ενημέρωσης και να σταματήσουν την κρατική παρέμβαση στην ελευθερία της έκφρασης και την ισορροπημένη κάλυψη. " υπερβολική ρύθμιση του τομέα των μέσων ενημέρωσης έχει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, διακυβεύοντας την αποτελεσματική πολυφωνία στον δημόσιο τομέα. Timothy Kirkhope Οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές στηρίζουν ολόψυχα την ύπαρξη ελεύθερων και πολυφωνικών μέσων ενημέρωσης σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και υπογραμμίζουν τη σημασία της ελευθερίας της ενημέρωσης για όλους τους ευρωπαίους πολίτες. Ωστόσο, δεδομένης της συνεχώς μεταβαλλόμενης κατάστασης σχετικά με τον ουγγρικό νόμο για τα μέσα ενημέρωσης και της έλλειψης ευκαιρίας συνάντησης με την Επιτροπή μετά από τις νέες τροποποιήσεις επί του εν λόγω νόμου οι οποίες εγκρίθηκαν αυτήν την εβδομάδα, πιστεύουμε ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να έχουμε άλλο ένα ψήφισμα για το ζήτημα αυτό. Για τους λόγους αυτούς, η Ομάδα των Ευρωπαίων Συντηρητικών και Μεταρρυθμιστών απείχε. David Martin Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, διότι πιστεύω πως ο ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να ανακληθεί επειγόντως και να επανεξεταστεί βάσει των παρατηρήσεων και των προτάσεων της Επιτροπής, του ΟΑΣΕ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πλήρης συμμόρφωσή του με την κοινοτική νομοθεσία και τις ευρωπαϊκές αξίες και τα πρότυπα για την ελευθερία, την πολυφωνία και την ανεξάρτητη διακυβέρνηση των μέσων ενημέρωσης. Iosif Matula Υποστηρίζω την τροποποίηση των διατάξεων στον ουγγρικό νόμο περί Τύπου, ο οποίος κρίθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως λιγότερο δημοκρατικός, και χαιρετίζω τις τροποποιήσεις που έγιναν στη ρυθμιστική πράξη από την κυβέρνηση στη Βουδαπέστη. Ωστόσο, δεν ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος που υπεγράφη από την Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και των Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, την Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και τη Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βόρειων Χωρών, διότι πιστεύω ότι τα μέτρα που προτείνονται είναι υπερβολικά αν λάβουμε υπόψη παρόμοιους νόμους σε άλλα κράτη μέλη, οι οποίοι όμως δεν επικυρώθηκαν δημοσίως. Ο ελεύθερος Τύπος αποτελεί αναμφισβήτητα μέτρο του βαθμού της δημοκρατίας σε μια κοινωνία. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ευρέως γνωστό ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι κυριολεκτικά απεριόριστη. Ωστόσο, δεν πρέπει να συγχέουμε αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα με την ελευθερία να δημοσιεύει κανείς πληροφορίες χωρίς συνέπεια ή ευθύνη και χωρίς να έχει αποδεικτικά στοιχεία. Γι' αυτό ακριβώς απαιτούνται σαφείς νόμοι, οι οποίοι θα θέσουν τα όρια εντός των οποίων πρέπει να κινείται κάθε δημοσιογραφική δραστηριότητα. Ο ουγγρικός νόμος περί Τύπου εκπονήθηκε σε αυτό το πλαίσιο, μετά την ευρωπαϊκή οδηγία σε αυτόν τον τομέα. Πιστεύω επίσης ότι πρέπει συζητήσουμε το θέμα του ουγγρικού νόμου περί Τύπου σε απολύτως ενημερωμένη βάση, δεδομένου ότι ενδέχεται να παραπλανηθούμε από προκατειλημμένα συμφέροντα και πολιτικές διενέξεις. Nuno Melo " παρούσα πρόταση ψηφίσματος είναι άστοχη από άποψη τόσο του χρόνου όσο και της μορφής της, εφόσον όλοι γνωρίζουν ότι μετά από την αρχική κριτική που ασκήθηκε στον νόμο για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία και τις συστάσεις της Επιτροπής, η ουγγρική κυβέρνηση αναθεώρησε τη θέση της και τροποποίησε όλα τα σημεία του νόμου που είχαν αποτελέσει αντικείμενο κριτικής της Επιτροπής. Ως εκ τούτου, ο νόμος που ψηφίστηκε από το ουγγρικό κοινοβούλιο στις 7 Μαρτίου ήταν μια εκδοχή η οποία συνάδει απόλυτα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Για τον λόγο αυτόν, δεν κατανοώ την εμμονή της Αριστεράς για την ψηφοφορία επί αυτής της πρότασης ψηφίσματος και την καταψήφισα. Willy Meyer Ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος, διότι πιστεύω πως ο νέος ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης δεν εγγυάται επαρκώς την ελευθερία έκφρασης και την πολυφωνία και, ως εκ τούτου, εμποδίζει την καθιέρωση πραγματικής πολυφωνίας στον δημόσιο τομέα. " ουγγρική κυβέρνηση θα πρέπει να προσφέρει μια αποτελεσματική εγγύηση της ελευθερίας και της πολυφωνίας των μέσων ενημέρωσης και, ως εκ τούτου, θα πρέπει να ανακαλέσει τον νόμο ή να τον τροποποιήσει ουσιαστικά βάσει των παρατηρήσεων και των προτάσεων του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), του Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και μέσω ανοικτού και διαφανούς διαλόγου στον οποίο θα μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και οι πολίτες. Louis Michel " ελευθερία της έκφρασης και συνακόλουθα η ελευθερία του Τύπου συγκαταλέγονται στα σημαντικότερα θεμελιώδη δικαιώματα. Πρέπει να εργαστούμε ακούραστα για τη διατήρησή τους, ακόμη και αν η έκφραση ορισμένων απόψεων μας ενοχλεί. Αυτή η ελευθερία είναι και δική μας ελευθερία και αποτελεί εχέγγυο της ελεύθερης άσκησης της εντολής μας. " διαφάνεια δεν είναι δυνατή χωρίς ελεύθερα μέσα ενημέρωσης. Ο πειρασμός επιδίωξης του ελέγχου της ενημέρωσης και των δημοσιογράφων είναι μεγάλος, μεταξύ άλλων και στις δυτικές μας δημοκρατίες. " ελεύθερη και επαγγελματική ενημέρωση είναι πάντα προτιμότερη από τις "φήμες", που συχνά υποκαθιστούν τον Τύπο όταν είναι φιμωμένος. Τα σύγχρονα μέσα μαζικής επικοινωνίας διαδραματίζουν απόλυτα κρίσιμο ρόλο στη δημοκρατική ζωή και είναι απαραίτητα για την παροχή γενικευμένης πρόσβασης στη γνώση, την αναψυχή και την κοινωνική ζωή. Επομένως, αυτό που αποκαλώ "δίκαιο κράτος" πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να στηρίξει την ανάπτυξη ελεύθερων μέσων ενημέρωσης τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, προάγοντας την πολυφωνία της ενημέρωσης και τον πλούτο της πολιτισμικής δημιουργίας και διευκολύνοντας την πρόσβαση όλων σε αυτά τα περιεχόμενα. Alexander Mirsky Είναι γνωστό ότι σύμφωνα με σχόλια και προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΟΑΣΕ και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο νόμος για τα μέσα ενημέρωσης στην Ουγγαρία θα πρέπει να αναθεωρηθεί το συντομότερο δυνατό προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι είναι σύμφωνος με την κοινοτική νομοθεσία και τις ευρωπαϊκές αξίες και τα πρότυπα που σχετίζονται με την ελευθερία πληροφόρησης των μέσων ενημέρωσης, την πολυφωνία και την ανεξαρτησία των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο νέος νόμος κατηγορείται επειδή συνεπάγεται ότι θα υπήρχε μόνο ένα πρόσωπο που θα οριζόταν υπεύθυνο για τη διαχείριση των εθνικών μέσων μαζικής ενημέρωσης και των τηλεπικοινωνιών. " νέα νομοθεσία υπονομεύει την πολυφωνία και την ελευθερία των μέσων μαζικής ενημέρωσης και τους αφαιρεί την πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία τους. Πρέπει να εξεταστούν όλα τα αίτια που θα οδηγούσαν σε ένα τέτοιο αρνητικό αποτέλεσμα. Είναι πιθανό η ανεκτικότητα των κυβερνήσεων ορισμένων κρατών μελών της ΕΕ να έδωσε στην κυβέρνηση της Ουγγαρίας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να παραβιάζονται κυνικά από κοινού εγκεκριμένοι κανόνες. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση της Λετονίας δεν έχει ακόμα εφαρμόσει το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 11ης Μαρτίου 2004. Και τι συνέπειες είχε αυτό; Καμία έως τώρα. Ίσως η ουγγρική κυβέρνηση να εμπνεύστηκε από την "ανεξαρτησία" της Λετονίας. Ψήφισα υπέρ ελπίζοντας ότι έσπασε ο πάγος. Tiziano Motti Οι επιθέσεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς κατά του νόμου για την ελευθερία του Τύπου που εγκρίθηκε πρόσφατα στην Ουγγαρία θα πρέπει να ερμηνευθούν στο πλαίσιο του θεάτρου με το οποίο εργαλεία που διαθέτουν τα θεσμικά μας όργανα χρησιμοποιούνται συχνά με ακατάλληλο τρόπο και με σκοπιμότητα για να στηρίξουν διεθνείς ή εσωτερικές πολιτικές και ενημερωτικές εκστρατείες παραπληροφόρησης. Στην προκειμένη περίπτωση, τέτοιες επιθέσεις είναι εντελώς λανθασμένες, διότι η συζήτηση άνοιξε και έκλεισε ήδη: η ουγγρική κυβέρνηση αποδέχθηκε με ευκολία τις παρατηρήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ο πρωθυπουργός Orban είπε ήδη στις αρχές Ιανουαρίου του 2011 πως ο νόμος για τα μέσα ενημέρωσης επρόκειτο να τροποποιηθεί σύμφωνα με τις εν λόγω παρατηρήσεις. " επίθεση εναντίον της χώρας που προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια περίοδο όπου έπρεπε να λαμβάνει στήριξη για την εκτέλεση των καθηκόντων της έχει ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της Ένωσης συνολικά και τη στέρηση του κύρους της. " διαρκής επανάληψη ότι υπάρχει έλλειψη ελευθερίας του Τύπου δεν είναι κάτι νέο, το ίδιο και οι διαρκείς και αναχρονιστικές αναφορές στην κατάσταση στην Ιταλία όπου, κατά παράδοξο τρόπο, οι μεγαλύτερες εφημερίδες ελέγχονται από ομίλους μέσων ενημέρωσης που πρόσκεινται στην Αριστερά και η ενημέρωση είναι ελεύθερη, ορισμένες φορές μάλιστα παραείναι ελεύθερη, στο Διαδίκτυο. Γεώργιος Παπανικολάου γραπτώς. - Μετά τις τροποποιήσεις που υιοθέτησε το Ουγγρικό Κοινοβούλιο την περασμένη εβδομάδα, ο Ουγγρικός νόμος βρίσκεται πλέον σε εναρμόνιση με την Ευρωπαϊκή νομοθεσία και τις διατάξεις για τα θεμελιώδη δικαιώματα και σε αυτό συμφώνησε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ως εκ τούτου άνευ αντικειμένου είναι το κοινό ψήφισμα που κατατέθηκε και γι' αυτό το λόγο το καταψήφισα. Paulo Rangel Όπως είχα την ευκαιρία να πω όταν έλαβα μέρος στη συζήτηση για τις προτεραιότητες της ουγγρικής Προεδρίας, αυτά αποτελούν πτυχές της εσωτερικής πολιτικής της Ουγγαρίας που μπορούν να ρυθμίζονται, όπως και πριν, στο πλαίσιο μιας υγιούς, φυσιολογικής σχέσης μεταξύ, αφενός, της Επιτροπής και, αφετέρου, της ουγγρικής κυβέρνησης και του ουγγρικού κοινοβουλίου. Ως υπέρμαχος της ελευθερίας, ιδίως της ελευθερίας έκφρασης και της ελευθερίας του Τύπου, δεν μπορώ παρά να είμαι πολύ ευχαριστημένος με τα αποτελέσματα. Raül Romeva i Rueda Ο νόμος αυτός ουσιαστικά σχεδιάστηκε με πρόθεση να περιορίσει τις δραστηριότητες των μέσων ενημέρωσης στην Ουγγαρία και τον κριτικό έλεγχο της κυβέρνησης, στο πλαίσιο ευρύτερων περιορισμών της πολυφωνίας στην Ουγγαρία. Αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με τις κεντρικές αρχές της ΕΕ όπως ορίζονται στις Συνθήκες και στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. " Επιτροπή και το Συμβούλιο πρέπει σε αυτήν τη βάση να εξακολουθήσουν να ασκούν πίεση για την πλήρη επανεξέταση ή την απόσυρση του νόμου. Το Κοινοβούλιο κατέστησε σαφές ότι η Επιτροπή δεν θα πρέπει απλώς να αλλάξει άποψη και να ενδώσει στο ουγγρικό κοινοβούλιο σχετικά με αυτό το κρίσιμο ζήτημα. Ο ουγγρικός νόμος για τα μέσα ενημέρωσης πρέπει επίσης να θεωρηθεί η πιο πρόσφατη απόπειρα περιορισμού της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη. Υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη να υποβάλει η Επιτροπή δυναμικές νομοθετικές προτάσεις για την υπεράσπιση αυτής της κεντρικής αξίας της ΕΕ. Licia Ronzulli Καταψήφισα το παρόν ψήφισμα, διότι πιστεύω πως οι πολιτικές ομάδες της Αριστεράς που βρίσκονται σε αυτήν την Αίθουσα εκμεταλλεύθηκαν ένα εθνικό πολιτικό ζήτημα, το οποίο ούτως ή άλλως έχει ήδη επιλυθεί, όπως προκύπτει από την πρόσφατη συμφωνία μεταξύ της ουγγρικής κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θεωρώ ότι τέτοιου είδους εθνικά ζητήματα δεν θα πρέπει να τίθενται προς συζήτηση στο Σώμα, καθώς εμπίπτουν στην άμεση αρμοδιότητα του εκάστοτε κράτους μέλους. Επί της ουσίας, είναι ασφαλώς σωστό να προστατεύεται η ελευθερία και η πολυφωνία της ενημέρωσης ως κεντρική αξία για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως η ελευθερία των μέσων ενημέρωσης δεν πρέπει να αντιβαίνει στα δημόσια ήθη και, πρωτίστως δεν πρέπει να εισβάλει στην ιδιωτική σφαίρα κανενός. Ο κλάδος της ενημέρωσης θα πρέπει να κατανοήσει καλύτερα τις συνέπειες που μπορεί να έχει η μη ισορροπημένη χρήση της εξουσίας και της επιρροής του στη ζωή και την ελευθερία των πολιτών. Και αυτό επειδή η προσωπική ελευθερία καταστέλλεται πάρα πολύ συχνά στο όνομα της ελευθερίας του Τύπου. Catherine Stihler Χαίρομαι πολύ διότι εγκρίθηκε αυτό το ψήφισμα που υπογραμμίζει τη δέσμευση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την ελευθερία της έκφρασης και την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης σε όλα τα κράτη μέλη. Angelika Werthmann Ψήφισα υπέρ της κοινής πρότασης ψηφίσματος. Μολονότι η Ουγγαρία και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατέληξαν σε συμφωνία για τα σημεία που είχε θέσει η Επιτροπή, στηρίζω την έκκληση των συναδέλφων μου για διεξοδική εξέταση του κειμένου του νόμου. Οι βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν από την Επιτροπή είναι αξιοπρόσεκτα επιλεκτικές και οι ανησυχίες που εξέφρασαν το Κοινοβούλιο και διάφοροι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΑΣΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης περιφρονήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Ιδίως η ανησυχία για τον διορισμό, τη σύνθεση και τις εξουσίες της αρχής για τα μέσα ενημέρωσης είναι απόλυτα κατανοητή. " ελευθερία του Τύπου παραείναι σημαντική ως στοιχείο της δημοκρατίας μας για να υπόκειται σε νομικά περιοριστικές ερμηνείες. Joachim Zeller Καταψήφισα το εν λόγω ψήφισμα που κατέθεσαν η Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών, η Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και η Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη. Οι συντάκτες του ψηφίσματος δεν ενδιαφέρονται τόσο για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης στην Ευρώπη, όσο για να δυσφημίσουν μια πολιτική κυβέρνηση που εξελέγη με συντριπτική πλειοψηφία από τον λαό της χώρας και έχει αναλάβει το δύσκολο έργο της αναδόμησης μιας χώρας, η οποία υπέφερε πολύ λόγω της κακοδιαχείρισης εκ μέρους της προηγούμενης σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν κατάφερε να διαπιστώσει σοβαρές παραβιάσεις της ελευθερίας του Τύπου στον ουγγρικό νόμο που, παρενθετικά, έχει ήδη τροποποιηθεί. " ευρωπαϊκή Αριστερά σπεύδει να επισημάνει τα προβλήματα στις μη σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, όμως κατά τρόπο ανόητο δεν δίνει σημασία στα μεγαλύτερα προβλήματα των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή η θέση των γερμανών Φιλελευθέρων, οι οποίοι ζητούν με το ψήφισμα αυτό ρύθμιση του τομέα των μέσων ενημέρωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ οι εκπρόσωποι των γερμανικών και ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης θεωρούν ειδικά αυτήν την πρόταση περιορισμό της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης και παραβίαση της επικουρικότητας. Luís Paulo Alves Είμαι υπέρ της παρούσας πρότασης ψηφίσματος, διότι πιστεύω πως το καθεστώς Gaddafi θα πρέπει να εξοντωθεί άμεσα, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο καταπιέζει τις πολιτικές διαμαρτυρίες του λιβυκού πληθυσμού και για να αποφευχθούν περαιτέρω θάνατοι. Υπενθυμίζω ότι η διεθνής κοινότητα επέδειξε απόλυτη ομοφωνία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο"Ε όσον αφορά την επιβολή κυρώσεων σε αυτό το καθεστώς. Στηρίζω σθεναρά το ψήφισμα 1970/2011 του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο"Ε και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν από το Συμβούλιο Ασφαλείας, στα οποία περιλαμβάνονται το εμπάργκο, η απαγόρευση εξοπλισμού που χρησιμοποιείται για εσωτερική καταστολή και το πάγωμα των χρημάτων ατόμων που εμπλέκονται σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και η υπογράμμιση της ανάγκης εφαρμογής του ψηφίσματος ΕΕ-Αφρικής το οποίο επιτρέπει το πάγωμα πόρων που αποκτήθηκαν παράνομα. Μια τέτοια κίνηση χρειάζεται από τα ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τα κράτη μέλη στο πλαίσιο της απαγόρευσης της δραστηριότητας μισθοφόρων. Απαιτείται γρήγορη και αποτελεσματική ανθρωπιστική δράση από την ΕΕ και τον Ο"Ε. Θα ήθελα να ολοκληρώσω λέγοντας ότι τα γεγονότα στη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Τυνησία απαιτούν αλλαγή προτύπου στην ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική όσον αφορά τις χώρες της νότιας Μεσογείου και θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου προς τους Λίβυους. Zigmantas Balčytis Υπερψήφισα αυτό το ψήφισμα. Οι μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές αραβικές χώρες έδειξαν ότι τα μη δημοκρατικά και απολυταρχικά καθεστώτα δεν μπορούν να εγγυηθούν με αξιόπιστο τρόπο τη σταθερότητα και ότι οι δημοκρατικές αξίες είναι κεντρικής σημασίας για τις οικονομικές και πολιτικές εταιρικές σχέσεις. " ΕΕ έχει ζωτικό συμφέρον για μια δημοκρατική, σταθερή, ευημερούσα και ειρηνική Βόρεια Αφρική, όμως τα πρόσφατα γεγονότα στη Λιβύη, την Αίγυπτο και την Τυνησία υπογράμμισαν την επείγουσα ανάγκη αναθεώρησης της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ απέναντι στην περιοχή της Μεσογείου. " ΕΕ πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική της για τη στήριξη της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προκειμένου να δημιουργήσει έναν μηχανισμό εφαρμογής της ρήτρας ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλες τις συμφωνίες με τρίτες χώρες. Συμφωνώ πως στην επανεξέταση της ευρωπαϊκής πολιτική γειτονίας πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε κριτήρια που αφορούν την ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος, τον σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών, της πολυφωνίας, της ελευθερίας του Τύπου και της καταπολέμησης της διαφθοράς. Dominique Baudis Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, που είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση όσον αφορά την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην επανάσταση στη Λιβύη, η οποία εκφυλίζεται σε εμφύλιο πόλεμο. Οι επαναστάσεις είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, ο εμφύλιος πόλεμος όμως είναι ένας εφιάλτης. Ενώ οι αντιτιθέμενοι χάνουν έδαφος υπό τα πυρά των δυνάμεων και των μισθοφόρων του Gaddafi και ο συνταγματάρχης στέλνει απεσταλμένους σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες σε μια προσπάθεια να σώσει το καθεστώς του, πρέπει να δείξουμε στον λαό της Λιβύης ότι τους συμπαραστεκόμαστε. Ακούσαμε την έκκληση που διατύπωσε το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο στις 5 Μαρτίου. Είναι καθήκον μας να στηρίξουμε αυτήν την εναλλακτική και να προστατεύσουμε τον λαό της Λιβύης από τις δυνάμεις της κυβέρνησης. Χωρίς άμεση στρατιωτική παρουσία στο λιβυκό έδαφος, θα πρέπει να εξεταστεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Ωστόσο, η απόφαση εναπόκειται στον Ο"Ε. " επιλογή αυτή όμως θα μπορούσε να εξεταστεί μόνο με τη ρητή συγκατάθεση του Αραβικού Συνδέσμου. Σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο, πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι ο συνταγματάρχης Gaddafi θα απομονωθεί και να βοηθήσουμε τον λαό της Λιβύης να ανακτήσει επιτέλους την ελευθερία του. Sergio Berlato Οι δραματικές εξελίξεις στη Λιβύη και τη Βόρεια Αφρική εξακολουθούν να παραβιάζουν τα σύνορα της Ευρώπης: η ανθρωπιστική κρίση στη Λιβύη θα μπορούσε πράγματι να μετατραπεί σε ένα κύμα μετανάστευσης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία. Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις, η πολιτική αναταραχή στη Βόρεια Αφρική θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα να καταλήξουν στις νότιες ακτές της Ένωσης περίπου 300.000 πρόσφυγες. Συμφωνώ, επομένως, με την έκκληση -και την στηρίζω- που απηύθυναν έξι μεσογειακά κράτη μέλη της ΕΕ για τη δημιουργία ενός Ταμείου Αλληλεγγύης ως βοήθεια για τον μετριασμό των συνεπειών της εισροής μεταναστών. Στηρίζω τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου και τη δίκαιη κατανομή των δαπανών της μετανάστευσης μεταξύ των κρατών μελών. Επιπλέον, προκειμένου να περιοριστεί η μαζική είσοδος μεταναστών στην Ευρώπη, ζητώ να εξεταστεί η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στους πληγέντες πληθυσμούς, προκειμένου να ενισχυθεί τόσο η διαδικασία εκδημοκρατισμού όσο και η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής. Επομένως, καλώ την Επιτροπή να εκπονήσει σχέδιο έκτακτης ανάγκης που θα εξετάζει επίσης πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και το χειρότερο ενδεχόμενο, ότι δηλαδή ένας τεράστιος αριθμός μεταναστών θα αποφασίσει να κατευθυνθεί βόρεια, στις ακτές της Ευρώπης. Κατά την άποψή μου, ένα τέτοιο σχέδιο έκτακτης ανάγκης πρέπει να στηρίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Maria Da Graça Carvalho Οι πρόσφατες διαδηλώσεις σε διάφορες αραβικές χώρες έδειξαν ότι τα μη δημοκρατικά και απολυταρχικά καθεστώτα δεν μπορούν να εγγυηθούν με αξιόπιστο τρόπο τη σταθερότητα και ότι οι δημοκρατικές αξίες διαδραματίζουν καίριο ρόλο για τις οικονομικές και πολιτικές εταιρικές σχέσεις. Θα ήθελα να ζητήσω στενή συμμετοχή στο έργο της ειδικής ομάδας που συστάθηκε για τον συντονισμό της απάντησης της ΕΕ στην κρίση στη Λιβύη και την υπόλοιπη περιοχή της Μεσογείου. " Ένωση για τη Μεσόγειο πρέπει να προσαρμοστεί στις νέες εποχές και συνθήκες και να προβληματιστεί και να ενεργήσει σε σχέση με τα πρόσφατα γεγονότα με σκοπό την υποβολή προτάσεων για έναν καλύτερο τρόπο προώθησης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κράτη μέλη της και στην περιοχή, στην οποία συμπεριλαμβάνεται η Λιβύη, καθώς και για πιθανές μεταρρυθμίσεις για να γίνει ο δικός της ρόλος πιο ισχυρός, συνεκτικός και αποτελεσματικός. Edite Estrela Υπερψήφισα το ψήφισμα με θέμα "Γειτονικές χώρες του Νότου, και συγκεκριμένα η Λιβύη, περιλαμβανομένων των ανθρωπιστικών πτυχών", διότι πιστεύω ότι ο συνταγματάρχης Gaddafi πρέπει να αφήσει άμεσα την εξουσία για να καταστεί δυνατή μια ειρηνική πολιτική μετάβαση και να προληφθεί περαιτέρω αιματοχυσία. Καταδικάζω σθεναρά τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιβύη και ειδικά τη βίαιη καταστολή διαδηλωτών υπέρ της δημοκρατίας, δημοσιογράφων και υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θα ήθελα δε να εκφράσω την αλληλεγγύη μου προς τον λαό της Λιβύης. Diogo Feio Την ίδια την ημέρα της ψηφοφορίας για το παρόν ψήφισμα δεν είναι ακόμα σαφές πώς θα εξελιχθούν οι επαναστάσεις που επιχείρησαν να ανατρέψουν απολυταρχικά καθεστώτα τα οποία βρίσκονταν για πολύ καιρό στην εξουσία σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Στην περίπτωση της Λιβύης, τα νέα για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες των επαναστατών και των δυνάμεων που εξακολουθούν να υποστηρίζουν το δικτατορικό καθεστώς του Gaddafi είναι αντιφατικά, φαίνεται δε ότι η χώρα αντιμετωπίζει έναν πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν πολλές πηγές που καταγγέλλουν τη χωρίς προηγούμενο σκληρή βία και καταστολή εκ μέρους του καθεστώτος της Λιβύης, καθώς και τον μεγάλο αριθμό θυμάτων που υποτίθεται ότι έχει προκαλέσει. Τα ίδια τα "νωμένα Έθνη καταδίκασαν δικαιολογημένα τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν. Σήμερα είναι σαφές ότι οι επαναστάτες δεν θέλουν να ζήσουν υπό καθεστώτα που δεν σέβονται τα δικαιώματά τους και δεν εγγυώνται έναν ελάχιστο σεβασμό για τους κανόνες της δημοκρατίας και το κράτος δικαίου. " Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να μείνει μακριά από όσα συμβαίνουν. Καταρχάς, θα πρέπει να ζητήσει τον τερματισμό της βίας, να εμμείνει στην καταδίκη της και στις κυρώσεις στους υπευθύνους, να στηρίξει εκείνους που μάχονται για τις κοινές μας αξίες και να επιδιώξει να δείξει αλληλεγγύη, καθώς και να παρακολουθήσει στενότερα και να κατανοήσει καλύτερα τις φιλοδοξίες, τις επιθυμίες και τις τάσεις των κινημάτων που λαχταρούν την αλλαγή. João Ferreira Αυτό το ψήφισμα είναι ανησυχητικό και απαράδεκτο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στο πλαίσιο των πιο πρόσφατων γεγονότων στη Λιβύη, που δείχνουν περισσότερο παρά ποτέ πόσο επείγει μια ειρηνική και πολιτική λύση χωρίς εξωτερική παρέμβαση. Υπό το πρίσμα της επικίνδυνης και σοβαρής κλιμάκωσης ενεργειών που, αντί να βοηθούν στη μείωση της έντασης, στοχεύουν στην προετοιμασία πράξεων επίθεσης εκ μέρους των "ΠΑ και του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης, η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου στηρίζει πράξεις παρέμβασης, επίθεσης και κατοχής στη Λιβύη. Τυχόν επίθεση κατά της χώρας αυτής, ανεξαρτήτως προσχημάτων και εντολών, θα είχε σοβαρές συνέπειες για έναν λαό που ήδη ζει σε μια κατάσταση τεράστιας έντασης και ανασφάλειας. Θα ήταν πολύ επιζήμια για όλους εκείνους στη Λιβύη που συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, τη δημοκρατία, την κυριαρχία και την ειρήνη και θα έφερνε σημαντικά στοιχεία αστάθειας και κρίσης στην περιοχή. Τυχόν στρατιωτική επίθεση κατά της Λιβύης, που θα ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τον στόχο του ελέγχου των φυσικών πόρων της Λιβύης, δεν θα στρέφεται μόνο κατά του λαού της Λιβύης, αλλά και κατά όλων των ανθρώπων στην περιοχή που εξεγέρθηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα, για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πραγματική κυριαρχία και ανεξαρτησία των χωρών τους. Ilda Figueiredo Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία για τα πρόσφατα γεγονότα στη Λιβύη, υποστηρίζουμε όμως μια ειρηνική και πολιτική λύση χωρίς εξωτερική παρέμβαση. Δυστυχώς, το ψήφισμα του Κοινοβουλίου υποστηρίζει τώρα τη στρατιωτική παρέμβαση, εφόσον δεν μπορεί να υπάρξει ζώνη απαγόρευσης πτήσεων χωρίς στρατιωτική παρέμβαση. Επομένως, το ψήφισμα αυτό, αντί να συμβάλει σε μια ειρηνική λύση, φαίνεται να στοχεύει στην προετοιμασία πράξεων επίθεσης κατά της Λιβύης από τις "ΠΑ, το ΝΑΤΟ και ίσως από την ΕΕ. Ως εκ τούτου, θα θέλαμε να εκφράσουμε τη σταθερή μας αντίθεση σε κάθε εξωτερική στρατιωτική παρέμβαση στην εν λόγω χώρα. Τυχόν επίθεση κατά της Λιβύης, ανεξαρτήτως προσχημάτων και εντολών, θα είχε σοβαρές συνέπειες για έναν λαό που ήδη ζει σε μια κατάσταση τεράστιας έντασης και ανασφάλειας· θα ήταν πολύ επιζήμια για όλους εκείνους στη Λιβύη που συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους, τη δημοκρατία, την κυριαρχία και την ειρήνη και θα έφερνε σημαντικά στοιχεία αστάθειας και κρίσης στην περιοχή. Τυχόν στρατιωτική επίθεση κατά της Λιβύης από τις "ΠΑ και τους συμμάχους τους, που θα ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τον στόχο του ελέγχου των φυσικών πόρων της Λιβύης, δεν θα στρεφόταν μόνο κατά του λαού της Λιβύης, αλλά και κατά όλων των ανθρώπων στην περιοχή που εξεγέρθηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται για τα κοινωνικά και πολιτικά τους δικαιώματα, για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πραγματική κυριαρχία και ανεξαρτησία των χωρών τους. Στηρίζουμε αυτούς τους αγώνες. Συνεπώς, ψηφίσαμε κατά του εν λόγω ψηφίσματος. Sylvie Guillaume Το παρόν ψήφισμα, το οποίο εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία και στο οποίο συνεισέφερα, δείχνει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν παραμένει σιωπηλό όσον αφορά την κατάσταση στη Λιβύη. Αντίθετα μάλιστα, μέσω της θέσης που εκφράζει, καλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κράτη μέλη και τη βαρόνη Ashton να στηρίξουν τις προτάσεις που περιέχει. Υπόσχεται να στηρίξει τον λαό της Λιβύης και υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, την αναγνώριση του Προσωρινού Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης και τη στήριξη της καθιέρωσης μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων σύμφωνα με μια εντολή των "νωμένων Εθνών και σε συντονισμό με τον Αραβικό Σύνδεσμο και την Αφρικανική Ένωση. Επίσης, καταδικάζει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Λιβύη από το καθεστώς και καλεί τον συνταγματάρχη Gaddafi να παραιτηθεί άμεσα. Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι το θέμα των προσφύγων και των μεταναστών, το οποίο πιστεύω ότι δεν ελήφθη δεόντως υπόψη και δεν παρουσιάστηκε όπως πρέπει ως κοινή πρόκληση για τις χώρες αυτές και για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Juozas Imbrasas Υπερψήφισα αυτό το έγγραφο, διότι η ΕΕ πρέπει να συμμετάσχει και να στηρίξει τη Νότια Γειτονία με ειδική αναφορά στην ανάπτυξη του κράτους δικαίου, της καλής διακυβέρνησης και των συνταγματικών και εκλογικών προϋποθέσεων για σταθερή, πλουραλιστική και ειρηνική δημοκρατία στην περιοχή. " Ένωση για τη Μεσόγειο πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή και τις νέες περιστάσεις και να αντικατοπτρίζει όπως και να αντιμετωπίζει τα πρόσφατα γεγονότα εις τρόπον ώστε να υποβάλει προτάσεις σε σχέση με τους καλύτερους τρόπους προώθησης της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κράτη μέλη της και στην περιοχή, περιλαμβανομένης της Λιβύης, καθώς και σε σχέση με πιθανές μεταρρυθμίσεις προκειμένου ο ρόλος της να καταστεί ισχυρότερος, συνεπέστερος και αποτελεσματικότερος. Filip Kaczmarek Υπερψήφισα το ψήφισμα σχετικά με τη Νότια Γειτονία, το οποίο δίνει ιδιαίτερη προσοχή στην κατάσταση στη Λιβύη. Στη Λιβύη δολοφονούνται άνθρωποι που αγωνίζονται για την ελευθερία της πατρίδας τους. Θα πρέπει να τους βοηθήσουμε. Το ψήφισμά μας τους βοηθάει όντως, διότι καταδικάζει ανεπιφύλακτα τον δικτάτορα και στηρίζει εκείνους που θέλουν να κάνουν θεμελιώδεις αλλαγές στη Λιβύη. Δεν γνωρίζουμε πότε ή πώς θα τελειώσει ο εμφύλιος πόλεμος. Θα θέλαμε να τελειώσει γρήγορα και με νίκη των φιλοδημοκρατικών δυνάμεων. " Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να έρθει άμεσα σε επαφή με το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο και να αρχίσει τη διαδικασία επίσημης αναγνώρισής του. Θα πρέπει επίσης να ενθαρρύνει τους Λίβυους να κάνουν αλλαγές και να προχωρήσουν προς τη δημοκρατία. Σας ευχαριστώ πολύ. David Martin Επικροτώ την κίνηση προς τη δημοκρατία στη Λιβύη και σε γειτονικές χώρες. Ζητώ να γίνουν απολύτως σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα στην περιοχή. Ωστόσο, απείχα από την ψηφοφορία επί του εν λόγω ψηφίσματος, διότι ζητεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων. Για να επιβάλουμε μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, θα πρέπει να βομβαρδίσουμε βάσεις αντιαεροπορικών πυραύλων απειλώντας τη ζωή αμάχων. Επίσης, θα δίναμε στο καθεστώς το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι η Δύση επιτίθεται στη Λιβύη αντί να προσπαθήσει να υπερασπιστεί τους ανθρώπους της Λιβύης. Jiří Maštálka Οι διαπραγματεύσεις που κατέστησαν αναγκαίες από την εξελισσόμενη κατάσταση [στη Λιβύη] θα πρέπει να διεξαχθούν σωστά και με ευαισθησία. Κατόπιν θα μπορούσαν να ληφθούν πρόσθετα κατάλληλα μέτρα βάσει μιας διεξοδικής ανάλυσης της κατάστασης. Τα μέτρα αυτά θα μπορούσαν να προσφέρουν τη δυνατότητα μιας άμεσης λύσης και στήριξης στον κοινωνικό τομέα και σε άλλους τομείς. Στόχος θα πρέπει να είναι να βρεθεί μια λύση που θα έχει ένα σαφές και καλά θεμελιωμένο μακρόπνοο όραμα, το οποίο θα βοηθήσει στη διατήρηση της κυριαρχίας αυτής της χώρας και θα δείχνει δικαίως ανοχή στις παραδόσεις της. " πιθανή καθιέρωση της πολυσυζητημένης ζώνης απαγόρευσης πτήσεων είναι ένα από τα βήματα που, όπως ειπώθηκε, θα πρέπει να γίνουν κυρίως υπό το πρίσμα της προστασίας των αμάχων. Σε αυτό το πλαίσιο, θεωρώ σημαντικό να γίνει σαφώς αποδεκτή η εντολή από όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες και ιδίως να είναι σύμφωνη με την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο"Ε. Ο πλούτος των φυσικών πόρων αυτής της χώρας δεν θα πρέπει να είναι ο μόνος παράγοντας που ασκεί επιρροή κατά την εκπόνηση προτάσεων ψηφίσματος. Jean-Luc Mélenchon Υπερψήφισα το κείμενο και τα προτεινόμενα μέτρα για τον εναέριο χώρο με σκοπό την παροχή βοήθειας προς τους ανθρώπους οι οποίοι κινούνται ενάντια στον τύραννο που τους βομβαρδίζει. " ψήφος μου δόθηκε εντός του ακόλουθου αυστηρού πλαισίου: όλες οι πολεμικές ενέργειες, όπως η δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, μπορούν να αποφασιστούν αποκλειστικά και μόνο από τον Ο"Ε. " δράση αυτή πρέπει να τεθεί υπό την εξουσία της στρατιωτικής διοίκησης του Ο"Ε και μόνο. Όλες οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται κατόπιν διαβούλευσης με τις οργανώσεις της Αφρικανικής Ένωσης και του Αραβικού Συνδέσμου. Είμαι εντελώς αντίθετος στην ιδέα των "ΠΑ για προληπτικό βομβαρδισμό και στην παρέμβαση του ΝΑΤΟ. Κάθε άλλη εξέλιξη θα καθιστούσε αναγκαίο ένα διαφορετικό κείμενο και διαφορετικές διατάξεις. Nuno Melo Αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη είναι εντελώς απαράδεκτο και η διεθνής κοινότητα πρέπει να λάβει πιο συγκεκριμένα μέτρα που θα σημαίνουν την αυτόματη αναστολή όλων των μορφών επίθεσης σε βάρος αμάχων. Ένας εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη φαίνεται ανησυχητικά κοντά και πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. " ΕΕ πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία και να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσεων οι οποίες θα αποφύγουν την κλιμάκωση της κρίσης που σημειώνεται σήμερα σε αυτήν τη χώρα. Willy Meyer γραπτώς. - (ES) Ψήφισα κατά του κοινού ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη Λιβύη, διότι ζητεί την καθιέρωση ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη χώρα, η οποία συνιστά το πρώτο βήμα προς τη στρατιωτική παρέμβαση. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε σε καμία περίπτωση τη στρατιωτική λύση για την κρίση της Λιβύης ή για οποιαδήποτε άλλη κρίση. Είχαμε ασκήσει αυστηρή κριτική στις στρατιωτικές παρεμβάσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν και δεν πρέπει να κάνουμε το ίδιο λάθος τώρα. Τα παραδείγματα των δύο εν λόγω χωρών θα πρέπει να μας διδάξουν ότι η βία δεν φέρνει παρά περισσότερη βία που τελικά έχει καταστροφικές συνέπειες για τους αμάχους. Στην περίπτωση της Λιβύης, καταδικάζω τη βία που χρησιμοποιεί κατά του λαού του ο Gaddafi και τάσσομαι αλληλέγγυος με τα κινήματα διαμαρτυρίας των πολιτών. Ωστόσο, πιστεύω πως η λύση στη Λιβύη πρέπει να προέλθει από την παύση της βίας και μέσω της διπλωματικής οδού. Louis Michel " επανάσταση στη Λιβύη ξεκίνησε στο όνομα της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας από νέους ανθρώπους που τους ωθούσε η αντίληψη της έννοιας του κράτους. Δεν μπορεί κανείς παρά να υποστηρίξει αυτήν τη θαυμάσια, μεγαλοπρεπή φιλοδοξία και να καταδικάσει σθεναρά εκείνους που επιχειρούν να την καταστείλουν με τη βία χωρίς να διστάζουν να σκοτώσουν και να τραυματίσουν χιλιάδες αμάχων. Τρέφω μεγάλες ελπίδες ότι ο Ο"Ε, σε συντονισμό με τον Αραβικό Σύνδεσμο και την Αφρικανική Ένωση, θα δώσει εντολή για τη θέσπιση ζώνης απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, προκειμένου να προστατευθεί ο πληθυσμός από ενδεχόμενες επιθέσεις. Επίσης, ελπίζω ότι η Ύπατη Εκπρόσωπος της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, βαρόνη Ashton, θα συνάψει το συντομότερο δυνατό σχέσεις με το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο, προκειμένου το τελευταίο να αναγνωριστεί ως νόμιμος συνομιλητής ενόψει της διεξαγωγής δημοκρατικών εκλογών. Τις τελευταίες εβδομάδες γίναμε μάρτυρες της θεαματικής και πολλά υποσχόμενης ανατροπής του γεωπολιτικού πλαισίου σε αυτήν την εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή. Είμαι πεπεισμένος ότι ανοίγει μία χωρίς προηγούμενο προοπτική, η οποία δημιουργεί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ειρηνική διευθέτηση της κρίσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Πρέπει να αδράξουμε αυτήν την ευκαιρία για να απαλλάξουμε τη Μέση Ανατολή από μια κρίση που έχει ήδη προκαλέσει πάρα πολύ πόνο, τραγωδία, εχθρότητα και παρανοήσεις. Alexander Mirsky Είμαι "καταχαρούμενος" από τον αριθμό μεγαλόφωνων δηλώσεων και διατυπώσεων καταδίκης! Πού ήσασταν προηγουμένως; Ο Gaddafi γεννήθηκε χθες; Δεν υπήρχε τρομοκρατία στη Λιβύη; Σήμερα, ο κυνισμός ορισμένων ηγετών της ΕΕ προκαλεί ένα αίσθημα αηδίας! Μέχρι πρόσφατα, όλοι οι ηγέτες των μεγαλύτερων κρατών μελών της ΕΕ αγκάλιαζαν τον λίβυο ηγέτη και προσπαθούσαν να τον καλοπιάσουν. Και σήμερα είναι έτοιμοι να σταυρώσουν τον Gaddafi! Είναι καλύτερο να μην παρεμβαίνει κανείς στις εσωτερικές υποθέσεις μιας άλλης χώρας, ή μήπως δεν είναι; Αφήστε τους Λίβυους να λύσουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους, διαφορετικά ίσως να δούμε μια γενικευμένη εξέγερση στις αραβικές χώρες! Απείχα από την ψηφοφορία. Andreas Mölzer Στη μάχη που δίνει για να διατηρήσει την εξουσία, ο Gaddafi χρησιμοποιεί ολοένα και βαρύτερο πυροβολικό (όπως τον βομβαρδισμό επαναστατών) και δεν φοβάται τον μεγάλο φόρο αίματος. Τα μέτρα αυτά καταδικάστηκαν με τον δριμύτερο τρόπο από τον υπόλοιπο κόσμο, το δε Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητεί μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων προκειμένου να σταματήσει τους βομβαρδισμούς του Gaddafi εναντίον αμάχων, την αναγνώριση του Προσωρινού Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου και της κίνησης υπέρ της δημοκρατίας ως νομίμων εκπροσώπων του λιβυκού λαού και τη διακοπή κάθε σχέσης με τον Gaddafi. Απομένει να δούμε αν οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θα συμμορφωθούν με αυτό το αίτημα. Εξαιτίας της πιθανής επανεγκατάστασης και της κατανομής μεταναστών στην Ευρώπη, απείχα από την ψηφοφορία. Claudio Morganti Κυρία Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ψήφισα υπέρ αυτού του κοινού ψηφίσματος σχετικά με τη σημερινή κατάσταση στη Λιβύη. Το καθεστώς Gaddafi έχει διαπράξει πάρα πολλές αυθαιρεσίες και πάρα πολλές σοβαρές παραβιάσεις σε βάρος του πληθυσμού και θεωρώ ότι έχουμε καθήκον να υιοθετήσουμε μια κοινή ισχυρή ευρωπαϊκή θέση. Τα μέτρα που προτείνονται στο ψήφισμα που εγκρίθηκε είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, ξεκινώντας από το επιθυμητό κλείσιμο του εναέριου χώρου επάνω από την Λιβύη, δηλαδή τη δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων για να εμποδίσουμε το καθεστώς να επιτίθεται από αέρος στους αμάχους. Πιστεύω ότι θα πρέπει να αποτελέσει υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας, και πρωτίστως της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το να συνάψει σχέσεις με το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο των εξεγερμένων, προκειμένου να βοηθήσει στη δρομολόγηση μιας διαδικασίας εκδημοκρατισμού στη χώρα. Έχει έρθει ο καιρός να επιδείξει η Ευρώπη σθεναρή στάση υψώνοντας τη φωνή της για τον τερματισμό αυτής της δραματικής κατάστασης, η οποία θα μπορούσε επίσης να έχει σοβαρό αντίκτυπο σε ολόκληρη την ΕΕ, αρχίζοντας με ένα μαζικό κύμα μετανάστευσης προς την Ιταλία ειδικότερα και την Ευρώπη γενικότερα. Paulo Rangel " σοβαρότητα της κατάστασης που αντιμετωπίζει σήμερα ο λαός της Λιβύης, ο οποίος είναι θύμα βίαιης καταστολής από το καθεστώς Gaddafi, που είχε ως αποτέλεσμα αμέτρητους θανάτους, τραυματισμούς και πρόσφυγες, απαιτεί αποφασιστική και συντονισμένη δράση από τη διεθνή κοινότητα, η δε ΕΕ θα πρέπει να αναλάβει ηγετικό ρόλο και να υιοθετήσει σθεναρή στάση καταδικάζοντας τους υπευθύνους για τις βιαιότητες που διαπράχθηκαν, εγκρίνοντας και εφαρμόζοντας κυρώσεις και κατάλληλα μέτρα, καθώς και στηρίζοντας τις δίκαιες δημοκρατικές φιλοδοξίες αυτού του λαού. Raül Romeva i Rueda Θεωρώ τις παραγράφους 10 και 11 (όπως τροποποιήθηκαν) ιδιαίτερα σημαντικές σε αυτό το κείμενο: "10. Υπογραμμίζει ότι η ΕΕ και τα κράτη μέλη της πρέπει να τιμήσουν την Ευθύνη τους για Προστασία, έτσι ώστε να σώσουν τους αμάχους της Λιβύης από μεγάλης κλίμακας ένοπλες επιθέσεις· κατά συνέπεια, καμία από τις επιλογές που προβλέπονται στον Χάρτη των "νωμένων Εθνών δεν πρέπει να αποκλείεται· καλεί την Ύπατη Εκπρόσωπο και τα κράτη μέλη να είναι έτοιμοι για απόφαση του ΣΑ"Ε για περαιτέρω μέτρα, περιλαμβανομένης της δυνατότητας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων που θα έχει στόχο να εμποδίσει το καθεστώς να επιτίθεται στον άμαχο πληθυσμό· υπογραμμίζει ότι οποιοδήποτε μέτρο ληφθεί από την ΕΕ και τα κράτη μέλη της πρέπει να είναι σύμφωνο με εντολή των "νωμένων Εθνών και να επιδιώκει τον συντονισμό με την Αραβική Ένωση και την Αφρικανική Ένωση, ενθαρρύνοντας και τους δύο οργανισμούς να διευθύνουν τις διεθνείς προσπάθειες· 11. Καλεί την ΥΕ/ΑΕ να αποκτήσει σχέσεις με το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο της Λιβύης, και να ξεκινήσει τη διαδικασία επισημοποίησής τους προκειμένου να ενθαρρυνθεί η μετάβαση προς τη δημοκρατία, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή ευρέος φάσματος εκπροσώπων της λιβυκής κοινωνίας και ενδυναμώνοντας τις γυναίκες και τις μειονότητες στη μεταβατική διαδικασία, και να υποστηρίξει το ΠΜΕΣ στην απελευθερωμένη περιοχή έτσι ώστε να ανακουφιστούν οι πιέσεις που δέχεται ο τοπικός πληθυσμός και να καλυφθούν οι βασικές ανθρωπιστικές ανάγκες του, συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής βοήθειας". Licia Ronzulli Με αυτό το ψήφισμα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καλεί τις κυβερνήσεις της ΕΕ να αναγνωρίσουν το Προσωρινό Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο ως επίσημη αρχή της λιβυκής αντιπολίτευσης. Το ψήφισμα που εγκρίθηκε καλεί την ΕΕ να προετοιμαστεί για την πιθανή καθιέρωση ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, προκειμένου να μην μπορεί ο συνταγματάρχης Gaddafi να χτυπά τον πληθυσμό και να στηρίξει τον επαναπατρισμό εκείνων που τρέπονται σε φυγή εξαιτίας της βίας. Επίσης, πιστεύω ότι για την Ύπατη Εκπρόσωπο της Ένωσης για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας, βαρόνη Ashton, αποτελεί μια στρατηγικά σημαντική επιλογή το να θεσπίσει σχέσεις με εκπροσώπους του επαναστατικού Προσωρινού Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου, προκειμένου να επισπευσθεί η διαδικασία επίσημης αναγνώρισης του εν λόγω οργάνου. Είναι καιρός να εγκαταλείψει ο συνταγματάρχης Gaddafi την εξουσία και να τεθεί τέρμα στη συστηματική παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που σημειώνεται στη χώρα του. Ernst Strasser Σχετικά με την παράγραφο 15: λαμβάνοντας υπόψη το άρθρο 80 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξακολουθεί να ισχύει ότι εγώ -όπως και η αυστριακή κυβέρνηση- υποστηρίζω την αλληλεγγύη σε εθελοντική βάση. Θα πρέπει να εναπόκειται στα κράτη μέλη -ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός- να αποφασίσουν πόσο μακριά μπορεί να φθάσει η αλληλεγγύη αυτή. Marie-Christine Vergiat Ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη Λιβύη, που αποτελεί σαφές μήνυμα πολιτικής στήριξης προς τη λιβυκή επανάσταση. Καταρχάς, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέφρασε την αλληλεγγύη του προς τον λαό της Λιβύης και καταδίκασε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τη βίαιη καταστολή που ασκεί το καθεστώς Gaddafi. " ζώνη απαγόρευσης πτήσεων προβλέπεται στην παράγραφο 10 του ψηφίσματος και τοποθετείται στο πλαίσιο του Ο"Ε για να εμποδιστεί το καθεστώς να πλήττει τον άμαχο πληθυσμό σε συντονισμό με τον Αραβικό Σύνδεσμο και την Αφρικανική Ένωση. Ωστόσο, η παράγραφος αυτή επιδέχεται διάφορες ερμηνείες. Για μερικούς αφορά απλώς το να εμποδιστούν τα αεροσκάφη του Muammar al-Gaddafi να πλήξουν με πυραύλους τον άμαχο πληθυσμό. " ερμηνεία αυτή μπορεί να της δώσει έναν προληπτικό ρόλο που φθάνει ως το να εμποδίσει τα προαναφερθέντα αεροσκάφη να επιτεθούν στον πληθυσμό της Λιβύης. Για άλλους αποτελεί το πρώτο βήμα προς μια ενδεχόμενη στρατιωτική παρέμβαση. Απείχα από την ψηφοφορία επ' αυτής της αμφιλεγόμενης παραγράφου. Ως εκ τούτου, επικροτώ την έγκριση του παρόντος ψηφίσματος, αν και λυπάμαι διότι δεν αναγνωρίζει τα προηγούμενα λάθη της Ένωσης στις σχέσεις της με τη Λιβύη, μεταξύ άλλων και στο θέμα της μετανάστευσης. Angelika Werthmann Ψήφισα υπέρ της κοινής πρότασης ψηφίσματος. Ως άμεσος γείτονας και έχοντας την υποχρέωση συμμόρφωσης με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης των λαών, είναι απαραίτητο να συνδράμουμε τους λαούς της Βόρειας Αφρικής. Ωστόσο, η μέθοδος που θα ακολουθήσουμε θα πρέπει να επιλεγεί με προσοχή: πρέπει επίσης να γίνει σεβαστό το αίτημα του λιβυκού Προσωρινού Μεταβατικού Εθνικού Συμβουλίου να αποφευχθεί η άμεση στρατιωτική παρέμβαση, ώστε να μην κάνουμε ακόμα χειρότερη την ανθρωπιστική κατάσταση των αμάχων. Luís Paulo Alves Είμαι υπέρ αυτής της έκθεσης, διότι πιστεύω ότι η κυβέρνηση του Ιράν θα πρέπει να σεβαστεί τα δίκαια αιτήματα του λαού του για θεμελιώδεις ελευθερίες και βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, μαζί με την επιθυμία του Ιράν για συνεργασία με τη διεθνή κοινότητα. " προσέγγιση που οφείλει να ακολουθήσει η ΕΕ θα πρέπει, αφενός, να αντιμετωπίσει το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως βασικό παράγοντα και, αφετέρου, να αναγνωρίσει τον σταθεροποιητικό ρόλο του Ιράν στην περιοχή υπό τον όρο ότι θα εξομαλύνει τις σχέσεις του με τους γείτονές του και άλλους διεθνείς παράγοντες, θα εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα και θα βελτιώσει τις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές συνθήκες. Συμφωνώ επίσης με τη θέση του Συμβουλίου για μια διττή προσέγγιση του πυρηνικού ζητήματος: αφενός κυρώσεις, αφετέρου δε πρόταση για τη διεξαγωγή διαλόγου. Ως τελική παρατήρηση θα ήθελα να πω ότι η ΕΕ δεν θα πρέπει να απλουστεύει θέτοντας το θέμα στο Ιράν με αναφορά μόνο στο πυρηνικό του πρόγραμμα, αλλά θα πρέπει επίσης να λάβει υπόψη τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το σταθεροποιητικό δυναμικό της χώρας στην περιοχή. Roberta Angelilli Κύριε Πρόεδρε, τα οδυνηρά σημεία του ιρανικού ζητήματος είναι οι μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ιδίως η χρήση της θανατικής ποινής ως μεθόδου τιμωρίας. Ενώ στις 12 Μαΐου 2010 η ΕΕ κάλεσε γι' άλλη μία φορά το Ιράν να επιβάλει μορατόριουμ στη θανατική ποινή σύμφωνα με τα ψηφίσματα 62/149 και 63/168 της Γενικής Συνέλευσης των "νωμένων Εθνών, το Ιράν συνεχίζει να κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στις εκτελέσεις παιδιών και γυναικών και στις εκτελέσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Το αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα προξενεί επίσης σοβαρές ανησυχίες λόγω έλλειψης διαφάνειας και συνεργασίας με τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας, καθώς και λόγω μη συμμόρφωσης με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων. Ένα άλλο πρόβλημα σχετίζεται με τις τηλεπικοινωνίες και το Διαδίκτυο, που διακόπτονται διαρκώς σε αντίθεση με τη διεθνή υποχρέωση για υπεράσπιση της ελευθερίας ενημέρωσης. Ως εκ τούτου, στηρίζω την παρούσα έκθεση και ελπίζω ότι θα υπάρξει πολύ σύντομα βελτίωση της κατάστασης. Zigmantas Balčytis " Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν (εφεξής: Ιράν) αντιμετωπίζει μια σειρά από προκλήσεις όσον αφορά τη διακυβέρνηση, από αγώνες εξουσίας μεταξύ ανταγωνιστικών παρατάξεων στους κύκλους της κυβερνητικής ελίτ της χώρας έως μια κοινωνική και οικονομική αδυναμία που προκαλεί παράλυση, ένα προβληματικό περιφερειακό περιβάλλον ως προς την ασφάλεια και αύξηση της δυσαρέσκειας του πληθυσμού εντός της χώρας. Οι πολιτικές που ακολουθεί το ιρανικό καθεστώς δεν ανταποκρίνονται στα δικαιολογημένα αιτήματα των ιρανών πολιτών. " λαϊκή δυσαρέσκεια για την ιρανική κυβέρνηση λόγω της σοβαρότατης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης σε συνδυασμό με την έλλειψη ελευθερίας και βασικού σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας εντός της χώρας αποτελούν τις κύριες προκλήσεις για την επιβίωση του καθεστώτος. Επιπλέον, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλος αριθμός παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Σύμφωνα με ετήσιες εκθέσεις για τη θανατική ποινή στο Ιράν, ο αριθμός εκτελέσεων το 2009 ήταν ο υψηλότερος της περασμένης δεκαετίας καθιστώντας το Ιράν τη χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό εκτελέσεων κατά κεφαλήν στον κόσμο. Συμφωνώ με την έκκληση της έκθεσης να καταργήσει το Ιράν οριστικά τη θανατική ποινή για εγκλήματα που διαπράττονται από άτομα ηλικίας κάτω των 18 ετών και να τροποποιήσει τη νομοθεσία του που παραβιάζει τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα τις οποίες έχει επικυρώσει το Ιράν, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, και με την έκκληση προς το Ιράν να δημοσιεύσει επίσημα στατιστικά στοιχεία για την εφαρμογή της θανατικής ποινής. Edite Estrela Υπερψήφισα αυτήν την έκθεση, διότι πιστεύω ότι το Ιράν θα πρέπει να σταματήσει όλες τις μορφές διάκρισης, μια κατάσταση που πλήττει ιδίως τις γυναίκες. Στο Ιράν, τα ανθρώπινα και τα θεμελιώδη δικαιώματα συνεχίζουν να παραβιάζονται με ατιμωρησία. Οι ιρανικές αρχές θα πρέπει να θέσουν οριστικά τέρμα σε όλες τις μορφές βασανιστηρίων ή οποιοδήποτε άλλο είδος βίαιης και απάνθρωπης μεταχείρισης, τόσο στη νομοθεσία όσο και στην πράξη. Diogo Feio Το Ιράν έχει μακρά και πλούσια ιστορία και μια ιδιαίτερη ταυτότητα που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη σε μια περίοδο όπου αυξάνονται οι ανησυχίες για τις πρόσφατες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στη χώρα αυτή. Χωρίς να εγκαταλείπονται οι ευρωπαϊκές αξίες και η προτεραιότητα που δίνεται στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, θεωρώ ότι οι δίαυλοι διαλόγου με την Τεχεράνη δεν πρέπει να κλείσουν και ότι πρέπει να γίνει με τον τρόπο αυτόν μια απόπειρα να δοθούν κίνητρα για τις αλλαγές που τόσο πολύ χρειάζεται η χώρα. Σημειώνω με ανησυχία τις πρόσφατες επιθέσεις κατά μελών της αντιπολίτευσης και ελπίζω πως το ιρανικό καθεστώς θα κατανοήσει πόσο αντιπαραγωγική είναι αυτή η στάση και πόσο πιθανό είναι να απομονώσει διεθνώς τη χώρα. João Ferreira Θα θέλαμε να δηλώσουμε για άλλη μία φορά πως δεν συμφωνούμε με μια περιοριστική και χονδροειδή θεώρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά την καταδικάζουμε. " ΕΕ συχνά ενεργεί με υποκριτικό τρόπο απέναντί τους, προκειμένου να αποκρύψει εντελώς διαφορετικούς στόχους. Αν δεν ήταν έτσι, πολλοί από τους προβληματισμούς και τις επικρίσεις που διατυπώθηκαν εδώ θα επεκτείνονταν σε άλλες χώρες της περιοχής όπως το Ισραήλ ή η Σαουδική Αραβία και θα εφαρμόζονταν σε αυτές τα ίδια κριτήρια που εφαρμόζονται τώρα στο Ιράν. Είναι σημαντικό να υπογραμμιστεί πως η ύπαρξη ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή είναι ασύμβατη με τη συνεχιζόμενη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και την πολιτική της ενίσχυσης που του χορηγείται από τις "ΠΑ και το ΝΑΤΟ, με τη συνενοχή της ΕΕ. Το ψήφισμα παραλείπει να αναφερθεί σε αυτό. Ilda Figueiredo " παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι αξιοκατάκριτη πράξη τόσο στο Ιράν όσο και σε κάθε άλλη χώρα του κόσμου. Σε αυτήν την έκθεση, η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου καταφεύγει στη συνήθη υποκρισία της, χρησιμοποιώντας την υποτιθέμενη υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να αποκρύψει το γεγονός ότι στόχος της είναι η προστασία των στρατηγικών οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, ιδίως του πετρελαίου, και όχι της ελευθερίας του ιρανικού λαού. " επίκληση αυτής της ελευθερίας είναι απλώς πρόσχημα. Αν ο σκοπός ήταν πραγματικά ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ασφάλεια στην περιοχή, θα ήταν αναγκαίο να αποκαλυφθεί αυτή η κατάσταση σε άλλες χώρες στην περιοχή, όπως το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, και να εφαρμοστούν και σε αυτές τα ίδια κριτήρια. Επιπλέον, η έκθεση αποκρύπτει τον κίνδυνο για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και την πολιτική της ενίσχυσης που του χορηγείται από τις "ΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τασσόμαστε κατά της παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις κάθε χώρας, είτε στρέφονται κατά της εθνικής κυριαρχίας είτε κατά του διεθνούς δικαίου. Επομένως, είμαστε κατά της χειραγώγησης ή της χρήσης ορισμένων δυνάμεων ή κομμάτων της αντιπολίτευσης του Ιράν και κατά των εκστρατειών που έχουν σκοπό τη διαφύλαξη των συμφερόντων της ΕΕ και των συμμάχων της και όχι των συμφερόντων του ιρανικού λαού. Lorenzo Fontana " έκθεση του κ. Belder υπογραμμίζει με ρεαλιστικό τρόπο όλα όσα θα έπρεπε να απασχολούν την ΕΕ αναφορικά με το Ιράν. Ανεξέλεγκτες πυρηνικές δοκιμές, έλλειψη θεμελιωδών ελευθεριών, κλίμα εχθρικό για τις ξένες επενδύσεις, κυβερνητικές καταχρήσεις και διαίρεση μεταξύ ηγετών και κοινωνίας των πολιτών. Θεωρώ ότι αυτοί οι λόγοι αρκούν για να υπερψηφιστεί η υιοθέτηση εκ μέρους της ΕΕ μιας ρεαλιστικής στάσης απέναντι σε έναν σημαντικό παράγοντα στην περιφερειακή σκηνή της Μέσης Ανατολής και για να δοθεί στήριξη στην έκθεση του κ. Belder. Juozas Imbrasas Υπερψήφισα αυτό το έγγραφο, διότι η δημοκρατική αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί έξωθεν ή ακόμα και με στρατιωτικά μέσα, αλλά πρέπει να επιτευχθεί μέσω μιας ειρηνικής δημοκρατικής διαδικασίας. Όπως γνωρίζετε, οι κίνδυνοι διάδοσης που σχετίζονται με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα παραμένουν πηγή σοβαρής ανησυχίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνή κοινότητα, όπως έχει διατυπωθεί με μεγάλη σαφήνεια σε πολλά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των "νωμένων Εθνών. " σταθεροποιητική επιρροή που ίσως θα μπορούσε να ανακτήσει το Ιράν θα ήταν ευεργετική για ολόκληρη την περιοχή, με την προϋπόθεση ότι το Ιράν θα εξομαλύνει τις διεθνείς σχέσεις του, ιδίως με τους γείτονές του, θα διαλύσει μια για πάντα τις ανησυχίες σχετικά με τους πραγματικούς σκοπούς του πυρηνικού του προγράμματος και θα εξασφαλίσει τον σεβασμό για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. David Martin Υπερψήφισα αυτήν την έκθεση, η οποία καταδικάζει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν και ζητεί να ληφθούν μέτρα προκειμένου το Ιράν να μην καταστεί πυρηνική δύναμη. Με ανησυχεί το γεγονός ότι το ψήφισμα αναγνωρίζει πως "το Ιράν δικαιούται να εμπλουτίζει ουράνιο", πράγμα ασφαλώς σωστό στο πλαίσιο των κανόνων του ΔΟΑΕ, δεδομένου όμως του συνεχιζόμενου αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις είναι αντίθετο με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο"Ε. Clemente Mastella Το καθεστώς του προέδρου Ahmadinejad συνεχίζει να καταπατά τα θεμελιώδη δικαιώματα του ιρανικού λαού με ατιμωρησία, ενώ η ίδια η κυβέρνηση κλονίζεται από διάφορες αβεβαιότητες. Από τη μία, ο πληθυσμός ελπίζει σε δημοκρατική αλλαγή, ενώ από την άλλη η ιρανική κυβέρνηση και το ιρανικό κοινοβούλιο ενοχλούνται από την παρουσία παρατάξεων εντός των ελίτ που ανταγωνίζονται για την εξουσία. Δεν υπάρχει ωστόσο αμφιβολία πως η δημοκρατική αλλαγή δεν μπορεί να επιβληθεί έξωθεν, αλλά πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας δημοκρατικής και ειρηνικής διαδικασίας που θα ενδώσει τελικά στις εκκλήσεις για ευημερία και ελευθερία των πρόσφατων μαζικών ιρανικών κινημάτων. Το πυρηνικό θέμα εξακολουθεί επίσης να αποτελεί πρόβλημα. Από την πλευρά μας, η ΕΕ θα πρέπει να εργαστεί για μια διπλωματική λύση βασισμένη σε μια προσέγγιση που θα συνδυάζει την πίεση με τον συνήθη διάλογο. Για παράδειγμα, καλό θα ήταν να συνεισφέρει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο πάγωμα περιουσιακών στοιχείων ατόμων που συνδέονται με το πυρηνικό και το οπλικό πρόγραμμα του Ιράν. Μελλοντικά όμως οι σχέσεις μεταξύ ΕΕ και Ιράν θα πρέπει να επικεντρωθούν στην ανάλυση των πολυάριθμων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με δυο λόγια, η ΕΕ θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που διαθέτει για να διατυπώσει μια αμετάκλητη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να κάνει γνωστό στους Ιρανούς ότι σκεφτόμαστε το μέλλον τους. Τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα είναι και δικά μας. Nuno Melo Το παρελθόν και η πολιτισμική ιστορία του Ιράν πρέπει να ληφθούν υπόψη όταν προσεγγίζουμε τη σημερινή πολιτική και κοινωνική του εξέλιξη. Οι διαρκείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν προκαλούν ανησυχία, όμως δεν μπορούν να εμποδίσουν έναν διάλογο με τη χώρα αυτή με σκοπό να σταματήσουν τέτοια περιστατικά· πρέπει να επιδιώξουμε με δυναμικό τρόπο λύσεις που θα επιφέρουν τον τερματισμό τους. Οι πρόσφατες επιθέσεις κατά μελών της αντιπολίτευσης είναι ανησυχητικές και είναι απαραίτητο να κάνουμε την ιρανική κυβέρνηση να καταλάβει πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν οδηγεί παρά σε μεγαλύτερη διεθνή απομόνωση. Alajos Mészáros " κυβέρνηση του Ιράν αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό σοβαρές προκλήσεις που αυξάνουν το επίπεδο της δυσαρέσκειας του κοινού. Οι δυνάμεις ασφαλείας απάντησαν με ωμή βία και συνέλαβαν με συνοπτικές διαδικασίες φιλήσυχους διαδηλωτές· τα δικαστήρια διεξήγαγαν μαζικά εικονικές δίκες κατά φοιτητών, επιστημόνων, ακτιβιστών για τα δικαιώματα των γυναικών, δικηγόρων, δημοσιογράφων και κληρικών. Πολλοί Ιρανοί εκτελέστηκαν για πολιτικούς λόγους και άπειροι παραμένουν στη φυλακή. Το Ιράν είναι μία από τις τρεις χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό εκτελέσεων παγκοσμίως. Πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εξαλείψουμε τις αρνητικές διακρίσεις και την κοινωνική καταστολή στο Ιράν το συντομότερο δυνατό, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτόν ότι η χώρα θα μπορέσει να κάνει τα πρώτα της βήματα προς τη δημοκρατική αλλαγή. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί έξωθεν ή ακόμα και με στρατιωτικά μέσα· πρέπει να υπάρξει μια ειρηνική και δημοκρατική διαδικασία και για τον λόγο αυτόν στήριξα με την ψήφο μου την παρούσα πρόταση. Willy Meyer Παρά το γεγονός ότι η έκθεση αυτή βελτιώθηκε κάπως μετά από μια σειρά τροπολογιών, την καταψήφισα διότι υποστηρίζει μια πολιτική κυρώσεων που κατά τη γνώμη μου δεν πρόκειται να βελτιώσει την κατάσταση του ιρανικού λαού· στην πραγματικότητα, θα πετύχει το αντίθετο. Κατά την άποψή μου, η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα πρέπει να αμβλύνει την ένταση αντί να την αυξήσει, διότι αν εξαντληθούν τα διπλωματικά μέσα, αυτό θα επιδεινώσει την ήδη περίπλοκη κατάσταση του λαού του Ιράν. Κατά τη γνώμη μου, οι απειλές της διεθνούς κοινότητας προς το Ιράν δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να βρεθεί ένας λογικός συμβιβασμός στη διένεξη για το πυρηνικό πρόγραμμα. Γι' αυτό καταψήφισα την έκθεση αυτή. Louis Michel Στήριξα το παρόν ψήφισμα διότι, πέρα από το πυρηνικό ζήτημα, ο εισηγητής δεν απέφυγε να ασχοληθεί με την εσωτερική κατάσταση της χώρας, τις βλέψεις του λαού για περισσότερη δημοκρατία και την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι καθήκον μας να μην απογοητεύσουμε τον νεανικό πληθυσμό, έναν πληθυσμό που επιθυμεί να ζήσει σε μια δημοκρατία με αμοιβαίο σεβασμό για τις ιδέες του καθενός. Πρέπει να υποστηρίξουμε έναν λαό που επιδιώκει να διαμορφώσει ένα κράτος δικαίου για να προσφέρει στις μελλοντικές γενιές ένα μέλλον με βάση την ανεκτικότητα, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ευημερία. Πρέπει να καταδικάσουμε ως απαράδεκτους τους βιασμούς, τις δολοφονίες, τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες, τις αυθαίρετες συλλήψεις και την παρενόχληση. Κάθε παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι απαράδεκτη. Όμως μετά την επανεκλογή του προέδρου Ahmadinejad τον Ιούνιο του 2009 είδαμε να αυξάνονται αυτές οι παραβιάσεις. Το Ιράν έχει τον μεγαλύτερο αριθμό εκτελέσεων ανά κάτοικο παγκοσμίως. " χώρα είναι δεύτερη μετά την Κίνα στην εφαρμογή της θανατικής ποινής διά λιθοβολισμού όσον αφορά τον αριθμό των εκτελέσεων και πρώτη σε κατά κεφαλήν βάση. Είναι καιρός να εκπληρώσει το Ιράν τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο επικύρωσε αυτοβούλως. Miroslav Mikolášik Το Ιράν, ως χώρα που έχει υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, αγνοούσε για πολύ καιρό με υπεροψία τις δεσμεύσεις του, συγκεκριμένα αποκρύπτοντας τις πυρηνικές του δραστηριότητες. Εάν το Ιράν θέλει να διατηρήσει καλές σχέσεις με την ΕΕ και άλλες δημοκρατικές χώρες, πρέπει να διαλύσει οριστικά κάθε αμφιβολία σχετικά με τον σκοπό του πυρηνικού του προγράμματος. Επίσης, θεωρώ ζήτημα που προκαλεί ανησυχία για την ΕΕ την εδραίωση των σχέσεων μεταξύ Ιράν και Τουρκίας, η οποία διαβεβαιώνει την Ένωση ότι αναγνωρίζει κοινές αξίες σε μια προσπάθεια να γίνει μέλος της ΕΕ, ενώ ταυτόχρονα δείχνει φανερή συμπάθεια στο καθεστώς του Ιράν. Θα ήθελα να πω ότι το Ιράν κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ ως προς τον αριθμό των νέων που έχουν εκτελεστεί και τον αριθμό εκτελέσεων κατά κεφαλήν. Οι εικονικές δίκες των πολιτικών του αντιπάλων και η εξαιρετικά σκληρή ποινή του λιθοβολισμού, η οποία σήμερα εφαρμόζεται νόμιμα στο Ιράν, καθώς και άλλες μορφές σκληρών και απάνθρωπων βασανιστηρίων, μεταχείρισης και ποινών, είναι χαρακτηριστικά ενός καθεστώτος που αξίζει σθεναρή ηθική καταδίκη. Πέρα από όσα αναφέρθηκαν ήδη, στις προτεραιότητες της ΕΕ πρέπει να περιλαμβάνονται η σταθερή εμμονή στο μορατόριουμ για τις εκτελέσεις μέχρι να καταργηθεί η θανατική ποινή, μια έκκληση για τερματισμό της ατιμωρησίας σχετικά με τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και, φυσικά, η αποφυγή μεγαλύτερης αποσταθεροποίησης της περιοχής. Alexander Mirsky Είναι κωμικοτραγικό να μιλά κανείς για σεβασμό δικαιωμάτων και ελευθεριών σε μια χώρα την οποία κυβερνά ένα πρόσωπο που απειλεί με σφαγή τις "νωμένες Πολιτείες, την Ευρώπη και το Ισραήλ. Δεν έχει νόημα η διαπραγμάτευση μαζί του για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για αξίες και ελευθερίες. Το μόνο που καταλαβαίνουν τέτοιοι άνθρωποι είναι η εξουσία. Είναι απαραίτητο να σταματήσουμε να ακολουθούμε τους τύπους και να αρχίσουμε να υλοποιούμε αυτά που λέμε. Αποτέλεσμα θα φέρουν η πλήρης απομόνωση, οι σοβαρές κυρώσεις και μια σαφής και συνεπής θέση. Ο Mahmoud Ahmadinejad αποτελεί κίνδυνο για την παγκόσμια κοινωνία. Cristiana Muscardini " έλλειψη διαφάνειας στην ιρανική κυβέρνηση και η περιορισμένη συνεργασία με τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας για το πυρηνικό πρόγραμμα ασφαλώς δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές. " επιδείνωση της κατάστασης των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η δυνατότητά του να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μέσω της Χεσμπολάχ και της Χαμάς είναι στοιχεία που αυξάνουν τις ανησυχίες ότι το Ιράν εξαπλώνεται στον κόσμο. " εκλογική νοθεία, η βίαιη καταστολή διαδηλώσεων και οι εκτελέσεις, που ανήλθαν σε 680 το 2010 (αριθμός διπλάσιος από εκείνον του προηγούμενου έτους), καθώς και η σύλληψη ηγετών της αντιπολίτευσης δεν αφήνουν αμφιβολίες για τη χρήση της εξουσίας και της βίας εκ μέρους του καθεστώτος. Οι κυρώσεις της ΕΕ της 26ης Ιουλίου 2010, σε συμφωνία με εκείνες του Ο"Ε, ήταν σωστές και αναγκαίες. " ΕΕ πρέπει να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην πυρηνική πολιτική του Ιράν, ώστε να παρακολουθεί τις εξελίξεις στο πεδίο της κρίσης. " ΕΕ θα πρέπει να υποστηρίξει τη διεθνή διπλωματία για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. " διττή προσέγγιση αφήνει ανοικτή την πόρτα για τον διάλογο, αλλά για να γίνει διάλογος χρειάζονται τουλάχιστον δύο, και εφόσον δεν υπάρχει καλή θέληση από την πλευρά του Ιράν, οι κυρώσεις πρέπει να ενισχυθούν και να είναι πιο στοχευμένες. Δεν μπορούμε να δεχθούμε το γεγονός ότι οι εκτελέσεις εξακολουθούν να αυξάνονται σε τέτοιο βαθμό και ότι η πυρηνική πολιτική του Ιράν βρίσκεται έξω από τον έλεγχο της διεθνούς κοινότητας. Mariya Nedelcheva Υπερψήφισα την έκθεση του κ. Belder. Ζητάμε ήδη εδώ και πάρα πολύ καιρό μια αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν. Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται διαρκώς από τους εγκεφάλους που βρίσκονται πίσω από το σημερινό καθεστώς, είτε μιλάμε για τις εξευτελιστικές συνθήκες διαβίωσης των αντιπολιτευομένων στο στρατόπεδο Ashraf είτε για τη διαρκή παραβίαση των δικαιωμάτων των γυναικών, τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων, τη λογοκρισία καλλιτεχνών κ.λπ. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εφαρμόσουμε αποτελεσματικά κυρώσεις κατά των ηγετών του καθεστώτος. Ωστόσο, η εφαρμογή κυρώσεων δεν αρκεί. Πρέπει να ενθαρρυνθούν οι πολίτες της χώρας που αγωνίζονται για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Δεν πρέπει να στηρίξει η ΕΕ όλους τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν; " σημερινή κίνηση προς τη δημοκρατία στη Βόρεια Αφρική πρέπει να επεκταθεί και στο Ιράν. Paulo Rangel Ψήφισα υπέρ αυτής της έκθεσης, η οποία σκιαγραφεί τη σοβαρή κατάσταση που επικρατεί στο Ιράν, καταγγέλλοντας τις πρακτικές καταστολής και τις συστηματικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττουν οι ιρανικές αρχές και υπογραμμίζοντας την ανάγκη για ειλικρινή αναζήτηση μιας διπλωματικής λύσης για το πυρηνικό ζήτημα. Ειδικότερα, θα ήθελα να εκφράσω κι εγώ την αλληλεγγύη μου προς τον ιρανικό λαό που ζητεί δικαίως δημοκρατική αλλαγή στη χώρα μετά τις προεδρικές εκλογές του 2009. Raül Romeva i Rueda Αυτή είναι η πρώτη έκθεση για το Ιράν στο Κοινοβούλιο μετά την έκθεση Gahler το 2001. Εφόσον όλες οι διαπραγματεύσεις για συμφωνίες μεταξύ ΕΕ και Ιράν έχουν παγώσει εδώ και χρόνια, ο μόνος τρόπος για να διατυπώσει το Κοινοβούλιο μια πιο εμπεριστατωμένη θέση για τη χώρα αυτή είναι με μια έκθεση πρωτοβουλίας που ξεκίνησε από μια πρόταση των Πρασίνων. Το καθήκον αυτό ανατέθηκε στην Ομάδα Ευρώπη Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Τέσσερις πολιτικές ομάδες (Ομάδα των Πρασίνων, Ομάδα της Προοδευτικής Συμμαχίας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Ομάδα της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών) εκπόνησαν κοινές τροπολογίες επί του σχεδίου έκθεσης, οι οποίες εγκρίθηκαν σε μεγάλο βαθμό, αν και με μικρή πλειοψηφία. Σημαντικά ζητήματα είναι: οι επαφές της ΕΕ με το Ιράν (παράγραφος 32) όπου αναφορικά με την προηγούμενη διαφωνία για το αν θα πρέπει να επιτραπεί στην αντιπροσωπεία του Κοινοβουλίου στο Ιράν να επισκεφτεί τη χώρα, το κείμενο τώρα ζητεί -σε αντίθεση με τις επιθυμίες του εισηγητή- επαφές με ευρύ φάσμα παραγόντων χωρίς να κάνει απευθείας αναφορά στην αντιπροσωπεία· οι κυρώσεις (παράγραφος 42) όπου το κείμενο ζητεί στοχευμένες κυρώσεις για τους κύριους υπεύθυνους παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -μέχρι στιγμής υπάρχουν μόνο κυρώσεις σε βάρος προσώπων που σχετίζονται με το πυρηνικό ζήτημα- και το άνοιγμα πρεσβείας της ΕΕ στην Τεχεράνη - παράλληλα με όλα τα κράτη μέλη που διαθέτουν εκπροσώπηση στη χώρα. Licia Ronzulli Στηρίζω το κείμενο αυτής της έκθεσης, διότι υπογραμμίζει τις κύριες πτυχές που καθιστούν το Ιράν μία από τις πιο επικίνδυνες χώρες στη διεθνή σκηνή, τόσο από ανθρωπιστική όσο και από πολιτική άποψη. " χώρα τώρα καταστρέφεται από την αυθαίρετη χρήση βίας εκ μέρους των δυνάμεων ασφαλείας που αντέδρασαν με τη βίαιη καταστολή ειρηνικών διαδηλώσεων μέσω της σύλληψης χιλιάδων διαδηλωτών. " αδικαιολόγητη χρήση βίας προκάλεσε βαθμιαία επιδείνωση ως προς τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα του ιρανικού λαού, ο οποίος υφίσταται μόνιμα ένα σύστημα ποινών αντίθετο με όλες τις συμβάσεις για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ανθρώπου. Σαν να μην έφτανε αυτό, στη χώρα αυτή εξακολουθεί να ισχύει η ποινή θανάτου διά λιθοβολισμού, με αυξανόμενο αριθμό εκτελέσεων, για να μην αναφέρουμε ότι εξακολουθούμε να μην διαθέτουμε στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι πυρηνικές εγκαταστάσεις στη χώρα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για ειρηνικούς σκοπούς. Oreste Rossi Είμαστε υπέρ αυτής της έκθεσης, διότι ασχολείται με το ζήτημα του Ιράν με την απαραίτητη σκληρότητα και αυστηρότητα, υπογραμμίζοντας τις αντιθέσεις που επικρατούν στη χώρα και ότι είναι απαράδεκτο να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Το ιρανικό καθεστώς εφαρμόζει διαρκώς την καταστολή σε βάρος οποιουδήποτε τολμήσει να εξεγερθεί ενάντια στον απολυταρχισμό, εφαρμόζοντας κατά κανόνα τη θανατική ποινή. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τη χώρα που κατέχει το ρεκόρ του μεγαλύτερου αριθμού εκτελέσεων παιδιών και κατά κεφαλήν εκτελέσεων στον κόσμο. Επίσης, σημειώνουμε ότι συχνά η θανατική ποινή διεξάγεται διά λιθοβολισμού για τόσο μικρά παραπτώματα όσο οι κατηγορίες για μοιχεία και αποστασία. " έκθεση υπογραμμίζει επίσης την καταστολή των χριστιανών και της κοινότητας των Baha'i. Το Ιράν συνεχίζει να χάνει τη διεθνή αξιοπιστία του λόγω της πολιτικής ρητορικής του και της επιθετικής στήριξης του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Θέλω επίσης να υπογραμμίσω τις συνεχιζόμενες πράξεις ψυχολογικής και σωματικής βίας που υφίστανται διαρκώς οι αντιφρονούντες πρόσφυγες στο στρατόπεδο Ashraf από την ιρανική κυβέρνηση. Peter Skinner Χαίρομαι διότι ο κ. Belder μπόρεσε να υποβάλει στο Σώμα αυτήν την έκθεση και να περάσει με επιτυχία στοιχεία που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα στο Ιράν, συγκεκριμένα την έντονη καταδίκη της κράτησης των ιρανών ηγετών της αντιπολίτευσης Mir Hossein Mousavi και Mehdi Karoubi, μαζί με τις συζύγους τους. Όμως δεν συμφωνώ πως "το Ιράν δικαιούται να εμπλουτίζει ουράνιο", πράγμα που επιτρέπουν οι κανόνες του ΔΟΑΕ, δεδομένου όμως του συνεχιζόμενου αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις είναι αντίθετο με τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο"Ε. Catherine Stihler Στήριξα αυτήν την έκθεση, επειδή είμαι βαθύτατα πεπεισμένη ότι η ιρανική κυβέρνηση θα πρέπει να αντιδράσει θετικά στα αιτήματα του ιρανικού λαού για βασικές ελευθερίες και βελτίωση των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών. Με την έκθεση αυτή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδικάζει τη χρήση της θανατικής ποινής, καθώς και πολλές άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Angelika Werthmann Ψήφισα υπέρ της έκθεσης του κ. Belder σχετικά με την προσέγγιση της ΕΕ έναντι του Ιράν. Συμμερίζομαι τις ανησυχίες της πλειονότητας των Ευρωπαίων σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και τις διαβεβαιώσεις του ιρανικού καθεστώτος ότι θα χρησιμοποιηθεί μόνο για πολιτικούς σκοπούς. Παρ' όλα αυτά είμαι της γνώμης ότι, στο πλαίσιο της συνεργασίας της με τρίτες χώρες στον ενεργειακό τομέα, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να χρησιμοποιεί μόνο βιώσιμες, πράσινες και ασφαλείς πηγές ενέργειας, σε συμφωνία με τους στόχους της για την προστασία του κλίματος. Επίσης, στηρίζω την άποψη της συναδέλφου ότι η ΕΕ πρέπει να χαράξει μια ευρύτερη στρατηγική αναφορικά με το Ιράν που θα υπερβαίνει το πυρηνικό ζήτημα και θα ασχολείται επίσης με την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλα σημαντικά ζητήματα. Iva Zanicchi Υπερψήφισα την έκθεση του κ. Belder, διότι παρά τα πολυάριθμα προβλήματα αναφορικά με την εσωτερική και εξωτερική πολιτική του Ιράν, όπως για παράδειγμα την ενδεχόμενη χρήση πυρηνικών όπλων, την έλλειψη διαφάνειας σε ορισμένες κυβερνητικές αποφάσεις και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την απουσία σεβασμού για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, πιστεύω ότι μια πολιτική βασισμένη αποκλειστικά σε κυρώσεις δεν μπορεί να αποφέρει μεγάλα οφέλη. Ως εκ τούτου, θεωρώ σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση να διαφυλάξει και, όπου μπορεί, να διατηρήσει μορφές διαλόγου με την κυβέρνηση της Τεχεράνης. Luís Paulo Alves Ψηφίζω κατηγορηματικά υπέρ αυτού του κοινού ψηφίσματος, το οποίο υπογραμμίζει τη σημασία των υπό συζήτηση θεμάτων που αφορούν τα δικαιώματα ανθρώπων οι οποίοι ανήκουν σε μειονότητες και την προώθηση της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών, καθώς και των δικαιωμάτων των παιδιών, με παράλληλη καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στα συμπεράσματα και συμφωνώ ότι η ΕΕ πρέπει να βελτιώσει την πρακτική της να μιλά ομόφωνα, καθώς αυτό θα αύξανε την προβολή και την επιρροή της ως παγκόσμιου παράγοντα, ενώ οι αντιπροσωπείες στη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη πρέπει να αυξήσουν τη συνεκτικότητα, την προβολή και την αξιοπιστία της δράσης της ΕΕ στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών (UNHRC). Συμφωνώ με το ψήφισμα, το οποίο επισημαίνει ότι τα κράτη μέλη πρέπει να ενθαρρύνουν το UNHRC να δώσει την ίδια προσοχή στις διακρίσεις βάσει όλων των αρχών, συμπεριλαμβανομένων του φύλου, της φυλής, της ηλικίας, του γενετήσιου προσανατολισμού, της θρησκείας ή της πίστης. Συμφωνώ επίσης με την ανασκόπηση, η οποία υπογραμμίζει την ανάγκη να είναι το UNHRC πιο δραστήριο ως μηχανισμός έγκαιρης προειδοποίησης και πρόληψης, να διατηρεί ειδικές διαδικασίες και να διασφαλίζει την ανεξαρτησία του θεσμού της Ύπατης Αρμοστείας των "νωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και να εξασφαλίζει την απαραίτητη χρηματοδότηση προκειμένου να διατηρήσει τα περιφερειακά του γραφεία. Zigmantas Balčytis " Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της είναι προσηλωμένα στην εξασφάλιση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις δικές τους πολιτικές. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να μπορεί η ΕΕ να έχει θέση με ισχύ και επιρροή σε διεθνείς οργανισμούς, ιδίως στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών, εξασφαλίζοντας μια αποτελεσματική και συνεπή εφαρμογή της πολιτικής για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε διεθνές επίπεδο. Συμφωνώ ότι το έργο και η εντολή του UNHRC πρέπει να επανεξεταστούν, προκειμένου να αξιολογηθούν και να βελτιωθούν οι μέθοδοι εργασίας του, έτσι ώστε να είναι δυνατό να αντιδρά σε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όσο πιο αποτελεσματικά και συστηματικά γίνεται. Σε αρκετές περιπτώσεις, το UNHRC δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει σοβαρές καταστάσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα με άμεσο και έγκαιρο τρόπο εξαιτίας της έλλειψης των κατάλληλων μέσων. Επομένως, το UNHRC θα πρέπει να εξοπλιστεί καλύτερα για να αντιμετωπίζει τόσο χρόνιες καταστάσεις όσο και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, μέσω της επέκτασης της δέσμης εργαλείων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και της χρήσης επιτροπών όχι μόνο κατά τη διάρκεια, αλλά και μεταξύ των συνόδων. Αντίστοιχα, η ΕΕ πρέπει να δώσει προτεραιότητα στο UNHRC και να συντονίζει καλύτερα τα κράτη μέλη, πράγμα που θα επέτρεπε στην ΕΕ να χρησιμοποιήσει καλύτερα την επιρροή της εντός του ευρύτερου συστήματος του Ο"Ε και θα διευκόλυνε τον συντονισμό και τη λήψη αποφάσεων στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Vilija Blinkevičiūt Ψήφισα υπέρ αυτής της πρότασης ψηφίσματος, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της πρέπει να εγγυώνται τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις πολιτικές τους και η θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών (UNHRC) πρέπει να είναι πιο ισχυρή και αποτελεσματική. Οι προτεραιότητες για τη σύνοδο του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών και την ανασκόπηση του 2011 είναι απαραίτητες, διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε πώς εκτέλεσε την εντολή του το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και να προσδιορίσουμε τις μεθόδους εργασίας που πρέπει να βελτιωθούν, προκειμένου το UNHRC να είναι πιο αποτελεσματικό και να αντιδρά άμεσα στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκφράζει τη λύπη του διότι σε αρκετές περιπτώσεις το UNHRC δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει σοβαρές καταστάσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα με άμεσο και έγκαιρο τρόπο εξαιτίας της έλλειψης των κατάλληλων μέσων, και επιδιώκει ενεργά τη δημιουργία ειδικών μηχανισμών εντός του UNHRC προκειμένου να υπάρχει άμεση αντίδραση σε κρίσεις με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως εκείνες της Μέσης Ανατολής, του Ιράν και της Λευκορωσίας. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό το UNHRC να εξοπλιστεί καλύτερα για να αντιμετωπίζει τόσο χρόνιες καταστάσεις όσο και καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, ενδεχομένως μέσω της επέκτασης της δέσμης εργαλείων για τα ανθρώπινα δικαιώματα και της χρήσης επιτροπών όχι μόνο κατά τη διάρκεια, αλλά και μεταξύ των συνόδων. Το Κοινοβούλιο καλεί επίσης τα κράτη μέλη να συμμετάσχουν ενεργά στην ανασκόπηση του UNHRC του 2011, προκειμένου να ενισχύσουν τη συμμόρφωση με την εντολή του. Edite Estrela Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, διότι πιστεύω ότι η ημερήσια διάταξη της 16ης τακτικής συνόδου του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περιλαμβάνει σημαντικά ζητήματα που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σημασία της ημερήσιας διάταξης, η οποία περιλαμβάνει εκθέσεις για τα "δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες" και την "προαγωγή και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας", καθώς και διεξοδικές συναντήσεις σχετικά με τα δικαιώματα του παιδιού. Diogo Feio " 16η σύνοδος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών θα λάβει χώρα σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη ιστορική περίοδο που υπονομεύει την ίδια τη σύνθεσή του, δεδομένου ότι ορισμένα από τα μέλη του απέχουν πολύ από τη συμμόρφωση με τις διατάξεις της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Ο"Ε και την προαγωγή και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σύμφωνα με την αποστολή του. " Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να συμμετάσχει ενεργά σε αυτήν τη σύνοδο και να κάνει ό,τι μπορεί για να εξασφαλίσει ότι η οικουμενική της θεώρηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που βασίζεται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα διαδοθεί ευρέως και θα εφαρμοστεί αποτελεσματικά σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ο ορισμός ενός ευρωπαίου ύπατου εκπροσώπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να συμβάλει στη μεγαλύτερη προβολή των θέσεων της Ένωσης και στην επιμονή στη στρατηγική της μετάδοσης "ενός μηνύματος, αλλά με πολλές φωνές" από τα κράτη μέλη του Συμβουλίου, έχει δε τις δυνατότητες να αυξήσει τη στήριξη για τις ευρωπαϊκές θέσεις. João Ferreira Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εφαρμόζει εδώ και πολύ καιρό μια πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης, είναι ευρέως γνωστό ότι έχει μια στενή αντίληψη που εξυπηρετεί ίδια συμφέροντα όσον αφορά τη δήλωση που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των "νωμένων Εθνών το 1948: την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Για άλλη μία φορά, στην έκθεση αυτήν είναι σαφής ο επιλεκτικός τρόπος με τον οποίο αναφέρονται διάφορες χώρες. Παραλείφθηκαν χώρες με τις οποίες η ΕΕ διατηρεί οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις και οι οποίες έχουν στρατηγική σημασία γι' αυτήν, εξαιτίας των στρατηγικών συμφερόντων που εξυπηρετούν, παρά τις σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττουν. Παραδείγματα τέτοιων χωρών είναι μεταξύ άλλων το Ισραήλ, η Κολομβία και το Μαρόκο, για να αναφέρω μόνο τρεις, σε διαφορετικές ηπείρους. Εμείς από την πλευρά μας δεν έχουμε περιοριστική άποψη για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παίρνουμε στα σοβαρά ολόκληρο το περιεχόμενο της δήλωσης, που πιστεύουμε, πράγμα πολύ σημαντικό, ότι ενέπνευσε την πολιτική μας παρέμβαση. Τέλος, είμαστε αντίθετοι στην ιδέα να έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνιμη έδρα στη Γενική Συνέλευση των "νωμένων Εθνών για τον απλό λόγο ότι δεν θα είχε κανένα νόημα υπό το πρίσμα του πνεύματος και των αρχών της οργάνωσης που περιλαμβάνονται στον Χάρτη των "νωμένων Εθνών. Ο Ο"Ε είναι και πρέπει να εξακολουθήσει να είναι ένας οργανισμός ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών. Ilda Figueiredo Είναι σαφής η επιλεκτικότητα όσον αφορά τις χώρες που επικρίνονται στην παρούσα έκθεση, καθώς και το ότι η συζήτηση αυτή εξυπηρετεί ίδια συμφέροντα. " υποκριτική χρησιμοποίηση αυτής της έκθεσης είναι προφανής, καθώς δεν επικρίνονται οι χώρες με τις οποίες η ΕΕ διατηρεί καλές οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις και εκείνες που έχουν στρατηγική σημασία, παρά τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττουν, όπως για παράδειγμα η Κολομβία και η Ονδούρα. Δεν υπάρχει έκκληση για τερματισμό της κατοχής της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο ή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Επιπλέον, δεν μπορούμε να στηρίξουμε την ιδέα να έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση μόνιμη έδρα στη Γενική Συνέλευση των "νωμένων Εθνών, διότι ο Ο"Ε είναι οργανισμός που αποτελείται από ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι κράτος σύμφωνα με τον Χάρτη των "νωμένων Εθνών. " υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην οποία συμπεριλαμβάνεται το γεγονός ότι είναι αδιαίρετα και δεν μπορούν να ιεραρχηθούν και ότι είναι προϋπόθεση για τον σεβασμό των δικαιωμάτων των λαών και για αυθεντική κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, ελευθερία και δημοκρατία, αποτελεί το πλαίσιο της πολιτικής μας δράσης. Μπορείτε να βασίζεστε σε εμάς για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όμως μην βασίζεστε σε μας για την άσκηση υποκρισίας. Juozas Imbrasas Υπερψήφισα αυτό το κείμενο, επειδή το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών είναι μια μοναδική πλατφόρμα ειδικά για τα οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα και ένα ειδικό φόρουμ για τα ανθρώπινα δικαιώματα εντός του συστήματος του Ο"Ε, και του έχει επίσης ανατεθεί το σημαντικό καθήκον και η σημαντική ευθύνη της ενίσχυσης της προαγωγής, της προστασίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανά τον πλανήτη. Θα ήθελα να υπογραμμίσω τη σημασία της 16ης συνόδου του UNHRC και ειδικά τη διαδικασία ανασκόπησης του UNHRC, η οποία προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να αξιολογηθεί πώς το Συμβούλιο εκτέλεσε την εντολή του και προσφέρει μια ευκαιρία να βελτιώσει τις μεθόδους εργασίας του, προκειμένου να αντιδρά πιο αποτελεσματικά και συστηματικά στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επιδοκιμάζω το γεγονός ότι στην ημερήσια διάταξη της 16ης τακτικής συνόδου περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων εκθέσεις για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες και την προαγωγή και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, καθώς και διεξοδικές συναντήσεις σχετικά με τα δικαιώματα του παιδιού. Petru Constantin Luhan " 16η σύνοδος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο"Ε προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία να αξιολογηθεί πώς το Συμβούλιο εκτέλεσε την εντολή του και προσφέρει ταυτόχρονα μια ευκαιρία να βελτιωθούν οι μέθοδοι εργασίας του με στόχο να εξασφαλιστεί μια πιο αποτελεσματική και συστηματική αντίδραση σε καταστάσεις που αφορούν την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θεωρώ ζωτικής σημασίας να συσταθεί στο πλαίσιο του Συμβουλίου της ΕΕ μια ομάδα εργασίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα με έδρα τις Βρυξέλλες, που θα περιλαμβάνει εμπειρογνώμονες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ. Επίσης, ιδιαίτερα χρήσιμος θα ήταν ο διορισμός ενός ειδικού εκπροσώπου υψηλού επιπέδου της ΕΕ στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίζω ότι η ΕΥΕΔ και ιδίως οι αντιπροσωπείες της ΕΕ στη Γενεύη και τη Νέα Υόρκη θα βελτιώσουν στο μέλλον τη συνεκτικότητα και την εικόνα και θα αυξήσουν την αξιοπιστία των δράσεων της ΕΕ στο πλαίσιο του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο"Ε αναπτύσσοντας την ικανότητα της ΕΕ να αλληλεπιδρά και να συνεργάζεται σε διαπεριφερειακό επίπεδο. Thomas Mann Μόλις ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με τις προτεραιότητες της 16ης Συνόδου του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών. Το ψήφισμά μας έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι σήμερα φέραμε στη μνήμη μας την καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων κατά της βίαιης κατάληψης του Θιβέτ πριν από 52 χρόνια. Χθες, ο Δαλάι Λάμα εξήγγειλε την απόσυρσή του από την πολιτική ζωή - αυτό αποτελεί μια ιστορική απώλεια. Υπάρχουν ελάχιστοι άνθρωποι που χαίρουν τόσο μεγάλης εκτίμησης από τον ίδιο τον λαό τους και τον κόσμο γενικότερα και που ταυτόχρονα είναι τόσο αγαπητοί όπως ο Δαλάι Λάμα. Με την απόσυρσή του από την πολιτική ζωή, ο Δαλάι Λάμα δεν αποποιείται σε καμία περίπτωση την ευθύνη του. Είπε ότι θα εξακολουθήσει να είναι προσηλωμένος στον πνευματικό του ρόλο αναφορικά με τα μελήματα του θιβετιανού λαού. Θα μεταβιβάσει τις πολιτικές εξουσίες που ορίζονται στο σύνταγμα του Θιβέτ στην ελεύθερα εκλεγμένη εξόριστη κυβέρνηση. Με τον τρόπο αυτόν θα ενισχύσει για άλλη μία φορά τη δημοκρατία του εξόριστου θιβετιανού λαού που είναι διασκορπισμένος σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Στις 20 Μαρτίου θα εκλεγούν νέος πρωθυπουργός και νέο κοινοβούλιο. Θα παρακολουθήσω τις εκλογές στην Ελβετία ως παρατηρητής. Εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να βοηθήσουμε στην περαιτέρω ενίσχυση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τον λαό του Θιβέτ. David Martin Επικροτώ αυτό το ψήφισμα που δίνει έμφαση στην αλληλεξάρτηση των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτισμικών δικαιωμάτων και υπογραμμίζει ότι η πρόσβαση στο νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Επικροτώ ιδιαίτερα την έγκριση της τροπολογίας 19 που ζητεί να δοθεί συνέχεια στην έκθεση Goldstone. Nuno Melo Εν μέσω αυτών των δύσκολων καιρών που αντιμετωπίζουμε, ιδίως στις περιοχές της Βόρειας Αφρικής, η 16η Σύνοδος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ο"Ε έχει τεράστια σημασία. " Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει επομένως να διαδραματίσει πραγματικά ενεργό ρόλο σε αυτήν τη σύνοδο και να κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει ότι η οικουμενική της θεώρηση όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, η οποία βασίζεται στον σεβασμό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θα υιοθετηθεί από όλες τις χώρες του κόσμου. Επίσης, είναι σημαντικό για την ΕΕ να διοριστεί ένας ευρωπαίος ύπατος εκπρόσωπος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, προκειμένου να διαδοθεί προοδευτικά η άποψή της για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Willy Meyer Δυστυχώς δεν μπόρεσα να ψηφίσω υπέρ αυτού του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τις προτεραιότητες της 16ης Συνόδου του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών, διότι περιέχει ορισμένα σημεία με τα οποία διαφωνώ. Το ψήφισμα ζητεί συντονισμό με τις "νωμένες Πολιτείες στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επικροτεί τον ορισμό του Μαρόκου ως ισότιμου διαμεσολαβητή στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών και ενθαρρύνει την ΕΕ να υποστηρίξει "κοινές θέσεις" όσον αφορά ορισμένες χώρες. Επίσης, εμμένει στα πλεονεκτήματα των χρηματοοικονομικών μέσων της ΕΕ, που αποτελούν απλώς ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο η ΕΕ χειραγωγεί θέματα τόσο σημαντικά όσο τα ανθρώπινα δικαιώματα, χρηματοδοτώντας τις ομάδες που εγγυώνται τα ευρωπαϊκά συμφέροντα σε τρίτες χώρες. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να μην υπερψηφίσω το παρόν ψήφισμα και γι' αυτό απείχα. Andreas Mölzer " αναταραχή στο Μαγκρέμπ μάς υπενθυμίζει ξεκάθαρα ότι δεν είναι εύκολη η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι συχνά έρχεται σε σύγκρουση με οικονομικά ή/και στρατιωτικά συμφέροντα. Επίσης, λαμβάνονται μέτρα στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας τα οποία δεν είναι συμβατά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σε συνάρτηση με αυτό, και η ΕΕ πρέπει να εξετάσει τη συμπεριφορά της - για παράδειγμα στην περίπτωση των παράνομων υπερπτήσεων της CIA. Παρά τις αδυναμίες αυτές, παραμένει σημαντικό να αφοσιωθεί ειδικά η ΕΕ στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. " προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ιδίως η βελτίωση της κατάστασης για τους χριστιανούς και άλλες θρησκευτικές μειονότητες σε μουσουλμανικές χώρες, πρέπει να αποτελεί ιδιαίτερο μέλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς ιδίως οι χριστιανοί υφίστανται μεγάλες διώξεις και είναι τα κύρια θύματα της θρησκευτικής βίας. Υπό το πρίσμα αυτό, ψήφισα υπέρ. Rolandas Paksas Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, διότι το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε ολόκληρο τον κόσμο όσον αφορά την αντιμετώπιση ζητημάτων που σχετίζονται με τα ανθρώπινα δικαιώματα. " διαδικασία ανασκόπησης είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να αξιολογηθεί πώς εκτέλεσε την εντολή του το Συμβούλιο. Συμφωνώ με την πρόταση να μιλά ομόφωνα η ΕΕ για τα υπό αντιμετώπιση ζητήματα. Επίσης, τα κράτη μέλη πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στην εξέταση του έργου του Συμβουλίου. Επιδοκιμάζω το γεγονός ότι στην ημερήσια διάταξη της 16ης τακτικής συνόδου περιλαμβάνονται εκθέσεις για τα δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες, για τα δικαιώματα του παιδιού και για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Ωστόσο, για να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων, στη σύνοδο θα πρέπει να εξεταστούν και ζητήματα που αφορούν το δικαίωμα στο νερό και την αποχέτευση. Πρέπει να εξασφαλίσουμε έναν αποτελεσματικό μηχανισμό για την επιβολή και την προστασία αυτού του θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος. Πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να εξασφαλιστεί ότι οι δεσμεύσεις στον τομέα αυτόν τηρούνται σε διεθνές επίπεδο και ότι κάθε πρόσωπο έχει πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό και σε αποχετευτικές εγκαταστάσεις. Paulo Rangel Ο σεβασμός, η προαγωγή και η διαφύλαξη του οικουμενικού χαρακτήρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι μέρος του νομικού, ηθικού και πολιτισμικού κεκτημένου της ΕΕ και ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής ενότητας και ακεραιότητας. Ως εκ τούτου, πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για να αυξηθεί η προβολή και η αποτελεσματικότητα της δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών μελών της, είναι δε ζωτικής σημασίας να εξασφαλιστεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι προσηλωμένη στην ενεργό συμμετοχή σε αυτήν τη σημαντική 16η Σύνοδο του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (UNHRC), καθώς και στη διαδικασία ανασκόπησης που θα διεξαχθεί το 2011. Raül Romeva i Rueda Μια ικανοποιητική έκθεση στην οποία το Κοινοβούλιο επιδοκιμάζει, μεταξύ άλλων, το γεγονός ότι στην ημερήσια διάταξη της 16ης τακτικής συνόδου περιλαμβάνονται εκθέσεις για τα "δικαιώματα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές ή εθνοτικές, θρησκευτικές και γλωσσικές μειονότητες" και την "προαγωγή και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών στο πλαίσιο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας", καθώς και διεξοδικές συναντήσεις σχετικά με τα δικαιώματα του παιδιού· επίσης, εκφράζει την ικανοποίησή του για τους φετινούς διορισμούς ειδικών εισηγητών σε αυτά τα καίριας σημασίας θέματα και λαμβάνει υπό σημείωση τις εκθέσεις που πρόκειται να υποβάλουν οι ειδικοί εισηγητές σχετικά με τα βασανιστήρια και άλλους τρόπους σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας, την ελευθερία θρησκεύματος ή πεποιθήσεων και σχετικά με την κατάσταση των υπερασπιστών των ανθρώπινων δικαιωμάτων· καλεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να συνεισφέρουν ενεργά σε αυτές τις ανταλλαγές απόψεων. Catherine Stihler Ψήφισα υπέρ αυτού του ψηφίσματος, διότι υπογραμμίζει τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η ΕΕ όσον αφορά τη συνεργασία με το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Δεδομένων των πρόσφατων γεγονότων στη Λιβύη, είναι καίριας σημασίας να συνεχίσουμε την εκστρατεία υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την προσπάθεια υπεράσπισής τους σε διεθνές επίπεδο. Marie-Christine Vergiat Απείχα από την τελική ψηφοφορία επί του εν λόγω ψηφίσματος τόσο για ουσιαστικούς όσο και για διαδικαστικούς λόγους. Το κείμενο του ψηφίσματος ενισχύει την ιδέα μιας κοινοτικής πολιτικής δύο μέτρων και δύο σταθμών αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδίως στον τομέα των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Οι ελάχιστες τροπολογίες που κατατέθηκαν για το θέμα αυτό, τις οποίες υποστήριξα, δεν αποκρύπτουν το γεγονός ότι η Ένωση αρνείται να εφαρμόσει τις συστάσεις της έκθεσης Goldstone. " Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών κατέθεσε το δικό της ψήφισμα που στηρίζει τον οικουμενικό χαρακτήρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλους τους κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτισμικούς τομείς. Από την άλλη, η πρόκληση του παρόντος ψηφίσματος ήταν η ψηφοφορία για την εντολή της αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών για τη 16η σύνοδό του, μολονότι η σύνοδος είχε ήδη αρχίσει στις 28 Φεβρουαρίου και η βαρόνη Ashton είχε πραγματοποιήσει αρκετές ομιλίες. " ψηφοφορία επί του ψηφίσματος αυτού όταν έχει ήδη αρχίσει η Σύνοδος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι άσκοπη· το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όφειλε να έχει παρουσιάσει τη θέση του εκ των προτέρων. Angelika Werthmann Ψήφισα υπέρ του ψηφίσματος σχετικά με τις προτεραιότητες της 16ης Συνόδου του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των "νωμένων Εθνών. Συμφωνώ με την άποψη ότι το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά πολύτιμο ως ένα είδος "συστήματος έγκαιρης προειδοποίησης" και μηχανισμού πρόληψης, και αναμένω από την Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης να συμμετάσχει ανάλογα στο όργανο αυτό. Όσον αφορά την ανασκόπηση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ασφαλώς στηρίζω επίσης το αίτημα για μια ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις και, πρωτίστως, διαφανή διαδικασία. Πρόεδρος Οι αιτιολογήσεις ψήφου έληξαν.

A cianidos bányászati technológiák alkalmazásának tilalma (vita) Elnök A következő napirendi pont az Áder úr és Tőkés úr által az Európai Néppárt (a Kereszténydemokraták) képviselőcsoportja nevében a Bizottsághoz intézett, szóbeli választ igénylő kérdés a cianidos bányászati technológiák betiltásáról - B7-0206/2010). János Áder szerző. - (HU) Kedves kollégák! Az elmúlt években nagyon fontos döntések születtek az Európai Unióban, amelyek környezetünk megóvását célozták, hadd utaljak csak a biodiverzitással kapcsolatos döntésre vagy a Víz Keretirányelvre. Az Európai Unió Víz Keretirányelve a tagállamok kötelességévé teszi vizeink minőségének megóvását, a szennyezések megakadályozását. Helyes cél ez? Igen, helyes. Kötelességünk-e mindent megtenni annak érdekében, hogy ezt a célt elérjük? Nyilvánvalóan igen. Van-e olyan bányászati eljárás, ami vizeinket, környezetünket veszélyezteti? Sajnos igen. Méghozzá egy nagyon- nagyon veszélyes és ugyancsak elavult technológiáról van szó. Jó néhány képviselőtársammal azt szeretnénk, ha ezt a technológiát az egész Európai Unióban betiltanánk. A 10 évvel ezelőtti tiszai ciánkatasztrófa és az azóta bekövetkezett balesetek is erre figyelmeztetnek bennünket. Tisztelt kollégák! Egyszerre szerencsés és ugyanakkor sürgető a pillanat, amiben vagyunk. Szerencsés, mert ma a Bizottságtól kapott tájékoztatás szerint csak három országban alkalmazzák ezt a cianidos bányászati eljárást, és szerencsés azért is, mert van másik három ország, amelyik betiltotta a cianidos eljárást, példát mutatva ezzel a többi uniós tagországnak. Ugyanakkor sürgető is a pillanat, mert az arany árának emelkedése miatt újabb bányákat akarnak megnyitni szerte Európában ezzel a veszélyes és elavult technológiával. A veszély tehát óriási, ami környezetünkre leselkedik. Tisztelt kollégák! Ha komolyan gondoljuk, hogy meg kell óvni vizeinket, akkor nem telepíthetünk ciános méregtavakat folyóink és tavaink mellé, márpedig ez az elavult technológia ezt eredményezi. Ha komolyan gondoljuk a biodiverzitás védelmét, akkor nem engedhetünk olyan eljárásokat alkalmazni, amelyek képesek az életet kiölni a folyókból a mikroorganizmusoktól kezdve a rákokon át a halakig. Itt az idő, tisztelt kollégák, a cselekvésre. Ne várjuk meg, hogy újabb katasztrófa figyelmeztessen erre bennünket. Végezetül hadd köszönjem meg mindazoknak a kollégáknak, akik jelen vannak és akik részt vesznek majd a vitában és akik most talán a vulkán kitörése miatt nem tudtak eljönni, hogy nagyon sokat segítettek ennek a határozati javaslatnak az elkészítésében, hiszen egy olyan közös szövegjavaslatot tudtunk kompromisszum eredményeként a Ház elé tárni, amely élvezi nemcsak a Néppárt támogatását, hanem a zöld frakciónak, a szocialista frakciónak, a liberálisoknak és a konzervatívoknak a támogatását is, és én azt gondolom, hogy az ügy súlyossága miatt ez feltétlen indokolt. Arra kérem, és arra biztatom a kollégákat, hogy ezt a támogatásukat a határozathozatal végéig tartsák fenn. Cecilia Malmström a Bizottság tagja. - Tisztelt elnök asszony, tisztelt képviselők, kollégám, Piebalgs biztos úr elnézésüket kéri. Sajnos a mai ülésen nem tud jelen lenni, ezért engem bízott meg azzal a feladattal, hogy lefolytassam ezt a vitát Önökkel. Köszönöm a lehetőséget, hogy ismertethetem a Bizottság álláspontját a cianidnak az arany kivonására való, az Európai Unióban történő felhasználásával kapcsolatban. Először is, ahogyan az a tisztelt képviselők előtt is ismert, elvégeztük a 2000-ben a romániai Nagybánya közelében bekövetkezett súlyos baleset - amikor egy mérgező anyagokat visszatartó gát szakadt át -, illetve a baleset okainak alapos és mindenre kiterjedő vizsgálatát. A vizsgálat következtetéseit figyelembe vettük akkor is, amikor az Európai Unió 2006-ban az extrakcióból származó hulladék kezelésére vonatkozó külön irányelvet fogadott el. A tagállamok számára az irányelv átültetésével kapcsolatban kiszabott határidő csak két éve volt, az irányelv pedig még mindig naprakész, arányos és megfelelő megközelítésnek tekinthető a cianid használatának kockázatával kapcsolatban. Az irányelv számos, az ásványinyersanyag-kitermelésből származó hulladék kezelésével foglalkozó létesítmények biztonságának javítására, valamint az ilyen létesítmények környezetre gyakorolt hatásának korlátozására irányuló követelményt tartalmaz. Az irányelv kifejezett és pontos követelményeket állapít meg a hulladékkezelő létesítmények építésére vonatkozóan, amelyeket az "elérhető legjobb technikák” koncepciójának alkalmazásával kell üzemeltetni. Mindenre kiterjedő baleset-megelőzési program szükséges a mérgező anyagokat kezelő vagy tároló létesítmények esetében. A balesetekkor alkalmazandó vészhelyzeti terv összeállítása szükséges nem csak az üzemeltető, hanem az illetékes hatóságok részéről is. Egyértelmű tájékoztatási kötelezettségeket fogalmaz meg az irányelv arra az esetre vonatkozóan, ha határokon átnyúló hatások várhatók. A jogszabály a nyersanyag-kitermelő létesítmények bezárására, illetve a létesítmények bezárását követő eseményekre vonatkozó követelményeket is magában foglal. A jogszabály olyan kötelezettséget is előír, amely szerint minden létesítményre vonatkozóan, a létesítmény üzemeltetésének megkezdése előtt ellenjegyzett pénzügyi garanciát kell vállalni. Az irányelv szigorú maximális határértékeket állapít meg arra vonatkozóan, hogy mekkora lehet a cianidkoncentráció azt megelőzően, hogy az anyagot tározókba tárolnák a fennmaradó maradékoknak az oxidáció, a napfény vagy baktériumok által való lebontása érdekében. Ahhoz, hogy a gyakorlatban is meg lehessen felelni a szigorú határértékeknek, a cianid túlnyomó részét a tározóban való elhelyezést megelőzően lebontó, speciális berendezést kell beépíteni. A legjobb ismereteink szerint az arany cianidos kivonásának jelenleg sajnos nincs megfelelő alternatívája a piacon. A legtöbb európai lelőhely esetében az arany más fémekhez kapcsolódóan fordul elő, ami azt jelenti, hogy valamilyen kinyerési módszert kell alkalmazni. A teljes cianidtilalom az európai kitermelés leállításával járna, és következésképpen növelné az arany gyakran olyan országokból való behozatalának mértékét, ahol megengedőbbek a környezetvédelmi és szociális előírások. Ugyanakkor a Bizottság figyelemmel kíséri a technológia alakulását az ágazatban, és amennyiben alternatív technológiai megoldások tűnnének fel a közeljövőben, a vitát újból meg lehet nyitni. Addig is az ilyen létesítmények biztonságosságának garantálása és a létesítmények üzemeltetésével kapcsolatos kockázat minimalizálása érdekében alapvető fontosságú az említett irányelv megfelelő alkalmazása. Szeretnék rámutatni arra is, hogy a tagállamok felelnek az azzal kapcsolatos döntésükért, hogy nyitnak-e aranybányát a területükön. A Bizottság feladata az irányelv teljes körű végrehajtásának biztosítása, a végrehajtás és az alkalmazás pedig kiemelt fontosságú. Az irányelv alapján a tagállamok legkésőbb 2012-ig kötelesek tájékoztatást nyújtani a Bizottságnak a végrehajtásról, nekünk pedig ugyanakkor el kell végeznünk a kapott tájékoztatás elemzését, illetve jelentést kell tennünk róla. Ez ugyanakkor természetesen megfelelő lehetőséget teremt arra, hogy elvégezzük a megközelítés hatékonyságának értékelését, és amennyiben az értékelés alapján úgy találjuk, hogy a jelenlegi megközelítés hatástalan, nem zárhatjuk ki a teljes tilalom lehetőségét sem. Zárásul szeretném hangsúlyozni a hulladék minél nagyobb arányú újrafeldolgozása biztosításának és a kitermelési ágazat erőforrás-hatékonysága javításának fontosságát. Az aranybányászat még a cianid használatától eltekintve sincs kímélettel a természetre. 1 gramm arany kinyeréséhez átlagosan 5 000 kg ércet kell kitermelni és kezelni. Ugyanennyi arany nyerhető egyébként körülbelül 5 kg régi mobiltelefon újrahasznosításával is. Ez a példa azt szemlélteti, hogy mennyire fontos a hulladék - ebben az esetben a villamos és elektronikus berendezések aranyat és a más hasonló nemesfémeket tartalmazó hulladékainak - elkülönítetten való gyűjtésének és újrahasznosításának fokozása. Ez az, amiért az erőforrás-hatékonyság kiemelt fontosságú a Bizottság számára. Richard Seeber a PPE képviselőcsoport nevében. - (DE) Tisztelt elnök asszony, örülök, hogy Malmström biztos asszony itt van, de ebben az esetben jobban örültem volna kollégájának, Potočnik úrnak, a felelős biztosnak, mivel ezt a problémát neki kell megoldania. Szeretném mindenek előtt előrebocsátani, hogy Európa a világ aranykitermelésének 0,73%-át adja, és jelenleg Bulgáriában, Finnországban, Magyarországon, Olaszországban, Romániában és Svédországban folyik bányászat. Nem mindegyik helyen alkalmazzák a veszélyes cianidos technológiát. Szeretnék rámutatni arra is, hogy a nagybányai baleset kivizsgálására felállított munkacsoport megállapította, hogy az üzem kialakítása alkalmatlan volt a bányahulladék tárolására és elhelyezésére, hogy az üzem engedélyét a felügyelő hatóságok nem ellenőrizték, továbbá hogy elégtelen volt a gát kialakítása és az üzem működtetése, így tehát számos hiba merült fel az üzem üzemeltetője részéről. Ahogyan azt a biztos asszony helyesen megállapította, e baleset az okulásunkra szolgált. Úgy vélem azonban, hogy a Bizottságnak további következtetéseket kell levonnia e nagyon veszélyes technológiát illetően. Mivel - ismereteim szerint - a piacon lévő alternatív technológiák még nem biztosítják az általunk elvárt eredményeket, át kellene gondolnunk, hogy mit tehetünk a kutatás és a fejlesztés területén, hogy biztosítsuk az aranytermelés jövőjét, de ugyanakkor szavatoljuk az üzem biztonságosságát. Európa már számtalan alkalommal elkötelezte magát a magas szintű környezetvédelmi előírások betartása mellett. Emlékeztetem Önöket a vízügyi keretirányelvre, amely egyértelműen az ilyen veszélyek megelőzésére irányul, de emlékeztetem Önöket a biológiai sokféleség területén tett kötelezettségvállalásokra is. Ezért arra kérem Önt, Malmström asszony, hogy adja át Potočnik biztos úrnak: határozottan ragaszkodunk ahhoz, hogy a Bizottság, az európai jogalkotó részéről előrehaladást kell elérni az aranytermelés területén. Csaba Sándor Tabajdi az S&D képviselőcsoport nevében. - (HU) Az európai szocialisták és demokraták frakciója egyértelműen támogatja a cianidos bányászat uniós betiltását, mert szeretném fölhívni biztos asszony figyelmét, hogy nem elegendő, ha a Bizottság utólag lép. Sajnos az európai környezetvédelemben - éppen a Petíciós Bizottságban - számos olyan példa van, amikor a környezetszennyeződés megszületik, végbemegy és nem tudjuk megelőzni, tehát az Európai Uniónak a megelőzést kellene a jövőben célul kitűzni. És Áder kolléga és Seeber kolléga is utalt a Baia Mare-i , a nagybányai ciánkatasztrófára, vagyis amikor mi a cianidos bányászat, aranybányászat betiltását szorgalmazzuk, akkor nagyon szomorú, konkrét környezeti katasztrófa tapasztalatai mondatják velünk. A jelenlegi verespataki Rosa Montana-beruházás keretében nagyságrenddel nagyobb aranybányáról lenne szó. Számos probléma van a beruházással kapcsolatosan. Nincs semmiféle garancia arra, hogy a beruházással járó külszíni fejtés ne alakítsa át a tájat. Számos mérget juttat a környezetbe. A bánya várható élettartama mindössze 20 év, vagyis alig teremt munkahelyeket. Nincs garancia, hogy a beruházó helyreállítsa a bányászat befejezése után a környezetet. Mindezekért az európai szocialisták és demokraták együtt a zöldekkel, az EFA-val és a GUE-vel nemcsak kezdeményezik, hanem kérik a Bizottságot, hogy dolgozza ki 2010-re vagy 2011-re azt a jogszabályt, amely a cianidos bányászatot végleg betiltja az Európai Unióban, mert a környezetszennyezés nem áll meg az országhatárokon, hiába tiltja be néhány ország a cianidos aranybányászatot, ha azt uniós szinten nem fogjuk megoldani Michail Tremopoulos a Verts/ALE képviselőcsoport nevében. - (EL) Tisztelt elnök asszony, a vitat tárgyát képező témakör nagyon fontos, mivel a cianid rendkívül veszélyes anyag. Nem fogadjuk el azt, amit a Bizottság képviselője mondott, tudniillik hogy nem áll rendelkezésre biztonságos technológia. Úgy véljük, hogy azt a három beruházási tervet, amely az arany görögországi, cianidos bányászatára irányul, az említett technológia betiltásával kell rendezni. Evrosban, Rodopiban és Halkidikiben a helyi közösségek nagyon határozottan reagáltak a tervekre, és a görög legfelsőbb közigazgatási bíróság, az államtanács hozott döntést az ügyben. Annak a veszélye, hogy a hazámat sújtó válság eredményeként a Nemzetközi Valutalap is bekapcsolódik, aggodalomra ad okot amiatt, hogy az esetleges nyomás miatt enyhülnek majd a környezetvédelemmel és az ellenőrzéssel kapcsolatos szabályok. A más országokbeli gyakorlatok és tapasztalatok alátámasztják a tragikus végkifejlet lehetőségét. Görögországban a veszélyt az arany bulgáriai, az Evros vízgyűjtő területén folytatott kitermelése okozza. És ott van a török partokkal kapcsolatos kérdés is, illetve az Égei-tengert érintő fenyegetés kérdése. Más országokban is van példa a hasonló tervekre. Magyarország azonban tavaly decemberben úgy határozott, hogy be kellene tiltani a cianid alkalmazásán alapuló valamennyi bányászati tevékenységet. Szükség van az európai jogalkotás által nyújtott, a teljes tilalomban megnyilvánuló támogatásra is, amelyhez a Görögországhoz hasonlóan sérülékeny gazdaságú országoknak szánt biztonsági hálózat létrehozása társul. Kérjük az erélytelen európai uniós jogszabályok erélyesebbé tételét, valamint a megengedett szennyező anyagok tagállamonként eltérő szintű határértékeinek megszüntetését. Nikolaos Chountis a GUE/NGL képviselőcsoport nevében. - (EL) Tisztelt elnök asszony, az Egységes Európai Baloldal/Északi Zöld Baloldal képviselőcsoport nevében azt kívánom elmondani, hogy rendkívül fontosnak tartjuk ezt a kérdést; azonnali fellépést tesz szükségessé, és nincs idő a parlamenti obstrukcióra. A Bizottság és az általa fenntartott álláspont visszafogott a kérdésben, az irányelv hiányosságoktól hemzseg, és nem előzi meg azokat a veszélyeket, amelyekre képviselőtársaim is utaltak. A cianid fémbányászatban való alkalmazásának jelentősége és káros hatása jól dokumentált, és láthattuk, mi történt Romániában. Egyik képviselőtársam korábban már utalt a jelenleg is előkészítés alatt álló görögországi bányászati programokra. Amikor a Bizottságot a cianid alkalmazására alapuló bulgáriai aranybányák létesítéséről kérdeztem, a bizottsági válasz csak hozzájárult félelmeim növekedéséhez, illetve egyértelműbbé tette a jelenlegi szabályozás szigorúbbá tételének, illetve következetesebb alkalmazásának szükségességét. Biztosak vagyunk abban, hogy a polgárok természetesen felszólalnak majd, de nekünk magunknak is lépnünk kell. Ezért egyesítjük erőinket mindenkivel, aki a cianid fémbányászatban való felhasználására vonatkozó teljes tilalomra szólít fel, és minden országnak el kell köteleznie magát az ilyen tilalom mellett, ahogyan azt Magyarország is megtette a közelmúltban. Jaroslav Paška az EFD képviselőcsoport nevében. - (SK) Az EU szerveinek képviselői a nyilvánosság előtt gyakran nagy hangsúlyt fektetnek polgáraink egészségének védelmére, valamint a természet és a környezet védelmére. Ezért megdöbbentő az, hogy az európai előírások már-már gyanúsan következetlenek egy rendkívül veszélyes vegyi anyagnak, a cianidnak a nemesfémek bányászatában való felhasználását illetően. A szakemberek előtt jól ismert az a tény, hogy valamennyi vegyi anyag közül a cianid az egyik legveszélyesebb. A cianid belégzéssel, az ép bőrfelületen keresztül vagy a felhasználást követően jut be a szervezetbe. Megfelelő koncentráció esetén a halál néhány másodpercen vagy percen belül bekövetkezik. A bányatársaságoknak az az érvelése, hogy olyan feltételeket tudnak biztosítani az aranybányászathoz, amelyek megakadályozzák az egészség vagy a környezet károsodásának kockázatát, eddig mindig hiábavalónak bizonyult. Néha az ember hibázik, máskor a természet hoz meglepetéseket. Mindez belátható a világszerte bekövetkezett több tucatnyi súlyos baleset alapján, amelyek a természet jelentős mértékű károsodásával, az egészség károsodásával, sőt, halálesetekkel is jártak. Hadd emlékeztessem Önöket a közelmúlt néhány balesetére: a coloradói Summitville-ben, a kaliforniai Carson Hillben, a dél-karolinai Brewerben, a dél-afrikai Harmonyban, a guyanai Omaiban, a nevadai Gold Quarryban, a montanai Zortman-Landuskyban, a kirgizisztáni Kumtorban, a dél-dakotai Homestake-ben, a fülöp-szigeteki Placerben, a romániai Nagybánya és a pápua új-guineai Tolukumában bekövetkezett balesetre. A lakosok és a természet az említett helyek mindegyike esetében nagy árat fizettek a modern kori aranyásók mohóságáért, amelynek kialakulásához a hatóságok közömbössége is hozzájárult. Biztos asszony, eljött az idő, hogy megmutassák Európa népének, mi az ami igazán számít Önöknek: a környezet, valamint az emberek egészsége és élete, vagy pedig a bányatársaságok profitja. Claudiu Ciprian Tănăsescu (RO) Egyet kell értenünk abban, hogy a cianid bányászatban való alkalmazásának tilalma a környezetvédelemmel kapcsolatos kiemelt kérdéssé válik majd nem csak Romániában, de Európa egészében is. 1998 és 2006 között több mint 25 jelentősebb baleset következett be világszerte, egyre inkább egyértelművé téve azt, hogy a cianid évtizedek távlatában is állandó veszélyt jelent a természetre nézve. Ezek a bányabalesetek számos kérdést vetnek fel a gyakorlatot és a cianid kezelését szabályozó előírások alkalmazását illetően, még akkor is, ha az érintett társaságok jó szándékúak. Emellett a cianid szállításának, tárolásának és alkalmazásának irányításával kapcsolatos nehézségek a tározók működtetésével és fenntartásával kapcsolatos hiányosságokkal együtt - hogy a rossz időjárást már ne is említsük - robbanásveszélyes helyzetet eredményezhet, amelynek pusztító hatása lehet a környezetre nézve. A cianid bányászatban való alkalmazásának vannak alternatívái, de azokat a bányaipar nem támogatja, noha európai uniós szinten jogszabályokat alkalmaznak azért, hogy tevékenyen segítsék elő a biztonságos új technológiák elterjedését. 2005 novemberében az európai parlament képviselői és a tagállamok elfogadták a bányászati hulladékokról szóló irányelvet. Ez az irányelv egy hatástalan jogi eszköz, amely a bányaipar által kifejtett jelentős nyomás, valamint a közép- és kelet-európai országok által a régi, felhagyott művelésű bányaterületek megtisztításával kapcsolatos igény és felelősség felfüggesztése, illetve elhárítása tekintetében kifejezett aggodalom eredménye. Az irányelvben hagyott kiskapuk nyilvánvalóvá válnak, ha figyelembe vesszük azt, hogy az irányelv például nem foglalkozik a légkörbe kibocsátott cianiddal. Nézzük például a Fehér megyei Verespataknál történő bányafejlesztés esetét. Ha a bánya megkezdi működését, akkor a becslések szerint naponta 134,2 kg cianid kerül majd a levegőbe, ami a bánya rendes üzemmenete mellett napról-napra megismétlődik majd. Ez azt jelenti, hogy éves szinten 48 983 kg lesz a kibocsátás, a bánya 16 éves működési ideje alatt pedig 783 728 kg. Ráadásul nincs is európai uniós jogszabály a levegőminőségnek az ilyen kibocsátások esetén való alakulására vonatkozóan. Ebben az esetben a jogalkotási javaslat támogatása a jövő nemzedékeivel szembeni erkölcsi kötelességünk - és a támogatás a cianid bányászati alkalmazásának betiltásával kapcsolatos globális tendenciákhoz való igazodást is jelenti. Zuzana Roithová (CS) Hölgyeim és uraim, éppen akkor szavazunk egy olyan állásfoglalásról, amelyben megköveteljük az aranynak a cianid alkalmazásával való kivonására vonatkozó, az egész Európai Unióra kiterjedő tilalmat, amikor annak a tizedik évfordulójáról emlékezünk meg, hogy egy romániai aranybányából az európai folyókba került cianid hatalmas környezeti katasztrófát okozott. Az arany cianidos kivonása rendkívül veszélyes módszer, és nem csak a hatalmas területeket fenyegető balesetek esetében, hanem azért is, mert olyan mértékű környezeti terhelést gyakorol a kivonás során, amelyet a továbbiakban már nem lehet eltűrni. A környezetben csak rendkívül nehezen lebomló, rendkívül mérgező anyaggal szennyezett kőzet minden egyes tonnájából csupán néhány gramm aranyat nyernek ki. Ugyanakkor eközben sok-sok tonna mérgező hatású kőzet keletkezik. Ráadásul a külföldi bányatulajdonosoknak a tevékenységeinkkel szembeni ellenkezései többnyire megalapozatlanok, mivel más, biztonságosabb, noha költségesebb kinyerési módszerek is rendelkezésre állnak. Szeretném támogatásukat kérni a közös állásfoglalásunkról való szavazáskor, amelyben felszólítjuk az Európai Bizottságot a cianid alapú technológiának az Európai Unióban 2012-től történő betiltására, és szeretném kérni a Bizottságtól és a tagállamoktól is, hogy ne támogassák a cianidot alkalmazó európai uniós vagy harmadik országbeli bányászati projekteket sem. A tilalmat a Cseh Köztársaságban, Németországban és Magyarországon már alkalmazzák, és a többi országnak is be kellene tiltania ezt a fajta bányászati technológiát. Alapvető fontosságúnak tartom, hogy a bányatársaságoknak legyen kötelező biztosítást kötniük a balesetek által okozott károk fedezetéül, amely kiterjedne a balesetek által érintett területeknek az eredeti állapotra való helyreállítása költségeire is. Hozzászólásom annak hangsúlyozásával kívánom zárni, hogy az aranynak az olcsóbb, a cianid alkalmazásával történő kivonása révén nyert jelentéktelen profit nem oldozhat fel bennünket a működő ökoszisztémával és az ökoszisztémának a jövő nemzedékei számára való megőrzésével kapcsolatos felelősségünk alól. Kriton Arsenis (EL) Tisztelt elnök asszony, biztos asszony, Csernobil után valamennyien tisztában vagyunk az atomenergia kockázataival. 2000-ben az európai történelem - de talán a világtörténelem - második legnagyobb környezetvédelmi katasztrófáját okozta a romániai Nagybánya mellett bekövetkezett baleset, amelyre több képviselőtársam is utalt már. Százezer köbméter, cianidot és más nehézfémeket nagy koncentrációban tartalmazó víz szivárgott egy aranybányából a Tisza folyóba, majd onnan a Dunába. A szennyezés Magyarországot és Szerbiát, valamint Romániát érintette, több tízezer hal pusztulását okozta, és megmérgezte az ivóvizet. A közvetlenül érintett területek élelmiszerláncának szennyeződése hosszú távon érezhető volt. Magyarország 1 367 tonna hal pusztulásáról számolt be. Több mint száz személy, javarészt gyermek szenvedett mérgezést a szennyezett hal fogyasztása miatt, nekik azonnali ellátásra volt szükségük. Mindazonáltal nem csak hogy folytatódik a cianidos oldószerek alkalmazásával történő aranybányászat, nem csak hogy nem tiltják az ilyen bányászatot európai uniós szinten, hanem éppen ellenkezőleg: a kérdéses tevékenységbe való beruházásokat a tagállamok és az Európai Uniós is támogatja. A bányászat Svédországban, Finnországban, Szlovákiában, Romániában, Bulgáriában és Görögországban folytatódik, illetve folytatását tervezik, míg Magyarországon és a Cseh Köztársaságban jogszabály, Németországban pedig az esetjog tiltja. Rég elmúlt már az az idő, amikor feláldoztuk a helyi környezetet és polgáraink egészségét a munkahelyekért cserébe. Még ennek a konkrét tevékenységnek a gazdasági életképessége is elbukna, ha a megelőzés elvét és a "szennyező fizet” elvét alkalmaznánk. Minden gazdasági tevékenységet üdvözlünk, amennyiben az összhangban van a környezetvédelemmel és a polgáraink egészségének védelmével. Amikor azonban cianidot alkalmazunk, akkor mind a környezetet, mind pedig a polgárok egészségét korlátozhatatlan mértékű veszélynek tesszük ki. Malmström biztos asszony! Lehetővé teszi-e az Ön pozíciója azt, hogy biztosítson bennünket arról, hogy megfelelő és szigorú szabályozás áll majd rendelkezésünkre, és a nagybányai baleset nem ismétlődik majd meg - ezúttal - Svédországban, Finnországban, Bulgáriában vagy Görögországban? Felszólítom a Bizottságot arra, hogy bizonyítsa: tiszteletben tartja azt a vállalását, amelyet két hónappal ezelőtt tett az európai Parlament előtt. Azok mellett a helyi közösségek mellett állok, amelyek elsőként szenvedik el a következményeket, és csatlakozom a környezetvédő mozgalmak által vívott küzdelemhez, ugyanakkor kérem a cianid aranybányászatban történő felhasználásának az Európai Unióban való, azonnali betiltását. Theodoros Skylakakis (EL) Tisztelt elnök asszony, tisztelt Bizottság, az arany ott van a helyén, nem tűnhet el. Amit meg kell vitatnunk az az, hogy mikor, hogyan, és milyen környezeti hatás mellett döntünk a bányászata mellett. Ha egy beruházás a cianid alkalmazására alapozva valósul meg, akkor a hatások visszafordíthatatlanok, mivel az arany eltűnik, a veszélyes, mérgező hatású cianidokat tartalmazó iszap - ahogyan azt maga az irányelv is elismeri - nagy mennyiségben marad meg a bányaterületen. Ez a probléma nem csak az említett tagállamokat érinti, mivel vannak a vízfolyások alsó folyása mentén elterülő, az adott folyón létesítményekkel rendelkező tagállamok is. A hatályos irányelvnek egy hátránya van: az előírt pénzügyi garancia baleset esetén nem fedezi az összes kihatást, különösen, ha az adott létesítményt már bezárták. Következésképpen sérül az alapvető "a szennyező fizet” elv, különösen mivel az ezt a technológiát alkalmazó társaságok rendszerint az Európai Unión kívüliek, és miután befejezték a bányászatot, veszik a kalapjukat, és búcsút intenek. Ezért alaposan és újból meg kell vizsgálnunk az alternatív bányászati módszereket, és vissza kell állítanunk "a szennyező fizet” elvét, a baleset esetére mostantól kezdve mindaddig kiterjedő teljes és megbízható biztosítási fedezettel, amíg ezek a veszélyes anyagok a földben maradnak. Amíg ezek az előfeltételek nincsenek meg, addig - úgy vélem - teljes tilalmat kell bevezetni erre a technológiára, ami aztán valószínűleg arra ösztönzi majd a társaságokat, hogy komoly kutatásokat folytassanak az alternatív, kevésbé szennyező technológiákkal kapcsolatban, mivel ha rendelkezésre áll egy olcsó technológia, és nem kell fizetni az általa okozott szennyezésért, akkor nincs miért alternatív megoldásokat keresni. Jan Březina (CS) Hölgyeim és uraim, azért határoztam úgy, hogy hozzászólók az aktuális témához, mert közelről kísértem figyelemmel a cseh köztársaságbeli Mokrsko és Kašperské Hory melletti lelőhelyek feltárását és megnyitását övező eseményeket, amelyek során a finoman diszpergált aranyat cianidos lúgozással kellett kivonni. Abban az időben, az 1990-es évek közepén a felhasznált vegyi anyagok környezeti hatását, és a tényt, hogy a cianidos lúgozás nagy mennyiségű érc feldolgozásával jár együtt, azokkal a káros hatásokkal együtt vettük figyelembe, amelyek nem csak a cianidnak voltak betudhatók, hanem az úgynevezett cianidmentesítéshez használt anyagoknak is - itt a klórról és a kalcium-oxidról van szó. További kényszerítő tény az is, hogy az említett folyamatok révén káros hatású kapcsolódó elemek is aktivizálhatók. Ilyen elem például az arzén is, amely rendkívül veszélyes, és amely gyakran előfordul az arzénpiritben, amely az arannyal gyakran társultan előforduló ásvány. Én magam számos esetben a bányászatnak mint a technikai fejlődés szükséges előfeltételének a támogatója vagyok, de ami az aranyérc-lelőhelyek cianidos feltárását illeti, ellenzem a technológiát, és örömömre szolgál, hogy 2000-ben a Cseh Köztársaság bányatörvényének módosítása kizárta a cianidos technológiát az arany kezelésének megengedett módszerei közül. Tekintettel a cianidos lúgozáshoz kapcsolódó jelentős kockázatokra, jó lenne, ha nem csak az EU-ban, de világszerte kizárnák e technológia alkalmazásának lehetőségét. Azért gondolom így, mert a cianidos lúgozás kockázatai különösen a harmadik világbeli országok esetében aránytalanul nagyok, ott, ahol a környezet védelmének szintje is alacsonyabb. Biztos asszony, bizonyos-e Ön abban, hogy megfelelőképpen áttekintették az újabb alternatív technológiákat , valamint a dúsítás és a flotációs dúsítás új típusait? Alajos Mészáros (SK) Először szeretnék köszönetet mondani azoknak, akik ezt a nagyon komoly témát felvetették, azaz Áder úrnak és Tőkés úrnak. A leghatározottabban támogatom a cianidos bányászati technológiáknak az Európai Unióban való általános betiltásáról szóló állásfoglalás-tervezetet. Az, aki már megtapasztalta és látta a nagybányai technológia meghibásodása, valamint a mérgező, cianidos szennyvíznek a meghibásodást követően a folyóvizekbe való jutása által okozott környezeti katasztrófa hatásait, valamint a Tisza folyó magyarországi, továbbá a Duna bulgáriai szakaszának faunájára gyakorolt messzemenő következményeit, mindent, amit csak lehet, megtenne annak biztosítása érdekében, hogy soha hasonló ne következhessen be az Európai Unióban. Hazámat, Szlovákiát is súlyosan érintette a katasztrófa, mivel a határaink közelében történt. Ráadásul Szlovákiában is hasonló veszély fenyeget néhány régi bányának a nemesfémek miatti újbóli megnyitása miatt - a nemesfémek alacsony koncentrációja miatt e helyeken megfontolás tárgyát képezi a cianidos technológia alkalmazása. Teljes mértékben elhibázott és helytelen megközelítés volna, ha ezt a folyamatot az EU két tagállama közötti kétoldalú ügyként jellemeznénk. Remélem, hogy a Bizottság határozottabb álláspontot képvisel majd annál, mint amelyet a biztos felmutatott. Az állásfoglalás elfogadása révén fel kell lépnünk az európai értékeknek a környezetvédelmi politikánk területén való általános és széles körű védelme érdekében. Marian-Jean Marinescu (RO) Szeretném azzal kezdeni, hogy köszönetet mondok a biztos asszonynak azért kiegyensúlyozott álláspontért, amelyet a vita megnyitásakor képviselt. A cianidot alkalmazó technológiák veszélyesek. Azonban vannak más, hasonlóképpen veszélyes technológiák is, például a nukleáris technológia. A balesetek megelőzése érdekében jogszabályok, szabványok és előírások vannak érvényben. Nem szükséges tilalmat bevezetnünk: elegendő egyszerűen betartani a szabályokat. Az állásfoglalás 30 balesetet említ az elmúlt 25 év vonatkozásában. Nem határozza meg, hogy ezek közül hány történt Európában, mivel csak nagyon kevés, és főként olyan országokban következtek be, amelyek a baleset idején nem voltak az Európai Unió tagállamai. Ami azt illeti, a 2000-ben bekövetkezett szerencsétlen baleset eredményeként a Bizottság szigorított az előírásokon. A cianidos technológiát sokféle termék kinyerésére alkalmazzák, például még a gyógyszeripari termékek és a vitaminok esetében is. Az állásfoglalás kizárólag a bányászattal, konkrétan az aranytermeléssel foglalkozik. Miért? Ennek az oka az, hogy a probléma valójában nem a cianiddal, hanem az arannyal kapcsolatos. Nem csak a technológia betiltását kérik, de a folyamatban lévő projekteknek a remélt tilalom hatálybalépésének napjáig való leállítását is. Az egyetlen olyan jövőbeni európai projekt, amely az arany bányászatával kapcsolatos, romániai. Tisztelt képviselőtársaim! Azt kérem Önöktől, olvassák el jól az állásfoglalás szövegét, különösen az olyan kijelentéseket, mint például "a várható heves esőzések megnövelik a szivárgások kockázatát” vagy "a bányászati iparág csupán kevés munkalehetőséget kínál, és azt is csak korlátozott, 16 évre előretekintő kilátás mellett” vagy "felmerülhet az emberi gondatlanság, mivel egyes tagállamok nem képesek a jogszabályok végrehajtására”. Nem hiszem, hogy az ilyen kijelentéseknek helye lenne az Európai Parlament szövegeiben. Ez az, amiért arra kérem Önöket, tisztelt képviselőtársaim, hogy mérlegeljék azon állásfoglalás elutasításának indokait és következményeit, amely csökkenti a Bizottság előtti szavahihetőségünket, és amely csökkenti annak az eshetőségét, hogy az Európai Parlament által jóváhagyott állásfoglalási indítványokat figyelembe vegyék - nem csak az aktuális esetben, de általában véve is. Mariya Nedelcheva (BG) Elnök úr, hölgyeim és uraim, a cianidvegyületeknek a bányaiparban történő felhasználása nyilvánvalóan olyan kérdés, amellyel kapcsolatban senki sem lehet közömbös. Valamennyien ismerjük azokat a jogszabályi intézkedéseket, amelyeket az Európai Unió elfogadott. Ezek egyértelmű üzenetet hordoznak magukban: a megfelelő erőforrások, struktúrák, szabályozó mechanizmusok és irányítási rendszerek alkalmazása révén kell folytatnunk az emberi egészség és a környezet magas szintű védelmének biztosítását. Küldetésünknek része az európai közvélemény mobilizálásának folytatása is. Amikor azonban minderre az emberek félelmére apellálva és a környezetvédelem kártyájának a másféle érdekek védelmének érdekében való felhasználásával kerül sor, az adott állásfoglalás teljes hitelvesztést szenved. Az "SRE Consulting” jelentése szerint a jelenleg ipari léptékben alkalmazott cianidvegyületek többségét a vegyipar céljaira és fémek felületkezelésére használják. Ez azt jelenti, hogy noha betiltanánk az aranybányászatban való felhasználásukat, más célokra továbbra is alkalmaznák őket, és a tilalom nem járna a felhasználás egésze mértékének számottevő csökkenésével. Teljes mértékben támogatom a környezetre gyakorolt hatás értékelésének feltétlen szükségességét, továbbá annak a feltétlen szükségességét, hogy országainkban az üzemeltetők és az ellenőrző hatóságok egyaránt gyakorolják az előzetes és az utólagos ellenőrzést. Hazámban, Bulgáriában jelenleg nem vonatkozik kifejezett tilalom a cianidvegyületeknek az aranybányászatban történő alkalmazására vonatkozóan. Ebben az esetben az egyéb technológiák alkalmazása - különösen a jelenlegi válság során - nem bizonyulna hatásosabbnak. Ez nem jelenti azt, hogy hajlanánk a kompromisszumra, de hallgatunk a józan észre, és nem hajlunk a szélsőségek felé. Ez az, ami miatt a mindennemű tilalmat elvető emberek csoportját a más nézőpontot képviselő emberek csoportjával összekötő híd Önökön keresztül vezet. Olyan híd ez, amelyet nem szabad felégetnünk. Erre kérem Önöket. Sari Essayah Tisztelt elnök úr, egyetértek azzal, hogy nem szabad a 2000-es nagybányai balesetet okozóhoz hasonló gátakat létesíteni. Európai léptékkel mérve Finnország jelentős aranytermelőnek számít. A kittiläi új bánya a legnagyobb Európában, éves termelése 5 000 kg arany. Van egy tudományos tény, amelyről nem feledkezhetünk meg: az arany a cianidon kívül más folyadékban nem oldódik. Ezért a kittiläi kinyerési folyamat során is alkalmaznak cianidot, de zárt folyamatban. A dúsított iszap feldolgozása során használt cianidot újra felhasználják, a cianid maradékanyagait pedig a folyamat után megsemmisítik. Még a gátakból visszanyert vízben lévő cianidmaradékokat is tisztítják. A baktériumalapú kinyerés környezetbarátabb lenne, de ezt a módszert az arany esetében még nem alkalmazzák. A világ első olyan bányája, ahol a nikkelérc hányóiból mikrobiális úton nyerik ki a fémet, a szintén finnországi Talvivaarában található. A cianidmaradékok mikrobiális tisztítására irányuló módszerek fejlesztése kedvező eredményekkel halad, én pedig határozottan javaslom az abba az irányba való elmozdulást. Ezért nem támogatom a cianid teljes betiltása felé való továbbhaladást, de természetesen ösztönözném az elérhető legjobb technológia és a zárt folyamatok alkalmazásával együtt történő szigorú környezetvédelmi ellenőrzést. Cristian Dan Preda (RO) Azt hiszem, hogy a cianidalapú technológiának az aranybányászatban való alkalmazásának betiltásáról szóló kezdeményezés indokolatlan. Ahogyan azt már említették, számos olyan európai jogi aktus van érvényben e területet illetően, amely egyre nagyobb mértékben szigorította a cianid használatára vonatkozó előírásokat, egészen a korábban említett szerencsétlen balesettől kezdődően, amely Nagybánya mellett következett be, és amely sajnálatos módon szennyezést eredményezett. Ennélfogva ebben a helyzetben erőfeszítéseinknek ennek a jogi keretrendszernek az egyes tagállamokban, szigorúan nemzeti szinten történő végrehajtására kell összpontosulniuk. A cianid alapú technológiát több mint száz éve használják a környezet biztonságát biztosító körülmények között és az arany kinyerésére szolgáló hatékony folyamat részeként. Ami azt illeti, az elmúlt 20 év során a világon kinyert arany 90%-át e technológia alkalmazásával, és nem valamely alternatív megoldás révén nyerték ki. A cianid használatát és semlegesítését szabályozó műszaki előírások hozzásegítettek a környezetet és a munkavállalók egészségét fenyegető kockázatok minimalizálásához. Azt hiszem, hangsúlyoznom kell azt is, hogy az elővigyázatosság elvének megfelelő alkalmazása nem foglal magában érzelmi választ, amely egy olyan technológia tilalmának formáját öltené, amely már bebizonyította az előnyét, és amelynek kockázatai teljes mértékben ismertek és ellenőrizhetők. Az elővigyázatosság elvének alkalmazásakor figyelembe kell venni a környezetre leselkedő azon kockázatokat, amelyek a cianidhoz hasonló egyéb hatóanyagok helyettesítő hatóanyagként való alkalmazásából erednek. A szakértők mindenesetre azt mondják, hogy az az ilyen alternatív hatóanyagok használata nagyobb kockázatot jelent a cianid alkalmazásánál. Csaba Sógor (HU) A cianidot használó bányászati projektek engedélyezése vagy betiltása egyes tagállamokban érzékeny kérdéseket vet föl. Mindenekelőtt azt kell leszögeznünk, hogy a probléma megoldása nem lehet politikai szándékok és érdekek foglya. A szennyezés veszélyének megállapítása szakemberek feladata, ha pedig fennáll a szennyezés veszélye, a politikai vezetők dolga az állampolgárok érdekeinek védelme. Ezen a ponton a kérdés túlmutat a környezetvédelmi szempontokon, a szennyezés ugyanis veszélyeztetheti a lakosság egészségét, ami ellentmond az uniós polgárok magas szintű egészségvédelemhez való jogának (Alapjogi Charta 35. cikke). Ebben a vonatkozásban nem létezik kis és nagy kockázat. Ha a polgárok egészsége veszélyben forog, akkor értelmét veszti a politikai vita és a hatóságoknak fel kell lépniük a potenciális szennyező ellen. Bár a cianid használata egyes tagállamokban tiltott, másokban engedélyezett, a tagállamoknak konzultálniuk kell egymással és partnerségre kell törekedniük. A Bizottságnak pedig állást kell foglalnia a kérdésben és olyan szabályozást kell kezdeményeznie, mely kizárja az uniós polgárok egészségkárosodásának lehetőségét. Hannu Takkula (FI) Elnök úr, én Észak-Lappföldről, az aranyvidékről származom, ezért szeretnék hozzászólni ehhez a vitához. Ahogyan azt Essayah asszony kitűnő hozzászólásában elmondta, az arany kioldására cianid alkalmazásával kerül sor, ami Finnországban zárt folyamatban történik. A kittiläi aranybányában, amely elég közel található lakóhelyemhez, évente több mint 5000 kg aranyat termelnek ki. Eddig semmilyen probléma nem volt, mert a környezetvédelmi kérdéseket olyan módon oldották meg, hogy az előírások naprakészek, a folyamatok zártak, a maradékokat pedig megsemmisítik. Az alkalmazott technológia is jelentős szerepet játszik. Ebben az ügyben természetesen jelentős mértékűek az európai országok közötti különbségek, és azt hiszem, együttműködésre és a legjobb gyakorlatok egymás közötti kicserélésére van szükség. Egy másik fontos kérdés a mikrobák alkalmazása, amely egy új innováció. A jövőben ebbe is be kell ruháznunk, hogy az arany kinyerésének egy környezetbarátabb és hatékonyabb eljárása felé léphessünk tovább. Európa-szerte összehangolt erőfeszítést kell tennünk, hogy a bányászati tevékenység a környezetvédelem fenntartható módon történő figyelembevételével folytatódhasson. Bernd Posselt (DE) Tisztelt elnök úr! Roithová asszony, Březina úr és Mészáros úr hozzászólása ténylegesen meggyőzött, mivel mindannyian arról számoltak be, hogy hogyan folyt a minden tekintet nélküli kizsákmányolás abban az országban, amelyben korábban éltek, azaz a kommunista Csehszlovákiában, hogyan változott meg a hozzáállás, és hogy mára ők lettek azok, akik a környezetvédelem és a közös európai normák szószólóivá lettek. Úgy hiszem, a hozzáállás e változására Európa-szerte szükség van. Tudatában kell lennünk annak a ténynek, hogy az új technológiák kifejlesztésének folyamatában vagyunk. Miért ne hosszabbítanánk meg egy kimerülőben lévő ércvagyon bányászatát, és miért ne dolgoznánk ki mindenekelőtt ezeket az új technológiákat? Szeretnék valamit világossá tenni: ha nem vagyunk elég óvatosak, akkor valami pótolhatatlan fog megsemmisülni, a jövő nemzedékei pedig bennünket fognak ezért átkozni. Éppen ezért hosszú távú megközelítést alkalmazását szeretném kérni. Alapvető fontosságú, hogy egységes európai normáink legyenek, mivel a folyók átlépik a határokat, és a cianid - természetesen - szintén a határokon átnyúló környezeti veszélyt jelent. Elena Băsescu (RO) Egyetértek azzal, hogy európai uniós szinten minden intézkedést meg kell tenni a mérgező, veszélyes anyagok, például a cianid használatából eredő állítólagos kockázatok csökkentése érdekében. Nem lehet azonban az ilyen anyagok betiltását a kizárólagos megoldásnak tekinteni. A mérgező, veszélyes anyagokat a bányászaton kívül még számos másik ipari folyamat során alkalmazzák. A 2000. évi nagybányai balesettől eltekintve két további nagyobb baleset következett be a bányászati ágazatban: egy Spanyolországban, 1998-ban, egy másik pedig 2003-ban Svédországban - mindkettő nagyobb magnitúdójú baleset volt. E balesetek oka azonban hasonló volt: az összeomló tározók. A világszinten folytatott arany- és ezüsttermelés több mint 90%-a cianid alapú technológiát alkalmaz a fémek kinyeréséhez. A feltétel nélküli tilalomnak az e technológiára vonatkozó bevezetése, és a technológia olyan más anyagokon alapuló technológiákkal való felváltása, amelyek kisebb veszélyt jelentenek a környezetre nézve, de amelyek költségesebbek és kisebb hozamot biztosítanak, azt jelenti, hogy az adott országnak gyakorlatilag fel kell hagynia e fémek kinyerésével, amihez az ezzel járó gazdasági és szociális következmények kapcsolódnak. Michael Theurer (DE) Tisztelt elnök úr, hölgyeim és uraim, ahogyan Takkula úr az imént említette, a cianidos technológia gyakran alkalmazott módszer a bányászatban. Azonban ahogyan azt hallhattuk, rendkívül veszélyes. A Băsescu asszony által az imént említett szerencsétlenség a Dunát szennyezte, és valamennyiünket megdöbbentett, Önök pedig jól tudják, hogy én igen határozottan képviselem a Duna régiójának érdekeit. Emiatt - kereskedelmi politikusként - az érdekel, mit tehetünk ezzel kapcsolatban? Az Európai Unióban nagyon korlátozottak az aranybányászat lehetőségei. A cél az, hogy a technikai innováció révén tűnjünk ki világszerte. Tudom, hogy rendelkezésre áll a legmodernebb szintű technológia. Németországban olyan környezetvédelmi technológiákat fejlesztettek ki, amelyek hozzásegítenek a cianid jövőbeni elkerüléséhez. Ezeket az európai csúcstechnológiákat piacképessé és megfizethetővé kell tennünk. Nagy lehetőségét látom e technológia kereskedelmének. Nem szabad az Európai Unióra korlátozni a tevékenységünket, hanem biztosítanunk kell, hogy itt is áttörést érjünk el a nemzetközi kereskedelemben - a környezet védelme és gazdaságunk érdekében. Miroslav Mikolášik (SK) A cianidos kinyerésen alapuló technológiákhoz a környezet károsodásának jelentős kockázata kapcsolódik, és ezért fenyegetést jelentenek az emberi életre és egészségre nézve. A nemesfémek, például az arany cianidos kioldását számos tagállamban tiltják, de a felszíni vizek szennyeződésével járó természeti katasztrófák kockázata túlmutat a nemzeti határokon. A hírhedt nagybányai szennyezés (Nagybánya Romániában található, és itt ki kell javítanom képviselőtársamat, Posselt urat: a szennyezés nem Csehszlovákiából eredt, hanem Romániából, és beszennyezte Magyarországot és Szlovákiát egyaránt, és ilyen módon az egykori Csehszlovákiát), tehát a nagybányai szennyezés felmérhetetlen károkat okozott, a bekövetkezése helyétől még 1000 kilométernyire, vagy annál nagyobb távolságra is. Az én hazám is az érintett országok között volt. Ennek ellenére a jog számos európai országban továbbra is lehetővé teszi az ilyen technológiák alkalmazását. Az emberi egészség és a környezet védelmének érdekében, és figyelemmel arra a tényre, hogy baleset bekövetkezése esetén a cianidos kinyerési módszerek számos országot érinthetnek, én határozottan úgy vélem, hogy szükséges, és alapvető fontosságú az egységes, európai uniós szintű szabályozás megalkotása. Iosif Matula (RO) Az ellenőrzés alól kiszabaduló és a környezetbe jutó vegyi anyag súlyos problémákat okoz, de több mint 10 millió vegyi anyagunk van. Ennél is nagyobb azoknak a helyeknek a száma, ahol vegyi anyagok felhasználásával folyik a munka. Az Európai Parlamentben a potenciális veszélyes anyagok millióit vitathatnánk meg. A cianidok természetesen mérgezőek, ám én magam vegyész vagyok, és elmondhatom Önöknek, hogy globális problémáról van szó: a cianidoknak kevesebb mint 18%-át használják fel a bányászatban. A cianidok fennmaradó részét gyógyszerek, a kozmetikai iparág fogyasztási cikkei előállítására, továbbá számos más területen használják fel. Bolygónkon azonban a cianidnál ezerszer mérgezőbb anyagokat is felhasználnak. Általánosságként elmondható, hogy a vízbe jutva a cianid elpusztítja az élővilágot. A világon számos olyan élettelen folyó van, amelynek a cianid még csak a közelébe sem jutott. Nincs nyoma az életnek a Holt-tengerben, mivel nagy mennyiségű nátrium-kloridot tartalmaz - más néven konyhasót. Akármilyen vegyi anyagot használunk is, a 2010-ben hatályos valamennyi technológiai és környezetvédelmi előírást be kell tartanunk. Európai államként természetesen Románia is ezt az utat jelölte ki magának. A világ valamennyi országának ugyanezt kell tennie. Traian Ungureanu Tisztelt elnök úr, minden tiszteletem mellett szeretném megjegyezni, hogy ez a vita nagyon rossz irányban halad. Az előttünk lévő témakör nagyon furcsa. Egy olyan balesetet idéz fel, amely 10 évvel ezelőtt történt. Miért? Minek tudható be ez a hosszú csend? És miért most? Miért most vitatjuk meg? Ha ezt a gondolatmenetet követjük, akkor akármit és bármit be kellene tiltanunk, amely egy múltbéli balesethez köthető. Az egész ügyet indokolatlannak tartom. Azt hiszem, a vita a környezet védelmét csupán ürügyül használja, és azon a tömeges félelmen alapul, amely manapság annyira divatos. Véleményem szerint - és tényleg így gondolom - ez egy szerencsétlen politikai összeesküvés. Bernd Posselt (DE) Elnök úr, szeretnék röviden tisztázni valamit, mivel képviselőtársam talán félreértett valamit a tolmácsolás miatt. Nagyon jól ismerem Nagybányát, és tudom, hogy nem a volt Csehszlovákiában, hanem Észak-Erdélyben található. Ezt nagyon jól tudom. Tolmácsolási hiba volt. Én csupán hivatkoztam Březina úr, Roithová asszony és Mészáros úr hozzászólására, amelyben a Kašperské Horyval vagy a Bergreichensteinnel kapcsolatos tapasztalatokra utaltak. Ismerem Közép-Európa földrajzát. Cecilia Malmström a Bizottság tagja. - Elnök úr, köszönöm a vitát! Természetesen gondoskodom arról, hogy Potočnik úr részletes beszámolót kapjon róla. Osztozunk a cianiddal kapcsolatos aggodalmaikban. A cianid természetesen nagyon veszélyes méreg, és ezzel tisztában vagyunk. De hadd biztosítsam Önöket arról, hogy a Bizottság levonta a következtetéseket a 10 évvel ezelőtti nagybányai balesettel kapcsolatban. Az általunk a közelmúltban életbe léptetett irányelv számos korlátozást, követelményt, megszorítást és követelést tartalmaz azért, hogy maximális védelmet nyújtson a környezetre és az emberi egészségre gyakorolt hatások vonatkozásában. Az irányelv csökkenti az ilyen balesetek ismételt bekövetkezésének valószínűségét is, és amennyiben mégis bekövetkezne a baleset, nagymértékben csökkentjük a lehetséges hatásokat. Ezért az irányelv megfelelő végrehajtása rendkívül fontos. Figyelembe véve a bányászati hulladékról szóló irányelv nagyon szigorú követelményeit és a megfelelő alternatívák hiányát, a cianidnak az arany kinyerésére történő felhasználásának általános tilalma ebben a pillanatban nem tűnik megfelelőnek. Ugyanakkor figyelemmel kísérjük a kérdést, tanulmányozzuk a legújabb technológiai fejlesztéseket. 2012-ben pedig értékelésre kerül sor. Fokoznunk kell a nemesfémeket tartalmazó termékek újrahasznosításának mértékét az EU-ban, azért, hogy összességében csökkenjen az aranybányászattól való függőség. Köszönöm a vitát! Potočnik úr természetesen a rendelkezésükre áll majd az ezzel kapcsolatos további kérdések megválaszolását illetően. A Bizottság ezt nagyon komolyan veszi. Ha áttanulmányozzák az irányelvet, meglátják, hogy több észrevételükre is ott a válasz. Segítsük hozzá a tagállamokat ahhoz, hogy az irányelvet ténylegesen teljes mértékben hajtsák végre, mivel az jelentős mértékben csökkentené a kockázatokat. Elnök A vitát lezárom. A szavazásra a májusi első ülésen kerül majd sor. Jó utat hazafelé! Reméljük, hogy semmilyen vulkán, illetve semmi vagy senki nem zavarja majd útjukat! Írásbeli nyilatkozatok (az eljárási szabályzat 149. cikke) Daciana Octavia Sârbu írásban. - (RO) 2000. január 30-án a nagybányai Aurul társaság hulladékát tartalmazó tározót körülvevő gát megrepedt, és körülbelül 100 000 köbméter, 100 tonna cianidot és nehézfémeket tartalmazó szennyezett víz folyt ki. Ez a szennyeződés miatt három országban 2,5 millió ember vízellátása szűnt meg. A Szamos folyó cianidkoncentrációja a hétszázszorosa volt a megengedettnek. A vízi élet több száz kilométer távolságra elnyúlóan teljes mértékben megsemmisült. Nem szabad elfelednünk e katasztrófa részleteit, amely nemzetközi szinten a környezetszennyezés szinonimája lett. Kiemeli a számunkra, hogy az ilyen balesetek a jogszabályok és az előírások ellenére bármikor bekövetkezhetnek. Ha meg akarjuk előzni a katasztrófákat, a veszélyes anyagoknak nincs helye a bányászatban. A szándék az, hogy Verespataknál létrehozzák Európa legnagyobb külszíni aranybányáját, amely a cianidok használatán alapulna. Mik lennének a következmények? Megsemmisülne a környezet, eltűnne a falu, elköltöztetnék a lakosságot, a templomokat és a temetőket, és kimondanák a halálos ítéletet a római és az azt megelőző időkre visszanyúló, felbecsülhetetlen értékű maradványokra. A történelem a tanítómesterünk. Valamennyiünk kötelessége, hogy tanuljunk belőle. Feltétlenül szükséges, hogy az embereket és a környezetet érintő tragédiák elkerülése érdekében teljes tilalmat vezessünk be a cianidnak az európai uniós bányászatban való alkalmazására. László Tőkés írásban. - (HU) Az utóbbi két év folyamán, az EP plénumán és különböző fórumain több rendben szóvá tettem a ciánalapú bányakitermelés veszélyeit. Ezzel együtt levélben kerestem Stavros Dimas környezetvédelmi biztost a romániai (Verespatak) és a bulgáriai (Chelopech és Krumovgrad) bányaprojektek ügyében. A ciántechnológiás bányászati módszert az élő környezetünkre nézve igen veszélyes "vegyi atombombának” is szokás nevezni. 1990 óta, világszerte mintegy harminc súlyos ciános bányaszennyezés történt. A tíz évvel ezelőtti tiszai katasztrófa Csernobil után Európa legsúlyosabb környezeti szerencsétlenségének számít. Romániában éppen ezekben a napokban a Tiszába ömlő Aranyos folyót érte szennyezés, egy negyven évvel ezelőtt bezárt aranybánya miatt. Tavaly, egy közeli bányaüzem meglátogatásakor (Roșia Poieni) maga Traian Băsescu államelnök jelentette ki: "nem lehet egy ilyen ökológiai bombán ülni, hiszen ez kész gyilkosság”. Az új romániai bányaberuházási tervek (Verespatak, Nagybánya, Felsőcsertés stb.) viszonylatában hangsúlyozom, hogy a ciánalapú bányászat betiltása nem csupán román, és semmiképpen nem "etnikai” probléma, hanem egyetemes - európai ügy, melynek tekintetében mind az egyes EU-tagországok, mind a különböző EP-frakciók józan egyetértésre juthatnak. Európa nem lehet közömbös az eddigi, valamint a jövőben is fenyegető ciánkatasztrófák iránt. Közös érdekünk, hogy amiképpen a radioaktív sugárzástól vagy a légköri szennyezéstől, ezenképpen a ciánmérgezéstől is megvédjük az embereket és környezetüket. Kérem, hogy a tisztelt Parlament szavazza meg indítványunkat.

Kansainvälinen sopimus rypälepommien kieltämisestä (keskustelu) Puhemies (IT)Esityslistalla on seuraavana keskustelu Josep Borrell Fontellesin kehitysyhteistyövaliokunnan puolesta neuvostolle esittämästä suullisesta kysymyksestä: Kansainvälinen sopimus rypälepommien kieltämisestä, Oslon julistuksen seuranta - B6-0319/2007) ja Josep Borrell Fontellesin kehitysyhteistyövaliokunnan puolesta komissiolle esittämästä suullisesta kysymyksestä: Kansainvälinen sopimus rypälepommien kieltämisestä, Oslon julistuksen seuranta - B6-0320/2007). Josep Borrell Fontelles laatija. - (ES) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, arvoisa ministeri, rypälepommien kieltämistä koskevat vaatimukset ovat alati kuuluvampia. Rypälepommien käyttö Libanonin sodassa kesällä 2006 osoitti, kuinka laajan inhimillisen katastrofin ne voivat aiheuttaa. Nämä aseet ovat uhka sekä siviileille että sotilashenkilöstölle, mutta käytännössä 90 prosenttia niiden uhreista on siviilejä. Lisäksi 10 prosenttia näistä tappavista pommeista ei räjähdä, vaan ne jäävät maahan, jossa ne käyttäytyvät maamiinojen lailla. Siksi tällaisia ammuksia sisältävän maan raivaaminen on vaarallista sekä alueiden väestöille että kansainvälisille rauhanturvajoukoille. Pommeja ei käytetä vain sodassa, vaan ne hankaloittavat pitkäkestoisesti liikennettä ja maataloutta, jonka lisäksi ne luovat esteitä kaupalle ja humanitaariselle avulle. Ne kuuluvat siten tärkeimpiin köyhien maiden kehitystä haittaaviin ongelmiin: köyhimmät maat kärsivät niistä pahiten ja näissä maissa uhreiksi joutuvat ensi sijassa köyhimmät ja vähiten koulutetut väestöryhmät. Emme voi enää väittää, että vastustajien pommittaminen 10 000 metrin korkeudesta ja pommien syytäminen maahan on tehokas keino rauhan turvaamisessa tai sotilaallisia toimia varten. Rauhanturvajoukkojen ja humanitaarisen avun lähettäminen on tänä päivänä keskeistä konfliktialueiden vakauttamisessa ja jälleenrakentamisessa, eikä näitä pommeja voida enää pitää oikeutettuina myöskään sotilaalliselta kannalta katsoen. Kerromme komissiolle ja neuvostolle tänään nimenomaan niistä aloitteista, joihin on johtanut kansainvälisen yhteisön asennemuutos rypälepommien suhteen. Euroopan parlamentti on toistuvasti omaksunut erittäin selvän kannan: haluamme kieltää rypäleammusten käytön, valmistamisen, siirtämisen, rahoittamisen ja varastoinnin maailmanlaajuisesti sovellettavalla kansainvälisellä sopimuksella. EU:n jäsenvaltioiden olisi tällä välin toteutettava yksipuolisia toimia käytön ja siirtämisen kieltämiseksi, kuten monet maat ovat jo tehneet tai valmistautuvat tekemään. Arvoisa komission jäsen, arvoisa ministeri, Euroopan parlamentti haluaa kiittää neuvoston puheenjohtajaa, komissiota ja jäsenvaltioita niiden ponnisteluista rypäleammusten käyttöön liittyviä humanitaarisia ongelmia käsittelevän uuden pöytäkirjan neuvottelemiseksi tiettyjen tavanomaisten aseiden käyttöä koskevaan Yhdistyneiden Kansakuntien yleissopimukseen. Valitettavasti on kuitenkin tunnustettava, että edistys on toistaiseksi ollut hyvin vähäistä. Tarvitsemme siksi vahvaa Oslon prosessia, jonka pohjalta valtiot, kansalaisjärjestöt, Punainen Risti ja muut kansainväliset järjestöt voivat laatia ja toteuttaa kunnianhimoisen toimintasuunnitelman. Toistaiseksi 80 maata, joista monet ovat kehitysmaita, on antanut tukensa Oslon prosessille, mutta vielä on epäselvää, johtaako prosessi aikanaan rypäleammusten täyskieltoon. Selvää puolestaan on se, että tarvitsemme yhdennettyä ja kattavaa lähestymistapaa, jossa huomioidaan humanitaariset näkökohdat, ja joka keskittyy aseistariisunnan lisäksi ennen kaikkea siviilien suojeluun ja auttaa näitä selviytymään sodan seurauksista, samalla kun varmistetaan näiden ammusten varastojen tuhoaminen ja asianomaisten alueiden raivaaminen ammuksista. Nyt monien tärkeiden tapahtumien alla, kuten joulukuinen Wienin kokous ja seuraavalla viikolla Brysselissä järjestettävä tapaaminen sekä kansainvälinen toimintapäivä rypäleammusten kieltämiseksi 5. marraskuuta, nyt kun kaikkialla maailmassa järjestetään monia tapahtumia, mitä me aiomme tehdä? Tässä yhteydessä haluaisin kysyä komission ja neuvoston edustajilta: mitä aiomme tehdä, mikä on kantamme? Mikä on Euroopan unionin näkemys tiettyjen tavanomaisten aseiden käyttöä koskevan yleissopimuksen puitteissa käytävien keskustelujen tilasta? Laatiiko neuvosto yhteisen kannan asiaan? Mihin aloitteisiin ryhdymme kannustaaksemme jäsenvaltioita toteuttamaan kansallisia toimia rypälepommien kieltämiseksi? Kuinka tuemme kolmansia maita näistä ammuksista kärsivien alueiden raivaamisessa, riskeistä tiedottamisessa ja kiellettyjen ammusten varastojen tuhoamisessa? Lopuksi, aikooko komissio harkita kansainvälisen konferenssin järjestämistä Euroopan unionin roolin määrittelemiseksi niiden sosioekonomisten, humanitaaristen ja kehitykselle aiheutuvien seurausten käsittelyssä, joita aikaansaavat konfliktit, joissa käytetään näitä aseita? Manuel Lobo Antunes neuvoston puheenjohtaja. -(PT) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, hyvät parlamentin jäsenet, hyvä Josep Borrell, haluan aluksi kiittää teitä rypäleaseiden kieltämistä koskevista kysymyksistänne. Yritän vastata lyhyesti ja mahdollisimman puolueettomasti kolmeen neuvostolle esitettyyn kysymykseen. Ensimmäisen kysymyksenne osalta on sanottava, että tiettyjä tavanomaisia aseita koskevan yleissopimuksen puitteissa - josta käytän lyhyyden vuoksi termiä ”yleissopimus” - Euroopan unionin neuvoston puheenjohtajisto on kuten tiedätte ilmaissut Euroopan unionin nimissä huolestuneisuutensa rypäleammusten humanitaarisista seurauksista. Etenkin Genevessä viime marraskuun 7.-17. päivänä pidetyssä yleissopimuksen sopimuspuolten kolmannessa tarkistamiskonferenssissa Euroopan unioni ilmaisi näkemyksensä, jonka mukaan rypäleammukset ovat erityisen tärkeässä asemassa tiettyjä tavanomaisia aseita koskevan yleissopimuksen parissa tehtävässä tulevassa työssä. EU esitti, että perustettaisiin hallitusten asiantuntijoiden avoin ryhmä, joka laatisi suosituksia lisätoimista yleissopimuksen puitteissa. Ehdotusta ei hyväksytty sopimusvaltioiden konferenssissa. Sovittiin kuitenkin, että sodan räjähtämättömiä jäänteitä käsittelevän hallitusten asiantuntijaryhmän istuntojenvälinen kokous kutsuttaisiin pikaisesti koolle ja se keskittyisi erityisesti rypäleammuksiin. Kyseinen kokous pidettiin Genevessä 19.-22. kesäkuuta 2007, jolloin EU esitti alustavan mandaatin sellaisen oikeudellisesti sitovan sopimuksen neuvottelemiseksi, jossa käsiteltäisiin kattavasti kaikkia rypäleammusten aiheuttamia humanitaarisia ongelmia. Sopimus on määrä hyväksyä vuoden 2008 loppuun mennessä. EU:n troikka kävi laajaa keskustelua kolmansien maiden kanssa EU:n toimintamallin edistämiseksi. Hallitusten asiantuntijaryhmä päätti kuitenkin lykätä laillisesti sitovaa sopimusta koskevan päätöksen tekoa siihen saakka, kunnes ensi kuussa pidettävä yleissopimuksen korkeiden sopimusosapuolten vuoden 2007 kokous olisi järjestetty. Näiden ponnistelujen rinnalla rypäleammuksiin liittyvien huolten ratkaisemiseksi monet EU:n jäsenvaltiot ovat kuten tiedätte allekirjoittaneet Oslon julistuksen ja osallistuneet rypäleammusten täyskieltoon tähtäävän Oslon prosessin puitteissa järjestettyihin kokouksiin. EU:n jäsenvaltiot ovat osallistuneet prosessiin kansalliselta pohjalta. Toistaiseksi ei ole päästy sopimukseen EU:n yhteisestä kannasta Oslon prosessiin. Jäsenvaltioiden enemmistö pitää näitä prosesseja toisiaan täydentävinä rinnakkaisina pyrkimyksinä, jotka johtavat yhteiseen tavoitteeseen eli rypäleammuksia koskevan oikeudellisesti sitovan kansainvälisen sopimuksen laatimiseen. Toisen kysymyksenne osalta on sanottava, että EU:n jäsenvaltiot puheenjohtajavaltio mukaan lukien osallistuvat kuten jo todettiin tuleviin Brysselissä ja Wienissä pidettäviin kokouksiin halutessaan kansalliselta pohjalta. EU:n yhteistä kantaa ei ole määrä laatia. Lopuksi, kolmannen kysymyksenne osalta voin sanoa, että Itävallan ja Belgian tuoreet rypäleammusten kieltämistä koskevat päätökset, joihin Josep Borrell viittaa kysymyksessään, on kuten tiedätte tehty puhtaasti kansalliselta pohjalta. Neuvosto ei ole ryhtynyt mihinkään erityisiin toimiin tässä asiassa. Puhemies (IT) Toivokaamme, että se ilmaisee pian kantansa. Benita Ferrero-Waldner komission jäsen.-(EN)Arvoisa puhemies, haluaisin kiittää Josep Borrell Fontellesia tämän suullisen kysymyksen johdosta. Iloitsen siitä, koska se antaa meille tilaisuuden vastata kattavasti tähän kysymykseen, jolla on erityisen hirveitä seurauksia. Sillä on erityisen kielteisiä vaikutuksia ihmisiin ja etenkin siviileihin. Tämä kysymys on siksi minulle hyvin tärkeä, sillä ihmisten turvallisuuteen vaikuttavat seikat ovat aina lähellä sydäntäni. Allekirjoitan täysin neuvoston puheenjohtajan esittämän kannan, mutta haluaisin mainita myös pari muuta seikkaa. Kuluneen vuoden aikana olen saanut tilaisuuden keskustella asiasta useissa virallisissa ja epämuodollisissa yhteyksissä, muun muassa kokouksissa - joista ensimmäinen pidettiin Pariisissa ja toinen myöhemmin Aleksandriassa - jotka järjesti Institute for Peace Studies ja joiden puheenjohtajana toimi Suzanne Mubarak. Hän suhtautui tähän kysymykseen erittäin vakavasti ja uskon, että hän on yrittänyt edistää asiaa. Kuten henkilömiinat, sodanaikaiset räjähteet aiheuttavat suuria riskejä siviiliväestöjen elämälle ja turvallisuudelle, ja haluaisinkin vastata kattavasti Josep Borrell Fontellesin esittämiin kysymyksiin. Vaikutukset voivat olla sekä välittömiä että pitkäkestoisia. Ammuksista räjähteet leviävät laajoille alueille ja kuten tiedämme, ne voivat tappaa tai vammauttaa monia siviilejä, usein lapsia. Lisäksi monet tytärpommit tai -ammukset eivät räjähdä maahan osuessaan ja niiden tappavat vaikutukset jatkuvat konfliktin päättymisen jälkeen, jonka vuoksi rypäleammukset haittaavat suuresti myös kansainvälisen humanitaarisen avun antamista. Näimme sen Libanonin sodassa. Viime vuosien konfliktien aikaisen kriisinhallinnan sekä konfliktien jälkeisen jälleenrakentamisen alalla komissio on toiminut aktiivisesti maamiinojen ja muiden sodanaikaisten räjähteiden kuten rypäleammusten aiheuttamien ongelmien ratkaisemiseksi. Kahden vuodet 2002-2007 kattavan Euroopan komission miinoja koskevan toimintastrategian puitteissa maailmanlaajuisesti on suunnattu yli 300 miljoonaa euroa erilaisiin hankkeisiin kuten miinanraivaukseen, varastojen tuhoamiseen, miinojen riskeistä valistamiseen sekä uhrien auttamiseen, kuntoutukseen ja sosioekonomiseen integraatioon. Rypäleammuksiin liittyviä hankkeita on myös toteutettu maissa, jotka kärsivät suuresti näistä aseista, kuten Afganistanissa, Laosissa ja Kambodžassa, vain muutaman mainitakseni. Tulevaisuudessa aiomme pitää sitoumuksemme valtavirtaistamalla henkilömiinojen ja sodanaikaisten räjähteiden vastaiset toimet yhteisön ulkoisiin tukistrategioihin ja -ohjelmiin - ne tullaan siis huomioimaan kaikilla osa-alueilla. Komissio käyttää myös ECHO:n hallinnoimaa humanitaarisen avun välinettä rahoittaakseen humanitaarisia miinanraivaustoimia. Viimeksi humanitaarista miinanraivausta tuettiin Libanonissa, jolle annettiin merkittävää humanitaarista apua aiemmin mainitsemani joulukuun 2006 konfliktin jälkeen. Komission roolin osalta aseistariisuntaa koskevien sopimusten tai yleissopimusten neuvottelussa haluaisin muistuttaa, ettemme ole kaikissa tapauksissa toimivaltaisia käymään tällaisia neuvotteluja. Jos yhteisö ei ole asianomaisen aseistariisuntasopimuksen sopimuspuoli, niin se voi laillisesti ainoastaan kannustaa sopimusvaltioita sitoutumaan monenvälisyyteen, etenkin osallistumalla sopimuksiin ja yleissopimuksiin. Puheenjohtaja kertoi jo laajalti tästä kysymyksestä. Osallistuimme EU:n troikan toimiin keskeisessä asemassa olevissa valtioissa kuten Yhdysvalloissa, Japanissa, Brasiliassa, Etelä-Koreassa, Kanadassa, Pakistanissa ja Ukrainassa rypäleammuksia koskevien monenvälisten aloitteiden edistämiseksi tiettyjä tavanomaisia aseita koskevan yleissopimuksen puitteissa, ja etenkin neuvottelujen järjestämiseksi, jotta voitaisiin luoda oikeudellisesti sitova väline rypäleammuksiin liittyviin humanitaarisiin ongelmiin vastaamiseksi. Tavoitteena on saada neuvottelut päätökseen ensi vuoden loppuun mennessä. Samanaikaisesti komissio seuraa myös tiiviisti Oslon prosessin etenemistä ja se aikoo osallistua tarkkailijan asemassa asian tiimoilta Brysselissä ja Wienissä järjestettäviin kokouksiin. Lopuksi haluaisin vakuuttaa Josep Borrell Fontellesille sekä Euroopan parlamentille, että komissio aikoo jatkossakin tehdä kaikkensa rypäleammusten kattavaan ja tehokkaaseen kieltoon tähtäävien monenvälisten aloitteiden tukemiseksi. Tunne Kelam PPE-DE-ryhmän puolesta.-(EN)Arvoisa puhemies, haluaisin sanoa komission jäsenelle saaneeni rohkaisua siitä, että jaamme samat huolet ja tavoitteet, ja haluan kiittää häntä viimeaikaisen kehityksen esittelemisestä ja kuvailusta. Iloitsen myös parlamentin jäsenten hyvästä yhteistyöstä asiaa koskevan päätöslauselmaesityksen valmistelussa. Asialla on ensinnäkin pakottava kiire. Se on pakottavan tärkeää sekä inhimilliseltä että poliittiselta kannalta, sillä eri puolilta maailmaa saaduista varoitussignaaleista huolimatta rypälepommit ovat edelleen aktiivisessa käytössä. Meidän on siis käsiteltävä kahta ongelmaa. Ensinnäkin, rypälepommien käyttöön liittyy erityisen epäinhimillisiä piirteitä. Näitä pommeja ei yleensä voida suunnata hyvin tarkasti. Räjähdysvarmuus on itse asiassa paljon odotettua alhaisempi. Tämän traaginen seuraus on siviiliuhrien erittäin suuri määrä, joka on kuten sanottu yli 90 prosenttia. Toinen ongelma on räjähtämättömien rypälepommien suuri määrä entisillä konfliktialueilla. Se aiheuttaa suurta haittaa maille, jotka ovat päättäneet ryhtyä jälleenrakentamaan talouttaan konfliktin jälkeen. Tätä taustaa vasten uskon, että EU:n olisi ryhdyttävä johtamaan pyrkimyksiä rypäleammusten kaikenlaisen valmistamisen, käytön ja myynnin kieltämiseksi. Ensi alkuun näiden aseiden käyttö olisi keskeytettävä välittömästi. Päätöslauselmassamme korostetaan lisäksi, ettei EU:n joukkojen tulisi missään olosuhteissa käyttää minkäänlaisia sirpalepommeja, kunnes asiaa koskevat kansainväliset sopimukset on tehty. Pyydämme parlamenttia ja komissiota lisäämään nopeasti kaikkien käytettävissä olevien välineiden avulla taloudellista tukea räjähtäneistä ja räjähtämättömistä rypäleammuksista kärsiville yhteisöille ja yksilöille. Ana Maria Gomes PSE-ryhmän puolesta. - (PT) Arvoisa puhemies, puhun Euroopan parlamentin sosialistiryhmän nimissä. Nämä kysymykset ilmentävät parlamentin johtavaa asemaa tavanomaisten aseiden riisunnassa, ammusten siirtämisen valvonnassa ja kansainvälisen humanitaarisen oikeuden lujittamisessa. Taistelimme laajentaaksemme Ottawan yleissopimuksen koskemaan kaikkia miinoja. Kauan ennen Eurooppa-neuvostoa puolustimme asekauppaa koskevaa maailmanlaajuista sopimusta. Parlamentti on myös jatkuvasti korostanut, että on elintärkeää muuntaa aseiden vientiä koskevat EU:n käytännesäännöt oikeudellisesti sitovaksi välineeksi. Rypälepommeja koskevat kysymykset katsovat tulevaisuuteen ja pohtivat, mitä Euroopan on tehtävä hävittääkseen nämä aseet, jotka eivät tee eroa siviilien ja sotilashenkilöstön välillä ja jotka tuhoavat monien ihmisten elämän. Vaadimme keskeyttämään välittömästi niiden käytön, valmistuksen, varastoinnin ja viennin. Moratorio on aikanaan muunnettava säädökseksi, jolla nämä raakalaismaiset ammukset kielletään pitkällä tähtäimellä asevarastoista ja taistelukentiltä, samalla tavoin kuin henkilömiinojen käyttöä on jo alettu harventaa. Sen lisäksi, että kehotamme Euroopan unionia kampanjoimaan diplomatian keinoin uuden välineen puolesta, haluamme jäsenvaltioiden näyttävän esimerkkiä ja lopettavan näiden aseiden käytön asevoimissaan. Niiden on lisäksi lopetettava pysyvästi rypäleaseiden vienti, valmistus ja varastointi. Libanonissa, Tšetšeniassa, Afganistanissa ja monissa muissa maissa, joissa sota on jo ohi, ihmiset maksavat joka päivä äärimmäisen hinnan asevoimien rikollisesta ja moraalittomasta vastuuttomuudesta näiden menetettyä kaiken käsityksen niistä eettisistä ja oikeudellisista rajoista, joiden olisi ohjattava sivistyneiden ihmisten toimintaa. Euroopan on johdettava globaalia liittoa näiden rajojen määrittämiseksi ja vahvistamiseksi uudelleen ja niiden lujittamiseksi. Tarvitsemme pikaisesti yhteisen kannan rypälepommien ja muiden rypäleaseiden hävittämiseksi lopullisesti. Elizabeth Lynne ALDE-ryhmän puolesta.-(EN)Arvoisa puhemies, rypälepommit tappavat ja haavoittavat erottelematta siviilejä, joista monet ovat lapsia. Ne tuhoavat unelmia ja elämiä. Ottakaamme esimerkiksi irakilaisen pojan Ahmed Kamelin tapaus. Kiiltävän esineen houkuttelemana Ahmed tarttui tytärammukseen, joka räjähti. Hän menetti molemmat kätensä ja näkönsä. Kuinka 12-vuotiaan voidaan odottaa ymmärtävän tämän asian? Kuitenkin järkyttävä totuus on, että rypäleammuksia varastoidaan yli 15:ssä unionin jäsenvaltiossa. Pöyristyttävää on myös se, että ainakin kymmenen EU:n jäsenvaltiota valmistaa tällaisia aseita: Ranska, Espanja, Kreikka, Italia, Alankomaat, Puola, Romania, Slovakia, Ruotsi ja Bulgaria. Minun näkemykseni mukaan kaikilla näillä mailla sekä aseita käyttäneillä mailla, Yhdistynyt kuningaskunta mukaan lukien, on verta käsissään. Olen tyytyväinen tiettyjen maiden kuten Belgian aloitteisiin rypäleammusten kieltämiseksi kansallisessa lainsäädännössä, mutta kaikkien muiden EU:n jäsenvaltioiden on seurattava perässä. Kehotan painokkaasti neuvostoa ja komissiota tukemaan Oslon prosessia, johon olemme kehottaneet niitä jo aiemmin. Yhdistyneen kuningaskunnan ja muiden maiden hallitusten diplomaattinen taktiikka, jonka mukaan rypäleammuksia olisi sekä ”älykkäitä” että ”tyhmiä”, on jätettävä omaan arvoonsa - ne kaikki tappavat ja vammauttavat. Termi ”älykäs” ei voisi olla harhaanjohtavampi tai sopimattomampi. Kaikkien EU:n jäsenvaltioiden on keskeytettävä välittömästi kaikenlaisten rypäleammusten käyttö, rahoittaminen, varastointi, valmistaminen, siirtäminen ja vieminen. Kaikkien tällaisia ammuksia käyttäneiden valtioiden on kannettava vastuunsa ammusten raivaamisesta ja komission on pikaisesti lisättävä taloudellista tukea räjähtämättömistä rypäleammuksista kärsiville yhteisöille. Kannustan teitä kaikkia tukemaan tätä päätöslauselmaa. Frithjof Schmidt Verts/ALE-ryhmän puolesta. - (DE)Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, hyvät parlamentin jäsenet, Oslon prosessi tarjoaa historiallisen tilaisuuden päästä kansainväliseen sopimukseen - ei vain julistukseen, vaan kansainväliseen sopimukseen - rypälepommien kieltämiseksi. Viimeisten kahden vuosikymmenen ajan asian puolesta on kampanjoitu ja tehty aloitteita kansainvälisellä tasolla, mutta ne ovat toistuvasti vajonneet sotilaallisten ja taloudellisten intressien muodostamaan diplomatian suohon. Nyt meillä on tilaisuus päästä sopimukseen vuonna 2008. Se edellyttää tukea muiltakin tahoilta kuin parlamentilta, jonka kanta asiassa on selvä kaikissa parlamentaarisissa ryhmissä. Kuulin ilolla ja mielenkiinnolla, hyvä Benita Ferrero-Waldner, että myös komissio tukee kantaamme, mikä on hyvin myönteistä. Tärkeää on, että neuvosto seuraa nyt parlamentin ja komission omaksumaa selkeää kantaa. Kyse ei ole vain rypälepommien käytön, varastoinnin ja kaupan kieltämisestä, vaan myös tuotannosta. Tällaisten aseiden valmistus olisi kiellettävä, ja Euroopan unioni kuuluu edelleen niiden tärkeimpiin tuottajiin. Rypäleaseita valmistetaan edelleen Saksassa, Yhdistyneessä kuningaskunnassa, Ranskassa, Espanjassa ja Belgiassa. Belgia ja Itävalta ovat säätäneet lakeja tuotannon lopettamiseksi, mutta tiedän, ettei valmistusta ole vielä lopetettu kokonaan Belgiassa. Lainsäädännössä on lisäksi porsaanreikiä. Meidän on ajettava rypäleaseiden kieltämistä. Jäsenvaltioiden on edistyttävä kiellon määräämisessä ja neuvoston on puolustettava täällä määriteltyä selkeää kantaa. Vain siten voimme taata, että sopimus saadaan todellakin aikaan vuonna 2008. Tobias Pflüger GUE/NGL-ryhmän puolesta. - (DE)Arvoisa puhemies, jouduin henkilökohtaisesti tekemisiin tämän asian kanssa ensimmäisen kerran Naton käydessä hyökkäyssotaa Jugoslaviaa vastaan. Vastustin kyseistä sotaa, jota monien muiden sotien tavoin kävivät länsimaat. Rypälepommien uhreista jotakuinkin 98 prosenttia on siviilejä. Rypälepommien tytärpommeista 5-40 prosenttia ei räjähdä. Sanon tämän suorasukaisesti: tärkeimmät teollistuneet länsimaat ovat suurimpia rypälepommien valmistajia, ja ne varustavat armeijansa näillä pommeilla ja käyttävät niitä sodassa. Rypälepommeja valmistetaan 34 maassa, joista 13 on EU:n jäsenvaltioita. Rypälepommeilla on osansa EU:n valtioiden käymissä sodissa, esimerkiksi entisessä Jugoslaviassa, Afganistanissa ja Irakissa, joten älkäämme vuodattako krokotiilin kyyneleitä! EU:n on otettava lusikka kauniiseen käteen. Käytännössä se merkitsee, että Euroopan unionin on vahvistettava yhteinen kanta, jossa tuomitaan nämä murhaavat aseet. Tämä tarkoittaa, että rypäleaseiden valmistus on lopetettava eikä niitä tietenkään voida enää käyttää kuten tehtiin Persianlahden sodassa, Jugoslaviassa, Afganistanissa, Irakissa ja Libanonissa. Sitä ei tule enää sallia. Alain Hutchinson (FR) Arvoisa puhemies, arvoisa ministeri, arvoisa komission jäsen, paljon on jo sanottu ja luonnollisestikin pahoittelemme - ilmaus on heikko - rypäleaseiden käyttöä, joka aiheuttaa suurta vahinkoa monissa maissa, ja kiitän Josep Borrellia tämän huolestuttavan ongelman esiin tuomisesta. Kuitenkin kiellon tehokkuuden sekä päätöslauselmassa ilmaistun tahdon täyttämisen varmistamiseksi on luonnollisesti ajateltava aseiden käyttöä laajemmalti myöskin niiden valmistamista ja myyntiä. Emme voi yhtäältä puhua humanitaarisista näkökohdista - on totta, että kaikkialle maaperään hautautuneet räjähtämättömät ammukset estävät väestön ja pakolaisten alueelle paluun lisäksi myös humanitaarisen avun - emme siis voi korostaa tätä humanitaarista aspektia puheissamme, jollemme ryhdy myös tehokkaisiin toimiin niitä teollisuuden toimijoita kohtaan, jotka valitettavasti valmistavat ja myyvät näitä aseita omissa maissamme. Sanoisin lopuksi, että tämä päätöslauselma voi antaa myös tilaisuuden vedota jäsenvaltioihin. Kotimaani Belgia on säätänyt asiaa koskevan lain ja uskon sen olleen tässä suhteessa edelläkävijä. Uskon myös, että Belgian hyväksymä laki voisi innostaa meitä vetoamaan asiassa muihin 26 jäsenvaltioon. Annemie Neyts-Uyttebroeck (NL) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, arvoisa ministeri, neuvoston puheenjohtaja, haluaisin käyttää puheenvuoron ilmaistakseni kannatukseni niin esitetylle kysymykselle kuin Josep Borrellin käyttämälle sanamuodollekin, samoin kuin asiaa koskevalle yhteiselle päätöslauselmaesitykselle. Tiedän liiankin hyvin, että ponnistelut asevalvonnan puolesta ovat aina hyvin vaikeita, ja usein niissä edetään ensin kaksi askelta eteenpäin ja sitten yksi taaksepäin. Ponnisteluja on mielestäni lisättävä, sillä viime vuosina on alkanut vaikuttaa siltä, että aseistariisunnan ja asevalvonnan puolestapuhujat ovat muinaisjäännöksiä vanhalta ajalta, koska nykyisin uudelleen varustautuminen on jälleen asialistalla. Pidän sitä erittäin huolestuttavana. Kun muistamme, että maailman ainoan jäljellä olevan suurvallan johtaja uhkasi hiljattain mahdollisella kolmannella maailmansodalla, pelko kouraisee sydäntäni. Nykytilanteessa, joka ei kannusta yhteisiin ponnisteluihin, on mielestäni tärkeämpää kuin koskaan ennen, että niin neuvosto kuin komissiokin korostavat jatkuvasti jäsenvaltioiden yhteistoiminnan merkitystä tässä asiassa, mitä ei toistaiseksi ole tapahtunut. Carl Schlyter (SV) Kiitos, arvoisa puhemies. Puhun myös kollegani Raül Romevan nimissä. Hän on kotoisin Espanjasta, minä olen ruotsalainen. Molemmat maat valmistavat näitä hirvittäviä aseita ja molemmat ovat luvanneet kieltää ne. Mutta mitä kotimaani on tehnyt asian eteen? Oslon keskusteluissa Ruotsin kanta oli, että kiellon sijasta pitäisi rajoittaa käyttöä. Se on häpeällistä. Yksikään sivistynyt maa ei voi puolustaa näiden julmien aseiden käyttöä, ja iloitsen todella neuvoston, komission ja parlamentin suuresta yhteisymmärryksestä tänä päivänä täyskiellon puolesta. Rypäleaseet iskevät viattomiin lapsiin. Ne sotivat siten ihmisoikeuksia ja talouskehitystä vastaan. Siksi meidän on onnistuttava taistelussamme niiden kieltämiseksi. Tämä on ensiaskel - prosessi on saatettava päätökseen mahdollisimman pikaisesti, sillä jokainen minuutti merkitsee yhden lapsen kuolemaa. Kiitos. Luis Yañez-Barnuevo García (ES) Arvoisa puhemies, yhdyn edellisten puhujien näkemykseen siviiliväestölle vahingollisten rypäleaseiden valmistuksen, viennin ja varastoinnin kieltämisestä, ja ilmaisen tukeni Oslon prosessille huolimatta siitä, että kotimaani valmistaa, varastoi ja vie ulkomaille kyseisiä aseita, kuten edellinen puhuja sanoi. Minun on kuitenkin korostettava erästä seikkaa. Vain kuukausi sitten, 21. syyskuuta, hallitus tai tarkemmin sitä kannattava sosialistipuolue esitti parlamentille tarkistusta puolustusmateriaalin ja kaksikäyttötuotteiden ulkomaankauppaa säätelevään lakiin. Kyseisellä tarkistuksella pyrittiin muun muassa rajoittamaan ja kieltämään tarpeen vaatiessa rypälepommit, jotka ovat erityisen vahingollisia siviileille. Toisin sanoen kotimaani on muuttamassa suuntaa tässä kysymyksessä: edelliset hallitukset hyväksyivät rypäleaseiden valmistuksen, varastoinnin ja maastaviennin. Nykyinen hallitus on sitoutunut täysin Oslon prosessiin ja se haluaa lopettaa asteittain ja kieltää loppujen lopuksi kokonaan näiden aseiden valmistuksen, varastoinnin ja viennin. Halusin korostaa tätä tärkeää seikkaa. Manuel Lobo Antunes neuvoston puheenjohtaja. -(PT) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, hyvät parlamentin jäsenet, puhun lyhyesti kahdesta tärkeästä seikasta, sillä tiedän keskustelulle varatun ajan ylittyneen. Käydyn keskustelun perusteella olen ensinnäkin saanut selvän kuvan tilanteesta ja olen vakuuttunut, että Euroopan parlamentti seuraa asiaa tiiviisti ja monet jäsenet kantavat huolta siitä. Otan tämän tietenkin asianmukaisesti huomioon. Toisekseen haluaisin huomauttaa, että Euroopan unioni on johtoasemassa tässä kysymyksessä, vaikkei se ehkä paneudu asiaan joidenkin jäsenten toivomalla energialla ja vaikka se kokee vaikeuksia. Olemme kuitenkin kaikesta huolimatta jossain määrin toiveikkaita. Olemme jo ilmaisseet asianmukaisessa yhteydessä eli tiettyjä tavanomaisia aseita koskevassa yleissopimuksessa Euroopan unionin huolet näiden aseiden käytön humanitaarisista seurauksista. Olemme myös ehdottaneet oikeudellisesti sitovaa välinettä, joka vahvistetaan viimeistään vuoden 2008 loppuun mennessä, vaikkei se ehkä ole niin kunnianhimoinen kuin monet teistä toivoisivat. Otamme kuitenkin nyt ratkaisevia askeleita. Prosessi synnyttää toivoakseni lisää poliittista tahtoa, intoa ja ponnisteluja saavuttaaksemme lopulta ehdotetut tavoitteet. Benita Ferrero-Waldner komission jäsen.-(EN) Arvoisa puhemies, haluaisin lisätä vielä yhden seikan aiemmin sanomaani. Voin tietenkin puhua ainoastaan komission toimivaltaan kuuluvista aloista ja kuten tiedätte, tämä erityisala kuuluu jäsenvaltioiden toimivaltaan. Voin kuitenkin puhua uhreille annetusta rahoitusavusta. Voin vahvistaa mitä sanoin aiemmin, eli että olemme tehneet parhaamme sodanaikaisten räjähteiden kuten rypäleammusten aiheuttamien ongelmien lievittämiseksi etenkin miinoja koskevien toimintastrategioidemme ja asianomaisen horisontaalisen budjettikohdan välityksellä, josta maksettiin arviolta kolmannes tällä alalla käytetyistä varoista. Voin myös vakuuttaa teille, että miinojen ja sodanaikaisten räjähteiden vastaisia toimia tullaan jatkamaan uusien maantieteellisten välineiden puitteissa, ja lisäksi ne valtavirtaistetaan nyt - tämä on uutta - myös ulkoisiin tukistrategioihin ja -ohjelmiin. Joitakin toimia voidaan rahoittaa myös uuden vakausinstrumentin puitteissa, joten käytössämme on nyt useampia välineitä tähän tärkeään haasteeseen vastaamiseksi, ja aiomme taatusti ottaa huomioon parlamentin ilmaiseman vankan näkemyksen käyttääksemme näitä välineitä mahdollisimman tehokkaasti ja tarkoituksenmukaisesti, sillä jaan täysin esittämänne tavoitteet. Puhemies (PT) Olen vastaanottanut yhden työjärjestyksen 108 artiklan 5 kohdan mukaisesti käsiteltäväksi jätetyn päätöslauselmaesityksen. Keskustelu on päättynyt. Äänestys toimitetaan torstaina 25. lokakuuta 2007. (Istunto keskeytettiin hetkeksi kyselytunnin alkamista odotettaessa.)

2. A burmai menekültek helyzete Thaiföldön (szavazás) A 2. bekezdésről szóló szavazás előtt: Charles Tannock szerző. - Elnök asszony, szeretném még egyszer megjegyezni, hogy a hivatalnokok nem abban a sorrendben tüntették fel a szóbeli módosításokat, amilyen sorrendben szavazunk róluk, így ez alkalommal gondosan ügyelek a helyes sorrendre. A második bekezdéssel kapcsolatban, a következő szavakkal egészítenénk ki a bekezdés végét: "valamint a szándékos elszegényítésnek, önkényes adóztatásnak és földelkobzásnak”. Charles Tannock szerző. - Elnök asszony, az ötödik bekezdés szóbeli módosítása a következő: "üdvözli a thai kormánynak az ENSZ menekültügyi főbiztosával való együttműködését, és valamennyi fogva tartott rohingja csónakoshoz való haladéktalan teljes hozzáférés biztosítására hív fel, annak érdekében, hogy meghatározhassa védelmi szükségleteiket; ugyanakkor felhívja a thaiföldi kormányt, hogy írja alá a menekültek jogállásával kapcsolatos, 1951-es ENSZ Egyezményt, valamint annak 1967-es jegyzőkönyvét”. Charles Tannock szerző. - Elnök asszony, felolvasom a szóban módosított 6. bekezdés teljes szövegét: "hangsúlyozza, hogy a hajón menekülő emberek ügye, amely Thaiföldet és egyéb országokat is érint, alapvetően regionális kérdés; pozitívan tekint a thai kormány azon erőfeszítésére, hogy fokozza az együttműködést a regionális szomszédok között a rohingja kérdés kezelése érdekében; üdvözli e tekintetben a január 23-án a Virasakdi Futrakul külügyminiszter által az India, Indonézia, Banglades, Malajzia és Burma nagyköveteivel tartott találkozót; továbbá az ASEAN tagjaihoz, és különösen a thai elnökhöz és az illetékes nemzetközi szervezetekhez fordul, hogy dolgozzon e régóta fennálló probléma hosszú távú megoldásán”. Charles Tannock szerző. - Elnök asszony, az E preambulumbekezdésnek a következőképpen kellene hangoznia: "mivel az ENSZ menekültügyi szervezete aggodalmának adott hangot a burmai menekültekkel szembeni rossz bánásmód miatt, és megkapta a thai hatóságok által még mindig fogságban tartott 126 rohingja személy közül néhánnyal való kapcsolatfelvétel lehetőségét”.

President.    The next item is the debate on the Report by the European Council and the Commission Statement on the European Council in Brussels on 4 and 5 November 2004. Balkenende,    . Mr President, honourable Members, ladies and gentlemen, it gives me pleasure to be able to report to you on the European Council that was held on 4 and 5 November, and which was a productive meeting. Central to that meeting were areas that are of major importance to the public, such as the economy, and the area of freedom, security and justice. We also discussed the issue of ‘Communicating Europe’,namely improving communication and interaction between politicians and citizens across Europe. Finally, we debated a number of topical external issues, including Iraq. Recent developments in my own country give me no choice but to start with the topic of freedom, security and justice. Those developments illustrate in an unpleasant but powerful manner that a further step in cooperation in those areas is indispensable. I am very indebted to you, Mr President, for the words of support and solidarity which you spoke to the Dutch Government and the entire Dutch community on 15 November. Allow me to react to those words in my national capacity. The Netherlands is proud of its diversity. Since the Second World War, we have received large groups of people from many countries – some because they were persecuted, others because they could build a better future with us and were welcome reinforcements on our labour market. The contribution of those people in terms of quality of our society is immense and is appreciated. Today, they, and their relatives, belong among us, and that ‘belonging’ requires consideration and effort from both parties. Integration is a complex issue that touches on identity, standards and values, as well as getting to know and understand each other. At the same time, integration also requires respect and compliance with the fundamental rules of our society: freedom of opinion, freedom of religion, and respect for the democratic rule of law, which must offer individuals the protection to which they are entitled. Last time I had the good fortune of addressing this Parliament, I said, referring to the prospect of Turkey’s accession to the Union, that Islam or religion are not the issue. I would repeat that today. In our European society, there is every chance that people with different beliefs can live alongside, and with, each other. What is not acceptable is to use religion as an excuse to attack people, schools, mosques or churches. That is what all of us, across Europe, have to fight with conviction and decisiveness. Mr President, in your expression of support last Monday, you drew attention to the significance of recent events in the Netherlands for the whole of European society, and in that I agree with you. The Netherlands is convinced that we must work together more effectively in fighting terrorism. The fierce reactions and counter-reactions in the wake of the killing of Mr Van Gogh once again demonstrated that there is tension in the make-up of our society. In Europe too, we have to learn from each other in terms of integrating minorities. I will presently examine in more detail the multi-annual programme for Justice and Home Affairs, the Hague Programme, that provides for a deepening in both areas. Last week, a ministerial conference was held, at which the subject of integration was discussed at length. Of course we immediately applied the existing operational instruments over the past week. In addition, the Justice and Home Affairs ministers have asked to discuss the events in the Netherlands and to deliberate on European aspects of these with their colleagues in the Justice and Home Affairs Council next Friday. Let me now return to my role of President-in-Office of the European Council and to the actual topic of this debate. The European Council laid down the Hague Programme on 5 November. The programme outlines our cooperation in the area of freedom, security and justice for the next five years. Moreover, the Hague Programme is the first comprehensive package of measures to have been the subject of negotiation involving 25 Member States. That illustrates that in an enlarged Union, we can also reach agreement about important, complex issues, and that bodes well for the future. In a Europe with no internal borders, we have to join forces in order to tackle problems such as organised crime, terrorism and human trafficking. In addition, we must work closely together in the fields of asylum and immigration. After all, asylum seekers and immigrants are entitled to know where they stand in Europe. The Hague Programme builds on that of Tampere, which, in 1999, was the first programme to formulate cooperation in this area. It is based on Member State contributions, the Commission evaluation of Tampere and the European Parliament’s recommendation of 14 October of this year, particularly in respect of decision-making methods. The Hague Programme gives important new impulses. Loopholes in national systems are being closed, as a result of which phenomena such as cross-border crime will be given far fewer opportunities. Closer attention will be paid to the proper implementation of the measures taken, and the effectiveness thereof will be scrutinised on a regular basis. What does the Hague Programme specifically mean? The Union will make it easier for police, justice and intelligence services of the Member States to exchange information on the basis of the principle of availability of information. With regard to terrorism, it has been agreed that Member States will go further than maintaining their own security; they will also extend their vista to the entire territory of the EU. Institutions such as Europol and Eurojust will be given a central role in fighting crime. We will continue to work hard on a European legal area, in which it is no longer possible to escape one’s sentence by moving to another EU Member State. Alongside this, we will work towards a common asylum system by 2010, in which the same procedures will be followed in all countries. We want a single system that is humane, but also unambiguous, so that ‘asylum hopping’ will become a thing of the past. Illegal immigration will also be tackled more effectively. This involves a common repatriation policy and better border control. We are now working on the basic principles for integration which will, if possible, be laid down during the Dutch Presidency. A start was made on this during an informal ministerial conference in Groningen. Another point I should like to mention in particular, is the introduction of Qualified Majority Voting and of codecision in the fields of asylum and immigration, something upon which you insisted in your recommendation of 14 November. We will comply with your request by making the Union more decisive and democratic in this respect. This will be effective on 1 April 2005. Although there were compelling requests among a few Member States to make various allowances, eventually, these remained restricted to the exception of legal immigration. All in all, it is an ambitious and realistic programme, in respect of which the European Commission will be presenting an action plan next year. The separate legislative proposals contained therein will be submitted to you under the consultation and codecision procedure. I am particularly pleased that agreement has now been reached among the Member States about the objectives and the way in which we want to achieve these. A safer Europe for free citizens whose constitutional rights are protected effectively. That is what this is all about. I would now like to turn to the other important topic of the latest European Council, namely the European economy, in other words the preparation of the mid-term review of the Lisbon strategy. The year 2004 is marked by a slight recovery in the European economy. That recovery, however, is not a matter of course. In order to safeguard our European social model, we will need to make further adjustments. The main feat of the Kok report is that it clearly demonstrates the relevance, if not, necessity, of the Lisbon strategy. The key objective of the strategy is still very much alive. There is no alternative. The world around us is changing because in addition to the US, there are economies, including China and India, which not only compete in terms of labour costs, but also increasingly so in terms of quality and innovation. Europe itself is changing too, though: the population is ageing, with all the consequences that this entails for labour participation and tenability of pension schemes and health care. Despite this, the road ahead is clear: only by facing the challenge of the future can we retain the achievements of today. Knowledge, innovation and competitiveness must be the pillars underlying the adaptability of the European economy. Europe must develop its strengths further. Founded on a broad-based and highly-qualified population, flexible labour markets, activating social systems and innovative ecology, Europe will be able to meet the global challenge. The Kok report thus clearly demonstrates that the Lisbon strategy must be pursued with force. Progress has been made on a number of scores: in the fields of labour participation, the internal market and the dissemination of ICT and the Internet in schools, universities, governments and households. We should not fool ourselves, though. At the same time, Mr Kok has indicated that the efforts, particularly by the Member States themselves, have to be stepped up. If not, we will assuredly not achieve the objectives. It is this very process, where structural change is being carried out while retaining the public support base, which was the topic of a very lively discussion between myself and my colleagues during the past European Council. There was an exchange of practical experience, and future prospects were outlined. It was a sound discussion, particularly because the Kok report refers to the Member States themselves. What struck me during that informative discussion was the unanimity about the need for reforms and about the need for good communication about this with the public and civil society. In addition, the Heads of Government were unanimous in their willingness to take upon themselves political responsibility for the Lisbon strategy at European level, but also at home, in their own countries. It was gratifying in that respect that the future President of the new European Commission, Mr Barroso, also confirmed that he considers the Lisbon strategy to be at the centre of his policy and he personally will take responsibility for this in the Commission. I have discussed the roles which the European Council, the Commission and the Member States must play. However, the Kok report also addressed the European Parliament directly, which should have greater involvement in this strategy. For example, it contains a suggestion for you to set up a permanent parliamentary committee that focuses on the Lisbon strategy and growth and employment. I am, naturally, interested to find out how you will act upon this recommendation. Mr President, I should now like to turn to another topic, one which you yourself have discussed with us, namely that of ‘Communicating Europe’. The awareness that we need to communicate more effectively with the public about what Europe is and what it is doing requires constant attention. I see it as positive that future presidencies have indicated that they will be continuing the discussions on this subject. The ratification of the Treaty establishing a Constitution for Europe is an important occasion to further improve communication with the public. The citizens of Europe share essential values and it is up to the politicians, you and I, to convey the European project. Creating a truly open debate requires teamwork between the Council, the European Parliament and the European Commission. I therefore welcome the intention of the future President of the Commission, Mr Barroso, to entrust a Vice-President with the portfolio of communication. We are looking forward to the announced communication strategy which will be tabled even before the European Council of June. I have now come to the areas of external policy that have been the subject of discussion. First of all, Iraq. The European Council managed to reach agreement about a package of support measures for Iraq in the short term. We presented this package to the Iraqi Prime Minister, Mr Allawi, who we had invited especially for the occasion, during a lunch meeting on 5 November. Moreover, we then offered Iraq scope for cooperation and dialogue for the long term. Mr Allawi thanked us for the support for the Iraqi reconstruction process. In this process, the elections play an important role. I therefore set great store by Prime Minister Allawi’s communication that, despite persistent security problems, these elections will be taking place in January at the latest. Our meeting with Mr Allawi and the aid package we presented to him demonstrate that the European Union is willing and able to play a greater role in granting concrete support to the political and economic reconstruction process in Iraq. Moreover, a similar signal of unanimity has been given within the Union with regard to Iraq. A second item of external policy on which the European Council expressed a view is Iran. Let there be no mistake: we want complete and permanent suspension of all enrichment and improvement activities by Iran on a voluntary basis. Only then can the European Union offer Iran a prospect of discussions about long-term cooperation which will benefit both the European Union and Iran. Although the agreement that was reached with Teheran at the weekend is a step in the right direction, we should satisfy ourselves first that the suspension by the International Atomic Energy Agency can be determined promptly. If that attempt fails too, then we seem to have no choice but to resort to the UN Security Council. This brings me to the Middle East, where there seems to be another window of opportunity for the peace process. It is to be hoped that the Israeli decision to withdraw from the Gaza Strip will offer a new opportunity for carrying out the roadmap. The European Council has tried to cash in on this. At the proposal of Javier Solana, we have now drawn up a short-term action programme to support the Palestinians in the areas of security, reforms, elections and economic development. Needless to say, we need cooperation from both the Palestinians and the Israelis for this programme to be successful. Although, at the moment, there is mourning for the death of President Arafat, I hope that the Palestinian Authority will, when a new president is elected in January, make a new start promptly and decisively. The situation in Sudan remains extremely difficult. The European Council has urged the Government of Sudan and all other parties to meet the international requirements. In this respect, we have an obvious stick, namely the possibility of instituting sanctions, if need be. If that is what it takes, that is what we will do. Three weeks ago, the European Parliament held a debate with the Council about Ukraine. I hope that the message which the European Council sent is being properly understood by the Ukrainian authorities. The second round of the presidential elections is taking place this Sunday. This round will need to be more democratic than the first one. If not, we will need to consider the implications we want to attach to this. As is evident from the conclusions, the European Council has not discussed the Union’s enlargement. We will do this in December. We will then know the outcome of the debate which Parliament will devote to this. The decisions we are facing regarding the four candidate countries can change the Union drastically. A clear, positive and future-oriented view of Parliament is crucial in order to face the decision-making and implementation of the decisions with confidence. I hope that that will be the result on 2 December. Let me finally say a few words about Parliament itself and about the Commission. First of all, I share your wish to resolve the long-standing issue of the statute of the Members of this Parliament. Transparent and unequivocal agreements about the salary and other working conditions of the Members of your House avoid perceptions which undermine confidence in the institutions and the Union as a whole. In the next few weeks, the presidency, in the form of the European Affairs Minister, Mr Nicolaï, will be examining the possibilities that exist in order to reach agreement on this issue that has remained unresolved for far too long. Mr President, you too will be consulted in this matter in the next few days. Strictly speaking, the outcome of the debate which this Parliament held three weeks ago about the proposed Commission was not on the agenda of the European Council. Mr President, you were right to pay attention to it in your contribution to the European Council nevertheless. I should like to do the same now. The Union did not end up in crisis because of this debate; on the contrary, it drew strength from it. In the Treaty, Parliament has been assigned an important role in the appointment of the Commission. Parliament has every right to reject the proposed Commission. Had Parliament done so as a result of a vote, then that would have been an expression of political self-awareness. Similarly, it is good that Mr Barroso, the President-designate, has drawn the political lessons he needed to draw from the debate. He has been able to adjust his Commission with a view to receiving the broadest possible support in this Parliament. In this way, he is laying a strong foundation for cooperation between Parliament and the Commission. From the Council’s point of view, the outcome is also positive. The Council wants to set to work with Parliament and the Commission. We are facing important issues and important choices. I have high hopes that tomorrow, the European Parliament will express its confidence in the Commission, and we will be able to roll up our sleeves thereafter. Nielson,    . Mr President, as you know the European Council focused its work primarily on the Lisbon Strategy and the launch of a new programme for freedom, security and justice – the Hague Programme. It also held an exchange of views on a topic of particular relevance to citizens: communication on Europe. It heard a presentation on enlargement by the President of the Commission, Mr Prodi, and adopted conclusions on a number of foreign policy issues, notably Sudan, Iraq, the Middle East and Iran. Finally, the Heads of State and Government met the Prime Minister of Iraq, Mr Allawi, over lunch. Also on that occasion, the President-designate of the Commission, Mr Barroso, presented an amended list for his team of Commissioners, to be approved by the Council and submitted to the European Parliament for a vote. When he met the members of the European Council on 4 November, the President of the European Parliament, Mr Borrell, underlined the role played by the European Parliament in this process. I shall briefly highlight the main points discussed at the European Council. Concerning the Lisbon Strategy, the European Council confirmed the validity and relevance of the process it set in motion in 2000, aimed at enhancing the competitiveness of European economies through a balanced strategy with an economic, social and environmental dimension. It encouraged the Council to maintain the momentum of this work. It reiterated the importance of the implementation of agreed measures by the Member States. The European Council welcomed the presentation by Mr Wim Kok of the report of the high-level group he chaired. On the basis of the Kok report, the Commission will prepare proposals for the European Council next March for the mid-term review of the Lisbon Strategy. It is clear that progress has been made over the past five years but, as President Prodi said, we have not done enough and Member States still have to deliver on their commitments. I am tempted to repeat that: Member States still have to deliver on their commitments! The President-designate, Mr Barroso, has already indicated that the Commission's key priority will be to promote a competitive Europe through more growth and jobs and that it will remain fully committed to the implementation of the Lisbon Strategy in all its components. In this context, the Commission also remains committed to better regulation. The presidency has focused work on actions for simplification, impact assessment and measuring the administrative burden. We support these actions and welcome the work of the high-level technical group on better regulation between Parliament, the Commission and the Council. Concerning the area of freedom, security and justice, the European Council adopted an ambitious multiannual programme – the Hague Programme – that follows on from the Tampere Agenda, and that will guide the action of the Union in those areas over the next five years. European citizens rightly expect that the EU, while guaranteeing respect for fundamental freedoms and rights, will take more effective joint action on cross-border problems such as illegal migration and trafficking in human beings, as well as on terrorism and organised crime. The Hague Programme reflects the ambitions as expressed in the Constitutional Treaty. It puts the emphasis on delivery and implementation; it takes account of the evaluation by the Commission of the Tampere Agenda, as well as of the recommendation on the use of qualified majority voting and the codecision procedure adopted by the European Parliament on 14 October 2004. The Commission will present an action plan in 2005 to translate the aims and priorities of The Hague Programme into concrete actions. On 'communicating Europe', the European Council reiterated the need to increase public awareness of the importance of the work of the Union. Politicians at both national and international level have a responsibility to communicate the relevance of the European project, to involve Europeans through public debate and active citizenship in decision-making. European institutions also have a role to play in this regard. The Commission, for its part, intends to present a communication strategy in good time before the June 2005 European Council. The ratification of the Constitution in all Member States will also represent an unprecedented opportunity for discussing European issues with our citizens. That is the responsibility of each Member State, but it is very important that we hold an EU-wide debate, rather than leaving it to individual Member States. On enlargement, at the European Council President Prodi presented the progress report, the strategy paper and recommendations, as well as the study of issues arising from Turkey's membership, produced by the Commission on 6 October. As you know, the European Council will address these enlargement issues at its meeting in December. Mayor Oreja (PPE-DE ),    . Mr President, of the many issues dealt with at the European Council, I would like to focus on two: promoting the Area of Freedom, Security and Justice and the process of economic and social modernisation of Europe, also known as the Lisbon Process. I would like to congratulate the Dutch Presidency on the exhaustive Hague Programme in relation to the area of freedom, but I would like to add a brief comment. We still need to establish emphases, priorities, with regard to promoting this area. Governing means making choices and establishing priorities. Times have changed since Tampere I. The time has come to choose priorities and identify the most urgent problems affecting the co-existence of the Europeans and, above all, those which are going to affect its future. We must have the courage to choose and to accept the risk. Courage is what the future of this area of freedom and justice in the European Union is going to require. The Council says, for example, that the fight against terrorism must be given impetus, but it still does not have sufficient impetus to identify Islamist terrorism as the main problem threatening the co-existence of the Europeans. Madrid, Beslan, the tragedies of the European hostages and last week’s events in the Netherlands confirm this. More Union means more ability to choose and select. So this area must be promoted on the basis of a few, very few, but solid and identifiable European political projects which deal with the real problems facing us, the first of which is Islamist terrorism. The greatest risk to Europe in this field is inaction, paralysis and not knowing what to do. The Hague Programme does not mention the necessary protection for the victims of terrorism, and I regret that the conclusions have not mentioned this Parliament’s request concerning the creation of the European Office for Assistance for Victims or the consolidation over the coming years of a political project, a political programme aimed in this direction. Mr President, having seen the report on the mid-term review of Lisbon, the most important thing is that we are aware that we are seriously behind schedule. The European Parliament must promote this Lisbon Process on the basis of three very simple and fundamental ideas: the first is that this Parliament must encourage governments to show signs of courage and to promote the necessary structural reforms, since more Union requires more Europe and more structural reforms; the second is to accept that employment is undoubtedly the best social policy, since more Union means more emphasis on job creation; and, finally, in order to implement Lisbon, the States need streamlined public finances, since more Union requires more budgetary stability demands and no more relaxation of finances amongst the European States as a whole. Mr President-in-Office of the Council, I thank you for the work you have done over recent months. Schulz (PSE ),    . Mr President, ladies and gentlemen, my colleague Mr Désir will be speaking on behalf of our group to make some points about the issues raised by the Lisbon process, but I would like to point out that it is to evaluating the outcome of this process that my group in this House, and, I think, the Union as a whole must primarily devote their efforts, for the Kok Report, which you are discussing in the Council, has plain words to say about it. We are, quite simply, not fit enough, and it is on this that all our efforts – those of the new Commission, of the Council and of this House – must be concentrated. We in the Socialist Group in the European Parliament will lay great stress on this. Rather like Mr Mayor Oreja, though, who has already spoken, I would like to say something about the area of freedom, security and justice. It was decided in the Council that 1 April of next year would be the latest possible date for the transition to majority voting and codecision in the areas of immigration and asylum policy and in other areas of justice and internal cooperation. As has already been said, we demanded this in a resolution on 14 October. The only thing is that it was not this resolution of 14 October, but a lengthy process lasting five years, and so I want to make reference to someone who is not here, namely our former colleague and Commissioner, Mr Vitorino, as it is not least thanks to his tenacity that we are where we are at the end of the Tampere process. That is something I want to say loud and clear on behalf of our group. What is this about? What I am going to talk about is the way in which the Commission, the Council and Parliament share in the responsibility for the balanced policy we will be putting together. The words you used at the beginning of your speech, when you drew attention to your own country’s situation, were, I think, extremely well chosen. The European Union and its citizens make demands where security policy is concerned, demands made of the Member States and of the EU, and with these demands we must comply. There is no time to be wasted; we cannot leave any room, any room whatever, to the enemies of fundamental citizens’ rights, to the enemies of democracy, to those who give expression to their blind hatred through murder and assassination in order to destroy the order that we defend. A strong democracy has the right to be strong and to take vigorous action against its enemies. In that, our group is always right alongside you. That, though, is but one side of the coin. The other is that the state, the Union, the forces of law and order that are there to defend fundamental democratic freedoms, cannot curtail these rights while at the same time claiming to be defending them. It is easier to say that in this House than to do it in the real world – that I do know, but even so, we cannot stint in our efforts to keep on correcting the balance between the public’s right to be protected from uncertainty and the guarantee of their fundamental rights. When, though, I hear certain of the debates in the Council or in the Commission, when I hear speeches by unsuccessful candidates for the Commission, I sometimes get the impression that this has to be said with more energy. Speaking as a German MEP, I cannot imagine that Libya, to take one example, is a country with much experience of the observance of fundamental rights. It follows that the quick and appealing solutions offered in the media market are not always the best ones. Let me reiterate that if we want to combat illegal immigration – and it has for some time been one of my group’s articles of faith that we do – we must at last create the possibility of legal immigration. This House’s debate on the subject, which begins on 1 April next year, will open the door to that, to our being able – and we are willing – as legislators to help bring about a situation in which, if we want to establish security, we cannot simply talk in terms of illegal people, but can establish a framework within which they can become legal. That too is an opportunity that we will have from next 1 April onwards. Alvaro (ALDE ),    . Mr President, just a very brief word to Mr Schulz: please bring the statement you have just made to the attention of the German Minister for the Interior. That would seem to be urgently needed. On 4 and 5 November this year, the European Council laid down its priorities for the further development of the area of freedom, security and justice. It is probable that these developments will do more to shape the EU’s character than any previous joint initiative, for it is on the realisation of this Union governed by the rule of law that a common European community will be founded. The character of our society will be determined not only by to what extent the European Union wants our 450 million citizens to be protected against the dangers of terrorism, among other things, or the degree to which it wants judicial cooperation to be organised in future practice, but also by joint action in the areas of asylum, immigration and integration. We must not forget that the foundations we will be laying down over the coming five years will determine not only the futures of 450 million people, but also those of their children and grandchildren. I would just like to take this opportunity not merely to remind you, but also perhaps to make you again aware, of the responsibility we all took on when we made the decision to be policymakers in this House. We shape societies and fashion their futures; it is, alas, only in retrospect that we will learn whether our efforts are crowned with success. We will then, however, have to answer our children’s questions, as our parents and grandparents had to answer our own, and I will be able to tell them that I did indeed prevent freedom being sacrificed to security, that I did indeed help to keep this great society open, tolerant and free, a society that would never tolerate intolerance, that I did indeed offer those persecuted in foreign lands the opportunity to seek safety in this Europe of ours, and gave that same opportunity to those who wanted to live and work here. And when my children ask me how I achieved that, I hope I will be able to tell them how we, the citizens’ directly elected representatives, would not stand for the interior ministers of a few countries joining together in what they called ‘G5’ and taking essential decisions without reference to Parliament. We have seen how important it is to integrate the foreigners living in Europe, in a way which respects them and likewise demands that they respect it. I will tell them how we overcame those who sought to burn a free society to the ground, how we, in fighting terrorism, always took account of the need to preserve citizens’ rights and freedoms. Such measures as biometric data in identity documents are to be assessed most stringently by reference to their necessity and proportionality. I will tell them how we stamped out every form of traffic in human beings, which was slavery in a modern guise, combating it at every level and making it possible for people to enter Europe legally, and how we discharged our obligations to those who seek asylum, without making it easy for ourselves by shifting our responsibility to states beyond our borders and without our laws. I will tell them that we did not merely create empty institutions, but such bodies as the European Human Rights Agency, endowed with funding and a mandate. The Hague Programme is a beginning; it is certainly not an end. Before we make irreversible changes to our society, we must think, discuss and argue, and do it time and time again. For it is the protection of human and civil rights, of freedom and security, that underpins this Europe of ours, which we must defend – even, and something particularly, within its own institutions. Lambert (Verts/ALE ),    . Mr President, I would like to confine my remarks to two aspects of the Council's presentation: Lisbon and the Hague Programme. Firstly, on a personal basis I always worry when I hear a politician use the phrase 'there is no alternative', because Mrs Thatcher used that phrase when we were all perfectly well aware that there were plenty of alternatives. I worry, therefore, that we only look on the Lisbon Agenda as some sort of Holy Grail that we have to pursue, and genuinely welcome the Netherlands presidency's recognition of the breadth of that Agenda. All too often in this House the Lisbon Agenda is limited to the issue of competitiveness, and we omit all the other facets concerning more and better quality jobs, social cohesion and sustainable development, which went on to be developed more fully at Gothenburg. If we reduce the Lisbon Agenda to the sphere of competition we are selling ourselves short and will not solve many of the problems facing our societies. The relevance of a partial reading of the agenda is thus highly questionable, and it is partly because of that partial reading that we have had such problems in implementing much of the agenda. We have totally forgotten the Cardiff Process on integration of the environment into all the processes and policies of the European Union. When one looks at social cohesion issues, which are linked to some of the other topics touched on today, we would also seem to have forgotten the dynamic approach needed in the implementation of the Article 13 directives on anti-discrimination. We would do well to reconsider the role of the Equal Programme in future, rather than consigning it to the dustbin. The implementation of legislation on anti-discrimination deals with issues surrounding the marginalisation of many in our societies, and also deals with some of the issues people have talked about this morning, in terms of respect for individuals and for what they can offer. When looking at the Hague Programme itself, one of the things not to have come through strongly enough is political leadership on issues concerning anti-discrimination. A directive on anti-racism and xenophobia is still stuck in Council and we are not giving the political leadership that the European Monitoring Centre on Racism and Xenophobia has identified as being necessary to move forward. I wonder whether the EU Human Rights Agency will provide that. We obviously welcome the moves towards qualified majority voting and codecision, and assume that this will also bring the European Court of Justice into play, although this is something not yet made explicit. However, I regret that legal migration has not been included because, as the Council conclusions state, and as we have again heard this morning, illegal migration cannot be separated from legal migration. This is not just a home affairs issue. It also has real resonance for employment policy. People prefer to have a legal status, and we need to look at the bureaucratic complexities which stand in the way of this, and which Parliament clearly identified in the previous legislature. Rather than simply dwelling on the negatives – of which we have heard many this morning – we are looking for greater political leadership in terms of the sort of Europe we want to create. Zimmer (GUE/NGL ),    . Mr President, I too am stunned by Mr Balkenende’s proclamation that there is no alternative to the Lisbon strategy, which implies that there is no alternative to the way in which it is implemented. My group takes a critical view of the Lisbon strategy to date, and we do so not because it aims for more and better, not because it demands social cohesion and sustainability; we take a critical view of it because this Lisbon strategy makes the world’s problems even worse. The message that now goes out from the Council meeting in Brussels and also from the conferences held under the presidency of the Netherlands is that the creation of more meaningful jobs that actually pay a living wage, the strengthening of social cohesion, and the rational use of the natural world, now take second place to the competitiveness of conglomerates and to the EU’s ability to compete as a global player. Rather than hearing of how political priorities have been responsibly adjusted for the sake of social, environmental and global sustainability and seeing proposals submitted for consideration by the Spring 2005 Council, we now hear that, firstly, Europe is to be made more competitive, labour markets to be made more dynamic, and that the social security systems are to be adapted to meet the challenges presented by the need for competitiveness and by population change. Let me tell you, in plain terms, that this will not enable us to solve the world’s and society’s problems. Mr Kok’s report was presented during the session, and it, too, has no alternatives to offer. It does not help to develop a social and employment policy for our own time. I therefore take the same view of it as the European Anti-Poverty Network and am more than willing to discuss these proposals for something like a social policy agenda for the years from 2006 to 2010. With the summit in mind and looking forward to the proposals that the Commission will be putting forward next January, I call upon the Commission, the European Council and the Member States to adjust their political priorities within the Lisbon strategy along the lines to which I referred earlier. Blokland (IND/DEM ),    . Mr President, allow me to congratulate Prime Minister Balkenende on the dynamic manner in which he has dealt with the shocking assassination of Theo van Gogh and the subsequent riots. In these difficult circumstances, leadership is indispensable. Without solidarity and unanimity in tackling those who threaten the rule of law, we would not achieve our goals. What is positive is that this need also appears to exist in society. I wish you God’s blessing in your work, particularly in bringing, and keeping, together the different ethnic groups. During the last meeting of the European Heads of Government, Mr Kok presented his report on the Lisbon strategy, a report to which we in this House were very much looking forward. The conclusions and recommendations are not new. What new is that an advisor consulted by the Council has put the ball back in the Member States’ court. Those Member States must make a start on structural reforms, which they have apparently not yet done. No choices were made from the excess of objectives. However, it remains to be seen whether reducing the number of objectives would be sufficient. I doubt it. More should be done, but that implies that there is a will. Which Member State will be the first to stick its neck out? Since 2001, we in this House have had many a debate on the question why this strategy has not had the desired effect. This Parliament has restricted powers in the process of Lisbon, and in the open coordination method, it is in any event difficult to make the Union’s role concrete. Environmental policy and social policy are under pressure. Despite this, we will need to adopt a sustainability strategy if we want to maintain our level of prosperity and welfare for future generations in the longer term. The parties are largely agreed on the analysis. Which Member State, though, will take the actual first step? My question, therefore, to Mr Balkenende is what we can expect from the Dutch Presidency in the next six weeks in terms of follow-up. After all, the Netherlands has always been a great champion of reforms in order to make the Lisbon process a success. Szymański (UEN ),    .   Mr President, ladies and gentlemen, the Council has been confronted with extremely serious challenges in the field of internal policy. These include security and economic growth. Essentially, the latter is conspicuous by its absence across Europe as a whole, in spite of the Lisbon strategy’s unusually ambitious provisions. This state of affairs is due firstly to the fact that we still have an extremely naïve belief in the power and force of regulation as an agent of change, in particular as far as the regulation of economic life is concerned. This naïve belief has led to Europe becoming completely defenceless on the global market, and to our citizens and entrepreneurs being overwhelmed with reams of legislation, legislation that is very frequently detrimental. The second reason for poor economic growth is that our societies are ageing extremely rapidly indeed. Ageing at the rate currently experienced in Europe would ruin even an economy that was at the height of its development, to say nothing of the European economy. In view of the impending Council, it is worth touching on the harmonisation of legislation. There are some areas in which harmonisation could have positive effects, yet there are also areas in which harmonisation is nothing short of impossible. Such areas include family law, for the simple reason that radically different opinions on the family are held within Europe. The Buttiglione affair is an excellent example of this. It would be a serious error to think that it might be possible to use European law to ensure that homosexual relationships are legally recognised in countries that have not agreed to such an experiment. Still with the Council meeting in mind, the Council is to be commended for taking an interest in Ukraine. It must be added that this interest has come too late, and indeed we must hope it has not come altogether too late. If this crisis had not arisen, the exceptionally passive policies adopted with regard to the East would presumably have remained in place. The crisis we are witnessing within the pro-Western and pro-European forces in Ukraine would presumably not have come about had our neighbourhood policy been more courageous in political terms, more generous in economic terms, and above all, more open to the accession of countries such as Ukraine to the EU. Czarnecki, Ryszard (NI ).       Mr President, Mr Balkenende, ladies and gentlemen, in Communist times the authorities said the ideology was good and the people were bad because they did not wish to put it into practice. Upon reading this motion for a resolution, I found a statement to the effect that the Lisbon strategy is good, but that the bad Member States, who do not wish to put it into practice, are the ‘chief obstacle to faster progress’. This sounds worryingly familiar, and I must concur with the comments made by Mrs Lambert and Mrs Zimmer on the issue. With regard to paragraph 4 of the motion for a resolution, the reference made by its authors to investment in people, research and innovation might lead one to fear that this will, unfortunately, be implemented by favouring the old Member States over Poland, the Czech Republic, Slovakia, Hungary, Slovenia, Latvia, Lithuania and Estonia, as is the case in the provisions of the draft EU budget for 2007-2013. Fine words can, and alas sometimes are, put into practice in a way that is far from fine. After those words of criticism, I should like to commend the Council for having finally recognised the importance of the demographic factor, and the authors of the resolution for having asked the Council that ‘action to deal with the consequences of the ageing of the population of Europe be considered a policy priority’. Eurlings (PPE-DE ).    Mr President, at present, the Netherlands is in despair, because we are more than ever compelled to reconsider the questions, not only of the balance between freedom and tolerance, but also of how to set boundaries in order to guarantee safety. I wholly concur with Mr Blokland’s congratulations addressed to Prime Minister Balkenende on the way in which he is taking charge, and giving direction in channelling the feeling of our population towards a more tolerant society in which people respect one another. Respect for those values is also something which we in this House will need to defend at all times. Tolerance, however, goes hand in hand with setting and demarcating boundaries. I welcome the way in which the Hague agenda is building on Tampere. My congratulations on the way in which agreement has been reached. I do share the views of Mr Oreja, who stated a moment ago that what matters now is to take concrete action, and to give priorities to concrete action points in the short term. The President of the Council may be able to elaborate on this. I would in any case like to mention one of my personal priorities, one I have mentioned before. It is unacceptable to me that, following the attacks in New York and Madrid, we hear the Justice and Home Affairs Council say that we will now automatically start exchanging information about possible attacks without delay. It is inconceivable that this has not happened to date, that the urgency has sunk to that level again, while we noticed once again that there may be international links in the case of the political assassination and subsequent events in the Netherlands. I would also like to make a brief comment about the Lisbon strategy. It is the only way, according to Mr Balkenende, and he is right. It is the only way, and we will need to continue on this path. What matters is the way in which we negotiate it. Not with the ‘super-Commissioner’, as proposed in the past by Chancellor Schröder of Germany, but by learning from each other. Does he think it possible that innovation councils chaired by himself would make for a more effective way of exchanging good examples? Does he also think it possible that national parliaments might be called to account much more emphatically with regard to delivering on their share in responsibility for this? Finally, communication in Europe is also an important item. Indeed, Mr Balkenende, it is essential that the statute should come into being, for as long as we do not have one, we will have a negative image at every election. I thank you. I am interested to see how far you will take this point. Désir (PSE ).    The Council has received the Kok report on revision of the Lisbon strategy. The progress made with this strategy lags a long way behind the objectives set in 2000, something which is down to the fact that far too many priorities were set. Advances have been made on all aspects relating to the Community method, or liberalisation, whereas no progress has been made with any aspects which required the commitment of the Member States and which depended on the open method of coordination, such as investment in research, innovation, training, the quality of social dialogue and human capital. Greater national ownership has also not been achieved, and much remains to be done in this field. We are delighted that the need to maintain a balance between the three dimensions of the Lisbon strategy, the economic, social and environmental dimensions, has been reiterated, and it is our belief that the European economy needs a higher level of growth and competitiveness in order to preserve the European environmental and social model. Yet we must continue to discuss the links between these dimensions and the conditions required for sustainable growth in Europe. There appears to be a growing temptation to take the easy way out, namely to have recourse to liberalisation in an ever increasing number of areas, including services, the labour market and welfare systems. If we carry on down this path, there will soon be little left over of the European model, of its uniqueness, its strengths and its advantages, which lie not in a downward adjustment towards the social level of some of our new international competitors – and here I have China and India in mind – but in competition to achieve excellence, quality, top-of-the-range products and innovation. This is why we are sure that investments in human capital, in a high standard of lifelong employee training, in quality of public services, in European environmental standards and in good social dialogue are all productive factors, competitive factors and prerequisites for ensuring that reforms are adopted as and when they are needed. This is why these things do not merely entail costs, expenses and inflexibility, but instead provide support to ensure the success of a new growth and development strategy for the European Union. We want growth and jobs to be a priority, and I believe that this also involves better links between all European policy instruments, or in other words a reform of the Stability and Growth Pact to ensure that it has tighter links with the broad outlines of economic policy, the new financial perspective and, indeed, the revised Lisbon objectives. In 't Veld (ALDE ).    Mr President, I should like to start with the Lisbon process. I think that Mr Kok’s report is very welcome and that it identifies where things are wrong. Indeed, the remedy is already well enough known; what is lacking is action. Slowly but surely, I am growing a little despondent when I see that we have said this so many times and we still have not found a way of galvanising the Member States into action. I should like to hear from the EU Presidency what it intends to do about this. Secondly, from time to time, I hear that a false dichotomy is being created between competitiveness and solidarity. Those elements complement each other; they certainly do not contradict each other. We all agreed in Lisbon that liberalisation is necessary, and liberalisation does not undermine our European socio-economic model but in fact strengthens it. If we examine the facts – and here I am particularly addressing the Left of this House – liberalisation and free markets have brought more products and more services within the reach of more people. That is the reality, and I think that we should not have recourse to the old instruments of protectionism or state support, which is an inefficient way of spending taxpayers’ money, and monopolies. Secondly, I should like to comment on the Hague Programme. That is extremely welcome and cannot, of course, be seen in isolation from the events in the Netherlands. It is not a Dutch issue, but a European one. What is more, freedom and a peaceful society are the of the European Union, and so we should fight extremely hard to maintain them. That means, on the one hand, that we will work very hard on security, and in that light, I should like to underline that I cannot comprehend the way in which the Member States, over the past few years, have cited national sovereignty as a justification for their unwillingness to step up cooperation. Human lives, our democracy and social cohesion are at stake. Finally, alongside this unilateral approach towards repression and terrorism, we should also consider the other side of these phenomena. A unilateral approach on its own is ineffective; we might as well be fighting a running battle. It follows that we must also fight hatred and racism. And I should like to conclude by drawing your attention to the tone of this debate which contributes greatly to the solution of this problem. Evans, Jillian (Verts/ALE ).    Mr President, this debate represents a really crucial stage in the development of the European Union. We have put such emphasis on the Lisbon Strategy and, like Mrs Lambert, I welcome the Council's recognition that there has to be a real balance between the economic, social and environmental dimensions. But the cultural dimension also needs to be addressed more effectively, especially if we are to celebrate our diversity, as the Minister said earlier. I also welcome the emphasis that was put on communication in this meeting. Within the European Free Alliance parties we have different positions on the Constitution, but we all agree with the urgency of improving the relationship and communication between the EU and the peoples of Europe. There is no more effective way of doing that than by using people's own languages and this is why I take the opportunity presented by the Bureau Decision of 13 October to allow the use of other languages in this Chamber. I conclude by saying this in Welsh, even though there is no official interpretation. Portas (GUE/NGL ).    Mr President, I wish to comment on the Council’s decisions on Iraq. I believe that the package adopted is expensive and pointless, and Fallujah is its failure foretold. Fallujah is not only a further human tragedy – with 1 500 more deaths, thousands more people wounded, tens of thousands more people made homeless – it is also the graveyard of the January elections. Because of Fallujah, neither the Sunnis nor the Shiites, who oppose the occupation, will go to the polls. Nothing is guaranteed in the January elections. There is no guarantee that voters will be able to register, nor that opposition parties will take part, nor that the candidates or the voters will be able to move freely and safely. Iraq’s electoral platform must not be US or British tanks. This is not the way to rebuild hope or restore confidence. Elections must be Europe’s priority in Palestine, however. Arafat’s death points up the urgent need for a new leader who is the indisputable embodiment of the will of its people. Europe must therefore be on hand to monitor the entire electoral process, so that no doubt is cast upon its transparency. That is not all, however. Europe must tell Israel that what is required is a return to political dialogue and a respite from hostilities – no suicide bombs, on the one side, no collective punishment or selective executions, on the other. Signals must be sent out that voter registration can take place in Jerusalem and that restrictions in the Occupied Territories will be lifted, so that mobility can be guaranteed during the campaign and, most importantly, that Marwan Barghouti can be freed. Contrary to what George W. Bush thinks, the road to Baghdad passes through Jerusalem. This should constitute the European difference. Knapman (IND/DEM ).    Mr President, Parliament will be pleased to know that the UK Independence Party were the lead players in the recent 'No' to the North-East Regional Assembly campaign in Britain. Seventy-three per cent of people in that region said they did not want any more Euro-bureaucracy. I wonder what percentage would vote to get rid of the already-existing regional assemblies, with their awful appointees and their corrupt practices? We will shortly have the opportunity to say 'No' to the EU Constitution and I mean any European Constitution, because the gap between Euro-rhetoric and reality has never been wider. The pretence here is that there will be no further integration until there has been a referendum. The reality is that the referendum is being pushed ever more backwards, while integration is being speeded up, with, for example, a common visa policy by 2006 and a European evidence warrant by 2005. I could produce 25 other examples, the most important being the common asylum system, which will be introduced in 2005, with coordination in place by the end of that year. All these things will be in place before a referendum takes place. As Members of this Parliament we are therefore entitled to ask what the effect will be of a nation saying 'No' in a referendum. Does it mean we will remain members of the Fourth Reich? Does it mean we will just be associate members, or will we be out? In particular, does it mean that any prior legislation will perish? We need assurance on this point. In fact, Europe cannot tell us what 'No' means. Britain will vote 'No' in the referendum by a massive majority, and will show you what 'No' means. Ó Neachtain (UEN ).    Mr President, the coordination of the economies of Europe is vital for the development of the EU. The European Union must complete the internal market, improve the European regulatory environment and make the whole European Union less complicated. All new EU legislation must be subject to strict tests to measure its impact on enterprise and competitiveness. The European Union leaders have set the goal that the EU must become the most competitive and dynamic knowledge-based economy in the world by 2010. A strong and well-functioning internal market is necessary if the European Union is to become the most competitive economy and meet the objective of the social cohesion strategy. The internal market has helped to create 2.5 million jobs in Europe over the last 10 years alone. Europe needs better regulation. That does not mean more regulation; as a matter of fact it means less. A new corporate governance and action plan must be supported, ensuring that European business practice operates at the highest international standards. A new Community patenting system must be put in place within the EU and the Community customs codes must be changed to strengthen and modernise EU customs policy. I support the action for growth initiative, which will ensure that the research and development investment target of 3% of GDP within the European Union must be met by the year 2010. These are not easy challenges, but they must be prioritised. The European Union economy is lagging behind that of our counterparts. We must improve our methodology. These are key challenges now facing Parliament, the Council and the Commission. We must ensure that we work together. Like Mrs Evans I should like to say in Gaelic, a language which I hope will become a working language of this Parliament: There is strength in partnership. Let us get on with it and work together. Mote (NI ).    Mr President, this House talks about Lisbon, but even after the changes proposed in the Commission you are still faced with electing to offices of great power politicians whose primary qualification is that they failed at home. Few, if any, bring aptitude and experience to their portfolios, except of course the Competition Commissioner, who has been mixed up in corruption and the manipulation of major commercial contracts for her personal benefit and that of her friends for almost 20 years. I have seen proof of this, and also proof that Mrs Kroes grossly, persistently and deliberately misled her hearing. More than a thousand pages of evidence are now undergoing forensic investigation and we, a handful of MEPs, will finish the job that the nominating governments should have done in the first place. Assuming that it survives tomorrow, the Council and Mr Barroso should know that his team of Commissioners is unlikely to survive intact for long. Oomen-Ruijten (PPE-DE ).    Mr President, while I should like to devote the time that is allotted to me to the Lisbon agenda, I would also like to make one comment beforehand. I have great admiration for the fine results that have been achieved with what is known as the Hague agenda. Unfortunately, these have remained virtually unnoticed in the Netherlands amidst the commotion and unrest in recent weeks. I would nevertheless like to say that it is thanks to Mr Donner, and to the many sound agreements in the area of home affairs, security and justice, that we are one step closer again to freedom for our citizens. I would now like to turn to Lisbon. I could not agree more – and the Dutch Presidency has certainly played a part in this – that the three pillars of the strategy, namely economic reforms, social cohesion and sustainability, remain the guiding principle for the Lisbon process in terms of balance and coherence. Social cohesion and sustainability, however, can be achieved only if we can again make Europe a true player in the world market. Economic improvement, incidentally, is not a goal in itself, but a necessary condition if we want to retain for generations to come the European social model that was built on solidarity between the working population and those entitled to benefits, between the young and the old. The presidency was also successful in another area. As Mr Kok’s report mentioned, the key goal of the presidency was to cut back on the pressure resulting from rules and regulations. Allow me to remind you of Mr Doorn’s report of April 2004; we are reportedly the very first parliament that is also prepared to subject its own amendment proposals to an impact test. That is an example that deserves to be followed by other parliaments. Finally, Lisbon. The goal is clear. I truly hope that in March 2005, we will be able once again to make the Lisbon strategy into a strategy for opportunity, but then with simpler procedures and tighter agreements, especially for the Member States, as Mr van Nistelrooij rightly points out, where that process is now too strategic, with a consequent lack of positive outcomes. Parliament is happy to lend a hand in this respect. Kósáné Kovács (PSE ).    It is hard to accept that of all the founding ideals and principles that hold together the European Union, there remain shortcomings even today regarding the implementation of human rights, and that fundamental human rights are being infringed. It is therefore appropriate for the European institutions to try from time to time to place human rights in their social context when examining and defining future goals. This task is not easy. Our whole life is defined by a network of human rights ranging from the inviolability of human dignity to equal opportunities for individuals, communities and generations. Therefore, after the two examples of Tampere and Lisbon, we should be thankful to the Dutch presidency for the Hague Programme and their examination of these questions in their social context. I would like to highlight the section in the document and in the related European Parliament resolution that tries to bring together the decisions on the protection and exercise of human rights into a complex system and suggests that these decisions should be interconnected and build on one another instead of just following each other. And if this is to happen, then we must think back from The Hague to Lisbon when it comes to human rights. Why? Because today the strategic programme for competitiveness and social cohesion also sends us messages concerning human rights. People living in a united Europe will only become European citizens if they do not become marginalised, if their security is not breached by the threat of war or terrorism, by the evils of unemployment, the danger of homelessness or the grim prospects of unassisted old age, and if they are not threatened by discrimination and labelling. While welcoming the Hague Programme, therefore, I believe that the forthcoming Luxembourg presidency will also have a lot of work to do in this area, and I would like to wish them good luck with it. Guardans Cambó (ALDE ).    Mr President, the Hague Council took place 48 hours after the election of a new American President – I repeat, a new American President. This is the best way for us to regard that presidency if we want to preserve the transatlantic relationship. It is very important for Europe now, under the leadership of the Council and the Commission always acting together, to manage at least two very important concerns. If we do that, we will preserve the transatlantic relationship, or at least we will not be blamed for damaging it. First, we must look to the future and stop thinking about how we got to this point. We must stop thinking about the past and all that has happened in the last four years and must now look to the future in a creative and pragmatic way in order to do our best to solve the different problems on the international agenda. Second, the Commission, and in particular the Council, must do everything to prevent the United States – willingly or not – from dividing Europe to its own advantage between pro-American and anti-American, pro-Bush and anti-Bush. Our strength will be based only on our unity. If we are united it will strengthen us and then we can solve many problems on the international agenda based on strong cooperation with the new, democratically elected leader of a democratic country, whether we like him or not. Flautre (Verts/ALE ).    Mr President, I should like to return to the issue of the Hague Programme and to ask the Council a number of questions relating to this Programme, which undoubtedly represents a major innovation in its introduction of a move to qualified majority voting for Title IV. Some Members have expressed reservations with regard to legal immigration, but I should like to ask more detailed questions on the external dimension of asylum and immigration policies, something that is acquiring an ever greater significance. It is apparent that these policies are becoming increasingly dependent on the EU’s ability to conclude Partnership and Cooperation Agreements on returns, readmissions, the strengthening of capacities, border control and police and judicial cooperation, or in other words on a set of agreements with third countries which are not subject to codecision. We are doubly concerned because we have absolutely no trust in people such as Mr Schily or Mr Pisanu, who have put forward various proposals such as those on the establishment of camps, immigration gateways or checkpoints outside the EU. Despite the fact that these high-flown ideas have mainly been rejected, that they do not form part of the Hague Programme and that they have aroused the fierce opposition of hundreds of NGOs and of a great many members both of national parliaments and of this House, we remain concerned, because the Hague Programme includes a reference to a feasibility study on the processing of asylum applications outside the EU and because we are also aware that EUR 1 million has been released to enable the High Commissioner for Refugees to strengthen its capacities for dealing with asylum seekers in North African countries. The question we are therefore asking ourselves is whether this does not represent both a violation of this House’s democratic powers and a relinquishing of the duties incumbent upon this House and the EU in the field of asylum and immigration, with these duties being handed over to third countries whose capacities are a great deal less developed than our own. Catania (GUE/NGL ).    Mr President, ladies and gentlemen, I appreciate that President-in-Office Balkenende should have begun with the dramatic events in the Netherlands, which have disturbed that tolerant country. The Netherlands of integration, even if that word was completely absent from today’s discourse by the President-in-Office. I did not appreciate at all, however, the fact that today no mention was made of the grave events in Iraq. Yesterday, devastating images of American marines killing injured Iraqis were bounced into our homes, as if all this barbarity and horror were routine business not even worthy of mention. I believe that Europe cannot stand idly by at these events, nor can it confine itself to voting appropriations for reconstruction – as the Council did recently – nor limit itself to meeting Mr Allawi or placing confidence in the forthcoming elections as the event that will resolve the conflict. As regards the Hague Programme, I do not consider there to be continuity with Tampere; on the contrary, I note a qualitative leap based on a misapprehension. The fact is, the issues of organised crime, terrorism, trafficking in human beings and immigration cannot all be thrown into one big pot, as if they all constituted a single problem. What this is in reality is a scheme for limiting Europe’s sphere of action to that of security, leaving out justice and freedom. I believe that Islamic terrorism should be combated by dialogue between cultures and religions. That is not what was done by your deputy, Mr Balkenende, who the day after the murder of Mr Van Gogh declared war on Islam, or what your country does in financing faith schools. I believe instead that we must build a school where Catholics, Muslims, Protestants and atheists can all live together. In conclusion, trafficking in human beings and immigration are not the same thing. We need to punish the criminals, but above all we must satisfy people’s needs: the needs of those who flee from wars and from hunger, who come onto our territory, seeking shelter in our sympathetic and integrated Europe. Giertych (IND/DEM ).       Mr President, ladies and gentlemen, I hope that it has not escaped your attention that the Council of the European Union has already approved one of the most controversial ideas contained in the draft Constitutional Treaty, namely qualified majority voting on immigration and asylum. What does this mean in practice? What it means is that by resorting to a qualified majority, the European Union will be able to force a country to accept asylum seekers, even if that country does not wish to do so. By resorting to a qualified majority, the European Union may decide, for example, that my country, Poland, is ethnically too homogenous, and that it should be sent some Asian or African asylum seekers, as there are already too many of these in other Member States. We would be unable to object to this. Countries accept immigrants because of their proximity to various neighbouring countries, their former colonial policies or their labour market requirements, and each country must make its own decisions on whether it is prepared to grant asylum and, if so, to whom. It is also for each country to decide on who should be allowed to immigrate. Depriving Member States of the right of veto on such matters is a violation of sovereignty on an extremely important issue. The Constitutional Treaty will be rejected in the referendums, and yet the Council of the European Union is already forcing us to implement one of its most controversial ideas. There is no consensus on this. Belohorská (NI ).    Mr President. I acknowledge the first coordination act of the enlarged 25-member group under the Dutch presidency. You have carried it out without any significant problems. Permit me to mention something negative, however. In spite of the fact that all the key documents concerning equality have in their preamble equality between men and women, I regard it as a disgrace to the 21st century and all strategies that the Council you lead was composed (particularly in November) of 25 men and two invited guests, messieurs Chirac and Schröder. We have all criticised Mr Buttiglioni for his views, but this is the reality in this key European Union body. You have not succeeded in adopting the Statute for Members of the European Parliament, thereby perpetuating the virtual division of Europe and discrimination within this body as well. We are working under different conditions here. In spite of this, we state in the Lisbon Strategy, as a very important chapter, that we should be equal in both rights and responsibilities. It is a good thing that you have considered immigration into Europe from the security point of view. It would, however, be a good thing, and I would welcome it, if you also looked at emigration in relation to the future. The most valuable people are leaving Europe and are directly assisting our competitors in other countries. Thank you. Kratsa-Τsagaropoulou (PPE-DE )    – Mr President, ladies and gentlemen, I consider it very important that the European Council confirmed the validity of the Lisbon process and the need to promote it, and it is a fortunate coincidence that this objective is at the forefront of the political platform of the new European Commission, which I believe will obtain a vote of confidence from the European Parliament tomorrow and will take up office. We are therefore waiting for the European Commission's proposals in the run up to the interim review of the Lisbon strategy with great interest. This interim review, which will be carried out at the spring European Council, will be a good opportunity for honest evaluation and intervention on our part, in cooperation with the Member States, the national governments and social agencies at all levels, because this strategy lies at the heart of all present and future economic and social challenges. It includes all the policies which directly concern citizens: unemployment, poverty, job insecurity, the standard of education, health and social protection. An important tool in our work on this interim review and the new impetus which we need to give will be the report by Mr Wim Kok. We certainly need to find ways to bring this strategy close to the citizens and organised social agencies because, without their participation, we cannot succeed in such complex policies. This issue relates directly to the broader presentation of the Commission to citizens and it is important and encouraging that the European Council in November turned its attention to the subject of an essential information and communication strategy policy for the policy of the European Union. We must not forget the results of the European elections, which prove that citizens are alienated from the development of the European venture. This is not the first time we have noted this, but the time has come for us to take it on board. The time has come for us to understand that the communication and information policies which we applied every year in the past did not perform well. We need to take action because we face major social and strategic choices, enlargement choices which require both information for and the participation of citizens. Napoletano (PSE ).    Mr President, we harbour great concern at the worsening situation in Iraq. The attack on Fallujah and the way in which the civil population has become embroiled are feeding the spiral of hatred, besides being the umpteenth violation of international law and the Geneva Convention. I should like us here to turn our thoughts to poor Margaret Hassan, who was brutally murdered yesterday. Both terrorism and war in response to terrorism make the prospect of pacification and democratisation of the country still more remote. We therefore call for the Union to play its part in the Sharm el Sheikh conference on 23 November and to make its weight felt, in the light of the unity we have attained, in insisting on full acceptance by all sides of UN Resolution 1546, based on respect for international law and human rights. In these circumstances, it is valid to harbour strong doubts about the real possibility of holding the elections in January 2005. The result of the US elections and the replacement of Colin Powell may give even greater encouragement to the extremists, both in Iraq and in the Middle East. As far as the Middle East is concerned, I am less optimistic, as it does not seem that Mr Sharon has conceded more to Abu Mazen during the period of his Prime Ministership than he conceded to Yasser Arafat. On this question, besides renewing our solidarity with the Palestinian people in the loss of their historic leader, we demand that the Union commit itself by political and financial means to ensuring fair local and presidential elections in Palestine, and resuming progress on the currently stalled Road Map. That would make it possible to replace, I repeat replace, the unilateral actions of the Sharon government with honest and proper negotiations, which, by resolving the more controversial issues, such as the settlements and the right of return, would lead to the birth of the Palestinian state and the coexistence of the two peoples. Sbarbati (ALDE ).    Mr President, ladies and gentlemen, these Decisions of the European Council come at a time of delicate transition for the institutional life of the Union, following the historic signing of the Constitutional Treaty in Rome and in the excitement of a new interinstitutional dialectic, emanating from Parliament’s refusal to vote in the new Commission. The text of the Council’s conclusions finds a Parliament that is more aware of the new era of parliamentary democracy that has opened in Europe and deserves some reflection. First and foremost, the goals set at Lisbon must be pursued with more momentum and rigour and with the courage to choose, as Mr Kok maintains. The challenge of global competition forces us not to draw back from our ambition and requires a strong sense of political responsibility and determination from governments in order to carry through the structural reforms and to sustain the change in the field of social security. A reasonable balance is necessary, however, so that the Lisbon Strategy can remain a fundamental political element of the Commission, as President Prodi has ensured. This is also important in order to achieve progress on the fundamental European Pact for Youth, the lodestones of which are education, training, jobs and research. Such issues require wise, generous and coordinated policies, but above all the certainty of investment. Finally, the strategy for Communicating Europe and making people familiar with the Constitutional Treaty also requires similar investment, but, until now, it does not seem to me that an adequate amount of expenditure has been allocated to this head. Borghezio (IND/DEM ).    Mr President, I consider the Hague Programme for fighting terrorism to be insufficient and hamstrung, with measures that in the end should have been effective. Besides, this phenomenon is never called by its name: Islamic terrorism, for that is what is terrifying Europe. Various measures are called for, the need to counter money laundering as a means of financing terrorism is indicated, but there is no clear statement of the need to police banks and financial institutions, because European banks are also used to launder funds originating from the apparently legitimate activities of Islamic fundamentalism – butcher’s shops, and ostensibly religious networks and support centres. The Netherlands is learning! I call on the European Union to adopt severe measures against terrorism, measures foreshadowed only after the barbarous murder of the film director, Mr Van Gogh. Europe must follow the good example of the Netherlands, which has had the courage to recommend the most important measure: the closure of all mosques and Islamic centres that have been infiltrated by extremist and terrorist propaganda. These are places where such propaganda is broadcast and funds are collected to fuel the barbarous murder of innocent people, as in Madrid. Dillen (NI ).    Mr President, ladies and gentlemen, in this European Parliament, there is a lot of talk of human rights across the world, but last week in my own country, my own party, the , was outlawed by politically appointed judges, a spectacle applauded by the parties who consider themselves to be democratic. Following a legal comedy that lasted four years, the Court of Cassation outlawed our party – which is the largest opposition party – after a political centre for the fight against racism, at the request of the Prime Minister, and with public money, instituted legal proceedings against it on account of what was purely the offence of giving an opinion. Politically appointed judges have, no doubt in exchange for some future appointment, dutifully complied with this request from the Belgian state to outlaw Flanders’ largest party. I therefore hope that within Europe, if this institution wants to retain its credibility, there will be loud protest against the totalitarian methods that are being used in a Member State of the Union to outlaw political parties. Peterle, Alojz (PPE-DE ).    Mr President, Mr Prime Minister, Mr Commissioner, ladies and gentlemen. I welcome the ambitions of the Council of Europe and particularly those of the Netherlands regarding the implementation of the Lisbon Strategy, but at the same time, with a certain amount of disquiet, I have to agree with the Council of Europe that this strategy has not brought the expected results during the last four years. I also agree with the findings of the Kok report on the feeble level of implementation on the part of the Member States. I am not talking about the problems of distant galaxies, but about a key project of the Union which would bring about the most dynamic and competitive economy by the year 2010, together with a balanced respect for the social and environmental aspects of development. We have fewer than six years ahead of us. I am convinced that we will not achieve success by repeating what are clearly acceptable goals, but by supplementing, from the technical point of view, a strategy which is essentially a good one. What is genuinely lacking is political will and a European spirit. It would appear that at times of crisis everyone thinks of themselves first, but the history of the Union tells us that it has made progress in the past when it has acted in a spirit of solidarity and with a collective will. Thus, the lofty ambitions of the Lisbon Strategy will not be achieved through discordant, disunited and partial activity with different rules of the game for different Member States. What is important is the simultaneous action of the key players on all the important fronts and at all levels. I would like the European Parliament, as the most legitimate representative of the interests of the citizens of the Union, to accompany the responsible implementation of the Lisbon Strategy with a contribution to a more powerful political will on the part of the Member States and to the leadership of excellence on the part of the participating collective institutions. Of course I understand that the global economic context is unfavourable, nevertheless I would not like to perceive it as an excuse, but rather as a stimulus for an enlarged European Union to find the answers to those questions which others cannot answer. Van Den Burg (PSE ).    On behalf of my group, I too should like to comment on the spring meeting and the Kok II report. Economic and social policy and sustainability policy are the hallmarks of the Lisbon strategy, and it is right that the report and the Council’s conclusions do not interfere with the coherence of them. Even if growth and employment take centre stage, objectives in the social and environmental areas should in no way be made subordinate. It is unfortunate that the mandate of the High-Level Group to develop a consistent strategy in a bid to achieve the Lisbon objectives does not focus more on common macro-economic policy at European level. After all, in that respect, there are no longer any economies in the plural, and there have not been any for a long time, but only one European economy. We were pleased to find out about the intention to involve the European Parliament more effectively in the preparations of the spring meeting and the Lisbon strategy. Mr Balkenende was interested to learn about our plans to set up a standing committee. I can tell him that indeed, we are carefully considering how we would give this shape, but I, in turn, would like to ask him to take into account the timeframe for the various reports, including the planning we need to draw up here in this House. In our experience, there is often too little space to make adequate use of this. We also intend to involve national parliaments more obviously in the strategy. I think that this is also a very important aspect. Along with the Luxembourg Presidency, we would like to examine how we, together with the national parliaments, can prepare the spring meeting. It is evident that making the Lisbon strategy more effective depends, first and foremost, on the willingness of the Member States to work truly at EU level. In my view, we are heading for a change from mutual competition among the Member States towards a focus on stronger, common, European strategy. That is where our strength lies compared to other economic blocs, including the US and China which also work as unities. In that light, we should therefore not only consider the balance of revenue and expenditure of Member States in the framework of the Stability Pact, but, as Commissioner Almunia said in the on Monday, we should also consider the quality of public finances. The Council, the Commission, national parliaments and the European Parliament should all join in the discussion about national budget policy. The economic policy could then be more than the sum of the 25 constituent parts. That is the challenge we are facing. Staniszewska (ALDE ).       Mr President, I should like to thank the Council for having turned its attention to Ukraine, the EU’s largest neighbour to the East. This is a country of 50 million inhabitants that covers an area greater than France. At present presidential elections are taking place in Ukraine. The Council is to be commended for highlighting the irregularities that occurred during the first round of voting, but I do not believe it has gone far enough in highlighting what is really happening in Ukraine. A civil society is coming into being in that country. There is no sign at all of anything of the kind happening in Russia or Belarus at present. Tens of thousands of people are demonstrating every day in Ukraine, with the aim of making their country democratic and honest, and of ensuring that links are built between Ukraine and the European Union. I do not believe it is enough merely to reprimand the current Ukrainian authorities for their failure to enforce democratic electoral rules. It is essential to boost the hopes of the people of Ukraine and open the door to their European ambitions. Radwan (PPE-DE ).    Mr President, it is perhaps a sign that I am speaking on the Lisbon strategy when the member of the Commission with responsibility for development aid is present. Although there is no argument about the fact that the goal of making Europe the world’s most competitive region is the right one, we have to look to see who, in Europe, is responsible for what, and I can tell Mr Balkenende that it is when I look at the Council that I find it intolerable that, every month and every year, heads of government and ministers of the economy meet together, agree upon exalted objectives, make Europe responsible for meeting the goals of the Lisbon strategy, then go home and fail to do their homework when they get there. Indeed, they go even further and stand in the way of those things that Europe has to contribute. Take, for example, the European patent: that would be a step ahead as part of a European initiative. Think of the moves towards deregulation, and how the French President and the German Chancellor delayed them for end-users. What Europe achieves is frustrated in the Council, and what ought to be done by the nation states does not get done. The bottom line is that it is Europe that fails to make a success of the Lisbon strategy. I am grateful for the Kok report; what we now urgently need – as the Lisbon strategy is the right one – is an orientation for it. The goal, although perhaps too ambitiously defined, is the right one. With Member States like ours in Europe, we can now be happy that the gap between us and America is not widening. We have to put forward a concept for this in Europe, one that compares the nation states, providing a transparent view of which European government is failing to implement this strategy and which is good at it, in order, by way of this transparency in the political process, to make the public aware that we cannot do this other than together. Apart from that, I hope that the presence of the Commissioner with responsibility for development aid is not an indication of the direction in which Europe will be drifting in future. Titley (PSE ).    Mr President, we are undoubtedly at a crucial moment in the development of the Union. Wherever we look, whether it is at the Lisbon Strategy, or the security question and the demand for greater police and judicial cooperation, or even this week's report of the Court of Auditors, we see time and again that Member States that talk about European cooperation do not put it into practice. We cannot continue with a system where Member States pick and choose which bits of decisions they are going to implement and when – and these are decisions they themselves have agreed. This is undermining political support in the European Union. I hope that once we get a full-time President of the Council he or she will regard this as an absolute priority, but in the meantime, in order to keep the Lisbon process on track, the Commission should publish a regular annual scoreboard outlining which Member States have done what and when. We can then judge, name and shame the villains. My colleagues Mr Désir and Mrs van den Berg have set out many of the key elements that we would like to see emphasised in the Lisbon Strategy. I would like to add to that the need for more active labour market policies at national level. We seem very happy to pay out money to keep people on the unemployment scrap heap, to pay people to be written off and marginalised, when we should be investing in helping them back into work. There is not enough emphasis on this, although it was originally in the Kok report and I hope will continue to be. The President-in-Office said that Mr Barroso is to be applauded for drawing the appropriate lessons from last month's debate on the Commission. It is a pity that the same cannot be said about the Dutch presidency. Mrs Kroes undoubtedly has the experience and expertise that will be of benefit to the Commission, but given the concerns that are being raised it is wrong for her to retain the competition portfolio. Whenever she has to adjudicate in a controversial matter, rightly or wrongly her integrity is going to be called into question. The presidency should act in the interests of the European Union, not from narrow national concerns. I fear that the Dutch presidency has failed in this respect. Hennis-Plasschaert (ALDE ).    Mr President, the words of the Prime Minister about the situation in the Netherlands were loud and clear, and Members of this House have also said a great deal since. I nevertheless regret that the Council has not made use of the European Council of 4 and 5 November to forcefully distance itself from the appalling events in the Netherlands. It was, in my view, the ideal platform for us, including as a Union, to take a hard line against radical Muslims with a fundamentalist interpretation of the Koran. Unfortunately, European cooperation in the fight against terrorism is currently typified by the well-known sacred cows of the Member States. The declaration that was adopted following the attacks in Madrid, the appointment of Gijs de Vries or the Hague Programme, all of them are of little consequence if Member States do not translate fine words into action. This is where decisiveness, on the part of Europe and of the Member States, is an absolute must. Harbour (PPE-DE ).    Mr President, I wish to congratulate the President-in-Office, and the Netherlands presidency as a whole, on the very clear orientation given on the whole issue of competitiveness and delivery of the Lisbon Agenda. I wish to thank you in particular, Mr President-in-Office, for the lead your government has given on the whole question of tackling the regulatory burden and improving the climate for business in Europe. I was delighted to see in the presidency conclusions the substantial commitment that you, together with other governments – I know the British Government is associated with this – have made to improving the business climate. I was disappointed you did not mention it in your speech, because this is one of the really important parts of your presidency. It is quite clear – and this is highlighted in the Kok report – that cutting back on regulatory costs and encouraging new business start-ups is crucial to delivery of the Lisbon Agenda. We know about the very effective work you do in Holland, where I believe you set your ministers targets on cutting the cost of the regulatory burden every year. That is an example of best practice that should be copied not only in all the Member States but also within the European Commission. I say to Mr Nielson, the Commission's representative today, that we expect the Commission to deliver on this. It is one of the commitments set out in the Council's conclusions. Our side of the House strongly supports this and wants to encourage it, and I would say to all Members that this House has a role to play here. You asked us, President-in-Office, how we were going to respond to the challenge of the Kok report in becoming more engaged in the Lisbon Agenda. We need an effective committee in this House to look at the Lisbon Agenda. Not one that substitutes for committees like mine, but one that tackles issues that cut across Parliament's work, such as improving the regulatory agenda and acknowledging that we can sometimes be responsible for making life more difficult for European businesses. These are the real issues which I hope Parliament will tackle in future, and I congratulate you and your government on the foundations you have laid for helping us to move this vital agenda forward. Roure (PSE ).    Mr President, in adopting the Hague Programme on 4 and 5 November, the Council has set new priorities for Europe with regard to strengthening the area of security, freedom and justice. We are pleased to see that the Council has heeded this House’s demands, in particular those relating to the move to codecision and qualified majority voting in such areas as asylum, immigration and the fight against terrorism, not to mention, of course, civil justice. Yet we regret to see that this Programme appears to be yet another example of the Council doing little other than stating its good intentions. It is all well and good for it to congratulate itself on progress made during the past five years, particularly with regard to the establishment of a common asylum and immigration policy, the harmonisation of border controls and improvements to judicial cooperation, yet it would have only been fair to include references to the obstacles which certain Member States have placed in the way of progress in the field of justice and to note that only a minimum level of harmonisation in the field of asylum has been achieved. Although the Council expresses its regret that not all objectives were met, it has made no provision for specific measures to ensure that this does not happen again in future years. Finally, we are particularly concerned at the parallel drawn between the fight against terrorism, organised crime and illegal immigration. This implies that illegal immigrants are assumed to be potential criminals or terrorists, an assumption which is entirely unacceptable. These are people who have been forced to leave their country of origin as a result of unbearable living conditions or persecution. Whilst it is true that we need a global approach to policies relating to asylum, immigration and external border controls, I am sure you will agree that such an approach should not be adopted at the cost of migrants’ basic rights. Nicholson of Winterbourne (ALDE ).    Mr President, today provides a welcome opportunity to thank Mr Nielson and his team for the splendid work they have carried out during his time in office as Commissioner. It is also very good to hear from the President-in-Office of his successful meeting with President Allawi. I was in Iraq last week. I have a suggestion to make as to how our aid might be most effectively targeted. As we all know, security is the major issue. European Union support, carefully targeted, could make all the difference in the training and the equipment of the Iraqi police service. Security is what the Iraqi people need and the lack of a strategic plan may already have cost many lives and will cost many more if we do not address this effectively. We need a strategic plan worked out with the Iraqi Ministry of the Interior and, as a matter of urgency, proper forensic capabilities. Westernised tactics should be adopted for the use of those capabilities and we should provide advanced surveillance equipment and the right training. Then there is a real need to train senior Iraqi police officers to plan and manage strategically, and that must be combined with an ethos of service and fairness within the Iraqi police service. In other words, we must move on from a reliance on countering insurgency by military tactics alone to a mixed plan. The police should no longer be treated as a second-rate military force but, with European Union funding, commitment and training, given a real chance of becoming a proper police service. Finally, the Iraqi people want the election to be held in January. A properly trained and effective police service is integral to its success. With our funding and our training competence, we in the European Union can make all the difference. Karas (PPE-DE ).    Mr President, ladies and gentlemen, let us call to mind our strengths, put our money where our mouth is, do away with the blockages within ourselves, and stop making ourselves ill with worry. Let us fashion a single European policy on Europe rather than several from each nation state! Mr President-in-Office of the Council, I believe it to be a matter of urgent necessity that you should make the Lisbon objectives concrete and workable. Everyone must know who is to do what and by when; you should see to it that, after every spring summit, every Head of Government makes an official statement in his own country and that the parliaments debate the action plans specific to their own countries and vote on them, that you reinforce the Commission’s prerogatives of monitoring, coordinating and taking initiatives where the Lisbon process is concerned. Let us introduce at European level, in the national governments, and in the national parliaments, a Lisbon Steering Committee with an interdisciplinary approach! We are not a carbon copy of America. We Europeans do not play off competitiveness against social cohesion, both of which express the European model of the sustainable social market economy. There is a second point I would like to make about the Constitution. Everyone has signed it. Is that it then? What about a joint publicity campaign by the Council, the Commission, Parliament and the Committee of the Regions? What about a Week of the Constitution, in which all the Member States would ratify it? Why were you so opposed to a Europe-wide referendum? There is more to be done, and more is possible, provided that we have the political will and more determination. As you have mentioned the Members’ Statute, Mr President-in-Office of the Council, let me tell you that you need only to accept Parliament’s resolution, and then we will have a Members’ Statute, and new rules on expenses. There are some – but in fact only a few – Member States that are engaging in tactical games; put a stop to them! De Keyser (PSE ).    Mr President, Yasser Arafat’s death means the start of a new era for Palestine, and one which is filled with uncertainty. Under the Palestinian Constitution, presidential elections must be held within a period of 60 days. If elections were to be held today, however, they could be hampered by a number of obstacles. The first of these obstacles relates to the freedom of movement of Palestinians in Gaza, the West Bank and East Jerusalem, something which is essential both for the electoral campaign and for election preparations, the holding of elections and the counting of votes, but which is far from guaranteed. East Jerusalem poses the most problems, as the Israeli authorities there refuse to allow Palestinians to be registered on the electoral roll. I am therefore calling on the Council to take joint action with the United States in bringing pressure to bear on Israel so that it withdraws the troops currently deployed in the occupied territories. The second obstacle faced is that of challenges to the eligibility of a candidate. It is up to the Palestinian authorities, and to them alone, to decide who is eligible on the basis of their own criteria. The third obstacle relates to practical organisational issues and ensuring that the vote is fair, and this is an area in which the EU’s practical experience and support will be essential. The fourth obstacle is that of ensuring that the elections are safe, something which should be guaranteed for candidates, voters and observers alike. Palestinian police officers do not carry arms, and struggle to ensure the safety of civilians. Political security is dependent on the extent to which extremist groups are kept under control. The recent attempts by Fatah to include Hamas in a government of national unity, as long as it renounces the armed struggle, are something which should be monitored very closely by the EU. I should like to know what plans have been made at this stage with the Palestinians to ensure that the elections are safe. I am sorry to have to say it, Mr President, but to date Europe’s voice within the Quartet has been almost inaudible, and we should take this opportunity to make ourselves heard. We must now provide Palestine with staunch support to ensure that elections at any level are held freely, and we will of course always do the same for Israel to ensure that the indiscriminate attacks which plunge entire families into mourning are brought to an end. It is my firm belief that, more than ever before, the future of one nation is inextricably bound up with the future of other nations. Kelam, Tunne (PPE-DE ).    – I would like to speak about the present state of the Lisbon Process. I remember the time when Soviet dictator Khrushchev declared that the Soviet Union would catch up with the USA in seven years. I also remember that he failed. Although the European Union has every opportunity of accomplishing its aims, the Lisbon report is nevertheless a cause for concern. As Wim Kok has said, the dreams of catching up with the USA have been put on the back burner. Instead, the European Union is dealing with the question of how to halt economic decline. I would join with my colleague Mr Radwan in giving credit to the Dutch presidency, and its bold and vigorous leadership. This is promising. However, in order to regain lost time, we need to concentrate more on one aspect – the motivation of the Process. Indeed, clear and strong motivation, together with an emphasis on results, has been the driving force behind the success of our competitors, USA and Japan. Second, the European Union should aim for a systemic approach to research and development activities and innovation. Wim Kok’s report stresses the need to give top priority to research and development, but special emphasis ought to be placed on the applied side of research in particular. So what is required is not less research, but more development work. Third, it is especially important to base all our planned activities on the needs of innovation as a whole, and to motivate business leaders accordingly. Fourth, the present funding schemes for innovation in research are unfortunately too administration-centred, and do not promote the practical application of results. One of the biggest problems is that funding is often directed into closed and ineffective systems. Therefore it is our task today not just to rely on attractive plans, but to show the political will to actually implement those plans. This is our responsibility to our voters. Thank you. Grabowska, Genowefa (PSE ).       Mr Balkenende, I should like to offer my condolences on recent events in the Netherlands. Up until now, we had associated the name of Van Gogh with art and bold colours. The painting symbolises sun, warmth and freedom. Is it not an irony of history that a person bearing the same name should die because he exercised his freedom of speech and of thought, and because he sought the truth? Against this background, it is particularly significant that it was the Dutch Presidency that raised the complex issue of security for the EU, its Member States and its citizens. The public expects, and rightly so, that the EU, an institution that respects human rights and fundamental freedoms, will adopt effective solutions with regard to the area of freedom, security and justice. These expectations are to be met by the Hague Programme. I should like to stress that this programme sets out objectives that were already included in the Constitutional Treaty. Indeed, it meets the majority of those expectations. The announcement that this programme is to include an anti-drugs strategy is also to be welcomed, as is the fact that the Council Presidency has chosen to make information on Europe its priority. It is clear that awareness of Europe must be heightened amongst its citizens, especially given the turnouts in the last elections. The EU must be brought closer to its citizens, but will this be achieved by broadcasting public debates on European issues before Council meetings, an idea contained in the conclusions? Will that be enough to bring the EU closer to its citizens? I am also concerned at the announcement that we will have to wait until June 2005 for a full information strategy. Why should this take so long? We need such a strategy now, especially in view of the fact that the campaigns to inform the public about the European Constitution began immediately after the Constitution was signed. Finally I should like to turn to one last issue which relates to our future. The leaders of four Member States were quite right when they highlighted the importance of demographic factors for the EU’s future economic and social development, and when they called for a European Pact for Youth to be drawn up. This is a worthwhile initiative. Young people have a different view of Europe. They are well educated, full of energy and free of the fears and prejudices of the older generation. This is a good sign for Europe, for the EU and for all of us. The Pact for Youth should therefore be drawn up as quickly as possible, with the participation of young people. Buzek (PPE-DE ).       I should like to pay tribute to Mr Kok, the former Dutch Prime Minister. With the support of a team, he drafted the report on the Lisbon strategy. This coincided with the Dutch Presidency. We all agree with the findings of the report. The European Union is lagging a long way behind, and the responsibility for this lies mainly with the Member States and national governments. I agree that we need to draw up national strategies for the Lisbon process and implement them consistently, but these strategies must be coherent, and not developed separately. We must create added value on the basis of regional cooperation between neighbouring EU Member States, and I can provide three examples of ways in which this could happen. Poland has a particularly large number of extremely well-educated young people, whereas the neighbouring countries of Germany and Sweden have well-developed high-tech industries. There are opportunities for development if we were to join forces. The Baltic countries have particular opportunities for cooperation in the field of secure energy supply, an issue that is important for Europe as a whole. The Czech Republic, Germany and Poland can make the greatest contribution to the implementation of the Kyoto Protocol. To this end, European clean coal and carbon dioxide capture technologies must be developed. Regional cooperation also involves cooperation with the EU’s new neighbours, and the position taken by the Council on the issue of neighbourly relations with Ukraine is therefore key. We should assure Ukraine that the doors are open to its European ambitions, and we should promptly put in place an action plan for Ukraine with a view to promoting the development of civil society. Indeed there is also a need for measures to improve civil society within the EU. If this does not happen, we will not achieve our ambitious goals and crucially, millions of citizens will fail to understand the Lisbon process. Lambrinidis (PSE ).    – Mr President, Mr President-in-Office, a Greek friend who recently visited Holland told me that what had impressed him most was that the police on the streets of Amsterdam gave the impression that they were there to protect citizens and their diversity, not to watch and suspect them. The tragic events with Van Gogh and the extremists from the other side illustrate, unfortunately, that terrorism is working and what it is seeking: to ultimately suppress the obvious. Racial violence deserves zero tolerance, but the victory of the terrorists will be that we in Europe, unfortunately like others elsewhere, also consider that, in order to combat violence, war means peace and restricting personal freedoms means protecting them. Consequently, congratulations are in order for the Dutch presidency for the fact that, on the very days when these horrendous incidents occurred, it organised an informal conference for the 11 common authorities on the subject of integration. You have got the right emphasis. Integration. Not policing. I have just three comments to make on the foregoing: First, the Hague five-year programme which we are debating today makes provision for special funds to return immigrants and guard borders, but it makes no provision for a special integration fund, even though integration is one of the basic actions. We are asking for a commitment that the financing for integration be given the same priority, so that we get beyond words. Secondly, when we lay down policies for integration, we cannot ignore the fact that we have millions of European citizens in countries the world over who are themselves immigrants. Their experience cannot be ignored. From this point of view, we must be prepared to grant immigrants who settle in the countries of the European Union a similar level of treatment to that which we demand for European immigrants in third countries. Otherwise we are not being consistent. Thirdly, attention to personal rights when dealing with terrorism. Biometric data in passports and other similar measures may be important; on the other hand, however, they may add little to security in relation to what they take away in civil liberties. Only if they are absolutely necessary and effective in addressing very clearly predefined objectives can they be the subject of discussion in my opinion. Dimitrakopoulos (PPE-DE ).    – Mr President, Mr President-in-Office of the Council, I have here the conclusions of the November Council on the Union's foreign policy. I have to say that, while I consider it a good thing that the Council turned its attention to four European foreign policy issues, events lead us to prioritise at least two at the moment. The first is the situation in Iraq. War is being waged again and the war is condemnable just as, of course, the terrorist action and kidnaps are condemnable. Armed conflicts and operations do not resolve problems; on the contrary, they increase the obligation of the European Union to submit, at long last, a full and integrated programme on the subject of addressing the crisis in Iraq. The first step in this process must be elections. Elections in Iraq must be held and as many forces as possible must participate, so that the elections really are not an end in themselves but a means which will allow Iraq to shortly become a progressive democracy. The second parallel and related issue is the situation in the Middle East. The post-Arafat era is, of course, a new page in the history of this area. Over and above all, the European Union has an obligation here to intervene so that the political testament of Yasser Arafat is respected, because it is certain that the crisis in the Middle East will be addressed through the political testament left by Yasser Arafat. Herrero-Tejedor (PPE-DE ).    Mr President, on 4 and 5 November, as we all know, on considering how to communicate Europe to the citizen, the European Council made a very lucid analysis of the situation facing us. Europe still lacks its own personality; it does not have a face of its own; knowledge of Europe reaches the citizens with difficulty and it therefore has a long way to go in terms of selling the idea of European political union. The Council was naturally extremely concerned, given the very imminent challenges we are facing, including the ratification of the European Constitution by each of the Member States. And it made a very specific recommendation, taking a practical approach that I would like to praise, which is to promote television debates in each of the countries in order to stimulate interest in this process of ratifying the Constitution amongst the citizens. I would like to draw the attention of the honourable Members to a problem facing us: the first country to have called a referendum on the ratification of the European Constitution is Spain. Spain is governed by the Socialist Party, which is the Party of the President of this House, Mr Borrell, as we all know, since he does nothing to hide it. Although, given his role as arbitrator, he should take care to keep his ideological positions rather more hidden. We are facing a dilemma: this Parliament, which should occupy a vigilant position, can either promote party positions or promote institutional positions. From that point of view, Mr President, I would like to call on everybody to bear this in mind, and not to abandon that vigilant position, and we should make it very clear that this European institution must also put aside sectarian or party political behaviour and think of the common project we have before us. Coelho (PPE-DE ).    Mr President, I congratulate the Dutch Presidency on developing the area of freedom, security and justice. It is vital to ensure the general public’s security and fundamental rights, mutual trust and the primacy of law throughout the EU. I congratulate the Council particularly on its decision to implement in full Article 67 of the Treaty, so that qualified majority voting and a process of codecision can be applied for a range of topics under Heading IV. This is a step forward not only in terms of efficiency, but also in terms of democratic legitimacy, as it reinforces Parliament’s key role in adopting standards on topics as sensitive as asylum and immigration policy and all policies involving the general public’s fundamental rights. The five-year post-Tampere period has come to an end, with significant achievements in the area of freedom, security and justice. Not all of the objectives have been met, but progress has been made. The balance is clearly in the black, something to which Commissioner Vitorino’s work contributed greatly. An impressive body of legislation has been built up, but we regret that, as regards its transposition into national legislation, major shortcomings have come to light, in terms both of meeting deadlines and of the quality of transposition. I welcome the Hague Programme for the next five years. It is now up to the Commission to table practical initiatives and to set out a timetable for adopting and implementing those initiatives. I welcome the Hague Programme, but I should point out that, here too, if we are to construct Europe we will need the necessary financial resources. There is no point in stating our priorities if we do not allocate the necessary resources. I particularly welcome the fact that the second phase of creating the European asylum system is underway. It is only by means of a common European asylum and immigration policy that we will be able to address problems such as illegal immigration and trafficking in human beings. In view of issues such as civil and corporate justice, cooperation in the area of criminal justice and, lastly, EU security, which remains one of the major priorities – the importance of condemning any kind of violence, but especially terrorism, cannot be over-emphasised – it is essential that Europol and Eurojust work in close cooperation. Thank you very much. Őry (PPE-DE ).    First of all, I would like to congratulate the committee on its report and I will comment on only one aspect, the Lisbon strategy. The Wim Kok report is undoubtedly an important step on the bumpy road toward achieving the goals set forth in Lisbon. It is apparent today that it will be almost impossible to adhere to the original schedule without deeper political commitment and serious effort. The submitted report makes a valuable contribution to accelerating the Lisbon process and every, and I would like to stress , recommendation in the document is worthy of consideration. The holistic approach suggesting a direct correlation between the question of job creation, the need to increase employment and developments in the macroeconomic environment is especially valuable. It also points out the important role of slowdowns and acceleration in economic growth trends. Nevertheless, a few of the statements connected with this in the Report should be treated with caution. I am sure the few sentences adopting a critical tone with regard to the Stability and Growth Pact did not escape your attention either. As far as sustaining economic growth is concerned, the report paints a rather negative image of such an important instrument of public finances and budgetary discipline. We must not forget that the Stability and Growth Pact plays an important part in ensuring economic stability and consequently in ensuring that money retains its value. It must be emphasised that the assumption that reforming the Stability Pact and slackening economic discipline would in themselves create jobs through additional expenditure is something of an oversimplification of economic logic. It is evident that this assumption would only be true if governments used their budgetary expenditures only for development purposes. This, however, is far from the truth. Therefore, I do not believe that fundamental reform of the Stability and Growth Pact would be in the economic interests of the Union; quite the contrary: it would reduce competitiveness even in the short-term. Nevertheless, the criticism of the Stability Pact expressed in the Wim Kok report undoubtedly addresses real concern, namely the key role of economic growth in creating and increasing employment. I, for my part, would suggest a different approach to solve this problem: I am thinking primarily of creating an enterprise-friendly economic environment. Balkenende,    . Mr President, I should first and foremost like to thank your Members of Parliament warmly for their contribution. You have dealt with issues that affect the European citizen directly at great length. I have also noticed that there has been support from many quarters for the keystones discussed by the Council, namely more cooperation in the field of justice and home affairs, working on safety in Europe, working on more balanced economic growth, the Lisbon strategy, and promoting public involvement. Let me start with the Hague Programme. Mr Schulz was right to draw attention to Commissioner Vitorino’s important role, because the excellent result has been achieved partly thanks to his input and influence. I think that now is an appropriate time to thank Mr Vitorino for this. Mr Mayor Oreja was right to talk about the importance of priorities being set in the programme for freedom and security. For example, these priorities are in place for the first item, being asylum and immigration. We are working on better decision-making. Qualified Majority Voting is being introduced and an asylum procedure will enter into effect in 2010. With regard to terrorism, we need to take decisive action to fight it and that is exactly why, as Mrs in ‘t Veld already stated, cooperation between police, justice and intelligence services needs to be stepped up. Terrorism will also be discussed in more detail at the meeting of the European Council in December. For the rest, I would draw your attention to the action plan to be compiled by the European Commission. Mr Schulz was right to indicate that certain ingredients should always be present, namely security for the citizen, together with the promotion of safety on the one hand and respect for basic rights on the other. I think that the Hague Programme succeeded in striking the right balance in this respect. Mrs Kósáné Kovács has drawn our attention to the need to do justice to fundamental rights in Europe, in which context she defended the Hague Programme. Mr Alvaro spoke about a good combination of scope for investigations and doing justice to basic rights. Subsequently, the subject of what is meant by QMV, Qualified Majority Voting, has also been raised. This is already in place in many areas, but not in respect of illegal immigration. That will change when the new Constitutional Treaty enters into effect, for then QMV will apply across the board. Mr Giertych mentioned the fact that Member States are given compulsory immigration quotas. It so happens that asylum immigration, in terms of procedures, is a joint responsibility. That is why the Hague Programme is also so important, but that does not mean that in respect of QMV, immigration quotas can be imposed on Member States. Mr Eurlings spoke wise words when he talked about the meaning of values and tolerance in society. Particularly in Europe, people should approach each other with respect, but that presupposes two things. On the one hand, due account must be taken of respect for the different values which typify Europe; on the other hand, boundaries must be set when people resort to hatred, intimidation and humiliation. This is exactly how we want to build on freedom and a peaceful society. That also means that we must watch the place hatred and racism take in the debate. Respectful cooperation and co-existence are precisely what is required. In that respect, you also have to choose your words carefully. I have noticed, also in my contacts with representatives of the Islam community, that extremism and terrorism are unequivocally repudiated in the Islam community too. That is why it is dangerous to immediately associate Islam, for example, with terrorism. It is precisely the terrorists who take advantage of religion in order to commit immoral deeds, which must be emphatically repudiated. That is why it is also so important for different groups, whether they be Christian, Humanist, non-religious or Islamic, to join forces in order to put a stop to violence and extremism. In this Parliament, the importance of aid to victims was mentioned, and rightly so; this was a question raised by Mr Mayor Oreja. There is a European action plan against terrorism that was laid down in the European Council of March, which contains a section on solidarity with victims of terrorism. The Dutch Presidency plans to elaborate on that aspect in the December European Council. Mrs Lambert mooted the idea of a human rights centre. The Commission published a communication about changing the European Monitoring Centre on Racism and Xenophobia in Vienna to a European human rights centre. That is currently being discussed in the Council and decisions in this respect will be taken under the Luxembourg Presidency. Finally, with regard to the Hague Programme, Mrs Flautre has spoken, and expressed her concerns, about reception in the region. It is useful to note that when we mention reception in the region, this will always be done in consultation with the UNHCR. I should now like to turn to the Lisbon strategy. I have noticed that there is much support for the strategy within this Parliament too, which is geared to strengthening Europe’s economy, and the need for reforms has been underlined. In that context, I would also refer to Mr Kok’s report, the report of the Employment Task Force, that was discussed some time ago. In addition to these favourable comments, though, some voices of criticism have also been heard. Mrs Lambert and Mrs Zimmer spring to mind. They claim from time to time that there is no alternative to the Lisbon strategy. Is that true? I should like to note once again that the Lisbon strategy combines economic dynamism, social cohesion and doing justice to sustainable development. It is the combination of those three components which has also come to the fore in the conclusions of the European Council. I therefore beg to differ with those who claim that Mr Kok, along with his high-level group, has paid insufficient attention to the social and environmental dimensions. The environment has been sufficiently covered, particularly since it is based on the idea of a win-win situation. In the European Council, Mr Kok maintains that we need growth precisely in order to retain the European social model. Finally, I would refer to Paragraph 5 of the conclusions of the European Council in which it is stated, and rightly so, that a balanced strategy with economic, social and environmental dimensions is needed in order to strengthen competitiveness. Mr Blokland claimed that Mr Kok put the ball back in the court of the Member States, and went on to enquire after the Dutch Presidency’s agenda for the near future. I should like to draw your attention to three things in this respect. First of all, we have analysed the remarks, suggestions and opinions of the Heads of Government during the informal working lunch. Secondly, we will be consulting the Luxembourg Presidency about future conclusions and needless to say, we will be in contact with the President of the Commission, Mr Barroso, provided he and his team receive your consent. I have also noticed that you demand concrete action. What is needed is not only declarations, but also that we simply examine what the matter in hand is and deal with it. In that framework, the suggestion made by Mr Eurlings is interesting. He states that different Member States boast innovation platforms and that those should, where possible, join forces. Mrs van den Burg was right to draw the attention to cooperation between the European Parliament and the national parliaments. Mrs in 't Veld also re-emphasised the need for action. We will convey this message to the Luxembourg Presidency. It is useful to remind ourselves that liberalisation, the very element we need in order to strengthen market forces, does not have to be at odds with the European social model. Mrs Oomen-Ruijten was right to point out that the actions must be concrete and that national responsibilities must, in fact, be taken. It is also for that reason that I, as President of the European Council, have opted for a different working formula, namely for a very in-depth dialogue during the working lunch to exchange experiences with regard to the reform policy in the different European Member States. I think that that was a sound formula. I also think that Mrs Oomen-Ruijten was right to talk about the need for better regulations and an easing in the rules with a view to strengthening the entrepreneurial climate in Europe and economic growth. I agree with you that there, too, the European Parliament can play an important role. Finally, Mrs Staniszewska mentioned the Lisbon objectives in relation to the financial perspectives. These objectives will obviously be given a prominent place in the new financial perspectives and needless to say, we have yet to agree on the level of those amounts. I will now turn to the third item, that of communication. People from different political persuasions have pointed at the need for good communication. Mr Eurlings was right to point out that a prompt solution must be found to the problem of the statute, and that of your provision of income, because continuous discussion of this subject does not create a good impression. Mr Nicolaï, my European Affairs Minister will also commit to this matter for that reason. Certain Members have raised the subject of language, and we had the pleasure of hearing Welsh and Irish. I have understood your message. The Constitution was also mentioned. In this context, the idea of a referendum week was mooted. It so happens that referendums deal with different situations in the Member States. Legislation is not the same everywhere. There are a number of practical and legal objections to having the referendums in the space of one week. Mr Nicolaï discussed this with your Committee on Constitutional Affairs yesterday, and this produced three elements. First of all, it is recognised that this primarily concerns national matters. Secondly, the European character can be emphasised by, for example, joint and simultaneous action, which also accommodates what you stated here before. We will also be working on subtle coordination by, for example, ensuring that consultation between the European Affairs Ministers is good in terms of planning campaigns, and suchlike. Mr Knapman raised the possible issues that could arise when the referendums and decisions made at Member State level have a negative outcome. You know what the deal is. It has been agreed in the European Council that, if ratification has been completed by 4/5 of the number of Member States and if a few Member States were to have issues at that point, the situation will be discussed. A treaty cannot be signed and ratified if not all countries sign. However, I urge you to do what we can in order to have a positive outcome and in order to receive support for the Constitutional Treaty. In all honesty, I have high hopes and high expectations. Let there be no mistake, though, it does require excellent communication. Finally, also in the framework of communication, Professor Grabowska mentioned a youth pact. She supported us in this and I am pleased with what she had to say. Finally, different remarks have been made about external relations, foreign policy and the concern that exists about various developments in the world. This brings me to the remarks made by Mr Catania, Mr Dimitrakopoulos and Mrs Napoletano concerning the situation in Iraq. We cannot turn a blind eye to the events in Iraq. Obviously, international legal rules will need to be adhered to. We assume that the US authorities will be mounting an in-depth investigation straight away further to the images we saw yesterday and will take measures in order to prevent similar events in future. I would also like to express my abhorrence in respect of the persistent attacks and hostage takings in Iraq, the recent low being the killing of aid worker Margaret Hassan. We sympathise with the relatives of the victims of the atrocious violence in Iraq. At the same time, we must all contribute to stability in Iraq. The conference to be held in Sharm El Sheikh next Tuesday offers the neighbouring countries and major international actors a good opportunity to send a joint message to Iraq and the Iraqi people. I hope and trust that this will be a clear message in support of the Iraqi interim government, together with democracy, freedom, security and justice in Iraq. Mrs De Keyser expressed concerns about the Middle East. I should like to emphasise that the Union will pull out all the stops to ensure that the Palestinian elections are a success. That was also the reason for the short-term programme that we in the European Council have approved. Mr Bot and the High Representative, Mr Solana, are in consultation with Arab countries and with the members of the quartet of the party involved. We in the Presidency are also working in close consultation with Javier Solana on a package of direct measures to support the Palestinians, particularly in the run-up to the presidential elections. Let me finally turn to Mrs Staniszewska’s observation about Ukraine. There is no doubt that the Union is offering Ukraine a prospect for the future, and it is not for nothing that we developed an action plan, with and for Ukraine, in the framework of the European neighbourhood programme. Hopefully, this will be laid down formally in December, which will give us a fresh basis for future cooperation. In this respect, we will not be considering who will win the elections, but the way in which those elections are being held. Only by fair and free elections can the Ukrainian Government demonstrate that it observes European standards not only in words, but also in deeds. This brings me to the end of my speech. On behalf of the Presidency, I should like to thank the Members of this House for their in-depth and interesting contributions. You have sent out signals that are important for future international policy-making. Europe means a great deal to the public. Communication will be tremendously enhanced when Europe contributes to employment, to a prospect for the future for the economy, when Europe helps reinforce security and if Europe succeeds in achieving results in these areas. I will naturally convey your opinions to the Council, and would thank you again for your input. Nielson,    . Mr President, during the debate it was said that to talk about there being no alternative to the Lisbon Strategy was questionable, but that reflects an incorrect perception of what it is really about. It is not a simple and easy fix that drew us to defining this position in Lisbon, it is a more complex and broadly defined strategy. It is not an list, available for selective political shopping, but one balanced menu. Of course it is complex, and that is why we needed to re-evaluate where we are and how we can improve performance. If we did not have it at all, we would have to invent it. One aspect links the challenge of the ageing population in Europe with the challenge of increasing competitiveness. In a broad sense, that aspect is education. In my view, we are not entitled to life-long earning without life-long learning and this has to be very broadly defined. It is not just about elevating the elite in Europe, it is also important to look at the broader definition of education for the labour market. Here, the challenge for Europe to improve its competitiveness is not to say 'work harder' but to say 'work smarter'. This is the only way forward and is also why increasing the focus on education is essential. Money is also essential. One per cent is not enough! It does not make sense to talk about ambition and to define and identify with the ambition of Lisbon without doing something to the budget. This is not just about the Community budget, but it does include it. We cannot have a credible ambition for Europe without a credible budget for Europe. Mr Titley suggested a scoreboard to show the performance of Member States' implementation efforts. I see the Kok report as an initial step along those lines. I am totally convinced that President Barroso and the incoming Commission will do its utmost in this respect. Mr Harbour mentioned the need for the Commission to reduce red tape and to simplify procedures. An important point on the European agenda should be to look again at the existing of directives and find out whether they could be simplified by transforming them and clarifying things to have more regulations and fewer directives. This would make it easier for economic players in Europe to find out what the existing legal situation is by reading it in a regulation instead of having to find out how directives have been implemented in all the different Member States. To mention just one example, the Prodi Commission has reduced the different ways of tendering from 48 to 8. This is not the answer to all the problems and I would say that the Financial Regulation is still a monster. We have not reached the point of simplification that we had hoped for. One reason for this is that in reacting to the problems of the previous Commission, we perhaps added too many layers of futile controls. I hope the Commission and Parliament will continue to look at the Financial Regulation. Confidence-building between our European institutions is necessary, but it is now necessary to build self-confidence. We can do better. Let me turn now to some final remarks on external relations. I add my voice to the sympathy being expressed to the family of the aid worker, Margaret Hassan, particularly because we in the Commission have been funding her work and the work of her organisation in Iraq over many years. It seems to be perpetually necessary to remind the strongest power in the world about the need to respect international humanitarian law. I was totally shocked to learn the other day that Red Crescent aid workers were not given access to Fallujah by the United States Army there. This is very, very bad and the international community – if we have one – should react very strongly against this type of behaviour. We, as Europeans, cannot create a credible basis for our relationship with an emerging democratic Iraq if we do not invest and do not clarify that it is possible for our views to differ from those of others on some points. On the issue of the readmission problem I would also say that confidence-building is necessary. It is not just about telling our neighbours and some developing countries far away from here that they have to take back refused asylum seekers from their own country or maybe their neighbouring country. We have to consider Europe's image in this. We have to offer some burden-sharing when we do these things. We must make it clear that we should not fund these activities with money earmarked for development cooperation. We have to talk about additionality, because we are adding to the list of things to do. This is the last time I will address this House. I want, on a personal note, to thank you for five very good years, both on the level of the results we have achieved together and on a personal level. Thank you, and good luck. President.      Thank you, Mr Nielson. On behalf of Parliament, I should also like to thank you for your work. I have received six motions for resolutions to wind up the debate, and a vote will take place on these at 12.30 p.m. today. The debate on the Council and Commission statements is now closed, and I should like to thank all speakers, as well as Mr Balkenende and Mr Nielson. The sitting will resume at 12 noon, when we will examine the issue of ..., when there will be a formal sitting on South Africa. Figueiredo (GUE/NGL ).    The European Council of 5 November was the first since the Treaty establishing a Constitution for Europe was signed in Rome on 29 October. It is therefore important that we highlight our opposition to this Treaty and our criticisms of economic, monetary and competition policy. The Treaty contains a profoundly neoliberal slant, to the detriment of social policy, and a narrow outlook on social rights and fundamental freedoms, with the emphasis placed on centralism and federalism in their various forms. As highlighted in the motion for a resolution tabled by the Group of the European United Left, the conception of a European security policy in the Treaty contains a major military dimension, and provides for close cooperation with NATO and an increase in Member States’ military efforts. As regards the mid-term review of the Lisbon Strategy, we strongly criticise the Kok report on the interim review of the Lisbon Strategy, particularly in view of its emphasis on ‘competitiveness’, on further increasing the flexibility of labour markets, on structural reforms in the internal market and on the liberalisation and privatisation policies, despite the disastrous impact that those policies have already had. We strongly believe that the Stability and Growth Pact must be revoked and replaced with a Growth and Employment Pact, as stated in our Group’s motion for a resolution. President.    Mr President of the Republic of South Africa, ladies and gentlemen, it is a great honour and pleasure for me to welcome Mr Mbeki, President of the Republic of South Africa, on behalf of the European Parliament. I would also like to welcome Mrs Mbeki and the Ministers and Members of Parliament accompanying the President, who are seated in the gallery. Mr President, the European Parliament has always followed events in your country very closely. During the apartheid era, not so long ago, we adopted numerous resolutions condemning those practices and supporting the humanitarian aid that the European Commission provides via numerous NGOs. A delegation from this Parliament also participated as observers in the first democratic elections held in your country in April 1994. On this 10th anniversary of your country's freedom, it is truly extraordinary to see the profound changes that have taken place in South African society in less than ten years, between apartheid and your Presidency of the Republic. Mr President, we know that your life has been characterised by your fight for freedom and democracy. Since you were 14 years old you have been linked to the activities of the African National Congress in South Africa and in many foreign countries, then as Vice-President of Nelson Mandela's government, and now as President of your nation. Yes, we should all be amazed and delighted by the incredible development of your country over these last ten years of democracy, the improvements in living conditions, access to housing, running water, education and health. The economic results are also very positive: you have recovered sustainable growth, controlled inflation and a significant increase in your currency reserves. Apart from these achievements, however, the most important thing you have achieved is national reconciliation. It does you honour, not just you but the whole of humanity, to have put an end to racial separation, not just in a physical sense but also in your citizens’ hearts and minds, where it is surely more difficult to make changes, moving from apartheid to an interracial society, which is more egalitarian, in which there are no gender inequalities either. Of course, a decade is not long enough to resolve these problems completely. We know that you are facing difficult challenges, particularly in relation to combating Aids and security amongst your citizens. Our relations have developed significantly by means of the multilateralism represented by the Cotonou Agreements and also by means of the agreement between the European Union and the Republic of South Africa in the field of trade and development, which is now fully in force following ratification by all the States of the Union. Finally, I would like to refer to the important role your country is playing as a mediator in the regional and civil conflicts afflicting your continent. Your country, and yourself personally, have demonstrated this in the Great Lakes region and you are doing so at this very moment in Ivory Coast. Mr President, believe me that this Parliament has followed the creation of the Pan-African Parliament with great interest, which is now in the Republic of South Africa and with which we hope to maintain close relations in the future. For all these reasons, Mr President, it is an honour for the European Parliament to have you here today, and I am sure that what you are now going to say will be of the greatest interest to all of us. You have the floor, Mr President. Mbeki,    . Mr President, honourable Members, on 31 January last year, the published an article by a David Harland, described by the newspaper as 'a senior policy adviser on humanitarian affairs with the United Nations in Geneva'. Headed 'Talk of emergencies misses the point', the article discussed the situation in Africa. In part it said: 'Overshadowed by the Iraq crisis, quite a lot has been happening in Africa recently. Ivory Coast, having first taken a step away from war, may be edging back towards the precipice. Sudan is walking a fine line between war and peace, with an agreement possible to end what is now Africa's longest-running conflict'. It said: 'Civil wars in Burundi and even Congo may be a little closer to resolution than they were a year ago. Sierra Leone seems to have put its horrible civil war behind it. As has Angola, until recently the scene of Africa's Thirty Years' War.' It said that the peace between Ethiopia and Eritrea is holding and then asked the question, 'Is Africa rejoicing offstage while the world worries about Iraq?' In reply it said, 'Not at all'. It said that despite the small flashes of good news, Africa remains in a horrible mess. It said that Pliny the Elder said that 'out of Africa there is always something new.' . Mr Harland said that these days it seems the opposite is true: out of Africa there is always something depressingly familiar. Africa's weak states need long-term assistance. Six months after this article appeared, on 13 July, published yet another opinion about Africa. This one, entitled 'An invitation to disaster' was written by one Arnold Beichman, described as 'a Hoover Institution research fellow'. Returning to Pliny's famous expression, Mr Beichman wrote, 'Pliny the Elder, Roman naturalist and philosopher, wrote in his multivolume 'Natural History': '', or for those who have forgotten their high-school Latin: 'There is always something new out of Africa'. He asked what could be more new than Africa south of the Sahara, supported by the United Nations, pleading with Europe and America for a return of western soldiers to bring peace to Liberia? Pleading, if you please, for American troops to oust Liberia's President Charles Taylor, since it was American slaves who had been freed and sent to form their own country in 1847. He said how strange it was for Europe's one-time African colonies to have made such a request, even if it could mean many years of occupation of Liberia by once-hated western armies. From African emancipation to African reoccupation. He said, 'So what am I yakking about? No American troops in Liberia or any other part of Africa. Not one. We've done our share, more than our share in Afghanistan and Iraq. And we're still not finished in those two countries and we won't be for years to come. Let Europe - Britain, France, Belgium, Italy, Germany, the Netherlands, all one-time colonial powers - send in their troops. Enough already.' Arnold Beichman's response to David Harland's observation that Africa's weak states need long-term assistance was to suggest that rather than the United States, the countries of Europe represented in this esteemed Parliament should reoccupy Africa, and be prepared to stay on for some time, just as the United States, according to Beichman, is prepared to stay on in Afghanistan and Iraq. If indeed this were the eventuality with which all of us must contend, that to solve the problems of the developing south the developed north has to resurrect old colonial empires, then the well-used expression '' would necessarily have to be rewritten to extend beyond the African shores. I am certain that you will understand that as Africans we have absolutely no desire to entertain Arnold Beichman's wishes, and have no wish to have it said that the newest thing out of Africa is its recolonialisation. I am equally certain that neither do you, or the peoples of Europe that you represent, want to impose on yourselves what the British writer, Rudyard Kipling, arrogantly described as 'the white man's burden'. But before I go any further, let me return to Pliny the Elder. The motto of the South African Museum, the premier museum in our country, says in Latin: ''. This translates into 'Africa always brings forth or contributes something new'. You may question why this corruption of a famous Latin saying, that is seemingly so beloved to observers of African actuality, has come about. If I may digress briefly into the world of the study of ancient languages and literature, let me explain how the South African Museum arrived at this particular rendition of the famous saying by Pliny the Elder. It transpires that Pliny translated into Latin what had originally been written by the Greek philosopher, Aristotle. Referring to what he described as a common Greek saying, Pliny wrote, ''. The expression '' is a later adaptation of what Pliny actually wrote. It is for this reason that, for its motto, the South African Museum reverted to the original Pliny. As a repository of extraordinary exhibits that contribute something new to our understanding of the evolution of our common universe, the earliest being the first fossils of prehistoric animals to be found in our country, the Museum chose a motto that says Africa always contributes something new to human knowledge. I want to argue that as you are doing in Europe, Africa is today involved in an extraordinary and creative endeavour that might contribute something new to the understanding of the capacity and ability of human beings to overcome adversity and build a new world of hope. I come from an African country whose future was highly uncertain a mere decade ago. As we approached the end of three-and-a half cruel centuries of white minority rule, many in the world held their breath, foreseeing a cataclysmic clash of races that would transform the streets of our towns and cities into rivers of blood. However, because of what the black and white Africans of South Africa did, understanding that the taking of even one life would neither remove the great harm that had been visited on millions for centuries, nor create the possibility to repair the damage that had been done, Africa's South Africa is today at peace with itself. Black and white South Africans, and others from elsewhere in the world who have chosen to join in this effort, are hard at work, striving together every day to build a new African country that will, in all respects, truly belong to all who live in it. Many across the globe who feared for the worst describe what has been achieved as a miracle. If it is, it is, remarkably, a human miracle brought about by the triumphant resurgence of everything that is good and noble in the human soul. As Africans, we are proud that this, in addition, is an African miracle. Ten years ago, a mere 21 days before South Africa held the first democratic elections that gave us our freedom, the most terrible genocide began in the African country of Rwanda. In a hundred days a million Africans had been butchered by other Africans in a barbaric and savage manner that would have been difficult to imagine and is still difficult to understand. The Government and people of Rwanda have left some of the places where the slaughter occurred as they were when the murderous insanity was brought to an end. So today, a decade later, you can see the skeletons with cracked or punctured skulls of those who were butchered mercilessly and for no reason except as an expression of the same criminal hatred for other human beings that resulted in the annihilation of millions of Jews in the Holocaust that took place in Europe, as Nazism gave meaning to its vile project. But even as a South African, well educated in the unbridled savagery of human beings towards other human beings, I have wondered at what could have driven the to commit the high crimes that were visited on the people of Rwanda. But, much more than this, I have marvelled at the unfathomable depths of forgiveness that have allowed the people of Rwanda to sit together in village assemblies to discuss what happened, the killers, together with those who carry the indelible scars of the savagery or who lost relatives and friends as a result of the blood-letting orgy. I have marvelled that simple African folk could convene under the African sky, without even the sophistication of a simple village hall, the hunters and hunted together, and decide to forgive, choosing the path of national reconciliation rather than angry vengeance. In the end, I have felt proud that other Africans, the Rwandans, could give our continent and all humanity the priceless gift and the miracle of understanding what it means to say 'let bygones be bygones'. Because the thunder of the guns broke the uneasy silence in Ethiopia and Eritrea, in the Democratic Republic of Congo and Burundi, in Algeria and the Côte d'Ivoire, in Sudan and Uganda, it has seemed to some that Africa is defined by the chatter of the weapons of war rather than the striving for peace, exemplified by what the African peoples of South Africa and Rwanda have, within the last ten years, sought to do, to address some of the grossest injustices that have occurred on African soil or, indeed, the peace that has prevailed in the overwhelmingly majority of African countries. Nevertheless, as an African, I will make bold to state what I believe are some incontrovertible truths about my continent. Under the leadership of African Algeria, the war between Ethiopia and Eritrea came to an end. Whatever Africa needs to do to ensure that these two sister African countries do not go to war again to resolve border disputes, Africa will do. As Africans we rejoice that peace in this part of our world is holding and will hold. Under African leadership the wars in the Democratic Republic of Congo and the Republic of Burundi have come to an end. As Africans we again rejoice that peace in this part of our world is holding and will hold, and that these two sister countries continue to advance, despite the odds, towards the formation of new governments that will be elected by the African masses in democratic elections, which will be held during 2005. Under the leadership of the African Republic of Kenya, Sudan is about to end the long drawn out war between the Northern and Southern parts of this sister African country, and proceed to the formation of a new Government of National Unity. Similarly, under the leadership of the African Union, and whatever the current difficulties, the conflict in Darfur and other parts of the Sudan will be resolved, leading, among other things, to the redesign of the Sudanese system of governance to entrench the principles of tolerance and unity in diversity. The terrorist wars in Algeria and Uganda are also coming to their conclusion. Difficult as this may be for some to understand, as Africans we have no doubt that the people of Côte d'Ivoire will find one another and will together establish a stable peace, reunify their country and join together in electing a government representative of the people of Côte d'Ivoire as a whole. The commitment of the leadership therefore to the holding of elections by October 2005 is an important signal of their common commitment. You will have recognised the fact that what I have tried to communicate exemplifies the new Africa that is striving to be born. This is the new Africa defined by the African Union and its socio-economic programme, the New Partnership for Africa's Development, NEPAD. Accordingly, I am talking about an Africa that is using enforceable legal instruments to commit itself to the fundamental objectives of peace, democracy, respect for human rights, good governance, development and a better life for all. This is a new Africa in the process of birth, which has established or is in the process of establishing such institutions as an African Commission similar to the European Commission, a Pan-African Parliament, a Peace and Security Council, Pan African Criminal and Human Rights Courts, an Economic, Social and Cultural Council representative of African civil society, an African Peer Review Mechanism specifically dedicated to the objective of promoting good political, economic and corporate governance and, of course, the NEPAD programme. This is a new Africa that has taken firm steps to give concrete meaning to the goal of the political and economic integration of Africa, in pursuit of the objective of African unity that is based on the understanding that, as Africans, we share a common destiny. It is a new Africa that has finally made the statement to itself that it must take responsibility for its destiny, that it must take ownership of its own future. In that sense I speak of an Africa that is saying it must be its own liberator from the ills of war and conflict, dictatorship, corruption and the regression that have characterised much of Africa over the last few decades. In this context, we therefore contest the assertion made by David Harland that 'out of Africa there is always something depressingly familiar.' I also contest the argument advanced by Arnold Beichman, that Europe must dispatch expeditionary forces to our continent to rescue the hapless African masses from weak states. A long history of interaction and interdependence binds Europe and Africa together. That history, as well as current realities, dictate that our two continents should build a mutually beneficial partnership for change. The Africa you know so well is poor. Yet it is committed to engage in a struggle to eradicate that poverty. It is underdeveloped. But it is determined to extricate itself from this terrible condition. It continues to suffer from such conflicts as you experienced not so long ago in the Balkans. Nevertheless, it is resolved to act firmly and consistently to guarantee itself the gift of peace. It exports some of its best-prepared human resources to your countries to your benefit. It is obliged to receive back into its borders those driven by hunger to undertake hazardous journeys out of Africa, to enter Europe illegally, and whom you catch and expel. Current global realities that threaten us all, concerning failed states, seemingly unbridgeable ideological differences and international terrorism, are other factors that communicate the message that during this period of globalisation, no country or continent can be an island. In the end, the European Union will not succeed in its noble objectives if neighbouring Africa fails to achieve the same objectives. As you have worked to build the new Europe after the costly Second World War and the end of the Cold War, you have taken firmly on board two related and critically important objectives of cohesion and solidarity within the EU. On this basis, you have made the determination that you are one to the other your brother's and sister's keeper. Through what you have done and are doing through your Regional Policy, you have succeeded to combine what is practically necessary with what is morally correct. As a consequence of this, millions throughout the Union have had their human dignity restored, guaranteeing the possibility for all to thrive in conditions of peace, friendship, mutually beneficial cooperation, and prosperity. We would like to believe that your experience, stretching over many centuries, will have communicated the message to you that were these ever to be built, the walls of a 'Fortress Europe' would always be easy to breach. We would also like to believe that as you act to help the millions of Africans who are working to help themselves, you would understand that, as you come to help us as Africans secure our own human dignity you would guarantee for yourselves, as well as ourselves, the possibility to thrive in conditions of peace, friendship, mutually beneficial cooperation, and prosperity. Simply put, it is difficult to see how Africa can extricate itself from its terrible condition of poverty and underdevelopment without resort to the development model epitomised by the EU Regional Policy, which has recorded the successes it has with regard to the poor and underdeveloped regions within the EU. In this regard, I believe that we should engage in a serious dialogue between ourselves, to answer the question of whether the existing framework of cooperation between Africa and the EU, to address a challenge of poverty and underdevelopment greater than that experienced within the EU, is informed by considerations akin to those that inform your own internal regional policy. Perhaps the European and Pan-African Parliaments could take the initiative to begin this dialogue. It would seem obvious that we should avoid a self-fulfilling prophecy whereby, because of what was not done, we would say that David Harland was correct when he said that 'out of Africa there is always something depressingly familiar.' I would like to thank you most sincerely for the opportunity you have given us to speak to you, fully aware of the heartfelt importance of this gesture of solidarity. I would also like to take this opportunity to wish you the best as you grapple with the challenge, among others, of making a success of the enlarged Union. I am certain that you understand this better than I do, that the more you succeed to establish a strong, effective and successful European Union, the more your responsibilities will increase to contribute to the realisation of the goal of a better world for all. Success breeds its own responsibilities. And one of the greatest responsibilities of our time is to end the obscene reality of endemic poverty for millions when the means and know-how exist within human society to achieve the goal of a better life for all. As I end and thank you very much again Mr President and Members of the European Parliament for having us, and salute you for what you did to end the system of apartheid, a victory of which we celebrate the 10th anniversary this year, I would like to assure you that regardless of what the sceptics might say, '. Something new, Africa will always contribute something new. I thank you very much, Mr President, and thank you all for your attention. President.    Thank you very much for your words, Mr President. I am sure your presence here today has satisfied our expectations. I would also like, Mr President, to thank the President-in-Office of the Council of the European Union, Mr Balkenende, for being here today. Parliament appreciates his presence. President.    The next item is the vote. (1) Mr President, I would like to point out that there has been an error by the services of the House and that this amendment has not been presented by the PPE-DE Group. Naturally, we are against. Thank you for pointing that out, Mr Salafranca. I note that it is not a PPE-DE Group amendment. (2) That concludes the vote. Manolakou (GUE/NGL ),    . – The proposed directive also privatises the certification of seed for sowing, which has been turned into a speculative commodity. In other words, certification has been awarded to private individuals by the state, which will check them randomly and, more importantly, in a very small ratio. The report finds that this new procedure will not significantly downgrade seed standards. In other words, they are expected to fall, but not significantly. The question which arises is, why propose replacing a system when the new system not only does nothing to improve the existing system but is worse and more costly? The objective is to extend the profitability of private capital which, in addition to production and sales, will also have certification, and to reduce the corresponding public spending by the Member States, which will be passed on to farmers many times over. The sanctions provided for in the directive for private individuals are irrelevant to farmers, because they neither protect them from losses nor compensate them. In my country, horticultural seed, which is supposed to be guaranteed by the manufacturer, has deteriorated to the point that the farmers using it have gone bankrupt, have not received compensation and have become embroiled in fruitless and costly court proceedings. For these reasons, we shall be voting against the report and the proposal for a Council directive. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the proposal for a Council directive on seed produced in third countries, because I feel that this proposal – aimed at simplifying procedures in the area of official certification of seed, at widening the scope of field inspections to all crops producing certified seed and at widening the scope of equivalence of EU seed to all types of seed produced in third countries – is a positive step and I believe that it does not harm the interests of Portuguese farmers and consumers. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . Following a long period of experimentation in the sampling and testing of seed, aimed at ascertaining whether such techniques may constitute alternatives to the official certification processes, it was concluded that it would be possible to simplify the procedures without significantly reducing the quality of seed. Accordingly, the proposal for a directive, which covers four sectors of production (fodder plant seed, cereal seed, beet seed and the seed of oil and fibre plants), might contribute to the desired move towards simplification, and widen the scope of field inspections under official supervision to all crops and increase the scope of ‘equivalence’ of EU seed to all types of seed produced in third countries. Given that the legislative amendments tabled in the proposal are intended to remove bureaucracy and that they are conducive to development, I voted in favour. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the reports by Mr Gauzes on taxation of savings income in the form of interest payments (Andorra and Liechtenstein), because I believe that by promoting the internal market and fair competition, it does not harm the general public’s freedom, and by means of these and other mechanisms, helps in the fight against money laundering. Ribeiro (GUE/NGL ),    . We are aware of the pressure to accord tax sovereignty – the ability to raise taxes – to the EU, and are firmly opposed to this, because sovereignty in this area is an essential element of a country’s sovereignty. We are similarly aware of the dangers of progressive tax harmonisation, the aim of which is to move gradually along the path towards a federal Europe. We would never, however, oppose greater tax coordination aimed at taxing the unbridled circulation of capital, at combating tax fraud and tax evasion, at putting an end to tax havens and at stopping money laundering. The savings directive, which forms part of what is known as the Monti package, contributes, in spite of dangers and shortcomings, towards a system whereby Member States’ tax administrations exchange information – including lifting banking secrecy – so that they can tax their citizens on interest accrued in another Member State. Accordingly, the Council has authorised the Commission to negotiate agreements with Switzerland, the USA, Andorra, Liechtenstein, Monaco and San Marino on implementing measures to prevent flights of capital. We welcome those agreements, not, as the rapporteur claims, due to barriers to the internal market, but because coordination is needed to tax capital and to combat tax havens, not least when the Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . This proposal is the result of the authorisation conferred by the Council on the Commission (decision of 16 October 2001) to negotiate agreements with Switzerland, the United States of America, Andorra, Liechtenstein, Monaco and San Marino aimed at preventing cases of individuals and collective entities managing to avoid any form of taxation in their State of residence on interest accrued in another State. This proposal fosters mechanisms for combating unfair tax competition and will naturally lead to an improvement in the running of the internal market. Furthermore, it establishes another effective instrument in the fight against money laundering, in this case in relations with Andorra. The fact that it received a unanimous vote in the relevant committee is ample proof of the desire to press ahead with all of these objectives. I voted in favour. Coelho (PPE-DE ),    . The ARGO programme under-performed in 2003, due to the under-implementation of funds, which occurred firstly because the programme is not sufficiently well-known to national administrations and secondly because they have difficulties in mobilising the necessary co-financing. The purpose of this funding programme is primarily to promote cooperation between Member States in the areas of asylum, immigration, crossing external borders and visas. The aim of the proposal before us is to amend the ARGO decision, so as to make funding possible for projects undertaken by a single Member State that do not involve direct participation by other Member States. Given that such projects concern the EU’s external borders, which form part of an area of free movement, they are naturally of common interest to all Member States. I voted in favour of the proposed amendments, because whilst this is not an ideal solution, it is, however, as much as we can do at this time – before the new Financial Perspectives for the post-2006 period – to contribute towards burden sharing in integrated management Figueiredo (GUE/NGL ),    Various points should be raised with regard to the objectives of the ARGO Programme, which is a programme that we believe should be rejected outright. The aim of this programme is to foster the communitarisation of the management of Member States’ borders, and of the policies on visas, asylum and immigration, with funds from the Community budget that require national cofinancing. In other words, this is yet another tool used to construct a ‘fortress Europe’ built on restricting the fundamental competences of Member States’ sovereignty. It strikes me that the implementation of this programme is one of those instances in which the overbearing eagerness of the most federalist plans is at variance with reality. This is firstly because there is no evidence that there is any actual need for the departments in the Member States – along with partners from other Member States – to organise and mobilise the resources required to carry out those projects and secondly because, as we have stated, given the monetary policy and the implementation of the Stability and Growth Pact by the European Central Bank and by the governments of the 12 countries of the euro zone, Member States have not been able to mobilise the national resources required to obtain funding for this programme. As the saying goes, every cloud has a silver lining. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    The report is aimed at amending what is known as the ARGO programme by enabling financial contributions to be made to national projects concerning the EU’s external borders. The June List supports the idea of cofinancing surveillance of the external borders, especially when enlargement eastwards has meant that financially weak Member States are hit by high costs for such surveillance. The ARGO programme nonetheless contributes to achieving the EU’s objective of setting up, step by step, an ‘area of freedom, security and justice’. This means implementing a common policy of measures concerning visas, asylum and immigration, something to which the June List is opposed. These issues should be dealt with by the Member States themselves in their own national parliaments. We are thus voting against the proposal. Pafilis (GUE/NGL ),    . – The ARGO programme, which was decided in June 2002 in the run up to the Seville summit (renowned for its anti-immigration and repressive decisions), made provision for EUR 25 million to finance joint actions by at least three Member States in the field of guarding borders over a period of four years. The appropriations were not taken up, not because there was disagreement on the orientation of the programme, but because the ruling order of each Member State of the European Union wishes (for the moment at least) to retain responsibility for its borders and to decide on the basis of its own interests how many immigrants it is in its interests to squeeze dry. Nonetheless, the Commission proposal to the Council under debate makes provision for doubling the original amount and even for financing the initiatives of each country individually, which clearly demonstrates the persistence of the European Union in armouring a European area of repression and policing. The pilot purpose of the programme is clear: to pave the way for everything being set in motion more clearly today in the light of the new, more reactionary Hague programme which succeeded Tampere and was decided at the recent summit. The parliamentary report is fully in keeping with the decision by the EU institutions and the Commission proposal. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the report on the ARGO programme, firstly because border management is one of the most important issues involved in implementing a genuine area of freedom within the EU, secondly because the resources of the programme have been under-implemented whilst the Member States should be paying closer attention to these issues, and lastly because Portugal has been advocating simplifying the programme in recent years. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . The practical implementation of the ARGO Programme – an action programme for administrative cooperation in the fields of external borders, visas, asylum and immigration, established by Council Decision in June 2002 – has suffered a number of setbacks, particularly because the proposed actions were found to be excessively bureaucratic. Another problem was the difficulties experienced by Member States, along with their partners from other Member States, in organising and mobilising the necessary cofinancing to carry out the projects. In order to promote the general objectives of the ARGO programme, the Commission therefore proposes to increase and diversify the various actions proposed on external borders. The award of financial aid to national projects in the area of external borders, aimed at offsetting certain structural shortcomings that have occurred at strategic border crossing points, fulfils a wish, often expressed by both the Council and Parliament, for greater coordination between the various Member States as a crucial response to the challenges posed by today’s world. I wish to point out that the recent enlargement virtually doubled the length of the EU’s land border. I therefore voted in favour. Figueiredo (GUE/NGL ),    . The main purpose of the proposal for a directive before us is to take account of the recent EU enlargement and the specific situation in new Member States as regards meeting objectives of recovery and recycling, by giving them more time to adapt their national systems to Community targets. We have no objection to this in principle. Despite the fact, however, that the Commission has agreed to draw up a report on the implementation of the Directive by 30 June 2005, we must, once again, emphasise the importance of reuse and prevention when it comes to packaging and packaging waste. Priority must be given to reuse and prevention over recycling. To reduce the impact of packaging on the environment, prevention must be the first course of action, reuse should be the second and anything that cannot be reused should be recycled. As such, the current Directive may have adverse effects on existing reuse systems. Greater incentives should therefore be introduced to set up new packaging reuse systems when existing systems offer no benefit to the environment. Manders (ALDE ),    . On behalf of the VVD delegation in the European Parliament, Mr Manders has voted against Mrs Corbey’s Amendment No 4 to the Packaging Directive, because that amendment does not call for examining the manner in which packaging material is reused which is best suited to the Internal Market. By doing this, the VVD delegation in the European Parliament is not voting against the environment, but it fails to see how this amendment offers any additional environmental benefit, it being unclear, in the case of single-use packaging being refilled, what costs are incurred for such things as extra transport, use of cleaning products and the associated water pollution. Moreover, 80% to 90% of single-use packaging is already at present being recycled successfully. Furthermore, extra environmental measures may not lead to a disruption in the Internal Market, as did the deposit system for single-use packaging in Germany. This system, which is still before the Court of Justice awaiting a final ruling, has, since its introduction, resulted in some EUR 0.5 billion worth of damage to the customer, industry, and has, last not least, dealt a devastating blow to employment. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the report by Mrs Corbey (A6-0027/2004) on the proposal for a directive of the European Parliament and of the Council amending Directive 94/62/EC on packaging and packaging waste. On 31 December 1994, Directive 94/62/EC on packaging and packaging waste entered into force. At the time when the proposal for the revised packaging directive was submitted to Parliament and the Council, accession negotiations with ten countries were ongoing. The new Member States have now acceded to the EU as of 1 May 2004. At the time of the adoption of the revised packaging directive, however, the transition periods for the original directive were not yet finalised for all acceding States. Furthermore, information on the conditions for further increasing the recovery and recycling targets in the acceding States was insufficient. The revised packaging directive does not therefore contain specific proposals for the acceding States in its operational part. The current proposal lays down a deadline of 31 December 2012 by which the ten new Member States must fulfil the targets for recovery and recycling of packaging waste. I feel that this entire report is crucial because it fosters systems of reusing packaging with the aim of ensuring Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . As I have said on a number of occasions, the recovery and recycling of packaging waste must be stepped up throughout EU territory, in order to reduce its impact on the environment. The positive results achieved by the EU Member States in the Union of 15 can and must also be achieved by the new arrivals. The proposal before us accords the acceding States temporary derogations with respect to the targets set in the ‘Revised Packaging Directive’, which will allow them to make the step soon. I welcome the rapporteur’s proposal based on the idea that all Member States should still be encouraged to implement packaging reuse systems, with the aim of achieving a high level of environmental protection and giving the new Member States a period in which to adapt properly. Fatuzzo (PPE-DE ).    Mr President, ladies and gentlemen, permit me first of all to congratulate you on your Presidency. In particular, I notice that your English is perfect. Next, I shall explain why I voted in favour of the Samuelson report, which establishes the European Agency for Reconstruction. A few days ago, I was in Venice, at the theatre of La Fenice, at a performance of the opera , with my dear colleague, Mr Karl von Wogau. Near us in the audience there sat a very old lady from Serbia, and I asked her how I should vote on this report, which provides among other things for the reconstruction of Serbia. She answered, ‘You must vote for it, of course. It is a good thing to reconstruct what was destroyed in our country by Communism and by Milosević, but you who have a Prime Minister, Mr Berlusconi, who has even reconstructed his face, could you also reconstruct the faces of us old people, as that would give us so much pleasure?’ Figueiredo (GUE/NGL ),    . This proposal for a Council regulation amending the Council Regulation on the European Agency for Reconstruction has political implications for the Republic of Cyprus that we feel are extremely serious. As has previously been stated, what is being proposed is to use an EU agency to manage future Community financial resources earmarked for the Turkish Cypriot Community, when that agency was created to manage Community financial resources earmarked for the Balkans, following the break-up of Yugoslavia. In other words, the plan is now to use the agency, which administers financial resources earmarked for third countries, which obviously does not apply to Cyprus, to provide ‘assistance’ to the Turkish Cypriot community living under occupation by Turkish troops. This measure will in fact result in the tacit recognition of the occupying authorities and of the illegal Turkish Republic of Northern Cyprus, which is only recognised by Turkey. What is thus being proposed is a financial aid package to the Turkish Cypriot community, which completely overlooks the fact that part of the territory of the Republic of Cyprus, an EU Member State, is under Turkish military occupation, and that is unacceptable. I also wish to highlight the paradox of voting on the use of the agency for the practical implementation of a regulation Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    There are reasons for questioning the setting up of new EU bodies for supporting regional economic development. We see the risk of these bodies’ becoming permanent and of this, in turn, creating a growing, and ever more expensive, bureaucracy. We therefore believe that the European Agency for Reconstruction should be phased out by 2008. Financial incentives should be used to promote peace and stability. There must therefore be an overall solution bringing about peaceful and stable development in Cyprus before the EU contributes funds, through the European Agency for Reconstruction, to support Turkish-Cypriot population groups. We thus support the Commission’s original wording in this part. Krarup, Seppänen, Sjöstedt and Svensson (GUE/NGL ),    . We are in favour of the European Agency for Reconstruction and we are in favour of giving aid to the Turkish Cypriot community. However, we do not want to give any form of recognition to the so-called government in the occupied territories of Cyprus. Cyprus is a Member State of the European Union and even though the are suspended in the occupied area this does not cease to be territory of the Republic of Cyprus. This is the reason why we have to abstain in the final vote on the Samuelsen report. Pafilis (GUE/NGL ),    . – The European Union, through the European Agency for Reconstruction, which is the vehicle for the economic and political spoon-feeding of the states to emerge from the dirty interventions in the Balkans, is taking another step towards the euro-partitioning of Cyprus. The Commission, following the Cypriot people's refusal to accept the partitioning Annan plan, considering Cyprus in practice as a third country, is putting the financing of occupied Cyprus under the European Agency for Reconstruction of the Balkans. This revealing decision proves that the integration of Cyprus into the ΕU is being used for the essential acceptance of the direct or indirect partitioning of the island. With the financing decision, the northern part of Cyprus occupied by the Turkish army is being recognised by the EU as an independent state. The MEPs of the Communist Party of Greece are voting against the two reports on the financing of the pseudo-state of occupied Cyprus and support the set position of a united, sovereign, independent and demilitarised Cyprus. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the report by Mr Samuelsen (A6-0031/2004) on the proposal for a Council regulation amending Council Regulation (EC) No 2667/2000 on the European Agency for Reconstruction. I feel that the Agency’s work is essential, particularly because South-Eastern Europe is a key region for the EU. Parliament must not fail, however, to carry out its responsibilities as a budgetary authority, and must ensure a structured and stable future through the competences and activities of the European Agency for Reconstruction. Broadly speaking, it would appear that the Agency is effectively performing its work of managing the main Community aid programmes in the region. Parliament looks forward to the Commission’s report clearly dividing the tasks and responsibilities between the Agency’s operational centres and the Commission’s delegations, and containing an analysis of how the regulation will operate. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . The European Agency for Reconstruction has, according to recent assessments, proved amply capable of carrying out the policy of assisting development in the Balkan region that is enshrined in the Community Assistance for Reconstruction, Development and Stabilisation regulation (CARDS), and has achieved the objectives of its mandate. The Lisbon European Council of March 2000 confirmed that the fullest possible integration of the Balkan countries into the political and economic mainstream of Europe remained a key objective and that the stabilisation and association process was the cornerstone of its policy in the Balkans. The Vila da Feira European Council of June 2000 conferred on these countries the status of potential candidates for EU accession. We must therefore follow up the assistance policy, which has been implemented and whose relevance and effectiveness have been proved, by extending the Agency’s mandate, given that there is a stable Community financial framework until 2006. I voted in favour. Toussas (GUE/NGL ),    . – The European Agency for Reconstruction is an EU mechanism for the control, economic plundering and political spoon-feeding of the peoples of the Balkan states formed following the reversal in the former socialist countries, with armed intervention by the USA, ΝΑΤΟ and the ΕU, which resulted in the carving up of Yugoslavia and the bloodshed of the people. This sort of 'assistance' is a mockery and an alibi for political spoon-feeding, strengthening big business and imposing capitalist restructuring on the states in the area. The criminal bombings with depleted uranium in Yugoslavia by the USA and ΝΑΤΟ, with the participation of Member States of the European Union, with thousands of civilian victims, the destruction of monuments and the across-the-board destruction of the environment, are having painful consequences for the peoples of the Balkans. The problems in the Balkans and in the area as a whole cannot be resolved where the imperialist powers themselves have incited ethnic hatred in order to justify their interventions and continuing military presence in the area. The rise in unemployment rates and the misery and poverty in the countries in the area as a whole, are a time bomb which the USA and EU are ready to ignite by encouraging the expansionist intentions of Albanian nationalists in the Balkans as a whole. We believe that all foreign interference must stop and the foreign armies must withdraw from the area. Fatuzzo (PPE-DE ).    Mr President, a few days ago, I was wondering whether the appropriations intended for the Turkish Cypriot community, which amount to EUR 114 million in 2005 and EUR 139 million in 2006, would go, at least in part, to the pensioners living in the Turkish part of Cyprus. While I was pondering this, I closed my eyes and, in my reverie, I clearly saw Mrs Mechtild Rothe, who said to me in reply: ‘But what are these doubts of yours, Mr Fatuzzo? Most of this money will go above all to the old and the pensioners on the island.’ How could I thus not vote for this document? Figueiredo (GUE/NGL ),    . One of the key questions discussed in this proposal is respect for the complete integrity of the Republic of Cyprus. Parliament cynically asks the Council to take an ‘impartial’ decision. From whose point of view would such a decision be impartial? We need to ask this question. Can one ever demand impartiality between the occupied and the occupier, or between the attacker and the victim? Parliament seeks a ‘fair’ decision. We wish to state that there is no genuinely fair resolution that does not involve condemning the occupation of Northern Cyprus by Turkey and calling on Turkey to withdraw its troops and to comply with UN resolutions. Respect for the territorial integrity and sovereignty of the Republic of Cyprus must, therefore, be a prerequisite for any solution aimed at the ‘economic development of the Turkish Cypriot community’. It would not be acceptable for the EU to pursue direct business relations with occupied Cyprus, detrimental to and bypassing the Cypriot Government. As the Cypriot authorities have claimed – entirely legitimately – EU business with occupied Cyprus must effectively involve the Cypriot Government. Hence our vote. Gollnisch (NI ),    We have not forgotten that Cyprus suffered military invasion 30 years ago, at a time when the international situation was admittedly tense. We have also not forgotten that it was, and still is, split in two, nor that the Greek population was driven out of the north of the island and robbed of its property and land. Nor have we forgotten that the north of Cyprus is still occupied by a foreign power which brought tens of thousands of its citizens to the island and, in doing so, followed up military occupation with colonisation on a huge scale. We do not object in principle to either Turkey as a country or the Turkish community, which has held Cypriot nationality for several generations. We believe, however, that as long as the problem of military occupation has not been resolved, it would be inappropriate for the European Union to grant significant amounts of money to Turkey, the occupying country and yet a country which it is preparing to welcome into its ranks. We cannot support such a state of affairs, and we will vote against the Rothe report. Lang (NI ),    For the past 30 years, one third of the island of Cyprus has been occupied by the Turkish army. This army has committed ethnic cleansing by driving Orthodox Cypriots from their land in order to give it to Turkish settlers from Anatolia. Not only have the European institutions failed to condemn this violation of international law which affects a Member State; from now on they will be funding it. Why is this the case? The reason is that our leaders wish to remove all obstacles to the accession of Turkey, an Asian and Muslim country, to the EU. After having flouted the basic rules of geography which tell us that Turkey is not a European country, they are now flouting the principles of international law, although they constantly claim to adhere to these latter in order to preach at the rest of the world. The only course of action left open to European nations is to reject the Constitution of this Brussels-inspired Europe next year. Matsis (PPE-DE ),    . –I am voting in favour of the reports by Mrs Rothe and Mr Samuelsen because I believe that the Turkish Cypriot community in Cyprus needs economic and development aid with the objective of reuniting the island. However, I am obliged to justify my vote because there are certain ambiguities, which have already been touched on in public. The first ambiguity concerns Amendment No 3, Article 1, point 5 of the Samuelsen report and the other concerns paragraph 5 of the opinion of the Committee on Budgets attached to the Rothe report. I voted in favour on the basis of the following criteria: first, that the final decision by the European Council will not leave any grey areas, nor will the sovereign and other rights of the Republic of Cyprus be eroded and that assistance to the Turkish Cypriots will not sow seeds of division but will result in the reunification of Cyprus. Secondly, that the decision by the Committee on Budgets of the European Parliament will state that financing for Turkish Cypriots will be provided under heading 3, from which money is paid to Member States, and not from heading 7 or 4 relating to candidate countries and external aid. Meijer (GUE/NGL ),    . After 40 years of separation and 30 years of Turkey’s military presence in the North, there was finally an opportunity at the beginning of this year to reunite Cyprus as a federal state. The solution essentially provided guaranteed self-governance for the Greek-speakers and Turkish-speakers each in their own part of the country, based on the successful model with which Belgium managed to solve the tension between the Flemish and the Walloons. Unfortunately, the Greek-speaking majority, in a referendum, rejected this peace solution, which had been presented by UN Secretary General Kofi Annan. No solution differing greatly from this one will ever receive the approval of both population groups separately. I have sympathy for the Greeks and Greek Cypriots who would prefer Turkey to resign itself to a minority position in an overwhelmingly Greek-speaking country, as was the case between 1960 and 1964, but that remains impossible. The division will therefore continue to be in place for the time being. I welcome the fact that the European Commission has looked for ways to prevent the Turkish-speaking minority, who wanted peace and conciliation and voted in favour of the peace plan in the referendum, from being penalised for the fact that it was impossible on 1 May to include their area in the EU. As long as the present situation persists … Queiró (PPE-DE ),    . Irrespective of the result of the referendum held in Cyprus, the EU must continue to provide financial support for the Turkish Cypriot community, given that this would clearly not jeopardise compliance with the EU’s position on this matter. I therefore voted in favour of the report by Mrs Rothe (A6-0032/2004) – Instrument of financial support (Cyprus). Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . The proposal for a Council regulation before us is intended to promote the economic development of the Turkish Cypriot community, thereby giving practical form to the intention expressed in the Council Statement of 26 April 2004 ‘to put an end to the isolation of the Turkish Cypriot community and to facilitate the reunification of Cyprus by encouraging the economic development of the Turkish Cypriot community’. Indeed, the Turkish Cypriot community expressed a clear wish to ensure that its future lies within the EU in its referendum held on 24 April 2004, a wish that has similarly been expressed by the EU on a number of occasions. Nevertheless, the overall framework, as we know, ultimately made it impossible to use the amount provided for in the Financial Perspectives for 2004-2006. I therefore agree that the EU should provide assistance to the Turkish Cypriot community, particularly in the areas of economic development, the economic integration of the island and improving contacts between the two communities and with the EU, in order to facilitate the reunification of Cyprus, which is also proposed in the Regulation. I welcome this important proposal and voted in favour. Fatuzzo (PPE-DE ).    Mr President, I was in Reggio Calabria catching a plane to come to this session of the European Parliament. The local organiser of the Pensioners’ Party in Calabria, Carlo Rositani, had accompanied me to the airport. We were early, and so I was talking to him about this document, which seeks to limit and regulate arms exports from the European Union. Spreading out his arms, he said to me: ‘Mr Fatuzzo, you must not only vote in favour of this regulation but also demand that no more arms be exported at all, with or without regulations. In Europe, at the European Parliament, all the governments of the world must be made to understand that arms must not be exported from anywhere.’ This observation seems right to me and it is with pleasure that I repeat it today, here in this Chamber. Ribeiro e Castro (PPE-DE ).    The system of blocs in place until the collapse of Communist totalitarianism led both sides carelessly to sell and distribute arms to all and sundry for use against the local ideological opponent. Given the current strategic situation in the world, it is increasingly important to control arms exports and to ensure transparency in this field. Indeed, the splintered nature of the threats against the free world, as illustrated by the tragedies of 11 September and 11 March, demonstrates that strict conditions must be placed on international arms sales, for the sake of overall security. The EU’s Code of Conduct is a significant step forward. The actions given priority status and the cross-checking of confidential data are welcome contributions to enhancing our knowledge of the arms market in Europe. Various missionary organisations have repeatedly warned of the serious proliferation of light arms, especially in Africa, and of the violent conflicts that those arms facilitate and exacerbate and the millions of innocent victims that they tragically cause. I have on a number of occasions joined in these condemnations and appeals. This report by Mr Romeva i Rueda, which I welcome, and the Code of Conduct are steps in the right direction and offer fresh hope. I voted in favour. Ford (PSE ),    .I'll be supporting this report. Almost a decade ago I presented to this House the first ever report on the Arms Trade, calling for the introduction of a code of conduct on arms sales. In 1998 this groundbreaking measure was introduced. Yet already we see it needs to be strengthened, become legally binding and widened to cover arms brokering, the transit trade and activities of EU nationals outside of the EU. In the debate the continuing embargo on arms sales to China was argued. It was entirely right to have an embargo after the terrible events of Tiananmen Square in 1989. Yet China is now transformed. The economy is booming, millions are lifted out of poverty. Human rights albeit far from perfect, have begun to improve. Democratic practices are being introduced at village level. With the code of conduct this embargo is no longer necessary. China should be treated the same as everyone else. Many arms sales would be forbidden under the code of conduct and rightly so. But it would encourage China to continue its tangible progress on human rights if each transaction was to be judged on its individual merits rather than by a blanket ban. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    We are of the view that individual Member States should monitor arms exports through their national legislation and through cooperation within the framework of the United Nations. We resolutely oppose consideration being given to setting up a European arms export control agency. Regarding the issue of an arms embargo against the People’s Republic of China, we have chosen to abstain in the votes on this issue in the report. We believe it is an issue for each of the national parliaments, such as Sweden’s, to decide upon. We have also chosen to abstain in the final vote on this report because it deals with issues upon which the national parliaments should decide. Hedkvist Petersen, Jan Andersson, Anna Hedh, Inger Segelström and Åsa Westlund (PSE ),    The delegation chose to vote against paragraph 25. We wholeheartedly support the Code of Conduct, but are opposed to talking at this stage about legally binding provisions and full harmonisation of the Member States’ arms export control policy. We prefer political decisions in this area and want the Member States to be allowed to retain the ultimate right of decision. We also believe that the issue of a special tax on the arms trade (paragraph 40) does not belong in this report. The notion that the more weapons that are sold, the more the victims benefit is also contradictory. We cannot support this proposal without further information and preparation. Howitt (PSE ),    . The European Parliamentary Labour Party supports this resolution, in particular calls to strengthen the Code of Conduct through the current review process. However, the interesting debate on a possible future EU-wide tax on Arms Sales is still in its infancy, and there are many implications that need to be fully explored and discussed, as outlined by the Dutch Presidency in the debate yesterday. Lulling (PPE-DE ),    I voted in favour of the amendments recommending that the arms embargo imposed on the People’s Republic of China in 1989 after the suppression of pro-democracy protests on Tiananmen Square in Beijing be kept in place, as China remains a dictatorship under which human rights are not observed. I do not believe that this embargo should be lifted merely because the Beijing regime has used pressure or even blackmail, and it should in particular not be lifted on economic grounds, given that there are 600 missiles aimed at Taiwan. It would be a grave error to lift the embargo without insisting that the missiles posing a threat to stability and peace in the Taiwan Strait should first be withdrawn. In this context, we should not forget that Taiwan is home to the only one of the four major Chinese communities in Asia where democracy exists and human rights are respected. In the People’s Republic of China there is no such thing as democracy, and human rights are not respected. In Hong Kong, human rights are respected, but not democracy. Given this state of affairs, why do we continue to shun diplomatic relations with Taiwan, whilst missing no opportunity to stand up in this House for democracy and human rights? Mann, Thomas (PPE-DE ),    . I have just voted in favour of Mr Romeva i Rueda’s report. We Europeans have committed ourselves to making a contribution to global peace and security through arms limitations and disarmament. We attach high priority to strict controls on arms exports. There is not the least reason to lift the arms embargo on the People’s Republic of China merely because Member States have an interest in developing their lucrative trading relationships with it. When the Council, in 1989, imposed by unanimous vote the embargo in response to the massacre in Beijing’s Tiananmen Square, it was quite right to do so. How, then, is it to be annulled now? Has China perhaps ratified the UN Covenant on Political and Civil Rights? Has it amended its constitution to extend civil rights? Have torture and the death penalty been abolished? Have political prisoners been given fair trials? Are Tibetans being allowed to practise their religion, or enjoy their cultural activities? Have Uigurs and Mongols gained more rights? Despite reforms in recent years, China is a long way from meeting the standards of the rule of law. The EU must, as a matter of urgent necessity, keep in place its restrictions on the sale of weapons to the Chinese. No longer must the EU-China dialogue treat human rights as marginal – they deserve to be given pride of place. Pafilis (GUE/NGL ),    . – The very title of the debate is an insult to the people mourning the dead from the new imperialist order of affairs and an insult to the workers of the EU who pay dearly for arms. Such a debate is ironic when the ΕU is promoting the financing of research in the military sector, the development of the arms industry and increased sales of all types of weapons to various countries. References to child victims of conflicts are an insult to people's intelligence when the ΕU intervenes militarily in countries in order to increase the influence and control of new markets, fomenting local and regional crises and conflicts, when the Member States and the EU itself are allied with occupying armies. The references to smuggling and, more importantly, to increased use of private security or the provision of military and police services are monumentally hypocritical, because it is precisely the arms companies and the EU itself which are promoting these policies. An ΕU which is in the process of militarisation, which cooperates with the USA and ΝΑΤΟ against the people has no right to refer to codes of conduct on arms exports and disarming. The promotion of disarmament can be achieved through the fight of the peoples to overturn the sovereign political forces. To expect such measures from the Europe of imperialism and war is to delude oneself. Queiró (PPE-DE ),    . Although I take issue with some points, there are important reasons for voting in favour of the report by Mr Romeva i Rueda (A6-0022/2004) on arms exports. Above all, I agree with the idea that effective control of arms exports on a worldwide scale can only be achieved by means of an international arms control regime. Stringent international rules on arms exports should therefore be promoted, in view of the 2006 UN Review Conference on Small Arms, which is aimed at a legally binding international Arms Trade Treaty and includes measures for converting and restructuring enterprises producing military goods. Maintaining the embargo on arms sales to China is a welcome sign of where the EU’s priorities lie in this field. Wijkman (PPE-DE ),    Today, the European Parliament has adopted a report on the European Union’s Code of Conduct on Arms Exports. I voted in favour of the report as a whole. That the Code of Conduct on Arms Exports should be binding and that the Council and the Member States are being urged to maintain the arms embargo against China are important signals in the report. The report also deals with the introduction of a special tax on arms exports. The principle behind such a tax, the income from which is intended to benefit victims of armed conflicts and the combating of poverty in general is laudable. In order to be effective, such a tax should, however, be levied at global, rather than European, level. Moreover, a tax on arms exports should be seen in the context of other possible global taxes. Nor has it been made clear how the taxation system would work in practice. I have therefore chosen today to abstain from voting on the specific issue of a tax on arms exports. Posselt (PPE-DE ).    Mr President, Althea is a practical test for the European Union’s ability to guarantee, through its foreign and security policy, stability on its own continent, and it is with a great deal of excitement that we await this mission, which can be a success only if it, once and for all, puts a face and a name to our policy on South-Eastern Europe. This is a region in which there is great confusion, combined with great mistrust of the multifarious international organisations, which are opaque and appear to be monitored by nobody. For example, Paddy Ashdown, the High Representative in Bosnia-Herzegovina, appears, like them, to function completely in isolation. Althea is a unique opportunity to take real action as a European Union – initially in terms of security policy, and eventually, it is to be hoped, politically too – and to have this action democratically monitored, as it needs to be, by the European Parliament, so that intergovernmental organisations, which are inscrutable and distant from the people, can give place, once and for all, to orderly and transparent monitoring by a European Parliament that takes its foreign and security policy responsibilities seriously. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    Peacemaking and confidence-building measures in Bosnia and Herzegovina are extremely desirable. We nonetheless object to some of what is written in the motion for a resolution from the Committee on Foreign Affairs. We do wish, as the committee proposes, to regret this military operation’s being financed from outside the EU’s normal Budget (paragraph 2). Nor do we support the wording to the effect that ‘this operation should establish further the collective capacity for planning and management of European military operations at EU level’(paragraph 11). The above wordings, together with the general spirit of the motion for a resolution for an increased military capacity for the EU, are the reasons why we are voting against this resolution. Meijer (GUE/NGL ),    . The EU is treating Bosnia-Herzegovina as a protectorate, prescribing how the government should be organised, how the police and border control must function and even what the tax system should be like. Unfortunately, the opportunity to carry out a critical assessment of how nine years of foreign military presence have affected that country has not been taken. Meanwhile, huge billboards across the country are advertising the fact that the EU is, in December, taking over NATO’s responsibility for foreign troops. According to the billboards, this is the EU’s contribution to the country’s integration into the EU, and this creates the impression that Bosnia-Herzegovina is being annexed to the EU by means of occupation. This will undoubtedly engender negative reactions among the Serbs who may view this as a means whereby they will be cut off from Serbia for good. I argue in favour of an EU policy that particularly takes account of the different wishes of the three peoples in that country and that restricts itself to helping them to resolve their internal problems in a peaceful manner and to live alongside one another as good neighbours. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the motion for a resolution on the ALTHEA military operation in Bosnia and Herzegovina B6-0162/2004. I feel that the ALTHEA operation must strengthen the EU’s global approach towards Bosnia and Herzegovina and support progress in the country. The purpose of this operation is to strengthen the capacity of the local police and to combat organised crime by gradually handing over responsibility for security to the local authorities. The Stabilisation and Association Process in Bosnia and Herzegovina constitutes an essential framework for the country’s journey towards stability and development. I wish to reiterate that the country should rely principally on its own efforts for its journey towards peace and stability. I welcome the EU’s decision to have recourse to NATO assets and capabilities for the ALTHEA mission, thereby confirming the collaboration between the two organisations and implementing the agreement of December 2002 on EU access to NATO planning and command facilities ('Berlin Plus'). Ribeiro (GUE/NGL ),    . Parliament’s resolution concerns the ‘first European military mission on a relatively large scale’, with approximately 7000 military personnel. Others add that this is ‘above all’ a matter of handing over command from NATO to EU ‘without major changes to the composition of troops on the ground’. It has been written that this ‘mission’ will step up the ‘preparation for Bosnia and Herzegovina’s eventual accession to the EU’. Lastly, among many other points too numerous to list here, Parliament regrets that the approximately EUR 71 million, officially earmarked as the cost of the ‘mission’, are not covered by the Community Budget. We say that this is about giving continuity to NATO’s military occupation of this Balkan country now through its European pillar, the ‘EU’, as part of a process of accelerated ‘transatlantic’ militarisation. To paraphrase Greek mythology, as the current warlords – those responsible for the terrible effects of war – have cynically done, one might say that ‘Mars’, the god of war, with more pressing concerns such as the war on the Iraqi people on his mind, gave his wife, ‘Althea’, the task of looking after Bosnia and Herzegovina, but always under his ‘protective’ military wing. The ones who lose out are the people and peace. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . The fact that the ALTHEA operation is the largest-scale mission yet undertaken by the EU should make this an opportune moment to foster political and popular debate on the limits and the independence (and potential interdependence) of the Member States’ defence policy. It would be useful to monitor the operation carefully and to foster debate on defence within the European framework, perhaps within the context of the debate on the Constitutional Treaty. I welcome the fact that NATO is to keep a headquarters in Sarajevo and is to remain closely involved in the operation. The available experience, the success achieved in Bosnia and the fact that this is the most important military structure, containing contingents from most Member States, are the factors that ensure that we do not overlook its relevance and its vital role within a geo-strategic context that is urgently sought on both sides of the Atlantic. The difficulties that Bosnia and Herzegovina still face at the present time are evident. In addition to terrorism, the difficulty in imposing good governance and endemic corruption, reports coming from military personnel involved in previous operations suggest that there is still latent animosity, which may yet trigger inter-ethnic conflict. Given the needs of the people of Bosnia and Herzegovina and the EU’s duty to show solidarity, I voted in favour. Toussas (GUE/NGL ),    . – The declarations by the Commission and the decision by the ΕU to organise a mission code-named 'Althea' to send an expeditionary force of 7 000 soldiers to Bosnia-Herzegovina in order to change the guard, in order to replace the occupying military forces of the USA and NATO, confirm the aggressive and imperialistic character of the ΕU and its identification with the strategy of the USA against the people. The objective of this new Euro-army force is to maintain the occupation in the Balkans, in order to protect and promote the interests of big business in the area as a whole. The demagogic pronouncements of the ΕU, that the sending of the expeditionary force to Bosnia-Herzegovina will allegedly help democracy move forward, is an insult to the Balkan people, who have paid for the imperialist armed interventions in the area with blood and misery. Recent developments following the intervention of the USA for FYROM, despite the fact that there were discussions with Greece within the framework of the UN, the fact that 2005 will be crucial for the situation in Kosovo, within the framework of the competition between and interventions by the imperialists in the area as a whole, are creating a minefield for the people. The people of Yugoslavia and of the Balkans in general need to unite in their fight against imperialist plans and interventions in order to remove all foreign military forces and bases in the area. Cederschiöld, Hökmark and Ibrisagic (PPE-DE ),    The Moderate delegation in the European Parliament has today voted in favour of the resolution on climate change. We regret, however, the fact that the resolution does not deal with the issue of what serious measures we might adopt in order to guarantee future energy supplies. The resolution should emphasise that the premature phasing out of the safe nuclear power that quite a few Member States go in for indisputably leads to increased carbon dioxide emissions. These countries should instead be encouraged to continue using nuclear energy – an efficient energy source that does not cause harmful climate change. Otherwise, it will not be possible to comply with the requirements of the resolution. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    Global climate change constitutes a problem we believe there are good reasons for dealing with at international level. We nonetheless question whether a common strategy is needed for what action the EU is to take at the Buenos Aires Conference on Climate Change. In our view, the individual Member States should determine independently their respective national positions prior to this conference. Over and above this basic position, we question paragraph five of the resolution, to the effect that the European Parliament should call on those countries that have still not ratified the Kyoto Protocol to do so. We are of the view that countries should each decide their positions on this protocol at national level. We are also opposed to the idea that the Commission and the Member States should stress the need for climate protection when conducting dialogues with other countries. We believe that Member States must each be allowed to decide their national positions themselves. The European Parliament is here using an important global environmental conference to increase the supranational element of EU cooperation. Manolakou (GUE/NGL ),    . –The resolution is a wish list which is not up to the serious problem threatening the future of the planet. While it is a good thing that direct allocation methods are supported, they are not expressly mentioned. They confine themselves solely to renewable energy sources, to the strengthening of energy performance and to the production of energy from biomass, without including other measures such as using biofuels as partial substitutes for mineral fuels, making greater use of the heat generated in electricity stations, improving the techniques available for reducing emissions of greenhouse gases per produced energy unit and providing essential protection for and developing forests to absorb CO2 from the atmosphere. The endeavours of the ΕU to 'set an example' are belied by the Commission's data, which illustrate that the EU of the 15 is well behind schedule if it is to meet the target of reducing greenhouse gases by 8% in 2010 compared with 1990. We confirm our categorical and unwavering opposition to trading in greenhouse gases as inefficient and hypocritical. As the resolution not only accepts but also strengthens trading in pollutants, proving that the multinationals and their political mouthpieces can pollute as long as they pay and that they have little interest in really reversing these dangerous developments, we shall vote against the motion. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the motion for a resolution on Climate Change B6-0129/2004. I feel that the Kyoto Protocol is only a first initiative taken by the international community in the fight against climate change. This does not mean that other measures aimed at reducing greenhouse gas emissions taken at national level should be accorded lower priority; on the contrary, they should be seen as complementary. The EU must take a leading role in the negotiations at the COP-10 Conference in Buenos Aires. COP-10 offers a good opportunity not only to build on the decisions taken at previous Conferences of Parties, and in particular in Bonn, Marrakesh, New Delhi and Milan, on implementing the Kyoto Protocol, but also to start a wide-ranging debate on the main issues for the second commitment period with a view to attaining the EU objective of the average global temperature increase peaking at less than 2°C above pre-industrialised levels; reiterates its position that in the long term the principle of equal rights for every world citizen must be applied. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . The issue of climate change and its effects on the planet forms part of the framework of increasingly accentuated globalisation and forces us to rethink our view of the world and of the development models in use. Studies into climate change suggest that its impact has become sharply worse. Phenomena caused by climate change, which continue to occur, have serious social, environmental, economic and public health consequences. Whilst I feel that preventing climate change must involve each Member State adopting policies and measures aimed at reducing greenhouse emissions, I also believe in the relevance of the Kyoto Protocol, which is the most important international instrument in the fight against climate change. The EU delegation to the Buenos Aires Conference must, in my view, take a leading role in negotiations. It must seek to warn its international partners of the need to protect the climate, and must instigate frank, open and sensible dialogue with the United States to persuade it to reverse its decision not to ratify the Protocol. I voted in favour. Fatuzzo (PPE-DE ).    Mr President, a few days ago, I was leaving Genoa, where I had met the local official of the Pensioners’ Party in that city, Mauro Rossi. Greeting him and my beloved, beautiful home city of Genoa – a city which, since it is now dinner time, I remember with pleasure, most of all for its famous trenette with pesto – I asked Mr Rossi for advice on how to vote on this report on Cuba. ‘It is easy, Mr Fatuzzo’ he told me. ‘The text of the resolution reads well. But you must ask the European Parliament, as the representative of the Pensioners’ Party, to send you to Havana to speak to Fidel Castro and offer him a good pension. Fidel Castro will not relinquish power because he is not sure of getting a good, fair pension. Make them send you, and persuade him to leave work; it is right that he should enjoy a good pension like everyone else. In my opinion, that would solve the Cuban problem,’ Mr Rossi told me, and I agree with him. Posselt (PPE-DE ).    Mr President, it is important that we should send a quite unmistakeable message to Cuba, to the effect that Castro’s dictatorship must be done away with once and for all. The fact is that, firstly, what we are dealing with here is an oppressed people, obliged to contend with one of the last of the Communist dictatorships that have been in existence since the Second World War, or, in this instance, since the 1960s; secondly, Cuba continues to be what one might call a source of infection for Latin America. We see Castro suddenly enjoying renewed prestige in a whole array of Latin American states, and that is something we cannot simply wink at. Although we do not support a policy of unilateral sanctions, we do see democracy and human rights as fundamental, and if the observance of basic human rights is not introduced into Cuba at long last, then not only does that make proper relations between Cuba and the European Union impossible, but it also imposes a burden on Latin America as a whole. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    The resolutions tabled by the different party groups contain many well worded and well designed proposals for achieving the objective for which we are all striving – an open Cuba, with parliamentary democracy as its form of government. We nonetheless believe that the European Parliament is the wrong forum for dealing with this issue. The work with a view to achieving a democratic Cuba should be done within the framework of the UN and through exchanges with Cuba, the nature and scope of which are decided through the national parliaments around the world. We accept a common trade policy for the EU and therefore call upon the EU to embark upon negotiations concerning a trade agreement with Cuba, as well as with other Latin American countries. Howitt (PSE ),    . The European Parliamentary Labour Party supports parts of this resolution, in particular its opposition to the US embargo on Cuba and the deep concern expressed about the human rights situation and restrictions on basic freedoms in Cuba. The resolution is right to call for urgent action by Cuba in defence of freedom of expression and political association, and for the release of political prisoners and prisoners of conscience. However, we could not support this resolution because paragraph 6 seeks to undermine efforts to resume a constructive dialogue and engagement with Cuba, by setting the release of all political prisoners as a precondition for any review of the EU common position. Pafilis (GUE/NGL ),    . – The statements by the Commission that the EU is well disposed to apply a new policy against Cuba have to do with better, more efficient management of its economic interests and trade relations with Latin America. They do not constitute a change of policy. Together with the USA, they are endeavouring to overthrow socialism on the island of the revolution. That is why they have tolerated for so many years the disgraceful embargo by the USA and have not denounced the new measures which it has imposed on Cuba. That is why, on the pretext of supposed violations of human rights, they took unacceptable measures during the Greek Presidency. They have nothing to say in the face of the despicable statements by Mrs Palacio. We express our solidarity with the government and people of Cuba and their revolution, we demand an end to the embargo, for the new measures by the USA to be denounced, for imperialist interference in Cuba's internal affairs and for support for mercenaries who call themselves the opposition and political detainees to stop. We support the normalisation of relations with Cuba and the lifting of the measures taken by the ΕU. We support Cuba's request to ratify the Cotonou Agreement. The defence of Cuba is the people's affair. It is the duty of every progressive person to support the ideals of independence, freedom and socialism, which are the response to imperialist barbarity. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the proposal for a joint resolution on the situation in Cuba. I am appalled by the human rights violations that are continuously perpetrated in Cuba and that we hear about on a daily basis. The expulsion of three Members of Parliament from EU Member States and of two NGO representatives by the Cuban authorities is unacceptable. Cuba’s political future must be based exclusively on the will of its citizens. Furthermore, all political prisoners must be released, Mr Payá Sardiñas must be granted authorisation and significant progress must be made on promoting democracy, respecting human rights and respecting basic freedoms for there to be any change in the EU’s common position on Cuba and in the measures adopted unanimously on 5 June 2003. Ribeiro (GUE/NGL ),    . Yet again, ‘his master’s voice’ speaks and most Members of the European Parliament trot out the US policy on Cuba as though it were their own. They naturally included a point highlighting the ‘counterproductive nature of the embargo imposed on Cuba by the United States and the consequent need to lift that embargo’. The overriding message, however, was that they seek to stop the Council from making any changes to the EU’s common position on Cuba or the sanctions imposed on the country by the EU. That is the central aim of this resolution. There are also calls, however – coming from here, there and everywhere, on both sides of the Atlantic – for solidarity with Cuba and with its tenacious and intelligent people, and those calls are becoming increasingly powerful. People are raising their voices against the illegal and criminal embargo imposed on the country over forty years ago by the USA. People are demanding an end to the EU’s ‘common position’ and its unacceptable sanctions on Cuba. People are demanding an end to the embargo, and this has once again been approved by the United Nations General Assembly, with 179 votes in favour, only four – the United States, Israel, the Marshall Islands and Palau – against, and one abstention, Micronesia. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . Without referring to those who tabled the amendment to the EU Common Position, in the brutal terms of Vargas Llosa, I have no choice but to deplore and condemn this initiative outright. Recalling Oswaldo Payá’s letter of 11 November, I feel that the firm ethical position adopted by the EU on human rights breaches in Cuba cannot be ‘diluted’ without it coming across as an embarrassing surrender. If the EU intends to take on the role of promoter and defender of civil liberties and human rights, it has no choice but to condemn a totalitarian regime that not only brazenly challenges the international order but also chokes its own people. Naturally, we want dialogue with Cuba. We look forward to Cuba at least returning to the difficult, yet hopeful time of December 2002, when Oswaldo Payá was able to come to Strasbourg to receive the Sakharov Prize. For this to happen, however, it is Fidel Castro and his regime that needs to change, and urgently. I voted in favour of the proposal by the Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats, of which I was one of the authors, which is the proposal that best conveys this line of thinking. In spite of the appalling attacks by the left, the plenary remained clearly on the side of freedom. This is reason to be pleased and hopeful. Fatuzzo (PPE-DE ).    Mr President, ladies and gentlemen, I voted for this European Council resolution. However, I must say that I should have voted for it even more willingly if the Council had realised that, among the very many objectives it set itself, it would have been good to include that of re-establishing trust between the citizens and the governments of European countries. How? Restoring trust in governments means ensuring that citizens always receive a pension in every case, without the continual rule changes in the pension system every time the statisticians discover that old people are living longer. With this thought I wish you and apologise for having detained the Presidency, fellow Members, and all the interpreters. Ribeiro e Castro (PPE-DE ).    The Brussels European Council of 4 and 5 November stated, in clear terms, that the objectives laid down in the Lisbon Agenda have yet to be achieved in the way we had hoped for. It is true that the desired knowledge-based economy has not developed as we would have liked and it is clear that the internal cohesion that such an economy would entail has not taken place. Given that I welcome the progress towards the overall target, I understand the well-founded concern among the Member States that it should be fostered through practical and feasible measures. I believe that Parliament’s closest cooperation or the monitoring of the implementation of the Lisbon Agenda will be inadequate without the cooperation of Member State national parliaments, the direct representatives of the citizens. I welcome the fact that the Council has placed great emphasis on the area of freedom, security and justice and I reaffirm what was expressed in a report on this subject during the last legislature, which I was fortunate enough to draw up. I should like to stress the need to respect the plurality of opinions in Europe and therefore highlight the need to ensure that the ‘Explain Europe’ initiative is not implemented so as to force the spread of a falsely narrow and rigid idea of what the European project was and will be. I voted in favour of the proposal by the Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats. Thank you very much. Figueiredo (GUE/NGL ),    . We voted against the joint resolution because we disagree with its content and because proposals we tabled were not adopted. Those proposals were in areas as important as the area of freedom, security and justice, and the Hague Programme, to which we are firmly opposed, given that, on the pretext of fighting terrorism and the fight against ‘illegal immigration’, we run an increasing risk of unilaterally prioritising ‘security’ over ‘justice’ and ‘freedom’. We deplore the fact, for example, that the following proposals tabled by our Group were not adopted: - Rejects the general idea of introducing biometric parameters in EU identity documents, such as visas, residence permits or passports, because of the high risks to data protection and to the protection of privacy, because there is no clear justification based on need, functionality, efficiency and because of the potential knock-on effects of including such identification parameters in identity documents. - Strongly opposes the establishment of a European return fund and the appointment by the Commission of a special representative for a common readmission policy; Gollnisch (NI ),    We are probably the only Members of this House who find the conclusions of the Brussels Summit unacceptable. It is impossible for us to lend our support to the Lisbon strategy as a whole. If one strips away the strategy’s commendable goals, which include jobs, training and economic growth, and the way in which these goals have supposedly been achieved, namely by means of coordination, one is left with an instrument whose real purpose is to bring about a greater level of harmonisation of national economic and social policies. Its ultimate aim is to dismantle public services and downgrade our social welfare systems. We are strongly opposed to an accelerated Europeanisation of immigration policies, the aim of the latter being merely to organise migratory flows so that Europe’s ageing populations are replenished. Europeanisation of this kind provides for even fewer internal border controls, without any guarantee that Europe’s external borders will be strengthened. Giving the Commission a right of initiative and Parliament the power of codecision on such matters while depriving the national parliaments of any power, albeit only that of control, and depriving the Member States of their right of veto is a sure way of ensuring that lax proposals are made even more lax by this House. This is why we will vote against all the motions for resolutions tabled today. Goudin, Lundgren and Wohlin (IND/DEM ),    This motion for a resolution outside legislative procedures contains a number of sensible views in various areas, but also a number of views with which we cannot agree, for example when it comes to the demand for a ‘coherent and comprehensive European asylum and immigration policy’ (paragraph 11). In the same way, many of the amendments tabled are issues for the national parliaments to deal with. We have chosen to abstain in the votes on most of the amendments to the joint motion for a resolution, as well as in the vote on the draft resolution as a whole. We have also voted against Amendment No 2 by the Group of the Alliance of Liberals and Democrats for Europe, since we do not believe in the idea of founding a European School for Judges within the EU. Manolakou (GUE/NGL ),    . –The summit on 4-5 November took decisions of strategic importance for the faster promotion of the anti-grass roots and repressive policy which will unhesitatingly hit the mass grass-roots movement and the workers of Europe over the next five years. The faster promotion of the Lisbon strategy and the suffocating control of progress in its implementation by the Member States, as contained in the Kok report, show that the European monopolies are in a hurry to apply mediaeval labour conditions of partial and temporary slavery with no working times, security or rights for workers. At the same time, because they consider that grass-roots movements will intensify, they are armouring their inhumane exploitative system with new repressive measures: the Hague programme. With immigration policy and the prevention and combating of terrorism as a pretext, they are introducing biometric details, they are strengthening central data exchange facilities, they are laying down a strategy for managing crises within the EU which affect vital infrastructure and public order and security in the EU, or so they maintain. In other words, they are armouring the European monopolies in order to manage the rising grass-roots movement. They are also claiming a share of the spoils in Iraq, which is why they are strengthening the occupying government of Iraq with hundreds of millions of euros from the peoples' money, at the same time calling the Iraqi resistance terrorist violence. We MEPs of the Communist Party of Greece are voting against the report. Queiró (PPE-DE ),    . I voted in favour of the motion for a joint resolution on the European Council of 4 and 5 November 2004, which addressed key subjects and took important measures, not least concerning the Lisbon Strategy. I welcome the validity and the relevance of the Lisbon Strategy and am pleased that a balanced strategy combining the economic, social and environmental dimensions has been drawn up. That balance is crucial both to society’s view of Europe and to Europe’s competitiveness in the world. As regards the area of freedom, security and justice, the European Council clearly stated that illegal immigration must be reduced and that the only way to achieve this is by adopting a coherent and comprehensive European policy on asylum and immigration. It underlined that resolving the Middle East conflict is only possible if a firm and definitive peace agreement is negotiated, as laid down in the roadmap for peace. As regards Iraq, there is great concern about instability, indiscriminate violence, terrorist attacks and hostage-taking, all of which claim countless victims, given the difficulties that have come to light in establishing security and the conditions Sudre (PPE-DE ),    I am delighted that, as a result of efforts made by a number of EU Member States in response to the pressure brought to bear on them by this House, we can today be confident that a majority will vote in favour of the investiture of Mr Barroso’s new team on Thursday 18 November. Another positive decision which came out of this Summit was that of providing a fresh boost to the Lisbon strategy, the aim of which is to make the Europe of 25 one of the most competitive areas in the world in future years. The European Union must demonstrate its desire to make our businesses more competitive whilst safeguarding the future of the European social and economic model. Contrary to what the French socialists would have us believe, economic dynamism cannot be achieved by reductions in working time and increases in costs and bureaucracy; it can only be achieved by flexibility and tax incentives. European debates on the Constitution and on Turkey’s place in Europe are front-page news in all of our countries. I can only encourage the Dutch Presidency of the Council, as well as its successors, to use their imagination. President.    That concludes the explanations of vote. President.    The next item is the debate on the Statement by Mr Barroso, President-elect of the Commission. Barroso,    . Mr President, ladies and gentlemen, I should first like to welcome the President-in-Office of the Council, the Prime Minister of the Netherlands, Jan Peter Balkenende. Ladies and gentlemen, three weeks ago, I suggested that we stop the clock. The time has now come for us to set it in motion again and to submit my team for this House’s approval. The decision to postpone the vote was widely welcomed, both inside and outside Parliament, as a means of laying the foundations for this process to come to a positive conclusion. This is a process that shows European democracy in action. Tomorrow Parliament has the chance to give the incoming Commission a ringing endorsement and, in so doing, has the chance to deliver yet another victory for European democracy. It is in your hands to approve the Commission, and I shall strive, as I clearly indicated in July, when I received the honour of your support as President-designate, to ensure that this Commission will enjoy a close relationship – or positive complicity, as I like to call it – with Parliament. This is a Commission that, with your support and partnership, can drive forward a European agenda that can make Europe matter to its citizens. Ladies and gentlemen, I have paid a great deal of attention to your comments. You have stressed the need for a strong and competent Commission, and a Commission which is there for all European citizens. I have made a number of changes in order to meet these demands, changes which I believe to be fair and necessary, but which have not entailed a completely new line-up. In the process of doing so, I have had to take account of a number of different and sometimes contradictory expectations, both from political groups in this House and from Member States. As you will be aware, I had to choose the members of my team in agreement with each Member State, and the responsibility is therefore shared, which is a point I should like to stress. During discussions with my colleagues in the Council I made sure that Parliament’s concerns were raised, and I proposed the changes I believe to be necessary. To sum up, I have brought two new Commissioners onto my team, Mr Frattini and Mr Piebalgs, and I have reallocated Mr Kovács’s portfolio. All three of these Commissioners have now appeared before hearings held by parliamentary committees, and this has made it possible both for Members of this House and for the wider public to become better acquainted with them and to gain a better understanding of their vision of Europe. I should also like to express my thanks to Parliament for the flexibility it has shown in organising these hearings, which nevertheless retained all their substance and stringency. These hearings provided you with an opportunity to ask the Commissioners-designate serious and complex questions, and I believe that the answers they gave to these questions were very good ones. Whilst presenting my team to you today, I should of course like to reaffirm my commitment to the establishment of a new group of Commissioners responsible for basic rights, the fight against discrimination and equal opportunities, as well as my intention to put forward proposals on a series of ambitious measures aimed at strengthening our respect for basic rights. This is an issue which touches upon all areas and which all Commissioners must bear in mind, and this is why I myself will act as chairman of the group with Mr Frattini, Vice-President of the Commission, as vice-chairman. Finally, I have taken other steps as announced before the October part-session, which include the putting in place of extremely strict procedures to avoid any conflicts of interest with regard to competition policy. Taken as a whole, these changes have made it possible for us to retain the balance of the original team. The new Commission still has a higher proportion of women than any Commission before it, and the Commissioners bring with them a broad range of political experience and an in-depth knowledge of the European Union. It should not be forgotten, however, that the Commission gains its strength from the collegiality it embodies, which is enshrined in the Treaties and which forms part of the history and beliefs of the Commission. Provision is made in the Treaty for the Commission to be approved as a whole. I would therefore call on you, when voting, to judge us on our capacity to serve the European interest, both individually as a Commission and jointly with this House. I can assure you that we are intent on working in an open and transparent fashion. I hope that our work together will be based on mutual respect, which has been strengthened during the approval process and which I hope will be reflected in a renewed framework agreement. If this is the case, we will be able to provide constructive answers to the issues raised in the motions for resolutions upon which you will be asked to vote, and to which I shall respond tomorrow. I want to return to my invitation last July to build a partnership for Europe, a partnership for prosperity, solidarity and security. Now we urgently need to get back to work. Both in July and last month, I set out our policy priorities and concerns in some detail, so I do not wish to repeat them today. Nevertheless, whatever our priorities and objectives, we can do more by acting together than we can by acting separately. Let me add two comments. First, I believe the Union, the European Commission and this Parliament can emerge stronger from this process of approval. We may not agree on every issue. Like any family, we will have arguments and differences. However, let me assure you that this Commission will, with your help, play its leadership role. It will strive to lead a dynamic coalition reflecting the views of this Parliament and promoting the common European interest. Second, with this new strength comes greater responsibility; a responsibility to work together; a responsibility to forge a relationship built on mutual respect and shared confidence in Europe's future; a responsibility to deliver results which make a difference to the lives of Europeans. It is time to shift the focus from who we are and where we have come from to where we want to go. We must implement a positive agenda for change. We must create the conditions for growth and jobs, sharing prosperity and opportunity across the whole Union. To do this we must put a premium on innovation, education and research. We must exploit knowledge to promote growth. If I refer to the economy first, it is not because it is an end in itself, but because a strong and dynamic economy is a precondition for our ambitious social and environmental goals. We must reinforce European democracy, reconnecting the Union with the people, and work towards the ratification of our new Constitution. We must reach out across our continent to make a success of our recent enlargement. We must work to improve the quality of life within a modern European model based on economic dynamism and social justice. We must reaffirm the Union's pre-eminent role as an area of freedom and justice and we must consolidate our leadership in striving for peace, security and sustainable development around the globe. We must, therefore, shape a Europe for future generations and capture the imagination and enthusiasm of our young people. Today, I ask you for your confidence so that we can start this task. With your support we can build a better Europe. My team is ready and anxious to play its part. So let us now get on with our job! Poettering (PPE-DE ),    . Mr President, Mr President-in-Office of the European Council, Mr President of the Commission, ladies and gentlemen, we often have words of criticism for the Council, when we see that their seats are empty yet again, and if we want to be fair, we have to express our appreciation when those seats are occupied. When the President-in-Office of the European Council is present, he deserves our appreciation for it. I would ask you, Mr President-in-Office of the European Council, to persuade your successor to follow your example when important debates are held in this House in the future. It was on 29 June, Mr President of the Commission, that the Heads of State or Government nominated you to your position. The Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats strongly welcomed this nomination and still does so from where we stand today, knowing as we do that you possess the capacity and willingness to head up a strong Commission. On 22 July, here in this Chamber, you were elected President of the Commission with 413 votes, representing far more than the absolute majority. It was with a large degree of unanimity that our Group expressed its confidence in you, which it still has today and without reservations. On 27 October, with no certainty of a majority for them, you took the decision not to put your team to the vote. Had a vote taken place, the college of Commissioners would have had the PPE-DE Group’s virtually unanimous endorsement. What it would not have got was support from two of the other groups, which it might have had expectations or prospects of receiving. This being the situation facing you, your decision not to put your Commission to the vote on 27 October was the right one; I might add that it was the one we recommended to you. On 1 November, Mr Buttiglione, whose convictions had been the subject of a surge of emotionalism hitherto unknown in either this House or among the European public, told a press conference in Rome that he was no longer available to serve on the Commission, adding that he wanted to open the way to broad support for the Commission with you, Mr Barroso, as its President. Speaking on behalf of the PPE-DE Group, I would like to express our gratitude and appreciation to Mr Buttiglione for this noble gesture. Mr Buttiglione’s decision opened the gate to more changes. The Italian Government put forward Mr Frattini as its new candidate. It became apparent from the hearings that Mr Frattini is an outstanding personality, competent, persuasive, and astute, with an in-depth knowledge of his brief. Mr Piebalgs, the new candidate from Latvia, gave a convincing and impressive account of himself. Let me also add – quite soberly and calmly – that many of our group would have welcomed it if the Hungarian Government had followed the example of its Latvian counterpart and changed its candidate. What, now, are the conclusions we should draw from the events of the past few weeks? Let me put forward three of them. Firstly, we must call to mind our European values. Underlying our liberal European society is respect for the dignity of each and every individual person, as well as tolerance, pluralism and the rule of law. Every human being has the right to freedom of thought, conscience and religion. Our European cultural identity derives its strength from our acceptance and toleration of cultural differences. If we abandon that, I am convinced that Europe will collapse, and what that means is that nobody in the European Union, nobody in Europe, nobody in the world, must suffer discrimination, not even on account of his or her religious convictions. My second conclusion is this. We want a strong Commission and a strong European Parliament. The Commission and the European Parliament are allies in the defence of the community of Europe. At the same time, Parliament exercises parliamentary control over the Commission, and so what we expect of you, Mr Barroso, and of the Commission as a whole, is that you and all the Commission’s members should make yourselves available to Parliament whenever the European Parliament so requires. We propose that we should hold a debate here in this House in December on Parliament’s political priorities for the legislative period leading up to 2009, and from what we say in it you will be able to come to your own conclusions as regards the programme that we expect from you from January onwards. Thirdly, the Council and the governments must in future give the President greater discretion when it comes to appointing individual Commissioners and allocating their portfolios. Our expectation of the governments is therefore that they should work together better with the President-designate of the Commission in future. The hour of decision is now upon us. In the vote, a very large majority of the PPE-DE Group will be expressing its confidence in the Commission. The PPE-DE Group wishes you, Mr Barroso, and all your Commission, every success in the onerous task of working for the well-being of the citizens of the European Union and for the unity of our continent. Schulz (PSE ),    . Mr President, ladies and gentlemen, the speech you delivered today, Mr Barroso, demonstrates that substantial changes have taken place since your last speech, when you were presenting your proposals for the Commission – these have been changes in the right direction, changes demonstrating that you have drawn conclusions from what happened before the last plenary part-session here in Strasbourg. We believe that you should have learned those lessons earlier, but never mind; you have arrived at the right answers, and the proposals you have announced today and will be presenting tomorrow are better than what you put forward a fortnight ago. This Commission is of higher quality. That is progress, and it could have been much better than it is. It is at this point that I will address Mr Balkenende and say that it could have been much better than it is if your government, Mr Balkenende, had acted to resolve an issue about which we have had very lively discussions and will continue to do so. However much regard I have for your Presidency of the Council and for you personally, I found it regrettable that the Italian Government took a more flexible approach than did its Dutch counterpart. I think we will have to have further discussions about the conclusions we should draw from what happened. Mr Barroso has alluded to some of them, and it is a subject to which I shall shortly return. One thing, though, is perfectly clear, and that is that if this House has become stronger in relation to the Commission and also the Council – and it has become stronger – then my group has played a decisive part in that. Of that I am proud, but, as we have just heard, there are always many who can claim a share in credit for victory. That those who sat out the battle hiding in the bushes should now, apparently, be the loudest in proclaiming victory, may well be understandable in human terms, but it is not politically justified. There are another two points that we will have to sort out with Mr Barroso. Firstly, you have announced that you will be carrying on with the agreements that Mr Prodi made with Parliament following the change of Commission in 1999. You will have to be more precise about what you mean by that. This is an issue to which we have returned in the resolutions we have submitted. Making things more precise means that we assume that the undertaking still stands according to which Commissioners leave the Commission as and when you demand that they do so and that this will initially be dealt with within the Commission. We also take it as read that you accept, in individual cases where there is hard evidence from Commissioners’ conduct in office of incompatibilities with their previous activities, that you will have recourse to this when Parliament requires it. That is what we expect of you, and I think there were indications in what you said today, that you do, and that you will go into more detail about it tomorrow. It also features in our resolution and is something on which we insist. In the previous part-session, Mr Barroso, you attempted – and were, I think, ill-advised to do so – to get together a majority to defeat the Socialist Group, but in that you did not succeed. If there have been changes in this Commission, they have come about as a result of proposals made by the Socialist Group and of vigorous pressure exerted by it. If you want a broad majority in this House, you will not get one without the Socialist Group. For that reason, and also because a large proportion of your Commissioners belongs to our political family, I recommend that you seek our group’s cooperation. A Commission supported by a broad majority in this House is a strong Commission; that would in any case be better than to depend on the votes of the extreme Right. That, today, is something I want to have set down. If you gain our approval, that is approval for the composition of this Commission and a signal for the work to begin. It is not a statement about the legislative programme that you will be putting forward in January, which we will judge, not by the people in the Commission, but by its contents. The 200 Social Democrats sitting in this Chamber were elected because the people of Europe have expectations; they do not want the social achievements that we, the European Left, have successfully fought for in the Member States of the European Union to be cut back by a Commission in Brussels; on the contrary, they expect that Commission to secure them. That is particularly true of the Lisbon process, which is a process of growth, but must also be a process leading to social cohesion and social stability. By that we shall judge you. It is for that reason that we are willing to cooperate constructively with you and with your Commission. Mr Barroso, I have had many opportunities for discussions with you over the past weeks, and it was only yesterday that I saw at first hand your own hard work, for which you have my personal respect. I sometimes wonder whether that hard work is a response to the pressures of the situation. If it were no more than that, that would be a bad thing, but if what we have here is an ongoing endeavour, if you – as you stated in your speech – know that the Commission whose President you are is composed of diverse political tendencies, the same as are to be found in the Council, in the make-up of the governments represented in it, and in this House, and that in all three institutions Social Democrats have a decisive role to play, and if you bear that in mind in your own personal work, in the work of the Commission and in your legislative proposals, then you can expect the Social Democrats in this House to support you. If you fail to take that to heart, then remember October 2004, for that is what will then happen again. Watson (ALDE )    ,. Mr President, every visitor to the Member State that Mr Barroso knows best learns that Portugal's national symbol represents the cockerel that got up from the dinner table and crowed to save the life of a condemned man. Four weeks ago, Mr President-elect, your rooster refused to crow. Tomorrow I believe it will. On balance, Liberals and Democrats were satisfied with the performance of the new reshuffled Commission. Mr Piebalgs and Mr Kovács did well. Mr Frattini was soft on specifics, but sharp in general. He has the capacity to be an impressive Commissioner for Justice and Home Affairs, although he might need to disown much of the record of his patron in Rome in the process. This is a better Commission. I challenge anyone in this House to say otherwise. I challenge anyone to say that Parliament was not right to demand that you remake it. Liberals and Democrats stand by our approvals with the same conviction that set us against Mr Buttiglione. We were forced to define your college by its weakest link. That link has been replaced and today we acknowledge the strengths of the college. It has real talent and deep reserves of competence. Our Parliament is asked to do the work of scrutinising the Commission, but given only the rudest tools for the job. The Treaty gives Parliament the bluntest possible instrument; the heaviest possible sanction and nothing else. In political terms, the Treaty offers only the possibility of destroying the town in order to save it. A system of checks and balances that has no middle ground between the cosmetic and the crisis is not worthy of European government and for that reason the Alliance of Liberals and Democrats for Europe must attach a price to our support tomorrow. We expect that if, during your term, Parliament withdraws its confidence from any of your Commissioners, you will come before this House to address the failing. You will either defend that Commissioner on your personal authority or you will ask for a resignation. In July you wrote the principle of individual responsibility of Commissioners into your speeches. Well, today we want that promise in stone. The current framework agreement stresses that the Commission President will 'seriously consider' any such withdrawal of confidence. That is not enough. This House wants more than 'serious consideration' and we will not consider your Commission serious without it. For our part, we must now rise consistently to the challenge of critical partnership that we laid down a month ago. There has been too much talk of political retribution in this House; there have been too many attempts, here and elsewhere, to govern this process as if it were a sideshow of the internal politics of Parliament and not the selection of a European government. Mr Schulz, my Group may not agree with your assessment of individual Commissioners, but we acknowledge that you have sought a dialogue with Mr Barroso which respects the necessity and the inevitability of compromise. To the green and red banners of the permanent opposition, I would say this: there is no dignity or honour or even refusenik glamour in voting against an agreement on this Commission which respects Parliament's complaint within the constraints of the possible. Mr President-elect, the Alliance of Liberals and Democrats is ready to give you and your Commission its support. Frassoni (Verts/ALE ),    . Mr President, ladies and gentlemen, the Group of the Greens/European Free Alliance has considered it very important to fight for the European Parliament to make its own voice heard on an important issue: respect for a common European feeling in the matter of freedom and non-discrimination. The choice of those – among whom I include you, Mr Pottering, Mr Watson – who cried sacrilege, an apocalyptic crisis over something so mundane as the demand to change a team that was not working, has proved to be mistaken. Contrary to what was thought, public opinion has understood and supported what happened here perfectly. This, it seems to me, is something that should be strongly emphasised. Nevertheless, my group has decided unanimously not to support your Commission. The modifications that you have made are minimal, and even if they have cleared the field of the awkward presence of Rocco Buttiglione, they have not solved the more serious problems. Above all, they keep your Commission in an unacceptably weak and vulnerable position. It is true, Mr Watson, this Commission is better than the one we had on 27 October, but we could have had one that was better still. We continue to regard it as an error, leaving aside his personal competence, for a Commissioner for Justice to be nominated who is a minister who has signed a farcical law on conflict of interest and who comes from a government led by a man, Silvio Berlusconi, for whom a sentence of eight years’ imprisonment for corruption has just been demanded. Yet, alas, the Berlusconisation of Europe proceeds apace, and with your Commission conflict of interest becomes a European vice. It is precisely from the Netherlands, a country that is always ready to deliver grand lectures on morality, that there arises a case that we see as more problematic. Without wishing to underestimate the negative impact that Mrs Fischer Boel’s conflict of interest may have on the common agricultural policy, it is the clear that the case of Mrs Kroes represents the most dangerous landmine on the road to credibility for your Commission, Mr Barroso. The ridiculous statistics produced by the Commission on the basis of invalid calculations cannot disguise the fact that if Mrs Kroes had been in Mr Monti’s post, she would have had to stand aside in no less than 35 cases. What is more, the statistics indicate that there are three cases at the moment on which the Commission will be a lame duck and will have little credibility: reform of the competition rules in the maritime transport sector, the investigations under way in the so-called ‘bitumen cartel’ (which is a particularly serious case because Mrs Kroes was until a few weeks ago a member of one of the businesses in question), and finally, the inquiry into a possible abuse of its dominant position by the British mobile telephone operator . Competition – frankly, it is a little ridiculous that a ‘Green’ should bring this to Parliament’s attention when it and the Commission are full of liberals – represents one of the cornerstones of the Union’s credibility, and the responsible Commissioner must be above all suspicion. Now, please explain to us why you want to make Europe run this risk. Why, after having lived through the Santer crisis, the Eurostat polemics and the Buttiglione psychodrama, do you take responsibility for weakening your Commission to this level? It is true that you are not alone in sharing this responsibility: Messrs Shultz, Poettering and Watson have helped to shoulder it. They took fright at their great success on 27 October and wished to return to being an acquiescent Parliament. That is not for us and the responsibility will not be ours if there is trouble. The responsibility for the future of your institution will lie with you, and with the groups who have offered sacrifices to contingent party interests and to counting how many Commissioners belong to their own political families. In closing, Mr President, in our opinion the choice of Stavros Dimas for the environment is not by chance. It reflects the precise hierarchy of priorities in your Commission, where the environment is not to be found. Nevertheless, we are certainly ready to try a sort of charm offensive towards Commissioner Dimas and also to admit that we were wrong if he proves to have more energy and more competence. Very quickly, Mr President, I should like to conclude by saying that not only is the composition of your Commission a problem but also the direction in which this Commission wishes to go. We shall try to act as an opposition in an absolutely constructive spirit, and we hope occasionally to convince you that our road is the correct one. Wurtz (GUE/NGL ),    Mr President, my group had delivered a basically critical judgment on the initial version of the Barroso Commission. This assessment did not relate just to the tip of the iceberg, that is to say the Buttiglione affair, but to the overall profile of this college, marked by unbounded liberalism. The holders of the competition, internal market, external trade, agriculture, environment, and a few other, portfolios were particularly targeted, as well as the holder of the justice, freedom and security portfolio. In the meantime, the President of the Commission has had to distance himself from the person who brought about the scandal so as not to run the risk of an additional and, in this case, probably definitive defeat before Parliament. It has to be said that, setting aside this key concession, Mr Barroso has applied homeopathic treatment where the disease required a surgical operation. The patient is in danger of suffering greatly in the future as a result of this serious diagnostic error. Frankly, I fear that it is not so much a diagnostic error as a deliberate choice. One need only consider what I have had occasion to call, if you will excuse the term, the double provocation caused to a large minority of MEPs and the millions of people they represent by confirmation that the highly significant competition portfolio and the justice and freedom portfolio had been awarded to, respectively, Mrs Kroes and Mr Berlusconi’s right-hand man. The former is known for her deep involvement in the business world, a position particularly conducive to confusion between public responsibilities and private interests. Mr Barroso is thus taking the risk of putting in place a veritable machine for producing conflicts of interest and of doing so in the Commission’s main area of competence, that in which it has discretionary power. The latter Commissioner-designate has emerged from a select band of people who will scarcely go down in history as the most assiduous defenders of justice or as unrivalled promoters of freedoms. The date on which the Commission takes up office is even in danger of coinciding with the general strike of Italian magistrates in protest against the future justice and freedom Commissioner’s godfather, accused of corrupting magistrates and liable, it has been said, to an eight-year prison sentence. The European Council has just decided to launch the programme. Where the Commission is concerned, this has got off to a rather bad start. Unfortunately, what we have here are not just mistakes in casting but considered decisions. That is much worse. Mr Barroso, your team will no doubt be confirmed in office tomorrow, but will be so without our support. Bonde (IND/DEM ),    Mr President, almost all the members of my group are voting against Mr Barroso’s Commission. The fact that a Christian and Eurosceptic has now been removed has not mollified us. We have not obtained the assurances of transparency and public scrutiny we requested. Mr Barroso’s Commission was not inclined to promise that the EU’s auditors and the European Parliament’s Committee on Budgetary Control could now be given permission to audit every voucher for the use of EU money. Nor has Mr Barroso’s Commission promised us full details of the Commission’s more than 3 000 working groups. Who is involved in these groups, what do the groups do, who set them up and what do they cost the taxpayers? Where is the will to draw a line under the sins and errors of the past? When will apologies be made to heroic whistleblowers such as Paul van Buitenem and Dorte Smith Brown? When will sacked chief accountant Marta Andreasen have her dismissal notice exchanged for a medal in recognition of her services? Those employees who help clear up fraud and who prevent fraud must be rewarded rather than punished. The people who should be punished are those who conceal fraud, who are responsible for its being possible to go on committing fraud and who refuse to introduce the public scrutiny that exists in each and every one of our countries. We need a Commission that will introduce general law and order. Let us hope that Mr Barroso will support his Vice-President, Mr Kallas, and that they will together show uncompromising openness and zero tolerance of fraud. Each country should elect its own Commissioner and hold him or her politically responsible, while Members of the European Parliament should be able to monitor their conduct as European administrators and, if need be, request the Court of Justice to sack them for dereliction of duty. Angelilli (UEN ),    . Mr President, we have many hopes of this new Commission, for which we shall cast our vote in favour tomorrow. Briefly, we expect the creation of a Europe that can at last take on an effective and realistic role. There are many aims that cannot be postponed further: in the first place, we need the much discussed revision of the Stability Pact, so that it becomes a pact for growth and development also. On that subject, we shall insist on the inclusion of the so-called ‘golden rule’ – the rule that allows spending on research and investment to be removed from the computation of public debt. Another fundamental subject is the fight against illegal immigration and terrorism. This cannot be reduced to repression alone, but must be directed towards the implementation of a plan for economic aid to the poorest countries of the Middle East and to developing countries, thereby acting on the most basic causes of the problem, which can be identified first and foremost as lying in poverty and social exclusion. Finally, the common foreign and security policy. After the implementation of monetary union, we need finally to take realistic steps to ensure that Europe plays a leading role on the international stage. It is therefore fundamentally important to open a debate on reform of the United Nations Security Council, such that the European Union can afterwards lay claim to a decisive role. What matters is that this Europe does not stay looking on, in its torpor and its rhetoric, but instead makes itself active and efficacious in practice on the international scene. In conclusion, I should like to remind Mr Schulz that the European Commission has the precise and democratic duty to deal with the whole of Parliament and must not reach an accommodation – as he maintained – with one political group alone. His observations amount to – and excuse me for using a term that may be a little too vehement – vague blackmail, and are unworthy of a major group such as that which he represents. Finally, allow me a closing line: we hope that the same degree of fervour employed by one part of this Parliament in the anti-Buttiglione, and also somewhat anti-Italian, crusade will be directed in future to the better cause of a Europe that is a practical and effective exponent of the aspirations of European citizens. Kozlík (NI ).    Mr President, ladies and gentlemen, in spite of the arrangement between the independent members of the European Parliament, I count myself as a euro-realist and, on behalf of the Slovak People’s Party and my other euro-realist colleagues, I would like to support the choice of the new Commission as it starts its work. At the same time I would like to draw its attention to questions of economic growth. The European Union began life primarily as an economic grouping which, on the basis of growing economic power, could have a positive effect on foreign policy processes. I therefore consider it to be a warning sign that the economic growth of the Eurozone is noticeably lagging behind that of its major world competitors such as the USA, China, Russia, and others. The Lisbon Strategy has foundered without even reaching the halfway point, and the crucial developmental instruments of the European Union are failing. The enormous resources invested in the agricultural sector mainly serve to remedy inefficient production or to encourage a decline in production. Resources aimed at structural operations that would stimulate the economy of the European Union have largely dried up, while the commitments remain. Thus we are silent witnesses as the total sum of the legally founded budget obligations of the European Union reaches EUR 200 billion , corresponding to the equivalent of five years‘ contributions. Moreover, the pre-accession and post-accession aid to the new Member States is also lagging behind. In tandem with the Parliament and the Council, the specialists on the European Commission must look for the root causes of low economic growth, the high level of unemployment and the growth of national debts within the Eurozone. So we say to the new European Commission, get down to work! Pinheiro, João de Deus (PPE-DE ).    Mr President, Mr President of the Commission, you have previously said, both inside and outside Parliament, that you would make the changes needed to set up a Commission that has credibility and most importantly – and I stress ‘most importantly’ – one that is able to work in partnership with the Council and in conjunction and partnership with Parliament. I must congratulate you, because the hearings have shown that you acted swiftly and intelligently. You have managed to create the climate required for that essential partnership to take place. It is essential because, let us not be under any illusions, what the general public and Parliament hope for from the incoming Commission is a clear vision and clear guidelines for action on the Lisbon Strategy, on Transatlantic relations, on the Financial Perspectives, on enlargement and on negotiations with Turkey. In short, they hope that we shall finally have a Commission with a vision, a Commission that is not afraid to take risks, a Commission with objectives, a Commission that is able to work with the Council and with Parliament. We are sure, in our Group, and, I believe I can say today, in Parliament, that you have the necessary personal attributes and that you have set up a Commission with the necessary attributes to make the incoming Commission a great one for Europe, one that serves us well in all three Institutions. Good luck. Thank you very much. Swoboda (PSE ).    Mr Barroso, let me start by congratulating you on a much-improved Commission, one that is yours not least through our cooperation, and for that you can be truly grateful to us. I believe that this is a triumph for you personally, but also for the Commission, for this House and – most important of all – for the people, for the voters in this Europe of ours. The fact is that quite a few voters have said to me – and, I am sure, to other Members too, ‘Now I know why I voted in the elections for the European Parliament’. I hope the reason why all those people who tell me that turned up to vote was because it had dawned on them that actually turning up to vote, and the way they voted, makes a difference. I believe that means that it is not just a victory for individuals, but a victory for us together, and I also believe that both the Commission and Parliament have come out of this process stronger. Secondly, Mr Poettering, let me turn briefly to the business with Mr Buttiglione, around which so many myths have gathered. One of your vice-chairmen said at a discussion in Vienna that it was quite extraordinary that a Communist could become a member of the European Commission, whereas a Catholic could not, and that, precisely, is what I find extremely problematic in view of the myths that are being generated. We all know and respect many of the Presidents of the Commission who were Catholics, and I take it as read that former Commissions – and certainly this one, although I have not checked – included or include many Catholics and persons of other faiths. That is perfectly acceptable, but that is not what it was all about. What it was about was whether Mr Buttiglione was suitable for the office to which there were plans to appoint him. There is something else I have to tell you, Mr Poettering, because you had a lot to say about tolerance and because I can thoroughly agree with much of what was in your speech: when the same Member attended the hearings of Mr Kovács and used the same argument with reference to him – a man who helped to bring down the Communist regime, who played an active part in bringing about a single and shared Europe – there were those in your group who regarded it as disgraceful that one of their party colleagues should take such a line. That Member is not here, but I hope that, today or tomorrow, when we give our broad support to this Commission, a stop will be put to underhand moves of this kind, and we will be able to cooperate constructively with the new Commission. I also hope that is what your approval of the Commission means. Let me consider two more points of substance, the first of which has to do with the social dimension. Mr Schulz has already gone into detail about it: at these elections, we have seen how many citizens – by no means all of whom voted for us, although most did – are affected by a high level of unemployment and by the renewed increase in poverty on this continent; this means that there is an obligation on this Commission to do everything possible to create more jobs and also put social security systems on a sustainable footing. That is not an argument against reforms, but we are profoundly sceptical about much of what is to be found in, for example, the Working Times Directive or in the Services Directive. The problem is not that there is more competition, but it is problematic when competitiveness is won at the price of worsening social benefits or deteriorating working conditions. My final comment must be that cooperation with the United States of America is of particular importance. The United States of America is getting a new administration, which is in part the same as the old one. They are getting a new Secretary of State. Our Commissioner with responsibility for foreign relations will have to work together a great deal with Condoleezza Rice, but let me recall what you, Mr President, said at the outset of your Presidency, that we wanted to work together with America as equals, and what we expect of your Commission is not some kind of anti-American policy, which would be foolish, but we do expect an independent policy, one that can enable us to be proud of it as Europeans and to work confidently together with America, correcting it where it makes mistakes and telling it so, frankly, honestly and clearly. Such are our expectations of your Commission, and I hope you will be able to meet them. Koch-Mehrin (ALDE ).    Mr Barroso, democracy is not comfortable and nor is this European Parliament in which we sit. You will have noticed that. I am convinced, though, that democracy must be fought for day by day, and that, if we want democracy in Europe, we cannot wait for permission to be given before going into battle for it. So we urge you to prepare yourself; we Liberals and Democrats will be a critical partner over the next few years. We expect you, even now the composition of the Commission has changed, to put people and citizens’ rights first. We also demand that you pursue an economic policy guided quite explicitly by the principles of the market economy and one that takes to heart the truth that you cannot distribute what you have not earned. This will be a policy that requires reforms of the kind that are so very necessary in many Member States, including my own country, and so I ask you to very carefully observe whence criticism of your policies or even of individual Commissioners comes. It may be that it is not so much about the individual; perhaps it originates from that quarter that questions the principles of the market economy and is afraid of liberalism. Mr Barroso, we also hope that you will join with us in a common commitment to bring more democracy into Europe. We – your Commission and us in this House – should be allies against the national defenders of the status quo, who are to be found above all in the Council. For that, it is necessary that you should respect this House not only in extreme situations, and should also see us for what we are – the assembly of Europe’s citizens. As Karl Popper once put it, who rules is not important; what is important is that bad governments should be able to be voted out of office, and on that we take our stand. Joan i Marí (Verts/ALE ).    Mr President, what happened during the last plenary part-session was important for the European Parliament. Forced by the democratic will of the Chamber, Mr Barroso had to withdraw his proposal. That was important in strengthening the European institutions and Europe itself as a political entity. The danger of a Commission not supported by this Parliament forced Mr Barroso to make new proposals and that was a good day for our institution. The most visible problem was supposed to be Mr Buttiglione's controversial statement during the hearing, but that was merely symptomatic. In the past we have had several Commissioners with the same opinions and nothing happened. In fact, the problem was that the majority of Parliament thought that the Commission should be a better one, more in accordance with real European needs and with European institutions and more sensitive to European peoples and stateless nations. The members of the European Free Alliance, part of the Verts/ALE Group, are convinced that your new proposal is not substantially different from the old one. Mr Barroso, when you asked for more time three weeks ago in Strasbourg, we hoped you would bring us a better proposal. But we have seen that you are in a way a prisoner of the will of the Member States. You are not free to build a Commission based on the general interests of Europe, as distinct from the interests of each Member State. We parliamentarians have no freedom to choose the Commission and each of its members on our own. For that reason, Mr Barroso, we cannot back your proposal. McDonald (GUE/NGL ). The EU is going through a period of immense change and in the months ahead countries will debate and vote on key issues, most notably the EU Constitution. There was a real opportunity following enlargement to come forward with a Commission which was open and progressive and which could have a positive impact on those inside and outside the European Union's borders. Unfortunately, this has not happened. Last month, we in Sinn Fein expressed our opposition to the incoming European Commission because we were deeply concerned at the political and policy complexion of that Commission. For us this was never about individuals or the personal convictions held by some within the European Commission. Our analysis is rooted in the manifesto that we presented to the Irish electorate in this year's European elections. In that manifesto we set out a clear and radical vision of Europe based on principles of equality, justice and human rights. We also made clear our opposition to the continued erosion of public services and social welfare provision Europe-wide and the role that the EU is playing in this regard. During the September hearings, many of the proposed Commissioners outlined support for social and economic policies that will actively undermine equality, justice and social solidarity. There are also, as previous speakers have noted, a number of proposed Commissioners who have serious questions to answer with respect to their record when acting as ministers in their home states. Whatever the rhetoric, the Commission that you present today, Mr Barroso, represents only minimal and cosmetic changes to your team. It is on this basis, and not through any desire for refusenik glamour, that Sinn Fein MEPs cannot support the European Commission team. Coûteaux (IND/DEM ).    Mr President, ladies and gentlemen, the upholders of French sovereignty will vote against what is known as the Barroso Commission for, in the first place, reasons of principle of which I have already spoken in this House. We are opposed to this mockery of a state which the European Union aspires to be, as well as to a Commission that is playing at being a government and that apparently needs to be confirmed in office. Obviously, we cannot tolerate all that. Nor can we tolerate the atmosphere in which your Commission has been constituted, Mr Barroso: that of a witch-hunt. Firstly, let it be noted that the Member States have been dispossessed of their last prerogatives in respect of the Commission, since two of them have had to back down. For us, that is, of course, a worrying phenomenon. Then there was the sacrifice of Mrs Udre who, far from just being suspected of prevarication, was accused of being critical of Europe. Apparently, the totalitarian enterprise known as the European Union cannot tolerate the slightest internal criticism. Finally, we dislike the general atmosphere because of the fate reserved for Mr Buttiglione, who was thrown to the lions in the Coliseum. By signing the would-be European Constitution on Capitol Hill on 29 October, the Heads of State or Government also turned their backs on the Vatican and on our Christian roots, a wayward move that, in our view, is unacceptable. I hope that French Catholics – indeed, French and European Christians – will remember this episode and know that Europe is, without a doubt, turning its back on its roots. I think it is an illusion to believe that, in such conditions – that is to say, by severing our roots – we can make much progress. Kamiński (UEN ).       Mr President, ladies and gentlemen, the Law and Justice (PiS) delegation within the Union for Europe of the Nations Group was faced with a serious dilemma. On the one hand, we supported Mr Barroso and we are not ashamed of this. We believe we were right to do so, as he is a guarantee that this Commission will achieve good results and be a good European Commission. We also believe it is in the interest of many Member States, especially those whose economies are weaker, for us to have a strong Commission, and we hope Mr Barroso’s Commission will be a strong Commission serving the idea of European solidarity. On the other hand, however, we were confronted with an extremely worrying precedent, namely that under the influence of the extreme Left in this House, and of ideological prejudices held by Members of this House, Mr Buttiglione’s, nomination was withdrawn. We believe he would have been a good Commissioner. In fact, Mr Buttiglione is no longer a member of this Commission. By way of contrast, this House was ready to overlook the totalitarian past of certain Commissioners and their membership of the criminal Communist Party. In our opinion, this means that double moral standards are currently being applied. The standards applied to European citizens who hold conservative views, notably Catholics, are not those applied to Communists, people who worked to promote a criminal ideology and the subjugation of their own countries. For the members of the Law and Justice (PiS) delegation within the Union for Europe of the Nations Group, however, the principle of Member States’ sovereignty is of paramount importance. We recognise that the European Commission as it stands has been negotiated by sovereign states and the sovereign governments of sovereign European nations, and we therefore reject this House’s right to question the decisions of the Member States. We cannot, however, vote against this Commission, because we believe, and this is a point I should like to stress, that the House has no right to question the decisions of the Member States’ governments. For the reasons I mentioned earlier, however, we will at the same time be unable to vote in favour of this Commission, despite our great respect for Mr Barroso and many of his Commissioners. Without wishing to stand in the way of the Commission’s election, we intend to abstain from voting, whilst wishing Mr Barroso and his Commission the best of luck in their work for Europe. Martin, Hans-Peter (NI ).    Mr President of the Commission, those who are not blind to Brussels’ shortcomings are rubbing their eyes and saying that the mountain of the EU has laboured and brought forth a new Berlusconi mouse. Nothing else has changed; we now know that there are serious things lurking in the appointees’ pasts. What does Mrs Kroes want to take decisions about? How careful must Mrs Fischer Boel be if she is not to take the wrong decisions? As for Mr Kovács, he has apparently, in the space of nine days, become a tax expert, having previously known nothing of the subject. If such a thing is possible, then any European citizen, soon perhaps even a woman, could take a fortnight to become Pope. This is no way to go about things; an opportunity is being squandered. There is no transparency, and the Commission is more neo-liberal than any of those that have gone before it. What a pity that there are so many in this House whose courage has deserted them; there has not, in fact, been that much change as yet. We must once again take it as read – indeed, we already know – that the party leaders and Heads of Government, be they Schroeder or Blair or anyone else, have been on the phone, not only to you, Mr Barroso, but also to the widest possible variety of their colleagues. You yourself, Mr President of the Commission, spoke of yourself as going on a blind date, as you could not choose people for yourself. That is a bitter pill for Europe to swallow; it is a structural defect, and so it is that the very opposite of what you, Mr President of the Commission, said is true: it is not by our endorsing you now that democracy is strengthened; it is strengthened if we continue to show ourselves opposed to such practices. Thyssen (PPE-DE ).    Mr President of this House, Mr President-in-Office of the Council, Mr President-elect of the Commission, we know your team, we have heard the actors, and it is with satisfaction that I expect the kick-off to take place tomorrow, so that your team can get started under auspicious conditions. We are in any case bound by the provisions of the Treaty. The composition of the Commission requires interaction on the part of the institutions. It is the responsibility of each of the institutions, ourselves included, to ensure that a Commission actually exists at a specific moment in time. This time, the delivery has not been an easy one, but, Mr President-elect, as soon as the child is strong enough, he will certainly be able to develop and flourish. It is to this that we must devote our shared efforts, each with our own task to perform, and so let us work together honestly, faithfully, constructively and productively – not for the sake of our own comfort, but because it is what people now expect of us. People are not bothered about who does what; they judge by the final balance, by what the EU does for them, and they want to have their say. So, Mr President-elect, let us make the partnership work to which you have made reference twice before, a partnership between the institutions, the Member States, the social partners, consumers and the public. Let us therefore get to work with an ambitious programme, concluding agreements that allow us the maximum of opportunity to get to grips with the real challenges that face us. And, whilst this obviously means putting enlargement into practice and promoting the ratification of the Constitution, it is also and primarily incumbent on us that we work out how we can help to realise the Lisbon targets of growth, work, prosperity and a better quality of life. For us, it means that we sort out asylum and immigration policy and do so in a humane manner. It means that we combat terrorism without tampering with fundamental freedoms and that the EU can play an important part on the international stage. We wish you much success with it, Mr President. You can count on our cooperation. Wiersma (PSE ).    Mr President, today sees us holding the second debate on the appointment of the new European Commission under Mr Barroso’s leadership. The first debate, three weeks ago, primarily concerned itself with problems around the nomination of a number of new Commissioners and with the lack of cooperation between Parliament and the incoming President where the composition of the new Commission was concerned. Then, the eyes of all Europe’s media were upon this House. Everyone was asking themselves whether a majority in the European Parliament would be prepared to accept the logical consequence of the work done in the hearings over the previous weeks. The specific question was whether a majority in this House would be able to summon up the discipline and the courage to deliver, in their final resolution, a substantial, fact-based weighing-up of the qualities of the individual Commissioners and of the new European Commission as a whole. What eventually came out was the statement that ‘No, we do not have the confidence that the Commission, as at present proposed, will in the best possible way be able to defend the interests of the European public’, and this represented a manifest victory for Parliament. Through, , the united stance of my own group, it became apparent that the European Parliament was prepared, and able, to make the best possible use of the options available to it to get Mr Barroso to make the necessary adjustments to the Commission he had presented. The hearings we have had this week with the candidate Commissioners have indicated that, in terms of quality, the Commission has been improved by this. It has to be said that it appears that everyone has emerged stronger from the dispute surrounding the appointment of the new Commission. Parliament formulated its position in a serious and open debate, and in an open process of hearings. This enabled it to make clear that its position, having been reached openly and on the basis of consideration of the facts, deserves to be respected and to be taken very much to heart by the other European institutions, the Commission and the Council. Parliament’s position and prestige are thereby very definitely reinforced. The Commission, and its future President, have, however, albeit at a very late stage in the proceedings, found a way to cooperate with this House and resolve the outstanding problems. This new way of cooperating will ultimately also mean that the Commission will be in a stronger position, something that will be useful to it in discussions and negotiations with the Member States over the years to come. As we see it, one group, united, has been able to make it clear that it is not possible, in European politics, to push through resolutions with the support of just one political force in this House. We are prepared to take upon ourselves responsibility for the future policy of the European Union. The actual core point that I want to make, though, is that the real winners are the European public. They have been able to see that this House is willing to take seriously the battle to make Europe as good as it can be. The debate, which was at times hard-fought, on the putting together of the Commission, has given their votes in the European elections a manifest added value. Parliament and the Commission also have, as I see it, the grave obligation to flesh out, over the coming years, the added value that we have gained for ourselves over past weeks; in my experience of contacts with people in the Netherlands who voted for me, these events have in any case considerably enhanced Parliament’s prestige. De Sarnez (ALDE ).    Mr President, Mr President-designate, I voted for you in July but, today, I wish to share my worries with you. At the first presentation of your Commission, you in fact took until the last second of the last minute of the last hour finally to appreciate that there was a problem. You gave way before our Parliament, not so much out of respect for our institution but because you had no other option. As I see it, that showed how indifferent you were for a time to what we were saying. The fact is, it was your responsibility and your duty to understand us, to hear us and to support us in this matter. You should have been on our side. Mistakenly, you chose to be on the side of the Heads of State or Government. You then deliberately chose to offer us a merely partial and limited response. In the space of a few weeks, you had two historic opportunities, Mr Barroso, to affirm your independence of the Council, and you decided not to do so. That does not augur well for all those who do not want an intergovernmental Europe but who, instead, want to construct a genuinely political and democratic Europe. Tomorrow, there will be no suspense. You will receive the formal approval of our Parliament. You will still, however, have the most vital task ahead of you: that of finally winning the confidence of the majority of MEPs. Aubert (Verts/ALE ).    Mr President, ladies and gentlemen, I should like to draw your attention, on behalf of the Group of the Greens/European Free Alliance, to the importance of the common agricultural policy and of the role of the Commissioner assigned to the agriculture portfolio. The CAP, to which the European Union still devotes almost half of its budget, does indeed loom large for the EU. What, moreover, is at stake is the future of our rural areas, our food, our health and our relations with developing countries, as well as making a success of enlargement. In fact, the position of the majority of farmers is now very difficult, and this in spite of a food-processing industry that, in itself, is flourishing. What with the disappearance of small to medium-sized farms due to the persistent injustices linked to subsidies; trade wars that have little to do with the fair competition otherwise enjoined upon us; the deterioration of the environment, including our soil and water; and ever more standardised and artificial food, the CAP has, in our view, a very great deal to answer for. The reform adopted in 2003, which is still very liberal in its inspiration, does not, unfortunately, enable these problems to be treated satisfactorily, and your answers on the subject have been particularly feeble and evasive. We would therefore ask you right now to take a very serious look at these issues. We cannot approve a Commission that comes up with such feeble answers in this area. Catania (GUE/NGL ).    Mr President, ladies and gentlemen, I address myself to you, Mr President of the Commission, by paraphrasing the first of Cicero’s speeches against Catiline in the Senate: Do you wish to abuse our patience for the next five years? You continue to say that you will rely on the support of Parliament and then, by sleight of hand, you present us with a team that does not answer the questions posed by this institution in any way whatever. There was a Dutch Commissioner criticised for her conflict of interest and there still is; there was a Hungarian Commissioner who was inadequate for Energy and who has been promoted to Taxation; there was an Italian Commissioner for Justice who has been rightly removed and another Commissioner, an Italian again, for Justice, to emphasise that the government of that country – whose Prime Minister has notorious judicial problems – needs to be protected by your Commission. You know, President Barroso, that in the matter of justice the conduct of the Italian Government, of which Minister Frattini is still part, has provoked a joint strike of magistrates and lawyers. Finally, let Parliament be the judge of how the Commissioners have replied in their hearings and I assure you that the letter of the Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs on Commissioner Frattini is by no means a pass with full marks. An answer please – how long do you want to abuse our patience? Piotrowski (IND/DEM ).       Mr President, ladies and gentlemen, the Independence and Democracy Group was and still is opposed to the European Commission, both the outgoing Commission and the Commission-designate, as it is a non-democratic and non-transparent body that retains vast decision-making powers for itself. We therefore observed the Commissioners-designate who took part in hearings before the individual parliamentary committees very closely. There was one of these 25 Commissioners-designate whose abilities were unquestionable, and who, as a lawyer, political scientist and experienced statesman, met the necessary criteria in every respect. Yet Mr Buttiglione fell victim to blatant discrimination in this House because of his Catholic beliefs, even though these beliefs would have had no bearing, as he assured us, on the quality of his work. I therefore fully concur with the view held by Cardinal Friedrich Wetter, Archbishop of Munich. The Archbishop pointed out that not one of the founding fathers of the uniting Europe would have any chance of becoming a Commissioner in today’s European Union. It follows from my previous statements that the way in which the EU currently operates is a travesty of the ideas of Jean Monnet, Alcide de Gasperi, Robert Schuman and Konrad Adenauer. Camre (UEN ).    Mr President, the Commissioners are appointed by the national governments and, just as the governments are of different political colours, so are the Commissioners’ political positions different. Out of respect for the right of Member States’ governments to appoint the Commission, I intended to vote in favour of the Commission initially presented by Mr Barroso. It was an expression of the pluralism in European politics, and Parliament had to live with the fact that there were Commissioners with whose positions we disagreed. As is well known, a majority of this Parliament did not wish to approve the Commission because of a single conservative Catholic Commissioner-designate, Mr Buttiglioni, who had some old-fashioned views on homosexuality and the position of women in society. Now, Mr Buttiglioni has been replaced following negotiations between the President of the Commission and Parliament’s group chairmen – not because of his actions but because of his personal views. There are still nominated candidates with a Communist past. Someone is still designated Commissioner for Competition who scarcely has the required independence for that post. The right of the Member States to appoint Commissioners themselves is therefore contested when the Commissioners concerned are Catholics with right-wing leanings but not when they are Communists and people with special financial interests. I am not a Catholic, and I do not share Mr Buttiglioni’s view of homosexuals or of female equality but, in the light of the clearly dictatorial censorship of opinion in the opposition to Mr Buttiglioni, I intend to vote against this Commission, which has been constituted in a way that does not reflect the various political positions in Europe. The EU contains, for example, Communists, as well as Catholics with right-wing leanings who share Mr Buttiglioni’s position. Only the first of these political positions is permitted according to this Parliament’s majority view. What is happening in this case is a very dangerous enforced orthodoxy, and I do not wish to be a party to approving this. Bobošíková (NI ).    Mr President of the Commission, tomorrow I will cast my vote for you. Before I do so, however, I should like to remind you of the comments you made when you asked this House for its vote of confidence in July. You said that Europe must first earn itself a welfare state, and I am sure that you will not lose heart or flinch before the task of giving an effective boost to the European economy. Today we were told by Mr Balkenende, President in Office of the Council, that the leaders of the Member States would like there to be a parliamentary committee on employment and growth. Yet a parliamentary committee would not guarantee new jobs, it would merely take more money out of taxpayers’ pockets. There is only one way in which economic productivity can be increased and jobs created, and I am sure you are well aware of what this is: businesses must be persuaded that the European Union is the right place to be if they are to flourish. This is the task facing you and your Commission. I have here an EU flag which I bought on the floor below this one. There is nothing remarkable about it on the whole, except for a small label upon which is written ‘Made in China’. This shows that it is cheaper today for businesses to manufacture EU flags in China and then import them all the way from China to the heart of the European Union. This is, unfortunately, a direct result of the economic policies which have been pursued to date, and this is something which must be acknowledged. Mr Barroso, I believe that you will make your fellow Commissioners conscious of the fact that we cannot create a welfare state on credit, in so doing frittering away our children’s future. I would ask you to encourage certain of the leaders of the 25 EU Member States to show similar courage, so that instead of creating parliamentary committees they begin to reform their welfare systems, lower taxes and make savings. I am keeping my fingers crossed for you and your Commission. Grossetête (PPE-DE ).    Mr President, Mr President of the Commission, the Council had taken you hostage. Tomorrow, Parliament will free you, and it is time it did so, for there is work awaiting you. Your task has not been easy, faced with the inertia of the Council, which is more concerned about defending national interests than about presenting a vision of Europe. Mr Barroso, the events of these last few weeks will, I hope, have brought you closer to the European Parliament. Admittedly, we have regrets. We regret that the Dutch Government did not accept our recommendation of a change of portfolio for Mrs Kroes. Her task will not be easy, for all her decisions will be subjected to debate. We regret that you have been required to keep Mr Kovács. I have the gravest doubts as to his ability, given his origins, to deal with tax issues. That being said, we appreciate the withdrawal of Mrs Udre, and bravo Mr Frattini for his very commendable performance. We were already able to gauge his interest in a more efficient EU. We shall therefore put our confidence in your Commission, Mr Barroso, for you have shown responsibility. Let us look at the future, then. Our Parliament has spoken, and it intends to play its role alongside yourselves. It will be your partner for, as I have already said to you, Europe will only make progress by means of a strong Commission and a strong Parliament working in tandem. We are in fact only too aware of the paralysis due to the Council. Your task is a huge one, involving a vote in favour of the Constitution, together with the issues of employment, competitiveness and support for our SMEs and our self-employed. What we expect from you is a genuine industrial policy conducive to supporting growth. Above all, however, priority should be given to defending the interests of Europeans. What I took from your speech was your desire to create an EU that speaks to young people and to their generation, an EU that, as I myself see it, should pave the way for their future through professional training and through language learning accessible to everyone. Two major challenges await you: the ageing of the population and the demographic downturn. If you have the required will and the required ambition, President Barroso, you will be able to count on us. What we ask of you is that you lead a visionary team for Europe. Rasmussen (PSE ).    Mr Barroso, what has happened is in actual fact not only a victory for the European Parliament, but also a victory for yourself. Overcoming difficulties always makes people stronger, and I believe that you too have become stronger now that you have seen things through. You have now put together a Commission that is better than the one you chose not to present to Parliament. You deserve that recognition, also accorded to you by my group chairman. I should also like to accord you the same recognition on behalf of the Socialist Group in the European Parliament. You said today that you wanted to strengthen the connection between ordinary people and the European Union. That is incredibly important, and I believe that your Vice-President, Margot Wallström, has the required talents and ability to communicate. I sincerely hope, therefore, that you and the whole of the College will correspondingly give this high priority. The European Union’s problem is, however, not just a problem of communication but also one of action. For ourselves in the PSE Group and for the party of which I am chairman, it is now very important for you to confirm that your highest priority – as you expressed it within the confines of the European Union – is jobs, jobs and more jobs. You have to understand that there is a prevailing uncertainty among people in Europe. They wonder if they will be able to get jobs in the future and what will happen to their children and families. Genuine answers can only be given to those questions if the European Union can present a comprehensive strategy that provides jobs, jobs and more jobs. If we are to deal with globalisation in a pro-active, rather than defensive, way and if we are to offer a pro-active response during the forthcoming trade negotiations with the United States, China, India and all the developing countries, we must be able to create jobs, jobs and more jobs in Europe. I therefore believe that, in the last analysis, it is perhaps the governments that are the most important interlocutors. The Lisbon process – which all of us, or many of us in any case, are solidly behind – must be taken seriously by the governments. I would appeal to you to make an effort to ensure that, in particular, the responsible ministers in the governments – that is to say, most notably the finance ministers and, of course, the prime ministers – understand that social security and economic growth are not incompatible but are prerequisites of each other. It would be of vital importance if you could confirm this in your response. Riis-Jørgensen (ALDE ).    Mr President, Mr Barroso, I participated in the vote partly in order to obtain a Commission with more women in it than the present Commission. I formulated this demand in my group’s letter to you prior to the vote on your candidacy in July. You wanted to comply with our demand and therefore promised eight female Commissioners. Given this promise, I was delighted to approve you as Commission President. You lived up to my expectations when you quickly and efficiently put together a Commission with eight female Commissioners and sound liberal people of first-rate ability in important posts. In the light of this, I supported you all the way, not least when things got rough in recent weeks. It is therefore with great regret that I must now point out that you have broken your promise concerning eight women in the Commission. My support is thus rewarded in the form of a broken promise, and I must therefore draw the necessary conclusion. I cannot, unfortunately, vote in favour of your Commission tomorrow. That is something I deeply regret, but I will not break my promise to my electorate. I must also be able to look those people in the eye who feel strongly about our original demand for eight female Commissioners. They can now justifiably ask the very relevant question: does the demand for eight female Commissioners no longer have the character of an ultimatum? No, apparently not. Nor, however, can I vote against a Commission of your making that is so liberal and sympathetic to reform. You will therefore see me not taking part in the vote tomorrow. That is not the way I should have liked it to have been. Jonckheer (Verts/ALE ).    Mr President, Mr Barroso, I think we share a concern to see a competent and visionary Commission. I tell you frankly, however, that, in listening to you again today, I fear a retreat from the Prodi Commission’s very conception of the European growth policy. I listened to you again just now. It is not the case, Mr Barroso, that, on the one hand, you have the economy and competitiveness and, on the other hand, the social dimension and the environment. I subscribe to what Mr Rasmussen said but should like to add that, if we do not embrace the conclusions of the Gothenburg European Council, which commit the entire EU and are genuinely at the heart of a European strategy for qualitative growth, and if, furthermore, India and China were to go down the lines you proposed, the earth’s ecosystem would, in this century, be in a disastrous state. I would ask you when, in January, you present us with your proposals, to return to the main conclusions of the Gothenburg European Council regarding a qualitative growth policy that favours employment and the environment. Meijer (GUE/NGL ).    Mr President, even though Social Democrats predominated in the previous Commission, they supported the neo-liberal policy that came out of Lisbon 2000. The new Commission is dominated by Christian Democrats and Liberals, who quite openly proclaim their intention of implementing the right-wing political programme contained in the draft Constitution. Quite apart from the change in the Commission’s political complexion, it is apparent that some of the candidates have a history of giving priority to their private business activities over and above any kind of public interest. Mrs Kroes, if she gets the competition portfolio, will have to monitor whether others are doing what she herself has done for decades, namely giving preferential treatment to one business rather than another, concluding secret deals and enabling a clique of friends to profit from them. When asked in her hearing about the award of subsidies to criminal friends, she gave the same explanation that the Dutch parliament had unanimously rejected back in 1997. Moreover, she has now for the first time admitted that, ten years ago, she sent a secret letter with the aim of enabling an associated business to get a share in a transaction conducted by the Dutch export consortium she chaired. The Dutch Government claims that only President Barroso can reject her, while he puts the ball back in their court. It would be a good thing if this House could reject contentious candidates by voting for one candidate at a time. Borghezio (IND/DEM ).    President Barroso, the lay fundamentalism that dominates Parliament’s Committee on Civil Liberties, Justice and Home Affairs has forced your Commission to replace Professor Buttiglione with another Commissioner, who was subjected to a battery of questions and who had to stick rigorously to the strictest politically correct line. Despite all that, there strangely remains in this Commission a person such as Mr Louis Michel, who, as a Belgian minister, even called for our country to be suspended, with sanctions, from the ranks of European democracies solely because it the political movement was part of its government. What a fine champion of democracy and tolerance! We shall certainly keep him under observation, President Barroso, in the years to come. The Commission is glad that qualified majority voting has been adopted even on such sensitive issues as asylum and immigration, which are, however, matters that require sensitivity on the part of individual nations, states, and even regions, and for which these themselves should be directly responsible. This Commission staunchly upholds the primacy of European law over the laws of individual nations. That says a lot about the process of expropriation of national regions. This Commission continues to ignore and ride roughshod over the basic rights of minority peoples, which must be upheld by someone: the rights of nations without a state – Corsicans, Basques, Alsatians, Sardinians, Occitanians – whose rights are not recognised by the Commission. Kilroy-Silk (NI ).    Mr President, that shower down there purports to be the government of Europe. Is that the best you can do? Is that the cream, the elite? They are a joke! However you shuffle the pack, the joker comes to the top. They are a gaggle of rejects, failures, has-beens, no-marks, liars, dodgy characters and communists, epitomised by the British Commissioner, Mr Mandelson, who lied on his mortgage application form so that he could live above his means; who was twice dumped from the British Cabinet and who is synonymous in his own country with lies, deceit, evasion and spin. And he and that lot down there are now going to make the laws for my country on immigration, asylum, foreign policy and defence? I do not think so! These are not the people who have the ability or the opportunity ... Oh! I see that the gavel is going down very quickly when I am speaking, Mr President! My country deserves better and it will get better! I notice that the gavel is going down after exactly one minute, and not 30 seconds later, as it has done for everyone else. President.    Mr Kilroy-Silk, you can be glad that I did not interrupt you while you were speaking. Nobody in this House has to listen to insults, not even when they come from the United Kingdom’s Mr Kilroy-Silk. Ferber (PPE-DE ).    Mr President, Mr President-designate of the Commission, ladies and gentlemen, what is today about? Quite simply, it is about the question of whether we in Europe are getting a Commission that can successfully handle the challenges of the years ahead. Are we getting a Commission that is capable of meeting people’s expectations? Are we getting a Commission that can give Europe strong leadership and will be a respected actor and partner on the global stage? On behalf of the Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats, which is after all, numerically, the strongest in the European Parliament, let me say that we are indeed getting such a Commission, one that is capable of performing these tasks, one that enjoys our confidence and has earned that of the European public, whom we, in this House, represent. To that confidence and trust in the Commission we will be giving voice tomorrow. I want to make it equally clear, though, that we also hope that the more mature cooperation between the new Commission and this House which has come about over the past three weeks will not prove to be ephemeral, but that this close cooperation will continue to be sought. As I see it, we have our mandate as the European Parliament and you have your mandate as the Commission currently in office, and we are to exercise them in the interests of the public. That is what we are prepared to do, and I would urge you to do likewise with all parties, not only with Mr Schulz and his team – which is not as homogeneous as it always likes to appear in this House – but with all the groups in this House and in particular with those who really have taken over the leadership of Europe. Goebbels (PSE ).    Mr President, in the words of Mao Zedong, as long as one is falling, one has still not reached the bottom. President Barroso reached the bottom of the political abyss into which Mr Buttiglione and Mrs Udre had pushed his Commission when, during the night of 26 October, he realised that the unity of the Socialist Group in the European Parliament would make a parliamentary majority in his favour unlikely. Mr Barroso was right not to persist in his error. The Commission, as an institution, would have suffered a defeat. Even if a chance majority had given Mr Barroso an all too short victory, the Commission would not have emerged strengthened. Tomorrow, the modified Commission will be able to count on a very comfortable majority. In no way, however, will the size of the vote in favour ensure an indefinite vote of confidence or a sort of blank cheque. We are going to give our agreement to what is far from being a dream team, but which appears to be more competent than Barroso I. The new Commission will have to apply itself in order to win the confidence of the large majority of MEPs who want to see an active and prosperous Europe that defends its social and environmental model. The European Parliament is unusual as parliaments go. When it comes to supporting or resisting a government programme, there is neither a parliamentary majority nor a structured opposition. All the political groups are at one and the same time in the majority and in opposition, with majorities forming around precise political objectives. The Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats has succeeded in building a broad coalition of pro-Europeans and anti-Europeans, loosely held together by a few conservative values. It has thus become the largest group in our Parliament, but without, for all that, calling all the shots, Mr Ferber. I hope that President Barroso has faced the facts and understood that he will not be able to rely solely on his party of origin, nor even upon all those on the right, and that he will have to count, in particular, upon the PSE Group which, with its 200 MEPs, is crucial to forming a qualified majority in any legislative procedure. I hope, Mr President, that you will take account of this fact. Duff (ALDE ).    Mr President, sometimes European parliamentary democracy makes progress by putting up a scaffold and sending a king to the guillotine. At other times we turn to an obscure page of our parliamentary procedures and modernise the relationship between the executive and the legislature, solving problems through negotiation. The proposed framework agreement strengthens the Parliament, but it also strengthens the Commission, especially its President and its standing with the Council. The Commission will enjoy a dual legitimacy, drawn from the States and from citizens. I hope you enjoy it, but I also trust that you will use it wisely. The crisis has reassured citizens that the spirit of democracy prevails in the European Union. It will be absurd for people to argue in the future that the Commission is filled with unelected bureaucrats. Europe and democracy are the winners from this crisis. Horáček (Verts/ALE ).    Mr President, Mr President-designate of the Commission, I am rather disappointed, for, as I listened to the debate, I heard Mr Watson say that a rooster would crow for you, but what has come out is only a very small egg. Why is this so? It is because Mr Poettering does not actually want Mr Kovács. Mr Schulz does not actually want the Commissioner for competition. Other groups criticise other Commissioners, and I ask myself in what ways this Commission is an improvement. My view is that you may well have leapt out with the fury of a lion, but you have ended up as the Council’s bedside rug. It is for that reason that I reject your Commission. Papadimoulis (GUE/NGL ).    – Mr President, Mr Barroso, your forename is Manuel, which is pronounced Manolis or Manolios in Greek. The new Commission reminds me therefore of the Greek proverb, 'Manolios changed and wore his hat the other way round'. You are proposing that Mr Frattini, Mr Berlusconi's right-hand man, who gave him judicial asylum, take the place of the indescribable Mr Buttiglione on the sensitive portfolio of justice. At the same time, you are keeping the Dutchwoman, Mrs Kroes on the portfolio of competition, despite the fact that her professional career shows that she is totally unsuitable. The new Commission which you are proposing to us is very neo-liberal, quite a lot further to the right than that recommended by the European Parliament. For months you have been advertising yourself as independent. However, it is a one-eyed, selective independence. Once in a while you say 'no' to the governments of France and Germany, but you always say 'yes' to the governments of Italy and Holland which, like you, say 'yes' to Mr Bush, as you did in the Azores. I am really sorry but, if we are to come to an understanding, that is not at all 'politically correct', Mr Barroso. Lundgren (IND/DEM ).    Mr President, ladies and gentlemen, the Swedish party, the June List, intended voting against Mr Barroso’s first proposal for two reasons. Firstly, we believed he had negotiated with the governments in order to obtain an extremely federalist Commission. Secondly, we believed he had shown very poor judgment in proposing Mr Buttiglione as the person responsible for female equality and the rights of homosexuals. We did not, however, have any objection to Mr Buttiglione’s being appointed to another Commission post. Obviously, there must be no discrimination against Catholics or those holding other religious positions. Now, this latter mistake has been rectified, but the new proposal is even more federalist than the first. It reflects the will of the political elite instead of that of the people. The June List has obtained its mandate from voters opposed to the continued centralisation and bureaucratisation of the European project. We shall therefore vote against Mr Barroso’s proposal. Thank you for giving me the floor. Czarnecki, Ryszard (NI ).       Mr President, Mr Barroso, ladies and gentlemen, I do not agree with Mr Kilroy-Silk’s comments, and this is not merely because he was until recently a member of the Labour Party in the British Parliament, something which I should like to draw to the attention of some of his critics. Mr Cohn-Bendit recently quoted Mao Zedong in one of his speeches before this House, a leader whose writings you are acquainted with, Mr Barroso. I should like to quote Lenin, who taught that it is sometimes necessary to take one step back in order to take two steps forward. You did not heed Lenin’s advice. Instead you took two steps back and only one step forward. I remain unconvinced that the Commission’s current line-up is any better than the previous one, yet I understand that we must vote in favour of this Commission, as there has been enough confusion within EU structures. I certainly agree this has been the case. Mr Barroso, I would like to say that the members of the Polish political party Self-defence (Samoobrona) will vote in favour of the Commission line-up you have proposed, even though we still have reservations concerning some of the Commissioner-designates nominated. We will vote in favour of the Commission, but this is not a vote of confidence for the next five years. We are doing so merely for the purposes of this vote, and we will keep a close eye on your actions. Finally, Mr President-elect of the Commission, I should like to say that we are also voting in favour of your Commission because you appear to be an honest person, and there is a lack of honesty in European politics. I hope you will remedy this lack. Kirkhope (PPE-DE ).    Mr President, in July my United Kingdom Conservative colleagues were prepared to support you, Mr Barroso, and, despite reservations, your Commission team. You have demonstrated clearly your pro-reform views both as Prime Minister in Portugal and also in your prospectus for the EU, especially on the Lisbon Agenda. However, we remained concerned that the objectivity in the process of judgment of your Commission team was corrupted here by left-wing politicians in this House. We have great reservations about Mr Kovács in particular. We were very sad to see the loss of a good man in Mr Buttiglione. In addition, the goodness of Mr Kovács is as yet far from proven. The inconsistency in our failure to give at least an indicative vote on that candidate, when we have given one Mr Buttiglione, is a matter of some concern. However, Mr Barroso, we wish to give you our support in the work that you have to do. We welcome you as incoming Commission President. The complications of the ratification process must, however, provide us with a serious lesson for the future. We on this side of the House are always willing to learn. It seems to me that Socialists and Liberals never seem to learn; they may well gloat, but they do not learn. Finally, Mr Kilroy-Silk, who spoke earlier, patently has not even found his way to the classroom of his kindergarten. Leinen (PSE ).    Mr President, Mr Barroso, every crisis also has the potential to become an opportunity, and I believe that both this House and your Commission have come out of the recent upheavals stronger. The idea, present in the European Constitution, that this House reinforces the Commission’s legitimacy, has come into effect even before the Constitution has been ratified, something that I, as Chairman of the Committee on Constitutional Affairs, can only welcome. We should give this achievement a permanent place in the Interinstitutional Agreement and secure it for the future. Your Commission includes a Commissioner appointed specifically to handle communication policy, an innovation that we cannot do other than welcome; there has never been one before, and by appointing one you are filling a vacuum that, in former years, made for a great deal of insecurity and helped foster Euro-scepticism. Policies originating in Brussels were simply not communicated successfully to the general public or to individuals, so I can only congratulate you on what was very much the right decision, and one that we endorse. Like all of us, I know that the national governments very often make political capital out of the idea that everything bad comes out of Brussels, and everything good from the national capitals. That has not failed to have an effect on people: they are unsettled, and that must be made good. The European Constitution now affords you, over the next two years, a unique opportunity to present the values and foundations of the European idea to the outside world. An opportunity as good as that is a rare occurrence. I hope that you will be pro-active rather than sit back and let things happen. It is our task as a European institution to do our bit. The national governments must of course play their part, which is an essential one, but we are the advocates of the European Constitution, and it is we who must defend it against falsifications and distortions. I put it to you that this House, together with your Commission and the Council, will do everything possible over the next two years to ensure that this historic project be brought to a successful conclusion. Bourlanges (ALDE ).    Mr President, what are we going to vote on tomorrow? On two things: firstly, and in accordance with Article 214, on a list of Commissioners drawn up by the Council of Ministers of the European Union. There is little to say about this list. It could have been better, and it could have been worse. I do not believe there is reason for contesting it. We are also going to vote, however, on the way in which, in application of Article 217, the President of the Commission has assumed his obligations in terms of organising tasks, and here we clearly see that things have not been done in a satisfactory way. They were not done in a satisfactory way to begin with. It is absurd to appoint a representative of the Berlusconi government to the freedom portfolio. It is absurd to appoint to the competition portfolio someone who, whatever her merits, will not be in a position to exercise her powers in full. One point emerges from these two considerations: either Mr Barroso is responsible for these choices, in which case that is a serious matter because he has made bad choices; or he has allowed these choices to be imposed upon him by the governments, which would be even worse. Schlyter (Verts/ALE ).    Mr Barroso, instead of doing some thorough spring-cleaning when you moved in, you have just brushed some of the problems under the carpet where they will fester until, one day, they reappear and cause problems. By putting off problems, you yourself have created obstacles to a successful Commission. You should have changed the portfolios of those Commissioners who have financial interests in their allotted areas. Ski instructor Frattini has performed a skilful political slalom between the hearings, but he comes a cropper through not having put up a serious fight against collective deportations. Mr Dimas inspires confidence, but he appears more interested in industrial policy than the environment. If a Viagra-style pill now exists for raising interest in environmental issues, I hope you have a supply ready for him so that the Commission does not end up with an impotent environmental policy. Until you have fixed these problems, I must unfortunately vote against the Commission. Figueiredo (GUE/NGL ).    Mr President, between July and November, Mr Durão Barroso has followed a tortuous route strewn with obstacles such as the October crisis, which meant that he had to change the membership of the Commission, thereby demonstrating that pride comes before a fall. There remains a major bias towards neoliberal capitalism in this Commission, firstly in view of some of its Members’ known links with large European business groups, and particularly in view of the proposals that they intend to put forward, which will mean that serious issues such as social and economic problems, unemployment, massive social and territorial inequality, poverty and social exclusion will still not be addressed. Accordingly, our position is clear and remains as it was in July. We shall vote against – not because we know Mr Durão Barroso and his disastrous policies in Portugal, but because we are fighting for fresh policies to establish jobs with rights, high-quality public services and major commitments towards peace, by which we mean peace throughout the world, including Iraq. Sinnott (IND/DEM ).    Mr President, there has been much talk these last few weeks about unfit Commissioners, so much, in fact, that the public could almost believe that it was the real issue. Not so. Sifting through the detritus of the last few weeks, it is clear to me that this crisis with the Commission was about power. Who controls our lawmakers, the nations or Parliament? If you had had the courage to put the nations' Commission before us in October, you would have had my vote. As it is, be in no doubt that Parliament holds that power now. The nations' loss is this Parliament's gain. We might at first use it sparingly, but imagine a time when we do not. What would then prevent the two largest groupings in the European Parliament from using their combined majority to demand Commissioners with political beliefs more similar to their own? Or let us take it a step further. What would stop them from making a list of 25 names and informing the nations that this is the only list they will approve? Maybe 13 for the PPE-DE Group and 12 for the PSE Group. What promises will Commissioners need to make next time, with threats of rejection hanging over them? One institution has gained, 25 countries have lost, and we are the union of nations no more. Romagnoli (NI ).    Mr President-elect of the Commission, it is not a sundial that you have set in motion but a legal clock, which has no roots in history and is not of our civilisation. I shall not be voting for your Commission because you have not resolved the numerous conflicts of interest. Through hard work, logic and mechanisms typical and emblematic of the most sinister type of government by compromise, you have merely managed to shuffle the designated Commissioners. You have easily persuaded the most pro-Atlantic and pro-United States ally in the Council of Europe to replace Professor Buttiglione – who, while I do not subscribe to the prejudices expressed by him against working mothers, has been discriminated against all too easily – while Mr Kóvacs and Mrs Kroes, who are both involved in affairs where there is a clear conflict of interest, remain among your Commissioners. You spoke of social justice, of the leading role of the Union, of support for sustainable development, pretending all the while that that did not openly contradict the policies that you and many of your Commissioners support – policies that are against the nations and against the interests of their peoples, like the European Constitution, that sprawling bureaucratic monstrosity that all of you want to impose on the people of Europe. If this Commission endeavours to eliminate social discrimination, if it rectifies policies that are making life more precarious, if it supports policies that encourage population growth and are pro-family, if it defends our manufacturers from attack by competitors from outside Europe, if it puts an end to all processes of enlargement unless the people of Europe have first been asked for their opinion on the proposition, then it may well have our support. Otherwise, you will find in your path the men and women of Europe, who are as hard as the stones of Karnak and as sun-baked as the stones of the Parthenon, who will remain fiercely hostile to you, as they are today. Mauro (PPE-DE ).    Madam President, Mr President-elect of the Commission, ladies and gentlemen, you are aware of the deep attachment of the Italian delegation of the Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats towards the Barroso Commission. Therefore, since I consider this affair to be a story with a happy ending, I shall limit myself to some expressions of gratitude, albeit with some questions. My first and most heartfelt thanks is to you. You said you wanted to do what was necessary and sufficient to obtain the approval of Parliament. I have genuinely failed to understand why it has been necessary to replace Commissioner Buttiglione, but at any rate Italy has kept the justice portfolio and has an excellent Commissioner and Vice-President of the Commission. For me, that is more than sufficient. Many thanks are due to our friends in the Group of the Alliance of Liberals and Democrats for Europe: they have truly provided an interpretation for the bewildered Italian parliamentarians who have been debating the subject of conflict of interest for years. Thanks to the ineffable way in which they have fought their battle for the prerogatives of Parliament, we now know that conflict of interest is defended in this way, or rather is fought in this way: by pretending that there is no interest. When you evoke the monster Berlusconi from those benches, we know that it may be written Berlusconi but it is pronounced Kroes. Thanks also go to our friends in the Socialist Group in the European Parliament. I have not quite understood why their opposition to the Barroso Commission should all of a sudden have disappeared. However, I believe that perhaps it is linked to the lack of action against the Hungarian Commissioner. For this I should above all thank the valiant leader of the Socialist group, but I shall not do so, because every time that someone from my side of the house speaks of the honourable Mr Shulz, he gets promoted to a higher office. I shall limit myself to asking one final question: does the concept of necessary and sufficient as expressed by you perhaps consist of depriving a Commissioner-designate of his freedom of expression and of thought? You said that democracy is half plus one, but perhaps democracy in this Parliament equals the whole minus one – the most wretched and most Catholic Mr Buttiglione. Arif (PSE ).    Madam President, ladies and gentlemen, I very much want, first of all, to thank those MEPs who, in the last part-session, refused to place their confidence in the Commission proposed by you, Mr Barroso, for it in no way corresponded to the values of tolerance, solidarity and transparency that should characterise the European Union. Since then, you have made a clever strategic withdrawal, but in no respect have you abandoned those values of yours that you also put into practice in Portugal, in both the social and foreign policy spheres. You now want to make a political victory out of this tactical manoeuvre. This seems to me to imply a lack of respect for ourselves as MEPs. You have made some slight modifications, voluntarily or otherwise. We take due note of these, but in no way are they enough. Mr Buttiglione was the scapegoat. By sacrificing him, you thought you had succeeded in making us forget the rest of the Commission. You erected a smokescreen which cannot make us accept, in particular, a competition Commissioner who, in the kind of phrase already used, you will find is a fly in the ointment until the end of your term of office. With regard to what you are proposing to us, I know that you have not gone back on your intentions and that, to mention just two areas, the social dimension and public services are not really your Commission’s priorities. You are asking us, however, to think again and to accord you a majority such as no other President of the Commission before you has been able to enjoy. That would be an incredible turnaround, Mr Barroso, but also an incredible instance of your turning your back on us as MEPs. Parliament’s new, pride-inducing legitimacy as something more than a simple recording chamber or rump parliament cannot now be called into question by clever presentation and a certain talent for oratory. There is always a link between a programme and the personalities who implement it. That is why, as a French socialist, I can only express defiance regarding the Commission you are proposing to us. In order to remain faithful to my values, consistent in my choices and concerned to see Parliament respected, I shall not vote in favour of your Commission. Samuelsen (ALDE ).    Mr Barroso, I should like to thank you because you are now presenting an obviously better team than you did some weeks ago. You are presenting a Commission without Mr Buttiglioni, whom Parliament could not accept – not because he was, and is, a Catholic and not because he was, and is, a conservative, but because he was unable to take on the task he was appointed to take on. His attitudes and his previous actions were proof that his position was simply untenable. I now see before me a Commission that will be in a position to fight for gender equality and protection of the rights of minorities, a Commission that will be able to fight for reforms in Europe. I myself attended the hearing of, among others, the Budget Commissioner-designate, and that was an excellent experience in which no punches were pulled in connection with the issue of the necessary reforms. I look forward to our cooperation. I am convinced that your cooperation with Parliament will be constructive, but that you will not go uncriticised either, and this will be of benefit to Europe and to us all. Dehaene (PPE-DE ).    Madam President, I am convinced that tomorrow will see us approving the new Commission by a large majority, and that is a good thing, being a fundamental precondition for a strong Commission. On it also depends good cooperation between the two institutions in this legislative period. There are those who have labelled the events of the past few weeks as an institutional crisis; nothing could be further from the truth, and the President-in-Office of the European Council rightly said so this morning. It is not because it is the first time that this would not be normal procedure. It is undoubtedly to Mr Barroso’s credit that he has indeed played the game, and that has put him in a stronger position; it may even make for a stronger Commission. The President-elect of the Commission did not have an easy time of this, and it is also apparent that we too have a number of lessons to learn from it. This procedure, it is clear, puts the President-elect of the Commission in an uncomfortable position. On the one hand, the Member States allowed him little or no discretion in the choice of Commissioners; on the other, Parliament treats this matter as if he really did have a free choice. In order to avoid such a situation, the Convention had proposed that each Member State should present three Commissioners, including at least one man and one woman. The elected President would thus be given a real choice and would be able to put together a balanced Commission. The IGC, lamentably, did away with this solution. In the light of our most recent experience, it strikes me as essential that we consider taking this stipulation on board in practice, even if only as an agreement between the institutions. It may well not be set down in the Constitution, but it does not conflict with it either. I think that we in this House need to evaluate all aspects of the procedure. Mr Duff will be drafting a report on this. This is where it seems to me to be essential that we should safeguard the collegial nature of the Commission, which would be put under strain if Parliament were to approve Commissioners on an individual basis. We must not become a . We must keep a watchful eye over the balance between the institutions. Tabajdi (PSE ).    Madam President, Mr Barroso, you have displayed necessary and unavoidable flexibility which will enable you to obtain the majority of the votes of the European Parliament tomorrow. Today, you have promised us a genuine partnership, which is imperative because the European Union is facing huge challenges. Firstly, the Lisbon strategy needs to be revitalised, as it is clinically dead. Secondly, a deeper European Union must be dependent on the implementation of the Constitutional Treaty. Thirdly, the current enlargement needs to be consolidated, with the new Member States fully integrated and guaranteed equal treatment and the enlarged European Union made into a coherent whole. Finally, Europe needs to be publicised because there is an enormous gulf between Europeans and the European Union. For us – that is to say, for the new Member States – equal treatment is crucial. We are very well aware that there are no reserves left in terms of financial resources but, like the Hungarian Socialists and the former Portuguese minister, who empathised with the new Member States, we ask you to do what Mrs Fischer Boel promised us during her hearing and find new means and methods more appropriate to specific conditions, for example in the sphere of rural development. We wish you and the European governments success in these tasks and hope that you will achieve these common objectives that are necessary for an enlarged European Union. Di Pietro (ALDE ).    Mr President-elect of the Commission, the reshuffle you have carried out following the resounding failure of many designated Commissioners is both late and insufficient. President Barroso, you have tried until the very last to ignore the will of Parliament. When you were forced to do so, you made as few changes to your team as possible, forgetting, for example, to replace Mrs Kroes at competition, despite the blatant and serious conflict of interest in which she finds herself. In that sense I should like to reassure Mr Mauro from the PPE-DE Group. I, a Liberal, shall be voting against your Commission precisely because you have not replaced the Liberal Mrs Kroes. Neither does the replacement of Mr Buttiglione by Mr Frattini appear satisfactory to us, despite the indubitable professional capabilities that we recognise in Commissioner Frattini. However, it is precisely these professional capabilities, which he has put at the disposal of the Prime Minister of Italy to draw up a law on conflict of interest in a truly partisan way, that make us uneasy. I shall therefore vote against the Barroso Commission, through lack of confidence, in the sincere hope that I may be able to change my mind in future. Coelho (PPE-DE ).    Madam President, ladies and gentlemen, Mr Barroso, firstly, congratulations. In the last week of October, there were people who did not understand – and indeed criticised – your decision to postpone the vote on the Commission. You deserve congratulations because you were right and because everyone now acknowledges that you were right. The European ideal and the Community process require an effective relationship between its Commission and Parliament. You rightly referred to this as positive complicity. It is in our common interest and we must build this to last permanently. You have made your intentions clear in recent weeks, so it is now up to us to make our intentions clear by voting resoundingly in favour of the Commission of which you are President. Accordingly, we need a strong Commission that shows authority and legitimacy. The challenges ahead of us make this a necessity. We are looking to you and to your Commission to defend the Community spirit. We are looking to you to strengthen economic and social cohesion. There will be no common project if there is an increase in inequality and imbalance. We are looking to you to ensure that adequate funding is available. It does not make sense to ask the Commission for more responsibilities and activities without granting the necessary funding. We are looking to you to promote cultural and linguistic diversity. The European Project will be enhanced if we can promote the cultural identity of each of its communities and if each citizen can receive information and interact with the European institutions in their own language. We are looking to you for fresh impetus in bringing Europe closer to its citizens and in putting an end to the shortfall of information and of participation in the European democratic process. Mr Barroso, I speak here not merely as a member of the same party, but, more importantly, as a Portuguese and a European and it is as a Portuguese and a committed and faithful European that I wish you and your Commission every success. Good luck in your new job. Pahor, Borut (PSE ).    Madam President, Mr President-elect of the Commission. I have asked to speak in order to welcome loudly and clearly the course of events in recent weeks and to express my satisfaction at the way in which the nomination of the Commission has been handled, both by you and by us. Mr President-elect, the fact that you decided to delay the vote on the Commission, that you listened to the mood of Parliament and that you made welcome changes to the composition of the Commission, means that, you showed respect for Parliament and contributed both to its reputation and its strength. Now is the time for Parliament to make an equally sensible move by supporting your Commission and contributing to its reputation and strength. In my opinion, what is needed is the reciprocal strengthening of the roles of the main European institutions, which would lead, one would hope, to greater trust in both the European ideal and the European Union on the part of our fellow European citizens. Mr President-elect of the Commission, Europe deserves a strong Parliament. Europe deserves a strong Commission. The tasks which await us in this mandate demand vision, boldness and, as you have correctly pointed out, a robust institutional partnership. In any event, Europe needs strong political leadership. At the very least there are two tasks which are essential. The success of the Lisbon Strategy and the successful ratification of the European Constitutional Treaty. In the case of the first task, Mr President-elect, you have said many words, but in the case of the second far too few. Let me now finish by calling on you to ensure that the European Constitutional Treaty is successfully ratified as part of your personal and collective political responsibility. I wish you every success in this task. Ek (ALDE ).    Madam President, Mr Barroso, your new Commission has a big responsibility for European economic development and for ensuring that such development takes account of the environment and is characterised by a high degree of social responsibility. The Lisbon process is now like an oversized elephant in an exclusive glassware shop, that is to say very difficult to handle. I hope that the new Commission finds the strength and courage to develop new working methods and to do some new thinking when it comes to what is, for Europe, such an incredibly important issue, that of sustainable economic growth. This is not a prestige project, but one that is enormously important for those who reside, and lead their lives, in the geographical area for which Parliament and the Commission together have very considerable political responsibility. Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE ).    Madam President, the other day in Brussels I pointed out that, when the celebrated thinker Ortega was asked from what distance events had to be viewed in order to write history, he replied: "at a sufficient distance not to be able to see the profile of Cleopatra’s nose". Leaving anecdotes aside, Madam President, I believe that today history is being made in the present tense and, in this historic present we are living through, the European Union is emerging as one of the main players. With a total of 450 million people, 300 million of whom use a single currency, it is the main commercial, financial and industrial power, the main donor of development aid and a key player, though still a beginner, on the international stage. I believe, Madam President, that, as Mr Durão Barroso has said, what the Commission has to do now is to get to work on the internal dimension of the project, the internal market and economic and monetary union – in accordance with the direction and the commitments of the Lisbon process, with a view to achieving sustained growth and job creation – and on its external action, Madam President, exporting our system of values, making our contribution to the peace process in the Middle East and restoring relations with the United States on the basis of our convictions. Mr Durão Barroso, Quixote said "They bark, then we ride". A majority of this House will be investing a great deal of political capital in you tomorrow. Use that capital responsibly, create a strong Commission that serves the interests of the citizens, defend the common interest and, above all, establish a direction for the integration project. Do so, Mr Durão Barroso, by fulfilling your commitment, with a strategic alliance with this Parliament, establishing – as Mr Coelho said a moment ago – a positive complicity, and I am sure that you will make a success of the European integration project, which is one of the most exciting projects of our times. Mr President-elect of the Commission, I wish you the best of luck in that task. Fava (PSE ).    Mr President-elect of the Commission, the replacement of Commissioner Buttiglione is certainly a step forward but it is a goodwill gesture which, in our judgement, is still not enough. We are still somewhat baffled by the decision to appoint Mrs Kroes to the Competition portfolio, even though you know that that office will clearly result in a situation where a conflict of interest may arise. In an executive, and I can tell you this from the painful experience of the Italian Government, conflicts of interest give rise to the worst sort of politics. Finally, there is still some opposition to some of the fundamental political choices that you presented to us in July: I refer to the ambiguity on the subjects of war and peace, to the excessive emphasis that you place on the market and on competitiveness, and to the acceleration that you wish to impose on the processes of liberalisation. I allude to some of the political choices that we would equate, if I may say so, Mr President, clearly with the right. For these reasons, Mr Barroso, you will not have our vote of confidence tomorrow. Maaten (ALDE ).    Madam President, I shall try to finish what I have to say before the roof collapses. Mr Barroso, you persuaded me to vote for you this summer, and, now that the gun smoke is clearing and I can now inspect the battlefield, I have to say that I was right to give you my vote back then. I said at the time that I thought that a President of the Commission had to be a leader and a democrat at the same time. To be both is a tremendous balancing act and you have skilfully negotiated the tightrope. The witch-hunt by the Greens against Mrs Kroes demands a response. If you take their thinking to its logical conclusion, it would follow that a doctor could not be responsible for public health, a former trade union leader could not handle social policy, a woman could not deal with emancipation, and a Green could not head up environmental policy. If ever I need a referee, I prefer to choose someone who can play football. Moreover, nobody is bound by so stringent a code of conduct as a Commissioner, and that too is institutional reform. Mr Barroso, your Commission has outstanding ambitions in the field of economic regeneration and the combating of discrimination. Like my group, I expect more democratisation as well. To sum up, the European Commission, as an institution, has, in fact, been held up in its work of submitting proposals for legislation since last Christmas, and I think it has slept for long enough now. President Barroso, get on with waking up Sleeping Beauty and go in to bat. Tomorrow, I think, this House will put you in a position to do so. Saryusz-Wolski (PPE-DE ).       Madam President, I trust that sound was not a sign that a storm is on its way, and I hope the weather will remain fine. On behalf of the Polish delegation within the Group of the European People’s Party (Christian Democrats) and European Democrats, I should like to lend my support to the second Barroso Commission. It is with a heavy heart that we do so, for the changes made within the Commission are on the one hand unfair and on the other not far-reaching enough. Yet the enlarged European Union is in need of a new Commission and of your strong leadership, Mr Barroso. Our common European interest demands such leadership. It is therefore the substance of the new Commission’s policies that is now the issue at stake, not individual Commissioners. What do we expect of the new Commission? We expect it to implement three priorities. Firstly, we hope it will complete enlargement. This was initiated but not carried through. Secondly, the Commission needs to maintain and develop the European Union’s solidarity and cohesion. Thirdly, it must develop the European Union’s eastern dimension. As I said, enlargement was carried out in formal terms, but has not been completed. The important point here is that the new Member States should achieve equal involvement in all dimensions of the EU’s policies, as well as full and equal rights, and that they should be treated equally. The second priority, and one which is particularly important for the new Member States, is the European Union’s social and economic cohesion, something that flows from the ever-necessary principle of solidarity. The Commission’s most immediate task will be to convince the Council that the budget for the next seven years should correspond to the tasks entailed by EU enlargement. As you said in July, Mr Barroso, ‘you cannot have more Europe for less money’. We expect you to keep your word and support the budget proposals put forward by the Prodi Commission. This House will be on your side, Mr Barroso. The third priority is the eastern dimension and the new neighbourhood policy., We expect you to take a proactive approach to this policy, Mr Barroso. We need a policy which is generous but not permissive, which is demanding but effective, a policy which exports the European model of democracy and a market economy, a policy which opposes violations of the principles of democracy, the rule of law and human rights, a policy which promotes civil society and honest and free elections in Belarus and Ukraine, and an open-door policy for the European ambitions of a democratic Ukraine. In conclusion, we support your Commission, Mr Barroso. Trusting that it will focus on these priorities, we hope it will be a strong Commission and that you will be a strong leader. Xenogiannakopoulou (PSE ).    – Madam President, the changes Mr Barroso promised to make were the result of the strong stand taken by the European Parliament. However, we still have concerns about important issues and we are calling for clear guarantees and commitments from Mr Barroso's Commission. We are not giving you a . We are particularly concerned and are seeking guarantees about the functioning of competition policy and the safeguarding of efficient controls in cases of conflict of interests. We are calling for the honouring of commitments regarding civil liberties and the abolition of discrimination and we shall be watching the European Commission closely in this sector. We are calling for the strengthening of the agreement on institutional relations with the European Parliament and, above all, Mr Barroso, we are calling for you to focus on sustainable development, employment, solidarity and cohesion and to strengthen the role of Europe as a force for peace and cooperation when you present your Commission's programme statements. Madam President, Mr Barroso, with a sense of responsibility towards the citizens of Europe, we shall judge severely. We shall control the political initiatives, the political acts and actions of the European Commission and the honouring of your commitments on a daily basis. I repeat, we are not giving you . Sbarbati (ALDE ).    Madam President, President Barroso, our Italian delegation believes that you have missed the historic opportunity that this Parliament offered you: to present us with a Commission equal to the challenges the Union has to confront. Mr Buttiglione was not the only problem in your feeble team: you have not done enough to have our full confidence, which, out of a sense of responsibility, we will not give you. There remains, in fact, the serious question of conflict of interest in the most important portfolio – Competition – previously held masterfully by Mario Monti. To Mr Mauro and the other group leaders we say: we made no concessions to Mr Buttiglione, we have condemned the effrontery of the Italian Government for demanding the Justice appointment, and we appreciate the preparation and the courtesy of Mr Frattini, without underestimating what remained unsaid. However, we should have wished for equal rigour and strictness in the case of conflict of interest and the other heavy burdens hobbling your Commission, in which some Commissioners will be impeded from fully carrying out their mandate. Varvitsiotis (PPE-DE ).    – Madam President, Mr Barroso, on 27 October you demonstrated that the stand which you took from the same tribune during your speech on your election in June was both solid and precise. You said at the time that you would pay great attention to the views of the members of the European Parliament, even if they opposed your own. On 27 October, you listened to the voice of Parliament and acted accordingly, with respect both for the role of Parliament and the confidence it placed in you in June. This act on your part means that you believe deeply that politics are the art of composition, which the European Union itself personifies. You yourself stated that the main role of the President of the European Commission was to manage the dynamic assent which Europe needs and you demonstrated that you were already faithfully following that principle. We believe that the new composition which you have presented is more efficient and will respond to the issues of prosperity, solidarity and security. However, I remember your statement that, if any member of the Commission were unable to perform their duties, you would have no hesitation in asking for their resignation. This, in conjunction with the importance which you attach to democratic scrutiny by Parliament, gives us guarantees of sensible management. We 11 Greek MEPs of the Group of the European People's Party (Christian Democrats) and European Democrats shall support the Commission with our vote, but we shall keep a close eye on your work and we shall voice our criticism to you if we find that you have deviated from your commitments. Mr Barroso, we wish you broad support for your new Commission and every success in your difficult job. Panzeri (PSE ).    President Barroso, you have come back here to the European Parliament with a new approach and that is good. I think and hope that you have substantially understood that the future of European democracy does not rest exclusively on two legs, the Council and the Commission, but that there is a third entity that counts and wants to count. That third entity is the European Parliament. I take note of the effort that you have made in this direction: whether it is in recognising, I hope definitively, the role of Parliament, or in modifying the composition of the team that will accompany you in the coming years. However, certain problems remain unresolved, and they cannot be underestimated. I shall stress two of them: the first concerns the guidelines for social policy that – to say nothing else – are well short of Europe’s needs for jobs, welfare and rights in the perspective of Lisbon. The second problem is the presence in your team of Mrs Kroes. I have the impression that this Commissioner will soon find herself in a mass of problems. Her conflict of interest is now seen by all and with her confirmation, President Barroso, you are undermining yourself and your actions. Although I appreciate some of your changes, these problems will not allow me to express my confidence in your Commission. In any case, you have my best wishes in your work above all for the good of Europe. Tajani (PPE-DE ).    Mr President-elect of the Commission, in recent weeks we have been able to see the way in which you deal with this Parliament. Such a method denotes a marked feeling for the European institutions. That is why we are convinced that you will lead the Commission in the next five years in a way that is new and different from that of the recent past, carrying out a sort of Copernican revolution. We are sure that we shall have a President who is not allied to this or that political camp. Europe needs women and men who can play the role of supreme representatives of all the institutions, including the European Parliament and the Parliamentary committees, in this way -– I refer to my colleague Mr Bourlanges, who is absent from the chamber. In short, we need to have a growing enhancement of the institutions. That is why we should have liked other governments, beginning with the Socialist Government of Hungary, to have shown the same institutional sensibility in these weeks as the Italian Government. Only a Commission not concerned with influencing national politics can have the prestige and authority to allow Europe to have a balanced system of institutions in the ambit of which this Parliament can finally take full possession of legislative power. A Commission with such a profile must be dedicated to securing swift approval of the Constitutional Treaty. The birth of the first basic law of the European Union represents a great result for us all, even though I, together with the members of the Group of the European People's Party (Christian Democrats) and European Democrats, harbour a regret that an explicit reference to our Christian origins is missing. However, together we all have the duty to imbue this great work of constitutional engineering with political will. In short, Europe needs to be given a heart and soul, otherwise we risk only having a Europe with a currency and a bureaucracy. That is why this Parliament has declared itself in favour of a seat for the European Union in the renewed UN Security Council. The goal is to have a Europe that counts for more and more on the international chessboard, a Europe that is the bringer of peace, as it has been within its own frontiers for the last fifty years. We are sure that you will opt for Parliament’s positions, as a man not of a party but of the Institution. Because you will be a man of the Institution, at the exclusive service of our citizens, you will have the confidence of the Italian delegation of the European People’s Party. Berès (PSE ).    Madam President, Mr President-elect of the Commission, the Council will not help you since it does not seek to increase your power, otherwise the famous peer pressure, which the Council wants us to believe is the best method for moving forward, would have led the Dutch Presidency to accept that it was a mistake to continue the stubbornness of the Italians. Neither the Dutch Presidency nor the European Council have helped you, so you have a weakened candidate in a crucial position within your Commission. Your institution will come out of this weaker, so listen to what the European Parliament is saying to you. In the letter that Mr Borrell sent you on behalf of the committee which I chair, we asked you what transparent method of warning and monitoring would be used in the event of a conflict of interests, a conflict which I believe will go much further than the cases highlighted by your legal services, since the problem is not a matter of which board of directors Mrs Kroes has been a member of, but rather of knowing in which sector she learned to defend a particular company or fight another. You provided no reassurance in your speech either on this point or on the way in which you will relieve Mrs Kroes of her responsibilities in the event of a conflict of interests. It cannot be the Director-General who becomes a twenty-sixth Commissioner … Hökmark (PPE-DE ).    Madam President, the big challenge now is to ensure that a success is made of enlargement and that Europe is given a dynamic economy. The challenge is also, however, that of taking leave of a Europe that was divided and whose history can never be forgiven. It is against that background that I have to say how unfortunate it is that, after twenty years in the service of a dictatorship, a Commissioner considers himself not to have any cause for regret. Nothing to be sorry for after twenty years in the service of a dictatorship. This says more about the Hungarian Government and the Socialist Group in the European Parliament than about the Commission, because the responsibility lies neither with the Commission nor with the President. It is also interesting to note the debate we have had in this House today. The PSE Group clearly believes that someone with their background in a free economy is more to be criticised than someone emerging, devoid of any sense of remorse, from one of Europe’s brutal dictatorships. That is to your discredit and is difficult both to explain and to defend. The task now, however, is to give some impetus to Europe, and it is in the light of this that we are giving President Barroso and the Commission our support. It is a question of deregulating and of opening the way to freedom and transparency. It is a question of advocating a Europe based upon the ideals of freedom and democracy. What matters is to get the Lisbon process moving and to give Europeans the maximum amount of opportunities. This Commission will then be a commendable one, and we give it our support. Gebhardt (PSE ).    Madam President, this is no way to treat a Commissioner who distinguished himself by opening the Iron Curtain. I have to tell the House that I find that absolutely outrageous. The Commission that we are meant to approve tomorrow still has black marks against it. You, Mr Barroso, are under pressure from governments, but do not underestimate Parliament’s vigilance. My group and I will be in the forefront when it comes to getting rid of failures in your entourage. We will take you at your word; you undertook to get rid of members of your Commission who turned out not to be up to the job for some reason or another, and that is a promise you must keep if you are not to fail in the same way as Mr Santer did. Anyone reading reports of what has gone on over recent weeks will know that this freely-elected Parliament has notched up some points; our commitment to Europe and its citizens has become more visible than ever before. The peoples of what are now 25 Member States will in future be able to take a benevolent view of us, and, let us hope, of the Barroso Commission as well. Brok (PPE-DE ).    Madam President, let me say that we now have a Commission composed of 25 members, of whom any one of us can say that one or the other is not to his or her liking. That is, however, the most normal thing in the world in a team sport such as this; now the match is over, what matters now is the acquisition of capacity to act. I have to tell Mrs Gebhardt, though, that if someone like Mr Buttiglione is to be criticised for the values he holds, conservatives must be allowed to criticise socialists without that being described as improper. This, I believe, is where we have to maintain a balance, and I would urge that we do so, so let me – to take an example – say by way of an appeal to the Greens and others, that the game is over, that Parliament has won its points, and that what matters now is that the Commission be endowed with a large majority, thus legitimating it and enabling it, over the next five years, to do the work that we exist to monitor. Of that work there is plenty to do. Reference has already been made to the consolidation of the enlarged European Union and to the Lisbon process, as also to Europe’s role in the world and its trans-Atlantic relations. How is terrorism to be overcome, and what part do we have to play in that? How are we to secure our currency’s stability when some of those who participate in debates are endeavouring to pretend that the Stability Pact is not there? These are challenges of enormous significance, and so I would like to invite the House to give this Commission a big vote of confidence, while at the same time telling the Commission that a high degree of trust does also mean close monitoring of work in progress, combined with simultaneous good cooperation. For it will be the two Community institutions of Parliament and Commission that will have to implement the Constitution, thereby making this Europe of ours a Community rather than an inter-governmental arrangement. What this means is that cooperation between our two institutions is of crucial importance to Europe’s future, and we should stop sniping at each other and get on with the job. Berger (PSE ).    Madam President, it has already been said time and again that this House has helped Europe to gain a better Commission. This is especially true in the case of the Commissioner responsible for justice and home affairs, a portfolio which is after all of particular importance to the public. As coordinator for my group within the Committee on Legal Affairs, I can confirm that we were extremely impressed by the high level of competence demonstrated by Mr Frattini, Commissioner-designate and Vice-President, on various issues, including those of a highly complex legal nature. He has at any rate a much better understanding of what this House expects of a Commissioner. We also believe that Mr Frattini is capable of putting his past as a minister of the Berlusconi government behind him, even though it surprises us somewhat that he was able to remain a minister in Berlusconi governments for so long whilst holding the view he put forward during the hearing, demonstrating a very strong commitment to fundamental rights and the principle of the rule of law. In view of this, how was it possible for the government to adopt so many laws which were questionable from the point of view of the rule of law, and which the Italian and European courts now have to apply? We must therefore assume in his favour that, as foreign minister, he was always abroad when these laws were adopted. Doyle (PPE-DE ).    Madam President, I would like to thank Mr Barroso for listening to the European Parliament. The recent contentious exchange of views between Parliament and the Commission has done three things for the European Union. First of all it has reaffirmed the reality that the European Union is fundamentally a political, and not a bureaucratic, project. Secondly, it has strengthened the decision-making capacity of the EU by improving interinstitutional relations. Finally and most importantly it has enhanced the democratic legitimacy of the EU by engaging our citizens in a genuine European debate through the forum of the European Parliament. I personally now feel more confident in supporting a stronger college, reinforced by astute adjustments that have been made in some portfolios. If only you could have gone further, Mr Barroso, but you have killed two birds with one stone in swapping the portfolios of the Hungarian and Latvian Commissioners. In addition, I welcome Mr Piebalgs to the energy brief as a promising and able candidate untainted by the spectre of alleged impropriety, unlike his country's original nominee. Mr Kovács, who displayed incompetence and complete disdain for the parliamentary process during the first round of committee hearings, has inspired slightly more confidence in the role of taxation Commissioner-designate. While I disagree with his political views, I am personally reassured by his statement to the effect that corporate tax harmonisation will remain a Member State competence. Although I am in no doubt about her professional competence – and I underline that – I would like to reassert my concerns in relation to a range of conflicts of interest that may attach to Mrs Kroes as a direct result of her successful corporate career to date. Perhaps, Mr Barroso, it is a case of the right woman in the wrong job this time round, but I wish her well. On the whole I endorse your Commission as representative of the views of the democratically-elected Parliament. While we will have just one vote for or against the entire Commission, I would ask you, Mr Barroso, to put clearly on the record today your full support for the principle of the individual responsibility of each of the Commissioners. It would have been preferable not to leave your changes to the eleventh hour, but the outcome of the whole episode is that cooperation between Parliament, the Commission and the Council has been strengthened. This Parliament has emerged as a much stronger forum, and as one not to be treated lightly. We have given you a clear message. We are not rubber stamps. I wish you and your college well. De Veyrac (PPE-DE ).    Mr President-elect of the Commission, ladies and gentlemen, in relation to the Commission presented to Parliament, there are several points that I am pleased about. I should like to refer to one in particular. That is the choice of seasoned and experienced personalities, as we have seen in the enormous majority of hearings before Parliament, including the hearing that I attended in the Committee on Transport for Commissioner Jacques Barrot. I make no secret, however, of the fact, Mr President-designate, that certain issues have yet to be dealt with. Mr Barroso, you organised the Azores Summit for President Bush and today, eighteen months after the start of the war, that war has not yet ended. We are unfortunately aware of the number of victims it claims every day: I would like to know your views on that matter today. The second point that should be considered, and which has just been mentioned, is the reshuffle of the Commission. Reshuffle; that is a fine word, since it has changed little. Do you not fear, Mr Barroso, that by appointing as Commissioner for competition a person who, whatever their qualities, which have been highlighted, will be at constant risk of conflicting interests. Do you not fear that the decisions that your Commission will have to take in such a sensitive area as competition will be permanently in question? The third and last point, which is particularly close to my heart, is the case of Turkey, and everyone here knows your views on the subject. In our view, Turkey, as we have said many times, should not become a member of the European Union, and there are many reasons for this. I will mention just one, however: its accession would put an end to the Community project. By enlarging ad infinitum, the Union will soon become an enormous free trade area or a classic international organisation, and will therefore lose all of its individual nature. For several years, Mr Barroso, our group – and I did so myself in November 2002 – has been calling for a privileged partnership between the European Union and Turkey. Are you open to that third option, which would resolve the dilemma between accession and exclusion? As you can see, Mr President-designate, certain questions remain and we hope that this debate will serve to reassure us this evening. Karas (PPE-DE ).    Madam President, Mr Barroso, ladies and gentlemen, the Barroso Commission and the European Parliament have been strengthened. It is, however, a sad fact that certain Members have, improperly and wrongly, allowed their view of the Commission as a whole and of the challenges facing us to be obscured by differing views on individual Commissioners. The Commission and Parliament form a channel of communication, and we need each other. We need a strong Commission which shows initiative and which is dynamic and competent. We need a strong European Parliament; without Europe’s citizens, or their representatives, nothing should and nothing can be decided in the EU, as we must bring the European Union closer to its citizens, as well as making it more transparent and democratic. We must do everything in our power to ensure that EU policies can finally be made on the basis of the Constitution, internally, as is the case in the outside world, instead of their being based primarily on national and party politics; I say this thinking back to the comments made by Mr Schulz. Let us turn the public into participants, and declare our goals, motives and successes. I expect of you, Mr Barroso, that you give the Lisbon and Barcelona processes practical expression and make them operational, and that you do both these things in a way people find easy to comprehend. I also expect you to eliminate obstacles within Europe and to drive forward the common foreign and security policy, as well as to ensuring that the Stability and Growth Pact remains strong, carrying out subsidiarity tests before presenting proposals, putting forward a clear and comprehensible justification for the added value of European regulations, and reaching an agreement with the Council that the 12 stars are to be visible anywhere the EU has invested euros. This is the only way in which a European awareness can be created and the distance reduced. Around 500 Members and myself look forward to a self-confident, successful and fair cooperation. I wish you all the best. Busuttil (PPE-DE ).    I am one of those who would have preferred it if your Commission had been elected three weeks ago. Had that been the case, you would have already started your work. Upon reflection, however, I think that benefit can be derived from what has occurred. The first lesson is that the European Union – and, in particular, the European Commission – must appreciate that it should not interfere in matters relating to faith, morality and ethics. I have in mind, in particular, delicate issues relating to abortion, euthanasia, cloning, the family and marriage, which are all very sensitive topics concerning which there are different opinions in the various Member States of the European Union. Following the events of recent weeks, I think that you, Mr Barroso, would be very wise to distance yourself from such topics and to avoid any incidents. After all, if we really believe in the principle of subsidiarity and in unity in diversity, we must allow the individual States to regulate such matters according to their nations’ circumstances. The second lesson that we can draw from what occurred is that the European Parliament is strengthening its position and is steadily becoming more determined in the role it plays in the decisions taken by the European Union. This strengthened role of the European Parliament places the European Commission under greater scrutiny and makes it more accountable. At the same time, however, the European Commission will in this way be building up its own strength as it will be increasing its legitimacy in the eyes of the public. That is to say, Mr President-elect, after has what occurred we now have a stronger Parliament. We also, however, have a Commission that is stronger as it is more open to inspection and scrutiny by the representatives directly elected by the European people. We have thus reduced the democratic deficit in Europe and have moved the European Union a step closer to its citizens. Thank you. Queiró (PPE-DE ).    Madam President, Mr Barroso, three weeks ago the Commission of which you are President was a good one. Your guidelines were positive and your stance was firm and clear. The aims you put forward were both beneficial to Europe as a whole and fair to the cohesion countries. It remains a good Commission today for precisely the same reasons. The majority of its Members were and still are worthy of our approval, because it has avoided any split between super-Commissioners and second-class Commissioners, because it is closely aligned with our ideological values, and because, overall, it is closer to the opinions of the majority of Europe’s citizens. Madam President, Mr President-designate, the Europe I believe in is a Europe of freedom, diversity, security, prosperity and solidarity. Those should be our guiding principles and indeed those were the values that you promised to defend, Mr Durão Barroso. Europe must remember that without security there is no freedom, without competitiveness there is no lasting social model and without subsidiarity there is no unity in diversity, but a fusion of separate entities, which is something we do not want. Lastly, the Barroso Commission has our support because it represents an opportunity to restore transatlantic ties. Europe is not defined by opposition to any country, particularly not by opposition – and certainly not by submission – to our main ally, but I believe that this is clear for all to see. Before I finish, a word to Mr Durão Barroso, who was a good Prime Minister of Portugal. I do not ask you to be our Commissioner, nor do I want you to be our Commissioner. I ask you to be the President of the Commission who never forgets the concerns of the citizens and of the Member States, regardless of their economic, demographic or geographical dimensions, and I trust that doing so will inspire you as you carry out your new and important duties. Good luck, Mr Durão Barroso. Thank you very much. President.    Ladies and gentlemen, before I give the floor to Mr Nicolaï, on behalf of the Council, I would like to inform you that I have received seven motions for resolutions to wind up the debate. The vote on these motions for resolutions will take place tomorrow at 11 a.m. I shall now give the floor to Mr Nicolaï, on behalf of the Council. Nicolaï,    . Madam President, as both you and this House will be aware, neither the Council nor the Presidency are, formally speaking, parties in the discussions between your Parliament, the Commission, and its President. We in the Council have of course been very much involved and have, as you will know, Madam President, given our assent to this new list of Commissioners. I will readily declare to your House that I am gratified by what Mr Barroso, the new President of the new Commission, has presented to us today, and I wish to congratulate him on it. I also want to congratulate the European Parliament. I have always made it clear that the European Parliament does of course have every right – and, indeed, the duty – to set out a position as regards the new Commission and its members. I have also always made it clear that we do of course have every confidence that Parliament’s position will be a well-considered one. We look forward to tomorrow. I have every confidence that the decision you will reach will be a sensible one. We in the Presidency have always indicated that this situation has never been seen as a crisis; it is, on the contrary, evidence of how conflicts can occur in a mature democracy, and a visible demonstration of how a short-term solution can be found to them. I have every hope that it will become apparent tomorrow that a solution has been found. By your leave, Madam President, I should like to take this opportunity to express my gratitude to Mr Prodi and his Commissioners for having carried on with their work. May I also say that we very much look forward to working with the Commission that has just been presented. Let me say by way of conclusion that, if you, the European Parliament, come to a favourable decision tomorrow, I think we will all be able to come to the conclusion that both the European Union in general and European democracy in particular, have emerged from this situation with renewed strength. Thank you very much, Mr Nicolaï.Mr Barroso has the floor. Barroso,    . Mr President, ladies and gentlemen, I should like to begin by thanking you. I thank you for this debate, for your generally positive reception and for having expressed different points of view. I take note of the support of the majority of you, the concerns you have expressed, the suggestions you have made and also the priorities you have expressed. I should like to respond in particular to three points: firstly, the composition; secondly, possible conflicts of interest; thirdly, cooperation between the European Parliament and the Commission, thinking in particular of the framework agreement. I shall start with the composition. Some of you have criticised me because I have taken account of the will of the Member States. That is true: I have taken account of the will of the Member States. That is what the Treaty requires. The composition of the Commission is not the sole responsibility of the President-designate the Commission: it is a responsibility shared between the President-designate and the Council. What I am presenting here is therefore already the result of a compromise. I say this so that it may appear in the Minutes, so that it may be made perfectly clear. It is already the result of a compromise between the President-designate of the Commission and the Members of the Council, naturally also taking account of the will of the European Parliament as I have been able to analyse it. That is why the debate in October was a positive one. In fact, it was as a result of that debate that I came to understand your main concerns and have been able to try to resolve them. Having said that, I have not been able to resolve all the problems raised and I must tell you why. To a certain extent, you have made contradictory demands. Some of you, for example, are very much in favour of keeping a particular Commissioner, while others do not want that Commissioner. I have been surprised to hear some members of a parliamentary group express serious criticisms of a Commissioner, in this case the Commissioner responsible for competition, when that same group had insisted that I retain the Commissioner in question in this post, which puts us in a peculiar situation in terms of relations between Parliament and the President-designate. In these circumstances, I must say that it is very simplistic to present the composition of the Commission simply as a problem between the President-designate of the Commission and the Council. No! When the President-designate of the Commission allocates portfolios, he is subject to the contradictory demands not only of the different political groups, but also of members of the same political group, as we have seen today. I say all of this thinking of the future, since there are two aspects that I believe to be absolutely essential. First of all, respect for the Treaties. As you know, the Commission is the guardian of the Treaties, which means that I have had to respect them. I am very much in favour of the Commission’s institutional position, not through institutional egotism, but because more than ever we really need a strong Commission in order to move the European project forward. I am therefore prepared to work with you in an honest, transparent and open way; I am ready for this positive complicity with the European Parliament, but I must tell you that that will not be done to the detriment of the Commission. I could not accept that, because we in Europe all need an independent, credible and strong Commission, in accordance with the Treaties. It is very important that I make this clear to you, so that all of us are aware of our responsibilities. That is why I have taken account of the will of the Member States, while always respecting the Treaties, naturally. I must also say that some of you have cooperated more than others. It is true that certain Member States have shown greater understanding of the concerns that I have expressed than others. I believe this should be pointed out, because I believe it is important to learn every possible lesson from this experience, for the future of the Commission and the proper functioning of our institutions. With regard to the issue of conflicts of interests, I will say this. First of all, I have taken account of the conclusions of the committee that held the hearing with Mrs Kroes. I must read to you the conclusions of that committee. I shall read them in English because I have the original in English. The committee has confirmed that Mrs Kroes had, and I quote: '... the required personal and professional capacity to assume the high office she has been proposed for, and that her actions and commitments, some of which go beyond that which would be strictly required, are sufficient to deal with the risk of future conflicts of interest.' Those are the words of the letter addressed to me by the President of the European Parliament, which was written by the chairman of that committee. The committee also asked me, as did the Conference of Presidents, what guarantees I could give, as President of the Commission, with regard to the mechanisms for preventing conflicts of interest. In fact, we have taken a whole range of measures, too many to list now, but the philosophy is as follows: when a service, and in particular the Director-General responsible for competition, comes across a potential conflict of interests, he has the duty to point it out, but not to examine it, which is important, because the decision is not the responsibility of the Director-General, but rather of the President of the Commission. Naturally, the President of the Commission cannot keep abreast of the hundreds and thousands of competition issues the Commission has to deal with. The Director-General, who is assisted in this task by the Commission’s legal services, therefore has a duty to provide warnings. It is then the President of the Commission - who, as you know, in accordance with the Treaty, is responsible for the coherence and continuity of the Commission - who takes the decision, if he thinks there is a potential conflict of interests, to transfer that portfolio to another Commissioner, or to take that decision himself within the college. There is, therefore, a mechanism. Having said that, certain comments have been made. Mrs Frassoni has mentioned three cases currently under examination, which could involve the anti-trust effort and which could involve conflicts of interest. I accept that, Mrs Frassoni, but they are just three cases out of 561 of the same type which are currently being examined by the Commission, of a total of more than a thousand cases relating either to mergers or to State aid. So there are cases that could clearly lead to conflicts of interest. We have transparent mechanisms, however, for preventing these conflicts of interest from having any real effect. This mechanism is democratic because the college has responsibility, and it falls to the President of the Commission. Furthermore, some of you have made comments to the effect that a Commissioner from the Italian Government should not be made responsible for justice, simply on the basis that he is Italian or is a member of the Italian Government. I must tell you that that is something I could not accept, on the basis of the principle of non-discrimination. This responsibility depends first and foremost on the person, on the individual. The notion that a person from a particular country or from a particular government cannot, as a result of that, offer a particular degree of responsibility, when they have the necessary political, intellectual and professional qualities, is not acceptable. The Member States are democratic countries. It is not for us, the Commission, to decide which governments are acceptable and which are not. That is not our responsibility. It is up to the electorates of the different countries to decide that. The same goes for another Commissioner, that is, the Commissioner nominated by the Hungarian Government. The Hungarian Government is a democratic government. If it were not, I do not believe it would be a Member of the European Union. To say that somebody nominated by a democratic government of our Union, furthermore somebody who has until now been President of the majority party in that democratic country cannot, as a result of that, for a purely political reason, be appointed a member of the Commission, seems to me to be unacceptable. That is why I believe we should try to keep that Commissioner. There are clearly compromises to be reached here, ladies and gentlemen. As somebody quite rightly said, there are twenty-five members of the Commission. I would put the question to you: in each of your States, when your party is in power, are all the members of your national governments subject to your approval? I believe not. Why demand more of the European institutions, therefore, than you demand of your own national institutions? That is where the problem lies. I readily accept that there must be more transparency, more demands, but at times I wonder whether certain people, some through naivety, some with other intentions, are not trying to weaken the European institutions, which we want to be strong. We are willing to accept great demands, but it sometimes makes me suspicious to see members of the Commission being subjected to much more stringent demands than national executives. I wonder how many of our national governments would actually be approved if all their members were to be subject to the kind of hearings that you have organised here in this Parliament. In relation to the composition of the Commission, some people have said that it is too liberal. Let there be no doubt: this composition actually reflects the pluralism within our Member States. If there were Communist governments in our States, I would have Communist Commissioners. If there were governments led by the Greens, I would have Commissioners of that persuasion. I would have no problem with that. It is the governments, which represent the majority in their countries – since, in all of our countries, the rule is the majority – who make the proposals. There is therefore absolutely no justification for criticising the Commission because its composition is too left-wing or too right-wing. The Commission is genuinely the fruit of pluralism and I would like to repeat what I have already said to you, above all to the Socialist Group in the European Parliament, and that is that I will not be a partisan President. To respond directly, moreover, to the concerns expressed by Mr Schulz, Mr Swoboda and Mr Rasmussen, I must point out that, while I have a particular ideological political conviction, I nevertheless believe that as President of the Commission, I cannot be a President of the right against the left nor the left against the right. I believe that, at European level, we must first and foremost unite, all of us with pro-European convictions, and work for the common European good. Please allow me also to say something to the members of the Socialist group, with all the respect due to them: you will very often find that in the field of social cohesion, for example, you will have less difficulty with me in the Commission than you would have with certain Socialist governments currently in power. We will see this when we discuss the Financial Perspectives; we will see then who really defends social cohesion and who defends a more active policy of redistribution. We often say that we must defend the European social model, and that is true. Did you know, however, that, in many Member States, particularly those that have just joined, there is no European social model yet, and therefore their problem is not how to preserve the European social model? Their problem is how to achieve the European social model. We must therefore work to make this enlargement a success and that is the direction we must work in. With regard to the issue of cooperation between the Commission and Parliament, I do not wish to anticipate the result of the vote on your resolutions tomorrow. Since some of you, however, have put the question to me directly, in particular Mr Watson, I should like to say, with regard to the motion for a resolution presented by Mr Poettering, Mr de Vigo, Mr Duff, Mr Schulz, Mr Swoboda, Mr Crowley and others, that point 5(a), in its current form, is perfectly acceptable. The principle is as follows: if Parliament decides, through a vote, to withdraw its confidence from a Commissioner, the President of the Commission must seriously examine whether it is appropriate to ask that member to resign; the President then either asks that member to resign, or must justify to Parliament why he is not doing so. That is the meaning of the text presented to me and I believe that is the commitment my predecessor, Mr Prodi, had made; I feel no need to change anything. The important issue is how to reconcile the principle of individual responsibility with the collegiate nature of the Commission. This balance is not easy to achieve, since, as you are well aware, the collegiate nature of the Commission is laid down in the Treaties, it has the force of the law. I cannot, therefore, accept going against the Treaties; I cannot accept the idea that a Commission should resign automatically in the event that you withdraw your confidence, because that is not laid down in the Treaties, and nor is it in accordance with either the spirit or the letter of the Treaty, and, as President of the Commission, I should be the principal guardian of the Treaties. The Treaties establish the principle of collegiality, which does not mean that, on a political level, I am not perfectly willing to examine the concerns that you express with regard to a member of the Commission extremely carefully and to justify my decision. Furthermore, I have asked the Commissioners to accept the principle of resignation in the event that the President requests it, and they have done so. I believe that in today's Europe of 25, the authority of the President, which was increased further by the Treaty of Nice and which is still in force, has become essential in terms of the Member States as well. That is why, at informal meetings, the Members of the Commission have accepted the principle that they should resign if their President requests that they do so. So in certain respects we are going further than what you are asking. What I cannot do is change the balance between the institutions established by the Treaty. I believe that tomorrow we will have the opportunity to react and to make statements following your vote. I could go into greater detail on this, if you wish. I can tell you, however, that from now on the Vice-President, Mrs Wallström, and I, will be ready to work with you on the renewal of the framework agreement, taking account in particular of the letter sent to me by Mr Borrell and also certain initiatives, in particular that of Mr Poettering, who has set several important milestones in the institutional debate. So I see here a genuine will for constructive openness with Parliament. I shall end by referring to the issue of transatlantic relations, which has been raised. In this regard, I believe we must work with the United States of America on an equal and dignified footing, in a spirit of mutual respect. We need it more than ever and the whole world needs that cooperation. Today you have received the President of South Africa here. I met him yesterday and he told me, as all the leaders of the developing world tell me, that closer cooperation between Europe, which is currently the biggest economic and commercial power, and the United States, is very important to them as well and that we must commit ourselves positively to a progressive transatlantic agenda with the United States. That is what I will do, of course, while defending the European common interest, it goes without saying. I will end by saying that the debates this week have enriched us all. I reject the idea that there is a winner and a loser here. I believe that the European institutions can strengthen each other mutually and that we can all emerge as winners from this constructive debate. I would repeat to you my wish, and that of the whole of the Commission, to cooperate closely with you and to establish a positive agenda for Europe, because we have a great deal to do. This idea of positive complicity with Parliament will be very important over the next five years. They will be difficult years. We are facing increasing numbers of demands, but we can work together, the European Parliament and the European Commission, without any party-political pettiness, without pointless divisions, above all trying to unite all of those who believe that Europe has a future and who believe that we can inspire our young people to support Europe. On this basis, I can guarantee that I am willing to cooperate closely within the context of a constructive and transparent relationship with your institution. President.    Thank you very much, Mr Barroso. Mr Kilroy-Silk has the floor for a point of order. Kilroy-Silk (NI ).    Mr President, on a point of order, I am grateful for the opportunity to address you. You will recall that at the end of my allotted one minute of speaking time earlier today, I noticed you had the gavel poised at 59 seconds. I alluded to the fact and said it seemed a bit unfair that you were ready to stop me when others had spoken for one and a half minutes. I am told – I did not hear you say – that I was lucky that you had not used the gavel earlier because I was saying things that were untrue. I would be very grateful if you could tell me two things. What was it I said that was untrue, and what is the rule that enables the President of this Parliament to censor Members' speeches? President.    Mr Kilroy-Silk, you must respect speaking times like everybody else and, furthermore, what you have said is not a point of order. Batten (IND/DEM ).    Mr President, Mr Kilroy-Silk's remarks on the Commission were correct, especially so in the case of Mr Mandelson, whose name is a by-word for sleaze in the United Kingdom. Your remarks accusing Mr Kilroy-Silk of slander demonstrate the anti-democratic nature of this Parliament and of all EU institutions if such a further example ... Toubon (PPE-DE ).    Mr President, I have no intention of taking part in this charade. I would simply like to say, Mr President, on a point of order, that I was present on Monday at midday, but that I was not listed in the Minutes. I would like that to be rectified. President.    Thank you very much, Mr Toubon. We shall verify what you say and make corrections where necessary. Ladies and gentlemen, the next item is Question Time, during which we will examine questions to the Council. President.    I should like to begin with Question No 1 by Mr Papadimoulis, which deals with the execution of the arrest warrant for Kenan Akin. I shall now give the floor to Mr Nicolaï to answer the question on behalf of the Council. President. On 15 August 1996 the former 'minister' of the self-styled republic of northern Cyprus, Kenan Akin, took part in the murder of the Greek Solomon Solomou during a peaceful demonstration in the no man's land in Cyprus. The violent dispersal of this demonstration left many people injured and culminated in the murder of the Greek demonstrator. Since then an international Interpol arrest warrant has been pending against Kenan Akin. Furthermore, the European Parliament adopted a resolution (B4-0994, 1024, 1039, 1043, 1058 and 1073/96)(1) after these events in which it called 'on Turkey to cooperate by taking all necessary measures to identify, arrest and bring to justice all those implicated in the murders and firing at unarmed civilians'. Recently the wanted man was arrested in Istanbul on smuggling charges, but was released despite Interpol's arrest warrant. Will the Council say what measures it intends to take to prevail upon Turkey to respect its international commitments and the obligations derived from its undertakings to the European Union and to execute the warrant for the arrest and extradition of Kenan Akin forthwith? Nicolaï,    . The Council is not aware of the details concerning the issuing and handling of the international arrest warrant and requests for extradition referred to by the honourable Member of Parliament. Neither is it for the Council to determine whether Turkey has acted in breach of its international obligations in this specific case. The Interpol alert issued pursuant to this decision is not based on an EU instrument or on an international instrument binding the European Union and Turkey. The matter raised by the honourable Member therefore seems to fall squarely within the domestic jurisdiction of the countries concerned, and it is therefore not for the Council to express itself on this matter. Papadimoulis (GUE/NGL ).    – Madam President, Mr President-in-Office of the Council, the European Parliament called in its motion, following these incidents, for all the necessary measures to be taken so that the people responsible for these murders and for the shooting of unarmed demonstrators would be brought to justice. I do not know what Interpol does or does not do, but does the Council intend to do something in order to respond to what the European Parliament itself called for in its resolution? Nicolaï,    . I can elaborate a little on what I have just said. Since the Council, as I said, is not aware of any of the alleged details concerning the international arrest warrant and requests for extradition referred to in the question, I cannot offer any new views on that. However, we should bear in mind that international arrest warrants issued by Interpol are not by themselves binding upon the state that receives them. They are more in the nature of requests from one state to another and do not automatically guarantee the detention and/or extradition of a suspect. Instead, the question of extradition is largely governed by existing bilateral extradition treaties, if any. Unlike the EU arrest warrant system, in which Turkey has no part, there is no implied principle of mutual recognition of judicial decisions between the states involved. The European Convention on Extradition under the auspices of the Council of Europe, to which Turkey is a party, follows a similar logic. President. Why does the Council have to wait until as late as April 2005 before it takes and implements a decision to move to qualified majority voting and codecision in matters of asylum, immigration and border controls, as specified in the Treaty of Nice? What is stopping earlier implementation? Nicolaï,    . On 5 November 2004 the European Council adopted a new multiannual programme for the next five years, to be known as the Hague Programme, strengthening freedom, security and justice in the European Union. The European Council conclusions highlighting the Hague Programme take account of the recommendation on the use of qualified majority voting and the codecision procedure adopted by the European Parliament on 14 October 2004. In the Hague Programme itself, the European Council, taking into account the assessment by the Commission and the strong views expressed by the European Parliament in its recommendation, asks the Council to adopt a decision based on Article 67(2) TEC immediately after formal consultation of the European Parliament and no later than 1 April 2005 to apply the procedure provided for in Article 251 TEC Title IV, measures to strengthen freedom subject to the Nice Treaty, except for legal migration. The presidency intends to submit a proposal for a decision to the Council as soon as possible. The European Parliament will have to be consulted on that proposal. By virtue of the protocol on the position of the United Kingdom and Ireland, these two Member States will have the right to indicate their wish to participate in the adoption of the decision within three months. In view of these procedural requirements, the European Council envisages that the move to the codecision procedure should take effect no later than 1 April 2005. Ludford (ALDE ).    I of course welcome the fact that the European Council has taken this decision to move forward. I congratulate the Dutch Presidency and the President-in-office himself, on securing this agreement. However, it does seem to show reluctance on the part of Member States that this will happen a year later than the Treaty of Nice specified. Surely a move to codecision, which would make the decisions more democratic, and QMV making them speedier and of better quality, would improve the so far unimpressive record in building a common asylum and immigration policy. We need to change the insular attitudes in national ministries, an attitude which accounts for why we had to amend the ARGO programme so that only one ministry can submit a project because it has not been possible to get three countries to cooperate. Surely moving to QMV will help change that. Nicolaï,    . Thank you for your remarks, but I have nothing to add to what I said in my first answer. Martin, David (PSE ).    I would like to coax the President-in-Office out of his reluctance to make a further comment. It is quite clear that immigration and asylum can only work if there is coordination between the 25 Member States. Does the President-in-Office believe that the national administrations now support European action in a way that they simply did not a year ago? In particular, does he believe that on 1 April, Ireland and the United Kingdom will sign up to a joint approach to tackling these problems? Nicolaï,    . That is rather a new question and one which I regret to say I cannot answer immediately. President. In July, the Member States of the European Union agreed, at Spain's suggestion, to revise the common position on Cuba and to rethink the diplomatic pressure being applied in relations between the European Union and its Member States and Cuba. Has the Council assessed the effectiveness of the common position and the diplomatic pressure exerted on Cuba? Can the Council state what action it has taken since then, or intends to take, to restart political dialogue with Cuba as part of this revision, and can it describe the current state of diplomatic relations with Cuba? Nicolaï,    . The Council has started to review the impact and efficiency of the measures adopted on 5 June 2003 in the light of the objectives of the common position on Cuba. The objectives pursued through the common position remain valid, in particular that of facilitating peaceful change and respect for human rights in Cuba through dialogue with the Cuban authorities and with all sectors of Cuban society. The review is still ongoing and I am therefore unable to give any information at this stage on possible conclusions. Martínez Martínez (PSE ).    I take good note of the reply we have been given. According to the Council, the revision announced is intended to maintain the same objectives, but I imagine that it will try to achieve these objectives through more effective measures than those taken until now, which have not only had no results, but have actually had negative results. The President tells me that he has nothing more to say at the moment. I understand the discretion needed during a negotiation process, and from what he has said I detect a will to improve the instrument in order to achieve the objectives we have agreed on. Nicolaï,    . I cannot say much more but I can elaborate a little bit. You may have read in the press that an initial discussion on the revision of the common position took place yesterday in one of the competent preparatory bodies of the Council. We will continue this discussion which, among other matters, concerns the celebration of national days in the coming weeks. As yet, there is no consensus. However, I would like to emphasise that all Member States agree on the importance of a broad strategic EU policy vis-à-vis Cuba, based on the common position. This includes a package of measures aimed at intensifying and structuring the contexts with dissidents and civil society as well as with the Cuban authorities. Salafranca Sánchez-Neyra (PPE-DE ).    Madam President, I would like to ask the Presidency-in-Office of the Council whether it believes that the situation prior to the establishment of the common position was satisfactory in terms of promoting the development of democracy and respect for human rights in Cuba; whether the European Union should not have taken any measure following the wave of repression; and, finally, whether it is aware that this morning, by a large majority, the European Parliament called for the common position not to be altered and for the additional measures established following the wave of repression in June to be maintained. Nicolaï,    . I do not have anything to add. I hope my answer was enough to explain the position. President. I have recently received increasing reports that, because of tighter border security measures, the US customs authorities need a great deal of time to inspect goods produced by European firms, resulting in longer delivery times and higher operating costs. Because it is impossible to tell how long goods will take to inspect, delivery is delayed. What will the Council do, within its area of responsibility, to enable European firms to trade more easily in the US? Nicolaï,    . The Council is aware of the problem posed by the need to strike a balance between security concerns and trade efficiency. The question of the development of consistent cargo security requirements and a need to ensure minimal damage to trade is regularly raised in the framework of EU-US policy dialogue on transport and border security. In this context, the EU-US agreement on the container security initiative signed last April, aims to agree mutually acceptable and reciprocal standards that would make burdensome additional controls upon arrival of goods in the US unnecessary. In particular, this agreement sets up a working group designed to improve and establish standards practicable for industry partnership programmes, to improve supply-chain security and facilitate the movement of legitimate trade. Also in the context of the EU-US policy dialogue on transport and border security, the EU is actively seeking US cooperation regarding the US bioterrorism act, in order to eliminate any potential negative impacts of this legislation on EU exports to the US. Regarding the practical measures to be implemented in order to facilitate international trade activities with the US, to the benefit of EU firms, the Council invites the honourable Member to raise this question with the Commission. Brejc, Mihael (PPE-DE ).    Thank you very much, Mr President. I would like to add that it is not a question of minor difficulties for European companies. In this context I am of course referring particularly to Slovenian companies. It is a question of the serious problems they are having in the United States because they never know how long it will take the customs authorities there to inspect goods. In this respect I would like to suggest that you and, of course, the whole Commission investigate the possibility that, within the framework of the trade regulations, the customs authorities inform people in advance of the length of time it will take to inspect containerised goods. In this way suppliers would not miss deadlines, and customers in the United States would be happy. In short, this would enable trade between the European Union and the United States to be unimpeded. Thank you very much. Nicolaï,    . That is what I tried to explain in my first answer. It is really an issue for the Commission. However, I understand the remarks. In general, the EU presidency tries to enhance relations with the US in various fields, for instance through business dialogue. Stimulating mutual understanding for, on the one hand, justified security concerns and, on the other hand, possible trade difficulties will, I hope, lead to practical solutions that achieve the right balance between those different interests. Purvis (PPE-DE ).    Mr President-in-Office, can I take your words to mean that you agree that there are unacceptable delays on the part of the American authorities with regard to European goods imported into the United States? Would you therefore accept that retaliatory measures should perhaps be taken in order to ensure that our exports are properly treated by the American authorities? Nicolaï,    . I hope you will understand that I cannot add to what I have already said, and that this is a matter for the Commission. Crowley (UEN ).    I understand the difficulties that the President-in-Office of the Council may have in giving a direct answer to the questions that are put to him. A report from the Department of Homeland Security in the US outlines the measures it needs to take to improve security with regard to cargo. Despite some draconian measures introduced over the last two years by the US Administration, those have not been carried out. The delays that European exporters are encountering with regard to trade in the US appear to be targeted against European goods rather than the result of a general focus on cargo security. Could you, as the presidency, make an approach to the US authorities to see if there could be a pre-delivery inspection at European level, which would then clear the goods for direct transport into the US, rather than being delayed at the US side? Nicolaï,    . I really have nothing to add on behalf of the presidency. This is a discussion you should have with the Commission. Purvis (PPE-DE ).    I just think you are here, Madam President, to defend the interests of the Members of this Parliament. It is not worth our while turning up to Question Time if the Minister is not going to respond or try to respond – as he could well do – to our questions. I am not going to bother sitting around here listening to these non-answers! President.    If I understand correctly, Mr Purvis, that was a comment and not a point of order. I have taken note of it. President What information does the Council have on the case of Abdelkadar Bouchama, an Algerian citizen who was detained on 18 May 1994, some ten years ago, and has since disappeared? In the light of this case and on the basis of the Association Agreement with Algeria, will the Council take steps to ensure that the Algerian government's human rights commission is at last filled with independent members, including NGO representatives, with a broad mandate? Nicolaï,    . Madam President, the Council is well aware of the specific case referred to by the honourable Member, namely that of Mr Abdelkadar Bouchama, whose family has heard nothing from him since he was arrested on 18 May 1994. This case, along with those of many dozens of what are termed ‘disappeared persons’ kidnapped in the course of the conflict that has had the country in its grip since 1992, is one of some 7000 files on disappearances still under consideration by the Algerian League for the Defence of Human Rights. In September 2003, President Bouteflika set up an ad hoc committee to look into disappearances. As this committee is not empowered to conduct investigations, it has not as yet been able to finally clear up these disappearances. Judging that the state was "responsible but not guilty", Mr Farouk Ksentini declared a general amnesty for all members of the security forces concerned, as had previously been done in South Africa. Financial compensation has recently been offered to the families of disappeared persons, provided that they withdrew their accusations. The Council has regularly put disappearances on the agenda for discussion and expects to do so again for the forthcoming meetings within the framework of political dialogue with Algeria. This is an issue to which we are giving our attention. In this context, the pending ratification of the Association Agreement constitutes an important development in the EU’s relations with Algeria. When the agreement enters into force, it will enable the European Union to bring more focused pressure to bear on Algeria in connection with respect for human rights in general, and, more specifically, with regard to disappearances. Posselt (PPE-DE ).    Yes, I have two specific supplementary questions. Firstly, is the Council prepared to intervene once more with the Algerian authorities concerning the case to which I specifically referred? Secondly, I should like to ask whether it would not be possible, in the framework of the dialogue now facilitated by the Agreement, to propose a more efficient instrument than the commission, which you yourself have described as extremely inefficient? Nicolaï,    . Madam President, we in the Council cannot put forward individual cases in the way that has been suggested. I expect the next Ministerial troika with Algeria to be held in 2005 – in other words, next year – and I am sure this will be an opportunity for the European Union and Algeria to discuss the issue of human rights, when these cases will be able to be considered as well. President. Owing to its current make-up and powers, and to the lack of instruments it has for enforcing the conventions adopted, the International Maritime Organisation (IMO) has let flag of convenience states escape with ratifying only half of the conventions signed, and even with not actually applying those that have already been ratified. What proposals will the Council bring forward in respect of the IMO and what measures will it adopt at a Community level in order to remedy this serious situation, which is highly detrimental to international transport security? Ortuondo Larrea (ALDE ).    Thank you for your reply, Mr President-in-Office of the Council. You have said it: the European Union as such does not belong to the WTO. Nevertheless, according to the Constitutional Treaty, the environment is an exclusive competence of the European Union. I would like to know the Council’s view on the idea of the European Commission participating in the WTO on behalf of the Union. Also, an amendment to the Directive on penalties for marine pollution approved at first reading by the European Parliament proposes that ships with Community flags should be responsible in any part of the world. The Council is opposed to this. I would like to know which Member States are opposed to this measure. Could they possibly be the European States with flags of convenience? Nicolaï,    . Thank you for your remark. I would like to emphasise the importance of the status of the PSSA, a Particularly Sensitive Sea Area. In the IMO framework protection measures for a PSSA can include ship routing measures such as an area to be avoided - an area within defined limits in which either navigation is particularly hazardous or it is exceptionally important to avoid casualties and is one which should be avoided by all ships, or certain classes of ships. President.    Mr Ortuondo Larrea, I intended to take one more question, and then Question Time will be concluded. Ortuondo Larrea (ALDE ).    You have not in any way answered my question. President.    As you know, it is actually for me, as President, to invite speakers to take the floor. As for how well or badly questions are answered, you are entitled to your own opinion. I would like to end with Question No 9 by Mr Proinsias De Rossa. Firstly, however, I would like to note that Question No 7 by Willy Meyer lapses, as he is not present. Question No 8 by Edith Mastenbroek has been withdrawn, which takes us to Question No 9 by Proinsias De Rossa, on state-owned enterprises and oil production in Burma/Myanmar. You have the floor, Mr Nicolaï, and I believe you wanted to provide a further response to the preceding question. President Will the Council explain how it drew up the list of Burmese state-owned enterprises identified in Council Common Position 2004/730/CFSP(2)? In particular, will the Council explain why Myanmar Oil and Gas Enterprise (MOGE), Myanmar Timber Enterprise, and Myanmar Post and Telecoms have been left off the list; and why no EU joint venture companies were listed? How does the Council propose to ensure that EU corporate involvement in Burma's important energy sector will be blocked? How it propose to monitor and update its list by including other relevant companies? Does it intend to identify those European companies already involved in contracts or agreements, and does it intend to seek to influence those companies to withdraw from such contracts or agreements once their current contractual obligations so allow? In view of the Commission's statement in response to question H-0339/04(3) does the Council propose to achieve the utmost compliance from Member States with the common position? Nicolaï,    . The honourable Member who asked the last question has left. However, I can say that we are studying the possibilities for the accession he was asking about. In answer to Question No 9, the Council informs the honourable Member that the draft common position, including its annex, was discussed within the competent Council preparatory bodies. The local diplomatic representations of the EU Member States were consulted. According to the common position, it will apply for a 12-month period and will be kept under constant review. It will be renewed for a mandate as appropriate, in particular as regards the Burmese State-owned enterprises, as listed in Annex 2, if the Council deems that its objectives have not been met. Decisions to amend Annex 2 are therefore taken by unanimity. The Council is not in a position to comment on the inclusion of individual enterprises. As regards the monitoring of the implementation, it can be noted that in Spring 2004 the Council created at technical level a working party dedicated to exchanging experiences and developing best practice in the implementation and application of restrictive measures. It has started its work and is monitoring the implementation of the guidelines and evaluating restrictive measures within the framework of the CFSP adopted by the Council last year, notably to check whether EU restrictive measures are affected. De Rossa (PSE ).    Mr President-in-Office, the most remarkable part of your reply is that you cannot comment on the individual companies I have enquired about. I fail to understand why you cannot tell me and this House why these three state energy, timber and telecoms companies are excluded from the common position. Can you tell me which states opposed the inclusion of these three important Burmese state enterprises? Do companies, either state companies or private companies in these states, already have joint enterprises with these important companies in Burma? Nicolaï,    . It is an issue under discussion in the Council. I cannot add anything to what I said earlier. De Rossa (PSE ).    You cannot inform the House which Member States are opposing the inclusion of these three companies? The Council is either open or it is not. Why is it opposing the inclusion of these three companies in the common position and how can these sanctions be effective if they are not including the energy, timber and telecoms sectors? Nicolaï,    . My reaction is the same. I cannot tell you what is under discussion in the Council and between Member States. President.    Mr De Rossa, it is not you who has the floor at present. Perhaps you could raise the issue again with the President-in-Office of the Council in a face-to-face discussion. Question Time has already overrun – it should have been concluded at 7 p.m. – and you have already had an opportunity to ask the question. Questions No 10 to 15 will be answered in writing. That concludes Question Time. President.    The next sitting will take place tomorrow, Thursday 18 November, from 10 a.m. to 1 p.m. and from 3 p.m. to 5 p.m.

Reprise de la session La Présidente Je déclare reprise la session du Parlement européen qui avait été interrompue le jeudi 15 novembre 2001. Communication de la Présidente La Présidente Chers collègues, une fois encore, le terrorisme a cruellement frappé l'Espagne. Le 23 novembre, Ana Isabel Arostegui et Javier Mijangos, tous les deux agents de la Ertzaintza, la police régionale basque, ont été lâchement assassinés dans l'exercice de leur fonction à Beasaín, au Pays Basque espagnol. Deux jours avant, à Bilbao, les terroristes avaient fait exploser une bombe piégée dirigée contre deux autres agents de cette même police, qui ont été blessés. En mon nom personnel et en celui du Parlement européen tout entier, j'ai immédiatement adressé mes condoléances les plus sincères aux familles des victimes de ces odieux attentats, ainsi que nos vux de prompt rétablissement aux blessés. Les terroristes en Espagne ont, encore une fois, fait la démonstration de leur aveuglement meurtrier, de leur négation du droit de la vie et de leur refus de toute notion de démocratie. Après s'être attaqués à la justice, à travers la personne du juge José María Lidon Corbi, ils se sont attaqués, cette fois-ci, au corps de police régionale basque. Ce faisant, ils manifestent leur volonté de s'attaquer aux principaux piliers de la démocratie. C'est en ayant une pensée profondément émue pour les victimes, leurs familles et tout ceux qui luttent pour la démocratie que je vous invite, chers collègues, à observer une minute de silence. (L'Assemblée, debout, observe une minute de silence) La Présidente Chers collègues, depuis notre dernière session, cinq journalistes ont malheureusement été assassinés en Afghanistan. Maria Grazia Cutulli, Julio Fuentes, Harry Burton et Azizullah Haidari ont été victimes d'une embuscade entre Jalalabad et Kaboul. Ulf Stroemberg a trouvé la mort à la suite d'un cambriolage à Taloqan. Par ailleurs, nous sommes, comme vous le savez, vivement préoccupés par l'enlèvement de Ken Hechtman. Les 8 journalistes décédés en Afghanistan depuis le début du conflit exerçaient avec courage, passion et ténacité leur noble métier. Pour eux, le devoir d'informer primait sur tout. Et pour cela, je tiens à leur rendre un hommage chaleureux, ému et sincère car ils nous ont permis d'être en permanence tenus au courant du déroulement des événements dans ce pays. La liberté d'information est une des plus fragiles qui soit, leur mort en témoigne. J'admire la manière dont ils ont accompli la tâche qui leur était confiée. En ce moment, nos pensées vont vers leurs familles et leurs collègues si cruellement touchés par ses deuils. Pour leur témoigner notre sympathie la plus profonde, je vous demande de bien vouloir observer une minute de silence. (L'Assemblée, debout, observe une minute de silence) Ordre du jour La Présidente Sur l'ordre du jour de nos travaux, j'ai deux propositions à vous faire. La première : la commission des budgets a adopté le rapport de M. Ferber sur l'état prévisionnel supplémentaire des recettes et des dépenses du Parlement européen, et cette commission souhaite l'inscription de ce rapport à l'ordre du jour de demain, jeudi, suivant l'article 114 du règlement. (Le Parlement marque son accord) J'ai une autre proposition, de la commission de l'emploi et des affaires sociales : il s'agit du vote sur le rapport de M. Bouwman, concernant la protection des travailleurs salariés en cas d'insolvabilité de l'employeur. Une demande est faite pour que ce soit avancé à l'heure des votes de demain. Le motif est que le Conseil a l'intention de décider en la matière le 3 décembre prochain. (Le Parlement marque son accord) L'ordre des travaux est ainsi fixé. Interventions au titre de la procédure Tajani Madame la Présidente, je voudrais simplement rappeler à cette Assemblée ce qui s'est passé hier à Rome. Un accident tragique a eu lieu, tuant de nombreux pompiers et en blessant d'autres, dont certains se trouvent dans un état extrêmement grave. Ils étaient accourus pour sauver des vies humaines, animés du même courage que leurs collègues de New York. Je crois qu'il est juste, en tant que citoyens européens et que Parlement européen, de se souvenir de ces hommes courageux qui ont donné leur vie pour en sauver d'autres. Un immeuble s'est écroulé sur eux et, s'ils ne s'étaient pas sacrifiés, de nombreuses autres personnes auraient peut-être été tuées. Je pense que notre Parlement devrait saluer le courage de ces pompiers. La Présidente Monsieur Tajani, j'ai déjà envoyé un télégramme de condoléances aux autorités italiennes. Angelilli Madame la Présidente, je voudrais m'associer à la douleur ressentie pour la perte des personnes décédées hier dans l'accident survenu à Rome et exprimer ma gratitude et ma solidarité vis-à-vis des forces de l'ordre et des policiers municipaux en particulier. Ils sont toujours en première ligne, non seulement dans la lutte contre la criminalité, mais aussi pour aider la population civile européenne, même dans des moments difficiles comme celui-ci. Ils sont également toujours disposés - comme cela a malheureusement été le cas à Rome comme cela le fut à New York - à perdre la vie dans des actes très courageux. Figueiredo Madame la Présidente, lors de cette semaine consacrée à l' emploi, je voudrais attirer l' attention sur les milliers de travailleurs portugais qui vivent une situation inquiétante de grande instabilité, avec des faillites d' entreprises qui se succèdent en toute impunité, sans que personne ne soit placé devant ses responsabilités, même quand on sait que ces entreprises étaient viables et disposaient de carnets de commandes bien remplis, comme dans le cas de Molin, Confelis et Norporte. Malgré que les travailleurs portugais sont les moins bien payés de l' Union européenne, on voit apparaître d'innombrables cas d' entreprises ayant des arriérés de salaires, au point de concerner plus de vingt milliards d' escudos et des milliers de travailleurs. Je citerai plus spécialement la situation des entreprises verrières Mandata et Mortensen, de Marinha Grande, de l' entreprise de transformation de bois Sotima, à Proença-a-Nova, de Cuftexteis, à Ansião, et les menaces qui planent sur des centaines de travailleurs de l' entreprise textile Eres, à Fundão, à cause de l' importance locale et régionale, ainsi que des conséquences pour le développement de zones en difficulté. Au-delà de la solidarité envers ces travailleurs, je voudrais, Madame la Présidente, que vous sensibilisiez la Commission et le Conseil à cette grave situation qui touche des milliers de travailleurs portugais. Valdivielso de Cué Madame la Présidente, en tant que Basque et donc, en tant qu'Espagnol, je voudrais simplement remercier la sensibilité dont la présidente fait preuve en permanence vis-à-vis du problème du terrorisme au Pays basque. Par ailleurs, je dois constater malheureusement que parfois, au cours de ces minutes qui devraient théoriquement être des minutes de silence, certaines personnes parlent, même par téléphone, ce qui me semble être un manque total de considération, entre autres. Howitt En vertu de l'article 19, paragraphe 4, puis-je vous demander d'intervenir personnellement auprès des autorités grecques au nom des citoyens de ma circonscription Paul et Lesley Coppin de Mildenhall, et Anna Skinner de Epping, en faveur de son frère Anthony Adamiak, ainsi qu'au nom des autres citoyens européens actuellement emprisonnés en Grèce pour repérage d'avions. Nous respectons l'indépendance du pouvoir judiciaire grec ainsi que la coopération dont les autorités grecques ont jusqu'à présent fait preuve à notre égard. Néanmoins, alors que ces personnes sont en prison depuis trois semaines sans avoir été inculpées et qu'elles doivent à présent attendre deux semaines supplémentaires avant de connaître leur chef d'accusation, j'espère que vous comprendrez que, d'un point de vue humanitaire, il est primordial de lancer un appel urgent en leur faveur ainsi que de rappeler aux autorités grecques qu'elles sont absolument tenues par la Convention des droits de l'homme d'exposer les chefs d'accusation aux prévenus. Douze personnes sont parties en vacances et se sont retrouvées en prison. Je vous demande d'intervenir au nom du Parlement européen. La Présidente Monsieur Howitt, comme vous le savez, notre collègue, M. Van Orden, était déjà intervenu sur ce problème lors de la dernière session plénière à Strasbourg. Bien évidemment, à la suite de cette intervention, je suis intervenue, mon Cabinet est intervenu auprès de la Représentation permanente hellénique. Nous avons eu un certain nombre d'informations. Il devait notamment y avoir une comparution lundi de cette semaine. On n'a pas pu nous confirmer si cette comparution avait eu lieu ou non. Je dois vous dire que je suis tout à fait prête à intervenir moi-même, en fonction, bien sûr, de l'évolution de ces événements, de cette situation que nous suivons, je puis vous le dire, avec la plus grande attention. Souladakis Madame la Présidente, je remercie les collègues dont je constate avec satisfaction le vif intérêt qu' ils portent aux droits de l' homme et au respect des règles de l' État de droit dans les pays de l' Union européenne. Dans le même temps, je sais gré de l' occasion qui m' est donnée de bien marquer que sont observées en Grèce au plus haut point, de même qu' au Royaume-Uni, je pense, toutes les règles de procédure et de fond, ainsi que celles relatives aux droits de l' homme et à l' État de droit. Cela étant, je considère que les autorités judiciaires de mon pays seront d' une équité scrupuleuse et respecteront toutes les dispositions du droit interne de la Grèce ou des conventions internationales. Cependant, s' agissant des faits invoqués et à titre purement informatif, je voudrais faire part à l' Assemblée de certains éléments pour que l' on sache de quoi il retourne. Nous traversons une période où la question du terrorisme a revêtu une ampleur internationale. Les personnes qui ont été arrêtées en Grèce avaient déjà été appréhendées la veille dans un autre aéroport. On leur avait notifié qu' elles n' avaient pas le droit de photographier des installations militaires, surtout à une phase d' opération ou d' exercice, et, d' après les journaux, on a trouvé aussi dans leur matériel des écoutes de communications entre des avions militaires, ou entre des avions et des bases. Par la suite, ces personnes ont été retrouvées dans un autre aéroport. C' est dans un autre aéroport qu' elles ont été arrêtées, après qu' on les a précédemment mises en garde. Par conséquent, comme vous le comprenez, dans une période de sensibilisation au terrorisme, dans une période où, comme chacun sait, des interdictions semblables ont cours sur toutes les bases militaires d' Europe, et après que ces personnes eurent été averties, toutes les réserves de laxisme et de tolérance étaient à bout. Quoi qu' il en soit, je suis certain que toutes les dispositions procédurales seront rigoureusement observées, car la Grèce est à la pointe des Quinze pour l' octroi de toutes les garanties requises à tout citoyen de n' importe quel pays qui y est jugé. J' espère qu' avec cette déclaration, l' Assemblée dispose des informations voulues. La Présidente Merci, Monsieur Souladakis. Chers collègues, étant donné que j'ai encore à peu près une dizaine de motions de procédure, dont la plupart sur ce sujet, que cette affaire devient presque un débat à elle seule, je prends la responsabilité d'interrompre les motions de procédure pour que nous passions au débat sur la préparation du Conseil de Laeken, étant bien entendu que les interventions continueront naturellement dès que le débat sera clos. Avenir de l'Union La Présidente L'ordre du jour appelle en discussion commune : les déclarations du Conseil et de la Commission sur la préparation du Conseil européen de Laeken des 14 et 15 décembre 2001 ; le rapport (A5-0368/2001) de MM. Leinen et Méndez de Vigo, au nom de la commission des affaires constitutionnelles, sur le Conseil européen de Laeken et l'avenir de l'Union (2001/2180(INI)) ; le rapport (A5-0399/2001) de Mme Kaufmann, sur le Livre blanc de la Commission "La gouvernance européenne" (COM(2001) 428 - C5-0454/2001 - 2001/2181(COS)) ; les questions orales (B5-0529/2001) au Conseil et (B5-0530/2001) à la Commission, de M. Rocard, au nom de la commission de l'emploi et des affaires sociales, sur la stratégie européenne de promotion de la qualité de la politique de l'emploi et de la politique sociale. En conclusion de cette discussion commune, j'ai reçu six propositions de résolution concernant le Conseil européen, déposées sur la base de l'article 37, paragraphe 2, du règlement. Je salue la présence de M. le Président en exercice du Conseil, M. le Ministre Louis Michel. Nous sommes heureux de vous voir parmi nous et je vous donne tout de suite la parole. Michel Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, le Conseil européen de Bruxelles-Laeken des 14 et 15 décembre traitera, comme vous le savez, des thèmes suivants : l'avenir de l'Union européenne, la politique européenne de sécurité et de défense, l'élargissement, la lutte contre le terrorisme, l'espace de liberté, de sécurité et de justice, la situation générale de l'Union et les perspectives, l'emploi et la cohésion sociale, les sièges et les différents organes et agences, et enfin les relations extérieures. L'avenir de l'Union européenne : Le Conseil européen adoptera le texte d' une déclaration destinée à lancer le débat sur l' avenir de l' Europe. Ce texte comporte une première partie sur les forces, et aussi sur les faiblesses, de la construction européenne, une deuxième partie qui regroupe les questions thématiques dont la convention pourrait se saisir, et une troisième partie qui fixe les modalités de l' organisation du débat. Le Conseil "affaires générales" du 19 novembre a d' ores et déjà permis de confirmer la convergence des États membres pour ce qui concerne la procédure. Le principe de la convocation d' une convention préparatoire marque une étape importante vers une Union plus compréhensible, vers une Union plus forte et se préoccupant davantage de la poursuite de ses objectifs essentiels. La participation à la convention des représentants des gouvernements, de la Commission, des parlements nationaux et du Parlement européen est évidemment acquise. Pour ce qui concerne les pays candidats, la proposition de la Présidence se fonde sur les principes suivants : ils seront pleinement associés aux travaux de la convention avec droit de parole ; ils seront représentés de la même manière que les États membres, c'est-à-dire un représentant du gouvernement et deux représentants de leur parlement ; ceux des pays candidats qui n' auront pas encore signé leur traité d' adhésion ne participeront pas au consensus de la convention lorsque cette dernière établira son rapport final. Le Président de la convention sera désigné par le Conseil européen de Laeken. Le Président sera assisté d' un présidium composé des représentants des différentes composantes de la convention. La participation de la Présidence en exercice est acquise, la participation des représentants des deux présidences suivantes reste à trancher. Enfin, pour ce qui concerne le secrétariat de la convention, il sera assuré par le Secrétariat général du Conseil. Celui-ci pourra s' assurer le concours utile de la Commission, ainsi que des secrétariats du Parlement européen et des parlements nationaux. Une unanimité s' est dégagée en faveur d' une consultation de la société civile par le biais d' organisations représentatives au niveau européen et national. L' idée d' un Forum constitué sous forme d' une assemblée distincte a été écartée. Ces organisations pourront être auditionnées ou consultées selon des méthodes à définir. Les contributions de ces organisations feront partie de la documentation officielle transmise aux membres de la convention. Les travaux de la convention commenceront le plus tôt possible sous la présidence espagnole et se clôtureront pour le Conseil européen de juin 2003. Quant au délai qui s' écoulera entre la fin des travaux de la convention et le début de la Conférence intergouvernementale, cette réflexion-là est toujours en cours. Pour ce qui est des thèmes, l' approche de la Présidence a été de partir du contenu de la déclaration de Nice pour élaborer un mandat suffisamment large et cohérent, dont la Présidence pourra s' inspirer pour ses travaux. La Présidence partage sur ce point les recommandations émises par les rapporteurs, MM. Leinen et Méndez De Vigo. Ces thèmes sont regroupés en cinq groupes de questions ouvertes et neutres : les objectifs et le contenu des politiques de l' Union, la répartition des compétences entre l' Union et ses États membres, la légitimité démocratique du système, la capacité de l' Union à décider et à conduire des politiques. Lors de sa tournée des capitales, le Premier Ministre présentera une ébauche de la déclaration de Laeken. Dans cette ébauche, les thèmes dont la convention pourrait se saisir seront présentés sous forme de questions et de choix, de manière à permettre aux délégations de se prononcer en toute connaissance de cause. Pour conclure sur cet important chapitre, j'aimerais faire les remarques suivantes. Quel que soit le contenu de la déclaration de Laeken, la convention conservera la maîtrise de son ordre du jour. Il serait vain, me semble-t-il, de vouloir l'enfermer dans un mandat prédéfini. La Présidence s' est employée à expliciter et décliner les thèmes de Nice, où la déclaration avait été volontairement rédigée de manière relativement ouverte. Rien de ce que propose la Présidence ne doit être interprété comme un mandat pour la future Conférence intergouvernementale. Le mandat de cette conférence sera décidé conformément aux procédures prévues par les traités. Enfin, l'objectif de la déclaration de Laeken est de veiller à ce que la méthode de la convention porte ses fruits et à ce que ses résultats soient repris par la Conférence intergouvernementale de 2004. Le débat sur l' avenir de l' Europe doit aussi avoir pour objectif de rendre l' Union européenne plus proche, plus transparente et plus efficace. À cet égard, le Conseil a pris note avec intérêt du rapport de Mme Kaufmann sur le Livre blanc sur la gouvernance européenne. Ce rapport contient des indications précieuses. Je partage notamment le souci de veiller à ce qu'une implication renforcée des acteurs de la société civile dans le fonctionnement de l' Union ne se fasse pas au détriment du rôle central que doivent jouer les autorités représentatives et politiquement responsables. J'en viens maintenant à la politique européenne de sécurité et de défense. Le Conseil européen sera saisi d' un rapport de la Présidence faisant état des progrès accomplis. Les travaux ont en effet bien avancé en ce qui concerne l' amélioration des capacités militaires et le renforcement des capacités civiles, comme l' ont montré les conférences de capacités organisées les 19 et 20 novembre derniers. Pour ce qui concerne la déclaration sur le caractère opérationnel de la PESD, l'Union se trouve placée devant le dilemme suivant : soit elle se trouve dans l' impossibilité de le faire en raison d' un veto imposé par un membre de l' OTAN non membre de l' Union, soit elle se déclare opérationnelle sans que - à défaut d' accès aux moyens de l' OTAN - cette déclaration repose sur de réelles capacités. Dans les deux cas, je veux signaler à votre attention que c'est la crédibilité de l' Union qui est, bien entendu, en jeu. La troisième voie préconisée par la Présidence consisterait à déclarer que l' Union décidera au cas par cas de la réponse à donner face à une crise en fonction des moyens et des capacités militaires et civiles dont elle disposera. Voilà pour la politique européenne de sécurité et de défense. (NL) Je passe maintenant à un autre point : l'élargissement. Le rapport de la Commission a fait l'objet d'un vaste débat lors du Conseil "affaires générales" du 19 novembre. Des progrès notables ont été enregistrés dans le cadre des négociations d'adhésion. Ces négociations devraient pouvoir être conclues avec les pays qui seront prêts en 2002, afin qu'ils puissent prendre part aux élections européennes de 2004. La présidence belge s'est attachée à suivre le rythme soutenu et régulier qui avait été imprimé par la présidence suédoise. Parallèlement, l'attention s'est focalisée sur la reprise de l'acquis communautaire par les pays candidats. Les chefs d'État et de gouvernement auront l'occasion, lors du Conseil européen de Laeken, de faire passer un certain nombre de messages aux pays candidats. Le calendrier arrêté à Nice et précisé à Göteborg sera intégralement respecté. L'élargissement est irréversible et dix nouveaux membres pourraient être accueillis à partir de 2004. Dans le courant de 2002, la Commission soumettra au Conseil des propositions relatives à l'agriculture, à la politique de cohésion et au budget de l'Union. La Commission élaborera une feuille de route pour les pays qui ne feront pas partie de la première vague d'élargissement. En outre, elle mettra en uvre un plan visant au renforcement des institutions des pays candidats et dégagera à cette fin un budget de 250 millions EUR. J'en viens à présent à la lutte contre le terrorisme. Lors du Conseil européen de Laeken, la présidence présentera un rapport de synthèse reprenant les mesures prises par l'Union en matière de lutte contre le terrorisme. Ce rapport sera également tourné vers l'avenir. Je pense qu'en l'état, nous pouvons affirmer que l'Union a réagi d'une manière rapide et efficace sur le plan de la lutte contre le terrorisme. Sa réponse a été exhaustive et a témoigné de la valeur ajoutée de l'action européenne : l'Union s'est révélée un partenaire efficace, crédible et même indispensable sur lequel les États-Unis et les pays tiers pouvaient compter en la matière. L'Union a confirmé son rôle sur le plan diplomatique et humanitaire. L'Union et la zone euro ont contribué à la stabilisation de l'économie au cours d'une période mouvementée. Enfin, en dépit des grands efforts qu'exigeait la lutte contre le terrorisme, la présidence belge n'a pas perdu de vue les autres priorités de l'Union européenne, qu'il s'agisse de l'élargissement, du suivi de Tampere et de Lisbonne, etc. J'en viens maintenant à la mise en uvre d' un espace de liberté, de sécurité et de justice. Le Conseil européen de Laeken doit permettre de réaffirmer l' importance de la mise en uvre d' un espace commun de liberté, de justice et de sécurité. La réponse de l' Union au défi lancé par la tragédie du 11 septembre a démontré la volonté politique des États membres de progresser dans ce domaine. La mise en place d' une politique commune d' asile et d' immigration constituait une des priorités du programme de la présidence belge. Ces progrès attendus ne sont pas au rendez-vous. Le sommet de Laeken devrait être l' occasion de relancer la dynamique pour l' asile et l' immigration par la mise en uvre de Tampere, de compléter et de renforcer la coordination des instruments de coopération policière et judiciaire - l'institution définitive d' Eurojust -, de réaffirmer le principe de la reconnaissance mutuelle, et de manifester ainsi la confiance placée par chaque État membre dans l' ordre juridique de ses partenaires. De manière concrète, la Présidence espère parvenir à Laeken à un accord sur les éléments suivants : décision-cadre relative au mandat d'arrêt européen et aux procédures de remise entre États membres ; décision-cadre relative à la lutte contre le terrorisme ; décision-cadre relative à l' exécution dans l' Union européenne des décisions de gel des avoirs et des preuves ; accord sur la liste commune des organisations terroristes. J'en viens au point suivant : la situation économique et les perspectives pour l' Union européenne. Ce thème sera traité lors du premier jour du Conseil européen. Les ministres des finances présenteront les eurokits et feront part des résultats de leurs négociations sur les paiements transfrontaliers. Le message de Laeken doit permettre de renforcer la crédibilité de l' Union en soulignant les progrès accomplis, notamment dans le domaine du Commerce international après Doha, dans la manifestation plus intense des effets bénéfiques du marché unique, dans le respect du pacte de stabilité économique. Lors du sommet, l' accent sera mis sur la nécessité de réaffirmer notre détermination vis-à-vis du processus mis en uvre à Lisbonne et à Göteborg. En vue de la préparation du Conseil européen de Barcelone, des réalisations concrètes restent à accomplir avant la fin de l' année : la mise en place de l' Agence sur la sûreté des aliments, des progrès dans le domaine du brevet communautaire, un accord sur les paiements transfrontaliers en euros, les marchés publics et la mise en uvre du projet Galileo. S'agissant de l'emploi, le Conseil européen se penchera sur le "paquet emploi". Il souscrira aux éléments de ce paquet ainsi qu'aux lignes directrices pour 2002. Le Conseil européen notera l' inclusion dans ces lignes directrices d' un nouvel objectif horizontal concernant la qualité de l' emploi ainsi que de l' adoption d' une première liste agréée d'indicateurs pour la qualité de l' emploi. Pour ce qui concerne les sièges et les différents organes et agences, les chefs d'État et de gouvernement essaieront de parvenir à un accord sur le siège de certains organes et agences de l' Union et de la Communauté européenne. Pour les relations extérieures, le Conseil européen examinera à la lumière de l' actualité les questions internationales. Il se prononcera le cas échéant sur la situation en Afghanistan, dans les Balkans occidentaux et au Moyen-Orient. Comme vous l' aurez constaté, la Présidence belge s' est efforcée de réaffirmer la place de l' Union sur la scène internationale. En conclusion, je vous ai résumé, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, le programme de travail du Conseil européen de Laeken. Ce Conseil sera le point d' aboutissement des décisions de l' Union sur des questions fondamentales qui engageront durablement son avenir : l'introduction physique de l' euro, la confirmation du caractère irréversible de l' élargissement, le caractère opérationnel de la politique européenne de sécurité et de défense. Le Conseil de Laeken constituera aussi le point de départ d' une réflexion sur l' avenir de la construction européenne. Cette réflexion reposera sur une large consultation des citoyens européens. C' est là le sens de ladite "déclaration de Laeken". (Applaudissements) Prodi Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, le sommet de Laeken, s'il est couronné de succès, peut constituer une étape essentielle du processus d'intégration européenne. Vous mettez aujourd'hui aux voix deux rapports concernant le développement même du projet européen et l'orientation qu'il prendra dans les années à venir : le rapport des députés Leinen et Méndez de Vigo sur l'avenir de l'Union, et le rapport du député Kaufmann sur la gouvernance européenne. Pour aborder ces sujets, nous devons avant tout répondre à certaines questions politiques de fond : quels sont les nouveaux défis que l'Union devra relever à l'intérieur comme à l'intérieur ? Comment simplifier l'architecture institutionnelle de l'Union ? Comment répartir les différentes compétences et associer les Parlements nationaux ? La forme d'organisation ne saurait en effet être une fin en soi, mais doit être fonction des objectifs que nous nous sommes fixés. Elle doit refléter le projet de société que souhaite l'immense majorité des citoyens européens. La communication sur l'avenir de l'Union, que nous présenterons avant le Conseil européen de Laeken, part précisément de ces considérations, qui me semblent d'ailleurs figurer également dans les deux rapports examinés aujourd'hui. Analysons tout d'abord le rapport sur l'avenir de l'Union. Si l'Union devait se limiter aux politiques qu'elle gérait au cours des années 60 et 70, le contexte institutionnel serait probablement encore approprié. Cependant, le contexte politique est tout à fait différent : les citoyens demandent à l'Union de faire beaucoup plus ; ils demandent à l'Union de résoudre des problèmes complexes que seule la dimension de l'Union permet d'affronter avec des chances suffisantes de réussite. Les structures institutionnelles actuelles ne parviennent cependant pas à répondre efficacement à ces nouveaux défis. Il est par conséquent nécessaire de réformer le système institutionnel, afin que l'Union puisse prendre plus efficacement les décisions auxquelles les citoyens s'attendent. Nous ne pouvons en effet pas continuer à susciter de nouveaux espoirs auprès des européens sans nous doter des moyens pour les réaliser. Nous devons par conséquent introduire des réformes institutionnelles allant au-delà de ce qui a été prévu à Nice. Nous devons également préserver l'essence de la méthode communautaire fondée sur le triangle institutionnel, le mécanisme qui a réellement permis la réussite de la Communauté européenne pendant cinquante ans : une méthode équilibrée, basée sur un Parlement, une Commission et un Conseil forts et, si l'on dépasse ce triangle, une Cour de justice forte, ajouterais-je. C'est la seule méthode qui puisse nous permettre de combiner efficacité et démocratie. Certes, elle doit être rénovée, adaptée à la nouvelle réalité européenne et aux nouvelles priorités de l'Union. Au cours de la première session du Parlement européen qui a suivi le Conseil européen de Nice, nous avions - vous-mêmes, le président du Conseil européen et moi-même - fait une constatation : il est nécessaire de renforcer la dimension démocratique de la méthode de réforme des Traités. En particulier, il y a une forte demande pour que l'intervention des représentants démocratiquement élus ne se limite pas à la seule phase de la ratification des textes de base de notre Union. Dans la situation juridique actuelle, la meilleure solution consiste à faire précéder l'indispensable conférence intergouvernementale - qui, j'en ai déjà émis le souhait devant vous, doit être brève et décisive - d'une préparation approfondie réunissant les institutions et les parlements nationaux et européen. Dans deux semaines, le Conseil européen de Laeken prendra une décision historique, en convoquant une convention chargée de préparer la prochaine conférence intergouvernementale sur la réforme des institutions. Une convention sur le modèle suivi pour élaborer la Charte des droits fondamentaux répond bien à l'exigence d'un renforcement du rôle des citoyens dans la construction d'une Union qui, depuis l'origine, est une union d'États et de peuples. Cette formule, proposée depuis le début de l'année par la Commission et par le Parlement européen, a rallié progressivement des partisans et s'est même imposée dans les États membres qui, il y a quelques mois à peine - pensons à ce qui s'est passé au Conseil européen de Göteborg - se montraient très réticents, voire contraires à son égard. La convocation d'une convention, sa composition et son organisation ainsi que l'extension de l'ordre du jour de la réforme constitutionnelle de l'Union, sont l'axe autour duquel s'articule la déclaration de Laeken. Ces aspects sont analysés dans le projet de résolution soumis aujourd'hui à votre examen. Je tiens en premier lieu à féliciter les rapporteurs, les députés Leinen et Méndez de Vigo, pour l'excellent rapport qu'ils ont élaboré au nom de la commission des affaires constitutionnelles. La Commission se rallie substantiellement à de nombreux points de ce rapport. Le Parlement et la Commission s'accordent en effet à penser que la convention doit partir des quatre points de Nice, qui englobent toutefois davantage d'aspects qu'une lecture rapide ne le suggère, comme le montre très bien le rapport. Il est en tout cas impensable d'imposer des interdits, des limites aux discussions d'une convention dont la majeure partie des membres seront des députés. Elle devra donc aborder toutes les questions qui recueillent un soutien approprié. C'est plutôt sur certains éléments de la composition de la convention que la Commission invite le Parlement européen à une réflexion supplémentaire. Comme vous le savez, l'idée que le président de la convention soit nommé par le Conseil européen de Laeken bénéficie d'un soutien important. Moi aussi, au nom de la Commission, j'appuie cette position, parce qu'il ne suffit pas que la convention existe, ni même fonctionne bien : il faut également qu'elle convainque les États membres. Un président nommé par le Conseil européen, jouissant de la confiance des chefs d'État ou de gouvernement, pourra instaurer beaucoup plus facilement le climat de confiance nécessaire entre la convention et le Conseil européen. Nous approuvons pleinement la proposition visant à assurer la participation du président de la convention aux travaux de la Conférence intergouvernementale. Il y a par contre une petite opposition entre nous parce que la Commission est plutôt favorable à un présidium plus restreint que celui que prévoit le projet de résolution sur lequel vous voterez aujourd'hui, avec un représentant pour chacune des composantes. Le présidium doit organiser les travaux de la convention. Il n'est pas possible que toutes les opinions, toutes les tendances et tous les intérêts soient représentés en son sein. Le projet de résolution demande que la convention adopte à l'unanimité une proposition unique et cohérente pouvant constituer l'unique base de négociation et de décision de la Conférence intergouvernementale. Je le souhaite et je serais très content que cela soit le cas, mais il faut également être réaliste. En effet, il est objectivement possible qu'un large consensus ne se dégage qu'en revoyant nos ambitions fortement, voire excessivement, à la baisse. Je préfère aborder la conférence intergouvernementale avec des options plus fortes et des options plus faibles, pour conserver la possibilité de parvenir à des réponses fortes, plutôt que laisser s'abaisser le niveau des ambitions à l'intérieur de la convention, avant même le démarrage des travaux de la Conférence. Je vois, enfin, que nous nous accordons à demander que la conférence intergouvernementale termine ses travaux avant les prochaines élections européennes. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, nous abordons une étape fondamentale pour la vie de l'Union, une étape qui doit être préparée en utilisant tous les instruments en notre possession, et pas uniquement celui, évoqué précédemment, de la réforme des traités. Pour cela, au début de mon mandat, j'avais indiqué que la réforme de la gouvernance, c'est-à-dire l'amélioration à traités constants du mode de fonctionnement de l'Union était l'un des objectifs stratégiques de la Commission. Je voudrais donc dire quelques mots au sujet du rapport Kaufmann sur la réforme de la gouvernance. Je félicite tout d'abord Mme Sylvia Kaufmann, le président de la commission des affaires constitutionnelles, M. Napolitano, et l'ensemble du Parlement européen, de la rapidité et de l'efficacité avec lesquelles ont été menés ces travaux, auxquels ont participé pas moins de dix commissions parlementaires. Dans ce cas également, je constate d'importants points de convergence. Nos deux institutions jugent nécessaire de réexaminer avec un il critique, et le cas échéant de réformer, la gouvernance au niveau européen. Le Parlement européen est favorable à la création d'un groupe de travail interinstitutionnel, comme je l'avais proposé dans mon intervention du 2 octobre. La Commission est prête pour ce dialogue, auquel nous espérons que le Conseil voudra également participer, du moins pour les questions qui relèvent de la compétence des trois institutions. J'ai encore abordé ce point aujourd'hui, il y a quelques heures, lors de la réunion du trilogue, et j'espère que l'on pourra avancer. Le Parlement européen partage en outre le point de vue de la Commission sur la nécessité de simplifier les procédures du budget et de rendre plus transparentes les activités du Conseil. Ce qui importe le plus, enfin, c'est que Commission et Parlement s'accordent à considérer que le point de référence politique central de la problématique de la gouvernance doit rester l'aspect de la légitimation démocratique, à laquelle l'aspect de l'efficacité - bien que d'une extrême importance - doit cependant rester subordonné. Le rapport Kaufmann mentionne une série de préoccupations du Parlement. Avant toute chose, je tiens à répéter que les propositions faites par la Commission dans le Livre blanc visent à renforcer le processus démocratique et donc le rôle du Parlement européen. Je maintiens donc mon point de vue : le Parlement européen est l'élément central de cette légitimation démocratique sans laquelle les citoyens européens ne pourront apporter un soutien réel à nos politiques. Mais examinons également ces préoccupations. Premièrement, elles expriment la crainte que la société civile "n'empiète" sur le domaine du Parlement européen. Je peux vous assurer que ce n'est pas l'intention de la Commission, qui a justement proposé que chaque institution revienne à ses tâches originales et que les compétences respectives soient redéfinies. Deuxièmement, le Parlement européen - tel est l'avis de la Commission - est la plus forte expression démocratique de la société civile européenne et le représentant naturel de ses instances. Simultanément, la Commission doit prendre des décisions en parfaite connaissance de cause dans le processus d'élaboration des propositions législatives. Elle ne peut donc renoncer aux consultations - je le répète : aux consultations - appropriées avec les opérateurs économiques et sociaux, avec le monde scientifique et technique, avec les milieux culturels. Il faut donc rationaliser et structurer un dialogue qui caractérise depuis longtemps notre façon de travailler. J'ai lu avec beaucoup d'attention le rapport Kaufmann sur ce point et je vous assure que nous tiendrons le plus grand compte des indications, même de méthode, qui s'y trouvent. De même, la Commission n'a et n'a jamais eu l'intention de remettre en question les prérogatives du Parlement européen en temps que colégislateur. Nos propositions sur la coréglementation et sur l'autoréglementation visent plutôt à éviter que des pratiques qui existent depuis de longues années n'aboutissent à l'anarchie et ne tombent dans les abus que vous signalez. Tel est l'objectif explicite des propositions de la Commission. De plus, selon nos propositions, le recours éventuel à la coréglementation serait décidé au cas par cas, sur avis du Parlement européen. J'ai déjà affirmé que les critères et les limites du recours à ces nouveaux instruments législatifs devraient faire l'objet d'un débat - et si possible d'un accord - entre les institutions, de préférence dans le cadre du groupe de travail interinstitutionnel que j'ai proposé le 2 octobre. C'est pour cela que ce groupe est si important. La même méthode devrait s'appliquer dans le cas du recours aux directives-cadres, c'est-à-dire aux actes législatifs de principe et d'orientation qui confèrent à la Commission et aux administrations chargées de leur mise en uvre dans les États membres, plus de compétence pour adopter les règles d'exécution. J'ai déjà exprimé la conviction de la Commission que le Parlement devrait disposer avec le Conseil d'un dispositif juridique simple pour permettre au législateur de contrôler les actions de l'exécutif. Il existe diverses expériences nationales dont nous pourrions nous inspirer pour améliorer la phase d'exécution des politiques communautaires et permettre à l'autorité législative d'orienter et de contrôler efficacement l'activité exécutive. Cette question nécessite elle aussi un débat approfondi entre les trois institutions. J'ai déjà eu l'occasion de dire que le mécanisme d'évocation - le call-back - par le législateur des mesures d'exécution de la Commission n'est peut-être pas le meilleur dispositif possible, ou qu'il doit tout au moins être considérablement approfondi. La Commission réfléchit toutefois pour ce faire activement à d'autres possibilités et compte présenter des propositions concrètes, de préférence lors du débat interinstitutionnel que j'ai appelé de mes vux. Je confirme en outre qu'il serait inopportun de décider d'un plan d'action concret - ce qui est communément appelé better regulation - avant que toutes les institutions n'en aient débattu. C'est pourquoi, conformément à l'engagement que j'ai pris devant le Parlement, la Commission entend n'adopter dans les prochains jours qu'un document de consultation qui permettra de centrer le dialogue interinstitutionnel sur certaines mesures prioritaires qu'a également suggérées le groupe intergouvernemental présidé par M. Mandelkern. De plus, nous veillerons à ce que le Conseil européen de Laeken s'oriente en ce sens et invite les institutions à parvenir ensemble à la stratégie coordonnée souhaitée à Lisbonne avant juin 2002. Je voudrais enfin éclaircir un certain nombre de points relatifs à l'action des agences de réglementation. Je suis d'accord avec vous sur le fait que nous devons éviter de fragmenter encore l'activité exécutive et d'affaiblir le contrôle démocratique de celle-ci. La Commission ne peut en outre continuer à assumer la pleine responsabilité politique d'activités sur lesquelles elle n'exerce qu'une influence partielle. C'est pour cela que nous proposons de définir un modèle général d'agence qui assure une représentation équilibrée au Parlement, au Conseil et à la Commission. C'est dans ce contexte que s'inscrivent nos dernières propositions. Nous avons cependant besoin du plein soutien du Parlement pour atteindre les objectifs que nous nous sommes fixés. Mesdames et Messieurs les Députés, il y a deux semaines, nous avons présenté et discuté avec vous notre rapport sur les progrès réalisés sur le front de l'élargissement, progrès qui nous permettent de poursuivre l'objectif - à mes yeux aujourd'hui réaliste - d'admettre jusqu'à dix nouveaux États membres avant les élections de 2004. Je voudrais aujourd'hui seulement souligner combien il importe de continuer à associer progressivement les pays candidats aux activités de l'Union. Pour cela, la participation des représentants des États candidats aux travaux de la convention revêt une importance primordiale. Pour les mêmes raisons, nous associons de plus en plus les pays candidats aux activités et aux programmes de l'Union. Outre l'élargissement et la réforme des traités, l'ordre du jour du Conseil européen de Laeken comprend d'autres points sur lesquels je voudrais m'attarder brièvement. L'Union a joué un rôle très actif dans les efforts diplomatiques déployés dans le cadre de la crise internationale actuelle. En outre, les diverses visites que j'ai effectuées, avec le président en exercice du Conseil, à Washington, au Proche-Orient et, enfin, en Inde et au Pakistan, ont renforcé ma conviction qu'il faut développer le rôle mondial de l'Union. Nous avons ensuite présenté plusieurs propositions indispensables, dans les divers secteurs, à la lutte contre le terrorisme. Nous devons poursuivre dans cette voie, en continuant à faire preuve d'une volonté politique forte et d'une grande détermination. En particulier, nous devons maintenir et renforcer notre engagement pour une mise en uvre pleine et efficace du mandat de Tampere, sur lequel nous présenterons une évaluation au Conseil européen. Le processus entamé a été globalement positif et il doit être développé avec un maximum de visibilité et de transparence afin que les citoyens puissent y voir une réponse à leurs préoccupations quotidiennes de sécurité. Les États membres commencent à admettre la nécessité de s'inspirer de principes et d'instruments propres au système communautaire, comme le principe de la reconnaissance mutuelle. Il subsiste toutefois une certaine réticence des États membres à progresser dans des secteurs sensibles comme l'immigration ou les visas, réticences qu'une volonté politique plus forte devrait permettre de surmonter. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, les défis que nous devons relever et les récents événements internationaux confirment la pertinence et la validité du projet européen, qui doit être renforcé et adapté pour répondre pleinement aux nouvelles exigences des citoyens. Pour construire la nouvelle Europe, la méthode communautaire, qui combine avec succès légitimité démocratique et efficacité, demeure la voie royale. C'est donc à son renouvellement et à son renforcement que doivent viser les futures réformes des Traités. Poettering Madame la Présidente, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le Président du Conseil, chers collègues, le Sommet de Laeken peut être un Sommet historique. Notre groupe a toute confiance dans la présidence belge car la Belgique est toujours restée fidèle aux idéaux de l'unification européenne et, surtout, parce que la Belgique a toujours défendu l'Europe communautaire. Nous autres, membres du groupe PPE-DE, ne voulons pas le gouvernement de quelques grands pays au sein de l'Union européenne mais bien l'action commune des Européens, l'Europe communautaire, et nous vous adressons donc, Monsieur le Président du Conseil, nos meilleurs vux de succès. Vous avez parlé de l'élargissement, tout comme le président de la Commission, et je reste encore sous la forte impression que m'a faite une conférence tenue avec les présidents de groupe de notre famille politique en provenance des pays candidats à l'adhésion ; bref, des pays qui veulent intégrer l'Union européenne. Pour faire suite aux déclarations tout à fait ambiguës du ministre français des Affaires étrangères, nous affirmons le plus clairement du monde qu'on ne peut pas éveiller l'impression que ceux qui, l'année prochaine, seront prêts à signer les traités d'adhésion devront attendre que les retardataires remplissent eux aussi les conditions. Chaque pays doit être jugé selon ses mérites propres et c'est sur cette base que nous devons procéder à l'élargissement de l'Union européenne. Lors du Sommet de Laeken, vous vous pencherez aussi, à coup sûr, sur la question de l'Afghanistan - c'est nécessaire - et nous répétons à cette occasion qu'il est indispensable de détruire les réseaux terroristes d'Al Qaida. À présent toutefois, nous devons également créer les bases nécessaires afin que la communauté internationale - y compris l'Union européenne, y compris les États-Unis, y compris le monde arabe et musulman - contribue à la reconstruction de l'Afghanistan, pour que puisse s'y installer une société humaine et que se mette en place à Kaboul un gouvernement qui respecte les droits de l'homme ainsi que les droits des femmes. Telle est notre mission dans les jours et les semaines à venir. Je voudrais faire une remarque à propos du Proche-Orient. Nous engageons toutes les parties à revenir à la table des négociations. Nous déplorons profondément - et j'entends peser mes paroles - l'attitude adoptée par le Premier ministre israélien à l'égard des envoyés de l'Union européenne, à savoir le président du Conseil, M. Verhofstadt, le président de la Commission, M. Prodi, le ministre des Affaires étrangères et président du Conseil, M. Michel, ainsi que le Haut représentant, M. Solana. Nous ne pouvons comprendre le traitement réservé par le Premier ministre israélien - et je rappellerai les noms des grands Premiers ministres d'Israël : Ben Gourion, Golda Meir, Yitzhak Rabin - à notre délégation en Israël. (Applaudissements) Nous invitons la Commission et le Conseil à poursuivre dans la voie choisie. Nous continuerons de défendre la sécurité d'Israël, comme cela a toujours été le cas dans le passé, mais les populations de Palestine ont elles aussi le droit à la dignité humaine et à vivre dans la sécurité, droit que réclament très justement les Israéliens. (Applaudissements) Autorisez-moi encore une remarque quant à la convention. Nous plaçons de grands espoirs dans les décisions que vous prendrez à Laeken. Sur le plan arithmétique, la composition de la convention est connue. Je vous prie, Monsieur le Président du Conseil, d'user de toute votre influence pour que les quinze représentants des gouvernements soient des personnalités qui collaborent au travail de la convention et se sentent liées par après à la proposition de décision prise par cette assemblée, afin que les gouvernements soient eux aussi liés au projet élaboré par la convention. En effet, celle-ci n'est pas un séminaire. Si l'on ne veut pas en être réduit à ne pouvoir dire que oui ou non au terme des délibérations - et je comprends très bien que les gouvernements ne le souhaitent pas -, il faut que la convention dégage un résultat à ce point convaincant qu'il en devienne contraignant pour les gouvernements. Pour sa part en tout cas, notre groupe déléguera à cette convention les personnalités les plus expérimentées et les plus qualifiées afin de véritablement parvenir à un résultat. Nous vous prions aussi, à l'instar du président Prodi, d'user de votre influence afin que la convention puisse débuter aussi tôt que possible dans le courant de l'année 2002, soit en février ou début mars, sous la présidence espagnole, qu'elle puisse se conclure à la fin 2003, sous la présidence italienne, et que nous disposions d'ici là d'un nouveau traité prêt pour la signature et qui puisse faire l'objet d'une discussion en profondeur au sein de ce Parlement. Monsieur le Président du Conseil, ce que je vais dire à présent correspond à ma conviction la plus profonde : Laeken est un Sommet d'une grande importance car il y sera question de l'orientation future de l'Union européenne. Poursuivons-nous dans la voie empruntée lors du mini-sommet de Londres, avec sept pays qui participent, huit qui ne participent pas et la Commission européenne qui n'est absolument pas présente ? Ce n'est pas ainsi que nous nous représentons l'Europe : l'Europe, pour nous, est l'Europe communautaire ! Nous souhaitons à la présidence du Conseil et à la Commission qu'elles fassent également valoir la Communauté lors du Sommet de Laeken et, si tel est le cas, vous avez notre plein soutien. (Applaudissements) Barón Crespo Madame la Présidente, Monsieur le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, Mesdames et Messieurs, nous sommes à la veille d'un sommet important pour l'histoire de la Communauté, sous la présidence belge. La Belgique est le centre géographique de l'Union européenne et j'espère qu'elle saura également être son centre politique. En réponse au président du Conseil, par rapport à l'ordre du jour qu'il a posé, je voudrais exprimer tout d'abord, Madame la Présidente, le soutien de mon groupe aux rapports Leinen, Méndez de Vigo et Kaufmann qui abordent le thème central de l'avenir de l'Union. Tout d'abord, nous avons soutenu depuis le début l'existence d'une convention, parce que la convention s'est révélée être la méthode permettant un débat public et l'élaboration démocratique de la Charte des droits fondamentaux. Nous pensons donc qu'il faut appliquer cette méthode : une convention politiquement solide, démocratiquement articulée, méthodologiquement consistante et conséquente par rapport à ses objectifs. C'est pourquoi je me permets de faire des suggestions concrètes au président du Conseil par rapport aux affirmations qu'il a faites. Monsieur le Président du Conseil, le Parlement saurait gré que l'on désigne le président selon le modèle de ce qui a été fait dans le cadre de la convention de la Charte des droits fondamentaux. Vous proposez un président à Laeken et laissez à la convention le choix du président. Je pense qu'il s'agit d'une question de bonnes formes, qui sont très importantes en démocratie. Ensuite, je pense également qu'il est important que vous parliez de la double légitimité de l'Union, parce qu'il semble que la société civile n'ait rien à voir avec les députés européens ni avec ceux des États membres. Il est intéressant de nous ouvrir et de consulter les organisations qui enrichissent la société civile, mais la légitimité démocratique part essentiellement des représentants élus. En ce sens, le président a déclaré que la composition du bureau ou du présidium de la convention était encore ouverte. Si le président et la Troïka font partie du bureau, la proposition du Parlement est logique - deux députés européens et deux des États membres - parce que cela donnerait un équilibre entre les deux branches de la légitimité démocratique. Ensuite, nous insistons sur le fait qu'il y ait une proposition globale et cohérente, nous ne voulons pas d'un menu où on picorerait de-ci de-là. Par rapport à une éventuelle pause, à laquelle le président a fait allusion, nous voulons qu'il y ait une proposition sous la présidence grecque qui conclue les travaux, nous ne voulons pas que le résultat de la convention soit reporté aux calendes grecques, il doit y avoir un suivi et cela doit conduire à une décision du Conseil européen. En ce qui concerne la Commission, Monsieur le Président de la Commission, je vous encourage, en vertu de la responsabilité que vous avez en tant que gardien des Traités, qui est une fonction de la Commission, à faire des propositions le plus rapidement possible. Il y a deux points, repris dans la déclaration 23, pour lesquels la Commission est pleinement compétente. Il s'agit de la simplification des Traités et de la répartition des compétences. Je vous demande de déposer au plus vite une proposition afin que nous puissions la débattre. Il s'agit d'une fonction de la Commission à laquelle vous ne pouvez vous soustraire. En ce qui concerne la gouvernance, qui est un sujet connexe, nous vous demandons de ne pas nous noyer - comme le disent les Anglo-Saxons - sous des semblants d'éloges, ce qui se dit en espagnol "assommer de baisers", parce qu'il y a réellement des propositions très intéressantes, mais vous sortez aujourd'hui le rapport Handelkern. Pourquoi ne nous asseyons-nous pas et ne parvenons-nous pas à un accord interinstitutionnel sur la gouvernance ? Nous avons également une responsabilité démocratique et nous ne pouvons accepter que quelqu'un entre par la porte de service pour nous retirer le pouvoir législatif. C'est un avertissement sérieux. (Applaudissements à gauche) Enfin, Madame la Présidence, en ce qui concerne la PESC, la lutte contre le terrorisme, vous savez que nous travaillons sérieusement - par le biais de la procédure d'urgence - afin de pouvoir obtenir un mandat européen de recherche et d'arrêt, une décision-cadre sur le terrorisme, une lutte également importante contre le blanchiment d'argent, qui est lié au sujet précédent, et nous pensons que cela doit faire l'objet d'un effort commun que nous devons tous consentir. De plus, nous devons également agir en tirant des leçons des erreurs et des lacunes, et il y a une lacune très importante face à laquelle l'Union doit être responsable et je pense qu'à Laeken, on pourrait faire un pas important en avant, en incluant la défense parmi les sujets que nous devons aborder lors de la convention et qui doivent entrer dans les Traités. Pour terminer, Madame la Présidente, je pense que nous avons des responsabilités politiques importantes en Afghanistan. Les premiers otages du terrorisme ont été les Afghans et surtout les Afghanes. Au Proche-Orient, nous devons continuer à insister pour trouver une solution qui permette à l'État israélien d'avoir des frontières sûres mais aussi à l'État palestinien d'être viable et respecté. Cox ) Nous débattons aujourd'hui de l'avenir de l'Europe et je pourrais prendre cela comme point de départ. M. Prodi a parlé de l'indispensable nécessité d'un triangle institutionnel : la Commission, le Parlement et le Conseil. Ce triangle est indispensable et chaque organe a une responsabilité et un rôle essentiels, cruciaux, et profite du fait même que les trois parties travaillent bien ensemble. Personnellement, je suis de plus en plus exaspéré par les prétendues analyses qui paraissent dans la presse et par les commentaires au sujet de questions de personnalité et qui sont complètement à côté de la question. La question du rôle de la Commission est que ce rôle se situe inexorablement au cur du projet européen et que c'est là qu'est la structure de la vérité que nous devons encourager, défendre et revoir sans cesse. Au sujet d'un concept d'Europe tel qu'Hans-Gert Poettering l'a mentionné précédemment, j'estime qu'il a été rabaissé au plus haut point par les membres du Conseil européen. Chaque État a le droit d'entretenir des relations bilatérales et multilatérales, mais il y a un moment et un endroit appropriés pour chacune de ces initiatives. Ce n'est pas le cas lorsque cette initiative précède immédiatement et remplace une réunion du Conseil dont l'objectif est de débattre des mêmes sujets, comme celui de Gand. Lorsque nous réduisons la politique européenne de sécurité et de défense au petit jeu quelque peu grotesque de présence ou d'absence lors du dîner à Downing Street, nous rabaissons l'idée d'Europe en elle-même et il est vraiment nécessaire qu'un engagement soit pris au niveau du Conseil européen envers un concept d'Europe qui, à l'intérieur, soit cohérent et logique. Le président de la Commission et Enrique Barón Crespo ont tous deux évoqué cette question du dialogue et de l'équilibre interinstitutionnels et M. Prodi a parlé de la question très sensible du dispositif de call-back. La seule remarque que je voudrais faire, et nous avons déjà demandé à la commission des affaires constitutionnelles du Parlement européen de traiter cette affaire en urgence, est que nous avons à présent la responsabilité, entre autres, de commencer à mettre en uvre une partie importante du programme de réformes économiques structurelles de Lisbonne, à savoir créer un marché unique européen pour les services financiers. Si nous ne pouvons pas réaliser les différents niveaux d'engagement et édicter des règles et des conditions adéquates entre le Parlement, la Commission et le Conseil, nous risquons d'échouer dans la réalisation des objectifs et la nécessité de réforme. Il y a donc une urgence générale et, par endroits, une urgence bien spécifique. J'espère que tous les pays candidats prendront part à la convention, sous les principes de Helsinki, à savoir, une égalité de traitement. C'est tout. Il y a 13 pays candidats. Aussi, j'espère qu'il y aura une période minimale séparant la convention de la CIG. Je partage l'avis de tous ceux qui ont déclaré qu'il fallait que cette réforme soit terminée avant les prochaines élections européennes parce qu'ensuite, il y aura un nouveau Parlement, une nouvelle Europe après l'élargissement, et une nouvelle Commission. Voggenhuber Madame la Présidente, je ne répéterai pas, au cours du bref temps de parole dont je dispose, ce que nos excellents rapporteurs ont exposé dans cette enceinte et ne me pencherai pas davantage sur la stratégie du Conseil et des États membres, qui s'attellent depuis des mois à faire de cette convention un forum aussi faible et infructueux que possible. Dans cette situation historique, à la veille d'un des sommets les plus importants sans doute en vue de préparer une conférence intergouvernementale historique, je voudrais me tourner vers la Commission. Je voudrais vous rappeler, Monsieur le Président de la Commission, que ce sont les visions et les projets de la Commission qui ont initié tous les grands projets de l'intégration européenne, que la Commission fut le spiritus rector et le visionnaire de presque chaque grande étape. Je vous rappelle l'Acte unique européen ; le paquet Delors 1 ; Maastricht et le paquet Delors 2, le rapport sur l'Union économique et monétaire ; le Livre blanc sur l'achèvement du marché intérieur ; le Livre blanc sur la croissance, la concurrence et l'emploi ; les conceptions visionnaires en matière de dialogue social et d'insertion d'un chapitre social dans le Traité ; les Livres blancs sur la politique environnementale et le rôle du Parlement : autant de grands projets de la Commission, qui a abordé les conférences intergouvernementales dans un esprit de pionnier. Aujourd'hui, vous parlez du triangle des institutions. Oui, il s'agit aussi d'une épreuve de force entre le Conseil et le Parlement mais, à l'endroit où se trouve la Commission, je ne vois qu'un trou noir. Monsieur le Président de la Commission, où est le Livre blanc de la Commission sur la démocratie européenne ? Où est votre projet de constitution européenne ? Où est votre Livre blanc sur un système d'équilibre des pouvoirs au sein de cet espace supranational, sur la méthode applicable à la convention, sur les droits des citoyens, les droits fondamentaux et les droits de l'homme en Europe ? Vous n'avez avancé aucun de ces projets et les remarques marginales que vous faites aujourd'hui ne suffisent pas. Je ne relèverai qu'un seul point : si vous ne donnez même pas à cette convention le droit d'élire son président en son sein, vous la désavouez aux yeux de l'ensemble de l'opinion publique européenne. Ce n'est là qu'une des nombreuses erreurs que vous nous avez exposées en lieu et place d'une vision. Kaufmann Monsieur le Président, Monsieur le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, je voudrais m'exprimer à propos de la déclaration de Laeken et, en particulier, à propos de la convention. Ce Parlement s'est fait fort - en particulier, depuis l'échec du Sommet de Nice - de demander qu'une nouvelle méthode soit finalement appliquée en ce qui concerne les conférences intergouvernementales. Au-delà des clivages partisans et de concert avec nos collègues des parlements nationaux et divers représentants de la société civile, nous nous sommes engagés à ce qu'appartiennent une bonne fois pour toutes au passé la politique de la diplomatie secrète menée à huis clos, la politique d'opacité des décisions et la politique de marchandage qui caractérisent les longues nuits de séances-marathons. Si l'on veut que l'Union européenne puisse faire face à l'avenir, cette nouvelle méthode de convocation d'une convention est à mes yeux absolument indispensable, car il est avant tout question du renforcement de la démocratie en Europe. Il s'agit surtout de nos concitoyens, d'un débat vaste et exhaustif sur l'aménagement de la maison commune qu'est l'Europe, dont on espère qu'elle accueillera dix pays européens supplémentaires en 2004. Vous nous avez présenté aujourd'hui, Monsieur le Président du Conseil, les points essentiels de la déclaration de Laeken, qui devrait être une déclaration ambitieuse. Permettez-moi de soulever une fois de plus certaines questions. De l'avis de mon groupe, la composition de la convention est extrêmement importante et il conviendrait, à cet égard, d'accorder une attention particulière à deux éléments. Tout d'abord, le principe du pluralisme politique. Il faut absolument garantir la représentation de toutes les forces politiques au sein de la convention, veiller à ce que les délégations des parlements nationaux ou du Parlement européen ne soient pas uniquement composées de députés des grands partis politiques, mais également de représentants des partis politiques plus modestes des différents États membres de l'Union européenne. Surtout, nous avons besoin d'un débat politique productif où soient évoqués le pour et le contre, car ce n'est qu'ainsi que les discussions s'avèrent intéressantes. Nous avons également besoin d'une représentation appropriée des deux sexes. J'ai vu que des amendements à ce sujet avaient été déposés dans le cadre du rapport de nos collègues Méndez de Vigo et Leinen et j'espère que de nombreux collègues soutiennent ces amendements et, surtout, que les parlements nationaux et le Conseil examineront ensuite la manière de tenir compte de ce critère. J'estime qu'il est absolument indispensable d'entamer avec la société civile un dialogue structuré de manière à atteindre son but. Vous en avez parlé, Monsieur le Président du Conseil. Je pense que l'on pourrait aussi se demander si le Comité économique et social ne devrait pas, en tant que relais important de la société civile, assumer une fonction de médiateur en la matière. Je suis heureuse d'entendre que la convention devrait élaborer elle-même son ordre du jour, car il ne s'agit pas seulement de questions institutionnelles, il est aussi question d'un large éventail de questions politiques des plus diverses, de la question de l'organisation future des différentes politiques européennes. Lorsqu'on lit, dans un rapport de la Commission, que 60 millions de personnes vivent actuellement dans la pauvreté au sein de l'Union européenne, il me semble que ce chiffre effrayant suffit pour constater qu'une importante action politique s'impose et que cette convention doit constituer un tournant et amener un changement de la politique en Europe. Muscardini Monsieur le Président, après les derniers développements internationaux, la politique étrangère de l'Union européenne doit reprendre son souffle, mais les gouvernements des États membres ne peuvent ignorer qu'il ne peut être question de politique étrangère commune sans service de renseignements commun. La situation géopolitique, la pauvreté - problème qui prend de l'ampleur -, l'expansion du terrorisme par la création de cellules dans tous les pays du monde, doivent nous inciter lors du Sommet de Laeken à étudier un projet pour un véritable service de renseignements commun ; un service qui ne voie pas le jour et se développe comme EUROPOL, mais qui soit capable de travailler de façon transparente avec des analystes politiques, économiques et culturels et de conférer à notre politique étrangère une vision d'ensemble et une rapidité sans laquelle l'Union européenne, abstraction faite de l'une ou l'autre réforme institutionnelle, ne pourra pas prendre son envol. Le retour de la paix en Afghanistan et la reconstruction qui s'ensuivra laissent à penser qu'il faut dès aujourd'hui déterminer le rôle de l'Union en tant que médiatrice et rédactrice de propositions, afin que l'avenir de l'Afghanistan soit marqué non seulement par la reprise économique et par un système démocratique, mais aussi par la reconquête par les femmes d'un rôle dans la politique et la vie sociale. L'Union ne peut ignorer que, pour instaurer une paix véritable au Moyen-Orient, elle doit s'engager activement contre ceux qui fomentent le terrorisme local ou qui du moins ne s'y opposent pas, un fléau - c'est désormais évident - soutenu au niveau international. L'Union dispose des instruments économiques et politiques pour intervenir en ce sens. En conclusion, le succès ou l'échec de la convention dépendra des convictions, des vraies convictions européennes qui nous animent, des convictions que nous avons, en tant que partis et gouvernements, de ne pas nous baser uniquement sur des réformes de papier mais aussi sur des actes concrets pouvant améliorer la condition de nos pays et de ceux qui s'adressent à nous. Bonde Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, cher Monsieur Prodi, les chefs d'État et de gouvernement de l'UE décideront les 14 et 15 décembre de mettre sur pied une convention chargée de rédiger une constitution visant à créer une fédération d'États nationaux. Arrêtez de semer la confusion ! Une fédération d'États nationaux est un État fédéral et un État fédéral est un État et pas une fédération. Un couteau pour peler les fruits est un couteau et pas un fruit ; il en va de même ici. Les États ont des constitutions alors qu'une confédération d'États repose sur des accords conformes au droit international et conclus entre des nations indépendantes. J'invite les chefs d'État et de gouvernement à octroyer un mandat clair et précis à la convention. Faut-il - oui ou non - rédiger un projet de constitution établissant un État fédéral ? Ne faudrait-il pas rédiger un projet d'accord conclu entre nations indépendantes et ne visant pas à la création d'un État ? Ne pourrait-on pas demander à la convention d'élaborer deux propositions différentes, l'une pour la création d'un État fédéral et l'autre pour la création d'une confédération d'États - un modèle 1 pour les fédéralistes et un modèle 2 pour les euro-idéalistes - ce dernier étant axé sur les problèmes transfrontaliers que nous ne pouvons résoudre nous-mêmes au sein de nos propres parlements ? Ces deux propositions claires et précises seraient alors examinées parmi l'opinion publique et elles seraient ensuite soumises à un référendum permettant à l'ensemble des citoyens de l'UE d'exprimer leur préférence soit pour l'élaboration d'une constitution établissant un État européen soit pour un accord conclu entre nations unies. Une fois les réponses des citoyens reçues, nous pourrions organiser une conférence intergouvernementale en vue de proposer des amendements aux traités existants. Une large majorité des citoyens de l'ensemble des États membres de l'UE souhaite un référendum. Ne peut-on pas demander leur avis avant de rédiger un document en leur nom ? Trouvons un accord à l'amiable sur l'avenir de l'Europe ; laissez les citoyens s'exprimer ! Je pense que les citoyens préféreront notre version de l'Europe des démocraties, celle qui est présentée dans l'opinion minoritaire exprimée par les membres de SOS-Démocratie. Je m'inclinerai volontiers devant l'opinion majoritaire si un référendum est organisé, mais jamais devant des fonctionnaires et des ministres qui travaillent à huis clos. Leinen Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, chers collègues, mon collègue Méndez de Vigo et moi-même avons élaboré un rapport qui a recueilli une large majorité au sein de la commission des affaires constitutionnelles. Seuls MM. Bonde, Berthu et Sacrédeus s'y sont opposés. Une importante majorité partage donc les positions exprimées et je me réjouis d'entendre qu'en bien des points, la présidence belge du Conseil rejoint ces positions et que la Commission peut elle aussi approuver les arguments du Parlement. Un large courant affirme que Laeken constitue le moment important dont nous devons profiter pour rendre l'Union européenne plus efficace et plus démocratique. En outre, il s'agit peut-être de la dernière occasion de le faire avant l'élargissement, avant que l'Union ne passe de 15 à 25, voire 30 États membres. Je remercie tous ceux qui ont contribué à l'émergence de cette nouvelle méthode. Si je me replace au début de l'année, en janvier ou février, cela semblait encore très loin de la réalité. Je remercie tous ceux qui ont contribué à rendre possible une nouvelle méthode - celle de la convention - dans le cadre de laquelle les représentants des parlements peuvent participer à la définition du projet d'avenir de notre Union européenne sur le même pied que les représentants des gouvernements. La convention ne peut toutefois constituer un alibi et je pense que la déception serait grande si nous nous contentions d'une compilation des options qui existent en Europe. Or, les discours des chefs d'État nous ont appris l'existence de cette option. C'est là un fait connu, il n'y a rien de neuf. Cette convention doit être un forum politique qui s'attelle à la recherche de solutions, qui s'efforce véritablement de dégager un consensus sur l'évolution future de l'Europe. Telle est la véritable mission ! L'option qui voudrait que nous avancions différentes propositions - certaines fédéralistes, d'autres plutôt intergouvernementales - paraît très attrayante. Toutefois, Monsieur le Président de la Commission, la conférence intergouvernementale nous offrirait-elle des réponses fortes si nous avancions un pot-pourri de propositions ? J'en doute fort. Les gouvernements seront encore confrontés au même problème : ils peuvent imaginer tout ce qu'ils veulent, le principe de l'unanimité qui prévaut lors des conférences intergouvernementales engendrera la même situation de blocage que nous avons déjà observée à Amsterdam et à Nice. Non, je pense que la convention est une chance énorme de dégager une très large majorité par la méthode du consensus. Ce n'est pas l'unanimité mais bien la tendance largement dominante, la vaste majorité qui se dessine. Si nous soumettons à la conférence intergouvernementale une proposition de ce niveau de cohérence, nous aurons la meilleure chance de voir celle-ci acceptée car il est naturellement très difficile pour un gouvernement de se dérober à un consensus. Il y aura encore des questions à traiter. Cela devra aussi être fondu en un texte juridique. Ce sont là des travaux que devra accomplir la conférence intergouvernementale mais je vous enjoins de ne pas charger la convention de la seule élaboration d'options et d'autres détails techniques. Ce n'est pas la tâche d'une convention, d'un forum politique. Nous prenons acte du fait que le Conseil de Laeken avancera une proposition quant à la présidence de cet organe. C'est très bien, mais j'estime aussi que la convention doit pouvoir le confirmer, doit pouvoir le choisir. Une convention choisit elle-même son président. Cette opération devrait avoir lieu. Vous avez parlé d'une présidence réduite, Monsieur le Président de la Commission. Cette présidence aura beaucoup à faire. C'est l'organe qui devra diriger cette grande convention et il serait tout de même vraiment avantageux que tant l'opposition que la majorité - et ce aussi bien au niveau des parlements nationaux que du Parlement européen - puissent se sentir représentées par cette présidence. Pour ce qui est du calendrier, je me réjouis que les gouvernements eux-mêmes déclarent que le processus devrait durer plus ou moins un an. Cela signifie que la convention clôturera ses travaux en juin 2003. Devrait alors survenir une pause, pas plus longue toutefois que la pause estivale. Je suis favorable à ce que nous récupérions tous en juillet et en août mais il faudra que la conférence intergouvernementale puisse commencer en septembre, sous la présidence italienne, et que nous parvenions à venir à bout de ce traité constitutionnel à la fin 2003, avant les élections européennes et avant l'élargissement. Ce serait un document que nous pourrions présenter aux peuples d'Europe et je crois que, si ce document est tel qu'il peut être lu dans les écoles et compris par les enfants, nous réduirons aussi l'aliénation des citoyens vis-à-vis de l'Europe, ce qui est notre devoir. Méndez de Vigo Monsieur le Président, je pense que nous sommes à la veille d'un Conseil européen, celui de Laeken, de la plus haute importance. Nous sommes à la veille de l'un de ces moments-clés, comme le dit Karl Jaspers. Nous nous trouvons dans une situation où la mise en circulation de l'euro va accentuer le sentiment d'appartenance à l'Europe. Les négociations en vue de l'élargissement vont impliquer la concrétisation d'un vieux rêve de nombreux Européens. Je pense que les attentats terroristes contre Washington et New York le 11 septembre dernier ont réveillé la conscience des Européens, qui nous demandent plus d'Europe et une meilleure Europe. Par conséquent, votre responsabilité, Monsieur le Président en exercice du Conseil, est grande. Néanmoins, laissez-moi vous dire que vous effectuez un très bon travail, et je tiens à dire publiquement que cette présidence belge a eu une attitude exquise envers le Parlement européen, une attitude de collaboration, de participation, d'écoute, bref, de faire les choses ensemble. Le pari sur la convention est un pari que ce Parlement a fait il y a longtemps, même avant Nice. Dans la résolution du 17 novembre 1997, que j'ai eu l'honneur de présenter avec Dimitri Tsatsos, relative au traité d'Amsterdam, nous disions déjà que la méthode intergouvernementale pour la révision des Traités était arrivée à son terme et qu'il fallait trouver une autre méthode. Cette méthode est la convention. Ne pensez pas que le Parlement européen le fasse par manie. Non. Il le fait parce que la convention rapproche l'Europe des citoyens, parce qu'elle est plus ouverte, plus publique, plus transparente, plus participative ; elle permet aux citoyens de s'impliquer dans la réalisation de l'Europe, comme l'a prouvé la convention qui a élaboré la Charte. C'est la raison pour laquelle nous avons parié sur la convention, et je suis content que la convention devienne bientôt réalité dans la déclaration de Laeken. Il ne faut cependant pas se méprendre sur la convention. La convention est un instrument. Georges Washington déclarait, à propos d'une autre convention célèbre de l'histoire, la convention de Philadelphie, qu'elle pouvait parler de tout, proposer tout et ne décider de rien. Nous voulons aider à prendre des décisions, en rapprochant l'Europe des citoyens, du peuple, en réunissant les différentes légitimités de l'Union européenne. Par conséquent, Messieurs du Conseil, il ne faut pas craindre la convention. Il ne faut pas utiliser un instrument de succès et le vider de son contenu. Il ne faut pas encorseter la convention. Il faut donner à la convention la possibilité d'être couronnée de succès. Les orateurs qui m'ont précédé aujourd'hui - et surtout M. Leinen, avec lequel j'ai eu l'énorme plaisir de collaborer à la réalisation de ce rapport - ont abordé de nombreux sujets. Laissez-moi en souligner quelques-uns. Tout d'abord, le Parlement européen demande que, si nous nous servons de la convention qui a élaboré la Charte des droits fondamentaux comme modèle, les quatre parties qui la composent soient équilibrées. Il y avait, au sein de cette convention, seize députés européens et soixante-deux membres de la convention. Dans la proposition que vous avez envoyée aux capitales, Monsieur le Président en exercice du Conseil, il y a toujours seize députés européens, mais il y a cent douze membres de la convention. Et le fait que vous me disiez que certains sont observateurs ne me satisfait pas, étant donné que les observateurs ont exactement les mêmes droits que les autres, et ce doit être ainsi, à l'exception du fait qu'ils ne participent pas au consensus final. Consensus final. Je tiens à dire, malgré ce qu'a déclaré un orateur précédent, que la Commission a apporté sa contribution, et elle a été importante, et je tiens à faire l'éloge des notes de réflexion du commissaire Barnier, qui ont été très précieuses. Mais il persiste peut-être une équivoque quant au consensus : consensus ne signifie pas unanimité. Il n'y a pas eu d'unanimité au sein de la convention qui a élaboré la Charte : certains membres étaient contre - l'un d'entre eux, et non le moindre, est ici -, mais il y avait une majorité suffisante, un consensus suffisant. Par conséquent, ne répétons pas que consensus signifie unanimité, ce n'est pas le cas, cela signifie soutien final au texte qui en résulte. Monsieur le Président en exercice du Conseil, il y a une question qui, selon vous, est toujours en suspens, il s'agit de ce que l'on appelle le gel. Pour moi, il est extrêmement compliqué d'expliquer que suite à ce travail qu'ont réalisé cent douze personnes pour parvenir à un résultat final, les gouvernements veulent le geler. Que signifie "geler" ? Si le résultat est bon, adoptons-le immédiatement, et passons à autre chose. Passons à la préparation de l'élargissement. En résumé, Monsieur le Président, je pense qu'il ne faut plus avoir peur de la convention. Il faut penser que l'Europe nous demande un signe de ralliement. Quel signe ? Il s'agit de la Conférence intergouvernementale. J'espère qu'à la fin de cette procédure, le signe de ralliement sera une Constitution de l'Union européenne. Kaufmann Monsieur le Président, chers collègues, il existe indubitablement des liens étroits et, pour une part, intangibles entre le débat sur l'avenir de l'Union européenne et la réforme de la gouvernance, qui fait l'objet de mon rapport. Si vous consultez le texte de mon rapport, vous constaterez qu'il n'est pas avare en critiques. Y sont adoptées des positions très claires sur plusieurs thèmes abordés par la Commission dans son Livre blanc et - pour reprendre une expression très en vogue en Allemagne - c'est bien ainsi. C'est pour cette raison précise, Monsieur le Président de la Commission, que je tiens vraiment à vous remercier, vous et vos collaborateurs qui ont élaboré ce Livre blanc, pour cette initiative. Vous remercier surtout pour vous être déclarés prêts, dans ce Livre blanc, à examiner sans la moindre réserve et avec le sens critique nécessaire toutes les règles, procédures et comportements adoptés par l'Union dans l'exercice de ses compétences - bref, tout ce que recouvre le concept de gouvernance - et à les modifier, le cas échéant. Cela mérite le respect car il s'agit en fait, ni plus ni moins, de combler l'abîme qui sépare l'Union de ses citoyens. En cette matière, la Commission peut compter sur la collaboration étroite du Parlement. Nous savons que nous n'en sommes qu'au début du débat sur la réforme de la gouvernance. Maintes propositions de la Commission nécessitent une discussion en profondeur. Le Livre blanc annonce l'une ou l'autre initiative. Nous nous exprimerons à leur propos lorsqu'elles prendront une forme concrète. J'estime que certaines propositions peuvent être concrétisées très prochainement, et non à la fin de l'année prochaine. Citons déjà un élément repris dans le Livre blanc du commissaire Kinnock sur la réforme de la Commission : l'établissement de la liste des comités et groupes de travail impliqués dans le processus de consultation. Signalons à cet égard qu'à l'avenir, on pourrait selon moi adjoindre à toute proposition législative un répertoire mentionnant tous les experts, groupements et organisations qui ont participé à l'élaboration de ladite proposition. Oui, le Parlement soutient l'amélioration de la participation et de la consultation demandée dans le Livre blanc. Nous sommes cependant d'avis qu'à ce sujet, il est nécessaire de conclure un accord interinstitutionnel sur la consultation démocratique et je suis heureuse, Monsieur le Président Prodi, que vous ayez une fois encore évoqué et appuyé cet élément aujourd'hui. Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le Président du Conseil, mon rapport adopte une position résolue et circonstanciée sur la question de l'amélioration du processus législatif ; ce n'est pas par hasard. Car il s'agit somme toute, et de façon évidente, du rôle du Parlement, de son rôle en tant que colégislateur. Le Parlement a régulièrement souligné qu'il tenait à la méthode communautaire, qu'il estimait que le maintien de l'équilibre interinstitutionnel était la voie la plus adéquate en vue de faire progresser l'intégration. Cela signifie que nous ne défendons pas un concept quelconque mais bien son contenu, sa substance politique. C'est la raison pour laquelle je voudrais dire, avec la plus grande clarté, que le fait que le Conseil et la Commission soient penchés depuis longtemps sur l'élaboration d'un "plan d'action pour mieux légiférer", que des groupes de travail aient déjà, dans le plus grand secret, élaboré des documents à ce sujet en vue du traitement de ce plan d'action à Laeken et que tout cela se fait sans impliquer dans les travaux le colégislateur qu'est le Parlement, sans même l'en informer, a éveillé les plus vives inquiétudes au sein du Parlement - pour s'en tenir à l'euphémisme. Comme le rapport l'affirme très clairement en son point 30, nous voyons là un grave manquement à la méthode communautaire. C'est pourquoi le rapport demande aussi que le "plan d'action pour mieux légiférer" ne soit pas traité lors du Sommet de Laeken. Ce n'est pas - loin s'en faut - que cette Assemblée ne serait pas prête à participer à des réflexions sur la simplification ou l'amélioration du processus législatif. Le président Prodi a annoncé aujourd'hui la présentation d'un document de consultation de la Commission afin d'entamer un dialogue sur cette question avec cette Assemblée et je peux vous dire qu'en tant que Parlement, nous y sommes prêts. Mais il est un point auquel nous attachons la plus grande valeur et, cela aussi, je le dis en toute clarté : le Parlement n'acceptera pas que les compétences législatives qui sont les siennes en tant que seul organe directement élu par les citoyens soient restreintes de l'une ou l'autre manière. Il s'agit notamment de la question de la coréglementation. Nous considérons d'un il très critique le recours à de soi-disant directives-cadres. Il doit y avoir des mécanismes appropriés de contrôle démocratique et, à cet égard, Monsieur le Président de la Commission, les divergences de vues sont évidentes. Nous voulons disposer d'un mécanisme de rappel limité dans le temps. Je dois dire que j'ai été très étonnée que le représentant du Conseil n'ait fait aucune remarque sur ce point car la question de l'amélioration du processus législatif concerne somme toute les trois institutions. Je serais très intéressée de connaître l'opinion de la présidence du Conseil sur cette question, voire même sur le groupe de travail interinstitutionnel qui est proposé. Vanhecke Monsieur le Président, au-delà de tous les grands mots, je ne peux tout de même me défaire de l'impression que le Sommet de Laeken est en fait destiné à redorer le blason passablement terni de la présidence belge, comme une sorte de tentative d'effacer les ratés successifs de l'équipe gouvernementale Verhofstadt-Michel. Il suffit de lire la presse étrangère de qualité - "The spectator" ou le "Wall Street Journal", par exemple - pour prendre conscience des dégâts actuellement occasionnés par ce gouvernement belge, que ce soit par son action malhabile ou par les propos injurieux formulés par le ministre Michel, ici-présent, à l'adresse de l'Autriche et de l'Italie. C'est dommage, car la présidence belge aurait vraiment pu s'avérer significative en ces temps de débat sur les missions fondamentales de l'Europe, sur ses frontières et sur le déficit démocratique. Nous savons en effet d'expérience que l'État belge, unitaire et fédéral, ne fonctionne pas de manière démocratique et que, par voie de conséquence, un État européen unitaire et fédéral ne peut pas davantage fonctionner de manière démocratique. Nous savons d'expérience que, sur le plan de la sécurité sociale par exemple, c'est au niveau des différents peuples que les meilleures décisions peuvent être prises et qu'il faut pleinement respecter le principe de subsidiarité. Nous savons d'expérience que le plus strict respect des différences linguistiques et culturelles entre les peuples s'impose si l'on veut assurer une coexistence correcte et démocratique. Nous savons d'expérience qu'un problème se pose lorsque les gens, les citoyens, les électeurs ne se reconnaissent pas dans la structure politique qui les gouverne. Dans mon pays, la Flandre, 70 % des personnes interrogées ne peuvent citer ne serait-ce qu'une seule institution européenne et près de 40 % ne savent même pas qu'ils élisent les membres du Parlement européen. Peu importe, tout cela doit à présent être laminé sous l'action de la machine de propagande de Laeken et la présidence belge s'achèvera donc comme elle avait commencé : dans l'insignifiance et pour flatter l'ego hypertrophié de quelques ministres. Menrad Monsieur le Président, le Conseil européen de Lisbonne et l'agenda de politique sociale adopté par le Conseil européen de Nice nous ont fait entrer dans une nouvelle phase de la politique sociale et de la politique de l'emploi au sein de l'Union européenne. La qualité des emplois et de la politique sociale se trouve à présent au centre de nos préoccupations, comme l'ont d'ailleurs fait remarquer le président du Conseil et le président de la Commission. Le Parlement veut être pleinement mêlé à cette évolution. C'est pourquoi nous - c'est-à-dire la commission de l'emploi et des affaires sociales - posons au Conseil et à la Commission une question orale accompagnée d'une proposition de résolution. En l'occurrence, je représente le président de la commission précitée, Michel Rocard. Nous sommes convaincus que des emplois sûrs, un environnement de travail positif et des droits adéquats pour les travailleurs ne freinent pas la productivité et la croissance économique - et, ce faisant, la création d'emplois - mais qu'ils les favorisent. Du travail pour tous, tel est l'objectif. Nous voulons la mise en place d'une stratégie pour des emplois plus nombreux et de meilleure qualité. La qualité de l'emploi comprend entre autres la satisfaction professionnelle, qui augmente la motivation du travailleur et entraîne une amélioration de la santé et de la sécurité sur le lieu de travail. Nous attendons une proposition de la Commission sur le statut des travailleurs intérimaires. La qualité de l'emploi comprend également l'égalité des sexes, la compatibilité entre vie familiale et vie professionnelle et des mesures en faveur du maintien des seniors sur le marché de l'emploi. Pour ce faire, il nous faut développer la forme la plus moderne de formation professionnelle. La formation complémentaire, la formation continue et l'apprentissage tout au long de la vie sont indispensables. La capacité d'adaptation des entreprises aux changements structurels est particulièrement importante pour créer des emplois plus nombreux et de meilleure qualité : en la matière, il s'agit de garantir au niveau européen, par le biais de normes minimales, la participation des travailleurs, l'information et la consultation de ceux-ci en temps opportun et, dès lors, la possibilité de s'adapter aux changements. Par rapport à nos partenaires commerciaux, les États-Unis par exemple, l'Europe souffre d'un taux d'activité trop bas. Le Conseil européen de Lisbonne a admis ce problème et proposé un objectif ambitieux en vue d'augmenter progressivement ce taux d'activité. Nous devons absolument atteindre cet objectif. En prélude au Sommet de Laeken, la Commission a présenté une communication dans laquelle elle expose les grands traits d'une stratégie visant à promouvoir la qualité des politiques sociale et de l'emploi. Cela implique notamment - et ce n'est pas le moindre élément - l'élaboration d'indicateurs et de critères appropriés. M. Prodi nous a informés à ce propos. Comme cela a été dit au début de ce débat, le Parlement européen espère être pleinement impliqué dans les discussions à ce propos. De plus en plus souvent, nous observons que la politique sociale européenne se déroule sous la forme d'un dialogue entre des sous-comités du Conseil - le comité de l'emploi ou celui de la protection sociale, par exemple - et la Commission. Le Parlement européen en est souvent exclu. Nous nous élevons contre cet état de fait. Le Parlement européen doit avoir la possibilité de participer de manière appropriée à l'élaboration des propositions qui traitent de thèmes tels que l'emploi et la protection sociale, thèmes qui concernent en effet directement l'ensemble des citoyens. Pour ce faire, il est nécessaire que les comités spécialisés et la Commission nous informent régulièrement de l'avancement de leurs travaux et que le Parlement soit consulté avant chaque Conseil européen. À cet égard, nous attendons une promesse claire du Conseil de Laeken. En fin de compte, nous sommes la représentation populaire et, donc, le premier organe de l'Union européenne. Il y a quelques instants, le président Prodi désignait fort joliment le Parlement comme l'expression essentielle de l'Europe démocratique. Nous attendons dès lors avec intérêt, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, vos réponses à nos questions orales. Medina Ortega Monsieur le Président, depuis l'intervention du président du groupe socialiste, M. Barón Crespo, il ne me reste presque plus rien à dire. Je vais parler du Livre blanc de la Commission et, avec lui, de ce mystérieux document du Conseil, le rapport Mandelkern, dont nous parlons mais dont nous n'avons pas connaissance. Les deux documents ont une incidence sur les pouvoirs législatifs du Parlement. Le président Prodi s'est engagé à ne présenter aucune proposition au Conseil européen de Laeken et il semble correct, en effet, que l'on ne débatte pas ces questions à Laeken parce qu'en définitive, il s'agit de questions qui concernent l'essence même de la procédure de rédaction d'une nouvelle Constitution européenne et qui, par conséquent, devraient faire l'objet d'un débat au sein de la convention et, éventuellement, de la Conférence intergouvernementale. Il s'agit ici d'établir les compétences législatives des institutions européennes et de rappeler que, dans toutes les Constitutions européennes, c'est l'organe de représentation populaire, le Parlement, qui affiche cette représentation populaire. Toutes les expressions utilisées dans le Livre blanc, les expressions relatives à la compétence d'exécution, des expressions relatives à des procédures d'autorégulation et de corégulation, des expressions relatives à la stratégie de Lisbonne, ont toutes pour objectif de réduire les faibles compétences législatives du Parlement. De Clercq Monsieur le Président, je dispose en fait d'une minute et je trouve assez honteux que les rapporteurs pour avis ne se voient octroyer qu'une malheureuse minute de temps de parole sur un sujet d'une telle importance. Mesdames et Messieurs, de manière générale, le Sommet de Nice n'a pas amené ce qu'on en attendait mais, pour ce qui est des domaines du ressort de la commission juridique et du marché intérieur, dont j'ai l'honneur d'être le rapporteur pour avis, le bilan est assez positif. Je fais tout particulièrement référence aux améliorations qui, à notre initiative, ont été apportées au fonctionnement du système juridique européen. La préoccupation majeure que veut exprimer la commission juridique est dès lors de voir les modifications que je viens d'évoquer entrer en vigueur, indépendamment de la ratification de l'ensemble des décisions prises à Nice et du destin que connaîtra le traité de Nice. En ce qui concerne la déclaration de Laeken en tant que telle, l'Union européenne doit s'avérer prête, pour dire les choses de façon concise, à relever les défis des années à venir. Elle doit s'attacher à ses tâches essentielles et bien faire ce qu'elle doit faire. À cet égard, le citoyen européen attend du Conseil de Laeken le signal clair qu'on s'attelle vraiment à la mise en place d'une politique européenne de sécurité, tant sur le plan interne que sur le plan extérieur. Le Président J'ai été aussi généreux que possible, Monsieur De Clercq, mais il faut respecter le temps alloué à votre commission. Jackson Monsieur le Président, je me réjouis que M. Prodi soit présent pour entendre ce qui va suivre. La commission de l'environnement n'est pas du tout satisfaite de l'idée des accords volontaires comme modus operandi. Nous réclamons un cadre juridique car nous estimons que cela ressemble beaucoup trop à de la législation en secret. Nous n'apprécions pas du tout l'approche de corégulation - quelle qu'elle soit - car nous la considérons comme un moyen de fuir les instruments juridiques contraignants, ce qui peut saper le contrôle démocratique. M. Prodi doit savoir que l'idée de publication de conseils prodigués par les experts nous réjouit. Nous sommes reconnaissants pour les quelques miettes que nous recevons et nous souhaiterions rencontrer de temps à autre l'auteur de la législation que nous mettons ensuite en pièces. Pour ce qui est de la mise en uvre, nous sommes assez préoccupés par l'application de la loi et je cite "d'une manière prenant en compte les spécificités régionales et locales". Nous estimons qu'il serait préférable d'assouplir quelque peu la loi dès le départ. Si vous devez prendre en considération les spécificités régionales et locales, cela veut sans doute dire que vous allez bouleverser les conditions de concurrence loyale. Nous jugeons indispensable que la Commission consacre davantage d'énergie à la mise en uvre, mais nous ne voyons pas la nécessité d'établir des critères afin de se concentrer sur l'examen d'éventuelles violations de la loi. Ce dont elle a besoin, c'est d'effectifs. Enfin, je recommande à M. Prodi la lecture du rapport occasionnel émis par le European Policy Center sur les analyses de l'impact réglementaire. Ce document présente l'idée de disposer d'analyses de l'impact réglementaire sur toute nouvelle législation afin d'en évaluer sa nécessité, d'évaluer les autres possibilités et d'examiner son impact général. Cela peut inclure, ce qui pourrait ne pas être en la faveur de M. Prodi et de son équipe, l'idée d'un bureau spécifique d'évaluation réglementaire au sein du bureau du secrétariat général de la Commission. Cette idée me semble excellente. Theorin Monsieur le Président, la réforme de la gouvernance européenne, telle que la propose la Commission, repose sur cinq principes : la transparence, la participation des citoyens, une répartition claire des responsabilités, l'efficacité et la cohérence. On ne saurait considérer ce travail comme pleinement valable, s'il néglige la moitié de la population. Personne ne peut prétendre uvrer pour la participation des citoyens sans garantie que les femmes, aussi bien que les hommes, puissent effectivement participer. La commission des droits de la femme et de l'égalité des chances a demandé la mise en place d'une autorité chargée, notamment, de recueillir et d'analyser les données et les tendances, de veiller à ce que les organisations non gouvernementales soient intégrées dans la base de données consacrée à la société civile qui doit être créée, et à ce que ce travail d'information sur les plans nationaux et locaux soit adapté à cette perspective d'égalité entre les sexes, puisque les priorités, les conditions de vie et les besoins des femmes et des hommes diffèrent fréquemment. Il est regrettable qu'aucune de ces demandes ne figure dans le rapport. Gemelli Monsieur le Président, je pense que l'on doit affronter le débat sur l'avenir de l'Europe avec une grande responsabilité pour éviter de courir à une faillite comme celle enregistrée à Nice par la méthode intergouvernementale. Il faut reconnaître la légitimité de la citoyenneté européenne des ressortissants des États membres parce que l'on contribuera également ainsi au rapprochement entre les institutions européennes et les citoyens. Nous devons aujourd'hui composer avec l'évolution des systèmes des organisations interinstitutionnelles. Plus cette évolution se sophistique, plus elle éloigne les citoyens des institutions. Quand les institutions fonctionnent, il n'y a pas de problèmes. Mais quand elles ne fonctionnent pas - et le nombre de pétitions que nous recevons dénonce la distance qui sépare les institutions des citoyens -, ces derniers en subissent la violence. La conséquence positive est qu'il faut renforcer les institutions qui défendent les citoyens de l'Union dans l'exercice de leurs droits. La commission des pétitions a été contrainte d'émettre un avis très critique sur les propositions de bonne gouvernance de la Commission parce qu'elle n'y a trouvé aucune référence au Médiateur européen ou à la commission des pétitions en tant qu'instrument institutionnel de défense des droits des citoyens qui recourent pour ce faire au droit de pétition. L'appareil évoqué pour la bonne gouvernance nous a semblé dénué de toute proposition significative permettant de rapprocher les citoyens de l'Europe. C'est une tentative marquée par la manie de l'efficacité et substantiellement privée d'effets réels. Enfin, nous espérons que l'on parviendra à faire la lumière sur la mission obscure du Conseil grâce au moins à la publicité de ses séances législatives, pour éviter le trou noir absolu. Je pense que les considérations soulevées dans ces rapports peuvent trouver un écho favorable au sein des autres institutions européennes, convaincu que le Parlement est le seul organe jouissant de la légitimation populaire. Brok Monsieur le Président, Monsieur le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, permettez-moi d'émettre deux petites remarques qui se rejoignent. Je crois que, dans la pratique, par le biais du comportement d'un certain nombre d'États membres, qui se sont complus dans le bilatéralisme ou se sont apparemment donné des airs de membres d'un directoire, la politique de l'Union européenne après le 11 septembre a clairement montré que l'Union est forte là où elle recourt à la méthode communautaire et faible là où elle n'y recourt pas. Tels sont les enseignements des deux ou trois derniers mois, qui soulignent la nécessité d'une réforme générale de l'Union européenne, afin que de tels comportements, qui nous affaiblissent, ne se reproduisent plus à l'avenir. Il découle de tout cela qu'il est important de convenir d'un mécanisme approprié à Laeken. Pour l'essentiel, le Conseil européen de Laeken ne décidera pas encore du contenu, mais les méthodes qui présideront à l'élaboration du contenu seront décisives pour le succès de l'entreprise. Je crois qu'une chose doit être claire : si convention il y a, si cette convention voit le jour grâce - notamment - à l'aide louable de la présidence du Conseil, d'un certain nombre de gouvernements et de la Commission, et si y participent des parlementaires nationaux et européens, cette convention ne peut alors être dotée de procédures qui ne lui donnent pas la marge de manuvre suffisante pour prendre les décisions qui s'imposent. Il n'est pas davantage acceptable qu'elle ne dispose d'aucune procédure qui soit à la base des négociations finales entre les chefs d'État et de gouvernement. Surtout, il est inacceptable qu'un tel délai s'écoule entre la convention et le Sommet et que la bonne vieille méthode de la conférence intergouvernementale "diplomatique" vienne détruire l'impulsion politique donnée par les parlementaires. Je pense que ce sera le critère décisif du succès ou de l'échec de Laeken. Je vous adresse mes vux de succès car je sais que vous voyez les choses de la même manière au Conseil et à la Commission, à savoir que ces points de vue doivent s'imposer afin que nous puissions uvrer de concert à un résultat commun. Van den Berg La convention représente l'amorce d'une nouvelle constitution européenne, d'une vision courageuse de l'avenir de l'Europe, d'un euro qui ne soit pas isolé dans une optique monétaire mais intégré dans la politique économique et sociale, d'une Commission européenne qui se transforme en un gouvernement européen, d'élections européennes dotées de listes européennes et de têtes de liste qui, via le Parlement européen, puissent doter la Commission européenne d'un président. Monsieur le Président, nous voulons que la majorité qualifiée ait davantage cours au sein du Conseil, nous voulons l'extension des pouvoirs de codécision du Parlement européen. Les réunions du Conseil doivent devenir publiques afin que les parlements nationaux puissent exercer un contrôle adéquat sur l'action des ministres au sein du Conseil. Nous espérons une collaboration intensive entre le Parlement européen et les parlements nationaux. Voilà pour ce qui ressortit à la vision et à l'avenir. La convention se doit de rechercher un consensus et non d'établir un catalogue informel. Elle doit engager un dialogue ouvert avec la société civile, car l'avenir de l'Europe repose en partie sur une plus grande coopération européenne dans les domaines où les citoyens attendent des résultats à portée transfrontalière, qu'il s'agisse de la sécurité alimentaire, de l'immigration, de la pollution, de la criminalité internationale ou du terrorisme. Toutefois, un nombre tout aussi important de domaines peut être confié aux régions et à la société civile. Je suis donc favorable à une plus grande subsidiarité positive. Nous devons éviter l'émergence d'une sorte d'autisme européen en nous concentrant sur la rénovation d'une structure institutionnelle qui aille de pair avec une collaboration de fond. Mettre en place de nouvelles formes de gestion européenne implique le recours à une méthode de travail plus ouverte et tournée vers les résultats. Nous y parviendrons par le biais d'instruments tels que la coréglementation et l'autoréglementation mais, ce faisant, nous devons avoir la certitude, en cas d'échec, de disposer d'un mécanisme de recours vers lequel nous tourner. Monsieur le Président, je suis satisfait des résolutions qui nous sont soumises. Que le Parlement européen opte aujourd'hui pour une forme nouvelle et plus claire de gestion européenne et vote pour la convention afin que l'avenir de l'Europe puisse être démocratique. Duff Monsieur le Président, en février 1787, une autre convention se réunissait à Philadelphie. Plusieurs États américains s'étaient opposés à cette idée dès le départ et d'autres étaient déterminés à limiter son mandat et à amoindrir ses effets. La tâche officielle de la convention était très limitée et il ne lui appartenait pas de décider, mais uniquement de proposer. C'est néanmoins de cette expérience que s'est développée la constitution américaine et la démocratie parlementaire post-coloniale que nous reconnaissons aujourd'hui encore. La convention européenne ne donnera un résultat semblable que si nous, en tant que Parlement, nous nous montrons déterminés, organisés et persuasifs. Sous la présidence de notre George Washington européen, nous devons établir un ensemble clair de propositions et, en acceptant les questions qui nous sont posées par Laeken, nous devons rester capables de nous poser nous-mêmes quelques questions. Pour l'Europe, soyons vraiment créatifs. MacCormick Monsieur le Président, l'Union dispose déjà, grâce aux Traités, d'une ébauche de constitution. Nous attendons tous de la convention qu'elle explicite et clarifie cette constitution et qu'elle crée un cadre juridique adéquat pour une Europe parfaitement démocratique. Bien sûr, cela impliquera, comme on l' a déclaré à certains moments de ce débat, une pleine reconnaissance des prérogatives et des pouvoirs de cette Assemblée parlementaire paneuropéenne. La démocratie ne sera toutefois pas efficace à ce niveau si elle ne l'est pas aux niveaux inférieurs : au niveau des autorités locales, au niveau des régions constitutionnelles, des nations internes autonomes des États membres. Aussi cela signifie-t-il que la convention doit également se pencher sur cette question et que pour améliorer la gouvernance en Europe, comme l'a déclaré la Commission, il faut envisager sérieusement l'implication des autorités locales et régionales. La Commission me semblait quelque peu timide dans ses déclarations à ce propos, mais malheureusement, le Parlement se montre plus timide encore et déprécie toutes les références contenues dans le Livre blanc concernant l'implication des régions avec la Commission. Tels qu'ils sont rédigés dans le rapport par ailleurs excellent de Mme Kaufmann, le considérant M et le paragraphe 26 sont extrêmement regrettables. Nous réclamons un renforcement de la référence faite à la participation nécessaire des autorités locales et régionales et des parlements nationaux avec la Commission et le Parlement. Nous ne voulons pas renverser le cadre constitutionnel de l'Europe, nous voulons l'améliorer. Sjöstedt Monsieur le Président, le sommet de Laeken devra servir de fondement à un nouveau traité sur l'Union. La résolution du Parlement européen demande que cette modification du traité aboutisse à une constitution européenne, autrement dit qu'elle débouche d'une certaine façon sur un pas décisif en direction de la formation d'un État fédéral. J'estime qu'un élément essentiel a été oublié, à savoir le fait que le peuple irlandais a fait usage de son droit de refuser le traité de Nice. Lors du sommet de Laeken, il conviendrait de respecter ce droit et ce "non" du peuple irlandais, et d'affirmer la nécessité de revoir le traité de Nice. Le message délivré par l'Irlande est clair : moins de centralisme et de supranationalité, et plus de respect pour la démocratie nationale. Telle est l'évolution du traité dont nous aurions besoin : un fonctionnement transparent du Conseil, avec la possibilité pour les parlements nationaux, de contrôler ses décisions, doublée du droit - actuellement réservé à la bureaucratie de la Commission, de proposer des lois. Hyland Ce débat est crucial et je voudrais féliciter la Commission pour la publication de son Livre blanc sur la gouvernance européenne. À la lumière des récents développements, il est indéniable qu'il est temps de procéder à une mise au point. Il ne fait cependant aucun doute que l'Union européenne est d'importance pour les États membres et leurs citoyens. À plusieurs égards, l'Union européenne s'est montrée à la hauteur des idéaux et des aspirations des pères fondateurs de l'Europe. À lui seul, l'accomplissement de la paix justifie notre existence, mais nous avons accompli beaucoup plus. Par exemple, les idéaux consacrés par le traité de Rome - la coopération au développement économique et social des petits pays en développement - ont été amplement atteints. L'Irlande en est la preuve et, malgré l'issue du traité de Nice, le peuple irlandais reconnaît volontiers les avantages découlant de la participation à l'Union, de même qu'il soutient les propositions d'élargissement. Où donc est le problème, dans ce cas ? À mon avis, nous ne sommes pas parvenus à communiquer l'Europe. Les citoyens ne se considèrent pas membres de la famille européenne. Ils se sont sentis tenus à l'écart du processus décisionnel, ce qui les a frustrés et refroidis. Ce sentiment d'abandon est la cause de l'apathie et de l'indifférence dont témoignent le taux très bas de participation aux dernières élections européennes et, dans le cas de l'Irlande, le rejet du traité de Nice. Farage La Commission et le Parlement ont raison sur un point : l'UE manque de légitimité démocratique. En outre, aucun profane, pas plus que de nombreux députés européens, ne peut vraiment comprendre le fonctionnement général. Le Livre blanc et son rapport font tous deux partie d'une tactique de vente agressive, l'idée étant de vendre de manière plus agressive le concept de l'UE à nos citoyens afin qu'ils apprennent à l'aimer. Sous tout cela se cache la bataille institutionnelle et M. Prodi et le Parlement désespèrent de préserver la méthode communautaire et redoutent un excès d'intergouvernementalisme. Que cette bataille soit remportée par l'une ou l'autre institution ne fera pas grande différence pour Monsieur Tout-le-monde. Il est temps de soumettre les véritables intentions du projet de l'UE aux électeurs au sein de chaque État membre. Ce ne sera qu'à ce moment que nous saurons s'ils veulent en faire partie et si le projet a des chances d'aboutir. Mais peut-être qu'après l'Irlande, le Danemark et la Suisse, ce serait pousser la démocratie un peu trop loin pour vous tous. Dupuis Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, cher Commissaire Barnier, chers collègues, je crois qu'une fois de plus, les rapporteurs Méndez de Vigo et Leinen nous ont présenté un travail raffiné, mais je crois qu'ils se sont attachés un peu excessivement à la méthodologie. Évidemment, il est préférable d'avoir une motocyclette qu'une bicyclette, cela va un peu plus vite, mais si on ne sait pas où on va, je pense qu'on n'est guère avancé. J'ai été heureux d'entendre les collègues Poettering, Cox et Voggenhuber mettre, pour la première fois depuis longtemps, la question de la Commission au centre de leurs interventions. Je pense que nous avons aujourd'hui un problème très grave. Nous avons une lutte. Chacun tire un peu la couverture à soi entre le Conseil et le Parlement. Nous augmentons nos pouvoirs de codécision, mais en même temps nous sommes en train de détruire la Commission. Cette destruction de la Commission s'accompagne d'un processus de bureaucratisation, et je pense qu'il ne sert à rien, Madame Theorin, de parler de transparence, de gouvernance, de codécision, de légitimation démocratique quand on ne peut même pas parler d'élection de la Commission au suffrage universel direct. Je pense qu'il y va de l'équilibre de nos institutions et qu'on ne peut pas faire l'économie du grand modèle américain, c'est l'équilibre de nos institutions, le check and balance, c'est la division des pouvoirs et non pas la répartition du gâteau entre les différentes institutions qui doit être au centre de nos discussions, de nos débats et de cette Conférence intergouvernementale, et avant elle de la convention. Je pense que c'est la seule façon de lutter contre cette bureaucratisation, la seule façon de redonner une légitimité à nos institutions, la seule façon de relancer la construction européenne. Alors, comme le disait le collègue Salafranca, il n'y a pas de vents favorables pour ceux qui ne savent pas où aller, et je pense que c'est d'abord et avant tout le problème de notre Parlement de savoir, de comprendre où il veut aller. Schwaiger Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le Président du Conseil, chers collègues, en adoptant à l'unanimité, au sein de la commission des affaires constitutionnelles, le rapport Kaufmann, nous avons montré que nous pouvions, en serrant les rangs, réagir dans les délais les plus brefs - nous avions très peu de temps - aux importants projets de réforme de la Commission et nous prononcer dès aujourd'hui, ou plutôt demain, à temps pour le Sommet européen de Laeken. Permettez-moi de relever quelques points du rapport Kaufmann et de souligner les éléments suivants : Monsieur le Président de la Commission, nous sommes ravis d'apprendre que vous vous en tenez au groupe de travail commun proposé en octobre. Il s'agit à présent de le mettre en place au plus vite et d'entamer ensuite notre collaboration à cette thématique. Quoi qu'il en soit, le groupe PPE insiste pour que ces travaux soient entamés prochainement. Nous sommes heureux que la Commission de l'Union européenne ait renoncé à développer des structures administratives quasi distinctes dans chaque région, ville et commune, idée que l'on pouvait encore trouver, par exemple, dans les avant-projets de son Livre blanc. Toutefois, nous pensons aussi que, fondamentalement, la méthode de coordination ouverte choisie par la Commission, méthode qui fait fi du colégislateur qu'est le Parlement européen en proposant des lignes directrices qui ne doivent recevoir l'assentiment que du seul Conseil de ministres et par laquelle la Commission se sert du "frein doré" des programmes pour arrêter des orientations, est inacceptable. Là aussi, l'implication du colégislateur est nécessaire. Nous vous prions de procéder à une profonde réforme de la procédure de comitologie. Vous ne pouvez porter atteinte, par le biais de textes d'application dont le contenu, l'objectif et la portée ne sont pas définis au préalable, et avec le concours des bureaucraties nationales, au pouvoir législatif du Parlement européen. Nous demandons en outre que les agences européennes soient réduites au strict nécessaire. Oserions-nous vous rappeler que la Commission et le Parlement européen sont des alliés naturels lorsqu'il s'agit de faire avancer l'intégration européenne et d'agir dans l'intérêt des citoyens d'Europe ? La mise en uvre de la législation européenne nécessite une culture propre en matière d'administration publique à tous les niveaux, culture qui doit également englober l'application des règles européennes par les autorités des États membres. Une information et une formation appropriées des fonctionnaires à ces niveaux s'impose de toute urgence. Van Lancker Je vous remercie, Monsieur le Président. Monsieur le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, ce débat survient à vrai dire beaucoup trop tôt pour pouvoir évaluer correctement les chances de succès du Sommet de Laeken mais il est d'ores et déjà acquis, Monsieur le Président du Conseil, que la présidence belge sera mémorable, ne serait-ce que parce que la lutte contre le terrorisme et le rôle de l'Europe dans le monde sont devenues les priorités des priorités à la suite des attentats à New York. Pour mon groupe, il importe au plus haut point que le Sommet de Laeken rappelle clairement à l'Europe que nous avons une contribution particulière à amener, surtout dans la recherche de solutions politiques et diplomatiques aux conflits internationaux, en appuyant sans réserve les institutions des Nations unies, et que nous entendons relancer le dialogue avec les États arabes. Ce rôle particulier signifie, entre autres choses, que l'Europe refuse de mettre en veilleuse - ou de remiser - les principes de l'État de droit et des droits de l'homme au nom de la lutte contre le terrorisme et qu'elle insiste pour que la justice soit rendue dans le cadre d'un tribunal international et non dans le cadre de tribunaux d'exception. J'espère, Monsieur le Président du Conseil, que le Sommet de Laeken émettra ce signal clair, et ce aussi à l'adresse des États-Unis. Le risque demeure toutefois de voir cette priorité compromettre quelque peu les seize autres. C'est pourquoi je voudrais, au nom de mon groupe, transmettre ce souhait à la présidence du Conseil : nous attendons de la présidence qu'à l'occasion du Sommet de Laeken, elle s'efforce d'affirmer que les ambitions exprimées à Lisbonne ont encore cours en cette période de récession économique, de restructurations et d'augmentation du chômage. Il importe que le Sommet de Laeken montre à nos concitoyens que l'Europe concerne non seulement l'introduction de l'euro mais aussi la croissance économique, l'emploi, l'avenir des pensions, la lutte contre l'exclusion sociale. Monsieur le Président du Conseil, le plat de résistance de la réunion de Laeken sera à coup sûr la déclaration sur l'avenir de l'Europe. À l'heure actuelle, cette déclaration est encore l'uvre personnelle du président du Conseil qui effectue son tour des capitales. Ce projet demeure un secret bien gardé - y compris pour ce Parlement - et nous devons donc livrer notre contribution à la déclaration sans connaître ce texte. Je me permets de le déplorer. C'est pourquoi je veux émettre un certain nombre de suggestions qui revêtent une importance particulière à nos yeux dans le cadre de la déclaration sur l'avenir de l'Union européenne. Nous devons avant tout éviter que la déclaration de Laeken n'ouvre la porte soit à des scénarios qui "bétonneraient" les compétences de l'Union européenne, qui n'offriraient à l'Europe aucune marge de manuvre dans des domaines où le Traité ne le prévoit pas explicitement, soit à un scénario qui reposerait sur des listes de compétences. De tels scénarios, Monsieur le Président du Conseil, ne sont certainement pas la bonne réponse aux attentes des citoyens. Deuxièmement, si j'en crois les bruits de couloirs, la voix européenne au sein de la convention menace d'être par trop minimaliste vis-à-vis de celle des représentants des États membres. Nous espérons que Laeken mettra sur pied une convention équilibrée qui garantira, par ailleurs, la participation des femmes. Troisièmement, Monsieur le Président du Conseil, j'ai été stupéfaite de vous entendre dire - j'espère vous avoir mal compris - que "l'idée d'une assemblée parallèle au forum de la société civile a été écartée". C'est une nouvelle effroyable car, à mes yeux, il est évident que le débat sur l'avenir de l'Europe est hypothéqué avant même d'avoir commencé s'il n'accorde pas une place claire à la société civile, si aucune plateforme structurée n'est créée en vue d'un dialogue avec les organisations sociales et si ne demeure qu'un débat informatique virtuel dans le cadre duquel il ne peut être question d'une participation réelle. J'espère que cela pourra encore être corrigé à Laeken et, quoi qu'il en soit, j'adresse tous mes vux de succès à la présidence. Malmström Monsieur le Président, vous avez dit que la transparence, l'efficacité et le rapprochement entre l'UE et ses citoyens étaient des questions importantes pour le sommet de Laeken. Je ne saurais trop vous approuver. Après cette semi-réussite qu'était le compromis de Nice, après le référendum irlandais et au vu du scepticisme croissant que rencontre, d'après de nombreux sondages d'opinion, le projet européen dans plusieurs États membres, les citoyens attendent beaucoup du sommet de Laeken et de la transformation de l'Union qui devrait en découler. L'UE doit devenir plus compréhensible, plus ouverte aux citoyens. Nous avons besoin d'une constitution claire qui explicite le mode de gouvernance de l'UE et le rôle de chacun. L'UE doit faire un tri parmi les tâches qu'elle assure actuellement, pour concentrer ses efforts sur les problèmes à caractère transfrontalier. Je ne pense pas que les citoyens souhaitent que l'Union en fasse plus dans tous les domaines, mais qu'elle agisse dans ceux qui lui ont été assignés et que, dans ces domaines, les décisions soient prises en toute transparence. Il est tout à fait inacceptable que des lois soient prises à huis clos au Conseil. Si nous voulons à la fois élargir l'UE et approfondir son rôle, nous devons regagner la confiance des citoyens et faire en sorte qu'ils participent à l'Europe. Nous n'y parviendrons pas ni par de grandes déclarations, ni par des exercices académiques sur le thème de la constitution européenne, mais par des réformes concrètes et en mobilisant notre courage politique. J'espère que le reste du Conseil fera preuve d'autant de courage que la présidence belge. Frassoni Monsieur le Président, je voudrais seulement insister sur ce que vient de dire M. Méndez de Vigo. Cela n'a aucun sens de créer une convention et d'ensuite tout mettre en uvre pour empêcher qu'elle ne soit couronnée de succès. Que signifie "être couronnée de succès" ? Cela signifie marquer un progrès significatif vers une Union plus forte et plus intégrée, ce qui implique une réduction du rôle et du pouvoir de chaque État - voilà le problème, Monsieur Michel ! - en faveur des institutions communes. C'est votre responsabilité en tant que Conseil européen et le choix que vous devez faire : réduire votre pouvoir. Vous n'y êtes pas parvenus à Nice parce que la méthode intergouvernementale constitue un obstacle en soi, en ce qu'elle favorise ceux qui se montrent rétrogrades et impose à tout le monde de s'intégrer à leur train de sénateur. Le président Michel et le président Prodi ont vécu des moments vraiment désagréables ces derniers mois, moments où l'insuffisance d'instruments communs est cruellement apparue au grand jour. Je pense que la convention - une convention réelle - doit être l'embryon de l'assemblée constituante et je crois qu'elle constitue la seule vraie clé pour que l'avenir de l'Union européenne soit plus brillant que la cacophonie actuelle. Figueiredo Monsieur le Président, concernant la stratégie européenne pour la promotion de la qualité au travail et dans la politique sociale, il ne suffit pas d' énoncer et d' approuver des intentions : il faut créer de l' emploi de qualité, assorti de droits, et fixer des objectifs concrets pour l' accomplissement effectif de tous les droits sociaux. Il ne suffit pas de créer de l' emploi : il faut encore qu' il ne soit pas précaire, que les salaires permettent de vivre dignement et qu' ils soient versés à temps, contrairement à ce qui se passe au Portugal, où, malgré le taux de chômage officiel peu élevé, les salaires sont les plus bas de l' Union européenne, la précarité s' aggrave et surgissent des cas d' entreprises avec des arriérés de salaires, où le développement de zones qui entrent en crise est rendu difficile. Une politique orientée vers la qualité sur le plan social exige que l' on donne la priorité à l' emploi assorti de droits, en accordant une attention particulière aux femmes et aux jeunes, y compris à leur formation, mais aussi à la rémunération et à la contrainte contractuelle, ainsi qu' une attention spéciale aux personnes âgées et à l' amélioration des pensions et retraites, surtout les plus basses, ce qui implique que l' Union européenne n' insiste plus sur la priorité absolue des politiques monétaires du pacte de stabilité, comme elle continue de le faire. Berthu Monsieur le Président, le projet de déclaration que le Conseil de Laeken devrait publier pour organiser le débat sur l'avenir de l'Union nous semble avoir été préparé dans de bien curieuses conditions. L'entourage de la présidence belge se vanterait en effet, selon la presse, d'avoir fait exprès de ne pas donner trop tôt le texte à ses partenaires afin qu'ils n'aient pas le temps de le réécrire. Voilà une manière de travailler qui n'est pas très coopérative et qui nous amène à lancer un avertissement aux membres du Conseil : souvenez-vous que vous représentez des pays, des démocraties nationales, qui doivent garder les mains libres dans cette négociation. L'idéal aurait été de mettre en place, dans un premier temps, un forum interparlementaire formé de représentants des parlements nationaux ou travaillant sur la base des propositions des parlements nationaux, car ces derniers constituent un bon niveau pour faire la synthèse des sentiments de chaque nation. En tout cas, Messieurs les chefs d'État et de gouvernement, ne vous laissez pas imposer un mécanisme qui conduirait à des propositions décalées par rapport aux intérêts et aux préférences de nos peuples. C'est un point que j'approfondirai dans mon explication de vote sur la résolution qui sera déposée. Thyssen Monsieur le Président, de nombreux démocrates-chrétiens ont joué un rôle moteur dans chaque phase de développement de l'Union européenne et, aujourd'hui encore, nous entendons nous engager, tous ensemble, afin que l'Europe demeure un succès. Le Sommet de Nice, qui aurait dû être le sommet de la vérité, ne peut à proprement parler être qualifié de réussite, et certainement pas quant à son apport en vue de la bonne préparation des institutions de l'Union à l'élargissement. Espérons que les chefs d'État et de gouvernement comprennent à présent qu'ils ne peuvent plus se permettre d'aboutir, lors du Sommet de Laeken, à des conclusions ambiguës ou prématurées. Le rapport de nos collègues Leinen et Méndez de Vigo expose avec précision les décisions qui sont indispensables afin de mettre en branle de façon satisfaisante l'évolution future de l'Union. Nous soutenons ce rapport et j'adresse mes félicitations aux rapporteurs pour leur travail. Monsieur le Président du Conseil, votre travail n'est pas encore terminé, votre présidence ne l'est pas davantage. Il serait donc prématuré de procéder dès à présent à une évaluation de votre présidence mais, dans l'attente du Sommet de Laeken, je souhaite tout de même dire la chose suivante : nous constatons - ce que confirment les résultats de diverses enquêtes - que les citoyens européens décrochent. Ce n'est pas qu'ils se tournent vraiment contre l'Europe mais plutôt qu'ils ne se sentent plus concernés. Plus d'information, plus de débat public, plus d'ouverture envers les ONG, faire comprendre que les objectifs de l'Union ont une signification pour chaque être humain et que celle-ci accorde un respect égal à chacun : là aussi, il y a du travail à faire. À cet égard, je veux vous enjoindre, en tant que chef du gouvernement d'un petit pays, de ne pas vous laisser à nouveau coincer dans les cordes, comme ce fut le cas à Gand et, à vrai dire, à Londres également. Les citoyens ne le comprennent pas et l'acceptent encore moins. Je vous enjoins de continuer à garantir le même respect à toutes les langues et à leurs utilisateurs. Je vous prie donc de ne pas aller plus loin avec vos projets de règlement de l'usage des langues au sein des organes de protection des droits de propriété industrielle. Les gens ne le comprennent pas, les gens ne le veulent pas, les gens ne le saisissent pas, les gens ne l'acceptent pas. Ils ne veulent pas de langue de deuxième catégorie et ne veulent pas davantage être traités comme des citoyens de deuxième catégorie. Caveri Monsieur le Président, chers collègues, je citerai cinq points dans le peu de temps qui m'est imparti. Premièrement, la convention n'est pas l'assemblée constituante, mais c'est tout ce que l'on pouvait réalistement obtenir. Deuxièmement, il faut veiller à ne pas déprécier ou banaliser l'expression "constitution européenne" et il faut que les membres de la convention se montrent courageux et innovateurs dans leur fonction. Troisièmement, le fédéralisme ne doit pas se jouer uniquement entre les États et l'Union européenne en oubliant les niveaux régional et local et le rôle des minorités linguistiques ou nationales. Quatrièmement, la méthode : le commissaire Barnier a raison quand il parle de consensus maximum ; il n'est pas question de vouloir l'unanimité sur les réformes. Cinquièmement et enfin, les délais : gare aux éventuelles pauses trop longues entre la convention et la Conférence intergouvernementale qui devrait adopter la Constitution européenne, parce que les esprits se refroidissent malheureusement vite face aux réformes. Hager Monsieur le Président, nos collègues Leinen et Méndez de Vigo ont tracé, en esquissant le modèle de la convention, une voie réaliste et, je l'espère, fructueuse pour l'avenir de l'Europe. Je les approuve également lorsqu'ils souhaitent un ordre du jour plus large que ne le permet la déclaration 23, ordre du jour que la convention devrait toutefois être libre de déterminer de son propre chef. Néanmoins, cet ordre du jour élargi n'augure pas qu'on atteindra l'objectif recherché d'une base de décision unique. Je pense plutôt qu'on peut aisément concevoir que plusieurs options, qui tiennent compte des différents points de vue, soient soumises au Conseil. Il est toutefois un point à propos duquel je sais que je suis seul, même si j'ai raison. Je voudrais une fois encore demander qu'on se garde d'avancer la conférence intergouvernementale prévue pour 2004 lors du Sommet de Nice parce que je suis fermement convaincu que le citoyen percevrait une telle démarche comme une dérobade face à son vote. Si, comme on le prétend de toutes parts aujourd'hui, on aspire vraiment à un débat ouvert et proche du citoyen, il n'y a rien de plus indiqué à cette fin que les prochaines élections européennes et l'inclusion de ces thèmes dans la campagne. Oostlander Monsieur le Président, des pas importants ont déjà été accomplis à ce jour dans la préparation de l'élargissement de l'Union, et ce aussi durant la présidence belge. On est d'ailleurs frappé de l'optimisme qui s'est emparé des parties concernées : citer la date de 2004 laisse à penser que le travail est déjà en passe d'être terminé. On parle même d'un big bang et de l'adhésion simultanée de dix pays. Le commissaire Verheugen, quant à lui, est bien avisé de parler de l'adhésion possible de "jusqu'à dix nouveaux membres" en 2004. Il ne nous appartient pas, en effet, d'arrêter une date d'adhésion pour les pays candidats : 2004 relève de l'hypothèse et de l'espoir mais n'offre aucune garantie au moindre État membre. Ne ménageons donc pas nos efforts - États membres comme pays candidats - afin d'aboutir à un résultant satisfaisant et crédible. Un important travail d'information doit encore être accompli au sein de l'Union actuelle afin d'insister sur la signification de l'élargissement. Bien entendu, de nombreux citoyens débordent très justement d'enthousiasme vis-à-vis de ce projet fantastique, historique. Mais de l'influence de ceux qui pensent pouvoir tirer un profit politique des sentiments xénophobes est née une atmosphère empreinte d'hésitation. C'est ainsi que circulent des rumeurs sans fondement sur le coût de l'élargissement. Ces rumeurs doivent éveiller la crainte et se fondent sur les scénarios du pire : comme s'il n'était pas clair, depuis longtemps déjà, qu'en matière de coûts, le processus d'élargissement se déroule sous le plafond financier du budget de l'UE. Il importerait bien plus de prendre davantage conscience de la nécessité d'ancrer plus avant l'Union en tant que groupe d'États de droit démocratiques. C'est apparu plus clairement que jamais à la suite des événements du 11 septembre. La lutte contre la grande criminalité et le terrorisme est une tâche communautaire et toute réticence dans ce domaine menacera la sécurité de nos concitoyens. Il est en effet particulièrement étrange que notre alliance d'États de droit n'ait pas amené les États membres à faire davantage confiance aux systèmes juridiques de leurs partenaires. Il faudra accomplir un certain nombre d'avancées dans ce domaine dans les prochains temps. Corbett Je souhaiterais féliciter les rapporteurs pour leur excellent travail ainsi que la présidence belge pour avoir fait avancer ce projet, né au Parlement, de préparer la prochaine Conférence intergouvernementale au moyen d'une convention qui est sur le point de se concrétiser, et ce bien que le Sommet de Laeken reste encore à venir. Il s'agit d'une amélioration considérable par rapport aux préparations des conférences intergouvernementales précédentes. Plutôt que de voir le groupe habituel de fonctionnaires des ministères des Affaires étrangères se réunir à huis clos, nous aurons un organisme de représentation publique reprenant les idées d'un grand débat public et qui fournira un ensemble cohérent de propositions de réforme. C'est une formidable opportunité mais elle ne garantit aucun résultat et c'est à nous qu'il appartient de prendre les choses en main. Ce sera le cas si nous évitons les divisions au niveau de la théologie et du vocabulaire de l'intégration européenne où nous sommes parfois divisés quant à la formulation, même si nous sommes d'accord sur la substance. Permettez-moi de donner quelques exemples. Au sein de certains partis politiques et de certains pays, le terme "fédéralisme" est erronément pris dans le sens de "centralisme" et l'on parle de créer un super-État centralisé au sens précédemment évoqué par M. Farage. Personne ne veut cela. Si vous définissez le fédéralisme comme différents niveaux de gouvernance, aussi décentralisés que possible mais centralisé lorsque besoin en est, chaque niveau étant structuré de manière démocratique, alors nous en sommes déjà au commencement d'un système de type fédéral et je suis heureux, moyennant une telle définition, de me proclamer fédéraliste. Dans certains pays, le mot "constitution" représente un texte presque sacré qui a vu le jour au lendemain de la révolution ou de l'indépendance nationale. Dans d'autres pays, tel que le Royaume-Uni, ce mot renvoie à une notion plus pragmatique. Au sens pragmatique du terme, nous disposons déjà d'une constitution européenne, qui n'est pas des meilleures, mais une constitution tout de même et nous devrions l'améliorer. Cette constitution, ce sont les Traités, qui définissent les compétences de l'UE, le pouvoir des institutions ainsi que les procédures législatives et budgétaires. Reconnaissons de facto que ces Traités sont notre constitution. Améliorons notre constitution, premièrement en la codifiant dans le but de la rendre plus simple et plus claire au sein d'un texte unique de sorte que les citoyens puissent en saisir le fonctionnement et, deuxièmement, en la clarifiant de différentes manières : en clarifiant les responsabilités, ce dont l'Union est responsable et ce dont elle ne l'est pas, et en clarifiant les structures. Permettez-moi de vous donner un exemple de confusion que nous connaissons actuellement. Les fonctions de M. Solana et de M. Patten devraient fusionner pour qu'il n'y ait qu'un seul individu représentant l'Union à l'étranger, peut-être doté d'un statut spécial tel que Vice-président spécialement désigné de la Commission. Enfin, pour ce qui est de la responsabilité envers la transparence et la démocratie, il est primordial que toutes les législations réussissent les deux tests d'acceptabilité, celui du Conseil représentant les États, et celui du Parlement représentant les citoyens, c'est-à-dire une double garantie quant à la qualité et à l'acceptabilité de la législation européenne. J'ai déclaré qu'il s'agissait d'une opportunité, mais ce n'est pas une garantie. Nous devons nous battre afin que la convention apporte les changements nécessaires. Väyrynen Monsieur le Président, le groupe des libéraux estime que la convention doit proposer des modèles alternatifs fondamentaux pour le développement de l' Union. L' une de ces solutions est l' évolution vers un État fédéral, en cours actuellement. La Commission supranationale deviendrait un gouvernement fédéral exerçant le pouvoir exécutif et dirigeant les travaux législatifs. Elle agirait en étant responsable devant un Parlement européen supranational. Le Conseil de ministres deviendrait la seconde chambre du Parlement. Outre ce modèle fédéraliste, il faut réfléchir à une structure reposant sur les principes de la confédération. Dans cette structure, l' organe principal serait un Conseil de ministres rénové, composé de représentants des États membres. Étant donné que le Conseil disposerait du droit d' initiative, il ne pourrait fonctionner en tant que chambre législative représentant les États membres comme c' est le cas aujourd' hui. Il faudrait alors, pour renforcer la position des États membres, créer en plus du Parlement une seconde chambre supranationale qui se composerait de membres des parlements nationaux. J' estime qu' un système confédéral décentralisé tel que celui-ci convient mieux à l' Union européenne élargie qu' un modèle d' État fédéral centralisé. Dimitrakopoulos Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le Commissaire Barnier, chers collègues, je tiens tout d' abord, à mon tour, à féliciter les deux rapporteurs, M. Méndez de Vigo et M. Leinen, pour le travail remarquable qu' ils ont présenté mais aussi pour la manière dont ils se comportés, du début jusqu' à ce jour, afin d' intégrer réellement dans leur rapport le plus d' idées et de vues possible de membres du Parlement européen. Il est clair que des idées, des visions et des propositions concernant l' avenir de l' Europe, de même que des réponses aux défis auxquels est confrontée l' Union européenne, il y en a beaucoup, beaucoup qui sont pertinentes et intéressantes. Mais aucune idée, aucune vision, aucune proposition ne peut se réaliser, ne peut être suivie d' effets, s' il n' y a pas la bonne méthode pour la concrétiser. Cette méthode n' est autre que la convention, l' instance qui doit constituer le reflet exact de toutes les forces politiques existant aujourd' hui en Europe. Des travaux de cette convention, qui doivent donner lieu, selon nous, au dialogue démocratique le plus complet, il faudra que se dégage une proposition qui sera la synthèse et la résultante de tous les points de vue qui y auront été formulés. C' est seulement à cette condition et seulement de cette façon que le cadre sur lequel sera bâtie l' Europe de l' avenir sera plus représentatif, plus démocratique et donc plus efficace, et, parallèlement, qu' il sera durable et juste. Swoboda Monsieur le Président, Monsieur le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, je sais que vous êtes pressés et que vous devez partir. Je voudrais néanmoins vous remercier chaleureusement d'avoir tenu la promesse que vous aviez faite aux parlementaires - à savoir ne rien soumettre à Laeken qui aurait fait l'objet d'une décision préalable - et d'insister fortement sur la mise en place d'un groupe de travail interinstitutionnel. Cette coopération avec le Parlement est tout à fait exemplaire et je voudrais vous en remercier. Mais je voudrais aussi remercier chaleureusement les rapporteurs, MM. Leinen et Méndez de Vigo et Mme Kaufmann, pour être si bien parvenus à inscrire au cur de leurs très bons rapports notre volonté de renforcer le caractère démocratique et l'efficacité des structures de décision en Europe et de ne souffrir à cet égard aucune des contradictions qui ont pu survenir sur l'un ou l'autre point. Nous devons sacrifier certains éléments de la démocratie au nom de l'efficacité. Ce qui nous importe - et cela vaut autant pour la convention que pour la procédure législative - est que nous sommes convaincus, en tant que parlementaires directement élus par le peuple, non pas que nous pouvons tout faire - ce serait tout à fait faux - mais que nous devrions avoir le contrôle sur le processus de décision. Sur ce point, il subsiste peut-être, Monsieur le Président de la Commission, de légères différences. Nous voulons bénéficier de ce droit de rappel pour les seuls cas où une structure à laquelle est délégué le pouvoir de décision n'est pas compétente ou prend une mauvaise décision, mauvaise au sens où elle irait à l'encontre de la volonté du législateur. Il serait mieux, il vaut toujours mieux que d'autres organes prennent des décisions conformes à nos décisions fondamentales et à l'orientation politique que nous avons choisie. J'espère, primo, que le Conseil est désormais disposé à mettre rapidement en place ce groupe de travail interinstitutionnel ; secundo, que nous puissions, sur la base des rapports Mandelkern et Kaufmann et des conclusions de la Commission, conclure l'accord dès juin de l'année prochaine ou, tout du moins, que le Conseil puisse convenir en juin prochain que les trois institutions ont trouvé une méthode qui permet le développement futur de l'Europe en tenant compte de la démocratie et de l'efficacité. De Sarnez Monsieur le Président, la question de la gouvernance européenne est un problème ô combien complexe, et fort peu compréhensible par nos concitoyens, ce qui est tout de même un paradoxe. Nous avons tous conscience que l'Europe souffre d'un grave déficit démocratique, et c'est pourquoi il y a évidemment nécessité de réformer en profondeur la façon dont les pouvoirs sont exercés au niveau européen. Nous devons le faire avec trois objectifs en tête : clarifier le processus de décision, améliorer son efficacité et sa transparence, favoriser la participation des citoyens. C'est pourquoi j'approuve les orientations contenues dans le Livre blanc et le rapport Kaufmann. Bien sûr, il faut assurer une plus grande transparence des travaux du Conseil, il faut favoriser une meilleure participation du Parlement européen et des parlements nationaux au processus législatif, il faut simplifier la législation communautaire et créer les conditions pour parvenir à une réelle concertation avec la société civile. De plus, il me paraît utile, comme l'a souligné la commission des affaires constitutionnelles, d'élaborer un accord interinstitutionnel sur la colégislation, garantissant au Parlement européen l'exercice effectif de son rôle et de sa responsabilité politique. Cette réforme de la gouvernance va donc dans la bonne direction. Mais elle ne remplacera évidemment jamais la réforme profonde dont nous avons vitalement besoin pour nos institutions. Nous devons nous doter rapidement d'une constitution simple et lisible, définissant clairement la répartition des compétences, précisant les rôles de chacun pour que le citoyen comprenne enfin qui fait quoi, et qu'il puisse savoir qui est responsable. Enfin, nous le savons tous dans cette enceinte, il n'y a pas de pouvoir démocratique sans légitimité démocratique. C'est pourquoi il faudra un jour - que je souhaite le plus proche possible - que le président de l'exécutif européen soit élu au suffrage universel. Tajani Monsieur le Président, le Sommet de Laeken sera un sommet important mais difficile, surtout en raison de l'importance des sujets qui y seront discutés. Je voudrais me limiter dans cette courte intervention aux aspects institutionnels du sommet. La convention devra travailler au lancement d'une nouvelle phase destinée à mettre au point une constitution qui débouche sur la naissance d'une fédérations d'États-nations, mais qui détermine aussi les compétences des diverses institutions : la Commission, le Conseil, les États membres, les régions, les grandes villes. Autant de choix qui devront être faits dans le respect de la solidarité et de la subsidiarité, deux valeurs qui doivent inspirer la nouvelle constitution. Il faudra aussi discuter à Laeken du calendrier de cette marche vers les nouvelles institutions. Il est en effet primordial d'éviter que des décisions fondamentales pour l'avenir de l'Union ne coïncident avec la campagne électorale. Voilà pourquoi nous estimons opportun d'anticiper le début de la Conférence intergouvernementale au cours de la présidence italienne du second semestre 2003. Évidemment, le processus constitutionnel ne pourra se passer d'une participation des citoyens par le biais du vote des parlements - nous aurions par exemple voulu que la Charte de Nice ait fait l'objet d'un débat, qu'elle été sujette à des amendements de la part du Parlement parce que certaines parties, surtout celles qui touchent à l'individu, ne nous convainquent pas du tout -, à commencer par le Parlement européen car, sans cette participation des citoyens et de leurs représentants, nous ne parviendrons pas à transformer l'Europe de l'euro en une Europe politique destinée à étendre ses frontières peut-être jusqu'à l'Oural : en somme, une grande Europe protagoniste d'une longue période de paix durable. Cederschiöld Monsieur le Président, je concentrerai mon propos sur les questions judiciaires qui constituent en ce moment notre sujet d'inquiétude principal, lorsqu'il est question de la "construction européenne". Le risque existe que le Conseil ne se mette à enfreindre les articles 8 et 10 de la convention du Conseil de l'Europe, sur le respect des droits, ainsi que les articles 7 et 8 qui portent sur le respect de la vie privée, sur la liberté d'expression et la protection des données personnelles. Ce sont des risques contre lesquels les citoyens ne peuvent pas grand chose. L'équilibre des pouvoirs faisant défaut dans le domaine judiciaire, la législation antiterroriste, qui répond à une absolue nécessité, pourrait à long terme miner la démocratie. Le modèle intergouvernemental est dépassé. Il faut que le Parlement européen participe au processus législatif, et que soit attribuée une compétence sans restrictions à la Cour européenne de justice. Le Conseil ne doit pas devenir, comme le dit la formule, un État dans l'État. Le 11 septembre, la structure en piliers a vu son efficacité totalement détruite. Les questions de sécurité extérieure et intérieure sont désormais plus liées que jamais. Des mesures énergiques doivent être prises contre la criminalité grave et le terrorisme. Mais elles doivent aller de pair avec un accroissement de la transparence et de la protection judiciaire, en particulier en ce qui concerne les principes de la justice naturelle, c'est-à-dire le principe qui exige que toute peine découle d'une loi, et ceux du droit à la défense, de l'impartialité du tribunal, de la proportionnalité et de la présomption d'innocence. Ces droits doivent impérativement acquérir un statut absolu au niveau européen. La réunion de Laeken doit donner un nouvel élan à la transparence et à la démocratie, qui font partie des conditions nécessaires à la réussite de l'élargissement. Cela suppose une convention reposant sur des fondements principalement parlementaires, avec bien entendu, un nombre substantiels de membres issus des institutions européennes qui se situent au niveau le plus proche des citoyens. Cette convention devra travailler à mettre au point une proposition, afin que les citoyens sachent à l'avenir sur quoi ils auront à prendre position. Quiconque veut faire évoluer l'UE, l'amener à s'améliorer et à croître en importance, doit soutenir l'idée de cette constitution définissant efficacement la répartition des pouvoirs, constitution sur laquelle, espérons-le, pourra déboucher l'excellent rapport qui nous est présenté aujourd'hui. Schleicher Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, sans Parlement, pas de démocratie ! Nous le constatons à nouveau aujourd'hui : le Parlement européen est le plus important facteur d'intégration de l'Union européenne. Il n'est aucun autre lieu où le Conseil, la Commission et le Parlement discutent ainsi devant l'opinion publique, pas toujours d'une même voix mais avec ouverture et, je l'espère, dans un esprit constructif. Nos trois rapporteurs ont présenté d'excellents rapports. Depuis Nice, nous autres, parlementaires européens, avons mis en branle un processus communautaire qui doit "s'amorcer" lors du Sommet de Laeken. Je partage les préoccupations du président Prodi, qui estime que l'Union européenne n'est pas encore dotée de tous les outils nécessaires pour l'élargissement. J'invite donc le président du Conseil à examiner une fois encore avec minutie si les décisions prises à Nice renforcent réellement l'efficacité du Conseil et du Parlement. Pour ma part, j'en doute ! Les quelque 50 ans de Communauté européenne et d'Union européenne ont jusqu'à présent témoigné d'une évolution remarquable et j'espère que les 50 prochaines années feront l'objet d'une préparation telle que nous pourrons, au cours de cette période, travailler plus efficacement au sein de cette Union européenne. Maij-Weggen Monsieur le Président, le prochain Sommet de Laeken sera une réunion de la plus haute importance : le Conseil devra en effet arrêter l'ordre du jour de la convention qui aura à avancer les propositions de réforme des institutions européennes. Or, chacun sait combien l'ordre du jour influe sur le résultat des discussions. Nous sommes satisfaits de la composition prévue de la convention, même si je veux signaler qu'il doit être question d'un équilibre politique. Ce sont surtout les parlements nationaux qui devront y veiller. Je suis d'ailleurs également d'avis que le président de la convention doit être désigné par les membres de ladite convention. En ce qui concerne l'ordre du jour de la CIG de 2003-2004, le Conseil doit naturellement aborder les quatre points visés dans la déclaration 23 annexée au traité de Nice. Je voudrais brièvement dire la chose suivante concernant ces quatre points. En ce qui concerne la délimitation des compétences, nous sommes partisans d'une structure plus fédérale de l'Union européenne, assortie d'une répartition plus claire des tâches entre l'Union, les États membres et les régions. Pour ce qui est de la structure des traités futurs, nous sommes favorables à un traité fondamental à caractère constitutionnel qui devrait également inclure la Charte. Quant au rôle des parlements nationaux, nous estimons qu'ils doivent avant toute chose dépêcher et contrôler leurs propres ministres afin de veiller à l'exécution de la politique européenne. Y a-t-il d'autres thèmes pour la convention ? Oui. J'en citerai cinq, brièvement. La politique étrangère et de sécurité commune doit être inscrite sous le pilier communautaire. La politique policière, judiciaire et pénale doit également être communautarisée et dotée d'un ministère public européen, d'un procureur européen et d'un Europol communautaire. Le Parlement européen doit disposer des compétences législatives et budgétaires à part entière. Le président de la Commission européenne doit être élu par le Parlement européen et le Conseil de ministres européen doit tenir des réunions publiques lorsqu'il traite de questions législatives. Je suis heureuse que M. Prodi vienne de se prononcer sur ce point et je suis curieuse de savoir si M. Michel partage cet avis. Tels sont les thèmes qui sont liés, avant toute chose, à la transparence et à la teneur démocratique de l'Union et qui doivent, selon moi, absolument être ajoutés à l'ordre du jour de la convention afin que l'Union dispose, au moment de l'adhésion des nouveaux États membres, d'une base solide qui satisfasse aux exigences d'un État de droit moderne. Carnero González Merci beaucoup, Monsieur le Président. Monsieur le Président en exercice du Conseil, je pense que le plus important au Sommet de Laeken est que le Conseil soit capable de changer la tendance par rapport à Nice, autrement dit, que nous passions du sentiment d'échec du Sommet qui a clôturé la présidence française il y a presque un an, à un sentiment de réussite au niveau politique et pour les citoyens lors du Sommet de Laeken. Je pense que c'est ce que demande le magnifique rapport des collègues Leinen et Méndez de Vigo. Au-delà des détails, des propositions concrètes, qui sont importantes, l'essentiel est qu'à Laeken, on puisse ouvrir une perspective différente, une perspective constitutionnelle, et cela implique indubitablement, comme je le disais auparavant, de changer la tendance. La méthode qui sera utilisée pour la prochaine réforme est très importante. La convention est essentielle. Néanmoins, nous ne pouvons pas non plus laisser la convention devenir un fétiche. Pour qu'elle ne le devienne pas, la convention doit être convoquée pour préparer une réforme avec des contenus et un réel ordre du jour. Si l'ordre du jour de la prochaine réforme reste limité à la déclaration 23 annexée au traité de Nice, nous ne partirons pas du bon pied. Or, le rapport que cette Assemblée va probablement approuver demain en demande davantage. Il demande un ordre du jour plus large. Il demande surtout un ordre du jour qui inclue à nouveau les politiques de l'Union et les institutions qui se consacrent à la gestion de ces politiques. Il demande également que l'Union ait une personnalité juridique propre. C'est pour cet ordre du jour, et non pour distraire l'opinion publique, que la convention doit être convoquée. La convention a besoin d'un ordre du jour, mais également d'un mandat, d'une composition, d'une méthode de travail et d'un calendrier qui la rendent utile. Je souligne ce que disait M. Méndez de Vigo : il serait incroyable de maintenir le nombre de représentants du Parlement européen qu'il y a eu dans la convention chargée de la rédaction de la Charte des droits fondamentaux alors que le nombre des membres de la prochaine convention va croître sensiblement. Ce déséquilibre serait évidemment inacceptable. Ensuite, la convention ne doit pas travailler sur la base de l'unanimité mais sur la base du consensus majoritaire. Je pense que c'est la définition exacte. Avoir le droit à se prononcer sur la personne qui va la présider et terminer à temps. Terminer à temps pour ne pas que ses conclusions soient placées dans le congélateur parce que le temps, en effet, guérit tout et fait tout oublier. Tel est l'engagement que nous demandons à Laeken : une réforme ambitieuse avec une méthode différente pour parvenir à davantage d'Europe et à une meilleure Europe. Michel Madame la Présidente, chers collègues, j'avais d'abord l'intention de répondre point par point à tous les intervenants, mais je crains malheureusement que l'heure avancée ne me permette pas d'entrer dans les détails. Je vais cependant essayer de répondre de la manière la plus concrète possible. Tout d'abord, je voudrais remercier très sincèrement le Parlement européen et la plupart des intervenants pour la qualité des interventions que j'ai entendues, et pour l'extraordinaire volontarisme européen que j'ai perçu ici. Je dois vous dire que dans les autres enceintes européennes où je siège, je n'entend pas tous les jours le même volontarisme. Je trouve donc ici une cure d'optimisme à laquelle je ne m'attendais pas. Le niveau d'ambition que vous fixez à la construction européenne correspond bien entendu très largement à une idée et à une ambition que je partage et que nous partageons. Donc, à quelques jours de Laeken, c'est indiscutablement un engagement bienvenu, et que j'ai entendu à peu près de tout le monde. Quelqu'un a dit que le Sommet de Laeken serait un exercice difficile, j'en suis convaincu, parce que, notamment au travers du débat sur l'avenir de l'Europe, il va confronter les quinze pays de l'Union à un certain nombre de choix qui sont autant de points de rupture, et qui sont tellement importants pour l'avenir de l'Europe que d'aucuns devront nécessairement pratiquer une vertu extrêmement difficile en politique : la vertu du renoncement. Mesdames et Messieurs, je voudrais me concentrer un instant sur la convention, et je voudrais vous dire d'abord ce que n'est pas la convention. Cela me permettra peut-être de rassurer ceux qui voient déjà dans la convention mille et une raisons de renoncer à certaines choses auxquelles ils ont toujours cru, et qui pourtant handicapent l'Europe. La convention n'est pas, et n'a jamais été dans l'esprit de personne, la CIG. La convention ne peut pas non plus, et je crois que c'est M. Méndez de Vigo qui l'a dit, être un alibi. De mon point de vue, elle doit être d'abord une caisse de résonance utile. Je pourrais encore traduire cela autrement. Elle peut aussi être un défi lancé à la responsabilité politique des membres de la CIG, qui devront le relever ou non, ce défi, parce qu'elle va tout de même, je suppose, placer devant sa responsabilité politique chacun des membres du Conseil. Par exemple, imaginons que la convention propose, sur un sujet déterminé par rapport à une question fondamentale pour l'avenir de l'Europe, trois ou quatre options, dont une présentée à l'unanimité ou au consensus, une autre présentée à 80 % des membres, et une troisième présentée à 50-50. On sait bien que la CIG ne va pas être obligée de choisir parmi ces options-là et qu'elle pourrait très bien décider de choisir une autre option, d'inventer autre chose, d'apporter à ces options une réponse différente de celle que la convention aurait produite. Dans ce cas de figure, chaque membre de la CIG, quand il prendra sa responsabilité, quand il adoptera l'une ou l'autre option, ou qu'il sortira, en fait, des options qui sont présentées par la convention, prendra en même temps le risque d'être en porte-à-faux, non seulement avec la convention, mais avec la société civile qui doit, quelque part, faire coller ses intentions, ses attentes, ses espérances envers cette convention. Donc, ne mésestimons pas la convention du fait qu'elle n'est pas un organe de décision, ne sous-estimons pas son poids politique, sa force politique. Je ne vous cache pas qu'en ce qui concerne la composition, j'ai quelques hésitations, encore que je ne croie pas qu'il faille aujourd'hui déjà clore la demande d'augmenter le nombre de parlementaires européens. Je pense que c'est une question assez légitime, même si je dois rappeler que, dans notre proposition, nous avons repris des proportions qui étaient celles retenues pour la Charte des droits fondamentaux. La différence par rapport à la Charte, c'est que la participation des pays candidats est acquise. C'est une différence dont il faut tenir compte. Je rappelle qu'au Conseil européen de Gand, des demandes ont été formulées dans le sens contraire à ce qu'exige le Parlement européen. Plusieurs pays ont exigé l'augmentation du nombre des parlementaires nationaux, soit pour que la coalition au pouvoir soit mieux représentée, soit pour tenir compte des entités subnationales, soit en raison du système bicaméral. Sur le fond, ce n'est pas la quantité, mais la qualité qui compte, et je pense que les parlementaires européens disposeront toujours d'un avantage du fait de leur maîtrise de ce dossier-ci et des procédures. Je voudrais encore ajouter une petite remarque au niveau de cette composition : c'est qu'il serait regrettable que des rivalités stériles entre blocs ou entre composantes spécifiques s'installent. Je crois que le débat doit être ouvert, on ne doit pas se compter en fonction du corpus auquel on appartient. Je crois qu'il faut le faire sur la base d'une rigueur intellectuelle, d'une objectivité intellectuelle, d'une libre pensée intellectuelle, philosophique, culturelle, politique. Il faut le faire avec une grande hauteur de vues. Je ne doute d'ailleurs pas que nous soyons tous capables de cela à tout moment. Donc, en ce qui me concerne en tout cas, je suis prêt à voir si une meilleure amélioration de la représentation du Parlement européen ne va pas présenter trop de désavantages, comme par exemple un nombre trop important de personnes dans la convention, et ne va pas se heurter à des demandes similaires. Cela nous entraînerait vers un nombre de représentants ou de mandataires dans la convention qui serait défavorable au bon travail de cette convention. J'ai déjà eu l'occasion, en début d'exposé, de dire ce que je pensais du résultat et de l'utilité de la convention. Je pense que notre projet va dans le sens de ce que propose le Parlement. Méthodes consensuelles là où c'est possible, avec possibilité, là où c'est nécessaire, de présenter des options, par exemple par ordre préférentiel. Il faut cependant éviter d'imposer dès le départ la méthode du consensus, parce que je pense que cela reviendrait à affaiblir la convention, qui ne ferait alors qu'adopter le plus petit dénominateur commun. La possibilité pour la convention de présenter différentes options doit permettre de procéder à un débat contradictoire. Je voudrais passer en revue les différentes questions qui m'ont été faites en ce qui concerne l'élargissement. Je voudrais répondre aux personnes qui sont intervenues de façon non pas sceptique mais manifestement inquiète. Tout le monde se dit favorable à l'élargissement, tout le monde dit que c'est un acte politique et historique important, mais en même temps, un certain nombre de personnes semblent utiliser des arguments comme s'ils n'avaient pas entendu ce que l'on disait, pour exprimer un certain nombre de réticences par rapport à l'élargissement. Je voudrais être clair. On a toujours dit que, premièrement, on essaierait de poursuivre le rythme de négociations dans la foulée du rythme exceptionnel imprimé par la présidence suédoise, et que, deuxièmement, nous le ferions en jugeant chacun selon son mérite propre. Le fait que l'on puisse enregistrer aujourd'hui que le bilan intermédiaire de ces négociations est particulièrement positif ne veut évidemment pas dire, comme certaines interventions le font, qu'il y aurait une sorte de laxisme politique à cause duquel on serait déjà prêt à accepter dix pays avant 2004 sans autre forme de vérification, sans aucune autre forme de jugement ou de critères. Bien entendu que non, et donc nous continuons de dire, en ce qui concerne l'élargissement : "oui" c'est irréversible, mais "oui" aussi, il faut que chacun soit jugé selon ses mérites propres. Voilà pour l'élargissement. Je pense que M. Barón Crespo a parlé du présidium. Il a souhaité une participation des présidences suivantes. Je n'y suis pas du tout opposé, mais il faut éviter un déséquilibre. Une proposition de compromis pourrait être que les prochaines présidences participent comme observateurs. La convention peut se saisir de toute question, y compris de la politique européenne de sécurité et de défense. Il y a les quatre thèmes de Nice en ce qui concerne la convention, on le sait. Mais à partir du moment où l'on a dit que cette convention n'était pas la CIG, n'allait pas décider, je ne comprend pas bien pourquoi, dans certains cas, on semble vouloir limiter à tout prix le champ d'extension de la déclinaison des thèmes de Nice. Si, en allant jusqu'au bout de la réflexion sur les thèmes de Nice, on déborde sur d'autres questions, il serait assez inquiétant, pour une opération qui va associer la grande société civile au débat, de dire : "on va vous encorseter dans des thèmes bien précis, vous ne pouvez débattre que des questions dont on veut bien que vous débattiez". C'est un peu court. Nous sommes plutôt favorables à une vue plus optimiste, plus largement interprétée des quatre thèmes de Nice. J'espère pouvoir compter sur la mobilisation du Parlement européen, du moins des plus optimistes de ses membres, pour nous aider à convaincre de ce point de vue et de cette orientation. Pour ce qui concerne l'intervention de M. Cox, je partage le point de vue, exprimé également par M. Poettering, selon lequel la Commission doit rester au centre du système communautaire. La question du délai est importante aussi. Les contraintes sont multiples, et les échéances électorales sont nombreuses. Le délai entre la convention et la CIG, d'après moi, doit être de six mois. Au-delà, je pense que nous risquerions de donner du temps pour détricoter l'acquis de la convention, l'acquis du débat, et la pire des choses serait de constater qu'après un temps suffisamment long, on arrive à la CIG en ayant oublié, ou en ayant donné le temps à certains de faire semblant d'oublier, ou en ayant complètement vidé de leur substance, les options, et donc le résultat du travail utile fait lors de la convention. Voilà, Mesdames, Messieurs, l'essentiel de ce que je voulais dire. J'ai certainement oublié certaines choses, mais il est temps de répondre à la dernière intervenante, qui m'a demandé si j'étais favorable à la transparence des travaux du Conseil. Je suis, évidemment, favorable à la transparence des travaux du Conseil. Je suis malheureusement beaucoup plus réticent s'il s'agit de créer les conditions d'un exercice de gesticulation publique qui affaiblirait la qualité du débat au sein du Conseil. Je suis un parlementaire chevronné, Madame, j'ai plus de vingt ans de Parlement. J'ai aussi été pendant longtemps le chef de l'opposition dans mon pays, à mon goût trop longtemps. Même au Parlement, pour certains sujets, pour certains dossiers, si l'on veut vraiment prendre en compte l'intérêt général des citoyens, il est parfois bon de mener des débats à huis clos, et pas seulement quand on évoque des noms ou des personnes. Je pense qu'il serait imprudent de jeter en pâture médiatique des débats essentiels visant à mettre d'accord quinze chefs d'État ou ministres des Affaires étrangères sur des sujets extrêmement délicats. Je ne suis pas opposé du tout à ce qu'il y ait des débats publics sur un certain nombre de sujets, mais dire que tous les conseils doivent être organisés et exercés de manière publique, je ne suis pas sûr que cela donnerait les résultats que vous souhaitez, et que je souhaite aussi. Donc, je dis, transparence "oui", propagande, je suis beaucoup plus réservé. En ce qui concerne la manière d'associer la société civile aux travaux de cette convention, il y avait deux formules. La première formule, c'était de créer un deuxième forum, une deuxième institution, une deuxième assemblée. Première difficulté de ce travail : sur quelles bases sélectionner les membres de cette deuxième assemblée, qui allait avoir l'immense responsabilité d'incarner toute la société civile européenne ? Il est extrêmement difficile de faire une sélection pour savoir qui est le meilleur porte-parole de quoi. Donc, nous aurions créé une institution concurrente, à côté de la convention, faite de gens représentatifs en fonction des institutions. C'était un choix, c'était une première formule. La deuxième formule à laquelle nous avons pensé, c'est de travailler avec ce que j'appellerai un réseau structuré venant de la société civile. Il faudrait faire en sorte que ce réseau structuré ne soit quasiment pas limitatif, faire en sorte que tous ceux qui incarnent, tous ceux qui portent la voix d'une partie de l'opinion puissent transmettre à la convention ce qu'ils pensent, quelles sont leurs attentes, leurs critiques, leurs propositions, et que la convention puisse, le cas échéant, les appeler pour les auditionner, c'est-à-dire une démarche d'échange dynamique entre la convention et tout ce qui, dans la société européenne, vit, que ce soit le monde académique, des écoles, le monde des ONG, le monde de l'associatif. Il est important de permettre à tous ces petits canaux de s'exprimer. Nous avons opté pour un réseau structuré, étant entendu que tout ce que produisent ces gens fera partie de la documentation officielle de la convention, et que tout ceux qui vont s'adresser à la convention vont recevoir une réponse qui ne sera pas simplement un accusé de réception. Je pense que l'on va faire émerger à un moment donné les forces les plus représentatives de notre société. J'apporte cette précision-là pour qu'il n'y ait pas de malentendu. La Présidente Merci beaucoup, Monsieur Michel. Il est réjouissant d'entendre que vous êtes convaincu de la bonne volonté de ce Parlement, mais vous comprendrez que nous - et, partant, les citoyens européens - avons le plus à gagner ou à perdre de l'issue de cette convention. Je donne à présent la parole au commissaire Barnier. Barnier Madame la Présidente, Monsieur le Ministre, Mesdames et Messieurs les Députés, à mon tour, au nom de la Commisssion, je voudrais vous remercier pour la densité et la qualité des interventions que vous avez faites tout au long de ce débat sur les deux grands sujets qui étaient réunis : la gouvernance et Laeken. Excusez, si vous le voulez bien, le président Prodi qui a dû nous quitter il y a quelques instants pour un engagement devant le Comité économique et social, impératif pour lui. S'agissant de la gouvernance, permettez-moi de souligner les toutes premières paroles de Mme Kaufmann que je voudrais à nouveau, après M. Prodi, remercier très sincèrement pour sa disponibilité, et la qualité du travail qu'elle a fait en votre nom sur ce sujet important et difficile à la fois. En effet, Madame Kaufmann, vous l'avez très bien dit : le débat sur la gouvernance fait partie du grand débat sur l'avenir de l'Union. Ce qui est en cause, ce n'est pas seulement notre raison d'être - j'y reviendrai tout à l'heure - c'est aussi notre manière d'être, c'est notre manière d'agir. La Commission, et particulièrement dans le Livre blanc sur la gouvernance, va promouvoir la fonction de colégislation du Parlement européen. Nous proposons au Parlement, au travers de ce Livre blanc, d'être en meilleure situation pour exercer ses prérogatives, et parmi ces prérogatives celles qui consistent à mieux vérifier la qualité des choix d'instruments législatifs, celles qui consistent à mieux contrôler la qualité du recours à l'expertise - est-elle pluraliste ? - la qualité du recours à la consultation - est-elle équitable ? Il reste, si je veux être tout à fait franc, entre nous un point de débat sur le lequel M. Swoboda a insisté dans son intervention de tout à l'heure, vous l'avez rappelé : nous ne sommes pas convaincus des bienfaits d'un dispositif qui permettrait à tout instant la suspension des actes législatifs, ce fameux dispositif de call-back, alors même que la responsabilité de la Commission dans le cadre comitologique actuel n'est pas assuré. Nous avons proposé d'étudier ensemble, avec vous, avec le Parlement et avec le Conseil, d'autres mécanismes qui permettront au Parlement européen, dans les matières aujourd'hui couvertes par la codécision, d'exercer sa responsabilité de contrôle d'une manière proportionnelle, c'est-à-dire équilibrée. Mais au-delà de ce point de débat, Mesdames et Messieurs les Députés, sur lequel nous avons encore à travailler ensemble, je voudrais vous dire que nous considérons ce débat que vous venez d'avoir sur l'ensemble du sujet de la gouvernance comme le moyen, après cette séance d'aujourd'hui, d'aller désormais de l'avant. Je voudrais dire quelques mots, à mon tour, du sommet de Laeken, sur lequel, comme le président Prodi, nous avons beaucoup travaillé. Sur Laeken et après Laeken, nous allons encore beaucoup travailler. Non sans avoir à mon tour salué la qualité - je l'ai déjà fait devant la commission des affaires constitutionnelles - du travail de vos deux rapporteurs Jo Leinen et M. Méndez de Vigo. L'un d'entre vous, avec sa franchise habituelle, a eu un mot très dur à propos de la Commission, qui est au cur du modèle et de la méthode communautaire, et qui entend rester au cur avec ce triple rôle de proposition, de surveillance et d'exécution qui lui a été attribué par les traités et qui, au cur du modèle communautaire, avec la réunification du continent européen, alors que les disparités vont s'accroître et que les forces centrifuges vont être plus nombreuses, , va être encore plus nécessaire qu'il ne l'a été depuis 50 ans. M. Voggenhuber a dit "la Commission n'a pas de vision". Je ne crois pas qu'il soit là pour écouter ma réponse, mais je vais quand même la donner. Chacun est libre de donner à ce mot de "vision" le sens qu'il entend. En ce qui me concerne, j'ai plutôt l'habitude de pratiquer le pessimisme de la raison et l'optimisme de la volonté, et si je cite cette belle phrase de Jean Monnet, c'est tout simplement pour faire écho à ce que disait tout à l'heure le ministre Michel, puisqu'il est indiqué qu'il confessait qu'il était en quelque sorte venu ici pour trouver les moyens d'une cure d'optimisme qui ne lui était pas prodiguée dans d'autres enceintes. Eh bien, je voulais vous renvoyer à cette belle phrase de Jean Monnet. Dans cet hémicycle, à propos de volontarisme, et cela a été le trait commun de beaucoup de vos interventions, le président Prodi a annoncé quatre objectifs stratégiques. Nous souhaitons nous y tenir, et lui-même aura l'occasion, dans son intervention en séance plénière pour présenter l'état de l'Union le 11 décembre prochain, de prouver qu'il s'y tient. Qu'aurait dit le Parlement si, avant même le début de la convention pour laquelle nous nous sommes battus ensemble, la Commission avait délivré sa vision définitive de notre traité constitutionnel ou de notre constitution en ignorant ou en préemptant le débat démocratique qui va naître, pour la première fois, sur des sujets aussi larges. Je le sais bien, je le dis sous le contrôle de mon collègue et ami Vitorino, qui a beaucoup travaillé à vos côtés dans la précédente convention sur les droits fondamentaux ; là nous sommes sur des sujets politiquement plus ouverts, et probablement plus difficiles. Il faut que le débat ait lieu. Nous allons y participer mais il ne s'agissait pas pour nous de le préempter ou de faire comme si ce débat ne comptait pas. Ne sous-estimons pas l'approche de la gouvernance et du Livre blanc, l'intensité de votre débat aujourd'hui prouve que ce ne sont pas là des thèmes anodins. Je voudrais, avant de conclure, puisque que j'ai promis d'être bref sur cette question de la convention de Laeken et surtout de l'après-Laeken, dire au nom de la Commission notre gratitude à la Présidence belge, à Guy Verhofstadt et à Louis Michel en particulier, pour le volontarisme politique et le courage dont ils ont fait preuve, et dont ils vont devoir faire preuve pendant les quelques jours qui nous restent d'ici à Laeken pour convaincre que la ligne du projet de déclaration sur laquelle ils ont travaillé et qu'ils proposent aux États membres sera bien respectée, ne sera pas amoindrie. Moi aussi, j'ai écouté Louis Michel utiliser tout à l'heure des mots que je connais bien. J'ai le sentiment qu'avec cette convention et le temps qu'elle prendra pour la première fois dans un débat institutionnel, nous avons du temps : deux ans, et nous avons une méthode ouverte qui ne se réduit pas, s'agissant d'une réforme du traité des institutions elles-mêmes, au seul dialogue des ministres du gouvernement entre eux, dans le secret et le confort de la seule méthode intergouvernementale, dont nous avons vu les uns et les autres les limites, et à Amsterdam et à Nice. Utilisons cette chance et faisons de cette convention la caisse de résonance qu'elle doit être vers le haut, vers les institutions, vers les gouvernements qui finalement devront décider, et vers les citoyens que vous représentez. Cette convention - redisons-le pour que les choses soient claires - ne prendra pas de décision. Et dès l'instant où ce point-là est très clair, alors il faut accepter, j'ai été très heureux, sur ce point aussi, d'écouter le ministre Michel, que l'on ne fasse pas une lecture frileuse ou trop fermée des quatre points de Nice. Il faut au contraire en faire une lecture ouverte et constructive, mettre ces quatre points ensemble et les traiter avec ambition. On voit bien que cela conduit clairement à un processus de nature constitutionnelle. N'ayons pas peur des mots. Et faire une lecture ambitieuse de ces quatre points, notamment celui de l'exercice des compétences, des bons outils pour exercer les pouvoirs actuels et la clarification des compétences, cela nous conduit naturellement, logiquement, à nous interroger sur le projet européen. Que veut-on faire ensemble ? Veut-on en rester là ? Certains veulent-ils revenir en arrière, détricoter l'acquis communautaire ? Veut-on aller plus loin dans l'intégration, dans l'intérêt général des citoyens, sur le troisième pilier, sur la politique étrangère, sur la défense ? Ce sont là les demandes et les appels des citoyens. Si l'on veut aller plus loin, veut-on y aller tous ensemble ou veut-on y aller à quelques uns ? Et comment ? Voilà toutes ces questions qui sont au cur, autour, avec ces quatre tirets, et la convention, qui ne prendra pas de décision, mais doit faire des propositions fortes, aura à travailler. Voilà ce que je voulais dire et enfin, moi aussi, je pense que nous qui allons participer à cette convention, nous devrons être perméables, et à l'écoute de ce qui se dira pendant ce temps-là à l'extérieur. Parmi les citoyens, dans chacun de nos pays, dans chacune de nos régions, et je suis très attentif au cadre que constitue pour le débat public, pour le débat citoyen le cadre régional où beaucoup de choses peuvent être utilement dites et transmises. Nous devrons être perméables au débat qui aura lieu pendant tout ce temps-là dans la société civile. La Commission ne sera pas spectatrice pendant toute cette période. Elle aura sa place singulière au sein de cette convention, comme elle participera ensuite à la conférence intergouvernementale et comme le président de la Commission participera au bout du compte activement au Conseil européen de la toute dernière conférence intergouvernementale, au plus tard au début de l'année 2004, avant les élections européennes. La semaine prochaine, nous allons nous prononcer sur une communication, à laquelle je travaille auprès du président Prodi, sur Laeken et avant Laeken, et après la mise en uvre des décisions de Laeken. Comptez sur nous, comptez sur moi, la Commission proposera régulièrement et mettra en débat des contributions, des communications sur chacun des sujets. J'ai entendu des présidents de groupe le dire ou le demander. Je les rassure, aussi bien le président Poettering que M. Barón Crespo ou M. Cox, la Commission, pas seulement, Monsieur Barón Crespo, sur la question de la simplification ou des compétences, sur tous les autres sujets, mais d'abord sur la question des compétences qui nous interpelle directement, la Commission mettra sur la table de la convention des contributions, des propositions pour exprimer une vision, mais cette vision, je voulais le dire d'un mot, et nous le confirmerons la semaine prochaine dans notre communication, sera, en toute hypothèse, pour dire qu'il faut préserver le modèle de la méthode communautaire, mais encore, après avoir préservé celle-ci, la rénover et la légitimer. La Présidente Merci beaucoup, Monsieur le Commissaire Barnier. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Motions de procédure (suite) Van Orden Le 15 novembre dernier, j'ai attiré votre attention sur la situation innommable des observateurs d'avions arrêtés en Grèce, parmi lesquels se trouvent des personnes de ma circonscription, Lesley et Paul Coppin. C'était il y a deux semaines et ces personnes sont toujours en prison. J'ai rendu visite la semaine dernière à Mme Coppin et elle est profondément affligée. Il est possible que certaines des personnes arrêtées se soient montrées un peu trop enthousiastes dans leurs activités et que, techniquement, elles aient enfreint la loi grecque, mais d'autres membres du groupe, dont Mme Coppin, n'ont absolument rien fait. Il n'y a aucune preuve contre eux et leur détention est non fondée. Ces personnes sont donc maintenues en garde à vue depuis près de trois semaines sans justification aucune. Ni eux ni leurs avocats n'étaient présents lorsque les preuves ont été présentées au juge d'instruction qui a pris sa décision arbitraire à huis clos. Pendant longtemps, Mme Coppin et les autres détenus n'ont pas eu la moindre idée quant à la nature des chefs d'accusation qui leur étaient imputés ni combien de temps ils allaient être détenus avant que leur affaire soit traitée. Cette situation est honteuse au plus haut point et constitue une violation flagrante des droits de l'homme et des droits civils. Les dispositions de l'article 5 de la convention européenne des droits de l'homme, ainsi que la jurisprudence, stipulent clairement que des personnes arrêtées dans Union européenne doivent être présentées dans les plus brefs délais - c'est à dire dans les sept jours - devant un juge qui doit les relaxer immédiatement si leur arrestation n'est pas fondée. Le juge a dû se rendre compte, au plus tard le 16 novembre, de l'absence de chef d'accusation pour la plupart de ces détenus et ils auraient dû être libérés sur-le-champ. Ce qui se passe actuellement est une charade de justice. Madame la Présidente, Monsieur le Président du Conseil et Monsieur le Président de la Commission, je vous demande d'intervenir immédiatement auprès des autorités grecques afin d'obtenir la libération urgente de tous les détenus, en particulier celle de Mme Coppin. Nous ne pouvons tolérer que cette situation se prolonge un jour de plus. La Présidente Merci beaucoup. La présidente a déjà entrepris, par le biais de son cabinet, des démarches auprès de la représentation permanente de la République hellénique. Elle s'est par ailleurs déclaré prête à entreprendre d'autres démarches à titre personnel si la situation perdurait. La parole est à la baronne Ludford. Ludford Tôt ce matin, la présidente a réalisé qu'il fallait qu'elle coupe court à la possibilité des députés de soulever cette question. Elle a estimé qu'elle devait accorder la priorité à l'avenir de l'Europe. Cependant, l'avenir de l'Europe ne sera rien du tout si notre peuple ne nous soutient pas. Cette affaire est l'exemple parfait de l'impact sur les individus de la qualité, ou de l'absence de qualité, de l'intégration européenne. Le Parlement a eu l'occasion de prouver son importance et il n'en a rien fait. Notre motion entre à présent en conflit avec le débat présidentiel auquel assistent la plupart de nos collègues. J'ai peine à croire qu'après près de trois semaines, il n'est toujours pas possible de clarifier, encore moins d'entendre, les chefs d'accusation imputés aux douze Britanniques. Je suis également stupéfaite du rôle que les forces aériennes grecques ont joué, semble-t-il, lors de l'instruction des accusations par opposition à un ministère public indépendant. Les prévenus n'ont pas eu l'occasion de révoquer les preuves lors d'une audience publique et à présent, le tribunal désigné pour statuer de l'affaire devra siéger à huis clos. M. Souladakis a déclaré précédemment que les autorités de la justice pénale grecque avaient respecté tous les droits qu'il convenait de respecter. Je suis surpris de tant de faiblesse de la convention européenne des droits de l'homme. Il serait peut-être nécessaire de se pencher sur cette question au niveau européen afin de renforcer ces normes et il serait certainement judicieux de le faire en parallèle du mandat d'arrêt européen. J'en appelle aux autorités grecques pour qu'elles clarifient les accusations, qu'elles libèrent sous caution les prévenus et qu'un procès soit entamé en audience publique d'ici vendredi de cette semaine. Corbett Je voudrais simplement souligner que tous les partis de mon pays soutiennent cette affaire. Elle n'implique pas seulement des citoyens britanniques mais aussi des citoyens néerlandais. Le public s'y intéresse massivement et cela soulève des questions, au moment où, au niveau européen, nous travaillons sur la base de la reconnaissance mutuelle dans le cadre de la justice et des affaires intérieures. Cela implique que nous devons avoir la conviction que le système judiciaire de chaque pays se montrera à la hauteur et respectera les conditions minimales édictées par la convention européenne des droits de l'homme. C'est essentiel et je me réjouis que vous ayez annoncé que le Parlement prendrait les choses en main. La Présidente Merci beaucoup, Monsieur Corbett. Les arguments avancés par l'ensemble des orateurs sont tout à fait clairs. J'ai déjà signalé à M. Van Orden que ce dossier était suivi par le cabinet de la Présidente, que des démarches avaient été entreprises et que la Présidente interviendrait personnellement si la situation venait à perdurer. Lynne Pour poursuivre les motions de procédures ayant précédemment eu lieu, je me réjouis que le Parlement soulèvera encore cette question auprès des autorités grecques. Je pense particulièrement au détenu de ma circonscription, Wayne Groves, de Tamworth. Il ne possédait même pas d'appareil photo, je ne vois donc pas pourquoi il est toujours en prison. Il dort à même le sol, sur un fin matelas, tout comme les autres détenus comme j'ai pu le comprendre. Cette situation dure depuis trois semaines. Puisque le juge a déclaré hier qu'il n'y avait pas de véritable preuve contre eux, pourquoi sont-ils toujours détenus ? Comme tout le monde, j'estime qu'il s'agit d'une violation de la convention européenne des droits de l'homme. Si les pays candidats doivent adhérer à cette convention avant de devenir membres de l'UE, il est évident que les membres actuels devraient y adhérer dès à présent. Manders Sans pour autant répéter ce qui a été dit, je voudrais aborder le même point. Deux jeunes gens originaires de ma circonscription se trouvent eux aussi toujours détenus en Grèce au même motif : c'est apparemment un délit qui est jugé très sérieux en Grèce. Je veux signaler que le prochain point inscrit à l'ordre du jour est le mandat d'arrêt européen. Par rapport aux événements actuels en Grèce, il s'agit tout de même d'un sujet que nous - et le Conseil - devrions aborder avec prudence afin d'éviter que l'un ou l'autre élément n'entraîne des perturbations au niveau européen en matière de politique pénale. La Présidente Je vous remercie. J'ai déjà donné une réponse à cette question. Boumediene-Thiery Madame la Présidente, puisque nous parlons de droits humains, je voudrais intervenir sur une question de méthode, valable pour l'ensemble des accords d'association. Aujourd'hui, un débat conjoint va avoir lieu sur les accords d'association avec l'Égypte, accompagné de questions orales et de propositions de résolution. Dans le souci d'un débat démocratique et d'un vote plus cohérent sur tous les accords d'association, il est important d'avoir des sessions séparées. Nous suggérons que le débat porte dans un premier temps sur les questions orales et les résolutions, puis, dans un second temps, sur le vote relatif aux accords d'association. Il n'est ni logique ni cohérent de prendre une position simultanément. Les questions orales et les résolutions visent à interpeller les pouvoirs politiques de ces pays et à leur laisser le temps de pouvoir en débattre et d'y répondre. Cette méthode en deux temps nous permet de confirmer l'importance fondamentale que nous donnons à l'ensemble de l'accord, notamment à l'article 2 portant sur les droits humains. L'exemple de l'Égypte est révélateur pour montrer que nous ne passons pas sous silence une décision constitutive d'une violation des droits humains - la dernière condamnation des homosexuels - et qui bafoue les valeurs que nous défendons dans l'article 2 de nos accords. Ainsi, notre groupe souhaite garder, lors d'une session, le débat et le vote sur les questions orales et les propositions de résolution, et reporter à une autre session les accords d'association. C'est déjà l'objet d'une demande que nous avons faite par lettre à Mme la présidente. La Présidente Ce point est à l'ordre du jour du débat de ce soir. Korakas Madame la Présidente, vous n' en avez peut-être pas vous-même connaissance, mais Mme Fontaine est assurément au courant de l' affaire qui suit. Voici dix ans que nous la portons sans relâche devant le Parlement européen. Elle concerne trois ressortissants grecs, simples matelots d' un navire grec, qui ont été arrêtés et condamnés à des peines très lourdes en Égypte comme responsables de la présence à bord de 7,5 tonnes de drogue. La justice égyptienne a tranché pour son plus grand renom : les responsables de ce crime n' étaient ni les propriétaires ni les officiers du navire mais les trois malheureux matelots. Mme Fontaine tout comme ses prédécesseurs à la présidence ont déjà exprimé leur sollicitude et demandé qu' ils soient libérés ou transférés en Grèce. Voici deux ans et demi, l' un des trois matelots est mort en prison en raison de conditions de détention inadmissibles. Un autre est mort il y a quelques jours, figurez-vous, des suites d' une amygdalite. Le dernier survit avec une santé délabrée. Que le Bureau demande sa libération avant qu' il ne rende à son tour son dernier souffle. Lutte contre le terrorisme / EUROJUST La Présidente L'ordre du jour appelle en discussion commune les rapports suivants : A5-0397/2001 de M. Watson, au nom de la commission des libertés et des droits des citoyens, de la justice et des affaires intérieures, sur la proposition de la Commission de décision-cadre du Conseil relative à la lutte contre le terrorisme (COM(2001) 521 - C5-0452/2001 - 2001/0217(CNS)) et sur la proposition de la Commission de décision-cadre du Conseil relative au mandat d'arrêt européen et aux procédures de remise entre États membres (COM(2001) 522 - C5-0453/2001 - 2001/0215(CNS)) ; A5-0398/2001 de Mme Gebhardt, au nom de la commission des libertés et des droits des citoyens, de la justice et des affaires intérieures, sur le projet de décision du Conseil instituant Eurojust afin de renforcer la lutte contre les formes graves de criminalité organisée (12727/1/2001 - C5-0514/2001 - 2000/0817(CNS). Watson Madame la Présidente, il est regrettable, voire honteux, qu'il ait fallu attendre les événements du 11 septembre pour inciter les gouvernements européens à s'attaquer de manière efficace à un problème qui infeste notre continent depuis plus d'une génération. En 1997 à Amsterdam, et en 1999 à Tampere, en Finlande, les chefs d'État et de gouvernement se sont engagés à combattre le terrorisme. L'examen auquel nous avons procédé au début de cette année quant aux progrès réalisés a révélé que rien n'avait été fait. En tant que Parlement, nous avons donc présenté un rapport réclamant une action de leur part. Les événements du 11 septembre ont heureusement déclenché cette action et je me réjouis de me rendre d'ici peu à Washington pour discuter d'une action commune entre l'Union européenne et les États-Unis d'Amérique. Je voudrais remercier les groupes politiques de cette Assemblée pour leur coopération dans l'élaboration de ce rapport, en particulier les députés espagnols. Dans mon rapport, j'accueille favorablement les propositions de la Commission en vue d'une décision-cadre du Conseil pour la lutte contre le terrorisme et pour un mandat d'arrêt européen. Les amendements que je propose visent à limiter la liste des infractions sanctionnées comme des infractions terroristes et faisant l'objet d'un mandat d'arrêt européen aux seules infractions internationales les plus graves, et si je peux citer l'amendement 16, qui définit ces crimes "visant à détruire les libertés fondamentales, la démocratie, le respect des droits de l'homme, des libertés civiles et de l'État de droit qui sont le fondement de nos sociétés". Nous cherchons à insérer des protections des libertés civiles, en fondant clairement notre action sur les documents internationaux des droits de l'homme, en renforçant le principe ne bis in idem, en prenant en considération le temps passé en prison dans l'attente d'un procès et en permettant aux États membres de refuser d'extrader lorsqu'il existe manifestement de bonnes raisons pour agir de la sorte, y compris lorsqu' une personne déclarée coupable pourrait risquer la peine de mort. En outre, nous essayons de fournir une assistance aux victimes du terrorisme ainsi qu'à leurs familles. Je demande à cette Assemblée d'accepter un amendement qui a été déposé après le délai et qui prend en considération les récents développements au sein du Conseil. Un État membre menace de bloquer le processus vers l' établissement d' un mandat d'arrêt européen. Il existe une méthode, que je ne préconise pas, mais qui pourrait s'avérer nécessaire in extremis si l'on veut aller de l'avant. Cette méthode consiste à invoquer l'article 40 du Traité qui prévoit la coopération renforcée entre un certain nombre d'États membres. Le terrorisme est un défi supranational et exige une réaction supranationale. Nous ne pouvons permettre à un État membre de bloquer une action commune. Lorsque nous nous sommes réunis dans cette Assemblée le 12 septembre, nous avons tenu un débat au cours duquel je me souviens avoir entendu M. Poettering et d'autres déclarer que nous étions tous des Américains. Depuis lors, nous avons pris conscience du fait que nous devions d'abord être des Européens. Nous avons réalisé que la reconnaissance des normes et des décisions judiciaires exige une confiance dans les systèmes des autres États, mais pas une confiance aveugle. C'est pour cette raison que j'ai proposé un amendement réclamant des mesures urgentes afin d'améliorer les systèmes judiciaires au sein des États membres, afin d'encourager l'étalonnage et l'échange de meilleures pratiques. Le processus de création d'une zone de liberté, de sécurité et de justice est semblable à celui de la création d'un marché unique, mais il est plus urgent et, de surcroît, nous ne traitons pas des libertés au niveau de la circulation des biens, des services ou des capitaux, mais bien des libertés du peuple. Les Verts ainsi que d'autres groupes politiques nous demandent de ne pas poursuivre tant que nous n'avons pas la certitude que les normes judiciaires de tous les États membres sont parfaites. Néanmoins, la majorité au sein de la commission estime que l'envergure de ce défi et les impératifs historiques sont tels que nous devons faire progresser ces mesures avec prudence et vigilance, mais aussi avec détermination. Nous devons garantir une action efficace contre les terroristes mais nous ne pouvons toutefois pas ignorer la légitime expression politique des griefs. J'ai été surpris de lire ce matin dans El País une interprétation d'un amendement, que je soutiens, qui rendrait illégal Herri Batasuna. Ce n'est pas l'interprétation que j'en fais. En outre, un tel amendement ne serait pas nécessaire si l'on voulait viser ceux qui soutiennent les actes terroristes. D'autres dispositions le font déjà. Je voudrais dire à mes collègues, en particulier à mes collègues espagnols, que dans notre détermination à lutter contre le terrorisme, nous devons reconnaître qu'il arrive que des terroristes expriment leurs griefs au niveau politique, ce qui exige qu'une réponse soit apportée au niveau politique. Les propositions avancées par la Commission sont en discussion au sein du Conseil ; le Parlement, qui a désespérément besoin de pouvoirs de codécision, sera peut-être de nouveau consulté sur cette question. Nous sommes déterminés à apporter notre soutien aux gouvernements dans leur travail tout en maintenant l'équilibre fragile entre les besoins de sécurité de nos citoyens et la sauvegarde de leurs libertés démocratiques. En cela, la coopération en matière de justice et affaires intérieures a connu un élan considérable. Quoi que nous ayons prévu à Amsterdam, le paradoxe est que ce sont les événements qui font avancer l'Europe. De même que l'élection de M. Haider nous a poussés à adopter une législation efficace contre le racisme et la xénophobie, il est bien probable que M. Ben Laden ait fait beaucoup pour l'intégration de l'Union européenne. Enfin, j'aimerais vous dire que c'est un réel plaisir de voir un collègue libéral-démocrate présider cette séance. Je vous souhaite que ce débat soit une réussite. Gebhardt Madame la Présidente, Madame la Ministre, Monsieur le Commissaire, chers collègues, le renforcement de la coopération judiciaire entre les États membres de l'Union est un élément clé de l'espace européen de liberté, de sécurité et de droit. Avec la mise en place définitive d'Eurojust, nous sommes enfin en possession de cette clé. Nous sommes ainsi en mesure de lutter de manière flexible et efficace contre la grande criminalité telle que le terrorisme, la traite des êtres humains ou le trafic de drogue entre les frontières intérieures de la Communauté. Le Parlement européen a approuvé la mise sur pied d'Eurojust dès le début de l'année 2001, prévoyant son lancement pour le 1er janvier 2002. Des modifications substantielles apportées par le Conseil aux initiatives sous-tendant le système Eurojust ont rendu indispensable une nouvelle consultation du Parlement européen, ce qui ne devrait toutefois pas, à mes yeux, menacer le lancement d'Eurojust en début d'année prochaine. Le Conseil a montré précisément après le 11 septembre qu'il était capable de réagir rapidement lorsque les circonstances l'exigent. La sécurité des citoyens européens est précisément une de ces circonstances qui exigent une réaction immédiate ! Pour le document dont nous débattons aujourd'hui, le Conseil a repris des propositions d'amendement essentielles présentées par le Parlement européen lors de la première consultation. Les domaines de compétence d'Eurojust ont ainsi été décrits de manière telle que les cas particuliers et les nouvelles formes de grande criminalité ont également été pris en compte. Outre les situations décrites, Eurojust peut également soutenir des enquêtes et des poursuites judiciaires à la demande d'une autorité nationale compétente. Cette disposition garantit une flexibilité et une efficacité maximales dans la lutte commune contre le crime qui ne connaît pas de frontières. Les propositions du Parlement en faveur d'une collaboration sans heurts entre Eurojust et les autorités nationales ont également été intégrées dans le nouveau document du Conseil. Je tiens à en remercier le Conseil en notre nom à tous. Cependant, nous devons encore présenter certains amendements afin de faire d'Eurojust le meilleur instrument possible de lutte contre la criminalité transfrontalière. À en juger par les signaux émanant des gouvernements des États membres et du Conseil, les positions du Parlement et du Conseil se concilieront sans problème. Lors de leurs consultations de Nantes le week-end dernier, les gouvernements allemand et français ont rappelé la position du Parlement européen selon laquelle Eurojust doit devenir le noyau d'un parquet européen. Cela renforce le pilier juridique de l'Union, permet l'application de conventions déjà formulées mais non encore ratifiées, et constitue le prolongement des initiatives qui ont déjà vu le jour dans ce domaine. Par ailleurs, il est important à mes yeux que les investigations et les poursuites pénales entreprises par d'Eurojust ne soit pas entravées par une inutile bureaucratie. Il ne me paraît pas sensé pour le fonctionnement d'Eurojust d'instaurer des relais au niveau national. Les acteurs agissant au nom d'Eurojust ou des États membres doivent pouvoir communiquer directement entre eux, sans devoir passer par un intermédiaire. L'expérience en matière de crime organisé nous a montré que seuls les méthodes et les procédés directs permettaient de garantir un succès clair et rapide des enquêtes. Laissez-moi aborder un dernier point en guise de conclusion, qui est selon moi d'une importance capitale. Il s'agit de la protection des données. Les citoyens doivent pouvoir être assurés d'un niveau élevé et approprié de protection lors du traitement des données, ce qui n'est possible que si l'enregistrement de données personnelles se limite à l'essentiel et si les données ne sont pas sauvegardées plus longtemps que nécessaire. Il va de soi que le traitement de données relatives aux victimes et aux témoins doit être soumis à des exigences toutes particulières. Il est également évident que les particuliers doivent pouvoir bénéficier du droit d'accès à l'information et faire valoir ce droit. Je me réjouis que le Conseil ait également envoyé des signaux positifs en ce qui concerne la protection des données. J'espère toutefois que vous n'en resterez pas là. Un seul de mes souhaits ne s'est pas concrétisé : le siège d'Eurojust ne sera pas situé à Luxembourg. Cela aurait constitué un symbole si fort de l'indépendance de cette institution et de sa proximité avec la législation commune européenne ! Neyts-Uyttebroeck Madame la Présidente, j'ai effectivement le plaisir de représenter la présidence dans cette enceinte parce que le ministre de la Justice ne peut malheureusement pas être présent. On m'a priée de traiter ce thème en son nom, ce que je fais naturellement bien volontiers. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, je voudrais tout d'abord commencer par vous remercier pour la rapidité et la flexibilité dont vous avez su faire preuve au cours des dernières semaines. Le Conseil du 20 septembre, puis le Conseil européen réuni le lendemain, ont décidé, comme vous le savez, une mise en uvre rapide du plan d'action sur la lutte contre le terrorisme, avec pour chacune des trois décisions qui nous occupent aujourd'hui, et qui sont les éléments-clés de ce plan d'action, une échéance au mois de décembre. Le citoyen européen ne comprendrait pas, en effet, que l'Union européenne ne fasse pas preuve de toute la diligence nécessaire pour adopter les mesures en question. La rapidité avec laquelle les rapporteurs ont travaillé, celle de la commission des libertés pour examiner les rapports, et votre disponibilité pour en discuter aujourd'hui sont exemplaires. Tout cela conditionnait le respect des délais fixés pour l'adoption de ces décisions, et la présidence vous est extrêmement reconnaissante de ce soutien apporté à ses travaux. Madame la Présidente, j'aborderai tout d'abord la décision créant Eurojust, puis la décision-cadre sur le mandat d'arrêt européen et je terminerai par la décision-cadre relative à l'incrimination du terrorisme. Je ne reviendrai pas, ou très peu, sur les objectifs poursuivis par chacun des instruments. Vous les connaissez suffisamment bien. Je voudrais m'en tenir à la raison pour laquelle vous avez invité aujourd'hui la présidence, c'est-à-dire que je dresserai un état des lieux des travaux préparatoires en ce qui concerne chacune de ces décisions. En ce qui concerne Eurojust, la mise en place d'une unité définitive était une de nos priorités absolues dans le domaine de la justice. La menace terroriste n'a fait que renforcer notre résolution. Nous mettons tout en uvre pour que cet instrument puisse être approuvé en décembre et pour concrétiser, ce faisant, les objectifs de Tampere. Je suis heureuse de pouvoir vous dire que tout indique que le Conseil pourra respecter ce délai. En effet, un accord politique a déjà été conclu à propos des articles 1 à 8 de la décision lors des séances du Conseil des 27 et 28 septembre dernier. Vous savez que ces articles forment le noyau dur de la décision instituant Eurojust. Pendant la présidence belge, le groupe de travail a consacré 13 jours de réunion à cet instrument. L'intégralité du texte a déjà fait l'objet d'une lecture globale au sein du groupe de travail il a été examiné par le comité de l'article 36 et se trouve à présent sur la table du Coreper. Un premier avis de votre Parlement avait été adopté le 17 mai de cette année, mais compte tenu des nombreuses modifications dont le texte avait fait l'objet, une nouvelle consultation s'est avérée nécessaire. La présidence a porté une attention particulière à ce qu'il soit tenu compte, tout au long des négociations, des avis émis par votre Assemblée. Eurojust doit apporter une réelle valeur ajoutée par rapport aux instruments existants. La réunion, au sein d'une seule instance, de magistrats des États membres, permettra sans aucun doute d'assurer une bonne coordination et une étroite coopération entre les autorités chargées des poursuites. Eurojust fournira ainsi un instrument efficace en vue de la création de cet espace de liberté, de sécurité et de justice qui est notre objectif depuis le traité d'Amsterdam. À cet effet, il convenait donc d'assurer une coopération réelle et effective entre Eurojust, d'une part, et les autres instances créées dans le cadre de notre Union, d'autre part. Il fallait donc éviter soigneusement les conflits de compétences et les doubles emplois. Toutes ces questions font l'objet de dispositions dans le projet de décision. La coopération entre Eurojust et Europol et les rapports que ces deux organismes devront entretenir feront l'objet d'un accord séparé. Ce projet d'accord est en cours d'élaboration entre les membres de l'unité provisoire pro-Eurojust et les représentants d'Europol. Il était en effet plus que souhaitable d'associer les premiers concernés à cette réflexion, et d'intégrer de manière plus adéquate les évolutions ultérieures d'Europol qui sont actuellement en cours de négociation au sein de l'Union européenne. (NL) Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs, conformément à vos souhaits, les domaines de compétence d'Eurojust ont été déterminés de telle manière que cet instrument disposera de la marge nécessaire pour traiter les cas frontaliers et les formes nouvelles de criminalité. Eurojust prendra part à la coordination des autorités compétentes des États membres et pourra inviter celles-ci à mettre en place des équipes d'enquête communes. Les autorités d'un État membre qui ne répondraient pas à l'invitation d'Eurojust devront motiver leur refus. De nombreuses dispositions du projet de décision concernent l'introduction de règles visant à la protection des données à caractère personnel. C'était et cela demeure indispensable afin, d'une part, de permettre à Eurojust de traiter ces données et, d'autre part, d'offrir toutes les garanties en matière de protection de la vie privée. Il a été tenu compte de l'expérience acquise par l'unité provisoire mise en place le 1er mars dernier. Des représentants de cette unité ont participé au groupe de travail et ont pu communiquer leurs constatations dans le courant des activités de ce groupe. Je me plais à souligner que les activités de l'unité provisoire ont largement démontré l'importance et l'utilité d'une unité telle qu'Eurojust, notamment au cours des dernières semaines. Vous serez, je l'espère, ravis d'apprendre, Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, que, dans l'état actuel des activités, il reviendra bien à votre Parlement d'accorder à Eurojust la décharge pour l'exécution du budget. Il reste toutefois quelques questions importantes à résoudre, même si leur nombre est limité. Elles touchent essentiellement aux modalités applicables en matière de droit de consultation de données à caractère personnel, à l'entrée en vigueur de la décision et au statut du personnel d'Eurojust. Enfin, la question du siège reste ouverte. Une décision devrait pouvoir être prise lors du sommet de Laeken. Je terminerai, Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs, cette partie de mon exposé, en attirant votre attention sur le fait que la présidence a insisté, le 16 novembre, pour que les États membres préparent dès maintenant la mise en uvre de la décision-cadre créant Eurojust, afin que cette unité puisse être réellement opérationnelle dans les meilleurs délais. Permettez-moi de passer aux travaux relatifs au mandat d'arrêt européen. Vous savez que la proposition de la Commission repose sur le principe de reconnaissance mutuelle des décisions judiciaires. Cela implique que chaque autorité nationale reconnaisse ipso facto, et moyennant des contrôles minimaux, la demande de remise d'une personne formulée par l'autorité judiciaire d'un autre État membre. Le mandat d'arrêt européen a en effet pour vocation de remplacer, pour les infractions qui relèvent de son champ d'application, le mécanisme actuel d'extradition. (NL) La décision-cadre relative au mandat d'arrêt est un instrument très compliqué sur le plan technique car elle concerne des questions importantes de la procédure pénale mais aussi des questions liées, par exemple, au signalement qui permet de rechercher les personnes concernées. Au vu de l'ampleur des missions et des délais à respecter, la présidence a sensiblement accéléré le rythme des activités au sein du Conseil. Le dossier a été directement traité au niveau du comité de l'article 36, afin que les questions les plus délicates puissent faire l'objet d'une discussion immédiate. Cela a exigé la convocation de plusieurs séances extraordinaires. De même, un groupe d'experts s'y est adjoint à plusieurs reprises afin de préparer le terrain sur les aspects les plus techniques. Jusqu'à aujourd'hui, les débats tenus au niveau du comité de l'article 36 ont essentiellement porté sur-le-champ d'application de cet instrument, lié à la problématique de l'exigence de double incrimination et aux modalités de contrôle juridique au sein de l'État membre ayant émis le mandat. Les États membres sont convenus de ce que le champ d'application doit être défini sur la base d'une liste positive d'infractions. Le principe d'une liste négative n'a pas été maintenu car, avec un champ d'application bénéficiant d'une définition aussi large, il est apparu impossible d'aboutir à un accord sur le retrait de l'exigence de double incrimination. Lors du Conseil "justice et affaires intérieures" du 16 novembre dernier, on a noté un large consensus sur la proposition de compromis avancée par la présidence en vue d'établir une liste positive ainsi qu'un quasi-accord sur l'abandon de la double incrimination pour les infractions reprises dans cette liste. Ces infractions sont celles visées par le Traité sur l'Union européenne, par les conclusions de Tampere, par l'annexe à la convention Europol et les quatre infractions proposées par la Commission, à savoir le sabotage, l'incendie criminel, les crimes contre l'humanité au sens du statut du Tribunal pénal international, le détournement d'avions et le détournement de navires. Elle comprend, entre autres, le terrorisme et la traite des êtres humains. Afin d'obtenir un accord unanime, une modulation de la liste sera sans doute indispensable. Le Conseil est convenu de travailler sur la base de deux propositions. L'une prévoirait que pour les infractions de la liste non encore harmonisée, l'exigence de double incrimination ne soit abandonnée que si l'infraction est considérée comme grave dans l'État d'émission. Cela impliquerait un seuil de peine supérieur aux douze mois actuellement prévus pour les infractions non harmonisées au niveau des quinze États membres. L'autre proposition prévoirait que la suppression de la double incrimination soit limitée aux infractions commises en tout ou en partie sur le territoire de l'État d'émission, l'idée étant qu'on ne pourrait refuser une remise pour des faits commis sur le territoire de l'État d'émission du mandat. (NL) Lors du Conseil "justice et affaires intérieures" du 16 novembre, les ministres se sont mis d'accord sur les conditions permettant de faire appel aux droits ayant cours au sein de l'État d'émission du mandat, ainsi que sur le délai de remise. Les principes fondamentaux sont les suivants : le droit de l'État d'émission du mandat définit les modalités de recours aux droits. En cas d'accord de la personne recherchée, un délai de dix jours est fixé pour la remise aux autorités. En cas d'arrestation, le délai est fixé à soixante jours et ces délais peuvent être prolongés de trente jours pour des cas particuliers. Les dispositions restantes de la proposition de la Commission ont été traitées au sein du comité de l'article 36, les 22 et 23 novembre dernier. Les discussions ont eu trait aux raisons motivant le refus d'obéir à une injonction et aux conditions d'application de la règle de territorialité et de la règle de spécialité. Il encore trop tôt pour parler d'un accord mais les activités sont très constructives et toutes les dispositions ont déjà fait l'objet d'une discussion détaillée. Une attention toute particulière, et je crois, Mesdames et Messieurs, que cela correspond à une préoccupation que vous avez exprimée, est consacrée aux droits de la personne recherchée : droits de la défense, droits en matière d'emploi des langues, droits en matière de transfèrement. On soulignera à cet égard qu'il ne faut pas négliger l'intérêt que peut avoir la personne recherchée à pouvoir bénéficier d'une procédure judiciaire ainsi que son intérêt à comparaître dans les plus brefs délais devant son juge. Un autre progrès manifeste, par rapport à la procédure actuelle d'extradition, est la déduction de la peine privative de liberté, à laquelle sera éventuellement condamnée la personne remise, de toutes les mesures de détention liées à l'exécution du mandat d'arrêt européen subies dans l'État d'exécution. Voilà donc l'état des négociations concernant la décision-cadre sur le mandat d'arrêt européen. Encore une fois, il subsiste des difficultés, mais nous avons bon espoir que celles-ci pourront être résolues d'ici la semaine prochaine. (NL) Le troisième instrument dont je veux traiter aujourd'hui est la décision-cadre relative à la lutte contre le terrorisme. Pour ce qui est de cette décision, nous pouvons naturellement nous inspirer de l'expérience déjà acquise avec les deux instruments dont nous venons de discuter, mais cela n'en diminue pas pour autant son importance. Tout d'abord, parce qu'il est également essentiel de favoriser la coopération judiciaire par le biais d'une uniformisation de la pénalisation. C'est essentiel en vue de l'élaboration d'une stratégie communautaire en matière de terrorisme et, donc, du développement d'une véritable politique pénale européenne dans ce domaine. C'est tout aussi essentiel pour permettre aux cours pénales européennes de disposer d'une vaste juridiction en la matière. Mais l'importance de cette décision-cadre découle également - comme l'ont fait remarquer justement un certain nombre d'entre vous - de son caractère délicat : tous les agissements liés au terrorisme, dont la participation à des groupements terroristes et le soutien de ceux-ci, doivent en effet entrer en ligne de compte. Dans le même temps, il faut bien veiller à ne pas aller trop loin et il s'agit donc de dégager une définition qui exclue tout risque d'abus. Le Conseil en a pleinement conscience et les activités progressent en ayant ces éléments à l'esprit. Elles progressent d'ailleurs bien, ce que démontre le résultat des réunions du 16 novembre. En effet, nous pouvons d'ores et déjà constater que les modifications qui ont été apportées ont rapproché les points de vue. La définition de l'infraction terroriste est presque finalisée. L'élément intentionnel initial a été précisé. Il est complété par deux éléments qui peuvent également être caractéristiques de l'intention terroriste, à savoir intimider gravement la population ou contraindre indûment un État à accomplir un acte. Dans le même temps, les comportements visés ont été redéfinis de manière à ne couvrir que des infractions d'un niveau élevé de gravité. Ces efforts répondent aux préoccupations et aux critiques qui ont été formulées sur le caractère initialement trop large de la définition. Deux éléments supplémentaires sont approuvés par le Conseil pour confirmer les garanties de respect des droits fondamentaux. Tout d'abord, le préambule mentionnera que la décision-cadre est sans préjudice de l'exercice des droits de l'homme, notamment le droit d'association, d'expression et de manifestation. Par ailleurs, une déclaration politique viendra compléter ces précautions en indiquant que la décision ne vise pas les personnes qui agissent pour préserver ou restaurer les valeurs démocratiques, ni les personnes qui exercent leur droit de manifester leurs opinions, même si, au cours de l'exercice de ce droit, elles commettent des infractions. Enfin, le préambule exclura du champ d'application de la décision-cadre les activités des forces armées en période de conflit armé et dans l'exercice de leurs fonctions officielles, telles qu'elles sont régies par le droit international. Voilà pour ce qui concerne l'infraction terroriste en tant que telle. (NL) Pour ce qui est de la juridiction, le Conseil continue d'attacher de l'importance à l'étendue de celle-ci, compte tenu de la gravité particulière des actes terroristes. Un mécanisme de coordination sera mis en place pour faire face à d'éventuels conflits de juridiction entre les États membres, ce qui n'est pas impensable au vu de l'étendue de la juridiction desdits États. Les activités se poursuivent dans le domaine de la répression. Le texte actuel contient l'obligation faite aux États membres de prévoir une peine plus sévère pour des délits terroristes que pour des délits similaires commis sans intention terroriste. Les débats tenus vendredi dernier au sein du Coreper portaient précisément sur les peines frappant les délits liés à des agissements terroristes. Il semble qu'un consensus se dessine en vue d'une peine maximale de quinze ans pour les dirigeants de groupes terroristes et de huit ans pour la participation à un tel groupe. Au cas où le groupe n'aurait encore commis aucun acte de terrorisme, on prévoit également une peine de huit ans pour les dirigeants du groupe. Mais les débats à ce propos ne sont pas encore terminés. Voilà, Madame la Présidente, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, ce qui termine l'état des lieux que je voulais dresser concernant les trois décisions-cadres du Conseil qui sont aujourd'hui à l'ordre du jour de vos travaux. Comme je vous le disais, la Présidence a bon espoir de voir les discussions sur ces trois instruments aboutir d'ici à décembre. Cela constituera sans doute un tour de force, vu l'agenda chargé du Conseil, mais cela montrera surtout, à la veille du sommet de Laeken, que l'Union européenne a désormais acquis une maturité certaine dans l'élaboration de la justice pénale européenne et qu'elle est capable de mettre en uvre les objectifs qu'elle s'est fixés. Vitorino Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, je voudrais premièrement saluer Mme Gebhardt pour son rapport concernant la création de l' unité Eurojust. Les idées exprimées par la Commission à ce sujet, dans sa communication de novembre 2000, ainsi que les recommandations adoptées par le Parlement européen en mai dernier, à la suite d' un rapport de Mme Gebhardt, figurent largement dans le texte actuellement à l' examen du Conseil. Je crois que je peux dès lors me limiter à souligner plus particulièrement deux ou trois aspects. Premièrement, comme Mme Gebhardt l' a dit, les règles en matière de protection des données à caractère personnel, dans la version actuellement analysée, ont été développées et améliorées. Le projet adopte une approche équilibrée, qui respecte simultanément les intérêts légitimes et les droits fondamentaux des citoyens, ainsi que le besoin d' efficacité dans la coordination des enquêtes et des actions judiciaires. Il y aura une autorité de surveillance conjointe, indépendante en matière de protection des données, et, si nécessaire, des solutions légales disponibles au niveau de l' accès au contrôle par les tribunaux nationaux. Deuxièmement, le rôle des institutions de l' Union a été renforcé et la Commission est pleinement associée au travail d' Eurojust, dans le cadre de ses différentes responsabilités. Le Parlement sera pleinement informé des questions budgétaires et j' espère que l' octroi de la décharge budgétaire lui reviendra également. L' excellent rapport de Mme Gebhardt inclut encore une liste d' amendements supplémentaires, la plupart ont été approuvés par la Commission. Je citerai à titre d' exemple celui qui concerne la composition de l' autorité de surveillance conjointe en matière de données à caractère personnel, la coopération entre l' organisme de lutte antifraude de la Commission, l' OLAF et Eurojust, la décharge budgétaire par le Parlement, les délais de stockage des données ou la loi applicable en cas de préjudice découlant d' un traitement de données erronées. J' espère que le Conseil tiendra compte encore de ces suggestions. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, par rapport aux deux autres initiatives à l' examen, les événements du 11 septembre 2001 sont venus confirmer de manière tragique le bien-fondé des recommandations adoptées par le Parlement européen le 5 septembre 2001, à la suite d' un rapport d' initiative élaboré par M. Graham Watson. Comme commissaire responsable de la justice et des affaires intérieures, je voudrais féliciter et rendre publiquement hommage au député et président de la commission des libertés publiques du Parlement européen. Son effort et son nom resteront associés à cette initiative de grande portée politique qu' est la lutte contre le terrorisme et contre la criminalité dans l' Union européenne. Les recommandations du rapport Watson de septembre ont été largement prises en considération dans les propositions présentées par la Commission le 19 septembre, actuellement analysées par le Conseil. Je voudrais commencer par la proposition de décision-cadre relative à la lutte contre le terrorisme. Par rapport à cette proposition, la discussion au sein du Conseil s' est concentrée sur les trois questions les plus importantes et en même temps les plus problématiques : la définition de l' infraction terroriste, la caractérisation des règles de compétence pour le jugement d' actes terroristes et le cadre de sanctions applicables aux actions terroristes. Pour ce qui est de la définition, on a veillé à ce que l' action légitime, comme par exemple dans le contexte de l' activité des syndicats ou des mouvements anti-mondialisation, n' entre en aucune circonstance dans le champ d' application de la décision-cadre. D' emblée, la Commission a souscrit à cette interprétation, elle considère que la solution vers laquelle nous nous dirigeons est une solution qui, en respectant la structure essentielle de la proposition initiale de la Commission, à savoir la "définition de l' infraction terroriste sur la base de l' identification d' un élément objectif, l' acte terroriste, accompagné par l' identification d' un élément subjectif, la motivation terroriste selon les termes de la proposition," - tel est le texte actuellement étudié par le Conseil - permet que, de manière plus détaillée, les conditions à remplir pour que l' infraction soit considérée comme une infraction terroriste soient identifiées dans la règle juridique elle-même. C' est pourquoi nous nous associons à l' amélioration de la définition contenue dans le texte analysé par le Conseil. Cet aspect apporte en outre une garantie supplémentaire : aucun délit commun, y compris les actes de violence commis en marge de certaines manifestations, ne sera couvert par l' instrument de répression du terrorisme. Le Conseil envisage en ce moment la possibilité d' introduire une déclaration qui clarifie que tous ceux qui agissent dans l' intérêt de la préservation ou de la restauration de valeurs démocratiques, comme cela fut le cas notamment dans certains États membres au cours de la seconde guerre mondiale, ne peuvent être considérés comme des terroristes. Cet aspect se situe dans la ligne de certains amendements déposés par le Parlement en vue de s' assurer que les droits et les libertés fondamentales sur lesquelles nos pays reposent ne soient en aucun cas mis en danger par la présente décision-cadre. En ce qui concerne les compétences, le débat au Conseil se rapproche d' une solution très proche de celle préconisée par les amendements déposés par le Parlement européen. Il existe un consensus au sein du Conseil autour d' une formule équilibrée, qui combine la proposition initiale de la Commission et le projet plus ambitieux suggéré par certains États membres et par le Parlement, dans le sens de l' élargissement de la compétence juridictionnelle à tout le territoire de l' Union. En conséquence, les États membres peuvent, s' ils le désirent, élargir leur compétence si l' infraction est commise où que ce soit sur le territoire de l' Union. Quant à la troisième question, celle des sanctions, je crois que cette décision-cadre continue de représenter le principal problème étant donné l' absence de consensus concernant un niveau commun de sanctions pour les infractions individuelles de terrorisme. La Commission n' est pas encore satisfaite de l' approche actuellement utilisée par rapport aux infractions individuelles, selon laquelle les sanctions applicables aux infractions terroristes commises par des individus ne seraient pas harmonisées, mais qu' on appliquerait des sanctions plus lourdes que celles prévues sous couvert de la législation nationale pour les mêmes infractions, commises sans l' intention particulière requise pour les actes terroristes. Je pense que si nous limitons nos ambitions à cela, nous ne remplissons pas le mandat prévu à l' article 31, alinéa e), du Traité, ni la recommandation incluse dans le rapport Watson. De plus, nous ne serions pas cohérents avec le fait que nous avons su adopter des sanctions communes, dans des instruments antérieurs, pour la contrefaçon de l' euro, l' aide à l' immigration clandestine ou la traite d' êtres humains. Il serait inexplicable que nous n' ayons pas le même niveau d' ambition au moment où il s' agit de sanctionner des actes terroristes. J' espère qu' il sera possible de trouver une solution sur la base de la proposition que la Commission a présentée en vue de construire une grille de sanctions pour les infractions individuelles énumérées aux articles 1 et 2 de la proposition de la Commission, avec plus de flexibilité dans son adaptation à l' échelle des peines en vigueur dans le droit national de chacun des États membres. Enfin, cette décision-cadre prévoit que les États membres doivent prendre toutes les mesures possibles pour garantir l' assistance appropriée aux familles des victimes, en appliquant, lorsque cela s' avère possible, l' article 4 de la décision-cadre sur le statut des victimes en matière de procédure pénale. Cette approche est tout à fait cohérente avec le point de vue du Parlement. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, quant à la deuxième décision-cadre, celle du mandat d' arrêt européen, nous croyons qu' il doit se baser sur le principe de la reconnaissance mutuelle des décisions judiciaires en matière pénale, pour correspondre ainsi aux conclusions du Conseil européen de Tampere, d' octobre 1999, et à l' indication qui nous a été donnée par les chefs d' État et de gouvernement au Conseil européen de Gand, le 19 octobre dernier. Le texte à l' examen, présenté par la présidence, comprend une liste positive d' infractions qui ne devraient pas donner lieu à une vérification de la condition de la double incrimination. Comme vous le savez, la proposition de la Commission à l' examen aujourd'hui va dans le sens de l' universalité de l' abolition de la double incrimination, à l' exception d' une liste négative identifiée par la Commission. Dès le Conseil européen de Gand, il est apparu clairement que l' approche de la Commission ne jouirait pas d' un soutien majoritaire au Conseil. C' est pourquoi la présidence a fait une proposition de compromis, proposition qui suppose que l' exécution du mandat d' arrêt européen par rapport à des infractions incluses sur la liste positive n' exige pas la vérification de la double incrimination. La Commission est prête à soutenir cette proposition de compromis de la présidence dès lors que le contenu des infractions de cette liste positive est un contenu substantiel et qu' il constitue un message clair et sans équivoque que nous renforçons les mécanismes de coopération judiciaire pour la lutte contre les formes de criminalité organisée transnationale. Pour que le mécanisme de lutte positive fonctionne et soit efficace, il est nécessaire que, dans la définition des infractions de la liste positive, on respecte le contenu de ces infractions en vigueur dans la législation de l' État membre qui émet un mandat de recherche et d' arrêt. C' est un élément essentiel. Sans le respect de cet élément, la condition de la double incrimination serait réintroduite aussi pour ces infractions, ce qui est exactement ce que l' on tente d' éviter. Je crois que nous nous rapprochons d' un accord sur le contenu de la liste positive. Mais, pour l' heure, cet accord n' est pas encore complètement atteint et garanti. J' espère que d' ici au Conseil du 6 et 7 décembre il sera possible d' aboutir à un accord unanime sur une liste positive substantielle, qui corresponde à l' objectif d' un mécanisme de recherche et d' arrêt européen efficace et d' application simple. Concernant un dernier aspect que je voudrais mettre au point, la Commission a intégré dans sa proposition un ensemble de règles qui ont pour objectif de concilier l' efficacité de la lutte contre la criminalité, d' une part, et, d' autre part, la protection des droits et des libertés fondamentales des citoyens. J' espère que le Conseil résistera à la tentation d' éliminer des dispositions de protection sous prétexte qu' elles ne seraient pas nécessaires, dès lors que les États membres sont tenus, de toute manière, de respecter les garanties légales. Il est vrai qu' un des éléments essentiels de la construction de ce mécanisme est le principe de la confiance mutuelle découlant de la signature par les États membres de la convention européenne des droits de l' homme du Conseil de l' Europe de 1950 et de leur proclamation commune de la Charte des droits fondamentaux de l' Union européenne, en décembre 2000. Mais je crois qu' il est tout aussi important de souligner certains mécanismes spécifiques qu' il faut introduire dans cette décision-cadre pour garantir et protéger les droits fondamentaux des citoyens. D' autres amendements allant dans le même sens consistent à adapter la rédaction de la règle ne bis in idem, de l' article 29 de la proposition de la Commission, à la formulation de l' article 50 de la Charte des droits fondamentaux de l' Union européenne, de manière à prévoir que le mandat d' arrêt s' accompagne de la preuve que la personne a été effectivement informée du procès à temps pour préparer sa défense, au cas où elle aurait été condamnée par défaut. Un autre bon exemple de ces règles est la déduction de la période de peine privative de liberté de la sanction prévue à l' article 24 de la proposition de la Commission, dans laquelle la période de détention dans l' État membre d' exécution doit avoir été prise en considération aux fins du calcul de la compensation, au cas où la personne en question ne serait pas condamnée. Il doit y avoir un équilibre entre le besoin de rapidité et d' efficacité de la coopération entre les autorités judiciaires et les intérêts des personnes, qui ne doivent pas être soumises à des contraintes supplémentaires ou excessives, ou voir se réduire leurs possibilités de défense. La Commission considère pour sa part qu' il est souhaitable, en matière d' identification des règles et des principes qui garantissent les droits fondamentaux dans un espace judiciaire européen, d' approfondir ces règles et, par conséquent, la Commission a conscience qu' il est souhaitable de poursuivre le travail de rapprochement des législations des États membres en matière de procédures pénales. Nous devons garantir, en même temps, l' efficacité de l' action légale et la protection des droits individuels. C' est pourquoi il peut être nécessaire, au niveau de l' Union, d' aborder d' une manière plus convergente le droit à l' assistance linguistique, le traitement approprié des éléments de preuve ou la question du régime juridique de la garantie. La Commission envisage de présenter une communication sur ces aspects, qui pourrait couvrir une large gamme d' éléments. Ces questions exigent une approche horizontale, c' est pourquoi nous proposons de la développer ultérieurement à l' aide d' un mécanisme spécifique. Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, je terminerai en mentionnant la proposition d' amendement oral faite aujourd'hui par M. Watson devant cette Assemblée. À l' heure où nous débattons de la position de la Commission, il faut poursuivre l' effort de négociation afin d' aboutir à un accord à quinze. Non pas un accord à n' importe quel prix, mais un accord qui réponde au défi de la lutte contre le terrorisme et contre la criminalité organisée auxquels nous sommes confrontés. Nous saluons l' engagement de la présidence belge qui tente d' obtenir cet accord. Mais je voudrais dire aussi clairement que, pour le mandat de recherche et d' arrêt européen, il est possible d' aboutir à un accord sur la liste de trente-quatre délits que Mme la ministre Anne Neyts-Uyttebroeck vient de mentionner. Il convient de dire aussi clairement que cette liste ne contient pas de délit mineur parce que c' est une liste annexe à la convention Europol. Il me semble que, si ces délits sont considérés comme délits pertinents aux fins de la coopération policière dans le cadre d' Europol, ils doivent l' être aussi en termes de gravité indéniable pour la coopération judiciaire en matière pénale. Indépendamment des cultures juridiques nationales et de la censure morale que tel ou tel délit peut susciter au niveau national, je suis convaincu qu' en ce moment le chemin à suivre est celui d' un accord à quinze, un accord substantiel en matière de liste de délits pour l' application du mandat de recherche et d' arrêt européen. Si cet accord à quinze n' est pas possible, nous devrons penser alors à ce qu' il convient de faire ensuite. Palacio Vallelersundi Madame la Présidente, je pense que notre réflexion aujourd'hui doit partir de la base, de la chance et de la responsabilité de vivre dans des États démocratiques de droit. Dans l'État démocratique de droit, toute revendication politique est admissible et respectable, la confrontation démocratique d'idées est toujours la bienvenue ; tel est notre drapeau, notre essence même, notre signe de ralliement, que partage l'ensemble de la construction européenne. De même, l'État démocratique de droit rejette ceux qui expriment leurs idées en traînées de sang. Face à ceux qui sèment terreur, mort et destruction dans nos sociétés, il n'y a qu'un seul dialogue possible : celui qui émane de l'application de la loi. Telle est la réflexion de fond. J'ai dit que nous étions en train de construire une Europe démocratique de droit à partir des fondements et des principes de nos ordres juridiques d'État démocratique de droit. Nous nous trouvions devant une situation totalement asymétrique entre les progrès réalisés dans le domaine de la sécurité et ceux réalisés dans le domaine de la liberté et de la justice. Les trois propositions débattues répondent - et il était temps - à une demande des citoyens et à une impulsion politique claire, au plus haut niveau, des chefs d'État et de gouvernement qui, comme l'a très bien rappelé M. Watson, s'étend de Vienne à Tampere et se renforce après le 11 septembre au Conseil européen extraordinaire de Bruxelles et de Gand. De plus, ces trois mesures répondent aux principes à partir desquels l'Europe s'est construite. Primo, la coopération et la coordination, il s'agit d'Eurojust, une coopération et une coordination afin que nous soyons efficaces dans le domaine de la justice. Secundo, la reconnaissance mutuelle sur laquelle se base le marché intérieur qui - comme l'a dit le commissaire - découle de la confiance entre États, il s'agit essentiellement du mandat d'arrêt européen et des procédures de remise entre États membres. Tertio, l'harmonisation là où elle est nécessaire, et la nécessité d'harmonisation en ce qui concerne le terrorisme est évidente car seuls six États disposaient d'une législation. Madame la Présidente, j'espère - je suis sûre - qu'avec un vote écrasant en faveur de ces rapports, le Parlement donnera demain, comme il le fait depuis toujours, le signal politique que nous devons donner, en tant que représentants responsables des citoyens, dans la construction des sociétés démocratiques de droit dans lesquelles nous avons la chance de vivre. Galeote Quecedo Madame la Présidente, nous avons en effet eu, depuis le 11 septembre dernier, de nombreuses occasions de réfléchir et de débattre les conséquences des événements de ce jour fatal, et aujourd'hui ne fait pas exception. Les attentats de New York nous ont indubitablement fait réaliser que personne ne pouvait être à l'abri du terrorisme, que lorsqu'on tue un homme et une femme à Beasaín, comme cela s'est produit la semaine dernière, cela touche chacun d'entre nous, et qu'il n'est pas raisonnable de demander qu'en démocratie, on dialogue sous la menace de la mort, Monsieur Watson. Ces événements nous ont permis de nous rappeler notre énorme retard dans l'exécution des engagements pris à Tampere par les chefs d'État et de gouvernement en ce qui concerne le développement du troisième pilier de l'Union européenne. Le rapport que nous avons approuvé en commission à une large majorité apporte, selon moi, des éléments très précieux à la proposition de la Commission par ailleurs excellente afin, par exemple, de définir clairement la violence de la rue comme l'une des formes d'expression du terrorisme ou d'inclure une référence aux victimes et à leur famille et d'offrir un soutien politique et une protection juridique dans le but d'identifier et de poursuivre le terrorisme et son milieu au niveau judiciaire. C'est précisément le sens de l'amendement que nous présentons à la séance plénière et il faut l'interpréter ainsi. J'espère que ceux-ci ainsi que les autres éléments s'ajouteront au texte que va débattre le Conseil, et en particulier ce dernier amendement qui, je l'espère, bénéficiera du vote du rapporteur et sera pris en considération pour l'élaboration de la liste européenne d'organisations terroristes que le Parlement a demandée. Les ministres de la Justice et de l'Intérieur doivent faire leur devoir les 6 et 7 décembre prochains, et s'ils ne le font pas, la présidence doit respecter l'engagement qu'elle a pris vis-à-vis du Parlement de le porter à Laeken, et si là-bas, un État membre est tenté de bloquer une proposition qui bénéficie du soutien généralisé de nos citoyens, il me semble opportun qu'une coopération renforcée s'articule comme le prévoit l'article 40 du Traité. Les demandes au Conseil ne datent pas du 11 septembre. En septembre 2000, autrement dit, il y a un an, la grande majorité des députés européens ont approuvé une déclaration écrite demandant les mesures que nous examinons aujourd'hui ; les mêmes mesures que nous avons exigé à la Commission dans le rapport d'initiative sur le rôle de l'Union européenne dans la lutte contre le terrorisme que nous avons approuvé, également à une large majorité, le 5 septembre dernier. Donc, il faut qu'il soit très clair qu'il n'y a dans aucune d'entre elles la moindre réduction des libertés civiles des citoyens européens. C'est exactement le contraire, nous donnons à la justice des instruments pour améliorer la défense de la liberté de tous, parce que face à la libre circulation du crime, nous devons ouvrir les portes à la libre circulation de la justice. Díez González Madame la Présidente, les deux dispositions que nous débattons aujourd'hui répondent à une conviction et à un objectif : notre conviction est qu'il est possible de vaincre le terrorisme et notre objectif est de renforcer l'État de droit, en lui donnant tous les instruments pour y parvenir. En démocratie, les idées politiques sont soumises aux urnes, les terroristes ne les représentent jamais. Je suis sûre que tous les collègues partagent cet avis. Je tiens à remarquer concrètement ce que changeraient ces deux initiatives si le Conseil européen de Laeken les approuvait : tout d'abord, l'Europe cesserait d'être "solidaire avec" pour devenir "responsable de". La solidarité des Européens envers les démocrates espagnols dans leur lutte contre l'ETA ouvrirait la voie à la responsabilité de tous les démocrates européens pour vaincre le terrorisme. Ensuite, et en ce qui concerne le mandat d'arrêt et les procédures de remise entre États membres, les accords entre gouvernements seront remplacés par la reconnaissance et la collaboration entre les différents systèmes judiciaires. Il faudra exécuter une mise en demeure judiciaire sans délai, qu'elle ait été délivrée par un juge espagnol ou français, que la personne soit réclamée sur un territoire ou sur l'autre. Plus de spectacles honteux comme celui d'Olano, pour me faire comprendre. Mais au-delà de la réflexion sur l'avenir, je ne peux m'empêcher de penser avec amertume que ces deux dispositions arrivent tard, trop tard, pour les victimes. Que de choses auraient changé pour elles si nous l'avions fait avant ! Si nous l'avions fait il y a dix ans, je suis sûre que l'ETA serait déjà vaincue et que de nombreux amis de l'âme que les terroristes nous ont tués seraient encore parmi nous, ils conduiraient encore leurs enfants à l'école, donneraient encore cours, écriraient encore des articles dans la presse, rendraient encore la justice, représenteraient encore leurs électeurs. C'est pourquoi je vous demande, Mesdames et Messieurs, de penser à cela demain avant de voter, de penser que les conséquences ne seront pas seulement politiques, elles seront surtout humaines. Je demande au Conseil d'être à la hauteur politique des circonstances et de ne pas manquer cette opportunité. Il y a ceux qui pensent que la politique est l'art du possible. Je suis de ceux qui défendent que la politique doit servir pour rendre possible le nécessaire. J'espère que les quinze partagent cet avis. Je vous assure que vaincre le terrorisme est possible, et vous ne savez pas, Mesdames et Messieurs, à quel point c'est nécessaire. Ludford Madame la Présidente, l'argument selon lequel les mesures antiterroristes et le mandat d'arrêt européen malmènent les droits fondamentaux ne tient la route que si le système de protection prévu par la convention européenne des droits de l'homme en ce qui concerne les accusés est réellement appliqué. Mais cela dépend de la capacité de chaque juge de l'Union européenne à comprendre et à appliquer les dispositions de cette convention et l'UE ne dispose d'aucun programme cohérent pour s'en assurer. De crainte d'être prise pour une chauvine en évoquant la situation des Anglais en Grèce, je vais critiquer mon propre gouvernement au Royaume-Uni. Ils essaient de faire passer un projet de loi contre le terrorisme incluant une dérogation à la convention européenne des droits de l'homme afin de pouvoir garder en détention des suspects sans procès approprié, sans représentation juridique, sans enquête judiciaire et sans qu'ils aient pu entendre les preuves fournies par les services de renseignements. Il est évident que cela entache la crédibilité du Royaume-Uni au moment d'une campagne visant à l'élévation mutuelle des normes au sein de l'UE. Un autre développement inquiétant au Royaume-Uni est l'intention de laisser les mesures de coopération en matière de police et de sécurité échapper aux mains du parlement de Westminster sans véritable examen démocratique. Nous sommes ici en train de débattre, mais nous ne sommes pas sur le même pied d'égalité que les ministres pour ce qui est du pouvoir législatif. Ajouté à la confidentialité du Conseil, cela signifie une position très insatisfaisante en termes de démocratie, de justice et de droits de l'homme. Finalement, permettez-moi de lancer un appel direct à M. le commissaire afin qu'il s'assure que les organisations actives dans le domaine de l'élévation des normes judiciaires, telles que la très louable Fair Trials Abroad, reçoivent une assistance couverte par le budget communautaire. Boumediene-Thiery Madame la Présidente, chers collègues, la lutte contre le terrorisme est une nécessité absolue dont la légitimité ne saurait être mise en cause, au risque de voir nos démocraties s'écrouler. Mais elle ne doit en aucun cas servir de prétexte pour bâillonner nos droits fondamentaux et nos libertés démocratiques. Comment justifier une proposition européenne de lutte contre le terrorisme si aucune plus-value ne peut être dégagée ? En effet, dans l'état actuel de la législation des États membres, les auteurs d'attentats ne pourraient rester impunis. Puisque l'ennemi public numéro un est le terrorisme, pourquoi ne pas limiter le mandat d'arrêt européen aux infractions terroristes ? Si la capture illicite d'installations étatiques ou gouvernementales, de moyens de transport publics, d'infrastructures, de lieux publics, est constitutive d'une infraction terroriste ou si la manifestation légitime de nos libertés d'expression, d'association, de nos droits syndicaux, est demain susceptible de criminalisation ou de qualification terroriste, si ces éléments sont retenus, nous renoncerons, en votant pour ces rapports, à tous nos droits démocratiques. Une garantie explicite de ces droits et libertés doit être incluse dans cette proposition de directive-cadre. Nos craintes portent également sur certaines infractions qui pourraient tomber sous le coup du mandat, puisque le critère retenu est celui de la peine, alors que la personne incriminée mériterait protection, comme les migrants, les demandeurs d'asile. Même le soutien apporté à ces personnes deviendrait, demain, coupable de terrorisme. Un minimum d'harmonisation des procédures pénales des États membres est nécessaire pour assurer le principe d'égalité devant la loi, garantir la protection des droits dans le principe de la collégialité. Par ailleurs, les mineurs ne pouvant pas faire l'objet d'un mandat d'arrêt, leur qualification pénale doit aussi être harmonisée. La mise en place d'un espace de sécurité, de liberté, de justice nécessite que ces trois dimensions soient pleinement effectives. Nous constatons malheureusement que l'aspect sécuritaire domine la politique de l'Union et des États membres. La lutte contre le terrorisme doit se traduire par une sécurité pour tous les résidents sans aucune exclusion et le respect total des droits humains et des libertés fondamentales. Enfin, si un nouveau texte doit être adopté demain par le Conseil, nous espérons en effet que notre Assemblée sera de nouveau consultée. Di Lello Finuoli Madame la Présidente, il y a un rapport constant entre les restrictions des libertés individuelles et collectives qui se produisent aux États-Unis et celles que l'on enregistre en Europe, tout comme est constante la fonction de lien entre les deux phénomènes exercée par le gouvernement britannique, auparavant avec le couple Reagan-Thatcher et maintenant avec le tandem Bush-Blair. L'action terroriste criminelle du 11 septembre dernier contre les États-Unis fournit à des nombreux gouvernements européens un prétexte pour promulguer de nouvelles lois liberticides qui n'ont rien à voir avec la lutte contre le terrorisme. Sans revenir sur les tribunaux militaires spéciaux institués par le président Bush, il suffit de penser sur les lois récemment adoptées ou proposées en Italie ou au Royaume-Uni, pour comprendre qu'elles ont pour objectif de contrôler et de réprimer une opposition politique croissante à un ordre mondial, social et économique injuste et inhumain. Le bien-être, l'opulence, la croissance d'un cinquième de l'humanité sont le reflet de la faim, du manque de moyens, de la détérioration économique continue, du sous-développement des quatre cinquièmes restants. Il est étrange que l'on ne parvienne jamais à trouver la formule juridique permettant de qualifier tout ce massacre social d'acte de terrorisme, alors que l'on considère directement comme des actes terroristes toutes les manifestations d'opposition sociale qui se sont déroulées dernièrement, de Seattle à Gênes. L'article 3 du projet de décision-cadre sur le terrorisme contient un message clair envoyé à ceux qui voudront faire part de leur opposition à la pensée unique néolibérale et au système social qui en dérive. Femmes, hommes, travailleurs, étudiants, chômeurs, pacifistes, écologistes ne seront plus des opposants mais des terroristes parce que - comme le disait à tort le vieux Hegel - "tout ce qui est réel est rationnel", et pour nos dirigeants, rien n'est plus réel que le désordre social et économique existant et rien n'est plus irrationnel et donc terroriste que la nécessité de le renverser. Enfin, je voudrais dire clairement que je suis plutôt d'accord avec le mandat d'arrêt européen et que je déplore en tant qu'Italien, que ce soit le gouvernement de mon pays qui empêche de prendre une décision à l'unanimité. C'est une honte car, en procédant de la sorte, le gouvernement Berlusconi vise à exclure la corruption de la liste des délits positifs. Angelilli Madame la Présidente, après les événements du 11 septembre, l'Europe et ses institutions doivent elles aussi percevoir une responsabilité et avoir le courage d'arriver au plus vite à un accord entre les États membres sur la lutte contre le terrorisme et, en général, sur la lutte contre la grande criminalité organisée. Parmi les instruments juridiques capables de rendre cette lutte vraiment efficace, on trouve sans aucun doute le mandat d'arrêt européen. Celui-ci peut enfin remplacer les procédures d'extradition complexes et par trop bureaucratiques qui sont devenus insuffisantes et inadaptées à la lutte contre les phénomènes criminels, surtout ceux de nature internationale. Cela dit, il est toutefois opportun de procéder par étapes. L'émotion des faits tragiques de ces derniers mois doit mener certainement et sans hésitations à un renforcement de la coopération judiciaire entre les États membres, mais l'accélération en cours doit être progressive et accompagnée d'un grand sens de responsabilité. Les bonnes lois s'accommodent mal de la précipitation, de l'approximation et de l'émotivité, surtout dans la détermination des délits pour lesquels il faut appliquer le mandat d'arrêt européen. Nous exprimons donc quelque perplexité quant à la proposition de la présidence belge d'appliquer directement le mandat d'arrêt européen à une liste d'environ trente catégories de délits. On ne peut pas, à notre avis, mettre sur le même pied le terrorisme ou la traite des êtres humains - pour ne prendre que deux exemples - et la contrefaçon de produits ou la falsification des documents administratifs. Dans l'intérêt général, il serait donc plus raisonnable de proposer et d'approuver, en première instance et à l'unanimité de tous les États membres, une première liste réduite et puis, dans un second temps, d'étendre graduellement cette liste en se concentrant d'abord sur le terrorisme, la criminalité organisée, le trafic des stupéfiants, le trafic des armes, la traite des êtres humains et les abus sur les mineurs. Krarup Monsieur le Président, il est évident que des mesures doivent être prises pour lutter contre le terrorisme. Mais lorsqu'on regarde les choses de plus près, on constate que la plupart des pays ont des règles suffisantes à cet égard. On pourrait imaginer une extension de l'obligation réciproque de remise des criminels recherchés, mais cette obligation devrait être beaucoup plus restreinte que les mesures prescrites dans le rapport. Par cette introduction, je voudrais vous dire à quel point il m'est difficile de trouver des mots assez forts pour exprimer ma désapprobation à l'égard des propositions présentées. Je n'exprime pas seulement ma désapprobation en tant qu'homme politique, mais surtout en tant que juriste. Il sera, selon moi, difficile de trouver au sein des États membres une seule organisation de juristes ou une seule organisation d'avocats susceptible d'adhérer à ces propositions. Toutes ces organisations expriment des inquiétudes plus ou moins vives à l'égard de ces propositions et nombreuses sont celles qui les dénoncent ouvertement dans la mesure où c'est la fin qui justifie les moyens ; or, les moyens utilisés entraînent une violation des idéaux fondamentaux de sécurité juridique, ce qui a été violemment dénoncé par l'Ordre des avocats danois notamment. C'est cette réaction de panique qui a engendré un mépris tout à fait révoltant des normes les plus élémentaires en matière d'examen. Ces réformes juridiques fondamentales, qui relèvent de la législation la plus complexe qui soit avec une procédure de consultation détaillée, seront mises en uvre en l'absence de tout débat sérieux préalable et sur la base - je vous prie de m'excuser, Monsieur le Commissaire - d'une préparation pour le moins insuffisante. Cela me rappelle désagréablement les "détrousseurs politiques de cadavres" et il s'agit ici d'une violation des normes les plus élémentaires de sécurité juridique. Borghezio Madame la Présidente, il est nécessaire et urgent d'harmoniser les normes judiciaires, mais je voudrais attirer l'attention du président et des collègues sur la nécessité d'harmoniser également - sinon, il ne servira à rien d'aligner les normes judiciaires - les fonctions des services de renseignements et de lutte contre le terrorisme. L'actualité montre combien c'est essentiel, au-delà des argumentations que nous avons entendues de la bouche de divers collèges appartenant aux formations de gauche et qui tendent à nous faire oublier de nombreux aspects dangereux des éléments de connexion et de fonctionnement du terrorisme. En effet, pour citer un exemple, les révélations faites aujourd'hui par le quotidien italien La Repubblica sur la cession d'un important matériel nucléaire faisant déjà partie des possessions du régime Mobutu suscitent des scénarios inquiétants sur les trafics qui ont eu - et ont peut-être encore - lieu dans les pays de l'Union européenne. L'histoire de cette tentative, qui avait comme protagoniste un ex-dirigeant qui circulait librement en Europe en profitant du statut de réfugié politique, est incroyable. Pirker Madame la Présidente, Monsieur le Commissaire, chers collègues, il est tragique qu'il ait fallu un événement comme les terribles attaques terroristes du 11 septembre à New York et à Washington pour secouer l'Europe, et en particulier le Conseil européen. Je me félicite cependant de ce que le train de mesures contre le terrorisme ait été adopté dans un délai aussi bref et qu'il ait été d'une telle ampleur. Il couvre des domaines tels que le blanchiment d'argent et le gel des comptes, en passant par les mesures dont nous débattons aujourd'hui. Je me réjouis de ce que le terrorisme soit enfin défini comme un crime punissable dans les quinze États membres de l'Union, et plus seulement dans six d'entre eux, et qu'il puisse ainsi faire l'objet de poursuites. Je me réjouis de ce que le mandat d'arrêt européen sera vraisemblablement instauré. J'espère que les inimitiés nationales ne vont pas entraîner un nouveau retard dans sa mise en uvre, car nous en avons besoin d'urgence. Je vous en prie, remettez-vous en simplement à la proposition du Parlement ! Nous sommes arrivés, je crois, à une bonne position. Je suis ravi du fait que nous mettrons également sur pied Eurojust et que nous ayons ici fait un pas de plus dans la bonne direction avec l'élargissement des compétences en matière de lutte contre le terrorisme. Je me réjouis de l'instauration d'une équipe d'investigation commune dans le cadre d'Eurojust. Tout cela est très positif, car nous faisons prendre conscience aux citoyens de la valeur ajoutée que peut avoir l'Union européenne. Je demande instamment, cependant, que certains aspects pour lesquels des questions sont encore en suspens soient bouclés eux aussi. Il faut ainsi exiger des États membres - de manière définitive et avec des sanctions à la clé pour ceux qui ne se conformeraient pas à ces exigences - que les informations dont ils disposent soient transmises à Europol, qu'une coordination optimale entre Eurojust et Europol voie le jour et qu'elle fasse l'objet d'un suivi et d'un contrôle parlementaires adéquats. Le Parlement a présenté ici des propositions remarquables, et je tiens à féliciter le rapporteur ainsi que toute l'équipe du rapporteur fictif. J'espère que cet excellent travail obtiendra aussi demain le soutien total de l'Assemblée. Swiebel Après les attentats du 11 septembre, la politique de lutte contre le terrorisme se devait d'être renforcée en Europe également. La proposition de la Commission en matière de définition et de normes pénales applicables aux agissements terroristes mérite dès lors d'être soutenue. Mais l'enthousiasme est moins de mise pour ce qui concerne la proposition de la Commission relative à un mandat d'arrêt européen, de portée générale et prévoyant la suppression pure et simple de l'exigence de double incrimination. Pour plusieurs raisons, c'est aller un pont trop loin : cela pousse sur la défensive les pays dotés d'un environnement pénal plus clément et soulève des questions quant à l'équité de la procédure. Le champ d'application proposé, qui serait de portée globale, n'a plus rien à voir avec la lutte contre le terrorisme. En outre, rien ne justifie la pression politique colossale et le rythme effréné de la prise de décision. Une proposition de ce genre constitue une révolution dans l'application du droit pénal au niveau national et européen et mérite dès lors une décision bien pesée et transparente, précédée d'un débat public satisfaisant. Le Parlement est d'ailleurs contraint de se prononcer sur la proposition de la Commission alors que le Conseil a déjà mis cette décision sens dessus dessous - en remplaçant la liste négative par une liste positive - au cours de délibérations à huis clos. On peut espérer et attendre que la discussion au sein du Conseil débouche finalement sur un compromis acceptable mais nous ne le savons pas encore et ce n'est pas davantage l'objet de notre vote de demain. Ce débat en plénière et le vote qui y fera suite, sous la forme présente et à l'heure actuelle, sont dès lors quelque peu absurdes et, à vrai dire, prématurés. C'est pourquoi les membres de la délégation néerlandaise du PvdA s'abstiendront lors du vote de demain sur la proposition de la Commission relative à un mandat d'arrêt européen. Maes Madame la Présidente, Madame la Présidente du Conseil, Monsieur le Commissaire, je vais émettre un son de cloche quelque peu différent de celui de l'oratrice qui m'a précédée : les membres de l'alliance libre européenne approuveront les mesures en matière de lutte contre le terrorisme. Nous voulons que soient renforcées l'arsenal pénal afin de lutter contre le terrorisme. Nous voulons cependant souligner que la définition du concept de terrorisme doit être celle proposée par le Parlement européen car je suis tout de même quelque peu méfiante. Nous entendions tout à l'heure les motions de procédure relatives aux cas de repérage de trains et d'avions, connus aussi comme trainspotting et de planespotting, en Grèce et aux personnes qui sont incarcérées à ce propos. Cela n'a rien à voir avec le sujet, me direz-vous. Pourtant, le sentiment de droit diffère encore dans nos pays respectifs. L'empressement dont font montre certains pour accoler l'étiquette de terrorisme à tout et n'importe quoi me semble lui aussi quelque peu suspect. Quoi qu'il en soit, les mesures prises ne peuvent faire l'objet d'abus de la part des autorités et ne peuvent d'ailleurs prêter le flanc à de tels abus. Certains représentants de l'alliance libre européenne éprouvent davantage de difficultés face au mandat d'arrêt européen : le soutien que nous entendons lui accorder est assorti de conditions claires. Les garanties que nous attendons sont contenues dans les amendements du Parlement européen, dont nous espérons qu'ils seront adoptés et que nous considérons comme un minimum. Si le Conseil ne veut y consentir, nous reconsidérerons notre opinion et convaincrons nos homologues des parlements nationaux qu'une meilleure protection des libertés civiles est indispensable pour l'équité de la procédure. Il s'agit donc de conditions minimales à nos yeux. Toutefois, les déclarations faites tant par la présidente en exercice du Conseil que par le commissaire Vitorino nous poussent à un certain optimisme quant à la direction que ce dossier pourrait prendre. Naturellement, il est clair que nous devons pouvoir aller plus loin en matière d'harmonisation de la législation, de procédures judiciaires européennes et de mise en place d'un procureur européen, etc. Certains partent du principe de communautarisation du troisième pilier et peut-être faudrait-il tout de même nous engager plus résolument dans cette direction. Nous ne tolérerons pas qu'au nom de la lutte contre le terrorisme, l'opposition normale, démocratique, se voit réduite au silence ou soumise à l'oppression et que l'action des syndicats, des mouvements et des associations soit restreinte. Toutefois, nous voulons aussi, sans conteste, que l'on progresse en matière de lutte contre la criminalité organisée au niveau international. J'ai moi-même vécu des situations désespérées liées à la lutte en vue de la remise de personnes dont il était clairement démontré qu'elles avaient commis des délits. Je veux donc vous témoigner de mon appui convaincu en la matière, moyennant les réserves que j'ai évoquées. Crowley Madame la Présidente, je voudrais moi aussi m'associer à mes collègues pour me réjouir de la possibilité d'avoir ce débat. Le manque de temps ne nous permettra pas d'entrer pleinement dans les détails. Je peux néanmoins déclarer dès à présent que tous ici nous partageons une cause commune en luttant contre le terrorisme et toute forme de violence quelle qu'elle soit visant à servir des intérêts politiques ou autres. À cette fin, nous devrions apporter notre soutien à la coordination et à la coopération entre les États membres en protégeant les droits et les intérêts de chaque État membre et de l'Union européenne dans son ensemble, ainsi que des 370 millions de citoyens. Nous avons fait le premier pas dans cette voie au sommet de Tampere. Toutefois, ce que nous avons devant nous aujourd'hui au sujet du mandat d'arrêt européen constitue une interférence considérable et une altération des systèmes judiciaires pénaux des États membres, des droits civils et des protections garanties à chaque individu au sein de chaque État membre. C'est une erreur de faire progresser ce processus aussi loin, aussi vite, sans vraiment comprendre ou reconnaître pleinement les différences entre les systèmes pénaux au sein de l'Union européenne. C'est pourquoi je prie tous les députés de bien vouloir soutenir les amendements que mes collègues et moi-même avons proposés, en particulier les amendements 92 à 101. Ces derniers établissent, en premier lieu, l'exigence d'une enquête judiciaire ou d'un droit de recours contre le mandat à son début comme à sa fin, deuxièmement, une liste commune d'infractions positives qui doit être dressée et qui ne soit pas utilisée comme pierre d'achoppement, troisièmement, qu'il n'y ait aucune interférence avec la règle du non bis in idem, quatrièmement, qu'un commencement de preuve soit apporté avant que le mandat n'entre en vigueur, et enfin, qu'un jugement approprié et rapide soit assuré avant d'émettre un mandat. J'ai représenté des personnes de ma circonscription dans d'autres États membres de l'Union européenne où ils ont été détenus sans procès pendant deux ans, sans avoir eu la moindre possibilité de habeas corpus ni de plaider leur affaire. Finalement, sur l'ensemble du paquet concernant la lutte contre le terrorisme, nous devons garantir le respect des droits de l'homme et des libertés fondamentales. M. le commissaire a tort de dire que nous disposons de la Charte des droits fondamentaux car cette dernière n'est qu'une décision politique non juridiquement contraignante. Chaque État membre a adhéré à la convention européenne des droits de l'homme qui établit des dispositions spécifiques pour chaque individu. Je fais remarquer qu'un État membre, pas plus tard que la semaine dernière, a fait peu de cas des droits et des libertés individuelles. En tant que Parlement européen, représentants d'une organisation transnationale, nous ne pouvons tolérer que cette situation se poursuive. Paisley Je voudrais utiliser le peu de temps de parole dont je dispose pour souligner la situation déplorable des victimes trop vite oubliées du terrorisme. Je me trouvais il y a peu chez une personne de ma circonscription, une dame ayant perdu son époux parce qu'il était membre de l'armée et qu'il avait été tué par des terroristes de l'IRA. Lorsqu'elle a réclamé une indemnité pour ses trois fils, de jeunes garçons, elle a reçu quelques misérables centaines de livres pour chacun d'eux. Je pourrais poursuivre cette triste litanie de traitements appliqués aux victimes du terrorisme. Ce Parlement devrait prendre conscience du fait que ces personnes requièrent un traitement spécial. Les gouvernements responsables devraient garantir qu'un traitement soit apporté afin d'alléger quelque peu la terrible blessure et la profonde tristesse de ces victimes. Gargani Madame la Présidente, chers collègues, je crois qu'il est très difficile de parler en si peu de temps de problèmes si délicats. Toutefois, je voudrais dire que contrairement à ce que de nombreux orateurs ont déclaré, il est vrai que nous avons relevé notre garde après le 11 septembre et élaboré toute une série de dispositions, parmi lesquelles celles dont nous discuterons ce soir. L'an dernier, nous avons cependant institué EUROJUST et déjà donné, comme on l'a rappelé, un avis essentiel pour que cette création puisse harmoniser la coopération judiciaire en Europe. Nous faisons aujourd'hui un bond en avant, un saut de qualité pour jeter les bases d'un futur parquet européen. C'est pourquoi je pense que toute cette histoire progresse dans un espace juridique plus large, un espace qui n'est pas répressif, Monsieur Vitorino, mais libertaire. Je pense que vous vous êtes inspiré de ces principes. Cela constitue un fait fondamental au sujet duquel nous nous apprêtons à donner un avis et dont nous estimons qu'il pourra sans aucun doute créer une ouverture sur le monde de la coopération et sur la solidarité. Évidemment, il y a des problèmes particuliers et, bien entendu, ils concernent le mandat d'arrêt, sur lequel nous devons réfléchir attentivement. Seule la superficialité et l'irresponsabilité de M. Di Lello l'incitent selon moi à jeter l'opprobre sur le gouvernement italien de manière si précipitée. Ce n'est pas juste. Les instituts juridiques possèdent leur façon de procéder et nous nous attelons à perfectionner ce droit de procédure européen, cet espace européen, mais nous devons évidemment faire preuve de sagesse et ne pas dresser de liste de délits parce que nous pourrions sans cesse en ajouter d'autres. Toute liste de délits est par définition toujours incomplète. Madame la Présidente, nous devons savoir qu'il existe des délits transnationaux, qu'il existe un terrorisme international, délicat, important et dramatique dans la vie de tous les jours. Nous devons seulement et surtout coordonner nos activités à cette fin. Le droit de procédure italien, par exemple, présente des particularités, et nous espérons qu'il se dégagera au sein du Conseil une unanimité raisonnée et active. Cerdeira Morterero Merci, Madame la Présidente. Je suis heureuse qu'aujourd'hui, enfin, nous abordions ces deux rapports : le rapport Watson et le rapport Gebhardt, bien que cela ait lieu à la suite des événements malheureux du 11 septembre aux États-Unis. Je pense que nous avons là une opportunité. Nous pouvons faire un progrès de la plus haute importance, faire un pas de géant dans la réalisation des accords de Tampere et dans la création d'un espace européen de liberté, de justice et de sécurité que nous souhaitons tous, en respectant l'équilibre entre liberté et sécurité, sur lequel personne n'a de doute. Le plus important est que nous pouvons réussir à apporter notre grain de sable pour résoudre ce problème difficile, complexe et douloureux, le terrorisme, qui nous frappe et qui ne connaît pas de frontière. Le Parlement a fait son travail avant le 11 septembre et il le fait encore aujourd'hui : je parle de la résolution que nous avons approuvée le 5 septembre dernier. La Commission a eu des réflexes rapides et a fait preuve d'efficacité en proposant les décisions-cadres que nous débattons aujourd'hui. Nous espérons que le Conseil européen sera également à la hauteur des circonstances et qu'il prendra les décisions adéquates dans le sens qu'a marqué la Commission et que ce Parlement marque aujourd'hui. Nous espérons que le Sommet de Laeken répondra à la demande des citoyens de limiter chaque jour davantage le champ d'action des terroristes et du terrorisme en général, malgré les complications techniques, et de punir de manière adéquate les coupables qui ont fait couler tant de sang innocent et qui ont fauché tant de vies de manière cruelle et inutile. Segni Madame la Présidente, quand on discutait des accords de Schengen, une des objections les plus fréquentes était que les frontières arrêteraient les policiers et les juges mais pas les criminels. C'était une objection logique, même si les accords de Schengen constituaient un pas en avant. Les instruments que le Conseil est aujourd'hui sur le point d'approuver, en particulier le mandat d'arrêt européen, sont la réponse à ces objections. Les frontières n'arrêteront enfin plus les juges et les forces de police. C'est pour cela que je considère le mandat d'arrêt européen comme un grand pas pour l'intégration européenne et que je trouve franchement incompréhensible la position du gouvernement italien qui fait part de sa perplexité sur l'inclusion de délits, surtout de délits financiers, dans cette liste. Je souhaite que le gouvernement revoie sa position dans les jours qui viennent et j'invite la Commission et le Conseil des ministres à poursuivre sur cette voie qui me semble juste parce que toutes les enquêtes passent par ces délits, même les autres. Je rappellerai entre autres que, dès juin, notre Assemblée a voté, presque à l'unanimité - et, Monsieur Gargani, le groupe de Forza Italia l'a votée lui aussi - l'autre motion Watson dans laquelle on invitait le Conseil à adopter une décision comprenant un mandat européen de recherche et d'arrêt également pour les faits - je le souligne - de corruption et de fraude. Il y a donc déjà un précédent. Cela dit, je crois que c'est la bonne voie pour la sécurité italienne et pour la sécurité européenne. Terrón i Cusí Madame la Présidente, je viens d'un pays étourdi par l'horreur totalitaire la plus atroce, celle qui prétend répandre la terreur en exécutant n'importe qui de manière absolument implacable. Je peux dire avec fierté, en regardant ma collègue Bárbara Dührkop, et tant de victimes, et presque avec émotion, que personne n'a succombé dans mon pays à la tentation d'établir ou de demander des mesures d'urgence. Ce que personne n'a jamais compris et n'a jamais pu tolérer dans ce même pays, c'est que les assassins, une fois qu'ils traversent une frontière qui n'existe plus, cessent d'être poursuivis avec la même force qu'ils le sont sur ce territoire. Il n'existe, Madame la Présidente, aucune raison technique qui puisse justifier cela et on ne peut expliquer à aucun citoyen de l'Union que, pour des raisons techniques, on ne peut progresser dans la poursuite de la terreur et du crime. Une définition commune du crime terroriste et des sanctions communes sont nécessaires pour éviter, comme nous l'avons entendu tant de fois dans la bouche du commissaire, qu'il existe des paradis judiciaires en Europe. Cela constitue, de plus, un message politique clair de l'obstination de l'Union dans ce domaine. Nous pouvons dire la même chose de la proposition de reconnaissance mutuelle des décisions judiciaires que nous avons convenu d'appeler mandat européen de recherche et d'arrêt. Nous soutenons le fait d'aller au-delà de l'extradition entre États membres ainsi que la suppression de la double incrimination, comme le développe la Commission. J'espère que le Conseil tiendra compte de ce souhait du Parlement. Je crois, Madame la Présidente, qu'étendre la coopération judiciaire à la lutte contre le terrorisme et le crime est le moyen d'accroître l'efficacité sans porter atteinte à la liberté que les terroristes et les criminels veulent supprimer. Neyts-Uyttebroeck Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs les Députés, Monsieur le Commissaire, je voudrais tout d'abord réparer un oubli que j'ai commis lors de ma présentation. Cet oubli consistait à ne pas avoir remercié et félicité les rapporteurs pour l'excellent travail qu'ils ont fourni. J'essaie donc de réparer cela maintenant. Je crois que le débat que nous avons entendu illustre très bien toute la difficulté de l'exercice - si je puis appeler cela un exercice -, du travail auquel nous sommes confrontés et qui consiste à faire droit aussi bien à ce que vient de dire Mme Terrón i Cusí, c'est-à-dire qu'il ne faut pas que les terroristes jouissent de la liberté pour commettre les crimes atroces qu'ils ont commis, mais, dans le même temps, il faut veiller aussi à ce que les libertés fondamentales auxquelles nous sommes tous attachés soient également respectées. C'est là, en effet, toute la difficulté du travail que nous avons à faire. J'ai essayé de vous expliquer dans quel esprit nous approchons cela et que nous avons ce double souci en tête de travailler rapidement, mais de ne pas travailler de façon négligente, de faire droit aussi bien au respect, qui doit être continuel, de nos libertés fondamentales, y compris aux droits de la défense pour ceux qui seraient incriminés, y compris aux droits des victimes, qui elles aussi doivent pouvoir bénéficier de toute l'attention et de tous les soucis nécessaires, c'est tout cela que nous essayons de combiner, et cela bien sûr n'est pas facile, et cela l'est d'autant moins que, vous le savez bien, et cela aussi a été rappelé au cours de ce débat, les traditions, aussi bien juridiques que judiciaires, des différents États membres, en plus, ne sont pas les mêmes. Là aussi, il faut concilier tout cela. Ce que je puis vous dire, et ce sera là ma considération finale, c'est que nous continuerons à garder ce double souci à l'esprit, et c'est dans ce double souci que nous essaierons, bien sûr avec l'appui, la direction de la Commission, de mener nos travaux à bonne fin. Enfin, pour autant que de besoin, je veux encore confirmer une fois de plus, comme je l'avais déjà fait au cours de mon exposé introductif, que, bien évidemment, nous ferons en sorte que des actions entreprises dans le cadre de l'exercice de droits politiques et de droits syndicaux ne pourront en aucun cas être qualifiées d'actes terroristes, et donc constituer des motifs de mise en fonctionnement de ces mécanismes nouveaux auxquels nous travaillons. Vitorino Madame la Présidente, un mot pour dire à M. Krarup que non, nous n'avons pas agi de manière précipitée, nous avons fait un travail de plus d'un an, de consultations avec des experts nationaux, de consultations avec des professeurs d'universités. Nous avons toujours été à l'écoute des experts. On ne peut pas dire que notre proposition soit une proposition non réfléchie. Je le refuse formellement. Deuxième mot pour dire qu'il n'y a pas de motif de crainte, Mesdames et Messieurs les Députés. La définition du terrorisme, comme Mme la ministre vient de le dire, est une définition améliorée au cours des travaux du Conseil. Elle est tout à fait dans la ligne de la convention du Conseil de l'Europe de 1977. Elle est tout à fait cohérente avec la proposition indienne qui est maintenant en discussion aux Nations unies à New York, et je peux vous assurer que dans les considérants, il est tout à fait clair que dans le champ des activités terroristes, on n'inclut ni les manifestations antiglobalisation ni l'action syndicale. C'est une évidence que je qualifierais de cartésienne. Vous le verrez d'après les textes. Finalement, un dernier mot pour vous dire que la Commission a la conscience tout à fait tranquille. Nous comprenons la difficulté politique, et même le drame politique que représente cet énorme pas en avant qu'on est en train de faire pour faire de l'Europe un espace de liberté, de sécurité et de justice, et qu'à la fin, ce qu'il faut c'est être fidèle aux valeurs, et je suis sûr qu'on sera fidèle aux valeurs du respect de l'État de droit et des libertés fondamentales des citoyens, mais en même temps la liberté, l'autorité de la liberté, c'est être ferme dans la lutte contre le crime et le terrorisme, et on sera ferme aussi dans la lutte contre le crime et le terrorisme. La Présidente Merci, Monsieur le Commissaire. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 11 heures. (La séance, suspendue à 20h25, est reprise à 21 heures) Sûreté de l'aviation civile Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A5-0415/2001), de Mme Foster, au nom de la commission de la politique régionale, des transports et du tourisme, sur la proposition de règlement du Parlement européen et du Conseil relatif à l'instauration de règles communes dans le domaine de la sûreté de l'aviation civile (COM(2001) 575 - C5-0481/2001 - 2001/0234(COD)). Foster Monsieur le Président, les tragiques événements du 11 septembre aux États-Unis ont relancé le renforcement des dispositifs en matière de sûreté de l'aviation civile. Le Conseil européen qui s'est réuni le lendemain des attaques terroristes aux États-Unis a chargé le Conseil "transports" d'évaluer les mesures nécessaires au renforcement de la sécurité aérienne et d'achever d'examiner les mesures déjà proposées. Le projet de règlement en lui-même était plutôt direct et a été amendé. Néanmoins, l'annexe technique, le Document 30, basée sur la Conférence européenne de l'aviation civile (CEAC) s'est révélée obsolète. Le Parlement a réagi promptement face au défi mais nous estimons que cela ne devrait pas mener à un abaissement du niveau de l'examen parlementaire et nous nous réservons le droit d'amender en deuxième lecture l'annexe révisée de ce règlement adopté par le Conseil dans sa position commune. J'ai rencontré des représentants du Conseil et de la Commission et j'ai amplement consulté le milieu industriel. Étant donné les difficultés que constitue l'annexe, comme il a été mentionné précédemment, je choisirai de procéder de la sorte avec le rapport : travailler sur la base du projet de règlement et d'annexe sans amender l'annexe originale fournie au Parlement, tout en se réservant le droit à une deuxième lecture après que la position commune du Conseil a été adoptée. Cette option est conforme aux procédures établies et garantit un examen approprié. Le projet de règlement concerne principalement le contrôle d'accès et le contrôle des passagers et de leurs bagages ainsi que le contrôle du fret au sol dans les aéroports. Ce projet est présenté dans ses grandes lignes dans mon exposé des motifs. Son champ d'application ne s'étend pas à la sécurité à bord, qui devrait sans doute être traitée ultérieurement. Les normes techniques elles-mêmes sont celles qui ont été adoptées par la CEAC en 1992 dans le Document 30, deuxième partie, relatif aux questions de sûreté, révisé en janvier 2001 et qui, comme il a été dit, est actuellement mis à jour. Trente-huit États européens, dont tous les États membres de l'UE, sont membres de la CEAC. Il convient de faire remarquer au Parlement que cet accord auquel sont parvenus les 38 pays créera un précédent en ce qu'il aura pour la première fois force obligatoire pour les parties contractantes. Jusqu'à ce jour, le Document 30 n'avait été utilisé qu'en tant que recommandation générale. Pour en revenir à la résolution commune que le Parlement a adoptée au sujet de l'aviation lors de la dernière séance plénière, les domaines clés pour apporter des amendements sont les suivants : premièrement, les États membres doivent assumer la responsabilité des coûts additionnels liés à la sûreté à la lumière des attaques terroristes. Deuxièmement, les inspections des aéroports doivent être inopinées pour que les aéroports soient inspectés dans des conditions réelles de fonctionnement. Troisièmement, les États membres doivent prendre la responsabilité d'assister les employeurs au niveau du contrôle du personnel chargé de la sécurité, entre autres parce que les employeurs ne sont pas toujours autorisés à avoir accès aux données personnelles en raison d'une législation très stricte sur la protection de la vie privée. Quatrièmement, lorsqu'il est nécessaire d'apporter des modifications structurelles aux aéroports, un délai limite de six mois sera d'application. Cinquièmement, il faut établir une procédure, comme c'est déjà le cas au sein de la CEAC, afin de donner au secteur de l'industrie l'accès au comité de comitologie sans rencontrer les difficultés des structures juridiques existantes. En outre, d'une manière générale, nous demandons que la coopération internationale soit plus efficace dans le domaine de l'échange de renseignements à des fins de sûreté. Enfin, nous sommes tous conscients que le 11 septembre a eu des effets désastreux sur l'industrie de l'aviation et le secteur du tourisme. Quelque 200 000 emplois en lien direct ont été supprimés dans le monde, dont 30 000 rien que dans l'UE, et il ne s'agit que la partie visible de l'iceberg. Les grandes sociétés ne sont pas les seules à avoir été touchées, c'est aussi le cas de milliers de petites entreprises, telles que les petits clubs d'aviation qui forment les pilotes de demain. Les compagnies aériennes, les aéroports, les industriels, les hôtels, le secteur des transports, tous ont besoin qu'une solution se fasse jour. Ce rapport n'est pas l'unique solution, mais il constitue un pas dans la bonne direction si toutefois les États membres reconnaissent leur responsabilité morale de protéger leurs citoyens et de participer au financement de ces mesures additionnelles de sûreté. Il apparaît assez clairement que des mesures urgentes doivent être prises afin de restaurer la confiance du public qui, à son tour, apportera son soutien à l'industrie de l'aviation, au secteur du tourisme et à l'Union européenne dans son ensemble. Wiersma Monsieur le Président, il va de soi que mon groupe est tout à fait disposé à collaborer à la mise en place diligente de règles communes dans le domaine de la sûreté de l'aviation civile : après les événements du 11 septembre, cela ne demande pas d'explication plus poussée. Toute la question, en ce qui nous concerne, touche aux quatre points mis en avant dans nos amendements, par le biais desquels nous entendons tenir compte des intérêts du secteur et qui veulent accorder la priorité à la sûreté et à une répartition équitable des charges et des coûts qui vont de pair avec ces mesures. Primo, nous devons aspirer au niveau de sécurité le plus élevé en ce qui concerne la protection des aéroports et de leurs usagers. C'est également la moindre des choses que peuvent exiger de nous nos concitoyens. Secundo, les mesures supplémentaires qui seront peut-être prises à l'avenir doivent être confrontées à la mise en uvre de la réglementation soumise à notre examen. Cela signifie que nous devons veiller à ce que les mesures proposées fonctionnent aussi dans la pratique. Le troisième point, c'est que la Commission doit déterminer, en collaboration avec la CACE et l'OACI, si les aéroports situés dans les pays tiers, soit hors du champ d'application du règlement, satisfont aux conditions de sécurité essentielles, car c'est surtout là que se présenteront les failles éventuelles du nouveau système. Je sais d'expérience qu'en Albanie, on peut pénétrer dans un avion sans passer par le moindre détecteur d'explosifs. Quatrième point : nous souhaitons l'instauration de règles uniformes en matière de financement des mesures proposées, afin d'éviter toute concurrence déloyale. Pourraient en faire partie des aides d'État, pourvu qu'elles soient directement liées aux dépenses supplémentaires liées au présent règlement. Naturellement, la nécessité réelle de l'aide doit être démontrée. En outre, le secteur - exploitants et utilisateurs - doit également supporter une partie des coûts. Markov Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, le Parlement, le Conseil et la Commission ont uni leurs efforts pour garantir une plus grande sécurité du transport aérien. Les discussions qui viennent d'être entamées à ce sujet ont indiqué que nous sommes entièrement d'accord en ce qui concerne la tendance de fond. Les événements du 11 septembre ont naturellement révélé de nouvelles lacunes, que nous devons examiner indépendamment des problèmes structurels que connaissaient déjà auparavant de nombreuses compagnies aériennes. Il ne faut pas mélanger ces deux aspects. Nous sommes d'avis que tous les secteurs relevant de la sécurité - qu'ils concernent les aéroports, les pistes d'atterrissage, l'assistance pour les bagages ou les avions eux-mêmes - doivent être améliorés. Mon groupe et moi-même sommes également d'avis, du fait que la sécurité est une question d'intérêt public et qu'elle doit être garantie à chaque citoyen ayant recours aux services d'une compagnie aérienne, que le secteur public doit également prendre en charge une partie des coûts inhérents à ce renforcement de la sécurité. Cela exige naturellement des mesures communes au niveau européen, sans quoi nous ne résoudrions pas le problème et nous nuirions à la compétitivité des aéroports et des compagnies ariennes en les laissant le résoudre d'eux-mêmes. Nous sommes naturellement conscients du problème que cela nous pose. En règle générale, ce Parlement ne cesse d'évoquer la libéralisation, alors que nous voudrions ici injecter des fonds publics dans ce secteur libéralisé pour accroître la sécurité. Cela implique bien sûr que nous devons débattre des mesures qui peuvent et qui doivent être prises pour intervenir sur le marché libéralisé avec de l'argent public. De Palacio Merci. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, permettez-moi tout d'abord d'exprimer ma gratitude au Parlement, à l'institution, pour avoir inscrit la question de la sûreté de l'aviation civile à l'ordre du jour de cette séance plénière. Je voudrais vous remercier de la célérité et de la rapidité dont vous avez fait preuve à l'heure de traiter cette question, étant donné le caractère urgent de la situation en général. Je félicite la commission de la politique régionale, des transports et du tourisme pour avoir terminé la première lecture de la proposition de la Commission aussi rapidement car, même s'ils n'ont pas beaucoup tardé, cela ne s'est pas fait au détriment de la qualité du travail réalisé et, en ce sens, je voudrais remercier tout particulièrement Mme Foster, en tant que rapporteur de cette initiative, pour l'excellent travail réalisé en dépit de l'urgence et du manque de temps et, en plus, tout en prêtant une oreille attentive aux différents secteurs concernés, ce qui est la meilleure manière de procéder. Compte tenu de la gravité de la situation et de la nécessité d'apporter une réponse rapide, à la suite du mandat du Conseil européen du 21 septembre dernier, notre objectif était de parvenir à un accord avant la fin de l'année. Dans son rapport, Mme Foster reconnaît pleinement la nécessité de renforcer de manière harmonisée les mesures de sûreté applicables à l'aviation civile après les événements du 11 septembre dernier. J'ai le plaisir de vous signaler que la Commission est d'accord, en termes généraux, avec le rapport, puisqu'il soutient notre intention d'introduire des règles communes de sûreté pour l'aviation civile dans l'Union européenne et de mettre en place un système d'inspection communautaire ayant pour rôle de vérifier l'efficacité et l'uniformité de ces règles et donc, et j'insiste sur ce point, de renforcer les mesures de sûreté qui, comme le signalait M. Wiersma ou M. Markov, sont des mesures tout à fait nécessaires et urgentes. Pour ce qui est des modifications proposées, la Commission accepte en principe la première partie de l'amendement 14, qui fait référence à l'introduction progressive de certaines mesures de sûreté, même s'il faudra apporter quelques modifications aux mesures concernées et au calendrier. Plusieurs amendements visent à garantir la prise en charge d'une partie des coûts de mise en uvre des mesures de sûreté par les États membres, de façon permanente ou temporaire. La Commission partage pleinement l'esprit de ces amendements 1, 6, 10, 11, 15, 19, 21 et 22 et peut les accepter en principe, même s'ils soulèvent un problème important par rapport au mode de financement des mesures de sûreté. Nous devrons revoir leur formulation pour qu'ils soient acceptés par la Commission. À l'heure actuelle, la situation peut varier d'un pays à l'autre, voire d'un aéroport à l'autre. La Commission ne pense toutefois pas que ce facteur puisse améliorer l'efficacité des mesures de sûreté. La Commission a indiqué dans sa communication du 10 octobre dernier sur l'impact économique des attaques terroristes qu'elle pourrait envisager favorablement la possibilité de financer des mesures de sûreté supplémentaires avec des fonds publics, mais, je dois malheureusement vous dire, Mesdames et Messieurs, que l'accueil réservé par le Conseil ne fut pas très enthousiaste, loin s'en faut. En toute franchise, elle a trouvé peu d'écho dans la plupart des États membres. Je n'ignore donc pas qu'une telle référence dans le présent règlement provoquera de sérieuses difficultés au Conseil, même si, j'insiste là-dessus, nous partageons la position du Parlement, dans la mesure où nous sommes parfaitement conscients de l'importance de la crise que traverse le secteur de l'aviation européenne en ce moment. Un secteur qui doit en outre faire face à la concurrence, que je considère bien souvent comme déloyale, des compagnies nord-américaines qui bénéficient d'importantes aides directes, accordées par l'Administration de ce pays. Il est également possible que le financement des dispositions qui ne sont pas directement liées à l'amélioration de la sûreté ne soit pas inclus dans le présent règlement. Cependant, si l'on veut trouver une solution à l'important problème du financement des mesures supplémentaires, j'insiste sur le fait que je veux bien m'engager à analyser la nécessité d'harmoniser l'organisation et le financement des contrôles de sécurité des États membres, au vu de ce qui se passe aux États-Unis, et à avancer les propositions nécessaires pour prendre en compte le résultat de ces analyses. En agissant de la sorte, la Commission prendrait en considération l'avis exprimé par ce Parlement au travers des différents amendements qui seront très certainement approuvés demain. En ce qui concerne l'amendement 7, qui suggère la suppression d'un mécanisme de contrôle communautaire visant à vérifier la proportionnalité et la pertinence des mesures de sûreté de l'aviation civile plus strictes adoptées par les États membres, la Commission se doit de rejeter cet amendement et ce, même si le Parlement et le Conseil sont du même avis. Nous pensons qu'il est tout à fait légitime de permettre à la Commission d'empêcher des restrictions artificielles, justifiées par des raisons économiques. L'amendement 9 suggère que les résultats des rapports d'inspection communautaires soient communiqués à chaque compagnie aérienne. Mesdames et Messieurs, ces rapports contiennent des informations générales sur l'application du règlement par les États membres et sur le fonctionnement de leur système de contrôle de qualité et leur capacité à détecter les déficiences. Par contre, ils ne font aucune mention de détails relatifs au niveau de risque et à son évolution par rapport à chaque compagnie aérienne. Par conséquent, la transmission de ces rapports ne contribuera pas à améliorer la sécurité individuelle et, en ce sens, la Commission ne peut accepter le contenu de cet amendement. D'autres amendements ont également été rejetés parce qu'ils créent des problèmes légaux. C'est notamment le cas du dernier paragraphe de l'amendement 14, de l'amendement 5, qui modifie les normes de référence définies par une organisation externe, la CEAC, de l'amendement 12, qui est contraire aux procédures de comitologie, et de l'amendement 17, qui retarderait l'entrée en vigueur du règlement, en la conditionnant à une étude sur son impact, sans rapport avec la décision finale. Quant aux autres amendements, ils renforcent ou clarifient le texte et la Commission peut les accepter, en apportant de légères modifications à leur contenu. La Commission peut également accepter l'amendement 20, tout en précisant qu'il serait compliqué de déterminer ses effets extraterritoriaux, sur la base de contrôles bilatéraux ou multilatéraux. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, la Commission n'a ménagé aucun effort pour tenter de parvenir à un accord entre le Conseil et le Parlement en première lecture sur une question aussi importante et surtout aussi urgente que celle-ci. Je crains que cela ne soit pas possible étant donné l'absence d'accord préalable au vote de demain. Cependant, je crois que d'ici le mois de mars, nous devrions avoir le texte sous les yeux, avec un léger retard, mais si celui-ci se traduit par un texte et des propositions de meilleure qualité, ce n'est pas vraiment dramatique, compte tenu du fait qu'une partie des mesures examinées ici commencent à être appliquées directement par les États membres. Merci beaucoup, Monsieur le Président. Je voudrais de nouveau féliciter Mme Foster. Je remercie de nouveau le Parlement pour l'urgence et les efforts consacrés à cette mesure clé et j'espère que d'ici le mois de mars nous aurons enfin dégagé un accord total entre les différentes institutions. Le Président Merci beaucoup, Madame de Palacio. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Intérêts financiers des Communautés Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune les rapports suivants : A5-0390/2001 de Mme Theato, au nom de la commission du contrôle budgétaire, sur la proposition de directive du Parlement européen et du Conseil relative à la protection pénale des intérêts financiers de la Communauté [COM(2001) 272 - C5-0225/2001 - 2001/0115(COD)] ; A5-0393/2001 de M. Bösch, au nom de la commission du contrôle budgétaire, sur le rapport annuel 2000 de la Commission concernant la protection des intérêts financiers des Communautés et la lutte contre la fraude [COM(2001) 255 - C5-0469/2001 - 2001/2186(COS)] et sur la communication de la Commission relative à la protection des intérêts financiers des Communautés et la lutte contre la fraude, plan d'action de la Commission pour 2001-2003 [COM(2001) 254 - C5-0470/2001 - 2001/2186(COS)]. Theato Monsieur le Président, la protection des intérêts financiers de la Communauté et une notion difficilement compréhensible pour le citoyen européen. Ce concept le touche pourtant de très près, en tant que contribuable qui finance la construction et le développement d'une Europe unie, mais pas les fraudes, l'escroquerie ou le crime organisé. Le citoyen est en droit d'exiger que les institutions européennes à qui il confie son argent l'utilisent à bon escient et qu'elles traquent et punissent les cas d'escroquerie. Notre mission doit être de nous montrer dignes de la confiance du citoyen, quels que soient les moyens utilisés. Malheureusement, ces moyens n'ont pas été pleinement déployés, et l'amenuisement du budget communautaire imputable aux agissements criminels s'accentue, comme le prouvent les chiffres évoquant un doublement des sommes ainsi disparues, qui se sont élevées à plus de 2 milliards d'euros l'année dernière. Ces chiffres pourraient par ailleurs être encore plus élevés. Malgré l'augmentation des découvertes de tels agissements, la coopération judiciaire transfrontalière reste bien limitée par rapport au crime organisé international. Le Conseil, la Commission et le Parlement déplorent cet état des choses depuis des années, mais, si mesures il y a eu pour y remédier, elles ont été bien peu nombreuses. L'accord signé à Cannes il y a plus de six ans portant sur la protection des intérêts financiers de la Communauté, ainsi que les protocoles y afférents, n'ont toujours pas été ratifiés par tous les États membres, et ne sont de ce fait toujours pas entrés en application. Malgré tous les appels et toutes les résolutions du Parlement, malgré toutes les déclarations du Conseil à l'issue des sommets, nous ne disposons toujours pas d'un espace juridique européen commun permettant de protéger le budget communautaire, ni même d'une définition claire du concept d'escroquerie touchant les fonds communautaires, sans parler de l'absence d'enquêtes et de sanctions pénales, qui devraient être efficaces, appropriées et dissuasives. Dans ce contexte de blocage, la Commission vient de soumettre une proposition de directive reprenant les éléments de l'accord de 1995 et les incluant dans le protocole. Cette proposition avait déjà été formulée en son temps par le Parlement européen avant le sommet de 1995. La Commission s'appuie à juste titre sur l'article 280, paragraphe 4, du traité d'Amsterdam, qui oblige la Communauté à contribuer activement à la protection de ses fonds. À ce sujet, il est temps de clore le débat stérile portant sur la question de savoir si cette disposition fait partie du premier ou du troisième pilier du traité, d'autant plus que le traité de Nice confirme que la protection des finances communautaires fait partie intégrante du premier pilier. Nous ne devrions dès lors pas nous perdre en analyses juridiques, mais plutôt apporter un signal clair. Nous nous attelons sérieusement à engager une lutte juridique contre l'utilisation frauduleuse des fonds européens. Nous saluons sur ce point la proposition de la Commission en faveur d'une harmonisation des législations nationales. Mais celle-ci ne peut être qu'un premier pas vers la mise sur pied d'un parquet européen qui garantirait les intérêts financiers de la Communauté, exigence déjà formulée lors de la conférence intergouvernementale pour le traité de Nice, mais qui n'a jamais été suivie d'effets. Nous attendons avec impatience, Madame Schreyer, le Livre vert de la Commission à ce sujet. Il aurait été bienvenu d'obtenir ce Livre vert en même temps que la proposition de directive. Pour pallier ce déficit, les amendements de la commission du contrôle budgétaire visent à mettre sur pied, lors de la prochaine révision du Traité, un parquet européen formé selon le modèle du corpus juris et ancré dans le premier pilier. Il convient d'en poser les jalons dès le Sommet de Laeken. En guise d'étape intermédiaire ne nécessitant pas de modifications du traité, la commission du contrôle budgétaire propose l'instauration d'un parquet financier interne qui soit conforme au modèle en trois phases du deuxième rapport indépendant. Comme cela a déjà été dit, nous saluons la proposition de la Commission, mais nous exigeons un instrument global, c'est-à-dire un règlement plutôt qu'une directive. Pour quelle raison ? Les directives édictent des objectifs à atteindre par les États membres, alors que les règlements décrivent également les instruments permettant d'y parvenir. La proposition de directive devrait introduire dans le droit pénal de tous les États membres une définition uniforme des différents phénomènes ayant des répercussions négatives sur le budget communautaire, tels que l'escroquerie, la corruption, le blanchiment d'argent, etc. Pour éviter une nouvelle confusion, le règlement est incontestablement l'instrument législatif à privilégier. J'invite formellement le Parlement, la Commission et le Conseil à s'engager ensemble dans cette voie politique indispensable. Je vous invite à adopter mon rapport pour lequel aucun amendement n'a été proposé. Bösch Monsieur le Président, si nous examinons les chiffres relatifs à l'escroquerie ou aux irrégularités dans le budget européen 2000, nous constatons avant tout une augmentation considérable des irrégularités enregistrées. Soyons clairs : le contribuable se moque de savoir s'il s'agit d'escroquerie ou d'irrégularités ; il retient simplement que l'argent n'a pas été dépensé de manière appropriée. On peut se perdre en conjectures pour savoir si cette hausse est à mettre sur le compte d'un meilleur débusquage ou d'un accroissement du nombre d'escroqueries ou d'irrégularités. Il s'agit à mon avis d'un mélange de ces deux facteurs. Mme la commissaire a peut-être une opinion quelque peu différente à ce sujet, mais nous devons nous contenter d'affirmer que si nous avons mis au jour 100 % des irrégularités, nous disposions des meilleurs moyens de lutte contre l'escroquerie, mais que nous n'avons alors plus le moindre budget ! Dans une telle situation - la commissaire chargée de ce dossier était peut-être députée dans une autre vie - la personne qui occupe cette fonction se pose la question suivante : que se passerait-il au sein d'une entreprise si sa direction présentait dans un an des chiffres similaires aux nôtres ? Nous sommes ici perpétuellement confrontés à ces individus qui déclarent : nous sommes une des meilleures administrations ! Nous y travaillons ! Je veux dire, que, pour une fois, nous assistions à autre chose qu'à ce que la Commission nous propose comme plan d'action. Je pense que nous devrions nous demander - et c'était là l'objectif de mon rapport - à quoi tout cela peut bien nous mener. Mme Theato a déjà évoqué une possibilité importante. Nous ne pourrons pas l'éviter si nous voulons changer les choses. Nous devons aborder la question d'un parquet européen, sans prétexter d'une modification du traité. Nous disposons des possibilités juridiques. Que vous vous y opposiez, Madame Schreyer, c'est votre problème, mais nous ne pouvons paraître plus longtemps inactifs aux yeux de nos contribuables en déclarant qu'il est impossible d'y mettre un terme ! Ce n'est pas la raison d'être de la Commission. La Commission est faite pour agir, Madame Schreyer, et je voudrais vous le rappeler ! De même, nous devons accorder de plus en plus d'importance à la question de la protection des intérêts financiers de l'Union dans les pays candidats à l'adhésion. Là encore, des propositions ont été et sont encore formulées, qui visent à accorder à notre unité de lutte anti-fraude un pouvoir consultatif - nous le savons déjà. Cela n'est pas dû aux pays candidats, comme nous l'avons vu avec la Slovaquie, mais à l'incapacité de la Commission à aborder comme il se doit la problématique de l'élargissement, afin que nos concitoyens puissent se dire que l'élargissement est préparé de manière telle - également du point de vue financier - qu'ils pourront approuver cette démarche. La Commission a une grande responsabilité en la matière. S'il faut présenter de tels chiffres et s'y tenir, Madame la Commissaire, je serais plutôt enclin à penser qu'il faudrait saisir la moindre occasion pour améliorer les choses. Un dernier point, et il serait bon que nous puissions, au moins dans la question, profiter de la possibilité d'agir de concert. Ce point est une question que je tiens à poser. Madame Schreyer, la direction du département opérationnel de l'office de lutte anti-fraude OLAF a été confiée à M. Alberto Perduca. Sa formation de procureur, son expérience dans la lutte contre la mafia, mais aussi ses expériences internationales en font l'homme idéal pour cette mission. Malheureusement, sa nomination est bloquée depuis des mois par le nouveau gouvernement italien. Peut-être êtes-vous en mesure de nous dire, Madame Schreyer, ce que la Commission a entrepris dans cette affaire. Une intervention personnelle du président de la Commission ne serait-elle pas indispensable dans ce cas-ci ? Une telle intervention - espérons-le - aurait-elle déjà eu lieu ? Schreyer Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, en 1995, les États membres ont signé ensemble un accord prévoyant la pénalisation des fraudes aux finances de la Communauté, afin de protéger les intérêts et les finances de cette dernière. D'autres protocoles faisant également de la corruption et du blanchiment d'argent des fraudes aux finances communautaires ont ensuite été signés. Il n'y a absolument rien à redire à ces accords et protocoles, hormis le fait qu'ils n'ont pas tous été ratifiés à ce jour et qu'ils ne sont dès lors pas encore entrés en vigueur. Je ne tiens pas à cacher que les choses ont bougé en 2000 en ce qui concerne la ratification. J'ai systématiquement réitéré, lors de chacune de mes rencontres avec les ministres des Finances, mes incitations à entreprendre la ratification. Malheureusement, tout dépend de la vitesse à laquelle le dernier État ratifie le protocole. Le protocole réglant la pénalisation du blanchiment d'argent n'a été ratifié à l'heure actuelle que par sept États membres. Il faudrait encore attendre aussi longtemps pour voir le processus aboutir. Nous ne pouvons accepter cette situation, d'où cette proposition de directive qui regroupe en une seule directive la substance du protocole et de l'accord. Ce sujet a déjà été abordé à plusieurs reprises au Parlement et soutenu par ses différents présidents. Je voudrais vous remercier, Madame Theato, ainsi que toute la commission, pour avoir affirmé avec nous que cette situation ne pouvait plus durer, que nous nous tournons vers la législation communautaire et que nous ne nous basons pas sur l'accord, c'est-à-dire sur l'instrument du troisième pilier. La commission du contrôle budgétaire a déposé de nombreuses propositions d'amendement, qui ont été votées en commission. La Commission partage les objectifs et les préoccupations de nombre de ces propositions. Cependant, elle est d'avis que, pour la grande majorité d'entre elles, le projet de directive présenté n'est pas le cadre juridique adéquat. Je vous demande donc de ne pas considérer la proposition de directive pour ainsi dire comme un arbre sur les branches duquel on suspendrait un grand nombre de souhaits, de préoccupations et de propositions. Cela concerne avant tout le parquet européen. Monsieur Bösch, je vous le répète : la Commission est naturellement la gardienne des traités. Selon notre analyse, il est incontestable que l'article 280 tel que mentionné dans le traité ne reflète pas cet état de choses, ni la notion de "petit" procureur, pour reprendre une nouvelle fois ce concept. Selon notre analyse - qui, soit dit en passant, est partagée par d'autres - une base légale fait défaut au comité de suivi d'OLAF. Il ne serait pas non plus possible d'opter pour le recours au règlement : la proposition actuelle que vous avez déposée, par exemple, prévoit la nomination d'un juge d'instruction auprès de la CJCE, alors que les missions et les fonctions judiciaires de la CJCE sont définies de manière détaillée dans le Traité. Il n'est de ce fait pas possible d'institutionnaliser la nomination d'un nouveau juge d'instruction par le truchement d'un règlement. Cela nécessite également une modification du Traité. Mais, comme l'a déjà laissé entendre Mme Theato, nous présenterons dans quelques semaines le Livre vert. Ce Livre vert servira naturellement de base à une discussion globale. Je suis tout à fait persuadée que vous, qui êtes impliqués dans cette proposition, relaierez pour ainsi dire cette discussion auprès des spécialistes et des États membres, afin que nous n'ayons pas à revivre cette situation - comme ce fut le cas à Nice - où les réserves étaient clairement exprimées, mais où aucun accord n'a pu être conclu. D'autres amendements manquent aussi, selon nous, de base juridique. Des règlements concernant la coopération entre les autorités pénales nationales seraient en contradiction avec l'article 280 du Traité, car ils abordent l'application du droit pénal national ainsi que l'administration de la justice dans les États membres. La Commission ne peut pas non plus approuver la proposition de transformer la directive en règlement car, à l'heure actuelle, la Communauté ne peut pas créer de législation qui trouve une application directe dans les États membres. Je comprends vos préoccupations, et je soutiens naturellement, au vu de la situation actuelle, votre volonté de concrétiser rapidement vos objectifs, mais nous sommes encore loin du jour où la Communauté européenne pourra élaborer une législation directement applicable dans les États membres. Je suis convaincue qu'une attitude telle que la votre contribuerait précisément à susciter la désapprobation des parlements nationaux. La Commission peut soutenir sans réserve les amendements 2 et 11, qui soulignent encore une fois à quel point il est important d'introduire le nouvel article 280 pour la protection des intérêts financiers communautaires. L'amendement 27, qui prévoit des peines privatives de liberté pouvant entraîner l'extradition, est indispensable à une lutte efficace contre la criminalité à caractère économique ; la Commission est également disposée à approuver les premières phrases des amendements 3 et 7, dans la mesure où elles devraient faire l'objet demain d'un vote séparé. Je tiens également à affirmer explicitement que les propositions visant à criminaliser les atteintes aux intérêts financiers de la Communauté, telles que la fraude en matière d'adjudications ou la malversation, sont tout à fait louables et méritent selon moi d'être prises en considération. En fait, il s'agit avant tout ici d'une question de choix stratégique. La stratégie proposée par la Commission consiste à reprendre quasiment telle quelle la teneur de l'accord et à présenter ainsi aux États membres un texte auquel ils auront déjà précisément donné leur aval. Il ne reste alors aucune raison de transformer ce texte en un autre instrument qui nécessiterait un délai de transposition certain. Voici donc une des mesures législatives proposées par la Commission visant à protéger les intérêts financiers de la Communauté. Dans son rapport sur la lutte anti-fraude, la Commission a énuméré les propositions qu'elle a présentées en 2000, destinées par exemple à modifier la directive sur le blanchiment d'argent, à protéger l'euro face à la contrefaçon ou à prendre des mesures en matière de contrefaçon des marchandises. Ces propositions entrent également dans le domaine de la lutte anti-fraude. Le rapport de la Commission reprend également, sur un total de plus de 50 pages, les mesures prises par les États membres en 1999 et en 2000 en matière de protection des intérêts financiers de la Communauté. Ces mesures vont de l'extension, consentie par la Belgique, des compétences de l'administration douanière à une zone de douze milles à partir des eaux côtières, à l'instauration d'un système centralisé de contrôle des informations au sein de l'administration douanière et fiscale danoise, en passant par le renouvellement du personnel dans les inspections générales en charge de l'agriculture dans les régions espagnoles. Au Royaume-Uni, par exemple, un centre de coordination pour les enquêtes horizontales concernant les fonds structurels a été mis sur pied. Pour ce qui est des fonds structurels, le rapporteur a - vous avez, Monsieur Bösch - inclus le rapport très critique de la Cour des comptes qui constate que le règlement est appliqué de manière fort différente selon les États membres et que des manquements dans la mise en uvre des fonds structurels ont dû être déplorés. Je peux vous garantir que je partage vos critiques et celles de la Cour des comptes. C'est pourquoi nous travaillons de manière intensive afin de transposer avec les États membres ce règlement de rapport de manière plus uniforme et surtout plus soignée. Cela permettra d'engranger les premiers succès. Je le répète encore une fois : si nos avis divergent sans doute en ce qui concerne l'interprétation, la transposition s'est faite de manière pour le moins hésitante au cours des années précédentes. Nous constatons qu'il a fallu une éternité avant qu'un manquement ne soit signalé. De fait, cela est préférable, mais entraîne naturellement un accroissement du nombre d'irrégularités constatées. C'est comme pour les statistiques policières : est-il bon ou mauvais de constater une hausse ou une baisse du nombre de délits recensés par la police ? Je vous implore dès lors de ne pas discréditer les États membres qui prennent au sérieux l'annonce de découvertes de manquements et qui en font état régulièrement, de ne pas laisser entendre que ce sont des bastions de la fraude, car cet instrument est à manier avec précaution. Nous avons pour ainsi dire un incitant négatif : plus le nombre de manquements signalés est important, plus nous disposons naturellement d'informations nous permettant d'apporter des corrections financières. Nous ne pouvons pas faire abstraction de cet outil. Je partage également l'avis du rapporteur, je partage votre avis, Monsieur Bösch : nous devons faire parler les statistiques, afin de déterminer ce que représentent les nouvelles données et les données qui étaient déjà intégrées auparavant dans les statistiques. Nous devons avant tout contrôler ce qui ressort des données et quelles mesures ont été prises. L'OLAF s'y attelle déjà, la direction générale du budget et celle de la politique régionale s'y attellent également, mais c'est un travail de longue haleine. Je suis certaine que nous n'arriverons pas au succès que nous convoitons l'année prochaine, mais nous devrons veiller à atteindre, secteur par secteur, une meilleure interprétation des statistiques. Cela dépend également de la coopération avec les États membres, ce à quoi OLAF travaille déjà de manière intensive, en collaboration avec le Cocolaf. Je peux toutefois vous dire que chaque soupçon de fraude - en ce compris, précisément, dans le domaine des fonds structurels - est transmis à OLAF. Ainsi, l'irrégularité la plus fréquente affectant les fonds structurels concerne les cas où les États membres donnent leur feu vert à des projets après l'échéance de la période de financement. En outre, les manquements apparaissent particulièrement dans le sens où d'autres politiques communautaires n'ont pas été prises en considération. Une autre irrégularité fréquente est l'acceptation de projets alors qu'aucune étude d'incidence sur l'environnement n'a encore été réalisée. Une grande quantité des fonds est utilisée dans le secteur des infrastructures, et c'est là une autre irrégularité extrêmement courante. Il est naturellement difficile de définir le type de dommage qui peut en résulter. Il ne s'agit pas d'un dommage financier, mais peut-être d'une nuisance d'ordre environnemental, car aucune étude d'incidence n'a été réalisée. En ce qui concerne les corrections financières - un autre point essentiel - nous disposerons de règles renforcées pour la nouvelle période de financement. Vous avez exigé dans le rapport que toutes les irrégularités recensées en matière de correction financière et de fonds structurels entre 1995 et 2000 soient énumérées au cas par cas d'ici au 15 décembre. Il s'agit d'informations dont nous ne disposons pas et dont nous ne disposerons pas de sitôt. La Commission peut confirmer que nous essayons dès à présent d'obtenir immédiatement les informations relatives aux récentes annonces de manquements et qu'il s'agit d'annonces parlantes permettant de déterminer quels sont les manquements générateurs de dommages financiers. Comment le Conseil traitera-t-il vraisemblablement la directive sur la protection des intérêts financiers de la Communauté ? Quelques États membres ont déjà clairement pris position contre cette directive, et ce pour des raisons idéologiques de droite. Vous l'avez laissé entendre. Tous les États membres s'accordent au Conseil pour dire qu'il faut effectivement faire quelque chose en la matière, mais certains arguent alors du fait qu'il s'agit d'une affaire appartenant au troisième pilier et non au premier. J'aimerais donc pouvoir entendre un jour les ministres de la Justice qui ont adopté une telle argumentation exposer leur point de vue au cours d'une discussion publique. Personne ne pourrait comprendre leur position. La population non plus ne peut accepter qu'on lui dise que rien ne peut être entrepris dans ce domaine car ceci ressort du premier pilier et cela du troisième, et que la Communauté ne peut agir qu'en ce qui concerne le troisième pilier. Il est évident que la protection des intérêts communautaires nécessite des instruments à l'échelle communautaire. Je suis très heureuse de constater - et je vous en remercie - que, sur ce point, la Commission et le Parlement européen sont sur la même longueur d'ondes ! Palacio Vallelersundi Monsieur le Président, la construction de l'Europe peut compter depuis toujours sur des personnes qui prennent des risques, ce que, bien sûr, le Parlement - et plus particulièrement la commission du contrôle budgétaire - ont fait par rapport à ce chapitre de la protection des intérêts financiers de la Communauté. Il nous faut plus particulièrement reconnaître le travail d'un des rapporteurs, Mme Theato, présidente de ladite commission, car c'est en grande partie à elle que reviendra le mérite des résultats qui seront obtenus dans ce domaine. Cela dit, Monsieur le Président, je partage les préoccupations de la Commission, au même titre qu'une grande partie des députés de cette chambre. Nous devons tendre vers un espace de justice et cela exige une attitude responsable dans la manière de procéder, car il est monnaie courante dans l'histoire de la construction européenne que les forces qui ralentissent cette construction profitent des erreurs commises par les plus enthousiastes lorsqu'ils perdent de vue le Traité. C'est la raison pour laquelle, Monsieur le Président, j'élève ici une voix critique, non pas par rapport à l'idée d'un procureur européen dans le domaine financier, mais par rapport au fait que son statut est défini de façon détaillée - car même s'il s'agit d'un statut de transition, c'est un statut quand même. Il s'agit d'un cas de figure qui requiert une réflexion de ce Parlement, non seulement de la part de la commission du contrôle budgétaire, mais également de cette chambre, une réflexion en concertation avec les institutions et, en particulier, avec la Commission. Ce n'est qu'à partir de là que nous pourrons présenter, de commun accord, une proposition dans le cadre du Traité. Cela vaut aussi pour les réflexions de Mme la commissaire par rapport à la proposition du rapporteur d'utiliser un règlement à la place d'une directive. Ceci n'entre pas dans les compétences du Parlement. Il s'agit de compétences relevant de nos sociétés et des États de droit. On ne peut créer des obligations directes pour les citoyens depuis la strate communautaire qu'en des circonstances bien précises. C'est la raison pour laquelle, Monsieur le Président, j'élève une voix critique. Critique, mais également admirative vis-à-vis du travail réalisé. Morgan Je voudrais commencer par remercier les deux députés pour les efforts qu'ils ont fournis pour rédiger ces rapports. Depuis qu'ils ont été désignés, leur lutte contre la fraude au sein de l'Union européenne a été sans relâche. Il y a pourtant un problème. Si l'on en croit le rapport de la Commission, le nombre de fraudes a doublé, en particulier sur les recettes prélevées au cours de l'exercice 2000. Cette augmentation est très inquiétante, mais il convient de la replacer dans son contexte et de rappeler que la faute est à imputer aux États membres, qui n'ont pas pris la fraude au sérieux. Ils ne prélèvent pas l'argent qui est dû à l'Union européenne sur la contrebande de cigarettes, par exemple, et l'argent que nous pourrions obtenir grâce aux taxes. Les États membres ne prennent pas non plus la fraude au sérieux parce que quatre États membres n'ont toujours pas ratifié la convention sur la protection des intérêts financiers, ce qui veut dire que personne ne peut progresser dans la lutte antifraude. En ce qui concerne les fonds structurels, 40 % sont dépensés au sein des États membres et les données dont nous disposons ne sont pas fiables pour contrôler où l'argent a été dépensé. Cette situation est plutôt pathétique. Que faisons-nous lorsque nous décelons une fraude ? Nous faisons parvenir un dossier à l'OLAF qui mène l'enquête et le dossier se retrouve ensuite sur une étagère parce que personne n'entame des poursuites. C'est un réel problème. Qui va assumer la responsabilité des poursuites ? L'OLAF n'a engagé des poursuites que contre deux personnes, et c'est la porte ouverte à tous les fraudes au sein de l'UE. Nous devons demander si les citoyens sont opposés à l'idée d'un procureur européen et, le cas échéant, quelle autre solution proposeraient-ils ? Nous en demandons un peu trop dans ce rapport en réclamant un règlement. Mais nous savons aussi que près de la moitié des États membres s'y opposent et qu'il est possible que nous rations l'occasion de nous pourvoir d'un procureur européen à la fraude pour protéger les intérêts financiers de l'UE. Nous en demandons peut-être trop, trop vite, et cela m'inquiète, mais je respecte les députés qui essaient vraiment de faire avancer la question de la fraude. Mulder Monsieur le Président, je veux moi aussi commencer par remercier les deux rapporteurs. Je sais que tous deux ont dès le départ travaillé dur sur ce sujet. Je traiterai d'abord du rapport Bösch. Le groupe libéral a introduit un certain nombre d'amendements à son sujet, lesquels attestent que nous estimons qu'arrêter la date ferme de mi 2002 pour la mise en place d'un ministère public européen est un peu prématuré. Pour éviter tout malentendu, nous sommes résolument favorables à ce ministère public mais nous trouvons que mi 2002 est une date prématurée. Nous estimons qu'il faut accorder une plus grande attention aux futurs États membres d'Europe centrale et orientale et c'est pourquoi nous invitons la Cour des comptes à nous soumettre au plus tôt un rapport à ce sujet afin que nous puissions déterminer, avant l'adhésion de ces pays, s'ils sont en mesure de mener à bien le contrôle financier. En outre, il va de soi que l'OLAF doit collaborer étroitement avec les organisations similaires dans les nouveaux États membres. Évitons aussi tout malentendu en ce qui concerne le rapport Theato : nous sommes favorables au ministère public mais estimons que la plus grande partie des amendements adoptés en commission, la plupart du temps avec une voix de majorité, vont trop loin. À ce stade, nous trouvons qu'une directive est préférable à un règlement. Il ne s'agit pas d'engager la confrontation avec le Conseil : pour nous, la ligne de la Commission est préférable au traitement trop détaillé proposé dans les différents amendements. Si ces amendements étaient adoptés dans l'état actuel des choses, nous devrions en rediscuter en commission du contrôle budgétaire, car nous estimons qu'à ce stade, le plus grand consensus possible doit exister sur ce genre de dossiers et qu'on ne peut prendre une décision à leur propos en se contentant d'une majorité étroite. Stauner Monsieur le Président, chers collègues, jusqu'à présent, la politique de la Commission Prodi concernant les questions vraiment décisives de la lutte anti-fraude se résume en deux mots : hésitation et retard. Je n'ai personnellement plus guère d'espoir que les choses changent encore. Cela est particulièrement vrai en ce qui concerne le procureur financier européen. Un Livre vert : c'est tout ce que la Commission a prévu en la matière d'ici la fin de son mandat. Le programme de réformes de la Commission, dont vous avez si souvent fait les éloges, manque d'un réseau de sécurité décisif. Toute personne qui abuse de ses libertés doit pouvoir être amené à rendre des comptes. Votre mission première aurait dû être de tirer au clair les affaires passées et de forcer les personnes responsables à rendre des comptes. Au lieu de cela, vous vous cachez derrière une justice hésitante en Belgique et au Luxembourg. Pour éviter que cette triste vérité ne soit trop mise en lumière, vous menez à l'encontre du Parlement une politique du déni d'information, que vous souhaitez maintenant ancrer solidement dans le règlement financier. Vous voulez vous arroger le droit de décider si l'information du Parlement fait partie ou pas d'un procédé qui va dans l'intérêt de l'Union européenne. J'aurais voulu vous voir à l'époque où vous étiez députée à Berlin, Madame Schreyer, si le maire gouvernant vous avait répondu qu'il n'était pas dans l'intérêt de la ville de vous tenir informée de certains procédés. C'est précisément ce que vous vous permettez aujourd'hui à l'encontre du Parlement européen, sans visiblement vous rendre compte un instant que, ce faisant, vous n'affaiblissez pas seulement ce Parlement, mais aussi, en fin de compte, votre propre Commission. Le Président Merci beaucoup, Madame Stauner. La discussion commune est close. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Qualité de l'essence et des carburants diesel Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A5-0389/2001) de Mme Hautala, au nom de la commission de l'environnement, de la santé publique et de la politique des consommateurs, sur la proposition de directive du Parlement européen et du Conseil concernant la qualité de l'essence et des carburants diesel et modifiant la directive 98/70/CE (COM(2001) 241 - C5-0197/2001 - 2001/0107(COD)). Hautala Monsieur le Président, je présente ici ce soir un rapport relatif à l' amélioration de la qualité des carburants. Le Parlement européen avait participé à l' élaboration de cette législation, initialement adoptée en 1998, c' est-à-dire il y a un peu plus de trois ans, et il avait particulièrement bien réussi en procédure de codécision à imposer les carburants propres, qui contribuent grandement à la réduction des rejets de la circulation. À cette époque déjà, le Parlement européen avait remarqué que l' un des points-clés de l' amélioration de la qualité du carburant résidait dans la réduction de la teneur en soufre. En procédure de codécision et de conciliation, nous avons obtenu que les teneurs en soufre du diesel et de l' essence soient drastiquement réduites, même si l' industrie pétrolière a fortement insisté sur les coûts de ce système. Nous pouvons en outre constater que l' industrie automobile et les fabricants de catalyseurs considéraient comme inévitable la commercialisation de ces carburants propres et pauvres en soufre, car dans le cas contraire, il aurait été impossible de réaliser des moteurs moins polluants, plus efficaces et plus avancés, dont les rejets sont réduits. Nous sommes actuellement en train d' examiner la directive dans laquelle la Commission a très justement remarqué que le soufre est un composant encore plus stratégique pour la qualité des carburants que nous ne l' avions compris autrefois. La Commission propose que l' essence et les carburants diesel soient pratiquement dépourvus de soufre d' ici 2011. Nous parlons de teneurs très faibles. Il s' agit d' un fait essentiel car on a constaté que la consommation de carburant baisse elle aussi lorsque la teneur en soufre diminue, et entre-temps, la politique environnementale est devenue un objectif central dans l' Union européenne. Nous devons trouver tous les moyens possibles nous permettant de réduire la consommation de carburant des véhicules. C' est également l' un des principaux objectifs de cette proposition. Le Parlement européen décidera donc demain, espérons-le, de mettre la totalité de ces carburants sans soufre sur les marchés dès 2008, et non en 2011 comme le propose la Commission. Nous estimons que c' est entièrement possible et qu' il s' agit d' une évolution positive pour le développement des véhicules. L' industrie automobile en viendra à développer des moteurs plus efficaces et plus avancés qui consomment moins de carburant. Nous partons également du principe, comme le prévoit la Commission, que cette commercialisation débutera en 2005. Il importe que le Parlement décide que les carburants sans soufre soient progressivement disponibles dans toute l' Union à partir de 2005 déjà. Nous exigeons que cette disponibilité soit géographiquement globale. Autrefois également, les différents États membres ont progressé à des vitesses légèrement différentes dans le cadre de cette amélioration de la qualité du carburant. La commission de l' environnement propose de donner aux États membres la possibilité de bénéficier de certaines périodes transitoires ou de certaines dérogations la prochaine fois que cette directive sera réexaminée. Le Parlement propose que cet examen ait lieu un an avant la date arrêtée par la Commission. Nous souhaitons que cet examen se déroule en 2005. Contrairement à ce que certains acteurs ont demandé, la commission de l' environnement a décidé que l' on n' aborderait rien d' autre que le soufre dans ce dossier. Nous pourrons revenir sur les autres paramètres de la qualité du carburant lors de la révision de 2005. Il s' agit selon moi d' une ligne justifiée, étant donné que la Commission aura le temps d' examiner le dossier d' ici là. Je voudrais également souligner que les machines, à savoir les engins non routiers, doivent elles aussi passer aux carburants propres. C' est parfaitement possible : huit États membres utilisent déjà le carburant diesel dans les engins non routiers. Il faut espérer que le Parlement décidera demain que ces machines adopteront les carburants plus propres au même titre que les véhicules routiers. Purvis La commission de l'industrie reconnaît les avantages de l'essence et des carburants diesel sans soufre. La combustion à plus haute température des véhicules à moteur modernes fournit une meilleure efficacité et réduit dès lors les émissions de CO2. Il en résulte néanmoins une augmentation des émissions d'oxyde d'azote qu'il faut traiter au moyen de catalyseurs. La quasi-élimination de la teneur en soufre rend les catalyseurs plus efficaces à ce niveau. Un autre avantage est la réduction des émissions de ces particules. La commission de l'industrie est dès lors favorable à la proposition de la Commission. Un vote majoritaire au sein de la commission a réclamé une mise en uvre plus rapide que celle prévue par la Commission malgré que certains d'entre nous se soient montrés inquiets quant aux affirmations de la Commission selon lesquelles cela augmenterait considérablement les émissions de CO2. Faites-nous savoir, Monsieur le Commissaire, si vous en tenez à votre mise en garde ou si vous acceptez l'application plus rapide réclamée à la fois par la commission de l'industrie et par celle de l'environnement. Nous voudrions également faire remarquer que la norme européenne d'une teneur en soufre de 10 mg/kg (ppm) contraste avec la norme américaine qui est de 15 mg/kg (ppm). Il nous serait donc difficile d'importer du carburant des États-Unis en cas d'urgence. Nous suggérons également que la Commission initie des recherches quant aux implications des émissions de particules ultrafines par les moteurs diesel à injection. La question de la qualité des carburants pour les véhicules routiers ou tout-terrain est toujours en suspens. Nous croyons savoir que ces propositions seront disponibles en 2002. Il est évident qu'il s'agit d'une mesure à prendre d'urgence, mais nous prions instamment la Commission de prendre pleinement en considération les intérêts des industriels et des agriculteurs qui utilisent de tels véhicules. Nous encourageons cette proposition. En effet, la commission de l'industrie, du commerce extérieur, de la recherche et de l'énergie voudrait suggérer à la Commission de mettre toutes voiles dehors et d'accélérer sa mise en uvre. Monsieur le Commissaire est-il prêt à accéder à cette demande ? Ayuso González Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, la Commission a réalisé d'importants travaux de préparation dans le cadre de cette directive - je veux parler des programmes Auto-Oil I et Auto-Oil II - qui ont permis de déboucher sur une proposition documentée d'un point de vue technique et équilibrée. Je voudrais féliciter en cela la Commission et, plus particulièrement, le rapporteur, Mme Hautala, qui a fait de l'excellent travail. Je suis d'accord avec elle pour dire qu'il est important de disposer au plus vite de carburants à faible teneur en soufre, car les progrès technologiques du secteur automobile permettent aujourd'hui de diminuer la consommation de carburants et, surtout, de réduire les émissions de gaz polluants. Mais il est également clair que, pour produire ces carburants, les raffineries doivent consommer plus d'énergie et émettre plus de gaz polluants et que, tant que le parc automobile ne sera pas renouvelé, les avantages pour l'environnement des carburants à faible teneur en soufre ne seront pas évidents. C'est une question d'équilibre entre les émissions, raison pour laquelle nous devons rester cohérents dans les calendriers et adapter le rythme d'introduction des nouveaux carburants à celui de la rénovation du parc automobile. La solution inverse serait d'obliger les usagers à changer de véhicule, ce qui est évidemment impossible. Je suis d'accord sur le fait qu'il convient de réduire la période transitoire de cohabitation des différents carburants, mais tout en faisant preuve d'une certaine flexibilité vis-à-vis de certains pays, pour les raisons que j'ai avancées précédemment. C'est pourquoi mon groupe propose, tandis que l'on se rapproche de la date, que l'on envisage la possibilité d'introduire des exemptions temporelles pour les États membres dont le bilan de la qualité de l'air sera négatif. Il faudra également introduire le nouveau carburant dans les engins mobiles non routiers, mais à un rythme plus lent que pour le reste, pour les mêmes raisons que celles avancées pour les voitures. Tel est le sens de l'amendement 40, que je vous demande de soutenir. Lange Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, le carburant sans soufre peut être utilisé par toutes les automobiles, neuves ou anciennes. Il ne nécessite aucune mesure de conversion particulière, aucun équipement préalable ou complémentaire. Il s'agit donc d'une différence fondamentale par rapport au débat sur l'essence avec ou sans plomb que nous avons tenu il y a quelques années. Chaque automobile peut donc faire le plein de carburant sans soufre, et ce carburant a également des effets positifs, précisément pour les moteurs diesel de conception ancienne. Il réduit les émissions de particules, notamment chez ces véhicules anciens. Mais nous avons avant tout besoin de carburant sans soufre car nous voulons l'apparition de nouvelles technologies sur le marché, non pas pour réduire les émissions classiques, mais pour réduire la consommation. Nous avons besoin de moteurs diesel et essence à injection directe qui ressemblent en grande partie aux moteurs à mélange pauvre. Dans ces moteurs à mélange pauvre, à consommation réduite, la part d'émission d'oxyde d'azote augmente. C'est pourquoi nous devons développer des techniques spéciales pour capturer l'oxyde d'azote dans le tuyau d'échappement. Mais cette technique est tout simplement rendue impossible à cause du soufre - on peut retourner le problème comme on veut. Pour économiser du carburant, pour réduire les émissions de CO2 dans le secteur des transports, nous avons simplement besoin de carburant sans soufre le plus rapidement possible. Je ne comprends pas non plus pourquoi un véhicule diesel peut circuler dans la rue avec une émission de particules pratiquement négative - l'air ressort plus pur qu'il ne l'était à l'entrée - alors que dans cette même rue circulent un tracteur et une excavatrice qui, eux, émettent des particules en masse en raison du mauvais carburant qu'ils utilisent. Je pense que ces véhicules devraient eux aussi utiliser du carburant propre afin de réduire les émissions de particules. Hulthén Monsieur le Président, j'adresse un grand remerciement au rapporteur, qui a produit l'un des textes les meilleurs auxquels nous ayons eu affaire depuis longtemps sur les questions ayant trait aux véhicules et aux carburants. Je suis d'accord avec l'essentiel de ce qu'a écrit le rapporteur. Avant toute chose, je voudrais souligner combien il est important que nous avancions à 2008 l'applicabilité de cette proposition, prévue pour 2011. Le fait que les carburants utilisés dans les machines de travail soient inclus dans le texte, et que les règles s'appliquent de la même façon pour ces machines que pour les véhicules, est une fort bonne chose. Il n'y a absolument aucune raison de réserver un traitement de faveur aux instruments de travail que nous ne voyons normalement pas sur les routes. La proposition de la Commission aurait plutôt pour effet de retarder toutes nos possibilités d'agir audacieusement dans ce domaine. Je me félicite également que le rapporteur propose une révision totale des règles en ce qui concerne les carburants alternatifs, et que l'on puisse même dépasser le seuil de 5 % prévu dans la mesure actuelle pour l'adjonction d'éthanol. Un point particulier me pose problème. Il s'agit de l'incitation financière. Je comprends le raisonnement du rapporteur, mais il me semble que la formulation choisie n'est pas la bonne. Dès aujourd'hui, le Traité nous permet d'utiliser des incitations financières. Si nous introduisons ce concept dans toutes les directives que nous adoptons, cela risque d'aboutir à un traitement horizontal, ce qui veut dire que nous réduirions, au contraire, les possibilités d'appliquer l'incitation financière tel que l'interprète le Conseil. Avec la formulation d'aujourd'hui, nous nous jouons à nous-même un mauvais tour. J'aimerais que le rapporteur y réfléchisse. Patten Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, j'ai le grand plaisir de participer à ce débat du Parlement européen au nom de ma collègue la commissaire Wallström. Je suis d'une part ravi de le faire, car cela me permet de retrouver un de mes sujets de prédilection. J'ai en effet été ministre de l'Environnement dans le pays que je connais le mieux. Je regrette d'autre part de devoir être présent, car ceci est dû au fait que la commissaire Wallström est souffrante. Je lui souhaite un prompt rétablissement afin qu'elle puisse me remplacer lors d'un futur débat sur les Balkans ou peut-être même sur l'Égypte. Permettez-moi de dire qu'en temps qu'admirateur officieux, si je puis dire, je trouve que le rapport de Mme Hautala contribue de manière significative à une proposition de la Commission qui offrira selon moi des avantages tant environnementaux qu'économiques à nos concitoyens. La disponibilité de carburants d'une teneur en soufre maximale de 10 ppm éliminera tous les obstacles techniques à l'introduction des véhicules les plus économes en carburant, ce qui permettra ensuite de réaliser des réductions supplémentaires des émissions de dioxyde de carbone. Utilisés pour des véhicules plus anciens, ces carburants permettraient également de réduire de manière substantielle les émissions de polluants conventionnels et donc d'améliorer la qualité de l'air. Permettez-moi d'aborder les questions clés soulevées dans les amendements qui ont été déposés ; je commencerai par traiter du calendrier en des termes qui, j'imagine, sembleront assez familiers à l'honorable parlementaire. Plusieurs amendements proposent que l'échéance finale au-delà de laquelle tous les carburants essence et diesel vendus devraient posséder une teneur maximale en soufre de 10 ppm soit avancée de trois ans et fixée au 1er janvier 2008, avec possibilité de dérogation pour les États membres pour lesquels cela semble justifié. La Commission a choisi la date du 1er janvier 2011, la date pour le diesel devant être confirmée pour le 31 décembre, cinq ans plus tôt, en 2006, afin que tous les États membres puissent jouir d'une amélioration de la qualité de l'air et de certaines réductions des émissions de CO2 résultant des carburants à 10 ppm. Bien que la Commission soit disposée à envisager d'avancer l'échéance finale du 1er janvier 2011, la Commission n'est pas favorable à l'approche du Parlement liée à une possible prolongation. La Commission ne peut dès lors pas accepter les amendements 5, 11, 15, 18, 23, 31, 32, 38 et 39. La Commission peut cependant accepter l'amendement 30 concernant l'avancement de la date de révision. La Commission peut également accepter les amendements 22 et 46 et, en partie, les amendements 8, 17, 42, 43 et 45 concernant la définition plus détaillée de la disponibilité d'essence et de diesel d'une teneur en soufre maximale de 10 ppm durant la période d'introduction. Vient ensuite la question de la qualité du carburant utilisé pour les engins mobiles non routiers. Plusieurs autres amendements concernent la nécessité d'améliorer et d'harmoniser la qualité du carburant utilisé dans ces engins à travers la Communauté. La Commission reconnaît que l'importance relative des émissions de ce secteur continue à croître alors que les performances des moteurs à usage routier s'améliorent. Il est d'ores et déjà clair que la qualité du carburant utilisé dans ce secteur dans certains États membres devra être améliorée à l'avenir. Cependant, les travaux sur la prochaine étape des normes d'émissions pour les moteurs à allumage par compression à usage non routier ne sont pas encore finalisés, et la qualité de carburant exigée pour de telles normes n'est pas encore fixée ; la Commission ne peut donc pas à ce stade accepter les amendements 3, 12, 26, 37 et 40. Permettez-moi maintenant de passer à d'autres amendements. La Commission n'accepte pas les amendements 10, 19 et 27 sur les incitants fiscaux au vu de la base juridique de cette proposition et des possibilités offertes aux États membres de promouvoir fiscalement les carburants plus propres via des incitants fiscaux dans le cadre d'autres législations communautaires. La Commission sera ravie d'étudier plus en détails la question des carburants alternatifs et en particulier des biocarburants, à mesure qu'évolueront les travaux sur ce sujet. La Commission peut donc accepter les amendements 33 et 48 et accepter le principe des amendements 14 et 44. La Commission peut également accepter en partie l'amendement 47 concernant d'autres éléments à prendre en considération lors de la révision, le principe de l'amendement 28 ainsi que l'amendement 29 concernant l'établissement de rapports. S'agissant des autres amendements, la Commission ne peut accepter les amendements 20, 21, 24, 25, 36 et 41. Nous pouvons accepter les amendements 1, 2, 6, 7, 9, 16 et 34. Nous pouvons également accepter en partie les amendements 4, 13, et 47 ainsi que le principe de l'amendement 35. Enfin, j'aimerais dire que le Parlement a contribué de manière significative à l'amélioration de cette proposition. Voilà pour l'humilité ! Je voudrais donc remercier une fois encore le rapporteur pour ses efforts, son professionnalisme et son dévouement, et je remercie également la commission de l'industrie, du commerce extérieur, de la recherche et de l'énergie pour sa contribution. Le Président Merci beaucoup, Monsieur le Commissaire. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Égypte Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune : la recommandation (A5-0387/2001), au nom de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense, sur la proposition de décision du Conseil concernant la signature d'un accord euro-méditerranéen établissant une association entre la Communauté européenne et leurs États membres et la République arabe d'Égypte [8220/2001 - COM(2001) 184 - C5-0381/2001 - 2001/0092(AVC)] (rapporteur : M. Hughes Martin) les questions orales : B5-0531/01 de M. Brok, au nom de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense, au Conseil, sur la signature d'un accord d'association avec l'Égypte ; B5-0532/01 de M. Brok, au nom de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense, à la Commission, sur la signature d'un accord d'association avec l'Égypte. Conformément à l'article 146 du règlement, j'ai reçu de 39 députés, à titre individuel, ainsi que du groupe des Verts/Alliance libre européenne, une demande concernant le report à la période de session de janvier 2002 de la recommandation de M. Hughes Martin, au nom de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense, sur un accord euro-méditerranéen établissant une association entre la Communauté européenne et ses États membres, d'une part, et la République arabe d'Égypte, d'autre part, en maintenant toutefois à l'ordre du jour les questions orales au Conseil et à la Commission portant sur ce thème. Cappato Monsieur le Président, nous reconnaissons que l'Égypte présente une des meilleures, ou moins pires, situations de cette région. Nous ne sommes pas opposés à l'accord d'association, mais nous demandons simplement d'en remettre l'approbation à plus tard parce qu'il existe, en particulier dans le cas des accords d'association, une clause théoriquement très importante sur le respect des droits de l'homme. Jusqu'ici, la Commission et le Conseil ne nous ont jamais - je répète : jamais - donné de garanties quant au respect des droits de l'homme dans le cadre des accords de coopération ou d'association. Ironie du sort : nous sommes appelés à voter juste au moment où l'on reçoit d'Égypte des signaux particulièrement inquiétants faisant état de persécutions contre les homosexuels - avec un procès qui a débouché sur la condamnation de 26 personnes à des peines allant jusqu'à cinq ans de réclusion - et de citoyens catholiques. Dès lors, prendre quelques semaines de retard dans l'approbation, dans la ratification de ces accords d'association pour recevoir de la part du Conseil et de la Commission - ainsi que des autorités égyptiennes - des garanties appropriées, ne me semble pas être un signe d'hostilité vis-à-vis de ce pays. Je crois même que c'est un acte de confiance en leur capacité, mais aussi en la nôtre, de faire des droits de l'homme un point stratégique fondamental de la politique étrangère et de la politique de coopération. Cashman Monsieur le Président, souvent, dans cette Assemblée, nous adoptons de nombreuses résolutions et nous faisons beaucoup de beaux discours. Voici venue l'occasion unique d'exercer une influence sur les droits des personnes dont les droits humains sont diminués en Égypte. Nous devons influencer et améliorer la manière dont l'Égypte opère dans ce domaine. Nous devons reporter le dossier pour donner à l'Égypte, pays ami de l'UE, le temps de la réflexion. Les résolutions et les mots, quoique bien intentionnés, ne semblent pas déboucher sur grand-chose. Voici une occasion d'agir. Le 11 septembre aurait dû nous enseigner que nous devons appliquer les mêmes principes à nos amis et à nos ennemis. L'Égypte est un pays ami. Nous devons laisser à l'Égypte le temps de réfléchir, car si l'on diminue les droits des personnes vivant dans ces pays, l'on diminue in fine nos propres droits humains. J'exhorte l'Assemblée à soutenir la motion. Martin, Hugues Monsieur le Président, cette demande d'ajournement du débat et du vote sur le projet d'accord d'association avec l'Égypte est totalement irréaliste, pour ne pas dire surréaliste, et démontre une méconnaissance absolue de l'accord et de ce grand pays ami qu'est l'Égypte. Ce projet d'accord comporte 92 articles qui concernent non seulement des aspects économiques et sociaux mais également le dialogue politique, facteur de progrès et de paix. Il a été négocié pendant plus de sept ans, dans des conditions difficiles. Les conséquences d'un tel ajournement n'ont certainement pas été prises en considération par les auteurs de la demande, surtout dans le contexte international actuel. Faut-il rappeler que contrairement à certains autres pays arabes, l'Égypte n'a jamais constitué un terreau pour les terroristes. Au contraire, l'Égypte a payé un lourd tribut au terrorisme. Il serait irresponsable de ne pas approuver cet accord. Calquer nos modèles est irréaliste. Imposer notre loi est irréaliste. Ne pas tenir compte de la culture, de l'identité, de la souveraineté de l'Égypte est irréaliste. Cet accord, les États membres et nous-mêmes devons l'entériner. Nous le devons à l'Union, car ce sera l'une des composantes essentielles de l'indispensable relance du processus de Barcelone. Nous le devons aussi à l'Égypte, grand pays ami, dont le rôle au Proche-Orient en faveur de la paix est reconnu. Le Président Je soumets au vote la demande de report du débat. (Le Parlement rejette la demande) Martin, Hugues Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, je vous remercie d'être là. J'ai le plaisir et l'honneur d'avoir été désigné comme rapporteur de l'accord d'association entre l'Union, les États membres et la République arabe d'Égypte, plaisir et honneur, ayant conscience de l'importance de cet accord pour l'Union comme pour l'Égypte, tant il me paraît équilibré et équitable pour les deux parties. La République arabe d'Égypte est le pays le plus peuplé du monde arabe, avec plus de 66 millions d'habitants. L'Égypte occupe une position charnière du point de vue géopolitique et joue un rôle de tout premier plan. L'Égypte a été le premier pays arabe à établir des relations diplomatiques avec Israël. Depuis lors, le pays ne cesse de jouer un rôle modérateur dans la région. Les relations entre l'Union européenne et l'Égypte sont anciennes. Le premier accord de coopération date de 1972. N'oublions pas que l'Union est le premier partenaire commercial de l'Égypte. L'Égypte est en outre un important bénéficiaire de la coopération avec l'Union : 686 millions d'euros ont été versés au titre de MEDA I entre 1996 et 1999. Le rapport qui nous intéresse est dit d'une nouvelle génération. Il vise fondamentalement à contribuer à la paix et à la sécurité dans la région et à stimuler les relations commerciales et économiques entre l'Égypte et l'Union européenne, ainsi qu'entre l'Égypte et ses partenaires méditerranéens. Fondé sur le respect des principes démocratiques et des droits fondamentaux de l'homme, le projet d'accord se concentre en particulier sur les grands aspects suivants : établissement d'une zone de libre-échange entre la Communauté européenne et l'Égypte, conduisant à la suppression des droits sur les produits industriels dans un délai de douze à quinze ans après l'entrée en vigueur de l'accord ; coopération régionale, y compris par la création d'une zone de libre échange dans la région euroméditerranéenne ; coopération économique et financière dans un grand nombre de domaines, y compris la lutte contre le terrorisme ; dialogue approfondi en matière sociale et coopération en matière de prévention et de contrôle de l'immigration illégale. Je me réjouis que ce projet ait été voté à l'unanimité des membres de la commission des affaires étrangères, ce qui démontre l'intérêt qu'il suscite. Il a permis également d'exprimer un certain nombre de préoccupations ou de craintes, certaines fondées, d'autres l'étant moins. Permettez-moi d'en retenir deux. Le problème de la minorité copte, en premier lieu. Les chrétiens coptes représentent plus de 10 % de la population. À l'évidence, tout en n'étant pas systématiquement opprimés, ils ne bénéficient pas des mêmes droits ni des mêmes devoirs que leurs concitoyens de confession musulmane. Il est clair, d'autre part, que certaines difficultés proviennent des extrémistes, qui font tout pour susciter des tensions entre les deux confessions religieuses. Des progrès sont néanmoins enregistrés, confirmés par la hiérarchie religieuse copte : la construction récente de monastères et d'églises, malgré les tracasseries administratives imposées par les textes, en est un exemple. En second lieu, les procès qui ont défrayé la chronique, y compris égyptienne, ont eu lieu concernant des individus ou des groupes. Il faut aller au-delà des jugements initiaux. Les juges de première instance sont parfois sensibles aux thèses fondamentalistes et condamnent durement. Or, il arrive que la haute magistrature casse ces jugements initiaux et applique une loi plus clémente, en accord les principes démocratiques. Je suis conscient que des progrès restent à accomplir dans le domaine de l'équité, de la justice, mais à l'évidence des pas ont malgré tout été franchis. Les responsables de l'opposition et des ONG que j'ai rencontrés sur place ont confirmé ces avancées. De manière générale, le projet de rapport a suscité quelques interrogations. J'en partage certaines, mais ne saurais cautionner celles et ceux d'entre nous qui s'érigent très volontiers en donneurs de leçons, en chantres des droits de l'homme, en se gardant de balayer devant leur porte. Les Égyptiens ont beau jeu et ont raison de nous rappeler nos propres imperfections, notre laxisme coupable dans bien des domaines, et notamment dans celui de la lutte contre le terrorisme. À cet effet, il nous est rappelé que nos États membres constituent une terre d'asile pour les terroristes et les assassins, y compris égyptiens, qui, en effet, y vivent et y agissent en toute impunité. Prenons garde ! Beaucoup d'Égyptiens, et non des moindres, ne souhaitent pas entériner cet accord. Ils insistent sur le fait qu'il fait la part trop belle à l'Union européenne, notamment au niveau économique, et qu'il permettra à tout moment une ingérence dans les affaires intérieures de l'État. La récente lettre de l'Assemblée du peuple est à cet égard inopportune, mais significative. Dans ces conditions, je souhaite que notre Parlement se prononce à une large majorité en faveur de la ratification de cet accord. Puisse-t-il conforter le rôle de l'Union européenne dans cette région du monde et contribuer à l'établissement de la paix. Morillon Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, mes chers collègues, le 14 juillet dernier, j'étais au Caire avec certains de mes collègues du groupe du Parti populaire européen, pour un entretien avec le ministre des Affaires étrangères égyptien et des représentants de l'Assemblée du peuple de la République arabe d'Égypte. Nous avions prévu cette étape à l'issue d'une mission d'information qui, de Tel Aviv à Jérusalem et à Ramallah, nous avait permis de prendre mieux conscience, à la fois de la gravité de la situation et de la médiation que l'Union européenne y avait entreprise grâce au dévouement sans relâche - nous ne le dirons jamais assez - de son représentant, l'ambassadeur Moratinos, et de son équipe. Nous avions prévu cette étape parce que nous connaissions l'importance du rôle joué par l'Égypte dans cette région du Proche-Orient après les décisions courageuses du président Sadate, qui devait y laisser la vie, et du président Moubarak, qui risque aujourd'hui la sienne, parce que tous deux n'ont pas hésité à contribuer à la mise en route du processus de paix, malheureusement aujourd'hui bloqué. Nous avions alors été frappés par la pertinence de l'analyse de nos amis égyptiens et je n'ai pas manqué de m'en souvenir au moment du drame du 11 septembre. Il y a trois semaines, ici même, j'avais l'honneur de présider le comité de rédaction de la déclaration finale du Forum euroméditerranéen, convoqué de façon exceptionnelle par notre Présidente, pour faire face à la crise nouvelle et relancer le processus de Barcelone. C'est avec l'aide, entre autres, du représentant égyptien à ce forum que nous étions parvenus à l'adoption d'un texte appelant, entre autres, à la relance d'un dialogue interculturel et interreligieux entre les peuples des deux rives de la Méditerranée, pour amener à une meilleure compréhension, non pas tant dans un esprit de tolérance, puisqu'on ne tolère que ce qu'on a du mal à supporter, que dans un véritable respect mutuel qui nous fasse accepter nos différences et nous enrichir de notre complémentarité. C'est à cette mesure que j'apprécie particulièrement l'excellent rapport de notre collègue Hughes Martin. Oui, il est de l'intérêt commun de l'Union européenne et de l'Égypte de formaliser leur association par la signature de l'accord dont le Conseil nous propose la décision, et il serait tout à fait irresponsable, de la part du Parlement européen, de retarder de quelque façon que ce soit cette signature. J'appelle mes collègues, gardiens trop zélés du temple des droits de l'homme, à réfléchir à l'image que l'Occident en général, l'Union européenne en particulier, donnent d'eux-mêmes lorsqu'ils se présentent, à temps et à contretemps, en donneurs de leçons à leurs partenaires des pays arabes et africains dont ils devraient prendre conscience qu'ils ont parfois autant à recevoir qu'ils pourraient avoir à donner. Sakellariou Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, je pense que le rapporteur a réalisé avec ce rapport un excellent travail, et nous pouvons nous réjouir de ce que l'Égypte soit enfin parvenue, après tant d'années de négociations, à signer ce rapport avec nous. Peu avant, nous avions voté en faveur d'un ajournement de ce rapport, et je pense que toute personne qui souhaite vraiment se pencher sur la question des droits de l'homme en Égypte doit voter pour ce rapport. Celui-ci nous donne à nous, Union européenne, la possibilité d'aborder cette question, car l'article 2 contient cette clause relative aux droits de l'homme. Quiconque est intéressé par la paix au Moyen-Orient doit en tout cas soutenir ce rapport, car il renforce un pays qui uvre depuis des années en faveur de la paix dans la région. Je ne comprends pas pourquoi des collègues qui ont unanimement approuvé ce rapport en commission la semaine dernière éprouvent aujourd'hui des remords. Rien n'a changé en Égypte, et je ne sais pas dans quel domaine la situation a bien pu évoluer à un point tel que les députés puissent s'être forgé une autre opinion que celle que nous avions en commission. Je voudrais aborder un dernier point, à savoir la lettre que le président du parlement égyptien nous a écrite. Je dois constater qu'il est tout à fait inhabituel d'exercer de cette manière une influence sur une décision, une décision prise en toute indépendance par un parlement. C'est pourquoi je déposerai demain, au nom de mon groupe, une proposition d'amendement oral dont j'ai déjà convenu avec le rapporteur. Esteve Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, il est évident que la signature d'un accord est un élément capital du processus de Barcelone, et plus particulièrement si cet accord est signé avec l'Égypte, qui est un pays très important, car nous pensons et nous savons qu'il peut diriger les dialogues nord-sud et sud-sud et le développement économique et commercial. Nous pensons en outre, comme l'a dit le Général Morillon, que l'Égypte a le pouvoir et la volonté de jouer un rôle déterminant non seulement dans les domaines économique et financier, mais également dans tous les aspects liés au dialogue culturel et à la société civile. Par ailleurs, le rôle clé de l'Égypte en tant que médiateur dans le conflit israélo-palestinien est incontestable. C'est pour cette raison que les preuves de non respect des libertés et des droits de l'homme fondamentaux telles que celles que nous avons commentées sont particulièrement préoccupantes. Par conséquent, l'article 2 ne doit pas être une clause uniquement politique, mais également une clause réelle ; le développement de la démocratie est un passage obligé pour ces pays. Nous estimons donc que le gouvernement égyptien doit en prendre bonne note. Je voudrais vous dire, Monsieur Sakellariou, que personne n'a demandé de voter contre ce rapport ; le vote précédent n'était ni favorable, ni opposé à ce rapport. Je pense qu'une mise en garde signifie simplement qu'il ne faut pas pénaliser l'Égypte, mais lui accorder toute l'importance qu'elle mérite en tant que pays. Boumediene-Thiery Monsieur le Président, chers collègues, nous saluons la proposition de signature d'un accord d'association entre l'Union européenne et l'Égypte qui participe au renforcement du partenariat euroméditerranéen. L'Union accorde une place privilégiée au chapitre des libertés et des droits fondamentaux. Le strict respect de ces droits doit être la condition sine qua non de notre signature de cet accord. Depuis 1981, l'Égypte est sous le coup d'une loi d'urgence qui octroie de larges prérogatives aux autorités, au mépris des droits humains et des libertés démocratiques. Aujourd'hui, ces dernières sont verrouillées et sous le contrôle le plus strict des autorités. Le travail précieux des ONG nous alerte sur cette question. Nous invitons donc le gouvernement égyptien à mettre fin à cette loi d'urgence, afin qu'hommes et femmes jouissent pleinement de tous leurs droits, que l'orientation sexuelle, la liberté de religion, la liberté d'opinion puissent s'exprimer sans criminalisation. Nous ne passerons pas sous silence la décision de condamnation des homosexuels, constitutive d'une violation des droits humains qui bafoue les valeurs que nous défendons. Ni ingérence, ni supériorité de valeurs, ni donneurs de leçons, mais devoir de dénoncer et de condamner. Les droits humains sont universels et transcendent toutes les frontières. Belder Monsieur le Président, la conclusion d'un accord d'association entre la Communauté européenne et ses États membres, d'une part, et l'Égypte, d'autre part, éveille en moi des sentiments mêlés. Mes réserves portent essentiellement sur la position fragile et inégale qu'occupent dans la société les chrétiens égyptiens. La question orale posée à la Commission souligne cette préoccupation. Comment celle-ci pense-t-elle amener les autorités égyptiennes à améliorer la situation de la communauté copte ? Notez bien que nous parlons d'au moins six millions de citoyens égyptiens. Il est dès lors particulièrement déplorable que la violation de leurs droits fondamentaux ne fasse pas l'objet d'une mention explicite dans la proposition de résolution. Pour illustrer mon propos, j'évoquerai concrètement trois abus graves subis par les chrétiens égyptiens : non seulement les autorités égyptiennes bloquent-elles la construction de nouvelles églises, elles participent également aux poursuites pénales qui frappent les musulmans qui veulent se convertir au christianisme, et ce sous la prétendue accusation d'activités subversives. Troisièmement, l'insécurité juridique règne au sein de la communauté chrétienne de Haute-Égypte : elle se trouve démunie face à la véritable persécution religieuse menée par les fondamentalistes musulmans. Une telle vacance du pouvoir est intolérable et ne peut être résolue en combinant l'arrestation d'islamistes avec la détention arbitraire d'un certain nombre de chrétiens locaux. C'est pourquoi je prie la Commission, le Conseil et les gouvernements des États membres d'inscrire ces abus à l'ordre du jour des discussions avec les autorités égyptiennes. Ils y sont tenus par le contenu de l'accord d'association. Le fait positif que, depuis le 11 septembre, les églises coptes sont en discussion avec les autorités égyptiennes appuie cette disposition essentielle. Cappato Monsieur le Président, je voudrais moi aussi rappeler au rapporteur que personne n'a proposé de rejeter les accords d'association avec l'Égypte. Nous ne cherchons pas à imposer un débat entre l'idéalisme des droits de l'homme et le réalisme de la politique et des intérêts. Je pense plutôt que c'est le contraire, Monsieur le Rapporteur, je crois que nous sommes seulement un peu plus réalistes. Après sept ans, comme vous l'avez rappelé, attendre un ou deux mois de plus pour donner le temps de répondre à des questions concrètes avant de mettre en uvre un accord heureusement irréversible pour de nombreux aspects, c'est faire selon moi preuve de réalisme. Par contre, évoquer avec des milliers de déclarations sans valeur, de déclarations vides, la question des droits de l'homme, en nous privant d'un instrument de pression tangible alors que nous pourrions en parler de façon concrète, c'est faire à mes yeux preuve de manque de réalisme. Ce que nous avons demandé, c'est que, pour une fois, la Commission européenne, l'Union européenne insère et considère la question des droits de l'homme comme un sujet primordial, également dans les rapports de force avec les pays tiers. Nous savons qu'il existe une clause des droits de l'homme, nous savons que cette clause pourrait en théorie servir le respect des droits de l'homme en Égypte, voire aider en Europe à comprendre un pays comme l'Égypte. Le problème est que la question des droits de l'homme, la possibilité d'influencer directement, d'exercer une pression concrète sur la question des droits de l'homme est une politique qui n'entre pas dans la stratégie de la Commission européenne, mais une politique à laquelle on a retiré toute tangibilité. Avec notre proposition, nous avons voulu nous montrer plus réalistes que vous. Vous n'avez pas eu le temps d'attendre. Ce n'est pas un problème : vivent les accords d'association, vive le libre commerce, vive l'Égypte ! Il ne sera toutefois pas facile de faire valoir la question des droits de l'homme ! Cashman Monsieur le Président, tout d'abord, devons-nous nous empresser de forger des liens plus étroits avec l'Égypte et considérer que les questions sans réponses et les erreurs judiciaires s'évanouiront et se résoudront d'elles-mêmes, et ce avant d'avoir pris le temps d'examiner soigneusement ce qui se passe exactement au cur de l'État, c'est à dire la manière dont il traite ses citoyens ? Je veux parler des cas de violation fondamentale des droits humains, des 52 hommes traînés en justice en raison de leur homosexualité par une Égypte soucieuse de "protéger l'ordre et ses valeurs nationales", de la condamnation de 23 de ces hommes, de la répression impunie des chrétiens par des extrémistes islamiques, du cas du docteur Saad El-din Ibrahim et d'autres intellectuels emprisonnés pour avoir utilisé des fonds que nous, Union européenne, leur avions versés. Qui plus est, la correspondance avec le président de l'Assemblée du peuple d'Égypte et l'ambassadeur à Bruxelles n'a fait que souligner la complaisance de l'Égypte à cet égard et son désir d'esquiver ces questions. Le Parlement ferme-t-il les yeux sur les violations du droit à un procès équitable, à la liberté d'expression et à la liberté d'association, que ce soit en matière sociale, politique, religieuse ou sexuelle ? Car c'est ce que nous disons si nous faisons l'impasse sur la question des droits de l'homme. Nous devons émettre un signal clair : de telles violations flagrantes des droits humains fondamentaux ne peuvent, ne doivent et ne sauraient être tolérées par la Communauté européenne. Patten Puisqu'il s'agit d'une discussion commune, je propose de traiter ensemble le rapport et la question orale, et je voudrais dire d'emblée que nous apprécions grandement la position de l'Égypte en tant que puissance régionale clé. Plusieurs intervenants l'on dit, l'Égypte joue un rôle significatif dans le soutien au processus de paix au Moyen-Orient, et la remarque de l'honorable et vaillant général Morillon concernant les sacrifices consentis par certains pour soutenir le processus de paix est tout à fait fondée. Nous sommes également ravis que l'Égypte soit favorable à une implication plus importante de l'Union européenne dans le processus de paix au Moyen-Orient. Elle est également très active dans d'autres dossiers régionaux, notamment en soutenant une résolution de la guerre civile au Soudan et en promouvant le libre-échange régional via des initiatives telles que le processus d'Agadir, qui implique bien entendu aussi le Maroc, la Tunisie, la Jordanie et le Comesa. Nous sommes également reconnaissants envers l'Égypte pour ses efforts de consolidation du soutien du monde arabe en faveur de la campagne contre le terrorisme international. Tout ce que je peux dire, c'est que je suis soulagé de voir l'issue du vote qui a eu lieu il y a quelques minutes étant donné l'insistance avec laquelle nous avons pressé l'Égypte de conclure les négociations sur l'accord d'association. Je me souviens de m'être trouvé dans cet hémicycle alors que l'on me demandait ce que je faisais pour presser les Égyptiens de parvenir à un accord rapide pour les négociations. Ce fut donc pour moi une expérience plutôt inhabituelle que d'entendre aujourd'hui une demande de report. Les négociations sur l'accord d'association ont été longues, mais sa signature a marqué une nouvelle étape importante dans les relations entre l'Europe et l'Égypte. L'accord de coopération de 1978 fonctionnait très bien, mais l'Union européenne et l'Égypte ont énormément changé depuis lors et un nouvel accord était nécessaire pour sous-tendre ce qui est devenu une relation beaucoup plus mature. Cet accord reflète les énormes intérêts communs, économiques et politiques, bilatéraux et régionaux, entre l'Union européenne et l'Égypte, et le résultat des négociations est positif pour les deux parties. Il est positif pour l'Égypte parce qu'il aidera l'économie égyptienne à relever avec plus de succès et de compétitivité le défi de la mondialisation et à mener des réformes dans le cadre d'une relation économique et politique privilégiée avec nous. Il est positif pour l'Union européenne parce qu'il donnera une nouvelle profondeur et une nouvelle qualité à notre relation avec ce partenaire clé au niveau politique et économique et, qui plus est, cet accord est positif pour le processus de Barcelone. Avec cet accord, l'infrastructure des accords d'association est maintenant pratiquement mise en place et j'espère que nous progresserons rapidement avec l'Algérie, le Liban et la Syrie. La masse critique des accords permet maintenant à d'autres initiatives de Barcelone de s'épanouir. Permettez-moi simplement d'évoquer encore une fois la zone de libre-échange proposée entre les pays signataires de l'accord à Agadir. Nous devons maintenant voir au-delà de la négociation de l'accord : il faut qu'il soit rapidement ratifié et adéquatement mis en uvre, et je voudrais insister sur la question de la ratification. Il est plus que dommage que l'accord avec la Jordanie, par exemple, n'ait pas encore été ratifié par tous les États membres, et nous devons encourager tout le monde à ratifier ces accords bien plus rapidement. Nous nous réjouissons bien évidemment de l'excellent rapport élaboré par l'honorable M. Martin. Il s'agit d'un travail très professionnel et nous lui en savons gré, tout comme nous apprécions le soutien du Parlement en faveur d'une ratification rapide de l'accord. Il est dans l'intérêt de tout le monde que toutes les dispositions de l'accord entrent très rapidement en vigueur et j'espère que ce processus de ratification sera rapide. Cela constituera une importante étape au niveau de la procédure mais également un signal très positif et encourageant pour les Égyptiens ainsi que les parlements des États membres. Il est certain que les délais de procédure pour la ratification par certains États membres sont souvent incompréhensibles pour nos partenaires méditerranéens. J'ai pris note de la préoccupation de certains députés qui pensent que nos accords avec les partenaires méditerranéens ne mettent pas assez l'accent sur les relations interparlementaires. La pratique montre que le Parlement n'hésitera pas à nouer des contacts plus étroits avec son homologue égyptien ; qui plus est, j'insiste sur le fait que les relations interparlementaires sont largement couvertes dans les textes les concernant. J'ai également noté, et je la comprends, la préoccupation du Parlement européen concernant l'état des droits civils, religieux et politiques en Égypte. Je puis assurer les députés que je n'ai pas hésité à discuter régulièrement de ces questions avec mes interlocuteurs égyptiens. Tous les aspects de la relation entre l'Union européenne et l'Égypte, y compris le respect des droits de l'homme, font l'objet d'un suivi continu de la part de la Commission, laquelle est très vigilante en ce qui concerne les questions des droits humains qui iraient à l'encontre de l'accord. Les dispositions du nouvel accord offrent aux deux parties d'importantes garanties et un forum supplémentaire intéressant. Après l'entrée en vigueur de l'accord, nous serons en mesure d'évoquer et, espérons-le, de résoudre tout problème majeur au sein du conseil ou du comité d'association approprié. Je me permets simplement de faire remarquer - très gentiment aux honorables parlementaires qui pourraient ne pas être d'accord avec ceci et ont voté avec enthousiasme contre la poursuite de la ratification de cet accord - que cet accord nous offre précisément un bien meilleur forum au sein duquel discuter avec les Égyptiens des questions qu'ils et elles ont évoquées. Des cas individuels, y compris les allégations de restrictions imposées à la communauté copte, sont de temps à autre relevés par la Commission. Nous collaborons étroitement avec les États membres dans la prise de position sur ces questions, et j'espère que le Parlement aura remarqué que nous n'hésitons jamais à faire connaître nos vues aux autorités égyptiennes. Je remarque qu'en ce qui concerne les peines extraordinairement légères infligées aux personnes accusées d'avoir fomenté les émeutes meurtrières contre les chrétiens en Haute Égypte, la Cour d'appel d'Égypte a ordonné un nouveau procès. Plus récemment, la délégation de la Commission a expliqué la base contractuelle des dons aux organisations non gouvernementales dans le cadre de l'appel Saad Ibrahim, que j'ai évoqué par le passé avec mes interlocuteurs égyptiens. Nous nous sommes associés aux États membres pour faire part aux autorités égyptiennes de notre préoccupation concernant le récent procès des homosexuels, et je comprends les préoccupations exprimées à leur sujet par les députés. Nous devrions cependant aussi prendre acte de développements encourageants, la nouvelle législation sociale sur le droit des femmes, la supervision des élections par les tribunaux et les importants arrêts de tribunaux concernant la constitutionnalité des législations litigieuses. Le besoin de relations cordiales et fluides entre l'Europe et l'Égypte a rarement été aussi important. Tout le monde parle ces dernières semaines de la nécessité impérieuse de tenter de démontrer au monde arabe et islamique que la campagne contre le terrorisme n'est pas une opération de l'Occident, Europe et États-Unis, contre le monde musulman. Toute personne raisonnable a déclaré qu'il était à tout le moins déraisonnable de donner des leçons au monde islamique comme si nous avions le monopole de la vertu. Tout le monde a parlé de l'importance du renforcement du dialogue avec le monde islamique. Nous avons un accord qui nous offre la chance de poser la première pierre de nos relations avec les pays du pourtour de la Méditerranée. L'idée selon laquelle une politique méditerranéenne sérieuse serait possible sans un accord avec l'Égypte est "pour les oiseaux", comme disent les Américains. Nous devons évidemment évoquer les droits de l'homme... (Interruption de M. Cashman) Je respecte l'honorable député, mais je pense qu'il me fera la grâce de savoir que je n'ai de leçons à recevoir de personne en ce qui concerne les droits de l'homme. Nous voulons poursuivre notre dialogue sur les droits de l'homme avec l'Égypte et d'autres pays dans le processus de Barcelone, mais il serait étrange d'arguer que l'Europe devrait mener une politique constructive sérieuse en Méditerranée et qu'elle devrait avoir un intense dialogue avec les pays islamiques tout en rejetant un accord d'association avec l'Égypte. J'espère donc que le Parlement continuera à s'inspirer de l'excellent rapport élaboré par M. Martin et largement apprécié par tous les membres. J'espère que le Parlement continuera à être vigilant quant aux droits civils, politiques et sociaux en Égypte mais continuera aussi à travailler dur pour renforcer les relations entre l'Union européenne et les dirigeants égyptiens. Dupuis Monsieur le Président, je voulais seulement dire au commissaire Patten que nous avons un accord d'association avec un autre pays arabe, qui s'appelle la Tunisie, depuis deux ans, et les choses vont de mal en pis. Voilà, seulement cela ! Le Président Ce n'était pas à l'ordre du jour ! Cashman J'aimerais informer le Commissaire Patten que l'Assemblée n'avait pas l'intention ce soir de rejeter l'accord d'association, mais bien de le reporter. En ce qui concerne les leçons en matière de droits de l'homme, nous avons tous besoin - quel que soit notre parcours - de leçons en la matière. Le Président Le débat est clos. Je vous communique que j'ai reçu, conformément à l'article 42, paragraphe 5, du règlement, une proposition de résolution. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Aide à la reconstruction Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune les quatre rapports suivants : A5-0386/2001, de M. Lagendijk, au nom de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense, sur la proposition de règlement du Conseil [COM(2001) 551 - C5-0477/2001 - 2001/0223(CNS)] modifiant le règlement (CE) 2666/2000 du Conseil relatif à l'aide à l'Albanie, à la Bosnie et Herzégovine, à la Croatie, à la République fédérale de Yougoslavie et à l'ancienne République yougoslave de Macédoine et abrogeant le règlement (CE) 1628/96 ainsi que modifiant les règlements (CEE) 3906/89 et (CEE) 1360/90 et les décisions 97/256/CEE et 1999/311/CE, et le règlement (CE) 2667/2000 du Conseil relatif à l'Agence européenne pour la reconstruction ; A5-0385/2001, de M. Färm, au nom de la commission des budgets, sur la proposition de décision du Conseil [COM(2001) 519 - C5-0486/2001 - COM(2001) 613 - 2001/0213(CNS)] modifiant la décision 1999/733/CE du Conseil portant attribution d'une aide macrofinancière supplémentaire à l'ancienne République yougoslave de Macédoine ; A5-0411/2001, de M. Färm, au nom de la commission des budgets, sur la proposition de décision du Conseil [COM(2001) 610 - C5-0558/2001 - 2001/0250(CNS)] modifiant la décision 1999/325/CE du Conseil portant attribution d'une aide macrofinancière à la Bosnie-et-Herzégovine ; A5-0410/2001, de M. Färm, au nom de la commission des budgets, sur la proposition de décision du Conseil [COM(2001) 618 - C5-0559/2001 - 2001/0258(CNS)] modifiant la décision 2001/549/CE du 16 juillet 2001 portant attribution d'une aide macrofinancière à la République fédérale de Yougoslavie. Lagendijk Monsieur le Président, il est, à vrai dire, aisé de répondre à la question de savoir si nous appuyons la proposition de la Commission visant à étendre à la Macédoine les activités de l'Agence européenne pour la reconstruction. Lorsque la Commission a présenté pour la première fois sa proposition, il y a environ deux mois, on nourrissait quelques doutes. Ces doutes n'avaient rien à voir avec l'opinion qu'a la commission des affaires étrangères à propos de l'Agence pour la reconstruction : à cet égard, le jugement est très positif depuis le début. Cette évaluation positive a d'ailleurs été récemment confirmée par une remarque très élogieuse de la Cour des comptes quant à la diligence et à l'efficacité du travail de l'Agence. Nos doutes initiaux n'étaient donc pas liés à l'Agence mais provenaient du fait que la Commission elle-même ne semblait pas savoir dans quelle direction elle entendait s'engager quant à l'aide fournie dans les Balkans. Cette aide devait-elle intégralement transiter par l'Agence pour la reconstruction, d'abord en Yougoslavie, puis en Macédoine et ensuite, peut-être, en Albanie et en Croatie, ou bien la Commission devait-elle s'en tenir à sa politique originelle de déconcentration des compétences vers ses représentations dans les différents pays ? Nous avons eu entre-temps l'occasion d'en débattre avec le commissaire. Il a promis que la Commission exposerait prochainement, au début de l'année prochaine, son avis sur la stratégie à suivre en matière d'aide aux Balkans et que, ce faisant, elle aborderait de manière plus détaillée la délimitation des rôles de l'Agence pour la reconstruction d'une part et des représentations décentralisées d'autre part. Nous attendons ce rapport avec intérêt. À l'heure actuelle - et cela dissipe tous les doutes éventuels -, il n'y a pas d'alternative à l'octroi d'un rôle important à l'Agence si nous voulons amener une aide rapide et efficace en Macédoine. Je pense que, sur ce point, nous sommes entièrement d'accord avec la Commission. Pourquoi importe-t-il tant d'octroyer une aide rapide à la Macédoine et de le faire par le biais de l'Agence ? J'ai déjà souligné à maintes reprises - que ce soit plus tôt dans ce débat ou à d'autres occasions, y compris après le 11septembre - l'importance considérable que revêtaient pour l'Union européenne les développements en Macédoine. L'importance de la Macédoine est sensiblement plus grande que ne l'est sa taille, relativement modeste, dans les Balkans. C'est en effet la première que l'Union européenne est parvenue, en s'exprimant d'une seule voix, à agir de manière adéquate dans les Balkans, en Macédoine, et à y faire ce que nous aurions probablement voulu voir se produire beaucoup plus tôt. C'est à ce jour le succès le plus important de la politique étrangère européenne. Parler d'une seule voix et faire ce pour quoi l'on est qualifié : voilà en effet ce que la Commission et l'Union européenne ont fait jusqu'à présent en Macédoine. On parle et on réfléchit, on conclut des compromis, il y a la promesse d'une aide financière et d'une aide militaire réduite. À mes yeux, c'est là ce que l'Union européenne à de mieux à offrir en ce moment et il importe que cet effort - qui a permis d'éviter une guerre civile il y a quelques mois - soit suivi d'une aide financière suffisante et d'un effort de reconstruction matérielle satisfaisant. C'est pourquoi le Parlement émet lui aussi un avis positif sur l'implication de l'Agence. Si les choses tournent mal en Macédoine, je crains que cela ne tourne mal dans l'ensemble des Balkans. C'est la raison pour laquelle je réitère un plaidoyer insistant en faveur de l'implication de l'Agence mais aussi de l'élaboration d'une bonne stratégie. On sait que les tensions sont actuellement très vives en Macédoine - nos collègues Swoboda et Pack, ainsi que le commissaire, se sont rendus sur place à maintes reprises. Sous la pression du Parlement européen, de l'Union européenne et de nombreuses instances internationales, le parlement macédonien s'est finalement décidé à ratifier la constitution, ce qui a occasionné - et occasionne encore - de vives tensions. L'Europe peut grandement contribuer à apaiser ces tensions et l'une des manières d'y parvenir est de transposer rapidement les paroles en actes. Pour ce faire, nous avons besoin de l'Agence. Bref, la Macédoine a besoin d'une intervention rapide, tant sur le plan matériel que politique. À cette fin, l'Agence pour la reconstruction est nécessaire à l'heure actuelle. J'invite avec insistance la Commission à exposer prochainement quelle est sa stratégie précise dans les Balkans, quel rôle doit jouer l'Agence et quel rôle sera réservé à l'avenir aux autres organes de la Commission. Färm Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, Mesdames et Messieurs les Commissaires, j'ai en quelque sorte battu un record, aujourd'hui. J'ai en effet obtenu 15 minutes de temps de parole, parce que je suis rapporteur pour trois affaires assez similaires. Il est possible que je n'utilise pas ce temps de parole en entier. Il semble que l'évolution dans les Balkans avance enfin de façon plus stable. Nous avons enfin quelque chose qui ressemble à la paix, même si c'est sous une surveillance armée, même si les violences persistent entre des groupes de population, et même s'il reste beaucoup de chemin à parcourir avant d'en arriver à une réelle coexistence pacifique. L'opération de désarmement des groupes de guérilla en Macédoine a eu une issue positive, notamment grâce aux efforts conséquents de l'UE. Nous pouvons donc ressentir un certain optimisme, même si l'histoire nous a par trop souvent montré que la paix était fragile, en particulier dans l'Ouest des Balkans. La démocratie, elle aussi, progresse. L'automne dernier, la dictature de Milosevic avait été renversée par l'action déterminée du peuple yougoslave. En Croatie, comme en Bosnie-Herzégovine, la démocratie a marqué des points, même si dans le deuxième cas, cela n'est pas allé sans problèmes. Les élections de la semaine dernière au Kosovo se sont déroulées de manière irréprochable. J'ai ressenti comme un privilège le fait de pouvoir assister à cet événement historique en tant qu'observateur du Parlement européen. Pourtant, beaucoup reste à faire. Je pense aux besoins d'une reconstruction purement matérielle, mais aussi à la reconstruction des infrastructures et de l'économie, qui ont été laissées à l'abandon au cours des années 90. Mais la chose la plus importante de toutes est peut-être de mettre en place un authentique processus de réconciliation, afin de s'attaquer au nettoyage ethnique qui a sévi dans des parties importantes de ces pays, et de résoudre les énormes problèmes qui persistent, à la suite des mouvements de réfugiés et de personnes déplacées. C'est dans ce contexte que la commission des budgets a adopté trois rapports relatifs à la prolongation dans le temps, et dans certains cas à l'augmentation de l'aide macrofinancière accordée à la Macédoine, à la Bosnie-Herzégovine et à la Yougoslavie. Je dirai tout d'abord un mot de la Macédoine. En novembre 1999, le Conseil a décidé d'attribuer à la Macédoine une aide macrofinancière de 80 millions, d'une part sous forme de prêt, et d'autre part de contribution, à concurrence de 30 millions d'euros. La décision a été prise dans le contexte de la guerre du Kosovo, après que cette crise a engendrés des coûts importants pour la Macédoine, vers laquelle ont fui des centaines de milliers de personnes. Le but était de faciliter la réalisation de réformes structurelles et de parer aux conséquences des troubles économiques engendrés par le conflit du Kosovo. Ce soutien est bien entendu lié à un certain nombre de conditions, essentiellement la poursuite du programme de réformes de l'économie et de l'administration, et l'application des accords conclus à Ohrid au cours de l'automne dernier. Comme on le sait, la Macédoine a souffert de ce conflit armé interne, qui a bien entendu entraîné des problèmes supplémentaires et retardé le versement de l'aide. Seule une partie des fonds prévus a pu être débloquée dans les délais prévus. C'est la raison pour laquelle nous voulons à présent prolonger la base juridique sur laquelle se fonde cette aide. Nous trouvons cela tout à fait normal. Cependant, la Commission propose également une augmentation de l'aide financière, parce que la Macédoine, où l'évolution s'est par ailleurs avérée positive, commence à connaître des problèmes. Les problèmes ont empiré avec le conflit. C'est pourquoi la Commission propose à présent que la part de ce soutien financier accordée sous forme de don soit augmentée de 18 millions. La commission des budgets considère que la proposition de la Commission, dans une telle situation politique, est bien équilibrée. Toutefois, nous avons présenté quelques amendements pour souligner le fait que cette aide devait effectivement être gérée par la Commission, mais en concertation étroite avec le Comité de politique et de sécurité d'une part, et le Comité économique et financier d'autre part. La raison en est que nous estimons important de contrôler non seulement le traitement purement financier de cette opération, mais aussi ses aspects plus politiques, par exemple, pour veiller à ce que cette aide ne soit en aucun cas utilisée pour renforcer l'armée macédonienne. Nous soulignons également le fait que ce type de soutien financier, c'est-à-dire, un don combiné à un prêt à long terme "en douceur", doit être considéré comme exceptionnel, et ne devra pas devenir une norme pour l'avenir. Nous avons ensuite la question de la Bosnie-Herzégovine. En mai 1999, nous avons décidé d'accorder cette aide, soit un prêt de 20 millions et un don se montant à 40 millions. Cette décision visait naturellement aussi à alléger la situation économique et à soutenir la reconstruction de la Bosnie. La condition à laquelle elle se trouvait soumise était évidemment la poursuite des réformes de l'économie et des institutions démocratiques. Nous avons rencontré des problèmes pour sa mise en application. C'est la raison pour laquelle il nous reste à verser une partie du don, d'un montant de 15 millions. Pour pouvoir le faire, nous avons donc besoin d'une prolongation de la base juridique. Nous devons aussi tenir compte, dans cette estimation, du fait que les élections qui se sont déroulées en Bosnie en novembre 2000 ont eu pour conséquence de beaucoup ralentir tous les processus : nous avons eu des négociations, le Haut représentant est intervenu, etc. Les réformes et le travail législatif s'en sont trouvés retardés, et avec eux également, le versement de l'aide. La croissance économique n'a pas été très bonne. Ces aides sont donc vraiment nécessaires, et c'est pourquoi la commission des budgets soutient la proposition de la Commission, qui prévoit de modifier cette disposition du Conseil, de façon à ce que nous puissions prolonger le délai fixé jusqu'à la fin de l'année 2002. Toutefois, les mêmes conditions seront appliquées que dans le cas de la Macédoine sur la question du Comité politique et de sécurité. Enfin, j'évoquerai le troisième point, la Yougoslavie. Ce n'est que l'année dernière que nous avons décidé de lui accorder cette aide macrofinancière, d'un montant maximal de 300 millions, qui, dans ce cas également, prend à la fois la forme d'un prêt et celle d'un don. L'objectif est bien entendu avant tout de soutenir la stabilité de la Yougoslavie sur les plans économique, social et politique, mais il consiste aussi - et je voudrais insister sur ce point - à promouvoir le rôle de la Yougoslavie comme facteur de stabilisation dans la région tout entière. Il s'est avéré cette année que la situation économique était peut-être un peu plus difficile que nous ne l'avions imaginée. Le processus de privatisation, notamment, a pris davantage de temps, ce qui a également eu pour conséquence la perte, pour le budget de l'État, des revenus que devaient lui rapporter ces privatisations. Nous savons aussi qu'il a fallu passer par un processus très difficile pour trouver une solution en ce qui concerne la relation entre la Yougoslavie et la Banque mondiale, le FMI, etc. Si la Yougoslavie ne bénéficie pas d'un apport d'argent, le risque est bien entendu grand de voir sa situation économique se dégrader encore. Néanmoins, il nous faut aussi avoir présent à l'esprit le fait que la Yougoslavie a déjà un taux d'endettement énorme - plus de 140 % du PNB. C'est la raison pour laquelle la Commission souhaite que ces nouvelles sommes - qui représentent une augmentation de 45 millions - soient attribuées sous forme de don. La commission des budgets est prête à accepter cette proposition, mais elle souligne que cette aide devra être considérée comme faisant partie du programme pluriannuel de l'UE, et qu'il s'agira là d'une mesure exceptionnelle. Nous avons également ajouté que cette aide devrait être versée à condition que la Yougoslavie continue à développer un État de droit et à coopérer avec le Tribunal pénal international de la Haye. Nous pensons aussi que, dans les trois cas, il convient de suivre une procédure budgétaire ordinaire pour trouver de nouveaux fonds au cours du présent exercice budgétaire. Cette procédure ne pourra donc être appliquée que parallèlement à un transfert de fonds puisés dans d'autres postes budgétaires, ce qui suppose des décisions de la part de l'autorité budgétaire. Monsieur le Président, la Commission a déjà demandé, avant la dernière session du Parlement à Strasbourg, à ce que ces affaires fassent l'objet d'une procédure d'urgence. J'ai alors dit qu'il n'y avait que deux points à résoudre auparavant. Tout d'abord, nous souhaitions voir les propositions concrètes de la Commission pour ce qui est des transferts de moyens qui permettraient de trouver les 45 et 18 millions nécessaires, afin que nous puissions savoir où serait pris cet argent. À présent, ces propositions nous ont été faites, et elles ont été discutées à la commission des budgets. D'autre part, nous voulions mener à bien la procédure de conciliation avec le Conseil à propos du budget de l'année prochaine, pour pouvoir garantir que ces efforts pourraient être combinés à la poursuite d'autres mesures de haut niveau en faveur de l'Ouest des Balkans, pour la reconstruction, etc. Nous sommes maintenant parvenus à un compromis avec le Conseil, compromis qui prévoit que ces aides macrofinancières accrues soient considérées comme le front loading de l'estimation budgétaire de l'année prochaine. Dans le même temps, nous acceptons ensemble la proposition de budget préliminaire de la Commission pour les Balkans, et j'espère que tel sera effectivement le résultat de la deuxième lecture du budget qui aura lieu pendant la prochaine session de Strasbourg. Dans ces conditions, nous appuyons donc les trois propositions. Permettez-moi, pour terminer, de dire simplement quelques mots sur mon opinion et celle de la commission des budgets à propose du rapport Lagendijk sur l'Agence européenne pour la reconstruction. J'ai pu moi-même constater, à plusieurs occasions, que le travail de cet organisme était d'une efficacité exemplaire, comme le pense également M. Lagendijk et comme l'a conforté le rapport de la cour des comptes. Je pense qu'il y a à cette efficacité certaines raisons spécifiques. L'une d'elles réside dans le fait que l'on ait mis en place, à la demande du Parlement, un système plus décentralisé pour la prise de décision et la mise en application des aides européennes, que l'on ait pu éviter la lourdeur du double processus de décision qui avait cours auparavant, dans la comitologie traditionnelle. Malgré ces excellents résultats obtenus par l'Agence, la commission des budgets soulignera dans ses amendements l'importance d'une application de principes budgétaires corrects, lorsqu'il s'agit de certaines dépenses administratives et opérationnelles, et notamment de la réalisation d'une véritable évaluation de notre action par des instances compétentes. Nous voulons en outre introduire une référence à l'article 274 du Traité, afin de souligner le fait que c'est à la Commission que revient la responsabilité de l'application de cette mesure, et non en premier chef aux États membres. Pack Monsieur le Président, notre collègue Lagendijk a réalisé un excellent rapport. Je tiens également à remercier chaleureusement M. Färm, et, au nom de mon groupe, que je suis pratiquement la seule à représenter aujourd'hui, à les remercier tous les deux et à approuver dans les principes tout ce qu'ils ont déclaré aujourd'hui. J'aimerais insister davantage sur certains points. Je suis d'avis que ce dispositif de réaction rapide, cet instrument qui permet d'injecter de manière rapide, efficace et non bureaucratique de l'argent dans les régions en crise, est réellement un bon instrument. En Yougoslavie, précisément, le commissaire a pu constater que les gens étaient reconnaissants pour cette aide vraiment rapide et efficace, qui n'a pu être octroyée que grâce à cet instrument remplaçant l'interminable procédure que nous utilisons traditionnellement. Je pense également qu'il est vivement conseillé d'élargir ce mécanisme à la Macédoine, car le difficile processus politique en cours dans ce pays doit être soutenu autant que faire se peut. Ce processus est loin d'être achevé. Les lois doivent encore être transposées, de manière à ce que les citoyens d'origine albanaise puissent également se rendre compte qu'ils bénéficieront vraiment de ces modifications de la constitution. Les habitants macédoniens de la région doivent s'apercevoir qu'il s'agit, en respectant les règles démocratiques, d'être récompensés par une amélioration de leurs conditions de vie. Nous approuvons tout ce qui a été exprimé, en ce compris les réserves de M. Färm. Je crois cependant que la Commission en est tout à fait consciente et qu'elle respecte à coup sûr cette attitude. J'en reviens à l'installation de l'Agence en Macédoine. Selon moi, une révision de notre mode d'action aurait dû être décidée il y a bien longtemps, au vu des résultats calamiteux engrangés par la planification et l'allocation des aides financières prévues pour ce pays depuis 1996. L'absence de bonne volonté de la part du gouvernement macédonien était incontestable, et nous qui étions sur place savons qu'il n'était tout simplement pas en mesure de faire preuve d'une telle bonne volonté. Je ne souhaite pas m'étendre ici sur la question de savoir s'il ne le pouvait pas ou s'il ne le voulait pas, mais l'absence de volonté du gouvernement faisait défaut, tout comme les possibilités pour la délégation sur place d'aider correctement ce gouvernement. Nous manquions de l'aide technique indispensable que la Commission aurait dû accorder à ce gouvernement. Je veux dire qu'il est bon, ce faisant, que le commissaire ait réfléchi à des possibilités d'accélérer le processus. Cela fait du bien à cette Agence, qui accomplit un travail remarquable au Kosovo - je pense que nous pourrons nous en rendre compte le week-end prochain à Belgrade. Nous espérons qu'il sera possible qu'elle accomplisse enfin sur place ce que tous les Macédoniens attendent, et je n'ai rien non plus contre sa mise sur pied. Mais, Monsieur le Commissaire, le problème à mes yeux, c'est que nous apporterons notre aide maintenant, dans l'immédiat. Nous agissons maintenant en Macédoine. Mais je ne sais pas combien de temps il faudra attendre pour que vous vous montriez à nouveau aussi généreux. J'aurais vraiment souhaité que l'on puisse avoir une vue détaillée de la structure du travail accompli dans la région, et j'aimerais que vous nous disiez ce soir si vous avez vraiment la volonté et la capacité de développer un concept qui, soit, permette une déconcentration des délégations et leur donne la possibilité d'effectuer ce travail, soit vise à la création de telles agences dans toute la région. Je pense que vous nous devez une réponse à ce sujet ce soir, et j'aimerais que vous nous fassiez part ce soir des estimations de la Commission quant à la date à laquelle elle nous présentera ce concept. À cette condition, je suis prête à vous soutenir sans réserve dans la mise sur pied de cette agence, car nous avons tous vécu des expériences extraordinaires. Je ne tiens pas à invectiver ici la délégation sur le terrain. Celle-ci n'était pas en mesure de réaliser ce que nous attendions d'elle, car elle n'avait pas fait l'objet d'un processus de déconcentration, comme c'est toujours le cas - et elle ne pouvait pas accorder l'aide technique. En la matière, j'attends réellement de vous un concept à plus long terme, afin que tous les pays de la région se sentent tous traités de façon plus ou moins identique, ce qui, je pense, est également important pour éviter les rivalités. Swoboda Monsieur le Président, Messieurs les Commissaires, chers collègues, je tiens moi aussi à remercier chaleureusement le rapporteur pour son travail. Notre collègue Lagendijk a déjà laissé entendre que la situation actuelle dans les Balkans est tout autre que celle qui y régnait il y a six mois ou un an, en particulier si l'on considère les élections au Kosovo et l'accord en Macédoine. Mais que cela ne nous incite pas à croire que tout est terminé, que l'affaire est dans le sac, que nous pouvons relâcher un peu notre attention et que la situation s'améliorera d'elle-même. J'estime également que la démarche proposée par la Commission est fondée et appropriée. Seulement, Monsieur le Commissaire, - nous en avons déjà discuté - si la situation est réellement ainsi, et je pense qu'il existe des différences flagrantes entre le travail de l'Agence et celui des délégations - tandis que les délégations décentralisées se situent dans une position parfaitement intermédiaire - il faut en tirer les conséquences générales, mais pas parce qu'il y a les bons d'un côté et les méchants de l'autre. Le problème réside certainement en partie dans la structure du processus décisionnel. À cet égard, vous ne pourrez certainement pas nous apporter de réponse aujourd'hui. Mais je vous demande également de vraiment laisser libre cours, lors de la restructuration du travail et de la politique de la Commission dans les Balkans, à l'imagination qui est la vôtre, Monsieur le Commissaire, mais qui est certainement aussi celle de nombre de vos collaborateurs. Je pense pour ma part que l'Agence, qui n'est pas qu'une Agence pour la reconstruction, mais aussi pour le développement, doit globalement jouer un rôle plus conséquent. Je concède que cela peut également se faire conjointement avec les délégations, qui se sont également vu attribuer des prérogatives plus larges dans le cadre de la décentralisation. Mais je pense néanmoins que nous devrions émettre des propositions en tout début d'année prochaine sur l'aspect des structures d'aide, de soutien et de développement de la Commission dans les Balkans pour les dix prochaines années. Car il faudra bien dix ans pour permettre un décollage de la région, que nous souhaitons tous pour les Balkans et dont nous avons tous besoin pour la paix et la stabilité en Europe. Patten Monsieur le Président, je pense qu'il serait un peu exagéré de dire que l'hémicycle est rempli d'amis bien informés de l'ancienne République yougoslave de Macédoine, mais ceux qui sont présents sont tout à fait qualifiés pour aborder ce sujet ; je pense en effet que les députés qui connaissent le mieux la Macédoine et, à certains égards, sont les mieux informés au sujet de l'Europe du Sud-est dans son ensemble, sont présents dans l'hémicycle. Je suis extrêmement reconnaissant envers les députés qui ont contribué à la réussite du développement d'une stratégie européenne dans les Balkans et je suis particulièrement reconnaissant envers le rapporteur, M. Lagendijk, pour son rapport. Je pourrais peut-être simplement rappeler le contexte dans lequel s'inscrit notre débat. Les députés n'ignorent pas que la Macédoine a été le premier pays avec lequel nous avons négocié un accord de stabilisation et d'association. Lors des négociations de cet accord, et lors de chacune de mes visites en ARYM (et je me suis probablement rendu à Skopje plus que dans n'importe quelle autre capitale au monde au cours de ces deux dernières années), j'ai eu à entendre des récriminations au sujet de la lenteur avec laquelle nous fournissions l'aide au développement. Cette année, lorsque survint la crise, nous avons travaillé très dur et je rends un hommage particulier au travail de mon collègue Javier Solana. Nous avons travaillé extrêmement dur pour tenter de remettre l'ARYM sur les rails. Nous avons été ravis de l'accord du Lac Ohrid et avons déclaré d'emblée que nous ferions tout ce que nous pourrions pour aider à la mise en uvre de l'accord cadre du Lac Ohrid. Comme je l'ai expliqué aux députés, je craignais qu'à défaut d'efforts supplémentaires, nous ne fournissions pas l'aide assez rapidement. J'aurais vraiment aimé que le processus de déconcentration soit beaucoup plus rapide pour l'ARYM et que notre aide soit fournie de manière conventionnelle, mais c'eût été risqué. La manière la plus sûre de fournir l'aide consistait à étendre le travail de l'Agence pour la reconstruction et c'est la raison pour laquelle nous sommes tous ici ce soir. Je sais que certains députés ont eu un peu de mal à suivre notre stratégie de gestion, et c'est compréhensible. Avec le recul, et il est toujours beaucoup plus simple de juger a posteriori, il aurait peut-être été sage de consulter préalablement les députés. J'espère cependant que nous sommes parvenus à les convaincre que nous n'avions pas l'intention de dégrader nos relations avec l'ancienne République yougoslave de Macédoine. J'ai rencontré cette semaine le président Trajkovski. Il se rendait à un déjeuner de prière (moi pas...) et je pense que nous sommes parvenus à le convaincre et à convaincre les autorités de Skopje que nous tentons simplement de fournir l'aide aussi rapidement que possible ; nous avons d'ailleurs déjà fourni de l'aide dans les secteurs de l'électricité, du logement, etc. Il est compréhensible que les députés pensent que notre stratégie de gestion pour l'ensemble de la région est quelque peu confuse, mais je ne pense pas être incohérent lorsque je dis, d'une part, que nous devons travailler via Europe Aid, via la déconcentration qui a maintenant débuté et que nous devons faire progresser le plus rapidement possible, tout en disant, d'autre part, que certaines situations spéciales, et en particulier les crises, nécessitent d'autres types d'arrangements. Nous étudions par exemple actuellement comment traiter la situation en Afghanistan, et l'opportunité d'envoyer un groupe de travail en Afghanistan afin de lancer dès que possible des projets à action rapide. Je ne pense donc pas qu'il soit incohérent de poursuivre la réforme d'Europe Aid tout en pensant d'autre part que d'autres arrangements sont nécessaires de temps à autre. Je pourrais peut-être rappeler aux députés que nous avons promis 30 millions d'euros pour la mise en uvre de l'accord cadre et que nous avons également déboursé 12,5 millions d'euros dans le cadre du mécanisme de réaction rapide. Nous avons engagé environ 5 millions d'euros d'aide humanitaire via ECHO et nous avons un programme régulier CARDS de 42 millions d'euros pour cette année en ARYM. Tout ce travail, à l'exception de la dimension ECHO, sera transféré à l'Agence dans les mois à venir. En ce qui nous concerne, le prochain événement en vue sera la conférence des donateurs que nous tenterons d'organiser avec la Banque mondiale. Il y a un certain nombre de conditions, ainsi que ne l'ignorent pas les députés. Nous avons tout d'abord insisté sur la mise en uvre de l'accord cadre sur le vote d'amendements à la Constitution par le parlement de Skopje. Nous voulions également une loi sur les autorités locales, à défaut de quoi il est franchement peu probable que les États-Unis participent à la conférence des donateurs. Si nous voulons fournir une aide macrofinancière lors de la conférence des donateurs, il est absolument crucial, ainsi que vous l'assurerait mon collègue le commissaire Solbes, qu'il y ait un accord avec le Fonds monétaire international. L'aide macrofinancière n'est jamais accordée sans un tel accord. Le président Trajkovski m'a assuré cette semaine qu'un accord avec le FMI est maintenant prévu et je pense que la réunion pertinente à Washington se tiendra au début du mois de décembre. J'espère dès lors que, dans la foulée du vote de la législation dont j'ai parlé, des amendements constitutionnels et de la recommandation d'un accord au conseil d'administration du FMI, nous pourrons réussir cette conférence des donateurs. Si cela agrée toutes les parties ainsi que l'ARYM, nous le ferons avant Noël, mais au moment où la réussite paraîtra la plus probable. Ce que je ne veux pas faire, c'est fixer une date pour la seconde fois et devoir la reporter, ce qui serait désastreux. Je suis très reconnaissant aux députés d'avoir rapidement formulé leur avis sur notre proposition. Je regrette de ne pouvoir exprimer ma gratitude en acceptant tous les amendements qui ont été déposés. Je ne suis, comme à l'accoutumée, pas en mesure de le faire. Certains des amendements, par exemple les références à la nature provisoire de ce que nous faisons, n'ont pas de réelle valeur juridique. D'autres, me dit-on, ne conviennent pas vraiment à une décision juridique. Je veux cependant répondre un peu différemment à deux des arguments qui ont été avancés et que vous comprendrez. Je veux tout d'abord assurer le Parlement qu'il sera bien évidemment consulté s'il était question d'une quelconque extension de l'Agence à d'autres pays. Si nous faisions une telle proposition, nous consulterions bien entendu le Parlement. Deuxièmement, les députés sont préoccupés par l'intégrité de la gestion de nos activités en Europe du Sud-Est, et M. Swoboda a été très éloquent sur ce point. Ils s'interrogent sur la cohérence de ce que nous faisons en Europe du Sud-Est et nous pressent, et c'est compréhensible, de définir notre stratégie de gestion de l'aide communautaire dans les Balkans. Je me réjouis de le faire. Je prie simplement le Parlement de ne pas me demander de le faire d'ici au 31 janvier, et je vais vous dire pourquoi. La Commission dispose d'une bonne équipe qui travaille sur les Balkans. Ces gens passent les trois quarts de leur temps à se réunir au Conseil, à participer à des groupes de travail consultatifs et à rédiger des rapports. Nous rédigeons actuellement un rapport au Conseil sur l'évolution globale du processus de stabilisation et d'association ; il sera évidemment transmis au Parlement. Je ne veux surcharger inconsidérément ce personnel, mais je puis assurer le Parlement que, dès que possible l'année prochaine, je rendrai visite au Parlement pour tenter de définir le type de stratégie que je pense que les députés sont en droit de demander et que nous serons ravis de leur offrir. Il est très important que le Parlement s'assure de temps à autre que nous savons réellement ce que nous faisons. J'occupe ce poste depuis un peu plus de deux ans et ce que je vais dire ne signifie pas que tout ce qui s'est passé est dû au fait qu'il y a une nouvelle Commission, ce n'est absolument pas ce que je veux dire. Cependant, nous avons assisté tout d'abord à une transformation dans la région, avec les récents développement admirables, comme on l'a dit, à savoir les élections au Kosovo et l'évolution en ARYM. Nous savons que chaque fois que nous faisons quelques pas en avant, il va se passer quelque chose qui va nous faire reculer, mais je pense que nous allons dans la bonne direction, que ce soit en Croatie, en Serbie, en Macédoine ou en Albanie. Nous avons une stratégie cohérente et nous avons réalisé de remarquables progrès. Nous avons réalisé ces progrès parce que nous avons travaillé ensemble d'une manière qui a développé la stabilité dans la région et soutenu ceux qui sont prêts à défendre et à uvrer courageusement en faveur de la réforme économique et politique. Au terme du processus de stabilisation et d'association se profile la perspective d'une adhésion potentielle à l'Union européenne. Elle a constitué le facteur le plus significatif pour le renforcement de la paix et de la stabilité en Europe du Sud-Est. Nous devons nous assurer que les énormes investissements politiques et financiers que nous avons consentis ces dernières années continuent à porter leurs fruits sous la forme de progrès et de développement réguliers. Cela sera évidemment d'autant plus le cas si nous pouvons continuer à travailler avec les députés. Swoboda Monsieur le Commissaire est-il d'accord pour dire que le début de l'année prochaine se situe avant la fin du mois de mars ? Le Président Monsieur le Commissaire, je peux également vous le confirmer. Le président Trajkovski était présent au déjeuner de prière, pas vous. Mais je constate également qu'au train où vont les choses, nous aurons bientôt plus de commissaires que de députés au Parlement. C'est ici aussi une information intéressante ! Patten Monsieur le Président, j'ai suggéré qu'il prie pour moi. Le Président Je l'ai fait ! Solbes Monsieur le Président, après avoir écouté les commentaires de mon collègue, le commissaire Patten, sur les différents éléments politiques de la situation dans les Balkans, je voudrais me concentrer sur les trois programmes d'aide macrofinancière. Dans le cas de l'ancienne République yougoslave de Macédoine, M. Farm a mis clairement en évidence les deux éléments en jeu : d'une part, l'augmentation du montant de l'aide et, d'autre part, l'extension du délai d'exécution de celle-ci. Jusqu'à présent, nous avons décaissé 30 millions d'euros en raison de certains retards dans la conclusion d'un accord avec le Fonds monétaire international par rapport à son programme économique. Il est clair que les conditions définies dans le cadre des changements constitutionnels qui sont mis en uvre et le soutien nécessaire que nous accordons à la stabilisation économique et au processus de réformes exigent une coopération avec le Fonds monétaire et, d'après les informations en notre possession, les autorités de l'ancienne République yougoslave de Macédoine sont très près de l'établissement d'un cadre économique qui sera accompagné d'un programme de suivi et qui servira de lien avec un programme de soutien créé par le Fonds. La situation économique reste extrêmement précaire. C'est la raison pour laquelle le Fonds monétaire international nous a informés des besoins financiers à court terme et de la nécessité d'augmenter les contributions des différents donateurs pour couvrir le déficit du financement extérieur pour 2001 et 2002. C'est la raison fondamentale de notre décision d'augmenter de 18 millions supplémentaires notre aide à la Macédoine. Dans le cas de la Bosnie-et-Herzégovine, nous sommes actuellement en train de mettre en uvre l'aide. Soixante millions sont prévus, dont 40 proviennent de donations et 20 d'emprunts. Les deux premières tranches ont déjà été décaissées, fin 1999 et fin 2000, et le processus de stabilisation et de réforme économique est en train d'avancer. Il nous reste à décaisser une dernière tranche de 15 millions d'euros et les conditions nécessaires à ce décaissement sont sur le point d'être réunies. Une mission de la Commission chargée d'évaluer les progrès réalisés est partie cette semaine à Sarajevo et, de manière générale, force est de constater que le nouveau gouvernement issu des élections tarde parfois à mettre en uvre les processus de réforme et est en train de négocier un nouveau programme avec le Fonds monétaire. M. Farm a également fait allusion à la nécessité d'étendre le délai puisque celui prévu initialement pour la mise à disposition des aides est expiré. Par ailleurs, le rapporteur souligne également la nécessité de modifier l'aide financière ou macrofinancière de la République fédérale de Yougoslavie. Il apparaît que les 300 millions, dont 225 d'emprunts et 75 de donations, sont insuffisants. Nous avons déjà décaissé 260 millions et la Commission est actuellement en train de préparer un prochain contact avec les autorités yougoslaves qui nous permettra - nous l'espérons - de décaisser la seconde tranche si les conditions sont réunies. Cependant, il est clair que d'après les informations reçues du Fonds monétaire international, un financement extérieur supplémentaire sera nécessaire pour supprimer le nouveau déficit de financement de 150 millions d'euros. C'est la raison pour laquelle nous proposons d'augmenter les donations de 45 millions pour atteindre une donation maximale de 120 millions. Je voudrais remercier M. Farm pour le temps qu'il a consacré à cette question et pour l'intérêt et la rapidité avec lesquels il s'en est occupé. Je voudrais également remercier pour leur soutien le président de la commission des budgets, M. Wynn, et M. Brok, président de la commission des affaires étrangères, des droits de l'homme, de la sécurité commune et de la politique de défense. En ce qui concerne les amendements qui nous ont été proposés, je voudrais distinguer différents groupes. Ceux liés à la conditionnalité politique, au règlement financier et au cadre financier pluriannuel sont, en principe, acceptables, même s'ils posent certains problèmes de présentation ou de cohérence dans certains cas concrets. Problème de cohérence, par exemple, avec la référence à "CARDS" dans le cadre de l'aide pluriannuelle, car - comme nous l'avons déjà souligné à plusieurs reprises au cours de ces séances plénières - à la base, "CARDS" n'a rien à voir avec l'aide macrofinancière. Il s'agit d'éléments totalement différents et je pense que nous devons continuer de séparer les processus afin de les utiliser de manière correcte dans chacun des cas qui se présente. Nous ne sommes pas non plus favorables à la déclaration selon laquelle il s'agit d'une assistance totalement exceptionnelle et sans précédent pour l'avenir. Il est clair que c'est le cas. Mais c'est pratiquement le cas de toutes les aides macrofinancières. Nous estimons dès lors que cela n'a pas beaucoup de sens de débattre de la question aujourd'hui. Nous estimons également que cela n'a pas beaucoup de sens d'inclure des éléments qui pourraient entraîner des retards supplémentaires dans le processus de mise à disposition de cette aide. En ce sens, avec les informations appropriées que nous fournirons toujours au Parlement, il faudra se demander réellement quel est le rôle du Comité d'assistance, dont la nature est bien distincte. Toutes ces questions seront clarifiées plus en détail par la suite, mais je voulais donner une idée de notre position initiale. Le Président Merci beaucoup, Monsieur le Commissaire Solbes ! La discussion commune est close. Le vote aura lieu demain à 11 heures. Fonds mondial pour la lutte contre le VIH/Sida, la tuberculose et la malaria Le Président L'ordre du jour appelle la proposition de décision du Parlement européen et du Conseil [COM(2001) 612 - C5-0520/2001 - 2001/0251(COD)] concernant la contribution de la Communauté européenne en faveur du "Fonds mondial de lutte contre le VIH/SIDA, la tuberculose et le paludisme". Fernández Martín Monsieur le Président, merci au nom de la commission du développement et de la coopération. J'interviens afin de défendre la contribution de la Communauté européenne à la lutte contre le sida, la tuberculose et la malaria et je le fais avec un sentiment mitigé. Nous sommes satisfaits parce que nous avons pu approuver une contribution économique significative de l'Union à la création d'un Fonds mondial proposé par le Secrétaire général des Nations unies pour lutter contre les trois maladies contagieuses les plus répandues dans le monde, qui touchent les pays les moins développés, qui se retrouvent piégés dans le cercle vicieux de la maladie et de la pauvreté. Plus la pauvreté est importante, plus le risque de maladies contagieuses augmente ; et avec un nombre croissant de maladies, la pauvreté ne cesse de s'aggraver. Nous sommes également satisfaits car nous l'avons fait en un temps record, au cours d'une procédure de codécision, en urgence et en première lecture, en présentant et en négociant avec le Conseil une série d'amendements qui, d'après nous, améliorent le texte de la proposition initiale. Je dois également exprimer notre regret car le Conseil et, surtout, la Commission nous ont placés dans une position difficile, en nous présentant pour approbation un texte qui, dans sa forme initiale, ignorait le Parlement et nous privait du plein exercice de nos responsabilités en tant qu'autorité budgétaire, allant même jusqu'à ignorer que ce Parlement s'est prononcé à plusieurs reprises sur la nécessité d'agir de manière plus énergique au travers d'une stratégie globale de lutte contre la pauvreté et, donc, de lutte contre le sida, la tuberculose et la malaria, dans un rapport que notre collègue Bashir Khanbhai, ici présent, sur lequel nous avons longuement travaillé et que nous avons approuvé au Parlement dans une résolution du 4 octobre de cette année, à laquelle le document initial qui nous a été présenté ne faisait même pas référence. Dans leur déclaration commune de mai dernier, le Conseil et la Commission ont réservé un accueil favorable à la proposition du Secrétaire général des Nations unies de créer un Fonds mondial. La Commission a annoncé dès le mois de juillet son intention de dégager 120 millions d'euros pour son financement. Mais il y a un mois d'ici, le Parlement n'avait pas reçu la documentation nécessaire pour pouvoir entamer les travaux, une documentation qui, en outre, s'est avérée incomplète et ne nous a pas permis de travailler dans de bonnes conditions. Je dois dire qu'au cours des deux dernières semaines, le Conseil et le Parlement ont fait preuve d'une meilleure disposition et de la flexibilité nécessaires pour parvenir à un accord sur les amendements que nous voulions introduire et qui - je l'espère - seront approuvés demain matin. Pour nous, l'additionnalité de la contribution au Fonds est une question essentielle. Ainsi que nous le précisons dans l'amendement 2, les 60 premiers millions d'euros à charge du budget 2001 devraient s'ajouter aux ressources déjà existantes et ne pas être retirés d'autres lignes budgétaires, déjà destinées aux programmes de développement. Comme le dit l'amendement 3, ces 60 millions d'euros ne doivent pas être considérés comme acquis, ni conditionner de futures contributions annuelles, ainsi que nous le disons explicitement dans notre amendement 4, par rapport auquel, Monsieur le Commissaire, je déposerai probablement un amendement oral demain avant le vote. Pour nous, la durée et le maintien de la contribution de l'Union à ce Fonds mondial sont fondamentaux de par la nature même de ces maladies. La lutte contre le sida, la tuberculose et la malaria doit être poursuivie de façon énergique au cours des prochaines années sous peine d'échec ; si ce n'est pas le cas, les 60 millions d'euros que nous accordons aujourd'hui seront sans résultat. Le Parlement ne peut renier ses responsabilités en tant qu'autorité budgétaire et c'est pourquoi, dans l'amendement 6, nous demandons à la Commission de transmettre toutes les informations nécessaires au Parlement pour que, comme le conclut l'amendement 7, nous puissions garantir, au travers d'un rapport approprié, la pertinence, la transparence, la bonne gestion et les méthodes de travail du Fonds mondial qui devra faire partie des futurs rapports annuels réalisés par la Communauté dans le cadre de sa contribution à l'aide extérieure. Khanbhai Lors du Sommet du G8 tenu en juillet 2000 à Okinawa, les riches pays industrialisés du G8 ont promis des fonds substantiels pour lutter contre les maladies transmissibles et aider les malades des pays pauvres. En septembre de l'année dernière, la Commission a tenu à Bruxelles une conférence sur le sujet, mais elle n'a été suivie d'aucune action. Quatre millions de gens parmi les plus pauvres sont morts en un an. Une autre réunion a eu lieu en juillet 2001 à Gênes et M. Prodi a annoncé à la presse mondiale un don de 120 millions d'euros. Mon rapport, approuvé à l'unanimité le 4 octobre de cette année, prend depuis lors la poussière sur une étagère. Le Conseil a adopté une proposition de base juridique pour le fonds à mettre en uvre mais pas un seul euro n'a été versé jusqu'à présent, et 2 autres millions de personnes sont mortes. Lorsque les bombes des terroristes sèment la mort, les victimes attirent très rapidement de l'argent, mais les 3 ou 4 millions de morts causées par les maladies n'ont pas l'heur de retenir notre attention. Pourquoi faut-il tant de temps à la Commission pour présenter un plan de mise en uvre alors qu'elle sait que 10 000 personnes meurent chaque jour ? Nous promettons fièrement mais nous ne tenons pas nos promesses. Nous préoccupons-nous de ces gens ? Les commissaires sont partis. Ceci ne suscite aucun intérêt. Voyez l'assistance dans l'hémicycle, il n'y a pratiquement personne. Cela nous montre l'importance que l'Union européenne accorde à un projet aussi important. Il ne s'agit pas de l'ARYM ou de la Macédoine. Il s'agit du Sida qui touche les plus pauvres de la planète, et il est plus que temps que la contribution de l'UE ne s'élève plus simplement à 20 euros par personne qui meurt, à 1 % de ce qui est nécessaire, mais qu'elle passe à 6 milliards d'euros par an. Howitt Nous avons souvent débattu de ces problèmes par le passé, mais il est juste que nous le faisions à nouveau ce soir : 36,1 millions de personnes dans le monde vivent avec le VIH/Sida, la tuberculose fait un dramatique retour, 300 millions de personnes souffrent des effets débilitants et douloureux de la malaria. S'il y a bien quelque chose qui nécessite une réaction visionnaire, novatrice et internationale, c'est bien le caractère généralisé de ces maladies transmissibles. Nous voulons soutenir le principe de ce fonds mondial pour la lutte contre les maladies transmissibles. Nous voulons le voir se concentrer sur la prévention et sur le traitement de ces trois maladies. Nous voulons un cadre de gouvernance novateur et fonctionnel. Nous voulons un véritable partenariat international afin que ceci ne ressemble pas à l'habituel travail de donateur. Nous voulons des mécanismes de financement permettant une mise en uvre rapide des fonds pour que nous puissions maintenir l'engagement politique et mobiliser des ressources supplémentaires. Ce sont là des questions difficiles et je puis comprendre les délais que cette demande de base juridique a entraînés pour la Commission. Elle devrait cependant aussi se demander pourquoi les propositions formulées en deuxième lecture concernant notre propre soutien via les lignes "maladies liées à la pauvreté" ont été retirées de la listes des exigences du Parlement, et pourquoi le Président Prodi a annoncé une aide de 60 millions d'euros du fonds mondial pour la santé dans les pays ACP alors qu'il n'en avait pas le droit et que, comme nous l'avons entendu dans cet hémicycle de la bouche de leur président en exercice, ils y sont opposés. Nous devons nous assurer que cet argent aille réellement s'ajouter aux efforts mondiaux et ne finisse pas simplement dans les poches des sociétés pharmaceutiques. Les amendements que nous avons négociés de manière constructive avec la Commission et le Conseil améliorent cette proposition : reconnaissance du fait que nous avons besoin de plus d'argent et que ceci ne constitue qu'un premier versement, et demande faite à la Commission de présenter une base juridique pour les contributions futures et de présenter un rapport afin que certaines de ces questions d'informations puissent être traitées. Je demande au commissaire Nielson s'il peut nous fournir un calendrier nous indiquant quand cela pourra être réalisé dans le courant de l'année prochaine, et ce afin que nous puissions traiter correctement ces dossiers dans le cadre du processus budgétaire. Rod Monsieur le Président, nous réclamons depuis longtemps une augmentation des fonds pour le sida devant le tragique de la situation. Le Parlement européen, en votant le rapport Khanbhai, a confirmé ce choix. La décision de débloquer 120 millions supplémentaires n'a pu, bien entendu, que rassembler notre assentiment. Cependant, la proposition qui nous est faite aujourd'hui, avec un certain nombre de tergiversations, n'est plus que de 60 millions, et de plus à prendre sur le budget déjà existant. Il ne s'agit plus de supplémentaire, et ce sans que le caractère pérenne de ces fonds soit disponible. De plus, l'affectation de cette somme au seul fonds international nous interroge. Car, quel est le but de ce fonds ? Est-ce seulement la prévention ? Ou faudra-t-il aussi prendre en considération la nécessité de l'accès aux traitements des pays du sud ? En équipant les structures de soin, en fournissant des médicaments ? Je crois que ces questions sont à poser. Comment ce fonds va-t-il être géré ? Comment ceux qui ont besoin de ce fonds, c'est-à-dire les pays du sud, vont-ils pouvoir peser sur les décisions, et pas simplement les pays donateurs ? Je crois que toutes ces questions, nous devons nous les poser, car des gens meurent tous les jours, nous avons l'argent, c'est à nous de les aider. Sylla Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, nous sommes face à une catastrophe humanitaire sans précédent. Quarante millions de personnes sont désormais infectées par le VIH et trois millions vont mourir avant la fin de cette année, selon le rapport de l'OMS, qui est publié aujourd'hui même. Les victimes, évidemment, sont essentiellement issues d'Afrique subsaharienne. Il ne s'agit pas seulement d'une catastrophe sanitaire, mais écologique et économique. L'OMS prévoit que les pays les moins avancés, à cause de cette maladie, vont perdre un cinquième de leur PNB d'ici à l'an 2010, et pour un pays comme la Zambie, ce sont un million d'enfants qui vont mourir. Les sommes annoncées peuvent paraître substantielles, mais, comme disait mon collègue à l'instant, qui va gérer ces fonds, et ces fonds vont-ils véritablement arriver aux destinataires, aux gens qui en ont le plus besoin ? La lutte contre ces maladies doit être accompagnée, vous le savez comme moi, d'infrastructures, comme des dispensaires, et de structures sociales, de médecins, et cela n'est pas compatible avec le fait qu'il y a des diktats du FMI et de la Banque mondiale qui empêchent qu'on puisse embaucher des fonctionnaires et des médecins. Une fois de plus, Monsieur le Président, j'ai envie de dire qu'annuler la dette des pays du tiers monde et affecter cet argent à l'éducation, à la prévention et à la santé est une bonne façon de lutter durablement contre cette maladie. Je terminerai en disant qu'il n'est plus acceptable que nous ayons vu ce que nous avons vu l'année dernière, avec l'industrie pharmaceutique qui s'est permis une attitude arrogante vis-à-vis de certains pays, c'est insupportable. Nous savons aujourd'hui que lorsqu'on donne de l'AZT à des femmes enceintes, elles mettent au monde des enfants sains. Je souhaiterais que cette arrogance finisse une bonne fois pour toutes. Nielson Permettez-moi tout d'abord de vous remercier pour le bon accueil du Parlement. La Commission a demandé la procédure d'urgence pour l'établissement d'une base juridique pour une promesse de financement du fonds dans le cadre du budget de cette année, modifiant la base juridique de la ligne budgétaire B7-6211 "Maladies liées à la pauvreté dans les pays en développement". Nous avons proposé de transférer 60 millions d'euros vers cette ligne. Cette proposition revêt une grande importance car ce fonds a suscité beaucoup d'intérêt et d'espoirs de succès. Je partage les avis formulés par M. Sylla et M. Rod selon qui de nombreuses questions doivent être posées. Il reste beaucoup de questions sans réponses. Voilà la véritable raison pour laquelle il n'a pas été facile ni même possible pour la Commission de faire progresser tranquillement et opportunément ce dossier. Il n'a pas encore été négocié au niveau international mais nous avons cependant besoin de l'opération budgétaire dont nous débattons ce soir. Je regrette que la proposition ait été transmise si tard dans l'année aux autorités budgétaires, mais ceci reflète le fait que nous ne disposions pas auparavant d'éléments suffisamment bons ou clairs. J'apprécie la détermination de votre Parlement à faire réussir ce processus en dépit des obstacles procéduriers. Je me félicite du résultat des discussions de la semaine dernière entre les trois institutions. Je note que le Parlement a fait des efforts supplémentaires pour prendre en considération le souhait du Conseil de voir modifier encore certains considérants. La Commission peut accepter l'amendement oral proposé aujourd'hui par les députés et au sujet duquel vous voterez demain, afin d'obtenir en temps utile l'accord du Conseil. En ce qui concerne la comptabilité, l'audit et le reporting, nous voulons la transparence totale vis à vis du Parlement. Je voudrais cependant, au nom de la transparence, exprimer une sorte d'avertissement, car si l'idée consiste à mettre en commun les ressources dans un fonds mondial, nous devons éviter de devenir un partenaire difficile en insistant sur notre propre système de reporting, d'audit et sur nos procédures comptables. Nous rencontrons déjà ce problème avec d'autres organisations internationales : dans de nombreux cas, la Commission n'est pas un partenaire adéquat. Une certaine adaptabilité est également requise si nous voulons bien fonctionner en tant que partenaire dans cette tentative. La Commission n'a pas d'objections concernant les amendements présentés ici mais nous devons garder à l'esprit que ceci est un effort collectif et que c'est là que réside l'idée centrale. Pour répondre à la remarque de M. Khanbhai selon laquelle pas un euro n'aurait été versé, laissez-moi vous dire que nous versons chaque jour de l'argent pour la lutte contre le Sida, la malaria et la tuberculose. Il serait tout à fait erroné de penser (et encore pire de déclarer) que tout ce que nous faisons est lié à ce fonds. Tout le monde sait que ce n'est pas le cas, mais nous espérons que ce fonds ajoutera quelque chose à ce que nous faisons d'autre part. C'est ce que nous tentons essentiellement d'obtenir dans les négociations qui ont lieu actuellement, afin d'évaluer s'il nous est possible d'aplanir ces questions litigieuses. Nous préparons actuellement une réglementation révisée pour la ligne budgétaire B7-6211. Cette base juridique à plus long terme servira de base pour la mise en uvre du "Programme d'action de la Communauté en matière de lutte contre les maladies transmissibles" en 2003-2006. Il a été proposé que l'aide future à des initiatives mondiales telles que ce fonds mondial soit financée par cette ligne budgétaire. Nous devons encore discuter du niveau de financement. Lors de la première lecture du budget 2002, le Parlement avait proposé une nouvelle ligne budgétaire spécifique pour le fonds à partir de l'année prochaine, mais nous avons maintenant convenu de regrouper cette ligne budgétaire spécifique avec celle des maladies liées à la pauvreté et d'utiliser une base juridique intégrée. Comme je l'ai indiqué auparavant, la Commission souhaite poursuivre les échanges avec le Parlement au sujet des modalités et des méthodes de travail du fonds au cours de la période à venir. Il est prévu que le fonds soit mis en place à partir de janvier 2002 et tous les membres du groupe de travail de transition du fonds sont en discussion pour tenter de parvenir à un consensus sur un grand nombre de dossiers difficiles toujours en souffrance. La Commission tente de jouer un rôle actif et constructif dans ces discussions et j'attends avec impatience de pouvoir faire rapport au Parlement sur ce processus. Je me réjouis également de travailler avec le Parlement pour faire de ce nouveau fonds quelque chose qui améliorera réellement l'efficacité de notre réponse dans la lutte contre ces maladies. Permettez-moi enfin de confirmer à nouveau notre proposition d'allouer 60 millions d'euros supplémentaires issus du 9e fonds FED lorsque l'accord de Cotonou aura été ratifié et que les discussions auront été finalisées avec le groupe ACP. Ces fonds seront destinés à financer des activités dans les pays ACP. Ceci complique dans une certaine mesure, j'en conviens, la fonction administrative d'un fonds mondial, mais je ne pense pas que nous ayons le choix ici. La vie est ainsi faite, et ce n'est pas le problème le plus important auquel nous ayons à faire face. Encore merci pour la coopération dont le Parlement a fait montre dans le traitement de ce dossier en dépit des difficultés que nous avons rencontrées. Le Président Merci beaucoup, Monsieur le Commissaire Nielson ! Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 11 heures. (La séance est levée à 00h15)

Souhaits de bienvenue Le Président Avant d'entamer l'ordre du jour, je voudrais souhaiter la bienvenue à la délégation de la Douma et du Conseil fédéral présente dans la tribune. Compte tenu du rôle très important joué par la Douma durant les événements qui se sont produits récemment en Russie, il convient tout particulièrement de tenir aujourd'hui et demain à Strasbourg une réunion de la commission parlementaire mixte Union européenne/Russie. J'exhorte tous les députés membres de cette délégation à être très attentifs à cette session de travail qui, à l'heure actuelle, revêt une importance toute particulière. Crise financière internationale et évolution politique en Russie Le Président L'ordre du jour appelle les déclarations du Conseil et de la Commission sur la crise financière internationale et l'évolution politique en Russie. La parole est à Mme Ferrero-Waldner au nom du Conseil. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, nous sommes actuellement confrontés à des évolutions mondiales, qui représentent également des défis politiques et économiques très importants pour l'Union européenne. Ces développements exigent une analyse exacte, des mesures immédiates pour lutter contre la crise et des options pour une politique garantissant la stabilité politique et économique à long terme. Tous les acteurs en Europe sont concernés: les gouvernements et parlements nationaux, le Parlement européen, la Commission européenne, les autres institutions européennes et le Conseil. Je souligne la nécessité du caractère commun de nos efforts, car les défis se situent dans des ordres de grandeur politiques et financiers qui ne peuvent être abordés qu'ensemble. L'Europe a des intérêts concrets. Ces intérêts doivent être incorporés tant dans la politique bilatérale que multilatérale. Pour réussir à convertir cela dans les faits, il faut que les intérêts soient clairement définis et jouissent d'un large soutien. C'est pourquoi je tiens la discussion actuelle avec le Parlement européen pour particulièrement importante. D'abord, quelques mots quant aux développements qui ont fourni une contribution importante à la situation actuelle. Aujourd'hui, plus d'un an après le début de la crise financière asiatique, il apparaît que celle-ci fut et reste bien plus profonde que ce que nous ne pensions. Un retour à la croissance et au boom sous leurs formes antérieures sera difficile voire presque impossible. Il faut trouver une nouvelle voie offrant plus de stabilité que l'ancienne. Même avant la crise actuelle, l'Union européenne, le Fonds monétaire international et d'autres observateurs avaient signalé les problèmes isolés. Faiblesse du secteur bancaire, corruption, crédit excessif, investissements risqués. La conjonction désastreuse des facteurs isolés a été reconnue bien trop tard par tous les intéressés. C'est la première leçon. L'aide de la communauté internationale s'est effectuée en deux phases. L'Union européenne et chacun de ses États membres ont participé très activement, et souvent de manière disproportionnée. Le Fonds monétaire international a libéré, pour l'aide immédiate, un paquet financier considérable, complété par des crédits bilatéraux. Pour l'assainissement à moyen et long terme de la région, la Banque mondiale, la Banque asiatique de développement mais aussi l'Union européenne ont mis sur pied, dans les délais les plus brefs, des programmes et offert des ressources considérables. Dans une première réaction à la crise, le FMI a invité les gouvernements affectés à augmenter les taux d'intérêts, à pratiquer une stricte discipline budgétaire et à assainir un secteur financier surendetté. Mais la politique recommandée par le FMI n'est pas restée sans conséquences. Augmentation du chômage, baisse de la consommation et croissance négative se sont manifestées. C'est la deuxième leçon. Le FMI entre à présent dans une seconde phase pour l'abaissement progressif des taux d'intérêt ainsi que pour une politique fiscale orientée en fonction de la demande. Ceci pourrait d'une part mener à une augmentation des déficits budgétaires, mais aussi, de l'autre, restructurer les économies touchées et le filet de sécurité social. Dans ce contexte, il faut mettre en évidence une initiative de l'Union européenne visant à contribuer à résoudre la problématique sociale. Le fonds fiduciaire ASEM constitué à la Banque mondiale avec les ressources de la CE et de plusieurs États membres de l'EU met à disposition des ressources pour des projets sociaux et la lutte contre la misère. Comment la restructuration urgente de l'économie peut-elle s'effectuer? Elle peut se faire en partie grâce à des capitaux privés, mais d'autre part, les gouvernements devront eux aussi contribuer massivement, du point de vue financier, à la restructuration. Pour éviter une rechute, il faudrait créer des autorités de contrôle fortes et indépendantes. Pour créer les conditions-cadre d'une croissance renouvelée, des ajustements décisifs du système politique sont indispensables. C'est la troisième leçon. L'UE soutiendra les pays affectés à l'aide d'un réseau européen d'expertise financière, l'«Efex», destiné à faciliter le recours à des experts dans l'espace UE et, par conséquent, la résolution diligente des problèmes structurels. Les effets de la crise asiatique sur l'Europe ne sont pas encore pleinement évaluables. Cependant, il n'est pas à exclure que la croissance européenne de cette année se révèle moindre qu'initialement prévu. L'Amérique latine représente un autre problème. Les chiffres fondamentaux favorables permettaient d'espérer que l'Amérique latine ne serait pas contaminée par les crises financières en Asie et en Russie. Comme l'a cependant montré l'évolution de ces dernières semaines et de ces derniers jours, cet espoir ne s'est pas pleinement réalisé. En 1998, il faudra par conséquent compter avec un déficit-record de la balance des paiements de cette région. Mais comme il s'est avéré lors des entretiens que j'ai menés voici quelques jours à Vienne avec des experts d'Amérique latine, on compte sur un effet stabilisateur de l'Euro, y compris pour d'autres régions du monde, si la coopération avec l'Europe est développée. L'opinion publique s'inquiète de l'évolution future de la situation économique. Je suis cependant confiant. Les mesures de la communauté internationale, avec l'accompagnement actif de l'Union européenne, pour rétablir la confiance, seront efficaces. Les conséquences au niveau des économies asiatiques ne pourront toutefois être surmontées que grâce à des réformes en profondeur. Pour ces réformes, nous n'offrons aucune recette patentée, mais notre soutien politique et technique. Les réformes s'imposent aussi dans un pays qui se trouve présentement au coeur de l'actualité politique, à savoir la Russie. L'Union européenne a depuis toujours accordé une valeur particulière à ses relations avec la fédération russe. Dans ses déclarations du 21 août et du 6 septembre concernant la situation en Russie, l'Union européenne a à nouveau expliqué toute l'importance qu'elle accorde à la stabilité politique et à l'assainissement économique de la Russie. Nous sommes convaincus que le meilleur moyen de rétablir la confiance dans l'économie russe et de résoudre de manière adéquate et efficace les actuelles difficultés financières consiste à appliquer rapidement et dans leur totalité les programmes de réforme planifiés et concertés avec les organismes financiers internationaux, et que les autorités russes ont elles-mêmes prévu d'entreprendre. L'Union y a un intérêt particulier, puisqu'elle est plus que d'autres régions touchée par les retombées internationales de la crise. La Russie continue à être un partenaire très important dans le traitement de thématiques mondiales et la garantie d'une stabilité régionale. Aussi un dialogue politique plus intensif entre l'Union et la Russie, à tous niveaux, est-il d'une grande importance. Je me réjouis donc qu'une délégation de la Douma se trouve aujourd'hui au Parlement européen. La présidence autrichienne s'est elle aussi efforcée, durant les derniers jours, d'organiser le plus rapidement possible une rencontre de haut niveau avec le nouveau gouvernement russe. Ces efforts ont été couronnés de succès. Le ministre des Affaires étrangères Wolfgang Schüssel se rendra demain en Russie, à la tête d'une troïka du ministère des Affaires étrangères. Cette mission rencontrera le Premier ministre Primakov et d'autres membres du gouvernement russe à Moscou, moins d'une semaine après la confirmation du nouveau Premier ministre. La mission part pour la Russie avec des réflexions et propositions concrètes pour la coopération future en Russie. Nous saluons la nomination de M. Primakov au poste de Premier ministre. Il a fait une carrière riche en expériences et acquis un grand prestige. Nous avons appris à le connaître, dans le cadre de son action en politique étrangère, comme un élément précieux et stable. Sous sa direction, nous escomptons une grande continuité dans la politique russe. L'Union européenne sait en particulier qu'elle peut compter sur le fait que la politique de sécurité européenne en général continuera à bénéficier d'une grande importance et que le nouveau gouvernement sera particulièrement attentif à des questions telles que la ratification de Salt 2 ou la non-prolifération des armes atomiques et du matériel nucléaire. Le 6 septembre, dans sa déclaration sur la Russie, l'Union européenne a déjà insisté sans équivoque sur l'importance de la cohésion sociale en Russie. Un gouvernement stable, capable de faire progresser les indispensables réformes, peut contribuer de manière décisive au rétablissement de la confiance au sein du peuple russe et de la finance internationale. Nous sommes convaincus que la stabilité politique et économique se servent réciproquement et sont une condition pour la croissance économique en Russie. Nous sommes conscients que la Russie est et restera confrontée à des défis extraordinaires. En poursuivant les réformes, la Russie exprime à nos yeux son engagement vis-à-vis de la démocratie et de l'économie de marché ainsi que son intégration dans l'économie mondiale. La responsabilité de ces réformes incombe à la Russie. Nous savons que la Russie poursuivra sur la voie des réformes structurelles dans le but de créer une économie sociale de marché. L'Union et ses États membres ont déjà contribué dans une mesure considérable au processus de transition politique et économique en Russie, via le FMI, la Banque Européenne pour la reconstruction et le développement et d'autres organismes financiers internationaux, le Conseil de l'Europe ainsi que les outils spécifiques tels que TACIS et les programmes d'appui technique bilatéraux des États membres. Nous sommes disposés à poursuivre notre coopération avec les autorités russes afin de soutenir leurs efforts sur la voie de la stabilité et de la réforme. Je tiens ici à souligner une nouvelle fois la qualité de notre dialogue dans le cadre de la politique étrangère et de sécurité. Le 10 septembre, la troïka de nos directeurs politiques a rencontré à Moscou des représentants du ministère russe des Affaires étrangères pour un dialogue concernant notamment la crise du Kosovo, Chypre et l'OSCE. La troïka a également été reçue en entretien par Evgeni Primakov, qui venait d'obtenir sa nomination au poste de Premier ministre. Il a notamment assuré que les réformes et l'évolution démocratique se poursuivraient et que la politique extérieure stable serait maintenue. Il y aura des adaptations, mais pas de retour en arrière. Un rôle plus important de l' État dans l'économie est souhaitable, mais pas un retour à l'économie planifiée. Il faut accorder la priorité au développement industriel. La réforme fiscale et les privatisations doivent se poursuivre au profit de l'industrie et non seulement au profit du budget de l' État. Le secteur des armements doit être reconverti à la production civile, et un soutien plus important aux petites et moyennes entreprises est également prévu. Avant-hier, les hauts fonctionnaires du G7 et de la présidence autrichienne ont également parlé à des représentants russes à Londres. À ce stade de l'évolution, les entretiens de la troïka des ministres des Affaires étrangères à Moscou prendront une importance toute particulière. Ces dialogues montrent qu'il existe un capital de confiance des deux côtés: du côté russe, puisque dès les premiers jours de la nouvelle administration, le dialogue avec l'Union européenne a repris; de la part de l'Union européenne, puisque nous croyons que le gouvernement russe renoncera à prendre des mesures qui, par le passé, se sont déjà révélées néfastes. Santer Monsieur le Président, Madame le Président en exercice du Conseil, Mesdames, Messieurs les Députés, vous avez souhaité que je participe à vos débats sur la situation en Russie; je voudrais vous remercier de me donner la possibilité de m'exprimer, aujourd'hui, ici à Strasbourg. Comme vous le savez, la Commission tient ce matin sa réunion ordinaire. Il me sera donc impossible de prolonger ma présence parmi vous autant que je l'aurais souhaité, mais mes collègues, Hans van den Broeck et Yves de Silguy, resteront cependant à votre disposition jusqu'à la fin de ces échanges de vues. Monsieur le Président, permettez-moi, tout d'abord, d'attirer votre attention sur la nécessaire prudence qui doit inspirer nos analyses et nos commentaires. La communauté internationale toute entière cherche à comprendre la situation actuelle et à aider la Russie. L'Union européenne se veut particulièrement active comme elle l'a été depuis la fin du système soviétique, mais dans une situation où les facteurs politiques et économiques sont si étroitement imbriqués, je crois très important de rester à l'écoute de la Russie elle-même, de ses dirigeants, de sa population. De ce point de vue, vous tirerez certainement le plus grand profit de vos discussions avec les parlementaires russes à l'occasion de la troisième réunion du comité parlementaire mixte «Union européenne-Russie» qui a lieu ces jours-ci. Monsieur le Président, je rappellerai tout d'abord un fait incontestable: la stabilité de la Russie est essentielle pour notre continent. Cela est tellement vrai que la crise asiatique, pourtant plus préoccupante pour l'Europe d'un strict point de vue financier, reste, pour l'opinion européenne, moins importante que la situation de la Russie. Aujourd'hui déjà, les frontières de la Russie sont et elles le seront plus encore après l'élargissement, les frontières de l'Europe et si nos échanges avec la Russie restent limités, l'Union européenne est le principal partenaire économique et commercial de la Russie. L'essor de nos exportations vers la Russie, ces dernières années, a été spectaculaire et cette tendance devrait se poursuivre au fur à mesure que seront mises en oeuvre les dispositions de l'accord de partenariat et de coopération conclu avec la Russie dès 1994. Cet accord, qui est entré en vigueur l'an passé, doit permettre d'organiser de manière cohérente nos relations avec la Russie autour des deux principes suivants: démocratie et économie de marché. Ces principes, l'Europe ne les a pas imposés à la Russie. C'est la Russie elle-même qui a fait ce choix et toute notre action a commencé par l'assistance technique européenne, qui a été, dès l'origine, conçue pour aider la Russie à gérer cette transition. L'Union européenne représente sur le continent un pôle de stabilité incontestable. Cela est vrai de manière générale et plus particulièrement en matière financière. Vous avez tous pu constater que la perspective de l'euro apporte déjà un élément très fort de stabilité. Il suffit d'ailleurs de faire la comparaison avec la crise mexicaine de 1995 et son impact sur les systèmes monétaires européens pour mesurer cet effet protecteur. Je crois sincèrement que l'euro contribue de manière déterminante à endiguer la menace d'une instabilité financière généralisée. L'Europe peut et doit exporter sa stabilité et sa prospérité. Elle a, pour cela, besoin d'un partenaire fiable, du point de vue économique comme du point de vue politique. Je souhaite vivement, et nous souhaitons tous, que la nomination d'Evgueni Primakov comme Premier ministre et sa confirmation par la Douma vendredi dernier, marque un tournant et permette à la Russie de restaurer la confiance à l'intérieur comme à l'extérieur. Je souhaite aussi que l'équipe gouvernementale qui sera constituée soit capable d'entreprendre des réformes structurelles, trop longtemps différées, et de réaliser autour d'un programme de sortie de crise le consensus politique indispensable au Parlement, et auquel aspire la population russe. Maintenant, Monsieur le Président, quelle est notre analyse de la crise russe? Je commencerai par regretter, à titre anecdotique, que les nombreux commentateurs qui se montrent aujourd'hui si perspicaces n'aient pas su faire entendre leurs voix avant que la crise ne se déclare. L'Europe pourrait bien prendre sur elle une part de cette critique car, enfin, les failles du système russe ne passaient pas inaperçues, ni pour nos entreprises, ni pour nos banques, ni pour tous les experts européens présents en Russie. La crainte de provoquer une crise de confiance, l'espoir légitime qu'un processus crédible de réforme serait enfin engagé ou bien encore les relations personnelles que nous entretenons avec les dirigeants russes ont incité la communauté internationale à faire silence. Aujourd'hui et pour l'avenir, je crois donc qu'un devoir de vigilance s'impose à tous. Même si ce langage est difficile à tenir, la Russie devra être jugée sur ses choix, sur ce qu'elle est, sur ce qu'elle veut être, sans alarme excessive mais sans complaisance. C'est dans l'absence de certaines réformes structurelles cruciales que la crise actuelle trouve ses causes principales. Ce sont ces lacunes qui ont largement contribué à l'émergence de la crise budgétaire qui s'est manifestée depuis le printemps. J'en citerai quelques-unes: faiblesse structurelle de la collecte de l'impôt dans une économie reposant partiellement sur le troc, absence de réformes fiscales, évasion fiscale, absence d'un contrôle efficace des dépenses de l'État... Tout cela a conduit à une multiplication des emprunts à court terme pour équilibrer le budget russe. Si l'on ajoute à cela l'inefficacité du secteur financier russe et l'absence d'une réglementation adéquate pour encadrer son fonctionnement, l'absence d'une restructuration de l'industrie russe ainsi qu'un processus de privatisation peu transparent, on mesure l'ampleur des difficultés économiques et financières actuelles. En somme, on a réformé trop peu et trop mal. Il serait dramatique, pour l'avenir de la Russie, que la situation actuelle discrédite le principe même des réformes. Si les réformes sont aujourd'hui si nécessaires pour l'économie et pour les institutions, c'est parce que l'abandon de l'économie planifiée s'est fait de manière parfois contestable, par des réformes insuffisantes ou insuffisamment soucieuses des besoins du peuple russe. C'est maintenant, pour redresser l'économie russe, que la cohésion sociale est la plus nécessaire. C'est maintenant qu'elle semble faire défaut. Autant dire que les prochaines semaines seront cruciales. La nomination du nouveau premier ministre, homme d'expérience et bâtisseur de consensus, est en elle-même un facteur très positif. M. Primakov bénéficie indiscutablement du respect et de l'estime de la communauté internationale. J'espère donc qu'un plan de sortie de crise et un programme économique et social cohérent seront bientôt présentés. Selon notre analyse, il faut prévoir à la fois des mesures d'urgence nécessaires pour rétablir la situation budgétaire et des mesures à plus long terme, relatives notamment à la réforme fiscale, au fonctionnement des marchés financiers et au renforcement des institutions qui encadrent le fonctionnement de l'économie. En matière de supervision des organismes financiers, de fonctionnement de la Banque centrale et des douanes, il est clair que les lacunes actuelles ne peuvent pas perdurer. Dernier point, et peut-être le plus important, il faut assurer le fonctionnement de l'État de droit et de l'appareil judiciaire. Le nouveau gouvernement devra être courageux et imaginatif. Le risque de faire les mauvais choix demeure réel. Je pense notamment à certaines propositions qui circulent à Moscou relatives à l'émission monétaire et à l'adoption de mesures commerciales protectionnistes. N'est-il pas plus urgent d'endiguer une inflation qui appauvrit les plus pauvres? N'est-il pas nécessaire, au contraire, d'encourager la restructuration de l'industrie russe de l'intérieur, et non en se protégeant des importations, si utiles par ailleurs, à l'équilibre des finances publiques? Je mentionne ces deux exemples, parce que les vieilles recettes, quels qu'en soient les dangers, ont parfois les faveurs d'un certain populisme. Monsieur le Président, comment peut-on évaluer aujourd'hui les effets de la crise russe sur l'Union européenne et sur les pays candidats? Je dirais tout d'abord que les effets directs sur le commerce restent limités puisque nos échanges bilatéraux, bien que d'importance croissante, ne représentent encore que 3, 5 % de nos exportations et 4 % de nos importations. La même situation prévaut globalement pour les pays candidats d'Europe centrale, du fait de la réorientation de l'essentiel de leur commerce vers l'Union européenne. Il n'empêche que certains États membres, certains pays candidats, ainsi que certains secteurs, pourraient ressentir plus que d'autres les effets de la crise. À cet égard, je mentionnerai le secteur agricole. Les exportations agricoles et alimentaires de l'Union européenne vers la Russie représentaient en 1997 quelque 20 % du total de nos exportations, plus de 5 milliards d'écus sur un total de 25 milliards. Le secteur de la viande, de la viande bovine en particulier, pourrait être sensible à un ralentissement des exportations vers la Russie. Quant aux effets financiers directs, même si les banques européennes sont plus exposées que les banques américaines et asiatiques, leurs créances sur la Russie ne représentent que 8 % de leurs créances internationales. Les effets indirects de la crise financière sont plus marqués mais, d'une certaine manière, se compensent. La baisse du prix des matières premières et la baisse des taux d'intérêt à long terme ne sont pas défavorables pour l'Europe. Nous assistons même à un phénomène de repli des capitaux vers les marchés obligataires de la zone euro. C'est l'un des effets de l'euro, que j'évoquais tout à l'heure. Cependant, les effets de contagion ont provoqué une correction des bourses à la baisse, qui a effacé une partie des gains enregistrés depuis le début de l'année. À l'égard des pays candidats, nous ne prévoyons pas, à l'heure actuelle, de retombées négatives durables, car leurs situations macro-économiques de base demeurent foncièrement saines. Dès le début du mois de septembre, la Commission s'est interrogée sur l'aide que l'Union pourrait apporter à la Russie pour surmonter la crise. Les ministres des Affaires étrangères, lors de leur réunion informelle de Salzbourg, ont également tracé quelques orientations, qui se retrouvent dans la déclaration qu'ils ont adoptée le 6 septembre. Des hauts fonctionnaires des États participant au groupe des pays les plus industrialisés se sont réunis avant-hier à Londres. La Commission européenne et la présidence en exercice de l'Union participaient à cette concertation. De toutes ces discussions, je retire quelques premières constatations. L'Union européenne ne pourra rien faire sans la Russie. C'est un pays trop important et trop complexe. Ses difficultés sont trop profondes pour qu'elles puissent se régler par des prescriptions extérieures qui n'auraient pas le soutien du peuple russe. Chacun est préoccupé par les conséquences sociales que pourrait avoir cette crise. Cependant, je tiens à souligner ici que ce serait un contresens d'opposer réforme économique et mesures sociales. La première mesure sociale, c'est d'éviter une inflation et un ralentissement de l'activité économique qui accroîtraient, de manière dramatique, la pauvreté de la population russe. Les mauvaises décisions économiques sont aussi de mauvaises décisions sociales. Dès lors, il n'y a pas d'autre voie que celle des réformes économiques. Il ne suffirait pas d'injecter de l'argent frais dans l'économie russe. Cela n'a de sens que si les problèmes structurels auxquels la Russie est confrontée sont abordés de front: les réformes fiscales, la collecte des impôts, le fonctionnement des marchés financiers, la restructuration des entreprises. La Russie doit renforcer ses institutions et fonctionner comme un État de droit. C'est un chantier immense, qui ne se mettra pas en place en quelques mois. La transition engagée en Russie depuis près de dix ans est un processus complexe, qui doit s'apprécier sur la durée. Cela veut dire, pour la Commission, que la viabilité politique et sociale des réformes ne doit jamais être perdue de vue. Dans cette situation à risque, le dialogue avec la Russie doit être permanent. C'est ce qu'exprime la déclaration que nous avons mise au point dimanche dernier à Salzbourg. Les directeurs politiques de la troïka reviennent de Moscou. La troïka des ministres des Affaires étrangères se rendra ce jeudi, 17 septembre, à Moscou, pour poursuivre le dialogue et confirmer notre volonté de coopération. J'ai l'intention de répondre à brève échéance à l'invitation que m'a adressée M. Primakov et j'espère que Hans van den Broek et moi-même pourrons nous entretenir bientôt avec le Premier ministre. À la fin du mois d'octobre, l'Union européenne tiendra à Vienne le sommet prévu avec le président russe. Sur le plan financier, la Commission s'efforcera de faire en sorte que les éventuelles discussions ultérieures du G7 soient précédées d'une coordination communautaire appropriée. Vous voyez que les occasions de dialogue ne manquent pas. Cependant, l'adoption d'un programme économique et social cohérent est de fait une condition préalable à la réorientation de notre assistance à la Russie. C'est lorsque nous saurons ce que veulent les Russes que nous pourrons agir à leur côté. En attendant, voici quelques premières orientations. Premièrement, vous savez que le programme TACIS a apporté à la Russie près de deux milliards d'écus depuis 1991. Ce que nous cherchons aujourd'hui, c'est à donner une priorité aux projets qui accompagnent les réformes. Cela suppose une certaine adaptation de nos méthodes de travail. Le programme TACIS reste aujourd'hui relativement dépendant des systèmes bureaucratiques des pays bénéficiaires. Autrement dit, par la volonté même du législateur européen, le programme TACIS n'est pas parfaitement adapté aux situations d'urgence. Tout doit donc être fait pour raccourcir les délais de mise en oeuvre et mobiliser rapidement l'assistance européenne. Pour cela, les autorités russes doivent s'engager comme nous nous engageons nous-mêmes. De notre côté, nous préparons un ensemble d'actions pour traiter les causes structurelles de la crise. Je citerai ainsi la mobilisation à bref délai d'experts européens en matière de finances publiques, de réforme fiscale, de gestion de la dette et de contrôle des dépenses publiques. Une assistance à la supervision et à la réforme du secteur financier me paraît également à l'ordre du jour. À court terme, comme à long terme, le renforcement des capacités et de l'efficacité de l'administration russe restera au centre de notre action. Deuxièmement, au-delà de l'assistance technique, certaines actions de coopération peuvent avoir des résultats très significatifs. Je pense en particulier à la coopération douanière. Nous avons déjà engagé ce programme, mais nous devons faire face, il faut l'avouer, à une grande inertie de l'administration russe. J'espère que nous pourrons progresser dans ce secteur, car la fraude douanière se chiffrerait, dit-on, au montant exorbitant de six milliards de dollars de recettes fiscales annuelles non perçues par le Trésor russe. La lutte contre le blanchiment de l'argent fait également partie des priorités de notre coopération et nous préparons un projet qui pourrait recevoir un financement TACIS. Le programme de travail conjoint que nous avons adopté au mois de janvier avec Evgueni Primakov, alors ministre des Affaires étrangères, comporte un certain nombre d'autres initiatives communes, notamment dans les domaines de la coopération spatiale, scientifique, des transports et de l'énergie. Vous voyez donc, Mesdames, Messieurs, que ce ne sont pas les projets qui manquent. Ce qui fait parfois défaut, du côté de notre partenaire russe, c'est une vigoureuse coordination, capable de donner l'impulsion politique nécessaire à la préparation et à la mise en oeuvre de ces projets. La désignation d'un membre du gouvernement chargé de la coordination est une véritable nécessité. C'est un point que la Commission a souligné à plusieurs reprises et l'implication politique des autorités russes est plus que jamais nécessaire. Quoi qu'il en soit, la Commission cherchera également à exploiter toutes les possibilités de nos programmes pour travailler de manière plus décentralisée, en relation plus étroite avec les autorités locales. Troisièmement, il va sans dire que le retour à la croissance passe d'abord par le retour des investisseurs privés en Russie. C'est pour cela que le système juridique, législatif et réglementaire, qui encadre l'activité économique, doit être impérativement réformé. Nous continuons donc à encourager les contacts entre industriels européens et russes, pour faciliter le dialogue direct entre les entrepreneurs. En outre, le programme TACIS de formation des jeunes gestionnaires russes dans les entreprises européennes devrait permettre à quelque deux mille jeunes entrepreneurs russes, l'année prochaine, de mieux connaître les pratiques des entreprises européennes. Voilà, Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, quelques remarques propres à amorcer votre débat. Nul doute que le devenir de la Russie suscitera encore votre attention au cours des mois à venir. La Commission tiendra le Parlement européen régulièrement informé de l'évolution de la situation et des actions que la Commission pourrait proposer, dès que le programme du nouveau gouvernement russe sera connu. Swoboda Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, quand nous avons parlé voici bien longtemps des incendies de forêt en Indonésie, et que j'ai signalé qu'il existait d'autres causes, y compris sociales, j'ai reçu la réponse écrite de la Commission qui disait que l'Union européenne s'efforce, même hors de ce contexte, d'obtenir plus d'argent pour aider les pompiers en Indonésie. Le président de la Commission est à présent sur le départ, mais je voudrais tout de même signaler que telle a été l'attitude de la Commission européenne vis-à-vis d'une grave crise économique, politique et financière. Le président du Conseil a aujourd'hui déclaré que la crise était bien plus profonde que ce que l'on avait cru. Beaucoup de ce que Mme le secrétaire d'État Ferrero-Waldner a dit est digne d'être souligné. Mais sans jouer les je-sais-tout, je voudrais réaffirmer clairement, Messieurs les Commissaires, qu'un examen plus attentif et moins d'aveuglement dû à des positions libérales, ultra-libérales, auraient permis d'éviter quelques bévues. Il était et reste inacceptable que nous nous soyons longuement dissimulés derrière une position américaine qui parle beaucoup de droits de l'homme et de démocratie, mais quand il s'agit de soi-disant alliés, devient borgne voire même aveugle. Quelles sont les causes? Je ne peux que me joindre à ce qu'a dit Mme Ferrero-Waldner. D'abord, des mouvements de capitaux spéculatifs comme cause à court terme, la renonciation ou l'absence de la mise en place d'institutions et de conditions-cadre. Le futur président de la Banque européenne a récemment dit à Londres qu'en Occident, nous nous sommes contentés de certaines privatisations spectaculaires en Russie et n'avons pas vu que les indispensables institutions dans l'économie et la politique ne se créaient pas. Pour une part, on doit aussi critiquer très ouvertement un régime corrompu ou des éléments de l'administration auxquels sont liées la puissance économique, politique et militaire, ainsi qu'un manque de respect pour les besoins sociaux des gens dans certains pays. Beaucoup de ces exemples étaient les mêmes de l'Indonésie à la Russie, sans que nous l'ayons vraiment admis. Les réponses que j'ai reçues, surtout de la part de la Commission, ne sont pas entièrement satisfaisantes. Que devons-nous faire des mouvements de capitaux spéculatifs? Je suis un défenseur de la liberté du commerce, je suis un défenseur du principe de la liberté, y compris pour les mouvements de capitaux. Mais en Europe, nous avons mis des décennies pour acquérir cette liberté. Nous ne pouvons l'imposer du jour au lendemain aux pays en voie de développement. Sommes-nous prêts à entreprendre quelque chose contre ces mouvements de capitaux spéculatifs à court terme et à veiller à créer des conditionscadres mondiales dans ce domaine? Je n'ai reçu aucune réponse à cette question. Deuxième point: les institutions. Je souligne ce qui a été dit ici, à savoir que des institutions nationales adéquates - banque centrale, banques, contrôle bancaire, etc. doivent voir le jour. Mais au niveau international aussi, il faut que les choses bougent. Mon groupe ne peut admettre que nous ayons une économie libre et des mouvements de capitaux libres, mais aucun élément de réglementation internationale. Nous devrions renforcer le FMI et la Banque mondiale, mais tout en les réformant. Il est impossible de concevoir que tout spéculateur, qu'il s'agisse d'une banque ou d'un particulier, obtienne un soutien du système bancaire international en cas de perte et soit même pour ainsi dire encouragé à continuer à spéculer. Qu'est-il censé lui arriver? De nombreux chômeurs dans le monde et en Europe n'ont pas droit à l'aide dont bénéficient les spéculateurs à travers le monde lorsqu'ils spéculent contre des monnaies plus faibles. Qu'en dit l'Union européenne? Agira-t-elle pour un renforcement de ces organismes dans ce sens, mais tout en l'associant à une réforme aux termes de laquelle nous n'interviendrons pas systématiquement là où la conjonction de régimes corrompus et de spéculateurs provoque un effondrement des monnaies? Il est impossible de le dire. Troisième point: le fait de séparer les domaines politique, économique et militaire. J'ai entendu divers propos à ce sujet. Je voudrais souligner avec force qu'il est absolument indispensable de veiller à ce qu'il y ait des réformes. Quatrième point: les mesures de politique sociale. Tout ce qui reste à la surface de l'administration et de l'économie, sans viser à réduire le fossé qui s'est créé dans ces pays entre le gouvernement et la population, ni à soutenir les économiquement faibles, est inacceptable. Une délégation de la Douma est présente ici, et je tiens à la saluer au nom de mon groupe. Vous avez une grande responsabilité, pas seulement pour votre pays, pas seulement pour l'Europe, mais pour le monde entier. J'invite les représentants de la Douma à soutenir, par un travail constructif, le gouvernement qui s'est instauré et à poursuivre ces objectifs. Brok Monsieur le Président, chers collègues, en considérant les nombreuses crises politiques et financières dans le monde, je dois constater que le pays de l'euro est un pays de stabilité. Je me réjouis que nous n'ayons pas suivi ceux qui, au début de l'année encore, prétendaient que la naissance de l'euro était prématurée. Ceux qui nous ont cité le modèle asiatique en exemple, sont actuellement introuvables car ils se préparent à brûler leurs interventions. Dans mon intervention, je voudrais me concentrer sur la situation en Russie. L'unité de la Russie démocratique et stable est primordiale pour les Européens. Une telle Russie, qui est partenaire à part entière de l'Union européenne et de l'OTAN, peut apporter une contribution fondamentale à la stabilité et au développement positif en Europe. C'est pourquoi il est indispensable que les réformes adéquates aient lieu en Russie, et ces réformes sont du seul et entier ressort de la Russie. Nous pouvons fournir un soutien et l'aider à s'aider elle-même, afin qu'elle puisse surmonter les charges du régime socialiste et de l'économie planifiée. Ce faisant, nous devons aussi en venir à parler des fondements. Ces fondements incluent par exemple une administration fonctionnelle, condition décisive pour pouvoir poursuivre une évolution sociale, environnementale et surtout économique, et créer une interrelation rationnelle et équilibrée entre pouvoir central et régional. C'est seulement ainsi que l' État de droit pourra être garanti et qu'une économie de marché pourra s'instaurer, ces facteurs apportant le progrès si urgent; une économie sociale de marché qui, à notre avis, se crée aussi par le biais de conditions-cadre dans les domaines social et de l'environnement. J'approuve M. Swoboda: dans le passé, les Européens ont certainement commis une grosse erreur en donnant l'argent mais en laissant trop souvent les conseils aux soins de professeurs de Harvard prônant l'économie de marché sans mélange. Je pense qu'une économie sociale de marché tenant compte de toutes ces structures, surtout en Russie, doit aussi renforcer les petites et moyennes entreprises, base du développement économique. Ces structures sont absolument indispensables pour mettre de l'ordre dans les finances publiques, assurer la perception de l'impôt, lutter contre la corruption et le crime organisé. Nous devons aussi chercher des moyens pour récupérer au profit du développement économique en Russie les 150 milliards de dollars qui sont arrivés entre les mains de particuliers à l'intérieur et à l'extérieur du pays. Pour nous, il est fondamental que des structures démocratiques et des partis nationaux se développent. J'espère, Monsieur Van den Broek, que ces aides de l'Union européenne - du programme TACIS, par exemple - seront adaptées à ces exigences, mais nous aurons certainement l'occasion d'en reparler dans le détail. Pour imposer notre point de vue dans la préparation d'une rencontre du G7, une coordination des participants européens du G7 s'impose. Goerens Monsieur le Président, on ne résout pas la crise russe comme on guérit un malade atteint d'un rhume. Nombreux sont ceux qui ont sous-estimé l'ampleur du défi politique, économique et social lancé aux Russes par l'écroulement du régime communiste et la fin de l'Union soviétique. Cependant, autant il serait illusoire de tabler sur un retour au communisme de ce grand pays, autant il serait stupide de taire l'échec cuisant de la mise en oeuvre des réformes, ce qui réduit singulièrement les alternatives à la situation actuelle. Aussi, ce n'est pas en nous contentant de désigner du doigt les responsables, ou soi-disant responsables de la crise actuelle en Russie, qu'il s'agisse du FMI ou d'autres accords, que nous aiderons la Russie à sortir de l'impasse. Je ne peux qu'applaudir des deux mains à l'analyse sur la situation actuelle en Russie, présentée il y a quelques instants par le président de la Commission. J'aimerais ajouter toutefois que quelles que puissent être les réformes engagées en Russie, réformes qui visent avant tout à un meilleur fonctionnement des institutions et au rétablissement des grands équilibres budgétaires et macro-économiques, les Russes, avec la meilleure volonté du monde, ne peuvent pas s'en sortir tout seuls. Ils sont, pour le court terme en tout cas, avant tout tributaires du concours de leurs partenaires européens, avec qui ils forment d'ores et déjà une communauté de destin, ne fût-ce que sur le plan de la sécurité. Ce concours ne doit pas se contenter d'apporter une nouvelle injection de quelques milliards d'écus dans le circuit. En somme, puisqu'il faut octroyer des prêts, octroyons-les mieux, car l'insouciance, la légèreté avec laquelle ils ont été consentis dans les années 1970 aux pays à revenu intermédiaire est l'exemple, par excellence, qu'il faut éviter d'imiter. Aussi, me semble-t-il indispensable, dans le long terme, de multiplier les coopérations dans tous les domaines, politique, économique, administratif, et j'aimerais ajouter, entre les citoyens de l'Union européenne et les citoyens de la Fédération russe, pour avancer aussi sur le plan local, micro-économique, humanitaire. Bref, il faut s'investir personnellement dans tous les domaines. Carrère d'Encausse Monsieur le Président, un ouragan s'est abattu cet été sur la Russie, dont on a tiré rapidement la conclusion que la transition démocratique avait échoué et que le communisme revenait. Avant de proposer des remèdes, il faut comprendre ce qui s'est passé. La toile de fond de la crise est un désastre économique incontestable. Le rouble s'est effondré. Le gouvernement l'a dévalué, a gelé sa dette extérieure et intérieure. Les prix se sont envolés, les économies des gens pauvres ont fondu, et la population a craint que l'hiver qui s'annonce, et qui sera terrible, sera un hiver sans approvisionnement et sans chauffage. Une population effrayée peut chercher dans les désordres un exécutoire à ses malheurs. Cette crise est-elle due à la politique de réforme? Non. ses causes sont politiques avant tout. Toute la crise de cet été, même si ses manifestations ont été économiques, est d'abord une crise politique. La Russie ne souffre pas d'un excès de réformes, mais de réformes qui n'ont pas été faites, parce que le système politique s'y est opposé. Le pouvoir russe oppose en effet, depuis 1992, deux légitimités: celle du président, celle de la Douma, toutes deux issues du suffrage universel. Pour y remédier, la Constitution de 1993 a donné au président des pouvoirs considérables et laissé à la Douma le pouvoir de bloquer toutes les décisions et toutes les réformes. Ce blocage systématique des réformes, et en particulier de la réforme fiscale et de la réforme de la propriété de la terre, ont eu des conséquences dramatiques. En refusant la réforme fiscale, la Douma a privé l'État des moyens de lever l'impôt, donc de fonctionner, et un État sans moyens financiers n'existe pas. La Russie a un président puissant, à la tête d'un État fantôme. Qu'est-ce que la démocratie sans État? Deuxième réforme, toujours repoussée, celle de la propriété de la terre. Cela a bloqué le développement de l'agriculture privée en Russie, et du coup, le gouvernement a dû importer de quoi nourrir sa population, ce qui est absurde dans un État qui des possibilités agricoles considérables. Aujourd'hui, il est en cessation de paiement, il ne peut plus le faire. S'il y a une famine en Russie, ce ne sera pas à cause des réformes, mais parce qu'elles n'ont pas été faites. La crise politique, née de la paralysie du pouvoir exécutif ne date donc pas de l'été dernier. Elle était prévisible. On n'a rien fait pour l'empêcher. Elle a été simplement précipitée par la crise asiatique et la chute des cours des matières premières, dont la vente procurait à la Russie l'essentiel de ses ressources. Mais les crises politiques, si elles sont dangereuses, peuvent, lorsqu'elles ne débouchent pas sur une catastrophe, être bénéfiques. C'est peut-être ce qui arrive aujourd'hui en Russie. Malgré une situation doublement dangereuse, une population qui n'a plus confiance dans ceux qui la gouvernent, ni dans la politique; malgré un pays qui se fragmente, où les régions se replient sur elles-mêmes parce qu'il n'y a pas d'État et que l'éclatement menace, malgré cela, la Russie n'a pas sombré dans les désordres de rue, dans l'anarchie ou dans une aventure politique guidée par un apprenti dictateur. L'accord réalisé entre Eltsine et la Douma sur la nomination de Primakov a arrêté la crise, au moins pour le moment. Un équilibre nouveau des pouvoirs est en train de naître. Pour la première fois, le chef du gouvernement a une légitimité propre, et la Douma qui la lui a donnée ne peut pas ne pas le soutenir, même si les communistes ne sont pas pressés d'y participer. Le président a dû abandonner, implicitement, une partie de son pouvoir. C'est donc un système politique plus équilibré qui se dessine, plus démocratique. Il faut qu'il s'inscrive dans la Constitution, ce qui arrêtera les luttes stériles qui opposent chaque centre de pouvoir contre l'autre et le paralyse. Les communistes vont participer au gouvernement, ce qui ne signifie pas qu'ils le prennent en main. Cela signifie seulement qu'ils ne pourront plus se contenter de critiquer et de bloquer. Et la nomination, hier, d'un vice-premier ministre réformateur, Alexandre Chokhine, témoigne bien que Primakov n'est pas simplement, comme on l'a dit, un chef du KGB, mais un homme d'autorité qui n'est pas l'otage de la Douma. Personne en Russie, pas même Ziouganov, ne veut revenir en arrière, mais tous les Russes savent que dans la crise actuelle, tout le monde doit participer au changement démocratique, tout le monde, y compris les communistes. C'est cela qu'il faut comprendre pour aider la Russie à bon escient et ne plus déverser des aides totalement incontrôlées. Seppänen Monsieur le Président, deux parties solidaires d'une seule et même économie mondiale vivent une vie séparée: l'économie réelle et l'économie de papier. L'économie de papier, c'est une économie bulle de savon. John Maynard Keynes appelait cela le capitalisme casino. Le monde est un casino électronique où les différents produits boursiers tiennent lieu de mise. On transfère quotidiennement dans le monde soixante fois plus de devises que ce qui est nécessaire aux transactions du commerce mondial. C'est pourquoi l'économie mondiale est instable. Les banques et autres joueurs de casino du monde placent des mises électroniques en Extrême-Orient, en Russie et en Amérique latine dans l'espoir de gains importants. L'argent a été utilisé à mauvais escient. Les marchés des capitaux ont été «inflationnés». Quand la bulle crèvera, le résultat sera peut-être une déflation mondiale. L'effondrement de l'Asie a été payé par des fonds du FMI. L'argent du FMI ne suffit plus pour autre chose. Par l'intermédiaire du FMI, nous avons déjà tous été des payeurs. Le FMI demande une augmentation des quotes-parts à ses membres et de nouvelles dispositions sur l'accord de prêts (NAB). Je vous pose la question: qui sauvons-nous réellement avec l'argent du FMI? Je réponds: les spéculateurs, les joueurs de casino et les voleurs. Les banques occidentales, sous la conduite des banques allemandes, ont investi pour peut-être cent milliards d'écus d'un argent que les mafieux économiques russes ont réinjecté dans l'Ouest à leur nom. Les dettes sont restées à la Russie, l'argent est allé à l'Ouest. L'Ouest doit-il, en socialisant de façon multinationale les dettes de la Russie, maintenir au pouvoir des gens qui réduisent leur peuple en esclavage par l'argent et par la télévision? L'Ouest doit-il sauver le président au nom d'une politique qui a déjà eu la condamnation du peuple russe? La pauvreté, le désespoir et la faim sont les juges de l'histoire. Ce qu'il nous faut, c'est une montée de la pensée de gauche en Europe. La droite a déjà montré l'inefficacité de ses propres solutions et a anéanti les perspectives de sortie de la crise. Schroedter Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chère représentante du Conseil, la Russie est un cas d'école pour montrer qu'un processus de mutation économique est directement lié au succès du développement démocratique. Lors du bombardement du parlement à Moscou, en 1993, la démocratie a subi de telles blessures qu'à ce jour, elle n'a toujours pas regagné la crédibilité indispensable auprès de la population. L'Ouest a ignoré ce fait et a continué à poser Eltsine en garant de la démocratie. Mais la réalité en Russie est autre. La réalité, c'est 80 % d'économie parallèle, et les idées néolibérales occidentales n'ont pas résisté à la réalité russe. C'est un mirage de croire que tout s'arrangera si la Russie concrétise rapidement les réformes souhaitées depuis sept ans par le FMI et la Banque mondiale. Mais comment faire lorsque les structures de l' État se sont effondrées? La partie de la population vivant sous le minimum d'existence a depuis longtemps gagné la classe moyenne, et au vu de l'hiver qui menace, les gens ne comptent plus que sur eux-mêmes et non sur les grands mots des hommes politiques nationaux ou étrangers. Cette profonde crise de confiance ôte actuellement à la politique toute possibilité de construire la démocratie. Mais j'ai l'impression que le monde politique occidental s'intéresse moins à ces évidences qu'au revers subi par les fournisseurs occidentaux de yaourt et de fromage sur un marché, et au fait que les conteneurs s'amoncellent à Rotterdam. Les relations économiques occidentales doivent être aménagées de manière à soutenir un système économique stable, tenant compte de conditions écologiques et sociales, et à ne pas enterrer les efforts de transformation en Russie. Le soutien occidental a donc le devoir de contribuer à surmonter cette grave crise de confiance et de reconnaître que la reconstruction du système de sécurité sociale et la consolidation de la démocratie sont des éléments aussi importants l'un que l'autre. Lalumière Monsieur le Président, Madame le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Commissaire, je parlerai à mon tour de la Russie, mon collègue, Henri de Lassus, intervenant sur la crise financière asiatique. La Russie traverse une période extrêmement difficile, nul ne peut le nier. La crise économique, financière et sociale est telle que l'on peut parler de banqueroute. Une crise politique existe également: perte d'autorité du président Eltsine, difficulté pour trouver un premier ministre, opposition paralysante entre la Douma et l'exécutif, etc., etc. Toutefois, il faut noter que la crise politique, aussi grave soit-elle, s'est, jusqu'à présent, déroulée dans le cadre institutionnel et en respectant les règles constitutionnelles. Dans ce pays aux traditions démocratiques encore faibles, c'est un point non négligeable, que nous devons souligner et encourager. Devant cette crise à multiples facettes, il est nécessaire de rappeler, ou de revoir, notre politique envers la Russie. Tout flottement de la part de l'Union pourrait avoir des conséquences néfastes dans la Fédération russe, même si l'avenir de la Russie est évidemment, pour l'essentiel, dans la main des Russes eux-mêmes, dont je salue ici, dans les tribunes, une délégation de députés de la Douma. En premier lieu, je constate avec plaisir que personne, ici, n'envisage un désengagement envers ce grand voisin et cet important partenaire. En effet, je crois profondément à la nécessité de continuer, par tous les moyens possibles et imaginables, notre coopération et notre aide. Le peuple russe a besoin de sentir que la famille européenne le comprend et le soutient. Ce serait si facile à des extrémistes nationalistes russes de présenter l'Union européenne comme une organisation de riches égoïstes, s'accommodant fort bien des malheurs de la Russie, et ce serait si dangereux! Faisons en sorte que jamais notre attitude ne puisse prêter à cette interprétation qui pourrait déclencher les pires réactions xénophobes en Russie. Pour autant, notre coopération et notre aide doivent être réformées. Le président Santer vient d'ailleurs de le reconnaître, ainsi que de nombreux collègues. Ce n'est pas la première fois que les parlementaires européens expriment leurs réserves, voire leurs critiques, non seulement devant la politique menée par le FMI, la Banque mondiale et les Occidentaux en général, mais aussi face à la politique menée par l'Union, par exemple avec le programme TACIS. Pour être brève, faute de temps, je dirai que, souvent, nous avons encouragé la mise en place d'une économie de marché, ce qui est bien, mais en supposant que les bases de la société russe étaient suffisantes pour mettre en place et faire fonctionner cette économie de libre marché. Or, cette hypothèse de départ s'est révélée fausse. La Russie n'est ni la Pologne, ni la Hongrie, la Tchécoslovaquie, etc.. Pour des raisons historiques qu'il ne faudrait jamais oublier, elle ne disposait, en 1991, ni des fondements d'un véritable État de droit, ni des mentalités et du civisme nécessaires pour éviter que le libre marché ne se transforme en une jungle où tout est permis, sans frein, y compris, et sur une grande échelle, des méthodes mafieuses. Des réformes de base, comme le fonctionnement correct d'un véritable système fiscal, comme le partage des terres, comme le respect des engagements et des contrats, comme un minimum de droit social et de protection sociale ne sont pas des acquis sur lesquels on peut construire de subtiles réformes demandées par l'Occident, ces réformes de base et une transformation des mentalités restent encore à faire. C'est à cela, Monsieur le Président, que nous devons mobiliser l'essentiel de nos conseils et de nos aides, en espérant que le gouvernement Primakov puisse réussir l'énorme défi qui pèse sur ses épaules. Souchet Monsieur le Président, en janvier, ici, M. de Silguy nous annonçait que la crise asiatique n'aurait sur nos économies qu'en effet tout à fait marginal. Le paratonnerre d'un euro en puissance suffirait à éloigner de nous, comme par enchantement, toute turbulence. Nous avons dû déchanter, et les échéances les plus redoutables sont sans doute encore devant nous. Le même bouclier, décidément inoxydable, nous est aujourd'hui resservi par M. Santer, à propos de la crise russe. Toujours grâce à l'euro en devenir, nous serions en quelque sorte ignifugés. N'est-il pas bien présomptueux de prophétiser ainsi que le krach russe, que nous n'avons pas su prévenir, n'aura pas d'incidences profondes sur notre développement économique et monétaire? Non, l'ampleur de la crise ne doit pas être dissimulée, ses causes immédiates doivent être par ailleurs correctement identifiées, et notamment la singulière responsabilité d'un parlement, dominé par les communistes, qui a bloqué l'élaboration du cadre législatif indispensable à l'instauration d'un État de droit. Oui, les banques russes, faibles et atomisées, ont été imprudentes. S'étant endettées en dollars, avec des dépôts en roubles, elles ne peuvent plus, aujourd'hui, honorer leurs obligations internes et externes. Elles ont perdu la confiance des épargnants et des investisseurs. Victimes de rigidités monétaires excessives, elles ont été le canal d'une évasion monétaire colossale et ont alimenté des circuits internationaux de corruption, dans lesquels une bonne part de l'aide occidentale paraît bien avoir été engloutie. Mais à qui la faute, sinon d'abord à une Douma qui a refusé de donner au système bancaire le cadre législatif dont il avait besoin pour fonctionner? Et qui peut prétendre que l'implosion du système bancaire russe sera sans incidences graves sur le nôtre? Si l'État est aujourd'hui impuissant, incapable de payer régulièrement ses fonctionnaires, n'est-ce pas d'abord parce que la Douma s'est refusée à adopter le code des impôts et a paralysé sous une montagne d'amendements le projet de système fiscal? Privé des ressources de l'impôt et donc de moyens d'agir, l'État assiste, impuissant, à la fragmentation du pays, laissant des féodalités régionales et des réseaux mafieux capter la réalité du pouvoir. M. Primakov a devant lui deux défis considérables: restaurer l'autorité de l'État et l'unité du pays. Si un peuple européen, le peuple russe, est menacé de connaître, l'hiver prochain, une véritable famine, à la veille de l'an 2000, n'est-ce pas d'abord parce que son agriculture n'a pas pu se développer, du fait du blocage complet par la Douma de la législation sur la propriété foncière? Pour nourrir une population qui vit sur les meilleures terres au monde, la Russie doit donc importer massivement des produits alimentaires, que nous produisons, mais qu'elle est aujourd'hui pratiquement incapable de payer. Cela va-t-il rester sans incidences graves, en particulier sur notre industrie agro-alimentaire? Il est donc grand temps de réviser de fond en comble l'approche erronée qui a été la nôtre jusqu'ici. Cessons de hurler «la réforme, la réforme», cessons de gaspiller l'argent de nos contribuables dans des programmes d'aide dont aucune évaluation ne nous est fournie, mais aidons sérieusement, et massivement, la Russie à former les cadres nouveaux, compétents et honnêtes dont elle a un besoin urgent pour restaurer l'autorité de l'État, faire fonctionner l'administration et relancer l'économie. Muscardini Monsieur le Président, la crise économique qui a frappé la Russie et, par conséquent, les marchés financiers des autres pays, naît d'une crise politique qui dure depuis longtemps et à laquelle, inexplicablement, ni l'Union européenne ni d'autres États ou institutions importantes n'ont accordé suffisamment d'attention, par la formulation de propositions d'intervention. La crise politique russe signifie que, ces dernières années, on n'a pas véritablement donné cours au processus de libéralisation du marché et de démocratisation de l'accès à ce marché. En effet, après l'écroulement du système communiste, les privatisations n'ont pas été faites au profit de la population, mais elles ont été un instrument de gain immense et de pouvoir pour certaines castes de la nomenklatura, et elles ont servi, dans certains cas, à enrichir des organisations parallèles au monde du crime. Des réformes comme celle de la propriété agricole ou comme la réforme fiscale sont restées dans les rêves du peuple russe et des faits préoccupants pour tous, comme le bombardement du Parlement, auraient dû faire comprendre à l'Union européenne que la Russie était encore loin de la normalité et de la démocratie. Je cite, au hasard, l'exemple des fonctionnaires européens installés en Russie qui dénonçaient les conditions de dangerosité absolue des flottes aériennes de ce pays et des pays voisins, sans que personne ne prenne jamais de mesures à ce sujet. En ma qualité de membre de la délégation en mission à Moscou, j'ai été moi-même témoin de situations vraiment incroyables. Aujourd'hui, par conséquent, il s'agit, pour nous, non pas de donner notre aval à telle ou telle coalition de gouvernement, mais de demander et d'obtenir, avec les instruments de la diplomatie, que la politique russe s'engage à promouvoir et à mettre en uvre les réformes économiques et sociales nécessaires pour prendre la voie indiquée par les ministres des affaires étrangères de l'Union européenne, le 9 septembre, à Salzbourg. De plus, l'Union européenne a deux exigences: d'une part, la nécessité que les gouvernements de l'Union européenne agissent de manière coordonnée auprès de toutes les institutions internationales (Fonds monétaire, Banque européenne, etc.) pour faire face aux événements avant qu'ils ne se produisent et pour intervenir multilatéralement lorsqu'éclatent les crises, et, d'autre part - en ce qui concerne la Russie - la nécessité d'établir des mesures de soutien et des interventions qui soient décidés dans les enceintes institutionnelles de l'Union européenne, afin d'éviter, comme cela s'est souvent passé autrefois, que les mesures ne soient prises par les gouvernements en ordre dispersé, selon les intérêts de telle ou telle puissance économique ou de production nationale. Lançons ce deuxième pilier, encore absent dans de nombreuses régions et dans de nombreux domaines, où il pourrait, au contraire, avoir une fonction novatrice, enfin en dehors des blocs d'antan qui paralysaient toute initiative européenne autonome. Il est possible d'agir, à condition que l'Europe le veuille. Krehl Monsieur le Président, chers collègues, chers représentants de la Douma russe, en ma qualité de président de la délégation pour la Russie, je puis vous assurer que ce Parlement suit toujours avec un grand intérêt l'évolution en Russie. Toutefois, depuis quelques mois et quelques semaines, le sentiment et l'espoir que les réformes commençaient à porter leurs fruits ont été battus en brèche et déçus de façon persistante. Un souffle de soulagement a parcouru la Russie et le monde occidental lorsque nos collègues de la Douma ont fait le premier pas pour sortir de la crise politique en élisant à l'unanimité Evgeni Primakov au poste de Premier ministre. Toutefois, cette crise politique n'est qu'un reflet, un symptôme, de la crise structurelle qui touche tout le pays. Le véritable problème, comme nous l'avons tous compris, est le fait que les jalons d'un véritable nouveau départ de l'économie russe ne sont pas posés. Il manque une charpente à l'économie russe. Les mesures actuelles ne sont pas parvenues à créer un nouveau cadre juridique pour l'activité économique. Il n'existe pas de conditions fiables sur lesquelles les entreprises puissent se reposer. Il ne fait pas de doute que des réglementations insuffisantes dans les secteurs fiscal et bancaire, mais aussi en matière d'acquisition de terrains et de sols, ont contribué à la désolation actuelle. En outre, étant donné l'absence de conditions pour le développement d'une conjoncture, seuls quelques groupes de la société russe ont jusqu'à présent pu véritablement participer aux réformes. Pour de trop rares personnes en Russie, les réformes ont jusqu'ici amené une amélioration sensible des conditions de vie. Trop de gens vivent dans la misère la plus noire en Russie. Pour le développement futur de la Russie, il est décisif que le nouveau Premier ministre forme un gouvernement stable bénéficiant de l'appui du parlement. C'est seulement dans ces conditions que le nouveau gouvernement russe parviendra à mettre fin à la paralysie du système politique et à entreprendre les réformes fondamentales qui sont aujourd'hui plus que jamais indispensables. Comme vous le savez, le comité parlementaire de coopération, que mon collègue Vladimir Richkov et moi-même dirigeons depuis l'entrée en vigueur de l'accord de partenariat et de coopération, siège actuellement à Strasbourg. Dans ce cadre, je voudrais assurer nos partenaires russes du soutien de l'Union européenne. En tant que Parlement européen, nous ferons tout ce qui est possible pour soutenir la suite des réformes par le dialogue constructif auquel nous sommes déjà habitués avec nos collègues de la Douma. Mais nous devons également nous demander si le programme TACIS sous sa forme actuelle suffit à relever les défis posés par la situation en Russie. Chers collègues de la Douma, je voudrais également vous inviter, durant les semaines et les mois qui viennent, à donner la priorité à la responsabilité pour votre pays, et à contribuer à la résolution des problèmes critiques. Je pense plus particulièrement au fait que vous votiez sans tarder les projets législatifs, nécessaires mais en souffrance. C'est désormais à vous de créer le cadre juridique pour l'économie dont votre pays a tant besoin. En ce sens, je souhaite au peuple russe que ses hommes politiques le mènent vers un millénaire neuf et meilleur. Valdivielso de Cué Monsieur le Président, Madame le Président en exercice du Conseil, Mesdames et Messieurs les Commissaires, au tout début de l'été, nous jouissions encore d'une excellente santé économique et en peu de temps un vent provenant de l'océan Pacifique nous apporte la grippe asiatique, affecte l'Amérique du Nord, touche l'Amérique du Sud et fait trembler toute la planète. Pour l'instant, je ne cite pas la Russie, qui, auparavant, montrait déjà des signes de faiblesse. Mais, quelle est la cause de cette crise mondiale? Nous avons déjà entendu de longues explications sur les causes - des diagnostics qui normalement ne sont connus qu'a posteriori . Mais le problème est récurrent. Malgré les grands progrès dans tous les domaines de la technologie, les pronostics en la matière sont erronés et nous sommes au courant lorsque les problèmes se posent et qu'il faut y faire face. Il semble que pour l'instant les perspectives économiques restent assez favorables en Europe, exception faite des secteurs qui sont étroitement liés aux pays latino-américain, au Japon et à la Russie. Hier, précisément, dans le cadre de la Délégation pour les relations avec la Russie, nous avons écouté les représentants de la Douma - que je salue en leur souhaitant de grands succès dans la tâche difficile qu'ils doivent accomplir - au sujet de l'état actuel de la situation, qui n'est pas précisément un problème de crise financière car la crise est la conséquence de l'absence totale d'ordre, de structure, de cadre fiscal et d'une longue série de carences. Il est incompréhensible qu'un pays riche comme la Russie soit victime d'une banqueroute aussi grave. Nous devons mettre toutes nos méthodes et tous nos systèmes à leur disposition pour les aider à remonter la pente. Mais pas des capitaux dont personne ne sait dans quelles poches ils vont arriver. J'attire l'attention de l'aide humanitaire qui peut enrayer la faim car, comme le disait hier un collègue finlandais au cours de la réunion à la laquelle j'ai fait référence, il n'est pas impossible que la frontière avec la Finlande puisse être occupée par des Russes en quête de nourriture. En tout cas, en période de troubles, la meilleure solution est de ne pas avoir de complexes. Continuons d'emprunter les meilleures voies économiques, lesquelles consistent en un commerce libéralisé et un cadre mondial d'investissements sous l'égide d'institutions internationales telles que l'Organisation mondiale du commerce, le Fonds monétaire international et la Banque mondiale. Tel est le cadre dans lequel il faut approfondir et persévérer. Watson Monsieur le Président, lorsque des bulles spéculatives éclatent, les économies nationales peuvent entrer en récession, ce qui entraîne invariablement des appels en faveur du contrôle des mouvements de capitaux et des investissements spéculatifs. Mais un contrôle des échanges se retourne immanquablement sur les pays qui les imposent. Cette crise financière peut probablement être évitée au moyen de coupes coordonnées dans les taux d'intérêt occidentaux, par une action collective en vue d'aider les pays tiers financièrement là où cela peut leur être utile, et par une meilleure réglementation internationale et une surveillance prudente du secteur bancaire. Mais cela ne peut se faire si la politique en Europe occidentale est paralysée. Franchement, il est temps que la Commission se reprenne en main. La mois dernier, le Commissaire de Silguy parlait comme Cliff Richard: «nous partons tous en vacances d'été». Hier soir, le Commissaire Van den Broek parlait comme s'il était atteint de Beatlemania: «vous ne savez pas la chance que vous avez d'être revenus en URSS». La Commission était-elle sérieuse il y a quinze jours lorsqu'elle qualifiait les conséquences de la crise pour l'UE et les candidats à l'adhésion de «limitées»?. Nous nous trouvons dans une situation grave. Nous allons peut-être assister au retour d'une économie planifiée en Europe. Nous avons besoin d'actions décisives. Accélérez l'échéancier d'adhésion. Luttez contre les avocats du protectionnisme et persévérez dans le lancement de l'euro. Wurtz Monsieur le Président, je souhaite la bienvenue à la délégation de la Douma. J'ai entendu beaucoup de bons conseils à l'adresse du Parlement et du nouveau gouvernement de Russie. Et l'Europe, n'a-t-elle pas elle-même des leçons à tirer de la crise financière qui n'a cessé de s'amplifier depuis mai 1997? Ne nous rassurons pas à bon compte. La situation économique et sociale de nos propres pays ne sortirait pas indemne d'une baisse durable de la croissance mondiale. Il faut donc réagir. C'est là que le bât blesse pour les tenants de l'orthodoxie monétariste. Relancer la croissance suppose de se dégager quelque peu de l'obsession du prétendu danger inflationniste et des politiques monétaires et budgétaires ultrarestrictives. La donne mondiale a changé. Ne pas en tenir compte serait irresponsable. Cette évidence, même le G7 vient, pour la première fois, avant-hier, de la prendre en considération. Son communiqué affirme que «la nature des risques dans l'économie mondiale s'est modifiée. L'inflation est faible, souligne-t-il en attirant l'attention sur la baisse de la demande. La presse économique a vu, dans ces déclarations, un communiqué surprise, une initiative spectaculaire qui renforce, dit-elle, l'hypothèse d'une détente monétaire concertée. Or, parmi les sept, il y a quatre pays de l'Union, dont trois, et non des moindres, de la future zone «euro». Il serait logique que l'Europe prenne à son tour une de ces initiatives spectaculaires, en réorientant ses priorités en faveur d'une relance de la croissance réelle. Mais telle n'est pas à ce jour l'attitude de la Banque centrale européenne. Son président, M. Duisenberg, vient certes de reconnaître, lui aussi, que «l'environnement économique et financier global de la future zone «euro» s'est clairement dégradé et que la crise actuelle freinera, sans aucun doute, la croissance». Mais c'est pour réitérer aussitôt son unique credo: la discipline budgétaire. Devant une telle contradiction et en raison de la gravité exceptionnelle des enjeux, je propose, Monsieur le Président, que le Parlement invite le président de la BCE à venir s'expliquer devant nous. Le Parlement européen serait dans son rôle en exerçant un contrôle démocratique de cette institution et en faisant valoir au cours d'un débat sa propre vision des choses au nom des citoyennes et des citoyens qui nous ont élus. Wolf Monsieur le Président, Monsieur Santer a certainement raison sur un point: il n'y a pas de retour en arrière. L'on cherche de nouvelles formes de régulation, de global governance , d'innovation pour une économie de marché régulée, dans laquelle les mots «social» et «écologique» ne sont pas des voeux pieux, car c'est le seul moyen d'éviter que les économies les plus faibles deviennent systématiquement la soupape de sûreté d'une crise structurelle globale de l'économie mondiale. Clinton, qui continue à faire de la politique, cherche les points forts du système financier international. Même les hauts représentants du FMI parlent de la nécessité d'un contrôle des flux de capitaux comme élément central d'une nouvelle architecture financière internationale. Comme vient de le dire mon collègue Wurtz, le G7 reparle justement de stimuler la demande réelle. En bref, il est aujourd'hui question d'une régulation socio-écologique de l'économie mondiale en tant que dénominateur commun de l'intérêt bien compris de l'Europe renforcée par un euro correctement utilisé, et des intérêts des peuples, actuellement systématiquement lésés, qui à court terme ne peuvent justement pas s'exprimer sous forme d'accumulation du capital. Pour cela, nous avons besoin de programmes de transition taillés sur mesure, supportés par l'indispensable consensus général et social sur la base d'un compromis historique, et non d'une politique d'adaptation structurelle destructrice sur le plan économique et social. Ce qui est en jeu aujourd'hui, c'est enfin la chance de mettre sans effondrement un terme au chapitre, douloureux pour la grande majorité de l'humanité, du capitalisme de casino néo-libéral, de dégonfler la bulle de manière contrôlée au lieu de la laisser éclater. de Lassus Saint Geniès Monsieur le Président, le groupe de l'alliance radicale européenne n'a pas souhaité s'associer au projet de résolution commune sur la crise financière économique mondiale qui sera voté demain matin. Cette résolution lui paraît, en effet, peu significative par rapport aux capacités et aux responsabilités actuelles de l'Union européenne. Face à une crise qui secoue l'ensemble de l'Asie, la Russie et l'Amérique latine, nous sommes en droit d'attendre que des propositions plus amples et plus précises soient adoptées par notre Parlement. Nous nous félicitons de la solidité de l'euro, un euro créé pour donner cohérence et stabilité à l'environnement monétaire des pays européens. L'euro s'appuie sur des économies puissantes, organisées et contrôlées. Les administrations des États membres, quelles que soient les critiques que nous leur adressons parfois, sont des administrations éprouvées qui prennent en considération la quasi-totalité des mouvements d'affaires. Nos institutions se sont constituées lentement. Elles sont soutenues de façon claire et démocratique par l'ensemble des peuples de l'Union. Voilà pourquoi l'euro est fondamentalement stable et solide. La Russie et la plupart des économies émergentes ont, pour leur part, des institutions malheureusement fragiles, récentes, mal appuyées sur un support démocratique profond. Leurs administrations semblent largement traversées par la corruption. Elles ne gouvernent qu'une partie de l'activité économique, le reste étant livré aux économies parallèles ou mafieuses qui profitent des impulsions financières données à leur pays par la communauté financière internationale. Pourtant les institutions comme le Fonds monétaire international continuent à prêter à ces États en exigeant qu'ils mettent de l'ordre dans leurs économies ou dans leurs institutions, sans avoir le moyen de se faire vraiment entendre et en se laissant placer dans une position de défense où il convient de continuer à prêter sans espoir de retour de peur des désordres plus irréparables encore. Face à ces problèmes, nous nous bornons, dans la résolution proposée, à réclamer une réforme des institutions financières internationales sans dire d'où ces institutions doivent tirer leur force et en laissant penser qu'elles peuvent rester simplement technocratiques. Nous aurions aimé qu'il soit indiqué clairement que la poursuite de la mondialisation des échanges supposait la mise en place d'une organisation financière mondiale de régulation et de contrôle, appuyée sur un support démocratique réel. Nous aurions aimé - et c'est le propos de notre amendement - que soit constaté l'échec relatif du Fonds monétaire international chaque fois qu'il s'adresse à des gouvernements et à des administrations mal préparés aux mécanismes de l'économie de marché, parce qu'il ne tient pas compte de l'incidence dévastatrice des économies parallèles et qu'il n'évalue pas les conséquences sociales des mesures qu'il propose. Nous aurions aimé - c'est le propos d'un autre amendement - qu'une procédure crédible de régulation des mouvements de capitaux soit envisagée, notamment par la mise en place d'une taxe internationale sur ces échanges. La vigueur des observations faites ce matin même par le président Santer sur le propos particulier de la situation des institutions et de l'économie russe montre l'acuité des problèmes que nous relevons. Seule une position politique très ferme de l'Union européenne est capable de transformer la crise actuelle en une étape utile vers le progrès mondial. Nous souhaitons que la marge vers une économie sociale de marché soit évaluée dans chaque pays concerné en fonction de la capacité institutionnelle de ces pays à l'encadrer et à la réglementer. Le rôle de l'Union est d'aider à accélérer la montée en puissance des États de droit et des institutions démocratiques nécessaires à la vitalité des économies de marché naissantes. Nous croyons que c'est le rôle que les peuples du monde attendent de nous. Blot Monsieur le Président, je salue au préalable la délégation de la Douma de Russie présente, ici, à Strasbourg, et d'emblée, je tiens à dénoncer l'hypocrisie de l'Occident dans ses relations avec la Russie. Officiellement, bien sûr, il s'agit d'amitié, on l'a bien entendu ce matin. En réalité c'est, je le crains, autre chose. Le grand historien de l'antiquité grecque Thucydide disait que la puissance politique avait généralement trois motivations: l'intérêt, la crainte et la vanité. La vanité occidentale est évidente. Pour nous en Occident, c'est trop souvent la richesse plus les droits de l'homme et on incite nos amis russes à nous imiter, comme si nous étions d'une essence supérieure. La crainte occidentale face à la Russie, même si elle est souvent cachée, est parfaitement réelle. L'espoir est bien sûr d'abattre sa force militaire et de démembrer progressivement cet immense territoire. L'intérêt reste la motivation essentielle. Il s'agit, par l'application de recettes occidentales, de coloniser économiquement la Russie. Des intérêts puissants en Occident poussent bien sûr en ce sens. Ces intérêts sont les mêmes que ceux qui poussent à l'intégration transatlantique, laquelle conduit l'Europe à accepter une situation éternellement subordonnée à la superpuissance américaine. Telle est la véritable réalité des choses. Pourtant, la coopération et l'amitié entre l'Europe et la Russie sont plus que jamais nécessaires. Nous en sommes profondément convaincus. Mais, cette coopération ne pourra revêtir la forme d'interventions financières coûteuses et inefficaces comme on a pu le voir par le passé. C'est en Russie même que l'économie russe devra trouver des solutions et la crise économique ne pourra, en aucun cas, être résolue en dehors du préalable politique qu'est la fin de l'anarchie. C'est cette anarchie qui empêche la mise en place d'un État de droit véritable, fondé sur le respect du droit de propriété. La Russie connaît avant tout une crise d'autorité, notamment parce que le pouvoir a trop ignoré le peuple. Il faut que le Kremlin cesse d'ignorer la majorité patriote à la Douma, car l'État n'aura d'autorité que s'il suit les intérêts du peuple russe représenté par son assemblée parlementaire. La réforme en Russie n'est pas un problème technique, mais un problème politique. La Russie a besoin d'un État fort, je dis bien d'un État fort, parce qu'elle est enracinée dans les traditions de son peuple, des traditions nationales bien sûr, mais aussi des traditions spirituelles qui sont celles de l'Église orthodoxe. L'émergence de cette Russie forte est également de notre intérêt, ne serait-ce que pour équilibrer la domination de la superpuissance américaine, laquelle a gagné, rappelons-le, trois guerres mondiales: la première, la deuxième, mais aussi la guerre froide. Tout le reste, à vrai dire, n'est qu'un bavardage déconnecté des réalités russes, et qui reflète les intérêts égoïstes des multinationales occidentales. C'est pourquoi je souhaite que la Russie trouve sa voie par elle-même. Wiersma Monsieur le Président, il est très tentant d'imputer les problèmes que rencontre la Russie à la crise financière internationale. Cette dernière pourrait servir de justificatif au nouveau gouvernement russe, qui comprend des éléments d'un passé dont, apparemment, on n'a pas suffisamment fait table rase. Mais des solutions resucées n'apportent pas de réponses à des problématiques économiques nouvelles. La crise russe, car elle n'est pas encore résolue, est avant tout politique et résulte d'une mascarade politique au cours de laquelle les réformes réellement nécessaires ont été reléguées au second plan. La population russe en fait aujourd'hui les frais. L'aide que nous leur avons apportée ces dernières années n'a malheureusement pas contribué à un progrès réel. Aussi les perspectives et les discussions concernant le processus en cours en Russie ne laissent-elles, à mon sens, rien présager de bon. Et cela vaut également pour l'avertissement donné par le gouvernement russe, lequel annonçait que la planche à billets fonctionnerait probablement afin de doter les gens des moyens financiers nécessaires. Cette décision mènera comme nous le savons à une situation au sein de laquelle les problèmes économiques n'en deviendront que plus graves, par exemple sous forme d'hyperinflation. Notre influence sur les événements est ténue mais nos intérêts sont conséquents. Non pas tant du point de vue économique, comme nombre d'entre nous l'ont déjà constaté, que du point de vue politique. Gardons-nous bien de parier une nouvelle fois sur le mauvais cheval et tenons-nous en à nos conceptions de fond à l'égard des réformes économiques en Russie. C'est sur ce point que devra être jugé le nouveau gouvernement: nous parlons de stabilité, de l'instauration d'une confiance accrue, des efforts nécessaires en direction d'une économie de marché sociale, en état de fonctionner, au sein d'un État dont les structures soient fiables. La Russie doit encore faire son ménage. Notre aide n'avait d'autre but que celui-là, et il en restera ainsi. En fait, la Russie doit encore trouver sa place dans le monde international, le monde économique. Je pense qu'il est important d'affirmer que nous voulons continuer à aider la Russie avec les instruments dont nous disposons, mais la réponse à la question de savoir si nous pouvons être d'une quelconque utilité reste entre les mains des Russes. Stenzel Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, Monsieur le Commissaire, chers collègues, lorsque la catastrophe du réacteur de Tchernobyl s'est déclenchée voici dix ans et demi, elle a marqué la fin du communisme et le début de la perestroïka. Aujourd'hui, on assiste à un retour partiel de la perestroïk à Moscou en ce qui concerne le personnel politique. A l'époque, la Russie a réagi à la catastrophe en mettant Tchernobyl sous sarcophage et en l'isolant. Aujourd'hui, nous assistons à un Tchernobyl économique et politique en Russie, mais nous ne pouvons réagir par un enchâssement ou une isolation. Ce qu'il nous faut, c'est une Russie stable, démocratique et axée sur une économie sociale de marché. On ne peut inverser la roue de l'histoire en Russie, ni corriger de nouvelles erreurs en retombant dans les anciennes. La bonne volonté de l'Union européenne est là. Mais il faut évaluer avec réalisme les possibilités d'agir. Etant donné que des représentants de la Douma sont aujourd'hui parmi nous et que le vice-président de la Douma nous a dit hier que les forces réformatrices restaient présentes et résolues à garder le cap, cela est rassurant, mais ce qui ne s'est pas encore produit, à savoir imprimer de l'argent, peut encore arriver. Il ne s'agit pas seulement de savoir comment se compose ce gouvernement, mais de l'influence que les membres de ce gouvernement exercent et vont continuer à exercer sur la réforme en Russie. Ce qui nous inquiète est clair. Le Parti communiste russe reste puissant. Contrairement aux partis communistes d'Europe centrale et orientale, il n'a pas pris la voie d'une démocratisation sociale. Ce dont nous ne voulons pas, c'est une décomposition de l' État central russe et un morcellement en puissances purement régionales. Mais ce dont nous ne voulons pas non plus, c'est un éventuel retour ou un coup de force de despotes militaires. Ce risque n'est pas exclu non plus. Nous avons donc besoin d'un renforcement des institutions démocratiques, surtout des institutions d'un État de droit en Russie. Se contenter d'injecter de l'argent reviendrait à se tromper de destinataires. Mais ce qui importe tout particulièrement au vu de cette situation, et dont nous n'avons pas encore parlé, c'est qu'en vertu de la situation en Russie, il est indispensable de poursuivre l'élargissement de l'Union européenne pour stabiliser l'Europe centrale, afin que cette stabilisation ait des retombées sur la situation en Russie. Thors Monsieur le Président, l'élément le plus important du débat d'aujourd'hui, comme le disait à l'instant Monsieur Santer, est que la Russie et l'UE se trouvent dans une situation de dépendance mutuelle, et que la stabilité du continent repose sur notre coopération. Loin de renoncer à cette coopération, nous devons la considérer comme prioritaire et soutenir les autorités légalement mises en place en Russie, y compris à l'échelle locale, la société civile et les douanes. Ce sont aussi des éléments importants dans la politique future de l'Union en faveur des régions nordiques. Même si ce débat concerne la Russie, nous ne devons pas oublier que l'Ukraine a souffert tout autant de la chute des cours sur le marché international. Chers amis, un homme qui souffre est un homme, où qu'il vive. Nous devons nous tenir prêts à dispenser notre aide dans l'éventualité d'une pénurie alimentaire. Mais il faut aussi que nous puissions être certains que l'aide parviendra à bon port et que nous n'aurons pas à payer de droits de douane. Beaucoup de choses ont été dites à propos du FMI. Je voudrais pourtant citer aussi Monsieur Grigori Yavlinsky, qui, après avoir averti de l'imminence de la crise que nous connaissons aujourd'hui, constatait que nous avions «fait trop confiance à Eltsine». Par la même occasion, je voudrais aussi dire que si l'on a beaucoup parlé aujourd'hui de l'euro, l'on n'a pas évoqué son importance particulière pour la Finlande. Sans l'euro, le mark finlandais et l'économie finlandaise ne connaîtraient pas la situation positive qui est actuellement la leur. Marset Campos Monsieur le Président, je salue l'intervention de Mme le Président en exercice du Conseil et de M. le Président de la Commission. Il existe des données vraiment préoccupantes qui auraient dû être préalablement prises en considération. Je vis dans une région, à Murcie et à Alicante, en Espagne, qui depuis des années se caractérise par le débarquement de mafias russes pleines de dollars apportées clandestinement pour être blanchis dans notre région, ce qui prouve que la réforme des institutions russes entreprises par Eltsine s'est soldée par un échec. Néanmoins, l'Occident, le Fonds monétaire international, la Banque mondiale, l'Union européenne, le G7, ont appuyé continuellement l'euphémique «réforme», qui au fil des ans faisait preuve d'une inefficacité que l'Occident ne percevait pas, aveuglée par le fondamentalisme néolibéral. D'autres données sanitaires sont elles aussi préoccupantes: augmentation du taux de mortalité, augmentation du taux de mortalité infantile, de la morbidité, des épidémies, pénurie des hôpitaux, qui indiquent un dangereux recul social en Russie. Dans la région de Murcie, nous souffrons également des conséquences de la crise en raison de l'effondrement du secteur porcin qui - de fait - devrait bénéficier des aides de l'Union européenne. Toutefois, lorsque les représentants démocratiques du peuple, la Douma, se trouvent confrontés à Eltsine, l'Occident - l'Union européenne - appuie ce dernier contre cette voix démocratique. Cette dichotomie, cette schizophrénie de l'Occident, qui appuie l'autoritarisme et ne favorise pas la démocratie, est incroyable. Concrètement, le parti communiste russe a déployé, conjointement avec d'autres forces en Russie, de grands efforts afin de garantir les réformes et la démocratie. Aussi, je pense qu'il est important que l'Union européenne appuie cette voie démocratique russe et, en même temps, fournisse l'aide humanitaire nécessaire qui sera si importante dans les mois à venir. Paasio Monsieur le Président, je voudrais attirer l'attention sur la manière dont l'Union européenne et la communauté internationale envisagent la situation de la Russie. On a dit que la Russie devait continuer sur la voie de l'ouverture des marchés et de la privatisation. C'est comme si on l'avertissait qu'on ne peut pas choisir d'autre voie que celle qui a déjà été choisie. Que doivent donc poursuivre les Russes? L'action qui a mené à la situation catastrophique actuelle? Le problème de la libéralisation des marchés est que la Russie ne dispose pas de suffisamment - si tant est qu'elle en dispose seulement du tout, vu les proportions en pratique - d'activités de production sur lesquelles fonder la croissance économique. Il n'y a que des mouvements de fonds et de capitaux visant à des profits très rapides, avec lesquels on ne parviendra pas aux objectifs que l'Union européenne, notamment, considère comme importants. Le problème, c'est aussi que la privatisation en tant que telle ne peut pas être un remède dans une situation où le secteur privé, vu globalement, ne fonctionne pas de façon rationnelle, mais au contraire d'une façon qui rend impossible la prise en compte de la dimension sociale dans l'économie de marché. La conclusion qui s'impose dès lors, c'est qu'il faut permettre et accepter un certain dirigisme, dans une situation où il est question de bien plus que du seul effondrement de l'économie. Ce dont il est question en l'occurrence, c'est que les structures de l'État dans leur ensemble sont durement éprouvées et risquent de subir un processus de désintégration, qui aura des conséquences encore plus funestes de notre point de vue que la situation actuelle. On ne peut accepter une politique de diktat de la part de l'Union européenne, mais il faut qu'il y ait coopération. Herman Monsieur le Président, presque tout a été dit. Presque! S'il faut, Madame Lalumière, aider les Russes - et personne ne s'y oppose - nous avons aussi besoin des Russes. Le Kosovo et les Balkans sont une épine dans notre pied. Des dangers graves nous menacent. Et que font les Russes pour nous aider dans ce domaine? Que font-ils? Croyez-vous un instant que M. Milosevic pourrait continuer à narguer tout l'Occident, à narguer l'Union, à narguer l'UEO et même l'OTAN, s'il n'était assuré de l'appui tacite, plus ou moins occulte, de la Russie? On pouvait être soufflé hier, quand M. van den Broek nous a dit qu'il ne fallait pas s'attendre à ce que, sur ce point, les Russes changent. Je trouve que c'est un comble. Je ne sais pas comment il faut qualifier cette attitude. C'est du masochisme, peut-être. Nous allons aider la Russie, nous allons continuer à demander à nos contribuables des efforts considérables pour aider la Russie, et elle continuerait à se désolidariser de nous dans une affaire où nous sommes impliqués? Ce n'est pas sérieux. Je m'excuse beaucoup, mais Milosevic doit rire dans sa barbe quand il nous entend faire nos discours. Et j'adresse ici un appel à la Douma: si vous ne changez pas, ne croyez pas que nous allons continuer! Voilà le message que je n'ai pas encore entendu aujourd'hui, parmi tous les discours auxquels, par ailleurs, j'accorde tout mon appui. Quant à la crise financière internationale, il est temps d'oublier la Russie. Il faut s'occuper maintenant de l'Amérique latine. C'est là qu'est le problème. C'est trop tard pour la Russie. La Russie a commis des actes irréparables. Elle a tué son crédit international. Elle a renoncé littéralement à payer ses dettes. C'est demain, sur les pays qui, eux, peuvent encore utiliser notre argent, qu'il faut attirer l'attention, et c'est dommage que ce soit M. Clinton, malgré les embarras qu'il a, qui ait pris l'initiative que nous aurions dû prendre. Miranda Monsieur le Président, la gravité de la crise financière, avec ses incidences particulières en Asie, en Russie, mais aussi en Amérique latine, justifie que nous nous penchions sur elle avec attention. Elle justifie surtout que l'Europe affirme à son sujet une position propre et pas seulement déterminée par les échos des réunions du G7 et des réunions des présidents Clinton et Eltsine. Il s'agit d'une crise qui n'est pas conjoncturelle, c'est une crise profondément ancrée dans les orientations ultralibérales qui dominent à l'échelle planétaire et dont les conséquences se feront sentir - elles se font déjà sentir - sur les économies de nos pays, avec des répercussions particulièrement négatives pour la croissance, la demande et l'emploi. L'inversion de la situation, inséparable d'une inversion des orientations ultralibérales favorables aux mouvements spéculatifs, passe donc inévitablement par une plus grande attention vis-à-vis des problèmes sociaux et par une relance de la demande intérieure, de manière à garantir la croissance nécessaire à la relance des investissements productifs. Elle exige aussi une réglementation efficace des mouvements de capitaux, avec une taxation adaptée dans le cadre d'une coopération financière internationale réfléchie. La crise en Russie, à la fois politique, économique, financière et sociale, ne peut être séparée de la crise mondiale. Elle possède bien sûr ses particularités et une importance spéciale. Les responsables intérieurs sont clairement définis, en particulier M. Eltsine. Mais nous ne pouvons pas oublier les pressions et les impositions extérieures, notamment du FMI et de l'Union européenne elle-même, qui ont systématiquement écarté les préoccupations de nature sociale. Nous suivons avec la plus grande attention les évolutions politiques récentes et celles qui s'annoncent. Nous pensons que l'Union européenne peut et doit développer une action positive en considérant la Russie comme un interlocuteur privilégié, en cessant d'exiger la mise en uvre de mesures économiques qui se sont révélées inadaptées, au profit de mesures enfin orientées sur la stabilité du pays et de l'Europe. Il y a des leçons à tirer, il y a d'autres voies à parcourir. Barón Crespo Monsieur le Président, Madame le Président en exercice du Conseil, je dois dire que je suis beaucoup plus d'accord avec l'analyse globale que vous avez faite qu'avec l'intervention du Président de la Commission, laquelle concernait strictement la Russie. Car à l'heure actuelle, nous vivons une crise mondiale du capitalisme, et personne ne l'a dit à la Douma, M. Soros, un spéculateur philanthrope, l'a dit hier devant le comité de la banque de la chambre des représentants des États-Unis. Étant donné que nous vivons une crise mondiale, nous, les Européens, ne devons pas nous demander quels conseils donner à nos amis russes car ils sont présents aujourd'hui - et je les salue - mais quelle est notre responsabilité et notre rôle, car nous disposons de deux bases: premièrement, nous avons été capables de construire un espace civilisé de marché commun après 50 ans d'histoire; deuxièmement, l'euro est un ferment actif avant même de naître. Je crois que, premièrement, nous devons joué un rôle aux côtés des États-Unis et du Japon, dont personne n'a parlé et dont tout dépend en ce moment. Deuxièmement, je crois aussi que nous devons agir conjointement. Je suis inquiet car, à l'heure actuelle, l'Europe s'exprime davantage à travers le G7 - et plus le G8 - qu'à travers le Conseil Écofin et la Commission. Et troisièmement, je crois que nous devons entrevoir un sommet sur la mondialisation, en tenant compte, comme la dit à juste titre M. Herman, qu'avant d'être des prophètes du passé, nous devons nous occuper des problèmes actuels, et actuellement le problème est le Brésil, et non la Russie. Le problème est le suivant: les économies latino-américaines, qui ont connu des progrès au cours des dernières années, reçoivent un nouvel impact négatif. Il faut savoir comment agir. Et dans ce sens, je voudrais connaître les critères de la Commission et du Conseil en ce qui concerne notre politique par rapport au Fonds monétaire international. Sommes-nous partisans d'une action urgente? Croyonsnous qu'il faut le réformer? Faut-il apporter davantage de fonds? Je crois qu'il s'agit de questions très importantes car, sinon, nous ne faisons que payer ce qu'empochent les spéculateurs, tant ceux qui ont créé le capitalisme de pillage en Russie comme les spéculateurs internationaux. Lehne Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je partage l'avis du président de la Commission lorsqu'il dit que pour évaluer la situation en Russie, il ne faut pas manquer de tenir compte du fait que l'Union européenne n'a pas fourni une aide aussi parfaite qu'elle aurait pu le faire; mais après tout, nous sommes humains et donc faillibles. D'autre part, mon expérience en tant que membre de la délégation mixte du Parlement européen et de la Douma russe et du Conseil de la fédération m'oblige à constater que sur beaucoup de questions touchant à la politique russe de réformes, nous menons depuis 1994 les mêmes entretiens avec nos collègues russes. Les mêmes entretiens sur les domaines précis dans lesquels la Russie manque de démarches réformatrices qui la rendraient attrayante pour l'économie, pour les investissements. Cela commence par le système fiscal, se poursuit avec le fait qu'il n'existe aucun droit immobilier, en passant par les systèmes bancaires et les systèmes de marchés financiers qui ne fonctionnent pas, et autres questions importantes. J'ai l'impression que ce débat se poursuit depuis plus de quatre ans et qu'à vrai dire, il n'a guère apporté de résultats. En Russie, il y a longtemps que les pouvoirs exécutif et législatif se font mutuellement obstruction, et je ne peux que souhaiter et espérer que le gouvernement russe ne travaille pas dans le vide politique et qu'il existe une chance réelle pour qu'il trouve, y compris au parlement, un soutien pour son travail. Une des tâches essentielles de la délégation du Parlement européen reste de signaler de manière très concrète, dans nos entretiens avec nos collègues de la Douma, où les réformes sont nécessaires, et aussi de critiquer l'évolution et les processus politiques en Russie, dans un esprit non pas négatif mais positif, pour agir afin que la politique de réformes soit poursuivie et appliquée. Je crois que c'est la mission principale à laquelle les membres de ce Parlement seront confrontés dans les prochains jours, lorsqu'ils seront assis à la même table que la délégation russe. Speciale Monsieur le Président, ce dont nous avons besoin, me semble-t-il, c'est d'une analyse approfondie sur la Russie et de la recherche de remèdes fondamentaux à cette situation. Nous devons le faire, mais, non pas renfermés sur nous-mêmes, mais à l'aide d'un dialogue plus étroit avec nos interlocuteurs russes; nous ne devons pas répéter les erreurs déjà faites, c'est-à-dire d'exporter des recettes. Je voudrais poser deux questions qui me semblent fondamentales: premièrement, ne sommes-nous pas responsables nous aussi - en tant que Parlement, en tant que Commission européenne, Fonds monétaire international ou organismes internationaux - tant de la sous-estimation des facteurs de crise, que d'avoir accepté, ou même sollicité, des processus qui ne pouvaient que conduire à cette situation? Deuxièmement, nous avons accordé une confiance illimitée au leadership politique et à des processus économiques qui ont déjà été définis, avec justesse, par Swoboda et par Barón, processus de libéralisme sauvage et de spéculation, en feignant de les prendre pour la construction d'une économie de marché. De cette façon, une véritable économie de marché - qui était un bon objectif - n'a pu être créée dans ce pays, et l'on a assisté au démantèlement d'un État qui, auparavant, était tout, était trop, et qui devait naturellement être changé et réformé, mais qui aujourd'hui semble réduit à rien du tout. Nous savons que l'appauvrissement public est souvent lié à l'enrichissement privé de quelques-uns, et c'est ce qui semble se produire dans ce pays: l'appauvrissement public est évident, tout comme l'enrichissement privé de quelques-uns. Dans nos pays, nous constatons, ces dernières années, une augmentation du flux - dont nous nous réjouissons, par ailleurs - de touristes russes qui dépensent plus en rapport avec les Américains dans les années 50 et 60; avec une petite différence, cependant: les Américains avaient derrière eux les États-Unis, c'est-à-dire une économie solide, un pays fort; les Russes non. Je ne sais pas s'il est vrai que 8 % des citoyens russes paient leurs impôts, mais cela serait significatif du démantèlement d'un système politique global: aucun retour en arrière évident. Il nous faut donc retrouver une voie économique et politique sérieuse et durable, et notre engagement avec nos interlocuteurs russes devra viser à contribuer concrètement à l'amélioration de la situation actuelle. Elles Monsieur le Président, je partage bien entendu le point de vue des personnes qui sont intervenues dans ce débat aujourd'hui et qui ont déclaré que le système économique mondial est menacé. Dans ce Parlement, ainsi qu'ailleurs en Occident, nous avons tout intérêt à garantir sa continuité et sa force. Mais l'objet de ce débat est ce que nous pourrions faire au sujet de la Russie. Nous avons vu ce matin que l'opinion de la majorité de ce Parlement, à l'exception des groupes marginaux, est qu'il conviendrait d'adopter une approche occidentale coordonnée, afin que la Russie puisse mettre en uvre ses propres réformes économiques associées à une assistance spécifique correctement ciblée. En deuxième lieu, nous devons montrer notre bonne volonté à garantir que la Russie continue à jouer un rôle actif dans le système économique mondial, mais sans aucun programme d'aide de grande envergure qui aboutira dans des poches inconnues. Je reconnais qu'il s'agit d'une stratégie à long terme et je suis d'accord avec le président Santer lorsqu'il déclare que nous devons coordonner notre position avant le prochain G7. Mais trois points importants sont à prendre en considération. Premièrement, nous devons nous assurer que tous nos programmes - TACIS et autres - sont correctement adaptés à un système d'urgence, si nécessaire, y compris à une aide alimentaire. J'aimerais recevoir une assurance que cela est fait. Deuxièmement, notre aide doit se focaliser sur des entités locales et régionales à travers la Russie, afin que nous puissions réellement savoir si l'argent est consacré à des programmes spécifiques. Troisième point, mais non des moindres, la démocratie. Le président Santer a déclaré que la démocratie est très importante. Lorsque j'ai visité une école moscovite d'études politiques, qui accueille des jeunes élus issus de toute l'ex-Union soviétique et les forme à la démocratie, j'ai appris que ses fonds seront coupés à la fin de cette année. Il semble que, conformément à notre règlement, nous ne sommes pas autorisés à financer quiconque pendant plus de trois ans, quelle que soit l'importance de ces personnes. J'aimerais que la Commission m'assure que ce financement se poursuivra sur une base régulière et pluriannuelle. Hendrick Monsieur le Président, au nom des socialistes de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, je voudrais également accueillir les membres de la Douma. Aujourd'hui, nous ne discutons pas simplement de l'effondrement des marchés naissants. Comme mon collègue, Hannes Swoboda, l'a reconnu dans son excellente intervention, une crise financière et économique existe dans certaines parties de l'Asie, ainsi qu'en Russie. Dans certains pays d'Amérique latine, la situation est également précaire. Les pays industrialisés doivent contribuer à un rétablissement rapide et durable dans ces pays et l'UE a un rôle-clé à jouer à cet égard. Cependant, le débat d'aujourd'hui doit regarder au-delà des conséquences de la crise et des remèdes immédiats, et envisager le phénomène de la mondialisation. Dans l'Economist de cette semaine, Jeffrey Sachs, professeur en commerce international à Harvard, parle de la fin d'une époque (et j'ai été surpris d'entendre M. Brok reprocher aux professeurs de Harvard ce qui c'est passé). Bien sûr, nous devons tous comprendre les pleines conséquences des événements actuels et reconnaître l'échec des concepts de développement basés simplement sur le libre échange, la main invisible amenant les économies naissantes dans le système capitalisme mondial à très peu de frais pour les pays riches. C'est pourquoi nous avons besoin d'une base plus saine à la mondialisation. Si nous pouvions dépasser l'idéologie et nous mettre tous d'accord sur cet objectif, la crise actuelle aurait au moins une issue bénéfique. Je crois que la résolution du Parlement qui doit être adoptée demain contribuera à la réalisation de cet objectif. Nous demandons une réforme des institutions financières internationales, une plus grande transparence des marchés par le biais de plus d'informations financières, d'une meilleure surveillance et d'une réglementation du secteur financier, ainsi que des contrôles des prêts à court terme et de la spéculation. L'Europe devrait jouer le rôle principal dans ce processus de réforme. Le «consensus de Washington» doit être revu. L'Europe, entre autres raisons, et non des moindres, parce que l'euro fait partie des monnaies mondiales, peut améliorer l'approche internationale en vue de la mondialisation. Un meilleur dialogue entre les pays plus riches et les pays plus pauvres est nécessaire. Les fonctionnaires du FMI ne doivent pas imposer des trains de réformes simplement en fonction de normes purement technocratiques. Une plus grande reconnaissance des objectifs sociaux du processus de développement et de réforme est nécessaire, que ce soit en Russie, en Indonésie, ou ailleurs. Les coûts sociaux et humains ont été, et sont toujours, énormes et inacceptables. Il est juste d'aider ces pays alors qu'ils s'efforcent de parvenir à un développement économique, mais pas en se basant sur des normes et des objectifs purement économiques. Sans quoi, nous courrons le risque que l'opinion publique dans ces pays oblige le gouvernement à revenir au protectionnisme et au nationalisme. C'est pourquoi, j'insiste pour que le Conseil et la Commission s'engagent dans un dialogue étroit avec le Parlement européen, ainsi qu'avec nos partenaires internationaux, afin de mettre sur pied une base plus saine à la mondialisation. Dans le cas contraire, la prospérité mondiale sera sérieusement menacée à long terme. Jarzembowski Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, chers représentants de la Commission, chers collègues, en tant que coordinateur du groupe PPE pour l'Asie, je voudrais me limiter à la crise financière en Asie. Je voudrais souligner que la crise financière en Asie a des causes diverses et que par conséquent, il faut diversifier les tentatives de solutions en fonction des pays. Au Japon, la question principale reste de savoir s'ils parviendront à surmonter la crise bancaire. C'est seulement s'ils y parviennent qu'il y a une véritable chance de vaincre la récession. Au Japon, toutes les parties sont aujourd'hui appelées à s'attaquer véritablement à une législation adéquate et à ne pas se contrecarrer mutuellement, mettant ainsi le Japon, et nous tous, en difficulté. Dans d'autres pays, comme l'Indonésie, il ne s'agit pas seulement de systèmes bancaires; il s'agit de tout l'ordre économique. Mais sans réformes sociales et politiques dans des pays comme l'Indonésie, l'autre volet ne pourra pas non plus se réaliser. En outre, nous avons à présent le devoir urgent de préserver des pans entiers de la population de la sous-alimentation et de la famine. Nous sommes heureux de voir que jusqu'à présent, la République populaire de Chine n'a pas dévalué sa monnaie, mais nous devons également être attentifs à ce que cette situation ne conduise pas au rejet des relations commerciales. Là aussi, des réformes économiques et politiques sont souhaitables. Dans cette mesure, nous devons examiner au cas par cas comment faire progresser ces pays. Les Européens peuvent et doivent fournir une aide pour surmonter la crise, mais ce que certains ont dit à propos de la Russie, j'aimerais l'élargir à bien des pays d'Asie: la clé pour résoudre la crise dépend de chaque pays. Ce sont les gouvernements et les parlements de ces pays qui doivent résoudre les crises. Nous ne pouvons que les y aider. La pression décisive doit venir des pays eux-mêmes. Ils ne peuvent pas opter pour la solution à court terme de mesures protectionnistes contre le commerce et la circulation des capitaux. Tout au contraire. Un système bancaire anarchique, les interrelations économiques intransigeantes, la corruption, l'économie sociale de marché et le pluralisme démocratique lacunaires dans ces pays doivent être surmontés, et ce sont les pays eux-mêmes qui doivent le faire. Katiforis Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, mes chers collègues, la crise en Russie n'est qu'un aspect d'une crise économique et sociale bien plus vaste, et c'est sur celle-ci que je souhaite vous faire part de mes observations. La crise financière internationale s'apparente désormais à la chute d'une rangée de dominos. Des prêts inconsidérés et des investissements spéculatifs à court terme de la part des banques occidentales, associés à un endettement outrancier de la part des banques locales et des entreprises de l'Asie du Sud-Est, ont mis en branle tout le processus. Il ne fait aucun doute qu'il faudra, à long terme, pour tirer la conclusion de cette crise, resserrer les règles des marchés financiers internationaux. Le risque d'une crise du système que déclencherait les mouvements de capitaux à court terme est trop sérieux pour qu'on permette à ces mouvements de se poursuivre au même rythme effréné que dans le passé. Les institutions de contrôle internationales devront se réformer pour répondre aux nouvelles exigences du temps, mais toute notre vigilance, en cet instant, doit se détacher des dominos qui viennent de tomber - et je crains que la Russie ne fasse partie du lot - pour se porter sur ceux qui sont en danger. À l'heure qu'il est, la menace s'est déplacée de la Russie vers l'Amérique latine, notamment le Brésil. Et derrière l'Amérique latine et le Brésil, c'est bien sûr le grand domino de Wall Street qui est exposé, avec à la clef une récession de l'économie américaine qui aurait des conséquences catastrophiques pour le monde entier. Il s'ensuit que nous ne pouvons pas laisser nos efforts s'enliser dans l'économie russe où la bataille, comme l'a dit très justement M. Herman, est perdue, et qui mettra très longtemps avant de remonter la pente. Nous devons tourner nos efforts vers le Brésil et procéder ici, en Europe, à un réajustement de notre politique économique pour la libérer du délire antiinflationniste qui s'est emparé de nous, en faveur de la politique qui s'impose, car la lutte anti-inflationniste - avec une inflation de 0 à 2 % dans ces conditions de récession - n'a plus de sens, Monsieur le Commissaire et Monsieur le Rapporteur. Christodoulou Monsieur le Président, si je ne suis pas sans partager l'opinion de M. Katiforis sur bien des points, je tiens à faire observer que nous ne pouvons laisser en ce moment la Russie s'enfoncer inexorablement dans l'abîme et «nous laver les mains» en considérant l'affaire comme classée. C'est un grand pays et un grand peuple, une partie de l'Europe, et je ne pense pas que nous soyons nous mêmes exempts de responsabilités dans tout ce qui est arrivé. Tout d'abord, nous avons voulu appliquer des recettes sans rapport avec la société et le système en vigueur dans ce pays. Nous y avons instauré le simulacre d'une économie à l'occidentale qui n'a finalement pas tenu, comme on pouvait du reste s'y attendre. En ce qui concerne les banques qui y proliféraient par centaines, elles n'avaient de commun que le nom avec ce que nous entendons par ce type d'établissement. Ce n'étaient pas des banques mais des organismes se livrant au pillage de l'économie. Ce qu'elles ont parfaitement réussi avec des résultats fort lucratifs pour elles et funestes pour l'économie. Bien loin de dégager notre responsabilité, nous devons continuer à l'assumer et intervenir à ce titre. Il n'est guère possible, Monsieur le Président, de croire encore que nous pouvons imposer à une société qui n'est pas préparée à les accepter des systèmes économiques qui sont valables pour nous, pour nos régimes aux longues et solides traditions démocratiques, mais qui ne le sont pas pour un pays et une société qui n'ont pas jamais connu rien de tel. Il faut donc y regarder à deux fois quand nous disons que l'on doit cesser de s'occuper de la Russie pour la laisser régler seule ses problèmes. Nos interventions devront bien sûr être beaucoup plus judicieuses et pesées, aller dans le bon sens, avec un contrôle sérieux, et être tournées vers la Russie et non vers des organismes européens, comme elles l'ont malheureusement été le plus souvent. C'est seulement ainsi que nous pourrons conjurer la menace qui se profile aujourd'hui, à savoir que le peuple russe impute ses difficultés aux efforts de démocratisation. Et c'est là une très grave menace pour nous tous. Fayot Monsieur le Président, notre débat de ce matin est bien curieux. Il comporte deux volets étroitement imbriqués: la crise russe, d'une part, et la crise économique et financière mondiale, d'autre part. M. Santer, sous prétexte que c'est la crise russe qui intéresse le plus l'opinion publique européenne, n'a parlé que de la Russie. Je trouve dommage que la Commission n'ait pas commenté la crise mondiale des dernières semaines et n'ait pas esquissé des pistes d'action. Face en effet à la mondialisation et au risque de crise généralisée qu'elle comporte, tous, les économistes, les banquiers, les hommes politiques, s'orientent vers plus de volontarisme, vers plus de régulation. Il apparaît enfin aux responsables politiques de tous les bords qu'on ne peut pas faire abstraction des hommes, de leur misère, du chômage et qu'on ne peut pas laisser au marché le soin de s'en occuper. Il apparaît aussi que si la fameuse globalisation crée rapidement de la richesse, elle en détruit tout autant, et même plus rapidement si elle n'est pas encadrée et disciplinée. Le modèle européen, à cet égard, est éloquent. Comme le dit, par exemple, un ministre français: l'euro constitue un pôle de résistance formidable dans le désordre financier mondial. Je voudrais en profiter pour rendre ici hommage au gouvernement de gauche de Lionel Jospin, qui a joué un rôle précurseur en faveur du volontarisme politique. À ce propos, je pourrais citer le Premier ministre français dans son analyse de la crise économique: «Les crises dissipent une illusion, celle de l'autonomie de la sphère économique affranchie du système politique et de l'organisation sociale». Monsieur le Président, le modèle européen doit être un compromis entre l'économie de marché, l'ouverture, la libéralisation et la volonté politique d'encadrer et d'organiser le marché. C'est un compromis entre le profit et le souci des hommes. Voilà pourquoi l'Union européenne et en particulier la zone euro devront prendre leurs responsabilités face au désordre mondial. Combien plus facile, évidemment, serait cette démarche si toute l'Union européenne était dans la zone euro! Combien plus grand serait le poids de celle-ci dans le monde! Mais dans l'état actuel des choses, la moindre des exigences serait que les grands comme les petits pays de cette zone euro parlent d'une seule voix face à la crise. Il faut au minimum une coordination efficace, effective, entre les quatre grands États européens membres du G7 et les autres États membres de la zone euro, non seulement face à la Russie, comme M. Santer l'a dit ce matin, mais aussi face à la crise mondiale. Et je voudrais que M. le commissaire de Silguy nous fasse part des propositions de la Commission à cet égard. Monsieur le Président, la cohésion interne de la zone euro est un facteur politique important face au reste du monde. Si nous voulons jouer un rôle ensemble et traiter d'égal à égal avec les États-Unis, il faut que l'Europe se montre vraiment unie sur ce terrain. Cushnahan Monsieur le Président, la crise russe actuelle a de profondes conséquences économiques et politiques pour le pays même, la région et la géopolitique plus générale. Cependant, il convient de reconnaître dès l'abord que l'UE ne peut pas faire grand-chose pour résoudre cette situation. C'est à la Russie de démêler son propre imbroglio politique qui a directement conduit à l'effondrement économique du pays. Tout ce que l'UE peut faire à ce stade, c'est s'attaquer aux conséquences de la situation. Certains pays de l'UE sont plus exposés que d'autres - l'Allemagne probablement plus que tout autre; mais même nous, en Irlande, ne sommes pas immunisés. Le marché de plus de la moitié de nos exportations de buf pour l'automne a été perdu et l'effondrement des prix du cochon en Irlande est en partie dû à la chute de la demande russe. Nous devons suivre de près les conséquences du problème et faire en sorte que les effets en soient réduits au minimum. Cependant, quelles qu'en soient les conséquences pour les membres actuels de l'UE, les pays d'Europe centrale et orientale doivent envisager les développements actuels avec une inquiétude croissante. La crise russe pourrait entraîner un retour au passé, en dépit des changements historiques intervenus. Ceux qui, dans le passé, étaient réservés à l'égard d'un élargissement devraient se rendre compte que, non seulement, leurs soucis particuliers étaient hors de propos mais que la crise actuelle est en fait un argument en faveur de l'accélération du calendrier de l'élargissement. Il s'agit du seul moyen de garantir la paix et la sécurité permanentes de la région. En ce qui concerne l'aide à la Russie même, il ne peut plus y avoir d'aide financière sans un véritable engagement en faveur d'une réforme économique et politique. Cela n'a absolument aucun sens de continuer à financer le puits sans fond de l'effondrement économique en Russie, surtout lorsque persistent la corruption et la mauvaise gestion politiques. Cependant, il convient également de reconnaître que le rude hiver russe n'est pas loin et que nous devons dès lors nous y préparer. La Commission a l'occasion d'élaborer un programme d'aide alimentaire considérable et elle devrait le faire sans délai. La Commission peut également fournir l'aide et les compétences techniques grandement nécessaires pour aider la Russie à restructurer son économie. Fournir des compétences est une chose, prendre conseil en est une autre. Mais si M. Primakov et son administration le font, nous pouvons nous entraider à sortir de la crise actuelle. Ettl Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, un des grands objectifs de l'Union est de renforcer la stabilité politique européenne. La stabilité européenne est censée servir à sécuriser davantage l'économie mondiale dans son ensemble. C'est précisément pour cette raison qu'il serait parfaitement inconvenant de susciter, par des paroles, de nouvelles crises et d'autres désastres. Mais il y a tout de même une chose qu'il faut faire: procéder à une certaine forme d'inventaire. Nous parlons aujourd'hui de la Russie, mais le fait est qu'un tiers de l'économie mondiale traverse une profonde récession, que les normes d'existence dans ce tiers de l'économie mondiale régressent rapidement, que les taux de chômage y augmentent. En ce qui concerne la Russie, il semble qu'environ un quart de tous les travailleurs n'ont pratiquement perçu aucun salaire depuis six mois. Voilà pour l'inventaire social. La récession économique supplémentaire induite par cette situation délicate a pris des allures menaçantes et renforcé l'incertitude. Qu'est-ce qui est en jeu? La Russie a besoin d'une certaine restauration de son administration et d'une aide structurelle. L'aide structurelle doit être prodiguée avec doigté. Le système TACIS doit être élargi. Les contrôles de la circulation des capitaux ne suffisent pas. Il faut que la confiance règne. Sans crédits, rien ne se fait nulle part dans le monde. Il faut à tout prix éviter un credit crash qui serait désastreux pour ces régions, tout particulièrement pour la Russie. Mais une chose est sûre: la capacité de remboursement de la Russie, en particulier, doit être restaurée au plus vite afin de rétablir cette confiance. Peut-être devrions-nous, comme l'a déjà évoqué notre secrétaire d'État, agir de manière plus résolue même au niveau international. Nous devrions former une commission internationale, peut-être à l'exemple de la commission Brundtland. Il s'agit de remettre de l'ordre dans les structures financières et de rétablir la confiance. C'est tout. Nous le ferons avec la plus grande délicatesse, car elle est de rigueur. Graziani Monsieur le Président, parmi les nombreux, pourquoi possibles d'un pouvoir politique qui, en Russie, a risqué la décomposition, et d'un tableau économique et social privé de développement, de minorités riches et de majorités pauvres, je voudrais en rappeler un, car il concerne la culture politique prédominante qui coule aussi dans les veines de l'Europe et qui n'a certes pas fait de bien à la Russie: l'idéologie abstraite qui ne se plie pas à la réalité, mais qui prétend que la réalité se plie à elle. Lorsque le communisme est tombé, on a pensé, en effet, qu'il existait une idéologie qui ne serait pas rigide uniquement parce qu'elle n'était pas de gauche. La pensée unique libérale, appliquée de manière thaumaturgique aux réalités les plus disparates, est une autre prison dans laquelle est allée se fourrer la politique interprétée comme art laïc de gouvernement et comme résultat d'impulsions idéales. Avec le libéralisme dogmatique, on a prétendu, en Russie - sous la poussée coupable, aussi, de l'occident - sauter sans filet des soixante-dix ans d'économie nationalisée à son contraire, sans se demander ce qui ce serait passé, s'il existait des capacités d'entreprise générales et si l'on ne risquait pas, après tout, de voir revenir, déguisée en managers, la vieille oligarchie. Au lieu de se renouveler, le système de production s'est s'effondré et le pouvoir politique est tombé dans une crise profonde. Il est curieux, Monsieur le Président - et on l'a évoqué aussi dans cet hémicycle - qu'aujourd'hui le Japon et les tigres asiatiques, en vérité plus en très grande forme, s'intéressent au fait que la Chine soutient sa monnaie et ne la déprécie pas. Cela est curieux, et cela indique, Monsieur le Président, que des pensées uniques ne servent pas à comprendre la réalité et encore moins à la gouverner. Berès Monsieur le Président, le mérite de la crise que nous connaissons, qui est la première crise de la mondialisation, est de nous rendre à l'évidence: nous avons besoin d'encadrer le marché, nous avons besoin d'une régulation économique, sinon l'économie de marché se retourne contre sa propre logique. Dans cette tourmente, la crise a une autre vertu, celle de démontrer la validité de la démarche des Européens lorsqu'ils se sont engagés dans l'aventure de l'euro. Manifestement, il ne s'agit plus d'une aventure, mais de la preuve d'une grande sagesse, ce qui nous donne une certaine responsabilité dans l'analyse que nous allons faire de la crise aujourd'hui. En ce qui concerne les instances de régulation internationales, nous devons nous interroger sur le fonctionnement du FMI. Comment faire fonctionner cette grande organisation sans la participation financière d'un de ses principaux contributeurs? Comment ne pas imaginer de transformer, dans un proche avenir, le comité intérimaire du FMI en une véritable instance de décision? Comment ne pas reposer la question d'une taxe mondiale sur les mouvements de capitaux, comme nous l'a proposé, il y a déjà plusieurs années, M. Tobin? Comment ne pas imaginer de prendre en considération, dans notre perception de la mise en oeuvre des réformes de l'économie de marché, les dimensions sociale et environnementale de ces réformes? Comment ne pas accepter que, dans certaines conditions, le contrôle des changes doit être rétabli? Comment ne pas imaginer que la situation actuelle appellera peut-être, ici ou là, des renationalisations dans le secteur bancaire, parce que sans secteur bancaire structuré et organisé, il n'y a pas d'économie de marché? Tout cela suppose une puissance de l'État, une puissance de régulation. Et puis, pour nous, Européens, cela suppose aussi de régler rapidement, de façon urgente, la question de la représentation externe de l'euro. Nous en avons besoin. Dans la tourmente que nous vivons, le neuf, le construit, viennent de l'Europe grâce à l'outil dont nous nous sommes doté: l'euro. Nous devons en faire un outil de croissance et de stabilité. Cela nous donne une responsabilité collective. Nous ne devons pas nous y soustraire. Kittelmann Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, après tout ce dont nous avons parlé ici, une question demeure: si la Russie fait tout ce que nous lui recommandons de faire, sera-t-elle tirée d'affaire? Ou ce que nous préconisons est-il le fruit du désespoir de ne pas saisir quelque chose qui nous est totalement incompréhensible? «La Russie est vaste et le Tsar est loin», disait-on jadis. Tout ce dont nous débattons est concentré sur Moscou. La Russie est vaste et si éloignée qu'il est également intéressant de voir ce qui se passe dans les provinces. La concentration y règne-t-elle aussi? Nous devons nous faire la remarque suivante: quoi que nous pensions aujourd'hui pouvoir introduire comme mesures plus strictes envers la Russie, ce qui s'y passe est primordial pour notre propre évolution. Nos aides directes ne sont qu'une goutte d'eau sur le brasier des problèmes que traverse la Russie, et l'on parle de réduire TACIS ou de le modifier, parmi beaucoup d'autres choses. Nous devons essayer de rétablir la confiance par des contacts humains et un soutien politique du gouvernement actuel. Je trouve que ce gouvernement mérite notre confiance du seul fait que son chef a déclaré qu'il n'y aurait aucune modification des réformes et que les crédits seraient remboursés. Il ne faut pas en douter, mais au contraire l'encourager à tenir promesse, et pour notre part, nous devons trouver des possibilités pour aller à sa rencontre sur ce point. J'ai entendu la présidence du Conseil déclarer combien elle était, elle aussi, glaciale dans son analyse et accompagnait les mesures à prendre d'un petit haussement d'épaules. Nous n'avons pas de recette patentée, a dit Mme Ferrero-Waldner, mais nous espérons que l'on fera au mieux. Quelles que soient les apparences, la politique économique étrangère reste actuellement de la politique étrangère. Nous devons donner notre confiance à la Russie et l'aider dans cette difficile situation. Rebrousser chemin reviendrait à déclencher un effondrement qui nous toucherait tous. Metten Monsieur le Président, concernant l'actuelle crise financière, je me limiterai à trois questions. Tout d'abord, quelle en est l'origine? Qui doit y apporter une solution? Comment doit être envisagé le décalage entre les personnes qui sont à l'origine de la crise et celles qui en font les frais? Le consensus sur la cause de la crise financière - qui tend toujours plus à la mondialisation - se fait progressivement. Le facteur principal a été l'octroi, par le système bancaire, de prêts tout à fait inconsidérés. Les banques, attirées par de hauts rendements, ont pris des risques considérables sur les marchés émergents. Mais ces bénéfices étaient justement aussi considérables parce qu'ils comprenaient une prime de risques pour le cas où les créditeurs se retrouveraient démunis. Au vu de cette toile de fond, il est naturellement enrageant que les coûts de cette crise soient encaissés par les autorités publiques, et via ces dernières, par le contribuable ordinaire. Il me semble inacceptable que les banques réalisent des bénéfices extraordinaires en prenant des risques importants mais qu'elles ne paient pas les pots cassés si les choses se terminent mal. Leur comportement semble construit sur le bon vieil adage private profit and public risk . Que pouvons-nous donc faire pour empêcher que les populations supportent les frais des risques insensés pris par certaines banques? Tout d'abord, il apparaît que les règles en vigueur concernant les ressources et les risques du système bancaire sont encore fondamentalement insuffisantes. Les problèmes demeurent identiques à ceux qui existaient lors de la crise du peso mexicain en 1994, lors de la crise bancaire d'Europe du Nord de la fin de la décennie 80 et du début 90, et lors de la crise des caisses d'épargne américaines, durant les années 80. Il faut donc adapter radicalement les règles et accroître la surveillance. La question reste pourtant de savoir si, dans le système actuel où les banques visent une maximalisation des bénéfices, il est possible d'éviter totalement une crise du financement. Si tel n'est pas le cas, il nous faut de toute façon aborder l'écart séparant les spéculateurs des payeurs. Le pollueur doit aussi payer, en dernière instance, en cas de crise financière. J'estime que cela ne sera possible qu'en instituant un fonds de crise mondial, alimenté par des prélèvements sur le secteur bancaire. Il y aurait deux façons de procéder. Par un prélèvement spécifique sur les prêts risqués ou par un prélèvement sur toutes les transactions de capitaux, ce qu'on appelle la TOBIN-tax . La question se pose de savoir qui dirigerait un tel fonds et comment s'effectuerait le contrôle démocratique sur place? Je vois deux candidats: un FMI réformé, avec une répartition plus démocratique des suffrages ou la Banque des règlements internationaux, mais dotée d'un conseil de surveillance démocratique. Certains ont utilisé le terme «casino-capitalisme» pour décrire la crise actuelle. Je pense que la situation est plus grave. Les casinos appliquent des règles strictes, les marchés financiers n'en ont même pas. Faisons en sorte que cette crise soit la dernière où les autorités publiques n'ont rien pu faire d'autre que d'éteindre l'incendie. Ilaskivi Monsieur le Président, s'il y a aujourd'hui quelque chose de certain en Russie, c'est l'incertitude. La crise est à la fois politique et économique. Il a été difficile d'apprendre la démocratie dans le cadre forgé par l'ancien pouvoir tsariste ou l'esprit soviétique. La mentalité «assiste et exploite» a engendré d'un côté une richesse qui s'est concentrée dans les mains de quelques personnes et de l'autre une pauvreté à grande échelle. L'injection d'argent en provenance de l'Ouest n'a servi à rien. Il a fini dans de mauvaises mains. Les dirigeants russes doivent reconnaître les faits eux-mêmes et agir en conséquence. Il faut redonner au travail et à la vraie entreprise la place qu'ils méritent. La nation doit pouvoir vivre de ses propres moyens en s'appuyant sur les règles de la démocratie. Dans l'immédiat, l'Union européenne doit se concentrer sur l'aide humanitaire aux régions limitrophes. Il faut veiller à ce qu'il n'y ait pas de pénurie de denrées alimentaires. La faim a déjà été par le passé la cause de révolutions, de troubles et de flux incontrôlés de réfugiés. Du point de vue de la Finlande, seul pays de l'Union européenne à avoir une frontière commune avec la Russie, on ne saurait trop insister sur ce point. Il importe aussi de veiller à ce que l'aide parvienne à destination sans que les autorités policières ou douanières n'entravent les livraisons à la frontière ou que les denrées n'aboutissent sur le marché noir. Les dirigeants politiques des pays de l'Union européenne doivent apporter leur soutien au nouveau gouvernement en améliorant en particulier les conditions du commerce. C'est ainsi que la Russie pourra se procurer les revenus en devises qui lui sont nécessaires pour faire face à ses obligations. Il faut également insister sur le fait qu'il faut renoncer aux redéploiements de forces militaires au niveau régional proposés par certains en Russie. Ils ne feraient qu'augmenter la méfiance à l'Ouest et pourraient freiner le désir des gens d'apporter une aide humanitaire à la population russe. Donnelly, Alan Monsieur le Président, il était révélateur que, lorsque le président de la Commission s'est adressé à nous ce matin, il a parlé de la crise russe et non du problème général auquel nous sommes confrontés dans l'économie mondiale. C'est un signe très inquiétant pour l'Union européenne. Alors que nous parlons du fait que l'Union projette un partenariat avec les États-Unis dans la gestion de l'économie mondiale, la Commission et le Conseil doivent montrer leur résolution, avec l'arrivée de l'euro, de réellement exercer cette responsabilité. Ce que je voudrais que la Commission fasse, si elle a l'intention de répondre aujourd'hui, c'est dire ce qu'elle entend proposer en termes d'intervention dans cette crise mondiale; pas seulement au sujet de la crise russe, laquelle est partiellement institutionnelle et politique et partiellement due à l'immaturité de l'économie de marché russe, mais au sujet du fonctionnement global de l'économie de la planète. Quel rôle allons-nous jouer dans la conférence mondiale au sommet que le président Clinton a proposée? Parleronsnous d'une seule voix lorsque nous en arriverons aux événements futurs, puisqu'à présent notre monnaie unique est sur le point de voir le jour? Proposerons-nous des réformes capitales du FMI et du rôle futur de la Banque des règlements internationaux? Allons-nous essayer de garantir un retour à la stabilité et à la confiance par le biais d'une plus grande surveillance? Franchement, il est inacceptable pour le président de la Commission de venir ici et de ne parler que de la situation en Russie. À moins que nous puissions essayer d'intervenir en tant qu'Union européenne dans l'économie mondiale, la situation de la Russie ne s'améliorera pas. Je voudrais voir le Parlement, la Commission et le Conseil prendre une initiative au début de la nouvelle année, en vue d'insister pour une réforme des institutions de Bretton Woods. Nous devons utiliser des institutions telles que la Banque des règlements internationaux pour amener une plus grande surveillance des prêts internationaux, ce qui contribuerait à apporter stabilité et transparence dans le système. Commissaire de Silguy, si vous avez l'intention de répondre ce matin, nous vous serions très reconnaissants de nous amener des faits et des engagements fermes, plutôt que simplement une analyse de la crise. Burenstam Linder Monsieur le Président, le fait que beaucoup des anciens pays communistes d'Europe centrale et orientale, pour sortir de la misère communiste, aient entrepris des efforts de réforme beaucoup plus conséquents que ceux fournis par la Russie, est un fait important pour la stabilité de l'Europe. C'est grâce à ces efforts qu'ils sont aujourd'hui moins affectés que la Russie par l'effondrement du système, même s'ils sont indirectement exposés, comme les pays de l'UE, à des perturbations liées aux problèmes du commerce et des investissements. L'une des raisons essentielles qui ont incité ces pays à faire des efforts de réforme réside dans le fait qu'ils ont demandé à entrer dans l'Union européenne, et qu'ils sont tout à fait conscients des conditions préalables à l'adhésion. La crise russe constitue dans tous les cas une grave menace, mais la situation serait bien pire si l'Europe, en optant pour des améliorations en vue de l'élargissement vers l'est, n'avait pas réduit le risque d'une réaction en chaîne venue de Russie. De la même façon, la coopération au sein de l'UEM a permis à l'Europe d'échapper à une bonne part des perturbations monétaires occasionnées par les événements survenus en Russie et en Asie. Pour que la confiance et l'énergie puissent présider à la poursuite de notre coopération européenne, il est important que nous sachions de quel secours nous sont aujourd'hui ces deux grands projets que sont l'UEM et l'élargissement vers l'est. Il est essentiel, en particulier dans les pays où le scepticisme à l'égard de l'Union est très répandu, par exemple la Grande-Bretagne, le Danemark et la Suède, de faire comprendre cela à l'opinion publique. Si les pays de l'UE sortent quasiment indemnes de la présente crise, notre situation économique nous permettra aussi plus facilement d'aider la Russie. Nos ressources nous donnent la possibilité de nous engager de nouveau dans le commerce et les investissements, et d'apporter à la Russie notre soutien, dans des conditions qui nous paraîtront raisonnables et lorsqu'elle aura réellement mis de l'ordre dans son économie. S'il devait s'avérer que la Russie, renouant avec l'esprit communiste, s'adonnait à des tentatives désespérées de régulation centralisée de son économie, le fait que, dans le voisinage, d'anciens pays communistes se tirent assez bien d'affaire grâce à des réformes économiques plus systématiques, aurait beaucoup de poids. La nostalgie communiste fera long feu en Russie, si les pays limitrophes qui ont opté pour le progrès font la démonstration de leur réussite. Randzio-Plath Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, Messieurs les Commissaires, le monde n'est pas encore en flammes - les feux vacillent. Mais les pompiers ne sont pas en vue et il n'y a pas de solutions. La crise asiatique, l'effondrement financier en Russie et les problèmes dans de nombreux pays d'Amérique latine montrent la fragilité des marchés financiers et de bien des économies, ce qui met la prospérité, la croissance et l'emploi à la merci de ces marchés financiers. Plus que jamais, il est nécessaire de réformer le système financier mondial. Le calme qui règne en Europe ne peut faire illusion. En fin de compte, les marchés financiers sont entièrement mondialisés et échappent à tout contrôle politique. Les flux de capitaux de 1 300 milliards de dollars US ne sont constitués qu'à raison de 3 ou 4 % du commerce de biens et de services, mais ils exercent une influence négative - ou parfois positive - considérable sur les économies, affectent la croissance et les investissements et détruisent l'emploi. La libéralisation et la dérégulation des marchés financiers, ainsi que les progrès des techniques de communication et le retrait complet de l'État des processus de financement, ont permis aux marchés financiers de se regrouper. Le libre commerce mondial a certainement besoin d'un système financier mondial ouvert. Mais à l'effet positif de la mondialisation - meilleure allocation du capital, réduction des coûts, nouvelles chances de limiter les risques - s'opposent les potentiels d'instabilité des marchés financiers. L'augmentation des patrimoines monétaires et des endettements provoquent des problèmes quantitatifs, des problèmes de prix et des problèmes d'instruments financiers dérivatifs qui se cristallisent dans la spéculation, la volatilité et l'effondrement. L'économie réelle est incapable de le supporter. La croissance exclusive du commerce dérivé, dont le volume s'élevait à quelque 40 mille milliards de dollars en 1994, et le repli de la politique économique, ont contribué à l'évolution néfaste des marchés financiers. Étant donné qu'il n'est plus possible de suivre une politique économique nationale, il faut enfin obtenir la coopération et la coordination internationales de la politique économique pour contribuer à la prévention des crises. Le consensus est de rigueur. C'est pourquoi je salue expressément l'initiative Clinton et invite la présidence du Conseil à saluer réellement cette initiative, à y participer et à contribuer à la structurer. Les pays en crise de ce monde doivent s'asseoir pour négocier avec les pays du G7. Les rencontres du G7 ne sont plus en phase avec l'évolution économique réelle. Peut-être nous faudrait-il même un conseil mondial de sécurité. De telles problématiques doivent être discutées au niveau mondial par ceux qui sont aujourd'hui les décideurs en politique monétaire, financière et économique. Nous avons besoin de solutions pour sortir de la crise et d'un nouvel ordre financier amenant la stabilité dans les relations monétaires et financières par le biais de la transparence, et de systèmes de contrôle, d'alerte précoce et de soutien. Des système d'assurance-crédit au niveau international tels que les réclament quelques spéculateurs sont en tout cas inacceptables. La spéculation ne peut en sus être récompensée par des aides. Une politique économique internationale commune, cela ne fait aucun doute, est extrêmement difficile à mener, mais elle est indispensable et doit consister à interroger sur leur rôle le Fonds monétaire international, la Banque des règlements internationaux et l'Organisation mondiale du commerce sans remettre en cause ces institutions proprement dites. Nous devons organiser une réglementation et un contrôle internationaux efficaces et réformer véritablement ces institutions, tout en améliorant la manière dont elles coopèrent. L'arsenal législatif doit surtout inclure des mesures pour la publication des données financières sous une norme comparable, la transparence de toutes les transactions sur les marchés financiers, des marchés financiers plus efficaces, de meilleures mesures de contrôle dans le chef des prêteurs et des emprunteurs, des mesures visant à réduire l'octroi de crédits à court terme et à limiter la spéculation, ainsi que des incitants en faveur de conventions de crédit à plus long terme et transfrontalières. En outre, dans les démocraties, toutes les données économiques des gouvernements doivent être publiées afin d'empêcher les marchés financiers de dissimuler leurs informations. Elles possèdent en outre une signification de plus en plus grande pour la prospérité, la croissance et l'emploi, c'est l'évidence. La stabilité des cours des devises sera elle aussi importante sur les marchés mondialisés. L'euro pourra y contribuer dans un système monétaire mondial multipolaire, même si à mon avis des accords de zones-cibles sont encore bien éloignés. Mais une chose peut certainement réussir: une étroite coopération entre la Banque centrale européenne et la banque d'émission américaine va dans notre intérêt à tous, dans l'intérêt de la stabilité. Cela profiterait aussi à la Russie, pour laquelle j'estime que les propositions du G7 sont décevantes. Même si la Russie doit faire ses devoirs, nous ne pouvons pas dire, pour le reste, si la politique du FMI permettra de continuer ainsi. La Russie n'a pas résisté au capitalisme de libre-échange. Il faut tout mettre en oeuvre pour créer enfin une économie sociale de marché en Russie et procéder à une mutation tenant compte du facteur social. J'estime moi-même que des contrôles temporaires des flux de capitaux pour la Russie sont tolérables et indispensables, afin qu'il soit possible de rendre l'évolution favorable y compris pour la population russe. van den Broek Monsieur le Président, bon nombre de paroles réconfortantes ont été dites aujourd'hui au sujet de la crise mondiale de l'économie, mais surtout sur le situation russe, que la présidence et le président de la Commission ont longuement évoquée. Permettez-moi, pour terminer ce débat, de procéder à quelques remarques; après quoi, mon collègue de Silguy dira encore quelques mots des aspects économiques et monétaires de la crise mondiale. Je voudrais commencer par dire que c'est l'inquiétude qui ressort de toutes ces interventions, mais également une grande solidarité qui s'est exprimée à l'égard du sort de la Russie. Il est de l'intérêt de cet immense pays de notre continent de connaître aussi rapidement que possible une stabilisation de sa situation. Ce n'est pas seulement l'intérêt de la Russie, mais aussi, et certainement, le nôtre. Mais j'ajoute aussi, et cette idée a été exprimée par plusieurs de mes estimés collègues, que le changement réel et la réforme réelle doivent bien venir de la Russie elle-même. Ces réformes ne pourront pas être imposées de l'extérieur. Tout ce que la communauté internationale peut faire et ce que nous pouvons faire nous aussi, c'est octroyer une aide s'il s'avère que la Russie mène bel et bien une politique de réforme. C'est pourquoi la priorité absolue du moment consiste à surmonter la crise politique et à former et développer un consensus entre le gouvernement et la représentation populaire, sans lesquels de profondes réformes ne pourront jamais être engagées. En tout cas, ce processus politique a permis d'observer un certain nombre de points encourageants. Nous espérons que les doutes à ce sujet seront levés d'ici la fin de la semaine. Je voudrais souligner encore une fois qu'une réforme en Russie n'est pas une concession faite à l'Ouest, mais relève de l'intérêt même de la Russie; que ceux, dont le président Santer, qui ont insisté sur le fait qu'une bonne politique économique en tant que telle rend aussi possible une politique sociale, portent ce point à l'attention des représentants de la Douma, et ce n'est d'ailleurs pas la première fois. Nous pourrions procéder à des échanges de vues idéologiques - ce qui, en soi, ne manquerait pas d'intérêt - concernant le type d'économie de marché pour lequel devrait opter la Russie actuellement, mais certaines données de bases ne pourront en aucune manière être négligées. Ce qui veut dire que l'absence totale, en Russie, d'un système de régulation ou d'un cadre légal soumet de toute façon l'économie et la politique économique à des situations extrêmes. Et c'est précisément ce que nous avons pu constater. Si les bénéfices réalisés par les entreprises disparaissent à l'étranger, si les impôts ne sont pas payés, si les banques ne font pas l'objet d'un contrôle et je pourrais citer de nombreux autres exemples, tout le système s'écroule. La libéralisation n'est pas mauvaise en soi, mais une libéralisation totalement incontrôlée ou une libéralisation ne profitant qu'à une petite oligarchie est mauvaise. Ce phénomène se manifeste très clairement en Russie. Beaucoup a été dit concernant ce que l'Union européenne pourrait faire, concrètement et activement, durant cette phase. En guise de préparation à ce débat, je me suis penché sur le contenu précis de nos programmes TACIS avec la Russie, auxquels, comme l'a dit le président Santer, nous avons consacré environ deux milliards d'écus depuis 1991. Ces programmes visaient avant tout à la restructuration de l'économie russe. Nous avons appuyé des plans de réformes d'un point de vue économique, mais également politique. Parmi les exemples très concrets, citons les programmes de révision du système fiscal, de surveillance du système bancaire et de protection des investissements qui devait accroître la confiance des investisseurs étrangers et les pousser à investir plus d'argent en Russie. Et je suis loin d'être exhaustif: programmes de formation pour jeunes managers et j'en passe. La concrétisation d'un grand nombre de ces programmes a déjà commencé, mais il est et reste un fait que, du côté russe, ceuxci demeurent insuffisamment transposés dans une législation nouvelle, en contrôle d'exécution ou en programmes effectifs qui ont réellement transposé les réformes dans les faits, dans la pratique. Le mieux que nous puissions faire pour le moment serait de voir dans quelle mesure les programmes en cours nécessitent de nouvelles adaptations ou réorientations afin de pourvoir aux besoins les plus criants. Nous avons déjà présenté quelques idées à ce sujet aux autorités russes, déjà avant la mi-août et l'éclatement de cette crise, et nous pourrons ensuite examiner dans quelle mesure le programme que nous avions déjà commencé à préparer nécessite des adaptations pour 1999. Il a été remarqué, et le président Santer l'a ouvertement reconnu, que nous butons très souvent sur nos propres limitations bureaucratiques lorsqu'il est question de mettre nos programmes en uvre. Très souvent, lorsque le comité de gestion, la représentation des États membres, donne son approbation concernant un programme déterminé, il faut encore dix mois avant que ne soit signé le contrat en la matière. Nous sommes tout à fait prêts, comme nous l'avons d'ailleurs fait en accord avec le Parlement dans le cas de la reconstruction de la Bosnie qui avait suscité des plaintes analogues, à tenter d'accélérer ces procédures, avec ou sans modification du règlement, bien que je pense que celle-ci soit pratiquement inévitable. Mais, à cette fin, nous aurons aussi besoin de la collaboration du Conseil. Soyez néanmoins sûrs que là où nous pouvons accélérer nous-mêmes, en interne, nos procédures, eh bien, nous le ferons. Il est probable que nous devrons faire appel à un nombre plus important de personnes prêtes à se jeter dans la crise actuelle avec dynamisme et combativité. Mais je voudrais démentir l'image qui voudrait que nos programmes d'aide ou même ceux d'autres organisations internationales, y compris le FMI, ou que l'action trop molle de la communauté internationale soient à l'origine de la crise. Non, Monsieur le Président, les solutions doivent venir avant tout de Russie. Mais il me faut relativiser. En soi, il n'est peut-être pas si étonnant qu'un processus de réforme engagé il y a seulement sept ans en Russie n'ait pas encore donné de résultats probants. C'est que l'histoire a un poids. Les choses n'ont pas suffisamment bougé. D'autres pays ont enregistré des succès admirables, mais ce sont précisément des pays qui ont une autre histoire, une autre culture que la Russie. Je ne considère pas que cela soit une excuse. Au contraire, il vous faut comprendre cette remarque comme un encouragement à l'égard de la Russie: la situation actuelle ne pourra se modifier que si le sérail politique et le parlement consentent vraiment un effort commun pour engager des réformes réelles. Et je suis alors convaincu que la communauté internationale, tout en tenant compte de la situation actuelle, tout en tenant compte de la situation sociale très délicate, adapterait son aide autant que faire se peut, tant qu'existe la perspective du progrès. Et tant que l'on s'en tient à une série de règles de base, à savoir qu'on ne remet pas aux calendes grecques la création de toutes sortes de cadres juridiques. Sinon, nous continuerons à investir de l'argent là-bas en pure perte. C'est dans cet esprit que nous entretenons actuellement le dialogue avec nos partenaires russes. Je me réjouis tout particulièrement de ce que la réunion de la délégation interparlementaire pour les relations avec la Russie ait lieu aujourd'hui même. J'y tiendrai là aussi un exposé, à l'invitation des deux présidents. Une rencontre au sommet avec le président russe est prévue au mois d'octobre. D'ici là, l'actuel premier ministre nous a invités à un échange de vues, le président Santer et moimême. Le G7 est extrêmement actif et se prépare à de possibles nouvelles mesures. Une chose est sûre et je la répète: c'est la Russie qui a marqué sa volonté de faire partie du G7/G8. C'est toujours la Russie qui demande à être admise au sein de l'OMC. C'est pourquoi il incombe à la Russie de prendre les mesures nécessaires à l'instauration de ces cadres réellement efficaces et de montrer qu'elle atteint certains résultats. C'est alors qu'elle pourra compter sur l'appui total de la communauté internationale. Souhaits de bienvenue Le Président Mes chers collègues, j'ai le plaisir de saluer une délégation de l'Assemblée nationale de la République tunisienne, conduite par Mme Shadlia Boukchina, vice-président de la chambre des députés, qui vient de prendre place dans la tribune officielle. La délégation nous fait l'honneur de nous rendre visite à l'occasion de la neuvième réunion interparlementaire avec la délégation homologue du Parlement européen. Les relations entre la Tunisie et l'Union européenne reposent sur le principe de la coopération euro-méditerranéenne, et les contacts que nous avons au niveau parlementaire témoignent d'une volonté commune de collaboration très active dans des domaines vitaux. Je souhaite que cette neuvième réunion soit un nouveau pas vers l'indispensable rapprochement des pays et des peuples que nous représentons, en vue d'asseoir une coexistence pacifique et fructueuse autour de la Méditerranée, laquelle constitue aujourd'hui, comme elle l'a fait du reste par le passé, un espace privilégié de rencontres. Je souhaite à la délégation tunisienne une réunion fructueuse et un agréable séjour à Strasbourg. Soyez les bienvenus. Crise financière internationale et évolution politiqueen Russie (suite) de Silguy Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, dans le temps bref qui m'est imparti, je voudrais faire deux séries de remarques sur la situation économique européenne et la situation russe. Concernant tout d'abord la situation économique européenne, un fait: heureusement que la décision du 2 mai est derrière nous! Quelle serait aujourd'hui la situation sur le plan monétaire en Europe si, le 2 mai, l'Europe n'avait pas décidé de la liste des pays passant à l'euro et si l'Europe n'avait pas décidé des parités qui seront retenues pour fixer l'euro au 1er janvier. Par conséquent il est clair que l'euro a déjà remporté un premier succès, qui est celui de la stabilité monétaire que connaissent nos monnaies. Ceci est certes un rôle défensif, on parle de bouclier, mais toujours est-il que c'est un fait incontestable. Maintenant, quels seront les effets de la crise actuelle sur l'économie européenne? C'est vrai, la crise est sérieuse, elle aura des effets, mais ceux-ci seront nécessairement limités par les atouts européens. La crise est sérieuse, parce qu'elle est d'abord cumulative. On a parlé toute la matinée de la Russie, on a peu parlé de l'Asie, et pourtant, l'Europe est beaucoup plus engagée encore en Asie, globalement, en termes commerciaux et financiers, qu'en Russie. La situation en Asie, même si elle connaît un cap, une stabilisation en Asie du Sud-Est, même si la Chine témoigne d'une remarquable responsabilité à l'heure actuelle, laisse encore planer le problème japonais où la récession règne, d'une part et où, d'autre part, le programme de stabilisation et d'assainissement du système financier et bancaire n'est pas encore efficace. Il y a donc des incertitudes, pourquoi se les cacher? La crise aura des effets, ne serait-ce que sectoriels, sur le commerce mondial et il est clair que cette perturbation n'est pas de nature à développer et favoriser le commerce mondial et que ce n'est pas bon pour l'Europe. Parmi les effets sectoriels, le président, tout à l'heure, a rappelé l'importance des marchés russes pour les exportations agricoles européennes. Certains pays, comme la Finlande et la Grèce, ont un commerce plus important avec la Russie que la moyenne communautaire. Quels seront ces effets? Je vous renvoie aux prévisions que nous ferons à la fin du mois d'octobre pour essayer de quantifier ces effets. Toujours est-il qu'ils seront nécessairement limités par les atouts dont dispose l'Europe. Il n'y a, aujourd'hui, aucune raison de paniquer. Pourquoi? Parce que les fondamentaux sont bons. Je me rappelle, il y a un an, nous parlions ici des effets de la crise asiatique, nous demandant ce qui allait se passer pour l'Europe. Force est de constater que la croissance européenne sera de 2, 8 % en 1998 et que, par rapport à l'année dernière, à la même époque, devant votre même Assemblée, les taux d'intérêt à long terme ont baissé de 1 % en Allemagne et dans la zone «euro», ce qui est considérable, et ce malgré la crise. J'ajoute que pour 1998, 1999, l'Europe sera, parmi les grands ensembles économiques, celui qui connaîtra le plus de croissance. Quel changement tout de même par rapport à la situation d'il y a deux ans où on s'interrogeait ici ensemble sur la question de savoir pourquoi il y avait la croissance partout, sauf en Europe! Donc, les fondamentaux économiques sont bons. Aujourd'hui, il n'y a pas de raison de paniquer. La seule question est de savoir comment faire pour maintenir la confiance en Europe. Je pense que maintenir le dynamisme actuel, c'est maintenir le policy mix . C'est un point essentiel. Il ne faut donc pas de relâchement budgétaire, car seule la poursuite de la politique qui a porté ses fruits permettra en définitive de maintenir en Europe une demande robuste, et je dirais, suffisamment robuste pour contrebalancer les effets négatifs que j'ai indiqués tout à l'heure. Un mot de la situation économique internationale. Tout d'abord, attention aux fausses bonnes solutions, aux fausses bonnes recettes. Ne tirons pas sur le pianiste, dit-on souvent en français, ne tirons pas sur les institutions financières internationales. Il ne faut pas oublier qu'en définitive les actionnaires de ces institutions financières internationales sont les États. 30 % du capital du Fonds monétaire international, 30 % des quotas sont détenus par les Européens, contre 18 % par les États-Unis. Commençons donc par regarder chez nous, et par regarder dans nos États. En outre, je crois que la stabilité monétaire, qui est la mission du Fonds monétaire international, est importante et qu'il faut l'aider. Alors, adapter le fonctionnement, adapter les missions du système monétaire international, du Fonds monétaire international, c'est aujourd'hui une nécessité. Je crois qu'il faut y réfléchir. Il faut adapter le FMI à la nouvelle donne, il faut voir comment ses programmes financiers doivent, et peuvent, être soutenus sur le plan social. Il faut aussi l'adapter à la nouvelle donne qu'est l'euro, qui, bien entendu, change fondamentalement le paysage. Deuxième fausse solution, la taxe sur les mouvements de capitaux. Attention, elle est dangereuse et irréaliste. Dangereuse, parce que je craindrais de pénaliser les investissements. Nous avons besoin d'investissements, et pour cela, nous avons besoin de capitaux. Ne les décourageons pas. Surtout actuellement en Europe, où nous sommes la zone qui attire les capitaux, ce qui nous permet de maintenir la croissance. Ne pénalisons donc pas nos entreprises. Ne pénalisons pas non plus les pays en voie de développement, dont les comptes courants sont déficitaires et qui ont besoin d'argent. En outre, ces taxes sur les mouvements de capitaux sont irréalistes, dans la mesure où cela ne supprimerait pas tel ou tel paradis fiscal qui ne l'appliquerait pas et qui serait une incitation à la fraude et à la spéculation. Alors, quelle solution? Je pense, personnellement, que la solution passe aujourd'hui par quatre voies à explorer. D'abord, plus de transparence dans les transactions, qu'elles soient financières, commerciales, publiques ou privées. La transparence devrait être plus grande. Deuxièmement, il faut, me semble-t-il, réfléchir aux règles de supervision bancaire, aux règles prudentielles, faire en sorte que les standards que nous appliquons en Europe puissent être largement appliqués également dans le monde. Il faut également associer le secteur privé à la gestion des crises et il faut - ceci est essentiel - plus de coopération macroéconomique internationale. C'est là que l'euro a un rôle à jouer si nous voulons que l'Europe soit présente sur la scène internationale, qu'elle ne soit pas seulement un observateur, mais devienne un acteur. Il faut tirer les conséquences de l'arrivée de l'euro. La Commission s'y emploie. Encore faut-il que les États membres l'acceptent, et les mois qui viennent vont faire peser une lourde responsabilité sur nos épaules, sur vos épaules, sur celles de la présidence autrichienne de l'Union européenne. Il faut que l'Europe participe à un système, de façon à ce que ce système international soit représentatif pour être efficace. Enfin, avant de terminer, un mot de la Russie. Le problème de la Russie, à la différence du problème de l'Europe, c'est qu'il lui faut restaurer la confiance. Nous, il nous faut maintenir la confiance. Restaurer la confiance, c'est le faire chez les Russes. On en a beaucoup parlé ce matin. Ne désespérons pas les Russes, aidons-les, mais il faut aussi que les Russes restaurent la confiance de la communauté internationale. Ils ont un gouvernement. Nous attendons maintenant leur programme économique. Nous jugerons ce programme économique quand nous le recevrons. Je crois que la confiance reposera non seulement sur le consensus politique qui sous-tendra ce programme, mais également sur quatre préceptes simples, quatre clés d'analyse qui sont: la capacité de contenir l'inflation, c'est-à-dire de stabiliser le rouble; la capacité de remettre en ordre la situation budgétaire; la capacité de consolider, de restructurer le système bancaire et, enfin, la capacité d'honorer les obligations financières internationales. C'est à la lumière de ces éléments que sera jugé le plan russe, je pense, par la communauté internationale. En conclusion, il y a une crise certes, mais une crise n'est tout de même pas la fin du monde. Rappelez-vous, en 1987, malgré le krach de cette année-là, la croissance, en 1988, a été en Europe de 4 %. Sachons donc garder notre calme. Sachons être vigilants et sachons, nous Européens, aujourd'hui, utiliser nos atouts, utiliser nos chances, et en particulier l'arrivée de l'euro. Le Président J'ai reçu sept propositions de résolution sur la crise financière internationale, conformément à l'article 37, paragraphe 2, du règlement . De même, j'ai reçu sept propositions de résolution sur l'évolution politique en Russie, conformément à l'article 37, paragraphe 2, du règlement . Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, étant donné que le vote est imminent, un dernier mot de conclusion qui revient habituellement à la présidence. D'abord, je vous remercie pour ces débats très intéressants sur des éléments déterminants de la crise en Asie, de la crise en Russie, de la crise qui se profile en Amérique latine. Quel est le principal pour l'Union européenne? Permettez-moi de le résumer très brièvement. D'une part, le Conseil est bien entendu conscient du rôle que l'Europe doit jouer dans le cadre mondial, notamment à cause de sa force économique et financière. Je tiens à le souligner tout particulièrement, car cet élément a été abordé au cours de la discussion. Bien entendu, le Conseil, mais aussi la Commission, apporteront leur contribution sur ce point. D'autre part, le Conseil et la Commission doivent travailler en étroite coopération pour fixer le contenu des propositions que nous pouvons soumettre à la partie russe lors de la prochaine rencontre. Une coordination aussi parfaite que possible de l'Union européenne s'impose donc absolument. Elle inclut plus particulièrement l'offre de savoir-faire européen dans le domaine bancaire et financier, dans l'administration, la création de structures de l'État et la lutte contre la criminalité organisée. Bien entendu, la Commission élaborera encore d'autres propositions sur la manière d'aider la Russie à surmonter ces difficiles problèmes de transition, particulièrement au moyen de TACIS, mais aussi d'autres programmes. Mais je voudrais à nouveau insister sur ce qui a souvent été soulevé pendant le débat, et notamment par la Commission: oui, bien entendu, il faut que les réformes viennent de Russie, et nous ne pouvons que fournir l'aide. Je tiens pour très important de recourir au mécanisme de l'accord de partenariat et de coopération pour approfondir encore notre dialogue avec la Russie. Les ministres des Finances de l'UE devraient bien entendu, dans leurs réflexions - et c'est un point qui a été souvent abordé dans les débats - tenir entièrement compte des aspects humains et sociaux de la situation en Russie. Le contrôle commun de l'évolution en Russie et son évaluation tant par les ministres européens des Affaires étrangères et des Finances que par la Commission peuvent garantir la cohérence des actions de l'UE. Cela aussi est extrêmement important à mes yeux. Permettez-moi encore d'évoquer quelques points essentiels qui ont surgi au fil des débats. Les deux parties doivent, à l'avenir, poursuivre leurs relations sur la base de la coopération, du partenariat et du dialogue à égalité. Là encore, une immense solidarité s'est manifestée à ce sujet durant le débat. Deuxièmement, je tiens aussi à relever ce qu'a déjà dit M. De Silguy, à savoir qu'il ne faut pas dramatiser la situation à l'excès. C'est une crise, mais nous ne partons pas de rien, et de nombreux résultats ont déjà été atteints. Des signaux précoces quant au choix du futur cap, et des mesures prises rapidement, sont particulièrement importants. La situation actuelle ne conduira pas - c'est très important, et je le souligne à nouveau dans le cadre de la présidence - à un retrait du partenaire Russie, mais à un dialogue plus intense. À quoi ressemblera ce dialogue? Comme vous le savez, la troïka des ministres des Affaires étrangères sera dès demain auprès du Premier ministre Primakov, et le 27 octobre aura lieu à Vienne le sommet UE-Russie, qui se prépare déjà intensivement et à l'occasion duquel nous parlerons de tout ce qui s'est dit au cours de ce débat. Le Président Le débat est clos. Nous passons maintenant au vote. Votes Le Président Je voudrais commencer par informer le Parlement que j'ai reçu une lettre officielle d'opposition à la procédure simplifiée applicable à la vente de maïs génétiquement modifié en Autriche, Doc. C4-0373/98. Cette motion a été présentée conformément à l'article 99 du règlement, par Mme Flemming et autres. La proposition est donc renvoyée à la commission conformément à l'article 99(2). Je voudrais également informer le Parlement que j'ai reçu une lettre formelle d'opposition à la procédure simplifiée applicable à la vente de maïs génétiquement modifié au Luxembourg, Doc. C4-0374/98. Cette motion a été présentée conformément à l'article 99 du règlement par Mme Roth-Behrendt et autres. La proposition est donc renvoyée à la commission conformément à l'article 99(2). Fayot Monsieur le Président, j'ai signé la demande de report de ce point afin qu'il soit renvoyé à la commission de l'environnement, mais je voudrais que celle-ci nous donne l'assurance qu'elle l'examinera réellement. En effet, le 24 juin, les coordinateurs de la commission de l'environnement ont discuté la décision de la Commission concernant la mise en vente du maïs génétiquement modifié, mais le point n'a pas été examiné en commission. J'aimerais donc que ce soit vraiment le cas cette fois-ci. Le Président Soyons clairs. Nous n'avons pas d'autre choix que de leur soumettre la question, conformément au règlement. La façon dont ils la traitent incombera à la commission de l'environnement. Breyer Monsieur le Président, il est clair que nous soutenons nous aussi la demande de renvoi en commission. Mais je ne peux pas m'empêcher de constater que le groupe des verts au Parlement européen en a fait la demande juste avant la pause estivale, et à l'époque, ce sont précisément les députés qui introduisent maintenant la demande qui ont refusé de discuter à la commission de l'environnement, de la santé publique et de la protection des consommateurs. Mais mon propos est le suivant... (Le président retire la parole à l'orateur) Le Président Chers collègues, nous ne tenons pas de débat à ce sujet. Le règlement est très clair. Il faut procéder au renvoi en commission. Il n'y a pas lieu d'explications, ni de justifications. Tomlinson, Lord Monsieur le Président, il s'agit d'un rapport très compliqué et il serait dans l'intérêt du Parlement que j'explique brièvement que le Parlement européen doit voter sur deux propositions de la Commission en vue de la modification du même règlement relatif à la coopération financière et technique avec la Bande de Gaza et la Cisjordanie. La première proposition a été présentée au début de l'année et la deuxième en juillet. La Commission, cependant, insiste sur le maintien des deux propositions individuellement. C'est pourquoi elles sont traitées ensemble. Elles forment la base du compromis entre le Parlement et la Commission, elles ont en effet été recherchées après la décision par vote du Parlement le 18 juin de renvoyer le premier rapport à la Commission, conformément à l'article 60(2). À cette occasion, le Parlement a approuvé 12 amendements à la première proposition. Ces 12 amendements ont tous été rejetés par la Commission. Certains amendements à la première proposition ont à présent été repris dans la deuxième proposition de la Commission. À la suite de négociations avec la Commission en vue d'un compromis global sur les deux rapports, je suis, en tant que rapporteur, parvenu à persuader la Commission d'accepter presque tous les amendements, à l'exception de ceux concernant la comitologie. Le Parlement examine ici la nouvelle proposition de la Commission sur la comitologie et demande que ce qui est décidé dans ce cadre soit appliqué. Dès lors, avant de passer au vote, la Commission devrait, ici, en séance plénière, tout d'abord confirmer que les amendements 1, 2, 7 et 8 au rapport A4-0180/98 votés par le groupe du parti populaire européen en juin dernier à la première proposition de la Commission ont déjà été intégrés dans sa deuxième proposition. Si la Commission peut le faire, ils peuvent être considérés comme retirés. Deuxièmement, elle devrait s'engager à modifier rapidement sa deuxième proposition afin d'intégrer les amendements 5 et 12, déjà votés en juin dernier, ainsi que l'amendement 1 de compromis à la première proposition, lequel fait partie des 6 nouveaux amendements soumis au vote aujourd'hui, et également l'amendement 6 à la deuxième proposition. Si la Commission peut à la fois confirmer le premier point et s'engager au deuxième, je recommanderai au Parlement européen de voter, parmi les nouveaux amendements contenus dans le document A4-0300/98, en faveur de l'amendement 1 de compromis et des amendements 4, 5 et 6; les amendements 2 et 3 pouvant alors être retirés au profit de l'amendement 6. Le succès de cet accord dépendra de la présentation rapide par la Commission d'une version modifiée de la deuxième proposition, dans le respect de la position politique de ce Parlement. Le Président Merci, je suis heureux que vous l'ayez dit. Marín Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, permettez-moi tout d'abord de saluer le travail rigoureux réalisé par la Commission des budgets, et tout particulièrement son rapporteur, Lord Tomlinson. Le 25 juin, la Commission a présenté au Parlement et au Conseil une deuxième proposition de modification du règlement financier, laquelle, conformément à la promesse que j'avais faite lors de la séance plénière du 17 juin, incluait différentes modifications que le Parlement avait suggérées afin de compléter notre proposition initiale, concrètement les amendements 1, 2, 7 et 8 à la première proposition. Aussi, je vous confirme que la Commission les accepte. Grâce à la volonté du Parlement de trouver une solution pragmatique, vous avez présenté un rapport unique qui abordait - certes - les deux propositions séparément, ce qui nous a permis d'éclaircir de nombreuses questions soulevées par les deux institutions; fondamentalement, le problème de la comitologie qui, comme vous le savez, est un sujet que la Commission voudrait voir changer. Néanmoins, quelques sujets devaient encore faire l'objet de plus amples délibérations et aujourd'hui je vous fais part de notre position en la matière. Premièrement, la question de la durée du règlement financier. La Commission a proposé un programme de huit ans, de 1999 à 2006; mais nous acceptons maintenant une période de cinq ans, de 1999 à 2003, dans la deuxième proposition. Deuxièmement, la Commission est aussi d'accord d'accepter trois autres modifications suggérées par le Parlement dans sa deuxième proposition. Je fais référence aux amendements 5 et 12, à l'amendement de compromis 1, que le Parlement avait suggéré pour la première proposition, ainsi que l'amendement 6 pour la deuxième proposition. Je vous le confirme. Et grâce à ce compromis, le 1er janvier 1999, la Commission disposera, grâce à l'aide du Parlement européen, d'une méthode plus flexible et pragmatique afin de maintenir l'appui de l'Union européenne au peuple palestinien et au processus de paix. Toutefois, je voudrais vous dire, Monsieur Tomlinson, que, malheureusement, le succès ou l'échec de ce programme ambitieux pour le processus de paix dépendra de l'évolution du processus de paix, et il ne faut jamais oublier que la situation est critique à l'heure actuelle. Par conséquent, la Commission va proposer immédiatement ces instruments, mais je veux vous prévenir que l'application de ces instruments sur le territoire palestinien dépendra fondamentalement du processus de paix. Si le processus de paix avance, nous pourrons développer un grand programme de coopération économique; si le processus de paix est interrompu, nous connaîtrons des difficultés sur lesquelles il n'est pas nécessaire d'insister ici. (Par des votes successifs, le Parlement adopte les deux résolutions législatives) Pirker Monsieur le Président, sur le fond, je ne comprends pas très bien ce que nous votons. Je demande à quelqu'un du groupe du parti des socialistes européens de me l'expliquer. La proposition d'amendement 4 stipule que la Commission est invitée à présenter des propositions en vertu desquelles le droit de regroupement familial serait étendu aux enfants non à charge ainsi qu'aux parents ascendants non à charge. Est-ce prévu pour les citoyens de l'Union, ou pour les ressortissants de tous les pays tiers? La conséquence serait évidente: on déclencherait une vague d'immigration. C'est pourquoi je demande une explication sur ce qui est envisagé ici. Ce regroupement familial vise-t-il uniquement les citoyens de l'Union, ou inclut-il également les ressortissants de pays tiers? Cela influence bien entendu le vote. Zimmermann Monsieur le Président, chers collègues, je crois que sous sa forme actuelle, le texte est clair. Il s'agit de ceux qui résident dans l'Union, et du regroupement familial dans celle-ci. Le texte est clair à ce sujet. Il vise tous ceux qui ont déjà une résidence légale dans l'Union. Amendement 8 Lindeperg Monsieur le Président, je souhaite intervenir pour une motion de procédure. Je voudrais demander à cette Assemblée d'autoriser un vote séparé sur un mot. J'admets que cette demande est introduite tardivement; je vous prie de m'en excuser. Il s'agit du mot «politiques» dans la dernière phrase que je cite: «demande instamment que ces ressortissants...» - je précise qu'il s'agit des ressortissants d'États tiers séjournant légalement dans l'Union - »que ces ressortissants soient traités de la même manière que les citoyens de l'Union pour ce qui concerne leurs droits politiques, sociaux et économiques». Je demande un vote séparé sur le mot «politiques», au nom de la délégation française, car, bien qu'étant en faveur du vote aux élections locales, notre délégation pense y être opposée pour les élections nationales. Or, la notion d'égalité des droits politiques porte à la fois sur les élections locales et les élections nationales. En bref, si le vote séparé est autorisé et que le mot «politiques» est rejeté, nous voterons pour. Dans le cas contraire, nous voterons contre. Le Président Je voudrais vous être utile mais nous avons des dates limites strictes pour informer les services des demandes de votes séparés. Je peux vous dire d'après l'ambiance du Parlement que, si nous abordons ceci comme un vote séparé, nous allons avoir un long débat à ce sujet. (Le Parlement rejette la résolution) Falconer Monsieur le Président, comme vous le savez, je m'intéresse aux votes par appel nominal. Pouvezvous me dire si nous avons eu cinq votes par appel nominal ou un seul? Le Président Combien de fois avez-vous appuyé sur le bouton? Je vous laisse trouver la réponse. (Le Président déclare approuvée la position commune ainsi modifiée) Rapport (A4-0279/98) de M. Valverde López, au nom de la commission de l'environnement, de la santé publique et de la protection des consommateurs, sur la proposition de directive du Conseil relative à l'immatriculation et à l'utilisation, dans la Communauté, de certains types d'avions à réaction subsoniques civils modifiés dont le certificat a été renouvelé en raison de leur conformité aux normes du volume I, deuxième partie, chapitre 3 de l'annexe 16 de la Convention relative à l'aviation civile internationale, troisième édition (juillet 1993) (COM(98)0098 - C4-0212/98-98/0070(SYN)) (Le Parlement adopte la résolution législative ) Killilea Monsieur le Président, c'est une motion de procédure. Au sujet des votes par appel nominal, en fonction de ma propre expérience et au nom de quelques autres députés, je souhaite vous déclarer ce qui suit et vérifier le sujet. Pendant la majeure partie du premier semestre de cette année - je n'ai pas les dates sur moi pour le moment - j'ai été considéré comme n'ayant pas voté, malgré le fait que je savais que j'étais présent et que je votais. Je me suis par après posé la question du bon fonctionnement de ma carte de vote. En fait, Monsieur le Président, vous avez vous-même demandé à une occasion que la machine soit remplacée. Mais j'ai quand même continué à me poser des questions sur ma carte de vote. Aujourd'hui, je suis arrivé sans ma nouvelle carte que j'ai reçue en juin et je suis allé dans les bureaux à l'arrière de ce bâtiment afin d'obtenir une carte de rechange. J'ai récupéré mon ancienne carte. Je me suis alors rendu dans le bureau des techniciens afin de la tester, tout cela pour découvrir que mon ancienne carte, dont je dépendais dans ce Parlement au cours des quatre ou cinq derniers mois de cette année, ne fonctionnait pas correctement. Je le savais pendant tout ce temps. J'en ai payé le prix financièrement mais ce n'est pas véritablement ce qui est en jeu. J'ai été considéré comme n'étant pas présent dans ce Parlement pour enregistrer mon vote lorsque, en réalité, j'étais ici mais que ma carte était défectueuse. Je voulais soulever ce problème avec vous maintenant, dans l'intérêt d'autres députés qui ont exactement la même impression. Le Président Merci beaucoup. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, je voudrais demander le renvoi en commission de ce rapport. Le président de notre Parlement a ouvert cette période de session en montrant son souci de respecter le traité et de ne pas soumettre à l'Assemblée un texte qui lui porterait atteinte. Il s'agissait, vous vous en souvenez, du rapport Bösch. Il me semble qu'il nous faut aujourd'hui, sur le rapport Christodoulou, adopter la même rigueur juridique. En effet, les articles 4 et 209 du Traité exigent pour toute dépense la nécessité d'une double base légale, budgétaire et juridique. La Cour de justice, dans son arrêt du 12 mai, l'a rappelé avec force dans son paragraphe 26, en excluant seulement les actions communautaires non significatives qui n'avaient pas besoin d'un tel acte de base. Le projet d'accord interinstitutionnel qui nous est soumis est critiquable à double titre. D'une part, parce qu'il prévoit l'exécution, pour 1998, des crédits des lignes budgétaires sans base légale, alors que la Cour n'avait prévu une telle exécution que pour les crédits déjà engagés. D'autre part, parce qu'il développe, tout en plafonnant le montant global, les notions de projets pilotes, les notions d'actions préparatoires, les notions d'actions ponctuelles. Or, cette notion d'action limitée dans le temps a été condamnée par la Cour, qui a bien précisé que rien ne s'oppose à ce qu'une action significative de la Communauté entraîne des dépenses limitées, ou exerce des effets durant seulement une période limitée. Donc, les actions non significatives étaient exclues par la Cour. Nous sommes donc en pleine irrégularité juridique. Pour le vérifier, je vous suggère de renvoyer le texte en commission, comme nous l'avons fait pour le rapport Bösch. Samland Monsieur le Président, le jugement auquel se réfère cette intervention se rapporte et que la Cour de justice a arrêté, à la suite d'une demande du gouvernement britannique, en ce qui concerne les bases juridiques des dépenses de l'Union européenne, explique dans ses motivations que les dépenses nonsignificatives ne requièrent pas de bases juridiques. L'exposé des motifs insiste explicitement sur le fait que le caractère nonsignificatif se définit non pas par le montant et la durée des dépenses, mais qu'il doit être établi par décision bilatérale des autorités budgétaires. C'est exactement ce principe que nous avons suivi en nous mettant d'accord sur l'accord interinstitutionnel entre les quinze États membres, la Commission et le Parlement européen qui est à présent soumis au vote. Par conséquent, cet accord remplit précisément le rôle d'interprétation et de complément du jugement pour lequel la Cour avait renvoyé cette tâche aux deux institutions, le Conseil et le Parlement. Dans cette mesure, il n'y a pas de raison de ne pas traiter le rapport de M. Christodoulou. Je demande que le vote ait lieu. Christodoulou Monsieur le Président, je suis tout à fait d'accord avec ce que vient de dire M. Samland. (Le Parlement décide de ne pas renvoyer le rapport en commission) Amendements 1-4 Christodoulou Monsieur le Président, ces quatre amendements énoncent d'excellents principes. Mais je suis dans l'obligation de demander leur rejet, car ils ne s'intègrent pas dans le texte qui nous occupe. Nous sommes convenus d'un texte concis, et bien que, je le répète, les principes soient bons, ils sont superflus. J'en dirai autant de l'amendement 5 de Mme Ewing. Après la réponse que le commissaire Liikanen nous a donnée sur la question des langues moins répandues, cet amendement est de trop. Je m'oppose donc à tous les amendements. Müller Monsieur le Président, je remercie le rapporteur, dont le rapport cadre sur le fond avec la position de notre groupe. Les propositions abordent ce que nous avons tenté d'éclaircir dans le cadre de l'accord interinstitutionnel. Comme M. Liikanen a clairement fait savoir, dans son intervention d'hier, que tout sera mis en oeuvre pour créer à l'avenir cette base juridique et garantir une exécution maximale du budget y compris pour l'exercice 1998, je retirerais les propositions d'amendement au nom de mon groupe. (Le Parlement adopte la résolution) Dell'Alba Monsieur le Président, nous avons un vrai problème, parce que ce texte s'appelle «les relations transatlantiques et le système Échelon». Or, puisqu'un certain nombre de collègues, et pas seulement deux d'entre eux, se sont employés activement à faire en sorte que, nulle part dans ce texte, ne figure le mot «Échelon», je propose que, si le texte reste en l'état, on supprime même dans le titre la référence à «Échelon», comme cela ces collègues auront eu gain de cause à 100 %. Pompidou Monsieur le Président, dans les propositions de résolution, on parle des problèmes d'information économique, qui traitent directement du système Échelon. Dans ces conditions, il faut maintenir le terme «Échelon» dans le titre de la proposition. Roth Monsieur le Président, je voudrais vous demander de ne pas voter en bloc, mais de procéder à un vote séparé pour les propositions d'amendement 4, 12 et 13. En outre, une regrettable erreur s'est produite dans le vote du rapport Schaffner. Le vote final a été présenté comme un vote nominal, et j'aimerais que vous me disiez pourquoi vous n'avez pas autorisé ce vote nominal. Le Président Les services viennent juste de me dire que c'était de leur faute. Il s'agissait d'un problème administratif. Nous nous en excusons. (Le Parlement adopte la résolution commune) Roth Monsieur le Président, puis-je revenir sur votre déclaration à ma question précédente? Vous avez dit que le fait que vous n'ayez pas reçu la proposition de vote nominal sur le rapport de Mme Schaffner provenait d'une erreur des services. Cela peut arriver à tout le monde. Mais en tant que président de séance, vous pourriez faire répéter le vote à titre de vote nominatif. C'est ce que je vous invite à faire maintenant. S'il y a eu erreur, il n'y a aucune raison de ne pas le faire. Je vous demande donc de faire procéder au vote nominatif sur le rapport Schaffner. Le Président C'est en apparence une requête tout à fait raisonnable. Cependant, le problème est que des gens entrent et sortent de la salle et les personnes présentes actuellement ne sont pas les mêmes que celles qui l'étaient lors du vote. C'est une erreur de ma part et je ne peux que m'en excuser. Je ne pense pas que nous nous trouvions dans une position permettant de recommencer le vote. Graefe zu Baringdorf Monsieur le Président, je reviens à nouveau sur le rapport de Mme Schaffner. Vous avez dit qu'il n'était pas possible de revoter parce que la composition du Parlement avait peut-être changé. Mais il est possible que vous reportiez ce vote au vote de demain et que les groupes, sachant que ce vote aura lieu, décident de pondérer leur présence. Nous procéderons alors à un vote nominatif. Il y a une différence entre vote nominatif et vote secret, y compris dans l'attitude des députés. C'est justement pour cela que la demande a été faite. Le Président J'ai admis qu'il y avait eu une erreur et je m'en suis excusé. Mais il est assez évident que, une fois qu'un vote est annoncé dans ce Parlement, vous ne pouvez pas revenir sur ce vote à une date ultérieure. Le résultat du vote a été annoncé. Cela met un terme à la question. Green Monsieur le Président, je souhaite simplement répondre aux commentaires faits par M. Killilea. C'est dommage qu'il ne soit pas ici pour les entendre. En tant que questeur de ce Parlement, je suis surpris qu'il ait dû aborder un sujet comme celui-là devant le Parlement. Lui, plus que n'importe qui, devrait savoir comment traiter ce problème. Interrogeons-nous sur les motifs qui l'ont poussé à soulever cette question. Kirsten Jensen, Blak, Sindal et Iversen Les députés sociaux-démocrates danois ont voté ce jour pour le rapport annuel rédigé par l'Unité Drogues d'Europol. Étant donné l'accroissement de la criminalité organisée à l'échelon international, notamment dans le domaine des stupéfiants, il est essentiel que l'Unité Drogues d'Europol parvienne à fonctionner efficacement. Une collaboration entre les forces de police européennes permettra d'améliorer la lutte contre la criminalité organisée. Grâce à Europol, les enquêtes policières dans les différents États membres seront facilitées en créant le cadre d'un échange rapide d'informations entre les autorités policières. D'autre part, Europol permettra d'effectuer des analyses de première importance du développement de la criminalité à l'intention des polices nationales. Nous ne pouvons toutefois adhérer à la demande consistant à accorder à Europol de véritables compétences en matière d'enquêtes. Il ne faut pas qu'Europol ait le caractère d'un pouvoir de police européen; les enquêtes criminelles elles-mêmes doivent rester une compétence des polices nationales. Par contre, les très importantes missions qui ont déjà été attribuées à Europol, comme l'échange d'informations et les expertises, l'aide aux enquêtes, analyses et à la formation, doivent continuer à bénéficier d'une priorité. OCM du riz (C4-0276/98) Fabre-Aubrespy Au moment où nous sommes amenés à nous prononcer sur la proposition de règlement du Conseil concernant l'établissement d'un système intégré de gestion et de contrôle relatif à certains régimes d'aides communautaires, en particulier pour les producteurs de riz, je tiens à alerter mes collègues, la Commission et le Conseil, sur la situation dramatique des riziculteurs français qui se situent, pour la plupart, en Camargue et en Guyane. En effet, nous avons longuement débattu, ici même, afin de mettre en évidence les carences de la Commission dans sa gestion du marché des céréales. En début de campagne, l'année dernière, au moment où les cours mondiaux étaient au plus haut, la Commission n'a donné aucun certificat à l'exportation et l'Union a perdu, de ce fait, d'importants marchés dans les pays arabes. Pour le riz, il en a été de même, si ce n'est, et il faut le rappeler, que la production européenne est très largement déficitaire par rapport à l'importance de notre marché intérieur. La Commission a accepté d'importer du riz en provenance des pays tiers - sous la pression, il est vrai, de l'OMC - en «oubliant» de gérer notre marché intérieur. Aujourd'hui, les silos des producteurs et des coopératives sont pleins; il n'existe plus de capacité de stockage spécifique au riz (silos aérés, ...) et nous devons récolter notre production 1998. Que nous propose la Commission pour faire face à ce drame? Rien. Je demande donc ici solennellement à la Commission de prendre des mesures urgentes afin de permettre à nos riziculteurs de procéder à la récolte et à nos coopératives de stocker notre production. Après avoir réduit depuis plusieurs années les aides à la production de riz, après avoir provoqué l'engorgement de nos silos, la Commission souhaite-t-elle que nous conservions en Europe une production de riz? Ou bien a-t-elle décidé, tout simplement, que l'Union européenne doit être dépendante, pour la totalité de sa consommation, du riz produit dans des pays tiers? Rapport Schaffner (A4-0108/98) Posselt Monsieur le Président, nous avons rejeté le rapport Schaffner, bien qu'il porte sur un thème très important, et ce à cause d'une série de propositions d'amendement inacceptables, notamment celui de notre collègue Zimmermann, qui expliquent pourquoi la SPD est en chute libre en Bavière et touche la barre des 20 %. La proposition d'amendement 4, par exemple, renforce l'immigration incontrôlée des grands-parents, des partenaires non-mariés et de même sexe, etc. Je crois que si le Parlement continue à traiter avec aussi peu de sérieux, sous la pression des socialistes et des verts, des thèmes aussi importants, il déclenchera des protestations dans de vastes parties de la population. Dans des matières aussi importantes que celle-ci, nous avons le devoir de retrouver une collaboration concrète et de renoncer à ce genre de jeux démagogiques derrière le dos de nos citoyens et contribuables. Il est très impressionnant de voir qu'un document similaire a été rejeté par les socialistes eux-mêmes lorsque M. Schröder est venu ici à Strasbourg, car ils en avaient honte. Mais à peine M. Schröder parti, cela recommence. (Exclamations de M. Schulz) Berthu Le rapport Schaffner sur la libre circulation des personnes vient d'être rejeté au sein de cette Assemblée par une coalition aux motivations contradictoires. Mais il faut souligner qu'auparavant venait d'être adopté assez largement - 276 voix contre 250, dont la mienne - un amendement 8 qu'il ne faudra pas oublier. Il affirmait en effet que «la libre circulation des personnes prévue à l'article 7A du traité CE (article 14 de la version consolidée d'Amsterdam) doit valoir également pour les ressortissants d'États tiers séjournant légalement dans l'Union», puis demandait «que ces ressortissants soient traités de la même manière que des citoyens de l'Union pour ce qui concerne leurs droits politiques, sociaux et économiques». La première partie de la citation est reprise du projet d'Amsterdam, qui prévoit l'abolition de tous les contrôles de personnes aux frontières internes de l'Union, pour les citoyens des États membres comme pour les ressortissants de pays tiers, dans un délai de cinq ans. Le groupe Europe des nations s'oppose à cette disposition qui nous ferait perdre la maîtrise de notre territoire, une base fondamentale de notre souveraineté. Comment l'intégrité du territoire, dont la Constitution française exige la défense - au point de prévoir pour elle la possibilité de mise en oeuvre des pouvoirs exceptionnels de l'article 16 - pourraitelle être préservée si nous n'avons plus le droit de contrôler nos frontières? Mais la suite de l'amendement 8 va encore plus loin. Elle demande l'égalité entre les nationaux et les ressortissants des pays tiers, pour les droits économiques, sociaux, et même politiques - ces derniers, sans distinction, incluant par exemple le droit de voter, des élections municipales aux présidentielles. Ce texte n'est pas le fait d'un accident. C'est bien la philosophie constante de cette Assemblée qui s'exprime ici: la volonté d'effacer dans tous les domaines, la différence entre le citoyen et l'étranger, qui aboutirait selon nous, non à la construction, mais à la démolition de l'Europe. Les Français doivent prendre garde: le traité d'Amsterdam prévoit, pour les questions de circulation internationale des personnes, la possibilité de prendre des décisions à la majorité qualifiée au Conseil, en codécision avec le Parlement européen. Si nous accordons un tel pouvoir à ce dernier, il s'en servira dans le sens qu'il indique lui-même aujourd'hui, et qui ne changera pas demain. Il restera toujours en effet une Assemblée trop éloignée des citoyens, et travaillée par des groupes de pression qui ne veulent dépasser les nations que pour mieux détruire l'Europe. Que les Français s'en souviennent au moment de la ratification d'Amsterdam! Lis Jensen et Krarup Nous ne pouvons en aucun cas voter le rapport Schaffner. Nous estimons que le rapport est totalement déphasé par rapport à la réalité et qu'il est l'expression d'un fédéralisme européen de la pire espèce. Le rapport Schaffner témoigne d'un inadmissible mépris à l'égard des démocraties nationales; ainsi, le point 1, qui propose que le Conseil applique l'article 7 a relatif à la suppression des frontières intérieures et un renforcement des contrôles aux frontières extérieures sans prendre dûment en considération le droit national. Nous ne pouvons qu'inviter le gouvernement danois à tenir bon au Conseil et à continuer à bloquer la proposition de la Commission visant à un élargissement du règlement 1408/71. Non seulement nous lutterons contre la conception élitiste relative à la manière d'exécuter les décisions politiques, mais nous lutterons aussi en permanence pour le maintien du droit exclusif accordé aux parlements nationaux de déterminer la politique nationale des frontières, la politique des visas, la politique sociale, etc. En outre, sur la base des principes électoraux qui nous régissent, nous insisterons sur l'obligation pour les États de respecter les conventions internationales adoptées, par exemple, par le Conseil de l'Europe et les Nations unies, et de défendre activement ces principes. Dans ce contexte, nous nous dissocierons énergiquement de la proposition présentée par la présidence autrichienne de l'UE en vue d'instaurer une politique commune des réfugiés et des immigrés au sein de l'UE, car celle-ci est clairement contraire à la Convention des Nations unies sur les réfugiés notamment, ainsi qu'aux principes humanitaires généraux. L'initiative autrichienne n'est malheureusement pas la seule initiative prise au sein de l'UE dans le domaine des réfugiés et qui reflète la notion de «Forteresse Europe». Dans le cadre du référendum sur le traité d'Amsterdam, le premier ministre danois avait lui-même déclaré qu'un oui au traité d'Amsterdam signifierait moins de réfugiés au Danemark. Nous ne doutons pas que le rapport Schaffner doit être considéré comme une nouvelle pierre posée à l'édification des ÉtatsUnis d'Europe, mais aussi à la construction de la «Forteresse Europe». C'est pourquoi nous voterons contre le rapport Schaffner. Thors C'est avec consternation que moi-même et de nombreux collègues du groupe libéral constatons que le Parlement européen n'a pas pu donner son avis sur les rapports du groupe de travail dit de haut niveau sur la libre circulation, qui a été dirigé par la très respectée Mme Simone Veil, ex-membre du Parlement et Européenne convaincue. Avec ce vote, les députés conservateurs ont montré qu'on ne souhaitait pas donner les mêmes possibilités dans ce domaine, par exemple, aux personnes originaires de pays tiers et qui résident légalement sur le territoire de l'Union. Mais qu'est-ce donc que la libre circulation, si le principe n'en est applicable qu'aux seuls citoyens de l'Union? Comment cela pourra-t-il fonctionner? Les députés qui se sont abstenus lors du vote - il s'agit apparemment des membres du Labour britannique - portent eux aussi une lourde responsabilité, car ils empêchent le Parlement d'accomplir l'une de ses missions les plus importantes, à savoir la création d'une Europe des citoyens. Dans le rapport, on s'est efforcé de s'attacher à des problèmes quotidiens auxquels se heurtent de nombreuses personnes en Europe. Supprimer ces problèmes fait partie de nos tâches les plus essentielles. Recommandation pour la deuxième lecture Lannoye (A4-0278/98) Bonde et Sandbæk Nous voterons pour le rapport Lannoye et nous nous félicitons vivement du retrait de l'amendement 4, car nous ne souhaitons pas que les simplifications des normes actuelles puissent s'effectuer par le biais de comités. Nous avons noté avec satisfaction le fait que la Commission - bien que ce n'était pas son souhait initial - n'a pas repris dans sa proposition les formulations prévoyant la possibilité d'effectuer ultérieurement des simplifications des normes actuelles par le biais d'un recours à la procédure de comité dont nous nous dissocions catégoriquement étant donné le caractère non transparent et antidémocratique des comités. Recommandation pour la deuxième lecture Mosiek Urbahn (A4-0286/98) Caudron Je tiens à féliciter notre rapporteur, Mme Mosiek-Urbahn, pour son travail et ses efforts en vue de parvenir à un accord sur cette importante directive concernant la surveillance complémentaire des groupes d'entreprises d'assurance. Mme Mosiek-Urbahn est parvenue à rapprocher les points de vue presque totalement. Le Conseil a, en effet, repris à son compte la plupart des amendements votés en première lecture. La position commune, adoptée par 14 voix contre 15, nous paraît aujourd'hui être un bon compromis. Mme Mosiek-Urbahn propose cependant quelques amendements en seconde lecture. Nous regrettons de ne pouvoir la suivre sur ce point. Nous considérons le point d'équilibre issu de la position commune comme correct et craignons que les amendements proposés ne déséquilibrent la directive au détriment de la protection des assurés comme du secteur, important à nos yeux, des mutuelles d'assurance. Les socialistes français, comme la majorité du groupe socialiste, accepteront donc la position commune sans amendement. Je demande personnellement à la Commission européenne qu'elle renvoie sa position critique sur les mutuelles françaises et qu'elle rouvre sur ce point la discussion avec l'État français. Rovsing L'existence d'une confiance totale dans le secteur des assurances est capitale, tant pour les citoyens que pour les entreprises opérant sur le marché intérieur. La décision prise par l'Union européenne de contrecarrer désormais efficacement les entreprises d'assurances dans le cas très grave où elles évitent de répondre aux exigences de solvabilité qui figurent dans les directives de l'UE en matière d'assurances et qui consistent à prendre deux fois en considération le même capital afin de couvrir les risques pour lesquels différentes entreprises ont souscrit une assurance constitue donc un point très positif. Le Conseil a fait preuve d'un vif désir de collaboration à l'issue de la première lecture en ce sens qu'il a accepté d'inclure la grande majorité des amendements de l'Assemblée dans sa position commune. Je me félicite de cet esprit de collaboration. Rapport Valverde López (A4-0279/98) Bonde et Sandbæk Nous voterons pour le rapport dans la mesure où nous devons empêcher qu'un nombre croissant d'avions polluants et bruyants du chapitre 2, qui ne peuvent plus être utilisés aux États-Unis, n'atterrissent dans les pays de l'UE. Même les avions du chapitre 2 remis à neuf polluent davantage et sont plus bruyants que les véritables avions du chapitre 3. Dans un souci de réduire la pollution sonore, nous sommes également favorables à l'interdiction de décharger et d'atterrir pendant la nuit pour les avions reclassés. Des mesures supplémentaires et plus rigoureuses doivent, du reste, être prises dans le secteur du transport aérien en Europe et dans le monde entier en vue de réduire la pollution sonore. Nous nous dissocions toutefois catégoriquement de l'amendement 1. La réglementation doit continuer à se faire par le biais d'une directive plutôt que par le biais d'un règlement. Les règlements ôtent encore davantage les compétences des parlements nationaux; or, nous ne pouvons souscrire à l'idée d'un tel transfert de compétence législative des organes élus par le peuple à la Commission européenne. Díez de Rivera Icaza Il est lamentable qu'à la suite de l'approbation de ce Parlement, quasi à l'unanimité, de mes amendements en tant que rapporteur de la commission de l'environnement du Livre vert sur la lutte contre le bruit, on nous propose à présent ces modifications largement insuffisantes pour la diminution du bruit dans le secteur aérien. Il est incroyable d'encore admettre dans l'Union européenne des avions équipés de «Hushkits» ou l'abus dans le recours abusif aux dérogations accordées au titre de l'article 4, paragraphe 1. L'amendement 5 au texte de la Commission visant à garantir le sommeil des citoyens, empêchant les vols de nuit, semble également raisonnable. Moi qui suis originaire des Îles Baléares, je peux témoigner des problèmes posés par l'aéroport de Minorque, qui provoque une forte pollution sonore en saison touristique. Il semble inutile d'avoir adopté une position unanime du Parlement contre le bruit à l'occasion du Livre vert, débat auquel Mme le Commissaire de l'environnement n'a même pas daigné être présente, bien qu'elle ait lancé de splendides messages «insonorisés» au cours de la dernière conférence de Copenhague sur le bruit. Rapport Christodoulou (A4-0396/98) Berthu Monsieur le Président, au cours du mois de juillet dernier, le groupe Europe des nations s'était déjà élevé contre la manoeuvre de la Commission qui, condamnée par la Cour de justice pour avoir engagé des dépenses sans base légale, venait demander au Parlement européen de la soutenir. Elle était appuyée par une nuée de lettres d'associations bénéficiaires de ces crédits illégaux qui toutes prétendaient, évidemment, que la société allait s'écrouler et les plus démunis gravement souffrir si l'Union européenne ne continuait pas à leur verser des subventions. Nous n'entrerons pas dans ce jeu. Nous estimons que les aides à finalité sociale seront affectées plus judicieusement et plus efficacement si elles restent aux États et aux collectivités locales. Il n'y a vraiment aujourd'hui aucune raison de violer ce principe sinon le désir de la Commission d'intervenir partout et de se constituer des clientèles d'obligés. De plus, le Traité en vigueur exigeant l'existence d'une base légale, il ne nous semble pas que la solution proposée par la Commission - un accord entre les institutions interprétant le Traité de manière extensible pour lui permettre de continuer ces pratiques - soit le moins du monde acceptable. Le Traité a été adopté par les peuples d'Europe et les institutions de Bruxelles n'ont pas le pouvoir d'en changer le sens, sans revenir devant les peuples. Cette position de principe, que nous avions exprimée en juillet, est renforcée lorsque nous lisons aujourd'hui le texte du projet d'accord qui nous a été communiqué. Il avalise en effet toutes les demandes de la Commission pour engager de son propre chef des dépenses relatives à de prétendus projets pilotes, à des actions préparatoires ou encore à toutes autres actions ponctuelles ou même permanentes liées à ces prérogatives propres, la dernière catégorie ne faisant même pas l'objet d'un plafond. Ce projet d'accord nous paraît intolérable et nous engageons le Conseil à le refuser. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, j'ai voté contre ce rapport à la fois pour une raison d'ordre juridique et pour une question de principe. La raison juridique, je l'ai exposée avant le vote final. Le Traité prévoit, en effet, je le répète, la nécessité d'une double base légale avant l'engagement de toute dépense communautaire: une base budgétaire, à savoir l'inscription dans le budget de la Communauté; une base juridique, à savoir l'adoption d'un acte dérivé. La Cour de justice l'a rappelé dans son arrêt du 12 mai. Elle n'a exclu cette nécessité que pour ce qu'on appelle les actions non significatives. Elle a considéré que des actions limitées dans le temps, limitées quant à leur montant, pouvaient ne pas être des actions non significatives. Le projet d'accord interinstitutionnel n'est pas conforme à cette décision de la Cour. Il prévoit des projets-pilotes de nature expérimentale, des actions préparatoires, des actions ponctuelles. Comme l'a souligné mon collègue, M. Georges Berthu, on peut très bien concevoir des actions ponctuelles d'un montant important qui sont ainsi prévues, sans base juridique. Puis il y a la question de principe. Cette question de principe est très simple. On ne peut pas perpétuer à avoir une Union européenne vouée à une pratique d'accords interinstitutionnels comme on la connaît aujourd'hui. Alors qu'on réclame des traités, qu'on demande au Parlement de ratifier ces traités, on refuse au peuple de se prononcer sur les traités, par la voie d'accords interinstitutionnels qui ne passent en fait ni devant le peuple, ni devant les parlements nationaux. On ajoute, on modifie, on change les traités. - Système Échelon Crampton L'excellent document de travail du STOA - Évaluation des technologies de contrôle politique - ne semble pas avoir reçu l'attention qu'il mérite: certainement pas de la part de la Commission, qui nie avoir connaissance d'accords alors qu'il est connu qu'un protocole d'accord a été signé par le états de l'UE en 1995 mais qu'il reste classé secret. Il me semble également que seul le groupe des verts comprenne réellement le problème. Le lieu de rassemblement principal d'informations dans l'UE pour les États-Unis, est la base d'espionnage de Menwick Hill dans le North Yorkshire, en Angleterre. Il s'agit d'une base d'espionnage créée par un accord entre le gouvernement britannique et les USA en 1948, entre autres pour surveiller les communications entre l'Ouest et l'Est et à l'intérieur du bloc de l'Est pendant la guerre froide. Alors que de nombreuses bases américaines en Europe ont été fermées depuis la fin de la guerre froide, Menwick Hill s'est agrandie considérablement et on y installe actuellement de nouveaux dispositifs de sécurité. Ses puissants systèmes de surveillance prouvent dans une large mesure que, alors que l'espionnage militaire se poursuit, la majeure partie de la surveillance intéresse les conversations privées et commerciales. De nombreux avantages commerciaux sont supposés être obtenus et utilisés pour aider les entreprises américaines à dépasser les entreprises européennes dans le domaine de la concurrence mondiale. Les activités de Menwick Hill n'ont aucune justification démocratique et, au vu de toutes les preuves, je crois qu'elle devrait être fermée immédiatement. Rübig Un éclaircissement donné par l'UCLAF s'impose d'urgence. C'est le principe de transparence. Theonas Il va de soi que les deux plus grandes puissances commerciales et économiques du monde peuvent et doivent instaurer un dialogue. La question qui se pose est de savoir à quelles conditions et au bénéfice de qui. Il n'est pas concevable que le projet d'un accord soit rejeté par le Conseil, que certains pays déclarent avoir opposé leur veto à son adoption sous prétexte qu'il serait totalement contraire aux intérêts des pays européens et que, quelques mois plus tard, ce même accord, dont on n'a changé en fait que l'intitulé, soit accepté sous la pression des États-Unis et du grand capital. Il n'est pas concevable que des organismes qui sont financés par la Communauté elle-même constatent que la vie économique et privée des citoyens de l'UE et jusqu'aux systèmes électroniques et de télécommunications de ses instances fassent l'objet d'une surveillance et d'un espionnage de grande ampleur par le biais du système Échelon qui infiltre les réseaux mondiaux pour y recueillir des renseignements qui sont utilisés au profit des Etats-Unis, comme par exemple dans le cas des négociations du GATT, et que la Commission affirme n'avoir reçu aucune plainte de la sorte. Il n'est pas concevable que l'UE signe avec les États-Unis un accord censé garantir les intérêts des entreprises européennes face à la législation extraterritoriale américaine, comme la loi Helms-Burton sur les sanctions infligées aux entreprises qui violent l'embargo économique que les États-Unis imposent à Cuba, et que Mme Albright le démente publiquement devant le Congrès en affirmant que l'Europe est bel et bien assujettie à ladite législation. Face à cette pression permanente des États-Unis et des grands intérêts, l'Union européenne répond par des concessions répétées, se soumettant elle aussi aux mêmes intérêts des monopoles. À cette surveillance inadmissible que les États-Unis exercent sur les réseaux électroniques et de télécommunications, et plus généralement sur les voies du réseau numérique à intégration de services, l'Union européenne répond, selon certaines sources, par la décision de créer un système analogue de collaboration avec le FBI, en dehors et à l'abri de tout contrôle démocratique et en violation flagrante de sa propre directive sur la protection des personnes physiques en matière de traitement de données à caractère privé. Tout dialogue devrait avoir pour objet d'assurer le développement économique au profit des travailleurs, de sauvegarder et d'étendre les droits démocratiques et du travail aussi bien dans l'Union européenne qu'aux États-Unis, en tenant compte de ce que la première est le plus important partenaire des seconds dans les secteurs du commerce et des investissements. Mais, hélas, cette solution n'est pas possible, puisque les deux parties sont les protagonistes du système capitaliste mondial et de l'assaut en règle mené contre les travailleurs et, de ce point de vue, l'accord recherché complète les mécanismes au service de leurs objectifs et de leurs intérêts. On en a une illustration éloquente avec l'exigence d'un renforcement de la protection des investissements grâce à l'adoption de principes fondamentaux tels que l'expropriation et l'indemnisation prévues dans le mémorandum d'accord entre les États-Unis et l'Union européenne, qui cherche même à anticiper l'Accord multilatéral sur les investissements qui est négocié dans le cadre de l'OCDE et n'a pas encore été accepté en raison du tollé qu'il a suscité. Rapport Campoy Zueco (A4-0235/98) Pinel Monsieur le Président, la question des déchets est un sujet capital en matière de santé publique. Un pays qui ne sait pas, ou qui ne veut pas, gérer écologiquement ses déchets, aura une eau polluée, un air chargé d'éléments toxiques issus de mauvaises filières d'incinération avec en prime des populations qui reçoivent, de plein fouet, ces polluants par le biais de l'alimentation. Car en plus de l'encéphalopathie spongiforme, des hormones, des manipulations génétiques, il faut compter aussi, par exemple, avec des dioxines et autres organo-chlorés qui viennent s'accumuler dans les chaînes alimentaires. À cet égard, l'utilisation des boues d'épuration en agriculture - si elle paraît aller de soi - doit être soumise à des normes de salubrité très strictes, tant il est vrai que ces boues sont souvent chargées en métaux lourds ou autres substances actives. Le rapporteur a donc raison de s'inquiéter d'un laxisme certain de la part des États membres. Cependant, comment peut-il envisager des procédures d'infraction contre les États alors que - et il reconnaît lui-même - le droit communautaire manque de transparence et de cohérence? Le rôle de la Commission doit être de conseiller, d'apporter les outils d'une certaine convergence entre les États membres, pas de faire de l'interventionnisme policier ou fiscal. Cette conception ternit un peu l'esprit de ce rapport et c'est bien dommage! Malone Monsieur le Président, je souhaite simplement dire qu'il ne sert pratiquement à rien de passer du temps à débattre et à adopter une législation en matière d'environnement si elle ne va pas entrer en vigueur. Nous savons que le degré d'harmonisation est très peu élevé dans ce domaine qui est d'une importance capitale pour le marché unique. N'est-ce pas absolument étonnant de voir la détermination maniaque pour parvenir au marché unique en matière de vente hors taxe, alors qu'ici rien n'est fait? À la vue de cela, vous vous arrêtez et vous vous interrogez. Dans le court moment qui m'est alloué, je souhaite corriger une remarque faite hier en séance plénière par ma collègue de constitution, Mme McKenna, et rapportée aujourd'hui dans le Irish Times . Selon moi, l'étude du magazine Lancet , faisant référence aux dangers que courent les femmes enceintes vivant près de centres d'enfouissement de déchets, se rapporte à des sites où des déchets toxiques et dangereux - et non des déchets ordinaires - sont déversés. À cet égard, le gouvernement et les autorités irlandais ne sont pas en tort. En fait, de nombreuses références à l'Irlande dans ce rapport sont dépassées. Parmi les deux seules affaires en cours contre le gouvernement irlandais s'en trouve une relative au financement des plans de gestion des déchets (des affaires semblables sont en cours contre plusieurs États membres). Des plans sont à présent réécrits pour l'Irlande et sont pratiquement prêts pour être à nouveau soumis, et il est donc probable que cette affaire sera abandonnée. La deuxième affaire en cours contre le gouvernement irlandais concerne l'échec de l'apport à la Commission d'informations sur les dépôts de déchets dangereux. À nouveau, la Commission m'a assuré que cette matière est maintenant abordée, et il est probable que les poursuites seront abandonnées. Enfin, je voudrais insister auprès des autorités irlandaises pour qu'elles s'attaquent, sans autre délai, à la carence que nous avons au niveau des installations de recyclage, et également au fait qu'en Irlande, les déchets agricoles ne sont pas considérés comme des déchets, et c'est ainsi que nous profitons du spectacle de magnifiques lacs - tels que les lacs de Killarney - remplis, entre autres, de phosphates, et des poissons tués parce que l'effluent agricole se déverse dans ces lacs. Je souhaite que les autorités puissent faire quelque chose au sujet du fait que nous avons encore une décharge dans l'estuaire de Rogerstown, dans le nord du Comté de Dublin, dans une région d'habitat naturel pour les oiseaux sauvages, entre autres. Ahern La crise latente des déchets en Irlande m'inquiète profondément. Pour l'heure, l'UE entreprend une action contre l'Irlande en raison de son échec à mettre en uvre un plan national de gestion des déchets correct et, en particulier, de son échec à traiter les déchets dangereux. L'Irlande n'a pas pris la mesure. L'UE demande à présent une révision importante et un plan national de gestion des déchets dangereux accompagné de plans individuels au niveau des autorités locales. Une fois de plus, l'Irlande a été prise à la traîne. Au Royaume-Uni, les déchets toxiques et dangereux ont fait l'objet d'études montrant que les femmes enceintes courent un danger si elles vivent dans un rayon de deux miles autour d'un dépôt de déchets dangereux. Les bébés nés à moins de deux miles de décharges où sont déversés des déchets dangereux courent un risque d'anomalies congénitales. Des malformations et des maladies, telles que le spina bifida, un trou dans le cur et un système sanguin défectueux, ont été remarquées chez des enfants nés de mères vivant près de décharges de déchets industriels. L'Irlande a officiellement exporté des déchets dangereux. Cependant, on a découvert des déchets déversés illégalement à travers le pays et la Commission examinera les plaintes. La question-clé est: qui va payer pour l'augmentation des coûts d'élimination des déchets alors que le collet de l'UE se resserre autour de l'Irlande? Si le pollueur paie, cela signifie une révolution dans laquelle la réduction des déchets et leur recyclage joueront le premier rôle et une diminution des besoins en décharges à 20 % du chiffre actuel. L'attitude laxiste en matière d'application des lois sur les déchets manifestée par ce pays est montrée du doigt. Notre image écologique est sapée. En Irlande, l'agriculture est la plus grande cause de pollution des rivières et des lacs et, pourtant, les déchets agricoles n'ont pas été pris en considération dans les précédents plans de gestion des déchets. La Commission est tout particulièrement consciente de ce fait. Un plan récent pour le Comté de Waterford n'a pu faire face à la gestion d'approximativement 1 million de tonnes de déchets agricoles par an. Alors que le gouvernement irlandais tergiverse sur la législation, les déchets s'amoncellent et détruisent notre environnement. En septembre 1998, la Commission a annoncé un délai pour les rapports. L'Irlande satisfera-t-elle à cette échéance ou des amendes seront-elles imposées? Bonde et Sandbæk C'est avec un profond regret que nous devons constater le fait qu'aucun État membre n'a inscrit le Catalogue européen des déchets dans sa législation nationale de sorte que la définition de la notion de déchets diverge, ce qui laisse de nombreuses échappatoires au niveau de la mise en oeuvre d'une législation environnementale durable. Il est également particulièrement regrettable que les États membres n'exécutent pas plus efficacement la gestion commune des déchets, telle qu'elle a été adoptée avec les quatre directives concernées, sans parler de leurs obligations de faire rapport à la Commission. Les différents États membres s'abstiennent ainsi d'observer des principes environnementaux essentiels et, de manière générale, de promouvoir et de respecter une politique de gestion des déchets qui prenne en considération le bien-être et la santé de la population. Nous souhaiterions donc que l'Agence européenne pour l'environnement ait la possibilité de recueillir les données nécessaires relatives à la mise en oeuvre par chaque État membre de la politique commune adoptée en matière de gestion des déchets si ces analyses comparatives parviennent à encourager une codification de la politique européenne de gestion des déchets. Il n'en est pas moins vrai que nous nous montrons très critiques à l'égard du présent rapport. D'une part, nous refusons de considérer les déchets comme des marchandises qui peuvent être négociées par-delà les frontières et donc être réglementées dans le cadre du marché intérieur. La gestion des déchets est, en réalité, une question environnementale, qui ne devrait donc être traitée que dans le cadre de la politique de l'environnement. D'autre part, le point 3 du rapport recommande une réglementation par le biais d'un règlement plutôt que par le biais d'une directive comme c'est le cas actuellement. Ce n'est pas ainsi que l'on arrivera à une meilleure réalisation de la politique commune de l'environnement et encore moins à une politique communautaire générale plus efficace, plus engagée et plus démocratique. Le recours à des règlements, qui exercent une influence législative directe sur les différents États membres, prive les parlements nationaux de leurs compétences. Ceux-ci sont privés de leur influence sur des décisions ayant trait à la réalisation nationale concrète de l'acte juridique commun. Nous ne pouvons approuver ce transfert de compétence législative des organes élus par le peuple à la Commission européenne. Une politique de l'environnement véritablement responsable ne peut être imposée de force par le biais d'une législation; dans ce cas, un nombre beaucoup plus grand d'États membres auraient rempli leurs obligations. Elle exige une modification fondamentale des principes. Une politique commune de l'environnement est nécessaire, mais elle n'est pas suffisante. Caudron Je veux tout d'abord féliciter notre collègue pour la clarté et la franchise du ton adopté pour la rédaction de son rapport. Cette franchise est assez rare pour la souligner. Par ailleurs, je veux m'associer aux demandes formulées par Luis Campoy Zueco et rappeler certaines vérités en matière d'environnement. En effet, si on constate la mauvaise volonté des États membres à appliquer les directives relatives à la gestion des déchets, elle ne se limite hélas pas au seul chapitre de l'environnement. Aussi, je veux faire part de mon exaspération face aux nombreuses déclarations de bonnes intentions de nos gouvernements, alors que leurs actions restent bien en deçà de ces déclarations d'intentions. Il ne sert d'ailleurs à rien de dresser une liste de ces manquements. Il est urgent que nos exécutifs prennent la mesure des enjeux environnementaux de cette fin de siècle. Je l'ai déjà dit, je le répète, on ne peut se décharger indéfiniment des problèmes sur les générations futures. Les menaces qui pèsent sont bien réelles et inquiétantes. Aussi, je souscris aux injonctions du rapporteur, tant pour définir une fois pour toutes la notion de déchets que pour prendre toutes les mesures nécessaires à l'encontre des États récalcitrants, et je partage l'essentiel des analyses et propositions de notre collègue. Enfin, si je suis favorable à certaines incitations fiscales, le risque est grand de se retrouver dans des situations de blocage manifestes du fait de marges budgétaires plus réduites. Or, on peut raisonnablement penser que les prochaines années seront particulièrement riches en matière de politique environnementale. Et, dans ce domaine comme dans d'autres, il nous faudra faire preuve de courage: aider, sans doute, mais d'abord sanctionner ceux qui ne respectent pas la loi. Lis Jensen et Krarup Nous ne pouvons approuver le rapport Zueco en dépit des bonnes intentions qu'il contient et de son aspect critique. Le rapport Zueco a trait, selon nous, au problème fondamental de l'UE, à savoir le fait que l'UE n'a aucune légitimité législative. Il en résulte que les États membres décident souvent de ne pas tenir compte de la législation communautaire en dépit du fait qu'ils ont eux-mêmes participé à son adoption. Le rapport Zueco concerne la violation des règles communautaires en matière de gestion des déchets. Il est évident que nous trouvons inadmissible la lenteur avec laquelle les pays de l'UE - ainsi que d'autres pays - traitent le problème des déchets au détriment de leurs propres citoyens, de l'environnement de leur pays et de l'environnement mondial. Nous ne pouvons donc qu'en appeler à tous les pays, et surtout aux pays industrialisés, pour qu'ils prennent au sérieux la responsabilité qui est la leur au niveau de l'environnement mondial, notamment en ce qui concerne la gestion des déchets. Les propositions que renferme le rapport Zueco à propos de l'accroissement du rôle joué par la Commission et la Cour de justice européenne par rapport aux États membres ne serviront, selon nous, pas à grand-chose. Ce ne sont pas des propositions qui contribueront à renforcer la légitimité de l'UE à l'égard des citoyens de ses États membres. Le meilleur moyen de renforcer la volonté des États de prendre au sérieux leur responsabilité environnementale consiste à intensifier le rôle des démocraties nationales et locales de sorte que les citoyens puissent eux-mêmes veiller à faire en sorte que les autorités élues soient conscientes de leurs responsabilités. Nous en avons assez d'une administration communautaire par le haut; nous voulons davantage de démocratie. Souchet La gestion des déchets représente un enjeu économique et environnemental d'une importance telle qu'elle rend absolument nécessaire une intensification de nos efforts. Je tiens tout d'abord, au nom du groupe Europe des nations, à m'élever contre le fait que l'on a volontairement, au niveau de la Commission, omis de définir la notion de «déchet» au sein de l'Union européenne, avant même que l'on n'établisse le marché unique et, par voie de conséquence, que l'on n'abolisse les contrôles douaniers sur les échanges commerciaux. En effet, les interprétations divergentes du concept de «déchet» dans les États membres ont eu pour conséquence des détournements réels de «déchets» dangereux vers les États membres les plus laxistes. C'est là la principale raison qui a permis le développement d'un certain trafic des «déchets» dangereux. Notre groupe a déposé deux amendements concernant les écotaxes. Depuis plusieurs années, nous avons vu se généraliser les écotaxes sur les emballages. Il est nécessaire, dans ce domaine précis, que la Commission coordonne, sur le plan communautaire, l'ensemble des dispositions prises par les États membres. Trop souvent, les écotaxes ont été établies en vue de créer des entraves réelles au marché intérieur. Nous ne pouvons que le condamner. En Allemagne et en France, il a été mis au point un logo commun (le point vert) qui oblige tous les emballeurs commercialisant des produits finis au sein de chacun de ces États à cotiser et contribuer à résoudre les problèmes environnementaux liés aux déchets. Il est nécessaire de généraliser ce type de dispositif léger, clair et efficace et de s'opposer à ceux mis en place dans d'autres États membres tels que la Belgique, qui cherchent à favoriser leur production nationale en imposant des procédures administratives particulièrement lourdes et décourageantes. Enfin, d'une manière générale, le groupe Europe des nations ne peut que regretter la lourdeur de la législation européenne existante dans le domaine des déchets. En effet, il existe vingt actes juridiques différents en la matière. C'est une atteinte au principe de la transparence, et cela d'autant plus que le concept de «déchet» n'est pas défini de la même manière dans chacun des États membres. En conséquence, nous demandons à la Commission de jouer son rôle, au lieu de s'attribuer en permanence et sur tous les sujets une fonction d'initiative politique qui ne doit pas être la sienne. Il appartient à la Commission d'assurer, dans un domaine aussi important que celui de la gestion des déchets et pour ce qui relève de sa compétence, son rôle de coordination et de simplification de la législation. Il pourrait être utile que notre Parlement le lui rappelle. Rapport Mohamed Alí (A4-0167/98) Martinez Monsieur le Président, nous sommes tous d'accord avec notre collègue, Mohamed Alí: Averroès est un géant au même titre que Ibn Khaldun, le Montesquieu arabe. Mais Averroès, si l'on en croit Maïmonide et le philosophe catalan Raymond Lulle serait peut-être l'homme qui aurait écrit le pamphlet «Les trois impostures»: l'imposture hébraïque, l'imposture chrétienne et l'imposture musulmane. Utiliser cet esprit fort, cet esprit libre au service du nouveau dogme de la société pluri-ethnique ou des mièvreries sur la défense des droits de l'homme, c'est un détournement de mémoire. On est tous d'accord pour une université, la Méditerranée qui la parrainerait, oui, pour fêter les 800 ans d'Averroès, mais mettre cet homme au service d'une immigration arrogante, violente, c'est tout de même curieux pour cet esprit fin. Est-ce qu'on imagine Averroès assistant à un concert de rap à Cordoue, en train de trafiquer dans une banlieue, ou au volant d'une BMW, maquillée, en train de racketter sur des routes, des touristes? En vérité, y a-t-il deux mondes musulmans? Le monde de Al Mansour a dominé l'Occident par sa supériorité intellectuelle, mais le monde musulman d'aujourd'hui nous domine par son supplément de barbarie. Alors ne faisons pas d'Averroès le parrain des talibans, le parrain du djihad parce que s'il avait vécu aujourd'hui il y aurait eu une fatwa et les carotides d'Averroès auraient été sectionnées par les musulmans, au service desquels on appelle aujourd'hui Averroès. Flemming Monsieur le Président, j'ai voté contre le rapport Mohammed Alí, mais pas parce que je désapprouvais la totalité des intentions du rapport. Je crois seulement qu'un rapport si succinct qu'il ne peut qu'effleurer superficiellement le sujet, ce sujet difficile auquel nous sommes confrontés, ne peut pas être valable. Ce rapport contient beaucoup de choses auxquelles je souscris pleinement, par exemple l'exposé de la situation des femmes dans l'Islam, mais je ne puis approuver certains autres éléments. Je pense seulement qu'il est inutile de vouloir couvrir un thème aussi épineux, difficile, vaste et important par un rapport tel que celui-là. C'est la mauvaise approche. Berthu Le Parlement européen vient d'adopter le rapport de M. Mohamed Alí qui demande que l'Europe célèbre le huit-centième anniversaire de la mort d'Ibn Rushd (Averroès), philosophe du XIIe siècle qui soutint une version libérale de l'Islam. Ce rapport est accompagné d'un exposé des motifs assez inhabituel, qui présente Averroès: «Notre personnage naquit en l'an 520/1126 et s'appela Abu L-Walid Muhammad ibn Ahmad Ibn Rushd, ce qui explique, peut-être, pourquoi depuis le MoyenÂge, nous lui préférons le nom bien plus bref d'ailleurs d'Averroès, de même que nous préférons nommer Avicenne, l'autre grand philosophe islamique Ibn Sina»... «Votre rapporteur... vous familiarisera d'abord avec Averroès en vous accompagnant idéalement au... cinéma voir «Le Destin» de Youssef Chahine. Les belles images accompagnées de musique et de danse vous permettront de suivre l'histoire du Vizir de Cordoue Al Mansur, du Cheikh Riad et d'Averroès. Car avant de voir le film, peu de nous connaissaient la vie du cadi de Cordoue, du médecin des émirs Yusuf et Al Mansur, ainsi que du philosophe: attaqué par les tenants d'une orthodoxie religieuse étroite, tombé en disgrâce, exilé, puis retourné en grâce, il termina sa vie comme premier médecin à la Cour de Marrakech le 10 décembre 1198. C'est l'Espagnol qui a marqué le plus profondément de son empreinte la pensée humaine dans l'histoire». Le texte voté par le Parlement européen n'est pas en reste, dans un autre genre, puisque, dès son premier considérant, il déclare que: «la société européenne est fondée sur des bases pluriculturelles, pluriethniques et plurireligieuses, qui sont des éléments essentiels de son patrimoine et de son identité plurielle...». Je regrette d'avoir à dire que je ne suis pas d'accord avec ces affirmations. Les sociétés des pays d'Europe sont aujourd'hui assurément distinctes, mais elles possèdent des références communes très profondes venant de leur identité chrétienne et, plus loin dans le temps, de leurs racines celtiques, gauloises, romaines, grecques ou germaniques. Même si plusieurs religions ont pu contribuer au fonds commun européen, on ne peut évidemment pas placer leurs contributions sur un pied d'égalité. Et l'Islam, en particulier, a contribué à notre identité tout autant par opposition que par ses apports positifs. Dans ces conditions, je regrette que le rapport Mohamed Alí méconnaisse à ce point notre identité. Il se conclut d'ailleurs par des propositions aberrantes, comme cet appel aux États membres de l'Union pour qu'ils «favorisent la formation professionnelle et scientifique des imams et d'autres dirigeants religieux en Europe». On admirera le souci d'équilibre qui a poussé le rapporteur à mentionner «d'autres dirigeants religieux» après avoir cité les imams. Mais on exprimera tout de même un désaccord, car il ne nous semble pas que nos États doivent financer par des prélèvements obligatoires des religions dont certains aspects fondamentaux contredisent les principes de nos démocraties. Blot Averroès fut un brillant érudit. Il est en même temps le symbole d'un échec: l'échec qui a consisté à vouloir mêler la philosophie grecque à l'Islam. C'est une leçon pour ceux qui rêvent d'un Islam dénaturé, laïcisé, mêlé à l'idéologie des droits de l'homme. Je crois que l'Islam restera fidèle à son génie propre. Mais je crois aussi que le génie de l'Europe est autre. Il est helléno-chrétien. Aristote a eu plus de succès en Occident qu'Averroès en terre d'Islam. Or, Aristote, dans ses «Politiques», explique qu'il n'y a pas de cité démocratique sans homogénéité culturelle et qu'une immigration démesurée peut détruire la Cité. Suivons son exemple. Quant aux musulmans résidant en Europe, ils doivent pouvoir exercer leur culte dans la dignité à titre privé. Mais publiquement, l'Islam n'a pas sa place en Europe, dans son intérêt propre, afin qu'il garde sa pureté propre, et dans le nôtre. D'autres discours peuvent souhaiter démagogiquement le mélange des genres. Avec les meilleures intentions. L'histoire montre que c'est en vain. C'est bien pour cela qu'Averroès a eu plus de succès en Occident qu'en terre d'Islam. Tirons-en donc la leçon avec courage et lucidité. Féret Notre collègue Mohamed Alí a fait un bébé tout seul. Son rapport d'initiative, conçu il y a deux ans, vient de voir le jour. Dans mon village natal, à la frontière du Hainaut belge et du Hainaut français, on dit d'une future mère dont la grossesse dépasse son terme, qu'elle «accouchera d'un baudet». Malgré les 24 mois qu'a duré sa gestation, je le trouve plutôt malin, le nouveau-né qui nous est présenté. En nous présentant Abu al-Walid Muhammad ibn Ahmad ibn Ruchd comme Averroès, trait d'union entre l'Islam et la civilisation gréco-latine, le rapporteur pose un postulat mensonger pour mieux nous faire avaler quelques couleuvres. Je voudrais rétablir trois vérités. D'abord, les questions religieuses ne sont pas du ressort de notre Parlement. Ce rapport n'aurait donc jamais dû voir le jour. Ensuite, Averroès fut à la fois rejeté par l'Islam et sévèrement critiqué par les théologiens chrétiens. Enfin, on ne peut pas parler de tolérance quand, en Europe, les mosquées poussent plus vite que les champignons, sans qu'il y ait de réciprocité pour les églises chrétiennes dans les pays islamiques. Leperre-Verrier Célébrer le huit-centième anniversaire de la mort du philosophe-visionnaire Averroès serait pour l'Union européenne l'occasion de repenser les liens de l'Union européenne avec l'Islam et les musulmans, discussion qui fait trop souvent l'objet de méfiance réciproque et d'incompréhension. La pensée moderne et humaniste d'Averroès doit nous permettre de nous interroger, sans présupposés idéologiques, sur la place des musulmans en Europe. Les propositions raisonnables faites par notre commission de la culture doivent devenir réalité dans chacun de nos États membres. Elles seront bien plus efficaces que l'obsession sécuritaire pour contrer l'influence de la minorité qui refuse de conjuguer religion et modernité. Je regrette tout de même le peu de place fait dans le rapport au principe de laïcité qui permet de transcender les passions et constitue un véritable exercice de tolérance. J'aspire également à des actions futures plus pertinentes qui permettront, non seulement d'éviter la récupération de la désespérance sociale par quelques mouvances intégristes, mais également de faciliter l'intégration des musulmans non pratiquants et de tous ceux qui vivent un Islam privé, dont je rappelle que plus de la moitié a la nationalité d'un de nos États membres. Lindqvist Je puis approuver bon nombre de ces propositions, mais il s'agit là d'une question qui ne concerne ni l'UE, ni le Parlement européen. Les problèmes qui ont été évoqués doivent être traités d'une autre façon, comme ce serait aussi le cas pour des questions similaires relatives à d'autres religions. Seillier Nous avons voté contre le rapport de notre collègue Mohammed Alí sur «L'Islam et la journée Averroès en Europe». Et cela d'abord, au nom du respect de la subsidiarité: c'est à chacun de nos différents États d'examiner les questions que pose la présence des musulmans en leur sein, en raison d'ailleurs d'une histoire très différente d'un pays à l'autre et de conceptions différentes de l'intégration et de la laïcité. Ensuite, concernant le paragraphe 12 point c, ce n'est pas aux États de s'occuper de la formation des imans, même si l'auteur qualifie celle-ci de «formation professionnelle et scientifique», expression pour le moins curieuse et réductrice, voire scandaleuse dans la perspective de la foi coranique; cette formation des imans relève de la responsabilité de la communauté musulmane elle-même et il appartient à celle-ci de prendre ses distances, voire de refuser les imans envoyés par l'Arabie saoudite et d'autres pays islamiques. Notre collègue professe, après d'âpres discussions au sein de la commission de la culture pour établir un distinguo entre laïcisme et laïcité, le respect de la laïcité. Laïcité, rappelons-le, à l'origine de laquelle se trouve la phrase du Christ dans l'Évangile: «Rendez à César ce qui est à César et à Dieu, ce qui est à Dieu». Je ne soupçonne nullement la sincérité de cette prise de position, mais je suis désolée de préciser qu'elle n'engage que son auteur, qui ne prétend d'ailleurs en aucune façon être le porte-parole de ses coreligionnaires. Par ailleurs, le rapporteur entretient une ambiguïté dans l'exposé des motifs où tantôt il exprime des revendications pour l'Islam dans sa dimension seulement culturelle, et tantôt pour l'Islam comme religion; mais une telle distinction est-elle possible dans la perspective holistique qui est celle du Coran pour lequel la foi islamique est inséparablement une façon de vivre un culte, une culture mais aussi une législation politique, un code de la famille, et cetera, qu'il est du devoir des croyants d'imposer dès qu'ils en ont les moyens? Nous ne pouvons donc accéder à plusieurs des demandes que formule M. Mohammed Alí; en revanche, il en est une qui paraît intéressante, à condition d'être modifiée, au paragraphe 11 point f). Au lieu de demander la création d'une université «euroislamique», ne conviendrait-il pas, et la journée Averroès en serait l'occasion, de lancer l'idée de créer dans l'un de nos pays d'Europe une université au sein de laquelle seraient abordées ces questions si importantes pour nos sociétés: quel lien entre foi, religion et politique, du point de vue du judaïsme, de l'Islam, du catholicisme et des autres confessions chrétiennes dans leur confrontation avec la pensée laïque et la franc-maçonnerie, par exemple. Quel rapport entre raison philosophique et théologie, toujours selon les différents points de vue? Une telle initiative serait de nature à honorer la mémoire d'Averroès dont la pensée a eu une importance indéniable pour les philosophes européens mais qui n'en a pas encore jusqu'ici, chose peu rassurante, dans le monde à proprement parler musulman. Vaz da Silva Le rapport de M. Mohamed Alí sur l'Islam est un symbole emblématique de ce que signifie la mise en pratique de la démocratie. Après un parcours long et difficile dans les commissions et les groupes politiques, la plénière se voit finalement soumettre un texte susceptible de réunir un consensus qui semblait hors de portée au début. C'est la preuve que les principes démocratiques sur lesquels l'Europe s'appuie - tolérance, respect de la liberté et de la diversité - conduisent à de bons résultats. Ces principes sont valables dans toutes les circonstances, même ou surtout dans celles où il faut dialoguer avec des systèmes politiques et idéologiques qui ne pratiquent pas ces valeurs. Le rapport Alí soutient que l'Islam ne s'identifie pas au fondamentalisme, mais au contraire que des principes de tolérance se trouvent à son origine. Il en appelle à l'Union européenne afin qu'elle contribue à l'affirmation du côté libéral de l'Islam, en accueillant ses cadres politiques et religieux en formation et en donnant aux immigrés les conditions leur permettant de vivre leur culture. Je suis d'accord avec cet appel de l'Islam à l'Europe. C'est pour cela que je vote en faveur de ce rapport. Il est temps que l'Europe sorte de sa passivité et de son abstraction, comme si l'Islam ne la concernait pas, comme s'il ne faisait pas déjà partie d'elle-même. Mais l'Europe doit lancer un appel à l'Islam: si des musulmans ont choisi de vivre en Europe, ils ont choisi de vivre selon ses principes et ses lois. Ils ne peuvent pas utiliser la démocratie pour la nier. Les libertés individuelles et la pratique privée sont une chose, l'espace public et les pratiques sociales en sont une autre. Les musulmans doivent renoncer au tchador dans les écoles, de la même manière que l'on exige des européens de se déchausser et de se couvrir la tête avant d'entrer dans une mosquée. Une cohabitation interculturelle saine impose aux États membres et à l'Union européenne: de respecter et de connaître les cultures de chacun, -de vivre dans la sphère privée ses propres valeurs et de vivre dans la sphère publique les principes communs à la société, -de créer les conditions d'ouverture et de dynamisme social pour que n'importe quel individu de n'importe quelle race ou croyance puisse rejoindre le groupe dont il se sent proche.La société européenne - et je pense au cas de la société portugaise que je connais le mieux - est aujourd'hui fort complexe et multiculturelle. Il faut la rendre interculturelle, grâce à notre contribution consciente. Wolf Le «partenariat euroméditerranéen» ne constitue pas uniquement un besoin pressant. Elle repose sur une réalité historique, qui continue hélas à être occultée. L'Occident européen ne serait rien aujourd'hui si, pendant de longs siècles, il n'avait pu se développer comme le successeur et le «parent pauvre» de l'Orient riche et civilisé. C'est particulièrement vrai pour l'Islam, sans la culture, la littérature et la philosophie duquel n'auraient pu exister ni l'Europe moderne «éclairée» ni aucun «moyen-âge latin» au cours duquel les conditions sociales et philosophiques essentielles à son existence ont pu se développer. Sans un accueil juif et arabe, talmudique et islamique de la philosophie antique, surtout aristotélicienne, dont les grands principes comme l'univocité de l'être (Avicenne/Ibn Sina) et la différenciation de la vérité (Averroès/Ibn Rachid) proviennent des grands philosophes arabes islamiques, on n'aurait connu ni la haute scolastique ni la Renaissance ni les sciences modernes, avec les conceptions de soi formulées par Bacon et Descartes. Le refoulement, historiquement lié aux premiers modernes européens, de l'apport décisif de l'Orient islamique à la constitution de l'Occident tant chrétien qu'humaniste est devenu une entrave idéologique à la compréhension de la réalité et au dialogue transculturel. Nous ne pouvons donc que soutenir tout ce qui contribue à créer et à améliorer les conditions d'un dialogue étendu - et absent - avec le monde islamique: colloques, hautes écoles, formations, égalité des droits religieux, commémorations, etc. Au lieu de poursuivre le fantôme d'une identité chrétienne de l'Europe, nous devrions enfin nous ouvrir à la réalité, la réalité plurireligieuse et philosophiquement pluraliste de notre histoire commune, la réalité pluriculturelle de nos sociétés et la réalité pluricentrique de la grande région de la zone méditerranéenne, dont le développement pacifique commun réclame aussi une compréhension transculturelle réciproque. (La séance, interrompue à 13h35, est reprise à 15 heures) Union douanière CE/Turquie Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0251/98) de M. McMillan-Scott, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur l'évolution des relations avec la Turquie depuis l'entrée en vigueur de l'Union douanière. McMillan-Scott Madame le Président, au cours du débat au Parlement européen, pendant l'automne 1995, relatif à l'accord du Parlement sur une union douanière avec la Turquie, la Commission a entrepris de soumettre un rapport annuel au Parlement sur l'évolution des relations avec la Turquie. Il devait contenir des considérations sur les aspects économique et politique - parmi lesquels, le processus démocratique et la situation des droits de l'homme en Turquie. La Commission a transmis son premier rapport au Parlement le 30 octobre 1996, suivie d'un deuxième rapport le 3 mars 1998 et, ensuite, de la stratégie européenne pour la Turquie en juillet de cette année. Les rapports de la Commission ont été divisés en cinq sections: fonctionnement de l'union douanière; autres aspects de la mise en oeuvre des accords; situation économique en Turquie; la situation politique; et droits de l'homme. Dans les deux rapports, la Commission donne une appréciation favorable du fonctionnement de l'union douanière, attirant l'attention sur des aspects positifs tels que la mise sur pied d'une autorité de concurrence, la signature d'accords de libre échange avec un certain nombre de pays d'Europe centrale et orientale, des progrès dans l'harmonisation des tarifs, etc. Mention est faite, bien entendu, des difficultés politiques, au sein de l'UE, dans la mise en service des instruments financiers décidés par le Conseil. En ce qui concerne la situation économique en Turquie, la Commission note la forte croissance atteinte mais, simultanément, souligne les difficultés dans le maintien de cette croissance - la capacité de la Turquie à contrôler l'inflation, actuellement aux environs de 100 %, sa dette publique, ainsi que d'autres problèmes structurels. Certains trouveront le rapport de la Commission injustement pessimiste. Dans les domaines politique, diplomatique et des droits de l'homme, la Commission voit peu de signes d'encouragement et peu de progrès. En ce qui concerne les droits de l'homme, la reconnaissance publique par les autorités au plus haut niveau du besoin de s'attaquer à ce problème sérieux, est considérée comme une évolution positive. Le Parlement européen a voté en faveur de l'union douanière en décembre 1995, en dépit de réserves importantes au vu de la situation politique en Turquie. Ce faisant, le Parlement souhaitait souligner l'importance de ce partenaire dans le contexte géopolitique (la Turquie est membre de l'OTAN, observateur de l'UEO et participe au nouveau partenariat euroméditerranéen) et, simultanément marquer un geste de confiance au gouvernement turc, afin de l'encourager à poursuivre l'amarrage de la Turquie aux valeurs démocratiques européennes. Le Parlement est également parvenu à un accord avec la Commission européenne stipulant qu'un groupe de travail commun des deux institutions examinera si les programmes MEDA avec la Turquie correspondent à ses résolutions, en particulier celle du 15 septembre 1996. Je suis moi-même - en compagnie de Piet Dankert, co-président de la commission parlementaire mixte UE-Turquie - membre de ce groupe de travail. Les conséquences économiques de l'union douanière semblent jusqu'à présent avoir été substantiellement bénéfiques pour l'UE. Je suis très reconnaissant à la commission REX et à son rapporteur, M. Schwaiger, pour son examen de ce point particulier. Il conviendrait également de rappeler que le Conseil européen de Luxembourg, les 12 et 13 décembre, a confirmé l'éligibilité de la Turquie à l'adhésion à l'UE et a stipulé qu'elle serait jugée sur les mêmes critères que les autres États candidats. La Turquie a également été invitée à participer à la Conférence européenne du 12 mars - confirmation de ce qu'elle figurerait à l'avenir dans le processus d'élargissement. Nous sommes cependant déçus que la Turquie ne soit pas apparue à cette réunion. L'entrée en vigueur de l'union douanière est une étape essentielle sur le chemin qui mènera la Turquie à l'adhésion. Bien que la Turquie ne satisfasse pas actuellement aux critères d'adhésion, son éligibilité à rejoindre l'UE à une certain stade n'a jamais été mise en doute. Elle a été confirmée à plusieurs occasions. L'objectif général de l'Union doit être d'aider la Turquie à surmonter ses problèmes et à poursuivre son intégration à l'UE. L'accord d'association et l'accord d'union douanière constituent la base de l'établissement de liens économiques et politiques sans cesse plus étroits. Dans le cadre de ce processus, l'UE doit insister particulièrement sur les points suivants: premièrement, pousser la Turquie vers la démocratisation complète et la protection des droits de l'homme; deuxièmement, établir des relations de bons voisinage entre la Grèce et la Turquie; troisièmement, observer les principes de droit international; et, enfin, trouver une solution à la question de Chypre. Giansily Madame le Président, l'excellent rapport de notre collègue McMillan Scott sur l'évolution des relations avec la Turquie a suscité un grand intérêt de la part de la commission des budgets, qui a souhaité l'améliorer encore en proposant six amendements pour lesquels nous espérons un avis favorable de notre Assemblée lors du vote final. Je crois, en effet, qu'il est du devoir de l'Union européenne de tendre la main à la Turquie. Le mot «Europe» n'est-il pas né sur les rives du Bosphore, lieu d'échange magique entre l'Occident et l'Orient, mais également berceau, il y a plus de vingt siècles, de la nouvelle Athènes et théâtre de la guerre de Troie? Je voudrais pouvoir dire aujourd'hui, comme Jean Giraudoux, que «la guerre de Troie n'aura pas lieu» et que les efforts faits ces dernières années par les autorités turques sont suffisants pour lui ouvrir largement les portes de l'Union. Cependant, quelques obstacles demeurent exprimés sous forme d'amendements. La commission des budgets demande tout d'abord que l'on examine de façon plus détaillée l'impact budgétaire, au niveau des recettes de l'Union, de la mise en oeuvre et de l'approfondissement de l'union douanière. Ensuite, nous demandons qu'il soit tenu compte, dans le cadre du programme MEDA, des travaux du groupe de travail sur la démocratie et la protection des droits de l'homme auxquels ce Parlement est particulièrement attaché. En troisième lieu, la commission des budgets demande au Conseil que le Parlement soit informé des initiatives prises conjointement avec les autorités turques pour le déblocage du règlement financier et de l'aide spéciale attribuée à la Turquie. Le quatrième amendement rappelle l'attachement de notre Assemblée à la participation de la Turquie aux programmes Jeunesse pour l'Europe, Leonardo et Socrates. Enfin, les amendements 5 et 6 prennent acte de la nécessité, rappelée par la Commission, d'impliquer fortement le budget de l'Union européenne, pour consolider l'union douanière. Mais la commission des budgets tient à rappeler, à cette occasion, le rôle de la codécision dans le cadre des procédures budgétaires annuelles et, partant, l'indispensable accord de notre commission pour l'affectation des fonds. Schwaiger Madame le Président, Monsieur le Commissaire van den Broek, mes chers collègues, dans tous les rapports et avis qu'à eu à produire et à émettre jusqu'ici la commission des relations économiques extérieures quant à la Turquie, elle a adopté une attitude orientée sur la pratique et les problèmes posés. Son leitmotiv est le suivant: «faisons fi du tout ou rien et dirigeons-nous vers une intensification progressive des relations». Il ne s'agit pas aujourd'hui de la question de l'adhésion de la Turquie à l'Union mais bien de la consolidation de ce qui a été atteint dans le cadre de l'union douanière et de la mise en oeuvre encore en souffrance des politiques qui accompagne celle-ci et ce, dans un esprit de partenariat et d'égalité des droits des deux parties. Chaque pas entrepris par l'Union européenne et la Turquie, seul ou conjointement, en vue de résoudre les problèmes que génère l'union douanière et de développer les politiques qui l'accompagnent, est une nouvelle impulsion en faveur de la coopération politique et de l'adhésion possible, à l'avenir, de la Turquie à l'UE. Il faut donc particulièrement se réjouir de ce que la Turquie, par son mémorandum du 23 juillet 1998, accède aux propositions de la Commission et du Parlement, renonce à la confrontation avec l'Union européenne et adopte à nouveau la méthode du pas à pas, telle que déjà formulée à Cardiff de notre côté, du côté du Conseil européen. La commission des relations économiques extérieures soutient la plupart des propositions contenues dans ce document, comme par exemple le renforcement du dialogue relatif à la libéralisation de la circulation des capitaux et, d'une manière générale, à la coordination des politiques économiques, ainsi que la collaboration plus étroite dans le domaine de l'agriculture. Nous constatons aussi avec satisfaction que les Turcs considèrent favorablement nos propositions visant à l'ouverture du marché des services et réclament un degré d'intégration relativement haut et durable dans le cadre de l'accord d'association. Une étude technique et des négociations quant à la reconnaissance mutuelle des titres et certificats constituent un premier pas en ce sens. La flexibilité manifestée par la partie turque en matière de liberté de circulation des travailleurs turcs dans l'Union européenne est également positive. Notre commission engage toutefois également l'Union européenne et le Parlement à lever les obstacles et les conditions préalables encore existantes et à enfin mettre en oeuvre les mesures qui doivent accompagner l'union douanière. Notre collègue Giansily l'a déjà dit - et ce point est souligné dans l'excellent rapport de M. McMillan-Scott -: nous devons permettre à la Turquie de s'intégrer au plus vite aux programmes Leonardo, Socrates et Jeunesse pour l'Europe afin qu'elle puisse y collaborer car ces programmes de formation contribuent à renforcer la société pluraliste et à ancrer la démocratie. De même, le règlement relatif à l'aide financière spéciale en faveur de la Turquie devrait être au plus tôt libéré du veto grec pour pouvoir entrer en vigueur. Là aussi, la Commission est tout particulièrement invitée à trouver un moyen d'enfin lever cet obstacle. Cela vaut également pour la participation de la Turquie à l'élaboration toujours en cours des conditions de participation aux programmes Interreg, Leader et Philoxenia qui concerne le tourisme. Le renforcement des petites et moyennes entreprises par le biais de l'extension du troisième programme pluriannuel à la Turquie serait également indispensable. Cette remarque vaut aussi pour les Euro Info Centres, pour PC-Net, pour Europartenariat et Enterprise. Schulz Madame le Président, Mesdames et Messieurs, contrairement à l'orateur précédent à qui il incombait, du point de vue de sa commission, d'éclairer les aspects économiques de la coopération dans le cadre de l'union douanière, la commission des libertés publiques et des affaires intérieures se doit de considérer celle-ci sous un autre aspect, à savoir celui de la situation des droits de l'homme et du développement de la démocratie en Turquie. M. McMillan-Scott a abordé un certain nombre de ces points dans son rapport extrêmement intéressant et j'aimerais à ce propos répéter trois remarques fondamentales qui avait déjà joué un rôle essentiel à l'occasion du débat sur l'union douanière tenu en 1995. Le Parlement européen avait en effet tenu un débat en deux parties à l'époque, au début de l'année et en hiver, qui devaient préparer cette décision. L'ensemble de ces débats ont été marqués par trois points. Premièrement: l'approfondissement et le développement de la démocratie en Turquie sont autant de conditions imprescriptibles de l'évolution de l'union douanière vers une coopération encore plus intensive. Deuxièmement: en tant que puissance régionale, la Turquie est obligée de se tenir au principe du règlement pacifique des conflits externes et internes auxquels le pays est confronté et encourager une telle solution. Troisièmement: en tant que partenaire de l'Union européenne, la Turquie doit veiller à ce que les droits de l'homme soient intégralement protégés et défendus par l'État sur son territoire. Qu'en est-il en réalité? En réalité, il semble que l'un ou l'autre progrès ait probablement été accompli en matière de démocratisation. Les conflits militaires internes et externes n'ont toutefois pas plus trouvé de solution que par le passé. En ce qui concerne les droits de l'homme, le gouvernement issu des élections libres déploie certes des efforts - c'est là un fait que je ne veux pas mettre en doute - mais on ne peut pourtant pas parler d'une protection intégrale des droits de l'homme par les organes de l'État turc. Au contraire, ceux-ci sont même très souvent la source des violations des droits de l'homme. C'est pourquoi notre commission pense qu'à ce jour, peu de choses ont changé par rapport à l'état de fait que nous critiquions à l'époque: je vous renvoie au conflit du Kurdistan, à la problématique égéenne et au maintien de la pratique de la torture. Malgré tout ce qui précède, je ne veux pas nier que la Turquie ait fait des progrès et nous ne pouvons qu'engager le monde politique turc à redoubler d'efforts en vue de respecter mieux encore les critères que j'ai évoqué. Deprez Madame le Président, chers collègues, c'est donc en tant que rapporteur pour avis de la commission des libertés publiques et des affaires intérieures que je voudrais globalement exprimer ma satisfaction, après M. Schulz, pour l'excellent rapport de notre collègue McMillanScott. Sur le plan des principes généraux, nous retrouvons, dans ce rapport, les trois éléments qui doivent constituer à nos yeux la base des relations entre l'Union européenne et la Turquie. Premier principe: la non-discrimination. M. McMillan- Scott rappelle avec raison que la Turquie ne doit pas être traitée de manière plus intransigeante que les autres pays candidats. Toute demande d'adhésion doit être examinée sur la base exclusive du respect préalable des critères de Copenhague. Deuxième principe: la non complaisance. Ce n'est pas parce que la Turquie est un pays allié, ce n'est pas parce qu'elle occupe une position stratégique fondamentale, ce n'est pas parce que la plupart des dirigeants turcs expriment sans cesse leur volonté d'adhérer à l'Union européenne que nous devons fermer les yeux sur les graves violations des droits de l'homme, sur le nonrespect des minorités et sur le recours ou la tentation de recours à la force pour régler les problèmes de voisinage. La demande d'adhésion est une exigence de qualité. Elle ne peut pas être considérée comme un sauf-conduit pour faire n'importe quoi, ni un passeport pour l'impunité. Troisième principe: le refus de l'isolement. Ce n'est pas en isolant la Turquie que l'Union européenne contribuera le mieux à l'aider dans la voie du développement et de la démocratie, d'où l'intérêt des mesures proposées dans le rapport de M. McMillan-Scott, d'effectivement avoir les rencontres ministérielles prévues, d'honorer complètement tous les volets de l'accord de l'union douanière et de développer l'assistance à la société civile turque. Au nom de la commission des libertés publiques plus spécialement, je voudrais également me réjouir de retrouver dans le rapport deux demandes qui correspondent à nos priorités et qui ont déjà été relevées par d'autres orateurs: l'élargissement des programmes Socrates, Leonardo et Jeunesse pour l'Europe à la jeunesse turque et la nécessité, pour l'État turc, de coopérer intensivement et activement avec l'Union européenne dans le cadre de la lutte contre le trafic de stupéfiants et la criminalité organisée. Le Président Avant de donner la parole au commissaire van den Broek, je vous signale qu'il devra malheureusement nous quitter après son intervention pour une raison impérative liée à la situation en Russie. Je vous précise tout de suite qu'il sera immédiatement relayé par le commissaire Monti. van den Broek J'adresse mes remerciements à M. McMillan-Scott ainsi qu'à ses collègues Giansily, Schwaiger, Schulz et Deprez pour le travail qu'ils nous présentent et notamment le rapport de M. McMillan-Scott, que j'ai lu avec le plus grand intérêt. Je voudrais également le remercier de manière plus générale pour les difficultés qu'il a surmontées afin de faire avancer nos relations souvent compliquée avec la Turquie, en tant que rapporteur mais surtout en tant que membre de ce que nous appelons le groupe de contact du Parlement européen, ou en anglais le Joint working party . Les conclusions du présent rapport de M. McMillan-Scott convergent pour l'essentiel avec celles de la Commission. Tout comme vous, nous estimons que l'union douanière fonctionne de manière satisfaisante, bien qu'il soit question d'un surplus commercial considérable du côté de l'Union européenne. De même, nous constatons l'insuffisance des progrès réalisés dans le domaine des réformes démocratiques et de la protection des droits de l'homme, même si je suis d'accord avec M. Schulz pour dire qu'apparaissent çà et là des lueurs d'espoir. Vous mentionnez opportunément l'importance de ne pas isoler la Turquie. J'estime que nous assumons une certaine responsabilité à cet égard et que nous devons rester activement concernés par les développements de la situation turque. Avec les moyens dont nous disposons et le programme MEDA et MEDA-democracy , nous devons, de concert avec des organisations non gouvernementales, offrir notre appui aux forces démocratiques de Turquie lorsque nous en avons la possibilité. Et cela afin de renforcer la société civile, d'en faire la base d'une évolution stable vers la démocratie. La participation de la Turquie aux échanges de professeurs d'universités et d'étudiants, dans le cadre des programmes Socrates, Leonardo et «Jeunesse pour l'Europe», pourrait y contribuer également. Je suis tout à fait monsieur Schwaiger en la matière. J'espère que le Parlement s'empressera de soutenir la proposition de la Commission introduite dans ce but. Le Parlement européen a toujours suivi avec attention le développement des relations avec la Turquie et y a d'ailleurs joué un rôle incontournable. Grâce au groupe de contact, vous êtes tenus au courant des activités de la Commission dans le cadre du programme MEDA. Actuellement, nous nous estimons satisfaits de la collaboration existant dans ce groupe. Dans la pratique, la Commission a accepté presque toutes les propositions émanant du Parlement européen. Honnêtement, je ne vois donc pas de salut dans des propositions de modifications concernant le fonctionnement de ce groupe qui, en soi, je ne puis m'empêcher de le signaler, constitue une anomalie constitutionnelle. Dans votre rapport, la Commission est invitée à remettre au Parlement européen un rapport annuel relatif au fonctionnement de l'union douanière pour l'examen du budget, fin octobre. Je vous promets que la Commission s'efforcera de rédiger ce rapport aussi vite que possible et de le soumettre dans les temps. Permettez-moi néanmoins de remarquer que diverses raisons peuvent donner lieu à l'ajournement d'une publication. Ce fut notamment le cas l'année dernière, vous vous en souvenez certainement, lorsque les discussions intensives avec les autorités turques précédant le Sommet européen de Luxembourg avaient justifié le report de la publication de ce rapport. Vous vous en souvenez aussi, cette discussion s'était prolongée à Cardiff où les conclusions du Conseil européen avaient expressément expliqué que la Turquie faisait bien partie des candidats à l'adhésion. Comme vous le savez - et à notre grand regret -, la Turquie n'a pas participé à la première conférence européenne de mars 1998 et s'est opposé au tout dernier moment à la tenue, comme prévu, du conseil d'association, en mai. La décision de la Turquie, après le Conseil européen de Luxembourg, de rompre le dialogue politique avec l'Union européenne dans des domaines que nous jugions essentiels, comme Chypre, les relations gréco-turques ainsi que les droits de l'homme et la démocratie, n'a pas été de nature à promouvoir le développement de nos relations en général. Je suis convaincu, Madame le Président, que la stratégie européenne concernant la Turquie, adoptée en mars par la Commission et qui a reçu l'aval des chefs d'États et de gouvernement à Cardiff, ouvre la voie à un approfondissement des relations entre l'Europe et la Turquie. La Turquie a elle-même réagi très positivement à ce document et les deux parties se mettront très prochainement d'accord sur un programme de travail et un échéancier visant à la mise en uvre de cette stratégie. J'espère que la Turquie prendra conscience, parallèlement à l'approfondissement de nos relations sur la base de l'accord d'Ankara, datant de 1964, de l'union douanière et de la stratégie européenne, qu'elle à tout intérêt à une reprise du dialogue politique. L'avenir européen de la Turquie a de nouveau été souligné à Cardiff. Il y a entre autres été décidé que la Turquie, tout comme les dix pays d'Europe centrale et orientale ainsi que Chypre, ferait l'objet d'un rapport annuel relatif aux progrès réalisés. Il a été déclaré à Cardiff que ce rapport devrait être basé sur l'article 28 de l'accord d'Ankara de 1963, ainsi que sur les conclusions du Conseil européen de Luxembourg. S'agissant de l'approche adoptée, ce rapport ne se différenciera pas des rapports rédigés sur les autres pays. J'estime qu'il y va de l'intérêt de la Turquie de prendre part à la deuxième conférence européenne prévue actuellement pour le 5 octobre, étant donné que ce sera pour elle l'occasion de soulever des questions d'intérêt commun. Si j'ajoute foi aux rumeurs, il m'a semblé comprendre que la Turquie n'avait pas encore l'intention d'être présente le 5 octobre pour prendre part à cette session. Comme vous le savez, la Commission, dans son document concernant la stratégie européenne pour la Turquie, a clairement expliqué que certaines propositions déterminées ne pouvaient être mises en uvre sans appui financier ad hoc. Les États membres l'ont également reconnu au Sommet de Cardiff. C'est pourquoi la Commission étudie, à la demande des chefs de gouvernement, les divers moyens et façons de faire une proposition adéquate au Conseil et il va de soi que le rôle dévolu au Parlement européen dans ce processus sera lui aussi essentiel. Pour terminer, Madame le Président, je dirai que l'Union européenne a consenti des efforts considérables pour remettre la Turquie sur la bonne voie. Titley Madame le Président, nous sommes ravis d'avoir, finalement, reçu le rapport McMillan-Scott en séance plénière. C'est un rapport très important qui nous permet, non seulement d'examiner le fonctionnement de l'union douanière, mais d'émettre quelques réflexions préliminaires sur l'orientation future des relations avec la Turquie, en anticipation du rapport de M. Swoboda qui, nous l'espérons, nous parviendra avant la fin de l'année. Il nous donne également une occasion très importante d'attirer une fois de plus publiquement l'attention de la Turquie sur le fait que, en ce qui nous concerne, leur pays est stratégiquement important; nous reconnaissons leur vocation européenne; et ils seront traités exactement de la même manière que les autres pays qui visent à rejoindre l'Union européenne, en termes de conformité aux critères de Copenhague. Il est de toute évidence important que nous continuions à affirmer ce fait. Ceci étant dit, nous devrions toujours conserver à l'esprit que la Turquie est une société essentiellement agraire qui se transforme rapidement en une société industrielle. Nombre des problèmes économiques, politiques et sociaux que nous identifions sont issus de ce fait unique. De toute évidence, une partie de notre travail consiste à favoriser cette transformation en une société industrielle et à favoriser la transformation en une société moderne, démocratique et pluraliste. L'union douanière fait partie de cette stratégie que la Communauté européenne poursuit depuis 1963, ainsi que l'a indiqué le commissaire van den Broek. En dépit de ce qu'a dit M. McMillan-Scott au sujet de la nature asymétrique de l'union douanière qui nous profite plus qu'elle n'a profité à la Turquie, cette position commence manifestement à évoluer graduellement. L'un des effets de l'union douanière est d'encourager la communauté des affaires à un plus grand esprit d'entreprise. C'est le domaine sur lequel nous devrions nous concentrer dans le développement de l'union douanière; encourager un plus grand esprit d'entreprise, une plus grande activité avec la communauté des affaires, une plus grande activité avec les syndicats libres et démocratiques. Nous devons également améliorer les normes administratives et professionnelles turques, qui sont souvent cruellement inadéquates. Nous devons nous concentrer sur ce point et, effectivement, encourager le développement de meilleurs normes professionnelles et universitaires par le biais d'échanges et d'interactions avec les cercles académiques de l'Union européenne. On m'a également dit que l'un des problèmes auxquels nous sommes confrontés en Turquie est la fréquente mauvaise qualité de la traduction des langues de l'Union européenne en turc, ce qui entraîne des malentendus au sujet des normes. Une nouvelle fois, nous devrions nous pencher sur ces domaines. Cela ne veut pas dire que nous devrions ignorer les domaines qui ont été soulignés par le commissaire van den Broek et M. McMillan-Scott. Nous devons continuer à exprimer constamment et catégoriquement notre inquiétude pour les droits de l'homme et la démocratie en Turquie. Nous devons également préciser que la Turquie doit reconnaître le droit de Chypre à négocier pour adhérer à l'Union européenne, si nous voulons développer des relations. Enfin, j'insiste pour que nous collaborions avec les médias, avec les politiciens qui tentent de libéraliser la Turquie, et avec les avocats et les membres de l'autorité judiciaire afin d'améliorer les normes turques pour parvenir au développement d'un meilleur dialogue politique. Lambrias Madame le Président, il est navrant pour l'Union européenne et pour le peuple turc que les dirigeants d'Ankara et leurs agents dans les territoires occupés de Chypre n'entendent pas se conformer aux principes élémentaires du droit international et du bons sens pratique. Il y aura bientôt un an que le Conseil de Luxembourg a clairement fixé les conditions qui permettraient à la Turquie de resserrer son association et d'ouvrir les perspectives de son adhésion à l'Union. Au cours de cette période, la réaction d'Ankara a trahi tous les symptômes du délire: colère au début, indignation, injures, menaces et mépris stupéfiant des grands principes européens. Plus précisément, à l'égard de la Grèce voisine - laquelle, il convient de le souligner, était parmi les Quinze celle qui aurait eu le plus à gagner et à se féliciter d'un rapprochement d'Ankara avec la famille européenne -, la Turquie s'est livrée, au risque de déclencher un conflit, à une escalade de provocations en mer Égée, elle a multiplié les contestations de son intégrité territoriale et a ruiné toute tentative visant à engager un dialogue constructif. De hauts dirigeants turcs se sont rendus dans la partie de Chypre toujours sous occupation militaire pour avertir qu'elle serait rattachée à la Turquie si la politique d'adhésion de cette république indépendante à l'Union européenne, à laquelle cette dernière s'est expressément engagée, venait à se concrétiser. Aujourd'hui, face aux impasses où a conduit une intransigeance que tous les émissaires européens et américains ont pu constater, M. Denktash a recours à un autre stratagème en se disant disposé à négocier une solution confédérale, s'imaginant qu'il se trouvera des naïfs pour penser qu'il en vient à une attitude plus conciliante. En réalité, il propose de jeter au panier les résolutions successives de l'ONU, de faire entériner l'invasion turque et de perpétuer une tragédie chypriote déjà vieille de 24 ans. C'est seulement si l'Union européenne fait preuve de fermeté que les dirigeants turcs, quels qu'ils soient, finiront par céder au bon sens et que s'ouvrira la voie de la coopération la plus étroite et efficace possible, dans l'intérêt de l'Europe et du peuple turc. Bertens Madame le Président, permettez-moi de remercier la Commission pour ses rapports sur le fonctionnement de l'union douanière et, partant, M. McMillan-Scott pour le document très intéressant qu'il nous livre aujourd'hui. Je n'en attendais pas moins de lui. Les rapports de la Commission nous donnent toute la latitude nécessaire pour suivre pas à pas le développement de la situation en Turquie. Nous avons d'ailleurs d'excellentes raisons d'agir ainsi, puisque après toutes ces années, la relation entre l'Union et la Turquie s'est considérablement dégradée. Le refus du gouvernement turc de participer à la Conférence européenne et sa décision d'interrompre le dialogue politique avec l'Union sont regrettables. Le commissaire van den Broek partage à raison cette analyse. L'Union joue franc jeu. La Turquie est traitée comme tous les autres candidats, très simplement, sur la base de critères: les critères de Copenhague. La Turquie est et demeure un candidat à l'adhésion. Toutefois, si elle ne satisfait pas aux critères posés, elle a les cartes en main. Il ne tient qu'à elle de modifier cet état de fait et de provoquer une révision de sa situation. Dans le même temps, il nous faut nous servir des instruments dont nous disposons afin de maintenir nos relations avec la Turquie à un bon niveau. Il est heureux que l'union douanière fonctionne bien. La Commission a raison d'examiner s'il est possible de renforcer cette relation sur d'autres terrains. L'impasse autour des fonds MEDA et des protocoles financiers est certes préoccupante mais nous espérons que la créativité européenne et la démocratisation turque nous aideront à sortir de ce cul-de-sac. L'union douanière ne portait pas seulement sur les marchés libres mais aussi sur l'octroi d'une aide européenne à la Turquie. Cette volonté européenne est présente. Le gouvernement turc n'a qu'à joindre le geste à la parole, celle donnée en mars 1995. Nous attendons encore une amélioration en matière de protection des droits de l'homme. Nous attendons encore un changement d'attitude des Turcs à l'égard des Kurdes. Et nous attendons encore et toujours une avancée dans le dossier chypriote. En lieu et place de sa volonté d'atteindre un compromis, la Turquie nous offre plutôt une position inverse, avec l'annexion progressive, et du moins verbale. J'appelle le gouvernement turc à reprendre le dialogue avec l'Union européenne. Nous n'atteindrons un accord que par cette voie. Le dialogue est notre seul moyen de survivre ensemble. Le dialogue est le seul moyen de résoudre les problèmes qui nous opposent. Et le seul moyen d'embarquer la Turquie dans le train de l'adhésion. Daskalaki Madame le Président, M. McMillan-Scott présente dans son rapport tous les problèmes qui assombrissent les relations de l'Union européenne et de la Turquie et, par ses remarques pertinentes, il s'efforce d'indiquer, à l'intention de la Turquie avant tout, la voie à suivre pour que des débats comme celui-ci n'aient plus de raison d'être à l'avenir. Les problèmes sont connus, ils ont été amplement exposés. En décembre 1995, le Parlement européen a donné son feu vert à l'accord d'union douanière avec ce pays, mais il l'a fait en fixant des conditions précises touchant les droits de l'homme qui sont sans cesse violés, le problème kurde et le cadre plus général et complexe des rapports de la Turquie et de la Grèce - pays membre de l'Union européenne - et de la situation à Chypre. La Commission est toujours chargée de suivre étroitement la situation et tenue d'informer à temps le Parlement avant l'examen du budget de l'année prochaine, et les promesses que vient de nous faire le commissaire van den Broek sont encourageantes. Le rapporteur insiste sur tous ces points. Il précise également que la sévérité des observations, en tout état de cause, s'adresse à ceux qui exercent le pouvoir sous la tutelle de l'armée dans leur pays et non au peuple turc qui endure lui-même bien des épreuves. Malheureusement, comme chacun sait, rien n'a changé dans le pays depuis l'union douanière. On a même assisté à une recrudescence des violations des droits de l'homme et des menaces dirigées vers l'extérieur. D'un autre côté, en Occident, ce ne sont pas les partisans de la realpolitik qui manquent. L'Europe, à ce qu'il paraît, a de gros intérêts économiques et stratégiques en Turquie, si gros qu'elle met souvent de côté ses principes. Toujours est-il que la question demeure: que faire? Les propositions qu'avance M. McMillan-Scott sont très pertinentes. Il ne s'agit pas d'isoler la Turquie mais de lui faire comprendre que l'Europe a fixé des conditions et qu'elle s'y tiendra sans faillir. La plupart des mesures préconisées par le rapporteur vont dans le bon sens, tout comme les amendements de la commission des budgets que nous a exposés M. Giansily et qu'il serait opportun d'appuyer. Carnero González Madame le Président, je crois que nous devons répondre à deux questions fondamentales à ce niveau. La première: comment la situation turque a-t-elle évolué depuis décembre 1995? Et la deuxième: dans quelle mesure l'entrée en vigueur de l'union douanière, qui au cours de ce mois de décembre 1995 avait été approuvée par ce Parlement, a-t-elle influencé cette évolution? Je crois que les réponses sont assez simples et, à la fois, décourageantes. L'évolution politique turque n'a pas été positive. Ni les principes démocratiques ni le respect des droits de l'homme n'ont connu un réel progrès. La Turquie ne respecte pas les lois internationales et elle n'a pas mis un terme à la guerre sale contre le peuple kurde. Dans ce sens, le message d'approbation de l'union douanière de décembre 1995 a été un échec. Les autorités d'Ankara n'ont pas été encouragées à aller de l'avant, à rénover et à moderniser l'État, afin que la Turquie devienne un pays totalement démocratique et respectueux du droit. Au contraire, le message a eu des effets clairement pernicieux. Cependant, il y a quelques mois à Luxembourg, le Conseil européen a de nouveau entrepris de demander à la Turquie ce qu'il demande aux autres pays, ce que l'on demanderait à n'importe quel pays. Car nous devons être en faveur d'une relation d'égal à égal, claire, mutuellement positive entre l'Union européenne et la Turquie, mais qui aide ce pays à évoluer. Autrement nous nous tromperions. Dans son rapport, M. McMillan-Scott dit des choses vraies, bien qu'à mon avis elles manquent de fermeté. Peut-être qu'à l'occasion de la remise du prix Sakarhov de cette année - je crois savoir que M. Birdal sera candidat - ce Parlement pourrait envoyer un message correct. Aelvoet Madame le Président, je salue particulièrement la présence en ces lieux du commissaire Monti, mais aucun parlement national n'accepterait que le ministre concerné quitte la salle durant le débat. Mais soit, parlons des faits. Il est tout de même assez étonnant, deux ans après l'introduction de l'union douanière entre l'Union européenne et la Turquie, de nous entendre dire par la Commission, ou de pouvoir lire dans le rapport qu'elle nous présente, que l'union douanière donne lieu à une certaine satisfaction. Justement parce que la tension entre l'Union européenne et la Turquie n'a jamais été aussi grande que durant cette dernière période. Nous sommes même passés au bord d'une crise. Mes chers collègues, le déséquilibre évident de l'union douanière en faveur de l'Union européenne, et le fait qu'elle en tire des avantages économiques démesurés par rapport à la Turquie, devrait être de nature à nous déranger. Je sais qu'une faible amélioration a eu lieu mais si les choses ne s'équilibrent pas très vite, cette situation sera naturellement ressentie en Turquie comme un élément négatif. Je me souviens très bien que durant le débat, une majorité de cette Assemblée avait déclaré que cette union devait être profitable aux deux parties. Pour le moment, tout au moins d'un point de vue économique, nous constatons que ce n'est pas tout à fait le cas. Et les espoirs d'améliorations en matière de droits de l'homme, de protection des minorités etc. ont été largement déçus. Je désire pourtant plaider en faveur d'une perspective d'adhésion ouverte, ce qui n'implique absolument pas qu'il faille diminuer nos exigences posées dans le domaine des critères politiques. Mais je voudrais attirer l'attention sur le fait que le principe de nondiscrimination défendu ici unanimement aurait bénéficié d'une crédibilité accrue si l'Union européenne avait suivi une ligne plus stricte à l'égard de la Slovaquie, un pays qui, si l'on s'en tient au document de la Commission, ne répond pas non plus aux critères politiques. Pour terminer, j'espère que, dans l'intérêt de l'Union et de la population turque, les relations dans le cadre de l'union douanière pourront contribuer au bien-être et à la démocratie dans ces deux régions. Mégret Madame le Président, Mesdames, Messieurs, chers collègues, si l'Union européenne était ce qu'elle devrait être, nous ne devrions pas nous trouver ici aujourd'hui à débattre de l'union douanière avec la Turquie. Et la raison en est très simple: l'Europe devrait être européenne; or la Turquie n'est pas européenne. Quels que soient en effet l'intérêt, le respect ou l'amitié que l'on peut porter à ce grand pays, force est de constater qu'il ne procède pas de notre civilisation européenne commune. Ni par la géographie, ni par l'histoire, ni par la culture, ni par la religion, la Turquie ne s'apparente à l'Europe. Et s'il peut paraître souhaitable, en effet, pour des raisons géopolitiques de renforcer les relations que l'Europe peut nouer avec elle, il est absurde de les placer dans le cadre des structures de l'Union et dans la perspective d'une adhésion. Mais le fait qu'on le fasse montre combien la conception actuelle de l'Europe est néfaste, car elle méprise totalement les impératifs identitaires pour ne se préoccuper que de considérations mercantiles. Pire encore, sur le plan purement économique, tout indique que l'intégration du marché turc au marché européen ne pourra, à terme, que pénaliser notre appareil de production en raison des grandes différences de structures entre la Turquie et l'Europe, notamment la faiblesse du coût de la main-d'oeuvre en Turquie. Sans compter que l'immigration turque en Europe occidentale contribue à ébranler les équilibres sociaux de nos nations. On ne peut dès lors que s'étonner de voir l'Union européenne reculer systématiquement sur les conditions qu'elle prétend poser à l'octroi de son aide et déplorer de la voir ainsi, en quelque sorte, quémander une coopération renforcée avec la Turquie. Pour notre part, au Front national, nous n'approuvons pas cette union douanière et nous refusons l'adhésion à l'Union de ce pays, au demeurant ami, car une telle politique est contraire à l'essence et aux intérêts de l'Europe. Swoboda Madame le Président, mes chers collègues, Monsieur le Commissaire, nous traitons aujourd'hui du succès ou de l'échec de l'union douanière avec la Turquie. Je voudrais, à cet égard, féliciter M. McMillan-Scott pour son rapport et le remercier de l'excellence de sa collaboration. Vu que je devrai présenter le prochain rapport devant cette Assemblée, cette collaboration présentait une grande importance. En ce qui concerne le succès économique de cette Union, on peut dire sans hésiter - M. Titley l'a déjà évoqué - qu'après une première phase marqué par le déséquilibre, un équilibre croissant s'est établi dans les relations économiques entre la Turquie et l'Europe. Dans cette mesure, on peut vraiment parler d'un succès. Sur le plan social, on peut parler d'un succès dans la mesure où les forces qui, au niveau turc, visent à l'établissement d'une république démocratique occidentale ont été renforcées. Il s'agit avant tout des entrepreneurs, des associations d'entrepreneurs et des syndicats qui, avec l'union douanière, trouvent davantage d'écho à leur exigence d'une Turquie moderne, d'une Turquie organisée selon le principe de l'État de droit. Cependant, sur le plan politique, je dois hélas constater que l'évolution de la société turque vers la démocratie parlementaire, le respect des droits de l'homme et la propension à résoudre pacifiquement les problèmes et les conflits internes et externes ne sont pas présents dans la mesure où nous le désirerions. C'est pourquoi je voudrais ici demander avec la plus grande insistance à la Turquie de bien réaliser qu'il ne lui suffit pas, pour envisager sérieusement l'entrée dans l'Union européenne, d'entretenir des bonnes relations économiques avec l'Europe et de bâtir un système démocratique sur le plan interne mais qu'il lui faut aussi vivre dans un environnement pacifique. Comme auparavant, je voudrais souligner que la Turquie est capable d'adhérer à l'Union européenne et qu'elle doit être mise en position d'y adhérer. Nous soumettrons l'examen de la candidature turque aux mêmes critères - les critères de Copenhague - que ceux utilisés pour les autres candidats. Mais la Turquie devrait davantage se servir de l'union douanière pour s'ouvrir la voie vers l'Europe. Langen Madame le Président, Mesdames et Messieurs, il est un fait qu'au cours de ces derniers mois, les relations entre l'Union européenne et la Turquie se sont détériorées. Les raisons en sont multiples et nous n'avons pas à en débattre aujourd'hui. Il est cependant clair que la Turquie y a contribué par l'attitude par trop orgueilleuse dont elle a fait montre après le Sommet de Luxembourg. Nous voulons trouver la voie d'un nouveau départ - et c'est également la requête du rapport de M. McMillan-Scott, requête que je soutiens sans réserve. À partir des données économiques relatives à l'union douanière - que mes collègues vous ont décrites - , il importe d'avancer sur le plan politique et, à cet égard, se posent des questions qui touchent à l'Union elle-même. Le fait par exemple que nous n'ayons pas, à ce jour, mis en oeuvre le volet financier de l'accord sur l'union douanière. Pourquoi n'avons-nous pas débloqué les trente millions d'écus nécessaires à la formation du personnel douanier et à l'équipement des autorités douanières alors que la Turquie se trouve être la frontière extérieure de l'Union européenne en matière douanière? Tout ceci est-il bien correct? Nous disposons, dans le cadre du programme MEDA, de cette concertation entre la Commission et le Parlement. Très bien, mais si nous voulons rétablir une base solide dans nos relations avec la Turquie, il faut nous tenir à nos propres obligations. C'est pourquoi mon groupe veut un nouveau départ. Nous voulons qu'en dépit du manque de progrès en matière de droits de l'homme et de démocratie, l'union douanière soit mise en oeuvre de manière équilibrée et que cesse le blocage des ressources financières de l'union douanière. Nous avons introduit des amendements à cette fin et j'espère que les propositions d'amendement de la commission des budgets poursuivent le même objectif car enfin! Comment voulons-nous affirmer clairement qu'une adhésion de la Turquie est possible à long terme en refusant de nous acquitter de nos obligations découlant d'un traité valable? C'est pourquoi je demande que nous nous acquittions enfin de nos obligations dans le cadre de tous les problèmes que nous avons avec la Turquie - qu'il s'agisse des questions des droits de l'homme, de la problématique kurde, de la relation avec la Grèce - afin de créer une nouvelle base aux relations entre l'Union européenne et ce pays. Lindqvist Madame le Président, l'une des premières décisions auxquelles j'ai participé dans cet hémicycle, le 4 octobre 1995, concernait précisément l'accord d'union douanière avec la Turquie. Personnellement, j'ai voté «non», mais bon nombre de ceux qui ont voté «oui», ont soumis leur approbation à la condition que la Turquie respecte sa part de l'accord, ce qui n'a pas été le cas. Les exigences posées concernaient la démocratie, les droits de l'homme, la guerre contre les Kurdes, les persécutions et la torture qui ont encore cours aujourd'hui, plusieurs années après la signature de l'accord. Si c'est ainsi que la Turquie remplit ces exigences, nous devons bien entendu réfléchir à l'éventualité d'une dénonciation de l'accord, ce qui serait tout à fait normal. Cependant, j'estime qu'il nous faut donner toutes ses chances à la Turquie. Le PKK vient de proposer une trêve dans le conflit qui oppose les Kurdes à la Turquie. Saisir cette occasion pour parvenir à régler la question de la démocratie en Turquie, mettre fin à la guerre et établir la paix. Veiller à ce que l'on ouvre, ce faisant, la voie à une amélioration des rapports entre la Turquie et l'UE. Ce pourrait être, Madame le Président, une façon de nouer de meilleures relations avec ce pays dont nous pensons, par ailleurs, qu'il a tant de choses positives à nous apporter. Alavanos Madame le Président, le rapport McMillan-Scott offre une base, il comporte quelques ambiguïtés, mais, les amendements aidant, je crois qu'on aura une bonne résolution. Pour ce qui est de la Turquie, il convient d'être bien clair. Le problème n'est pas qu'elle constitue un pays islamique. Le problème n'est pas que la majeure partie de son territoire occupe l'Asie. Le problème n'est pas qu'elle a une nombreuse population. Le problème n'est pas qu'elle comprend de vastes régions sous-développées. La Turquie a les mêmes droits que n'importe quel autre pays européen, et même celui de devenir membre de l'Union, mais elle a en retour des obligations. Ces obligations ont été bien spécifiées à la veille de l'union douanière: question chypriote, question kurde, droits de l'homme, rapports avec ses voisins. Or, dans ces domaines, on n'a pas relevé la moindre avancée. C'est pourquoi le gouvernement turc lui-même se trouve exposé, tout comme le sont les institutions de l'Union européenne. Je pense qu'il nous faut bien marquer que les portes sont ouvertes et que la question dépend désormais de la Turquie ellemême. Quant à nous, aujourd'hui surtout, il nous faut mettre l'accent sur deux questions auxquelles j'invite la Commission et le Conseil à s'atteler en sortant de leur inertie. L'une concerne le fait que, en présence du ministre turc des affaires étrangères, le régime Denktash a désormais rejeté la base de l'ONU pour la solution du problème chypriote, à savoir une entité fédérale bizonale, et qu'il parle d'une confédération de deux États distincts. L'autre est que la Turquie doit entreprendre un retrait de ses troupes, afin de promouvoir une démilitarisation complète de l'île. Cellai Madame le Président, le 15 décembre 1995, nous avions estimé, concernant l'union douanière avec la Turquie, que le vote ne pouvait qu'être un acte de flexibilité politique et de reconnaissance du rôle difficile de charnière, stratégique au niveau géographique, vis-à-vis d'un extrémisme religieux inacceptable et très dangereux, avalisé par une série d'États limitrophes de la Turquie. Dans le même temps, nous avions formulé l'exigence d'un rappel ferme au respect des droits humains et politiques, en particulier de ceux des minorités ethniques, à commencer par le peuple kurde. Depuis lors, nous avons suivi avec attention les étapes délicates de la situation politique intérieure: la formation du cinquantecinquième gouvernement et la décision de la Cour constitutionnelle de dissoudre le parti islamique. La situation constitutionnelle, dont l'élément le plus digne d'intérêt est la nouvelle loi sur les arrestations policières, tandis que d'autres éléments continuent d'être source de préoccupation: le rôle anormal de l'armée dans la société, la situation des droits de l'homme (significatives et importantes sont les aides de la Commission aux ONG de fond) ainsi que la question kurde dont l'aggravation a causé la diaspora qui a porté des milliers de kurdes à chercher un refuge et un avenir dans des pays de l'Union européenne et en Italie en particulier. À ce propos, il convient de reconfirmer l'opportunité d'une solution exclusivement politique, de même que pour Chypre, comme l'a spécifié le Conseil d'Edimbourg qui a, entre autres, dissocié le début des négociations d'adhésion du processus de paix. Le 29 avril 1997, l'Union européenne a confirmé au Conseil d'association que la Turquie peut entrer dans l'Union européenne et qu'elle sera jugée sur la base des standards et critères objectifs appliqués à tous les autres pays. Le Conseil européen de Luxembourg a établit une évaluation analogue. Donc, bien que le document de la Commission signale que la Turquie n'a pas enregistré une évolution significative de la situation des droits de l'homme et du processus de démocratisation, l'Europe continue d'estimer utile et opportun de poursuivre l'objectif de l'adhésion de la Turquie, et l'union douanière en a été une étape significative. L'Alliance Nationale annonce son vote favorable au rapport McMillan-Scott dont elle partage donc, en particulier, les évaluations sur l'importance à attribuer au processus de démocratisation et de protection des droits de l'homme - question kurde comprise - ainsi qu'à l'objectif visant à instaurer de nouveaux rapports de bon voisinage entre la Turquie et la Grèce grâce aussi à la définition de la question chypriote. L'Alliance Nationale souligne, enfin, son approbation à la proposition d'ouverture des programmes communautaires aux jeunes turcs et elle invite la Commission à insister auprès des autorités turques pour qu'elles changent nettement de cap dans le domaine de la lutte contre le trafic de stupéfiants. Katiforis Madame le Président, je prends la parole au nom de notre collègue M. Roubatis, qui est membre da la commission des affaires étrangères et n'a pu venir assister à cette séance. J'ai lu très attentivement le rapport de M. McMillan-Scott et je dois dire que je le trouve excellent. Je tiens à l'en féliciter, il aura mon soutien. J'ai également examiné les amendements qu'a déposés la commission des budgets. J'espère qu'ils seront adoptés, car ils reflètent bien, selon moi, le souci d'une analyse plus poussée des incidences de l'union douanière sur le budget et d'une information du Parlement sur toute initiative politique que le Conseil prendrait de concert avec les autorités turques. Je veux également rappeler, Madame le Président, que lorsque, le 13 décembre 1995, le Parlement a approuvé l'union douanière, il a fixé toute une série de conditions, comme le respect du droit international, le fonctionnement démocratique, la protection des droits de l'homme. Comme ces conditions n'ont pas été remplies, le Parlement n'est pas disposé à approuver les crédits indispensables à la mise en oeuvre du volet financier, ce que souligne à juste titre M. McMillan-Scott au paragraphe 8 de sa résolution. Depuis le 13 décembre 1995, le Parlement européen, par de multiples résolutions, s'est plaint de constater que ces conditions n'étaient pas respectées. Il est inutile de revenir là-dessus. Les éléments sont connus. Il y a l'agressivité manifestée à l'égard de mon pays. Il y a l'aggravation de la question chypriote. Il y a, en Turquie même, les violations de la liberté de culte, sans compter le rejet de l'arrêt de la Cour européenne des droits de l'homme exigeant l'indemnisation de ceux qui ont perdu leurs biens et leur réinstallation au nord de Chypre, ce qui constitue un camouflet aux instances européennes: aussi ne peut-il y avoir un état d'esprit favorable à la Turquie. Je conclurai sur ces mots: je sais, pour ma part, ce que doit faire la Turquie pour devenir membre de l'Union européenne - une issue dont je puis vous assurer que je l'appelle de mes voeux. Ce qu'elle doit faire, c'est ce qu'a fait cette ancienne province de l'empire ottoman qu'était la Grèce: une authentique transformation démocratique. Tant que la Turquie s'en abstiendra, je crains qu'elle ne puisse devenir membre de l'Union. Berès Madame le Président, en abordant la question de l'union douanière avec la Turquie, nous abordons un sujet éminemment sensible, mais dont la dimension stratégique ne sera traitée que dans le cadre du rapport de notre collègue, M. Swoboda, un peu plus tard. Donc, je ne l'aborderai pas. Je me contenterai de formuler trois observations. Première observation: s'agissant des relations avec la Turquie - au-delà de la question de l'aide que nous apportons aujourd'hui - nous devons nous interroger sur les prolongements que nous pourrions apporter en matière de renforcement des structures démocratiques dans ce pays, notamment en aidant au développement de secteurs comme l'énergie, l'environnement, l'éducation professionnelle, la réforme de l'administration. C'est ce que dit notre rapporteur et il a raison. Pour cela, nous devons peut-être réfléchir à la façon dont nous gérons le volet financier de l'aide à la Turquie et envisager un déblocage de certaines tranches. Deuxième observation: s'agissant du programme MEDA, je crois que nous devons le mettre en oeuvre pleinement, y compris dans son versus MEDA-démocratie, comme le suggère le rapporteur. La troisième observation concerne notre groupe de travail. C'est une institution originale que nous avons mis en place pour la concertation avec la Commission. Mais je m'interroge sur le bilan que nous devons faire de cette démarche; je crois qu'il nous faut procéder à un examen à mi-parcours sur son fonctionnement et le risque de le voir s'institutionnaliser. Blak Madame le Président, c'était avec beaucoup d'inquiétude que le Parlement européen avait voté en faveur de l'accord relatif à une union douanière avec la Turquie. Le Parlement l'avait toutefois voté dans le but de témoigner sa confiance en la Turquie. La Turquie s'est-elle montrée digne de cette confiance? La réponse va de soi. Très peu. Permettezmoi de vous donner quelques exemples: arrestations arbitraires, disparitions soudaines d'opposants au régime, prisonniers morts alors qu'ils étaient sous surveillance policière, lois qui abrogent les droits fondamentaux des citoyens pendant 3 ans, assassinat de 6 000 Kurdes pendant la seule année 1997, prisonniers de conscience qui, comme l'ex-députée Leyla Zana, sont condamnés sans preuve à 15 ans de prison. Tant que des opposants au régime tels que Leyla Zana et Celim Sadak n'auront pas été libérés, la Turquie sera encore loin de respecter les normes fixées par l'UE pour un État de droit. Si la Turquie croit toujours sérieusement à la possibilité d'adhérer à l'UE, c'est sur-le-champ qu'elle doit instaurer des changements nombreux et radicaux. Sakellariou Madame le Président, Mesdames et Messieurs, mes chers collègues, il y a près de trois ans, ce Parlement a approuvé l'union douanière avec la Turquie. Je voudrais tout d'abord remercier Edward McMillan-Scott pour l'excellent travail accompli dans le cadre de son rapport, rapport que je peux pleinement approuver. Je voudrais revenir un instant à l'époque où nous avons pris cette décision difficile. Nous nous sommes exprimés en ce sens parce que nous voulions accorder à la Turquie un préjugé de confiance. Dans le même temps, nous avons assorti notre accord d'attentes résumées en quatre points. Mes collègues les ont déjà évoqués, je voudrais les énumérer une fois encore: la question des droits de l'homme, la question de la démocratisation, la contribution positive à la résolution du problème de Chypre et la résolution pacifique du conflit kurde. Je peux constater aujourd'hui que cette décision prise en 1995 reposait sur une double erreur: l'erreur que nous avons commise d'accorder du crédit aux promesses de Madame Çiller et celle du gouvernement turc et de la Grande Assemblée nationale turque de ne pas croire que nous étions vraiment sérieux. Je constate en outre que la situation en Turquie, loin de s'être améliorée sur l'un de ces quatre points, s'est en fait dramatiquement détériorée dans certains domaines - comme, par exemple, en ce qui concerne la question de Chypre ou du peuple kurde. Je déplore profondément que les relations entre l'UE et la Turquie aient atteint le niveau actuel - lequel est au plus bas - car je suis de ceux qui, en approuvant l'union douanière, pensaient et espéraient rapprocher la Turquie de l'UE et lui offrir une chance d'adhésion future. Jour après jour, la politique turque réduit à néant nos espoirs et nos efforts de rapprochement. Il est inutile que nous rapprochions - lentement peut-être, mais sûrement - de la Turquie tandis qu'elle dérive beaucoup plus vite vers un futur inconnu et hasardeux. Le Président Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 12 heures. Situation au Kosovo Le Président L'ordre du jour appelle la déclaration du Conseil et de la Commission sur la situation au Kosovo. Alavanos Madame le Président, je serai bref. Nous avons les déclarations du Conseil et de la Commission sur le Kosovo, mais comme un coup d'État est en cours - la crise n'est pas complètement résorbée en Albanie - et que les problèmes de l'Albanie sont liés à ceux du Kosovo, je pense que le moment est propice - aujourd'hui et non demain où il sera peut-être trop tard - pour que le Conseil et la Commission nous fassent part de leur position sur les événements d'Albanie et sur leur soutien au gouvernement démocratique légal de ce pays. Le Président Absolument, Monsieur Alavanos. Dupuis Madame le Président, je veux dire que le coup d'État a eu lieu il y a un an et demi, avec les scandales que l'on sait, et qu'il ne fait donc pas partie des choses qui se sont passées cette semaine. Ce qui se passe cette semaine est la suite logique de ce qui s'est passé auparavant. Le Président Mes chers collègues, vous direz tout cela dans vos interventions et je ne pense pas qu'il s'agissait de motions de procédure. Je salue la présence de Mme Ferrero-Waldner, au nom du Conseil. Je vais tout de suite lui donner la parole. M. van den Broek est toujours retenu, mais je rappelle le caractère collégial de la Commission et que M. Monti est présent. Il est tout à fait compétent pour nous entendre et M. van den Broek nous rejoindra dès que cela lui sera possible. Ferrero-Waldner Madame le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, le conflit du Kosovo demeure ce conflit qui menace de la manière la plus durable qui soit les intérêts européens en matière de sécurité et de stabilité. Il a couvé pendant des années. À maintes reprises, d'aucuns ont signalé la possibilité d'un embrasement. On peut le constater, les efforts entrepris par la communauté internationale ont malheureusement été insuffisants. Après que le président Milosevic s'est abstenu, pendant sept ans, de réagir à la politique pacifique des Albanais du Kosovo sous la direction d'Ibrahim Rugova et que la province s'est trouvée dans une situation proche de l'apartheid suite à l'abrogation de son autonomie, l'attitude des Kosovars s'est radicalisée. Aux attentats perpétrés par la fameuse UCK, l'armée de libération du Kosovo, les forces de sécurité serbes ont répondu par la violence. La situation actuelle, terrifiante, se présente comme suit: il y a jusqu'ici entre 250 000 et 300 000 réfugiés. À l'heure actuelle, 50 à 70 000 d'entre-eux dorment dans les bois et les collines. Presque chaque jour, de nouveaux réfugiés viennent gonfler leurs rangs. Le nombre de ceux qui ont réintégré, la peur au ventre, leurs villes et villages au cours de ces dernières semaines est plus que contrebalancé par celui des populations qui doivent quitter leurs maisons et leurs villages suite au comportement des forces de police et des forces armées serbes. Je n'ai pas besoin d'insister sur le fait qu'à l'approche de l'hiver, nous nous dirigeons droit sur une catastrophe humanitaire si la situation ne s'améliore pas rapidement. Bien entendu, les plus touchés sont les couches les plus vulnérables de la population, les nouveaux-nés, les enfants, les femmes, les vieillards et les malades. Et sans conteste, la responsabilité de ce nombre très important de réfugiés incombe principalement au gouvernement yougoslave. Du côté des autorités serbes et yougoslaves, on déclare constamment ne faire que se défendre contre des terroristes et des séparatistes et que l'offensive militaire - qui se poursuit d'ailleurs sans trêve depuis la fin du mois de juillet - n'est qu'une réponse aux frappes et aux attaques de l'UCK. Cela se peut mais il est évident pour toute personne ayant séjourné brièvement au Kosovo que les actions militaires et policières contre les populations civiles ont atteint une ampleur qui ne peut en aucun cas être considérée comme proportionnelle. Quand on a vu les maisons bombardées, les villages détruits, les fermes et les écoles incendiées, quand on a vu les champs de céréales volontairement détruits par le feu et le bétail abattu, on ne peut que conclure que la réponse des forces de police serbes et de l'armée yougoslave aux actions de l'UCK est excessive et inexcusable. Il est évident que l'UCK détient aussi une grande part de responsabilité dans la détérioration de la situation sur le plan de la sécurité. Mais on ne peut pourtant pas perdre de vue les proportions. Il y a pour l'heure 35 000 soldats de l'armée yougoslave présents au Kosovo. S'y ajoutent 20 000 policiers serbes ainsi que les infâmes troupes paramilitaires de Seselj et Arkan. Ces troupes disposent de mitrailleuses, de blindés et de pièces d'artillerie qui sont aussi engagées dans les opérations. L'UCK, quant à elle, semble consister en un noyau oscillant entre 500 et 800 hommes. S'y ajoutent plusieurs milliers ou peut-être dizaines de milliers de volontaires. Pas toujours véritablement organisés mais prêts à défendre par les armes ce qui leur semble valoir la peine d'être défendu, qu'il s'agisse de l'espoir qu'ils nourrissent envers un Kosovo indépendant ou seulement de l'intégrité de leur village ou de leur famille. Il ressort de ces chiffres qu'aucun camp ne peut vaincre sur le plan militaire. C'est là un fait que la présidence de l'UE s'évertue à faire comprendre aux deux camps. Hélas, ceux-ci semblent convaincus qu'ils peuvent atteindre leurs objectifs sur le champ de bataille: le camp serbe pense pouvoir y parvenir en s'attelant à l'extermination militaire de l'UCK; le camp albano-kosovar pense pouvoir faire de même en menant une guérilla interminable. Il faut mettre au plus vite un terme à ce bain de sang. Il est clair qu'une solution politique est la seule voie qui peut être empruntée. Trois étapes sont prioritaires: tout d'abord, un terme doit être mis à l'offensive serbo-yougoslave et un cessez-lefeu, même informel, doit être instauré. Ensuite, il faut que se produise une amélioration rapide et fondamentale sur le plan humanitaire. Ce n'est que lorsque ces deux conditions seront remplies qu'on pourra espérer réaliser la troisième priorité, à savoir l'ouverture de négociations raisonnables. La présidence du Conseil de l'UE a entrepris de nombreuses démarches en vue de parvenir à la cessation des actions militaires, des appels à la modération à diverses sanctions sur le plan économique. Vu que les deux camps paraissent malgré tout croire encore à la solution militaire, ces efforts n'ont pas, jusqu'ici, été couronnés de succès. Une intervention militaire de la communauté internationale pourrait bien entendu changer la donne du problème. Mais ce type d'actions ne figure pas dans le champ des possibilités dont dispose l'Union européenne. En outre, la plupart des États de l'UE sont convaincus qu'une telle intervention militaire nécessite l'autorisation du Conseil de sécurité des Nations unies, laquelle n'existe pas, tout au moins à l'heure actuelle. On ne peut d'ailleurs tabler de manière réaliste sur une telle décision, même dans un avenir lointain, au vu des puissances et des intérêts représentés au sein du Conseil de sécurité. Venons-en à la deuxième priorité: la situation humanitaire. Considérant la situation toujours plus insupportable, l'Union européenne s'efforce d'intensifier ses activités humanitaires. Faisant suite à une initiative des ministres des Affaires étrangères Kinkel et Védrine, la présidence a mis en place, à Belgrade et à Genève, des groupes de travail composés des États de l'UE concernés, des États-Unis, de la Russie, du HCR, du CICR, d'observateurs de la mission de vérification de la Communauté européenne et du KDOM. Le but est, par le biais d'actions concertées et déterminées sur place, d'identifier des villages et localités dans lesquels les réfugiés actuellement dépourvus de toit puissent retourner et ce, dans la sécurité et la dignité. L'action humanitaire en serait considérablement allégée. L'obstacle principal à l'organisation de ce retour est, outre la destruction massive d'habitations par les actions militaires serbes, la peur qu'éprouvent les réfugiés de subir de nouvelles persécutions. Des cas tels que ceux survenus à Orahovac, où la police a soumis les Kosovars de retour dans la région - principalement les hommes en âge de porter les armes - à des «interviews» et fouillé les maisons qu'ils avaient réintégrées, ne sont pas précisément de nature à encourager le retour des populations. La condition la plus importante est dès lors un niveau de sécurité suffisant pour les Kosovars réintégrant la région, ce qui ne peut cependant être garanti que par les seules forces de sécurité serbes. Toutefois, l'Union européenne et ses partenaires peuvent y contribuer si les missions d'observation mentionnées éveillent le sentiment d'un contrôle international par des patrouilles régulières dans les régions concernées. Le but des groupes de travail établis à Genève et à Belgrade est dès lors d'identifier les localités appropriées à ces projets de retour. Pour l'instant, nous disposons de quatre localités se prêtant à ces projets: Klina, Urosevac, Orahovac et Djakovica. Cette initiative est cependant compliquée par le fait que des actions militaires se déroulent aussi, de temps à autre, dans ces régions. Comme on l'a dit, lorsqu'un terme aura été mis aux actions militaires et que, d'un autre côté, un nombre important de réfugiés aura pu regagner sa région d'origine, les négociations politiques entre les belligérants quant au statut futur du Kosovo deviendront possibles. Depuis le début, l'Union européenne participe aux efforts de la communauté internationale. Par le biais de plusieurs États membres et de la présidence actuelle, l'Union européenne participe activement au groupe de contact qui a rédigé un document optionnel relatif au statut futur du Kosovo et l'a transmis aux parties en présence. Ce document montre les possibilités qu'il y a de parvenir à une solution de statut autonome qui soit acceptable. En outre, la présidence de l'UE est en contact étroit avec la commission de Venise du Conseil de l'Europe qui s'occupe de l'aspect constitutionnel du problème et tente de dégager des solutions potentielles. Enfin, l'UE soutient les efforts de l'envoyé extraordinaire des États-Unis, Chris Hill, qui examine pour l'instant l'idée d'un accord intérimaire d'une durée de trois à cinq ans auquel feraient suite l'entame de négociations sur le statut définitif du Kosovo. Au cours du sommet informel qui s'est tenu à Salzbourg les 5 et 6 septembre, les ministres des Affaires étrangères ont accueilli avec prudence l'accord de principe donné par Milosevic à un tel accord intérimaire. Pour ce qui est du statut, notre angle d'approche est le suivant: nous ne soutenons ni l'indépendance du Kosovo, ni le maintien d'un statu quo inacceptable. Sur un plan réaliste, une solution durable ne peut résider que dans l'octroi d'une large autodétermination à la région. Que celle-ci signifie l'autodétermination et ensuite l'autonomie ou autre chose est d'une importance secondaire. Ce qui importe, c'est que la population du Kosovo puisse s'occuper de ses propres affaires et prendre des décisions sans être importunée, que lui soit concédé un droit d'intervention idoine dans les affaires fédérales et que les droits de tous les groupes de population et des minorités soient garantis conformément aux normes européennes. Que cette autodétermination soit mise en oeuvre dans le cadre de la Serbie ou dans celui de l'État fédéral yougoslave est une décision qui incombe aux belligérants. L'UE n'a pas de priorité en la matière mais ne souhaite pas non plus qu'une de ces possibilités ne soit écartée dès l'abord. Différents modèles européens d'autonomie sont présentés dans le document optionnel, qui pourraient servir de modèle pour le Kosovo, du cas du Sud-Tyrol à celui du Tatarstan russe en passant par l'île finlandaise d'Aland. Il est clair qu'aucun de ces modèles ne pourra être repris dans son intégralité mais peut-être des éléments épars issus de différents modèles pourront-ils être rassemblés et adaptés de manière utile au cas du Kosovo. Les deux parties ont déjà désigné une équipe de négociateurs, la dernière ayant été celle du Kosovo désignée le 13 août dernier. Bien que les membres de cette équipe ne soient que des représentants du LDK de celui qu'on appelle le président Rugova et des partenaires de sa coalition, les partis politiques opposés à Rugova ne se sont pas prononcés contre cette équipe. C'est là un fait encourageant et constitue un succès non négligeable couronnant les efforts déployés depuis des mois par la présidence de l'UE en vue d'amener les partis kosovars à former une plate-forme politique unique. Au cours de ces négociations, une présence internationale sera essentielle. De plus, ces négociations doivent pouvoir être menées sans conditions préalables. Chaque partie doit avoir, au moins au début des négociations, le droit d'exprimer toutes les exigences qu'elle estime importantes. Quelles sont les initiatives que poursuit encore la présidence de l'UE? Dans le cadre du projet de retour déjà mentionné, on procède actuellement à un renforcement des effectifs de la mission de vérification de la Communauté européenne. Cette mission et les observateurs diplomatiques issus des États membres qui travaillent avec elle forment le contingent européen du KDOM, la mission d'observation diplomatique pour le Kosovo, également constitué de contingents russe et américain. Afin de mener à bien le projet, le contingent européen passera de 28 à 44 observateurs. Il ne faut toutefois pas perdre de vue que l'augmentation numérique du nombre d'observateurs internationaux ne suffit pas à elle seule pour améliorer la situation de la population civile. Cela pourrait même s'avérer négatif si, le nombre d'observateurs augmentant visiblement, les conditions humanitaires et les conditions de sécurité pour la population civile au Kosovo se détérioraient dans le même temps. Car des sentiments d'animosité - bien compréhensibles - vis-à-vis d'une communauté internationale inefficace se feraient alors entendre. Vu les dénonciations répétées - par les deux parties - de crimes de guerre massifs, de fusillades en masse et de crimes contre l'humanité commis sur des femmes et des enfants, la présidence de l'UE a entamé une initiative en vue d'envoyer au Kosovo une équipe internationale d'experts en médecine légale. Dans le passé, Belgrade s'est exprimé de manière positive quant au principe d'enquêtes juridiques internationales et nous espérons donc que la demande que nous avons récemment introduite en vue d'obtenir des visas et des permis d'exhumer sera acceptée. Pour exercer une pression sur Belgrade, l'Union européenne a pris à son encontre différentes sanctions, à savoir l'interdiction de délivrer des visas aux responsables de la sécurité, le gel des avoirs des gouvernements serbe et yougoslave à l'étranger, l'interdiction de tout nouvel investissement en Serbie et, enfin, l'interdiction de survol et d'atterrissage pour les compagnies aériennes yougoslaves. La présidence est consciente du fait que les sanctions prises n'ont à ce jour provoqué aucun changement majeur dans l'attitude de la Yougoslavie. Des mesures plus radicales ne pourraient être prises que si une majorité qualifiée des États membres de l'UE se prononçaient en ce sens, ce qui n'est pas le cas pour l'instant. En outre, il existe un consensus au sein de l'Union selon lequel les sanctions ne doivent toucher ni la population civile ni les États voisins engagés dans des relations économiques étroites avec la Yougoslavie et qu'un embargo prononcé contre Belgrade plongerait dans de graves difficultés. Au cours de la réunion informelle du Conseil des ministres des Affaires étrangères à Salzbourg, la Commission européenne a promis de réexaminer la question des sanctions actuelles d'ici au Sommet d'octobre et de soumettre des propositions d'améliorations. Les États voisins de la République fédérale de Yougoslavie ont déjà eu suffisamment à souffrir de la crise du Kosovo, en particulier l'Albanie et l'ancienne république yougoslave de Macédoine. Au vu de l'environnement très instable, il faut considérer qu'il est particulièrement réjouissant que Skopje ait pu, non sans difficultés, conserver un haut degré de stabilité. Nous espérons que les élections du 18 octobre amèneront également un résultat favorable. Considérant la situation actuelle, je dirai encore un mot au sujet de l'Albanie. Après le tumulte de ce début de semaine, la situation s'est quelque peu calmée. Les manifestations qui ont eu lieu hier à Tirana n'ont attiré que quelques centaines de personnes dans les rues et aucun acte de violence n'a été à déplorer. La tension demeure forte, toutefois, notamment parce que le gouvernement de Fatos Nano menace à nouveau l'ancien président Salim Berisha d'arrestation et d'inculpation de haute trahison, ce qui pourrait se conclure par une condamnation à mort. Il est difficile de déterminer si les incidents de dimanche et lundi procédaient réellement d'une tentative de coup d'état dans le chef de Berisha, comme le prétend le gouvernement, ou s'il s'agissait d'une éruption incontrôlable de la colère du peuple suite au meurtre du leader très populaire de l'opposition qu'était Azem Hajdari, ce que soutient Berisha. Ce qui est certain, c'est que l'Albanie n'est pas plus stable qu'auparavant, que le risque de violence et de désordres potentiels demeure élevé et que des incidents peuvent donc éclater à tout instant, et que le comportement, tant du gouvernement de Nano que de l'opposition sous la direction de Berisha, demeure excessivement opaque. Quoi qu'il en soit, Berisha est grandement responsable de l'aggravation de la situation. Les ultimatums prononcés de part et d'autre ne mèneront pas à la stabilisation du pays: c'est le message que la présidence de l'UE tente de faire passer auprès des politiciens albanais. Nous soutenons en outre les efforts du président Mejdani visant à rassembler tous les partis autour de la table des négociations afin de mettre un terme à la crise. Hier, la présidence a nommé un émissaire spécial de la présidence qui est déjà en route pour Tirana. La présidence participe en outre à une mission commune des présidences de l'OSCE, du Conseil de l'Europe et de l'UE qui gagnera Tirana ce vendredi. C'est maintenant, justement, que la communauté internationale doit soutenir l'Albanie et consacrer toute son attention à ce pays. La conférence internationale de Tirana, prévue pour la fin du mois d'octobre, constituera le forum adéquat à cette fin - pour autant qu'elle puisse seulement avoir lieu à cet endroit. Nous poursuivrons nos efforts en vue d'assurer la stabilité de la région, non pas pour d'abstraites considérations politiques mais surtout, pour protéger les gens de la violence, des expulsions et de l'oppression. Le Président Je vous remercie, Madame le Ministre, de cette intervention extrêmement complète et très éclairante et je vais tout de suite donner la parole au commissaire van den Broek, au nom de la Commission. van den Broek Madame le Président, après l'exposé très détaillé de la présidence, je me contenterai dans un premier temps de quelques courtes remarques. Tout d'abord, la Commission collabore très étroitement avec la présidence afin de coordonner autant que possible tout ce qui peut l'être sur le plan humanitaire, et cela non seulement avec la présidence mais aussi avec bon nombre d'organisations internationales avec lesquelles nous sommes habitués à travailler. Ma deuxième remarque porte sur le fait qu'une tâche importante revient bien sûr à la Commission en ce qui concerne la présentation de propositions concernant des paquets de sanctions et autres actions de même nature; comme l'a déjà souligné la présidence, nous enquêterons plus tard sur sa solidité. Je pense qu'il est également juste et clair de dire que la Commission, en première instance, avait proposé une série de mesures plus strictes qui ont finalement donné lieu à la création de ce paquet dont nous espérons qu'il est suffisant, mais qui, à notre sens, aurait pu être plus ferme. J'espère que les problèmes rencontrés par deux États membres quant aux décisions prises antérieurement en matière d'embargo aérien pourront être résolus, car il n'est naturellement pas crédible de prendre tout d'abord une décision commune en faveur de cet embargo pour constater ensuite l'impossibilité pour certains États membres de participer à son exécution. Mais je le répète, sur la base des dernières informations, j'ai bon espoir que nous puissions résoudre les problèmes qui ont semblé survenir à cet égard. Nous attendons les bulletins venant des différentes capitales. Mon troisième point sera le suivant. Depuis le mois de mars de cette année, nous sommes confrontés aux événements du Kosovo. En quelques mois, nous nous retrouvons face à 250 000 ou 300 000 réfugiés et autres expatriés, alors que l'hiver approche et qu'ils se trouvent dans une situation de plus en plus précaire. Raison de plus pour ne pas nous limiter exclusivement à un effort humanitaire ou à une lutte contre les symptômes - car c'est en fait ce que nous faisons à l'heure actuelle - mais pour nous attaquer plus directement aux racines du problème. En ce sens, et je suppose que c'est aussi le cas pour la présidence, je juge relativement encourageante l'initiative prise par le président français. En prenant contact avec le président russe et en lui annonçant qu'il désirait voir le groupe de contact se réunir à New York la semaine prochaine pour y discuter de la possibilité d'une résolution du Conseil de sécurité concernant la situation au Kosovo, je pense qu'il veut examiner une fois de plus s'il est possible de prendre des mesures plus sévères afin d'imposer un cessez-le-feu. Il est par ailleurs extrêmement frustrant pour la Commission, et je pense pour nous tous, de tenter de soulager le sort des réfugiés dans une partie du Kosovo, parce que nous nous sentons concernés d'un point de vue humanitaire, tandis que les agressions et les combats perdurent dans l'autre partie, jetant de nouveaux flots de réfugiés sur les routes. Tel est le cercle vicieux dans lequel nous nous trouvons à l'heure actuelle. Pour la Commission, nous en avons parlé avec le Conseil de ministres, il ne faut certainement pas hésiter à augmenter la pression sur le président Milosevic. Nous avons des leçons à tirer de la Bosnie et, à cet égard, nous voyons se dérouler des scènes qui ne sont pas sans nous rappeler ce que nous avions vu là-bas, lorsque la communauté internationale avait attendu trop longtemps avant de réagir. La Commission estime que cette erreur ne peut se répéter. La Commission estime que ces errements ne doivent pas se répéter. La Commission estime aussi que l'Union européenne doit soutenir une prise de position forte, univoque, en faveur d'une résolution forte du Conseil de sécurité basée sur les paragraphes du chapitre sept de la charte des Nations unies. Je terminerai en disant que les événements en Albanie, évoqués par le ministre Ferrero, nous donnent en fait une raison supplémentaire de tenter de mettre un terme aux combats qui se déroulent au Kosovo. La déstabilisation à l'uvre en Albanie est un phénomène extraordinairement sérieux. Le basculement de conflits dans un sens ou dans un autre est un risque grave que nous devons prendre en ligne de compte. Là aussi, l'Union européenne devra s'imposer des efforts. En soi, nous apprécions vraiment beaucoup que des initiatives soient prises, notamment par la présidence, en accord avec les Italiens, d'après ce que j'ai lu, pour examiner quelles mesures pourraient être prises, et de demander vraisemblablement à l'Union de l'Europe Occidentale de réfléchir à une force de police de stabilisation ou quoi que ce soit de cette nature afin de tenter de rétablir l'ordre et le calme. Je vous rappelle que nous avions eu très exactement le même débat il y a environ un an, lorsque que les pyramides financières s'étaient écroulées et que des émeutes avaient éclaté et, là aussi, nous avions pris nos premières décisions trop tard. Après trois mois d'intense réflexion n'ayant débouché sur aucun accord, est arrivée la coalition of willing placée sous la houlette des Italiens et une force de stabilisation était envoyée sur place. J'espère que nous serons à même de prendre rapidement des décisions dans le cas présent. Encore une fois, laissez-moi vous dire que c'est notre sentiment de profonde responsabilité à l'égard des conséquences de ces conflits qui nous dicte notre ligne de conduite. Nous acceptons d'aider les expatriés et les réfugiés, mais il n'est pas question de déclarer aux citoyens européens que seules les conséquences, et non les racines, de cette catastrophe ont été envisagées. C'est pourquoi j'espère que nous ferons preuve de fermeté à l'égard de ce qui se passe tant en Albanie qu'au Kosovo. Swoboda Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, Monsieur le Commissaire, sur le principe, je peux approuver sans réserve l'essentiel de vos propos. À entendre M. le commissaire, je note toutefois qu'il semble regretter qu'on n'ait pas pris de mesures plus strictes. Je voudrais savoir quelles étaient ces mesures ou propositions et pourquoi elles n'ont pas été retenues par le Conseil. Je suis en faveur de mesures plus sévères. J'ai été épouvanté par les difficultés rencontrées au cours de la mise en oeuvre de l'interdiction de survol. Que doit penser Milosevic d'une Europe confrontée à de telles difficultés face à une mesure si modeste? Dans cette mesure, je suis d'accord avec les propos du commissaire. Une chose doit être claire: nous devons opposer un «non» sans équivoque à toutes - j'insiste, à toutes - les forces nationalistes, quel que soit leur degré de responsabilité dans la crise actuelle. Cela vaut bien sûr avant tout pour les forces yougoslaves. On ne peut guère douter qu'elles portent l'essentiel de la responsabilité. Mais cela vaut aussi pour l'UCK, qui doit bien réaliser quelle part de responsabilité lui incombe et combien ses agissements handicapent une intervention de l'Europe. Les forces pacifiques - surtout l'entourage de Rugova - doivent bénéficier de notre soutien. Hélas, je l'ai déjà dit à quelques reprises, cela n'a pas eu lieu quand il en était temps. Deuxièmement: la situation en Macédoine est très précaire. Nous savons très bien que l'indépendance du Kosovo ou l'émergence d'une grande Albanie placerait ce pays face à d'importantes difficultés internes. Dans le même temps toutefois, nous devons veiller à ce que la ligne en principe dominante en Macédoine, à savoir celle du respect de la minorité albanaise, continue de prévaloir et, si possible, soit encore renforcée. Troisièmement: je voudrais apporter, Madame le Président du Conseil, une petite nuance à votre position sur l'Albanie. Comme vous l'avez dit, Berisha profite au plus haut point de la situation au Kosovo pour déstabiliser la situation en Albanie. Je suis bien entendu également d'avis que Fatos Nano et son gouvernement ne doivent répondre aux critiques, aux délits, etc. que par des méthodes conformes à l'État de droit et se garder de jeter de l'huile sur le feu. Mais on doit voir très clairement où se situe la responsabilité principale des événements actuels. Au bout du compte, des efforts visant à atteindre une indépendance totale mèneraient cependant à des difficultés et des problèmes similaires à ceux rencontrés en Bosnie. La tendance au renforcement des forces nationalistes déjà notée lors des élections s'en trouverait bien sûr, à plus forte raison, encore renforcée. Dernier point, la question des réfugiés. Nous devons garantir notre soutien le plus complet dans ce domaine et nous opposer à toute tendance en Europe qui voudrait que nous puissions ne pas entreprendre grand-chose au Kosovo sous prétexte que nous avons déjà fait beaucoup pour la Bosnie. Nous devons tout entreprendre pour venir en aide aux réfugiés du Kosovo. Pack Monsieur le Président, Madame le Président en exercice du Conseil, depuis des mois - et pour certains d'entre-nous, depuis huit ans déjà - , nous implorons littéralement la communauté internationale de faire quelque chose. Mais le Conseil discute, débat, et il n'en ressort à vrai dire que très peu de choses. Il ne peut se résoudre à agir de manière réellement concrète. Aujourd'hui même, nous avons à nouveau entendu que des groupes de travail allaient être remis en place à Belgrade. Personne ne sait vraiment dans quel but, qui y siégera et quels seront leurs objectifs. Vous l'avez dit: la situation sur place doit s'améliorer. Cela va de soi, mais comment donc devrait-elle s'améliorer? Que font donc les Européens? Quand je repense seulement à l'interdiction de survol, déjà évoquée par deux de mes collègues et par le commissaire... Elle a été décidée à Cardiff, au mois de juillet. Nous sommes en septembre! Elle n'a pas encore été mise en oeuvre. C'est ridicule! Personne ne peut expliquer cela. Notre politique extérieure, Madame le Président du Conseil - je pense que c'est votre chef de gouvernement qui a dit cela - , ressemble à un autocar avec quinze chauffeurs. Chacun veut avancer à un rythme différent. Certains veulent même aller dans une autre direction. Et, au bord de la route, Milosevic est assis et se gausse de nos malheurs. Cela ne porte pas seulement préjudice à la population kosovar dans le besoin, cela nuit également à l'image de l'Union auprès de nos citoyens. Combien de temps un chef d'État criminel peut-il, sans le moindre scrupule et sans encourir la moindre peine, refuser l'aide humanitaire à ses propres concitoyens? 60 % des 50 à 70 000 réfugiés qui errent dans les forêts du Kosovo sont des enfants. Les premiers décès dus au typhus ont eu lieu et nous regardons, et nous disons qu'il faut que la situation s'améliore. Cela ne peut être vrai! Le gouvernement serbe et l'Occident encouragent les réfugiés à retourner dans leurs villages. Mais que signifie donc cela? Qu'ils doivent retourner dans leurs villages que Milosevic a rasés? C'est là qu'ils devraient retourner? Où iraient-ils, dans ces villages? Qui s'occupe de leur sécurité? La situation doit s'améliorer! Madame le Président en exercice du Conseil, vous n'y pouvez rien mais vous êtes notre interlocutrice. Je pense donc que nous devons bien voir que Milosevic a planifié cette attaque contre des civils. L'UCK est un sous-produit qui lui offre la tranquillité car il peut dire qu'il a le droit d'agir contre des terroristes. Mais il a planifié cette attaque contre des civils, des femmes et des enfants et il l'a également menée contre eux. Nous ne pouvons pas renvoyer ces gens dans leurs foyers sans pouvoir garantir leur sécurité. Agissons enfin, les appels ne servent à rien! Vous aussi, aujourd'hui, avez encore lancé nombre d'appels. Vous comprenez bien la situation mais ça n'intéresse pas du tout Milosevic. Il n'a pas encore tenu la moindre promesse au Kosovo. Pensez-vous qu'il va tenir celle qu'il vient de faire? Le langage de Milosevic est celui de la violence. Parlons donc enfin le même langage que lui. Ce n'est qu'alors qu'il sera possible de trouver une solution politique négociée. Je n'ai malheureusement plus le temps d'aborder la question de l'Albanie, mais peut-être un collègue le fera-t-il et peut-être pourrez-vous me dire qui est ce gentil envoyé spécial qui fera peut-être quelque chose de concret en Albanie. Cox Monsieur le Président, comme nous l'avons à nouveau entendu aujourd'hui, le sommet de Cardiff a répété les fondements de la politique étrangère au Kosovo, qui appelle à un arrêt de la violence, à un retour à la table des négociations et à l'engagement dans un processus politique vigoureux, comme solution unique à la crise du Kosovo. Ces idées sont bonnes, convenables et agréables, mais elles ne fonctionnent tout simplement pas. Au cours des quelques derniers mois, le processus politique au Kosovo a subi quelques revirements et n'a pas progressé. La situation s'est substantiellement modifiée. Le moment est à présent venu d'admettre une réponse politique qualitativement différente. La triste vérité est que M. Slobodan Milosevic est le seul dirigeant en Europe aujourd'hui qui a une vision claire sur le Kosovo et qui possède la volonté politique et les moyens militaires pour ne pas se laisser duper. Selon ses propres normes, M. Milosevic a assimilé les leçons de la Bosnie et les applique. Autrefois, des actes de violence génocide patents, tels que Srebrenica, provoquaient suffisamment de colère pour galvaniser la communauté internationale et la faire passer à l'action. Mais, en diminuant l'intensité sans modifier l'objectif, Milosevic sait qu'un village par jour, c'est suffisant pour tenir l'Occident à distance. Il a appris à jouer de la communauté internationale comme on joue d'un vieux violon, sachant instinctivement quelle pression il peut exercer sur les cordes sans les faire casser. La soumission ethnique des quelques derniers mois indique clairement que Milosevic ne fait que mépriser nos discours diplomatiques étudiés, nuancés et impuissants. C'est un tyran régional et, à moins qu'on ne l'arrête, il continuera à tyranniser. Il y a quelques mois, dans un accès inutile de bruits de sabres, qui a peut-être même pu radicaliser encore plus les Albanais du Kosovo en leur envoyant de faux signaux, l'OTAN a lancé l'Opération Faucon Déterminé. Cette opération s'est révélée n'être rien de plus qu'un onéreux coup d'épée dans l'eau et a été traitée comme telle, dès le départ, par Milosevic. Des gestes n'arrêteront pas son agression, pas plus que nos discours ou nos résolutions. Nous devons tirer les leçons de la Bosnie et les appliquer également. Un arrêt de la violence était la condition préliminaire fondamentale à la création d'un climat favorable au dialogue politique à Dayton. Il a fallu une action internationale décidée pour ouvrir la voie à la politique afin qu'elle réaffirme sa suprématie. Dix jours de bombardements limités, ciblés et proportionnés ont alors fait cesser l'agression. Ces dix jours auraient pu être n'importe lesquels de ces quatre malheureuses années. Si nous ne réussissons pas à agir rapidement, nous pouvons anticiper la catastrophe humanitaire dans les Balkans l'hiver prochain. Il est de notre devoir moral, éthique et politique d'agir. En ce qui concerne mon groupe, le but du processus européen est de garantir que ce genre d'horreurs ne se répète plus jamais. Pendant dix ans, le Kosovo nous a appelé. Si nous faisons défaut à ces gens sans défense, nos aspirations en politique étrangère sont un échec. Caccavale Madame le Président du Conseil, j'ai écouté votre rapport avec intérêt, mais j'ai remarqué aussi que vous avez utilisé un euphémisme: vous avez dit qu'une bataille qui veut régler avec force le problème du Kosovo, entre l'UCK et les forces régulières yougoslaves, est en cours. Madame le Président, il n'en est pas ainsi. Rétablissons la vérité des faits: premièrement, une attaque, instiguée par un criminel tel que Slobodan Milosevic et dirigée contre la population du Kosovo, est en cours; une purification ethnique est en cours, menée par un criminel qui répond au nom de Milosevic et qui veut libérer le Kosovo de la population albanaise qui, comme on le sait, occupe 90 % de la région. Voilà qui rétablit la vérité des faits. Deuxièmement: j'ai entendu - également de la part de collègues éminents - que nous ne pouvons pas nous occuper de la question des réfugiés parce que nous nous sommes déjà occupés des Albanais, et que nous voulons même les renvoyer vers les villages qui ont été rasés par Milosevic. Je voudrais que vous me disiez, Madame le Président, ainsi que le Commissaire, comment l'on peut envisager de renvoyer les réfugiés dans les villages qui ont été rasés et occupés militairement par les troupes de Milosevic. Troisièmement: j'ai entendu parler d'une Europe ferme, Monsieur le Commissaire van den Broek; vous avez dit que nous devons donner une réponse ferme. Jusqu'à présent, l'Europe a été inexistante, impuissance, «pilatesque»; et nous avons fait rire tout le monde pour la énième fois, comme cela s'est déjà passé pour la Bosnie. Avec la technique du renvoi, Milosevic continue ses opérations belliqueuses devant l'impuissance totale de la communauté internationale et de l'Europe. Or, le Parlement n'a pas de scrupules: il a expliqué à plusieurs reprises quel pouvait être le danger pour le Kosovo, mais nous n'avons été écoutés ni par la Commission, ni par le Conseil, ni par la communauté internationale. Le drame s'étend. J'entends à présent parler de groupes de travail et d'envoyés spéciaux: j'espère qu'il ne s'agira pas de la comitologie habituelle qui ne servira qu'à compter les morts et les réfugiés. Carnero González Monsieur le Président, depuis le mois de juillet, la situation au Kosovo se complique. Il est évident que les premières victimes en sont les réfugiés, les gens qui meurent. Elle se complique également sur le plan politique. Elle se complique là-bas et dans les pays qui entourent cette région. C'est - par exemple - le cas de l'Albanie, où Berisha tente à nouveau de perturber l'ordre démocratique et d'acculer dans les cordes un gouvernement qui, certainement, n'a pas été très efficace mais qui est le gouvernement que la majorité des Albanais ont souhaité. Le problème est que l'Union européenne est à nouveau apathique. Cela se traduit par une absence; une faiblesse; une dispersion. Initiatives par ci, initiatives par là, différentes nominations, boycotts qui ne sont pas appliqués - il ne s'agit plus de l'éternel pays dénoncé, c'est le Royaume-Uni qui allègue qu'il existe des compromis contractuels internationaux qui l'empêche d'appliquer le boycott sur la navigation aérienne -. Que faut-il faire? Augmenter la pression sur le responsable. Et le responsable est Milosevic et son gouvernement, pour qui les choses ne se compliquent pas car il est en passe d'atteindre ses objectifs à feu et à sang. Quoi qu'il en soit, le Kosovo doit s'autodéterminer dans une Serbie démocratique. Tamino Monsieur le Président, j'ai écouté ce qui nous a été rapporté par les représentants du Conseil et de la Commission, mais, à mon avis, ce qui se passe au Kosovo exige aussi une petite digression historique. Pendant plus de dix ans, on a assisté, au Kosovo, à la tentative politique et culturelle, de la part de la communauté albanaise, de modifier un état d'oppression en recourant aux principes de la non-violence. Au cours de ces dix années, par ailleurs, les invocations d'aide au niveau international des leaders politiques albanais du Kosovo n'ont trouvé aucune réponse et la non-violence a été prise pour de l'impuissance ou pour une acceptation forcée de l'oppression serbe. On ne peut, malheureusement, s'étonner du fait que, aujourd'hui, face à une inertie coupable - de la part, aussi, des institutions de l'Union européenne - la situation ait dégénéré et que l'on soit passé à la logique des armes. Le résultat, c'est un grand nombre de morts, de villages détruits et 300 mille réfugiés; les possibilités d'une solution pacifique sont toujours plus faibles. Tout cela s'ajoute à la situation déjà grave de la Bosnie et à la précédente - analogue - logique de nettoyage ethnique voulue par les dirigeants de Belgrade qui se sentent, évidemment, encouragés par la passivité de l'Union européenne, malheureusement dépourvue d'une véritable politique étrangère et de sécurité commune. Face à une situation aussi grave, exacerbée par la crise en cours en Albanie, une action résolue de la part de la police internationale est nécessaire pour favoriser la cessation immédiate de toute action armée dans le cadre d'un mandat des Nations unies et sous les auspices de l'OSCE, avec une participation active des États membres de l'Union européenne. Le cessez-le-feu est fondamental, tant pour éviter l'extension du conflit dans les pays limitrophes que pour engager un dialogue visant un processus réel de pacification, qui ne peut ignorer les attentes légitimes de la population du Kosovo en vue d'une gestion réellement autonome de son territoire. Mais il ne pourra y avoir de pacification si le retour des réfugiés dans leurs habitations n'est pas garanti, sous la protection internationale - en vue, aussi, des graves difficultés qu'ils devraient affronter au cours de l'hiver - et si aucun logement'est offert aux réfugiés dont les villages ont été détruits. À cet effet, il est aussi nécessaire de soutenir pleinement les organisations humanitaires qui doivent pouvoir circuler librement dans le territoire du Kosovo. Un premier acte symbolique de la part de la Commission pourrait être le projet de la cité universitaire à Pristina, comme appui visible à la réconciliation entre les étudiants. En conclusion, Monsieur le Président, le groupe des verts souhaite une action plus significative du Conseil et de la Commission pour favoriser, dans les plus brefs délais, une conclusion pacifique du conflit en cours. Dupuis Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, je pense que l'indignation, vous l'avez entendue, vous l'avez ressentie. Il se produit vraiment quelque chose d'incroyable. Après la Croatie, après la Bosnie, voici que le même scénario, exactement le même scénario, se déroule: une politique d'agression, autre chose qu'une opération de police, entraîne 250.000 réfugiés. Ici, nous nous trouvons devant la troisième phase d'une guerre commencée en Croatie par M. Milosevic il y a près de huit ans. Une guerre qu'il a planifiée, qu'il est en train d'organiser et de mettre en oeuvre pas à pas, et qu'il portera à son terme, en faisant en sorte que 50 % ou 60 % du Kosovo soient complètement libérés de toute présence albanaise de sorte qu'il pourra se présenter devant vous, devant le Conseil, en disant: «je suis l'homme de la paix. Concluons un accord comme en Bosnie, faisons une belle petite partition qui n'en aura pas le nom au début, mais qui sera une partition de fait avec un nettoyage ethnique de fait du Kosovo». Il ne s'agit pas ici d'un projet pour demain, mais d'un projet mis en oeuvre jour après jour. 250.000 réfugiés, Madame le Président, Monsieur van den Broek, cela suffit pour intervenir autrement que par le biais de missions d'enquête, d'opérations de «chirurgie plastique» comme celles que nous avons eues depuis des années. Il faut aller au coeur de l'histoire. Le coeur du problème, c'est M. Milosevic. M. Milosevic devra répondre directement devant La Haye des crimes qui sont les siens depuis huit ans en Croatie, en Bosnie, et aujourd'hui au Kosovo. Il n'y a pas une seule minute à perdre. Nous n'avons pas besoin d'envoyer des chars d'assaut. Nous n'avons pas besoin d'envoyer des avions. Il suffit d'envoyer un mandat de comparution devant le tribunal de La Haye et cela peut être fait demain matin pour en finir avec ce personnage. C'est un personnage qui a provoqué la mort de 200.000 personnes et porte la responsabilité de deux millions de réfugiés. Il y a déjà à ce jour 250.000 réfugiés au Kosovo. Certes, nous pouvons continuer à discuter de la PESC, de décisions à prendre à la majorité, de corps européens à envoyer, mais il faut deux mois pour établir les premiers plans de faisabilité. Il faut passer à autre chose que ce traité d'Amsterdam qui se révèle pour ce qu'il est, le vide total. Il faut agir, il faut créer une Europe qui ne soit pas l'Europe de l'impuissance, comme elle l'est depuis dix ans. Ce ne sont pas seulement les députés ici présents qui en ont marre, ce sont les citoyens qui n'y croient plus. Ce sont les citoyens! Et après nous nous étonnons qu'ils votent d'une façon ou d'une autre. Ils ne voteront plus, ils n'ont plus confiance dans cette Europe. Wiersma Monsieur le Président, à la vérité, ce débat est une sorte de triste exercice de répétition. Cette discussion sur la situation au Kosovo est l'énième que nous tenions sans que rien n'ait vraiment changé et que rien ne se soit vraiment amélioré. Aucune solution réelle n'est en vue et il y a tout lieu de croire que la situation s'est compliquée plutôt qu'elle ne s'est simplifiée. Tous autant que nous sommes, nous marchons avec un temps de retard sur les faits, des faits qui voient le jour du fait des Serbes et de leur agression brutale: le président du Conseil vient à l'instant de faire l'inventaire, une fois de plus, de la teneur de ces faits. Comme ici, il y a d'autres lieux où l'on évoque sans cesse la possibilité de mesures internationales plus fermes. Mais rien de bien concret pour l'instant, à l'image de l'embargo aérien et des difficultés rencontrées pour les concrétiser. Les idées sont là en suffisance mais personne ne sait très bien comment les appliquer: je suis content que le commissaire ait déclaré ici que, pour lui et la Commission, les mesures prises à l'encontre du régime de Belgrade pourraient faire preuve de plus de fermeté. Ce Parlement discute aussi des modalités que la communauté internationale devrait utiliser pour agir. Dans la résolution préparée pour ce débat, il est plus ou moins proposé que l'Union européenne intervienne militairement, de sa propre initiative. Mon groupe s'y oppose, je préfère l'idée de forcer le Conseil de sécurité des Nations unies à émettre un avis qui laisserait le champ libre à une éventuelle intervention militaire; le président et le commissaire indiquent eux aussi cette voie. Empruntons-la d'abord, rien n'empêche l'Union européenne de prendre cette initiative et, par-là même, de signifier à Milosevic qu'il y a des limites à ne pas franchir. Et j'ajoute que la tactique rampante de Milosevic, telle qu'elle a été décrite par le Commissaire lorsqu'il l'a comparait à ce qui s'était passé il y a quelques années en Bosnie, trouvera ainsi une réponse appropriée. Nous estimons qu'un cessez-le-feu doit intervenir, nous seulement pour entamer des négociations, mais aussi pour prodiguer l'aide nécessaire. Selon nous, et cette position reste la base de départ du groupe PSE, il faut continuer à chercher une solution politique parce que nous ne pensons pas qu'une intervention militaire résoudrait ce conflit et parce que nous pensons qu'une intervention militaire doit toujours être placée sous le signe d'une telle approche politique. Nous rejetons par conséquent la présente résolution parce qu'elle suggère, sans nuance aucune, que l'Union européenne doit arracher l'indépendance du Kosovo au moyen d'une intervention militaire. Nous sommes contre cette indépendance parce qu'elle ouvrirait une boîte de Pandore et qu'elle remettrait les frontières européennes en question, dans cette région, mais aussi ailleurs. Cette proposition va trop loin, à notre sens, non seulement parce qu'elle rendrait une solution politique encore plus difficile à trouver mais aussi parce que, selon nous, une telle solution est totalement irréelle. Voyez ce qu'a déclaré le président du Conseil à ce sujet. Habsburg-Lothringen Madame le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président, je pense qu'une nouvelle stratégie est à présent expérimentée au Kosovo. La semaine dernière, j'ai eu l'occasion de l'observer sur place. Cette nouvelle stratégie est celle de la terre brûlée et du nettoyage ethnique. C'est une méthode que nous ne pouvons tout simplement pas accepter. Nous ne pouvons accepter que les miliciens serbes libèrent trois kilomètres de chaque côté des principales voies de communication pour avoir un champ de tir, abattent chaque maison et chaque arbre et nous abandonnent derrière des terres brûlées. Nous ne pouvons pas non plus contrôler quels flux de réfugiés nous arriveront, parce que nous n'avons aucune possibilité d'accès sur place. Il y aurait à l'heure actuelle 60 000 réfugiés vivant dans les bois ou dans des abris précaires. Mais nous n'avons pas de chiffres exacts car nous ne pouvons accéder à la région. Nous devrions pourtant l'exiger à tout prix. Nous devons préciser nos propos. Quand nous parlons d'autonomie aujourd'hui, quel que soit son mode d'application, nous devons aussi parler de conditions essentielles et minimales bien précises, comme par exemple d'un contrôle tout à fait clair de la police, de l'administration et de la justice par les forces démocratiquement élues du Kosovo. Ce devrait être une exigence minimale et clairement exprimée. Il nous faut également tenir un langage clair avec M. Milosevic. Je voudrais dire une chose sans qu'il y ait la moindre équivoque: l'expérience de ces huit dernières années a montré qu'on ne peut pas négocier avec M. Milosevic, on ne peut que siéger avec lui: et encore, à La Haye. Permettez-moi cependant de faire dans cette enceinte quelques remarques concernant l'Albanie. Ce n'était pas la première tentative d'attentat sur la personne de M. Hajdari. Il a donc succombé au troisième. On ne peut oublier que la première tentative fut le fait d'un représentant du parti qui gouverne aujourd'hui, lequel lui tira dessus dans l'enceinte du parlement. Je suis très content que M. Swoboda revienne au premier plan car, quand il parle des principes d'État de droit sur la base desquels agit Fatos Nano, je ne peux m'empêcher de douter de sa compréhension du droit. Car Fatos Nano n'applique pas de principes relevant de l'État de droit. Je pense au blocus du quartier-général du parti démocratique qui a eu lieu hier soir - cela ne parle pas précisément en faveur de sa compréhension du droit. Nous devons adopter un langage clair et nous devons agir. Frischenschlager Madame le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Commissaire, nous ne pouvons rien faire d'autre ici que parler. Mais nous devrions aussi ne rien enjoliver et adopter un langage clair quant aux responsabilités. Laissez-moi dire pour commencer que je ne peux vraiment plus entendre cela. Il nous faut tirer des enseignements. La tragédie dure depuis huit ans déjà et tous ceux qui ont suivi les événements en Bosnie savaient que le Kosovo serait la prochaine bombe, la prochaine catastrophe. Depuis de nombreuses années, rien ne se passe. Deuxièmement, pour des raisons ethniques, on expulse sciemment la population civile par la terreur militaire et on accepte sciemment qu'elle soit décimée. C'est sans conteste possible un crime de guerre. Nous devrions le déclarer. Ensuite, qui est responsable? Milosevic, bien sûr! On a en assez parlé. Mais il faudrait déclarer tout aussi clairement que, dans une large mesure, cette responsabilité est partagée par les gouvernements nationaux de nos États membres rassemblés au sein du Conseil et qui, depuis des années, n'ont pas trouvé la moindre mesure politique susceptible de maîtriser la situation. Ces gouvernements ont leur part de responsabilité. Mais deux gouvernements doivent assumer à présent une responsabilité toute particulière, à savoir ceux de la Grèce et de la Grande-Bretagne, qui ne sont pas le moins du monde prêts à appliquer les décisions de Cardiff relatives à l'interdiction de survol. Voilà les principaux responsables de la situation. Personne ne devrait se payer de belles paroles: la vie de 300 000 personnes est menacée. Celui qui porte une part de responsabilité dans cette affaire, ne fait rien et ne prend aucune sanction est aussi coupable. Il faut le dire très clairement! Daskalaki Monsieur le Président, je n'avais nullement l'intention de parler de la Grèce, mais je crois que mon pays est confronté à beaucoup de problèmes que l'on perçoit souvent mal, aussi les jugements de cette nature sont-ils très faciles. J'en viens au Kosovo. On a dit que les réfugiés dépasseraient les 250 000 et, avec la venue de l'hiver, nombre d'entre eux vont connaître un sort encore pire. Selon certains renseignements - le commissaire l'a déjà évoqué -, les troubles qui durent depuis des mois ont des incidences graves sur les cultures, ce qui peut se traduire par une pénurie de blé pendant l'hiver. Jusqu'à ce jour, la communauté internationale s'est plutôt cantonnée dans un rôle d'observateur, mais un nouveau danger se profile à l'horizon, les derniers et très inquiétants événements d'Albanie, qui touchent directement la Grèce - laquelle a de fort singuliers voisins, ce que l'on oublie souvent dans cette enceinte - et qui, s'ils se prolongent, peuvent entraîner des réactions en chaîne. Dans ce contexte, le retour en toute sécurité des réfugiés s'impose, tout comme une médiation en faveur d'une normalisation. La question du Kosovo remonte à des siècles. Mais au point où en sont arrivées les choses, il nous incombe d'intervenir avec tous les moyens dont nous disposons, comme l'a dit madame le ministre au nom de la présidence du Conseil, pour que les exactions cessent et que les forces modérées de la région soient soutenues. Il faut à tout prix mettre fin à la violence insensée et totalement inadmissible qu'exerce Belgrade, aux atrocités de l'armée de libération, et rechercher une solution satisfaisante pour le Kosovo, en excluant toute sécession, comme l'a déclaré la présidence du Conseil. Les parties concernées devront se rallier à cette solution, afin d'écarter tout nouveau dérapage. Theonas Monsieur le Président, chaque fois qu'au Parlement nous débattons de la situation dans l'exYougoslavie - ou dans les Balkans plus généralement - depuis une dislocation dans laquelle l'Union européenne porte une très lourde part de responsabilité, cet hémicycle est assourdi par un concert de vociférations bellicistes, d'exhortations à une solution militaire des problèmes. Il est une chose dont chacun doit bien se pénétrer: il n'y a pas de solution militaire aux problèmes que connaissent les Balkans et le Kosovo, il n'y a que des possibilités de solution politique pacifique. La question qui se pose est la suivante: l'Union européenne soutient-elle une telle perspective? M. Milosevic a récemment fait une proposition que M. Rugova a acceptée. Et le Conseil a réagi en interdisant les vols de la compagnie aérienne yougoslave dans les limites de l'Union européenne. En agissant ainsi, quels sont ceux que l'Union européenne encourage? Ne serait-ce pas les éléments intransigeants de l'armée de libération du Kosovo? Et cet encouragement ne contribue-t-il pas à son tour à encourager les éléments intransigeants en Albanie? Au point de menacer aujourd'hui de déstabilisation l'Albanie elle-même? Interrogeons-nous sur ces responsabilités, Madame le Président en exercice du Conseil. Sarlis Monsieur le Président, je tiens à dire que la plus grande aide humanitaire que puisse apporter l'Union européenne au Kosovo consiste en l'arrêt des hostilités, car la prolongation du climat d'expectative dans cette région a des incidences directes et très funestes en Albanie. Ce climat d'expectative - qualifiez-le comme vous voudrez - au Kosovo a un effet déstabilisant en Albanie où règne un équilibre déjà très précaire, car les Albanais vivant en Albanie sont de confessions et convictions très diverses et il suffirait d'un rien pour que la situation échappe à tout contrôle. Compte tenu de ces éléments, j'ai des questions précises à poser au Conseil. Il existe une initiative de M. Hill, et selon des informations dont fait état la presse, il aurait beaucoup rapproché la partie Milosevic et la partie Rugova - qu'il nous faut soutenir. Je n'ai entendu personne dans cet hémicycle apporter son appui à cet homme héroïque afin qu'un dialogue puisse s'engager. Mais le dialogue ne suffit pas. Il faut que le dialogue, ou un accord de principe sur l'ouverture d'un dialogue, aille de pair avec la présence d'une force de maintien de l'ordre au Kosovo. Il faut appliquer un accord analogue à celui de Dayton. Il y a un précédent. L'accord de Dayton est un succès et, cela étant, je ne vois pas pourquoi, dans le cadre d'un accord élargi entre le régime de Belgrade et M. Rugova, on n'assurerait pas l'application de cet accord par la présence d'une force militaire de maintien de l'ordre. Haarder Monsieur le Président, si les auteurs de meurtres en série comme Arkan et Milosevic étaient présents dans les tribunes et s'ils nous écoutaient, ils se frotteraient les mains - des mains couvertes de sang. La politique scandaleusement poltronne que nous menons depuis plusieurs années les fait à chaque fois triompher. L'hiver s'annonce pour les expulsés des montagnes du Kosovo. Ils n'ont ni nourriture, ni médicaments, ni protection contre le froid. Milosevic veut les prendre en otages en ne leur octroyant une aide que dans certaines réserves qu'il contrôle personnellement. Comme l'a déclaré Mme Emma Bonino, cela revient à laisser Dracula monter la garde devant une banque de sang. Non, Monsieur le Président, nous ne pouvons admettre une répétition des assassinats en série de Srebrenica où 7 000 personnes avaient été les victimes de notre politique poltronne. Il est déjà suffisamment grave que nos propres gouvernements se montrent aussi craintifs et qu'ils se moquent de nos idéaux. Notre politique poltronne va trop loin si nous n'osons pas non plus venir en aide aux populations en détresse. Nous devons envoyer des secours d'urgence par convois terrestres ou aériens, avec ou sans l'autorisation des Nations unies, et ces secours doivent bénéficier d'une protection. Si on tire sur les convois, ils doivent pouvoir se défendre et donc être armés à cette fin. C'est parce que les démocraties ont eu peur qu'Hitler a été mis en appétit. L'OTAN et l'UE ont été créés pour éviter que l'histoire ne se répète. Témoignons maintenant d'un minimum de courage et insistons au moins pour que les victimes obtiennent de l'aide sans qu'elles ne soient ou que nous soyons pris en otages. Bianco Monsieur le Président, point n'était besoin d'une grande sagacité politique pour comprendre que la situation au Kosovo entraînerait des conséquences négatives et déstabilisantes, comme cela a été le cas dans toute la région et en Albanie. Il s'agit là d'une règle ancienne, historique: le Kosovo représente l'étincelle qui enflamme toute la zone des Balkans. Que faire? Les mots sont inutiles, mais Milosevic est si malin qu'il choisit même les mois au cours desquels il exerce sa répression - juillet et août - lorsque la politique européenne part en vacances. Et nous, nous sommes partis en vacances! Les déclarations qui ont été faites, les mesures d'endiguement et les sanctions annoncées par le Commissaire van den Broek ont échoué; on a rappelé, dans cet hémicycle, que même l'accord de Cardiff n'a pas été atteint. Vous, Madame le Président du Conseil, vous avez dit qu'il est impossible d'envisager une intervention armée. Nous pouvons en convenir, mais comment exercer concrètement des pressions? Dans le même temps, le ministre allemand de la défense a déclaré que l'OTAN interviendra d'ici trois à cinq semaines après avoir prévenu Milosevic. Quelle est la ligne suivie par l'Europe? Je me demande s'il n'est pas possible d'intervenir pour renforcer une police de stabilisation, déployer des troupes le long de la frontière du Kosovo, exercer des pressions et, surtout, parvenir à une stabilisation de l'Albanie, où les torts et les raisons ne peuvent être répartis aussi facilement, parce que si Berisha a ses torts, le gouvernement Nano en a aussi beaucoup. Nous ne devons opter pour aucune partie. Nous devons intervenir pour faire en sorte que soient respectées les règles de la démocratie, mais ces règles comportent aussi le respect de l'opposition. Si nous ne réussissons pas à intervenir, nous aurons, encore une fois, suivi une politique décevante et je ne voudrais pas que la faute en soit attribuée à la Présidence autrichienne. De plus, je crains, Madame le Président, que le coût ne devienne encore plus élevé pour l'Europe, comme cela s'est déjà passé en Bosnie. Ferrero-Waldner Mesdames et Messieurs les Députés, ce débat nous montre qu'il ne s'agit pas seulement d'un débat sur le Kosovo mais à coup sûr aussi d'un débat sur la PESC et sur les possibilités que nous offre le cadre institutionnel. Je dois vous dire que je déplore que nous n'en soyons pas plus loin dans le domaine institutionnel. Mais vous savez que règne au Conseil le principe de l'unanimité et il y a malheureusement souvent des États qui ne désirent pas que soient adoptées certaines mesures. Je dois hélas dire la même chose du Conseil de sécurité. Là aussi, il y a des membres permanents - mais aussi d'autres membres, peut-être - qui n'acceptent pas certaines mesures que certains d'entre-nous désireraient vraiment appliquer. C'est pourquoi nous nous trouvons une fois de plus dans une situation où la menace militaire n'a pas porté le moindre fruit. Cela ne signifie pas pour autant que cela ne pourrait pas réussir dans le futur. Mais, j'en ai déjà parlé, il n'y a guère de perspectives à l'heure actuelle. Je me réjouis d'apprendre que les Français manifestent en tout cas un intérêt à reformuler une résolution de sécurité - changeant en cela la réaction qu'ils ont eue jusqu'ici - car cela pourrait bien entendu au moins modifier la situation. Je voudrais brièvement répondre à la question qu'on m'a posée quant à l'évocation au cours des discussions de mesures plus strictes - je veux parler de mesures autres qu'une intervention militaire - qui n'auraient cependant pas été acceptées. Dans le cadre de l'arrêt des investissements que nous avons décidé, et aussi du gel des avoirs des banques, les mesures prises sont relativement faibles. Là aussi cependant, cela vient du fait que c'est le plus petit commun dénominateur sur lequel nous avons pu nous accorder. Je dois vous dire que si, en tant que président en exercice du Conseil, il me faut défendre cette position, je ne suis pas non plus toujours d'accord avec celle-ci. Je voudrais à présent aborder la question très concrète du nom de notre envoyé spécial en Albanie. Il s'agit de l'ambassadeur Grobmeyer, qui officiait déjà en Albanie l'année dernière comme représentant de l'ancien chancelier fédéral Vranitzky. Il connaît très bien la situation, il peut reprendre immédiatement le dialogue avec toutes les parties et, bien entendu, il travaillera de concert avec l'OSCE et les autres institutions. J'approuve la Commission quand elle dit qu'il faut trouver d'autres possibilités mais, dans le passé aussi, nous ne sommes hélas pas parvenus à envoyer en Albanie une mission de l'UEO. Au bout du compte, l'OSCE a rendu d'excellents services à court terme mais nous réalisons qu'elle n'était pas non plus en position de rebâtir les institutions en Albanie. La question des safe havens a été abordée. Nous savons naturellement que ce qui a mené à une catastrophe en Bosnie ne peut se reproduire sous cette forme au Kosovo. J'ai moi-même discuté longuement du problème des réfugiés avec Emma Bonino et, croyez-moi, nous savons nous aussi que ce qui a été proposé jusqu'ici est peu de chose. Mais actuellement, il est très difficile de prendre des mesures de grande portée et d'essayer d'atteindre le maximum. Un dialogue a eu lieu entre l'Union européenne et les États-Unis dans le cadre duquel nous nous sommes demandés s'il était possible de créer une police multiethnique qui surveillerait sur place le retour des réfugiés et leur garantirait une certaine sécurité. Mais cela aussi, c'est pour l'instant - je dis pour l'instant - encore impossible. C'est pourquoi le moins que nous pouvions faire était de mêler la mission de vérification de la Communauté européenne et le KDOM - c'est-à-dire de renforcer ces deux missions que j'ai évoquées - car une chose dérange toujours Milosevic, selon moi: le fait d'être contrôlé et que des informations circulent. Je voudrais encore aborder un point: on a prétendu qu'il était impossible de prendre contact avec les réfugiés. C'est inexact. Le HCR et le Comité international de la Croix-Rouge ont des possibilités d'accès. Il y a parfois des obstacles, effectivement, mais, en gros, cela fonctionne relativement bien. Emma Bonino me l'a aussi confirmé, qui était encore sur place il y a peu. Monsieur le Président, je pense malgré tout qu'un certain consensus s'est ébauché pour dire que la priorité absolue doit être la conclusion d'un cessez-le-feu au Kosovo et l'amélioration de la situation humanitaire catastrophique. Je pense aussi que nous nous sommes accordés sur le fait que la reprise de négociations sur le statut futur du Kosovo ne sera possible que lorsque ces deux conditions seront réunies. Nous continuerons en tout cas à déployer nos efforts dans cette direction. Bianco Monsieur le Président, je crois que ce débat est très important. Nous ne pouvons prétendre que tout l'hémicycle soit présent pour écouter le rapport de la présidence autrichienne et du commissaire, mais je voudrais prier la présidence d'inviter au moins ceux qui interviennent à être présents pour entendre et écouter la réplique de la présidence en exercice du Conseil et du commissaire. Cela me semble un acte de dignité et de respect de la dignité du Parlement. J'en appelle à votre sensibilité, que je connais fort bien! Le Président Monsieur Bianco, ce débat est particulièrement important, cela est vrai, mais cette règle devrait, en tout cas, être valable pour toute discussion. van den Broek Monsieur le Président, laissez moi d'abord annoncer la bonne nouvelle: la présidence et la Commission viennent de recevoir une note de Robin Cook, disant que le Royaume-Uni a ordonné l'interdiction de tous les vols de transporteurs yougoslaves vers le Royaume-Uni, avec effet immédiat. Ainsi, notre optimisme, qui voulait que nous ferions des progrès dans ce domaine, n'était pas mal placé. Ma remarque finale est que, en fonction de l'expérience et des informations que nous possédons tous - l'expérience de la Bosnie et les informations sur le Kosovo - il est assez évident que, aussi longtemps qu'il n'y a pas de cessez-le-feu, aussi longtemps que la violence ne s'arrêtera pas, il n'y aura aucune négociation politique significative et il y aura un flot constant de réfugiés et de personnes déplacées. Ces souffrances continueront. Il s'agit de notre expérience et rien n'indique que, dans ce cas, la situation pourrait être différente. À tous ceux qui ont des problèmes, comme nous en avons eu pour la Bosnie à l'époque, à distinguer clairement qui doit être considéré comme l'agresseur, qui doit être rendu principalement responsable des souffrances, je dirais que les 250 000 personnes dont nous parlons ne sont pas serbes. Il s'agit des Albanais du Kosovo. Cela ne signifie pas que l'UCK n'utilise pas la violence en tant que telle, mais qu'il faut s'adresser en premier lieu au principal responsable. En conclusion - et sur ce point, la présidence a été très honnête en dépeignant la situation au sein de l'Union - il est néanmoins extrêmement important pour le Parlement de parler, autant que faire se peut, d'une seule voix et d'encourager l'Union à prendre des responsabilités. C'est pourquoi je répète que j'ai été très content d'entendre que, si les informations dans la presse sont correctes, le président français a déclaré que cette situation était intolérable et a déclaré au président russe qu'une réunion du Groupe de contact était nécessaire et qu'il fallait entamer le dialogue au sein du Conseil de sécurité. Je sais que la France, et la grande majorité de nos États membres, pensent que toute utilisation de la force pour mettre fin à la violence devrait recevoir l'aval du Conseil de sécurité. Ce point de vue est légitime. Mais j'espère que l'adoption d'une telle mesure ne prendra pas trop de temps et que nous pourrons établir la paix nécessaire aux négociations en vue d'une solution politique finale, parce que, pour Milosevic et l'UCK, il n'y a pas de solution militaire. Mais je crains que des pressions extérieures ne soient nécessaires pour mettre un terme à la violence et lancer le processus politique. Le Président Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 12 heures. Sociétés associées Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0299/98) de M. Secchi, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de directive du Conseil concernant un régime fiscal commun applicable aux paiements d'intérêts et de redevances entre des sociétés associées d'États membres différents. Compte tenu du fait qu'il est absolument nécessaire d'interrompre notre débat à 17h30 pour l'heure des questions au Conseil, je prie M. Secchi de bien vouloir commencer, en qualité de rapporteur, son intervention, mais je lui fais remarquer que nous serons obligés de poursuivre le débat, ce soir, après 21 heures. Secchi Monsieur le Président, je commence par protester contre ce que vous venez de dire. Je trouve en effet assez bizarre que l'on commence une discussion sur un thème aussi important pour devoir la poursuivre après quelques heures, lorsque les intéressés n'ont évidemment pas bien à l'esprit les éléments du problème et les différentes opinions exprimées. Je crois que le fait de dépasser de quelques minutes l'horaire prévu - vu qu'aujourd'hui on l'a abondamment fait - ne nuirait aucunement à l'efficacité des travaux de ce Parlement. Le Président Monsieur Secchi, votre intervention serait reportée à ce soir, 21 heures. En tout cas, nous ne pouvons absolument pas retarder l'heure des questions adressées au Conseil. Par conséquent, faites comme vous préférez: ou maintenant ou à 21 heures. Secchi Monsieur le Président, je présente le rapport qui a été approuvé par la commission économique, monétaire et de la politique industrielle sur la proposition de directive du Conseil concernant un régime fiscal commun applicable aux paiements d'intérêts et de redevances entre des sociétés associées d'États membres différents. Il s'agit d'une proposition que la Commission a formulée comme partie du «paquet Monti» qui, comme mes collègues s'en souviennent certainement, concerne la mise en uvre de l'approche proposée par la Commission - avec le soutien total du Parlement - en matière de coordination fiscale, pour tâcher de faire évoluer les systèmes fiscaux des États membres dans des directions compatibles avec le bon fonctionnement du marché intérieur et susceptibles, également, d'obvier aux effets négatifs de la concurrence fiscale préjudiciable. Le 18 juin, le Parlement a approuvé un premier rapport sur le premier élément de ce paquet, c'est-à-dire le code de conduite sur la taxation de l'activité d'entreprise. Nous examinons, aujourd'hui, le deuxième élément de ce paquet qui est dans le pipeline, et le travail de la commission économique concernant le troisième élément qui est la proposition de directive sur la taxation des revenus d'épargne pour les non-résidents. Cela me permet de commenter l'amendement 3 approuvé par la commission économique et demandant que le décalage temporel auquel est soumise l'approbation des différents éléments du paquet ne serve pas de prétexte aux États membres pour bloquer sa mise en uvre. Il s'agit de mesures idéalement simultanées, mais qui sont nécessairement mises en uvre au fur et à mesure que le processus législatif avance. L'objectif de la mesure soumise à notre examen est l'élimination de la double imposition entre les sociétés associées qui uvrent dans différents États du marché unique. La commission économique propose également, par le biais de l'amendement 2, que ce régime soit progressivement étendu à toutes les sociétés uvrant dans le marché commun, afin d'éviter que ne se produisent des phénomènes de double imposition. Dans l'amendement 1, nous soulignons l'importance que cette mesure revêt surtout pour les entreprises de petite et moyenne taille, qui sont moins équipées pour faire face à ce type de problème. Nous estimons, par conséquent, que l'approbation rapide de cette directive favoriserait le processus d'européanisation et permettrait de profiter pleinement des avantages du marché unique. Par le quatrième amendement, nous proposons de restreindre les marges de pouvoir discrétionnaire prévues pour les États membres dans l'application de la directive. Je me rends compte qu'il s'agit là d'une matière très délicate, mais je crois qu'il est juste de proposer cette restriction. Par un cinquième amendement, nous proposons que l'approbation de cette directive incite les États membres à une révision générale de leur système fiscal sur les sociétés, cohérent avec l'esprit de cette directive et du paquet tout entier, en particulier du code de conduite, de manière à favoriser le processus à la base de toute cette série de mesures. Enfin, un sixième amendement demande que, à la fin des trois ans, date avant laquelle la Commission doit rendre compte de l'évolution de la mise en uvre de la directive, il y ait aussi une évaluation cohérente des évolutions que la nouvelle approche fiscale aura entre-temps enregistrées. Le groupe des verts a également présenté, Monsieur le Président, quatre amendements sur lesquels j'exprime dès maintenant un avis contraire: l'amendement 7 est superflu et prête à confusion, l'amendement 8 reprend des concepts déjà exprimés dans les amendements 2 et 3 par la commission économique, la prévision de l'amendement 9 est mieux formulée dans l'amendement 4 de la commission économique et, enfin, l'amendement 10 me semble tout à fait contradictoire, il accorde en effet aux États membres deux années supplémentaires, en rapport à celles qui ont été prévues, pour mettre la directive en uvre. Je termine ici, Monsieur le Président, en regrettant en tout cas que le débat doive être interrompu. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Secchi. Je comprends que le fait de devoir interrompre le débat engendre un malaise, mais vous savez que notre règlement stipule que l'ordre du jour doit être approuvé au début de chaque session et nous avons approuvé que l'heure des questions commencerait à 17h30. Heure des questions (Conseil) Le Président L'ordre du jour appelle l'heure des questions au Conseil (B4-0482/98). J'appelle la question no 1 de M. John McCartin (H-0724/98): Objet: Accord de Schengen Le Président en exercice peut-il indiquer si des négociations ont été engagées au niveau du Conseil avec les gouvernements britannique et irlandais en vue de l'adhésion de ces deux États à l'accord de Schengen, ce qui étendrait aux citoyens de ces pays la possibilité de circuler sans passeport? Madame Ferrero-Waldner, je vous souhaite la bienvenue et je vous invite à répondre à la question de M. John McCartin. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, le Royaume-Uni et l'Irlande sont parties intégrantes de toutes les négociations au sein du Conseil et participent à tous les groupes de travail du Conseil, en particulier en ce qui concerne l'intégration des dispositions des accords de Schengen dans l'acquis communautaire et les négociations menées avec l'Islande et la Norvège. L'Irlande et le Royaume-Uni ne sont pas, pour le moment, liés par les dispositions des accords de Schengen et ne le seront pas non plus après l'entrée en vigueur du traité d'Amsterdam, conformément à l'article 4 du protocole de Schengen. Ils leur est toutefois possible de demander à tout moment que les dispositions soient appliquées complètement ou partiellement. Aucune demande de ce type n'a cependant été formulée pour l'instant. McCartin Je remercie le président en exercice pour sa réponse. Le problème avec l'Irlande, c'est qu'il existe déjà une liberté de mouvement entre l'Irlande, l'Irlande du Nord et le reste du Royaume-Uni. Par conséquent, si l'Irlande ratifiait les accords de Schengen sans le Royaume-Uni, nous imposerions de nouvelles limitations de mouvement à la population irlandaise, ce qui engendrerait de grandes difficultés. Mon souci est que l'Acte unique européen, que les deux pays ont ratifié, oblige tous les États membres qui l'ont ratifié, à abolir toutes les frontières au 1er janvier 1992. Au cours de la période intermédiaire, nous avons observé que d'autres pays de l'Union européenne, en empruntant des chemins séparés, ont fait entrer en vigueur d'une manière relativement détournée l'Acte unique européen. Mais le Royaume-Uni et l'Irlande sont restés en-dehors. Pouvons-nous obliger ces pays à respecter leurs obligations conformément à l'Acte unique européen? Ferrero-Waldner Monsieur le Député, il s'agit de l'article 7 de l'Acte unique, lequel n'a jamais vraiment été accepté et c'est la raison pour laquelle je dois encore une fois vous dire la chose suivante: tant que l'Irlande et le Royaume-Uni n'introduisent pas de demande pour adopter une disposition particulière ou toutes les dispositions, il ne peut y avoir de négociations dans ce domaine. Si le Royaume-Uni ou l'Irlande ou encore les deux pays introduisent une demande, le Conseil tiendra une réunion sur le sujet et prendra une décision, conformément à l'article 4 du protocole de Schengen, à l'unanimité des treize États membres des accords de Schengen et en tenant compte de la voix du ou des demandeurs. Voilà ce que j'ai à dire sur ce sujet. Le Président Son auteur étant absent, la question no 2 est caduque. J'appelle la question no 3 de M. Alan Gillis (H-0727/98): Objet: Algérie Au vu de l'effroyable situation qui règne en Algérie, où des centaines d'hommes, de femmes et d'enfants sont massacrés par des extrémistes islamistes, et de l'apparente inertie des autorités algériennes, qui rechignent à prendre des mesures pour protéger la population, que compte faire le Conseil pour représenter fermement auxdites autorités la nécessité d'agir de façon radicale afin de mettre un terme à ce carnage d'innocents? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Gillis. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, le Conseil partage l'inquiétude du député quant à la poursuite de la violence en Algérie dont sont victimes, en particulier, des civils innocents. Le Conseil a exhorté le gouvernement algérien, à différentes occasions, à entreprendre tout ce qui est en son pouvoir pour protéger ses citoyens contre les actes de violence et les attentats des terroristes. Dans le même temps, le Conseil, parallèlement aux critiques émises contre les mesures prises par le gouvernement algérien pour combattre le terrorisme et la violence des fondamentalistes, a souligné le fait que ces mesures doivent être appliquées en accord avec les normes internationales concernant les droits de l'homme et conformément aux principes de l'État de droit. De plus, le Conseil a également souligné qu'il faut éliminer la cause profonde de la violence - à savoir les réformes insuffisantes dans les domaines politique, économique et social - si l'on veut que la menace émanant en majeure partie de groupes extrémistes à l'encontre de la société algérienne soit vaincue. J'ai moi-même participé à la troïka mise sur pied par le Conseil les 19 et 20 janvier 1998, ce qui m'a permis de me familiariser avec la situation. J'ai en outre des contacts avec différentes personnalités, en vue d'examiner d'éventuelles propositions de solution. Même si le processus de réformes n'a pas été mené avec la vigueur nécessaire, il semble au moins que depuis la visite de la troïka à Alger, mais également depuis la visite de la délégation du Parlement européen qui lui a fait suite en février - et vous disposez d'informations détaillées en la matière - qu'il y ait quand même eu quelques développements vers une plus grande transparence. Le Conseil suit avec grande attention les décisions politiques et législatives indispensables pour faire avancer le processus de réforme politique. Le Conseil espère également que la récente visite du groupe composé par les personnalités nommées par le Secrétaire général de l'ONU - sous la houlette, comme vous le savez, de Soares - renforcera la coopération entre l'Algérie et la communauté internationale, de sorte que la situation puisse encore s'améliorer. La présidence entretient pour le moment des contacts actifs avec l'Algérie, ce dans le but de développer un large dialogue. Nous espérons donc qu'une rencontre entre la troïka et le ministre des Affaires étrangères Attaf ait lieu à Vienne dans un futur proche. Le débat aurait naturellement comme question centrale la manière de mettre un terme à la violence et le rôle que l'Union pourrait y jouer. Nous avons de toute façon toujours été disposés à mener ce débat. Gillis Je voudrais remercier le président en exercice pour sa réponse. Je suis encouragé à penser qu'il y a une certaine évolution et que nous parviendrons peut-être à un résultat. Évidemment, des réformes sérieuses sont nécessaires et doivent être recherchées. Je me demande s'il y aura d'autres actions. Nous devons essayer d'obtenir un maximum d'actions afin d'encourager la fin de ce carnage et de la violence. Si nous y parvenons, je pense que nous aurons fait un grand pas. Ferrero-Waldner Monsieur le Député, pour l'instant il n'y a pas de contact. Nous espérons toutefois que lors de la visite de la troïka, qui, somme toute, est prévue, la poursuite du dialogue politique sera quand même possible et que nous pourrons à nouveau aborder toutes ces questions, comme c'était le cas au cours de la précédente troïka. Une des questions était naturellement de savoir si l'Union européenne pouvait fournir de l'aide sur le plan humanitaire, aide qui avait été, à l'époque, catégoriquement refusée. Vous savez pertinemment que l'Algérie n'a cessé de faire référence à la question de l'aide concernant la lutte conte le terrorisme et, à ce sujet, l'Union européenne a répondu qu'en tant que telle cela ne relevait pas de ses compétences, mais que les États, de manière individuelle, pouvaient naturellement fournir de l'aide à l'Algérie. Il va de soi que des contacts ont été pris à ce niveau. Le Président J'appelle la question no 4 de M. Alexandros Alavanos (H-0728/98): Objet: Contrôles des navires dans le détroit des Dardanelles, en violation de la Convention de Montreux Les règles régissant le passage des navires dans le détroit du Bosphore (Dardanelles) sont énoncés dans la Convention internationale de Montreux. D'importants intérêts économiques et politiques de la Communauté et de ses États membres, ainsi que des pays riverains de la mer Noire, dépendent directement de la stricte observation des dispositions visées par ce traité. Or, dans le passé et jusqu'à une date récente, la Turquie se prévaut de l'argument du «chargement des navires» pour procéder à des contrôles et entraver leur libre circulation dans le détroit. Le Conseil considère-t-il que la Turquie a, aux termes du traité de Montreux, le droit de procéder à des contrôles dès lors qu'un navire est «au-dessus de tout soupçon»? A-t-elle le droit de contrôler et d'interdire le passage dans l'hypothèse où un navire transporterait des armes? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Alavanos. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, je dois malheureusement vous dire que ce n'est pas au Conseil de se prononcer sur l'interprétation d'une convention internationale et en particulier sur la portée des droits et obligations des parties contractantes. Cette réponse est très courte mais je ne peux pas y ajouter grand-chose. Alavanos Monsieur le Président, je suis, je l'avoue, désarmé par la réponse que me livre Mme le président en exercice, à laquelle je ne saurais souscrire. Les transports qui empruntent les détroits concernent tous les pays de l'Union européenne, notamment ceux du sud, et c'est dans cette optique, selon moi, qu'elle aurait dû nous dire ce qu'elle pense des contrôles auxquels la Turquie procède en violation des dispositions de la Convention de Montreux. Je formulerai donc ainsi ma question: est-ce que le Conseil n'attache aucune importance au fait que la Turquie viole la Convention de Montreux en se livrant à des contrôles illégaux sur les navires qui y transitent? Ensuite, le Conseil envisage-t-il l'éventualité de discuter avec la Turquie la question de la Convention des Nations unies sur le droit de la mer dont l'Union européenne est signataire et que la Turquie refuse? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, la liberté de navigation par les détroits réglementés par le traité de Montreux vaut pour tous les États et pas uniquement pour les États contractants. L'article 7 de la décision 1/95 du Conseil d'association UE-Turquie datant du 22 décembre 1995 sur la poursuite de la phase finale de l'union douanière stipule que les interdictions ou limitations d'importation, d'exportation ou de passage, entre autres pour des raisons d'ordre ou de sécurité publique, sont autorisées. Ces interdictions ou limitations ne doivent cependant pas constituer un moyen de discrimination arbitraire ni un moyen pour une limitation voilée du commerce entre les partenaires du traité. En ce qui concerne un éventuel règlement de conflit, il convient de souligner que la Turquie n'a ni rejeté la juridiction obligatoire de la Cour internationale, ni accepté une procédure de règlement de conflit conformément à la convention du droit de la mer, d'autant plus qu'elle n'est pas partie contractante de cette convention. Je répète donc: le Conseil, qui n'appartient pas aux parties contractantes du traité, n'est malheureusement pas habilité à s'exprimer quant à savoir dans quelle mesure les dispositions d'une convention internationale - j'insiste là-dessus: internationale - doivent être interprétées. Le Président J'appelle la question no 5 de M. Friedhelm Frischenschlager (H-0731/98): Objet: Taxes routières Au cours des dernières années, dans l'Union européenne, le trafic a fortement augmenté. En particulier, la situation s'est aggravée dans des proportions dramatiques en ce qui concerne le trafic transalpin nord-sud: là, la France et, surtout, l'Autriche pâtissent non seulement de l'augmentation générale du trafic, mais aussi du détournement du trafic de transit, dû à la réglementation spéciale appliquée par la Suisse. Quelles mesures la présidence autrichienne va-t-elle prendre dans le sens de l'instauration de taxes routières communautaires qui, d'une part, permettraient l'internalisation des coûts externes des transports routiers et, d'autre part, permettraient, grâce aux recettes qu'elles généreraient, le subventionnement croisé des transports ferroviaires (de marchandises) européens par le secteur, plus polluant, des transports routiers? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Frischenschlager. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, le problème soulevé relève en grande partie d'une proposition de directive concernant la taxation des poids lourds pour l'utilisation de certaines infrastructures. Cette proposition, communément appelée directive «Eurovignette», a été soumise par la Commission en juillet 1996. Les discussions du Conseil concernant cette directive sont toujours en cours et la présidence autrichienne fera tout ce qui est en son pouvoir pour qu'elles aboutissent le plus tôt possible. C'est pourquoi les discussions ayant trait à ce dossier doivent être rapidement poursuivies au cours des six derniers mois de l'année et ce point sera, en conséquence, mis à l'ordre du jour de la réunion du Conseil des ministres des Transports. Il n'y a pas eu de débat sur cette question au cours du Conseil informel de Feldkirch. Frischenschlager Madame le Président en exercice du Conseil, je voudrais revenir à la réunion des ministres des Transports à Feldkirch. Le problème réside dans le fait que la France et l'Autriche souffrent énormément du détournement du trafic de transit parce que les négociations avec la Suisse n'ont pas encore abouti. Étant donné qu'on entend sans cesse dire que les négociations sont proches d'une conclusion, c'est à dire, essentiellement, que rien ne bouge, le problème suivant se pose également: la France, la Suisse et l'Autriche ne pourraient-elle pas obtenir de l'Union européenne qu'elles harmonisent leurs taxes sur l'utilisation de leurs routes, de sorte que le détournement soit éliminé, du moins en grande partie? Le ministre français des Transports m'a encouragé à poser cette question additionnelle en s'exprimant très clairement au cours de la réunion à Feldkirch en faveur d'une politique des transports écologique pour les Alpes qui sont, en effet, non seulement autrichiennes, mais aussi européennes. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, je voudrais m'étendre quelque peu sur cette question. Le trafic de transit ne peut être allégé, au sein de la Communauté, que par le biais de certaines nouvelles dispositions de la directive Eurovignette sur l'usage des infrastructures de transport. Un déplacement du détournement du trafic de transit provoqué par la Suisse fournirait un allégement supplémentaire. Cela n'est possible que dans le cadre des négociations entre l'UE et la Suisse. Les buts poursuivis par l'Autriche sont le maintien du nombre des péages dans le Brenner et l'élimination du dit détournement dû aux limitations en vigueur en Suisse. Actuellement, la Suisse, comme nous le savons, limite le tonnage des poids lourds à 28 tonnes. Il est crucial pour l'Autriche que le niveau et la structure des taxes soient comparables en Autriche et en Suisse. Une augmentation des taxes pour la Suisse doit avoir pour conséquence une augmentation équivalente des taxes pour le Brenner. Au cours du Conseils des ministres des Transports des 10 et 11 décembre 1997, les ministres ont exhorté la Commission à poursuivre activement les négociations avec la Suisse en observant de manière stricte le principe selon lequel les taxes suisses, comme les taxes communautaires, devaient s'orienter vers les coûts d'infrastructure. Une avancée a été obtenue dans les négociations entre l'UE et la Suisse à l'occasion de la rencontre entre le commissaire Kinnock et le conseiller fédéral, M. Leuenberger, le 23 janvier, connue sous le nom de compromis de Klote, lequel a amené un accord politique sur une valeur moyenne des taxes se montant à 200 écus pour la voie de transit la plus longue en Suisse, à savoir la voie Bâle-Chiasso. Autres éléments: un quota s'élevant à 40 tonnes en ce qui concerne la traversée de la Suisse, 120 000 voyages par an dans un premier temps, en suite, à partir de 2003, 300 000 voyages. À partir de 2005, plus de limitation. Toutefois l'interdiction de rouler la nuit en Suisse demeure. Cela constituait également une partie de la réglementation. En outre, il convient d'accorder à la Suisse une clause de sauvegarde dans le cas où les taxes routières venaient à chuter. La Commission a estimé en mars de cette année qu'il y avait une très petite marge de manoeuvre dans les négociations avec la Suisse et que le péage de 200 écus constituait maintenant un montant fixe. La Commission a estimé que les calculs présentés par la Suisse étaient globalement plausibles. De plus, la Commission européenne a souligné l'avantage découlant d'un accord avec la Suisse, qui lui permettrait essentiellement, dans le cas d'un échec des négociations, de percevoir de manière autonome une taxe routière, de prendre également en considération les coûts externes et de remettre en question la poursuite de la construction de tunnels en Suisse. D'autre part, la conclusion du traité avec la Suisse permettrait aux poids lourds de 40 tonnes de traverser librement la Suisse à partir de 2005 et assurerait un système de perception de taxes équitable. La Commission a donc estimé que les négociations avec la Suisse dans le domaine des transports avaient abouti; l'Autriche et la plupart des autres États membres ne sont toutefois pas de cet avis. Certains États membres se sont exprimés, au cours de la discussion, en faveur d'une amélioration du projet de traité et ont avancé, dans le cas où aucune amélioration ne s'avérerait possible, l'éventualité d'un rejet du traité, ce qui était le cas des PaysBas, de la Belgique, de la France, de l'Espagne, de la Grèce et de l'Italie. Les autres États membres se sont exprimés en faveur d'une exception. Nous croyons également qu'il y a peu de place pour une amélioration. C'est la raison pour laquelle une exception ou un refus dépend, pour nous, du fait que nous puissions trouver une solution satisfaisante en ce qui concerne l'Eurovignette. À ce stade, je dois dire que le point que vous mentionnez n'est pas très différent de ce dont nous avions déjà débattu. Il appartient maintenant à la Commission de voir s'il existe une possibilité d'aboutir à une taxe unique acceptée par tous. On l'a dit, ce sujet n'a donné lieu qu'à un débat bref et informel et, pour ce qui est de la poursuite de la procédure, un premier traitement de la question des transports terrestres sous la présidence autrichienne est prévu au cours du Conseil «transports» du 1er octobre, sous la forme toutefois d'un simple débat d'orientation. Il est à prévoir qu'il n'y aura pas, en effet, de débat officiel sur la question des taxes avant les élections qui auront lieu en Allemagne. Le Président Son auteur étant absent, la question no 6 est caduque. J'appelle la question no 7 de M. Jonas Sjöstedt, remplacé par Mme Eriksson (H-0738/98): Objet: Retrait de l'UE En Suède, l'adhésion à l'UE est la source d'un important mécontentement. Un certain nombre de sondages d'opinion font apparaître que la majorité de la population est opposée à l'adhésion. Par ailleurs, un débat se poursuit quant à la question de savoir ce qu'il adviendrait si, à l'occasion d'un référendum, les électeurs suédois se prononçaient contre la troisième phase de l'UEM, et si cela pourrait conduire à un retrait de l'Union. C'est ainsi qu'est examinée la possibilité d'organiser un référendum sur un tel retrait si les électeurs devaient se prononcer contre l'UEM. L'absence de dispositions claires du traité sur les modalités du retrait d'un État membre de l'Union vient compliquer la question. Quelles est la position du Conseil à ce propos? Que faut-il pour qu'un État membre puisse se retirer de l'UE? Quelles seraient les modalités pratiques d'un retrait? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de Mme Eriksson. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Madame le Député, d'après l'article 240 du traité CE, ce Traité est conclu pour une durée indéterminée. Le retrait unilatéral d'un État membre de la Communauté européenne n'est pas prévu dans le Traité. Le Conseil n'a jamais été saisi d'une telle question et n'en a jamais délibéré. Eriksson Je sais que le Conseil n'a pas discuté de cette question, mais ne pense-t-il pas, puisque l'admission dans l'Union repose sur un accord volontaire, que l'on pourrait aussi débattre de la possibilité de sortir volontairement d'une Union à laquelle on ne souhaiterait plus appartenir? N'est-il pas temps de discuter de cette question de façon générale, et non seulement en raison de l'attitude réservée des citoyens suédois vis-à-vis de l'UE? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Madame le Député, je ne puis ajouter qu'un seul élément sur le plan théorique, repris en principe dans la théorie, mais ce cas ne s'est encore jamais présenté et n'est même pas prévu dans le Traité. Ni le traité sur l'Union européenne, ni les trois traités fondateurs de la Communauté ne prévoient de droit au retrait d'un État membre particulier. On peut en conclure qu'un retrait ou une résiliation n'entre pas en ligne de compte. Les États membres sont les maîtres des Traités qui ont établi leur engagement vis-à-vis de ceux-ci, avec la volonté d'appartenir à la Communauté pour une longue période de temps. Finalement, ils peuvent naturellement à nouveau supprimer cette appartenance - du moins, théoriquement - par le biais d'un acte contraire, ou actus contrarius . Le retrait d'un État membre nécessite de toute façon l'accord de tous les autres États membres, doit se dérouler selon les modifications du Traité et doit respecter toutes les exigences générales de la convention de Vienne sur le droit des traités. Bonde Je vous remercie, Madame le Président en exercice, pour votre réponse. Cela veut-il dire que l'adhésion à l'UE n'a plus aucun rapport avec le droit des gens et la Convention de Vienne? Ne pourrait-on pas, par rapport à la Convention de Vienne, dénoncer une adhésion si les principes de base ne sont plus réunis voire pour d'autres raisons? Voilà une chose. L'autre point que je voudrais aborder est le suivant: Une question avait été posée hier à M. de Silguy et il y fut répondu que la Suède était obligée de participer à l'union économique et monétaire et qu'elle n'avait pas la liberté de prendre elle-même la décision, contrairement à l'Allemagne avec l'arrêt rendu par la cour de Karlsruhe. Estimez-vous également, Madame le Président en exercice, que la Suède est tenue de participer à l'union économique et monétaire et qu'elle ne peut bénéficier de la même liberté que celle dont a bénéficié l'assemblée fédérale allemande? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, j'ai déjà signalé très clairement dans ma première réponse que, premièrement, ce cas n'est pas prévu par le Traité et que, deuxièmement, il ne s'est jamais présenté; je vous ai également présenté l'interprétation théorique qui domine. Se livrer à des interprétations théoriques et hypothétiques est une chose, mais la situation réelle en est une autre et somme toute, comme je l'ai déjà dit, il y a la convention de Vienne sur le droit des traités. Cela signifie que je ne peux que vous répéter ce que j'ai déjà dit. Si vous le souhaitez, je peux le répéter encore une fois. Le Président Merci beaucoup, Madame Ferrero-Waldner. Monsieur Krarup, ne pensez-vous pas que l'explication a déjà été répétée et que Mme le Président a dit qu'elle n'avait plus d'explications à donner? Si vous insistez, la parole est à vous pendant une minute mais je vous rappelle que les sujets ne peuvent s'épuiser même s'il n'y a plus de discussion possible. La parole est à vous pendant une minute. Krarup Je partage en tous points l'avis du président selon lequel la réponse donnée par le président en exercice consiste à dire que si tous les autres États membres l'acceptent, un État membre pourrait se retirer; il s'agit là d'une conséquence juridique toute naturelle, pourrait-on dire. Le président en exercice a parallèlement fait référence à l'article 240, qui stipule que le présent traité a été conclu pour une période indéterminée. Si je comprends donc bien le président en exercice, le Conseil de l'UE estime qu'un État membre ne peut se retirer de l'Union européenne que si l'ensemble des États membres y consentent. Vu le flou qui règne à ce propos, je voudrais demander au président en exercice de bien vouloir confirmer cette interprétation. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, ce n'est pas ce que j'ai dit. J'ai dit: je parle ici au nom du Conseil et, selon l'article 240 du traité CE, ce Traité est valable pour une période illimitée dans le temps et l'éventualité d'un retrait unilatéral n'est pas prévue. J'ai dit également que des discussions théoriques sont menées sur la question et je ne peux rien dire de plus. Je crois que vous devriez vous adresser à un spécialiste du droit international si vous voulez développer la question et non au Conseil, que je représente ici. Le Président J'appelle la question no 8 de M. Maj Theorin, remplacé par Mme Lööw (H-0742/98): Objet: La traite des femmes La traite des femmes constitue un grave problème qui ne fait guère l'objet d'attention. Dans les États membres de l'UE, des milliers de jeunes femmes travaillent en tant que prostituées. Dans bien des cas, elles fuient la pauvreté et le chômage à l'Est pour le miroir aux alouettes des pays de l'Ouest où elles sont exploitées comme prostituées. Elles vivent enfermées par des proxénètes qui les maintiennent totalement isolées du monde extérieur. Passeports et documents d'identité leur sont retirés et, privées de tout droit, elles sont contraintes de travailler en échange de la somme pour laquelle le proxénète les a achetées. Il s'agit là d'une forme moderne d'esclavage dont l'existence dans l'Europe actuelle représente un immense drame. Quelles mesures le Conseil envisage-t-il pour empêcher une telle exploitation de l'être humain? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de Mme Lööw. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Madame le Député, le Conseil est conscient du fait que ce phénomène de plus en plus inquiétant, mentionné par Mme le député, soulève de graves problèmes et a pris une série d'initiatives, aussi bien dans le contexte général de la traite d'être humains que dans la situation particulière de la traite des femmes à des fins d'exploitation sexuelle, pour mettre un terme à ce phénomène. En ce qui concerne la traite d'êtres humains en général, le Conseil a pris des mesures à plusieurs niveaux en tenant compte des différents aspects du problème, y compris les aspects concernant la politique de l'immigration et la coopération entre la justice et la police. Le 29 novembre 1996, le Conseil a adopté une mesure commune, sur la base de l'article K3 du traité sur l'Union européenne, pour la création d'un programme de soutien et d'échange - le programme STOP - destinés aux personnes agissant contre la traite d'êtres humains et l'exploitation sexuelle des enfants. Le 16 décembre 1996, le Conseil a adopté une autre mesure commune, également sur la base de l'article K3 du traité sur l'Union européenne, pour l'extension du mandat de l'Unité drogues Europol, afin d'inclure, entre autres, l'échange d'informations et de résultats en ce qui concerne la criminalité liée à l'immigration clandestine et la traite d'êtres humains. Le 24 février 1997, le Conseil a adopté une mesure commune, sur la base de l'article K3 du traité sur l'Union européenne, pour combattre la traite d'êtres humains et l'exploitation sexuelles des enfants. Sur la base de ces mesures communes, les États membres sont tenus de prendre les mesures adéquates au niveau national pour faire en sorte que la traite d'êtres humains soit considérée comme un délit aux termes du droit national. Par la suite, certaines formes de coopération judiciaire au cours des enquêtes et des procédures judiciaires concernant la traite d'êtres humains seront introduites dans le cadre de ces mesures. Du 24 au 26 avril 1997, une conférence des ministres de l'Union européenne a eu lieu à La Haye, dont le but était de transmettre un catalogue de mesures, en accord avec la résolution 5/66 de l'Assemblée générale de l'ONU, sur la lutte contre la traite des femmes. Ces mesures sont résumées dans la déclaration finale de la High Ministerial Declaration and European Guidelines for Effective Measures to prevent and combat Trafficking in Women for the Purpose of Sexual Exploitation . Le Conseil suit très attentivement les développements de cette question aux Nations unies, en particulier les initiatives prises dans le cadre de la conclusion d'accords à l'échelle mondiale pour la lutte contre la traite des enfants et la criminalité liée à l'immigration clandestine. Le Conseil coordonne le point de vue des États membres, de sorte que ces initiatives puissent aboutir rapidement. En ce qui concerne en particulier la traite des femmes à des fins d'exploitation sexuelle, l'Union européenne a entamé en avril 1998 des campagnes d'information avec les États-Unis - dans le cadre, d'ailleurs, du nouvel agenda transatlantique - en Pologne et en Ukraine, afin de lutter contre ce type de commerce d'êtres humains. Lööw En fait, je voudrais simplement remercier le Conseil pour sa réponse très détaillée. Mme Theorin avait posé cette question parce qu'elle voulait s'assurer que le Conseil y attachait autant d'importance que le Parlement et la Commission. Nous sommes tous conscients de la difficulté de cette affaire. Le problème est d'autant plus important qu'il est larvé et ne se laisse pas aisément cerner. Il exige en outre une coopération policière très qualifiée. Je me félicite qu'Europol ait obtenu à cet effet une extension de son mandat. Je pense aussi qu'il est très important que nous nous attachions à cette question dans la perspective de l'élargissement de l'Union, les discussions liées à ce projet nous fournissant une occasion unique de nouer un véritable dialogue avec les pays de l'Est. On constate en effet, c'est du moins le cas dans mon pays, la Suède, que les femmes originaires des pays de l'Est sont celles qui sont les plus durement exploitées. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Madame le Député, je voudrais absolument faire quelques remarques concernant cette question. Le ministre fédéral responsable a présenté à l'automne de l'année dernière, au cours de la 52e Assemblée générale, un projet de convention concernant les passeurs. Dans son discours devant la 52e Assemblée générale, le ministre fédéral a laissé entrevoir qu'il introduirait ce projet au cours de la prochaine réunion de la commission de l'ONU sur la prévention de la criminalité. C'est ce qui s'est passé entre-temps. À la suite des échos favorables concernant l'initiative sur les passeurs, un accord a été conclu avec l'Italie pour présenter cette initiative de concert, les efforts de l'Italie se concentrant plutôt sur la question du passage clandestin en haute mer. La commission des Nations unies sur la prévention de la criminalité a décidé, au cours de la réunion qu'elle a tenue cette année en avril, de poursuivre la mise sur pied du projet d'une convention-cadre internationale contre le crime organisé, dont le domaine de réglementation se limiterait cependant à l'entraide judiciaire et aux dispositions d'extradition. Les crimes spécifiques devraient être traités dans les protocoles de la convention-cadre. Un accord a également été conclu sur la rédaction d'un protocole contre les activités des passeurs. En outre, un accord a été conclu sur l'élaboration de protocoles dans le domaine de la traite des femmes et des enfants ainsi que dans le domaine des armes à feu individuelles. Dans le but de formaliser les négociations sur ces conventions-cadres et ces protocoles, la commission des Nations unies sur la prévention de la criminalité a recommandé l'adoption d'une résolution prévoyant l'établissement d'un comité ad hoc pour l'élaboration d'une convention-cadre. Ce comité a reçu le mandat de prendre en charge immédiatement les négociations quant à un protocole sur les passeurs, sur la base de ce projet austro-italien. Au cours d'une première réunion informelle de ce comité ad hoc à Buenos Aires du 31 août au 4 septembre de cette année, l'Autriche et l'Italie ont déjà présenté un des projets soutenus par l'UE pour un protocole concernant les passeurs, protocole également bien accueilli par la soixantaine de délégations présentes. Au mois de janvier à Vienne, des négociations formelles concernant le protocole seront entamées. Celles-ci devraient être conclues pour le mois de mars. La convention devrait être prête en l'an 2000. En ce qui concerne la traite des femmes et des enfants, il a été souligné qu'il est particulièrement important d'observer attentivement l'élaboration, dans le cadre de la Convention sur les droits de l'homme, d'un protocole additionnel sur la Convention des droits de l'enfant. Étant donné qu'il n'existe pas encore de projet de texte pour un protocole concret concernant la traite des femmes et des enfants, les États-Unis ont accepté de présenter un tel texte au plus tard au mois de mars. Ce texte est donc également en cours d'élaboration. Outre les dispositions spécifiques concernant la coopération policière et la lutte contre les passeurs en mer, le protocole prévoit avant tout soit de condamner, soit de livrer les passeurs aux autres parties contractantes, aut dedere, aut iudicare . Cependant, les personnes que l'on fait passer ne doivent pas être condamnées en tant que complices. Celles-ci ne peuvent être poursuivies que pour infraction aux dispositions concernant l'entrée et des poursuites pénales ne peuvent être engagées. C'est un point que je voulais ajouter. Le Président J'appelle la question no 9 de Mme Nuala Ahern (H-0744/98): Objet: Mesures à prendre par le Conseil eu égard aux risques inacceptables que des centrales nucléaires font courir aux citoyens et à l'environnement Quelles dispositions le Conseil compte-t-il prendre, au cours de la présidence autrichienne, pour intervenir dans les cas - tels ceux de Mochovce, en Slovaquie, et de Sellafield, au Royaume-Uni - où des centrales nucléaires font courir des risques inacceptables aux citoyens et à l'environnement des pays voisins? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de Mme Ahern. Ferrero-Waldner Madame le Député, comme je l'ai déjà indiqué dans la réponse aux questions posées par Mme le député et M. Rübig au cours de la période de session du mois de juillet, le Conseil attache une grande importance à la protection de la population face au danger que constituent les rayonnements ionisants ainsi qu'au problème de la sécurité nucléaire aussi bien à l'intérieur qu'à l'extérieur des frontières de l'Union européenne. C'est ainsi que le Conseil accorde toute son attention au respect des principes reconnus au niveau international dans le domaine de la sécurité nucléaire. D'ailleurs, il tiendra compte de ce désir, en particulier dans le domaine des relations extérieures et surtout dans les relations avec les pays d'Europe centrale qui désirent adhérer à l'Union européenne. Les principes, priorités et objectifs du partenariat en vue de l'adhésion de la Slovaquie dont le Parlement a été informé, prévoient explicitement que les principes reconnus au niveau international dans le domaine de la sécurité nucléaire doivent être appliqués lorsque la centrale nucléaire de Mochovce sera mise en service. En outre, le partenariat d'adhésion prévoit l'application d'un programme réaliste pour la fermeture de la centrale de Bohunice. Les mesures pertinentes doivent s'intégrer dans le cadre d'une politique énergétique à long terme basée sur l'efficacité et la diversification. Le Conseil s'est régulièrement informé sur l'état d'avancement des travaux dans la centrale de Mochovce et n'a manqué aucune occasion pour rappeler aux Slovaques l'importance de la sécurité nucléaire. Après que le Conseil, à l'occasion de sa réunion le 25 mai, eut été informé par le gouvernement autrichien de la mise en service imminente de la centrale de Mochovce, le président du Conseil a à nouveau exprimé, dans une lettre adressée au ministre slovaque des Affaires étrangères, son inquiétude et en même temps sa confiance dans la compétence des autorités de surveillance nucléaire slovaques et a mis l'accent sur l'étroite collaboration des autorités slovaques avec l'AIEA. D'ailleurs, il convient encore de rappeler que M. van den Broek a effectué une démarche similaire auprès des autorités slovaques. Par l'adoption de la directive 96/29 Euratom concernant l'établissement des normes de base en matière de sécurité et de protection de la santé des travailleurs et de la population contre les effets des rayonnements ionisants, le Conseil a d'ailleurs renforcé la partie essentielle de la réglementation communautaire existante dans ce domaine en rendant les normes pertinentes plus contraignantes. Dans cette optique, il est à noter que cette directive est d'application dans tous les États membres, ce qui inclut les installations nucléaires de Sellafield auxquelles Mme le député a fait référence dans sa question. Il convient d'ailleurs de mettre l'accent sur les dispositions du chapitre 3 du traité Euratom sur la protection de la santé, ainsi que sur les dispositions du chapitre 7 sur la surveillance de la sécurité des installations nucléaires au sein de l'Union européenne. Comme je l'ai déjà dit au mois de juillet, le Conseil examinera avec toute l'attention requise les propositions qui lui seront soumises par la Commission concernant l'amélioration de la protection de la santé de la population et de la sécurité des installations nucléaires. Je garantis à Mme le député que ces questions sont réellement au coeur des préoccupations de l'Union européenne et de notre présidence. Ahern Je dois dire que, mis à part l'inquiétude exprimée, il ne semble pas y avoir de propositions concrètes. Cela va relativement à l'encontre de ce que m'a dit un ministre lorsque j'ai visité l'Autriche, en compagnie du groupe des verts, en juillet, à l'occasion du début de la présidence. Nous avons été assurés que l'Autriche agirait, serait pro-active et ferait des propositions. La présidence autrichienne a-t-elle fait des efforts en vue d'avancer des propositions relatives à la contamination transfrontalière, ou aux émissions, ou aux accidents dus à la radiation? A-t-elle envisagé de proposer des amendements, ou de faire des propositions à cette fin, au traité Euratom pour autoriser un État membre à inspecter une centrale nucléaire voisine? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Madame le Député, je voudrais une fois de plus souligner que nous prenons très au sérieux la menace potentielle pour la sécurité des populations de l'Europe provenant d'éventuelles imperfections de centrales nucléaires aussi bien à l'intérieur qu'à l'extérieur de la Communauté. La présidence autrichienne est d'avis qu'une politique raisonnable en matière de protection contre les rayonnements atomiques doit être menée en respectant totalement les réglementations communautaires et internationales en vigueur et, le cas échéant, en les améliorant. C'est précisément dans l'application de ces principes que la présidence a l'intention d'imprimer un nouvel élan à l'examen des propositions de la Commission sur l'adhésion de la Communauté aux accords en matière de sécurité nucléaire et aux accords communs internationaux concernant la gestion de combustibles irradiés et de déchets radioactifs. Le Président Permettez-moi, Madame Ferrero-Waldner, d'encore retenir votre attention sur cette même question car j'ai une question complémentaire de M. Smith. Mais avant de vous donner la parole, permettez-moi de dire que, curieusement, j'ai constaté que M. Smith, en compagnie de M. Falconer, se sont déplacés vers la droite de l'hémicycle. Je me demande si cette attitude revêt une signification politique. Enfin, il ne s'agit que d'une simple curiosité de la part de la présidence. La parole est à M. Smith pour poser une question complémentaire. Smith Naturellement, je me suis déplacé vers la gauche et M. Falconer est allé encore plus loin à gauche. Cela pourrait vous donner quelque inquiétude. Je voudrais remercier le président en exercice pour sa réponse à Mme Ahern et pour ses inquiétudes très bien formulées au sujet de la sécurité. J'attirerai dès lors son attention sur un rapport du British Health and Safety Executive , relatif à la sécurité de l'installation nucléaire de Dounreay, dans lequel il est dit que l'équipe (Health and Safety Executive ) a découvert de nombreux problèmes chroniques de sécurité et, dans la zone du cycle de combustible, des conditions allant du bon au très mauvais. À mon avis, la directive est valable pour le Royaume-Uni. Le traité Euratom s'applique aussi au Royaume-Uni. Pourquoi a-t-il fallu tant de temps pour découvrir ce grave état des choses à Dounreay? Le Président Merci beaucoup, Monsieur Smith. J'ignore quelle idée vous vous faites de la droite et de la gauche dans cette hémicycle. Mais je dois attirer votre attention sur le fait que si vous continuez d'avancer vers ce que vous appelez la gauche, vous allez vous retrouver au sein du groupe populaire. Mais enfin, à vous de choisir. En tout cas, Madame Ferrero-Waldner, la parole est à vous pour répondre à la question complémentaire de M. Smith. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, en ce qui concerne les installations nucléaires de Dounreay, je vous demanderais de vous adresser à la Commission car c'est à elle qu'incombe de faire en sorte que le Traité soit respecté et de prendre soin des dispositions prévues dans le cadre du Traité. C'est la raison pour laquelle elle dispose des informations nécessaires pour donner des réponses fiables. Je voudrais d'ailleurs vous dire une fois de plus qu'il va de soi que le Conseil ne relâchera pas son attention quant au strict respect des normes communautaires et des principes internationaux dans le secteur nucléaire et ce, précisément dans le cadre des négociations d'adhésion. Le Président J'appelle la question no 10 de M. Sören Wibe, remplacé par M. Falconer (H-0749/98): Objet: Relations avec Israël et la Palestine Israël subit une énorme pression internationale en vue d'assurer la poursuite du processus de paix. Quelles initiatives la présidence autrichienne entend-elle prendre pour que les États membres de l'UE exercent des pressions communes sur l'État d'Israël, de manière à obtenir par exemple que ce dernier rende les territoires confisqués aux Palestiniens et rapatrient les réfugiés palestiniens? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Falconer. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, l'Union européenne est particulièrement inquiète au sujet de l'arrêt prolongé du processus de paix au Proche-Orient qui constitue une menace pour la stabilité de la région. L'Union considère que le processus de paix est la seule voie que doivent emprunter Israël, les Palestiniens et les pays arabes voisins pour atteindre la paix et la sécurité. L'Union prend une part active dans les efforts déployés pour faire avancer le processus de paix. Elle pèse de tout son poids politique afin d'aboutir à une solution. La présidence autrichienne s'efforce, de ce point de vue, de mener un dialogue avec toutes les parties. C'est dans cette optique qu'il faut considérer la visite qu'a faite le président Arafat à Vienne le 30 juillet, au cours de laquelle la présidence autrichienne a pu obtenir des informations récentes de première main sur la position palestinienne. Malgré nos ambitions de renforcer le rôle politique de l'Union européenne dans la région, nous sommes conscients du fait que les USA doivent demeurer pour l'instant le facteur déterminant dans les efforts de médiation du processus de paix. C'est pourquoi l'UE continuera à soutenir activement les efforts de médiation des États-Unis et coordonnera ses propres activités en étroite collaboration avec les États-Unis. Les USA ont mené, il y a quelques mois, d'intenses efforts de médiation dans le but de poursuivre le retrait des troupes israéliennes de Cisjordanie, conformément aux accords intérimaires et aux accords d'Hébron de 1997. L'Union européenne estime que les efforts américains qui ont permis la reprise des négociations bilatérales entre Israéliens et Palestiniens offre de bonnes perspectives de voir le processus de paix à nouveau relancé. Avec la nomination d'un représentant spécial pour le processus de paix en 1996, l'Union a considérablement renforcé son engagement et sa présence dans la région. Le représentant spécial Moratinos entretient des contacts permanents avec toutes les parties. Il représente le point de vue de l'Union européenne et s'efforce d'appliquer les initiatives de l'UE, par exemple en ce qui concerne la suppression des effets de la politique israélienne de blocage. Un autre domaine d'activité de l'UE est constitué par le renforcement de la capacité des Palestiniens à lutter contre le terrorisme. L'UE se prépare en outre à contribuer aux pourparlers sur le statut définitif du territoire autonome. La question des réfugiés constitue un des domaines sur lequel l'UE se concentre particulièrement, question épineuse qui sera au coeur des négociations sur le statut. Depuis le début de 1997, l'Union européenne observe, par le biais de son chef de mission à Tel Aviv, les activités des colons israéliens, la situation à Jérusalem et celle des droits de l'homme en Cisjordanie et dans la bande de Gaza. L'Union a publié les informations dans ce domaine sous une forme extrêmement concise. L'Union constitue pour les Palestiniens - vous le savez- le bailleur de fonds de loin le plus important et continuera sans aucun doute à assumer ce rôle de soutien au cours de la prochaine période d'aide à partir de 1999. Le soutien économique et humanitaire au peuple palestinien constitue déjà en soi un signal politique clair vis-à-vis d'Israël, selon lequel le processus de paix doit être à nouveau relancé. Falconer Monsieur le Président, je remercie le président en exercice pour sa réponse à la question. Israël est un îlot de démocratie pluraliste dans cette partie de la planète et, bien entendu, nous lui souhaitons tous de réussir. Mais nous ne pouvons rester à regarder passivement alors qu'elle occupe illégalement des territoires appartenant à d'autres, en dépit des résolutions des Nations unies appelant à rendre les territoires, ce qui était le point capital de l'accord dont vous avez précédemment fait mention. Puis-je attirer l'attention du Conseil sur ses remarques au sujet de son rôle dans certaines affaires? Cette salle est vide parce que vous êtes le Conseil, vous êtes la pierre angulaire de la responsabilité démocratique, et il est déplorable de s'en décharger sur la Commission. Par conséquent, je vous demande de coordonner une réponse avec la Commission, par l'examen de nos accords commerciaux, afin de hâter cette affaire et, peut-être, d'aider à la résolution de ce désordre tapageur dans lequel nous sommes impliqués. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, la poursuite du retrait des troupes israéliennes de Cisjordanie prévue dans les accords intérimaires entre Israël et les Palestiniens est depuis longtemps suspendue. Les USA mènent depuis quelques mois des efforts de médiation, afin d'obtenir un retrait israélien de 13 % supplémentaires de la Cisjordanie. Un accord permettrait aux parties de reprendre les négociations sur le statut définitif du territoire autonome palestinien, négociations qui, d'après le calendrier initial du processus de paix, devraient être conclues d'ici le 4 mars 1999. Bien que les propositions des USA soient restées en deçà des espoirs palestiniens, M. Arafat les a acceptées. Les Israéliens les refusent pour des raisons de sécurité. Ils ont cependant proposé une formule «10+3 %» prévoyant 3 % du territoire autour des colonies israéliennes en tant que réserves naturelles sur lesquelles Israël continuerait à exercer la responsabilité finale pour les questions de sécurité. Il va de soi que je sais que les résolutions du Conseil de sécurité que vous avez mentionnées jouent un grand rôle. Nous nous efforçons également de rendre plus évident le rôle de l'Union européenne dans le processus de paix, car les piliers d'un solution pour le conflit - et là, je suis d'accord avec vous - demeurent les principes de Madrid et d'Oslo, en particulier le principe des «territoires contre la paix», l'application complète des dispositions existantes des accords intérimaires israélo-palestiniens mentionnés et les décisions du Conseil de sécurité des Nations unies. Nous soutenons activement la poursuite de l'aide économique fournie par l'UE au peuple palestinien. Le développement positif de l'économie palestinienne constitue la condition préalable à toute stabilité politique. En ce qui concerne la question que vous avez soulevée, à savoir la question d'un accord commercial, c'est la Commission qui est concernée au premier chef. Je vous prierais de poser cette question à la Commission. Le Président J'appelle la question no 11 de M. Jens-Peter Bonde (H-0751/98): Objet: Accès aux documents et recours au devoir de secret au sujet des débats du Conseil En 1996/97, le devoir de secret au sujet des débats du Conseil a été invoqué dans 6 890 refus d'accès aux documents, contre 4 490 en 1994/95. Pour quelle raison le devoir de secret a, semble-t-il, joué un rôle accru, alors que le désir de transparence se fait de plus en plus clairement entendre? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Bonde. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, les données du Conseil ne semblent pas coïncider avec celles dont fait état l'honorable parlementaire. En effet, le deuxième rapport sur la mise en oeuvre de la décision du Conseil 93/731/CE relative à l'accès du public aux documents du Conseil montre que le taux de remise de documents est passé de 58, 7 % en 1994-1995 à 78, 3 % en 1996-1997, bien que le nombre de documents demandés ait considérablement augmenté. Ce qui signifie que le Conseil a fourni 2 605 des 3 325 documents pris en considération pendant la période 1996-1997. En 1994-1995, le nombre de documents demandés n'a été que de 378, dont 222 ont été fournis aux requérants. Cette évolution témoigne de l'expérience acquise par le Conseil et son Secrétariat général et prouve - comme le Conseil l'a d'ailleurs signalé dans des conclusions adoptées le 29 juin 1998 - l'efficacité de la décision 93/731/CE en faveur de l'ouverture et de la transparence. Des efforts ultérieurs seront accomplis par le Conseil pour rendre ses activités encore plus transparentes. C'est ainsi que le Conseil, dans ses conclusions du 29 juin de cette année, a fait état de la volonté d'assurer un accès aussi large que possible aux documents relatifs aux actes qu'il pose en tant que législateur, tout en limitant au strict minimum le recours à l'article 4, paragraphe 2 de la décision 93/731/CE. Bonde Nous avons tous remarqué que tant la Commission que le Conseil fournissent beaucoup plus de documents qu'auparavant et je me félicite de constater que la lutte menée par l'Assemblée en vue d'accroître la transparence a laissé des traces claires et nettes. Nous en sommes ravis. Toutefois, le dernier rapport tend malheureusement à faire apparaître de plus en plus souvent un argument que l'Assemblée ne supporte absolument pas, à savoir la confidentialité des négociations, afin de justifier les refus relativement peu fréquents, il est vrai, mais cette justification - la confidentialité des négociations - apparaît de plus en plus souvent et j'ai du mal à comprendre les arguments plaidant en ce sens. Dans presque tous les cas, l'intérêt des citoyens doit primer sur le souci de préserver la vieille confidentialité des négociations. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, j'ai déjà mentionné en détail qu'en fait, on recourrait de moins en moins à la confidentialité. Nous aborderons prochainement au cours de la réunion extraordinaire des chefs d'État et de gouvernement, qui aura lieu les 24 et 25 octobre à Pörtschach en Autriche, les questions de la proximité des citoyens, de la transparence, de la subsidiarité, etc. Cette réunion constitue assurément à nouveau une possibilité pour exiger plus de transparence. Somme toute, je crois cependant que le bilan du Conseil - je ne parle ici que du Conseil - montre que nous avons entre-temps adopté une tout autre pratique que par le passé. Je voudrais également ajouter que le 19 mars 1999 un registre de données devrait être rendu accessible au public le plus rapidement possible et ce, en complément du système actuel d'archivage électronique de documents. Ce registre de données multilingue sera accessible via Internet et offrira des possibilité de téléchargement, de sorte que tous les citoyens puissent se procurer des documents émanant du Conseil munis du titre, de la date et du numéro. Le Président J'appelle la question no 12 de M. Olivier Dupuis (H-0752/98): Objet: Géorgie Alors que la Géorgie s'apprête à devenir membre à part entière du Conseil de l'Europe, qu'elle se trouve confrontée à un grave conflit intérieur en Abkhazie - engendré dans une large mesure par des forces et des intérêts qui lui sont étrangers -, qu'elle a décidé unilatéralement d'aligner sa législation sur celle de l'Union, qu'elle se situe au carrefour de la voie - stratégique pour l'Union - vers l'Asie centrale et qu'elle représente un accès privilégié aux immenses réserves pétrolifères de l'Asie centrale, elle ne figure sur aucune des «listes» des candidats à l'adhésion. Compte tenu de cette forte et évidente vocation européenne de la Géorgie et des énormes enjeux économiques et politiques de cette région pour l'UE, le Conseil ne considère-t-il pas qu'il serait dans l'intérêt bien compris de l'Union et politiquement extrêmement opportun et urgent de faire savoir aux autorités géorgiennes qu'une demande d'adhésion de leur pays à l'Union serait considérée avec la plus grande attention par cette dernière? Quelles sont les initiatives que le Conseil aurait déjà prises en ce sens? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Dupuis. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, à l'occasion de la signature de l'accord de partenariat et de coopération avec la Géorgie le 22 avril 1996, l'Union européenne a souligné les valeurs qu'elle partageait avec la Géorgie et reconnu la volonté des deux parties de renforcer leurs liens et d'étendre leurs relations. En outre, l'Union européenne reconnaît, dans ce contexte, que le soutien de l'indépendance, de la souveraineté et de l'intégrité territoriale de la Géorgie contribuera au maintien de la paix et de la stabilité en Europe. Grâce à l'accord de partenariat et de coopération, un dialogue politique régulier concernant des questions bilatérales, régionales et internationales intéressant les deux parties est établi et le désir des Géorgiens de coopérer étroitement avec les institutions européennes est totalement satisfait. Dans l'attente de la ratification et de l'entrée en vigueur de l'accord de partenariat et de coopération, la Communauté européenne a conclu, soucieuse de garantir l'établissement rapide de relations commerciales avec la Géorgie, un accord intérimaire le 29 avril 1997, accord qui est entré en vigueur le 1er septembre 1997. L'accord intérimaire a pour but d'assurer une application rapide des dispositions commerciales contenues dans l'accord de partenariat et de coopération. Le Conseil est d'avis que toutes les possibilités offertes par l'accord de partenariat et de coopération soient épuisées avant que de nouvelles initiatives ou de nouveaux accords entre la Communauté et la Géorgie ne soient pris en considération. Dupuis Je remercie Mme le ministre pour la longue réponse qu'elle a fournie, mais je crains que, là encore, beaucoup soit fait, mais pas l'essentiel. La Géorgie occupe une position stratégique. Elle a des frontières communes avec un pays qui ne se trouve pas dans une situation particulièrement bonne: la Russie. Elle occupe une position stratégique pour l'Union et pour certains pays, en particulier, dont celui, d'ailleurs, de Mme le ministre; je pense qu'on pourrait faire beaucoup plus, mais qu'il faut un signal politique, un signal politique qui n'est jamais arrivé aux oreilles des autorités géorgiennes, un signal qui n'était pas arrivé non plus, d'ailleurs, aux autorités yougoslaves et qui a conduit à la tragédie que l'on sait, alors que l'on était informé déjà depuis le début des années 1980. Parallèlement, se pose le problème de l'Abkhazie, en Géorgie, celui aussi de l'Ossétie; les problèmes sont multiples, mais les potentialités aussi. L'Azerbaïdjan se trouve tout près. Il serait possible de concevoir un dessein ambitieux et de créer, en s'appuyant sur la Géorgie, un pôle de stabilité dans cette région. Mme le ministre ne pense-t-elle pas qu'on pourrait aller un peu plus loin, s'orienter enfin vers le politique? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, tout d'abord, je voudrais souligner qu'une demande d'adhésion représente l'expression de la volonté d'un pays tiers de faire partie d'une structure plus vaste composée d'États, comme l'est l'UE. Pour l'instant, l'UE n'a, de toute façon, pas été saisie d'une demande d'adhésion de la part de la Géorgie. D'ailleurs - comme vous le savez - la politique habituelle de l'Union européenne en ce qui concerne ses relations avec des pays tiers consiste, tout d'abord, à épuiser toutes les possibilités offertes dans les traités existants, comme par exemple l'accord de partenariat et toutes ces possibilités ne sont en aucun cas épuisées. Avant toute autre démarche, l'UE doit en tout premier lieu agir dans le cadre précité, s'il s'agit de développer ses relations économiques et la coopération avec la Géorgie. Je voudrais encore vous dire que la présidence autrichienne du Conseil a entamé une nouvelle discussion de fond, au cours du Conseil informel de Salzbourg, où nous avons réfléchi à la manière d'associer tout État qui n'a pas encore de perspective d'adhésion dans un partenariat particulier, par exemple un partenariat pour l'Europe, à l'instar du partenariat pour la paix de l'OTAN. Cette question a été discutée de manière informelle au cours du Conseil mais d'aucuns ont considéré que le temps n'était pas encore venu pour ce genre de partenariat et l'ont refusé. Le Président J'appelle la question no 13 de M. Alex Smith (H-0753/98): Objet: Déchets radioactifs et toxiques À la suite de l'accord ministériel conclu lors de la réunion de la Convention Ospar relative au contrôle des rejets en mer de déchets radioactifs et toxiques qui s'est tenue à Sintra, au Portugal, au mois de juillet, quelles sont les mesures envisagées par la présidence pour contrôler le respect de l'engagement pris par les États membres de l'UE d'éviter de polluer les États voisins par la radioactivité? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Smith. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, depuis la conférence des parties à la convention OSPAR en juillet, aucune proposition n'a été présentée au Conseil et comme le sait peut-être l'honorable parlementaire, la présidence ne dispose d'aucune compétence qui lui permettrait d'introduire un instrument ou un mécanisme pour surveiller le respect des obligations contractées par les États membres en matière de pollution de l'environnement. Le Conseil constate que, notamment, les articles 21 et 23 de la convention contiennent des dispositions qui permettent de surveiller et de garantir le respect de leurs engagements par les parties contractantes. Cela signifie qu'il existe une possibilité pour les parties contractantes mais pas pour le Conseil. Smith Madame le Président en exercice, c'est un état de choses assez triste si nous n'avons aucun instrument pour garantir un suivi quelconque des engagements librement consentis au cours de conférences ministérielles. Puis-je demander au Conseil, avant la fin de la présidence actuelle, de nous soumettre un rapport intermédiaire sur la façon dont ces engagements ont été exécutés pendant la présidence? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, je dois malheureusement refuser la demande que vous avez formulée car il ne relève pas de la compétence du Conseil d'appliquer des mesures de surveillances en matière d'environnement. Rübig Madame le Président, nous sommes tous en faveur de la sécurité nucléaire. Que pensez-vous d'une nouvelle base légale destinée à régler à l'avenir les problèmes de sécurité dans ce domaine à un niveau européen? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, c'est une question dont le Conseil ne s'est jusqu'à présent pas encore occupé. Je pense que nous devrions en discuter au sein des groupes de travail: je suis volontiers disposée à débattre de ce problème dans ce cadre. Mais nous n'avons encore reçu aucune proposition de la Commission, ce qui, normalement, constitue le premier pas. Nous devons en effet recevoir une proposition de la Commission pour pouvoir discuter des possibilités. Pirker Madame le Président, la Slovénie exploite une centrale nucléaire aux environs de la frontière autrichienne. Nous disposons aujourd'hui d'informations selon lesquelles des déchets irradiés sont entreposés dans une aire de stockage en surface. L'aire de stockage n'a toutefois pas encore été dégagée. En ce qui nous concerne, elle est inacceptable et doit être dégagée. Dans quelle mesure la discussion sur la sécurité nucléaire et la question des aires de stockage feront-elle partie des négociations d'adhésion avec la Slovénie lorsque celles-ci seront menées? Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, d'une manière générale, je dois dire que ces questions, cela va de soi, jouent un rôle dans le cadre des négociations d'adhésion, en particulier la question de la sécurité nucléaire. Le Conseil veillera toujours à ce que les normes communautaires en vigueur et, surtout, les principes internationaux dans le secteur nucléaire soient strictement respectés dans le cadre des négociations d'adhésion. Par ailleurs, la présidence autrichienne ne cesse de mener des négociations bilatérales avec la Slovénie. Certes, c'est un sujet que je ne veut pas aborder ici, mais qui touche néanmoins à ce domaine. Le Président Son auteur étant absent, la question no 14 est caduque. J'appelle la question nº 15 de M. Wayne David (H-0756/98): Objet: Droits de l'homme en Iraq Le Conseil sait-il que M. Al-Shaik Mohammed Al-Ghorawi, dirigeant spirituel musulman, et trois de ses assistants ont été tués le 18 juin à Najaf, en Iraq, vraisemblablement par des agents de Saddam Hussein? Quelles pressions le Conseil exerce-t-il sur le régime irakien pour mettre fin à de telle violations des droits de l'homme? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. David. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, le Conseil est extrêmement préoccupé par les violations massives et systématiques des droits de l'homme en Irak. Étant donné le fait que les Nations unies ont infligé de sévère sanctions à l'encontre de l'Irak et que l'UE est très faiblement représentée au niveau diplomatique à Bagdad, l'Union ne dispose que de peu de possibilités de surveillance et d'intervention dans des cas concrets de violation de droits de l'homme en Irak. David Je remercie le président en exercice pour sa réponse. Je suis réconforté d'entendre les inquiétudes du Conseil au sujet de la situation en Irak et en particulier de la mort de ces quatre ecclésiastiques. Je voudrais insister sur la gravité de la situation. Bien que ces quatre assassinats soient graves, il y a de fortes présomptions que le gouvernement de Saddam Hussein cherche à éliminer tous les dirigeants des musulmans chiites dans ce pays. C'est tout à fait intolérable. Je demande avec insistance au Conseil, dans les termes les plus forts possibles, de faire tout ce qui est en son pouvoir pour s'assurer qu'il y ait au moins un minimum de respect des droits de l'homme en Irak. Je demande par conséquent au Président en exercice, comme question d'urgence, de s'assurer que tous les efforts sont faits afin d'exercer la plus grande pression possible sur le régime irakien en vue d'une amélioration de la situation. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, je voudrais dire la chose suivante: l'Union européenne a pris position dans sa résolution sur la 54e réunion de la commission des droits de l'homme des Nations unies en mars/avril 1998 concernant la situation en Irak et a condamné les violations à grande échelle et systématiques des droits de l'homme, ainsi que la politique de la terreur. Elle le fera également dans une résolution qui sera présentée au cours de la prochaine Assemblée générale de l'ONU et exhortera à nouveau l'Irak de manière pressante à collaborer avec les organismes de l'ONU s'occupant des droits de l'homme et en particulier avec le rapporteur spécial pour l'Irak, M. van der Stoel, dont le mandat a été prolongé d'une année au cours de la 54e réunion de la commission des droits de l'homme de l'ONU. La présence de l'Union européenne dans les territoires administrés par l'Irak est malheureusement réduite à sa plus simple expression, ce qui rend impossible la dénonciation des violations des droits de l'homme commises par le régime de Saddam Hussein et la surveillance efficace du respect de ces droits. La présidence ne manquera cependant pas de s'informer en détail sur le cas que vous avez mentionné ici et de discuter de la question dans le cadre de l'Assemblée générale de l'ONU et avec M. van der Stoel. Le Président J'appelle la question no 16 de M. José Apolinário (H-0758/98): Objet: Situation politique au Timor-Oriental Compte tenu de l'évolution récente de la situation en ce qui concerne le Timor-Oriental, en particulier les positions prises par le Conseil de ministres, quelles initiatives la Présidence compte-t-elle engager concernant la situation politique au Timor-Oriental? Madame Ferrero-Waldner, je vous invite à répondre à la question de M. Apolinário. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, l'Union européenne soutiendra les initiatives prises dans le cadre des Nation unies compte tenu des objectifs cités dans la position commune du 25 juin 1996, en accord avec les résolutions pertinentes de l'Assemblée générale des Nations unies et conformément aux principes inscrits dans la Charte des Nations unies. De cette manière, une solution juste, globale et acceptable d'un point de vue international au problème du Timor oriental devrait être trouvée, qui garantisse les droits du peuple du Timor oriental sans restriction aucune. L'Union européenne a envoyé une troïka au Timor oriental présente sur place du 26 au 30 juin. L'avis de cette troïka a été rendu public le 24 juillet en vertu d'une décision du Conseil. Les résultats les plus importants de cette mission sont premièrement: les membres de la troïka estiment qu'une solution à long terme de la question du Timor oriental n'est envisageable que si l'on tient compte de l'aspiration du peuple du Timor oriental. Deuxièmement, il convient de mener un dialogue immédiat comprenant les représentants du peuple du Timor oriental. Troisièmement, la flexibilité de tous les partenaires est nécessaire dans les négociations. Quatrièmement, des mesures concrètes destinées à instaurer la confiance devraient être prises immédiatement. Je voudrais également souligner que le all-inclusive intra-timorese dialogue a déjà eu lieu trois fois et que l'Autriche en a été trois fois l'hôte. La prochaine table ronde est prévue en octobre et aura lieu à nouveau en Autriche. Les 3 et 4 août se sont tenues à New-York les négociations tripartites entre le Secrétaire général des Nations unies et les ministres des Affaires étrangères d'Indonésie et du Portugal, négociations dont les résultats ont été accueillis avec satisfaction par l'Union européenne. Ces résultats comportent une participation plus étroite des citoyens du Timor oriental dans la recherche d'une solution. Les membres de la troïka se sont exprimés dans le même sens. J'estime qu'il est de la plus haute importance que nous poursuivions l'établissement de la confiance entre les différents groupements du Timor oriental et je crois qu'à l'avenir, nous devrons jouer un rôle encore plus important dans les efforts déployés pour aboutir à une solution satisfaisante et acceptable par toutes les parties. Apolinário Monsieur le Président, premièrement, je voudrais souligner la perspective complète, exhaustive et engagée avec laquelle la présidence autrichienne a répondu à ma question, ce dont je la remercie; souligner encore qu'étant donné la particularité de l'Autriche, qui a été l'hôte des rencontres de dialogue entre les Timorais, il est évident que notre attente par rapport à l'engagement de cette présidence est d'autant plus grande. Nous voudrions d'ores et déjà lancer ce défi afin que cette présidence réponde à cette attente créée autour d'une politique active en vue de faire avancer le dossier du Timor oriental. Je voudrais également insister et interroger la présidence sur les initiatives qu'elle entend développer, compte tenu du fait que ce Parlement a insisté sur la libération sans condition de tous les prisonniers politiques et, notamment, de Xanana Gusmão, compte tenu également que, dans le cadre des relations entre l'Union européenne et les pays de l'ANASE, il faut et il convient de renforcer la perspective de la défense des droits de l'homme, du respect des libertés fondamentales et, enfin, du droit du peuple de Timor oriental à l'autodétermination par le biais de consultations. Je voudrais encore souligner la réponse de la présidence et manifester une fois de plus ma confiance dans le fait que la présidence autrichienne, hôte et initiatrice, comme État membre, d'un dialogue entre Timorais, pourra apporter une contribution supplémentaire à l'avancement de ce dossier. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, je vous remercie pour ces paroles encourageantes. Je voudrais encore dire les choses suivantes. Premièrement, j'ai moi-même eu, le 22 juillet à Lisbonne- juste avant la pause estivale - un entretien avec Ramos Horta, au cours duquel il a déclaré être disposé à soutenir la proposition d'autonomie, sous la condition qu'il s'agisse d'une solution de transition et qu'après quelques années, soit organisé un référendum sur le statut définitif. Je voudrais encore ajouter quelques mots à propos des prisonniers dont on a fait mention ici. Nous suivons, nous aussi, avec grande inquiétude l'état de santé des détenus de la prison de Dili. La semaine dernière, cette question faisait l'objet des discussions du groupe de travail Asie/Océanie. Le représentant de la présidence à Djakarta est en contact permanent avec la Croix-Rouge pour se tenir au courant de l'état de santé des prisonniers menant une grève de la faim. Il a également poussé le gouvernement indonésien à faire en sorte que les soins médicaux nécessaires soient prodigués. Selon l'avis de l'ambassade d'Autriche à Djakarta, qui fait office de présidence, un médecin visite régulièrement les grévistes de la faim et a constaté que leur état de santé était sous contrôle. En ce qui concerne Xanana Gusmão, je voudrais rappeler que la question des prisonniers et de la libération de Xanana Gusmão ont été, bien entendu, abordées au cours de l'entretien avec Ramos Horta, mais il est clair qu'il va falloir poursuivre les entretiens sur ce sujet à New-York dans le cadre des Nations unies. Comme vous le savez, il y a encore quelques Timorais ayant cherché asile à l'ambassade d'Autriche à Djakarta. Nous nous efforçons, ici aussi, de trouver une solution qui satisfasse aussi bien les Timorais que les deux parties en conflit. Posselt Madame le Président, j'ai deux questions très concrètes à poser. La première concerne la proposition de démilitarisation du Timor oriental qui revient sans cesse dans les discussions. Le deuxième point concerne la reformation de partis en Indonésie où l'on observe un phénomène nouveau pour l'Indonésie, à savoir la formation dans certaines régions de partis islamistes. Nous savons qu'il y a, au Timor oriental, une population en grande partie chrétienne. Nous craignons que des tensions n'apparaissent et je voudrais demander s'il était possible d'inclure les nouveaux partis d'Indonésie dans un programme pour la démocratie sous forme de partenariat. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, à la première question concernant la démilitarisation, je peux vous répondre que les pourparlers menés à New-York dans le cadre des Nations unies vont sans aucun doute aboutir à un retrait des militaires indonésiens, de sorte que la première étape de la démilitarisation puisse être engagée. La même chose est prévue du côté des combattants de la liberté. En ce qui concerne la question des partis politiques, je ne peux que prendre position dans la mesure où je sais que la présidence autrichienne s'efforce d'inviter le plus grand nombre possible de partis en formation dans le cadre du dialogue interne timorais dans le but de les encourager car, sans partis politiques, il ne sera sans doute pas question, à l'avenir, de libération. Le Président Son auteur étant absent, la question nº 17 est caduque. J'appelle la question no 18 de M. Jan Andersson (H-0765/98): Objet: Aides structurelles en faveur des grandes villes Les aides en faveur des zones particulièrement défavorisées des grandes villes constituent un élément tout à fait nouveau de la politique structurelle communautaire. C'est pourquoi l'application des dispositions en matière d'aides urbaines de la proposition de la Commission relative à un programme en faveur des villes de l'Union européenne constitue un instrument quelque peu inapproprié dans les États membres dont la population est peu nombreuse et clairsemée, sachant que ces dispositions sont conçues pour des régions et non des quartiers urbains. Il conviendrait de ce fait que la Commission prévoie une dérogation au critère général de 100 000 habitants pour certaines zones à basse densité de population. Le Conseil voudrait-il indiquer de quelle manière il entend résoudre cette question de manière à éviter le traitement quelque peu incohérent qui résulte maintenant de la proposition susmentionnée. Madame Ferrero-Waldner, je vous propose que, pour clore l'heure des questions, vous répondiez à la question de M. Andersson. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, le Conseil n'a été saisi d'aucune proposition de la part de la Commission quant à un programme en faveur des villes de l'Union européenne. Comme M. le député le sait, des aides communautaires particulières en faveur des villes de plus de 100 000 habitants sont en général prévues dans le cadre de l'initiative communautaire URBAN pour la période 1994-1999. Cette mesure relève, en vertu de sa nature, de la compétence exclusive de la Commission. La Commission a par ailleurs soumis au Conseil le 18 mars 1998 une proposition de règlement du Conseil portant dispositions générales sur les fonds structurels et dans laquelle sont prévues des aides structurelles pour les zones urbaines en difficulté. Le Conseil n'a pas encore achevé l'examen de cette proposition et n'a pas encore arrêté de position en ce qui concerne les critères d'éligibilité des zones urbaines. C'est la raison pour laquelle le Conseil n'est pas en mesure de répondre à la question de M. le député. Andersson Je remercie le Conseil pour sa réponse. Je peux comprendre qu'il n'ait pas encore pris position, mais j'attire l'attention sur le problème figurant dans la proposition déposée par la Commission. Je peux citer mon pays, la Suède, comme exemple mais ce problème se pose certainement aussi en Autriche et dans de nombreux autres pays, car si seulement deux pour cent de la population peut bénéficier de ce soutien, ce la signifie 185 000 personnes dans mon pays. Nous n'avons pas de région comprenant 100 000 personnes, mais peut-être des régions de 30 000 à 50 000 personnes, ce qui, fictivement, nous amène à ce chiffre de 100 000 personnes. Dans mon pays, cela implique qu'une seule région pourrait bénéficier de l'aide, et que cette aide aurait une utilisation très limitée. C'est pourquoi j'espère que vous accorderez toute votre attention à ce problème pendant la suite des négociations. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Monsieur le Député, tout ce que peux dire, c'est que la possibilité de dérogation quant à la taille des régions-cibles existe dans deux articles. L'article 9 dispose que les quartiers des villes de plus petite taille, c'est à dire les villes de moins de 100 000 habitants, peuvent être exceptionnellement pris en considération. L'article 10 de la communication de la Commission européenne précitée précise cette réglementation et indique que, dans des cas recevables, des actions menées dans les villes de petite taille et de taille moyenne qui subissent un déclin économique général seront soutenues. Il est donc possible d'inclure également les villes de plus petite taille dans le programme URBAN. Le Président Merci beaucoup, Madame Ferrero-Waldner. Le temps alloué à l'heure des questions au Conseil étant épuisé, les questions no 19 à no 43 recevront des réponses écrites. Permettez-moi, une fois de plus, de remercier Mme le Président en exercice du Conseil pour sa présence ici et pour la grande qualité de ses réponses. L'heure des questions est close. (La séance, interrompue à 19h05, est reprise à 21 heures) Sociétés associées (suite) Le Président L'ordre du jour appelle la suite du débat sur le rapport de M. Secchi, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de directive du Conseil concernant un régime fiscal commun applicable aux paiements d'intérêts et de redevances effectués entre des sociétés associées d'États membres différents. Cardona Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, très cher collègue, j'ai examiné avec attention le rapport de notre collègue Secchi, ainsi que les avis, la directive de la Commission concernant un régime fiscal commun applicable aux paiements d'intérêts et de redevances effectués entre sociétés associées d'États membres différents. La première observation que je voudrais faire ici est qu'il me semble que cette discussion devrait avoir lieu en même temps que celle concernant une autre proposition de directive, dont nous avons déjà connaissance, à savoir celle de l'épargne en général, mais qui n'a pas encore été présentée au Parlement européen. Il me semble par conséquent qu'il faut souligner, de ce point de vue, un certain manque de coordination et de discussion dans des matières aussi importantes que les objectifs de l'harmonisation fiscale concernant le revenu. Je dois dire en plus à ce propos que la voie à suivre en matière d'harmonisation pourrait peut-être et, qui sait, devrait être celle de l'élaboration d'une convention multilatérale, qui servirait aux différents pays pour régler de manière bilatérale leurs intérêts en matière d'investissements, d'économie et aussi en matière fiscale. Mais telle a été la méthodologie adoptée et c'est sur elle que je désire dire quelques mots. Je constate que des divergences subsistent dans cette directive en ce qui concerne certaines définitions, comme par exemple la notion d'installation de l'entreprise aux effets de l'imposition. Comme chacun sait, c'est la notion de résidence du siège ou de la direction effective qui est traditionnellement appliquée dans l'espace des relations fiscales internationales. On a adopté ici un autre critère. La notion d'intérêt, par exemple. La notion d'établissement stable, ce qui devrait susciter à mon avis quelques difficultés, surtout dans les États membres qui ont signé entre eux des conventions pour supprimer la double imposition en matière de revenu. À mon avis cette matière mérite d'être approfondie. Wolf Monsieur le Président, chers collègues, la question dont nous devons discuter ici est certainement complexe. En une minute et demie, on peut en fait seulement aborder un aspect. Je pense que la discussion concernant la réduction de la taxe sur la valeur ajoutée pour les travaux intensifs en main-d'oeuvre est le point qui a la plus grande portée. Il soulève naturellement la question extrêmement délicate de la définition. Si nous incluons ici des domaines étendus, cela entraîne en fait un débat sans fin. Il va falloir fixer des critères sociaux et écologiques très clairs et, plus particulièrement, le critère de l'emploi; il va aussi falloir traiter via une liste bien délimitée. Sur une telle base, on pourra progresser dans cette direction. La volonté d'aller en ce sens existe. D'une manière générale, il y a aussi des expériences vraiment positives au sein des différents États membres. Si la Commission parvenait à avancer dans cette voie, il deviendrait aussi possible de vraiment remporter un succès politique majeur dans ce secteur normalement très technique. Pomés Ruiz Monsieur le Président, l'accord visant à contrôler les différences fiscales, qui nuisent tellement à la vie économique du futur marché unique, est en train de devenir une réalité. Cette première directive, qui entreprend un chemin nécessaire et au sujet duquel je me permettrai de faire une observation relative au timing de développement, est bienvenue. Je crois qu'il faut donner une certaine impulsion, attribuer certaines échéances et certains objectifs au rapport de mon collègue Secchi, qu'il convient de féliciter pour ses travaux en la matière. Concrètement, en matière de fiscalité, il faut avancer lentement mais sûrement - en Espagne, nous disons «lent et sûr» -, mais il conviendrait de commencer à penser que le délai de trois ans pour la révision de cette directive ne doit pas créer une inconnue quant au fait de savoir si ce que nous allons approuver peut également s'appliquer à toutes les autres sociétés. Je crois qu'il faudrait commencer à penser qu'un délai de trois ans est suffisant, et il faudrait déjà annoncer que cette mesure établie pour les sociétés associées peut bénéficier d'un développement sûr pour la totalité des sociétés. Nous éviterions ainsi certaines délocalisations d'associations, nous garantirions une sécurité juridique à ce processus, ce qui à mon avis est le plus nécessaire. Cette inconnue en matière d'harmonisation nécessite un appui politique maximum - et ce Parlement assure cet appui - mais aussi une sécurité juridique maximale. Félicitations, Monsieur le Commissaire, félicitations cher collègue, caro Monti. Ettl Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, M. Secchi a de nouveau réussi un coup de maître avec son rapport fiscal. Permettez-moi cependant de formuler quelques remarques fondamentales. Selon moi, l'harmonisation fiscale européenne progresse comme un escargot. Dans le contexte du marché intérieur et de l'union économique et monétaire, des changements s'imposent pourtant de toute urgence. Les règles fiscales faussent en effet elles aussi la concurrence au sein du marché intérieur: les aides directes ne sont pas les seules responsables, comme on l'affirme sans cesse sur le devant de la scène. Les propositions fiscales de la Commission dont il est question contribuent certainement à l'élimination des situations de double imposition, en appliquant aux sociétés associées des règles communes en matière d'intérêts et de redevances et en veillant à ce que les paiements soient seulement imposés dans les pays où les sociétés bénéficiaires sont établies. Le prélèvement d'une taxe à la source sur les paiements d'intérêts et de redevances peut effectivement souvent aboutir à des doubles impositions d'entreprises. L'imposition des taxes dans le pays des sociétés bénéficiaires n'a pas toujours été garantie. Il est regrettable que la directive ne concerne, dans un premier temps, que les sociétés associées. Son champ d'application devrait être étendu à toutes les entreprises aussi rapidement que possible. Il serait par ailleurs souhaitable de mettre en oeuvre l'ensemble de mesures de la Commission avant la fin de cette législature. Durant cette même période, il faudrait aussi adopter d'autres réglementations qui contribuent à empêcher les doubles impositions, à réduire les frais administratifs, à diminuer les coûts des transactions financières transfrontalières et à éliminer les obstacles aux solutions souples de financement. Il importe donc de présenter des propositions européennes et de les faire aboutir. La directive concernant un régime fiscal commun applicable aux paiements d'intérêts et de redevances effectués entre des sociétés associées d'États membres différents suit la bonne approche d'harmonisation et de définitions, pour atteindre une neutralité aussi étendue que possible. Ceci permet d'éliminer les distorsions, d'éviter les pertes fiscales des différents États et de promouvoir des structures efficaces pour l'emploi, via l'adoption de mesures destinées à empêcher la double imposition effective, à réduire les frais administratifs, par exemple pour réduire les coûts des transactions financières transfrontalières, et à éliminer les obstacles aux solutions souples de financement. Il y aurait encore des remarques critiques à formuler sur de très nombreux points, par exemple sur la limitation de l'application de la directive à des cas de fraude fiscale manifeste, ou sur la garantie de la mise en oeuvre de l'intégralité des mesures visant à lutter contre la concurrence fiscale. Il serait en outre extrêmement opportun d'utiliser des concepts uniformes dans le droit fiscal européen; il serait également nécessaire d'ajouter la fiscalité des unités d'exploitation des entreprises. Il y aurait encore quelques autres exemples à énumérer. Quoi qu'il en soit, cette directive représente un nouveau pas important sur la voie tout à fait ardue qui mène à l'harmonisation fiscale. Il ne s'agit pas, avant tout, d'harmonisation fiscale à tout prix, puisque l'Europe compte différents régimes et environnements fiscaux, mais plutôt de réglementations nationales qui doivent amener une concurrence loyale. En ce sens, une première coordination constitue la bonne voie. Une pression politique accrue du Parlement et de la Commission - précisément à l'égard du Conseil - serait absolument nécessaire pour enregistrer des progrès dans ce dossier. Monti Je voudrais, avant tout, remercier M. Secchi tant pour ce rapport spécifique et excellent sur la proposition concernant les paiements d'intérêts et de redevances que, plus en général, pour la fonction d'orientation et d'appui que, dans le cadre de ce Parlement, M. Secchi a assumée dans les question de fiscalité. Mais je voudrais également remercier la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, la commission juridique et des droits des citoyens et le Parlement tout entier pour l'appui que vous donnez aux initiatives de la Commission, appui qui se traduit aussi, concrètement, par la rapidité avec laquelle le Parlement a réagi. Vous savez que cette proposition est l'une des trois mesures comprises dans un paquet approuvé par le Conseil Écofin du mois de décembre dernier, et je voudrais dire, en conclusion, quelques mots sur l'état d'avancement des deux autres mesures. J'estime, tout comme vous, que cet instrument de droit communautaire dans le domaine des paiements d'intérêts et de redevances est important parce que, actuellement, ni les mesures unilatérales adoptées par les États membres ni les accords bilatéraux contre les doubles impositions n'ont permis d'éliminer complètement le problème de la double imposition qui concerne ces paiements. Je suis très heureux de l'appui que les honorables parlementaires ont bien voulu accorder à cette proposition. J'ai prêté une grande attention aux amendements proposés par M. Secchi et, en particulier, aux amendements 1 et 2 destinés à souligner l'importance de la directive pour les petites et moyennes entreprises, ainsi que l'opportunité de pouvoir, en perspective, étendre l'objet de la directive aux sociétés non associées. Monsieur Secchi, la Commission partage l'esprit de ces deux amendements, et elle veillera à ce que cet esprit se reflète dans la formulation qui sera adoptée par le Conseil. Les autres amendements de la commission économique, ceux qui vont du 3 au 6, soulignent que l'approche consistant à produire un paquet de mesures ne doit pas être utilisée comme un moyen pour détruire les différents éléments qui constituent le paquet. Ces amendements visent également à limiter l'autonomie des États membres leur permettant de nier l'avantage de cette directive, et assurer la cohérence de cette proposition avec le code de conduite et les autres éléments du paquet fiscal. Les amendements 3 à 6 répondent à une logique que la Commission partage. La Commission estime toutefois qu'il n'est pas opportun de les accepter maintenant et dans la forme actuelle. En effet, après mûre réflexion, la proposition de directive a été présentée dans sa forme actuelle, afin d'équilibrer les intérêts des différents États membres, entre ceux qui auraient voulu que la directive s'applique à tous les types de sociétés et ceux qui auraient perdu un montant considérable de recettes fiscales suite à l'élimination de la retenue à la source; entre ceux qui voulaient que la directive soit strictement liée aux autres éléments du paquet et ceux qui voulaient qu'elle soit isolée de ce contexte. Vous conviendrez du fait que, dans une matière encore régie par la règle de l'unanimité, il n'est pas facile de trouver la voie profitable. Quoi qu'il en soit, nous avons pris bonne note des propositions d'amendement, lesquelles seront toutes prises en considération pendant le déroulement des discussions au sein du Conseil, une fois que les positions des différents États membres seront plus claires. Ces considérations sont valables aussi pour les amendements 7 à 9 de MM. Soltwedel-Schäfer, Hautala et Wolf. En ce qui concerne l'amendement 10, j'estime, tout comme M. Secchi, qu'il conviendrait de ne pas retarder l'entrée en vigueur de la directive. Je remercie encore vivement les députés pour l'aide qui nous a été apportée et je conclurai, Monsieur le Président, par quelques mots sur les développements récents des deux autres mesures comprises dans le paquet fiscal, parce que nous sommes tous convaincus qu'il est opportun de maintenir une liaison logique et politique étroite entre ces mesures. S'agissant du code de conduite, tous les États membres ont confirmé leur engagement au sujet des principes du code mis au point en décembre dernier, et ils ont arrêté un programme et un calendrier de travail permettant qu'un premier rapport soit présenté au Conseil Écofin du mois de décembre prochain. Afin de procéder à une première évaluation des mesures concernant les services intergroupe, les services financiers et les sociétés offshore, on a institué, dans le cadre du groupe «code de conduite» présidé, comme on le sait, par le ministre Primarolo, deux sous-groupes présidés l'un à nouveau par le ministre Primarolo et l'autre par M. Noltz. Plusieurs réunions de ces sous-groupes et du groupe principal sont prévues en automne. En ce qui concerne la proposition visant à assurer un minimum d'imposition réelle sur les revenus d'épargne, je peux dire que cette proposition est actuellement examinée par le Parlement européen: le rapporteur a été nommé et je suis sûr que le Parlement exprimera son opinion d'ici quelques mois. Du point de vue général, la Commission devra rendre compte des progrès accomplis par les différents éléments du paquet, à temps pour l'Écofin du 1er décembre 1998. Il s'agit donc d'un convoi à la navigation difficile et à la destination ambitieuse. Nous sommes tous convaincus du fait que son parcours doit être suivi avec la plus grande attention. D'autres occasions ne manqueront pas pour en référer dans cette enceinte, mais je profite de cette occasion pour remercier à nouveau le Parlement pour le grand appui qu'il nous donne dans cette navigation difficile d'intérêt commun. Le Président Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 12 heures. Souhaits de bienvenue Le Président Mes chers collègues, Monsieur le Commissaire, dans la tribune officielle, vous voyez un groupe de jeunes Italiens qui ont gagné un concours organisé par le mouvement pour la vie, à l'occasion du 50e anniversaire de la Déclaration universelle des droits de l'homme. Je souhaite la bienvenue à ces jeunes, ici, au Parlement européen. TVA: système commun - Produits soumis à accises Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune les rapports suivants: A4-0084/98 de M. Langen, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de directive du Conseil modifiant la directive 77/388/CEE relative au système commun de taxe sur la valeur ajoutée (comité de la taxe sur la valeur ajoutée); -A4-0064/98 de M. Miller, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de directive du Conseil modifiant la directive 92/12/CEE relative au régime général, à la détention, à la circulation et aux contrôles des produits soumis à accises. Langen Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, le professeur Monti vient déjà d'expliquer la complexité particulière de la politique fiscale européenne. Ce que nous traitons aujourd'hui, à savoir la question de la modification de la directive concernant la taxe sur la valeur ajoutée, appartient également à cette catégorie. Ce thème figurait déjà à notre ordre du jour de mars et nous avons alors reporté le rapport parce que le Conseil ne pouvait pas se mettre d'accord. De commun accord avec la Commission, avec le professeur Monti, nous avons alors décidé d'accorder un délai supplémentaire pour les négociations, en vue de trouver une majorité - éventuellement avec une nouvelle présidence du Conseil, c'est-à-dire avec la présidence autrichienne actuelle - sur une proposition modifiée. En mars, il avait été impossible de trouver cette majorité. À présent, le professeur Monti a préparé une proposition de compromis qui doit être débattue le 12 octobre, lors du Conseil Écofin. Ce n'est pas la proposition intégrale de mars, mais une proposition modifiée, qui devrait au moins laisser à la compétence d'un comité de la Commission les plus gros problèmes du débat sur les questions relatives à la taxe sur la valeur ajoutée au niveau transfrontalier. Le Parlement salue le fait qu'il y ait eu des progrès, Monsieur Monti! J'aimerais vous remercier sincèrement, au nom de tous mes collègues, car vous faites partie des commissaires qui cultivent la coopération avec le Parlement de manière vraiment exemplaire. Grâce à vous, nous sommes constamment informés des dernières initiatives de la Commission. Nous sommes associés. Bien que nous n'ayons malheureusement que des droits de consultation et que l'harmonisation fiscale ne puisse se faire que si elle recueille l'unanimité au sein du Conseil, je tiens à mettre l'accent sur ce remerciement comme un compliment du Parlement pour une attitude exemplaire. Lorsque nous devons critiquer, nous le faisons aussi. Dans le cas présent, nous pouvons seulement formuler des compliments! Les États membres se sont comportés de manière très égoïste sur cette question. C'est pour cela que nous ne sommes toujours pas parvenus à un accord. Mais je crois que cette stratégie dilatoire des États membres à l'égard de l'harmonisation de la taxe sur la valeur ajoutée, ainsi que d'autres taxes à la consommation - le rapport de M. Miller va en effet dans un sens comparable - ne pourra plus persister lorsque nous aurons une monnaie européenne commune. C'est là une chose arrêtée. Elle entrera en vigueur le 1er janvier 1999 et elle sera la seule monnaie, le seul moyen de paiement des États participants, le 1.7.2002 au plus tard. Si nous n'avons pas réglé la question de l'interprétation d'ici là, nous ne devrons pas nous étonner que la fraude dans le domaine des taxes sur la valeur ajoutée, dans le domaine des taxes à la consommation, prenne cette dimension terrible en Europe. Selon les estimations les plus récentes de la Cour des comptes européenne, le volume de la fraude atteint l'équivalent du budget européen. Au cours d'une audition devant la sous-commission monétaire, il y a quatre mois, le président de la Cour des comptes a évalué ce montant à 150 milliards de DEM, ce qui représente l'équivalent du budget européen. Si nous ne réussissons pas à régler ces questions, nous aurons en fait perdu le droit d'être pris au sérieux dans la lutte contre la fraude. Le professeur Monti a soumis sa proposition de telle sorte que le comité de la taxe sur la valeur ajoutée, qui devait seulement, jusqu'ici, être consulté, qui peut seulement, jusqu'ici, soumettre des propositions et donner son avis, devrait recevoir, à terme, une compétence réglementaire en matière d'interprétation. La commission économique, monétaire et de la politique industrielle du Parlement a soutenu cette proposition à une large majorité. Je crois que le fait qu'elle s'inscrive dans le cadre du programme global de la Commission montre aussi que notre réflexion va dans le bon sens. Jusqu'à présent, nous ne pouvions que recommander des lignes directrices non contraignantes. À l'avenir, ce comité de la taxe sur la valeur ajoutée devrait au moins avoir des compétences renforcées pour les dispositions de mise en oeuvre, d'une part pour éviter une double imposition et, d'autre part, pour éviter la non-imposition, c'est-à-dire pour exclure les possibilités qui existent de frauder le fisc en toute légalité. Je dois reconnaître que les États membres font vraiment preuve de mauvaise volonté à cet égard. La République fédérale d'Allemagne a ainsi invoqué l'article 99 du traité CE et l'article 23, paragraphes 2 à 5, de la Loi fondamentale allemande pour dire qu'il serait possible de saper le principe de l'unanimité et de ne plus tenir compte des pouvoirs de codécision du Bundesrat allemand. Je considère cela comme une argumentation superficielle, puisque, à l'avenir, toutes les décisions fondamentales devront toujours être approuvées à l'unanimité du Conseil Écofin. Monsieur le professeur, nous avons déposé deux amendements. Nous voudrions que la Commission fasse des rapports annuels sur le travail de ce comité si celui-ci a plus de compétences. Nous voudrions en outre que les dispositions administratives et légales soient mises en oeuvre d'ici le 1er janvier 1999, à savoir lorsque la monnaie unique européenne entrera en vigueur. Miller Monsieur le Président, je rejoins mon collègue Langen en de nombreux points et je dois dire qu'il a couvert une grande partie du domaine que je souhaitais aborder. Comme mes collègues s'en souviennent certainement, ce dossier avait dû être retiré de l'ordre du jour en mars afin d'élargir le champ de manoeuvre de la Commission et du Conseil. Je sais, comme M. Langen l'a souligné, qu'une position de compromis sera adoptée à l'occasion du Conseil Écofin en octobre. Il ne s'agit peut-être pas du «Grand Jeu» tel que nous l'avions préconisé au Royaume-Uni, mais c'est déjà un progrès. Pour en revenir au rapport sur les accises, un des problèmes mis en lumière est celui du secret qui entoure une grande partie du processus décisionnel au sein de l'UE, situation qui, j'en suis persuadé, inquiète bon nombre de citoyens. Actuellement, il existe quelque 43 comités de comitologie traitant de fiscalité indirecte. Pour moi, cela en fait 43 de trop. Nous devons accepter leur existence, mais nous devons les rendre bien plus ouverts et transparents. C'est pourquoi j'ai proposé, avec la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, un certain nombre d'amendements. Je commencerai en passant ces amendements en revue. Le premier d'entre eux me semble assez ironique. Il corrige un passage de cette directive. On peut y lire: «il y a lieu de tenir compte du fait que la ligne d'arrivée de l'harmonisation communautaire des accises a été franchie seulement quelques mois avant l'entrée en vigueur du marché unique.» Je ne sais pas qui a écrit cela ou encore si cette personne avait réellement prélevé certains produits soumis aux accises au préalable. Mais il suffit de se rendre à Douvres ou Malmö et d'observer les produits provenant d'autres régions pour réaliser qu'il n'y a pas d'harmonisation dans le domaine des accises. Écrire que la ligne d'arrivée a été franchie constitue une hérésie. Il faut de toute évidence corriger cela. J'ai été assez conciliant; au lieu de parler de «ligne d'arrivée», j'ai simplement employé le terme «ligne de départ», car je sais que le commissaire Monti travaille à l'harmonisation de la fiscalité indirecte et je lui souhaite d'y parvenir. Le second amendement concerne l'accord Plumb/Delors, conclu, si je ne m'abuse, il y a six ou sept ans. Il s'agissait d'un accord initial sous forme d'échange de lettres entre le président de la Commission de l'époque, M. Jaques Delors, et le président du Parlement, Lord Plumb. Il aurait dû être mis en oeuvre afin d'ouvrir le débat sur ces comités de comitologie. Il n'a jamais été complètement mis en oeuvre. Nous demandons à la Commission de rouvrir ce débat. Nous ne demandons pas le contrôle de ces comités, nous désirons simplement disposer d'un droit de regard sur leurs travaux. Le troisième amendement de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle concerne le système de contrôle informatisé. Nous demandons qu'il soit instauré parallèlement au système de contrôle informatisé en matière de transit communautaire. Il s'agit à nouveau d'un amendement technique qui me semblait tout à fait acceptable de la part de la Commission et des entreprises. Nous serions également prêts à accepter le quatrième amendement de M. des Places. Il reste assez vague mais il demande en substance une amélioration de la procédure administrative, ce que l'on ne peut qu'encourager. Je terminerai en revenant sur le secret qui entoure le travail de ces comités. Rien n'est fait pour remédier à cette situation. Nous demandons à la Commission de disposer d'un droit de regard, afin que les citoyens de l'UE puissent être informés. Cela permettra peut-être de dissiper quelque peu la méfiance du public à l'égard de nos institutions. Thyssen Monsieur le Président, la proposition de la Commission visant à modifier le statut du comité des accises et en vertu de laquelle son statut consultatif deviendrait donc un statut de réglementation, couplé aux deux amendements du rapport Langen, constitue un progrès certain. L'actuel régime transitoire de la TVA a grandement contribué au développement du marché unique mais, outre les directives de base, il est un fait que les procédures administratives des États membres et les interprétations divergentes des États membres exercent également une influence sur le fonctionnement du marché unique ainsi que sur la sécurité juridique que nous devons garantir. Tant qu'une interprétation uniforme n'existera pas, tant qu'il n'y aura pas d'application équivalente des règles relatives à la TVA, la neutralité du système de la TVA ne sera pas garantie et le problème subsistera. Les divergences existant dans la mise en pratique de la législation sont sans aucun doute le fait de l'absence de compétence, dans le chef de la Commission, pour proposer la mise en application. La proposition visant à doter la Commission de la compétence de mise en application nécessaire et à transformer le comité des accises en comité de réglementation donnera à la Commission et au comité une force de frappe accrue, dont le résultat devra se traduire par une application de la réglementation relative à la TVA parfaitement concordante dans tous les États membres. Dans toute sa sagesse, la commission économique, monétaire et de la politique industrielle ne pouvait que souscrire à un tel principe, mais nous désirons par ailleurs nous assurer que nous pouvons continuer à exercer, en tant que Parlement, notre mission de contrôle politique à l'égard du pouvoir exécutif. C'est pourquoi l'amendement proposant la remise d'un rapport annuel de la part du comité mérite le soutien de tous les groupes. Et il recevra certainement le nôtre. Merci, Monsieur le Président, et toutes mes félicitations au rapporteur. Gasòliba i Böhm Monsieur le Président, chers collègues, je tiens d'abord à appuyer l'intervention de Mme Thyssen que je viens d'écouter, qui soulève deux aspects importants. Premièrement, nous agissons malheureusement depuis des années dans un schéma provisoire de l'application de la taxe sur la valeur ajoutée, non par manque de bons offices et d'efforts dans le chef du commissaire compétent en la matière, M. Monti, mais parce que, comme vous le savez, il faut l'unanimité des États membres afin d'instaurer un système commun de TVA, ce qui, malheureusement, est impossible. Aussi, nous accueillons avec satisfaction et acceptons les propositions de modification de ces directives que nous examinons ce soir dans cette série de rapports sur la fiscalité; par conséquent, nous appuyons aussi les lignes essentielles proposées par la Commission et, surtout, les aspects qui supposent un progrès, bien qu'à notre avis et, je pense que le commissaire Monti ne nous contredira pas, il s'avère trop lent, mais il faut réaliser ces efforts afin d'instaurer un système que nous souhaitons commun. Parmi les propositions contenues dans ces directives, je voudrais en souligner une tout particulièrement, car elle me semble extrêmement importante pour le secteur des sociétés qui est plus important pour le développement économique et l'emploi au sein de l'Union européenne: les petites et moyennes entreprises. Nous considérons que la proposition de la Commission et la fonction, que Mme Thyssen a signalée, de ce comité de régulation et de la capacité d'intervention accordée à la propre Commission améliorerait indéniablement son application, simplifierait le système, garantirait davantage de sécurités à l'ensemble des entreprises et, surtout, constituerait une plus grande garantie pour les petites et moyennes entreprises, qui constituent la base de l'économie européenne. Crowley Monsieur le Président, je me félicite également des commentaires du commissaire et, en particulier, des deux rapporteurs. Les points qu'ils ont abordés sont très importants. La sixième directive en matière de TVA, qui avait pour objet dès l'origine d'éliminer les frontières fiscales et d'établir un système d'imposition commun, constitue un signal politique fort, à fortiori lorsque l'on parle d'un marché de 340 millions de personnes. Il est essentiel de simplifier et de modifier le système de prélèvement de la TVA afin de garantir le succès de ce marché. Cependant, comme l'ont souligné ces orateurs, très peu de progrès ont été réalisés dans ce domaine, en partie en raison de l'article 99 et de l'obligation qu'il impose d'obtenir l'unanimité, mais également à cause d'une certaine inertie de la Commission et d'autres institutions qui empêche une représentation adéquate des véritables idéaux du marché unique. Certains députés ont soulevé le problème de la comitologie. Hier soir, nous avons eu une discussion portant sur la comitologie avec le commissaire Oreja, discussion lancée par la Commission. Je lui ai fait remarquer hier, dans la perspective du débat d'aujourd'hui sur le rapport Miller, que lorsque l'on avait soulevé le problème de l'abolition des ventes hors-taxe, un problème d'accises avait également été soulevé, portant sur la question de savoir où ces accises devraient être payées, etc. La Commission, au lieu de soumettre une proposition au Parlement et de discuter avec celui-ci des moyens de résoudre ce problème, a soumis cette matière à l'organisation non gouvernementale quasi-autonome composée de responsables non élus et non représentatifs issus des gouvernements des États membres afin qu'une décision soit prise en secret sans que le Parlement en soit informé à un quelconque moment. Nous désirons plus de consultation, plus d'interaction. La mise en oeuvre de l'euro nous offre la possibilité de simplifier les procédures bureaucratiques. Enfin, comme l'a dit mon collègue libéral, nous devons disposer d'un régime de TVA différentiel afin de permettre la création d'emplois et la diminution du chômage, en particulier pour les petites et moyennes entreprises. Wolf Monsieur le Président, je voudrais tout d'abord présenter mes excuses. Je viens d'ouvrir le mauvais tiroir dans ma tête. Je voudrais encore faire une remarque complémentaire sur le rapport Secchi. C'est certes quelque peu inhabituel, mais c'est quelque chose d'ordre pratique. Nous ne voulons pas que les précisions nécessaires proposées par M. Secchi entraînent l'apparition de nouvelles occasions de fraude et d'évasion fiscale - et c'est pour cela que nous avons déposé des amendements. Nous voudrions que tant les États membres que les règles communautaires veillent à ce que cela ne se produise pas. En ce qui concerne la question du régime de la taxe sur la valeur ajoutée, j'en ai certes déjà exposé une partie. Le principe de base est cependant que la monnaie unique transforme en fait totalement cet égoïsme des États membres en un «dilemme de prisonnier» dont on peut seulement sortir avec des réglementations communautaires contraignantes, et encore... et je rejoins là vraiment l'avis de M. Langen, exceptionnellement. C'est pour cela que nous, les verts, saluons aussi la compétence réglementaire prévue pour le comité de la taxe sur la valeur ajoutée. Tout comme M. Langen, nous sommes d'avis que le rapport au Parlement européen, qui crée la transparence, mais qui permet également une sorte de dialogue à ce sujet, représente peu ou prou une condition préalable et qu'il est nécessaire que les dispositions soient mises en oeuvre d'ici le 1.1.1999 pour assurer l'efficacité de l'ensemble. Nous considérons également que ce que M. Miller a dit est judicieux. Nous devons encore examiner la comitologie depuis son origine dans l'accord Plumb et veiller à réellement créer un système logique et cohérent qui garantisse la transparence et l'efficacité. Mais c'est là un autre thème. Garosci Monsieur le Président, nous débattons aujourd'hui des propositions de directive concernant les modifications à apporter à la fiscalité communautaire. En effet, dans un scénario aussi changeant que celui du nouveau marché que nous sommes en train de définir, il suffit de cinq années pour rendre une directive obsolète et pour qu'il soit donc nécessaire de l'actualiser en vue d'un cadre communautaire de plus en plus proche, d'une part, des entreprises - surtout de celles de petite taille - et, de l'autre, des consommateurs. Le système des accises et de la TVA, inévitablement orienté vers l'harmonisation entre les différents États membres, doit surmonter les difficultés et les limitations actuelles pour qu'il soit réellement possible de mettre en place un véritable marché unique. À cet effet, et comme l'a rappelé M. Langen dans son rapport dont nous le remercions, il est indispensable de garantir la neutralité fiscale et d'abattre les obstacles qui existent encore à la libre circulation des produits et des services entre les différents États membres. Il faut favoriser et il faudra suivre de plus en plus attentivement - dans les prochaines propositions de directive également - certains secteurs économiques et sociaux en particulier et leurs besoins fiscaux, en matière de TVA surtout. Je pense aux secteurs sans but lucratif ou du bénévolat ou, dans le secteur de la production, à l'hôtellerie ou à la restauration et, enfin, aux services, avec, au premier plan, le commerce et le tourisme. Un système de TVA plus efficace, non pas pour payer moins d'impôts mais pour mieux les payer, peut aider ces secteurs à créer, en dernière analyse, développement et investissements et, donc, de nouveaux emplois, compte tenu du fait que le chômage reste malheureusement le premier problème de l'Union européenne. Pomés Ruiz Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, tous les groupes de ce Parlement sont unanimes à l'heure de dénoncer la lenteur du processus de la TVA. Que faire pour accélérer les choses? Pourrait-on expliquer à la société le coût de l'inefficacité de la non-neutralité fiscale? Faudra-t-il mentionner les pays qui, au lieu de penser à la justice et à l'équité d'un système, pensent aux revenus qu'ils vont plus ou moins percevoir, en fonction du fait que la proposition de la Commission se présente sous telle ou telle forme? Monsieur le Commissaire Monti, vous faites très bien d'appuyer l'impulsion politique donnée par ce Parlement, cette unanimité entre tous les groupes. Il conviendrait également que vous profitiez de cette impulsion, de cet élan vital de l'euro, qui va concerner tant de domaines de la vie économique européenne, pour essayer d'accélérer quelque peu ce processus. Il faudra identifier les pays qui ne veulent pas surmonter le coût de l'inefficacité, et pour ce faire, Monsieur le Commissaire, comme vous le savez, vous bénéficierez de tout l'appui de ce Parlement. Je crois qu'il faut chercher «quelque chose» pour encourager le Conseil à entrevoir l'adoption nécessaire du système commun de TVA sous un autre angle que celui du simple calcul de l'ancien prélèvement au sein de chaque État. Et pensez que tous les États ont beaucoup à gagner grâce à l'instauration d'un système commun de TVA. Et je pense que, vivant à l'heure de l'euro, l'efficacité du marché unique va nécessiter que la TVA, une fois pour toutes, finisse par entrevoir un régime commun. Nous l'appuierons tous, Monsieur le Commissaire. Merci aux rapporteurs pour les autres rapports qu'ils ont développés et courage, car il va falloir changer de méthode afin d'accélérer ce processus inefficace et qui suppose un coût qui - je crois et je vous le suggère, Monsieur le Commissaire - devrait faire l'objet d'une évaluation quantitative. Rübig Monsieur le Président, chers collègues, nous avons sans aucun doute un bel exemple d'implication plus intensive du Parlement européen dans la législation lorsque nous discutons ici, en séance plénière, non seulement de thèmes politiques abstraits, mais également d'exemples concrets de mise en oeuvre. Ce matin, nous avons ainsi eu un débat général sur la comitologie et sur l'implication nécessaire de cette Assemblée au processus de décision; à présent, avec le comité des accises - rapport Miller -, nous voyons une possibilité de réaliser quelque chose. Ce comité des accises est un instrument très important. Il a non seulement une fonction consultative, mais il assure en outre l'interprétation et l'application uniforme des dispositions relatives aux accises. Notre préoccupation, à cet égard, est d'assurer la transparence et des règles du jeu démocratiques, notamment parce que le Parlement agit dans la législation commune. Nous devons savoir ce qui se passe au sein des comités et des commissions et mettre en oeuvre les lignes directrices du Parlement. Ceci s'applique aussi au comité des accises. À ce titre, une proposition de la direction générale XXI m'intéresse donc. Le comité des accises devrait ne pas appliquer certaines procédures de la directive 97/12 et de son article 7. Dans les faits, cela reviendrait à introduire un changement législatif sans impliquer le Parlement. D'où ma question au commissaire présent: quel rapport y a-t-il entre cette proposition d'une part et la volonté générale d'une importante participation du Parlement, ainsi que la politique que la Commission suit dans sa réforme de la comitologie, d'autre part? Monti Je voudrais, avant tout, remercier les rapporteurs, M. Langen et M. Miller, ainsi que la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, pour l'appui donné, par le biais de ces rapports et de ces résolutions, à l'objectif général de la Commission qui est d'obtenir une application plus uniforme de la législation sur la TVA et sur les accises. Je suis heureux, en particulier, que la proposition de résolution demande au Conseil de consulter à nouveau le Parlement au cas où le Conseil voudrait apporter des modifications substantielles à la proposition de la Commission. À ce sujet et d'une manière générale, je déplore le fait que, sur des thèmes d'une telle importance pour le fonctionnement du marché unique, la base juridique existante ne permette pas une intervention plus substantielle. S'agissant, en particulier, du rapport de M. Langen - que je remercie infiniment pour son amabilité - le but de la proposition de directive à l'examen est que le Conseil donne à la Commission le pouvoir d'adopter des mesures d'exécution dans le domaine de la TVA. Dans cet engagement spécifique, la Commission sera assistée par la comité de TVA. À cette fin, il faut attribuer au comité les compétences de comité de réglementation. La procédure prévue pour le comité est celle visée à l'article 2, III a) de la décision du Conseil 87/373/CEE, dite décision «comitologie». La proposition répond aux exigences unanimement avancées par tous les secteurs économiques. En effet, lorsque les opérateurs cherchent à exercer des activités dans d'autres États membres, ils doivent faire face à des difficultés soulevées par les différentes applications de la législation communautaire en matière de TVA. Cela les empêche de bénéficier de tous les avantages, potentiellement considérables, liés au marché unique. En d'autres termes, les opérateurs n'ont aucune sécurité juridique et ils sont souvent exposés au risque de doubles impositions. Il s'agit là de l'un des coûts inutiles que nos opérateurs doivent supporter lorsqu'ils effectuent des opérations commerciales dans un autre État membre. Pour les opérateurs dont le chiffre d'affaires est moyen-petit - et dont dépend en grande partie, comme on l'a rappelé, l'avenir de la croissance économique et de l'emploi en Europe - la non application uniforme des dispositions communautaires en matière de TVA représente une barrière insurmontable au marché européen. Ces barrières peuvent être supprimées, elles doivent l'être. Le remède consiste à adopter des mesures aptes à assurer une application uniforme, dans toute l'Union européenne, des dispositions communautaires en matière de TVA. La procédure proposée permet à la Commission, de concert avec le comité de TVA, d'affronter et de résoudre ces difficultés. La Commission apprécie l'accueil favorable réservé par le Parlement et exprimé par le rapport de M. Langen. Je partage pleinement l'esprit des amendements présentés et c'est pour des raisons purement formelles que je suis obligé de les repousser. La Commission reconnaît qu'il est dans l'intérêt du Parlement d'être informé des travaux des comités qui l'assistent; cet aspect est, en tout cas, traité dans une proposition de la Commission prévue pour une nouvelle décision du comité. Concernant cette problématique particulière, la proposition permet, à travers une approche globale, d'éviter des prévisions spécifiques dans les différentes dispositions réglementaires. Pour ce qui est du deuxième amendement, je suis tout à fait d'accord sur le fait que la date indiquée dans la proposition n'est pas réaliste, dans la mesure où elle est déjà passée. J'éprouve, cependant, un certain embarras à la remplacer par celle du 1er janvier 1999. Cela voudrait dire, en effet, que nous sommes très optimistes en ce qui concerne les délais d'adoption et de mise en uvre. Comme la nouvelle proposition n'exige aucune transposition de la part des États membres, la Commission préférerait être libre de fixer une nouvelle échéance lorsque l'adoption de la proposition de la part du Conseil semblera imminente. Pour conclure sur le rapport Langen, permettez-moi de vous remercier encore pour votre précieux soutien; je crois qu'il peut accroître les possibilités d'une prompte adoption de la part du Conseil. J'en viens brièvement, Monsieur le Président, au rapport présenté par M. Miller - que je remercie aussi très vivement - sur la proposition de directive, présentée par la Commission au mois de juillet de l'année dernière. Cette proposition vise à étendre les compétences de réglementation de la Commission, assistée par le comité des accises, en ce qui concerne les mesures d'exécution des dispositions communautaires en matière d'accises. Cette proposition s'est avérée nécessaire parce que, une fois les compétences (réduites) de réglementation déjà prévues épuisées, il ne reste, à la Commission et au comité, que l'exercice des compétences consultatives pour faire face aux nouveaux problèmes. Le défi important de la lutte contre la fraude et la contrebande exige une action conjointe, de la part des administrations nationales, qui ne peut être mise en oeuvre que par le biais des règles communes. De plus, les attentes légitimes des opérateurs consistant à pouvoir bénéficier, dans ce cas aussi, de tous les avantages d'un véritable marché unique semblent - et, je dirais même, sont - parfois effectivement entravées par la lourdeur de procédures administratives qui changent d'un État membre à l'autre. Il existe, donc, deux ordres qui justifient la requête de compétences de réglementation plus larges. Cela étant dit pour ce qui est de la proposition de directive en général, je voudrais examiner le contenu du rapport présenté par la commission économique, monétaire et de la politique industrielle. La Commission doit, en effet, exprimer quelques réserves au sujet de l'amendement 2 qui vise à ajouter deux nouveaux alinéas à l'article 24, paragraphe 2. Les objectifs de ces adjonctions sont essentiellement les suivants: la première veut donner un caractère juridique à l'accord informel de 1988 en matière de transparence de l'activité des comités, connu comme accord Plumb-Delors, et la deuxième vise à mettre à exécution la décision de la Commission relative au comité consultatif en matière douanière et d'imposition indirecte. En ce qui concerne la première adjonction, il faut souligner que la Commission a présenté, au mois de juin dernier, une proposition de décision du Conseil modifiant la décision 87/373/CEE qui réglemente les activités des comités. Cette proposition prévoit, en particulier, que le Parlement européen soit régulièrement informé des travaux des comités. À cette fin, il recevra les ordres du jour des réunions, les projets de règlements et les résultats des votes. Il sera également tenu au courant de toutes les mesures, ou propositions de mesures, à adopter que la Commission enverra au Conseil. C'est pour cette raison que la référence à l'accord Plumb-Delors dans le contexte de la directive apparaît superflue. En ce qui concerne l'autre aspect, le comité consultatif en matière douanière et d'imposition fiscale indirecte est déjà opérationnel. La Commission préfère toutefois ne pas mentionner ce comité dans le projet de directive dont nous discutons et dont le but est d'étendre les compétences de réglementation en matières d'accises. Le comité paritaire en matière douanière et d'imposition indirecte reste, au contraire, un comité exclusivement consultatif. En ce qui concerne, enfin, le dernier amendement, la Commission est d'accord sur le principe. L'informatisation des contrôles en matière d'accises est l'une des priorités de l'action de la Commission dans ce domaine. À cette fin, certaines initiatives ont déjà été adoptées, sur la base des dispositions existantes, à savoir les articles 18 et 19 de la directive 92/12/CEE, et dans le cadre du programme Fiscalis. Dans ce contexte, la Commission a lancé un appel d'offres pour une étude de faisabilité qui aura lieu l'année prochaine. Il faut, cependant, souligner que la réalisation d'un système informatisé n'est pas une tâche qui incombe à la Commission. Contrairement aux droits de douane, les droits d'accise sont des ressources nationales, et par conséquent sujets aux contrôles des États membres. En d'autres termes, la Commission ne peut se substituer aux États membres dans l'exécution des contrôles ni se charger entièrement du financement de ce projet d'informatisation. Je conclus en remerciant encore une fois le Parlement européen pour son appui, sur lequel nous comptons pour les négociations. L'action concernant les différents aspects de la fiscalité que nous passons en revue ce soir, est tellement mêlée, Monsieur Wolf, que je comprends bien que l'on puisse parfois confondre les sujets examinés. Je voudrais également rappeler que le but essentiel, au-delà des différents aspects techniques de l'action que nous sommes en train de mener - avec l'appui du Parlement - pour une plus grande coordination de la fiscalité est, après tout, la croissance et, en particulier, l'emploi. Sans cette plus grande coordination de la fiscalité, il sera terriblement difficile de créer de nouveaux emplois en Europe et il sera particulièrement difficile de les créer pour les jeunes qui ont le plus besoin de ces occasions d'emploi. Nous nous adressons surtout aux jeunes, si bien représentés ce soir dans cet hémicycle et, si le Président le permet, je voudrais unir aux souhaits de bienvenue qu'il a adressés aux nombreux jeunes présents ce soir, ceux de la Commission. Le Président La discussion commune est close. Le vote aura lieu demain à 12 heures. Harmonisation des taxes Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0252/98) de M. Castagnède, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur le rapport de la Commission au Conseil et au Parlement européen, établi conformément à l'article 12, paragraphe 4, de la sixième directive du Conseil, du 17 mai 1977, en matière d'harmonisation des législations des États membres relatives aux taxes sur le chiffre d'affaires - Système commun de TVA: assiette uniforme. Castagnède Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, contrairement à ce que pourrait laisser penser un intitulé ambigu, le rapport qui va faire l'objet du débat traite de la question des taux de la TVA en Europe et plus précisément du champ d'application des taux réduits. Comme vous le savez, en l'état actuel du processus de rapprochement des taxes sur le chiffre d'affaires, la législation communautaire prévoit un minimum de 15 % pour le taux normal de la TVA. Elle autorise, en outre, les États membres à appliquer un ou deux taux réduits qui ne peuvent être inférieurs à 5 % et qui s'appliquent uniquement aux biens et services relevant des catégorises visées à l'annexe H de la 6e directive TVA. Tous les deux ans, le Conseil réexamine le champ d'application des taux réduits sur la base d'un rapport de la Commission. C'est le dernier rapport de celle-ci, établi en 1997, qui a été soumis à notre examen. Avant d'aborder le fond de la question, nous tenons à souligner l'importance de l'intervention parlementaire en la matière. C'est en effet du consentement à donner à l'impôt dans une matière déjà largement communautarisée qu'il s'agit. S'agissant des taux de la TVA au sein de l'Union, le Parlement doit assurer pleinement sa fonction de représentation des citoyens de l'Union. Après avoir analysé la situation des taux réduits, la Commission nous confirme l'existence d'une grande disparité. Un seul État, le Danemark n'applique pas de taux réduits, 4 États appliquent deux taux réduits, mais beaucoup des États censés n'appliquer qu'un seul taux réduit recourent, en fait, comme ils y sont autorisés en période transitoire, à de multiples taux dérogatoires. Taux zéro, taux super-réduit, taux dit «parking». Pour la Commission, la disparité des taux ne porte pas, en l'état actuel des choses, d'atteinte substantielle à la situation en matière de concurrence, même si certaines distorsions peuvent être relevées. La Commission ne se montre pas favorable, par ailleurs, à une modification de la liste des biens ou services admis à bénéficier de taux réduits. Pour notre part, nous disons clairement que la situation actuelle des taux réduits de TVA au sein de l'Union n'est pas satisfaisante. Elle ne l'est pas au regard des impératifs du marché intérieur dans le contexte de la monnaie unique. Elle ne l'est pas au regard de l'objectif d'instauration d'un nouveau système commun de TVA fondé sur l'imposition dans le pays d'origine. Elle ne l'est pas même au regard de la nécessaire adaptation des politiques fiscales à l'évolution des besoins économiques et sociaux. Dès l'année prochaine, l'affichage de prix toutes taxes comprises et libellés en euros, du moins dans les États participants, mettra en évidence le défaut de neutralité de la TVA dans les échanges intracommunautaires, provoquera des distorsions de concurrence et des détournements de trafic accrus. Ces phénomènes seront, sans nul doute, amplifiés par le développement du commerce électronique. Dès lors, on comprend aisément qu'en matière de taux, pour des raisons politiques et budgétaires, les gouvernements soient tentés par l'immobilisme. Dès le moment où celui-ci deviendra intenable, mieux vaudrait, selon nous, se préparer aux changements. En ce qui concerne l'instauration du nouveau système commun de TVA, le rapprochement des taux a jusqu'ici été considéré comme la dernière étape, en quelque sorte, le couronnement du processus. Nous avons, au contraire, la conviction que l'excessive disparité des taux et l'attitude conservatrice manifestée dans ce domaine par les États membres, constituent un obstacle déterminant au passage au système définitif. Dans ces conditions, si l'harmonisation complète des taux représente un objectif probablement inaccessible à court terme, du moins nous paraît-il nécessaire d'engager immédiatement un processus de rapprochement, fondé sur une méthode progressive et réaliste. Une telle méthode doit prendre appui sur l'adoption de définitions précises des catégories de biens et services pouvant prétendre aux taux réduits. Elle doit comporter un calendrier d'élimination des situations dérogatoires, sans doute assorti d'une certaine souplesse laissée aux États quant à la fixation d'un, ou mieux, de deux, taux réduits. Nous faisons toute confiance à la Commission pour mettre en place, sur ce point, le mécanisme, nécessairement subtil, qui permettra de favoriser le rapprochement; l'essentiel est de l'engager. Il nous paraît enfin que les catégories de biens ou services admis aux bénéfices d'un taux réduit, ne doivent pas demeurer figés. Les technologies évoluent, les besoins économiques et sociaux aussi. La TVA est, par nature, un impôt régressif; l'application du taux réduit a pour but de faciliter un large accès aux biens et services prioritaires. Certaines catégories de l'annexe H méritent, en ce sens, d'être adaptées. C'est la raison pour laquelle nous soutiendrons certains amendements allant en ce sens. Les systèmes fiscaux de l'Union, enfin, de manière générale, sont structurellement défavorables à un facteur de production, le travail salarié. Les propositions du commissaire Monti, tendant, à titre expérimental, à appliquer un taux réduit à certaines activités à forte intensité de main-d'oeuvre, nous sont apparues, à cet égard, d'un grand intérêt. Elles sont de nature à favoriser directement l'emploi. Elles sont de nature à favoriser la régression du travail clandestin. Elles sont surtout de nature à constituer un signal marquant l'engagement déterminé de l'Union en faveur de la récession du chômage, en faveur du plein emploi. C'est pourquoi nous soutiendrons, tout particulièrement, cette proposition. Metten Monsieur le Président, le fonctionnement du système commun de TVA dans l'Union européenne n'est pas exactement un motif de fierté. Ce système pèche par une trop grande complexité. La raison en est simple: il n'existe pas un seul et unique système, mais une quinzaine de variantes de ce système. Nous savons tous que cette situation est causée par l'exigence imposée par les Traités, selon laquelle toute modification requiert l'unanimité. Ainsi, les exceptions nationales aux règles générales ne peuvent jamais être bannies de la pratique. À cet égard, les compétences de réglementation attribuées au comité des accises, dont nous venons juste de parler, donneront probablement une nouvelle impulsion au processus d'harmonisation. Mais le rapport Castagnède nous donne une bonne raison de nous arrêter sur les transformations du système qui sont encore prévues. La Commission manifeste encore l'intention de remplacer le principe de l'imposition dans le pays de destination par celui de l'imposition dans le pays d'origine. En d'autres termes, les produits et services ne sont plus taxés à un taux zéro s'ils sont expédiés vers d'autres États membres, mais à un taux auquel ces produits et services sont aussi taxés dans l'économie nationale en question. Ce principe existait bien sûr déjà pour les achats de consommation, si ce n'est que les ventes par correspondance et les ventes d'automobiles faisaient l'objet d'une exception notable. Dans le même temps, tout laisse à penser que le principe de l'imposition dans le pays de destination s'appliquerait également aux services de télécommunications et, a fortiori, aux ventes via Internet. Nul doute qu'il s'agit là d'un marché en forte croissance. La liste d'exceptions s'allongeant sans cesse, la question se pose de savoir s'il n'y pas lieu de revoir l'idée originale d'un passage au principe de l'imposition dans le pays d'origine. La question semble d'autant plus à propos qu'un certain nombre de conditions visant à faire fonctionner le système de l'imposition dans le pays d'origine sans causer de distorsions de concurrence semblent irréalisables et non souhaitables. Même si la diversité de taux peut perdurer sans problème aucun pour les produits et services qui ne donnent pas lieu à un trafic transfrontalier, cette dernière devra pratiquement disparaître pour les produits sensibles d'un point de vue concurrentiel. Il en résulte que le taux normal appliqué dans les États membres devra fortement converger et, par voie de conséquence, que les États membres, dans la pratique, perdront leur liberté d'action et ne pourront plus décider seuls de modifier ce taux. En bref, la TVA perdra son statut d'instrument d'évaluation de la conjoncture ou d'instrument permettant d'accroître les recettes fiscales. Ce handicap n'est pas négligeable car les dépenses fiscales sont déjà soumises à des restrictions de par le pacte de stabilité, et l'impôt sur le travail, le facteur le plus facile à taxer, ne peut pas augmenter mais devrait justement faire l'objet d'une baisse. Naturellement, j'ai déjà évoqué ces problèmes à de nombreuses reprises. Et le fait que la Commission n'ait pas daigné jusqu'à présent répondre aux questions ci-dessus ne reflète pas précisément sa détermination. Peut-être le commissaire pourra-t-il ce soir mettre un terme à cette politique de l'autruche ou tout du moins promettre de nous fournir une réponse cohérente. Je terminerai par tout autre chose. Où en sommes-nous concernant la réduction de la TVA sur les services à fort coefficient de main-d'oeuvre, notre cheval de bataille commun? Le commissaire peut-il me promettre avec certitude que ce problème sera présenté au Conseil européen de Vienne, que ce dossier pourrait progresser ou, au contraire, les choses sont-elles au point mort? Je puis en tout cas vous garantir qu'il s'agit d'une priorité pour moi-même et pour mon groupe et que nous ne manquerons pas de mettre la pression sur les épaules de la présidence autrichienne. Thyssen Monsieur le Président, l'harmonisation du système commun de TVA est une blessure ancienne. L'introduction d'un régime transitoire a certainement permis quelques progrès, mais la diversité des taux demeure trop importante. S'il faut en croire la communication de la Commission, il s'avère que la diversité des taux appliqués n'engendre ni distorsion de concurrence, ni glissements des flux commerciaux. Sans doute cela est-il vrai d'un point de vue macroéconomique mais il subsiste pourtant un problème à l'échelle micro-économique, notamment dans les régions frontalières, où les entreprises nous montrent continuellement du doigt. J'ai retenu de la discussion à l'EMAC que ni le Conseil ni la Commission ne manifestent l'intention de modifier l'annexe H tant que le régime transitoire sera en vigueur. D'après ce qu'on dit, il faudra nous méfier des définitions uniformes des catégories énumérées dans cette annexe. J'aimerais que le commissaire nous transmette l'échéancier de ces projets et qu'il nous dise s'il s'agira là d'une des premières missions du comité des accises dans sa nouvelle mouture. Monsieur le Président, l'euro sera introduit très prochainement et le système commun de TVA définitif, fondé sur le principe de l'imposition dans le pays d'origine, est en gestation. Tous les députés de cette Assemblée ont bien conscience du fait que ces deux processus contribueront au phénomène suivant: les différences de prix découlant de la diversité des taux de TVA auront une influence plus directe sur la compétitivité des acteurs du marché que ce n'est le cas actuellement. Monsieur le Commissaire, cet état de fait suscite l'inquiétude des entreprises. Ce n'est pas qu'elles craignent la concurrence mais elles désirent se battre à armes égales. Elles veulent bien accepter et comprendre qu'une uniformisation n'est pas possible à court terme mais elles ne tolèrent pas qu'une politique d'harmonisation en profondeur ne soit pas menée avec fermeté, jour après jour. Les divergences doivent rapidement disparaître. Monsieur le Président, lorsque nous examinons les catégories de taux en vue du système définitif, nous comptons bien que les signaux que nous envoyons aujourd'hui, durant le débat, et demain midi, au cours du vote, seront parfaitement compris. Gasòliba i Böhm Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, le rapport de M. Castagnède présente quelques points communs avec les observations que j'ai faites au cours de ma première intervention. Premièrement, parce qu'il coïncide, comme avant, avec les observations et la position exprimée par Mme Thyssen, et aussi parce que nous essayons d'avancer dans certains aspects visant à améliorer le système actuel, sachant qu'il n'est pas idéal mais devant lequel nous devons nous résigner pour l'instant en raison du fait que les États membres ne sont pas parvenus à un accord afin de disposer d'un système commun de taxe sur la valeur ajoutée appliqué au niveau de l'Union européenne. En ce qui concerne le rapport Castagnède, le sujet primordial, comme l'a bien exposé le rapporteur, vise à tenter une harmonisation des taux réduits de la TVA. Et bien évidemment, dans certains cas, cela signifie une grave distorsion du principe même du marché intérieur, et il existe une discrimination que nous souhaiterions voir disparaître. Si vous me le permettez, je vous dirais que j'ai eu l'occasion d'être rapporteur au sein du parlement espagnol au moment de l'introduction de la TVA comme conséquence de l'intégration de l'État espagnol à l'Union européenne et que je connais les énormes pressions exercées par chaque secteur afin d'être intégré dans le cadre de la taxe réduite. Il existe toujours des raisons pour relever de la TVA réduite mais, évidemment, il existe des secteurs pour lesquels cela est justifié et d'autres pour lesquels cela est, évidemment, davantage discutable. Cela nous met dans une fâcheuse posture à l'heure de discuter de certains amendements, comme ceux qui proposent l'intégration de certains sujets spécifiques dans le texte. Nous autres, en tant que groupe libéral, et bien qu'il s'agisse là d'une position peu sympathique sur le plan politique, ne l'appuierons pas, mais nous appuyons tous les amendements et la position du rapporteur afin que la Commission élabore une proposition réelle d'harmonisation du taux réduit au niveau de l'Union européenne. Souchet Monsieur le Président, je voudrais marquer mon désaccord avec le premier considérant du rapport de notre collègue Castagnède. Celui-ci attribue la responsabilité des problèmes existant dans les zones transfrontalières à l'absence d'harmonisation du taux de TVA dans les différents États membres. Cette interprétation nous paraît erronée. Notre groupe, comme l'exprime l'amendement que j'ai déposé avec mon collègue Édouard des Places, considère que l'absence de neutralité de la TVA à l'égard des opérations transfrontalières résulte en réalité de procédures administratives inappropriées qui sont à l'origine de difficultés d'application et de contrôle. Je sais que certains ici, mais c'est un autre sujet, souhaiteraient une harmonisation totale des taux de TVA, dans laquelle ils voient la prochaine étape du développement du super-État fédéral, car la mesure aurait pour conséquence de limiter singulièrement le champ de décision des États membres tant en matière budgétaire qu'en matière fiscale. La question qui se pose en fait pour les zones transfrontalières est la suivante: comment rétablir l'équité entre les opérateurs économiques situés de part et d'autre des frontières en évitant la fraude à la TVA. La solution qui nous est proposée ici, une harmonisation des taux de TVA, ne résout en rien cette question, elle lui est étrangère. La solution réelle à ce problème de fraude est à rechercher dans un meilleur suivi administratif, dans une amélioration des procédures de contrôle et dans le développement d'un système harmonisé de sanctions. La procédure administrative établie dans le cadre du marché unique présente des lacunes importantes que les administrations nationales ont déjà mises en évidence lors des différentes réunions qu'elles ont tenues avec la Commission. Et je constate avec regret que la Commission, au lieu de chercher à porter concrètement remède à ses propres carences en matière de fonctionnement, préfère, selon une méthode éprouvée, la fuite en avant et saisit l'occasion d'une difficulté technique pour promouvoir un projet politique que ne prévoient pas les traités, l'harmonisation du taux de TVA. Ce que devrait plutôt faire la Commission, c'est apporter une réponse technique à un problème technique, c'est nous présenter un rapport sur les dysfonctionnements des procédures existantes et, le plus rapidement possible, un projet de règlement transposant les améliorations demandées. Il est important, Monsieur le Président, que notre Parlement la rappelle à ses devoirs. Martinez Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, avec le rapport de M. Castagnède, nous revenons au feuilleton de l'harmonisation. Apparemment, ce n'est que technique, avec toutefois des éléments passionnels, comme le taux réduit pour les disques ou les CD-Rom. L'ancien maire de Strasbourg est un champion de cela. Il s'agissait aussi d'harmoniser la TVA sur la restauration, selon que le sandwich est pris dans un bistrot ou dans un fast-food. Ou alors, des taux superréduits. Le gouvernement français, par exemple, veut son taux de 2, 10 % sur les médicaments remboursés. L'essentiel du rapport Castagnède, c'est un constat, à savoir que six ans après le grand marché, les taux de TVA ne sont pas harmonisés. Cela varie pour le taux normal, entre 15 ou 25 % pour le Danemark, dix points de différentiel, voire douze points pour le taux réduit. Et en dépit de cela, le grand marché unique fonctionne. À la fin des années 1980, pourtant, on nous avait dit que ce serait l'apocalypse. Le rapport Cookfield préconisait deux fourchettes de taux. La Commission européenne voulait un clearing-out , une caisse de compensation. La pensée unique régnait et aujourd'hui on sait que c'était un grand mensonge, et un grand mensonge qui a coûté cher. Le gouvernement socialiste de 1990 à 1993 a baissé de 15 points la TVA sur le caviar, les diamants, les porsches, les manteaux de fourrure, c'est-à-dire les consommations socialistes. On a perdu des milliards qui auraient pu être utilisés pour baisser la fiscalité sur le travail. On nous dit aussi qu'il fallait une TVA perçue dans le pays d'origine. Mais dans le pays de destination, cela marche! On nous dit que l'euro va changer les choses. Mais le dollar-monnaie unique n'empêche pas le New Jersey et l'État de New York d'avoir des différentiels de taxes locales. On nous dit que le commerce électronique va entraîner des distorsions. Mais le commerce électronique est marginal. Ce n'est même pas 1 %. En réalité, derrière tous ces débats, se cache un grand gâchis. Dans une Europe qui a vingt millions de chômeurs, il aurait fallu réfléchir. Par exemple, la surfiscalité européenne n'est-elle pas le facteur du chômage? Dans un grand marché transatlantique, peut-on avoir dix points de différentiel de prélèvements obligatoires dans la pression fiscale? Et j'en termine par là, suprême question, n'aurait-il pas fallu un cinquième critère pour le passage à l'euro, un plafond de prélèvements obligatoires, par exemple à 40 %? Lienemann Monsieur le Président, mes chers collègues, Monsieur le Commissaire, il faut rappeler que la TVA est un impôt injuste qui pèse beaucoup plus sur les faibles revenus, dont le pouvoir d'achat est faible, parce que cet impôt est un impôt indirect et que, par ailleurs, il n'est pas lié aux revenus. Aussi, c'est la baisse de la TVA qui doit être un objectif pour l'Union européenne, au-delà de son harmonisation. C'est une nécessité que réclame la justice sociale, c'est une nécessité aussi que réclame une relance de la consommation intérieure et donc de la croissance; elle peut donc contribuer à créer de l'emploi par cet effet de relance de la consommation mais aussi par l'effet sélectif que cette fiscalité peut avoir vis-à-vis des secteurs créateurs d'emplois. Il me semble donc que l'harmonisation de la TVA doit être perçue dans cette perspective de révision à la baisse. C'est pourquoi, personnellement, je suis favorable à la création d'un taux zéro et, en tout cas, à son maintien là où il existe, et même, à terme, à une réflexion européenne sur un taux super-réduit. En outre, je suis en faveur de l'élargissement du champ du taux réduit; à cet égard, je crois que le rapport de M. Castagnède ouvre la plupart des pistes qui s'imposent et un certain nombre d'amendements tendent à élargir encore ce champ. Nous les soutiendrons. Je pense en particulier à tous les produits culturels, comme les disques, les CD-ROM. On peut penser aussi à la presse, et en particulier à la presse écrite, qui doit être soutenue et encouragée. Il faut aussi baisser la TVA, et donc élargir le champ du taux réduit, dans tous les secteurs à forte intensité de main-d'oeuvre. La Commission, avec le commissaire Monti, nous propose des expérimentations en la matière. J'aurais tendance à souhaiter que le Parlement se montre plus radical dans une prise de position pour l'élargissement du taux réduit à des secteurs comme celui du logement, du logement social, de la restauration, sous tous ses aspects, bref pour son élargissement massif aux secteurs à forte intensité de main-d'oeuvre. Je connais l'argument qui est traditionnellement avancé pour limiter le champ du taux réduit. C'est invariablement la perte de recettes. Mais c'est là justement que le Parlement et les politiques doivent faire leur choix. Des moyens existent pour obtenir des recettes fiscales, même harmonisées, au sein de l'Union européenne. Je rappelle que la Commission est censée faire des propositions concernant le prélèvement à la source sur les revenus de l'épargne. Voilà un champ de prélèvements possibles beaucoup plus juste. On pourrait aussi - et je crois que la crise récente montre toute l'actualité de cette revendication - mettre en oeuvre des systèmes de taxation des mouvements de capitaux, trouver donc des systèmes d'imposition qui touchent les secteurs actuels d'enrichissement majeur de nos sociétés, à savoir la spéculation financière, l'épargne et le patrimoine accumulé, et alléger ainsi la charge qui pèse sur les couches les plus populaires et qui pourrait contribuer à la relance de l'emploi, à savoir la TVA. Je souhaite donc que l'harmonisation qui est proposée et qui est suggérée dans le rapport de M. Castagnède soit largement approuvée par notre Parlement et que la Commission se trouve ainsi renforcée, dans son rapport de force avec le Conseil, dans cette direction. Pomés Ruiz Monsieur le Président, chaque fois que nous parlons de la TVA, nous rouvrons un débat répétitif n'aboutissant pas à une analyse sérieuse. Nous taxons la TVA de régressive, aussi, les groupes ne tombent pas d'accord sur les amendements nécessaires pour que cette taxe régressive ne nuise pas au pouvoir d'achat des contribuables. Mais la TVA, comme les autres impôts indirects, n'est ni régressif ni progressif. Ce sont les impôts directs qui doivent être progressifs. Et si nous voulons augmenter la progressivité, changeons l'imposition directe. Et il ne faut pas non plus oublier la politique économique. La politique économique de tous les budgets tend précisément à compenser le manque de progressivité de l'imposition indirecte. Aussi, ne nous trompons pas: nous voulons tous protéger les plus faibles et il ne s'agit là du patrimoine d'aucun parti ni d'aucune tendance politique, mais nous débattons ici de certains amendements - que nous souhaitons voir approuvés - comme, par exemple, essayer grâce à la TVA - j'insiste, grâce à la TVA et non grâce à une multitude d'autres mesures qui doivent être reprises - de faire baisser les contributions et les charges sociales. Nous voulons que certains services à forte intensité de main-d'uvre bénéficient d'un certain taux réduit de TVA via l'imposition directe. Cela est extrêmement difficile à réaliser. J'ai eu des responsabilités dans une administration fiscale, concrètement en Navarre, et je connais la difficulté de décider des produits qui doivent être inclus dans chaque catégorie fiscale. C'est une bonne idée, mais elle ne peut - sans doute pas - faire l'objet d'une analyse technique et je voudrais connaître l'avis du professeur Monti. Il existe certains autres amendements comme, par exemple, celui de mon collègue, M. Cassidy, qui ont sans doute davantage de chances d'être développés, comme celui qui vise à ce que les ONG qui sont en charge d'une mission humanitaire dans le tiers monde et qui ne peuvent pas récupérer la TVA, puisse le faire. Cela permet sans doute aux sociétés sans but lucratif de revêtir une teinte sociale et de justice, également grâce à la TVA. Chers collègues, nous débattons du quatrième rapport, lequel tend à ce que le Parlement appuie cette nécessaire harmonisation fiscale. Nous avons déjà tous donné notre avis et je ne voudrais pas me répéter. Courage, Monsieur le Commissaire. Vous devez - comme le disait mon collègue Langen - ouvrir une brèche dans une cuirasse d'acier. Forza , Monsieur le Commissaire. Pérez Royo Monsieur le Président, je tiens à manifester notre appui à ce rapport sur l'harmonisation de la TVA dans le cadre concret des taux réduits et appuyer aussi le rapport de la Commission dont découle le présent rapport parlementaire. À l'instar d'autres collègues qui se sont exprimés ce soir, je voudrais attirer l'attention sur les difficultés que l'on rencontre toujours à l'heure d'harmoniser la fiscalité, y compris dans un secteur, comme celui de l'imposition indirecte et particulièrement la TVA, pour lequel le travail d'harmonisation fiscale repose sur une longue tradition, à tel point que, comme tout le monde le sait, on est arrivé à appeler la TVA «l'impôt européen». Néanmoins, cet impôt européen n'est pas parvenu à évoluer au même rythme que la structure économique de l'Union. Les États membres et les institutions européennes, qui ont été capables d'aboutir à la création du marché unique - qui sera davantage visible avec l'euro -, n'ont pas été capables de se mettre d'accord pour instaurer un système commun de TVA correspondant aux exigences et à la philosophie du marché unique et, malheureusement, le système transitoire est toujours de rigueur. Au sujet de ce problème connu de tous, je voudrais faire brièvement référence à la stratégie de la Commission, qui me paraît adéquate, dirigée en la matière par M. Monti. Il s'agit d'une stratégie reposant sur la prudence, visant à avancer petit à petit, à créer - pour ainsi dire - l'ambiance, l'état d'opinion nécessaire pour que se produisent les avancées que tout le monde reconnaît mais qui, au moment de prendre des décisions politiques, ne deviennent pas réalité. Le présent rapport sur les conditions d'application des taux réduits s'inscrit dans le cadre de cette stratégie. Je voudrais soulever télégraphiquement les points suivants: premièrement, notre appui à l'unification ou, du moins, à un grand rapprochement dans le montant des taux réduits; notre appui à la suppression du caractère facultatif de l'annexe H sur le champ d'application du taux réduit; et un très fort appui à une question soulevée antérieurement, à savoir, tenir compte des opérations relatives aux produits ou aux services à forte intensité de main-d'uvre, à l'heure d'effectuer des opérations à taux réduits. Monti Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, je voudrais avant tout remercier M. Castagnède pour la qualité de son rapport, sur lequel se basent les travaux de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle. Je trouve extrêmement utile que ce Parlement ait pris l'initiative de ce rapport qui permet à la Commission de bien comprendre l'opinion du Parlement européen concernant la nécessité d'harmoniser ultérieurement les taux de TVA. La résolution que le Parlement est appelé aujourd'hui à adopter prouve, aux yeux de la Commission, que celui-ci comprend sa position, telle qu'elle est exposée dans le rapport du 13 novembre 1997 sur les taux réduits de TVA. Il est clair que le thème des taux de TVA ne peut être dissocié de la problématique générale du nouveau système commun de TVA, et votre institution a fort bien compris, me semble-t-il, cette liaison. La Commission fait sien votre message concernant la nécessité de faire avancer le dossier sur l'harmonisation des taux de TVA. La Commission a entrepris l'élaboration d'une proposition législative relative aux taux de TVA, proposition que je compte présenter dès que possible. Fort de la collaboration active du Parlement, qui est fort bien reflétée dans le rapport de M. Castagnède et dans la résolution proposée, je souhaite, au nom de la Commission, que le soutien du Parlement puisse à nouveau se manifester à l'occasion de l'examen de notre future proposition. Je voudrais à présent, Monsieur le Président, aborder brièvement deux thèmes qui ont été évoqués au cours du débat: avant tout, la possibilité d'un taux réduit de TVA sur les services à forte intensité de main-d'uvre. Eh bien, je confirme que la Commission - qui, l'année dernière, a envisagé cette hypothèse dans sa communication au cours du Conseil européen de Luxembourg consacré à l'emploi - souhaite que cette idée ne reste pas lettre morte. Les États membres n'ont pas encore été à même de se mettre d'accord sur le champ d'application de cette mesure. Or, je me suis posé, ces temps-ci, une question qui a un rapport avec le thème du débat de ce soir. D'une part, nous voudrions un harmonisation des taux de TVA et, d'autre part, nous sommes tentés par l'idée de permettre aux États membres d'expérimenter des taux réduits de TVA dans le domaine des services à forte intensité de main-d'uvre, même si cela entraînerait, il est vrai, une harmonisation des taux de TVA plus faible, et non pas une plus forte, au cas où certains États membres devraient user de cette possibilité et d'autres pas. Je me suis donc demandé, et je me demande aujourd'hui: y a-t-il une contradiction entre ces deux lignes de politique fiscale? Il n'y a, selon moi, aucune contradiction parce que, compte tenu de la nature de l'idée avancée par la Commission en matière de taux de TVA sur les services à forte intensité de maind'uvre, le champ d'application de cette possibilité, accordée aux États membres, serait par définition celui des services à contenu transfrontalier faible ou nul et ne pouvant donc pas troubler la concurrence entre les États membres. Il s'agirait donc d'un champ limité dans lequel l'on pourrait, à mon avis, permettre à titre expérimental cette réduction du taux TVA pour soutenir - on l'espère - l'emploi, sans que cela s'oppose à une ligne générale qui souhaite une plus grande harmonisation des taux de TVA. Mon dernier commentaire concerne les observations de Mme Lienemann sur la taxation des capitaux. Mme Lienemann a évoqué deux points: je peux dire que la Commission est contre un de ces points; sur l'autre, que Mme Liemermann a souhaité comme future possibilité, je voudrais dire que la Commission a déjà agi. L'hypothèse que vous avez évoquée, Madame Liemermann, et que la Commission n'approuve pas, concerne une taxe sur les achats et ventes de devises étrangères, la «taxe Tobin». Nous estimons que cela serait bien difficile à appliquer et que cela constituerait même une entrave au principe fondamental de la liberté de mouvement de capital. En ce qui concerne l'autre point que vous avez souhaité, à savoir une proposition de directive pour la taxation de l'épargne, c'est-à-dire des revenus de capitaux - non pas sur les mouvements de capitaux, mais pour la taxation des revenus de capitaux - je peux vous dire que cette proposition a déjà été adoptée en Commission le 20 mai de cette année et qu'elle a été présentée au Conseil Écofin le 5 juin. Du reste, ce Parlement a déjà nommé un rapporteur sur cette proposition de directive. Nous agissons, donc, du moins en partie, dans le sens que vous avez souhaité. Le Président Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 12 heures. Transactions commerciales: retard de paiement - PECO/Programme PME -Marchés européens des capitaux - Observatoire européen des PME Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune les rapports suivants: A4-0303/98 de M. Harrison, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de directive du Parlement européen et du Conseil concernant la lutte contre le retard de paiement dans les transactions commerciales; -A4-0309/98 de M. Rübig, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur les propositions de décision du Conseil concernant la position communautaire au sein du Conseil d'association sur la participation de la Bulgarie, de la République tchèque, de l'Estonie, de la Hongrie, de la Pologne, de la Roumanie et de la République slovaque au programme communautaire dans le domaine des petites et moyennes entreprises; -A4-0202/98 de M. Hendrick, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur une communication de la Commission sur les marchés européens des capitaux pour les petites et moyennes entreprises: perspectives et obstacles potentiels à leurs progrès; -A4-0255/98 de M. Scarbonchi, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur le cinquième rapport annuel de l'Observatoire européen des PME. Harrison Monsieur le Président, «rien ne sert de payer à point, mieux vaut laisser courir», voilà comment on peut résumer l'attitude des grandes entreprises et des pouvoirs publics dans le cadre de leurs transactions commerciales avec les petites entreprises européennes. Il est temps de mettre ces pratiques malhonnêtes hors-la-loi et de permettre aux PME d'entrer en toute confiance dans le marché unique européen en leur donnant l'assurance d'un paiement sans retard, intégral, sans tracasserie, pour leurs marchandises et services. C'est pourquoi le Parlement soutient la directive de la Commission intitulée «Retard de paiement dans les transactions commerciales», dont la base juridique est l'article 100 A, pour le marché unique. Si nous n'agissons pas, de plus en plus de petites entreprises vont disparaître en raison des retards de paiement. Nous savons qu'un cas d'insolvabilité sur quatre est imputable au retard de paiement; une entreprise sur cinq pourrait développer ses exportations si ce problème était résolu. La trésorerie des PME est mise à mal et le problème se pose avec davantage d'acuité pour les transactions transfrontalières au sein du marché unique. Au Royaume-Uni, le volume des retards de paiement se chiffre à quelque 20 milliards de livres pour l'ensemble des PME. La situation britannique est une des pires de l'Union. Le retard moyen s'élève à 13 jours pour l'UE, alors qu'il est de 23 jours après la date d'échéance pour le Royaume-Uni. Dans l'Union européenne, un cas de retard de paiement sur trois est délibéré, alors qu'il s'agit d'un sur deux au Royaume-Uni. Mais au niveau transfrontalier, deux retards de paiement sur cinq sont délibérés en ce qui concerne l'ensemble l'Union européenne, et ce rapport passe à trois sur cinq si l'on considère plus particulièrement le Royaume-Uni. De façon incidente, le gouvernement travailliste a introduit une nouvelle loi bannissant les retards de paiement en instaurant un taux d'intérêt légal. L'objectif principal de cette directive est d'instaurer un taux d'intérêt légal applicable aux retards de paiement, estimé à 8 % au-delà du taux de réméré de la Banque centrale européenne (3 %), c'est-à-dire à 11 %, et de veiller à ce que les frais raisonnables - administratifs, judiciaires et financiers - qu'implique le recouvrement de créance soient supportés par les débiteurs. Le taux total pourrait s'élever à 20 %. La pénalité globale doit supposer pour le débiteur un coût plus élevé que l'emprunt proposé par les banques ou autres institutions. Nous devons nous assurer que les PME ne constituent pas une source de revenus faciles. Mais le commissaire à proposé d'autres mesures d'accompagnement: procédures accélérées de recouvrement de créances incontestées (neuf créances sur dix ne sont pas contestées par le débiteur), procédures juridiques simplifiées pour les quelques créances contestées, de nouvelles procédures rapides pour les dettes inférieures à 20 000 écus. Nous proposons également d'établir des délais de paiement pour les contrats de marché public. Pourquoi? Les institutions publiques, par exemple les gouvernements locaux et nationaux, ainsi que les institutions européennes elles-mêmes, comptent parmi les plus mauvais payeurs en matière de transaction commerciale. Elles peuvent jouer un rôle d'exemple en faisant le nécessaire pour que les départements ministériels s'acquittent de leurs dettes en temps voulu. Mais il faut opérer une distinction - le retard de paiement n'est pas le paiement différé. Un retard de paiement signifie payer après l'échéance convenue et le paiement différé consiste à étendre la période de paiement allant de la date de réception de la facture ou de la livraison à l'échéance de paiement convenue. Les pratiques de paiement différé constituent un énorme problème pour les PME, en particulier dans les États du sud tels que l'Espagne. On a relevé des exemples de paiement différés de 300 jours pour certains supermarchés en Espagne et ceux-ci comptent parmi les plus mauvais payeurs. Mais la directive sur les retards de paiement ne s'attaque pas au problème des paiements différés par opposition aux retards de paiement sauf en ce qui concerne les marchés et pouvoirs publics, bien qu'elle introduise une période de paiement de 21 jours en l'absence de contrat ou lorsque les contrats ne fixent pas d'échéance lorsqu'il s'agit de contrats ordinaires. Cela fonctionnera-t-il? La Suède et d'autres pays nordiques ont instauré un taux d'intérêt légal depuis les années 70. Qu'en pense le Parlement européen? - il souscrit largement à cette initiative! Nous croyons également à l'idée d'agréer des organismes de recouvrement de créances car ils constituent une alternative importante et plus économique aux avocats pour ce genre de procédure. Mais ces organismes doivent être agréés. Certains d'entre eux se conduisent en véritables cow-boys. Voici un exemple tiré de la note qu'une de ces agences a fait parvenir à mon bureau de Chester au Royaume-Uni: «Vous devez de l'argent? Vous vous sentez volé? Êtes-vous suffisamment mécontent pour envoyer mon équipe de collecteurs chez votre débiteur? Ne vous inquiétez pas, nous restons dans les limites de la loi, mais nous obtenons des résultats et nous pouvons le prouver. Nous intervenons partout dans le monde.» Voilà le genre de cow-boys qu'il nous faut former et mettre dans le rang via une procédure d'agrément. En conclusion, cette directive, si elle est mise en oeuvre, pourrait bien devenir le Viagra du marché unique européen, permettant aux PME de se développer à la satisfaction de tous. Rübig Monsieur le Président, chers collègues, cette séance nocturne me semble très positive et porteuse d'espoir. Positive parce que nous mettons l'accent, dans nos propos, sur la politique en matière de PME et sur sa mise en oeuvre. La situation des PME justifie d'ailleurs cette accentuation. On la décrit à juste titre comme l'épine dorsale de l'économie européenne et plus particulièrement comme moteur pour la création d'emplois. Cette séance me semble porteuse d'espoir parce que les différents rapports dressent l'inventaire concret de la situation présente et présentent les principales tendances pour les classes moyennes européennes. Je commencerai par mon propre rapport. Celui-ci porte sur l'objectif ambitieux de l'élargissement de l'UE. Le pape a récemment demandé, à Vienne, que l'on fasse avancer l'européanisation plus énergiquement encore. Je ne peux que l'approuver à cet égard. Mais nous savons tous que ce processus ne peut pas se faire du jour au lendemain dans les pays candidats à l'adhésion. Nous avons aussi et surtout besoin de stratégies d'encouragement dans le secteur des petites et moyennes entreprises. Le contact personnel entre les gens doit être mis au premier plan. Il est donc tout à fait sensé de permettre à ces pays de participer au troisième programme pluriannuel en faveur des PME et d'ainsi les familiariser avec les méthodes de travail et les politiques de l'Union. Plus précisément, ceci s'applique également aux objectifs prioritaires définis par la Commission. Les conditions-cadres pour les entreprises, qu'elles soient de nature administrative ou financière, devraient être simplifiées ou améliorées. Leurs activités à l'étranger sont soutenues, de même que la compétitivité en général. Ceci s'accompagne d'un accès facilité à la recherche, à l'innovation et à la formation. Les pays candidats intéressés financent en grande partie leur participation eux-mêmes. Les fonds de PHARE complètent partiellement le financement. Pour la mise en oeuvre de ces objectifs, il me semble particulièrement important d'assurer une participation réussie - nous avons également ajouté cela au rapport, sous forme de suggestion. Cela implique une gestion compétente ainsi qu'une administration bien préparée de part et d'autre. J'attire également l'attention sur l'instrument du new public management , que l'on peut mettre à contribution pour l'évaluation qui s'impose. Ce projet n'est pas exclusivement réservé aux sept pays repris actuellement: il est aussi possible de bientôt impliquer d'autres pays candidats au programme, lorsque les bases administratives et financières seront assurées. Cependant, je suis également convaincu que la participation au programme pluriannuel se concentre essentiellement sur le domaine politique. Compte tenu des moyens prévus, la mise en oeuvre sera mieux assurée de manière ponctuelle que de manière générale. À la lumière des débats sur la subsidiarité qui s'enflamment à nouveau, nous devrions enfin nous demander dans quelle mesure il est possible de transposer une telle stratégie d'encouragement à l'échelle nationale. Monsieur le Président, chers collègues, laissez-moi ainsi jeter un pont vers d'autres thèmes du débat de ce soir. L'élargissement envisagé de l'UE et les stratégies d'encouragement qui l'accompagnent ne constituent en fait pas un but en eux-mêmes. Nous allons davantage aspirer à établir une win-win-situation . Les deux parties doivent donc en tirer profit. Les défis actuels et la situation des PME sur les marchés des capitaux, ou les répercussions des retards de paiement sur les classes moyennes, démontrent l'importance de cet objectif pour le secteur des petites et moyennes entreprises. La recherche de nouvelles méthodes de financement du capital représente donc une priorité absolue dans le secteur des PME. Les seuls chiffres concernant l'Autriche - et je crois que la moyenne européenne n'en est pas très éloignée - confirment qu'il est nécessaire d'agir. Si l'on considère par exemple les parts des fonds propres dans le secteur du commerce et de l'artisanat, c'est-à-dire dans les petites et moyennes entreprises, on trouve des valeurs de l'ordre de 10 % seulement. Ce qui attire surtout l'attention, c'est que les statistiques sont d'autant plus basses que la taille de l'entreprise est réduite. Un capital propre suffisant est néanmoins nécessaire pour assurer la prospérité à long terme d'une entreprise. Le manque de capital propre est une cause majeure - si pas décisive - d'insolvabilité. Il importe donc de changer la façon de voir les actions et de promouvoir le capitalactions comme source supplémentaire de capital propre. Les dispositions concernant la présentation des comptes s'imposent donc dans les situations où l'échange d'expériences est entravé. Pour conclure, je suis reconnaissant de la rapidité à laquelle progresse la procédure concernant la directive sur la lutte contre le retard de paiement. Je me réjouis particulièrement de voir que non seulement les grandes entreprises, mais également le secteur public, et donc également l'Union européenne, doivent donner le bon exemple. Je suis donc aussi d'accord avec M. Harrison sur le fait que nous mettions l'accent sur le renforcement du capital propre des PME en adoptant rapidement cette directive. Hendrick Monsieur le Président, l'emploi figure en tête des préoccupations de l'Europe et les PME jouent un rôle crucial dans cette stratégie de création d'emplois. Nous avons vu aujourd'hui de quelle façon différentes régions des États membres abordent le problème des marchés des capitaux des PME en tant que catalyseurs pour la croissance des PME. En tant qu'auteur du rapport du Parlement européen sur les marchés des capitaux des PME, je désire mettre l'accent sur ce que les institutions européennes et, en particulier, le Parlement européen font afin d'améliorer l'environnement de croissance des petites entreprises. En 1994, le Livre blanc visionnaire de M. Delors sur la croissance, la compétitivité et l'emploi, a placé les PME au coeur de la politique communautaire de création d'emplois. Cet engagement a été réitéré de façon presque continue depuis lors, notamment en 1997 au cours du sommet de Luxembourg sur l'emploi. Les PME prennent également une part active dans la promotion des techniques de pointe. Il s'agit là d'un domaine où l'Europe est tout particulièrement compétitive grâce à la création d'emplois hautement qualifiés. Les logiciels, les télécommunications, la biotechnologie et la micro-électronique sont autant de domaines où excellent de petites entreprises innovantes dans la haute technologie. Les États-Unis ont prouvé qu'ils étaient nettement plus efficaces que l'Europe pour soutenir de nouvelles idées avec de l'argent liquide. Le meilleur exemple est peut-être celui de l'industrie informatique qui a connu la plus rapide accumulation de richesses de l'histoire depuis 1980. Des investisseurs obtiennent des gains de plus de 50 % par an pour une entreprise moyenne, et de plus de 100 % pour les plus performantes. Nombreux sont ceux qui pensent que le marché Internet sera trois fois supérieur. Pourquoi l'Europe n'a-t-elle pas pu soutenir la comparaison? Afin de répondre à cette question ainsi qu'à d'autres, j'ai visité la bourse de New-York et le NASDAQ à la fin de l'année dernière. On admet ici que les États-Unis ont une culture d'entreprise plus développée, mais il existe trois raisons plus concrètes. Le succès de l'Amérique s'explique en partie par la taille de son marché intérieur. Si une entreprise réussit sur un marché national de 250 millions de consommateurs qui parlent la même langue et utilisent la même monnaie, cela peut permettre de financer plusieurs années d'expansion. Plus important encore, les Américains sont davantage préparés à accepter le risque en investissant, par exemple, dans de petites entreprises. Les grands investisseurs institutionnels européens sont plus réticents à investir dans des PME que leurs homologues américains. Enfin, et c'est la conséquence de ce qui précède, les États-Unis ont le NASDAQ, bourse pour les PME qui permet d'investir facilement dans de petites entreprises pour financer leur expansion et leur développement. Il nous reste bien du chemin à parcourir dans ce domaine. Mais l'UE résiste! Le marché unique européen permet à présent à quelques entreprises de gérer l'ensemble du marché européen. Cela ouvre la voie à un marché intérieur de 380 millions de consommateurs, c'est-à-dire le plus vaste projet d'intégration économique jamais engagé. Par ailleurs, les derniers préparatifs pour le lancement de l'euro sont en cours; il s'agit de la conclusion logique du marché unique. La monnaie unique permettra à l'Europe de bénéficier d'un seul coup des avantages dont profitent les États-Unis du fait de l'existence d'un seul marché et d'une seule monnaie. Par ailleurs, il existe certaines preuves que les attitudes à l'égard des investissements en Europe changent. Nous avons constaté des demandes importantes d'actions pendant la privatisation des compagnies d'État comme les télécommunications, mais à présent le défi consiste à étendre cette demande vers des bénéfices élevés, assortis de risques plus élevés également, sur les marchés des capitaux des PME. Il faut encourager une perspective à long terme parmi les investisseurs. En effet, je voudrais lancer l'idée de campagnes de sensibilisation visant à démontrer que les actions de petites entreprises constituent un investissement intéressant. En outre, les restrictions imposées aux fonds de pension constituent également un obstacle à l'expansion des marchés des PME. La liquidité qui résulte du commerce institutionnel est essentielle pour les marchés des capitaux. La réforme des pensions est en cours dans la plupart des États membres et, avec la publication d'un Livre vert de la Commission, cela incitera davantage les fonds à investir dans des fonds propres. Mais surtout, je pense que l'Europe doit prendre acte de la supériorité des États-Unis dans ce domaine. La simplicité avec laquelle des investisseurs privés américains peuvent acheter des actions et les nouvelles possibilités offertes par le commerce électronique sont des tendances que l'Europe doit suivre. L'aspect individuel est important: ce sont les investisseurs privés, plutôt que les institutions, qui effectuent près de la moitié des transactions du NASDAQ. L'actionnariat des employés aux États-Unis explore de nouvelles formes de participation des travailleurs dans les entreprises et ouvre l'actionnariat à un nouveau public. Là aussi, il faut envisager d'organiser des campagnes d'information afin de sensibiliser davantage l'opinion aux possibilités qui existent. L'Europe doit exploiter ces nouvelles possibilités et l'Europe exploitera ces nouvelles possibilités. Scarbonchi Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, je tiens tout d'abord à féliciter l'Observatoire européen des PME pour la qualité constante de son travail, qui fait de lui une référence dans les milieux tant économiques que scientifiques. Ce travail considérable produit régulièrement une multitude d'informations, essentielles pour tous, décideurs politiques, financiers et économiques. Il permet d'analyser les enjeux communs à 19 millions d'entreprises actives en Europe dans des secteurs et des conditions très divers. Ces PME, qui employaient près de 78 millions de personnes en 1997, sont confrontées aux mêmes défis que les grandes entreprises: la mondialisation et ses effets sur la compétitivité et la loyauté de la concurrence, l'adaptation à l'évolution technologique rapide, facteur essentiel de compétitivité, et la préparation pratique aux nouvelles conditions et dimensions du marché européen, avec le passage à l'euro et l'élargissement de l'Union. Face à ces nouveaux défis, les PME doivent être capables de mobiliser rapidement les ressources humaines et financières nécessaires. Elles doivent donc avoir une vision stratégique à long terme, tout en évitant de sacrifier le secret de leur dynamisme, à savoir leur vitesse de réaction. En effet, la vulnérabilité apparente des PME se révèle bien souvent un atout formidable en termes de rapidité d'adaptation, de communication interne, et de mobilité. Pour aider les PME à exploiter au mieux ces qualités, il incombe à l'Europe de développer des lignes d'action. Elle doit d'abord assurer une surveillance des marchés, afin d'éviter toutes les pratiques déloyales, et en particulier les dumpings à l'échelle internationale - à ce titre, l'Union a une responsabilité évidente au sein de l'OMC. Elle doit ensuite participer au développement de ces marchés. Il est ainsi indéniable que l'euro, et plus généralement l'Union économique et monétaire, peuvent représenter un puissant stimulateur du dynamisme des PME, pour autant que ces dernières soient parfaitement informées et préparées aux nouvelles perspectives de l'UEM. Il faut aussi procéder à une adaptation des règles administratives aux contraintes spécifiques des PME. La création d'entreprises ne doit plus être un chemin de croix. À cet égard, il est devenu essentiel d'établir au niveau européen, une nouvelle classification harmonisée des PME. Il n'est pas pensable de considérer de la même façon des micro-entreprises ne comptant qu'une ou deux personnes que des entreprises de cinq cents personnes. J'en appelle donc à la Commission afin qu'elle présente des propositions en ce sens. Nous sommes aussi en faveur de la mise en oeuvre de politiques volontaristes visant à mettre en valeur le capital humain des PME, notamment par des actions d'aide à la formation. Nous avons porté un intérêt tout particulier au chapitre du rapport de l'Observatoire consacré aux PME et à l'environnement. Il souligne bien que ce secteur est potentiellement, à la fois créateur d'emplois, et facteur d'amélioration de la compétitivité. Il est vrai que la décision d'investir dans les technologies de l'environnement peut parfois paraître un luxe pour les PME. Pourtant, dans bien des cas, de tels investissements permettent de réduire les coûts par une utilisation plus pertinente des ressources et matières premières et d'anticiper la tendance générale à un renforcement de la législation environnementale. Ces réflexions s'appliquent également pour l'essentiel au tourisme, autre secteur riche de potentialités pour les PME. La qualité de l'analyse qui sous-entend ce rapport et la pertinence de ses remarques nous incite à encourager l'observatoire à prolonger son travail. Nous souhaitons faire quelques propositions concrètes en ce sens. D'abord, l'établissement d'une nouvelle classification harmonisée cohérente des PME s'impose dans l'Union, comme nous l'avons déjà mentionné. Ensuite, il faut s'interroger sur la situation des systèmes sociaux et sur l'impact de leur harmonisation prévisible et souhaitable sur les PME, afin d'en tirer des conclusions sur le plan opérationnel. Enfin, il convient également d'envisager l'impact éventuel du travail à domicile et du télétravail et les possibilités qu'ils offrent. À cet égard, il est essentiel de trouver un moyen de lutter contre l'isolement des personnes qui ont opté pour le télétravail. Une réflexion de fond doit être entreprise visant à faciliter l'insertion des PME dans les zones d'accès difficiles. Par exemple, les banlieues défavorisées, les zones rurales difficiles et les régions périphériques. Le développement des PME dans ces zones permet souvent de créer des synergies locales importantes. Huit amendements ont été déposés. Sept d'entre eux reçoivent mon accord. Un huitième amendement représente une redite qui ne me paraît pas très utile. Mesdames, Messieurs, chers collègues, les PME sont en Europe, par leur diversité et leur multitude, des sujets économiques difficiles à identifier pour le législateur. Ce rapport de l'Observatoire permet d'en saisir toute la complexité et devrait aider à améliorer les instruments communautaires nécessaires pour les rendre plus souples et plus accessibles. Berger Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, je voudrais tout d'abord remercier et féliciter très sincèrement M. Harrison pour son rapport. Je remercie aussi le Comité économique et social d'avoir demandé à la commission juridique et des droits des citoyens de rendre son avis sur cette proposition de directive et pour le fait que la plupart des amendements de la commission juridique ont été repris par la commission économique. Je voudrais cependant exprimer mon regret de voir que la rapidité avec laquelle ce projet législatif est passé en première lecture a empêché d'avoir une discussion qui tienne compte de la portée de cette directive. Avec cette directive, l'Union intervient pour la première fois en profondeur dans les institutions et procédures existantes du droit civil, des codes de procédure civile et de la justice et des organisations judiciaires de nos États membres. Selon moi, elle le fait sans une base juridique suffisante et, à en voir le projet de la Commission, avec une superficialité juridique qui ne tient pas compte de la diversité du droit civil et des exigences pour une législation européenne de qualité. Les deux commissions saisies se sont sérieusement efforcées d'au moins éliminer les incohérences les plus manifestes du projet de la Commission. Néanmoins, nous ne pourrons pas être vraiment fiers de ce produit législatif européen, même si nos amendements sont adoptés demain tels que nous les proposons. Trop d'incohérences subsistent ou vont ressurgir dans la pratique, lors de la mise en oeuvre et de l'application. En tant que commission juridique, nous soutenons entièrement les objectifs de la directive mais nous ne pouvons pas être d'accord avec tous les points des mesures proposées. Nos avis divergent particulièrement de ceux de la commission économique sur deux points. En tant que commission juridique, nous ne voulons pas que les États membres doivent désormais préparer trois types de processus pour faire valoir des créances. C'est compliqué, coûteux et moins pertinent en matière de sécurité juridique. Nous proposons donc de supprimer une de ces procédures, à savoir celle prévue à l'article 5. Nous nous opposons également au fait que les organismes de recouvrement de créances aient désormais plus de droits et soient mieux placés que les avocats pour les services transfrontaliers. À cet égard, nous devons aussi penser à une décision de la Cour européenne de justice qui délègue exclusivement aux États membres la question de l'obligation d'avocat. En tant que représentante de la commission juridique et de mon groupe au sein de la commission juridique, j'aimerais donc recommander de voter contre les amendements 8, 12 et 25 et pour le reste des amendements, en particulier l'amendement 23. García Arias Monsieur le Président, je voudrais premièrement poser une motion de procédure, qui à mon avis est importante. Dans la liste des députés qui ont participé au vote sur le rapport Harrison, ni M. García Margallo ni moi-même sommes inclus bien que nous ayons participé au vote et introduit des amendements. Deuxièmement, je voudrais féliciter M. Linkohr et la Commission pour cette initiative. Cette proposition revêt une grande importance pour les petites et moyennes entreprises, qui sont si vulnérables au retard de paiement de leurs clients, qu'il s'agisse des administrations publiques ou des grandes entreprises pour lesquelles elles travaillent ou lorsque celles-ci les soustraitent. Les PME, nous l'avons dit, doivent faire face à des coûts financiers élevés des prêts bancaires à court terme et aux intérêts élevés qui sanctionnent les découverts et à des frais administratifs pour les retards de paiement. Elles sont souvent pieds et poings liés face aux grandes entreprises, surtout dans le cadre de contrats de marchés publics, lorsque le contrat leur impose - car «c'est à prendre ou à laisser» - des délais de paiement disproportionnés bien que les administrations soient en général déjà obligées de payer ces grandes entreprises dans des délais déterminés. Et si cela arrive au niveau national, nous pouvons imaginer les réticences et craintes que peuvent nourrir de nombreuses PME pour s'aventurer dans des opérations transfrontalières dans le marché intérieur. Aussi, nous nous félicitons que la commission économique, monétaire et de la politique industrielle ait approuvé trois amendements concrets proposant au Conseil et à la Commission des améliorations comme l'interdiction aux entreprises principales dans le cadre de contrats de marchés publics de solliciter ou d'exiger de ses sous-traitants qu'ils renoncent aux droits prévus dans le texte légal; ou la proposition que l'obligation de transparence exigée des administrations publiques soit également d'application dans la relation entre l'entrepreneur principal et le sous-traitant dans le cadre de contrats de marchés publics. Et finalement, je crois qu'il est important de souligner l'amendement qui propose l'obligation de garantir à ces entreprises sous-traitantes ou aux fournisseurs des conditions au moins aussi favorables que celles garanties à l'entreprise principale par l'administration publique. Et ce, Monsieur le Président, par le biais d'un aval assurant le paiement de toutes les sommes dues dans un délai déterminé. Pour nous, concrètement pour les socialistes espagnols, ces trois propositions de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle méritent l'appui de la Commission européenne et du Conseil si nous voulons vraiment garantir la survie de ces entreprises dans le secteur des marchés publics. Thyssen Monsieur le Président, tous les dossiers de ce débat concernant les PME ont leur importance, mais mon intervention ne portera que sur la proposition visant à la lutte contre le retard de paiement. Elle se fera au nom du groupe PPE. Les délais de paiement trop long et les retards de paiements sont devenus un fléau pour les entreprises. Ceux qui prendront la peine de se pencher sur les statistiques en la matière n'en croiront pas leurs yeux. Et ils se diront qu'il est grand temps d'intervenir et de faire pleinement usage de nos compétences lorsque l'on constate de surcroît que la longueur et le coût des procédures juridiques empêchent les PME d'intenter des actions en justice, d'autant que lesdits délais et coûts s'élèvent au carré lorsqu'il est question de relations commerciales transfrontalières. La proposition de la Commission reçoit une bonne note de la part du groupe PPE mais nous estimons qu'on peut l'améliorer. Je voudrais d'ailleurs remercier le rapporteur Lyndon Harrison pour son travail soigné et responsable. C'était très agréable de travailler avec lui, il est regrettable qu'il ne m'écoute pas. Je me limiterai aux points sur lesquels mon groupe demande une attention particulière lorsque le vote aura lieu ou de la part de la Commission. Examinons tout d'abord ces trois amendements relatifs aux agences de recouvrement. Malgré l'existence du marché unique, celles-ci butent pourtant sur certains obstacles. De toute évidence, une majorité des membres de la commission économique désirent résoudre ce problème dans cette directive. Le PPE estime, lui aussi, que l'organisation de cette profession et que la garantie de la liberté de prestation de services doivent être examinées de très près par les institutions européennes. Nous constatons également qu'il y a des points communs avec la proposition dont nous débattons maintenant, mais nous ne pensons pas que le règlement de la libre prestation de services pour les agences de recouvrement s'effectuera plus vite au moyen d'amendements à cette directive. Nous pourrions imaginer des solutions meilleures, tant sur le plan politique que sur le plan juridique. Madame Berger tient compte de vos préoccupations. J'aurais aimé que le commissaire nous dise quelle est l'attitude de la Commission sur ce point et si elle a l'intention de faire des propositions en la matière, des propositions séparées donc, pour le règlement des agences de recouvrement. Le deuxième point délicat concerne l'amendement 14, points D et E. Il y est proposé de n'accepter des termes de paiement contractuels supérieurs à 45 jours que si le paiement est garanti à la date d'échéance au moyen d'une lettre de change. Nous sommes tout à fait prêts à envisager des garanties supplémentaires en cas de délais de paiement trop longs, mais 45 jours ne constituent pas un délai si long et la lettre de change n'est pas l'instrument approprié. Soit nous réglons ceci avec les autres groupes afin de pouvoir en débattre à nouveau en seconde lecture, soit mon groupe se verra contraint de voter contre les points D et E de l'amendement 14. Mon groupe aimerait contribuer à améliorer le texte concernant les contrats de marché public. Le plus court sera le mieux, telle est notre devise, mais établir une distinction en fonction du prix du contrat de marché public ne présente pas tellement d'intérêt et ce, à plus d'un titre, et n'est pas aussi opportun qu'une distinction en fonction de la nature du marché public. Le paiement peut être plus rapide pour les livraisons et les services que pour le travail. Quatrièmement, nous regrettons que la proposition ne touche pas un mot des sous-traitants. Nous avons corrigé le tir et nous espérons que la Commission acceptera ces amendements. Cinquièmement, nous devons malheureusement constater un problème de comitologie. Après le débat tenu dans cette enceinte hier soir, nous ne pouvons plus accepter la proposition en l'état. Le PPE peut accepter la procédure prévue à l'article 9 pour ce qui est de l'application du taux de retard, le niveau de ce taux, mais pas concernant la modification du plafond qui est déterminant pour le champ d'application de la procédure judiciaire simplifiée de recouvrement, plafond qui est essentiel parce qu'il influera sur la manière dont les États membres organiseront ces procédures. Sixièmement et dernièrement, mon groupe désire souligner ce qui suit. Nous sommes convaincus que la crédibilité des institutions européennes est mise à mal si elles demandent aux autres d'adopter un comportement acceptable du point de vue des paiements, mais qu'elles s'excluent de ces obligations. Les institutions européennes ne comptent pas parmi les payeurs les plus diligents et, tout comme d'autres institutions, elles ont besoins de quelques encouragements. Par conséquent, je vous le demande, élargissons le champ d'application de cette directive à nous-mêmes. Monsieur le Président, j'ai maintenant dit tout ce que j'avais à dire. J'espère que la Commission voudra bien réfléchir avec nous. Afin d'éclairer mes collègues parlementaires et de nous assurer du bon déroulement du vote de demain, je désirerais que le commissaire nous parle des bureaux de recouvrement, de la lettre de change, de l'amendement 33 sur les délais de paiement pour les contrats de marché public et des sous-traitants. Je serais aussi curieuse de savoir pourquoi les institutions européennes ne font pas partie du champ d'application. Kestelijn-Sierens Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, j'adresserai tout d'abord mes félicitations aux quatre rapporteurs pour leur excellent travail. Je me limiterai dans ce débat au sujet des marchés de capitaux destinés aux PME. Je pense qu'il est difficile de surestimer l'importance des marchés de capitaux. Malgré le fait que ce sont justement les PME qui ont le plus à souffrir des contraintes administratives et qui éprouvent le plus de difficultés à accéder au capital, elles représentent la plus grande partie des emplois créés. Raison pour laquelle il était plus qu'urgent que le Easdaq soit opérationnel pour la fin 1996. Depuis lors, et selon le rapporteur, un capital total de plus de 170 millions d'écus a été investi, permettant la création de plus de 10 000 emplois. La réalisation du marché unique et l'arrivée de l'euro ne pourra qu'augmenter la liquidité des bourses de valeurs paneuropéennes, ce qui sera positif pour l'emploi. Nous sommes donc sur le bon chemin. Mais ce n'est pas encore fini. Nous devons aussi encourager les capitaux à risque. L'énorme potentiel dont dispose les fonds de retraite et qui atteindra, selon les estimations, 10 000 milliards d'écus en 2020 doit trouver son chemin vers les fonds de capitaux à risque qui, à leur tour, assistent les secteurs en forte croissance en moyens financiers et en savoir-faire. Le rapporteur, monsieur Hendrick, l'a déjà dit, l'obligation que certains États membres imposent aux fonds de retraite, à savoir qu'une partie de leur capital doit être placée en obligations, est discriminatoire et est contraire à l'esprit de la notion de libre circulation des capitaux présente dans le Traité. Les particuliers aussi doivent être encouragés à placer des capitaux dans des petites entreprises à forte croissance. Ce capital à risque devrait faire l'objet d'un traitement fiscal favorable dans toute l'Union. Certains États membres ont déjà introduits des facilités fiscales spécifiques mais il faudrait les élargir aux placements sur les autres marchés de capitaux européens. Nous estimons que ces mesures peuvent apporter une véritable solution au problème de la sous-capitalisation des PME. Je terminerai par une question adressée au commissaire: la Commission a-t-elle déjà fait exécuter l'enquête de reconnaissance sur de nouveaux instruments financiers dont elle fait mention dans le programme pluriannuel et dans la communication, à savoir à la dernière page? Je suis curieux d'apprendre quelles idées créatives la Commission pourra avancer. Gallagher Monsieur le Président, notre groupe votera en faveur des rapports Hendrick et Scarbonchi sur les petites et moyennes entreprises. Nous devons mettre en place une politique globale pour les PME, qui, de plus en plus, jouent un rôle crucial dans nos économies. Les PME sont les plus grandes créatrices d'emploi en Europe car elles opèrent au niveau local. Elles injectent de la vie dans leur pays et dans l'ensemble de l'Union. L'environnement bureaucratique dans lequel évoluent les PME doit être simplifié. La création de nouvelles entreprises doit être encouragée. Il faut les aider à se moderniser si nécessaire. De nouvelles initiatives doivent être lancées afin d'alléger le fardeau administratif. Les PME doivent être prêtes pour l'euro. Leur petite taille ne doit pas constituer une entrave dans la zone euro. Il faut donner aux PME les moyens de décrocher des contrats publics partout dans l'Union. Nous devons instaurer des principes de discrimination positive pour les PME. Il faut faire tout notre possible afin de favoriser l'émergence de nouveaux chefs d'entreprise, de nouvelles sources de financement ainsi que l'accès des PME aux nouvelles technologies et innovations techniques. L'Irlande est une nation de petites entreprises. Plus de 98 % de nos entreprises non agricoles emploient moins de 50 personnes. Quelque 90 % des petites entreprises emploient moins de 10 personnes. Personne ne doute dès lors de la nécessité de créer un environnement au sein duquel non seulement les petites entreprises existantes peuvent s'épanouir, mais où de nouvelles entreprises peuvent être créées. En Irlande, 35 offices départementaux pour les entreprises ont été créés avec pour mission la promotion du développement de micro-entreprises au niveau local. Un objectif de 4 600 entreprises avait été défini dans le cadre du programme de développement. Fin 1997, quelque 7 000 personnes avaient créé leur propre entreprise grâce à ce partenariat. Écraser employeurs et employés sous le poids de la fiscalité et des cotisations sociales va à l'encontre de la création d'emplois. Mon pays est compétitif en termes européens en ce qui concerne le coût indirect de la main-d'oeuvre. Il y a là une leçon importante à tirer: une pression fiscale démesurée est synonyme de désastre en matière de création et de maintien de l'emploi. Les petites entreprises constituent un atout de taille. Nos gouvernements doivent veiller à ne pas le mettre en péril par une fiscalité démesurée. Ribeiro Monsieur le Président, je commencerai par affirmer que c'est avec un certain espoir que j'anticipais un rapport promouvant le débat sur la facilité d'accès aux capitaux pour les PME. Le rapport Hendrick n'est pas celui que j'attendais. Il envisage le marché des capitaux pour les PME dans la perspective d'une implication des épargnes éventuelles dans le libre jeu de la spéculation financière et monétaire, manipulé par les sociétés transnationales. Les marchés des capitaux, tels qu'ils fonctionnent aujourd'hui, ne servent pas les PME, encore moins les petites et les micro entreprises qui représentent 99 % du tissu des entreprises de l'Union européenne et plus de 50 % de l'emploi. Tels qu'ils fonctionnent, les marchés des capitaux ne servent pas à renforcer le tissu économique des États membres composé par le réseau des PME. Par ailleurs, je pense qu'il est essentiel de promouvoir l'association entre les PME tant au niveau national qu'européen. C'est pourquoi je félicite M. Hendrick pour la réceptivité dont il a fait preuve par rapport à la proposition que j'ai déposée dans ce sens. Ces associations pourraient rendre d'excellents services financiers et centraliser les besoins de crédit de leurs membres en réduisant les coûts d'obtention des capitaux. Face à la crise financière que nous connaissons aujourd'hui, il est incompréhensible qu'on permette et qu'on stimule une circulation totalement libre et libertine des capitaux et des instruments financiers qui favorise la promotion d'une économie de casino. Le point 13 de la proposition de résolution, dans lequel on rejette l'impôt Tobin, semble ne pas avoir sa place dans le rapport sur les PME et l'accès au marché des capitaux. C'est pour cette raison que j'ai signé une proposition d'amendement en vue de modifier le point 13 de la proposition. Je voudrais dire encore deux mots sur le rapport Scarbonchi, étant donné que le rapport annuel de l'Observatoire européen des PME contient des informations et des analyses de la situation des PME de l'Union européenne qui permettent d'évaluer la situation et les dynamiques de l'Union européenne ainsi que l'efficacité des instruments mis à sa disposition. Je regrette que le rapport n'approfondisse pas des questions centrales relatives à l'importance que revêtent les PME pour le tissu économique et sa cohésion. Il est plutôt conformiste par rapport aux changements qui devraient avoir lieu. D'où les propositions d'amendement que j'ai signées. Wolf Monsieur le Président, chers collègues, peut-être était-ce déjà instructif, comme on dit si bien, d'avoir commis ici une erreur de jugement en établissant un lien entre le Viagra et la sexualité satisfaite. Ceux qui croient qu'une large répartition du portefeuille d'actions et des fonds de pension à tout le secteur des petites et moyennes entreprises représente, d'une certaine manière, un pas vers la démocratisation de l'économie ou vers la décentralisation du pouvoir économique peuvent aussi croire ce qui précède. Nous devons cependant faire face au fait que la promotion des PME est une course inégale entre Achille et la tortue, ou entre le lièvre et le hérisson, dépourvue hélas de l'aide que constitue la considération erronée du mouvement comme étant discret et discontinu ou de l'aide de la chère épouse et compagne du hérisson. Cela signifie que la concentration et la centralisation du capital, au cours desquelles seules des nouvelles niches secondaires apparaissent, progressent inexorablement. La situation des petites et moyennes entreprises empire; elle ne s'améliore pas. Il ne faut donc pas croire que cela fonctionnerait de déchaîner les forces du marché et d'en même temps développer les petites et moyennes entreprises. C'est pour cela qu'on trouve d'ailleurs dans les rapports ce que j'appellerais la fallacy of misplaced concreteness . Il faut naturellement entreprendre quelque chose contre le retard de paiement, mais sans pousser trop loin. L'écart consolidé de pouvoir économique se traduit de diverses manières, dont par le retard de paiement. Ce que Mme Thyssen a dit est naturellement exact: les institutions de l'UE ne peuvent pas se permettre de ne pas respecter les réglementations pour les instances publiques. En ce qui concerne l'approvisionnement en capital à risque, il est naturellement exact qu'il est difficile en Europe, mais il ne faut quand même pas croire qu'on donne à une entreprise de meilleures chances de survie en facilitant sa fondation. Faute de réforme de la législation en matière de faillites, les gens ne créeront pas si facilement que cela des entreprises. Monsieur Hendrick, ce n'est vraiment pas approprié au niveau d'analyse dont nous avons besoin de croire que l'audace est pour ainsi dire quelque chose qui relève de la psychologie populaire. Sinon, ceux qui croient que les fonds de pension représentent le seul type de réforme des pensions n'ont tout simplement pas pris connaissance de la manière dont les systèmes d'assurance sociale se sont développés sur le continent européen. Quoi qu'il en soit, nous avons davantage besoin d'une meilleure réglementation que d'une simple déréglementation. Nous avons besoin d'une consultation, d'information, de conditions locales et régionales favorables. Nous devrions aborder ces problèmes malheureusement ignorés dans ces rapports. Je pourrais encore poursuivre longtemps, mais je m'arrête, parce que j'ai épuisé mon temps de parole. Blokland Monsieur le Président, je désire apporter ma pierre à ce débat commun relatif aux PME en me penchant sur le rapport Scarbonchi. J'ai suivi le traitement de ce rapport à distance, en tant que membre suppléant de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle. Raison pour laquelle je me permettrai une remarque de fond en séance plénière. Ma remarque porte sur le considérant B de la résolution. Qui prend la peine de faire un petit exercice arithmétique avec les chiffres qui y sont cités s'apercevra que le nombre d'emplois en Europe aurait dû augmenter de presque douze millions. Et cela en un an! Ces chiffres traduiraient une réduction du chômage de 65 %! Une telle baisse serait bien sûr à mon goût, mais les années 1995-1996 ont vu se développer une évolution contraire où l'emploi a légèrement baissé. Cette conclusion est clairement exprimée à la page 14 du rapport annuel. Je conseille donc à mon collègue Scarbonchi de faire retirer le considérant B. Les chiffres qu'il tire des rapports annuels de 1996 et de 1997 reposent sur des définitions différentes de la taille des PME. Le cinquième rapport annuel nous livre une bonne vue d'ensemble des petites et moyennes entreprises en Europe. L'augmentation trop rapide du coût du travail dans ces entreprises demeure pourtant une source d'inquiétude. La modération salariale et des mesures en faveur de la flexibilité devront donc figurer au programme. Le pire qui puisse arriver actuellement serait une réduction du temps de travail avec maintient des salaires (voir amendement 3). J'estime qu'une telle réforme entraînerait l'anéantissement des PME européennes. J'ai particulièrement apprécié l'étude portant sur les PME et l'environnement. L'année dernière, la réunion informelle du Conseil «environnement» qui avait eu lieu à Amsterdam avait conclu que les PME étaient d'importantes pollueuses. Le rapport annuel l'explicite avec clarté. Heureusement, il semble qu'un nombre croissant de petites entreprises luttent activement contre la pollution. La croissance de l'éco-industrie ouvre également de nouvelles perspectives, notamment pour l'emploi. Pour le favoriser encore plus, nous devrons aller plus loin dans le glissement fiscal, en soulageant le travail au détriment des matières premières et des taxes sur l'énergie. Nous concrétiserons ainsi l'obligation que nous impose le Traité et qui stipule que la politique environnementale doit être intégrée dans toute les autres politiques. Que répondra le commissaire à ceux qui suggèrent que la législation environnementale devrait être plus proche des souhaits des PME? En cinq ans, il apparaît que le rapport annuel s'est vu attribuer une fonction précise. Il ne constitue pas uniquement un ouvrage de référence, il contient également des informations utiles pour la conduite des affaires. Grâce à ce rapport, les États membres peuvent dépister les divergences et similitudes de leurs politiques et s'emprunter mutuellement des pratiques positives. Il serait même possible d'aller encore plus loin en comparant concrètement les législations et les fardeaux administratifs. Nous pourrons vraisemblablement y consacrer une étude spéciale à l'avenir. Je terminerai par une question à l'adresse du commissaire. Nous sommes en septembre 1998 et nous débattons du rapport 1997, qui contient des informations chiffrées rendant surtout la situation de 1996. Quand le rapport sur l'année 1998 sera-t-il prêt? J'ai cru comprendre que la procédure de mise en adjudication n'était pas encore arrêtée. Cela veut-il dire qu'il faudra rédiger un rapport alors que le temps manquera cruellement? Si tel est le cas, la qualité s'en ressentira certainement. Pourriezvous nous expliquer comment ce retard pourra être résorbé? Le rapport annuel précédent avait paru en octobre 1997. Lukas Monsieur le Président, j'aimerais aborder un aspect qui me semble important et qui est traité pour la première fois dans le rapport Scarbonchi, à savoir la nécessité de plus orienter la politique d'encouragement vers les petites et moyennes entreprises de tourisme. L'absence de politique européenne du tourisme a pour conséquence que des sommes importantes des fonds d'aide de l'UE sont stratégiquement mal utilisées. Il en résulte de véritables hangars à lits et de douteuses usines à touristes. On enregistre des surcapacités qui provoquent des distorsions de la concurrence. Quant aux PME, qui caractérisent le tourisme européen sur le plan qualitatif et quantitatif, elles n'obtiennent rien. À l'avenir, la politique européenne d'aide au tourisme doit fixer des priorités claires dans le sens d'une amélioration des normes de qualité, de la compétitivité et de la capacité de commercialisation des PME. Ce sont précisément les petites et moyennes entreprises de tourisme qui ont prouvé qu'elles étaient à même d'assurer des emplois et d'en créer de nouveaux. Une question essentielle pour l'avenir est abordée aux points 6 et 7. Les programmes d'aide au sens de l'établissement d'un lien entre le commerce, le tourisme et l'agriculture doivent enrayer l'exode des personnes et des entreprises des régions rurales qui occupent une situation extrême, par exemple alpine. Ils doivent empêcher que des vallées et des contrées entières se dépeuplent et deviennent des zones sinistrées. Pérez Royo Monsieur le Président, j'ai demandé la parole pour intervenir au sujet du rapport Harrison sur le retard de paiement. Pour décrire la situation de ce problème de retard de paiement, je pense qu'ils faut aborder deux points fondamentaux: premièrement, l'existence réelle d'un retard de paiement général dans le cadre de contrats de marchés publics et privés; et deuxièmement, une situation qui varie considérablement en fonction des pays dans le cadre du marché intérieur de l'Union européenne. En général, on cite toujours comme mauvais exemple - et à raison - les pays du sud, dont fait partie l'Espagne. Dans notre pays, en Espagne, on cite généralement le long délai nécessaire aux administrations pour effectuer leurs paiements aux entreprises, essentiellement les entreprises adjudicataires de travaux publics. Mais on oublie souvent de dire que ces entreprises adjudicataires traitent leurs fournisseurs, petites et moyennes entreprises, de manière beaucoup plus draconienne. À titre d'information: en Espagne, les administrations publiques mettent en moyenne quatre mois - c'est considérable - pour payer leurs créanciers, mais les entreprises adjudicataires mettent deux fois plus de temps pour payer leurs fournisseurs et sous-traitants, huit mois. Cette situation est vraiment difficile à supporter. Les motifs ne manquent pas pour aborder le problème au niveau européen et il faut se féliciter d'avoir entrepris de présenter cette proposition de directive en dépit des recommandations qui n'avaient pas eu un impact important par le passé. Nous appuyons vigoureusement cette proposition de directive et nous appuyons aussi les amendements contenus dans le rapport Harrison. Au sujet des amendements, je voudrais souligner deux points: premièrement, nous appuyons fermement l'amendement qui introduit un nouvel article qui traite de l'utilisation d'agences ou de services de recouvrement dans le marché intérieur; et deuxièmement, il nous semble très important de citer différents amendements prenant en considération le problème des petites et moyennes entreprises. Quant à la situation des PME, le problème du caractère dispositif des normes prévues dans la directive revêt une grande importance. À savoir, le respect de l'indépendance de la volonté mentionnée dans l'article 3 lorsqu'on dit que le délai de paiement maximum sera de trois semaines - 21 jours - sauf dispositions contraires dans le contrat ou les conditions générales de vente du vendeur. Aussi, dans ce cas, cette indépendance de la volonté doit revêtir certaines limites car sinon il se produit une situation de désarmement des petites entreprises qui doivent faire face à de grandes entreprises qui jouissent pratiquement d'un monopole d'achat ou qui sont en position d'imposer leurs conditions aux petites entreprises. Aussi, nous sommes absolument d'accord avec certains amendements introduits par la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, lesquels tentent de mettre des limites à cet éventuel abus de l'indépendance de la volonté de la part des grandes entreprises. Par exemple, je fais référence à l'amendement 24 au paragraphe d) de l'article 7, ou à l'amendement 28 ou aux autres amendements qui abordent - à mon avis - de manière adéquate ce problème en corrigeant certains défauts de la proposition de directive. Palacio Vallelersundi Monsieur le Président, dans l'analyse de tout projet normatif, il faut premièrement fixer les objectifs, le domaine de la réalité sociale que l'on veut ordonner. Il est indéniable que la proposition de directive sur le retard de paiement répond aux nécessités ressenties - subies, pourrait-on dire - par les petites et moyennes entreprises; et plus particulièrement, par les fournisseurs de puissantes entités économiques. Car il est indéniable que l'on se sert du retard et de la lenteur des paiements à des fins bien différentes du financement du cycle commercial. Et il existe sans doute d'autres problèmes. Par exemple, la lenteur et la disparité des procédures judiciaires. Voilà pourquoi l'initiative européenne dans ce domaine est la bienvenue et, particulièrement, cette proposition de directive. Toutefois, je dois signaler, à l'instar des orateurs qui m'ont précédé, qu'elle est minée par des problèmes juridiques qu'il convient d'aborder et que je souhaite qu'ils soient résolus dans le cadre d'un dialogue entre la Commission, le Conseil et cette Assemblée. Je pourrais commencer et terminer par résumer que je suis absolument d'accord avec les excellentes interventions de Mmes Berger, García Arias et Thyssen. Cependant, permettez-moi, Monsieur le Président, d'insister sur quelques points. Premièrement, je voudrais insister sur la nécessité d'aborder de front le problème du retard de paiement contractuel de manière générale, et non seulement dans le cadre des contrats de marchés publics. Et il est étonnant qu'un avocat, qui parle toujours en termes de droit, s'oppose à tant d'économistes. Car, vraiment, c'est dans la pratique commerciale où la distinction entre délai contractuel et retard ou lenteur n'est pas toujours très claire. Très souvent, Monsieur le Président, le gérant d'une petite entreprise entend la «grande surface» lui dire: «ne m'envoie pas encore la facture, envoie-la-moi dans deux mois». Qu'est-ce que c'est? Une lenteur cachée, car la «grande surface» abuse de sa capacité et de son pouvoir afin de forcer le petit fournisseur à accepter ses conditions. Nous devons donc rester vigilants pour que les mesures normatives ne finissent pas par avoir une influence très restreinte parce que, en application du principe théorique de la liberté contractuelle qui, comme l'a très bien souligné M. Pérez Royo, est seulement un principe théorique lorsque les deux parties contractantes ne sont pas à égalité de conditions, dans la pratique on permet aux grandes entreprises de continuer à imposer leur volonté aux petites et moyennes entreprises. Si la proposition entrait en vigueur telle que se présente la proposition de la Commission, il ne serait pas étonnant que le problème se limite essentiellement au secteur public et aux autres secteurs où les créanciers sont de grandes entreprises qui peuvent faire valoir leurs intérêts face aux PME, soient-elles commerciales ou qu'elles appartiennent à d'autres secteurs. Aussi, je crois qu'il est fondamental d'approuver le paragraphe d) de l'amendement 14 dans l'idée très claire que, entre la première et la seconde lecture, il faudra tenter d'affiner cet amendement dans une formule qui soit raisonnable et acceptable pour les différents États membres et pour leurs droits nationaux. Deuxièmement, je voudrais insister sur le fait que, d'un point de vue juridique, il convient de surmonter les problèmes posés par la réserve de propriété comme l'établit l'article 4, entre autres parce qu'il s'agit d'une institution qui, sous la même enseigne, bénéficie de droits et facultés différents dans les différents États membres. Troisièmement, j'espère que les amendements proposés par la commission économique, qui ont pour but de réglementer l'établissement des entreprises des retards et des paiements, ne soient pas approuvés, ils devraient faire l'objet d'une directive propre, ils ont la teneur d'une directive. Un autre aspect devrait faire l'objet d'une profonde réflexion: les procédures prévues pour les paiements de dettes de l'article 5. Elles sont trop rigides, elles pourraient submerger l'administration judiciaire mais surtout, en outre, nous abordons un domaine qui relève de la compétence des États membres. Idem en ce qui concerne les avocats. Enfin, je souscris aux propos de Mme Berger sur les compétences de la Commission. La Commission devrait aborder d'autres domaines, comme par exemple la publicité et la transparence dans les retards de paiements, ou la création d'un registre européen de retards de paiements. Monsieur le Président, je terminerai en disant que, par ailleurs, un changement culturel est nécessaire; cela est d'autant plus évident qu'hier, en débattant de cette directive, un collègue avait levé les yeux au ciel en disant «Zut! Voilà quatre semaines que je ne donne pas d'argent de poche à mon fils». Un changement de mentalité est également nécessaire. Hyland Monsieur le Président, l'introduction de la monnaie unique au 1er janvier constitue une étape positive sur le chemin de l'intégration européenne. L'élimination des coûts de transaction et l'abaissement des taux d'intérêts sont de bonnes nouvelles. Les petites et moyennes entreprises doivent être à même de récolter les fruits du nouveau climat créé par la monnaie unique dans un avenir proche et elles doivent pour cela pouvoir compter sur l'aide des gouvernements et organismes nationaux. De façon plus large, je ne saurais insister suffisamment sur l'importance des PME à la fois pour l'économie irlandaise et européenne. Je déplore les coupes sombres proposées par le Conseil de l'Europe en matière de financement des PME alors qu'il devrait s'agir là d'un des piliers de l'action de l'UE pour combattre le chômage. La décision du Conseil doit être annulée. Nous devons créer un environnement de travail positif pour les PME. En Irlande, nous développons une stratégie nationaliste visant à alléger le fardeau administratif des petites entreprises, faciliter leur accès au financement et également soutenir le lancement de nouvelles entreprises. Nous devons également nous attacher à développer la notion d'esprit d'entreprise ainsi que les dimensions techniques et professionnelles des formations du second degré afin de venir en aide aux PME à l'avenir. Musumeci Monsieur le Président, chers collègues, le groupe de l'Alliance Nationale estime pouvoir partager l'avis positif du rapporteur, M. Scarbonchi, sur le cinquième rapport annuel de l'Observatoire européen des petites et moyennes entreprises. Je crois, toutefois, qu'il est nécessaire de mettre l'accent sur certains aspects qui n'ont pas été suffisamment approfondis par l'Observatoire. Je me réfère, en particulier, aux petites et moyennes entreprises qui uvrent dans les zones défavorisées et dans les zones rurales, c'est-à-dire là où l'on est obligé de travailler dans des conditions extrêmement difficiles, en raison de l'absence d'infrastructures, de l'éloignement considérable des marchés, de l'absence quasi totale de nouvelles technologies et de systèmes informatiques, du manque de formation professionnelle. Ajoutons, à cela, la difficulté d'accéder au crédit. Dans certaines régions italiennes de l'objectif 1, par exemple, l'argent est prêté par les banques aux petites entreprises à un taux supérieur de 3 ou 4 points comparé aux régions du même État, économiquement plus saines. Dans ces conditions, celles qui en bénéficient, ce sont souvent les organisations criminelles qui agissent et gèrent le crédit à des taux d'usure lorsque le système bancaire refuse de soutenir les petites entreprises qui n'offrent pas de garanties patrimoniales suffisantes. Nous faisons donc appel à la Commission pour qu'elle s'efforce d'éliminer ces déséconomies qui conditionnent la croissance des petites et moyennes entreprises dans certains zones de l'Union européenne. Nous soutiendrons pleinement les amendements qui feront ressortir ces aspects. Harrison Monsieur le Président, une motion de procédure. Il est inutile que vous demandiez aux orateurs d'observer des temps de paroles plus courts ou de respecter leurs temps de parole alors que vous avez permis au dernier orateur, ainsi qu'à d'autres, de dépasser le temps imparti de 60 %. Vous êtes le Président. Vous devez veiller à ce que les députés respectent le temps de parole qui leur est imparti. Areitio Toledo Monsieur le Président, ce soir nous parlons des petites et moyennes entreprises. Nous reconnaissons tous que les petites et moyennes entreprises créent de nombreux emplois. Malheureusement, nous ne les traitons pas comme tel. Un des grands problèmes des petites et moyennes entreprises est le suivant: par la force des choses, elles financent les grandes entreprises de deux manières: via l'établissement contractuel de longs délais de paiement et via les dettes. Heureusement, la Commission a présenté une directive visant à résoudre le deuxième problème et je m'en félicite. Je crois qu'elle va dans le bon sens. Je crois que le formidable rapport de M. Harrison apporte aussi une bonne contribution à ses amendements à cette solution et j'espère qu'elle sera complétée juridiquement par les commentaires qui ont été faits ici par Mme Palacio et les représentants de la commission juridique. Je crois que nous allons dans le bon sens. Néanmoins, il faut aussi rappeler à la Commission que nous espérons une avancée en ce qui concerne les délais de paiements. Car, comme l'ont dit certains orateurs, la liberté contractuelle est sacrée mais présente aussi ses limites et, dans la pratique, les contrats officiellement libres sont en fait des contrats d'adhésion, comme ceux que je signe lorsque je veux ouvrir un compteur électrique. Il en va de même ou presque avec les contrats que signent les petites et moyennes entreprises avec les grandes entreprises de distribution. Aussi, certains amendements proposés dans le rapport de M. Harrison méritent d'être pris en considération. Peut-être aussi un certain ajustement et une modification, car les pertes encourues par une petite et moyenne entreprise qui a accordé un délai de paiement de 120 jours lorsqu'elle n'a pas été payée, ne sont pas les mêmes que celles encourues lorsqu'elle a seulement accordé un délai de 30 jours et n'a pas été payée. Évidemment, il s'agit là d'un problème qu'il faudra aussi résoudre dans le cadre de cette directive. Garosci Monsieur le Président, je me bornerai à quelques considérations sur le rapport Harrison concernant les retards de paiement. Je crois, par ailleurs, avoir suffisamment parlé, au cours de ces quatre dernières années, des petites et moyennes entreprises. Je voudrais avant tout remercier le commissaire Papoutsis de l'engagement dont il a, encore une fois, fait preuve dans ce domaine, et d'avoir également trouvé les instruments normatifs dans la réglementation des retards de paiement. En d'autres termes, nous dotons enfin une armée en guerre des munitions nécessaires. Le problème des retards de paiement ne concerne pas seulement les petites et moyennes entreprises, il concerne surtout les petites et moyennes entreprises. Nous ne pouvons toutefois pas penser que tout le secteur économique ne puisse jouir des mêmes bénéfices. Le respect des délais de paiement concerne toute l'économie, dont il constitue l'une des conditions fondamentales. Nous partons du concept de liberté contractuelle. Celui qui achète et qui vend doit faire preuve de respect «éthique» mais aussi pratique, opérationnel, à la base de l'économie, et lorsqu'une société vend, elle pose les conditions contractuelles exactement comme l'une des conditions fondamentales. La Commission a fait des propositions raisonnables, acceptables. Faute de contrats écrits, nous pensons que le délai maximal de paiement doit être de 21 jours à compter de la date de la facture; cela serait valable uniquement au cas où la période de paiement ne serait pas spécifiée dans le contrat. Le véritable problème, ce sont les autorités publiques; dans ce cas, on propose pour le paiement un délai maximal de 60 jours, à compter, toujours, de la date de la facture. Par conséquent, la liberté contractuelle entre celui qui vend et celui qui achète étant entendue, en matière de délais aussi, il fallait parvenir à une réglementation de ces rapports, à cause surtout des excès de l'administration publique en matière de paiements, et ce, essentiellement pour défendre les petites et moyennes entreprises. Voilà pourquoi nous ne pouvons que confirmer les interventions des collègues Mmes Palacio et Thyssen qui ont souligné, dans l'excellent rapport de M. Harrison - que nous remercions pour son travail, au sein de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle surtout - la nécessité de modifier l'amendement 14, surtout aux considérants d) et e). Il s'agirait de changer le délai de 45 jours pour arriver au moins à 60 jours, et surtout pour modifier l'instrument opérationnel de l'amendement. Je voudrais lire rapidement le texte de l'amendement pour en comprendre l'efficacité: «si la date d'échéance précisée dans le contrat ou dans les conditions générales du vendeur est supérieure à 45 jours calendrier, l'acheteur fournit, à ses frais, une lettre de change au vendeur précisant explicitement la date de son paiement...». Nous parlons de liberté commerciale; la condition contractuelle de liberté est la base de l'économie. Ici, nous voudrions réglementer de manière coercitive un secteur qui n'a jamais été réglementé et qui, peut-être précisément à cause de cette absence de règles strictes, a trouvé la possibilité d'uvrer de manière élastique et de contribuer, comme chacun sait, à la croissance de l'économie et, partant, au développement, à l'investissement et à la création d'emplois. Je remercie Monsieur le Commissaire et j'espère que demain, à l'occasion du vote, les collègues prendront en considération les points que M. Harrison a soulignés dans son rapport et qu'ils confirmeront, de toute façon, que la liberté contractuelle est un élément fondamental pour le développement du commerce. Ilaskivi Monsieur le Président, on a eu tout à fait raison dans l'Union européenne de s'intéresser au rôle des PME, tant sur un plan général que comme entreprises créatrices d'emploi. Aujourd'hui, nous examinons quatre rapports, pas moins, qui exposent des mesures permettant d'aider les PME et apportent des améliorations. Le rapport de M. Hendrick traite des points clés permettant de trouver une solution au problème de l'emploi en Europe. Il traite des petites et moyennes entreprises et de ce qui est le plus grand obstacle à leur développement et leur réussite, à savoir l'obtention de capitaux à risque pour les investissements indispensables. Les États-Unis ont nettement mieux réussi que l'Europe à mettre en place des marchés de capitaux à risque pour les PME. Cela se voit notamment dans la différence entre les chiffres du chômage dans ces deux zones économiques, qui sont les plus grandes du monde. L'Union européenne et ses États membres ont toutefois, durant la dernière décennie, mis en oeuvre des mesures actives pour rattraper le retard sur les États-Unis. Des progrès ont été faits dans la création de marchés de capitaux à risque destinés aux PME. Des obstacles se trouvant sur le chemin de leur développement ont été supprimés. Le bon fonctionnement de ces marchés pose cependant des problèmes. Pour M. Hendrick, des règles générales ne sont pas la solution à tous les problèmes. Il importe, notamment en ce qui concerne les petits pays, de mettre en place des organismes de crédit spécialisés dans le financement des PME pour suppléer les capitaux à risques quand l'obtention de ceux-ci constitue un obstacle insurmontable. Au niveau de l'Union européenne, il faudrait améliorer les possibilités de la BEI, en particulier, de financer le secteur des PME et d'instaurer divers systèmes de garantie destinés à des solutions de financement collectives du secteur des PME. Porto Monsieur le Président, l'Observatoire européen des petites et moyennes entreprises reste un instrument utile de reconnaissance et de promotion des entités qui apportent une contribution irremplaçable à notre développement. Comme je ne dispose pas du temps nécessaire pour rappeler ici ses autres possibilités (je l'ai fait dans des interventions précédentes), je signalerai seulement la contribution majeure que les PME continuent d'apporter à la création d'emplois, avec 7 millions d'emplois nouveaux créés entre 1995 et 1996 alors que la contribution des grandes entreprises était de 4, 8 millions d'emplois. Dans le rapport qui nous est soumis - et je félicite ici son rapporteur - il faut saluer l'inclusion de deux études thématiques: une sur «les PME dans le secteur du tourisme» et l'autre sur «les PME et l'environnement»; l'une et l'autre ayant une importance spéciale pour mon pays. Le tourisme est un important secteur d'activité. Via les petites et les moyennes entreprises, il se répartit sur tout le territoire et procure de l'emploi à un nombre élevé de personnes, avec l'avantage additionnel qu'il constitue un facteur de promotion des valeurs culturelles et de rapprochement entre les citoyens de différents pays. Les mesures mentionnées méritent donc tout notre soutien, notamment les mesures qui empêcheront d'aboutir à des situations de désavantage dans les zones les plus défavorisées. Quant à la protection de l'environnement, il faut saluer la reconnaissance du soutien des autorités à son égard, en particulier de l'Union européenne, qui doit être accordé aux petites et moyennes entreprises, sous peine de les léser par rapport aux entreprises qui profitent d'économies d'échelle et par rapport à des pays plus riches et dont les normes datent parfois de plusieurs années. Enfin, il faut saluer la référence à des mesures concrètes dans des domaines aussi variés que la sécurité sociale, la débureaucratisation, l'accès au marché des capitaux ou l'adaptation à l'introduction de l'euro. Il s'agit dans tous les cas de mesures correctes qui ne faussent pas la concurrence. Au contraire, il s'agit de mesures qui mèneront à une exploitation plus efficace des occasions offertes par le marché. Konrad Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, chers collègues, le troisième programme pluriannuel de l'Union européenne est une pierre angulaire de la politique pour les petites et moyennes entreprises et le rapport Rübig est donc extrêmement important. Il importe particulièrement de saluer l'ouverture actuelle de ce programme à la Bulgarie, à la République tchèque, à l'Estonie, à la Hongrie, à la Pologne, à la Roumanie et à la République slovaque dans le cadre de l'élargissement de l'Union européenne. Mais il serait bon que la Slovénie, la Lettonie et la Lituanie soient également de la partie. Je ne peux pas accepter que ces pays-là, précisément, n'y soient pas associés pour des questions formelles. J'espère que cela va changer à l'avenir. En ce qui concerne ce grand projet, il me semble important que nous voyions ce programme communautaire comme une partie de la stratégie d'encouragement. Pour ce faire, nous devrions donc garder à l'esprit les structures économiques de ces pays. Ce qu'il nous faut là, à savoir de la clairvoyance pour les classes moyennes, ne va pas coûter tant que cela. Cette politique des classes moyennes peut encourager la création d'entreprises, mais elle peut aussi renforcer l'esprit d'entreprise, ce que je trouve particulièrement important. Il s'agit à présent d'une certaine façon de voir certaines choses. Nous avons en fait besoin d'initiative individuelle, d'engagement des entreprises; en d'autres termes, nous avons besoin non seulement d'argent, mais également de conseils, de formation et d'incitants. Il me semble donc particulièrement important que nous entreprenions quelque chose contre la bureaucratie dans ces pays, que nous agissions pour la sécurité juridique et que nous apportions une aide en ce sens. Cela signifie que nous devons améliorer les conditions-cadres avec des mesures complémentaires. Cette problématique est liée au fait qu'il faut, dans ces pays également, moins d'État plutôt que plus d'État; et nous devrions, avec notre programme, contribuer au renforcement de l'initiative individuelle. Todini Monsieur le Président, j'interviens brièvement au sujet du rapport de M. Harrison que je remercie pour le travail effectué et pour avoir mis l'accent sur un problème aussi important, concernant le nerf porteur de l'économie européenne, à savoir les retards de paiement pour les petites et moyennes entreprises. Il ne me reste qu'à souligner ce qui a déjà été dit, de manière excellente, par mes collègues, et en particulier par Mme Thyssen, et surtout à confirmer encore une fois le contenu de l'amendement 4, au considérant d). Nous avons dit que la volonté contractuelle doit, en tout cas, être préservée, là où elle est exprimée: c'est la base et l'âme du commerce. Il est donc important de chercher à éliminer toutes les contraintes qui peuvent, en quelque sorte, miner la volonté contractuelle exprimée. J'espère qu'il sera possible, demain, d'arriver à un vote allant dans ce sens. Je voudrais également souligner le problème le plus important qui est mentionné dans le rapport, à savoir celui des paiements de la part des administrations publiques. Dans l'amendement 26, il est dit que dans le cadre d'un marché public, le contractant principal est tenu d'accorder à ses sous-traitants et fournisseurs des conditions qui soient au moins aussi favorables que celles que l'autorité publique lui a consenties. Il est juste qu'il en soit ainsi, mais rappelons que, souvent, ce sont précisément les contrats provenant des administrations publiques qui mettent le contractant principal en difficulté en matière de paiements aux sous-traitants et fournisseurs. Il faut, par conséquent, mettre l'accent sur les rapports avec l'administration publique et fournir au contractant la garantie couvrant les contrats à titre onéreux conclus avec l'administration publique, afin que celui-ci puisse ensuite fournir des garanties aux sous-traitants et aux fournisseurs. Papoutsis Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, le Parlement européen examine aujourd'hui quatre rapports qui concernent les petites et moyennes entreprises. Vous me permettrez de les aborder chacun à tour de rôle. Je commence par le rapport de M. Harrison sur la question du retard des paiements. Ce phénomène a de graves répercussions pour toutes les entreprises européennes. Comme on vient de le rappeler, il est responsable d'une faillite sur quatre et 33 % des entreprises européennes considèrent que c'est l'un des plus graves problèmes auxquels elles sont confrontées et qui, dans de nombreux cas, compromet leur survie. Les retards de paiement nuisent à l'essor des échanges et entravent le bon fonctionnement du marché unique. Bien que ce problème touche l'ensemble de l'Union européenne, il est vrai qu'on relève de grandes disparités dans les pratiques de paiement d'un État membre à l'autre. Vingt et un pour cent des entreprises européennes pourraient réaliser de meilleures performances à l'exportation si elles arrivaient à s'assurer de brefs délais de paiement auprès de leurs clients étrangers. La proposition de directive de la Commission sur les retards de paiement comprend un ensemble de mesures visant à lutter contre le phénomène dans les transactions commerciales au sein de l'Union européenne. Les mesures concernent les retards de paiement entre toutes les entreprises et entre les entreprises du secteur public. Elles respectent pleinement le principe de liberté contractuelle. La proposition a pour objet général d'inciter à respecter les délais de paiement fixés dans les contrats, et ce dans l'intérêt de toutes les entreprises. Elle trace également un cadre juridique qui dissuadera les débiteurs de s'acquitter avec retard de leurs obligations. Elle offre aux créditeurs un droit de dédommagement suffisant lorsqu'ils tardent à être payés, et elle prévoit ou améliore les procédures de recouvrement des créances de manière à les rendre efficaces, peu coûteuses et rapides. Elle comporte en outre des mesures spéciales visant à améliorer les pratiques de paiement de l'administration. À cet égard, je tiens à assurer M. Thyssen que la Commission européenne a pris les dispositions nécessaires pour mieux respecter le délai de paiement de 60 jours, et dans le cas où ses services témoignent d'un retard injustifié, ils sont tenus de verser des intérêts de retard. La Commission est convaincue que cette proposition assurera des avantages importants aux entreprises et qu'elle aura des retombées favorables pour l'emploi puisqu'elle réduira précisément le nombre des faillites dues aux retards de paiement en Europe. Permettez-moi, Monsieur le Président, de remercier le Parlement européen pour le soutien constant qu'il a apporté à cette initiative. Et permettez-moi aussi, Mesdames et Messieurs les Députés, de remercier tout particulièrement le rapporteur de n'avoir pas ménagé sa peine sur cette question, non seulement dans l'élaboration de son rapport en vue du présent débat, mais également tout au long de ces années en s'activant en faveur des PME et en tirant à chaque occasion la sonnette d'alarme, notamment à propos des retards de paiement. Permettez-moi enfin de remercier la commission juridique et son rapporteur, Mme Berger, pour leur contribution à la procédure d'examen de cette directive par le Parlement. Bon nombre des amendements déposés explicitent et complètent la proposition de la Commission, et je puis vous dire d'emblée qu'ils sont recevables. Il y a ceux qui le sont sous leur libellé actuel, à savoir les amendements 1, 2, 3, 4, 10, 19, 20, 22 et 31. Et il y en a d'autres que la Commission juge pour la plupart recevables sur le fond mais en se réservant la possibilité d'en revoir le libellé afin de les harmoniser avec le reste de la directive d'un point de vue juridique: ce sont les amendements 7, 9, 11, 13, 14, 15, 16, 18, 21, 24, 26, 28 et 32. En revanche, la Commission ne juge pas recevables les amendements 5, 6, 8, 12, 17, 23, 25, 27, 29, 30, 33, 34 et 35. J'en viens maintenant au rapport de M. Rübig sur la participation d'un groupe de sept pays candidats d'Europe centrale et orientale au troisième programme pluriannuel en faveur des PME. Je voudrais tout d'abord remercier le rapporteur pour son travail remarquable. Nous pouvons accepter les amendements proposés et qui ont été approuvés par la commission parlementaire compétente le 3 septembre. De fait, ces dernières années, le nombre des PME s'est accru dans tous ces pays. Aujourd'hui, elles représentent plus de 90 % de l'ensemble des entreprises. Mais nous savons qu'il restera beaucoup d'efforts à consentir lors des prochaines années en vue d'améliorer et de simplifier l'environnement administratif et juridique au sein duquel opèrent ces entreprises, et nous espérons naturellement qu'il se créera beaucoup d'autres PME à l'avenir. Ces dernières années, le programme PHARE a joué un rôle important pour appuyer l'essor des PME dans ces pays, et je suis convaincu qu'il va continuer à le faire. Aujourd'hui, dans la plupart des cas, la politique visant à promouvoir le développement des PME doit devenir plus explicite, j'ajouterai même: plus concrète. Je me félicite de ce que nous ouvrions aujourd'hui le troisième programme pluriannuel à un premier groupe de sept pays pour la période 1998-2000: Bulgarie, République tchèque, Estonie, Hongrie, Pologne, Roumanie et République slovaque. Plus tard, nous l'ouvrirons à la Slovénie, à la Lituanie et à la Lettonie lorsqu'elles seront prêtes. Parallèlement, nous l'ouvrons dès maintenant à la République chypriote. Aujourd'hui où ces pays se préparent en vue de leur adhésion à l'Union européenne, je pense sincèrement que l'heure est venue pour eux de prendre une part active au troisième programme pluriannuel. Une fois de plus, je vous remercie d'avoir soutenu cette initiative. Je passe au rapport de M. Hendrick sur les marchés européens de capitaux. Permettez-moi de commencer par féliciter le rapporteur pour son travail remarquable et l'appréciation favorable qu'il porte sur la communication faite en 1997 par la Commission. Mais depuis lors, les évolutions qui se sont produites dans ce domaine ont été particulièrement fructueuses, encore qu'il reste beaucoup à faire. Comme vous le savez, le marché Easdaq et l'Euro-Nouveau Marché ont continué à s'étendre et réalisent désormais des transactions sur les actions de quelque 200 sociétés. Bien que les résultats chiffrés soient de très loin inférieurs à ceux de Nasdaq - le marché américain correspondant -, il n'en reste pas moins qu'il s'agit d'un grand succès, surtout si l'on songe que deux ans ne se sont pas encore écoulés depuis le lancement d'Easdaq, alors que si l'on se reporte à l'expérience américaine, on constate qu'il aura fallu cinq ans à Nasdaq pour asseoir sa position. Les 200 sociétés cotées ont rapporté un capital de 2, 7 milliards d'écus, soit en moyenne 14 millions d'écus chacune. Il s'agit d'un montant que les sources bancaires traditionnelles n'auraient pas permis de réunir. Dans le même temps, ces sociétés ont pu ainsi avoir accès auprès des banques au financement dont elles ont besoin, puisque leurs bilans ont été renforcés par un capital-actions, et elles représentent précisément les entreprises innovantes et de haute technologie que la Commission européenne désire encourager. Leur introduction en Bourse a eu pour effet d'augmenter de 30 % en moyenne leurs effectifs au cours de ces deux années. Qui plus est, l'extension prise par ces deux marchés a contribué dans l'ensemble à accroître la coopération entre les Bourses et à encourager la création de marchés de capitaux pour les PME dans d'autres États membres. Mais leur développement doit être encore dynamisé et je crois qu'il le sera de toute façon avec l'introduction de l'euro, puisqu'ils vont tirer parti du surcroît de transparence qui résultera de l'adoption, de la mise en place et de l'utilisation de la monnaie unique. Maintenant, en ce qui concerne les activités à venir, nous allons centrer nos efforts sur la mise en oeuvre du plan d'action qui faisait partie de la communication que nous avons soumise au Conseil européen de Cardiff en juin 1998. Dans ce contexte, je vous citerai six initiatives concrètes qui sont déjà en cours ou vont être prochainement lancées: Un, la table ronde sur le morcellement des marchés de capitaux d'investissement en vue de réduire les entraves et de faciliter l'accès des PME à ce type de financement. Deux, l'inventaire de toutes les procédures nationales et transfrontières d'émission d'actions, en vue de permettre au public une souscription simple, peu coûteuse et rentable. Trois, la troisième table ronde à l'intention des banques et des PME où l'on s'emploiera à définir les meilleures pratiques possible de financement de la création et du démarrage d'entreprises, notamment de celles qui présentent un potentiel élevé de développement et pourraient être éligibles à l'introduction sur une Bourse européenne. Quatre, une action nouvelle concernant le capital d'amorçage - ou seed capital - qui sera appelée CREA. Cinq, un guide d'auto-évaluation des Bourses à l'intention des PME qui aidera les chefs d'entreprise à décider eux-mêmes si leurs sociétés sont susceptibles d'être introduites en Bourse. Six, une étude des techniques utilisées pour le calcul du risque et du ratio de solvabilité des entreprises, l'accent étant mis sur les PME. Et j'en viens enfin, Monsieur le Président, au rapport de M. Scarbonchi sur le cinquième rapport annuel de l'Observatoire européen des PME. Je tiens tout d'abord à remercier le Parlement européen de l'intérêt soutenu qu'il porte à l'Observatoire et à adresser mes sincères félicitations au rapporteur pour son travail. J'ai soigneusement noté toutes vos suggestions concernant les futurs travaux de l'Observatoire. En ce qui concerne votre demande d'une étude de la coordination existant entre les divers programmes européens en faveur des PME, je pense qu'une publication intitulée «Activités en faveur des PME et du secteur de l'artisanat», que chacun de vous peut se procurer, y répond déjà dans une large mesure. Maintenant, pour ce qui est de vos autres recommandations, je puis vous assurer qu'il en sera tenu compte lors de l'élaboration des prochains rapports de l'Observatoire, rapports qui devront à l'avenir faire l'objet d'une meilleure mise à jour en ayant recours à des données nouvelles et traitées et, à cet effet, étant donné que jusqu'ici ces rapports étaient publiés sur une base annuelle, peut-être faudra-t-il davantage les espacer pour se ménager le temps d'y intégrer les données en question. Enfin, je me réjouis de constater que l'Observatoire a désormais valeur de référence en raison de la qualité de son rapport qui comprend des renseignements très précieux non seulement pour les institutions de l'Union européenne mais surtout pour les gouvernements des États membres et pour les organisations actives dans le domaine des PME. En tout cas, je puis vous assurer que la Commission européenne entend que l'oeuvre de l'Observatoire soit poursuivie et qu'elle y contribuera en soutenant ses activités. Le Président La discussion commune est close. Le vote aura lieu demain à 12 heures . (La séance est levée à 00h10)

Powitanie Przewodniczący Chciałbym powitać na naszej galerii delegację Komisji do spraw Unii Europejskiej polskiego parlamentu, na której czele stoi pan Andrzej Grzyb, przewodniczący komisji. Delegacja jest w Parlamencie z trzydniową wizytą rozpoznawczą, a wczoraj miałem przyjemność spotkać się z jej uczestnikami. Witam państwa bardzo serdecznie. (Oklaski)

EURESi tegevusaruanne 2004-2005: Ühtse Euroopa tööturu poole (arutelu) Juhataja Järgmiseks päevakorrapunktiks on tööhõive- ja sotsiaalkomisjoni nimel Jan Anderssoni poolt komisjonile esitatud suuliselt vastatav küsimus (http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=OQ&reference=O-2007-0038&language=PL" - B6-0136/2007) EURESi tegevusaruande 2004-2005 kohta: Ühtse Euroopa tööturu poole. Jan Andersson autor. - (SV) Härra juhataja, rääkisime eelnevalt liikuvuse olulisusest Euroopa majanduskasvu ja tööhõive jaoks. Siis rääkisime nende töötajate liikuvusest, kes läbivad lisakoolituse, otsivad uusi töökohti oma enda riigis, muudavad lisakoolituse kaudu elukutset, ning riigisisesest geograafilisest liikuvusest ja ka piiriülesest geograafilisest liikuvusest. Kui me vaatame Euroopas ringi, näeme, et liikuvus on majanduskasvu jaoks oluline. Mitmetes riikides, kus on suurim tööjõu liikuvus, on ka Euroopa suurim majanduskasv ja tööhõive. See on väga tähtis. Milline on olukord Euroopas? Üldiselt erineb olukord riigiti küllaltki märkimisväärselt, kuid samas võime näha edasiminekuid. Edasiminekuid oleme näinud just viimastel aastatel. Ma olen pärit kahe Skandinaavia riigi vaheliselt piirialalt, kus algselt liikuvus ei olnud väga ulatuslik, kuid on viimastel aastatel järsult suurenenud. Majanduskasvu ja tööhõive jaoks on oluline, et ühel pool piiri elavad inimesed saavad liikuda teisele poole piiri. Võib-olla ei suutnud nad esmalt oma kodukohas tööd leida, kuid leidsid selle teisel pool piiri. See tõstab majanduskasvu kogu piirkonnas ja mõjub hästi pikas perspektiivis. Meil on ka palju takistusi. Nägin seda käesoleva töö käigus. Takistusi põhjustavad eri sotsiaalkindlustussüsteemid, maksud jms, ning teabe puudulikkus. Mis puudutab teavet kõnealuse teema kohta, siis on meil tööhõiveteenuste alane koostöö, EURESi koostöö. EURESi koostöö on välja arenenud viimastel aastatel. Osaliselt spetsiaalsete piirangutega, kuid võib-olla ennekõike oma portaali kaudu, mis on kodanikele kättesaadav, et leida teavet saadaval olevate töökohtade kohta, kuid ka sotsiaalkindlustuse olukorra kohta. Milline on olukord seoses maksudega? Mida ma pean tegema, kui kavatsen piiri ületada? Kõige viimases eelarves surusime Euroopa Parlamendis läbi 2 miljoni euro suuruse tõusu EURESi koostöö toetamiseks. Sellepärast esitame suuliselt vastatava küsimuse ja resolutsiooni. Me näeme veel hulgaliselt olemasolevaid vajadusi, miks suurendada liikuvust veelgi. Oma suuliselt vastatavas küsimuses keskendume kolmandatest riikidest pärit kodanikele. Küsimus vaatab tulevikku. Me teame, et Euroopa vajab rohkem töötajaid, mitte vähem kolmandate riikide kodanikke. Nad on juba kohal ja me peaksime suurendama koostööd - eriti naaberriikidega, kellega meil on naabruskoostöö - ning looma nende jaoks paremad võimalused asjakohase teabe saamiseks tööhõive olukorra, sotsiaalkindlustusskeemide ja maksude kohta. Küsimuse teine osa seondub hooajatöötajatega. Hooajatöötajad on Euroopa Liidus olnud juba pikka aega ja ka nemad vajavad paremat teavet olukorra, sotsiaalhüvitiste ja kehtivate eeskirjade kohta. Seda kõike saab EURESi portaalist. Lõpuks tahaksin ka tõstatada küsimuse selle kohta, kas komisjonil on ideid, kuidas muul viisil parandada liikuvust. Meil oli suur arutelu üleminekueeskirjade ja liikuvuse üle uute ja vanade liikmesriikide vahel. ELis on endiselt hulk riike, kes kohaldavad üleminekueeskirju. Ma loodan, et see periood saab olema võimalikult lühike ja me saame varsti täielikult kohaldada vaba liikuvust nii, et kõik üleminekusätted kaovad. Samuti on meie jaoks oluline proovida vaadata enda ümber ja näha, milline saab olema suurema liikuvuse korral olukord riikide jaoks, kes ei kohaldanud mitte mingeid üleminekueeskirju, kuna liikuvus ei ole eriti ulatuslik. See ei ole ulatuslik ja arvatavasti on põhjust parandada üldiselt teabe kättesaadavust. Kui üleminekusätted nüüd loodetavasti kaovad, peame parandama ka üksikutele töötajatele suunatud teavet vabade töökohtade ja selle kohta, mida läheb vaja, milline summa tuleb ära anda sotsiaalkindlustuse, maksude jms jaoks. Need on meie poolt komisjonile esitatud küsimused. Ma tean, et komisjonil on samad eesmärgid, mis Euroopa Parlamendilgi, kuid mida kavatseb komisjon selleks teha? Vladimír Špidla komisjoni liige. - (CS) Härra juhataja, daamid ja härrad, enne kui ma vastan igale esitatud küsimusele, tahaksin teile meelde tuletada, mis on EURESi süsteem. EURES on unikaalne süsteem, mille suur eelis seisneb selles, et see ühendab endas enam kui 800 kvalifitseeritud nõustajat hõlmava võrgustiku, hõlbustades andmetele lihtsat juurdepääsu ja interaktiivset andmesidet. 2006. aastast alates on EURESi portaal pakkunud 25 Euroopa keeles lihtsat juurdepääsu tööpakkumistele Euroopa Liidus ning Euroopa Majanduspiirkonda kuuluvate riikide tööturuasutuste teenustele. Keskmiselt pakub portaal juurdepääsu enam kui 1 200 000 pakkumisele. Samal ajal on käepärast EURESi nõustajad, et abistada töötajaid ja nende perekondasid, kes plaanivad kasutada võimalusi, mida liikuvus pakub. Nüüd tahaksin ükshaaval vastata teie küsimustele. Ma alustan teie esimesest küsimusest, mis puudutab EURESi võimalikku laiendamist kolmandate riikide kodanikele. Nagu te teate, võeti EURES algselt kasutusele Euroopa Majanduspiirkonna kodanikele kasu toomise eesmärgil, aidates neil leida tööd väljaspool oma riiki ja suurendada seega liikuvust. Nüüd plaanib komisjon teha EURESi süsteemi kättesaadavaks ka teisest riikidest pärit kodanikele: see ei vasta mitte ainult nende ootustele, vaid toob kasu ka liidule. Võttes arvesse vananevat rahvastikku ja demograafilist langust Euroopas, peame lähitulevikus olema valmis tööjõu puuduseks Euroopas, mis puudutab meie majanduse võtmesektoreid ja meie elustiili. Lisaks sellele võiks EURESi süsteem aidata kaasa globaalsema lahenduse leidmisele sisserände probleemile kolmandatest riikidest. Selle tulemusel lisati EURESi üldpõhimõtetesse ajavahemikuks 2007-2010 uus suund, mis loob võimaluse laiendada EURESi võrgustiku kaudu pakutava teabe ulatust, et rahuldada kolmandate riikide töötajate vajadusi. Komisjoni seaduslikku sisserännet käsitleva tegevuskava järel tahame nüüd analüüsida üksikasjalikult EURESi süsteemi selles suunas laiendamise võimalusi. Esialgses etapis võiksime kaaluda olemasolevate jaotiste täiendamist, pakkudes teavet "Elamis- ja töötingimused” koos spetsiaalselt Euroopa turule siseneda soovivate kolmandatest riikidest pärit kodanike vajadustele kohandatud teabega, ning pakkuda kõnealust teavet ka nende riikide keeltes. Teie teine küsimus puudutab hooaja- ja lühiajalise ajutise töö pakkumiste lisamist EURES süsteemi. On tõsi, et esialgsed EURES süsteemi kohta teostatud analüüsid ei osutanud ei vajadusele lühiajalise välismaal töötamise järele ega nõudluse tasemele. Meie käsutuses olev statistika hõlmas üksnes miinimumaega üks aasta, ning nõudlust hooajalise töö järele või hooajalise töö kogemust ja töökohapõhist õpet ei olnud arvesse võetud. Pärast Euroopa Parlamendi esitatud soovitust EURESi 2007. aasta eelarve suurendamise kohta viidi siiski süsteemi piires läbi uurimus, et teha kindlaks vajadus sellise teenuse kasutuselevõtmise järele ja selle teostatavus. Paljude riikide reaktsioon oli väga positiivne. Mõnel partneril oli juba sellise teenuse kogemus turismi, ehituse ja põllumajanduse valdkonnas. Tulevikus, kui töötatakse välja EURESi süsteemi edasise arengu kava, kaalutakse ka automaatselt võimalust kõnealust teenust laiendada. Mis puudutab teie kolmandat küsimust, siis usub ka komisjon, et nii ametialane kui ka geograafiline liikuvus võivad etendada positiivset rolli Euroopa tööturu toimimise parandamisel, ning seepärast on oluline kõnealust liikuvust toetada ja edendada. Sel eesmärgil töötab komisjon praegu välja töötajate liikuvuse Euroopa aasta 2006 tulemuste põhjal tegevuskava, mille eesmärk on suurendada liikuvust Euroopa tööturul ja kõrvaldada peamised takistused selle edasiarendamiselt. Kõnealuses tegevuskavas soovitatakse tugevdada EURESi rolli, muutes selle peamiseks vahendiks töötajate liikuvuse toetamisel kogu Euroopa Liidus ning suurendades inimeste sellealast teadlikkust. Tegevuskaval on kolm peaeesmärki: 1. EURESi strateegilise mõõtme edendamine, tugevdades selle analüütilist potentsiaali liikuvuse voolu ja Euroopa tööturu muutuste osas; 2. EURESi teenuste kvaliteedi edendamine, pakkudes liikuvatele töötajatele ja nende perekondadele kõikehõlmavamaid teenuseid; 3. EURESi tegevuse katvuse suurendamine, tugevdades selle suhteid teiste sarnaste teenuseosutajatega - või erasektoriga - ning avades järk-järgult oma tegevuse mujalt maailmast pärit töötajatele, nagu ma juba selgitasin oma vastuses teie esimesele küsimusele. Teie neljas ja viimane küsimus puudutab EURESi piiriüleseid projekte ja nende rolli liikmesriikide abistamisel, et kaotada ajutised meetmed. Piiriülestes suhetes tekkivate konkreetsete probleemidega tegelemine on alati olnud EURESi jaoks tähtis. Meil on praegu niipalju kui 20 piiriülest koostööprojekti, millest viimased on projektid Tšehhi Vabariigi ja Saksamaa ning Slovakkia ja Ungari vahel. Lisaks sellele viiakse praegu läbi 14 teostatavusuuringut, et määratleda uued projektid ja teenused, olgu need siis "uute” liikmesriikide vahelised või "uute” ja "vanade” liikmesriikide vahelised projektid. Olgu kuidas on, daamid ja härrad, ma usun, et aeg on tulnud loobuda "uute” ja "vanade” liikmesriikide ideest: teatavas mõttes on Hispaania kahtlemata uus liikmesriik, nii ka Kreeka, ja ma võiksin veel jätkata. Mind huvitab, kui kaua me veel kavatseme kasutada seda sorti liigitust võrdsete Euroopa Liidu liikmesriikide kohta. Igal juhul viiakse praegu läbi 14 teostatavusuuringut, et teha kindlaks uued projektid. Need kõik on praktilised projektid, mis on kavandatud eesmärgiga hõlbustada kodanike - tööandjate ja piiriüleste töötajate - igapäevast elu. Partneriteks võiksid olla ametiühingud, tööandjaorganisatsioonid, riigi tööturuasutused või mis tahes muud kohalikul või piirkondlikul tasandil töötavad osalejad. Nende projektide abil loodame hõlbustada töötajate vahetust partnerriikide vahel ja julgustada neid astuma vajalikke samme ajutiste meetmete osas. Daamid ja härrad, ma tahaksin lõpetada, juhtides tähelepanu EURESi töö ühele teisele olulisele aspektile ja see on sotsiaalse dumpingu võimaluse piiramine. On ilmselge, et inimesed, kes on teise riiki saabumisel hästi teavitatud, on palju paremas seisus kui need, kellel selline teave puudub. Selles suhtes on EURES samuti unikaalne ja väga tõhus vahend. Philip Bushill-Matthews fraktsiooni PPE-DE nimel. - Härra juhataja, lubage mul alustuseks öelda, et nõustun sisuliselt oma täiskogu vastaspoolest pärit kolleegi, härra Anderssoni kommentaaridega, kuid palun, et seda ei käsitletaks pretsedendina tulevaste juhtude jaoks. Väärib märkimist, et parlamendikomisjonis avaldati kõnealusele resolutsioonile kindlat toetust. Meie fraktsioon ei esita resolutsiooni kohta ühtegi muudatusettepanekut ja ma loodan, et minu kolleegid kõikidest erakondadest ja rahvustest toetavad seda, mis on toetuse vääriline - ehk põhimõtet, et EL on loodud inimeste jaoks ja rohkemate võimaluste pakkumiseks enamatele inimestele, ning EURES etendab selle idee täitmisel erilist rolli. Mul on siiski kaks lisaküsimust, millele volinik võib vastata kas oma järelmärkuses või kirjalikult. Tegemist on kahe väikese, kuid loodetavasti mitte tähtsusetu tähelepanekuga. Esimene tähelepanek puudutab portaali praegust kasutamist. Kui otsingusse sisestada "job mobility in Europe” (tööalane liikuvus Euroopas), viib see otse EURESi portaali, mis on väga hea ja lihtsalt kasutatav portaal. Selle leidmiseks aga peab teadma võtmesõnu "job mobility”. Kui otsingusse sisestada lihtsalt "jobs in Europe” (töökohad Euroopas), annab see vastuseks terve nimekirja muid portaale, nagu Eurojobs, Jobpilot, Topjobs, Careers in Europe jne. Need võivad kõik väga väärtuslikud olla, kuid meie eesmärk on ühendada otsijad EURESiga. Sellega seoses küsin, kas saaks veel midagi ära teha, et tagada EURESi portaali laiaulatuslikum kättesaadavus nendele isikutele, kes ei otsi tööd tingimata tööotsingukeskuste kaudu, vaid soovivad võrgule ise juurde pääseda. Minu teine tähelepanek on seotud sellega, et EURESi üks aspekte - mida ma väga tervitan - on allportaal elukestva õppe võimaluste kohta ja selles omakorda portaal nimega PLOTEUS. Olin PLOTEUSi portaalist kuuldes intrigeeritud, kuna see on - teadmiseks minu kolleegidele, kes võib-olla sarnaselt minule sellest teadlikud ei olnud - portaal õppimisvõimaluste kohta kogu maailmas. Tegemist on tõesti suure taotlusega - hõlmata mitte üksnes Euroopat, vaid kogu maailma! Uurisin kõnealust portaali, kuna sel ajal, kui väga paljud liikuvuse alased küsimused on suunatud võimaluste loomisele meie Ida- ja Kesk-Euroopa sõprade ja kolleegide jaoks Lääne-Euroopas töötada/õppida, usun ma, et rohkem tähelepanu tuleks pöörata võimalustele liikuda Lääne-Euroopast Ida- ja Kesk-Euroopasse. Üks piirangutest - räägin siinkohal selgelt kui inglane - on keeleõpe ja kohanemisvõime keelte suhtes, ning kõik, mida PLOTEUSi projekt saab teha keeleõppe edendamiseks - ja ma loodan, et volinik nõustub siinkohal minuga - on väga oluline osa tööalasest liikuvusest. Minu mõte mõlemas kõnealuses tähelepanekus PLOTEUSi ja juurdepääsu kohta võrgule on, et igal juhul mõelge ülemaailmsetele võimalustele, kuid tooge portaal tagasi n-ö maa peale, et sellel oleks rohkem kokkupuutevõimalusi tõeliste inimestega. Stephen Hughes fraktsiooni PSE nimel. - Härra juhataja, EURESi potentsiaal on tohutu, kuid suur osa sellest potentsiaalist tuleb alles realiseerida. Sellel on endiselt arvukalt piiranguid. Meie seisukoht on, et portaalist peaks saama töötajate geograafilise ja ametialase liikuvuse keskne nõuandepunkt, kuid me peaksime olema ausad ja tunnistama, et selleni jõudmiseks on veel pikk tee käia. Küll aga peaks praegusel arenenud elektroonikaajastul sellise nõuandepunkti saavutamine olema võimalik. Töökoha otsingu eesmärgil ELis liikuda kavatsevad töötajad vajavad juurdepääsu üksikasjalikule ja piiritletud teabele, mis tagaks neile kindluse oma perega ümberasumiseks - teave peaks olema üksikasjalik kuni sellise tasandini välja, nagu nt teave koolide kohta konkreetses paikkonnas, antud koolide tulemuslikkus, õpilaste arv ja vabade kohtade olemasolu. Sama kehtib tervishoiu, elamumajanduse ja suure hulga muude teemade kohta. Portaal küll sisaldab teavet kõnealuste teemade all, kuid on väga üldise iseloomuga ja annab riigiti vaid lühikese ülevaate. Sellise üksikasjaliku ja piiritletud teabe kogumine portaali võib tunduda tohutu ülesandena, kuid ei pea tingimata nii olema. Suur osa kõnealusest teabest on juba olemas kohalike asutuste, tervishoiuasutuste, kohalike haridusasutuste ja valitsusasutuste kodulehekülgedel. Portaali võib lisada viited kõnealustele kodulehekülgedele, et suunata üksikasjalikumat teavet vajavad kasutajad otse vajalikku kohta. Kohalikul tasandil kättesaadavat teavet esitatakse üha enam mitmes keeles. Nii näiteks on minu enda piirkonnas kogu teave alates sellest, kuidas registreeruda hääletusele kuni vaba majutuskoha leidmiseni välja, kättesaadav poola ja veel mitmes muus keeles. Lõpuks on kõnealune teave sageli esitatud ka mitmes kolmandate riikide keeles, mis seostub voliniku käsitletud küsimusega. Sisseränne kolmandatest riikidest ei saa lahendada raskusi, mida ELile põhjustavad demograafilised muutused, kuid saab sellele kaasa aidata. Seepärast oli mul hea meel kuulda voliniku sõnu kavatsuse kohta valmistada EURES ette tähtsa rolli etendamiseks kõnealuses protsessis. DanutBudreikaitė fraktsiooni ALDE nimel. - (LT) Töötajate vaba liikumine on üks neljast tingimusest, mis on Euroopa ühtse turu olemasoluks ja selle edukaks toimimiseks hädavajalik. Ühtne tööturg, mida veel ei ole välja arendatud, võimaldaks tööotsijatel omandada uusi oskusi ja kogemusi, annaks neile võimaluse tööd valida ja oma oskusi realiseerida ning tööandjad saaksid teha valiku suurema hulga töötajate seast, et tagada nõutavate spetsialistide leidmine. EURESi (Euroopa tööturuasutuste süsteem) võrgustik on vahend, mille eesmärk on luua ühtne tööturg, hõlbustades töötajate liikumist ELis, Euroopa Majanduspiirkonnas ja Šveitsis (ma ei maini siinkohal kolmandaid riike). Võrgustiku raames teevad koostööd riikide tööturuasutused, ametiühingud, tööandjate organisatsioonid ning kohalikud ja piirkondlikud asutused. Nende tegevust koordineerib Euroopa Komisjon. EURESi võrgustiku roll on teavitada, nõustada ja abistada võimalikke ringiliikuvaid töötajaid võimaluste leidmisel välismaal töötamiseks ja seoses elu-, töö- ja õppetingimustega Euroopa Majanduspiirkonna riikides, ning abistada tööandjaid, kes soovivad võtta tööle teistest riikidest pärit töötajaid. EURESi portaal käivitati 2006. aastal ja selle kaudu pakutakse ligikaudu miljonit vaba töökohta üle kogu Euroopa. Tänaseni on portaalis end registreerinud 8 000 tööandjat ja 184 000 tööotsijat. Kuigi õigus vabalt liikuda, samal ajal kui otsitakse elu- ja töövõimalusi välismaal, on üks Rooma lepinguga ettenähtud Euroopa kodanike põhiõigusi, kohaldavad paljud vanad liikmesriigid endiselt üleminekuperioode 2004. ja 2007. aastal liiduga ühinenud riikide suhtes. Saksamaa plaanib tööpuuduse kõrge taseme tõttu riigis pikendada üleminekuperioodi tööturu avamiseks kuni 2011. aastani. Mõned teabeallikad märgivad, et me seisame ELis silmitsi tööjõu puudusega, samas kui teised räägivad tööpuuduse kõrgest tasemest. EURESi portaalis on miljon vaba töökohta, kuid tööjõu vaba liikumine on piiratud. Kui tõhus on EURES? Ma toon teile näite oma kodumaa, Leedu, kohta. Ametliku statistika kohaselt lahkus Leedust nelja aasta jooksul 34 000 töötajat, kuid ainult 405 inimest kahe ja poole aasta jooksul tegid seda EURESi teenuste abil. Meediakanalid esitavad sageli jahmatamapanevat teavet võõrtöötajate orjusest Itaalias, Hispaanias ja Ühendkuningriigis, kus uutest liikmesriikidest pärit töötajad leiavad eest ebainimlikud töö- ja elamistingimused. Kas selle puhul ei ole tegemist EURESi süsteemi puudulikkusega? Inimesed ei saa piisavalt teavet töö- ja elutingimuste kohta ega tea, kelle poole probleemide ilmnemisel pöörduda. 2006. aasta tegevus näitas, et töötajate vabale liikumisele on tekkinud uued takistused: need on praktilised probleemid, eluase, keel, töö leidmine partneri või abikaasa jaoks ning psühholoogilised raskused uue riigiga kohanemisel ja koju tagasipöördumise plaanid. On tänuväärne, et komisjon hakkab 2007. aastal rakendama liikuvuse tegevuskava, mis aitab lahendada tekkinud probleeme. Sellele aitaks kaasa ka ainukontrolli põhimõttel põhinev teabesüsteem geograafilise ja ametialase liikuvuse kohta. Ryszard Czarnecki Härra juhataja, luban, et erinevalt Philip Bushill-Matthewsist, eelmisest sõnavõtjast, ei räägi ma küberruumist ega võimalustest, mis selles navigeerimine võiks avada Kesk- ja Ida-Euroopa kodanike jaoks. Resolutsiooni projekt on täis kiidusõnu EURESi, Euroopa tööturuasutuste süsteemi kohta. Meile peaks siiski olema teada, et mõne vaatleja jaoks on EURES näide üleliigsest Euroopa bürokraatiast. Nagu minu Leedu kolleeg just äsja märkis, kasutas vaevalt 8% välismaale tööle läinud leedulastest EURESi pakutavaid vahendeid. Seda on tõesti väga vähe. Võib-olla ei ole EURES tegelikult üleliigse bürokraatia juhtum, kuid olukord oleks palju lihtsam, kui Euroopa tööturg lõpuks ometi täielikult liberaliseeritaks. Eurooplased saaksid siis tegelda tööotsingutega normaalsel viisil, ega peaks ilmtingimata kasutama EURESit. Loomulikult peaks toetama kõiki meetodeid, sealhulgas ametlikku teavet vabade töökohtade kohta hooaja- või ajutiste töötajate jaoks. Esmajärjekorras peaks see puudutama liidu liikmesriikide kodanikke. Kolmandate riikide kodanikud, sealhulgas nende riikide kodanikud, kellega EL teeb koostööd Euroopa naabruspoliitika raames, peaksid tulema teises järjekorras. Kaks aastat ja kaks kuud tagasi, kui me võtsime vastu liikmesriikide tööhõivepoliitika suunised, rõhutasime vajadust kõrvaldada kõik tõkked töötajate vabalt liikumiselt Euroopas, nagu aluslepingutega on ette nähtud. On kahetsusväärne, et Saksamaa, Austria ja mitmed teised liikmesriigid ei võtnud kõnealust üleskutset kuulda ning säilitavad endiselt tõkkeid, mis takistavad juurdepääsu tööturule. See on vastupidine Euroopa Liidu aluseks olevatele põhivabadustele, nagu minu kaasliikmed sedastasid. Vaba juurdepääs tööturule saab lõpuks teoks, kuid vahepeal raisatakse palju aega. Me peaksime siin ja praegu arutama üldiste, mitte poolikute meetmete üle. Elisabeth Schroedter fraktsiooni Verts/ALE nimel. - (DE) Härra juhataja, minu kaasliikmetel on täiesti õigus öelda, et EURES on loomas Euroopa edulugu. Ilma EURESi võrgustikuta ei oleks geograafiline ja ametialane liikuvus Euroopas võimalik sellises ulatuses, nagu see toimub täna ega oleks kättesaadav töötajatele, kes teavad oma õigusi ja on seega suutelised neid teostama. Kui EURESi süsteemi ei oleks, eksisteeriks Euroopa Liidu neljas vabadus üksnes paberil. Seepärast ma ei mõista, volinik, miks te ei näita üles rohkem pühendumist EURESi parandamisele, teisisõnu rohkemate keskuste loomisele ja kvaliteedi tõstmisele, nt hea tava mudelite kaudu piirialadel. Tõesti, neid peaks ilmuma nagu seeni pärast vihma, et saavutada teie töötajate liikuvuse Euroopa aasta eesmärgid ja suurendada geograafilist liikuvust Euroopas. Siinkohal on tõesti vaja rohkem pühendumust. Oskustööliste puuduse all kannatavad piirkonnad saaksid sellest eriti palju kasu, kui liikuvus Euroopas lihtsamaks muudetaks. Loomulikult on siiski esmalt ja ennekõike liikmesriigid need - ja ka nõukogu on jälle kord tähelepanuväärne on tegevusetuse pärast -, kes kasutavad pidureid. Sotsiaalkindlustussüsteemide vastastikusel tunnustamisel on ikka veel pikk tee käia, enne kui saavutatakse tase, mis võimaldaks töötajatel asuda teise liikmesriiki tööle ilma, et nad kaotaksid osa oma sotsiaalkindlustusest. Veelgi raskem on see töötajate jaoks nendes liikmesriikides - nagu minu enda kodumaa -, kus endiselt nõutakse liikuvuse piiramist üleminekuperioodiks. Nendes riikides toimub liikuvus ebaseaduslikes ja habrastes tööhõivetingimustes; must turg paneb paika palgad ja tööohutuse. Sotsiaalse dumpingu vastane võitlus saab aga toimuda üksnes seadusliku liikuvuse alusel. Seepärast hämmastab mind, miks valitsused, nagu näiteks Saksamaa valitsus, teevad ühelt poolt oskustööliste puudusest kuuma teema, kuid teisalt puudub neil julgus lubada Ida-Euroopa riikidest pärit inimestel teostada nende liikumisvabadust, lahendades sel viisil ka lõppude lõpuks vahest lausa absurdse olukorra piiridel. Ma pöördun palvega ka tööturu osapoolte poole, et nad teeksid rohkem ära liikuvuse suurendamiseks eri riikides ning teostaksid avalikku kontrolli, et tuua päevavalgele mustad lambad ning lõpetada nendepoolne kasusaamine sotsiaalsest dumpingust. Derek Roland Clark fraktsiooni IND/DEM nimel. - Härra juhataja, Euroopa hõlmab väga erisugust geograafiat, maastikku ja kliimat, mis on loonud hulgaliselt erinevaid elustiile ja majandusi. Eriti mitmekesised on alati olnud töötavad ning erinevalt on arenenud tööseadused. Erinevad inimesed töötavad erineval viisil. Erinevused lisavad elule vürtsi. Te sekkute sellesse omal riisikol, sest erinevused peituvad täistööhõive ja tööseaduste sisimas. Tööhõivekomisjoni täisnimi on tööhõive- ja sotsiaalkomisjon ning suurim sotsiaalne hüve nii üksikisikule kui ka ühiskonnale on loomulikult see, kui inimestel on tööd. 2005. aasta aprillis oli Saksamaal tööpuudus 10%, samas kui Ühendkuningriigis oli kõnealune näitaja 4,5%, kuid Ühendkuningriik on võtnud ka vähem ELi tööseadusi üle. Tööpuuduse tase on kõrge paljudes Ida-Euroopa riikides. Nad on teinud edusamme, olukord on mõningal määral paranenud ja viimane asi, mida nad tahavad, on vahetada nõukogude võim majanduse vastu, mida juhivad mittevalitud komissarid vastavalt mittevalitud ELi volinike tsentraliseeritud otsustele. Euroopale ei ole vaja, et EL kehtestaks kõigi suhtes ühtse tööseaduste kogumi. Seda liiki piirangud võivad põhjustada üksnes tööpuuduse kasvu, tuues kaasa seninägematu sotsiaalse rahulolematuse. Ma loodan, et keegi meist ei soovi seda uuesti näha. Csaba Őry (HU) Palju on olnud juttu geograafilise ja ametialase liikuvuse kasvust ELis kui tööpuuduse vähendamise ja majandusliku konkurentsi suurendamise võtmetegurist. 27 liikmesriigiga Euroopa Liidul on väga suur tööjõu reserv, kuid vabade töökohtade ebavõrdse piirkondliku jagunemise tõttu ei suuda ta pakkuda tööhõivevõimalusi märkimisväärsele osale karjääri alustajatest ja üle 50aastastest töötajatest. Selle tulemusel on võõrtöötajate sisserände kiirendamine kolmandatest riikidest - isegi kui liidus on sobiv ja kvalifitseeritud tööjõud olemas - nüüd pakiline teema. EURESi võrgustik etendab väljapaistvat rolli pakkumise ja nõudluse vahelises suhtes, kuid on kahetsusväärne, et sellele ei ole ikka veel antud vajalikku toetust ELi vahenditest, mis on eraldatud arengueesmärkide jaoks. Seda demonstreerib selgelt järgmine tõsiasi: ma olen kuulnud, et on olemas 700 EURESi nõustajat (kuigi Vladimir Špidla mainis 800); kui me võrdleme seda arvu 20 miljoni kodanikuga 27 liikmesriigis, kes ei suuda tööd leida, siis on ilmselgelt tegemist tühise arvuga. Vaid 25-26 nõustajat riigi kohta, mis on vaid tilk ookeanis ja mitte mingil juhul piisav käesoleva ülesande jaoks. Teine probleeme tekitav küsimus on minu arvates see, et sel ajal kui teave tööotsijate kohta on portaalis kättesaadav, on teavet töövõimalusi pakkuvate ettevõtete kohta hoopis vähem. Viimaste andmete kohaselt on EURESis esindatud kokku 11 000 ettevõtet. Selleks, et ettevõtted selles senisest enam osaleksid, läheb vaja hoopis suuremat teabekampaaniat. Mulle tundub, et EURESi võrgustiku ja portaali arendamine ning tõuge selleks on Euroopa ühine huvi ja seega nõuan ettepanekute vastuvõtmist. Proinsias De Rossa juhataja, pole kahtlust, et EURES on väga oluline ja hästi toimiv programm, kuid seda on vaja täiustada. Ma tahan käsitleda ühte konkreetset küsimust seoses liikuvusega, mis - nagu me kõik nõustume - on Euroopa jaoks vajalik ja hea. Probleem, millele ma konkreetselt viitan, on seotud nende ELi kodanikega, kes tulevad Iirimaale koos mitte-ELi kodanikust abikaasaga. Viimase mõne nädala jooksul on Iirimaa valitsus andnud välja 120 sellise abikaasa väljasaatmise korraldust. Tean, et veel paljudele on Iiri ametiasutused teada andnud, et nende elamisloa taotlus on kohtuotsuse ootusel ajutiselt peatatud, mis tõenäoliselt ei saabu enne 2009. aastat. Nende Euroopa Liidu kodanike jaoks, kes tahavad kolida Iirimaale sooviga vabale töökohale asuda ja avastavad, et neid piiratakse, kuna nad on abielus mitte-ELi kodanikuga, on tegemist selge liikuvuse takistamisega Euroopas. Mulle tundub, et see on ebaõiglane nende suhtes, kes tahaksid ümber asuda ning kahekordselt ebaõiglane nende suhtes, kes on juba ümber asunud ja elavad - mõnel juhul pikka aega - koos abikaasaga Iirimaal, kes nüüd välja saadetakse. Ma palun volinikul võtta kiiremas korras ühendust Iiri ministriga ja nõuda tal tühistada väljasaatmise korraldused, anda asjaomastele perekondadele ajutised elamisload ning teha lõpp ebakindlusele, millega nad tuleviku suhtes silmitsi seisavad. Kui me suhtume tõsiselt liikuvusse Euroopas, ei tohiks seda liiki probleemid esile kerkida. Olen veendunud, et antud juhul kehtiv Iiri seadus on vastuolus Euroopa Liidu 2004. aasta direktiiviga liikuvuse ja elukoha kohta ning vastuolus ka Euroopa Liidu diskrimineerimisvastaste õigusaktidega, sest kõnealust piirangut kohaldatakse üksnes ELi mitte-Iiri kodanike abikaasade suhtes. Tegemist on kahe tõsise probleemiga ja ma palun volinikul tungivalt esitada kohe ja kiiresti protest Iiri ametiasutustele, täpsemalt minister Brian Lenihanile, et see probleem leiaks viivitamata lahenduse. Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk (PL) Härra juhataja, tahaksin juhtida tähelepanu kahele käesoleva arutelu käigus tõstatunud probleemile. Esiteks on vaja täielikult rakendada ühte põhivabadustest, mis toetab Euroopa siseturgu, täpsemalt tööjõu vaba liikumist. Uutest liikmesriikidest pärit töötajate puhul piiratakse kõnealust vabadust tõsiselt, näiteks Saksamaal ja Austrias. Selline olukord kahjustab selgelt töötajate liikuvust Euroopa Liidu territooriumil. Teiseks on vaja osutada tugevat toetust tööhõivemäära tõstmiseks, eelkõige uutes liikmesriikides. Näiteks minu kodumaal Poolas on tööhõive määr meeste seas 51% ja naiste seas vaevalt 46%. Võrdluseks olgu öeldud, et Ameerika Ühendriikides ja Skandinaavia riikides ületab kõnealune näitaja juba 70%. Gunnar Hökmark Härra juhataja, ma arvan, et suurenenud liikuvuse tähtsuse osas valitseb laialdane mõistmine ning kõik kogemused seoses töötajate ja teadlaste liikuvusega on äärmiselt head igal pool. Edu seisneb paljuski liikuvuses ja Euroopa tasandi koostöös - me teame, et see on oluline tööhõive kvaliteedi ja tööturu tõhususe jaoks, me teame, et see on tõeliselt euroopalik idee ja me teame ka, et see on äärmiselt tähtis üksikisiku valikuvõimaluste seisukohalt. Kuid seda öeldes tuleb siiski tunnistada, et meie ees seisab endiselt rida takistusi. EURESi programmi tuleb toetada ja tagada, et selle töö toimiks hästi. Samas peame me tagama, et takistused, näiteks üleminekueeskirjad, kaotataks võimalikult kiiresti, sest selline olukord, kus ühelt poolt püütakse suurendada liikuvust ja teiselt poolt nõustutakse selle piiratusega, on vastuoluline. Teine asi, mida ma pean seoses käesolevaga vajalikuks öelda, on, et isegi kui me kõnealused takistused kõrvaldame, on liikuvus endiselt liiga piiratud. See kehtib nii meie riigisisese tööjõuturu kohta kui ka piiriüleselt. Minu arvamuse kohaselt võiks EURESi portaali kasutada mitte üksnes teavitamise ja turvalisuse suurendamise eesmärgil nende jaoks, kes soovivad minna teise riiki ja teisele tööturule, nagu härra Andersson sellele eelnevalt tähelepanu juhtis, vaid samuti kõikide otsuseid tegevate asutuste teavitamiseks Euroopa tööturgudel püsivatest takistustest, sest lõhe nägemuse ja teooria ning tegelikkuse vahel on küllaltki suur. Ja ma arvan, et EURES võiks etendada teavitavat rolli kahel suunal: nendele, kes soovivad siseneda teistele tööturgudele, aga ka kõigile meile endile ja meie liikmesriikidele, et muuta liikumine tegelikkuses lihtsamaks. See on probleem, mille üle võiksime siin ja täna täiendavalt arutleda. Vladimír Špidla komisjoni liige. - (CS) Daamid ja härrad, minu arvates näitas arutelu selgelt, et EURES on hea vahend, millel on oma otstarve ja mis on kasulik: see annab tõelise panuse tööjõu vabale liikumisele, aidates kaasa liikuvusele ning aidates inimestel saada rohkem teavet tööturu kohta kogu Euroopa Liidus ja töötajate õiguste kohta. Teiselt poolt rõhutati arutelus ka seda, et me ei ole veel saavutanud mingit täiuslikku või lõplikku olukorda ning EURESi edasiarendamist tuleb jätkata. Arutelus tõstatati mõningaid selliseid küsimusi, mida ma praegu eraldi kommenteerima ei hakka, kuna need on väga spetsiifilise ja korraldusliku iseloomuga, ning ma usun, et igaüks neist on väärt eksperthinnangu läbiviimist. Käesolevas arutelus ilmnes selgelt asjaolu, et komisjoni üldine idee kõnealust portaali edasi arendada ning Euroopa Parlamendi üldine nägemus portaali eesmärgist ja arengust on enam-vähem sarnased ning pakuvad meile võimaluse tõeliselt tõhusaks ja kasulikuks pikaajaliseks koostööks ja vastastikuseks inspiratsiooniks. Lisaks tahaksin juhtida tähelepanu sellele, et paljud siin väljaöeldud mõtted läksid kaugemale praegu parlamendis arutluse all olevast küsimusest, näiteks siseriiklike õigusaktide küsimus, kuid ma võtsin need kindlasti teadmiseks ja kaalutlen neid täiendavalt.

Reprise de la session Le Président Je déclare reprise la session du Parlement européen, qui avait été interrompue le vendredi 20 novembre 1998. Souhaits de bienvenue Le Président J'ai le grand plaisir de saluer un groupe de congressistes des États-Unis, conduit par M. Kolbe, qui vient de prendre place dans la tribune officielle. Nous tenons à exprimer la satisfaction de l'Assemblée pour cette visite . Le Président La parole est à M. Valdivielso de Cué. Valdivielso de Cué Monsieur le Président, je voudrais rappeler quelque chose que nous demandons constamment lors des Assemblées: de ne pas utiliser les téléphones cellulaires car ils perturbent le cours normal des séances. Et je demande au Président de prendre des mesures concrètes et spécifiques, tant lors des séances de l'Assemblée que des commissions, afin d'éviter que notre activité fondamentale, à savoir, le traitement des problèmes soulevés par nos électeurs, ne soit perturbée par des appels téléphoniques. Par ailleurs, heureusement, nous recevons tous de l'argent, nous sommes dotés d'un budget pour que nous puissions disposer d'assistants et, au cas où un problème urgent se poserait, l'assistant nous fait parvenir une note de sorte que nous puissions traiter le problème. Je demande vivement de trouver une solution définitive afin d'éviter ces perturbations. Merci beaucoup. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Valdivielso. Nous allons demander aux questeurs d'adopter les mesures adéquates afin de résoudre ce problème. Ordre du jour Le Président L'ordre des travaux pour la séance d'aujourd'hui, mercredi, et de demain, jeudi, a été distribué. Les modifications suivantes ont été proposées. Mercredi Le rapport de M. Tillich et de Lord Tomlinson sur le projet de budget rectificatif et complémentaire nº 1/98 relatif à la section III - Commission qui, lors de la dernière période partielle des sessions, avait été inscrit à l'ordre du jour d'aujourd'hui, ne sera pas examiné car le Conseil n'a pas adopté le projet de budget. Aussi, il est reporté à la période de session de décembre à Strasbourg. Aelvoet Monsieur le Président, c'est au sujet du premier point de notre séance d'aujourd'hui que je souhaiterais faire une proposition au nom de mon groupe. Il se fait que M. Santer profitera de l'Heure des questions pour émettre une proposition concrète au sujet d'un nouvel instrument de lutte anti-fraude dans le cadre de l'Union européenne. Le problème, c'est qu'il y a bien longtemps que la commission du contrôle budgétaire avait demandé à la Commission européenne de lui adresser des propositions concrètes et détaillées pour le 1er décembre. Mais elle ne l'a pas fait. Et voici que la Commission se présente aujourd'hui, mais dans le cadre de l'Heure de questions, où aucun débat de fond n'est possible. C'est pourquoi notre groupe propose qu'après un bref exposé du président de la Commission, M. Santer, chaque groupe ait trois minutes pour pouvoir au moins émettre un avis sur le fond. Je puis vous affirmer, Monsieur le Président, qu'à la commission du contrôle budgétaire, il y a unanimité pour dire qu'il est particulièrement regrettable qu'une thématique de cette importance ne fasse pas l'objet d'un réel débat. Je vous saurais donc gré de soumettre ma proposition à l'Assemblée. Theato Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je salue cette proposition. Nous recevons à l'instant même le document qui constitue la base du nouvel Office pour la lutte contre la fraude. Nous sommes très étonnés de recevoir ce document maintenant, après deux séances très intensives hier et avant-hier. Je ne voudrais pas paraître pénible en insistant sur une date mais après l'impression du document dans toutes les langues, il aurait été tout-à-fait judicieux de transmettre cette proposition à la commission du contrôle budgétaire, en tant que commission compétente, avant-hier ou au plus tard hier, de façon à préparer le débat. C'est un critère qui compte en ce qui concerne la décharge pour 1996. Je dois dire que je suis très déçue de voir qu'on ait choisi cette procédure alors que les documents complets sont disponibles. On aurait dû mener un débat digne de ce nom. (Applaudissement) Le Président Madame Theato, d'après mes informations, le document a été approuvé ce matin par la Commission. Lorsqu'il nous sera remis officiellement, les démarches suivront leur cours conformément au règlement, c'est-à-dire qu'il sera remis à la commission du contrôle budgétaire et qu'ensuite l'Assemblée se prononcera sur le rapport de ladite commission. Mais à présent nous ne pouvons pas faire l'impasse sur les démarches normales et remplacer le rapport de la commission, ses amendements et le débat correspondant, par un débat improvisé où chaque groupe politique disposerait de trois minutes. Ce n'est pas réglementaire et je ne peux pas le faire. De toutes façons, le président de la Commission me demande la parole et je la lui donne car il a été cité. Santer Monsieur le Président, je suis un peu étonné du genre de discours que j'entends. Depuis mon arrivée, en 1995, on demande à la Commission de donner la primeur au Parlement pour l'exposé des décisions qui ont été prises le mercredi matin, dans l'enceinte de la Commission. C'est ce que nous faisons aujourd'hui. Donc, le Parlement a la primeur de la discussion. Auriez-vous voulu que je le présente ce matin, ou tout à l'heure à la presse, et que le Parlement ne l'aie eu que demain ou après-demain? Donc, c'est bien la primeur que la Commission donne ici au Parlement européen, et je crois qu'il faut s'en tenir aussi aux règles institutionnelles et parlementaires, telles qu'elles existent dans nos États membres. Jeudi Le Président Mesdames et Messieurs, je vous rappelle que toute la matinée est réservée aux votes. À ces votes, il faut ajouter les points suivants: conformément à l'article 66.7 du règlement, une recommandation, sous forme de lettre, concernant la commercialisation en Autriche, en Finlande et en Suède d'engrais contenant du cadmium (commission économique); -conformément à l'article 99 du règlement, le rapport (A4-0434/98) de Mme Schierhuber sur la navigation fluviale (commission des transports); -conformément à l'article 99 du règlement, le rapport (A4-0440/98) de M. Langen sur la prorogation de la mesure dérogatoire temporaire applicable à l'Allemagne et à l'Autriche (commission économique); -le rapport (A4-0400/98) de M. Ferri sur les retraites complémentaires dont le vote avait été reporté lors de la période de session de novembre (commission juridique); -les propositions de résolution sur diverses lignes budgétaires concernant les droits de l'homme et la démocratie dans le chapitre B7-70, dont le débat a eu lieu le 17 novembre dernier.S'il n'y a aucune observation, l'ordre des travaux est ainsi fixé. Le Président Conformément à l'article 97 du règlement du Parlement européen, le Conseil a sollicité l'application de la procédure d'urgence au projet de règlement du Conseil. Sont ainsi fixées les conditions d'application des actions communautaires de coopération au développement et la consolidation de la démocratie et de l'État de droit, ainsi que le respect des droits de l'homme et des libertés fondamentales (9581/98 - C4-0507/98-97/0191 (SYN)). La commission du développement et de la coopération a déjà approuvé un rapport de M. Torres Couto à ce sujet et il est prévu de l'inclure dans la prochaine période de session. La parole est à M. Rocard, au nom de la commission du développement et de la coopération, compétente sur le fond. Rocard Monsieur le Président, la commission du développement et de la coopération est, sur le problème de l'urgence, un peu embarrassée. Je voudrais vous dire très fermement, ainsi qu'à tous nos collègues, que le rapport de M. Torres Couto est un rapport important, que nous avons beaucoup débattu, beaucoup amendé, mais que nous sommes fiers de proposer à notre Assemblée plénière. Nous pensons en plus que son adoption est urgente du point de vue des orientations de la politique de l'Union européenne. Lorsque nous avons appris que la présidence autrichienne souhaitait vivement en terminer avec ce dossier et adopter la décision avant la fin de sa présidence, nous avons applaudi à ce souci, encouragé la présidence autrichienne et souhaité que les délais parlementaires permettent absolument qu'il en soit ainsi, ce qui m'amènerait, ici, à soutenir devant vous l'urgence. D'ailleurs, la commission, réunie hier en séance extraordinaire - je vous en remercie puisque cette séance vous était due, Monsieur le Président - a voté à l'unanimité. Mais il se trouve que l'emploi du temps de la séance plénière d'aujourd'hui est encombré, que le rapporteur n'est pas complètement prêt pour que le débat se déroule dans de bonnes conditions en urgence, si bien que je me vois, par rapport au mandat de président de la commission qui est le mien, obligé de dire aux membres de notre commission qui ont voté hier pour l'urgence, de se sentir en liberté de conscience devant la contradiction entre la difficulté d'un débat honorable et de qualité, que nous ne pouvons pas tenir, et le souci de l'efficacité parlementaire qui nous amènerait à voter presque sans débat. Liberté de vote à nos mandants, donc, c'est tout ce que je peux dire, et pour le reste de l'Assemblée, je me confie à sa sagesse. Nous avons approuvé le sentiment de l'urgence, la volonté de la présidence autrichienne d'en finir. Cela supposerait qu'on débatte ce soir et qu'on vote demain. Les conditions n'étant pas tout à fait réunies, je me fie à la sagesse de l'Assemblée. Le Président Quelqu'un souhaite-t-il exprimer un avis contraire? Monsieur Galeote, la parole est à vous. Galeote Quecedo Monsieur le Président, je crois que le premier argument contre l'application de la procédure d'urgence a été très clairement avancé par M. Rocard: M. Torres Couto est absent car il n'était pas prévu que son rapport soit voté durant cette séance. Aussi, par courtoisie envers le rapporteur, nous ne pouvons pas accélérer la procédure à ce point. Mais je voudrais mentionner, comme argument supplémentaire, une question de fond. La Commission européenne, via son commissaire, M. van den Broek, a soulevé en dernière minute un problème concernant le financement des Bureaux d'assistance Technique, comme par exemple la Fondation européenne des droits de l'homme, qui ne peut pas être résolu en complétant les commentaires du budget 1999, qui existent déjà, mais qui exige au contraire un amendement exprès. Étant donné l'importance et la gravité de cette question, nous devons disposer du temps suffisant pour mener notre débat et je crois donc qu'il est inadéquat de voter demain à la va-vite une résolution aussi importante. Le Président Merci, Monsieur Galeote. Je soumets au vote la demande d'application de la procédure d'urgence. (Le Parlement rejette l'urgence) Le Président Conformément au paragraphe 2 de l'article 99 du règlement, j'ai reçu une objection de la part de 31 députés contre l'examen du rapport Porto sans débat. Aussi, conformément audit article, le rapport Porto sera inclus avec un débat lors d'une séance ultérieure . La Commission de demain Le Président L'ordre du jour appelle la communication de la Commission sur «La Commission de demain». La parole est à au président de la Commission, M. Santer. Santer Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, en effet, je suis venu vous entretenir de deux dossiers qui ont fait beaucoup de bruit ces derniers temps et qui intéressent au plus haut point cette Assemblée, ainsi que je l'ai entendu dans les discussions préliminaires. C'est l'avenir de l'UCLAF et la procédure de décharge pour 1996. Comme les deux thèmes ont des liens directs avec le fonctionnement et l'organisation de la Commission, je profite de cette occasion pour évoquer le vaste chantier des réformes internes que j'ai ouvert et que je clôturerai en 1999. Notre réflexion doit partir d'un constat de base. L'Europe va bien, les grands dossiers progressent, le niveau d'intégration atteint est extrêmement élevé. Les succès même de l'Europe nous interpellent et requièrent des adaptations de notre fonctionnement et de nos modes de faire. L'unification européenne doit constamment être construite et consolidée. Les institutions sont l'âme et l'outil de ce processus. Raison de plus pour préserver un climat de confiance entre les institutions ou pour gérer nos relations respectives avec responsabilité. Le climat dans lequel se déroulent certains débats m'inquiète. Je voudrais quant à moi contribuer à recréer une atmosphère sereine et favorable à notre objectif commun, c'est-à-dire une Europe résolument tournée vers l'avenir. Monsieur le Président, la discussion du rapport Bösch en octobre dernier a été l'occasion de poser un certain nombre de questions sur l'avenir de la lutte anti-fraude dans l'Union. À vrai dire, de grands progrès ont été réalisés dans ce domaine depuis 1995. L'UCLAF a connu une extension de ses compétences; en 1997, elle a été élevée au statut de task force. En juillet 1998, nous avons adopté un cadre global pour ses activités, qui sera suivi dans quelques jours de modalités d'application détaillées. Grâce à l'action efficace de l'UCLAF, un certain nombre d'affaires impliquant des fonctionnaires de la Commission ont pu être découvertes. Malgré cela, le Parlement, à plusieurs reprises, a soulevé la question de l'autonomie et de l'indépendance de nos enquêteurs. Je réaffirme avec force que ceux-ci ont toujours travaillé en toute liberté. Néanmoins, une séparation claire entre contrôleurs et contrôlés est saine. Pour lever toute ambiguïté, il ne faut pas s'arrêter à mi-chemin et mener la discussion sur l'externalisation jusqu'au bout de sa logique. Nous sommes donc arrivés à la conclusion que la création d'un Office totalement indépendant et sans lien de subordination avec la Commission ou une autre institution est la solution la plus efficace et la mieux défendable pour atteindre l'objectif contenu dans le rapport Bösch, avec lequel nous sommes d'accord. Monsieur le Président, deux précisions importantes doivent, toutefois, être apportées ici. D'abord, le futur Office aura comme fonction exclusive d'effectuer des enquêtes tant dans les États membres qu'au sein de toutes les institutions et tous les organes communautaires. Il ne s'occupera pas de propositions législatives, ni de coordination de la lutte contre la fraude portant atteinte aux intérêts financiers de l'Union avec les États membres; ces tâches, conformément au traité, continueront à être exercées par la Commission. Ensuite, je veux souligner qu'en attendant l'entrée en fonction de la nouvelle structure, l'actuelle UCLAF continuera son travail pour traquer les fraudeurs, sur la base du cadre fixé par la Commission en juillet dernier. Notre proposition, qui a été approuvée hier soir, est à présent sur la table du Parlement européen et du Conseil. Outre les objectifs et la structure administrative de l'Office, elle comporte les principes de base pour l'exécution des enquêtes, règle les relations avec les institutions, et le contrôle de la légalité des activités de l'Office. Que chacun assume à présent ses propres responsabilités. J'ai pris les miennes. C'est maintenant au Parlement et au Conseil de prendre les leurs. Si la volonté politique existe, la décision peut intervenir dans les six mois. J'ai été encouragé par l'accueil très favorable que mon exposé sur cette problématique à Pörtschach a reçu de la part des chefs d'État et de gouvernement. Je suis sûr aussi que ce Parlement, qui a fait de la lutte contre la fraude portant atteinte aux intérêts de l'Union européenne un de ses objectifs majeurs, fera tout pour faire avancer ce dossier important. Monsieur le Président, la lutte anti-fraude est l'un des aspects évoqués dans le contexte du débat sur la décharge. Nous aurons l'occasion de discuter de celle-ci au cours de la période de session de décembre. Je voudrais cependant en dire quelques mots dès aujourd'hui dans la mesure où le débat public est largement lancé. Le Parlement européen, dans sa résolution du 31 mars dernier, a assorti l'octroi de la décharge pour l'exercice 1996 de toute une série de conditions, dont certaines sont liées à cet exercice 1996, d'autres étant de caractère plus général. La Commission a donné une réponse claire et constructive à chacune de vos interrogations. Une note d'information détaillée est à votre disposition. Je ne vois aucun inconvénient, Monsieur le Président, à ce qu'elle soit diffusée à tous les députés du Parlement européen, bien au contraire. Il reste deux ou trois points controversés où je ne peux pas suivre les demandes du Parlement européen. Vous savez que chaque fois que l'UCLAF a établi une présomption de fraude, nous avons saisi la justice. Je n'ai jamais transigé sur ce principe et je ne le ferai pas. Concernant MED, je ne peux tout simplement pas accepter de transférer le dossier entier aux autorités judiciaires parce que l'UCLAF n'a pas établi de présomption de fraude. Agir autrement serait une démission de nos responsabilités et par ailleurs peu compatible avec l'idée que je me fais d'un État de droit. Quant au droit du Parlement d'obtenir l'information permettant d'exercer son contrôle, il s'agit évidemment d'un principe intangible de nos démocraties. J'y suis personnellement très attaché. Je suis en faveur d'une transparence maximale, mais qui soit compatible avec le droit et la bonne marche des dossiers. Je suis allé très loin dans ce sens. J'ai fait transmettre des documents au Parlement européen qui ne sont pas, d'après ma propre expérience, et elle est très longue, transmis sur le plan national aux parlements nationaux. Il est nécessaire cependant de faire une différence entre deux situations: d'une part, le droit général du Parlement à l'information, au titre de sa fonction de contrôle et, d'autre part, les cas particuliers impliquant un traitement confidentiel spécifique. S'agissant du droit général du Parlement à l'information, je confirme la volonté de la Commission de coopérer pleinement avec lui afin de lui permettre d'exercer ses compétences de contrôle politique et budgétaire. Toutefois, pour les dossiers faisant l'objet de procédures judiciaires et disciplinaires, je rappelle un principe de droit reconnu par tous: le secret de l'instruction. Aucun risque ne peut être pris qui puisse mettre en danger le déroulement de ces procédures. Il en va de même des dossiers soumis à des règles de confidentialité liées au secret commercial et au respect de la vie privée, pour lesquels la Commission a une responsabilité particulière dont elle ne saurait se défaire. Voilà pourquoi, dans le rapport de l'UCLAF concernant ECHO qui vous a été transmis, les noms avaient été occultés. J'admets que la forme prise par ce document ait pu prêter le flanc à des critiques. Je l'ai donc fait refaire afin d'en faciliter la lecture. La Commission n'a d'aucune manière cherché à cacher quoi ce soit. Je rappelle d'ailleurs que le président de la commission du contrôle budgétaire et les rapporteurs ont pu consulter l'intégralité du dossier sur place. Je constate qu'au cours des années passées, les relations entre le Parlement et la Commission en ce qui concerne l'accès à l'information se sont toujours déroulées sur une base de confiance mutuelle. Les difficultés rencontrées ces derniers mois ne doivent pas nous faire perdre de vue l'essentiel. Le temps est venu de remettre ces incidents à leur juste place et de trouver les moyens de rétablir la confiance. C'est dans cet esprit constructif que je vous ai proposé, à vous, Monsieur le Président du Parlement, d'établir un code de bonne conduite qui permette de clarifier la situation et de satisfaire les besoins respectifs des deux institutions. Monsieur le Président, les discussions sur la décharge 1996 durent depuis des mois. Le Conseil écofin a fait connaître sa position le 9 mars, dans le cadre des dispositions de l'article 206 du Traité, qui vise une recommandation de la part du Conseil. Le Conseil a émis une recommandation favorable. Le temps est venu maintenant de trancher. J'estime quant à moi que toutes les raisons objectives sont réunies pour octroyer la décharge à la Commission. Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, il y a un lien direct entre les questions que je viens d'évoquer et l'initiative - La Commission de demain - qui va être une de mes grandes priorités pour 1999. À vrai dire, les éléments constitutifs de cette initiative remontent à 1995 et au début de mon mandat. Je pense à l'amélioration de la gestion financière et du contrôle de l'utilisation des deniers publics dans le cadre de SEM 2000 (sound and efficient management). Dans ce contexte, nous avons, par exemple, établi une séparation claire entre les décideurs et les gestionnaires financiers. Ceci constitue une première dans notre organisation. Nous avons aussi créé une structure commune pour l'assistance extérieure. Je mentionnerai également le programme MAP 2000 (Modernisation of Administration and Personnel), lancé en 1997, qui accroît l'autonomie des directeurs généraux en matière d'organigrammes, de nominations, de gestion. Il s'agit là d'un réel pas en avant vers une plus grande responsabilisation de nos services. Mais c'est surtout depuis le début de cette année que nous avons développé une approche plus globale, plus cohérente et plus visible, impliquant plus directement tout le personnel. L'objectif de l'initiative - La Commission de demain - est simple: éliminer les faiblesses et valoriser les atouts de notre institution afin de laisser à nos successeurs une maison en ordre. Nos réflexions tournent autour de trois axes. Premièrement, le rôle et les missions futures de la Commission; deuxièmement, les structures et le fonctionnement de la Commission; troisièmement, la gestion interne. Concernant le premier axe, je pense qu'il faut essayer de répondre à un certain nombre de questions fondamentales, des questions qui s'adressent d'ailleurs aussi, mutatis mutandis , à toutes les institutions et aux États membres. Comment assumer le haut degré d'intégration que l'Union a atteint? Comment gérer les nouveaux champs d'action tels que l'emploi, la santé, la justice et les affaires intérieures? Comment fixer les priorités dans une Union élargie? Comment donner aux concepts de subsidiarité et de proportionnalité un contenu intelligent? C'est à la lumière de cette réflexion que je fais examiner les structures de la Commission. Pour préparer le terrain, j'ai lancé un vaste exercice de screening. Il permettra d'avoir une vue claire et exhaustive de la situation actuelle. J'élaborerai, dans la première moitié de 1999, un concept d'ensemble sur la structure des portefeuilles et l'organisation des services. Je suis, en effet, arrivé à la conclusion que ce genre de réforme doit être préparé de longue date. Les structures doivent être adaptées au développement spectaculaire des tâches. J'en viens au troisième axe de nos réflexions sur l'avenir de la Commission: la gestion interne au sens large du terme. Beaucoup a été fait ces dernières années. En matière de gestion financière, grâce aux réformes en cours, la Commission réussira progressivement à éliminer des pratiques du passé liées à l'augmentation massive des tâches et des crédits à gérer. Dans ce contexte, je voudrais attirer votre attention sur un point important. On ne peut pas sans arrêt demander à la Commission d'effectuer des tâches nouvelles sans se préoccuper des moyens en personnel dont elle dispose pour s'en acquitter. À vrai dire, la Commission elle-même a trop souvent dans le passé négligé cet aspect des choses. Nous sommes tous un peu responsables ici. Je souhaite que l'on examine ensemble comment résoudre les problèmes qui se posent en termes d'inadéquation entre les objectifs et les moyens. L'approche choisie en matière de bases légales et de mini-budgets ces derniers temps me paraît être la bonne. Il y a une règle d'or qui doit guider notre action: la transparence la plus absolue et des règles claires. La réforme de la gestion dépassera bien sûr les aspects financiers. Nous sommes en train de discuter avec le personnel et ses représentants des moyens d'améliorer le recrutement, la formation, la notation, la communication interne, le régime disciplinaire et bien d'autres questions encore. Un rapport très intéressant, établi par un groupe paritaire composé de représentants du personnel et de l'administration, vient d'être diffusé dans la maison et fait l'objet de concertations extensives; des contacts sont d'ailleurs aussi en cours avec les autres institutions à ce sujet. Là aussi, je compte tirer les conclusions nécessaires au cours du premier semestre 1999, y compris, le cas échéant, en termes de modification du statut. Monsieur le Président, voici en quelques mots le tableau des réformes que je prépare avec mes collègues, dont plusieurs ont d'ailleurs tenu à m'accompagner ici aujourd'hui. Après la réforme du traité, après l'introduction de l'euro, après la stratégie pour l'emploi, après l'Agenda 2000, je compte mener à bien cet autre grand défi. Je le fais parce qu'il y a un besoin d'agir, parce que je crois dans le rôle central de la Commission, parce que j'ai confiance dans l'avenir de la fonction publique européenne. J'ai pris mes responsabilités en tant que président. J'ai engagé les réformes. Je crois pouvoir dire que nous sommes sur le bon chemin, et je n'en dévierai pas. Fabra Vallés Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, vous avez commencé par dire que vous souhaitiez une Europe tournée vers le futur. Mais je voudrais vous demander: quand l'Europe veut-elle se tourner vers le futur? Quand pourrons-nous étudier l'information que vous nous remettez avec un interprète et un membre de l'administration du Parlement à vos côtés? Quand la Commission pourra-t-elle réagir sans attendre la pression du Parlement? Quand l'UCLAF pourra-t-elle travailler sans la pression de la Commission? Monsieur le Président de la Commission, vous vous plaigniez de la trop forte pression exercée par le Parlement. Je peux seulement vous dire que s'il n'y a pas de contre-pouvoir aux institutions, elles courent irrémédiablement à leur autodestruction. Santer Sur le plan politique, je peux aisément répondre à M. Fabra Vallés que nous sommes tournés vers l'avenir. Dans moins de trente jours, nous allons réaliser l'avènement de l'euro, qui permettra à l'Europe de s'affirmer vis-à-vis de l'extérieur et de jouer son rôle sur le plan international. Nous avons aussi décidé hier, au Conseil écofin, de la représentation externe de l'euro. Voilà l'Europe de l'avenir, l'Europe qui assoit sa prédominance sur le plan international. Vous posez la question de l'information. Je me refuse à croire que l'UCLAF, et j'ai parlé à ce sujet avec le directeur de l'UCLAF, a été soumise à des pressions de la part de la Commission. C'est pourquoi je dis: si tel est le cas, alors mettons en place ce que nous venons de vous soumettre, une UCLAF vraiment indépendante de toutes les institutions, mais également compétente pour toutes les institutions. Alors nous aurons la garantie, vous pour le Parlement européen, nous pour la Commission, les autres pour les autres institutions, qu'il y a effectivement une instance neutre. C'est pourquoi, après de longues et mûres réflexions et avec l'assistance du Parlement européen, je dois le dire, parce que j'ai répondu ici, au début octobre, au débat sur le rapport Bösch, nous nous sommes engagés sur la vraie route de l'avenir en matière d'information. C'est précisément l'objet de notre proposition de nouvelle UCLAF. Je ne veux pas parler de sa dénomination, mais de la future UCLAF, qu'elle soit indépendante, qu'elle soit neutre, et que les organes consultés soient également neutres vis-à-vis de l'UCLAF. Voilà dans quel sens nous nous tournons vers l'avenir. Mais de grâce, ne dites pas que l'Europe n'est pas tournée vers l'avenir. Aujourd'hui, l'Europe - et je sais de quoi je parle - est dans une bien meilleure situation que lorsque je suis devenu président de la Commission en janvier 1995. Müller Monsieur le Président de la Commission, si la politique de l'information est si importante à vos yeux, je voudrais vous demander pourquoi votre proposition, que nous allons soigneusement examiner, ne contient pas de disposition qui nous explique la manière dont le Parlement sera informé sur ce nouvel Office. C'est une question qui saute tout de même aux yeux. Comment peut-on améliorer la situation avec ce nouvel Office, lorsque, sur le plan de l'information, le Parlement est défavorisé? Le deuxième point que je voudrais aborder, Monsieur le Président, est le suivant: la base de la proposition que vous avancez est l'article 3 concernant le droit d'enquête de cet Office. C'est quand même une curieuse contradiction. S'agissant des contrôles externes, l'article 3, paragraphe 1, dispose que l'Office peut lui-même demander à la Commission de mener une enquête n'importe où dans un État membre. Le paragraphe 2 est toutefois beaucoup plus intéressant... (Le Président retire la parole à l'orateur) Santer Je comprends fort bien que l'honorable député n'ait pas pu encore examiner la proposition quant au fond. C'est pourquoi elle pose des questions. Nous sommes d'ailleurs ici pour répondre aux questions posées, parce qu'elles visent un certain nombre de points justes auxquels nous avons également songé. Ne croyez pas que nous n'y ayons pas songé. C'est pourquoi nous avons donné une réponse à ces questions. Tout d'abord, le Parlement européen est membre à part entière, comme toutes les autres institutions, du Conseil d'administration, et si vous lisez les autres dispositions de la proposition - et il me semble que vous les avez déjà lues, parce que vous les citez - à l'article 9, dernier paragraphe, le Conseil d'administration arrête chaque année un rapport d'activité et c'est le Conseil d'administration, dont fait également partie le Parlement, qui l'adresse aux institutions. Bien sûr, ce nouvel office, son directeur et ses différents services resteront à la disposition du Parlement, mais aussi de toutes les autres institutions qui sont appelées aussi à faire des vérifications et des enquêtes. Le nouvel office ne sera responsable - c'est votre deuxième question - que pour le déroulement des enquêtes. La Commission reste politiquement responsable pour la saisine de l'Office et le suivi des enquêtes. Cela rentre dans le cadre des dispositions. Donc, je vous le concède volontiers, il faut que vous examiniez à fond les différentes propositions qui sont judicieusement faites, en accord avec nos services juridiques, pour vous faire une idée sur l'agencement général de cet organisme. Soyez assurée que nous voulions répondre à l'objectif assigné dans le rapport Bösch, qui vise vraiment à l'indépendance et à l'autonomie d'un organe de lutte contre la fraude. C'était votre objectif. Nous cherchons les voies et les moyens de l'atteindre. Je ne vois donc pas où il y a des différences d'attitude entre le Parlement européen et nous-mêmes. Je crois au contraire que cet office est de nature à nous guider dans l'avenir, dans le sens d'une meilleure lutte contre les fraudes, pour assurer une plus grande transparence et pour ne pas nous soumettre à la critique qui a été faite, que je refuse et continue de refuser et voulant que la Commission ait exercé une quelconque pression et continue à exercer une quelconque pression sur l'UCLAF. Malone Monsieur le Président, M. Santer doit savoir qu'il est encourageant de constater qu'il propose certaines réformes. Bien entendu, si ces propositions sont importantes, il est tout aussi important d'obtenir l'approbation de la majorité. Le Conseil écofin a pris une décision hier et une majorité de neuf États membres sont maintenant en faveur du maintien des ventes hors taxes, ou s'abstiennent d'exprimer un avis. La Commission va-t-elle dès lors plier sous la pression de cette majorité et accepter de mener cette étude, attendue depuis si longtemps, sur les effets de l'abolition des ventes hors taxes sur l'emploi. Ceci est particulièrement important si l'on tient compte des remarques du ministre français des Finances concernant l'impact de cette abolition sur l'emploi et des intentions de la nouvelle présidence allemande qui déclare qu'elle fera pression pour obtenir des délais très longs. La Commission nous dira peut-être comment elle compte sortir de ce dilemme maintenant qu'elle est clairement en déphasage avec les citoyens. Santer Je pourrais parler longuement de ce problème. Heureusement que le duty free n'est pas encore sujet à enquête par l'UCLAF. N'empêche, je veux bien répondre à la question. C'est un peu comme le Loch Ness, qui revient à tout bout de champ. Mais je vous donne à considérer que le duty free a été aboli par une décision unanime des ministres des Finances en 1991, qui doit être mise en oeuvre en 1999. Donc, un délai de huit ans a été prévu qui permettait précisément de faire toutes ces études et transpositions. Tel est le sens de la disposition et de la longueur des délais qui ont été accordés à l'époque par les douze ministres des Finances. Je me rappelle très bien cette discussion. Je l'ai suivie de près, parce que c'était sous notre présidence que cette décision a pu être prise. Mais, je l'affirme, à l'unanimité. Maintenant que je suis de l'autre côté de la barrière, en tant que président de la Commission, je dois vous dire que la Commission est gardienne du Traité, qu'elle doit exécuter les décisions qui ont été prises en leur temps à l'unanimité par le Conseil de ministres. S'il devait y avoir maintenant une unanimité qui réclamerait une autre disposition, je serais le dernier à m'y opposer. Mais je constate qu'il n'y a pas d'unanimité au Conseil pour arriver à une autre décision. Non! Il y a une unanimité qui a transposé la directive en 1991 et vous l'avez approuvée ici. Alors, soyons cohérents avec nous-mêmes, avec nos dispositions institutionnelles et restons crédibles vis-à-vis de nous-mêmes. Nous devons exécuter les décisions qui ont été prises. Où irions-nous si, à chaque fois qu'une décision est prise, qu'une directive est adoptée, la Commission se demandait de quelle façon contourner cette directive, de quelle façon examiner l'application de cette directive? Je crois que là nous avons un rôle constitutionnel et institutionnel à jouer, et c'est ce rôle que nous voulons assumer. La Commission n'a aucune initiative à prendre en ce sens. Tillich Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, au début de l'année 1998, deux mille postes prévus dans le tableau des effectifs étaient vacants. Ce n'est donc pas le manque de postes qui vous empêchait de contrôler. Deuxièmement, un membre de votre Commission m'a dit que l'UCLAF travaille avec des méthodes dignes de la Stasi - les services de sécurité de l'Allemagne de l'Est actifs à l'époque de la RDA. Je pense que a) il ne peut pas en juger et b) il devrait s'abstenir. Je considère que cette proposition de règlement en ce qui concerne l'OLAF constitue une condamnation du travail accompli par l'UCLAF jusqu'à présent et dont vos services n'ont pas tenu compte. C'est la raison pour laquelle je crois que vous nous prenez simplement pour des idiots car un contrôle sur ordre de la Commission, ordre antérieur donc à toute activité de l'OLAF, signifie le gel de tous les contrôles, au moins au sein de votre institution, dont vous tentez de vanter ici la transparence. Je voudrais vous demander comment vous comptez garantir cette transparence dans les faits. Santer Je voudrais clairement vous dire que, jamais dans ma vie - et j'ai une longue carrière politique, je suis devenu membre de mon gouvernement en 1972 - je n'ai traité un député d'idiot! Je voudrais que cela soit très clair. J'ai énormément de respect pour le Parlement et en tant que président de la Commission, j'ai également du respect pour le Parlement. C'est pourquoi je ne permettrai pas qu'on me fasse dire des choses que je n'ai pas dites, je voudrais que cela soit très clair. Monsieur le Président, j'ai parlé en allemand pour qu'on n'ait pas besoin de traduire. Je veux dire que je n'ai jamais fait, de mon côté, une quelconque critique vis-à-vis du fonctionnement de l'UCLAF. Au contraire, c'est au moment où je suis devenu président de la Commission, en janvier 1995, que l'UCLAF est devenue opérationnelle. Et nous avons, grâce à la collaboration avec le Parlement, constamment amélioré son fonctionnement. Nous avons décidé, en 1997, de constituer une task force pour que l'UCLAF puisse exercer ses fonctions. Je n'ai jamais reproché à l'UCLAF de travailler avec des méthodes de STASI. Quelqu'un qui parle de cette façon-là doit m'apporter les preuves de ce qu'il dit. J'ai un grand respect pour le travail difficile effectué par les fonctionnaires de la Commission, et je dois vous dire que si certaines enquêtes prêtent à discussion au sein du Parlement européen, pas seulement ici mais aussi dans la presse, c'est parce que, grâce à l'UCLAF, certaines fraudes ont été détectées, lesquelles remontent aux années antérieures à la présente Commission. C'est donc grâce à l'activation de nos propres services que nous nous sommes mis dans cette situation, que critiquent maintenant un certain nombre de parlementaires. Dans mon dialecte, il y a un dicton qui dit - je le répète en allemand, parce que vous parlez l'allemand et que vous le comprendrez donc beaucoup mieux: Gutheit ist ein Stück von Dummheit . C'est peut-être ce qui nous est arrivé. Nous sommes un peu devenus victimes de nos propres initiatives. C'est pourquoi veuillez en toute lucidité, en toute indépendance, mais également sans nous faire de procès d'intention, lire les propositions que nous vous avons soumises, que le Conseil a, d'une façon générale, approuvées dans leurs orientations, que les chefs d'État et de gouvernement ont trouvées justes dans leur direction. Alors, de grâce, réservez leur un jugement serein, sans parti-pris, une fois que vous aurez étudié à fond la communication de la Commission. Kjer Hansen Il n'y a pas beaucoup de concordance, Monsieur le Président, entre la proposition présentée ce jour par la Commission et les exigences émises par une très large majorité de l'Assemblée à propos d'un renforcement de l'UCLAF. Je suis très étonnée, Monsieur le Président, de vous entendre parler d'un Office indépendant. Comment la nouvelle UCLAF pourrait-elle être indépendante si c'est toujours la Commission qui décidera des enquêtes à mener? Comment peut-on parler d'un Office indépendant si c'est toujours la Commission qui décidera du suivi des enquêtes? Il n'est en aucun cas question d'indépendance, mais de l'exercice d'un contrôle total par la Commission des enquêtes à mener. Ne s'agit-il pas plutôt, Monsieur le Président, d'une volonté et d'une tentative de se dégager de toute responsabilité par rapport, par exemple, aux cas dont nous avons eu à nous occuper ces derniers temps? Il est par conséquent très regrettable, Monsieur Santer, que vous n'ayez pas accepté qu'un débat soit organisé avec nous à propos de la proposition présentée. Santer Bien sûr, Monsieur le Président, le Parlement aura tout loisir d'avoir une discussion en profondeur sur ce point. Vous constaterez alors, si vous examinez ce point, que l'UCLAF est vraiment un organe autonome doté d'une personnalité juridique propre, auquel sera confiée la fonction d'effectuer des enquêtes dans le cadre de la lutte contre la fraude au détriment du budget communautaire, tant à l'intérieur des États membres qu'au sein des institutions ou organes indépendants communautaires. Voilà la définition. La Commission n'est pas la seule institution à pouvoir demander à l'UCLAF de faire des enquêtes, même si elle est la première intéressée par les enquêtes. D'ailleurs, l'UCLAF fait, à l'heure actuelle, essentiellement des enquêtes dans les États membres. C'est là son activité essentielle. C'est pourquoi nous avons cru nécessaire d'intégrer également le Conseil dans l'UCLAF. Toute institution a le droit de demander des enquêtes à l'UCLAF, et de sa propre initiative la future UCLAF peut se saisir pour faire des enquêtes. Je crois qu'il faut que vous lisiez le document et vous comprendrez que ce que vous venez d'affirmer n'est franchement pas juste, et je pèse mes mots. Il faut examiner ce document qui a été rédigé par des juristes et qui vise l'ensemble des faits que vous incriminez. La Commission n'a pas voulu s'arroger l'exclusivité de demander des enquêtes à l'UCLAF. Toutes les institutions ont le droit de le faire, comme toutes les institutions en général sont représentées au Conseil d'administration. Voilà la meilleure preuve de la neutralité, de l'autonomie de cet organe, où le Parlement, comme d'ailleurs les autres organes, ont un mot à dire. Je crois que c'est la meilleure façon de garantir l'efficacité de cette nouvelle institution. Bösch Monsieur Santer, le document auquel vous vous référez, à savoir le rapport Bösch, que le Parlement a adopté, je ne l'ai jamais écrit, car il n'a plus rien de commun avec ce que vous en avez fait. Je voudrais vous dire quelque chose sur les méthodes utilisées et les raisons pour lesquelles il y a eu de l'agitation au sein du Parlement. Mme le commissaire Gradin nous avait déjà promis au mois de juillet que le Parlement serait impliqué dans une éventuelle réforme de l'UCLAF. Je pense que le Président du Parlement a une nouvelle fois attiré votre attention sur ce sujet par écrit, à la fin du mois de novembre de cette année. Et rien ne s'est passé! Aujourd'hui, nous somme confrontés à une proposition et vous nous dites: lisez d'abord ce que nous avons écrit. Est-ce de cette manière que vous voulez rétablir la confiance entre les institutions, Monsieur le Président? Je voudrais aborder un deuxième point quant au contenu: nous demandons, dans le rapport Bösch que vous citez, un renforcement de l'UCLAF. Vous réduisez en lambeaux le travail de la Commission contre la fraude effectué jusqu'à présent. Est-ce de cette manière que vous voulez rétablir la confiance perdue des citoyennes et des citoyens dans la politique anti-fraude menée par la Commission? Ce seront mes deux questions. Santer Je peux très aisément répondre à ces questions. L'objectif que vous avez poursuivi dans votre rapport, et auquel je souscris, je l'ai dit à plusieurs reprises, même au mois d'octobre, ici, pendant le débat, c'est d'assurer l'indépendance de l'UCLAF. Mais l'indépendance de l'UCLAF ne sera jamais assurée si cet organisme reste un service de la Commission, géré par le Parlement européen. Ce ne sera pas viable, et cela ne peut pas se concevoir non plus du point de vue juridique, ou institutionnel. C'est pourquoi nous avons dépassé vos propositions tout en poursuivant le même objectif que vous. Faites un peu cet examen. Cela dépasse votre propre projet, sans doute, mais dans un cadre interinstitutionnel, qui me semble important. Il ne s'agit pas de faire des enquêtes internes au sein de la Commission. L'UCLAF, à l'heure actuelle, fait plus de 900 enquêtes dans les États membres, où il y a le plus d'enquêtes à faire. À l'intérieur de la Commission, nous faisons seulement 27 enquêtes. La plupart des enquêtes concernent les États membres. Le Conseil et toutes les autres institutions doivent donc être intégrés au nouvel organisme et je ne vois aucune relation entre votre question et la proposition que nous avons faite, qui vise précisément à atteindre votre objectif, en le dépassant, en le situant dans un cadre interinstitutionnel, en rendant de cette façon beaucoup plus de confiance aux citoyens vis-à-vis des organes de contrôle. Telle sera la future UCLAF, cet Office européen d'enquêtes antifraudes, qui sera un organe autonome, doté d'une personnalité juridique propre, assisté d'experts indépendants, des experts de haut niveau offrant toutes les garanties d'indépendance. Je crois effectivement qu'ainsi l'UCLAF et son indépendance seront renforcées. Giansily Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, il y a un an, ce Parlement votait un amendement au budget pour une question mineure, qui concernait la nomination d'un directeur adjoint dans une agence dépendant de la Commission. Ni le commissaire Papoutsis, tuteur de l'organisme en question, ni le commissaire Liikanen, en charge du personnel, ne sont capables de faire plier le directeur qui refuse d'appliquer un vote de notre Assemblée. Une telle affaire ne nécessite pas une enquête de l'UCLAF, mais elle prouve simplement que certains de vos commissaires ne sont pas en mesure de se faire obéir de leurs fonctionnaires, qui se moquent comme d'une guigne des votes de notre Assemblée. Et c'est pour cela que notre groupe n'est pas, actuellement, dans l'état d'esprit de voter la décharge, car nous pensons que les fraudes constatées ne sont que le reflet d'une technocratie omnipotente, coupée des réalités et qui, en quelque sorte, fait ce qu'elle veut. Voici ma question: en cas de refus de la décharge, êtes-vous prêt à demander le départ du commissaire dans le portefeuille ministériel duquel on a découvert de réels détournements de fonds, et je pense à ECHO? En d'autres termes, êtes-vous prêt à sanctionner l'incompétence, car, dans ce cas précis, je crois à l'honnêteté personnelle du commissaire en question. Santer Excusez-moi, mais je ne peux pas répondre à la question concernant la nomination d'un directeur adjoint. Il doit y avoir des raisons pour ce qui a été fait. Je vais vérifier ce point et vous communiquer les raisons de nos nominations. Mais il faut bien comprendre que ce n'est pas un vote du Parlement européen qui fait nommer un directeur. La séparation des pouvoirs existe. C'est la Commission qui décide des nominations effectuées à l'intérieur de ses services, et nous ne demandons pas quels sont les directeurs nommés au Parlement européen. Il y a un certain nombre de règles interinstitutionnelles à respecter. En ce qui concerne la non-décharge à l'encontre de la Commission, je dirai que la décharge a lieu suivant les dispositions de l'article 206 du traité. Cet article dit que le Parlement donne décharge à la Commission sur recommandation du Conseil. Je vous ai dit tout à l'heure que le Conseil a recommandé au Parlement de donner décharge. Donc, le Conseil écofin, qui sait de quoi il parle, a déjà fait une recommandation au Parlement européen. Il ne faut pas l'oublier, le Conseil est une branche de l'autorité budgétaire. En ce qui concerne la démission d'un certain nombre de commissaires, les dispositions du Traité sont claires, et je m'en tiens aux dispositions constitutionnelles et institutionnelles du Traité. La Commission est gardienne du Traité, et je me plie aux dispositions du Traité. Rien de plus, rien de moins. C'est mon devoir, c'est mon droit, et je m'y plie. Elles Monsieur le Président, j'ai l'impression que vous cherchez à prendre des précautions après coup. Vous avez dit à l'Assemblée, cet après-midi, avoir transmis des documents au Parlement, documents que personne n'aurait transmis aux parlements nationaux. Aucun parlement national n'aurait en effet accepté qu'un rapport comportant des astérisques ou des censures ne soit envoyé d'un service administratif à un parlement élu au suffrage direct. J'en viens ensuite au sujet de mon rapport, la décharge 1996; il semblerait que les erreurs de management constatées à la tête de la Commission aient entraîné toute une série d'irrégularités et de délits à des niveaux inférieurs dans la mise en oeuvre des politiques. Vous avez présenté certaines idées en matière de criblage. Nous les attendons depuis 1995 et nous sommes presque en 1999. Nous n'avons même pas reçu le rapport sur la question du statut des fonctionnaires, rapport qu'avait demandé le dernier Parlement. Nous n'avons jamais rien vu dans ce domaine. Enfin, vous déclarez que vous procéder à la nomination de hauts fonctionnaires. Personne n'ignore que l'accès à des postes importants souffre les règles d'un copinage effréné. Nous sommes nombreux dans cette enceinte à penser que, bien que vous en ayez la charge, le contrôle de l'ensemble du système vous échappe. Comment pouvons-nous donc croire maintenant que vous lancerez, l'année prochaine, les réformes que vous nous avez présentées aujourd'hui? Santer Je persiste à croire, Monsieur le Président, que nous avons fourni au Parlement des rapports que nous n'aurions pas donnés aux parlements nationaux. C'est très clair, très net. Je maintiens ma position, Monsieur Elles. J'ai été assez longtemps parlementaire pour le savoir. Il faut aussi respecter le secret de l'instruction et le droit à la protection de la vie privée des personnes et des fonctionnaires vis-à-vis desquels des enquêtes sont faites. Cela est valable dans tous les pays. Je m'étonnerais si, en Grande-Bretagne, qui est aussi gardienne des droits de l'homme, un tel respect n'était pas observé. (Mouvements divers) Si, si! Je persiste à le croire et je le dis. Vous pouvez déposer une motion de censure contre moi, mais je le dis. Deuxièmement, la question du statut des fonctionnaires. À cet égard, on ne peut pas statuer par voie d'autorité, on doit le faire avec les représentants du personnel, avec les syndicats. Nous avons institué une commission paritaire présidée par l'ancien secrétaire général, M. Williamson, qui vient, il y a quelques semaines, de déposer son projet. Je regrette que ce soit un peu tard, mais nous sommes entrés en fonction en 1995, et le screening ne pouvait pas déjà être achevé en 1995. Il faut quand même être un peu raisonnable. Je demande cela aussi, parfois, aux parlementaires. Dell'Alba Monsieur le Président, je voudrais revenir au document que vous nous avez présenté sur l'OLAF, puisqu'il y a une incertitude, une incompréhension. Vous pourrez peut-être nous éclairer sur la manière dont l'Office pourrait commencer les enquêtes. Au stade actuel, l'UCLAF d'aujourd'hui peut lancer des enquêtes de sa propre initiative, ce qu'elle fait. Apparemment, selon le document - moi, je n'ai pas ce sentiment, mais des collègues l'ont, et j'aimerais donc que vous clarifiez exactement ce point - il semblerait que l'organisme ne pourrait agir que sur instruction de l'institution qu'il est censé contrôler. Pouvez-vous préciser ce point. Ensuite, pour ce qui est de la confidentialité, je suis préoccupé parce que l'UCLAF d'aujourd'hui, me semble-t-il, dans bien des cas, a manqué à cette confidentialité et certains dossiers ont pu sortir de l'UCLAF. Je voudrais donc savoir quelles sont les mesures exactes qui sont appliquées pour garantir la confidentialité de l'enquête par l'UCLAF elle-même? Santer Monsieur le Président, c'est une question précise. J'y réponds également de façon précise, par l'article 3 de la disposition, qui dit que, de sa propre initiative mais aussi à la demande d'un État membre ou de l'Office, la Commission peut charger l'Office de faire une enquête, mais il ressort également des paragraphes 6 et 12 de l'exposé que l'Office devra être associé étroitement au déclenchement des enquêtes - puisque vous parlez de déclenchement - c'est le paragraphe 6 - en permettant notamment à l'Office d'entamer une enquête de sa propre initiative. Donc, l'Office peut entamer une enquête de sa propre initiative. Évidemment, toutes les institutions peuvent aussi charger l'Office de faire des enquêtes. Et vous verrez dans les autres dispositions du statut de l'Office qu'il y a un certain nombre de précautions qui sont prises pour que la confidentialité de l'Office soit préservée. Sur la base de l'expérience acquise par le fonctionnement de l'UCLAF, nous avons cherché à remédier à certaines lacunes qui existaient dans le statut actuel de l'UCLAF et nous y avons porté remède. C'est le document qui vous est soumis. Vous avez tout le loisir de l'examiner, de le scruter, de faire des commentaires et des amendements, pour que notre travail commun produise un résultat conjoint. Morgan Monsieur le Président, vous nous avez dit prendre vos responsabilités au sérieux en tant que président de la Commission. Le Parlement aussi veut prendre ses responsabilités au sérieux. Tenir la Commission à l'oeil en fait partie et ce n'est pas chose facile lorsque les documents ne nous parviennent pas. Je vous demande de vous engager, aujourd'hui, à nous transmettre une liste de toutes les enquêtes qui sont menées en cas de présomption de fraude et de corruption, de manière régulière et non pas petit à petit, parcimonieusement, comme c'est le cas pour l'instant. Pouvez-vous aussi nous dire quand, au plus tard, l'OLAF pourra être opérationnel? Comment pouvons-nous avoir la certitude que vous ne vous contentez pas de sortir la balle en touche? Cet Office entrera-t-il en fonction au cours des 10 ans de cette Commission? Si oui, quand? Santer Monsieur le Président, je crois pouvoir dire que rien ne s'oppose au fait de donner la liste des enquêtes entamées par l'UCLAF. Je ne vois aucune raison. Mais cela ne veut pas dire que les enquêtes doivent conduire forcément à la découverte d'irrégularités ou d'éléments de fraude. Toutefois, cette liste ne peut pas être divulguée de façon inconsidérée. En effet, l'enclenchement d'une enquête par l'UCLAF ne veut pas forcément dire qu'il y ait irrégularité, fraude ou autre chose. Parfois, des amalgames sont ainsi diffusés dans le grand public et c'est là rendre un mauvais service au fonctionnement de l'UCLAF. Nous avons voulu tenir compte de tout cela dans le cadre de notre proposition. D'un autre côté, vous voulez savoir quand cet OLAF pourra fonctionner. J'ai demandé de la bonne volonté à toutes les institutions pour le rendre opérationnel. Nous avons estimé que si la volonté politique y est, il peut fonctionner au bout de six à sept mois. Buffetaut Monsieur le Président de la Commission, j'ai lu avec beaucoup d'intérêt la note de réflexion diffusée sous votre autorité, intitulée «La Commission de demain». J'y ai relevé, à la page 4, que la Commission entendait, dans les années à venir, se concentrer de façon accrue sur les grandes politiques régaliennes, les relations extérieures, la monnaie, la sécurité interne, le marché unique, la cohésion économique et sociale, et les politiques communes, c'est-à-dire en fait les pouvoirs de gouvernement d'un État souverain. Je voudrais vous demander, Monsieur le Président, dans cette perspective, ce qui reste comme pouvoirs aux démocraties nationales et si le paragraphe suivant, qui dit qu'il conviendra de réfléchir à une plus grande délégation des simples tâches de gestion, s'applique effectivement à ces démocraties nationales. Santer Ce document, Monsieur le Président, expose tout l'avenir de l'Union européenne dans son ensemble. Je ferai volontiers un exposé là-dessus, je l'ai d'ailleurs déjà fait dans le cadre des débats sur l'Union. Mais, de mon point de vue, l'Union future restera toujours unie aux nations, avec leur identité nationale, lesquelles s'intégreront dans l'union politique. Nous ne voulons pas construire les États-Unis d'Europe sur le modèle des États-Unis d'Amérique. Ce n'est pas notre projet. On peut harmoniser des règles économiques pour créer un marché intérieur unique. Mais on ne peut jamais harmoniser les nations. Donc, l'identité nationale devra toujours être intégrée dans l'union future. Mais les nations ont, grâce à l'Union, la possibilité de transférer une partie de leur souveraineté à des organes supranationaux, à la Commission, à la Banque centrale européenne, pour partager ensemble l'exercice commun, et à égalité, afin de devenir plus fortes et de s'affirmer davantage sur la scène internationale. Ce n'est pas seulement sur le plan de la gestion qu'il restera des pouvoirs aux États membres, bien au contraire. Sur le principe de la subsidiarité, le principe de la proportionnalité, qui sont les principes essentiels autour desquels est édifiée notre architecture européenne, il faut se persuader que les États membres auront leur rôle à jouer dans l'avenir. Wemheuer Monsieur le Président, j'ai deux questions à vous poser. Vous avez répondu à la question de mon collègue Fabra Vallés en disant que l'euro est l'avenir de l'Europe. Croyez-vous réellement que l'euro soit l'avenir de l'Europe? Deuxièmement, vous avez déclaré dans votre intervention que nous étions sur la bonne voie en ce qui concerne la manière d'aborder la question des bases juridiques - il ne s'agit pas de cela pour l'instant - et la question des mini-budgets. Savez-vous qu'un accord sur la suppression des mini-budgets a été conclu entre les autorités budgétaires, à savoir le Conseil et le Parlement d'une part et la Commission d'autre part, dès le budget 1993 et savez-vous que nous ne nous trouvons pas sur la bonne voie mais que nous avons accumulé un retard inacceptable? Santer Bien sûr, l'Europe n'est pas seulement l'euro. L'Europe n'est pas seulement un marché unique. L'Europe est bien davantage encore. Mais l'euro sera quand même un facteur puissant d'intégration économique de l'Europe, d'abord pour parfaire le marché intérieur, parce que je ne vois pas, dans le monde, un marché intérieur qui puisse fonctionner, sans aucune distorsion de concurrence, avec quatorze monnaies différentes. Ce sera également un facteur puissant d'intégration politique, parce qu'il donne à l'Europe, au marché intérieur, une identité européenne, et qu'il contribuera, en troisième lieu, à asseoir une zone de stabilité monétaire. Il sera donc un facteur de stabilisation dans nos relations monétaires internationales. Pour toutes ces raisons, l'euro est un puissant facteur d'intégration. Nous sommes très heureux que l'euro puisse arriver dans onze de nos États membres. Espérons, bien entendu, qu'il puisse s'étendre aux quatre autres qui ne sont pas encore membres de cette zone monétaire. En ce qui concerne les mini-budgets, c'est bien en 1993 qu'un certain nombre de décisions ont été prises. C'est d'ailleurs à partir de ce moment-là qu'on a découvert des éléments de fraude. Les mini-budgets existaient, et c'est ce qui a permis à l'UCLAF de découvrir des éléments de fraude dans quatre contrats d'ECHO. La procédure qui a été engagée en son temps et qui vise à éliminer progressivement ces mini-budgets dans des conditions vraiment difficiles a pu être réalisée en bon accord entre le Parlement européen et la Commission et il faut continuer de cette façon-là. D'ailleurs, si vous lisez les rapports des Cours des comptes des États membres, vous trouverez beaucoup d'irrégularités révélées de cette façon. L'idée m'est venue de regarder le rapport de la Cour des comptes de République fédérale allemande. Entre le rapport de la Cour des comptes européenne et celui de la Cour des comptes allemande, je n'ai pas vu tellement de différence. Böge Monsieur le Président, n'invoquez pas le Conseil en ce qui concerne la recommandation de la décharge. C'est vous qui êtes le président de l'entreprise Europe et nous, nous représentons l'assemblée des membres. C'est pourquoi je dis une fois encore: le contenu de l'article 3 de la proposition néglige la proposition originale du Parlement et ne peut être accepté. Je voudrais également poser une question à la Commission au sujet de la transparence qui a été abordée. Monsieur le Président, pourriez-vous confirmer ou démentir que, sur la base de demandes émanant des autorités belges, il y a eu une recommandation du service juridique de la Commission destinée à des fonctionnaires de la Commission, selon laquelle il serait préférable d'invoquer l'immunité et de poursuivre l'exécution des contrats quant à la question de savoir si, dans le cadre des contrats de travail établis entre des entreprises et la Commission, des prestations sociales ont été fournies ou non. Ces documents existent-ils? Si oui, êtes-vous disposé à les porter à la connaissance de la commission du contrôle budgétaire de manière confidentielle? Santer En ce qui concerne la première question, je dirai simplement à l'honorable député que le Conseil est une institution de l'Union européenne. Il ne faut pas le sous-estimer. Et le représentant du Conseil est présent ici. Nous avons plusieurs institutions européennes, cela ne vous a probablement pas échappé. Je m'en tiens aux institutions telles qu'elles fonctionnent dans le cadre de notre Union européenne. C'est d'ailleurs mon droit et mon obligation de le faire. En ce qui concerne la deuxième question, je vous réponds que je n'ai aucune connaissance de cette question-là et ne peux donc rien en dire. Si vous avez d'autres précisions, vous avez ici l'occasion de les exprimer. Mais, en tant que président, je ne peux pas vous répondre. Le Président Merci, Monsieur le Président. Ce premier point de l'ordre du jour est clos. Conseil européen Le Président L'ordre du jour appelle les déclarations du Conseil et de la Commission sur la préparation du Conseil européen des 11 et 12 décembre 1998 à Vienne. La parole est à Mme Ferrero-Waldner, président en exercice du Conseil. Ferrero-Waldner Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, dans un peu plus d'une semaine, la présidence autrichienne culminera à l'occasion du Conseil européen qui se tiendra à Vienne. Ce Conseil, en tant que premier Conseil européen ayant lieu à Vienne, revêt naturellement pour nous une importance tout-à-fait particulière. Au vu des grandes questions abordées et traitées en ce moment au sein de tous les organes de l'Union, questions toutefois tout aussi importantes au yeux des citoyens de nos pays et les concernant directement, ce Conseil européen revêt également de l'importance pour tous les États membres de l'Union. Ces nombreuses questions sont sur le point d'accoucher de décisions fondamentales qui détermineront l'évolution de l'Europe au cours des prochaines années et des prochaines décennies. Toutefois, l'Union européenne a pris ces dernières années une série de décisions pilotes, qui doivent à présent être appliquées. À cet égard, la date du 1er janvier 1999 sera historique. Avec l'introduction imminente de la monnaie commune, l'unification européenne acquiert une nouvelle qualité. L'euro, la monnaie unique, qui, selon les termes de M. Herzog, président de le République fédérale d'Allemagne, est la monnaie la plus stable du monde, dès avant son introduction, représente le point d'orgue d'une histoire fructueuse qui s'étend bientôt sur cinq décennies. Quels sont donc les éléments fondamentaux de cette expérience unique dans l'histoire de notre continent? Unification dans le respect de la diversité, solidarité en lieu et place de domination et exercice commun de la souveraineté dans le cadre d'institutions communes. Avec l'introduction de l'euro, notre mission n'en est pas pour autant remplie car, malgré les énormes succès de l'Union et des États membres, dont nous sommes fiers à juste titre, la vision de l'avenir commun est aujourd'hui floue, à plus d'un titre. Le nouvel ordre européen, qui a émergé à la suite de la confrontation Est-Ouest, ainsi que la mondialisation de plus en plus rapide, ont mis en branle une dynamique inquiétante. En l'espace de quelques années, des piliers de l'ordre politique mondial que nous connaissions se sont écroulés. Jour après jour, le paysage économique international se modifie. Les nouvelles technologies et leurs conséquences sur l'homme et l'environnement exigent des mesures de la part des États et de la communauté des États. Les changements sociaux, ainsi qu'une mobilité internationale considérable, diluent les structures. Quotidiennement, de nouveaux défis se posent auxquels les recettes du passé ne sont plus adaptées. Si nous voulons conserver, à une époque où ont lieu des changements radicaux, ce que nous avons acquis pendant cinquante années, nous devons être ouverts aux réformes et aux adaptations. Le véritable danger - et je voudrais le souligner - ne réside pas dans le changement mais dans la retenue et l'entêtement. L'Union a besoin d'un nouvel élan. Elle a besoin d'une nouvelle définition de son concept stratégique. C'est dans cette optique que je perçois le sens et l'objectif du processus de discussion sur l'avenir de l'Europe entamé à Cardiff, processus poursuivi au cours de la présidence autrichienne à l'occasion du Conseil informel qui s'est tenu à Pörtschach au mois d'octobre. Ce processus de réflexion a, selon moi, dégagé deux orientations claires. Premièrement, une reconnaissance sans équivoque de la poursuite dynamique du processus d'unification européenne. Les défis posés exigent plus et non moins d'Europe. Nous avons toutefois besoin d'une capacité d'action plus importante et de meilleurs instruments. Et nous devons être disposés, plus que par le passé, à les utiliser d'une manière solidaire. Deuxièmement, il convient de cibler et de renforcer l'action de l'Union sur les thèmes qui concernent et intéressent immédiatement les citoyens européens. Cependant, si nous voulons garantir l'assentiment des citoyens à l'élargissement de l'Union, il nous faut également donner la priorité à l'emploi, à un environnement sain et à la sécurité. Ces réflexions seront également prépondérantes pour la préparation du Conseil européen de Vienne qui se tiendra les 11 et 12 décembre de cette année. Il y aura donc à Vienne un large éventail de sujets importants à aborder. La priorité des priorités demeure l'emploi. Nous voyons enfin se profiler un début d'amélioration. Le taux de chômage en Europe est aujourd'hui passé sous le seuil des 10 %. Au cours de l'année dernière, plus d'emplois ont donc été créés en Europe qu'aux États-Unis. Ce n'est pas une raison pour relâcher nos efforts mais cela constitue un signe nous indiquant qu'on peut aller de l'avant. Le mécanisme de coordination adopté à Luxembourg a donc réussi sa première épreuve de vérité. L'évaluation commune de l'application des plans nationaux pour l'emploi démontrent que les gouvernements déploient de gros efforts pour concrétiser leurs initiatives. Ces développement encourageants doivent nous inciter à poursuivre la voie empruntée de manière conséquente. La future stratégie de l'emploi de l'Union devrait se baser sur trois piliers. Premièrement: les lignes directrices pour l'emploi qui devraient renforcer la flexibilité et la capacité d'adaptation des travailleurs et faciliter la création d'emplois dans de nouvelles entreprises. Le Conseil européen de Vienne se verra présenter le projet concernant les orientations en matière de politique de l'emploi pour l'année 1999. Ce projet développera et accentuera les questions concernant l'égalité des chances, l'apprentissage tout au long de la vie, les travailleurs âgés et le renforcement de l'esprit d'entreprise. Deuxièmement, les réformes structurelles économiques qui devraient accroître la compétitivité des marchés et du marché de l'emploi et promouvoir la capacité d'innovation. Troisièmement, une politique macroéconomique qui soutienne et encourage efficacement la croissance. La représentation externe de l'Union en matière d'union politique et monétaire constitue également une question économique fondamentale. L'Europe doit parler d'une seule voix au sein des institutions financières internationales et du G7 et faire valoir son poids économique important mieux qu'elle ne l'a fait jusqu'à présent. À quelques semaines de l'entrée en vigueur de la troisième phase, cette question cruciale doit enfin être résolue. En ce moment, des négociations entre les ministres des Finances - comme vous le savez - sont en cours. Nous espérons que ces négociations fourniront des résultats concrets d'ici au Conseil européen. L'introduction de l'euro renforce également la nécessité d'une meilleure coordination de la politique fiscale. Nous espérons que le Conseil de Vienne donne un coup d'accélérateur aux travaux menés dans ce domaine. Un rapport des ministres des Finances sur la réforme de l'architecture financière internationale sera également soumis au Conseil européen. Il a clairement été démontré ces derniers mois que notre capacité à gérer les crises financières n'est plus adaptée - loin s'en faut - aux défis posés par la mondialisation de l'économie. Dans ce domaine, l'Europe a un rôle important à jouer. L'amélioration des instruments financiers pour les réseaux transeuropéens, ainsi que les étapes futures vers la mise en oeuvre et l'utilisation complètes du marché intérieur constituent d'autres dossiers économiques à traiter au cours du Conseil de Vienne. En ce qui concerne la politique de l'environnement, le Conseil débattra avant tout de l'intégration de l'environnement dans les différents domaines politiques de l'Union. De premiers rapports sont présentés dans les domaines des transports, de l'énergie et de l'agriculture. Il faudra décider, au cours du Conseil de Vienne, de la manière de poursuivre cet important processus. Il est évident que l'Agenda 2000 constitue un domaine central pour la présidence. Dans une déclaration en séance plénière du Parlement européen le 18 novembre, j'ai été en mesure de vous informer sur les progrès accomplis. J'ai même eu une discussion ce matin avec des représentants du Parlement en ce qui concerne les instruments de préadhésion et ce, dans le but d'intensifier le dialogue et l'échange d'informations entre le Conseil et le Parlement, comme nous nous y étions engagés dans le trilogue. Il y a un très large consensus au sein du Conseil en ce qui concerne les instruments de préadhésion, les RTE et le règlement sur le Fonds de garantie. Les travaux techniques effectués sur ces textes juridiques sont presque achevés. Dans le domaine de la politique structurelle, des questions politiques fondamentales se dessinent, auxquelles il existe un début de solution. Le rapport des ministres de l'Agriculture adopté le 23 novembre laisse entrevoir des tendances claires, de sorte qu'un accord devrait être atteint d'ici mars 1999. Quant aux prévisions financières, nous nous sommes attachés à élaborer des options de solution qui tiennent compte d'un double défi, à savoir la discipline budgétaire, d'une part, et l'assurance que des moyens nécessaires soient alloués au développement de la politique de l'Union, d'autre part. Nous nous efforcerons, au cours du conclave des ministres des Affaires étrangères du 6 décembre, de clarifier un peu plus les éléments-clés et de créer ainsi une bonne base pour les consultations du Conseil européen de Vienne. L'Agenda 2000 étant un train de mesures, le Conseil de Vienne ne pourra aboutir aux décisions concernant certaines questions de fond. Toutefois, nous pensons que les progrès accomplis au cours de la présidence autrichienne offre globalement l'occasion d'aborder la dernière ligne droite des négociations immédiatement après le début de l'année 1999. Le processus d'élargissement a bien progressé au cours de ces cinq derniers mois. Le début des négociations concrètes d'adhésion avec les les cinq pays candidats et Chypre, les progrès effectués dans l'évaluation de l'acquis avec les onze pays, la mise en oeuvre des partenariats d'adhésion montrent que l'Union mais également nos futurs partenaires relèvent ce défi avec énergie et intelligence. Le rapport de la Commission sur les progrès réalisés par les pays candidats contient une analyse ouverte et consistante sur l'état de conformité aux critères de Copenhague et a été accueilli favorablement aussi bien par les États membres que par les candidats. Ce rapport servira également de base aux discussions qui se tiendront à Vienne sur la question de l'élargissement. Nous voulons émettre un signe clair quant à l'engagement de l'Union pour le succès de l'élargissement, un signal qui encourage nos partenaires à poursuivre de manière positive et active leurs efforts de réforme. Une capacité d'action accrue dans les domaines de la sécurité intérieure et de la politique extérieure et de sécurité constituait également une partie importante du message de Pörtschach. Trois rapports rédigés par les ministres de l'Intérieur et de la Justice seront soumis au Conseil européen à Vienne. Premièrement, il s'agit d'un plan d'action pour la constitution d'un espace de liberté, de sécurité et de justice. Deuxièmement, un rapport sur la mise en oeuvre du plan d'action pour la lutte contre la criminalité organisée et troisièmement, un rapport sur le thème de la drogue. En outre, il s'agira d'intégrer Schengen dans le traité sur l'Union européenne et de renforcer la collaboration dans la politique de l'immigration. Le Sommet qui se tiendra au cours de la deuxième moitié de l'année à Tampere - ainsi en a-il été décidé à Pörtschach - contribuera à ce qu'une attention toute particulière soit accordée à la sécurité intérieure en 1999. Dans le domaine de la politique extérieure et de sécurité, des questions importantes seront abordées, telles que la situation en Russie ou le processus de paix au Moyen-Orient et l'évolution dans la partie occidentale des Balkans. D'autre part, des questions structurelles seront traitées, à savoir la préparation de la mise en oeuvre des nouveaux instruments prévus dans le traité d'Amsterdam concernant la politique extérieure et de sécurité commune et la poursuite de la discussion sur les questions de sécurité et de défense qui ont acquis, sous la présidence autrichienne, un nouvel élan. Voilà pour un rapide aperçu des questions importantes qui seront abordées au Sommet de Vienne. Comme vous le voyez, c'est un programme vaste et exigeant qui démontre dans quelle phase dynamique du processus d'intégration nous nous trouvons. Dans cette optique, je voudrais personnellement vous remercier pour l'excellente collaboration avec la Parlement européen au cours de la présidence autrichienne. L'ambitieux agenda européen nous a offert de nombreuses occasions de travailler en commun et je voudrais surtout vous remercier à ce propos pour l'échange régulier de points de vue sur les questions de politique extérieure, pour l'établissement du dialogue informel sur l'Agenda 2000, pour les informations échangées en ce qui concerne l'état du processus d'élargissement mais aussi pour l'accord sur le cinquième programme-cadre de recherche. J'espère que nous pourrons également adopter à temps le budget pour l'année 1999. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, je crois qu'il est absolument nécessaire de garder à l'esprit, dans le cadre des relations entre les institutions, les grands objectifs et intérêts de nos concitoyens et de ne pas entraver le travail à accomplir par des problèmes que l'on peut éviter. Cela nécessite une discussion ouverte pour laquelle je me tiens volontiers à votre disposition. Le soutien pour l'Union est aujourd'hui plus fort qu'il ne l'a jamais été au cours de ces dernières décennies. Elle a toujours prouvé par le passé qu'elle était capable de faire preuve de créativité et de puiser la volonté nécessaire pour relever les grands défis. Je suis convaincue que ce sera encore le cas à l'aube nouveau millénaire et j'espère que le Conseil européen de Vienne y contribuera. Santer Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, Mesdames et Messieurs les Députés, le Conseil européen de Vienne conclura le semestre de présidence autrichienne. C'est le premier semestre de présidence pour la République fédérale d'Autriche, et je salue le travail que la présidence a effectué. Cette présidence a été marquée notamment par la réunion informelle de Pörtschach, où chefs d'État et de gouvernement ont pu rapprocher leurs points de vue sur l'avenir de l'Union européenne. Le 21 octobre dernier, je concluais ainsi, devant votre Assemblée, mon intervention sur le Sommet de Pörtschach, et je cite: «Comme toujours dans l'histoire communautaire, le défi majeur consiste à traduire en actions opérationnelles les réflexions sur le devenir de l'Europe». Je vous propose donc d'examiner d'emblée les principaux dossiers où ce semestre a permis des avancées, que le Conseil européen entérinera ou conclura. Je commence évidemment par l'élargissement. Le Conseil examinera le premier rapport de la Commission sur les progrès faits par les pays candidats, comme le demandait le Conseil européen de Cardiff. Ce rapport montre que l'ensemble du processus est désormais en route. L'analyse de la Commission fait aussi apparaître des situations différentes selon les pays. Il rappelle le caractère dynamique de ce processus d'élargissement. Nous jugeons les progrès des États selon les critères de Copenhague ou de Madrid. Le Conseil rappellera que tous les États candidats doivent faire des efforts durables en vue de l'objectif d'adhésion. En parallèle, vous le savez, les négociations sur l'Agenda 2000, y compris grâce à la collaboration de votre Assemblée, ont commencé à progresser. Nous sommes devant une étape importante sur la voie qui, avant la fin de la législature actuelle, doit nous conduire à l'adoption de toutes les mesures proposées dans le contexte de l'Agenda 2000. Le Conseil européen de Cardiff et encore, récemment, les chefs d'État et de gouvernement, lors de leur réunion informelle de Pörtschach, ont exprimé leur volonté politique de conclure les négociations sur l'Agenda 2000 lors du sommet spécial au mois de mars prochain. Pourquoi faut-il conclure en mars? Il me semble que plusieurs raisons militent dans ce sens. D'abord les prochaines élections au Parlement européen auront un impact sur les activités de votre Assemblée dès mars-avril, et je constate déjà aujourd'hui qu'elles ont un certain nombre de répercussions sur l'activité parlementaire. Ensuite, le tort qu'un retard porterait à la crédibilité de l'Union et à la confiance, et, enfin, les considérations pratiques liées à la programmation des fonds structurels, à la mise en place des politiques, mais, aussi, l'effet négatif d'un éventuel retard dans la mise en oeuvre des instruments de préadhésion sur le processus d'adhésion lui-même. La question qui se pose est évidemment de savoir, peut-on conclure dès mars? Ma réponse est oui. Oui, car toutes les données sont en effet sur la table: les 19 propositions détaillées de la Commission, mais aussi le rapport de la Commission sur les ressources propres. En tant qu'une des deux branches de l'autorité budgétaire, vous serez aussi signataires d'un nouvel accord budgétaire interinstitutionnel. Bien entendu, la conclusion d'un nouvel accord, qui donne satisfaction aux deux branches de l'autorité budgétaire, fait partie intégrante de l'Agenda 2000. Monsieur le Président, je souhaite que ce Conseil européen puisse assurer une bonne base de départ pour les discussions qui doivent se conclure sous présidence allemande. Bien sûr, tant qu'il n'y aura pas accord sur tout, il n'y aura accord sur rien. Sous cette réserve, je souhaite qu'à Vienne nous arrivions à établir trois éléments. D'abord, trouver des accords sur les nombreux aspects que j'appellerais «techniques» des textes législatifs. À cet égard, je me félicite des progrès intervenus récemment, dans les domaines des fonds structurels, du Fonds de cohésion, de la stratégie de préadhésion et concernant les réseaux transeuropéens. Ensuite, tenter de progresser dans le domaine politique. Je pense ici, par exemple, à certains aspects des réformes agricoles et du développement rural, des actions structurelles, et au format des perspectives financières, et, enfin, esquisser les contours d'un paquet final qui devrait, surtout, se concentrer sur les implications financières des réformes et les questions budgétaires connexes. Monsieur le Président, deux thèmes, prioritaires pour les citoyens, figurent à l'ordre du jour de ce Conseil: l'emploi et l'espace de liberté, de sécurité et de justice. Je commence par l'emploi. À Vienne, le Conseil européen évaluera, pour la première fois, les progrès faits par les États membres dans l'application des plans nationaux d'emploi, dans le cadre de la stratégie de Luxembourg. Qui aurait cru, il y a deux ans, que nous aurions un tel soutien des États membres et des partenaires sociaux, que nous aurions des lignes directrices européennes et des plans nationaux d'action? Qui aurait cru que les États membres accepteraient de voir leurs actions en faveur de l'emploi examinées, évaluées et même jugées par leurs pairs, et qui aurait cru qu'une dynamique exemplaire se serait créée, dans les voiles de laquelle peut souffler aujourd'hui un vent nouveau en Europe? Cette stratégie, nous l'avons d'abord discutée avec les gouvernements des États membres, et c'est avec eux que nous avons établi des mécanismes de suivi, d'échanges et de benchmarking. Sur la base de l'examen que les États feront à Vienne, la Commission fera des propositions pour adapter les lignes directrices pour 1999. Celles-ci, je dois le dire, ont été minimales. Il me semble qu'il nous faut avant tout consolider le processus. Les plans d'actions nationaux s'inscrivent dans une stratégie à moyen terme, mais les nouvelles impulsions sont importantes. Nous poursuivons notamment notre stratégie pour une Europe plus entrepreneuriale, dotée d'un marché paneuropéen de capital risque, qui donne à nos entreprises les mêmes avantages qu'aux entreprises américaines, et en comblant nos retards dans l'exploitation des technologies de l'information. Nous avons aussi demandé aux États membres de modifier leurs systèmes d'indemnisation du chômage et de fiscalité et, en particulier, de revoir leurs politiques de préretraite. En ce qui concerne l'espace de liberté, de sécurité et de justice, comme vous le savez, nous avons décidé à Pörtschach, de tenir, le 15 octobre 1999, un premier Conseil européen spécial à ce sujet, donc sous présidence finlandaise. Cette décision s'inscrit dans ma volonté, dès mon investiture, de faire de ce domaine une priorité. L'entrée en vigueur du traité d'Amsterdam, ainsi que la mise en route d'Europol, nous donneront la possibilité d'enregistrer de réelles avancées dans la coopération judiciaire, policière, la politique d'asile, l'immigration, autant de domaines où les citoyens de nos pays ont des attentes élevées. Nous ne pouvons penser ces politiques, qui demeurent nationales, que dans un contexte européen. Les problèmes concrets d'asile, d'immigration, de coopération policière, voire d'extradition, auxquels nous avons été confrontés ces derniers mois, démontrent bien que nous devons nous y attaquer au niveau communautaire, et je souhaite que le plan d'action, qui sera présenté à Vienne par le Conseil et la Commission, constitue une étape pour préparer le Sommet de Tampere. Monsieur le Président, nous aurons aussi, à Vienne, un échange sur l'évolution économique européenne et mondiale. L'arrivée de nouveaux gouvernements dans certains États membres et l'accélération de la crise financière internationale après les événements du mois d'août, en Russie, ont, au cours de cet automne, conduit à un débat intense sur les politiques économiques, financières et monétaires, et ceci tant sur le plan européen que sur le plan international. La crise internationale a pris une tournure plus calme, mais elle n'est pas réglée pour autant et nous devons rester vigilants et rappeler les résultats de nos débats. Quels sont ces résultats, dont on parlera sûrement à Vienne? D'abord, je constate que, suite aux débats sur les taux d'intérêt, nous nous sommes mis d'accord pour dire que toutes les conditions étaient désormais réunies pour avoir des taux d'intérêt bas dès la naissance de l'euro. Le dialogue déjà mené avec la Banque centrale européenne a montré que la rigueur budgétaire faciliterait une politique monétaire qui, mise à part la mission prioritaire de stabilité des prix, pourrait tenir compte de la situation économique de manière plus générale. Il me semble que, depuis les dernières discussions au sein de l'Euro 11, il y a un large accord sur ce policy-mix, et ce dialogue, j'en suis convaincu, continuera de façon satisfaisante une fois que l'euro sera en place. Deuxièmement, j'ai constaté une volonté générale de renforcer la coordination des politiques économiques, financières et sociales, et je sens un réel progrès, à cet égard, au sein du groupe Euro 11, mais également au niveau du Conseil. En même temps, il se dégage une volonté clairement affichée de coordonner nos politiques fiscales. Nous avons fait le point à ce sujet hier encore, à la réunion du Conseil écofin et, là aussi, le progrès est marquant, en dépit du réalisme qu'il faut toujours maintenir quand on parle des affaires fiscales. Le débat de cet automne a également attiré l'attention sur l'importance des infrastructures pour le tissu économique et le rôle de l'investissement public dans ce contexte. Je suis heureux de constater que tout en soulignant l'importance de ces investissements, le débat n'a pas remis en cause les principes du pacte de stabilité et de croissance. Toutefois, il a néanmoins donné une orientation en ce qui concerne les instruments pouvant influencer les investissements, et je suis heureux de pouvoir vous indiquer que, ce matin, la Commission a précisément adopté un tel document, que nous allons transmettre, bien entendu, au Conseil européen de Vienne. Je ferai seulement trois remarques à ce sujet. D'abord en ce qui concerne la Banque européenne d'investissement. Après le succès du programme spécial d'action d'Amsterdam, je crois que la Banque pourrait renforcer son rôle en élargissant son éventail d'instruments en faveur des projets d'infrastructures et, en particulier, des réseaux transeuropéens. Ceci pourrait prendre la forme d'un guichet spécial par lequel la Banque pourrait, sous différentes formes, inciter au partage des risques entre les secteurs privé et public, et ainsi les inciter à participer davantage au financement des projets d'infrastructures. Dans le même contexte, il y aurait lieu d'élargir les critères d'éligibilité du Fonds européen d'investissement, ce qui augmenterait l'impact de ce Fonds sur le développement des infrastructures au sens large du terme. Deuxièmement, il faut reconnaître que certains projets transeuropéens d'infrastructure ne pourront se réaliser qu'avec l'aide de subventions, faute d'une rentabilité financière suffisante. Dans le cadre général de l'Agenda 2000, notre proposition relative au nouveau projet de règlement financier pour les réseaux transeuropéens est actuellement en discussion. Outre un montant financier important, ce projet contient certaines idées novatrices. Je pense, en particulier, à l'idée d'introduire des allocations budgétaires multiannuelles, à l'idée de recourir à des fonds de capital-risque, ainsi qu'à la possibilité de cofinancer des projets à concurrence de 20 % du coût total, au lieu de 10 % à l'heure actuelle. Finalement, il y a la question des obstacles qui empêchent l'émergence d'un véritable, et je dis bien, d'un véritable marché paneuropéen de capital investissement, pour lequel il existe un mandat de Cardiff et qui pourrait être une vraie source de création d'emplois, par le biais du capital qu'il pourrait générer pour les entreprises innovatrices. Monsieur le Président, sur le plan de la situation internationale, on s'accorde désormais largement pour estimer qu'avec l'avènement de l'euro l'Union aura une plus forte responsabilité à l'égard du système financier international et devra parler d'une seule voix. Nous nous sommes mis d'accord qu'à Vienne toutes les questions en suspens par rapport à la représentation externe de l'euro devront aboutir, y compris celle de la participation de la Commission aux enceintes internationales. À cet égard, je peux me féliciter que le Conseil écofin soit parvenu, hier, à un accord général sur cette question, donc, bien avant l'avènement du Conseil européen, et je me félicite également du soutien que le Parlement européen nous a accordé dans ce domaine. Je pense enfin au fonctionnement des institutions financières internationales mêmes, et à notre responsabilité comme plus grand donateur d'aide au développement. Mais nous ne devons pas nous limiter aux aspects financiers, et j'espère qu'à Vienne nous pourrons aborder des thèmes plus larges, et je pense ici au rôle de l'Europe devant la mondialisation, qui affecte toutes les dimensions de nos sociétés. Avec le nouvel élan que nous apporte l'euro et le traité d'Amsterdam, l'Union ne peut pas rester muette devant un monde qui attend une réponse, la réponse d'une Europe qui parle avec une seule voix. Voilà, Monsieur le Président, les principaux points que nous discuterons certainement à Vienne. Je ne voudrais cependant pas terminer mon intervention devant votre Parlement sans rappeler que nous fêterons à Vienne le cinquantenaire de la Déclaration universelle des droits de l'homme. Ce sera l'occasion, là aussi, d'appeler à une action résolue de l'Union pour défendre les valeurs de cette Déclaration. Donc, le Conseil européen de Vienne sera un sommet d'orientations concrètes, fondamentales, qui nous permettront de relever les défis du XXIe siècle. Medina Ortega Monsieur le Président, je voudrais commencer mon intervention en félicitant la présidence autrichienne pour le grand travail réalisé durant ces derniers mois. Je voudrais signaler surtout que le sommet extraordinaire de Pörtschach a agréablement surpris les députés européens car, par rapport aux Conseils européens antérieurs, Pörtschach a parlé de plus d'Europe et non de moins d'Europe. Le nom de Vienne est un nom vraiment fascinant et le moment est peut-être propice pour que l'Europe adopte lors de ce Conseil européen une déclaration à caractère très général mais, à la lumière des observations de la présidence autrichienne, il s'agit d'aboutir à des projets concrets. La présidence autrichienne a signalé qu'actuellement le plus important étaient les citoyens, nos citoyens, ceux qui ont voté pour nous et qui souhaitent que leurs problèmes soient résolus. Et comme l'a signalé la présidence autrichienne, le premier problème est le chômage. Il s'agit de la priorité actuelle de l'Union européenne. Avec 10 % de chômage, près de 20 millions de chômeurs, tout autre problème est secondaire. Le sommet extraordinaire de Luxembourg, sous l'impulsion du président Santer, a fait des progrès importants en la matière, mais il a manqué de moyens financiers. Je pense que les moyens mis à disposition à Luxembourg, ces 10 milliards d'écus de la Banque européenne d'investissement et ces 450 millions d'écus en trois ans du budget communautaire, sont insuffisants. Il est clair que si nous voulons lutter contre le chômage, il faut avoir recours à d'autres moyens. Et la question que je pose au Conseil est la suivante: ne serait-il pas possible, à l'heure actuelle, de prendre en considération certaines propositions pour la mobilisation de moyens économiques, concrètement les propositions de M. Jospin - qui ravivent les propositions antérieures de M. Delors - en matière d'utilisation d'un emprunt européen pour les grands réseaux transeuropéens, à laquelle a aussi fait référence la présidence autrichienne, ou simplement les propositions de M. Prodi visant à mobiliser les ressources ou les réserves des banques centrales une fois l'euro instauré? Il est clair qu'actuellement nous avons besoin de moyens pour investir. En outre, cela remet en question un des éléments qui semblait être une profession de foi dans la construction européenne: le fait de lier l'euro à un pacte de stabilité dont l'inflation constitue l'élément le plus important. Tandis que le problème ne semble pas être l'inflation mais la déflation, que le monde semble être menacé par une crise économique, la question que nous nous posons au sein du Parlement européen, du Conseil et de la Commission, est de savoir si l'on ne devrait pas adopter des mesures stimulant l'investissement. La diminution des frais - y compris les frais d'investissement - et le fait de freiner, par exemple, l'investissement via un pacte de stabilité ont-ils un sens? J'ai l'impression que le pacte de stabilité devrait être complété par un pacte d'emploi permettant la mobilisation de moyens pour lutter contre le chômage. Et finalement, la présidence en exercice du Conseil a également fait référence aux perspectives financières. Madame le Président en exercice du Conseil, le Parlement craint que, en raison de ces perspectives financières, nous allions vers moins d'Europe et non vers plus d'Europe. J'espère que le Conseil européen de Vienne, éclairé par les conclusions officieuses du Conseil européen de Pörtschach, ira dans le sens de plus d'Europe, car autrement il sera impossible de construire cette Europe que souhaitent les citoyens de l'Union. Azzolini Messieurs les Présidents, chers collègues, le récent sommet informel de Pörtschach a démontré, selon nous, que l'Europe était encore en quête d'identité. Même si l'Europe est aujourd'hui une puissance mondiale reconnue au niveau économique - dotée d'ici peu d'une monnaie unique - nos gouvernements se montrent trop prudents et hésitants lorsqu'il s'agit de lui donner un rôle plus dynamique et plus politique, tant au niveau interne que sur le plan international. À cet égard, au nom du groupe du parti populaire européen, je voudrais rappeler le problème, auquel a d'ailleurs déjà fait allusion la présidence autrichienne, de la représentation des Onze de la zone euro afin que celle-ci soit assurée de manière adéquate dans les organismes internationaux. Parmi les thèmes qui ont été au centre des débats, un seul, celui de l'équilibre entre stabilité et croissance, a donné lieu jusqu'ici à une convergence. En effet, plusieurs pays ont souligné la nécessité d'un dialogue avec la Banque centrale européenne. Nous demandons au Conseil s'il s'agit d'une façon euphémique d'occulter les rapports difficiles entre les gouvernements et la Banque centrale ou si, comme nous l'espérons, il s'agit de la volonté réaffirmée de protéger le rôle et l'indépendance de cet organisme. Je voudrais, par ailleurs, rappeler que les lourds sacrifices consentis par tous les pays pour permettre la création d'une monnaie unique, forte et crédible, ne peuvent ni ne doivent être rendus inutiles par des revirements ou, pire, de dangereuses interférences qui pourraient faire naître une monnaie faible et sans avenir solide. En effet, les gouvernements n'ignorent pas qu'une politique monétaire saine est une condition sine qua non pour jeter des bases solides de croissance et de développement mais, de toute évidence, des politiques économiques adaptées, bien que coordonnées, sont également nécessaires pour encourager la relance de l'économie et notamment de l'emploi, véritable priorité pour l'Europe. Les gouvernements ne peuvent en aucun cas se soustraire à cette tâche. Pour ce qui est des autres points à l'ordre du jour, le Sommet informel a malheureusement déçu nos attentes. Hormis les intentions et les promesses, aucun fait nouveau n'est apparu en matière de politique étrangère, par exemple, de politique de sécurité et de défense commune, même s'il faut considérer comme positifs les propos du Premier ministre Blair en faveur de la fusion de l'UEO dans l'Union européenne Rien n'a été fait dans le domaine de la justice et des affaires intérieures ni au niveau de la criminalité et de l'immigration clandestine. Rien n'a été fait pour amorcer les réformes institutionnelles. Monsieur le Président, pour conclure, je voudrais ajouter que l'envergure des défis auxquels nous serons confrontés au cours des prochaines années nécessite une vision politique et des idéaux nouveaux. Nous espérons dès lors que le prochain Conseil européen de Vienne saura répondre de manière adéquate à nos attentes et à celles de tous les citoyens et confirmer, de la sorte, les souhaits exprimés par la présidence autrichienne. Je crois, néanmoins, que le Parlement européen, organe démocratique et représentatif de nos peuples, doit aussi jouer, dans ce contexte, un rôle politique propulseur et déterminant aux côtés, cela va de soi, des autres institutions. Frischenschlager Monsieur le Président, Madame le Président, Madame le Secrétaire d'État, vous avez abordé une longue liste de thèmes. Aucune question d'importance n'a, de facto, été négligée mais ce faisant, la perception des problèmes fondamentaux n'a pas gagné en clarté. Je pense qu'il est crucial que ce Sommet de Vienne aboutisse à une avancée politique au moins en ce qui concerne une des questions centrales, à savoir l'Agenda 2000. Nous devons mener à terme cette question importante pour l'élargissement mais également pour la cohésion interne des Quinze au cours des six premiers mois de l'année prochaine, soit avant la campagne électorale en vue des élections européennes. J'estime que c'est là la question centrale et j'espère qu'elle sera menée à bien. Deuxièmement, je voudrais aborder une question dont vous n'avez pas parlé mais qui, visiblement, nous touche, nous députés, au premier chef. Je veux parler du statut des députés. Il est de la plus grande importance que cette question soit réglée au cours du Sommet de Vienne. Cela relève d'une part de la responsabilité du Parlement mais également, en fin de compte, de la responsabilité du Conseil. Il ne s'agit pas simplement de créer une base de travail raisonnable pour les députés. Nous traversons cependant une phase difficile. Il ya des scandales et des reproches ont été formulés. Madame le Président, il est essentiel que les députés se présentent à ces élections démocratiques et participent aux débats en toute sérénité, sans s'adresser mutuellement des reproches mais en discutant de questions européennes. Je vous demande de tenir compte de ce thème et de faire en sorte que le 12 décembre, il puisse être supprimé de l'ordre du jour d'une manière raisonnable, avant les élections et ce, dans notre intérêt, comme le Parlement, espérons-le, le proposera demain. Pasty Monsieur le Président, chers collègues, de par les traités le Conseil n'est pas une instance de décision, mais c'est une instance essentielle d'impulsion politique la plus légitime de l'Union, car tous les chefs d'État et de gouvernement sont directement responsables devant leurs parlements respectifs. Avant la tenue d'un Conseil européen, nous ne pouvons que formuler des voeux. Gardons-nous de dresser un catalogue exhaustif, à la Prévert, de tous nos souhaits, qui risquerait inévitablement de susciter déceptions et désenchantements, et essayons de nous limiter à quelques priorités. Pour ma part j'en retiendrai trois. Première priorité: la réforme de l'Agenda 2000 et le financement futur de l'Union. On entend dire en effet, au plus haut niveau, dans un nombre croissant de pays de l'Union, et non des moindres, que la contribution au budget de l'Union devrait être à la hauteur des bénéfices financiers qu'ils en retirent; c'est la généralisation de la thèse du juste retour qui avait, en son temps, rendu célèbre Mme Thatcher. C'est là une conception pour le moins curieuse de la solidarité européenne pour des gouvernements qui se disent champions du plus-disant social. Jamais l'Union n'aura compté autant de gouvernements à direction, ou à participation, socialiste, jamais pourtant l'on n'aura autant renié, au moins dans les déclarations d'intentions, le principe de solidarité, qui est pourtant le ciment de notre action commune et le gage de la prospérité de tous les pays de l'Union. Je mets ici solennellement en garde contre le risque de démantèlement de la politique agricole commune auquel conduirait le cofinancement de cette politique. Je mets aussi en garde contre le risque que ferait courir à l'équilibre économique et social de nos régions une diminution des crédits affectés aux Fonds structurels, au Fonds social et au Fonds de cohésion. Deuxième priorité: l'élargissement de l'Union. Nous l'avons déjà dit, cet élargissement, par sa symbolique politique et par ses enjeux sociaux, économiques et commerciaux, est sans aucune mesure avec les précédents. Prenons garde à ne pas exclure certains États sous des prétextes contestables, et à ne pas recréer, de ce fait, des divisions artificielles entre les pays candidats. Veillons aussi à ne pas sous-estimer les difficultés majeures qui attendent tant les acteurs économiques des Quinze que ceux des pays candidats. Dernière priorité que je mettrais en exergue à la veille du Conseil européen: la réforme des institutions. Une réforme liée aux élargissements à venir et qui doit impérativement intervenir avant tout élargissement, mais sans qu'elle serve de prétexte à retarder cet élargissement. La balle est en effet dans le camp des chefs d'État et de gouvernement. Alors, soyons exigeants, mes chers collègues, et demandons solennellement, à ces chefs d'État et de gouvernement des Quinze, de débattre sans tabous ni arrière-pensées des véritables réformes auxquelles l'Europe doit procéder si elle veut continuer à vivre et à se développer. Puerta Monsieur le Président, je rejoins tout à fait Mme Ferrero-Waldner lorsqu'elle dit que le Conseil européen de Vienne sera décisif pour tenter de résoudre les problèmes clés de la construction européenne. Premièrement, l'emploi. Aussi, notre groupe insiste sur l'appui aux politiques de l'emploi, au-delà de la coordination des politiques nationales et des directives communautaires. Sera-t-il possible, grâce au Sommet de Vienne, d'instaurer une politique européenne de l'emploi? Nous devons pour cela agir aussi vigoureusement que dans le cadre de l'instauration de la monnaie unique car, à notre avis, le pacte de stabilité et la rigueur avec laquelle elle est appliquée constituent un frein à la création d'emploi et ne favorisent pas les intérêts des citoyens. Nous ne sommes pas d'accord avec la récente déclaration de Tony Blair et de José María Aznar, premiers ministres de GrandeBretagne et d'Espagne, fondée sur une plus grande flexibilité du marché du travail et sur une réduction de la couverture du chômage pour éviter, disent-ils, que les chômeurs vivent aux dépens de subsides. Avec cette philosophie et ces recettes, on ne stimule pas les politiques de l'emploi et on ne défend pas le modèle social européen. La philosophie des 35 heures du gouvernement français et les propositions de Oskar Lafontaine qui conjointement pourraient supposer de gros investissements, notamment dans les réseaux de transport, de communication et d'énergie européens, nous semblent davantage positives. La propre Commission, que nous critiquons si souvent, a fait des propositions très intéressantes - bloquées jusqu'à présent par le Conseil -; en voici quelques-unes: la réduction de l'impôt sur la valeur ajoutée pour les services à forte composante de main-d'oeuvre, ou l'introduction d'écotaxes afin de financer des politiques créatrices d'emploi. Quant à l'Agenda 2000, Madame le Président, l'échec du Conseil Écofin nous inquiète. L'ensemble de l'Agenda 2000 et, notamment, le rapport sur les ressources propres, la programmation des Fonds et la représentation externe de l'euro, ont été reportés. D'autre part, la proposition de la présidence autrichienne de congeler les frais en termes de pourcentage et de les fixer l'année prochaine à 85 milliards d'écus nous semble constituer un retour en arrière en matière de solidarité interne, sans parler des suggestions de certains États membres visant à réduire le budget communautaire en termes réels, lequel baisserait jusqu'à 1, 10 % du PIB communautaire. Cela laisserait le scénario de l'élargissement dans une grande incertitude; un élargissement qui n'est toujours pas clair et un calendrier garantissant le succès. Monsieur le Président, je terminerai en soulignant la nécessité d'établir des règles claires dans les relations avec la Turquie et de donner une réponse stratégique et solidaire aux graves problèmes de l'Amérique centrale. Et pour terminer, je voudrais soulever le problème du Parlement européen. Nous avons une fois pour toutes besoin d'établir le statut de l'eurodéputé, pour qu'il y ait davantage de sérieux et de transparence entre nous et vis-à-vis de l'opinion publique européenne. Souhaits de bienvenue Le Président Je souhaite la bienvenue au président de la délégation de Lettonie dans la commission parlementaire mixte Union européenne/Lettonie, M. Gundars Bojars, ainsi qu'à M. Edvins Inkens, président de la commission des affaires européennes, qui ont pris place dans la tribune officielle pour assister au débat qui va suivre concernant les rapports de la commission des affaires étrangères relatifs à l'adhésion des pays candidats. Soyez les bienvenus. Conseil européen (suite) Voggenhuber Monsieur le Président, Madame le Président du Conseil, un nombre sans cesse croissant d'hommes et de femmes envisagent avec effroi, à l'aube du XXIe siècle, de retomber de plein fouet au milieu du XIXe siècle. Une idéologie économique néolibérale toujours plus agressive tente visiblement de nous entraîner vers le passé. Le néolibéralisme considère précisément que le chômage constitue un indicateur de modernisation, que la baisse des revenus des travailleurs représente un progrès. La déréglementation est élevée au rang de culte pseudoreligieux. Les marchés financiers ne réagissent jamais aussi euphoriquement qu'après l'annonce de licenciements. Les ravages causés par cette idéologie ces dernières années en Asie du sudest, dans les pays émergents ou en Russie ne suscitent visiblement que peu d'émoi. Ceux qui ne veulent pas retourner au XIXe siècle reçoivent l'étiquette de réactionnaire. Le monde politique se montre préoccupé depuis des années par le chômage de masse et la pauvreté croissante. Mais, au-delà de la littérature politique et de la poésie sociale, peu de choses ont été réalisées. On ne peut s'empêcher de penser qu'une partie du monde politique européen se considère comme auxiliaire de cette idéologie. C'est la raison pour laquelle nous demandons qu'au cours du Sommet de Vienne, des actes concrets soient enfin posés et que cesse la tabouisation des questions concernant les réformes centrales. Nous exigeons des objectifs quantitatifs et quantifiables, assorties d'un calendrier clair et de procédures d'évaluation. Nous exigeons la fin du ruineux dumping fiscal européen, l'harmonisation des systèmes fiscaux, l'amorce d'une réforme fiscale écologique. Il convient également de rappeler le devoir de la BCE quant au soutien des objectifs économiques européens dans le cadre de la stabilité des prix. Nous exigeons la réglementation des marchés financiers et que les investissements créateurs d'emplois ne soient pas pris en compte dans le cadre du pacte de stabilité. Nous exigeons enfin une discussion sur un partage équitable du travail par le biais d'une diminution du temps de travail. Abandonnons la poésie politique et posons enfin des actes responsables. Sainjon Monsieur le Président, en effet, les citoyens européens, et tout particulièrement les chômeurs, les jeunes, attendent beaucoup du modèle social européen et espèrent profiter de cette chance historique que constitue l'arrivée au pouvoir de gouvernements de gauche dans la plupart des pays d'Europe. Ces gouvernements, au fond, n'ont pas le droit à l'échec dans la mise en oeuvre d'une politique qui réponde à l'espoir des citoyens. On ne peut plus en rester aujourd'hui à des formules généreuses ou compatissantes devant la réalité. Le moment en effet est venu, au Sommet de Vienne, d'idéaliser l'Europe sociale en faisant en sorte que les peuples se sentent impliqués par un grand dessein en matière sociale, je serais tenté de dire, digne de nos traditions démocratiques et progressistes. Or, ce qui les touche le plus c'est avant tout le chômage, et Mme la ministre en a parlé. C'est là qu'il faut en effet frapper fort, et même si l'on peut se réjouir d'une tendance au recul du chômage en Europe, il convient absolument de concrétiser maintenant les propositions faites à Luxembourg en novembre 1997, au sommet pour l'emploi, qui fixait notamment comme priorité de ne pas laisser un jeune sans activité plus de six mois, et un adulte plus d'un an. Suivons cette voie et allons plus loin en mettant en oeuvre un nouvel État-providence promouvant l'emploi et la formation à vie pour chaque citoyen de l'Union. En effet, faisons en sorte que lors de tout licenciement, de toute période de non activité, se déclenche automatiquement une formation rémunérée obligatoire, qui ne soit pas un «stage-parking». C'est une façon, à mon avis, de bannir de notre vocabulaire le mot «chômage». L'assistanat est parfois une nécessité, mais celui-ci n'aura de sens que s'il est clairement lié à un projet d'insertion et de formation. Il s'agit que, sa vie durant, l'individu alterne activité et formation, en passant de l'un à l'autre sans rupture non désirée. Voilà un grand projet novateur. Ce projet, les gouvernements des pays de l'Union se devront de le porter, non seulement au Sommet de Vienne, mais aussi lors des prochaines élections européennes de juin 1999. Parigi Monsieur le Président, chers collègues, je me permets d'aborder la question Oçalan de manière emblématique afin de souligner les carences en matière de politique étrangère - un thème qui fait partie intégrante de ce débat - dans le cadre communautaire. L'Europe des partis de gauche fait de piètres débuts: en effet, comme le titrait le Frankfurter Allgemeine Zeitung , au dilettantisme et à la démagogie de certains représentants du gouvernement italien se sont opposées l'hypocrisie et la couardise du gouvernement allemand qui, bien que la magistrature eût délivré un mandat d'arrêt international à l'encontre du leader du PKK, a préféré laisser cet épineux dossier entre les mains des progressistes italiens. Il convient d'ajouter à cela que le Premier ministre grec, Kostas Simitis, - dont le gouvernement avait précédemment refusé, bien que de façon informelle, d'accueillir Oçalan - s'est prononcé en faveur de l'octroi de l'asile politique au chef du PKK mais a laissé cet «honneur» à l'Italie, pays qui, selon ses dires, «se charge très bien de la question». J'aurais envie de dire que, si telle est la solidarité qui existe, en politique étrangère, entre partis appartenant à la même Internationale socialiste, il nous reste à espérer qu'elle n'interférera pas, en des termes aussi peu exaltants, dans la gestion des politiques communautaires. Au cas Oçalan est lié le problème des pressions, des menaces, des actes de terrorisme que les groupes ethniques et religieux organisés et présents en masse sur le territoire européen perpètrent ou menacent de perpétrer, comme le dénonce un intellectuel de premier plan de la gauche allemande, Peter Schneider. Ce dernier déclare: «Il est évident que la Turquie ambitionne de manoeuvrer, telle une sorte de cinquième colonne, la minorité turque présente en Allemagne. Les Kurdes semblent adopter la même attitude». Ajoutons que ces immigrés pourraient être poussés non seulement à adopter des attitudes violentes mais également, à l'heure d'une consultation électorale, à apporter, sans scrupules, leurs suffrages aux citoyens et coalitions qui assureront ou promettront d'assurer le mieux leurs intérêts. Selon la délégation de l'Alleanza Nazionale , le cas Oçalan a mis en évidence les limites de l'actuelle construction communautaire et, partant, son insignifiance dans le secteur de la politique étrangère et de sécurité commune ainsi que ses lacunes dans les domaines de la justice et du droit international. Cette crise, presque salutaire, a montré que les États membres ne voulaient ni n'étaient aptes à assumer et à tenter de trouver individuellement une solution aux problèmes dont les conséquences pourraient être extrêmement négatives en termes d'ordre public, de rapports diplomatiques et commerciaux. Une raison de plus pour se doter enfin d'une véritable politique extérieure commune et pour créer un tribunal européen fiable, chargé du règlement juridique de cas analogues à celui d'Oçalan. Swoboda Monsieur le Président, je voudrais revenir au sujet essentiel, à savoir le Sommet de Vienne et aborder deux points qui, selon moi, détermineront le succès ou l'échec de ce Sommet: l'emploi et la politique extérieure. En ce qui concerne la question de l'emploi, d'aucuns ont déjà pris position. Cela n'est pas dû au fait que nous n'ayons rien de mieux à envisager mais cette question revêt tellement d'importance pour l'Europe frappée par des taux de chômage inadmissibles que nous devons sans cesse trouver de nouvelles initiatives pour l'emploi. Grâce au traité d'Amsterdam, nous avons obtenu certaines choses. Le Sommet de Cardiff et, dans une plus large mesure, le Sommet de Pörtschach ont confirmé que cette politique de l'emploi devait être davantage au centre de nos préoccupations. Les plans nationaux pour l'emploi de chaque État membre ont été évalués par la Commission. Je dois dire que ces plans ont été traités avec douceur et je sais également que la Commission aurait traité un État membre de manière quelque peu plus énergique. J'espère que cela ne constituait que la première étape car je suis absolument persuadé que la Commission et probablement le Conseil doivent traiter de manière plus énergique tout État membre accusant un retard par rapport à leurs plans, leurs idées, leurs objectifs. Nous devons prendre toutes les mesures dont il était question dans les interventions, en particulier celle de Manolo Medina. Qu'en est-il des investissements en Europe? Toutes les mesures qui existent déjà dans le Livre blanc de Delors seront-elles appliquées, comme on l'a annoncé à Pörtschach? Qu'en est-il de la coopération des États en matière de fiscalité? Y a-t-il vraiment une politique fiscale coordonnée qui inclue l'économie? J'ai quelquefois l'impression que les membres du Conseil et certains États membres manquent de courage. On exprime des intentions mais on met rarement des propositions concrètes sur la table, on trouve des prétextes adéquats pour se défiler discrètement. Et je voudrais répéter la chose suivante clairement: je considère que la politique de l'emploi, les orientations claires pour l'emploi et l'évaluation sévère des États membres par la Commission revêtent une importance absolue. En ce qui concerne la politique extérieure, on l'a déjà évoquée et il est bon que M. van den Broek soit présent, lui qui peut peutêtre se réjouir, pour peu de temps, de ne pas avoir à ses côtés de collègue du Conseil chargé de la politique extérieure. Mais je voudrais rappeler ce qui a été clairement dit au Sommet de Cardiff: un M. ou une Mme PESC doit être désigné au cours du Sommet de Vienne, ce qui a été confirmé à Pörtschach. Toutefois, j'entends des rumeurs selon lesquelles on est d'accord sur le principe mais qu'il n'y a pas de consensus quant au choix du nom et que le Conseil recule à nouveau devant la nomination d'un haut représentant. Soit le Conseil estime qu'il est important de nommer un tel représentant - il devra alors être nommé et rapidement, après toutes ces expériences négatives - soit le Conseil considère que ce n'est pas important, auquel cas il devrait à nouveau supprimer ces dispositions du traité d'Amsterdam. Le dernier cas de figure est tout-à-fait inacceptable pour ce Parlement également. M. ou Mme PESC est une personnalité importante, c'est ce qu'on a dit. Nous devons inclure la nomination de cette personnalité avec celle du président de la Commission et d'autres personnes. Je pose la question: le Conseil et les États membres ne savent-ils pas qu'à l'avenir, le président de la Commission sera également choisi par ce Parlement et que ce ne sera le cas que dans un futur éloigné? Le Conseil n'a-t-il pas compris que les rapports ont changé en matière de décision et que c'est lui qui prendra la décision importante et désignera son représentant en matière de politique extérieure, représentant qui constituera l'interlocuteur et le partenaire de M. van den Broek et des autres membres de la Commission? Cette décision doit être prise maintenant. Le Conseil ferait clairement preuve de faiblesse et poursuivrait dans l'indécision qui le caractérise jusqu'à présent en matière de politique extérieure si cette décision n'était pas prise au cours du Sommet de Vienne. Et je pense que ce Parlement devrait dire sans ambiguïté: si nous voulons que la politique extérieure de l'Union européenne change et devienne plus efficace, il nous faut un haut représentant du Conseil que l'on doit désigner à Vienne. Brinkhorst Monsieur le Président, nous regrettons que le président du Conseil soit à nouveau absent. Il semble que nous ayons l'habitude de parler pour la galerie. Je voudrais aborder deux sujets. Le premier concerne les aspects financiers de l'Agenda 2000. Si le rapport du Conseil écofin d'hier et d'avant-hier est correct, alors la Communauté européenne semble hélas en proie à un certain désordre. Ce rapport dit à l'Agence Europe que les propositions d'inclusions en vue de se soumettre aux décisions du Conseil européen de Vienne ont fait l'objet d'une forte opposition de la part de l'Espagne. Cela prouve, en effet, que peu de progrès sont visibles dans ce domaine. Si le président du Conseil était présent, je lui demanderais de m'expliquer ce que la présidence compte faire à cet égard. Le deuxième point que je voudrais aborder concerne le troisième pilier. On a beaucoup discuté à Cardiff des progrès à faire dans les domaines de la justice et des affaires intérieures, mais peu de progrès ont été réalisés depuis lors. C'est là un point assez important. Nous avons assisté à la réunion de la commission des libertés publiques, hier, à laquelle le président du Conseil, à savoir le ministre des Affaires intérieures, a participé activement. L'intégration des accords de Schengen dans le cadre du traité UE, 6 mois après la signature du traité d'Amsterdam, devrait maintenant avoir eu lieu. Ce n'est pas le cas. Nous ne savons toujours pas, à l'heure actuelle, quelle partie sera incluse dans le premier pilier, et quelle sera celle qui ira dans le troisième pilier. Si l'on ne fait rien après avoir ratifié le traité d'Amsterdam, tout risque de rester dans le troisième pilier. Pour comble, il semble que le Conseil «justice et des affaires intérieures» soit en train de discuter de la création d'un comité spécial destiné à surveiller les activités de la justice, ce qui n'est pas prévu par le premier pilier. Celui-ci stipule que cette tâche revient au Coreper, à la Commission, et non pas au comité K4, au Comité spécial pour la justice et les affaires intérieures. La présidence peut-elle nous faire connaître sa position à ce sujet? Va-t-elle s'y opposer? Quelle est l'attitude de la Commission? Je vois le commissaire van den Broek dans cette Assemblée. Il pourra nous répondre, je l'espère, que la Commission s'opposerait à toute situation illégale dans les domaines de la justice et des affaires intérieures. S'agissant de ce comité en particulier, il importe qu'il soit dans la structure traditionnelle et non pas dans le troisième pilier ni dans la structure du gouvernement. Ainardi Monsieur le Président, la question de l'emploi est effectivement au coeur des préoccupations des citoyens de l'Union, et tout doit être mis en oeuvre pour lutter efficacement contre le chômage, créer des emplois, notamment en faveur des jeunes et de ceux qui subissent le chômage de longue durée. Le Sommet de Pörtschach a été marqué par un changement de ton, des propos nouveaux, et un accent mis sur la croissance et l'emploi. Il faut dire que le rejet du libéralisme, l'aspiration à une société plus humaine, se sont exprimés dans toutes les élections qui ont eu lieu récemment dans un certain nombre de pays de l'Union. Les intentions doivent maintenant se concrétiser. C'est ce que les citoyens attendent du Sommet de Vienne à venir. J'ai bien entendu le président Santer, tout à l'heure, mais en prenant connaissance des lignes directrices pour les politiques de l'emploi pour 1999, que la Commission soumet aux chefs d'État et de gouvernement, j'ai quelques inquiétudes. La Commission continue à privilégier les mesures qui prônent la flexibilité du travail et la modération sociale au nom de la compétitivité. La récente journée européenne d'action des cheminots contre la volonté dérégulatrice de la Commission a bien exprimé l'exigence de services publics à la hauteur des besoins et des nécessités du moment dans l'Union. Le sommet franco-allemand qui vient de se tenir réaffirme la volonté de renforcer un modèle social européen. Il se prononce même en faveur d'objectifs contraignants et vérifiables. Alors oui, le Sommet de Vienne doit passer aux actes. Pour mettre en adéquation les intentions et les actes, il me semble que trois conditions seraient indispensables. Premièrement, redéfinir les pouvoirs et missions de la Banque centrale européenne, et la nécessité de son contrôle démocratique par le Parlement européen et les parlements nationaux. Deuxièmement, une baisse des taux d'intérêt, certes, mais une baisse sélective en faveur des projets de création d'emplois. Troisièmement, la substitution à l'actuel pacte de stabilité d'un véritable pacte de croissance et d'emploi. Enfin, aucun progrès ne se fera sans impliquer les citoyens. Il y a bien nécessité de promouvoir un véritable dialogue social, de développer de grands débats publics sur cet enjeu majeur qu'est l'emploi pour l'Union. Une conférence annuelle sur la politique économique et de l'emploi pourrait y contribuer, en permettant de vérifier les résultats obtenus, en proposant des adaptations politiques de l'emploi avec, si nécessaire, des critères contraignants et quantitatifs. Raschhofer Monsieur le Président, étant donné la kyrielle de sujets importants et délicats à l'ordre du jour du Sommet de Vienne - dont le président du Conseil nous a présenté un véritable pot-pourri - nous ne pouvons que souhaiter bon courage à la présidence autrichienne et lui adresser nos voeux de succès. Il est de la plus haute importance que des pas dans la bonne direction soient accomplis dans les quelques domaines importants tels que l'élargissement et l'Agenda 2000. Au vu des nombreuses questions non résolues mais essentielles dans les domaines structurel et agricole, je me demande comment le calendrier pourra être intégralement respecté. Je pose cette question tout particulièrement - et c'est ce qui rend le problème si délicat - parce qu'il s'agit d'intérêts prenant le dessus sur les idées. La présidence autrichienne doit également faire en sorte que le mouvement soit convenablement amorcé et que la barre indique la bonne direction. C'est une mission délicate. Le fait qu'on discute de la politique de l'emploi prouve que l'on emprunte la bonne voie. Une mise en oeuvre efficace fait cependant défaut. Les analyses et dossiers, eux, ne manquent pas. Ici aussi, le temps presse car il y a encore une longue et difficile marche de la prise de décision aux résultats concrets: plus d'emploi et moins de chômeurs. Görlach Monsieur le Président, bien qu'aucun représentant notable de la présidence autrichienne ne se trouve sur les bancs, je voudrais tout de même saluer le travail effectué jusqu'à présent par la présidence autrichienne. Vous avez soulevé bon nombre de problèmes en suspens et vous avez contribué à ce que les résultats puissent être atteints et les décisions prises une fois effectué le passage de témoin à la présidence allemande. Il semble que cela soit presque impossible à réaliser, étant donné le nombre élevé de tâches à accomplir, s'il faut en croire bon nombre de collègues ici, mais je voudrais souligner le fait qu'aucun doute n'est permis - cela vaut également pour le Sommet de Vienne, avant la remise de la présidence du Conseil - quant au respect du calendrier concernant l'Agenda 2000 au cours de la première moitié de l'année prochaine. Nous, en tant que Parlement, organiserons nos travaux de façon à ce que le Conseil ne puisse invoquer aucun prétexte. Ce sera difficile, il faudra s'accrocher mais nous nous y sommes préparés. En ce qui concerne l'Agenda 2000 et les nombreux problèmes à résoudre, la prochaine présidence ne doit pas oublier - et il serait bon que cela soit clair déjà à Vienne - d'effectuer également les préparatifs en vue des réformes institutionnelles nécessaires. Nous savons que la décision concernant la mise en oeuvre de ces réformes ne peut être prise qu'au cours d'une prochaine conférence intergouvernementale. Toutefois, nous ne pouvons attendre qu'une nouvelle conférence ait lieu. Les travaux doivent déjà commencer. Il faut mettre des propositions et des alternatives sur la table pour promouvoir les réformes internes, surtout dans le domaine des réformes institutionnelles. Car quel est l'intérêt d'avoir préparé l'Agenda 2000 pour ce qui est des Fonds agricoles et des fonds structurels - même par voie de compromis - et quel est l'intérêt d'avoir mené les négociations au point où l'on peut parler d'adhésion de nouveaux membres, si les réformes institutionnelles ne sont pas menées à bien? Le Parlement s'efforcera - nous connaissons les débats internes aux différents groupes - de voir les réformes institutionnelles menées à bien préalablement à la première vague d'adhésion de nouveaux membres. Je voudrais aborder un autre point: la question de l'emploi sera naturellement une fois de plus à l'ordre du jour à Vienne. Toutefois, il serait bon, avec l'aide de toutes les institutions et de tous les députés, que cessent les débats inacceptables qui se déroulent en Grande-Bretagne et qui sont montés en épingle par une partie de la presse. Il ne s'agit pas ici d'une harmonisation fiscale relevant de l'obsession égalitaire. Il s'agit seulement que, pour la problématique de l'emploi, les États membres trouvent aussi le moyen de s'accorder sur la manière de promouvoir les investissements et ce, aussi à l'aide de la politique fiscale. Il faut voir comment il est possible de rendre le facteur travail moins dépendant de la charge fiscale, considérable dans certains États membres, par le biais d'actions raisonnables, concertées et communes dans le domaine fiscal, afin qu'il soit rentable de créer des emplois, non pas grâce aux seuls investissements mais également par le biais des investissements et des chiffres de l'emploi. Il convient d'essayer de faire passer ce message clairement. Pour être honnête, au sein de l'Union européenne, la situation est souvent similaire à celle que vivent deux communes voisines. De part et d'autre, on court après les investisseurs avec des taxes peu élevées et des terrains bon marché. L'Union européenne n'a pas besoin de cela; ce dont elle a besoin, c'est d'un accord qui fournisse à tous ce qui est absolument nécessaire dans le domaine de l'emploi. J'approuve tout-à-fait mon collègue Swoboda. Le Conseil devrait désigner le plus rapidement possible son représentant pour la politique extérieure et de sécurité commune. Il faut en effet que cela se déroule le plus rapidement possible mais le Conseil ne devrait pas essayer, dans les mois qui viennent, de régler les questions de personne sous la forme d'un énorme paquet. Le Conseil ne devrait pas compter sans son hôte qui est à présent, pour certaines décisions de nomination, et grâce au traité d'Amsterdam, le Parlement. Les membres du Conseil devraient y penser car les élections européennes ont lieu au mois de juin de l'année prochaine. Donnelly, Alan Monsieur le Président, je voudrais commencer par le point que M. Görlach vient juste d'aborder: l'élection, l'an prochain, du Parlement européen au sein de l'Union européenne. Il nous faut fixer le calendrier des 6 premiers mois de l'année prochaine et le Sommet de Vienne jouera un rôle crucial à cet égard. Il ne s'agira pas seulement du calendrier de la présidence allemande. Nous devons aussi prouver que le Sommet de Vienne s'attache à rapprocher les citoyens européens du projet de l'Union européenne. Les États membres nous l'ont fait savoir, nous n'y sommes pas parvenus ces dernières années. C'est pourquoi nous devons placer l'emploi - question dont nous avons déjà discuté au cours du sommet informel - au coeur des discussions de Vienne. Le groupe des socialistes insiste pour obtenir des mesures concrètes en faveur de l'apprentissage tout au long de la vie, d'initiatives en matière d'éducation. Il demande des mesures destinées à donner aux citoyens une meilleure éducation de base tout en leur permettant d'acquérir les qualifications requises pour occuper des postes à valeur ajoutée. L'emploi doit constituer la pierre angulaire de ce calendrier. Si nous voulons rallier les jeunes autour du projet de l'Union européenne, nous devons nous assurer qu'ils y trouveront un intérêt. Beaucoup de jeunes citoyens de l'Union, qu'ils viennent d'Allemagne ou de Finlande, en passant par le Royaume-Uni et par le Sud de l'Europe, s'inquiètent de leur avenir, de leur futur emploi ou de leur rôle futur dans la société. Nous espérons donc que les conclusions du Sommet de Vienne comprendront des mesures concrètes liées au plan d'action pour l'emploi de chaque État membre, des mesures qui contribueront à réduire le niveau global du chômage, en particulier le chômage à long terme et chez les jeunes. Nous devons aussi nous intéresser au rôle que nous jouons au niveau mondial dans nos efforts pour remettre les citoyens en contact avec l'Europe. Nous avons souffert ces derniers mois et au cours de l'année dernière de la crise économique. Nous avons été témoins des graves problèmes qui ont frappé de nombreux marchés dans le monde, et de ce fait notre économie n'a, bien entendu, pas été épargnée. Il est extrêmement important que le Sommet de Vienne envoie un signal très fort: l'Europe doit faire clairement savoir qu'elle entend, elle aussi, aider l'économie mondiale à atteindre la stabilité. Cela implique qu'il nous faudra à nouveau insister, à Vienne, pour une transparence et une élasticité plus grandes du système financier international. Nous devons améliorer les processus de contrôle des politiques nationales. Nous devons définir la manière dont les nouveaux pays émergents peuvent se protéger de l'instabilité financière excessive. L'Europe ne peut pas seulement examiner ses propres intérêts au cours de ses rencontres, elle doit aussi tenir compte des intérêts extérieurs. Avec l'arrivée de l'euro, l'Union européenne sera un centre de stabilité au sein de l'économie mondiale. Une remarque aussi au sujet du marché du travail et de son besoin de flexibilité. Un grand débat a lieu au sein de l'Union européenne sur la question de savoir si oui ou non ce marché nécessite une certaine flexibilité. Un de mes collègues l'a dit il y a un moment. Dans une économie mondiale dynamique, la flexibilité au niveau du marché de l'emploi est indispensable. Diriger le marché de l'emploi comme nous le faisions il y a 10 ans, ou même 5 ans, entraînera une augmentation du chômage. Permettez-moi aussi de dire quelques mots en matière de fiscalité puisque M. Görlach en a parlé dans son intervention. Nous savons que la présidence autrichienne a tenté d'établir des mesures dans le domaine de la coordination fiscale. Je sais aussi que la présidence allemande cherchera à renforcer la coordination fiscale. «Coordination» est le mot, il ne s'agit pas d'«harmonisation». Je suis fort reconnaissant au commissaire Mario Monti d'avoir modifié l'ordre du jour de l'Europe à ce sujet. Nous ne voulons pas d'harmonisation fiscale pour notre monnaie unique et pour notre marché unique. Nous voulons de la coordination là où elle pourra profiter à l'emploi et aux investissements. Les médias britanniques, surtout, devraient apprendre à distinguer la description et la définition de coordination et d'harmonisation, d'autant que ces mots existent en anglais. d'Ancona Monsieur le Président, comme je ne dispose que de quelques minutes, je me contenterai de faire deux remarques et de poser une question en tant que président de la commission des libertés publiques et des affaires intérieures. La première remarque porte sur la bonne volonté des ministres concernés. Les ministres Michalek et Schlögl ont toujours pris la peine de nous faire part de leur point de vue, que ce soit durant les réunions de notre commission ou en-dehors de celles-ci. Avant-hier encore, ces deux ministres se sont rendus à Bruxelles pour échanger leurs points de vue avec la commission. Mais la satisfaction que suscitent ces efforts informels ne vaut hélas pas pour le côté plus formel des choses. En dépit de ce que dispose l'article 6 du traité de Maastricht et de la façon de faire sous les présidences antérieures, nous n'avons pas été consultés sur un certain nombre de points importants. Nous n'avons pas été consultés sur un problème aussi important que celui de la politique d'asile et des réfugiés. C'est par hasard que le «document stratégique autrichien» a atterri entre nos mains. Pensait-on vraiment qu'il était possible de se passer du vote de ce Parlement sur ce dossier communautaire sensible? L'autre exemple est plus parlant encore: le plan d'action visant à créer un espace de sécurité, de liberté et de droit. Un plan pour l'avenir, donc. Une fois encore, on n'a pas demandé l'avis du Parlement. En d'autres termes, pour les quatre points à l'ordre du jour du Sommet de Vienne, comme nous l'avons entendu tout à l'heure - c'est-à-dire les deux points précités ainsi que la drogue et le crime organisé -, jamais le Parlement n'a été consulté. Cela va à l'encontre de l'article 6 du traité de Maastricht. D'où ma question à Mme le président du Conseil, qui a malheureusement disparu: quand demandera-t-on l'avis du Parlement en ce qui concerne, notamment, le plan d'action mais aussi cet autre document stratégique important? Alavanos Monsieur le Président, trois observations. La première: je pense que le Conseil européen de Vienne doit se pencher sérieusement sur toutes les questions qu'ont soumises les gouvernements allemand, français, italien ou autres et qui ont trait à un changement du cap fixé par Maastricht. Ces questions concernent les rapports entre la politique et les banquiers, le montant des taux d'intérêt, le point de savoir si l'accent doit être uniquement mis sur la stabilité monétaire ou étendu à la croissance et à l'emploi, la taxation des mouvements de capitaux, etc. Un débat s'est engagé. Il incombe aux gouvernements des pays membres de commencer tous ensemble, à Vienne, à fixer de nouvelles orientations pour l'Union européenne. Ma deuxième observation concernera l'Agenda 2000. Il va de soi que cette question ne va pas être définitivement tranchée. Ce que je veux dire, c'est que certains - et à bon droit, j'en conviens - ont voulu l'élargissement de l'Union européenne à l'Europe centrale et orientale. Mais alors, ils doivent être prêts à assumer une grande partie du coût et non pas le répercuter sur les pays du sud de l'Union, en supprimant des droits acquis. Ma dernière observation est qu'il doit y avoir une réorientation sur les questions de politique étrangère, notamment en ce qui concerne la Turquie. Le Sommet de Cardiff a été une parenthèse malencontreuse et nous devons en revenir aux critères précis que le Conseil de Luxembourg avait fixés à ce pays pour la question kurde - sous les feux de l'actualité -, la question chypriote, les rapports avec ses voisins et les droits de l'homme. Je pense que le Conseil européen de Vienne a l'obligation de le faire. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Alavanos. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 9 heures. Demandes d'adhésion Le Président L'ordre du jour appelle en discussion commune les rapports suivants: A4-0430/98 de M. Caccavale, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur la demande d'adhésion de la Lettonie à l'Union européenne en vue du Conseil européen de Vienne (12-13 décembre 1998) (COM(97)2005 - C4-0377/97); -A4-0428/98 de M. Bernard-Reymond, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur la demande d'adhésion de la Roumanie à l'Union européenne, en vue du Conseil européen de Vienne (12-13 décembre 1998) (COM(97)2003 - C4-0375/97); -A4-0427/98 de M. Wiersma, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur la demande d'adhésion de la Slovaquie à l'Union européenne, en vue du Conseil européen de Vienne (12-13 décembre 1998) (COM(97)2004 - C4-0376/97); -A4-0431/98 de M. Kristoffersen, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur la demande d'adhésion de la Lituanie à l'Union européenne, dans la perspective du Conseil européen qui aura lieu à Vienne les 12 et 13 décembre 1998(COM(97)2007 - C4-0379/97).-A4-0429/98 de Mme Aelvoet, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur la demande d'adhésion de la Bulgarie à l»Union européenne, en vue du Conseil européen qui se tiendra à Vienne les 12 et 13 décembre 1998 (COM(97)2008 - C4-0380/97). Caccavale Monsieur le Président, chers collègues, je commencerai par un préambule d'ordre général. En ce qui concerne le processus d'adhésion - et je me réjouis de la présence dans cette Assemblée du commissaire van den Broek - la Commission s'est trompée. Le Parlement européen l'avait dit clairement: diviser les pays candidats en deux groupes, «in» et «pre-in», a été une erreur et ce même avec certains compromis linguistiques. Il me semble que c'est une évidence pour tous, même la Commission l'a reconnu et nous nous en félicitons, bien évidemment. Le cas de la Lettonie est clair. Ce pays a réalisé d'extraordinaires progrès économiques au cours des dernières années; il est parvenu à faire baisser l'inflation de manière verticale, inflation qui tourne, aujourd'hui, autour des 7 pour cent. Son produit intérieur brut présente une croissance de 8 à 9 pour cent. Son budget est en équilibre depuis deux ans, situation que je souhaiterais à de nombreux États de l'Union européenne. Enfin, il a amorcé très rapidement, et presque terminé, le processus des privatisations. Il me semble, dès lors, que la Lettonie répond pleinement à toutes les conditions nécessaires à l'ouverture immédiate des négociations. En ce qui concerne les critères politiques, la démocratie en Lettonie est, selon moi, un fait acquis. Et elle l'est non seulement parce que les élections continuent à s'y dérouler en toute quiétude et dans le respect total des critères démocratiques mais également à la lumière du dernier referendum par lequel les citoyens ont pu choisir de confirmer la nouvelle loi sur la nationalité - permettant aux non-citoyens, aux apatrides, d'acquérir la nationalité lettone - ou, au contraire, de l'abroger. Cet acte a traduit un grand courage, une grande force démocratique; c'est une grande preuve de démocratie. Je me demande combien de pays de l'Union européenne auraient été capables de placer une question aussi délicate entre les mains des citoyens, une question qui concerne tous les habitants de la Lettonie, citoyens lettons ou pas. Certes, certains problèmes restent encore à résoudre: l'intégration des non-citoyens n'est pas encore totale de sorte que 25 pour cent des résidents n'ont pas encore de passeport et se trouvent dans une situation ambiguë en comparaison avec l'ancienne situation soviétique. De plus, l'administration est désuète et n'est pas en mesure de répondre aux exigences des citoyens. L'appareil judiciaire est encore titubant: les codes sont sur le point d'être réécrits, la classe dirigeante des juges et avocats n'est pas encore à la hauteur de sa mission. En d'autres termes, il s'agit d'un État de droit en pleine construction. Monsieur le Président, nous ne pouvons oublier qu'en Lettonie, il y sept ans à peine - je dis bien sept ans et non soixante-dix -, c'est le drapeau rouge de l'Union soviétique avec la faucille et le marteau, qui flottait sur la hampe la plus haute. Le pays faisait encore partie intégrante de l'Union soviétique, d'un régime qui avait supprimé tous les droits du peuple, qui avait foulé aux pieds toute possibilité de développement et dont l'héritage est, de toute évidence, désastreux. Si l'on ne comprend pas cela - et si l'on ne prend pas non plus conscience des déportations, de l'occupation militaire du pays - on ne peut pas comprendre pourquoi l'héritage de l'administration de l'État et du système judiciaire a été aussi ravageur, aussi négatif. Ce sont les raisons pour lesquelles, Monsieur le Président, on respire à Riga un parfum d'Europe beaucoup plus fort, plus intense et vigoureux peut-être que celui qu'on respire à Rome, à Paris ou à Londres. Monsieur le Président, je considère qu'il s'agit là d'un défi extraordinaire pour nous: donner la possibilité à ces pays d'entamer, sans tarder, les négociations d'adhésion. Qui dit début des tractations ne dit pas conclusion immédiate de celles-ci. Il s'agit d'asseoir ces pays à la table des négociations au même titre que les autres États, au même titre que la Pologne, la République tchèque, l'Estonie, la Hongrie, etc. Monsieur le Président, mon rapport, qui a reçu l'aval de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, donne sur ce point une indication précise au Conseil et à la Commission afin qu'ils reconsidèrent leur jugement sur la Lettonie et entament, sans délai, les négociations avec ce pays. Bernard-Reymond Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, mes chers collègues, la Roumanie traverse actuellement une période un peu difficile. Sur le plan économique, la baisse du produit national brut, qui a été de plus de 6 % en 1997, s'est malheureusement poursuivie en 1998. Malgré de grands progrès, l'inflation est encore très élevée, la monnaie s'est dépréciée de 25 % depuis le début de l'année, le déficit public est en hausse, la dette extérieure augmente, le climat social se dégrade. Ces indices macroéconomiques ne sont pas très encourageants et rendent d'autant plus difficiles des réformes structurelles indispensables et urgentes et qui, cependant, tardent à se concrétiser. Cette situation est due, pour une très grande part, à un héritage extrêmement lourd, certainement le plus lourd de toutes les anciennes démocraties populaires de l'Est européen. Mais cette situation est due aussi aux difficultés rencontrées par le gouvernement, pour assurer la cohérence et la continuité de ses actions, en raison du caractère quelque peu hétérogène de la coalition au pouvoir et du soutien trop cyclique de sa majorité au parlement. C'est dans ce contexte que doit être examinée la situation de la Roumanie, au regard des critères de Copenhague et à la lumière du rapport de la Commission du 4 novembre dernier. Sur le plan politique, la Roumanie a accompli, incontestablement, des efforts considérables, qui permettent de dire aujourd'hui que, s'il ne s'agissait que de ce critère-là, la Roumanie serait aux portes de l'adhésion. Il reste certes des progrès à parfaire à l'égard de la protection des enfants des rues, du contrôle du pouvoir judiciaire par la police, de l'indépendance des journalistes, des conditions de détention dans les prisons, de la lutte contre la corruption, de la situation des Roms. Mais la volonté du gouvernement sur ces différents points ne fait aucun doute, et nous sommes certains que chaque année apportera sa part de progrès dans ces différents domaines. Sur le plan économique, si le gouvernement a réduit les droits de douane, libéré la plupart des prix et le marché des changes, décidé d'accélérer les privatisations, le cadre législatif nécessaire au développement de l'économie de marché est loin d'être achevé. Quant à la transposition de l'acquis communautaire, il est incontestable que la Roumanie, là aussi, a accompli des efforts très méritoires, mais les réformes substantielles restent encore à accomplir. Dans ces conditions, il apparaît que la Roumanie doit engager une politique globale dans quatre directions. D'abord le rétablissement des grands équilibres économiques, qui est le préalable indispensable pour toute évolution. Parallèlement, la Roumanie doit poursuivre, avec détermination, la réforme structurelle de son économie, en particulier la poursuite des privatisations, la réforme du système bancaire, la restructuration des grands combinats, la modernisation de l'agriculture. Le troisième axe concerne l'accompagnement humain de ces réformes structurelles. Cela veut dire réformer l'administration, lutter contre la corruption, donner une grande cohérence à l'action gouvernementale. Ces trois orientations constituent autant d'outils dont la Roumanie a absolument besoin pour cheminer sur la route de l'adhésion. Et enfin, comme je l'évoquais à l'instant, la Roumanie doit poursuivre ses efforts de modernisation au titre du premier critère de Copenhague, tant il est vrai que, dans ce domaine, rien n'est jamais totalement achevé. On comprendra donc que, dans ces circonstances, il soit prématuré d'envisager l'ouverture de négociations d'adhésion avec la Roumanie. Nous le disons avec beaucoup de regret, tant il est vrai que la Roumanie est proche de nous, européenne par sa culture, son histoire, sa position géographique, sa démocratie retrouvée. Son adhésion à terme ne fait aucun doute, mais le chemin qui y conduit est pavé de réformes importantes que le gouvernement roumain doit poursuivre ou engager, et que l'Union européenne doit puissamment soutenir. Wiersma rapporteur. (NL) Monsieur le Président, voici un an, le Parlement en arrivait à la conclusion que la Slovaquie n'était pas suffisamment démocratique pour pouvoir adhérer au groupe des pays candidats avec lesquels nous allons entamer des négociations d'adhésion à l'UE. Ce pays répondait à tous les autres critères - à l'exception d'un seul, le plus important - et je crois que ce fut une journée bien sombre pour les Slovaques. Je pense que la décision de ce Parlement, ainsi que de la Commission et du Conseil, était justifiée. En effet, pour le gouvernement de l'époque, la démocratie était un vain mot. C'est d'ailleurs pour cette raison que nous avons soutenu la décision de ne pas accepter la Slovaquie dans le groupe des pays avec lesquels nous allions entamer des négociations - et ce, même si à l'époque, la Slovaquie satisfaisait aux critères économiques. Mais hier, c'est-à-dire un an plus tard, j'ai eu l'occasion d'assister, à Bratislava, au débat parlementaire sur les ambitions européennes de la Slovaquie, au sein d'un parlement fraîchement élu et avec un tout nouveau gouvernement qui fait le maximum pour nous faire oublier son prédécesseur. La Slovaquie entre à nouveau en considération pour l'Europe depuis les élections de septembre, qui ont écarté la coalition gouvernementale qui nous avait posé tant de problèmes. Les électeurs slovaques ont voté pour l'Europe et contre l'isolement. Aujourd'hui, nous reparlons de la Slovaquie, mais les choses ont considérablement changé. Si, l'année dernière, nous étions plutôt critiques, nous pouvons désormais prendre un engagement positif. Nos critiques ne sont pas étrangères au changement. Nous nous devons donc d'envoyer à présent un signal positif. C'est pourquoi, aujourd'hui encore, le débat sur la Slovaquie revêt et doit continuer à revêtir un caractère politique, ne fût-ce qu'en raison des relations entre ce Parlement et ce pays au cours de ces dernières années. Le nouveau gouvernement vient de s'installer et ses premiers actes pointent dans la bonne direction. Ses projets - voyez l'accord gouvernemental - semblent très prometteurs. La Slovaquie change de cap, en adoptant une attitude démocratique normale où la constitution est respectée, laissant une place à l'opposition, avec un président directement élu, une société transparente où chaque citoyen peut avoir sa place, y compris la minorité hongroise représentée dans le nouveau gouvernement, et, c'est très important, une attitude ouverte envers l'Union européenne. Le nouveau gouvernement fait avancer les choses. Il dispose désormais d'une majorité constitutionnelle. Nous devons l'aider comme nous pouvons. Mais ce n'est pas seulement la démocratie qui doit être restaurée; il faut aussi être attentif à l'économie. Avec étourderie, le gouvernement sortant a laissé des déficits apparaître, abandonnant une sorte de cadeau empoisonné. Avec l'aide - entre autres - de l'UE, et soutenue par des indicateurs macro-économiques encore relativement favorables, la Slovaquie devrait pouvoir résoudre ses problèmes économiques. Nous attendons également du gouvernement qu'il adopte sans tarder des mesures allant dans le même sens que celles que préconise la Commission. En clair, il s'agit de s'attaquer aux problèmes financiers, aux dysfonctionnements du secteur bancaire, de veiller à la transparence de l'économie et d'accélérer l'intégration de l'acquis communautaire. À présent, permettez-moi de faire un petit commentaire sur mon rapport proprement dit, et qui a également trait à la conjoncture économique. Nous demandons au gouvernement slovaque d'adopter une politique critique en matière d'énergie, une politique qui veillerait également à la fermeture des réacteurs nucléaires dangereux. Je pense que c'est là un point fondamental. Mais j'ai pu constater qu'il ne figure que dans le rapport sur la Bulgarie. Il me semble important que si j'accepte ce point dans mon rapport, il soit également présent dans les autres rapports afin d'éviter d'éveiller l'impression que seules la Slovaquie et la Bulgarie sont concernées par ce point. Je trouve qu'il doit aussi s'appliquer aux autres pays. Mais je ne mentionne cet élément qu'en passant. La Slovaquie souhaiterait que nous recommandions au Conseil européen d'entamer les négociations sur l'adhésion. Je ne demanderais pas mieux, mais l'élargissement est une affaire sérieuse, dans laquelle nous devons pouvoir confronter les intentions à la politique. C'est pour l'instant impossible, et ce n'est la faute de personne. Le gouvernement slovaque commence aujourd'hui à traduire les paroles en actes. Sauf erreur de ma part, c'est en ce moment même ou ce soir que le parlement slovaque procède au vote de confiance pour le nouveau gouvernement. La Commission a donc raison de demander d'attendre un peu. Mais les salles d'attente de Bruxelles sont grandes et les délais, incertains. Je pense que la Slovaquie a droit à un rendez-vous, à une seconde chance. Et elle a le droit de savoir précisément quand aura lieu ce rendez-vous, et non pas à s'entendre dire que l'on verra bien en l'an 2000. Le nouveau gouvernement slovaque entend bien progresser. L'Union européenne devra donc prévoir une nouvelle évaluation au printemps 1999. Voilà en quoi consiste la décision que nous soumettons au Parlement par le biais de mon rapport. Les Slovaques sont conscients des risques, mais ils sont prêts à saisir cette nouvelle chance. Après les pressions négatives, il faut maintenant un encouragement positif. Je vous demanderai donc de ne pas lier le sort de la Slovaquie à celui de la Lituanie ou de la Lettonie, mais au dynamisme de la population slovaque, qui mérite un traitement individuel. Ce qui compte, ce sont les résultats par pays candidat. Et si nous pouvons accélérer le rythme, n'hésitons surtout pas. Kristoffersen Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, c'est de la réunification européenne dont il est question lorsque nous parlons de l'élargissement de l'Union européenne et cette réunification européenne inclut également les États baltes situés le long de la mer Baltique. Ce sont les trois États baltes qui ont été placés dans la zone d'influence soviétique lorsque Hitler et Staline décidèrent, à la fin des années 1930, de diviser l'Europe par le tristement célèbre accord Molotov/von Ribbentrop, signé par les deux ministres des affaires étrangères de Moscou et de Berlin. L'ouverture entre l'Est et l'Ouest est désormais une réalité; voilà bientôt dix ans qu'est tombé le mur de Berlin et nous avons désormais un programme qui peut contribuer à la réunification de l'Europe pour autant qu'existent - soulignons le - le courage et une réelle volonté politique d'utiliser ce programme en vue de l'élargissement de l'Union européenne. Telle est la voie précise que le Parlement européen doit montrer à l'intention des participants au prochain Sommet de Vienne. En tant que Danois, il est normal que mon regard se tourne vers la Baltique, vers cette mer qui est redevenue une mer de communication, une mer de collaboration. La région de la Baltique connaît un développement très rapide et les trois États baltes - l'Estonie, la Lettonie et la Lituanie - participent à ce développement. Ces trois pays y participent. Ils ont recouvré et retrouvé leur identité d'États indépendants après un demi-siècle d'occupation soviétique. En ma qualité de rapporteur pour la demande d'adhésion de la Lituanie à l'UE, je ne vois pas pourquoi, Monsieur le Commissaire, honorables collègues, il faudrait placer la Lituanie à un autre niveau que les deux autres États baltes même s'il s'agit évidemment de négociations individuelles et que ces pays ne doivent pas nécessairement adhérer tous au même moment. En ce qui concerne la Lituanie, il est capital - tant sur le plan politique que psychologique - de conserver une attitude positive, de maintenir de bonnes dispositions et il convient également d'envoyer un signal clair et net à la Lituanie selon lequel l'UE reconnaît pleinement les progrès considérables réalisés au niveau des réformes économiques, la qualité du processus de démocratisation ainsi que les progrès réalisés dans le domaine administratif même s'il reste des choses à faire dans ce secteur. Cette évolution permet à la Lituanie de remplir les critères dits de Copenhague et contribue par la même occasion à garantir la stabilité dans cette région. La résolution relative à la Lituanie contenue dans le rapport que j'ai élaboré fait également référence à la nécessité pour la Lituanie d'enregistrer des progrès dans le cadre de sa planification énergétique à long terme. Il s'agit surtout ici de la centrale nucléaire d'Ignalina et de son avenir. Le gouvernement lituanien - et je tiens à le signaler - est parfaitement conscient de la gravité de cette affaire et le gouvernement lituanien souhaite conclure un accord de collaboration avec l'UE en vue de la création d'un groupe d'experts, qui sera chargé d'évaluer les possibilités existantes dans ce domaine. Selon les dernières informations que j'ai pu obtenir de Vilnius, le gouvernement a l'intention de présenter au parlement lituanien une proposition visant à créer un groupe d'experts et la discussion abordera également la possibilité de fermer la centrale ou de réduire ses activités; les possibilités d'améliorer la sécurité seront également évaluées. Les discussions relatives à Ignalina sont en tout cas entrées dans une phase très concrète. Dans le cadre du dialogue avec le gouvernement de Vilnius se pose également la question de savoir dans quelle mesure l'UE est disposée et a la possibilité de participer aux coûts financiers. Les Lituaniens espèrent également que la résolution du problème d'Ignalina et que la décision finale ne constitueront pas une condition préalable à l'organisation de négociations intensives sur l'adhésion de la Lituanie à l'UE. C'est pourquoi je demande dans mon rapport une accélération du processus d'adhésion afin que des négociations intensives puissent débuter prochainement. Aelvoet rapporteur. (NL) Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, chers collègues, l'analyse des progrès réalisés par les différents pays candidats se déroule incontestablement dans un nouveau contexte. À la suite du sommet informel de Pörtschach, de nombreux observateurs ont constaté, et je pense qu'ils voyaient juste, que l'on avait l'impression que le Conseil actionnait la pédale de frein au lieu de l'accélérateur en matière d'élargissement. Aussi, c'est avec quelque inquiétude que nous devrons observer ce qui se passera lors du Sommet de Vienne. Nous constatons en outre que le processus d'élargissement se déroule sur fond d'une crise économico-financière internationale qui ne frappe pas seulement l'Asie du Sud-Est, la Russie, le Japon et l'Amérique latine, mais qui touche peu à peu le monde entier. Il y avait effectivement bien longtemps que tant de voix ne s'étaient plus fait entendre jusqu'au niveau du FMI et de la Banque mondiale, pour plaider en faveur de règles mondiales claires qui permettraient de jalonner, de délimiter le cadre dans lequel les forces du marché pourraient évoluer. Beaucoup plus claire encore est la demande des citoyens - y compris de l'Union européenne - pour une intervention des autorités ou de l'État, non pour tout prendre en main, mais pour fixer les règles du jeu. Cette dimension internationale nous incite également à analyser attentivement les processus de transition à la fois difficiles et exigeants auxquels sont confrontés les pays candidats. Dans les critères de Copenhague, outre les critères politiques, l'État de droit, les droits de l'homme et la démocratie, il est aussi question d'une économie de marché qui fonctionne. La part du secteur privé devra donc effectivement s'accroître dans la plupart de ces pays, sans quoi nous ne pourrions parler de marché libre. Mais il est fondamental que le processus de privatisation se déroule dans la transparence et de manière plus responsable sur le plan de la politique sociale. Sans quoi un appel à la privatisation effrénée risquerait vite de créer des situations de type «far-west» où quelques-uns s'empareraient des richesses nationales, laissant la majorité à la traîne. Il suffit de voir ce qui s'est passé en Russie à cet égard. Nous sommes d'avis que le Conseil et la Commission doivent suivre de très près le déroulement de la privatisation. Nous avons été très satisfaits de l'annonce faite début novembre par la Commission suite aux rapports sur les pays candidats et les propositions d'adhésion s'y rapportant. En tant que Parlement européen, nous nous sommes particulièrement réjouis de voir que la Commission entendait sérieusement maintenir cette cadence, en offrant notamment à la Lettonie, à la Lituanie et à la Slovaquie la perspective d'entamer des négociations à plus ou moins court terme. J'ose espérer que le Conseil lui emboîtera le pas. S'agissant du rapport de la Commission sur la Bulgarie, je suis heureuse, en tant que rapporteur, de voir que l'on fait droit aux efforts consentis pas ce pays: la stabilisation macro-économique est largement réalisée, l'inflation a été sévèrement jugulée, le secteur bancaire est désormais sous contrôle, la réforme agraire et le soutien aux PME pourraient occuper une place plus importante à l'ordre du jour. En ce qui concerne la réforme de l'administration, le parlement a déjà approuvé l'ensemble de la nouvelle législation. Maintenant, il s'agit de veiller à ce que cette réforme s'applique sur le terrain sans que l'on ait l'impression qu'elle se déroule sur la base d'une obédience politique. D'importantes initiatives législatives ont également été prises afin de permettre la décentralisation. Il semble y avoir deux pierres d'achoppement entre l'Union européenne et la Bulgarie. À commencer par l'obligation du visa, le fait de figurer sur la liste noire. Sur ce point, le Parlement et la Commission sont au diapason, mais pour ce qui est du Conseil, le déblocage politique n'est pas pour demain. En tant que Parlement, nous continuons donc à émettre des signaux très clairs pour une solution politique, mais nous savons qu'elle ira sans doute de pair avec une simplification administrative maximale afin de faciliter la tâche des citoyens bulgares en attendant un déblocage politique global. Le deuxième point noir concerne effectivement la politique énergétique bulgare. À cet égard, le Parlement reconnaît les efforts qui ont été déployés pour mettre au moins en place une stratégie énergétique à moyen terme. Toutefois, nous n'acceptons en aucun cas le plaidoyer du gouvernement pour repousser indéfiniment la date de fermeture des unités, des quatre premières unités de Kozloduy, et d'attendre ainsi 2012, ce qui est totalement inacceptable. Nous estimons que dans l'intérêt de la sécurité, celle des Bulgares au premier chef, mais aussi bien sûr celle de tous les citoyens européens, nous pensons qu'il est temps d'appliquer concrètement et correctement le compte «Sûreté nucléaire» de 1993. Nous souhaitons au gouvernement et à la population bulgares un processus d'adhésion dynamique et espérons de tout cur que le Conseil de Vienne emboîtera le pas à la Commission et que, loin d'être retardé, l'élargissement pourra se poursuivre de plus belle. van den Broek Monsieur le Président, j'ai eu l'honneur d'annoncer à l'Assemblée, le 4 novembre, la publication de la première série de rapports réguliers sur les 12 pays candidats voulant adhérer à l'Union européenne. Depuis le 4 novembre, les rapports de la Commission ont fait l'objet d'un examen attentif, notamment par les candidats eux-mêmes, mais aussi par les États membres et le Parlement européen. Je peux dire avec satisfaction qu'à part une ou deux exceptions - certains États membres ayant exprimé une légère déception tout à fait compréhensible -, la réaction générale vis-à-vis du travail de la Commission a été positive. Les candidats se sont d'ailleurs, pour la plupart, montrés prêts à réagir de manière constructive à l'analyse de la Commission. Je me félicite de cette occasion d'approfondir le débat sur l'élargissement au Parlement. Les rapporteurs nous ont présenté, cet après-midi, leur rapport à ce sujet, rapports que je salue grandement. Ils nous ont présenté leurs propositions de résolution concernant les cinq pre-ins d'Europe centrale. Je voudrais ajouter quelques mots à propos du point de vue de la Commission sur ces 5 pays candidats. Je serai également ravi de répondre, à la fin de ce débat, à toutes les questions que me poseront les députés. Je tiens à rappeler, d'emblée, que le processus d'élargissement ne concerne pas que 5 pays mais 13. À cet égard, je dirai à M. Caccavale que la distinction entre ins et pre-ins ne nous amène pas à penser en termes de différentes vagues de pays candidats. Je reviendrai sur ce point à la fin de mon intervention. La Commission a publié, en conséquence, 12 rapports réguliers couvrant les 10 pays candidats d'Europe centrale et orientale, ainsi que la Turquie et Chypre. Le treizième pays, Malte, a renouvelé sa demande d'adhésion au mois de septembre. Nous ne pouvons, bien entendu, que nous en féliciter. Vous le savez, et nous l'avons annoncé, nous allons mettre la dernière main à la réactualisation de l'avis de 1993 sur Malte d'ici, je l'espère, la mi-février de l'an prochain. Revenons- en maintenant aux rapports réguliers sur les pays d'Europe centrale. D'emblée, je voudrais souligner que la Commission a mené son analyse avec objectivité et impartialité, libre de tout préjugé politique. Nous avons basé notre évaluation sur les critères de Copenhague et de Madrid, comme nous l'avons fait pour notre avis l'an dernier. Pour placer tous les pays sur un même pied d'égalité, les rapports ne couvrent que les décisions et les mesures qui ont été effectivement prises ou mises en oeuvre depuis les avis de l'année passée. La nouvelle législation sera mise en lumière, une fois adoptée, dans les prochains rapports. Notre analyse montre que le processus d'élargissement global se poursuit et que la dynamique des candidats vis-à-vis de l'élargissement se maintient dans l'ensemble. Je vais maintenant vous présenter un bref résumé de nos résultats, pays par pays. En général, les progrès des pays concernés encouragent fortement la Commission. Prenons la Slovaquie, pour commencer. L'année dernière, la Commission estimait que ce pays était le seul à ne pas répondre aux critères politiques de Copenhague. Cependant, après les élections générales du mois dernier, le nouveau gouvernement est entré en fonction et la réforme politique et économique fait clairement l'objet d'un nouvel élan. Nous l'avons également remarqué lorsque des représentants de ce nouveau gouvernement sont venus récemment en visite à Bruxelles, avec, à leur tête, le Premier ministre, M. Dzurinda. La nouvelle situation politique en Slovaquie - conséquence des récentes élections parlementaires - rapproche considérablement ce pays de l'adhésion à l'Europe. Je dois souligner, toutefois, que la Slovaquie continuera à être traitée exactement de la même manière que les autres candidats, sur la base des critères de Copenhague, notamment. Dès lors, la Commission recommande l'ouverture des négociations à condition que les institutions politiques de ce pays se montrent aptes à fonctionner avec stabilité et démocratie. Il importera aussi, avant l'ouverture des négociations, de vérifier si la Slovaquie a pris des mesures pour redresser sa situation économique et si ses activités témoignent d'une plus grande transparence. C'était là, vous le savez, l'un des points principaux liés aux critères économiques faisant l'objet de critiques dans notre rapport - ou nous avons dit, du moins, que le nouveau gouvernement devra tâcher de redresser la situation dont il a hérité. Sur cette toile de fond, je salue fortement et je comprends la requête de M. Wiersma qui supplie la Commission de produire un rapport intérimaire. Il nous serait toutefois fort difficile de publier un rapport concernant des activités qui devraient démarrer dans le courant de ces prochains mois et de tirer des conclusions précises sur des aspects économiques qui, pour l'instant, ne nous permettent pas de recommander l'ouverture des négociations. Je partage entièrement l'avis du rapporteur sur le point suivant: le changement politique qui semble se développer à la suite des élections parlementaires nous laisse espérer, comme nous l'avons dit dans les conclusions du rapport, que nous pourrons très prochainement recommander l'ouverture des négociations. Je vous renvoie, à ce sujet, aux conclusions du rapport. S'agissant de la Lettonie, l'avis de la Commission l'année passée concluait que ce pays satisfaisait aux critères politiques d'adhésion. Cela dit, nous avions toutefois relevé un certain nombre de lacunes, notamment dans le domaine de l'intégration des non-nationaux. Le rapporteur a également abordé ce sujet. Dans le rapport de cette année, nous avons mis en lumière les résultats positifs du référendum sur la loi sur la citoyenneté. Ils ont en effet donné une impulsion importante à ce processus d'intégration. Cela facilitera certainement le processus de naturalisation des non-nationaux et des enfants apatrides. Après ce référendum, nous avons publié une déclaration à cet effet. Pour ce qui est de son économie, la Lettonie a réalisé des progrès remarquables ces douze derniers mois. La croissance du PIB est élevée et l'inflation continue de chuter. La Lettonie est maintenant sur le point de remplir le critère de bon fonctionnement d'économie de marché. Cependant, elle ne répond pas encore totalement aux conditions requises car ses progrès en matière de réforme ne sont pas encore assez importants. Elle doit encore combler certaines lacunes de son cadre réglementaire, surtout dans le secteur financier. Elle devra en outre simplifier l'environnement juridique des entreprises et renforcer sa stabilité macro-économique. Mais si la Lettonie maintient sa dynamique de réforme, nous pourrons, l'an prochain, confirmer qu'elle répond effectivement aux critères économiques et nous pourrons donc proposer, à la fin de l'année prochaine, l'ouverture des négociations. Je suis aussi d'accord avec le rapporteur lorsqu'il dit que la Lituanie a réalisé des progrès considérables. L'avis de la Commission a confirmé son point de vue. Cet avis prétend en effet que la Lituanie remplit les critères politiques bien qu'elle doive encore intensifier sa lutte contre la corruption et procéder à des réformes judiciaires. La réforme économique de ce pays a progressé, mais il faut tout de même dire qu'après leur analyse, nos experts ont conclu que la Lituanie ne répondait pas encore complètement aux critères économiques, d'autant que beaucoup de politiques viennent juste d'être décidées et qu'elle n'est pas encore assez loin sur la voie de la réforme. Des mesures supplémentaires sont donc nécessaires et des développements récents doivent encore être testés en pratique. Il nous faut achever le processus de privatisation, et, pour ne citer qu'un exemple, les lois sur les faillites, nouvelles lois très importantes, ne sont pas en vigueur depuis assez longtemps pour que l'on puisse évaluer leur impact. Les conclusions générales de la Commission concernant la Lituanie n'étaient pas fondées sur la situation de la centrale nucléaire d'Ignalina. J'ai expliqué brièvement pourquoi la Lituanie ne répond toujours pas aux critères économiques qu'il lui faut remplir pour l'ouverture des négociations. D'autre part, nous espérons que ce pays présentera une stratégie détaillée satisfaisante dans le secteur de l'énergie et qu'il réitérera son engagement ferme de ne pas rénover les tuyaux de l'unité 1 d'Ignalina. Toutefois, je répète que ce n'est pas l'état de cette centrale nucléaire qui nous a poussé à conclure que l'ouverture des négociations doit encore attendre. D'après les conclusions de notre rapport concernant la Lituanie, nous pouvons clairement espérer l'ouverture de ces négociations dans un avenir assez proche. La Bulgarie remplit les critères politiques. Elle répond en outre de mieux en mieux aux autres critères d'adhésion. Ce pays a fait des progrès, surtout pour ce qui est de la lutte contre la corruption et de la réforme du judiciaire, mais il doit encore approfondir ses efforts. La Bulgarie a aussi accéléré son processus de préparation pour la mise en oeuvre de l'acquis communautaire et a progressé dans la voie de l'application des droits de propriété intellectuelle et dans le secteur des services financiers, points qui posaient problème l'an dernier. Mais en règle générale, la Bulgarie doit garantir l'application de la législation adoptée. Le rapporteur, Mme Aelvoet, a parlé du secteur de l'énergie et nous espérons que ce pays va intensifier ses efforts pour préparer ce secteur à l'intégration à l'UE. Plus particulièrement, nous pensons à l'engagement du gouvernement bulgare concernant la fermeture de la centrale nucléaire de Kozloduy, point qui n'est pas encore résolu. Nous restons en contact étroit avec les autorités bulgares pour veiller à la bonne conclusion de cette affaire. La Bulgarie ne remplit pas encore les conditions économiques et elle a encore beaucoup de progrès à accomplir. Parallèlement, les progrès considérables qu'elle a réalisés, la stabilisation générale de l'économie notamment, sont source d'optimisme. Le gouvernement continue à se montrer résolu à respecter ses engagements de réforme. Il doit suivre maintenant le processus de privatisation, en veillant à respecter le principe de transparence, et procéder à la restructuration industrielle. Dernier point, et non le moindre: la question de la Roumanie. Ce pays satisfait aux critères politiques mais doit encore concentrer ses efforts de façon à contrer la corruption et à renforcer son administration publique. Le gouvernement roumain doit aussi, en particulier, s'attacher à améliorer le travail des cours et tribunaux et à protéger les libertés individuelles ainsi que les droits des Tziganes. Je m'empresse de dire que, en ce qui concerne les droits des Tziganes, beaucoup des pays candidats doivent encore faire de nets progrès pour abolir l'exclusion sociale et la discrimination. L'économie roumaine s'est, hélas, affaiblie depuis la publication de notre avis. Le rapporteur, M. Bernard-Raymond, est aussi parvenu à la même conclusion. Le rapport régulier explique en détail ce qu'il faut faire. Les autorités roumaines sont conscientes de l'urgence et de l'importance du problème, nous le savons. Nous travaillons par ailleurs en étroite collaboration avec elles pour les aider à instaurer les mesures requises. Je pourrais, bien entendu, approfondir le sujet, mais les honorables parlementaires ont en leur possession les rapports très détaillés. Je terminerai donc en disant que, à la lumière des différentes évaluations, la Commission n'a pas estimé nécessaire de faire de nouvelles recommandations en faveur de l'ouverture des négociations. Cependant, elle a tenté d'offrir des perspectives claires à cet effet, perspectives qui ont été introduites dans nos conclusions. Les pays candidats ont prodigué des efforts évidents pour maintenir la dynamique, et la Commission les y a aidés, et elle continuera à le faire. La seule manière de préserver la crédibilité du processus, sans parler de la crédibilité de la Commission, c'est, je le répète, de continuer à travailler selon le principe convenu, à savoir que tout État membre est jugé suivant ses mérites. Je répète, à cet égard, que nous ne parlons pas de ins et de pre-ins comme de deux groupes distincts qui ne seront jamais réunis. On doit recommander l'ouverture des négociations quand le pays candidat est suffisamment préparé à cela. Bien entendu, il en va de même pour l'adhésion, quand les candidats sont prêts. Enfin, j'espère vraiment, à l'instar des rapporteurs, que le Sommet de Vienne de la semaine prochaine sera source d'encouragement supplémentaire, qu'il insistera sur le maintien de la dynamique en faveur du processus d'élargissement et qu'il réitérera son ferme engagement à poursuivre ce processus. J'espère que dans le courant de ces prochains mois, sous la nouvelle présidence, les États membres prendront conscience des préparatifs qu'ils doivent mettre en oeuvre en vue de l'élargissement. Ce serait là le plus encourageant des signaux pour les pays candidats. D'après ce qu'ils peuvent lire dans leurs journaux, ils pourraient croire, en effet, que l'Union européenne est bien trop focalisée sur ses problèmes internes que pour poursuivre cette dynamique. Elle ne pourrait pas, de cette façon, répondre positivement aux efforts que font les pays candidats pour maintenir tout le processus d'élargissement sur la bonne voie. Titley Monsieur le Président, d'emblée, je tiens à répéter que le groupe des socialistes se félicite de l'élargissement. D'après lui, il devrait s'agir d'un processus englobant, sans réserve de positions, sans groupes fermés, dans lequel chaque pays doit être jugé suivant ses propres mérites sans se soucier de ce qui se passe ailleurs. Toutefois, nous devons reconnaître que nous ne sommes pas engagés dans un 100 mètres mais dans un marathon. Un pays en tête de peloton pour l'instant peut ne pas maintenir ce rythme. De la même manière, un pays à la traîne actuellement peut, à la fin, distancer les autres. Dès lors, nous ne pouvons pas nous laisser influencer outre mesure par de brusques initiatives à court terme. Nous devons, au contraire, baser entièrement notre jugement sur les mesures à long terme que les gouvernements sont en train de prendre et sur la durabilité de leurs programmes de réforme. Le contraire ferait naître des attentes déraisonnables tant dans les pays candidats qu'au sein des citoyens de l'Union européenne. Nous devons savoir, et nous rappeler, que toute solution envisagée doit convenir aux citoyens de l'Union européenne et aux pays candidats et qu'elle devra souvent être approuvée par un référendum. Nous devons le reconnaître, la Slovaquie a fait d'énormes progrès dans le domaine politique. Il nous faut toutefois nous assurer que le nouveau gouvernement est en mesure de remplir ses engagements. De la même manière, la Lettonie a réalisé de gros progrès, surtout avec le référendum sur la citoyenneté. Mais là encore, nous devons savoir si le nouveau gouvernement peut soutenir ce progrès. La Lettonie et la Lituanie ont vraiment beaucoup avancé dans le domaine économique mais, comme l'a dit le commissaire van den Broek, nous devons voir s'ils peuvent maintenir cette situation. La Bulgarie aussi a fait de grands progrès, après un démarrage un peu faible, mais un avis de la Commission nous indique qu'elle commence à faiblir. Nous devons garantir une mise en oeuvre et une application adéquates de l'acquis de l'Union européenne. Mettre au point une législation, ce n'est pas suffisant, il faut savoir la mettre en vigueur. C'est pourquoi je m'oppose au démarrage immédiat des négociations avec la Lettonie et la Lituanie que certains demandent. Nous devons être flexibles. Nous devons chercher l'opportunité d'ouvrir les négociations dès que possible mais ne brusquons rien pour ne pas risquer de mettre ce processus en péril. Deux questions doivent faire l'objet de notre préoccupation. Premièrement, la sécurité nucléaire. Nous savons que les réacteurs de conception soviétique utilisés en Europe centrale et orientale ne peuvent pas être améliorés en toute sécurité à un coût raisonnable. Tous les pays doivent avoir une stratégie énergétique détaillée qui soit, en tout point, conforme aux accords sur la sécurité nucléaire avant de pouvoir rejoindre l'Union européenne. M. Kristoffersen a parlé d'Ignalina. La Lituanie a déclaré qu'elle fermera définitivement la centrale nucléaire d'Ignalina quand les tuyaux de force devront être remplacés. Il ne faut pas nous laisser distraire de cela par les discours des groupes d'experts. Il ne peut être question de rénovation des tuyaux. Enfin, je tiens à souligner ce qu'a dit M. van den Broek au sujet de la corruption. Les citoyens n'accepteront jamais un élargissement de l'Europe si celui-ci ne fait que profiter à la corruption de fonctionnaires, aux barons de la drogues, aux malfaiteurs et aux pédophiles. Il nous faut prendre des mesures à cet égard. Rübig Monsieur le Président, mes chers collègues, au nom du groupe du parti populaire européen, je voudrais remercier le commissaire van den Broek pour le travail efficace qu'il a effectué au sein de la Commission. Permettez-moi de féliciter également le nouveau gouvernement de Slovaquie et tout particulièrement le peuple slovaque qui a élu ce gouvernement d'une manière démocratique. Depuis le mois d'octobre, les perspectives d'adhésion commencent à changer. Le nouveau gouvernement dirigé par M. Dzurinda a fait connaître, dans sa première déclaration au Parlement européen à Strasbourg, sa volonté d'accélérer le processus d'adhésion. Nous devons maintenant soutenir ces efforts de manière appropriée. Les forces démocratiques en Slovaquie ont besoin d'un signal clair de la part de la Communauté européenne qui confirme le bienfondé de leurs actions. Le prochain Sommet de Vienne constitue dans cette optique l'occasion idéale. C'est de là que doit venir le signal indiquant à la Slovaquie qu'elle peut également rejoindre le plus tôt possible, par le biais d'une stabilisation politique durable, le groupe des pays avec lesquels les négociations ont déjà été entamées. La Commission ne devrait pas rédiger un rapport définitif sur la Slovaquie. Le Conseil devrait par contre exprimer son opinion sur la demande d'adhésion dans le cadre d'un rapport additionnel de la Commission et ce, dans le courant de la première moitié de 1999. Les critères de Copenhague, qui constituent jusqu'à présent un élément déterminant dans l'évaluation de la demande d'adhésion, devraient être remplis le plus rapidement possible. Je crois que nous avons réussi à effectuer, avec la Slovaquie, une réelle avancée dans l'histoire de l'Europe. Bertens Monsieur le Président, le groupe libéral ne tarit pas d'éloges envers le travail de la Commission. Le rapport sur l'état d'avancement dans les pays candidats montre clairement que tous les candidats ont encore beaucoup de travail. Il va de soi que le début des négociations ne garantit en rien l'adhésion. C'est seulement une appréciation des progrès. Il faut, du reste, que les gouvernements tchèque et slovène sachent qu'ils ne sont pas arrivés. La Commission ne souhaite pas les voir se reposer sur leurs lauriers. Elle a raison. La systématique choisie engendre une plus grande dynamique et permet de sortir d'impasses difficiles (comme celle relative à la citoyenneté en Lettonie). Il règne une certaine confusion au sein de ce Parlement sur l'évolution des négociations. Nous devons veiller à ne pas envoyer un signal erroné aux pays candidats. Notre réponse doit être encourageante, certes, mais elle doit aussi se fonder sur nos attentes réelles. Conformément à la résolution que nous avons adoptée voici tout juste un an, un rapport sur l'état d'avancement est publié chaque année. Le fait que certains groupes de cette Assemblée souhaiteraient un rapport semestriel n'est, à mon avis, que le fruit de leur indécision. Mon groupe s'oppose aux surcroîts de travail superflus et la Commission est, me semble-t-il, bien trop occupée pour établir un tel rapport tous les six mois. De plus, nous devons éviter de donner l'impression que le fait d'appartenir au groupe II signifie que les candidats sont mis au frigo. Il suffit de considérer les progrès accomplis en Lituanie et en Lettonie. Après mûre réflexion, mon groupe est d'avis qu'il faudrait dès à présent entamer les négociations avec la Lettonie et la Lituanie, puisqu'elles ont atteint le même niveau que celui l'Estonie en juillet 1997. Pasty Monsieur le Président, chers collègues, les élections législatives qui se sont déroulées fin septembre en Slovaquie, ont confirmé ce dont je n'ai jamais personnellement douté, que l'ensemble des responsables politiques, comme le peuple slovaque, étaient profondément attachés aux règles de la démocratie et au respect des libertés fondamentales. Et si, dans un passé récent, les divergences entre la majorité et l'opposition ont pris parfois un ton un peu vif, n'est-ce-pas la preuve d'une vitalité démocratique dont nous devons nous réjouir. Cette démonstration ayant été apportée, je souhaite, comme le rapporteur M. Wiersma, que la Slovaquie puisse rejoindre, avant la fin du premier semestre 1999, le groupe des États d'Europe centrale et orientale avec lesquels l'Union européenne ouvre officiellement les négociations d'adhésion. Nous le savons tous, le peuple slovaque, dans son immense majorité, souhaite cette adhésion, car son histoire et sa culture appartiennent à la grande Europe que nous voulons édifier ensemble. Différer leur adhésion, par rapport à celle de leurs proches voisins, aurait des conséquences psychologiques et politiques tout à fait désastreuses que nous devons éviter à tout prix. Je ne doute pas non plus de la volonté du peuple slovaque de se conformer aux exigences définies au Sommet de Copenhague comme critères d'adhésion. S'agissant de la protection des minorités, et plus particulièrement de la minorité hongroise, j'observe que cette minorité a toujours été représentée en proportion de son importance numérique au sein du parlement slovaque, ce qui n'est pas toujours le cas d'autres minorités dans d'autres États de l'Europe centrale et orientale. Il est légitime que les droits, notamment linguistiques, de cette minorité, soient garantis. Mais cette minorité doit aussi montrer sa détermination à s'intégrer dans la nation slovaque et renoncer à toute tentation irrédentiste, et je me réjouis que des élus de la minorité hongroise participent au nouveau gouvernement. Par ailleurs, comme les autres pays candidats, la Slovaquie doit encore faire d'énormes efforts de réforme pour réussir la difficile transition de l'économie étatique vers l'économie sociale de marché, et nous avons, nous Européens, la responsabilité d'aider nos amis slovaques à affronter ces difficultés. En conclusion, je me réjouis de constater, avec le rapporteur, que la voie est désormais ouverte pour que la Slovaquie rejoigne le peloton de tête des pays candidats à l'adhésion. Nous devons aider nos amis slovaques à franchir les derniers obstacles qui se dressent sur cette route, dès lors qu'eux-mêmes, ce dont je ne doute pas, feront les efforts nécessaires pour nous rejoindre. Ojala ) Monsieur le Président, je voudrais parler en particulier de la situation des Tsiganes dans les pays candidats. La situation des Tsiganes et d'autres minorités ethniques a été mentionnée dans certains rapports, de même qu'a également été soulevée la situation des minorités sexuelles à propos de la situation en Roumanie. Je crains cependant que nous ayons des difficultés si nous considérons la situation des Tsiganes uniquement pays par pays lors des négociations sur l'élargissement. Les Tsiganes représentent une très grande minorité européenne. Dans tous les pays candidats - tout comme en Lettonie, qui a été représentée ici aujourd'hui - il y a une minorité tsigane, même si elle est assez faible en Lettonie. Les problèmes des Tsiganes sont très préoccupants. Par exemple, en République tchèque, qui est en tête des pays candidats, il y a de très grands problèmes. Je souhaite que l'Union européenne puisse augmenter sa coopération avec le Conseil de l'Europe en vue d'améliorer la situation des Tsiganes. Gahrton Monsieur le Président, tout récemment, le président de la Lettonie, M. Ulmanis, a exprimé dans un article paru dans le Dagens Nyheter une vive inquiétude face à la tiédeur croissante avec laquelle certains cercles au sein des institutions européennes envisagent l'élargissement de l'UE vers l'est. La répartition arbitraire des pays candidats en deux groupes, notamment dans la région balte, a provoqué une irritation toute particulière. Quand la commission parlementaire des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense a traité des rapports Caccavale et Kristoffersen, les rapporteurs avaient réussi de manière remarquable à faire en sorte que l'on ne marque plus aucune différence notable entre l'Estonie d'une part, la Lettonie et la Lituanie d'autre part. C'est pourquoi l'on proposait d'accélérer le passage de ces deux derniers pays dans le «groupe A». Malheureusement, cet effort a échoué, essentiellement en raison de la malencontreuse alliance entre le Labour britannique et les libéraux suédois. Les verts sont bien entendu pour les formulations favorables aux pays baltes - en ce qui concerne la Lituanie, cependant, notre bonne volonté est soumise à la condition que l'on procède à la fermeture de la centrale nucléaire d'Ignalina. Mais il est évident que de plus en plus de gens commencent à paniquer à l'idée d'un élargissement qui donnerait à l'UE deux fois plus d'États membres que ce n'est le cas aujourd'hui. Il se pourrait que cette nouvelle vague de membres de l'Union ne soit pas aussi «obéissante» que les précédentes. C'est du moins de cette façon qu'il faut interpréter l'article de M. Ulmanis dans le Dagens Nyheter , comme le discours récemment prononcé à Strasbourg, devant le Parlement européen, par le président polonais M. Kwasniewski. Pour ma part, je suis convaincu que l'UE aurait tout à gagner à recevoir en son sein une nouvelle vague d'États membres qui oseraient être un peu désobéissants et poser des exigences, au lieu, comme la Suède, de remuer la queue dans l'espoir que la Commission et le Conseil lui caressent la tête. Je voudrais demander à toutes les personnes ici présentes de voter pour que la Lettonie et la Lituanie soient traitées de la même manière au cours des négociations d'adhésion. Lalumière Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, c'est avec plaisir que j'ai pris connaissance des rapports concernant les cinq pays candidats, placés par la Commission dans la seconde vague d'adhésion, même si, Monsieur le Commissaire, vous récusez cette expression. Ces rapports soulignent les progrès réalisés au moins dans quatre d'entre eux; le cinquième, la Roumanie, connaissant malheureusement encore de très grandes difficultés. Les progrès réalisés font que les différences entre les pays de la première catégorie et ceux de la seconde tendent à diminuer. Je m'en réjouis, car j'ai eu plusieurs fois l'occasion de regretter cette présentation, adoptée par la Commission et confirmée par le Conseil européen de Luxembourg en 1997, car cette présentation risquait de recréer des rivalités, des conflits et des découragements dangereux dans cette zone sensible de l'Europe centrale. Bref, le mouvement tend à réduire cette fracture. Tant mieux, et je souhaite que l'on puisse, le plus vite possible, commencer les négociations avec ces nouveaux pays, même s'il faut, comme vous le demandez, Monsieur le Commissaire, franchir la phase intermédiaire d'un nouveau rapport. Sur cette toile de fond, satisfaisante, évidemment les rapporteurs soulignent telle ou telle caractéristique dans chacun des pays, des performances économiques spectaculaires en Bulgarie, mais on venait de très loin, un déblocage politique en Slovaquie, qui ouvre des perspectives encourageantes pour ce pays, des efforts intenses en Lettonie pour mieux traiter la minorité russe, etc. Bref, partout des progrès. Mais cette évolution ne saurait dissimuler le chemin qui reste à parcourir, et ce serait rendre un mauvais service à tous les candidats, que ce soit ceux de la première ou de la deuxième catégorie, que de confondre la dynamique de progrès, qui existe, avec le succès final. Une chose est d'adopter des réformes, une autre chose est la mise en oeuvre concrète de ces réformes. Il en est ainsi, par exemple, des réformes des administrations publiques et de la fonction publique. Il faut du temps pour écarter dans les faits les pressions politiques et les critères de sélection politique qui étaient habituels dans l'ancien régime. Or il faut noter que ces retards dans les réformes de l'administration et de la fonction publique constituent, entre autres inconvénients, un obstacle à la bonne préparation des négociations et des dossiers présentés à la Commission. On peut faire les mêmes constatations pessimistes en ce qui concerne l'indépendance de la justice, qui est difficile à ancrer dans les moeurs de certains pays. Je terminerai en insistant sur un point supplémentaire. Les efforts demandés aux populations des pays candidats sont considérables. Le risque est que l'Union européenne apparaisse comme le principal responsable des difficultés, parfois dramatiques, rencontrées par de nombreuses personnes. L'Europe-bouc-émissaire, nous connaissons. Monsieur le Commissaire, la Commission ne pourrait-elle pas orienter davantage ses aides vers des programmes sociaux en direction des catégories les plus défavorisées? L'entrée dans la famille européenne ne peut être réussie si les citoyens de base finissent par associer l'Europe à la souffrance et à la peine. Truscott Monsieur le Président, depuis le lancement du processus d'adhésion à Bruxelles, le 30 mars 1998, sous la présidence anglaise, l'élargissement de l'UE accuse un rythme de plus en plus soutenu. On a maintenant surmonté la crainte initiale d'une séparation entre les ins et les pre-ins grâce à la logique du processus de criblage et de la stratégie de préadhésion de l'UE. Les pays candidats ne doivent faire l'objet d'aucune discrimination dans leurs efforts pour remplir les critères de Copenhague, essayer d'ingérer l'acquis communautaire et se préparer en vue du marché unique et de l'euro. Les rapports dont nous discutons aujourd'hui nous le prouvent toutefois, et la Commission l'a d'ailleurs indiqué dans son document de synthèse et dans ses rapports réguliers: tous les pays candidats n'avancent pas au même rythme et certains remplissent les critères d'adhésion plus vite que d'autres. S'agissant, par exemple, des États baltes, je ne suis pas d'accord de dire qu'il s'agit de trois situations identiques. L'Estonie, la Lettonie et la Lituanie partagent une grande part de leur histoire et une longue coopération, mais ces pays ont des cultures, des traditions et des systèmes économiques différents; ils n'ont pas vécu les mêmes expériences. Il nous faut reconnaître le progrès là où il est présent, comme l'a dit le commissaire, plus tôt, au cours de ce débat. Dans ce contexte, il est juste, donc, de mettre en lumière les progrès réalisés par la Lettonie de façon à pouvoir décider du lancement des négociations avec Riga avant la fin de la présidence allemande. La Lettonie a fait de grands pas en avant dans plusieurs domaines: ses lois sur la citoyenneté, son économie, son administration et sa préparation à la mise en oeuvre de l'acquis communautaire. La Lituanie a, elle aussi, enregistré des résultats remarquables, mais moins impressionnants, dans le domaine de l'énergie nucléaire, de la privatisation, de la création d'institutions, du judiciaire et de l'établissement d'un système de normes et de certification. L'Estonie a poursuivi sur sa lancée, apportant des améliorations durables à la plupart des domaines qui posaient problème. Ses progrès concernant le statut des minorités russes sont toutefois plutôt décevants. L'UE, pour sa part, doit persévérer sur la voie de ses réformes en vue de préparer le terrain à l'élargissement. Trakatellis Monsieur le Président, j'attire l'attention de l'Assemblée sur la question de la sûreté nucléaire qui figure parmi les priorités de l'Agenda 2000. À l'occasion de l'accident survenu à la centrale de Tchernobyl, le cauchemar qu'a vécu la quasi totalité du continent européen a révélé, dans sa véritable dimension, le danger qui résulte de l'exploitation de centrales nucléaires et il a conduit à soulever des questions comme la sécurité d'exploitation, le stockage et la gestion des déchets radioactifs. Ainsi est apparue la nécessité de définir une politique plus précise en matière de sécurité des installations nucléaires, une nécessité qui s'est faite plus pressante dans la perspective du processus d'adhésion mais aussi de l'ouverture de négociations avec les États issus de l'ex-Union soviétique. La position de la Commission, telle qu'elle est énoncée dans sa communication sur les pays candidats, est que les réacteurs qui ne répondent pas aux normes de sécurité et ne peuvent être réhabilités à un niveau acceptable doivent être fermés. La Bulgarie a été le premier pays à bénéficier d'une aide financière mais elle a pris l'engagement clair et juridiquement contraignant d'effectuer des améliorations à court terme, avant de procéder d'ici à l'an 2000 à la fermeture définitive de quatre réacteurs. Or, voici que la Bulgarie demande déjà la révision de l'accord et sa prolongation et la Commission, à juste titre, lui a opposé un refus. Nous ne pouvons nous payer le luxe de rester les bras croisés. Le Parlement européen exige que les points de l'accord portant sur la fermeture définitive des réacteurs dangereux de la centrale de Kozloduy soient respectés et que la question soit en tout cas soumise au Conseil européen de Vienne. Il est indispensable de faire clairement comprendre au gouvernement bulgare que toute demande de prolongation ou de révision des termes de l'accord représenterait une position extrêmement dangereuse qui compromettrait les efforts qu'il consent en vue de son adhésion à l'Union. Car il n'y a rien de plus important pour les citoyens européens, Monsieur le Président, que de conjurer un nouveau Tchernobyl. Un deuxième point concerne la Roumanie. Nous demandons aujourd'hui au gouvernement et au Parlement roumains de trouver une solution définitive et juste à la question de la restitution des biens. Cars Monsieur le Président, le nouveau chancelier social-démocrate M. Schröder et son ministre des Affaires étrangères écologiste, M. Fischer, ont fait des déclarations qui reviennent à souhaiter que le processus d'élargissement de l'Union n'aille pas trop vite. Je trouve ces déclarations inquiétantes. Comme d'autres membres du groupe libéral, je suis résolument d'avis que ce processus va trop lentement, plutôt que trop vite. La Commission s'efforce à l'heure actuelle, par des dispositions tout à fait valables, de soutenir les efforts fournis par les pays candidats afin de reconstruire leurs systèmes juridiques, leurs administrations et leur économie. Nous apprécions ce travail. Dès que les pays candidats auront rempli leurs engagements fondamentaux, il faudra que la porte de l'UE leur soit grande ouverte. C'est pourquoi l'UE doit, de son côté, accélérer le travail de réforme de son propre fonctionnement. Les politiciens qui considèrent que leur tâche consiste à jeter du sable dans les rouages de l'UE devraient y songer sérieusement. Les lacunes de l'UE ne doivent justifier que l'on exclue quiconque. En tant que politiciens européens, nous devons aussi tenter de surmonter la position sceptique, parfois même négative sur la question de l'élargissement que manifestent les citoyens de plusieurs de nos États membres. Nous devons mettre en évidence les avantages considérables que l'élargissement apportera à tous. Les Libéraux espèrent que MM. Schröder, Fischer et les autres personnes impliquées changeront de ton et tiendront des propos plus positifs, et que la Commission ne sera pas freinée dans ses efforts pour créer une Europe une et unifiée. Giansily Monsieur le Président, je souhaite intervenir en ma qualité de membre de la délégation mixte avec la Roumanie en donnant mon avis sur l'excellent rapport de notre collègue Pierre Bernard-Reymond. Je partage l'ensemble de l'analyse qui est faite avec un grand souci d'objectivité, et notamment le regret que la réforme structurelle de l'économie marque le pas, ce qui se traduit par l'aggravation des déséquilibres macroéconomiques. Dans un pays où, pendant près d'un demi-siècle, le pouvoir économique s'est confondu avec le pouvoir politique, les esprits ne sont guère préparés à assimiler l'acquis communautaire et à faire définitivement basculer la Roumanie dans l'économie du marché. Je tiens à préciser à quel point le président Emil Constantinescu est digne d'éloges par la volonté farouche qui n'a jamais été démentie d'arrimer son pays à l'Union européenne. Et les deux premiers ministres successifs, Victor Ciorbea et Radu Vasile, ont su maintenir le même homme, depuis deux ans, au poste extrêmement sensible de ministre chargé de l'intégration européenne, M. Alexandru Herlea, lequel a su nouer avec le conseiller de la Commission et notre Assemblée des rapports de respect mutuel et de grande confiance liés à une excellente connaissance des dossiers et à une honnêteté intellectuelle tout à fait louable. Au vu de son analyse, notre rapporteur conclut que notre Assemblée ne peut pas préconiser l'ouverture des négociations d'adhésion avec la Roumanie. Pour ma part, je demande qu'un effort particulier soit fait, dès 1999, sur le crédit du programme PHARE en faveur de ce pays. Seul pays candidat, ancien membre du pacte de Varsovie, à l'adhésion, à n'avoir aucune frontière commune avec l'un des quinze membres de l'Union, la Roumanie a été victime d'une espèce de handicap d'insularité, car du début des années 1950 jusqu'en 1990, vers quelque frontière qu'il se tourne, ce pays ne trouvait d'autres interlocuteurs que des vassaux de Moscou. Bulgares, Serbes, Hongrois ou Ukrainiens ne pouvaient être des modèles de démocratie. Nous avons, à l'égard de la Roumanie, qui fut membre de l'Union latine, une responsabilité particulière qu'il faut prendre en considération. Schroedter Monsieur le Président, j'estime très importante les déclarations de M. van den Broek, à savoir que le processus d'adhésion doit être considéré comme un processus dynamique. Il ne doit pas y avoir de groupe fermé et surtout pas de regroupement des pays en différentes catégories. Je fait référence en particulier à la Roumanie et à la Bulgarie. C'est une première chose. D'autre part, en ce qui concerne la Roumanie, nous partageons la critique de la Commission selon laquelle les efforts politiques effectués par ce pays se sont amenuisés. La limitation de la liberté de la presse nous inquiète. Toutefois, le Parlement européen critique plus particulièrement la discrimination que subissent les homosexuels en Roumanie et le fait qu'ils encourent des poursuites pénales. Nous exigeons de la Roumanie qu'elle prenne des mesures fermes, afin de rétablir la dignité et les droits de ces personnes. Nous demandons également à la Commission d'émettre un signal clair en ce qui concerne des négociations sous forme de partenariat et pas simplement de beaux discours. Ce signal pourrait prendre la forme d'une réévaluation tant attendue de la politique des visas en ce qui concerne la Roumanie, réévaluation qui rétablirait le partenariat et l'égalité des droits. Papakyriazis L'entreprise gigantesque d'élargissement de l'Union européenne - entreprise d'envergure historique et désormais irréversible - doit être une décision bien arrêtée et déjà mise en oeuvre et non une vision que l'on se propose de concrétiser un jour. Je pense que la procédure d'aujourd'hui scelle en quelque sorte ce choix et je veux croire qu'elle sera confirmée officiellement au Sommet de Vienne. De même, cette procédure vient justifier, a contrario, l'insistance du Parlement européen à considérer que le processus d'adhésion doit avoir lieu pour tous - et pour les onze pays candidats -, Monsieur van den Broek, à partir d'une base commune. Les pays dont nous débattons aujourd'hui collectivement témoignent de la justesse de notre choix. En ce qui concerne la Bulgarie, je me réjouis de constater que le Parlement européen confirme l'appui apporté à sa demande d'adhésion en soulignant la teneur favorable du rapport d'avancement de la Commission. Il convient d'en féliciter la Bulgarie - le gouvernement de même que tous les partis politiques, l'État et les citoyens de ce pays. Mais nous ne devons pas oublier qu'il reste beaucoup à faire. Je citerai trois points à titre indicatif: un, l'achèvement et l'application effective de la législation sur l'administration publique ainsi que sur le pouvoir judiciaire afin de le rendre authentique, efficace, indépendant, transparent et équitable; deux, la protection et la politique sociales et l'instauration dans ce domaine d'un véritable dialogue entre les partenaires; trois, la centrale de Kozloduy, bien sûr, pour laquelle la Bulgarie a pris un engagement politique à l'égard des autorités de l'Union européenne en vue d'une fermeture progressive des quatre réacteurs qui ne sont pas susceptibles d'être réhabilités ni réparés. Gomolka Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, en tant que président de la délégation pour les relations avec la Lettonie, je voudrais tout d'abord remercier le rapporteur. M. Caccavale a décrit d'une manière très précise l'évolution récente de la Lettonie sur la voie de l'Union européenne et il a clairement motivé les conclusions qui s'imposaient. C'est la raison pour laquelle il convient de soutenir sans aucune restriction son rapport et sa proposition de résolution. Le rapport souligne, à juste titre, les progrès réalisés par la Lettonie au cours de ces derniers mois et ces dernières années. Le 3 octobre de cette année doit être considéré comme une date importante, voire même historique. Non seulement les élections législatives se sont tenues à cette date mais, dans le même temps, les citoyens de la Lettonie ont été appelés à s'exprimer par un référendum sur la modification du code de la nationalité. Le résultat positif de cette consultation populaire doit être considéré comme une preuve de maturité politique. La possibilité est offerte de mieux intégrer la population russe relativement importante dans ce pays. Tous les efforts visant à augmenter le nombre de citoyens loyaux et à éviter la désintégration méritent notre soutien. La décision consistant à faciliter l'acquisition de la citoyenneté est clairement tournée vers l'avenir. Cette décision acquiert encore plus de poids lorsqu'on considère le contexte historique sombre et tragique car l'occupation, qui a duré pendant des décennies, n'est pas la moindre des causes de la répartition ethnique des habitants de la Lettonie. C'est pourquoi la majorité en faveur d'une modification du code de la nationalité ne constitue pas seulement l'expression d'une maturité politique mais démontre une certaine grandeur d'âme. La décision des citoyens lettons mérite d'autant plus notre reconnaissance qu'elle a été difficile à prendre. C'est la raison pour laquelle la Lettonie mérite notre soutien, dans notre propre intérêt également. Bösch Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire van den Broek, chers collègues, je voudrais sincèrement remercier M. Wiersma et la commission des affaires étrangères pour leur rapport sur la Slovaquie et nos relations avec ce pays. Il décrit remarquablement ce que représente de neuf à nos yeux la situation de la Slovaquie après les élections législatives qui ont eu lieu à la fin du mois de septembre. Monsieur le Commissaire, si nous estimons que le processus d'élargissement doit être dynamique, comme l'a toujours soutenu la Commission, alors je pense que le cas de la Slovaquie constitue un test pour ce modèle. Pourquoi ne serions-nous pas dynamiques et ouverts alors que la Slovaquie démontre, avec une participation aux élections de 85 %, qu'elle veut sortir de l'isolement et prendre part, comme ses voisins, à la première vague de l'élargissement. Nous avons cru comprendre, Monsieur le Commissaire, que l'évaluation que vous nous avez présentée n'a pu tenir compte des récents développements de la politique slovaque. La demande de notre rapporteur revêt d'autant plus d'importance - je suis convaincu que le Parlement le suivra à une large majorité - demande qui veut que nous puissions nous mettre d'accord pour mener une nouvelle évaluation de la situation en Slovaquie au début de l'année prochaine et légitimer la nouvelle réalité au sein de la République de Slovaquie. Je vous y invite très sincèrement. Je crois qu'il en va de l'intérêt de l'ensemble de l'Union et surtout d'un développement positif dans la République de Slovaquie. Voggenhuber Monsieur le Président, l'Union européenne a soumis les candidats à l'adhésion à un examen minutieux. Nous vous avons déjà délivré un certificat par le biais de cet avis. Avec l'acquis screening , une nouvelle estimation des progrès accomplis par ces pays va suivre. Je souhaite que les pays d'Europe centrale et orientale se mettent d'accord pour inverser les rôles et présenter à l'Union un avis dans lequel ils évalueraient l'état des réformes chez nous et les conditions nécessaires à une adhésion et la manière dont sont créées chez nous les conditions d'adhésion. Je pense qu'un tel avis rédigé par les pays candidats à l'adhésion et concernant les efforts de l'Union serait, à juste titre, assez accablant. Un tel avis contiendrait de nombreux manquements. La réforme des institutions sans cesse reportée - à vrai dire même pas entamée -, la lenteur des négociations menées avec réticence sur la réforme de l'agriculture ou l'incapacité de l'UE à réagir de manière appropriée aux nouveaux développements, comme par exemple en Slovaquie. Burenstam Linder Monsieur le Président, l'introduction du traité de Rome disait déjà qu'il fallait jeter les bases d'un rapprochement plus étroit entre les peuples européens, et que les barrières qui divisent l'Europe devaient être supprimées. Le fait que dix pays situés derrière l'ancien Rideau de Fer aspirent aujourd'hui à ancrer dans nos rangs leur démocratie, leur liberté et leurs réformes, est un triomphe pour l'Union européenne. Nous avons donné des droits et fait des promesses à ces pays. Nous ne devons pas les décevoir. Les estimations de la Commission sont les bienvenues. Le pays qui, au cours des derniers dix-huit mois, a fait les progrès les plus importants, à savoir la Lettonie, sera convié l'année prochaine, sauf événement totalement imprévisible, à entrer dans la phase des négociations actives préalables à son adhésion. Les progrès de la Lituanie attirent eux aussi notre attention. Ceci encourage encore, dans leurs efforts de réformes, les autres pays de l'Europe centrale et orientale qui n'en sont pas encore au même point. Le fait que ces pays essaient de se qualifier pour l'entrée dans l'UE a d'ores et déjà valu aux États membres des avantages importants. Les efforts pour améliorer la démocratie et promouvoir les droits de l'homme ont rendu l'Europe plus pacifique. Nous devons être conscients du fait que l'ex-Yougoslavie n'est pas la seule région de notre continent où l'existence d'une mosaïque ethnique a pu déclencher des conflits graves. Des réformes concluantes ont permis de stabiliser les économies et d'améliorer le fonctionnement des marchés. Les coûts budgétaires liés à un élargissement vers l'est sont infimes comparés aux gains économiques et politiques qu'il représenterait pour nous. J'espère que le Conseil de ministres, qui est à présent dominé par des gouvernements socialistes, ne choisira pas de freiner le processus d'élargissement. Il est de mauvais augure que des politiciens au pouvoir, précédemment opposés à la réunification de l'Allemagne, donnent à leurs propos un ton qui, d'une façon générale, laisse à penser - à tort ou à raison - que l'élargissement vers l'est sera retardé. Les socialistes ont peut-être plus de mal que les centristes et les chrétiens-démocrates à voir les avantages extraordinaires pour la paix et le bien-être des populations que représente l'élimination du communisme par la concurrence que lui ont fait les économies de marché. C'est pourquoi il est du devoir du Parlement européen d'accélérer le processus d'élargissement vers l'est. Evans Monsieur le Président, en tant que membre de la commission parlementaire mixte avec la Roumanie, je voudrais faire certains commentaires. Comme le rapporteur, M. Bernard-Reymond, l'a dit dans son rapport fort juste, la Roumanie a connu toute une série de difficultés et n'a pas pu progresser sur la voie de l'adhésion autant qu'elle et que nous l'aurions désiré. J'ai été plusieurs fois en visite en Roumanie au cours de ces 10 dernières années. Il est impossible, dans ce contexte, de ne pas reconnaître les progrès fulgurants et les changements massifs qui ont marqué la société roumaine, le commerce et l'éducation de ce pays. Ces améliorations ont d'ailleurs été rendues possibles grâce à la participation des partenaires UE et grâce au programme Tempus, par exemple. Le rapporteur a déjà fait référence à la situation économique mais, en ce qui concerne ce Parlement, la Roumanie a des décisions fort pénibles à prendre. Ses législateurs ne sont pas encore assez progressistes pour faire face aux défis qui se présentent. Ainsi, ils doivent être prêts à abroger l'article 200. Ils doivent améliorer leurs processus judiciaires et, contrairement à ce que Mme Schroedter a dit, j'ai le sentiment que la Roumanie pourrait devancer l'UE en supprimant l'obligation de visa pour les citoyens de l'UE en visite en Roumanie. Ceci dit, si l'on se penche sur son histoire, sa culture et sa langue, la Roumanie est indubitablement européenne. Elle a connu un passé tourmenté mais elle a maintenant tourné la page. J'espère vivement encore être député au Parlement européen lorsque nous accueillerons nos collègues roumains dans cette Assemblée. Schwaiger Monsieur le Président, la dynamique et les idées du nouveau gouvernement slovaque dirigé par des démocrates-chrétiens ont pour objectif la prochaine inclusion de la Slovaquie dans le groupe des candidats avec lesquels les négociations d'adhésion sont en cours. Il convient de les soutenir avec force. Leur programme de réforme est destiné à renforcer les institutions dans leur structure conforme à un État de droit et à donner un nouvel élan à une société pluraliste ainsi qu'à l'économie. À présent, il serait important de soutenir la transformation démocratique des organes de l'État et de l'administration par le biais des ressources du programme PHARE. La création de structures démocratiques avance à grand pas. La volonté de réforme est manifeste. Il s'agit maintenant de les soutenir et de les appliquer rapidement et de manière appropriée et d'établir un statut pour les minorités. Notre soutien en matière économique devrait se concentrer sur la création d'entreprises et les petites et moyennes entreprises devraient se voir donner de meilleures chances de départ. Il convient de soutenir efficacement la grande disposition de l'administration slovaque à intégrer l'acquis communautaire aussi rapidement que possible par le biais d'une formation intensive et d'une information adéquate via nos écoles de gestion et d'administration. Il s'agit maintenant que la Commission donne, au cours du Sommet de Vienne, le signal politique indiquant que les réformes politiques avancent rapidement. De même que la Commission ne devrait pas hésiter à confirmer une fois encore les développements positifs dans le domaine économique dans un rapport d'étape au cours des prochains mois, afin que la Slovaquie puisse rejoindre rapidement le premier groupe des pays candidats à l'adhésion, cet été encore. Konrad Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, le débat que nous menons aujourd'hui est important. Il est important, en effet, parce que nous montrons clairement que l'UE envisage avec grand intérêt l'adhésion non pas de six mais de onze pays. La Roumanie fait partie de ces pays et je considère qu'il est important de ne pas oublier ce pays. Il est vrai que l'enthousiasme pour les réformes s'est amenuisé, en particulier pour les réformes économiques. Il est vrai qu'il y a une recrudescence de la corruption et de l'économie souterraine. Il est vrai qu'il y a des hésitations en ce qui concerne l'application de réformes économiques structurelles. Il est vrai que le Fonds monétaire international a bloqué ses crédits. Mais il est vrai aussi que la Roumanie et les citoyens roumains veulent devenir membres de l'Union européenne. Je pense qu'il faut ardemment soutenir ce processus au sein de l'Union. Il nous faut la volonté d'accompagner ces développements d'une manière constructive et il ne s'agit pas uniquement d'une question d'argent. Je pense que nous devons clairement répéter que chaque fois que des difficultés naturelles surgissent au sein des pays candidats, ceux qui n'ont jamais été favorables au processus d'élargissement de l'Union européenne et qui ont toujours hésité à en faire partie, ne peuvent pas utiliser ces difficultés comme argument. Dans cette mesure, je suis confiant dans le fait que la Roumanie deviendra un jour membre de l'Union européenne - la Roumanie a toute les chances de le devenir - et que nous, en tant qu'Union européenne, ferons ce que nous avons toujours voulu faire, à savoir transformer l'Union de l'Europe occidentale en une Union européenne globale. Flemming Monsieur le Président, j'accueille favorablement ce rapport concernant la Slovaquie parce qu'il présente l'adhésion de ce pays sous un jour favorable. La Slovaquie est un excellent voisin de l'Autriche et donc de l'Union européenne. Je souhaite que la Slovaquie adhère à l'Union le plus rapidement possible. Il y a toutefois deux problèmes: Mochovce et Bohunice. Mochovce n'échappera pas à notre vigilance. Bohunice constitue une source permanente de soucis et d'angoisse pour la population. Je serais contre le fait de lier la fermeture de Bohunice aux négociations d'adhésion. Je ne peux toutefois pas m'imaginer que cette Assemblée donne son feu vert à l'adhésion de la Slovaquie tant que la centrale de Bohunice n'est pas fermée. van den Broek membre de la Commission. (NL) Monsieur le Président, je vais réagir brièvement. Avant tout, je remercie le Parlement pour ses interventions très constructives dont je conclus que l'on peut dire que dans les grandes lignes, le Parlement soutient les conclusions, le contenu et les analyses du rapport. Je pense que vis-à-vis des pays candidats aussi, il est particulièrement important de combiner cela à de nouveaux signes d'encouragement; je crois que c'est ainsi que l'on pourra conserver, voire consolider, la dynamique et l'élan du processus. J'ai pris bonne note du souci émis çà et là sur les formes de différenciation, les différents groupes, etc. Et je voudrais dire ceci. Hormis le fait que nous tenons - tout comme vous, d'ailleurs, j'imagine - au principe de juger chaque candidat en fonction de ses propres mérites et de le récompenser pour ses progrès, et non pas à le forcer à rester en arrière avec ceux qui progressent plus lentement, nous sommes tout à fait d'accord pour dire que ce sont justement ceux qui, sans que ce soit leur faute, ont davantage de travail pour pouvoir, par exemple, entamer des négociations, qui méritent une attention et un soutien particuliers de notre part. Je vous rappelle que je vous ai dit l'an dernier que c'est précisément pour cela que nous avons instauré en tant que tel le principe de rattrapage, la catch up facility , dans le programme PHARE. Par conséquent, je puis encore vous signaler que les candidats qui n'auront pas entamé les négociations dans le courant du premier trimestre - y compris pour le processus de screening - passeront du screening multilatéral au screening bilatéral, se rapprochant ainsi du processus qui s'applique au premier groupe, si je puis dire. Une dernière remarque pour souligner qu'il est question des résultats obtenus par les pays proprement dits, et qu'il ne faut pas exclure - et je rejoins un peu ce que M. Titley disait en début de séance - que parmi les pays qui participent effectivement aux négociations, il y aura une différenciation entre ceux qui progressent plus rapidement dans ces négociations et les autres. Pour l'heure, s'il n'y a pas de différence tactique de traitement en ce qui concerne le nombre de chapitres à aborder, le nombre de chapitres à clôturer etc., il se peut évidemment que dans le courant de l'année, une différenciation apparaisse et que certaines pays progressent mieux que d'autres. Il faudra en tenir compte, et la Commission - de même que le Conseil, qui mène les négociations - devra, selon nous, s'adapter elle aussi à une telle différenciation. Je crois que là, tout le monde est d'accord. Enfin, dernière remarque: différents orateurs ont souligné ce soir l'importance de la fermeture des centrales nucléaires dangereuses. Je ne puis que vous assurer que les trois pays candidats qui sont confrontés à ce phénomène, et aux difficultés politiques, économiques et sociales qu'il implique, sont suffisamment conscients de l'insistance du Parlement, du Conseil et de la Commission pour prendre les programmes de fermeture au sérieux. Nous y travaillerons en bonne concertation avec ces pays candidats. Le Président Je vous remercie, Monsieur le Commissaire. Je vous remercie pour la clarté de votre réponse. La discussion commune est close. Le vote aura lieu demain à 9 heures. Relations UE/Turquie Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0432/98) de M. Swoboda, au nom de la commission des affaires étrangères, de la sécurité et de la politique de défense, sur les communications de la Commission au Conseil et au Parlement européen sur l'avenir des relations avec la Turquie (COM(97)0394 - C4-0490/97) et sur la communication de la Commission au Conseil sur une stratégie européenne pour la Turquie - Premières propositions opérationnelles de la Commission (COM(98)0124 - C4-0634/98). Swoboda Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, il n'a pas été facile de rédiger ce rapport et ce n'est pas le moment idéal pour le présenter. Je voudrais aborder dix points qui caractérisent selon moi, ou devraient caractériser, ce rapport et j'espère que ce sera le cas. Premièrement, je pense que les relations entre l'Union européenne et la Turquie, malgré les difficultés passagères, devraient se détendre et je pense que la Commission a raison de vouloir baser ces relations sur l'union douanière et son document stratégique. Le document stratégique de la Commission a été accueilli favorablement en Turquie également et devrait constituer un point de départ. Deuxièmement, la Turquie devrait également clairement reconnaître, et cela apparaît dans ce rapport, que les portes restent ouvertes. C'est incontestable et la Turquie devrait s'en rendre compte. Troisièmement, nous voulons que la Turquie devienne membre parce que nous sommes d'avis que la Turquie peut contribuer de manière importante à l'établissement d'une sécurité commune et au développement de notre économie et de notre société en Europe. Quatrièmement: dans cette optique, des relations financières régulières devraient également être établies entre la Turquie et l'Europe. Je salue le fait que la Commission ait élaboré une proposition, au sujet de laquelle le Parlement devra se prononcer séparément, et je propose également d'examiner plus avant quels programmes de l'Union européenne, en particulier les programmes destinés aux pays de l'Europe orientale candidats à l'adhésion, peuvent être appliqués à la Turquie. Cinquièmement, je mets l'accent sur le fait que les critères de Copenhague sont également valables pour la Turquie, c'est incontestable. Sixièmement, nous, à savoir le Conseil, la Commission et le Parlement, nous constatons que les critères politiques de Copenhague sont loins d'être remplis - d'aucuns estiment que cela s'aggrave -, en particulier en ce qui concerne la démocratie, l'État de droit et le respect des droits des minorités, qu'il s'agisse de minorités importantes, comme les Kurdes, ou de minorités moins importantes, comme les Grecs et les Arméniens. La Turquie doit respecter tous ses citoyens. Septièmement, le rapport que j'ai rédigé part du principe que la Turquie devrait elle-même formuler des propositions quant au calendrier et à la manière qu'elle désire adopter pour se rapprocher de l'Europe et des normes de l'Union européenne, en particulier en ce qui concerne les critères politiques. Je ne suis pas d'accord de poser des exigences et ensuite d'effectuer une évaluation: est-ce bon pour la Turquie? Qu'en a fait la Turquie? Non, c'est la Turquie elle-même, une fois qu'elle aura reconnu - c'est la condition à remplir pour faire la demande d'adhésion à l'Union européenne - que les critères de Copenhague doivent être remplis, qui devrait élaborer des propositions relatives à la méthode qu'elle compte adopter pour se rapprocher des critères dans les domaines de la démocratie, de l'État de droit et de la reconnaissance des droits des minorités. Huitièmement, il est capital que la Turquie entretienne des relations de bon voisinage avec tous ses voisins, en particulier, bien sûr, avec la Grèce. J'ai toujours dit que la Turquie, qui comprend l'importance des relations familiales, ne devait pas s'étonner que nous soutenions un membre de la famille de l'Union européenne, à savoir la Grèce, dans ses efforts pour entretenir des relations de bon voisinage. Je soutiens également les propositions de la Grèce pour une résolution des différends, propositions tout-à-fait acceptables et honnêtes vis-à-vis de la Turquie. Neuvièmement, la question chypriote constitue un problème que nous voulons aborder mais nous avons besoin pour ce faire de la collaboration de la Turquie. Nous sommes en faveur d'un règlement équitable de la question chypriote et non d'un règlement unilatéral. Les habitants turcs de l'île devraient bénéficier de toutes les possibilités de participation et de cogestion mais dans le cadre d'une solution globale pour les populations grecque et turque. Il doit également être clair que cette Assemblée soutient résolument les efforts de Chypre visant à devenir membre de l'Union européenne. Dixièmement, je voudrais aborder la question kurde qui est malheureusement d'actualité ces derniers jours. Que ce soit bien clair: nous sommes en faveur d'une solution pacifique du problème kurde. Nous refusons toute forme de terrorisme. Nous rejetons toute forme de violence. Nous rejetons également toute solution qui consiste à menacer ou à détruire l'intégrité de la Turquie. Nous reconnaissons le droit et les intérêts de la Turquie à disposer d'un État unitaire. Toutefois, dans cet État unitaire, la population kurde doit également avoir la possibilité de conserver ses droits culturels, en particulier en ce qui concerne la langue, l'accès aux médias, aux livres, etc. Je pense que, malgré la crise Oçalan, nous pouvons trouver un moyen qui permette à la Turquie de régler définitivement la question kurde et d'obtenir le soutien de l'Union européenne en vue de trouver une solution pacifique à la question kurde et de lutter contre le terrorisme. L'Union européenne et cette Assemblée soutiendront d'autant moins le terrorisme que la Turquie sera disposée à résoudre la question kurde de manière pacifique. C'est dans cette optique que j'ai rédigé mon rapport et je crois qu'il est possible d'élaborer une nouvelle approche qui apaiserait les tensions et aiderait à l'établissement de rapports ouverts avec la Turquie. Mais il faut qu'une chose soit claire: la Turquie doit remplir les critères politiques et économiques si elle désire devenir membre de l'Union européenne. Schwaiger Monsieur le Président, mes chers collègues, il est clair que le Premier ministre turc en exercice, Mesut Yilmaz, ne nous facilite guère la tâche pour discuter à tête reposée de l'évolution des relations avec la Turquie et formuler, à l'adresse des organes de l'Union européenne, des propositions cohérentes sine ira et studio . Je pense que nous sommes tous d'accord pour dire que les menaces à l'encontre du gouvernement d'un État membre - l'Italie - , le boycott décrété contre les produits italiens et les attaque politiques dirigées contre l'Union européenne ne sont pas de nature à faciliter le rapprochement de ce grand pays qui nous est associé. Toutefois, l'excellent rapport de M. Swoboda, qui pourrait dégager des lignes directrices pour la stratégie de partenariat, ne devrait pas être par trop grevé par les réactions dans l'affaire de l'extradition du dirigeant kurde Oçalan. S'il est une nouveauté dont je me félicite, c'est que la Commission ait publié, sous la forme d'un rapport sur les progrès, comme c'est le cas pour les autres pays candidats, le rapport annuel déjà disponible sur l'état des relations entre l'Union européenne et la Turquie. Cela mène à une énumération claire des progrès, mais aussi des carences, déterminants pour la situation de la Turquie dans le domaine politique, économique et social. Pour nous, au sein de la commission des relations économiques extérieures, il s'agit, à moyen terme, d'ancrer et d'intensifier progressivement et dans un esprit de partenariat la collaboration économique et politique avec la Turquie. Pour l'Union européenne, cela implique - telle est sa part de l'accord de partenariat - de remplir ses obligations financières contractées dans le cadre de l'Union douanière, d'inclure la Turquie dans des programmes européens tels que Leonardo, Socrates ou Jeunesse et de coordonner les politiques dans les secteurs de l'énergie, des transports, de l'environnement et de la lutte contre la drogue. Je veux me joindre aux propos de M. Swoboda pour dire que nous ne devons pas adresser à la Turquie un catalogue exhaustif d'exigences mais que celle-ci devrait tout simplement procéder à une meilleure coordination de l'ensemble de ses efforts dans le domaine du développement de la démocratie, de l'État de droit et des droits de l'homme mais aussi des conditions-cadres économiques et de la reprise de l'acquis communautaire sous la forme d'un plan d'action pour l'Europe et montrer plus clairement qu'elle veut en faire sa ligne de conduite pour une collaboration plus intense. Si le rapport Swoboda et l'esprit constructif qui l'a animé jusqu'ici pouvaient amener une solution aux problèmes existant entre la Turquie et l'Union européenne, s'il venait à être voté demain par le Parlement européen, nous pourrions l'approuver et en faire notre ligne directrice. Nous pensons toutefois que le surcharger à l'excès serait contraire au but poursuivi. Titley Monsieur le Président, un événement très important pour les relations UE-Turquie est en train de se produire pour le moment. Les députés seront peut-être surpris que cela ne se passe pas dans cette Assemblée mais en Turquie. En effet, au moment où je vous parle, Galatasaray affronte sur le terrain l'équipe de la Juventus. Si cette rencontre donne lieu à de violentes attaques de masse contre les citoyens italiens, les relations UE-Turquie s'en ressentiront fortement. Après l'expérience de la Manchester United en visite en Turquie, il y a quelques années, je crains le pire pour ce soir. Le groupe des socialistes condamne sans retenue le comportement hystérique encouragé par des sections de la société turque envers l'Italie dans le cadre de l'affaire Oçalan. Nous condamnons toute ingérence dans les décisions prises par les autorités judiciaires d'un État membre régi par l'État de droit. Ce doit être dit haut et clair: ceux d'entre nous qui sont en faveur d'une politique plus positive vis-à-vis de la Turquie n'auront plus rien à dire si le gouvernement turc ou si la société turque encouragent la loi de la rue contre des citoyens de l'Union européenne. Attaquer un pays de l'Union, c'est attaquer l'Union entière. Ceci dit, nous nous félicitons du rapport Swoboda. Nous saluons tout particulièrement la façon dont le rapporteur a fait appel à la compétence de diverses organisations en Turquie telles que des syndicats et des groupes oeuvrant pour la défense des droits de l'homme, pour contribuer de manière positive et constructive au développement des relations UE-Turquie. Le groupe des socialistes a maintenu ses positions concernant la demande d'adhésion à l'UE de la Turquie. La Turquie nous aiderait considérablement, à notre avis, à assurer la paix et la sécurité de l'UE. Les aspects religieux ou culturels ne doivent pas entraver l'adhésion de la Turquie à l'Union européenne. Toutefois, la Turquie doit être jugée sur les mêmes bases que les autres pays. Elle doit remplir les critères de Copenhague et le rapport de la Commission indique très clairement que ce n'est pas le cas. Je partage l'avis du rapporteur: c'est à la Turquie maintenant de nous donner un calendrier de réformes concrètes de façon à nous prouver combien elle prend cette demande d'adhésion au sérieux. La Turquie doit aussi accepter le droit qu'a l'Union européenne de négocier l'adhésion avec tout pays qu'elle juge apte à entrer dans les négociations. Cependant, il importe de ne pas faire preuve de passivité dans nos relations avec la Turquie. Nous devons tenter de contribuer à une solution du problème kurde qui, à de nombreux égards, est la cause majeure de la paranoïa et de l'insécurité turques. Nous connaissons le problème de la Turquie: un gouvernement faible dans un État fort. Il nous faut donc veiller à renforcer le gouvernement en soutenant la réforme de l'administration publique, en améliorant les services d'interprétation et en s'assurant que l'organisation démocratique est présente à la base. Oostlander Monsieur le Président, je voudrais d'abord féliciter de tout cur M. Swoboda pour le rapport équilibré, fouillé et plein de tact qu'il a réalisé. Il montre en effet clairement comment l'Union européenne entend s'y prendre avec la Turquie. Premièrement, il faut reconnaître qu'en principe, le traité de Rome est également ouvert à la Turquie, comme il l'est d'ailleurs aux États de droit démocratiques, selon les valeurs politiques que nous partageons au sein de l'Union. Les États à forte population islamique n'en sont aucunement exclus. L'Union européenne ne tournerait pas non plus le dos à une Bosnie à forte population islamique si elle demandait l'adhésion. Je tiens à le dire très expressément afin que personne ne prétende que cela susciterait des difficultés du côté de l'Union européenne. En revanche, nous devons exiger d'un pays désireux d'adhérer qu'il réponde effectivement aux critères, au même titre que tout autre pays. Car ce n'est pas nous qui adhérons à un autre pays, mais d'autres pays qui adhèrent à l'Union européenne. De tout candidat qui dit vouloir adhérer à l'Union, l'UE attend qu'il progresse réellement dans ce sens, pas seulement au niveau économique, de sa propre structure économique, mais avant toute chose dans le domaine des valeurs politiques de l'État de droit et de la démocratie. Il faudra se montrer constructif dans la résolution des problèmes des minorités. Il faudra se montrer constructif dans la contribution à la paix et à l'ordre internationaux. Sur ce point, il y a actuellement beaucoup à redire en Turquie. Parce que les minorités y sont persécutées, que des problèmes existent à la frontière orientale et que la résolution de la question chypriote n'a fait l'objet d'aucun apport constructif. Le gouvernement turc ne peut faire comme s'il pouvait revendiquer son adhésion à l'Union européenne à ses propres conditions. Nous ne pouvons en effet pas fermer les yeux sur les efforts qui doivent encore être déployés. Je pense que c'est une bonne chose de demander à la Turquie d'établir un calendrier - comme le recommande le rapport - comportant un plan qui énumérerait les démarches politiques à effectuer pour se rapprocher de l'Union européenne. Peut-être rien ne se fera-t-il si la Turquie s'y refuse. Mais si elle accepte, nous l'accueillerons de tout coeur. van Bladel Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, le rapport de monsieur Swoboda contient une affirmation importante: la Turquie pourra être prise en considération pour adhérer à l'Union européenne, mais à condition qu'elle réponde aux critères économiques et politiques. Sur ce point, l'analyse de la situation en Turquie n'a pas fondamentalement changé depuis la création de l'union douanière. Nous avons devant nous une nouvelle liste de desiderata dont nous savons d'expérience, et après trois gouvernements turcs, qu'ils ne pourront être satisfaits rapidement, aussi nécessaires soient-ils. C'est pourquoi j'approuve de tout coeur l'initiative de la Commission pour l'adoption d'une stratégie européenne à l'égard de la Turquie. À mon avis, la Commission et, je dois le souligner, plus particulièrement le commissaire, ont d'ailleurs toujours su jouer un rôle particulièrement positif dans ces relations difficiles avec la Turquie. C'est grâce à cela que l'Union et la Turquie ne se sont jamais tout à fait fermé la porte. J'espère que ce rôle portera ses fruits dans un avenir proche. Il y a une heure, M. Swoboda a fourni sa contribution à la préparation du Sommet de Vienne. Mais en tant que rapporteur, je ne l'ai rien entendu dire sur la priorité de déterminer la stratégie européenne envers la Turquie au cours de ce sommet. J'estime qu'il faut en faire une priorité, sans quoi nous risquons de perdre définitivement de vue toutes ces excellentes propositions opérationnelles sur l'approfondissement de l'union douanière. Avec l'arrivée du chef du PKK Oçalan à Rome, l'éventuel jugement de ce chef terroriste ne manquera pas d'occuper tous les esprits au cours du sommet. C'est pour cette raison qu'il convient de résoudre ce problème avant le sommet en faisant ce que tout État de droit de l'UE se doit de faire, à savoir que l'Allemagne, qui assurera la prochaine présidence de l'Union, donne suite au mandat d'arrêt qui permettrait de juger monsieur Oçalan. Car non seulement il serait extrêmement lâche de le renvoyer à Moscou, mais en outre, cela ne pourrait que générer davantage de difficultés et de frustrations dans nos relations avec la Turquie. Ephremidis Monsieur le Président, notre rapporteur a fait un effort louable pour enjoliver son bilan. Sans succès, à mon avis. Son rapport est partial, rempli d'omissions suspectes et parcouru d'un bout à l'autre d'une pulsion de bienveillance inqualifiable, injustifiable à l'égard de la partie turque. Les omissions? Pas un mot sur les répercussions fâcheuses de l'afflux de millions de Turcs sur le marché communautaire du travail si les négociations progressent sur la voie de l' élargissement et de l'adhésion. Le rapporteur parle de constitution, de code pénal? Pas un mot sur les tortures, les disparitions, les assassinats de détenus au nom de la constitution et du code pénal en vigueur. Il parle du problème kurde, du problème chypriote, j'en conviens. Mais il omet à dessein d'évoquer les revendications expansionnistes de la Turquie en mer Égée, qui s'accompagnent de menaces de recours à la force. Il est même symptomatique, Monsieur le Président, qu'il tente de légaliser de facto la position dominante qu'occupe la caste militaire turque dans la vie publique du pays lorsqu'il demande, au point 18, que les discussions sur l'adhésion, les négociations, etc., aient lieu aussi avec les forces armées. À quel pays a-t-on jamais fait pareille proposition? Quel pays, dites-moi? Pourquoi la formulez-vous au point 18 pour le militarisme turc? Pour toutes ces raisons, Monsieur le Président, et pour bien d'autres que je ne puis énumérer en une minute... (Le président retire la parole à l'orateur) Ceyhun Monsieur le Président, c'est précisément parce que nous ne voulons ni tortures ni exécutions en Turquie que je veux remercier M. Swoboda pour la pondération de son rapport et la clarté des objectifs qui y sont établis. Il ouvre la porte à l'adhésion de la Turquie à l'Union et suggère l'élaboration d'un calendrier de réformes démocratiques en Turquie. De la sorte, il établit de manière très concrète les conditions essentielles à l'adhésion. Je regrette vraiment que l'élaboration d'un concept aussi clair se soit avérée impossible à Luxembourg l'année dernière. En Turquie, cela n'a fait que renforcer les forces qui voient dans l'Union l'esprit des croisades et veulent une autre Turquie. Quant aux forces démocratiques, elles ont été déforcées. À présent, les États membres auront à nouveau la possibilité, au cours du Sommet de Vienne, de poser un geste clair en faveur du renforcement de la démocratie en Turquie. J'espère qu'ils se laisseront guider par le rapport de M. Swoboda. Je pense que maintenant, c'est à la Turquie de jouer. Avec un tel rapport, elle doit jouer cartes sur table. C'est pourquoi je me réjouis que nous ayons de nouveau cette possibilité. Le Président Je vous remercie, Monsieur Ceyhun, et toutes mes félicitations pour votre première intervention au sein de l'Assemblée. Dupuis Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, le rapport de M. Swoboda va certainement dans la bonne direction. Toutefois, je suis un peu mal à l'aise par rapport à ses critiques générales sur l'État de droit en Turquie. Plus d'un État membre - et M. Ephremidis ne se sentira pas visé, je ne pense pas à son pays en particulier - plus d'un des pays membres de l'Union, aujourd'hui, aurait, certes, un examen de conscience profond à faire sur la réalité de l'État de droit, et je pense en particulier au pays hôte de ce Parlement européen. Ceci dit, dans le rapport de M. Swoboda, il manque certainement tout l'aspect touchant les maladresses du Conseil à l'égard de la Turquie, à l'égard de la question de l'élargissement, avec l'exclusion sans raison de la Turquie de la liste des pays qui seront appelés à devenir membres de l'Union européenne. Il y a aussi une chose pas du tout sympathique, qui est l'annulation de la contrepartie de l'accord douanier. Quand il y a un accord, on ne peut pas, unilatéralement, supprimer une des parties de cet accord, et ne conserver que celles, comme on a pu le voir, qui bénéficient à l'Union européenne. Cependant, je pense qu'il y a un certain nombre de bonnes choses et je tiens en particulier à féliciter M. Swoboda pour l'établissement du calendrier. Ce qui est fondamental, c'est de faire en sorte que les rapports entre l'Union européenne et la Turquie soient fondés sur un calendrier de réformes qui puisse conduire à une adhésion. Et j'invite - je pense que la Commission va dans ce sens-là aussi - à définir au plus tôt ce calendrier pour qu'on puisse commencer à aller dans une certaine direction et ne pas rester dans le flou, comme cela a été, malheureusement, trop longtemps le cas. Roubatis Monsieur le Président, je tiens à féliciter tout d'abord M. Swoboda pour le rapport solide qu'il a établi au prix d'un travail très scrupuleux. Il a rédigé un rapport qui va dans la bonne direction car notre but ici n'est pas de créer des difficultés à la Turquie mais au contraire de l'aider. De l'aider dans le processus qu'elle-même a sollicité, afin qu'un jour elle figure parmi les candidats sérieux à l'adhésion. Cette Union européenne, qu'est-ce donc? Je pense que la Turquie doit en prendre conscience. Ce n'est pas seulement une communauté économique. C'est avant tout une union d'États libres et de leurs citoyens, qui ont en commun certaines valeurs. Quelles valeurs? La démocratie, le respect de la personne et de ses droits, la liberté d'opinion, la protection des minorités, le respect du droit à la différence. Je crains que d'aucuns en Turquie, assez nombreux, ne saisissent pas le sens de ces valeurs et ce rapport peut les aider à le faire, me semble-t-il. Nous avons connu en Europe les épreuves de la guerre. La Turquie, neutre pendant le dernier conflit mondial, ne comprend peutêtre pas le prix que nous attachons à la paix. C'est peut-être pour cette raison qu'elle met celle-ci aussi facilement et fréquemment en péril, allant jusqu'à menacer de guerre des membres de l'Union européenne. Bien sûr, dans l'Union européenne, nous ne sommes pas irréprochables sur toutes les questions de protection des droits du citoyen. Du moins reconnaissons-nous ce que ne reconnaît pas la Turquie: la démocratie exige, par-dessus tout, que l'on respecte autrui, qu'on ne l'expose pas à l'arbitraire, aux tortures, aux disparitions, que l'on n'ait pas recours à l'arme du génocide pour soumettre une minorité. C'est la Turquie elle-même, je l'ai dit, qui a souhaité devenir membre de l'Union européenne. Bien sûr, elle a le droit de revenir sur cette demande. Mais si elle ne le fait pas, elle doit respecter les principes que je viens de rappeler. Ceci encore: elle doit immédiatement prendre des initiatives pour exclure tout recours à la force, accepter l'arbitrage de la Cour internationale de justice de La Haye, accepter de mettre un terme à la guerre qu'elle mène contre ses propres ressortissants. Elle découvrira alors qu'ici, au sein de l'Union européenne, elle a des amis. Elle des amis qui ont à coeur de l'aider à aller de l'avant, à coeur d'aider le peuple turc à progresser, afin qu'un jour il soit prêt à se rapprocher de l'Europe. Une nouvelle fois, je tiens à féliciter M. Swoboda. Ce rapport est très important et j'espère qu'il ne sera pas mal interprété en Turquie car ceux qui l'ont établi veulent aider ce pays à entrer enfin, lui aussi, de plain-pied dans le vingt et unième siècle. Bianco Monsieur le Président, je retiens les derniers mots prononcés par notre collègue qui dit que notre intention est d'aider la Turquie à se rapprocher de l'Union européenne. Je crois, d'ailleurs, que les efforts du Parlement, du Conseil et de la Commission sont toujours allés dans ce sens. Nous sommes conscients de la situation géopolitique centrale de la Turquie et du rôle que ce pays peut jouer dans la recherche de paix dans une région particulièrement sensible. Mais il faut, néanmoins, que la Turquie comprenne les raisons de certaines objections, oppositions et critiques qui sont exprimées au niveau des tractations. Une des questions ouvertes, qui ne peut évidemment pas être occultée, reste la question kurde. Même si nous défendons l'intégrité territoriale de la Turquie, cette question ne peut être uniquement considérée comme un problème interne dans la mesure où il s'agit d'un thème essentiel dans la défense des droits des minorités. D'autre part, le problème ne peut pas non plus être résolu en adoptant des attitudes dures et violentes telles que le langage, parfois inacceptable, que la Turquie a utilisé à l'égard de l'Italie. Ce n'est pas cette voie qui, selon nous, permettra de résoudre ces problèmes. Ce n'est que par le dialogue, le règlement des conflits que l'on pourra atteindre ces objectifs, que l'Union européenne doit conjointement chercher à atteindre avec détermination. Je dois dire que, parfois, nous nous sommes sentis seuls. Même si, en fin de compte, le Conseil européen, via la présidence autrichienne, et la Commission ont exprimé leur solidarité, ce n'est qu'ensemble que nous pourrons affronter ces problèmes. Speciale Monsieur le Président, le rapport de M. Swoboda est, à mon sens, un bon rapport, équilibré, clair, voire ferme quand il le faut. Nous pensons tous - je crois que, sur ce point, il n'y a pas de divergences - que la porte de l'Union européenne doit restée ouverte à la Turquie compte tenu du fait, comme vient de le dire M. Bianco, qu'en théorie, la contribution politique de la Turquie à l'Union européenne est importante. Mais le problème est que des obstacles subsistent encore: c'est la question que nous devons régler. Des obstacles se dressent notamment sur le plan politique, au niveau des garanties démocratiques, de l'État de droit, des minorités. La situation telle qu'elle est à l'intérieur de la Turquie est, dans l'ensemble, disonsle, inacceptable: inacceptable pour nous et pour les critères de Copenhague. C'est là le problème de la Turquie et c'est à la Turquie de modifier ses structures et son attitude. M. Swoboda a raison lorsqu'il dit, à juste titre, que nous devons demander à la Turquie et à son gouvernement ce qu'ils comptent faire, quand et comment. Il nous faut désormais franchir une étape: nous ne pouvons plus nous limiter à des déclarations de principe, continuer à dire que la Turquie est importante, que nos portes lui sont ouvertes. À ce stade, si la Turquie désire adhérer à l'Union européenne, c'est à elle de dire concrètement ce qu'elle entend changer, quelles dispositions elle va prendre, quand. C'est à elle de nous dire comment elle entend modifier ses structures qui vont à l'encontre des critères de Copenhague. Tout est là! L'attitude que la Turquie a récemment adoptée vis-à-vis de l'Italie est, à mon sens, une grave erreur du gouvernement turc et de la société turque en général. Cette attitude agressive, voire violente, a en effet fait une très mauvaise impression non seulement en Italie mais dans toute l'Union européenne, à un moment délicat pour la Turquie. Dans ce contexte, ils ont donc commis une très grave erreur. Le gouvernement italien a réagi comme il le devait et tous l'ont reconnu. Il a arrêté Oçalan parce que l'Allemagne avait lancé un mandat d'arrêt international à son encontre et il s'est conformé à son État de droit: aucune extradition n'est, n'a été ni ne sera possible vers un pays qui prévoit la peine de mort et ne fournit pas de garanties suffisantes de respect des droits de l'homme. C'est là la position de l'Italie et aussi celle de tous les États de l'Union européenne. Mais la Turquie a un autre problème: elle ne peut prétendre être uniquement confrontée à un problème de terrorisme et occulter le problème kurde. Il s'agit d'une question clé: tant que la Turquie n'admettra pas l'existence d'un problème kurde et le limitera à un problème de terrorisme, elle ne parviendra ni à résoudre le problème posé par les critères de Copenhague ni à nous fournir des réponses convaincantes. Il n'y a pas que la question kurde mais elle est significative de l'attitude de la Turquie. C'est l'occasion de faire des remarques précises à la Turquie et d'exiger des réponses. Stenzel Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, mes chers collègues, hier, j'ai eu l'occasion d'entendre le ministre turc des Affaires étrangères, M. Cem, à l'occasion de l'assemblée parlementaire de l'Union de l'Europe occidentale qui se tenait à Paris. À l'évidence, la Turquie se réjouit de chaque possibilité de disposer d'un forum européen où elle peut se faire entendre. Il était significatif de constater que le ministre turc des Affaires étrangères avait noté un changement d'attitude vis-à-vis de la Turquie dans le dernier rapport de la Commission, dans lequel la Turquie était décrite comme un candidat et non - comme ce fut subitement le cas à Luxembourg - comme un «non candidat» qui devait d'abord, pour ainsi dire, faire la queue. Dans une certaine mesure, telle était l'impression qu'il avait ressentie à l'époque. C'est un signal positif qui indique que les relations entre l'Union européenne et la Turquie sont sur la bonne voie. Dans un même temps, on ne pouvait que remarquer que le ministre turc n'était en aucune façon disposé à se démarquer de la description et de la définition que donnent les autorités turques du problème terroriste et qu'il n'a pas une seule fois prononcé les mots «problème kurde». J'estime donc très important que le rapport du Parlement européen aborde clairement cette question et exige aussi une attitude claire de la part de la Turquie car la Turquie doit être jugée selon les mêmes critères que tous les autres candidats. J'ai la conviction qu'à l'heure actuelle, il y a une grande possibilité de parvenir à une solution politique du problème kurde car, à la suite de l'accord entre la Turquie et la Syrie, de l'accord existant entre la Turquie et Israël, de l'expulsion effective d'Oçalan, il est vraiment possible de mettre un terme à la guérilla qui, quinze années durant, a fait d'innombrables victimes parmi les Turcs et les Kurdes et que s'entrouvre une porte en vue de résoudre politiquement la question. Je pense que nous devons tout entreprendre pour amener la Turquie à nommer ce problème par son nom et à rechercher une solution politique. Langen Monsieur le Président, j'estime que toute mesure susceptible d'améliorer les relations avec la Turquie est bonne et adéquate. Dans cette mesure, je peux soutenir sans la moindre réserve les points essentiels du rapport Swoboda ainsi que les projets avancés par la Commission, en ce compris le rapport sur les progrès. Il n'est que trois points à propos desquels j'éprouve des réserves. Il s'agit tout d'abord du manque de franchise dont nous témoignons à l'égard de la Turquie. C'est pourquoi je suis réservé quant à la formulation des points 1 et 29 du rapport de M. Swoboda qui font à nouveau miroiter la possibilité d'une adhésion, ce qui ne peut qu'induire en erreur eu égard aux faits et à toute considération réaliste. Chacun sera sûrement d'accord avec moi pour dire que la Turquie appartient à la famille des démocraties occidentales et qu'elle doit y adhérer. Mais on ne peut pas pour autant la faire lanterner en agitant la possibilité d'une adhésion future, en la décrivant comme un candidat à l'adhésion. Il est certain qu'on peut lire dans l'accord d'Ankara de 1963, conclu il y a 35 ans, que la possibilité de l'adhésion de la Turquie à la Communauté sera examinée. On n'y trouve aucun engagement, juste la disposition à examiner cette possibilité. Mais si nous donnons à nouveau l'impression que l'adhésion de la Turquie aura lieu sous peu, nous éveillons une impression trompeuse, ne sommes ni honnêtes ni sincères et donnons à nouveau - comme nous l'avons si souvent fait au sein de ce Parlement - une orientation tout à fait erronée à notre relation avec la Turquie. Je suis favorable à l'établissement d'une relation particulière avec la Turquie. J'ai fait preuve d'un grand engagement en faveur de l'Union douanière et suis membre de la commission parlementaire mixte mais placer maintenant la barre trop haut, conditionner une adhésion à des exigences bien plus élevées que ce ne fut le cas pour toutes les autres adhésions, c'est irréaliste et erroné. En outre, un autre point manque dans ce rapport. Le Parlement s'honorerait en s'exprimant clairement quant au blocage du protocole financier de l'Union douanière. Comment pouvons-nous formuler des exigences à l'adresse de la Turquie si nous ne sommes pas capables de lever les obstacles qui nous sont propres, à savoir le maintien du veto de la Grèce? Lambrias Monsieur le Président, j'ai à maintes reprises affirmé de ce banc que s'il existe, parmi les Quinze, un pays qui serait ravi de voir la Turquie intégrée dans l'Union européenne, c'est bien la Grèce. Car elle est condamnée par la géographie à être sa voisine. Si ces deux pays coopéraient étroitement, comme ils occupent des positions névralgiques au carrefour de l'Europe et de l'Asie, des Balkans et de la Méditerranée, cette coopération serait précieuse, fructueuse, constructive pour toute l'Europe, voire pour la sécurité du monde entier. Mais à cela, il y a naturellement un préalable: des rapports amicaux entre les deux pays, reposant sur les principes du droit international. Malheureusement, si la Grèce s'est empressée, avec ses quatorze partenaires, de signer l'accord d'union douanière, la Turquie semble, depuis, y avoir trouvé motif à s'enhardir, elle multiplie les provocations, redouble d'agressivité et d'impudence vis-à-vis de la Grèce et va jusqu'à formuler des revendications territoriales toujours plus exorbitantes. Ce n'est donc pas par esprit de chicane que la Grèce refuse de signer le protocole financier mais parce que n'ont pas été respectées les conditions prescrites par la décision du Conseil de Luxembourg, aux termes desquelles la Turquie aurait dû au moins apporter des preuves tangibles de son orientation européenne. van den Broek membre de la Commission. (NL) Monsieur le Président, je voudrais commencer par remercier M. Swoboda pour son rapport fouillé et que je trouve moi aussi équilibré. Je crois pouvoir dire que la Commission partage dans une large mesure l'analyse ainsi que les conclusions du rapporteur. J'ai moi aussi observé avec des sentiments mitigés ce débat qui se déroule actuellement au vu des récents développements dans les relations avec la Turquie, surtout après l'arrestation du chef kurde Oçalan. Néanmoins, nous devons, selon moi, regarder plus loin, mais aussi constater qu'au cours de la période écoulée, à savoir depuis 1995 et l'instauration d'une union douanière - mais aussi récemment en développant une stratégie européenne distincte pour la Turquie -, l'Union européenne a opté pour une évaluation de la situation en Turquie fondée sur les critères de Copenhague. C'est également manifeste en ce qui concerne les souhaits de la Turquie d'être reconnue comme un pays candidat à l'adhésion. Un rapport sur l'état d'avancement a été produit, autrement dit, l'Union européenne a, je crois, montré clairement sa bonne volonté ainsi que sa conviction politique, à savoir qu'il est important de continuer à bâtir avec la Turquie des relations institutionnelles durables. Bien entendu, nous pouvons également, et les projets existent aussi en ce sens, essayer d'améliorer la situation économique par l'assistance et la coopération, élargir et approfondir l'union douanière, continuer à développer l'harmonisation de la législation avec l'Union européenne, mais il y a une chose que nous ne pouvons pas faire: imposer de quelque façon que ce soit à la Turquie la manière dont elle entend elle-même appliquer les critères politiques de Copenhague. Sur ce point, l'Union a placé la barre exactement au même niveau pour tous les candidats. Noblesse oblige. En l'occurrence, cela s'applique également à la Turquie. Compte tenu du temps dont je dispose, je conclus. J'espère qu'une des questions importantes, celles des Kurdes, qui nous a joué de sérieux tours, si je puis m'exprimer ainsi, vis-à-vis de l'évaluation du respect des droits de l'homme en Turquie, voie se profiler l'esquisse d'une solution politique, une solution qui ne peut bien entendu être trouvée que si le problème est effectivement reconnu en tant que tel. Nous n'en sommes pas encore là avec la Turquie. Mais ne pouvons-nous pas déclarer qu'en la matière, l'Union européenne est disposée à réfléchir avec la Turquie à une solution à ce problème préoccupant? Si une solution pouvait se dessiner, cela ferait progresser d'un pas de géant les relations entre la Turquie et l'Union européenne, ce serait une immense amélioration des relations, qui favoriserait aussi considérablement la résolution d'autres problèmes tout aussi importants, qu'il s'agisse de Chypre, de la relation avec la Grèce, ou de la mer Égée. Pour conclure, je voudrais dire que les récents développements et les complications survenues dans l'affaire de l'arrestation du chef du PKK ont en tout cas mis deux choses en lumière. L'importance de l'instauration concrète d'une cour de justice internationale vouée à traiter ce type d'affaires et l'importance de se mettre sérieusement à la recherche d'une solution politique pour la question kurde. Le Président Je vous remercie, Monsieur le Commissaire. Je pense que M. Swoboda sera satisfait de ce débat. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 9 heures. (La séance, interrompue à 20h05, est reprise à 21 heures) Statut des députés Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0426/98) de M. Rothley, au nom de la commission juridique et des droits des citoyens, sur le projet de statut des députés au Parlement européen. La parole est à M. Fabre-Aubrespy pour une motion de procédure. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, je voudrais, conformément à l'article 128 de notre règlement, déposer une motion ayant pour objet de refuser le débat sur le point qui nous est soumis, pour cause d'irrecevabilité, et ceci pour trois motifs. Le premier, c'est que le rapport fait application du traité d'Amsterdam, qui est mentionné dans les visas, aux considérants B, D et E. Or ce traité n'est pas encore ratifié, il n'est pas encore entré en vigueur. C'est faire injure aux députés et sénateurs français notamment qui, hier encore, débattaient de la réforme constitutionnelle préalable à la ratification de ce traité, que d'appliquer ce texte avant même qu'il ne soit ratifié. Deuxième raison, le projet de statut contenu dans ce rapport ajoute des dispositions au Traité instituant les Communautés européennes, à l'Acte de 1976 et au Protocole sur les privilèges et immunités, ce qu'il n'a pas le pouvoir de faire. Sont à cet égard irrecevables les dispositions qui tendent, notamment, à pénaliser les députés européens titulaires d'autres mandats parlementaires. Troisième raison, Monsieur le Président, ce rapport est un rapport d'initiative. Il doit donc respecter les articles 148, visé comme base juridique, et 50, qui s'applique en vertu du paragraphe 6 de cet article. La proposition qu'il contient doit donc, je cite: «respecter le principe de subsidiarité et les droits fondamentaux des citoyens» - ce qui n'est pas le cas en l'espèce - et respecter aussi le paragraphe 4 de ce même article.»Si la proposition demandée a des incidences financières, le Parlement indique les moyens d'assurer une couverture financière suffisante.» Fin de citation. Cette disposition n'est, à l'évidence, pas respectée, la proposition qui nous est faite ayant des coûts pour le budget communautaire, et aucune proposition n'est indiquée pour assurer son financement. Voilà les trois raisons pour lesquelles je demande que ce texte soit déclaré irrecevable et pose la question préalable. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Fabre-Aubrespy. Cette présidence estime que le rapport qui fait l'objet du débat est admissible, car le Conseil a demandé explicitement notre avis à ce sujet et il est réglementairement légitime qu'il en soit ainsi. Aussi, cette présidence estime qu'il n'est pas inadmissible; nous allons donc ouvrir le débat et, le moment venu, procéder à son vote. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, votre point de vue est tout à fait intéressant, mais il ne vous appartient pas de le donner sur la motion que j'ai déposée. Il vous appartient, en revanche, de demander s'il y a un orateur pour cette motion, s'il y a un orateur contre, avant de mettre cette motion aux voix; c'est l'article 128 du règlement. Le Président Monsieur Fabre-Aubrespy, je sais que vous connaissez très bien le règlement. Mais à l'heure actuelle, il est régi par cette présidence. Aussi, celle-ci estime qu'il n'y a pas lieu d'ouvrir un débat et de voter sur votre proposition, car le rapport est admissible. Monsieur Fabre-Aubrespy, si vous n'êtes pas d'accord, vous pouvez saisir la commission du règlement dont vous êtes un membre très important. Chers collègues, cette présidence a pris position. Cette position, Monsieur Fabre-Aubrespy, peut être erronée. Vous savez comment la contester. Mais, en tout cas, cette présidence lance le débat car elle estime que le rapport est admissible. J'ai avancé mes arguments: bien que les modifications apportées aux traités d'Amsterdam n'aient pas été approuvées dans tous les États membres, la position adoptée par ce Parlement dans une perspective d'avenir est légitime, d'autant que le Conseil lui a demandé son avis en la matière. La parole est au rapporteur, M. Rothley. Rothley Monsieur le Président, mes chers collègues, le statut représente une chance pour le Parlement. Celui-ci peut adopter un nouveau visage, fait d'une plus grande indépendance, d'une plus grande autonomie et de maturité. Un Parlement dont les députés soient engagés auprès des électeurs et de l'Union européenne. Ce nouveau visage exige aussi que les députés du Parlement européen soient payés de manière identique. À travail égal, salaire égal. Et se pose là le premier problème. Il y aura toujours des gouvernements et des députés des parlements nationaux pour dire que les députés du Parlement européen ne peuvent en aucun cas gagner davantage que les députés de leurs parlements nationaux respectifs. Et il y aura toujours des députés du Parlement européen pour dire qu'il n'est pas normal que nous gagnions moins que les députés nationaux. Il en est ainsi à l'heure actuelle; il en sera ainsi dans deux, dans cinq, voire dans vingt ans. C'est pourquoi il nous faut nous attaquer à ce problème dès à présent. Je ne pense pas qu'il soit possible d'y parvenir en une fois. C'est la raison pour laquelle nous proposons, au sein de la commission juridique et des droits des citoyens, un système transitoire. Ceux des députés qui seront élus pour la première fois au cours des élections de juin prochain recevront obligatoirement la moyenne des indemnités nationales. Pourquoi? Parce que cette moyenne est l'expression du respect des décisions démocratiques des parlements nationaux. Il est absurde que le gouvernement italien attaque le parlement espagnol et lui dise que ses députés sont trop peu payés. Il est tout aussi absurde que le gouvernement espagnol attaque le parlement italien et lui dise que ses députés sont trop payés. Ça n'a aucun sens. L'Europe ne peut pas fonctionner si l'on impose son propre système à tous les autres. Ce qui veut dire que la moyenne est l'expression du respect de la démocratie. Des problèmes se présentent pour les députés réélus: en matière de législation des pensions, de législation fiscale. Ils doivent dès lors avoir le choix entre l'ancien système et le nouveau, pour les seules cinq prochaines années toutefois. Au cours de la prochaine législature, nous prendrons alors une décision qui s'appliquera à tous les députés à partir de 2004, pour la sixième législature. Si nous voulons disposer d'un statut avant les élections de juin prochain, ce que je souhaite vraiment, la proposition du Parlement doit être modérée, elle doit être évidente, elle doit être raisonnable: on ne doit pas être obligé de l'expliquer puisqu'elle sera immédiatement compréhensible. Quelles sont donc les autres propositions? On parle de lier l'indemnité au salaire d'un juge ou d'un commissaire. Presque tous les gouvernements critiquent les salaires des fonctionnaires et des juges. Si nous disons vouloir lier nos indemnités au salaire d'un fonctionnaire, d'un commissaire ou d'un juge, le feu va immédiatement passer au rouge au sein du Conseil. Celui qui ne veut pas que nous nous dotions d'un statut devrait donc avancer cette proposition. Il y a une autre raison. Un député est un acteur politique indépendant, engagé auprès de ses électeurs et de l'Union européenne. Je ne suis pas un demi-juge de la Cour européenne de justice et ne veut jamais le devenir. Se cacher derrière le salaire d'un fonctionnaire ou d'un juge, se frotter les mains - Merci mon Dieu! Le salaire du fonctionnaire ou du juge a de nouveau été augmenté - ne m'intéresse aucunement: c'est peut-être astucieux mais ce n'est guère malin. Le Parlement devrait prendre une décision libre, autonome et consciente en matière d'indemnité parlementaire. C'est la seule décision qui puisse lui faire honneur. Autre inconvénient de la solution évoquée: aucun montant n'est mentionné. Nous ne pouvons pas résoudre le problème du Parlement de cette façon et le Parlement a un problème. Il fait l'objet de rumeurs, il ne peut tomber dans le discrédit. Quant aux frais de déplacement, il faut enfin résoudre le problème. Nous ne devons pas donner l'impression que nous ne faisons que ce à quoi on nous oblige. Cependant, nous ne pouvons résoudre ce problème qu'en discutant de la question de l'indemnité. Personne ne peut exiger d'un député qu'il travaille ici pour 2 827 écus. Cela ne va pas. C'est pourquoi les indemnités et le règlement de remboursement des frais de déplacement sont intimement liés. Nous devons donc citer un montant et inclure la phrase suivante dans la résolution: «le Bureau décidera en fonction du statut». Alors, lorsque nous aurons un statut, nous pourrons aussi mettre de l'ordre dans notre Assemblée. Cela signifie que la logique politique de la proposition est de dire que nous sommes prêts à résoudre notre problème et qu'il incombe à présent au Conseil d'amener sa pierre à l'édifice. Telle est la logique politique de cette proposition. Certains disent qu'il y a vraiment trop de détails. Les autorités financières néerlandaises dépouillent nos collègues et certains disent que ce sont là des détails qui ne nous intéressent pas. Non, ce ne sont pas des détails ridicules. Nous en avons assez des belles paroles. Nous en avons assez des grandes tirades politiques. Nous devons résoudre un problème. La tâche de la politique est de résoudre les problèmes. Nous sommes là pour ça. Ces jours-ci, j'ai souvent pensé à une jolie phrase de Churchill: la démocratie est la pire forme de gouvernement à l'exception de toutes les autres. J'aimerais pouvoir en dire autant de notre proposition. C'est la pire proposition à l'exception de toutes les autres et je vous prie donc de l'approuver. (Rires, applaudissements) Méndez de Vigo Monsieur le Président, j'espère qu'après les 109 amendements que nous allons voter demain, ce statut, aujourd'hui à l'état de projet, sera bien meilleur que le seul statut existant à ce jour. J'espère qu'il en sera ainsi. Premièrement: parce que ce statut est très important pour ce Parlement. Ce statut est un succès de ce Parlement qui l'a inclus dans ses priorités à l'heure de négocier le traité d'Amsterdam. Aussi, alors que personne ne pensait que nous allions parvenir à inclure dans le traité l'exigence d'un statut, nous y sommes parvenus. Il s'agit donc d'un premier succès. Deuxièmement: parce que le statut est très important pour ce Parlement car il s'agit de sa charte constitutionnelle. Le statut va bien au-delà du problème salarial. Le statut fixe les règles du jeu que doivent respecter les députés directement élus par les citoyens dans leur action. Voilà pourquoi la proposition que nous devons présenter devant le Conseil, qui doit l'approuver à l'unanimité, doit être, comme l'a dit M. Rothley, raisonnable, car autrement l'unanimité la ferait échouer et le succès obtenu se transformerait en échec. La commission des affaires institutionnelles - que j'ai l'honneur de représenter - a demandé trois choses: premièrement, que les règles fixées soient transparentes, que les citoyens connaissent les règles du jeu des députés européens; deuxièmement, de consolider dans un texte toutes les règles existantes; et troisièmement, que tous les députés soient traités de manière égale. À mon avis, vu que tous les députés élus remplissent la même fonction, la situation actuelle, qui découle d'une situation antérieure, a peu de sens. Aussi, Monsieur le Président, je pense que, si demain nous votons un texte raisonnable, nous aurons la force de notre conviction, la force politique que nous avons acquise à Amsterdam. J'espère que nous y arriverons. Green Monsieur le Président, ce rapport est de la plus grande importance pour le développement de la légitimité démocratique et de la crédibilité de cette Assemblée, et j'exprime là le point de vue de mon groupe. Ce ne devrait, bien entendu, pas être le cas. Nous devons être jugés ici suivant la manière dont nous remplissons nos fonctions qui sont légiférer, contrôler le travail de la Commission et du Conseil et établir le budget de l'Union. Hélas, cette fonction - développée et remplie, je pense, avec un esprit constructif et progressiste au cours de cette législature - a été obscurcie, ces dernières années, par une montagne de critiques dans tous nos pays. Ces critiques, qui s'amplifient dans la presse avec une régularité monotone, visent le système des indemnités et des dépenses dont profitent les députés du Parlement. Je tiens à rendre hommage aux deux présidents de ce Parlement de cette législature. D'abord, Klaus Hänsch, et maintenant José Maria Gil-Robles; tous deux se sont appliqués pour instaurer les réformes nécessaires afin de redonner à cette Assemblée et à ses députés un certain degré de dignité et la confiance du public. C'est la première fois que je prends la parole au nom de mon groupe sur cette question, dans cette Assemblée. Cela fait 4 ans et demi que nous discutons, au sein de mon groupe et avec mes homologues dans les autres groupes de cette Assemblée, pour faire en sorte que nous puissions, maintenant, prendre les décisions fondamentales nécessaires à la résolution de ce problème. Ceci est, à mon avis, la dernière occasion qui s'offre à nous, dans cette législature, de mettre fin, une fois pour toutes, à cette diffamation publique des plus nuisibles. Pour ma part, j'espère profondément que cette Assemblée adoptera, demain, un paquet de réformes adéquat. Personne n'ignore que, quoi que nous fassions, certains dirons toujours que ce n'est pas suffisant. Hélas, ces dernières années, certains députés de ce Parlement manquant de probité ont délibérément alimenté ce débat: ils donnaient une fausse idée de la motivation de cette Assemblée et faisaient passer de mauvaises informations. Faisons donc ce que nous croyons être juste, défendable, ce que les citoyens trouveront raisonnable. Soyons entièrement ouverts. Une chose est claire: nous ne pourrons pas résoudre la question du régime des dépenses tant que subsistera une inégalité salariale entre les députés. La différence flagrante entre les salaires des députés remplissant les même fonctions dans les mêmes circonstances difficiles en termes de déplacements, d'horaire, d'inconvénients, d'interférence dans la vie de famille et ainsi de suite, est tout simplement inacceptable. La conférence intergouvernementale d'Amsterdam, du mois de juin de l'année passée, contenait une requête en vue d'une proposition du Parlement européen sur le statut des députés. Cette inclusion a donc eu une importance cruciale. Le rapport Rothley répond à cette requête. L'avis de mon groupe est le suivant: proposer un statut des députés, ce n'est pas se limiter à rassembler les différentes conditions, les immunités et privilèges divers des 15 parlements nationaux de l'Union européenne et de les collationner pour ensuite appeler le résultat «statut des députés du Parlement européen»; cette solution est inacceptable. Si l'on veut conférer intégrité et crédibilité à ce statut, il nous faut examiner le rôle d'un député du Parlement européen. Nous devons définir un statut qui corresponde entièrement à notre travail, à notre milieu de travail, aux déplacements qui font partie intégrante de nos fonctions et aux incompatibilités qui en résultent. Je tiens à féliciter M. Rothley pour l'excellent travail qu'il a fourni à cet égard. Bien entendu, probablement personne, dans cette Assemblée, ne sera en accord parfait avec tous les points des propositions de M. Rothley et j'en conclus qu'il ne s'en est pas mal tiré. Nous ne pouvons pas éluder l'importante question du salaire des députés, je propose donc que nous nous en occupions maintenant. Il est clair que les députés de ce Parlement doivent recevoir le même salaire. Sur tout lieu de travail similaire au nôtre, nul n'accepterait que ce genre de disparités salariales entre collègues occupant la même fonction soient monnaie courante. C'est contraire à toute logique et au sens commun, et c'est là la base de tous nos problèmes. La grande question est donc: quel est le salaire adéquat pour un député du Parlement européen? La solution proposée par M. Rothley, à savoir une moyenne du salaire de tous les députés de nos parlements nationaux, est ingénieuse. Il ne s'agit nullement du plus haut salaire que l'on peut trouver au sein de nos parlements nationaux ou du plus haut salaire que nous aurions pu proposer, mais c'est quand même un salaire adéquat. Il a le mérite d'être transparent et cohérent. Mon groupe rejette d'autres formulations, nous les estimons en effet opaques, susceptibles d'ouvrir la voie aux critiques en laissant penser que nous cherchons à fixer un salaire énorme, exagéré. M. Rothley propose une période de transition pour permettre aux députés qui subiront une perte substantielle de revenus d'éviter certains problèmes. Les députés réélus pour la prochaine législature parlementaire pourront ainsi choisir entre le nouveau salaire ou le salaire existant. Pour certains députés, cette période de transition n'est pas la meilleure solution, c'est d'ailleurs aussi mon avis. Il faut toutefois reconnaître que certains députés verront leurs revenus personnels diminuer fortement. Une telle période de transition leur donnerait au moins la possibilité de programmer leur avenir. Les nouveaux députés qui entreront en fonction dans ce Parlement seront directement soumis au nouveau régime. D'après les propositions du rapport, le salaire doit être soumis au régime de taxation communautaire. Ce point soulève des controverses et divise, je pense, la plupart des groupes de cette Assemblée, le mien y compris. Beaucoup de députés veulent continuer à payer les mêmes impôts que leurs concitoyens qu'ils représentent. D'autres estiment que, recevant un salaire européen, ils auront le droit, comme les autres personnes employées directement par l'Union européenne, d'être soumis au régime de taxation communautaire. On finira bien par savoir ce qu'il en est; il est en effet trop difficile de prédire quel sera le résultat du vote de l'Assemblée sur cette question. Toute médaille a son revers, et dans le cas du salaire unique, il y aura introduction d'un système de remboursement des frais de déplacements sur la base des dépenses réelles. Cet aspect me semble fondamental. Il n'est pas acceptable d'adopter un salaire commun et, parallèlement, de poursuivre un régime de dépenses qui ne tient pas compte des coûts réels. Je ne doute pas que nos citoyens, nos électeurs et même nos gouvernements s'opposeront à cette proposition. Les propositions de M. Rothley à cet égard sont excellentes et j'espère qu'elles remporteront le soutien des députés. L'amendement de compromis présenté par mon groupe et par le groupe libéral, avec le soutien actif du rapporteur, clarifie, je pense, cette question et y apporte une plus grande transparence. J'espère qu'il sera adopté. L'autre partie de cette proposition de statut, plus importante, concerne les incompatibilités et les autres éléments qui déterminent nos droits et nos responsabilités, notre mandat et notre indépendance en tant que députés du Parlement européen. Une série d'amendements a été déposée au nom de nombreux groupes, dont le mien. Ils apportent plus d'équilibre au rapport et j'espère qu'ils seront, eux aussi, adoptés. Si, demain, nous parvenons à produire une proposition de statut, alors nous aurons fait un premier pas, un pas important, en direction de la guérison de cette véritable plaie ouverte qui ne date pas d'hier. Le Conseil devra alors reconnaître l'engagement du Parlement et de ses députés, prendre des décisions très pénibles, ce qui j'espère sera le cas demain. Le Conseil devra ensuite faire savoir qu'il est prêt à donner le feu vert pour passer à la seconde étape, à savoir aux négociations interinstitutionnelles particulières, de façon à faire de ce statut une réalité avant les élections européenne du mois de juin de l'année prochaine. Il nous reste peu de temps. Il est extrêmement difficile de parvenir à un consensus sur une question de ce type. J'espère que demain nous obtiendrons la majorité nécessaire. Espérons que le Conseil pourra en faire autant à Vienne. Fontaine Monsieur le Président, chers collègues, depuis quelques semaines le rapport de notre collègue Willy Rothley a fait couler beaucoup d'encre et beaucoup de paroles. Mais, ce qui devrait, au premier chef, étonner et ce qui, pourtant, a été passé presque totalement sous silence, c'est le fait que depuis maintenant presque vingt ans les députés européens, qui sont élus, comme chacun sait, au suffrage universel, attendent en vain de pouvoir bénéficier d'un statut commun. Les commissaires ont un statut, les juges à la Cour de justice, les conseillers à la Cour des comptes, le médiateur, par nos soins, nos fonctionnaires, bien évidemment, et les parlementaires nationaux en ont un, mais, s'agissant du député européen, le Conseil n'a pas daigné estimer que c'était nécessaire. S'il est bien, pourtant, une situation qui aurait mérité, dès le départ, que l'on s'y arrête afin de prendre les dispositions adaptées à une réalité complexe, c'est bien celle du parlementaire européen. La réalité des députés européens est en effet complexe à bien des égards. Ils sont alignés, pour leur indemnité parlementaire, sur leurs collègues nationaux, mais les différences entre nationalités vont, chacun le sait, du simple au triple, sans parler des différences substantielles de régime fiscal, et cette injustice est encore aggravée par le fait que les députés nationaux de certains États membres, sur le papier les moins rémunérés de l'Union, reçoivent dans leur pays des compensations, sous forme directe, dont sont privés leurs collègues européens. Le deuxième élément de cette réalité, à la fois diverse et complexe, est celui de la distance. Certains collègues sont à proximité de nos lieux de travail - Bruxelles et Strasbourg - certains même sont sur place. D'autres, au contraire, habitant à la périphérie, consacrent une journée, voire plus, pour se rendre dans ces mêmes lieux en empruntant parfois plusieurs moyens de locomotion. Enfin, l'absence d'un mode de scrutin uniforme - et nous attendons les résultats du rapport de notre collègue M. Anastassopoulos - engendre des injustices complémentaires. En effet, certains collègues sont les élus d'États membres dont la superficie permet de se déplacer, relativement aisément, auprès de leurs électeurs; d'autres sont les élus d «immenses circonscriptions qu'ils doivent parcourir avec d'autant plus de zèle qu'ils affrontent un scrutin de type préférentiel. Monsieur le Président, chers collègues, je voudrais très simplement dire à ceux qui se sont penchés avidement sur ce dossier, depuis quelque temps, combien ils se seraient honorés s'ils avaient eu l'objectivité de prendre, aussi, en considération ces réalités de la vie du député européen. Mais, peut-être, était-ce trop demander à certains qui poursuivaient à l'évidence le but de discréditer systématiquement le parlementaire européen. Chacun, dans ce Parlement, aspire sincèrement à la transparence de tous les défraiements. Chacun est conscient aussi - et Mme Green vient de le dire à l'instant - que les disparités que j'ai soulignées ne sont pas tolérables entre collègues siégeant sur les mêmes bancs, accomplissant un travail souvent harassant que, malheureusement, seuls les initiés sont en mesure d'apprécier, faute, pour ce travail, de connaître la moindre évocation médiatique. Chacun d'entre nous est parvenu à la conclusion que, seul, un statut unique du député permettrait de répondre aux deux exigences de transparence et d'égalité auxquelles nous aspirons complémentairement. C'est la raison pour laquelle, et je conclus, Monsieur le Président, je me réjouis que le Conseil ait enfin accepté d'inscrire le principe du statut dans le traité d'Amsterdam, et je félicite notre Président, Jose-Maria Gil-Robles, de l'avoir obtenu. Je me félicite que notre commission juridique et des droits des citoyens et son rapporteur aient travaillé dans cette direction, de même que notre groupe PPE - et je remercie les collègues qui ont coopéré activement aux travaux du groupe de travail que nous avions constitué. Je souhaite que, demain, nous parvenions au vote d'un texte aussi consensuel que possible et qu'en l'acceptant ensuite, le Conseil, à la fois, prenne enfin ses responsabilités et conforte la dignité de notre institution. Cox Monsieur le Président, le rapport et le travail de notre collègue, M. Rothley, constituent pour mon groupe une priorité majeure. Nos raisons sont politiques et institutionnelles et non personnelles car ce système sera profitable à certains et préjudiciable à d'autres. Pour parler franchement, même si nous n'étions pas payés, certaines personnes de mauvaise grâce et certains commentateurs soulèveraient encore la question. Nous reconnaissons aussi que ce Parlement à constamment été poursuivi par la débilitation et la publicité négative, surtout sur la question des indemnités et des dépenses des députés. Cela nuit à notre crédibilité et réduit notre légitimité aux yeux des citoyens. Nous devons nous battre contre cela. Beaucoup d'entre nous luttent trop souvent pour défendre ce système auquel nous ne croyons absolument pas, et qui, pour certains d'entre nous, est tout à fait indéfendable. Notre système actuel est complexe et montre bien que cette question a été esquivée, il y a 20 ans, avec des élections directes. Amsterdam nous a maintenant conféré un certain pouvoir et je suis heureux de constater que nous avons répondu aux défis lancés par les conclusions de Cardiff avec rapidité. J'espère que demain cette Assemblée fera passer avec force, par un vote final, un message à son président en vue de répondre au défi de Cardiff et dire «nous avons écouté, nous avons fait attention et maintenant la balle est sans conteste dans le camp du Conseil». Je félicite tout particulièrement le rapporteur. Beaucoup pensaient qu'il n'y serait jamais arrivé, surtout pas dans les temps. Mais il l'a fait. Il l'a fait avec les collègues et la commission juridique et des droits des citoyens. Je tiens aussi à féliciter mon propre collègue, Willy De Clercq, pour avoir présidé cela. Pour entrer un peu plus dans le détail, brièvement, je dirai que mon groupe voudrait ajouter d'autres dimensions que la dimension économique. Ceci est clairement une affaire de consensus. Mon groupe tient à soutenir le vote final du statut, même s'il contient certaines choses qui ne nous plaisent pas, car nous voulons faire passer le message. Mon groupe soutiendra le salaire explicite auquel le rapporteur fait référence et la majorité de mon groupe soutiendra la conclusion de la taxation européenne. En gros, nous croyons à l'adage «à travail égal, salaire égal». Il reste encore d'autres détails, mais je ne m'arrêterai pas dessus. Enfin, nous appuyons cette proposition parce qu'elle nous permet, je l'espère, en tant qu'hommes et femmes politiques responsables devant notre électorat, de déplacer, avant les élections, le centre d'attention et de le faire passer des politiques de l'envie, des politiques des indemnités et des dépenses, aux politiques de l'Union elle-même. C'est là notre vocation et notre mission. Pour progresser en ce sens, nous avons entamé un cycle de rencontres par le biais de mon groupe avec des membres haut placés du Conseil. Ce sont eux, en effet, et c'est ce que j'espère pour demain, qui doivent prendre leurs responsabilités et nous aider à sortir du joug qui pèse sur nous depuis trop longtemps. Crowley Monsieur le Président, je prends la parole aujourd'hui au nom de mon groupe pour parler de la proposition soumise à l'examen de cette Assemblée. D'emblée, je tiens à rendre un hommage tout particulier et spécial à notre rapporteur, M. Rothley, dont la tâche a été fort pénible. Il nous a fait part de son propre avis, honnête, sur ce qui est réalisable dans le contexte général. Hélas, je ne partage pas tous les aspects de son rapport. Cependant, je peux, d'emblée, dire que mon groupe soutient pleinement l'idée d'un statut unique des députés. Il encourage aussi la présentation d'une motion de résolution contenant une proposition de statut commun. Là où nous ne sommes pas d'accord, c'est sur ce qui doit réellement figurer dans cette résolution finale et dans la proposition de statut. S'agissant de la question de principe, tout député de cette Assemblée a certes suffisamment de respect envers lui-même pour admettre devoir bénéficier d'un salaire correct et égal pour tous. Malheureusement, nous ne sommes pas parvenus à tomber d'accord sur ce salaire commun et cette situation commune. La faute en incombe aux erreurs passées et à un manque de volonté politique par le passé, non pas des députés de cette Assemblée mais du Conseil. Cette Assemblée a fait l'objet de beaucoup de publicité négative. Une partie de cette publicité a émané des députés eux-mêmes, pour servir leurs intérêts politiques personnels et leurs convictions politiques. D'autres députés ont aussi critiqué le Parlement pour se donner un profil national plus important en vue d'occuper des postes ministériels, par exemple. Nous devons donc nous respecter, en nous montrant en tout premier lieu prêts à élaborer des principes directeurs et en cherchant à obtenir l'accord du Conseil et ensuite en déterminant une rémunération exacte. En explicitant maintenant quel doit être la moyenne commune, nous permettons au Conseil de dire: c'est trop. Établir une période de transition équivaudrait à poursuivre sur la voie de ces inégalités et impliquerait que les députés réélus qui touchent actuellement des salaires 50 à 75 % supérieurs au mien continueraient de bénéficier de ces inégalités. Si nous croyons fermement en un statut commun, si nous le voulons réellement, nous ne devons pas accepter de système de transition. Il existe d'autres méthodes actuarielles et comptables pour traiter les cotisations de pension, les questions de santé, etc. Enfin, je voudrais attirer l'attention des députés sur un point. La liste de vote qui nous sera présentée demain a été dressée de manière fort inhabituelle. Cette liste contient des questions liées à la proposition de statut et d'autres liées à l'annexe. Ceci dit, les amendements concernant la proposition de statut et les points de principe de cette proposition figurent dans la partie relative à l'annexe, et les questions concernant l'annexe sont placées dans la partie relative à la proposition de statut. Nous n'avons donc pas le droit de déterminer d'abord si nous acceptons ou non le principe et de voter sur tous les amendements qui s'y rapportent. Je demande aux services de bien vouloir s'assurer que, demain matin, nous disposerons d'une liste de vote correcte. Sierra González Monsieur le Président, il serait difficile d'aborder le rapport sur le projet de statut des députés sans au préalable reconnaître que le rapporteur l'a établi en étant soumis à la pression d'un délai. Et malgré ces circonstances, il a réalisé un travail qui préserve - et je m'en réjouis - l'indépendance et la transparence, lesquelles sont absolument nécessaires. Mais si je dois bien reconnaître les mérites de son travail et les positions que nous partageons, je suis aussi concrètement en désaccord sur trois points fondamentaux, à savoir: sa proposition de détermination de la rémunération parlementaire, le recours à une évaluation externe afin de déterminer cette assignation et l'établissement d'un régime transitoire optionnel durant la cinquième législature. Quelles sont les raisons de mon désaccord? En ce qui concerne sa proposition de rémunération parlementaire, bien que j'assume la position du rapporteur quant à la nécessité d'aboutir à un traitement équitable, il ne faut pas oublier que l'application de ses méthodes réintroduit l'inégalité, dans certains pays membres, entre les parlementaires européens et les parlementaires nationaux. En ce qui concerne l'évaluation externe, il ne semble pas que l'activité parlementaire puisse être évaluée en fonction des paramètres propres à une entreprise car le Parlement n'est pas une entreprise. Et ce recours à une évaluation externe peut être interprété comme un moyen d'éluder la responsabilité pour la rémunération fixée. Et enfin, en ce qui concerne le régime transitoire, je ne suis pas d'accord car j'estime qu'un même poste, dans ce cas la condition de parlementaire élu, donne lieu à différents droits. Pour terminer, je voudrais dire que je ne pourrai pas voter pour ce rapport si les amendements visant à modifier ces problèmes ne sont pas approuvés, bien que j'en reconnaisse les mérites évidents. Aelvoet Monsieur le Président, le pire qui puisse nous arriver, chers collègues, c'est de patauger dans le bourbier de la réglementation existante, qui est indéfendable, car elle conduit à une inégalité de revenus pour un même travail, et est en outre assortie de plantureuses interventions dans les frais de déplacement qui fournissent à certains un deuxième et un troisième revenu sur lesquels ils ne paient pas un franc d'impôts. C'est indéfendable. Efforçons-nous de trouver un système équitable et correct. J'espère que la proposition de M. Rothley passera et qu'elle deviendra le modèle du salaire moyen, car il ne serait pas très sensé de nous dissimuler derrière un pourcentage d'autre chose, ni sensé ni courageux, et j'espère en outre que l'immunité et l'incompatibilité seront intégrées au statut. Bien entendu, nous devrons nous montrer très larges d'idées pour accepter certains points importants, mais en l'occurrence, nous sommes disposés à le faire afin d'en finir avec le système néfaste que nous utilisons actuellement, par exemple la période transitoire, le fait que nous continuions à faire dépendre les interventions dans les frais de déplacement de l'approbation du statut et la pension complémentaire volontaire. En tout cas, j'espère que nous trouverons un accord demain: après quoi, nous pourrons peut-être utiliser les cabines de douche pour rincer la boue qui nous souille. Maes Monsieur le Président, le rapport de M. Rothley a le grand mérite d'exister. Il suscitera toutefois certaines discussions et nous avons nous aussi quelques remarques à faire. Au nom de notre groupe, nous souhaitons expressément nous regrouper derrière les défenseurs d'un statut européen commun pour les parlementaires européens, tout simplement par respect pour le mandat parlementaire que nous exerçons et que nos successeurs exerceront. Nous sommes convaincus que le Parlement européen est confronté à un problème d'image de marque, mais nous pensons que le Conseil doit enfin comprendre la nécessité d'appliquer une fois pour toutes ce principe de salaire égal à travail égal, y compris pour le Parlement européen. En outre, notre groupe estime que la promulgation d'un tel statut démontre très clairement la volonté d'intégration européenne ainsi que la grande importance symbolique que peut avoir un Parlement européen, un véritable parlement, comme clé de voûte de l'unité européenne. C'est pourquoi nous pensons qu'une réglementation transparente, basée sur l'indemnisation des frais réels et excluant les abus, est indispensable. L'on peut se demander, et plusieurs membres de notre groupe ont posé la question, Monsieur Rothley, si tout cela devait être si détaillé dans le rapport, si une série de points n'auraient pas pu être traités dans une annexe. D'autre part, nous comprenons parfaitement qu'aucun doute ne puisse exister quant au salaire de base, qu'une moyenne, telle que vous la proposez, est une proposition acceptable pour de nombreux parlementaires de notre groupe, pour autant qu'elle soit liée à une réglementation fiscale européenne, sans quoi l'on obtiendrait un salaire égal tout en rétablissant l'inégalité du fait des disparités dans les réglementations fiscales nationales. Enfin, nous ne pouvons approuver l'idée d'un régime transitoire. Je comprends que vous l'ayez émise pour des motifs pragmatiques, mais sur le principe, nous estimons que celui qui, la prochaine fois, optera pour un mandat européen le fera en pleine connaissance de cause du nouveau statut. En ce qui concerne la réglementation des pensions complémentaires, vous avez fait trois propositions. En réalité, certains d'entre nous, dont moi-même, voulons que cette réglementation soit purement et simplement annulée. Que rien ne soit réglé ni payé par le Parlement européen, mais qu'un statut social correct, comme vous le proposez, soit évidemment inclus dans le statut. Monsieur le Président, pour nous comme pour tout parlementaire européen, l'argent n'est pas le principal. Le mandat parlementaire européen est un mandat important. Il doit le devenir plus encore dans l'avenir. Le pouvoir de ce Parlement doit encore croître, et dans ce cadre, l'absence d'un statut a fait jusqu'à présent l'effet d'un poids mort. Nous espérons que le choix que nous ferons demain sera un choix communautaire pour un statut communautaire, et qu'au-delà de nos divergences de vues, nous pourrons en tout cas faire ce choix de principe. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, mes chers collègues, nous voici donc réunis, le mercredi soir d'une mini-session à Bruxelles, à 21 heures, en l'absence de tout public, pour discuter de notre futur statut. Bel exemple de transparence, bel exemple de légitimité démocratique. Nous le faisons au terme d'une procédure exceptionnelle - et je ne parle même pas de l'étonnante désinvolture dont vous avez fait preuve, Monsieur le Président, à l'égard du règlement - procédure qui a nécessité l'intervention, à trois reprises, de la Conférence des présidents, d'abord pour autoriser ce qui est, et ce qui ne peut être, qu'un rapport d'initiative, sur le fondement de l'article 148, ensuite pour imposer un calendrier précipité, marqué notamment par une réunion extraordinaire de la commission juridique et des droits des citoyens, de six heures, à Strasbourg, le 17 novembre. Enfin pour corriger, littéralement, le rapport de la commission juridique dans une réunion exceptionnelle tenue, mercredi dernier, ici, à 20 h 15. J'ajoute que plusieurs réunions des secrétaires généraux ont été consacrées à ce rapport. Pourquoi une telle précipitation? Pourquoi de telles attentions? Pourquoi de telles inquiétudes chez les présidents de groupe? Parce qu'il fallait, mes chers collègues, à tout prix, un texte, quel que soit son contenu, avant le Sommet de Vienne; parce qu'il fallait renvoyer la balle au Conseil en cachant notre incapacité à modifier le régime actuel de remboursement des frais de voyage, à juste titre critiqué parce que scandaleux, en faisant porter au Conseil la responsabilité du statu quo. Voilà ce qu'on nous demande, et on le fait en violant les textes, en appliquant le traité qui n'est pas ratifié, en complétant des textes de niveau juridique supérieur, on le fait en n'exerçant pas notre future compétence. Un vrai statut devrait reprendre les dispositions diverses applicables aux députés. Un vrai statut devrait aborder, non pas seulement les questions financières, bien évidemment, mais aussi les incompatibilités, les privilèges et indemnités, les règles de conduite. Un vrai statut devrait donner une base juridique, qui n'existe pas à l'heure actuelle, au régime de remboursement des frais et de versement des indemnités liés à l'exercice de notre mandat, tout en rendant à celui-ci la transparence qui lui fait cruellement défaut. Tel était l'objet du projet de statut que nous avons déposé dans l'amendement 106. Au lieu de cela, le projet de la commission juridique accumule les dispositions incohérentes, scandaleuses, dérisoires. L'incohérence, c'est de proclamer, dans le considérant A, que toute discrimination fondée sur la nationalité est interdite en ce qui concerne le statut des députés, tout en faisant référence aux régimes nationaux dès que ceux-ci sont plus favorables. Le scandale, c'est d'évoquer la nécessité d'éviter des situations personnelles difficiles, de préserver les droits acquis ou en cours d'acquisition en mettant en place un régime transitoire, une double échelle de salaire. Personne n'oblige les députés à se représenter et, Mesdames et Messieurs les socialistes ou socio-démocrates, qui vous présentez comme tels, vous voulez, pour les députés, ce que vous refusez aux employés des entreprises de vos pays respectifs. La dérision, enfin, c'est de mentionner, pour parer à toute éventualité, que l'indemnité parlementaire serait versée d'avance. En général, c'est le travail qui entraîne salaire, là c'est le salaire qui mérite travail. Ce statut ne garantira pas l'image du Parlement. Jamais je n'avais vu se manifester des sentiments nationaux aussi dérisoires, se manifester la volonté de tenir compte de sa situation personnelle, jamais le Parlement européen ne m'aura paru aussi éloigné des préoccupations de l'opinion publique. Barzanti Monsieur le Président, ce Parlement s'apprête à poser un acte très courageux et clairvoyant. Le fait de disposer d'un statut qui fixe les droits et les devoirs des députés européens, les attributs et les prérogatives de leur mandat ainsi que les moyens concrets pour les mettre en oeuvre est un vieil objectif qui peut enfin être atteint. Cela est possible grâce au traité d'Amsterdam qui, même s'il n'est pas en vigueur, constitue le point de référence de nos discussions et du travail zélé et passionné du rapporteur, M. Rothley, spécialiste, du reste, des dossiers difficiles. C'est un devoir que nous nous apprêtons à accomplir envers nous mêmes. Même la résolution sur la procédure électorale uniforme et le projet qu'elle contient - dont M. Anastassopoulos a été le rapporteur - ont constitué un progrès considérable. Ils ont en effet permis de souligner combien il est urgent de doter notre Assemblée d'autonomie et, partant, d'une forme autonome de légitimation démocratique, en faisant d'elle non plus une synthèse de représentations nationales mais un lieu permettant aux peuples européens de s'exprimer dans une dynamique solidaire et fédéraliste. Une procédure électorale uniforme est, en réalité, la condition sine qua non à une comparabilité du travail des députés. Que fera le Conseil à cet égard? Cette question n'est pas secondaire. La décision que nous nous apprêtons à prendre est également un devoir envers l'opinion publique, envers la société européenne. Notre Parlement, ou d'aucuns parmi nous, ont trop souvent été le centre d'insinuations malveillantes, de campagnes de presse dénigrantes et insidieuses. Une transparence maximale s'avère dès lors nécessaire non pas par réaction de défense mais parce que rien ne doit être obscurci ni occulté. Mais notre geste est aussi un défi que nous lançons au Conseil et aux institutions de l'Union. Eux aussi doivent clarifier les conditions d'accomplissement des missions confiées non seulement aux membres nommés politiquement mais aussi aux fonctionnaires de l'appareil, dans toutes les articulations, dans chacune de leurs attributions. Acceptant, dans l'ensemble, la structure des textes qui nous sont présentés, je ne m'arrêterai que sur certains points qui suscitent en moi et en d'autres membres du groupe socialiste des incertitudes, des doutes ou des désaccords et qui doivent répondre, selon nous, à des exigences d'intégration, notamment en ce qui concerne le caractère transitoire des mécanismes définis, point sur lequel je ne m'attarderai néanmoins pas. D'où l'utilité de dresser une liste plus rigoureuse d'incompatibilités incluant celles relatives aux fonctions non seulement de député d'un parlement national mais aussi, par exemple, de maire d'une ville ou communauté comptant plus de cent mille habitants. Je sais qu'il s'agit d'un thème qu'il faut régler dans le cadre de la législation électorale mais il serait néanmoins important de définir une orientation à cet égard: je pense, par exemple, à l'amendement 89 qui a été présenté. De toute évidence, les dispositions contenues dans les annexes devront revêtir un caractère exécutoire après l'entrée en vigueur du statut, à la lumière de ce qui y sera formulé, et être appliquées de manière non mécanique. En ce qui concerne les indemnités des députés, il n'est pas correct, selon moi, d'adopter, même provisoirement, le critère de la moyenne mathématique des indemnités appliquées dans les parlements nationaux aujourd'hui ou au moment où sera fixé le montant. Pourquoi une moyenne de valeurs aussi diverses ou relatives à des fonctions aussi différentes de la nôtre devrait-elle miraculeusement déboucher sur un résultat équitable et acceptable? Ne serait-il pas préférable de lier le calcul des indemnités allouées pour les fonctions ou responsabilités exercées dans une des institutions européennes à une estimation spécifique, honnête et pondérée, égale pour chacun de nous et soumise à la taxation communautaire? Je pense à l'amendement 13, d'une grande valeur, selon moi. Le montant - il est faux de dire qu'il ne sera pas spécifié - pourra être traduit en chiffres dès que le Parlement aura voté. Le but de ces propos, que j'exprime avec franchise, est d'atteindre des objectifs généraux qu'aucun de nous ne peut sous-estimer. Que personne n'oublie, au moment de voter, l'orgueil et la dignité qui doivent nous animer lorsque nous exprimons les pensées et les sentiments des peuples européens. Au-delà de la démagogie, de la propagande malveillante ou du moralisme intéressé, il est fondamental de permettre à tous les députés de réaliser un travail dur et complexe en recevant le même soutien - députés qui vivent dans des contextes différentes et subissent des désagréments différents bien qu'ils exercent les mêmes responsabilités - et de faire en sorte que notre Parlement soit effectivement plus praticable, plus efficace, plus transparent, plus démocratique en somme, un Parlement réellement désireux d'être un Parlement européen pour tous. Añoveros Trias de Bes Monsieur le Président, je voudrais d'abord - et je tiens également à dire qu'il ne s'agit pas d'un cliché - féliciter très sincèrement mon collègue, M. Rothley car, bien que je ne sois pas d'accord avec lui, j'admire qu'il soit parvenu à s'en sortir dans les pires circonstances, à pas forcés et sous la pression des uns et des autres. Il est vrai que notre président doit emmener au Conseil de Vienne un document lui permettant de négocier. Mais il est vrai aussi - et je l'ai dit ce matin à notre groupe - que le proverbe espagnol qui dit «dans la maison du ferrailleur, cuiller en bois» s'est vérifié. Lorsque qu'il s'agissait d'un sujet important qui nous intéresse et qui nous affecte vraiment, nous avons agi trop tard et nous sommes sur le point d'agir mal. Nous appuyons le statut, bien entendu. Nous l'appuyons vigoureusement. Mais je crains que ce que nous allons voter demain, Monsieur le Président, ne soit pas vraiment le statut des députés. Nous allons en fait voter la fiche de paie des députés. Il semble que seule la somme qu'il vont gagner soit importante. Il s'agit du seul statut au monde contenant une telle quantité de chiffres et de détails. Ce n'est pas ça, la transparence. Cette transparence est mal interprétée. Le statut n'a pas à être assorti d'une annexe; cette annexe, incluse à propos de manière conceptuelle dans le statut, devrait être élaborée plus tard par le Parlement lui-même, en faisant preuve de toute la transparence nécessaire. C'est, juridiquement, ce qu'il faudrait faire et vous, Monsieur Rothley, le savez aussi bien que moi. Mais nous avons une grande chance d'améliorer le projet grâce à des amendements. Et M. Rothley a été très réceptif à ce sujet, car il a abordé des problèmes qui ne sont pas vraiment économiques mais pourtant essentiels dans le statut. Je veux parler, par exemple, des périodes transitoires, de la fiscalité, des retraites, des incompatibilités. Mais il faut aussi tenter, Monsieur le Président, d'éviter un risque évident: porter gravement préjudice à bon nombre de nos collègues. Si nous avons défendu le statut, sa transparence, son impartialité et sa solidarité, il est absurde et contradictoire d'instaurer des différences injustes et préjudiciables. Profitons - je répète - des nombreux amendements qui ont du sens et qui encouragent l'élaboration d'un texte plus raisonnable. N'oublions pas que nous décidons de notre avenir et de celui de nos successeurs. Souhaitons que nous n'ayons pas à rougir, à cause d'une transparence mal interprétée, d'avoir élaboré une réglementation qui ne nous est pas favorable et qui nous porte gravement préjudice. Thors Monsieur le Président, nous avons ce matin la possibilité de montrer que nous voulons faire notre part du travail pour obtenir la clarté et la transparence. Malgré bien des résistances, le groupe libéral est parvenu à faire accélérer le processus de sorte que nous puissions émettre nos propositions. Je constate ce soir avec satisfaction que telle est à présent l'opinion générale: ce n'était pas le cas au début du mois de juillet. Nous pouvons donc poser au Conseil la question suivante: veut-on que la question soit résolue, ou voudrait-on l'éliminer de l'ordre du jour? L'Europe n'y aurait aucun intérêt. Il semble - je m'en félicite - que nous puissions compter, demain, sur une large majorité, et que tous soient suffisamment inspirés d'esprit démocratique pour être prêts à approuver la proposition. Notre but est de mettre en place un système qui prévoie des représentants indépendants, et qui ne ressemble pas à une vente aux enchères où l'emporterait l'offre la plus basse. Les règles de transition apparaissent raisonnables, si l'on tient compte du fait que de nombreux candidats ont décidé d'avance s'ils participeraient ou non. Comme nous l'avons constaté, notre groupe est partagé sur la question de la fiscalité. Je fais partie de la minorité qui estime que la fiscalité pourra rester, dans l'avenir, du domaine national. Je pense qu'il est bon que nous adoptions des principes dans leurs grands traits. En revanche, nous ne statuerons pas sur notre propre sort; la décision reviendra à la nouvelle Assemblée. J'espère que nous pourrons nous engager dans la réalisation d'autres réformes, pour lesquelles nous sommes habilités à prendre les décisions nous-mêmes. Pour terminer, je voudrais dire que si nous avons parfois été obligés de nous battre contre l'obstination du rapporteur, c'est aussi, en partie, grâce à cette obstination que nous pouvons discuter d'une proposition et que nous voterons demain. Je l'en remercie donc. Ribeiro Monsieur le Président, étant donné que nous sommes élus par quinze peuples dans une structure supranationale composée d'États, ne devrions-nous pas posséder un statut uniforme? Bien sûr que oui. Cependant, trop préoccupés que nous sommes parfois par les médias, nous montrons notre incapacité à donner le signal que l'on voudrait transmettre au Conseil pour qu'il aboutisse à l'unanimité, qui fait si lamentablement défaut au Parlement. Question de fond: le statut uniforme suppose-t-il une rémunération uniforme? Évidemment que non. Notre position, mûrement réfléchie et rendue publique avec toute la clarté nécessaire il y a presque deux ans, avec tout le respect qui est dû à la position contraire, est celle qui veut que nos indemnités parlementaires aient pour référence le pays et le peuple qui est le nôtre et dont nous provenons. Si ce rapport était approuvé, on aboutirait à la solution absurde, sur le chemin de la rémunération uniforme, qui consiste à admettre, même de manière transitoire, des statuts différents pour des députés d'une même origine nationale! Un dernier mot, Monsieur le Président, au sujet d'une question brûlante depuis quelque temps. De grâce, ayons la pudeur de ne pas faire de démagogie moralisatrice sur les frais de voyage des députés, qui viennent de très loin vers les lieux de réunion. Si les écrans de fumée empêchent une bonne vision, ils sont également révélateurs du fait qu'il n'y a pas de fumée sans feu. Ullmann Monsieur le Président, mes chers collègues, maintes choses dans l'Union européenne ne sont pas encore européennes. Cela s'applique également au Parlement européen. Dans leur travail, les députés de ce Parlement sont encore soumis à des règlements qui datent de l'époque où ce Parlement n'était encore qu'une Assemblée parlementaire composée de députés issus des parlements des États membres. Ce que nous projetons de faire n'est rien d'autre que l'européanisation des conditions de travail préeuropéennes du Parlement européen. Les débats que nous avons mené ont montré à tout un chacun à quels domaines sensibles touche notre démarche - des domaines qui ont trait aux normes sociales et à des données d'ordre biographique et même à des contraintes personnelles et individuelles considérablement différentes. Où puiser la force nécessaire à ce pas vers un peu plus d'Europe? Le traité sur l'Union nous le dit. Le Parlement européen est constitué de représentants des peuples des différents États réunis dans la Communauté. Nous ne sommes pas que des représentants du peuple mais bien aussi des représentants des peuples. Je conseille à celui qui ignore ce que ça signifie de venir à la commission des pétitions: il y verra que nous devons représenter non pas un peuple de cette Communauté mais bien tous les peuples de l'Union européenne. Néanmoins, dans le même temps, nous représentons le peuple des citoyennes et citoyens de l'Union qui attend à présent de ses représentants qu'ils fassent le pas qui démontrera qu'ils sont des représentants des peuples. van Dam Monsieur le Président, voici plus de 20 ans, le Conseil s'est engagé de lui-même à établir un statut pour tous les députés de ce Parlement. On n'en a jamais vu la couleur. En soi, cela n'est pas si grave, puisqu'un statut communautaire peut alimenter l'impression que le Parlement représente un seul peuple, alors que l'Union européenne se compose d'un vaste éventail de peuples divers. Nous sommes élus par la population de notre propre nation et devons donc tenir compte de nos intérêts nationaux. Néanmoins, la solution temporaire combinant une rémunération nationale et des indemnités européennes a donné naissance à un ensemble désorganisé, marqué par des excès au niveau des interventions dans les frais de déplacement, une utilisation inadéquate des indemnisations, voire des abus. Même si l'on peut qualifier de douteux le fait que les médias s'intéressent nettement moins à nos débats qu'à nos indemnisations, il est bon qu'ils dénoncent les excès. Pour faire place nette, il faut mettre un terme à une situation dans laquelle l'indemnisation des frais de déplacement est largement supérieure aux coûts réels. La concurrence des transports aériens a contribué à ce que bien souvent, l'on puisse voyager à bien moindres frais qu'avec un billet full-fare . Pour les distances plus courtes, a fortiori avec les trains rapides, les députés du Parlement européen se doivent de servir de modèle en prenant le train plutôt que l'avion. Bien entendu, il faut ajuster l'indemnisation. Les indemnisations pour l'utilisation d'une voiture doivent correspondre au total, déterminé de façon objective, des coûts d'utilisation d'un véhicule routier fiable et de qualité, comme les voitures de service. Monsieur le Président, depuis bien des années, nous proposons de ne rien indemniser au-delà des frais réels. Les propositions du rapporteur nous offrent aujourd'hui un ensemble cohérent. C'est pourquoi nous les soutiendrons, ainsi que les amendements qui visent une indemnisation limitée aux coûts. Nous ne soutenons pas les amendements qui tendent à étoffer de nouveau la réglementation. La rémunération mensuelle est un problème d'un tout autre ordre. La règle veut que chaque membre du Parlement européen perçoive la même chose que les membres de son parlement national. En tant que Néerlandais, je trouve d'ailleurs douteux que mon parlement national ait désolidarisé la rémunération des députés néerlandais du Parlement européen de celle de ses propres députés. Les Pays-Bas appliquent une réduction d'environ 1000 écus par mois. Il est probable qu'en cela, les Pays-Bas agissent en violation du Traité. Une rémunération uniforme n'est pas notre premier choix étant donné notre mandat national, même si les différences entre les rémunérations dans les États membres, telles qu'établies par le rapporteur, sont énormes et difficilement justifiables. Je suppose qu'un mandat parlementaire dans les États membres appliquant une indemnisation très faible puisse ne pas être considéré comme une fonction à plein temps. Mais un député du Parlement européen prenant sa tâche à coeur exerce une fonction excédant le plein temps. 45 semaines de réunion par an, voilà un chiffre qu'aucun pays ne peut sans doute prétendre approcher. Le cumul d'un mandat parlementaire européen avec un autre mandat politique est donc, à mon sens, en contradiction avec l'étendue et l'importance de ce travail. Pour me résumer, je voudrais recommander la série d'amendements du groupe des indépendants pour l'Europe des nations. Si ceux-ci n'étaient pas acceptés, notre deuxième choix irait aux amendements visant la modération et à l'optique du rapporteur qui a fait une tentative digne de respect pour nous tirer de ce guêpier. Anastassopoulos Monsieur le Président, il aura fallu bien des années pour en arriver au débat de ce soir sur le rapport Rothley et il est vraiment à espérer que nous touchions bientôt au but. Il faut que le statut unique des députés européens soit enfin institué. Nous avons été quelques-uns à n'avoir pas cessé, tout au long de ces années, de militer activement pour y parvenir et ce pour des motifs très simples. Le statut unique pourrait mettre fin aux inégalités provocantes que l'on constate entre les députés européens. Au Parlement européen, le principe de base «à travail égal, salaire égal» a été continuellement bafoué et l'est toujours et les efforts que nous avons déployés pour apporter certains correctifs nous ont créé d'autres problèmes en nous exposant à des accusations injustes, voire malveillantes. La nécessité de trouver des formules dénuées d'inconvénients majeurs n'a cessé de s'imposer avec davantage de force. C'est sur la base de ces considérations que le Bureau du Parlement européen, du temps de M. Egon Klepsch et avec pour rapporteurs le collègue qui présidait à l'époque le collège des questeurs, le socialiste belge Ernest Glynn, et celui qui vous parle, avait demandé au Conseil d'adopter un statut commun et proposé que les députés européens soient mis au même rang que les magistrats européens, comme c'est le cas dans plusieurs pays membres de l'Union européenne. Mais le Conseil n'avait pas jugé notre proposition recevable et, depuis lors, le dossier était en souffrance. Il a fallu, l'an passé, à l'initiative de l'actuel Président du Parlement, M. Gil-Robles, qu'une nouvelle disposition soit insérée dans le traité d'Amsterdam, qui est toujours en voie de ratification, pour nous inciter à soulever de nouveau la question. Après les conclusions du groupe de travail David Martin, le rapport de M. Willi Rothley tente d'avancer des solutions. Notre collègue allemand a travaillé d'arrache-pied pour formuler des propositions dont certaines ne manquent pas d'originalité. Il faut reconnaître qu'il a dû le faire dans un délai excessivement réduit pour que nous puissions soumettre un premier projet au Conseil européen de Vienne. Cela dit, j'estime qu'il aurait dû témoigner d'une plus grande souplesse dans la recherche de solutions acceptables par tous. Sur des questions aussi sérieuses, je ne suis pas seul à penser que nous ne pouvons soumettre des propositions qui reposent sur des majorités de circonstance acquises à quelques voix près. Et j'espère que ce ne sera pas le cas lors du vote de demain. Avec l'accord du Conseil, le statut commun doit être institué à bref délai. Il faut absolument, Monsieur le Président, et serait-ce en dernière minute, que plusieurs points soient tranchés pour de bon. Certains d'entre nous ont bataillé des années durant pour ce statut commun mais cela n'a jamais constitué pour nous un objectif à atteindre à n'importe quel prix. Car il y a une limite au delà de laquelle aucun recul, aucune concession, aucun compromis ne sont concevables de notre part. Il y va de notre dignité: sa sauvegarde ne souffre aucune discussion ni marchandage. Et le Conseil se doit de le comprendre. Nulle campagne malveillante des médias que d'aucuns cherchent à orchestrer ne doit nous inciter à nous écarter de ce principe. Nous ne pouvons demander un alignement sur les fonctionnaires communautaires - au demeurant fort estimables - de la classe B2. Et que M. Rothley nous permette de ne pas souscrire à sa logique et de préférer celle de l'amendement déposé par le groupe du parti populaire européen. Mais le Conseil lui-même ne doit pas s'abuser sur cette question pour quelque raison, prétexte ou allégation que ce soit. Nous avons beaucoup milité en faveur de réformes au Parlement européen et nous en avons introduit de substantielles ces dernières années car nous croyons à la nécessité de réformes radicales. Mais pas sous la pression d'attaques souvent injustes des médias. Je pense que, en tant qu'instance démocratique, nous avons le devoir d'être particulièrement attentifs à toute critique sincère. Mais, de la même façon, nous devons mépriser les attaques qui sont mues par des sentiments antieuropéens et qui visent à dénigrer notre Parlement et les autres institutions de l'Union. Aucune tentative d'intimidation ne pourra nous ébranler et nous ne cachons pas notre tristesse de constater que certains de nos collègues, en nombre infime, ont contribué à plusieurs de ces campagnes en portant des accusations fort démagogiques contre leurs collègues et en se faisant passer pour les seuls parangons d'intégrité en vue d'assurer leur réélection. Nous voulons le statut commun, Monsieur le Président mais pas un statut au rabais qui soit une offense à notre dignité. Sur cette base, nous sommes prêts à poursuivre de pied ferme notre combat. Sjöstedt Monsieur le Président, nous avons été élus membres de cette Assemblée dans des circonscriptions électorales de nos pays d'origine, dont nous représentons les électeurs. Je ne vois donc aucune nécessité de remplacer par un statut commun les règles nationales relatives à nos fonctions. L'argumentation en faveur de cette proposition évoque souvent l'idée selon laquelle les conditions qui nous sont réservées devraient être les mêmes d'un pays à l'autre, par exemple du point de vue salarial. Et pourtant, la proposition implique la persistance d'un certain nombre de différences. En revanche, beaucoup d'entre nous se verraient attribuer une forte augmentation de traitement, qui est totalement injustifiée. Il n'y a aucune raison pour que nous soyons payés plus que les députés de nos parlements nationaux. Plus déraisonnable encore est la proposition qui prévoit que nous bénéficiions d'une fiscalité européenne très peu élevée. Comme tous les salariés à hauts revenus, catégorie à laquelle il est un fait que nous appartenons, nous devons payer nos impôts là où nous habitons. J'espère que parmi ceux qui voteront aujourd'hui pour une imposition européenne, il ne s'en trouvera pas un seul pour argumenter en faveur du dumping fiscal dans d'autres contextes. Car en quoi consiste cette proposition, sinon à accorder nousmêmes au groupe très privilégié que nous représentons des avantages supplémentaires? Lindholm Monsieur le Président, l'UE est, d'après le Traité, une coopération entre quinze pays indépendants. Les membres du Parlement européen représentent les électeurs de leurs pays respectifs, non les autres. Dans ces conditions, il est une évidence que le niveau de nos traitements doit être défini dans les États membres d'après les règles nationales et que nous devons payer nos impôts là où nous sommes domiciliés, même si nous sommes députés. Cependant, le plus important, dans ce rapport, ce sont les changements institutionnels qu'entraînerait ce nouveau statut, dont l'effet serait de détacher les députés de leurs électeurs et des parlements nationaux, faisant de nous des sortes de satellites. Le mécontentement que manifestent parfois les députés à propos de leurs salaires ne relèverait-il pas, de la part de certains, de la simple jalousie? Car aucun ne tire le diable par la queue. C'est ce mécontentement qui sert à présent de prétexte pour imposer un statut politique dont la conséquence serait de confier à l'UE la gestion des salaires très élevés des députés, de leurs impôts et de leur retraite. En ce qui concerne le remboursement des frais de déplacement et les critiques formulées à ce sujet, c'est un problème qui aurait pu être réglé depuis longtemps, si la Présidence du Parlement l'avait voulu. Mosiek-Urbahn Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, le rapporteur avait l'ambition de résoudre un problème et non de se débarrasser d'un problème. À cette fin, il avait présenté en septembre dernier à la commission juridique et des droits des citoyens un document de travail consistant en une liste des thèmes qui devraient être débattus suite à une étude externe qu'il avait proposée de mener sur l'évaluation des devoirs des députés du Parlement européen. Les résultats de cette étude devaient être disponibles trois mois après la conclusion du Traité ou après sa ratification. Aujourd'hui, moins de trois mois se sont écoulés depuis l'élaboration de ce document de travail et si nous ne disposons à vrai dire d'aucune étude, nous voulons cependant voter un statut complet et ce, sans avoir la moindre certitude que le traité d'Amsterdam, qui seul peut nous offrir la base légale nécessaire, entrera encore en vigueur avant la fin de cette législature, au mois de mai de l'année prochaine. Au cours des débats, j'ai protesté à plusieurs reprises contre ce genre de procédure accélérée. Sans succès. Je m'incline mais ne peux pourtant me défaire du sentiment, de la conviction que nous ne résolvons aucun problème; nous ne faisons que nous en débarrasser. La transparence maximale dans tous les règlements relatifs au statut, tel est notre premier principe. M. FabreAubrespy a déjà abordé ce point. Le moment, le jour choisi - ou pour mieux dire la nuit choisie - pour traiter ce rapport au Parlement européen, pour ainsi dire à huis clos, en dit long. Cela correspond-t-il à nos prétentions à la transparence ou l'accouchement devrait-il avoir lieu en secret? Là aussi, je ne peux que constater que nous nous débarrassons d'un problème plutôt que de le résoudre. Malgré tout cela, je reconnais sans la moindre réserve qu'un statut communautaire, européen serait d'une valeur inestimable pour le poids du Parlement européen et constitue une contribution significative sur la voie de l'intégration. Avant toute chose, il renforce la légitimité démocratiques du Parlement. Il importera toutefois qu'un tel statut soit adopté à une large majorité. Il faut viser une majorité absolue car il est incompréhensible que nous nous contentions d'une majorité réduite alors même qu'une modification du règlement, si minime soit-elle, exige de notre part une majorité absolue. Je ne peux comprendre que le rapporteur réagisse avec autant de virulence à la proposition avancée par certains collègues et visant à aligner l'indemnité sur le salaire d'un juge. Pour moi, c'est surtout lui qui est astucieux quand il propose de s'en tenir à la moyenne communautaire. C'est certainement la voie de la moindre résistance mais c'est avant tout une voie détournée. Pour moi, il importe avant tout de parvenir à une solution raisonnable que nous puissions expliquer à chacun - à nous-mêmes et à l'opinion publique. Je voudrais remercier le rapporteur des efforts qu'il a déployés en vue d'atteindre cet objectif car de tels efforts méritent nos remerciements. Palacio Vallelersundi Monsieur le Président, en abordant un rapport, ou un acte juridique, ce Parlement doit tenir compte du fait que nous représentons les citoyens d'Europe et que par ailleurs nous sommes des législateurs. En tant que représentants des citoyens européens, nous avons des devoirs à l'égard de nos citoyens. En tant que législateurs, nous devons élaborer un bon acte juridique, juridiquement correct et de qualité. La première obligation que j'ai mentionnée est particulière dans ce cas. Il est sans doute vrai qu'une partie de l'opinion publique attend que le Parlement européen se dote d'un statut commun de député, fondé sur l'égalité pour tous les députés, et mettant fin à des systèmes qui existent depuis toujours à cause, précisément, de ces inégalités. Monsieur le Président, il faut premièrement souligner qu'en abordant ce problème, le rapporteur a eu le courage de ne pas se cacher derrière un aspect juridique, le grand éventail des droits et obligations que comporte un statut et de se jeter à corps perdu pour aborder énergiquement le problème fondamental. Je dois dire que j'ai beaucoup parlé avec lui et qu'il a toujours adopté une attitude constructive, bien que parfois nous ne soyons pas parvenus à un accord sur des points juridiques concrets. Et je voudrais témoigner de ma reconnaissance pour le courage dont il fait preuve. Quant aux aspects juridiques - je vais d'abord me focaliser là-dessus -, on a dit que le traité d'Amsterdam n'est pas entré en vigueur. Certes, mais rien nous empêche d'entamer les travaux préparatoires pour, une fois le traité d'Amsterdam en vigueur - et je fais partie de ceux qui pensent qu'il en sera ainsi et qui, le cas contraire, se poseraient en priorité des questions sur ce rapport et sur beaucoup d'autres -, achever la procédure, conjointement avec le Conseil et conformément à ses prévisions. Deuxièmement, on a dit que le régime transitoire établit des inégalités dans «le caractère transitoire de la transition» - comme l'a dit M. Rothley -; ce qui permet aux députés du Parlement de bénéficier de régimes différents au cours de la prochaine législature. Monsieur le Président, nous sommes des législateurs et nous savons que toute réforme législative importante établit des régimes transitoires qui s'écartent totalement de ce que l'on réglemente, et c'est le cas dans tous nos systèmes juridiques, et surtout dans le système juridique communautaire. Aussi, à cet égard on ne peut pas critiquer l'idée de M. Rothley; on peut être plus ou moins d'accord avec lui, mais il s'agit d'une idée récurrente lors de toute grande réforme législative, et c'en est une. Quant à la moyenne des émoluments, je l'ai approuvée dès le début. Et ce, comme je l'ai déjà et je le répète, parce que je n'ai pas de meilleure idée. Et là je ne suis pas d'accord avec mes collègues qui considèrent que la comparaison avec un haut fonctionnaire serait meilleure. Je ne le pense pas. Dans les aspects juridiques, mes divergences d'opinion avec le rapporteur sont importantes et purement techniques. Je lui souhaite bonne chance dans ce domaine lors de la négociation avec le Conseil. Je pense qu'il existe certains éléments qui, juridiquement, pourraient être améliorés et j'espère que les amendements pourront les améliorer. Monsieur le Président, je terminerai comme j'ai commencé: en exprimant mon admiration et ma gratitude envers le rapporteur pour le travail qu'il a réalisé. Maij-Weggen Monsieur le Président, après le tumulte qui s'est produit au sujet des indemnités et du traitement des parlementaires européens, demain s'annonce comme une journée positive. En effet, ce qui a été impossible pendant des années, à savoir l'égalité salariale pour tous les parlementaires européens, quelle que soit leur nationalité, et un système d'indemnités cohérent et sans risques d'abus, semble enfin vouloir se concrétiser après 20 ans. C'est positif car l'inégalité des salaires et les abus au niveau des indemnités ont été très néfastes à l'ambiance autour du Parlement et au sein de celui-ci. Je tiens à complimenter chaleureusement mon collègue Rothley, qui s'est excellemment acquitté de la tâche complexe consistant à définir un statut uniforme. Je me joins également à Mme Green qui a félicité M. Gil-Robles et l'ex-président Hänsch. Ce sont eux qui ont initié cette tâche, eux et nul autre; on pense parfois que ce sont d'autres parlementaires qui l'ont fait, mais c'est bien d'eux qu'il s'agit, et ils méritent eux aussi des félicitations. Cela n'empêche qu'au nom de la délégation CDA néerlandaise, je voudrais encore préciser quelques détails, car lors du vote libre, notre groupe souhaite préciser quelques lignes. Nous sommes en faveur d'un salaire uniforme basé sur la moyenne des salaires nationaux actuels. Nous estimons ce principe plus important que l'ancienne proposition prenant en considération un pourcentage déterminé du salaire d'un juge à la Cour européenne. Nous soutenons donc M. Rothley. Nous sommes d'accord avec la possibilité de laisser persister l'ancien système pendant cinq ans encore pour ceux qui le pratiquent depuis des années. Nous estimons qu'il s'agit d'une proposition raisonnable pour régler l'ancienne situation. Nous estimons également bon que la pension complémentaire volontaire soit supprimée. Que cela se fasse en 1999 ou en 2004 est un choix personnel. Mais il est bon que cela ne se prolonge pas de manière inutile. En ce qui concerne la fiscalité, nous optons pour une fiscalité européenne dans le système européen et une fiscalité nationale dans les systèmes nationaux. Enfin, en ce qui concerne les frais de déplacement, nous avons toujours défendu les indemnités équilibrées pour le transport et les frais généraux. Nous sommes heureux que ce point soit enfin réglé favorablement. Demain sera un jour important, et j'espère de tout coeur que le rapport Rothley sera adopté à une large majorité, de sorte que nous puissions enfin mettre un point final à ces discussions fâcheuses. Florio Monsieur le Président, Mesdames, Messieurs, l'absence d'un statut des députés se fait sentir depuis vingt ans au moins - comme l'ont rappelé de nombreux collègues - et une proposition en la matière est par conséquent la bienvenue. Bien que je reconnaisse l'engagement dont M. Rothley a fait montre, cette proposition n'est, à mon sens, pas satisfaisante parce qu'elle confond le problème du status du député - problème vaste et complexe qui implique les droits et les devoirs - avec le problème des émoluments du député. Cela est extrêmement réducteur et n'a de précédents, me semble-t-il, dans aucun statut parlementaire du monde. De plus, cette proposition qui se limite en substance aux problèmes économiques tente de les résoudre en faisant la moyenne des indemnités actuelles fixées par les différents États. J'estime, quant à moi, qu'il serait plus juste de lier l'indemnité parlementaire à celle d'une autre magistrature communautaire et parallèlement, de s'engager, en tant que Parlement et conjointement aux autres institutions, à mettre en oeuvre une politique de réduction généralisée de tous les salaires communautaires qui sont, objectivement, trop élevés. Mais sur ce point, que d'autres collègues et moi-même mettons en évidence depuis 1995, rien n'a été fait et rien n'est censé être fait. Pour terminer, permettez-moi de formuler une dernière remarque. La réforme proposée ne s'attaque pas à l'actuel et controversable fonds de pension complémentaire pour les députés, établi sur une base volontaire, essentiellement financé par les deniers publics et géré de façon privée de manière, pour le moins, légère. En 1995 déjà, j'avais dénoncé cette situation critiquable en abandonnant ce fonds, en même temps que d'autres députés, après m'être rendu compte de son fonctionnement. Je regrette que l'on n'ait pas alors profité de l'occasion pour supprimer ce fonds ou pour décider que les députés désireux d'en faire partie devraient entièrement le financer de leur poche. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Florio. Avant de clore le débat, M. Fabre-Aubrespy m'a demandé la parole pour une motion de procédure. Fabre-Aubrespy Monsieur le Président, je parlerai juste une minute, me basant sur les articles 19 et 22 du règlement qui définissent les fonctions qui sont les vôtres, en tant que président de séance, et les fonctions du Bureau. J'ai entendu, au cours de ce débat, une mise en cause des fonctionnaires, et M. Anastassopoulos, vice-président, à qui j'en ai parlé - c'est pour cela que je l'évoque publiquement - a mentionné un éventuel alignement du système des rémunérations des députés sur celles des fonctionnaires, en disant que c'était attentatoire à la dignité du Parlement. Je dois vous dire que j'ai été choqué par cette déclaration et vous demander - en tant que membre du Bureau, qui est responsable de l'organisation administrative des travaux du Parlement - de transmettre aux fonctionnaires la considération que les députés leur portent. Il existe des pays dans lesquels les ministres, le chef de l'État, ont un salaire défini en fonction des rémunérations des fonctionnaires. Je ne suis pas favorable à ce système et je trouve méprisant à l'égard des fonctionnaires qui nous assistent, qui sont au service de l'intérêt général, de dire qu'envisager un alignement de la rémunération des députés sur celle des fonctionnaires porterait préjudice à la dignité du Parlement. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Fabre-Aubrespy. Votre intervention sera incluse dans le compte-rendu in extenso des sessions et dans le procès-verbal. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 9 heures. Euro: représentation externe Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0439/98) de M. Herman, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la proposition de règlement du Conseil sur la représentation et l'adoption de positions de la Communauté au niveau international, dans le contexte de l'Union économique et monétaire (COM(98)063 - C4-0638/98-00/0785(COS)). La parole est d'abord à M. Herman, en tant que rapporteur. Herman rapporteur. Monsieur le Président, chers collègues, qui doit parler au nom de l'euro à l'extérieur? Cette question passionnante que le Parlement a déjà évoquée, à plusieurs reprises, vient d'être, semble-t-il, résolue par un compromis qui est intervenu hier sans qu'on ait attendu l'avis du Parlement. Qui doit parler au nom de l'euro? Bien entendu, c'est le président de la Banque centrale, puisqu'il n'y aura plus qu'une politique monétaire et, dans ce cas, on peut se demander ce que pourraient encore faire dans n'importe quel type d'enceinte internationale les gouverneurs des banques nationales qui n'auront plus voix au chapitre. Mais nous avons une Union qui est économique et monétaire. Qui va donc représenter l'aspect économique de l'Union monétaire, qui est le mieux à même de le faire? D'après le Conseil, c'est le président du Conseil, parce que c'est le Conseil qui doit assurer la coordination des politiques économiques. Permettez-nous de mettre en question cette affirmation. S'il fallait uniquement dépendre du Conseil pour assurer la coordination économique, il n'y aurait jamais de coordination économique. Les ministres qui siègent au Conseil de ministres défendent d'abord leur politique nationale. Ils sont faits pour cela, ils sont élus pour cela, ils sont payés pour cela, aucun n'a vocation à défendre l'intérêt commun. Ce n'est pas leur tâche. En plus, le Conseil est une institution intermittente. Le président du Conseil est nommé pour six mois, et il y a de grosses différences entre les présidences qui se suivent. À peine un président a-t-il eu l'occasion de prendre connaissance de ses dossiers, d'acquérir dans ce domaine une certaine autorité, qu'il doit céder la place à son successeur qui doit, lui, recommencer son apprentissage. Le résultat est désastreux, comme on peut le constater en revoyant des expériences passées, quand l'Union est représentée par le président du Conseil dans des négociations un peu difficiles. Lorsque ce n'est pas la Commission qui conduit la négociation, on l'a vu à Genève, on l'a vu ailleurs, c'est un résultat lamentable, parce que l'accord, au Conseil, se fait très souvent sur le plus petit commun dénominateur. Ensuite, très souvent, le président du Conseil fait difficilement le partage entre sa fonction de président et celle de responsable national. Je ne prendrai qu'un exemple. Nous allons avoir comme prochain président du Conseil écofin M. Oskar Lafontaine. M. Lafontaine est bien connu aujourd'hui dans le monde entier pour les déclarations relativement inopportunes et intempestives qu'il a faites sur une série de sujets, et qui en aucune manière ne reflètent la position commune. Je ne veux pas accuser M. Oskar Lafontaine d'être schizophrène, mais lorsqu'il ira à Washington parler au nom de la Communauté et qu'il tiendra un langage fatalement très différent de celui qu'il tient comme ministre des Finances en Allemagne, cela n'augmentera pas le crédit, en tout cas la crédibilité, de l'Union monétaire vis-à-vis des grands argentiers et financiers du monde. Voilà pourquoi il me semble que la position du Conseil est inadéquate, en l'occurrence. Elle se base sur des arguments formels étriqués. Il me semble qu'il eût été plus utile de faire de la Commission la représentante de l'intérêt commun, car c'est sa vocation permanente et institutionnelle. En outre, elle dispose de la continuité du dossier. Je regrette donc beaucoup que ces arguments de bon sens, qui sont conformes d'ailleurs à la tradition du traité, n'aient pas été retenus et qu'on s'achemine vers un compromis où la Commission recevra un petit strapontin d'assistant technique, d'observateur. Elle sera là pour fournir les dossiers aux ministres qui parleront, pas plus. Je regrette cette décision. J'espère que la réalité s'imposera, que la continuité et la dureté de la vie internationale montrera que c'est en accroissant les pouvoirs de la Commission dans ce domaine qu'on obtiendra les meilleurs résultats. Porto Monsieur le Président, face à l'absence de définition qui découle du traité de Maastricht, la définition à laquelle nous nous livrons ici est de la plus haute importance; elle permet à l'Union européenne d'avoir une représentation correcte sur le plan international. Le rapport de M. Fernand Herman est une contribution importante en ce sens. La stratégie à suivre concernant le FMI devra naturellement faire l'objet d'une réflexion ultérieure. Ses statuts prévoient clairement qu'il ne peut y avoir que des représentations nationales, seul l'indispensable accompagnement communautaire restant ouvert. Mais, même à l'avenir, il faudra se demander si un certain amendement aux statuts n'est pas justifié; le FMI intervenant dans les politiques budgétaires qui resteront du ressort des États, sans perdre de vue que l'importance de notre participation n'en devient que plus grande. Au-delà des doutes institutionnels, nous pouvons cependant nous féliciter de la certitude qui est la nôtre en ce qui concerne la politique à suivre, garantissant la crédibilité et la stabilité de l'euro par des politiques flexibles qui évitent des chocs aux conséquences fort négatives. Nous espérons ensuite que les récents changements de gouvernement, en particulier le changement en Allemagne mentionné par notre collègue Herman, ne conduisent pas à un certain changement de ce point de vue dans l'espoir ingénu et éphémère d'obtenir ainsi un soutien populaire facile. Gallagher Monsieur le Président, l'arrivée de l'euro aura un impact majeur non seulement sur les citoyens de l'UE mais aussi sur le système monétaire et financier international. L'arrivée de l'euro conférera à la Communauté européenne une présence monétaire conforme à son influence économique et commerciale au sein de l'économie mondiale. Je regrette que certains membres du nouveau gouvernement allemand cherchent à faire des gros titres sur les questions fiscales et aient autant alimenté l'euroscepticisme alors qu'à ce moment crucial, il nous faut assurance et consensus. Il est essentiel que la Communauté s'exprime d'une seule voix au niveau international quand des questions liées à l'UEM font l'objet de discussions et de décisions importantes. Cette question est trop importante pour se laisser distraire et diviser par des élucubrations fiscales individuelles, matière qui est clairement du ressort des gouvernements nationaux et du domaine de l'unanimité. Il nous faut une seule voix et une seule position. La proposition de la Commission de décision du Conseil établit que, pour toute question relative à l'UEM, la Communauté doit être représentée au niveau international par le Conseil et la Banque centrale européenne, avec la participation de la Commission. Chacune de ces institutions est compétitive à sa manière. Les changements apportés par l'arrivée de l'euro affecteront les prises de position et la représentation de la Communauté au niveau international. Nous pouvons soutenir la proposition de décision du Conseil mais mon groupe ne pense pas que ce soit sensé. Le rôle de la Commission doit, d'après nous, correspondre aux propositions de M. Herman. Nous sommes presque à l'aube de l'euro et il est vital que nous nous exprimions d'une seule voix et qu'il y ait continuité au niveau international, comme le recommande M. Herman. Randzio-Plath Monsieur le Président, je voudrais exprimer mon franc soutien à la position défendue par le rapporteur car mon groupe a à coeur de voir l'Union européenne représentée de façon adéquate - et cela va au-delà du respect de la lettre et de l'esprit des textes. Il est dès lors tout à fait justifié qu'au sein des organes financiers internationaux, l'Union européenne ne soit pas uniquement représentée par la Banque centrale européenne, par l'Euro 11 mais aussi par la Commission européenne. Celle-ci a pour tâche d'être le moteur de l'intégration; elle a pour tâche d'être garante des Traités. Il en découle que les règles ayant cours dans l'ordre économique mondial doivent aussi valoir dans l'ordre financier mondial. La Commission européenne doit jouer son rôle particulier et significatif. La décision prise hier par le Conseil des ministres des Finances est par conséquent particulièrement déplorable. Elle ne nous éclaire pas non plus sur les décisions futures car on ne peut garantir que l'Union européenne parlera réellement - et dans le seul contexte de son action en tant qu'Union monétaire - d'une seule voix. Or, cela doit être notre objectif. Au sein de l'Union, nous avons amèrement souffert du fait que l'Union n'ait pas parlé d'une seule voix dans les rounds de négociations commerciales. Ce doit être le cas pour les questions financières internationales. Pour des raisons de démocratie et d'intégration, il serait essentiel de suivre la proposition de M. Herman, notre rapporteur et d'octroyer à la Commission européenne la place qui lui revient, et non la deuxième, en matière de représentation de l'Union européenne et de la zone Euro. Paisley Monsieur le Président, hier soir, je me trouvais dans la Chambre des Communes et j'ai écouté parler le ministre des Affaires étrangères du Royaume-Uni et d'Irlande du Nord. Il a dit très clairement que son gouvernement résisterait à toute tentative de levée de veto en matière fiscale. Les porte-paroles de la France et de l'Allemagne ont exprimé très clairement, cette semaine, leur volonté de voir lever ce veto, ce qui donne lieu, maintenant, à une situation potentiellement conflictuelle. Ce ne peut être d'aucun bénéfice pour notre économie, d'autant qu'elle est soumise à une pression de plus en plus grande. Ce qui s'est produit en Extrême-Orient peut arriver n'importe où demain, même aux États-Unis d'Amérique et en Europe. La situation, aujourd'hui, est potentiellement conflictuelle. J'insiste sur ceci: j'ai toujours pensé que l'avenir de l'Union réside dans la coopération entre États-nations souverains et non dans l'incorporation d'États-nations en un super-État international unique. Metten Monsieur le Président, voici douze mois, l'Euro 11 fut institué comme un organe informel qui n'avait certes de comptes à rendre à personne, mais ne devait pas non plus prendre de décisions formelles. Aujourd'hui, nous constatons que déjà, le président de l'Euro 11 va représenter la zone euro à l'extérieur, au G7, au FMI et lors de missions bilatérales vers des pays tiers. Non seulement l'on donne ici, en cette fin d'après-midi, un bon coup de pouce au concept des deux vitesses dont nous voulions justement nous débarrasser avec Schengen et le traité d'Amsterdam mais, plus important encore, on voit un modèle intergouvernemental s'introduire dans ce qui est la démarche communautaire la plus ambitieuse du premier pilier. Dans le deuxième pilier, nous tentons de donner enfin un seul visage et une seule voix à la politique extérieure de l'Union par le biais d'une Madame ou d'un Monsieur PESC. Simultanément, nous remettons la représentation externe de l'Union économique et monétaire non pas entre les mains de la Commission, gardienne et exécutrice des Traités, mais de la présidence, qui change tous les six mois, de l'organe intergouvernemental du Conseil de l'Euro 11, qui n'a pas d'existence officielle et est entièrement incontrôlé. Ici, Mesdames et Messieurs, il y a quelque chose de fondamentalement erroné. Ici, l'UEM déraille avant même d'exister. Ici, nous payons le fait que trop de décisions, dans l'Europe d'aujourd'hui, sont laissées aux visées étroites des ministres des Finances, soufflées par les cercles encore plus étroits du comité monétaire. Une zone euro unique demande une représentation unique. Mais une présidence changeant tous les six mois ne répond pas à l'appel de Henry Kissinger pour un seul numéro de téléphone européen. Dans la pratique, les Américains téléphoneront soit au président fixe du comité économique et financier, soit à un des membres permanents du G7, sans du reste savoir au nom de qui celui-ci pourrait s'exprimer. Si la zone euro se prend elle-même au sérieux dans son engagement à agir de manière responsable, c'est la Commission européenne qui devrait être au bout de la ligne. La coordination européenne devrait, le plus vite possible, se concrétiser de manière à ce que l'Europe puisse réellement parler d'une seule voix. La Commission devrait refuser de collaborer aux propositions actuelles d'Écofin, qui relèguent la Commission européenne au rôle d'assistante du président de l'Euro 11. Elle devrait alors retirer sa proposition. Dans l'actuel G7, personne ne peut représenter l'Union européenne. Mieux vaut le dissoudre et instituer un G3 après avoir fait place nette. de Silguy Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, je remercie votre Assemblée d'avoir inscrit ce point à l'ordre du jour. Il vient à point nommé, c'est-à-dire juste après la décision du Conseil, et, je vais peut-être vous surprendre, mais je tiens personnellement à remercier le Parlement européen qui a apporté une contribution utile et un soutien à la proposition de la Commission et qui a largement contribué au succès de la réunion du Conseil des ministres de l'Économie et des Finances d'hier. Je vais y revenir dans un instant. Mais toujours est-il que la Commission vous en sait gré. L'accord obtenu hier est satisfaisant. Il s'agit d'un accord politique. Il reprend les bases de la proposition de la Commission sur la nature communautaire de la représentation externe de l'euro. Celle-ci sera tripartite. Avant de vous préciser le contenu, les modalités, de cet accord, permettez-moi de vous en rappeler l'objectif. L'objectif, l'enjeu, est d'importance, puisqu'il faut donner à l'euro une voix pour que la Communauté soit présente sur la scène monétaire internationale, pour défendre ses intérêts, participer à la gestion des crises, à leur prévention et, de manière plus générale, à l'adaptation du système monétaire international. Avec l'euro, l'Europe se dote d'une véritable existence monétaire. Elle se dote aussi d'une présence sur la scène internationale, qui va davantage correspondre à son poids en matière économique. Parlons des modalités de l'accord. Tout d'abord, c'est un bon accord, et je voudrais dire à ceux qui ont exprimé quelques doutes qu'en la matière le mieux est l'ennemi du bien. Il s'agit d'un accord transitoire, d'un accord réaliste, d'un accord qui a été conclu avant le 31 décembre, c'est-à-dire avant la naissance de l'euro, ce qui était loin d'être acquis il y a quelques jours encore. Deux aspects importants me paraissent devoir être soulignés. Le premier aspect est la définition d'une position commune de l'Union. Avant chaque réunion internationale, il y aura définition d'une position commune de l'Union par une coordination entre les États membres, sous la conduite, ce qui est normal, du président de l'Euro 11, cette coordination pouvant d'ailleurs avoir lieu très rapidement, puisqu'il a été demandé à la Commission d'installer un système de vidéoconférence entre la Commission, la Banque centrale et les ministères des Finances. J'ajoute que ces décisions, ces prises de position du Conseil, seront préparées par le comité économique et financier, c'est-à-dire sur la base d'une contribution, ou éventuellement d'une proposition de la Commission, et ce, avant chaque grande rencontre internationale. Donc, face à tel ou tel événement, telle ou telle échéance, nous avons l'assurance d'avoir une position de l'Union européenne, de la zone euro. Deuxièmement, concernant la représentation de la Communauté. La représentation qui a été définie permettra à l'Europe de parler d'une seule voix, dans le respect des compétences des institutions concernées. Il y a le pôle économique, il y a le pôle monétaire. Il est normal que cette voix, pour s'exprimer, utilise plusieurs cordes vocales, conformément, d'ailleurs, à la volonté des chefs d'État et de gouvernement au Conseil européen de Luxembourg, en décembre dernier. L'accord d'hier prévoit un rôle au Conseil, un rôle à la Banque centrale et un rôle à la Commission. C'est une représentation tripartite. Votre rapporteur l'a souligné. Celle-ci est indissociable, mais elle est aussi indispensable au bon fonctionnement de l'Union économique et monétaire et de l'euro. Pour être plus précis et peut-être dissiper certains malentendus, qui sont nés probablement de commentaires de presse qui ont été faits hier, permettez à quelqu'un qui a participé aux négociations du début jusqu'à la fin de vous dire exactement ce qui a été décidé de manière concrète dans trois cas. Je ne vais retenir que trois cas. Tout d'abord, les instances formelles, comme le G7 ou le G10. Il a été décidé, conformément à la proposition de la Commission, que le Conseil sera représenté par le président de l'Euro 11, le président de la Banque centrale européenne et le membre compétent de la Commission. Les trois font partie de la délégation de la Communauté. Il ne s'agit pas, pour la Commission, d'avoir un strapontin. Nulle part dans l'accord vous ne trouverez les termes d'assistance technique, rôle qui serait reconnu à la Commission. La Commission est là pour apporter son aide, c'est normal, son soutien, pour jouer un rôle utile et efficace. Et vous pouvez compter, Monsieur le Rapporteur, sur la disponibilité et la volonté de la Commission d'exercer ce rôle. Enfin, afin d'assurer une continuité dans la représentation, compte tenu de la rotation des présidences, un ministre d'un pays membre du G7 apportera son soutien au président de l'Euro 11. Concernant les organisations internationales formelles, je prends le cas du FMI, au-delà des dispositions actuelles, qui donnent déjà à la Commission un statut d'observateur au comité intérimaire, l'accord prévoit un statut d'observateur pour la BCE au comité intérimaire et au conseil d'administration, et prévoit également l'expression des positions communes au conseil d'administration par l'administrateur représentant la présidence de l'Euro 11, assisté par un représentant de la Commission. Ceci veut dire, de manière très concrète, que la Commission aura accès à toute l'information nécessaire pour pouvoir jouer son rôle, notamment en matière de surveillance multilatérale. Enfin, en ce qui concerne les missions bilatérales, les modalités de ces missions dans les pays tiers seront définies par la présidence de l'Euro 11 ou de l'Écofin, et là il faut agir au cas par cas, et je crois que c'est le strict bon sens. Ces dispositions, une fois approuvées par les chefs d'État et de gouvernement, seront traduites, sur la base de la proposition de la Commission, en une décision au titre de l'article 109, paragraphe 4, et feront l'objet de discussions avec les pays tiers concernés. À cet égard, je voudrais vous informer que le président de la Commission, Jacques Santer, a d'ores et déjà fait savoir que puisqu'il y avait un sommet euro-américain le 18 décembre prochain, il lui reviendrait, avec le président du Conseil, c'est-à-dire le chancelier Klima, d'en parler aux Américains. En conclusion, je crois qu'il faut souligner l'importance de cet accord, son caractère transitoire. À mon grand regret, nous ne sommes pas quinze, dans l'euro, nous ne sommes que onze. À mon grand regret, il n'est pas possible de changer en quelques semaines les statuts du Fonds monétaire international. Toujours est-il que cet accord est un accord positif, un accord certes transitoire, mais déjà un accord qui va nous permettre de démarrer pleinement l'UEM, le 1er janvier, dans les meilleures conditions. Et je puis vous assurer qu'en ce qui concerne la Commission, elle vous tiendra, comme toujours, étroitement informés de l'évolution des discussions et de l'évolution des aspects internationaux de l'euro. Le Président Merci beaucoup, Monsieur de Silguy. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 9 heures. Crise monétaire et financière Le Président L'ordre du jour appelle le rapport (A4-0441/98) de Mme Randzio-Plath, au nom de la commission économique, monétaire et de la politique industrielle, sur la crise monétaire et financière mondiale et ses répercussions sur l'économie de l'Union européenne. La parole est d'abord à Mme Randzio-Plath, en tant que rapporteur. Randzio-Plath Monsieur le Président, mes chers collègues, les crises économiques et financières ont clairement montré la nécessité pour ce vieux continent européen, pour l'Union européenne, d'élaborer une nouvelle architecture mondiale. Les institutions issues de Bretton-Woods sont vieilles de 54 ans, elles ne sont pas adaptées aux défis de la mondialisation. Il en ressort qu'une nouvelle architecture financière mondiale s'impose qui doit surtout commencer par la réforme du Fonds monétaire international. En tant qu'organe consultatif et administratif, le comité intérimaire est dépassé et doit être remplacé par un conseil politique. Cette réforme institutionnelle est absolument essentielle car nous avons besoin d'un conseil politique qui prenne des décisions, assume la responsabilité des décisions financières et ne s'en décharge pas sur des fonctionnaires en cas d'échec. Nous voulons que les décisions financières soient également assorties d'une responsabilité politique. En outre, je pense aussi que la collaboration et la coordination doivent être plus étroites entre le Fonds monétaire international, la Banque des règlements internationaux, la Banque mondiale mais aussi l'Organisation mondiale du commerce. Nous avons donc besoin d'une réforme des institutions et il est certain que le G7 n'y fait pas exception. Somme toute, les réunions du G7 n'impliquent pas toutes les régions du monde. Nous avons dû faire l'expérience douloureuse qu'il n'était pas bon que les régions concernées ne soient pas réellement impliquée dans le processus décisionnel de résolution des crises. Dès lors, il serait bon de se demander si un Conseil de sécurité économique sous l'égide de l'ONU ne pourrait pas résoudre le problème de la représentation des différentes régions et souligner à cet effet qu'à l'heure actuelle, la sécurité signifie avant tout sécurité économique et sociale. À cet égard, il est évident que les réformes des institutions existantes ne peuvent être sous-estimées. De même, il faut changer la méthode de travail du Fonds monétaire international. Les conditions posées jusqu'ici et leur adaptation schématique ont davantage mené à aggraver les crises qu'à les contenir ou les maîtriser. Il est néanmoins certain que l'on doit ajouter que la réforme de la méthode de travail n'est qu'un côté de la médaille; il s'agit avant toutes choses de doter le FMI d'une enveloppe financière raisonnable. Les dernières décisions du G7 vont dans la bonne direction mais je pense qu'à ce jour, nous n'avons pas encore trouvé la forme adéquate en ce qui concerne la méthode de travail et l'enveloppe financière du Fonds monétaire international. De même, il incombe d'améliorer les règles du FMI, de les modifier et de mieux les utiliser afin d'autoriser et d'organiser une aide rapide en cas de manque de liquidités car cela a été la cause des crises survenues au cours des années et des mois précédents. Ici, il faut faire preuve de franchise afin de pouvoir entamer la planification du rééchelonnement de la dette publique par le biais de moratoires, de clauses de sauvegarde financière et de procédures de statu quo de service de la dette car on y a toujours réfléchi trop tard au cours des crises survenues jusqu'ici et que cette planification ne correspond vraiment pas au concept. À côté de la surveillance des afflux de capitaux à court terme, il faut également réfléchir à la possibilité d'organiser une sorte de contrôle des sorties de capitaux à court terme. Il importe également pour nous, au sein de l'Union européenne, de disposer de nouveaux instruments juridiques qui garantissent une plus grande transparence sur les marchés financiers et des informations financières plus nombreuses et plus fiables. À notre époque marquée par la dérégulation et aussi la libéralisation des flux de capitaux, il faut procéder à la mondialisation des cadres réglementaires et des systèmes de surveillance. Somme toute, l'économie de marché nous a montré, partout à travers le monde, qu'il n'était pas possible d'assurer la fluidité des transactions économiques et financières sans un cadre réglementaire. C'est pourquoi il importe avant tout de se pencher sur les mouvements internationaux de capitaux à court terme qui ont provoqué des crises dans de nombreux pays. Une surveillance intégrale de ces flux de capitaux est indispensable. En outre, les gouvernements devraient enfin contribuer, par le biais d'incitants positifs, à ce que davantage d'engagements de crédits à long terme soient concédés. Depuis la crise mexicaine est apparu ce qu'on appelle le problème du risque moral . Dans leur recherche de l'optimisation du profit, les investisseurs et ceux qui veulent placer des capitaux prennent des risques toujours plus importants, espérant que le FMI maîtrisera le problème en cas de crise des liquidités, parce que les effets négatifs des crises financières sur les économies nationales, l'économie, la croissance, les investissements et l'emploi sont trop importants et trop difficiles à évaluer et que l'argent des contribuables peut donc être mobilisé pour minimiser les risques pris par les investisseurs privés. Il faut enfin élaborer un cadre qui permette d'associer le secteur privé aux coûts consécutifs à une crise. Autre point: il importe aussi d'élaborer et de mettre en oeuvre un système efficace de surveillance et de contrôle des activités financières eu égard aux produits financiers toujours nouveaux qui contribuent à la fragilité et au caractère volatil des marchés financiers. Nous ne pouvons interdire les dérivés mais nous devons veiller à ce qu'ils soient également soumis à une surveillance et à un contrôle. Outre le contrôle des institutions bancaires, il nous faut également un mécanisme de contrôle des institutions non bancaires. À cet égard, une collaboration étroite s'impose entre le Fonds monétaire international, les gouvernements nationaux et la Banque des règlements internationaux. Il faut aussi que nous disposions enfin de normes internationales en matière de qualité des informations financières mais aussi par le biais d'autres systèmes. Il y aura toujours des crises financières. La probabilité de voir des crises apparaître doit être réduite parce que les crises sur les marchés financiers affectent l'économie réelle. Il nous faut donc veiller à en endiguer les effets sur la croissance, les investissements et l'emploi, non seulement dans les pays en crise, mais aussi dans les pays émergents, les pays en développement et les pays industrialisés. Cela nécessite donc aussi la coopération politique dans le cadre de l'organisation d'un développement conjoncturel entre l'Europe et les États-Unis ainsi que la collaboration entre la Banque centrale européenne et la Réserve fédérale américaine. Nous devons également veiller à la stabilité des taux de change entre les devises importantes à l'échelle mondiale. Avec l'avènement de l'euro, nous devons contribuer à ce que les régions qui peuvent veiller à la stabilité des flux monétaires internationaux apportent aussi leur contribution afin qu'une réponse aux défis de la mondialisation soit également trouvée par le biais d'un système financier international plus équitable. Il s'agit en outre d'un solution plus équitable au problème de la répartition. Ce ne sera possible que si cette Union européenne prend conscience du fait qu'elle peut également contribuer à cette stratégie de résolution des crises, à la gestion des crises, par le biais de plans d'action européens et ce, non seulement en résolvant des crises mais aussi en contribuant à leur prévention. Metten Monsieur le Président, je me limiterai à ce que nous pourrions faire pour remédier à la crise financière en tant qu'Union européenne. En premier lieu, nous devons rester ouverts aux exportations des pays touchés par la crise financière. Nous le pouvons, d'ailleurs, car jusqu'à présent, l'Union européenne a même profité de la crise, puisque la fuite vers la qualité du capital des pays tiers en direction de l'Europe a provoqué une forte baisse de notre marché des capitaux. Les prix peu élevés des matières premières résultant de la baisse de la demande ont fait baisser notre inflation à un niveau historique. Grâce à cela, la croissance en Europe est même supérieure aux attentes du printemps. Si les exportations des pays en crise, avec leur monnaie dévaluée, augmentent, nous ne pouvons pas tout bonnement actionner le frein à main en promulguant des mesures anti-dumping. Si ces pays ne peuvent pas se débarrasser de leurs produits vers l'Europe et sa balance commerciale excédentaire, où iront-ils? En second lieu, l'Europe doit contribuer à permettre le contrôle de l'afflux des capitaux spéculatifs dans les pays en voie de développement. Le maintien des règles de sécurité convenues sur le plan international, qu'il convient sans doute encore de renforcer, est un premier pas crucial en ce sens. En troisième lieu, il faut que le FMI soit moins axé sur le désintéressement des banques privées européennes aux frais des pouvoirs publics - et en fin de compte de la population - des pays débiteurs, et davantage sur le maintien du pouvoir d'achat, de la production et de la capacité d'auto-assistance des pays débiteurs. Lorsque le secteur bancaire privé lui-même est rendu coresponsable de la prévention et de la lutte contre les crises, ce type de politique est financièrement réalisable, même sans accroissement des moyens du FMI. La réorientation du FMI nécessaire à cette fin ne risque guère de venir du comité intérimaire du FMI, peuplé de banquiers et de ministres des Finances conservateurs. Par conséquent, je ne vois pas comment la revalorisation du comité intérimaire ou la fusion des comités du FMI et de la Banque mondiale pourraient servir un changement aussi indispensable. En quatrième lieu, l'UE doit contribuer à faire insérer dans les contrats des clauses standard permettant une prolongation de la dette moyennant amende. Ce type de clauses auraient permis d'éviter une grande partie de la misère qui règne actuellement dans les pays débiteurs. Enfin, bien entendu, beaucoup de choses doivent changer au sein même certains pays débiteurs. Mais déclarer tout de go, a posteriori, que l'échec était inévitable est hors de propos. Beaucoup des pays touchés ont reçu d'excellentes notes de la part de tous les organismes et experts internationaux qui y officient. Toute amnésie sur ce point est malsaine et empêche une réflexion sur nos propres erreurs qui, pour moi, brille jusqu'à présent par son absence dans le débat sur la crise. Langen Monsieur le Président, il est un fait certain que l'économie mondiale est confrontée à une crise considérable. Néanmoins, les données de l'Union européenne sont extrêmement positives. Pour l'année 1998, si nous dressons la moyenne des pays participant à l'Union monétaire, il nous faut nous attendre à un taux d'inflation de 1, 5 %, un déficit budgétaire de 2 % et un taux de croissance économique de 3 %: ce sont là des chiffres macro-économiques comme nous n'en avons plus eu depuis longtemps. Dans toutes les discussions internationales relatives aux crises, nous devrions insister sur le fait que l'Union européenne est le pôle de stabilité mondiale et la décision sur l'euro y est pour beaucoup, Monsieur le Commissaire de Silguy. Tels sont les faits dont nous devons discuter. Nous ne pouvons pas l'oublier. Le rapport de notre collègue, Mme Randzio-Plath, contient maintes idées positives mais il est quelques points que nous ne pouvons approuver. Je vais les énumérer dans le bref temps de parole qui m'est imparti vu que je ne m'attends pas à pouvoir m'étendre autant que n'ont pu le faire les collègues d'en face. Premièrement, la question du contrôle des capitaux à court terme ne mène selon nous à rien. Deuxièmement, la mise en place d'un «conseil de sécurité économique» sous les auspices des Nations unies n'est rien de plus qu'une chimère. Troisièmement, Madame Randzio-Plath, quant à la proposition d'amendement de compromis 5 que vous avez essayé de nous faire avaler et qui vise à ne pas reprendre les investissements dans le calcul de la limite des 3 % du déficit budgétaire dans le cadre du pacte de stabilité et de croissance, vous n'auriez vraiment pas dû vous faire à ce point le valet de M. Lafontaine. Nous avons toutefois besoin de davantage de transparence à certains niveaux. Je citerai, brièvement, trois points. Premièrement, la transparence au niveau national et international car, sans cela, les marchés ne peuvent fonctionner. Deuxièmement, nous avons besoin d'une surveillance multilatérale, surtout en matière de politique financière. Troisièmement, des réformes s'imposent en ce qui concerne les marchés financiers nationaux. Les marges de fluctuations du yen, du dollar et de l'euro qu'a proposées M. Lafontaine ne nous mènent nulle part car on ne peut exiger une telle chose sans l'avoir mérité auparavant par le biais d'une politique économique, financière et monétaire sérieuse. À cet égard, l'Union européenne est sur la bonne voie. Nous saluons donc la méthode préconisée par la Commission. Goedbloed Monsieur le Président, la crise financière internationale a choqué le monde, et beaucoup se disent surpris. Nous avons également constaté, et ce point apparaît dans le rapport de Mme Randzio-Plath, qu'il y a plusieurs causes. Mon collègue Metten dit que nous ne devons pas pleurer après coup, mais nous avons bien dû constater, lors de l'audition des experts financiers, que notre système d'information présente des lacunes. Le FMI n'apprend que trop tardivement toute une série de chiffres parce que les chiffres ne sont pas fiables, parce qu'il est clair que de nombreux pays ont des échelles de mesure différentes. Des pays d'Asie qui ont connu une croissance très rapide, qui étaient importants y compris pour l'Europe et l'Amérique, attrapent soudain la grippe asiatique. L'Asie était malade, l'Europe renifle si nous ne faisons pas attention, et l'Europe s'est relativement bien débrouillée avec l'Euro. Les pays qui, hélas, n'ont pas encore adhéré à l'Euro ont un problème de plus. Transparence, bon contrôle, règles uniques sont par conséquent essentiels. C'est pourquoi, en tant que libéraux, nous estimons qu'il est important de travailler avec les mêmes normes, mais que rien ne sert de recourir à une espèce de «Conseil de sécurité économique» ou à une compétence décisionnelle au sein du FMI. Cela ne ferait que multiplier les groupes de discussion, et il me semble que la télévision nous abreuve déjà suffisamment de talk-shows. Ce qui importe, c'est l'action. Ce qui importe, c'est l'unanimité. Ce qui importe, c'est la clarté. Le marché, lui aussi, peut participer. Le marché, lui aussi, peut prendre des risques. Si l'on veille à une bonne politique économique, à une bonne révision, et en tenant également compte des différences culturelles, car elles existent en Asie, il est possible pour l'Europe aussi, et l'Europe doit y être attentive, de veiller à rétablir au plus vite la stabilité, cette stabilité qui ouvrira la possibilité de créer davantage d'emplois et davantage de croissance, dans ces pays, certes, mais aussi en Europe. Wolf Monsieur le Président, je pense que nous n'avancerons pas avec des vieilles idées, Monsieur Langen. Il est temps à présent d'envisager autre chose. Je vois un danger à ce que l'Europe et des Européens tels que vous pensent se trouver dans un îlot de félicité et se réjouissent, tels des pharisiens, d'avoir été épargnés jusqu'ici. Il s'agit bien plus que l'Europe profite de sa position favorable pour contribuer activement à ce que les autres retrouvent une certaine stabilité. Pour ce faire, il faut stabiliser les taux de change, nous devons assurer la surveillance, la transparence, le contrôle et, enfin, une réforme socioécologique des institutions porteuses de l'économie mondiale. Mme Randzio-Plath a tout à fait raison de dire que nous avons besoin d'un consensus politique à cet égard, consensus qui doit être élaboré au sein des Nations unies; si difficile que ce soit et si ardu que ça ne paraisse après 20 ans de politique néolibérale. Mais la dialectique du pouvoir règne aussi et surtout dans le monde financier, Monsieur Langen. L'arrogance des puissants annonce toujours leur propre chute. Le Président Je vous suis doublement reconnaissant, Monsieur Wolf, pour vos propos et pour vous en être exactement tenu au temps de parole qui vous était imparti, qui était d'une minute. La parole est à M. Langen pour une motion de procédure. Langen Monsieur le Président, puis-je vous signaler que notre collègue libéral, M. Goedbloed, vient d'effectuer sa première intervention dans cette Assemblée? Vous qui êtes un président si porté sur la communication, vous l'avez oublié. Auriez-vous l'obligeance de l'en féliciter comme il se doit? Après tout, il est déjà 23h20. Le Président Merci beaucoup, Monsieur Langen. Cette présidence salue toujours votre collaboration dans cet hémicycle. Aussi, je vous remercie de m'avoir averti. L'intervention de M. Goedbloed était si excellente que je ne me suis pas rendu compte qu'il s'agissait de sa première intervention. Je pensais qu'il était un de nos députés les plus habitués à intervenir dans cette Assemblée. Par conséquent, ceci explique que je ne m'en sois pas rendu compte. En tout cas, Monsieur Goedbloed, je suis certain que votre contribution sera à l'avenir excellente, comme l'a laissé présager votre intervention. Madame Randzio-Plath, c'est pour une motion de procédure? N'ouvrez pas un nouveau débat. Randzio-Plath Monsieur le Président, mon collègue du PPE ayant fait référence à un politicien allemand je voudrais faire remarquer que l'amendement 5 correspond à la position adoptée l'année dernière par le Parlement européen quant aux principes de la politique économique et ce, en séance plénière. Le Président Merci, Madame Randzio-Plath. Ces heures tardives nous permettent sans doute d'être très généreux avec les motions de procédure. Mais en tout cas, nous n'allons pas ouvrir un nouveau débat et la parole est à présent à M. Lukas durant une minute. Lukas Monsieur le Président, il est regrettable que notre collègue ait dû livrer sa première intervention à minuit, dans une salle vide. Mais il est plus regrettable encore que ce rapport tout aussi important qu'excellent ne puisse être débattu que maintenant. Je le trouve excellent, même si je ne puis l'approuver en tous points. Mais il serait ridicule de vouloir aborder tous ces points en une minute. Je voudrais juste dire à quel point je déplore - et ce n'est pas une sortie de thème - que les problèmes du travail des enfants et de l'exploitation des enfants ne soient pas même évoqués dans ce rapport. L'intensité actuelle de ces deux problèmes est elle aussi un fruit de la mondialisation. La crise asiatique a une grande influence sur ces méfaits, comme le savent ceux qui connaissent les structures sociales de ces pays. La chute du cours des devises a surtout ravivé le tourisme sexuel. Selon moi, on peut parler d'une mondialisation de la perversion. Et l'Union européenne devrait aussi s'exprimer sur cet aspect de la crise. Secchi Monsieur le Président, je laisse de côté les diagnostics, déjà largement développés ici, pour me concentrer sur trois points, sorte de pronostic sur les actions à entreprendre. Premièrement, il me semble évident que deux points de vue assez divergents s'affrontent. D'aucuns soulignent la nécessité de contrôles plus importants et de mesures dirigistes, d'autres estiment qu'il importe davantage de mieux faire fonctionner le marché. Cette deuxième proposition me semble plus convaincante à la lumière, également, des récentes affaires financières qui ont montré combien il est nécessaire de renforcer notre vigilance, d'améliorer la transparence et le flux d'informations et, partant, de définir des règles mieux adaptées au nouveau contexte opérationnel. En revanche, l'idée de parvenir à contrôler, directement ou indirectement, les flux financiers peut non seulement s'avérer tout à fait illusoire mais elle peut aussi déboucher sur une affectation absolument inefficace des ressources. Deuxièmement, s'agissant de la volatilité, je voudrais souligner que ce problème, destiné à subsister, demande avant tout des instruments adaptés, pour éliminer les risques qui en découlent, et non d'inefficaces mesures de contrôle qui n'ont aucune chance de fonctionner à la lumière des volumes et des modalités opérationnelles qui caractérisent les marchés financiers actuels. Nous le constaterons rapidement au cours des prochaines semaines en ce qui concerne, par exemple, la question du change euro/dollar. En outre, personne ne pense, à mon avis, que les conditions sont encore réunies pour recréer un système comparable à Bretton Woods dont nous nous souvenons tous très bien. Une seule phrase me suffira pour souligner le troisième point. Nous devons nous préoccuper - comme le fait très justement le rapporteur dans sa proposition - des maillons les plus faibles de la chaîne, d'économies comme celles de l'Amérique latine et, en particulier, du Brésil, qui sont confrontées à des situations difficiles dont elles ne sont pas entièrement - ou du moins en partie seulement - responsables, et qui exigent le plus grand soutien de notre part, dans leur intérêt comme dans le nôtre. Mendes Bota Monsieur le Président, à la fin de 1996, l'indice Dow Jones franchissait la barre des 6 400 points à Wall Street. Brûlant les records les uns après les autres, jusqu'au 17 juillet dernier, cet indice a atteint 9 337 points. C'est à partir de cette date que le malheur a fait son apparition: un effet de domino qui a touché toutes les bourses du monde, sans exception, une panique généralisée sur les marchés financiers, toute une série de pays à deux doigts de l'effondrement économique. Le FMI, l'OCDE, l'Union européenne ont revu précipitamment à la baisse les perspectives miraculeuses de croissance économique qu'ils avaient annoncées pour 1998 et 1999. Apparemment, la crise financière mondiale a surpris tout le monde. Les docteurs en économie, les analystes financiers, les chroniqueurs du business world , les décideurs politiques qui, jusqu'à il y a quatre mois, chantaient en choeur les louanges du marché financier global, ont tous été piégés par le fiasco monumental de leur manque de prévision. Cela fait longtemps que le Japon patine, cela fait longtemps que la Russie est aussi malade que son président, ce qui n'a pas empêché les banques européennes d'engloutir 48 mille millions de dollars dans un pays qui a cessé de contrôler sa propre monnaie, cela fait longtemps que les économies dites émergentes se sont endettées au-delà du seuil raisonnable. Ce sont des années de certitude qui ont semblé subitement remises en cause. Des apôtres qui prêchaient hier l'ultralibéralisme doutent aujourd'hui que les marchés puissent s'autoréguler ou qu'il n'y a pas de croissance sans liberté totale pour les mouvements de capitaux. C'est ce back to business , ce retour à un interventionnisme plus grand des États et des organisations financières internationales, qui apparaît clairement dans ce rapport et dans cette résolution. Subitement, le dictionnaire des remèdes financiers s'est rempli de termes comme contrôles, transparence, réformes, investissement public, garanties, risques, coordination, codes, conduite, éthique, sauvegarde, supervision, équilibre, plans et action. La classe dirigeante s'est enfin rendue compte que la mondialisation des marchés sans un encadrement politique et juridique, sans tenir compte de la dimension sociale de ses conséquences, constitue une menace pour la stabilité de la planète. de Silguy Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, je félicite Mme Randzio-Plath de son rapport, qui nous invite à une réflexion de fond sur un problème grave, celui des conséquences à tirer des crises financières. Cela mérite effectivement qu'on s'en occupe. Donc, nous vous félicitons de votre initiative, et nous prenons bonne note de vos recommandations. Sachez que la Commission n'est pas inactive, elle est bien consciente que l'Union, notamment eu égard à l'avènement de l'euro et à son développement, a un rôle spécifique à jouer. Si vous me permettez, je souhaiterais revenir sur trois questions importantes soulevées par votre rapporteur. Premièrement, quels sont les remèdes à la crise actuelle? Il ne faut pas revenir sur la libre circulation des capitaux, et M. Langen a insisté là-dessus. Je crois que c'est un jugement sage. L'expérience nous montre que toute forme de contrôle des mouvements de capitaux est inopérante et contreproductive. En effet, les capitaux partent, mais ne reviennent pas. Or, les pays en voie de développement ont besoin de capitaux pour se développer. Mais la liberté s'accompagne d'exigences, y compris, vous l'avez souligné, pour le secteur privé. Ces exigences sont au nombre de trois: la transparence, la surveillance et la vigilance. Concernant la transparence, elle est loin d'être complètement acquise. Certains fonds d'investissements disposent, aujourd'hui, de capacités de placement de plusieurs centaines de milliards d'euros, sans être astreints à la moindre obligation de déclaration de leurs opérations vis-à-vis des autorités de surveillance, ni même de leurs actionnaires. Je crois que cette opacité est dangereuse, et l'actualité récente nous l'a montré. Cette opacité est également choquante, parce que les autorités monétaires sont sous le coup de pressions constantes pour connaître toujours mieux, et plus vite, le niveau des réserves de change des autorités publiques. Nous devons donc réfléchir aux moyens de mettre fin à cette dissymétrie en matière de transparence. La surveillance: parallèlement, il faut faire évoluer nos instruments de supervision. Le fameux ratio Cook a constitué une avancée considérable dans l'histoire financière. Il a probablement permis d'éviter bien des drames, mais je crois qu'il a atteint aujourd'hui ses limites, compte tenu, notamment, de son application aux seuls établissements bancaires. Il faut donc se donner les moyens de mieux surveiller les opérations de hors-bilans, et il faut se donner les moyens de rendre plus rigoureuses certaines pratiques comptables, je pense à l'ampleur des mauvaises créances qu'a déjà permis de mettre à jour l'opération vérité en cours en Asie. Enfin, troisième élément, la vigilance. Il faut accroître notre capacité de prévention collective. Nous savons aujourd'hui, par exemple, qu'il faudrait développer une surveillance multilatérale des politiques macroéconomiques, surtout en matière de taux de change et de flux de capitaux à court terme. Sur ce point, Madame le Rapporteur, permettez, une fois n'est peut-être pas coutume, que je ne partage votre idée de créer un conseil de sécurité économique placé sous les auspices des Nations unies. Pourquoi? Parce que nous disposons déjà, en effet, d'un organisme, au sein des Nations unies, qui s'appelle le FMI, et la question pertinente aujourd'hui me semble être celle de l'évolution des structures du Fonds monétaire international pour le rendre plus apte à prévenir, voire à gérer les crises. Dans cette perspective, dans ce que vous appelez, Madame, si j'ai bien compris «la responsabilité politique, », je pense que la transformation éventuelle du comité intérimaire du FMI en une véritable instance décisionnaire et globale, aux missions étendues à la supervision - comme l'a présentée récemment, notamment, le président Chirac - est une idée qui mérite d'être explorée. Deuxième question, quel doit être le rôle de l'Europe? Il est double. L'Europe doit d'abord faire preuve d'exemplarité, et elle doit contribuer à la réflexion. Mais, si les vrais enjeux sont à l'échelle de la planète et non pas du continent, l'Europe peut prendre pleinement sa part de l'adaptation du système monétaire et financier international. Cette contribution prend déjà plusieurs formes. Je citerai rapidement quelques exemples: je pense à la communication récemment présentée par Mario Monti sur les services financiers: «Élaborer un cadre d'action», qui devrait déboucher dès juin 1999 sur des mesures et un calendrier dans plusieurs domaines, en vue de limiter l'instabilité financière. Je pense également à la création de la Federation of European Securities Commission , la FESCO, sous l'égide de la Commission. Je pense à celle du comité de surveillance bancaire du Système européen des banques centrales, qui constituent, l'une et l'autre, une avancée. Il importe, en particulier, d'instaurer un échange d'informations rapide, sûr, entre les autorités de surveillance et les autorités monétaires responsables. En matière comptable, la Commission appuie les travaux de l'International Accounting Standard et elle réexaminera, avec les États membres, les dispositions applicables au capital des établissements financiers, en tenant compte des travaux du comité de Bâle. Sur le plan commercial, je vous rappelle que la Commission a été la première à appeler au lancement du nouveau cycle de négociations multilatérales, le «Millenium Round», et à faire en sorte que ces négociations puissent s'engager sur les services financiers. Voilà pour l'exemplarité, très brièvement. La contribution aux débats: la Commission a participé activement aux débats et notamment aux récentes initiatives du G7. Elle est à l'origine de la communication qui a été adoptée hier par le Conseil écofin, pour le Conseil européen, sur le renforcement du système financier international. Cette communication insiste sur le rôle central que doit désormais jouer l'Union dans la nouvelle architecture de système financier international, et le renforcement de la coopération économique et financière avec les pays émergents et les pays en développement. La prévention. La résolution des crises doit associer le secteur privé et celui-ci doit prendre sa part de responsabilité. Mais la véritable contribution de l'Europe au débat international est directement liée à la qualité de sa représentation externe - on en a parlé tout à l'heure, je n'y reviens pas. Troisième et dernière question que, compte tenu de l'heure je n'aborderai pas, parce que je pensais qu'elle serait soulevée dans le débat, mais qu'on aura, j'espère, l'occasion d'aborder à une autre occasion, puisque vous l'avez incluse dans votre rapport, c'est celle de savoir s'il faut un plan européen de relance concertée de l'investissement. Je dirai juste que, ce matin, sur ma proposition, la Commission a adopté une communication intéressante sur ce sujet qui, tout en rappelant, bien entendu, la ligne en matière de politique budgétaire, évoque un certain nombre de possibilités que l'Europe devrait pouvoir mettre en oeuvre. J'espère qu'on aura l'occasion d'évoquer ce point plus en détail dans les prochaines semaines. Vous le voyez, la Commission partage largement vos vues, et je puis vous assurer que, dans ses recommandations sur les programmes de convergence et de stabilité, elle suivra de près l'évolution de ces questions. Mais je voudrais rassurer votre Assemblée pour terminer. La Commission assume pleinement ses responsabilités dans la réflexion en cours sur la nouvelle architecture du système monétaire international. L'introduction de l'euro nous incite d'ailleurs à jouer un rôle plus actif en la matière. Je crois que les décisions qui ont été prises hier sur la représentation externe nous donneront un instrument nécessaire pour faire prévaloir ces idées. Le Président Merci beaucoup, Monsieur de Silguy. Le débat est clos. Le vote aura lieu demain à 9 heures. Avant de vous souhaiter un sommeil réparateur bien mérité, permettez-moi de vous dire que demain, jeudi 3 décembre 1998, la séance s'ouvrira à 9 heures . (La séance est levée à 23h45)

Αιτιολογήσεις ψήφου Πρόεδρος " ημερήσια διάταξη προβλέπει τις αιτιολογήσεις ψήφου. Josu Ortuondo Larrea (ES) Κύριε Πρόεδρε, το βασικό σύνθημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι "ενότητα στην πολυμορφία". Από τις απαρχές της προσπαθούμε να οικοδομήσουμε έναν κοινό χώρο, και όχι μόνον έναν οικονομικό χώρο αλλά, πάνω απ' όλα, έναν χώρο ευκαιριών ζωής και ελευθερίας. Το κάνουμε μεταξύ ανθρώπων και εθνών που έχουν πολλά πράγματα κοινά· δεν αναφέρομαι μόνον στα στρατηγικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα που μοιραζόμαστε αλλά και στις αξίες μας, στις συνήθειές μας και στις απόψεις μας για τη ζωή. Έχουμε ένα κοινό πολιτιστικό παρελθόν που βασίζεται στην ελληνική σκέψη, στο ρωμαϊκό δίκαιο, στον Χριστιανισμό, στη Μεταρρύθμιση, στον Διαφωτισμό, στην Αναγέννηση, ακόμη και στην παγκοσμιοποίηση. Ταυτόχρονα, ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εξακολουθούμε να έχουμε πολιτιστικές διαφορές και ιδιαίτερες ταυτότητες και, συγκεκριμένα, τις δικές μας γλώσσες. Αυτή η πολυμορφία, αν και θα μπορούσε να θεωρείται μόνον ως εμπόδιο, είναι στην πραγματικότητα μια πηγή μεγάλου πλούτου και ζωτικότητας. Μολονότι δεν εγκρίθηκε, ψήφισα επομένως υπέρ της πρότασης να τροποποιηθεί η συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να υπάρξει μια κοινοτική νομοθεσία στο πεδίο του σεβασμού και της προστασίας των γλωσσών, ειδικά των μειονοτικών γλωσσών, καθώς και για τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Εκμάθηση Ξένων Γλωσσών και την Πολυγλωσσία. Ψήφισα επίσης υπέρ της προώθησης της εκμάθησης από όλους τους ευρωπαίους πολίτες τουλάχιστον δύο άλλων γλωσσών εκτός από τη μητρική τους, καθώς πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να προωθηθεί η αμοιβαία κατανόηση, η συνύπαρξη και η ενότητα. Michl Ebner (DE) Κύριε Πρόεδρε, αναφορικά με το θέμα της πολυγλωσσίας, επιδοκιμάζω την έγκριση της έκθεσης του κ. Joan i Marí, την οποία και ενέκρινα μολονότι έχω ακόμα κάποιες επιφυλάξεις. Θεωρώ ότι, κατά την ψηφοφορία, ούτε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ούτε οι βουλευτές του Σώματος -τουλάχιστον η πλειοψηφία- έδειξαν αρκετό θάρρος αναφορικά με μια σειρά τροπολογιών. " πολυγλωσσία είναι προϋπόθεση για την ανεκτικότητα και την αποδοχή και πρέπει να γίνουν περισσότερα στον εν λόγω τομέα προς το συμφέρον της κατανόησης εντός της ΕΕ. Είναι γεγονός ότι το Κοινοβούλιο αποφάσισε πως η Επιτροπή πρέπει να μελετήσει το θέμα της σύστασης οργανισμού και να παρουσιάσει σχετική έκθεση στο Κοινοβούλιο, καθώς επίσης ότι η Επιτροπή φάνηκε ανεπαρκής στο ζήτημα αυτό και η παράλειψη αυτή πρέπει να διορθωθεί. " διαδικασία εδώ στο Σώμα είναι να παρουσιάζεται έκθεση πριν από τις ανάλογες συζητήσεις και από τη λήψη των αντίστοιχων αποφάσεων. Tomáš Zatloukal (CS) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, η έγκριση του νέου στρατηγικού πλαισίου για την πολυγλωσσία είναι καλό νέο. Τα επιμέρους κράτη μέλη θα είναι υπεύθυνα για την εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Ορισμένα κράτη μέλη πραγματοποιούν επί του παρόντος αλλαγές στα εκπαιδευτικά τους συστήματα. " διδασκαλία ξένων γλωσσών, ως μέσο επικοινωνίας και αναγνώρισης της πολιτισμικής πολυμορφίας, αποτελεί ουσιαστικό κομμάτι αυτών των αλλαγών. Πρέπει να δώσουμε κατηγορηματική στήριξη στον ευρωπαϊκό δείκτη γλωσσικών γνώσεων, προκειμένου να αξιοποιήσουμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα μεμονωμένα συστήματα γλωσσικών γνώσεων στον εκπαιδευτικό σχεδιασμό. " παρακίνηση για τη διδασκαλία ξένων γλωσσών αυξάνεται επίσης από τη διαφάνεια της εξέτασης και πιστοποίησης των γλωσσών, γεγονός που θα ωφελήσει εκείνους που θα έχουν την ανάλογη πιστοποίηση στη μελλοντική τους σταδιοδρομία. " έκθεση αποτελεί μια σημαντική συνεισφορά προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της διδασκαλίας ξένων γλωσσών, της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας των εργατικών δυναμικών και της βελτίωσης της επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ψήφισα υπέρ αυτής της έκθεσης. Andreas Mölzer (DE) Κύριε Πρόεδρε, ενέκρινα αυτήν την έκθεση. Παρόλη την ευφορία σχετικά με την πολυγλωσσία, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ελλείμματα που αποκάλυψαν τα όλο και χειρότερα αποτελέσματα των μελετών PISA. Ο αριθμός των αλλοδαπών στις σχολικές τάξεις θα περιοριστεί σε 30%, πράγμα αυτονόητο προκειμένου να επιτευχθεί η διευκόλυνση της ενσωμάτωσης, η διατήρηση ποιοτικών κριτηρίων και η μείωση του κινδύνου πολιτισμικών κρίσεων. Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι η επαρκής γνώση της γλώσσας της χώρας πριν από την έναρξη των τακτικών μαθημάτων και, αν χρειαστεί, η αυξημένη γλωσσική υποστήριξη, για παράδειγμα με τη μορφή ενός επιπλέον έτους στα νηπιαγωγεία ή στην προσχολική αγωγή, θα πρέπει να γίνουν ο κανόνας στην ΕΕ. Bruno Gollnisch (FR) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να προσθέσω τις επιφυλάξεις μου στις επιφυλάξεις του συναδέλφου μου κ. Mölzer. Στην έκθεση υπάρχουν ορισμένα εξαιρετικά πράγματα, ιδιαίτερα το γεγονός ότι επισημαίνει ότι η διδασκαλία της Αγγλικής δεν χρειάζεται να επιδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Περιλαμβάνει μια εξαιρετικά φιλόδοξη θέση, η οποία στοχεύει να καταστήσει επίσημες και τις εξήντα περίπου μειονοτικές γλώσσες, όμως αυτό προβλέπεται να γίνει μάλλον εις βάρος των 21 εθνικών γλωσσών της Ένωσης, ορισμένες εκ των οποίων αντιμετωπίζουν ήδη, σε κάποιον βαθμό, σοβαρή απειλή: η Λεττονική, η Λιθουανική, η Εσθονική, η Ουγγρική και η Σλοβένικη δεν είναι γλώσσες διεθνούς επικοινωνίας. Ακόμη και η κατάσταση της Ιταλικής, της Γερμανικής και της Γαλλικής εγείρει κάποια ανησυχία. Είναι κάπως παράλογο η έκθεση να προτείνει να γίνεται εξοικονόμηση πόρων με την αιτιολογία ότι αυτές οι επίσημες γλώσσες της ΕΕ δεν θεωρούνται απαραίτητα γλώσσες εργασίας σε όλες τις αντιπροσωπείες, και αυτό για να αποδεσμευτούν κονδύλια προς όφελος των περιφερειακών γλωσσών. Χθες, είχαμε το μάλλον λυπηρό παράδειγμα αρχηγού ενός κράτους που έγινε πρόσφατα πλήρως ανεξάρτητο, ο οποίος αισθάνθηκε υποχρεωμένος, αντί να μιλήσει στη μητρική του, να μιλήσει στην Αγγλική, παρότι υπήρξε φοιτητής στο Στρασβούργο! Κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν προμηνύει τίποτε καλό για την ανάπτυξη της πολυγλωσσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Edite Estrela γραπτώς. (PT) Υπερψήφισα την έκθεση Joan i Mari σχετικά με ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο για την πολυγλωσσία, μολονότι έχω κάποιες επιφυλάξεις όσον αφορά ορισμένες προτάσεις και τροπολογίες που υιοθετήθηκαν. Φρονώ ότι η ευρωπαϊκή στρατηγική για την πολυγλωσσία πρέπει να καλύπτει τη διδασκαλία και την προώθηση των "ευρωπαϊκών διεθνών γλωσσών", έναν όρο που ισχύει για τα πορτογαλικά, τα οποία είναι η τρίτη ευρύτερα ομιλούμενη ευρωπαϊκή γλώσσα στον κόσμο (μετά τα αγγλικά και τα ισπανικά, και πάνω από τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά). Λόγω της μοναδικότητάς της και του γεγονότος ότι ομιλείται από περίπου 200 εκατομμύρια ανθρώπους σε οκτώ χώρες και στις πέντε ηπείρους, η πορτογαλική γλώσσα θα πρέπει να είναι μία από τις επίσημες γλώσσες της ΕΕ. " έκθεση δεν το αναγνωρίζει αυτό, όπως θα όφειλε. " πορτογαλική γλώσσα είναι ο πιο στέρεος δεσμός μεταξύ των ηπείρων, καθώς είναι ένα μέσο επικοινωνίας, η πρώτη ύλη που χρησιμοποιήθηκε από μεγάλους ποιητές και συγγραφείς και έχει μια αξιοπρέπεια που αντλεί από τα οχτακόσια χρόνια ιστορίας της. Glyn Ford γραπτώς. (EN) Θα υποστηρίξω την έκθεση αυτή με κάποια απροθυμία. Έχω την εντύπωση ότι η ατέρμονη προσθήκη περαιτέρω γλωσσών στο κοκτέιλ των επίσημων γλωσσών της ΕΕ δεν είναι οπωσδήποτε προς όφελος της αποτελεσματικής λειτουργίας των θεσμικών οργάνων. Συμφωνώ ότι πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα οι βουλευτές του ΕΚ να μιλούν και να ακούν στη γλώσσα τους, αλλά αυτό δεν ισχύει απαραίτητα για τους υπαλλήλους της Επιτροπής ή του Συμβουλίου. Έχουμε τώρα μια ανώμαλη κατάσταση στην οποία θα είναι διαθέσιμα γαελικά για αυτούς που προέρχονται από τη Σκωτία, ισπανικά για αυτούς που προέρχονται από το Γιβραλτάρ, αλλά όχι ουαλικά για αυτούς που κατάγονται από την Ουαλία. Ναι, αν πρόκειται να προσθέτουμε νέες γλώσσες, θα επικαλεστώ ότι μεταξύ αυτών πρέπει να είναι και η γλώσσα ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού μου σώματος, η γλώσσα των κατοίκων της Κορνουάλης. Είναι μια λιγότερο διαδεδομένη γλώσσα, αλλά οι δυνητικοί της ομιλητές είναι τουλάχιστον ισάριθμοι με τους ομιλητές της μαλτεζικής, μιας επίσημης γλώσσας της Κοινότητας. Hélène Goudin και Nils Lundgren γραπτώς. (SV) " πολυγλωσσία είναι σημαντική για την ελευθερία της κυκλοφορίας στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ψηφίσαμε, συνεπώς, υπέρ της έκθεσης συνολικά. Ωστόσο, ψηφίσαμε κατά ορισμένων προτεινόμενων διατυπώσεων, περιλαμβανομένων εκείνων που αφορούν τη γλωσσική νομοθεσία για την ΕΕ, τη δημιουργία μιας Υπηρεσίας για τη Γλωσσική Πολυμορφία ή/και την Πολυγλωσσία και τη σύσταση μιας διοργανικής ομάδας εργασίας της ΕΕ που θα αναλάβει την τροποποίηση της συνθήκης ΕΚ, ώστε να δημιουργηθεί η νομική βάση για την έννοια "σεβασμός της γλωσσικής πολυμορφίας". Για άλλη μία φορά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την τάση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να επεκτείνεται γρήγορα και ανεξέλεγκτα. Θα επισημάνουμε ότι τα κράτη μέλη είναι αποκλειστικά υπεύθυνα για τη διοργάνωση της διδασκαλίας και για τη διασφάλιση ότι το περιεχόμενο των εκπαιδευτικών συστημάτων θα γίνεται απολύτως σεβαστό. Κατά συνέπεια, είναι ευθύνη κάθε κράτους μέλους να εξασφαλίζει ότι οι πολίτες του θα λάβουν κατάλληλη γλωσσική εκπαίδευση. Sérgio Marques γραπτώς. - (PT) Θέλω να συγχαρώ τον κ. Joan i Mari για τη σημαντική και επίκαιρη έκθεσή του σχετικά με ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο για την πολυγλωσσία, στην οποία δίνω την πλήρη στήριξή μου. Χαιρετίζω τα προτεινόμενα μέτρα για την προαγωγή της πολυγλωσσίας στην Ευρώπη. " ύπαρξη διαφόρων γλωσσών στην Ευρώπη είναι ένα ιδιάζον χαρακτηριστικό της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και ένα στοιχείο κλειδί του ευρωπαϊκού πολιτισμού. " εκμάθηση διαφόρων γλωσσών, στόχος που είναι γνωστός ως "μητρική γλώσσα +2" και θεσπίστηκε στη στρατηγική της Λισαβόνας, πρέπει να ενθαρρυνθεί με απώτερο στόχο τη διευκόλυνση της επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων από διαφορετικές χώρες και την προώθηση της αποδοχής των μεταξύ τους διαφορών. David Martin γραπτώς. (EN) Ψήφισα υπέρ της έκθεσης αυτής και χαιρετίζω θερμά τα μέτρα για την προστασία και την ενίσχυση της χρήσης των λιγότερο διαδεδομένων γλωσσών. Ωστόσο, η ενθάρρυνση της πολυγλωσσίας δεν πρέπει να επεκταθεί μέχρι την υπερβολική (και περιττή) παροχή διερμηνείας και μετάφρασης στις περιφερειακές γλώσσες. Luís Queiró γραπτώς. - (PT) Ψήφισα υπέρ της έκθεσης που έχουμε ενώπιόν μας, επειδή η πολυγλωσσία είναι ένα προσφιλές μου θέμα και επειδή νιώθω ότι η ΕΕ πρέπει να στείλει ένα ηχηρό και σαφές μήνυμα ότι προωθεί τη γλωσσική πολυμορφία στο έδαφός της. Όσον αφορά τον ευρωπαϊκό δείκτη γλωσσικών γνώσεων, που αναφέρεται στην έκθεση, θα επαναλάβω τα επιχειρήματα που εξέθεσα στη γραπτή μου δήλωση επί του θέματος. " υιοθέτηση ενός ευρωπαϊκού δείκτη γλωσσικών γνώσεων είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της έλλειψης εξακριβώσιμων στοιχείων σχετικά με τις γλωσσικές δεξιότητες των πολιτών της ΕΕ. Ο δείκτης δεν θα πρέπει, ωστόσο, να περιορίζεται στις πέντε ευρύτερα διαδεδομένες γλώσσες στην ΕΕ. Μεταξύ άλλων παραγόντων, πρέπει να λάβουμε υπόψη το προφίλ άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών στον κόσμο. Πρόκειται για μια θεμελιώδη πτυχή του ζητήματος, την οποία η ΕΕ πρέπει να ενσωματώσει στην πολιτική ανοίγματος και συνεργασίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Για τον λόγο αυτό, η ψήφος μου υπέρ της τροπολογίας 4 είναι ένας τρόπος να τονίσω την έκκληση προς την Επιτροπή να καθορίσει ένα σαφές χρονοδιάγραμμα για την επέκταση του δείκτη σε όλες τις επίσημες γλώσσες της ΕΕ, όπως πρότεινα στη γραπτή δήλωσή μου. José Ribeiro e Castro γραπτώς. (PT) Στο νέο στρατηγικό πλαίσιο για την πολυγλωσσία χαιρετίζω το γεγονός ότι το Κοινοβούλιο έλαβε υπόψη τη συμβολή μου στην αναγνώριση της στρατηγικής σημασίας και της παγκόσμιας σπουδαιότητας των ευρωπαϊκών διεθνών γλωσσών. Σε όλο τον κόσμο, 350 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μητρική γλώσσα τα αγγλικά, τα ισπανικά είναι η γλώσσα 280 εκατομμυρίων ανθρώπων, τα πορτογαλικά 230 εκατομμυρίων ανθρώπων, ενώ 125 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν τα γαλλικά ως μητρική γλώσσα. Οι αριθμοί αυτοί και η γεωγραφική εξάπλωση των ομιλητών αυτών των γλωσσών είναι ενδεικτικά της σημασίας των ευρωπαϊκών γλωσσών με διεθνές προφίλ. Οι γλώσσες αυτές βελτιώνουν την ικανότητά μας να διατηρούμε και να ενισχύουμε άμεσες σχέσεις και επαφές με άλλα μέρη του κόσμου, χωρίς την ανάγκη μεσάζοντα. Στρεφόμενος σε μια άλλη πτυχή του ζητήματος, γνωρίζω ότι αυτοί που αντιτίθενται στην ευρωπαϊκή προώθηση της πολυγλωσσίας αναφέρουν το κόστος ως έναν από τους λόγους για την εξάλειψή της ή για την αντικατάστασή της από μία, ή λίγες, γλώσσες εργασίας. Είναι αναμφισβήτητο ότι κοστίζει πολλά. Πρέπει να θυμόμαστε, ωστόσο, ότι παρά τα οικονομικά επιχειρήματα που προβάλλονται, από όλα τα κόστη που συνεπάγεται η οικοδόμηση της σύγχρονης Ευρώπης, αυτό εδώ αφορά έναν πολύ καλό σκοπό, την προώθηση της παράδοσής μας. " πολυγλωσσία σίγουρα στοιχίζει λιγότερα από τον πόλεμο, και είναι μια ισχυρή πολιτιστική δραστηριότητα. Catherine Stihler γραπτώς. (EN) " πολυγλωσσία είναι μια σημαντική έννοια. Πρέπει να αναγνωρίσουμε τη μοναδικότητα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ως προς το γεγονός ότι έχει ταυτόχρονη διερμηνεία σε 21, και σύντομα 23, διαφορετικές γλώσσες. Ωστόσο, προκειμένου να επιτύχουμε τον στόχο όλοι οι πολίτες της ΕΕ να έχουν επάρκεια στη μητρική τους και σε δύο ακόμη γλώσσες, χρειαζόμαστε στήριξη σε επίπεδο κράτους μέλους. Στη Σκωτία, λιγότεροι άνθρωποι επιλέγουν να μάθουν ξένες γλώσσες στο σχολείο και το πανεπιστήμιο. Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτήν την τάση. Είμαι ευχαριστημένη που όλα τα παιδιά ηλικίας 10 ετών μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα στα σχολεία της Σκωτίας. Οι προσπάθειές τους πρέπει να ενθαρρυνθούν και να υποστηριχτούν. " στήριξη που παρέχει η Εκτελεστική Αρχή της Σκωτίας στη δυνατότητα σπουδών στα γαελικά πρέπει επίσης να επαινεθεί. Bruno Gollnisch γραπτώς. - (FR) Είναι θετικό το ότι επιθυμούμε να εξαρτούμε τη χορήγηση σε ορισμένες χώρες του συστήματος γενικευμένων προτιμήσεων ήτοι, προνομιούχα πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά για τις εξαγωγές τους από τη συμμόρφωση εκ μέρους των χωρών αυτών προς τους ελάχιστους κανόνες της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Ωστόσο, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του τύπου τα ψηφίσματα, φοβούμαι ότι βρισκόμαστε ακόμη στο στάδιο των ευσεβών πόθων. Παρά τις ρήτρες που απαιτούν σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών "κοινωνικών" δικαιωμάτων με τις οποίες η Ευρώπη των Βρυξελλών διανθίζει τις διεθνείς εμπορικές συμφωνίες της, δεν πιστεύω ότι έχει ποτέ επιβάλει κυρώσεις για οιαδήποτε παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων ή εφαρμόσει αυτές τις ρήτρες. Συμφωνεί να έχει εμπορικές συναλλαγές με την Κίνα και έχει υποστηρίξει την είσοδό της στον ΠΟΕ, παρά τα όσα γνωρίζουμε σχετικά με τις συνθήκες εργασίας σε αυτήν την κομμουνιστική χώρα, σχετικά με την ύπαρξη στρατοπέδων Laogai και καταναγκαστικής εργασίας, σχετικά με την πολιτική καταστολή και την έλλειψη ελευθεριών, και ακόμη σχετικά με τη συστηματική παραβίαση του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, από τη μεγάλης κλίμακας παραγωγή κίβδηλων και αντιγράφων που ανθίζει στη χώρα αυτή. Το πρόβλημα εδώ είναι πρόβλημα αξιοπιστίας, και, στο θέμα αυτό, η Ευρώπη δεν έχει καθόλου αξιοπιστία. Richard Howitt γραπτώς. (EN) Περισσότερα μέλη εργατικών συνδικάτων δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Κολομβία απ' ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο μαζί. Το 2005, σκοτώθηκαν 70 συνδικαλιστές, ενώ 260 δέχτηκαν απειλές κατά της ζωής τους, 56 φυλακίστηκαν αυθαίρετα, 7 επιβίωσαν από επιθέσεις με εκρηκτικά ή πυροβόλα όπλα, 6 απήχθησαν και 3 εξαφανίστηκαν. " Επιτροπή υπερηφανεύεται διατυμπανίζοντας τα διαπιστευτήριά της όσον αφορά τη σύνδεση των οφελών βάσει του ΣΓΠ με τα πρότυπα που σχετίζονται με τα δικαιώματα. Ακόμη και η ίδια η ΔΟΕ έχει δηλώσει ότι η Κολομβία δεν σέβεται πλήρως τους βασικούς εργασιακούς κανόνες της ΔΟΕ, γεγονός που πρέπει να αποτελέσει προϋπόθεση για την παραχώρηση των οφελών βάσει του ΣΓΠ. " επικύρωση μιας σύμβασης της ΔΟΕ δεν είναι το ίδιο με την εφαρμογή, όπως θα επιβεβαιώσουν πρόθυμα οι συνδικαλιστές στην Κολομβία. Χαιρετίζω, ως εκ τούτου, το ψήφισμα αυτό και τη δήλωση που έκανε ο Επίτροπος Mandelson κατά τη διάρκεια της συζήτησης και καλώ μετ' επιτάσεως την Επιτροπή να επανεξετάσει το καθεστώς ΣΓΠ+ της Κολομβίας. Διαφορετικά, θα συνεχίσει να φαίνεται ότι ανταμείβουμε μια χώρα που δολοφονεί τους συνδικαλιστές της. David Martin γραπτώς. (EN) Χαιρετίζω αυτήν την ψηφοφορία. Σε πάρα πολλές χώρες που λαμβάνουν προτιμήσεις ΣΓΠ, υπάρχουν επανειλημμένες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. " Επιτροπή πρέπει να εξασφαλίσει μέσω της τακτικής και διαφανούς αξιολόγησης την εφαρμογή των σχετικών συμβάσεων της ΔΟΕ. Oldřich Vlasák (CS) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να εξηγήσω γιατί ψήφισα υπέρ της προτεινόμενης σύστασης για μια οδηγία σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά. Θα ήθελα καταρχάς να πω ότι είμαι πεπεισμένος ότι είναι καλό που μετά από τρία χρόνια παρατεταμένων διαπραγματεύσεων, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα κατέληξαν σε μια απόφαση σχετικά με την πρόοδο προς την κατεύθυνση της ελευθέρωσης της κυκλοφορίας των υπηρεσιών. Αυτή θα οδηγήσει στη δημιουργία περισσότερων από 500 000 νέων θέσεων εργασίας και θα στηρίξει την οικονομική ανάπτυξη στις χώρες μας. Μολονότι η οδηγία στην τελική της μορφή δεν αντιστοιχεί απόλυτα στην αρχική μου ιδέα για την ελευθέρωση των υπηρεσιών στην εσωτερική αγορά της ΕΕ, θα φέρει σίγουρα προστιθέμενη αξία σε όλους τους ενδιαφερόμενους και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο την υπερψήφισα. Θα επιτρέψει στους εμπόρους και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να έχουν ευκολότερη πρόσβαση στις αγορές των άλλων κρατών μελών. Ο συμβιβασμός που επιτεύχθηκε στο Συμβούλιο είναι πολύ εύθραυστος, ωστόσο, και δεν υπάρχει λόγος να τον θέσουμε σε κίνδυνο. Για τον λόγο αυτό, δεν ψήφισα υπέρ κάποιων τροπολογιών που αφορούν ευαίσθητα θέματα, όπως η συμμόρφωση με το εργατικό ή το ποινικό δίκαιο, ο ορισμός των κοινωνικών υπηρεσιών και οι υποχρεώσεις εξέτασης. Τα ζητήματα αυτά θα αποτελέσουν οπωσδήποτε αντικείμενο μελλοντικών συζητήσεων. Péter Olajos (HU) Ως βουλευτής του ΕΚ από τα νέα κράτη μέλη, αγωνίστηκα σκληρά για τα δικαιώματα των επιχειρήσεων και των εργαζομένων μας, και υπέβαλα ερωτήσεις προς την Επιτροπή σε διάφορες περιπτώσεις, τόσο προφορικώς όσο και γραπτώς, σχετικά με την προστασία και τον σεβασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στην πορεία, συναντήσαμε συχνά νομικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Κατηγορηθήκαμε συχνά για κοινωνικό ντάμπινγκ ή για υποβάθμιση των προδιαγραφών ασφαλείας στον χώρο εργασίας και για άλλους παρόμοιους παραλογισμούς. Τώρα τα περισσότερα ζητήματα έχουν λυθεί -συμπεριλαμβανομένων των υποθέσεων SoKo Bunda και Pannonia, όπου εμπλέκονταν ούγγροι εργάτες στη Γερμανία- αποφάσεις δικαστηρίου σταμάτησαν τη δράση των γερμανικών αρχών, ενώ διεξάγονται ακόμη και δίκες για καταστροφές. " αποδοχή της οδηγίας για τις υπηρεσίες σήμερα είναι ένα γιγάντιο βήμα προς την κατεύθυνση της αποσαφήνισης διαφόρων ασαφειών. Πρόκειται για συμβιβασμό, πράγμα που σημαίνει ότι κανείς δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος, αλλά είναι ένας καλός συμβιβασμός που θα προάγει τον σκοπό μας, ήτοι την επίτευξη των θεμελιωδών ελευθεριών της Ένωσής μας, της ελεύθερης κυκλοφορίας υπηρεσιών. Michl Ebner (IT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ψήφισα υπέρ της έκθεσης της κ. Gebhardt, κυρίως γιατί προέρχομαι από μια παραμεθόρια περιοχή, όπου οι δυσκολίες αυτές βιώνονται καθημερινά. Πιστεύω, συνεπώς, ότι πρόκειται για θετικά μέτρα, τα οποία ωφελούν κυρίως τις παραμεθόριες περιοχές. Λυπούμαι πολύ για τις αντιπαραθέσεις που πυροδότησε επί πολλά χρόνια το σχέδιο οδηγίας για τις υπηρεσίες που εξετάζουμε σήμερα, η οποία, ορθώς κατά την άποψή μου, έτυχε τελικά ευρείας αποδοχής από το Σώμα. Εύχομαι και σε άλλες περιστάσεις οι θετικές και διεξοδικές προτάσεις να επικρατήσουν των αντιπαραθέσεων. DanutBudreikait (LT) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, η ελευθερία παροχής υπηρεσιών είναι μία από τις τέσσερεις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις οποίες εγγυάται η συνθήκη ΕΟΚ. " συνθήκη απαγορεύει τον περιορισμό της εγκατάστασης των υπηκόων ενός κράτους μέλους σε άλλο κράτος μέλος και τη δημιουργία εμποδίων στην ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών. Συνάδελφοι, πριν από δύο χρόνια ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε επί αυτού του εγγράφου που καθιστά εφικτή την ελευθερία η οποία αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμά μας εδώ και 50 χρόνια. " αρχή της χώρας καταγωγής (προϋπόθεση απαραίτητη για την ελεύθερη κυκλοφορία των υπηρεσιών), οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, η υγειονομική περίθαλψη, οι κοινωνικές και άλλες υπηρεσίες αποκλείστηκαν από την πρόταση οδηγίας. " Λιθουανία ήταν η μόνη χώρα που απείχε από την ψηφοφορία για την οδηγία στο Συμβούλιο. Πιστεύω ότι δεν θα αργήσουμε να διαπιστώσουμε ότι η εφαρμογή της οδηγίας δεν θα εκπληρώσει τις προσδοκίες μας. Κατά συνέπεια, αντιτίθεμαι στην οδηγία αυτή, όπως έπραξα και στην πρώτη ανάγνωση. Bernadette Vergnaud (FR) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, παρότι έχουν σημειωθεί πολλή πρόοδος σε σύγκριση με το αρχικό κείμενο που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οδηγία για τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά που έχει κατατεθεί προς ψήφιση σήμερα διαφέρει από την πρώτη ανάγνωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Κατά συνέπεια, ψήφισα να απορριφθεί η κοινή θέση. Πράγματι, οι υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος εξακολουθούν να εντάσσονται στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας, όπως και ορισμένες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Το πεδίο της εξαίρεσης των κοινωνικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας είναι επίσης πολύ πιο περιορισμένο. Τα θεμελιώδη δικαιώματα που εγγυάται ο Ευρωπαϊκός Χάρτης τώρα περιέχονται μόνον σε αιτιολογική σκέψη. Τέλος, το κείμενο παραμένει αμφίσημο όσον αφορά την εξαίρεση του εργατικού δικαίου. Ενώ η γραπτή δήλωση που παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέχει ορισμένες από τις απαραίτητες απαντήσεις σε αυτά τα θέματα, τα οποία θεωρώ ουσιώδη, αυτή δεν έχει καμία νομική αξία, και, σε περίπτωση νομικής διαφοράς που θα παραπεμφθεί ενώπιον των δικαστηρίων, το Δικαστήριο δεν θα έχει τη δυνατότητα να την λάβει υπόψη. Θα ήταν διαφορετικά αν αυτή η δήλωση είχε προέλθει από το Συμβούλιο, ως συννομοθέτη μαζί με το Κοινοβούλιο. Richard Corbett (EN) Κύριε Πρόεδρε, η συμφωνία με την οποία ασχολούμαστε εδώ, έδειξε τι μπορεί να επιτύχει το Κοινοβούλιο όταν είναι στα καλύτερα του. Εξετάσαμε και αναθεωρήσαμε τις προτάσεις της Επιτροπής, εξασφαλίσαμε ότι είναι εφαρμόσιμες και πολιτικά αποδεκτές στις χώρες μας, και βρήκαμε μια λύση που είμαι σίγουρος ότι θα φέρει τεράστια οφέλη για την οικονομία της ΕΕ. Είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος με την προσαρμογή που έγινε την τελευταία στιγμή σε αυτήν τη συμφωνία και αφορούσε το θέμα της επιτροπολογίας. Μόλις πριν από λίγους μήνες υπογράψαμε μια συμφωνία με το Συμβούλιο για να δώσουμε στο Κοινοβούλιο ενισχυμένα δικαιώματα όσον αφορά τον έλεγχο των μέτρων εφαρμογής που θα προκύψουν από αυτήν την οδηγία. Ήταν απαράδεκτο από την πλευρά του Συμβουλίου να πει αρχικά ότι η νέα συμφωνία δεν θα εφαρμοζόταν σε αυτήν την οδηγία. Μέρος της συμφωνίας ήταν ότι θα εφαρμοζόταν σε όλα τα νέα νομοθετικά μέτρα που δίνουν ακολούθως τη δυνατότητα στην Επιτροπή να υιοθετήσει οιονεί νομοθετικά μέτρα εφαρμογής. Αυτό έγινε αποδεκτό, ευτυχώς, ως μέρος της συμφωνίας, γεγονός που σημαίνει ότι κανένα μέτρο εφαρμογής οιονεί νομοθετικού μέτρου που θα προκύψει από αυτήν τη νομοθεσία δεν μπορεί να τεθεί σε ισχύ αν το απορρίψει το Κοινοβούλιο. Czesław Adam Siekierski (PL) Κύριε Πρόεδρε, ψήφισα υπέρ της έγκρισης της τροποποιημένης εκδοχής του σχεδίου οδηγίας για τις υπηρεσίες. Με άλλα λόγια, ήμουν και πάλι αντίθετος με αυτό. Γενικά, είμαι αισιόδοξος και γι' αυτό πιστεύω ότι θα συμβάλει στη μείωση της γραφειοκρατίας, στην αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ας είμαστε ειλικρινείς, ωστόσο, και ας παραδεχτούμε ότι η πρωτότυπη εκδοχή της οδηγίας, την οποία παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πριν από τρία χρόνια, ήταν πολύ καλύτερη και θα μπορούσε να έχει συμβάλει περισσότερο στην επίτευξη των στόχων της στρατηγικής της Λισαβόνας. " παρούσα οδηγία αποδυναμώθηκε σημαντικά και είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί μεγάλη επιτυχία. Φαίνεται ότι κάποια παλαιά κράτη μέλη φοβούνται την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών και τον ανταγωνισμό με τα νέα κράτη μέλη, και χρησιμοποιούν το κοινωνικό ντάμπινγκ ως δικαιολογία. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς αυτήν τη στάση, καθώς φαντάζομαι ότι όλοι θέλουμε να καταστεί η Ευρώπη πιο ανταγωνιστική και δυναμική. Hubert Pirker (DE) Κύριε Πρόεδρε, είμαι πεπεισμένος ότι η πρόταση οδηγίας για τις υπηρεσίες, για την οποία ψηφίσαμε, συνιστά την επίτευξη ενός καλού συμβιβασμού μεταξύ της ελευθερίας παροχής υπηρεσιών και της ανάγκης επιβολής περιορισμών προς το συμφέρον των εργαζομένων και των ΜΜΕ. Ακριβώς γι' αυτό ενέκρινα την εν λόγω έκθεση. Τώρα είναι θέμα των κρατών μελών να παρακολουθούν την τήρηση των διατάξεων. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να θεωρήσουμε την οδηγία για τις υπηρεσίες μια πλήρη επιτυχία. Θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στην Προεδρία του Συμβουλίου, στο Συμβούλιο που τώρα απουσιάζει, να ασκήσει πίεση στα κράτη μέλη προκειμένου να φροντίσουν πραγματικά για τους κατάλληλους μηχανισμούς παρακολούθησης της μεταφοράς της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Jean-Pierre Audy γραπτώς. - (FR) " έγκριση από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο της οδηγίας για τις υπηρεσίες καθιστά δυνατή τη θέσπιση γενικών διατάξεων οι οποίες θα διευκολύνουν τους παρόχους υπηρεσιών να ασκούν το δικαίωμά τους στην ελεύθερη εγκατάσταση και αυτό θα διευκολύνει την ελεύθερη κυκλοφορία των υπηρεσιών, των οποίων η υψηλή ποιότητα είναι εγγυημένη, και εξαιρεί επίσης τον κίνδυνο κοινωνικού ντάμπινγκ που περιέχεται στην αρχική έννοια της αρχής της χώρας καταγωγής, η οποία έχει απαλειφθεί. Το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας έχει μειωθεί σημαντικά και εξαιρεί, ιδιαίτερα, τις υπηρεσίες υγείας, τις μη εμπορικές δημόσιες υπηρεσίες και ορισμένες εμπορικές δημόσιες υπηρεσίες. Οι δραστηριότητες του τομέα των υπηρεσιών αντιπροσωπεύουν το 70% του ΑΕγχΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσφέρουν σημαντικές δυνατότητες οικονομικής μεγέθυνσης και απασχόλησης. Βλέποντας στο παρελθόν, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, κ. Σιράκ, είχε δεχθεί ισχυρές εισηγήσεις να σταματήσει το αρχικό κείμενο, το οποίο είχε παρουσιαστεί, τότε, από την Επιτροπή Πρόντι. Το θέμα αυτό δείχνει την αυξανόμενη επιρροή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, για το οποίο αυτή η εξέλιξη αποτελεί μεγάλη πολιτική νίκη, και συμβολίζει την έννοια της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς όπως διατυπώνεται στο σχέδιο συνθήκης για τη θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης. Τώρα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στα κράτη μέλη, τα οποία είναι αρμόδια για τη μεταφορά αυτού του κειμένου στο εθνικό δίκαιο κατά τρόπο σωστό, δίκαιο και ειλικρινή. Graham Booth γραπτώς. (EN) Ως ένας από τους ευρωβουλευτές από το Κόμμα Ανεξαρτησίας του "νωμένου Βασιλείου, ψήφισα υπέρ των περισσότερων από τις τροπολογίες που κατέθεσε η Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών και η Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία διότι, εντός των ορίων της κατανόησης των κινδύνων του υπερεθνικισμού, οι τροπολογίες αυτές αναγνώρισαν μολαταύτα, και επιχείρησαν να αποτρέψουν τη ζημία που μπορεί να προκαλέσει στους απλούς ανθρώπους, και ιδίως στους λιγότερο ευκατάστατους, η έλλειψη δημοκρατικού, εθνικού ελέγχου επί της παροχής υπηρεσιών. Gerard Batten, Derek Roland Clark, Nigel Farage, Jeffrey Titford και Thomas Wise γραπτώς. (EN) Ψηφίσαμε υπέρ των περισσότερων τροπολογιών που κατέθεσε η Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών και η Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία διότι, εντός των ορίων της κατανόησης των κινδύνων του υπερεθνικισμού, οι τροπολογίες αυτές αναγνώρισαν μολαταύτα, και επιχείρησαν να αποτρέψουν, τη ζημία που μπορεί να προκαλέσει στους απλούς ανθρώπους, και ιδίως στους λιγότερο ευκατάστατους, η έλλειψη δημοκρατικού, εθνικού ελέγχου επί της παροχής υπηρεσιών. Françoise Castex γραπτώς. - (FR) Ψήφισα υπέρ της πρότασης να απορριφθεί η κοινή θέση του Συμβουλίου που αφορά τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά. " ψηφοφορία σε δεύτερη ανάγνωση έγινε επί ενός κειμένου που σημείωνε υποχώρηση σε σύγκριση με το κείμενο της ψηφοφορίας στην πρώτη ανάγνωση. Όσον αφορά την αρχή της χώρας καταγωγής παραμένουν ακόμη πολλές αβεβαιότητες. Το κείμενο με κανέναν τρόπο δεν διευκρινίζει τις ασάφειες που εξακολουθούν να υφίστανται σχετικά με την προστασία των δημόσιων υπηρεσιών και των καταναλωτών. Ακόμη σοβαρότερο είναι το γεγονός ότι, παρότι το εργατικό δίκαιο εμπίπτει στις εθνικές εξουσίες, το Συμβούλιο έχει μόλις υπαγάγει την τήρηση του εργατικού δικαίου στις κοινοτικές αποφάσεις, καθότι η τήρηση του εργατικού δικαίου θα υπόκειται τώρα στις αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. " Ευρωπαϊκή Ένωση εδώ γυρίζει την πλάτη της στην αρχική φιλοδοξία της να δημιουργήσει έναν ενωμένο ευρωπαϊκό χώρο. Με την προς τα κάτω εναρμόνιση των κανόνων κοινωνικής, περιβαλλοντικής προστασίας και προστασίας των καταναλωτών, το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο διακυβεύεται. Brigitte Douay γραπτώς. - (FR) Οι γάλλοι βουλευτές της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αρνήθηκαν, σήμερα Τετάρτη 15 Νοεμβρίου, να εγκρίνουν την έκθεση σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά, με άλλα λόγια την οδηγία για τις υπηρεσίες. Πράγματι, παρά τις πολύ σημαντικές προόδους που έγιναν από τη Σοσιαλιστική Ομάδα και τη σοσιαλίστρια εισηγήτρια, κ. Gebhardt, σε πρώτη ανάγνωση κυρίως η απόρριψη της αρχής της χώρας καταγωγής το Κοινοβούλιο δεν έλαβε οιεσδήποτε εγγυήσεις από την Επιτροπή σχετικά με σχέδιο οδηγίας πλαισίου για τις δημόσιες υπηρεσίες. Με την ανάγνωση αυτή που είναι η δεύτερη ανάγνωση ενός κειμένου όπου δεν υπάρχει τελική ψηφοφορία επί του πλήρους κειμένου, υπογράψαμε τις τροπολογίες που κατέθεσαν αρκετές ομάδες (η Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών και η Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία) που στόχευαν στην απόρριψη του κειμένου. Επιπλέον, καταθέσαμε αρκετές τροπολογίες που στόχευαν ειδικά στην εγγύηση του σεβασμού της ελευθερίας των κρατών μελών να ορίζουν τι εννοούν με τον όρο κοινωνικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Όπως επισήμανε ο κ. Poignant, εξ ονόματος των γάλλων σοσιαλιστών, "ο ορισμός, η διαμόρφωση, η οργάνωση και η χρηματοδότηση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, οικονομικού ή μη οικονομικού χαρακτήρα, πρέπει να εξακολουθήσει να αποτελεί αρμοδιότητα των κρατών μελών και των περιφερειακών και τοπικών αρχών τους". Anne Ferreira γραπτώς. - (FR) Ψήφισα υπέρ της τροπολογίας που στόχευε στην απόρριψη της κοινής θέσης του Συμβουλίου σχετικά με την οδηγία που αφορά τις υπηρεσίες. " οδηγία δεν είναι ικανοποιητική διότι εισάγει μεγαλύτερη σύγχυση και ανασφάλεια δικαίου και εξασθενεί περαιτέρω την τροποποιημένη πρόταση που ενέκρινε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην πρώτη ανάγνωση, την οποία είχα καταψηφίσει. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα όσον αφορά το εργατικό δίκαιο και τις κοινωνικές και δημόσιες υπηρεσίες που έχουν εξαιρεθεί από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Κυρίως, όμως, το κείμενο του Συμβουλίου δίδει στην Επιτροπή την εξουσία να επιβλέπει την εφαρμογή της οδηγίας. Ενώ η έννοια της χώρας καταγωγής έχει απαλειφθεί από το κείμενο στο κείμενο που τροποποίησε η Επιτροπή, αυτή δεν έχει αντικατασταθεί από την έννοια της χώρας προορισμού ή της χώρας υποδοχής. Αυτό το βρίσκω λίαν επιζήμιο, πολύ δε περισσότερο επειδή θα είναι το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων που θα επιλύει τυχόν διαφορές που ενδέχεται να ανακύψουν. Κατά συνέπεια, η οδηγία για τις υπηρεσίες που εγκρίθηκε στις 15 Νοεμβρίου είναι μια φιλελεύθερη οδηγία. Τρία χρόνια συζητήσεων δεν κατέστησαν δυνατή την αποφυγή μιας κατάληξης με επικίνδυνες συνέπειες για την πολιτική και κοινωνική Ευρώπη. Μια τέτοια κατάληξη συνιστά σκληρό χτύπημα στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ένα κτύπημα κάθε άλλο παρά απαραίτητο. Ilda Figueiredo γραπτώς. - (PT) " υιοθέτηση αυτής της οδηγίας, που μόλις έλαβε χώρα, είναι μια εξαιρετικά ανησυχητική εξέλιξη. Είμαστε πικρά απογοητευμένοι από την απόρριψη της πρότασης να απορριφθεί η κοινή θέση του Συμβουλίου, πρόταση που κατέθεσε η ομάδα μας και την οποία υπογράψαμε. Αυτό που συνέβη σήμερα ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση, από την πλευρά των δύο μεγαλύτερων ομάδων του Κοινοβουλίου, της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες) και των Ευρωπαίων Δημοκρατών, σε σχέση με τις θέσεις τους στην πρώτη ανάγνωση πέρυσι τον Φεβρουάριο. Δεν έκαναν τίποτα για να προωθήσουν τη συμφωνία στην οποία είχαν καταλήξει και είχαν ψηφίσει, μετά τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις στο Στρασβούργο. Επέστρεψαν τώρα σε ορισμένες από τις πλέον καταστροφικές πτυχές της αρχικής, της περιβόητης οδηγίας Bolkestein. Αυτό που επιδιώκουν είναι η ελευθέρωση των υπηρεσιών, μεταξύ άλλων στον τομέα των δημοσίων υπηρεσιών, υποχωρώντας κατ' αυτόν τον τρόπο στην πίεση που δέχονται από τους μεγάλους οικονομικούς και χρηματοπιστωτικούς ομίλους, που θεωρούν αυτό το "βήμα" ως μια νέα ευκαιρία για την εκμετάλλευση των εργαζομένων και για οικονομική κυριαρχία. Όχι μόνον θα υπονομεύσει το κυρίαρχο δικαίωμα των κρατών να ορίζουν, να προστατεύουν και να χρηματοδοτούν τις δημόσιες υπηρεσίες, αλλά θα τους αφαιρέσει τη δυνατότητα να καθορίζουν προδιαγραφές χρηματοδότησης και να προστατεύουν τις υπηρεσίες συνολικά. Με αυτόν τον τρόπο, θα ενισχύσει τη δύναμη υπερεθνικών οργάνων όπως η Επιτροπή. Πιστεύουμε ότι κάθε χώρα πρέπει να συνεχίσει να έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις σχετικά με τις δημόσιες υπηρεσίες που θέλει, τη δημόσια περιουσία τους, τη μορφή χρηματοδότησης και την οργάνωσή τους και σχετικά με τα δικαιώματα των εργαζομένων και των τελικών χρηστών. Jean-Claude Fruteau γραπτώς. - (FR) Παρά τη σημαντική πρόοδο που έχει γίνει σε σχέση με το αρχικό κείμενο της Επιτροπής, το κείμενο για τις υπηρεσίες στην Ένωση που προτείνεται σήμερα σε δεύτερη ανάγνωση δεν προσφέρει επαρκείς εγγυήσεις για την αποτροπή οιουδήποτε κινδύνου διάλυσης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Ορισμένες ευαίσθητες κοινωνικές υπηρεσίες, όπως η κοινωνική κατοικία, οι υπηρεσίες στήριξης οικογενειών και οι υπηρεσίες δημόσιας υγείας, οι οποίες αρχικά εξαιρέθηκαν από το πεδίο εφαρμογής της μελλοντικής οδηγίας στην πρώτη ανάγνωση, έχουν εν συνεχεία επανεισαχθεί από τα κράτη μέλη. Το νομικό κενό που συνοδεύει, ιδιαίτερα, την κατάργηση του PPO δεν έχει απαλειφθεί, αφήνοντας στη διαιτησία των δικαστών του Δικαστηρίου και όχι στον νομοθέτη να ορίσουν τα μελλοντικά χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής πολιτικής μέσω της νομολογίας που αυτή η κατάσταση πιθανότατα θα δημιουργήσει. Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σαφές ότι η γραπτή δήλωση της Επιτροπής, η οποία αποσκοπεί στη διευκρίνιση ορισμένων εκ των κενών του κειμένου, όπως η εξαίρεση του εργατικού δικαίου, δεν παρουσιάζει οποιαδήποτε πραγματική νομική αξία, και καθιστά την επίδραση και τη χρησιμότητά της ιδιαίτερα αβέβαιη. Για όλους αυτούς τους λόγους, ψήφισα υπέρ της απόρριψης της πρότασης οδηγίας που αφορά τις υπηρεσίες. Bruno Gollnisch γραπτώς. - (FR) Αν νέα έκδοση της οδηγίας Bolkestein δεν έπασχε ήδη από σοβαρές αδυναμίες, ιδιαίτερα το ότι δεν διαφέρει θεμελιωδώς από την προκάτοχό της, ένας μοναδικός λόγος θα μας ωθούσε να την απορρίψουμε: η ύποπτη συναίνεση μεταξύ της Σοσιαλιστικής Ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες) και των Ευρωπαίων Δημοκρατών και, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι ενέκριναν τον συμβιβασμό που συνέταξε το Συμβούλιο. Αληθινή επανάσταση θα αποτελούσε, μεταξύ άλλων, η ρητή δήλωση της προτεραιότητας ενός κράτους μέλους να εφαρμόζει το εθνικό δίκαιό του, και ιδιαίτερα το εθνικό εργατικό του δίκαιο και την εθνική κοινωνική, ποινική και φορολογική νομοθεσία του, στην επικράτειά του. Δηλαδή η αρχή της χώρας προορισμού, σε αντιδιαστολή με την αρχή της χώρας καταγωγής. Αυτή δεν θα στερούσε σε παρόχους υπηρεσιών από άλλο κράτος μέλος τη δυνατότητα να προσφέρουν υπηρεσίες σε άλλη χώρα· αυτή θα σήμαινε απλά ότι θα υπήρχε θεμιτός ανταγωνισμός με τους εθνικούς παρόχους. Επανάσταση θα αποτελούσε η αποδοχή για τα κράτη μέλη ότι έχουν τη δυνατότητα να εισάγουν προϋποθέσεις όσον αφορά την πρόσβαση σε ορισμένες δραστηριότητες, όπως η κατάσταση στην αγορά εργασίας, ή για λόγους χωροταξίας. Αυτήν τη δυνατότητα δεν την έχουν. Μετά τον ανταγωνισμό με τον υπόλοιπο κόσμο και τον ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρήσεων, η Ευρώπη θεσπίζει τώρα τον ανταγωνισμό μεταξύ των ευρωπαίων εργαζομένων, είτε αυτοαπασχολούμενων είτε μισθωτών, και, με τον τρόπο αυτό, τον ανταγωνισμό μεταξύ κοινωνικών συστημάτων. " Ευρώπη οδηγείται στην καταστροφή. Hélène Goudin και Nils Lundgren γραπτώς. (SV) " Λίστα του Ιουνίου χαιρετίζει την οδηγία για τις υπηρεσίες και πιστεύει ότι οι εταιρείες υπηρεσιών, ανεξαρτήτως της χώρας από την οποία προέρχονται, δεν πρέπει να υφίστανται διακρίσεις σε οιαδήποτε χώρα της ΕΕ. Το βασικό ζήτημα στη συζήτηση για την οδηγία για τις υπηρεσίες είναι το αν η αρχή της χώρας καταγωγής θα πρέπει να στηρίζει την οδηγία ή όχι και το κατά πόσον η νομοθεσία της χώρας υποδοχής θα πρέπει να εφαρμόζεται απόλυτα. " αρχή της χώρας καταγωγής επηρεάζει σημαντικούς, αλλά αυστηρά περιορισμένους, τομείς όπως οι κατασκευές, οι δραστηριότητες εγκατάστασης και οι υπηρεσίες παροχής συμβουλών. Καλωσορίζουμε τον ανταγωνισμό σε αυτούς τους τομείς, αλλά πιστεύουμε ότι πρέπει να λαμβάνει χώρα υπό όρους που είναι δίκαιοι για όλα τα μέρη. Πιστεύουμε ότι οι σουηδικοί κανόνες πρέπει να εφαρμόζονται στο σουηδικό έδαφος. Είναι, συνεπώς, ικανοποιητικό που στην κοινή του θέση το Συμβούλιο απορρίπτει την αρχή της χώρας καταγωγής. " θέση του Συμβουλίου είναι βασικά μια νίκη των απόψεων που πρεσβεύει η Λίστα του Ιουνίου. Ο ανταγωνισμός στον τομέα των υπηρεσιών θα ενταθεί. Ταυτόχρονα, η εθνική ανεξαρτησία των κρατών μελών θα γίνει σεβαστή ως προς το ότι η αρχή της χώρας καταγωγής δεν αποτελεί τη βάση της οδηγίας. Είναι καλό το ότι δεν θα επηρεαστούν τα εθνικά μονοπώλια υπηρεσιών και το ότι η εθνική εργατική νομοθεσία, οι συλλογικές συμβάσεις, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και η νομοθεσία για την κοινωνική ασφάλιση παραμένουν άθικτα. Mathieu Grosch γραπτώς. (DE) " κοινή θέση του Συμβουλίου λαμβάνει σε μεγάλο βαθμό υπόψη τις βασικές τροπολογίες που ενέκρινε σε πρώτη ανάγνωση το Κοινοβούλιο. Οι περιπτώσεις που αποκλείστηκαν εξηγούνται ξεκάθαρα και σχετίζονται ιδίως με τομείς όπως οι υγειονομικές και οι οπτικοακουστικές υπηρεσίες. Διαγράφηκε η αρχή της χώρας καταγωγής και έγιναν σεβαστά το εργατικό δίκαιο και οι κοινωνικές συμφωνίες των εν λόγω χωρών. Επίσης, η πρόσβαση των επιχειρήσεών μας στην αγορά διευκολύνθηκε με την κατάργηση πολλών αυθαίρετων φραγμών. Επιπροσθέτως, οι θέσεις της Επιτροπής έφεραν μεγαλύτερη σαφήνεια. Ως εκ τούτου, το γενικό αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία για το Κοινοβούλιο αλλά και για την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Φυσικά, κάθε συμβιβασμός έχει και τις αδυναμίες του και μερικές από τις τροπολογίες του Συμβουλίου δεν είναι ιδιαίτερα σαφείς, όμως θα ήταν λάθος να αμφισβητήσουμε το γενικό αποτέλεσμα, που είναι πολύ θετικό, επαναφέροντας αυτήν τη συζήτηση στο Συμβούλιο. Ambroise Guellec γραπτώς. - (FR) " οδηγία για τις υπηρεσίες έχει μόλις εγκριθεί, με καθαρή πλειοψηφία. Αυτό είναι προς τιμήν του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι μια νίκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί; Διότι οι υπηρεσίες αντιπροσωπεύουν πάνω από το ήμισυ της ευρωπαϊκής οικονομίας και αποτελούν την κύρια πηγή θέσεων απασχόλησης. " ελεύθερη παροχή υπηρεσιών περιέχεται στις ιδρυτικές αρχές της Ένωσης, και η δημιουργία μιας αληθινής εσωτερικής αγοράς στον τομέα των υπηρεσιών είναι το κλειδί για οικονομική μεγέθυνση στην Ευρώπη και, κατά συνέπεια, και για τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Το κείμενο που εγκρίθηκε σήμερα στο Στρασβούργο μάς δεσμεύει σε αυτήν την πορεία, ενώ παρέχει τις αναγκαίες εγγυήσεις σχετικά με τη διασφάλιση των δημόσιων υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και τη συνέχιση του κοινωνικού κεκτημένου και του εργατικού δικαίου μας. " εξαίρεση της αρχής της χώρας καταγωγής απαγορεύει τον κοινωνικό ανταγωνισμό και αποτελεί αποτελεσματικό εμπόδιο στο κοινωνικό ντάμπινγκ. Καταργεί τα αδικαιολόγητα εμπόδια του προστατευτισμού, ενώ επιτρέπει στα κράτη μέλη να εφαρμόζουν τους εθνικούς κανόνες τους όταν το δικαιολογεί το δημόσιο συμφέρον. Το πεδίο εφαρμογής του κειμένου έχει επίσης μειωθεί, με την εξαίρεση ευαίσθητων τομέων όπως ο τομέας των οπτικοακουστικών υπηρεσιών, ο τομέας της υγείας, τμήμα του τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών, ο τομέας των τυχερών παιχνιδιών και ακόμη ο τομέας των συμβολαιογράφων. Πρόκειται για έναν καλό συμβιβασμό, ο οποίος θα οδηγήσει την Ευρώπη μπροστά, εναρμονισμένη με τα συμφέροντα των πολιτών της. Benoît Hamon γραπτώς. - (FR) Ψήφισα κατά της οδηγίας αυτής επειδή εκτιμώ ότι, παρά τις βελτιώσεις που επιτεύχθηκαν στον κοινοβουλευτικό διάλογο και υπό την πίεση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και της συμμετοχής των πολιτών, παραμένει βαθιά φιλελεύθερη. Καμία προοπτική αληθινής εναρμόνισης δεν εξετάζεται, η οποία να στοχεύει στην ωφέλεια καταναλωτών και εργαζομένων, σε αντιστάθμισμα της τρομακτικής απορρύθμισης του τομέα των υπηρεσιών στην Ευρώπη, η οποία αποσκοπεί στην επίτευξη οφελών κυρίως για τις επιχειρήσεις. Όσον αφορά τις δημόσιες υπηρεσίες, ενώ η Επιτροπή αρνείται να σημειώσει πρόοδο σχετικά με την οδηγία πλαίσιο που αφορά τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, η οδηγία που αφορά τις υπηρεσίες συμβάλλει στην εξασθένιση των δημόσιων υπηρεσιών, ορισμένες εκ των οποίων θα υποστούν τις συνέπειές της ακριβώς όπως οι απλές εμπορικές υπηρεσίες. Τέλος, οι "απαγορευμένες απαιτήσεις και οι απαιτήσεις προς αξιολόγηση" των άρθρων 14 και 15 καθιστούν αδύνατον, ή, τουλάχιστον, εξαιρετικά δύσκολο, να θεσπιστεί οποιοσδήποτε δημόσιος κανονισμός στον τομέα των υπηρεσιών. Θα υπάρχει μια μέγιστη τιμή για βασικές υπηρεσίες· ένας ελάχιστος αριθμός υπαλλήλων με σκοπό την εγγύηση της ποιότητας ορισμένων ευαίσθητων υπηρεσιών· χωροταξικός σχεδιασμός, για παράδειγμα, για τη λειτουργία των υπερκαταστημάτων· και τόσοι πολλοί κανόνες που θεωρούντο έως τώρα ότι εγγυώνται τον σεβασμό του γενικού συμφέροντος και που σήμερα θεωρούνται ότι ορθώνουν τόσα πολλά απαράδεκτα εμπόδια στην ελευθερία εγκατάστασης και στην ελευθερία του επιχειρείν. Jean Lambert γραπτώς. (EN) Θεωρώ ότι ο κλειστός κατάλογος των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας είναι υπερβολικά περιορισμένος και θα αφήσει πολλές υπηρεσίες σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είναι τελικά μέσα ή έξω; Δεν έχουμε καμία οδηγία πλαίσιο για αυτούς τους τομείς, που είναι ουσιώδεις για την καταπολέμηση της φτώχειας και την ενθάρρυνση της κοινωνικής συνοχής και έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις γυναίκες. Αποτελούν βασικές πολιτικές της ΕΕ. " δήλωση της Επιτροπής σήμερα το πρωί δεν μπορεί να δεσμεύσει τη μελλοντική Επιτροπή κατά τη θητεία της οποίας θα τεθεί σε ισχύ η οδηγία. " δήλωση δεν έχει καμία νομική ισχύ ενώπιον του ΔΕΚ, το οποίο τώρα θα κληθεί να λάβει τις αποφάσεις που απέφυγε το Κοινοβούλιο. Είδαμε στη σημερινή ψηφοφορία ότι η πλειοψηφία του Σώματος αυτού προτιμάει να μην κάνει σαφείς δηλώσεις σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα και την προστασία των δημοσίων υπηρεσιών. Πώς θα εξηγήσουν στους συμβούλους τους σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο ότι αποδυναμώνουν τον ρόλο τους όσον αφορά τον καθορισμό της παροχής υπηρεσιών κοινής ωφέλειας και τη διαφύλαξη του δημοσίου συμφέροντος; Το Κοινοβούλιο επέφερε θετικές αλλαγές στην αρχική πρόταση. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει περισσότερα. Carl Lang γραπτώς. - (FR) Παρά τις μερικές βελτιώσεις, παρά τους μερικούς πρόσθετους τομείς που εξαιρούνται από το πεδίο εφαρμογής ή, μάλλον, όχλησης, της πρώτης εκδοχής της οδηγίας Bolkestein, το κείμενο αυτό, στη νέα του μορφή, παραμένει θεμελιωδώς απαράδεκτο. Παραμένει μια ανοικτή πόρτα στο κοινωνικό ντάμπινγκ και στον αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ εργαζομένων. Δεν επιλύει, πράγματι, κανένα από τα προβλήματα που ήγειρε η αρχική οδηγία. Δεν εξαιρεί δημόσιες υπηρεσίες και δεν διαφυλάσσει το δικαίωμα των κρατών μελών να προσδιορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι υπηρεσίες ορίζονται, οργανώνονται και χρηματοδοτούνται. Αρνείται τις νόμιμες, οικονομικές, κοινωνικές και λοιπές προϋποθέσεις που αυτά τα ίδια τα κράτη μέλη μπορούν να επιβάλουν στην πρόσβαση σε μια δραστηριότητα, και τους αναγνωρίζει μόνον τη δυνατότητα να επικαλούνται "υπερισχύουσες απαιτήσεις γενικού ενδιαφέροντος", μια ασαφής έννοια την οποία το Δικαστήριο στο Λουξεμβούργο θα αναλάβει το ίδιο να την ερμηνεύσει με όσο το δυνατόν πιο περιοριστικό τρόπο. Υπαγάγει την τήρηση του εργατικού δικαίου του κράτους μέλους στο οποίο παρέχεται η υπηρεσία στην τήρηση του κοινοτικού δικαίου και, ειδικότερα, της αρχής της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών που ορίζεται στις συνθήκες, μια κίνηση που ισοδυναμεί με άρνηση της εφαρμογής αυτού του εθνικού δικαίου. Αρκετά εκατομμύρια Ευρωπαίοι απέρριψαν αυτήν την υπερφιλιλεύθερη Ευρώπη, η οποία περιφρονεί ανθρώπους και έθνη και δίδει προτεραιότητα στους νόμους της αγοράς, στα οικονομικά συμφέροντα και στον ιερό και απαραβίαστο ανταγωνισμό. Ακούστε τους πριν είναι πολύ αργά! Marie-Noëlle Lienemann γραπτώς. - (FR) Ψήφισα υπέρ της τροπολογίας να απορριφθεί αυτή η οδηγία. " οδηγία είναι ένα βήμα προς τα πίσω σε σύγκριση με την ψηφοφορία στην πρώτη ανάγνωση, επειδή αφήνει ανοικτή την εφαρμογή της αρχής της χώρας καταγωγής και με κανέναν τρόπο δεν εξαιρεί τις δημόσιες υπηρεσίες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος από αυτόν τον "ελεύθερο ανταγωνισμό", με αποτέλεσμα να αποσταθεροποιηθούν σοβαρά. " Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξηγεί ότι το κείμενο δεν προσδιορίζει με σαφήνεια ποιο δίκαιο ισχύει και έτσι τις περισσότερες φορές θα εφαρμόζεται το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο, το οποίο συνδέεται στενά με την αρχή της χώρας καταγωγής. Το περιθώριο χειρισμών που έχει το κράτος μέλος για να δρα στον κοινωνικό τομέα θα μειωθεί σημαντικά. Παρά την τυπική πρόοδο που έχει σημειωθεί, σιγά σιγά, με το κείμενο αυτό η φιλελεύθερη πραγματικότητα θα επιβληθεί και το κοινωνικό μας μοντέλο θα διακυβευτεί. Patrick Louis και Philippe de Villiers γραπτώς. - (FR) Σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί η συγκατάθεση του γαλλικού λαού κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το στρατόπεδο του "Ναι", ιδιαίτερα εντός της Ένωσης για ένα Λαϊκό Κίνημα, του είχε υποσχεθεί τρία πράγματα: την απόσυρση της οδηγίας Bolkestein· τη μείωση του ΦΠΑ για τον τομέα της εστίασης· και την εγκατάλειψη του σχεδίου προσχώρησης της Τουρκίας στην ΕΕ. Ο γαλλικός λαός θα έχει τελικά την Τουρκία στην ΕΕ, την οδηγία Bolkestein και ένα αμετάβλητο συντελεστή ΦΠΑ. Ο συμβιβασμός επί του οποίου ψηφίζουμε σήμερα αποτελεί κατά τα φαινόμενα μια εξασθενημένη εκδοχή του αρχικού κειμένου, η οποία περιλαμβάνει, ως διπλό κακό, πλήρεις εξουσίες για την Επιτροπή και το Δικαστήριο για να αποκαταστήσουν το αρχικό κείμενο. Πώς μπορεί ο κ. Toubon να λέει ότι, με την έγκριση αυτού του συμβιβασμού, ελπίζει να "αποφευχθούν τα χειρότερα"; Τα χειρότερα, κατά συνέπεια, θα σήμαιναν να μην υπάρχει οδηγία, όμως αυτή ακριβώς η υπόσχεση είχε δοθεί στον γαλλικό λαό το 2005 από την Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα και τον αρχηγό του κράτους! Astrid Lulling γραπτώς. - (FR) Ψηφίζω σήμερα χωρίς ενθουσιασμό υπέρ της οδηγίας που αφορά τις υπηρεσίες. Το κείμενο αυτό έχει διαστραφεί και χειραγωγηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Κρίσιμης σημασίας διατάξεις όπως αυτές περί απόσπασης εργαζομένων έχουν εξαφανιστεί, και λυπάμαι γι' αυτό. Μας λένε ότι αυτές οι διατάξεις έχουν απαλειφθεί προκειμένου να προληφθεί το κοινωνικό ντάμπινγκ, όμως δεν υπάρχει πολλή αλήθεια σε αυτό. Αυτές οι διατάξεις θα είχαν διευκρινίσει τους κανόνες του παιχνιδιού και τους ελέγχους εντός της Ευρωπαϊκής ένωσης σχετικά με τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Εξίσου, γιορτάζουμε και χαιρετίζουμε ιδιαίτερα το γεγονός ότι η αρχή της χώρας καταγωγής η οποία συνοδευόταν από τις αναγκαίες δικλείδες ασφαλείας έχει εξαφανιστεί. Όμως, πώς μπορούμε, ταυτόχρονα, να ευελπιστούμε ότι θα κάνουμε ένα βήμα προς τα εμπρός για την επίτευξη της εσωτερικής αγοράς; Τι προτείνουμε στις επιχειρήσεις και στους πολίτες μας; Ασφαλώς όχι τους σαφείς κανόνες που έχουν ανάγκη στην εσωτερική αγορά. Πάρα πολλά ψέματα έχουν συσκοτίσει τις συζητήσεις που περιβάλλουν αυτό το θέμα, βλάπτοντας έτσι την εσωτερική αγορά και την ολοκλήρωση της Ευρώπης μας. Με την οδηγία, έχουμε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να ολοκληρωθούμε περισσότερο. Μακάρι να μας γίνει μάθημα για το μέλλον και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. David Martin γραπτώς. (EN) Χαιρετίζω την έκθεση Gebhardt και ουσιαστικά την έγκριση της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Το Κοινοβούλιο διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο να καταστεί πιο ελεύθερη η κυκλοφορία των υπηρεσιών μεταξύ των χωρών της ΕΕ χωρίς να υπονομεύονται οι κοινωνικές υπηρεσίες, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα ή οι περιβαλλοντικοί νόμοι. Το Κοινοβούλιο θα πρέπει να παρακολουθήσει στενά την εφαρμογή της οδηγίας ώστε να εξασφαλίσει ότι οι δεσμεύσεις που ανέλαβε ενώπιον του Σώματος ο Επίτροπος θα εκπληρωθούν. Mary Lou McDonald γραπτώς. (EN) " οδηγία για τις υπηρεσίες θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στις ζωές των εργαζομένων και των καταναλωτών, καθώς θα υποβαθμίσει το επίπεδο της παροχής υπηρεσιών και θα αυξήσει τους κινδύνους του κοινωνικού ντάμπινγκ. Δίνει αποκλειστικό προβάδισμα στην ελευθερία της διασυνοριακής παροχής υπηρεσιών, ενώ ελευθερίες όπως τα κοινωνικά δικαιώματα και η συλλογική διαπραγμάτευση αποκλείονται ή αποδιαρθρώνονται. " οδηγία πιέζει προς τα κάτω τους μισθούς και παρέχει στις εταιρείες πολυάριθμα "παραθυράκια" τα οποία μπορούν να εκμεταλλευτούν για να καταβάλλουν μισθούς κατώτερους από τον ελάχιστο. Παρέχει ένα κίνητρο στους παρόχους υπηρεσιών να εγκατασταθούν σε χώρες με χαμηλούς μισθούς και χαμηλή φορολογία και ενθαρρύνει την ισοπέδωση προς τα κάτω σε σχέση με τους μισθούς και τις συνθήκες εργασίας. Οι κανονιστικές απαιτήσεις είναι αναπόσπαστο τμήμα της λειτουργίας όλων των υπηρεσιών, και η ανάγκη για τέτοιου είδους απαιτήσεις αυξάνει ανάλογα με την ανάμιξη του ιδιωτικού τομέα. " οδηγία θέτει υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα των κρατών μελών και των τοπικών αρχών να ρυθμίζουν τις υπηρεσίες. Τέλος, το Κοινοβούλιο συνθηκολόγησε με την Επιτροπή και το Συμβούλιο αρνούμενο να υποστηρίξει την ήδη ανεπαρκή θέση της πρώτης ανάγνωσης. Δυστυχώς, δεν κατάφερα να ψηφίσω αυτήν τη φορά λόγω της εισαγωγής του γιου μου στο νοσοκομείο. Joseph Muscat γραπτώς. - (MT) Ψήφισα υπέρ αυτής της οδηγίας για δύο λόγους. Καταρχάς, δεν αντιμετωπίσαμε τους ανθρώπους σαν αριθμούς, στην υπηρεσία της αγοράς· αντιθέτως, βάλαμε τα δικαιώματα των εργαζομένων πάνω από όλους τους άλλους παράγοντες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ήραμε όλα τα εμπόδια για την κυκλοφορία των ατόμων, όχι στρέφοντας τους εργαζόμενους τους μεν εναντίον των δε, στήνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο έναν αγώνα στον οποίο θα νικήσουν όποιοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους, αλλά δείχνοντας ότι θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτήν την ελευθερία κυκλοφορίας για να ενισχύσουμε τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτή η ψηφοφορία θα πρέπει να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα ότι κανείς δεν θα πρέπει να συνεχίζει να εκμεταλλεύεται αλλοδαπούς εργαζόμενους προσφέροντας τους χειρότερους όρους από εκείνου που προσφέρει σε ντόπιους εργαζόμενους. Ούτε μπορεί πλέον να γίνει ανεκτή η άσκηση πιέσεων σε ντόπιους εργαζόμενους προκειμένου να δεχτούν χαμηλότερους μισθούς και χειρότερους όρους μέσω τέτοιων μεθόδων. Πάνω απ' όλα αυτά, οι εργαζόμενοι πρέπει να λαμβάνουν πλήρη ενημέρωση σχετικά με τους όρους εργασίας που προσφέρονται σε ντόπιους και σε αλλοδαπούς εργαζόμενους και δεν θα πρέπει να στερούνται πληροφοριών. " έλλειψη πληροφόρησης οδηγεί σε καχυποψία και αντιπαλότητα, ακριβώς όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στις δεξαμενές ναυπηγείων στη Μάλτα. Οι εξοικονομήσεις πόρων δεν θα πρέπει να πραγματοποιούνται μέσω της παραβίασης των δικαιωμάτων των εργαζομένων αλλά μέσω της ενίσχυσης της ποιότητας των υπηρεσιών. Αυτό καλείται να εκπληρώσει η παρούσα οδηγία. Δημήτριος Παπαδημούλης γραπτώς. - Ο συνασπισμός και σύσσωμη η ευρωπαϊκή αριστερά καταψήφισαν την τροποποιημένη πρόταση Bolkenstein που υιοθέτησε το Ευρωκοινοβούλιο, γιατί θα οδηγήσει σε συμπίεση της θέσης των εργαζομένων και αποτελεί βαρύ πλήγμα εναντίον της κοινωνικής Ευρώπης. Ο συμβιβασμός ευρωδεξιάς-σοσιαλιστών, μετριάζει αλλά δεν αναιρεί τη νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία και το μεγάλο αρνητικό κοινωνικό φορτίο της πρότασης. Με τις ασάφειές του, αφήνει την πόρτα ανοιχτή σε περαιτέρω αρνητικές ερμηνείες, τόσο από την Επιτροπή όσο και από το Δικαστήριο. " αναδιατυπωμένη πρόταση της Επιτροπής και του Συμβουλίου που υιοθέτησε σήμερα το Κοινοβούλιο χωρίς καμία τροπολογία (!) ενισχύει όλες αυτές τις επικίνδυνες ασάφειες. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προστατεύει με τη νομολογία του συστηματικά τις επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες, χρησιμοποιώντας την αρχή της χώρας προέλευσης. Πάντα αποφασίζει εναντίον των κανόνων της χώρας υποδοχής, με το επιχείρημα ότι δυσχεραίνουν τις δραστηριότητες των εν λόγω επιχειρήσεων. Ο κίνδυνος μεταφοράς των επιχειρήσεων σε χώρες με ελαστικότερη κοινωνική και περιβαλλοντική νομοθεσία ενισχύεται με την υιοθέτηση της οδηγίας. Ο αγώνας της Ευρωπαϊκής Αριστεράς εναντίον του κοινωνικού ντάμπινγκ θα συνεχιστεί και μετά την ψήφιση της οδηγίας, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε συνεργασία με τα συνδικάτα και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Frédérique Ries γραπτώς. - (FR) Ψήφισα, βεβαίως, υπέρ της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Καρπός ευρέων συμβιβασμών είναι ένα τροποποιημένο, αναθεωρημένο και επανεξετασμένο κείμενο που ανοίγει την αγορά των υπηρεσιών στην Ευρώπη. Ψήφισα υπέρ αυτού του κειμένου, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία του Κοινοβουλίου όπως και τα τέσσερα πέμπτα σχεδόν των βουλευτών του. Το άνοιγμα της αγοράς των υπηρεσιών θα είναι θετικό για τις οικονομίες μας· θα βοηθήσει στην καταπολέμηση της παράνομης εργασίας και θα εγγυηθεί μια καλύτερη κοινωνική προστασία για όλους τους ευρωπαίους εργαζομένους. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η οδηγία θα δημιουργήσει 2,5 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στην Ευρώπη και, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, θα δημιουργεί θέσεις εργασίας· αυτή παραμένει ακόμη η καλύτερη κοινωνική πολιτική που υπάρχει! " δαιμονοποίηση είναι η τακτική που χρησιμοποιούν αυτοί που στερούνται τακτικής: είναι, θα πρόσθετα, διασκεδαστικό να παρατηρούμε ότι, στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, μόνον μια χούφτα αδιάλλακτων, συμπεριλαμβανομένων των γαλλόφωνων βέλγων, εξακολουθούν να απορρίπτουν αυτόν τον συμβιβασμό, ο οποίος έγινε αποδεκτός από όλους, συμπεριλαμβανομένων των εργατικών συνδικάτων! Το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο έχουν παίξει τον ρόλο τους και διέψευσαν αυτούς που συνεχώς δαιμονοποιούσαν αυτό το κείμενο. Το κείμενο, στην παρούσα μορφή του, διατηρεί τα καλύτερα τμήματα του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου και αναγνωρίζει την ειδική φύση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Οι συννομοθέτες έθεσαν τέλος στα ψεύδη και έδωσαν μια ευκαιρία ανάπτυξης στην Ευρώπη! Martine Roure γραπτώς. - (FR) Συνεπής προς την ψήφο μου επί της οδηγίας για τις υπηρεσίες στην πρώτη ανάγνωση, ψήφισα να απορριφθεί η κοινή θέση. Πράγματι, το Συμβούλιο δεν συμπεριέλαβε όλες τις τροπολογίες που κατέθεσε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Όφειλα να απορρίψω την κοινή θέση του Συμβουλίου, διότι εξαιρεί σαφώς το εργατικό δίκαιο και τις κοινωνικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας. Αυτός είναι ο λόγος που συνυπέγραψα και ψήφισα υπέρ τριών τροπολογιών της γαλλικής σοσιαλιστικής αντιπροσωπείας που προέβλεπαν τη σαφή και συνολική εξαίρεση του εργατικού δικαίου και των κοινωνικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Πράγματι, είναι θέμα προστασίας των θεμελιωδών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων. Αυτά δεν πρέπει να διέπονται από τους κανόνες της εσωτερικής αγοράς. Μολονότι η δήλωση της Επιτροπής διευκρινίζει τον στόχο της σε αρκετά σημεία, αυτή δεν αρκεί διότι δεν έχει δεσμευτική ισχύ. Τέλος, ψήφισα υπέρ των τροπολογιών που αποσκοπούσαν στην πλήρη εξαίρεση των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας από το πεδίο εφαρμογής αυτής της οδηγίας. José Albino Silva Peneda γραπτώς. - (PT) " ΕΕ χρειάστηκε 50 χρόνια για να θέσει σε εφαρμογή την ελεύθερη κυκλοφορία υπηρεσιών που διακηρύσσεται στη συνθήκη της Ρώμης του 1957. Σήμερα πλησιάζει στην πραγμάτωσή της. " ΕΕ πραγματοποιεί ένα ακόμη βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση με την οδηγία για τις υπηρεσίες, η οποία θα διευκολύνει την ελευθερία εγκατάστασης και την ελευθερία παροχής υπηρεσιών στα κράτη μέλη της ΕΕ, τις οποίες προσφέρει η εσωτερική αγορά. Αμφιλεγόμενη από το ξεκίνημά της ως οδηγία Bolkestein, το τελικό κείμενο της οδηγίας είναι μάλλον λιγότερο αποφασιστικό. Πιστεύω, ωστόσο, ότι η έκθεση αυτή έχει επιτύχει τη σωστή ισορροπία μεταξύ της κρίσιμης ανάγκης για άνοιγμα του τομέα των υπηρεσιών στον ανταγωνισμό παράλληλα με τη διαφύλαξη του ευρωπαϊκού κοινωνικού προτύπου. Ψήφισα υπέρ της παρούσας οδηγίας, διότι πιστεύω ότι η Πορτογαλία έχει πολλά να κερδίσει, καθώς θα αντλήσει τα μέγιστα οφέλη από την εσωτερική αγορά. " υιοθέτηση της οδηγίας ήταν σωστή κίνηση, ακόμη και αν ο μοναδικός λόγος ήταν η άρση μιας σειράς διοικητικών και νομικών εμποδίων που επιβάλλουν οι εθνικές, περιφερειακές και τοπικές αρχές. Οι πορτογαλικές εταιρείες, και ειδικότερα οι ΜΜΕ, θα είναι αυτές που θα ωφεληθούν κατά κύριο λόγο. Επίσης, η υιοθέτηση της οδηγίας θα συμβάλει στην επίτευξη των στόχων της στρατηγικής της Λισαβόνας που αποσκοπεί σε περισσότερη ανάπτυξη, περισσότερες θέσεις εργασίας και μεγαλύτερη ελευθερία στην επιλογή υπηρεσιών από τους καταναλωτές. Bart Staes γραπτώς. (NL) Μολονότι η κοινή θέση του Συμβουλίου για την οδηγία για τις υπηρεσίες, επί της οποίας θα ψηφίσουμε σήμερα, ενδέχεται να είναι μια βελτίωση σε σχέση με την αρχική πρόταση της Επιτροπής, ορισμένες πτυχές της εξακολουθούν να είναι απαράδεκτες. Το έγγραφο δημιουργεί ανασφάλεια δικαίου. Δεν ξεκαθαρίζεται, για παράδειγμα, ποια νομοθεσία ισχύει και σε ποιον βαθμό τα κράτη μέλη μπορούν να επιβάλλουν εθνικές διατάξεις. " δυνατότητα για εναρμόνιση προς τα άνω δεν έχει περιληφθεί. Επιπλέον, η ρήτρα αναθεώρησης αφήνει ανοικτή την πόρτα στην επανεισαγωγή της αρχής της χώρας καταγωγής και στην προσθήκη υπηρεσιών που βρίσκονται επί του παρόντος εκτός του πεδίου εφαρμογής της οδηγίας. Οι υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας και, εφόσον δεν υπάρχει οδηγία πλαίσιο για τις υπηρεσίες γενικού ενδιαφέροντος, αυτή η οδηγία κινδυνεύει να καταστεί οριζόντια οδηγία για τις υπηρεσίες γενικού οικονομικού ενδιαφέροντος. Λυπούμαι επίσης για το γεγονός ότι ο κατάλογος των κοινωνικών υπηρεσιών που δεν υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας, ενώ αρχικά ήταν ενδεικτικός, έχει μετατραπεί σήμερα σε περιοριστικό κατάλογο. Επίσης, η απουσία οιασδήποτε αναφοράς στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων είναι απογοητευτική. Τέλος, είμαι ιδιαίτερα δυσαρεστημένος με τη συνθηκολόγηση του Σώματος αυτού από την άποψη της μέγιστης επιβολής των επιτευγμάτων της πρώτης ανάγνωσης. Ως αποτέλεσμα, το μέλλον μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης υπονομεύεται. Catherine Stihler γραπτώς. (EN) Χαιρετίζω την ψηφοφορία που πραγματοποιήθηκε σήμερα για την οδηγία για τις υπηρεσίες και υποστηρίζω τον συμβιβασμό που επιτεύχθηκε. Konrad Szymański γραπτώς. (PL) Το μόνο όφελος του παρόντος συμβιβασμού σχετικά με την οδηγία για τις υπηρεσίες είναι το γεγονός ότι η υιοθέτησή του δεν θα επιδεινώσει τη βάση επί της οποίας λειτουργεί η αγορά των υπηρεσιών. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε αυτόν τον συμβιβασμό στη σημερινή ψηφοφορία. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα παράσχει τη λυδία λίθο για την παρούσα οδηγία, καθώς είναι σίγουρο ότι θα κληθεί συχνά να αποφανθεί για διαφορές που θα αφορούν το αντιφατικό περιεχόμενο της οδηγίας για τις υπηρεσίες. Από τη μια πλευρά, έχουμε την ελευθερία παροχής υπηρεσιών που προβλέπεται στη συνθήκη. Από την άλλη πλευρά, αυτή η οδηγία δεν εφαρμόζεται στα πεδία των αόριστα καθορισμένων δημοσίων και κοινωνικών υπηρεσιών και των γραφείων εύρεσης προσωρινής εργασίας. Δεν έχει καμία επιρροή ως προς τη ρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και το πεδίο εφαρμογής της είναι περιορισμένο όσον αφορά την εργασία που εκτελούν οι αποσπασμένοι εργαζόμενοι. Ως αποτέλεσμα, κανένα πραγματικό εμπόδιο στην παροχή υπηρεσιών στην ΕΕ δεν πρόκειται να αρθεί όταν εγκριθεί αυτή η οδηγία για τις υπηρεσίες. Είναι ένας συμβιβασμός που επιτεύχθηκε εξ ολοκλήρου εις βάρος των νέων κρατών μελών, που έχουν ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως στον τομέα των υπηρεσιών. Κανένα από τα κοινωνικά επιχειρήματα που προβλήθηκαν για την εισαγωγή των προαναφερόμενων εξαιρέσεων και περιορισμών δεν εκπληρώνει τον δεδηλωμένο κοινωνικό του στόχο. Αποτελούν απλώς στοιχεία που μαρτυρούν οικονομικό σοβινισμό από την πλευρά των συνδικαλιστικών ενώσεων και άλλων ομάδων συμφερόντων στα παλαιά κράτη μέλη. Έως σήμερα, οι συζητήσεις επί του σχεδίου αποτέλεσαν ύψιστο υπόδειγμα της ευρωπαϊκής υποκρισίας που βιώσαμε κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κοινοβουλευτικής περιόδου. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και, μαζί και ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ένωση, προσποιούνται ότι εισάγουν τις αρχές μιας κοινής αγοράς στον τομέα των υπηρεσιών. Με αυτό, δεν κοροϊδεύουν μόνον τον εαυτό τους αλλά και τους πολίτες. Salvatore Tatarella γραπτώς. - (FR) Θα ήθελα να αρχίσω επισημαίνοντας το αποτελεσματικό έργο που επιτέλεσε η εισηγήτρια, κ. Gebhardt, η οποία διασφάλισε ότι το εγκριθέν κείμενο θα είναι σαφώς καλύτερο από το αρχικό σχέδιο του κ. Bolkestein. Ωστόσο, μολονότι το έργο της ήταν αξιοθαύμαστο, ψήφισα υπέρ της τροπολογίας να καταψηφιστεί αυτή η οδηγία και των τροπολογιών που συνυπέγραψα, μαζί με αυτές που κατέθεσε η Ομάδα των Πρασίνων/Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία και η Συνομοσπονδιακή Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/Αριστερά των Πρασίνων των Βορείων Χωρών, επειδή το κείμενο στη δεύτερη ανάγνωση δεν προχωρεί τόσο μακριά όσο το κείμενο στην πρώτη ανάγνωση. Στο κείμενο εξακολουθούν να παραμένουν πολλές γκρίζες ζώνες, και αυτές θα έπρεπε να έχουν διευκρινιστεί πριν μπορέσουμε να δεχθούμε ένα τόσο σημαντικό κείμενο όπως αυτό, το οποίο αφορά το μέλλον των λαών της Ευρώπης. Επιπλέον, ορισμένες υπηρεσίες, όπως οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, δεν έχουν αποσυρθεί από το πλαίσιο αυτής της οδηγίας, και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην επιλογή επικίνδυνων ατραπών. Φρονώ ότι στο Δικαστήριο και στην Επιτροπή έχουν δοθεί πάρα πολύ μεγάλα περιθώρια επιρροής επί του ελέγχου των κρατών και της ερμηνείας της οδηγίας. Ο νομοθέτης δίδει υπέρ το δέον εξουσίες στην κυβέρνηση των δικαστηρίων. Πρόεδρος Οι αιτιολογήσεις ψήφου έληξαν.

Şedinţă solemnă - Autoritatea Palestiniană Preşedinte Doamnelor şi domnilor, doresc să îi transmit astăzi, cu bucurie şi emoţie, un mesaj de bun venit lui Mahmoud Abbas, Preşedintele Autorităţii Naţionale Palestiniene. Domnule preşedinte, vă urăm un călduros mesaj de bun venit la Parlamentul European. (Aplauze) L-am invitat de asemenea şi pe preşedintele israelian, Shimon Peres. Din păcate, din cauza serbărilor ocazionate de celebrarea celor 60 de ani de existenţă a poporului israelian, întâlnirea stabilită nu a mai putut avea loc. Sperăm ca vizita preşedintelui Peres să aibă loc cât mai curând posibil. Domnule preşedinte, nu este pentru prima dată când vizitaţi Parlamentul European. Vă urez bine aţi venit aici la Strasbourg într-un moment extrem de dificil pentru Orientul Mijlociu şi, în special, pentru poporul dumneavoastră, cel palestinian. Îmi aduc aminte de ultima noastră întâlnire în Orientul Mijlociu, care a avut loc acum aproape doi ani - la sfârşitul lunii mai 2007 - în Gaza. M-aţi primit în cartierul oficial al Autorităţii Naţionale Palestiniene. Nu voi uita niciodată acea întâlnire având în vedere faptul că situaţia era extrem de tensionată. În acel moment, purtaţi discuţii pe teme spinoase cu scopul de a salva guvernul de unitate naţională, pe care îl constituiserăţi cu efort şi grijă. Din păcate, după zece zile, o ruşinoasă lovitură a ruinat acele eforturi. Astăzi aţi venit direct de la Cairo, cu oprire la Paris în scopul unei întrevederi cu Preşedintele Franţei. În ultimele câteva zile, au avut loc discuţii foarte promiţătoare la Cairo cu privire la formarea guvernului palestinian de consens naţional. Referitor la tragedia din Fâşia Gaza, Parlamentul European este îngrijorat pentru soarta poporului palestinian a cărui suferinţă este vizibilă. Parlamentul European nu rămâne impasibil la aceste suferinţe. Am cerut o încetare imediată a ostilităţilor. Am denunţat faptul că atât forţele armate din Hamas, cât şi civilii şi organizaţiile umanitare internaţionale au oferit un răspuns disproporţionat la această situaţie. Am decis, de asemenea, să denunţăm provocările şi atacurile cu rachete ale Hamas, care în mod regretabil - şi denunţăm acest lucru - au continuat să ţintească Israelul în ciuda acordului de încetare a focului. Acestea trebuie să înceteze. (Aplauze) Doamnelor şi domnilor, aş dori să felicit personalul Agenţiei Naţiunilor Unite pentru Ajutorarea Refugiaţilor Palestinieni (UNRWA) pentru exemplarul curaj şi sacrificiu cu care şi-au dus la îndeplinire sarcinile şi cu care continuă să le ducă la îndeplinire. În numele Parlamentului European, le mulţumim acestor reprezentanţi ai Naţiunilor Unite cu cea mai mare sinceritate. (Aplauze) Solicităm ca negocierile de pace să fie reluate cât mai repede posibil, fiindcă suntem convinşi că pentru stingerea conflictului israeliano-palestinian nu este îndeajuns o soluţie militară. Ca participanţi politici, avem obligaţia şi răspunderea de a face tot ceea ce putem pentru a ajuta popoarele din Orientul Mijlociu să trăiască în pace. O condiţie preliminară pentru restabilirea păcii între Israel şi Palestina o reprezintă reconcilierea intrapalestiniană. Parlamentul European sprijină necondiţionat continuarea tratativelor de pace purtate, în special, de Egipt, în vederea susţinerii eforturilor de constituire a unui guvern palestinian de consens naţional. Doar un astfel de guvern va fi în măsură să asigure unitatea necesară a poporului palestinian. (Aplauze) Susţinem şi sperăm ca un astfel de guvern să respecte principiile fundamentale ale procesului de pace, să renunţe la violenţe şi să desfăşoare cu încredere tratativele de pace cu Israelul. Uniunea Europeană este pregătită să conlucreze cu un astfel de guvern. Angajamentul noului preşedinte american, Barack Obama şi numirea lui George Mitchell ca trimis special în Orientul Mijlociu sunt semne pozitive. Hotărârea Uniunii Europene - şi pe această cale afirm că sunt bucuros de prezenţa aici, alături de noi, a comisarului responsabil, doamna Ferrero-Waldner împreună cu colegul ei - de a acorda o deosebită atenţie problemelor politice şi economice din această zonă, precum şi dorinţa politică a numeroşi parteneri arabi reliefează faptul că este posibilă o reluare şi o încheiere cu succes a procesului de pace în baza rezoluţiei Naţiunilor Unite şi a iniţiativei arabe pentru pace. Domnule preşedinte Abbas, suntem bucuroşi că sunteţi alături de noi astăzi şi afirm aceasta în numele Parlamentului European şi, în mod special, în nume personal. Avem un deosebit respect şi recunoştinţă pentru tot ce faceţi în circumstanţele cele mai grele cu putinţă. Avem încredere în dumneavoastră, pentru că sunteţi o persoană de mediere, care urmăreşte reconcilierea şi desigur pacea. Vă dorim succes. Acum vă invit la tribună să luaţi cuvântul pentru a transmite mesajul dumneavoastră Parlamentului European. Domnule preşedinte Mahmoud Abbas, vă urăm un călduros mesaj de bun venit la Parlamentul European. (Aplauze) Mahmoud Abbas Preşedintele Autorităţii Palestiniene (traducere în limba română după transcrierea traducerii în limba engleză din limba arabă). -În numele Domnului binevoitor şi milostiv. Excelenţa Voastră, domnule Pöttering, Preşedinte al Parlamentului European, doamnelor şi domnilor, membri ai Parlamentului European, în primul rând aş dori să îi mulţumesc Excelenţei Sale, domnul Pöttering, Preşedinte al Parlamentului European, şi dumneavoastră pentru şansa pe care mi-aţi oferit-o de a vorbi cu ocazia acestei Adunări din luna august. Am venit la dumneavoastră direct din Palestina, a cărui populaţie se află în suferinţă în urma uneia dintre cele mai lungi ocupaţii militare din istoria modernă. Palestina a fost profund afectată de cea mai violentă, înfricoşătoare şi îngrozitoare agresiune militară, o agresiune care a afectat viaţa copiilor, femeilor şi bătrânilor, precum şi căminele, mijloacele de existenţă, gospodăriile, fabricile şi şcolile acestora. Această agresiune militară a afectat apa potabilă, sistemele de canalizare şi electricitate, precum şi spitalele, utilităţile, drumurile şi podurile. Da, războiul israelian a afectat în primul rând mijloacele de existenţă ale poporului meu, infrastructura şi viitorul poporului meu, precum şi viitorul statului palestinian pentru care am luptat mult împreună şi pentru a cărui restabilire continuăm să luptăm. Aţi fost martori, alături de restul lumii, la arderea şi risipirea rămăşiţelor pământeşti ale copiilor. Aţi auzit strigătele bărbaţilor, implorarea copiilor şi femeilor care şi-au pierdut cei mai mulţi membri ai familiilor lor. Da, aţi văzut-o pe acea mamă care a fost ucisă în timp ce îşi ţinea copiii în braţe. Aţi văzut acel tată care şi-a pierdut cei cinci copii din cauza atacurilor cu rachete şi fata Balousha care dormea lângă surorile ei şi s-a trezit în sunetul exploziilor care le-au ucis pe toate şi sutele de copii ale căror case au fost dărâmate, prăbuşindu-se peste ei. Aţi văzut şi şcoala Al-Fahura care era considerată un loc sigur de locuitorii din Jabalia şi în care se aflau refugiaţi nevinovaţi a căror viaţă a fost curmată de explozia bombelor, astfel rezultând mai mult de 40 de morţi. Aceşti oameni aveau familii, aveau nume, aveau o viaţă de trăit, ambiţii şi speranţe. În plus, s-au înregistrat peste 100 de răniţi. Prin uciderea acestor oameni nevinovaţi s-au distrus valorile conştiinţei umane, principiile Naţiunilor Unite şi datoria de a asigura pacea şi securitatea internaţională. De asemenea, vă amintiţi că nici sediul central al Organizaţiei Naţiunilor Unite, şcolile, clinicile, depozitele de alimente şi medicamente ale acesteia nu au fost ferite de acest război îngrozitor dus împotriva poporului nostru paşnic şi puternic din Gaza. Am venit la dumneavoastră, doamnelor şi domnilor, direct din Palestina cu intenţia de a vă prezenta întrebarea unui băiat pe nume Luay care şi-a pierdut vederea din cauza atacurilor cu bombe. M-a întrebat cine ar mai putea reda ochilor lui lumina speranţei, lumina vieţii şi poporului său speranţa libertăţii şi a păcii. Da, doamnelor şi domnilor, acolo s-au petrecut scene de groază. Aceasta este consecinţa războiului care a dus la pieirea a peste 1 400 de martiri, la peste 5 000 de răniţi, majoritatea fiind civili nevinovaţi, dintre care cei mai mulţi sunt copii, femei şi bătrâni. Aproape 500 de răniţi se află încă în stare critică şi mor în fiecare zi. În plus, trebuie ţinut cont şi de numărul mare de pagube înregistrate, peste 4 000 de case de şi clădiri distruse şi aproximativ 20 000 de alte locuinţe. Aceasta înseamnă că aproape 90 000 de persoane au rămas fără casă şi au fost strămutaţi. În plus faţă de distrugerile la scară largă ale sistemelor de electricitate, de alimentare cu apă potabilă şi de canalizare, în plus faţă de distrugerile provocate drumurilor şi utilităţilor vitale, clădirilor publice şi private, acest război israelian a distrus realizările obţinute prin trudă şi suferinţă de poporul nostru palestinian, de sutele de mii de palestinieni care au trudit toată viaţa şi au pierdut fructul muncii lor. Războiul a distrus, de asemenea, şi realizările obţinute timp de peste 15 ani de Autoritatea Naţională Palestiniană. O mare parte din această infrastructură şi multe utilităţi au fost realizate prin contribuţia ţărilor dumneavoastră şi a altor ţări prietene. Iată imaginea efectelor acestui război. Totul se întâmplă în fiecare zi în paralel cu un alt tip de agresiune asupra pământului nostru, a fermierilor şi a economiei noastre naţionale în teritoriile palestiniene de pe malul de vest al Iordanului. Înfiinţarea de noi aşezări de către statul Israel nu s-a terminat deloc. Politicile de populare a acestei zone au dus la continuarea construcţiei zidului de separare, dar şi la creşterea numărului de blocaje rutiere, puncte de control şi bariere care asediază oraşele, satele şi micile orăşele ori taberele de refugiaţi de pe malul de vest, inclusiv în Ierusalim. Dimpotrivă, solicitările pentru înfiinţarea de noi aşezări au crescut de 17 ori în ultimul an, în comparaţie cu anul anterior întrunirii de la Anapolis. Numărul punctelor de control a crescut de la 580 la 660. Incursiunile militare nu au încetat, aşa cum nu au încetat nici arestările zilnice şi chiar asasinarea unor cetăţeni; agresiunile din partea coloniştilor şi incursiunile lor armate, ori incendierea unor case, aşa cum s-a întâmplat în Hebron, Nablus şi în alte zone; sau atacurile teroriste împotriva fermierilor, conduse de colonişti, în perioada de recoltare a măslinelor, moment considerat de către poporul nostru un simbol al păcii şi al vieţii, nu numai sursa de existenţă pentru zeci de mii de familii palestiniene. Această imagine tragică a incursiunilor şi agresiunilor israeliene pe malul de vest al Iordanului, inclusiv în Ierusalimul de est, ne confirmă nouă şi întregii lumi, că toate acestea reprezintă o agresiune împotriva întregului popor palestinian, a viitorului său şi a dreptului său legitim la statutul de naţiune. Este o agresiune şi un război împotriva viitorului păcii şi eforturilor susţinute ale comunităţii internaţionale pentru aplicarea ei. Acest embargo nedrept împotriva oamenilor noştri din Gaza şi războiul împotriva lor au reprezentat doar un episod dintr-o serie continuă de măsuri care au avut drept scop separarea Fâşiei Gaza de restul teritoriilor palestiniene ocupate, dar şi marginalizarea provinciei şi marginalizarea tuturor locuitorilor noştri din Gaza, împiedicându-i să îşi atingă ţelul cel mai profund: încetarea ocupaţiei, obţinerea libertăţii şi a dreptului la autodeterminare şi punerea bazelor unui stat palestinian independent în teritoriile ocupate în 1967, cu capitala la Ierusalim. Faptele sunt confirmate de politica de escaladare a colonizării, în ciuda tuturor eforturilor şi a înţelegerilor, inclusiv a Raportului George Mitchell din 2001, ultimul în această serie fiind acordul de la Anapolis, prin care poporului palestinian i se promitea că va avea un stat al său la sfârşitul anului 2008. Totuşi, punctul culminant al acordului de la Anapolis a fost un război distrugător în Gaza şi un război în scopul colonizării pe malul de vest, inclusiv în Ierusalim. Lumea întreagă a declarat că Anapolis a reprezentat eşecul soluţiilor unilaterale şi militare. Noi am mai declarat că Israelul ar trebui obligat să pună capăt acţiunilor de colonizare, pentru a pune bazele unui proces politic care să ducă la încheierea ocupaţiei şi împlinirea dreptului la o soluţie bazată pe existenţa a două state - un stat palestinian şi un stat evreu. Totuşi, realitatea ne demonstrează că Israelul este în continuare guvernat de o mentalitate militară, favorabilă colonizării, chiar dacă liderii săi vorbesc despre soluţia celor două state. Nu trebuie să tratăm Israelul ca şi cum ar fi un stat care nu poate fi tras la răspundere, care se află deasupra legilor internaţionale. Trebuie să punem capăt unor astfel de practici şi trebuie să-i tragem la răspundere pe liderii israelieni pentru încălcarea legilor internaţionale şi umanitare. (Aplauze) În acelaşi timp, dorim să subliniem că succesul operaţiunilor de ajutorare şi asistenţă, dar şi relocarea familiilor ale căror locuinţe au fost distruse necesită ridicarea embargoului, deschiderea punctelor de control şi a graniţelor, dar şi obligarea Israelului la respectarea Acordului privind deplasarea şi trecerea graniţelor de către cetăţenii palestinieni, semnat în 2005, fapt care va înlesni fluxul ajutoarelor, echipamentelor şi materialelor necesare pentru reconstrucţie şi pentru transferul normal al bunurilor şi al persoanelor. Este vorba despre toate punctele de trecere din Gaza - şi nu doar de cel din Rafah - şi ne referim de asemenea la libertatea de mişcare în zona de vest şi în coridoarele de securitate dintre zona de vest şi Gaza, pentru a sublinia unitatea pământului palestinian şi a economiei sale. În legătură cu aceasta, aş dori să îmi exprim aprecierea faţă de eforturile UNRWA (Agenţiei ONU pentru refugiaţii palestinieni) pentru eforturile sale continue de ajutorare a poporului nostru, în ciuda tuturor obstrucţiilor şi a obstacolelor cu care s-a confruntat. Solicit din partea organizaţiei dumneavoastră şi a altor organizaţii, să susţină eforturile agenţiei în toate domeniile sale de activitate. Reconcilierea naţională şi numirea unui guvern de reconciliere naţională constituie una dintre priorităţile noastre. Am deschis poarta către această reconciliere care va pune capăt diviziunii şi revoltelor, dar şi apelurilor pentru separarea dintre Gaza şi teritoriile de pe malul de vest. Am tras un semnal de alarmă, căci nu trebuie să cădem în cursă, aşa cum doreşte Israelul. Aşadar, la începutul lunii iunie am solicitat un dialog necondiţionat. Am acceptat documentul de lucru propus de Egipt. Uşile noastre sunt în continuare deschise; nu vom permite divizarea poporului nostru şi a unităţii sale geografice; vom continua eforturile susţinute pentru contracararea oricărei încercări de separare. Cunoaştem intenţiile şi planurile forţelor din regiune şi curentele care susţin şi încurajează separarea. Aceste forţe împiedică aplicarea soluţiei egiptene, care ar pune capăt luptelor şi divizărilor interne. Această soluţie este susţinută la nivelul lumii arabe de către Liga Arabă şi rezoluţia Consiliului de Securitate nr. 1860, la proiectul căreia am participat personal, alături de miniştrii din ţările arabe şi europene. Aş dori să subliniez că vom continua să depunem eforturi în vederea atingerii ţelului nostru suprem şi anume acela de a găsi o soluţie în sprijinul cauzei arabo-palestiniene, deoarece acest status quo face ca viitorul să fie incert, iar poporul nostru să fie în continuare victima politicilor de război, agresiune şi extremism. Odată ce vom realiza un guvern de reconciliere naţională, bazat pe un program susţinut de lumea arabă şi forurile internaţionale, acest lucru ne va permite să coordonăm atât activitatea punctelor de trecere, cât şi eforturile de reconstrucţie, în beneficiul poporului nostru şi al pregătirilor pentru alegerile prezidenţiale şi legislative. Sper că voi primi sprijinul dumneavoastră şi sper, de asemenea, că ne veţi ajuta în organizarea şi monitorizarea acestor alegeri, aşa cum s-a întâmplat în 1996 şi 2006. Sperăm de asemenea să putem conta pe sprijinul dumneavoastră pentru eliberarea preşedinte Consiliului legislativ şi a tuturor parlamentarilor care au fost arestaţi şi care sunt încă prizonieri în Israel. (Aplauze) Esenţa conflictului din regiunea noastră o reprezintă ocupaţia israeliană. Este un conflict între speranţele şi aspiraţiile poporului nostru, care doreşte să se elibereze de sub această ocupaţie şi încercarea Israelului de a distruge aceste aspiraţii şi, în acelaşi timp, de a pune piedici eforturilor internaţionale îndreptate spre formarea unui stat palestinian prin mijloace paşnice. Poporul nostru priveşte spre dumneavoastră şi spre toate naţiunile iubitoare de pace şi de dreptate şi vă adresează următoarele cuvinte: a venit timpul ca întreaga comunitate internaţională să îşi asume responsabilităţile legale, politice şi morale, pentru a-i asigura protecţia internaţională corespunzătoare şi pentru a-i permite să scape de această ocupaţie şi să trăiască în pace şi libertate. Aş dori acum să subliniez din nou solicitarea noastră şi a dumneavoastră de a se trimite forţe internaţionale pentru protejarea poporului nostru. Am aflat despre eforturile depuse de organismele internaţionale şi lumea arabă pentru reconstrucţia Fâşiei Gaza. Este adevărat că aceste eforturi ar trebui puse în practică - şi asta cât mai curând posibil, pentru ca poporul nostru să îşi redobândească speranţa şi încrederea, dar ne întrebăm cât timp i se va mai da mână liberă Israelului pentru a distruge valorile şi infrastructura aparţinând poporului arab. Aşadar, comunitatea internaţională trebuie să împiedice repetarea acelor evenimente din trecut şi ar trebui, de asemenea, să ceară Israelului să stopeze politicile sale distructive. Aş dori să adresez din nou mulţumiri Comisiei Europene pentru ajutorul dat la reconstrucţia structurilor şi a instituţiilor Autorităţii Palestiniene. Aş dori să subliniez că negocierile serioase şi complete nu pot continua dacă nu se stopează definitiv colonizarea - inclusiv aşa-numita extindere naturală - şi toate blocajele şi toate tipurile de embargo din partea aşezărilor evreieşti. Aş dori să vă asigur că toate realizările Guvernului palestinian, legate de întărirea păcii, a ordinii publice şi stabilităţii nu pot fi ignorate de niciuna dintre părţile implicate. Israelul ar trebui să respecte calendarul stabilit şi ar trebui să înceteze subminarea eforturilor Guvernului palestinian prin raiduri şi arestări. Ar trebui, de asemenea, să respecte statutul legal şi de securitate al Autorităţii palestiniene şi, pe lângă aceasta, să permită guvernului să pună în practică proiectele sale economice vitale, fără a mai folosi pretexte de ordin geografic sau de altă natură. Nu mai putem negocia sfârşitul ocupaţiei. Avem nevoie de o încheiere totală a ocupaţiei - adică a pământului ocupat de la 5 iunie 1967, aşa cum s-a menţionat în foaia de parcurs. Nu ne putem întoarce la negocieri care se referă doar la probleme parţiale şi subsidiare, în timp ce nu se găseşte o soluţie pentru principala cauză - sfârşitul ocupaţiei - şi are loc o escaladare a colonizării, menită să întărească şi să adâncească această ocupaţie, iar 1100 de palestinieni sunt arestaţi. Doar în acest mod, procesul de pace îşi va putea recâştiga credibilitatea cu privire la poporul nostru şi locuitorii întregii zone, în ansamblu. Este necesară, doamnelor şi domnilor, reconstrucţia Fâşiei Gaza, dar şi reconstrucţia procesului de pace. Aceasta este responsabilitatea noastră comună. Europa, care a susţinut în trecut - şi continuă să susţină - principiile securităţii şi justiţiei în regiunea noastră şi în lume, trebuie să îşi afirme cu tărie, mai mult ca niciodată, rolul într-un parteneriat solid şi clar cu Administraţia Preşedintelui Obama, cu Grupul celor patru (SUA, Rusia, UE şi ONU) şi cu comunitatea internaţională. Alegerea Preşedintelui Obama şi intenţiile sale declarate, alături de iniţiativa sa de numire a d-lui George Mitchell ca trimis special, sunt iniţiative încurajatoare care vor facilita drumul spre negociere şi întregul proces politic. Aş dori să afirm cu toată sinceritatea, că decizia noastră, ca popor arab, este de a pune în practică iniţiativa arabă de pace - iniţiativa arabă de pace ce face parte din foaia de parcurs şi care a devenit o iniţiativă de pace islamică la care au subscris 57 de ţări musulmane. Această iniţiativă ar trebui aplicată în totalitate. Aşa cum am mai afirmat, iniţiativa face parte din foaia de parcurs adoptată de Consiliul de Securitate, conform Rezoluţiei 1515. Nu putem alege, selecta după bunul plac şi negocia fundamentul acesteia, bazat pe legislaţia internaţională. Este ultima şansă a noastră pentru o pace reală şi justă în regiune. Toate părţile implicate, în special Israelul şi Grupul celor patru, ar trebui să recunoască deschis şi sincer acest lucru. Trebuie să subliniem că iniţiativa arabă de pace a devenit şi o iniţiativă islamică. Este o iniţiativă care reclamă pământul pentru pace. De îndată ce Israelul se va retrage din toate teritoriile ocupate, 57 de ţări arabe şi musulmane îşi vor manifesta dorinţa de normalizare a relaţiilor cu Israelul. Aceasta este o şansă istorică care nu trebuie ratată. Doamnelor şi domnilor, scenele de moarte şi distrugere au zguduit conştiinţa şi sentimentele a milioane de oameni din întreaga lume, inclusiv din ţările europene prietene. Poporul nostru apreciază această conştiinţă umană vie, dar trebuie să subliniem, în această privinţă, faptul că locuitorii Palestinei nu îşi vor pierde voinţa de libertate şi de viaţă. Ei aşteaptă susţinerea dumneavoastră în lupta pentru obţinerea libertăţii şi independenţei, pentru a-şi putea construi viitorul şi pentru a le asigura copiilor lor dreptul la o viaţă sigură, la şcoală şi la un viitor strălucit în ţara lor - această ţară care merită viaţă şi securitate. Doamnelor şi domnilor, marele nostru poet palestinian, Mahmoud Darwish a spus de mai multe ori: "Merită să trăieşti pentru acest pământ.” În acest sens, aş dori să îmi exprim mulţumirile şi recunoştinţa faţă de dumneavoastră, în numele poporului acestui mare poet, pentru găzduirea acestei comemorări. Acest poet este simbolul patriotismului palestinian. El este poetul umanităţii. Lui Mahmoud Darwish îi spun: "Poemul tău, care încă nu a fost scris, despre copiii din Gaza, despre suferinţa şi speranţele lor, va fi scris de un poet ridicat dintre acei copii care ţi-au păstrat spiritul viu, aşa cum tu le-ai păstrat vie cauza şi micile lor vise.” Vă mulţumesc pentru atenţie. (Aplauze îndelungate) Preşedintele Domnule Preşedinte Abbas, aş dori să vă mulţumesc mult, în numele Parlamentului European, pentru că aţi venit aici, la Strasbourg şi v-aţi adresat nouă. Acum, avem sarcina de a lucra împreună pentru pace. Noi, membrii Uniunii Europene şi ai Parlamentului European, dorim să fim mesageri sinceri ai păcii. Dorim ca poporul israelian şi poporul palestinian să trăiască în cadrul unor graniţe sigure. Punctul nostru de pornire este păstrarea demnităţii umane. Fetele palestiniene depun acelaşi efort la şcoală ca şi fetele israeliene. Băieţilor israelieni le place să joace fotbal la fel de mult ca şi băieţilor palestinieni. Trebuie să vină momentul pentru o coexistenţă paşnică, aşa cum se întâmplă în Europa. Aceasta este dorinţa noastră pentru Orientul Mijlociu. Vă dorim, domnule Preşedinte Abbas, numai succese în efortul depus pentru realizarea păcii. Un stat palestinian sigur şi un stat israelian sigur, iar acest comentariu se adresează Israelului, nu trebuie să rămână o viziune de viitor. Ea trebuie să devină realitate şi trebuie să se întâmple în timpul vieţii noastre. Dacă dorim cu adevărat ca acest lucru să se împlinească, vom fi capabili să îl realizăm. (Aplauze) Domnule Preşedinte, aş dori să vă mulţumesc. Dacă situaţia o va permite, ne vom revedea în 23 şi 24 februarie. Biroul Adunării Parlamentare euro-mediteraneene m-a invitat să fac o vizită în Palestina şi Israel. Voi conduce o delegaţie care se va deplasa în Gaza şi vom vizita, de asemenea, zone din sudul Israelului. Dacă programul dumneavoastră vă va permite şi sper că acest lucru va fi posibil, ne vom întâlni la Ramallah. Desigur, voi face o vizită şi la Ierusalim. Dorim să fim de ajutor - iar această dorinţă vine atât din raţiune, cât şi din inimă - pentru a face posibilă pacea între Israel şi Palestina, între Palestina şi Israel, în Orientul Mijlociu. Domnule Preşedinte Abbas, dorim să vă mulţumim pentru activitatea dvs. susţinută şi vă încurajăm să continuaţi pe drumul spre reconciliere, compromis şi pace. Dorim să vă mulţumim pentru vizita făcută la Parlamentul European. (Aplauze) Urszula Gacek Doamnă preşedintă, acum patru luni un inginer polonez a fost răpit în Pakistan. Este deţinut de răpitorii talibani, care ameninţă că îl vor executa astăzi, dacă cererile lor nu sunt îndeplinite. Fac apel la această Cameră pentru a susţine guvernele polonez şi pakistanez, în eforturile de a avea succes în eliberarea conaţionalului meu.

Approvazione del processo verbale Presidente Il processo verbale della seduta di ieri è stato distribuito. Vi sono osservazioni? Posselt Signora Presidente, sarò molto breve. Il mio intervento riguarda piuttosto il processo verbale dell'altro ieri. Mi scuso, ma il collega Pirker ed io, per non disturbare i colleghi durante la votazione avevamo consegnato un appunto scritto in cui si diceva che i nostri apparecchi per il voto durante la votazione relativa alla Conferenza sul clima non avevano funzionato. L'ho fatto presente al servizio in Aula e mi è stato risposto che sarebbe stato registrato, ma non lo è stato. Vorrei avere un chiarimento, altrimenti in futuro non potrò più risolvere questi problemi per iscritto e dovrò, come fanno molti colleghi, chiedere la parola. Ciò richiede però una grande quantità di tempo. Presidente Benissimo, onorevole Posselt, apporteremo la rettifica da lei richiesta. Miller Signora Presidente, sono spiacente, ma devo fare un'osservazione in ordine al processo verbale di ieri. Ieri sono intervenuto per far presente l'imprecisione del mio collega, l'onorevole Macartney, in ordine ad un presunto errore di traduzione. Egli ieri aveva affermato che nella versione originale di un emendamento le parole "carne di manzo inglese» erano state tradotte con "carne di manzo britannica». Questo lato dell'Aula ha preso visione del manoscritto originale presentato dal suo gruppo, dove si parla chiaramente di "carne di manzo britannica». Non so se l'onorevole Macartney ci nasconda il fatto di essere vegetariano e stia cercando di bandire tutta la carne di manzo britannica, ma se è così penso di aver scoperto il suo gioco. Egli dovrebbe scusarsi con l'Assemblea per averla indotta in errore e per non aver detto tutta la verità. Macartney Signora Presidente, anche a me dispiace dover rispondere a questa osservazione. Non ho nulla da nascondere; ho però delle conoscenze linguistiche. Faccio molta attenzione a quello che firmo quando devo sottoscrivere degli emendamenti. I servizi di seduta possono confermare che nell'emendamento originale depositato dal nostro gruppo è stata utilizzata l'espressione "viande anglaise ». Non sono responsabile di ciò che è successo in seguito, ma ho appurato la questione con David Martin, che allora espletava le funzioni di Presidente. I servizi di seduta possono confermarlo. Spero che venga messa fine alla questione, che è assolutamente ridicola. Presidente Onorevole Macartney, ad ogni modo adesso stiamo procedendo all'adozione del processo verbale. E lo dico sia a lei che all'onorevole Miller. Faremo in modo, comunque, che le dichiarazioni di tutti vengano correttamente trascritte. (Il processo verbale è approvato) Votazioni Zimmermann Signora Presidente, vorrei solo rilasciare una breve dichiarazione sulla mia relazione. Coloro che hanno assistito ieri sera alla discussione hanno potuto sentire il motivo per cui la Commissione non è disposta ad accogliere, nella loro formulazione attuale, le proposte di emendamento che sono state ora approvate dai cristiano democratici e che si riferiscono al vertice di Amsterdam. Io vorrei ribadire chiaramente ancora una volta che il mio gruppo non ha votato a favore di questi emendamenti, poiché il Trattato non è stato ancora ratificato e noi non possiamo ancora fare riferimento ad esso. E' un peccato che gli emendamenti siano stati integrati nella relazione, come ha voluto la maggioranza. Ma dobbiamo rassegnarci perché ormai le cose stanno così. Vorrei tuttavia ancora una volta sottolineare che il mio gruppo non può accettare che ci si riferisca a qualcosa che non è ancora entrato in vigore. Tomlinson Signora Presidente, l'ho sentita fare i nomi di alcune persone che intendono fare delle dichiarazioni di voto, ma non sono qui. Potrebbe verificare la presenza in Aula di tutte le persone che intendono presentare dichiarazioni di voto e di cui lei sta leggendo i nomi? In caso contrario si tratterebbe di una dichiarazione di non-voto. Presidente Si, lei ha pienamente ragione. L'onorevole Vanhecke è presente, ci ha appena fatto sapere che presenta una dichiarazione di voto per iscritto. Anche l'onorevole Lindqvist ci ha fatto sapere che la sua dichiarazione di voto sarebbe stata presentata per iscritto. Gli onorevoli Holm e Wibe sono presenti. Ci sono tutti. E' magnifico! Mi congratulo con loro per aver presentato le loro dichiarazioni di voto per iscritto. Credo che la prossima volta le presenteranno oralmente in modo che risulti chiaramente che sono presenti. Lindqvist È positivo che i problemi dei profughi vengano affrontati sul piano globale e che l'onere ne venga distribuito tra più paesi. Temo tuttavia che una politica comune dell'Unione in materia di profughi, asilo e visti possa tradursi in una linea più dura nei confronti dei profughi e in barriere più invalicabili nei confronti del resto del mondo. Holm Non sottoscrivo la richiesta che l'Unione, in modo sovranazionale, divenga responsabile di settori quali l'asilo e l'immigrazione. Mi pare che problemi come questi vadano piuttosto gestiti sul piano nazionale. Invece, sono ovviamente favorevole a una cooperazione intergovernativa in questo campo. L'obiettivo del programma, ossia promuovere la cooperazione tra le autorità competenti nei vari Stati, è lodevole. Ma è bene intensificare la cooperazione anche con i paesi dell'Europa centrale e orientale. Veicoli con ruote Presidente L'ordine del giorno reca la relazione (A4-0342/97) dell'onorevole Kittelmann, a nome della commissione per le relazioni economiche esterne, sulla proposta di decisione del Consiglio ai fini dell'adesione della Comunità europea all'accordo della Commissione economica per l'Europa delle Nazioni Unite relativo all'adozione di prescrizioni tecniche uniformi per i veicoli a motore, gli accessori e le parti che possono essere installati e/o utilizzati sui veicoli a motore ed alle condizioni del riconoscimento reciproco delle omologazioni rilasciate in base a tali prescrizioni (Accordo del 1958 riveduto) (9868/97 - C4-0467/97-96/0006(AVC). Kittelmann Signora Presidente, onorevoli colleghe e colleghi, l'accordo ha un nome lungo, ma quello che spero noi oggi approveremo è effettivamente un accordo riveduto che ha una certa importanza. La commissione per gli affari esteri, la sicurezza e la politica di difesa vi invita ad adottare la raccomandazione. Avevamo già approvato la relazione nel novembre dello scorso anno. All'inizio di gennaio tuttavia il Consiglio ha comunicato che intendeva ritirare la sua richiesta di approvazione, al fine di elaborare ulteriormente la proposta della Commissione e di presentarla nuovamente. L'operazione ha avuto successo, il testo di cui disponiamo ora è formulato in modo migliore. In cosa consiste l'accordo del 1958 della Commissione economica per l'Europa delle Nazioni Unite? Nel 1958 alcuni Stati rappresentati nella Commissione per l'Europa delle Nazioni Unite conclusero un accordo sull'adozione di condizioni uniformi per l'omologazione di accessori e parti di veicoli a motore. So che i colleghi Mombaur e Malangré sono estremamente soddisfatti. Più precisamente si tratta del riconoscimento reciproco tra le parti contraenti delle omologazioni di tipi di automobili prodotti in conformità con le suddette norme. La proposta della Commissione prevede che ora anche la Comunità europea oltre ai suoi singoli Stati membri aderisca a questo accordo delle Nazioni Unite. Penso che ciò sia molto positivo, poiché dimostra chiaramente che l'Unione europea aderisce in misura sempre maggiore anche ad accordi di diritto internazionale e può votare con una sua personalità giuridica. Per motivi giuridici tuttavia, sarà la Comunità europea e non l'Unione europea a divenire parte contraente, poiché l'Unione, a differenza della Comunità, non dispone di una personalità giuridica internazionale. Il significato economico di un tale accordo per l'industria automobilistica europea è evidente. Dalla conclusione dell'accordo sono state adottate circa 100 regolamentazioni specifiche che riguardano la totalità degli accessori e parti di veicoli a motore. Una rinegoziazione si è resa fra l'altro necessaria anche alla luce del completamento del mercato interno dell'UN. E' inoltre emerso chiaramente che, dinanzi al rapido progresso tecnico dell'industria automobilistica e alla crescente compenetrazione commerciale internazionale è necessario un dispositivo normativo riconosciuto a livello internazionale. La presente proposta si differenzia dalla prima in tre punti. Primo: il ruolo che mantengono gli Stati membri dopo l'adesione della Comunità all'accordo è definito in modo particolareggiato. Secondo: come ulteriore base giuridica per l'adesione della Comunità europea all'accordo riveduto si aggiunge l'articolo 100 A. Terzo: alla decisione sull'adesione si aggiunge l'allegato 3, che regola particolari tecnici relativi alla partecipazione della Comunità e degli Stati membri all'accordo. Questa proposta in particolare rende oggi la nostra approvazione più facile rispetto ad un anno fa, poiché questo allegato contiene la richiesta che noi e la commissione per i problemi economici e monetari e la politica industriale, competente per parere, abbiamo rivolto alla Commissione, affinché questa informi tempestivamente questo Parlamento ancor prima della presentazione formale di proposte sull'emanazione della nuova regolamentazione. In questo modo il Parlamento potrà comunicare i suoi desideri già in questa fase preliminare. Tale procedura di informazione è stata promessa dal Commissario Bangemann e confermata per iscritto. Quanto il Commissario Bangemann promette viene sempre mantenuto! Quest'assicurazione diverrà ora parte integrante dell'atto giuridico formale e quindi assumerà un'importanza ancora maggiore. In merito al recepimento delle norme nel diritto comunitario, deve essere applicata la procedura di codecisione, quindi si richiede l'approvazione del Parlamento. In questo modo si salvaguardano i nostri diritti di codecisione, soprattutto se si considera la procedura di informazione già citata. Il rafforzamento di questo accordo mediante più rigide procedure decisionali e la cooperazione della Comunità in quanto tale accresceranno notevolmente la sua importanza internazionale. Altri importanti produttori di automobili aderiranno presto o tardi all'accordo. Grazie a questo le possibilità di vendita per l'economia europea e il mercato mondiale continueranno a migliorare. Daremo così il nostro consenso ad un accordo che per l'Europa sarà necessario e vantaggioso. Smith Signora Presidente, sono grato al relatore per averci fornito le spiegazioni tecniche che stanno alla base della sua relazione. La raccomandazione deriva dal riconoscimento che è necessario avere un complesso di norme internazionali accettate da tutti sull'omologazione dei veicoli a motore. Noi pensiamo che se il nostro scopo è quello di globalizzare il commercio di beni di ogni tipo, allora dovremmo favorire la suddivisione del lavoro a livello internazionale, a vantaggio nostro e delle economie più povere. Ma noi vogliamo anche la globalizzazione dei diritti umani, dei valori sociali e del rispetto per l'ambiente. Abbiamo quindi tutto l'interesse a continuare a far sì che questo sistema, per funzionare, debba passare attraverso strutture giuridiche internazionali, in modo da aumentare la fiducia e garantire l'affidabilità e la trasparenza a livello economico, e il rispetto reciproco a livello mondiale. Questo è il motivo per il quale appoggiamo la relazione. Devo dire che, dopo alcune iniziali riserve, il relatore mi ha convinto del fatto che il Parlamento avrà sicuramente un ruolo nel programma, e sono grato all'onorevole Kittelmann per il lavoro svolto in tal senso. Spero solo che la sua fiducia venga premiata nei mesi e negli anni a venire. Santini Signora Presidente, quest'accordo, che risale al 1958, potrebbe sembrare un pò obsoleto, ma con le modifiche che il nostro relatore e la Commissione vi hanno apportato possiamo senz'altro accoglierlo con favore e dire che è ancora attuale. La dimostrazione viene anche dall'applicazione che ha avuto in questo lasso di tempo: più di cento regolamentazioni specifiche sono state applicate e non vi sono stati mai grossi problemi. Desidero sottolineare l'importanza che quest'accordo riveduto ha per l'industria automobilistica europea e l'occupazione. Nella competizione globale fra costruttori automobilistici, in particolare fra costruttori europei e americani, per la penetrazione commerciale nei nuovi mercati emergenti, l'adozione di norme tecniche uniformi e comuni per le autovetture è infatti quanto mai necessaria, soprattutto perché consente di definire i parametri per una concorrenza sana ed equilibrata; sappiamo inoltre quanto bisogno vi sia di questa disciplina in molti altri campi. Occorre pure tenere conto del fatto che l'adesione dell'Unione europea all'accordo riveduto del 1958 potrebbe indurre alcuni paesi, ad esempio Giappone, Corea, Cina, Sudafrica, India, paesi emergenti e concorrenti del futuro, che hanno manifestato interesse o addirittura intenzione di aderire a tale accordo, a compiere il passo definitivo, ma a compierlo un pò nella direzione che noi auspichiamo. Infine, in questa prospettiva per l'industria automobilistica europea che ha avviato una serie di ganoide-venture in molti paesi emergenti, l'adesione dell'UN all'accordo riveduto è di vitale importanza. L'adesione, infatti, consentirà un più rapido processo di adozione di tutta la materia, ma soprattutto consentirà all'industria automobilistica europea di non cedere il passo, come in altri campi, all'invadenza dell'industria americana. Kreissl-Dörfler Signora Presidente, onorevoli colleghi, immaginate di essere produttori di automobili e di voler ottenere l'omologazione di un nuovo tipo di veicolo. Supponiamo inoltre che dal vostro punto di vista si tratti di un tipo molto economico, anche se non supera del tutto il test dell'alce per alcuni aspetti della sicurezza. L'adesione delle Comunità europee all'accordo ECE sarebbe per voi una manna dal cielo. Citerò il parere della commissione per i problemi economici e monetari e la politica industriale: "Con l'adesione dell' UE la portata della procedura di codecisione per taluni aspetti sensibili relativi alla sicurezza e alla legislazione di tutela ambientale si riduce notevolmente» Ancora: "L'UE lascerebbe esercitare il suo potere legislativo ad un'istituzione che dispone di una più debole base normativa». E citando il relatore della commissione giuridica: " Il Trattato istitutivo delle Comunità europee prevede un livello di protezione il più elevato possibile per l'ambiente e la tutela dei consumatori, mentre tali disposizioni sostanziali non figurano nell'accordo ECE. Sembra quasi una battuta credere che il Parlamento potrebbe, nella dirittura d'arrivo di tutta una procedura, impedire una omologazione di automobile di standard inferiore con il suo parere conforme, quindi con un semplice si o no; infatti per poter avere un ruolo determinante al Parlamento manca uno strumento essenziale, la codecisione. Al fine di tener conto delle riserve delle commissioni competenti per parere, la Commissione si è impegnata ad informare anticipatamente il Parlamento in via confidenziale. Si tratta di un bel gesto, bisogna riconoscerlo. Ma perché si dovrebbe verificare un caso di emergenza, proprio relativamente all'ambiente e alla sicurezza? L'adesione della Comunità ubbidisce alla logica che vuole una maggiore e più rapida presenza sul mercato mondiale e che spinge altri paesi ad aderire all'ECE. Perché si deve far pagare più caro il biglietto d'entrata? Ed io propongo di non metterci adesso in una situazione insoddisfacente per poi sperare in tempi migliori. Al contrario, dovremmo chiedere alle istanze competenti di riformare innanzitutto le procedure ECE dal punto di vista ecologico, sociale e delle tecniche relative alla sicurezza, e in seguito potremo parlare di un'adesione all'accordo sull'omologazione di veicoli a motore. Allora anche noi non ci opporremo, al contrario. Sperando che prima o poi non arrivi anche il test dell'elefante! van Dam Signora Presidente, desidero prima di tutto dire qualcosa riguardo alla procedura adottata dalla commissione per le relazioni economiche esterne, che il 21 ottobre scorso ha votato a rotta di collo su questa relazione. Il fatto che 6 dei 14 membri della commissione presenti alla votazione si siano astenuti rivela come molti di essi fossero insoddisfatti del modo in cui si è operato. La relazione è stata aggiunta all'ordine del giorno un solo giorno lavorativo prima della riunione della commissione e tale cambiamento dell'ordine del giorno è stato comunicato ai membri della commissione il giorno stesso della riunione. Inoltre, abbiamo potuto prendere visione della relazione soltanto durante la riunione stessa è stato pertanto impossibile svolgere un dibattito sui suoi contenuti, e tanto meno lo è stato formulare un giudizio equilibrato. Una cosa del genere non dovrà più ripetersi in futuro. Tutto ciò non inficia la nostra valutazione positiva del lavoro svolto dal relatore. Concordiamo con lui sul fatto che, per diversi motivi, è importante che l'Unione aderisca all'accordo ECE. Le dimensioni crescenti del commercio internazionale e la sempre maggiore concorrenza da parte dell'industria automobilistica giapponese e coreana ci impongono una chiara scelta di campo a favore dell'industria europea. Se elimineremo gli ostacoli tecnici, potremo favorire le esportazioni dai paesi dell'Unione. L'adesione a questo accordo da parte dei paesi di tutto il mondo è certamente auspicabile; in particolare, dovrebbero sottoscriverlo anche gli Stati Uniti. Nonostante questi ultimi abbiano optato per l'autocertificazione, spero comunque che la Commissione europea continui ad impegnarsi per l'adesione di questo come di altri paesi. Ora che il mercato unico è stato completato, diventa tanto più importante armonizzare la normativa comunitaria con i regolamenti dell'ECE. Al proposito, insistiamo affinché l'Unione si impegni a riprendere, per quanto possibile, anche nelle disposizioni ECE il buon livello di protezione garantito dalle norme comunitarie. Siamo lieti che sia stato sventato il pericolo che l'adesione all'accordo ECE comporti un abbassamento di tale livello. Ora che il Consiglio ha aggiunto l'articolo 100 A alla base giuridica, confidiamo che la salute pubblica, la sicurezza e l'ambiente continueranno ad essere tutelate. L'Unione può farlo poiché al momento ha la maggioranza assoluta nel processo decisionale dell'ECE e, anche in caso di ulteriori adesioni, potrà sempre disporre di una minoranza con potere di blocco. Noi speriamo che l'adesione all'accordo ECE favorirà un maggiore equilibrio nella difesa dei vari interessi e una maggiore armonia tra la tutela degli interessi dell'ambiente, dei consumatori e della sicurezza dei trasporti, da un lato, e quelli dei produttori automobilistici dei paesi membri, dall'altro lato. Al proposito, un approccio comune offre il vantaggio che la tutela degli interessi dell'industria automobilistica nazionale non porteranno unilateralmente ad un abbassamento del livello di protezione. Per quanto riguarda, poi, gli aspetti interni dell'adesione, la posizione del Parlamento europeo è interessante. Mentre il Parlamento ha tuttora un diritto di codecisione sui requisiti dell'equipaggiamento e sull'approvazione dei veicoli a ruote, dopo l'adesione tali competenze saranno sostituite dalla procedura di approvazione prevista dai nuovi regolamenti ECE. Secondo noi, anche il quel caso il controllo parlamentare sarà garantito. Ora, poi, che ci è stato promesso che il Parlamento europeo sarà tenuto informato in via ottimale tramite la procedura modus vivendi , condividiamo la conclusione tratta dal relatore secondo cui il coinvolgimento del Parlamento europeo sarà assicurato anche dopo la firma dell'accordo ECE. Meno tranquillo mi sento, invece, in merito al coinvolgimento degli Stati membri. Noi condividiamo le critiche espresse dal Consiglio alla pretesa della Commissione europea di fungere da portavoce in tutte le fasi delle consultazioni ECE. E' vero che, secondo la decisione del Consiglio, la Commissione europea parlerà a nome dell'Unione europea, mentre gli Stati membri potranno parlare in Prima persona solo nelle riunioni degli esperti? L'adesione a questo accordo dimostra che le competenze dell'Unione in ambito internazionale possono essere di ampia portata. Giustamente il relatore lo ha verificato sulla base del principio di sussidiarietà, dando un notevole peso alla crescente mondializzazione del commercio e degli investimenti. Anche noi, al pari del relatore, riteniamo che in questo caso l'agire comune da parte degli Stati membri in seno all'ECE rappresenti un importante valore aggiunto. Bonino Signora Presidente, la Commissione intende innanzitutto congratularsi con il relatore, onorevole Kittelmann, per l'eccellente relazione su questo progetto di decisione. La relazione delinea un'analisi dettagliata del contenuto e delle procedure interne da seguire, a partire dal momento in cui la Comunità europea diventa parte contraente di questo accordo. Dal punto di vista politico nonché economico, vorrei sottolineare semplicemente la crescente importanza del potenziamento dell'armonizzazione internazionale, non solo per quanto riguarda l'industria ma anche per quanto riguarda il punto di vista dei consumatori. Penso che, da questo punto di vista, i colleghi che hanno espresso in questa sala certe preoccupazioni, troveranno in questo strumento un'ulteriore garanzia, perché credo che solo l'armonizzazione multilaterale può garantire, in un mercato globale di tutta evidenza, un dato di garanzia ulteriore. Il punto che la Commissione intende precisare, ma che è già stato dettagliatamente presentato dal relatore, onorevole Kittelmann, riguarda le procedure, ed è un punto che ha sollevato qualche dubbio in questa sala. Per essere più precisi, la Commissione intende ribadire che, Prima di votare a favore dell'adozione di un progetto di regolamento o di un progetto di emendamento, la Comunità dovrà richiedere il parere conforme del Parlamento europeo nel caso di nuovi regolamenti, oppure, nel caso di regolamenti esistenti che vengano adeguati al progresso tecnico, sottoporre i progetti di emendamento al Parlamento europeo in tempo utile perché si possano seguire le procedure in vigore a livello di comitatologia. Inoltre, la Commissione informerà il Parlamento europeo a tutti gli stadi della procedura, in particolare in relazione alla stesura del programma di lavoro e all'avanzamento dei lavori preparatori. Nei settori sensibili, quali quello degli agenti inquinanti e delle emissioni di rumore, il Consiglio e la Commissione hanno concordato, nel contesto di una dichiarazione riportata agli atti del Consiglio, che l'adozione di misure in questi settori debba aver luogo, a livello comunitario, conformemente al disposto degli articoli 100 A a 189 B e che, solo dopo aver completato queste procedure, verrà avviata la procedura per l'adozione di un emendamento ad un regolamento. In questo senso, la Commissione ha inteso garantire che il Parlamento europeo fosse coinvolto ad ogni stadio della procedura e a livello di informazione in modo completo e corretto. Tutti i partecipanti debbono comunque apportare il proprio contributo di modo che queste procedure possono svolgersi in modo efficace. Da questo punto di vista, nell'evidente passaggio - che è un aspetto giuridico - dalla codecisione ad altre forme di cooperazione - poiché è quanto richiede questo tipo di trattati - credo che la Commissione abbia dimostrato attenzione al coinvolgimento del Parlamento europeo, in particolare per quanto riguarda le materie sensibili, che, relativamente ai miei rapporti istituzionali, riguardano i consumatori e le emissioni inquinanti e le emissioni di rumori. Presidente La discussione è chiusa. Passiamo ora alla votazione della relazione dell'onorevole Kittelmann. (Il Parlamento approva la decisione) Caudron Come l'onorevole collega Peter Kittelmann, ritengo che si debba firmare questo accordo. Tali accordi mirano infatti a garantire una sana concorrenza su un mercato che diventa sempre più internazionale. Dobbiamo quindi verificare che gli impegni presi dai paesi terzi vengano rispettati. Non potremmo consentire, e l'industria non potrebbe tollerare, che l'Unione europea applichi in modo unilaterale i diversi accordi che ha sottoscritto. L'OMC, nata nel 1984, aveva senso solo se fosse stata in grado di far applicare le regole stabilite. Fino ad oggi, è apparso chiaramente che occorre rafforzare gli strumenti giuridici di cui dispone per raggiungere concretamente questo obiettivo. Molti sono gli esempi di concorrenza sleale attuata da taluni nostri partner. Queste violazioni, a cui l'Europa reagisce spesso timidamente, hanno prodotto gravi conseguenze in tutti i settori industriali. Tutti ne sono a conoscenza. L'Unione europea può firmare un'infinità di accordi, ma deve controllare che vengano effettivamente applicati e da tutte le parti che li hanno sottoscritti. L'Europa deve rispettare gli impegni presi. E' però controproducente che anticipi l'attuazione degli accordi o che li applichi prima dei nostri concorrenti. Produzione cinematografica e audiovisiva Presidente L'ordine del giorno reca, in discussione congiunta, sei interrogazioni orali: B4-0902/97, dell'onorevole Guinebertière, a nome del gruppo Unione per l'Europa, sul Fondo di garanzia per incentivare la produzione cinematografica e audiovisiva; -B4-0903/97, degli onorevoli Monfils e Ryynänen, a nome del gruppo del Partito europeo dei liberali democratici e riformatori, sulla creazione di un Fondo di garanzia; -B4-0904/97, dell'onorevole Pailler, a nome del gruppo confederale della sinistra unitaria europea. Sinistra verde nordica, sul Fondo di garanzia europeo per la produzione cinematografica e audiovisiva; -B4-0905/97, dell'onorevole Leperre-Verrier, a nome del gruppo dell'Alleanza radicale europea, sul Fondo di garanzia per incentivare la produzione cinematografica e audiovisiva; -B4-0906/97, dell'onorevole Ripa di Meana, a nome del gruppo Verde al Parlamento europeo, sul Fondo di garanzia per incentivare la produzione cinematografica e audiovisiva; -B4-0907/97, degli onorevoli Pack, Pex e Perry, a nome del gruppo del Partito popolare europeo, sul Fondo di garanzia per incentivare la produzione cinematografica e audiovisiva. Guinebertière Signora Presidente, signora Commissario, vorrei ricordare che il Parlamento europeo, il 22 ottobre 1996, si era pronunciato in favore della creazione di un Fondo di garanzia per incentivare la produzione cinematografica e audiovisiva. Questo strumento finanziario era destinato a incoraggiare gli istituti bancari e finanziari a potenziare i loro interventi a favore della produzione cinematografica, segnatamente accordando una garanzia parziale ai prestiti concessi ai produttori. Tuttavia, sotto la presidenza irlandese, il Consiglio del 16 dicembre non aveva accolto la proposta che riprendeva l'idea di un periodo sperimentale di cinque anni e basava la propria credibilità su uno studio del FEI che forniva garanzie per la gestione di questo Fondo. Il 24 novembre, il Consiglio "cultura», sotto la presidenza lussemburghese, deve riesaminare nuovamente una proposta di compromesso. In qualità di relatrice per il Parlamento, ho potuto valutare le aspettative dei professionisti del settore, sia audiovisivo che finanziario. L'effetto catalizzatore del Fondo di garanzia permetterebbe non solo un maggior numero di produzioni, ma anche la costituzione di cataloghi, il cui consumo è sempre maggiore dato lo sviluppo di un mercato di nuovi servizi. Tutte le cifre che analizziamo in questo ambito contribuiscono a dimostrare due situazioni. La prima è che vi è una costante crescita di più reti televisive, nonché dell'utilizzo della trasmissione di immagini digitali, e per giunta più in Europa che altrove, secondo le previsioni per il periodo 1995/2005. La crescita del reddito globale del settore è stimata, in media, a più del 69 %. E i film sono una parte fondamentale di un settore industriale che trova sempre maggiori sbocchi, ad esempio, in attività di formazione, istruzione, informazione, commercio, eccetera. C'è quindi uno sviluppo estremamente sostenuto del consumo di questi prodotti. La seconda constatazione è che la bilancia degli scambi culturali tra UE e Stati Uniti registra oggi un deficit di 6 miliardi di dollari per l'Unione, il che equivale, purtroppo, a 250 000 posti di lavoro. Nel momento in cui si tiene il vertice di Lussemburgo, nel momento in cui gli Stati considerano con vergogna i loro tassi di disoccupazione, noi responsabili politici dobbiamo fare di tutto per fornire a questo settore i mezzi per far "esplodere» i nuovi lavori, che spesso sono ad altissimo contenuto tecnologico. Io so che la Commissione, come il Parlamento, è molto sensibile a questo argomento, e che è consapevole dell'esistenza di questo potenziale miniera di posti di lavoro. Le chiedo perciò di aiutarci, di fronte al Consiglio, perché ritengo che insieme potremmo fare molta strada; questo strumento verrebbe a completare i mezzi a disposizione della politica audiovisiva europea che, grazie alla direttiva "Televisioni senza frontiere» ed il programma MEDIA, ha già permesso di meglio strutturare un settore che deve far fronte ad un aumento permanente di prodotti cinematografici. Ringrazio quindi la Commissione per il sostegno fornitoci. Monfils Signora Presidente, come già sottolineato dalla onorevole collega Guinebertière, il Fondo di garanzia non è una novità per il Parlamento europeo; la sua istituzione è stata infatti proposta più di un anno fa ed il sistema è al tempo stesso semplice, poco oneroso, ma, come già precedentemente evidenziato, estremamente utile per lo sviluppo della produzione audiovisiva. Si parla così spesso dei rapporti tra cultura e economia che è giunto il momento di dimostrare che è possibile passare dalle parole ai fatti. Dal momento che il settore della cultura è in grado di offrire nuovi posti di lavoro, fatto già dimostrato da tempo, è logico incentivare i privati a investire in queste attività. Ma poiché ogni prodotto audiovisivo è un prototipo, le pubbliche amministrazioni devono farsi carico delle loro responsabilità, assumendosi una parte del rischio che l'aiuto al cinema comporta. Il cinema, però, non rappresenta solo uno sbocco occupazionale, ma anche l'espressione artistica delle nostre convergenze e diversità e costituisce un potente strumento della politica culturale. Potenziare il sostegno al nostro cinema significa permettere ai cittadini europei di vedere nelle loro sale o sulle reti televisive il riflesso delle loro identità, invece di essere perpetuamente alienati da una cultura proveniente dall'esterno. Per tutte queste ragioni, il Fondo di garanzia mi sembra essere uno strumento supplementare particolarmente necessario per sostenere la creazione cinematografica europea. Signora Presidente, ad Amsterdam gli Stati non hanno voluto attribuire alla cultura un posto più importante e molti deputati considerano l'articolo 128 particolarmente lacunoso. I ministri della cultura hanno oggi l'occasione correggere parzialmente questo errore, dando il via libera alla nascita del Fondo di garanzia. Ainardi Signora Presidente, nel 1988 il deficit degli scambi culturali (cinema, televisione, video) dell'Unione europea rispetto agli Stati Uniti è stato di 2, 1 miliardi di dollari. Nel 1995, questo deficit è più che triplicato, raggiungendo i 6, 8 miliardi di dollari. Effettivamente, la forte espansione del settore audiovisivo in Europa, con la nascita di nuove reti, si rivela vantaggiosa soprattutto per gli Stati Uniti. La quota dei film americani nelle sale europee aumenta costantemente ed ha raggiunto l'80 %. Queste cifre indicano chiaramente che gli Stati Uniti hanno compreso l'importanza decisiva del settore cinematografico e audiovisivo a livello sia politico che commerciale. Di fronte al predominio americano, l'Unione europea deve battersi, da un lato, per limitare l'avanzata delle produzioni americane, e dall'altro, per difendere e sviluppare le proprie produzioni cinematografiche e audiovisive. Si tratta di una vera e propria difesa della civiltà. Grazie alla mobilitazione dei professionisti del settore della cultura, a cui abbiamo dato voce nella nostra Assemblea, siamo riusciti ad imporre nei negoziati del GATT il principio dell'eccezione culturale, facendo riconoscere che le opere culturali non sono una merce. La difesa di questo principio è quanto mai attuale. Bisogna difenderlo nei negoziati dell'accordo multilaterale sugli investimenti attualmente in corso nel quadro dell'OCSE, da cui bisogna escludere il cinema, gli audiovisivi e la proprietà intellettuale, ma anche istituendo e promuovendo strumenti giuridici e finanziari adeguati ed efficaci. Il Fondo di garanzia, che viene a completare il programma MEDIA, malgrado le carenze a livello normativo e finanziario, può effettivamente contribuire a incentivare la produzione e la distribuzione di opere culturali originarie degli Stati membri. Il Parlamento europeo aveva adottato, il 22 ottobre 1996, la proposta della Commissione, rafforzandola con alcuni emendamenti. E' deplorevole che il Consiglio non sia ancora giunto ad un accordo per l'opposizione di alcuni Stati membri. Questa discussione e la risoluzione presentata dal nostro gruppo mirano ad inviare un segnale forte al Consiglio dei ministri della cultura affinché, in occasione della riunione del 24 novembre, giunga ad un accordo. Le recenti proposte della Federazione europea dei realizzatori dell'audiovisivo (FERA) potrebbero contribuire a sbloccare la situazione. Approvando la costituzione del Fondo di garanzia, il Consiglio esprimerà la volontà di difendere la cultura dei paesi europei e di resistere al predominio economico e culturale degli Stati uniti. Leperre-Verrier Signora Presidente, tra qualche giorno, il Consiglio "cultura» dovrà decidere in merito alla creazione di un Fondo di garanzia per incentivare la produzione audiovisiva. La questione non è del tutto nuova, in quanto è dal 1996 che questa decisione, peraltro fondamentale, viene bloccata dal Consiglio. Speriamo che il Consiglio faccia seguire alle parole i fatti. Mi spiego. In un momento in cui, per la prima volta, gli Stati dell'Unione si riuniscono per definire una strategia comune per l'occupazione, è opportuno ricordare che il mercato audiovisivo è in piena espansione e costituisce una miniera potenziale di più di due milioni di posti di lavoro. D'altra parte si tratta di un settore di punta, profondamente toccato da tutte le innovazioni tecnologiche più importanti: la transizione verso il sistema digitale, il 16/9, eccetera.. Se non vogliamo ancora una volta farci superare dagli Stati Uniti e mettere in pericolo la nostra identità culturale è necessario sviluppare una industria dinamica per la produzione di programmi. In proposito, va notato che gli americani, di cui temiamo l'invasione culturale, e in questo abbiamo ragione, hanno saputo sviluppare una industria audiovisiva che, in termini di esportazioni, è più importante dell'industria automobilistica e farmaceutica insieme. Sarebbe un miracolo avere una situazione simile anche in Europa. Questo Fondo di garanzia, che agirebbe da starter , permetterebbe di incentivare gli investimenti in un settore a rischio, senza però, è opportuno sottolinearlo ancora una volta, gravare sul bilancio dell'UE. E' la più sconfortante constatare quanto la proposta sia rimasta bloccata se si considera che riduzione della dotazione di bilancio del programma MEDIA II avrebbe dovuto essere compensata dall'istituzione di questo fondo. Ancora una volta, la produzione audiovisiva europea risulterà perdente, e possiamo anche dire che oggi è nuovamente vittima della regola dell'unanimità nel Consiglio. Ripa di Meana Signora Presidente, una richiesta e due domande. Noi chiediamo che vi sia una garanzia che il Fondo non privilegi le grandi produzioni e favorisca soprattutto le coproduzioni per i produttori dei paesi ad area linguistica ridotta, diffondendole in tal modo tra i cittadini dell'Unione europea. Alla Commissione facciamo due domande. È essa al corrente del testo di compromesso della Presidenza lussemburghese e, in caso affermativo, qual è la sua posizione in merito? Infine, qual è la previsione che essa può fare sullo svolgimento del Consiglio «Cultura» del 24 novembre che finalmente potrebbe pervenire a un accordo sull'istituzione del Fondo? Deprez Signora Presidente, preparando questo intervento per la discussione odierna, ho riletto ieri l'eccellente relazione dell'onorevole Guinebertière che risale già, praticamente, ad un anno fa, nonché i documenti di una conferenza tenuta recentemente dal Commissario Ortega a Monaco. Quando ci si interessa di questo problema, non si può non essere colpiti da alcune cifre che forniscono un'idea dell'entità del problema. Diversi oratori l'hanno già sottolineato. In Europa, abbiamo la fortuna di avere il mercato audiovisivo con il più alto tasso di espansione al mondo, e queste prospettive di espansione probabilmente raddoppieranno nei prossimi dieci anni. Constatiamo però, tra l'altro, proprio mentre stiamo costituendo un grande mercato, che tra le prime dieci multinazionali mondiali della comunicazione, quattro sono europee e che, per ora, la quota degli introiti delle imprese europee provenienti dal loro stesso mercato non rappresenta nemmeno un terzo del totale degli introiti del settore audiovisivo. Il che significa che le imprese estere, sul nostro mercato, raccolgono due terzi degli introiti. Per quanto riguarda l'occupazione, la situazione è purtroppo più grave di quella descritta dalla onorevole Guinebertière, dal momento che lei analizzava unicamente le ripercussioni del deficit commerciale anno per anno. Se si confronta l'occupazione negli Stati Uniti nell'insieme del settore audiovisivo, che supera i 2, 6 milioni di addetti, con quella nell'UE, che è appena di 1, 8 milioni, il nostro deficit raggiunge praticamente un milione di posti di lavoro nel settore culturale. Per questi motivi, è fondamentale incitare il Consiglio. Contrariamente all'oratrice precedente, non sono tra coloro che ritengono che il fine ultimo sia l'eccezione culturale. Sono peraltro lieto di constatare che alcuni oratori, di lingua diversa dal francese, abbiamo preso la parola, perché non vorrei che la cultura fosse assimilata semplicemente alla lingua francese. Non sono neanche tra coloro che ritengono che la logica delle quote e delle produzioni, per sostituire produzioni europee qualunque a produzioni americane qualunque, sia il nostro obiettivo. Penso che il futuro dell'audiovisivo europeo sia nella qualità, e poiché la qualità richiede investimenti, gli investimenti devono essere incentivati. Il meccanismo del Fondo di garanzia è estremamente semplice ed efficace. Stanziamenti di base più limitati, prestiti e garanzie a condizioni di mercato - un meccanismo tutt'altro che burocratico - possono avere un effetto di leva notevole. I professionisti del settore chiedono l'istituzione del Fondo di garanzia, la Commissione europea l'ha proposta, il Parlamento europeo la sostiene sulla scia di quanto indicato dall'onorevole Guinebertière. Non rimane che la decisione del Consiglio, e in particolare, all'interno del Consiglio, di uno Stato. Che questo Stato, paladino del liberalismo, il 24 novembre ascolti la voce di chi vuole lo sviluppo dell'Europa e dice "si». Junker Signora Presidente, onorevoli colleghe e colleghi, sono stata relatrice per il Libro verde sul rafforzamento dell'industria delle realizzazioni audiovisive in Europa, anche questo molto tempo fa. Ci siamo occupati di tre strumenti fondamentali che dovrebbero promuovere questo rafforzamento, cioè della direttiva sulla televisione, che nel frattempo è stata realizzata, del programma MEDIA-2 che sta procedendo, e del Fondo europeo di garanzia, per il quale non registriamo progressi, poiché viene bloccato dal Consiglio. Potrebbe costituire tuttavia un importante presupposto proprio per conquistare competitività e capacità di mercato nei confronti della concorrenza straniera. Non possiamo più accettare che vengano sostenute le piccole ma raffinate produzioni artistiche del settore low budget , che in gran parte non verranno mai proiettate in un cinema né trasmesse da nessuna televisione. In Germania solo una produzione cinematografica su due arriva in un cinema; neanche in un piccolo cinema esclusivo. Questo è lo svantaggio di un sostegno errato, ed è pertanto estremamente deplorevole che, secondo le mie informazioni, sia proprio la Germania a causare il blocco a livello di Consiglio. Spero veramente che si riesca a fare buon uso della competenza di registi, produttori, banche, istituti che si occupano dei media, nonché delle fondazioni per il cinema e che si possa pervenire a decisioni diverse da quelle prese fino ad ora. Solo così sarà possibile sfruttare le possibilità, che sono già state descritte in questa sede e far progredire il grande cinema, naturalmente ricorrendo soprattutto a coproduzioni, cosa peraltro già usuale. Abbiamo una produzione cinematografica che se vuole essere competitiva, deve essere realizzata solo in coproduzione con la televisione. Questo è un grande mercato in fase di crescita. Negli Stati Uniti la concessione di capitale a rischio è normale. In Europa purtroppo no! Abbiamo voluto ovviare a questa mancanza con questo Fondo di garanzia, e se vogliamo che le belle dichiarazioni diventino realtà, è necessario trasformare in realtà anche questo Fondo di garanzia. Spero che la Commissione riesca ad esercitare le debite pressioni. Wolf Signora Presidente, onorevoli colleghe e colleghi, credo che sia necessario addurre argomenti molto precisi. Si tratta in pratica di sviluppare un settore che non solo avrà una grande importanza economica per il futuro, ma che, con tutta la sua diversità e varietà rappresenta le caratteristiche che distinguono l'Unione europea da altri grandi blocchi che esistono in questo mondo: la sua diversità, la sua varietà e la sua creatività. E' quindi importante che nel fondo di garanzia si tenga conto delle minoranze linguistiche e delle piccole produzioni. Le piccole produzioni, onorevole Junker, non devono necessariamente essere collocate al di fuori del mercato, quest'idea va subito superata. Naturalmente abbiamo bisogno di coproduzioni, naturalmente abbiamo bisogno di un sostegno e naturalmente abbiamo bisogno del Fondo di garanzia, Questo è infatti lo strumento che ora, dopo che sono state prese tante altre decisioni, diviene praticabile, attuabile ed efficace. A questo punto credo che dobbiamo rivolgerci tutti agli Stati membri come la Germania, che decidono di azionare il freno. Non è accettabile che un paese ritenga di essere alla testa dello sviluppo europeo e blocchi tutti i fascicoli fondamentali. Politica per l'occupazione, politica dell'audiovisivo, potrei continuare l'elenco. Questa situazione va superata. Hory Signora Presidente, anch'io, come l'onorevole Deprez, ho riletto la relazione presentata dalla onorevole Guinebertière l'anno scorso e volevo riprendere una frase, in quanto non saprei dire meglio di lei "Deve esistere un'alternativa alla visione unicamente hollywoodiana del mondo». Condivido pienamente questo modo di esporre il problema e mi associo a tutti gli oratori che hanno richiesto di sbloccare il progetto del Fondo di garanzia. Vorrei però, con il vostro permesso, affrontare il problema da un punto di vista politico perché troppo spesso si dimentica che il settore della cultura è forse il terreno privilegiato per una analisi politica. Affermiamo solitamente che il nostro progetto europeo si basa, per quanto riguarda il passato, su una storia e su tradizioni comuni: è vero. Per il presente, su uno zoccolo di valori comuni che sono proprio il risultato di questa storia: è vero. Per il futuro, però, la creazione letteraria, cinematografica, artistica e audiovisiva è senza dubbio lo strumento più importante per indagare il cosiddetto "umanesimo europeo». Ritengo che i problema sia ancora più ampio, e sia collegato alla crisi di valori dell'universalismo progressivamente corrotto. Non penso infatti che la democrazia possa essere ridotta ad una vaga ideologia dei diritti dell'uomo. Non credo che il liberalismo politico sia semplicemente un materialismo senza principi. Non credo che gli scambi internazionali non siano altro che una globalizzazione che disprezzi gli uomini e non credo che l'universalismo possa riassumersi nell'uniformizzazione. La perdita del senso dei valori dell'universalismo è direttamente all'origine di ciò che siamo costretti a chiamare, non esistendo termini migliori, l»identitarismo», l'etnicismo, il tribalismo e la religiosità più medievale. Quando avremo abdicato completamente di fronte all'invasione di una pseudo-cultura mondiale, sostenuta da capacità finanziarie senza precedenti, moltiplicata da strumenti di comunicazione diventati mezzi imperialistici, impoverita dalla sua stessa vittoria, quando alla fine, il liberalismo più sfrenato ci avrà reso liberi di scegliere tra Pepsi e Coca, non dovremo stupirci di vedere migliaia di esseri umani ricercare un altro avvenire nell'affermazione violenta della loro identità. L'onorevole Ainardi parla di difesa della civiltà. Credo infatti che la lotta che dobbiamo affrontare per la difesa dell'identità e della specificità europea sia uno degli aspetti moderni della guerra della civiltà sulla barbarie. Presidente Sono state presentate sette proposte di risoluzione ai sensi dell'articolo 40, paragrafo 5, del regolamento . Whitehead Signora Presidente, abbandonerò il confessionalismo dell'oratore che mi ha preceduto. Dal canto mio vorrei solo dire alla onorevole Guinebertière - io che vengo dal mondo anglosassone e che sono interessato alla questione dato che ho lavorato per 35 anni nel settore delle produzione audiovisiva - di tenere duro e di non arrendersi. Vorrei spiegare il motivo della mia dichiarazione. Non è che io creda che la proposta sia priva di pericoli o difficoltà; la riluttanza espressa da alcuni paesi in Consiglio (e il mio paese tra questi) si basa sul timore che avvengano degli sprechi, sul timore che un gruppo egoistico di culturali si appropri dei fondi e faccia film che nessuno andrebbe a vedere. Non credo assolutamente che ciò possa avvenire. Penso invece che si dovrebbe avere un fondo di garanzia ben concepito, che nasca da un accordo tra il settore privato e quello pubblico, che sia basato su prestiti, e non su regali, che sia soggetto a verifiche e rendiconti per un periodo di cinque anni. Dopodiché vedremo se il fondo funziona o meno. Penso che un fondo così funzionerebbe, e lo dico sulla base della mia esperienza nel settore televisivo e nell'industria cinematografica. Molti piccoli film che avrebbero un enorme impatto culturale, e non mi riferisco tanto a quelli del mondo anglofono, ma piuttosto a quelli dei paesi europei più piccoli, non decollano a causa delle difficoltà di reperimento di fondi. Questi film non riescono a trovare i finanziamenti necessari: le banche, infatti, da sempre riluttanti e scettiche in questo campo, non fanno facilmente investimenti di questo tipo. C'è solo un modo per dare sostegno a questi film, e cioè fornire loro una garanzia secondaria: lo scopo del fondo di garanzia è proprio questo. Tutti coloro a cui piace la qualità in questo settore devono rendersi conto che, data l'enorme diffusione della televisione, in futuro l'unica soluzione è rappresentata dall'esistenza di un mercato cinematografico secondario che dia vita ad un numero sempre maggiore di film. Altrimenti la televisione-spazzatura inonderà, come il riflusso in un sistema fognario, anche l'industria cinematografica. Mi piacerebbe sentir dire alla Commissione che essa sta dalla nostra parte, che essa condivide l'opinione che il Parlamento e la commissione per la cultura esprimono da anni, e non solo da qualche mese, anche se la proposta è temporaneamente bloccata in Consiglio. Bonino Signora Presidente, durante tutto questo tempo la Commissione, come il Parlamento ben sa, ha svolto il proprio ruolo nel processo seguito a questa proposta. Il Fondo di garanzia in questione è stato in un primo tempo dotato di un bilancio di 90 milioni di ecu. In seguito, la proposta si è scontrata con fortissime resistenze all'interno dell'altra istituzione comunitaria. Al punto che la proposta di compromesso formulata dalla presidenza irlandese, di 60 milioni di ecu, non ha potuto neppure essere approvata all'unanimità. Attualmente, per rispondere all'interrogazione dell'onorevole Ripa di Meana, la presidenza lussemburghese ci propone un nuovo compromesso, di 30 milioni di ecu, che rappresenta in realtà un piccolo denominatore comune, ma che almeno, secondo la Commissione, ha il merito della coerenza in quanto, questa riduzione della dotazione finanziaria, peraltro non trascurabile, corrisponde ad una limitazione degli interventi al settore cinematografico e alle produzioni con bilanci piccoli e medi. Ed è questa infatti la linea che si vuole adottare, dal momento che sono proprio le produzioni, o le coproduzioni, dotate di bilanci piccoli e medi a non avere possibilità di accedere ai finanziamenti del mercato privato, se non a condizioni particolarmente onerose. D'altra parte, come il Parlamento ben sa, la Banca europea per gli investimenti non può finanziare queste produzioni con bilanci piccoli e medi in quanto concede finanziamenti minimi dell'importo di 25 milioni di ecu. Si tratta quindi di livelli completamente diversi. Detto questo, la Commissione condivide con il Parlamento non soltanto la preoccupazione per l'aspetto culturale e per l'importanza della diversificazione della cultura, ma anche per l'occupazione. D'altra parte, e non è un caso, ed è forse una fortuna, che questa relazione viene discussa nel momento in cui a Lussemburgo si tiene un grande vertice, appunto, sull'occupazione. Tra tutti i dati che sono stati forniti in questa sede dagli onorevoli parlamentari, ve n'è uno che vorrei sottolineare. Negli anni novanta, l'audiovisivo americano ha generato più posti di lavoro che le industrie automobilistica, alberghiera e farmaceutica messe insieme. Per tutte queste ragioni, quindi, e per tutte le altre informazioni, molto interessanti, che gli onorevoli deputati hanno sottolineato, la Commissione eserciterà tutte le pressioni possibili in occasione del Consiglio di lunedì prossimo, affinché questo minimo comune possa essere finalmente approvato. Presidente L'onorevole Elchlepp ha una domanda per la Commissione. Elchlepp Signora Presidente, volevo rivolgere un'ulteriore domanda alla signora Commissaria. Se si devono riguadagnare quote di mercato per gli europei grazie ad un miglioramento della qualità nel mercato cinematografico europeo - gli ordini di grandezza li abbiamo già sentiti - potranno 30 milioni provocare un'inversione di tendenza? Qual è la sua valutazione in merito? Dal punto di vista finanziario, visto quest'ordine di grandezza, non si sta piuttosto cercando di costruire un alibi? Che contributo si può dare con 30 milioni all' inversione di tendenza da noi auspicata nella produzione di film? La prego di dirci quali sono le sue esperienze e valutazioni. Bonino Capisco la preoccupazione dell'onorevole deputato. Effettivamente, la proposta iniziale della Commissione era di ben 90 milioni di ecu. Ciononostante, ci ritroviamo in una situazione in cui, con 30 milioni di ecu, con un campo di applicazione ristretto ai bilanci piccoli e medi, secondo la Commissione possiamo far sì che questa iniziativa abbia un effetto di leva e possa almeno partire. E' sempre il solito problema del bicchiere mezzo pieno o mezzo vuoto. Si può pensare, da un lato, che non ne valga la pena. La Commissione ritiene invece che, anche se il bilancio è stato ridotto, si tratti di un fatto importante, perché è un primo passo e sarà possibile, almeno lo spero, favorire una iniziativa futura e più adeguata nel grande settore dell'audiovisivo. Presidente Prendiamo atto del vigoroso sostegno della Commissione e del Commissario Bonino, che ringraziamo. La discussione congiunta è chiusa. Passiamo ora alla votazione e metto ai voti una proposta di risoluzione comune di sette gruppi politici . (Il Parlamento approva la risoluzione) Pesca nell'Antartico Presidente L'ordine del giorno reca la relazione (A4-0315/97) dell'onorevole McKenna, a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento che fissa talune misure di conservazione e di controllo applicabili alle attività di pesca nell'Antartico e che sostituisce il regolamento (CE) 2113/96 del 25 ottobre 1996 (COM(97)0213 - C4-0285/97-97/0135(CNS)). Ripa di Meana . Signora Presidente, la commissione per la conservazione delle risorse biologiche dell'Antartico, CCAMLR, è l'ente di gestione responsabile delle attività di pesca nell'Oceano Antartico, ad eccezione dei mammiferi marini. La commissione, che riunisce tra l'altro sette Stati membri dell'Unione europea, si è riunita il 21 ottobre e ha continuato i suoi lavori fino al 2 novembre a Hobarth in Australia con decisioni che sono state adottate sulla base delle proposte formulate dalla stessa commissione. Le misure sono di gestione applicabili nell'ambito della CCAMLR sono state oggetto di alcune modifiche tra cui, in particolare, la modifica delle quote relative alle attività di pesca esistenti e le nuove attività di pesca. Sono poi state introdotte numerose modifiche minori relative alla procedura dell'Unione europea per autorizzare un'attività di pesca, al miglioramento dell'attività di monitoraggio, alle limitazioni sui metodi di eliminazione dei residui plastici prodotti dalle navi da pesca e alla descrizione tecnica degli attrezzi da pesca con palangaro per evitare la cattura accidentale di uccelli marini, in particolare, albatros. Molte delle decisioni adottate nel corso della riunione si riferiscono all'apertura di nove nuove attività di pesca e riguardano principalmente il tooth fish , l'austromerluzzo. La commissione per la conservazione delle risorse biologiche dell'Antartico va fiera della sua etica di conservazione e del suo sostegno ad un approccio precauzionale, prevede una procedura da espletare preventivamente al rilascio dell'autorizzazione per una nuova attività di pesca. Solo dopo l'approvazione della CCAMLR e l'adozione di un totale delle catture ammesse (TAC) sarà possibile avviare l'attività di pesca. Tuttavia, nell'anno in corso è stata proposta l'apertura simultanea di numerose attività di pesca in diverse zone prossime al continente Antartico. Considerando la notevole entità della pesca illegale e il suo aumento progressivo, alcuni membri della CCAMLR hanno raccomandato l'adozione di un atteggiamento di maggiore cautela al momento di esaminare le richieste. Durante l'anno in corso, il Comitato scientifico ha infatti raccomandato per quanto riguarda queste nuove attività di pesca l'adozione di TAC significativi, per volumi pari a 1.980 o a 2.200 tonnellate a seconda delle zone. Un'altra modifica di rilievo ha riguardato il TAC di austromerluzzo attorno alle isole Heard e McDonald, che è aumentato di 12 volte passando da 297 a 3.800 tonnellate. Per quanto concerne la fissazione di TAC l'approccio seguito dalla CCAMLR nel 1996 non sembra, a parere nostro, ispirato ai principi precauzionali; piuttosto risulta chiaramente che l'organizzazione è ormai sottoposta a pressioni crescenti per autorizzare la pesca prima di aver proceduto a rigorose analisi scientifiche e ad aver messo a punto adeguate misure di controllo. La pesca illegale è senza dubbio il principale problema affrontato dalla CCAMLR. Rappresenta infatti una grave minaccia sia per gli stock ittici, attualmente e soprattutto per l'austromerluzzo, nonché per la stessa credibilità della commissione. La pesca illegale assume varie forme: pescherecci autorizzati a pescare, ma che commettono infrazioni; pescherecci battenti bandiera di un paese membro della CCAMLR che esercitano la loro attività ma sprovvisti di licenza di pesca, commettendo così una grave infrazione; infine, pescherecci battenti bandiera di paesi non membri della CCAMLR che pescano senza alcuna limitazione. L'Unione europea è interessata sia alle azioni delle imbarcazioni dei suoi paesi membri, sia a quelle delle navi che battono bandiera di altri paesi, ma che sono di proprietà di società dell'UE. La situazione è così grave che secondo stime attendibili il totale delle catture illegali sarebbe pari o addirittura superiore a quelle delle catture consentite. Considerando che nel resto del mondo gli stock sono oggetto di un depauperamento sempre più pronunciato, e che la capacità di pesca è invece in costante aumento, è del tutto probabile che una parte sempre più crescente dello sforzo di pesca si concentri nell'Oceano Antartico. La situazione è poi esacerbata dall'alto prezzo raccomandato per l'austromerluzzo. Per molti anni, la CCAMLR è stata in grado di attuare concretamente i principi propugnati. Tuttavia, per risolvere l'attuale crisi del settore della pesca registrata in altre zone e caratterizzata dall'esaurimento degli stock , alla CCAMLR saranno necessari spirito di cooperazione e determinazione, in quanto la situazione rende inevitabile nel prossimo futuro l'adozione di decisioni molto più severe di quelle approvate nel corso della riunione del 1996. Provan Signora Presidente, vorrei ringraziare il mio vecchio amico, l'onorevole Ripa di Meana, per la sua presentazione di stamattina, che solleva una questione importante in ordine alla procedura parlamentare. Il relatore dovrebbe rappresentare la commissione responsabile della relazione, e qui invece abbiamo l'onorevole Ripa di Meana in sostituzione di un relatore che non ha chiesto alla commissione di trovargli un sostituto. Non penso che un gruppo politico possa presentare una relazione per conto di una commissione quando invece tale relazione avrebbe dovuto essere illustrata da un altro rappresentante della commissione. Vorrei chiedere alla Presidenza dei chiarimenti in merito. Presidente Onorevole Provan, credo che vi siano stati innumerevoli precedenti. Sarebbe possibile, in effetti, in futuro, esaminare quale debba essere la procedura formalmente corretta. E se le forme necessarie non sono state rispettate, faremo in modo di procedere altrimenti. Detto questo, lei sa bene che vi sono stati moltissimi precedenti, soprattutto per le relazioni presentate il venerdì mattina e per cui ci sono problemi perché il relatore non riesce a rendersi disponibile. Hardstaff Signora presidente, mi dispiace molto che la onorevole McKenna non sia presente oggi, in quanto avrei voluto congratularmi con lei personalmente per l'estrema chiarezza della sua relazione sulle misure di tutela e di controllo della pesca nell'Antartico per il ruolo della commissione per la conservazione delle risorse biologiche dell'Antartico (CCAMLR). Nella sua relazione la onorevole McKenna sottolinea il ruolo di questa commissione nella gestione degli stock ittici dell'Antartico e il mandato ecologico che essa si è assunta. La relatrice si sofferma inoltre sui problemi di applicazione delle normative in acque così lontane, date le scarse risorse a disposizione per il monitoraggio e la sorveglianza. Tra i cambiamenti proposti dalla CCAMLR c'è l'aumento delle quote di un certo numero di specie in località diverse e l'autorizzazione di nuove attività di pesca in altre zone. In particolare viene proposto un aumento delle attività in alcune località in relazione all'austromerluzzo della Patagonia, e quasi un raddoppio delle attività per i krill dell'Oceano indiano sudorientale. Il Regno Unito beneficerà dell'aumento della quota dei calamari attorno alla Georgia del Sud. Questi notevoli aumenti del totale delle catture ammesse solleva la questione di quanto la CCAMLR abbia aumentato le quote su pressione delle nazioni interessate. Ci si potrebbe chiedere inoltre se la commissione abbia seguito i propri criteri di rigorosa analisi scientifica e abbia messo a punto delle misure di controllo prima di autorizzare le nuove attività di pesca. Questo riguarda tutti i pescherecci dell'Unione europea, sia quelli battenti bandiera del proprio paese che quelli che espongono un'altra bandiera. Man mano che si esauriscono gli stock ittici attorno all'Europa, i pescatori della Comunità, per trovare nuove zone di pesca da sfruttare, guardano sempre più lontano, per esempio all'Antartico. Gli alti prezzi dell'austromerluzzo sono un'ulteriore incentivo a pescare in zone in cui è difficile effettuare controlli. Alcuni paesi sono più disposti rispetto ad altri a cooperare con la CCAMLR per quanto riguarda il monitoraggio e la sorveglianza. Il Partito del socialismo europeo accoglie con favore e appoggia gli emendamenti della commissione, in cui viene sottolineata la necessità di seguire un approccio ecologico nella gestione degli stock ittici dell'Oceano antartico e in cui si auspica che tutte le nazioni che pescano in questa zona si assumano la responsabilità di controllare i propri pescherecci e le proprie catture. Piha Signora Presidente, l'attività di pesca nell'Antartico, una regione che ci sembra tanto lontana, è purtroppo un valido esempio di quanto facilmente ci scordiamo delle sue conseguenze ecologiche. La relazione dell'onorevole McKenna descrive innanzitutto i pericoli deriventi dall'uso attrezzature di pesca per gli uccelli marittimi, che ne finiscono prigionieri, con gravi conseguenze per la conservazione della specie. Per le navi da pesca con palamito esistono certamente norme dettagliate, il cui rispetto non metterebbe a repentaglio la vita degli uccelli marittimi; bisogna però vedere se queste norme vengono rispettate. L'area in questione è totalmente priva di tutela giuridica; disponiamo di rapporti elaborati dagli osservatori scientifici, ciononostante non è possibile far ad essi ricorso per misure giuridiche contro le navi che hanno commesso infrazioni, e altrettanto inefficaci sembrano gli strumenti contro la pesca illegale. Per quanto riguarda i contratti di pesca, si può in generale affermare che, nel quadro del loro rinnovo, l'operato del Consiglio e della Commissione è ancora una volta inaccettabile. Il Consiglio elabora e la Commissione provvede ad attuare decisioni economiche senza prestare ascolto all'altra autorità di bilancio, un procedimento contro il quale la commissione per i bilanci e il Parlamento europeo si sono a più riprese pronunciati. Le trattative per il rinnovo dei verbali dovrebbero essere infatti avviate per tempo, per far sì che sia possibile prestare adeguatamente ascolto al Parlamento europeo. L'Unione europea utilizza ogni anno centinaia di milioni per diversi contratti di pesca, benché a beneficiarne siano soltanto alcuni Stati membri dell'Europa meridionale. È dunque a mio avviso giustificato chiedersi quanto sia elevato il rapporto costi-benefici esistente fra le possibilità di pesca acquisite e le spese per gli aiuti erogati dai fondi comunitari. Teverson Signora Presidente, nel febbraio di quest'anno ho avuto la fortuna di potermi recare in Nuova Zelanda e di osservare l'ottima gestione di alcune attività di pesca. Mentre mi trovavo laggiù sono venuto indirettamente a contatto con il problema dell'austromerluzzo della Patagonia; in quel periodo, infatti, nell'Isola del Sud era stato sbarcato un carico di pesce del valore di parecchi milioni di dollari neozelandesi, la pesca più fruttuosa mai arrivata in quelle isole. Il pesce veniva venduto a qualcosa come 2.000 ECU la tonnellata. Questo episodio va inquadrato in un fenomeno più vasto che ha avuto inizio l'anno scorso, e cioè l'enorme afflusso di flotte di pescherecci nella parte meridionale del globo e in Antartide, finalizzato principalmente alla pesca di questa specie, l'ultima moda in campo gastronomico nei paesi dell'Estremo oriente, e in particolare in Giappone. Si tratta di una specie ittica che ha un ciclo vitale molto lungo e le sue scorte, una volta ridotte, non si riprodurranno, o per lo meno ciò non succederà per molti anni. La conseguenza sarà la distruzione di un'altra specie nell'Antartide, dove, per ironia, il mondo ha deciso di tutelare le risorse terrestri, ma deve ancora decidere in tal senso per quanto riguarda gli oceani, le cui acque hanno un fragile equilibrio ambientale. La CCAMLR è un'organizzazione che ha finalità eccellenti sotto tutti i punti di vista, e in particolare in campo ambientale. Tuttavia, come è stato già detto dagli oratori che mi hanno preceduto, la zona presenta grossi problemi. In primo luogo è una porzione di mare e di oceano molto vasta, e la CCAMLR non ha alcun potere reale al di fuori delle zone economiche esclusive di queste isole, molte delle quali sono sotto la sovranità dell'Unione europea. Anche all'interno di queste zone i controlli sono scarsi. E' molto difficile per il Sudafrica, la Francia, e le Isole britanniche, così come per qualsiasi altra nazione, controllare le attività di pesca all'interno delle proprie zone economiche esclusive. Un altro problema ricorrente è quello delle bandiere di comodo, quello delle navi che pescano ad esclusivo vantaggio proprio battendo la bandiera di qualche paese che non è in grado di effettuare i controlli sulla pesca. Credo che si potrebbe cominciare ad adottare alcune soluzioni. Non sarà facile, ma alcune di queste potrebbero essere adottate subito. In primo luogo si dovrebbe conferire alla CCAMLR maggiori poteri in ordine all'applicazione delle norme e alla loro osservanza. L'organizzazione NAFO dell'Atlantico settentrionale non è certo perfetta, ma per lo meno ha poteri al di fuori delle zone economiche esclusive. Simili poteri di controllo, applicazione e osservanza potrebbero essere utili anche nell'Oceano antartico. Si potrebbe insistere per ottenere l'imbarco degli osservatori su tutti i pescherecci, e far sì che il totale delle catture ammesse venga quindi rispettato. E' necessario intervenire non solo sul totale delle catture ammesse, ma anche sulle quote, in modo da evitare che si verifichi la classica "corsa» al pesce, fenomeno che interessa le nostre acque. Bisogna fare dei controlli via satellite. Bisogna opporsi duramente alle bandiere di comodo. Dato che molti dei firmatari della CCAMLR sono nazioni europee, e che tale commissione è stata ratificata dalla stessa UE, vorrei chiedere alla Commissaria se è possibile, in questa sede, assumere una posizione più radicale, in modo da far sì che in Antartide non venga protetta solo la terra, ma vengano anche introdotte misure rigorose per la salvaguardia dell'Oceano antartico e del suo ambiente marino. Solo in questo modo sarà possibile salvare sia l'austromerluzzo che altre specie ittiche che potrebbero diventare oggetto di mode gastronomiche a Tokyo, nell'America del nord e anche a Bruxelles. La questione è molto seria. Ringrazio la relatrice per la sua eccellente relazione e chiedo alla Commissaria di assicurarsi che i suoi funzionari diano la priorità a tale questione nelle future riunioni della CCALMR. Habsburg-Lothringen Signora Presidente, mi permetta innanzitutto di rivolgere alcune parole all'onorevole Ripa di Meana, del quale conosciamo le posizioni molto ambientaliste in merito a questo tipo di temi. Per questo motivo sono rimasto un po' deluso dal modo in cui egli ha trattato la relazione, dal punto di vista delle pure cifre e parlando solo delle quote. Io ritengo che la relazione tratti un tema che suscita forti emozioni, poiché non possiamo semplicemente dimenticare che sia l'Artico che l'Antartico, fra l'altro esattamente come le foreste tropicali, a cui fa sempre riferimento l'onorevole Kreissl-Dörfler, sono elementi fondamentali per il mantenimento dell'intero equilibrio ambientale di questo mondo. Grazie a Dio la Commissione ha lentamente iniziato, al fine di conservare le risorse biologiche marine dell'Antartico, a partire, in una certa misura, da considerazioni ambientali nel regolamentare la pesca. Non dobbiamo dimenticare una cosa: quanto più ci si allontana dall'equatore verso nord o verso sud tanto più lenta è la capacità di rigenerazione della natura. Chiunque sia stato una volta in zone artiche o antartiche e abbia visto che i cadaveri di pesci o altri cadaveri giacciono per anni prima di decomporsi, chiunque abbia visto, viaggiando con un automezzo in quei luoghi, quanti anni, quanti decenni può restare sul suolo un fusto d'olio, sa che stiamo parlando di un tema molto carico di emotività e non di un tema sul quale si possa facilmente sorvolare. I temi discussi in questa sede, soprattutto la pesca illegale, hanno per noi un' enorme importanza. Dobbiamo fare tutto il possibile per porre un freno fin dall'inizio, anche se sappiamo che è molto difficile. Per questo motivo sono veramente molto lieto che la relazione e le proposte della Commissione abbiano un tono relativamente deciso. Mi auguro che queste dichiarazioni siano effettivamente seguite da fatti. Bonino Signora Presidente, signori parlamentari, credo che il dibattito in corso, sul quale vorrei fare alcune precisazioni, meriti anche alcuni elementi di aggiornamento. La relazione in discussione si riferisce, infatti, alle misure adottate nel 1996; come è stato qui ricordato, da allora, c'è stata una nuova riunione, giacché le procedure della CCAMLR sono riviste ogni anno ed è quindi interessante non solo riguardare le conclusioni della riunione svoltasi nel 1996 ma forse aggiornare i signori parlamentari sulle decisioni prese nel 1997, che mi sembrano elementi positivi in riferimento alle preoccupazioni qui espresse. Andrò per ordine: per quanto riguarda la pesca illegale, per la prima volta quest'anno la CCAMLR ha accettato una proposta della Commissione riguardante i battelli di paesi non contraenti, consistente nell'obbligo per le navi che siano state viste impegnate in attività di pesca nella zona ad essere sottoposte a ispezione nei porti delle parti contraenti della CCAMLR, nel caso in cui esse cercassero di sbarcare le loro catture. È questa è una delle misure possibili, anche per riuscire a capire l'entità della pesca illegale sul cui volume, come è evidente, non abbiamo prove di fondo. Questa nuova misura obbligatoria può dunque servire non solo da deterrente ma anche per aiutarci a valutare la dimensione del fenomeno della pesca illegale, fenomeno che tutti riconosciamo come esistente. Qualora le navi non siano in grado di dimostrare che loro catture non provengono dalla zona della CCAMLR, saranno vietati lo sbarco e il trasbordo delle catture in tutti i porti delle parti contraenti. È stata inoltre accettata, come risoluzione della CCAMLR, una proposta della Commissione sul monitoraggio via satellite. Ciò presenterà forse qualche problema tecnico, ma comunque è stato accettato con una risoluzione come proposta della Commissione. Oltre a questa sono state accettate altre due proposte della Commissione circa iniziative di procedure già presenti in ambito NAFO - come appunto l'onorevole Teverson ha ricordato - in particolare per quanto riguarda lo schema degli osservatori e lo schema degli ispettori a bordo. Rimane però un problema: il numero degli ispettori è molto ridotto, per ragioni anche meteorologiche, se vogliamo dire così, o per ragioni tecniche di vario tipo, ma comunque è stato introdotto ed esiste nella CCAMLR uno schema possibile per osservatori e ispettori. Si tratterà adesso di spingere le parti contraenti a mettere in pratica questo schema che è diventato possibile. Per quanto riguarda un punto sollevato dall'onorevole Ripa di Meana, la Commissione tiene a sottolineare che le misure adottate dalla CCAMLR nella riunione di quest'anno sono pienamente e totalmente conformi al parere del Comitato scientifico. È stato questo un grande problema che abbiamo tutti affrontato prima della riunione della Commissione ma comunque i pareri dei comitati scientifici sono stati pienamente presi in considerazione e riflettono, meglio di quanto sperassimo, l'approccio cautelativo propugnato dalla Comunità e che nella riunione dell'anno scorso era stato solo parzialmente attuato. Per tutti questi motivi noi riteniamo che certamente nelle attività di pesca come sappiamo, il meglio è sempre possibile e anche auspicabile. La Commissione tiene comunque a confermare che l'ultima riunione alla CCAMLR ha presentato aspetti positivi rispetto a paesi che hanno grande interesse di pesca in quella zona e che, evidentemente, avevano un atteggiamento più resistente. Presidente La ringrazio, Commissaria Bonino, del suo intervento. La discussione è chiusa. Passiamo ora alla votazione. (Il Parlamento approva la risoluzione legislativa) Pesca al largo delle coste della Guinea Bissau, Costa d'Avorio, Guinea Equatoriale e Capo Verde Presidente L'ordine del giorno reca, in discussione congiunta, le seguenti relazioni: A4-0300/97, presentata dall'onorevole Imaz San Miguel a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento del Consiglio concernente la conclusione del protocollo che fissa le possibilità di pesca e la contropartita finanziaria previste nell'accordo tra la Comunità europea e il governo della Repubblica della Guinea Bissau sulla pesca al largo della costa della Guinea Bissau, per il periodo 16 giugno 1997-15 giugno 2001 (COM(97)0395 - C40448/97-97/0205(CNS)); -A4-0365/97, presentata dall'onorevole Medina Ortega a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento (CE) del Consiglio relativo alla conclusione del protocollo che fissa le possibilità di pesca e la contropartita finanziaria previste dall'accordo tra la Comunità europea e il governo della Repubblica della Costa d'Avorio sulla pesca al largo della costa della Costa d'Avorio per il periodo 1 luglio 1997-30 giugno 2000 (COM(97)0520 - C4-0565/97-97/0269 (CNS)); -A4-0364/97, presentata dall'onorevole Kindermann a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento (CE) del Consiglio relativo alla conclusione del protocollo che fissa le possibilità di pesca e la compensazione finanziaria previste nell'accordo tra la Comunità economica europea e il governo della Repubblica della Guinea equatoriale sulla pesca al largo della costa della Guinea equatoriale, per il periodo compreso tra il 1 luglio 1997 e il 30 giugno 2000 (COM(97)0522 - C4-0567/97-97/0268(CNS)); -A4-0363/97, presentata dall'onorevole Novo a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento (CE) del Consiglio concernente la conclusione del Protocollo che fissa le possibilità di pesca e la compensazione finanziaria previste dall'Accordo tra la Comunità economica europea e la Repubblica del Capo Verde sulla pesca al largo del Capo Verde per il periodo dal 6 settembre 1997 al 5 settembre 2000 (COM(97)0521 - C40566/97-97/0270(CNS)). Imaz San Miguel Signor Presidente, farò riferimento alla relazione concernente l'accordo tra l'Unione europea e la Guinea Bissau per il periodo 16 giugno 1997-15 giugno 2001. Vorrei iniziare con una valutazione della relazione stessa. Ci troviamo dinanzi ad un accordo positivo che bene si inquadra nella filosofia degli accordi di pesca dell'Unione. In Europa abbiamo un mercato comunitario deficitario in termini di pescato, per cui gli accordi di pesca contribuiscono ad equilibrare i consumi rispetto alle risorse proprie. D'altro canto, gli accordi apportano delle possibilità di pesca ad una flotta - quella comunitaria - che dispone di una capacità superiore alle risorse proprie esistenti nelle acque comunitarie. Da questo punto di vista, gli accordi di pesca offrono anche un'alternativa economica alla flotta di pesca comunitaria e contribuiscono in modo importante a mantenere posti di lavoro diretti ed indiretti, un aspetto degno di rilievo in un momento in cui si sta svolgendo un Vertice sull'occupazione a Lussemburgo, in un momento in cui stiamo compiendo uno sforzo al fine di orientare tutte le politiche comunitarie verso la creazione di occupazione. Inoltre, ciò serve anche quale alternativa economica per regioni e comunità locali che incontrino difficoltà reali nel diversificare il proprio tessuto economico, garanzia della loro sopravvivenza. Tutto questo è possibile grazie agli accordi di pesca ad un prezzo relativamente poco oneroso per le casse comunitarie se lo si paragona alla parte del bilancio europeo che viene destinata ad altri settori di attività economica, senza dimenticare, inoltre, che in molte occasioni tali accordi contribuiscono ad azioni di cooperazione allo sviluppo con le comunità locali in cui tali risorse di pesca vengono utilizzate. Tutto questo, ovviamente, secondo una filosofia di utilizzazione che sia rispettosa della conservazione di queste risorse proprie. In questo senso, l'accordo che approveremo oggi è adeguato a queste condizioni. Esaminandolo nei suoi punti specifici sarebbe necessario sottolineare diversi aspetti. In primo luogo, che le possibilità di pesca si adeguano al grado di utilizzazione reale delle possibilità negoziate nel protocollo precedente. Così, i pescherecci da traino per la pesca dei gamberetti hanno ora una capacità pari a 9.600 TSL/anno, invece delle 8.800 precedenti. E nel caso dei pescherecci da traino per la pesca dei cefalopodi, le tonnellate di stazza lorda scendono da 4.000 a 3.000 TSL/anno. Inoltre, tali riduzioni sono conformi alle percentuali di utilizzazione precedenti. L'accordo prevede altresì che, se lo stato delle risorse lo consente, le possibilità di pesca nei settori citati possono essere aumentate, con un aumento della contropartita finanziaria logicamente proporzionale alla cattura. Per quanto concerne le tonniere, le possibilità di pesca vengono aumentate sensibilmente da 26 a 37 tonniere a circuizione e da 16 a 52 tonniere con lenze a canna e pescherecci con palangari di superficie, dato l'elevato livello di utilizzazione che avevano avuto nel protocollo precedente. Si tratta, pertanto, di un buon accordo adeguato al grado di adempimento dell'accordo e del protocollo precedente e che aumenta, inoltre, le possibilità di pesca per la flotta comunitaria. Inoltre, la compensazione finanziaria registra un aumento ragionevole da 6, 35 a 8, 5 milioni di ecu all'anno, dato l'incremento delle possibilità di pesca a cui accennavo prima. Anche gli armatori avranno dei costi paragonabili a quelli del periodo precedente, con un lieve aumento dei canoni delle licenze a partire dal quarto periodo annuale di applicazione del protocollo. Vorrei inoltre sottolineare che il costo dell'accordo è integrato da una serie di voci destinate ad un programma scientifico per il miglioramento delle risorse, a borse di studio per la formazione scientifica, tecnica ed economica sulla pesca, oltre che a programmi di pesca artigianale e a programmi di sorveglianza marittima. Insomma, una scommessa su un adeguato controllo delle risorse e su una collaborazione nello sviluppo delle comunità locali di pesca artigianale. Per completare questa descrizione sommaria dell'accordo, aggiungerei l'obbligo di imbarcare un certo numero di marinai locali nonché la presenza di osservatori della Guinea-Bissau, con il compito di controllare il rispetto della regolamentazione in materia di pesca. In definitiva, un accordo che sia utile anche alla cooperazione e che rispetti la sorveglianza, il controllo e la conservazione delle risorse. Pertanto, chiedo che si voti a favore dello stesso, oltre a congratularmi con la Commissione europea per i negoziati condotti in quell'occasione. Vorrei concludere con una riflessione riguardo alla procedura. Questo Parlamento deve difendere e fare buon uso delle proprie competenze, di tutte, incluse quelle relative al bilancio. Ma nella pratica ciò non deve rappresentare un ostacolo al fatto che la Commissione europea possa avviare negoziati per il rinnovo di accordi o per l'attuazione degli stessi. Un altro punto riguarda la necessità di richiedere al Parlamento europeo un parere precedentemente all'approvazione del protocollo e, secondo modalità tali da non compromettere la flessibilità che l'applicazione pluriennale di questi accordi esige. In questo senso, chiedo agli onorevoli parlamentari di tener presente questa osservazione anche al momento di esprimere un voto sugli emendamenti per la proposta di risoluzione legislativa e, inoltre, chiedo un voto a favore della relazione nella sua globalità. Medina Ortega Signor Presidente, in primo luogo desidero iniziare il mio intervento rilevando che, purtroppo, i servizi dell'Assemblea hanno commesso un errore e, per giunta, non si tratta di un errore di poco rilievo perché si trova sulla prima pagina della mia relazione. La relazione in spagnolo si riferisce alla proposta di regolamento del Consiglio relativa alla conclusione del protocollo che fissa le possibilità di pesca e la cooperazione finanziaria previste nell'accordo tra la Comunità e il governo della Repubblica della Côte d'Ivoire . Ebbene, Côte d'Ivoire in effetti è il nome di questa Repubblica in francese, ma in spagnolo, già da molto tempo, la chiamiamo Costa de Marfil e, sebbene in Spagna vi sia una certa tolleranza linguistica per le denominazioni geografiche, in ambito internazionale ciò non accade e chiedo pertanto che i servizi dell'Assemblea provvedano a correggere questo errore di redazione, perché, tra l'altro, anche il documento che ci è giunto dalla Commissione fa riferimento a questo paese come Costa de Marfil e non come Côte d'Ivoire . In secondo luogo, come sempre avviene in questo tipo di argomenti, sono da rilevare alcune questioni procedurali. Si tratta di un accordo che è stato firmato il 30 giugno e, sebbene il Parlamento ne sia giunto a conoscenza ufficiosamente attraverso la cortese informazione passataci dalla Commissione, siamo stati consultati formalmente soltanto alla fine di ottobre e con la procedura d'urgenza, con la particolarità che è necessario effettuare il primo versamento entro il 31 dicembre di quest'anno. Vale a dire che siamo stati consultati in tempo per dare la nostra approvazione, ma l'Accordo è già in vigore da luglio, per cui, se ora il Parlamento esprimesse un suo voto contrario, metteremmo le istituzioni comunitarie in una situazione difficile. Riconosco che la Commissione ha migliorato di molto le proprie prassi - qui abbiamo la Commissaria Bonino che è in partene è l'artefice -, tuttavia uno degli elementi che accompagnano la relazione è l'opinione della commissione per i bilanci espressa dalla onorevole Karin Jöns e, com'è logico, la commissione per i bilanci gradirebbe che le procedure fossero più adeguate, ovvero che, entro i limiti del possibile, prima di sottoscrivere l'accordo, prima di assumere impegni definitivi e, soprattutto, prima della sua entrata in vigore - piuttosto che prima della firma, prima della sua entrata in vigore - il Parlamento debba avere la possibilità di pronunciarsi sull'argomento. Passando invece al tema di fondo, si tratta di un accordo modesto, non è un accordo di grande rilevanza in quanto si riferisce a sessanta tonniere e a tre pescherecci da traino. Vi è stato un lieve aumento del numero delle unità, tuttavia in realtà non vi è stato un incremento del totale delle catture, per cui non penso che questo accordo inciderà sulle catture effettive. L'accordo riguarda due specie ittiche: il tonno albacora i cui livelli di cattura, in realtà, sono già elevati e pertanto sarebbe assai difficile espandere ulteriormente la capacità di cattura di questa specie, e il tonnetto striato. Nel caso del tonnetto striato sembra che le possibilità di utilizzazione siano maggiori e che, pertanto, il piccolo aumento che potrà risultare da questo accordo non avrà ripercussioni sostanziali sulle risorse ittiche. Vorrei cogliere l'occasione per ricordare che, insieme alla mia relazione, esiste anche un'opinione positiva della commissione per lo sviluppo e la cooperazione dato che tale commissione ritiene che questi accordi di pesca costituiscano anche uno strumento di aiuto allo sviluppo. La commissione per lo sviluppo e la cooperazione gradirebbe, certamente che si destinassero maggiori risorse agli obiettivi specifici dello sviluppo dato che, sul totale che viene erogato attraverso questo modesto accordo - si tratta di un contributo annuo della Comunità pari a un milione di ecu in tre anni, vale a dire un totale di tre milioni di ecu - 2, 4 milioni vanno assegnati a canoni per l'esercizio della pesca a cui si sommano 600.000 ECU da destinarsi a programmi scientifici, alla formazione, agli aiuti all'amministrazione pubblica, alla sorveglianza marittima e come contributi ad organizzazioni internazionali di pesca. Vale a dire che una parte importante dell'accordo viene destinata a queste finalità prettamente di sviluppo. In definitiva, non credo faccia molta differenza ad uno Stato se gli si dice "ecco, questa somma viene pagata per poter pescare e il resto ve lo diamo come aiuto allo sviluppo». Credo si debba considerare che la contropartita comunitaria complessiva versata ai paesi in via di sviluppo - che sono disposti ad offrirci le possibilità di pesca nelle loro acque aiutandoci a risolvere un problema in gran parte lavorativo, ma anche di consumo - rappresenta uno strumento di aiuto allo sviluppo. E' una modalità normale e, inoltre, mi sembra più appropriato farlo in questo modo piuttosto che attraverso una semplice donazione. Credo che non esista cosa peggiore dell'elemosina. Se la Comunità sostituisse questi accordi - che hanno comportato un certo sacrificio, una certa rinuncia da parte di quegli Stati - con una semplice elemosina, probabilmente non contribuiremmo allo sviluppo economico di questi paesi poiché, fra l'altro - il Presidente lo sa, in quanto nativo di una città costiera - l'attività di pesca, sia quella svolta dai pescatori di quel paese che di pescatori di altri paesi, finisce per essere un fattore generatore di attività economica nelle città di pesca. Io, per esempio, sono originario di un piccolo villaggio di pescatori che per molto tempo è vissuto grazie alla pesca, e non solo grazie all'attività di pesca dei nostri pescatori, ma anche grazie all'arrivo di pescatori di altre regioni, di altri paesi, che utilizzavano il nostro porto, che stipulavano contratti di fornitura, eccetera. Mi sembra pertanto che la via degli accordi di pesca quali strumenti di aiuto allo sviluppo debba essere sostenuta da questo Parlamento e io, certamente, invito in particolare la Commissione a proseguire su questa strada. Tutto questo, naturalmente, sempre nei limiti di un'utilizzazione razionale delle risorse ittiche. Né ai paesi in via di sviluppo né a noi interessa che queste risorse ittiche vadano distrutte. E direi, ribadendo quanto già detto alla signora Commissaria durante l'ultima plenaria del Parlamento europeo, che attualmente ho l'impressione che la Comunità europea stia conducendo gli accordi di pesca in modo esemplare - e potrebbe farlo ancor meglio - dato che dimostra preoccupazione per la conservazione di queste risorse. Infatti, i nostri pescatori, attualmente, sono sottoposti ad una sorveglianza comunitaria, che spero venga rafforzata successivamente, affinché queste risorse di pesca non si esauriscano e, allo stesso tempo, vediamo invece che, in acque vicine alle nostre coste, che conosciamo, altre flotte di altri paesi non stanno dando lo stesso esempio che sta dando la Comunità. Quindi, probabilmente, la Comunità dovrebbe fare uno sforzo in questo senso. L'altro giorno parlavo di uno sforzo educativo, ma anche di uno sforzo in materia di accordi internazionali allo scopo di far sì che la totalità dello sforzo di pesca nei paesi in via di sviluppo non abbia come risultato la distruzione dei fondali di pesca. Kindermann Signor Presidente, signora Commissaria, onorevoli colleghe e colleghi, il Parlamento è invitato ad esprimere il suo parere anche sul quinto protocollo che fissa le possibilità di pesca e la compensazione finanziaria previste nel quadro dell'accordo sulla pesca concluso con la Guinea Equatoriale. La commissione per la pesca ha individuato nella relazione due punti molto problematici: in primo luogo il suo impatto sulla conservazione delle risorse ittiche e soprattutto la mancanza di un adeguato regime di controllo. Alle autorità della Guinea Equatoriale manca qualsiasi mezzo per sorvegliare le attività di pesca nelle loro acque. Sembra che in passato non abbiano avuto luogo neppure le ispezioni campione a bordo, previste nel protocollo. Ciò significa che le catture riferite dai capitani alle autorità della Guinea Equatoriale e ai competenti istituti oceanografici rispettivamente in Francia e Spagna non vengono controllate. Alla luce dello sfruttamento eccessivo di determinate riserve di tonno già riscontrato nell'Atlantico questa situazione non è più tollerabile. La Commissione è pertanto chiamata ad aiutare la Guinea Equatoriale nella creazione della necessaria capacità ispettiva e in questo contesto si deve far riferimento all'avvio di una collaborazione, ripetutamente richiesta dal Parlamento europeo, fra "pesca e sviluppo» e "cooperazione». La partecipazione della Comunità al finanziamento delle attività di controllo della costa per un totale di 170.000 ECU, prevista per la prima volta, rappresenta pur sempre un inizio, ma sarà di gran lunga insufficiente. Le stime sulle riserve e le raccomandazioni per lo sfruttamento vengono prodotte dalla Commissione internazionale per la conservazione dei tonnidi nell'Atlantico (ICAT). L'ICAT ritiene che, per quanto riguarda le riserve di tonno albacora e di tonno obeso, entrambe specie obiettivo della flotta comunitaria che opera nelle acque della Guinea Equatoriale, le prime siano sfruttate, le seconde in modo eccessivo. Ciononostante il nuovo protocollo permette un notevole aumento della attività di pesca rispetto al passato. Ancora più preoccupante è il fatto che negli ultimi anni la quota dei tonni sottomisura è salita in alcuni casi fino ad oltre il 50 % delle catture totali! Chi leggesse i protocolli dell'ICAT degli ultimi due anni verrebbe tristemente a sapere che gli Stati dell'Unione con grandi flotte sono quelli che minano un tentativo di prevenzione nelle commissioni dell'ICAT, ritardando le decisioni su norme di sfruttamento più severe a tutela del novellame. All'inizio della discussione su questa relazione la Commissione ha sollevato l'obiezione che le acque della Guinea Equatoriale rappresentano solo una piccola parte della zona di pesca della flotta europea, e che pertanto lo studio di questo protocollo non poteva dare adito a nessuna affermazione pertinente sulla situazione delle riserve di tonno in tutto l'Atlantico. I servizi del Parlamento hanno quindi comparato i protocolli sulla pesca più recenti e quelli passati di tutti i paesi africani che si affacciano sull'Atlantico. Ne è risultato che, ad eccezione del Marocco e dell'Angola, si deve registrare ovunque un aumento delle licenze negoziate di pesca del tonno, superiore in alcuni casi al 100 %. Il nuovo protocollo con la Guinea equatoriale non rappresenta pertanto un'eccezione, anzi non fa che confermare la regola. La Commissione è già divenuta vittima della sua stessa politica, caratterizzata dalla mancanza di una linea coerente che riguardi l'intera regione. I negoziati si svolgono con ogni paese africano separatamente e in tempi diversi, in modo tale da produrre appunto un lavoro solo frammentario. Per quanto attiene alle misure di conservazione, si fa ora riferimento ad un accordo per la tutela del tonno atlantico, stipulato come un'autolimitazione volontaria fra tre grandi associazioni di armatori dell'Unione. A prescindere dal fatto che le restrizioni autoimposte sono molto limitate nel tempo e che la definizione di tonno sottomisura è molto distante da quella della raccomandazione dell'ICAT, mi chiedo perché la Commissione nel protocollo non abbia potuto negoziare nessuna misura di protezione. In fondo con quest'accordo si tratta pur sempre di sovvenzionare con fondi del bilancio dell'Unione europea poche imprese private che svolgono attività di pesca d'alto mare. E se noi approviamo questa procedura per ragioni socioeconomiche possiamo d'altra parte anche pretendere che la Commissione mantenga al riguardo l'impegno nei confronti di uno sviluppo sostenibile e del rispetto degli standard minimi raccomandati a livello internazionale. Nessuno di questi due aspetti mi sembra completamente tenuto in considerazione in questo caso. In futuro non sarà sicuramente altrettanto facile ottenere l'approvazione del Parlamento europeo ad un protocollo così insoddisfacente. Novo Signor Presidente, signora Commissaria, onorevoli colleghi, come ebbi l'opportunità di constatare nello scorso agosto, le autorità governative nonché i diversi settori economici capoverdiani con i quali ho avuto modo di intrattenermi sono vivamente interessati al rinnovo dell'accordo di pesca con l'Unione europea. Il rinnovo dell'accordo in questione risulta ovviamente di estremo interesse anche per la flotta comunitaria, giacché consentirà di mantenere in attività imbarcazioni spagnole, francesi e portoghesi nella cattura di specie altamente migratorie, segnatamente il tonno. L'accordo prevede un aumento significativo del numero di licenze, così distribuite: 37 per tonniere a circuizione (+14 unità), 36 per tonniere con lenza a canna e palangari di superficie (+19 unità), nonché tre licenze per pescherecci con palangari di fondo. Tuttavia l'aumentato numero di licenze non implica un rilevante incremento dei volumi di cattura previsti, che si mantengono nell'ordine delle cinquemila tonnellate annue. Questo fatto, apparentemente contraddittorio con l'aumento delle licenze, è giustificato dalla necessità che le imbarcazioni seguano i branchi e gli spostamenti delle risorse che costringono a entrare e uscire frequentemente dalle acque territoriali capoverdiane. Gli oneri globali previsti per il nuovo accordo fanno peraltro registrare incrementi irrilevanti o minimi: una compensazione finanziaria di 1.086 MECU (+2, 1 % rispetto all'accordo precedente), dotazioni per programmi tecnico-scientifici ammontanti a 267.440 ECU (+2, 1 %) e finanziamento di borse di studio e di formazione per circa 178.000 ECU, ossia + 0, 5 %. Nella mia relazione caldeggio il rinnovo dell'accordo di pesca fra l'Unione europea e la Repubblica di Capo Verde. Questa mia raccomandazione giustifica il fatto che io oggi insista su determinate questioni che potranno migliorare il quadro di esecuzione del protocollo dell'accordo, a breve o medio termine. In primo luogo, occorre adoperarsi senza eccezione alcuna affinché la flotta comunitaria risponda positivamente a tutte le sollecitazioni delle autorità capoverdiane volte ad autorizzare l'imbarco di osservatori locali, il cui numero purtroppo, per ragioni a noi ben note, risulta ancora insufficiente per coprire tutte le imbarcazioni comunitarie operative. In secondo luogo, è fondamentale ricordare ai capitani e armatori comunitari l'obbligo di tempestivo invio delle dichiarazioni di cattura alle autorità capoverdiane, atto che deve essere cumulativo ad identiche dichiarazioni inviate alle rispettive autorità nazionali competenti. In terzo luogo, occorre insistere presso gli armatori comunitari affinché contribuiscano ai rifornimenti delle unità conserviere recentemente installate a Capo Verde. Si deve trasformare quello che è un dovere morale in un obbligo effettivo, tanto più che tali forniture di materia prima potranno essere lavorate a prezzi fissati dal mercato internazionale. In quarto luogo, sarebbe auspicabile sviluppare un coordinamento con altri settori della Commissione, segnatamente quelli vocati all'aiuto allo sviluppo in modo che sia possibile installare a bordo sistemi di localizzazione automatica delle flotte il cui servizio potrebbe essere fra l'altro reso non solo a Capo Verde ma anche ad altri paesi di quella sub-regione africana. Questo settore di investimenti è tanto più importante in quanto questo Parlamento insiste in modo particolare sulla gestione responsabile dei livelli di pesca e anche perché le autorità capoverdiane hanno dato prova di un utilizzo estremamente corretto delle disponibilità finanziarie specifiche dell'accordo destinate a programmi tecnici e scientifici, come è direttamente verificabile in loco . Infine, gli emendamenti legislativi che ho presentato nella mia relazione e approvati in sede di commissione per la pesca si prefiggono una migliore articolazione fra Commissione e Parlamento in materia di accordi di pesca. È importante che, una volta per tutte, signora Commissaria, la Commissione proceda alla presentazione di relazioni di esecuzione degli accordi e della situazione delle risorse alieutiche locali ben prima del termine della vigenza dei rispettivi protocolli, onde consentire al Parlamento europeo di pronunciarsi su questi prima del relativo rinnovo. Signor Presidente, onorevoli colleghi, questa relazione si inquadra in una discussione congiunta delle varie proposte relative al settore peschiero. È il caso del rinnovo di accordi di pesca con la Guinea Bissau per ulteriori quattro anni - con la Guinea Equatoriale e la Costa d'Avorio entrambi per tre anni. Consentitemi su questo alcune brevi riflessioni. Mi preoccupano molto le condizioni previste dal protocollo con la Guinea Equatoriale, relative essenzialmente al comparto tonniero, come è noto, ma che aumentano quasi del 50 % le possibilità di pesca, portando da 53 a 68 il numero delle licenze ammissibili, nonostante il fatto che le disposizioni di vigilanza e controllo si rivelino di fatto poco incisive, che i finanziamenti destinati a programmi scientifici siano sostanzialmente diminuiti e che come zona di pesca sia ammesso il braccio di mare territoriale oltre le quattro miglia. Trovo che sia inammissibile! Lo stesso discorso non vale per l'accordo con la Costa d'Avorio, anch'esso mirante essenzialmente alla pesca del tonno, laddove si constata solo un modesto aumento delle possibilità di pesca e delle licenze, con la previsione di un aumento rilevante degli stanziamenti globali destinati a formazione e borse di studio, alla vigilanza e ai programmi tecnico-scientifici. L'accordo di pesca con la Guinea Bissau, il primo di questo tipo di accordi ed anche il più consistente e diversificato oggi in discussione, attribuisce a Spagna, Italia e Portogallo possibilità di pesca sino a 9.600 tonnellate di stazza lorda annue per la pesca del gamberetto, propone per la pesca di cefalopodi il valore di tremila tonnellate di stazza lorda annue, per Spagna ed Italia, e fissa la possibilità di ulteriore concessione di 89 licenze per tonniere. A parte il succitato accordo con la Guinea Equatoriale, il cui protocollo ci sembra essere in conflitto con i principi fondamentali della conservazione delle riserve da lungo tempo approvato da questo Parlamento e che ammette la pesca in acque che dovrebbe essere esclusivamente riservate ai pescatori locali, il nostro gruppo darà il suo voto favorevole ai rimanenti testi. Jöns Signor Presidente, onorevoli colleghi, con il "codice di condotta» tutte e tre le istituzioni si sono impegnate a fare tutto quanto è in loro potere per garantire effettivamente una rapida trattazione degli accordi di pesca. Ma la carta si lascia scrivere; questo per lo meno sembra essere ancora il motto della Commissione, anche a quasi un anno dalla firma del "codice di condotta». Infatti essa ci consulta molto regolarmente solo diversi mesi dopo la conclusione degli accordi. Questo vale anche per l'accordo oggetto della discussione di oggi. Il fatto che ora possiamo concludere la procedura parlamentare in meno di un mese, va detto per correttezza, lo dobbiamo solo alla rapida consultazione in seno al Consiglio e al veloce lavoro delle nostre commissioni. Se la Commissione si attenesse al "codice di condotta», cioè se concludesse tempestivamente le trattative, allora non si verificherebbe neppure un altro inconveniente. Mi riferisco al fatto che la Commissione si impegna con i paesi terzi in merito a somme e scadenze di pagamento senza avere di una corrispondente base giuridica. Anche nel caso del presente accordo, ancora una volta non ha atteso il parere del Parlamento. Questo non può che voler dire che la Commissione scavalca sistematicamente il Parlamento che è parte dell'autorità di bilancio. A lungo andare ciò mi sembra veramente insopportabile! Altrettanto inaccettabile è che si pretenda da noi di accettare nuovamente l'applicazione provvisoria di quattro accordi, per il solo motivo che la Commissione ha svolto i negoziati in ritardo. Tutti gli accordi sono già in atto da mesi. Devo quindi constatare che il "codice di condotta» fino ad oggi non ha migliorato la pessima gestione della Commissione in materia di accordi di pesca. E' vero che ora riceviamo i testi degli accordi in lingua originale subito dopo la firma. Tuttavia riceviamo i testi senza le specificazioni relative alle conseguenze finanziarie contenute nella scheda finanziaria obbligatoria. E questo, cari colleghi della commissione per la pesca, non va assolutamente bene! Per noi della commissione per i bilanci la scheda finanziaria è indispensabile e il fatto che non si possa lavorare in base a progetti viene ripetutamente dimostrato. Nel caso di Capo Verde fra l'altro la scheda finanziaria tuttora non è corretta. Vorrei poter ripetere ancora chiaramente anche oggi, anche alle colleghe e ai colleghi della commissione per la pesca, che per noi della commissione per i bilanci è naturalmente e come sempre fondamentale che gli accordi di pesca internazionali vadano considerati come spese non obbligatorie. Apolinário Signor Presidente, mi esprimo dal punto di vista della commissione per la pesca. Ritengo che gli interventi fatti inquadrino i problemi da un punto di vista procedurale, e affrontano questioni che devono realmente essere affrontate. A mio modo di vedere, le competenze di questo Parlamento nell'accompagnamento degli accordi di pesca sono competenze dell'intero Parlamento e non solo di questa o quella commissione parlamentare; ora vorrei comunque pronunciarmi sugli accordi di pesca e più concretamente sugli accordi di pesca con Capo Verde e la Guinea Bissau. Volevo sottolineare quanto sia difficile per noi sostenere la posizione degli accordi di pesca quando la Commissione, sistematicamente, viola il cosiddetto "codice di comportamento» e quando, altrettanto sistematicamente, siamo messi nella condizione di pronunciarci solo dopo che i relativi protocolli sono già stati conclusi e quando l'intera procedura è già in avanzata fase di approvazione. Sebbene tutto possa essere visto in un'altra prospettiva, è ovvio che siamo più sensibili a tale situazione in quanto le imbarcazioni che operano nel quadro di tali accordi provengono da Portogallo, Spagna e Francia. I parlamentari che non hanno cittadini ai quali rispondere potranno esprimersi in modo forse più radicale. A proposito dell'accordo con Capo Verde, vorrei sottolineare che, fra il 1990 e il 2000 - perciò fra il primo e questo terzo protocollo - le compensazioni finanziarie destinate a Capo Verde sono diminuite del 40 %. Parallelamente, le possibilità di pesca, in particolare del tonno, sono aumentate del 40 %, passando da circa 50 imbarcazioni nel primo protocollo a 73 nel protocollo vigente. Abbiamo cioè a che fare con un paese in difficoltà finanziarie ed economiche che sconta in fondo una strategia di progressiva riduzione delle compensazioni finanziarie nel quadro degli accordi di pesca. Faccio comunque notare che la parte che spetta agli armatori, segnatamente in termini di palangari fissi, aumenta del 30 % fra il secondo protocollo ed il protocollo attualmente in fase di approvazione. Volevo anche ribadire che, per Capo Verde, vi è stata una riduzione del 40 % di compensazione finanziaria fra il primo protocollo e quello attualmente in via di approvazione. Infine, relativamente alla Guinea Bissau, faccio osservare che dal 1993 non sono aumentati gli importi di contropartita finanziaria, per cui si giustifica il loro adeguamento. Non dimentichiamo tuttavia che questi due paesi, Capo Verde e la Guinea Bissau, dipendono molto dai succitati accordi di pesca per la loro stessa sopravvivenza economica e dobbiamo anche soggiungere - come ha fatto l'onorevole Honório Novo - che, in materia di provvedimenti per la ricerca e borsedi studio e formazione, entrambi i paesi hanno fatto del loro meglio affinché le somme stanziate fossero sfruttate al meglio. Langenhagen Signor Presidente, abbiamo oggi di fronte a noi cinque relazioni sulle quali dobbiamo esprimerci. Quattro riguardano gli accordi internazionali, una relazione, come abbiamo già sentito, riguarda le misure di controllo e conservazione nell'Antartico. L'aspetto degli accordi internazionali che è rilevante per la politica della pesca viene affrontato nella risoluzione del Parlamento sul Trattato di Amsterdam discussa mercoledì, questa settimana, anche a seguito delle pressioni della commissione per la pesca. Si chiede che finalmente si applichi a tutti gli importanti accordi internazionali la procedura di parere conforme. Il fatto che finora noi siamo solo stati ascoltati, signora Commissaria Bonino e altri, ci ha reso difficile e in alcuni casi addirittura impossibile svolgere un buon lavoro. Io riconosco volentieri che, anche grazie alla sua personalità, Commissaria Bonino, la situazione in passato è migliorata, soprattutto relativamente alle informazioni che ora ci arrivano molto più rapidamente. E' però anche vero che un effettivo contributo del Parlamento europeo agli accordi di pesca con i paesi terzi potrà esistere solo se la procedura di parere conforme varrà come base giuridica generale. Soltanto allora potremo tradurre in realtà con i mezzi adeguati gli orientamenti elaborati insieme e recentemente adottati dal Parlamento europeo in merito agli accordi con i paesi terzi. Prima che un giorno presto o tardi si convochi un'altra conferenza intergovernativa e ci vengano gentilmente concessi maggiori poteri, possiamo sempre sperare in un esito positivo dalla Corte di Giustizia in merito agli accordi internazionali, nella fattispecie per quanto riguarda l'accordo internazionale con la Mauritania. Registreremmo veramente un grande progresso se venisse emessa una sentenza a nostro favore. Il risultato verrà presentato, speriamo, fra breve, e lo aspettiamo molto ansiosamente. Nel frattempo dobbiamo lavorare con le possibilità che abbiamo a disposizione. Queste, perlomeno formalmente, si limitano agli emendamenti della commissione per la pesca, che il gruppo del partito popolare europeo appoggia volentieri. Non possiamo tuttavia appoggiare le proposte di emendamento della commissione per i bilanci. La richiesta di un'informazione tempestiva e di una partecipazione del Parlamento è giusta in linea di principio, ed in futuro non è più da escludere una posizione di blocco da parte nostra. Si pone però il problema giuridico, se sia possibile intervenire in questo senso anche nel caso di un accordo in atto, quindi di un legittimo mandato della Commissione. Qualcosa deve comunque accadere! Pertanto la prego di non indietreggiare di fronte alle questioni di principio irrisolte. Altrimenti ci faremo prevaricare da altri e il nostro bilancio rischierà di essere ridotto. Questo sarebbe molto doloroso e dobbiamo evitarlo ad ogni costo. Baldi Signor Presidente, intervengo per conto dell'onorevole Tajani. Consideriamo con favore l'accordo di pesca tra l'Unione europea e la Guinea Bissau perché è di particolare interesse per l'Italia; esso è infatti uno dei pochissimi accordi di cui beneficiano anche i pescherecci italiani. Il protocollo offre all'Italia possibilità di pesca pari a 4 mila tonnellate di stazza lorda per la pesca ai gamberetti e a 1.000 tonnellate di stazza lorda per cefalopodi e pesci demersali. I pescherecci italiani che operano nelle acque della Guinea Bissau con licenza comunitaria, sono 5 e ad essi si aggiungeranno altri 3 a partire dal gennaio 1998. Si tratta di un accordo collaudato ormai da anni, che non presenta aspetti controversi, ma che anzi dimostra di offrire una flessibilità tale da poter essere riadattato sulla base delle richieste degli Stati membri. Con il rinnovo del protocollo, infatti, si registrano alcune modifiche rispetto al precedente, modifiche basate sul tasso di utilizzo reale della possibilità di pesca; in tal modo, la pesca di cefalopodi e di pesci demersali, che registra una diminuzione pari a 1.000 tonnellate di stazza lorda, è stata adattata al ridotto volume di cattura degli anni precedenti che rappresentano solo il 20 percento delle possibilità negoziate dalla Comunità. Quanto alle possibilità di pesca relative alla pesca dei gamberetti, la flotta comunitaria ne aveva utilizzate circa per il 93 percento e questo giustifica l'aumento di 800 tonnellate di stazza lorda accordato dal presente protocollo. Tale adeguamento rappresenta un miglioramento del rapporto costo/benefici tra la quantità di pesce resa disponibile per i pescherecci della Comunità e la contropartita finanziaria pagata dalla Repubblica della Guinea Bissau, che ammonta a 34 milioni di ecu in tre anni. Oltre alla contropartita finanziaria, su richiesta del governo guineiano, la Comunità europea partecipa, tra l'altro, al finanziamento di borse di studio, di programmi scientifici e tecnici, destinati al miglioramento della conoscenza dello stato delle risorse alieutiche nonché al sostegno di programmi di pesca artigianale. Farò un'ultima osservazione sugli emendamenti presentati a proposito delle relazioni sulla pesca oggi in esame. Tale questione, che riguarda la classificazione come non obbligatoria e le spese relative agli accordi di pesca, sarà riesaminata in seno al Consiglio, al Parlamento e alla Commissione e ci saranno quindi procedure di bilancio ad hoc . Ecco perché il nostro gruppo non sosterrà questo tipo di emendamenti. Ripa di Meana Signor Presidente, rendendomi conto che non posso entrare nel merito, mi limito ad osservare che la commissione per la pesca e il Parlamento nelle sue plenarie continuamente deplorano vari aspetti degli accordi che ci vengono sottoposti, e questi aspetti sono stati sottolineati oggi anche dagli onorevoli Kindermann e Jöns: i costi, il fatto che il Parlamento sia coinvolto solo nelle procedure di consultazione, con l'eccezione degli accordi con il Marocco e l'impatto di questi accordi sulle riserve ittiche e le comunità di pesca locale. Eppure, ogni volta che si esaminano questi accordi, il Parlamento finisce per accettarli. Se il Parlamento vuole sul serio che la Commissione e il Consiglio tengano conto di questo stato d'animo critico, dovrebbe oggi respingerli, senza criticare, ma anzi sostenendo la politica del Commissario per la pesca, signora Bonino e mandando un chiaro segnale alla Commissione e al Consiglio per questo stato consultivo inaccettabile. Ecco perché i Verdi voteranno contro questi accordi. Presidente La ringrazio, onorevole Ripa di Meana, per l'ammirevole sforzo di sintesi per il quale la presidenza le è grata. Una presidenza che, come lei sa, è dura con il martello ma assai debole con l'orologio. Fraga Estévez La ringrazio, signor Presidente. Ringrazio inoltre la signora Commissaria per essere presente oggi. In primo luogo, senza alcun dubbio devo congratularmi con i quattro relatori, gli onorevoli Novo, Kindermann, Medina e Imaz, per le quattro eccellenti relazioni che hanno realizzato, per giunta, in modo tempestivo senza che ciò abbia tolto qualità al loro lavoro. Ritengo che questi quattro protocolli, esaminati nel loro insieme, siano molto vantaggiosi, sia per l'Unione europea che per i paesi terzi, sia per l'aumento generale delle possibilità di pesca che per i contributi del bilancio comunitario a capitoli quali lo sviluppo della pesca artigianale, specialmente nei due protocolli con le due Guinee, nonché per i meccanismi di sorveglianza stabiliti per i paesi terzi. Ciò nonostante, e per tutti coloro che continuano a pensare che la pesca comunitaria nei paesi terzi avvenga trascurando lo stato delle risorse alieutiche e del futuro dell'attività di pesca nella zona, vorrei sottolineare, prendendo spunto dalla relazione dell'onorevole Kindermann e ritengo che egli non lo abbia sottolineato a sufficienza, il famoso piano di regolamentazione per la protezione dei tonnidi nell'Atlantico, avviato sulla stessa iniziativa delle tre principali organizzazioni di produttori comunitari di tonno congelato. Ritengo che noi, che spesso critichiamo questo settore, dovremmo, al contrario, appoggiare questo tipo di iniziative che dimostrano che il settore stesso conosce a fondo la propria attività e che cerca di pescare, nonostante gli errori commessi in passato, anche le risorse che si trovano in acque di paesi terzi e non solo in quelle comunitarie. Credo che questo sia un piano - e voglio che questo risulti ben chiaro - destinato a monitorare le risorse di tonnidi tramite l'imbarco volontario di osservatori sui pescherecci e che avvierà la sorveglianza su una zona ampia che, oltre alla menzionata Guinea Equatoriale, include le acque del Camerun, di São Tomé, di Principe, del Gabon e di parte della Nigeria. Per concludere, vorrei anche parlare del Consiglio dei ministri. Mi rivolgo in particolare alla onorevole Jöns: le sono grato per i suoi consigli, onorevole, ma vi sono molti deputati di questo Parlamento che non condividono le idee della commissione per i bilanci e vorrei dirle che, se coloro che si basano sempre sul famoso argomento delle spese non obbligatorie incluse nell'Accordo interistituzionale dell'ottobre 1993, e la commissione per i bilanci o questo Parlamento non sono d'accordo con la classificazione fatta sia dalla Commissione che dal Consiglio, devono denunciare la Commissione e il Consiglio per non aver osservato questo Accordo interistituzionale. Altrimenti, alcuni di noi parlamentari continueranno a pensare che questa debba essere una spesa obbligatoria. Provan Signor Presidente, il dibattito di oggi è stato costruttivo, e questo è importante per alcuni Stati membri. Sono molto lieto che le procedure stiano migliorando, anche se la maggior parte dei miei colleghi concorderebbe nel dire che non è ancora del tutto soddisfatta in ordine alle proposte della Commissione e al modo in cui tali proposte sono trattate dal Parlamento e dal Consiglio. Secondo me il compito più importante di questo Parlamento è quello di cercare di offrire ai paesi meno avanzati una politica di sviluppo, definendo correttamente le politiche e le opportunità di pesca. Credo che il Parlamento dovrebbe fare in modo da evitare l'eccessivo sfruttamento di alcuni stock ittici. Sul lungo periodo il Parlamento dovrebbe inoltre assicurarsi che questi paesi sviluppino una propria industria ittica, e cioè che i fondi stanziati dall'Unione vengano utilizzati correttamente. Deduco dalle relazioni che qui si parla di una somma complessiva pari a quasi 41 milioni di ecu, un bel po' denaro distribuito tra i numerosi pescherecci che partecipano alle attività di pesca locali in base agli accordi con l'Unione. Il futuro delle attività di pesca dei pescherecci europei è strettamente legato a questi accordi. Gli Stati membri interessati che utilizzano i fondi dovrebbero però tener presente che tali fondi potrebbero, ad un certo punto, essere indirizzati altrove, per fornire una compensazione economica dove non ci sono più opportunità di pesca. E' importante quindi che questi accordi vadano visti alla luce del fatto che le opportunità di pesca in futuro potrebbero non esserci più. Bisogna tener presente che, anche se siamo grandi consumatori di pesce, l'opportunità di sfruttare queste risorse potrebbe non essere più una prerogativa dei pescherecci europei. Bonino Signor Presidente, vorrei innanzitutto ringraziare i quattro relatori per le loro relazioni e, prima di entrare nel dettaglio, soffermarmi brevemente sulle recenti conclusioni del Consiglio che, dopo una discussione, ha presentato una dichiarazione finale sulla base di una comunicazione fatta dalla Commissione. Sinteticamente: il 30 ottobre scorso, il Consiglio non solo ha dato conferma all'unanimità del carattere essenziale degli accordi di pesca e della loro importanza vitale per certe regioni della Comunità, ma ha ricordato anche la necessità - su cui tornerò più tardi - di rafforzare la coerenza dei diversi strumenti al servizio di questo settore. Inoltre, il Consiglio ha accettato l'impostazione della Commissione, secondo cui questi accordi devono promuovere politiche di pesca più responsabili e quindi più durevoli. Sono stati dati elementi precisi e in particolare, la Commissione si è impegnata ad una valutazione complessiva degli accordi di pesca nel corso dell'anno prossimo. Voglio ora tornare ai quattro protocolli qui presentati e ad alcuni problemi che sono stati sollevati. La Commissione non entra, evidentemente, in un dibattito, che è tutto interno, tra spese obbligatorie e spese non obbligatorie, ma ribadisce che esiste un codice di condotta che è stato sottoscritto: essa ammette di avere avuto dei ritardi interni per quanto riguarda, per esempio, il protocollo Costa d'Avorio, ma dichiara anche di aver fatto in questi mesi sforzi inimmaginabili in termini di informazione e d'informazione, adeguata e tempestiva, del Parlamento. Io vi assicuro, signori parlamentari, che a volte mi sento un pò frustrata: capisco che tutto si può migliorare ma ogni tanto mi piacerebbe che, in particolare relativamente agli accordi di pesca, fosse dato atto alla Commissione di alcuni sforzi notevoli da essa compiuti, e per quanto riguarda la coerenza della politica e per quanto riguarda l'informazione del Parlamento e per quanto riguarda insistenze sulle necessità di controllo. A proposito di quest'ultimo punto, per esempio, lei avrà visto, onorevole Kindermann, che per la prima volta abbiamo autorizzato ispettori della Guinea equatoriale a salire a bordo, quando lo ritengano, di navi comunitarie. Ora, non so se questo sia possibile con giapponesi, taiwanesi, coreani, ma non mi risulta. Vorrei insomma che questi piccoli o grandi gesti di novità negli accordi di pesca venissero riconosciuti. Ancora a proposito della Guinea equatoriale, vorrei dire che 170.000 ECU vincolati al rafforzamento dei controlli, sono una grande somma per quel paese, e anzi avremo da fare grandi sforzi per l'utilizzo di una somma così consistente che quel paese rischia di non sapere utilizzare. Sempre per quanto riguarda la Guinea equatoriale, la Comunità, come lei sa, onorevole Kindermann, è diventata membro a parte intera dell'ICCAT solo quest'anno - aveva partecipato negli anni scorsi - così come ne è membro la Guinea equatoriale. Ritengo che sforzi siano stati fatti e, tra l'altro, le cifre che lei ha presentato sullo stock , cifre date dall'ICCAT, riguardano complessivamente lo stock nell'Atlantico, complessivamente e non relativamente alle sola Guinea equatoriale. Qui vorrei sottolineare, come dicevo alla presidente Fraga, che dovremmo noi stessi riconoscere quando la nostra industria fa degli sforzi molto particolari e dà degli esempi molto particolari, e dovremmo semmai incoraggiarla, onorevole Medina, io non so come imporre ai giapponesi i nostri sistemi di controllo. Se lei ha qualche idea geniale, me la dica perché, oltre ad insistere in tutte le riunioni multilaterali, non so più cosa inventarmi: quindi, se qualcuno ha delle idee su come si possano rendere partecipi altre flotte internazionali dei nostri standard - ancorché tutto sia migliorabile e lo riconosco - ne potremmo trarre tutti dei vantaggi. Ammetto, ad esempio, il ritardo per quanto riguarda la Costa d'Avorio - l'ho già detto al Parlamento europeo - per problemi veramente burocratici, interni alla Commissione. Mi pare di aver risposto ad una serie di problemi; mi auguro però che lo sforzo notevole che stiamo facendo di informazione costante del Parlamento venga riconosciuto. Per il resto la Commissione è tenuta ad applicare le regole esistenti ed è tenuta ad applicare anche i codici di condotta esistenti. Se ci saranno mai nuovi trattati, la Commissione a quell'epoca applicherà certamente le nuove regole. Presidente La ringrazio, Commissaria Bonino. La discussione è chiusa. Passiamo ora alla votazione. Relazione (A4-0300/97) dell'onorevole Imaz San Miguel a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento del Consiglio concernente la conclusione del protocollo che fissa le possibilità di pesca e la contropartita finanziaria previste nell'accordo tra la Comunità europea e il governo della Repubblica della Guinea Bissau sulla pesca al largo della costa della Guinea Bissau, per il periodo 16 giugno 1997-15 giugno 2001 (COM(97)0395 - C4-0448/97-97/0205(CNS)); (Il Parlamento approva la risoluzione legislativa) von Habsburg Signor Presidente, ho viaggiato parecchio in Guinea Bissau, e sono stato molto colpito dalla relazione del mio amico Imaz. Purtroppo devo dire che il leggerla mi ha suscitato alcune riserve. Anche se ho espresso un voto favorevole non sono tuttavia del tutto soddisfatto, poiché la pesca è alla base del sostentamento della popolazione della Guinea Bissau. Il modo in cui vengono fissate le quote comporta il rischio che effettivamente le attività di pesca siano eccessive. E' vero che adesso vengono fissate delle quote, prima non ve ne erano affatto. Allora la gente viveva completamente di pesca. Mi ricordo ancora che allora si diceva che in due minuti si poteva pescare abbastanza da sfamare un'intera famiglia. Oggi non è più così, e, visto che il tutto dura quattro anni, vorrei proprio chiedere che dopo due anni si controlli attentamente. Andersson e Wibe In sede di votazione non ci è stato possibile appoggiare la relazione. La nostra posizione non va intesa come una sconfessione del lavoro svolto dal relatore. A nostro avviso, l'Unione europea dovrebbe rinunciare a questo tipo di costosi accordi di pesca per iniziare invece a sostenere in particolare il settore peschiero dei paesi in via di sviluppo. Una soluzione del genere, peraltro, contribuirebbe ad aumentare l'importanza della pesca nel contesto dell'approvvigionamento alimentare, a dare impulso allo sviluppo economico di questi paesi e a eliminare i rischi connessi agli accordi di pesca, per esempio l'eventualità che il settore peschiero di alcuni Stati membri ottenga un indiretto sostegno a proseguire le proprie attività, in un momento in cui l'intero settore della pesca in Europa dovrebbe invece essere sottoposto a un ridimensionamento. Auspichiamo pertanto che la Comunità non firmi nuovi accordi come questo e che si astenga dal rinnovare quelli sottoscritti in precedenza. Ci preme inoltre sottolineare la necessità di sottoporre questo tipo di accordi con paesi terzi a un controllo di bilancio più scrupoloso. Relazione Medina Ortega Andersson e Wibe In sede di votazione non ci è stato possibile appoggiare la relazione. La nostra è una posizione di principio e, in quanto tale, non va intesa come una sconfessione del lavoro svolto dal relatore. A nostro avviso, l'Unione europea dovrebbe rinunciare a questo tipo di costosi accordi di pesca per iniziare invece a sostenere il settore peschiero dei paesi in via di sviluppo. Una soluzione del genere, peraltro, contribuirebbe ad aumentare l'importanza della pesca nel contesto dell'approvvigionamento alimentare, a dare impulso allo sviluppo economico di questi paesi e a eliminare i rischi connessi agli accordi di pesca, per esempio l'eventualità che il settore peschiero di alcuni Stati membri ottenga un indiretto sostegno a proseguire le proprie attività, in un momento in cui l'intero settore della pesca in Europa dovrebbe invece essere sottoposto a un ridimensionamento. Auspichiamo pertanto che la Comunità non firmi nuovi accordi come questo e che si astenga dal rinnovare quelli sottoscritti in precedenza. Ci preme inoltre sottolineare la necessità di sottoporre questo tipo di accordi con paesi terzi a un controllo di bilancio più scrupoloso. Relazione Kindermann Andersson e Wibe Ringraziamo il relatore per l'ottimo lavoro svolto con questo documento. In sede di voto finale, tuttavia, non ci è stato possibile appoggiare la relazione. La nostra è una posizione di principio e, in quanto tale, non va intesa come una sconfessione del lavoro svolto dal relatore. A nostro avviso, l'Unione europea dovrebbe rinunciare a questo tipo di costosi accordi di pesca per iniziare invece a sostenere piuttosto il settore peschiero dei paesi in via di sviluppo. Una soluzione del genere, peraltro, contribuirebbe ad aumentare l'importanza della pesca nel contesto dell'approvvigionamento alimentare, a dare impulso allo sviluppo economico di questi paesi e a eliminare i rischi connessi agli accordi di pesca, per esempio l'eventualità che il settore peschiero di alcuni Stati membri ottenga un indiretto sostegno a proseguire le proprie attività, in un momento in cui l'intero settore della pesca in Europa dovrebbe invece essere sottoposto a un ridimensionamento. Auspichiamo pertanto che la Comunità non firmi nuovi accordi come questo e che si astenga dal rinnovare quelli sottoscritti in precedenza. Ci preme inoltre sottolineare la necessità di sottoporre questo tipo di accordi con paesi terzi a un controllo di bilancio più scrupoloso. Relazione Novo Andersson e Wibe Non abbiamo votato per la relazione. La nostra è una posizione di principio. A nostro avviso, l'Unione europea dovrebbe rinunciare a questo tipo di costosi accordi di pesca per iniziare invece a sostenere piuttosto il settore peschiero dei paesi in via di sviluppo. Una soluzione del genere, peraltro, contribuirebbe ad aumentare l'importanza della pesca nel contesto dell'approvvigionamento alimentare, a dare impulso allo sviluppo economico di questi paesi e a eliminare i rischi connessi agli accordi di pesca, per esempio l'eventualità che il settore peschiero di alcuni Stati membri ottenga un indiretto sostegno a proseguire le proprie attività, in un momento in cui l'intero settore della pesca in Europa dovrebbe invece essere sottoposto a un ridimensionamento. Auspichiamo pertanto che la Comunità non firmi nuovi accordi come questo e che si astenga dal rinnovare quelli sottoscritti in precedenza. Ci preme inoltre sottolineare la necessità di sottoporre questo tipo di accordi con paesi terzi a un controllo di bilancio più scrupoloso. Interruzione della sessione Presidente Onorevoli parlamentari, com'è d'obbligo, ed è per me un obbligo piacevole, devo ringraziare i servizi ausiliari di questa Assemblea, le cabine di interpretazione, gli uscieri, eccetera, per la loro collaborazione. Anche se oggi, onorevoli colleghi, vorrei rivolgere una critica affettuosa ai funzionari dell'Ufficio di presidenza perché, come avranno avuto modo di osservare, recentemente non ho avuto l'occasione di presiedere queste conclusioni così confortanti del venerdì. I servizi dell'Ufficio di presidenza non mi hanno designato a svolgere questa funzione. Per cui, in un certo modo, essi privano di significato quell'appellativo affettuoso, attribuitomi dall'onorevole Kellett-Bowman, di "signor Venerdì», a ricordare proprio quell'aborigeno che viveva sull'isola con Robinson Crusoe. E' ovvio che questo appellativo ha per me una connotazione affettuosa ma, oltre a questo, sta a dimostrare che questo Parlamento non è razzista perché un aborigeno, sebbene riciclato, può riuscire a diventare Vicepresidente del Parlamento. Ma in secondo luogo, e questa è la cosa più importante per me, mi priva della confortante compagnia, dalla presidenza, della presenza di tutti loro che, come tanti Robinson Crusoe, pazientemente stanno qui tutti i venerdì su quest'isola, cercando di interrompere l'isolamento che ci separa dai cittadini europei con un lavoro paziente e positivo al quale io ho l'onore di partecipare. (La seduta termina alle 11.46)

Роля на жените в селското стопанство и селските райони (кратко представяне) Председател Следващата точка е докладът на г-жа Jeggle, от името на комисията по земеделие и развитие на селските райони, относно ролята на жените в селското стопанство и селските райони. Elisabeth Jeggle Г-жо председател, г-жо член на Комисията, като докладчик на Парламента по доклада по собствена инициатива относно ролята на жените в селското стопанство и селските райони, моята цел беше да проведа широк обществен дебат с цел предоставяне на повече видимост и тежест на важната многофункционална роля на жените в селските райони. Основна задача на европейската политика за селските райони остава постигането на равностойни условия на живот във всички региони и избягването на едностранното развитие на гъсто населените градски райони, така че и в селските райони хората да имат перспектива за оставане и успех. През последните десетилетия Общата селскостопанска политика (ОСП) беше насочена към положителното икономическо развитие на селското стопанство и селските райони. В бъдеще целта в още по-голяма степен е да се насърчава висококачественото, устойчиво, ефективно от екологична и енергийна гледна точка използване на селските райони. Това ще изисква нови усилия и нови стратегии от страна на всички заинтересовани. Повече от всякога е необходимо да се вземат предвид и да се използват потребностите и потенциалът на жените в селските райони. Опитът показва, че, особено в селските райони, качеството на живот и икономическата сила са свързани с присъствието на жените и тяхната ангажираност в многобройни области. През последните години по-специално стана ясно, че подкрепата на жените и техните проекти води като цяло до важен напредък за обществото в селските райони. Такъв опит беше натрупан във всички региони на Европа в рамките на подпомагането по втория стълб и различни други възможности за подпомагане. Но жените също имат и съществена роля в селското стопанство. Това е сектор, където през последните години жените допринесоха значително за диверсифицирането и пазарното приспособяване на предприятията, като по този начин многофункционалността на селското стопанство придоби още по-конкретни измерения. Наред със собственото производство на хранителни продукти, селскостопанските предприятия предлагат и иновативни продукти и услуги. Този икономически потенциал може да бъде използван в още по-голяма степен. Във връзка с това има възможности за осигуряване на практически мерки за подкрепа на жените в селското стопанство. Техните многостранни професионални познания и умения, интереси и постижения трябва да бъдат вземани предвид в по-голяма степен. За тази цел ние по-специално призоваваме жените да имат пълно участие в ресурсите на селскостопанските форми на живот и икономика. Жените земеделски стопани желаят да участват в правата и задълженията в съответствие със споделяната от тях отговорност за предприятието, включително чрез подходящо представителство в земеделските органи. Адекватното социално осигуряване на всички жени, заети в селското стопанство, също така е изключително необходимо за едно съвременно и устойчиво селско стопанство. След интензивен диалог в комисията по земеделие и развитие на селските райони успяхме да приемем доклада само с един глас против. За утрешното гласуване в пленарна зала не са внесени никакви изменения. За мен това означава, че сме намерили много добър компромис, който е приемлив за всички групи. Единодушният вот ще придаде на доклада необходимата тежест, за да получи - надявам се - достатъчно внимание в Комисията и Съвета. Бих искала да благодаря на моите колеги, особено на докладчиците в сянка, за наистина отличното сътрудничество. Важната роля на жените в селското стопанство и селските райони не трябва да се пренебрегва в предстоящия дебат относно бъдещето на ОСП след 2013 г. Уверена съм, че нашият доклад ще предостави важна основа за този съществен дебат и ще даде положителен принос в предстоящия финансов дебат. Mairead McGuinness (EN) Г-жо председател, поздравявам Elisabeth Jeggle за добрата й работа по този доклад, както и за непрестанната й работа в тази област през годините, откакто я познавам. Комплимент за нейната работа е това, че не са внесени никакви изменения в този важен доклад. В краткото време, което имам, искам да обърна внимание на няколко точки в него. Приветствам параграф 4 относно важността на адекватен бюджет за селското стопанство като цяло и параграф 10 относно новите технологии в селските райони и необходимостта от разширяване на достъпа до широколентова връзка. Мисля, че особено важен е параграф 34. Жените трябва да бъдат подходящо представени във всички политически, икономически и социални организации в сектора на селското стопанство, така че в процеса на вземане на решения да бъдат отразени гледните точки и на мъжете, и на жените. Това е наистина важно, но, за съжаление, трябва да кажа, че обликът на земеделските организации е почти изцяло мъжки. Необходимо е да отдадем внимание на този въпрос. И накрая, необходимо е Комисията да осъзнае, че в момента проблемът за мъжете и жените земеделски стопани е несигурността по отношение на дебата относно реформата на ОСП. Притеснявам се, че някои земеделски стопани се опитват да отгатнат резултатите от реформите и е възможно да поемат допълнителни разходи, които ще ги обременят. Моля да внесете това послание в Комисията. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Г-жо председател, основната загриженост на жените в селските райони е липсата на работни места. Липсата на работни места означава ниски доходи за възрастните хора, което, от своя страна, увеличава риска от бедност. Нещо повече, образованието на децата и здравните услуги в селските райони са живителната сила на тези общности. Несигурният характер на базисната инфраструктура в селските райони означава, че предприемачите проявяват по-малък интерес към разработването на земеделските стопанства и производствените единици в тези области. Настоятелно призовавам държавите-членки да използват структурните фондове за преодоляване на липсата на базисна инфраструктура в селските райони и да прилагат политики за подобряване на достъпа до обществената инфраструктура за всички. Призовавам Комисията и държавите-членки да спазват ангажимента си за подобряване на широколентовата инфраструктура в селските райони като средство за повишаване на тяхната конкурентоспособност. Селският туризъм, основаващ се на семейни туристически предприятия, създава работни места, прави възможно съчетаването на семейните с трудовите задължения и насърчава населението в селските райони да остане по тези места. Marian Harkin (EN) Г-жо председател, приветствам навременния доклад на Elisabeth Jeggle и й благодаря за доброто й сътрудничество. Не много хора съзнават, че 42 % от лицата, редовно заети в селското стопанство, са жени, и че три от всеки десет стопанства в ЕС се управляват от жени. За да останат жените и семействата в селските райони и техният принос да постигне целите на стратегията "Европа 2020" чрез селско стопанство, трябва да има многообразие от услуги и съоръжения за нормално ежедневие. Тези услуги трябва да включват здравеопазване и предоставяне на грижи, образование, свободно време, транспорт и широколентова връзка. От решаващо значение е не всички услуги да са пазарно ориентирани. Необходимо е също да има подходящо социално осигуряване за жените, работещи в селското стопанство, за да бъдат гарантирани тяхното бъдеще и пенсии. Също така е важно да бъдат улеснени предприемаческите умения на жените и повсеместното участие на жените във вземането на решения на местно и регионално равнище, в земеделските организации и във всички органи за вземане на решения. Това ще има огромно въздействие и ще спомогне за гарантирането на бъдещата роля на жените в селското стопанство. João Ferreira (PT) Г-жо председател, положението на жените в селското стопанство и селскостопанската сфера отразява и понася вредите от дълбоката криза, в която настоящите политики, като например Общата селскостопанска политика (ОСП) и други, въвлякоха селските райони. Жените представляват 42 % от работниците в селското стопанство във всички страни на Европейския съюз. Мнозинството от тези жени се трудят в семейни стопанства. Поради това те са особено засегнати от закриването на стотиците хиляди малки и средни стопанства и от процеса на унищожаване на семейното селско стопанство, което е резултат от последователните реформи на ОСП. Както и в други сфери на дейност, те са особено тежко засегнати от безработица, несигурни работни места, ниски заплати и бедност. Всичко това е изострено от антисоциалните политики, наложени под претекст на кризата. Красивите думи и декларациите за добри намерения не са достатъчни. Необходима е раздяла с тези политики, като се отдаде значение на ролята на жените, на техните права и равенство, както и отдаване на значение и укрепване на мрежа от услуги, свързани със селскостопанските ресурси, здравеопазването, образованието и семейното подпомагане. Необходимо е също така предоставяне на културни и развлекателни дейности, както и борба с различните асиметрии и опустиняването. Rareş-Lucian Niculescu (RO) Г-жо председател, лично аз считам, че най-важните раздели в доклада се отнасят до условията на живот в селските райони и бих искал да направя няколко забележки по този въпрос. На първо място, е важната роля, изпълнявана от Европейския земеделски фонд за развитие на селските райони, в модернизацията на селата. Този фонд трябва получи адекватно финансиране и като част от бъдещата Обща селскостопанска политика с цел стесняване на различията между селските и градските райони. На второ място, считам, че е необходимо да се започне, особено в новите държави-членки, с модернизиране на основната физическа инфраструктура. Това трябва да остане, без изключение, компонент на ЕЗФРСР. Последната ми бележка се отнася до застаряването на населението в селските райони. Във връзка с тази точка искам да подчертая значението на програмите, насочени, от една страна, към ранното пенсиониране на земеделските стопани и селскостопанските работници и създаването на млади земеделски стопани, а, от друга, към започването на икономическа дейност от млади земеделски стопани. Vasilica Viorica Dăncilă (RO) Г-жо председател, бих искала да поздравя г-жа Jeggle за приетия от нея подход в доклада. Мисля, че е изключително важно да се признае съществената роля на жените в селското стопанство както в първичното производство, така и в разнообразяването на икономическите дейности в земеделските стопанства и в селските райони. Считам, че е необходимо да обърнем внимание на високото ниво на бедност и изолация, което засяга жените в селските райони, като по този начин подчертаем необходимостта от ефективни мерки за гарантиране на равни възможности за жените в селското стопанство като основна цел на Общата селскостопанска политика. Във връзка с това е от съществено значение да се подобри качеството на живот на жените в селските райони, като им се предостави възможно най-лесен достъп до образование и професионално обучение, учене през целия живот, ефикасни местни обществени здравни услуги, да не говорим за инфраструктура и услуги в подкрепа на децата и семействата. Трябва да подчертая, че подобряването на равните възможности за жените в селските райони включва по-активно насърчаване на тяхната роля както в селското стопанство, така и в други области на икономическата дейност, включително и защитата на мултифункционалността на селското стопанство. Вивиан Рединг Г-жо председател, първо, бих искала да благодаря на докладчика и членовете на комисията по земеделие и развитие на селските райони, тъй като беше важно тази тема да бъде поставена за разглеждане. Комисията съзнава много добре съществената роля на жените в селското стопанство и в селските райони. Тя вижда, че това е задача за политиката за развитие на селските райони. Регулацията на развитието на селските райони предвижда подкрепа в редица области, които са важни за жените в селските райони. Създаването и развитието на микропредприятия, добавянето на стойност към селскостопанските проекти и търсенето на възможности за продажбата им са само няколко примера. Политиката за развитие на селските райони предвижда също възможности за подпомагане на мъжете и жените да балансират своя семеен и професионален живот. Например по силата на мярката за предоставяне на основни услуги могат да бъдат подкрепени социални заведения като дневни центрове за грижа за деца или възрастни хора. Освен това местните транспортни услуги и малка по мащаби инфраструктура също отговарят на условията за подпомагане. Положението в селските райони е твърде разнообразно в различните държави-членки, включително по отношение на възможностите и изискванията за жените. Държавите-членки и регионите трябва внимателно да анализират ситуацията и да определят целенасочени мерки съобразно местните условия, като вземат предвид специфичните проблеми, пред които са изправени жените. Например държавите-членки могат да отдадат предпочитание на жените по отношение на определени мерки. В допълнение държавите-членки могат да използват финансов инженеринг за създаване на гаранционни фондове с цел подпомагане на жените в получаването на достъп до кредит. Жените също следва да играят важна роля в програмата "LEADER", където да внесат своите специфични интереси и специфичен потенциал с цел мобилизиране на потенциала за развитие на дадена област. Комисията е съгласна, че би било полезно да разполага с повече данни относно положението на жените. Въпреки това, особено в светлината на призива от страна на държавите-членки за опростяване, ще се окаже трудно да ги убедим в необходимостта от допълнителни отчетни задължения. Където е възможно обаче, статистически данни трябва да бъдат представени и анализирани, разбити по пол. При наличие на данни за жените Комисията ще ги включи в доклада си относно напредъка в изпълнението на стратегическите насоки за развитието на селските райони. Много важен фактор за напредъка на жените в селскостопанските и селските райони е обменът на опит. Във връзка с това бих искала да привлека вниманието ви към Европейската мрежа за развитие на селските райони и съставящите я национални мрежи. Те могат да бъдат използвани за взаимно изучаване на най-добрите практики и е желателно повече феминистки сдружения да се възползват от съществуващите мрежи, за да осъществяват връзка помежду си в различните селски райони. Председател Разискването приключи. Гласуването ще се проведе във вторник, 5 април 2011 г. Писмени изявления (член 149) Iosif Matula в писмена форма. - (RO) Аз съм от Румъния, където голяма част от населението живее в селските райони. Точно затова съзнавам, че е абсолютно наложително съсредоточаването на по-голямо внимание върху положението на жените в тези области, като се вземат предвид специфичните възможности и предизвикателства. Като член на комисията по култура и образование и на комисията по регионално развитие искам да подчертая необходимостта от предоставянето на система за професионално обучение, която ще предложи на жените адекватно обучение както за производители, така и за предприемачи, особено с оглед на постигането на целите на стратегията "Европа 2020". Това също може да бъде постигнато чрез осигуряване на по-добър достъп до широколентови интернет услуги за земеделските стопани. Подпомагането на предприемаческата инициатива сред жените може да им осигури доходи за стабилен начин на живот и по този начин да им даде икономическа независимост. Така ще можем да елиминираме въздействието на социалното изключване и бедността, които имат непропорционален ефект върху жените. В същия този контекст говорим също и за бъдещата реформа на Общата селскостопанска политика, на част от която ще трябва да отделим по-голямо внимание относно ролята и потребностите на жените в селските райони. Осъществяването на по-привлекателен живот в селските райони и селското стопанство остава предизвикателство, но то може да предложи на жените в тези области реални възможности за икономическо и личностно развитие. Jarosław Kalinowski Мъжете са тези, които най-често избират кариера в селскостопанския сектор, но жените присъстват в селските райони от незапомнени времена и, за съжаление, приносът им винаги е бил подценяван. Техните последователни действия и дългосрочен подход към много проблеми спомагат за подобряване на качеството на живот и труд в селските райони. Често пъти обаче те не са представени по време на етапа на планиране на ресурсите и отчитането на потребностите на жените земеделски стопани в това отношение може да донесе много ползи за селските общности. Трябва да гарантираме, че са отворени възможностите за професионално развитие на жените в селското стопанство чрез предоставяне на реална подкрепа под формата на образование и съвети за професионално развитие. Важно е да се популяризират селските райони сред жените като привлекателно място за труд, където е възможно да се реализират както семейните, така и професионалните планове.

Acţiunea UE privind extracția și explorarea petrolului în Europa (dezbatere) Preşedinta Următorul punct este dezbaterea privind întrebarea cu solicitare de răspuns oral adresată Consiliului de către Jo Leinen, în numele Comisiei pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară, cu privire la implicaţiile scurgerii de petrol de pe platforma "Deepwater Horizon” pentru Uniunea Europeană: acţiuni privind extracţia şi explorarea petrolului în Europa (B7-0470/2010), şi dezbaterea privind întrebarea cu solicitare de răspuns oral adresată Comisiei de Jo Leinen, în numele Comisiei pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară, cu privire la implicaţiile scurgerii de petrol de pe platforma "Deepwater Horizon” pentru UE: acţiuni privind extracţia şi explorarea petrolului în Europa (B7-0551/2010). Jo Leinen Doamnă preşedintă, domnule comisar, doamnelor şi domnilor, Golful Mexic a suferit probabil unul dintre cele mai mari dezastre ecologice din ultimii ani, şi noi în Europa - în Uniunea Europeană - trebuie să facem tot ceea ce ne stă în putinţă pentru a ne asigura că un asemenea dezastru nu se poate produce din nou. Cred că suntem de acord în această privinţă. Avem patru mări care se învecinează cu UE sau care sunt situate în interiorul UE: Marea Nordului, Marea Baltică, Marea Mediterană şi Marea Neagră. Forarea petrolului are loc în aceste ape europene. În această privinţă, această chestiune este o problemă şi pentru Uniunea Europeană. Forarea în ape adânci reprezintă un risc deosebit. Acest lucru a devenit evident în cazul puţurilor de petrol din Golful Mexic. Aici există probleme pe care nu le putem controla. Au apărut numeroase întrebări la care nu avem încă răspunsuri. Doamnelor şi domnilor, domnule comisar, iată de ce recomandăm în rezoluţia noastră că ar fi adecvat să avem un moratoriu cel puţin cu privire la noile cereri de forare în ape adânci până când vom avea un rezumat complet a lucrurilor de care avem nevoie şi a felului în care putem umple golurile şi rezolva problemele. Cred că cetăţenii din Europa se aşteaptă să asigurăm un nivel la fel de ridicat de securitate pentru toate cele 27 de state membre, şi deci pentru toate cele patru mări ale UE, şi că nu există nicio diferenţă între ţările care fac deja multe - şi acest lucru trebuie recunoscut - şi cele care sunt poate cumva mai relaxate în acest domeniu. Aici mă adresez şi ţărilor noastre vecine. Avem o politică de vecinătate şi în Mediterană, în special, există, desigur, de asemenea, foraje ale unor ţări care nu sunt membre ale Uniunii Europene. Domnule comisar Oettinger, cred că luaţi măsuri - şi acesta este într-adevăr un lucru pe care trebuie să-l faceţi - mai ales când vine vorba despre Libia, dar şi despre alte ţări, în ceea ce priveşte standardele şi abordările noastre. Întrebarea este: ar fi UE pregătită pentru un asemenea dezastru? Ce mecanisme de control şi de intervenţie avem în eventualitatea unui asemenea dezastru? Avem nevoie de răspunsuri şi în această privinţă. Avem agenţia din Lisabona, Agenţia Europeană pentru Siguranţă Maritimă (EMSA), care a fost înfiinţată ca urmare a unui dezastru care a implicat spargerea unor autocisterne. Agenţia verifică astfel siguranţa vaselor, însă nu siguranţa mărilor - cu alte cuvinte, întocmai ceea ce am văzut acum în ceea ce priveşte forajul în ape adânci. După părerea noastră, ar fi o idee bună să extindem mandatul EMSA pentru ca aceste lucruri să intre, de asemenea, în sfera sa. Astfel măcar am aborda problema în mod corespunzător. Îmi imaginez că va fi nevoie de resurse noi în acest sens. Acest lucru este întotdeauna o problemă, desigur. Totuşi, dacă dorim să soluţionăm o problemă de asemenea anvergură, atunci va trebui să găsim resurse. Aş dori, de asemenea, să menţionez răspunderea pentru asemenea evenimente majore. Care este, în realitate, situaţia asigurărilor? Ce posibilităţi există de a face rost de fondurile de care avem nevoie? Trebuie să obţinem o imagine de ansamblu asupra dreptului privind răspunderea şi asigurările referitoare la forajul în ape adânci, şi aceasta este chestiunea pe care o discutăm. În mod firesc, trebuie, de asemenea, şi mai presus de toate, să vedem cum se aplică acest lucru companiilor care operează în acest domeniu. Nu toate companiile active în această zonă sunt multinaţionale; există şi multe companii mici. Cum se vor descurca acestea? Cum se pot asigura? Avem nevoie de fonduri de solidaritate? Avem nevoie de soluţii colective pentru a ne asigura că cei care suferă sunt despăgubiţi - pescarii şi alte persoane care sunt afectate de asemenea dezastre? Vrem, de asemenea, să ştim dacă Directiva privind evaluarea impactului asupra mediului, care prevede evaluări ale impactului asupra mediului pentru activităţi pe uscat, se aplică şi pentru forajul în ape adânci şi activităţi înrudite. Există multe lucruri pe care nu le cunoaştem despre apele din larg. Ce fel de condiţii de lucru şi de standarde sociale sunt eficace acolo? La urma urmei, factorul uman poate, de asemenea, juca un rol major. Avem tehnologie bună, însă dacă factorul uman eşuează, atunci se poate ajunge la asemenea dezastre. Domnule comisar, purtaţi întreaga responsabilitate pentru energie. Petrolul din larg are problemele sale; un vânt din larg ar fi mai bun. Cred că această dezbatere deschide, în mod firesc, calea spre o politică energetică diferită în UE - şi acest lucru este tot de competenţa dumneavoastră. Olivier Chastel Doamnă preşedintă, doamnelor şi domnilor deputaţi, în absenţa unor propuneri noi din partea Comisiei referitoare la explorarea şi extracţia petrolului - absenţă, şi precizez acest lucru imediat, legitimă în măsura în care Comisia este angajată în consultări cu industria şi cu numeroasele autorităţi de reglementare implicate - nu pot decât să reiterez aici neliniştea noastră profundă ca urmare a dezastrului din Golful Mexic şi victimele sale umane şi ecologice mult prea numeroase. Acest dezastru demonstrează că nicio precauţie nu este excesivă în acest domeniu de activitate şi că trebuie să facem tot ceea ce ne stă în putinţă pentru a preveni repetarea acestui tip de accident. Nu putem decât să ne dorim ca, la fel ca după incidentele "Exxon Valdez” din 1989 şi "Erika” din 1999, cadrul UE şi SUA pentru activităţile de explorare şi de exploatare a petrolului în larg să fie consolidat şi de data aceasta. Nu este vorba, în mod evident, de stabilirea unui cadru a cărui punere în aplicare este atât de oneroasă încât face ca toate aceste activităţi să fie neprofitabile, ci de a permite executarea lor în siguranţă, mai ales într-un moment când resursele pământului sunt în scădere. În aşteptarea propunerilor legislative acest dosar nu a dispărut, în mod evident, din preocupările noastre, şi dacă, la fel ca alţii, am putut să ne bucurăm când puţul Macondo a fost închis la mijlocul lunii iulie şi în cele din urmă astupat la 19 septembrie, nu este vorba decât despre o etapă, având în vedere amploarea lucrărilor de reabilitare care trebuiesc efectuate. Din acest motiv Preşedinţia a dorit ca domnul comisar Oettinger să împărtăşească evaluările sale iniţiale cu noi la recenta reuniune informală a miniştrilor energiei din 6 şi 7 septembrie. După părerea noastră, există două lucruri pe care le putem reţine din ceea ce a declarat cu această ocazie. În primul rând, măsurile de siguranţă deja luate în sânul Uniunii Europene sunt la cel mai înalt nivel mondial. În al doilea rând, având în vedere situaţia activităţilor petroliere, la răscrucea mai multor domenii de reglementare, propunerile planificate de Comisie ar trebui să vizeze aceste domenii diverse: în primul rând - deoarece este mai bine să prevenim decât să vindecăm -va trebui să îmbunătăţim standardele de siguranţă aplicabile tuturor apelor europene, însă va trebui, de asemenea, să consolidăm regimul în materie de răspundere, să întărim supravegherea reglementară şi să intensificăm cooperarea internaţională, de exemplu, cu partenerii noştri OPEC, aşa cum am făcut deja în iunie. O comunicare iniţială de la Comisie este aşteptată până la mijlocul lunii octombrie şi, din cauza numărului mare de domenii pe care trebuie să le acopere - lucru pe care tocmai l-am menţionat - va trebui să fie discutată de mai multe formaţiuni ale Consiliului şi, probabil, de mai multe comisii parlamentare, de asemenea. Totuşi, nu trebuie să permitem ca natura complexă a acestei chestiuni să constituie o scuză pentru amânarea răspunsului nostru. Intenţionăm să ne asigurăm că această comunicare este examinată de îndată ce este primită, în aşa fel încât să poată fi prezentată la nivelul Consiliului cât mai repede posibil. În ceea ce priveşte, mai specific, protecţia mediului, UE dispune deja de un cadru juridic destul de avansat. Principiile precauţiei şi al poluatorului care plăteşte sunt principii fundamentale ale politicii europene privind mediul şi sunt, de altfel, incluse în tratat. Catastrofa scurgerilor de petrol cauzate de această platformă din Golful Mexic poate reprezenta, de asemenea, o ocazie pentru Comisie şi statele membre să reevalueze anumite aspecte ale legislaţiei privind mediul în vigoare. În acest context trebuie menţionat, de exemplu, faptul că Directiva Seveso II este în prezent în curs de revizuire şi că aşteptăm o propunere din partea Comisiei până la sfârşitul anului. În plus, în prezent Comisia examinează capacitatea UE de a răspunde la dezastre, în special cu scopul de a o îmbunătăţi. În acest context, aşteptăm cu nerăbdare această comunicare până la sfârşitul lunii noiembrie. În cele din urmă, aş dori să confirm că Preşedinţia va face tot ceea ce-i stă în puteri pentru a se asigura că propunerile pe care ni le va prezenta Comisia sunt continuate. Günther Oettinger Doamnă preşedintă, domnule Chastel, stimaţi deputaţi, suntem cu toţii de acord în ceea ce priveşte magnitudinea dezastrului din Golful Mexic. S-au produs daune care vor avea efecte secundare de durată asupra mediului, naturii, culturii, turismului şi pescăriilor, iar acestea pot fi doar parţial diminuate prin mijloace financiare. Cu toate acestea, trebuie să fim recunoscători că avem de-a face aici cu companii capabile precum BP, de la care ne aşteptăm să facă tot ceea ce este posibil pentru a oferi despăgubiri financiare acolo unde este cazul. Suntem pe punctul de a finaliza o comunicare. În mai puţin de două săptămâni, Comisia se va consulta în mod oficial cu privire la acest subiect şi va emite comunicarea sa. Mă aflu aici astăzi pentru a vă asculta aşteptările sub conducerea generală a domnului Leinen şi a comisiei sale de specialişti, împreună cu domnul Reul. Vă pot spune că vom include aşteptările Parlamentului şi declaraţiile specialiştilor în comunicarea care va fi emisă cel târziu în două săptămâni. Cu câteva zile în urmă, am primit o declaraţie de la BP care conţinea cel puţin destule autocritici şi care, de asemenea, propunea şi anunţa paşi fără caracter obligatoriu şi acţiuni de remediere care pot fi luate de industrie. Analizăm cu atenţie ceea ce se întâmplă în Washington, care este în prezent oarecum întârziat de campania electorală, dar observăm că guvernul din Washington doreşte ca acest incident foarte grav să aibă consecinţe extinse pentru legislaţia şi politica Statelor Unite. Obiectivul nostru este să formulăm cele mai înalte standarde de siguranţă din întreaga lume pentru apele din sfera noastră: Marea Nordică, Atlanticul de Nord, Marea Baltică, Marea Neagră, Marea Mediterană şi Atlanticul de pe coasta Africii de Vest. Avem autoritate în propriile noastre ape teritoriale, dar ne străduim, de asemenea, să transmitem aceste standarde şi zonelor dincolo de graniţele noastre. Domnul Leinen s-a referit indirect la Libia. Suntem, de asemenea, preocupaţi de forările care ne afectează litoralul şi mările, dar care nu se produce direct în apele noastre. Vorbim despre petrol, dar şi despre gaze. Vorbim, în general, despre explorarea în larg şi despre extracţia hidrocarburilor şi despre cel mai bun nivel posibil de siguranţă tehnică. Observăm că Regatul Unit şi Norvegia sunt considerate ca având cea mai multă experienţă, dar şi standarde ridicate, acceptabile, şi noi, prin urmare, considerăm că este foarte important să cooperăm cu guvernul din Londra şi cu cel norvegian. În primul rând, vrem să verificăm măsurile de siguranţă pentru licenţele viitoare; cu alte cuvinte, ce standarde mai înalte sau cele mai înalte sunt posibile pentru noile autorizaţii. În al doilea rând, vrem să încercăm să îmbunătăţim platformele existente, unele dintre acestea având o vechime de 20 de ani sau mai mult. Standardul care era acceptabil la acea vreme nu poate fi comparat cu ceea ce este fezabil şi dorit din punct de vedere politic în prezent. Apoi mai este chestiunea verificărilor periodice. Trebuie să sporim densitatea reţelei noastre de control şi să sporim frecvenţa şi calitatea verificărilor în consecinţă. Există, de asemenea, probleme referitoare la legislaţia privind asigurările, cum ar fi măsura în care putem obliga companiile angajate în extracţie să aibă asigurare completă obligatorie pentru a reduce la minim şi remedia orice daună - cel puţin din punct de vedere economic şi financiar - pe cât posibil în eventualitatea celui mai grav scenariu. O altă problemă care mă îngrijorează este modul în care putem exporta riscurile noastre de siguranţă în alte părţi ale lumii. Dacă BP intenţionează acum să facă extracţii şi să construiască platforme în apele Libiei, atunci acest lucru ne oferă posibilitatea de a aborda industria energetică europeană - mai precis BP, Shell,Total - şi de a obţine angajamente voluntare potrivit cărora aceştia vor accepta de bună voie şi vor aplica aceleaşi standarde stricte pe care sunt obligaţi să le adopte în cadrul teritoriului Uniunii Europene, precum şi în aceste regiuni învecinate. Concret, acest lucru înseamnă că o platformă petrolieră în larg, pe teritoriul Libiei, care este construită şi operată de BP, sau poate o platformă în apele Africii de Vest, care este administrată de o companie energetică europeană, trebuie să menţină aceleaşi standarde precum cele care funcţionează în Marea Nordică unde astfel de standarde sunt prevăzute de lege. În total, vă rog să ne lăsaţi două săptămâni. Suntem pe drumul cel bun în vederea îndeplinirii obiectivelor comunicării noastre. Orice alte aşteptări pe care dumneavoastră, stimaţi deputaţi, ni le veţi transmite astăzi vor fi luate în considerare şi noi vom prezenta cu siguranţă propunerile legislative pentru ceea ce ne-am propus în comunicarea noastră din prima jumătate a anului 2011. Richard Seeber Doamnă preşedintă, aş dori în primul rând să-i mulţumesc domnului comisar Oettinger pentru că a preluat frâiele şi a reacţionat de îndată ce s-a produs dezastrul petrolier. În mod firesc, trebuie să luăm în considerare faptul că punctul de plecare din SUA este diferit de cel din Europa. Cu toate acestea, cred că trebuie să acţionăm şi aici în Europa şi trebuie să efectuăm o analiză temeinică a condiţiilor actuale din Europa şi a situaţiei legale pentru a putea face propuneri adecvate. Nu trebuie să pierdem din vedere faptul că situaţia legală este, desigur, complicată de faptul că avem de-a face, parţial, cu ape internaţionale, şi parţial cu ape ce aparţin statelor membre. Cred că trebuie să vedem exact unde poate acţiona Comunitatea în calitate de comunitate şi unde poate face propuneri juridice pentru a îmbunătăţi situaţia. Punctul nostru de plecare trebuie să fie întotdeauna crearea celor mai ridicate standarde de siguranţă pentru oameni şi pentru mediu cu scopul de a preveni catastrofele de acest gen de la început. Cu toate acestea, consider că este important să continuăm să exploatăm petrol şi gaze în Europa pentru a ne diversifica sursele energetice în continuare. Nu trebuie să pierdem din vedere acest lucru. Totuşi, aşa cum am menţionat, siguranţa trebuie să aibă prioritate. Văd trei domenii în care putem acţiona în cazul de faţă. Primul se referă la aspectele pe care trebuie să le analizăm pentru a schimba situaţia juridică în UE. Am în vedere aici Directiva Seveso II, Directiva privind răspunderea pentru mediul înconjurător şi cel de-al treilea pachet privind siguranţa maritimă. Acestea sunt cu siguranţă aspecte pe care Comisia trebuie să le abordeze şi aşteptăm cu nerăbdare propunerile dvs. Al doilea punct se referă la cadrul financiar. Cred că soluţiile privind asigurarea ar oferi siguranţa necesară pentru a permite oferirea despăgubirilor financiare după producerea catastrofelor. Un al treilea punct este gestionarea urgenţelor în cadrul UE. Chiar este necesar ca fiecare stat membru să menţină capacitatea completă necesară pentru a gestiona dezastre de acest gen? Nu am putea găsi un mijloc de cooperare aici la nivel european şi de consolidare a acestui aspect în aşa fel încât să ridicăm un pic presiunea de pe statele membre? Zigmantas Balčytis Dezastrul ecologic din Golful Mexic a demonstrat lipsa de securitate şi de siguranţă a tuturor operaţiunilor petroliere. Această tragedie sfâşietoare, care a costat vieţi omeneşti şi a provocat daune nemăsurabile mediului, trebuie să fie, de asemenea, o lecţie importantă pentru noi în Europa. Salut iniţiativa Comisiei de a efectua un test de siguranţă al platformelor petroliere din larg care operează pe teritoriul Uniunii Europene. Totuşi, pentru a realiza acest lucru în întregime trebuiesc luate măsuri la scară mai largă. Înainte de toate, Comisia ar trebui să evalueze capacitatea Uniunii Europene de a răspunde imediat şi prompt la accidente şi de a dezvolta un plan de acţiune europeană. Directiva actuală este în mod evident deficitară în ceea ce priveşte conţinutul şi aria sa de aplicare în termeni de siguranţă şi responsabilitate pentru dauna provocată. În prezent sunt puse în aplicare proiecte de infrastructură uriaşe în Uniunea Europeană, a cărei siguranţă nu a fost poate evaluată complet şi adecvat. Printre acestea se numără şi mult dezbătuta conductă de gaze Nord Stream şi alte infrastructuri pentru petrol şi gaze, care sunt necesare pentru ca Europa să aibă siguranţă energetică, însă care trebuie să îndeplinească cerinţe de cel mai înalt nivel în ceea ce priveşte mediul. Prin urmare, problema responsabilităţii trebuie rezolvată în mod clar: poluatorul oferă despăgubiri pentru daunele provocate şi, în plus, trebuie să adoptăm scheme de asigurare obligatorii la nivelul UE. Pentru a evita dezastre asemănătoare, trebuie să acordăm atenţie deosebită măsurilor de prevenire. Prin urmare, după părerea mea, Comisia ar trebui să analizeze înfiinţarea unui sistem de monitorizare mai eficient, să consolideze măsurile de inspecţie şi să înăsprească normele minime obligatorii privind siguranţa la nivelul UE. Sunt de acord cu propunerile făcute de colegii noştri, care sugerează ca Comisia să furnizeze şi rapoarte anuale, fapt care ne-ar permite atât să evaluăm situaţia reală, cât şi să luăm măsuri la timp, după caz şi atunci când este necesar. În concluzie aş dori să mulţumesc Comisiei şi membrului Comisiei pentru faptul că vom avea o comunicare atât de curând şi vom putea să începem să examinăm mai amănunţit lucrurile de care are nevoie într-adevăr Europa. Corinne Lepage Doamnă preşedintă, domnule Chastel, domnule comisar, incidentul din Golful Mexic este un punct de cotitură. Aşa cum demonstrează din nefericire evenimentele care au loc în Ungaria chiar în acest moment, Europa nu este, în mod evident, în afara pericolelor accidentelor industriale la scară largă. Sarcina noastră comună constă întocmai în anticiparea dezastrelor, nu în a aştepta ca acestea să se producă, ca apoi să strângem resursele pentru a le face faţă. Ce vreau să spun prin "a anticipa”? În primul rând, o legislaţie adaptată, care să se ocupe de prevenire. O asemenea legislaţie nu există încă. Trebuie să efectuăm studii prealabile solide şi sunt încântată să aflu despre planurile de aplicare a Directivei Seveso II pentru platformele din larg. Trebuie, de asemenea, să efectuăm evaluări de impact solide şi - acest lucru este extrem de important - să stabilim un sistem de răspundere care să aibă efect de prevenire, în aşa fel încât garantarea siguranţei să fie în interesul operatorilor economici. În cele din urmă, trebuie să dispunem de mijloace tehnice care să permită să facem faţă, în câteva zile sau chiar în câteva ore, oricărei eventualităţi. Nu este vorba doar despre a putea reacţiona pe hârtie; este vorba despre a putea reacţiona în lumea reală. Nu îndrăznesc să-mi imaginez ce s-ar întâmpla dacă, într-o mare închisă precum Marea Mediterană, am asista la o situaţie asemănătoare celei din Golful Mexic, care a durat câteva săptămâni sau chiar luni. Avem nevoie, de asemenea, desigur - şi dumneavoastră aţi menţionat acest lucru - de un sistem de răspundere corect care să remedieze daunele. Directiva privind răspunderea faţă de mediu nu acoperă, din câte îmi amintesc, daunele economice. Din acest motiv cred că este esenţial ca noi să facem ceea ce SUA nu au ezitat deloc să facă şi să introducem un moratoriu asupra instalaţiilor noi pentru ca condiţiile care tocmai au fost menţionate să poată fi îndeplinite. Aceasta nu înseamnă închiderea exploatărilor în curs, ci suspendarea autorizaţiilor noi care ar putea fi eliberate în aşa fel încât toţi actorii publici şi privaţi să aibă acelaşi interes: stabilirea, cât mai repede posibil, a unei legislaţii şi a mijloacelor tehnice pentru a ne proteja de un dezastru de amploarea celui din SUA. Cred că toate aceste acţiuni ar reprezenta un pas în direcţia bună; aş aminti, totuşi, că scopul nostru este de a ieşi treptat din societatea petrolului, şi nu de a ne asigura că rămânem dependenţi de el. Bart Staes Doamnă preşedintă, sunt de acord cu discursul doamnei Lepage, mai ales cu ultima parte. În urmă cu cinci luni, la 20 aprilie, s-a petrecut inimaginabilul, sub forma unei catastrofe îngrozitoare în Golful Mexic. A fost nevoie de cinci luni ca scurgerea să fie oprită definitiv. Prin urmare, noi, legiuitorul european, trebuie să ne asigurăm că un asemenea dezastru nu se va produce niciodată în apele europene. De aceea avem această dezbatere. De aceea luăm măsuri. Rezoluţia asupra căreia am votat în Comisia pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară respectă în mare măsură analiza şi politica şi entuziasmul domnului comisar Oettinger. Domnul comisar Oettinger a apărut deja în şedinţa plenară de câteva ori pentru a prezenta lucrurile pe care le reprezintă şi ceea ce intenţionează să facă. Rezoluţia noastră respectă această direcţie. Regret intenţia afirmată de Consiliu, de a aştepta propuneri din partea Comisiei înainte de a reacţiona. În realitate, mă aşteptasem la o reacţie din partea Consiliului la propunerile înaintate de Parlament în cadrul dezbaterii actuale. Aceste propuneri, multe la număr, sunt importante. Solicităm, de fapt, statelor membre, să stabilească un moratoriu până când vom putea exclude accidentele, până când se va asigura conformitatea cu normele privind siguranţa. Vrem un moratoriu până când vom putea fi siguri că legislaţia privind răspunderea este potrivită. Vrem să cercetăm situaţia referitoare la supravegherea supraveghetorilor. Vrem să ne asigurăm că se iau măsuri pentru a scoate din funcţiune instalaţiile care funcţionează încă şi care s-ar putea să trebuiască scoase din funcţiune în scurt timp. Vrem ca mandatul Agenţiei Europene pentru Siguranţă Maritimă (EMSA) să fie extins. Vrem ca această organizaţie să fie responsabilă pentru poluarea maritimă provocată nu numai de navele care circulă pe mare, ci şi de platformele petroliere în eventualitatea unui dezastru. Toate acestea sunt aspecte foarte tangibile propuse în această rezoluţie. Domnule Chastel, regret faptul că vă abţineţi de la a reacţiona în numele Consiliului la propunerile făcute de Parlament în această Cameră şi aşteptăm propunerile care urmează să fie prezentate de domnul comisar Oettinger, prima dintre acestea fiind programată pentru săptămâna viitoare sub forma unui test de stres aplicat legislaţiei existente. Felicit din inimă Comisia şi menţin o atitudine destul de rezervată faţă de Consiliu. Struan Stevenson în numele Grupului ECR. - Doamnă preşedintă, scurgerea petrolului în Golful Mexic a fost un semnal de alarmă pentru sectorul petrolier. Nu există niciun dubiu în acest sens. Suntem cu toţii foarte conştienţi de acest lucru, însă ar trebui să avem grijă să nu reacţionăm exagerat. Sunt de acord cu afirmaţia potrivit căreia trebuie să existe despăgubiri adecvate pentru toţi cei care, mai ales în sectorul pescăriilor, îşi pierd mijloacele de trai din cauza scurgerii de petrol sau a oricărui alt accident de acest fel care - cu ajutorul lui Dumnezeu - sper să nu se întâmple în niciuna dintre apele noastre. Trebuie să înfiinţăm fie un fond de despăgubiri, fie un fond de asigurări la care să contribuie chiar companiile petroliere. Totuşi, când aud colegi dragi precum doamna Lepage cerând un moratoriu asupra forajului în scopul exploatării, chiar am impresia că lucrurile merg prea departe. Aceasta este o reacţie exagerată. Avem 20 de ani, două decade de experienţă în forajul în ape adânci în Marea Nordului şi lângă coasta de vest a Scoţiei - două decade în care am exportat unele dintre tehnologiile cu cel mai înalt nivel de siguranţă din lume. Avem peste 315 puţuri la mare adâncime, de exemplu puţuri cu o adâncime mai mare de 300 de metri, în timp ce unele dintre acestea au avut o adâncime de până la 1 600 de metri. Este devreme să studiem ceea ce s-a întâmplat în Golful Mexic, însă dovezile indică deja că dacă acolo ar fi fost folosită tehnologia noastră, pe care noi o utilizăm de două decade în Marea Nordului, scurgerea petrolului nu s-ar fi produs sau ar fi fost limitată mult mai repede. Prin urmare, sugerez să nu trântim brusc uşa în faţa uneia dintre cele mai sigure industrii pe care o avem în Europa, în contextul în care numai anul acesta am investit 6 miliarde de lire sterline în operaţiuni de explorare în Marea Nordului şi Shetland. Să nu reacţionăm exagerat şi să nu trimitem în întreaga lume mesajul potrivit căruia Parlamentul European este de părere că industria noastră europeană nu mai este sigură. Aceasta este una dintre marile noastre aducătoare de export. Niki Tzavela Doamnă preşedintă, doresc să-i felicit pe domnul Leinen şi pe domnul comisar pentru sesiunea de informare. Doresc, de asemenea, să-mi exprim nemulţumirea faţă de la faptul că Comisia pentru industrie, cercetare şi energie, care este responsabilă pentru industrie şi cercetare, lipseşte de la această rezoluţie. Aş spune că, din cauza acestei absenţe, avem puncte care nu sunt realiste sau care creează probleme imense pentru industriile de extracţie. Am spus că le vom controla, nu că le vom elimina. Din acest motiv sunt de acord în întregime cu amendamentul propus de domnul Callanan referitor la eliminarea punctului 17 şi aş menţiona, de asemenea, că punctul 22 pune pe umerii companiilor de extracţie o povară la care ar trebui să fim atenţi. Aş remarca, de asemenea, că în text există o omisiune majoră: nu se face absolut nicio referire la promovarea cercetării şi dezvoltării în sectorul de explorare. Am putea lucra cu americanii în acest sens şi am putea progresa în cercetare şi tehnologie, fapt care ne-ar ajuta să facem faţă unei crize de acest fel. Nick Griffin Doamnă preşedintă, se pierde din vedere semnificaţia reală a catastrofei "Deepwater”. Întrebarea reală este de ce forează BP pentru petrol prin 5 000 de metri de stâncă, în ape cu o adâncime de 1 500 de metri, în mijlocul unei zone predispuse la uragane. Răspunsul este apogeul petrolului - punctul în care am utilizat jumătate din rezervele lumii, care puteau fi produse uşor, sigur şi ieftin, iar acum ne bazăm pe resurse care sunt din ce în ce mai inaccesibile, periculoase şi scumpe, atât din punct de vedere financiar, cât şi din punct de vedere al mediului. "Deepwater” este doar un simptom al apogeului petrolului. Utilizarea acestui incident drept scuză pentru o nouă preluare a puterii de către UE nu ne va opri de la atingerea vârfului sau de la a suferi de pe urma consecinţelor sale potenţial dezastruoase. În loc să vorbim despre simptome, este timpul să tratăm cu seriozitate boala: faptul că am folosit tot petrolul accesibil şi că continuăm să fim dependenţi de el. În ultimele luni, această realitate a început să fie înţeleasă - printre alţii - de preşedintele Obama, de guvernul britanic şi de armata germană. Este timpul ca UE să scoată capul din nisip, să nu mai fie obsedată de schimbările climatice şi să studieze şi să găsească o soluţie la criza reală: apogeul petrolului. Herbert Reul (DE) Doamnă preşedintă, domnule Chastel, domnule comisar, doamnelor şi domnilor, acesta a fost un dezastru major şi există diferite moduri de a reacţiona la dezastre. Vă puteţi grăbi să luaţi măsuri şi să faceţi o declaraţie nouă în fiecare săptămână, sau puteţi analiza situaţia temeinic şi apoi să luaţi în considerare aspectele unde trebuie făcute modificări. În ceea ce priveşte punctul de plecare, de exemplu, s-a stabilit faptul că situaţia din Statele Unite nu poate fi comparată cu cea din Europa. Domnul comisar Oettinger a ales calea cea din urmă: să progresăm într-un mod sobru, obiectiv, pas cu pas. Astfel se construiesc politici şi astfel se câştigă sprijinul cetăţenilor noştri. Sunt recunoscător în primul rând domnului comisar pentru că a ales această cale şi, în al doilea rând, pentru că a implicat toate comisiile. Comisia pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară şi Comisia pentru industrie, cercetare şi energie au colaborat împreună în cadrul plenarei şi au participat amândouă la discuţiile cu domnul comisar în cadrul cărora am putut pătrunde în profunzimea faptelor. Din păcate, trebuie să subliniez - aşa cum a menţionat deja doamna Tzavela - faptul că Comisia pentru mediu a simţit atunci că trebuie să prezinte unilateral o rezoluţie. Consider că acest lucru este absolut inacceptabil. În plus, scoaterea în grabă a oricărui document vechi şi precipitat nu serveşte obiectivului de cooperare parlamentară şi nu ajută la rezolvarea problemei cum se cuvine. Am aflat - aşa cum, de fapt, ştiam cu toţii - faptul că Comisia trebuie să prezinte o comunicare săptămâna viitoare sau peste două săptămâni în care să analizeze consecinţele evenimentelor care au avut loc. Apoi, vom putea, aşa cum Consiliul subliniază destul de corect, să analizăm în mod inteligent care ar trebui să fie urmările. Comisia pentru mediu a simţit că trebuie să prezinte o propunere de rezoluţie în această privinţă repede, astfel încât ni s-a prezentat o rezoluţie pe care o consider a fi în întregime precipitată. În ceea ce mă priveşte, conţine erori şi ignoră complet multe aspecte cu privire la cercetare şi tehnologie, aşa cum tocmai a subliniat doamna Tzavela. Cui îi pasă? Tot ceea ce contează este să vii cu ceva, chiar dacă problema este abordată dintr-o singură perspectivă. Acest lucru este complet inacceptabil. În plus, a trage concluzia că ar trebui să se pronunţe un moratoriu este o încercare reuşită de a atrage atenţia asupra Europei ca centru al industriei. Doamnelor şi domnilor, nu aşa trebuie procedat. Sunt recunoscător pentru că mi s-a permis să iau cuvântul. Aici măcar ni se permite încă să vorbim. Comisia din care fac parte nu a fost implicată deloc în această rezoluţie. Pavel Poc (CS) Explozia platformei de forare "Deepwater" a fost cu siguranţă o catastrofă de proporţii. A fost un avertisment atât pentru Statele Unite, cât şi pentru Europa. Totuşi, a fost un avertisment pe care l-am trecut cu vederea. În timp ce Comisia ENVI purta discuţii despre platforma "Deepwater Horizon" din Golful Mexic, petrolul se scurgea din platforma de forare Jebel al-Zayt, care se află la câţiva kilometri în larg în Egipt, iar noi am aflat despre scurgere de la turişti. Nu am aflat despre acest lucru nici măcar din presă, şi când am întrebat un reprezentant al Comisiei în timpul unei reuniuni a Comisiei ENVI dacă are informaţii despre acest dezastru de proporţii mici, însă totuşi destul de aproape, sau mai bine zis scurgere de petrol, nu am primit niciun răspuns. Nimeni nu deţinea această informaţie. Prin urmare, pe lângă celelalte subiecte pe care colegii deputaţi le-au discutat aici, aş dori să menţionez încă unul, şi anume faptul că este întotdeauna necesar să deţii informaţii la timp şi de bună calitate care nu vor fi raportate inexact din motive politice, aşa cum s-a întâmplat atunci când guvernul egiptean a prezentat inexact scurgerea de petrol de pe platforma Jebel al -Zayt. După părerea mea, un moratoriu este una dintre soluţiile posibile, deşi nu putem, desigur, să interzicem sau să restricţionăm industria energiei dacă aceasta ne furnizează lucrurile de care avem nevoie. Este necesar să avem standarde de siguranţă unificate, deoarece standardele Uniunii Europene din Marea Nordului sunt foarte ridicate, însă în Marea Neagră acestea nu mai sunt aplicate. O abordare atât de divergentă este inacceptabilă, şi trebuie să garantăm faptul că există standarde de siguranţă unificate care să protejeze întregul litoral european. Gerben-Jan Gerbrandy (NL) Doamnă preşedintă, împrejurările din Golful Mexic nu pot fi comparate cu cele din apele noastre, desigur, dar sunt încântat de faptul că Uniunea Europeană a profitat totuşi de ocazia de a examina propria sa legislaţie. La urma urmei, aveam nevoie de acest lucru urgent. În ceea ce mă priveşte, există două elemente foarte importante. Primul se referă la controale. Mai mulţi dintre colegii mei deputaţi au vorbit despre acest lucru. Aceste controale sunt esenţiale. Şi mai importantă de departe, după părerea mea, este responsabilitatea. Şi, ca să fiu sincer, faptul că acest aspect nu este bine organizat nici măcar în apele noastre europene a fost mai degrabă un şoc pentru mine. De ce este responsabilitatea atât de importantă? Reglementarea temeinică ar fi, prin excelenţă, băţul mare care ar determina companiile petroliere, în primul rând, să ia ele însele numeroase măsuri pentru a reduce riscurile - de aceea consider că acest fapt este important. Din acest motiv, recomand cu tărie să nu li se acorde licenţe noi până când această responsabilitate nu va fi reglementată. Bas Eickhout (NL) Doamnă preşedintă, aş dori să mă adresez îndeosebi colegilor mei deputaţi, domnului Stevenson şi domnului Reul, care susţin că Comisia pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară a reacţionat prea repede. Să fim cinstiţi; acest dezastru s-a produs în urmă cu cinci luni, iar Europa prezintă de-abia acum o rezoluţie: lucrurile nu s-au petrecut, sub nicio formă, prea repede. Noi, cei din Comisia pentru mediu, lucrăm la această chestiune de mult timp. Doresc, de asemenea, să mulţumesc călduros Comisiei, datorită faptului că a fost proactivă şi că a recunoscut faptul că legislaţia cu privire la răspundere nu este clară şi că există, foarte simplu, neconcordanţe între legislaţia europeană şi cea naţională. Aceste aspecte nu sunt reglementate în mod corespunzător. Până când vom afla că acest domeniu este reglementat corespunzător, trebuie să oprim pur şi simplu orice nouă forare la mare adâncime. Acest moratoriu nu se va aplica întregului sector, ci numai forajului la mare adâncime. Nu este vorba despre o reacţie exagerată; este o reacţie foarte calmă. Suntem, de asemenea, conştienţi de faptul că o investigaţie cu privire la ceea ce a mers rău este încă în desfăşurare în Golful Mexic. Acest lucru trebuie să iasă la lumină şi, până atunci, nu trebuie să se desfăşoare noi activităţi. Konrad Szymański (PL) Doamnă preşedintă, catastrofele şi evenimentele foarte spectaculoase, asemenea scurgerii din Golful Mexic, sunt deseori impulsurile necesare schimbărilor generale de politică şi marilor planuri de reforme în ceea ce priveşte reglementarea. Totuşi, acţiunile dictate de emoţii nu sunt întotdeauna raţionale, şi de aceea aş solicita mai multă precauţie şi grijă cu privire la impunerea unor obligaţii noi firmelor, fie din domeniul asigurărilor, al standardelor privind mediul sau al standardelor de siguranţă, deoarece, în cadrul Uniunii Europene, aceste standarde sunt, în orice caz, cele mai ridicate din lume. Ne aflăm la un nivel diferit de dezvoltare în acest domeniu al legislaţiei. Singura consecinţă a unei asemenea reglementări exaltate poate fi diminuarea competitivităţii Europei şi o poziţie mai puternică în cadrul industriei extracţiei, oriunde în afara Uniunii Europene. Situaţia este asemănătoare în cazul moratoriului cu privire la forarea în larg - un astfel de moratoriu va produce efecte care sunt, cu siguranţă, complet opuse celor aşteptate. Un moratoriu înseamnă mai multe vase care să navigheze spre ţărmurile Europei, şi, prin urmare, un pericol mai mare pentru mediu. Din acest motiv solicit, în ambele cazuri - în cazul legislaţiei şi în cazul moratoriului - multă precauţie. Bogusław Sonik (PL) Doamnă preşedintă, aceasta este a treia dezbatere din Parlamentul European care arată importanţa majoră pe care o acordăm siguranţei în operaţiunile de extracţie a păcurei din mările europene. Nu dorim ca repetarea catastrofei care s-a produs în Golful Mexic să fie posibilă pe litoralul continentului nostru. Numai în primele trei luni ale acestui an, au avut loc 175 de întreruperi ale activităţilor platformelor de foraj din Marea Nordului, dintre care 8 au fost descrise ca fiind incidente foarte grave. În 32 de cazuri, activitatea acestor instalaţii a fost oprită. O altă problemă este că aceste platforme au fost exploatate din greu. Din cele 103 platforme care au fost puse în funcţiune în Marea Nordului la începutul anilor '70, 44 vor ajunge în cinci ani la ceea ce poartă denumirea de moarte tehnică, şi 26 au depăşit deja perioada de exploatare permisă, dar au primit o prelungire a dreptului de a extrage petrol. Instalaţiile şi-au schimbat şi proprietarii în ultimii 30 de ani, şi noii administratori nu împărtăşesc neapărat aceeaşi cultură a exploatării din punctul de vedere al siguranţei. Presiunea de a intensifica extracţia nu este compatibilă cu măsurile menite să îmbunătăţească siguranţa sau cu evaluarea corectă a riscurilor. Prin urmare, susţinem activitatea domnului comisar, care are ca scop realizarea unei analize temeinice a legislaţiei privind extracţia petrolului în mările europene şi, la nevoie, introducerea unor prevederi noi şi esenţiale cu scopul de a acoperi pericolele produse de extracţia petrolului din larg şi de a înăspri principiile răspunderii în cazul unor accidente ce provoacă contaminare cu păcură. Este esenţial să stabilim cele mai ridicate standarde de siguranţă cu privire la forajul la mare adâncime în mările europene şi să le aplicăm tuturor părţilor care operează în apele teritoriale europene. Aceste standarde trebuie, de asemenea, aplicate firmelor care provin din afara Uniunii Europene. Nu trebuie să permitem o situaţie, de exemplu, în cazul în care exploatarea zăcămintelor din Oceanul Arctic urmează să fie preluată de către Norvegia şi de către Rusia, în care una dintre aceste ţări va folosi o tehnologie care nu îndeplineşte cele mai ridicate standarde de siguranţă folosite de firmele din Uniunea Europeană. George Lyon Doamnă preşedintă, aşa cum au afirmat mulţi alţi vorbitori, dezastrul din Golful Mexic a fost un apel de trezire pentru industrie. Totuşi, am ascultat cu atenţie ceea ce a spus domnul comisar în introducerea şi în comentariile sale şi sunt de acord cu angajamentele pe care le-a făcut cu privire la faptul că trebuie să îmbunătăţim standardele, trebuie să îmbunătăţim calitatea, şi trebuie să ne asigurăm că UE poate fi un lider în acest domeniu şi că putem exporta sistemele noastre de siguranţă în întreaga lume, asigurându-ne că şi alţii ne vor urma exemplul. Salut, de asemenea, faptul că recunoaşte în contribuţia sa că Marea Nordului, Regatul Unit şi Norvegia operează deja conform unora dintre cele mai ridicate standarde din lume. Am avut şi noi în Scoţia propriul dezastru în Marea Nordului - catastrofa de la Piper Alpha, în urmă cu doar 20 de ani, când au murit peste 100 de oameni. Acest fapt a condus la o revizuire la scară largă a standardelor de siguranţă, ceea ce a dus la standardele foarte ridicate pe care le avem în zilele noastre. Susţin o mare parte din aspectele din întrebarea pe care a adresat-o Jo Leinen a astăzi, dar nu cred că solicitarea de moratoriu cu final deschis este proporţionată şi că aceasta reprezintă un răspuns înţelept la provocarea cu care ne confruntăm. Sper că Parlamentul se va gândi de două ori dacă să meargă atât de departe. Zbigniew Ziobro (PL) Doamnă preşedintă, nu este nicio îndoială cu privire la faptul că siguranţa extracţiei şi a transportului materialelor naturale ar trebui supravegheate de Comisia Europeană. Un aspect important, pe lângă cel referitor la standardele de siguranţă optime, ar trebui să fie, de asemenea, gradul de pregătire al întreprinderilor care extrag şi transportă materialele naturale pentru urgenţe care ar putea cauza contaminarea mediului la scară largă. Nu trebui să uităm de resursele financiare necesare care ar trebui puse deoparte de firmele angajate în acest tip de activitate economică. În curând, o conductă de gaz care va pompa cantităţi enorme de gaz va fi pusă în funcţiune în Marea Baltică. Consider că aceasta este ocazia perfectă de a întreba dacă Comisia Europeană a făcut ceva pentru a proteja interesele milioanelor de europeni care locuiesc pe coasta Mării Baltice şi care ar putea fi victimele unui dezastru ecologic la o scară fără precedent ca rezultat al unei explozii sau al unei scurgeri a acestei conducte de gaz. Trebuie, de asemenea, să ne aducem aminte de faptul că o rezoluţie a Parlamentului European, elaborată în urmă cu doi ani, cu privire la pregătirea pentru efectele ecologice ale acestei investiţii, a fost complet ignorată, iar investiţia este acum în curs. Ce va face Comisia Europeană în această privinţă astfel încât să nu regretăm timpul irosit atunci când se va produce un dezastru? Catherine Soullie (FR) Doamnă preşedintă, amploarea dezastrului din Golful Mexic este de o asemenea natură încât ne obligă, în calitate de responsabili politici europeni, să ne punem întrebări cu privire la siguranţa instalaţiilor noastre de extracţie a petrolului. De fapt, protecţia mediului maritim presupune, printre altele, o siguranţă maximă a siturilor de explorare petrolieră. Cu toate acestea, ideea unui moratoriu cu privire la forajele petroliere actuale sau viitoare în apele noastre este prematură şi nepotrivită. Prematură deoarece rezultatele anchetei cu privire la catastrofa din Golful Mexic nu sunt cunoscute încă şi, pe de altă parte, unele concluzii preliminare confirmă faptul că dezastrul a fost cauzat de o combinaţie de erori de comportament, organizaţionale şi tehnice. Nepotrivită deoarece - aşa cum s-a afirmat de mai multe ori - există o diferenţă între reglementările aplicate în Marea Nordului, în Marea Mediterană şi în Golful Mexic. Merită să subliniem urmările economice şi sociale grave pe care le-ar avea un moratoriu, fără a menţiona faptul că ar putea pune în pericol independenţa noastră energetică? Săptămâna trecută, Norvegia şi Rusia au pus capăt unei dispute vechi de patruzeci de ani şi unui moratoriu de treizeci de ani validând principiul unei frontiere maritime comune în Marea Barents şi în Oceanul Arctic. Acest acord, va conduce, în practică, la împărţirea de către cele două ţări unei zone bogate în hidrocarburi. Aşadar, cum va putea atunci, în acelaşi timp, executivul european să ceară suspendarea acestor activităţi petroliere şi ca aceste ţări să se complacă de bună voie într-o poziţie de slăbiciune din punct de vedere energetic şi economic? Mirosław Piotrowski (PL) Doamnă preşedintă, catastrofa ecologică fără precedent din Golful Mexic ar trebui să convingă statele membre ale Uniunii Europene să supravegheze îndeaproape platformelor de foraj din apele din care se extrage păcură. Asistăm la apariţia unor propuneri de introducere a unui moratoriu cu privire la noile forări până când riscul pericolului pentru mediu va fi exclus. Aceste sugestii se bazează pe presupunerea potrivit căreia, deoarece bazinele mărilor nu au frontiere, un dezastru ecologic în unul dintre ele le-ar afecta pe toate. O asemenea abordare este în acord cu rezoluţia adoptată în urmă cu doi ani de Parlamentul European cu privire la pericolul ecologic pentru Marea Baltică în ceea ce priveşte proiectul Nord Stream. Sperăm că Comisia Europeană va adopta o abordare deopotrivă hotărâtă şi judicioasă cu privire la monitorizarea investiţiilor în gaze în stratul Mării Baltice şi că, procedând astfel, va utiliza toate instrumentele posibile. Merită luată în considerare şi ideea de a acorda sprijin tehnologiilor alternative, precum extracţia gazului din rocă argiloasă. János Áder (HU) Doamnă preşedintă, doamnelor şi domnilor, am auzit multe cu privire la acest dezastru petrolier şi am văzut cu toţii imaginile şocante la televizor. Totuşi, ştiaţi, doamnelor şi domnilor, că în anii trecuţi, 97 %, repet, 97 % dintre toate încălcările deliberate ale directivelor privind siguranţa de către companiile petroliere americane au fost săvârşite de British Petroleum? Ştiaţi că, în ultimii zece ani, această companie a provocat numeroase accidente? Sunteţi conştienţi de faptul că British Petroleum a redus semnificativ bugetul pentru siguranţă şi întreţinere cu scopul de a-şi menţine profiturile? Acest lucru a jucat, de asemenea, un rol în numărul din ce în ce mai mare al accidentelor. Doamna Lepage tocmai a menţionat că cel mai important lucru este anticiparea şi prevenirea dezastrelor. Ştim cu toţii că prevenirea este cel mai important lucru. Are dreptate în această privinţă. Totuşi, cred că dezastrul american din Golful Mexic, ca şi alte dezastre industriale sau naturale din ultimii ani sau evenimentul dezastruos de alaltăieri din Ungaria, demonstrează în mod clar faptul că dezastrele naturale şi industriale pot avea loc oriunde şi oricând. Din acest motiv consider că despăgubirea pentru daune, precum şi gestionarea rapidă şi eficientă a pagubelor sunt foarte importante. Vorbim mult despre condiţiile meteorologice extreme şi despre consecinţele şi pericolele lor şi despre felul în care acestea sporesc riscul dezastrelor naturale şi industriale. Sunt de părere că acest lucru este adevărat şi, dacă este adevărat, trebuie să gândim în perspectivă. Trebuie, de asemenea, să fim atenţi la semnalele de avertisment precum dezastrul din Ungaria din urmă cu două zile sau dezastrul din Golful Mexic din primăvară. Prin urmare, propun colegilor mei deputaţi şi Parlamentului să înfiinţăm un fond european pentru dezastre pentru controlarea eficientă a pagubelor. Romana Jordan Cizelj (SL) Dezastrul din Golful Mexic este înspăimântător. A subliniat o lipsă a standardelor privind siguranţa şi un neajuns al măsurilor luate la începutul scurgerii de petrol. Cu toate că s-a petrecut în Statele Unite, adică în baza cerinţelor şi standardelor de reglementare americane, trebuie să învăţăm cu toţii câteva lecţii din acest dezastru şi să prevenim accidentele similare. Totuşi, procedând astfel, trebuie să luăm în considerare care este situaţia reală aici. Din câte ştiu, legile europene au deja mecanisme care să prevină accidentele similare petrecute în cadrul Uniunii deoarece sunt mai stricte şi mai exigente decât legile americane echivalente. Prin urmare, aş spune că noi cei din Uniune nu ne grăbim deloc. Să nu ne grăbim şi să efectuăm o analiza specializată în profunzime a cauzelor şi consecinţelor dezastrului din Golful Mexic. Apoi vom putea să formulăm orice cerinţe noi şi măsuri pe baza analizei respective. Sunt deranjată de unele formulări din rezoluţie care creează un sentiment de panică, cum ar fi "cât mai devreme posibil”, şi sunt, de asemenea, împotriva unui moratoriu asupra extracţiei petrolului. Pe de altă parte, sunt de acord cu faptul că trebuie să ne asigurăm că ne implementăm legile în conformitate cu cele mai ridicate standarde şi că oferim despăgubiri juste în cazul unui accident. Mai presus de toate, trebuie să luăm măsuri şi în afara frontierelor noastre. Nu contează care mare a fost poluată; una americană, europeană sau oricare altă mare. În asemenea cazuri, lumea ca ansamblu va fi mai poluată şi animalele şi plantele vor muri iar oamenii vor suferi din cauza poluării. Prin urmare, trebuie să facem cel mai greu lucru dintre toate, care constă în a atinge standarde internaţionale ridicate, şi nu numai să înăsprim reglementările din interiorul graniţelor europene. Pe de altă parte, cred că trebuie să acţionăm urgent în cazul accidentului din Ungaria deoarece acesta s-a produs în interiorul graniţelor noastre. Avem nevoie urgent de răspunsuri la întrebări precum ce este această substanţă roşie - dăunează aceasta într-adevăr sănătăţii? Chiar este adevărat faptul că nu este inclusă în lista deşeurilor periculoase a UE? Şi cum să prevenim accidente asemănătoare? RadvilMorkūnaitė-Mikulėnien (LT) În primul rând, aş dori să le mulţumesc acelor colegi deputaţi care au contribuit la elaborarea acestei rezoluţii, şi aş dori, de asemenea, să mulţumesc membrului Comisiei care ne-a dat multă speranţă şi bucurie prin anunţul său de astăzi privind măsurile pe care intenţionează să le ia Comisia. Şi, într-adevăr, temeri cu privire la faptul că rezoluţia este grăbită şi poate insuficient analizată... Consider încă că aceasta reprezintă vocea Parlamentului European şi un mesaj adresat societăţii, Consiliului şi Comisiei. A trecut ceva timp de la accident şi este foarte important că cel puţin Parlamentul European îşi face acum auzită vocea. Consider, ca şi alţii, că este într-adevăr foarte important să revizuim legislaţia în vigoare în prezent în Uniunea Europeană şi legislaţia cu privire la standardele privind siguranţa şi calitatea. Într-adevăr, nu este vorba despre a pune capăt exploatării petrolifere în ansamblul său, ci pur şi simplu despre a monitoriza situaţia şi a stabili măsurile care ar trebui luate pentru a preveni repetarea unui accident sau unui dezastru precum cel din Golful Mexic. Personal, sunt foarte mulţumită de dispoziţiile acestei rezoluţii privind responsabilitatea ţărilor terţe. În general, Comisia Europeană şi Uniunea Europeană ar trebui să intensifice dialogul cu ţările terţe cu privire la anumite proiecte de infrastructură energetică. Acest lucru nu implică neapărat doar Marea Baltică şi platformele de petrol sau conducta de gaz Nord Stream, ci şi Marea Neagră, Marea Mediterană şi situaţiile conflictuale din Africa de Nord. Consider că este foarte important ca ţările terţe să fie incluse în această rezoluţie. Jolanta Emilia Hibner (PL) Doamnă preşedintă, experienţa pe care am câştigat-o din evenimentele din ultimele luni şi grijile noastre cu privire la situaţia complicată a pieţei combustibilului care este o consecinţă a dezastrului din Golful Mexic ar trebui să ne conducă spre luarea unor măsuri eficiente şi temeinice pentru a proteja mediul şi, mai presus de toate, pentru a preveni dezastre asemănătoare în viitor. Trebuie luate toate măsurile pentru a spori siguranţa extracţiei ţiţeiului. Experţii încearcă să ne convingă de faptul că măsurile preventive bune înseamnă că companiile petroliere vor avea relativ mai puţine accidente - da, acest lucru este adevărat. Totuşi, faptul că se ignoră proceduri şi se fac economii cu preţul siguranţei înseamnă că dezastrele asemănătoare celui din Golful Mexic ar putea avea loc, în viitor, şi în Europa. În lumea întreagă, există în momentul de faţă în jur de 1 600 de platforme de foraj în funcţiune, şi acest număr este în continuă creştere. Noi sonde de petrol şi platforme de foraj din ce în ce mai mari şi mai puternice continuă să se deschidă. Extracţia atinge părţile adânci ale bazinelor maritime în zone care sunt şi mai departe în larg. Prin urmare, importanţa sondelor de petrol clasice scade, în timp ce cea a platformelor de foraj creşte. Dezbaterea cu privire la siguranţa extracţiei este inevitabilă şi o comparaţie a standardelor teoretice privind siguranţa cu cele care sunt aplicate în realitate se poate dovedi surprinzătoare. Este esenţial să supunem firmele de petrol unor restricţii suplimentare şi să introducem reglementări noi care să îmbunătăţească siguranţa. Ştiu că unele ţări au început deja inspecţia platformelor de foraj din proprie iniţiativă. Primele inspecţii au scos deja la iveală unele încălcări ale normele de siguranţă. S-a dovedit că multe platforme din Marea Nordului au operat încălcând principiile de siguranţă de bază. Consider că trebuie luate imediat măsuri preventive pentru ca platformele de foraj şi toate siturile de unde sunt extrase resurse naturale din mare să fie supuse reglementărilor adecvate şi supravegherii. Este esenţial să introducem noi standarde privind siguranţa şi principii care vor trebui urmate de toate părţile care sunt implicate în şi responsabile împreună pentru extracţia ţiţeiului. Deţinerea unei certificări valabile este o condiţie esenţială. Gaston Franco (FR) Doamnă preşedintă, doamnelor şi domnilor, Europa se întreabă pe bună dreptate cu privire la posibilitatea de a vedea petrecându-se, în apele noastre, un dezastru petrolier asemănător celui care s-a produs în Golful Mexic. Datorită faptului că scurgerile de petrol ne-au distrus ţărmurile de nenumărate ori în trecut şi ne-au lăsat o impresie durabilă, considerăm pe bună dreptate că protejarea şi conservarea ecosistemelor marine, a biodiversităţii animalelor şi sectoarelor economice ale pescuitului şi turismului sunt de importanţă primordială. Cu toate acestea, trebuie să ne păstrăm gândirea limpede şi să nu adoptăm o poziţie extremă care ar consta în introducerea unui moratoriu cu privire la orice nou foraj petrolier la mare adâncime în apele europene. În primul rând, deoarece noi dispunem de norme de siguranţă foarte stricte cu privire la exploatare şi explorare. În plus, organele de reglementare naţionale şi companiile petroliere din Europa s-au angajat să modifice normele şi procedurile de exploatare în cazul în care rezultatele anchetei cu privire la dezastrul din SUA vor cere acest lucru. În al doilea rând, având în vedere cerinţa noastră de independenţă energetică, ar fi foarte riscant, din punct de vedere geostrategic, să abandonăm activităţile de foraj din Marea Nordului. În cele din urmă, riscăm să punem în pericol viitorul industriei noastre petroliere dacă îi vom paraliza activitatea de explorare şi extracţie. Cum am putea justifica impactul ulterior asupra creşterii nivelului de ocupare a forţei de muncă pe timp de criză? Seán Kelly Doamnă preşedintă, cred că am fost cu toţii şocaţi de scurgerea zilnică care s-a petrecut în Golful Mexic şi de pagubele aduse mediului ca rezultat al acestei scurgeri. Mi se pare firesc, ca urmare a acestui fapt, să discutăm această chestiune aici pentru a găsi modalităţi pentru a ne asigura că asemenea incidente nu se vor întâmpla din nou. Cred că unele aspecte vin în minte. Primul se referă la faptul că standardele de siguranţă şi securitate pe care le avem trebuie aplicate cu rigurozitate astfel încât să prevenim mai degrabă accidentele decât să trebuiască să ne confruntăm cu ele şi, în prezent, există, cu siguranţă, standarde bune care trebuie aplicate pretutindeni. În al doilea rând, sunt întru totul de acord cu domnul comisar care a spus că trebuie să transmitem standardele noastre de siguranţă în lumea întreagă, deoarece în cazul în care se întâmplă ceva în Golful Mexic sau în altă parte, noi nu suntem imuni la consecinţele dezastrului. Nu putem trage o cortină de fier în jurul apelor Europei şi să spunem că nu se va întâmpla nimic în cazul în care vom respecta standardele noastre ridicate, aşadar avem mare nevoie de un acord la nivel internaţional în această privinţă. Avem nevoie, de asemenea, de un fond de gestionare a catastrofelor. Acest aspect a fost menţionat şi sunt de acord cu el. S-a vorbit despre un moratoriu şi, desigur, în acest moment, nu mi se pare a fi o opţiune realizabilă, deoarece, în cazul în care am face acest lucru, există pericolul grav de a ne comporta ca un om bogat care decide să renunţe la toţi banii săi şi care sfârşeşte prin a cerşi de la cei cărora le-a dat banii săi. Ne-am afla în aceeaşi situaţie cu alte ţări care continuă să exploreze în acelaşi mod în care procedează acum, fără să folosească standarde riguroase pe care le-am aplica noi. Maria Da Graça Carvalho (PT) Doamnă preşedintă, domnule comisar, în urma dezastrului ecologic care s-a petrecut în Golful Mexic, este important ca UE să garanteze faptul că litoralul ei este protejat prin capacitatea sa de prevenire şi de răspuns la acest tip de problemă. Agenţia Europeană pentru Siguranţă Maritimă (EMSA), cu sediul în Lisabona, asigură ajutor şi asistenţă tehnică în domeniul siguranţei şi protecţiei maritime contra poluării cauzate de nave. În luna iunie a acestui an, am depus o sugestie scrisă domnilor comisari Oettinger, Kallas şi Georgieva pentru a spori puterile EMSA cu scopul de a crea instrumente pentru supravegherea siguranţei pe platformele petrolifere europene şi pentru a preveni dezastrele ecologice. Această sugestie ar aduce o economie de proporţii în termeni de resurse financiare, umane şi tehnice. Salut răspunsul domnilor comisari, care s-au arătat deschişi ideii de a revizui directiva privind EMSA pentru a-i spori puterile. Solicit încă o dată Comisiei să analizeze acest aspect şi să sporească puterile agenţiei aflate în Lisabona, pentru a garanta protecţia eficientă a litoralului european. Diana Wallis Doamnă preşedintă, asemenea dezastre ar trebui să ne dea de gândit. Mă duc cu gândul la Oceanul Arctic, o zonă în care UE nu are jurisdicţie directă, însă are multă influenţă. Domnule comisar, aţi afirmat pe bună dreptate că companiile UE care operează în afara UE ar trebui să exporte standardele UE. Sper că acest lucru se va întâmpla cu privire la zona Oceanului Arctic. Este de departe cu mult mai provocator şi ostil decât Marea Nordului, şi pentru mine este o enigmă. Noi, ca Europă, promovăm trecerea de la o economie bazată pe petrol şi promovăm sursele de energie regenerabilă. Totuşi, indirect, încurajăm extracţia petrolului în cea mai vulnerabilă şi fragilă parte a globului, în care consecinţele ar putea fi îngrozitoare. Poate ar trebui să ne gândim cu atenţie la ceea ce se întâmplă în Oceanul Arctic. Kriton Arsenis (EL) Doamnă preşedintă, doamnelor şi domnilor, nu sunt de acord cu ceea ce s-a spus în această Cameră referitor la protecţionismul corporativ. În acest moment, China aleargă contra cronometru prin luarea de măsuri, prin punerea în aplicare a aranjamentelor necesare, prin pregătirea unui plan pentru cinci ani referitor la felul în care intenţionează să-şi schimbe industria, închizând industriile poluante, deoarece concurează cu noi pe o piaţă imensă, o piaţă a energiei curate în valoare de 13 miliarde de dolari. Aceasta este o provocare la care trebuie să răspundem nu cu protecţionism, ci cu măsuri curajoase. Domnule comisar, da, ar trebui să continuăm cu moratoriul, care va fi permanent, nu temporar, şi care va fi un nou pas spre energia curată. De asemenea, domnule comisar, trebuie să examinăm responsabilitatea ecologică, la care v-aţi referit dumneavoastră şi alţi deputaţi, şi care va trebui să includă întreaga zonă economică exclusivă deoarece aceasta este zona în care lucrează companiile. João Ferreira (PT) Trebuie să învăţăm din scurgerea de petrol din Golful Mexic şi din dezastrul ecologic rezultat. Aceste lecţii vor include, cu siguranţă, o monitorizare mai exigentă, mai riguroasă şi mai regulată a condiţiilor de siguranţă cu privire la infrastructurile asemănătoare din Europa, dar trebuie să meargă mult mai departe decât atât. Sună semnalele de alarmă şi acestea nu pot fi ignorate. Limitele rezervelor de petrol ale lumii sunt destul de bine cunoscute în prezent. Sunt multe lucruri, în afară de energie, pentru care omenirea depinde mult - prea mult - de aceste rezerve. Aceste rezerve trebuie, prin urmare, gestionate foarte înţelept, ceea ce înseamnă, mai presus de toate, că trebuie folosite cu economie. Am atras deja atenţia în această Cameră asupra importanţei unui plan care îşi propune să coordoneze aceste resurse bine şi corect, atenuând raritatea lor din ce în ce mai accentuată şi deplasându-se spre alte surse de energie primară într-un mod controlat. Mă refer la Protocolul epuizării petrolului propus în Uppsala în 2002 şi în Lisabona în 2005 de un corp de specialişti în problema apogeului petrolului. Andreas Mölzer (DE) Doamnă preşedintă, dacă am învăţat un lucru din criza petrolului, acela este că în vremuri în care preţul petrolului este mare, este profitabil să dezvolţi terenuri petrolifere greu accesibile şi să extragi în cele mai vitrege condiţii, cum ar fi la adâncimi din ce în ce mai mari. Presupunând că experţii au dreptate atunci când estimează creşteri imense ale preţului petrolului, trebuie să presupunem faptul că o explorare a petrolului şi mai riscantă va avea loc în viitorul apropiat. Cu toate că, în virtutea acordurilor internaţionale, s-ar fi cuvenit să se intensifice măsurile de securitate cu privire la extracţia petrolului la adâncimi mai mari de 200 de metri în urma dezastrului din Golful Mexic, după cum se ştie, ţările din vecinătatea nord-estului Oceanului Atlantic nu au putut ajunge la un acord. Adâncimile la care se lucrează în această zonă şi riscurile sunt comparabile în întregime cu cele din Golful Mexic. Îmbunătăţirea standardelor de securitate şi asigurarea răspunderii financiare sunt aspecte care trebuie tratate - cu atât mai mult cu cât Comisia plănuieşte în mod evident o reţea de conducte CO2 şi doreşte să vândă emisii de la centralele electrice ale Europei industriei petroliere din Marea Nordului. Încă nu am reuşit să ne dăm seama cum să scăpăm de deşeurile nucleare - cu toate că această tehnologie este folosită de decade - şi acum, dintr-o dată, gazul cu efect de seră periculos urmează să fie vărsat în Marea Nordului. După părerea mea, este, prin urmare, timpul să ne gândim la dispoziţii privind securitatea. Kyriakos Mavronikolas (EL) Doamnă preşedintă, percepţia generală este aceea că acest tip de accident, la fel cu cel mai recent şi la fel cu o serie de accidente asemănătoare de dinaintea acestuia, ne-au alarmat, şi în special pe raportor, pe care îl felicit, cu privire la necesitatea anumitor dispoziţii referitoare la viitorul tuturor acestor extracţii efectuate acum sau în trecut. Se ştie că nivelul controlului acestor instalaţii este un factor foarte important şi, ca atare, ar trebui mărit şi continuat la intervale mai scurte. Se ştie, de asemenea, că responsabilitatea trebuie să fie distribuită şi că ar trebui să o putem distribui exclusiv. Acest lucru va duce în mod inevitabil la o schimbare a legislaţiei privind asigurările şi, ca o consecinţă, va determina, în mod inevitabil, şi companiile să se asigure împotriva tuturor factorilor care ar putea produce daune la începutul unui asemenea incident. Sonia Alfano (IT) Doamnă preşedintă, dezastrul din aprilie 2010 este unul din cele mai grave dezastre ecologice care s-au produs vreodată în lume. În cazul în care asemenea dezastre s-ar produce într-o mare închisă precum Marea Mediterană, vieţile a zeci de milioane de cetăţeni europeni şi neeuropeni ar fi ameninţate, fără nicio cale de întoarcere. Totuşi, în Italia - după cum protestează "Lega Ambiente” cu privire la o politică energetică greşit concepută - asistăm la o creştere extraordinară a cererilor de cercetare şi a permiselor acordate de minister pentru identificarea şi extracţia resurselor de petrol care ar suficiente pentru a acoperi cererea de energie a Italiei pentru puţin mai mult de un an. Este evident că nu merită sacrificiul. Toate acestea sunt agravate de grija cu privire la faptul că societatea BP a anunţat un acord cu Libia pentru extracţia din apele sale teritoriale la 500 de km mai jos de sudul Siciliei. Sper că Comisia se angajează, prin această măsură acum iminentă, să apere viaţa din Marea Mediterană împotriva atacurilor multinaţionalelor şi guvernelor care sunt complice şi cărora puţin le pasă de bunăstarea colectivă. Andrew Henry William Brons Doamnă preşedintă, rezoluţia are în vedere o problemă, respectiv cea a riscurilor forajului în ape adânci, fără a ţine cont de problema înrudită referitoare la faptul că rămânem fără petrol uşor accesibil. Este posibil să fi depăşit deja punctul în care am folosit deja mai bine de jumătate din rezerva mondială. Cei care ar opri sau reprima forajul la mari adâncimi trebuie să explice felul în care vor găsi un substitut dens din punct de vedere energetic al petrolului. Sau se vor bucura de faptul că generaţiile viitoare se vor întoarce la o societate neindustrială? Nu există nicio comparaţie între riscurile forajului în apele superficiale ale patului continental european şi în apele Golfului Mexic. Cei care au propus această rezoluţie au dreptate să fie îngroziţi de costurile pentru mediu şi de alte costuri ale tragediei societăţii BP din Golf. Cu toate acestea, trebuie, de asemenea, să fie conştienţi de costurile unui moratoriu asupra forajului la mare adâncime. Angelika Werthmann (DE) Doamnă preşedintă, din nefericire, niciunul dintre noi nu poate anula accidentul "Deepwater Horizon”. Prin urmare, trebuie să luăm toate măsurile necesare pentru a ne asigura că un dezastru ecologic nu se va petrece niciodată în apele UE. Consider că, pentru a realiza acest lucru, trei aspecte sunt absolut esenţiale. În primul rând, trebuie să luăm cât mai multe măsuri cu putinţă; cu alte cuvinte, trebuie să avem în vedere toate riscurile extracţiei în larg. În al doilea rând, trebuie să asigurăm cel mai ridicat nivel de securitate şi să creăm dispoziţii obligatorii privind securitatea minimă la nivelul UE. În al treilea rând, trebuie să garantăm cele mai ridicate standarde de protecţie a mediului. Consider că este de extrem de important să analizăm capacitatea noastră de a reacţiona la accidente şi să creăm un sistem european şi, sper, mondial comun pentru a evita asemenea dezastre ecologice. Günther Oettinger Doamnă preşedintă, onorabili deputaţi, domnule reprezentant al Preşedinţiei Consiliului, aş dori să vă mulţumesc pentru contribuţiile devotate, faptice şi foarte numeroase cu privire la consecinţele şi măsurile care trebuie luate. Acest lucru este valabil şi pentru numeroasele întrebări parlamentare din ultimele săptămâni la care a trebuit să răspundem, precum şi la dezbaterea de astăzi, pe care am urmărit-o atent şi pe care o vom evalua şi o vom lua în considerare în comunicarea care va urma în următoarele două săptămâni. Sunt de acord cu multe dintre sugestiile făcute şi le susţin. De exemplu, purtăm dialoguri intense cu societatea BP pentru a ne asigura - şi există o şansă bună ca acest lucru să se întâmple - că societatea BP nu doar va accepta cele mai ridicate standarde de securitate, mai ridicate decât cele actuale, în apele europene, ci va şi exporta aceste standarde, dacă mi se permite să mă exprim astfel. BP va fi pregătită să aplice aceleaşi standarde pe care le aplică în Marea Nordului forărilor şi platformelor asemănătoare din apele teritoriale ale Libiei, deşi, conform legislaţiei libiene, acest lucru nu este necesar pentru a obţine autorizaţia şi este posibil să nu fie prevăzut în legislaţie. Apoi trebuie să vedem unde dorim să facem propuneri pentru respectarea standardelor în legislaţia naţională şi unde dorim să creăm legi europene. Acest lucru va fi mai limitat în cazul vaselor cu petrol decât în cazul transportului mobil, însă nu există deloc în prezent în ceea ce priveşte platformele staţionare. Unii au cerut să trecem de la petrol la energie regenerabilă. Susţinem şi acest aspect. Cu toate acestea, să nu ne facem iluzii. Societatea şi economia europeană vor necesita în continuare cantităţi mari de petrol pentru transport cel puţin în următorii 20 până la 30 de ani. Nu există nicio şansă ca avionul să vă ia de la casa dumneavoastră din Bruxelles şi să vă ducă în casa din ţara dumneavoastră natală - la Madrid, Lisabona, Sofia, Riga sau Munchen - descurcându-se fără petrol în următorii 20 până la 30 de ani. În calitate de membri a unei comunităţi mobile care circulă cu avionul, avem cu toţii nevoie de petrol pentru ca Europa să nu ajungă în impas. Acelaşi lucru este valabil şi pentru autocarele şi autobuzele de cursă lungă; acelaşi lucru este valabil şi pentru transportul autovehiculelor pentru mărfuri grele; şi, în ciuda dezvoltării maşinilor electrice, va continua să fie valabil şi pentru transportul individual, pentru maşini, mult timp de acum înainte. În prezent, există puţin peste 200 de milioane de maşini înregistrate în ţările Uniunii Europene. În cazul în care Polonia şi noile state membre dobândesc densitatea care există în prezent în Franţa şi în Germania, atunci peste 15 ani vor exista 300 de milioane de maşini. Cu toate că sunt eficiente din punct de vedere energetic, marea majoritate a acestora vor funcţiona pe bază de benzină. Cu alte cuvinte, trecerea de la petrol la energie regenerabilă este o politică pe termen lung, însă în următorii 10 până la 30 de ani, cererea de petrol din Europa nu va scădea. Având în vedere necesitatea ca densitatea vehiculelor din unele state să ajungă din urmă, cererea de petrol va tinde spre o uşoară creştere - indiferent de cât de eficient îl folosim. Acest lucru este şi mai adevărat la nivel mondial. Din acest motiv avem nevoie de cel mai ridicat nivel de securitate posibil: pentru extracţia de petrol necesară pentru economia şi societatea noastră, aşa cum am precizat. Vom reveni la acest aspect şi mă bazez pe sprijinul dvs. Aş dori, de asemenea, să mulţumesc statelor membre, care au fost foarte constructive în acest domeniu. Totuşi, v-aş ruga să lucraţi în guvernele dvs. naţionale cu aceeaşi intensitate de care aţi dat dovadă astăzi aici pentru ca Consiliul să fie, de asemenea, pregătit să adopte legi privind standarde mai ridicate fie în unanimitate, fie cu o majoritate clară. Nu sunt încă convins că toatele state membre sunt în prezent pregătite ca standardele europene să fie promovate de dvs. şi de Consiliu ca urmare a propunerilor înaintate de Comisie. Olivier Chastel Doamnă preşedintă, mi-ar plăcea, la rândul meu, să vă mulţumesc pentru această dezbatere interesantă. Într-adevăr, uneori discursurile au dezvăluit puncte de vedere foarte diferite. Am auzit, uneori, păreri care erau diametral opuse din partea aceluiaşi grup politic. Acest lucru este foarte instructiv. Doresc să fac trei precizări. În primul rând, avem nevoie de mai multă legislaţie pentru a îmbunătăţi siguranţa industriei offshore? După cum am afirmat în discursul meu, evaluarea realizată până acum indică faptul că există deja măsuri stricte - acest aspect a fost menţionat. Comisia, în privinţa căreia aş dori să vă amintesc că are monopol asupra acţiunilor de iniţiere, îşi finalizează în prezent evaluarea, dar a observat deja că pentru ca o industrie să devină mai sigură, în primul rând trebuie să existe o mai bună monitorizare şi o mai bună punere în aplicare a cadrului reglementar existent. Prin urmare, vom vedea ce intenţionează să ne propună în acest domeniu. Mai mult decât atât, după cum am spus deja o dată astăzi, Comisia examinează capacitatea de reacţie la dezastru a UE cu scopul de a îmbunătăţi siguranţa industriei offshore, care este un factor important în acest domeniu. În aşteptarea propunerilor legislative, aş dori să subliniez că, spre deosebire de ce au spus unii deputaţi astăzi, acest subiect continuă, desigur, să fie o preocupare pentru Consiliu. La şedinţele informale ale miniştrilor energiei din 6 şi 7 septembrie, Preşedinţia a cerut ca primele evaluări să fie efectuate, comunicate şi discutate. În al doilea rând: poate un moratoriu fi justificat? Este dificil, desigur, să răspundem la această întrebare direct. În orice caz, credem că prima cerinţă pentru oricare act legislativ este de fapt consolidarea acestuia. Observăm, de asemenea, că industria nu pare să aştepte ca acest viitor cadru reglementar să fie stabilit; industria însăşi analizează mai multe măsuri privind siguranţa în etapele preventive şi operaţionale. În cele din urmă trebuie să se înţeleagă că situaţia materială din Europa este destul de diferită, deoarece majoritatea forării în Golful Mexic are loc la o adâncime de 1 500 de metri, lucru care în mod evident face dificilă oprirea operaţiilor în cazul unui dezastru precum cel care a avut loc. Majoritatea forajelor în Europa au loc la adâncimi de nu mai mult de 200 de metri, lucru care permite o mai mare sferă de acţiune sau, în orice caz, uşurează luarea deciziilor. În cele din urmă, doamnă preşedintă - şi domnul comisar tocmai a vorbit despre acest lucru - va accelera acest accident politica energetică şi politica privind energia regenerabilă în UE? Această politică este, desigur, deja ambiţioasă, dar vom continua să ţintim mai sus. Politica ne va ajuta cu siguranţă să reducem dependenţa noastră de petrol şi, în general, să ne îndreptăm spre o societate cu un nivel scăzut de carbon. Aşa cum a spus deja domnul comisar, totuşi, nu putem pur şi simplu să fluturăm o baghetă magică şi să scăpăm de petrol în următorii 10 ani. Sunt încrezător că strategia în domeniul energiei pentru 2011-2020, care urmează să fie adoptată la începutul anului viitor, va accelera această tranziţie către o economie fără petrol. Preşedinta Am primit o propunere de rezoluţieîntocmită în conformitate cu articolul 115 alineatul (5) din Regulamentul de procedură în numele Comisiei pentru mediu, sănătate publică şi siguranţă alimentară. Dezbaterea a fost închisă. Votul va avea loc joi, 7 octombrie 2010. Declaraţii scrise (articolul 149 din Regulamentul de procedură) Cristian Silviu Buşoi Prin rezoluţia nelegislativă ce a fost adoptată cu o majoritate covârşitoare, Parlamentul European a transmis un semnal foarte clar atât Comisiei, cât şi companiilor petroliere, şi anume de a lua măsuri necesare pentru eliminarea deficitelor existente la nivelul standardelor de siguranţă şi de responsabilitate în domeniul extracţiei petroliere. Licenţele pentru forajul la adâncime trebuie strict controlate, dar acest lucru nu este suficient pentru prevenirea mareelor negre, adevărate dezastre ecologice pe care Uniunea Europeană nu le poate accepta. Considerând dificultatea din ce în ce mai mare în găsirea petrolului şi creşterea exploatării potenţial periculoase la mari adâncimi, se impune o reflecţie la nivel general asupra măsurilor viitoare ce trebuie luate. Este necesar ca eforturile în direcţia protecţiei mediului să fie continuate de o manieră susţinută, iar Uniunea Europeană trebuie să-şi exercite rolul de protectoare a cetăţenilor săi, şi a naturii în armonia căreia trebuie să trăim cu toţii, reglementând activităţile de extracţie a petrolului. Eventuale scurgeri ale petrolului, ce au avut loc şi în trecut, ar avea consecinţe catastrofice asupra mediului, dăunând în acelaşi timp şi pescuitului sau turismului. Pentru acest motiv, legislaţia europeană în materie de răspundere pentru mediul înconjurător trebuie să includă şi daunele aduse apelor marine. Ioan Enciu în scris. - Apreciez punctul de vedere ridicat de colegul meu Jo Leinen. Este imperativ ca Europa să ia poziţie faţă de una dintre cele mai mari catastrofe ale secolului. Compromiterea platformei petrolifere "Deepwater Horizon" din Golful Mexic, precum şi scurgerea unei cantităţi importante de petrol în oceanul Atlantic au şi vor avea un impact major asupra climatului global. Curentul Atlanticului de Nord înregistrează modificări majore de temperatură, ce vor determina scăderea minimelor climaterice în Europa, în aceasta iarnă. Consiliul şi Comisia trebuie să acţioneze clar şi transparent, adoptând măsuri ce vor garanta siguranţa şi securitatea operaţiunilor de extracţie a petrolului, precum şi un nivel ridicat de protecţie a mediului şi de prevenire a dezastrelor ecologice în Uniunea Europeană! Uniunea Europeana trebuie să îşi menţină poziţia referitoare la schimbările climatice şi, în acelaşi timp, să protejeze şi să faciliteze buna exploatare a câmpurilor petrolifere, pentru a garanta necesarul de combustibil fosil. Parlamentul, Comisia şi Consiliul trebuie să interacţioneze pentru a concepe un plan de acţiune infailibil. András Gyürk Doamnelor şi domnilor, aş dori să îi mulţumesc domnului comisar Günther Oettinger pentru încercarea sa, pe urmele accidentului de la platforma petroliferă americană, de a analiza dacă reglementările UE ar fi adecvate pentru prevenirea unor dezastre ecologice asemănătoare. Poate că putem conchide că normele comunităţii pun mai mult accent pe măsurile post-dezastru decât pe prevenire. Această deficienţă a fost scoasă în evidenţă în mod dureros de o serie de dezastre ecologice. Luni s-a produs o ruptură în barajului unui rezervor al unei uzine de oxid de aluminiu din Ungaria. Noroiul cu conţinutul său chimic foarte toxic a inundat câmpurile şi satele din vecinătate. Dezastrul a făcut victime şi poate provoca contaminarea solului şi a apei a cărei magnitudine nu este încă cunoscută. Pentru a înrăutăţi lucrurile, metalele grele pot provoca poluarea gravă a aerului. Responsabilitatea aparţine companiei care administrează uzina, dar aceasta va putea plăti cu greu de una singură pagubele imposibil de calculat. Lecţia este evidentă. În primul rând, trebuie să se insiste la nivelul comunităţii, precum şi la nivelul autorităţilor locale, să se aplice cu rigurozitate reglementările aparent severe. În al doilea rând, directivele relevante trebuie să fie consolidate cerându-le companiilor să aibă o asigurare cu acoperire adecvată chiar şi pentru accidente de această magnitudine. Până când nu vom progresa în aceste domenii, costul oricăror daune compensatorii va fi suportat de contribuabilii nevinovaţi. Ian Hudghton în scris. - Doamnă preşedintă, dezastrul petrolului din Golful Mexic ne reaminteşte riscurile inerente implicate în explorarea petrolului maritim. Investigaţiile cu privire la ceea ce nu a funcţionat bine în apele americane trebuie să fie complete şi riguroase, iar UE trebuie să acorde o atenţie deosebită tuturor lecţiilor care trebuie învăţate. Cu toate acestea, solicitarea unui moratoriu asupra tuturor forărilor la mare adâncime din UE este prematură şi cu totul disproporționată. Reglementările puse în vigoare în apele scoţiene nu sunt cele care au fost aplicate în Golful Mexic şi avem decade de experienţă în această industrie. Explorarea scoţiană a petrolului nu a fost lipsită de incidente, şi catastrofa Piper Alpha a arătat că uneori petrolul se obţine la nişte preţuri prea mari. Totuşi, am învăţat o lecţie de la Piper Alpha, iar reglementările au fost înăsprite. Dacă din Golf vom învăţa mai multe lecţii, vom putea face modificările adecvate. Aceste modificări ar trebui, totuşi, să fie responsabilitatea instituţiilor democratice din Scoţia - şi este puţin probabil ca reacţiile pripite ale acestui Parlament să rezolve eventualele probleme. Alajos Mészáros Uniunea Europeană trebuie să stabilească urgent o strategie pentru a fi capabilă să prevină cu uşurinţă viitoarele dezastre ecologice precum dezastrul cauzat de BP în Golful Mexic. Accidentul platformei "Deepwater Horizon” a fost unul dintre cele mai mari dezastre recente, circa 4,4 milioane de barili de ţiţei vărsându-se în mare în timpul scurgerii. Până şi operaţiunea de salvare a fost discutabilă din cauză că s-a decis cu greu în privinţa tipului de tehnologie care urma să fie folosit şi a planului de urmat. Între timp. petrolul care ţâşnea de pe fundul mării a distrus toate vieţuitoarele. După părerea chimiştilor ecologici britanici, nu trebuia să se facă nicio altă intervenţie în afară de păstrarea scurgerii de petrol departe de ţărm. Biologii marini au spus că arderea unora dintre scurgerile de petrol şi folosirea substanţelor pentru dispersare pentru a scăpa de poluanţi face mai mult rău florei şi faunei decât scurgerea de petrol însăşi, având în vedere epuizarea relativ rapidă a acestui tip de petrol. În momentul de faţă aş dori să vorbesc despre ce s-a întâmplat în Ungaria în urmă cu câteva zile, când câteva tone de noroi roşu caustic au acoperit locuitorii din trei comunităţi din judeţul Veszprém după explozia unui baraj al unui rezervor pentru deşeuri la o uzină de oxid de aluminiu de lângă Ajka. Aş dori să solicit Comisiei Europene să ofere sprijin material adecvat din partea UE pentru a ajuta victimele dezastrului şi pentru a ajuta la curăţarea zonei. Vă mulțumesc. Daciana Octavia Sârbu în scris. - Este obligatoriu să ne luăm toate măsurile posibile pentru a ne asigura că o catastrofă precum cea produsă de Deep Water Horizon nu se va repeta în apele europene. Revizuirea legislaţiei de mediu, precum şi a celei de sănătate şi siguranţă privitoare la forajul la mare adâncime este un proces binevenit şi necesar. Consiliul şi Comisia trebuie să urmărească dezvoltarea unei strategii care să asigure armonizarea nivelurilor de protecţie pe teritoriul întregii Uniuni Europene. Altfel, diferenţele dintre standardele de operare şi foraj ale statele membre vor permite companiilor să asigure niveluri înalte de protecţie doar atunci când - şi acolo unde - sunt forţate să o facă. Costurile umane, sociale şi de mediu ale dezastrului Deep Water Horizon sunt imposibil de cuantificat în termeni financiari. Dar extracţia de petrol trebuie să fie susţinută de asigurări corespunzătoare celor mai rele scenarii. Doar în acest fel plătitorii de taxe nu vor fi nevoiţi să suporte costul operaţiunilor de curăţare, iar companiile şi comunităţile locale afectate de scurgerile de petrol pot primi sumele compensatorii la care sunt îndreptăţite. Salvatore Tatarella Scurgerea de petrol de pe platforma "Deepwater Horizon” în Golful Mexic trebuie să fie un avertisment şi pentru Europa. Trebuie să facem tot ceea ce este posibil pentru a nu permite ca un astfel de dezastru să aibă loc în apele noastre. Cred că rezoluţia aprobată astăzi este un pas în direcţia bună în vederea protecţiei mediului marin şi de coastă din Europa. Cred, de asemenea, că este imperativ ca statele membre să examineze urgent toate aspectele referitoare extracţiile de petrol şi la explorarea acestora în Uniunea Europeană. Salvarea planetei noastre trebuie să fie o prioritate, mai presus de toate, pentru a le garanta viitoarelor generaţii un mediu înconjurător sustenabil. Prin urmare, trebuie să aprobăm o legislaţie dură în acest sector cât mai repede posibil pentru a asigura aplicarea standardelor ridicate de siguranţă pentru toate platformele de petrol existente şi pentru a limita extracţiile viitoare.

Approval of the Minutes President The Minutes of yesterday's session have been distributed. Are there any comments? Kerr Madam President, I rise under Rule 108 to make a personal statement because of the attack on myself and Mr Coates by the President-in-Office when he replied to the debate yesterday. On page 28 of the Rainbow he suggests that we do not have any democratic mandate or legitimacy because we were elected on a Labour ticket and therefore we should not be sitting as Members of the House. This is a serious personal attack and under Rule 108 of the Rules of Procedure I am allowed to reply. I would observe that I was elected under a Labour ticket - not a New Labour ticket - when John Smith and Margaret Beckett were leaders of the party, and elected by two-thirds of my party members locally, unlike the Labour MEPs for next year who will be selected by Mr Blair personally. So, I would claim to have a far stronger democratic mandate than they will have. Rübig Madam President, I would like to praise the exemplary activity of the French security service during the visit by Tony Blair. Secondly, I would like to inform you that President Gil-Robles has received a letter from Prime Minister Dehaene promising us that a police station will be established in the vicinity of the Parliament in Brussels. Wynn Madam President, it concerns what has been lacking in the Minutes throughout the week, namely there has been no reference to Mr Falconer telling us whether he is voting or not. Has there been any rule change by the Bureau with regard to recorded votes? President Thank you very much, Mr Wynn, for following the matter so carefully. Falconer Madam President, I thank my colleague, Mr Wynn, for raising this matter. Obviously, I would wish to allay Members' concern. I am glad to see that the Monday to Friday group are still with us. We are here all week and we vote all week, unlike some Members who are only present part-time and by Thursday afternoon are on the move. The answer is quite simple. I wrote to the President asking him how many Members had been affected as a result of the rule changes. He advised me that per part-session since February 120 Members have had their allowances adjusted as a result. I attend every month from Monday to Friday so I participate for the whole week. I am opposed to the principle of how the Bureau came to the decision without referring the matter to the House, but I am appalled at the lack of backbone of these 120 Members who have stayed silent on this issue and have raised no protest in this Chamber. With that in mind, I have decided to allow them to deal with their own consciences. I will continue to support my principles and I have no doubt I will argue for those principles within the Socialist Group. I hope this allays the House's concern. President Thank you, Mr Falconer, for the explanation. We will record that in the Minutes. (The Minutes were approved) Votes Souchet The amendment of Regulation No 1866/86 laying down certain technical measures for the conservation of fishery resources in the waters of the Baltic Sea is based on the latest recommendations adopted in the framework of the International Baltic Sea Fisheries Commission (IBSFC). What are these technical measures? They are merely minor adjustments to already existing prohibition periods for the fishing of flounder and plaice, and minor adjustments to prohibitions on the use of certain gear in fishing for salmon. As the rapporteur has said, who, may I remind you, is Danish, ' These adjustments, and thus the Commission proposal, can easily be approved' . However, I should like to remind you that wild salmon is in the process of disappearing from the Baltic Sea, a sea which receives special treatment from the Commission. As we have seen in the Kindermann report, intensive industrial fishing is carried out in the Baltic. Industrial fisheries use small-meshed nets and, despite protests made by Greenpeace, such activities are not subject to any particular restrictions. The use of large-scale drift gillnets is still authorized, although this is an infringement of international legislation, which imposes a 2.5 km limit. On the other hand, at present, Spanish vessels rarely fish in the Baltic. Does the latter explain the former? Our group supports this report in substance, as well as the proposal for a regulation, but wishes to stress that the Commission must remain impartial with regard to the fishermen of the various Member States. We are therefore very firmly opposed to the fact that the Commission 'forgot' industrial fisheries when it established new technical measures for fisheries in Europe and that it 'forgot' to ask the users of large-scale drift gillnets to comply with international legislation. It is inadmissible that the Commission should ignore the scientific considerations which form the basis of the Common Fisheries Policy, should favour some European fishermen undeservedly and should discriminate outrageously against others, in order to gain a large enough majority in the Council. Kindermann report (A4-0201/98) Souchet My group wishes to congratulate Mr Kindermann on the quality of his report on industrial fisheries. As you know, industrial fisheries use small-meshed nets, the catches from which are intended for industrial processing into fish meal and fish oil. Denmark is the largest producer of fish meal in the European Union, accounting for 80 % of industrial production and 6 % of the world market. Fish meal is used mainly as animal feed in the poultry and pig-rearing sectors. There is a remarkable disparity between the declared objective of the conservation of stocks and the huge quantities of fish caught for industrial purposes. Our rapporteur quotes a number of particularly impressive statistics relating to industrial fisheries: 30 % of all world catches comes from industrial fisheries. The proportion may be as high as 60 % in some seas, such as the North Sea, which is extremely vulnerable, as we all know. By-catches are also large: sometimes they even exceed actual catch quotas. There is an even more startling contrast between the Commission's uncompromising attitude towards certain types of fishery and its leniency towards industrial fisheries. Does this distinction have anything to do with the fact that Spanish vessels are rarely to be found in northern waters? Such discriminatory treatment by the Commission is not acceptable under any circumstances. On the one hand, the use of drift gillnets has been prohibited without scientific basis in the Atlantic, where small catches are taken from very large stocks. On the other hand, a good deal of research has been carried out, but no action has been taken with regard to industrial fisheries, which makes huge demands on resources. What is the reason for this differential treatment? If industrial fisheries constituted a significant activity in the Atlantic, they would most certainly be treated differently. McCartin report (A4-0204/98) Souchet As I said in my speech, our group tabled 15 amendments to Mr McCartin's report. In fact, in contrast to the rapporteur's initial proposals, we believe it is necessary to have a strong COM for fishery products, particularly for products intended for the fresh fish market. The approach adopted by the rapporteur is too exclusively liberal, going so far as to call explicitly for a reduction in the principle of Community preference. I do, of course, know that the European Union has signed, and has made Member States sign, a number of free trade agreements. It has made Member States join the generalized system of preferences, particularly with drug-producing countries. We are also restricted by the GATT agreements within the framework of the WTO because, as a result of a major political error, unlike agricultural products, fishery products have always been consolidated under the GATT. A COM which strengthens the entire fisheries sector is therefore essential, because of these major constraints, which already significantly limit Community preference. We have a number of other possibilities, such as the improved organization of the sector, which would enhance the fresh fish market, and the continued use of market interventions. But what does the rapporteur propose? In terms of enhancement of the market, very little. Instead of maintaining withdrawal systems, he proposes to do away with them. What would be left of the COM? One can but wonder. The COM must not operate to the sole advantage of processors, whose main requirement is regularity of supply at the lowest cost, irrespective of the source of raw materials. It is therefore essential for the WTO to establish specific measures applicable to the fresh fish market. Varela Suanzes-Carpegna report (A4-0137/98) Souchet Our group supports the overall approach adopted by Mr Varela in his report. It is clearly essential to preserve, and therefore if necessary to protect, the fish canning industry and aquaculture in the European Union. This is why my group tabled 16 amendments to the McCartin report on the COM for fisheries products. The fisheries sector must be analyzed as a whole: it needs the processing sector but at the same time, and the Commission must accept this, if production were to cease in Europe, there would no longer be a European fish canning sector. We therefore only support those of the rapporteur's proposals which aim to strengthen the canning industries and to stop relocations to countries where wages are low. In his report, Mr Varela focuses on two important sectors of the canning industry: the sardine sector and the tuna sector. The sardine sector, which has been virtually allowed to disappear in France, is still very important in the Iberian Peninsula. The rapporteur proposes protecting this industry from imports of processed products from North African countries, particularly Morocco. Although I am aware of the competition faced by the industry in Portugal and Spain, I would however like to point out that these North African countries have fragile economies which require support, unlike a certain number of other countries - especially in Latin America - with whom the European Union has signed preferential agreements to import tinned fish products, in particular within the framework of the so-called 'generalized system of preferences' . With regard to the tuna industry, the rapporteur considers it necessary 'to ensure there is a proper supply of the necessary raw material (fresh, frozen and fillets of tuna), giving priority to the Community fleet?' . The Spanish, French, Irish and British tuna fishing fleets in the Atlantic have contributed towards that supply until now. I note that having worked actively in favour of the prohibition of fishing for tuna by European vessels with drift gillnets, Mr Varela is now asking for specific measures to protect the Community tuna processing industry: is it also destined, like fish stocks, to become a Spanish monopoly? Finally, Mr President, I should like to remind the House that the fish product canning industry is highly diversified and not limited to the above two sectors of activity. Furthermore, fish product processors, like all manufacturers, require regular supplies of raw materials at the lowest possible cost. We must therefore very carefully ensure that the future of the processing sector is safe, but at the same time we must avoid doing so to the detriment of the fresh fish sector. This is a sector which is likely to expand in response to the current concerns of consumers, who wish to eat fresh, wholesome, unrefined foods. This is why it is absolutely essential for European fishermen to retain control of the fresh fish sector. Market in oils and fat President The next item is the statement on the proposal for a Council Regulation amending Regulation (EEC) No 136/66/EEC on the establishment of a common organization of the market in oils and fats (COM(98)0171 - C4-0229/98-98/0098(CNS)). Rosado Fernades Madam President, I would like to congratulate Mr Giansily, and I am going to read out the text he has left me in French: As draftsman of the opinion of the Committee on Budgetary Control, I should like to briefly clarify some of the fundamental aspects of this issue, which brings into play various important economic interests. First of all, as regards committee procedures, the Management Committee for Oils and Fats is frequently consulted, but due to its structure, it operates without the European Parliament playing any part whatsoever, despite the political importance of the production sectors. (The President cut off the speaker) President One moment! Quiet please! We cannot hear if you are all talking at once. Rosado Fernandes They should have taken a little olive oil before they came! (FR) I have therefore proposed that the procedure involving the Management Committee for Oils and Fats be replaced by the procedure described in Article 43(2) of the Treaty establishing the European Community. I have also tabled amendments to make consultation of the European Parliament compulsory. With regard to the system of national guaranteed quantities, I believe that the need to ensure compliance with the maximum guaranteed quantity must be emphasized, in order to avoid unfortunate divergences such as those which have occurred with regard to the quotas for dairy products. Finally, as far as infringements of the aid schemes are concerned, the twelve months proposed by the Commission in which to adopt a decision with regard to further action to be taken following the detection of infringements is too long and will make the decision less effective. A period of six months would be preferable, as suggested by the Committee on Budgetary Control. Finally, I should like to remind you of the urgent need to obtain full, reliable statistics on the production of olive oil in the various producer Member States. Before the adoption of this regulation, it would be preferable for the Court of Auditors to have completed their verification of these statistics. That is, in brief, the reasoning behind the amendments in my report, which the Committee on Budgetary Control has approved. Fantuzzi Commissioner, we are here to defend a wonderful gift of nature. The olive tree gives us the world's most noble representative of the food we produce, and at the same time it is the symbol of a unique landscape, a history and an identity of which we should be proud as Europeans. Allow me, Commissioner Fischler, to say that the Commission certainly gave a poor example and did a horrible job of managing this matter: news leaks, inferences, rebuttals and postponements too often prevailed over the true merit of the official documents and helped poison the atmosphere somewhat. Although this Commission proposal has its flaws, it does have two merits in my view: the first is that it takes account of the arguments of the majority of this Parliament. Personally, I was critical of the Jové Peres compromise, but I must acknowledge today that after the stormy debates in 1997 on the fundamental points of the compromise reached in December, the Commission has accepted Parliament's arguments. And now, ladies and gentlemen, we cannot say: we were only joking! It makes no sense today to have someone here complaining that it is impossible to have a fit and proper debate. The second merit of this proposal is that it puts an end to the uncertainties and indifference that we have been seeing for some time. We cannot ignore, with the excuse that there are no surpluses lying in the warehouses, the profound signs that the sector has structural difficulties: falling prices, sharp cuts in aid and production forecasts for the leading producer country that foreshadow worrisome scenarios for producers who are not at fault for all this. We cannot make it through another year with a COM from 1966, one which is old and outdated, the only common organization of the market that does not have national quotas aimed at making individual Member States and producers responsible for their behaviour. Those who do not want all this, those who persist in asking for time, facts and postponements, saying that the fault lies with the same old Eurocrats in Brussels, are not defending olive growers but betraying them. I hope that today we all realize this. Filippi Madam President, Commissioner, I would like to make four remarks. First of all, I would like to say that I, too, on behalf of my group, am pleased that this debate has finally reached the House, a debate that we have requested because paragraph 1 of the document approved at the time by Parliament stated that we had to move quickly to reform the sector. I am therefore pleased, because the Council of Ministers and the Commission have taken heed of our request and this morning we can finally express our opinion. As for the second observation, the Commission's proposal does indeed take on board some of the important points that we raised in the document approved by Parliament: ' no' to consumer aid, ' yes' to production aid, which is confirmed, and 'yes' to the definition of national quotas, without which we risk not only seeing producers penalized but also a war break out between these producers and between the various producer countries. Therefore, the Commission is taking heed of our requests and I and my group are pleased about this. Thirdly, I would nonetheless like to raise a point that does not please me. In all the discussion papers on the CAP reform which also concern Agenda 2000, the Group of the European People's Party talks about rebalancing resources between the various sectors and between the various areas of the European Union. Well, we here, Commissioner, have an important opportunity: the opportunity to demonstrate that we truly intend to promote producer sectors that have a future - without any distinction between sectors in the North and in the South - by giving a positive response to olive oil and a positive response to a fundamental sector in the Mediterranean that can develop but that needs more resources to increase overall production levels, and the opportunity to promote the product on the markets and improve the quality. Lastly, I would like to say that a solution also has to be found for the current year. Even if we make wise decisions here today in Parliament and in the forthcoming days in the Council of Ministers, we will perhaps solve the problem for the year to come, but there are already major consequences for the current year that producers will be forced to pay without special measures. For this reason I request that it be adopted by the Commission. Vallvé Mr President, Madam President, Commissioner, we are debating here a particularly important point. We are all aware of the importance of agriculture for the European Union and the importance of certain agricultural sectors, not for the entire European territory but for very specific areas. Last year there was a meeting in Cork where the importance of the countryside was also discussed. Commissioner, in certain areas, guarantees for the countryside are guarantees for particular crops which are, in fact, monocultures in those areas. The Commission drew up a proposal which was debated by the Committee on Agriculture and approved by a wide majority in this Parliament last December. The Commission has drawn up a new proposal and I must say that, in many cases, it has not respected the guidelines that this House had approved reflecting the fundamental concern of those regions involved in olive oil production. I agree, Commissioner, that fraud is something that has got to be avoided and cannot represent a form of finance for anyone. However, I believe that we cannot legislate or lay down regulations with only the struggle against fraud in mind. We must think about the needs of the sector and the needs of those areas throughout Europe which depend, primarily, on a specific sector such as, in this case, that of olive oil. We have always talked about the need to guarantee high-quality agriculture and high-quality products. And if we are talking about the quality of a product, the guarantee of a product's origin, we must ban the marketing of mixtures with other products, which represents an adulteration of the guarantee of origin. We must draw up a policy based on protection and on promoting consumption aimed at guiding the consumer, provide specific aid to products linked to olive oil, such as table olives, and establish, in this respect, effective systems of control. I believe, Commissioner, that this proposal with which we have been presented can be improved and I hope that during this debate, through the vote on the amendments tabled by the various political groups, we can manage to significantly improve the proposal on this issue. Although it may not be an important issue for the whole of European agriculture, it is very important for specific regions and for specific people who do want to believe in a truly European agricultural policy. Daskalaki Madam President, the Commission has put forward a number of proposals for the reform of the market in olive oil, chiefly because there were doubts concerning the effectiveness and transparency of a double system of aid to producers. In parallel, Community production increased during the last season, which had unfavourable repercussions on the setting of prices, while the non-allocation of maximum guaranteed quantities at national level punishes all oil producers for the violations of a few. This considerable increase in Community production has created huge reserves, while in many cases the difference between the price from the producer and the retail price has created problems of competition. The reform of the market in olive oil is urgent and it should come about soon and last until 2006, in other words, it should have the same time scale as the other products subsumed under Agenda 2000. A transition period will serve only those who invest in overproduction, which runs counter to Community projections, while it will punish the rest and lead to a loss of jobs and environmental damage. The establishment of national quotas is necessary, therefore, and must take this year's production - 1998/99 - into consideration. It is also necessary to preserve the intervention mechanism and the intervention price in order to ensure market and price stability in a sector where production varies considerably from year to year. It is necessary to create a supplementary system of subsidies for smallholdings and small-scale producers, as well as aid for the setting up, before the year 2000, of an oil-production register in countries that do not have one. Finally, in my opinion, it is also necessary to create a system of subsidies for the production of table olives. Jové Peres Madam President, in its proposal for a reform the Commission has not followed most of the guidelines contained in the report approved in December by this Parliament. Unlike with other reforms, the Commission proposes doing away with intervention and maintaining the maximum guaranteed quantity at a level which is much lower than Community consumption. And, ladies and gentlemen, in Parliament we called for an increase in the maximum guaranteed quantity to take account of consumption, exports and a safety margin, and this was the condition, ladies and gentlemen, that was to enable us to subsequently establish national reference quantities. From my modest position, I am calling on my colleagues to take serious account of this issue when voting today. The Commission does not put forward proposals to ban blends of olive oil with other oils, it does not draw up proposals to establish a reliable and effective system of control, nor proposals on table olives, although Mr Fischler promised us this at the conclusion of the debate which took place in Parliament in December. Moreover, it tackles the control of planting in a way that might create serious problems of legal uncertainty. The list could be much longer, as demonstrated by the large number of amendments which have been tabled. So, we are talking about a proposal similar to those usually presented by the Commission concerning Mediterranean production. In other words, it is totally discriminatory with respect to continental production, although one other characteristic is evident: the approval of the urgent procedure for a radical reform of a COM, which is an unprecedented event in this Parliament. If we wanted the reform to enter into force before next year, we still had some time available to better complete our work. Leaving aside the media use which the existence of different presidencies might have, the use of this procedure has a very clear practical significance: the Commission is drawing up proposals for the distribution of the maximum guaranteed quantities between those Member States involved in production using information which the Commission itself says is not very faithful and blocking information - which will appear in the next few days, from the Court of Auditors, etcetera - which could have been very valuable for our work. Ladies and gentlemen, my group's amendments aim, as far as possible, to correct this situation and, of course, have tried to be completely respectful of this Parliament's mandate and of the unitary commitment we established in December. I hope that this desire for agreement, which took shape in December, is respected today by all our colleagues. Graefe zu Baringdorf Madam President, olive growing is of great cultural, but also economic, significance and therefore the identity of European olive cultivation must be guaranteed right up to the level of regional allocation. The stock of olive trees may well be of importance to us - also an important ecological factor - but that is not enough. It is also a matter of considering olives as a social factor, in other words, in relation to the number of jobs in this sector. What is more, in the policy of the Commission it must be clear that we are dealing here with an important foodstuff. The objective, therefore, must not be to support a type of cultivation that is difficult to market, but instead the marketing, processing and regional allocation must be supported, taking into consideration the demand for olive oil from consumers. Only if we move in the direction of a regional market will it be possible to resolve the difficulties that we face, despite pumping billions into this sector and still losing jobs. Trizza Madam President, Commissioner, the assignment of national quotas, the elimination of consumer aid and the improvement of crops and the quality of the product are some of the best aspects of this document. For this reason, it has our overall support. Of course, the elimination of the flat-rate scheme for small producers and the uncertainty surrounding the last season lead us to request special measures so that this year too the sharp cuts do not negatively effect the weaker economies, those of southern Europe. We must, however, convince ourselves that olive oil, the growing of olives, is an important European resource not only from an economic point of view but also from an environmental viewpoint. The 'oil' problem cannot be considered just a problem of the countries of southern Europe, it is a European problem: oil is a European resource, and a strong product can be decisive in creating competitive conditions that benefit our economies. That is why I am expressing the National Alliance's approval of and support for the work done, and I believe that these observations lead us to reflect on the need to take urgent action to obtain certainties. For too many years we have been in a situation of uncertainty that has given rise to conditions of speculation. This document is a first important step so that producers can again have peace of mind in order to improve production and to create conditions of growth for the European economies. Colino Salamanca Madam President, I would like to briefly mention, on behalf of the Spanish Socialist Members, the criteria which have led to these amendments. Recently, this Parliament approved an opinion on the future of the olive oil COM which seemed to establish a certain consensus. The response from the European Commission could not have been more frustrating since it presented a proposal which was totally removed from that consensus. Despite what has been said, there is no national agenda here: if we ask for an increase in the maximum guaranteed quantity, we do so in the interest of all European producers; if we want to maintain intervention, we want to do so for all European producers; if we want a specific ban on mixtures, we want it on behalf of all European consumers; if we call for a scheme for table olives, we do so for all European producers; and if we call for a special regime for small producers, we do so irrespective of the region where they are located. Commissioner, I thank you for being here for this debate. However, I would like to tell you clearly that the producers of olive oil cannot understand that, while in other sectors of the CAP there do not seem to be any budgetary problems, in this sector, in spite of the contribution the olive sector makes towards combating erosion and desertification and in spite of its contribution to employment and to keeping the population in the countryside, the Commission's proposals go in the opposite sense. I am sure that a more detailed consideration of its proposal on the part of the Commission would lead, as has happened in other sectors - such as wine - to a new proposal, a much more realistic one, which maintains the economic and social cohesion which must inspire all of the Community policies of the European Union. Arias Cañete Madam President, it is not necessary to highlight the enormous economic importance of the olive crop in the European Union. More than 4 million hectares and 465 000 jobs depend on this crop. In my autonomous community alone, Andalusia, 14 000 jobs, almost 50 % of all agricultural jobs, depend on this COM, which is thus established as a basic element of social and territorial cohesion. In this context, the Commission has presented us with a proposal which, in its current form, is clearly out of step with Mediterranean agriculture, unbalanced in respect of certain Member States and technically incorrect since it eliminates fundamental elements for the stability of prices and agricultural incomes, such as intervention. Further, it does not protect Community consumers in that it does not consider banning mixtures and totally ignores the situation of table olives. The Commission must begin to treat Mediterranean farmers fairly. It is not possible to always invoke financial neutrality for the more disadvantaged farmers and to be prepared to systematically increase, without restrictions, aid to continental production. Commissioner, it is perfectly possible to increase the maximum guaranteed quantity with a very limited budgetary effort; it is perfectly possible too, where appropriate, to bring national quotas into line with actual production in the Member States, and the Commission knows that the figures on which it based its proposal are inaccurate and obsolete. I am pleased with the fact that we have tabled amendments which have led to important agreements within the political groups and which, if the vote reflects those agreements, will allow us to give a response to the hopes of Community farmers and significantly improve the Commission proposals, establishing, in addition, elements for rigorous control which might reassure European contributors. I hope that the Commissioner takes these amendments into account, shows flexibility and modifies his proposal. Novo Madam President, Commissioner, what has happened this week in connection with the reform of the olive oil sector confirms that, by agreeing to urgent procedure, the European Parliament has taken a very serious decision, because it has agreed to deal with a very important reform without drawing up a report, acting on impulse in response to circumstances and when there was no need to observe close time limits. With regard to the Commission's proposal for a regulation, contrary to what some Members have said here, it does not follow the guidelines in the Jové Peres report we approved in December. It merely takes a few partial ideas from it, out of context. We hope the amendments we shall be approving today will restore the spirit and the letter of that document, particularly as regards the increase in maximum guaranteed quantities and their national distribution on the basis of real and reliable data. This will also be my own country's interests, in respect of which the Commission's proposal does not take into account the olive plantation development plan. I hope the amendments will restore the spirit and letter of the Jové Peres report regarding the reinstatement of intervention mechanisms, subsidies for small-scale producers and consumption, the production of table olives and firm measures to prohibit the mixing of olive oil with other products. If the consensus we reached in December is recovered today and this House does not place the interest of olive growers in general second to other national interests which are not very obvious, we may be in a position to amend the Commission's proposal, ensure that the sector remains sustainable and respond positively to the concerns of the olive growers. I hope that, if so, the Commission will now accept what it actually rejected in December. Orlando Madam President, concreteness is valuable to politics and must be a characteristic of politics. We are faced with a valuable choice because it is concrete, and it is concrete because it takes account of the quality and quantity of agricultural production with mechanisms to assist production and with mechanisms to determine national quotas; it is concrete because it takes account of the urgency of intervention; last but not least, it is a concrete political choice because it takes into account the Mediterranean dimension and the rural dimension of the European economy. I believe that these factors must be underlined at this time and hope that the debate serves to make this intervention more, and not less, concrete. Lambraki Madam President, today's debate, which is the result of a procedure that certainly was not the best, concerns a product which is important from every viewpoint. Olive growing is a traditional and predominant form of economic activity in large areas of southern Europe, while olive oil as a product is the basis of any healthy diet. Given the dominant position of European production in the world market it is extremely important that the sector be organized rationally and efficiently within a European Union framework. It was therefore a pleasant surprise, and, Mr Fischler, I hope you will continue to give us pleasant surprises, to see the Commission abandon some initial proposals which would have caused ructions in the olive oil industry, and put forward a proposal very much in line with European Parliament proposals. This proposal is one which, with some improvements, can lead to what we are calling for. And what we are calling for is the rational organization of the olive oil market, the production of a product of a high and stable quality, and the support of incomes and employment in large areas of the European countryside. I would like to ask you to look at and adopt the tabled amendments relating to the following. The first issue is the abolition of intervention, which creates rather than solves problems. The system of intervention must be preserved as a safety net for the producer. Secondly, the issue of the promotion of olive oil is important and the necessary resources must be allocated to it. An aggressive policy of promotion will safeguard the dominant position of the European Union and will solve whatever problems of surpluses arise. Thirdly, within the framework of Agenda 2000, the changes to the common organization of the markets have a time-scale until 2006. This same time scale must be implemented for the common organization of the market in olive oil. Fourthly, together with the setting up of national guaranteed quantities, the possibility of carrying over quotas into the next trading period must be instituted, given the special nature of olive oil production. Finally, the Commission must look separately at the sector of table olives, not simply as a wish in the explanatory statement, but with the instigation, in the very near future, of specific measures of support. Santini Madam President, Commissioner, it is with great satisfaction that I am taking part in this debate which our group called for. We expressed our desire for it in the Committee on Agriculture when we voted for urgent procedure by 25 to a mere 17; we confirmed it on Monday when this Parliament wanted to send a signal and voted 196 to 154 to end this dispute. It is definitely time that this 32-year old common organization of the markets retire. It is unthinkable that we prolong any further some of the schemes that the COM has introduced. I will mention two of these: the system of maximum guaranteed quantities at Community level which means that it is unthinkable to continue setting national quotas that not only no longer correspond to the productive potential of countries that produce olive oil but also no longer correspond to market demand. So as not to repeat what other Members speaking before me have already said, why not focus on a measure that is provided for in this COM, that is, product promotion which strangely is always considered in all the COMs as optional, an almost luxury accessory? We know that product promotion is the best way to highlight quality, and product quality is the best way to win over consumers and in so doing also solve problems of excess quantity. That is why a few more tonnes of oil do not scare me, provided that it is extra-virgin olive oil and therefore quality oil. It is in the common interest today to give the go-ahead to this reform in any case, before the marketing year begins in November. Therefore, I do not think anyone here - at least I hope not - still wants to carry out initiatives that would stand in the way of what we are trying to accomplish. Any move to refer the matter back to committee or some similar step would not be in the interest of anyone and would cause serious economic damage. In particular, it would severely damage the image of this Parliament which once again would show itself incapable of deciding. Granted, the proposal is not perfect, but we also have to leave some detail for the Commission and the Council, otherwise what use are they? Redondo Jiménez Madam President, Commissioner, ladies and gentlemen, those of us who have been opposed to the fact that this reform is being debated by urgent procedure, have tried to be constructive and be faithful travelling companions since this procedure was approved by our sovereign House. All the basic aspects of this reform have already been discussed by the speakers before me. The maximum guaranteed quantity, intervention, the ban on mixtures, table olives, the distribution among countries, etcetera, have all already been sufficiently discussed in order to try and have them incorporated into this reform. However, Commissioner, and I am sorry that there is no representative from the Council here today, in a few statements made yesterday evening - which were certainly very unfortunate - the Council confirmed that this reform should take place at no financial cost. Commissioner, you know the sector perfectly well - and we know how sensitive you are towards this topic - and on many occasions you have said that there would not be a reform which would be detrimental to producing countries. Commissioner, you now have a golden opportunity to prove that. You must be sensitive and accept that a reform does not take place without an increase in the budget, and particularly so when these financial stringencies always affect our southern countries. You must seriously consider and accept the suggestions which are made by Members of this Parliament. These suggestions are being made with great sacrifices and responsibility and with a constructive spirit in mind on the part of the majority of Members, who give priority to their citizens' advantages - for whom we have all been elected - rather than to their own possible political advantages. Hadzidakis Madam President, when we speak about olive oil producers there are three things we must not forget. Firstly, we are speaking about producers who live in the poorest regions of the European Union and who, as a result, need support. Secondly, they produce a product which has been shown to contribute to promoting the good health of consumers. Thirdly, olive growing makes an important contribution to environmental stability. The adoption of the new regulation is urgent, not only because the regulation which currently governs olive oil is old, but because there are serious problems which need to be tackled immediately. Chief among these is the exceeding of average guaranteed quantities at European level, and indeed by a large amount, with the result that subsidies for producers are falling dramatically in all countries, even when production in one country is low. The system that is being proposed, that is, the system of national quotas, is without doubt a just system. However, if the quota of a particular country is not used up, it should be permitted for the difference to be carried over into the next trading period. I am puzzled at the fact that, while for products from the north the new regulations remain in force until 2005, for olive oil the intention is for the regulation to remain in force only until 2001, when there will be a new, more stringent, regulation. Why two measures and two yardsticks? Fischler Madam President, ladies and gentlemen, first I would like to express my thanks for the constructive debate that we have all shared today in this discussion on the olive oil sector. May I remind you that as long ago as December 18 1997, with its decision on the olive oil sector, the European Parliament made a fundamental contribution to the debate on the common organization of this market. The Commission has addressed the recommendations expressed in your proposal of March 18 this year in the following way: first, the Commission shares the view of Parliament that an urgent reform is necessary. It has also accepted the argument for obtaining more details about production before carrying out a final reform. The proposal for the full reform will, therefore, be presented at a later date once the appropriate actions have been carried out, but early enough for it to be able to come into force on November 1 2001. While a more thorough analysis is being made of the market production and certain other aspects during the initial phase, it is, however, also necessary to adapt the current regime for the financial years 1998/99 to 2000/2001 in order to confront the present difficulties of the producers and above all to avoid a worsening of the situation. By means of this initial step, the Commission wants to do justice to the argument and the dictates of urgency. If we now compare the resolution of the European Parliament with the proposal of the Commission, we find the following: the European Parliament wishes to have a single production subsidy in accordance with the actual quantities of oil produced. The Commission proposes abolishing the double subsidy regulation and likewise retaining only one subsidy for the actual production. The European Parliament is calling for an increase in the maximum guaranteed quantity, while the Commission proposes raising this maximum guaranteed quantity by 212 000 tonnes to 1 562 400 tonnes. The European Parliament wishes to establish national reference quantities. The Commission proposes dividing the maximum guaranteed quantity into national guaranteed quantities. The European Parliament wishes to maintain an intervention mechanism by means of private storage. The Commission proposes a massive strengthening and exclusive use of private storage. This measure should make an effective contribution to market regulation. The European Parliament wishes once and for all to abolish the consumption subsidies. So does the Commission. Thus, in these five central points of reform, the Commission and Parliament agree in principle. In view of the time available, I prefer to restrict myself to the most important problem areas in my further work, instead of dealing with each of the 163 proposed amendments. Some amendments refer to the principles of the future reform in the year 2001. I agree that such a reform is necessary. Initially, however, we must improve our knowledge of this sector. The results of the new investigations will be available soon enough to be considered in the proposals that will be presented in the year 2000 for the introduction of the reform in 2001. I do not believe that we should wait much longer after that for the fundamental reform. As I have already said, the measures that are proposed with effect from the next financial year take into account the urgency of the problem. For that reason, I cannot approve the amendments that call these measures into question. A second group of amendments concerns the maximum guaranteed quantity and its division among the Member States. I would point out that a sharp increase in the maximum guaranteed quantity would exceed the average capacity of the market, unless extremely low oil prices are accepted. A division among the Member States seems essential to me. It has, incidentally, been required by Parliament so that those producers that are producing the surpluses are given greater responsibility. The criteria for this division are based on data from the past, using a common formula that we have also applied in other areas. They will, however, take into account new planting and the task of regulating small producers. A balance must be maintained here, which is certainly very difficult to do. The amendments that concern the use of currently unused maximum guaranteed quantities include some technical options that we will certainly examine in the context of a general balance. As far as the new cultivated areas are concerned, it is essential to limit these strictly, as experience has shown that the maximum guaranteed quantity is not sufficient to maintain the market equilibrium. For this reason, the Commission proposes to guarantee subsidies for these new plantings only in a few exceptional cases. It is not possible to generalize these exceptions, as is demanded in some quarters. On the other hand, a total ban, as proposed by other amendments, seems to me ultimately more difficult to carry out and more likely to cause conflict. Numerous amendments concern the intervention regulation as well as the subsidy for private storage. In contrast to some amendments, I consider the abolition of the intervention regulation to be absolutely essential, in particular in connection with the request for the increase of the maximum guaranteed quantity. I do not consider it sensible either to reintroduce a degree of intervention through the back door by the automatic triggering of private storage instead of the flexible instrument that we want to create for ourselves here. As for the wish to retain the subsidy to small producers or the consumption subsidy in some form, experience has indeed shown us that this is not possible, since the only economic effect worth mentioning is that it encourages abuse of the subsidy to the detriment of the budget. Numerous amendments call for the introduction of a subsidy for table olives. The Commission has made it clear that it has an open mind on this question. A ruling must be found, however, whereby sensible, verifiable and economically acceptable support is possible. I can fully identify with the very many amendments for the improvement and strengthening of controls. There are, however, already appropriate Council directives and in many cases also Commission directives, for example, for the approval and control of oil mills. With the proposed simplifications, the controls should be concentrated on the production subsidy. During the transitional period, the Commission's provisions will be adapted and, if necessary, tightened so that these controls are more effective. I can assure you that we will return to your considerations in implementing the reform. The question of olive residue oil is related in part to the question of controls already mentioned. In certain areas or companies it is difficult to carry out controls on oilcake. In addition, this problem comprises several aspects such as oil quality, environmental protection and market capacity. My offices are currently examining this question; what is more, in my opinion, the difficult and complex question of the openly labelled and legal blends of olive oil with other oils should be subjected to further inspection. Numerous amendments concern the work and obligations of the producer organizations. I know that intensive discussions are taking place on this question. The present proposal by the Commission, however, concentrates, as already mentioned, on the measures that are urgently necessary to overcome a crisis in the olive oil industry or rather to prevent an even greater crisis. The other problems, too, such as quality improvement, forwarding of statistical data or various control questions are also to be examined during the transitional period. Naturally I have an open mind about the extent to which such measures can be more fully incorporated into the final proposal for reform in the year 2000. This also applies to the question of producers' organizations. Some amendments concern the current financial year. This appears to be particularly profitable; these amendments propose that the effects of cutting the subsidy are reduced. I certainly cannot allow us to restrict the reform to this one issue and concentrate on a reduction of subsidies instead of a full reform. The fixed regulations must be observed and considerable effects on the budget must be prevented. In addition, we must consider that the draft budget for 1999 currently leaves us no leeway. Other amendments would like to make the subsidy dependent on producer-independent criteria such as environmental protection. I am basically in favour of this idea. However, it is an idea which has already been taken up by the horizontal measures in Agenda 2000. Further questions, such as the reimbursement for olive oil used in tinned foods, the overall export refund, the collection of statistical data or the promotion of trade, are less urgent and should, therefore, be dealt with in the later proposal for the year 2000. Some amendments refer to the legislative procedure and demand that Parliament is listened to at all decision-making levels. As far as the general legal provisions of the Council are concerned, I agree in principle. The Commission is not proposing any new regulations of this type either. In the present case, however, existing technical texts are being changed and here I can accept no amendments, because this would call into question all the texts and further complicate the already complex discussions. In the reform to be carried out at a later date these general provisions should be omitted anyway. As far as the implementing provisions of the Commission are concerned, a fast and flexible procedure in which experts from the sector can be called upon is still required. The presentation of a report to Parliament prior to the final reform seems a thoroughly sensible idea to me; but I would like to avoid having to present numerous reports. Some other amendments concern comments without any concrete legislative proposals or references to existing regulations. From my point of view, these do not have to be considered. In closing, I would like to thank you again very much for your work and your contributions. I am, as you know, sympathetic towards many of the ideas presented here, I am prepared to examine various questions addressed here and you may rest assured that I will express your concerns in the Council. Thank you for your attention. President Thank you, Mr Fischler. The debate is closed. We shall now proceed to the vote. (Parliament approved the Commission proposal (as amended) ) President Mr Colino Salamanca has the floor. Colino Salamanca Mr President, we have just voted on the Commission proposal as modified by the amendments which we have just introduced. We still have not voted on the legislative proposal. And before that step, I would like to put a question to the Commissioner. Very important amendments have been approved: the one which determines that the maximum guaranteed quantity is 1 800 000 tonnes; the one which establishes aid for the production of table olives; and the one which establishes that for the 19981999 season there will be a target price and a representative price. And, finally, the ban on mixtures within the European Union has also been established. I would like to know the Commission's position in relation to these questions. President Would Mr Fischler like to reply to the points raised by Mr Colino Salamanca, on which I will subsequently have to make a regulatory point? Fischler Mr President, I am happy to reply to these points. First may I make it clear that the Commission cannot, of course, take over all the amendments, but that it, too, has its duty to perform. But I refer to what I said in my earlier contribution. I would like to remind you of it again. First, we have addressed five fundamental wishes of Parliament with our proposal. Second, we have a certain sympathy towards many of your amendments. Third, we will also examine a series of amendments in our further deliberations. Colino Salamanca Mr President, the answer the Commissioner has just given me obliges me to ask that the matter be referred back to committee. President Mr Colino has asked that the matter be referred back to committee. Are there any objections to this? Galeote Quecedo Mr President, before giving my view with respect to the proposal by Mr Colino, I would like to ask you, in accordance with Rule 129, if this request for referral back to committee is being made on behalf of the Group of the Party of European Socialists or on behalf of 29 Members. Because, if it is the latter, this would have to be done on a formal basis. President Mr Galeote, allow me to give you the explanation myself and to suggest that you read Rule 60(2). In this case it is not a matter of a request for referral back to committee on behalf of a group of 29 Members. In fact, in this case the chairman or the rapporteur has the ability to do so, and Mr Colino is chairman of the Committee on Agriculture. Galeote Quecedo Mr President, I respect that personal interpretation, and I would like to say to Mr Colino that on Tuesday he asked this House to vote against the use of urgent procedure. We supported that, Mr Colino, because your request was based on the argument that the maximum guaranteed quantity was insufficient. You also said that the text meant the end of intervention. You, Mr Colino, said that the Commission's proposal would mean that there would not be a ban on blends with olive oil and you ended by saying that the Commission's proposal did not contain a regulation on table olives. All of this was true and therefore we did support you. We have had negotiations throughout the week and you participated in many of those negotiations. Today we have had a very important vote by virtue of which the proposal, which the European Commission has drawn up in due course, has been significantly revised. It is precisely for that reason that I am calling on this House to vote against referral and on you, Mr Colino, as a Spaniard, not to try to invalidate a vote which is very much for the benefit of our country's farmers. President Mr Cabezón wishes to speak in favour of the request for referral back to committee. Cabezón Alonso Mr President, at this time, once we have voted - and the result of the vote is known, the representative of the PPE Group has reminded us of it - there are still too many accusations of this kind, urging us to put Spain's interests first in an immediate and cheap manner. The reality is that this House has given its opinion on fundamental issues concerning the reform of the olive oil sector. The chairman of the Committee on Agriculture asked the Commissioner what he thought about the result of Parliament's vote, and the Commissioner answered that he was sympathetic towards it. And tomorrow, we are going to tell the producers of olive oil and European farmers that the Commissioner was sympathetic towards this vote by Parliament. We have asked the Commissioner for more than sympathy. There is a difference between this Parliament's opinion and the Commission's position; what we want to know is whether the Commission is going to take over Parliament's opinion, because if it does, it will take it to the Council, but if it does not take it over, it will not go to the Council at all. We therefore ask that the proposal be referred back to committee, to see if we are able to convince the Commissioner outright that it is right for the Commission to take over Parliament's opinion. So, we are now calling for referral back to committee. President Mr Fantuzzi wishes to speak. Fantuzzi Mr President, first of all, I would like to say that Mr Colino is not making this request on behalf of the Socialist Group, because the Socialist Group is opposed to referral back to committee. Secondly, if we refer to the Rules of Procedure, the chairman of a committee, in my opinion according to the interpretation of Rule 60(2), can request referral to a committee only when the Commission states that it does not intend to accept any - I repeat, any - of Parliament's amendments. Commissioner Fischler stated at the beginning of the debate that he accepted some of the amendments as they are. Therefore, the conditions for referral back to committee are not met. President Thank you, Mr Fantuzzi. Mr Dell'Alba wishes to speak. Dell'Alba Mr President, I asked to speak only to express my full agreement with what Mr Fantuzzi had to say on this point and to repeat that I do not understand what we are voting on. We had a vote without a report; we voted on all the amendments. Please explain to me what we are referring back to committee, given that the resolution does not exist, because we have a procedure without a report. Frankly, it seems to me that this is a manoeuvre to buy time, and it also goes beyond any Rules of Procedure. I do not see what you can refer back to committee! President Mr Dell'Alba, it is the amendments which would be referred back to committee. I will now put Mr Colino Salamanca's request to the vote. (Parliament rejected the request) President Mr Pasty wishes to speak. Pasty Mr President, I should like to make a proposal with regard to the next part of our proceedings. It is very important for us to vote this morning on the second report for which a request for urgent debate has been made, that is, the set-aside requirement. I therefore propose that we do not hold a debate but proceed immediately to the vote which, according to our Rules of Procedure, is possible. We could also adopt the same approach with regard to the report on bananas, otherwise, we will be unable to get everything done this morning. I therefore suggest that we proceed to the vote on the setaside requirement, which will be very short, without holding a debate. President Mr Pasty is proposing that, for the remainder of the agenda, we proceed directly to the vote, and that we cancel the debates. Are there any objections to Mr Pasty's proposal? (The President noted that there were no objections to the proposal) Izquierdo Rojo Mr President, we have seen here today a clear example of how the improvements introduced by the European Parliament are cancelled with sympathy. Commissioner, please listen to me. In Andalusia, and throughout Spain, it is incomprehensible that this type of backward movement can take place, and particularly as regards olive oil, a product that is so symbolic and so important. We do not have confidence in what the Minister is going to do because, since the beginning of the process, she has mistaken her role and is more involved in making declarations than participating in negotiations, as she should. Commissioner, you are surrounded by errors and are committing the serious mistake of discriminating against Mediterranean products; you are surrounded by ignorance, and what we have experienced today is a historical mistake by Europe against Spain and against Andalusia. Novo By agreeing to the use of urgent procedure for the reform of the common organization of the market for olive oil, the European Parliament has taken a very serious political decision, and that decision creates an equally serious precedent for the future. It is unacceptable that this House should have decided to vote on the proposal for a regulation without waiting for the completion of the Parliamentary report, which, furthermore, could have been ready in time for the debate and vote at the meeting of the Committee on Agriculture this month, and for debate and vote in the House in July. It is unacceptable that the European Parliament should have acceded to the Council's request for the use of urgent procedure, the only reason for which must have been the British Presidency's desire to see the olive oil market reform process completed in the first half of the year. It is unacceptable that the European Parliament itself should have decided to exclude itself from the normal democratic process of discussion of a matter which is not merely incidental; on the contrary, it deals with the reform of an agricultural sector which is fundamental to four of its Member States. This fact in itself creates a serious precedent the European Parliament will find it difficult not to follow in the future. It is unacceptable that the European Parliament should have approved a request for the use of urgent procedure when there was no hurry in terms of time limits, since the reform to be approved is due to take effect next November. With this decision only a limited debate has been possible in Parliament, since a period has been allowed for amendments to the Commission's proposal for a regulation, of which there are over 160. In spite of this procedure, which is in no way open or democratic, the amendments approved have substantially altered the text put forward by the Commission, following the basic guidelines of Mr Jové Peres' report. The maximum guaranteed quantity is increased for figures representing consumption and exports and its national allocation is provided for on the basis of reliable and verifiable data. Intervention mechanisms are restored together with the creation of subsidies for storage and also for the production of table olives. Other measures include additional subsidies for production by small-scale growers, control mechanisms for the stages between production and consumption, a ban on the mixing of olive oil with vegetable oils, and the promotion of consumption. The planting of new olive trees is also permitted in countries with approved development plans. For these reasons, although we disagree with the process, we vote in favour of the regulation as amended by a set of amendments that originated in our group. The Commission should simply accept the amendments and proceed accordingly. After requesting the emergency procedure, the Council has no option but to ratify the amendments approved today. This is what we and European olive growers demand. Set-aside requirement President The next item is the debate on the proposal for a Council Regulation derogating from Regulation (EEC) No 1765/92 establishing a support system for producers of certain arable crops as regards the set-aside requirement for the marketing year 1999/2000 (COM(98)03661 - C4-0363/98-98/0213(CNS)). In accordance with Mr Pasty's proposal, we shall proceed directly to the vote. Mr Graefe zu Baringdorf wishes to speak. Graefe zu Baringdorf Mr President, I would like us to debate this report and I would like the debate to proceed as we have proposed and planned it. The fact that time is short must not impede the debates on the report. President At the time, no objections were raised. However, so that there is no doubt, I will put to the vote Mr Pasty's proposal that, for the remainder of the agenda, we proceed directly to the votes. (Parliament approved the proposal) President We shall now proceed to the vote. (Parliament approved the Commission proposal (as amended) ) President Mr Souchet has the floor. Souchet Mr President, I will make my explanation of vote in writing as I intended, but I also wish to say orally that it is scandalous that Parliament has given its opinion an issue as important as this without holding a debate. President We are not debating this matter. Parliament has approved this method of proceeding. Funk In order to combat cereal surpluses in the course of the agricultural reform of 1992, a decision was made to link the area-related compensation payments so that producers of certain agricultural crops would take a certain percentage of their land out of production. By means of Regulation No 1765/92/EEC, the percentage determined for compulsory set-aside was 17.5 %. At the same time, small producers who make use of the simplified regulation are exempted from the set-aside obligation. The compulsory setaside quota was set at 15 % in 1993 and 1994 and at 5 % in 1997 and 1998. Initially, set-aside fulfilled its purpose as a measure for managing the market. Surpluses were reduced by using them as animal feed and by prompt servicing of the world market. The introduction of an export levy by the Commission was an unfortunate measure. It impeded the reduction of cereal stocks. Anyone who opposes the market is penalized. After two good harvests the supplies are building up again and the internal market prices have weakened considerably. Its use as animal feed is reaching limits, because also the meat markets are static or falling. We welcome the fact that the cyclical set-aside is set at 10 % and that no new planting of fodder plants is permitted. The utilization of new feed quantities creates new problems on the meat market and new control problems. The set-aside areas may only be planted exclusively with raw materials that will grow again. This has proved successful! In particular, there has been a pleasing demand for vegetable oils in industry as an environmentally friendly fuel and lubricating oil. I call on the Council and the Commission to implement the resolution of 10 % very swiftly so that the farmers can plan their planting in good time. Kofoed The proposal by the Commission concerning the compulsory set-aside of 10 % of arable land for next year is unavoidable. Income compensation was fixed for six years in 1993. With present prospects of production, the increased stocks with limited export prospects would result in an unacceptable fall in cereal prices. However, the proposal puts the Commission in a difficult position as Agenda 2000 proposes only voluntary set-aside. More efforts should be made by the Commission to find new markets for arable products. Raw material from the arable sector can be used to make bio diesel, lubricating oil, plastics etcetera, which are all bio degradable and therefore to the benefit of the environment. The European Commission should investigate whether compulsory use of these products initially in ecologically sensitive areas is economically feasible, especially from an environmental point of view. If new markets can be created, farmers will become less dependent on public subsidies. Martinez We were told in 1992 that it was necessary to reinstate the set-aside, which had been tested since 1988, as stocks were increasing due to over-production. From 1992 to 1997, we were told that the set-aside was having a positive effect. Stocks were declining because of the setaside. But now, in 1998, we are being told that it is necessary to establish a set-aside of 10 % because stocks have increased to 14 million tonnes, and may even reach an estimated 30 million tonnes by the year 2000. At the same time, the reform of the CAP removes the set-aside requirement. Whilst in Agenda 2000 the set-aside is being removed, at the same time it has to be urgently re-established. This is a strange way to behave. In reality, the set-aside, like the "fine tuning' of a visual flight procedure, has hardly any effect on the world market. When stocks decline, it is because there is a drop in supply and an increase in demand. Supply may decrease because of the climate in North America (snow) and in Cairns Group countries (drought in Australia). El Niño has far more effect on the market than the European Commission and its stabilizers. Similarly, when the growing Asian economy increases its indirect and direct consumption of cereals, in order to feed chickens and pigs, for example, Western stocks decline. Conversely, if Asian currencies collapse, purchases of cereals decrease in the West. In other words, Brussels' voluntarism, expressed in terms of rationing procedures, such as MGQs, quotas, grubbing and other national guaranteed quantities, is ideological rather than practical and effective. This ideology is reprehensible. It is the Malthusian ideology of the Club of Rome. According to Brussels, we must stop planting olive trees after 2001, although the consumption of olive oil is increasing and we are world leaders, producing 80 % of the total quantity of olive oil. With regard to vineyards, planting is being stopped, vines uprooted, unripe grapes gathered. Apple trees are being pulled up. Milk production is being restricted. Where cereals are concerned, land is laid to waste. There is constant rationing everywhere. And meanwhile, at the international negotiating table, from the GATT to the WTO, our interests are not being protected. We are giving up markets. We are not exporting. So, if we really must get rid of something, it is the bugetarist ideology, the pettiness and Malthusianism of the Commission in Brussels that we need to eradicate. Novo Our opposition to the grant of subsidies for set-aside is well-known, because this practice has negative effects on production and employment, and also because it benefits large-scale producers who own vast tracts of land they can take out of production while still making financial profits from them. We therefore oppose the Commission's proposal to increase the compulsory uncultivated-land tax on cereals from 5 % to 10 %. This proposal is all the more incomprehensible inasmuch as it comes precisely during the final run-up to the implementation of the Agenda 2000 guidelines, which provide for a 0 % rate of tax on uncultivated land. We can only conclude that this proposal is a further attempt to save more money, within the general policy of indiscriminate budgetary restraint. In that context, and as a means of preventing the approval of the Commission's proposals, we opt to vote in favour of the amendments tabled, the object of which is essentially to maintain the current 5 % rate of tax on uncultivated land. des Places Although I do not intend to make a habit of it, I should like to thank the Commission for responding to our request for the set-aside requirement to be established at the same time as the 1998/1999 price package. My request was upheld by many of my colleagues in the Committee on Agriculture and Rural Development, and I am delighted that this was the case. I cannot say the same thing with regard to the proposed 10 % set-aside, although I understand the concern caused by estimated cereals stocks of 30 million tonnes by the end of this agricultural year. Commissioner Fischler, you must admit your guilt, and admit that you were wrong to handle the calendar of export certificates so cautiously, when they were favourable to us! Admit that by underestimating the specific size of the European wheat crop, you made it difficult for contracts to be signed. Admit that the size of the harvests of cereals whose export is prohibited, such as fodder-quality wheat and corn, should have compelled you to open the door to exports. Be that as it may, we will not reach the ceilings available under the GATT this year, far less take up any unused carryovers. This is all extremely harmful to European agriculture and the farmers who have entrusted us with a responsibility will once more be accused of over-production. Our group has tabled two amendments to your proposal. The aim of the first is to renew the suspension of the extraordinary set-aside. The aim of the second is to ask for the compulsory set-aside requirement to be kept at the same level as in the two preceding years, that is, 5 %. European farmers will not accept a rise in the set-aside requirement due to management errors and the situation in the world market, particularly considering the fact that, within the framework of Agenda 2000 and CAP 2000, the Commission has proposed a set-aside of 0 %. Farmers will not accept such incoherence. Poisson As the initiator, in June 1997, of the oral question to the Commission, supported by the Committee on Agriculture and Rural Development, on the establishment of the set-aside requirement before 30 June of each year, I thank the Commission for requesting an urgent debate on this subject. However, if the 'Santer package' anticipates a set-aside of 0 % by the year 2000, I wonder why the Commission is now proposing a set-aside of 10 %. What has caused this inconsistency? What is happening? Could this be due to mismanagement of stocks? In view of the price reductions largely recommended by the Commission, farmers are being encouraged to produce more, despite the set-aside, in order to compensate for the drop in their incomes, thereby causing an imbalance in some crops in comparison with others. The problem of oilseeds is an old story, but I would like to remind you of one technical detail. In order to obtain the same yield, twice as much acreage has to be cultivated with oilseeds as with cereals. At the time of the Blair House agreements, the Delors Committee, represented by Commissioners McSharry and Brittan, put a noose around our necks by agreeing to limit the production of oilseeds in Europe. And yet the rotation of oilseed crops would have been an excellent tool for the control of cereal crops, without having to use the set-aside requirement. This would have enabled crops for industrial purposes, which are now almost never mentioned, to be developed more quickly and would, above all, have made it possible to retain some degree of independence with regard to cattle feed. Perhaps we should consider this in time for the forthcoming WTO negotiations. To conclude, and to return to this morning's debate, my group will support the 5 % set-aside requirement. Souchet As it stands, the Commission's proposal for the set-aside requirement is unacceptable. This is why our group has tabled amendments to prevent the application of the extraordinary set-aside and to limit the compulsory set-aside to 5 %, instead of the 10 % proposed by the Commission. Although the Commission regrets the existence of European stocks of 30 million tonnes of cereals, it must not forget that it is directly responsible: at the beginning of the agricultural year, that is, during the first three months, the Commission applied an export tax to cereals when global rates were higher than European rates. The Commission also failed to grant the necessary authorizations to supply barley to the Saudi market. European farmers must not be penalized for the Commission's mismanagement. They will not accept the adoption of a high set-aside, and I believe they are right. How could the Commission propose to raise both the compulsory set-aside and the extraordinary set-aside at the same time? A few weeks ago, we received proposals for the reform of the COM for arable crops, in which the Commission proposed a compulsory set-aside of 0 %. The proposals submitted to us by the Commission are therefore totally lacking in coherence. One step in the right direction has, however, been taken and is worth mentioning. The Commission did respond to our request, in the report by Mr des Places on the price package, for a proposal on the set-aside requirement before the end of this month. European farmers must know what compulsory set-aside requirement has been established before they start sowing. Finally, we call on the Commission to accept the two amendments we have tabled. These are perfectly coherent, in terms of the setaside, with the proposals voted within the framework of the report by Mr des Places and the Commission's proposals for the reform of the COM on arable crops. ACP suppliers of bananas President The next item is the report (A4-0237/98) by Mr Liese, on behalf of the Committee on Development and Cooperation, on the proposal for a Council Regulation establishing a special framework of assistance for traditional ACP suppliers of bananas (COM(98)0005 - C4-0263/98-98/0014(SYN)). Before the vote on Amendment No 31 Liese Mr President, I would like to make two points. Firstly, the wording of Amendment No 31in our documents does not match the wording that was agreed on in the committee. It was indeed said in committee that this amendment had to be changed and that it had to be introduced as an Article, and not in the financial statement for administrative reasons. But the wording as presented here was not the resolution of the committee. You could say that the committee decided on the meaning but not the wording of its resolution. I am putting this on record and would ask Parliament's services to check how one should proceed in such a case. In order that everyone knows what we are voting on: it is a matter here of the financial sum involved. The committee proposes ECU 500 million. The procedure in the House, however, - even the Commission sees it in this way, in my view, and perhaps the Commissioner can comment on this - is that financial sums are normally set in the budgetary procedure. Colleagues in the Committee on Budgets have also asked me to point out once more that this is an unusual procedure and that actually the application ought to be rejected. The committee, however, is in favour and for that reason, as rapporteur, I must also say that, in accordance with the spirit of the resolution, the committee has agreed to increase this financial amount. Graefe zu Baringdorf Mr President, on this point, I would also like to mention Amendment No 38. But was this not retracted, Mr Liese? Then that will be explicitly recorded. On the question of setting the sum, it is not a matter of a budgetary procedure or the anticipation of a budgetary procedure but it concerns a political declaration of intent. For this reason I find it important that we take a vote on this. Yet another application is contained subsequently in the legislative resolution, which provides for the increase to ECU 500 million. We can, therefore, take a vote on it without anticipating the budgetary procedure. But by doing so we give expression to the fact that we want to use financial resources here too. (Parliament adopted the legislative resolution) Aldo I consider that the following comments, which are, moreover, in the form of an affirmation, are the most important part of the explanatory statement concerning the proposal for a regulation submitted to us. The modifications of the COM for bananas, proposed by the Commission, will substantially alter the market conditions for traditional ACP suppliers, and might harm the viability of ACP supplies, if no specific action is taken. A difference in competitiveness between bananas produced in Latin American and ACP bananas is likely to reappear due to the proposed dismantling of the special import certificates system. The main consequence of this will be the inability of such suppliers to maintain their positions in the Community market, if nothing is done to bridge the gap. We agree with this viewpoint, put forward in the initial conclusions of the Panel, from which we have been able to draw essential arguments for the fight against this reform. Mr President, ladies and gentlemen, we are all well aware of the efforts deployed by politicians and professionals in the social field, to make sure that the Directorate-General of Agriculture is aware of the danger of a badly thought-out reform, given that within the Commission there are wide differences of opinion. It is my hope that the construction of Europe is a collective ambition, not just an appropriation of Community legislation for nationalistic purposes, in conflicting directions. To conclude, may I firstly, remind you of our commitments towards ACP countries, under Protocol V of the Lomé Convention; secondly, say that it is not up to us to dictate to ACP countries on their economic future; and finally, censure the hypocrisy of the recommendation made by some of us, with regard to 'diversification' which, because of their topography, cannot be considered a means of replacing the production of bananas in some ACP regions in the Caribbean. Novo We vote in favour of the Council's proposal for a regulation, since it aims to make it possible to set subsidized prices for bananas imported in the traditional way from the ACP countries. The fact is that the import of bananas from those countries has recently been challenged by a decision by the World Trade Organization - WTO -, as a result of which an amendment of the common organization of the market for bananas is under discussion. This amendment will allow for increased dollar imports of bananas, at lower prices, produced by American transnational countries. This will obviously be damaging to bananas produced in the European Union - particularly in Madeira - and those imported from the African, Caribbean and Pacific countries, which have long-standing agreements with the European Union under the Lomé Convention. In some ways the regulation is intended to provide a minimum amount of compensation to offset reductions in the prices of bananas from the ACP countries - and thus in producers' incomes - in face of increased competition from a large quantity of dollar bananas which will be allowed free entry into the European Union. It should be emphasized - as we already have done when stating the reasons for our vote on the Thomas report on the new common organization of the market for bananas - that this situation has become possible only because the decisions of the World Trade Organization, which increasingly panders to American interests, are being imposed on the European Union without any reaction or show of political will by the latter in defence of its producers and those in the poor ACP countries. Souchet Mr President, the traditional trading relationships between Member States of the European Union and a number of third countries in Africa, the Caribbean and the Pacific must be protected, and the principle of the Lomé Convention must be upheld. We do not want the international political and economic balance to be destroyed in the name of globalization and free trade. Fair trade must be encouraged, that is, trade which respects the environment, social welfare and health. Are we going to watch continual attacks being made against the Lomé system without reacting? We have every reason to be concerned about the weakness of the Commission's reactions. The attack being made against us at present with regard to bananas by firms involved in production in Latin America must be examined in conjunction with the difficulties we are meeting in trying to impose an obligation to use 100 % cocoa in the manufacture of chocolate. The same thing applies to oilseeds. The use of genetically modified micro-organisms for soya beans will make this area more productive and therefore more profitable, and will compete directly with the production of peanuts, although we do not even know what side effects GMOs will have on the environment and health. The European Union must be aware that by signing some international free trade agreements, or by joining the generalized system of preferences, it is likely to help destabilize many countries, especially on the African continent. Our group supports almost all the amendments proposed by the Committee on Development and Cooperation, except Amendment No 32. In fact, our group is opposed to the establishment of a reduction coefficient, which would be applied from 2004 to producers who have not done enough to increase their competitiveness. We would support the principle of a reduction coefficient if it were to be imposed on producers who fail to comply with environmental, social and health requirements. The text of this amendment utterly contradicts the principle of so-called fair trade. Finally, our group is opposed to all the amendments tabled by Mr Liese on behalf of the Group of the European People's Party, all of which is aimed at damaging the production of bananas by traditional ACP suppliers. Instrumentalities and proceeds from crime President The next item is the report (A4-0222/98) by Mr Orlando, on behalf of the Committee on Civil Liberties and Internal Affairs, on the draft Joint Action adopted by the Council on the basis of Article K.3 of the Treaty on European Union concerning arrangements for cooperation between Member States in respect of the identification, tracing, freezing or seizing and confiscation of instrumentalities and the proceeds from crime (6490/98 - C4-0184/98-98/0909(CNS)). Mr Nassauer wishes to speak. Nassauer Mr President, on behalf of the PPE Group and pursuant to Rule 131 of the Rules of Procedure, I request that the debate be postponed until the next mini-part-session in Brussels. We attach great importance to this debate. It is obvious that it cannot take place in an appropriate form under the existing conditions. For this reason, we ask the House to vote in favour of our request for postponement. President Are there any objections to Mr Nassauer's request? Orlando Mr President, I only wanted to say that in the committee there was a spirit of harmony between the various political groups and therefore I must carefully follow the request made by the Group of the European People's Party which made an important contribution to solving these problems. I will let the Presidency decide, but I believe that on such an important issue we should not stifle the debate or prevent any group from contributing. President Mr Schulz wishes to speak in favour of the request. Schulz Mr President, I would like to give my express support to the request made by Mr Nassauer. I would also add one comment on the other decisions that we have reached this morning: if this house is not to degenerate into a large gymnasium for building up our biceps, because we spend more time voting on the dotting of "i' s and crossing of "t' s than on political discussion ... ... and we do this in every week-long part-session, then I ask you finally to consider preventing such incidents as the current one from being repeated. It is a matter here of consultations within the framework of the third pillar, where the only possibility of democratization is the debate here in Parliament and we have nothing else to offer the Council than an undebated, albeit inexpensively balloted, opinion. That is not something which contributes to the strengthening and the reputation of the European Parliament. For this reason we have no other choice, for the sake of our own credibility, than to proceed as Mr Nassauer has proposed. (Applause) President I will now put to the vote the request to postpone the debate on the report by Mr Orlando. (Parliament approved the request) TACIS programme President The next item is the report (A4-0179/98) by Mrs Karamanou, on behalf of the Committee on Regional Policy, on the Commission Communication to the Council, to the European Parliament and to the Committee of the Regions on cross-border cooperation within the framework of the TACIS Programme (COM(97)0239 - C4-0280/97). Mrs Karamanou wishes to speak. Karamanou Mr President, I think that, as the situation has turned out, I too would like to ask that the debate on my report be deferred. President I will now put to the vote the request to postpone the report by Mrs Karamanou. (Parliament approved the request) Electronic communication President The next item is the report (A4-0189/98) by Mr Ullmann, on behalf of the Committee on Legal Affairs and Citizens' Rights, on a Communication from the Commission to the Council, to the European Parliament, to the European Economic and Social Committee and to the Committee of the Regions on ensuring security and trust in electronic communication - towards a European framework for digital signatures and encryption (COM(97)0503 - C4-0648/97). It has been requested that this report be postponed. I will put this request to the vote. (Parliament approved the request for postponement) Information society President The next item is the joint debate on the following oral questions: B4-0473/98 by Mr Dupuis and Mr Dell'Alba, on behalf of the Group of the European Radical Alliance, to the Commission, on the information society; -B4-0475/98 by Mr Pasty, on behalf of the Union for Europe Group, to the Commission, on the information society, Internet management and democracy; -B4-0476/98 by Mr Martens and others, on behalf of the Group of the European People's Party, to the Commission, on the information society, Internet management and democracy; -B4-0477/98 by Mrs Ryynänen and others, on behalf of the Group of the European Liberal Democrat and Reform Party, to the Commission, on the information society; -B4-0478/98 by Mr Elchlepp, on behalf of the Group of the Party of European Socialists, to the Commission, on the information society; -B4-0479/98 by Mrs Pailler and Mrs Sierra González, on behalf of the Group of the European United Left - Nordic Green Left, to the Commission, on the information society and democracy; -B4-0480/98 by Mr Wolf and others, on behalf of the Green Group in the European Parliament, to the Commission, on the information society.I have received seven motions for resolutions . We shall now proceed to the vote. Joint motion for a resolution on the information society, Internet management and democracy. (Parliament adopted the joint resolution) Myller Finland is a pioneer in the construction of the information society. A part of this work is viable telecommunications links. With these the vast distances in our country are lessened. They thus make it possible to bring the benefits of the information society to remote areas and people who, owing to disability or some other restriction, could not otherwise access the information sources they need. Finland has a scattered network of universities. The ability of universities a long way from the capital to remain competitive requires real-time contact with central locations. Because of this, Finnish universities are the first in the world to have linked up to a high-speed telecommunications network. Our network is actually so fast that many Americans searching for information use it also. Healthy competition with America is thus possible in this sector. The only problem is that links within Europe are not fast enough. The information society is a lot more than just fast communications links; nevertheless, without fast connections people's patience runs out. It is also a matter of money, because slow connections put up costs to the consumer. To improve equality and cohesion it is time for Europe to invest in good, fast communication links within the Union and throughout our continent generally. Adjournment of the session President Ladies and gentlemen, Parliament has completed the agenda. The Minutes of the current sitting will be submitted to Parliament for its approval at the beginning of the next sitting. Ladies and gentlemen, at the end of sittings this Presidency usually thanks Parliament's services and the interpreters for their invaluable cooperation. Today we have provided them with additional work. Therefore, allow me to thank them even more sincerely. In addition, ladies and gentlemen, I thank you for the help which you always give me, but which has been even greater and more important today since we have had many complicated votes. And in those cases where my incompetence has shown through, you have been able to overcome it with the generosity you are known for. Ladies and gentlemen, I wish you the best for this weekend, and I would remind you that we have reached the home straight of this Parliamentary term. Therefore, I hope that you, who are so hard-working, make use of the time, because we have only 11 months left. I declare the session of the European Parliament adjourned. (The sitting was closed at 12.43 p.m.)

Presidentuuri avaldused President Kallid kolleegid! Meieni on jõudnud kurb uudis, et hiljuti lasi ETA maha Prantsuse politseiniku Jean-Serge Nérini. Sellega teadvustame endale, et terrorismi probleemi ei ole veel Euroopas lahendatud. Parlamendi nimel ja enda poolt sooviksin avaldada kaastunnet mõrvatud politseiniku perekonnale. Loodan, et Hispaania ja Prantsuse politsei toob õigusemõistmise ette mitte ainult tapjad ise, vaid ka tapmiseks käsu andnud inimesed. On veel teine murettekitav uudis: rühmituse Daamid Valges meeleavalduse 30 osaleja vahistamine Kuubas. Daamid Valges on vangistatud opositsiooniaktivistide emad ja naised. 2005. aastal määras Euroopa Parlament rühmitusele Daamidele Valges Sahharovi auhinna. Ühineme täna nende kangelaslike naistega ning mõtleme neile ja nende raskele olukorrale.

Hervatting van de zitting De Voorzitter Ik verklaar de zitting van het Europees Parlement, die op donderdag 18 december 2008 werd onderbroken, te zijn hervat. Ik wens u allen, dames en heren, een gelukkig Nieuwjaar en een geslaagd 2009, dat de Europese eenheid hopelijk weer een stukje dichterbij zal brengen. Ik hoop dat wij erin zullen slagen de vrede in de wereld te bevorderen. Dan zou ik nu graag een verklaring willen afleggen.

Velkomst Formanden Jeg kan med glæde oplyse, at vi som led i vores række af interparlamentariske møder har besøg af en delegation fra det tunesiske parlament anført af Salah Tabarki, som er formand for udvalget for politiske anliggender, menneskerettigheder og udenrigsanliggender i det tunesiske parlament. Vi byder hr. Tabarki og medlemmerne af delegationen hjerteligt velkommen. Jeg vil gerne understrege den store betydning, som vi tillægger dette møde, som finder sted for første gang i fem år. Parlamentet følger med stor interesse den politiske og økonomiske udvikling i Tunesien, da EU er landets vigtigste handelspartner. De relationer, som De etablerer med Europa-Parlamentets Delegation for Forbindelserne med Maghreblandene, vil sikre Dem tilstrækkelige institutionelle rammer for dialog om emner af fælles interesse vedrørende udvikling af demokratiet og retsstatsprincippet. Vi håber, at Deres besøg vil være behageligt og frugtbart.

Przygotowanie lasów na zmianę klimatu (krótka prezentacja) Przewodnicząca Kolejnym punktem porządku obrad jest sprawozdanie pana posła Kritona Arsenisa złożone w imieniu Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności w sprawie zielonej księgi Komisji pt. "Ochrona lasów i informacje o lasach w UE: przygotowanie lasów na zmianę klimatu”. Kriton Arsenis Pani Przewodnicząca, Panie Komisarzu! Lasy są dla nas wszystkich bardzo ważne, dla wszystkich na tej sali i dla każdego Europejczyka w każdym zakątku Europy. Lasy są częścią naszej tożsamości. Służą nam do rekreacji i do pracy, chociaż w różnych regionach Europy postrzegamy lasy w bardzo odmienny sposób. Gdy mieszkaniec północnej Europy odwiedzi lasy śródziemnomorskie, weźmie wiele obszarów, które my nad Morzem Śródziemnym nazywamy lasami, za sawanny lub parki, ponieważ nie dostarczają materiału do działalności produkcyjnej. I odwrotnie - ktoś z regionu śródziemnomorskiego przybywający do północnej Europy uzna, że lasy zostały posadzone przez człowieka, a nie występują naturalnie, ponieważ są związane z intensywną działalnością produkcyjną. Tym lasom, które znaczą coś zupełnie innego dla każdego mieszkańca Europy, dla każdego obszaru, grozi wspólne niebezpieczeństwo: zmiana klimatu. Zmiana klimatu sprowadza na europejskie lasy zagrożenie w postaci nasilenia pożarów, chorób przenoszących się z kraju do kraju, niebezpiecznych dla całych gatunków, i katastrof wywołanych przez ekstremalne zjawiska pogodowe. Wpływ zmiany klimatu różni się w zależności od położenia geograficznego, ale ma charakter transgraniczny i wymaga podjęcia działań z pomocą Europy. Dziś debatujemy, a za dwa dni będziemy głosować nad sprawozdaniem Parlamentu w sprawie ochrony lasów. Sprawozdanie to od samego początku powstawało w zgodzie, we współpracy z posłami ze wszystkich krajów i grup politycznych. Kiedy poddano je pod debatę w komisji, na jego dalszy kształt wpłynęła procedura obejmująca 50 poprawek kompromisowych, zgłoszonych przez przedstawicieli wszystkich grup politycznych i obszarów w Europie. Jestem zatem przekonany, że sprawozdanie to zawiera opinię Parlamentu na temat tego, jak możemy pomóc lasom i naszym społecznościom przystosować się do zmiany klimatu. O co się zwracamy w przedmiotowym sprawozdaniu? Zwracamy się do Komisji o opracowanie białej księgi w sprawie przystosowania lasów do zmiany klimatu i ochrony przed jej skutkami, zwracamy się o zastąpienie nowym rozporządzeniem starego rozporządzenia w sprawie zapobiegania pożarom lasów, o zastąpienie nowym rozporządzeniem starego rozporządzenia w sprawie informacji o stanie lasów, i wreszcie zwracamy się o zwiększenie finansowania lasów w ramach drugiego filaru wspólnej polityki rolnej. Lasy stanowią 42 % terenów wiejskich, ale tylko 1 % WPR. Zwracamy się o umożliwienie finansowania organów publicznych, o opracowanie kryteriów zrównoważonej gospodarki w odniesieniu do biomasy drzewnej wykorzystywanej do celów energetycznych, i wreszcie o aktywną i opłacalną gospodarkę leśną w lasach przystosowanych do zmiany klimatu. Elena Băsescu (RO) Pani Przewodnicząca! Zadaniem przedmiotowego sprawozdania jest wznowienie debaty na temat ochrony lasów na szczeblu europejskim. Zarówno działania na rzecz ochrony lasów, jak i dostarczanie informacji o nich opierają się na współpracy między instytucjami europejskimi i władzami w państwach członkowskich. Chciałabym również zwrócić uwagę na art. 23 sprawozdania dotyczący nielegalnego wyrębu. Trzeba wspomnieć, że wdrożenie zrównoważonej gospodarki leśnej jest konieczne do zachowania różnorodności biologicznej w Europie. Do zakończenia tego procesu potrzebne są dodatkowe środki finansowe i usunięcie przeszkód wynikających z ustawodawstwa. Należy wspierać badania naukowe w zakresie zmiany klimatu, zwłaszcza prowadzone w ramach projektów międzynarodowych. Z zadowoleniem przyjmuję także inicjatywę na rzecz organizacji programów szkoleniowych dla pracowników. João Ferreira (PT) Pani Przewodnicząca! W związku z tym tematem, który z natury jest bardzo rozległy, pragnę poruszyć tylko dwa krótkie zagadnienia. Po pierwsze, chciałbym zwrócić uwagę na niebezpieczeństwa grożące obecnie niezliczonym ekosystemom leśnym. Między innymi trzeba podkreślić rozprzestrzenianie się inwazyjnych gatunków obcych i szkodników oraz pożary lasów. Istnieją oznaki powtarzalności niektórych z tych czynników, zwłaszcza w regionach konwergencji. Potrzebna jest wnikliwa analiza ich skutków, jak również najlepszych sposobów zwiększenia odporności lasów na tę grupę biotycznych i abiotycznych zagrożeń. W tym celu należy przekazać za pośrednictwem programów unijnych i środków wspomagających wystarczające nakłady finansowe na rzecz oceny stanu ekologicznego lasów i zdrowia rosnących tam roślin oraz na rzecz ich przekwalifikowania, w tym ponownego zalesiania z przewagą gatunków rodzimych i lasów mieszanych, jak również odporności i różnorodności biologicznej lasów. Po drugie, chciałbym zwrócić uwagę na ogromne zróżnicowanie warunków naturalnych, a tym samym ekosystemów leśnych występujących w Europie. Należy to dostrzegać i cenić: należy cenić różnorodne funkcje lasów oraz potencjał tworzenia nowych miejsc pracy i pobudzania rozwoju na obszarach wiejskich. Jaroslav Paška (SK) Pani Przewodnicząca! Z aktualnych badań nad wpływem zmiany klimatu na lasy w Europie wynika, że ekosystemy leśne reagują w sposób bardzo zróżnicowany i specyficzny dla danego regionu. Zdolność radzenia sobie z rodzajami i zakresem spodziewanych problemów zależy od warunków naturalnych w danym regionie (przykładowo obszary górskie narażone są na inne problemy niż obszary nizinne), od wrażliwości fizjologicznej roślinności leśnej, od stopnia, w jakim poszczególne ekosystemy rozwinęły możliwości przystosowania się, od nasilenia spodziewanej zmiany klimatu (na przykład prognozuje się, że w Europie Środkowej i Wschodniej zmiana będzie półtora raza większa od średniej światowej) i od technicznych możliwości dostępnych leśnictwu w zakresie działań adaptacyjnych, na przykład takich, jak zmiana składu gatunkowego na korzyść drzew odpornych. Jest zatem niezwykle ważne, by przy przygotowywaniu środków mających służyć ochronie i adaptacji brać pod uwagę specyficzne cechy lokalne i regionalne oraz mieć wzgląd na czynniki charakterystyczne dla chronionych siedlisk. Seán Kelly Pani Przewodnicząca! To przyjemność - być tu dzisiejszego popołudnia. Dziś ja i moi koledzy przemawialiśmy po raz pierwszy podczas posiedzenia Dáil - irlandzkiego zgromadzenia narodowego - z okazji Dnia Europy, pod tym względem jest to więc historyczny dzień. Temat, który omawiamy, jest niezwykle ważny, ponieważ lasy mają do odegrania ogromną rolę, szczególnie w przeciwdziałaniu zmianie klimatu. Wiele słyszymy o doniosłych sprawach, takich jak energia odnawialna itp., które są niewątpliwie ważne, niemniej jednak lasy zasługują na znacznie więcej uwagi, ponieważ wyhodowanie lasów wymaga długiego czasu, i dlatego należy je chronić i dbać o nie. Potrzebne są badania naukowe, szczególnie w zakresie sposobów zapobiegania pożarom lasów. Jest nie do pomyślenia, że jedna płonąca zapałka może potencjalnie zniszczyć tysiące hektarów okazałego lasu. Zgadzam się także ze sprawozdawcą, że 1 % wydatków przeznaczany na zalesianie w ramach WPR to za mało. Nasz Parlament chce w nadchodzących latach zwiększyć liczbę hektarów lasów w Irlandii, zwiększenie finansowania przez WPR byłoby zatem niewątpliwie rozsądnym i wskazanym posunięciem. Karel De Gucht komisarz - Pani Przewodnicząca! Chciałbym o tej późnej porze zacząć od podziękowania sprawozdawcy, Panu Posłowi Arsenisowi, za jego zaangażowanie i pracę włożoną w przygotowanie sprawozdania dotyczącego ochrony lasów i informacji o lasach. Dziękuję również członkom komisji, którzy wygłosili swoje poglądy, za ich cenne uwagi. Komisja Europejska wyraziła zamiar przedstawienia zielonej księgi w sprawie ochrony lasów i informacji o lasach w związku z białą księgą dotyczącą adaptacji do zmian klimatu z 2009 roku. Przyjęto ją w marcu 2010 roku. W zielonej księdze wyszczególniono rozmaite funkcje społeczno-gospodarcze i środowiskowe lasów oraz wyzwania, jakie je czekają w nadchodzących dziesięcioleciach. Przeanalizowano w niej również systemy informacji o lasach działające obecnie w Europie. Co najważniejsze, zachęcono Parlament i Radę, jak również inne zainteresowane podmioty, do zgłaszania uwag na temat ochrony lasów i informacji o lasach oraz na temat dalszych działań, które pozwolą UE wnieść wartość dodaną w prace toczące się na szczeblu państw członkowskich i w szerszym wymiarze europejskim. Kierujemy się zasadą, w myśl której należy szanować kompetencje państw członkowskich i zasadę pomocniczości przy równoczesnym poszukiwaniu najlepszych możliwych sposobów działania, jakie UE może zaoferować w celu zapewnienia ochrony funkcji lasów i udostępniania informacji potrzebnych do osiągnięcia tego celu. W ubiegłym roku odbyło się wiele dyskusji, a Komisja już bierze pod uwagę konkluzje Rady, jak również wyniki konsultacji z zainteresowanymi stronami, obmyślając kolejne kroki. Mimo ciągnącej się debaty na temat tego, czy EU potrzebuje polityki leśnej, czy też nie, z zadowoleniem zauważam, że docenianie znaczenia gospodarczych, społecznych i środowiskowych funkcji lasów stanowiło wspólny wątek podejmowany przez Radę i zainteresowane strony, i że troskę o tę sprawę widać również w sprawozdaniu przygotowanym przez pana posła Kritona Arsenisa. Podobnie istnieje ogromna potrzeba informacji dotyczących w porównywalnym stopniu wielu różnych kwestii związanych z leśnictwem, takich jak zatrudnienie, zasoby, biomasa, pożary, informacje i tendencje związane z dwutlenkiem węgla w glebie i w lasach, zdrowie lasów, różnorodność biologiczna i ochrona zasobów wodnych, a każdej instytucji bardzo zależy na znalezieniu środków, które pozwolą to osiągnąć W oczekiwaniu na sprawozdanie Parlamentu rozpoczęliśmy już z państwami członkowskimi prace nad dalszym i precyzyjniejszym określeniem konkretnych potrzeb w zakresie informacji na szczeblu UE. Sprawozdanie pomoże nam skupić te prace. Kiedy już sprecyzujemy potrzeby w zakresie informacji, trzeba będzie przejść do kolejnego etapu. Będziemy pracować nad obydwoma aspektami przez nadchodzący rok, starannie i bez marnowania dodatkowych wysiłków w dziedzinie leśnictwa. Dysponując odpowiednimi, przydatnymi i dającymi się porównać informacjami, będziemy mogli w najbliższej przyszłości lepiej zapewniać wartość dodaną w kwestiach społeczno-gospodarczych i środowiskowych związanych z leśnictwem, co przygotuje grunt pod sprawniejsze działania UE na rzecz wspierania lasów, aby dalej pozostawały dla nas wszystkich źródłem licznych korzyści. Teraz Komisja szczegółowo przeanalizuje przedmiotowe sprawozdanie i zastanowi się dokładnie nad działaniami, które podejmie w odpowiedzi na nie oraz na konkluzje Rady i uwagi zgłoszone przez zainteresowane strony. Przewodnicząca Zamykam debatę. Głosowanie odbędzie się w środę, 11 maja 2011 r. Oświadczenia pisemne (art. 149 Regulaminu) Robert Dušek W sprawozdaniu dotyczącym ochrony lasów omówiono zjawisko kurczenia się zasobów leśnych na skutek ścinki. Ze względu na to, że musimy się liczyć z dalszymi stratami spowodowanymi zmianą klimatu, europejskie leśnictwo znajduje się w trudnej i ryzykownej sytuacji. Niektóre państwa członkowskie (na przykład Niemcy i Austria) prowadzą zrównoważoną politykę leśną. Wiele krajów - zwłaszcza nowe państwa członkowskie, w tym Republika Czeska - pozwala jednak na swoim terytorium na politykę leśną niezgodną z zasadami zrównoważonego rozwoju, która jest równoznaczna z całkowitym wylesianiem i plądrowaniem drzewostanu. Stosunek skali wylesiania do nowego przyrostu drzewostanu wynosi nawet ponad 100 %. Bezwzględnie konieczna jest zarządzanie ścinką i wylesianiem oraz ich regulacja na szczeblu europejskim, dopóki są w tych krajach niekompetentni lub skorumpowani politycy, którzy albo nie potrafią, albo nie chcą zatrzymać tej tendencji. W Republice Czeskiej gospodarka leśna przerodziła się w biznes, w którym liczą się tylko korzyści finansowe zaangażowanych firm. Nie może być mowy o utrzymaniu lasów ani o zrównoważonej gospodarce leśnej. Dość często zdarza się też, że mieszkańcy ścinają drzewa bez zezwolenia, ponieważ na skutek kosztów paliwa grzewczego proceder ten jest opłacalny. Apeluję do władz, które za to nie karzą, a nawet się tym nie zajmują, jako że wycinanie drzew stało się w Republice Czeskiej powszechną praktyką. Przyjmuję z zadowoleniem przedmiotowe sprawozdanie. Stanowi ono kolejny krok w kierunku zrównoważonego leśnictwa w Europie i powstrzymania rabunkowego wykorzystywania lasów w niektórych państwach członkowskich. Bogdan Kazimierz Marcinkiewicz , na piśmie - (PL) Panie Przewodniczący, sprawozdanie trafnie wskazuje, że polityka leśna należy do kompetencji państw członkowskich, nie mniej jednak musimy wspierać ją na poziomie europejskim choćby ze względu na zasadę pomocniczości. Z perspektywy zmian klimatycznych niezmiernie istotnym jest zapewnienie bezpieczeństwa lasów, ponieważ są coraz bardziej narażone na klęski żywiołowe. Szczególnie pożary, czy masowe choroby drzewostanu. Musimy pamiętać o wyjątkowej roli lasów, które zapewniają równowagę oraz różnorodność biologiczną jednocześnie stanowiąc cenne ogniowo prawidłowego funkcjonowania gospodarki nie tylko w zakresie produkcji masy drzewnej, ale również pozostałych produktów i usług stanowiąc wspólne dobro publiczne. Uważam, zatem że niezwykle istotną jest kwestia ustanowienia wspólnej europejskiej zrównoważonej gospodarki leśnej. Zwracam się do Komisji, aby opracowała prawnie wiążące kryteria zrównoważonego rozwoju dla biomasy drzewnej. Wprowadzając jednocześnie narzędzia do gromadzenia i udostępniania informacji o lasach i gospodarce leśnej. Rareş-Lucian Niculescu Byłem sprawozdawcą komisji opiniodawczej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie przedmiotowego sprawozdania. Czyniłem starania, by podkreślić związek łączący lasy ze społecznościami wiejskimi, oparty na roli gospodarczej i społecznej, jaką odgrywają lasy będące ważnym źródłem dochodu, jak również w produkcji rolnej. Wydaje mi się, że rola lasów w przyszłej wspólnej polityce rolnej stanowi jej ważny aspekt. Odnosi się to szczególnie do przypadków, gdy działania unijne w sektorze leśnym realizowane są konkretnie poprzez drugi filar WPR - rozwój obszarów wiejskich. Należy zachować to potężne i skuteczne narzędzie, a równocześnie kontynuować finansowanie na dostatecznym poziomie w ramach programów WPR po 2013 roku. Trzeba podtrzymać wsparcie na rzecz zakładania plantacji leśnych, ustanawiając je częścią tych programów. Lasy są również ważnym źródłem niewynagradzanych przez rynek usług użyteczności publicznej. Dlatego uważam, że właścicielom lasów powinno się przyznać płatności bezpośrednie od hektara. Kolejnym ważnym zagadnieniem jest rola lasów w strategii energetycznej Unii Europejskiej, ponieważ obecnie nie wykorzystuje się dostatecznie ich potencjału w zakresie odnawialnych źródeł energii. Ivari Padar W różnych politykach związanych z sektorem leśnym Unii Europejskiej, jak również państw członkowskich, brakuje spójności. Potrzebna jest zatem ściślejsza koordynacja polityk dotyczących leśnictwa, rolnictwa, energii odnawialnej, różnorodności biologicznej, oraz innych polityk w dziedzinie środowiska. Musimy też wziąć tu pod uwagę politykę przemysłową i badawczą oraz strategię Europa 2020. Lasy są naturalnym elementem zintegrowanej polityki wobec obszarów wiejskich i polityki regionalnej, należy to zatem uwzględnić w dyskusjach na temat przyszłości wspólnej polityki rolnej po 2013 roku. Rovana Plumb , na piśmie - Europejskie lasy są, za sprawą pełnionych przez nie nieprzerwanie funkcji gospodarczych, społecznych i środowiskowych, ważnym elementem przyczyniającym się do łagodzenia skutków zmiany klimatu i przystosowania się europejskich społeczeństw. Należy zatem zaktualizować unijne instrumenty związane z polityką leśną pod kątem nowych zagrożeń dla zrównoważonej gospodarki i ochrony. Podkreśla się wiodącą rolę zrównoważonej gospodarki leśnej (SFM) oraz znaczenie lasów dla konkurencyjności i zatrudnienia, co ma służyć realizacji celów UE dotyczących klimatu i spełnianiu niezbędnych funkcji ekosystemowych, jak zachowanie różnorodności biologicznej, ochrona przed klęskami żywiołowymi i wychwytywanie CO2. Wnioskuje się o: 1. Usprawnienie systemu raportowania w ramach krajowych programów leśnych i lepsze wdrażanie SMF w Unii Europejskiej. 2. Natychmiastowe przyjęcie przepisów dotyczących zapobiegania pożarom lasów, jak również informacji o lasach, z uwzględnieniem zagrożeń klimatycznych oraz potrzeby gromadzenia i upowszechniania porównywalnych danych. Ponadto wzywa się o opracowanie białej księgi w sprawie ochrony lasów, w której znajdą się odniesienia do środków finansowych, wymiany wiedzy oraz wspierania badań naukowych. 3. Uznaje się znaczenie lasów dla rozwoju obszarów wiejskich i potrzebę usunięcia przeszkód w finansowaniu leśnictwa i zachowania różnorodności biologicznej. Uzgodniono wezwanie do udostępnienia odpowiednich środków organom publicznym i producentom wiejskim.

Frågestund (frågor till rådet) Talmannen Nästa punkt är frågestunden (B6-0012/2007). Följande frågor har ställts till rådet: Angående: Fortsatt ratificering av EU:s konstitution Till det tyska EU-ordförandeskapets prioriteringar hör att fortsätta ratificeringsprocessen för EU:s konstitution. Har det tyska ordförandeskapet redan den färdplan för den fortsatta konstitutionella processen som behövs för att en konstitution ska kunna antas före de nästa valen till Europaparlamentet 2009? Vilka konkreta åtgärder tänker det tyska ordförandeskapet vidta för att uppnå sitt mål när det gäller en snabb ratificering av konstitutionen? Gernot Erler Herr talman, ärade ledamöter! Med hänvisning till det mandat som rådet gav det tyska ordförandeskapet vid sitt möte i juni 2006 kommer ordförandeskapet att lägga fram en rapport under det första halvåret 2007. Europeiska rådet ville att rapporten skulle innehålla en utvärdering av de framsteg som gjorts under överläggningarna om konstitutionsfördraget och belysa möjlig framtida utveckling. Under utarbetandet av denna rapport samråder ordförandeskapet för närvarande med företrädare för alla medlemsstater och kommer under de kommande veckorna att ta kontakter på olika nivåer. Med tanke på det stadium som ordförandeskapets arbete nu befinner sig i kan vi för närvarande inte exakt uppge vad rapporten kommer att innehålla och vill inte föregripa den. Laima Liucija Andrikien (LT) Jag tackar rådets ordförande för svaret, men jag är inte nöjd med svaret, eftersom det är en av Tysklands prioriteringar. Jag har ställt några mycket specifika frågor och jag vill ändå be rådets ordförande att kommentera det dokument som idag håller på att utarbetas (åtminstone de viktigaste och mest huvudsakliga punkterna). Gernot Erler Den enda möjlighet jag har att besvara er fråga, fru Andrikienė, är att hänvisa till förfarandet. Vi har fått mandat att utarbeta denna rapport med utgångspunkt från djupgående samråd med alla medlemsstater. Denna process har ännu inte avslutats. Rapporten kommer att läggas fram vid toppmötet i juni och det är först i juni som det blir möjligt att göra den sista finputsningen av den. Det skulle verkligen minska våra möjligheter till verkliga framsteg om jag i dag skulle avslöja några detaljer för parlamentet om vad vi eventuellt kommer att ta upp i rapporten. Allt jag kan säga är att vi deltar i samråd och kommer att fortsätta med det tills i juni, och att vi då kommer att lägga fram en omfattande rapport i vilken det naturligtvis kommer att anges vilka ytterligare åtgärder som kan vidtas, men det är självklart att detta måste vara ett beslut som Europeiska rådet ska fatta. Talmannen Mina damer och herrar! Det finns en ordningsfråga som jag anser att vi måste klargöra från början. Beträffande denna fråga har vi fått en begäran om fem tilläggsfrågor. Jag har ungefär 100 frågor till rådet, och alla kommer inte att besvaras, men jag strävar efter att rådet ska svara på så många som möjligt. Jag kan därför endast låta två parlamentsledamöter per fråga få ordet och naturligtvis ska jag använda det vanliga kriteriet att försöka växla mellan de politiska grupperna. Philip Bushill-Matthews (EN) Tack till rådets ordförande för ert svar! Jag blev personligen väldigt nöjd med det, men valde att inte säga för mycket. Ni talar om en samrådsprocess, men accepterar ni då att ni bör lyssna på dem som anser att det inte är en särskilt bra idé att återvända till en konstitution, eller ett konstitutionsfördrag för den delen, som en del av samrådet? Vi ser fram emot er rapport, men jag ber er vara öppen för att stryka och även inkludera vissa saker. Accepterar ni det? Gernot Erler Samrådsprocessen gör att vi måste komma med ställningstaganden på mycket bred grund och godta förslag och rapporter som vi får från de enskilda länderna. Den enda frågan är vad som kommer att ingå i vår övergripande rapport, men vi kan besluta det först när vi har fullständig överblick. DanutBudreikait (LT) Vid ledarnas toppmöte uttryckte Polen missnöje över metoden för beslutfattande och ansåg att den inte tar hänsyn till Polens intressen. Vissa länder är också missnöjda över hur ledamöter av kommissionen utses liksom antalet kommissionsledamöter. Kan detta ses över och kommer det att påverka den fortsatta översynen och förändringen av konstitutionen? Gernot Erler Vi skulle naturligtvis föredra att arbeta i en situation där ledamöter från alla håll var nöjda, men den fråga jag ska besvara gäller samrådet och den rapport som vi har fått ett enhälligt mandat att utarbeta, vilket även Polen - såvitt jag förstår - var delaktigt i, så det finns inga problem med mandatet och inte heller några motsättningar. Vi hoppas att alla de 27 medlemsstaterna kommer att finna att deras synpunkter återspeglas i den rapport som vi ska lägga fram och att vi då ska kunna utbyta synpunkter om de åtgärder som måste vidtas för att processen rörande konstitutionen ska vara godtagbar. Angående: Framsteg avseende rambeslutet om kampen mot rasism och främlingsfientlighet Vilka framsteg kan rådet redogöra för när det gäller rambeslutet om kampen mot rasism och främlingsfientlighet? Gernot Erler Herr talman, ärade ledamöter! Förslaget till rambeslut om kampen mot rasism och främlingsfientlighet är en av det tyska ordförandeskapets prioriteringar på området rättsliga och inrikes frågor. Artikel 36-kommittén behandlade i januari 2007 detta instrument på grundval av ett tyskt kompromissförslag som till stor del grundas på Luxemburgs kompromissförslag från 2005, vilket den övervägande majoriteten av delegationen ansåg som en potentiellt god grund för en överenskommelse om rambeslutet. Denna fråga togs dessutom upp inofficiellt i samband med rådsmötet den 15 februari 2007 i Bryssel, då den diskuterades under lunchen. Ordförandeskapet har för avsikt att med utgångspunkt från överläggningarna lägga fram en reviderad text och presentera den för rådet vid mötet den 19 april 2007. Emine Bozkurt suppleant för frågeställaren. - (NL) Även om jag bör tacka er för att ni har svarat på frågan vill jag att ni svarar på ytterligare en fråga. Ni sa att frågan skulle tas upp igen den 17 april, men kan ni ge oss en sammanfattning av vilka konkreta åtgärder vi kan förvänta oss av det tyska ordförandeskapet de kommande tre månaderna? Om vi inte kan förvänta oss några sådana, vad tror ni att överlämnandet av ärendet till Portugal kan betyda i fråga om framsteg? Gernot Erler Jag kan faktiskt inte göra mer än att upprepa att den åtgärd som vi avser att vidta den 19 april - att lägga fram det reviderade förslaget till rambeslut - är ett viktigt framsteg. Texten i rambeslutet kommer att tydliggöra precis vilka uppgifter som åligger medlemsstaterna för att mer kraftfullt bekämpa rasism och främlingsfientlighet. Jörg Leichtfried (DE) Jag vill ställa en ganska praktisk fråga som har kommit upp under debatten om denna punkt. Den gäller krocken mellan två filosofier. Å ena sidan finns det, som i Österrike och Tyskland, lagar med vissa föreskrifter om straffrättsliga åtgärder, medan yttrandefriheten å andra sidan har företräde framför sådana bestämmelser i andra europeiska länder. Vilket stadium har diskussionerna i rådet nått i denna fråga? Gernot Erler Jag tror faktiskt att ni har rätt, herr Leichtfried. Det finns ingenting som motsäger ert påstående att det inte råder någon konflikt mellan dessa båda intressen och att det är svårt att förena dem. Av det skälet kommer rambeslutet att ge de enskilda medlemsstaterna ganska stort spelrum då de fattar sina praktiska beslut i enlighet med det egna landets rättsliga kultur. I rambeslutet kommer man exempelvis att avstå från att uttala sig om särskilda historiska händelser, eftersom förnekande av sådana kan bli föremål för straffrättsliga åtgärder. I denna fråga måste varje land självt fatta beslut, även om det i rambeslutet säkert på något sätt måste fastslås att offentligt godkännande, förnekande eller bagatelliserande av folkmord, krigsförbrytelser eller brott mot mänskligheten ska vara straffbart. Den exakta formuleringen och motiveringen till vad som utgör ett sådant brott och hur det ska bestraffas enligt ett enskilt lands ståndpunkt kommer säkert också i fortsättningen att vara en fråga för medlemsstaterna, och det kan inte fastställas några särskilda lagar om detta i rambeslutet. Laima Liucija Andrikien (LT) Jag försöker fortfarande att få en klar bild av vad man avser att uppnå under det tyska ordförandeskapet. Under Luxemburgs ordförandeskap var det möjligt att nå en överenskommelse. Har jag uppfattat det rätt att åtgärder kommer att vidtas för att åtminstone minimalt harmonisera bestämmelserna om straffrättsliga åtgärder vid spridning av rasistiska och främlingsfientliga uppgifter, eller kommer det att bli något annat? Gernot Erler Beträffande våra avsikter hänvisar jag ledamoten till det svar jag just har gett. Jag kan inte göra något annat än att upprepa att då vi diskuterar rasism och främlingsfientlighet talar vi om definitionen av ganska abstrakta begrepp, och att avsikten är att rambeslutet ska leda till en överenskommelse om vad begreppen innebär. Jag vill inte återigen upprepa det jag just har sagt. Genomförande och beslut om detaljfrågor kommer också i fortsättningen att ligga inom medlemsstaternas behörighetsområde. Angående: Åldersgräns för elektroniska spel Vilka direkta initiativ tänker det tyska ordförandeskapet ta för att stävja spridningen av video och elektroniska spel med våldsinnehåll eftersom detta är något som oroar hela det europeiska samhället och med tanke på de ökade risker som är förenade med dess utbredning? Anser ordförandeskapet att stävjande av våld och utbredningen av de medel som stimulerar det kan strida mot bestämmelserna om fri konkurrens eller yttrandefriheten? Gernot Erler Vid det informella mötet mellan den 14 och 16 januari i Dresden kom justitie- och inrikesministrarna överens om att frågan om videor och spel med våldsinnehåll till en början skulle behandlas genom att de olika nationella bestämmelserna och lagarna på detta område skulle ses över. Avsikten var att den planerade genomgången av de gällande nationella bestämmelserna skulle vara en utgångspunkt för att jämföra de skyddsbestämmelser, åtgärder och straffrättsliga åtgärder som finns tillgängliga, och medlemsstaterna skulle därigenom få viss insyn i vilket system som är bäst. Sedan dess har rådets ordförandeskap utarbetat ett frågeformulär. Syftet med det är att sammanfatta den rättsliga ställningen i medlemsstaterna för medier - särskilt videor, dataspel och filmer - som glorifierar våld. Frågeformuläret är innehållsrikt och omfattar bestämmelserna för skydd av barn samt de allmänna förbuden i den straffrättsliga lagstiftningen och annan lagstiftning, både sådan som särskilt är avsedd att skydda barn och systemen för åldersgränser. Frågeformuläret rör också den problematiska aspekten om i hur stor utsträckning yttrandefriheten garanteras i de olika nationella rättsystemen. Slutligen syftar frågeformuläret till att bedöma vilka spel med våldsinnehåll som är förbjudna i medlemsstaterna och föra upp dem på en lista. Avsikten är att frågeformuläret ska sändas till medlemsstaterna inom en snar framtid och att deras svar - såsom begärts - ska komma in i april, samt att utvärderingen av undersökningen i slutet av första halvåret 2007 ska bidra till att nå målet med säkerhetsnormer på detta område som omfattar hela EU. Marie Panayotopoulos-Cassiotou (EL) Herr talman! Jag tackar rådsordföranden för svaret och önskar honom lycka till med att samla in svaren på frågeformuläret, och jag gratulerar honom till den korta tidsfristen. Min fråga gäller inte åldersgränserna, precis som rådsordföranden sa, utan sambandet mellan förbud och den inre marknaden. Jag har ett exempel från mitt land, som har förbjudit spel och som har dömts av EG-domstolen för detta av skäl som rör den inre marknaden. Ni har också väckt frågan om yttrandefrihet, som också är en fråga som hindrar förbud. Gernot Erler Jag tror, fru Panayotopoulos-Cassiotou, att ni till fullo förstår vad vi vill göra, nämligen få till stånd en enhetlig gemensam skyddsnorm för hela EU. För närvarande kan jag dock bara beskriva hur vi ska göra. Huvudsakligen ska vi titta på de bästa metoderna. Hittills har bestämmelserna i EU verkligen varit mycket olika och vår tanke är att detta frågeformulär ska användas till att fastställa vad som fungerar och hur, samt vilka erfarenheter man haft - och var - för att få till stånd en enhetlig skyddsnorm i hela EU genom att helt enkelt göra jämförelser och se vilken gemensam grund som framkommer. Med tanke på de stora skillnaderna mellan praxis i de olika länderna tror vi inte att det finns något praktiskt sätt att göra detta utom att till en början genomföra en sådan undersökning och att sedan titta på exempel på de bästa metoderna. Inger Segelström Frågeställaren efterfrågar åldersgränser på spel. Det finns en delvis EU-finansierad PG-märkning idag. I mitt land Sverige är alla dataspel åldersmärkta med ett samarbete mellan branschen och mellan staterna: +3 år, +7 år, +12 år, +16 år, +18 år. Dessutom har alla dataspel innehållsbeskrivning om diskriminering, om droger, det som är skrämmande och otäckt, grovt språk, sex och nakenhet och våld. Det finns idag ett väldigt bra system och EU är som sagt med och finansierar det. Jag skulle önska att både rådet och parlamentet tog del av detta, så att vi kan diskutera det när vi kommer till barnrapporten som kommissionen kommer med just nu. Gernot Erler Ni har besvarat hela formuläret praktiskt taget med en gång och propagerat för det svenska systemet. Det är naturligtvis tillåtet, och vi tittar gärna på det, men vi måste - och jag är säker på att ni förstår det - få information om andra system, och vissa av dem fungerar medan andra inte gör det, innan vi kan fatta något beslut om en lämplig strategi för hela EU. Vi kommer dock att undersöka era erfarenheter med stort intresse. Marie Panayotopoulos-Cassiotou (EL) Herr talman! Jag vill påpeka att det finns ett fel i översättningen av titeln i min fråga. Jag frågar inte om åldersgränser, utan om sambandet mellan förbud och bestämmelser på den inre marknaden. Talmannen Klargörandet ska naturligtvis noteras. Paul Rübig (DE) Jag skulle vilja veta om det är möjligt att inrätta en underrättelseenhet som omfattar hela EU och till vilken vi med elektroniska hjälpmedel kan rapportera sådant som vi anser vara särskilt förkastligt. Gernot Erler Jag hänvisar till mitt uttalande nyss om att vi för närvarande befinner oss i vad som kan kallas inventeringsstadiet, och jag lägger helt enkelt till ert förslag till de olika exempel som vi just nu samlar in och säger att jag är mycket tacksam för det. Talmannen Angående: Att bekämpa korruption Enligt artikel 9 i rådets rambeslut 2003/568/RIF av den 22 juli 2003 om kampen mot korruption inom den privata sektorn ska medlemsstaterna, före juli 2005, till rådet och kommissionen överlämna texten till de bestämmelser genom vilka skyldigheterna införlivas med deras nationella lagstiftning. På grundval av en rapport som utarbetats med hjälp av denna information och en skriftlig rapport från kommissionen ska rådet före den 22 oktober 2005 bedöma i vilken utsträckning medlemsstaterna har följt bestämmelserna i detta rambeslut. Har rådet gjort denna bedömning? Framför allt är det viktigt att få veta om rådet har fått all information om införlivandet av bestämmelserna i Förenade kungarikets nationella lagstiftning enligt 2003 års rambeslut och varför rådet tror att det inte har förekommit några åtal i Förenade kungariket om utländska mutor? På vilket sätt tror rådet att den brittiska regeringens beslut i december 2006 om att lägga ned undersökningen om eventuella mutor i Al Yamamah-affären, vapenaffären mellan BAE System och Saudiarabien, är a) förenlig med Förenade kungarikets skyldigheter enligt rådets rambeslut, b) är förenlig med Förenade kungarikets skyldigheter enligt OECD-konventionen om bekämpande av bestickning, och c) bidrar till EU:s försök att få bukt med korruption i affärskontrakt runt om i världen? Gernot Erler Rådet har ännu inte fått kommissionens rapport om införlivande i medlemsstaternas lagstiftning av rambeslut 2003/568/RIF om kampen mot korruption inom den privata sektorn, och kommissionen har därför ännu inte behandlat frågan om huruvida medlemsstaterna har gjort det som begärs enligt bestämmelserna i rambeslutet. Rådet har dock fått information om införlivande i Förenade kungarikets lagstiftning av rambeslutet från 2003 om kampen mot korruption inom den privata sektorn. I enlighet med artikel 9 i rambeslutet håller rådet på att granska i vilken utsträckning medlemsstaterna har antagit lagstiftning om genomförande av beslutet. Rådet är dock inte skyldigt att undersöka på vilket sätt förfarandena genomförs i medlemsstaterna eller att yttra sig om de skyldigheter som medlemsstaterna har enligt den OECD-konvention som ledamoten hänvisar till. Chris Davies suppleant för frågeställaren. - (EN) Det påstås att ett brittiskt företag, BAE Systems, på ett korrupt sätt har betalat ut mutor för att vinna konkurrensfördelar gentemot andra europeiska försvarsindustrier i Saudiarabien, och att en oberoende utredning har stoppats av den brittiska regeringen. Detta bryter säkerligen inte bara mot flertalet av EU:s principer, utan även mot konkurrensreglerna. Har rådet funderat på att ge kommissionen i uppdrag att vidta åtgärder mot den brittiska regeringen med anledning av dessa överträdelser, och om inte, varför? Vad krävs det för att få rådet att peka ut en av de egna medlemsstaterna? Gernot Erler Herr Davies! Vi måste mycket noggrant beakta vilka rättigheter rådet har i detta hänseende. Enligt den information vi har fått gäller fallet BAE Systems, som ni hänvisar till, eventuellt mutbrott bland utländska tjänstemän, men rambeslutet omfattar inte detta. Även om det finns bestämmelser om mutbrott inom den privata sektorn finns det inga bestämmelser som kan tillämpas på mutbrott bland tjänstemän, och inte några som helst bestämmelser om utländska tjänstemän. Av det skälet är inte rådet skyldigt att göra någonting alls i detta ärende. Justas Vincas Paleckis (DE) Jag vill fråga er, herr minister, om ordförandeskapet anser att det vore lämpligt att diskutera nya åtgärder med kommissionen, för att kanske kunna göra mer för att bekämpa korruptionen. Vi vet att korruptionen i de olika EU-länderna varierar mycket och det skulle vara bra om vi kunde göra något för att minska den i alla länder. Gernot Erler Det är självklart, herr Paleckis, att det nuvarande ordförandeskapet, precis som dess företrädare, mycket gärna vill föra en intensivare kamp och genomföra mer omfattande kampanjer mot korruptionen i alla dess former i alla länder. Som jag sa i den första delen av mitt svar har vi förstås ännu inte fått kommissionens rapport om genomförandet av rambeslutet i skriftlig form. Jag tror att det vore förnuftigt att invänta denna rapport och att sedan undersöka och analysera den för att se om och i så fall var åtgärder inte har genomförts tillräckligt eller nya insatser måste göras, och att sedan fatta beslut, men jag anser att ert påpekande är viktigt och att det är mycket möjligt att vi kommer att finna att detta försummats och att vi sedan måste vidta åtgärder. Talmannen Angående: Europeiskt upprop om livmodershalscancer Jag skulle vilja uppmärksamma på den Europeiska temaveckan för förebyggande av livmodershalscancer som anordnas i januari och uppropet för att stoppa livmodershalscancer. Uppropet innehåller fyra element: För det första införande av effektiva befolkningsbaserade gynekologiska hälsokontroller för upptäckt av livmoderscancer i enlighet med ”Guidelines on Quality assurance in Cervical Cancer screening” (riktlinjerna för kvalitetssäkring inom screening av livmoderhalscancer) i kombination med av specialister sammanställda folkhälsoprogram för att säkerställa att alla kvinnor får del av de hälsokontroller som står till deras förfogande. För det andra underlätta utbytet av bästa praxis mellan medlemsstaterna så att den sakkunskap i världsklass som finns i en del medlemsstater kan komma hela EU till godo. För det tredje främja oberoende befolkningsbaserad forskning i syfte att kunna fastställa bästa metoder för att tillämpa tillgänglig ny teknik i samband med folkhälsoprogrammen och därmed garantera största möjliga minskning av antalet livmodershalscancerfall i unionen. För det fjärde betona den ytterst stora betydelse som välgörenhet, ideella organisationer och frivilliga har och stödja deras pågående kamp för att minska antalet fall av livmodershalscancer i Europa. Stödjer det tyska ordförandeskapet detta upprop och om så är fallet vad kommer det att göra för att programmet genomförs på ett effektivt sätt i hela EU? Gernot Erler Jag tackar ledamoten för att hon uppmärksammar denna viktiga fråga. Jag hänvisar henne också till rådets svar på Jolanta Dičkutės skriftliga fråga. I slutsatserna om kvinnors hälsa av den 2 juni 2006, vilka offentliggjordes i EUT C 146 av den 22 juni 2006, konstaterar rådet att livmoderhalscancer är en sjukdom som enbart drabbar kvinnor, vilket också nämns i texten till yttrandet. Rådet har betonat att det är viktigt med målinriktade strategier för att bekämpa sjukdomar bland kvinnor och kommissionen ber om stöd för att utbyta information och erfarenheter om de bästa metoderna för könsinriktade kampanjer och förebyggande av sjukdom. Insamling av uppgifter och utbyte av information och bästa metoder rörande livmoderhalscancer är bland de åtgärder som man planerar att finansiera inom ramen för gemenskapens åtgärdsprogram för folkhälsa för perioden 2003-2008, och detta program håller för närvarande på att diskuteras. Det tyska ordförandeskapet är inställt på att få fram en slutlig överenskommelse mellan rådet och Europaparlamentet som garanterar att programmen genomförs och träder ikraft den 1 januari 2008. Glenis Willmott (EN) Tack för ert svar, herr rådsordförande! Rådet känner säkert till att det nu finns ett nytt vaccin som kan skydda tusentals kvinnor mot livmoderhalscancer. Det uppskattas faktiskt att omkring 32 000 cancerfall hos kvinnor kan förhindras genom detta vaccin. Kan rådet med tanke på detta försäkra parlamentet att ett vaccinationsprogram kommer att införas i så stor skala som möjligt i EU:s alla 27 medlemsstater, och kan ni även försäkra om att ett omfattande program för utbildning och information kommer att införas för att se till att alla föräldrar är fullt medvetna om fördelarna med ett sådant program? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Ledamoten har rätt. Beviljandet av licens för detta vaccin för att skydda mot humant papillonvirus är verkligen ett viktigt framsteg för att förebygga livmoderhalscancer. Det påstås faktiskt att vaccinet skyddar mot cancer i 96-100 procent av fallen. Vaccinet är dock fortfarande mycket nytt och - som ledamoten också sa - vaccinations- och informationsstrategierna befinner sig ännu i det tidiga utvecklingsskedet. Av det skälet betonas för närvarande fortfarande utbyte av kunskap och erfarenheter. Vi anser dock att skyddet kan förbättras betydligt genom informationskampanjer och genomförande av de befintliga riktlinjerna för screening. Talmannen Angående: Kroatiens anslutningsförhandlingar Hur ser rådet på det aktuella läget när det gäller anslutningsförhandlingar med Kroatien? Vilka framsteg förväntas under innevarande år som exempelvis inledande eller avslutande av behandlingen av kapitel? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Herr Posselt! I sina slutsatser av den 11 december 2006 erkände rådet Kroatiens framsteg, och betonade att anslutningsförhandlingarna hade börjat bra och att resultat hade börjat visa sig. Samtidigt underströk rådet att Kroatien nu måste bygga vidare på de framsteg som hittills uppnåtts. De framsteg som kandidatlandet gör bestämmer tempot i anslutningsförhandlingarna. Som ordförandeskapet har sagt till Kroatien, bland annat vid stabiliserings- och associeringsrådets tredje möte den 6 mars, bör den kroatiska regeringen lägga särskild vikt vid att påskynda sina reformer av rättsväsendet och den offentliga förvaltningen. Bland Kroatiens utmärkta åtaganden, som var resultatet av stabiliserings- och associeringsavtalet, har rådet betonat statliga stöd och förvärv av egendom. Rådet välkomnar att Kroatien fortsätter att samarbeta villkorslöst med Internationella krigsförbrytartribunalen för f.d. Jugoslavien och betonar att landet måste göra det också i framtiden. Samtidigt måste Kroatiens rättsväsende förbättra lagföringen och bestraffningen av krigsförbrytare. Kroatien måste också öka sina insatser inom området för goda förbindelser med grannländerna, däribland de insatser som måste göras för att lösa oavgjorda frågor, särskilt gränstvister. Rådet har redan avslutat undersökningsförfarandet av 22 förhandlingskapitel. För sju av dessa kapitel har riktmärken fastställts vilka Kroatien ska uppfylla för att förhandlingarna ska inledas. Kroatien har direkt uppmanats att lägga fram sin förhandlingsposition för vart och ett av de återstående 15 kapitlen för anslutningskonferensen. Beträffande inledande och avslutande av förhandlingskapitlen i anslutningsförhandlingarna måste två kapitel - vetenskap och forskning samt utbildning och kultur - inledas och avslutas igen tillfälligt. Ytterligare tre kapitel - ekonomisk och monetär politik, företags- och industripolitik samt tullunionen - har inletts. Dessutom har båda parternas förhandlingspositioner om kapitel 7 - immaterialrätt - lagts fram och det kapitlet förväntas inledas inom kort. Bernd Posselt (DE) Herr rådsordförande! Som föredragande för gruppen för Europeiska folkpartiet (kristdemokrater) och Europademokrater om Kroatiens anslutning hoppas jag att det kommer att vara möjligt att avsluta förhandlingarna senast då nästa val till Europaparlamentet äger rum, så att Kroatien kan delta. Jag har följande särskilda fråga: Anser rådsordföranden att det är möjligt att ytterligare cirka åtta kapitel kan inledas under det tyska ordförandeskapet, och kan ni verkligen försäkra mig om att man inte kommer att inta en hårdare hållning till Kroatien än till andra kandidatländer? Parlamentet får ibland intrycket att man försöker kompensera för att man inte var tillräckligt noggrann under de föregående anslutningarna. Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Herr Posselt! Ni kan åtminstone vara säker på att Kroatien absolut kommer att behandlas rättvist. Om ni tänker på ramvillkoren för förhandlingarna med Turkiet t.ex., så har ni naturligtvis rätt i att förhandlingsinstrumentet har förändrats genom åren, och om ni tänker på exempelvis de riktmärken som nyligen införts är det sant att ramen och instrumenten har utvecklats. Detta är dock inte något som är speciellt för Kroatien, utan kommer naturligtvis att gälla alla framtida anslutningsförhandlingar, också dem med länderna på västra Balkan - som också hoppas få inleda förhandlingar någon gång. Det är inte fråga om att tillämpa någon särskild lag på Kroatien, utan detta återspeglar istället utvecklingen av instrumenten för utvidgning av Europeiska unionen som helhet. Beträffande ledamotens fråga om framtidsutsikterna måste jag säga att det är svårt att göra förutsägelser. Jag kan bara i allmänna ordalag berätta för er att vi har kommit fram till att Kroatien på det hela taget är en mycket noggrann och engagerad förhandlingspartner och att vi oavsett andra tankar rörande de politiska ramarna eller tidsplanen eftersträvar snabba framsteg under förhandlingarna. Jag har naturligtvis nämnt det nuvarande läget i förhandlingarna - som är utmärkt. Om ni betänker att Kroatien lämnade in sin ansökan om medlemskap så sent som 2003, fick status som kandidatland 2004 och inledde förhandlingar i oktober förra året är detta en förvånansvärt snabb utveckling - också jämfört med de senaste anslutningsförfarandena med de 12 länder som har anslutit sig till EU. Vi utgår från att båda sidor är intresserade av att fortsätta att göra snabba framsteg. Reinhard Rack (DE) Rådsordföranden nämnde också Turkiet och gjorde till och med en direkt jämförelse. Här har några förhandlingskapitel skjutits upp eller så har det beslutats att de inte ska inledas igen. Anser rådet att förhandlingarna verkligen går framåt i olika takt eller är detta huvudsakligen en formell åtgärd vars konsekvenser kommer att synas senare? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Herr Rack! Som ni vet fanns det särskilda skäl till att förhandlingarna sköts upp för vissa kapitel. Att lösa detta problem så att vi kan återgå till en normal rytm är Turkiets ansvar. En sak är naturligtvis sann. Hela strategin för förhandlingar med Turkiet styrs av andra regler än de övriga förhandlingar som hittills har genomförts - däribland de som nu genomförs parallellt - vilket innebär att ett enhälligt beslut måste fattas varje gång ett kapitel inleds eller avslutas. Beslutet från oktober 2005 gör det möjligt för alla medlemsstater att själva spela en särskilt stark, ja till och med kontrollerande, roll i förhandlingarna - något som faktiskt från början var skälet till att det fattades ett enhälligt beslut att inleda förhandlingar. Turkiet förstår också detta och har godkänt detta förfarande och tillvägagångssätt. Man kan därför inte säga att Turkiet behandlas orättvist. Det är snarare så att enhällighet inte hade kunnat uppnås på annat sätt. Båda sidor har godtagit detta enhälliga beslut. Justas Vincas Paleckis (DE) Det är känt att regionalt samarbete och bra förbindelser med grannländer utgör en del av EU:s politik. Rådets ordförande har nämnt att det förekommer en rad problem rörande Kroatiens förbindelser med andra länder, till exempel gränstvister. Vem har, som rådets ordförande ser det, störst ansvar för att dessa gränsavtal ännu inte har undertecknats, Kroatien eller dess grannländer? Gernot Erler Herr Paleckis! Jag vill helst undvika att lägga skulden på någon. Det har varit vår politik under alla andra anslutningsförfaranden. Vi har alltid sagt att det i ett av Köpenhamnskriterierna fastslås att bra förbindelser med grannländer måste upprättas. En förutsättning för det är att alla problem med ett lands grannländer löses. Så länge som ett land inte ber oss att ingripa på något sätt antar vi att landet försöker lösa dessa problem på egen hand, eftersom det är en förutsättning för själva utvidgnings- och anslutningsförfarandet. Vi bör inte i detta skede ha en annan politik gentemot Kroatien än vi tidigare hade gentemot de andra 12 länderna, som alla löste sina grannskapsproblem och gränsproblem på eget ansvar. Detta gäller även Östersjöstaterna, även om det olyckligtvis återstår några saker att reglera där nu. Men detta är en god praxis och den bör inte frångås. Talmannen Eftersom följande frågor rör samma ämne kommer de att tas upp tillsammans. Angående: Zimbabwe De nuvarande EU-sanktionerna mot Robert Mugabes regim upphör den 20 februari 2007. Till följd av ”Operation Murambatsvina”, som innebar att hundratusentals människor i hela landet tvingades lämna sina informella bostäder under 2005, har Zimbabwes regering vid upprepade tillfällen hindrat FN:s insatser för att tillhandahålla tillfälliga bostäder för dessa människor och tvingat några av de mest utsatta människorna att lämna sina hem flera gånger. Kan rådet, mot denna bakgrund och med hänsyn till de väldokumenterade kränkningar av de mänskliga rättigheterna som motståndare till Mugabes regim har utsatts för, ge garantier för att EU vägrar att acceptera dessa kränkningar och visar detta genom att förlänga sanktionerna? Angående: EU:s förbindelser med Zimbabwe Kan rådet ange vilka åtgärder det tänker vidta gentemot Zimbabwes regering med hänsyn till de uppenbara kränkningarna av mänskliga rättigheter i landet? Är rådet medvetet om att Zimbabwe hotas av hungersnöd? Känner rådet till att Zimbabwes regering har fått både politiskt och ekonomiskt stöd av Sydafrikas regering under de senaste åren? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Herr talman! Tack så mycket för att jag får besvara dessa frågor tillsammans, eftersom de rör samma ämne. Mitt svar är följande. Rådet kan bekräfta att restriktionerna mot Zimbabwes regering kommer att förlängas i sin nuvarande form. Den 19 februari 2007 förlängdes de med ett år till. Rådet följde situationen i Zimbabwe noggrant under det senaste året, men kunde inte se några förbättringar i fråga om de kriterier som det hade fastställt som ett villkor för att återuppta dialogen. Rådet följer den humanitära och sociala situationen i Zimbabwe mycket noggrant. Humanitärt bistånd, däribland livsmedelsbistånd, tillhandahålls där det behövs. Rådet ägnar särskild uppmärksamhet åt situationen för de mänskliga rättigheterna i Zimbabwe. I september 2006 utfärdades, efter våldsamma attacker på demonstrerande fackföreningsmedlemmar, ett uttalande där Zimbabwes regering uppmanades att ”upphöra med hot och övervåld och att respektera sina medborgares mänskliga rättigheter och grundläggande friheter”. I samband med det nämnde EU uttryckligen den afrikanska stadgan om mänskliga rättigheter och folkens rättigheter, som även Zimbabwe har undertecknat. Ordförandeskapet reagerade omedelbart med ett uttalande på den våldsamma upplösningen av ett fredligt möte i Harare som anordnats av kyrkan den 11 mars 2007, då en deltagare dödades, flera skadades och många arresterades. Det uttryckte sin oro för att de zimbabwiska myndigheterna kriminaliserade detta fredliga möte och krävde att de personer som arresterats skulle friges omedelbart och att de skulle få tillgång till juridiskt bistånd och läkarvård. Det råder inget tvivel om att krisen i Zimbabwe har haft ett negativt ekonomiskt och socialt inflytande på hela regionen under flera år. När det gäller Sydafrikas roll så antar rådet att landet följer den politiska, ekonomiska och sociala utvecklingen i Zimbabwe mycket noggrant och arbetar med att lösa problemet med de medel som landet förfogar över. Fiona Hall suppleant för frågeställaren. - (EN) Herr ordförande! Utvidgningen av restriktionerna i Zimbabwe välkomnas verkligen, men med tanke på tidigare brott mot de mänskliga rättigheterna, och bland annat hur man nyligen har behandlat Morgan Tsvangirai och hans kolleger, och med tanke på att den nuvarande regimen mycket väl kan sitta kvar efter valet i slutet av den här månaden, hur tänker rådet behandla Afrikanska unionens krav på att alla dess medlemsstater deltar vid toppmötet mellan EU och Afrika som är tänkt att hållas i Lissabon i december? Brian Crowley suppleant för frågeställaren. - (EN) Tack till rådets ordförande för svaret. Efter gripandet av Morgan Tsvangirai förra söndagen, dröjde det ända till i går, tisdag, innan han ställdes inför domstol och fick möjlighet till läkarvård. Vi känner alla till de brott mot de mänskliga rättigheterna som har ägt rum, eftersom de har dokumenterats väl under de senaste månaderna, men det finns även effekter för invånarna: 3,5 miljoner flyktingar har lämnat Zimbabwe. Dessutom var priset på en limpa bröd 3000 zimbabwiska dollar förra lördagen, och i dag är det 9000. Arbetslösheten är uppe i 80 procent. Är det inte dags nu för grannländer, som Sydafrika, att tydligt ta ställning mot Zimbabwe och Robert Mugabes korrupta regim? Gernot Erler Era följdfrågor är mycket uppskattade. Eftersom detta är så aktuellt kan jag kanske börja med vad som hänt oppositionsledaren Morgan Tsvangirai. Enligt den senaste informationen har de 14 personer som arresterades utan att skadas - efter att de som krävts inställt sig i rätten - sedan skickats hem igen, eftersom domstolen uppenbarligen insåg att det inte fanns någon talan med tillräcklig grund mot dem. Men Morgan Tsvangirai, som tydligen är allvarligt skadad, har ännu inte skickats hem. Enligt den senaste informationen har han fått en spricka i skallen, han har förlorat en hel del blod och är för närvarande under intensivvård. Ytterligare elva personer skadades också när de blev arresterade, och kunde därför inte infinna sig till häktningsförhandlingarna, om man nu ska använda sig av så modern terminologi för att beskriva det. Vad som har hänt dem är fortfarande oklart. Vi arbetar naturligtvis med antagandet att de, i likhet med de oskadade, också har frigivits. Jag vill ta tillfället i akt att upprepa att rådets ordförandeskap har gett uttryck för sin stora oro för denna dåliga behandling och för de allvarliga skador som oppositionsledare fått utstå, i följande ordalag: ”Ordförandeskapet framhåller än en gång den zimbabwiska regeringens ansvar för de arresterades säkerhet och för att de inte utsätts för kroppsskador, och det kommer att fortsätta att noggrant ge akt på vad som händer i Zimbabwe”. Vi är alltså fast beslutna att visa ett aktivt intresse för området med tanke på den dramatiska utvecklingen. Medan jag är alltjämt är inne på detta ämne vill jag ta upp två andra frågor, först reaktionerna i de andra afrikanska staterna, där människor naturligtvis vet hur Mugabes regim är, och är väl medvetna om att det dramatiska händelseförloppet i Zimbabwe - där arbetslösheten är uppe i 80 procent och inflationen har passerat 5 000 procent - kommer att ha en skadlig effekt på hela regionen. Men det är just därför att den här utvecklingen är så hotande som olika stater reagerar på olika sätt. Reaktionen från de afrikanska staternas gemenskap är inte enhetlig. Sydafrika till exempel, som säkerligen påverkas av vad som pågår, förlitar sig på tyst diplomati, som det vill använda sig av som en väg för att undvika en brytning mellan landet och en stat som är en granne, och en mycket viktig sådan dessutom. Detta motiveras utan tvekan av ekonomiska intressen. Här ser vi också en växelverkan i det att ju kraftigare de internationella påtryckningarna och ju starkare fördömandet av Mugabes regim i Zimbabwe är, desto försiktigare blir de afrikanska staterna och desto mer visar de vad de mycket väl skulle kunna kalla för afrikansk solidaritet. Vi måste helt enkelt komma ihåg detta och försöka att hantera situationen på ett intelligent sätt - vilket leder in mig på den andra följdfrågan, som har att göra med förberedelserna inför toppmötet mellan EU och Afrika i Lissabon, som är planerat till december. För tillfället prioriterar vi förberedelserna av de frågor som ska behandlas vid detta viktiga toppmöte, och vi anser förvisso att detta är den viktigaste uppgiften för vårt ordförandeskap. Det finns naturligtvis fortfarande en rad andra problematiska afrikanska frågor som kommer att kräva vår uppmärksamhet under det här året, och därför anser vi att vi under de första sex månaderna måste genomföra en hel del av arbetet med att förbereda underlagen för detta toppmöte om Afrika. Beslutet om vem som ska bjudas in att delta vid toppmötet kommer därför snarare att fattas senare under året, och därför kommer vi att noga ge akt på vad som för närvarande händer i Zimbabwe, men ett beslut har ännu inte fattats om vem som faktiskt ska bjudas in, och därför kan jag inte besvara den frågan just nu. Jim Allister (EN) Herr minister! Jag tror att vi alla välkomnar ett förnyande av sanktionerna mot Zimbabwe, men det är uppenbart att det krävs mer än så, inte minst med tanke på de godtyckliga brotten mot de mänskliga rättigheterna som framkom i samband med förra veckans agerande mot oppositionen. Kommer rådet att utöva maximala påtryckningar på Zimbabwes grannländer? Är inte de nyckeln i den här frågan? Ni talar förskönande om att Sydafrika använder tyst diplomati, men är inte sanningen den att Sydafrika har utrustat den här regimen i flera år och att ni är alldeles för timida i ert svar till Sydafrika och behöver förstärka påtryckningarna ordentligt där? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Jag har just behandlat den här frågan ganska ingående, visserligen på ett ganska beskrivande sätt, genom att förklara relevanta hänsyn inom de afrikanska ländernas sfär, särskilt i Södra Afrikas utvecklingsgemenskap (SADC), som omfattar den här regionen. Vi för en dialog med länderna i SADC i frågan, och det ska vi fortsätta med. Men vår erfarenhet är att enbart ökade påtryckningar inte bidrar till att stärka det sätt som de afrikanska länderna behandlar Zimbabwe på - utan att det nästan blir tvärtom: det väcker instinktivt den afrikanska solidariteten. Vi har ännu inte hittat ett svar på hur man ska ta itu med frågan, men vi ska naturligtvis fortsätta vår intensiva dialog med länderna i SADC - däribland naturligtvis med Sydafrika - eftersom vi än så länge inte vet vilka reaktionerna på de senaste händelserna kommer att bli. Detta mot bakgrund av Robert Mugabes tillkännagivande att han nu kanske kandiderar igen. Inga reaktioner på detta föreligger ännu från Afrika, men dessa reaktioner kommer att vara mycket viktiga för att bidra till ett beslut om hur vi ska förhålla oss. Talmannen Angående: Artikel 301 i den turkiska strafflagen Under processionen inför begravningen av den mördade armeniske journalisten Hrant Dink (Istanbul, 23 januari 2007) krävde de tusentals demonstranter som följde den dödes kista att den turkiska strafflagens artikel 301 om ”offentligt förtal av den turkiska identiteten” skall upphävas. Alla påtryckningar för att få till stånd en ändring av artikeln har hittills varit fruktlösa. Håller rådet med om att rättegångar om brott mot denna artikel bland annat bidrar till att göra de anklagade till måltavla, vilket tydligt visas av mordet på Hrant Dink? Vilka omedelbara åtgärder tänker rådet vidta för att artikel 301 i den turkiska strafflagen skall ändras? Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Europeiska unionen reagerade omedelbart på den tragiska nyheten om mordet på Hrant Dink. I sitt uttalande uttryckte ordförandeskapet övertygelsen att de turkiska myndigheterna kommer att identifiera och arrestera de personer som är ansvariga för detta avskyvärda mord så snart som möjligt, och att Turkiet stadigt kommer att fortsätta på sin väg mot ett fullständigt genomförande av yttrandefriheten. Som frågeställaren utan tvekan är medveten om har rådet upprepade gånger betonat hur viktigt det anser att yttrandefrihet är. Det krävs fler fortsatta ansträngningar för att garantera att det råder yttrandefrihet i Turkiet i överensstämmelse med EU:s konvention om de mänskliga rättigheterna och relevant rättspraxis i Europeiska domstolen för de mänskliga rättigheterna. EU har systematiskt tagit upp den särskilda frågan om artikel 301 i den turkiska strafflagen och andra vagt formulerade artiklar på alla nivåer inom ramen för den pågående reformprocessen i Turkiet. Vid det senaste mötet i associeringsrådet EU-Turkiet klargjorde EU att Turkiet måste ändra de vagt formulerade artiklarna i överensstämmelse med relevanta EU-regler, om domare och allmänna åklagare håller fast vid en restriktiv tolkning av dessa bestämmelser. Vi förväntar oss att det tragiska mordet på Hrant Dink ska utgöra en vändpunkt som leder till påtagliga förändringar i strafflagen. Frågeställaren kan också vara förvissad om att unionen kommer att fortsätta att följa utvecklingen uppmärksamt på det här området och ta upp frågan på alla nivåer om så krävs. Framsteg på detta centrala område är av avgörande betydelse för de allmänna framstegen i anslutningsförhandlingarna. Kyriacos Triantaphyllides suppleant för frågeställaren. - (EL) Herr talman! Jag vill informera er om att just igår inledde allmänna åklagaren förfaranden om förtal av den turkiska identiteten mot Attila Yayla, en professor i statsvetenskap, som blev avstängd från universitetet Gazi i Ankara för att han kallade Kemalismen en reaktionär ideologi. Åklagarsidan gör de svarande till tydliga måltavlor för kritik. I Dinks fall hindrade den omständigheten att han frikändes av domstolen inte fanatiker från att mörda honom. Följaktligen kan inte rådet vänta på domstolsbeslut för att kräva att den turkiska strafflagen ska ändras. Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Herr Triantaphyllides! Ni förstår säkert att jag här idag inte i detalj kan gå in på något som hände igår, även om de saker ni säger olyckligtvis bekräftar det fortsatta behovet av de saker jag nämnde. Det finns ett tydligt behov av att föra den här dialogen på alla nivåer - och jag har förklarat att vi gör det - och även att sätta press på Turkiet att anpassa sina regler och sin lagstiftning på det här området till europeiska normer. Detta är avgörande för möjligheterna till framsteg i anslutningsförhandlingarna. För närvarande är detta det viktigaste instrument som står till rådets förfogande och vi använder oss av det. Panagiotis Beglitis (EL) Herr talman! Jag har lyssnat noga till det svar som rådets ordförande gav Dimitrios Papadimoulis. Jag fruktar att vi begränsar frågan till enbart det tragiska fallet med mordet på Hrant Dink. Jag anser att Europeiska unionen och medlemsstaterna - och här måste det tyska ordförandeskapet spela sin roll - tillsammans måste se de farliga dimensioner som utvecklingen av det nationalistiska klimatet i Turkiet antar. Med början i området Trapezounta håller idag ett allt mer utbrett nationalistiskt klimat på att utvecklas som skär tvärsigenom de politiska partierna och inte bara äventyrar livet för intellektuella, journalister, författare och journalister utan också den känsliga interna demokratiska balansen och naturligtvis Turkiets utveckling mot Europeiska unionen. (Talmannen avbröt talaren.) Gernot Erler rådets ordförande. (DE) Ledamotens ord belyser ytterligare problemet med vagheten i den turkiska lagstiftningen. Detta gäller inte bara artikel 301 i den turkiska strafflagen, utan också lagstiftningen mot terrorism. Denna vaghet är inte bara ett juridiskt utan också ett politiskt problem, eftersom den plötsligt kan användas på ett annat sätt beroende på den rådande stämningen eller på den politiska utvecklingen. Av den anledningen uppmanar vi våra turkiska motparter att genomföra förändringar på just dessa områden för att åstadkomma en viss grad av rättssäkerhet och för att undvika en situation där viss oro eller vissa tendenser i turkisk politik leder till förändringar av människors rättssäkerhet. Detta är vårt viktiga mål. Ledamoten kan vara förvissad om att vi kommer att fortsätta att arbeta för det här målet med stort engagemang. Talmannen De frågor som på grund av tidsbrist inte hade besvarats skulle erhålla skriftliga svar (se bilagan). Frågestunden är härmed avslutad. (Sammanträdet avbröts kl. 19.05 och återupptogs kl. 21.00.)

Lelujen turvallisuus (keskustelu) Puhemies (EN) Esityslistalla on seuraavana komission julkilausuma lelujen turvallisuudesta. Meglena Kuneva komission jäsen. - (EN) Arvoisa puhemies, haluan kiittää parlamenttia sen jatkuvasta kiinnostuksesta tuoteturvallisuutta kohtaan ja tästä tilaisuudesta esitellä teille lyhyesti tuoteturvallisuutta koskevan tilannearvion ensimmäisistä tuloksista, jotka julkaistiin 22. marraskuuta 2007. Osallistuin sisämarkkina- ja kuluttajansuojavaliokunnan kokoukseen 26. marraskuuta ja olen nyt iloinen voidessani puhua täysistuntoon kokoontuneelle Euroopan parlamentille. Kolme lähtökohtaani ja periaatettani ovat edelleen voimassa, ja ne voidaan vahvistaa: tuoteturvallisuudesta ei voi tehdä kompromissiratkaisua, uskomme vapaisiin markkinoihin ja oikeudenmukaiseen kilpailuun, ja toiveenamme on kansainvälinen kumppanuus Kiinan ja Yhdysvaltain kanssa. Nämä tilannearviotulokset osoittavat, että sääntelykehys on tarkoitukseen sopiva, jos ja kun sitä sovelletaan asianmukaisesti. Erityisesti nopea tietojenvaihtojärjestelmä RAPEX toimii tehokkaasti, ja sen avulla varmistetaan, että vaaralliset tuotteet vedetään markkinoilta koko Euroopan unionissa. Tilannearvioraportissa kuitenkin mainitaan eräitä parannusmahdollisuuksia ennaltaehkäisevien toimien ja kansainvälisen yhteistyön sekä paremman täytäntöönpanon alalla. Jotkin suunnitellut parannukset ovat jo edistyneessä vaiheessa, jossa ne ovat muuttumassa konkreettisiksi toimiksi, niin kuin etenkin leluturvallisuusdirektiivin tarkistuksen tapauksessa. Aion ehdottaa komissiossa toimiville kollegoilleni, että omaksuisimme väliaikaisen toimenpiteen vaatiaksemme, että magneettileluihin lisätään varoitusteksti standardin tarkistusta odotellessa, jotta voisimme puuttua riskeihin, joita nämä lelut saattavat aiheuttaa. Meillä on tämä oikeus yleisen tuoteturvallisuusdirektiivin 13 artiklan nojalla. Toivon, että tämä toimenpide astuu pian voimaan, mutta olen myös tietoinen siitä, että se on vain osittainen tilapäisratkaisu, kunnes magneetteihin liittyvään riskiin puututaan kattavasti asianmukaisella standardilla. Komissio avustaa jäsenvaltioiden markkinavalvontaviranomaisia parhaiden käytäntöjen määrittämiseksi ja niiden jakamiseksi markkinoiden parempaa valvontaa varten. Lokakuussa 2007 jäsenvaltiot ilmoittivat aloitteista tehdä parempaa yhteistyötä taloudellisten toimijoiden ja erityisten lelujen valvontakampanjoiden kanssa. Komissio aikoo julkaista tietoja vertailevasta täytäntöönpanokyvystä kuluttajan tulostaululla vuoden 2008 ensimmäisellä neljänneksellä. Komissio jatkaa myös jäsenvaltioiden markkinoiden valvontakyvyn konkreettista vahvistamista osallistumalla hyvin suunniteltujen yhteisten markkinoiden valvontahankkeiden rahoittamiseen (ne saavat vuonna 2007 1,3 miljoonaa euroa Euroopan yhteisön rahoitusta). Kuluttajien suojeleminen vaarallisilta tuotteilta vaatii yhdenmukaista suojaustasoa paitsi Euroopan yhteisössä myös EU:n ulkorajoilla. On otettu käyttöön sekä suojelun parantamistoimia Euroopan unionissa että erilaisia toimia suojelun vahvistamiseksi rajoilla. EU:n tullilainsäädännön viimeaikaiset suuret muutokset auttavat tunnistamaan tavaralähetykset, joihin liittyy suuri riski ja jotka on tarkistettava. Turvallisten tullien tietojenvaihtojärjestelmien ansiosta voidaan myös ryhtyä nopeasti toimenpiteisiin, kun saadaan tietoa uusista vaarallisista tuotetyypeistä. Näiden kahden verkoston välistä yhteistyötä lisätään käytännössä säännöllisillä RAPEX-järjestelmän ja tulliviranomaisten riskitietolomakejärjestelmän välisellä ilmoitusten vaihdolla. Jälkimmäisellä kiinnitetään rajatarkastajien huomio tietynlaiseen mahdollisesti vaaralliseen lastiin. Komissio on korostanut jäljitettävyyttä, joka on lisäparannusten kannalta erittäin tärkeä ala. Tilastojen mukaan tuntematonta alkuperää olevat tuotteet, joista ilmoitettiin RAPEX:in kautta, vähenivät ensi kertaa lokakuussa 2007, jolloin niitä oli kolme prosenttia verrattuna 17 prosenttiin vuonna 2006. Komissio arvioi tällä hetkellä jäsenvaltioiden avustamana, miten voidaan varmistaa, että tämä parannus ei ole vain väliaikainen. Komissio on jo sisällyttänyt ”tavaroiden sisämarkkinoita” koskevaan lainsäädäntöpakettiin säännöksen, jossa vaaditaan, että talouden toimijoilla on oltava käytettävissään tavarantoimittajansa henkilö- tai yritystiedot. Sen pitäisi olla avuksi markkinoiden valvontaan liittyvissä toimissa, kun tämä laki astuu voimaan. Komissio on myös kysynyt, mitä Kiina voisi tehdä jäljitettävyyden suhteen, ja kannattaa Kiinan aloitteita vaatia tehtaiden tasolla viivakoodeja tietyille tuoteryhmille, joihin liittyy suuria riskejä. Komissio myös korostaa johdonmukaisesti talouden toimijoiden vastuuta tuoteturvallisuudesta. Kannatan teollisuuden sitoumusta kehittää kuluttajien luottamusta lisääviä toimenpiteitä. Olemme tehneet sopimuksen, jota kutsun turvallisuussopimukseksi. Lähetän myös asiantuntijoita tekemään tutkimuksen liiketoiminnan turvatoimista toimitusketjussa ja raportoin tästä lisää vuoden 2008 ensimmäisellä neljänneksellä, koska globalisaation aikakaudella olemme vain yhtä voimakkaita kuin ketjun heikoin lenkki. Mielestäni on myös tärkeää kommunikoida Euroopan kansalaisten kanssa tuoteturvallisuusasioissa ja kuunnella heidän huolenaiheitaan. Tämä on välttämätöntä, koska me kaikki haluamme vastata heidän tiedusteluihinsa ja tarpeisiinsa yhä paremmin. Pidin äskettäistä Turvallista joulua -verkkokeskusteluani (nautin siitä erittäin paljon) erittäin valaisevana ja miellyttävänä, ja vastasin lähes 50 mielenkiintoiseen kysymykseen. Lopuksi, tuoteturvallisuutta koskevat huolenaiheemme välitettiin Kiinan johdolle EU:n ja Kiinan huippukokouksessa 28. marraskuuta 2007. Sekä EU:n että Kiinan johto oli yhtä mieltä siitä, että korkeatasoinen tuoteturvallisuus on kuluttajien luottamuksen ja keskinäisen kaupankäynnin avain. Toimivaltaiset viranomaiset ovat perustaneet tätä varten kattavat yhteistyösuhteet. Molemmat osapuolet ovat halukkaita jatkamaan ja syventämään vuoropuhelua, vaihtamaan tietoja säännöllisesti ja tähtäämään mitattaviin, jatkuviin parannuksiin. Myös komissio on samalla tavoin sopinut Yhdysvaltain hallituksen kanssa parantavansa yhteistyötämme tuontitavaran turvallisuutta koskevissa kysymyksissä transatlanttisen talousneuvoston puitteissa. Uskon, että tämä teille tarkoitettu mietintö on osoittanut, että minä ja kaikki komissiossa toimivat kollegani olemme ottaneet tarvittavat askeleet kulutustavaroiden turvallisuuden parantamiseksi yhdessä kaikkien asiaankuuluvien toimijoiden kanssa kaikkein tehokkaimmalla ja asialle omistautuneimmalla tavalla, joka on oikeassa suhteessa siihen, mitä tarvitaan. Haluan jälleen kerran kiittää parlamenttia monista innoittavista keskusteluistamme tässä asiassa. Marianne Thyssen PPE-DE-ryhmän puolesta. - (NL) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, hyvät naiset ja herrat, ei tietenkään ole sattumaa, että Euroopan kansanpuolueen (kristillisdemokraattien) ja Euroopan demokraattien ryhmä vaati tätä ajankohtaista ja kiireellistä keskustelua juuri ennen joulua, etenkin kun aiheesta keskusteltiin syyskuussa, niin yllättävää kuin se saattaakin olla. Myös PPE-DE-ryhmä haluaa tämän keskustelun antavan selkeän poliittisen merkin, ja sillä on mielessään poliittinen tavoite. Haluamme tehdä kaikkemme korkeatasoisen kuluttajansuojan hyväksi ja haluamme, että pienimpiin, haavoittuvimpiin kuluttajiin, lapsiin, kohdistuva huomio pysyy asialistan kärkipäässä. Arvoisa komission jäsen, kannatan täällä antamianne lausuntoja. Panemme merkille, että olette jo tehnyt erittäin paljon työtä komissiossa, ja haluamme tietenkin nähdä myös jäsenvaltioiden saavan innoitusta tehdäkseen oman osuutensa työstä. Myös heidän on kuitenkin sitouduttava jatkossakin tiukentamaan lelumarkkinoidensa valvontaa. Arvoisa komission jäsen, mekin tiedämme, että olette tehnyt henkilökohtaisesti voitavanne kuluttajansuojan alalla. Arvostamme ponnistuksianne erityisen paljon, ja olemme kanssanne myös samaa mieltä siitä, että lelujen turvallisuuden alalla meidän ei pitäisi suunnitella jälleen uutta lähestymistapaa vaan pikemminkin tukkia olemassa olevan järjestelmän aukot. Haluaisin muutamiin asioihin lisäselvennystä: sanoitte, että myös Kiinan viranomaiset työskentelevät erityisen lujasti, ja viittasitte siihen juuri äsken. Jonkin aikaa sitten ilmoititte, että he aikovat luoda eräänlaisen kiinalaisen RAPEX-järjestelmän. Voitte ehkä valaista asiaa lisää. Toiseksi haluan tietää, onko leluteollisuuden kanssa todella tehty erityisiä sopimuksia, vai onko jokaisella jäsenvaltiolla oma tapansa toimia? Olisin myös halunnut kuulla, miksi odotamme edelleen uutta leludirektiiviä eli komission ehdotusta nykyisen leludirektiivin muuttamiseksi. Odotimme sen tapahtuvan näihin aikoihin. Se on selvästikin viivästynyt. Ehkä voitte selittää, miksi? Lisäksi olette aivan oikeassa. Sisämarkkinat ovat olemassa myös kuluttajia varten. Jos kuluttajat eivät luota niihin, he eivät käytä niitä riittävästi. Nämä asiakirjat ovat aivan erityisen tärkeitä. Evelyne Gebhardt PSE-ryhmän puolesta. - (DE) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, paljon kiitoksia tilanneselostuksesta, jonka annoitte meille jälleen kerran tänään keskustelujen edistymisestä. Olemme ehdottomasti jo saaneet edistystä aikaan, mutta se ei tietenkään vielä riitä minulle. Meillä on vielä useita asioita edessämme. Olemme jo keskustelleet yhdestä asiasta toistuvasti: Euroopan unionin on tehtävä alustavat työt itse. Olen myös melko pahoillani siitä, että leludirektiivin tarkistusta ei vieläkään ole jätetty käsiteltäväksi. Kun kuulin, että saisimme tarkistuksen joulukuussa, oletin, että kyse oli joulukuusta 2007 eikä joulukuusta 2008. Nyt on joulukuu, ja tiedämme, että tarkistusta ei tule. Toivon, että tarkistus on saatavilla viimeistään ensi tammikuussa eikä joulukuussa 2008, koska sillä on kiire. Toinen asia, arvoisa komission jäsen, on se, että myös jäsenvaltioiden on tehtävä velvollisuutensa. Niiden on hyödynnettävä RAPEX-järjestelmää tehokkaammin ja johdonmukaisemmin. Se on yksi asia. Niiden on kuitenkin myös suhtauduttava paljon vakavammin markkinoiden valvontaan, joka on niiden vastuulla. Meidän on myös vietävä asioita eteenpäin täällä, jotta voimme todella myös saada tarvittavan turvallisuuden aikaan. Tässä suhteessa ei kuitenkaan kuulustella vain hallituksia tai niiden virastoja. Myös lelujen valmistajille esitetään kysymyksiä. Heidän on itse varmistettava, että tuotteiden laatu on asianmukainen. He eivät voi vain jatkaa vastuun sälyttämistä muiden niskoille. Emme voi antaa heidän mennä Kiinaan ja sanoa: ”Kyllä, haluamme leluja, mutta ne saavat maksaa enintään tämän verran.” Silloin laatu kärsii, niin kuin he varmasti tietävät. Emme saa päästää valmistajia pälkähästä, vaan meidän on vaadittava heiltäkin samanlaisia toimia. Kuten olemme sanoneet, valvonta on kuitenkin vielä parempi asia, ja se meidän on saatava aikaan. Toivon, että pystytte viemään tämän todella eteenpäin käsittelemässänne turvallisuuspaketissa. Marios Matsakis ALDE-ryhmän puolesta. - (EN) Arvoisa puhemies, joillekin perheille tämä joulu on murhenäytelmän aikaa lapsen menettämisen vuoksi. Tällaisesta murhenäytelmästä tekee vielä kipeämmän se, että a) se olisi voitu estää helposti ja että b) sen aiheutti rakkaudella annettu lahja - ilo, joka muuttui murhavälineeksi. Niin, murhavälineeksi. Ne, jotka tuottavat vaarallisia leluja, nimittäin tietävät hyvin, että nuo lelut saattavat tappaa ja lopulta ehkä tappavatkin lapsen. Näin ollen tällaisten tappavien lelujen tuominen markkinoille on mielestäni murha, joten ne, jotka eivät laiminlyöntiensä vuoksi pysty estämään tällaisen rikoksen tapahtumista, ovat avunantajia rikokseen. Arvoisa komission jäsen, me kaikki tiedämme, ketkä ovat syyllisiä, jotka tässä suhteessa tappavat tai vammauttavat lapsiamme. He ovat halpojen kiinalaisten lelujen valmistajia. Entä millaista suojaa voitte tarjota kansalaisille? Joudun valitettavasti sanomaan, että se ei riitä. Näyttää siltä, että olette tyytyväisiä siihen, että 43 prosentissa viimeisimmässä RAPEX-Kiina-raportissa mainituista tapauksista ryhdyttiin korjaaviin toimenpiteisiin. Arvoisa komission jäsen, entä ne 57 prosenttia tapauksista, joissa korjaaviin toimenpiteisiin ei ryhdytty? Ja entä ne mahdollisesti vaaralliset lelut, joita raportissa ei mainittu lainkaan? Sanoitte, että ”tässä maailmassa ei voi antaa sataprosenttisia takeita”, mutta ”voidaan varmistaa, että järjestelmä on tarkoitukseen sopiva.” Mihin tarkoitukseen, arvoisa komission jäsen? Hutiloimiseen turvallisuusasioissa, jotta emme järkyttäisi Kiinan hallitusta? On vain yksi tapa ratkaista tämä ongelma, arvoisa komission jäsen: on kiellettävä kaikkien kiinalaisten lelujen tuonti, kunnes Kiinan hallitus antaa sataprosenttiset takeet siitä, että Euroopassa ei enää myydä vaarallisia leluja. Vain siinä tapauksessa täytätte tärkeimmän tehtävänne ja suojelette todella lapsiamme kiinalaisten lelujen aiheuttamalta menehtymiseltä. Älkääkä unohtako, arvoisa komission jäsen, että Kiinan edistyminen ei riitä, koska yhdenkin lapsen kuolema on liikaa. Puhemies (EN) Arvoisa Marios Matsakis, pahoittelen, että ilmoitin, että teillä on minuutti puheaikaa. Se oli meidän virheemme, ja teillä oli todellakin aikaa kaksi minuuttia. Myönnän aina lisäaikaa niille, jotka eivät puhu äidinkieltään. Puhutte erinomaista englantia! Roberta Angelilli UEN-ryhmän puolesta. - (IT) Arvoisa puhemies, hyvät naiset ja herrat, lelujen turvallisuuden suhteen ei voi tehdä myönnytyksiä, ja kiinalaisten lelujen laajamittainen vetäminen markkinoilta on tuonut kuluttajien turvallisuuden jälleen keskustelun keskiöön. Tämä koskee etenkin pienimpien kuluttajiemme turvallisuutta, sillä heidän äänensä tai voimansa ei usein riitä puolustautumiseen. Terveydelle vaarallisille tuotteille on itse asiassa erittäin tuottoisat markkinat, joilla ansaitaan vuosittain huikeita summia rahaa ja jotka löytävät loputtomasti teitä ja verukkeita tosiasiassa laittomien ja haitallisten tuotteiden laillistamiseen. Juuri sen vuoksi kannatamme komission ehdotuksia tuotteiden, etenkin lelujen, turvatarkastusten lujittamisesta. Uskomme erityisesti, että yhteistyö Kiinan ja Yhdysvaltain kanssa on ehdottoman tärkeää Euroopan markkinoille suuntaavien vaarallisten tuotteiden tulvan pysäyttämiseksi. Monet toimet, kuten turvallisuustoimenpiteiden sekä tuottajien ja maahantuojien välisen turvallisuussopimuksen yleinen tarkistaminen, on asetettava etusijalle kuluttajien luottamuksen palauttamiseksi. Jäsenvaltioiden osalta on ehdottoman tärkeää parantaa tullien ja markkinoiden valvonnasta vastaavien viranomaisten välistä yhteistyötä. Leluturvallisuusdirektiivin tarkistaminen on välttämätöntä, jotta tuotantovaiheessa ja tullissa tehtävien riittävien tarkastusten suunnittelua varten olisi määritelty tarkat säännöt. Lopuksi sanon kuitenkin, että Kiinan on ehdottomasti hoidettava oma osansa ja että komission on vaadittava siltä sitä. Kiinan on annettava takeita ja sitouduttava vaikeaan ja tinkimättömään laittomien käytäntöjen torjutaan. Muussa tapauksessa Euroopan unionin on ryhdyttävä ankariin toimenpiteisiin ja suljettava ovi väärennöksiltä sekä vilpilliseltä ja laittomalta kilpailulta. Hiltrud Breyer Verts/ALE-ryhmän puolesta. - (DE) Arvoisa puhemies, tässä keskustelussa risteillään eri direktiivien välillä. Arvoisa komission jäsen, sekoitatte keskenään tuoteturvallisuus- ja leluturvallisuusdirektiivin! Tuoteturvallisuusdirektiivin täytäntöönpanoon liittyy itse asiassa ongelma ja leluturvallisuusdirektiiviin lainsäädännöllinen puute. Valvonnan lisääminen ei tässä asiassa auta, koska turvallisuuteen liittyy porsaanreikiä. Esimerkiksi vaarallisia kemikaaleja ei ole kielletty. Kaksi kuukautta sitten komission jäsen Günter Verheugen lupasi, että leluturvallisuusdirektiivi esiteltäisiin tässä kuussa. Hän sanoi, että lyijyä sisältäviä leluja ei pitäisi päästää Euroopan markkinoille. Leluturvallisuusdirektiivin tarkistuksesta ei kuitenkaan näy jälkeäkään. Toisen lupauksen suhteen komission jäsen Verheugen myönsi minulle kirjallisesti, että hän erehtyi sanoessaan, että lyijyä sisältävät lelut ovat Euroopassa kiellettyjä. Sekään ei ole totta. Sekoitatte keskenään tuoteturvallisuus- ja leluturvallisuusdirektiivin. On siis hyvin outoa sanoa, että tarvitsemme viivakoodin erityisen vaarallisille tuotteille. Toivon, että ette tarkoita sillä leluja! Tuotteet eivät muutu lasten käsissä vaarattomammiksi! Tarvitsemme ennaltaehkäisyperiaatetta. Myöskään magneetteja koskevia varoituksia ei mainita. Entä syöpää aiheuttavia aineita sisältävien lelujen varoitukset? Euroopassa käytetään polyaromaattisia hiilivetyjä. Kiellämme niiden käytön autonrenkaissa, mutta ne sallitaan leluissa, vaikka ne ovat syöpää aiheuttavia aineita. Tämä keskustelu on naurettava, koska risteilette molempien direktiivien välillä. Olkaa hyvä ja keskittykää toisessa vastauksessanne leluturvallisuusdirektiiviin ja vastatkaa kysymyksiin siitä, milloin tämä direktiivi vihdoin jätetään käsiteltäväksi ja milloin - niin kuin ehdotimme päätöslauselmassamme - oikeudelliset porsaanreiät tukitaan. Olkaa hyvä älkääkä enää sekoittako niitä keskenään. Valvonta on hyvä asia, mutta lait ovat parempia. Eva-Britt Svensson GUE/NGL-ryhmän puolesta. - (SV) Arvoisa puhemies, ei tietenkään voida hyväksyä, että lapset joutuvat kosketuksiin sellaisten lelujen kanssa, jotka vaarantavat heidän terveytensä. Suurin piirtein kaikki meistä luulevat, että voimme ostaa EU:ssa CE-merkinnällä varustettuja leluja rauhallisin mielin. Mikään muu ei tule kysymykseenkään. Todellisuudessa ostamme kuitenkin tahtomattamme leluja, jotka sisältävät syöpää aiheuttavia aineita ja lyijyä. On mahdotonta uskoa, että tällaisia aineita käytetään leluissa, joita lapset usein työntävät suuhunsa! Lasten turvallisuus vaatii komissiolta välittömiä toimia. Valmistajien, tavarantoimittajien ja maahantuojien taloudelliset edut eivät koskaan saa olla lasten terveyttä tärkeämpiä. Yksikin vaarallinen lelu on liikaa. Malcolm Harbour (EN) Arvoisa puhemies, haluan kiittää komission jäsentä Kunevaa siitä, että hän tuli tänään meidän ehdotuksestamme parlamenttiin, ja onnitella häntä siitä, että hän on toteuttanut toimiaan erittäin myönteisesti ja voimakkaasti. Hän on vieraillut Kiinassa sen jälkeen, kun kävimme ensimmäisiä keskusteluja syyskuussa. Olemme nähneet vierailun tulokset. Hän on myös todennut aivan selvästi, että ”kuluttajien turvallisuudesta ei voi tehdä kompromisseja”. Me kaikki uskomme vakaasti, että asia on niin. Käytännöllisen näkökulman suhteen, useat kollegat ovat jo huomauttaneet, että tämä on erittäin monimutkainen aihe, johon liittyy monia toimijoita. Näin ollen suhtaudun myönteisesti komission jäsenen Kunevan vakuutukseen, että hän työskentelee yhdessä jäsenvaltioiden kanssa vahvistaakseen niiden kykyä tarkastaa, testata ja myös pysäyttää vaaralliset lastit, jotka voidaan tunnistaa asianmukaisesti, koska tietovirrat on luotu. Olkaamme realistisia. Kyse on erittäin suuresta määrästä valmistajia ja erittäin suuresta määrästä tuotteita. Emme kuitenkaan halua missään tapauksessa mustamaalata niitä lelujen valmistajia, jotka jo tekevät erinomaista työtä ja tuottavat houkuttelevia, hyvin suunniteltuja ja arvokkaita leluja, joita kuluttajat ja heidän lapsensa arvostavat koko Euroopan unionissa ja jotka, kuten me kaikki tiedämme, ovat erittäin tärkeitä lasten kehitykselle. On aivan väärin erottaa kiinalaiset joukosta, kuten kyproslainen kollegamme teki erittäin tunteenomaisessa ja ahdasmielisessä puheessaan. Tuotteita valmistetaan monissa muissakin maissa. Tärkeintä on varmistaa alusta lähtien mallin laatu ja se, että kaikki vastuussa olevat insinöörit työskentelevät yhdessä tavarantoimittajien kanssa varmistaakseen, että kaikki tarkastukset ovat kohdallaan. Voitte uskoa, että, on monia yhtiöitä, jotka valmistavat Kiinassa todella korkeiden laatustandardien mukaisia leluja. Haluamme kaikkien tekevän niin, ja haluamme sen tapahtuvan nyt. Se johtuu siitä, että keskeiset päätökset, jotka tehdään nyt, ennen tämän vuoden joulua, koskevat leluja, jotka lapset saavat käsiinsä ensi jouluna. Tästä me kaikki puhumme, joten työskentelemme edeltäkäsin, ja siksi oli erittäin tärkeää, että komission jäsen vieraili täällä tänä iltana. Arlene McCarthy (EN) Arvoisa puhemies, tämäniltaisen keskustelun ja komission jäsenen julkilausuman tavoitteena on tietenkin oltava viestittää kuluttajille ja Kiinalle - ja niille, jotka toimittavat leluja muista kolmansista maista - erittäin voimakkaasti, että olemme päättäneet saada myrkylliset lelut pois markkinoiltamme. Olemme nähneet, että monien lelujen poistaminen myynnistä joulun alla merkitsee, että meidän on jatkettava toimenpiteisiin painostamista. Haluan myös lisätä, arvoisa komission jäsen, että äskettäisissä ratsioissa omalla alueellani - Manchesterissä - takavarikoitiin 150 000 euron arvosta yli 20 000 laitonta ja väärennettyä lelua. Ne oli selvästi tarkoitettu täyttämään, aukot, jotka syntyivät, kun leluja poistettiin myynnistä. Näin ollen meidän on saatava lailliset lelujen toimittajat ja valmistajat noudattamaan korkeimpia turvastandardeja, ellemme halua, että lapset joutuvat vaarallisten, väärennettyjen lelujen vuoksi vaaraan. Sallikaa minun siis sanoa selvästi parlamentin kuluttajansuojavaliokunnan puheenjohtajana, mitä pyydämme teitä tekemään meidän tuellamme, arvoisa komission jäsen. Haluamme, että Euroopan lelujen turvallisuutta koskevat lait tarkistetaan pikaisesti, jotta voisimme puuttua uusiin ongelmiin, jotka juontavat juurensa kolmansista maista, kiinalaisista tuontitavaroista ja tietenkin uusista ja vaarallisista lelumalleista, kuten magneeteista, jotka ovat ilmestyneet markkinoille sen jälkeen, kun alkuperäinen direktiivi laadittiin vuonna 1995. Se on vanhentunut, ja se on tarkistettava. Meidän on täydennettävä lakia panemalla se voimakkaammin ja viisaammin täytäntöön sekä valvomalla sitä voimakkaammin ja viisaammin varmistaaksemme, että saamme huonot valmistajat kiinni. Arvoisa komission jäsen, annan teille henkilökohtaisesti tukeni, ja teen niin jatkossakin, jotta voisitte tarvittaessa kieltää vaaralliset kiinalaiset tuontilelut. On kuitenkin sanottava, että toimenne ovat tuottaneet tuloksia. Nyt olemme nähneet Kiinan itse antaneen 93 kieltoa, ja heinäkuusta lähtien Kiinassa on käynnistetty 183 tutkimusta. Se tarkoittaa, että Kiinan rajoilta viedään turvallisempia leluja. Meidän on lisättävä näitä toimia ja tuettava teitä. Kuitenkin myös maahantuojien on kannettava vastuu vaarallisten lelujen maahantuonnista, ja näin ollen kannatan toimitusketjun tarkistamista, jotta valmistajien jättämät aukot voitaisiin tukkia. Arvoisa komission jäsen, emme ole valmiita tekemään kompromisseja lelujen turvallisuudesta. Varoitukset eivät ehkä riitä. Esimerkiksi Yhdysvalloissa voimme nähdä, että kun meillä jotkin lelut on kielletty alle kolmevuotiailta ja joissakin leluissa on yli kuusivuotiaita koskevia varoituksia, siellä valitetaan, että he tuovat meidän vaaralliset lelumme maahan eurooppalaisilta markkinoilta, joten meidän on ehkä noudatettava tällä alalla Yhdysvaltain mallia. Laatikaamme siis nopeat ja tehokkaat toimenpiteet kuluttajiemme luottamuksen palauttamiseksi lelumarkkinoilla. Arvoisa komission jäsen, vakuutan, että valiokuntani työskentelee kanssanne sen saavuttamista varten. Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk (PL) Arvoisa puhemies, haluan kiinnittää huomiota useisiin yleisempiin asioihin puhuessani tässä lelujen turvallisuutta koskevassa keskustelussa. Ensinnäkin Maailman kauppajärjestön tuella tapahtuva kaupan vapauttaminen, joka helpottaa yhä enemmän pääsyä Euroopan markkinoille, ei ole vain hyödyllistä kuluttajille, jotka saavat monia tavaroita edullisemmin. Se tuo mukanaan myös vaaroja, ja paljonpuhuvana esimerkkinä tästä voidaan mainita tänään käsiteltävänä olevat vaaralliset lelut. Toiseksi, Kaakkois-Aasian maat ovat kilpailukykyisiä Euroopan markkinoilla, koska ne eivät maksa kaikkia tuotteiden valmistuskustannuksia. Ne eivät usein vastaa ympäristönsuojelukustannuksista, työntekijöiden oikeuksien kunnioittamiseen tai tuotteiden turvallisuuteen liittyvistä kustannuksista, vain muutamia esimerkkejä mainitakseni. Kolmanneksi, on siis tarpeen, että EU:n jäsenvaltioiden kuluttajansuojasta ja kilpailun suojelemisesta vastaavat laitokset käyttävät saatavilla olevia välineitä reagoidakseen nopeammin ja tehokkaammin tällaisiin tilanteisiin ja poistavat markkinoilta sekä vaaralliset tuotteet että niiden valmistajat tai maahantuojat. Neljänneksi ja viimeiseksi, Euroopan unionin on vaadittava Maailman kauppajärjestön tuella käytävissä Euroopan markkinoille pääsyn laajentamista koskevissa neuvotteluissa, että kolmannet maat noudattavat rehellisen kilpailun sääntöjä ja etenkin sisällyttävät tuotteiden hintoihin kaikki valmistuskustannukset, jotka lasketaan eurooppalaisten standardien perusteella. Heide Rühle (DE) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, sanoin jo valiokunnassa, että arvostamme ponnistuksianne ja kiitämme teitä niistä. Eräät näistä asioista kuitenkin osoittavat selvästi, missä jokin on huonosti. Jos esimerkiksi magneeteista halutaan varoittaa, se osoittaa vain, että leluturvallisuusdirektiivi on riittämätön. Leluturvallisuusdirektiivi perustuu valitettavasti uuteen lähestymistapaan. Uusi lähestymistapa edellyttää, että vastaavat standardointikomiteat ovat aktiivisia. Standardointikomiteat eivät valitettavasti ole olleet aktiivisia magneettien eivätkä myöskään syöpää aiheuttavien aineiden suhteen. Tällä hetkellä vain kolme syöpää aiheuttavaa ainetta on kielletty. Muut ovat sallittuja. Meidän on tarkistettava kiireellisesti leluturvallisuusdirektiiviä tarkistaessamme, onko tämä uusi lähestymistapa todella oikea vai onko eurooppalaisille lainsäätäjille huomattavasti tärkeämpää laatia nyt heti lelualan standardit, koska lelut kiinnostavat lähinnä lapsia, ja lapsia on suojeltava aivan erityisesti. Pyydän teitä tarkistamaan vielä kerran, onko uusi lähestymistapa todella tässä asiassa oikea vai tarvitsemmeko leluturvallisuusdirektiiviä tarkistaessamme itse asiassa erilaista lähestymistapaa. Haluan myös huomauttaa, että olemme korostaneet tuotepakettia tarkistaessamme maahantuojien vastuuta. Maahantuojien on otettava vastuunsa vakavasti. Toivon, että myös te ja komissio kannatatte tätä kolmikantakokouksessa. Maahantuojia on pidettävä vastuullisina samoin kuin valmistajiakin. On vielä yksi asia, jäsenvaltiot. Voidaan osoittaa, että tuoteturvallisuusdirektiivi on ollut yksinkertaisesti liian heikko. Jäsenvaltiot on saatava valvomaan sitä ja poistamaan eräitä tuotteita asteittain käytöstä. Kaikkia ei valitettavasti ole todella poistettu käytöstä. Iliana Malinova Iotova (BG) Arvoisa komission jäsen, tämänpäiväiseen kysymykseeni on useita syitä. Ensimmäinen on vastauksenne tätä kysymystä koskevassa sisämarkkina- ja kuluttajansuojavaliokunnan keskustelussa. Vastaus oli mielestäni liian yleinen. Toinen on kirjallinen kysymys, jonka olen jo esittänyt, ja toivon saavani sille vastauksen yhdessä muiden tämänpäiväisten vastausten kanssa. Kolmas syy on seuraava: haluan kiinnittää huomionne erityisesti vuonna 2005 hyväksyttyyn Christensenin mietintöön uusien jäsenvaltioiden integroitumisesta kuluttajansuojajärjestelmään, joka täydentää Euroopan yhteisössä sisämarkkinajärjestelmää. Mietintö sisältää Euroopan komissiota koskevia suosituksia erityisen huomion kiinnittämiseksi uusiin jäsenvaltioihin, joihin kuuluu myös minun maani. Haluan ilmaista henkilökohtaisen mielipiteeni, että huolimatta komission ponnistuksista tällä alalla, vain kolme prosenttia Bulgarian kansalaisista tuntee, että heitä suojellaan kuluttajina. Näin ollen kysyn erityisesti seuraavaa: mitä Euroopan komissio on tehnyt taatakseen joulun ja uuden vuoden aikana uusien jäsenvaltion markkinoilla myytävien kiinalaisten lelujen turvallisuuden, ottaen huomion niiden suhteellisesti heikomman kuluttajansuojajärjestelmän? Vicente Miguel Garcés Ramón (ES) Arvoisa puhemies, arvoisa komission jäsen, en halua olla dramaattinen, mutta käsittelemämme ongelma vaikuttaa koko Euroopan unioniin. Yhtenä esimerkkinä voin sanoa, että Espanjaan saapuu päivittäin 40 000 tavarakonttia, ja monta tuhatta konttia sisältää leluja. Haluamme tietää, helpottaako 1. tammikuuta 2008 käyttöön otettava valtuutettua taloudellista toimijaa koskeva järjestelmä todella tehokkaita toimenpiteitä lasten terveyden vaarantavaan ja monta kertaa tuomittuun kaupalliseen toimintaan puuttumiseksi. Euroopan parlamentti kehotti tuotteiden ja etenkin lelujen turvallisuutta koskevassa 26. syyskuuta antamassaan päätöslauselmassa komissiota ja jäsenvaltioita ryhtymään toimenpiteisiin varmistaakseen, että myynnissä olevat kulutustavarat eivät ole vaaraksi terveydelle. On aika vauhdittaa tarvittavien toimenpiteiden hyväksymistä Euroopan parlamentin päätöslauselman täytäntöönpanoa varten. Meidän on tehostettava mainitsemiemme markkinoiden valvontaa ja tarkkailua. Globalisaation aikakaudella lelut eivät ole mitä tahansa tavaraa. Ilman tarkastuksia näemme toistuvasti raportoitujen tapausten toistuvan jälleen. Kerta toisensa jälkeen sorrutaan kaupalliseen polkumyyntiin ja mahdollisesti vahingoitetaan vakavasti kuluttajien ja etenkin lasten terveyttä. Meglena Kuneva komission jäsen. - (EN) Arvoisa puhemies, sallikaa minun aloittaa vastaamalla Marianne Thyssenille siitä, mitä teemme parantaaksemme myönteistä vaikutustamme Kiinan markkinoihin. Jos haluamme menestyä, Euroopan pitäisi kehittää rooliaan standardin ylläpitäjänä, ja juuri niin yritämme tehdä. RAPEX-Kiina-raportti antaa Kiinan viranomaisille mahdollisuuden tutustua yksityiskohtaisiin tietoihin riskeistä, joita Euroopassa myytävistä kiinalaisista tuotteista on löydetty, ja se on heille erittäin arvokas tietolähde. Kiina on parhaillaan laatimassa omaa kansallista nopeaa varoitusjärjestelmäänsä, jossa jäljitellään eurooppalaista järjestelmää. Tämä on tuoteturvallisuudelle todella suuri menestys maailmanlaajuisella tasolla. Sillä varmistetaan, että tiedot leviävät nopeasti paikallisiin toimistoihin toimenpiteitä varten, ja se pitäisi ottaa käyttöön tämän vuoden loppuun mennessä. Jos kehitys jatkuu suunnitelmien mukaan, Eurooppa voi onnitella itseään vuoden lopussa suuresta menestyksestä, kun se on luonut mallin Kiinan viranomaisille. Haluan myös korostaa, että seuraava vuosi on minulle hyvin intensiivinen, kun laaditaan uutta yhteisymmärryspöytäkirjaa Kiinan kanssa, koska nykyinen yhteisymmärryspöytäkirja, joka on ollut voimassa vuodesta 2006 lähtien, menee umpeen vuoden 2009 alussa. Siitä tulee erittäin konkreettista työtä komissiolle. Monet teistä ovat viitanneet leludirektiiviin. En voi kommentoida asiaa, joka kuuluu varapuhemies Verheugenin vastuualueeseen, koska leludirektiivi on osa hänen salkkuaan, vaikka teemmekin erinomaista yhteistyötä. Teidän pitäisi kuitenkin olla tietoisia siitä, että leludirektiivin tarkistus on valmisteilla, ja se esitellään hyvin pian. Ennen kuin tapasin teidät, tarkistin asian komission jäsenen Verheugenin yksiköiltä ja häneltä itseltään, ja tiedän, että komissio keskustelee pian tästä direktiivistä. Olen varma, että hänen yksikkönsä työskentelevät täyttä vauhtia. Kahta lähestymistapaamme ei voi yhdistää. Niitä ovat teollinen lähestymistapa, johon kuuluu leludirektiivi, ja lähestymistapa, johon toimintani perustuu ja johon kuuluu yleinen tuoteturvallisuusdirektiivi. Voin vakuuttaa teille, että ero on komissiossa todella hyvin selvä. Juuri tähän pyrimme uudella lähestymistavallamme - haluamme pitää nämä kahdenlaiset tarkastukset rinnakkaisina. Toiset tarkastukset koskevat vaatimuksia, joita leluille asetetaan teollisina hyödykkeinä ja toiset, jotka menevät näitä ponnistuksia pidemmälle, koskevat lelujen lapsiturvallisuustarkistuksia, joita voidaan tehdä milloin tahansa. Yksi hyvä esimerkki on leluissa käytettävät magneetit. Ne sisällytetään nyt yleiseen tuoteturvallisuusdirektiiviin, ja voimme tehdä tarkastuksia, kieltää vaarallisia tuotteita ja pyytää uutta standardia. Sillä välin leluihin lisätään varoitus, ja sitten laadimme ehdotuksen. Todennäköisimmin laaditaan standardi, ja jotkin magneettien käyttötavoista kielletään. Tämä lähestymistapa perustuu tarkalleen ottaen turvallisuusaukon tukkimiseen todellisen yleisen tuoteturvallisuusdirektiivin avulla. Se on erinomainen esimerkki siitä, miksi meidän on pidettävä nämä kaksi lähestymistapaa yhdessä. Aloin vastata Heide Rühlelle magneeteista. Kollegio harkitsee ehdotustani hyväksyä kohdennettu toimenpide erityisten varoitusten vaatimiseksi magneettisiin leluihin, ja tämä tukkisi aukon, kunnes sopivilla standardeilla voidaan asianmukaisesti puuttua tähän riskiin. Kuten tiedätte, tämä prosessi on pitkähkö, mutta se ei riipu komissiosta. Tämä on lainsäädäntö, jonka yksinkertaisesti panemme täytäntöön sen suhteen, miten panemme standardimme täytäntöön. Haluaisin pohtia hetken Marios Matsakisin mielipidettä. Linjani on aivan yksinkertainen, koska uskon, että Malcolm Harbour vastasi erittäin johdonmukaisesti. En usko, että vaarallisilla leluilla on passia, ja meidän pitäisi puuttua vaaraan sieltä käsin, mistä se tulee. Sallikaa minun muistuttaa, että vaikka 50 prosenttia vaarallisista leluista tulee Eurooppaan Kiinasta, olen yllättynyt siitä, että emme ole lainkaan keskustelleet siitä, mistä loput 50 prosenttia tulee. Minun on kerrottava, että 30 prosenttia vaarallisista leluista tulee juuri Euroopasta. Tämän vuoksi vaadin todella turvallisuutta alkuperämaasta huolimatta. Meidän on jälleen pohdittava, miten tärkeää luottamus markkinoillemme on. En aio siirtää tuota vastuuta muualle. Yleisen tuoteturvallisuusdirektiivin 1 artiklan mukaan kaikkien valmistajien pitäisi tuottaa vain turvallisia tuotteita, ja maahantuojan, jälleenmyyjän tai valmistajan, joka vie tuotteen ensimmäistä kertaa markkinoille, on tarkistettava lelun turvallisuus, josta hän on vastuussa. Haluan vastata Iliana Malinova Iotovalle bulgariaksi, koska hän esitti kysymyksensä sillä kielellä. komission jäsen - (BG) Vastaukseni oli erittäin tarkasti komission standardien mukainen. Viimevuotisten tekojemme tarkoituksena oli parantaa lainsäädäntöä. Osa tästä lainsäädännöstä liittyy kyllä teollisiin hyödykkeisiin, ja se kuuluu toisen komission jäsenen vastuualueeseen, mutta työskentelemme yhdessä useiden asioiden parissa. Eräät esitetyistä kysymyksistä liittyvät myös REACH-direktiiviin, joka ei myöskään kuulu vastuualueeseeni, mutta kuten sanoin, teemme nykyisen lainsäädännön pohjalta kaiken, mitä turvallisuuden varmistamiseen tarvitaan. Samalla on järjestetty monia tapaamisia kaikkien sidosryhmien - valmistajien, toimivaltaisten kansallisten viranomaisten, vähittäismyyjien ja useiden kansalaisjärjestöjen - kanssa. Lisäksi haluan kertoa teille, että emme tuomitse ketään emmekä jaa maita vanhoihin ja uusiin jäsenvaltioihin. Tavaroiden turvallisuus on sekä uusille että vanhoille jäsenille yhtä tärkeää. Haluan vakuuttaa teille, että on eräitä vanhoja jäsenvaltioita, jotka liittyivät Euroopan unioniin ennen kahtatoista uutta jäsenvaltiota ja joilla on vakavia ongelmia. Minä en aio hylätä niitä. Komission vastuu lainsäädännön täytäntöönpanosta etenkin uusissa jäsenvaltioissa on tietenkin epäilemättä erittäin lähellä sydäntäni. Uusissa jäsenvaltioissa keskustelen siis enemmän viranomaisten kanssa ja vaadin kansalliselta talousarviolta enemmän markkinavalvontaviranomaisten kehittämiseen. Voin kertoa teille, arvoisa Iliana Malinova Iotova, että Bulgarian markkinoilla on 180 tarkastajaa. Eilen, tai itse asiassa aiemmin tänä aamuna, keskustelin vielä kaikkien turvallisuusketjuun kuuluvien toimijoiden kanssa, ja solmimme niin sanotun joulusopimuksen, johon kuuluu valmistajia Euroopan tasolla sekä kaupan alan toimijoita ja hallituksen viranomaisia Bulgariasta. Keskusteltuani itsepintaisesti Bulgarian talousministeriön kanssa tarkastuksia lisättiin nelinkertaisesti. Jatkan siis työtäni näillä linjoilla, ja haluan esittää täällä täysistuntosalissa teille pyynnön osallistua siihen, niin kuin minulla oli ilo viimeksi tehdä. Olen varma, että niin onnistumme paremmin. komission jäsen -(EN) Haluan lopettaa siihen, mistä aloitinkin: kaikkien toimiemme pitäisi olla oikeassa suhteessa siihen, mitä tarvitaan ja perustua solidaarisuuteen ja toissijaisuuteen, mikä antaa meille lisävoimia käydä käsiksi tähän erittäin tärkeään ongelmaan. Olen kuunnellut tarkkaan teitä kaikkia, ystävällisiä sanojanne ja kehotuksianne työmme lisäämisestä. Jos jossain vaiheessa ilmenee erityisiä tapauksia, joista haluatte keskustella kanssani, olen erittäin iloinen, jos voin jatkaa sitä. Puhemies (EN) Haluan kiittää komission jäsentä ja kaikkia kollegoita, jotka puhuivat keskustelun aikana. Haluan tehdä erään pienen huomautuksen: joitakin vuosia sitten vanhempi tyttäreni sai lahjaksi Kiinassa valmistetun kuminuken. Pää irtosi, ja sisällä oli pieni kuminuppi, johon pään voi kiinnittää. Lelun valmistaja oli piirtänyt nupin päähän pienet kasvot. Ne eivät kuitenkaan olleet hymyilevät vaan hyvin surulliset kasvot. Piirtäjä halusi viestittää ulkomaailmalle työoloistaan. Olen siis iloinen, että minulla oli tänä iltana tilaisuus kertoa tästä julkisesti. Keskustelu on päättynyt.

Gemeinsame Vorschriften für die Durchführung von Luftverkehrsdiensten in der Gemeinschaft (Neufassung) (Aussprache) Der Präsident Als nächster Punkt folgt der Bericht von Arūnas Degutis im Namen des Ausschusses für Verkehr und Fremdenverkehr über den Vorschlag für eine Verordnung des Europäischen Parlaments und des Rates über gemeinsame Vorschriften für die Durchführung von Luftverkehrsdiensten in der Gemeinschaft (Neufassung) - C6-0248/2006 -. Arūnas Degutis Berichterstatter. - (LT) Diese künftige Verordnung soll drei geltende Verordnungen ersetzen, die das dritte Paket von Leitlinien für den Luftverkehrsbinnenmarkt bilden. Die genannten Verordnungen betreffen Verfahren für die Erteilung und den Widerruf von Genehmigungen von Luftfahrtunternehmen, das Grundprinzip des freien Zugangs von Luftfahrtunternehmen der Gemeinschaft zu Strecken des innergemeinschaftlichen Flugverkehrs sowie die Liberalisierung der Flugpreise. Infolge der Einführung des dritten Pakets kam es zu einer noch nie da gewesenen Expansion des Luftverkehrs in Europa, alte Monopole wurden aufgebrochen, die innergemeinschaftliche Kabotage wurde eingeführt und der Wettbewerb konnte sich entfalten, insbesondere im Bereich der Flugpreise, was Vorteile für die Verbraucher brachte. Die europäische Luftfahrt hat sich von einem in hohem Maße regulierten Markt, der auf bilateralen Abkommen basierte, zu einem von einem hohen Grad an Wettbewerb gekennzeichneten Binnenmarkt entwickelt. Natürlich hat sich nach einigen Jahren, in denen die Durchführungsmaßnahmen im dritten Paket zur Anwendung kamen, gezeigt, dass einige dieser Maßnahmen entweder veraltet sind oder schlecht angewendet werden oder klarer gefasst, überarbeitet bzw. gestrichen werden müssen. Mit diesem Vorschlag sollen die drei oben genannten Pakete von Leitlinien korrigiert werden. Die Neufassung hat zum Ziel, die Rechtsvorschriften zu vereinfachen und veraltete Teile zu streichen, gleichzeitig werden aber auch in manchen Fällen strengere Vorschriften eingeführt. Meines Erachtens ist der Vorschlag der Kommission logisch, und ich teile die Ansicht, dass es nicht nur sinnvoll, sondern auch praktisch und wichtig wäre, die geltenden Verordnungen zu überarbeiten. In jedem Falle müssen nach Ansicht des Ausschusses für Verkehr und Fremdenverkehr, die ich natürlich unterstütze, wichtige Teile der Verordnungen präzisiert werden. Ich möchte einige dieser Teile erwähnen: Leasing. Derzeit unterscheiden sich die Praktiken im Bezug auf das Leasing unter den Mitgliedstaaten. Das kann Marktverzerrungen nach sich ziehen und Probleme im sozialen und Sicherheitsbereich auslösen. Es steht daher außer Frage, dass neue gemeinsame Vorschriften eingeführt werden sollten. Die in Artikel 13 vorgeschlagenen Bestimmungen sind aber zu streng und lassen die Merkmale einiger Fluglinien - insbesondere die Saisonalität - unberücksichtigt. Es wäre wünschenswert, einen vernünftigen Ausgleich der Interessen zwischen sozialen und Sicherheitsbedenken einerseits und dem reibungslosen Betrieb der Fluglinien andererseits zu finden. Meiner Ansicht nach kann der vom Ausschuss für Verkehr und Fremdenverkehr erzielte Kompromiss zur Lösung dieses Problems beitragen. Preistransparenz. Wir befürworten das Ziel der Kommission, der Praxis von Fluglinien ein Ende zu setzen, die Flugpreise ohne Steuern, Gebühren, Aufschläge und Entgelte publizieren. Ich vertrete die Ansicht, dass die Verpflichtung der Fluglinien, Inklusivflugpreise zu veröffentlichen, klarer zum Ausdruck kommen sollte. Auch hier haben wir einen Kompromiss gefunden, der den Bedürfnissen der Verbraucher gerecht wird. Soziale Aspekte. Die von einigen Kollegen aus anderen Fraktionen unterbreiteten Vorschläge in Bezug auf bestimmte soziale Aspekte sind meiner Ansicht nach unausgereift. Dazu müssten unter der Voraussetzung der Annahme in dieser Lesung die möglichen Konsequenzen analysiert werden. Deshalb ersuchen wir die Kommission um Erarbeitung einer Studie, auf deren Grundlage diese Fragen geregelt werden können, ohne Hindernisse für die Verbesserung der Wettbewerbsfähigkeit der Luftfahrtindustrie zu schaffen. Schutz der Fluggäste. Der Kommissionsvorschlag sieht kein wirksames System vor, mit dem sichergestellt werden könnte, dass für Fluggäste im Fall einer Insolvenz der Fluglinie keine negativen Konsequenzen entstehen, beispielsweise, dass ihnen die Kosten für die Nichterbringung eines Flugdienstes nicht erstattet werden bzw. dass sie im Destinationsland sitzen gelassen werden. Deshalb sind wir der Ansicht, dass Bestimmungen, die den Schutz der Fluggäste zum Ziel haben, in die Verordnung aufgenommen werden sollten (Änderungsanträge 15-16). Gemeinwirtschaftliche Verpflichtungen und Regionalflughäfen. Meiner Ansicht nach sind in jeder Definition von "Regionalflughafen" im Sinne der gemeinwirtschaftlichen Verpflichtungen einige Flughäfen in Regionen mit starker Wirtschaftsentwicklung enthalten, während andere Flughäfen in Regionen, die Unterstützung im wirtschaftlichen oder sozialen Bereich benötigen, gegebenenfalls herausfallen. Da gemeinwirtschaftliche Verpflichtungen nur bei Flughäfen gerechtfertigt sind, die Regionen mit wirtschaftlichen oder sozialen Bedürfnissen bedienen, schlage ich vor, den schwer zu definierenden Begriff des Regionalflughafens zu streichen. Neben den bereits erwähnten Punkten sollten einige Definitionen und Bestimmungen geklärt werden, um Missverständnisse und abweichende Auslegungen bei der Anwendung zu verhindern. Innergemeinschaftliche Flugdienste. Im Gegensatz zu den oben genannten Themen, zu denen einige Änderungen vorgeschlagen wurden, sind wir überzeugt davon, dass die vorgeschlagene Ausweitung der Zuständigkeit der Kommission im Falle der innergemeinschaftlichen Flugdienste unterstützt werden sollte. Da die Kommission wirksamer über bestimmte Rechte verhandeln kann als einzelne Mitgliedstaaten, sollte sie dazu Gelegenheit haben. Dies wird an dem Übereinkommen mit Russland zu den Überflugrechten in Sibirien deutlich. Deshalb wird vorgeschlagen, Artikel 15 in der von der Kommission vorgeschlagenen Fassung zu übernehmen. Das war ein kurzer Überblick über die Durchführung von Luftverkehrsdiensten. Jacques Barrot Vizepräsident der Kommission. (FR) Herr Präsident, meine Damen und Herren Abgeordneten! Der Vorschlag, über den wir heute beraten, stellt einen großen Erfolg der Europäischen Union dar. Ziel ist nämlich die Aktualisierung und Vervollständigung der Verordnung von 1992, mit der der Luftverkehrsbinnenmarkt in Europa aus der Taufe gehoben wurde. Die Schaffung dieses Luftverkehrsbinnenmarkts ermöglichte eine noch nie da gewesene Expansion des Luftverkehrs in Europa. Die Zahl der Fluglinien ist gestiegen, und es gab eine allgemeine Zunahme des Luftverkehrs sowie des Wettbewerbs. Seit der vollständigen Liberalisierung 1997 erhöhte sich die Zahl der Strecken um über 60 %; es werden mehr Städte angeflogen, insbesondere in abgelegenen Gebieten. Das Auftreten neuer Konkurrenten hat zu einer spürbaren Senkung der Tarife auf zahlreichen Strecken geführt. Mehr und mehr Europäer können per Flugzeug reisen. Diese Entwicklung trägt zum Wirtschaftswachstum sowie zur Schaffung direkter und indirekter Arbeitsplätze bei. In Anbetracht dieses Erfolgs möchte die Kommission an den Grundprinzipien des liberalisierten Marktes festhalten. Mit dem vorliegenden Vorschlag soll lediglich die Konsolidierung der geltenden Rechtsvorschriften vereinfacht werden. Außerdem werden einige Anpassungen im Hinblick auf eine effizientere Umsetzung vorgeschlagen. Erstens, die Überarbeitung ermöglicht eine Säuberung des Textes, um veraltete Teile aus der Phase des Übergangs zum liberalisierten Markt zu streichen. Der Text ist klarer gefasst worden, Unklarheiten wurden beseitigt und drei Verordnungen wurden zu einem einzigen Text zusammengefasst. Zweitens, mit dem Vorschlag soll eine wirksame und einheitliche Anwendung der gemeinschaftlichen Rechtsvorschriften erreicht werden. Bei der Umsetzung des dritten Pakets sind gegenwärtig Unterschiede zwischen den Mitgliedstaaten festzustellen. Die jetzige Revision wird eine homogenere Umsetzung ermöglichen, namentlich in Bezug auf die Erteilung und Überwachung der Betriebsgenehmigungen. Ferner wird die Überwachung der finanziellen Bestandsfähigkeit der Unternehmen, insbesondere der Neueinsteiger, durch den Vorschlag verstärkt. Drittens, innergemeinschaftliche Verkehrsdienste und der Durchflug durch Luftfahrtunternehmen aus Drittstaaten werden dank des Vorschlags zwischen den Mitgliedstaaten enger koordiniert. Im Hinblick auf die Sicherstellung der Integrität des europäischen Marktes und die Erleichterung der Arbeit der Verhandlungsführer mit Drittstaaten ist die Förderung eines koordinierten gemeinschaftlichen Ansatzes unerlässlich. Viertens schließlich, der Vorschlag verteidigt neue Rechte für die Fluggäste. So das Recht der Fluggäste auf umfassende Informationen über den tatsächlichen Preis eines Tickets, einschließlich Steuern, Gebühren und Kosten. Das Recht, beim Kauf eines Tickets nicht aufgrund der Staatsangehörigkeit oder des Wohnorts diskriminiert zu werden. Durch diese Aktualisierung dürfte der europäische Binnenmarkt in zahlreichen Drittstaaten somit noch attraktiver werden. Diese Grundsätze gelten nicht nur für die Schweiz, die Länder des Europäischen Wirtschaftsraums, sondern auch für Marokko und die südosteuropäischen Länder, und sie dienen auf internationaler Ebene als Richtschnur. Deshalb danke ich, Herr Präsident, dem Europäischen Parlament, sich dieses Dossiers so schnell angenommen zu haben. Anerkennung zollen möchte ich für die von Ihrem Berichterstatter, Herrn Degutis, geleistete Arbeit, und mein Dank gilt dem Vorsitzenden des Ausschusses für Verkehr und Fremdenverkehr, Herrn Paolo Costa, sowie allen Mitgliedern dieses Ausschusses, denn ich muss sagen, das Parlament hat unseren Text zweifellos verbessert. Elisabeth Jeggle im Namen der PPE-DE-Fraktion. - Herr Präsident, Herr Kommissar, verehrte Kolleginnen und Kollegen! Zunächst möchte ich Ihnen, Herr Degutis, als Berichterstatter und allen mitwirkenden Kollegen ganz herzlich für die Zusammenarbeit danken. Ich bin der festen Überzeugung, dass wir nach der Abstimmung im Ausschuss einen ausgewogenen und praxisnahen Bericht zur Durchführung von Luftverkehrsdiensten vorgelegt haben. Bereits die Kommission hat in diesem Fall einen gut durchdachten und zielführenden Vorschlag vorgelegt. Auch an die Adresse der Kommission einen herzlichen Dank! Da ich mit dem Abstimmungsergebnis im Ausschuss grundsätzlich zufrieden bin, möchte ich nur auf die Transparenzanforderungen bei der Angabe von Flugpreisen eingehen. Ich habe mich von Anfang an dafür stark gemacht, dass wir Transparenz ohne zusätzliche Bürokratie schaffen und dass wir alle Beteiligten in gleicher und gerechter Weise einbinden. Der Flugpreis, mit dem geworben wird, soll klar erkennen lassen, welche Gebühren, Abgaben und Steuern er enthält und wohin sie fließen. Flugticketpreise sollen für den Verbraucher verständlich und transparent sein. Dies gilt vor allem für die Werbung mit Flugpreisen auf Internetseiten. Hier besteht jedoch über das Wie und den genauen Umfang immer noch Uneinigkeit. Änderungsantrag 48 normiert, dass die Angaben und Gebühren aufgelistet und in vier Kategorien zusammengefasst werden: Das sind erstens Steuern und sonstige staatliche Gebühren und Abgaben, zweitens Flugsicherungsgebühren, drittens Gebühren, Abgaben, Entgelte und sonstige Kosten zugunsten der Fluggesellschaften sowie viertens Gebühren, Abgaben, Entgelte und sonstige Kosten zugunsten der Flughafenbetreiber. Nun können Flugsicherungsgebühren im Vorfeld nicht klar angegeben werden. Deswegen werde ich morgen für meine Fraktion die Streichung dieser zweiten Kategorie der Flugsicherungsgebühren durch eine getrennte Abstimmung beantragen. Trotz dieser Abänderung wird der gefundene Kompromiss dem Transparenzerfordernis in vollem Umfang gerecht, und zwar unter Berücksichtigung der Interessen der Fluggäste, aber auch der Fluggesellschaften. Ich kann deswegen die neuen Änderungsanträge 54 und 55 des Berichterstatters für unsere Fraktion nicht unterstützen. Ulrich Stockmann im Namen der PSE-Fraktion. - Herr Präsident, Herr Kommissar, liebe Kolleginnen und Kollegen! Wir begrüßen den Vorschlag der Kommission und natürlich den Bericht des Berichterstatters, denn beide tragen ihren Teil dazu bei, den europäischen Luftverkehrsbinnenmarkt zu vollenden und das Sicherheitsniveau zu erhöhen. Ich möchte mich auf vier Punkte beziehen und diese herausheben. Erstens: Die beschlossene Regelung hinsichtlich Preistransparenz ist ein eindeutiger Sieg für die Verbraucher. Zukünftig wird es nicht mehr möglich sein, Bürger mit falschen Lockangeboten zu ködern. Alle Flugpreise sind unabhängig vom Vertriebsweg umfassend und detailliert darzustellen. Natürlich werden die Preise für die Flugsicherheitsdienste pauschal veranschlagt. Die Preise müssen letztendlich aber nachvollziehbar sein. Aber darüber muss man sich nicht streiten. Insgesamt wird hier Klarheit für die Passagiere hergestellt und der Wettbewerb gestärkt. Zweitens: Im Hinblick auf Wet-Lease-Verträge schaffen wir eine ausgewogene Regelung, die einerseits den Bedürfnissen der Fluggesellschaften Rechnung trägt, wenn saisonale Schwankungen oder ein außergewöhnlicher Bedarf entstehen und sie auf ein solches Modell angewiesen sind. Andererseits wird deutlich, dass ein Unterlaufen europäischer Sicherheits- und Sozialstandards nicht hingenommen werden kann. Drittens: Wie in vielen Berichten zur Luftfahrtgesetzgebung tauchen auch in unserem Bericht zahlreiche Änderungsanträge zu Sozialvorschriften für die Arbeitnehmer auf. Hier ist die Kommission dringend gefordert, endlich einen entsprechenden Vorschlag zu unterbreiten, damit die Lücke geschlossen werden kann, die die Dienstleistungsrichtlinie hinterlässt und die wir in der hier vorliegenden Verordnung nicht füllen können. Viertens: Das neue einstufige Verfahren zur Verkehrsaufteilung ist einfacher und kürzer als alles Bisherige. Das ist auch im Hinblick auf die Zukunft eine gute Entscheidung, die eine flexiblere Antwort auf Kapazitätsengpässe bei der Infrastruktur ermöglicht. Mieczysław Edmund Janowski im Namen der UEN-Fraktion. - (PL) Herr Präsident! Ich danke Herrn Degutis für seinen Bericht. Wir stimmen Kommissar Barrot darin zu, dass das dritte Paket für den Luftverkehrsbinnenmarkt, das inzwischen fünfzehn Jahre alt ist, wesentlich zur Entwicklung des Luftverkehrs in Europa beigetragen hat. Nun ist es Zeit für Veränderungen, vor allem in den Bereichen Leasing, Konzessionen für Luftverkehrsdienste, soziale Fragen, Schutz der Passagiere vor einer Insolvenz der Fluggesellschaften usw. Wichtig ist auch die Einhaltung der acht Luftfreiheiten. Am heftigsten diskutiert wird über die Transparenz der Ticketpreise. Die Passagiere wollen wissen, wie viel sie wirklich für die Tickets bezahlen müssen; sie wollen keine verschleierte Werbung. Ich unterstütze die Auffassung, dass mit der Verordnung und der Richtlinie, die wir verabschiedet haben, um einen unlauteren Wettbewerb zu verhindern, und die in fünf Monaten in Kraft treten werden, die Rechte der Fluggäste gestärkt werden. Die Fluggesellschaften und das Flughafenpersonal haben für die Fluggäste da zu sein, die leider allzu oft als Ware betrachtet werden. Jaromír Kohlíček im Namen der GUE/NGL-Fraktion. - (CS) Meine Damen und Herren! Mir geht es um den Zusammenhang der gemeinsamen Vorschriften für die Durchführung von Luftverkehrsdiensten in der Gemeinschaft mit dem dritten Luftverkehrspaket bzw. den Problemen seiner praktischen Umsetzung. Das vielleicht größte Problem ist hier die Transportsicherheit, wozu die Sicherung der sozialen Bedingungen der Beschäftigten gehört, auch in Fällen, in denen Flugzeuge mit Besatzung vermietet werden, sowie die Sicherheit der Fluggäste, die traditionell die Priorität bilden. Außerdem geht es um die Finanzlage der Luftfahrtunternehmen sowie um die strengeren Anforderungen für die Bedingungen, die für das Leasing von Flugzeugen gelten, einschließlich der vorgeschlagenen Höchstdauer. Meines Erachtens wäre es auch wünschenswert, dass die Verbraucher wissen, was genau sie für ihr Geld erworben haben. Jeder wäre wohl misstrauisch, wenn Fluggesellschaften für Flüge zu 1 Euro werben. Eine weitere Frage lautet, wie detailliert die Preisaufschlüsselung sein sollte und was genau sie enthalten müsste. In dieser Hinsicht muss unbedingt die Verteilung der Kostenpunkte für die Bearbeitung von Fluggästen und für Flugzeuge geklärt werden, wozu auch die endlosen Diskussionen über den Begriff des angemessenen Gewinns gehören. Ich finde ganz und gar nicht, dass es hier, wie es in der Aussprache angeklungen ist, um technische Standards geht und soziale Fragen keine Rolle spielen. Ich möchte dem Berichterstatter, Herrn Degutis, danken, der in seinem Beitrag auch auf soziale Fragen eingegangen ist. Er hat ausgezeichnete Arbeit geleistet, und sein Bericht verdient unsere Unterstützung. Was die vorgeschlagenen Änderungsanträge betrifft, stimmen wir allen bis auf Nr. 16, 29, 37, 40, 42, 49 und 50 zu. In den meisten Fällen handelt es sich um keine grundsätzliche Ablehnung. Unsere Einwände betreffen vor allem Punkte, bei denen das Gleiche an zwei verschiedenen Stellen vorgeschlagen wurde oder bei denen bessere Optionen zur Verfügung stehen. Georg Jarzembowski Herr Präsident, sehr geehrter Herr Vizepräsident der Kommission, liebe Kollegen! Ich möchte mich noch auf drei Aspekte beziehen: Bei der Konsolidierung des dritten Luftfahrtpakets ist hinsichtlich der Transparenz der Flugpreise nicht nur entscheidend, dass hier keine Lockangebote gemacht werden sollen, die nicht echt sind, sondern es geht auch darum, ob die Sicherheitsgebühren, die pauschal von den Fluggästen gefordert werden, tatsächlich durch die Kosten für die Sicherheitsmaßnahmen gedeckt sind. Ich habe bei manchen Sicherheitsgebühren das Gefühl, dass die Flughäfen sich hier ein zusätzliches Entgelt erwirtschaften. Es ist im Sinne der Transparenz der Kosten ganz wichtig, dass die Sicherheitsgebühren auch tatsächlich den Kosten entsprechen, die für Sicherheitsmaßnahmen erforderlich sind. Zweitens würde ich gerne auf den Wettbewerb zwischen den Flughäfen eingehen, und zwar in zweierlei Hinsicht. Ich würde Sie bitten, dass Sie doch alsbald einmal in ein oder zwei Fällen darstellen, inwieweit die von Ihnen selbst erlassenen Leitlinien für zulässige (oder unzulässige) Beihilfen für Regionalflughäfen in der Gemeinschaft tatsächlich Anwendung finden. Nach meiner Auffassung gibt es sehr viele Regionalflughäfen, die nur durch Subventionen aufrechterhalten werden, die überhaupt nie in der Lage sein werden, sich wirtschaftlich selbst zu tragen. In diesen Fällen müssten Ihre Leitlinien eigentlich zu einem Ende der Subventionierung führen. Drittens: Mit dieser Konsolidierung des dritten Luftfahrtpakets verändern wir ein wenig die Definition eines Flughafensystems. Herr Kommissar, ich würde Sie bitten, auch hier gelegentlich Näheres auszuführen. Es kann nicht sein, dass das Gesetz vorschreibt, dass ein Flughafensystem nur bestehen darf, wenn es dasselbe Ballungsgebiet bedient, und dann Flughäfen wie Frankfurt oder Hahn behaupten, sie seien zwar 120 km voneinander entfernt, würden aber denselben Ballungsraum bedienen und müssten deshalb als Flughafensystem anerkannt werden. Solche ausufernden Anerkennungen von Flughafensystemen sollten Sie auf keinen Fall zulassen. Inés Ayala Sender (ES) Herr Präsident! Ich möchte dem Berichterstatter, Herrn Degutis, für seine großartige Flexibilität bei der Annahme einiger Vorschläge von verschiedenen Mitgliedern danken. Außerdem gratuliere ich dem Kommissar zu seiner glänzenden Präsentation, die bewiesen hat, dass dieser Text auf jeden Fall eine Verbesserung der Gesetzgebung darstellt, da er die besten Aspekte einer Vorschrift aktualisiert, vereinfacht und konsolidiert, die veraltet war und angesichts der Entwicklung des Sektors schnell aktualisiert werden musste. In der Praxis kommt dies allen Akteuren des Sektors zugute, insbesondere den Fluggästen, in einem Bereich wie der Luftfahrt, der so sehr gelitten hat. Außerdem verzerrt die Uneinheitlichkeit zwischen Regelungen dieser Art gewöhnlich nicht nur das Funktionieren des Binnenmarkts, sondern gefährdet unseres Erachtens auch die Qualität der Dienstleistung, die Sicherheit und die Arbeitsbedingungen. Von den Erfolgen und Verbesserungen, die das Parlament eingebracht hat - die meisten wurden ja schon von anderen Mitgliedern angesprochen -, möchte ich die Forderung nach stärkerer Transparenz und Kontrolle der Finanzlage der Unternehmen und Operateure des Sektors hervorheben. Angesichts des exponentiellen Wachstums dieses Sektors und der Entstehung verlockender Nischen von potenziellen Kunden - wie der Einwanderer, die durch die Arbeitsregelung zum Beispiel in meinem Land über eine wachsende Kaufkraft verfügen - ist es noch viel dringender geworden, die Vorschriften und Bedingungen rigoros anzuwenden, um Betrug und Missbrauch beim Flugscheinverkauf und auch die Täuschungsangebote der Unternehmen, die überall auftauchen, zu verhindern. Wir halten auch die Bestimmungen zur Verhinderung solcher Betrügereien und der möglichen Konkurse und zur Milderung ihrer sozialen Folgen für sehr sinnvoll. Darüber hinaus scheinen uns die Preistransparenz und die Nichtdiskriminierung beim Kauf, egal auf welchem Weg der Fluggast die Flugscheine erwirbt, ebenfalls entscheidende Verbesserungen dieses Textes zu sein. Weitere Aspekte, die sich meines Erachtens gezeigt haben und ebenfalls verbessert wurden, betreffen die sozialen Bedingungen für die Arbeitnehmer im Sektor. Sozialdumping zu verhindern, das das wirtschaftliche und soziale Gefüge stört, und zu verhindern, das versetzte Arbeitnehmer irregeführt werden, die von transnationalen, an unterschiedlichen Standorten operierenden Unternehmen beschäftigt werden, das ist ein Erfolg und eine Verbesserung. Noch begrüßenswerter ist die Tatsache, dass die im Verlauf der Erarbeitung dieses Berichts eröffnete Debatte zu der Forderung in Änderungsantrag 61 nach einem Legislativvorschlag über die sozialen und Arbeitsbedingungen geführt hat, den die Kommission meiner Meinung nach dringend vorlegen muss. Jim Higgins (EN) Herr Präsident! Dank der Billigfluggesellschaften können sich heute Millionen von Bürgern Flugreisen leisten. Ich teile die Ansicht des Kommissars, dass der Luftverkehrsbinnenmarkt ein beispielloser Erfolg ist. Fluggesellschaften wie die irische Fluglinie Ryanair haben den Sektor der Luftfahrt revolutioniert und zwingen die älteren, etablierteren und teureren Fluggesellschaften nachzuziehen. Ein solcher Wettbewerb kommt Verbrauchern und Reisenden zugute. Ich möchte mich jedoch auf etwas konzentrieren, was bereits von vier meiner Vorredner heute Abend erwähnt wurde, und zwar, dass es ein Problem gibt. Auf diesem derart hart umkämpften Markt haben die Fluggesellschaften in der Vergangenheit mit Vorliebe mit extrem attraktiven, aber stark irreführenden Preisen für ihre Produkte geworben - und sie tun das noch immer. Ein Flugpreis von fünf Cent ist natürlich ein sehr attraktives Angebot, aber wenn der Verbraucher dann entweder im Internet oder auf anderem Wege bucht, können aus den fünf Cent mehrere Hundert Euro werden, wenn man Steuern und andere Gebühren hinzurechnet. Ich habe diese Problematik im Januar in Form einer parlamentarischen Anfrage angesprochen, und die Kommission hat "unter Beibehaltung des allgemeinen Grundsatzes der Preisfreiheit vorgeschlagen, dass 'die in der Gemeinschaft tätigen Luftfahrtunternehmen der Öffentlichkeit [...] umfassende Informationen über ihre Flugpreise und Frachtraten und die damit verbundenen Tarifbedingungen bereitstellen'. Auf diese Weise würde der Verbraucher über den effektiven Preis informiert (Ticketpreis einschließlich aller Steuern und Gebühren)". Der Bericht Degutis, über den wir heute Abend sprechen, trägt zur praktischen Umsetzung dieser Zielsetzung bei, und das ist sehr zu begrüßen. Es ist sehr wichtig und sehr zu begrüßen, dass Fluggesellschaften zu umfassender Transparenz verpflichtet werden, weil der Verbraucher dann von Anfang an genau sehen kann, wie viel er bezahlen muss. Das allein wird keinen Rückgang der Zahl der Reisenden bewirken - wie viele glauben -, sondern meines Erachtens den Wettbewerb ankurbeln und den Reisenden zugute kommen. Könnte uns der Kommissar abschließend noch sagen, wann genau mit dem Inkrafttreten dieser Regelung zu rechnen sein wird? Ich meine, je früher desto besser. Jacques Barrot Vizepräsident der Kommission. (FR) Herr Präsident, meine Damen und Herren Abgeordneten! Ich danke allen, die das Wort ergriffen haben, und begrüße die meisten der eingereichten Änderungsanträge. Diese Änderungsanträge beinhalten nützliche Klarstellungen mehrerer Punkte, insbesondere betreffend die Überwachung der wirtschaftlichen und finanziellen Lage der Luftfahrtunternehmen oder das Leasen von Luftfahrzeugen. Die Verbesserungsvorschläge zum Hauptgeschäftssitz, durch die eine effektive Kontrolle der Luftfahrtunternehmen gewährleistet werden soll, für das die Behörde eines Mitgliedstaates verantwortlich ist, finden meine uneingeschränkte Zustimmung. Die Kommission pflichtet ebenfalls Ihren Vorschlägen zu den Voraussetzungen für die Erteilung und den Widerruf von Betriebsgenehmigungen bei, auch wenn wir uns nicht damit einverstanden erklären können, dass eine solche Maßnahme allein auf der Grundlage eines Verdachts getroffen werden kann. Die Vereinfachungen betreffend die gemeinwirtschaftlichen Verpflichtungen und die Koordinierungen von Flughäfen werden eine flexiblere und wirksamere Umsetzung dieser Maßnahmen ermöglichen. Obwohl die Kommission den größten Teil der Änderungsanträge problemlos billigen kann, möchte ich dennoch einige Vorbehalte äußern. Ich kann verstehen und befürworten, dass Lösungen für Fluggäste gefunden werden müssen, die im Falle der Insolvenz eines Luftfahrtunternehmens sitzen gelassen werden. Frau Ayala hat diesen Punkt angesprochen. Solche Situationen waren nämlich der Grund für die Überarbeitung der Verordnung, mit der die Bedingungen für die Erteilung der Betriebsgenehmigungen sowie die wirtschaftliche und finanzielle Kontrolle der Unternehmen verschärft werden sollen. Im gegenwärtigen Stadium kann ich jedoch keine neue Verpflichtung bejahen, deren Durchführbarkeit sowie wirtschaftliche und finanzielle Konsequenzen wir noch nicht untersucht haben. Deshalb sollte meines Erachtens zwar auf die notwendige Festlegung der Voraussetzungen für Rückerstattungen und Rücktransporte hingewiesen werden, ohne jedoch schon jetzt die Entscheidung für eine Lösung zu treffen, deren tatsächliche Auswirkungen wir noch gar nicht kennen. Mein zweiter Vorbehalt betrifft die soziale Dimension. Die ordnungsgemäße Anwendung der entsprechenden nationalen und europäischen Vorschriften durch die einzelstaatlichen Behörden ist von äußerster Wichtigkeit. Der Verweis der Mitgliedstaaten auf diese im Vertrag und in den nationalen Rechtsvorschriften vorgesehenen Verpflichtungen ist zwar richtig, doch erscheint mir diese sektorale Verordnung nicht als der geeignetste Rahmen zur Behandlung dieser Frage. Um das Thema in seiner vollen Tragweite zu erfassen und zu ergründen, was wirklich erforderlich ist und auf Gemeinschaftsebene geregelt werden muss, bedarf es einer eingehenderen Untersuchung. Insofern halte ich den Vorschlag Ihres Berichterstatters für richtig, nämlich in einem Erwägungsgrund auf die Verpflichtungen der Mitgliedstaaten hinzuweisen. Des Weiteren möchte ich selbstverständlich denen antworten, die mich nach künftigen Vorschlägen gefragt haben. Ja, die Kommission führt eine Studie über die Auswirkungen des Luftverkehrsbinnenmarkts auf die Beschäftigung und die Arbeitsbedingungen durch. Auf der Grundlage dieser Studie, die Ende 2007 abgeschlossen sein wird, werden wir weitergehende Überlegungen anstellen und über die konkret zu ergreifenden Maßnahmen entscheiden können. Wie Herr Jarzembowski erwähnte, hat die Kommission Bedenken gegen zu konkrete Verpflichtungen in Bezug auf die Verkehrsaufteilung zwischen einzelnen Flughäfen. Die Forderung nach zuverlässigen und effizienten Verkehrsverbindungen mit den Ballungsgebieten ist durchaus berechtigt. Geht es aber nicht zu weit, bestimmte Zeiten zu verlangen sowie Verbindungen zwischen den Flughäfen vorzuschreiben? Ich komme zu dem Problem der Preise. Die Bestimmungen betreffend Preistransparenz und umfassende Information der Fluggäste sind nötig, müssen aber praktikabel und verständlich sein. Zu Recht möchte Ihr Berichterstatter, dass sie für alle Flüge von einem Flughafen der Europäischen Gemeinschaft gelten. Eine Ausweitung dieser Verpflichtung nur auf Luftfahrtunternehmen der Gemeinschaft in Drittländern wirft jedoch ernstliche Schwierigkeiten rechtlicher und kommerzieller Art auf. Lassen Sie mich die Frage der mit der Sicherheit verbundenen Kosten beantworten. Die Kommission ist tatsächlich dafür, dass die Kosten für die Sicherheit und deren Anteil am Preis eines Flugtickets bekannt sein müssen. Ferner legt sie Wert darauf, dass die verschiedenen Kosten, Gebühren, Steuern und Aufschläge deutlich ausgewiesen werden. Allerdings dürfen wir diese Verordnung, durch die zwar die Fluggastinformation gewährleistet werden soll, nicht dazu benutzen, um die Verwendung und die Besonderheiten jeder Abgabe, jeder Steuer festzulegen; solche Bestimmungen haben ihren Platz in der Richtlinie über die Flughafengebühren, über die derzeit in unseren Institutionen diskutiert wird. Frau Jeggle, was die Veröffentlichung im Internet betrifft, so pflichte ich Ihnen bei, Änderungsantrag Nr. 48 erscheint uns jedoch sehr kompliziert. Notwendig ist, wirklich klar und konkret zu sein. Herrn Stockmann und Herrn Kohliček möchte ich auf die Frage nach der Anmietung mit Besatzung antworten. Ermöglicht werden muss die relativ flexible Deckung eines außergewöhnlichen Bedarfs unter Festlegung strikter Bedingungen für die Sicherheit und Häufigkeit. Ich bin für ein System, bei dem die Sicherheitserfordernisse mit der im Ausnahmefall und für eine begrenzte Dauer bestehenden Notwendigkeit eines Leasings mit Besatzung in Einklang gebracht werden können. Aus Gründen eines fairen Wettbewerbs gegenüber Drittländern schließlich halte ich es für richtig, die Streichung von Artikel 23 betreffend die Preisführerschaft damit auszugleichen, dass Beschränkungen angewendet werden können, wenn ein Drittland, mit dem ein Abkommen geschlossen worden ist, nicht die gleichen Rechte anerkennt. Das ist ein vernünftiger Grundsatz, der uns bei den Verhandlungen mit Drittländern hilfreich sein sollte. Dem Parlament sei ferner dafür gedankt, den Ansatz der Kommission hinsichtlich der Beziehungen zu Drittländern befürwortet zu haben, die koordiniert werden müssen. Auch hier werde ich die Unterstützung des Parlaments noch brauchen, Herr Präsident, wenn es um die nächsten Etappen geht. Ich erhebe keinen Anspruch, alle Fragen beantwortet zu haben. Lassen Sie mich lediglich nochmals sagen, dass unser Text durch die Arbeit des Parlaments verbessert worden ist. Deshalb, Herr Degutis, Herr Costa, danke ich dem Parlament mit wirklich großer Zufriedenheit für seine Arbeit; die von Ihnen aufgeworfenen Fragen sind ebenfalls überaus sachdienlich. Bei einigen von ihnen habe ich festgestellt, dass sie nicht unbedingt im vorliegenden Text beantwortet werden müssen. Was den sozialen Bereich anbelangt, habe ich darauf hingewiesen, dass wir derzeit damit beschäftigt sind, und bis Ende des Jahres werde ich klarere Vorstellungen im Hinblick auf einen eventuellen Vorschlag haben. Herr Präsident, ich hielt es für erforderlich, diese etwas ausführlichen Antworten zum Abschluss einer Aussprache von hoher Qualität zu erteilen. (FR) Stellungnahme der Kommission zu den Änderungsanträgen des Parlaments: Bericht Degutis Die Kommission kann die folgenden Änderungsanträge übernehmen: 3, 4, 5, 6, 7, 9, 11, 13, 14, 18, 19, 21, 22, 24, 26, 27, 28, 29, 30, 34, 37, 38, 39, 43, 51, 52, 53, 54, 55 und 56. Die Kommission kann den folgenden Änderungsanträgen grundsätzlich zustimmen: 1, 8, 10, 12, 20, 23, 31, 32, 36, 44 und 49. Die Kommission kann die folgenden Änderungsanträge teilweise annehmen: 33, 45 und 47. Die folgenden Änderungsanträge können von der Kommission nicht befürwortet werden: 2, 15, 16, 17, 25, 35, 40, 41, 42, 46, 48, 50, 57, 58, 59, 60 und 61. Der Präsident Die Aussprache ist geschlossen. Die Abstimmung findet am Mittwoch, dem 11. Juli 2007, statt.

Acuerdo de transporte aéreo CE/Estados Unidos - Acuerdo CE-Canadá de transporte aéreo - Acuerdo de servicios aéreos UE-Vietnam (debate) Presidenta De conformidad con el orden del día, se procede al debate conjunto de: la recomendación del señor Zasada, en nombre de la Comisión de Transportes y Turismo, sobre el proyecto de Decisión del Consejo y de los representantes de los Gobiernos de los Estados Miembros de la Unión Europea, reunidos en el seno del Consejo, relativa a la celebración del Protocolo por el que se modifica el Acuerdo de transporte aéreo entre los Estados Unidos de América, por una parte, y la Comunidad Europea y sus Estados miembros, por otra [15381/2010 - C7-0385/2010 - 2010/0112(NLE)], la recomendación de la señora Ticău, en nombre de la Comisión de Transportes y Turismo, sobre la propuesta de Decisión del Consejo y de los representantes de los Gobiernos de los Estados Miembros de la Unión Europea, reunidos en el seno del Consejo, relativa a la celebración del Acuerdo de transporte aéreo entre la Comunidad Europea y sus Estados miembros, por una parte, y Canadá, por otra [15380/2010 - C7-0386/2010 - 2009/0018(NLE)], y la recomendación del señor Riquet, en nombre de la Comisión de Transportes y Turismo, sobre el proyecto de Decisión del Consejo relativa a la celebración del Acuerdo entre la Unión Europea y el Gobierno de la República Socialista de Vietnam sobre determinados aspectos de los servicios aéreos [14876/2010 - C7-0366/2010 - 2007/0082(NLE)]. Artur Zasada Señora Presidenta, el Protocolo que se someterá a votación es un documento especialmente importante. Los mercados de la aviación de la Unión Europea y los Estados Unidos, en su conjunto, representan alrededor del 60 % del tráfico aéreo mundial. La apertura del mercado a las líneas aéreas de la Unión Europea y de los Estados Unidos de forma no discriminatoria ofrecerá a los pasajeros y a los operadores de carga unos mejores servicios, proporcionará importantes beneficios económicos y creará empleo. Deseo que los pasajeros se beneficien de la competencia entre las compañías aéreas con arreglo a los principios del mercado, que los pasajeros que vuelen a los Estados Unidos pasen por un solo puesto de control, que los pasajeros en la Unión Europea y los Estados Unidos disfruten de los mismos derechos y, por supuesto, que sean conscientes de estos derechos. ¿Garantizará el Protocolo estas cosas? No. Pero estoy convencido de que representa un avance en la dirección correcta y que facilitará en gran medida que se logren estos objetivos en el futuro. Durante las sucesivas rondas de negociaciones entre la UE y los Estados Unidos, en ocasiones resultaba incierto que se fuera a firmar el Protocolo, pero al final conseguimos aprobarlo. En consecuencia, se evitaron varios riesgos, entre ellos el mayor de todos, es decir, que se invocara la cláusula de suspensión, lo cual habría dado lugar a la suspensión del Acuerdo y la anulación de los resultados de ambas etapas de negociación. Esto habría significado una vuelta a la situación jurídica que existía hace siete años, que sería inaceptable. Un total de seis de los Estados miembros de la UE no cuentan con ningún acuerdo bilateral de transporte aéreo con los Estados Unidos y rechazar el documento habría supuesto impedir que estos Estados miembros pudieran hacer funcionar conexiones de vuelo entre sus aeropuertos y el territorio estadounidense. La segunda fase del Acuerdo no alcanza el objetivo final de una apertura completa del mercado sin ninguna restricción por ninguna de las partes, pero incluye una serie de incentivos para estimular la reforma. En particular, cuando los Estados Unidos modifiquen su legislación para hacer posible que inversores de la UE posean mayoría de acciones en compañías aéreas de los Estados Unidos, la UE permitirá lo mismo a los inversores estadounidenses. Me complace especialmente que se destaque la importancia de la dimensión social del Acuerdo. En este contexto, la Comisión debería utilizar el Acuerdo para promover el cumplimiento de los reglamentos internacionales pertinentes sobre derechos sociales, en particular, de las normas laborales establecidas en las convenciones de la Organización Internacional del Trabajo y la OCDE, y del Convenio de Roma. Esto asegurará una mejor observancia de los actuales derechos de los empleados por parte de las compañías aéreas. El Acuerdo también fortalecerá la cooperación en materia de medio ambiente al exigir compatibilidad e interacción en el ámbito de las tecnologías verdes y la gestión del combustible y del tráfico aéreo. En mi calidad de ponente, hice todo lo posible por situar esta cuestión en un contexto más amplio y presentar tanto las características positivas como las negativas del Protocolo, sin sucumbir a la tentación de concentrarme exclusivamente en sus ventajas o desventajas. No empecé a trabajar con una suposición a priori de que debamos apoyar o rechazar este Protocolo. Tras muchísimas reuniones y discusiones, llegué a la conclusión de que la UE se beneficiará mucho más de adoptar este documento que de rechazarlo. Silvia-Adriana Ţicău ponente. - (RO) Señora Presidenta, el Tratado de Lisboa, que entró en vigor el 1 de diciembre de 2009, amplió las circunstancias en las que se necesita la aprobación del Parlamento para la celebración de acuerdos internacionales. Los acuerdos de transporte aéreo están ahora incluidos en esta categoría al cubrir un ámbito al que se aplica el procedimiento legislativo ordinario. Antes del actual Acuerdo la aviación había sido objeto de acuerdos bilaterales con 19 Estados miembros de la UE. Con esto me refiero a los acuerdos entre la Unión Europea y Canadá. Muchos de estos acuerdos incluían numerosas restricciones y no ofrecían un acceso completo a los mercados respectivos. En noviembre de 2002, el Tribunal de Justicia Europeo dictaminó que algunas disposiciones de estos acuerdos bilaterales eran incompatibles con el Derecho comunitario. El mandato de negociación establecía el objetivo de crear una zona de aviación abierta entre la UE y Canadá. Con ello se inauguraría un mercado único del transporte aéreo entre la Unión Europea y Canadá, en el cual la inversión podría circular libremente y las líneas aéreas europeas y canadienses podrían ofrecer servicios aéreos sin restricciones, incluso en los mercados interiores de ambas partes. El Acuerdo de transporte aéreo UE-Canadá se rubricó el 30 de noviembre de 2008, se aprobó en la cumbre UE-Canadá del 6 de mayo de 2009 y se firmó los días 17 y 18 de diciembre de 2009. ¿Cuáles son los contenidos del Acuerdo? El Acuerdo incluye el establecimiento gradual de derechos de tránsito y oportunidades de inversión, así como la cooperación en varios ámbitos tales como, por ejemplo, la protección, la seguridad, los asuntos sociales, los intereses de los consumidores, el medio ambiente, la gestión del tráfico aéreo, las ayudas estatales y la competencia. Todas las compañías aéreas de la UE podrán operar vuelos directos a Canadá desde cualquier lugar de Europa. El Acuerdo elimina todas las restricciones sobre rutas, precios, o número de vuelos semanales entre Canadá y la UE. Las compañías aéreas tienen libertad para entrar en acuerdos comerciales, como los acuerdos de código compartido, que son importantes para las compañías aéreas que operan vuelos a un elevado número de destinos, y para establecer sus tarifas de acuerdo con la ley de competencia. El Acuerdo incluye disposiciones para la apertura del mercado por etapas. La primera etapa se aplica cuando la propiedad extranjera de las compañías aéreas está limitada al 25 %, como era el caso cuando concluyeron las negociaciones sobre el Acuerdo. La segunda etapa comienza inmediatamente después de que Canadá haya adoptado las medidas necesarias para que los inversores europeos puedan poseer hasta el 49 % de las cuotas de participación de una compañía canadiense. La tercera etapa comienza una vez que ambas partes introduzcan la posibilidad de que los inversores puedan configurar y controlar nuevas compañías aéreas en los mercados de la otra parte. La cuarta etapa es el paso final con todos los derechos para operar entre, dentro y fuera de ambos mercados, incluso entre puntos situados en el territorio de la otra parte. Con esto me refiero al cabotaje. Quisiera mencionar algunas ideas sobre este informe. Aunque este Acuerdo es más ambicioso que el de los Estados Unidos en cuanto al acceso al mercado, es menos explícito en lo que respecta a reconocer la importancia de la dimensión social. Es importante que la Comisión utilice el Acuerdo y, en particular, la posibilidad de referencia al Comité Mixto, para promover el cumplimiento de la legislación internacional pertinente sobre derechos sociales, en especial las normas laborales establecidas en las convenciones fundamentales de la Organización Internacional del Trabajo. Dado el importante papel que representa el Comité Mixto, entre otras cosas, en cuestiones delicadas desde el punto de vista político, como las normas medioambientales y laborales, es importante que la Comisión asegure que el Parlamento estará plenamente informado y será consultado sobre la labor del Comité y también sobre futuras enmiendas del Tratado. Dominique Riquet ponente. - (FR) Señora Presidenta, seré muy breve, no porque el Acuerdo con Vietnam sea menos importante, sino porque la señora Ticău ha reiterado, en el anterior informe sobre Canadá, el marco legislativo y reglamentario en el que se aplicarán estos acuerdos aéreos entre la Unión Europea y un tercer país. El contexto, por lo tanto, es exactamente el mismo que este a excepción de que nuestro Acuerdo, que es más simple y menos ambicioso, pretende regular horizontalmente, en el ámbito de los servicios aéreos, los 17 acuerdos bilaterales que existían previamente entre Vietnam y los países de Europa, y naturalmente ampliarlos a todos los países de la UE. Este Acuerdo no se refiere a la apertura del mercado porque la economía de Vietnam es una economía regulada por el Estado y evidentemente no es cuestión de abrir el mercado. Por lo tanto, como ya ha dicho la ponente anterior, el objetivo consiste en armonizar con la legislación europea los acuerdos bilaterales existentes en materia de servicios aéreos que se han celebrado hasta ahora entre la Unión Europea y Vietnam. Una de las principales características de este Acuerdo es una cláusula de designación, que ofrecerá a todas las compañías aéreas de la UE acceso no discriminatorio a las rutas entre la Unión Europea y Vietnam. Este Acuerdo también incluye disposiciones de seguridad destinadas a estandarizar e igualar estos tipos de disposición, además de una cláusula contra las prácticas anticompetitivas. Nos hemos enfrentado a algunas dificultades, lo que explica por qué ha llevado algún tiempo alcanzar este Acuerdo, varios años, en realidad. En cuanto a la inclusión de una cláusula de los impuestos sobre el combustible, esta finalmente fue rechazada por Vietnam. Esta cláusula, que generalmente figura en los acuerdos aéreos negociados por la Comisión, prevé los impuestos de la compañía aérea de un tercer país cuando realiza un vuelo dentro de la UE. Desde luego, cabe mencionar que Vietnam no realiza ni realizará, por el momento, ningún vuelo dentro de la Unión Europea. Asimismo, el Gobierno vietnamita ha prometido entablar negociaciones bilaterales con Estados miembros si esto resultara necesario o si, de hecho, una compañía aérea nacional vietnamita fuera a programar un vuelo dentro de la Unión Europea. Por último, la ratificación del Acuerdo evidentemente ofrece más ventajas que la ausencia de dicho Acuerdo, aunque carezca de una cláusula de los impuestos sobre el combustible. No obstante, asegurará el respeto por los principios de la legislación comunitaria bilateralmente y en el caso de todos los Estados miembros de la UE. Por lo tanto, obviamente instamos al Parlamento Europeo a ratificar este Acuerdo. Siim Kallas Vicepresidente de la Comisión. - (EN) Señora Presidenta, me gustaría agradecer al Parlamento y a los ponentes en particular su apoyo a la Comisión en estos importantes acuerdos. Los tres han contado con el firme apoyo de la Comisión de Transportes y Turismo. En cuanto al Acuerdo con los Estados Unidos, permítanme comenzar agradeciendo al ponente, el señor Zasada, su recomendación tan positiva con respecto al resultado de las negociaciones con los Estados Unidos sobre un Acuerdo de segunda fase en materia de servicios aéreos. Ustedes recordarán que el objetivo de las discusiones de segunda fase era facilitar la normalización del mercado transatlántico y ampliar el alcance y la profundidad de la excelente relación en el ámbito de la aviación establecida mediante la aplicación del Acuerdo de la primera fase, en vigor desde marzo de 2008. Ahora deseo mencionar los elementos fundamentales del Acuerdo de aviación de segunda fase. Este Acuerdo crea las perspectivas de inversión adicional y oportunidades de acceso al mercado. También refuerza aún más el marco de cooperación en el medio ambiente, la protección social, la competencia y la seguridad. Respecto al medio ambiente, el Acuerdo establece un marco claro para hacer frente a retos locales y globales. Asimismo, pretende reducir la carga de seguridad para los pasajeros, las aerolíneas y los aeropuertos en toda Europa. Por primera vez en un acuerdo de aviación de este tipo, se ha reconocido la necesidad de equilibrar las oportunidades de acceso a los mercados con una estricta protección social mediante el compromiso de aplicar las disposiciones del acuerdo de forma que no socave los derechos laborales. En el plano comercial, Europa ha conseguido más derechos, entre ellos, el acceso inmediato al programa "Fly America" a excepción de defensa. El Acuerdo de segunda fase no es perfecto. Al igual que ustedes, me habría gustado ver un cambio inmediato e irrevocable en las leyes estadounidenses que rigen la propiedad y el control de sus aerolíneas. Esto no ha sido posible, pero sí que conseguimos que los Estados Unidos se comprometieran a esforzarse por reformar estas normas en el futuro. En el marco del Acuerdo, la UE y los Estados Unidos se han comprometido a lograr el objetivo de eliminar los obstáculos al mercado que siguen existiendo en el sector, incluidos aquellos que limitan el acceso de las compañías aéreas al capital global. Permítanme ahora pasar al Acuerdo con Canadá. Doy las gracias a la Comisión de Transportes y Turismo y en particular a la señora Ţicău. Este ambicioso Acuerdo está encaminado a lograr la plena apertura de los mercados de los derechos de tráfico y las inversiones, al mismo tiempo que alcanza un nivel sin precedentes de convergencia reglamentaria y cooperación entre las autoridades. Con respecto al acceso al mercado, el Acuerdo abarca todos los derechos de tráfico y oportunidades de inversión: esto significa el 100 % de la propiedad y el control. Se logra mediante una apertura gradual del mercado en cuatro etapas. Entre sus múltiples beneficios para ambas partes, conviene señalar la creación de igualdad de condiciones para el sector, así como normas comunes y compatibles para la seguridad, la protección y la gestión del tráfico aéreo. Por último pero no menos importante, estoy convencido de que, al eliminar las restricciones reglamentarias existentes, este Acuerdo dará lugar a un aumento considerable de los pasajeros, generará diversos beneficios para el consumidor y creará nuevos puestos de trabajo. En cuanto a Vietnam, permítanme comenzar también dando las gracias al ponente, el señor Riquet, por su apoyo a este Acuerdo horizontal. En la actualidad, hemos negociado 45 acuerdos horizontales de este tipo con países socios de todo el mundo. El 4 de octubre de 2010, durante una visita a la Unión Europea, el Primer Ministro vietnamita firmó el Acuerdo, lo cual representa un importante avance en el fortalecimiento de las relaciones de aviación entre la UE y Vietnam. El presente Acuerdo horizontal restaurará la seguridad jurídica en nuestras relaciones de aviación con Vietnam armonizando los acuerdos bilaterales de servicios aéreos entre 17 Estados miembros y Vietnam con la legislación comunitaria. Lo que es más importante, eliminará las restricciones de nacionalidad en los acuerdos bilaterales de servicios aéreos entre los Estados miembros de la UE y Vietnam. De este modo, permitirá que toda aerolínea de la UE se beneficie de los acuerdos bilaterales existentes entre Vietnam y el Estado miembro. Muchas gracias por su atención. Seguiré con interés el debate. Mathieu Grosch Señora Presidenta, señor Kallas, Señorías, también me gustaría dar las gracias a todos los ponentes por sus informes. En el Grupo del Partido Popular Europeo (Demócrata-cristianos) estamos a favor de estos acuerdos. En este caso, 27 acuerdos que podrían haberse celebrado en estas esferas se están sustituyendo por uno solamente. Para nosotros, la armonización técnica también es una cuestión importante, pues aumenta los niveles de seguridad no solo para las propias aerolíneas, sino también para los pasajeros. La apertura del mercado y la cooperación a nivel europeo deberían tratarse de la misma manera por ambas partes. Es importante destacar que el Acuerdo con Canadá es un buen ejemplo de ello, mientras que el Acuerdo con los Estados Unidos deja que desear. Otro ámbito que deja que desear es la falta de controles periódicos en los aspectos sociales y medioambientales de estos acuerdos, lo cual debería formar parte de todos los acuerdos en el futuro, porque la simplificación de los aspectos económicos también debería permitirnos que utilicemos estos acuerdos para influir no solo en el mercado europeo sino también en el mercado global. Es conveniente destacar que estos acuerdos también aportan beneficios a los pasajeros, puesto que pueden dar lugar a que se simplifiquen los controles sin que se dejen de cumplir. Por último, quisiera decir que acogemos con satisfacción el presente Acuerdo, porque, como ya he dicho, en última instancia se están sustituyendo 27 acuerdos por uno. Esto indica claramente que es de esperar que pronto estemos gestionando solo siete o quizás incluso tres espacios aéreos, en lugar de los actuales 27, en el marco de las medidas para mejorar la seguridad aérea y aplicar el espacio aéreo único europeo. Esto simplificará mucho más las negociaciones sobre estos acuerdos. Saïd El Khadraoui en nombre del Grupo S&D. - (NL) Señora Presidenta, señor Comisario, Señorías, en primer lugar, me gustaría agradecer a los tres ponentes el trabajo que han realizado y la atenta cooperación por su parte. Cuando iniciemos, en breve, un debate más general en respuesta al informe del señor Simpson sobre los acuerdos de aviación, tendremos la oportunidad de tratar más a fondo el planteamiento y la estrategia generales con respecto a este tipo de acuerdo. Nosotros, el Grupo de la Alianza Progresista de Socialistas y Demócratas en el Parlamento Europeo, apoyamos enérgicamente la sustitución de los antiguos acuerdos bilaterales entre nuestros Estados miembros y terceros países por amplios acuerdos globales a nivel europeo. Esta es la mejor garantía de que exista igualdad de condiciones para todas nuestras aerolíneas. También fortalecerá la integración de nuestro propio sector de la aviación, al igual que nuestra posición de negociación con respecto a terceros países. En este sentido, es importante que prestemos atención no solo a la apertura del mercado para los adicionales derechos de vuelo y similares, sino también al fortalecimiento del marco reglamentario en los ámbitos medioambiental y social y en materia de seguridad y protección. Tenemos que armonizarlos entre sí a toda costa, a un nivel muy elevado. Otra cuestión importante que cabe mencionar es que, ahora que ha entrado en vigor el Tratado de Lisboa, del Parlamento no solo se espera que emita un dictamen, sino que en realidad también tiene que aprobar estos acuerdos. Por lo tanto, mi mensaje para la Comisión y el Consejo es que deberían aprovechar al máximo esas competencias y que el Parlamento, por consiguiente, debería conservar su opinión a la hora de aprobar o modificar adiciones u otras enmiendas más adelante. En referencia a los acuerdos que nos ocupan, nuestro Grupo cree que el Acuerdo con Canadá es el que más se acerca al modelo que tenemos en mente, que es una amplia cooperación en los ámbitos de la seguridad, las cuestiones sociales y la protección medioambiental y del consumidor. De hecho, la ponente ha observado correctamente que las secciones sobre cuestiones sociales se deberían haber redactado con un poco más de fuerza, pero eso puede resolverse en el Comité Mixto que ahora tendrá que concretar algunas cosas. Además de esa cooperación, también está la introducción gradual de derechos de vuelo adicionales y la ampliación gradual de la oportunidad de convertirse en accionista en las aerolíneas de la otra parte. El Acuerdo con Vietnam también nos recuerda la importancia cada vez mayor del mercado asiático y creo que, sobre este aspecto concreto, tenemos que señalar que el Consejo viene posponiendo durante años la cuestión de otorgar a la Comisión el mandato de negociar con países como China y la India. Sin duda, ese mandato es fundamental para lograr progresos en este ámbito. A modo de conclusión, me gustaría decir algunas cosas sobre el Acuerdo con los Estados Unidos, en particular con respecto a la segunda fase. Este se refiere a una esfera que abarca el 60 % del mercado de la aviación mundial y que, por tanto, es de suma importancia. Yo mismo fui ponente para esta Cámara cuando se aprobó la primera fase hace algunos años. Con respecto a los Estados Unidos, no estamos del todo satisfechos porque todavía se tienen que producir algunas circunstancias en términos de acceso al mercado. Pedimos a la Comisión que ofrezca alguna garantía de que esto no será el final, sino que seguirá el curso de apertura del mercado y que nosotros, como Parlamento, participaremos plenamente en las actividades del Comité Mixto. Gesine Meissner Señora Presidenta, en primer lugar, yo también quiero dar las gracias a los ponentes. Ya hemos discutido el hecho de que, a raíz del Tratado de Lisboa, el Parlamento ahora tiene la oportunidad de votar a favor de los acuerdos de servicios aéreos de este tipo o rechazarlos. No podemos cambiar los contenidos, pero podemos aceptarlos u oponernos a ellos. Esto no siempre hace que las cosas sean sencillas, pero por lo menos es una nueva tarea, que nos estamos tomando muy en serio. Tiene sentido reemplazar una serie de distintos acuerdos bilaterales por un acuerdo comunitario estandarizado. Es evidente que no existen fronteras en el espacio aéreo, lo cual es una buena forma de explicar esto. La Unión Europea también es una comunidad económica fuerte y por eso es sensato discutir los acuerdos alcanzados por la UE con distintos terceros países, que es lo que estamos haciendo ahora. Hoy tenemos sobre la mesa una serie de acuerdos muy diferentes. Empezaré con Vietnam, que es el acuerdo menos complejo. Se refiere a distintos accesos y servicios y también a reglamentos de seguridad, pero es un acuerdo relativamente corto, por lo que solo lo mencionaré brevemente. El acuerdo más amplio es el de Canadá. En este Acuerdo no se trataba solo de asegurar el libre acceso a los servicios aéreos que pueden usarse de distintas formas, sino también de cubrir cuestiones como el medio ambiente, la seguridad y además el acceso al mercado y la propiedad. En ese sentido, hace mucho tiempo que hemos pasado la primera etapa del 25 % y ya hemos alcanzado la segunda etapa del 49 % de propiedad de los respectivos mercados de servicios aéreos. Ahora estamos a punto de entrar en las etapas tercera y cuarta. En la tercera etapa será posible establecer aerolíneas en otro país y otra región. La cuarta etapa permitiría que una aerolínea europea volara de un punto a otro dentro de Canadá. Con los Estados Unidos de ningún modo hemos llegado tan lejos, a pesar de que llevamos mucho tiempo negociando con este país. Me gustaría hacer otra puntualización. El señor Kallas ha dicho que todos apoyamos mucho esta cuestión, pero en el caso de los Estados Unidos nuestra reacción es más moderada, porque el Acuerdo no representa una verdadera asociación. Los Estados Unidos quieren obtener más de nosotros de lo que ellos están dispuestos a ofrecer. Debemos seguir negociando sobre este asunto. Aparte de esta cuestión, votaremos a favor, porque está claro que se han logrado progresos. Jacqueline Foster en nombre del Grupo ECR. - (EN) Señora Presidenta, nosotros también compartimos la celebración satisfactoria de la segunda fase del Acuerdo de cielos abiertos de la UE. De hecho, tras varios años ya iba siendo hora. Obviamente este Acuerdo es un avance importante y es positivo. Reconozco que los negociadores han logrado grandes progresos en las esferas de la seguridad, la competencia, el acceso al mercado y la cooperación medioambiental. Pero, al igual que el señor Comisario, me decepciona que este Acuerdo no alcanzara su objetivo final de una plena apertura del mercado sin restricciones por ninguna de las partes. El fracaso a la hora de resolver por completo las cuestiones de la propiedad y el control extranjeros (cabotaje) debe abordarse en futuras discusiones, a fin de que las compañías aéreas europeas realmente se beneficien. Por supuesto que los acuerdos significan compromiso, pero eso no significa conseguir un acuerdo a cualquier precio. El sector de la aviación es sumamente importante para Europa. Facilita el crecimiento económico, el comercio, la inversión y el turismo. Los acuerdos aéreos con terceros países ofrecen a nuestras aerolíneas grandes oportunidades en mercados extranjeros y, por lo tanto, insto a la Comisión a continuar esforzándose por celebrar acuerdos aéreos que sean justos, robustos y conduzcan a la plena liberalización, lo cual beneficiará a las aerolíneas y los consumidores europeos. Por último, simplemente sumamos nuestro apoyo al Acuerdo entre la UE y Vietnam. Eva Lichtenberger en nombre del Grupo Verts/ALE. - (DE) Señora Presidenta, señor Kallas, Señorías, durante los últimos años hemos celebrado numerosos acuerdos de servicios aéreos, que siempre han implicado sintetizar los antiguos acuerdos nacionales en acuerdos comunitarios. Ahora la situación empieza a cambiar con respecto a la participación de la Unión Europea y creo que esto es muy importante. El Acuerdo con Vietnam sigue, en su mayor parte, el modelo antiguo que siempre hemos empleado. Sin embargo, el Acuerdo con Canadá es más ambicioso, lo cual me complace. La cooperación en el ámbito del medio ambiente y las cuestiones sociales es positiva, pero en mi opinión se podría ampliar aún más. La situación relativa al Acuerdo con los Estados Unidos es muy distinta. En este caso, creo que hemos desistido demasiado pronto. El acceso al mercado es una cuestión de justicia y en este Acuerdo los reglamentos no son justos. No obstante, hemos dado marcha atrás. En gran medida, no se ha logrado incluir ciertos aspectos de las condiciones sociales. Se ha hecho muy poco en este campo. Debemos asegurar que no se produzca el dumping social aquí, porque esta también es una cuestión de seguridad cuando se trata de las compañías aéreas. Finalmente debemos dejar esto claro. Mi segunda puntualización es que existen problemas muy importantes en relación con las cuestiones medioambientales. Los Estados Unidos están empezando a presionar considerablemente para que se relajen o se levanten las restricciones de vuelo nocturno, que existen para proteger a los habitantes locales. La presión en este ámbito es enorme y me temo que tendremos que ceder. Debemos dejar muy claro que esto sería un desastre para todas las personas que residan cerca de un aeropuerto. En cuanto a la seguridad, los Estados Unidos están apretando las tuercas y lamentablemente la aplicación en la Unión Europea se está pasando por alto. Esto es un error y quiero ser muy clara al respecto. Por último, me gustaría mencionar el código compartido, que se está presentando como un logro importante. Quisiera decir solo una cosa: esto al final restringirá las opciones de los pasajeros. No podré elegir con qué aerolínea vuelo y puede que me encuentre con una aerolínea completamente distinta cuando llegue a la puerta de embarque. El concepto de competencia en el sector de las compañías aéreas es ficticio y está llegando a serlo aún más cuando se trata de la posición de los pasajeros. Juozas Imbrasas en nombre del Grupo EFD. - (LT) Señora Presidenta, el Tratado de Lisboa, que entró en vigor el 1 de diciembre de 2009, amplió las circunstancias en las que era necesaria la aprobación del Parlamento para la celebración de un acuerdo internacional. Los acuerdos aéreos ahora entran en esta categoría porque cubren un ámbito al que se aplica el procedimiento legislativo ordinario. Considero que la aplicación de estos acuerdos proporcionaría sustanciales beneficios económicos y crearía empleo. Además, la convergencia reglamentaria podría promover la competencia leal. Mientras que el Acuerdo de segunda fase representa un avance primordial, es importante no considerarlo el final del proceso de establecimiento de un mercado de la aviación transatlántica. En cuanto a Canadá, es positivo que todas las aerolíneas de la UE puedan operar vuelos directos a Canadá desde cualquier lugar de Europa. El Acuerdo elimina todas las restricciones en rutas, precios o el número de vuelos semanales entre Canadá y la UE. El carácter ambicioso de este Acuerdo merece ser acogido con gran satisfacción. Debería servir como objetivo para otras negociaciones actualmente en curso. Por consiguiente, creo que el Parlamento debería aprobar el Acuerdo de transporte aéreo UE-Canadá. Lo mismo puede decirse del Acuerdo entre la Unión Europea y el Gobierno de la República Socialista de Vietnam sobre los servicios aéreos. Todos estos acuerdos aéreos son beneficiosos y necesarios para la Unión Europea, nuestras aerolíneas y nuestros ciudadanos. Hella Ranner (DE) Señora Presidenta, en primer lugar me gustaría aprovechar esta oportunidad para agradecer a los tres ponentes lo mucho que han trabajado. Estos acuerdos son muy importantes para el transporte aéreo y, por ende, para la Unión Europea. Sin embargo, también me gustaría aprovechar la ocasión para referirme de nuevo al Acuerdo marco del 20 de noviembre de 2010. Espero que la Comisión informe adecuadamente y con la suficiente antelación al Parlamento Europeo acerca de las negociaciones sobre futuros acuerdos, en aras de la buena cooperación interinstitucional y de un flujo efectivo de la información. Sabemos que las negociaciones sobre estos y otros acuerdos son de la más alta calidad, pero es importante que seamos conscientes de las ventajas y los inconvenientes de los acuerdos después de que entren en vigor, a fin de que podamos hacer una mejor contribución. Esto hará que sea más fácil garantizar el apoyo del Parlamento a los acuerdos. Inés Ayala Sender (ES) Señora Presidenta, mañana celebramos, precisamente, el primer aniversario de la firma de la segunda fase del Acuerdo aéreo entre la Unión Europea y los Estados Unidos tras ocho difíciles rondas de negociación. Creo que debemos, en ese sentido, sentirnos satisfechos -yo, desde luego, de una manera especial- por haberse obtenido bajo Presidencia española y liderado por el Ministro Blanco, que ha logrado importantes avances en materia aérea, en cielo único o en el marco de relaciones para el control aéreo con acuerdo social. Celebro, también, que el Parlamento utilice sus nuevas competencias en la aprobación de este tipo de acuerdos internacionales, precisamente, en el ámbito del sector de los transportes. En el Acuerdo entre la Unión Europea y los Estados Unidos en materia aérea, esta segunda fase implica la desaparición de la cláusula de suspensión que obliga, precisamente, a seguir adelante y mejorar aquellos aspectos ambientales de competencia empresarial y protección de derechos de pasajeros con los que no estamos todavía satisfechos. Por primera vez, también, se incluye la dimensión social. Creo que esto es absolutamente esencial e importante, posibilitando también por primera vez la preservación de los derechos de los empleados y la futura aplicación de los convenios de la OIT y de la OCDE. También se establecen, y creo que es importante, líneas claras para el fomento de la confianza mutua en materia de seguridad y seguimos demandando la posibilidad de un control único. Por lo tanto, por el establecimiento de esta base no discriminatoria, porque supone mejores servicios para los ciudadanos y para las compañías, porque genera beneficios económicos y sociales y fomenta, también, la competencia leal, creemos que es un buen acuerdo aunque, de nuevo, no perfecto, puesto que la ambición europea no nos permite sentarnos sobre esta segunda fase. De ahí que sea necesario vigilar y explotar todas las potencialidades, tanto las del Comité Mixto, con nuevas competencias, como las posibilidades abiertas en la OACI sobre el tema SESAR, etc., de ahí que le pidamos al Vicepresidente Kallas que exija y que vigile este acuerdo y que, desde luego, informe a este Parlamento. Philippe Boulland (FR) Señora Presidenta, señor Comisario, Señorías, el Acuerdo de cielos abiertos entre Europa y los Estados Unidos constituye un avance, pero es solo una etapa y sitúa a Europa frente a un dilema. Así lo han señalado la Comisión de Transportes y la Comisión. Bien aceptamos un acuerdo que perjudica a las empresas europeas o bien suspendemos el acuerdo y nos arriesgamos a perder los beneficios que hemos conseguido desde 2008. Así que permítanme compararlo con las licencias de pilotos profesionales y particulares -un texto que se debatirá antes del verano- porque los pilotos, entre quienes me encuentro, afrontamos un dilema. La Agencia Europea de Seguridad Aérea, que desea armonizar las licencias en toda Europa, así lo hará en detrimento de entre 80 000 y 90 000 pilotos de aviación general directamente afectados -algunos de los cuales solo poseen una licencia estadounidense- y en perjuicio -y esto es lo importante- de aquellas empresas y puestos de trabajo relacionados con esta actividad. Deseo llamar su atención sobre este proyecto que no tiene nada que ver con la seguridad. Se produce una cantidad de accidentes 31 veces menor entre los titulares de licencias estadounidenses. Los objetivos del Reglamento de base (CE) nº 216/2008 establecen el reconocimiento y la calificación equivalente de licencias por lo que se considera innecesario esperar acuerdos hipotéticos que se han pospuesto hasta 2014. Así pues, propongo un acuerdo de cielo muy abierto e incluso invitarles a que me acompañen en esas ocasiones en que vengo al Parlamento pilotando mi propio avión, para mostrarles que una licencia de piloto estadounidense es perfectamente segura. Presidenta Gracias por la invitación, señor Boulland, veré lo que puedo hacer. Vasilica Viorica Dăncilă (RO) Señora Presidenta, quiero felicitar a la señora Ţicău por este ambicioso Acuerdo con Canadá, que marca una fase importante en el proceso de apertura del mercado. Al mismo tiempo, ayudará a crear nuevas rutas aéreas y desarrollar nuevas oportunidades para inversores a ambos lados del Atlántico, en cuanto al desarrollo de nuevas inversiones y la introducción de nuevos servicios para los ciudadanos europeos y canadienses. Considero que la decisión de permitir que las aerolíneas operen sin restricciones en cualquier parte de Europa y Canadá es excelente y beneficiará a los consumidores, las aerolíneas y las economías de ambas partes en general. La aplicación del presente Acuerdo dará lugar a que las aerolíneas ofrezcan más servicios y a nuevas oportunidades del transporte de mercancías. Sin embargo, este desarrollo también debe suscitar una preocupación mayor al considerar las consecuencias para el cambio climático. El Acuerdo también hará que los mercados europeo y canadiense sean más seguros, fortaleciendo la cooperación con respecto al cumplimiento de los procedimientos de certificación y las inspecciones destinadas a garantizar un nivel máximo de seguridad para los pasajeros y las mercancías. Philip Bradbourn (EN) Señora Presidenta, como Presidente de la Delegación para las Relaciones con Canadá, me complace especialmente hablar sobre este Acuerdo UE-Canadá. Pienso que merece la pena reiterar algunas de las características significativas del Acuerdo. Como se ha mencionado anteriormente, en la primera etapa, las compañías aéreas tienen libertad ilimitada para operar servicios directos entre cualquier punto en Europa y Canadá, sin que se limite el número de proveedores o servicios. En la tercera etapa, veremos inversores capaces de establecer nuevas aerolíneas en los países de la otra parte; y en la cuarta etapa, plenos derechos de cabotaje y la posibilidad del 100 % de propiedad de las compañías aéreas. El Acuerdo también establece normas comunes en materia de seguridad y protección. Y eso es importante porque significa que la transferencia de pasajeros, equipaje y mercancías debería beneficiarse de un enfoque más racionalizado. Se trata de un acuerdo importante para la UE y nuestro sector de la aviación. Permitirá una mayor competencia y una mayor elección para los viajeros. No solo eso, creo que el carácter exhaustivo de este Acuerdo puede servir como referencia para futuros acuerdos con otros países. Esta resolución demuestra claramente la posición de Canadá como nuestro socio internacional más anticipatorio y la apoyo sin reservas. João Ferreira (PT) Señora Presidenta, estos acuerdos forman parte del proceso de liberalización que actualmente se está produciendo en el sector del transporte aéreo. Poseen una evidente marca ideológica. Incluso en este sector estratégico, el objetivo consiste en frustrar la intervención y regulación estatales, abriendo las puertas a la concentración monopolística que siempre resulta de la libre competencia, considerada sacrosanta. Bajo el pretexto de facilitar oportunidades empresariales en el transporte aéreo internacional, esto promueve los intereses de las multinacionales dentro del sector a expensas de empresas nacionales y de sus respectivos intereses estratégicos, incluidos aquellos que, como ocurre en Portugal con TAP, son de propiedad pública. Esto significa que tanto los trabajadores como los pasajeros salen perdiendo. Los trabajadores salen perdiendo porque la liberalización facilita el dumping por parte de las multinacionales, provocando la inseguridad laboral debido al forzado deterioro de las condiciones de trabajo. Y los pasajeros también salen perdiendo porque, entre otras cosas, la seguridad aeronáutica tenderá a dejarse al antojo de las consideraciones sobre la relación coste-beneficio por parte de las empresas. Esto no es nada nuevo. La situación en otros sectores, como el transporte ferroviario, que ha visto un aumento de la liberalización, demuestra con creces las consecuencias de poner en práctica los dogmas del libre mercado. Siim Kallas Vicepresidente de la Comisión. - (EN) Señora Presidenta, me gustaría dar las gracias a Sus Señorías por sus observaciones. Desde luego, la cuestión más complicada es el Acuerdo y el proceso de negociación con los Estados Unidos. Puedo asegurarles que esto queda lejos de ser el final. Es una parte del proceso y definitivamente vamos a seguir negociando con los Estados Unidos, pero me gustaría subrayar que dicho país es un socio muy difícil. Como muchos de ustedes han mencionado, la UE y los Estados Unidos abarcan el 60 % de la aviación mundial. Lo que decidamos en nuestra cooperación también definirá todo el marco y todo el entorno de la aviación en el mundo, así que la cooperación es sumamente importante para el mundo entero. También debe quedar muy claro que los estadounidenses tienen los mismos procedimientos parlamentarios: ellos tienen el Congreso de los Estados Unidos, con el que es muy difícil tratar debido precisamente al sentimiento proteccionista, pero estamos colaborando y desarrollando nuestras relaciones. Viajaré a Washington dentro de unas semanas y nos hemos comprometido a trabajar en cinco direcciones: primero, la seguridad; segundo, la protección; tercero, la cooperación tecnológica -firmamos un acuerdo importante en Budapest sobre la interoperabilidad de los sistemas de gestión del tráfico aéreo que es de máxima importancia para Europa a fin de que no perdamos nuestras ventajas competitivas-; cuarto, el medio ambiente; y quinto, el comercio o los negocios. En cuanto a las empresas, como ustedes saben y como ya han dicho, existen restricciones ridículas sobre los derechos de propiedad. Pero también debe quedar muy claro que no podemos obligar a los Estados Unidos a ceder, debemos negociar y esto a veces no es tan obvio. Debemos negociar y hemos que tener en cuenta sus preocupaciones. La situación parece bastante prometedora, pero desde luego que no podemos ganar ninguna confrontación en materia de comercio o, especialmente, de tecnología: esto debería evitarse, ya que puede ser muy peligroso. Por lo tanto, como digo, en octubre nos comprometimos a avanzar en estas cinco direcciones y, sin duda, se producirán los próximos acuerdos e intentaremos con el nuevo Congreso de los Estados Unidos facilitar las aperturas del mercado, lo cual será la parte más difícil, como algunos de ustedes ya han mencionado. También me gustaría decir que, sí, el Acuerdo con Vietnam es de una magnitud mucho menor que los otros acuerdos, pero es muy importante que formemos un espacio aéreo que funcione con las mismas normas y que obedezca las mismas pautas y este es precisamente el objetivo de estos acuerdos, en especial, el reconocimiento de las compañías aéreas de la UE -que es un elemento difícil en las negociaciones con terceros países-. Ustedes saben que este ha sido un tema muy delicado y mediante estos acuerdos con terceros países también creamos mejores posibilidades para las aerolíneas europeas. Gracias por sus observaciones. Prometo que les mantendremos informados sobre la evolución de los acontecimientos en el futuro. Hemos celebrado varias discusiones en la Comisión de Transportes y Turismo sobre los conceptos de estas negociaciones y el posterior desarrollo y, de nuevo insisto, se ha de negociar con socios difíciles. Esta es la verdad eterna de todas las negociaciones, pero la situación no ha sido tan desfavorable. Hemos logrado mucho, incluso con los Estados Unidos y con el reconocimiento de las compañías aéreas de la Unión Europea, entre otras cosas. A ese respecto puedo asegurarles que me reuniré de nuevo con los responsables de la política de transportes estadounidense; existe voluntad de cooperación y de hallar formas de resolver nuestros desacuerdos. Artur Zasada Señora Presidenta, estoy muy agradecido por todas las opiniones expresadas sobre el Acuerdo de transporte aéreo entre la Unión Europea y los Estados Unidos. Acepto que el Acuerdo no es perfecto; es otro avance en la dirección correcta, pero ciertamente no hemos llegado al final del camino. No pudimos modificar este documento por motivos de procedimiento. No obstante, el rechazo del Acuerdo habría significado sacrificar los beneficios logrados durante ambas etapas de negociación. En mi informe, he incluido una petición de ciertos cambios que deberían ser el objeto de la labor del Comité Mixto o que deberían formar la base de una tercera etapa de negociaciones. En particular, pido una mayor liberalización de los derechos de tráfico, más oportunidades de inversión extranjera, la adopción de una posición mucho más ambiciosa en la protección medioambiental y mejor coordinación de estrategias políticas sobre los derechos de los pasajeros con el fin de asegurar el máximo nivel posible de protección para los pasajeros. Señorías, mi trabajo en este documento todavía no está completo. Pretendo seguir de cerca las medidas del Comité Mixto, que fue nombrado para garantizar que las disposiciones del Acuerdo se aplicarían adecuadamente o incluso se ampliarían. Me esforzaré por asegurar que haya un observador permanente en el Comité Mixto en representación del Parlamento Europeo. Si el Comité no responde a las esperanzas puestas en él, el Parlamento debería pedir a la Comisión que abra una tercera etapa de negociaciones. Por último, me gustaría expresar mi sincero agradecimiento a todos los ponentes alternativos por sus observaciones y su ayuda durante la elaboración de este informe. Silvia-Adriana Ţicău ponente. - (RO) Señora Presidenta, el Acuerdo de transporte aéreo entre la Unión Europea y Canadá puede describirse como el acuerdo de transporte aéreo más ambicioso entre la Unión Europea y un importante socio mundial. Mejorará considerablemente las conexiones entre los mercados de ambos países y los vínculos entre la población, al tiempo que creará también nuevas oportunidades para el sector de las aerolíneas a través de una liberalización gradual de las normas de propiedad extranjera. En particular, el Acuerdo es más ambicioso y específico que el Acuerdo entre la Unión Europea y los Estados Unidos en cuanto a derechos de tráfico, propiedad y control, incluso siguiendo la aplicación provisional del Protocolo de enmienda, que por tanto corresponde a la segunda etapa. De acuerdo con un estudio realizado por la Comisión, un acuerdo abierto con Canadá podría generar medio millón más de pasajeros durante su primer año y, dentro de unos años, cabría esperar que 3,5 millones de nuevos pasajeros se beneficiaran de las oportunidades que este tipo de acuerdo podría ofrecer. El Acuerdo podría generar unos beneficios para el consumidor de al menos 72 millones de euros a través de tarifas más reducidas y también crearía nuevos puestos de trabajo. Señora Presidenta, acogemos con satisfacción el carácter ambicioso de este Acuerdo. Debería servir como objetivo y modelo para otras negociaciones actualmente en curso. En conclusión, recomiendo al Parlamento que apruebe el Acuerdo de transporte aéreo UE-Canadá. Dominique Riquet ponente. - (FR) Señora Presidenta, seré muy breve porque, como bien ha señalado el Comisario Kallas, el Acuerdo con Vietnam es un acuerdo simple y que todos aprueban. No ha provocado ninguna dificultad para nuestro propio informe y tiene el gran mérito de abrir el mercado vietnamita a todas las partes interesadas europeas mediante la reciprocidad con un país que opera según un modelo económico diferente. Creo que el presente Acuerdo también debería considerarse un avance importante desde el punto de vista geográfico, puesto que nos abre al Extremo Oriente y los países del Sudeste Asiático. Por lo tanto, no creo que quede nada más que decir excepto que me complace que hayamos podido llegar a una celebración satisfactoria de este Acuerdo, que abre un poco más el transporte aéreo entre Vietnam y Europa. Presidenta El debate conjunto queda cerrado. La votación tendrá lugar hoy a las 11.30 horas. Declaraciones por escrito (artículo 149 del Reglamento) Nuno Teixeira Durante los últimos años, la Unión Europea ha negociado y celebrado varios acuerdos con otros Estados en el ámbito del transporte aéreo. Según el Tribunal de Justicia, las cláusulas tradicionales de designación que constaban en los acuerdos bilaterales existentes infringen el Derecho comunitario porque constituyen una discriminación contra las compañías aéreas de la UE establecidas en un Estado miembro pero que son propiedad y están bajo control de nacionales de otros Estados miembros. Puesto que estos acuerdos violan el principio de libertad de establecimiento, previsto en el artículo 49 del Tratado de Funcionamiento de la Unión Europea, la UE ha iniciado y está desarrollando una práctica para la negociación y la celebración de acuerdos entre la UE, por una parte, y terceros países, por otra, con respecto al transporte aéreo. Podemos identificar como principales elementos de estos acuerdos las preocupaciones relativas a la seguridad, los derechos de los pasajeros, el reconocimiento de certificaciones y la cooperación en cuestiones normativas. En este contexto, me gustaría llamar la atención sobre el papel limitado del Parlamento en relación con estos expedientes. A raíz de la entrada en vigor del Tratado de Lisboa, la opinión del Parlamento es vinculante, pero solo en cuanto al texto final que ya se ha firmado; no puede hacer sugerencias ni modificaciones de su contenido. Judith A. Merkies por escrito. - (NL) La delegación del Partido Laborista Holandés en el Parlamento Europeo por supuesto que no considera que este Acuerdo de segunda fase sea perfecto, pero opina que dará lugar a que se logren progresos en esferas importantes. Asimismo, evitará que los Estados Unidos activen la cláusula de suspensión a falta de un acuerdo de este tipo. La suspensión podría dar pie a que los pasajeros y aerolíneas europeas ya no pudieran aprovecharse de las importantes ventajas que han disfrutado desde marzo de 2008 gracias a este Protocolo. Entre las ventajas y los aspectos positivos figuran, en particular, los acuerdos sobre las normas laborales para el personal de las compañías aéreas, el intercambio de buenas prácticas en cuanto a la reducción de ruido, el fortalecimiento de la cooperación en el ámbito de la protección medioambiental, etc. La delegación del Partido Laborista Holandés en el Parlamento Europeo reconoce la actual necesidad de continuar con un debate apropiado sobre los requisitos de seguridad (como por ejemplo, el uso de escáneres) y las consecuencias para la privacidad y la salud de los pasajeros de dichos requisitos. Además, pondría de relieve la necesidad de que la privacidad de los ciudadanos europeos y estadounidenses se sitúe en primer plano y se respete cuando la Unión Europea y los Estados Unidos intercambien datos personales de los pasajeros. Es fundamental que el Parlamento continúe participando en estas negociaciones y que no se menoscaben los reglamentos europeos. Kinga Gál por escrito. - (HU) Es importante tomar en serio las preocupaciones de los ciudadanos europeos sobre el respeto por sus derechos de protección de datos. Consideramos importante que exista un acuerdo entre la Unión Europea y los Estados Unidos sobre la protección de datos en el ámbito de la cooperación en cuestiones penales y judiciales. Apoyamos el hecho de que la Presidencia húngara participe activamente en el asunto de la protección de datos. En este sentido, debemos tomar nota concretamente de las conclusiones del Consejo sobre protección de datos que se adoptaron en la reunión de febrero del Consejo de Justicia y Asuntos del Interior. Esperamos con interés las propuestas de la Comisión para asegurar que se protejan y se respeten tanto nuestras libertades como la seguridad de nuestros datos.

Öppnande av sammanträdet (Sammanträdet öppnades kl. 9.00.) Daniel Marc Cohn-Bendit - (FR) Fru talman! Jag skulle vilja kontrollera en sak med er. Uppenbarligen beslutades det, på det franska ordförandeskapets begäran, att fotograferingen under president Nicolas Sarkozys anförande skulle begränsas. Jag skulle vilja veta vem som fattade beslutet, vem som begärde det, och vem som ansvarar för fotograferingen i Europaparlamentet. Är det Europaparlamentet eller det franska ordförandeskapet? Jag skulle uppskatta ett svar innan sammanträdet inleds. Talmannen Herr Cohn-Bendit! Ni kommer att få ett svar före sammanträdets början, men för ögonblicket kommer vi, om ni inte har något emot det, att gå vidare med omröstningen. Astrid Lulling - (FR) Fru talman! Som kvestor för parlamentet skulle jag vilja fästa er uppmärksamhet på att vägen till parlamentets ingång är blockerad på ena sidan av kravallpolis. De låter inga tjänstebilar köra in. Om vissa ledamöter anländer sent, för att de måste köra en omväg, bör de inte straffas om de inte kan delta i omröstningen. Talmannen Fru Lulling! Det kommer naturligtvis att beaktas, eftersom vissa ledamöter har haft svårigheter med att släppas in i parlamentet.

(1) Martin, Hans-Peter (NI ).    - Monsieur le Président, vous vous êtes adressé à nous hier avant votre élection et, selon vos propres mots, nous devons nous débarrasser de toutes les zones d’ombre qui portent préjudice à ce Parlement. Il y a une décision que de nombreux députés trouvent incompréhensible, il s’agit de la décision que les questeurs ont prise le 26 mai, grâce à laquelle plus de deux cents anciens députés de ce Parlement ont touché une indemnité journalière de séjour pour la journée d’hier. Je voudrais vous demander d’enquêter sur cette affaire et d’examiner si cette indemnité peut être retirée, étant donné que le contribuable a encore dû cracher entre 50 000 et 100 000 euros. Le Président.    - Merci beaucoup, Monsieur Martin. Nous examinerons votre observation et les mesures opportunes seront prises le cas échéant. Le Président.    - L’ordre du jour appelle en discussion commune le rapport du Conseil européen et la déclaration de la Commission - Conseils européens des 17/18 et du 29 juin 2004 - et la déclaration du Conseil - Semestre d’activité de la présidence irlandaise. Ahern, Bertie, (Président Borrell, Président Prodi, honorables députés, Mesdames et Messieurs, je suis très heureux d’être ici aujourd’hui pour cette première séance plénière du nouveau Parlement européen. À cette occasion, je voudrais féliciter les députés des vingt-cinq États membres pour leur élection, le mois dernier, à la plus grande assemblée démocratique supranationale que le monde ait connue. Je me réjouis de voir des visages familiers et nouveaux.) Monsieur le Président, je constate que certains députés ont quelques difficultés à recevoir l’interprétation en gaélique. Quand l’irlandais sera reconnu comme une langue à part entière en Europe, nous aurons peut-être moins de problèmes à cet égard. Je suis très heureux d’être ici aujourd’hui pour cette première séance plénière du nouveau Parlement européen. À cette occasion, je voudrais féliciter les députés des vingt-cinq États membres pour leur élection, le mois dernier, à la plus grande assemblée démocratique supranationale que le monde ait connue. Je me réjouis de voir des visages familiers et nouveaux dans ce Parlement fraîchement élu. Président Borrell, je tiens également à vous féliciter pour votre élection à la présidence du Parlement européen et à vous souhaiter bonne chance. L’Irlande, qui a assumé la dernière présidence, a pleinement conscience du rôle crucial et constructif du Parlement dans le travail de l’Union européenne. Au cours de notre présidence, nous avons entretenu des rapports intenses de coopération et de solidarité avec le Parlement européen, ce qui contribua grandement à la réalisation de bon nombre de nos objectifs. Je vous souhaite bonne chance dans l’exercice de vos fonctions ces prochaines années. Si je suis ici aujourd’hui, c’est pour rendre compte des résultats du Conseil européen de juin et du travail accompli par la présidence irlandaise au premier semestre 2004. Mais avant cela, je voudrais brièvement exposer les deux grands principes qui ont sous-tendu notre présidence ainsi que l’approche générale de l’Irlande à l’égard des affaires européennes. Le premier principe qui a déterminé notre approche - mais aussi le plus fondamental - était celui d’une Europe dévouée à sa population et ressentie comme telle. Il arrive trop souvent que le débat sur les questions européennes dérive vers un univers jargonnesque et théorique, risquant par là même de perdre l’attention et, à terme, le soutien de ses citoyens. L’Union européenne n’est pas une affaire de théorie. Elle a et continuera d’avoir des conséquences sur la vie de ses citoyens. Sans elle, l’Europe n’aurait pu se relever du désastre des deux guerres mondiales. Sans elle, l’Europe n’aurait pu créer un marché unique dynamique ni se doter d’une monnaie unique stable. Sans elle, le cadre de protection sociale et environnementale à la base du modèle européen n’aurait jamais vu le jour. Et sans elle, nous n’aurions évidemment pas pu accueillir et soutenir les Européens qui ont enduré un demi-siècle d’oppression totalitaire. Nous devons tous nous efforcer de faire de l’Union élargie une structure adaptée à nos citoyens, qui réponde à leurs besoins. À cette fin, nous devons nous concentrer sur ce qui nous unit, et non sur ce qui nous divise. Nous devons nous concentrer sur les préoccupations clés des citoyens: l’emploi, la protection sociale et environnementale, la paix et la sécurité. Tous ces éléments ont été les ingrédients de la réussite de l’Europe et doivent rester au centre de nos préoccupations à nous, dirigeants,législateurs et Européens. L’équité était le deuxième principe à la base de notre approche européenne. Que l’on soit grand ou petit (comme l’Irlande), les règles à respecter sont importantes. L’application juste, impartiale et transparente des règles l’est encore davantage. L’Union européenne a créé une zone où les préoccupations de tous sont accueillies avec respect, où chacun peut renforcer son identité et où les intérêts et droits fondamentaux de tous peuvent être protégés. Il est essentiel que la tradition d’égalité, d’équité et de coopération - clé de voûte de l’Union - soit renforcée dans la nouvelle Union élargie. Quand je me suis adressé à cette assemblée au mois de janvier, j’ai défini cinq grands domaines d’action pour la présidence irlandaise. Nous voulions que la Conférence intergouvernementale aboutisse rapidement; nous voulions que l’élargissement soit une réussite et nous désirions faire progresser les négociations d’adhésion en cours; nous étions déterminés à ce que le Conseil européen de printemps contribue à donner un nouvel élan à la stratégie de Lisbonne (j’ai fait le tour de ce sujet devant le Parlement en mars 2004); dans le domaine de la justice et des affaires intérieures, nous souhaitions tenir les engagements pris lors de la signature du traité d’Amsterdam et dans le programme de Tampere; enfin et surtout, nous entendions renforcer la cohérence de l’action extérieure de l’Union européenne et lui donner un nouveau souffle. L’un des grands points au programme de la présidence, auquel - je me félicite de le dire - nous avons pu trouver une solution, était la nomination du nouveau président de la Commission européenne. José Manuel Durão Barroso a pleinement participé à la recherche d’un nouveau président pour la Commission. C’est seulement vers la fin du processus qu’il a autorisé l’ajout de son nom sur la liste des candidats. Dès lors, j’ai été très heureux que le Conseil européen s’accorde à désigner M. Durão Barroso candidat officiel à la présidence de la Commission. À un moment si crucial du développement de l’Union, nous n’aurions pas pu trouver meilleur candidat. C’est un homme prêt à diriger et à prendre des décisions, un Européen engagé qui connaît en détail les intérêts de tous les États membres, petits et grands, anciens et nouveaux. C’est pourquoi je n’hésite pas à vous le recommander. Du reste, je suis très satisfait que l’Union ait aussi pu parvenir à un accord sur d’autres nominations importantes. Javier Solana, qui excelle dans ses fonctions actuelles, est réélu au poste de Secrétaire général du Conseil, secondé par Pierre de Boissieu, au poste de Secrétaire général adjoint. Quand la Constitution européenne entrera en vigueur après sa ratification par tous les États membres, M. Solana, Secrétaire général et haut-représentant, deviendra le premier ministre des affaires étrangères de l’Union. Un des moments forts de notre présidence fut bien sûr l’accord sur la nouvelle Constitution conclu le 18 juin lors de la Conférence intergouvernementale - aboutissement de plus de deux ans et demi de travail depuis la Déclaration de Laeken en décembre 2001. Cette nouvelle Constitution est un hommage à l’engagement et à la volonté politique de tous les participants à la Convention européenne et à la Conférence intergouvernementale. Aujourd’hui, je tiens cependant à rendre hommage au Parlement européen pour le travail accompli. Tout au long du processus, dans le cadre de la Convention européenne et de la CIG, le Parlement a fait preuve d’un profond engagement envers l’Union européenne et ses citoyens, dont il représente directement les intérêts. Les résultats obtenus à la Convention, dont la majeure partie ne subit pas de modification à la Conférence intergouvernementale, reflètent en grande partie l’apport des représentants du Parlement lors des négociations. Par ailleurs, je suis conscient que tout au long de la Conférence intergouvernementale, les représentants du Parlement ont adopté et conservé la même attitude positive, flexible et constructive. Je voudrais en particulier saluer les efforts fournis pour trouver des solutions à des questions très importantes aux yeux du Parlement - efforts indispensables pour parvenir à un accord global. Sans l’assistance et le dévouement du Parlement, jamais un accord final n’aurait été conclu. C’est pourquoi je tiens à vous remercier tous cordialement, en particulier M. Brok et M. Hänsch et, bien entendu, M. Cox, ancien président du Parlement européen. Ils m’ont grandement aidé et soutenu, ainsi que M. Roche, mon ministre des affaires européennes ici présent, et ont fait preuve d’un immense dévouement à notre égard. Nous avons sincèrement apprécié leur renfort. Vous connaissez tous désormais le contenu de la Constitution. Néanmoins, je voudrais encore souligner certaines de ses composantes qui en font une avancée immense pour l’Union européenne. Nous avons réussi à fixer clairement en un seul document ce qu’est l’Union et ce qu’elle fait. Nous avons défini une série de valeurs et d’objectifs à partager par tous les Européens et faisant de l’Union une structure unique au monde. Nous avons renforcé la légitimité démocratique de l’Union européenne en étendant les pouvoirs du Parlement. Nous avons également renforcé le rôle des parlements nationaux et ouvert davantage le Conseil de ministres au regard du public. Nous avons clarifié la répartition des compétences entre l’Union et ses États membres. L’on sait clairement à présent comment prendre les décisions et qui est habilité à le faire. Les principes de subsidiarité et de proportionnalité ont également été renforcés. La Charte des Droits fondamentaux a été intégrée dans la Constitution. Désormais, les institutions de l’Union et les États membres seront liés par cette charte dans la mise en œuvre du droit européen, ce qui constitue une avancée importante en matière de droits humains; en outre, les citoyens de l’Union disposeront de voies de recours s’ils ont le sentiment que leurs droits ne sont pas respectés. De plus, l’Union doit bientôt adhérer à la Convention européenne des droits de l’Homme, ce qui garantira une plus grande cohérence entre la Cour de Strasbourg et celle à Luxembourg. Nous avons adopté un cadre institutionnel qui respecte pleinement les droits de tous les États membres dans chacune des institutions de l’Union. Jusqu’en 2014, chaque État membre disposera d’un commissaire. Ensuite, la Commission sera réduite à deux tiers des États membres, sélectionnés selon un principe de rotation parfaitement égalitaire, à moins que le Conseil européen ne décide à l’unanimité de prendre d’autres dispositions. Nous avons ainsi jeté les bases d’une Commission efficace, qui - vous ne me contredirez pas -, revêt une importance capitale pour l’Union. Le principe du vote à la double majorité, garantissant la double nature de l’Union européenne - qui unit des États mais aussi des peuples -, sera appliqué de manière à respecter les préoccupations de tous les participants à la CIG et à améliorer l’efficacité de la prise de décision. Les nouvelles dispositions concernant la présidence en équipe, regroupant trois États membres en vue de la mise en œuvre d’un programme convenu, aidera le Conseil à travailler plus efficacement. Le nouveau président permanent du Conseil européen, le ministre des affaires étrangères et le service européen pour l’action extérieure contribueront à une meilleure coordination et permettront à l’Union de jouer un rôle plus actif sur la scène internationale. Il s’agit là d’accomplissements remarquables, que beaucoup n’auraient pas cru possibles au moment où la Convention a commencé ses travaux. Je remercie tous les participants à la Convention, tous ceux qui nous ont aidés, mon cher collègue président de la Commission, M. Prodi, ses collègues qui ont tant travaillé pour nous faciliter notre progression et, bien sûr, M. Giscard d’Estaing, président de la Convention. Le travail a maintenant commencé pour préparer un texte à soumettre à la signature des chefs d’État ou de gouvernement le 29 octobre à Rome. Après la signature, il conviendra encore de ratifier le texte, ce qui devrait être terminé pour le 1er novembre 2006 au plus tard. Certains États membres organiseront un référendum; d’autres ratifieront le texte par la voie parlementaire. Peu importe la procédure de ratification, il nous incombe à tous d’expliquer ce que contient la Constitution et pourquoi elle sera si bénéfique à l’Union, aux États membres et particulièrement aux citoyens. Les questions posées au Conseil européen de Laeken en décembre 2001 (comment rendre l’Union plus efficace, comment la préparer à jouer un rôle plus actif sur la scène internationale et comment rapprocher l’Union de ses citoyens) ont toutes trouvé une réponse. Notre nouvelle Constitution nous dotera des outils nécessaires pour relever en toute confiance les défis auxquels l’Union se verra confrontée à mesure de son élargissement et de son approfondissement. Ces dernières années, l’Union a connu un processus long et approfondi de révision des traités. Désormais, nous devons avoir assez d’assurance pour voir en cette Constitution l’assise de l’Union, tout comme le traité de Rome nous a guidés pendant plus d’un demi-siècle. Nous devons à présent nous efforcer de formuler et de mettre en œuvre ces politiques que les citoyens attendent de nous. À mesure que l’Union s’élargira, il sera capital qu’elle puisse encore prendre des décisions répondant aux besoins de nos peuples. La nouvelle Constitution européenne permettra à l’Union de s’engager de manière constructive dans les défis à venir et de mieux saisir les occasions qui se présenteront à elle. Durant ses six mois de présidence, l’Irlande a eu l’honneur et le privilège d’accueillir le 1er mai dix nouveaux États membres au sein de l’Union européenne. À cette occasion, nous avons organisé à Dublin une cérémonie solennelle et symbolique - la «Journée de bienvenue». Ce fut un moment véritablement historique pour l’Union européenne, un moment d’espoir et une belle occasion pour tous les peuples d’Europe. Bien entendu, le processus d’élargissement ne s’est pas arrêté le 1er mai. Nous nous réjouissons d’avoir accompli des progrès substantiels dans les négociations avec la Bulgarie et la Roumanie. Le Conseil européen a constaté avec beaucoup de satisfaction que la Bulgarie avait provisoirement clos les négociations sur tous les chapitres en suspens. Par ailleurs, la Roumanie a réalisé des progrès considérables, clôturant provisoirement les négociations dans trois chapitres de l’acquis. Pour illustrer les avancées très concrètes sur le chemin de l’adhésion, notons que l’on vient de s’atteler, sous la présidence néerlandaise, à la rédaction d’un traité d’adhésion. Nous encourageons les deux pays à soutenir et à accélérer leurs efforts en vue d’une adhésion en janvier 2007, s’ils sont prêts. Le Conseil européen de juin a salué les importants progrès que la Turquie continue à faire dans son processus de réforme ainsi que les efforts soutenus du gouvernement turc pour s’aligner sur les critères politiques de Copenhague. L’Union a réaffirmé son engagement à entamer sans délai des négociations d’adhésion avec la Turquie si la décision du Conseil européen de décembre sur le respect des critères politiques s’avérait positive. Cette décision se fondera sur le rapport et la recommandation de la Commission et sera prise de manière objective et transparente. En juin, le Conseil européen a également décidé que la Croatie était candidate à l’adhésion et que les négociations devaient débuter à l’hiver 2005. C’est aussi sous notre présidence que s’est ouverte la phase initiale des négociations sur les futures perspectives financières qui détermineront le financement de l’Union entre 2007 et 2013. Notre but était d’examiner en détail les idées de la Commission et de lui transmettre nos commentaires en vue de ses propositions législatives. C’est ce que nous avons fait à travers la rédaction d’un rapport, et le Conseil européen de juin a jugé notre contribution utile. Au mois de juin, nous sommes aussi convenus de parvenir à un accord politique sur ce dossier l’année prochaine. L’objectif de notre présidence dans le domaine de la justice et des affaires intérieures portait sur le respect des engagements pris au titre du traité d’Amsterdam et du programme plus large de Tampere en vue de la création d’un espace de liberté, de sécurité et de justice. Ces six derniers mois, des progrès considérables ont été accomplis. Nous avons adopté la directive sur la qualification au statut de réfugié et sommes parvenus à un accord politique concernant la directive sur les procédures d’asile. Voilà qui constitue le pivot d’un régime d’asile commun. Nous avons progressé vers un accord sur la création d’une Agence européenne de gestion des frontières - une mesure substantielle dans la lutte contre l’immigration illégale. Nous sommes également arrivés à un accord politique sur l’admission de ressortissants de pays tiers dans le cadre de leurs études et à des fins connexes, qui reconnaît l’apport positif de l’immigration légale pour l’Union. Nous nous sommes efforcés de faciliter l’accès à la justice des citoyens de l’Union dans des pays autres que le leur en adoptant, par exemple, la directive relative aux victimes de la criminalité, qui assure une indemnisation aux victimes des délits avec violence. L’année 2004 marque la clôture du programme quinquennal de Tampere. En juin, le Conseil européen a décidé qu’il était temps de lancer la phase suivante du processus, et la Commission va maintenant préparer des propositions qui seront examinées en décembre. En matière de terrorisme et dans le sillage des terribles attentats de Madrid, le Conseil européen de mars a adopté la déclaration sur la lutte contre le terrorisme. En juin, nous avons constaté les progrès considérables accomplis dans la mise en œuvre des mesures fixées par la déclaration et dans le travail réalisé par le coordinateur UE de la lutte contre le terrorisme. Les prochaines étapes sont à présent esquissées dans le plan d’action révisé, également adopté au mois de juin. Concernant les relations extérieures, nous avons visé une plus grande cohérence et cherché à donner un nouvel élan au programme complexe de l’Union européenne en matière d’affaires étrangères, qui est guidé par la stratégie européenne de la sécurité adoptée par le Conseil européen en décembre dernier. Il me semble que nos efforts en la matière ont porté leurs fruits. Nous avons fait valoir le multilatéralisme, la prévention des conflits et le développement de la politique européenne de sécurité et de défense. Nous avons œuvré à l’édification et au renforcement de partenariats clés, notamment outre-Atlantique, sur la base de nos valeurs et de nos intérêts communs. Nous avons travaillé avec énergie pour assurer que les objectifs de développement énoncés dans la déclaration du millénaire, qui mettent l’accent sur l’éradication de la pauvreté, le développement durable et la lutte contre la pandémie de HIV/SIDA, se voient accorder l’attention qu’ils méritent. Dans cet hémicycle, nombreux sont ceux qui suivent de près une série de problèmes revêtant un intérêt particulier à leurs yeux ou pour leurs électeurs, en lien avec l’action extérieure de l’UE. Vous êtes dès lors au courant des progrès réalisés au cours des six derniers mois et de ceux qu’il reste encore à accomplir dans de nombreux domaines difficiles. Mais dans tous les domaines couverts, que ce soit dans les relations transatlantiques, dans l’engagement européen en Afrique ou dans la nécessité de renforcer nos relations avec la Russie et l’Asie, nous avons enregistré des progrès concrets et durables. Nous avons communiqué un rapport sur la présidence irlandaise à chaque député, reprenant les grandes évolutions de l’action communautaire sur la scène internationale au cours de notre semestre de présidence, ainsi que les évolutions relatives au programme intérieur de l’Union. Je répondrai volontiers à vos questions lors du débat ultérieur. Nous venons tous de vivre six mois stimulants et gratifiants. Au début de cette présidence, je me souviens avoir dit à l’Assemblée que notre objectif global était de garantir des résultats exerçant une influence positive sur la vie des populations européennes. Je suis intimement convaincu, au regard de l’élargissement réussi de l’Union, de l’accord sur la Constitution européenne, des progrès accomplis ces six derniers mois dans le cadre de l’Agenda de Lisbonne et en matière de justice et d’affaires intérieures, de même que dans nos rapports avec des partenaires clés, que l’Union a grandement progressé. Nous devons poursuivre les efforts en vue de mieux communiquer avec nos citoyens, en sorte qu’ils soient mieux informés et s’intéressent davantage aux événements qui surviennent au sein de l’Union et influent de manière positive sur leur vie quotidienne. Je ne doute pas un seul instant que la présidence néerlandaise sera tout aussi fructueuse qu’elle constituera un défi. Je lui souhaite bonne chance, tout comme je l’ai fait pour le Parlement. Le thème de la présidence irlandaise était «Européens - Travaillons ensemble». Je pense qu’au cours des six derniers mois, le Conseil et le Parlement européen ont travaillé main dans la main d’une manière exemplaire. Cette expérience m’a laissé la conviction qu’en travaillant dans un esprit de coopération, États membres et institutions, nous pouvons construire une Europe meilleure et contribuer à bâtir un monde plus juste, plus sûr et plus pacifique. C’est un grand honneur pour moi de rendre compte de ces six mois de présidence irlandaise; toutefois, il ne s’agit pas seulement de six mois, puisque toute présidence compte une entrée en matière d’environ un an. Au cours de ces 18 derniers mois, j’ai donc été amené à travailler avec les chefs de groupe du Parlement. Je tiens à les remercier pour le temps qu’ils m’ont consacré et pour leur visite à Dublin en décembre 2003. Ils furent de bon conseil. Tout au long de cette présidence, M. Cowen et M. Roche en particulier se rendirent au Parlement à de nombreuses reprises et furent toujours accueillis avec courtoisie, à l’instar de tous mes collègues. Nous étions, il est vrai, bien décidés à travailler en étroite collaboration avec le Parlement, à lui consacrer beaucoup de temps, à écouter son avis et à faire transparaître cette coopération à travers les institutions ainsi que dans notre travail. Cette expérience s’est avérée extrêmement enrichissante. C’est un véritable défi pour un petit pays. Nous n’avons pas 800 représentants à envoyer aux réunions du Conseil européen, ni trois avions. Notre administration n’est pas bien grande. Nous pouvons néanmoins compter sur l’ambassadrice Anderson et son personnel, qui travaillent avec assiduité pour nous à Bruxelles, et sur nos représentants, ici au Parlement. Tous ces gens ne forment finalement qu’une petite équipe et nous avons donc pu apprendre à nous connaître. C’est pourquoi je tiens à souligner combien je suis heureux d’être ici aujourd’hui, à vous remercier pour votre coopération et à souhaiter bonne chance au nouveau Parlement, et en particulier aux députés nouvellement élus, qui abordent une phase passionnante de leur carrière politique. Aux parlementaires réélus je voudrais dire que l’Irlande maintiendra, je l’espère, les mêmes excellents rapports avec le Parlement, et je souhaite bonne chance à tous mes collègues irlandais de tous horizons politiques pour les six mois à venir. Enfin, comme je vous l’ai dit en commençant, Président Borrell, vous allez exercer une fonction difficile, assumer une tâche exigeante, tant au Parlement que sur la scène internationale. Je vous souhaite beaucoup de succès. Prodi, Romano,    Monsieur le Président, Monsieur le , Mesdames et Messieurs, permettez-moi tout d’abord de féliciter une fois de plus le nouveau président pour sa récente élection. Je me réjouis également de voir ici réunis, au sein du Parlement de notre Union élargie, les nouveaux députés élus par tous les États membres. Pour la première fois dans cette Assemblée, la nouvelle Europe prend forme devant nos yeux. C’est un événement important et passionnant. Notre Union a désormais besoin des instruments qui lui permettront de prendre des décisions et d’agir. Ce constat me ramène à ce que le vient de nous dire des réalisations de la présidence irlandaise et, en particulier, des conclusions du Conseil européen. Je salue la présidence irlandaise, en particulier Bertie Ahern et ses collègues, pour leur haut sens de la diplomatie, leur discernement politique et leur engagement sans faille envers la cause européenne. Tout d’abord, la présidence irlandaise a mené la Conférence intergouvernementale à son terme avec un accord sur la Constitution européenne. Comme tout le monde le sait, la dernière ligne droite menant à une constitution est toujours la plus dure et la présidence irlandaise a pourtant mené la CIG en respectant les positions de chacun et en prêtant attention aux détails. Elle a proposé des solutions originales tout en préservant l’équilibre global. Elle a persuadé toutes les parties que le projet était ambitieux, mais qu’il représentait aussi un compromis réaliste et sérieux. En d’autres termes, le projet de Constitution que nous avons devant nous est le meilleur compromis possible. Nous ne devons pas sous-estimer le travail du , qui a consenti un effort personnel pour surmonter les oppositions sur les questions les plus délicates. Si nous examinons les cinq années qui viennent de s’écouler, nous ne pouvons que constater les avancées considérables réalisées au sein de notre Union. Lorsque j’ai pris la parole pour la première fois devant ce Parlement le 5 mai 1999, le traité d’Amsterdam venait d’entrer en vigueur. À l’époque, personne n’imaginait qu’une Constitution était possible. Aujourd’hui, cependant, il nous semble une évidence que non seulement elle existe mais qu’elle est également nécessaire. La raison est simple: la Constitution permettra à l’Union élargie de travailler plus efficacement dans l’intérêt de ses citoyens. La Constitution renforce la démocratie, la transparence et la responsabilité. Elle contient nos valeurs et nos principes, tout en fournissant une base juridique solide pour nos politiques. Je voudrais souligner qu’elle intègre surtout la Charte des droits fondamentaux et introduit le principe de double majorité pour les décisions du Conseil prises à la majorité qualifiée. Personne ne prétend que la Constitution est parfaite. La Commission, comme vous le savez, aurait notamment souhaité que l’Union soit dotée de pouvoirs plus importants dans certains domaines, tels que la gouvernance économique. Je me réjouis à cet égard du récent arrêt de la Cour de justice européenne, qui clarifie certaines dispositions du Traité et du pacte de stabilité et de croissance. L’unanimité reste nécessaire dans des domaines comme la fiscalité, les ressources propres, les perspectives financières et, dans une certaine mesure, la politique sociale et la politique étrangère. La Constitution n’en représente pas moins une avancée majeure sur la voie de l’intégration européenne et, à court terme, nous devons travailler ensemble et nous concentrer sur le processus de ratification. Dans de nombreux pays, les citoyens seront appelés à donner leur avis sur la Constitution par le biais d’un référendum. Mais que la décision soit prise par un référendum populaire ou par un vote du Parlement, le moment est venu que les positions soient claires. Au cours des prochains mois, nous devrons expliquer à nos citoyens ce que l’Union est réellement et ce qu’elle n’est pas, la raison pour laquelle nous avons besoin d’une Union qui fonctionne correctement et quelles sont les nouvelles règles. Nous devons lancer un débat en profondeur sur la Constitution et ce qu’elle représente pour l’avenir de l’Europe. Nous devons veiller à ce que les référendums ou les votes au Parlement ne se limitent pas à refléter la situation politique dans chaque État membre mais qu’ils donnent une réponse mûrement réfléchie aux véritables questions qui se posent au niveau européen. La véritable question, comme je le disais, c’est l’Europe elle-même, car le rejet de la Constitution serait un revers considérable pour le processus d’intégration européenne. Je crains en effet que les questions nationales masquent les enjeux réels du débat européen et que des intérêts acquis à court terme l’emportent sur le bienfait à long terme d’une Constitution pour notre Union. Cela signifie que les bonnes questions doivent être soulevées lors des débats nationaux dans chaque pays. Je voudrais en particulier répondre à une critique entendue récemment, selon laquelle la Constitution représenterait un recul de la dimension sociale européenne. C’est tout simplement faux. La Constitution préserve largement le statu quo eu égard aux politiques communes de l’Union, mais elle crée un cadre de référence dans lequel les institutions peuvent agir dans l’intérêt de tous. Cela vaut pour les dispositions relatives au marché intérieur et à la politique sociale. Mesdames et Messieurs, je vous rappelle que la Constitution présente également quelques avancées. Elle fait du plein emploi et du progrès social des objectifs de l’Union, et elle reconnaît l’égalité hommes-femmes et les droits des minorités comme étant des valeurs communes aux États membres. Elle stipule également que l’Union doit promouvoir la cohésion économique, sociale et territoriale ainsi que la solidarité entre les États membres; que l’Union reconnaît formellement et soutient le rôle des partenaires sociaux au niveau de l’Union, tout en facilitant le dialogue entre ces partenaires, dans le respect de leur autonomie, et que la politique commerciale de l’Union ne doit pas fortement perturber l’organisation des services sociaux, d’éducation et de santé. Enfin, elle reconnaît la valeur des services d’intérêt économique général et leur rôle dans la promotion de la cohésion sociale et territoriale. D’une manière générale, la Constitution est plus ambitieuse, plus cohérente et plus complète que les Traités actuels, même dans le domaine social. Il s’agit selon moi de points essentiellement politiques et non techniques et nous devons poursuivre nos efforts sur le plan politique pour progresser sur cette voie. Les citoyens européens prêtent toujours une plus grande attention à la dimension sociale de l’Europe et une Union plus politique nous aiderait à consolider cet aspect. J’appelle donc tous les députés à veiller à ce que les citoyens comprennent les véritables enjeux lorsque nous devons ratifier la Constitution. Voter en faveur de la Constitution signifie voter en faveur de ce cadre social européen diversifié. La Constitution est certainement une réalisation historique, mais ce n’est pas la seule décision prise par le dernier Conseil européen. Il y a eu, entre autres, je vous le rappelle, la reconnaissance de la Croatie comme pays candidat, ce qui a confirmé la volonté de l’Union à maintenir les perspectives d’adhésion aux pays tourmentés de cette région de notre continent. Maintenant que le Conseil estime que la Croatie remplit les critères de Copenhague, les négociations peuvent commencer début 2005. Le gouvernement macédonien aussi a déjà présenté une candidature d’adhésion et travaille dur pour la faire aboutir. Dans le domaine de la justice et des affaires intérieures, il y a également eu des avancées - mais aussi des incertitudes - quant au plan d’action pour la lutte contre le terrorisme. La mise en œuvre du programme de Tampere avançant, une nouvelle phase doit à présent en être lancée. Par ailleurs, le Conseil a appelé les États membres à faire le nécessaire pour achever la mise en œuvre des mesures liées à la stratégie de Lisbonne. Il s’agit d’une question complexe pour laquelle les mesures prises et les progrès réalisés ont été insuffisants et, surtout, ne répondent pas aux attentes que nous avions à Lisbonne lorsque nous avons adopté ce chapitre. Enfin, je tiens à saluer la présidence irlandaise pour l’accord qu’elle a su obtenir, avec le soutien unanime du Conseil, sur le nom de José Manuel Durão Barroso. Selon moi, cet accord a été un tour de force de la démocratie et de la politique. Je la félicite également pour sa décision de nommer Javier Solana au poste de ministre des affaires étrangères de l’Union une fois la Constitution entrée en vigueur. Je félicite sincèrement José Manuel Durão Barroso et Javier Solana et je remercie chaleureusement Bertie Ahern et ses collègues. Poettering (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le et Monsieur le Président sortant du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, Mesdames et Messieurs, permettez-moi de commencer en remerciant très chaleureusement la présidence irlandaise au nom du groupe du parti populaire européen (démocrates-chrétiens) et démocrates européens. Elle s’est déroulée avec détermination, efficacité et sympathie et le discours du avait un ton joyeux. La joie est, selon moi, ce dont l’Europe a besoin; l’avancée supplémentaire de cette Europe qui est la nôtre doit être un plaisir. La présidence irlandaise a été une grande réussite et je voudrais vous remercier personnellement, Monsieur le d’Irlande, président sortant du Conseil européen, et vous aussi, Dick Roche, Ministre de l’Europe, de tout cœur et au nom de l’ensemble de notre groupe. Nous avons passé des moments de bonheur et l’ancien président du Parlement européen, Pat Cox, est aujourd’hui assis ici; c’est une autre chose à laquelle nous devons nous habituer. Mon cher Pat, j’espère que nous aurons une autre occasion de travailler en étroite collaboration, et le fait que vous assistiez à la séance plénière d’aujourd’hui montre que vous aurez toujours une passion pour l’Europe. Je vous remercie encore une fois de tout cœur pour le travail extraordinaire que vous avez fait en tant que président de ce Parlement, cela ne sera jamais oublié. Je voudrais parler d’un autre Irlandais, que tout le monde ne connaît peut-être pas, en particulier les nouveaux députés, il s’agit de notre ami et ancien collègue Joe McCartin, qui a été député de ce Parlement de 1979 jusqu’aux dernières élections européennes et qui était le seul membre de notre groupe à avoir reçu la médaille Robert Schuman. Nous avons besoin de personnes comme Joe McCartin, travaillant inlassablement jour après jour, car seuls les députés qui s’investissent quotidiennement peuvent vous aider et nous aider à réaliser de grandes choses ensemble. Comme le président sortant du Conseil européen, vous avez parlé d’un grand exercice de démocratie. Ce continent qui est le nôtre est tellement complexe et sa diversité le rend tellement problématique que maintenir l’ensemble uni est un exercice quotidien et les présidents de groupes en ont une expérience particulière. Comme vous l’avez dit, l’Europe doit fonctionner mais le plus important est - et nous vous remercions de le dire - qu’en Europe, nous avons surmonté le totalitarisme et les dictatures et que c’est la démocratie qui nous maintient unis. C’est le grand projet européen qui nous réunit indépendamment des divergences de partis. Vous avez parlé de la Conférence intergouvernementale. Permettez-moi de dire, au nom du groupe du parti populaire européen, que nous voyons une grande priorité au-dessus de toutes les autres: la Constitution européenne. Nous devons dire aux citoyens, encore plus que nous ne l’avons fait jusqu’à présent, qu’elle renforce non seulement le Parlement européen, ainsi que les parlements nationaux, mais aussi le gouvernement parlementaire et la démocratie en Europe. Je pense que nous devons insister encore davantage sur ce point. Le Conseil de ministres est devenu plus transparent. Nous aurions évidemment également préféré que le préambule fasse référence non seulement à l’héritage religieux de l’Europe mais aussi à la tradition judéo-chrétienne. Cela n’a malheureusement pas été le cas et nous le regrettons fortement, mais bon nombre de nos valeurs communes figurent dans le préambule et dans la Charte des droits fondamentaux de sorte que, dans l’ensemble, nous pouvons dire «oui» à cette Constitution et elle sera signée à Rome, la grande ville européenne où, en 1957, le traité de Rome a été signé. Vous avez parlé de la nomination de deux personnes. Il s’agit d’idéaux élevés et les idéaux - comme vous l’avez dit - ne peuvent devenir réalité que si l’Europe, dans l’analyse finale, fonctionne réellement. Vous avez parlé de l’ancien Premier ministre portugais, José Manuel Durão Barroso, avec lequel nous discuterons cet après-midi et que j’ai connu lorsqu’il était chef de l’opposition et ensuite Premier ministre. Il n’a pas changé. Il arrive souvent, lorsqu’une personne passe du poste de chef d’opposition à celui de Premier ministre, que sa personnalité change. Il est toujours resté le même et je ne peux que vous féliciter d’avoir proposé son nom. S’il devient président de la Commission, je suis convaincu qu’il remplira ses fonctions avec succès. Nous vous remercions également d’avoir nommé Javier Solana qui, au niveau humain et politique, a réalisé un travail extraordinaire au cours des dernières années, en tant que haut représentant et en tant que premier ministre des Affaires étrangères de l’Union européenne. Ces deux nominations sont, selon moi, excellentes et nous devons également les examiner dans leur contexte. Je voudrais terminer en mentionnant un point que j’ai préparé pendant longtemps. Il ne s’agit pas d’un reproche à votre égard; je le dirai également au nouveau président du Conseil. Sur la photo de famille, le président de la Commission et le président du Parlement européen se retrouvent toujours sur le côté. Cela ne va pas. Le sommet des chefs d’État ou de gouvernement est une institution communautaire pendant laquelle vous ne pouvez pas marginaliser deux importants présidents, le président de la Commission et le président du Parlement. Leur place se trouve aux côtés du président du Conseil européen au milieu de la photo de famille. Ce n’est pas qu’une question de protocole, et je voudrais le dire aux responsables du Secrétariat général du Conseil. Le protocole est toutefois l’expression symbolique d’une attitude. Nous ne voulons pas d’une Europe intergouvernementale, nous voulons une Europe de la communauté, que vous avez servie, ce pour quoi nous vous remercions chaleureusement. Hänsch (PSE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le , Monsieur le Président de la Commission, Mesdames et Messieurs, la présidence irlandaise du Conseil a été active dans de nombreux domaines, sans satisfaire toujours mon groupe et sans toujours être couronnée de succès mais c’est à présent à moi qu’incombe la tâche heureuse, au nom de mon groupe, de vous féliciter, Monsieur le , Monsieur le Président du Conseil, pour le rôle historique et remarquable que vous avez joué en tant que président de la Conférence intergouvernementale qui a donné naissance à la Constitution européenne. C’est votre négociation intelligente, persistante et calme au cours des six derniers mois qui a fait de cette Conférence intergouvernementale une réussite. Elle a été une réussite pour vous, Monsieur le , et pour votre équipe. Je voudrais également vous exprimer ma gratitude personnelle pour la manière dont vous avez fait participer les deux représentants du Parlement, et son président, au travail de la Conférence intergouvernementale. Comme vous le savez, nous avons dû passer par certains moments difficiles mais le fait que nous ayons pu les surmonter, nous vous le devons à vous, pas uniquement mais en grande partie. En effet, tout ce dont la Constitution a besoin n’a pas été obtenu et je dois dire à l’Assemblée que tout ce qui a été obtenu n’est pas tout à fait bon. Vous le savez aussi bien que moi, ainsi que de nombreux autres. Nous avons en effet dû faire des compromis et certains d’entre eux ont été difficiles, en tant que représentants du Parlement européen, ainsi que pour les gouvernements des États membres. Je suis sûr que vous aussi, en tant que chef du gouvernement irlandais, vous avez trouvé certains compromis difficiles. Il est également vrai que certaines solutions simples que nous avons atteintes en Convention ont été rendues plus complexes - il y a un grand nombre de déclarations et de protocoles supplémentaires, des restrictions d’un côté et des exceptions de l’autre. Cela ne doit pas assombrir l’image générale, la grande réussite de la Conférence intergouvernementale. Bien que l’attention des citoyens se soit concentrée au cours des derniers mois sur quelques points litigieux, la Conférence intergouvernementale a adopté plus de 90% du projet de Convention, presque sans débat. Ceci dit, contrairement à l’ancien président de la Convention, je ne compte pas les mots; cela n’a aucun sens ou, pour être moins tranchant, c’est plutôt puéril. Je peux plutôt constater que la structure, la cohérence et la substance du projet de Constitution rédigé par la Convention n’ont pas été modifiées. C’est la première grande réussite, qui confirme également la méthodologie adoptée par la Convention. La deuxième est la démocratie, bien qu’il existe certaines lacunes dans ce domaine, le nouveau statut du Parlement européen en tant que législateur avec des droits complets et égaux, le fait que l’élection du président de la Commission passe à l’avenir non seulement par les élections européennes mais aussi par une procédure de consultation avant de nommer les candidats - je considère cela aussi comme une réussite. Vous le savez également, Monsieur le , que nous, les représentants du Parlement européen, nous avons dû tirer une ligne rouge concernant la future procédure budgétaire. Je vous remercie personnellement d’avoir veillé à ce que nous n’ayons pas atteint cette ligne rouge. Au lieu de cela, nous avons pu présenter un compromis bon et réalisable en dépit de tous ces ministres des finances qui voulaient par-dessus tout apporter des changements aux droits budgétaires du Parlement, et des changements négatifs. L’Union européenne a une plus grande capacité d’action et une plus grande transparence. Permettez-moi de dire deux choses en termes généraux. Nous savons que ce n’est pas la Constitution d’un État fédéral européen, c’est la Constitution d’une union de citoyens et d’États, qui seront toujours plus que de simples provinces d’une République fédérale d’Europe. L’UE n’est pas une copie, au niveau européen, de l’État-nation européen de la fin du XIXe et du début du XXe siècle. Elle est et nous faisons donc la sourde oreille aux critiques qui continuent à nous comparer à la constitution américaine, disant que ce projet de Constitution est bien trop compliqué, trop long, etc. Ce n’est pas juste. Nous devons juger la Constitution par rapport à ce dont l’Europe a besoin. La Constitution doit être jugée en fonction de sa capacité, ou de son absence de capacité, à établir sur une base commune le rassemblement de vingt-cinq peuples et États différents qui se sont pillés, tués, fait la guerre et dévastés les uns les autres pendant des siècles. La Constitution doit être jugée en fonction de sa capacité, ou de son absence de capacité, à rassembler, sur la base d’une Constitution commune, vingt- cinq peuples et États - et davantage - qui veulent tous, bien qu’ils soient liés par leur destin politique, conserver leurs propres identité, langue, culture et passé historique. Le fait que nous y soyons parvenus est un grand triomphe historique qui figurent dans les annales de l’Union européenne, un triomphe dans lequel la présidence irlandaise du Conseil a joué un rôle prépondérant. Il importe à présent que les peuples d’Europe, par leurs parlements et par des référendums, fassent de la Constitution une réalité politique. Mon groupe, le groupe socialiste au Parlement européen, y participera et nous veillerons à ce que l’Europe ait une Constitution qui l’emmènera dans le nouveau siècle. Duff (ADLE ).    - Monsieur le Président, mon groupe désire également féliciter le et son équipe pour leur présidence très positive: prudente, courageuse et engagée. Comme vous l’avez souligné, le Parlement a joué un rôle important dans cette réussite. Ensemble, nous avons accompli d’assez grandes choses: nous avons changé le discours politique en Europe et nous avons érigé un cadre constitutionnel pour une Europe capable de parler en son nom sur la scène mondiale et d’adopter une politique commune efficace pour traiter nos problèmes communs. La CIG a embrassé la même attitude de fidélité à la constitution que celle adoptée par les États membres envers l’Union, un concept qui a imprégné tous les débats de la Convention. Malgré quelques vestiges de querelles à l’ancienne sur l’ordre hiérarchique entre les États, la CIG a réussi à surmonter ces obstacles pour nous brosser un tableau relativement clair de ce que sera l’Union européenne dans un avenir prévisible. Cet accord global est imprégné d’un sens du contrat constitutionnel, d’un sens de la légitimation démocratique que les CIG antérieures n’avaient pas réussi à faire émerger. L’Union européenne en ressort fortifiée. Nous nous faisons davantage confiance et gagnons la foi des citoyens et du monde extérieur. Ce Parlement va maintenant analyser les résultats positifs de la CIG et s’atteler à les exploiter, mais il nous faut avant tout expliquer à un électorat quelque peu sceptique et justifier devant les électeurs ce qui s’est concrètement passé. Nous devons plaider pour la Constitution. Nous pouvons être fiers du rôle que nous avons joué jusqu’à présent dans le processus d’élaboration et ne pas hésiter à vanter les mérites du Parlement à cet égard. Cette fois, le Parlement ne peut renier sa responsabilité dans l’aboutissement de la CIG. Nous étions là, nous avons participé. Il se peut qu’un référendum connaisse une issue négative quelque part en Europe; nous en serions partiellement responsables, nous, députés du Parlement européen, à l’instar des partis politiques qui nous ont envoyés ici. Il nous incombera également de résoudre ce problème par la suite. Frassoni (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président, je remercie également la présidence irlandaise d’avoir dirigé la présidence d’une manière aussi enthousiaste et élégante dans une période très compliquée et je reconnais en particulier la charmante courtoisie du ministre Roche qui, tout au long de ces mois, a réussi à ne jamais répondre aux questions que je lui ai posées. La présidence a mené les négociations de la Conférence intergouvernementale de façon vraiment gracieuse, mais elle est parvenue à un résultat très éloigné du texte adopté par la Convention et 10% de ce résultat - Monsieur Hänsch, veuillez noter ceci - sont très difficiles à accepter. Les incohérences entre la première et la troisième partie de la Constitution, les limites et la pleine application de la Charte des droits fondamentaux, le conflit potentiel entre le président de la Commission et le président du Conseil, le maintien du droit de veto dans bien trop de domaines de compétence, l’exclusion du Parlement européen du processus de ratification constituent tous des régressions, poliment guidées par la présidence irlandaise. De la même manière, la présidence a mené des négociations pour la Commission sans jamais consulter le Parlement, en présidant la bataille navale - véritablement déprimante pour tout euro-enthousiaste - entre de petits et de grands États membres à propos de tel ou tel supercommissaire et en arrivant finalement à la désignation d’un homme respectable, mais qui apparaît surtout comme l’homme des États membres à la tête de ce que nous voudrions considérer comme le gouvernement d’Europe. M. Ahern a parlé de l’accord sur l’asile. La triste expérience des 37 citoyens africains retenus pendant plusieurs semaines à bord du navire allemand , en dehors des eaux territoriales italiennes et aujourd’hui détenus illégalement, montre très clairement que l’Europe reste silencieuse sur l’asile et que la politique d’asile et le contrôle de l’immigration illégale, que M. Ahern a évoqué, font toujours l’objet d’une confusion grave et dangereuse. M. Ahern, votre présidence a accordé une faible priorité aux droits des migrants, mais le manque de mesures concernant la baie de Guantanamo et le silence sur les dossiers des passagers aériens indiquent également que votre présidence avait probablement d’autres priorités. Je vous remercie tout de même. Notre groupe a apprécié de collaborer avec votre présidence, mais il est évident que, une fois encore, le Conseil a démontré qu’il veut diriger l’Union européenne, tandis que nous voudrions qu’il partage quelque peu son pouvoir avec les autres institutions. Kaufmann (GUE/NGL ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, c’est dans une situation difficile que l’Irlande a entamé la Présidence. Au moment où vous exerciez la fonction de président du Conseil, l’UE a vécu un élargissement historique, la Constitution a été adoptée et des élections ont eu lieu au Parlement européen. Je suis particulièrement préoccupée par le faible taux de participation aux élections européennes, bien qu’il ne s’agisse pas essentiellement d’un problème de la présidence irlandaise. En tant que députés, au lieu de nous lamenter continuellement sur cette situation, nous devrions en tirer toutes les leçons. En fait, de moins en moins de citoyens ont confiance dans l’Union européenne, parce que la Communauté n’est pas là pour eux et ne répond pas aux soucis quotidiens. D’après Eurostat, quelque 70% des citoyens de l’Union européenne voulaient que la question du chômage soit au cœur de l’élaboration des politiques européennes et de la campagne électorale, alors que, en réalité, les débats étaient axés sur les questions nationales et sur le jargon institutionnel de l’UE. Nous ne pouvons pas continuer comme ça! Vous avez raison, Monsieur le Président de la Commission, de dire que ce qui importe le plus à l’avenir, c’est l’Europe sociale, mais il est essentiel de ne pas se contenter d’en parler; l’Union européenne doit prendre des mesures une bonne fois pour toutes, car seules les mesures concrètes comptent aux yeux des citoyens. À présent, grâce à la ratification de la Constitution, nous avons l’occasion de mener des discussions approfondies avec les citoyens sur l’avenir de l’Union européenne. Comme le président de la France, M. Chirac, l’a dit, c’est parce que les citoyens sont directement concernés qu’il faut leur poser des questions directes. Je pense qu’il ne s’est pas trompé. Ce qui est faisable en France et au Royaume-Uni doit être possible en Allemagne, mon propre pays. J’invite donc tous les députés de ce Parlement à persévérer dans l’organisation de référendums sur la Constitution dans chaque État membre de l’Union européenne et, surtout, dans un dialogue approfondi avec les citoyens sur l’avenir de l’Union européenne. Bonde (IND/DEM ).    - Je remercie la présidence irlandaise pour sa remarquable mise en œuvre technique de ce qui est, à ce jour, le plus grand recul planifié de la démocratie. Jusqu’ici, les Européens n’avaient jamais dû subir une aussi grande perte de pouvoir d’un seul coup. Chaque fois, le pouvoir passe de l’électorat à d’autres personnes. Les électeurs n’auront plus jamais eu leur mot à dire dans l’élaboration de la Constitution. Le droit de modifier la Constitution doit passer de l’électorat aux Premiers ministres qui, à l’avenir, pourront amender la Constitution eux-mêmes. Cette procédure est désignée par le terme «passerelles», un terme impossible à traduire en danois, mais dont la signification peut être rendue par le terme «coup d’État». Les électeurs vont perdre le droit d’avoir le dernier mot. La Constitution permettra à un groupe de chefs d’État ou de gouvernement d’obtenir le droit d’accorder à l’UE plus de pouvoir, sans plus jamais devoir consulter les électeurs. Dans une longue liste de nouveaux domaines, le droit d’amender les lois à la suite de futures élections passera de l’électorat à une majorité de commissaires non élus et à une majorité qualifiée de fonctionnaires et de ministres, à huis clos, dans des groupes de travail et des conseils secrets. Le droit d’élire l’exécutif et de les tenir pour responsables va disparaître au profit d’une bureaucratie définie par la hiérarchie et dépourvue de contrôle démocratique, de droit administratif et de responsabilité ministérielle. Le droit de regretter les résultats d’une élection et de prendre une autre décision sera soustrait aux électeurs, qui ne pourront modifier leurs décisions qu’après approbation de la Commission de Bruxelles, la même Commission dans laquelle nous, en tant qu’électeurs, allons perdre le droit d’avoir un commissaire par pays. Si nos pays n’y participent pas, une majorité de la Commission sera en mesure d’adopter un acte législatif qu’elle a proposé et qui a la priorité sur la constitution de chaque pays, même si aucun représentant de l’un des pays n’était présent. Au cours de leur longue et sanglante histoire, les Irlandais se sont battus pour leur propre démocratie. Durant sa présidence, l’Irlande a facilité une nouvelle perte de ce droit. Si nous devons restreindre la démocratie, faisons-le au moins démocratiquement. Les électeurs ont un droit de vote. Soumettez la Constitution au vote dans tous les pays, de préférence le même jour. Dans ce Parlement, nous avons constitué un groupe pour l’indépendance et de la démocratie, qui demande aux électeurs de rejeter la proposition de Constitution. Nous voudrions inviter les opposants à la Constitution à mettre en place un forum commun afin d’organiser la résistance. Veuillez noter que nous allons nous réunir lors de la prochaine session, le mardi à 13 heures, après le vote. Si vous souhaitez nous aider à défendre le droit à notre démocratie face à la nouvelle proposition de Constitution. Crowley (UEN ).    - Monsieur le Président, à l’instar de mes collègues, je tiens à féliciter le , M Bertie Ahern, et le gouvernement irlandais pour leur formidable présidence, au cours de laquelle d’importantes initiatives politiques, longtemps bloquées ou retardées sous d’autres présidences, ont trouvé une issue favorable. Le souvenir le plus émouvant de la présidence irlandaise restera sans doute celui des drapeaux hissés par nos dix nouveaux États membres à Aras an Uachtarain, la résidence du président irlandais. Cette image s’impose comme le symbole de la suppression des dernières barrières artificielles qui séparaient depuis si longtemps l’Europe de l’Est de l’Europe occidentale. , vous avez prouvé vos talents de négociateur, comme quelqu’un qui comprend les difficultés rencontrées par chaque pays, particulièrement lors des discussions sur la constitution. Pour ces pays, vous êtes parvenu à trouver des solutions qui respectaient et sauvegardaient leurs intérêts nationaux, notamment à l’égard de la doctrine d’attribution présente dans ce traité, en clarifiant la question de la subsidiarité et de la proportionnalité et en garantissant le maintien du principe d’égalité entre tous les États membres et dans l’application des règles. Ces questions sont d’une grande importance pour le développement et la croissance durables de l’Union européenne. Je vous félicite, , ainsi que votre ministre des affaires étrangères, M. Brian Cowen, pour tout le travail accompli. Je voudrais aussi mentionner M. Dick Roche, ministre des affaires européennes, qui, dans cet hémicycle, rencontrait si volontiers les députés comme les groupes politiques, acceptant de se pencher sur toute question utile et de s’engager dans n’importe quelle discussion nécessaire - non seulement au sujet du Traité, mais aussi à propos de l’actualité politique au sein du Parlement. Il est un excellent exemple à suivre pour les autres ministres des affaires européennes qui visitent le Parlement quant à la façon de gagner son soutien. Je voudrais également souligner - comme je l’ai déjà fait dans cette assemblée - le rôle de l’ambassadrice Anne Anderson et de l’administration irlandaise. Ils ont en effet prouvé toute leur efficacité et leur professionnalisme en conciliant diverses idées et en garantissant un travail sans accroc du début à la fin de la présidence, permettant ainsi le respect de tous les engagements pris et promesses formulées. Il convient de saluer leur énergie, leur enthousiasme et surtout leur bonne humeur à toute épreuve, même face aux questions les plus problématiques. Ces nouveaux rôles qui nous incombent - «vendre» le Traité, s’assurer que les citoyens comprennent ses bénéfices et que les populations européennes n’y voient pas un danger pour leurs propres intérêts nationaux -, nous aideront à garantir le bon fonctionnement de l’Union européenne. Ils nous permettront d’assurer l’égalité entre tous les États membres et nous aideront à poser les garanties nécessaires pour pouvoir progresser dans un cadre adapté à d’autres évolutions et à une gestion plus efficace de l’Union à mesure de ses élargissements. D’importants sommets eurent lieu pendant cette présidence, et notamment le sommet UE - États-Unis, dans le comté de Clare. Il s’agissait d’un premier dans le rétablissement des relations entre les États-Unis et l’Union européenne. Bon nombre d’Américains reconnaissent aujourd’hui que l’unilatéralisme n’est pas une solution, que la coopération est nécessaire, non seulement d’un point de vue géopolitique, mais aussi dans le domaine du commerce, et qu’il importe d’assurer le fonctionnement efficace des Nations unies et d’autres organismes internationaux. , je tiens à vous féliciter d’avoir proposé le Premier ministre Barroso à la présidence de la Commission. Il n’était pas aisé de trouver quelqu’un incarnant toutes les aspirations et souhaits des différents États membres, quelqu’un de suffisamment indépendant pour pouvoir garantir à la Commission une direction politique adéquate dans le futur. Nous avons trouvé le bon candidat en la personne de M. Barroso. J’espère que sa nomination sera approuvée demain par notre assemblée et je suis ravi que notre groupe souscrive pleinement à sa désignation et la soutienne. J’ajouterai enfin, , que vous méritez un peu de repos après tout ce labeur. Par ailleurs, le travail accompli par votre ministre Roche vaut bien un petit coup de pouce et, surtout, vos fonctionnaires ne méritent pas seulement des compliments, mais peut-être aussi quelques euros de récompense pour les féliciter des accords nouvellement conclus! Czarnecki, Ryszard (NI ).    - Monsieur le Président, Monsieur le , Mesdames et Messieurs, la présidence irlandaise entrera dans l’histoire, principalement parce qu’elle a assisté au plus grand élargissement des structures européennes jamais réalisé. C’est seulement maintenant que l’Union européenne est devenue réellement européenne. Toutefois, l’élargissement a simplement été formel et politique. Il n’a pas eu de répercussions dans certains domaines, comme le marché de l’emploi, qui est toujours marqué par une ségrégation entre les citoyens européens de première classe et ceux de deuxième classe. Les périodes de transition qui précèdent le moment où les citoyens de la nouvelle Union pourront profiter du plein accès au marché du travail démontrent que l’Europe reste divisée. Elles rappellent , de l’auteur britannique George Orwell. Dans ce roman, «tous les animaux sont égaux, mais certains le sont plus que d’autres». Une telle Union est une honte. Il faut apporter des changements au plus tôt et il faut mettre un terme à toute discrimination en Europe. Je voudrais adresser un commentaire à M. le , qui a fait référence à la vieille Europe et à la nouvelle Europe. Il n’est certainement pas opportun qu’il parle de l’Europe centrale et orientale comme la nouvelle Europe, alors que l’histoire des nations concernées datent d’un millier d’années. Je conseille au d’utiliser plutôt le terme «nouvelle Union», qui inclut également la vieille Europe. Le président Prodi a parlé du renforcement de la compétence de la Commission dans les affaires économiques. J’espère que cela ne comprend pas la compétence pour lever des impôts dans les États membres, notamment dans les nouveaux États membres. Je peux vous assurer que les citoyens ne toléreraient pas une telle Union. Enfin, je voudrais remercier le pour le fait que, tout au long des six mois de présidence de l’Union européenne par son pays, il n’a jamais oublié que l’Union est avant tout une Europe des nations et qu’elle doit le rester. Doyle (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, au nom de mes collègues irlandais du groupe PPE-DE, je vous souhaite beaucoup de succès dans votre mandat de président. Je voudrais souligner le travail exceptionnel réalisé par notre ancien président irlandais, Pat Cox, en disant que votre prédécesseur a placé la barre très haut. Bienvenue. Je voudrais personnellement accueillir le , M. Roche, Son Excellence l’Ambassadrice Anne Anderson et tous les membres de la représentation permanente irlandaise ici présents. Au nom de mes collègues du groupe PPE-DE, je souhaite ajouter quelques mots au bilan de la 6e présidence irlandaise de l’Union européenne, à un moment qui fut véritablement historique. Nous utilisons le mot «historique» avec désinvolture, mais je parle de l’heure où nos collègues d’Europe centrale et orientale ont rejoint la grande famille européenne, aux côtés de Chypre et de Malte. Je tiens particulièrement à féliciter la représentation permanente irlandaise pour sa planification et sa préparation minutieuses des bases administrative, diplomatique et politique solides qui ont étayé la réussite de notre présidence. Lorsque l’Irlande a inopinément endossé les responsabilités de médiateur après que la CIG eut échoué à s’accorder sur la nouvelle constitution pour l’Europe en décembre dernier, le défi semblait de taille. , votre succès à cet égard fait aujourd’hui votre fierté et la nôtre. La désignation d’un nouveau président pour la Commission témoigne aussi de vos solides capacités de négociation et de celles de votre équipe. Que ce soit en réaction aux tragiques attentats terroristes de Madrid, dans le renouement des liens transatlantiques ou au moment de célébrer l’élargissement historique de l’UE en accueillant nos nouveaux collègues en mai dernier, les actes posés par votre présidence furent mesurés et appropriés. Il n’est pas vraiment surprenant, vu l’ampleur du travail réalisé dans ces domaines, que les principaux objectifs de Lisbonne (promouvoir la compétitivité économique et la croissance durable) reviennent maintenant à la présidence néerlandaise, qui va pouvoir prendre le relais. Elle devra notamment se charger de la très importante directive sur les services, l’initiative que vous aviez promise afin de favoriser l’amélioration de la réglementation et la mise en œuvre de partenariats nationaux pour la réforme avant l’évaluation à mi-parcours de l’Agenda de Lisbonne. Le 14 janvier 2004, quand je vous ai accueilli au début de votre présidence, , j’ai signalé que le temps manquait à la plupart des entreprises européennes, en particulier aux PME, pour atteindre les objectifs de Lisbonne - s’il n’est pas déjà trop tard. J’ai expliqué que des actes concrets s’imposaient, et pas simplement des listes de souhaits et des paroles. À cette époque, j’ai réclamé, à vous et votre présidence, des actions réelles ainsi que les détails qui allaient vous permettre de réaliser vos plans. C’était la 8e fois (et c’est aujourd’hui la 9e) que mes collègues et moi-même assistions à la litanie semestrielle de pure forme sur l’Agenda de Lisbonne. Puis-je vous demander ce qui a été entrepris sous votre supervision pour concrétiser cet agenda - à part le fait de dresser une liste de tâches à l’intention de la présidence néerlandaise? J’espère pour le gouvernement irlandais que la meilleure gestion des projets et la capacité d’organisation dont vous avez fait preuve cette année, , sera reproduite et appliquée dans votre propre pays. Je ne parle pas de transposer des directives européennes dans les codes nationaux, mais bien de consulter comme il se doit les parties intéressées, de rédiger adéquatement une législation qui tient compte des exigences nationales, de mettre correctement en œuvre la réglementation et de veiller à son application. À tous les stades de l’adaptation à l’échelle nationale, nous nous sommes démarqués par notre médiocrité: dans le seul courant de la semaine dernière, neuf procédures d’infraction supplémentaires ont été engagées contre l’Irlande dans le domaine de l’environnement. La directive sur les nitrates est un bon exemple: des années de retard, emballée à la dernière minute, consultation minimale, planification limitée - un véritable chaos. À présent, , vous allez devoir jouer à domicile. Si je me réjouis du succès de votre présidence au Conseil européen, je regrette de devoir constater une certaine négligence sur la scène irlandaise. La nomination hier du ministre McCreevy comme commissaire irlandais me laisse d’ailleurs un peu narquois. Je lui souhaite bonne chance et je me réjouis de sa nomination, mais concernant les affaires européennes, je ne puis m’empêcher de penser au braconnier devenu garde-chasse… Les aptitudes et les capacités que vous avez développées en tant que président du Conseil européen, , je vous demande de les ramener en Irlande. Faites de votre présidence irlandaise un modèle pour la continuation du travail au gouvernement irlandais. Je remercie spécialement mes collègues MM. McCartin et Cushnahan et Mme Banotti, qui ont pris leur retraite à la fin de la dernière législature. Je voudrais en particulier rendre hommage à M. McCartin et mentionner la reconnaissance que M. Poettering, président du groupe PPE-DE, lui a octroyée en lui décernant la Médaille Schuman pour ses 25 ans de service au Parlement - un magnifique tribut à sa contribution. Ensemble, mes trois collègues ont servi le Parlement européen pendant 60 ans; leurs remplaçants ont donc du pain sur la planche s’ils veulent en faire autant. Je remercie le and M. Roche. Je remercie également Son Excellence l’Ambassadrice Anne Anderson pour l’admirable travail dont elle s’est acquittée avec l’aide de la représentation permanente. Nous avons été très fiers de votre présidence irlandaise. De Rossa (PSE ).    - Monsieur le Président, je tiens à vous féliciter de votre élection à votre nouveau poste et je vous souhaite bonne chance. Je me joins à ceux qui ont félicité le et son équipe aujourd’hui pour l’heureuse conclusion qu’ils ont donnée aux négociations constitutionnelles, en particulier le maintien du cadre général, des valeurs, des objectifs et des droits des citoyens qu’avait négociés la Convention européenne. Ce faisant, la légitimité du projet d’intégration européenne a été renforcé et le potentiel de création d’une Europe plus démocratique et inclusive a également été lancé. Il convient toutefois de souligner que la présidence irlandaise a également présidé à une liste d’échecs assez déplorables: elle a échoué dans la protection des travailleurs intérimaires, n’a pas su promouvoir l’annulation de la dette des plus démunis du monde, n’a pas tenu tête à George W. Bush et à sa clique de fanatiques, et n’est pas parvenue à faire progresser l’agenda de Lisbonne d’une manière socialement inclusive. Le Conseil et la Commission se sont également ligués dans une tentative consternante pour faire adopter la législation concernant les données personnelles relatives aux transports aériens à fournir aux États-Unis, et ce malgré l’opposition du Parlement européen. Monsieur le , vous n’êtes pas ici pour répondre de vos politiques intérieures. Je suis toutefois consterné par votre décision de nommer M. McCreevy commissaire irlandais. C’est l’un des ministres des finances les plus à droite en Europe. C’est l’un des ministres des finances qui a tenté de priver ce Parlement de son droit démocratique de contrôler le budget de l’Union européenne. Il croit bon de fournir des incitants aux riches en leur offrant davantage de richesse, de bénéfices et d’incitants fiscaux - et de fournir des incitants aux pauvres sous la forme de coups de pied au derrière. Si nous croyons en une Europe sociale plutôt qu’en une Europe mercantile, ayons garde d’empêcher M. McCreevy de saisir les leviers économiques de cette Union. Harkin (ALDE ). (Monsieur le Président, je vous remercie de me donner l’opportunité de dire quelques mots au sujet de la présidence irlandaise. Avant de présenter mes remarques, je voudrais souhaiter bonne chance au gouvernement irlandais et à ses démarches visant à faire reconnaître l’irlandais comme langue de travail officielle de l’UE. Pour toutes les nations, mais peut-être davantage pour les petites nations, l’identité culturelle est très importante. Nous pouvons tous être de vrais Européens tout en conservant pleinement notre identité culturelle, et la langue en est une composante essentielle.) Enfin, pour passer des langues à ce que je considère comme une présidence irlandaise particulièrement réussie, je tiens à féliciter le , ses ministres, et en particulier le ministre Cowen et le ministre Roche, qui est ici avec le aujourd’hui. Je félicite également l’ambassadrice Anderson et l’administration irlandaise. Le haut fait de la présidence irlandaise a été d’assurer un accord sur un traité instituant une Constitution européenne mais, dans la même foulée, une priorité essentielle consistait à mieux communiquer l’Europe à l’adresse de ses citoyens. Toute l’opportunité mais aussi tout le danger résident là: l’opportunité d’associer les citoyens des 25 pays au projet européen et le danger de ne pas parvenir à atteindre cet objectif. Si les responsables politiques doivent diriger, ce rôle doit aller de pair avec la participation des citoyens et la promotion de la société civile. Sans quoi, comme disait un poète célèbre originaire comme moi de la ville de Sligo, W.B. Yeats: «Le centre ne peut tenir.» Pour nous et pour l’Europe, le centre doit tenir, parce que c’est l’avenir de l’Union européenne lui-même qui dépend de nos efforts pour impliquer nos concitoyens et communiquer notre vision positive pour l’Europe. Voggenhuber (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, je vous souhaite également la bienvenue parmi nous et je voudrais vous remercier. Je suis né à Salzbourg, une ville reconstruite au Xe siècle sur des ruines romaines par des moines irlandais. Ceux-ci ont asséché les marais, ont jeté les fondations de la ville et ont servi d’intermédiaires dans les disputes entre chefs tribaux. Vous comprendrez donc pourquoi nous ne sommes pas surpris lorsque des missionnaires irlandais civilisent l’Europe et entreprennent des tâches fondamentales, comme le drainage de marais - y compris des marais des égoïsmes nationaux - et jettent les fondations, y compris celles de la démocratie européenne. En ce qui concerne la médiation lors de disputes entre chefs tribaux, Monsieur le Président en exercice du Conseil, je vous suis reconnaissant d’avoir réussi à civiliser l’Europe. Vous avez conservé l’architecture de la Constitution et il s’agit sans aucun doute votre principale réussite. Bien entendu, les gouvernements nous ont donné une leçon nous montrant qui exerce réellement le pouvoir. En vertu du droit de décision finale qu’ils possèdent officiellement, ils ont eu l’arrogance de réarranger à leur goût la proposition de la Convention et, sur plusieurs points, de faire leur choix. C’est dommage. Ce qui rend cette leçon de pouvoir d’autant plus triste, c’est que, maintenant que la présidence de la Commission est au cœur des débats, le Parlement pourrait fournir une réponse appropriée, car il possède officiellement le droit de décision finale et il pourrait bien montrer s’il est disposé ou non à rendre la décision plus réelle qu’une formalité et à imposer le respect au Parlement. Cela permettrait de montrer qui veut exercer le pouvoir et qui ne le veut pas. Je vous remercie, Monsieur le Président. Le lieu de signature de la Constitution est resté longtemps une pomme de discorde pour la présidence italienne qui, en apportant le texte, est parvenue à ce que celui-ci soit signé à Rome. C’est une tout autre réussite, pour laquelle nous témoignons notre reconnaissance. Il n’est pas tout à fait exact de dire que la proposition de la Convention en est sortie indemne. Le fait de supprimer le Conseil législatif de la proposition de la Convention revient à abandonner l’une des idées brillantes de la Convention et ce qui aurait constitué un immense progrès démocratique en matière de séparation des pouvoirs, un progrès qui n’a pas eu lieu. Ce que nous avons, c’est un Conseil qui élabore davantage d’actes législatifs, avec toute la légitimité douteuse d’une législation adoptée par un gouvernement. À partir de la double majorité, un mode de prise de décision que tout citoyen pourrait comprendre et accepter, nous avons créé une multitude d’autres formules mathématiques prêtant à confusion. Là où la Convention envisageait une prise de décisions à la majorité qualifiée, l’on a introduit l’unanimité, ce qui porte atteinte à la capacité d’action de l’UE. La dimension sociale - une question à propos de laquelle la Convention a également échoué - s’est vue limitée, puisque, au lieu du plein emploi, l’on vise simplement un niveau élevé d’emploi. Je ne pense pas que le Parlement ait joué un grand rôle dans les dernières étapes. Cependant, les gouvernements auront besoin de nous si les citoyens acceptent cette Constitution et que leur parlement la ratifie. Monsieur le Président en exercice du Conseil, permettez-moi de vous remercier tout particulièrement d’avoir conservé le concept originel de la Constitution et de la proposition de la Convention. McDonald (GUE/NGL ). (Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice, Monsieur le , je suis fière d’être ici aujourd’hui en tant que membre de la première équipe Sinn Féin au Parlement européen.) En tant que républicains irlandais, perpétuant la tradition du député Bobby Sands, nous sommes attachés à la politique de l’égalité, de la justice et de la liberté. Nous introduisons dans cette enceinte le programme du Sinn Féin en faveur du changement, de l’unité et de l’indépendance irlandaises. Je tiens à saluer le travail réalisé par la présidence irlandaise au cours du semestre écoulé et à souhaiter bonne chance à la nouvelle présidence néerlandaise. Le Sinn Féin estime que l’Union élargie doit adopter une nouvelle série de priorités. Nous nous opposons à toute tentative visant à faire de l’UE un super-État ou une superpuissance militaire et économique. Nous sommes favorables à une réforme de l’UE qui rende le pouvoir aux citoyens, à l’éradication de la pauvreté, au soutien à la fonction publique, à des économies rurales redynamisées et à la réforme et au renforcement des Nations unies. Telle est à nos yeux la nouvelle direction que doit prendre l’Europe. Telle est l’UE à laquelle nous œuvrerons. Sinnott (IND/DEM ).    - Monsieur le Président, je puis dire sans risque qu’en Irlande, nous sommes fiers de notre présidence irlandaise et de notre dans le rôle de président. Cette présidence s’est caractérisée par l’enthousiasme et la diplomatie. Malgré un court semestre de travail, l’Irlande a parrainé des initiatives positives comme l’initiative «Communiquer l’Europe». Mais je suis alarmée par la hâte effrénée à faire adopter une initiative aussi radicale, aussi antidémocratique et qui déplace autant le pouvoir que le fait la Constitution européenne. Nous avons eu la présidence irlandaise et nous avons eu le privilège d’accueillir les dix nouveaux États membres à Dublin en mai dernier. Nous avons partagé notre avec le monde. En Irlande, le slogan de M. Ahern est «» («encore à faire»). Nous dirions à M. Balkenende et à la nouvelle présidence qu’il reste encore fort à faire pour offrir une plus grande protection aux citoyens vulnérables, pour instaurer égalité et respect entre les nations, pour venir en aide aux pays qui souffrent comme le Soudan et pour apporter démocratie et transparence au projet européen lui-même. À M. Ahern, je dirai: il est temps maintenant de rentrer au pays. Il y a encore à faire. Vous avez un projet de loi sur le handicap à introduire, les systèmes de la santé et de l’éducation à mettre en ordre, des pêcheurs et des pêcheuses, des agriculteurs et de nombreuses petites entreprises en grandes difficultés, et nombre de crises environnementales. Face au monde, vous avez démontré le potentiel d’une petite nation vibrante et - je vous le rappelle - toujours neutre. Maintenant, ramenez votre énergie au pays. Nous vous félicitons, Monsieur le , vous et votre équipe. Vous avez encore à faire. , ce qui veut dire «merci». Je salue également M. Cox et lui dis également: . Krasts (UEN ).    - Merci, Monsieur le Président. Je voudrais remercier le et son équipe pour ce qu’ils ont réalisé. Le résultat permet de réfuter en bloc toutes les conjectures, formulées avant le début de la présidence irlandaise, selon lesquelles cette dernière serait du temps perdu pour l’Union européenne dans des domaines capitaux. En réalité, la présidence irlandaise s’est avérée si fructueuse que l’on met en doute l’inefficacité imputée à la rotation de la présidence de l’Union européenne. Un pessimisme généralisé s’est installé à propos des chances d’acceptation de la proposition de Constitution de l’Union européenne pendant la présidence irlandaise. En tant que membre de la Convention européenne, je peux maintenant affirmer sans me tromper que la version approuvée durant la présidence irlandaise est plus viable que celle sur laquelle nous avons pu parvenir à un accord au sein de la Convention. À cet égard, n’oublions pas, bien sûr, les résultats que la présidence italienne a atteints. À mon avis, le candidat proposé à la présidence de la Commission européenne, qui a été désigné à la fin de la présidence parmi les défenseurs de l’économie de marché, peut être considéré comme un bon choix. J’espère que ce candidat bénéficiera également du soutien du Parlement. En tant que représentant d’un pays situé à la frontière orientale de l’Union européenne, je salue la position réaliste de la présidence concernant le développement des relations entre l’Union européenne et la Russie. Cela contraste, de manière positive, avec les opinions que l’on observe malheureusement dans les relations entre l’Union européenne et la Russie. J’espère que la qualité de la présidence irlandaise fera de celle-ci un modèle et suscitera un esprit favorable de compétitivité chez ceux qui œuvrent en faveur de l’Union européenne. Je vous remercie. Allister (NI ).    - Monsieur le Président, dans mes premières remarques au sein de cette Assemblée, je tiens à souligner à quel point je me sens honoré, non pas tant d’appartenir à cette institution que de la confiance que m’ont témoignée les citoyens d’Irlande du Nord en faisant de moi leur premier choix pour les représenter au sein de ce Parlement. C’est à eux, et non aux institutions d’Europe, que je dois fidélité. Ma raison d’être ici, c’est de défendre et de promouvoir les intérêts et la réputation de l’Irlande du Nord et de garantir à ses citoyens la part des fonds européens qui leur revient. Pour en venir à la présidence irlandaise, je suis certain que M. Ahern se souvient que mon illustre prédécesseur lui disait il y a six mois, au sein de cette Assemblée, avec son humour caractéristique, que la meilleure chose qui pouvait sortir de la présidence irlandaise serait que M. Ahern aurait moins de temps pour se mêler des affaires de l’Irlande du Nord britannique. Il s’est effectivement avéré que le temps dont il disposait pour se mêler des affaires était - heureusement - limité. Ceci mis à part, l’héritage que nous laisse cette présidence sur le front constitutionnel n’est, à mes yeux, ni bienvenu ni heureux. La nouvelle Constitution n’offre aucun motif de fierté à qui croit au contrôle démocratique et à son compagnon essentiel, la souveraineté nationale. Elle est un affront et une attaque contre les deux. J’appelle à l’honnêteté quand on présente cette Constitution, à la reconnaissance du fait qu’il s’agit d’une charte conçue pour favoriser et construire un super-État européen avec des pouvoirs nationaux sans cesse amoindris et des pouvoirs centralisés de plus en plus élargis et tout l’appareil d’État. Les compétences d’État reposent à juste titre entre les mains des États nations, et il convient qu’elles y demeurent. Enfin, je félicite et rassure M. Ahern sur sa maîtrise constante de la langue anglaise, afin qu’il soit assez confiant pour abandonner la sotte idée de gaspiller des millions d’euros d’argent du contribuable en vue de faire de l’irlandais une langue officielle de ces institutions. Je lui demande de laisser ces balivernes archaïques au Sinn Féin, de la part duquel on ne s’attend à rien de mieux. Brok (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, je pense que M. Allister nous a surpris dans ce débat en affirmant ceci: «Je suis contre les institutions européennes, mais pour une Europe qui attribue beaucoup d’argent à l’Irlande du Nord.» Je crois que ce n’est pas de cette manière que nous devons raisonner dans ce Parlement. La région dont je suis originaire a été - comme celle de M. Voggenhuber - convertie au christianisme par un Irlandais, Saint Boniface, considéré comme l’apôtre des Allemands. J’espère que vous ne connaîtrez pas le même sort que Boniface, qui a été tué par les Frisons, dont la plupart sont aujourd’hui néerlandais. Bien sûr, c’est tout à fait par hasard que la présidence du Conseil revienne en ce moment aux Néerlandais. Du fond du cœur, je tiens à vous remercier, Monsieur le , ainsi que votre ministre des affaires étrangères, M. Dick Roche, votre équipe et plusieurs personnes assises plus loin, aux deuxième, troisième et quatrième rangs, dont le dévouement extraordinaire et la compétence nous ont permis de parvenir à une Constitution européenne. Ce faisant, l’Irlande a écrit l’histoire. Cette Constitution ne donne pas lieu à un super-État; au contraire, elle crée un équilibre en attribuant des compétences, un rôle que les parlements nationaux évitent à tout prix. Elle vise à créer un juste équilibre entre les niveaux. Les citoyens ont un rôle à jouer, car la Charte des droits fondamentaux leur donne des droits. Ainsi, à l’avenir, il ne sera plus question de jouer avec la présidence de la Commission, comme c’était le cas cette année, puisque ce seront les citoyens qui choisiront le président de la Commission. Nous verrons des améliorations déterminantes. Il existera un ensemble de valeurs; c’est un vrai miracle que vingt-cinq États puissent se mettre d’accord sur un ensemble de valeurs qui soit contraignant et qui - pour moi - soit fondé sur la conception chrétienne de ce que représente l’homme. Cet ensemble de valeurs nous permettra de nous unir réellement dans l’élaboration des politiques, plutôt de compter sur le processus mécaniste envisagé dans les anciens Traités. La Constitution donne également à l’UE une capacité d’action. Il est crucial que nous retournions tous dans notre propre pays pour nous assurer que la ratification aura lieu. Nous ne devrions pas discuter - comme certaines personnes le font dans quelques pays, dont le mien - de ce qui est le plus avantageux en matière de politique de partis ou nationale ou de la manière dont nous pouvons nous faire un nom grâce à cette ratification. J’espère que les gouvernements, ainsi que les partis de l’opposition, de tous nos pays auront suffisamment de force pour s’engager dans ce processus de ratification, en faisant preuve de responsabilité envers nous tous et non en voulant montrer leur parti à leur meilleur avantage dans la politique nationale. C’est la tâche à laquelle nous devons à présent nous atteler. Goebbels (PSE ).    - Monsieur le Président, Klaus Hänsch vient de dire tout le bien que les socialistes pensent de l’action de la Présidence irlandaise au sein de la Conférence intergouvernementale. À comparer l’action de M. Ahern avec celle de M. Berlusconi, on se demande pourquoi la future Convention ne prévoit pas une rotation des présidences de l’Union entre les petits États, puisque, à l’évidence, ceux-ci ont des présidences plus productives que certains chefs d’États et de gouvernements qui n’ont de grand que la superficie de leurs pays respectifs. Mais toute présidence ne fait que présider: elle ne décide de rien. Une présidence est grande par sa force de proposition, par son sens du compromis. Le projet de Constitution est loin d’être parfait, mais grâce à l’Irlande, il a le mérite d’exister. Cela dit, si le bilan de la Présidence irlandaise est globalement positif, il reste cependant des zones d’ombre importantes. Mon ami De Rossa vient de faire état des regrets des socialistes sur le bilan social de la Présidence irlandaise. La Confédération européenne des syndicats a établi un test social de l’action irlandaise. Sur les dix points testés, six sont considérés comme plutôt négatifs, parmi lesquels figurent notamment le manque d’action dans la réalisation des objectifs de Lisbonne, le peu d’intérêt pour la protection des services publics ou encore certaines directives à caractère social. Gilles Savary reviendra sur d’autres déficits du bilan irlandais, notamment la décision scandaleuse adoptée par le Conseil de fournir à l’administration Bush des données personnelles sur les voyageurs transatlantiques. Enfin, Monsieur le Président, permettez-moi de terminer sur un événement qui ne concerne pas directement le bilan de la Présidence, mais dont les conséquences seront considérables. Je veux parler de l’arrêt de la Cour de justice en matière de pacte de stabilité. J’ai été de ceux qui ont critiqué la Commission pour avoir saisi la Cour car le pacte de stabilité relève de la politique et non du gouvernement des juges. Mais à cet égard, je dois reconnaître que les juges de Luxembourg ont résisté à la tentation de s’immiscer dans la politique économique de l’Union. Par un jugement de Salomon, ils ont rappelé à la Commission que le Conseil Ecofin dispose bel et bien d’un pouvoir d’appréciation, mais par ailleurs que le Conseil Ecofin ne doit pas nécessairement suivre les recommandations de la Commission. Or, dans le même temps, les ministres sont rappelés à l’ordre pour ne pas avoir observé les règles qu’ils se sont données eux-mêmes. Toutefois, pour ce qui est du pacte, le point le plus important de l’arrêt de la Cour reste la confirmation du seul droit d’initiative de la Commission. Ainsi, le Conseil ne peut pas modifier les règles, je cite, «sans une nouvelle impulsion de la Commission». La Commission est donc confortée dans son droit d’initiative, mais tout droit, Monsieur le Président Prodi, comporte également des devoirs. La Commission a donc maintenant le devoir de faire des propositions pour faire d’un pacte de stabilité «stupido stupide» un pacte réellement intelligent. Sbarbati (ALDE ).    - Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je remercie la présidence irlandaise pour la diplomatie, la méthode et la justesse avec lesquelles elle a abordé son travail difficile, en atteignant finalement l’objectif consistant à approuver de la Constitution. Je regrette seulement que la présidence italienne n’y soit pas parvenue. Je remercie également le président Pat Cox et le président de la Commission, M. Prodi, qui, par leur action constante et déterminée, ont mis fin à la législature et ont réalisé deux grands objectifs ensemble: l’élargissement et la Constitution. Ils ont été inspirés par une autre vision de l’Europe, qui nous offre aujourd’hui une grande Europe, renforcée par la base juridique démocratique représentée par la Charte des droits fondamentaux ainsi que par la Constitution: l’Europe comme puissance civile. La médiation exceptionnelle de la présidence irlandaise a donné un résultat qui n’est pas parfait, mais qui correspond au moins à ce dont nous avons besoin aujourd’hui pour rester unis et pour exercer, sur la scène internationale, un rôle politique pour la paix. À présent, le Parlement doit s’engager à mener une vaste campagne en faveur de la Constitution, en vue de la réussite du processus de ratification. C’est pourquoi, Monsieur le Président, je me permets de suggérer l’ajout d’une ligne budgétaire spécifique permettant d’assurer à temps le financement nécessaire à cette initiative, afin de sensibiliser davantage les citoyens européens et de les rapprocher effectivement de nos institutions. de Brún (GUE/NGL ). (Sinn Féin représente le changement en Irlande et à travers l’UE, et nous avons hâte de travailler avec ceux qui veulent voir une Europe égalitaire et une UE mondialement responsable.) J’ai hâte de renforcer le soutien pour le processus de paix irlandais et l’unité et l’indépendance irlandaises. Il est logique que l’Irlande soit traitée comme un pays unifié, que ce soit en matière d’emploi, d’agriculture ou de droits humains. L’Irlande est engagée dans un processus de paix auquel l’Union européenne, les États-Unis et d’autres ont grandement contribué. Je me félicite de l’appel du Conseil invitant la Commission à examiner la possibilité d’étendre les fonds à Peace II et au Fonds international pour l’Irlande. Malgré de grands progrès, le processus de paix rencontre d’importantes difficultés puisque les institutions démocratiques ont été suspendues par le gouvernement britannique. La semaine dernière encore, des habitants de ma ville de Belfast ont été enfermés dans leurs communautés tandis qu’on leur imposait le défilé d’une parade unioniste sectaire. ... J’invite la présidence néerlandaise à se concentrer aussi sur le processus de paix irlandais. Evans, Jonathan (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, l’accord dégagé sur la Constitution au Conseil européen de juin n’est pas favorable à l’Europe. Mon avis sur la Constitution - et celui de mes collègues démocrates européens - est clair et bien connu. Nous pensons que la Constitution est une erreur. Nous pensons que l’Europe n’a pas besoin d’une Constitution: les pays ont leur Constitution, et l’UE n’est pas - et elle ne devrait pas tenter de devenir - un pays ou un État. Le sommet de Laeken de 2001 a invité la Convention européenne et la CIG à s’assurer que le résultat de leurs travaux rapproche les institutions européennes des citoyens. Je ne pense pas que ce soit le cas. La Constitution ne fait rien pour associer plus étroitement les États nations et les citoyens aux processus décisionnels de l’Union. En fait, avec les considérables extensions du vote à la majorité, les pouvoirs du centre augmentent grandement. Cette opinion a peut-être été appuyée par les remarques exprimées dernièrement par le ministre néerlandais des affaires étrangères, qui suggérait qu’il nous fallait entamer un processus de réflexion sur nous-mêmes afin de déterminer s’il ne serait pas bon de retransférer certains domaines politiques du niveau européen à l’échelon national. Ce sont là d’intéressantes remarques dans la bouche du gouvernement qui assure maintenant la présidence de l’Union pour les six mois à venir. Elles prouvent que je ne suis pas seul à défendre ces idées. L’Europe aurait pu choisir une meilleure voie. Elle aurait pu décider de mettre de l’ordre dans les Traités au moyen d’un document simplificateur. Elle aurait pu permettre aux parlements nationaux d’avoir réellement leur mot à dire en matière de législation communautaire. Elle aurait pu se pencher de plus près sur les travaux des gouvernements nationaux. Et il va de soi qu’elle aurait pu faire obligation à l’Union de s’attaquer à la fraude et à la mauvaise gestion. Je pense que nous avons manqué le coche. Je me félicite que la France s’apprête à mettre la Constitution aux voix. Je me félicite du débat lancé par M. Stoiber sur un éventuel référendum en Allemagne. C’est une bonne chose que les citoyens aient le dernier mot quand il s’agit de décider de leur avenir. Le chef de mon parti croit en une Europe qui «vive et laisse vivre» ou, en d’autres mots, en une Europe permettant à ceux qui souhaitent une intégration plus poussée d’y pourvoir sans y contraindre ceux d’entre nous qui ne le souhaitent pas. À l’heure des référendums, j’espère et je crois que beaucoup saisiront l’opportunité pour voter en faveur d’une Europe de la diversité et non de l’uniformité, une Europe qui respecte les droits des États nations. Grabowska, Genowefa (PSE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le , Mesdames et Messieurs, dans le cadre de la procédure de consultation, le Parlement européen a rendu, le 4 mai de cette année, un avis critique sur la proposition d’accord entre les États-Unis et l’Union européenne. Cet accord exige que les transporteurs aériens européens divulguent certaines données personnelles des passagers se rendant aux États-Unis, comme les numéros des comptes bancaires. Les transporteurs doivent communiquer les données au bureau des douanes et de la protection des frontières, qui fait partie du ministère américain de la sécurité intérieure. Le Parlement a déclaré que l’accord violait la législation de l’Union européenne. Plus particulièrement, il a estimé que l’accord réduisait le niveau de protection des données à caractère personnel garanti dans la directive n° 46 de 1995. Par conséquent, le Parlement s’est adressé à la Cour européenne de justice pour lui demander son avis sur ce sujet. Cependant, le Conseil a mis la dernière main à l’accord sans tenir compte des inquiétudes exprimées et en profitant de l’interruption des activités du Parlement due aux élections parlementaires. Ceci m’amène à la question suivante. La présidence irlandaise pense-t-elle que le niveau de protection des données à caractère personnel accordé aux citoyens européens aurait été réduit en vertu de cet accord, malgré les vives inquiétudes que le Parlement a exprimées? Cela revient-il à une restriction des libertés individuelles? Je voudrais savoir si la présidence a reconnu le problème et si elle a tenté d’adopter une position sur cette question si importante. En conclusion, et sur un ton quelque peu différent, je voudrais très sincèrement féliciter la présidence irlandaise d’avoir conclu les négociations sur le Traité constitutionnel. Le compromis trouvé est une réussite pour la présidence et une réussite personnelle pour vous-même, Monsieur le . En réalité, c’est une réussite pour tout le monde, car l’Europe et nous tous avons besoin d’une Constitution. La présidence irlandaise est parvenue à convaincre les gouvernements des 25 États membres de soutenir la Constitution. Nous devons maintenant convaincre 450 millions de citoyens de l’Union européenne de faire de même. Nous devons tous travailler ensemble pour nous assurer qu’ils le feront. La Constitution pourra alors entrer en vigueur le 1er novembre 2009. Tajani (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, nous ne pouvons pas ignorer que le bilan de la présidence irlandaise soit positif. Elle a travaillé avec efficacité et elle a apporté deux grands résultats politiques à l’ensemble de l’Union européenne: l’accord sur la première Constitution et la sélection du nouveau président de la Commission, dont l’approbation par le Parlement devrait avoir lieu demain. Le travail sur la Constitution a été tout à fait positif. Nous n’avons qu’un grand regret, à savoir qu’aucune référence explicite aux racines chrétiennes de l’Union européenne, qui constituent le véritable lien entre l’Europe occidentale et l’Europe orientale, n’ait été insérée dans le préambule. Nous le regrettons et le groupe du parti populaire européen continuera de se battre pour que l’Europe n’oublie jamais ses propres origines. Cependant, la présidence irlandaise a été couronnée de succès et a achevé le travail si remarquable de la présidence italienne, qui avait obtenu un accord sur 95% du travail de la Convention. Ce n’est pas par hasard que tous les pays de l’Union européenne aient reconnu ce résultat en décidant de faire signer le Traité dans la capitale italienne - la ville de Rome -, ce qui représente une référence non seulement dans l’histoire de l’Italie, mais aussi dans celle de l’Europe et de l’Union européenne. Le deuxième résultat fondamental et essentiel est la sélection du nouveau candidat à la présidence de la Commission européenne. Ce résultat est non seulement fidèle au vote du 13 juin, mais il reconnaît en même temps l’équilibre du Premier ministre portugais, un président de la Commission qui incarne le renouveau et une nouvelle interprétation de la manière de diriger l’exécutif, laquelle se détache de plus en plus des affaires mineures de chaque pays et s’oriente davantage vers la création d’une Europe qui s’allie aux États-Unis, mais qui est aussi politiquement forte et qui est un acteur sur la scène internationale. Savary (PSE ).    - Monsieur le Président, je voudrais m’associer au concert de louanges qui entourent la Présidence irlandaise. Elle a fait la preuve qu’il n’y a pas de petit pays quand il y a une grande inspiration européenne. Je voudrais intervenir plus spécialement en ma qualité de membre de la commission des transports pour féliciter la présidence sur trois très grands dossiers qui l’auront marquée: le premier est l’adoption du second paquet ferroviaire, le second est l’adoption d’un programme très ambitieux de réseaux transeuropéens de transport, et le troisième est la constellation de satellites de navigation satellitaire, le GPS européen Galileo. Je voudrais en profiter pour saluer l’ensemble des négociateurs irlandais, qui ont fait preuve d’un très grand savoir-faire et d’une très grande maîtrise. Mais dans tout exercice de responsabilité, il y a bien sûr des zones d’ombre et des échecs. Je voudrais en retenir deux et m’associer à tout ce qui a été dit ici sur l’accord qui a été passé avec les États-Unis sur les données personnelles en matière de sécurité aérienne transatlantique. Cet accord n’est pas conforme à ce qu’avait souhaité le Parlement. C’est un déni de démocratie que l’on ne peut pas accepter. Cet accord représente un risque pour les droits de l’homme et constitue une manifestation de servilité de l’Europe à l’égard des États-Unis à un moment où ces derniers ne font pas la preuve d’une très grande ouverture en matière de droits de l’homme et de protection des citoyens. Il est à certains égards contraire aux exigences élémentaires et à l’idéal de notre projet européen. Je me réjouis néanmoins que ce soit un Irlandais, M. Pat Cox, qui ait essayé de laver l’affront qui a été fait au Parlement européen en faisant un recours devant la Cour de justice européenne. La seconde grande déception est la décision du Conseil «compétitivité» de revenir sur le vote en première lecture du Parlement européen en matière de brevetabilité des logiciels. Vous avez malheureusement choisi de revenir sur un texte qui honore le Parlement européen parce qu’il était, dans un certain sens, un miracle d’équilibre entre la protection de notre industrie et la garantie de l’universalité et de la liberté d’accès au langage logiciel. Je crois que c’est très dommage. La balle est certes dans le camp du Parlement européen mais l’option choisie traduit une conception extrêmement étriquée de la propriété et du poids des lobbies industriels. Au total, votre Présidence aura été une grande présidence technique, elle aura été un peu plus pauvre au plan social et l’on peut le regretter. Méndez de Vigo (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, je dois tout d’abord contredire l’orateur précédent. La présidence irlandaise s’est avérée être une grande présidence politique, plutôt que technique, et elle s’est déroulée dans des conditions difficiles et au moment du massacre du 11 mars à Madrid. Les premières mesures que vous avez adoptées, comme la désignation du coordinateur de la lutte contre le terrorisme, vont dans la bonne direction en ce qui concerne la lutte contre le fléau du terrorisme, qui porte atteinte à nos libertés publiques. Monsieur le Président en exercice du Conseil, vous êtes parvenu à un accord sur la Constitution européenne. Ce Parlement va exprimer son opinion sur ce texte au cours des prochaines semaines et, par conséquent - tout le monde connaît ma position sur cette question -, je ne souhaite pas en parler à l’avance. Néanmoins, je vous félicite, parce qu’il n’a pas été facile d’obtenir un accord et, finalement, cet accord et la Constitution dont l’Europe a besoin sont actuellement sur la table. Je voudrais également vous féliciter, Monsieur le Président, d’avoir proposé de désigner M. Durão Barroso comme candidat à la présidence de la Commission, car cet accord n’était pas simple non plus. Nous avons un excellent candidat et, surtout, je crois que nous devons faire un effort politique pour placer la Commission là où elle devrait se trouver, c’est-à-dire au centre de la méthode communautaire et de la vie de l’Union européenne. J’espère que ce vote essentiel en faveur du candidat que le Conseil européen nous propose s’inscrit également dans le rétablissement des relations entre la Commission et le Parlement européen, qui sont tellement importantes. Monsieur le , je crois toutefois que votre présidence a principalement été marquée par l’élargissement. Lorsqu’il y a quelques semaines, nous avons célébré l’anniversaire de Monnet et de Spinelli, mon groupe a eu l’honneur de vous représenter dans ce débat. J’ai pensé que si Monnet et Spinelli avaient été présents sur ces bancs, ils auraient pensé que l’élargissement réalisé sous la présidence irlandaise - «le fait de coudre les deux Europe» pour utiliser l’expression de M. Geremek - était la principale réalisation de ces dernières années, ce qui sera toujours à votre honneur. L’on a beaucoup parlé ici de grands et de petits pays; je crois que c’est une distinction pernicieuse, qui n’a jamais existé dans l’histoire de l’Europe. Pour quelle raison un pays est-il grand ou petit? En raison de sa population, de la taille de son territoire, de son PIB? Non, un pays est grand ou petit en fonction de l’ambition et de la vision de ses chefs, de son peuple et de ses citoyens. Vous, Monsieur le , et l’Irlande avez été grands en Europe durant cette présidence. Protasiewicz (PPE-DE ).    - Monsieur le Président du Parlement, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le , Monsieur le Ministre, Mesdames et Messieurs, nous passons en revue les six mois de la présidence irlandaise. Cette période a très certainement été une grande réussite pour l’Union européenne. Plus particulièrement, le plus grand élargissement de l’histoire de l’Union européenne a eu lieu durant cette période, comme plusieurs orateurs l’ont déjà fait remarquer. Le 1er mai, l’élargissement s’est finalement déroulé sur fond de réjouissances et de festivités à Dublin. En juin, l’Europe élargie a démontré qu’elle pouvait fonctionner efficacement lorsque les 25 leaders européens se sont mis d’accord sur le choix du candidat à la présidence de la Commission européenne. Cet accord mérite autant de réjouissances et je félicite très sincèrement la présidence irlandaise pour cet autre succès. Je voudrais également témoigner ma reconnaissance à la présidence pour sa réaction à la suite des attaques tragiques qui ont visé Madrid le 11 mars. J’espère que les ressources consacrées à la prévention de toute nouvelle attaque terroriste sur notre continent et les ressources déjà attribuées mèneront au résultat souhaité. Cela constituera une contribution significative et caractéristique de l’Irlande à la création d’une Europe plus sûre. Par opposition aux réussites incontestables de la présidence irlandaise que je viens de mentionner, des inquiétudes ont été formulées à propos du compromis sur la proposition de Traité constitutionnel. Il est évident qu’aucun compromis n’aurait été dégagé sans la détermination et l’énergie dont les responsables irlandais ont fait preuve au sommet de Bruxelles. Toutefois, l’on se demande si ce compromis de juin et l’énergie alors déployée ne s’avéreront pas contreproductifs à l’avenir, au moment de la ratification du projet de Constitution pour l’Europe, notamment par référendum. Mes appréhensions proviennent des impressions que j’ai ressenties lors de certaines réunions tenues durant la récente campagne électorale du Parlement européen. Pour bon nombre d’Européens, le manque de référence aux traditions judéo-chrétiennes dans le préambule de la Constitution constituera un obstacle majeur lorsqu’ils seront invités à voter pour la ratification du texte. De nombreux Européens ne s’opposent ni à une Europe unie, ni à la poursuite de l’intégration dans l’Union européenne. Cependant, ils ont l’impression que ce projet ambitieux se construit sur des bases instables du fait que l’on a omis l’importance fondamentale et évidente de la tradition judéo-chrétienne dans la création de l’Europe d’aujourd’hui et de demain. Ahern, Bertie,    . - Monsieur le Président, je serai bref, mais je tiens à remercier les députés de leurs remarques constructives et positives. Certains ont fait des remarques sur les défaillances de notre présidence. Je les prendrai dans l’esprit où elles ont été prononcées. Je tiens à remercier MM. Poettering, Hänsch, Duff et tous ceux qui se sont félicités de l’accord sur la Constitution européenne. L’accord sur la Constitution est historique: il eût été impossible sans la participation de tous ceux qui y ont collaboré. Ce qui importe, c’est que l’Union a prouvé que les solutions où chacun est gagnant sont possibles si nous œuvrons à des compromis, comme beaucoup l’ont affirmé. Nul ne peut exiger ce que lui seul veut. Grâce au compromis, ce système unique peut déboucher sur des résultats positifs qui profitent à tous. Tous ceux d’entre vous qui sortent à peine des campagnes électorales et ont gagné le privilège de siéger dans ce Parlement savent combien l’Union européenne est importante pour la prospérité et le bien-être des Européens. En même temps, vous savez plus que quiconque la difficulté de faire entendre le programme de l’Union européenne dans le brouhaha de ce que d’aucuns considèrent souvent à tort comme des questions fondamentales plus pressantes. Je dis «à tort» parce que l’Union européenne repose sur une vision et sur un large éventail de questions pratiques de très grande importance. De nombreux députés de différents pays et de différentes obédiences ont mentionné ces questions ici aujourd’hui. Nous devons expliquer aux gens ce que contient la Constitution. Il importera de fournir un espace permettant un débat informé dans les pays, ceux qui organiseront un référendum comme ceux qui n’en organiseront pas. La période d’ici à l’entrée en vigueur du Traité nous offrira l’opportunité de décrire et d’expliquer ce que l’Union fait et ce qu’elle ne fait pas. Nous pourrons exprimer clairement les valeurs et les objectifs qui sous-tendent l’Union. Si nous ne devons certes pas sous-estimer notre mission, nous ne devons pas davantage sous-estimer le texte de la Constitution européenne lui-même. Une clause affirmant que l’Union est fondée sur les valeurs de respect de la dignité humaine, de liberté, de démocratie, d’égalité, de l’État de droit ainsi que de respect des droits de l’homme est une clause facilement compréhensible de tous nos concitoyens et qu’il convient de leur persuader sur la base de ces valeurs. Lorsque la Constitution affirme que l’Union a pour but de promouvoir la paix, ses valeurs et le bien-être de ses peuples, tous seront également d’accord avec ce point. En même temps, pourtant, il y aura de sincères préoccupations et de nombreuses objections seront soulevées. Ces préoccupations doivent être entendues et les problèmes doivent être résolus de manière mesurée et raisonnable. Une crainte infondée n’en est pas moins une crainte, et toutes les craintes doivent être apaisées, comme je l’ai découvert au cours du semestre écoulé. Ceux d’entre nous qui soutiennent l’Union européenne et la Constitution, dont elle incarne les valeurs, doivent continuer de la défendre avec feu. En même temps, il importe que ceux qui soutiennent et ceux qui rejettent la nouvelle Constitution européenne abordent le débat avec modération, raison et exactitude. Je voudrais juste effleurer quelques-uns des points soulevés par M. Poettering. Lui et plusieurs autres ont mentionné la question du christianisme. Le préambule du texte reconnaît l’héritage religieux de l’Europe. Nous eussions préféré une référence explicite à son héritage chrétien, mais il n’a pas été aisé d’obtenir un consensus sur une formulation adéquate. Cela dit, un nouvel et important article reconnaît la contribution spéciale des Églises et prévoit pour la première fois un dialogue ouvert et régulier avec elles. Ce point a été accueilli favorablement par les Églises et les organisations religieuses. Aussi, bien qu’il n’y ait pas de référence explicite dans le préambule - ce que, personnellement, j’eusse souhaité -, il importait d’intégrer cette nouvelle clause. Plusieurs députés ont mentionné le processus de nomination, auquel je sais que Mme Frassoni est très attachée. À la Convention, le gouvernement irlandais a proposé un mode radical de nomination des futurs présidents de la Commission. Notre idée était d’associer le Parlement européen et les parlements de tous les États membres au processus d’élection du nouveau président de la Commission. J’invite les nouveaux membres de ce Parlement à se pencher sur notre proposition. Nous n’avons reçu aucun soutien lorsque nous l’avons présentée, il me déplaît donc d’entendre ceux qui ne nous ont pas soutenus à l’époque nous critiquer maintenant, mais c’est la politique! Les députés devraient se pencher sur la proposition pour la prochaine fois: elle est peut-être compliquée, mais c’est une bonne idée. Un travail remarquable a été accompli à la Convention au sujet de la dimension sociale européenne. M. Katiforis présidait le groupe de travail sur l’Europe sociale. C’est un domaine qui nous tient particulièrement à cœur, à moi personnellement et à la présidence irlandaise, parce que nous chérissons la solidarité sociale, qui est la principale caractéristique du projet européen en Irlande. Notre pays implique pleinement les employeurs et les syndicats - un «pilier volontaire» - dans toutes les décisions législatives. Nous procédons de la sorte depuis 17 ans. Je dois rappeler ce point à mon amie et collègue Mme Doyle - car il semble qu’il lui ait échappé ces 17 années. Nous chérissons ce concept, et le président Prodi a tout à fait raison: nous avons adopté un aspect positif du Traité constitutionnel. C’est la Constitution des Européens. Nous devons le rappeler à nos concitoyens. Je suis d’accord avec ce que Mme Doyle a dit au sujet des petites entreprises: nous devons continuer à nous efforcer de faire cela pour les petites entreprises. M. Czarnecki a évoqué la question de la liberté de mouvement. Dès la première heure, l’Irlande a ouvert ses portes à toutes les régions d’Europe, sans faire de distinction entre les citoyens des anciens et des nouveaux États membres. Nous sommes fiers de l’avoir fait. M. Goebbels et plusieurs autres députés ont souligné l’importance de l’agenda de Lisbonne et regretté que nous n’ayons pas atteint davantage des objectifs impliqués. Je suis le premier à reconnaître que l’agenda de Lisbonne est un travail en chantier. Il nous faut redoubler d’efforts et améliorer nos performances si nous voulons atteindre les objectifs que nous nous sommes fixés pour 2010. C’est la raison pour laquelle nous avons lancé un processus aussi approfondi au cours de la révision à mi-parcours. Nous avons déterminé ce que nous voudrions faire à l’avenir, mais nous avons également établi ce que nous avons fait. En ce qui concerne les efforts pratiques consentis au cours des six derniers mois, et pour donner un exemple concret de ce que j’ai été invité à faire, il suffit de regarder les détails exposés dans un chapitre d’un rapport que nous avons rédigé au sujet de la collaboration en faveur de la croissance et de l’emploi. On m’a invité à considérer le domaine des services financiers, lequel était fort efficacement emmené sous la direction du ministre McCreevy. En dégageant un accord sur les instruments des services financiers, les directives «Marché» et la directive «Transparence», le ministre McCreevy et son équipe - avec l’excellente coopération du Parlement - ont mené à bien ce plan d’action sur les services. Ce domaine est d’une importance vitale pour la croissance future de l’économie européenne et un domaine que je puis citer à titre d’exemple concret des résultats engrangés sur l’agenda de Lisbonne. En effet, j’ai souligné l’importance que j’attache à l’agenda de Lisbonne en nommant le ministre McCreevy au poste de commissaire. Je suis sûr que son expérience nous sera précieuse à l’avenir, car l’agenda de Lisbonne vise entièrement à créer croissance et emplois en Europe, et le ministre sait comment s’y prendre pour créer ces deux choses. Je vous invite à considérer les résultats de l’Irlande en ces matières, qui ne sont pas négligeables. M. De Rossa a raison lorsqu’il dit que nous devrions discuter des questions domestiques au pays, et je serai heureux d’en parler avec lui quand il le souhaitera. Notre ministre des finances a délivré les travailleurs irlandais des taux d’impôt dissuasifs établis lorsque l’administration à laquelle M. De Rossa était associé était au pouvoir. Je trouve toujours cela intéressant d’entendre un socialiste parler d’une «personne de droite»: les définitions sont toujours intéressantes. M. De Rossa se dit socialiste et de gauche; or, il a accordé moins de deux euros aux personnes âgées. M. McCreevy est de droite et il accorde chaque année dix euros aux personnes âgées. Débrouillez vous-mêmes les définitions: elles sont fort intéressantes. Je ne suis dans la politique que depuis 27 ans: je vais devoir y rester quelque temps encore avant de comprendre les définitions de la droite et de la gauche, qui me paraissent en tout état de cause plutôt dénuées de sens. C’est un véritable honneur que d’être ici pour faire rapport à cette Assemblée. Je pense que 2004 restera comme une année décisive pour l’Union européenne. Nous nous sommes élargis à 25 États membres. Nous avons convenu d’une Constitution. Nous avons réitéré notre engagement à atteindre les objectifs de l’agenda de Lisbonne. Nous avons resserré nos liens avec nos partenaires mondiaux. Si la présidence irlandaise a terminé son travail, le travail de l’Union continue bien sûr. Je présente tous mes vœux de réussite à M. Balkenende et à la présidence néerlandaise. Tous mes vœux de succès également au président Prodi pour le reste de son mandat, et nous espérons que la même chose vaudra - avec le soutien de cette Assemblée - pour M. Durão Barroso à l’avenir. Je vous souhaite bonne chance aussi, Monsieur le Président. En ce premier jour de travail, je souhaite à toutes les personnes ici présentes de rencontrer bonheur et succès dans leurs travaux politiques au sein du Parlement européen. Prodi, Romano,    . - Monsieur le Président, Monsieur le , M. Ahern, a déjà répondu à toutes les questions. Dans quelques minutes, je vais devoir commenter le début de la présidence néerlandaise. Je vais donc me contenter de remercier le Premier ministre irlandais et tous les membres du Parlement. Je voudrais simplement reprendre une réflexion, une suggestion de M. Goebbels, qui nous a invités à examiner le pacte de stabilité et ses réformes. Je peux vous dire que la Commission, encouragée par la décision de la Cour, a déjà commencé à travailler. Le 3 septembre, nous présenterons les résultats de notre réflexion, afin de pouvoir entamer un débat approfondi sur cette question. Pour le reste, le débat était très unilatéral, peu de voix s’étant élevées contre la Constitution, et ce Parlement partage largement le sentiment selon lequel l’Europe devient une puissance civile, comme Mme Sbarbati l’a déclaré. Je vous remercie tous pour votre attention. Enfin, je dois seulement préciser à M. Poettering qu’il est peut-être vrai qu’il est important de se trouver au milieu de la photo, mais qu’il est tout aussi vrai que le fait que ces deux présidents se trouvent de part et d’autre de la photo, embrassant les États de l’Union, peut revêtir une signification politique encore plus forte. Le Président.    - La discussion commune est close. Hudghton (Verts/ALE )    . - En tant que membre du Parti pour l’indépendance de l’Écosse, le SNP, je félicite le gouvernement irlandais pour la manière exemplaire dont il a mené à bien son semestre de présidence. L’Irlande, un État membre plus petit que l’Écosse, a été une source d’inspiration pour ceux d’entre nous qui aspirent à voir l’Écosse recouvrer tous les pouvoirs normaux d’une nation indépendante, parlant pour elle seule sur la scène internationale et coopérant avec ses voisins sur la base de conditions qui répondent aux priorités de l’Écosse - pas à celles de Londres. L’Irlande, avec une croissance économique robuste, continue de montrer comment tirer un profit maximum de l’adhésion à l’UE, tandis que l’Écosse est à la traîne en termes d’opportunités d’emploi et souffre d’un déclin de population. J’attends avec impatience le jour où des ministres écossais siégeront à côté des Irlandais au Conseil de ministres, en tant que partenaires égaux jouissant d’un plein droit de négociation et de vote, faisant passer avant toute chose les intérêts de l’Écosse au lieu de faire simplement office, comme aujourd’hui, de porteurs pour leurs patrons de Westminster. Pafilis (GUE/NGL )    . - Les décisions, les évaluations et les conclusions du sommet de l’UE des 17 et 18 juin se sont opposées aux intérêts des travailleurs des nations européennes qui, par leur vote ou leur abstention lors des élections européennes du 13 juin, ont exprimé leur condamnation de l’UE et de sa politique. La Constitution européenne que le sommet a approuvée incorpore les précédents Traités qui protègent la liberté des grandes entreprises et le renversement des victoires et des droits des classes ouvrières et de la base. Il s’agit d’une protection institutionnelle suprême de la dictature exercée par les monopoles européens. L’on a adopté la doctrine militaire américaine de la «guerre préventive» menée contre un ou plusieurs pays sous le prétexte de lutter contre le terrorisme, sapant ainsi les principes de base de la législation internationale présentés dans la Charte des Nations unies. L’UE, qui soutient et collabore avec l’OTAN, est sur la voie de la militarisation. Des décisions ont été prises sur le renforcement de la coopération entre l’UE et les États-Unis, dans le but d’intervenir dans les pays et de les écraser, sur la collaboration honteuse avec le gouvernement d’occupation en Irak, sur une mission armée de l’Europe en Bosnie-et-Herzégovine, qui va s’étendre jusqu’à l’Arménie, l’Azerbaïdjan et la Géorgie, et sur l’application du plan conclu entre les États-Unis et l’OTAN à propos du Moyen-Orient. De nouvelles mesures ont été encouragées pour supprimer les droits et les libertés de la base en ripostant aux luttes des classes ouvrières et de la base et en imposant le terrorisme aux peuples. Les classes ouvrières d’Europe et les peuples doivent renforcer la résistance, l’insubordination et la désobéissance dans toute l’UE, dans leur lutte visant à empêcher la Constitution européenne et à entraîner la chute de l’UE. Le Président. -    L’ordre du jour appelle la déclaration du Conseil - programme d’activité de la présidence néerlandaise. Balkenende,    . - Monsieur le Président, honorables députés du Parlement européen, Mesdames et Messieurs, j’ai aujourd’hui la joie immense de vous présenter, vous qui êtes les représentants des citoyens européens élus au suffrage direct, les priorités de la présidence néerlandaise. En tant que députés européens, vous occupez l’une des fonctions les plus belles et les plus importantes de toute l’Union européenne. Ce n’est pas un hasard si le Parlement est l’institution occupant la première place dans le Traité. Vous surveillez la qualité de notre communauté qui est, avant toute chose, une communauté reposant sur des valeurs partagées. Vous avez reçu des citoyens européens un mandat prestigieux. Je vous souhaite de l’assumer avec la réussite la plus totale et je vous félicite chaleureusement pour votre élection. Je tiens en particulier à féliciter M. Borrell pour son élection à la présidence du Parlement européen, poste auquel je lui souhaite pleine réussite. Même si nous jouons des rôles différents au sein de l’Union européenne, nous avons également de nombreux points communs. Le principal est, selon moi, un sens des responsabilités développé: envers l’Europe, envers les questions primordiales sur lesquelles nous souhaitons progresser, mais surtout envers le peuple d’Europe, pour lequel nous faisons tout ceci. Je tiens à remercier la présidence irlandaise pour le travail fantastique qu’elle a réalisé. M. Ahern et son équipe ont accompli des miracles. Un élargissement réussi à dix pays, un accord sur une nouvelle Constitution européenne et le choix unanime d’un candidat de tout premier choix au poste de président de la Commission européenne: voilà des succès éclatants. L’Irlande a, dans ses relations avec le Parlement européen également, été exemplaire en tous points et nous souhaitons suivre cet exemple. Permettez-moi de dire quelques mots concernant la nomination par le Conseil européen de José Manuel Barroso au poste de président de la Commission européenne. Vous discuterez de cette question cet après-midi et demain. Je considère M. Barroso comme un homme de dialogue, mais aussi comme quelqu’un qui ne craint pas de définir un cap à suivre. Le Conseil estime qu’il est l’homme capable de faire avancer la Commission dans le contexte actuel. Quelqu’un qui, avec d’autres, peut aider à promouvoir la croissance économique et à accroître la sécurité. Nous espérons par conséquent que le Parlement européen approuvera sa nomination demain. Une magnifique exposition en plein air se tient actuellement autour de mes bureaux au centre de La Haye. De jeunes artistes visuels des pays de l’Union européenne ont reçu pour mission de créer une œuvre inspirée par les efforts de l’Europe en faveur de la paix et de la justice. L’événement s’intitule «». Je peux voir plusieurs pièces exposées depuis mon bureau. Quelle image de l’Europe représentent-elles donc? Une œuvre représente l’Europe sous la forme d’un dédale. Une autre montre une tour en construction. Une troisième représente un homme se noyant et essayant de sortir de l’eau. On peut regarder l’Europe de bien des façons. Comment les citoyens européens la voient-ils? Au vu du taux de participation des dernières élections, ils ne la considèrent pas comme un motif de réjouissance particulier. Pour la cinquième fois d’affilée, les Européens se sont rendus aux urnes en nombre inférieur. Certains groupes sont sous l’emprise de la défiance et des doutes concernant l’intégration européenne. Le projet européen est examiné d’un œil critique, au sein du Parlement européen comme en dehors de celui-ci. La présidence néerlandaise le sait très bien. Les critiques font pourtant partie intégrante de la démocratie. Elles peuvent servir à renforcer la démocratie. Il n’y a aucune raison de sombrer dans le pessimisme, que du contraire: il est nécessaire de montrer dès maintenant aux citoyens européens que l’Europe leur appartient. Une œuvre en cours de réalisation. Imparfaite. Sujette aux améliorations. Et pourtant utile et, comme nous l’apprend l’Histoire, vitale si nous voulons nous attaquer aux problèmes qu’aucun pays ne peut résoudre seul. C’est cela qui confère sa valeur à une participation active à l’Union européenne. La présidence néerlandaise veut faire passer clairement ce message, mue par une ambition sincère et un réalisme lucide. La coopération avec vous est de la plus haute importance à ce niveau. Que vous comptiez parmi ceux qui voient l’Europe comme un dédale ou ceux qui la considèrent comme une tour en construction, vous représentez tous les avis des citoyens européens. Tout tourne autour d’eux. Nous souhaitons, avec vous, réaliser des progrès concrets, reconnus et appréciés par ces mêmes citoyens. Je comprends que la période qui s’annonce doit, à vos yeux, concrétiser des évolutions nouvelles. Le Parlement européen a vu le nombre de ses députés porté à 732. Il a été rejoint par 162 représentants des dix nouveaux membres devant encore trouver leurs marques. Les familles politiques modifient leur composition et accueillent de nouveaux membres. Il est réjouissant de voir que vous vous attelez à la tâche avec énergie et que vous pressez pour faire avancer les travaux législatifs du Parlement. Des évolutions nouvelles supplémentaires se préparent d’ailleurs. La nouvelle Constitution accroît considérablement l’influence du Parlement européen au niveau du processus de décision et des orientations de l’Union. Les parlements nationaux joueront également un rôle important lorsqu’il s’agira d’évaluer la nécessité d’éventuelles dispositions européennes dans certains cas spécifiques. L’Union sera dès lors plus démocratique. Selon la nouvelle Constitution, ses citoyens feront entendre leur voix plus clairement et plus énergiquement. Le traité constitutionnel donne une place plus en vue même à ceux qui critiquent l’intégration européenne. La présidence néerlandaise salue l’extension des pouvoirs du Parlement européen. C’est l’un des principaux points positifs du nouveau Traité et donc un argument de poids dans les débats nationaux sur son approbation. Dans plusieurs pays, son adoption suscitera des débats acharnés. J’espère que, dans le feu de l’action, les apparences ne se substitueront pas aux faits. La nouvelle Constitution rapprochera indéniablement l’Union de ses citoyens, ce que nous attendons certainement tous avec une impatience certaine. En cette époque de nouvelles évolutions, il importe de garder le cap et de veiller à poursuivre la progression pour les citoyens d’Europe. Ce sera impossible en l’absence de coopération efficace entre le Conseil, le Parlement et la Commission. La présidence néerlandaise est parée et disposée à travailler de manière constructive avec vous et espère sincèrement que vous êtes prêts à faire de même avec nous. À l’instar de nombre de députés de cette Assemblée, la présidence regrette l’absence actuelle de solution concernant un problème de longue date: le statut des députés. Le précédent président du Conseil a, avec votre soutien, travaillé dur, mais sans résultat à ce jour. La présidence néerlandaise s’efforcera sans aucun doute de dégager une solution si la moindre perspective dans ce sens apparaît. Cet exposé ne me permettra pas de couvrir la totalité des questions essentielles de l’agenda. Je me contenterai dès lors de traiter les sujets requérant particulièrement notre attention commune. Sans vouloir marcher dans les plates-bandes des présidences à venir, nous devons clairement scruter l’horizon au-delà du 1er janvier 2005. Nous le savons très bien: plusieurs années seront nécessaires pour concrétiser les objectifs. La présidence néerlandaise est un maillon de la chaîne. C’est pourquoi nous essayons de créer des conditions optimales pour le travail des présidences à venir. La présidence néerlandaise s’efforcera en permanence de ne pas perdre de vue les intérêts à long terme. S’il est une chose que nous souhaitons apporter à l’Union, c’est notre approche progressiste. Sur le plan interne, en œuvrant pour la consolidation de l’Union élargie, pour la croissance économique durable, pour la sécurité et pour des bases financières saines dans les années à venir. Sur le plan externe, en envisageant l’avenir avec nos partenaires du monde entier et en opérant de manière plus décisive sur la scène mondiale sous la bannière de l’Union. Premièrement, la consolidation de l’Union. Les dix pays qui ont rejoint l’Union le 1er mai de cette année doivent se sentir parfaitement à l’aise avec l’Union dans le plus brefs délais. La présidence a une responsabilité particulière à cet égard. Nous ferons de notre mieux pour que les nouveaux États membres puissent participer pleinement à l’ensemble des travaux de l’Union dès que possible. Nous souhaitons, dans le même temps, préparer de manière approfondie les élargissements à venir. Les négociations d’adhésion avec la Bulgarie se sont clôturées récemment, celles avec la Roumanie sont à un stade avancé et les pourparlers avec la Croatie débuteront l’année prochaine. Le Conseil européen de décembre décidera en décembre également si la Turquie satisfait aux critères politiques de Copenhague en matière de droits de l’homme et de démocratie. Si tel est le cas, des négociations d’adhésion commenceront avec Ankara. La décision doit être prise honnêtement, conformément aux règles de base sur lesquelles nous nous sommes fermement engagés en 2002. En d’autres termes, il s’agira d’appliquer de manière stricte les critères définis, mais sans en inventer de nouveaux. Nous ne pouvons nous permettre de nous laisser guider par la peur, celle de l’Islam par exemple. L’élévation de barrières à l’encontre de quelque religion que ce soit est contraire aux valeurs partagées par l’Europe. Notre opposition doit porter non sur les religions, mais sur les personnes et les groupes abusant de leur religion pour obtenir gain de cause par la force. L’Islam n’est pas le problème. Musulmans, chrétiens et croyants d’autres religions peuvent vivre en parfaite harmonie. Le problème n’est pas la religion, mais bien le détournement de celle-ci pour semer la haine et l’intolérance et pour réprimer les femmes. Pourtant, la décision concernant la Turquie constitue un réel sujet de préoccupation et inquiète de nombreuses personnes. La présidence veut faire en sorte que soit prise une décision fondée, approuvée par tous et dont la pérennité est assurée. Une approche progressiste est également au cœur du deuxième point de l’agenda: la croissance économique durable. Après une période de stagnation, l’économie européenne entame un redémarrage progressif. Toutefois, la relance est lente et laborieuse en raison des faiblesses sous-jacentes de notre structure économique. L’économie européenne manque de souplesse et utilise sa tête de manière trop parcimonieuse, ce qui rend nos concurrents trop rapides et trop subtils pour nous. Toute personne regardant l’évolution de manière objective voit que l’Europe perd du terrain, même en périodes de redémarrage économique. Nous devons éviter de nous focaliser sur nos emplois personnels, sur notre sécurité sociale personnelle et sur nos retraites. Nous devrions porter notre attention sur les emplois, la sécurité sociale et les retraites de nos enfants. Quelle sera force de l’Europe dans plusieurs décennies? Nos enfants et petits-enfants pourront-ils y vivre dans de bonnes conditions? Pouvons-nous continuer à mettre en pratique nos valeurs de solidarité et de justice sociale? Attention: ces choses ne peuvent être considérées comme des évidences. Il suffit de regarder la progression fulgurante de pays tels que la Chine et l’Inde. L’Europe est-elle suffisamment forte et flexible pour se défendre face à cette concurrence? C’est dans ce contexte que nous devons accorder la priorité absolue à la mise en œuvre de la stratégie de Lisbonne. Les préparatifs en vue de la révision à mi-parcours de cette stratégie se dérouleront sous la présidence néerlandaise. Un groupe de travail présidé par Wim Kok rédige actuellement un rapport sur les objectifs atteints à ce jour et sur ce qu’il reste à accomplir. Ce rapport sera publié à l’occasion du Conseil européen du 5 novembre. L’Europe est en train de rater des opportunités considérables. Nous ne tirons pas parti de ce que notre marché intérieur peut nous offrir. Le marché des services, en particulier, reste sujet à toutes sortes de restrictions nationales. Or, c’est justement dans ce secteur que la plupart des Européens gagnent leur vie. Nous n’exploitons pas suffisamment la force du marché intérieur, en d’autres termes. Si nous réalisons que 1,8% du PIB européen et 2,5 millions d’emplois dépendent du fonctionnement du marché intérieur, nous avons toutes les raisons de renforcer celui-ci et de l’étendre au secteur des services. La directive sur les services proposée par la Commission est un pas important dans la bonne direction. Il va sans dire que l’approbation rapide de cette législation peut donner un important coup de fouet à l’économie européenne. Le fonctionnement du marché européen peut également connaître une amélioration de par la réduction et l’optimisation des dispositions. Nous devons faire en sorte que les règles travaillent pour nous et non le contraire. Les présidences irlandaise, néerlandaise, luxembourgeoise et britannique œuvrent de concert pour que ce point devienne une priorité. Nombre des aspirations figurant dans l’agenda de Lisbonne devront être réalisées dans les États membres. Les marchés du travail doivent gagner en flexibilité et les systèmes de sécurité sociale doivent favoriser l’activité. Les systèmes de retraite doivent acquérir une base plus solide pour que les générations à venir puissent continuer à compter sur eux. Dans l’économie mondiale d’aujourd’hui et de demain, l’Europe doit être flexible, mais elle doit aussi utiliser son savoir-faire. La capacité d’innovation de l’Europe n’est pas suffisamment forte. Prenons un exemple. Quelque 400 000 scientifiques européens travaillent actuellement aux États-Unis. Ils représentent 40% de la communauté scientifique américaine. C’est un exode considérable de personnes dont nous avons cruellement besoin. C’est pourquoi nous devons continuer à améliorer énergiquement le climat en matière de savoir en Europe. L’une des mesures concrètes consiste à mettre sur pied un Conseil européen de la recherche chargé de la mise à disposition de capital risque pour la recherche. Nos aspirations se concentrent sur la croissance économique, mais également sur la durabilité. La présidence néerlandaise s’efforcera de renforcer la dimension environnementale du processus de Lisbonne en accordant une attention particulière à la mobilité durable, aux technologies propres et à la politique climatique internationale. L’Union est davantage qu’un projet économique. Soixante ans après le débarquement, elle reste un projet de liberté, de solidarité et de respect mutuel. Parmi les éléments immatériels préoccupant particulièrement la population, la sécurité est le plus important. L’amélioration de celle-ci a toujours été un moteur de la coopération européenne. Il fut un temps où nous recherchions une paix précaire sur un continent déchiré par la guerre. Nous sommes actuellement confrontés à de nouvelles menaces qui nous contraignent à agir: le terrorisme et le crime organisé. Ce sont des menaces dont nous ne viendrons à bout qu’ensemble. Il est essentiel de continuer à envisager l’avenir ensemble. Le programme de Tampere touchant maintenant à sa fin, de nouvelles actions sont nécessaires pour étendre l’espace européen de liberté, de sécurité et de justice. La présidence néerlandaise œuvre pour assurer que le Conseil européen du 5 novembre esquisse une vision aussi concrète que possible. Dans une Europe libre aux frontières intérieures ouvertes, il est indispensable que nous harmonisions nos systèmes pénaux et que notre coopération soit irréprochable. Juridiquement et géographiquement, l’Union ne doit offrir aucune place de refuge aux criminels qui abusent de la liberté que leur offre l’Europe. Dans ce cadre, nous devrons parfois faire un effort supplémentaire. Il arrive que les pays soient fermement attachés à leurs traditions nationales en matière de police et de justice. Toutefois, faute de coordination plus complète dans ces domaines, nous courons toujours le risque de voir des criminels se soustraire à la loi et menacer notre sécurité. Le mois dernier, Gijs de Vries, coordinateur européen de la lutte antiterroriste, a présenté les méthodes pouvant permettre à l’Europe d’abattre le terrorisme plus efficacement. La présidence néerlandaise souhaite entreprendre des démarches actives pour élaborer et mettre en œuvre les actions proposées. La présidence néerlandaise donne également la priorité à une nouvelle stratégie européenne en matière de drogues pour la période 2005-2012. Elle se concentrera sur l’approche commune du trafic de stupéfiants à grande échelle ainsi que sur l’amélioration de la prévention et des soins de santé. Il existe parfois des tensions entre la liberté et la sécurité. Aucune des deux ne peut jamais être absolue. L’essentiel est de toujours atteindre l’équilibre approprié. Nous devons parvenir à un équilibre identique dans le domaine du droit d’asile et de l’immigration. Celui-ci constitue un volet supplémentaire du suivi de Tampere, il sera à l’ordre du jour du Conseil européen du 5 novembre. Même si nous ne voulons pas créer d’Europe forteresse, nous assistons aux manœuvres fébriles des demandeurs d’asile et des immigrants illégaux qui entrent et transitent. Les trafiquants d’êtres humains exploitent ce phénomène sans pitié. De surcroît, nous savons par expérience ce qu’il en coûte de fournir toutes leurs chances aux nouveaux venus dans nos sociétés. Le contrôle des flux migratoires s’impose donc et nous ne pouvons y parvenir qu’ensemble. Dans une Union aux frontières intérieures ouvertes, nous ne pouvons nous dispenser d’une politique européenne en matière d’asile, d’immigration et de rapatriement. Nous entrons dans une nouvelle phase d’harmonisation, comme le prévoit le programme de Tampere. Nos efforts portent sur un système d’asile commun et sur l’amélioration de la protection des réfugiés dans les régions d’origine. Nous devons agir conjointement, sur la base de la solidarité entre États membres, pour combattre l’immigration illégale. Cela nécessite une surveillance efficace de nos frontières extérieures. L’Agence européenne de gestion des frontières extérieures est d’une importance vitale à ce titre. Par conséquent, nous devons veiller dès maintenant à ce qu’elle puisse devenir opérationnelle en 2005. L’Europe donne sa place à toute personne habilitée à venir. Par «place», j’entends bien plus qu’un simple toit au-dessus de la tête. Il s’agit d’une place dans notre société. Nous souhaitons porter une attention accrue à l’intégration des nouveaux arrivants. Dans ce domaine, les États membres ont leurs propres traditions. Même si celles-ci doivent avoir droit de cité, nous pouvons également apprendre des expériences d’autrui. Une politique d’asile et d’immigration crédible doit également couvrir le renvoi de ceux qui n’ont pas le droit de rester ici. La présidence néerlandaise a pour tâche de faire avancer la politique de retour avant la fin de l’année, ce qui nécessite notamment des procédures et des opérations d’expulsion communes, ainsi que l’instauration d’accords de rapatriement et de réadmission. Le dernier point principal de notre agenda interne que je souhaite évoquer concerne la base financière des années à venir. Les négociations relatives au cadre budgétaire pluriannuel de l’Union - les perspectives financières - seront finalisées en 2005. C’est un sujet délicat envisagé de nombreuses manières différentes. La présidence néerlandaise estime de son devoir de donner à ces négociations extrêmement complexes une structure optimale avant même qu’elles ne débutent en s’accordant cette année sur les orientations et les principes devant les porter. Ceci devrait accroître leurs chances de réussite. Le Parlement européen participera, bien entendu, de près aux préparatifs en vue d’établir les nouvelles perspectives financières. Si elle a le regard tourné vers l’avenir, l’Union doit aussi regarder à l’extérieur. Notre avenir est étroitement lié à celui de nos voisins et partenaires ailleurs dans le monde. Nous sommes une Union de 25 pays développés, une communauté reposant sur les pierres d’angle que sont la liberté, la solidarité et le respect mutuel. Nous sommes aussi le plus grand bloc économique du monde. Le monde attend, à juste titre, de grandes choses de notre part. Sommes-nous entièrement à la hauteur de ces espoirs? L’Europe pourrait être plus décidée. Nous pourrions obtenir plus en unissant nos forces et en parlant davantage d’une seule voix. Les principaux problèmes mondiaux de notre époque sont la lutte contre le terrorisme, la promotion des droits de l’homme et de la démocratie, le développement économique et la lutte contre la pauvreté. Dans ces domaines, l’Europe doit parler d’une voix unique et puissante. La stratégie européenne de sécurité, la vision large sur laquelle elle repose en particulier, constitue un excellent moyen d’y parvenir. Il ne s’agit pas uniquement d’étendre les capacités de l’Union en matière de gestion des crises. La présidence néerlandaise est disposée à employer tous les moyens possibles permettant la mise en œuvre de la stratégie de sécurité. Les Nations unies constituent le centre de la coopération multilatérale et doivent le rester. À la présidence du Conseil européen, les Pays-Bas joueront un rôle actif dans les débats sur la réforme des Nations unies. Le système d’échange multilatéral a également besoin d’un nouvel élan. Après l’échec de Cancun, nous avons cette année une chance d’avancer réellement dans le cadre de l’OMC. Tout le monde peut y gagner. À la suite du dernier élargissement, l’Union n’a pas uniquement gagné de nouveaux États membres, mais aussi de nouveaux voisins. Nous nous sentons étroitement associés à ces derniers et nous souhaitons renforcer nos liens avec eux. Ce principe vaut également pour les pays du «grand Moyen-Orient» et de la Méditerranée. La présidence néerlandaise souhaite œuvrer pour accroître la stabilité dans cette région et encourager les réformes en matières politique, économique et socio-culturelle. Le processus de Barcelone doit être renforcé et intensifié. La présidence néerlandaise consacrera une grande partie de son temps au processus de paix au Moyen-Orient. L’Europe doit apporter une contribution concertée à l’avenir de l’Irak. Nous nous appuierons, dans ce cadre, sur le rôle de pivot des Nations unies et nous prendrons en considération les souhaits et les besoins du peuple et du gouvernement irakiens. Ces dernières années, nos liens économiques et politiques avec l’Asie ont considérablement gagné en importance. La présidence néerlandaise continuera à donner forme aux relations stratégiques avec nos partenaires asiatiques lors des sommets proposés avec la Chine, l’Inde, la Corée du Sud et l’ASEM. Nous saisirons également cette opportunité pour examiner de manière spécifique la délicate question des droits de l’homme. Un septième de la population mondiale souffre de faim chronique. En Afrique surtout, la pauvreté, les conflits et les épidémies prélèvent un lourd tribu. L’Union européenne n’abandonnera pas l’Afrique à son sort. La situation au Darfour, au Soudan, vient à l’esprit en premier lieu. L’Union doit continuer d’y opérer, non seulement dans le domaine humanitaire, mais aussi dans l’arène politique. Nous faisons pression sur les autorités soudanaises pour améliorer la situation et nous n’hésiterons pas à accroître cette pression si les démarches qu’elles entreprennent sont insuffisantes. Le Darfour mis à part, l’Union continuera à consacrer son énergie à la lutte contre le virus HIV et le sida ainsi qu’à la prévention des conflits en Afrique. Toute ère est une ère de transition. C’est également vrai de notre présidence du Conseil européen. L’une des caractéristiques de notre époque - 2004 -, c’est de voir l’Union européenne confrontée à un paradoxe. D’un côté, nous avons vu se réaliser le rêve des fondateurs de l’Union européenne. Les pays d’Europe ont osé lier leurs destins et ont, ce faisant, instauré la réconciliation, la stabilité et la prospérité. C’est une réussite considérable, quoi qu’on en pense. Pourtant, d’un autre côté, il est de plus en plus clair que cette coopération et ce sentiment de solidarité ne vont plus de soi pour de nombreuses personnes. Il semble que nous éprouvions de plus en plus de difficultés à identifier notre terrain d’entente, comme si nous avions perdu de vue ce qui nous lie au niveau le plus profond. Nous ne pouvons l’ignorer, surtout en cette période où l’Union travaille de manière intensive à son élargissement. Avant de pouvoir agrandir un édifice, il faut s’assurer que ses fondations restent solides. Faute de quoi sa structure tout entière, et donc ses occupants, sont en danger. Dans ce contexte, les Pays-Bas ont décidé de prendre l’initiative d’organiser un débat sur l’importance des valeurs européennes en 2004. L’inscription de telles valeurs dans la Constitution ne suffit pas. Celles-ci doivent également vivre dans les cœurs et les esprits des citoyens. Nous consacrerons plusieurs réunions à ce sujet et nous développerons des initiatives visant à stimuler les débats sur les affaires européennes avec les citoyens européens. Ce faisant, nous espérons favoriser une prise de conscience chez ces derniers quant à la signification de l’identité européenne. Ce qui fait la valeur de l’Europe, c’est qu’il s’agit d’une communauté dans laquelle la liberté, la solidarité et le respect sont sur un pied d’égalité. L’agenda que je vous ai présenté repose sur ces trois valeurs fondamentales. : c’est-à-dire œuvrer pour la sécurité et approfondir la coopération avec nos partenaires dans le monde. : implique de travailler pour la croissance économique et la cohésion sociale, pour les générations actuelle et à venir. : agir pour la compréhension et l’engagement mutuel dans une Union en expansion, avec toutes ses différences. L’Union européenne n’est pas parfaite. Ce n’est pourtant pas une raison pour la démanteler ou adopter une attitude désinvolte à son égard. Ce ne sont pas les critiques que nous devons craindre, mais l’indifférence. La critique est bonne. Sans elle, aucune amélioration ne serait possible. Par contre, l’indifférence n’est pas utile. Pire encore, elle détruit ce qui a été réalisé. La présidence néerlandaise souhaite travailler de manière constructive avec vous, représentants des citoyens européens élus au suffrage direct. Peut-être pourrais-je donner le mot de la fin à l’un de ces citoyens. Un grand quotidien néerlandais publie actuellement une série de portraits d’Européens ordinaires et de leurs visions de l’Europe. Ilma Kaulina, une graphiste de 39 ans résidant à Riga, est l’un de ces sujets. Son mari est chauffeur de bus et ils ont trois enfants. Elle ne considère pas l’Europe comme la panacée universelle. Même si elle porte un regard critique sur l’Europe, elle en attend certaines choses. Elle déclare ceci: «L’Union européenne peut améliorer nos conditions de vie. Si vous mettez de côté les différences culturelles, vous pouvez constater qu’ensemble, nous avons une perspective d’avenir social et économique meilleur. Tous les obstacles s’effaceront avec le temps.» C’est ainsi que je résumerais notre approche. Avec vous, la présidence néerlandaise fera tout ce qui est en son pouvoir pour ne pas décevoir Ilma Kaulina de Riga. Prodi, Romano,    . - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Mesdames et Messieurs, le début de la présidence néerlandaise constitue le moment opportun pour examiner les réalisations de ces dernières années et, plus particulièrement, les engagements qui nous attendent dans un futur proche. Ensuite, cette Assemblée écoutera José Manuel Durão Barroso, président désigné de la nouvelle Commission. Ensemble, nous lui souhaiterons bonne chance. Dans cette nouvelle phase, il sera certainement essentiel d’assurer une collaboration totale et étroite entre les trois institutions, tout en respectant les prérogatives de chacune. En effet, la coopération entre les trois institutions est une priorité essentielle, surtout au moment où celles-ci se mettent en place sous une nouvelle forme. Nous avons bien travaillé durant ces cinq années: nous avons fait beaucoup et nous avons entièrement rénové la structure institutionnelle. Ce fut pour moi un immense privilège de diriger ce collège de commissaires. Les personnes le composant constituent une équipe extraordinaire dont tous les citoyens d’Europe peuvent être fiers. Le principal aboutissement de ces cinq années est le démantèlement définitif du mur qui a divisé le continent pendant un demi-siècle. Un véritable tour de force politique a été réalisé le 1er mai. Jamais dans son histoire l’Union n’avait été en mesure d’exprimer aussi efficacement la force de son modèle et des valeurs sur lesquelles elle repose: la paix, la liberté et la solidarité. Je suis convaincu que l’élargissement a amélioré notre sécurité et les perspectives de croissance dans l’Union qui constituent, comme l’a indiqué M. Balkenende, les problèmes préoccupant le plus la présidence néerlandaise. Si nous envisageons l’avenir dans le sillage de ce succès, nous devons finaliser l’unification de l’Europe en ouvrant la porte aux Balkans. Le gouvernement macédonien a présenté sa demande d’adhésion et entame maintenant ce périple avec détermination. Le voyage a déjà commencé pour la Croatie. Les autres pays suivront, chacun à son rythme, mais la Commission ne manquera jamais de soutenir ce processus, qui achève réellement le cadre de référence européen. Depuis le début de mon mandat, je maintiens que seule l’Union européenne est en mesure de garantir la stabilité et le développement durables dans cette partie de notre continent. Seul le modèle européen peut aider ces peuples, nos proches voisins, à mettre un terme à leurs anciennes divisions et à leurs vieilles tragédies. Nous avons trouvé, dans notre nouvelle politique de voisinage, une formule originale et réaliste pour proposer un nouveau modèle de relations toujours plus étroites avec nos nouveaux voisins, en créant un cercle de pays amis dans une région qui s’étend du Maroc à la Russie. L’établissement d’une aire nouvelle et étendue en termes politique, économique et humain était l’un des principaux objectifs stratégiques de cette Commission. Cet objectif est aujourd’hui une réalité politique. Durant ces cinq années, la Commission a également encouragé la modernisation économique et sociale de l’Union et a travaillé dur pour assurer la stabilité macroéconomique. La mesure la plus importante a été, sans conteste, l’introduction de l’euro. La monnaie unique a déjà tenu ses promesses en termes de stabilité et, en ces années difficiles pour l’économie mondiale, nos économies ont démontré leur capacité à résister aux chocs extérieurs. Aucune agitation n’est venue troubler les marchés des changes, aucune crise n’a frappé les finances publiques, pas même dans le contexte délicat de ces derniers mois, et l’inflation est restée faible. Imaginez un instant ce qui se serait produit si nous n’avions pas eu la monnaie unique. Enfin, nous devons nous rappeler que le texte de la première Constitution européenne a vu le jour durant le mandat de cette Commission. J’ai déjà évoqué ce sujet en long et en large ce matin. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, bien que l’euro, l’élargissement et la Constitution constituent les avancées les plus évidentes, nous ne devons pas perdre de vue les autres succès de cette Commission. Sans vouloir les citer tous, je me dois de rappeler le travail extraordinaire accompli dans le domaine des aides publiques et de la gestion du pacte de stabilité et de croissance. À ce niveau, la Commission est restée fidèle à son rôle de gardienne des Traités et a assuré une parfaite égalité de traitement entre toutes les parties concernées, les grands pays comme les petits. On peut bien évidemment discuter des dispositions édictées, on peut avoir une idée sur la manière de les modifier, de les rendre plus en phase avec la nouvelle réalité économique. Toutefois, la Commission a pour mission spécifique d’appliquer les règles de manière impartiale en ne recherchant que l’intérêt commun. Par ailleurs, je ne peux m’empêcher de rappeler le travail permanent de construction du marché intérieur, dans le cadre duquel nous avons souvent dû vaincre les réticences et le manque de cohésion des États membres. Grâce à ce travail pourtant, les consommateurs européens doivent moins débourser qu’il y a cinq ans pour voyager en avion, pour se connecter à l’internet et pour effectuer des paiements d’un pays de l’Union à un autre. J’ajouterai que le projet européen ne croît réellement que s’il implique toutes les régions de l’Union. Grâce à cette mesure, l’écart entre régions d’Europe s’est considérablement réduit en termes de revenus et de perspectives de développement ces dernières années. C’est exceptionnel, car généralement, dans les ensembles économiques de grande taille, à moins d’une politique forte, les régions riches s’enrichissent et les régions pauvres s’appauvrissent. Bien entendu, il faudra œuvrer davantage dans cette direction à l’avenir, en particulier pour répondre à la demande de solidarité exprimée par les pays venant de rejoindre l’Union. Toutefois, si l’euro garantit notre stabilité financière, notre croissance future dépend de la modernisation de notre système économique, comme le prévoit l’agenda de Lisbonne. Vous n’ignorez pas qu’il s’agit toujours d’un point délicat, les résultats n’étant pas à la hauteur des espérances. Je vous assure pourtant que le projet aurait sombré corps et âme si nous n’avions pas exercé une pression permanente sur les États membres. Nous sommes pratiquement à mi-parcours de cette stratégie décennale et il reste encore beaucoup à faire. Je remercie M. Balkenende de s’engager sur cette voie, qui reste celle ayant donné les résultats les moins favorables par rapport aux attentes. La Commission a néanmoins jeté des bases solides pour le succès final de cette opération. Étant donné que l’agenda de Lisbonne repose sur la modernisation de l’économie et sur la création d’une société de la connaissance réellement compétitive, nous avons, dans nos domaines d’attribution, accru sensiblement les fonds destinés à la recherche, à l’enseignement et à la formation en Europe. Outre les projets de création de réseaux d’excellence, nous léguons à la Commission suivante notre proposition de doublement du budget de recherche communautaire pour la période 2007-2013, donnant ainsi à tous les États membres un exemple de décision énergique. Concernant l’éducation, l’une des meilleures journées de notre mandat est arrivée lorsque le millionième étudiant universitaire s’est rendu à l’étranger pour étudier dans le cadre du programme Erasmus. C’est un chiffre extraordinaire que nous triplerons d’ici la fin de la décennie. La suppression de ces frontières contribue à créer une société de la connaissance et à donner naissance à une génération de véritables citoyens européens, puisque mobilité et citoyenneté européenne sont étroitement liées. Or, c’est surtout en ciblant les jeunes et les étudiants que nous jetons les bases de l’Union de demain. Je me réjouis dès lors que la présidence néerlandaise intègre la mobilité et les jeunes parmi ses priorités. Un concept identique s’applique à nos frontières extérieures. Il est essentiel de tirer pleinement parti de la dimension extérieure des politiques européennes en matière d’enseignement, de formation et de jeunesse. C’est pourquoi la Commission a lancé les programmes de coopération et d’échange universitaires avec la Méditerranée, les Balkans et l’Asie centrale. Erasmus Mundus est le dernier venu dans cette famille. Ce programme, d’une importance cruciale, amènera des milliers d’étudiants du monde entier dans nos universités et contribuera à rétablir l’Europe dans son rôle de leader mondial en matière de recherche et d’enseignement supérieur. Tel est précisément l’objectif décrit précédemment par M. Balkenende. Faute de l’atteindre, l’Europe ne sera pas en mesure de réaliser les objectifs de Lisbonne. Mesdames et Messieurs, après avoir rappelé quelques succès de ce mandat, voyons maintenant ce qu’il nous reste à faire d’ici fin octobre. Premièrement, nous continuerons à faire progresser la préparation des nouvelles perspectives financières. Comme vous le savez, la Commission a approuvé la semaine dernière un paquet législatif s’inscrivant dans le sillage du programme politique adopté en février dernier. La stratégie est simple: nous avons d’abord défini les priorités politiques pour la période postérieure à 2007, puis nous avons mis sur la table le calendrier des ressources financières minimales requises pour atteindre ces objectifs. Nous nous sommes dès lors concentrés sur le contenu et sur les objectifs politiques et pas uniquement sur les aspects financiers. Je me réjouis du volume considérable de travail qui a été réalisé, car il démontre que nous sommes à la hauteur des nouvelles tâches confiées par le Conseil européen à la Commission. En 2007, l’Union européenne comptera plus de 100 millions d’habitants supplémentaires. Malgré cela, notre proposition ne modifie pas l’actuel plafond des fonds propres, car avec une discipline budgétaire stricte - ou plutôt la plus stricte - et une programmation prudente, nous serons en mesure d’augmenter le nombre d’États membres dans l’Union à 27 en ne dépensant en moyenne que 1,14% de produit national brut. Il est clair que l’Europe peut faire une véritable différence, mais si les ressources financières sont insuffisantes, la valeur ajoutée européenne sera nulle. Nous avons préparé nos propositions avec pour objectif d’optimiser l’efficacité des dépenses communautaires, de démontrer chapitre après chapitre qu’un euro dépensé au niveau européen rapporte davantage qu’un euro dépensé au niveau national. Nous n’avons pas fait de proposition dans les domaines où ce n’était pas le cas. Les priorités de l’Union, comme l’a si souvent réaffirmé le Conseil, sont la compétitivité, la citoyenneté européenne et le rôle de l’Europe dans le monde. Nous avons pris ces décisions avec beaucoup de sérieux, et notre tâche est de trouver dans le budget communautaire les ressources nécessaires pour les mettre en œuvre, car il s’agit de missions que le Conseil européen nous a confiées. Toutes les institutions - la Commission, le Conseil et le Parlement - ont pour devoir commun de respecter leurs engagements et de satisfaire les attentes des citoyens. Si l’Union européenne ne peut tenir ses promesses, elle est condamnée à perdre la confiance de ses citoyens. Depuis le 1er mai 2004, nous poursuivons nos efforts en vue de l’unification de l’Europe. Les négociations sont techniquement terminées avec la Bulgarie. Pour ce qui est de la Roumanie, je fais tout ce qui est en mon pouvoir pour faire progresser les négociations aussi rapidement que possible, respectant en cela les engagements pris. Ceux-ci prévoient, je vous le rappelle, la conclusion des négociations en 2004, pour autant que le pays soit prêt. Début octobre, la Commission adoptera le rapport et l’avis relatifs au lancement des négociations d’adhésion avec la Turquie, qui constitueront le fondement de la décision du Conseil en décembre. Je n’ai pas hésité à accepter le mandat que m’a confié le Conseil européen en décembre 2002 concernant la présentation de ce rapport sur le respect des critères politiques de Copenhague par la Turquie, d’une part, et la formulation d’un avis à ce sujet, d’autre part. Il serait prématuré de révéler son contenu aujourd’hui. Tout ce que je peux dire, c’est que nous rassemblons les analyses, les faits et les déclarations tous azimuts. Je suis dès lors en mesure de vous assurer que le travail que nous effectuons est exhaustif et parfaitement objectif. Cette impartialité totale est notre devoir à l’égard de nos gouvernements, de nos concitoyens, du peuple turc désireux de nous rejoindre, ainsi que du peuple européen. Mesdames et Messieurs, j’ai entamé mon intervention en expliquant pourquoi, selon moi, le collège que je préside lègue un héritage solide ainsi qu’une institution modernisée et vigoureuse. J’ai cité quelques raisons qui me permettent de l’affirmer et je pourrais en avancer bien d’autres. Toutefois, la Commission ne se limite pas au collège des commissaires. Je voudrais profiter de cette occasion pour rendre hommage à toutes les femmes et à tous les hommes qui maintiennent notre institution en vie et la font croître quotidiennement, face à l’incompréhension et à l’ignorance bien souvent. J’ai trouvé, à Bruxelles et dans les autres sièges de la Commission européenne, des niveaux d’excellence, de compétence et d’engagement à faire pâlir d’envie nombre d’administrations nationales. Ce sera l’un des plus agréables souvenirs que je garderai de mon passage à la tête de la Commission. Nous tous, commissaires et fonctionnaires, avons foi dans l’Europe et pensons que l’Union est la seule voie en mesure de créer sur notre continent un avenir de paix, de prospérité et d’autonomie dans le monde. Telle est notre véritable force. Poettering (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, Mesdames et Messieurs, les membres du groupe du parti populaire européen (démocrates-chrétiens) et des démocrates européens vous souhaitent la bienvenue, ainsi qu’à M. Nicolai, votre ministre des affaires européennes, et à vos collègues. Aux Pays-Bas, vous avez toujours œuvré en faveur de l’intégration européenne et cela s’avérera extrêmement précieux pour la réussite de votre présidence. Permettez-moi également d’ajouter que la délégation néerlandaise au sein de notre groupe, dirigée par notre nouveau député, Camiel Eurlings, réalise un excellent travail et il va sans dire qu’elle apportera tout le soutien dont votre présidence aura besoin de la part de notre groupe. La tâche la plus importante qui nous attend relève plutôt de la psychologie politique; je veux parler de l’achèvement en profondeur de l’élargissement de l’Union européenne et de la compréhension mutuelle que cela sous-tend. Cela implique que les ministres siégeant au Conseil de ministres se comprennent les uns les autres, que les peuples eux aussi se comprennent, qu’ils souhaitent apprendre les uns des autres et fassent chacun la moitié du chemin afin de se rencontrer. Si nous cultivons ce respect et cet égard l’un envers l’autre, je suis certain que le succès est au bout du chemin. C’est sous votre présidence que sera signée la Constitution européenne et le groupe du parti populaire européen considère qu’il s’agit de la priorité numéro un. Cette étape est cruciale, que la décision soit prise par référendum ou par les assemblées parlementaires, comme l’exige la tradition dans certains pays. Cela doit être un succès et c’est là que vous intervenez en tant que maillon vital de la chaîne dont vous parliez. Vous avez évoqué le marché intérieur. Je ne peux que souscrire à ce que vous avez dit au sujet de la poursuite de l’achèvement du marché intérieur et également à propos de la concrétisation de l’espace européen de la recherche que vous avez mentionné, tout comme le président de la Commission. Nous devons faire en sorte que les jeunes scientifiques restent en Europe; il faut qu’ils aient une perspective d’avenir ici qui les dissuade d’émigrer aux États-Unis ou dans d’autres pays. Dans le cadre de l’achèvement du marché unique, il s’agit là d’une priorité. Vous avez abordé la question de l’élargissement. Malgré la controverse qui existe autour du cas de la Turquie, il est important que les critères soient respectés, qu’il n’y ait pas d’opportunisme politique et, lors des éventuelles négociations, que l’on envisage des alternatives, à savoir par exemple un partenariat privilégié avec la Turquie. Ensuite, vous avez parlé de la perspective financière. Nous sommes favorables à l’établissement d’une commission au sein de cette Assemblée qui serait chargée d’examiner ces questions et je voudrais vous rappeler que les perspectives financières ne relèvent pas simplement de la responsabilité des ministres au Conseil, mais que nous partageons cette responsabilité à part égale et c’est un point sur lequel nous insistons. Je voudrais à présent soulever une question qui peut sembler formaliste ou symbolique, à savoir celle des photos de famille, question dont j’ai parlé plus tôt dans la journée à la présidence irlandaise. Nous n’acceptons pas la marginalisation permanente des présidents du Parlement et de la Commission. Notre Europe est une communauté et dès lors, lorsque l’on prend ces photos, les présidents des institutions doivent figurer au centre. Vous avez évoqué les valeurs de l’Europe. Nous soutenons entièrement votre initiative de convoquer une série de conférences sur ce thème et cela permettra de décupler notre optimisme à l’égard de l’Europe. Je suis convaincu que les médias de l’ensemble de l’Europe relaieront votre référence à Ilma Kaulina de Riga, qui croit en l’avenir de l’Europe. Je suis persuadé que si chacun accomplit son devoir, ce continent a un grand avenir devant lui. C’est ce vers quoi vous tendez et en ce sens, notre groupe vous souhaite beaucoup de succès. Schulz (PSE ).    - Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, Monsieur Balkenende, lorsque vous avez parlé de l’économie, vous avez pointé le processus de Lisbonne et mes collègues, MM. van den Berg et Désir, exposeront la position de notre groupe plus en détail. Une chose est claire cependant: nous voulons que le processus de Lisbonne ait une véritable dimension sociale. Un renouveau économique, une Europe en meilleure santé - facteur indispensable -, une Europe en tant qu’acteur mondial pas seulement sur la scène économique, une Europe qui veut réussir et qui y parviendra - ce n’est qu’en maintenant une cohésion sociale interne que ces objectifs pourront être atteints. Et pour tout cela, nous avons besoin d’une stabilité sociale. La cohésion sociale est un élément essentiel du processus de Lisbonne. Si vous concentrez vos efforts sur cet objectif pendant votre présidence du Conseil, nous, les socialistes européens, serons à vos côtés. J’ai une seconde observation à formuler en ce qui concerne l’élargissement. Nous voulons que les choses soient claires, il y a deux étapes dans la procédure d’élargissement. La Bulgarie et la Roumanie frappent à présent à la porte de l’UE et c’est une question dont nous devons débattre. Des promesses explicites ont été faites et nous devons en discuter; et si nous voulons parler en termes d’équité, il faut nous montrer équitables vis-à-vis de ces deux pays que sont la Bulgarie et la Roumanie. Au sein du groupe socialiste, nous insistons sur le fait qu’il ne doit y avoir aucune gradation sur ce point. Nous devons également faire preuve d’impartialité dans nos échanges avec la Turquie. Je sais que vous, Monsieur Balkenende, êtes un spécialiste de l’histoire moderne allemande. Permettez-moi ce citer, Monsieur Poettering, l’ancien président de la CSU, Franz-Josef Strauss, et l’un de ses dictons favoris: «», qu’il a utilisé à Vilshofen et plus tard à Passau. Les Traités doivent être respectés! Vous ne pouvez pas pendant quarante ans faire des promesses à un pays comme la Turquie et, une fois le moment venu, dire que ce n’est pas comme ça que vous l’envisagiez. Si l’Union européenne veut jouir d’une crédibilité internationale, elle doit tenir ses promesses. En clair, si les critères sont atteints, des négociations doivent débuter. Je répète: si les critères sont remplis, les deux choses vont de pair. Et l’Islam n’est pas le problème, au contraire. Si nous parvenons à réconcilier une société musulmane - ce qu’est la Turquie - avec la société dont vous avez mentionné les valeurs, à savoir la liberté, la solidarité, la fraternité, le contrôle civil des forces armées, le respect des droits de l’homme, l’abolition de la peine de mort, l’indépendance de la justice; si nous réussissons à démontrer que l’Islam et le système de valeurs occidental ne sont pas mutuellement exclusifs mais bien mutuellement compatibles, cela prouverait que les Ben Laden de cette planète ont tort. Nous ne pouvons pas nous permettre de négliger les bénéfices que pourraient en retirer l’Europe en termes de sécurité. J’ignore si la Turquie deviendra un État membre de l’UE, mais il serait catastrophique de lui refuser la chance d’essayer. Monsieur Balkenende, j’ai écouté avec grande attention lorsque vous avez affirmé votre volonté de consacrer vos efforts à la lutte contre le terrorisme et également à une nouvelle politique en matière de drogues. Nous nous réjouissons de ces intentions, mais la lutte antiterroriste suppose aussi que les institutions communautaires créées à cette fin soient en mesure de faire leur travail. C’est pourquoi je vous rappelle, en votre qualité de président en exercice du Conseil plutôt que de Premier ministre des Pays-Bas - car à ce titre vous n’y pouvez rien - qu’Europol, l’institution créée pour combattre le terrorisme en Europe, n’a plus de directeur depuis des mois car deux États membres n’arrivent pas à se mettre d’accord. C’est tout bonnement un scandale. Nous comptons sur votre présidence du Conseil pour trouver une issue à cette situation. Tant que nous parlons de l’action antiterroriste, permettez-moi de dire que nous souhaitons tous former une coalition contre le terrorisme. Ce que nous ne voulons pas en revanche, c’est l’abandon, sous le couvert de la lutte antiterroriste, des valeurs fondamentales que nous défendons et auxquelles vous avez fait référence, à savoir la liberté, la justice et l’équité dans nos relations avec les autres. Je trouve inacceptable que le haut-représentant de l’Union européenne n’ait encore rien dit à propos de Guantanamo; c’est quelque chose que nous ne pouvons tolérer. Si l’Europe veut se situer sur un pied d’égalité avec les États-Unis pour débattre des valeurs, nous devons leur dire que cette situation est inacceptable. Il y a bien d’autres choses inacceptables que je pourrais citer, mais pour développer des politiques durables, nous avons besoin de Kyoto; pour renforcer la paix à travers le monde, nous avons besoin de la Cour pénale internationale, sans droits d’immunité spéciaux. Pour saisir les nouvelles opportunités qui s’offrent à nous après le contrecoup de l’échec de Cancun, nous devons coopérer avec les États-Unis d’Amérique, comme nous le faisons pour Kyoto et la Cour pénale internationale. Peut-être l’électorat américain nous réserve-t-il une surprise heureuse en novembre. Ce serait souhaitable mais, Monsieur Balkenende, ce que j’attends du Premier ministre d’un pays qui a toujours défendu ces valeurs, c’est qu’il fasse en sorte que l’Union européenne impose ces dernières dans ses relations avec notre principal partenaire mondial, et par conséquent, exige également la ratification du protocole de Kyoto et le respect des règles du commerce équitable. Si vous prenez cela à cœur, nous, les sociaux-démocrates, soutiendrons votre présidence. Watson (ALDE ).    - Monsieur le Président, un quart du territoire des Pays-Bas sont sous le niveau de la mer, vous avez donc une longue histoire en matière d’efforts pour rester au sec! Je soupçonne que votre présidence se consacrera à creuser des canaux et à contenir les marées - des marées telles que les défis que posent le financement de la nouvelle Union européenne élargie, l’importance croissante de la reconstruction de nos forces économiques, le flux et le reflux des menaces du terrorisme international. Il serait bon que vous héritiez quelque peu de l’élan de votre prédécesseur sans rester prisonnier de son ombre. La présidence irlandaise a laissé un héritage capital à la vôtre: la Constitution européenne. Les libéraux et les démocrates de cette Assemblée prendront la tête de la campagne en faveur de la Constitution et nous espérons y retrouver chacun des gouvernements d’Europe aux avant-postes. Si nous ne parvenons pas à la «vendre» à nos concitoyens, elle ne valait pas un seul verre de champagne Justus Lipsius. Pour le reste des travaux qui vous attendent, vous aurez peu de temps. Avec les vacances d’été et un nouveau Parlement et une nouvelle Commission tâchant de se mettre debout, il vous faudra réaliser en trois mois et demi ce que de nombreuses présidences mettent péniblement six mois à réaliser. Nous nous réjouissons de travailler avec la bonne équipe dont vous disposez en la personne de M. Nicolaï et de ses collègues. Les libéraux et les démocrates de cette Assemblée se félicitent de votre engagement à reprendre le programme de réforme économique. Nous convenons qu’il est à présent nécessaire de se concentrer davantage sur une meilleure mise en œuvre et moins sur de nouvelles dispositions réglementaires. Le fondement de la cohésion sociale en Europe est une économie forte et dynamique. S’il tient scrupuleusement compte des besoins des économies locales et régionales, le Marché unique européen peut être une marée capable de soulever tous nos bateaux. Une part importante de cela est la crédibilité de l’euro et de la zone euro. Nous nous sommes joints à votre présidence pour saluer le principe au cœur de l’arrêt de la Cour de justice des Communautés européennes de la semaine dernière, selon lequel un pacte est un pacte, et les États membres ne peuvent ni de doivent défier impunément les règles qu’ils se fixent. Nous veillerons attentivement afin de nous assurer qu’un pacte de stabilité refondu puisse imposer le respect à tous les États, grands ou petits. Nous saluons votre engagement à poursuivre les efforts sur le front de la justice et des affaires intérieures. Nous nous félicitons de l’ouverture d’un débat sur la meilleure manière d’intégrer nos contrôles en matière d’immigration, fermant la porte à l’immigration illégale tout en protégeant ceux qui fuient avec raison l’oppression. Mais nous avons besoin du vote à la majorité qualifiée et de la codécision en matière d’asile, d’immigration et de coopération judiciaire, conformément à la procédure visée à l’article 251 du Traité. Mon groupe estime également que les États membres doivent collaborer plus étroitement pour éradiquer le terrorisme, mais l’intention du Conseil de recourir largement à des éléments d’identification biométriques nous laisse perplexes. Trop nombreuses sont nos questions au sujet de leur faillibilité, leur rentabilité et la question de la vie privée à n’avoir pas reçu de réponse satisfaisante. Il ne faut pas préjuger des décisions du Parlement en ces matières. C’est aussi votre présidence qui supervisera la nomination de la nouvelle Commission. La semaine dernière, mon groupe a demandé au candidat président de la Commission de s’engager à assurer un meilleur équilibre des sexes au sein de la Commission. Mais en réalité, c’est votre travail, Monsieur le Président en exercice. Les libéraux et les démocrates de cette Assemblée veulent une Commission qui comporte au moins un tiers de femmes. Nous pourrions vous rappeler que si l’équilibre des sexes au Conseil reflétait celui de l’Europe elle-même, le rapport serait de treize/douze. Il nous faut un débat sur la Turquie. Débattons-en ouvertement et franchement. Nous tenons à écouter jusqu’au bout la Commission lorsqu’elle présentera ses recommandations en novembre, et nous n’en attendons pas moins du Conseil. Nous ne sommes pas tous d’accord sur le niveau adéquat de financement pour l’Union européenne au cours des sept prochaines années, mais nous tenons tous à assurer la meilleure utilisation possible des fonds et à nous concentrer sur les priorités essentielles de l’Union. Si la présidence peut publier des lignes directrices et des principes pour les négociations de décembre, nous aurons alors une base pour un débat intelligent sur les futures perspectives financières. Les libéraux et les démocrates partagent votre réalisme, mais nous espérons qu’il est lesté d’ambition et de vision. Vous devez trancher des questions qui détermineront l’avenir de notre Union. Monsieur le Président en exercice, nous comptons sur votre présidence pour maintenir ce vaisseau à flot et lui conserver son élan, de manière aussi impressionnante que le «Steam Boat quittant Boulogne» de Manet, qui est exposé au musée Van Gogh à Amsterdam. Frassoni (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président en exercice du Conseil, votre présidence sera jugée d’après la manière dont vous gérerez deux enjeux en particulier: les perspectives financières et la décision relative à la Turquie. S’agissant du premier point, le groupe des Verts/Alliance libre européenne demeure extrêmement inquiet, car les chiffres que vous défendez, notamment lorsque vous avez signé avec enthousiasme cette lettre tristement célèbre prévoyant des économies de bouts de chandelle ou quand vous avez attaqué la Commission pour avoir osé proposer que le budget de l’Union à 25 atteigne le niveau monstrueux de 1,14% du PIB de l’Europe, ces chiffrent ne riment à rien. Nous acquiesçons à l’idée qu’il faut rouvrir le débat sur les priorités de dépenses de l’Union européenne. Nous espérons pouvoir appuyer une proposition de votre part visant à supprimer les aides aux exportations agricoles ou à réexaminer certains projets de réseaux transeuropéens colossaux et coûteux. Ce n’est pas en cherchant à faire des économies aveuglément que l’on va rendre le système économique européen durable d’un point de vue écologique et social, ou encore compétitif. Vous semblez vous-même l’admettre quand vous évoquez la nécessité de donner un coup de fouet à l’économie européenne en encourageant l’emploi, l’innovation et la recherche. Vous avez également employé le terme de durabilité, un concept très en vogue ces derniers temps mais qui pour beaucoup n’a que très peu de substance. Quoi qu’il en soit, il reste beaucoup à faire au cours des six prochains mois afin d’encourager non seulement les producteurs mais aussi les gouvernements à prendre des décisions économiquement durables. Par exemple, l’accent pourrait être mis sur l’application du protocole de Kyoto, la résistance aux pressions exercées par l’industrie chimique au sujet de la directive REACH, une véritable amélioration du plan d’action sur les technologies environnementales, la réduction des subventions relatives aux carburants des avions ou le réexamen de la directive Bolkestein. Monsieur le Président, nous nous reverrons dans six mois pour juger du caractère durable de votre présidence. Enfin, s’agissant de la Turquie, nous appuyons votre approche et sommes ravis d’entendre que vous avez déclaré que l’Islam en lui-même n’est pas un sujet de discussion en vue de son adhésion. Cette déclaration est d’autant plus importante à nos yeux qu’elle émane d’un démocrate-chrétien. Peut-être pouvez-vous intervenir dans les débats similaires qui se déroulent dans d’autres pays également. À cet égard, vous pouvez certainement compter sur notre soutien. Wurtz (GUE/NGL ).    - Monsieur le Président, le président du Conseil a évoqué le sentiment de méfiance des citoyens européens, exprimé à l’occasion des récentes élections. Précisément, Monsieur le Président du Conseil, les grandes lignes de votre action durant ce semestre constitueront autant de signaux indiquant à nos concitoyens dans quelle mesure l’Europe aura entendu le message des Européens. Les acteurs sociaux, en particulier ceux qui se retrouveront en octobre prochain à Londres à l’occasion du Forum social européen, suivront certainement avec une attention particulière trois dossiers majeurs que vous avez vous-même, ainsi que M. Prodi, évoqués à l’instant et à propos desquels mon groupe souhaite, dès à présent, prendre date. D’abord, le projet de directive sur la libéralisation des services, connu sous le titre de «directive Bolkenstein». Vous avez dit qu’elle allait dans le bon sens. Or, au cœur de ce texte, figure le principe du droit du pays d’origine en vertu duquel c’est le droit social du pays fournisseur qui s’appliquerait partout. Ce serait la porte ouverte à tous les abus en matière de dumping social. Le système pervers des pavillons de complaisance s’appliquerait ainsi à plus de la moitié de l’activité économique. Ce texte nous paraît, de ce fait, inacceptable. Ensuite, la réforme du pacte de stabilité. En fait de réforme, il n’est à ce stade aucunement question d’en finir avec l’obsession de la réduction des dépenses publiques et sociales, ni même avec le mythe des 3%. Au contraire. Pire même, on parle d’une face cachée de la réforme, une sévérité particulière étant envisagée à l’encontre des États qui ont un système de retraite par répartition qui serait assimilé à de l’endettement caché. Il faut savoir que, dans les pays concernés, une telle mesure susciterait chez les gens une très vive réprobation. Enfin, la révision de la stratégie de Lisbonne. Le groupe de travail présidé par Wim Kok doit présenter son rapport en octobre, mais déjà vous appelez à plus de flexibilité de dérégulation, au nom de la concurrence des pays aux acquis sociaux très bas. Nous disons: gare à la tentation d’une fuite en avant libérale, alors que la Commission elle-même a reconnu à sa manière, dans son rapport adressé au Conseil européen du mois de mars dernier, l’échec de cette stratégie censée conduire l’Union au plein emploi et à une économie de la connaissance dynamique en 2010. J’ajouterai que la démarche, très restrictive, que vous avez esquissée au sujet des demandeurs d’asile, des migrants, des réfugiés, tout comme votre vision des négociations dans le cadre de l’OMC, susciteront elles aussi, à coup sûr, des débats légitimes. Autant dire, Monsieur le Président, que la présidence néerlandaise est attendue. Rendez-vous en septembre. Blokland (IND/DEM ).    - Je voudrais souhaiter la bienvenue dans ce Parlement à la présidence néerlandaise du Conseil en la personne de notre Premier ministre. Le thème de cette présidence est l’innovation. Cette Assemblée fraîchement élue sera bientôt rejointe par une nouvelle Commission. Nous devons voir dans la relation entre ces deux institutions un défi plutôt qu’une menace résultant d’aspirations excessives de la part de l’une et l’autre. Les nombreux nouveaux venus avec leurs idées inédites font souffler un grand courant d’air frais et c’est précisément ce dont nous avons besoin, car l’opinion publique n’est toujours pas passionnée par l’Union européenne et ses institutions. Pourtant, quand tout se passe bien, c’est bien cette population européenne qui est la finalité de tout cela. Toutes ces bonnes intentions ont cependant généré un flux interminable de réglementations et nous ne savons pas très bien des quelles nous avons réellement besoin. C’est pourquoi je salue le fait que la présidence se dise prête à faire en sorte que les objectifs fixés restent réalistes et en phase avec les attentes des citoyens européens. Comment le président en exercice du Conseil compte-t-il faire pour y parvenir? La présidence veut se pencher sur l’éventualité d’une application temporaire de certains volets de la Constitution. Ce faisant, la présidence n’anticipe-t-elle pas le processus de ratification, qui implique également des référendums? Dans ce cas de figure, prenons-nous encore nos citoyens au sérieux? Après tout, nous prenons l’entière liberté du choix entre un oui et un non à cette Constitution comme hypothèse de base. Une autre question épineuse est la position de la Turquie. Y aura-t-il une évaluation sérieuse de la situation de la Turquie par rapport aux critères de Copenhague ou est-on dans un cas de figure tel qu’après 40 années de promesses, nous sommes obligés de dire oui, alors que dans les faits nous devrions dire non? Quel est l’avis du président en exercice du Conseil au sujet des récentes déclarations de certains chefs de gouvernement, qui apparemment n’ont plus besoin d’une telle évaluation et savent déjà que tout est en ordre avec la candidature de la Turquie? La situation des droits de l’homme dans le monde demeure préoccupante. Dans de nombreuses régions du monde, l’intolérance, la répression et l’exploitation sont plus souvent la règle que l’exception. La loi religieuse adoptée hier au Sri Lanka qui, concrètement, interdit l’évangélisation, passible d’une longue peine d’emprisonnement, en est une illustration qui donne froid dans le dos. Êtes-vous prêt à interpeller le gouvernement sri-lankais à propos de cette grave violation de la liberté religieuse? Zīle (UEN ).    - Monsieur le Président, je voudrais tout d’abord remercier la présidence du Conseil pour l’excellent programme qu’elle a préparé en vue des six prochains mois. J’aimerais toutefois émettre quelques recommandations. Premièrement, il est vrai que l’élargissement de l’Union européenne à dix nouveaux États membres l’a rendue plus forte que jamais sur le plan mondial, notamment en ce qui concerne les questions relatives à la politique commerciale et à la coordination du développement. Par conséquent, nous espérons que lorsqu’elle mènera et achèvera peut-être les négociations portant sur l’adhésion de la Russie à l’Organisation mondiale du commerce, la présidence néerlandaise parviendra à convaincre la Russie de lever sa politique douanière discriminatoire sur les marchandises en transit, en particulier au niveau des chemins de fer, que la Russie continue d’imposer à l’État membre de l’UE qu’est la Lettonie. Deuxièmement, le souhait formulé par la présidence de garantir la sécurité de l’approvisionnement en énergie dans un marché libéralisé est louable et le Conseil désire dès lors intensifier les pourparlers avec la Russie quant à la compatibilité des réseaux d’électricité et de gaz naturel. Il convient néanmoins de garder à l’esprit que la Lettonie sait ce qu’il en est de la coopération avec la Russie en matière d’approvisionnement en énergie: malheureusement, la Russie n’agit pas toujours dans le respect des principes du marché. Troisièmement, le gouvernement néerlandais invoque à raison sa riche expérience dans le domaine des droits de l’homme en tant que président de l’OSCE. Vous estimez que cela vous autorise à poursuivre les négociations avec la Russie et à résoudre les situations conflictuelles. Nous voulons toutefois vous informer que malgré le fait que la Lettonie se conforme à toutes les recommandations de l’OSCE, cela n’empêche pas la Russie de continuer à exercer des pressions sur la Lettonie et l’Estonie soi-disant pour des problèmes liés aux droits de l’homme, mais en réalité avec une tout autre intention, à savoir légaliser les conséquences de l’occupation. Soyez vigilant dans votre travail. Tous mes vœux de succès à la présidence néerlandaise. Claeys (NI ).    - Monsieur le Premier ministre, il ne fait aucun doute que la question la plus épineuse qui vous attend au cours de votre présidence européenne sera la demande d’adhésion de la Turquie. Vous subirez une pression très forte pour évaluer la Turquie non pas d’après son aptitude à satisfaire aux critères de Copenhague, mais simplement d’après les progrès qu’elle a réalisés à ce jour, notamment parce que votre cabinet semble divisé sur la question. Étant donné que vous avez parlé d’une application stricte des critères fixés en 2002, je ne peux qu’espérer aujourd’hui que vous joindrez l’acte à la parole. De toute façon, il est clair que la Turquie ne remplissait pas les critères prescrits hier, qu’elle ne les remplit pas aujourd’hui, pas plus qu’elle ne le fera d’ici au mois de décembre. Vous avez évoqué un instant la population de l’Europe en tant que finalité de tout ceci. Et bien, cette population devrait avoir son mot à dire sur une question aussi essentielle et fondamentale que l’adhésion d’un pays non européen à l’Union européenne. Un pays qui, dans une vingtaine d’années, pourra se vanter non seulement d’occuper la plus grande superficie au sein de l’Union, mais également de posséder la plus grande population. Un pays dont l’adhésion constituerait une saignée financière et sociale et déclencherait une nouvelle vague d’immigration massive. Êtes-vous convaincu que cette option soit avalisée par un soutien démocratique? Il reste aussi à voir si nous devons accréditer un Premier ministre turc qui prétend qu’il respectera les principes de laïcité de l’État et de démocratie alors qu’il y a quelques années encore, il tenait les propos suivants: «Les mosquées sont nos casernes, les minarets nos baïonnettes, les dômes nos casques et les croyants nos soldats». En effet, nous devons réfléchir attentivement à la cohérence de tout cela par rapport à nos valeurs européennes. La Constitution européenne fera l’objet d’un référendum dans plusieurs États membres. Si nous voulons éviter que les citoyens européens se détournent davantage de l’Union européenne, nous devons lier ce référendum à la question de la candidature turque. Eurlings (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, durant la présidence néerlandaise, les 25 partenaires de l’Union seront pour la première fois responsables du succès de ces six mois de coopération, six premiers mois cruciaux. En tant que président en exercice du Conseil, M. Balkenende peut, et doit, insuffler un élan décisif dans les domaines vitaux. Pour ce faire, le Conseil lui-même devra instaurer et appliquer de nouvelles méthodes de travail qui soient efficaces. Cela s’avère nécessaire pour éviter que l’Union des 25 ne progresse à un pas de tortue. Dans le même esprit, le Conseil doit approuver le nouveau statut du Parlement européen plutôt que de lui mettre des bâtons dans les roues. La transparence démocratique, c’est ce que le public attend de nous, et à juste titre. Je voudrais savoir comment M. Balkenende compte procéder pour donner les signaux nécessaires en termes de stratégie et de communication. En tant que député siégeant au parlement national, j’ai constaté toute l’énergie et la persévérance dont il sait faire preuve pour mener à bien une politique, même si elle est impopulaire voire controversée. C’est pourquoi nous pouvons nous fier à sa vision politique et à son aptitude à faire ce qu’il faut. Son allocution d’hier à Berlin, au cours de laquelle il a rendu hommage au comte Klaus von Stauffenberg, en est une autre illustration. Le président en exercice du Conseil a eu raison d’établir un lien réel entre, d’une part, le courage civil et la conviction morale dont firent preuve Stauffenberg et ses sympathisants et, d’autre part, la chance de réconciliation qu’a eu l’Europe à la suite de la libération. C’est dans ce même esprit que nous devons agir comme il convient désormais après l’élargissement libérateur de l’Union à 25 membres. Que faut-il faire? L’Europe doit être plus visible. Plutôt que de nier son image publique d’un Moloch complexe, il est important de la changer par des moyens concrets. L’Europe unie doit oser aborder les grandes questions de son temps qui affectent directement chaque citoyen. Ces préoccupations réclament aussi bien une politique d’asile cohérente et humaine qui s’attaque immédiatement à la traite des êtres humains, qu’une prise de position unie contre le terrorisme mondial. Cela requiert des actions concrètes et un échange d’informations et de signaux en faveur de la sécurité des citoyens, mais aussi l’adoption d’une stratégie claire pour combattre les criminels et leurs réseaux, y compris dans le domaine du trafic international de drogues. En matière de crédibilité, je suis d’accord qu’il ne faut pas ajouter d’exigences nouvelles vis-à-vis des candidats à l’adhésion tels que la Turquie. Au lieu de cela, nous devons faire preuve de fermeté quant au respect des critères déjà fixés à Copenhague et ne céder à aucune pression par rapport à ceux-ci. En tant que démocrates-chrétiens, si nous voulons avoir la garantie que cette communauté de valeurs ne soit pas un vœu pieux mais une question constamment à l’ordre du jour, nous devons préciser les directions que doivent prendre les politiques communes et concrètes. En outre, s’agissant de l’économie, le document de M. Kok, notre ex-Premier ministre, semble ambigu; j’attends dès lors des propositions claires de la part du Conseil et de la Commission, ainsi que des initiatives importantes afin de donner une impulsion à l’agenda de Lisbonne. L’on est en droit d’espérer beaucoup de cette présidence dans ces domaines. M. Balkenende a reçu cette formidable opportunité, ainsi qu’une énergie et une détermination sans pareil, et l’on peut attendre beaucoup de ceux qui reçoivent autant. M. Balkenende sait que pour ce qui est de la détermination, il peut compter sur la confiance et le soutien inconditionnels des députés, y compris de moi-même. Nous avons entièrement confiance en la vision personnelle, l’attention et l’esprit de détermination du président en exercice du Conseil et nous lui souhaitons beaucoup de réussite. van den Berg (PSE ).    - Monsieur le Président, au nom des sociaux-démocrates néerlandais et européens, permettez-moi d’accueillir chaleureusement la présidence néerlandaise dans cette Assemblée. Votre ministre en charge des affaires européennes nous a demandé, avant tout, de mener le débat politique. En tant que socialistes européens, nous relevons ce défi avec plaisir. Vous avez parlé de modernisation, de concurrence avec les États-Unis et l’Asie et de réalisation des objectifs de Lisbonne. Nous, les socialistes, craignons qu’à travers ces mots attrayants, vous n’ayez l’intention de faire tout autre chose en réalité, à savoir pousser l’Europe vers plus de conservatisme. Alors qu’il y a quelques années seulement, d’énormes efforts ont été consentis pour lutter contre le chômage en réduisant les heures de travail et en introduisant le travail partagé, voici maintenant que l’on parle soudainement d’allonger le temps de travail et vous avez évoqué la diminution des congés. Qu’y voyez-vous de si moderne? Alors que nous nous préoccupions jusqu’ici de la qualité de l’emploi, la sécurité sur le lieu de travail, la prévention des maladies et des accidents professionnels au travers de réglementations communautaires, vous parlez à présent de dérégulation. Et vous voulez, en plus de cela, poursuivre les objectifs d’intensification de la participation de la population active et de réduction de l’absentéisme dû à la maladie? Auparavant, nous parlions de plus de flexibilité sur le marché de l’emploi avec une meilleure protection juridique; vous envisagez à présent de déréglementer cette protection. Il semble par conséquent que votre objectif d’abolir la charge administrative est plus un prétexte pour annihiler certaines avancées sociales et administratives. Parallèlement à cela, vous ne vous attaquez pas aux règles d’adjudication européennes qui étranglent les petites et moyennes entreprises. Nous avions l’intention d’investir 3% du PIB par État membre dans la recherche et l’éducation, domaines dans lesquels, entre parenthèses, les Pays-Bas sont fortement à la traîne, et vous évoquez maintenant uniquement le pacte de stabilité, en faisant des économies et en vous accrochant fermement au déficit maximum de 3%, sans prévoir de ressources ni de perspectives pour maintenir tout aussi fermement le cap des 3% d’investissements dans la recherche et l’éducation. J’aurais aimé que cela soit porté devant la Cour de justice. En toute honnêteté, le rapport Kok «L’emploi, l’emploi, l’emploi» prendrait cela très au sérieux. Tandis qu’en 2000, nous nous souciions de la qualité des services publics pas seulement en termes d’infrastructures, vous voulez désormais libéraliser et privatiser le secteur des services, notamment celui de l’électricité, de la santé et des transports publics. Avez-vous l’intention de stopper ces propositions désastreuses de M. Bolkestein qui visent à libéraliser les services? Après tout, elles permettraient aux Polonais d’offrir leurs services aux Pays-Bas à des tarifs polonais sans être soumis aux prix en vigueur dans notre pays, et cela conduirait en fait à une situation de dumping social. Les sociaux-démocrates ont l’impression que vous utilisez l’agenda de Lisbonne à votre avantage pour adopter une stratégie économique dure et conservatrice, sous le couvert de la modernisation. À notre avis, vous revenez en arrière et vous refusez de créer des emplois faisant appel à l’intelligence et de vous engager en faveur de la qualité, de la recherche, de l’éducation et de services public de qualité. Nous craignons qu’il s’ensuive une hausse du chômage en Europe, que les classes défavorisées de la société ne paient l’addition des mesures de réduction des coûts et que vous et votre candidat, M. Barroso, n’abordiez pas les choses de la bonne manière pour gagner la bataille contre l’Asie et les États-Unis. Nous jetons le gant avant même le début des discussions. Tout en vous souhaitant la bienvenue à vous ainsi qu’à votre présidence, nous éprouvons beaucoup de difficultés à accepter vos choix politiques et nous sommes impatients d’entamer les débats sous votre présidence. Maaten (ALDE ).     - Monsieur le Président en exercice du Conseil, plus tôt dans ma carrière politique, j’ai siégé au conseil d’Amstelveen, une ville de taille moyenne aux Pays-Bas. Un collègue de l’époque, désormais célèbre en Europe et que vous connaissez bien, nous a un jour raconté l’histoire du paradoxe de l’orchestre médiocre. En résumé, le chef de cet orchestre médiocre avait une double tâche. Il devait veiller à ce que les musiciens commencent et finissent de jouer simultanément. Ce qui se passait entre les deux n’avait pas tellement d’importance. Monsieur le Président, l’analogie avec le Conseil de ministres nous saute aux yeux. Le programme de la présidence néerlandaise est bon. Je le pense sincèrement. En outre, je me réjouis de constater qu’après sa rhétorique quelque peu mitigée durant la campagne électorale, M. van den Berg ait simplement poursuivi sur la voie socialiste traditionnelle. Je pense que votre programme est réaliste. Contrairement à certaines autres présidences, vous ne sous-estimez pas votre tâche, mais le défi qui vous attend est différent. Les élections européennes ont démontré que les électeurs ne sont pas seulement indifférents, comme vous l’avez souligné à juste titre; ils sont également scandalisés par les institutions européennes. Les gens disent que les choses ne peuvent pas continuer de la sorte. Il ne suffit pas que, par exemple, l’orchestre du Conseil commence et finisse sa partition en même temps; il doit également jouer harmonieusement pour qu’il vaille la peine d’être écouté. Cette préoccupation doit également être celle du Parlement et de la Commission. L’Europe doit retrouver une dimension humaine. Je suis heureux de ce que vous avez dit à ce propos, car je ne l’ai pas assez souvent entendu de la part du Conseil jusqu’à présent. Si vous y parvenez, votre présidence sera un succès à mes yeux et c’est tout le bien que je vous souhaite dans votre mission. Buitenweg (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président, notre Premier ministre arrive enfin au Parlement européen. Je voudrais accueillir chaleureusement le président en exercice du Conseil dans cette Assemblée. Aux Pays-Bas, le Premier ministre Balkenende s’est proclamé lui-même l’homme des normes et des valeurs et en Europe également, il tient absolument à saisir la présidence comme une opportunité de débattre des normes et des valeurs européennes, ce que je salue. J’espère simplement que le débat ne se transformera pas en une discussion vague et insipide. Mon groupe préférerait que la politique d’asile soit évaluée en termes de décence. Par exemple, les Néerlandais ont insisté pour que la directive européenne sur les procédures d’asile - que les ministres de la justice ont adoptée en mai - autorise l’expulsion des demandeurs d’asile avant la conclusion finale de leur procédure d’appel. Si c’était le cas, ils pourraient suivre la procédure d’appel par vidéoconférence, pour autant, bien entendu, qu’ils n’aient pas entre-temps été mis en prison dans leur pays d’origine. Cela ne servirait à rien et ce serait complètement en contradiction avec les règles internationales. Je suis à même de vous dire que mon groupe proposera au Parlement européen de faire invalider cette directive par la Cour de justice européenne. Cela dit, je voudrais également féliciter la présidence néerlandaise. J’ai cru comprendre, en tout cas, qu’il a été demandé aux pays ayant prévu un référendum au sujet de la Constitution européenne de rapprocher autant que possible leurs dates de scrutin. C’est une excellente initiative, mais ce serait encore mieux si l’on organisait un référendum dans l’ensemble de l’Europe. Je demande dès lors à la présidence néerlandaise d’effectuer les préparatifs nécessaires. Un avantage important de la Constitution est que les réunions législatives du Conseil de ministres se tiendront désormais en public, ce dont je me réjouis. Il est également tout aussi absurde qu’à l’heure actuelle, les lois soient toujours adoptées à huit clos. Il n’y a absolument rien qui vous empêche d’autoriser l’accès au public dès aujourd’hui. Mon groupe invite donc la présidence néerlandaise à ouvrir les portes afin de permettre aux citoyens de suivre les débats et les votes de leurs gouvernements respectifs dès aujourd’hui. Enfin, je voudrais évoquer le pacte de stabilité. Il semble inéluctable que l’avenir du pacte de stabilité soit menacé. Nous avons besoin d’un pacte plus intelligent qui soit moins attaché à l’équilibre budgétaire annuel et qui, au lieu de cela, s’intéresse plus aux indicateurs à long terme, tels que les obligations en matière de dette publique et de pension. La Commission a déjà déposé certaines suggestions à cet égard et il faudra voir si le gouvernement néerlandais prendra des mesures décisives dans ce domaine. J’espère vraiment que ce sera le cas. Meijer (GUE/NGL ).    - Monsieur le Président, le gouvernement néerlandais souhaite accorder la priorité à la croissance économique et à la lutte contre le terrorisme. Il épouse les illusions désormais dépassées du sommet de Lisbonne de l’an 2000, qui prévoyait que d’ici 2010 l’Europe dépasserait les États-Unis et le Japon dans la course à la compétitivité en rendant la situation aussi difficile ici qu’elle ne l’est déjà là-bas. L’on a appris entre-temps que les moyens alloués à l’éducation au profit de l’économie de la connaissance sont insuffisants. Les inconvénients de Lisbonne sont sans doute plus visibles aujourd’hui, mais l’on ne peut pas en dire autant des bénéfices tant espérés. Il en va de même pour le pacte de stabilité. Sans aller à l’encontre de la démocratie, le seuil des 3% devient de plus en plus irréalisable. Les Pays-Bas sont de plus en plus considérés comme le pays modèle de l’Union européenne et de l’OTAN pour plusieurs raisons: ils exigent un respect plus strict du pacte de stabilité, ils sous-traitent leurs transports publics à des sociétés internationales, ils appliquent un temps de travail plus long, le commissaire Bolkestein a fait pression en faveur d’une directive sur les services et ils participent militairement au protectorat américain de l’Irak, ce qui rapproche la menace terroriste de l’Europe. J’entends parfois dire d’autres États membres qu’il serait bien que les Pays-Bas quittent l’Union européenne, car ce pays est devenu le meneur d’un regrettable mouvement favorable à la restriction des dépenses publiques et au rejet des dispositions publiques. Ce mouvement propose de remplacer les marques de la civilisation européenne par un système américain rude et impitoyable. Si M. Balkenende veut transformer toute l’Europe en ce sens, il déclenchera des conflits sociaux majeurs car, l’opinion publique marche dans une autre direction. Bien que le sommet de Lisbonne ait opté pour la suppression des services publics, ce Parlement a décidé par la suite à une large majorité, en répondant à ma proposition, de se passer de cette disposition concernant le transport public. Au lieu de se braquer sur une croissance économique effrénée aux dépens de la sécurité sociale, des services publics et de l’environnement, il est préférable de maintenir la fiscalité à un niveau adéquat et de prévoir une redistribution des revenus nationaux et européens en faveur des plus faibles et de missions communautaires utiles et également au profit de l’intégration des immigrants et de l’éradication de la pauvreté et de la misère dans le monde, qui sont des terrains toujours propices au terrorisme. Farage (IND/DEM ).    - Monsieur le Président, nous avons effectivement de nombreuses raisons de nous réjouir anticipativement au cours du semestre à venir, et je remarque dans ces propositions qu’il y a une véritable masse de propositions de règlements en matière de services financiers. La présidence néerlandaise va promouvoir la directive sur la réassurance. Elle va promouvoir la troisième directive sur le blanchiment d’argent. Elle va promouvoir la directive sur l’adéquation des fonds propres et bien d’autres encore. Les services financiers constituent la principale industrie de Grande-Bretagne, et la plus prospère. Tout ce programme est rien moins qu’un désastre pour la City londonienne, et c’est une politique protectionniste, car les sociétés d’investissement et les compagnies d’assurance ne vont pas quitter Londres pour Francfort ou Paris: elles vont être contraintes de quitter l’Union européenne et de s’installer dans les centres off-shore. Franchement, cette politique délibérée que l’Union européenne poursuit depuis des années coûte des sommes folles à mon pays. Cela étant, j’admire néanmoins votre sens de l’humour, car vous continuez à pérorer sur l’agenda de Lisbonne. Vous rappelez-vous cette proclamation solennelle que nous avons prononcée il y a quelques années, selon laquelle nous allions créer une économie haute technologie, dynamique et caractérisée par le plein emploi? Nous voici arrivés à mi-chemin du programme et on observe des taux élevés de chômage, une croissance sclérotique et pas l’ombre d’une chance de voir le moindre objectif de Lisbonne réalisé. Ensuite, vous voulez renégocier le dégrèvement de la Grande-Bretagne, ce qui va nous coûter 2 milliards de livres sterling supplémentaires par an! L’idée est tellement mauvaise qu’elle en devient brillante, car le génie de l’opinion publique est à présent entièrement sorti de la lampe. Nous savons qu’il s’agit d’un projet politique. Honnêtement, je voudrais vous voir promouvoir ce programme avec toute la fureur dont vous êtes capable, car ainsi vous fâcherez tellement la population britannique et la population de nombreux États membres que lorsque l’occasion nous sera donnée de nous exprimer dans ces dix référendums, nous dirons «non», et nous le dirons haut et fort! Libicki (UEN ).    - Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, il importe d’assurer la continuité entre les présidences. Permettez-moi dès lors de commencer par parler de la présidence irlandaise. Elle s’est avérée une présidence historique, car elle a coïncidé avec l’élargissement de l’Union européenne à dix nouveaux États membres. Ce fut un événement capital pour les nouveaux États membres mais aussi pour l’Union dans son ensemble. La question du projet de nouvelle Constitution est également intervenue sous la présidence irlandaise. Au cours des prochaines présidences, ce projet fera l’objet d’un examen approfondi, que ce soit à l’échelle de l’Union européenne ou au sein des différents États membres. Je crois qu’il est important d’affirmer clairement dès le départ qu’une évaluation complète ne sera possible qu’après l’approbation de la nouvelle Constitution. Mais pour y parvenir, il convient d’abord de répondre à plusieurs inquiétudes. Dans un certain nombre de pays, notamment chez moi, en Pologne, une grande partie de l’opinion publique est sérieusement inquiète de la décision d’omettre toute référence à Dieu et à la chrétienté dans le préambule. L’on craint également la prévalence du droit communautaire sur la législation nationale dans certains domaines. Le changement de système de vote présente également des difficultés. Nous ne pouvons l’accepter. Il y a en outre le problème des avantages inéquitables octroyés aux dans l’est de l’Allemagne. Mesdames et Messieurs, Montesquieu a déclaré qu’il fallait respecter la législation et les traditions locales lorsqu’on instaure une législation centralisée. L’on parle beaucoup de rapprocher l’Union du citoyen. Il est important d’étudier attentivement les implications d’une centralisation accrue de l’Union européenne et d’une extension des compétences économiques des organes centraux de l’Union européenne. En théorie, le principe du soutien mutuel doit toujours être appliqué. Mais est-ce que ce sera le cas dans la pratique? Les recommandations de Montesquieu seront-elles écoutées à mesure que l’Union renforcera ses organes centraux? Belohorská (NI ).    - Monsieur le Président, permettez-moi de vous souhaiter bonne chance dans votre nouvelle mission La présidence néerlandaise a élaboré pour nous un programme qui comprend également un défi, à savoir la signature du traité constitutionnel de l’Union européenne. En tant que membre de la Convention européenne, je peux vous garantir que ce Traité contient les principes fondamentaux d’une future Europe forte et prospère. Alors que nous regardons vers l’avenir, je pense qu’il m’appartient de rappeler certaines initiatives prises par la République slovaque dans le passé. Ce mois-ci, l’on a célébré le 12e anniversaire de la signature par le parlement slovaque de la déclaration de souveraineté de la République slovaque. Ce fut le premier pas vers la création d’un État slovaque indépendant. La seconde étape fut l’adoption de la Constitution de la Slovaquie le 1er septembre 1992. Cette période a culminé en novembre 1992 par la division pacifique de la fédération tchécoslovaque en deux États indépendants: les républiques tchèque et slovaque. Je peux vous assurer que malgré cette séparation de leurs États, les relations entre les Tchèques et les Slovaques se sont considérablement améliorées. La naissance de la République slovaque fut un cap sur la voie de l’adhésion à l’UE et c’est mon propre parti, le Mouvement pour une Slovaquie démocratique, dirigé par M. Meciar, qui a soumis la candidature d’adhésion de la République slovaque à l’Union européenne. Je considère dès lors notre adhésion actuelle à l’UE comme l’aboutissement de nos objectifs, de nos idées et de notre programme. Nous nous intéressons non seulement à l’élimination des frontières qui entravent la libre circulation des individus, mais également à la résorption du fossé qui sépare l’ancienne et la nouvelle Europe ou, comme je l’ai entendu dire hier, le fossé qui sépare l’Europe occidentale et orientale. Les trois députés représentant le Mouvement pour une Slovaquie démocratique, le HZDS, à savoir M. Kozlík, M. Baco et moi-même, travaillent au sein du groupe des non-inscrits, mais je voudrais vous assurer que nous consacrerons tous nos efforts à la construction d’une future Europe qui soit à la fois prospère et encore plus unifiée. Nous soutenons les initiatives prises par la présidence néerlandaise et le programme qu’elle nous a présenté. Je vous remercie. Le Président.    - Merci beaucoup. Mesdames et Messieurs, je vous propose de suspendre le débat et de procéder, comme prévu, au vote sur les questeurs. Sinon, ceux d’entre vous qui sont venus dans l’intention de voter n’auront pas l’occasion de le faire. Toutefois, avant d’interrompre le débat, je cède la parole au président en exercice du Conseil afin qu’il puisse répondre aux observations formulées jusqu’à présent. Balkenende,    . - Monsieur le Président, il certainement prévu d’écouter d’abord attentivement les réactions du Parlement européen. Je pense qu’il serait mieux que vous procédiez d’abord au vote et que j’intervienne une fois que tous les orateurs auront eu la parole. Cela signifie qu’en principe, moi aussi je prendrai à cœur les commentaires adressés à la présidence du Conseil européen. Le Président.     - Le débat est interrompu. Gill (PSE ).    - Monsieur le Président, excusez-moi, mais je tiens à réitérer la demande que j’ai formulée hier pour que les candidats soient présentés, afin que nous puissions savoir pour qui nous votons. Nous ignorons totalement qui sont certains des candidats. Il serait bienvenu qu’ils puissent se lever, être présentés et, idéalement, prendre la parole. Le Président.    - Merci beaucoup, Madame Gill. Vous avez demandé hier que les candidats questeurs se présentent pendant une minute de sorte que les députés ne le connaissent pas seulement de vue, mais les groupes politiques, dans leur majorité, n’ont pas retenu cette demande. Toutefois, je pense que rien ne s’oppose à ce que les candidats se lèvent à l’appel de leur nom, ce qui vous permettra de les connaître au moins de vue. J’ignore si cela sera d’une aide quelconque en ce qui concerne leur élection, mais au moins ils ne vous seront pas totalement inconnus. M. James Nicholson Mme Godelieve Quisthoudt-Rowohl Mme Mia De Vits Mme Genowefa Grabowska Mme Anneli Jäätteenmaki Mme Astrid Lulling Vous remarquerez que cette liste est majoritairement féminine. Nous savons maintenant, au moins, à quoi chacun d’entre eux ressemble. Nous attendons toujours que le système électronique se charge. Il semblerait que le chargement de ce système soit complexe. Mesdames et Messieurs, la technologie s’est rebellée contre nous. Le système refuse de se charger et je suis dans l’impossibilité de vous dire le temps que cela peut prendre. Dans de telles circonstances, je pense que mieux vaut ne pas continuer à attendre. Aussi, je me vois dans l’obligation de reporter l’heure des votes à 15 heures et de reprendre notre débat. Le Président.    - Monsieur Nassauer, je me vois dans l’obligation de vous céder la parole afin de ne plus perdre de temps, mais je prierais les députés de garder le silence. Je demande au président en exercice du Conseil d’oublier cet incident technique et de rester pour la suite du débat. Nassauer (PPE-DE ).    Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, permettez-moi tout d’abord, au nom de la délégation de la CDU/CSU, de souhaiter très chaleureusement la bienvenue au nouveau président du Conseil au sein du Parlement européen et de l’assurer de notre soutien s’il devait avoir besoin de l’appui de cette Assemblée. Les toutes premières minutes de ce débat ont déjà montré que la question des relations de l’Union européenne avec la Turquie aura un rôle capital à jouer. Nous estimons que les relations avec la Turquie revêtent une importance fondamentale, la Turquie étant un partenaire fiable et important. Nous devons le dire clairement, sans réserve, et, Monsieur le Président en exercice du Conseil, cela implique de ne pas limiter ni réduire cette relation à l’adhésion, mais plutôt de songer à d’autres options également. Le président nouvellement élu du groupe socialiste nous a annoncé que les négociations allaient être ouvertes avec la Turquie pour autant qu’elle remplisse les conditions nécessaires d’ici l’automne et, ce faisant, il entoure de mystères le respect ou non des conditions par la Turquie, mystère qui sera révélé à l’automne lorsque la Commission remettra son rapport. Il n’y a bien sûr pas le moindre soupçon de vérité dans tout cela. Loin s’en faut; personne dans cette Assemblée n’ignore que la Turquie, à l’heure actuelle, ne satisfait pas aux conditions préalables à l’ouverture des négociations. En témoigne le rôle prédominant que jouent encore les forces armées dans ce pays. En témoigne également - et là, j’emploie un euphémisme complaisant - la position problématique concernant l’État de droit en Turquie, pour ne citer que deux des conditions. Laissez-moi vous dire, Monsieur Schulz, que nous ne pouvons nous attendre à aucun changement à cet égard d’ici l’automne. Je crains par conséquent que cela ne ressemble très fort à une déformation des faits, pour ne pas dire à de l’hypocrisie, que de déclarer que nous démarrerons les négociations une fois que les conditions seront remplies. Êtes-vous vraiment en train d’essayer de nous dire qu’elles le seront d’ici l’automne? Pour ma part, je ne peux le concevoir sérieusement. Il s’ensuit que des relations honnêtes avec la Turquie impliquent que personne, à l’automne, ne viendra nous faire croire que les Turcs satisfont déjà aux conditions, ce qui autoriserait l’ouverture de négociations avec eux. Cela concerne également la question des négociations - et de la date de leur ouverture - qui ne débouche pas sur la conclusion inévitable selon laquelle elles doivent être ouvertes; mais bien sur notre obligation de faire montre d’honnêteté et de franchise à leur égard. Monsieur le Président du Conseil, je pense qu’il est essentiel que vous en teniez compte lorsque vous vous mettrez au travail. Le deuxième point important est le suivant: les citoyens européens, comme l’ont montré les élections, émettent des réserves considérables à notre encontre. Je dirais, en paraphrasant Berthold Brecht, que nous ne pouvons pas élire de nouveaux citoyens européens; nous devons vivre et travailler avec ceux que nous avons. C’est pourquoi j’ai la ferme conviction que nous devons saisir l’occasion que nous offre le débat sur la Constitution pour rapprocher l’Europe de ses citoyens. Le débat sur la Constitution nous offre une chance unique de le faire. Mettre en œuvre la Constitution et l’expliquer davantage au public, voilà ce que nous sommes tous tenus de faire. Désir (PSE ).    - Monsieur le Président du Conseil, votre présidence va devoir préparer la révision à mi-parcours de la stratégie de Lisbonne. Le moins que l’on puisse dire, c’est que l’Union européenne est loin d’avoir réalisé son objectif de devenir, d’ici à 2010, l’économie la plus compétitive du monde, fondée sur la connaissance. Dans toute l’Europe, au contraire, l’inquiétude s’accroît face aux délocalisations, au chantage à l’allongement du temps de travail et au chômage qui persiste. La reprise est d’autant plus fragile qu’elle n’est fondée ni sur la demande intérieure ni sur des investissements publics soutenus, mais qu’elle reste exposée aux chocs externes tels l’appréciation de l’euro et la hausse du prix du pétrole. L’Europe a besoin plus que jamais d’une stratégie de croissance et d’emploi durable et d’investissements à la fois dans la recherche, dans les grands réseaux transeuropéens, dans l’éducation, dans la connaissance et dans l’environnement. Elle a besoin de cohésion économique et sociale. Elle a besoin de la stratégie de Lisbonne. Or, certains tentent de se servir du ralentissement économique actuel comme d’un prétexte pour revenir à un programme ultralibéral et pour détruire les acquis de Lisbonne ainsi que l’intégration des différentes dimensions économique, sociale et environnementale aux politiques de l’Union. À cet égard, les priorités de votre présidence éveillent en nous une grande inquiétude. Vous dites soutenir l’Agenda de Lisbonne et nous vous avons entendu. Mais vos priorités - et là encore nous vous avons lu et nous vous avons entendu - révèlent de votre part une approche très unilatérale, laquelle ne rend pas compte de la cohérence de l’Agenda de Lisbonne: libéralisation du marché, en particulier des services, déréglementation, allégement des charges administratives. Pour ce qui est des perspectives financières, autre gros dossier de votre présidence, vous voulez limiter le budget de l’Union à 1% du produit intérieur brut. Or, une telle initiative est incompatible, d’une part, avec les efforts qui doivent être consentis en matière de recherche, au sujet desquels Romano Prodi a formulé des propositions, et, d’autre part, avec la politique de cohésion territoriale dans la nouvelle Union élargie. Vous refusez toute révision du pacte pour mieux prendre en compte les cycles économiques et les besoins, précisément, en investissements publics. Et pour vous, en réalité, politiques d’investissements publics, règles sociales et règles environnementales sont autant d’obstacles, de charges indues et de freins à la croissance. Nous croyons quant à nous, bien au contraire, que tous ces éléments favorisent la compétitivité de l’Union, et pour nous, le respect de l’intégrité de l’Agenda de Lisbonne sera un test de la réussite de votre présidence et du soutien que nous pourrons lui apporter. In ‘t Veld (ALDE ).    Monsieur le Président, je voudrais souhaiter bonne chance à la présidence néerlandaise pour la réalisation de ses priorités. Cette présidence a choisi pour slogan «réalisme et ambition», et c’est quelque chose qui me plaît beaucoup parce que cela fait quelques années que nous observons une tendance à la hausse consistant à ajouter sans cesse de nouvelles priorités à l’ordre du jour. Et alors que des déclarations solennelles sont faites à chaque Conseil européen, elles se révèlent très souvent creuses et ne débouchent sur aucune action concrète. Il n’est donc pas étonnant que l’opinion publique soit déçue et sceptique, et aucune campagne de promotion ne pourra rien y faire. C’est pourquoi il est temps que nous retroussions nos manches et cela s’applique également à l’agenda de Lisbonne. En effet, j’ai entendu il y a un instant un certain nombre d’orateurs à gauche de l’échiquier politique et, ironiquement, à ma droite, dire que l’agenda de Lisbonne n’est pas social. Toutefois, mon avis est que l’interprétation de l’agenda de Lisbonne est extrêmement sociale. Nous sommes confrontés à un taux de chômage de 9% en Europe et au chômage des jeunes, dont certains ne trouveront jamais un emploi. Il est grand temps que nous mettions cet agenda en œuvre et je voudrais en fait faire remarquer que nous pouvons apprendre énormément des dix nouveaux pays qui ont adhéré à l’Union européenne, et ce parce que, bien qu’ils aient mené de nombreuses réformes difficiles et douloureuses ces 15 dernières années, ils ont en même temps réussi à atteindre une croissance économique plus robuste dont tout le monde ne peut que profiter. Je trouve donc incompréhensibles et également irresponsables les tentatives de certains partis de miner la stratégie de Lisbonne. Enfin, il faudrait aussi se mettre d’accord sur le financement de l’UE. Tout le monde sait que le gouvernement néerlandais prône des réductions financières drastiques et je voudrais savoir si vous pensez que cela cadre avec les ambitions que vous avez mentionnées dans le slogan, car, outre une trésorerie efficace, ce dont l’Europe a en ce moment le plus besoin, c’est une vision, une action décisive et un leadership politique, et j’aspire à une présidence réussie. Turmes (Verts/ALE ).    - Je tiens à remercier le président en exercice d’avoir placé l’innovation et l’environnement au cœur de la révision à mi-parcours du processus de Lisbonne. La menace du changement climatique qui pèse sur nous en ce moment et la crise affectant actuellement le prix d’une série de matières premières, comme le pétrole, le cuivre et d’autres ressources, nous montrent qu’il nous faut d’urgence supprimer le lien qui unit l’efficacité des ressources, l’efficacité énergétique et l’économie. L’Europe a une réponse à ces deux problèmes: il s’agit de renforcer son rôle de leader en matière de technologies et de services environnementaux. À l’heure actuelle, les entreprises allemandes et suisses dominent déjà le marché mondial de l’eau et de l’air purs. Les entreprises néerlandaises sont les numéros un mondiaux de l’urbanisme. Pourquoi? Parce que l’Europe dispose de la législation la plus stricte et la plus ambitieuse dans ces domaines. Ce n’est donc pas en édulcorant la politique et la réglementation environnementales en Europe que nous donnerons l’impulsion nécessaire à l’innovation dans nos industries. Sudre (PPE-DE ).    - Monsieur le Président en exercice du Conseil, Monsieur le Président de la Commission, mes chers collègues, permettez-moi de saluer tout d’abord le travail du président irlandais, Bertie Ahern, qui a su mener à bien une tâche historique avec la signature de la Constitution européenne. Si, comme je l’espère vivement, la Constitution était ratifiée dans les vingt-cinq pays de l’Union dans les mois à venir, cet exercice semestriel d’examen des priorités de l’Union serait abandonné au profit d’un système de présidence d’une durée de deux ans et demi, qui serait plus stable et donc plus efficace. Parmi les priorités de la Présidence néerlandaise figurent l’élargissement, la consolidation de la réunification à vingt-cinq, la poursuite des négociations avec la Bulgarie et la Roumanie et bientôt avec la Croatie. Mais surtout, le Conseil européen de décembre devra faire un choix déterminant sur l’ouverture, ou non, des négociations avec la Turquie. Sur ce point, je vous rappellerai la position des députés français de l’UMP et d’une grande partie du PPE-DE: oui à un partenariat privilégié, non à une adhésion de la Turquie à l’Union. En cela, nous sommes tout à fait en phase avec les déclarations de Hartmut Nassauer. Nous comptons sur vous, M. Balkenende, vous qui conduisez votre pays avec détermination et succès, pour renforcer l’économie européenne en la libérant de ses entraves administratives et fiscales, en redonnant à nos entrepreneurs la possibilité de s’adapter au marché mondialisé dans une Union européenne caractérisée tant par la libre-circulation que par la défense de ses valeurs humanistes. Le fameux modèle européen ne sera ni une illusion ni une simple formule incantatoire, à condition que l’on s’en donne les moyens politiques. Les moyens politiques passent aussi par les moyens financiers, car ce budget européen se caractérise par sa solidarité: solidarité entre nouveaux et anciens pays de l’Union, entre régions plus ou moins favorisées, entre contributeurs nets et bénéficiaires. Je tiens à féliciter la Commission pour le courage dont elle vient de faire preuve en levant le tabou du chèque britannique, et je félicite le Conseil des ministres des finances pour avoir approuvé en première lecture un projet de budget ambitieux pour 2005. Lors des dernières élections, les citoyens européens ont manifesté leur volonté de voir une Europe concrète aboutir, ne les décevons pas. Votre responsabilité est grande, Monsieur le Président, et nous serons à vos côtés si vous contribuez à faire de l’Europe une Union politique et efficace. Dührkop Dührkop (PSE ).    Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, nous sommes d’accord avec le document des priorités de la présidence néerlandaise dans lequel on peut lire que, en ce qui concerne les nouvelles perspectives financières, des négociations complexes nous attendent, lesquelles doivent commencer à temps de sorte qu’elles puissent être clôturées avant le début du cycle budgétaire de 2007. Il n’y a pas urgence. En fait, on pourrait même dire qu’il est plutôt risqué de faire des prévisions de dépenses presque dix ans à l’avance; et, qui plus est, des perspectives qui - comme ce Parlement le sait très bien - se transforment en règles extrêmement rigides. Toutefois, il faut commencer dès aujourd’hui. Lorsque j’évoque les négociations, Monsieur le Président du Conseil, je pense aux négociations avec le Parlement. C’est pourquoi j’apprécie beaucoup ce que vous avez dit précédemment: avec le Parlement et pas seulement entre les délégations nationales au Conseil. Si vous souhaitez poser les fondements pour des négociations correctes, vous devez vous rappeler que, tout au long de la discussion des nouvelles perspectives financières, y compris le moment où elles seront approuvées, la Constitution européenne ne sera pas encore entrée en vigueur. C’est la raison pour laquelle ce Parlement ne se satisfera pas de répondre seulement par oui ou par non à ce dont le Conseil a discuté. Sans entrer dans les détails faute de temps, je voudrais dire que le groupe socialiste est d’avis que les priorités au sein de ces nouvelles perspectives sont, brièvement, la cohésion entre les différentes régions, devenue encore plus importante à la suite du dernier élargissement et des disparités de revenus qu’il a fait apparaître, la création d’emplois et, pour terminer, l’aide au développement pour les pays tiers, l’actuelle catégorie 4, à savoir celle qui s’est agrandie le moins depuis 1999, année du début des perspectives financières actuelles, et ce malgré les nombreuses obligations qui se sont ajoutées. Barsiné Pataky (PPE-DE ).    Le programme de la présidence néerlandaise repose sur des réalités et nous saluons ces efforts. L’une de ces réalités est l’adhésion le premier mai des dix nouveaux États membres aux institutions de l’Union européenne, en d’autres termes, un grand pas vers la réunification européenne. De ce point de vue, je souhaiterais aborder deux objectifs fixés par la présidence. Premièrement: le programme de la présidence prévoit l’intégration rapide et réelle des dix dans la procédure décisionnelle du Conseil, étape importante mais qui ne suffit pas. Pour que l’élargissement soit un succès et que l’Europe et son économie se renforcent par leurs propres moyens et jouent également un rôle majeur dans le processus de Lisbonne, il est essentiel de prendre en considération non seulement l’intégration technique, mais également les obstacles existants et leur élimination progressive ainsi que le développement des éléments à intégrer. Le deuxième objectif se rattache au premier: préparation de l’Agenda 2007. L’objectif que la présidence poursuit est la discussion des directives et principes fondamentaux pour décembre 2004. Donc, des débats intéressants et passionnants sont en vue. Cependant, nous devons tous nous fixer comme objectif l’incorporation de la réussite de l’intégration dans les principes fondamentaux. Si je devais reformuler cette phrase dans l’esprit de la présidence néerlandaise, je dirais que considérer la réussite de l’intégration comme un principe fondamental représente un objectif ambitieux mais réaliste. Monsieur le Premier ministre, vous avez évoqué la fuite des cerveaux à l’étranger. Il s’agit d’un problème qui nous affecte particulièrement en Hongrie. Nous soutenons tous vos efforts visant à intégrer cette problématique dans les principes de base du budget. Je souhaiterais terminer en remerciant la présidence néerlandaise pour avoir lancé un dialogue et favorisé la communication grâce à la richesse et à la diversité de notre culture européenne. En effet, nous excellons dans ce domaine. Nous vous souhaitons bonne chance! Lambrinidis (PSE ).    Monsieur le Président, si Lisbonne nous a appris quelque chose, c’est que le renforcement de la compétitivité de l’économie européenne, des entreprises, ne suffit pas pour créer de l’emploi, favoriser la cohésion sociale et protéger l’environnement. C’est la raison pour laquelle Lisbonne a repris ces critères dans un pilier distinct au cours de son évolution. Le programme d’activité de la présidence néerlandaise semble ne pas en tenir compte. Il propose toute une série de mesures afin de réduire les contrôles administratifs du marché et les coûts, tout en allant jusqu’à suggérer l’allongement de la durée du travail, mais il ne fait aucune référence à la viabilité sociale. En d’autres termes, la présidence néerlandaise laisse entendre, d’une certaine façon, que la libéralisation du marché créera automatiquement de l’emploi. Toutefois, c’est précisément cette philosophie-là que Lisbonne réfute et c’est pourquoi elle insiste sur le reste. Donc, ce que nous attendons de la présidence néerlandaise, c’est qu’elle nous propose des politiques spécifiques pour le plein emploi et les développements durables: des choses simples. En ce qui concerne les perspectives financières, il est hypocrite de notre part de dire que nous avons besoin d’objectifs en matière de cohésion et d’intégration du marché sans, d’autre part, accroître le budget des ressources propres. On ne peut pas avoir le beurre et l’argent du beurre. Nous estimons que 1,24% du PIB est le seuil minimal pour ce qui est du financement de la nouvelle Union européenne. Sur le plan de l’immigration, si j’ai bien compris les vues de la présidence néerlandaise, il est possible de s’y attaquer essentiellement en la traitant comme une question politique et en considérant les immigrants comme des éléments criminels. En d’autres termes, on peut faire naître la peur chez les immigrants au lieu de les intégrer avant tout. Cependant, l’accent que le programme met sur le travail des forces de l’ordre et non pas sur l’intégration est particulièrement inquiétant: il s’agit d’un cercle vicieux qui entraînera le racisme et la criminalité. Enfin, pour ce qui est du terrorisme, nous savons bien sûr tous de quoi il est question et voulons tous le combattre, mais nous ne pouvons pas accepter un programme d’activité d’une présidence de l’Union européenne qui ne parle que de mesures policières sans faire aucune référence aux droits de l’homme et aux libertés individuelles auxquels ces mesures portent souvent atteinte. Nous, en Grèce, avons vécu ce problème quotidiennement lors des préparatifs des Jeux olympiques et essayons de trouver le juste équilibre. Par conséquent, la présidence néerlandaise devrait en faire de même et cesser de se concentrer uniquement sur le maintien de l’ordre. Karas (PPE-DE ).    Monsieur le Président, Monsieur le Président de la Commission, Monsieur le Président en exercice du Conseil, Mesdames et Messieurs, ceux qui assument la responsabilité dès le début des processus, Monsieur le Président du Conseil, influent de manière décisive sur ce qui se passera au cours des années suivantes. Les erreurs commises au début ou l’impossibilité de mener à bien le programme d’activité se répercuteront sur les présidences futures. Votre responsabilité est double en ce sens que votre présidence du Conseil coïncide avec l’installation d’un nouveau Parlement et l’attribution de portefeuilles à une nouvelle Commission. Tandis qu’il s’agit d’une chance de poursuivre les travaux déjà commencés et de procéder à quelques réajustements, vous héritez également de fardeaux qui existent de longue date, je vous demande donc instamment de faire deux choses: premièrement, sortir de l’impasse une décision sur le statut des députés au Parlement européen bloquée par le Conseil et de nous accorder, d’ici la fin de l’année, le statut des députés que nous avons exigé. Deuxièmement, nous avons besoin d’un nouveau système pour les frais de voyage, car ce n’est que lorsque ce dernier sera mis en place que nous pourrons mettre en œuvre concrètement les nouvelles dispositions sur les frais de voyage que nous avons décidées. Le deuxième fardeau dont vous avez hérité est la chute du taux de participation des électeurs aux élections européennes. Ce dont nous avons besoin, c’est l’adoption par les régions, les États membres et les institutions européennes d’une stratégie uniforme d’information et de communication. C’est à ce niveau que la signature du traité constitutionnel vous offre une chance; exploitez-la comme début d’une campagne professionnelle d’information et de communication. Au lieu de renvoyer ce grand projet européen au niveau national, organisez un référendum à l’échelle de l’Europe entière. Utilisez le système des perspectives financières pour établir les priorités politiques jusqu’en 2013, exploitez l’examen du rapport de la Commission sur l’adhésion de la Turquie pour mener un débat sur les frontières géographiques de l’Union européenne et sur les capacités de cette dernière et présenter des alternatives à l’adhésion de la Turquie comme membre à part entière. Et, afin que nous puissions conclure rapidement la directive sur la tarification routière, je vous demanderais de faire en sorte que le Conseil parle d’une seule voix en matière de politique des transports. Thyssen (PPE-DE ).    Monsieur le Président, Monsieur le Président en exercice du Conseil, nous disposons de peu de temps, je n’aborderai donc pas la réunification européenne pour laquelle, Monsieur le Président du Conseil, vous avez souligné, à juste titre, l’importance de la confiance, bien que sa nécessité n’implique pas qu’elle soit adéquate, mais je suis certaine que, en disant cela, je ne vous apprendrai rien de neuf. Je m’abstiendrai également de dire quoi que ce soit à propos de la composition de la nouvelle Commission, même si j’espère que, conjointement avec le nouveau président désigné de la Commission, vous vous efforcerez, en tandem, de constituer avec succès une équipe forte. Il va sans dire que cela devrait être une équipe forte composée d’hommes et de femmes. Je me tairai également au sujet de la Constitution dont j’espère naturellement, à l’instar de nombre de mes collègues de ce Parlement, que la ratification sera réellement mise sur la bonne voie. Je souhaiterais aborder succinctement trois autres points. Premier point, les perspectives financières. Un dicton flamand dit ceci: «» - économiser un franc et en prodiguer mille. Ce dicton contient une grande part de vérité et je suis convaincue que les citoyens au nord de la frontière, et même dans le nord des Pays-Bas, comprendront ce que je veux dire. Deuxième point, l’objectif de Lisbonne. Il est primordial que tout le monde, États membres comme citoyens, syndicats comme ONG, soient convaincus que les efforts à fournir pour réaliser ces objectifs sont, en réalité, bien peu de choses comparés aux risques que comporte notre éventuelle passivité pour la génération future. Vous en êtes convaincu, Monsieur le Président en exercice du Conseil, et j’espère que vous pourrez transmettre cette conviction au cours de votre présidence de l’Union européenne. Troisième et dernier point, je souhaiterais dire quelques mots à propos de la directive relative aux services. Inutile de dire que les obstacles à la libre circulation des services dans le marché intérieur devraient disparaître. Mais cela ne signifie pas que tout doit être éliminé, que toutes les mesures correctives et protectrices doivent être supprimées. Selon moi, ce secteur des services est, en partie du moins, par trop délicat sur le plan social pour justifier une telle action. Monsieur le Président, la charge de travail qui vous attend est considérable. J’espère que vous réaliserez votre ambition. L’Europe en a besoin. Vous pouvez compter sur notre attitude constructive et je vous souhaite bonne chance. Kirkhope (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, en ma qualité de démocrate européen, je pense qu’il est temps que la stratégie de Lisbonne consistant à stimuler la compétitivité et l’innovation dans les économies européennes soit correctement appliquée. La présidence peut-elle être à la hauteur? Telle est la question. Alors que les débats européens se font de plus en plus idéalistes et polarisés, de nombreuses personnes sont tout simplement désabusées, comme l’ont montré les dernières élections européennes. Les politiques adoptées par les gouvernements socialistes ont bridé la croissance de nos économies et ont noyé nos concitoyens et nos entreprises clés dans des cadres réglementaires dispendieux. Les économies mondiales extérieures à l’Europe n’auront pour nous aucune pitié - nous ne devrions d’ailleurs pas nous attendre à ce qu’il en soit autrement. Elles exploiteront nos faiblesses, et nos concitoyens en souffriront. La bombe à retardement démographique est enclenchée, alors que de nombreuses personnes deviennent improductives trop tôt. Au nom d’un âgisme absurde, l’expérience et l’expertise sont fréquemment balayées des lieux où elles seraient les plus utiles, généralement lorsqu’elles sont les plus indispensables. Notre réponse commune doit être directe et extrêmement rapide. Nous devons insuffler une énergie nouvelle à nos économies, réduire les dépenses de l’État, abroger les réglementations superflues, achever le marché unique et encourager l’innovation afin notamment de relancer le secteur manufacturier. Et, par-dessus tout, nous devons montrer à nos concitoyens que l’Europe agit de manière positive: qu’elle les soutient sans les étouffer, qu’elle leur offre plus de libertés pour améliorer leur qualité de vie et celle de leurs proches et pour réaliser leurs rêves à moyen et à long terme. C’est notre mission première, et nous devrions nous en acquitter. Je souhaite bonne chance à la présidence. Balkenende,    . -Monsieur le Président, je tiens tout d’abord une nouvelle fois à exprimer notre gratitude et notre reconnaissance au président de la Commission, M. Prodi, et à ses commissaires. Vous avez souligné à juste titre que beaucoup de choses ont été réalisées ces dernières années: l’euro, l’élargissement, le nouveau traité constitutionnel. Dans ce contexte, la Commission, aussi, a joué un rôle important. Un grand merci à vous pour tout cela et je me réjouis de collaborer avec vous jusqu’à l’entrée en fonction de la nouvelle Commission. Vous avez entendu des témoignages de reconnaissance, notamment de la part de M. Poettering, qui propose également de vous placer au centre de la photo d’équipe du Conseil européen, de même que le président du Parlement européen. Selon moi, ce serait une bonne idée de revenir plus attentivement à cette proposition. Je tiens également à remercier les intervenants pour leurs contributions. Je vous remercie pour le soutien que vous avez exprimé en faveur de la présidence néerlandaise, mais aussi pour vos observations critiques. Lors d’une intervention antérieure, j’ai affirmé que la critique n’est en aucun cas nuisible, elle fait partie intégrante de la démocratie. L’indifférence est bien plus grave et, aujourd’hui, je n’ai décelé aucune indifférence. Cela signifie qu’ici et maintenant, nous sommes embarqués sur le même navire et à ce titre, je vous remercie de tout cœur. M. Watson nous a ensuite précisé que cette présidence sera bel et bien brève (trois mois et demi effectifs), partiellement en raison des vacances de cet été. Nous devrons donc travailler efficacement au cours de notre présidence, ce qui, bien entendu, signifie également que pour cette raison, nous serons heureux de travailler avec vous, notamment en ce qui concerne l’évolution du processus législatif. Au nom du ministre des affaires européennes, je tiens également à vous demander de coopérer autant que vous le pourrez à ce processus législatif. Ensuite, vous avez affirmé que vous aviez à peine moins de dix minutes. J’ai eu droit à 26 intervenants, ce qui reviendrait à environ 23 secondes pour chacun. Je crois donc qu’il est préférable de regrouper quelque peu les sujets de discussion, et je tiens à procéder de la sorte avec trois thématiques auxquelles vous avez fait allusion. J’estime que trois choses sont importantes pour l’Europe de demain. Tout d’abord la crédibilité et la correction, deuxièmement une vision progressiste, et troisièmement consacrer du temps aux citoyens européens. Premièrement, venons-en à la crédibilité et à la correction: commençons par les débats portant sur les critères de Copenhague. Si des critères ont été établis, ils doivent être pris au sérieux. C’est vrai pour un pays comme la Roumanie. Je me suis entretenu avec le Premier ministre, M. Nastase, à ce propos. La balle est dans leur camp et ils devront modifier leur législation et d’autres choses encore. Il convient de faire preuve de la même crédibilité et de la même correction dans le cadre du débat sur la Turquie. Je vous ai écoutés attentivement. Plusieurs avis différents s’expriment au sein du Parlement européen, mais pour l’instant je tiens à adresser le message suivant: veillons à rester cohérents dans nos décisions et procédures. L’expression «» a été citée dans cette enceinte et il s’agit d’un processus honnête dans le cadre duquel nous vérifions strictement le respect des critères, sans pour autant modifier les règles du jeu au cours de la partie. Cela signifie par ailleurs que nous découvrirons avec intérêt les conclusions de la Commission européenne lors de la publication, début octobre, du rapport sur la Turquie, qui annoncera la couleur avant la décision du mois de décembre. La présidence néerlandaise travaille à une décision, de sorte que dans quelques années, les gens pourront dire qu’il s’agissait à la fois d’une décision défendable et de la décision qui s’imposait. Toujours à propos de la crédibilité et de la correction, abordons brièvement le pacte de stabilité. Bon nombre d’entre vous se sont également exprimés à ce sujet. Pour la présidence, le pacte n’est pas seulement une série de quelques critères, il s’agit également des objectifs poursuivis par leur entremise et, à titre d’exemple, j’ai entendu qu’il était question d’un futur système fiable de financement des retraites; il est important de se pencher une nouvelle fois sur les objectifs sous-jacents du pacte et c’est partiellement pour cette raison qu’une déclaration sur le pacte de stabilité a été jointe au traité constitutionnel approuvé récemment. Celle-ci confirme à nouveau qu’il s’agit d’un système fondé sur des règles et que nous devons prendre ces critères au sérieux. Il va de soi que les débats vont se poursuivre; la Commission y travaille et nous en débattrons également au sein de l’Écofin, tandis que les discussions sur cette question continueront sans aucun doute avec vous aussi. Bien entendu, il est important que nous prenions nos règles au sérieux, précisément dans un souci de crédibilité de l’Europe. Un troisième point concerne la ratification du traité constitutionnel européen. Bon nombre d’entre vous ont fait allusion aux référendums à venir et aux débats qui doivent avoir lieu. Permettez-moi de revenir sur ce qu’a dit M. Blokland. Il s’est interrogé sur le fait de savoir si nous n’anticipions pas trop largement la nouvelle Constitution. Je ne crois pas que ce soit le cas dans la mesure où aucune décision disposant d’une base juridique dans la Constitution n’est prise. Cela signifie qu’il n’est pas possible de l’anticiper, par respect du processus de ratification. Par ailleurs, nous pouvons aussi constater que 25 gouvernements se sont rangés derrière la Constitution, qui sera signée à Rome le 29 octobre prochain. Cela aussi, c’est un fait politique; il nous faudra prendre en considération les ambitions de la Constitution dans notre agenda. Cette affirmation vaut notamment pour le débat sur l’accès du public - Mme Buitenweg y a fait allusion. Bien entendu, s’il est vrai que certains dossiers seront réglés dès que nous aurons un nouveau traité, nous pouvons voir - même en anticipant la Constitution - ce que nous devrions pouvoir faire. Il a également été question de savoir si nous ne devrions pas organiser un référendum le même jour. Par ailleurs, je comprends ce souhait. Cette question a aussi été soulevée régulièrement par l’Autriche. Je me dois toutefois de souligner le fait que les traditions constitutionnelles diffèrent. Le statut du référendum n’étant pas identique dans chaque État membre, je pense qu’il ne sera pas possible de tout organiser le même jour, simplement en raison de ces différentes traditions constitutionnelles. D’autre part, il est important que nous consacrions du temps à une coordination et à un débat correct et, dans ce contexte aussi, tout le monde en débattra dans le cadre de la méthode d’évaluation des risques à l’appui des politiques communautaires. S’agissant de crédibilité et de correction, ajoutons quelques mots sur les perspectives financières. Nous savons tous qu’il s’agit d’une question sensible à propos de laquelle les avis divergent sensiblement. Un intervenant a fait allusion à la lettre relative à la contribution d’un pour cent. Je ne suis pas ici en ma qualité de Premier ministre néerlandais. Je suis présent ici en tant que président du Conseil européen, responsable d’un processus équitable dans le cadre duquel s’échangent les différents arguments. Un processus qui doit faire preuve d’ouverture et de transparence. Un processus qui devra également être marqué par de bons contacts avec le Parlement européen. Je sais que vous appréciez la participation active du Parlement et, dans le cadre d’une conciliation, des accords ont été conclus le 16 juillet dernier concernant les contacts entre la présidence et le Parlement européen. Je crois que nous devons tenir un débat honnête sur l’avenir et sur les priorités, sur la question de savoir comment nous pourrions faire les choses différemment en Europe. Je crois que nous devons aussi tenir compte du diction flamand «économiser un franc et en prodiguer mille». Je vous ai écoutés attentivement. D’autre part, nous devons toujours veiller à faire un usage optimal des fonds, à être efficaces et voir également que parfois, avec les mêmes montants, il est possible d’en faire plus. Tous ces éléments doivent trouver leur place dans un débat honnête et ouvert. J’en viens à présent à ma deuxième considération: avoir une vision progressiste. En effet, j’ai clairement perçu à travers vos interventions que vous disiez ceci: «accordons du temps à l’Europe du XXIe siècle, du temps à l’avenir». Bon nombre d’intervenants ont abordé l’importance de l’économie européenne et du renforcement des structures économiques et dans ce contexte, vous avez demandé qu’une grande attention soit accordée au processus de Lisbonne. Ainsi, Mme In ’t Veld a soulevé ce point en termes très clairs. Il est bon de répéter que le processus de Lisbonne devra se caractériser par trois éléments: tout d’abord, la croissance et le renforcement de la technologie, de la connaissance et de l’innovation. Deuxièmement, il faut compter avec la cohésion sociale dont MM. Wurtz, Poettering, Schulz et d’autres ont parlé. J’ai aussi pratiquement tenu un débat avec M. van den Berg, mon très cher compatriote, qui a exposé un certain nombre de remarques critiques. Par ailleurs, alors que M. Schulz avait déjà demandé de consacrer du temps à la cohésion sociale, vous avez reposé la question: «comment intégrer cela à cet agenda»? Je me permets de vous rappeler le rapport de M. Kok, le premier rapport Kok de la task-force sur l’emploi intitulé «L’emploi, l’emploi, l’emploi». D’après moi, ce rapport fait bien le lien entre le dynamisme de l’Europe et l’aspect social et, dans le cadre de la préparation de notre débat d’aujourd’hui et de notre travail, j’ai entamé cette semaine des discussions avec les représentants du mouvement syndical européen. Je leur ai demandé s’ils sont en mesure de s’identifier au premier rapport Kok, le rapport de la task-force sur l’emploi, et le secrétaire général des syndicats a réagi positivement à son contenu. Il me semble que ce rapport pourrait nous permettre de parcourir un long chemin. Le troisième point concerne la durabilité. Lors d’une intervention antérieure, j’ai mentionné l’importance des préoccupations environnementales. Elles aussi font partie de l’agenda de Lisbonne; et si l’on parle de renforcer l’économie, Monsieur van den Berg, cela suppose également de faire honneur à la réduction de la charge administrative. Nous savons tous qu’il est parfois difficile d’être novateur et de réussir, même au sein d’une entreprise. Nous serions donc très inspirés de nous pencher sur cette charge administrative. J’espère pouvoir mener un débat sérieux avec vous sur ce thème très important parce que nous pourrons parler du Traité, nous pourrons parler du citoyen, et c’est dans l’intérêt du citoyen que l’emploi progresse en Europe, que des opportunités s’offrent à nos enfants et à nos petits-enfants et que, dans 30 ou 40 ans, l’Europe occupe toujours une position vigoureuse, également sur la scène mondiale. En effet, c’est une combinaison de croissance, de cohésion sociale et de durabilité. S’agissant de l’orientation de l’Europe vers l’avenir, une seconde considération porte sur l’agenda du Conseil «Justice et Affaires intérieures»: faire honneur à l’État constitutionnel en Europe, répondre aux défis de la sécurité et lutter contre le terrorisme. M. Schulz a dit à juste titre qu’il fallait s’assurer que les institutions soient bien en place. Dans ce contexte, vous avez fait spécifiquement référence au poste de directeur d’Europol. Lundi dernier, il a été décidé de relancer la procédure et tous les États membres se sont engagés, précisément à cause des arguments que vous avez mentionnés, à ce qu’un nouveau directeur soit nommé au cours de la présidence néerlandaise. Vous avez raison: quand vous travaillez dans le domaine de la sécurité, les institutions doivent être bien en place. Bien entendu, l’ordre du jour du Conseil «Justice et Affaires intérieure» ne s’arrête pas là. Il faudra assurer un suivi du processus de Tampere. Par exemple, nous devrons veiller à faire avancer le débat sur l’asile et l’immigration. La question a été posée de savoir si nous ne devrions pas bénéficier d’un vote à la majorité qualifiée (VMQ) plus étendu, et je crois qu’il est bon de répéter que l’aspiration générale s’oriente évidemment vers le VMQ. Nous sommes toutefois tributaires des États membres et lorsque la marge de manœuvre sera plus grande, ce dossier sera plus simple à traiter. Je vous ai écoutés attentivement, ainsi que Mme Buitenweg, par exemple, qui critique la directive relative à l’asile. Nous connaissions votre point de vue, que vous avez à nouveau exprimé dans cette enceinte en termes très clairs. Le fait est qu’aujourd’hui il existe une directive exigeant que les demandeurs d’asile soient en droit d’introduire un recours juridique effectif. Par ailleurs, comme vous le savez, la question de savoir si un recours doit avoir un effet suspensif est laissée à l’appréciation des États membres. Comment cela se passe-t-il, sachant que les régimes juridiques en vigueur diffèrent sensiblement les uns des autres? C’est d’ailleurs la raison pour laquelle cette formule a été choisie. Si, par ailleurs, il n’est pas question d’un effet suspensif standard, la directive requiert que les États membres déterminent quand le demandeur d’asile est habilité à solliciter un effet suspensif. Concernant la question de savoir s’il est possible d’expulser un demandeur d’asile dans un premier temps et de lui permettre d’introduire un recours dans un second temps, je dirais la chose suivante: la directive dispose que toutes les règles doivent se conformer au droit international, y compris à la Convention européenne des droits de l’homme. Les normes de cette convention et de la jurisprudence de la Cour devront donc être respectées. Ensuite, il est bon de faire allusion à un autre point, celui de l’État constitutionnel et, dans ce contexte, M. Schulz a fait référence à la baie de Guantanamo. Cette question vous intéresse et c’est normal. L’Union européenne a toujours exprimé sa préoccupation à propos de la situation à Guantanamo et, à plusieurs reprises dans ses contacts à plusieurs niveaux avec les États-Unis, elle s’est dite favorable à un traitement des détenus qui satisfasse aux normes de la Convention de Genève et de la Convention des droits de l’homme. Pas plus tard que la semaine dernière, des consultations ont eu lieu entre officiels de l’Union européenne et des États-Unis, au cours desquelles les Américains ont annoncé la constitution de tribunaux d’examen du statut de combattant suite aux arrêt rendus récemment par la Cour suprême américaine. Les représentants de l’UE ont exprimé les préoccupations qui subsistent du côté européen, notamment celles relatives à la création d’une nouvelle catégorie de détenus, lesdits combattants ennemis. Vous savez cela. Au cours de ses contacts avec les États-Unis, la présidence néerlandaise continuera à prendre en compte les préoccupations existantes relatives au statut et au traitement des détenus à Guantanamo. Enfin, j’en viens au dernier point - vous l’avez exprimé clairement -, l’Europe du citoyen. Comment ce dernier perçoit-il l’Europe? Que signifie l’Europe en termes de bien-être et de prospérité des citoyens? À ce propos, je distingue deux voix. Une voix dit: nous constatons une défiance chez les citoyens, l’euroscepticisme existe. Existe-t-il un soutien suffisant au sein de la population, par exemple au niveau de la mise en œuvre de la stratégie de Lisbonne? C’est un témoignage, celui de l’observation critique. D’autre part, d’autres voix s’élèvent - celle de M. Eurlings était très claire à ce sujet - en faveur d’une Union efficace capable d’agir, et je tiens à souligner ses propos; si nous voulons que l’Europe ait du sens pour le citoyen, il nous faudra réaliser des progrès en matière de sécurité, de droit d’asile, d’économie, autant de dossiers à gérer avec vigueur, et je crois que vous gagnerez la confiance du citoyen lorsque l’Europe sera une force vivante capable d’agir avec autorité et contribuant au règlement de questions qui concernent le citoyen. C’est de tout cela qu’il s’agit. Ce qui m’a plu dans les propos de M. Poettering, c’est ce qu’il a dit sur la nécessité de consacrer du temps à la dimension psychologique, sachant que nous avons une Europe de 25 membres, et les États membres et les citoyens doivent pouvoir s’identifier avec l’autre Europe. Il est donc bon de se rapprocher progressivement de cette dimension psychologique parce que nous avons tellement l’habitude de nous demander ce que nous coûte l’Europe, ce qu’elle fait pour nous, comment se portent ses finances. Consacrons aussi du temps à la question de savoir ce qui fait de nous des Européens. Quelle en est la dimension psychologique? Quelles sont les valeurs européennes qui nous réunissent? Souvent, nous n’accordons que trop peu de temps à cela. En 2002, à l’aube de l’élargissement, j’ai perçu une sorte d’enthousiasme pour la réunification de l’Europe et puis, le monde entier a débattu de l’Irak et de questions difficiles. Faisons toutefois en sorte que la flamme européenne anime les citoyens, que l’Europe ne soit pas une abstraction, quelque chose qui appartiendrait aux bureaucrates de Bruxelles, de Strasbourg, voire à nous-mêmes. L’Europe doit vivre dans le cœur et l’âme des gens. D’après moi, cela vaudra également pour les valeurs de l’Europe. Nous prendrons d’ailleurs des initiatives à ce sujet. Liberté, solidarité et respect. Vous vous consacrez à la communauté de valeurs du XXIe siècle et, en ma qualité de président du Conseil européen, je suis conscient, s’agissant des progrès de la lutte contre le terrorisme, d’une mise en œuvre forte de la stratégie de Lisbonne, du temps accordé au suivi de Tampere et d’autres dossiers, que nous ne pourrons réussir que s’il existe une coopération étroite entre le Parlement européen, la Commission européenne et le Conseil européen. C’est pourquoi je me félicite à ce point de vos interventions de ce matin et de cet après-midi, pas seulement des marques de soutien, mais également de vos observations critiques. J’ai prêté une oreille attentive aux critiques; elles étaient pénétrantes et nous en tiendrons compte au cours de la présidence. Si nous tenons un débat aujourd’hui, ce n’est pas pour le plaisir de tenir un débat ou pour accomplir simplement notre travail d’hommes politiques. Nous faisons tout cela dans l’intérêt des citoyens. C’est de cela qu’il s’agit et c’est ce à quoi nous nous attellerons. Prodi, Romano,    . - Monsieur le Président, j’adresserai seulement un mot de remerciement, en partie pour empêcher que les députés ne meurent de faim. Je remercie le Premier ministre Balkenende pour son discours, sa réponse et plus particulièrement pour la coopération entamée avec son mandat. Nous avons commencé à travailler ensemble et sommes en parfait accord quant aux objectifs à poursuivre. Je souhaite seulement soumettre deux observations. Tout d’abord, lorsque nous abordons les perspectives financières, nous devons vraiment nous rappeler que la Commission a consenti des efforts incroyables pour mettre sur la table les ressources minimales requises pour réaliser les objectifs que les États membres nous ont assignés et pour exploiter ces ressources de la meilleure façon possible. Deuxièmement, la Commission a été très attentive au dialogue des cultures. Ces dernières années, à la Commission, nous nous sommes fermement engagés et sommes parvenus à créer la Fondation euroméditerranéenne pour un dialogue entre les cultures, qui entamera ses travaux sous la présidence néerlandaise. Je vous demande de lancer cet instrument, de l’exploiter et d’en faire un véritable forum pour le dialogue actif dont nous avons besoin. Le Président.    - Le débat est clos. Georgios Toussas (GUE/NGL ),    . - Les déclarations de la présidence néerlandaise sur son programme de travail sont une provocation pour les travailleurs et les peuples de l’Union européenne. La promotion plus rapide et plus efficace des restructurations capitalistes, les changements du marché de l’emploi et des horaires de travail, l’intensification de la privatisation des services du secteur public, la pression en faveur de nouvelles réductions des retraites et de régimes de sécurité sociale appauvris ainsi que l’insistance sur la stratégie de Lisbonne et sur des politiques non populaires en général démontrent une fois encore que l’UE ne sert que les intérêts des grandes entreprises. La mise au point de la stratégie de Tampere et la promotion de nouvelles mesures de répression du mouvement populaire qui bafouent de manière flagrante les libertés individuelles et sociales, notamment les dossiers individuels sur les travailleurs, le contrôle de toutes les télécommunications, la transmission de données aux États-Unis et le renforcement des autorités en charge des poursuites judiciaires et du renseignement sous le prétexte du terrorisme font tous face à une réaction vigoureuse des travailleurs et des professionnels du droit. Le renforcement de l’armée européenne de mercenaires, sa présence désormais définitive dans les Balkans, la création d’unités d’intervention directe et la défense conjuguée des intérêts impérialistes et du nouvel ordre par l’UE et les États-Unis vont à l’encontre des aspirations de paix et de progrès social des gens. Les députés européens du parti communiste grec condamnent cette politique et se rangent aux côtés du mouvement populaire dans sa lutte contre ces mesures. ()(1) Bradbourn (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, je tiens à vous exprimer ma compassion, dans la mesure où je suppose que, vu l’heure qu’il est, vous avez dû faire face au même problème que certains collègues et moi-même lorsque nous avons tenté d’assister à ce vote cet après-midi. Pourriez-vous demander aux services compétents de prendre les mesures qui s’imposent concernant l’état des ascenseurs dans ce bâtiment? Des collègues et moi-même avons dû attendre dix minutes pour qu’un ascenseur nous fasse descendre jusqu’à cet étage. En cas de vote au cours d’une procédure normale, une attente de dix minutes impliquerait que nous arriverions trop tard pour prendre part au vote. Nous nous sommes mis en chemin dès que la sonnerie annonçant le vote s’est mise à retentir. Pourriez-vous faire en sorte que l’accès aux ascenseurs principaux soit limité aux seuls députés durant les votes? Le problème semble venir de là. Le Président.    - Nous prenons note de votre commentaire et tenterons de résoudre tout problème matériel entravant le bon fonctionnement de cette Assemblée. Poettering (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je crois qu’il est important de noter que deux membres de notre groupe sont candidats à la fonction de questeur, à savoir M. James Nicholson et Mme Godelieve Quisthoudt-Rowohl. Ni le Bureau, ni le président du groupe ne soutiennent d’autres candidats. Le Président.    - Cela figurera donc au procès-verbal. Le Président.    - L’ordre du jour appelle l’élection des questeurs, qui n’a pu avoir lieu avant la pause de midi. Je rappelle la liste des candidats: pour le groupe PPE-DE, M. James Nicholson et Mme Godelieve Quisthoudt-Rowohl, pour le groupe PSE, Mme Mia De Vits et Mme Genowefa Grabowska, pour le groupe ALDE, Mme Anneli Jäätteenmaki, et, présentée par 46 députés, Mme Astrid Lulling. Le nombre de candidats excédant le nombre de postes à pourvoir, il sera procédé au vote à scrutin secret conformément au règlement et selon les mêmes règles que celles applicables à l’élection des vice-présidents, au moyen du système de vote électronique. (1) Le Président.    - L’ordre du jour appelle la déclaration du président désigné de la Commission. Barroso,    . - Monsieur le Président, mon cher José, je te félicite chaleureusement pour ton élection. Je t’adresse, à toi-même et à l’institution que tu présides, tous mes vœux de succès. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je considère comme un privilège de me trouver ici devant le premier Parlement démocratiquement élu de l’Union européenne élargie. Vous êtes les représentants de 450 millions d’Européens. Cette Assemblée symbolise la renaissance de la liberté et de la démocratie, répandues aux quatre coins de notre continent, de la Méditerranée à la mer Baltique. Jamais auparavant une expérience telle que la nôtre n’a été réalisée: unir démocratiquement des nations d’Europe qui ont des traditions si diverses et si riches. Nous sommes unis dans notre diversité - nationale, régionale, culturelle, linguistique et politique. En 50 ans, nous avons conçu une manière nouvelle et unique de travailler ensemble. Nous avons mis en commun notre souveraineté pour affronter les défis communs. Nous avons montré que nos États-nations sont plus forts quand nous agissons ensemble dans des domaines où l’Europe produit les meilleurs résultats. Ne sous-estimons jamais cette grande réussite européenne. Notre vision de l’intégration est un exemple pour d’autres régions. Comme l’a dit Jean Monnet, «la Communauté n’est qu’une étape vers les formes d’organisation du monde de demain.» L’adhésion de dix nouveaux États membres, le 1er mai, a été un événement historique. Ce que nous devons faire maintenant, c’est travailler ensemble pour assurer le succès de l’Europe réunifiée, afin de garantir la prospérité, la solidarité et la sécurité de notre continent. Je viens d’un petit pays qui a fait l’expérience de la transition de la dictature à la démocratie; un pays aux confins de notre continent, mais dont le cœur bat au rythme de l’Europe. Je suis pour les valeurs fondamentales qui sous-tendent notre Union: liberté, respect des droits de l’homme, État de droit, égalité des chances, solidarité et justice sociale. Les valeurs auxquelles je crois et mon expérience me permettront, si vous ratifiez ma nomination, de construire des ponts dans toute l’Union. C’est pour cette raison, je crois, que j’ai reçu le soutien unanime du Conseil européen. Je suis conscient que l’une des principales tâches du président de la Commission est de gérer le consensus dynamique dont l’Europe a besoin. Notre Union doit, plus que jamais, être dotée d’une Commission forte et indépendante. C’est le seul moyen qui nous permettra de produire des résultats qui se traduiront par des bénéfices concrets pour nos citoyens. Ces opinions et ces convictions m’ont poussé à lancer un défi aujourd’hui. Je voudrais que nous construisions, avec les États membres, les partenaires sociaux, les entreprises et les citoyens des quatre coins de l’Union, un partenariat pour l’Europe - un partenariat pour la prospérité, la solidarité et la sécurité sur notre continent. Nous devons édifier notre Europe ensemble. Les paroles doivent se transformer en actes. Nous devons faire valoir au quotidien nos arguments en faveur de l’Europe, et le meilleur argument dont nous disposons, ce sont nos résultats. Nous devons montrer à nos concitoyens que l’Europe peut apporter de manière effective, efficace et transparente ce qu’elle a promis d’apporter. Toutefois, nous devons également reconnaître, dans le plein respect du principe de subsidiarité, lequel des niveaux européen, national ou régional nous permet d’agir le plus efficacement. Ce que nous entreprenons, nous devons le faire correctement. Cela signifie que nous devons nous concentrer sur les questions qui sont les plus importantes aux yeux de nos concitoyens. En construisant notre partenariat pour l’Europe, nous devons reconnaître que le plus grand défi auquel nous sommes confrontés n’est pas l’euroscepticisme de quelques-uns, mais l’euro-apathie de la plupart. Nous devons prêter l’oreille à ceux qui ont voté lors des élections européennes du mois dernier, mais également entendre le silence de ceux qui - quelle qu’en soit la raison - ont choisi de ne pas voter. Nos objectifs sont la prospérité, la solidarité et la sécurité, et nous devons afficher des résultats concrets: l’euro, la stabilité monétaire et les investissements, un marché unique alimentant la croissance, la concurrence et l’emploi, un modèle social unique protégeant les plus faibles au sein de notre société et aidant les citoyens à s’adapter aux changements, des services publics de qualité offrant un accès abordable pour tous, une approche durable de l’environnement et - c’est sans doute là le plus important - la paix et la stabilité dans notre région et au-delà. Le mois dernier, nous avons mis la dernière main à notre traité constitutionnel. Il s’agit également d’une pratique européenne: apporter une vision, s’adapter au changement. Ce traité consolide et simplifie l’Union, il renforce nos fondements démocratiques en élargissant les pouvoirs de ce Parlement et en trouvant des moyens innovants de renforcer la voix des parlements nationaux et des citoyens de l’Europe. Il nous rendra plus efficaces dans la résolution des problèmes nécessitant une action commune. Il constituera un grand défi. Le défi actuel est la ratification. Elle constituera un moment crucial et entraînera une vaste discussion sur le type d’Europe que veulent les citoyens. La nouvelle Commission, ce Parlement et les États membres doivent préparer leurs réponses. Nous devons vanter les mérites de l’Europe; il s’agira d’un énorme défi de communication. Pour remporter ce débat, nous ne devrions pas adopter une approche bureaucratique ou technocratique, mais bien disposer d’un leadership politique et de courage politique. Le partenariat que je propose doit donc répondre aux préoccupations de nos concitoyens. L’heure n’est pas aujourd’hui à la présentation d’un programme détaillé. Si vous m’accordez votre soutien, je compte débattre d’idées de politiques au sein du collège tout d’abord, puis avec vous et avec le Conseil. Le nouveau traité constitutionnel prévoit déjà que nous devons définir nos objectifs. Si je suis nommé, je vous présenterai, à vous et au Conseil, début 2005, des propositions concernant les priorités stratégiques globales destinées à orienter notre travail pour les années à venir. Un tel programme de prospérité, de solidarité et de sécurité doit aborder les défis les plus pressants pour nos peuples aujourd’hui. L’Europe et le monde changent, et nous devons changer également. Des réformes sont nécessaires. Si nous voulons que l’Europe fonctionne, nous devons donner du travail aux Européens. Mais des emplois ne seront créés que si nous apportons aux entreprises l’environnement approprié et si, parallèlement, nous investissons davantage dans les compétences et la formation. Nous devons placer la croissance au centre de nos préoccupations. Notre ambition sociale doit se nourrir de succès économique. La création de richesses est la clé de voûte de notre modèle de solidarité sociale et de durabilité. Ce point est au centre de l’agenda de Lisbonne. L’esprit d’entreprise et l’innovation doivent être exploités en vue de fournir une meilleure qualité de vie. Nous ne devons jamais oublier que c’est l’économie qui doit servir la population, et non l’inverse. C’est également l’esprit dans lequel nous devons interpréter le pacte de stabilité et de croissance. Ceci implique que nous apportions la flexibilité nécessaire pour maintenir le cap de la croissance et de l’emploi, tout en préservant la stabilité monétaire. Nous devons également relever les défis posés par la mondialisation. Cela signifie que nous devons affronter la concurrence sur des marchés mondiaux ouverts, mais aussi répandre la prospérité et des perspectives d’avenir aux quatre coins du monde. L’Union doit aligner ses ressources financières sur ses ambitions politiques. L’on ne saurait obtenir plus d’Europe avec moins d’argent, en particulier si nous voulons maintenir, vis-à-vis des nouveaux États membres, un niveau de solidarité similaire à celui que nous avons témoigné par le passé aux régions les moins développées. Cependant, nous devons également être en mesure de montrer aux contribuables que l’argent qu’ils confient à l’Europe est utilisé sagement. Nous devons être sûrs d’encourager la stabilité et d’investir en faveur de la croissance. Ceci présuppose des finances publiques saines, mais également des réseaux dignes du XXIe siècle et des services d’intérêt général forts pour renforcer la cohésion de nos économies et de notre continent. Les systèmes de soins de santé et de protection sociale doivent se préparer au vieillissement de la population, et ces services doivent, comme l’éducation, représenter plus qu’un simple filet de sécurité. Notre succès à venir dépendra de notre volonté de prendre des risques, de nous préparer aux changements et d’introduire des réformes. Nos scientifiques, nos universités et nos entreprises doivent nous maintenir à la pointe de la technologie. Nous devons également garantir que les craintes du public vis-à-vis des sciences nouvelles - qui sont compréhensibles - soient traitées de manière adéquate et démocratique. Nous devons offrir une meilleure qualité de vie. Cela signifie que nous devons prendre des décisions maintenant afin de créer les bons incitants à l’utilisation d’énergies et de transports moins polluants. Nous devons respecter les accords internationaux que nous avons signés à Kyoto et nous assurer que nos partenaires font de même. Nous devons équilibrer nos décisions dès maintenant à la lumière de leur impact futur sur la croissance, l’emploi et l’environnement si nous voulons léguer aux générations futures un avenir vraiment durable. La construction d’un espace de liberté, de sécurité et de justice reste l’un de nos principaux objectifs stratégiques. La Commission devrait conserver son rôle moteur d’aide à la création des conditions nécessaires à la suppression des frontières intérieures et au renforcement des frontières extérieures de l’Union. L’adoption de politiques en matière d’immigration, d’asile et d’intégration des immigrés dans nos sociétés est également essentielle. Nous devons par ailleurs mettre en œuvre le plan d’action antiterroriste. Le terrorisme est, à l’heure actuelle, la plus grande menace pesant sur la liberté en Europe et dans le monde. Sur la scène mondiale, nous devons promouvoir la paix et la stabilité. Cela s’applique tant à nos voisins immédiats qu’à notre soutien au rôle d’institutions internationales telles que les Nations unies. Nous devons maintenir l’accent sur la prévention des conflits et sur l’éradication de la pauvreté et des maladies, en particulier en Afrique. Avec d’autres, ces questions formeront la trame politique de nos actions. À tous ces égards, notre défi consiste à changer les comportements, pas les valeurs. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, l’Union européenne est une expérience audacieuse et sans précédent. La Commission, quant à elle, constitue une innovation institutionnelle unique, propre au parcours européen. Une Commission forte se doit d’être ouverte, elle doit consulter et écouter dans le cadre d’un dialogue permanent avec la société civile, les partenaires sociaux et les régions. Et pour réaliser tous ces objectifs, la Commission est tributaire de la qualité et de l’indépendance de ses membres ainsi que du talent et du dévouement de ses fonctionnaires. Je puis vous assurer dès aujourd’hui que je suis déterminé, si je mérite votre soutien, à présider une Commission qui travaillera en équipe et associera la diversité des talents et des compétences, à savoir ce que les traditions nationales ont produit de meilleur, et cette Commission devra répondre aux plus hauts critères d’excellence de la vie publique. Dans ce contexte, je tiens à ce que la prochaine Commission compte une plus grande proportion de femmes que toutes les Commissions précédentes. Nous devons faire comprendre cette nécessité au Conseil, lequel partage avec moi la responsabilité de l’établissement de la liste des candidats aux postes de commissaires. J’exercerai pleinement les pouvoirs que me confèrent les traités en ce qui concerne le choix des futurs commissaires, la répartition des portefeuilles en début et en cours de mandat et la direction des travaux du collège. Il conviendra également de reconnaître toute son importance à la collégialité et de faire en sorte que ce collège de vingt-cinq membres puisse agir de manière rapide, efficace et cohérente. Par ailleurs, une chose doit être claire: il n’y aura pas de commissaires de premier et de second plan dans la Commission que je présiderai. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Députés, nous avons besoin d’une complicité positive entre la Commission et le Parlement dans le respect des compétences de chacune des institutions. Je prends donc, auprès de vous, le ferme engagement de coopérer étroitement et en toute transparence avec le Parlement, et de toujours tenir compte de vos avis, même lorsque nous serons en désaccord. Je m’engage en particulier sur trois points: Premièrement, si un Commissaire n’est manifestement pas à la hauteur de sa tâche ou s’il manque aux obligations que lui impose le traité, je n’hésiterai pas à lui demander de démissionner. Deuxièmement, je reconnais l’importance du contrôle démocratique exercé par le Parlement. Je m’emploierai donc à fournir rapidement toutes les informations nécessaires à cette fin. Je m’engage aussi à vous informer sur les documents transmis aux autres institutions ainsi que sur les organismes consultatifs dont la Commission utilise les compétences. Troisièmement, je maintiendrai un dialogue régulier avec le Parlement. En plus de venir vous exposer l’état de l’Union chaque année lors de votre première session plénière, je rencontrerai à intervalles réguliers la Conférence des présidents des groupes politiques. Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs les Parlementaires, ce n’est que lorsque vous apportez votre engagement et votre soutien actif que la Commission est la plus efficace et que l’Europe peut jouer un rôle de premier plan. Vous êtes la voix des peuples d’Europe. J’ai besoin de votre soutien car l’Europe a besoin d’une Commission forte, crédible et indépendante. Je m’engage à contribuer activement à une Europe qui soit beaucoup plus qu’un simple marché. Je souhaite que l’Europe soit aussi sociale et culturelle. La culture doit rester au centre de notre partenariat pour l’Europe. Ouvrons ensemble un nouveau chapitre sur l’intégration européenne et exprimons clairement notre volonté conjointe de travailler dans l’intérêt des citoyens européens. N’ayons pas peur du futur: l’avenir est entre nos mains. Et permettez-moi de vous dire, pour conclure, qu’en tant que responsable politique s’adressant à d’autres responsables politiques, je comprends parfaitement la responsabilité historique de ce moment si particulier. Il faut absolument que cet élargissement soit un succès. Il faut que l’Europe réussisse. Et quand je parle du rôle de la Commission, ce n’est pas parce que je défends déjà mon terrain ou mon institution, mais c’est parce que je crois, fort de mon expérience, que la Commission peut être le grand médiateur du système. Qu’elle peut jouer le rôle entre les différentes institutions. À cet égard, je tiens également à vous dire que nous avons besoin d’une direction politique. Nous avons tous des idées politiques et tout comme nous avons des idées politiques, nous avons des amis, des alliés, et nous avons aussi des adversaires. Enfin, je tiens également à ajouter que si je suis élu, je veux travailler avec vous tous. Naturellement, je serai plus proche de ceux qui soutiennent comme moi l’avancement de l’agenda européen et qui sont pour l’Union européenne. Mais je ne serai pas, cela je tiens à vous le dire, le Président de la droite contre la gauche ou de la gauche contre la droite. Je ne serai pas le Président d’une partie de l’Europe contre une autre partie de l’Europe, tant je suis convaincu que mon élection permettra de jeter un pont entre les membres fondateurs et les nouveaux membres de l’Europe, entre les plus riches et les plus pauvres, entre les pays du centre et les pays de la périphérie, entre les pays plus grands et les pays plus petits, parce que nous avons besoin de tous. Et je m’engage à travailler avec tous pour le bien de notre Europe. Merci pour votre attention. Poettering (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président désigné de la Commission, Mesdames et Messieurs, notre groupe du parti populaire européen (démocrates-chrétiens) et des démocrates européens se félicite de la proposition unanime des chefs d’État ou de gouvernement des pays de l’Union européenne de nommer José Manuel Durão Barroso à la présidence de la Commission européenne. M. Barroso a dit qu’il était originaire du Portugal, comme nous le savons tous, un pays situé aux confins de l’Union européenne mais dont le cœur bat au rythme de l’Europe. J’aime beaucoup cette tournure de phrase car elle exprime d’emblée que nous sommes Européens parce que nous avons un chez nous quelque part en Europe. Être Européen ne veut pas dire que l’on abandonne son pays natal ou sa patrie. Au contraire, les deux vont de pair et c’est pourquoi il est important que ceux qui aspirent à des postes à responsabilité déclarent également leur allégeance à leur pays d’origine. Si celui-ci est au cœur de l’Europe, au centre de l’Union européenne, c’est également une forme d’allégeance au travail commun d’unification de l’Europe, dont nous voulons tous qu’il aboutisse au succès. Comme M. Jan-Peter Balkenende, le président du Conseil européen, l’a déclaré ici ce matin, cette Europe est une Europe de valeurs, et il y a une relation et un équilibre entre ces valeurs. Vous avez décrit cet équilibre: liberté, droits de l’homme, démocratie, État de droit, solidarité et justice sociale. Si nous prenons ces valeurs au sérieux, nous devons nécessairement tenir pour certain que le président de la Commission ne divisera pas, mais qu’il rassemblera. Après tout, malgré tous les litiges que nous pouvons avoir dans cette Assemblée sur des sujets particuliers, notre but commun est de servir ce continent. Vous avez dit que vous vouliez une Commission forte et indépendante, dont vous voulez être le leader, mais que vous vouliez travailler en équipe sur des propositions, et c’est ce que nous voulons. Nous ne voulons plus avoir l’impression que le président de la Commission ne joue qu’un rôle subalterne lors des sommets avec les chefs d’État ou de gouvernement; nous voulons que le président de la Commission, avec le président en exercice du Conseil, joue un rôle clé lors des réunions au sommet des pays de l’Union européenne. Nous vous en croyons capable. En même temps, vous savez aussi que la Commission ne peut être forte que si elle a derrière elle une large majorité du Parlement européen. La Commission européenne est la gardienne des Traités. La législation de l’Union européenne ne doit jamais être traitée de manière opportuniste, sinon nous courons à notre perte et, pour un président, ceci est le premier principe du leadership. Vous avez dit aussi que vous démettriez immédiatement de ses fonctions tout membre de la Commission qui agirait de manière inappropriée. C’est également ce que nous avions convenu avec Romano Prodi il y a cinq ans. Nous avions aussi convenu que les membres de la Commission, y compris son président, viendraient rendre des comptes ici en session plénière chaque fois que le Parlement l’exigerait. Je ne veux pas ouvrir un débat maintenant sur la question de savoir si la Commission est une sorte de gouvernement. Si vous êtes élu, Monsieur le candidat à la présidence (je ne sais pas quel est le bon terme pour s’adresser à vous autrement que par le nom de candidat au poste de président de la Commission) - et notre groupe espère que vous allez l’être et fera tout ce qu’il peut pour que vous le soyez -, nous attendons de vous, en tant que président élu, que vous vous présentiez devant le Parlement européen chaque fois que le Parlement l’exigera, exactement comme un chef de gouvernement national se présente tout naturellement devant son parlement national. C’est ce que nous attendons de vous et de tous les membres de la Commission. C’est de cette manière que nous exercerons notre contrôle si, finalement, la Commission reçoit notre aval. Vous avez parlé d’un partenariat pour l’Europe. Je pense qu’il est très important que nous soyons de vrais partenaires, au-delà des lignes des partis et au-delà des frontières nationales, surtout maintenant que dix nouveaux pays ont rejoint l’Union européenne et, par-dessus tout, que nous offrions quelque chose aux jeunes générations, aux jeunes gens qui ont besoin d’une éducation de qualité, qui doivent être bien formés si nous voulons atteindre l’objectif de Lisbonne visant à faire de l’Union une économie parmi les plus compétitives du monde. C’est pourquoi nous devons donner une chance aux jeunes de notre continent. Vous avez parlé en faveur du principe de subsidiarité; comme mon temps est limité je ne m’étendrai pas sur ce point, mais je voudrais citer encore la jeune femme de Riga dont M. Balkenende a parlé ce matin, Ilma Kaulina, qui a dit: «Je crois en l’avenir de l’Europe». Mesdames et Messieurs, nous croyons tous en l’avenir de l’Europe et c’est pourquoi nous devons donner une chance à ce candidat qui, comme son pays, est au cœur de l’Union européenne, de sorte que demain nous puissions dire que nous avons un nouveau président de la Commission européenne. Schulz (PSE ).    - Monsieur le Président, Monsieur Barroso, Mesdames et Messieurs, on a déjà écrit beaucoup de choses sur votre candidature. On a beaucoup écrit et discuté à propos de paquets, d’accords, etc. Une grande partie de ces commentaires étaient faux. Une chose, surtout, était fausse: l’histoire selon laquelle vous étiez le candidat du parti populaire européen était complètement fausse. Le candidat du parti populaire européen s’appelait Patten, mais il n’a pas été retenu. Vous êtes le candidat du Conseil et c’est en tant que tel que nous sommes en train d’examiner votre candidature. En tant que députés du Parlement européen, nous devons nous demander quel type de relations nous avons avec vous dans les circonstances actuelles. Nous nous considérons comme un groupe parlementaire qui devrait être parfaitement libre d’apprécier si vous êtes le candidat adéquat pour le poste de président de la Commission et selon quels critères il faut décider si vous êtes le bon candidat ou non. Notre groupe vous a invité et vous a posé des questions dans le cadre d’une discussion très approfondie et très ouverte. Nous avons entendu ce que vous aviez à dire aujourd’hui et je vous respecte pour cela. Nous devons néanmoins vous reposer nos questions - pas toutes, mais en nous concentrant sur les aspects essentiels de la tâche qui vous attend. Êtes-vous l’homme capable de façonner les relations de la Commission avec les autres institutions européennes de la manière que nous escomptons, en tant que socialistes? Êtes-vous la forte personnalité qui, en tant que président de la Commission, se battrait pour la Constitution si elle entrait en vigueur? Dans le contexte de la Constitution, êtes-vous la personne capable de dire aux 25 chefs d’État ou de gouvernement: «Dans l’intérêt de l’intégration européenne, telle est la position de la Commission européenne; je dois représenter ses intérêts et je ne suis pas un ancien membre de votre club»? Êtes-vous la personne qui fera progresser l’intégration parce que cela renforce le rôle de la Commission en tant qu’institution forte de la structure interinstitutionnelle de l’Europe? La question que nous devons poser est celle-ci: êtes-vous le bon candidat par rapport à ce que nous, les socialistes européens, considérons comme la tâche centrale, celle pour laquelle nous nous sommes battus pour obtenir des voix aux élections et qui est notre contribution à ce Parlement, à savoir la tâche de préserver l’Europe sociale; êtes-vous l’homme qui agira ainsi dans le cadre de sa future activité? Pouvez-vous garantir que la Commission renforcera le modèle social d’une Europe sociale - des gens pour les gens, l’un pour l’autre, la cohésion sociale, et non chaque individu contre les autres? Pouvez-vous garantir que ce modèle sera renforcé à la Commission, ou courons-nous le risque d’avoir un président de Commission qui dira: «Je vais utiliser la pente glissante de la mondialisation pour enterrer, en Europe, les droits sociaux pour lesquels les gens se sont battus et qu’ils ont obtenus dans les États-nations»? En tant que sociaux-démocrates, tels sont les points que nous devons examiner. Voilà ce qui est décisif pour nous; nous vous avons interrogé à ce sujet et nous avons entendu des réponses intéressantes aujourd’hui. La question que nous devons poser est la suivante: le candidat est-il capable de représenter l’Union européenne sur la scène internationale de la manière que nous escomptons? Êtes-vous en faveur d’une politique de développement durable? Veillerez-vous à ce que l’Union européenne poursuive une politique de développement axée sur la durabilité? Êtes-vous l’homme qui militera, dans l’Union européenne, pour un vrai nouveau départ lorsqu’une nouvelle tentative sera faite après Cancún? Êtes-vous l’homme à œuvrer, en tant que président de la Commission, pour un commerce équitable dans le monde sur la base d’un partenariat entre égaux? Défendez-vous une politique énergétique qui préserve les ressources? Êtes-vous l’homme apte à définir et développer une Europe qui soit un modèle de démocratie multilatérale basé sur des valeurs et à la présenter sur la scène internationale comme une alternative à un modèle unilatéral basé sur les valeurs boursières? Telle est la question que nous posons. Êtes-vous, par exemple, le candidat qui traitera d’égal à égal avec les États-Unis dans le cadre de la mise en œuvre de ces exigences? Ce sont les questions que nous vous avons posées et nous les posons à nouveau aujourd’hui. Nous voulons prendre notre décision ce soir au sein de notre groupe sur la base de vos réponses à ces questions. De nombreuses questions vous ont été posées; nous sommes satisfaits de vos réponses à beaucoup d’entre elles, mais il y en a beaucoup auxquelles vous n’avez pas répondu. Je peux annoncer d’ores et déjà que ce soir, comme je l’ai expliqué, notre groupe aura une discussion franche sur ce sujet. Je ne pourrai pas vous en faire connaître le résultat avant demain. Je veux souligner très clairement une chose, et cela ne s’adresse pas à vous personnellement: la façon dont vous avez été nommé est inacceptable et je pense que c’est la dernière fois qu’un candidat à la présidence de la Commission est nommé de cette manière. Si la Constitution devient une réalité, il y aura concurrence pour cette fonction, et les programmes et les personnes représentant ces programmes seront présentés aux électeurs et seront en compétition les uns par rapport aux autres. Nous travaillons en ce sens et c’est pourquoi nous avons besoin de la Constitution. Puis-je ajouter une chose pour conclure? Personne ne peut satisfaire à 100% à toutes les exigences que j’ai énumérées ici tout le temps, c’est impossible, surtout en n’étant pas membre du groupe du parti des socialistes européens, ce que vous n’êtes pas. L’on peut s’en approcher de près, toutefois. Nous allons examiner dans quelle mesure vous vous en êtes rapproché dans ce que vous avez dit. Watson (ALDE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président désigné de la Commission, il y a quelques années, vous avez laissé un intéressant témoignage à la postérité lors d’une interview amplement commentée dans la presse européenne. Je ne connais pas avec précision les motifs ayant inspiré ces commentaires de votre part, mais vous avez déclaré: «Imaginez un grand avion, et rendez-vous dans le cockpit. Vous vous rendrez compte qu’il n’y a personne aux commandes.» Vous avez dit de l’Union européenne qu’elle était un avion sans pilote. Aujourd’hui, Monsieur Barroso, vous tentez d’obtenir votre brevet de pilotage. Avant que nous ne vous l’accordions, les libéraux et démocrates de cette Assemblée veulent vous entendre dire quels sont votre plan de vol et votre destination. Nous voulons un pilote expérimenté aux commandes de l’Union européenne. Nous avons demandé la clarté concernant les super-commissaires, une meilleure répartition hommes/femmes au sein de la Commission et un engagement en faveur de la transparence et de la responsabilité individuelle des commissaires. Vous avez abordé ces points dans vos remarques aujourd’hui. Mon groupe se penchera sur vos propos et adoptera une position commune sur votre candidature. Vous avez impressionné les libéraux et démocrates de cette Assemblée par votre franchise et votre compétence. Vous avez présenté avec charisme et confiance votre vision de l’Europe. Nous estimons que vous avez traité cette Assemblée avec respect et que vous vous êtes présenté devant ses membres en étant disposé à écouter et prêt à convaincre. Nous n’avons pas caché notre désapprobation face aux marchandages au sein du Juste Lipse qui ont mené à votre nomination. Nous attendons avec impatience le jour où ces choix se feront non pas à huis clos mais lors de débats publics; le jour où le Parlement et les électeurs européens décideront eux-mêmes du candidat à présenter pour notre exécutif et où le Conseil se contentera d’avaliser cette décision. Lorsqu’on vous a demandé d’expliquer vos politiques ces dernières semaines, vous vous êtes décrit comme un réformiste du centre. Vous affirmez être un Européen convaincu. Peut-être puis-je préciser ce que de telles réponses signifient pour les libéraux et démocrates. Être un réformiste du centre signifie croire en une saine démocratie, des économies robustes, des marchés ouverts et un commerce libre et équitable, croire en une société recherchant l’équilibre entre la liberté inaliénable de l’individu et la solidarité qui nous permet ni plus ni moins d’être une société. Vous vous engagerez à respecter l’agenda de Lisbonne - à mettre en œuvre les réformes économiques susceptibles de préserver la prospérité de l’Europe à l’avenir. Vous voudrez voir l’Union européenne parler d’une seule voix dans les affaires internationales. Vous estimerez que nos institutions doivent être plus ouvertes et plus responsables et se rapprocher des citoyens qu’elles représentent. Vous penserez que, lorsque nous faisons passer nos programmes nationaux ou ceux de nos partis politiques avant l’agenda européen, nous desservons notre Union. Si telles sont vos ambitions, les libéraux et démocrates de cette Assemblée vous soutiendront, vous et votre Commission. Vous avez affirmé, Monsieur Barroso, que l’avion européen ne pouvait voler si son cockpit était vide. En cette période, nous ne pouvons nous permettre de voir les commandes entre des mains mal assurées. La gravité cumulée du scepticisme public et des ambitions rognées suffirait à nous clouer au sol. L’indépendance et la force de la Commission sont indispensables à son leadership en Europe. Vous avez déclaré que vous travailleriez en vue de les protéger et de les préserver - mais le trajet séparant le Juste Lipse du Berlaymont ne se résume pas à la simple traversée d’un boulevard bruxellois. Vous êtes issu de la culture intergouvernementale du Conseil - êtes-vous prêt à parler au nom de l’Union européenne? Je vous demande d’imaginer un grand avion - j’espère qu’il s’agit plutôt d’un Airbus que d’un Boeing - dont vous auriez les commandes. Quel genre de pilote seriez-vous? Quel genre d’avion est votre Europe? Quelle est votre destination? L’Union a en effet besoin d’un transporteur mondial, pas d’une compagnie assurant un service minimal. Nous avons besoin d’un président de la Commission qui dirigera pleinement le débat sur la nouvelle Constitution européenne. Qui s’engagera à entreprendre de nombreux voyages à travers l’Union pour promouvoir l’Europe auprès des citoyens européens. Qui sera un et un homme capable de s’imposer auprès des gouvernements nationaux - souvent les deux à la fois. Qui pourra endosser avec succès une centaine de missions tout en trouvant le temps de parler avec clarté et clairvoyance de l’avenir de notre continent. Telles sont les qualités que les libéraux et démocrates prendront en considération lors du vote de demain; elles détermineront au bout du compte le succès de votre présidence et de votre Commission. Si nous votons en faveur de votre nomination comme président de la Commission, vous pouvez être assuré de trouver en nous des partenaires constructifs et des amis critiques. En contrepartie, nous escomptons ne jamais découvrir, comme vous l’avez fait, que le cockpit de l’avion européen est désert ou que les mains posées sur son gouvernail manquent d’assurance. Cohn-Bendit (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président, Messieurs les Présidents, chers collègues, nous assistons aujourd’hui à un spectacle étonnant. Nous sommes tout près du paradis. Si j’en crois M. Barroso, ça va être formidable, on va tous être solidaires, le développement sera durable, l’environnement sera respecté, l’Europe sera puissante mais prudente, l’Europe sera pour le multilatéralisme, bref, dans cinq ans nous pourrons tous aller à la retraite car le paradis sera atteint pour tout le monde, et la politique pourra fermer ses portes. Je n’ai pas entendu une seule fois le mot problème. Que M. Barroso nous explique pourquoi un réformiste, conservateur, ayant fait l’alliance avec un parti qui est très, très à droite au Portugal, deviendrait tout d’un coup, en Europe, quelqu’un du centre, aussi bien du centre gauche que du centre droit. Quelle évolution magique! Quelle fée l’a touché en partant de Dublin pour arriver à Bruxelles. Qu’on me l’explique pour qu’enfin, je puisse comprendre ce qui nous arrive! Ensuite, M. Barroso nous dit qu’il veut être un . Moi, je me méfie des gens qui, par avance, me disent qu’ils sont honnêtes. Moi, vous savez, je veux un homme politique qui dirige, je veux un homme politique qui prenne des initiatives. Pour reprendre l’argument de M. Watson, je suis d’accord pour un pilote, mais ce pilote va-t-il voyager en changeant de direction à chaque fois qu’un de ses passagers ou la tour de contrôle le lui demande, la tour de contrôle étant évidemment le Conseil, et les passagers étant les 732 députés européens? Je voudrais savoir comment ce pilote va fonctionner dans de telles conditions. Moi, Monsieur Barroso, je vais vous dire une autre chose. Vous nous dites que vous voulez une Europe ceci et cela. Et vous nous dites que vous ne serez pas l’instrument du Conseil, dont acte: vous ne voulez pas être l’instrument du Conseil. Seulement voilà, votre naissance en tant que président désigné de la Commission a été quand même - vous serez d’accord avec moi - un spectacle affligeant: d’ont été présentés à la présidence irlandaise qui, en catimini, cachée dans des chambres que je ne connais pas, sortait d’un côté comme de l’autre des candidats pour, à la fin, nous dire on a le meilleur, M. Barroso! Mais pourquoi n’avez-vous pas été le premier candidat, si vous êtes le meilleur? Pourquoi avons-nous dû attendre des semaines et des semaines pour arriver à ce formidable Barroso de l’année tant et tant... Eh oui! Messieurs, eh oui! Mesdames, je crois que si nous voulons travailler ensemble, nous devons nous dire quelques vérités. Vous êtes la troisième roue de rechange. Je ne vous le reproche pas, je le reproche au Conseil. C’est à ce sujet que je demande à ce Parlement une chose. Si ce Parlement veut un jour se faire respecter, eh bien qu’il oppose au Conseil un «non» clair et décidé. Le Conseil n’a jamais retenu une proposition de ce Parlement telle quelle. Le Conseil a déchiré la moitié de la proposition de la Convention pour la Constitution, et masochistes comme nous sommes, nous disons bravo et merci. Vous nous proposez Barroso! allons-y pour Barroso! De toute façon nous sommes des carpettes. Eh bien non, nous ne voulons pas être des carpettes! Ces propos ne sont pas dirigés contre vous, mais ils veulent dire qu’il y a un problème de démocratie fondamentale dans cette Europe, que le Conseil, que les hommes de gouvernement qui le composent - même ceux de mon gouvernement préféré, qui est le gouvernement allemand - quand ils sont au gouvernement, sont intergouvernementaux. Il faut leur faire comprendre une fois pour toutes que l’Europe ne se résume pas au seul Conseil de l’Europe; l’Europe, c’est à la fois le Conseil, les institutions communautaires et la Commission, ce qu’ils n’ont pas compris. Si ce Parlement pour une fois, mais ce serait le paradis, disait non au Conseil, eh bien, pendant cinq ans, il serait respecté par le Conseil. Voilà ce que nous avons à décider. C’est pour cela que j’en appelle aux libéraux, qui ont toujours lutté pour ce Parlement: vous pouvez aujourd’hui rendre un service à l’Europe en faisant comprendre au Conseil que nous n’acceptons plus ses manières d’agir. C’est pour cela et pour ces raisons que les Verts, après avoir entendu M. Barroso, après avoir entendu M. Poettering, après avoir entendu M. Schulz, après avoir entendu M. Watson, voteront non à M. Barroso. Wurtz (GUE/NGL ).    - Monsieur le Président, je ne me placerai pas sur le même registre que mon prédécesseur. Mon problème n’est pas tellement le Conseil, mais la politique que le futur président de la Commission est appelé à mener. Mon groupe a apprécié la disponibilité avec laquelle M. Barroso s’est soumis à ce feu croisé, ce feu roulant de questions de la part de députés qui ne comptaient pourtant pas parmi ses amis politiques les plus proches. Ce sens du dialogue est une réelle qualité, mais il n’efface naturellement pas les divergences, au demeurant connues, entre nous sur des orientations essentielles de la construction européenne. M. Barroso est, sur le plan économique et social, un libéral. Il l’a amplement montré dans l’exercice de ses responsabilités nationales. Même si les choix qu’il a faits à la tête du gouvernement portugais n’induisent pas automatiquement des décisions identiques dans les fonctions européennes pour lesquelles il est proposé, ils indiquent clairement où se situent ses préférences. Elles sont significatives. J’aurais souhaité entendre M. Barroso nous dire les enseignements qu’il tire de cette expérience nationale pour l’accomplissement de son éventuel mandat européen. Par exemple: le recul drastique des dépenses publiques organisé au Portugal, y compris dans l’éducation, ou l’application sans ménagement au secteur des hôpitaux de critères de gestion chers aux entreprises privées. Certains ont parlé à ce propos de thérapie de choc. En vérité, si le choc fut réel pour la population, je pense que la thérapie est quant à elle plus que discutable pour l’économie du pays qui a connu une sévère récession et se trouve lourdement pénalisée par un défaut d’investissements dans les capacités humaines, lesquelles sont pourtant la clé du développement moderne. Comment, Monsieur Barroso, évaluez-vous cette expérience? Considérez-vous qu’il faut poursuivre dans cette voie ou au contraire résister au chant des sirènes libérales? Quant aux grandes options de politique internationale de M. Barroso, elles nous sont à ce jour moins connues, mis à part l’une d’entre elles, non des moindres, et qui l’avait naguère projeté sur la scène mondiale: je veux parler du fameux sommet des Açores de mars 2003, qui est pour nous de triste mémoire. J’ai déjà eu l’occasion de souligner ce que représentait pour notre groupe la question de la guerre et de la paix, je n’y reviens donc pas. Je dirai plus généralement que, selon moi, nous avons besoin à tous les grands postes à responsabilités de l’Union, de femmes et d’hommes prêts à envisager de profondes remises en cause des tendances lourdes qui enfoncent, sous nos yeux, l’Europe dans la crise et la rendent inopérante face à nombre d’enjeux planétaires. Nous ne souffrons pas à cet égard d’un excès de lucidité, mais au contraire d’un manque cruel d’esprit critique, ce qui nous prive d’une vision d’avenir à même de mobiliser les énergies. Le monde a besoin d’Europe, mais d’une autre Europe. Quand on sait que l’an dernier, six millions - j’ai bien dit six millions - de personnes sont mortes du sida, de la tuberculose ou de la malaria, que le réchauffement climatique galope beaucoup plus vite que les mesures envisagées pour contenir le phénomène, sans compter que ces mesures ne sont pas respectées, qu’il y a un déficit d’un milliard d’emplois et qu’un humain sur six n’a pas accès à l’eau potable, que la guerre s’envenime au Proche-Orient, se prolonge en Tchétchénie, ensanglante le Darfour, on a le devoir, à tous les niveaux où se prennent des décisions en Europe, de voir plus loin que le marché et plus loin aussi que la simple solidarité atlantique. Voilà, je pense, le défi à relever par l’Europe aujourd’hui. Nous n’y sommes vraiment pas. C’est pourquoi si, demain, nous refusons d’accorder la confiance à M. Barroso, ce vote ne visera pas une personne, mais il exprimera une exigence globale de changement. Bonde (IND/DEM ).    - Monsieur le Président, cher Monsieur Barroso, mon groupe a présenté trois questions concernant une plus grande ouverture et un meilleur contrôle. Vous avez rendu visite à notre groupe et admis le manque de responsabilité des fonctionnaires. Nous espérons maintenant que vous allez répondre personnellement à nos questions avec franchise. Nous voulons un président qui ose répondre lui-même aux questions cruciales du groupe le plus critique en cette occasion planifiée d’avance. Nous voulons un président qui ose et qui soit capable de répondre lui-même aux questions et qui ose accepter la responsabilité de l’organisation dans son ensemble. Nous avons demandé, par exemple, une liste interne de plus de 1 350 groupes de travail de la Commission, qui sont tous financés par les contribuables européens. Qui sont les membres de ces groupes? Qui assiste aux réunions? À qui rembourse-t-on des frais de déplacement? Pourquoi ne pouvons-nous pas être au courant de ces faits? Pourquoi, dans le nouveau système de comptabilité également, personne ne sera-t-il en mesure de révéler si l’on rembourse aux mêmes personnes des frais de déplacement pour plus d’une réunion dans la même semaine? Je ne dis pas que cela se produit. Je dis simplement que nous ne pouvons pas contrôler si cela se produit. Nous voulons un président de la Commission qui soit prêt à mettre toutes les informations et tous les reçus à la disposition du médiateur, de la Cour des comptes et de la commission du contrôle budgétaire. Monsieur Barroso, nous ne demandons pas mieux que d’être agréablement surpris, mais je suis obligé de dire que, lorsque M. Prodi a pris ses fonctions, il nous a fait beaucoup plus de promesses que vous-même jusqu’à présent et, en ce qui le concerne, il les a tenues. Les ordres du jour et les procès-verbaux des réunions de la Commission peuvent désormais être lus par tout un chacun sur l’internet. M. Prodi a mis toute une législature pour remplir cet engagement, mais il a tenu parole. L’annuaire téléphonique de la Commission est également disponible sur le net, provisoirement et à titre expérimental. Alors maintenant il nous faut aller plus loin; il faut que nous ayons un droit de regard complet sur le processus législatif. Nous voulons savoir ce que la Commission propose dans le cadre des groupes de travail du Conseil. Nous voulons savoir ce qui se passe à la Commission même. Nous pensons aussi que vous devriez ouvrir une ère nouvelle en rendant à de courageux dénonciateurs comme Paul van Buitenen, Marta Andreasen et Dorte Schmidt-Brown la totalité de leurs droits civils. Les dénonciateurs ont le mérite d’avoir secoué les bureaucrates pour les réveiller de leurs rêves. Avec vous, j’espère que nous allons avoir un président qui sera tout sauf le rêve des bureaucrates, et je peux proposer l’opposition critique de mon groupe. J’espère que nous aurons un président qui osera mettre à notre disposition une liste des comités qui ont des idées sur tout, depuis les règles régissant le calibre des fraises jusqu’à l’élaboration d’un droit pénal commun. Muscardini (UEN ).    - Monsieur le Président, le président en exercice du Conseil a rappelé que les élections de juin avaient été un événement historique, les électeurs ayant élu à cette Assemblée 732 représentants de 25 peuples européens. Le fait est véritablement historique, mais je ne peux que faire part de ma préoccupation devant le pourcentage de participation au scrutin, qui devient de plus en plus faible d’une élection à l’autre. Pour les citoyens, il est aujourd’hui difficile de s’identifier à l’Union européenne; ils la trouvent trop éloignée de leurs réalités nationales et des intérêts spécifiques, légitimes et concrets qui les préoccupent. Pour que la démocratie fonctionne pleinement, il faut qu’elle soit soutenue par le peuple, sinon il y a un risque grave d’apparition de systèmes ou de méthodes oligarchiques. Pour informer et impliquer les citoyens, nous devons demander des crédits pour réaliser des campagnes d’information sur les activités de l’Union et du Parlement, mais nous devons aussi examiner les raisons profondes de cette grave désaffection de l’électorat dans beaucoup de nos pays. Il est temps de dire que l’euroscepticisme et l’euro-enthousiasme sont le côté pile et le côté face d’une pièce que les citoyens rejettent, parce qu’ils aspirent fortement à des politiques euroréalistes et à une application adéquate du principe de subsidiarité. Autrement dit, que l’Europe fasse ce que les États-nations ne peuvent faire eux-mêmes. Par souci d’euroréalisme, nous pensons à une Europe qui soit activement impliquée dans les sujets liés à la relance économique pour combattre le chômage et favoriser le développement, une Europe capable de trouver elle-même son chemin pour orienter la mondialisation et ne plus y être assujettie comme c’était le cas jusqu’ici et de proposer de nouvelles règles économiques pour prévenir toute nouvelle bulle spéculative. Les règles économiques et financières sur lesquelles nous basons toute notre politique appartiennent au siècle dernier et sont obsolètes. Nous devons en identifier de nouvelles adaptées à la réalité du troisième millénaire. L’Europe doit être unie dans la lutte contre le terrorisme et le crime organisé et dans la promotion du développement de la démocratie dans les pays où elle est encore absente. Les droits de l’homme, la dignité de la personne, le respect de la liberté et la recherche de la paix ne doivent pas rester uniquement des documents signés par les trois institutions communautaires, mais doivent devenir des actions économiques, politiques et culturelles en faveur des régions du monde où la souffrance et la misère sont des réalités tragiques. Dans ce contexte, nous estimons urgente la nécessité d’une politique méditerranéenne qui, ayant dans le passé sanctionné des principes, se traduise aujourd’hui enfin en actions concrètes. Nous devons réengager les institutions communautaires à favoriser un développement compatible avec le temps d’adaptation des êtres humains, en sauvegardant l’environnement comme une source de vie et une garantie pour l’avenir de l’humanité et en attachant une plus grande attention au concept d’entreprise, même à l’échelle de la plus petite des entreprises familiales. Monsieur le Président, tout en confirmant son vote en votre faveur et en vous souhaitant bonne chance pour votre travail, le groupe de l’union pour l’Europe des nations vous rappelle aussi que, si nous avons besoin d’un pilote dans la cabine de pilotage de l’avion, nous avons également besoin d’un président qui se rende partout en Europe pour apprendre à connaître les autres et pour se faire connaître. Sinon, nous continuerons à entendre la protestation silencieuse des citoyens qui ne comprennent pas. Martinez (NI ).    -Monsieur le Président, Monsieur le Président Barroso, mes chers collègues, si le Portugal de Figo n’a pas pu remporter la coupe d’Europe, le Portugal de Barroso remportera-t-il la Commission d’Europe, sachant que M. Wurtz ou M. Cohn-Bendit ne sont pas grecs? Cela dit, je me réjouis pour vous à titre personnel, même si votre marge de manœuvre est très restreinte, par exemple sur la question de la Turquie, que la Commission Prodi a tranchée pour vous: vous avez hérité de l’adhésion. En ce qui concerne les perspectives financières, vous êtes limité non seulement par le plafond de 1,27% ou encore par le plafond de 1%. Pour ce qui est du pacte de rationnement budgétaire, compte tenu de l’arrêt rendu par la Cour de Justice, il y a peu de chances que vous puissiez en desserrer l’étau et nous débarrasser de cet instrument malthusien qui est à l’origine de tous les méfaits sociaux, investissements ferroviaires, hospitaliers - notamment au Portugal - universitaires ou autre. Pour ce qui est de la politique agricole commune, vous avez hérité de son démantèlement et, en tant que Portugais, vous connaissez les conséquences de cette initiative, notamment dans les secteurs betteravier et du sucre: votre pays en sera l’une des victimes. Et pourrez-vous résister à Hong-Kong, concernant les négociations de Doha dans le cadre de l’OMC, à la pression des États du Pacifique, du groupe des quinze, de la Nouvelle-Zélande, de l’Australie, du groupe des vingt ou des vingt-trois avec le Brésil, pourrez-vous résister à la pression anglo-saxonne? Pourrez-vous vraiment dire aux négociateurs de M. Bush ou de M. Kerry: «Messieurs les Américains, cessez de subventionner les premiers»? Pascal Lamy n’a pu le faire ni à Cancun ni à Seattle, et je ne sais pas si votre commissaire le pourra davantage. En dépit de tout ce qui précède, parce que vous êtes l’homme d’un grand pays et d’un grand peuple dans l’Histoire, je souhaite, à l’instar des hommes et des femmes du Portugal à l’embouchure du Tage lorsqu’ils voyaient partir les pilotes à la conquête d’étoiles nouvelles, - et ce même si je crains que votre caravelle institutionnelle ne tourne en rond dans la mare ou le marécage des idéologies économiques fausses de Bruxelles - , je souhaiterai bon vent au capitaine Barroso, à la Commission et à ses vingt-quatre hommes d’équipage. Je me permettrai une seule réflexion cependant, votre prédécesseur venait de la marguerite, vous êtes quant à vous issu de la Révolution des œillets; les quatre cent cinquante millions d’européens, eux, ne voudraient pas inaugurer les chrysanthèmes. Evans, Jonathan (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, je commencerai par saluer le président désigné de la Commission au nom de la délégation des conservateurs britanniques et de nos collègues démocrates européens. Je tiens à souligner clairement que je prends la parole en tant que dirigeant du parti ayant incontestablement gagné les élections européennes au Royaume-Uni, en raflant 28 sièges. Monsieur le Président désigné, vous avez montré que vous possédiez plusieurs qualités très impressionnantes qui vous rendent apte à exercer le mandat de président de la Commission. Vous avez été un Premier ministre réformateur dans votre pays et, malgré le revers enregistré récemment au football, vous pouvez personnellement vous enorgueillir d’avoir fortement contribué à renforcer le profil et la réputation de votre nation en Europe et au-delà. Le prochain président héritera d’une Commission qui aura pour mission essentielle de restaurer parmi les peuples d’Europe la confiance dans ce qu’elle fait et dans la manière dont elle le fait. Des tentatives de réformes ont eu lieu dans un certain nombre de domaines durant la présidence de M. Prodi. J’espère cependant que le prochain président fera preuve d’audace dans la réforme de la Commission et de son mode de travail et que cette réforme répondra véritablement aux attentes des citoyens européens. J’espère que, durant son mandat, il aura pour priorité de lutter contre la fraude, le gaspillage et la mauvaise gestion. À cet égard, vos précédentes remarques quant au fait d’en avoir pour son argent sont très encourageantes. Ces problèmes continuent de jeter bien trop de discrédit sur l’Union. Nous voulons que le code européen de bonne conduite administrative soit contraignant pour toutes les institutions et pour tous les fonctionnaires de l’Union. Nous voulons une protection accrue pour ceux qui dénoncent des dysfonctionnements. L’OLAF devrait acquérir une totale indépendance en obtenant son propre personnel et son propre budget, et l’UE a besoin d’un commissaire chargé exclusivement du contrôle budgétaire, afin que celui-ci puisse garantir une bonne comptabilité et une lutte efficace contre la fraude. Comme vous l’avez clairement annoncé dans vos précédentes remarques, Monsieur Barroso, la compétitivité et l’esprit d’entreprise sont essentiels pour l’avenir économique de l’Europe. De l’aveu même de la Commission, le processus de Lisbonne n’aboutit pas aux progrès escomptés lors de son élaboration. Je vous félicite pour le rôle que vous avez joué à l’époque. Votre rôle futur - qui, je l’espère, sera entériné demain - sera de garantir que les directives respectent pleinement la diversité de l’Europe et la situation des différentes régions et industries. Nous sommes convaincus que toutes les nouvelles propositions européennes, en ce compris les amendements parlementaires, devraient être assorties d’évaluations d’impact et d’estimations financières. Je veux voir le prochain président travailler de manière constructive avec les États-Unis, afin de rétablir pleinement les excellentes relations de l’UE avec ces derniers. Nous connaissons tous les désaccords à propos de l’Irak, mais nous devrions à présent les laisser derrière nous. Je suis persuadé que vous êtes le genre de personne à même d’y parvenir. Je veux assister à un dialogue ouvert et constructif entre les deux rives de l’Atlantique, à un dialogue exempt de la rhétorique anti-américaine que nous entendons malheureusement trop souvent en cette Assemblée. Si cette Assemblée avalise votre candidature demain - et j’espère qu’elle le fera -, vous aurez une grande occasion de mettre en pratique une maxime qui a bénéficié d’une grande résonance dans mon pays lors des élections européennes: l’Europe devrait en faire moins, mais le faire mieux. Swoboda (PSE ).    - Monsieur le Président, Monsieur Barroso, notre président M. Schulz a déjà dit que ce n’était que maintenant que le groupe du parti des socialistes européens se formait une opinion, puisque cela se fait sur la base de faits et non de préjugés. Toutefois, je ne peux passer sous silence le fait qu’il y a plusieurs points hautement critiques et qu’il y a certainement beaucoup de méfiance et beaucoup de critique que je voudrais souligner clairement tout de suite. Le premier point, pour lequel vous ne pouvez rien faire personnellement, c’est l’ensemble du processus de sélection. L’ombre de ce processus s’est maintenant étendue sur vous, et nous avons déjà dit clairement qu’un tel processus où, après que tant de noms ont été mentionnés, un nouveau nom ressort alors qu’il n’avait pas été mentionné du tout au départ, est pour nous un processus de sélection inacceptable. Grâce à l’expérience que vous avez acquise ces dernières semaines, peut-être pouvez-vous nous aider à instaurer enfin une attitude différente dans les relations entre le Conseil, le Parlement et la Commission, surtout dans la perspective de la nouvelle Constitution et en rapport avec celle-ci. Ces relations ont justement été troublées par ce processus de sélection au cours des derniers mois. Deuxièmement, mon collègue M. Wiersma parlera de politique étrangère, mais, Monsieur Barroso, à l’audition, vous n’avez pas réussi à nous convaincre au sujet de votre comportement concernant la guerre en Irak. Je ne me préoccupe pas du passé, mais de l’avenir. Comment agirez-vous ou agiriez-vous dans une situation analogue? Laisseriez-vous les choses se passer de la même manière, différents chefs de gouvernement agissant, comme ils l’ont fait dans ce cas, sans attendre que la Commission ou le Conseil coordonnent leur action? Comment nous empêcherez-vous encore de suivre aveuglément les décisions des États-Unis, des décisions, qui plus est, prises sur la base de faux documents? La question absolument cruciale, toutefois - et ici aussi votre réponse a été jusqu’ici complètement insatisfaisante -, est de savoir quel modèle social européen vous défendez. Vous dites que vous en défendez un. Vous soulignez l’importance des services publics. Vous n’avez pas dit que vous étiez en faveur des directives-cadres, vous n’avez pas dit que dans cette Europe les services publics devaient être protégés, étendus et renforcés dans l’intérêt public. Votre idée de ce que doit être une Europe sociale ne correspond pas à nos attentes. La même chose vaut pour l’emploi. Beaucoup de citoyens européens craignent de perdre leur emploi à cause des délocalisations industrielles vers d’autres régions du monde. Qu’allez-vous faire pour garantir que de nouveaux emplois soient créés, que ces emplois soient préservés et que nous restions compétitifs tout en demeurant une Europe sociale? Enfin, nous avons été profondément déçus quand vous avez démissionné de votre poste de Premier ministre immédiatement après votre nomination, comme si vous étiez déjà élu. Vous avez dit que 50% plus une voix vous suffiraient. Si c’est suffisant pour vous, il se pourrait que parfois, dans cette Assemblée, vous obteniez 50% moins une voix pour vos propositions. Ce serait dommage. Je ne sais pas si vous serez élu demain, mais c’est fort probable. Vous devez vous préparer au fait que nous, les membres du groupe du parti des socialistes européens, nous serons toujours loyaux, mais il y aura des discussions très dures au sujet de cette Europe sociale. Si vous ne vous montrez pas plus favorable à cette «Europe sociale», il y aura quelques sérieuses controverses. Je vous souhaite tout de même bonne chance pour ce débat que vous aurez avec notre groupe si vous êtes élu. De Sarnez (ALDE ).    - Monsieur le Président désigné, si vous êtes investi demain grâce à l’approbation de notre Parlement, vous deviendrez le prochain président de la Commission à un moment essentiel pour l’avenir de notre Union et pour la construction de l’Europe. Dans les cinq années qui viennent, en effet, deux enjeux majeurs s’offrent à nous: le premier est celui de la nature de l’Europe que nous voulons. Voulons-nous que l’Europe continue d’être une simple zone de libre-échange, reposant pour l’essentiel sur l’addition des égoïsmes nationaux, ou bien voulons-nous construire une véritable union politique, porteuse d’un projet qui nous sera commun et destiné à peser dans le monde? Telle est la question qui se pose à nous. Je suis convaincue que nos concitoyens attendent que nous construisions cette union politique. Dans un monde de plus en plus ouvert, ils veulent une Europe plus présente et de meilleure qualité. Nos concitoyens attendent de l’Europe qu’elle puisse créer de la croissance et de l’emploi et ainsi protéger leur modèle social. Ils attendent de l’Europe une véritable politique de recherche et de développement, à l’égale de celle des États-Unis. Ils attendent de l’Europe qu’elle assure leur sécurité. Ils attendent de l’Europe qu’elle montre l’exemple en matière d’environnement. Ils aspirent à ce que l’Europe puisse mieux faire vivre leurs identités, leurs différences, leurs langues, leurs cultures et leurs valeurs. Enfin, nos concitoyens souhaitent que l’Europe pèse dans le monde parce qu’ils savent bien que l’équilibre du monde ne sera pas le même selon que l’Europe existera ou pas. Cette union politique que nous appelons de nos vœux n’existera vraiment que si elle est dotée d’un budget conséquent, à la hauteur de ses ambitions nouvelles. Ce sera, Monsieur le Président désigné, une façon très concrète de mesurer l’engagement européen de la nouvelle Commission. Céderez-vous à la vision réductrice et restrictive d’un certain nombre d’États membres, ou bien arriverez-vous à les convaincre de la nécessité absolue d’une évolution budgétaire substantielle? Le deuxième enjeu est celui de la construction d’une véritable démocratie européenne sans laquelle il ne peut y avoir d’union politique. L’Europe ne peut plus être l’affaire des seuls initiés, des seuls gouvernements et des seuls experts. Les peuples d’Europe, les citoyens, ne veulent plus que les décisions se prennent sans eux. Ils ont besoin de comprendre, d’être informés, d’être associés et de savoir comment ils peuvent peser sur leur propre destin. Je pense ici, par exemple, à la décision que la Commission aura à prendre concernant l’ouverture de prochaines négociations d’adhésion. Sur cette question essentielle, parce qu’elle porte sur la nature même de l’Europe, il faudra enfin ouvrir un véritable débat et sortir des huis clos habituels. Monsieur le Président désigné, les enjeux, comme les attentes, sont immenses et le temps presse, car dans les deux années qui viennent, les peuples d’Europe seront amenés à se prononcer sur la Constitution européenne. Nous ne devons plus, nous ne pouvons plus les décevoir. Il y va de notre devoir et de notre responsabilité. C’est pourquoi, si notre Parlement décide de vous accorder sa confiance, nous vous demanderons de porter haut et fort ce double message: celui de l’unité politique nécessaire de l’Europe et celui de la démocratie qui donnera enfin à nos concitoyens toute leur place. Joan i Marí (Verts/ALE ).    - Monsieur le Président, félicitations pour votre nomination. Monsieur Barroso, veuillez donner aux Catalans une chance de voter «oui» sur la Constitution européenne. Le peuple catalan n’a pas été reconnu par l’Espagne. Notre langue n’est pas officielle au sein de l’État espagnol, et cet État ne reconnaît pas notre droit à l’autodétermination. Nous sommes des autonomistes européens: nous voulons le même degré d’autonomie pour les pays catalans que celui dont jouit le Portugal au sein de l’Europe. Alors que nous attendons la reconnaissance de nos droits, nous serions cependant en mesure de voter en faveur de la Constitution européenne si la langue catalane devait être reconnue officiellement. Dans le cas contraire, comment pourrions-nous voter en faveur d’un texte qui ne reconnaît pas les nations sans État - les pays catalans, dans notre cas - ni n’accorde un statut officiel à une langue telle que le catalan, parlé par 10 millions de personnes? Nous voudrions voir une Europe constituée de tous les peuples dont elle est réellement composée, une Europe d’égalité des droits, y compris les droits nationaux pour les nations sans État, une Europe pleinement démocratique ou, comme nous disons en catalan: ... Le Président.    - Je voudrais souligner à l’attention de l’Assemblée que M. Joan i Marí a exercé son droit, prévu à l’article 138 du règlement, de s’exprimer dans la langue officielle de son choix. L’anglais est une langue officielle et il a choisi de l’utiliser en y intercalant des phrases en catalan qui n’ont pas pu être traduites ni comprises par le reste de l’Assemblée, et qui ne seront donc pas reprises dans le procès-verbal. Figueiredo (GUE/NGL ).    - Les résultats et la faible participation lors des récentes élections pour le Parlement européen ont prouvé qu’il y avait une énorme insatisfaction, et une désaffection, à l’égard des politiques communautaires et de l’avancée de l’intégration inscrite dans la Constitution européenne. Personne ne veut admettre que l’on continue à poursuivre une politique d’indifférence face à l’aggravation de la situation économique et sociale, que l’on ferme les yeux sur les hauts niveaux de chômage, de pauvreté et d’exclusion sociale et l’augmentation de l’inégalité sociale, et que l’on ferme l’oreille aux protestations des travailleurs menacés par les délocalisations et les restructurations opérées par les multinationales. Nous ne pouvons ignorer la situation au Moyen-Orient, en Irak et en Palestine et les conséquences d’une guerre absurde, illégale et injuste, pas plus que nous ne pouvons maintenir une politique consistant à rester dans le sillage de l’impérialisme américain de l’administration Bush ou maintenir une attitude ambiguë à l’égard de Sharon et de son terrorisme d’État. Nous ne pouvons accepter que le candidat au poste de président de la Commission, M. Durão Barroso, nous dise que nous devons nous attendre à encore plus de ce même programme, malgré le fait que nous ayons maintenant dix États membres de plus dans une situation économique et sociale difficile, ce qui signifie que nous devrions donner la priorité aux questions sociales et à un examen approfondi de nos politiques économiques et sociales, en accordant une attention particulière aux nouvelles perspectives financières et à un renforcement significatif de celles-ci. La formule qu’il propose continue à être basée sur la stratégie de Lisbonne, mais, parmi les décisions prises, les seules à avoir suscité une réponse positive ont été la libéralisation et la privatisation. Il est inacceptable qu’au nom de ce que l’on appelle la compétitivité, l’accent doive être placé sur des modèles d’emploi flexibles et précaires, sur la réduction des coûts salariaux et sur la modération des salaires, sur le démantèlement des services publics, bref sur l’agenda néolibéral de groupes économiques et financiers, au lieu de se concentrer sur les conditions de vie et de travail, le développement durable, une plus grande cohésion économique, sociale et territoriale, des emplois associant haute qualité et pleine jouissance des droits, et la restauration des investissements publics et sociaux, en particulier dans les chemins de fer, les services de santé, l’environnement, l’éducation et la recherche. Ceci exige une révision des politiques économiques et monétaires, un arrêt de la libéralisation et un examen du pacte de stabilité, faute de quoi nous ne pourrons pas combattre la pauvreté et assurer l’inclusion sociale et une qualité de vie élevée pour l’ensemble de la population. Ceci implique une révision du mandat de la Commission au sein de l’Organisation mondiale du commerce pour défendre le commerce équitable, la souveraineté en matière alimentaire, l’industrie européenne et les emplois dans les activités particulièrement vulnérables, et notamment dans les secteurs traditionnels sensibles comme le textile, la verrerie, les industries extractives et les chantiers navals, ce qui implique de donner de la dignité aux travailleurs, d’adopter des mesures pour promouvoir l’égalité des droits et des chances et de placer le bien-être, le progrès social, le renforcement de la démocratie, la coopération et la paix au cœur de la prise de décisions en matière de politiques communautaires. C’est pourquoi nous voterons contre M. Durão Barroso demain, ce qui représentera aussi un vote contre les politiques qu’il nous a présentées ici. Gollnisch (NI ).    - Madame le Président, je serai très bref. M. le Président a dit tout à l’heure, après l’intervention de notre collègue, que le catalan n’était pas une langue officielle des institutions. Je crois que ce n’est pas exact. Le catalan est, en fait, une langue officielle mais n’est pas, il est vrai, une langue de travail. Ceci étant, je sollicite l’indulgence pour notre collègue qui a prononcé quelques phrases en catalan car, précisément dans ce Parlement, au cours du débat où il a été décidé que le catalan serait une langue officielle, je me suis moi-même exprimé en latin; or, le latin n’est ni une langue officielle ni une langue de travail, et pourtant mes propos ont bien figuré en latin au compte rendu. La Présidente.    - Le président avait effectivement raison de dire que le catalan, comme le sorabe, une langue parlée près de ma circonscription de Berlin, n’est pas une langue officielle, ni une langue officielle de l’Union européenne, ni une langue de travail. Nous pouvons cependant œuvrer pour que les langues minoritaires deviennent des langues officielles, pour autant que nous fournissions les capacités nécessaires. M. Poettering serait prêt à accepter que le dialecte de Berlin, ma ville d’origine, soit considéré comme une langue officielle. Je l’en remercie beaucoup. Vaidere (UEN ).    - Mesdames et Messieurs, soumis au feu croisé de questions de notre groupe politique, M. Barroso a prouvé qu’il était un homme politique expérimenté, un professionnel de la politique, et nous avons décidé de soutenir sa candidature, notamment parce que M. Barroso a fait référence à l’Union européenne comme à une union de nations. M. Barroso, toutefois, a diplomatiquement évité de répondre à une question sur sa position concernant les futures relations avec la Russie. Je voudrais souligner que l’obtention de la reconnaissance et de la condamnation internationales, en particulier par la Russie en tant qu’héritière de l’URSS, de l’occupation des États baltes, y compris de la Lettonie, est un objectif international important. Cela rendrait sans aucun doute les relations entre l’Union européenne et la Russie, et aussi avec la Commission européenne, moins hypocrites - parler vodka et caviar le soir, mais s’apercevoir le lendemain que la Russie a interdit les importations d’aliments de l’Union européenne. Admettre la réalité constituerait une bonne base de coopération réellement constructive à l’avenir. À propos d’aspects économiques, je soulignerai qu’en élaborant le budget, il faut penser à allouer une plus grande proportion des ressources au développement de l’économie des nouveaux États membres, y compris au moyen des Fonds structurels, car les différences entre les anciens et les nouveaux États membres sont encore trop importantes. Tant les leviers fiscaux, qui relèvent de la compétence des États membres, que les Fonds structurels pour les infrastructures, l’élimination de la pauvreté et le soutien du développement économique devraient être utilisés pour accélérer le développement. Monsieur Barroso, nous plaçons de grands espoirs dans votre approche créative à l’égard de ces importantes questions. Merci. Martin, Hans-Peter (NI ).    - Je voudrais tout d’abord dire bravo au Portugal, félicitations à votre équipe de football. Vos joueurs étaient sans aucun doute les meilleurs de l’Euro 2004. Et pourtant ils ont perdu. Malheureusement, en l’occurrence, vous n’êtes pas le meilleur joueur du jeu politique, mais vous allez gagner. Nous savons que le monde est injuste. Toutefois, Monsieur le futur Président, si vous gagnez, la question est: qu’allez-vous faire de cette victoire? On peut toujours espérer. Je pense que la question décisive que je devrais vous poser est de savoir comment vous allez pouvoir combler cet immense fossé de crédibilité qui existe entre la manière dont tant de gens perçoivent l’Europe politique et ce qui se passe effectivement ici. Nous voulons vraiment une Europe commune, mais cela ne marche pas. Vous pouvez le constater dans le taux de participation électorale. Vous pouvez le constater dans le refus d’allouer les contributions financières nécessaires. Je pense que votre approche centrale devrait consister à faire l’effort de dire que nous gaspillons trop ici, que réduire les dépenses de moitié en étant plus efficaces pourrait souvent être plus rentable et qu’en matière de transparence en particulier nous pourrions nous inspirer du pays dont vous aimez tant parler, les États-Unis, avec leur loi sur la liberté de l’information; parce qu’ici il y a une chose que nous apprenons très rapidement: il n’y a pas de démocratie sans transparence, et c’est pourquoi j’espère qu’à la fin de votre mandat nous pourrons à nouveau dire: «Allez, le Portugal!» Pinheiro, João de Deus (PPE-DE ).    - Monsieur Durão Barroso, comme d’autres discours que vous avez adressés à cette Assemblée, votre message d’aujourd’hui était rempli de nouveaux espoirs. Dans votre allocution, vous êtes parvenu à aborder des questions telles que le terrorisme, la dégradation de l’environnement, le vieillissement de la population, les disparités régionales et sociales, le problème du chômage de longue durée, la désaffection du public à l’égard du projet européen et les questions relatives à l’approbation du traité constitutionnel et à la stratégie de Lisbonne. Vous avez également fait référence, par omission, à la faiblesse de notre politique étrangère et de sécurité commune et vous avez également été assez avisé pour mentionner les graves problèmes auxquels nous allons être confrontés du fait de la diversité et de la complexité d’une Europe à 25 et, bientôt, à 27 ou 28. C’est dans ce contexte qu’il est essentiel de nourrir l’idée qu’il est possible, face à tous ces défis, de parvenir au consensus, d’établir le dialogue et de jeter des ponts, et de le faire sans dogmatisme ni préjugé, tout en offrant à chacun, riche ou pauvre, grand ou petit, nouveau ou ancien, l’option de nous aider à définir des paramètres et des objectifs pertinents pour l’Europe. Je voudrais dire tout simplement que nous avons besoin d’une Commission du style Delors, une Commission dotée de leadership et d’ambition, mais aussi une Commission qui soit efficace. Monsieur Durão Barroso, les gens faibles n’entrent pas dans l’histoire - cela ne s’est jamais vu. Je connais vos qualités, je sais ce dont vous êtes capable, et je connais votre détermination, votre bon sens et votre modération. En ajoutant à cela votre jeunesse et votre amour du débat parlementaire, je suis convaincu que votre mandat va ouvrir une ère nouvelle en Europe et un nouveau partenariat entre le Parlement et la Commission, ce qui est vital si nous voulons que l’Europe progresse, continue à se construire et à s’affirmer. Par conséquent, j’ai une question à vous poser: je voudrais que vous nous parliez plus précisément de vos idées concernant les relations entre une Commission forte et un Parlement européen dont nous souhaitons aussi qu’il devienne plus fort que jamais. Wiersma (PSE ).    - Monsieur le Président, pardonnez-moi ma confusion, mais il y a beaucoup de personnes nouvelles dans ce nouveau Parlement. Je vous félicite pour votre élection à la vice-présidence et d’assurer aussitôt la présidence de cet important débat d’aujourd’hui. Monsieur Barroso, je veux me concentrer sur un sujet, celui de la politique étrangère et de sécurité. Le président de mon groupe a déjà déposé une série de questions pour vous, et c’était l’une de celles-ci. Nous sommes d’avis que la future Commission européenne peut apporter une contribution importante à la poursuite du développement d’une politique étrangère européenne forte et ayant ses priorités. C’est possible si l’on combine les pouvoirs réservés à la Commission avec ceux du Conseil, et ensuite le haut-représentant et le président de la Commission peuvent évidemment jouer un rôle important dans ce domaine. Nous voulons que l’Union européenne soit plus ambitieuse. La politique de sécurité est une composante importante de cette aspiration et, par conséquent, telle que nous l’imaginons, elle ne peut absolument pas être une simple copie du modèle américain, que nous décririons comme une suprématie militaire. Selon notre point de vue sur ces questions, les pays européens représentent une autre tradition et nous préconisons une politique de sécurité basée sur des principes généraux avec une préférence pour les moyens civils, les moyens militaires restant toujours une option de dernier recours, une option qui serait alors choisie seulement sur la base de décisions prises par l’Union européenne. Dans le contexte d’une politique de sécurité plus large, nous voulons prôner le développement, soutenir les pays en développement, le commerce équitable et traiter non seulement l’insécurité, mais aussi ses causes. Nous considérons que la prévention des conflits est un concept aussi important que le multilatéralisme. Sur cette base, l’UE doit oser faire ses propres choix, que ce soit concernant Kyoto, le Tribunal pénal international ou la prolifération des armes nucléaires. Dans la mesure du possible, ceci doit se faire en coopération avec les États-Unis, et nous ne sous-estimons pas la valeur d’une réelle coopération, mais quand il n’y a pas d’autre choix, nous devons agir seuls. J’en viens maintenant à ce que l’on pourrait appeler le cœur du débat et à ce qui est encore une question sérieuse pour nous, le groupe du parti des socialistes européens; le président désigné de la Commission n’a pas été en mesure de nous convaincre qu’il envisage lui aussi un rôle autonome similaire pour l’Union européenne. Une majorité écrasante du groupe socialiste était opposée à la guerre en Irak. Il est apparu par la suite que la résolution visant à la soutenir était fondée sur des erreurs ou des informations incomplètes sur des armes de destruction massive en Irak ou des liens de l’Irak avec Al-Qaida et d’autres groupes terroristes, et nous pouvons encore lire des commentaires à ce sujet chaque jour dans les journaux et ailleurs. Il n’y avait pas non plus de mandat de l’ONU, et nous estimions que c’était important. Depuis lors, il est devenu manifeste que mettre l’Irak au pas impliquait d’énormes souffrances. Nous avons dit aussi ce qui devait être dit à ce sujet au cours des six derniers mois. M. Barroso, en tant que Premier ministre du Portugal, a joué un rôle majeur en organisant et en accueillant un sommet aux Açores, donnant ainsi l’impression qu’il faisait sienne l’approche américaine, que nous considérons comme unilatérale. Depuis, à aucun moment il n’a pris ses distances par rapport à cela. La question est de savoir si, confronté au même type de décision, il réagirait de la même manière, et si cela est sa conviction essentielle et fondamentale. L’ensemble de cette question pèse d’un poids très lourd pour le groupe du parti des socialistes européens et jouera un rôle important dans les délibérations que nous allons conclure ce soir. Au cours du dialogue avec le groupe socialiste, M. Barroso a attiré l’attention sur d’autres Premiers ministres européens qui avaient également soutenu la politique américaine; il est évidemment pertinent, quand on évalue un candidat, que des hommes politiques aient poursuivi une politique à un moment donné, mais ses anciens collègues Premiers ministres ne se portent pas candidats à la présidence de la Commission européenne. J’espère qu’il comprendra que nous voulons un président qui ait au moins de l’empathie pour nos vues sur la politique de sécurité de l’Union européenne. Maaten (ALDE ).    - Monsieur le Président, je vous félicite moi aussi pour votre élection en tant que vice-président de ce Parlement. Monsieur Barroso, vous êtes candidat au poste de président de la Commission et, si vous accédez à cette fonction, il est évident que votre présidence arrive à une époque très délicate. Aux élections européennes, plus de la moitié des électeurs sont restés chez eux, et certains de ceux qui sont allés aux urnes ont voté pour des partis qui critiquent l’Europe ou qui lui sont hostiles. Ce que les électeurs nous disent, ce qu’ils disent au Parlement, au Conseil et à la Commission, c’est que les choses ne peuvent plus durer ainsi. L’Union européenne ne peut continuer si elle persiste à travailler comme elle le fait actuellement. Il y a une crise de confiance massive, et la dernière chose que nous pouvons nous permettre, c’est de passer à l’ordre du jour. C’est pour ces raisons également que la procédure adoptée suscite tant de critiques. Ceci n’a absolument rien à voir avec vous personnellement - au contraire: le soutien unanime dont vous avez bénéficié parle en votre faveur -, mais cette procédure n’est pas cohérente avec l’image que nous devons donner de l’Europe. Dans ce domaine, vous n’êtes pas le problème, mais vous pourriez être la solution. En effet, vous pourriez très bien admettre que nous ne pouvons pas continuer ainsi et que nous devons trouver une autre manière de faire notre travail. Nous devons présenter une image différente de celle que nous montrons actuellement au monde. La question est de savoir si vous allez poursuivre dans la même voie. À ce propos, je pourrais ajouter - en partie sur la base de ce que vous avez dit plus tôt - que je présume que ce ne sera pas le cas, mais allez-vous continuer la pratique des arrangements en coulisses, des décisions prises par les ministres dans le style «réseau des anciens», ou direz-vous, comme le public: «cela ne peut vraiment plus continuer comme ça»? Une deuxième question est de savoir si nous devrions nous fier à vos paroles ou à vos actes. Dans ce que vous dites maintenant, il y a «quelque chose pour chacun» et je peux très bien imaginer que, pour un candidat, c’est bien joué. J’ai beaucoup de respect pour vos actes; le type de politique économique que vous appliquez - ou appliquiez - au Portugal est celui dont l’UE a besoin. Contrairement à l’orateur précédent, je ne pense pas que votre politique étrangère soit déterminante; ce sont des choses dont nous avons besoin. J’espère que vos actes sont plus fiables que vos paroles. Une autre question encore pour conclure: vous avez parlé de faire entrer plus de femmes à la Commission et je considère que c’est une très bonne option. Ce qui m’intéresse avant tout en tant que libéral néerlandais, c’est ce que vous faites quand un pays a une bonne candidate; dites-vous alors à cet État membre que le poste doit revenir à cette femme, qu’ils ont peut-être d’excellents candidats masculins, mais que c’est la femme qui doit obtenir le poste? Allez-vous pousser dans ce sens, même si le pays en question assure actuellement la présidence de l’Union? Lundgren (IND/DEM ).    - Madame la Présidente, aux élections européennes de juin, la participation a été très faible et les partis eurosceptiques ont marqué de nombreux points. Les sondages d’opinion montrent que la confiance des citoyens dans l’UE et ses institutions décline dans la majorité des États membres. L’Union européenne perd progressivement sa légitimité. Pourquoi en est-il ainsi? Il y a deux explications importantes. Premièrement, l’UE développe des moyens qui font que le pouvoir politique échappe de plus en plus aux citoyens. Deuxièmement, les citoyens pensent de plus en plus que les ressources de l’UE se perdent en gaspillage et en corruption. Le nouveau parti suédois que je représente, la liste de juin, s’est présenté aux élections pour ces deux questions et nous avons reçu un puissant mandat politique pour combattre le transfert permanent de pouvoir politique des États membres vers Bruxelles et pour veiller à ce que l’argent des contribuables européens soit utilisé efficacement et honnêtement. La Commission doit cesser de s’immiscer continuellement dans de nouveaux secteurs. Nous ne voulons pas que les horaires de travail des médecins soient réglementés au niveau de l’UE. Nous ne voulons pas que la politique en matière de chasse soit élaborée au niveau de l’UE. Nous ne voulons pas de politique fiscale ni de politique sociale communes. La centralisation et la bureaucratisation actuelles du pouvoir politique sont, en réalité, une menace pour l’avenir de l’Europe. Les fantastiques succès économiques, scientifiques et sociaux de l’Europe sont dus principalement à la concurrence institutionnelle entre de petites unités politiques cherchant des solutions constructives aux problèmes. Le berceau de l’Europe se trouve dans les petites cités-États de la Grèce ancienne. Les villes-États indépendantes d’Italie du Nord pendant la Renaissance et les innombrables États allemands des dix-huitième et dix-neuvième siècles ont nourri l’histoire de l’Europe de périodes de grandeur. La révolution industrielle a commencé dans une Angleterre qui comptait quelques dizaines de millions d’habitants seulement. La liste de juin appelle le président de la Commission à faire du mandat qui vient de commencer une ère de décentralisation politique qui verra l’assainissement des institutions de l’UE et le renforcement de leur efficacité. Mussolini (NI ).    - Monsieur le Président, je voudrais féliciter le candidat, M. Barroso. Vous avez dit que nous, les 732 députés européens, étions la voix du peuple et ensuite vous avez dit qu’à moins que nous ne soyons membre d’un groupe, nous n’aurions guère l’occasion de nous exprimer. Ceci est extrêmement antidémocratique. Je voudrais dire que j’approuve entièrement certaines parties de votre intervention, notamment celles concernant la lutte contre la discrimination et la promotion de l’égalité des chances. J’ai aussi entendu quelqu’un dire que le Conseil ne devait pas être le paillasson de la Commission et que la Commission et le Parlement ne devaient pas être le paillasson du Conseil. Pour ma part, je tiens beaucoup à ce que l’Europe ne soit pas le paillasson des États-Unis. Ceci est le plus important puisque cela a été le cas jusqu’ici. Il faut que nous renforcions le rôle politique de l’Europe; de même, il faut que nous renforcions les valeurs chrétiennes qui unissent les Européens et que nous luttions pour les questions sociales qui, à mon avis, sont essentielles. Nous entendons peu parler de l’enfance et encore moins des enfants qui sont exploités, violés et transformés en enfants-soldats dans les conflits armés. J’approuverai donc toute action de votre part concernant ces décisions et, en particulier, concernant ces questions sociales. Grossetête (PPE-DE ).    - Madame la Présidente, permettez-moi tout d’abord de vous dire que c’est avec beaucoup de plaisir que je vous vois siégeant en face de moi, à cette tribune, et je vous félicite pour votre élection. Monsieur Barroso, je vous ai écouté avec attention et j’ai apprécié votre vision de l’Europe et du rôle que doit jouer la Commission européenne, une Commission qui se doit d’être forte et qui a besoin d’un coup de jeune, et je pense que vous pouvez donner une autre image de cette institution pas toujours bien perçue par nos concitoyens, lesquels réclament une information continue sur les travaux communautaires et une explication claire des perspectives et des défis à relever. Les cinq prochaines années seront semées de défis. J’en citerai seulement quatre: l’approbation de la Constitution, les orientations financières, la politique de l’emploi et les questions légitimes qui se posent concernant l’adhésion de la Turquie. Un engagement sans faille derrière le projet de Constitution apporterait des gages supplémentaires aux États membres et à leurs représentants qui auront l’immense responsabilité de présenter ce projet à leurs concitoyens dans la perspective de leur adhésion au texte de la Constitution. Une Europe qui fonctionne c’est une Europe qui fait peut-être moins mais qui fait beaucoup mieux, c’est une Europe qui avance, c’est une Europe qui sait gérer son budget et qui dépense efficacement en se donnant les moyens de ses politiques. Il ne servirait à rien de proposer des orientations sans une réflexion financière préalable, ni de geler des postes de dépenses indispensables. Le budget, sans pénaliser les anciens États membres, doit permettre de soutenir les dix nouveaux pays et contribuer à créer les conditions favorables à la croissance. Nous comptons sur vous pour maintenir la politique régionale de l’Europe. Dans le même temps, la Commission européenne devra redynamiser la politique économique. Cette redynamisation économique ne peut reposer sur des outils rigides, enfermant les États dans des carcans comptables, ou enfermant les entreprises européennes dans des règles qui les empêcheraient de se développer sur le marché mondial. Nos politiques doivent pouvoir s’adapter aux exigences de la conjoncture actuelle. Cette réussite de l’Union passe aussi par l’adhésion de ses peuples qui demandent une meilleure lisibilité de l’action communautaire. Ils ont l’impression, malheureusement, que tout est décidé sans les consulter. L’exemple de l’adhésion de la Turquie est significatif. Tout serait joué d’avance. Je ne veux pas le croire. Le débat doit être ouvert et nos concitoyens veulent y participer directement. Je souhaite que la nouvelle Commission européenne s’appuie aussi sur la jeunesse, cette jeunesse dynamique et optimiste qui est profondément européenne. Ce sont les jeunes d’aujourd’hui qui porteront l’Europe de demain. Aujourd’hui, nous vivons dans un monde où tout va très vite, où les nouvelles générations sont impatientes et où des résultats concrets doivent pouvoir être perçus à court terme. Monsieur Barroso, je vous souhaite de réussir non seulement demain, mais aussi et surtout pendant cinq ans à la tête de la Commission européenne. Soyez fort face au Conseil! C’est le Conseil qui met souvent l’Europe en panne. Appuyez-vous sur le Parlement européen! Le Parlement sera votre allié si vous savez piloter dans le respect des souhaits de nos concitoyens. Barón Crespo (PSE ).    - Madame la Présidente, Mesdames et Messieurs, Monsieur Durão Barroso, dans la longue marche vers l’intégration européenne, vous voici à présent devant cette Assemblée afin de solliciter la possibilité de diriger sa prochaine étape. Vous avez choisi de commencer votre discours par une citation appropriée de Jean Monnet, dans laquelle il parle du caractère stimulant de la création de cette démocratie supranationale que nous construisons ensemble, et je salue son courage et sa bravoure. J’ignore si vous avez reçu un cadeau empoisonné, mais vous vous êtes avancé vers le camp d’Agramante toujours présent au sein du Conseil, après que plusieurs victimes sont tombées au cours d’un débat qui s’est déroulé à huis clos. Vous vous êtes avancé et vous êtes présent en ce jour. Je crois, par conséquent, qu’il s’agit d’un pas important, et il me faut formuler quelques commentaires à ce propos - je ne les dirige pas simplement à votre intention, mais également à celle des députés de la coalition PPE-DE -, parce que nous sommes en train d’innover politiquement et constitutionnellement. M. Poettering a exigé à plusieurs reprises, par le biais d’un veto, le droit de sa famille politique de proposer un candidat en sa qualité de plus grande minorité - cette coalition est en effet une minorité, mais il s’agit de la minorité européenne la plus grande. Vous y êtes parvenus. Nous sommes maintenant entrés dans une autre phase politique. Vous devez à présent dégager une majorité au sein de ce Parlement, et telle est la tâche que vous entamez maintenant. Je dois vous dire que l’exercice entrepris est important et, pour employer une tournure que nous, personnes originaires de la péninsule ibérique, comprendrons, vous nous demandez aujourd’hui de vous accorder une chance. Il reste à voir si vous la méritez ou si elle vous est accordée. Toutefois, permettez-moi d’exprimer certaines réserves que nous avons en tant que socialistes et que j’ai rendues publiques. J’en ai aussi discuté avec certains amis communs. Premièrement, vous présidez un parti social-démocrate qui a d’abord fait partie du groupe libéral, puis du groupe PPE-DE au sein de cette Assemblée. Vous n’avez jamais frappé à la porte du groupe social-démocrate des socialistes. Je ne défends aucun «copyright», mais vous conviendrez que cet aspect entraîne une certaine confusion. Vous avez aussi brièvement fait référence à la stratégie de Lisbonne, adoptée sous la présidence portugaise de M. Antonio Guterres en mai 2000. À la lumière de ce qui s’est passé au Portugal et de ce que M. Balkenende a dit ce matin, vous conviendrez avec moi que la question majeure à laquelle nous sommes confrontés reste la manière d’interpréter la stratégie de Lisbonne. Nous voulons une économie hautement compétitive assortie d’un développement technologique, mais nous voulons également la cohésion et la défense et la mise à jour de notre modèle social. À cet égard, nous ne sommes pas d’accord, au vu de ce que vous avez réalisé au Portugal. C’est pourquoi je suis persuadé que vous êtes venu nous demander de vous accorder une chance. En tant que socialistes, nous débattrons aujourd’hui du bien-fondé de vous l’accorder. Néanmoins, quel que soit le résultat, le processus ne s’achèvera pas aujourd’hui. Vous continuerez à être un candidat jusqu’à ce que vous nous proposiez la nouvelle Commission, jusqu’à ce que toutes les auditions de tous les commissaires aient eu lieu et jusqu’à ce que vous ayez présenté un programme devant cette Assemblée, avec un débat d’investiture en octobre. Voilà comment fonctionnent les choses. Vous obtiendrez peut-être cette chance, mais il vous faudra dégager une majorité et, pour ce faire, le groupe socialiste est absolument essentiel. Golik (NI ).    - Madame la Présidente, je souhaiterais commencer par vous féliciter pour votre nomination. Monsieur le Président désigné de la Commission, Mesdames et Messieurs, à la fin du mois de juin, les citoyens polonais et les membres de notre parti ont été ravis d’apprendre, Monsieur Barroso, que vous aviez accepté de vous porter candidat à la présidence de la Commission européenne. Nous sommes heureux de vous compter parmi nous en cette Assemblée aujourd’hui et d’être en mesure de vous apporter notre voix lors du vote. Au sein du Parlement européen, je représente la Pologne et les électeurs de ma circonscription. En Pologne, je représente un groupe de plusieurs centaines de milliers de petites et moyennes entreprises en ma qualité de vice-président de la chambre nationale de commerce, un poste que j’occupe depuis un certain temps. Au fil des ans, les chefs d’entreprise polonais et européens ont énormément discuté des divers modes de fonctionnement des chambres de commerce et d’industrie. En fin de compte, elles fonctionnent soit sur une base volontaire soit sur une base obligatoire et il leur faut jouer un rôle plus important au sein de la structure de l’État et de l’économie. La stratégie de Lisbonne exige que l’Union européenne renforce sa compétitivité. Elle demande instamment à l’Union d’utiliser tous les moyens à sa disposition pour y parvenir. Voilà un élément particulièrement significatif lorsqu’il s’agit de concurrencer l’économie des États-Unis, où les associations professionnelles sont fondamentales et reçoivent le soutien dont elles ont besoin. Nous croyons que les chambres de commerce et d’industrie sont des atouts qui pourraient être mieux utilisés. Elles sont fermement établies en Europe depuis l’époque napoléonienne. C’est pourquoi je vous demanderai, Monsieur Barroso, d’accorder une attention particulière à ce domaine tout au long de votre mandat. J’espère également que, dans la mesure de vos possibilités, vous ferez en sorte que les institutions de l’Union européenne octroient davantage de ressources et de missions aux chambres de commerce et d’industrie. Ces dernières pourront ainsi jouer leur rôle légitime en tant que destinataires des fonds de l’Union et remplir les missions de la stratégie de Lisbonne. Nous vous souhaitons de réussir pleinement dans tous les domaines de votre nouveau rôle, Monsieur Barroso. Nous sommes persuadés que vous accorderez une attention particulière aux institutions qui rassemblent les chefs d’entreprise. Pour terminer, chaque fois que vous recevrez des plaintes concernant la pénurie de pilotes, rappelez-vous que la Pologne forme d’excellents navigateurs. Mayor Oreja (PPE-DE ).    - Madame la Présidente, Monsieur Durão Barroso, je voudrais commencer par féliciter M. Durão Barroso pour le contenu de la communication qu’il a prononcée cet après-midi et je tiens à exprimer ma satisfaction à l’égard de sa candidature à la présidence de la Commission européenne. Vous l’avez expliqué à merveille: nous ne vivons pas simplement un moment quelconque, les circonstances sortent de l’ordinaire, la Commission que vous allez présider dans les prochaines années n’est pas quelconque. Il existe, à tout le moins, trois raisons à cette situation inhabituelle. La première raison est l’élargissement - je me demande si nous nous rendons bien compte que cette Commission sera la première depuis l’élargissement. La deuxième raison est qu’il y a cinq ans, au début du mandat de la précédente Commission, les effroyables attaques terroristes du 11 septembre et du 11 mars à Madrid ne s’étaient pas encore produites. Enfin, troisièmement, parce que ces événements se sont accompagnés d’une chute de la participation aux élections européennes. Pour ces trois raisons, il est possible que nous devions - pour employer une expression familière - faire une halte en chemin. Mais en politique, il n’y a pas de halte et l’Union européenne ne peut ni faire une halte ni s’arrêter. Cette halte doit être remplacée par une réflexion plus profonde que jamais nous permettant, dans le même temps, d’avoir des objectifs plus élevés que jamais en ce qui concerne l’avenir de l’Union européenne. Cet après-midi, nous en arrivons tous à une même conclusion, à mon avis: nous avons tous dit que nous devions renforcer les institutions européennes et nous avons tous mis l’accent en particulier sur la nécessité de renforcer la Commission. Nous sommes tous d’accord à ce propos. La question qui se pose est comment renforcer davantage la Commission. Vous l’avez également exprimé à merveille: le but n’est pas que la Commission dispose de pouvoirs énormes, mais qu’elle soit capable de diriger, de guider, d’organiser et de fixer des priorités. Je reste sur deux des questions clés que vous avez soulignées cet après-midi: premièrement, la Commission doit surtout être capable de diriger, de guider et d’organiser le travail des ministres des pays qui forment l’Union européenne; deuxièmement, l’Union européenne n’aura pas de politique étrangère sans, auparavant, disposer d’une politique intérieure solide capable de régler les problèmes communs que nous partageons en tant qu’Européens. Par conséquent, la question qui se posera à nous demain est: comment allons-nous renforcer la Commission? En renforçant ou en sanctionnant le président de la Commission par notre vote? Il ne fait aucun doute, à mes yeux, que le renforcement de la Commission exige que le président de la Commission puisse compter sur le soutien total de l’ensemble de cette Assemblée et, pour cette raison, lorsque nous voterons demain sur la désignation du candidat, je vous demanderai de penser à la stabilité des institutions par delà les considérations personnelles et les questions idéologiques. Napoletano (PSE ).    - Monsieur le Président désigné de la Commission, lors de l’audition devant le groupe du parti des socialistes européens, en réponse à ma question sur la politique étrangère et, en particulier, sur les circonstances qui vous ont mené à soutenir la décision d’une intervention unilatérale en Irak, vous avez répondu qu’étant un homme politique et non un technocrate, il vous fallait, à ce moment-là, donner votre avis et prendre position. J’en déduis que, par votre candidature, vous souhaitez apporter votre aide à la politisation de la vie politique de l’Europe. Vous avez fermement et à plusieurs reprises souligné cette notion, y compris aujourd’hui. Cependant, je crains qu’il ne s’agisse pas du raisonnement qui a mené et motivé les gouvernements à vous nommer, parce que vous savez pertinemment que la politique présuppose le développement d’une dialectique. Les citoyens doivent être en mesure de comprendre les alternatives et d’évaluer les différences entre les positions, en particulier lorsqu’il s’agit de questions fondamentales comme la guerre et la paix. Voilà qui explique également pourquoi de nombreuses générations de jeunes restent à l’écart des bureaux de votes: elles ne comprennent pas correctement les alternatives que la politique leur offre. Cependant, il ne s’agit pas là de la question que je souhaite soulever avec vous aujourd’hui, bien qu’elle soit tout aussi importante. Vous êtes au courant que ce 22 avril, le Parlement a adopté une résolution sur les risques de violation de la liberté d’information dans l’Union européenne et en Italie tout particulièrement. À la suite de ce vote, la concentration des médias a continué en France et dans les pays adhérents, alors qu’en Italie, une loi sur les conflits d’intérêts a été adoptée. Elle laisse le contrôle des chaînes de télévision aux mains du Premier ministre. En lieu et place, le Parlement européen avait espéré que des instruments juridiques soient introduits afin d’interdire que des candidats ou des personnalités politiques ne détiennent des intérêts directs dans le secteur de l’information. De plus, il y a quelques jours, la terrible nouvelle de la mort des deux journalistes en Russie est tombée et vous connaissez l’importance de la question de la liberté de la presse dans les pays avec lesquels nous entretenons des relations internationales. En conséquence, Monsieur Barroso, je tiens à vous poser une question très spécifique et j’espère que votre réponse sera tout aussi claire. Avez-vous l’intention de réagir à la demande du Parlement européen, c’est-à-dire de vous engager à rédiger une proposition de directive sur la protection du pluralisme des médias? Puisque vous avez dit que vous souhaitiez conférer importance, prestige et autonomie à la Commission par rapport au Conseil et en partenariat avec le Parlement, pensez-vous pouvoir prendre cet engagement dès à présent? Si vous recevez un vote positif de la part de cette Assemblée demain, cette question sera-t-elle reprise dans le programme que vous présenterez en octobre? Ferber (PPE-DE ).    - Madame la Présidente, Monsieur le candidat à la présidence de la Commission, Mesdames et Messieurs, quel est l’enjeu du vote de demain? Comme bon nombre de députés l’ont déjà dit, demain il sera question d’accorder notre confiance. Il s’agit d’un vote de confiance. Sommes-nous convaincus que le candidat du Conseil sera à la hauteur des tâches qui nous attendent ces cinq prochaines années? Sommes-nous convaincus qu’il jouera son rôle de gardien des Traités correctement au milieu de la tension constante entre le Conseil, le Parlement et la Commission? Je voudrais dire sans ambages que j’accorde ma confiance au candidat et que je suis persuadé qu’une majorité de cette Assemblée sera en mesure de placer la même confiance justifiée en lui. Cependant, je voudrais souligner, dans le même temps, qu’il s’agit aussi de ne pas abuser de cette confiance. Le candidat sera-t-il capable de garder son indépendance au moment de constituer son équipe? Je trouve inacceptable, Monsieur Barroso, que des États membres aient soumis ou soumettent leur aval à votre candidature à la condition que des souhaits particuliers leur soient accordés dans la répartition des portefeuilles de la Commission. Mais je suis convaincu que vous êtes suffisamment indépendant pour empêcher que ce cas de figure ne se produise automatiquement. Vous l’avez dit très clairement aujourd’hui. Nous entrons à présent dans une période où nous ne connaîtrons plus une Conférence intergouvernementale permanente, mais où il nous faudra concrétiser cette idée européenne au niveau politique. Dans les prochains mois, nous devrons bien entendu élaborer le programme de travail ensemble. À ce sujet, j’espère que le Parlement européen et vous-même coopérerez étroitement. Sur ce point également, je suis convaincu que vous ferez de cette coopération une réussite, parce qu’il nous faudra répondre à un grand nombre de questions ensemble. La subsidiarité: comment concrétiser ce concept, comment être certains que des règles ne sont créées que lorsque l’Europe est réellement impliquée et que, dans tous les autres cas, les États membres, les régions et les autorités locales sont en mesure de continuer à agir comme ils l’estiment approprié? Comment aider à renforcer la compétitivité en Europe? Dans ce domaine, je vous demanderai également, lorsque vous serez en poste à la Commission, de vous accorder quelques instants de réflexion afin de décider si certaines propositions de l’ancienne Commission ne méritent pas d’être retirées. La politique sur les substances chimiques, à titre d’exemple. Elle ne cadre pas avec le processus de Lisbonne de «renforcement de la compétitivité» et doit, à n’en pas douter, être repensée. Je pourrais mentionner le règlement budgétaire. Nous souffrons parce que nous ne sommes plus capables de réaliser ce que les législateurs, le Parlement et le Conseil, décident dans le budget car le règlement budgétaire, la Commission, nous met tant de bâtons dans les roues au sein de l’administration que les intentions des législateurs ne peuvent plus être satisfaites. Nous nous tournons vers vous pour prendre des initiatives. En conséquence, j’espère que vous ne trahirez pas cette confiance, mais qu’ensemble, nous serons en mesure de faire progresser l’Europe ces cinq prochaines années et, au bout de cette législature, de regagner la confiance des citoyens. Poignant (PSE ).    - Monsieur le Premier ministre, personne ne vous a encore appelé comme ça! Il n’est pas facile de vous désigner: candidat, candidat désigné, Monsieur Barroso... le statut de votre présence, par votre désignation, est en soi un petit problème et suscite une certaine gêne. Vous nous avez dit: «Investissez-moi cette semaine, vous aurez mon programme l’année prochaine.» Pour un parlementaire, c’est toujours compliqué de faire l’ajustement. J’ai cependant apprécié votre allusion aux électeurs qui ne se sont pas rendus aux urnes. En effet, vous nous avez dit que nous représentons 450 millions d’habitants, certes, mais que nous avons été élus par 150 millions d’électeurs, 200 autres millions étant restés chez eux. Que peuvent-ils avoir en tête aujourd’hui, après un demi-siècle - bien qu’ils n’aient pas tous connu ce demi-siècle? Qu’est-ce que l’Europe pour eux finalement? C’est une promesse tenue: la paix, c’est fait; la démocratie, c’est acquis; le marché, c’est réalisé; l’euro, c’est dans la poche pour un certain nombre d’entre eux. Votre problème et le nôtre est aujourd’hui de donner du sens à l’avenir. Pour moi et pour d’autres, la question sociale est centrale. Vous l’avez évoquée mais parmi beaucoup d’autres. Or, si vous ne donnez pas la priorité à cette question en la nourrissant de tous les sujets que nous avons, les uns et les autres, abordés devant nos groupes: services publics, harmonisation fiscale, droits sociaux, etc., il y aura certes de l’injustice, des inégalités, du chômage, mais en plus, nos concitoyens forts des acquis du demi-siècle écoulé s’éloigneront de l’idée même de l’Europe. Vous avez le devoir de nourrir une nouvelle page de notre histoire. J’avoue que je reste encore un peu sur ma faim. Titley (PSE ).    - Monsieur le Président, comme en conviendront, j’imagine, la plupart des orateurs, l’Europe est à l’essai à la suite des élections européennes. Nous devons nous montrer dignes du soutien de nos concitoyens. Nous n’y parviendrons pas en parlant sans fin de processus ou en menant d’obscurs débats institutionnels, ni en tenant des discours fleuris sur le sens de l’Europe. Maintenant que nous sommes parvenus à un accord sur un traité constitutionnel, nous devons nous concentrer sur ce que fait l’Europe plutôt que sur la manière dont elle le fait. Nous devons montrer comment l’Europe peut être bénéfique à tous les citoyens. C’est pourquoi je veux que le président de la Commission soit un homme d’action, et non un homme de paroles ou de beaux discours. La principale priorité - et je reconnais votre engagement à cet égard, Monsieur Barroso - doit être l’emploi. Nous devons mettre en œuvre les recommandations de Wim Kok. Nous devons mettre en place des incitants à la création d’emplois. Nous devons disposer de politiques qui récompensent financièrement le travail et investir dans la formation et le recyclage de nos travailleurs, au lieu de les maintenir tout bonnement hors du monde du travail. Nous devons inclure les plus marginaux dans la société. L’Europe a besoin de tous ses citoyens si elle veut prospérer. Nous devons investir dans nos concitoyens, car nous ne pouvons atteindre l’efficacité économique sans justice sociale. Nous devons en outre continuer de veiller à ce que la législation européenne soit appliquée correctement dans tous les États membres. Au sein de la dernière Commission, le commissaire Kinnock a réalisé un excellent travail de réforme des procédures de la Commission. J’espère que, si vous êtes désigné président, Monsieur Barroso, vous veillerez à la poursuite et à l’aboutissement de son travail, de sorte que nous puissions compter sur une Commission moderne et responsable garantissant une probité adéquate à tous les niveaux. Costa, António (PSE ).    - Mon cher Dr José Manuel Barroso, je tiens à vous souhaiter la bienvenue dans notre propre langue et dans un esprit cordial qui reflète les nombreuses années au cours desquelles les socialistes portugais et vous-même avez été des adversaires. Vos qualités personnelles ne sont bien entendu pas en cause ici. Je vous connais suffisamment pour affirmer que vous possédez les qualités requises pour être président de la Commission et j’ai assez d’indépendance d’esprit pour le déclarer tout à fait ouvertement. Le plaisir de voir un de nos compatriotes occuper ce poste ne fait pas l’ombre d’un doute non plus. Premièrement, parce que d’autres citoyens portugais, comme le commissaire António Vitorino, pourraient se trouver dans la même position et, deuxièmement, parce que nous partageons un même devoir - vous et nous - au sein de cette Assemblée: celui de représenter les intérêts que les citoyens européens ont en commun. L’enjeu aujourd’hui est le programme politique que vous proposez pour l’Europe et, à cet égard, je tiens à ce qu’il soit tout à fait clair qu’en votre qualité de Premier ministre du Portugal, nous avons divergé sur trois questions fondamentales, d’une portée considérable: en premier lieu, la guerre en Irak; en deuxième lieu, la révision du pacte de stabilité et de croissance; et, en troisième lieu, le recul de la dimension sociale de l’agenda de Lisbonne. Par conséquent, je voudrais vous demander sans détours dans quelle mesure le programme que vous proposez en tant que président de la Commission diffère de vos actions en tant que Premier ministre sur ces trois questions, de façon à ce que nous puissions justifier une prise de position différente vis-à-vis de votre programme actuel par rapport à vos actions passées. Itälä (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur Barroso, nous sommes tous conscients que l’UE se trouvera face à d’énormes défis dans les cinq prochaines années. Nous avons à présent surtout besoin de leadership et de compétence, et je sais que M. Barroso représente ces mêmes qualités - leadership et compétence. Avant toute chose, son élection souligne également, de manière appropriée, le résultat des élections européennes dans le contexte du système démocratique de l’UE. Il représente également les petits États membres et les régions périphériques, ce qui est un excellent signe envoyé vers l’extérieur. Il nous faut cependant nous souvenir que notre travail - qui est sous les feux de la rampe - doit être de nature internationale et non partisane ou institutionnelle. Nous devons continuer à rapprocher l’Union de ses citoyens. Avant toute chose, la nouvelle Commission doit faire un effort afin de garantir un renforcement de la prospérité économique, la création d’emplois et l’amélioration de la compétitivité, en accord avec la stratégie de Lisbonne. Aujourd’hui, il est particulièrement important de soulever la question de la sécurité de nos citoyens et d’inclure cela dans le travail de la Commission également. Nous avons besoin d’une Europe forte, mais, avant tout, fonctionnelle. Par l’élection de M. Barroso, ce Parlement indique aux citoyens européens que la démocratie fonctionner dans une Europe élargie et qu’ensemble, les institutions de l’Union seront en mesure d’aller de l’avant. Monsieur Barroso, la presse finlandaise a dépeint le rôle de président de la Commission européenne comme le poste le plus difficile en Europe et, peut-être, dans le monde entier. Je n’en doute pas, mais je sais que vous accomplirez cette tâche avec honneur et je vous souhaite beaucoup de réussite. J’espère que vous ferez preuve de patience et que vous trouverez de nouvelles idées lorsque vous vous retrouverez face aux défis complexes qui vous attendent. Je suis persuadé que cette Assemblée vous accordera son plus grand soutien demain. Cesa (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, Monsieur le Président désigné de la Commission européenne, Mesdames et Messieurs, c’est pour moi un grand honneur, en tant que nouveau député de cette Assemblée, de prendre la parole aujourd’hui lors d’un débat aussi important, en ma qualité de vice-président du groupe du parti populaire européen (démocrates-chrétiens) et des démocrates européens. Monsieur le Président désigné, l’Europe que vous avez décrite est fondée sur un équilibre entre intégration et dialogue intergouvernemental. Je m’en félicite et partage totalement votre vision. En réalité, vous serez à la tête d’une Europe qui a besoin d’une politique centrée sur l’équilibre entre les autorités nationales et supranationales, une Europe capable d’intervenir efficacement dans les forums internationaux et dans les endroits les plus reculés de l’Europe élargie. Monsieur Barroso, je suis persuadé que vous serez en mesure de concilier les intérêts des petits et des grands États tout en préservant une dimension méditerranéenne essentielle à l’identité de l’Europe. En outre, nous avons apprécié votre capacité à ancrer le processus d’intégration dans notre identité atlantique commune. De la sécurité dans le monde à la politique économique et au Moyen-Orient, les intérêts que nous avons en commun avec notre partenaire atlantique ne peuvent être ignorés. Monsieur Barroso, l’Union que vous voulez aider à consolider est garantie dans la Constitution européenne et elle l’aurait été complètement si nous y avions inclus un fait indéniable, à savoir que le principal élément unificateur réside dans les racines chrétiennes de l’Europe. Nous ne nous lasserons jamais de le répéter. Néanmoins, l’Europe doit également se consacrer à la réforme des processus décisionnels et des institutions. Le rythme de l’économie dans notre société mondialisée l’exige. La Constitution européenne est déjà un pas dans cette direction, mais, en attendant sa ratification par les États membres, nous ne pouvons pas et ne devons pas rester les bras croisés. Le Parlement, le Conseil et la Commission ont récemment adopté un important accord interinstitutionnel intitulé «Mieux légiférer» qui, s’il est pleinement mis en œuvre, permettra notamment de faciliter le dialogue entre les institutions et de le rendre plus transparent et d’éviter de légiférer inutilement, en tirant le meilleur parti d’instruments alternatifs tels que l’autorégulation, la corégulation ainsi que la fixation de calendriers déterminés pour la transposition de la législation par les États membres. Cet accord devrait également garantir les droits du Parlement. Monsieur le Président désigné, je suis certain que la Commission que vous allez présider jouera pleinement son rôle dans la mise en œuvre de l’accord interinstitutionnel. Pour ce faire, elle doit constituer une équipe forte, capable d’entreprendre et d’être indépendante. Monsieur Barroso, le travail qui vous attend s’annonce ardu, mais fondamental. Nous tenons à vous souhaiter beaucoup de réussite dans votre travail et à vous assurer de notre soutien ferme et loyal. Dehaene (PPE-DE ).    - Monsieur le Président, je pense que le président désigné de la Commission a tout à fait conscience que la prochaine Commission se trouve face à d’énormes défis, l’élargissement à dix nouveau pays ainsi que la nécessité de les intégrer au sein de l’UE n’en étant pas les moindres. Certains craignent qu’elle s’en trouve diluée. Il n’y a vraiment aucune raison à cela; la Constitution, telle que nous l’avons élaborée au sein de la Convention, tente justement d’éviter ce cas de figure, en renforçant la méthode communautaire, par exemple. C’est avant tout à la Commission de prouver la valeur de la Constitution que nous attendons, car elle y joue un rôle central. Elle est la gardienne des Traités; elle doit défendre les intérêts généraux de l’Europe. Au sein de la Convention, je n’ai cessé de dire, et tout le monde l’a entendu, que la Commission, sous sa forme actuelle, était trop grande pour pouvoir réellement fonctionner de manière collégiale. D’un autre côté, je crois que, si la Commission tient véritablement à fonctionner avec 25 membres, elle n’y arrivera qu’au moyen d’une présidence forte utilisant toutes les prérogatives mises à sa disposition par le Traité. Bien que j’aie été ravi d’entendre que tel était votre objectif pour la composition de la Commission dès le départ, je crois que le Conseil exercera un contrôle général à ce propos et que le Parlement aussi, cette autorité que vous avez mise en avant depuis le début, défendra l’indépendance de la Commission et la pleine autorité de son président. Vous devriez également souligner cet aspect en ce qui concerne le paquet financier. Je pense en effet qu’en essayant de faire de l’élargissement une réalité, nous devons insister le plus possible sur la solidarité entre les États membres de l’UE et au sein de l’UE. Nous n’y parviendrons pas si nous persistons à vouloir rester dans un cadre trop économe; à titre d’exemple, la limite de 1% est un cadre impossible pour réaliser réellement un élargissement synonyme d’intégration. Je vous le dis, Monsieur le Président: l’adoption de la Constitution est, à mes yeux, une des priorités des années à venir, une priorité sur laquelle nous devrons travailler ensemble. Selon moi, il est tout aussi important que la Commission, la nouvelle Commission, anticipe durant une période déterminée cette Constitution et la manière de simplifier la transition vers cette dernière. À ce sujet, je pense en premier lieu en termes de justice, de sécurité intérieure et de politique étrangère, domaine où nous devons effectivement parler d’une seule voix et auquel la nomination du ministre des affaires étrangères doit contribuer. Je pense que cela vous aidera d’être certain à présent qu’il s’agira de Javier Solana. Il me semble essentiel qu’une excellente coopération soit mise en place dès le départ. Avec votre permission, Monsieur Barroso, pour terminer, je m’exprimerai dans une langue que vous comprenez mieux que ma langue maternelle afin de vous dire ceci. Si certains vous ont qualifié, ici, de second choix, retenez que Jacques Delors était aussi un second choix, mais qu’il a été un des meilleurs présidents que nous ayons eus: c’est ce que je vous souhaite. Busuttil (PPE-DE ).    - Je voudrais commencer par féliciter M. Barroso pour sa nomination. C’est pour moi un privilège énorme de prendre la parole devant ce Parlement en ma qualité de député de Malte - le plus petit État membre de l’Union européenne. Ce pays, même s’il est le plus petit, a déjà démontré sa vocation européenne et méditerranéenne par son histoire millénaire. Il est à présent prêt à poursuivre sa contribution en tant que membre de l’Union européenne. En outre, c’est pour moi un honneur de parler ma langue maternelle - le maltais - au sein de cette institution, la première langue officielle de l’Union européenne à avoir des racines sémitiques. À mes yeux, il ne fait aucun doute que les Maltais et les Gozitans sont fiers d’entendre du maltais dans cette institution. À présent que l’UE a accueilli dix nouveaux pays en son sein, il est nécessaire qu’une de nos premières priorités soit de faire de cet élargissement une réussite et qu’il se traduise par des bénéfices que tout le monde verra et dont tout le monde profitera. Il serait erroné de penser que l’élargissement passé, tout se mettra automatiquement en place. Ce n’est pas vrai. Un travail énorme sera nécessaire, en particulier de la part de la Commission européenne, afin que la population comprenne avant toute chose ce qui se passe et comment tirer le meilleur parti de l’appartenance à l’Union. Comment les gens peuvent-ils voir les chances qui s’offrent à eux et les saisir s’ils ne comprennent pas encore exactement en quoi consiste l’Union européenne et comment elle pourrait transformer leur vie? Les citoyens attendent des résultats concrets de notre part. Ils attendent que de nouveaux emplois soient créés; ils attendent aussi un niveau de vie plus élevé. Et surtout, ils veulent que nous leurs parlions et que nous soyons plus proches d’eux. Le défi est énorme, comme notre responsabilité, en tant que députés et tout particulièrement en tant que Commission européenne lors des cinq prochaines années. Le défi est énorme, mais je suis convaincu que nous pourrons le relever ensemble. C’est pourquoi j’espère, Monsieur Barroso, que cette Assemblée vous accordera son approbation demain. Kósáné Kovács (PSE ).    - Le parti socialiste de Hongrie, un nouvel État membre, m’a envoyé au Parlement européen. Je vis dans une région qui a travaillé dur et souffert pour cette démocratie qui nous a ouvert les portes du Parlement européen. Ces dernières années, nous avons appris à utiliser les mêmes mots pour les procédures européennes. Monsieur le Président, vous vous êtes montré des plus convaincants lorsque vous avez souligné l’importance de la compétitivité dans le processus de Lisbonne. Nous avons enduré cette transformation sociale qui a effectivement divisé notre société en deux. Il est dès lors fondamental, à nos yeux, que la solidarité issue de Lisbonne, la société qui nous accueille et la chance d’adhérer à l’UE ne soient pas uniquement de belles paroles, mais se traduisent par une volonté politique renforcée par un soutien social. Votre responsabilité est énorme, car il ne dépendra que de vous que cette volonté politique unifiée devienne réalité ou que les mêmes belles paroles soient à nouveau utilisées pour masquer la vacuité des intentions. Je suis convaincue que les questions que vous ont posées mes collègues des sous-commissions sont les vôtres également. C’est pourquoi je tiens à vous dire ceci: demandez-vous si vous voulez et si vous pouvez convaincre les sceptiques. Êtes-vous en mesure de donner de l’espoir à ceux qui l’ont perdu? Ils sont nombreux dans ma région et dans mon pays. Si votre réponse est affirmative, alors je vous dirai que le cœur de l’Europe ne devrait pas seulement recevoir les nouveaux membres dans son cœur, mais aussi sur ses épaules. Barroso,    . - Monsieur le Président, il ne me sera pas possible de répondre à toutes les questions en seulement cinq minutes. Je m’y attacherai demain de manière plus systématique, mais je voudrais vous donner une idée à ce stade de mon sentiment à l’égard des questions qui me semblent les plus difficiles et les plus importantes. Je tiens, à tout le moins, à fournir une réponse à ceux qui ont exprimé des réserves à propos de ma candidature. En ce qui concerne l’Irak, en tout premier lieu, il est vrai que cette question nous a tous divisés en Europe, qu’elle a provoqué des divisions entre les pays européens, des divisions au sein de nos pays et même des divisions au sein des familles politiques représentées ici. Je crois que, dans le cas du Portugal, pour répondre à la question de M. Costa, nous avons réussi à surmonter cette division dans une certaine mesure lorsque notre parlement est récemment parvenu à approuver l’essence d’une résolution visant à unir nos forces en ce qui concerne la résolution la plus récente des Nations unies. Je ne crois pas qu’il serait utile pour l’Europe, ou pour le projet d’Union européenne, que nous revenions en arrière à présent et que nous formulions des jugements hypothétiques rétrospectivement ou pointions du doigt le fautif. Je crois qu’il importe maintenant que nous soyons unis en Europe, et pas seulement sur la base de la résolution approuvée à l’unanimité par le Conseil de sécurité des Nations unies, parce que je crois qu’en Europe, nous avons tous un intérêt fondamental à ce que l’Irak se stabilise, à voir un Irak réellement indépendant, un Irak en paix avec lui-même et en paix au sein de la région. Voilà exactement ce que je ferai si je reçois l’aval du Parlement européen en tant que président de la Commission. Toutefois, certains députés lient la question irakienne à d’autres préoccupations, notamment les relations entre l’Europe et les États-Unis et la politique de sécurité et de défense européenne, envers laquelle je me suis fermement engagé. Premièrement, pour ce qui a trait à nos relations avec les États-Unis, je tiens à indiquer qu’il est possible d’être proeuropéen, comme moi-même, et de plaider parallèlement en faveur de bonnes relations transatlantiques. Je suis convaincu que ces bonnes relations sont dans notre intérêt, dans l’intérêt de l’Europe, mais je crois également qu’elles sont dans l’intérêt du monde si l’on adopte une perspective mondiale et si l’on prend en considération les défis énormes auxquels nous sommes confrontés au niveau mondial, en particulier le terrorisme, les menaces contre l’environnement, les grandes épidémies et le sous-développement, que l’Europe ne pourra relever seule. L’Europe n’y parviendra pas seule. Nous devons travailler avec nos principaux partenaires de manière constructive, en ce compris les États-Unis d’Amérique bien entendu. Je tiens toutefois à indiquer clairement que je suis européen, que je suis portugais et très honoré d’être européen. Si je suis élu président de la Commission, je défendrai les intérêts généraux de l’Europe ainsi que le bien commun de l’Europe et je n’accepterai pas que l’Europe soit traitée comme une puissance de second rang dans quelque domaine que ce soit. Je tiens à ce que les choses soient tout à fait claires à ce sujet. La troisième question porte sur notre concept de politique de sécurité et de défense commune. À cet égard, je voudrais expliquer que je plaide toujours aujourd’hui en faveur des mêmes idées qu’avant ma candidature à la présidence de la Commission. Je crois qu’il est utile et nécessaire que nous construisions une identité de sécurité et de défense commune pour l’Europe. Je crois que cet élément est important, et c’est pourquoi je n’ai cessé, en tant que Premier ministre, de plaider pour que l’unité de l’Europe soit renforcée. Qui plus est, en tant que ministre des affaires étrangères, j’ai eu l’honneur de signer certains des instruments par lesquels le Portugal s’est engagé à construire cette même identité, et notamment notre appartenance à l’Eurofor et à l’Euromarfor, ce qui a représenté les premiers pas de mon pays vers une participation active à une identité de sécurité et de défense commune. La deuxième question porte sur le rôle de la Commission, du Parlement et du Conseil européen. À ce propos, je souhaite réitérer ce que j’ai écrit et déclaré avant de poser ma candidature. J’ai toujours défendu le rôle de la Commission en tant qu’institution supranationale et véritablement communautaire. Lors de la Conférence intergouvernementale, les approches pour lesquelles j’ai plaidé comprenaient une indépendance et une crédibilité accrues de la Commission. À cette époque, j’ignorais et je ne pouvais d’ailleurs imaginer que je me retrouverais dans cette position, mais je croyais alors et je continue de croire aujourd’hui que la méthode communautaire est essentielle. À présent plus que jamais, avec 25 États membres et 27, 28 ou davantage encore à l’avenir, si nous nous mettons à travailler d’une manière purement intergouvernementale - et je pèse soigneusement mes mots, mais je me dois néanmoins de vous le dire -, cela pourrait sonner le glas de l’Union européenne. Si nous adoptons une approche purement intergouvernementale, ce cas de figure pourrait survenir. Nous pourrions en arriver à une approche de groupe, avec une balkanisation de groupes au sein de l’Union européenne, les plus forts contre les plus faibles, les plus riches contre les plus pauvres, le centre contre les régions les plus éloignées et les grands contre les petits. L’unique solution reste d’adopter la méthode communautaire prêchée par les pères fondateurs de l’Union européenne - Jean Monnet, Robert Schuman, Konrad Adenauer, Alcide de Gasperi, Paul Henri Spaak et bien d’autres encore. C’est pourquoi j’ai dit dans mon discours que même si nous n’allions pas changer de valeurs, nous pouvions changer notre manière de mettre en œuvre ces valeurs. La méthode communautaire et le rôle de la Commission sont dès lors fondamentaux et je suis donc persuadé que le partenariat positif entre la Commission et le Parlement européen auquel j’ai fait référence auparavant est important. Un éminent député, Daniel Cohn-Bendit, a plaidé pour que les députés sanctionnent le Conseil et «abattent» son candidat à la présidence de la Commission. Je tiens à dire que si vous voulez punir le Conseil, Monsieur Cohn-Bendit, il existe des façons bien plus pratiques et bien moins douloureuses de le faire que de punir ma personne. Ce Parlement dispose de bien d’autres possibilités de le faire. Pourtant, la Commission pourrait être votre alliée, l’alliée du Parlement, et j’ai déjà dit que je ferais tout ce qui est en mon pouvoir pour qu’il en soit ainsi, tout en respectant les compétences de chaque institution. Aujourd’hui, j’ai tenté de démontrer le respect que je voue au Parlement, comme je l’ai fait lors des auditions avec tous les groupes politiques. Je m’y suis également attelé dans mon propre pays en ce qui concerne l’assemblée de la république, notre parlement national. Je suis en mesure de vous promettre que j’adhérerai fidèlement aux principes de transparence mentionnés ici par plusieurs députés, et notamment par le groupe de l’alliance des démocrates et des libéraux pour l’Europe. C’est pourquoi je suis convaincu que, si je suis élu, nous qui sommes à l’avant plan du projet européen devrions forger une alliance dynamique. J’ai donc dit, bien que mon parti ait bien entendu l’honneur d’appartenir à une famille politique, que je croyais que le président de la Commission ne devait pas être le président d’un groupe politique, mais qu’il devait rechercher un consensus parmi tous ceux qui partagent fondamentalement une croyance dans le même projet européen. Je suis en mesure de discerner, en cette Assemblée, la même conviction européenne dans les différentes familles politiques, qu’il s’agisse des socialistes, des démocrates et des libéraux, de la famille du PPE-DE ou d’autres députés. En conséquence, en réponse à certains députés du groupe socialiste et également du groupe libéral, je souhaite indiquer que mon approche n’est ni dogmatique ni partisane. Je crois l’avoir démontré lorsque j’étais le seul chef de gouvernement à soutenir un homme politique socialiste comme candidat à la présidence de la Commission. Je l’ai fait parce que j’étais convaincu qu’il convenait à ce poste. Quelle meilleure preuve peut-on fournir d’un esprit non dogmatique et non partisan? Si je suis élu, je travaillerai avec les différentes familles politiques, mais davantage avec celles qui croient au projet européen, cela va de soi. Enfin, je terminerai en formulant la requête suivante: je vous en prie, ne faites pas une caricature de ma position sur les questions sociales. En tant que Premier ministre, j’ai dû agir en accord avec ce qui, selon moi, était urgent. Toutefois, ce qu’une personne considère comme le plus urgent n’est pas nécessairement le plus important. Dans l’ordre des priorités que je me suis fixé, les questions sociales et culturelles priment les questions économiques. J’ai néanmoins déjà déclaré une fois que, pour atteindre nos objectifs en termes de justice sociale, que je place en premier lieu, nous devions prendre des mesures économiques et financières immédiates. Voilà ma vision pour l’Europe. C’est pourquoi je ne considère pas l’agenda de Lisbonne simplement comme un agenda pour la compétitivité. La compétitivité est évidemment nécessaire, mais la cohésion sociale et le développement durable, y compris la protection de l’environnement et une politique de leadership européen dans ce domaine, le sont tout autant. Par conséquent, lorsque je vous ai présenté aujourd’hui mon programme de partenariat pour l’Europe, j’ai parlé en des termes généraux de trois domaines fondamentaux: la prospérité, la solidarité - sur laquelle je mets un accent particulier - et la sécurité. J’ai à l’esprit non seulement la solidarité entre les différentes régions, afin de répondre aux besoins des nouveaux États membres, mais aussi la solidarité entre les différents groupes et classes sociaux, en accordant une attention toute particulière aux plus défavorisés. Telle est ma vision. Je crois qu’il est possible de réunir ces éléments. Permettez-moi de répéter que je suis un réformateur centriste qui souhaite travailler main dans la main avec le Parlement, et que je suis persuadé que l’Europe peut se construire si l’on fait preuve de suffisamment de volonté. Votre soutien m’est nécessaire afin de doter la Commission d’autorité et de crédibilité, non pour défendre le territoire de la Commission ou s’abandonner à un égotisme institutionnel, mais parce que la Commission est l’institution qui représente les intérêts généraux de l’Union européenne et le bien commun de l’Europe. Il existe donc une communauté d’intérêts naturelle avec le Parlement européen, qui est la voix de tous les citoyens européens. Si je gagne votre confiance, je choisirai cette voie dans mon travail. Le Président.    - Le débat est suspendu. Il reprendra demain à 9 heures(1). (2)

9. Ελάχιστες προδιαγραφές ασφάλειας και υγείας για τη χρησιμοποίηση εξοπλισμού εργασίας από τους εργαζομένους κατά την εργασία τους (Δεύτερη ειδική οδηγία κατά την έννοια του άρθρου 16, παράγραφος 1, της οδηγίας 89/391/ΕΟΚ) (Κωδικοποιημένη έκδοση) (ψηφοφορία) - Έκθεση Mayer - Πριν από την ψηφοφορία Hans-Peter Mayer εισηγητής. - (DE) Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, ως διάδοχος εισηγητής της κ. Wallis για την κωδικοποίηση θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σε ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε και η κ. Wallis. " διαδικασία κωδικοποίησης είναι απλή και γρήγορη. Βασίζεται σε μία συμφωνία Συμβουλίου, Κοινοβουλίου και Επιτροπής και επιτρέπει την ενοποίηση νομικών πράξεων που έχουν τροποποιηθεί αρκετές φορές σε μία και μόνο νομική πράξη. Οι αλλαγές επί της ουσίας εξαιρούνται σαφώς από την κωδικοποίηση και γι' αυτό επιδοκιμάζω γενικά τη συμφωνία για μια γρήγορη διαδικασία. Ο έλεγχος διενεργείται από τις νομικές υπηρεσίες του Συμβουλίου, του Κοινοβουλίου και της Επιτροπής, που συγκρίνουν πολύ προσεκτικά τις αναθεωρημένες νομικές πράξεις. Ακολούθως, το αποτέλεσμα παρουσιάζεται στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων και στον εισηγητή. Είμαι υπέρμαχος της απλούστευσης και της βελτίωσης της νομοθεσίας, όμως με μία επιφύλαξη. Ως εισηγητής λαμβάνω τις κωδικοποιημένες νομικές πράξεις μαζί με το αποτέλεσμα του ελέγχου των νομικών υπηρεσιών από μία έως τρεις εβδομάδες πριν από την ψηφοφορία στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων. Είναι αδύνατο να ελέγξει κανείς προσεκτικά τόσο πολλές νομικές πράξεις σε τόσο λίγο χρόνο. Θα έπρεπε όμως να υπάρχει δυνατότητα προσεκτικού ελέγχου όταν κανείς μετά ψηφίζει ονομαστικά για τις νομικές πράξεις. Θα ήθελα επομένως να ζητήσω να αποστέλλεται μελλοντικά η κωδικοποιημένη εκδοχή ταυτόχρονα στις νομικές υπηρεσίες και στον εισηγητή του Κοινοβουλίου. Αυτό δεν θα επηρεάσει την απλούστευση της διαδικασίας, ενώ θα ενισχύσει σημαντικά τη θέση του εισηγητή. Πιστεύω ότι αυτό είναι προς το συμφέρον ολόκληρου του Σώματος, αλλά και του εισηγητή για την κωδικοποίηση. (Χειροκροτήματα)

Dējējvistu labturība (debates) Priekšsēdētājs Nākamais darba kārtības punkts ir jautājums Komisijai, uz kuru jāatbild mutiski, ko Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas vārdā uzdeva Paolo De Castro, par dējējvistu labturību - B7-0657/2010). Paolo De Castro Priekšsēdētāja kungs, komisāre, dāmas un kungi! Šodien ir lieliska iespēja apspriest stratēģisko jautājumu par dzīvnieku labturības aizsardzību lauksaimniecībā. Padomes Direktīva 1999/74/EK, ar ko nosaka minimālos standartus attiecībā uz dējējvistu aizsardzību, kas paredz atcelt dējējvistu turēšanu neuzlabotos būros kā sistēmu olu ražošanai, stāsies spēkā 2012. gada 1. janvārī. Šī dzīvnieku izmitināšanas metode tiks aizliegta, tās vietā paredzot tādas audzēšanas sistēmas, kas garantē uzlabotu dzīvnieku labturību. Priekšsēdētāja kungs! Es labi atceros Eiropas Savienības lauksaimniecības padomes sanāksmi, kas notika 1999. gada 19. jūlijā. Tā bija svarīga diena, kurā es kā savas valsts pārstāvis (toreiz es biju Itālijas lauksaimniecības ministrs) atbalstīju šīs svarīgās direktīvas apstiprināšanu, balsojot par to. Pašlaik, vienu gadu pēc šī jaunā tiesību akta neatceļamās stāšanās spēkā, dati liecina, ka Eiropas ražotāji turpina pielāgot savu ražošanas sistēmu, taču tas nenotiek bez sarežģījumiem. Mums ir vajadzīga konkrēta Komisijas apņemšanās aizsargāt dzīvnieku labturību, aizsargāt ražotājus, kuri ir pielāgojuši savu audzēšanas sistēmu atbilstīgi Padomes Direktīvas 1999/74/EK prasībām, un vienlaikus efektīvi nodrošināt jaunā tiesību akta īstenošanu, izvairoties no izkropļojumiem attiecībā uz tirgus konkurenci. Tāpēc mēs ar kolēģiem uzskatījām par atbilstīgu iekļaut šo svarīgo jautājumu Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas, kuru man ir tas gods vadīt, darba kārtībā. Pēdējo mēnešu smagā darba rezultāts, iesaistoties visām parlamentārajām grupām, ir 2010. gada 28. oktobra jautājums, uz kuru jāatbild mutiski, kurā Komisijai ir uzdoti trīs svarīgi jautājumi. Pirmkārt, lūgums ziņot par jaunā tiesību akta ieviešanu dalībvalstīs. Otrkārt, kādas darbības jāveic dalībvalstīs, lai garantētu atbilstību šīs direktīvas nosacījumiem, un kāds kompromiss vajadzības gadījumā tiek meklēts ar tiem uzņēmumiem, kas izrāda patiesu vēlmi pielāgoties. Visbeidzot, kādi pasākumi tiks veikti, lai izvairītos no krīzes olu tirgū tuvākajos gados un lai novērstu to trešo valstu negodīgu konkurenci Eiropas iekšējā tirgū, kurām nav pienākuma ievērot Eiropas Savienības direktīvas prasības. Šie ir jautājumi, uz kuriem mēs gaidām konkrētas un noteiktas Komisijas atbildes. Visbeidzot, mēs lūdzam komisāri garantēt pārredzamāku tirgu atbilstīgi tā sauktā noteikumu savstarpīguma koncepcijai, lai veicinātu lielāku starptautisko konverģenci attiecībā uz tiem dzīvnieku labturības standartiem, ko piemēro Eiropas Savienībā. Ir būtiski risināt šo jautājumu, ko mēs kopš savu pilnvaru sākuma vairākkārt esam apsprieduši komitejā, lai nepieļautu to, ka Eiropas centienus dzīvnieku labturības jomā - mūsu centienus, komisāre, - veltīgus padara tirgus, kas nespēj atzīt ar pārtikas produktiem saistītās sociālās vērtības. Mums jāsamazina kropļojošā ietekme, ko rada iespēja, ka mazākie ierobežojumi, kam pakļauti ražotāji ārpus Eiropas noteikumu sistēmas, viņiem varētu nodrošināt lielāku konkurētspēju. Priekšsēdētāja kungs! Rezolūcijas priekšlikums par dējējvistu labturību, par kuru mēs šorīt balsosim, varētu būt svarīgs pirmais solis šajā virzienā. Androulla Vassiliou Komisijas locekle. - Priekšsēdētāja kungs! Vispirms, komisārs Dalli lūdza mani nodot viņa atvainošanos, ka viņš personīgi nevar šeit piedalīties, taču es, būdama bijusī par dzīvnieku labturību un veselību atbildīgā komisāre, priecājos pārņemt šo jautājumu. Es gribētu Komisijas vārdā uzsvērt, ka aizliegums turēt dējējvistas neuzlabotos būros, ko pieņēma 1999. gadā, ir svarīgs dzīvnieku labturības uzlabojums Eiropas Savienībā. Turklāt tas ir sekmējis intensīvas debates visā pasaulē. Es arī vēlos uzsvērt, ka par ES tiesību aktu attiecībā uz dējējvistu aizsardzību īstenošanu galvenokārt atbild dalībvalstis. Komisija pieliek visas pūles, lai uzraudzītu īstenošanu dalībvalstīs, tostarp izmantojot pārbaudes, ko veic Komisijas eksperti, kā arī izmantojot datus, ko katru gadu iesniedz dalībvalstis, pamatojoties uz konkrētu Komisijas lēmumu par dzīvnieku labturības pārbaudēm saimniecībās. Pagājušajā mēnesī, 2010. gada novembrī, 24 dalībvalstis Komisijai iesniedza oficiālus datus par dējējvistu ražotnēm 2009. gadā. Šodien tikai 18 dalībvalstis ir iesniegušas pilnīgus datus. Šie dati liecina, ka 66 % ražotņu šajās 18 dalībvalstīs dējējvistas audzēja brīvās turēšanas apstākļos, 29 % kūtīs, 3,5 % tradicionālajos būros un 1 % - uzlabotajos būros. Taču Komisija apzinās, ka datos joprojām ir ievērojamas nepilnības un ka trīs dalībvalstis vispār nav atbildējušas, bet sešas dalībvalstis ir iesniegušas tikai daļējus datus. Tāpēc iepriekš minētā aina ne tuvu nav pilnīga. Komisija nepārtraukti pie katras izdevības, tostarp Pārtikas aprites un dzīvnieku veselības pastāvīgajā komitejā un vadošo veterinārijas amatpersonu sanāksmēs, aicina dalībvalstis iesniegt trūkstošos datus. Turklāt, lai labāk analizētu situāciju visā Eiropas Savienībā, Komisija nosūtīja dalībvalstīm oficiālu vēstuli, lūdzot tās iesniegt savus valsts rīcības plānus aizlieguma ieviešanas īstenošanai. Šajā posmā Komisija savus centienus koncentrē uz to, lai nodrošinātu, ka dalībvalstis līdz juridiski noteiktajam termiņam veic pasākumus, kas vajadzīgi aizlieguma izmantot neuzlabotus būrus ieviešanai. Dalībvalstu atbildībā ir nodrošināt, lai tās olas, kas nav ražotas saskaņā ar Direktīvu par dējējvistu aizsardzību, atbilstoši ES tiesību aktiem netiktu likumīgi laistas tirgū. Labāka situācijas kopaina būs pieejama nākamajā gadā pēc ieinteresēto personu sanāksmes. Ieinteresēto personu sanāksme notiks 2011. gada janvārī. Pašlaik šā produkta īsā uzglabāšanas laika dēļ, kā arī ES pārtikas drošības prasību dēļ olu čaumalās imports ir ļoti ierobežots. Atbilstīgi ES tiesību aktiem tās no trešām valstīm importētās kravas, kurās ir olas, ja nav pietiekamu garantiju attiecībā uz ražošanas standartu atbilstību, tiek marķētas, norādot, ka dējējvistu turēšanas metode neatbilst ES standartam. Šis marķējums ļauj skaidri nošķirt tās importētās olas, kuras nav ražotas saskaņā ar ES labturības prasībām. Kā jau es teicu, Komisija sīkāk izvērtēs situāciju kopīgi ar visām ieinteresētajām personām sanāksmē, kas notiks 2011. gada 19. janvārī Briselē, kurā tiks apspriestas iespējas, kā nodrošināt šīs direktīvas vienmērīgu ieviešanu. Esther de Lange Priekšsēdētāja kungs! Mēs galvu reibinošā ātrumā traucamies uz situāciju, kad miljoniem olu neatbildīs Eiropas standartiem. Galu galā, kā jau šodien iepriekš tika teikts, ir gaidāms, ka 30 % no visām 2012. gadā saražotajām olām pārkāps aizliegumu turēt dējējvistas neuzlabotos būros, par kuru mēs vienojāmies 1999. gadā. Komisāre, tas ir tikai vienkāršas matemātikas jautājums. Lauksaimniekam šāda veida dzīvniekam draudzīgas olas ražošana izmaksā par 8-13 % vairāk, ja vistas nav iesprostotas neuzlabotos būros. Taču, patīk tas mums vai nē, vidusmēra patērētājs joprojām izvēlas lētas olas, un par šāda veida dzīvniekam draudzīgu olu ir gatavs maksāt tikai 3-4 % vairāk. Tāpēc konkurētspējas ziņā neizdevīgais stāvoklis, ko rada šī situācija, ir ļoti skaidrs. Galvenais jautājums ir šāds: ko jūs, Eiropas Komisija, gatavojaties darīt, lai nodrošinātu, ka tie lauksaimnieki, kuri pienācīgi ievēro noteikumus un kuri ir investējuši alternatīvās, netiek sodīti par labu viņu kolēģiem, kuri šajā ziņā atpaliek. Komisāre, lūdzu, neizvairieties atbildēt, aizbildinoties ar to pašu veco teicienu, ka dalībvalstis ir atbildīgas par īstenošanu un pārbaudēm. Jūs esat līgumu sargs, tāpēc visa mūsu uzmanība ir pievērsta jums. Manuprāt, ir arī ļoti skumji, ka mēs joprojām apspriežam datus un paļaujamies uz labāku ainu nākamgad, jo tad jau būs par vēlu! Ko mēs darīsim? Ir jāpalielina spiediens! Savā rezolūcijā, mēs, protams, cita starpā pieprasām saglabāt neuzlabotu būru aizliegumu, vairāk pārbaužu, to, ka beidzot ir jāizstrādā valstu rīcības plāni un jānosaka eksporta aizliegums visām olām, kas nav ražotas saskaņā ar noteikumiem. Komisija, tagad ir jūsu gājiens! Ja jūs neko nedarīsiet, tad cietīs ne tikai bona fide vistu audzētāji, bet, es baidos, ka cietīs arī jūsu uzticamība un visu Eiropas dzīvnieku labturības noteikumu uzticamība. Manuprāt, mēs visi gribam izvairīties no šādas situācijas. Luis Manuel Capoulas Santos Priekšsēdētāja kungs! Tāpat kā Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas priekšsēdētājam De Castro kungam, arī man pirms 12 gadiem bija iespēja kā lauksaimniecības ministram piedalīties lēmumā par tā tiesību akta pieņemšanu, ko mēs šeit šodien apspriežam. Tās bija ļoti ilgas un sarežģītas debates, jo mēs saskārāmies ar divām pretrunīgām vērtībām: apstākļu izveidi dzīvnieku labturībai un nozares konkurētspējas nodrošināšanu. Panāktais risinājums bija atbalsts dzīvnieku labturībai, un tas nodrošina pietiekami ilgu laiku, lai nozare spētu pielāgoties. Lai gan joprojām ir palicis viens gads, līdz spēkā stāsies jaunie noteikumi, pieejamie dati par tām saimniecībām, kuras vēl nav pielāgojušās, mums rada bažas, ko patiešām apstiprināja arī komisāre. Mēs nevaram pieļaut, ka uzņēmumi, kas ir ieguldījuši un pielikuši lielas pūles, lai panāktu atbilstību šiem tiesību aktiem, tiktu sodīti vai pakļauti negodīgai konkurencei. Es esmu pateicīgs komisārei par mums sniegto informāciju, taču mēs vēlamies iegūt sīkāku informāciju par to, kādu attīstību katra dalībvalsts reāli ir sasniegusi. Mēs arī gribam zināt, kādas konkrētas procedūras, izņemot tās, ko komisāre jau minēja, Komisija plāno ieviest, lai nodrošinātu, ka uzņēmumi kopumā no 2012. gada 1. janvāra var nodrošināt atbilstību šim tiesību aktam, un vai starp dažādajām dalībvalstīm reāli pastāv minimāli vienota sodu sistēma. Tāds ir mērķis šai rezolūcijai, par kuru mēs šodien diskutējam, kas, es esmu pārliecināts, gūs plašu atbalstu Parlamentā. Taču mana grupa balsos pret to, lai pilnīgi vai daļēji tiktu svītroti punkti F, 8, 9 un 14, par kuru formulējumu un mērķiem mēs šaubāmies, vai tie atbilst ES tiesību aktiem, un kurus saglabājot, mazināsies šīs rezolūcijas uzticamība. George Lyon ALDE grupas vārdā. - Priekšsēdētāja kungs! Es vēlos pateikties komisārei par šo debašu sākumā sniegto informāciju Neatkarīgi no tā, vai jums ir pilnīga aina vai nav, negrozāms fakts ir tas, ka no nākamā gada 1. janvāra 80 miljoni olu Eiropas Savienībā, visticamāk, tiks ražoti nelikumīgu būru sistēmā. Tas tā vienkārši būs. Pastāv 12 mēnešu perēšanas cikls. Nav iespējams, ka šis rādītājs līdz tam laikam varētu būtiski mainīties. Es gribētu zināt, kas man būtu jāsaka, piemēram, John Campbell no Glenrath Farms un visiem Apvienotās Karalistes ražotājiem, kuri katrs vidēji ir iztērējuši GBP 2 miljonus, lai nodrošinātu atbilstību šim tiesību aktam, un tagad uzņemas papildu izmaksas, kas ir par 8 un 10 % augstākas nekā izmaksas saskaņā ar tradicionālo būru sistēmu. Ko es teikšu mūsu pašmāju patērētājiem, kuriem mēs apsolījām, ka līdz 2012. gada 1. janvārim tirgū vairs nebūs olu, kas ražotas veco neuzlaboto būru apstākļos? Es zinu, ko es gribētu, lai saka Parlaments un Komisija. Es gribu, lai es varētu atgriezties mājup un paziņot, ka mēs gatavojamies stingri rīkoties, lai nodrošinātu, ka tiesību akti tiek ievēroti. Nekādu atkāpju, nekādu termiņu pagarināšanu. Galu galā ražotājiem bija desmit gadi, lai nodrošinātu atbilstību prasībām.Es gribu, lai tās dalībvalstis, kas atbilst šīm prasībām, varētu aizsargāt savus patērētājus un savus ražotājus, spējot aizliegt nelegāli ražoto olu importu no tiem ražotājiem un valstīm, kas neatbilst prasībām. Es arī uzskatu, ka Komisijai, kad tai būs informācija, būtu jāsagatavo saraksts, nosaucot un kauninot tos, kuri nav nodrošinājuši atbilstību šīm prasībām. Nav attaisnojuma teikt, ka mēs neapzinājāmies, ka laiks tuvojas. Jebkurā uzņēmējdarbības ciklā desmit gadi ir ilgs laiks, lai spētu sagatavoties un ieguldīt. Komisāre, es ceru, ka, noslēdzot šīs debates, jūs sniegsiet pārliecinošu paziņojumu, ka jūs izprotat ražotāju un patērētāju bažas, kā arī solījumu par stingru rīcību, kas pasargās gan ražotājus, gan patērētājus. Martin Häusling Priekšsēdētāja kungs, komisāre, jūsu atbildes mani nepārliecināja. Arī Komisijas sniegtā informācija Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejā ne tuvu nebija pārliecinoša. Kā jau Lyon kungs norādīja, šī ir problēma, ar kuru mēs neizbēgami saskarsimies. Sākot no 2012. gada, 30 % tirgū esošo olu būs nelegālas. Taču mums nav ideju, kā tikt ar tām galā. Acīmredzami mums ir jāpārliecina valstis pildīt to ziņošanas pienākumus - atļaujiet man vaicāt, kāpēc mēs neuzsākam pārkāpuma procedūru vai vismaz nedraudam ar šādu rīcību, lai skaidri norādītu, ka galu galā Eiropas tiesību akti ir jāpiemēro visām dalībvalstīm un visiem lauksaimniekiem? Mēs esam izveidojuši ļoti augsta līmeņa uzticamību attiecībā uz dzīvnieku labturību, un tas mums ir arī jāaizstāv. Iedzīvotāji pamatoti gaida, ka šie standarti tiks piemēroti. Sabiedrība ir ļoti jutīga attiecībā uz dzīvnieku labturības jautājumiem. Galu galā mēs nodrošinām finansējumu un sabiedrības atbalstu lauksaimniecības kopienai, jo mums ir stingrāki noteikumi saistībā ar vides aizsardzību un dzīvnieku labturību. Nav nepamatoti apmaiņā pret to gaidīt kaut ko no visām dalībvalstīm. Tāpēc es gribētu pajautāt - ko Komisija šobrīd gatavojas darīt? Mēs jau esam izteikuši prasību komitejas līmenī. Mums patiešām ir nepieciešams nekavējoties ieviest pasākumu katalogu. Mēs nevaram pieņemt iespēju turpināt diskusijas, kuru mērķis ir pagarināt termiņu. Nav pieļaujami, ka mēs tagad sodām tos, kuri ir īstenojuši šo politiku, ļaujot citiem darboties ar vēl vairāk paildzinātiem pārejas termiņiem. Tas liks lauksaimniekiem zaudēt uzticību Eiropas Savienības iestādēm. Jūs izvirzījāt jautājumu par marķēšanu. Kas notiks ar produktiem, kuri, piemēram, satur šķidras olas svaigo olu vietā? Kā mēs varam marķēt šādus produktus? Šis jautājums ir nekavējoties jāregulē vismaz minimālā līmenī. Jau vairākkārt tika teikts, ka 10 gadi ir ilgs laiks. Ikvienam Eiropas Savienībā ir jāzina, ka šie termiņi būs jāievēro. Dalībvalstīm, tostarp jaunajām dalībvalstīm, nevar būt atrunu, sakot: "Piedodiet, mums nepietika laika. Desmit gadi patiešām nebija pietiekami ilgs laiks.” Attiecībā uz dzīvnieku labturību Eiropas Savienība ir vadībā. Mēs varam to izmantot, lai aizstāvētu savus argumentus visā pasaulē. Mēs varam to izmantot, debatējot ar patērētājiem, tāpēc mums tas ir stingri jāīsteno, ja Parlaments un Komisija negrib zaudēt uzticamību attiecībā uz Eiropas standartu īstenošanu. Tādēļ mēs steidzami aicinām Komisiju rīkoties, nevis zaudēt vēl vairāk laika, riskējot ar to, ka situācija pēc 2012. gada 1. janvāra neapmierinās nevienu. James Nicholson ECR grupas vārdā. - Priekšsēdētāja kungs! Vispirms, vai arī es varu pateikt, ka mani pilnīgi nepārliecina tas, ko komisāre mums šodien pastāstīja? Ir bijuši divi gadījumi, kad amatpersonas no Komisijas nāca uz Lauksaimniecības un lauku attīstības komiteju un viņu rīcība, kā arī tas, ko viņi mums teica, bija ne tikai nepieņemama, bet arī pārkāpa visas robežas, un tā bija necieņa. Tagad es klausījos komisāres teiktajā, un es ar milzīgu interesi ieklausījos dažās lietās, ko viņa teica, taču viņa mums nav pateikusi neko vairāk par to, ka janvārī notiks ieinteresēto personu sanāksme. Ko tad jūs, komisāre, ieinteresētajām personām janvārī teiksiet? Kāds būs šīs sanāksmes iznākums? Mēs gribam to zināt, jo jums ir jāsaprot, ka šobrīd pēdējās vistas jau ir neuzlabotajos būros, attiecībā uz kuriem ir jāievēro šis termiņš. Tās jau ir tur. Parasti tradicionālajos būros vistām ir 13-14 mēnešu perēšanas cikls. Šajā saistībā jūs savu piezīmju laikā izteicāt komentāru, un varbūt jūs atbildēsiet vai izvērsīsit šo komentāru - jūs teicāt, ka tām olām no trešām valstīm, kuras neatbilst līdzvērtīgiem standartiem, būs atšķirīgs marķējums. Ko jūs ar to domājat? Vai jūs iekļausiet punktu, ka ar tādu pašu zīmogu jāmarķē arī tās olas, kas pēc 2012. gada 1. janvāra Eiropas Savienībā tiks ražotas nelikumīgi, neļaujot tās eksportēt ārpus valsts, kurā tās ražotas, vai arī tās neļaus laist tirgū? Tā ir milzīga problēma, jo, kā teica George Lyon, 2012. gada 1. janvārī 83 miljoni olu - mēs to zinām pilnīgi precīzi - būs nelikumīgas. Pašlaik tā ir ārkārtīgi skumja situācija arī mums Eiropā, jo cilvēkiem ir vajadzīgas olas, ko ēst. Tad ko mēs darīsim šajā jautājumā? Es patiešām domāju, ka mums jāzina, kurp mēs virzāmies. Vai jūs mums apliecināsiet, ka martā jūs atkal ieradīsieties Parlamentā ar pienācīgu priekšlikumu par to, ko plānojat darīt - kādus pasākums jūs īstenosiet -, lai reāli kontrolētu šo situāciju? Kā jau tika norādīts, daudzi ražotāji jau ir izlietojuši miljoniem mārciņu, lai pielāgotos standartiem. Tagad nevar prasīt, lai viņi ciestu papildu zaudējumus tāpēc, ka citi negatavojas darīt to pašu. John Stuart Agnew EFD grupas vārdā. - Priekšsēdētāja kungs! Komisija ir izraisījusi milzīgu krīzi olu rūpniecībā. Patīk tas vai nē, dienā "D” 100 miljoni putnu joprojām būs būros. Vai arī man būtu jāsaka - dienā "E”? Tā novēršanai nav ne naudas, ne loģistikas. Iespējams, uzstāšana uz nesaudzīgu savu noteikumu ieviešanu gada laikā, ērti sēžot atzveltnes krēslā, kādam var sniegt lielu apmierinātības izjūtu, taču tas varētu nopietni apdraudēt Apvienotās Karalistes olu ražošanas nozares ilgtermiņa stabilitāti. Palūkosimies uz to no praktiskās puses. Kā jūs likvidēsiet 100 miljonus vistu 24 stundu laikā? Vai, kā jūs katru dienu sasmalcinātu un likvidētu 83 miljonus olu? Pieņemot, ka jums kaut kā izdosies gūt panākumus kādā no šīm darbībām, kur vērsīsies patērētāji pēc saviem 83 miljoniem ikdienas olu? Pie Ukrainas, Indijas, Argentīnas, Brazīlijas, kur visas olas tiek dētas, dējējvistas turot daudznodalījumu būros. Vai kādai no šīm valstīm ir augstu labturības standartu reputācija? Kad šī tirdzniecība sāksies, tā, pateicoties savām konkurētspējas priekšrocībām, ļoti strauji izvērtīsies. To būs ļoti grūti apturēt. Tā pilnīgi sagraus AK koloniju olu ražotāju centienus. Rezultātā mēs eksportēsim lielu daļu mūsu nozares, kas tikko ir veikusi milzīgus ieguldījumus, lai saglabātu atbilstību ES noteikumiem. Es uzskatu, ka tirdzniecības aizliegums Eiropas Kopienas iekšienē ir pilnīgai neveiksmei nolemts pasākums. Būs ne tikai neiespējami veikt kontroli pie atvērtajām robežām, bet to varētu apstrīdēt arī PTO. Tādējādi vismazāk sliktais risinājums - un es saku "vismazāk sliktais” - ir pieļaut pagaidu atkāpes attiecībā uz prasībām neatbilstīgajiem ražotājiem, izvirzot konkrētus nosacījumus. Ir daži kaili tēli, uz kuriem man patīk skatīties, bet man nepatīk tāds vizuāls tēls kā milzīgs daudzums kravas mašīnu ar kailām, nemarķētām olām, kuras 2012. gadā dodas prom no ārvalstu daudznodalījumu būru uzņēmumiem ceļā uz Apvienoto Karalisti. Nemarķētas olas ir dāvana negodīgam tirgotājam. Mēs AK to sāpīgā veidā esam iemācījušies. Mūsu risinājums Apvienotajā Karalistē ir mehāniski marķēt olas ar koda skaitli, kas norāda uz olu ražošanas metodi attiecīgajā saimniecībā, kurā tās ir dētas. Šī darbība pašlaik norisinās arī manis paša saimniecībā, un šī tehnika ir uzticama. Komisija saka, ka tai ir pārāk sarežģīti organizēt īpaša koda marķējumu uz neatbilstīgajām olām par spīti tā acīmredzamajai nepieciešamībai. Jā, protams, tā ir tā pati Komisija, kas spiež Apvienotās Karalistes aitu audzētājus nevajadzīgi identificēt katru aitu atsevišķi, izmantojot neuzticamu elektronisko iekārtu. Kāda uzkrītoša nekonsekvence! "Vismazāk sliktais” risinājums Eiropas Savienībai - un es vēlreiz lietoju šo izteicienu - ir uzstāt, lai dalībvalstis, kas neatbilst šīm prasībām, izmantotu savus reģionālos līdzekļus marķēšanas iekārtām un arī maksātu inspekcijai, kuras personāls ir prasībām atbilstošo dalībvalstu iedzīvotāji. Šī inspekcija apmeklēs arī iepakošanas vietas un izveidos to ražošanas uzņēmumu datubāzi, kuri savos produktos izmanto daudznodalījumu būros ražotās olas. Lielākā daļa AK mazumtirgotāju grib izvairīties no daudznodalījumu būros ražoto olu pārdošanas pēc direktīvā noteiktā termiņa, taču viņi to varēs darīt tikai tad, ja šīs olas būs pienācīgi marķētas. Mike Nattrass Priekšsēdētāja kungs! Jautājums nav tikai par vistām nepiemērotos būros, bet arī par ES spēju pārraudzīt vienoto tirgu. Dalībvalstīm tika doti 10 gadi, lai līdz 2012. gada 1. janvārim nodrošinātu atbilstību noteikumiem, vai arī produkts būs nelikumīgs. Vācija, Skandināvija, Nīderlande, Apvienotā Karaliste un citas valstis ir izpildījušas prasības, taču atsevišķi lielie ražotāji vienkārši ir atteikušies. Tas ir saistīs ar milzīgām kapitāla izmaksām, un atbilstības nodrošināšana nozīmē naudas aizņemšanos. Šo noteikumu dēļ ducis olu maksā par aptuveni 15 pensiem dārgāk. Tiem bandītiem, kuri neievēro atbilstību prasībām, varētu dot vairāk laika, un viņi tiktu acīmredzami apbalvoti, jo viņu ražotajām olām būtu izdevīgāka cena. Olas no nelegālajiem būriem pasliktinās situāciju tiem, kuri ir ievērojuši ES prasības. Kāds ražotājs aizņēmās GBP 10 miljonus, lai nodrošinātu atbilstību šai direktīvai. Viņš rīkojās pareizi. Vai Komisija gatavojas viņu pievilt un padarīs viņa ražotās olas nekonkurētspējīgas? Ja tiks dots papildu laiks, tad stāsta morāle ir šāda: ja ES pieņem direktīvu, tad ir izdevīgi to neievērot. Esther Herranz García (ES) Priekšsēdētāja kungs! 2012. gada 1. janvārī darbību varētu pārtraukt 400 Spānijas olu ražotāji, kas ir aptuveni 30 % no kopējā ražotāju skaita manā valstī, un tas būtu zaudējums 300 00 tonnu olu apmērā. Eiropas Savienība varētu apturēt 80 miljonu olu, kas ir 2 miljoni tonnu, ražošanu, un, ja mēs nerīkosimies ļoti saprātīgi, vienīgais, ko mēs panāksim, būs tas, ka šo iztrūkumu nosegs imports no trešām valstīm, kuru dzīvnieku labturības standarti ir daudz zemāki par Eiropas Savienības standartiem. Šī 1999. gada direktīva, ar ko paredz dējējvistu būru platības palielināšanu, prasa, lai mēs rīkotos racionāli un pozitīvi, jo pretējā gadījumā mēs tikai vājināsim Eiropas ražošanu un sniegsim papildu tirdzniecības iespējas trešām valstīm, kurās vienam putnam paredzētā vieta ir daudz mazāka, nekā pašlaik tā ir Eiropas Savienībā. Šī direktīva prasa Eiropas ražotājiem pielikt lielas pūles, jo Spānijā vien ir skaidri redzams, ka izmaksas ir apmēram EUR 600 miljoni. Tāpat nevajadzētu aizmirst, ka tai ir ekonomiska ietekme, kas skar olu ražošanas nozari un pārtikas nozari kopumā. Tāpēc es jūs lūdzu atbalstīt Eiropas Tautas partijas grupas (Kristīgo demokrātu) iesniegto 2. punkta grozījumu, kurā ir prasīts rast risinājumu vismaz attiecībā uz tām atbildīgajām saimniecībām un atbildīgajiem uzņēmumiem, kuru saimniecības ir pārveides procesā un kuri pabeigs šo pārveidi līdz 2012. gada janvārim. Mums šīs saimniecības ir jāatbalsta to iekārtu pārveidē un jādod tām laiks pabeigt šo procesu, tādējādi novēršot nelabojama kaitējuma nodarīšanu šīm saimniecībām, kā arī novēršot pēkšņu iztrūkumu ES tirgū, kas savukārt palielinās cenas patērētājiem. Mums ir jāievēro šī direktīva, jādod iespēja olām un olu ražotājiem un arī jāievēro dzīvnieku labturības tiesības un patērētāju tiesības uz saprātīgu cenu. Ulrike Rodust (DE) Priekšsēdētāja kungs, komisāre! Šajā jautājumā es gribētu vēlreiz uzsvērt, ka lēmums par daudznodalījumu būru saimniecību prakses aizliegšanu jau ir pieņemts. Dalībvalstīm un olu ražotājiem ir bijis daudz laika īstenot direktīvu par atsacīšanos no tradicionālās daudznodalījumu būru prakses. Laiks vēl nav pilnībā beidzies - vēl joprojām ir divpadsmit mēneši rīcībai, pirms šī prakse tiks pilnīgi aizliegta. Es uzskatu, ka mums ir jānodrošina, lai daudznodalījumu būru saimniecības tiktu pilnīgi aizliegtas līdz 2012. gada 1. janvārim. Jābūt iespējai tām dalībvalstīm, kas līdz tam laikam vēl nebūt ieviesušas direktīvu, draudēt ar juridisku rīcību, piemēram, finanšu soda sankciju piemērošanu. Mums arī jānodrošina, lai olas, kas ražotas, izmantojot Eiropas tiesību aktiem neatbilstošu saimniecības praksi, netiek pārdotas Eiropas iekšējā tirgū. Britta Reimers (DE) Priekšsēdētāja kungs, komisāre, dāmas un kungi! Mēs jau divpadsmit gadus zinām, ka no 2012. gada 1. janvāra daudznodalījumu būru saimniecību prakse ES būs aizliegta. Kā tas var būt, ka dažām dalībvalstīm nav pieticis ar šiem divpadsmit gadiem, lai savlaicīgi ieviestu šo aizliegumu un atbilstīgi sagatavotu savu putnkopības nozari? Šis ir tikai viens no daudziem piemēriem, kā slikta īstenošana noved pie vilšanās. Olu ražotāji tajās dalībvalstīs, kas ir savlaicīgi ieviesušas pārmaiņas, jau saskaras ar nedabisku situāciju konkurences jomā, kas ir pretrunā ES principiem. Es aicinu Komisiju pieprasīt, lai visās dalībvalstīs tiktu apstiprināts atbilstīgais tiesību akts, un darīt visu iespējamo, lai nodrošinātu, ka tas tiek īstenots. Pēc 2012. gada janvāra olas vairs nedrīkstētu ražot daudznodalījumu būros, un tad nelegālās olas vairs nedrīkst nonākt veikalos, tādējādi pārtraucot to negatīvo ietekmi uz konkurenci. Tiem ražotājiem, kas ir mainījuši savu praksi atbilstīgi ES prasībām, nebūtu jānonāk finansiāli neizdevīgā stāvoklī, kamēr tie, kuri nav ieviesuši pārmaiņas, gūst ekonomisku labumu. Nav iespējams Eiropas iedzīvotājiem izskaidrot, kāpēc ES tiesību akti netiek vienādi piemēroti visās dalībvalstīs un kāpēc dažas dalībvalstis vienmēr kavē to ieviešanu. Nesenās krīzes rāda, kur tas var mūs novest. Mums ir vajadzīga Eiropa, kas rīkojas saskaņoti, nevis tāda Eiropa, kurā katra dalībvalsts var darīt visu, kas tai patīk, neatkarīgi no pārējām. Vicky Ford Priekšsēdētāja kungs! Tāpat kā daudzas mātes, es vēlos pienācīgus dzīvnieku labturības standartus, bet es arī vēlos olas par saprātīgu cenu. Es neesmu putnkopības eksperte, un visi četri manas meitas mēģinājumi turēt mājas vistas ir beigušies ar to, ka vistas krita par upuri vietējai lapsai. Tāpēc es labāk uzklausu profesionāļus - kā, piemēram, lauksaimnieku, 30 000 laimīgu, ES prasībām atbilstīgi audzētu vistu īpašnieku, kuru es pagājušajā mēnesī apmeklēju savā vēlēšanu apgabalā. Apvienotajā Karalistē cūkkopības nozarē tika saprasts - par dārgu cenu -, kāda kļūda ir dzīvnieku labturības augstāku standartu vienpusēja ieviešana. AK olu ražotāji izrādīja uzticību Komisijai un ir ieguldījuši simtiem miljonu mārciņu, lai sagatavotos šī tiesību akta ieviešanai. Sabiedrības uzticība Eiropas Savienībā ir visu laiku zemākajā līmenī. Jums jāaizsargā tie, kas godprātīgi ir nodrošinājuši atbilstību šim tiesību aktam. Nav īstais laiks spēlēt aklās vistiņas ar olu ražotājiem. Mairead McGuinness Priekšsēdētāja kungs! Es vēlos pateikties Komisijai par atbildi, arī tik nepilnīgu, kāda tā ir. Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas priekšsēdētājs uzdeva ļoti specifiskus jautājumus, un tie nav pilnīgi atbildēti. Īpaši es gribētu apšaubīt minētos rādītājus. Varbūt jūs varētu tos paskaidrot? Vai jūs teicāt, ka 66 % ražošanas tagad notiek brīvos apstākļos? Manā rīcībā nav tādas informācijas. Tāpēc es uzdrošinos teikt, ka jūsu rīcībā esošā informācija ir selektīva, un jums ir vajadzīga ļoti vispusīga ieinteresēto pušu tikšanās, jo šie, teiksim tā, ir ļoti izskaistināti dati. Tie galīgi nerāda patieso olu ražošanas ainu Eiropas Savienībā. Gribu arī pateikt, ka tad, ja būtu viegli ievērot šo tiesību aktu un ja mūsu patērētāji patiešām - un es tā arī domāju - ļoti, ļoti gribētu labturībai draudzīgas vistu turēšanas sistēmas, viņi par tām maksātu attiecīgu cenu. Viņi tās grib. Viņi nenovērtē šīs sistēmas, un viņi negrib par tām maksāt. Kopš 2004. gada, kad es sāku strādāt Eiropas Parlamentā, es neesmu saņēmusi ne vienu patērētāja iesniegumu, lūdzot mani panākt šā tiesību akta īstenošanu. Kolēģi, atcerieties to! Tāda ir faktiskā situācija. Taču ir svarīgi, lai šis Parlamenta apstiprinātais tiesību akts tiek pilnīgi īstenots un lai Eiropas Savienība aizsargā tos, kas ir ieguldījuši milzīgas naudas summas. Domāju, Komisija zina, ka tai būs jārisina juridiska problēma. Es gribētu pievērsties tirgus situācijai. Būs milzīgs olu uzkrājums: 83 miljoni no tām, kuras 2012. gada janvārī būs nelikumīgas! Morālu un ētisku iemeslu dēļ mēs nevaram šīs olas izmest izgāztuvē. Būtu šausminoši, ja mēs to darītu, un arī tirgus ciestu un pieaugtu cenas patērētājiem, un sekotu protesti un sacelšanās. Komisijai mums ir jāpastāsta, kas notiks tajā dienā, jo šīs olas neizbēgami nonāks tirgū, un būs dažu veidu olu melnais tirgus, tāpēc mums ir vajadzīga skaidrība šajā jautājumā. Arī tiem, kas šobrīd atrodas pārejas posmā, jāzina, ka tirgus cenas netiks pazeminātas, jo viņus mulsina saņemtās ziņas. No visiem jautājumiem, ko mēs šonedēļ apspriedām, šis jautājums ir izšķiroši svarīgs gan mūsu patērētājiem, gan arī mūsu ražotājiem. Mums ir vajadzīgas Komisijas atbildes. Iratxe García Pérez (ES) Priekšsēdētāja kungs, komisāre! Kā jūs redzat, mēs Parlamentā uzraugām atbilstību tiesību aktiem, tostarp tiesību aktiem, kas vēl nav stājušies spēkā. Ja mēs to darītu arī attiecībā uz citām nozarēm tiem tiesību aktiem, kas vēl nav stājušies spēkā, mums vajadzētu 15 dienas ilgas plenārsēdes. Šodien mēs apspriežam nozari, kas nesaņem nekādu palīdzību no kopējās lauksaimniecības politikas un piedzīvo pārtikas cenu paaugstināšanos. Nozarei nav viegli tikt galā ar papildu izmaksām, taču tai tas ir jādara, lai nodrošinātu atbilstību augstajiem ražošanas standartiem, ko mēs esam noteikuši Eiropas Savienībā. Visas pazīmes, šķiet, norāda uz to, ka daudzās dalībvalstīs ražotāji līdz 2012. gada 1. janvārim nespēs 100 % ievērot noteikto termiņu. Ir aprēķināts, ka ES tirgus vajadzību apmierināšanā būs 30 % produkcijas iztrūkums. Rezultātā svaigas olas tiks ražotas šeit, un tās patiešām patērētājiem izmaksās vairāk. Olas pārstrādei mēs iegādāsimies citur, un mēs slēgsim to ES ražošanas daļu, kas nonāca šajā tirgū. Es ceru, ka līdz tam laikam mēs būsim guvuši lielākus panākumus, pieprasot savstarpīgumu mūsu attiecībās ar trešām valstīm. Noslēgumā es gribu pateikt, ka šis tiesību akts būs obligāti jāievēro no 2012. gada. Līdz tam laikam Komisija var īstenot citus tiesību aktus, kas ir jau spēkā, piemēram, aitu un kazu elektronisko identifikāciju, kuri sniedz pievienoto vērtību izsekojamības un labu veterināro apstākļu ziņā un kuriem ir arī tieša ietekme uz dzīvnieku labturību. Jarosław Kalinowski (PL) Priekšsēdētāja kungs! Ir diezgan skaidrs, kas ir teikts apspriežamajā rezolūcijā - nebūs izņēmumu un nebūs atkāpju. Eiropas Komisijai jāizstrādā instrumenti direktīvas ieviešanai un to ražošanas sistēmu sodīšanai, kas nav pielāgotas prasībām. Diemžēl nekas arī neizriet no paziņojuma rezolūcijas preambulā, ka dažiem ražotājiem būs bijuši 12 gadi, lai pielāgotos, turpretim citiem astoņi un vēl citiem tikai pieci gadi. Es gribētu piebilst, ka tie ražotāji, kuriem bija vismazāk laika pielāgoties, atbalstīja savu kolēģu vecajās ES dalībvalstīs pielāgošanās centienus, pērkot viņu nepielāgotos dējējvistu būrus, neapzinādamies problēmas, ko viņi rada sev. Eksperti ir atraduši pierādījumus, kas liecina, ka pēc Direktīvas par dējējvistu aizsardzību ieviešanas Eiropas Savienībā pieprasījums pēc pārtikas olām pārsniegs piedāvājumu, kas praktiski nozīmē to, ka no trešām valstīm importēs olas, kuras ražotas būros, kas noteikti vēl nav pielāgoti. Tāpēc es aicinu Komisiju izvērtēt iespēju saglabāt aizliegumu tradicionālo būru izmantošanai no 2012. gada 1. janvāra, vienlaikus arī meklējot risinājumus un skaidri noteiktus kritērijus attiecībā uz tiem ražotājiem, kas līdz 2012. gada 1. janvārim nebūs pabeiguši modernizāciju, kā tas ir minēts divos manas grupas atbalstītajos grozījumos. Saskaņā ar rezolūcijas autoriem galvenais arguments, lai to pieņemtu, neskaitot dzīvnieku labturību un konkurētspēju, ir tas, ka pārejas periods pielāgojumu veikšanai bija labi zināms un paredzēts direktīvā un ka šo termiņu nevar mainīt. Ceru, ka tie deputāti, kas piekrīt šādai argumentācijai un balso par rezolūciju, būs tikpat apņēmīgi un vienprātīgi, kad būs jābalso par pārejas laika nepagarināšanu Eiropas Savienības tiešo maksājumu diferencēšanai pēc 2013. gada, jo 2013. gada termiņš tika iekļauts līgumā par šo pārejas laiku. Līgumā tas ir noteikts šādi, un nedomāju, ka mums vajadzētu to mainīt. Csaba Sándor Tabajdi (HU) Priekšsēdētāja kungs! Līdzšinējās debates ir parādījušas, ka pastāv nopietns interešu konflikts starp tiem, kas ir pabeiguši pāreju uz jauno sistēmu, un tiem, kas to vēl nav izdarījuši. Taču nopietns konflikts pastāv arī starp vecajām un jaunajām dalībvalstīm. Es pilnīgi piekrītu Kalinowski kungam, ka vecajām dalībvalstīm bija daudz vairāk laika pārejai un ka patiesībā tās nodeva savas vecās, novecojušās struktūras jaunajām dalībvalstīm pirms to pievienošanās. Kaut arī tā, ir acīmredzami skaidrs, ka noteikumi ir jāievēro, un ir arī skaidrs, ka Eiropas Savienība atkal savus ražotājus nostāda neizdevīgos konkurences apstākļos, nosakot viņiem stingrākus noteikumus nekā tie noteikumi, ko piemēro ārējiem piegādātājiem attiecībā uz importu. ES ne tikai pieprasa ievērot šos noteikumus, bet arī diezgan bieži nespēj tos efektīvi kontrolēt. Tāpēc es uzskatu, ka Eiropas Komisija gatavojas pieņemt vēl vienu lēmumu, kas ES ražotājus nostādīs neizdevīgā stāvoklī attiecībā uz ārzemju tirgiem. Georgios Papastamkos (EL) Priekšsēdētāja kungs! Es pilnīgi atzīstu vajadzību aizsargāt vienlīdzīgus konkurences nosacījumus Eiropas Savienībā, aizsargājot ražotājus, kas ir izpildījuši paaugstinātās prasības, kuras noteiktas šajā direktīvā. Taču vienlaikus mums ir jāatbalsta tie ražotāji, kas apņēmušies ievērot direktīvu, bet nespēj atļauties augstās izmaksas līdz noteiktajam termiņam. Ir ieviesti noteikumi, lai no 2012. gada 1. janvāra Kopienā nevarētu likumīgi laist tirgū un pārdot produktus, kas nav ražoti saskaņā ar tiesību aktiem. Taču tajā pašā laikā turpināsies to produktu imports no trešām valstīm, kuri ražoti atbilstīgi zemākiem dzīvnieku labturības standartiem. Citiem vārdiem sakot, laikā, kad daudzām Eiropas Savienības saimniecībām draudēs uzņēmējdarbības pārtraukšana saistībā ar paaugstinātajiem dzīvnieku labturības standartiem, produkti tiks importēti no trešām valstīm, kuru standarti neatbilst pat tām specifikācijām, ko Eiropas Savienībā piemēro pašlaik. Jā, mums jāaizsargā dzīvnieku labturība, mums jāaizsargā pienācīga attieksme pret dzīvniekiem, bet mums ir arī jāaizsargā arī Eiropas sociālā un ražošanas pamatstruktūra. Spyros Danellis (EL) Priekšsēdētāja kungs, komisāre! Lai gan visiem Eiropas ražotājiem būtu jāievēro Kopienas tiesību akti un savlaicīgi jāveic vajadzīgie pielāgojumi, tiek lēsts, ka 30 % olu ražotāju līdz 2012. gada 1. janvārim to neizdarīs. Diemžēl šī situācija parāda, ka Eiropas Komisijai nav izdevies pārliecināt ražotājus, ka tas ir viņu labā un ka politikai, kas nav pārliecinājusi tieši ieinteresētās puses to aizsargāt, būs grūti gūt panākumus, lai kādi politikas pasākumi tiktu veikti. Mēs uzskatām, ka integrēta pieeja, kas saista ieguldījumu izmaksas ar labumu, ko gan ražotājs, gan patērētājs gūst no uzlabotu būru izmantošanas, varētu darīt vairāk, lai pārliecinātu ražotājus pieņemt noteikumus, un, protams, šāda pieeja aizsargātu noteiktas Eiropas produktu atšķirības, pamatojoties uz kvalitātes, drošības un dzīvnieku labturības standartiem, un aizsargātu tos no negodīgas konkurences attiecībā uz nevienlīdzīgiem noteikumiem ar trešām valstīm, kas, mēs baidāmies, ir tieši tas, kas notiks. Giovanni La Via (IT) Priekšsēdētāja kungs, komisāre, dāmas un kungi! Dzīvnieku labturības jautājums ir jautājums, ko Parlaments ir aplūkojis daudzas reizes, un es uzskatu, ka Parlaments, Komisija un Padome ir pieņēmusi pārdomātu un līdzsvarotu lēmumu. Es nedomāju, ka mēs varam no tā atkāpties. Tāpēc mūsu pienākums ir meklēt labākos veidus, kā īstenot šo pasākumu, un šajā gadījumā mums tas ir jāstrukturē, ņemot vērā atbildību, un jāīsteno tas atbildīgi attiecībā uz tiem ražotājiem, kas pielāgo savu ražošanas procesu. Ir skaidrs, ka mēs nevarēsim pagarināt termiņu un noteikt papildu periodu pārejai uz dzīvnieku labturības atbildīgu sistēmu. Mūsu pienākums ir domāt par visiem tiem cilvēkiem, kuri ir sākuši pārejas procesu un veic to krīzes un ieguldījumu problēmu laikā. Tāpēc es vēlos uzsvērt, cik svarīgs ir pārejas posms, ņemot vērā visus tos ražotājus, kuri ir sākuši pielāgošanas procesu, lai nodrošinātu dzīvnieku labturību, bet nav to vēl nav pabeiguši. Tāpēc es uzskatu, ka tik smagā krīzes laikā arī šiem ražotājiem būtu jāvelta īpaša uzmanība. Rareş-Lucian Niculescu (RO) Priekšsēdētaja kungs! Es arī nedomāju, ka ir godīgi, ka mēs runājam kopumā par 10 gadu periodu, kas dalībvalstīm būtu bijis pieejams. Rumānija un Bulgārija, piemēram, Eiropas Savienībai pievienojās tikai pirms trim gadiem, bet noteikumi ir noteikumi, un tie ir jāievēro visiem. Taču es gribu mudināt kolēģus balsot par Eiropas Tautas partiju grupas (Kristīgo Demokrātu) iesniegto grozījumu Nr. 2. Ir daudz ražotāju, kuri jau ir sākuši veikt ieguldījumus, lai modernizētu savas dējējvistu audzēšanas sistēmas, vai kuri gatavojas sākt šādus ieguldījumus. Tomēr šādus ieguldījumus nevar veikt vienā naktī, un būtu negodīgi sodīt tos ražotājus, kuri nav veikuši ieguldījumus. Es gribu vēlreiz uzsvērt, ka tas attiecas tikai uz tiem ražotājiem, kas jau ir sākuši savu audzēšanas sistēmu pārveidi, un grozījumā ietverta atsauce uz atbilstību skaidri definētiem nosacījumiem. Andrew Henry William Brons Priekšsēdētāja kungs! Apvienotās Karalistes ražotāji ir ieguldījuši ievērojamus līdzekļus - palielinot savas ražošanas izmaksas -, gatavojoties šīs direktīvas īstenošanai, jo viņi zina, ka Apvienotā Karaliste īstenos šos noteikumus. Kāpēc viņiem būtu jāpiedzīvo negodīga konkurence no valstīm, kuras nepilda šos noteikumus vai kurām, iespējams, tiek piešķirts izņēmuma stāvoklis vai noteikts pagarināts termiņš? Direktīva ir izstrādāta ar minimālām prasībām attiecībā uz īstenošanu, atstājot to 27 dalībvalstu ziņā, kurās pastāv ļoti atšķirīgi standarti. Noteikumu formulējumā attiecībā uz vienotu stingru īstenošanu faktiski nav ierosinājumu. Ir izmantoti tādi vārdi kā "samērīgi” un "atturīgi”. Es nepavisam neatbalstu to, ka Eiropas Savienība pieņem tiesību aktus dalībvalstu vārdā. Taču, ja šādi tiesību akti tiek pieņemti, nav pieņemami, ka dažas valstis ir spiestas tos ieviest, turpretim citām reāli tiek piemēroti izņēmumi. Vai Komisija nodrošinās, ka tās valstis, kas neievēro prasības, nevarēs eksportēt olas uz valstīm, kuras ievēro noteikumus, vai vismaz to, lai netiktu eksportētas olas no saimniecībām, kas neatbilst noteikumiem? Mūsu ražotāji pieprasa aizsardzību pret negodīgu konkurenci. Maria do Céu Patrão Neves (PT) Priekšsēdētāja kungs, komisāre! Attiecībā uz šodienas debašu tēmu es gribētu sākt, vēlreiz atkārtojot, ka es uzskatu, pirmkārt, ka direktīvas patiešām būtu jāievēro un ka tas vienādi attiecas uz Direktīvu 1999/74/EK, un, otrkārt, ka bažas par dzīvnieku labturību ir pamatjautājums, kas Eiropas Savienībai ir jāizstāv. Neraugoties uz to, ir būtiski uzsvērt, ka šīs direktīvas piemērošana nozares uzņēmumiem ir diezgan apgrūtinoša: 30 % uz vienu vistu Portugālē. Turklāt šim mērķim nav īpaša atbalsta no Lauku attīstības programmas. Ir nepieciešams steidzami atzīt, ka kapitāla trūkuma, ierobežotu bankas aizdevumu un vispārējās krīzes dēļ daudzu uzņēmumu pielāgošanās ir aizkavējusies. Tāpēc ir būtiski dot papildu laiku šiem uzņēmumiem - un tikai šiem uzņēmumiem -, kuri jau ir sākuši pielāgošanās procesu. Sergio Paolo Francesco Silvestris (IT) Priekšsēdētāja kungs, komisāre, dāmas un kungi! Neviens no mums nevēlas apšaubīt vajadzību īstenot direktīvu, kas pieņemta 1999. gadā, jo uz spēles ir likta šīs iestādes uzticamība, un neviens nevēlas apšaubīt vajadzību aizsargāt dzīvnieku veselību un labturību. Taču direktīvām jābūt pamatotām arī uz veselo saprātu, tāpēc es šodien Parlamentā gribētu izteikt dažus novērojumus, kas izdarīti, izmantojot veselo saprātu. Pirmkārt, laikposmā starp 1999. gadu un šodienu ir bijusi dziļa ekonomikas krīze, kas ir iedragājusi uzņēmējdarbību, rūpniecību un patēriņu, tāpēc daudzi uzņēmumi nav spējuši veikt pielāgojumus. Vai mums tas nebūtu jāņem vērā? Otrkārt, stingra direktīvas piemērošana pēc 2012. gada 1. janvāra izstumtu daudzus uzņēmumus no tirgus, bruģējot ceļu tādu olu importam, kuru ražošanā izmantotās metodes ir daudz mazāk saudzīgas attiecībā uz dzīvniekiem nekā Eiropas Savienībā noteiktās un praktizētās metodes, vai arī Eiropas ražošanas uzņēmumu pārvietošanai ārpus Eiropas Savienības. Ja tas ir tas, ko mēs gribam krīzes laikā - sekmēt nodarbinātības samazināšanos un palielināt ārpus Eiropas ražoto olu importu, kuru ražošanas kritēriji atšķiras no tiem, kurus piemēro mūsu ražotājiem -, tad, manuprāt, mums jārīkojas netaisni. Mēs daudz strādājām pie idejas par pietiekamu pārejas posmu, un, domāju, es to atbalstīšu. Komisāre, lūdzu, nodrošiniet arī jūs to! Diane Dodds Priekšsēdētāja kungs! Kā jau daudzi kolēģi šajā sēžu zālē teica, to ražotāju aizsardzība, kuri ir ievērojuši šos tiesību aktus un ieguldījuši milzīgus līdzekļus, ir absolūti pareiza, un Komisijas pienākums šajā posmā ir to nodrošināt. Taču es uzskatu, ka ir kas tāds, kas Komisijai ir jāapzinās. Esmu runājusi ar daudziem savas valsts lauksaimniekiem, kuriem sarežģītajos finanšu un ekonomikas apstākļos ir grūti atrast naudu, ko ieguldīt. Mani interesē atsauce uz olu marķēšanu vai apzīmogošanu. Nesen es saņēmu vēstuli no Komisijas, kurā faktiski ir norādīts, ka no papildu marķējuma būtu maz labuma vai vispār nebūtu nekāda labuma, jo Komisija neuzskata, ka patērētāji reāli to atšķirtu. Tāpēc es gribētu lūgt Komisiju norādīt, vai tā ir mainījusi savu nostāju šajā jautājumā, vai arī tā vienkārši nezina? Es vēlreiz lūdzu Komisijai norādīt, vai tā plāno virzīties uz ES iekšējās tirdzniecības aizliegumu. Manā vēlēšanu apgabalā ir uzņēmumi, kas paļaujas uz olu importu no citām Eiropas valstīm. Vai Komisija vienkārši gatavojas likt šiem uzņēmumiem paļauties uz trešo valstu importu? Pilnīgi noteikti olas tur būs ražotas krietni mazāk stingrās labturības sistēmās. Czesław Adam Siekierski (PL) Priekšsēdētāja kungs! Tas, ka lauksaimniekiem ir jāpielāgojas 1999. gada direktīvai, nav apspriežams. Mēs saprotam tos lauksaimniekus, kuri jau ir ieguldījuši naudu būru modernizēšanā. Mēs nerunājam par to, ka dažiem lauksaimniekiem jādod vairāk laika nekā citiem, kā teica viens no iepriekšējiem runātājiem, bet par to, ka visiem jādod vienāds laiks izpildīt prasības un nodrošināt atbilstību standartiem. Jēdzieni "nelegāla ražošana” un "rūpes par patērētājiem” izklausās ļoti jauki, taču es gribētu zināt, kāpēc mēs neizrādām tādu pašu apņēmību, aizsargājot patērētājus no tādu importētu olu patērēšanas, kas ražotas apstākļos, kuri neatbilst Eiropas Savienībā ieviestajām prasībām. Es vienmēr cenšos izprast dažādu lauksaimnieku grupu situāciju katrā valstī, un es atbalstu risinājumus, kas viņiem palīdz, jo zinu, ka viņi kā grupa ir ārkārtīgi smagā stāvoklī ieņēmumu ziņā. Kauns, ka citi Parlamentā tā nedomā. Paul Rübig (DE) Priekšsēdētāja kungs! Mums skaidri jāapzinās, ka mūsu galvenajām rūpēm jābūt mūsu dzīvnieku un attiecīgi cilvēku veselībai. Zinātnisko un tehnoloģisko iespēju novērtēšanas (STOA) zinātniskajā komitejā, kur mēs veicam tehnoloģisko iespēju novērtējumu, mums ir arī "Labākas dzīves” projekts, kur tiek izskatīti veidi, kā turpmāk uzlabot apstākļus barības un pārtikas produktu jomā. Tāpēc, jo īpaši saistībā ar Astoto pētniecības pamatprogrammu, es gribu lūgt komisāri strādāt, lai nodrošinātu, ka tiek stiprinātas pētniecības programmas barības un pārtikas produktu jomā, tādējādi panākot uzlabojumu pārtikas produktu nekaitīguma pētniecībā un dzīvnieku un cilvēku veselībā šajā jomā, un lai mēs šeit turpmāk varētu sagatavot attiecīgos dokumentus Eiropas iedzīvotājiem. Mairead McGuinness Priekšsēdētāja kungs, paldies jums par iecietību! Es savā runā vēlos pieminēt divus citus jautājumus. Olu čaumalā jautājums ir diezgan redzams un skaidrs. Taču konditorejas nozarē ir milzīgs pārstrādāto olu tirgus, un mums jāzina, kādas būs marķējuma prasības attiecībā uz šo produktu. Manuprāt, tieši šeit ir mūsu lielākās bažas, jo aizvien vairāk olu tiek izmantots pārstrādes nozarē, un es baidos, ka mēs eksportēsim savus būrus no Eiropas Savienības un tad ievedīsim šķidro olu masu un kaltētu olu produktus no šīm pašām sistēmām trešās valstīs. Es redzu, ka jūs piekrītoši mājat. Tā ir ļoti reāla Eiropas Savienības problēma. Citas manas bažas attiecas uz paralēlās ražošanas sistēmām un milzīgu problēmu tirdzniecības vietās, ja uzlaboto būru ražošana sāksies laikā, kamēr vēl tiek ražotas pašreizējās sistēmas. Tas varētu radīt nopietnas problēmas ražotājiem un galu galā arī patērētājiem. Tāpēc Komisijai jāveic ārkārtīgi līdzsvarojoša darbība, lai atrisinātu šo jautājumu. Androulla Vassiliou Komisijas locekle. - Priekšsēdētāja kungs! Ir acīmredzami, ka šajā jautājumā nav vienprātības. Es dzirdēju runājam deputātus, kas lūdza nepiemērot izņēmumus un atkāpes, bet es dzirdēju arī deputātus, kas lūdza pagarināt termiņu. Tas ir atkarīgs no tā, kuru valsti deputāts pārstāv un kāds ir attīstības līmenis katrā atsevišķā dalībvalstī. Es gribētu uzsvērt Komisijas nostāju. Gribu atkārtot, ka no 2012. gada janvāra tradicionālie būri ir jāizstāj ar uzlabotajiem būriem vai alternatīvām sistēmām. Tāpēc pēc 2012. gada janvāra olas no tradicionālajiem būriem nebūs legāli laižamas tirgū. Šī ir mūsu nostāja. Komisija pieliek visas pūles, un mēs koncentrējam savas pūles uz to, lai atbalstītu dalībvalstis šīs direktīvas īstenošanā. Ko mēs darām? Pirmkārt, mēs mudinām dalībvalstis sadarbībā ar rūpniecību un galvenajām iesaistītajām pusēm izstrādāt un pabeigt savus valsts plānus, un mēs saņemam valstu plānus, kuros ir ietvertas arī sankcijas tām nozarēm vai lauksaimniekiem, kas neievēro šīs direktīvas prasības. Otrkārt, mēs ar dalībvalstīm īstenojam informācijas apmaiņu par labas uzraudzības praksi attiecībā uz ziņošanu par progresu direktīvas īstenošanā. Mēs organizējam Komisijas ekspertu vizītes, lai pārliecinātos, ka direktīva tiek īstenota, un mēs organizējam atbilstīgas sanāksmes ar iesaistītajām pusēm. Kā jau teicu, 2011. gada 19. janvārī būs liela iesaistīto pušu sanāksme, kurā dalībvalstu pārstāvji apspriedīs pašreizējo situāciju, un mēs redzēsim, cik labi mēs varam atbalstīt tās dalībvalstis, kuras neatbilst direktīvai, lai tās varētu panākt atbilstības direktīvas prasībām nodrošināšanu līdz 2011. gada beigām. Šī ir mūsu nostāja. Ja pēc 2012. gada janvāra vēl būs nelegāli ražotas olas, tās nevarēs laist tirgū, un ja būs redzama neatbilstība, tad Komisija, protams, varēs veikt visus pasākumus, kas pieejami atbilstīgi pašreizējam tiesiskajam regulējam - sākot pārkāpuma procedūras, lai nodrošinātu ES tiesību aktu pienācīgu īstenošanu. Tiek pētītas arī pārkāpuma procedūru alternatīvas, lai novērstu iespējamo to nelegālo olu laišanu apritē pēc 2012. gada janvāra, kuras ražotas tradicionālajos būros. Godājamie deputāti izteica daudzus citus komentārus, un es nodošu visas jūsu bažas komisāram Dalli, kurš, esmu pārliecināta, nopietni ņems vērā jūsu komentārus. Esther de Lange Priekšsēdētāja kungs! Es zinu, ka ir diezgan neparasti runāt pēc tam, kad ir runājusi komisāre. Es ļoti priecājos par to, ko komisāre teica. Tomēr secinājums, ka mēs Parlamentā esam sašķelti šajā jautājumā, nav pamatots. Es gribētu godbijīgi lūgt komisārei paraudzīties uz galīgā balsojuma rezultātu, pirms spriest, vai Parlaments ir šajā jautājumā sašķelts vai nē. Priekšsēdētājs Esmu saņēmis četrus rezolūciju priekšlikumus, kas iesniegti saskaņā ar Reglamenta 115. panta 5. punktu. Debates tiek slēgtas. Balsošana notiks pēc īsa brīža. James Nicholson Priekšsēdētāja kungs! Vispirms es gribu izteikt atbalstu tam, ko tikko teica Esther de Lange. Vai drīkstu lūgt komisāri, ja viņa nevar uzstāties šodien, sniegt mums paziņojumu rakstiski, jo es nevienu brīdi nedomāju, ka Parlaments būtu sašķēlies. Vai komisāre varētu sīkāk pievērsties tam, ko viņa teica par to, ka ārpus Eiropas Savienības ražotās olas, kas neatbilst ES standartiem līdzvērtīgiem standartiem, būs aizliegtas un tām būs atsevišķs marķējums. Kādu marķējumu viņa ierosina tām olām Eiropā Savienībā, kuras nedrīkstēs tikt legāli marķētas pēc 2012. gada 1. janvāra? Priekšsēdētājs Nicholson kungs, piedodiet, tas nebija jautājums par Reglamenta neievērošanu. Kā jau teicu, debates tiek slēgtas. Jums bija iespēja izteikt savas bažas, pirms mēs slēdzām debates. Paul Rübig (DE) Priekšsēdētāja kungs! Es vienkārši gribu pateikties Parlamenta dienestiem, jo mēs šodien parauga cienīgā veidā esam beiguši debates piecpadsmit minūtes pirms balsošanas, tādējādi mēs izvairīsimies no haosa plenārsēdē. Šī pienācīgi ievērotā procedūra raida pareizos signālos sabiedrībai. Es vēlos izteikt īpašu pateicību Parlamenta dienestiem. Priekšsēdētājs Kaut tā būtu vienmēr! Liels paldies! (Sēdi pārtrauca plkst. 11.40 un atsāka plkst. 12.00) Rakstiskas deklarācijas (Reglamenta 149. pants) Paolo Bartolozzi Padomes Direktīvā 1999/74/EK ir noteikti obligātie standarti attiecībā uz dējējvistu aizsardzību dažādās audzēšanas sistēmās ar papildu mērķi novērst negodīgu konkurenci starp ražotājiem dažādās dalībvalstīs. Lai gan es atbalstu šīs direktīvas principus, nedrīkst vieglprātīgi uztvert to, kā fakti rāda, ka ļoti daudzi Eiropas ražotāji - sākot ražotņu pārveides procesu - ir nonākuši reālās grūtībās saistībā ar pārveides pabeigšanu, un pastāv risks, ka tā netiks pabeigta līdz 2012. gada 1. janvārim, galīgajam termiņam, kas noteikts direktīvas prasību ieviešanai. Ja mēs paturam prātā arī reālās grūtības, ko piedzīvo daudzi ražotāji, lai iegūtu finansējumu pārveides procesa atbalstam, un nopietnās ekonomikas grūtības, kas viņiem pašlaik joprojām jārisina - tās nopietni ietekmē viņu uzņēmējdarbības stabilitāti un nodarbinātības līmeni - esmu pārliecināts, ka kaut kas ir jādara. Dalībvalstīm būtu jāiejaucas, lai atbalstītu pasākumus, kas var palīdzēt tiem Eiropas ražotājiem putnkopības nozarē, kuri nolūkā pielāgoties jaunajam Eiropas tiesību aktam ir uzsākuši savu ražotņu pārveidi, bet ir maz ticams, ka viņiem izdosies to pabeigt līdz 2012. gada sākumam.

Abertura do período de sessões (A sessão tem início às 09H00) Daniel Cohn-Bendit (FR) Senhora Presidente, gostaria de esclarecer algo consigo. Aparentemente, foi decidido, a pedido da Presidência francesa, controlar a captação de imagens durante a intervenção do Presidente Sarkozy. Gostaria de saber quem tomou essa decisão, quem fez esse pedido, e quem é o responsável pela captação de imagens no Parlamento Europeu. O Parlamento Europeu ou a Presidência francesa? Agradeço uma resposta antes do início da sessão. Presidente Senhor deputado Cohn-Bendit, terá uma resposta antes do início da sessão, mas, por agora, se não se importar, prosseguiremos com a votação. Astrid Lulling - (FR) Senhora Presidente, na qualidade de questora deste Parlamento, gostaria de chamar a sua atenção para o facto de um dos lados da estrada de acesso à entrada do Parlamento estar bloqueado pela polícia anti-motim. Não permite a entrada de veículos oficiais. Se alguns deputados chegarem atrasados porque têm de fazer outro desvio, não devem ser penalizados por não poderem participar na votação. Presidente É evidente, senhora deputada Lulling, que isso será tomado em conta, porque alguns deputados estão a ter dificuldades em entrar no Parlamento.

6. Transatlantiskā ekonomiskā padome (balsošana) Pirms balsojuma par 13. punktu: Erika Mann (DE) Priekšsēdētājas kundze, pēc partiju pārrunām pirmdien par vienotu lēmumu par priekšlikumu mēs piemirsām, ka SVF ieteikumi attiecībā uz ekonomisko krīzi jau ir pieejami un ka tagad tie ir jāievieš. Tāpēc es ieteiktu - un es ļoti ceru, ka to atbalstīs arī Parlaments - iekļaut tekstā šādu frāzi: "Par abpusēju secinājumu ieviešanu.” (DE) un tad pārējais teksts. Tekstā nevajadzētu ieviest citas izmaiņas. (Parlaments piekrita pieņemt mutisko grozījumu)

13. Revisione generale del regolamento ( - Prima della votazione sull'emendamento n. 9: Monica Frassoni a nome del gruppo Verts/ALE. - (EN) Signora Presidente, vorrei presentare una domanda di rinvio in commissione e mi preme spiegarne il motivo. Quando abbiamo dibattuto questa legislazione, ci siamo soffermati a lungo sulle valutazioni degli impatti. In pratica, ogniqualvolta si introduce una nuova norma occorre essere in grado di prevederne l'impatto. Per quanto riguarda le nuove norme su cui voteremo oggi nella relazione Corbett, non sappiamo quali saranno le conseguenze del mutare radicalmente il modo in cui formuliamo la legislazione, vale a dire dando alle commissioni e a svariati relatori la possibilità di presentare per la votazione in plenaria procedure e emendamenti totalmente contraddittori. Per questa ragione il gruppo Verts/ALE richiede un rinvio in commissione, non perché riteniamo di non poter migliorare la situazione, ma perché ciò significa mandare avanti una riforma che complicherà la nostra vita legislativa futura. (Applausi) Jo Leinen presidente della commissione per gli affari costituzionali. - (DE) Signora Presidente, la riforma dell'Unione europea è già di per sé abbastanza complessa, ma la riforma del Parlamento europeo sembra esserlo ancora di più. Devo comunque ricordare all'onorevole Frassoni che questo processo di riforma dura ormai da due anni e mezzo. In passato c'era gruppo per le riforme di cui ha fatto parte anche l'onorevole Frassoni stessa. La nostra commissione si è attenuta alle conclusioni del gruppo per le riforme, punto dopo punto. In altre parole, oggi presentiamo in plenaria il frutto di due anni e mezzo di discussioni, dibattiti e decisioni. Pertanto, non c'è ragione di rinviare questo punto in commissione. Oggi dovremmo portare a termine l'atto finale e prepararci per la nuova legislatura forti dei molti miglioramenti apportati alla nostra attività. Voto pertanto contro la proposta presentata dall'onorevole Frassoni. Richard Corbett relatore. - (EN) Signora Presidente, non credo di dover aggiungere nulla, tranne che la giustificazione dell'onorevole Frassoni su determinati emendamenti potrebbe essere una buona ragione per indurla a votare contro gli emendamenti stessi, ma non è certamente un motivo valido per rinviare il tutto in commissione, una mossa che ci impedirebbe di adottare gli altri emendamenti presentati oggi e che sarebbe piuttosto infelice. Richard Corbett relatore. - (EN) Signora Presidente, prima di procedere alla votazione sugli emendamenti nn. 49 e 67, posso chiedere di invertire l'ordine della votazione e di esprimerci prima sul n. 67, un compromesso successivo che è emerso dopo la votazione in sede di commissione? Sarebbe più utile poter procedere al contrario.

Corbett Senhora Presidente, como saberá a Conferência das Nações Unidas sobre Comércio e Desenvolvimento está reunida no nosso edifício em Bruxelas. Poderá não estar ciente de que participam nessa Conferência dois representantes da Junta militar da Birmânia. Como sabe, a União Europeia aprovou uma posição comum, com o apoio desta assembleia, no sentido de não atribuir vistos a membros da referida junta. No entanto encontram-se no nosso próprio edifício. Estou ciente de que o Conselho derrogou essa proibição para efeitos desta Conferência, por considerar necessário fazê-lo, a fim de cumprir as suas obrigações para com as Nações Unidas. Se assim é, permita-me que a inste, Senhora Presidente, a solicitar ao Conselho ou ao Alto Representante da União, Javier Solana, que emitam uma declaração, deixando absolutamente claro que se tratou de uma excepção e que a proibição da emissão de vistos e a posição comum continuam em vigor. Presidente Muito obrigada, Senhor Deputado Corbett. Vou, com efeito, analisar esta questão com o Alto Representante da UE para a PESC, Javier Solana. Para além disso, suponho naturalmente que a Senhora Ministra o ouviu com muita atenção, e penso que terá registado devidamente as suas afirmações, e não sei se desejará responder-lhe... Bom, não neste momento. Mas ouvimo-lo muito bem, Senhor Deputado Corbett e, pela parte que me toca, darei a este assunto o necessário seguimento. Van Orden Senhora Presidente, intervenho para um ponto de ordem. Gostaria de chamar a atenção para outros visitantes, que não são assim muito bem-vindos, e que estiveram nas nossas instalações. Ontem, realizou-se uma vergonhosa manifestação comunista no pátio em frente ao edifício "Torre" . Foi uma manifestação de intimidação relativamente aos deputados; trata-se de uma intrusão nas instalações do Parlamento. Poderá a Senhora Presidente averiguar as circunstâncias em que decorreu: quais os limites deste Parlamento e quais os direitos que nos assistem de poder excluir essas pessoas das nossas instalações? Presidente Passo imediatamente a palavra à senhora deputada Banotti, pois parece-me que desejará responder-lhe, o que agradeço. Banotti Senhora Presidente, está certamente ciente de que expus esta questão à Mesa, na semana passada, acerca de uma outra manifestação absolutamente intimidatória e agressiva que se realizou em frente às instalações do Parlamento, em Bruxelas. Por isso fiquei eu também surpresa ao verificar que o acontecimento voltava a repetir-se. Ao que parece, o pátio do Parlamento é um espaço público. Está sob controlo da gendarmerie, aqui em Estrasburgo, e aparentemente terá havido uma falha nas comunicações. Não informaram o Parlamento que esta manifestação iria ter lugar ontem. Concordo com o senhor deputado Van Orden. Todos têm direito aos seus pontos de vista democráticos, mas a manifestação foi seguramente intimidatória para deputados e visitantes, centenas dos quais tentavam nessa mesma altura entrar no Parlamento. Por isso, espero sinceramente que as autoridades locais de Estrasburgo garantam que situações semelhantes não voltem a repetir-se. Não faço quaisquer comentários quanto à questão levantada pelos manifestantes, mas é a segunda vez que o acesso ao Parlamento é impedido pelos mesmos. Caudron Senhora Presidente, na segunda-feira à noite, na sequência da sua comunicação sobre o caso Berlusconi em Espanha, perguntei-lhe se seria possível que nos transmitisse o conjunto dos documentos que recebeu das autoridades públicas e judiciárias espanholas. Respondeu-me que, obviamente, o faria de imediato. É quarta-feira de manhã e ainda não recebemos os documentos. Presidente É absolutamente inadmissível, Senhor Deputado Caudron. Verificarei de imediato o que se passou. Fiz por duas vezes a pergunta aos serviços e garantiram-me que os documentos tinham sido transmitidos a todos os colegas do Parlamento. Acredite, não deixarei que este assunto fique sem seguimento. Maij-Weggen Senhora Presidente, queria fazer a mesma observação que o senhor deputado Corbett. Também nós fomos informados de que os representantes de alto nível birmaneses se encontram em Bruxelas. Há uma política oficial da UE no sentido de não admitir pessoas ligadas ao Governo da Birmânia, em virtude do escandaloso regime daquele país, onde - nota bene - a Senhora Aung San Suu Kyi, que recebeu aqui o Prémio Sakharov, se encontra ainda sob prisão. Considero verdadeiramente escandaloso que estas pessoas possam estar aqui e que possam usar da palavra no nosso Parlamento. Por consequência, quero associar-me inteiramente ao senhor deputado Corbett e perguntar-lhe, Senhora Presidente, se será possível agir de imediato. Staes Senhora Presidente, voltando ao caso Berlusconi, começarei por uma boa notícia. Devo comunicar a Vossa Excelência - e também ao senhor deputado Caudron - que a documentação que nos prometeu foi efectivamente enviada pelos serviços. Recebemo-la ontem - depois da nove, é certo - por correio electrónico, em todas as línguas, e julgo, portanto, que alguns colegas ainda não terão aberto as suas caixas de correio electrónico. Mas agora uma segunda questão, Senhora Presidente. Tenho aqui à minha frente um telegrama por si enviado ao presidente da Forza Italia. A Senhora Presidente felicita o Sr. Berlusconi - a título pessoal, é certo -, mas devo dizer que realmente me espanta a forma particularmente efusiva como Vossa Excelência lhe deseja que o seu programa eleitoral possa contribuir para imprimir uma nova dinâmica à Itália. Devo relembrar-lhe e frisar-lhe, Senhora Presidente, que a vitória eleitoral de Berlusconi não o exime das acusações de corrupção e abuso de poder que sobre ele impendem. Gostaria de salientar aqui que existe uma enorme falta de clareza quanto à proveniência da fortuna do Sr. Berlusconi. Além disso, Senhora Presidente, o controlo monopolista dos media por parte do Sr. Berlusconi constitui uma ameaça para a democracia italiana. Como sabe, grande parte da imprensa italiana está nas mãos Sr. Berlusconi. Penso que isto não é aceitável. Na realidade, gostaria de esperar que a Comissão ordenasse rapidamente um inquérito sobre esta violação do direito comunitário em matéria de concorrência. Senhora Presidente, apesar das afectuosas palavras que endereça ao Sr. Berlusconi, havia esperado que Vossa Excelência tomasse a iniciativa nesta acção, no sentido de tornar claro que aquilo que neste momento acontece em Itália não é, de facto, muito correcto. Presidente Senhor Deputado Staes, agradeço o facto de me ter informado que recebeu efectivamente os documentos ontem à noite, pelo que não posso deixar de convidar o senhor deputado Caudron a consultar a sua caixa de correio electrónico. No que se refere ao telegrama que enviei a Silvio Berlusconi, terá seguramente notado, Senhor Deputado Staes, que precisei bem que o felicitava a título pessoal. Não o fiz em nome do Parlamento Europeu, obviamente, pois tratava-se de um telegrama de felicitações, no qual expressei aquilo que entendi dever exprimir a título pessoal. Fiori Senhora Presidente, até a uma pessoa calma e moderada como eu também acaba por se esgotar a paciência. Assistimos a uma série de ataques pessoais contra o presidente de uma força política, ataques esses baseados em notícias de imprensa, todas ainda por provar. Nós somos uma Instituição: pois bem, a uma Instituição deveria ser devido o respeito de todos os seus membros, o que, nos últimos dois meses, não me parece que tenha acontecido. O povo italiano fez uma opção, precisa e incontestável: estamos na presença de um Chefe do Estado. Sendo assim, por favor, que cada um tenha as suas ideias - que são absolutamente lícitas - mas, quando estivermos no momento institucional, acabemos com isso! Galeote Quecedo Senhora Presidente, o jornalista basco Gorka Landaburu, bastante conhecido tanto pela sua actividade profissional como pela sua posição a favor da democracia e contra o franquismo, foi vítima de um atentado, ocorrido há poucas horas. Felizmente, conseguiu escapar com vida, mas não deixa de surpreender que o caso se verifique poucos dias após as eleições no País Basco, eleições que, independentemente dos resultados, contaram com uma participação de 80% dos cidadãos bascos, facto esse muito positivo. Precisamente esta semana, o Parlamento Europeu está a debater uma resolução sobre liberdade de expressão, à qual o meu grupo apresentará uma alteração sobre a situação de perseguição de que são vítimas os meios de comunicação livres e independentes do País Basco. Estou certo de que a alteração merecerá a aprovação de toda assembleia. Gostaria de lhe pedir, Senhora Presidente, que, em nome do Parlamento, exprima ao senhor Gorka Landaburu a nossa solidariedade. Presidente Senhor deputado Galeote Quecedo, ontem, às 17H00, no hemiciclo, evoquei evidentemente este novo atentado, deplorando-o em termos semelhantes aos utilizados pelo senhor deputado. Naturalmente, expressei de imediato, em nome do Parlamento Europeu, toda a nossa solidariedade ao jornalista em causa. Katiforis Senhora Presidente, na segunda-feira passada, tive o prazer de comunicar ao nosso Parlamento a libertação do Sr. Tsiakourmas, que tinha sido sequestrado por raptores cipriotas turcos e tinha sido libertado posteriormente, também graças a uma resolução do nosso Parlamento que pedia a sua libertação. Nessa altura, manifestei a minha esperança de que esta libertação pudesse ser o início de um comportamento diferente, do abandono da violência e das provocações, por parte da Turquia e dos representantes da comunidade cipriota turca, que nos permitisse avançar numa via de reconciliação. Infelizmente, os factos rapidamente me desmentiram, pois registou-se um novo sequestro ­ parece que tem de haver sempre um sequestro, de modo a que, quando se perde um refém, fique outro retido ­ de um idoso de 75 anos, que andava de bicicleta na zona neutra e foi detido por circular embriagado. É a primeira vez que ouço dizer que o drink driving constitui um delito, ainda por cima um delito que deve ser punido com violações de fronteiras! Pedia à senhora Presidente e aos colegas que tomassem nota do ocorrido e reiterassem a posição expressa da última vez pelo Parlamento junto das autoridades turcas, pois desta forma não é possível avançar para uma resolução pacífica dos problemas. Boas-vindas Presidente Caros colegas, tenho a honra e o prazer de saudar a presença na tribuna oficial de uma delegação da Knesset, encabeçada pela sua Presidente, a Senhora Yael Dayan. Gostaria de dizer que é sempre com grande prazer que o Parlamento Europeu recebe as delegações da Knesset, pois os laços que nos unem são simultaneamente antigos e estreitos. Desde a visita conjunta, em Setembro de 2000, do Presidente da vossa Assembleia, o Senhor Avraham Burg, e do Presidente do Conselho Legislativo Palestiniano, o Senhor Abu Ala, visita que nos fez acalentar tantas esperanças..., todos sabemos que, infelizmente, o horizonte se ensombrou tragicamente. Trata-se de uma situação que o Parlamento Europeu acompanha com muita atenção, como o testemunhará o debate que iremos realizar. Desejando-vos calorosas boas-vindas, gostaria apenas de manifestar a viva esperança de que esta vossa visita permita contribuir para reatar o diálogo. Situação no Médio Oriente Presidente Segue-se na ordem do dia as declarações do Conselho e da Comissão sobre a situação no Médio Oriente. Dou imediatamente a palavra à Sr.ª Lindh, Presidente em exercício do Conselho. Lindh Senhora Presidente, Senhores Deputados, a situação no Médio Oriente está a degradar-se. Cresce a desconfiança entre as partes. A violência faz diariamente mais vítimas. Há muito tempo que os palestinianos não podem ter uma vida normal e as condições estão cada vez piores. A UE demarca-se da crescente violência na faixa de Gaza e na Cisjordânia: a entrada e o fogo de tanques israelitas nas zonas sob controlo palestiniano, o tiroteio ao longo de diversas estradas, o assassínio de pessoas pré-seleccionadas. Nessas ocasiões, foram sacrificadas vidas de civis inocentes, entre os quais muitas crianças. A situação económica é igualmente grave. A Autoridade Palestiniana encontra-se numa profunda crise financeira desde que foram suspensas as transferências israelitas e as actividades económicas normais estão paralisadas. Na prática, a Autoridade Palestiniana vive apenas das ajudas de doadores árabes e da UE. Também Israel está a ser afectado pela depressão económica decorrente da crise, embora não tanto como a sociedade palestiniana. A vida quotidiana dos israelitas também é cada vez mais difícil. A violência, sob a forma de rebentamento de granadas, carros armadilhados e ataques suicidas, está a afectar Israel cada vez mais. Também morrem civis e crianças israelitas. O Primeiro Ministro Sharon foi eleito com base na promessa de aumentar a segurança. Em vez disso, aumentou o nível de confrontação e intensificaram-se as intervenções militares, tanto nas zonas sob controlo palestiniano como em ataques a alvos sírio no Líbano. A segurança na região degradou-se, pura e simplesmente. A longo prazo, não existe uma solução militar. Os combates não serão ganhos nem perdidos. A única solução para o conflito reside nas negociações. É por isso que o processo de paz tem de continuar. A Presidência e a UE têm estreitos contactos com as partes e exortamo-las a prosseguirem as negociações de paz a partir do ponto em que ficaram as últimas conversações, tendo em vista uma solução definitiva assente no direito internacional, nomeadamente nas resoluções 242 e 338 das Nações Unidas. Um obstáculo decisivo é a absoluta falta de confiança entre as partes. Ambas as partes fazem o juízo errado de que o outro lado é o único responsável pela violência e pela interrupção do processo de paz. Ninguém se atreve a dar mostras de conciliação ou flexibilidade, porque receia que essa atitude seja interpretada como um sinal de fraqueza. É necessária uma iniciativa diplomática que faça sair o processo do ponto morto. O Conselho Europeu de Estocolmo encarregou o Alto Representante Javier Solana, em conjunto com a Comissão, de apresentar na Cimeira de Gotemburgo propostas sobre a forma como a UE pode promover os esforços de paz. Na reunião de Gymnich, em Nyköping, no passado dia 5 de Maio, o senhor Javier Solana deu conta do andamento dos trabalhos. A UE saúda e apoia o relatório e as propostas da comissão Mitchell, bem como a iniciativa de paz jordano-egípcia, baseada em acordos que tiveram a colaboração de Israel. Ambas as propostas exortam as partes a um acordo imediato de cessar-fogo, a confirmarem a sua vontade de respeitar os acordos existentes e a terem como objectivo o reatamento das conversações. Para o sucesso dessas negociações, são necessárias medidas com vista ao restabelecimento da confiança. Uma das questões mais críticas do processo de paz é a política israelita dos colonatos. Tanto a iniciativa jordano-egípcia como o relatório Mitchell exigem que seja posto termo à instalação de colonatos. O relatório Mitchell afirma mesmo que os israelitas deveriam ponderar a sua retirada dos colonatos mais controversos e expostos. A UE considera justificada esta exigência. Consideramos que a política de colonatos é contrária ao direito internacional e constitui um sério obstáculo à paz. A UE instou Israel a começar a retirar dos colonatos. Apoiamos igualmente a proposta do relatório Mitchell no sentido de os israelitas deixarem de usar balas reais contra manifestantes. Uma das medidas tendentes ao restabelecimento da confiança será também o reinício do pagamento, por Israel, dos impostos devidos à Autoridade Palestiniana. Uma solução negociada, ou uma etapa a caminho dessa solução, deve implicar o objectivo de implantar um Estado palestiniano democrático, dinâmico e pacífico. A UE definiu a sua posição nesta matéria na declaração de Berlim de Março de 1999 e na declaração de Nova Iorque de 12 de Setembro de 2000. Continua a ser uma missão da UE, em colaboração com outros países e actores interessados, apoiar os palestinianos na construção desse Estado palestiniano democrático e pacífico. Não é possível uma paz duradoura na região sem acordos de paz também entre Israel e a Síria e entre Israel e o Líbano. Nas negociações entre Israel e a Síria registaram-se progressos significativos. Importa agora dar-lhes continuidade e encontrar uma solução baseada nos princípios do direito internacional, como já referi. A retirada israelita do sul do Líbano, em Maio do ano passado, constituiu um passo importante para um futuro acordo de paz. Até ser firmado esse acordo de paz, é importante que todas as partes evitem incidentes e outras acções que possam levar à continuação da violência. A UE contribuirá activamente para o processo de paz, em colaboração com outros Estados envolvidos, e por intermédio do Alto Representante Javier Solana, do enviado especial Miguel Moratinos e da Comissão. O Médio Oriente é o berço da civilização humana. É uma região de rara riqueza cultural e significado religioso, agora crescentemente associada aos intermináveis conflitos em que cada vez mais se afunda. O fim do presente conflito é essencial para um desenvolvimento positivo da região. A Presidência sueca, em conjunto com os restantes parceiros da UE, está disposta a fazer tudo o que estiver ao seu alcance para contribuir para a paz. Patten Senhora Presidente, como é óbvio, lamento imenso que a situação no Médio Oriente, muito bem descrita pela Senhora Ministra, não tenha melhorado desde a minha última intervenção no Parlamento a este respeito. A violência continua, sucedem-se também as mortes de parte a parte, inclusivamente de crianças, os bens materiais são destruídos, em especial as terras aráveis e os abrigos dos campos de refugiados, e os colonatos continuam a expandir-se na Cisjordânia e em Gaza. Ouvem-se com regularidade apelos para que a União Europeia desempenhe um papel mais significativo no Médio Oriente. Os princípios fundamentais da nossa posição assentam no pressuposto de que a paz deve ser construída com base no direito internacional, nas resoluções pertinentes das Nações Unidas, incluindo as resoluções 242 e 338 do Conselho de Segurança da ONU e na fórmula 'territórios pela paz'. Nós, ou seja a totalidade das Instituições da União Europeia, deveríamos reiterar claramente estes princípios em todos os nossos contactos com as partes envolvidas neste amargo conflito. A União Europeia continua a apoiar todos os esforços com vista a uma solução pacífica para o conflito. Apoiamos, como o referiu a Senhora Ministra, a iniciativa jordano-egípcia, bem como as recomendações da meritória Comissão de Inquérito Mitchell, incluindo o congelamento dos colonatos e uma cessação rápida e decisiva da violência e do terrorismo. Houve já demasiado derramamento de sangue e demasiados confrontos. A violência tem que cessar. Do lado israelita, não há justificação para a utilização desproporcionada da força contra civis e para a destruição da propriedade alheia. Do lado Palestiniano, a Autoridade Palestiniana tudo deverá fazer para pôr cobro aos ataques contra civis israelitas, e incluo aqui a prevenção dos incitamentos a esse tipo de ataques. A Autoridade Palestiniana deverá, naturalmente, controlar com eficácia os seus serviços de segurança. Não podemos condenar a violência de um lado e não a condenar do outro. Parece-me que a Comissão Mitchell aponta numa direcção sensata, a única: que se ponha cobro à culpabilização mútua, às mortes e mutilações e se regresse ao diálogo. É preciso que as conversações retomem, e as partes deverão honrar as suas obrigações internacionais. No caso de Israel, estas obrigações começam pela observância do direito humanitário internacional, que abrange o respeito pelos direitos humanos, tal como referido pela União Europeia na Comissão dos Direitos do Homem das Nações Unidas reunida em Genebra, bem como pela questão dos colonatos. Abrangem, em seguida, as obrigações bilaterais para com a Autoridade Palestiniana, por exemplo, a transferência das receitas fiscais, e ainda as obrigações ao abrigo do Acordo de Associação CE-Israel. No caso da Autoridade Palestiniana, temos que assistir à implementação das reformas há muito esperadas, quer em termos políticos, quer financeiros e políticos, incluindo a transparência democrática, a luta contra a corrupção e o reforço do Estado de direito. Gostaria hoje de referir-me a dois aspectos concretos e cruciais acerca dos quais sou regularmente inquirido pelo Parlamento: as consequências do bloqueio económico para a Autoridade Palestiniana e a política de colonatos. Houve algumas melhorias recentemente no que se refere à circulação de bens e pessoas dentro e fora da Faixa de Gaza. Houve, por exemplo, uma série de empresários que recebeu autorizações, mas as actividades económicas nos territórios palestinianos continuam extremamente restringidas. A Autoridade Palestiniana continua a braços com um colapso financeiro e institucional. A reunião internacional de dadores, em Estocolmo, a 11 de Abril, representou um considerável progresso para a solução da crise orçamental da Autoridade Palestiniana. Congratulamo-nos, em particular, com os compromissos assumidos pelos Estados árabes. Na sequência da reunião de Estocolmo, a Comissão está a debater com a Autoridade Palestiniana a base para uma assistência futura. Nesta incluem-se medidas destinadas a melhorar a gestão financeira e completar o processo de reformas institucionais. Algumas destas medidas, em especial as respeitantes às reformas institucionais, constituem uma confirmação inequívoca do compromisso anunciado no passado pela Autoridade Palestiniana. Reconhecemos os passos dados pela Autoridade Palestiniana, no sentido de adoptar um orçamento de austeridade. A Autoridade Palestiniana está igualmente a trabalhar noutras reformas bem-vindas relacionadas com a gestão financeira, tais como a consolidação das receitas. O Fundo Monetário Internacional está a acompanhar este processo, e é nossa intenção, com base neste plano de austeridade, proceder ao pagamento mensal de 10 milhões de euros ao longo dos próximos seis meses, tão logo possamos chegar ao acordo que todos desejamos, mas, reitero o que disse antes, assim como as afirmações da Senhora Ministra, o que importa é pôr cobro ao bloqueio e reiniciar os pagamentos das receitas. Permitam-me que aborde agora a política de colonatos de Israel. A posição da União Europeia acerca dos colonatos é clara. Todas as actividades de estabelecimento de colonatos em Gaza, na Cisjordânia, incluindo Jerusalém Oriental e os montes Golã são ilegais, à luz do direito internacional e constituem um dos principais obstáculos à paz. Naquelas inclui-se o crescimento natural dos colonatos, uma violação do direito internacional, cuja prossecução não podemos permitir. Perguntam-me frequentemente, em especial tendo em conta o malogro dos nossos esforços em resolver a questão, em que é que isso se traduz, no que toca ao funcionamento do Acordo de Associação com Israel e, em particular, no que se refere à questão das regras de origem, cobertas pelo mesmo. Decorre do que acabo de afirmar que a Cisjordânia, Gaza e os montes Golã estão fora do âmbito territorial do Acordo. Não estou a defender um ponto de vista novo, não se trata de qualquer gesto político. Permitam-me que deixe isso absolutamente claro. Este ponto de vista já foi defendido na comunicação da Comissão de 1998 sobre a mesma questão. A comunicação deixou claro que o acesso preferencial aos mercados comunitários para as exportações com origem nos colonatos israelitas da Cisjordânia e da Faixa de Gaza, bem como de Jerusalém Oriental e dos montes Golã contrariam as regras de origem acordadas, uma vez que, e passo a citar: "em conformidade com o direito internacional público, a União Europeia considera que nenhum destes territórios faz parte do Estado de Israel". Por conseguinte, a comunicação indicava que, e volto a recordar, o acesso preferencial aos mercados comunitários para as exportações com origem na Cisjordânia e na Faixa de Gaza, como se fossem originárias de Israel, ao abrigo do Acordo Provisório CE-Israel sobre Comércio e Matérias Conexas, constituem uma violação do mesmo, visto que este não se aplica aos referidos territórios. A União Europeia deve fazer valer o primado do direito. Recentemente, esta questão foi tornada absolutamente clara, a propósito de um outro caso semelhante, por parte do Tribunal de Primeira Instância, o qual estatuiu que a existência de tensões políticas, não exonera a Comissão, na qualidade de guardiã do Tratado e dos acordos concluídos ao abrigo do mesmo, de assegurar a correcta aplicação, por parte de um país terceiro, da obrigação que este tenha aceite cumprir ao abrigo de um acordo concluído com a Comunidade. Penso que esta posição está absolutamente clara. Se, e friso a palavra "se ", Israel quiser declarar os bens oriundos dos colonatos como bens de origem israelita, as autoridades alfandegárias da UE não poderão partilhar desta interpretação. As questões aduaneiras são da competência comunitária, estando a implementação desta sua política comum delegada aos Estados-Membros, embora o papel da Comissão seja assegurar a coerência e evitar interpretações divergentes por parte dos diferentes Estados-Membros. Nos últimos meses, um certo número de Estados-Membros questionou os certificados de origem israelitas, e as respostas estão agora a ser recebidas pelas autoridades alfandegárias dos Estados-Membros. A nossa responsabilidade hoje, na Comissão, é evitar uma acção descoordenada. Por isso, sugeri que as autoridades alfandegárias discutissem, como matéria de urgência, as respostas, assim como qualquer acção que possam contemplar, na próxima reunião do Comité do Código Aduaneiro a 31 de Maio. Quais serão então os passos a dar agora em termos técnicos? Esta questão será levantada no Comité de Associação UE-Israel, a 21 de Maio. O Assunto está incluído na ordem de trabalhos acordada com Israel e, como acabo de referir, proceder-se-á a um debate alargado entre os especialistas alfandegários dos Estados-Membros no final de Maio sobre a forma como deverão interpretar-se as respostas israelitas, bem como sobre a linha comum que deverá orientar a nossa resposta. À luz das conclusões a que se chegar nessa ocasião, haverá um debate no Comité de Cooperação Alfandegária entre a União Europeia e Israel, que, em princípio, terá lugar em Julho. Gostaria de salientar que a nossa decisão se baseará inteiramente na lei e a sua aplicação técnica será efectuada de forma casuística. Não podemos fazer mais, mas também não podemos fazer menos. Tal como estipula o acórdão do Tribunal a que fiz referência, a Comissão é a guardiã do Tratado e dos acordos concluídos ao abrigo do mesmo. Não podemos eximir-nos, nem deveríamos procurar fazê-lo, ao cumprimento desse dever. Regresso ao princípio: tal como outros, desejamos o fim da violência. Pretendemos assistir a um regresso às negociações e mantemo-nos prontos a ajudar na delicada e exigente tarefa de construção e garantia da paz. Não há outro caminho. Presidente Obrigada, Senhor Comissário Patten. Galeote Quecedo Senhora Presidente, como acabou de dizer o senhor Comissário Chris Patten, começa a ser habitual, nas sessões do Parlamento Europeu, o debate sobre a grave situação a que se assiste no Médio Oriente, situação que se torna ainda mais incompreensível se recordarmos o debate de há apenas alguns meses, como aqui foi referido, em que analisámos o conteúdo de diversas propostas de planos que pareciam encaminhar-nos para uma paz definitiva na região. Neste momento, todo este crescendo de violência parece vir dos mais extremistas de ambas as partes, e, evitando fazer referências concretas ou comparar afrontas, a verdade é que, em Israel, com ou sem razão, a sensação de insegurança é maior do que nunca, e a ideia de que a Autoridade Nacional Palestiniana não quer ou não pode buscar de forma séria e resoluta uma solução definitiva para o conflito vai ganhando terreno. Por outro lado, é realmente assustador ver as condições de vida nos territórios palestinos se degradarem rapidamente, constituindo um caldo de cultura propício ao desenvolvimento dos sectores mais radicais. Perante tal situação, a Autoridade Palestiniana parece estar a perder o controlo da situação e, entretanto, vai aumentando o apoio da população à Intifada, quando não directamente aos ataques terroristas a Israel, facto que deveria ser denunciado e combatido mais abertamente. Ainda ontem à noite, ao falar na televisão, o Presidente Yasser Arafat perdeu a oportunidade de o fazer. A desmoralização e a radicalização de posições alastra entre os países árabes, em geral. Daí, a região pedir à comunidade internacional, nomeadamente à Europa, uma maior implicação no processo de paz, convindo, no entanto, saber se as partes envolvidas no conflito estão realmente interessadas no reatamento das negociações ou se alguém pensa haver uma solução militar para o problema. Gostaria de dizer à delegação do Parlamento israelita, que hoje nos honra com a sua presença, que, como eles próprios puderam verificar, as instituições da União Europeia estão mais do que nunca firmemente determinadas a intervir de forma imparcial para restabelecer a confiança necessária ao reatar do processo de paz, se as partes o desejarem. É indiscutível o notável esforço económico da União Europeia, esforço que reflecte uma visão política e global da região. A nossa implicação política aumenta à medida que se vão aperfeiçoando os instrumentos de política externa da União, embora nos reste, obviamente, um longo caminho a percorrer. Contudo, nem a Comunidade nem ninguém pode substituir a vontade de negociação das partes. Nós estamos profundamente convictos de que, se se pretende, de facto, alcançar um clima de segurança real e de bem-estar na região, é necessário retomar os planos de paz e de negociação e deixar de lado o confronto; todos devem aspirar de novo a uma coexistência pacífica e em cooperação. Espero, Senhora Presidente, que isso se verifique quanto antes. Poos Senhora Presidente, nesta altura, em que se contam cerca de 500 mortos desde recomeço das hostilidades nos territórios ocupados, a situação material do povo palestiniano é pior do que antes dos Acordos de Oslo: o desemprego atinge 50%; os investimentos na paz perderam-se; a população está encurralada, ou seja, em residência vigiada em cidades e aldeias; e desvaneceu-se a esperança de uma geração inteira. Face a esta situação catastrófica, a União Europeia tem a obrigação de fazer ouvir a sua voz, a favor do respeito pelo direito; por outras palavras, é preciso regressar ao essencial e agradeço ao Senhor Comissário Patten o facto de o ter feito de forma tão clara. É preciso pôr cobro à ocupação ilegal, restituir estes territórios adquiridos pela força, travar a colonização da Cisjordânia, de Gaza, de Jerusalém-Oriental e dos montes Golã e reconhecer o direito à autodeterminação do povo palestiniano. Não seria necessário, a fim de travar a escalada da violência, responder, de uma vez por todas, ao problema e chegar à uma solução equitativa e duradoura que todos desejam, começar por respeitar as resoluções das Nações Unidas? O Papa não disse outra coisa no seu discurso de Damasco, e espero que, desta vez, não seja contrariado pelo Grupo do PPE. (Aplausos)Seja como for, é preciso que os congratulemos com o facto de o considerando D e o número 13 do projecto de resolução comum, recordarem este ponto fundamental. Israel, como qualquer outro país, tem direito a viver em paz no interior de fronteiras seguras e reconhecidas. Mas, Israel deve, como qualquer outro país, reconhecer as suas fronteiras internacionais. Ora, não é isso que acontece. Num encontro recente, o Primeiro-Ministro Sharon explicitou o seu pensamento estratégico, declarando que a guerra da independência ainda não terminou e cito: "enquanto não nos permitir possuir todo o território de Israel". Todo o território de Israel? Qual território? De facto consumado em facto consumado, a comunidade internacional vai-lhe deixando caminho livre. Sábado passado, obuses israelitas voltaram a cair num campo de refugiados palestinianos. Domingo, o exército abateu como suspeitos cinco polícias palestinianos. E o rol não acaba aqui! Senhora Presidente em exercício do Conselho, Senhor Comissário, é tempo de dizer em alto e bom som: "basta ya!". Chega, Senhor Sharon. (Aplausos da esquerda do hemiciclo) Van der Laan Senhora Presidente, não pode acontecer que aqueles que tecem críticas a Israel sejam imediatamente apelidados de pró-palestinianos e vice-versa. Se a Europa quiser dar um contributo credível a este debate, não podemos tomar o partido de um ou de outro, mas tomar sempre o partido da paz, da democracia e dos direitos humanos. Significa isso que, sempre que estes valores forem postos em causa, teremos de erguer a voz, independentemente de quem for o responsável nesse momento. A Europa gaba-se com frequência da eventual influência que poderia exercer no Médio Oriente. Do nosso ponto de vista, isso são palavras vãs, se olharmos para a ausência de novas iniciativas por parte da Europa e, designadamente, para a falta de coesão entre os Estados-Membros. Daí o nosso apelo explícito à Comissão, à Presidência do Conselho e ao senhor Javier Solana - cuja ausência hoje considero, aliás, um pouco estranha - para que envidem todos os esforços no sentido de harmonizar a postura da União. No que diz respeito à eventual violação das regras de origem no quadro do Acordo de Associação por parte de Israel, gostaria de expressar o meu apreço pelas palavras claras que foram proferidas pelo Comissário Patten e de lhe pedir - assim como ao Conselho - que respondam de imediato a quatro perguntas explícitas: para quantos produtos foi requerida verificação às autoridades de Israel por parte dos Estados-Membros, que respostas obtiveram, que medidas pensam tomar e a que prazo? Para deixar clara a posição do meu grupo quanto a esta matéria, gostaria de frisar que, se realmente houver dúvidas quanto aos certificados emitidos por Israel, e os Estados-Membros e a Comissão não actuarem de imediato e de forma enérgica, a Europa será cúmplice da política de criação ilegal de colonatos que todos nós tanto repudiamos. Por último, congratulo-me com o facto de o nosso texto sobre a necessidade de zelar, em toda a região, por uma política educativa vocacionada para a promoção da tolerância e da compreensão mútua ter merecido o apoio dos restantes grupos políticos. Lagendijk Senhora Presidente, a força da política europeia face aos problemas no Médio Oriente devia residir - e, felizmente, reside muitas vezes - numa abordagem equilibrada, baseada na análise de que não existe apenas um responsável pela presente escalada. Posto isto, para o meu grupo é absolutamente claro que o principal responsável pela actual escalada do conflito é o Governo Sharon, do Estado de Israel. Passo a referir dois exemplos: o meu grupo entende que a estratégia de execuções de cidadãos palestinianos, levada a cabo pelos serviços de segurança israelitas, é escandalosa, indigna de um Estado democrático, sendo além disso infrutífera, uma vez que apenas fará aumentar a cólera e a frustração entre o povo Palestiniano. A rejeição do relatório Mitchell representa uma oportunidade perdida para o Governo de Israel. A suspensão do alargamento dos colonatos - e nem sequer ainda dos próprios colonatos - deveria constituir um primeiro passo ao encontro dos palestinianos, um sinal de que também os israelitas desejam um compromisso. Lamentavelmente porém, o Governo de Israel não quis fazer esse gesto. Tudo isto constitui uma boa razão para redobrar a pressão da União Europeia sobre o Governo israelita. Por isso mesmo, com todo o respeito pelas palavras que foram proferidas acerca dos produtos oriundos dos colonatos, gostaria de perguntar muito concretamente à Comissão e também ao Conselho o que irá a Comissão dizer agora à delegação israelita, em 21 de Maio, relativamente aos produtos que são oriundos do Estado Israel propriamente dito? Será que, no entender da Comissão, a situação de business as usual continuará a vigorar para os produtos oriundos do Estado de Israel propriamente dito? Para o meu grupo não. Os produtos provenientes dos colonatos têm de ser abordados. Mas também nós somos de opinião que o comércio normal tem de ser examinado à lupa e que, em 21 de Maio, a Comissão deverá tomar iniciativas nesse sentido. Não pretendo com isto inferir que os palestinianos estão no bom caminho. Os palestinianos estão a travar uma guerra que não podem vencer. Penso também que a Comissão tem de assumir a sua responsabilidade e que terá de alertar a Autoridade Nacional Palestiniana para a necessidade de procurar impedir os ataques contra a população civil - por mais difícil que isso possa ser - e de escolher outro caminho, já que também a Autoridade Nacional Palestiniana tem uma responsabilidade própria. Morgantini Senhora Presidente, quero agradecer ao senhor Comissário Patten e à senhora Presidente Lindh as suas intervenções. O sofrimento e a tragédia irão continuar a marcar os dias e as noites na Palestina se Israel e, de um modo geral, a comunidade internacional não intervierem no sentido de restabelecer os direitos internacionais e humanos. Ontem foi mais um dia de dor: nos check points houve mais de 200 feridos, entre os quais um jornalista francês, mas os palestinianos não tinham disparado; durante a noite, mais uma vítima, uma colona israelita; foram mortos mais de 500 palestinianos, 23 000 feridos, centenas de pessoas permanentemente incapacitadas; bombardeamentos, pobres casas esventradas pelas bombas, milhares de árvores arrancadas, que são pão e vida para os camponeses; estradas bloqueadas, homens e mulheres desesperados, prisioneiros nas suas aldeias, começam a ter fome; execuções de leaders palestinianos considerados alvos militares. Os pacifistas israelitas de Peace Now e eu também chorámos o assassínio de Tabet Tabet, amigo de longa data; escolas fechadas, terras confiscadas para novos colonatos e mais sofrimento: oitenta israelitas foram mortos, entre os quais crianças e adolescentes. Temos de travar a espiral de violência, porque cada morte, seja ela palestiniana ou israelita, nos diminui na nossa humanidade. Compreendo o desespero, a raiva, a humilhação, os castigos colectivos, as represálias e as necessidades de liberdade dos palestinianos, obrigados a viver sob ocupações militares há trinta e quatro anos; compreendo o medo ancestral da população israelita, as perseguições sofridas, a unidade da Shoah, pela qual nós, europeus, somos responsáveis; compreendo o medo de que uma bomba possa rebentar em cima de um autocarro ou que um tiro de morteiro possa atingir uma escola, mas estes medos não dão direito a ocupar outro povo nem a violar os direitos humanos internacionais. É nossa responsabilidade não permitir qualquer expressão de anti-semitismo na Europa, dando a certeza aos israelitas de que a segurança de Israel é importante para nós, tal como também é importante para nós a segurança do povo palestiniano. Travar a espiral de violência: já dizemos isto há muito tempo. Qual é então a nossa política? Insistir com o Governo israelita para que retome imediatamente as negociações e ponha fim ao encerramento dos territórios e aos bombardeamentos. Que se assegure uma protecção internacional aos palestinianos - juntamente com eles, igual protecção foi pedida também por mais de 400 cidadãos israelitas - mas, sobretudo, que se acabe com a expansão de colonatos e estradas, como diz também a comissão Mitchell. Ontem, no jornal Ha' aretz, Daniel Bensimon denunciou que é falsa a justificação de Sharon para a natural expansão demográfica dos colonatos. Cita fontes da intelligence americana, segundo as quais são vinte mil as casas vazias e muitos colonos, mesmo os mais fanáticos, estão a ir-se embora. Escreve que, se para o governo fosse realmente importante o interesse do país, deveria congelar os colonatos. Seria uma mensagem positiva para os palestinianos, para os árabes e para a comunidade internacional. Travar a espiral de violência: a Autoridade Palestiniana deve fazer todo o possível para impedir que o extremismo leve a melhor. Não existem soluções militares. A União Europeia - o Parlamento já tem insistido neste ponto - deve desempenhar um papel político: o direito internacional não se afirma apenas nas declarações mas deve viver na realidade. Nesse sentido, há que fazer respeitar os acordos que Israel assina, incluindo o acordo assinado com a União Europeia, que prevê a proibição de exportar para a Europa produtos produzidos nos colonatos. O senhor Comissário Patten disse-o muito claramente e isso foi repetido também pela senhora deputada Van der Laan. Na resolução que o Parlamento irá preparar-se para votar, pedimos ao Conselho e à Comissão para considerarem se os castigos colectivos e o uso desproporcionado da força não estão em contradição com os princípios do acordo de associação e para tirarem daí as devidas ilações: nenhuma intenção punitiva mas respeito pelas regras do direito. Não há tempo a perder para se conseguir a paz: ela é necessária aos palestinianos e aos israelitas, a toda essa região mas também a nós. Collins Senhora Presidente, estou profundamente chocado com a última e perigosa escalada da violência no Médio Oriente, à qual se deverá pôr cobro. A pergunta a que efectivamente se terá de responder é: quem irá mediar e pôr fim à violência no Médio Oriente? Certamente que me congratulo com o papel activo desenvolvido no Médio Oriente pelo Alto Representante da UE para a Política Externa e de Segurança Comum. Considero que a União Europeia pode desempenhar um papel activo, em primeiro lugar, contribuindo para que se ponha fim à violência no Médio Oriente e, depois, criando que permitam o reatar das conversações de paz entre as deferentes facções. Condeno, sem quaisquer reservas, a violência, independentemente da sua origem. Não se trata apenas de procurar impedir a violência por parte das diferentes facções no Médio Oriente; trata-se antes de mais de garantir que as condições possam ser melhoradas, na esperança de que a violência cesse e as negociações possam ser retomadas. É possível chegar a uma solução pacífica no Médio Oriente. Ainda no Verão passado, o Governo israelita e o povo palestiniano negociaram questões absolutamente fundamentais. Embora esteja desapontado pelo facto de as conversações de paz, realizadas no ano passado, nos Estados Unidos não terem culminado numa solução pacífica final, estas também não foram um malogro total. Algumas questões, incluindo o estatuto de Jerusalém, as fronteiras com o Estado palestiniano, o futuro dos colonatos judeus e o direito de regresso dos refugiados palestinianos, foram discutidas entre ambas as partes no ano passado. Se for possível pôr cobro à violência no Médio Oriente e se houver condições para o reinicio das negociações, poderemos, uma vez mais, chegar a uma situação que permita o debate das questões de base. A União Europeia tem afirmado, em numerosas ocasiões, a necessidade de se assegurar que esteja sempre garantida a segurança dos povos Israelita e Palestiniano, quer colectiva, quer individualmente. No contexto global, assegurar a paz no Médio Oriente levará algum tempo. O primeiro passo do actual processo de paz foi dado quando Israel e o Egipto concluíram o Tratado de Paz de Camp David, em 1979. Foram precisos doze anos para que pudesse iniciar-se um processo de paz abrangente na Conferência de Madrid, em Outubro de 1999, na qual se consagrou o princípio da troca de territórios pela paz. O estatuto permanente das negociações foi retomado em Setembro de 1999. Gostaria de apelar às principais partes envolvidas para que tentem, com boa fé, pôr fim à violência no Médio Oriente e chegar a uma solução negociada, com base nos princípios estabelecidos nos acordos existentes. Belder Senhora Presidente, quando, na semana passada, me encontrava em Washington numa missão do PE, a notícia sobre o extremamente cruel e infame assassínio de dois jovens estudantes israelitas chocou-me profundamente. Como quebrar esta espiral de violência no Médio Oriente? Em que deverá consistir exactamente o contributo dos Estados-Membros nesse sentido? Foi com esse nobre desígnio que o Ministro dos Negócios Estrangeiros neerlandês, Johannes Van Aartsen, viajou para aquela região no início deste mês. O relato escrito das suas aprofundadas conclusões leva-me a colocar três questões complementares ao Conselho e à Comissão, aqui presentes. Assim, durante o seu encontro com o Primeiro-Ministro Sharon, o Ministro neerlandês foi confrontado com claras críticas à política da União Europeia para o Médio Oriente. Sharon caracterizou-a como "desequilibrada". Segundo o Primeiro-Ministro, essa avaliação não se aplicava, aliás, aos Países Baixos. Gostaria de conhecer a reacção do Conselho e da Comissão a estas declarações, já que as mesmas implicam igualmente abordagens divergentes por parte dos Estados-Membros da UE face ao conflito israelo-palestiniano. Além disso, o Ministro Johannes van Aartsen alerta para a perigosa radicalização da facção palestiniana. Será que o Conselho e a Comissão concordam com esta análise, e que possibilidades vêem por parte da Europa no sentido de combater esta tendência? Em terceiro lugar, o Ministro neerlandês apela a "a um esforço internacional mais efectivo com vista à promoção de um desenvolvimento institucional e democrático salutar da Administração Palestiniana." Neste momento, segundo o Ministro Van Aartsen, existe efectivamente o perigo de a debilidade administrativa da Autoridade Nacional Palestiniana esvaziar o seu poder por dois lados: face à sua própria população e sobretudo também face ao Estado de Israel. E o que resta aí então da perspectiva política de vizinhança israelo-palestiniana? Será que, enquanto doadores à Autoridade Palestiniana, o Conselho e a Comissão reconhecem igualmente esta lacuna? E de que forma pretendem concretamente colmatá-la? Nesse sentido, poderão, para todos os efeitos, contar com o apoio do Vice-Primeiro-Ministro Sharansky. No Wall Street Journal da passada segunda-feira, Nathan Sharansky defende que Israel deverá fazer depender directamente de uma maior abertura e transparência da sociedade palestiniana as suas concessões aos palestinianos. Segundo espera Sharansky, "Uma sociedade assim conferirá aos palestinianos os direitos que merecem, sem ameaçar Israel." Não será, porventura, que esse sonho judaico requer também um esforço europeu? Bigliardo Senhora Presidente, caros Colegas, ainda há poucos meses, nesta assembleia, na presença de representantes israelitas e palestinianos, discutimos a possibilidade de o processo de paz do Médio Oriente se encaminhar finalmente para uma solução. No entanto, ainda esta manhã, pelos boletins noticiosos da televisão, as notícias que nos chegam do Médio Oriente são perpassadas de sangue e desespero. Contudo, há dezenas de anos que se reiteram em vão as resoluções da ONU e do Parlamento Europeu, bem como os pedidos de intervenção do mundo inteiro. No próprio debate em assembleia plenária, hoje de manhã, estamos a dizer todos as mesmas coisas. Deixei de acreditar nas resoluções que permanecem letra morta, muitas vezes num canto poeirento dos arquivos das comissões parlamentares. Caros Colegas, aqui o problema não é liquidar como extremistas os palestinianos que defendem o direito de um povo a ter uma pátria. Aqui o problema real é pensar por que razão, apesar das resoluções, a autonomia de um povo continua sujeita ao visto israelita, por que razão um aeroporto construído recentemente não pode funcionar, por que razão não se considera genocídio a destruição de uma população de quatro milhões de pessoas que, desde a guerra do Kippur, se vê dizimada em quase 10% por uma guerra fina e rastejante, pérfida e venenosa, cínica e cruel, que não poupa mulheres nem crianças. Caros Colegas, pergunto a mim mesmo como pode uma população que conheceu a dor, infligi-la com tanta determinação a outras pessoas. Infelizmente, foi desde que uma certa direita, a direita de Sharon, retomou o controlo de Israel que, na lógica alucinante dessa política, o mundo perdeu o controlo da situação na sua globalidade. Lancemos, pois, mãos de uma iniciativa que, para além das palavras no papel, há muitos anos elaboradas pelos parlamentos mundiais, nos possa fazer avançar para uma acção decidida, concreta e definitiva, destinada a salvar com a paz as almas inocentes de mulheres, velhos e crianças. Não foi por acaso que Jesus Cristo nasceu na Palestina! Sichrovsky Senhora Presidente, na história das negociações de paz no Médio Oriente dos últimos anos, escasseiam, lamentavelmente, os nomes dos políticos europeus. O chanceler austríaco, Bruno Kreisky, foi um dos primeiros a exortar os políticos israelitas a encetarem conversações directas com Arafat. Aquilo que então parecia uma proposta utópica, é actualmente uma realidade política. Mas, onde estão os Kreiskys europeus de hoje? Onde estão as visões, as ideias, a criatividade e a audácia de fazer algo mais do que meros exercícios burocráticos de rotina? Nestes últimos anos, a Europa, paralelamente à sua actividade económica e política, tem procurado deixar que os Estados Unidos assumam o papel de mediador político no Médio Oriente, concentrando-se exclusivamente nas questões económicas daquela região. Esta foi provavelmente uma reacção à posição política caótica e descoordenada da Europa relativamente às partes em conflito. Um dos grandes obstáculos que impedem que os representantes da UE assumam um papel activo nos esforços para o restabelecimento da paz, são as acusações unilaterais e condenações veementes, por vezes incompreensíveis e inaceitáveis. Não se compreende, por exemplo, que, durante a Presidência sueca, na sequência de uma visita a Israel e aos Territórios Autónomos, o Ministério dos Negócios Estrangeiros sueco tenha divulgado uma condenação unilateral e agressiva dos actos violentos cometidos por Israel, renunciando, assim, à possibilidade de assegurar o papel mediador da UE durante a Presidência sueca. Ninguém pode verdadeiramente ignorar o desejo de paz dos israelitas. O anterior Primeiro-Ministro, Ehud Barak, avançou mais do que qualquer um dos demais políticos israelitas com suas propostas. O resultado é a situação catastrófica que se vive actualmente. Responsabilizar o novo Governo de Sharon por esta situação - como foi feito -, apenas entrava os esforços de mediação dos representantes da UE. A Europa tem de compreender, finalmente, que, para todos nós, a situação no Médio Oriente não se confina a uma questão de amigos e de inimigos. A única possibilidade de o papel mediador da Europa ser levado a sério é falar a uma só voz no âmbito da política externa, manter uma postura neutra face às partes em conflito e elaborar e apresentar propostas de paz exequíveis. Uma simples declaração de apoio às exigências de uma ou outra parte em conflito não é, em absoluto, uma política de paz. As partes em conflito deverão discutir directamente temas como o direito de regresso dos palestinianos, a partilha de Jerusalém ou do Monte do Templo, o problema da política de colonatos e da proclamação do Estado Palestiniano, assim como a justificada exigência de segurança do Povo Israelita. Se realmente pretendermos que nos aceitem como mediadores, as nossas opiniões a esse respeito deverão ser relegadas para segundo plano. Neste contexto são necessárias personalidades credíveis que representem a Europa e mereçam o respeito de todas as partes envolvidas na questão do Médio Oriente. Ontem à tarde, voei directamente para Estrasburgo após uma visita a Israel. As minhas declarações estarão, porventura, um pouco influenciadas pelos meus laços pessoais, mas asseguro-vos que este povo deseja a paz em ambos os lados. A nossa missão requer que sejamos capazes de dialogar com ambas as partes, e não têm de ser sempre exclusivamente os políticos no activo a fazê-lo. Presidente Comunico que recebi seis propostas de resolução, apresentadas nos termos do nº 2 do artigo 37º do Regimento. A votação terá lugar na quinta-feira. Salafranca Sánchez-Neyra Senhora Presidente, como o Conselho e a Comissão reconheceram, estamos a assistir a uma escalada de violência cega e de ódio indiscriminado, no Médio Oriente, violência que revestiu formas extremamente graves na lapidação de seres humanos, bem como na morte e assassinato de crianças e de vítimas inocentes. Os apelos da comunidade internacional ao diálogo e à paz foram ignorados e relegados para segundo plano. Por isso, Senhora Presidente, é urgente lançar mão das iniciativas que neste momento existem, isto é, o plano jordano-egípcio e as conclusões da Comissão Mitchel, que pedem o fim imediato da violência e o reatamento do diálogo para uma solução pacífica do conflito. Se estes apelos não surtirem efeito, a comunidade internacional não pode permanecer impassível, cega, surda e muda perante este aparato de violência, de ódio permanente e de cultura do "olho por olho, dente por dente" . Penso, Senhora Presidente, que, se as duas iniciativas que temos não surtirem efeito, dever-se-á encontrar um meio de ultrapassar este impasse. O Presidente em exercício do Conselho de Ministros - estou a falar dos ministros da Defesa, que se reuniram, de modo informal, na segunda-feira, antes da reunião com os ministros dos Negócios Estrangeiros - reconheceu que, antes do fim do ano, a União Europeia já poderá participar em missões de gestão de crises, caso a caso, embora, neste momento, tenhamos, de facto, uma grande parte das nossas capacidades comprometida nos Balcãs. Penso, Senhora Presidente, que não podemos esperar até ao fim do ano e que, caso os planos neste momento previstos não resultem, deveríamos considerar a possibilidade de soluções alternativas, por exemplo, recorrer a uma força de interposição das Nações Unidas, ou utilizar, como propõe, e bem, o senhor Comissário Chris Patten, os instrumentos que a União Europeia tem ao seu alcance, ou seja, os acordos de associação. Há, além destas, outras soluções que não deveríamos ignorar, como o Tribunal Internacional de Haia ou a Comissão dos Direitos do Homem de Genebra, mas preferiria, Senhora Presidente, que não tivéssemos de recorrer a tais meios, porque as partes querem realmente voltar à mesa de negociações e buscar uma paz que, obviamente, tem de assentar na justiça. Napoletano Senhora Presidente, muitas coisas já foram ditas, pelo que, na economia dos três minutos que me foram atribuídos, vou tentar insistir um pouco mais nas partes propositivas do que nas partes descritivas, até porque as intervenções da senhora Presidente Lindh e de muitos colegas já chamaram a atenção para a gravidade e para a enormidade da situação que se vive nos territórios ocupados e em toda a região do Médio Oriente, que não necessita de mais adjectivos. Penso que, também neste caso, o papel do Parlamento está a qualificar-se. Temos tido muitos debates mas não muitas resoluções, e este Parlamento está a aperceber-se de que as resoluções e as opiniões devem ter um significado e um valor. Como a senhora Presidente recordou, neste caso há de uma resolução que eu espero que seja votada por enorme maioria, em que praticamente todos os grupos políticos tomam iniciativas em relação à Comissão e ao Conselho. Agradeço ao senhor Comissário Patten a sua clareza e a determinação com que pretendeu restabelecer o direito e a legalidade internacionais também no que respeita às relações económicas com Israel. Penso que, se não repusermos o direito e a legalidade internacionais, será muito difícil sair do enredado de violência e de retaliações que se pôs em movimento nessa situação. No entanto, gostaria de insistir junto do Conselho para dizer que talvez não seja suficiente que o sr. Javier Solana apresente o seu relatório em Göteborg. Penso que o Tratado de Amesterdão nos deu instrumentos que, neste caso, ainda não foram utilizados. É um pouco paradoxal o facto de a União Europeia não ter acordado uma estratégia comum para o Médio Oriente; é um pouco paradoxal que os Quinze se tenham apresentado no Conselho de Segurança das Nações Unidas e nas reuniões da Comissão dos Direitos Humanos em Genebra com posições diferentes. Isso é paradoxal, é enorme. Penso que a União tem o dever de reforçar o papel do Alto Representante, bem como o papel do sr. Moratinos, através de uma estratégia comum que dê sentido à direcção que se pretende seguir. É isso que nós pedimos que se faça em Göteborg. Sou sensível ao discurso do colega Salafranca Sánchez-Neyra. A comissão Mitchell deu algumas indicações; a primeira atitude poderia ser o envio de observadores, mas talvez o envio de observadores possa deixar prever uma ideia de força de interposição. Se a violência não cessar, penso que devemos ajudar todo este processo a partir do exterior. Julgo que este debate foi útil e, sobretudo, que a resolução deve ser tida em linha de conta pelo Conselho. De Clercq Senhora Presidente, estimados colegas, a mais recente onda de violência e de terror no Médio Oriente tem de ser veementemente condenada. Já é chegada a hora de o conflito israelo-palestiniano sair do impasse em que neste momento se encontra. Penso que ambas partes terão de envidar grandes esforços nesse sentido. Para começar, ambas as partes terão que se abster desde já de qualquer de qualquer acção unilateral passível de provocar uma maior escalada do conflito. Além disso, temos de insistir no respeito mútuo e na boa vontade. Neste contexto, gostaria contudo de chamar a atenção para a, do meu ponto de vista, importantíssima declaração proferida pelo Ministro israelita dos Negócios Estrangeiros, Shimon Peres, no Domingo, dia 13 de Maio, segundo a qual não haverá novos colonatos. No que diz respeito à União Europeia, tendo em conta os nossos interesses humanitários e geo-estratégicos naquela região, bem com as nossas importantes relações comerciais, cumpre-nos fortalecer a nossa posição nas negociações de paz. Também a Comissão e os Estados-Membros têm de ser encorajados a apoiar projectos que possam ajudar a construir compreensão e partnership. É evidente que persistirão muitos problemas e muitas perguntas por responder. Todos sabem que o processo de paz será um processo moroso e difícil, mas continuo convicto de que, com a necessária confiança, a imprescindível vontade política e a indispensável perseverança conseguiremos alcançar o nosso objectivo comum, designadamente, um Médio Oriente pacífico e próspero. Coûteaux Senhora Presidente, o mais espantoso no nosso debate é o nosso espanto, pois a política expansionista de Israel é o resultado inevitável e previsível do desequilíbrio crescente na região, desequilíbrio no qual temos uma grande quota-parte de responsabilidade. Antes de mais, porque, desde 1967, a maioria dos nossos Estados - à excepção notável da França - nunca deixou de dar a impressão ao Estado de Israel - um Estado cada vez mais seguro de si e dominador - de que podia violar impunemente o direito internacional e as resoluções da ONU. Na realidade, aqui como noutras áreas, seguimos Washington e persistimos em fechar os olhos face ao pendor teocrático deste Estado religioso, cujos governos se encontram sob a alçada de partidos e minorias fanáticos, que nada ficam a dever aos outros fanatismos religiosos que se sentem na região. Por estas razões, deveríamos prever sanções contra Israel. Mas há um outro desequilíbrio grave pelo qual também somos responsáveis, o desequilíbrio de forças. É preciso que ponderemos a hipótese - não hesito em dizê-lo - de dotar a parte árabe de uma força suficiente, incluindo uma força nuclear suficiente, para que Israel não pense que tudo lhe é permitido. Foi essa a política desencadeada pelo meu país nos anos 70, dotando o Iraque da arma nuclear. Destruimo-la. Vamos pois persistir na nossa política de desequilíbrio, e o que hoje acontece não é mais que o resultado escandaloso, mas inevitável, da nossa cegueira e da nossa cobardia colectiva. Dupuis Senhora Presidente, Senhora Presidente em exercício do Conselho, Senhor Comissário, caros colegas, teria gostado ou gostaria que muitos dos colegas, mas também a Comissão e o Conselho, dessem mostras da mesma determinação no que se refere, quer à Chechénia - 100 000 mortos em menos de dois anos -, quer ao Tibete ocupado - 1 200 000 mortos em quarenta anos. Infelizmente, a respeito destes temas há uma certa faculdade de esquecimento, tanto do Conselho como da Comissão, e do nosso Parlamento. Em reacção ao debate desta manhã, gostaria de começar por fazer notar que a Senhora Ministra Lindh tem uma atitude um tanto selectiva quanto nos fala da retirada das tropas israelitas do Líbano, esquecendo que este continua ocupado pela Síria. Espantam-me estes esquecimentos. A política que propõem a senhora Lindh, os colegas e a Comissão é uma política encantatória. Equivale a esquecer que o ex-Primeiro-Ministro Ehud Barak apresentou propostas que nenhum israelita alguma vez tinha feito e que estas foram recusadas pelos Palestinianos. Duvido que colocar os Israelitas entre a espada e a parede os leve a subscrever um plano de paz que, aliás, o Senhor Yasser Arafat não parece disposto a aceitar. Deveríamos analisar a questão com um pouco mais de distanciamento. Deveríamos também lembrar-nos da nossa História do último século e mostrar-nos, talvez, um pouco mais generosos relativamente a Israel e, quem sabe, também começar a reflectir seriamente na possibilidade de integrar Israel na União Europeia, por forma a responder não só às preocupações fundamentais do povo israelita, que nada retiram às frustrações e às condições de vida extremamente duras dos Palestinianos, mas também na questão crucial, que é a da profunda inquietação do povo palestiniano. Penso que a Europa deveria dar provas de generosidade e oferecer a Israel a possibilidade de se tornar membro da União Europeia. Esta perspectiva permitiria à União Europeia fazer concessões maiores, inclusivamente em termos territoriais, daria à Palestina a possibilidade de se desenvolver e a Israel a de viver em segurança nesta região do mundo. Esta proposta já foi assinada por trinta deputados europeus e por um certo número de deputados da Knesset. Convido os colegas a subscreverem esta proposta e a fazê-lo o mais rapidamente possível, para que possa realizar-se um grande debate em torno da mesma. Morillon Obrigado, Senhora Presidente. A União Europeia é aguardada no Médio Oriente. Já está presente, bem mais do que no passado, graças ao empenho do seu Alto Representante. Deve agora ocupar uma posição ainda mais activa. Passou já o tempo em que podia contentar-se em observar o teatro do drama, a partir da sua varanda mediterrânica. Uma posição mais activa, pois a história provou-o, em política como na guerra, só a passividade é aviltante. Para pretender ser útil, a nossa acção deverá inscrever-se na mais total imparcialidade, e esta é a primeira dificuldade do exercício, pois cada uma das facções em presença espera, antes de mais, que tomemos parte contra o seu adversário em nome desse velho adágio, segundo o qual o inimigo do meu inimigo meu amigo é, mas o amigo do meu inimigo meu inimigo é. Para ajudar a quebrar o ciclo infernal do sangue e da vingança, aqui como noutros locais, não temos o direito de ser inimigos seja de quem for. Então, que fazer? Creio muito sinceramente que ninguém conseguirá a paz no Médio Oriente se ambas as partes não estiverem resolvidas a isso e se as diferentes propostas apresentadas, aqui mesmo, há pouco, tanto pelos meus colegas como pelo Conselho e pela Comissão, não forem tomadas em consideração. Se a vontade de paz existir, como nos cabe continuar a esperar, e apenas se existir, deveremos também apoiar a hipótese do envio de um corpo internacional de observadores, no qual a Europa poderá e deverá tomar parte. Insisto neste aspecto, tal como o meu colega Salafranca e a nossa colega Napolitano, junto dos nossos colegas da Knesset aqui presentes, pois sei que Israel continua hoje profundamente hostil ao referido envio. Para apaziguar as paixões, que se expressam num drama tão grave como este, que não pára de ensanguentar a Terra Santa, será necessária, no terreno, a presença de observadores imparciais, capazes de impedir, pelas suas acções e testemunhos, que degenerem num novo incêndio geral os incidentes que não deixarão de multiplicar-se no momento em que se concretizar um verdadeiro armistício, o qual, tal como os meus colegas continuo a esperar ver, finalmente, um dia, acontecer na região. Caudron Senhora Presidente, caros colegas, amigos de Israel, preparo-me hoje para votar a favor de uma resolução, que, no entanto, é severa para Israel. Com efeito, ainda que deplore que os Europeus subestimem, muito frequentemente, o drama dos atentados terroristas que reiteradamente atingem civis inocentes nas cidades israelitas, ainda que critique Yasser Arafat por não ter tido a coragem de apertar a mão corajosamente estendida por Ehud Barak a escassos dias das eleições, pois bastaria ter dito "Sim, mas..." ou "Sim, se ...", e optou por dizer "Não", o facto é que Israel é um Estado democrático, poderoso, bem armado e bem equipado, e é por isso que lhe cabe, não só impedir que a tensão cresça, mas também o dever de tomar iniciativas de paz que sejam aceitáveis para o povo Palestiniano. Acrescento que, embora compreenda a inquietação do povo israelita pela sua segurança, não poderei aceitar, da parte de Ariel Sharon, nem discursos, nem actos que, pessoalmente, condenaria em qualquer instância. Por último, inclusivamente em nome da amizade que sinto por Israel, afirmo aos Israelitas que o uso da força não lhes garantirá a segurança que lhes é devida e que os colonatos constituem um erro grave. Afirmo também que os Palestinianos têm direito a um Estado. Afirmo, por último, que os israelitas e os Palestinianos precisam que apresentemos propostas sérias de solução, que, sabemo-lo, implicarão sacrifícios de ambas as partes para a consecução da paz. A Europa pode e deve contribuir para isso e definir, para esse fim, uma posição equilibrada e activa. Encontro esta posição nas declarações do Conselho e da Comissão. Espero também que a nossa resolução contribua para o mesmo e estou certo de que o relatório Mitchell poderá servir de base a novas negociações. Bowis Senhora Presidente, Israel e a Palestina são duas nações independentes, mas não são ainda dois Estados independentes. São dois povos que têm de coexistir como vizinhos, ou oferecer aos seus netos a perspectiva de um eterno enfeudamento. Infelizmente, existe provocação da parte de quem deveria dar mostras de capacidade de liderança. A provocação conduz à violência, que encontra resposta na violência, que conduz à vingança e a uma ladeira escorregadiça, que nos afasta de um modus vivendi justo e pacífico. Grande parte da solução está em mãos de Israel, mas a Palestina e os Estados vizinhos devem responder em consonância. Obviamente que compreendo o nervosismo israelita face aos primeiros passos a dar. O Líbano, por exemplo, é há anos uma situação impossível: tem sido bombardeado por Israel e infiltrado pela Síria, e ambos deverão agora ajudá-lo a conseguir a estabilidade no seu próprio território. A retirada israelita obteve uma resposta sensata por parte dos libaneses. No entanto, Israel mantém bolsas de território libanês, no Sul, não tendo ainda fornecido mapas relativos à localização das minas terrestres, para que estas possam ser desactivadas e, como resultado isso, nove pastores encontraram a morte desde a retirada. Terão ainda de ser entregues os prisioneiros de ambas as partes terão e as explorações agrícolas de Shebaa, na fronteira com os Golã, pertencentes ao Líbano, são ainda detidas, controladas e ocupadas por Israel. A área-chave no que toca à provocação foi abordada já pela Senhora Ministra e pelo Senhor Comissário, incluindo a questão da venda, na UE, de bens rotulados como tendo origem israelita, mas que provêem dos colonatos. Existem 145 colonatos na Cisjordânia, 16 em Gaza e 9 em Jerusalém Oriental; 400 000 pessoas vivem nesses colonatos. Apenas 42% do território da Cisjordânia são controlados pelos Palestinianos, 58% correspondem, quer a campos militares, quer a em colonatos e, muito frequentemente, os campos militares conduzem a colonatos. A paz não advirá das resoluções adoptadas nesta instância - apesar de podermos ajudar. A paz acontecerá apenas se, e quando, Israel, a Palestina e os Estados vizinhos se consciencializarem de que querem tanto a paz que se sintam preparados para a viverem. Lindh Senhora Presidente, Senhores Deputados, obrigada por este excelente debate. Penso que ficou aqui bem clara a importância de a União Europeia ter uma atitude influente e activa. Para que a nossa influência se faça sentir, é também necessário que exista consenso na União Europeia sobre a nossa intervenção no presente processo. Congratulo-me por ver hoje no Conselho um consenso significativamente maior do que até à data. Creio que esse consenso é visível também no presente contexto. Ainda que existam várias propostas de resolução e diferentes posições sobre a matéria, as divergências entre nós são menores do que anteriormente. Penso que esta é também a razão por que a UE está agora mais empenhada do que nunca no conflito do Médio Oriente. Porém, infelizmente, isso não basta; é preciso, tal como afirmou inicialmente o senhor deputado Poos, que também as partes desejem a paz e, neste aspecto, cabe ao Governo de Israel a principal responsabilidade. Concordo com muito do que disse o senhor deputado Poos ao descrever a situação actual: a situação económica catastrófica, a ocupação ilegal. O problema, como constatou o senhor deputado Galeote Quecedo, o problema é que esta situação permite que sejam os extremistas a marcar a ordem do dia. A propaganda do ódio promovida por ambas as partes e a pobreza dos palestinianos conduzem a uma violência cada vez maior. O senhor deputado Lagendijk disse que é inaceitável a execução de opositores palestinianos por Israel. Só posso estar de acordo, e já o referi na minha intervenção inicial. Esses actos são frontalmente contrários ao direito e às normas internacionais, bem como àquilo que a maior parte de nós entende por direitos humanos irrecusáveis. Levantámos, por diversas vezes, esta questão junto do Governo israelita. Foram-nos dadas garantias de que esses actos iriam terminar, mas, infelizmente, tal ainda não aconteceu. Quanto à reunião de 21 de Maio, que vários oradores referiram, o Conselho dá o seu total apoio à Comissão para a actuação que nos foi descrita pelo senhor comissário Patten e que implica que agora há que seguir as regras e mostrar claramente que a UE não pode aceitar que Israel continue a infringi-las. Vários oradores referiram-se à repartição de culpas, a quem acusamos e até que ponto pode ir o papel mediador da UE. Gostaria de dizer ao senhor deputado Salafranca Sánchez-Neyra e a muitos outros que levantaram estas questões que, mesmo que a UE deva, obviamente, fazer exigências a ambas as partes, é hoje natural que façamos exigências maiores a Israel e ao Primeiro Ministro Sharon. Presentemente, é de facto Sharon quem tem a principal responsabilidade de inverter o rumo dos acontecimentos. Como constataram muitos dos senhores deputados, a actual política aumenta o risco de favorecer os grupos extremistas. Sharon tem de assumir as suas responsabilidades políticas. O Conselho faz também exigências, naturalmente, à parte palestiniana: insta-os a terem um orçamento mais transparente, a trabalharem segundo princípios mais democráticos e abertos e a fazerem tudo o que estiver ao seu alcance para acabar com os actos terroristas. Que mais pode fazer a UE? Tal como disse o senhor deputado Napolitano, é importante que também nós negociemos. Posso garantir-vos que não ficaremos passivamente à espera do relatório que o senhor Javier Solana vai dirigir à reunião de Gotemburgo do Conselho Europeu. Exigimos ao Governo israelita que ponha termo aos actos excesso de violência, que levante o cerco às zonas palestinianas e que acabe imediatamente com a política de colonatos, que é ilegal e constitui uma ocupação ilegal. Como referi, exigimos igualmente à parte palestiniana que faça tudo o que estiver ao seu alcance para impedir os actos terroristas e para diminuir a violência. Apoiamos as propostas do relatório Mitchell; fiquei muito satisfeita por ver que essas propostas contam também com o apoio desta assembleia. Apoiamos igualmente a iniciativa jordano-egípcia. Como a Comissão já expôs, somos nós que actualmente assumimos a principal responsabilidade económica pelas zonas palestinianas e que asseguramos que a sua situação não seja ainda pior. Tal como disse o senhor deputado general Morillon, a UE está hoje mais activa do que nunca. Creio, no entanto, que todos nós sentimos a necessidade de não nos limitarmos à responsabilidade que temos assumido até agora - a económica - mas de assumirmos também uma responsabilidade política ainda maior, que corresponda, de facto, à responsabilidade económica que assumimos na região. Ao atribuir ao senhor Javier Solana a missão de preparar um "roteiro" para a Cimeira de Gotemburgo, esperamos que a UE possa dar um contributo ainda mais substancial para o processo de paz e que tenhamos uma estratégia melhor e com uma perspectiva de mais longo prazo para o envolvimento da UE no Médio Oriente. Todavia, em última instância, são as partes que têm de se conter, que têm de interromper a espiral de violência, que têm de impedir a escalada dos actos violentos e regressar ao único caminho possível para a paz: o cessar-fogo, o fim da instalação de colonatos e o regresso à mesa de negociações. Quero dizer tanto ao lado israelita como ao palestiniano que esta não é uma questão que só a eles diga respeito. É uma questão que se reveste de grande importância internacional. É decisiva para o futuro de todos e, por isso, exigimos que ambas as partes assumam as suas responsabilidades. Como disse o senhor deputado Caudron, não se trata aqui de ser amigo de Israel ou da Palestina, trata-se de conseguir que a UE faça tudo o que estiver ao seu alcance para contribuir para o processo de paz. Patten Gostaria apenas de tentar responder a três perguntas que foram feitas pelos senhores deputados durante o debate, e espero poder fazê-lo de uma forma que seja moderadamente satisfatória. Antes de mais, a senhora deputada van der Laan fez uma pergunta acerca das regras de origem, e se houver aspectos que não consiga abranger naquilo que vos disser, dar-lhes-ei resposta por carta dirigida à senhora deputada. O que gostaria de fazer é passar em revista exactamente o que ocorreu até ao momento. A questão das regras de origem foi levantada na comunicação da Comissão ao Conselho e ao Parlamento Europeu a que me referi anteriormente. O Conselho "Assuntos Gerais" de finais de Junho de 1998 registou devidamente a nossa comunicação e solicitou à Comissão que solucionasse estas questões a nível técnico. Desde então, muito aconteceu. Tiveram lugar, imediatamente após a comunicação, contactos a nível técnico e a outros níveis com Israel. A 16 de Dezembro de 1999, a Comissão informou o COREPER do resultado destas reuniões. No início de 2000 foi fornecida à Comissão informação concreta acerca de importações específicas provenientes dos colonatos israelitas. Com base nesta informação, a Comissão recordou aos Estados­Membros, na reunião de 6 de abril do ano passado, do Comité do Código Aduaneiro, as suas obrigações a este respeito, nomeadamente a aplicação das disposições do artigo 32º do Protocolo aduaneiro do Acordo de Associação aos contigentes relativamente aos quais tenham recebido informação de que tenham origem nos colonatos. Após esta reunião, os Estados-Membros restituíram cerca de 2000 certificados EUR1 a Israel para verificação. Nalguns casos, as mercadorias apenas foram libertadas para livre circulação na União Europeia, após o pagamento de uma garantia para fins aduaneiros. As respostas às cartas de verificação estão a chegar uma vez que o prazo de dez meses previsto para a resposta israelita está a expirar. Tem havido sempre um aviso aos importadores, que começou por ser publicado no Jornal Oficial da Comunidade, a 8 de Novembro de 1997, alertando os exportadores para as dúvidas suscitadas pelos certificados EUR1 provenientes de Israel. O aviso permanece em vigor, embora, como é óbvio, as referências ao caso do sumo de laranja, que os senhores deputados recordarão, já não se aplique. Esta é toda a informação de que disponho quanto à questão das regras de origem. Estou determinado a, como disse há pouco, conduzir esta questão em consonância com o Acordo e no mais absoluto respeito pela lei. O senhor deputando Lagendijk inquiriu sobre o que diremos à parte israelita, na próxima semana, aquando da nossa reunião de 21 de Maio, e afirmou que em seu entender o que procurávamos, ou deveríamos procurar, no Médio Oriente era uma abordagem equilibrada. Não me parece que isso signifique, e penso que o senhor deputado concordará comigo, que tenhamos que procurar um aspecto da agenda política em que nenhuma das partes discorde de nós. Não me parece ser isso aquilo a que se chama abordagem equilibrada. Considero o relatório da Comissão Mitchell um documento extremamente equilibrado e sensato. A meu ver, a Comissão Mitchell - e espero que façamos o mesmo - apoia aqueles que ainda estão empenhados em trabalhar em prol da paz de ambos os lados das trincheiras. É isso que considero uma abordagem sensata e equilibrada. Quanto ao que diremos a 21 de Maio, é possível que discutamos os direitos humanos, ao abrigo da cláusula relativa aos elementos essenciais do nosso Acordo, discutiremos certamente, pela primeira vez, este Verão, as regras de origem - tema que está já na agenda -, mas pretendo ser escrupuloso, cingindo-me ao espírito e à letra do Acordo. Penso que ir para além disso, implicaria correr o risco de nos colocarmos, de facto, numa ladeira muito escorregadiça, por isso, pela parte que me toca, entendo que deveremos ater-nos à letra do Acordo e não tentar ir mais longe em quaisquer gestos políticos. O senhor deputado Belder questionou-me, em particular, acerca das observações do nosso colega e amigo, o Ministro dos Negócios Estrangeiros neerlandês, sobre a Autoridade Palestiniano, bem como sobre a importância de assegurar que esta opere de forma mais transparente e democrática. Devo dizer que, como seria de esperar dele, o que o nosso colega van Aartsen afirmou, durante a sua visita ao Médio Oriente, não só está em absoluta sintonia como as nossas opiniões acerca do desenvolvimento da democracia nos territórios palestinianos, como é uma exposição extremamente eloquente e eficaz dos nossos pontos de vista. Mesmo nestas circunstâncias muito imperfeitas precisamos de pressionar a Autoridade Palestiniana a ser mais aberta, transparente e pluralista, protegendo as liberdades civis e os direitos humanos, numa progressiva caminhada rumo à democracia. Foi isso, penso, o que o senhor Ministro dos Negócios Estrangeiros afirmou, e merece o nosso total apoio. Presidente Agradeço ao senhor Comissário Patten as respostas que deu aos colegas. Está encerrado o debate. A votação das resoluções terá lugar amanhã, quinta-feira. Estado do diálogo transatlântico Presidente Segue-se na ordem do dia as declarações do Conselho e da Comissão sobre o estado do diálogo transatlântico. Lindh Senhor Presidente, as relações entre a UE e os EUA são de importância vital, tanto para a Europa e os Estados Unidos, como para o resto do mundo. As relações transatlânticas são boas. Hoje, cooperamos estreitamente numa série de domínios e o nosso diálogo abarca, de uma maneira geral, todas as questões importantes. Temos a responsabilidade comum de enfrentar os desafios globais e contribuir para um mundo mais pacífico e mais democrático, bem como de concorrer para um sistema multilateral de comércio dinâmico. Também temos divergências de pontos de vista sobre diversos domínios, mas sobre elas mantemo-nos em permanente diálogo. Desde que foi formalizado, em 1990, com a adopção da Declaração Transatlântica, este diálogo tem sido continuamente aprofundado e alargado. Em 1995, adoptámos também a Nova Agenda Transatlântica. O Conselho "Assuntos Gerais" congratulou-se, na sua reunião de segunda-feira, com a Comunicação da Comissão sobre o reforço do diálogo transatlântico e encarregou a Presidência e a Comissão de procurarem, em conjunto com os EUA, tornar esse diálogo mais eficaz e orientado para a acção concreta. O Conselho deseja que o processo de diálogo, que inclui reuniões cimeiras regulares, se concentre num determinado número de temas estratégicos e questões prioritárias, que são importantes para a sua continuidade. O Conselho manifestou interesse especial em que as questões do "ambiente" e do "clima" constituam um desses temas estratégicos. Na Cimeira de Gotemburgo, em 14 de Junho, a UE e os EUA irão estabelecer uma estrutura e uma orientação claras para cooperação futura. De uma forma ou de outra, manifestar-se-ão na cimeira todas as questões prioritárias da Presidência sueca. A UE e os EUA coordenaram os seus esforços para ajudar a Rússia a cumprir os compromissos relativos ao desarmamento e à não-proliferação, especialmente no que respeita à destruição de armas químicas e ao chamado MNEPR (Programa Multilateral Nuclear e Ambiental para a Rússia). Temos cooperado no âmbito da iniciativa comunitária "Dimensão Nórdica". Demos também início a uma cooperação plurianual no domínio da Justiça e dos Assuntos Internos, em permanente consulta com as próximas presidências belga e espanhola, centrada no combate à droga e à pornografia infantil na Internet e na luta da Rússia contra o crime organizado e pela consolidação da sociedade de direito. Temos cooperado em questões relacionadas com a nova economia. Cooperamos igualmente, em África, na luta contra a SIDA e outras doenças transmissíveis. No domínio da política do comércio, a Presidência sueca atribuiu a maior prioridade à busca de consensos entre a UE e os EUA em relação a uma plataforma que permita lançar, no segundo semestre deste ano, novas negociações na OMC. A este respeito, salientámos a necessidade de progressos concretos na resolução dos diferendos bilaterais relativos ao comércio, que constituem um sério factor de perturbação das nossas relações. A solução de princípio recentemente alcançada no diferendo sobre as bananas é um exemplo desses progressos. Mas existem também, como disse, divergências de opinião. A oposição declarada da nova administração ao Protocolo de Quioto é, para nós, motivo de grande apreensão. É altamente preocupante que os EUA, que são responsáveis por 25 por cento das emissões mundiais de dióxido de carbono, optem por se colocar de fora de um acordo internacional negociado ao longo de uma década. A nova administração justificou a sua oposição ao Protocolo de Quioto alegando que este não exige os mesmos compromissos aos países em desenvolvimento e, assim, é prejudicial à economia americana. Não aceitamos essa justificação e, sobretudo, não aceitamos que os EUA se demarquem do acordo. A reacção da UE à atitude dos EUA foi rápida e enérgica. O senhor Primeiro Ministro Persson, juntamente com o Presidente da Comissão, senhor Prodi, manifestaram por carta as suas críticas àquela decisão. Na reunião informal de ministros do Ambiente realizada na Suécia, o Presidente em exercício, senhor Larsson, afirmou que nenhum país tem o direito de declarar inválido um acordo multilateral e exprimiu a sua esperança em ver os EUA regressarem ao processo de Quioto e participarem no seu desenvolvimento. A tróica da UE, liderada pelo Ministro do Ambiente Larsson, deslocou-se em Abril a Washington para continuar a tentar o reatamento do diálogo com os EUA em torno deste problema global que são as alterações climáticas. Nesses contactos, constatou-se que os EUA não põem em causa a problemática das alterações climáticas. Os EUA reconhecem a importância de se encontrarem soluções globais para o problema. A UE defende que a solução se encontra no quadro do protocolo de Quioto, enquanto os EUA entendem ser necessário encontrar soluções alternativas. O objectivo da UE é conseguir que, dentro dos próximos anos, o protocolo fique em condições de ser ratificado, com ou sem os EUA. Um protocolo que não integre os EUA ficará, no entanto, significativamente enfraquecido. Saudamos, por conseguinte, a participação dos EUA na reunião de Bona sobre o Ambiente, em Julho, e esperamos que ela dê lugar a um diálogo construtivo e a uma frutuosa troca de pontos de vista. Gostaria de salientar que tanto a UE como os EUA têm uma grande responsabilidade perante os problemas e desafios globais, como é o caso da ameaça que as alterações climáticas representam. Nunca conseguiremos que os países do terceiro mundo e os países em desenvolvimento se disponham a colaborar, se a UE e os EUA não assumirem uma responsabilidade conjunta. Para finalizar, algumas palavras sobre os domínios em que a UE e os EUA assumem, têm conseguido assumir, a sua responsabilidade comum. Entre estes, importa citar os nossos esforços conjuntos para promover a paz e a estabilidade nos Balcãs e as nossas consultas a respeito da situação na península coreana e do processo de paz no Médio Oriente. Os laços entre a UE e os EUA são de extrema importância no mundo actual. Só através da cooperação e do diálogo poderemos enfrentar os desafios globais e criar condições para a paz no mundo, para a democracia e para o desenvolvimento económico. É por isso que vejo com grande satisfação as iniciativas do Parlamento Europeu no sentido de desenvolver e reforçar o diálogo com o Congresso americano. Importa ainda referir que um diálogo verdadeiramente significativo deve abordar também questões em que a UE e os EUA estão em desacordo. Um diálogo construtivo assenta na frontalidade, e a frontalidade implica que não se pode hesitar em exprimir críticas. Isto significa que a UE continuará a criticar os EUA, entre outros países, pela aplicação da pena de morte. Obrigada, Senhor Presidente. Gostaria agora de escutar os pontos de vista dos senhores deputados. Patten Senhor Presidente, é com grande prazer que disponho desta oportunidade para discutir as relações transatlânticas com o Parlamento Europeu. Fala-se muito da cooperação UE-EUA. Existem algumas vozes críticas neste coro, e é com frequência que lemos notícias que fazem eco das mesmas ou que referem a existência de uma nuvem que ensombra as referidas relações. Mas em tudo isto, argumento, esquecemo-nos de reconhecer a natureza ímpar e a força ímpar dos laços transatlânticos, por isso esta é uma excelente ocasião para reparar essa lacuna. Este debate oferece-me igualmente a oportunidade para proferir algumas palavras acerca das razões que levaram, recentemente, a Comissão a apresentar uma comunicação sobre o reforço das relações transatlânticas e a forma como esperamos ver esta iniciativa seguida pelo Parlamento e o Conselho. A nova agenda transatlântica de 1995 alterou o âmago da nossa relação, da consulta para a acção comum. Desde então, a cooperação UE-EUA alargou-se imenso, englobando agora praticamente todas as áreas de actividade da UE, e ainda bem. Partilhamos tanto com os EUA, em matéria de visão, história e valores. Não há outro parceiro com quem tenhamos um leque tão variado de interesses e uma base económica tão forte a partir dos quais possamos progredir. Não podemos, como a seguir referirei, estar de acordo em tudo, mas o facto de concordarmos em tantos aspectos significa que haverá sempre um factor de distorção numa minoria de questões, relativamente às quais não estamos totalmente de acordo. Não pretendo aqui alargar-me num inventário da cooperação UE-EUA. O meu argumento é outro. Baseia-se no facto de termos, em praticamente todas as áreas de actividade da União, interesse em estabelecer relações estreitas e de cooperação com os Estados Unidos. Na realidade, não simpatizo, de forma alguma, com o anti-americanismo, ou com qualquer tipo de "anti-seja-quem-for-ismo" . Não me sinto compelido a definir o meu europeísmo, através da minha atitude para com os Estados Unidos da América. Este tipo de atitude denota uma tremenda falta de autoconfiança naquilo que é ser-se europeu. Na minha área específica de responsabilidade, o valor acrescentado e os resultados positivos são visíveis na nossa estreita parceria com os Balcãs. O Senhor Ministro referiu ainda, e muito bem, o Médio Oriente e a Coreia, e poderíamos ter estendido a lista e incluído muitas outras partes do mundo. A União Europeia e os EUA são também os principiais parceiros na abordagem de questões transversais da agenda internacional. Doenças transmissíveis, criminalidade organizada, droga e tráfico de seres humanos, branqueamento de capitais: todas estas manifestações do lado negro da globalização exigem a nossa acção concertada e merecem a nossa atenção conjunta. O acesso aos medicamentos, por exemplo, foi colocado no topo da agenda das relações UE-EUA, bem como de fora multilaterais. Isso conduz-me a um outro importante ponto da parceria transatlântica. Seria triste, grave e uma tremenda ironia se o aparecimento da Europa como um actor mundial, num mundo multilateral, coincidisse com progresso de algumas mentes americanas para o unilateralismo. Espero que isso não venha a acontecer, pois constituiria a inversão das tendências observadas nos últimos cinquenta anos. Tenho sido extremamente encorajado pelo compromisso assumido pela nova Administração para com a manutenção do papel vital da América nos assuntos mundiais. O Presidente Bush optou por dar ênfase a esta questão no seu discurso de tomada de posse, ao dizer, e passo a citar: "A América permanece empenhada no mundo pela história e por opção". Obviamente, estas esperanças foram um tanto dissipadas, como o afirmou o Senhor Ministro, pela declaração subsequente, na qual se afirmava que a Administração americana não tinha qualquer interesse em implementar o Protocolo de Quioto. Estas afirmações provocaram, e com razão, o alarme na Europa e noutras partes do mundo, incluindo partes dos Estados Unidos, mas não devemos, seguramente, deixar que a desilusão se transforme num confronto infrutífero. É vital que persuadamos os Estados Unidos a abraçarem e manterem os seus compromissos multilaterais, e a melhor forma de nós, na União Europeia, podermos ajudar a consegui-lo não é de dedo em riste numa atitude moralizadora, mas sim mostrando-nos à altura das nossas responsabilidades e continuando a honrar os nossos compromissos, através da nossa ajuda financeira e de outros instrumentos políticos. Quando os Estados Unidos e a União Europeia trabalham em conjunto, fixam agenda internacional. Se estivermos divididos, ficarão frequentemente comprometidas as oportunidades de progresso internacional. Serei breve, porque sei que existem limitações de tempo, mas seria, efectivamente, possível alongar-me acerca da cooperação na área da segurança e da defesa como elemento importante da nossa parceira. É tempo de a Europa carregar a sua quota-parte do fardo que a segurança representa. É tudo o que estamos a procurar fazer para responder às preocupações americanas suscitadas pelo facto de não termos estado a suportar a parte que nos cabe desse fardo. Tal como o Secretário-Geral da NATO, Lord Robertson, o referiu, de forma muito sucinta, no ano passado, não se trata de a Europa o fazer sozinha, mas de a Europa fazer mais. Uma PESD eficaz e com recursos adequados permitirá à União Europeia dar um contributo muito maior para a segurança transatlântica. A minha principal preocupação nesta área é a possibilidade de não conseguirmos cumprir os nossos propósitos, não que o êxito da Europa nesta matéria possa provocar a inimizade dos Estados Unidos. Permitam-me que regresse, por breves instantes, à comunicação sobre o reforço das relações transatlânticas, que apresentámos antes da Páscoa. Em muitos aspectos, o método de trabalho conjunto que concebemos em 1995 era vanguardista, mas não dormimos à sombra dos louros alcançados, e seriamos seguramente desencorajados a fazê-lo por aqueles que acrescentaram uma dimensão parlamentar tão importante às nossas relações. Será justo afirmar que, ao longo dos anos, a engrenagem da cooperação se tornou bastante mais complexa do que pretendíamos. Por isso, teremos que rever as estruturas e procedimentos da cooperação, a arquitectura, se assim quiserem, bem como os canais de comunicação das nossas relações, por forma a assegurar que toda a engrenagem esteja, tanto quanto possível, orientada para a acção e a consecução de resultados. Por arquitectura entendam-se os temas estratégicos que formam o núcleo da agenda transatlântica. É um grande núcleo, porque as relações são extremamente abrangentes. Identificámos oito desses temas estratégicos, desde os desafios emergentes na área da segurança internacional, a globalização e o sistema multilateral de trocas até assuntos relacionados com a energia e a protecção dos consumidores, a economia digital e a luta contra o crime . Estes temas estratégicos não deverão ser vistos como uma selecção de prioridades, mas sim como princípios abrangentes que se manterão válidos ao longo de vários anos e que servirão de enquadramento para as questões e prioridades específicas a tratar em períodos de tempo mais curtos. Quanto à parte da comunicação relacionada com os canais de comunicação, ela aborda as chamadas estruturas da Nova Agenda Transatlântica e a multiplicidade de reuniões que têm lugar ao abrigo daquelas, a níveis político e oficial. A nossa mensagem é simples: menos reuniões, mais substância e mais liderança política. As primeiras duas estão relacionadas com a terceira, mas pretendemos que os dirigentes políticos de ambos os lados do Atlântico estabeleçam as prioridades e os desafios a que as respectivas Administrações terão que responder e fixem também o calendário para responder aos mesmos. Isso não acontecerá se não houver negócios concretos a realizar e estes só existirão se fizermos com que as reuniões tenham uma orientação mais específica. Trata-se de um objectivo ambicioso. O processo da nova agenda transatlântica é como um superpetroleiro, ou talvez seja melhor apelidá-lo de navio graneleiro. Pode transportar, ao mesmo tempo, uma enorme e diversificada carga. Temos de assegurar que a sua concepção seja correcta, simples e robusta, a fim de assegurar uma navegação tranquila e um mínimo de manutenção. Como os senhores deputados poderão afirmar, tenho recentemente ponderado muito acerca da indústria de construção naval coreana e o seu impacto no comércio mundial. Quando se está ao leme não se deve manobrar de forma abrupta, mas sim ajustar a rota com movimentos curtos, mas muito bem calculados. Permitam-me que acabe onde comecei. A ligação transatlântica é, na minha opinião, a nossa mais importante relação. É importante para a União Europeia e para os Estados Unidos e, na verdade, para todo o mundo. Evidentemente, nem sempre estaremos de acordo. Não me refiro apenas às questões comerciais, que deverão sempre ser vistas na perspectiva mais abrangente dos colossais fluxos comerciais, mais de mil milhões de dólares por dia, que beneficiam as nossas regiões, mas também no contexto de questões mais fundamentais, como a protecção do ambiente, a que o Senhor Ministro se referiu, e a pena de morte. Não há respostas fáceis, não há varinhas de condão que façam desaparecer as nossas diferenças. No entanto, no contexto mais alargado das questões nas quais os Estados Unidos e a União Europeia trabalham em conjunto, somos nós que fixamos, entre nós, a agenda internacional. Trabalhando em conjunto de ambos os lados do Atlântico podemos defender melhor os nossos interesses, os dos nossos países e respectivos cidadãos e contribuir, de forma mais geral, para a segurança mundial. Elles Senhor Presidente, este é um debate importante nesta altura, após os primeiros meses de mandato da nova Administração americana, com a visita do Presidente George Bush a Gotemburgo, em Junho, e a apresentação das ideias iniciais da Comissão em matéria de Política Externa e de Segurança Comum. Em que pé estamos, então, hoje? Temos em mãos uma comunicação oportuna, que aborda a amplitude e desenvolvimento da relação transatlântica, desde a declaração de 1990 até à Nova Agenda Transatlântica de 1995. O número de assuntos que abarca continuará a crescer, e acabaremos provavelmente por assistir a uma consolidação de ideias acerca do diálogo monetário e de outros aspectos. Em segundo lugar, a comunicação contém ideias sobre a forma de agilizar o processo. Em terceiro lugar, salienta a importância de se envolver a sociedade civil e de se criarem relações parlamentares. Porém, penso ser sensato que nos interroguemos sobre se estas perspectivas serão efectivamente suficientes para os próximos cinco anos. As preocupações e interesses económicos comuns são cada vez mais mundiais e não meramente bilaterais, sendo que a regionalização é cada vez mais vista como uma alternativa à OMC e ao multilateralismo. Os interesses americanos na área da segurança estão a desviar-se para o Pacífico, ainda que a NATO e os alargamentos da UE venham a exigir uma gestão política transatlântica nos próximos meses. É difícil concentrarmo-nos, em conjunto, na definição de interesses estratégicos comuns, como por exemplo, a Ucrânia. Tendo em conta estes aspectos, o meu grupo considera que esta comunicação é decepcionante. É mais um exercício de retórica do que um exercício que encoraje uma parceria transatlântica mais abrangente. Por outras palavras, não está à altura dos requisitos do desenvolvimento futuro da parceria transatlântica. Por exemplo, por que razão realizar menos cimeiras, se haverá um acréscimo e não uma diminuição dos assuntos a debater? De que forma se estabelecerão as prioridades na agenda, se já ficaram oito temas estratégicos? Como é que se inclui o Congresso dos EUA e o Parlamento Europeu neste quadro, sem se determinarem quaisquer ideias para essa inclusão? A comunicação faz referência a uma Assembleia Interparlamentar. Não é disso que se trata. Trata-se de uma delegação que se transformou a si mesma no fórum do diálogo legislador transatlântico. Por isso, precisamos de uma maior reflexão, com vista ao desenvolvimento da parceria transatlântica, antes de 2004. É tempo de pôr de parte a ideia desinteressante do navio graneleiro; penso que será necessária, nesta fase, uma abordagem mais visionária. Em primeiro lugar, deveríamos abrir caminho a uma parceria transatlântica mais alargada. Por que não certificar-nos de que conseguimos dar novo ímpeto ao diálogo transatlântico comercial? Este está em dificuldades. Por que não pensar numa Cimeira transatlântica anual, que reuna a UE, os EUA e a NATO, pois a política, a economia e a política de segurança estão cada ver mais interligadas. Em segundo lugar, deveríamos seguir as ideias contidas na Declaração de Houston do Congresso dos EUA e do Parlamento Europeu e envolver mais a comunidade parlamentar no processo das cimeiras. Por último, mas não menos importante, deveríamos aproveitar a oportunidade da Cimeira com o Presidente George W. Bush para elaborar uma agenda para o período que medeia até 2004, a fim de estabelecer uma parceria transatlântica mais estreita e cumprir os objectivos que ambos, Conselho e Comissão, afirmaram querer atingir. Barón Crespo Senhor Presidente, Senhora Presidente do Conselho, Senhor Vice-presidente da Comissão, as relações transatlânticas têm desempenhado um papel fundamental e constituem um factor determinante para a paz e a estabilidade, tanto no nosso continente como no mundo em geral. Tem sido assim desde o fim da II Guerra Mundial até aos nossos dias. O Presidente George Bush estará presente na Cimeira de Gotemburgo, e eu espero, melhor dizendo, o meu grupo espera, que lhe transmitam a nossa posição sobre o futuro destas relações, que deve assentar, obviamente, numa relação entre iguais e num diálogo franco e sincero. Não penso que o diálogo tenha de ser contundente, mas deve expressar claramente as nossas preocupações, aliás presentes em ambos os discursos. Num mundo cada vez mais global, o unilateralismo que a Administração Bush ostenta é bastante preocupante. A primeira manifestação desse unilateralismo foi a recusa de ratificação do Acordo de Quioto sobre alterações climáticas. Mas houve outras iniciativas mais recentes, por exemplo, a ameaça de se retirarem das acções comuns da OCDE relativas aos paraísos fiscais. Consideramos que este tipo de política é absolutamente incompatível com a implementação de uma ordem internacional estável e segura. Por outro lado, entendo que devemos manifestar também a nossa preocupação perante o grau de unilateralismo que se está a verificar em relação a conflitos que nos ocupam a ambos, como é o caso, neste momento, do processo de paz no Médio Oriente ou o abrandamento, por parte dos Estados Unidos, do processo de desanuviamento entre as duas Coreias. Gostaria ainda de referir o projecto de escudo antimíssil, que ressurgiu da antiga "guerra das estrelas" e que é ainda mais preocupante, porque pode afectar também a nossa segurança. Penso que temos de dizer claramente aos nossos amigos americanos que, para haver mais segurança no mundo, a solução está em lutar contra a pobreza e a instabilidade nos países pobres, e não em construir novas barreiras entre ricos e pobres. Ora, com a criação do escudos antimíssil, a única coisa que acontece é, obviamente, haver mais mísseis, o que vai contrariar os esforços realizados desde o Tratado ABM de redução do armamento em matéria de mísseis a nível mundial. Outro ponto para o qual, em nosso entender, se deve também chamar a atenção do nosso aliado americano é a necessidade de, na nossa relação com a ONU, actuarmos conjuntamente, e não através de medidas unilaterais. Digo isto porque, concretamente no caso da Comissão dos Direitos do Homem, não se pode ignorar o facto de todos os países serem candidatos a um cargo para o qual é eleito ora um, ora outro, pelo que não se podem adoptar medidas de retorsão como a possível suspensão de uma dívida já vencida e que foi unilateralmente reduzida. Por último, Senhor Presidente, há duas semanas tive a oportunidade de chefiar a visita do meu grupo ao Congresso, em Washington. Consideramos que, independentemente do que nos digam, temos de falar directamente. Foi uma visita muito positiva. Pude falar na Subcomissão dos Assuntos Europeus da Câmara dos Representantes, tendo-se estabelecido um diálogo como deve ser, um diálogo franco, directo, por vezes, duro, é certo, mas entendemos que esse é também um elemento que deve fazer parte do nosso futuro. Por isso, Senhor Presidente, gostaria de concluir dizendo que o meu grupo lamenta que, à última hora - facto que afecta, aliás, o senhor Presidente enquanto relator da Comissão Echelon - as autoridades americanas não tenham sido capazes de confirmar um encontro que ajudaria certamente a manter e a reforçar a confiança entre nós. Cox Senhor Presidente, ouvi com muito interesse a longa e equilibrada metáfora marítima do Senhor Comissário, que pode agora reclamar para si o título de mestre deste tipo de navegação. Independentemente de se tratar do seu navio graneleiro ou do barco a motor que o senhor deputado Elles recomenda, penso que a ênfase que o Senhor Comissário dá ao aprofundamento das relações e à necessidade de as tornar mais estratégicas - ainda que contestável nos pormenores - é, em termos gerais, muito bem-vinda. O meu grupo subscreve os traços gerais da resolução, por isso não repisaremos estas questões. Concordo com as observações dos colegas quanto aos receios de uma tendência, em certos casos, para o unilateralismo, a alguns aspectos do comércio bilateral por oposição ao multilateral e às questões de Quioto, a Comissão Echelon, a pena de morte e outras. Gostaria de me alongar um pouco acerca daquele que deverá ser o nosso papel enquanto deputados. Desenvolvemos um importante diálogo, quer a nível informal, quer formal, com alguns sectores do poder legislativo dos EUA, contudo estes contactos, como processo parlamentar, continuam longe do óptimo. Precisamos de trabalhar muito mais nessa área. A nossa única contribuição, como parlamentares, para a qualidade deste diálogo seria ajudar à consecução de uma maior qualidade nas relações, em particular com os nossos homólogos no Congresso dos EUA. Parece-me que a nossa missão a este respeito é, quer em Washington DC, quer em Estrasburgo ou Bruxelas, criar um fórum onde os Lamys e os Zellecks - ou outros, consoante estejamos a tratar da segurança e da defesa, ou de outros assuntos - possam efectivamente participar. Porque é claro, seguramente no caso do Congresso, têm uma influência considerável no papel desempenhado pela Administração americana, e nós temos aqui uma influência crescente sobre o executivo, embora ainda tenhamos que lamentar a existência do sistema de pilares, que nos marginaliza nas áreas da política externa ou da luta contra o crime, e outras. Mas há aqui um papel a desempenhar, e precisamos de desenvolver um trabalho acrescido nesta área, como um contributo parlamentar ímpar para o referido fórum, no qual actuará o poder executivo. Desta forma, gostaria de empenhar o meu grupo e empregar o tempo de que disponho nesse trabalho. O segundo aspecto que gostaria de referir prende-se com a globalização: constatámos o efeito esclerótico em que se traduz o facto de nós próprios ou o Congresso começarmos por legislar, para depois descobrirmos que nada funciona. É preciso que, no contexto global, insistamos numa regulamentação adequada, tentando descobrir nós próprios, deputados, em que deverá traduzir-se. Será legislação vinculativa o não vinculativa? Auto-regulação ou co-regulação? É preciso que procuremos agora um certo grau de criatividade legislativa, para que não exista uma disfunção esclerótica: aguardar para fazer o que está certo, acabando por chegar a um novo litígio. Por último, deveremos analisar os litígios no devido contexto, como o Senhor Comissário procurou fazer. Mesmo tendo em conta as bananas, a Boeing, a carne de bovino e outros litígios, estes não representam mais de 2% do fluxo do comércio transatlântico. Evidentemente, constituem prioridades elevadas, mas não esgotam o panorama geral, e é preciso que nos concentremos no panorama geral. Hautala Senhor Presidente, Senhora Presidente em exercício do Conselho, Senhor Comissário, as relações transatlânticas parecem ter avançado para uma situação difícil. Na minha opinião, até se podia falar de um certo tipo de crise. Considero bem-vinda a referência da Senhora Ministra Lindh segundo a qual também podemos criticar sempre que haja razões para tal. Numa outra altura talvez possamos aprender com os Estados Unidos quando há razões para isso, e sendo assim não se trata de uma atitude anti-americana mas de um debate baseado em matérias concretas. Parece-me que aquilo que une a União Europeia e os Estados Unidos é, em primeiro lugar, o facto de sermos em conjunto os principais responsáveis pelo desenvolvimento mundial, uma vez que formamos os maiores blocos comerciais do mundo. Quanto a mim, é preciso que de futuro, nas relações transatlânticas, se preste atenção ao desenvolvimento de soluções para os problemas originados pelas diferenças sociais no mundo e à procura conjunta de instrumentos que permitam assegurar um desenvolvimento sustentável. Neste aspecto, é de elogiar o Conselho e a Comissão pela carta que o Primeiro-Ministro Persson e o Presidente da Comissão, Romano Prodi, enviaram ao Presidente dos Estados Unidos, durante a Cimeira de Estocolmo, chamando a atenção para a importância do Protocolo de Quioto e afirmando, em especial, que a política do Protocolo do Quioto em matéria de clima é uma parte essencial - e não uma questão secundária - da visão que temos das relações transatlânticas. Esta é a minha livre interpretação sobre esta questão. Após o senhor Comissário ter apresentado a sua excelente comparação sobre os superpetroleiros, vou continuar um pouco na mesma linha. De facto, eu era capaz de imaginar que este nosso petroleiro deveria representar a melhor tecnologia ecológica do mundo, e como afirmou o senhor deputado Cox, deveria ter pelo menos um fundo duplo, o seu motor deveria ser extremamente eficaz e o combustível muitíssimo limpo - preferivelmente de energia solar -, evidentemente se fosse possível, Senhor Comissário! Gostaria de dizer que, mesmo que os Estados Unidos pretendam vir a ser o último museu ao ar livre no domínio da tecnologia antiga, isto é, um museu ao ar livre da tecnologia antiquada, visto que não aceitam promover o desenvolvimento de soluções ecológicas - facto em relação ao qual não podemos fazer nada -, a União Europeia deve tornar-se uma zona mais avançada nesta matéria, e, mesmo assim, podemos convidar os Estados Unidos a participar nesta política em matéria de clima que é ao mesmo tempo geradora de negócios muito produtivos. Queria proferir ainda algumas palavras sobre a política de segurança. O meu grupo está muito preocupado com a intenção dos Estados Unidos de utilizarem recursos mundiais disponíveis para um sistema de mísseis defensivo. Nós consideramos que isto vai provavelmente aumentar as ameaças a nível mundial e a União Europeia não deveria participar neste sistema e, em vez disso, deveria convencer os Estados Unidos de que a segurança no Mundo se reforça através de soluções que fomentam o desenvolvimento sustentável social e ecológico a nível mundial. Wurtz Senhora Presidente, Senhora Presidente em exercício do Conselho, Senhor Comissário, encontramo-nos aqui reunidos, parece-me, num momento charneira das relações transatlânticas. Antes de mais, dispomos da herança da era Clinton. Para além dos graves diferendos comerciais, o conflito emblemático da banana, o da carne com hormonas, o dos OGM e uma dezena de outros, cuja análise ou em curso ou está concluída no quadro da OMC, para além disso, dizia, Washington tinha já acumulado, nos últimos anos, sinais de unilateralismo, este estigma do complexo de superpotência. Oposição ao Tratado de proibição das minas anti-pessoal, oposição à Carta dos Direitos da Criança, oposição à criação de um Tribunal Penal Internacional, susceptível de ter de julgar, um dia, um cidadão americano, desenvoltura política e chantagem financeira relativamente às Nações Unidas, bloqueio comercial, ou mesmo operação militar em violação do direito internacional, caso Echelon, plano Colômbia, para não dizer mais. Para além disso, o diálogo praticamente não foi possível com os nossos interlocutores de além-Atlântico sobre as opções de civilização, chocantes para os Europeus, como a pena de morte ou a recusa de acesso universal aos medicamentos contra a SIDA. É forçoso constatar, no entanto, que as primeiras decisões da Administração Bush ultrapassam, em gravidade, o que até então tínhamos conhecido. Tinha já sido preocupante ouvir a Conselheira do novo Presidente para as questões da segurança, a senhora Condoleezza Rice, ilustrar a sua concepção da nova divisão do trabalho entre Americanos e Europeus no âmbito da manutenção da paz nos Balcãs, salientando com tanta perspicácia como elegância, e passo a citá-la: "levar crianças à escola primária não é tarefa para os soldados americanos". Mas é francamente de irresponsabilidade que se trata, não apenas relativamente à Europa, mas também relativamente a toda a Humanidade, quando põem em causa o Protocolo de Quioto e promovem o escudo anti-mísseis. Perante esta escalda, estaremos nós condenados meramente a protestar, para, por fim, acabarmos por nos acomodar por realismo? Não creio. Uma Europa aberta ao diálogo, mas firme nos princípios de uma comunidade internacional civilizada e responsável, encontrará aliados nas opiniões públicas dos cinco continente e até mesmo no Congresso dos Estados Unidos, assim como em muitos dos próprios Estados federados. Naturalmente, Senhor Comissário, não se trata de desenvolver qualquer anti-americanismo ou retórica agressiva contra um parceiro indispensável no mundo de hoje, mas, no mínimo, de afirmar uma vontade política clara, numa frente unida dos Quinze quanto a objectivos susceptíveis de responder às expectativas, não só dos Europeus, mas de todos os que, em todo o mundo, aspiram a libertar-se da ordem unipolar que, cada vez mais, os oprime. Queiró Temos de abordar o tema das relações transatlânticas entre a União Europeia e os Estados Unidos num quadro de redefinição estratégica por parte da administração norte-americana. É normal: as eleições naquele país levaram ao poder um novo presidente e uma nova administração, e a nossa obrigação é estar atentos aos sinais que nos chegam do outro lado do Atlântico. O traço fundamental que a nosso ver diferencia a actual administração da anterior, em termos de política externa, centra-se num retorno à prioridade de consolidar e desenvolver sistemas de alianças com todos aqueles que revelem vontade de agir em sintonia com os norte-americanos, substituindo o modelo que consistia em actuar com base num multilateralismo sustentado num processo de negociação permanente, com vista a criar e a definir regras, normas e valores multilaterais e universais inspirados, é claro, nas instituições norte­americanas. Não é agora aqui oportuno analisar as consequências práticas no plano militar, diplomático e económico que este retorno a concepções geopolíticas mais tradicionais por parte dos Estados Unidos implicam. Mas tenhamos presente que a concepção de administração democrática induziu um activismo voluntarista que tinha como consequência uma responsabilização e um envolvimento cada dia mais forte nos detalhes da gestão quase quotidiana das crises em qualquer parte do mundo, concepção esta que nos parece estar a ser abandonada. Ora, a revisão desta concepção intervencionista leva-nos a estar de acordo com a Comissão e o sentido estratégico do seu documento "Um novo élan para as relações entre os Estados Unidos e a União Europeia". Com efeito, agora do que se trata para a União Europeia é aproveitar a chegada ao poder de uma nova administração americana para rever a maneira como são geridas as relações transatlânticas e fixar prioridades estritas a fim de que a nova agenda transatlântica seja mais produtiva e construtiva em termos de resultados concretos. Tal qual a Comissão, nós também pensamos que os dirigentes da União devem entender-se sobre um número mais conciso de dossiers estratégicos. Devem igualmente assegurar um elevado nível de empenhamento político, de modo a evitar que o processo de racionamento se torne demasiado burocrático e pesado. Quantas vezes a mera realização de reuniões e cimeiras frequentes, com ordens de trabalho pesadas, não conduz senão à diluição dos interesses e à falta de visão e de objectivos claros. Apostemos pois numa cooperação transatlântica renovada, na qual a União Europeia e os Estados Unidos possam dedicar-se eficazmente, em conjunto e com vantagens mútuas aos vários desafios mundiais em que, inevitavelmente, estão envolvidos. Coûteaux Senhora Presidente, há nuvens negras que se acumulam no Atlântico e anunciam grandes tempestades. Não penso apenas na engrenagem de violências de que se nutre a sociedade americana e cujo ritmo de execuções das sentenças de morte é apenas um sintoma entre muitos outros. Na realidade, esta sociedade, baseada num genocídio e cujos valores cedem, continuamente, perante a lei da selva baptizada de "liberalismo", só pode viver na violência, e isso, bem vistas as coisas, não nos diz respeito. Em contrapartida, o que nos diz respeito é o hábito adquirido pela política americana de fazer o que quer, onde quer que seja no mundo e de se apartar de quaisquer regras internacionais, incluindo as que impõe aos outros. Pense-se nos Acordos de Quito. Também não deverá esquecer-se a recusa de Washington de assinar o acordo sobre os ensaios nucleares, válido, aos olhos dos Estados Unidos, para todos os Estados à excepção dos Estados Unidos, bem como uma série de outros acordos que aliás revelam a pretensão de Washington de limitar todos os Estados do planeta, sem se ver obrigado a nada. Pensemos também no escandaloso dossier Echelon, que mostra que o Big Brother, ou seja o grande irmão, pretende vigiar todo o planeta, mas não aceita conceder o mínimo direito à informação, como o prova o insolente e escandaloso acolhimento que recentemente recebeu a nossa comissão de inquérito sobre esta rede, que elevou ao cúmulo a sua potência imperial. O pior é que somos como o coelho, fascinado pela cobra ou pela serpente que o vai morder, e seguiremos essa política imperial. A minha última esperança reside na possibilidade de a França resistir a este nivelamento geral do universo. Salafranca Sánchez-Neyra Senhor Presidente, penso que, hoje, podemos dizer que a História se conjuga no presente e que, neste presente histórico que nos coube viver, a União Europeia e os Estados Unidos são dois actores de primeiro plano. Embora o que nos une ultrapasse em muito o que nos separa, é evidente, como, aliás, reconheceu a Comissão e o Conselho, que há uma série de pontos em que existem divergências, mas, em meu entender, é precisamente para isso que deve servir o diálogo transatlântico. Temos de falar do Protocolo de Quioto, temos de falar do escudo antimíssil, que não só afectará a nossa segurança mas também a nossa algibeira, temos de falar igualmente da questão da pena de morte, da questão da droga - e, em relação à droga, penso que devemos actuar no âmbito do direito internacional e tratar o problema segundo um regime de responsabilidade partilhada - e temos de falar também da questão da globalização, como dizia o senhor Comissário. Eu diria que cabe, em grande parte, aos Estados Unidos e à Europa assegurar que, neste barco, haja muito mais tripulantes do que náufragos. Devemos, por outro lado, insistir no desenvolvimento do comércio e apoiar a iniciativa dos Estados Unidos de uma cimeira consagrada à criação de uma zona de comércio livre para as "Américas" , bem como regozijar-nos com o facto de terem descoberto que essa iniciativa em matéria de comércio deve ter um substrato e uma base democráticos, como mostrámos através dos nossos acordos de cooperação com países terceiros, que, como vimos ontem, na Comissão de Assuntos Externos com o senhor Comissário Chris Patten, incluem uma cláusula democrática e têm já uma tradição de dez anos. Gostaria ainda de colocar uma questão, Senhor Comissário, Senhora Presidente em exercício do Conselho, isto é, gostaria de saber se a Administração Bush vai continuar a proceder como a Administração Clinton, mais precisamente, gostaria de saber se vai isentar as empresas europeias da aplicação do Título III da lei Helms-Burton e se a questão vai ser abordada na cimeira transatlântica. Read A Declaração de Bona foi extremamente bem-vinda, na medida em que vinculava a União Europeia e os Estados Unidos da América a uma parceria plena e equitativa, e, obviamente, a UE e os EUA são simultaneamente parceiros e concorrentes, especialmente nas questões comerciais. É importante salientar a dimensão das relações económicas, Estas representam, actualmente, 2 mil milhões de dólares por dia, mas onde há concorrência, há inevitavelmente algumas áreas de conflito e fricção, e parte da natureza dessas relações é tentar conter essa fricção. Gostaria de recordar um documento da Comissão sobre a forma de evitar ou minimizar novos litígios comerciais. Nele afirma-se que deveremos proceder a consultas antes de legislar, negociar antes de entrar em litígio, compensar antes de retaliar e cumprir sempre. Este poderá ser um objectivo difícil de alcançar, mas a que vale a pena aspirar. Gostaria ainda de comentar a declaração extremamente bem-vinda do Senhor Comissário Patten, na qual afirma não ver qualquer relação entre o facto de se ser europeísta e o antiamericanismo. O Senhor Comissário tem toda a razão. Ser-se Europeu é também dar provas de uma generosidade inclusiva relativamente às noções que outros povos têm e que são muito diferentes das nossas. Existem obviamente importantes litígios comerciais pendentes, em especial, o respeitante aos impostos sobre as vendas para o estrangeiro, e foi preocupante, para não dizer mais, o discurso com que o Presidente Clinton encerrou o seu mandato conter algumas ameaças, muito pouco veladas, acerca do futuro do negócio da Airbus e de um possível litígio. Por fim, recomendo a aprovação da parte da resolução que refere que nos congratulamos com o Diálogo Legislativo Transatlântico, no qual este Parlamento depositou fortes esperanças, e espero sinceramente que pretendamos que o mesmo prossiga e seja reforçado, como parte de um diálogo construtivo e equilibrado. Lucas Senhor Presidente, o ponto de partida para este debate foi a rejeição, por parte dos EUA, do Protocolo de Quioto. Por isso, congratulo-me com a linguagem firme utilizada na nossa resolução de compromisso a este respeito. Mas palavras não bastam. Queremos que a Comissão pondere possíveis acções da UE em resposta a uma recusa contínua dos EUA em responderem às alterações climáticas, incluindo acções no âmbito da OMC, com base no facto de, por não assumirem internamente os seus custos energéticos externos, os bens americanos estarem a receber um subsídio desleal da parte do Governo, que é contrário às regras do comércio mundial. Mas não se trata apenas de Quioto. Debrucemo-nos também sobre esta tentativa de deitar por terra o Tratado antí-mísseis balísticos. Este sistema "Filho da Guerra das Estrelas" ameaça desencadear uma nova corrida desenfreada ao armamento. Não basta solicitar que is Estados Unidos procedam a consultas antes de passarem aos actos. É preciso dizer muito claramente que a UE exorta os EUA a desistirem desta iniciativa e garantir que a própria UE e os seus Estados­­Membros não participarão neste projecto, seja a que nível for. Se os EUA despendessem apenas uma fracção dos recursos que actualmente empregam na defesa anti-mísseis, optando, ao invés, por se defenderem das alterações climáticas, o mundo seria muito mais seguro. Brok Senhor Presidente, caros colegas, Robert Zoelleck, o representante americano para as negociações comerciais internacionais, transmitiu a esta assembleia, através das comissões parlamentares competentes, por intermédio do Kangaroo Group (grupo canguru), uma proposta formulada em termos muito claros, mas também positivos, nomeadamente no sentido de elaborarmos em conjunto uma política comercial aberta com vista a promover o bem-estar em todo o mundo, incluindo nos países em vias de desenvolvimento. Penso que devemos aceitar esta proposta e encarar a política comercial como uma oportunidade para alargar as relações transatlânticas na sua globalidade. Todos estamos cientes de que a NATO vai forçosamente contribuir, ainda por muito tempo e de forma particularmente relevante, para garantir a defesa colectiva da Europa. Além disso, a partir de 1990 perdeu-se, por razões compreensíveis, a noção de uma segurança comum. Por isso mesmo, temos de procurar consolidar as relações entre os Estados Unidos da América e a Europa em todos os restantes domínios políticos. Penso que devemos aceitar esta proposta do Governo dos Estados Unidos. Neste contexto, devíamos continuar igualmente a promover as oportunidades de contacto entre a nossa assembleia e o Congresso norte-americano, tanto quanto possamos contribuir nesse sentido. Basta recordar as dificuldades que temos vindo a encontrar, nos últimos anos, no plano da protecção de dados, devido à ausência de legislação elaborada em conjunto para sectores da economia global, para nos apercebermos do caminho ainda a percorrer, por exemplo pelo transatlantic legislators' dialogue (diálogo transatlântico entre legisladores). Permitam-me abordar um último aspecto: os Estados Unidos passaram a ser a única superpotência mundial e abordam os problemas de política externa precisamente como uma potência global. Definem as suas relações com a Rússia em função dessa posição global, enquanto nós, europeus, as encaramos sob a perspectiva da nossa posição regional e também no contexto do processo de alargamento. Nesta perspectiva, não podemos desperdiçar a oportunidade de encorajar abordagens estratégicas comuns nessa região. Tenho a impressão de que, nas últimas semanas, não conduzimos uma política comum em relação à Ucrânia. A destituição do seu Governo pró-Ocidental e a tomada do poder por parte de Chernomirdin, na qualidade de governador, sob a designação de Embaixador em Kiev, demonstram que cometemos alguns erros estratégicos que não podemos subestimar, mas que, no entanto, não foram abordados, nem sequer mesmo no Conselho "Assuntos Gerais" desta semana, o que considero lamentável. Van den Berg Senhor Presidente, em complemento do que disse o Presidente do nosso grupo, gostaria de fazer algumas observações no quadro do diálogo transatlântico, no que diz respeito aos aspectos de segurança internacional. Em primeiro lugar, o nosso Grupo Socialista está preocupado e é desfavorável aos planos unilaterais do Presidente Bush, que, por via de um Sistema de Defesa Antimissíl, pretende fazer investimentos no valor de triliões de dólares na indústria de armamento de alta tecnologia e, dessa forma, não só pôr em perigo o Tratado ABM como também desencadear uma nova corrida ao armamento. Consideramos que é fundamental combater essa corrida ao armamento. Queremos cooperação, queremos compromissos multilaterais e suporte para uma reforma das Nações Unidas. Queremos que a Europa e os Estados Unidos cooperem nesse sentido. Uma acção unilateral, quer por parte da Europa quer por parte dos Estados Unidos, constitui um anacronismo numa era em que compartilhamos responsabilidades na nossa global village. É essa responsabilidade conjunta que nos levará precisamente, na Europa, a partilhar e a assumir responsabilidades no seio da NATO. Através da força de intervenção rápida, através do pagamento de cerca de 80% da reconstrução dos Balcãs. Em contrapartida, pedimos, pois, a colaboração dos Estados Unidos no quadro da prevenção de conflitos e da cooperação para o desenvolvimento, e ainda o pagamento das contribuições à ONU, já que, enquanto sociais-democratas, vemos que perto de 100 conflitos na nossa global village são provocados pela pobreza, pelo subdesenvolvimento e pelo etnicismo. O melhor escudo para a segurança reside na luta contra a pobreza. Essa luta constitui a melhor garantia de segurança face ao terror fundamentalista de cariz étnico ou religioso, face aos senhores da guerra e aos Estados criminosos. Precisamos de um conceito de segurança novo e abrangente, e esperamos que, em breve, em Gotemburgo, o Conselho e a Comissão lhe confiram um lugar central no diálogo aberto, franco, livre e consciente com o Presidente Bush. É esse o rumo que gostaríamos de seguir. Peijs Senhor Presidente, a parceria estratégica entre a UE e os EUA reveste-se de uma importância crucial. A UE e os Estados Unidos são os maiores parceiros comerciais um do outro e, ao trabalharem em conjunto podem desempenhar um papel determinante na abordagem dos diferendos no pano do comércio internacional. Agora que a Europa caminha também para uma maior unanimidade no plano externo e da segurança, a necessidade de cooperação será ainda maior. Essa cooperação é igualmente decisiva em domínios como a protecção do ambiente e a redução das emissões de gases com efeito de estufa. Os jornais neerlandeses publicaram um apelo sob a forma de carta ao Presidente Bush do "segmento lucrativo da indústria americana" - como lhe chamava o próprio autor - para que não desse apenas ouvidos às empresas ineficientes quando se trata de tomar decisões em matéria de ambiente. Uma legislação ambiental rígida torna as empresas mais inovadoras, mais orientadas para o investimento nas novas tecnologias e mais eficientes. O Sr. Robert Zoelleck observou ontem, por ocasião do almoço Kangaroo, que, no seu entender e no entender do seu Governo, nem todos os problemas do sector privado têm de ser resolvidos pelo Governo. Combinando estes dois factores, julgo que será talvez possível chegar a novos compromissos com os Estados Unidos. Se um protocolo se chamar Quioto ou Nova Iorque, isso é-nos totalmente indiferente. O que realmente importa é que trabalhemos em conjunto. Gostaria de abordar uma última questão, a das relações parlamentares. Já há alguns anos que ambas as partes se congratulam com a progressiva melhoria das suas relações. Foi também lançado o Legislators Dialogue, que já começou a dar frutos. No entanto, desde que o novo Congresso tomou posse, com todas mudanças pessoais que isso implica, parece ser difícil estabelecer um verdadeiro contacto. A memória colectiva do lado norte-americano parece ter-se extinguido. Temos de recomeçar da estaca zero. Isso é ainda mais lamentável ma medida em que os diferendos comerciais podem ser evitados de forma efectiva através do sistema "early warning" dentro do TABD e do Legislators Dialogue. No entanto, é ainda demasiado cedo para nos mostramos verdadeiramente preocupados. Veja-se a minha observação enquadrada no sistema europeu de "early warning". Há realmente uma luzinha acesa, mas ainda não está vermelha. No entanto, o que irá acontecer num Mundo onde a promessa de uma superpotência já não tem sequer o valor do papel onde foi aposta a assinatura? Andersson Senhor Presidente, vou concentrar-me numa temática, a das questões ambientais. Neste domínio, a cooperação entre os EUA e a UE é motivo de preocupação. Louvo a clareza com que a Presidência sueca se referiu a estas questões na sua intervenção inicial. Os especialistas estão cada vez mais de acordo sobre o problema do aquecimento global e das suas consequências. Além disso, é perfeitamente clara a responsabilidade do mundo rico em alcançar acordos internacionais, através da ratificação do Protocolo de Quioto. Aos EUA cabe uma responsabilidade especial, porque é o país que produz maior volume de emissões. A questão está em saber como agir. Deverá a nossa atitude traduzir-se numa posição anti­americana? Não, claro que não. Contudo, devemos continuar a usar de clareza e frontalidade no nosso diálogo com os EUA sobre estas questões. O facto de os EUA não ratificarem o protocolo não deverá impedir que a UE avance nesse sentido. Temos de assumir a liderança mundial em prol da ratificação e prosseguir o diálogo com os EUA, para tentar trazê-los, no futuro, para o nosso lado. Deve ser esta a nossa posição. A Cimeira de Gotemburgo constitui uma excelente oportunidade para abordar estas questões. Para além de acolher a visita do Presidente Bush, a reunião de Gotemburgo tem como tema principal, justamente, o desenvolvimento sustentável. Jarzembowski Senhor Presidente, Senhora Presidente em exercício do Conselho, Senhor Comissário, o diálogo transatlântico deve também alargar-se ao âmbito da política global de transportes, uma vez que tanto os Estados Unidos como a Europa têm uma responsabilidade especial no que se refere ao aumento da segurança aérea e marítima, a uma melhor protecção do meio ambiente e ao estabelecimento de condições equitativas em matéria de concorrência e controlo dos monopólios. O nosso primeiro objectivo será o de desenvolver um mercado transatlântico no sector dos transportes - tanto o aéreo como o marítimo -, mediante normas harmonizadas e equilibradas, e tentando, além disso, obter normas globais baseadas em disposições harmonizadas, elaboradas em conjunto pelos Estados Unidos e pela Europa, nomeadamente no que se refere ao nível do ruído produzido pelos aviões. Não podemos dar-nos ao luxo de ter outro conflito com os americanos por causa das aeronaves equipadas com kits de insonorização (hushkitted airplanes), temos antes de tentar obter em conjunto uma regulação activa e antecipada em matéria de protecção do meio ambiente e de segurança. Esta tarefa não pertence exclusivamente à Comissão Europeia e à Administração norte-americana, pelo que devemos procurar organizar conversações de âmbito técnico entre os especialistas em matéria de transportes do Congresso norte-americano e do Parlamento Europeu, no quadro do diálogo transatlântico interparlamentar, com vista a prevenir a ocorrência de pressões políticas entre as administrações ou em resultado da acção dos grupos de pressão através da Administração. Teremos de unir esforços no sentido de melhorar a protecção ambiental e a segurança. Este facto trará enormes benefícios à nossa população, evitará conflitos entre os Estados Unidos e a Europa e poderá servir de base a uma solução comum à escala mundial. Martin, Hugues Senhora Presidente, o nosso debate sobre o estado do diálogo transatlântico parece-me absolutamente oportuno. Não preciso de lembrar quão crucial é este diálogo, na perspectiva de uma cooperação entre parceiros iguais, entre os Estados Unidos da América e a União Europeia. Este diálogo permite abordar os nossos diferendos e solucionar algumas das nossas velhas querelas comerciais - penso em particular no caso da banana, que acabámos finalmente por resolver, há algumas semanas. Gostaria de insistir na questão da defesa Europeia, ponto que me parece da mais alta importância, na medida em que, nomeadamente, temos de lidar com uma nova Administração americana, que já anunciou os seus projectos em matéria de defesa. Ao que parece, a Administração do Presidente Bush revela-se muito mais desconfiada do que a do Presidente Clinton no que se refere à PESD, mas isso não me surpreende: a União precisou de vários anos para explicar os seus objectivos, conceber os seus meios e convencer o seu aliado americano de que a defesa europeia poderia desenvolver-se paralelamente à NATO. Hoje, é preciso que conservemos a todo o preço este acervo do diálogo transatlântico. O conceito de aliado não deve ser unívoco. Parece-me que se a União deu provas de total transparência na sua apresentação da PESC, e depois da PESD, aos Estados Unidos, é conveniente afirmar, de forma igualmente clara, que os Estados Unidos têm a obrigação de consultar os seus aliados sobre todo e qualquer projecto de envergadura, e o projecto de escudo anti-mísseis é um exemplo disso. No que se refere à política europeia de defesa propriamente dita, deveremos afirmar com veemência, como sempre o fizemos, aquilo que desejamos e não subordinar sistematicamente qualquer aspecto da defesa europeia à reacção da NATO. A União sempre valorizou a complementaridade da acção europeia relativamente à da Aliança, nomeadamente no que se refere às missões de Petersberg. Não se trata, aqui, de concorrência, nem de descomprometimento, mas de união. Lindh Senhor Presidente, vou ser extremamente breve, porque sei que o Parlamento tem de avançar para outros pontos da ordem dos trabalhos. Concordo com o senhor deputado Barón Crespo quando diz que a UE e os EUA devem ter uma responsabilidade comum global na luta contra a pobreza, contra a instabilidade e pelo desarmamento. A discussão sobre a defesa anti-mísseis dos EUA deve prosseguir. A Cimeira de Gotemburgo será uma excelente ocasião para mostrar em que domínios impera o consenso, como, por exemplo, em relação aos Balcãs e ao Médio Oriente, e aqueles em que se verifica desacordo, quer se trate de uma actuação unilateral nas Nações Unidas, das contribuições para as mesmas Nações Unidas, do Protocolo de Quioto ou dos problemas ambientais. Para podermos exercer influência sobre os EUA nas matérias em que existe desacordo, não basta, no entanto, manter contactos com a nova administração, é igualmente necessário mantermos contactos com o Congresso americano. Desejo que o Parlamento Europeu tenha sucesso nos seus contactos com o Congresso dos Estados Unidos. Presidente - Comunico que recebi seis propostas de resolução, apresentadas nos termos do nº 2 do artigo 37º do Regimento. Está encerrado o debate. A votação terá lugar na quinta-feira, às 12H00. VOTAÇÕES Proposta de regulamento do Parlamento Europeu e do Conselho que altera o artigo 21º do Regulamento (CE) 1292/96 do Conselho relativo à política e à gestão da ajuda alimentar e às acções específicas de apoio à segurança alimentar (COM(2001)1 - C5-0007/2001 - 2001/0005(COD)) (O Parlamento aprova a proposta) Proposta de regulamento do Conselho que rectifica o Regulamento (CE) nº 2201/96 que estabelece a organização comum do mercado no sector dos produtos transformados à base de frutos e legumes (COM(2001)111 - C5-0094/2001 - 2001/0052(CNS)) (O Parlamento aprova a proposta) Iniciativa do Reino da Suécia tendo em vista a adopção da Decisão do Conselho que adapta os vencimentos de base e os abonos e subsídios dos funcionários da Europol (7494/2001 - C5-0142/2001 - 2001/0806(CNS)) (O Parlamento aprova a iniciativa) Relatório sem discussão (A5-0139/2001) do deputado Garriga Poledo, em nome da Comissão do Controlo Orçamental, sobre a alteração da base jurídica da proposta de directiva do Parlamento Europeu e do Conselho que altera a Directiva 76/308/CEE do Conselho relativa à assistência mútua em matéria de cobrança de créditos resultantes de operações que fazem parte do sistema de financiamento do Fundo Europeu de Orientação e Garantia Agrícola, bem como de direitos niveladores e de direitos aduaneiros, e relativa ao imposto sobre o valor acrescentado e a certos impostos especiais de consumo (C5-0019/2001 - 1998/0206(COD)) (O Parlamento aprova a resolução) Proposta de recomendação (B5-0340) da deputada Ludford, em nome da Comissão das Liberdades Públicas e dos Direitos dos Cidadãos, da Justiça e dos Assuntos Internos, referente à posição da União Europeia na Conferência Mundial contra o Racismo, a Xenofobia, o Anti-Semitismo e a Intolerância (O Parlamento aprova a recomendação) Proposta de resolução (B5-0339/2001) sobre a criação de um Espaço de Liberdade, de Segurança e de Justiça (O Parlamento aprova a resolução) Recomendação para segunda leitura (A5-0133/2001) da Comissão do Meio Ambiente, da Saúde Pública e da Política do Consumidor, sobre a posição comum adoptada pelo Conselho tendo em vista a adopção da directiva do Parlamento Europeu e do Conselho relativa à segurança geral dos produtos (14614/1/2000- C5-0045/2001 - 2000/0073(COD) (Relatora: deputada González Álvarez) Patten, Comissão. (EN) Senhor Presidente, as alterações 2, 9 e 13 alargariam a proibição das exportações, retirando a possibilidade de uma isenção, enquanto a alteração 12 anularia o princípio de uma proibição de exportação, sempre que um produto se encontrasse temporariamente proibido. A Comissão considera que ambas as abordagens vão longe demais e que, na verdade, apontam em direcções opostas. Por isso, estas alterações não são aceitáveis par a Comissão. A nosso ver, a alteração 3 sobre a certificação externa também vai longe demais. A Comissão apenas pode aceitar uma referência simples ao seu conteúdo num considerando. A Comissão pode aceitar a referência à acção na área dos serviços, prevista na alteração 1 ao primeiro considerando, mas não o compromisso específico estipulado na alteração 11. Em suma, portanto, a Comissão pode aceitar na íntegra ou em parte as alterações 1, 4, 5, 6, 7, 8 e 10 e não pode aceitar as alterações 2, 3, 9, 11, 12 e 13. (O Presidente declara aprovada a posição comum assim modificada) Recomendação para segunda leitura (A5-0140/2001), da Comissão da Política Regional, dos Transportes e do Turismo, referente à posição comum adoptada pelo Conselho tendo em vista a adopção da Directiva do Parlamento Europeu e do Conselho que altera a Directiva 95/21/CE do Conselho relativa à aplicação, aos navios que escalem os portos da Comunidade ou naveguem em águas sob jurisdição dos Estados­Membros, das normas internacionais respeitantes à segurança da navegação, à prevenção da poluição e às condições de vida e de trabalho a bordo dos navios (inspecção pelo Estado do porto) (5179/1/2001 - C5­0074/2001 - 2000/0065(COD)) (relator: deputado Watts) Patten Há duas alterações que nos suscitam preocupações quanto ao controlo pelo Estado do porto. Podemos aceitar parcialmente as alterações 1 e 2, com as precisões definidas em sessão plenária. Presidente O senhor deputado Watts pediu para intervir. Watts Senhora Presidente, agradeço ao Senhor Comissário por ter dado a conhecer o apoio da Comissão, em princípio, a ambas as alterações apresentadas hoje em sessão plenária. Mas pretendo que me esclareça quanto à alteração 1. Embora, em princípio, a Comissão afirme apoiar o nosso pedido de instrumentos de registo de dados do tipo "caixa negra", a introduzir em todos os navios, poderá confirmar que isso se refere não apenas aos novos navios, mas também aos navios existentes e aos navios antigos? Este é um esclarecimento importante. Agradeceria um comentário do Senhor Comissário a este respeito. Patten Não estou em posição de poder ir mais longe do que a Senhora Comissária responsável, mas posso deixar claro que aceitamos em princípio os objectivos da alteração. Tencionamos seguir esta orientação durante o processo de conciliação com o Conselho, tendo em conta o facto de ambas as propostas a que o senhor deputado se referiu fazerem parte de um único pacote, mas seguiremos seguramente esta linha durante o processo de conciliação. (O Presidente declara aprovada a posição comum assim modificada) Recomendação para segunda leitura (A5-0144/2001), em nome da Comissão da Política Regional, dos Transportes e do Turismo, relativa à posição comum adoptada pelo Conselho tendo em vista a adopção de uma proposta modificada de directiva do Parlamento Europeu e do Conselho que altera a Directiva 94/57/CE do Conselho relativa às regras comuns para as organizações de vistoria e inspecção dos navios e para as actividades relevantes das administrações marítimas (5178/1/2001 - C5­0075/2001 - 2000/0066(COD)) (Relator: Ortuondo Larrea). Patten Em suma, posso aceitar as alterações 2, 5 e 6. Podemos aceitar parcialmente as alterações 3, 4 e 7, mas receio não poder aceitar a alteração 1. (O Presidente declara aprovada a posição comum modificada) Relatório (A5-0151/2001) do deputado Van Dam, em nome da Comissão da Política Regional, dos Transportes e do Turismo, sobre a proposta de regulamento do Parlamento Europeu e do Conselho que altera o Regulamento (CEE) nº 881/92 do Conselho relativo ao acesso ao mercado dos transportes rodoviários de mercadorias na Comunidade efectuados a partir do ou com destino ao território de um Estado-Membro ou que atravessem o território de um ou vários Estados-Membros, com vista à introdução de um certificado de motorista uniforme (COM(2000) 751 - C5­0638/2000 - 2000/0297(COD)) (O Parlamento aprova a resolução legislativa) Presidente. Interrompemos aqui o período de votações, que retomará depois da sessão solene. (A sessão, suspensa às 11H55, é reiniciada às 12H35) Presidente Segue-se na ordem do dia a votação das propostas da Conferência dos Presidentes relativas ao calendário das sessões plenárias do Parlamento Europeu em 2002. Doyle Senhora Presidente, aprecio a táctica, mas não seria mais democrático se esperasse até que todos tivessem entrado, se tivessem sentado e participassem da votação? É a última votação prevista para hoje, e o facto de ter sido alterada a ordem não é uma coincidência. Presidente Não, Senhora Deputada Doyle, não é a última votação desta manhã! E lamento, com efeito, que nem todos os nossos colegas tenham considerado dever ouvir a excelente alocução do Presidente Schuster, esta manhã. Mas isso pouco importa, seja como for são bem-vindos ao hemiciclo. Antes da votação do bloco 1 do senhor deputado Posselt e outros: Posselt Senhora Presidente, esta votação é particularmente importante, uma vez que, após a supressão das sessões de sexta-feira, as mini-sessões plenárias são ilegais. Com efeito, se as sessões de sexta-feira não são necessárias, muito menos o será uma sessão suplementar. Daí a importância de se realizar a votação por partes, de modo a podermos rejeitar separadamente cada mini-sessão plenária. Antes da votação do bloco 2 do Grupo TDI: Dell'Alba Senhora Presidente, sempre que se apresentam as alterações, anuncia-se o nome do autor. Visto que somos um grupo técnico, gostaria que a assembleia soubesse que estas duas alterações, estes dois blocos de alterações, foram apresentados pelos sete deputados radicais do grupo. Presidente Obrigada pelo esclarecimento. Após a votação: Thorning-Schmidt Senhora Presidente, visto ter ficado claro, em dois anos consecutivos, que uma maioria dos membros desta Casa não deseja a inclusão da sexta-feira no calendário das sessões de Estrasburgo, gostaria de lhe pedir para no próximo ano, apresentar um plano das sessões que excluí a sexta-feira. Considero que seria compatível com a democracia que reina aqui nesta sala. Presidente Obrigada, Senhora Deputada Thorning-Schmidt. A Conferência dos Presidentes agirá como melhor entender. Tenho agora um encontro com o Presidente da República Eslovaca, mas a votação prossegue. Langenhagen Senhor Presidente, o objectivo da minha intervenção é o de apresentar uma alteração oral à alteração 9, proposta pela senhora deputada Ilda Figueiredo. De comum acordo com a autora da alteração original, a senhora deputada Ilda Figueiredo, gostaria de apresentar a seguinte alteração oral, destinada a substitui a alteração 9, existente nos vossos documentos. O texto da alteração oral será o seguinte: "Na fase preparatória da revisão intercalar do acordo, deverá ser abordada a questão de saber se, no futuro, os pescadores de todos os Estados­Membros terão a possibilidade de operar em águas gronelandesas." Solicito o vosso voto favorável. (O Parlamento aprova a resolução legislativa) Proposta de resolução (B5-0341/2001) sobre os objectivos futuros dos sistemas de educação e de formação (O Parlamento aprova a resolução) Relatório (A5-0128/2001) do deputado Miranda, em nome da Comissão para o Desenvolvimento e a Cooperação, sobre a proposta de Regulamento do Conselho que altera o Regulamento do Conselho (CE) nº 2820/98 relativo à aplicação de um sistema plurianual de preferências pautais generalizadas durante o período compreendido entre 1 de Julho de 1999 e 31 de Dezembro de 2001, a fim de tornar extensiva aos produtos originários dos países menos avançados a isenção de direitos aduaneiros sem limites quantitativos (COM(2000) 561 - C5­0136/2001 - 2000/0239(COS)) (O Parlamento aprova a resolução) DECLARAÇÕES DE VOTO - Segurança alimentar (C5­007/2001) Bordes, Cauquil e Laguiller A única razão pela qual votámos a favor dessa proposta de regulamento é evitar que um voto contra pudesse apontar na direcção defendida pelos que se opõem inclusivamente a esta ajuda mínima aos países pobres. Posto isto, trata-se aqui de propostas insuficientes, cínicas e hipócritas. Pretender, por exemplo, que estas ajudas servem para "contribuir para a segurança alimentar mundial" e para "responder às situações de emergência em matéria alimentar", quando centenas de milhões de pessoas em todo o planeta se encontram em situação de urgência, ou mesmo de pobreza extrema, essencialmente devido às pilhagens efectuadas, no passado, pelas potências europeias aqui representadas neste Parlamento, é procurar ficar com boa consciência, por bom preço. Recomendação Ludford (B5-0340/2001) Bordes, Cauquil e Laguiller Embora esta proposta seja uma mera tomada de posição, que não prevê a forma de imposição das suas recomendações, votámos favoravelmente, pois o racismo, a xenofobia e o anti-semitismo contam-se entre as piores formas de barbárie que brotam no solo da sociedade actual. O nosso voto expressa igualmente a nossa solidariedade para com os que se batem, no terreno, contra este flagelo, bem como para com os que são vítimas do mesmo, em particular, no território da União Europeia, que tem o triste privilégio de ter engendrado as formas mais abjectas deste cancro, do qual continua ainda hoje a padecer. Espaço de liberdade, de segurança e de justiça (B5-0339/2001) Krivine e Vachetta A proposta de recomendação sobre a posição da União Europeia na Conferência Mundial contra o Racismo, a Xenofobia, o Anti-semitismo e a Intolerância comporta vários aspectos positivos. Mas a Europa não pode efectivamente "cair na autosatisfacção". Com efeito, 50 anos após o Holocausto, houve Estados­Membros que participaram activamente no genocídio no Ruanda ...., e numerosas minorias Europeias, como os ciganos, são hoje perseguidas. Os séculos de escravatura e de colonização têm grande peso na história dos Estados-Membros. Todavia, a pressão exercida sobre numerosos países e a dependência destes continuam, e as políticas em matéria de imigração são preocupantes. Tivemos já ocasião de nos expressar acerca deste assunto. A criminalização dos imigrantes é um verdadeiro escândalo contra pessoas que fogem da opressão política ou económica. É preciso, se se pretender lutar activamente contra o racismo e a xenofobia, respeitar o direito de asilo, desenvolver uma política de regularização de todos os imigrantes ilegais na Europa e conceder direito de voto aos nacionais de países terceiros em todas as eleições. Eis algumas medidas que permitirão lutar de forma eficaz contra o racismo e a xenofobia. Importa, por último, em nome da satisfação das necessidades dos cidadãos, que a União Europeia decida anular a dívida e impor a taxa Tobin. Miranda . A realização da Conferência Mundial contra o Racismo, a Xenofobia, o Anti-Semitismo e a Intolerância poderá e deverá constituir uma oportunidade singular para uma análise profunda destes fenómenos preocupantes e para a aprovação de orientações capazes de lhes pôr termo. No entanto é indispensável não escamotear o facto de muitas das atitudes de intolerância verificadas no seio das nossas sociedades serem provocadas por sentimentos de insegurança decorrentes de situações criadas pelos despedimentos colectivos de milhares de trabalhadores, pelo aumento da precariedade do emprego e a perda de direitos. Entretanto, e perante a redução dos montantes que a União Europeia e os Estados-Membros dedicam à cooperação com os PVD e, em geral, a falta de apoio ao seu efectivo desenvolvimento, fácil é concluir que para muitos homens e mulheres destes países a única solução de sobrevivência é a emigração para os países "ricos". Para além de que, com a criação contínua de obstáculos à circulação de trabalhadores imigrantes no seio da União Europeia (situação que poderá agora ser em certa medida alterada para atrair os técnicos especializados de que carece) e a criação de dificuldades sistemáticas ao reagrupamento familiar destes mesmos cidadãos, dificilmente se poderá acreditar que se está a contribuir para a sua integração. Votaremos favoravelmente a presente resolução, mas pensamos que, mais do que exprimir intenções politicamente correctas, é necessário agir. E é neste sentido que a União Europeia deverá dar o exemplo. Paisley Abstive-me na votação por não haver, relativamente à recente tentativa do Parlamento francês de proibir e ilegalizar determinados grupos Protestantes em França, qualquer referência ou condenação desta atitude como sendo sectária. A intolerância do Estado e dos tribunais franceses contra estes Protestantes deveria ter sido referida e condenada. O Parlamento Europeu fecha, com demasiada frequência, os olhos à perseguição de que são alvo os Protestantes no interior das fronteiras da UE. Berthu O Parlamento Europeu, na resolução que acaba de aprovar sobre as questões policiais, de justiça e de circulação de pessoas, exorta uma vez mais a uma "comunitarização" completa da política de imigração e de todas as políticas conexas, tais como as relativas ao asilo e à protecção temporária. Uma vez mais, também, vemo-nos obrigados a reafirmar que, se a coordenação europeia é obviamente indispensável, deverá caber a cada um dos povos a decisão soberana final, que determinará quem pode ou não permanecer no seu território. O Tratado de Amesterdão já tinha transferido estas questões para o quadro comunitário, retirando-as aos parlamentos nacionais, porém com duas derrogações essenciais relativamente aos procedimentos habituais: a Comissão deve partilhar a iniciativa dos textos com os Estados-Membros durante um período transitório, fixado de forma limitativa, a cinco anos após a entrada em vigor do referido Tratado (por conseguinte, até 1 de Maio de 2004); e o Conselho toma as suas decisões, não por maioria qualificada, mas por unanimidade, durante pelo menos cinco anos, o que permite a cada povo conservar provisoriamente um poder decisivo de soberania. São estas as duas derrogações que a resolução do Parlamento Europeu hoje aprovada ataca de forma mais veemente: esta contesta qualquer direito dos Estados-Membros a proporem textos, a pretexto de que exerceriam esse direito de forma desordenada; defende que se passe, de forma mais alargada (ou total? Este aspecto não está claro) para a votação por maioria qualificada, aspiração que seria, em grande parte, aceite pelo Tratado de Nice, caso venha a ser ratificado. A nossa posição é inversa: se se viessem a decidir por maioria as questões da imigração, o poder seria retirado aos povos e entregue a "lobbies" incontroláveis, a menos que seja a um Estado-Membro mais bem colocado do que os demais em matéria de processos decisórios. Para bem da Europa, é conveniente deixar estes poderes, de proposta como de decisão, entre as competências soberanas de cada nação. Convém, em particular, devolver um poder de decisão directo aos parlamentos nacionais. Bordes, Cauquil e Laguiller A própria proposta de resolução reconhece que "os Estados-Membros e o Conselho não conseguiram dar corpo a uma política comum em matéria de asilo e de imigração". Quanto às políticas nacionais, em vez de se tornarem mais flexíveis, tornaram-se mais restritivas. Na União Europeia, há muito que os capitais podem circular livremente, assim como as mercadorias, mas não as pessoas. Trata-se da confissão de que esta União Europeia não foi feita para as pessoas, mas para os capitais e para quem os detém. Evidentemente, votámos contra esta proposta de resolução. E reafirmamos que exigimos a liberdade total de estabelecimento e circulação para todos os que vivem e trabalham num dos países da União Europeia e reivindicamos a seu favor os mesmos direitos políticos, jurídicos e sociais que assistem aos cidadãos da Comunidade. Sacrédeus - (SV) Votei contra a proposta de resolução. Esta iniciativa e a sua aprovação constituem, no meu entender, uma forma errada de o Parlamento Europeu tratar questões constitucionais tão fundamentais como todo o mecanismo de decisão da UE, inclusivamente a proposta de abolição da estrutura de pilar no domínio da Justiça, em benefício do método comunitário, com plenos poderes de co-decisão por parte do Parlamento Europeu. O relatório do senhor deputado Posselt não foi analisado em concreto na Comissão dos Assuntos Constitucionais, o que constitui, claramente, uma falha. Por exemplo, o nº 33, relativo à importante questão de sabermos se a União Europeia deverá ou não criar uma unidade própria para a protecção das fronteiras europeias, tem uma redacção muito confusa, além de não estar fundamentada. Relatório González Álvarez (A5-0133/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, permitir-me-á que me dirija à senhora deputada González Álvarez, porque ontem à noite me telefonou o grande estilista italiano Valentino. "Está, é o senhor deputado Fatuzzo?" "Sim, sou eu" , respondi. "Senhor Deputado Fatuzzo" , disse-me Valentino, "nós, os estilistas italianos, franceses, europeus estamos muito preocupados." "Porque é que estão preocupados?" , perguntei-lhe eu. "Estamos preocupados com este relatório sobre a segurança da senhora deputada Laura González Álvarez porque, sabe, os nossos produtos, as nossas roupas, são perigosos. Pensamos que são perigosos porque são sexys, são provocantes, são fascinantes." "De acordo" , disse eu, "mas porque é que me está a telefonar a mim, que sou o deputado dos reformados?" "Porque" , respondeu-me Valentino "como sabe, por vezes os reformados sofrem do coração e por isso os vossos votos são ainda mais perigosos para eles. Ajude-nos!" Por isso votei a favor, para que não sejam aplicados à roupa os critérios de perigo. Caudron A supressão das fronteiras e a realização do mercado único a 1 de Janeiro de 1993 colocaram em evidência a existência de um mercado de mais de 370 milhões de consumidores, para o qual era preciso prever regras de acompanhamento, com vista a garantir aos mesmos um certo número de direitos. A Directiva 92/59/CEE relativa à segurança geral dos produtos (DSGP) foi elaborada nessa perspectiva. Apesar de a abordagem global da directiva adoptada em 1992 se ter revelado satisfatória, nem todos os objectivos deste texto foram atingidos, devido à falta de clareza ou a lacunas nalguma das suas disposições. Se a proposta é globalmente interessante, várias das alterações, muito importantes, que tinham sido adoptadas em primeira leitura pelo Parlamento, em particular no que se refere à segurança dos serviços, ao princípio da precaução, à fiscalização dos produtos e à rede europeia de segurança dos produtos, não foram aceites. A Comissão parlamentar competente decidiu, pois, a justo título, voltar a apresentá-las. Em contrapartida, a posição comum retoma as alterações do Parlamento relativas às lojas de beneficência, num considerando que estipula que, no quadro das actividades caritativas, pode revelar-se impossível fornecer informações sobre a origem de um produto e os eventuais riscos que este representa. O Conselho introduziu igualmente um certo número de inovações relativamente à proposta inicial da Comissão e nomeadamente: A alteração das definições de "produto" e "produto seguro" para tornar mais claro o campo de aplicação da directiva, designadamente no que se refere aos serviços; A introdução, igualmente com a preocupação de clarificação, de definições suplementares relativas ao "risco grave" e à "retirada"; A introdução de um procedimento em três fases, com recurso ao comité de regulamentação, para a elaboração de normas europeias; e A adenda de disposições que visam promover um papel mais voluntarista dos produtores e distribuidores. Estas propostas apontam no bom sentido. A segurança dos produtos deve ser tomada em conta na adopção das regras que regem o mercado interno. Trata-se de uma condição essencial para a restauração da confiança dos consumidores, um tanto minada pelo diverso tipo de escândalos que recentemente apareceram. É essencial para o bom funcionamento do mercado interno. A modificação desta directiva constitui, pois, um passo na boa direcção! Figueiredo . A posição comum do Conselho, aprovada no dia 12 de Fevereiro de 2001, aceitou 21 das 30 alterações do Parlamento Europeu. Contudo, deixou de fora questões importantes que a relatora volta a introduzir na segunda leitura do Parlamento Europeu e as quais votámos favoravelmente. Primeiro de tudo, a introdução do princípio da precaução ao nível da comercialização de produtos e nas medidas a tomar na gestão dos riscos. Este é um princípio geral utilizado pelas administrações públicas e deve ser referido explicitamente ao nível dos poderes e obrigações de Estados-Membros. Por outro lado, a posição comum do Conselho abandona a noção de uma proibição total da exportação para os produtos que apresentem graves riscos, apesar de clarificar o conceito de proibição parcial ou de não proibição sem contudo apresentar nenhum critério de escolha. Torna-se, assim, necessário retornar ao texto original da Comissão Europeia. Por último, uma outra questão importante é a segurança na área de serviços. Como refere a relatora, importa que a Comissão apresente propostas rápidas em matéria de segurança de serviços. A Comissão deve identificar as necessidades e as prioridades da acção comunitária nesta matéria, assim como as responsabilidades dos fornecedores de serviços, tendo em conta as clarificações da posição comum relativamente ao âmbito da aplicação da presente directiva. Meijer - (NL) Neste ponto, os interesses das empresas continuam a colidir com os interesses do consumidor e do ambiente. A maioria das empresas já não contesta a ideia de que a protecção dos consumidores contra produtos inseguros é desejável. No mercado interno europeu, as empresas estão dispostas a retomar os produtos que lesam o seu bom nome. Pelo contrário, quando se trata de medidas propostas pelos poderes públicos, as empresas tendem a considerar que as mesmas restringem demasiado a sua liberdade e pressionam o Parlamento para que as rejeitem. Foi com razão que a Comissão reclamou, inicialmente, o direito de decretar a proibição total da exportação de produtos perigosos. É insano que as empresas estabelecidas nos nossos países procurem ganhar dinheiro com produtos que consideramos irresponsáveis para os consumidores europeus. O Conselho enfraqueceu gravemente essa competência, provavelmente sob coacção de empresas renitentes que pressionam os seus governos nacionais com vista a protegerem as suas próprias exportações. Apoio a relatora no seu desígnio de manter essa competência e de tomar, além disso, medidas complementares em matéria de segurança até 2003. É lamentável que boas decisões do Parlamento precisem de 314 votos em segunda leitura e que, em consequência disso, estas não consigam muitas vezes resistir à oposição do Conselho. Tannock Na qualidade de deputado britânico, quando a directiva proposta foi discutida pela primeira vez na Comissão do Meio Ambiente, fiquei um tanto preocupado com o facto de esta poder vir a prejudicar consideravelmente em termos financeiros e burocráticos o florescente sector britânico e irlandês das lojas de beneficência - amplamente desconhecidas noutros países da UE -, as quais angariam tanto dinheiro para tão boas causas, sendo também extremamente saudáveis do ponto de vista ambiental, visto que procedem à reciclagem e reutilização de enormes quantidades de bens em segunda mão, que depois disponibilizam aos consumidores a preços mais baratos nas suas lojas de venda a retalho. Fiquei, por conseguinte, extremamente feliz com o facto de a posição comum do Conselho, que regressou a esta assembleia para segunda leitura, incorporar, com base na minha alteração original, as isenções exigidas para as lojas de beneficência no que se refere à necessidade de manutenção de registos da identidade dos compradores, em especial, de bens eléctricos ou electrónicos em segunda-mão, que continuam a ser apenas uma pequena parte do seu volume de negócios global. Trata-se de uma vitória do bom-senso, que agradou ao sector e aos meus eleitores de Londres, e agradeço ao relator e à Comissão esta derrogação. Titley Congratulo-me com este relatório sobre a segurança geral dos produtos, que vem dar mais uma prova de que a Europa trabalha em prol dos seus cidadãos. Em toda a Europa, as pessoas estão cada vez mais preocupadas com a segurança dos bens de consumo, tais como os brinquedos para crianças. No Parlamento Europeu, estamos a abordar esta questão de uma forma sensata e orientada pelo bom-senso. Temia-se que a tradição britânica das lojas de beneficência fosse ameaçada por estas propostas. Congratulo-me com o facto de os deputados trabalhistas terem envidado esforços no sentido de evitar que estas lojas fossem afectadas por esta directiva. É absurdo pensar que as lojas de beneficência, as feiras da ladra ou as vendas de carros em segunda mão possam fornecer às autoridades informações sobre os riscos e a origem dos produtos em segunda mão, adquiridos ao público em geral. Em termos globais, esta directiva constitui um enorme passo em frente na garantia de um elevado e consistente nível de protecção do consumidor. Gera também um funcionamento eficaz do mercado único, em benefício das pessoas e não das empresas. É preciso que não permitamos que perigos ocultos acabem por surgir de onde menos se espera. Exorto esta assembleia a progredir, para além destas propostas, e analisar a segurança dos serviços e a responsabilidade dos fornecedores de serviços, bem como a adoptar o princípio da precaução. A confiança do público na segurança dos produtos foi tremendamente abalada nos últimos anos, na sequência de numerosos receios, especialmente no que se refere aos brinquedos. Só com uma atitude que dê prioridade à segurança - e que seja vista como tal - se poderá restaurar a confiança dos consumidores. Relatório Watts (A5-0140/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, a propósito do relatório do senhor deputado Watts, relativo às condições de vida e de trabalho a bordo dos navios, telefonou-me um velho amigo, o comissário de bordo Augusto Fazio, que navegou juntamente comigo - e ainda continua a navegar - entre Nova Iorque e as Bahamas. Queixou-se, dizendo-me: "As condições de vida a bordo são duras e cansativas. Temos de trabalhar de dia e de noite e o salário é baixo. Gostaria que, efectivamente, a Europa se interessasse mais - isso já está a acontecer, mas ainda não é o suficiente - pelos nossos salários e também pelas nossas reformas, porque eu já estou perto da reforma." Por este motivo aprovei com satisfação o relatório do senhor deputado Watts e tive muito gosto em votar a favor. Blak, Lund e Thorning-Schmidt Os sociais-democratas votaram a favor de melhores regras europeias relativas à segurança no mar. Votámos pelo aumento do número de inspecções, para que seja recusado o acesso aos portos da UE de todos os navios que navegam sob pavilhão de países inscritos na lista negra, e para que todos os navios novos sejam dotados das designadas "caixas negras" . Muitos desastres ecológicos poderiam ter sido evitados com uma segurança mais eficaz. Demasiados acidentes ocorreram ao longo dos últimos anos. Foi o naufrágio do navio-tanque ERIKA ao largo da costa da Bretanha, em Dezembro de 1999, que causou uma extensa maré-negra, o naufrágio do navio­tanque italiano de produtos químicos, o "Ievoli sun" . E, mais recentemente, um extenso derrame de óleo no Mar Báltico. O derrame de óleo no Mar Báltico poderia ter sido evitado. Mas, para isso seriam necessárias regras europeias mais rigorosas. Na opinião dos armadores a "caixa negra" nada tem a ver com a segurança. Não é verdade. Uma caixa negra é muito útil para a investigação da colisão entre dois navios, como foi o caso no Mar Báltico. Se melhorarmos a nossa capacidade para descobrir as causas dos acidentes, também poderemos melhorar a nossa capacidade para os prevenir. Não podemos ficar à espera de regras internacionais da OMI. A UE deverá caminhar à frente da OMI, aprovando regras mais rigorosas. A segurança não se negoceia. É preciso assegurar que os peixes, as aves e as pessoas possam movimentar-se no mar sem ficar cobertas de óleo ou de outros produtos químicos.! Krivine e Vachetta Ainda que as propostas da Comissão visem reforçar o controlo do Estado do porto através de um número acrescido de inspecções ou procedimentos mais rigorosos, interrogamo-nos quanto ao que resta da vontade política dos governos para acabar com as marés negras, 16 meses após o naufrágio do Erika. A legislação deve ser aplicada por todos os Estados-Membros, incluindo a Bélgica, Portugal, França, Irlanda e Países Baixos. É ainda necessário atribuir recursos suficientes ao controlo, o que significa concretamente a contratação de controladores suplementares, o alargamento das competências e dos campos de controlo, nomeadamente no que se refere ao respeito pelas normas sociais e as condições de vida e de trabalho das tripulações. Generalizar a introdução, no maior número possível de navios - petroleiros, cargueiros, mas também nos navios de transporte de passageiros -, de equipamento de registo dos dados de viagem (VDR) é um aspecto positivo, mas não deverá isentar os Estados­Membros de efectuar os controlos necessários. Será ainda necessário dar resposta, o mais rapidamente possível, à necessidade de criação de um corpo europeu de inspectores e guardas-costeiros, dispondo de recursos financeiros, humanos e materiais suficientes. Para além disso, as propostas do Conselho relativas aos pavilhões da "lista negra" ainda são demasiadamente tímidas. É preciso assumir compromissos muito mais firmes contra os pavilhões de conveniência, nomeadamente os que pertencem a um dos Estados­Membros, como os das ilhas Kerguelen e Wallis-e-Futuna. É preciso exigir a sua supressão e proibir que todos os navios que não respeitem estas regras naveguem em águas comunitárias. Souchet Será preciso recordar, dezoito meses após o naufrágio do Erika, o desespero, o sofrimento, a ira das populações do nosso litoral atlântico tão duramente atingido nas suas actividades marítimas e turísticas? Será necessário recordar a lentidão e a insuficiência das indemnizações que, em muitos casos, estão ainda por pagar? Nesta assembleia, no rescaldo desse trágico acidente, propus os seguintes vectores políticos: Princípio do poluidor-despoluidor: continuaremos a deixar às colectividades, aos cidadãos, que são as vítimas, os encargos da limpeza do nosso litoral? Princípio do poluidor-pagador: salientar a responsabilidade dos armadores e dos fretadores neste tipo de catástrofe. Indemnização rápida e total das vítimas; Manutenção da frota e dos estaleiros navais comunitários a um nível aceitável, em vez de deixar desenvolver-se nos nossos mares, nos nossos portos, frotas sobre as quais não podemos exercer qualquer controlo, pavilhões de conveniência sem qualquer hipótese de rastreio; Reforço da legislação comunitária, de forma a permitir a inspecção e a certificação dos navios que operem em águas comunitárias e interdição dos navios perigosos. Após estes dezoito meses, onde ficaram as medidas solicitadas? Podemos congratular-nos com os textos apresentados hoje à votação do Parlamento, e que apontam no bom sentido: No caso do relatório Watts, assistimos ao reforço dos controlos pelo Estado do porto, do rigor das inspecções e dos procedimentos; apoiamos o relator nos seus pedidos de utilização de registos de dados de viagem. No que toca ao relatório Ortuondo, assistimos a um reforço da legislação relativa às sociedades de certificação dos navios, e congratulamo-nos com isso. Seguimos igualmente com interesse os progressos do "pacote Erika II", que aguardamos com impaciência. Mas estamos ainda longe das medidas necessárias quanto à indemnização das vítimas, ao princípio do poluidor-despoluidor, ao reequilíbrio dos tráfegos marítimos entre os diferentes portos da Comunidade, e à promoção da manutenção e desenvolvimento das nossas frotas mercantes. Estas medidas tornam-se cada vez mais urgentes devido à sobrelotação dos portos europeus, nomeadamente na Mancha e no Mar do Norte. Relatório Ortuondo Larrea (A5-0144/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, no que respeita ao relatório Ortuondo Larrea, relativo às inspecções e aos controlos do estado de segurança dos navios, devo dizer que preferia - apesar de ter votado a favor - que as empresas indigitadas pelos governos para efectuar os controlos dos navios e para dar luz verde aos navios que sulcam os nossos mares e os mares fora do Mediterrâneo, fossem também apoiadas, ao procederem a essas inspecções, por alguns marítimos reformados, mestres de coberta reformados, mestres de máquinas reformados, maîtres d' hôtel reformados, que têm uma longa experiência e podem muito bem verificar se os navios são realmente seguros. Presidente. Finalmente percebi a razão! Com efeito, dizia para comigo: mas há uma claque que não é claque! Agora já entendi. Krivine e Vachetta . (FR) Hoje, votamos a favor, em segunda leitura, do relatório Ortuondo Larrea sobre as sociedades de classificação. Algumas alterações vão no bom sentido, ao proporem uma proibição estrita à administração de contratar organizações reconhecidas se estas tiverem interesses económicos na gestão dos navios ou nos seus direitos de propriedade, ou ainda ao reafirmarem a necessidade de uma coerência entre a norma europeia e a OMI. Outras há que tendem a reduzir as responsabilidades financeiras, pelo que não nos parecem admissíveis Visam apenas fazer respeitar as regras de concorrência entre Estados, independentemente da amplitude das consequências decorrentes de erros ou negligências da organização reconhecida. A responsabilidade deve ser total, e o tribunal deverá julgar ou decidir livremente em função da realidade de cada catástrofe. Como é frequente, este relatório propõe melhorias quanto à transparência ou harmonização, mas limita o seu alcance real ao não permitir sanções financeiras suficientes. Markov - (DE) O presente pacote de medidas tendentes a reforçar a segurança marítima mais não é do que uma reacção à catástrofe provocada pelo petroleiro Erika, em 12 de Dezembro de 1999. Apesar da inclusão um grande número de alterações do Parlamento Europeu - como, por exemplo, a exclusão das sociedades de classificação que tenham qualquer tipo de ligação profissional, pessoal ou familiar com o proprietário ou armador do navio, o reforço da transparência no sentido de obrigar as sociedades de classificação a assegurar que toda e qualquer informação pertinente sobre as suas actividades esteja acessível a todos os interessados no respectivo sítio da Internet, e o controlo das sociedades de classificação cujo índice de sinistralidade de navios classificados seja demasiado elevado -, o Conselho e o Parlamento continuam a divergir em relação a dois pontos importantes. Consequentemente, uma vez adoptadas as presentes recomendações - que merecem o nosso apoio - afigura-se imprescindível que se encete um processo de conciliação. Em primeiro lugar, o Parlamento Europeu propôs um limite do montante máximo da responsabilidade financeira das sociedades de classificação em caso de acidentes resultantes de um acto ou de uma omissão por negligência. O Conselho pronuncia-se a favor de uma regulamentação que deixe aos Estados-Membros a liberdade de fixar o montante máximo a pagar. No entanto, os montantes propostos pela Comissão e pelo Parlamento deverão ser, neste contexto, limites mínimos e não máximos. Segundo: o Conselho não reconheceu a necessidade de consultas mútuas e periódicas entre as organizações reconhecidas, com vista a garantir a equivalência das suas normas técnicas em conformidade com as disposições da Resolução A.837(29) da OMI. Não aceitou igualmente apresentar à Comissão relatórios periódicos sobre os progressos relevantes nas referidas normas, bem como disponibilizar-se para a cooperação com as autoridades de controlo do Estado do porto. O meu grupo considera procedente o processo de conciliação, uma vez que estamos convencidos de que existem ainda possibilidades de chegar a uma posição comum relativamente aos problemas ainda pendentes. Relatório Van Dam (A5-0151/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, como vê, o Partido dos Reformados por vezes consegue novas adesões, tão importantes como as presenças no Parlamento Europeu, ainda que por via de declarações de voto sobre relatórios isolados. Faço votos de que, em relação ao relatório do senhor deputado Van Dam, se registe igual adesão. Votei a favor deste relatório, que estabelece um regulamento com vista à segurança dos transportes rodoviários e dos motoristas que conduzem os camiões TIR na Europa. Neste relatório diz-se igualmente que é indispensável que os salários e as condições de trabalho dos motoristas na Europa sejam iguais para não falsear a concorrência. Mas então, para não falsear a concorrência, também deveriam ser iguais as regras das contribuições para as pensões de reforma e também deveriam ser iguais as pensões de reforma dos motoristas. Pois então, de que estamos nós à espera para dar à União Europeia competência para tomar decisões sobre os salários de todos os europeus e sobre as reformas de todos os europeus? Bordes, Cauquil e Laguiller . (FR) O relatório que está na origem desta proposta constata "que um certo número de transportadores da UE recorre a todo o tipo de estratagemas para conseguir material e pessoal a baixos preços provenientes de países terceiros. Os custos do material e do pessoal nesses países são consideravelmente inferiores aos da UE" . Isto significa que vários empregadores dos transportes rodoviários de mercadorias contratam, para trajectos fora do seu Estado-Membro de estabelecimento, motoristas mal pagos, que trabalham em condições precárias. Mas o que inquieta o autor do relatório não é a situação dos motoristas, os seus salários demasiados baixos ou as condições de trabalho inadmissíveis, mas sim "as distorções das condições de concorrência" que daí resultam. A solução considerada consiste na "introdução de um certificado de motorista uniforme" , obrigatório em todos os países da União Europeia. Teria sido preferível impor às entidades patronais do sector dos transportes rodoviários de mercadorias a obrigação de pagar o mesmo salário, quer o motorista seja oriundo da União ou não. A imposição de um salário mínimo, alinhado com o do país onde ele é mais elevado, teria sido a melhor forma de combater o "dumping social" . Mas as autoridades europeias preferem impor um formulário administrativo único à escala da União Europeia em vez de impor às entidades patronais do sector, salários e condições de trabalho aceitáveis para o conjunto dos seus motoristas, independentemente da sua origem. Logo, a reforma em vista não diz respeito aos trabalhadores e, consequentemente, abstivemo-nos. Krivine e Vachetta . (FR) O relatório Van Dam que visa, de futuro, a introdução de um certificado uniforme para os motoristas de transportes de mercadorias que circulam em território europeu marca um ponto positivo. Mas nós não nos pomos no lugar do relator, o da "concorrência leal" neste sector. O mercado único liberalizou o transporte rodoviário de mercadorias. As companhias usaram e abusaram então de todos os estratagemas para empregar material e pessoal a baixos preços, nomeadamente oriundos de países terceiros. Desenvolveu-se neste domínio um sistema de conveniência, à imagem do que existe no transporte marítimo. A corrida ao lucro a qualquer preço pelas entidades patronais do sector dos transportes de mercadorias conduz a uma sobrexploração da mão de obra, agravando consideravelmente o factor risco deste modo. Insistimos na necessidade de harmonizar, pelas conquistas mais favoráveis aos assalariados, o direito do trabalho dos motoristas de transportes de mercadorias que circulam em território europeu, a começar pela sua formação, tempo e condições de trabalho, bem como remunerações e reformas. Além disso, impõe-se que os Estados-Membros contratem controladores e inspectores em número suficiente para assegurar o cumprimento da legislação em vigor. Por essas razões, e principalmente estas, votamos a favor deste relatório. Calendário das sessões Bordes, Cauquil e Laguiller . (FR) Não tendo preferências específicas quanto à duração dos períodos de sessões, abstivemo-nos relativamente à proposta de calendário. No entanto, consideramos que, independentemente do resultado maioritário da votação dos deputados, os funcionários do Parlamento Europeu, estatutários ou não estatutários, não devem sofrer quaisquer consequências decorrentes desta votação, em especial uma redução nos seus salários. Não há qualquer razão para sancionar os funcionários por uma escolha que apenas diz respeito à forma de trabalhar dos deputados, até mesmo das suas comodidades pessoais. Van den Berg Em nome da delegação neerlandesa, anuncio que votámos a favor da supressão das sextas-feiras, pressupondo a necessidade de uma reforma aprofundada da nossa actividade parlamentar para que possamos dedicar mais tempo ao trabalho legislativo. Esperamos que a nossa opção seja encarada como uma decisão pragmática e não como uma decisão moral. Relatório Stihler (A5-0150/2001) McKenna Senhora Presidente, Este relatório é extremamente importante. O consumo excessivo de álcool por parte de crianças e adolescentes está a tornar-se, em toda a Europa, um problema crescente. Na Irlanda, o nível do consumo de álcool entre os jovens cresceu assustadoramente ao longo dos anos. Uma das questões que teremos de abordar é a das campanhas publicitárias efectuadas pela indústria do álcool. Nestas, o álcool é sempre apresentado como uma necessidade para se poder gozar a vida. Transmite-se uma imagem do álcool como sendo aceitável na sociedade. Porém, quando olhamos para o que acontece na sociedade - não só aos jovens, mas também aos adultos -, um dos principais problemas que identificamos é o do consumo excessivo de álcool, o qual contribui para a violência doméstica, a violência nas ruas e os delitos graves. Temos de abordar este problema. Uma das melhores formas de o fazermos passa por analisar a questão da indústria de publicidade. Por exemplo, existem restrições à publicidade ao tabaco nas televisões, mas não há qualquer restrição à publicidade ao álcool na televisão. Aqui, algo está profundamente errado. Sim, fumar faz mal à saúde e causa graves problemas aos fumadores passivos. Mas o álcool provoca problemas em toda a sociedade: problemas de saúde, violência, a violentação de terceiros e dos próprios. É preciso que nos questionemos se será aceitável que a indústria do álcool continue a ter carta branca para fazer publicidade. É absolutamente inaceitável. É imperioso estudar esta questão. É forçoso que se imponham restrições adequadas à publicidade ao álcool. Trata-se de uma droga, que deverá ser aceite e reconhecida como tal. Não deverá ser promovida como sendo imprescindível para se gozar a vida, porque, pura e simplesmente, não é. Fatuzzo Senhor Presidente, sou absoluta e totalmente a favor do relatório sobre a recomendação respeitante ao consumo de bebidas alcoólicas por parte de crianças e adolescentes. Quem não seria? O importante é que não sejam emanadas recomendações com vista a reduzir o consumo de bebidas alcoólicas por parte dos idosos que, como se sabe, desde que seja moderado, faz bem à saúde. Korakas Na sua introdução, entre outras coisas, o relatório demonstra de forma convincente e circunstanciada que: a) a possibilidade de desenvolvimento da habituação (alcoolismo) na idade adulta aumenta muito consideravelmente quando o consumo se inicia na infância e na puberdade, b) o consumo/abuso de álcool por crianças e adolescentes regista um aumento constante em todos os países da UE, c) em muitos países da UE produzem-se "bebidas sintéticas" ou refrigerantes alcoólicos que são distribuídos sem qualquer tipo de controlo a crianças e adolescentes, d) existe uma relação directa e preocupante entre comportamento violento e anti-social, acidentes de circulação (mortos, inválidos) e consumo de álcool por crianças e adolescentes. Quero com isto dizer que a relatora coloca estas grandes questões de forma muito correcta. No entanto, e justamente quando deveriam surgir propostas concretas para enfrentar este gravíssimo problema, deparamo-nos com uma série de alterações que ora "recomendam", ora "incentivam" ou apelam à "sensibilização" dos produtores para que deixem de fabricar "bebidas compostas", dos empregados e proprietários de bares para que evitem vender bebidas alcoólicas a crianças e adolescentes e para que, em vez disso, incluam nas suas listas bebidas não alcoólicas baratas! Recomenda-se que os anúncios sejam dirigidos exclusivamente aos adultos, que os condutores inexperientes evitem ter no sangue mais do que 0,2% de álcool, que os pais, organizações e atletas convençam as crianças e os adolescentes a resistirem à forte ofensiva dos produtores, retalhistas, proprietários de bares e discotecas, e anunciantes. Ao mesmo tempo, deixa-se à boa vontade dos últimos a não comercialização ou não publicitação de bebidas alcoólicas junto das crianças. Ou seja, temos aqui propostas fúteis, inofensivas, fragmentadas, na melhor das hipóteses ingénuas, pois estão bem longe de resolver um problema que custa a saúde e a vida de milhões de menores. Não encontrámos qualquer referência às causas que estão na origem do problema, qualquer proposta no sentido de combater os enormes interesses económicos que produzem, comercializam e promovem, de todas as maneiras, legais e ilegais, o consumo de álcool por crianças e adolescentes. É evidente que, se estas questões não forem tratadas, qualquer proposta que seja apresentada tem o efeito de uma "aspirina", não passa de uma ladainha e o seu único efeito consiste em perpetuar e agravar o problema. Por último, gostaríamos de assinalar que, tal como é realçado na apresentação do relatório, até estas propostas inofensivas para os interesses económicos e os lucros ilícitos não devem, em caso algum, tornar-se uma peça vinculativa da legislação europeia, devendo sim permanecer sob a forma de recomendações dirigidas aos Estados-Membros. Eriksson, Frahm, Herman Schmid, Seppänen e Sjöstedt - (SV) Entendemos que a orientação da política relativa ao álcool deve ser definida a nível nacional. Questões como a da fiscalidade, do monopólio da comercialização, da publicidade, das restrições à entrada no país e dos limites de idade devem ser, todas elas, da competência dos Estados­Membros. O relatório da senhora deputada Stihler é sobre uma proposta de recomendação do Conselho neste domínio. Dado que não refere medidas legislativas que vinculem os Estados­Membros, decidimos votar a favor, porque concordamos, no essencial, com a sua orientação política. Figueiredo . É conhecido que o consumo de álcool é elevado, com todas as consequências nefastas, designadamente quando se trata de jovens. Como um recente inquérito junto dos adolescentes de 15-16 anos revelou, os índices mais elevados de consumo excessivo de álcool na União Europeia registam-se na Irlanda, no Reino Unido e na Dinamarca. Mas são estes dois últimos, e ainda a Finlândia, França e Suécia, que apresentam as percentagens mais elevadas de jovens de 13 anos ou menos que já se embriagaram. Estudos realizados já revelaram que existe, designadamente nos jovens, uma relação forte entre o consumo de álcool e um comportamento anti-social, como a violência, e que o seu consumo imoderado está na origem comprovada de situações de gravidez não desejada, doenças sexualmente transmissíveis, criminalidade e acidentes rodoviários. Por outro lado, os hábitos de consumo adquiridos na juventude podem igualmente afectar a saúde e determinar os padrões de consumo a longo prazo, pelo que se impõe não apenas uma aposta nas políticas de promoção da saúde, educação e informação, mas também medidas limitativas do consumo de álcool por crianças e adolescentes e acções estruturais no domínio do tratamento e da socialização. Ora, a proposta da Comissão é muito superficial e parte do princípio que as entidades interessadas na comercialização do álcool colaborarão na prevenção do efectivo consumo entre as crianças e adolescentes, o que é bastante utópico, como é conhecido, embora a relatora vá um pouco mais longe nas propostas que apresenta, procurando impor algumas regras e apontando para a necessidade de códigos de conduta mais precisos. Mas é necessário que os Estados-Membros dêem maior atenção a este problema. Grossetête . (FR) Cabe-nos, enquanto políticos responsáveis, preocupar-nos com a saúde dos europeus e, nomeadamente, dos mais jovens. O aumento do consumo de álcool por crianças e adolescentes exige por conseguinte, toda a nossa vigilância. Razão por que me pronunciei a favor desta recomendação do Parlamento Europeu que insta os Estados-Membros a tomarem medidas de protecção em relação aos jovens. Assim, é aconselhável que sejam levadas a cabo, no seio dos países da Comunidade Europeia, acções de sensibilização aos perigos de um consumo excessivo de álcool, a fim de responsabilizar não só as crianças e os adolescentes, mas também os pais. As crianças e os adolescentes são particularmente receptivos às mensagens que lhes são transmitidas, sendo que uma pedagogia adaptada poderá, por conseguinte, conduzir a resultados concretos. Lembremos que os jovens são as primeiras vitimas de acidentes rodoviários mortais em consequência de um consumo abusivo de álcool. Assim, a divulgação de mensagens pertinentes, responsabilizando-os, desde muito jovens, diante dos perigos ligados ao consumo excessivo de álcool, poderia assim evitar certos dramas que conhecemos. No entanto, devemos diferenciar os consumos de álcool. Sabemos por exemplo, que o consumo moderado de vinho pode ter efeitos benéficos na saúde. Razão por que não queremos em caso algum, condenar os produtores. O nosso objectivo é impedir o consumo excessivo de bebidas alcoólicas por jovens. Todavia, os produtores têm um papel a desempenhar. Assim, estes últimos não deveriam fazer dos adolescentes um alvo privilegiado das suas campanhas comerciais e publicitárias. Sabemos o impacto que estas podem ter nos jovens e a tentação deve ser regulada em benefício da prevenção. Por fim, deveria proceder-se a uma reflexão sobre a aposição de avisos nos produtos, à semelhança da que existe em França em matéria publicitária, a fim de apreciar a sua eventual eficácia. Lang . (FR) O consumo de álcool por crianças e adolescentes, e infelizmente cada vez mais frequente no caso das crianças, constitui uma verdadeira preocupação, pelo que devemos fazer tudo, nós adultos supostamente responsáveis, para proteger os jovens europeus contra os abusos ou, como o refere a relator, contra o consumo nocivo de álcool. Razão por que votaremos a favor do relatório da senhora deputada Stihler, assim como da maior parte das suas alterações. Gostaria no entanto de acrescentar que a protecção das crianças e dos adolescentes contra um determinado número de desvios deve ser total. Sim, há que proteger a juventude europeia contra o alcoolismo. Mas há também que a proteger contra as drogas, incluindo as que alguns ousam qualificar de "leves" . Há também que proteger contra as manigâncias dos perversos, contra as práticas sexuais que alguns esquerdistas defendiam, na década de 70, para "impressionar o burguês" e justificar a sua vergonhosa pedofilia. Razão por que me espanto com o facto de um relatório como o da senhora deputada Stihler poder coexistir, neste hemiciclo parlamentar, com os discursos militantes favoráveis à despenalização do consumo de cannabis ou contra a pena de morte. Não pode haver dois pesos e duas medidas, quando o que está em causa é a saúde, o equilíbrio e o futuro dos nossos filhos. Malmström, Paulsen e Olle Schmidt - (SV) A política sueca no domínio do álcool tem muitas diferenças em relação às dos restantes Estados­Membros. As restrições à venda de álcool, a proibição da publicidade e a elevada idade mínima para o seu consumo constituem importantes instrumentos para limitar os efeitos nocivos do consumo de álcool, tanto entre os adolescentes como entre os adultos. É esse o sistema que desejamos manter. O relatório da senhora deputada Stihler sobre o consumo de álcool por crianças e adolescentes é muito detalhado e constitui um exemplo de excesso de zelo. Estamos convictos de que o nível comunitário não é o adequado para tomar decisões sobre normas tão minuciosas como, por exemplo, a forma de colocação das bebidas alcoólicas nos estabelecimentos. As acções tendentes a reduzir os efeitos nocivos do álcool entre adolescentes e crianças devem ser adaptadas às regras de comercialização do álcool em vigor nos vários Estados­Membros. É por esta razão que votamos contra o relatório. Poos . (FR) Muito embora partilhe inteiramente, não só dos objectivos como das medidas propostas nesta proposta legislativa, a fim de restringir o consumo de álcool pelos adolescentes e menores de idade, não posso concordar com as propostas da relatora que põem no mesmo cesto, de forma directa ou indirecta, o álcool, o tabaco e as drogas, nem com as propostas que apresentam um carácter repressivo. A luta contra o alcoolismo dos menores deverá basear-se numa educação orientada para uma vida sã, na informação, na persuasão e na colaboração activa dos produtores e vendedores de bebidas alcoólicas. O texto inicial da Comissão respondia melhor a este objectivo do que algumas das alterações aceites. Por esses motivos, preferi abster-me. Relatório Sturdy (A5-0142/2001) Schierhuber Senhor Presidente, sempre se defendeu um método de produção ecológico e compatível com o ambiente, no quadro de uma agricultura multifuncional. Na Áustria, este método já possui uma larga tradição, e desde há muito que os agricultores e os consumidores começaram a alterar a sua conduta neste domínio, coisa que não aconteceu em muitos outros Estados-Membros da UE. Os agricultores austríacos são pioneiros neste campo. Por isso mesmo, estou convencida de que esta via é também a via adequada para a agricultura europeia e, consequentemente, apoio as propostas da Comissão que se inscrevem no quadro de um modelo para a agricultura europeia. Por este motivo, votei contra as alterações que visam exceder o limite de 90 animais para se ter direito ao prémio - ou seja, as alterações 1, 10, 2 e 12 -, e lamento profundamente que as mesmas tenham obtido um apoio maioritário na votação. Raschhofer Senhor Presidente, caros colegas, com a presente modificação da organização comum do mercado no sector da carne de bovino, vamos dar um passo urgentemente necessário na direcção certa, mais concretamente a favor da produção extensiva de gado. Sou a favor de que, em simultâneo com a redução das quantidades produzidas, seja garantido um rendimento mínimo aos pequenos agricultores e sejam aumentados os prémios por animal. Mas, não há dúvida de que a União Europeia deve estar preparada para fazer face a futuras crises inesperadas, permanecendo, no entanto, incerto se o financiamento do presente regulamento é viável a partir das economias provenientes das reformas da Agenda 2000. Tanto um aumento ilimitado das ajudas agrícolas como a transferência arbitrária de fundos da OCM para o desenvolvimento rural, acabam por deitar por terra qualquer planificação orçamental. Assim sendo, a solução para este problema continua em aberto. Fatuzzo Senhor Presidente, estamos a falar das iniciativas que vêm na sequência da luta contra a BSE. Ora bem, a vaca Carolina está a conversar com a vaca Bianchina e diz-lhe: "Ouviste? Ainda bem que houve a BSE! Senão ainda acabávamos todas em bifes." "Tens razão," responde a vaca Bianchina à vaca Carolina, "mas queres ver que estes governos da União Europeia tanto hão-de fazer e tanto hão-de estudar que hão-de acabar por dizer: "Estas vacas vivem tempo demais, têm uma pensão de reforma tempo demais, e nós não temos dinheiro que chegue!" ? Queres ver que ainda vamos acabar de novo transformadas em bifes como dantes?" "Esperemos que não!" , responde a outra vaca. E digo o mesmo: esperemos! Por isso votei a favor. Blak, Lund e Thorning-Schmidt Os sociais-democratas dinamarqueses votaram hoje contra a proposta da Comissão relativa à organização do mercado da carne de bovino. Votámos igualmente contra a proposta do Parlamento. Ambas as propostas vão no sentido errado. A crise no sector da carne de bovino deverá servir para reformar a organização do mercado e não para introduzir ainda mais ajudas. Por esse motivo votámos contra todas as propostas de alteração que visam aumentar as ajudas. A proposta tem uma visão demasiado curta. Não restringe a produção de carne de vaca. Em vez disso, a proposta introduz ainda mais burocracia e regimes de prémios elevados. Dever-se-ia antes aproveitar a oportunidade para reformar a organização do mercado. Isto significa, principalmente, a redução de preços. A crise no sector da carne de bovino prende-se tanto com o desequilíbrio estrutural do mercado da carne de bovino como também, seguramente, com a falta de confiança dos consumidores na segurança alimentar. A crise constitui, por esse motivo, uma ocasião natural para iniciar uma reforma de fundo da política agrícola. Bordes, Cauquil e Laguiller . (FR) As Instituições europeias fomentaram durante muito tempo, à custa de subvenções, uma agricultura e uma produção intensivas que correspondem aos interesses das indústrias agro-alimentares. A produção intensiva e a utilização massiva das farinhas animais resultaram na encefalopatia espongiforme bovina. Ainda que a responsabilidade das farinhas animais na disseminação desta doença esteja claramente demonstrada, as Instituições europeias contribuíram para dissimular o problema e para a distribuição de subsídios com vista a fomentar a produção e a comercialização. Perante a dimensão do desastre, as autoridades europeias acabaram, já muito tarde, por mudar de atitude. A coberto de financiar a reparação dos erros do período anterior, lançaram-se numa política de "compra para destruição" , que o orçamento europeu teve dificuldade em acompanhar. E, eis que depois de ter fomentado a agricultura intensiva, procura-se agora "promover" a produção extensiva e a "agricultura biológica" . Abstivemo-nos em relação ao presente relatório que, efectivamente, pede o aval para uma "política agrícola" caótica, em que o único factor que se mantém constante é o pagamento de somas consideráveis sob a forma de subvenções, que apenas beneficiam muito parcialmente os pequenos produtores, e em larga medida a indústria da carne bovina e as empresas do sector da alimentação do gado, da transformação e da comercialização da carne. Figueiredo . O sector da carne de bovino foi fortemente penalizado na última reforma da PAC, ao não ver a redução dos preços integralmente compensada pelas ajudas directas, que apenas compensam entre 30 a 50% a descida dos preços na produção. Por outro lado, a crise da BSE a que se juntou a da febre aftosa veio reduzir o consumo e provocar uma baixa de preços na produção. Sobre os produtores portugueses pesa ainda o embargo à exportação de carne bovina. Neste contexto de crise, a Comissão apresentou um plano de 7 propostas no intuito de resolver os desequilíbrios do sector. Mas, em vez de uma proposta ponderada e coerente, a Comissão apresenta uma proposta avulsa e com o objectivo exclusivo de obter poupanças orçamentais. Ora, o relatório Sturdy, embora não saia da lógica da Comissão, avança algumas ideais interessantes, por exemplo ao nível do abate de vitelos e do aumento das ajudas. Contudo, rejeita a proposta da Comissão de cumprimento estrito do limite de 90 animais por exploração e a criação de um sistema futuro de direitos individuais, propostas positivas que podem não só combater a intensificação, como apoiar a aplicação de um regime de modulação das ajudas. De qualquer modo, se o actual regime se mantiver, é necessário garantir que, em caso de ultrapassagem de direitos, a redução proporcional do prémio não afectará os produtores com um encabeçamento inferior a 15 animais. Por outro lado, a proposta da Comissão relativa à diminuição da densidade pecuária de 2,0 para 1.9 CN por superfície forrageira levaria, no caso português, a uma penalização anual de 300 mil contos (9 mil prémios), o que teria reflexos, sobretudo, nas pequenas e médias explorações familiares. Nesta questão, o relator vai ainda mais longe que a Comissão criando novos prémios por diminuições maiores da densidade pecuária. Por, tudo isto, não votámos favoravelmente este relatório, optando pela abstenção. Martinez , por escrito. (FR) A Comissão Europeia não pára de correr atrás da BSE. À falta de ter querido tratar do mal pela raíz, em 1990, o que Jacques Delors e os seus homens se recusaram a fazer para não perturbar, em primeiro lugar, a marcha gloriosa rumo ao mercado único e, em seguida, o euro, continuamos, desde aí, a multiplicar os paliativos financeiros e técnicos a fim de fazer face às infindáveis repercussões da catástrofe sanitária, comercial e, nomeadamente, financeira. É o caso da nova medida prevista para a OCM da carne de bovino, a se que refere de forma extraordinária o nosso colega, o senhor deputado Sturdy. A Comissão, para salvar o mercado que levou ao fundo, recupera o seu malthusianismo ideológico. Os prémios especiais para os bovinos machos e para a vaca em aleitamento serão de novo limitados a 90 animais ou a 1,8 CN por hectare. Assim, a oferta de carne de bovino será limitada para se adaptar à menor procura. Cada Estado fixará o limite individual de cada um dos seus produtores. O nosso colega Sturdy propõe uma série de alterações com vista a manter o rendimento dos produtores, nomeadamente, quando se dedicam à produção extensiva. Por exemplo, propõe-se a revalorização do prémio para os bois . Recupera-se também o "refrão" da promoção da carne de bovino ao propor aumentar o actual orçamento dos insuficientes 10 milhões de euros. Chega-se ao cúmulo, quando se prevê um regime de compra especial dos bovinos com idade superior a 30 meses, para os armazenar e depois voltar a colocá-los, um dia, no mercado, como um doente que se deixa congelar, à espera de ressuscitar no dia em que a medicina tiver evoluído. Quando se sabe que as existências públicas aumentam 50 000 toneladas por mês, que em Abril a Comissão já tinha adquirido 175 000 toneladas e que o sector bovino, em 2001, absorveu 7 mil milhões de euros em dotações, avaliamos a extensão do desastre financeiro que a equipa de Jacques Delors programou, ao fechar deliberadamente os olhos aos primeiros sinais da crise da BSE. De tal forma, que as novas medidas propostas por Bruxelas, com toda a ineficácia aliás, querem ainda aumentar a conta em mil milhões, e ainda não acabou! Ribeiro e Castro . Votámos favoravelmente as alterações nºs 1, 10, 2 e 12, não tanto por concordar com uma política produtivista no âmbito da PAC, a qual deverá ser revista no interesse dos produtores, dos consumidores, da protecção ambiental e da qualidade alimentar, mas porque entendemos que restrições avulsas, neste caso do número de animais bovinos machos beneficiários do prémio especial relativo à carne bovina, desenquadradas de uma reforma global e articulada, não fazem qualquer sentido e criam situações de injustiça relativa quando comparadas com os prémios estabelecidos para outros tipos de produção agrícola e pecuária, que se mantêm inalterados. Sacrédeus - (SV) Votei contra o relatório do senhor deputado Sturdy. O motivo reside no facto de eu considerar que a proposta continua a assentar no princípio de remendar uma política agrícola desregrada na Comunidade, em vez de a reformar total e radicalmente. Desta forma, os problemas são transferidos para outros domínios ou ficam sem solução. Ademais, o relatório tem na sua base um agravamento dos encargos económicos para a UE e para os contribuintes no domínio da produção alimentar - neste caso, para promover as vendas de carne de bovino junto dos consumidores. Martinez . (FR) A Cimeira de Doha está à porta. Está agendada para Novembro 2001. Após o fracasso de Seattle, Doha tem de ser um sucesso da OMC. Para que isso aconteça, não se pode contar com os Estados Unidos. Jamais se viu num império, Roma fazer concessões aos organismos periféricos, não representativos, dos seus domínios. Logo, a grande potência americana é intransigente relativamente às suas exigências. Sobretudo com o texano Bush, autor do genocídio das crianças do Iraque. Assim, quem poderá ceder senão a Europa? E é exactamente o que acontece! Em primeiro lugar, começámos por reformar a PAC a fim de nos sujeitarmos às exigências da administração americana nas negociações do Uruguai Round. Mas como em Doha, haverá que chegar a um consenso, o facto de ter cedido antecipadamente aos Estados Unidos e ao Grupo de Cairns, entregando os nossos agricultores ao mercado mundial ultraliberal e produtivista, não chega. É preciso conseguir o acordo dos países mais pobres africanos e asiáticos, países que também se opuseram ao consenso em Seattle. Esse é o objecto do novo regulamento do Conselho, que conduz à isenção total dos nossos direitos aduaneiros sobre as bananas, o açúcar e o arroz dos 48 países menos desenvolvidos. De 2006 a 2009, a liberalização dos direitos aduaneiros, em relação a estes três produtos, será total. Entretanto, os direitos aduaneiros vão sendo reduzidos em 20%, 50% e 80% até 2009. Deste modo, o Sudão, poderá enviar-nos o seu açúcar, sem barreiras aduaneiras, em nome da sua condição de país pobre. Mas o Sudão consegue verbas para bombardear as suas aldeias, e assim abrir caminho à exploração petrolífera. Desta forma, o Sudão impõe às suas populações do Sul a fome e as privações! O regulamento do Conselho, baseado no slogan "tudo menos armas" , não pode, portanto, ser mais hipócrita, uma vez que o suplemento de receitas que o Sudão obterá, por exemplo, graças aos suplementos de exportação que lhe oferecemos, servirá para comprar armas contra os cristãos do Sul. Mas esta é a generosidade dos socialistas e dos cristãos, reunida na pessoa do nosso Comissário Pascal Lamy. A Europa cristã oferece ao Sudão fundamentalista e simbólico os meios financeiros para multiplicar o martírio dos cristãos do Sul. Tudo isto é tanto mais chocante quanto os 48 PMD vão servir de intermediários para inundar a Europa de bananas, açúcar e arroz, provenientes de outros países que, como estes, beneficiam das preferências generalizadas. O precedente já existe com, por exemplo, o alho da China que invade a Europa via Malásia, Jordânia, ou outros países, cavalos de Tróia. Mas, se se entender que a própria construção da Europa não é senão o cavalo de Tróia para a criação do império ideológico e comercial cujo centro é os Estados Unidos e a periferia em todos os pontos do planeta, então o relatório do senhor deputado Miranda é o de um fiel servidor do plano mundial. Souchet . O sector da carne de bovino é duplamente sinistrado: às vacas loucas (BSE) veio sobrepôr-se a febre aftosa; à baixa do consumo doméstico devido aos receios largamente exagerados dos consumidores junta-se agora a queda vertiginosa das nossas exportações para os Países Terceiros. Enquanto se queimam milhares de animais, os matadouros abrandam o seu ritmo de trabalho, e os produtores sofrem de forma trágica, atingidos simultaneamente no escoamento dos seus produtos, nos preços e na sua moral face a esta crise que perturba o seu universo e suscita a injusta desconfiança dos consumidores. No "plano em sete pontos" , apresentado pela Comissão para fazer face a esta crise, podemos reconhecer dois tipos de medidas: De um lado, medidas urgentes de gestão dos mercados, destinadas a tentar reequilibrar a oferta e a procura; é o caso da proposta de criação de um regime de compra especial e da não aplicação do limite máximo da tonelagem das compras efectuadas pelos organismos de intervenção. Aprovamos estas medidas, recomendando simultaneamente que se evitem as compras efectuadas pelos organismos de intervenção com vista à armazenagem, o que acaba por só adiar o problema; mais vale a ajuda alimentar sempre que possa ser feita sem desestabilizar os mercados dos países beneficiários Por outro lado, medidas a longo prazo que modificam profundamente a OCM, ou mesmo que desvirtuam a PAC; estas medidas não são todas más, mas não devem ser decididas à pressa; outras são francamente más, como a introdução de um sistema de direitos individuais para o prémio especial para os bovinos machos, que introduziria um sistema de quotas pesado e burocrático, ou ainda a redução do factor densidade, que provavelmente não iria no sentido da extensificação procurada, mas certamente no da descida dos rendimentos dos produtores, que disso não têm qualquer necessidade. Apoiamos o essencial das alterações da nossa Comissão da Agricultura, que felizmente rectificou esta lamentável propensão da Comissão executiva para fazer uma amálgama de medidas de urgência relacionadas com a crise da carne de bovino e para reformar, de forma sub-reptícia, a OCM, contrariamente ao acordo de Berlim. Não que neguemos a necessidade de uma reforma, mas esta não poderá ser improvisada desta maneira, à pressa. Van den Bos e Van der Laan Votámos contra todo o relatório Sturdy e contra todas as alterações ao mesmo, incluindo as apresentadas pelos Grupos ELDR e Verts/ALE, uma vez que se pronunciam a favor dos subsídios e promovem uma produção animal intensiva incompatível com o bem-estar dos animais. A queda do mercado de carne bovina não se deve a causas externas, mas está directamente ligada à forma como a produção e o comércio no sector da produção animal estão organizados e à forma como determinadas crises, como a BSE e a febre aftosa, são combatidas no espaço da UE - com apoio do sector. O sector vê-se por isso agora confrontado com as consequências daquilo que encaramos como o normal funcionamento do mercado. Não há motivo para aumentar ainda mais os subsídios. A proposta do colega Sturdy, de suprimir a pressão do mercado ao regular os subsídios por forma a que, em vez de carne bovina, seja produzida mais carne de vitela - vitelas de jaula, portanto - configura já o cúmulo da hipocrisia. Relatório Langenhagen (A5-0129/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, fui o único a votar contra este relatório Langenhagen que regulamenta e aprova o acordo de pesca com a Gronelândia. Por que razão votei eu contra, Senhor Presidente? Votei contra porque o Partido dos Reformados não vê com bons olhos o facto de os Estados da União Europeia irem pescar nas águas dos outros. Deixemos que cada Estado pesque o seu próprio peixe! Não concordo que paguemos e que, em troca desse pagamento, tenhamos autorização para ir pescar a casa de outros. E isto não é apenas porque, como se sabe, eu sou a favor dos peixes e tenho uma boa relação com os peixes de todo o mundo, mas é precisamente porque considero que a União Europeia deve mudar a sua política da pesca nos territórios e nos mares alheios. Relatório Miranda (A5-0128/2001) Fatuzzo (PPE-DE). (IT) Senhor Presidente, como é habitual, o senhor deputado Poettering entrou neste hemiciclo com um sorriso nos lábios. E então, como não falar do arroz ( "riso" ), de que se fala neste relatório do senhor deputado Miranda? Estou perplexo com este relatório, precisamente no que se refere ao arroz. Votei contra este relatório: se é certo que estou perfeitamente de acordo que se abram os mercados europeus aos Estados pouco desenvolvidos, não concordo que se abram esses mercados para o produto do arroz. O arroz em Itália, em especial nas províncias de Novara, Vercelli, Pavia e Milão, é a fonte de subsistência de numerosos agricultores. Por isso eu não concordo de maneira nenhuma que se abram os mercados do arroz a todos os mercados do mundo. E agora bom apetite, Senhor Presidente, e espero que seja para um bom prato de arroz! Bordes, Cauquil e Laguiller . (FR) Nós não somos contra a decisão de "dar acesso ilimitado aos mercados da UE a todos os produtos dos PMA, à excepção de armas e munições" , pois não há qualquer razão para impor aos produtos originários dos países mais pobres direitos aduaneiros nas fronteiras da União Europeia. Mas, é evidente que esta medida, apresentada como favorável aos países mais pobres do mundo, beneficiará sobretudo as multinacionais implantadas nestes países, em geral as únicas a produzir e a vender no mercado mundial. É sintomático da hipocrisia e da falsidade neste domínio o facto de os três únicos produtos, relativamente aos quais a aplicação desta decisão é adiada, serem a banana, o açúcar e o arroz, isto é, os três produtos cuja produção e comercialização estão nas mãos de multinacionais poderosas, em despique umas com as outras para controlar o mercado internacional. Ainda por cima, as alusões que dão a entender que esta medida pode contribuir para "desenvolver a sua capacidade tecnológica (dos países mais pobres) a fim de poderem vir também a exportar produtos acabados" , noutros termos, que estes países têm uma oportunidade de se desenvolverem, são enganosas. Razão pela qual nos abstivemos. O relatório é levado a constatar, e com razão, que o fosso que separa os 48 países mais pobres do mundo dos outros "voltou a aumentar" . O desenvolvimento destes países, onde vive uma fracção importante da humanidade em condições indescritíveis, exigiria uma partilha das riquezas à escala internacional, absolutamente incompatível com uma ordem económica mundial baseada na desigualdade, na exploração e na pilhagem dos países pobres em benefício da classe capitalista dos países ricos. Presidente Com isto termina o período de votações. (A sessão, suspensa às 13H35, é reiniciada às 15H00) Situação dos prisioneiros turcos Presidente Segue-se na ordem do dia as declarações do Conselho e da Comissão sobre a situação dos prisioneiros turcos. Danielsson . (SV) Senhor Presidente, Senhores Deputados, o Conselho congratula-se com esta oportunidade para debater a situação nas prisões turcas e regista com satisfação que o Parlamento Europeu, tal como o Conselho e a Comissão, está profundamente empenhado nesta questão. A visita a Ancara, em 30 de Abril e 1 de Maio, de membros da Comissão Parlamentar Mista UE-Turquia demonstrou que o Parlamento Europeu tem um importante papel a desempenhar nesta matéria. O Conselho, a Comissão e o Parlamento devem insistir nos seus esforços conjuntos para incentivar o Governo turco a prosseguir na execução de reformas políticas com vista ao cumprimento dos critérios de Copenhaga e a tomar medidas para pôr fim às greves de fome. O Conselho lamenta profundamente que essas greves de fome em diversas prisões da Turquia continuem a saldar-se pela perda de vidas humanas. Trata-se de uma grande tragédia humanitária. Por isso, o Conselho exortou insistentemente as autoridades turcas a que tomassem todas as medidas apropriadas para evitar mais mortes. Instámos igualmente a Turquia a que seguisse, através de alterações legislativas e medidas concretas, as recomendações do Comité Europeu para a Prevenção da Tortura e das Penas ou Tratamentos Desumanos ou Degradantes. As conversações com a Turquia têm sido contínuas, nomeadamente no quadro do diálogo político aprofundado. Realizaram-se reuniões em Estocolmo, em 14 de Março, e em Bruxelas, em 26 de Abril. Na próxima reunião do Conselho de Associação com a Turquia, em 26 de Junho, serão igualmente abordadas questões relacionadas com os direitos humanos. Para além destes contactos, prossegue o diálogo com o Governo turco através das representações em Ancara da Presidência e dos Estados­Membros. Realizaram-se reuniões com os ministros da Administração Interna e da Justiça, tendo a situação nas prisões, em ambos os casos, ocupado o topo da agenda de trabalhos. O Conselho regista com satisfação que o Governo turco tenha decidido, desde o início da crise, cooperar com o Comité para a Prevenção da Tortura do Conselho da Europa que, até ao momento, já efectuou três visitas ao país para debater a situação criada pelas greves de fome em curso. Já entraram em vigor, ou irão entrar em breve, algumas alterações legislativas que visam, nomeadamente, diminuir o isolamento dos reclusos. É preciso que essas reformas sejam postas em prática de forma generosa e correcta e sejam aplicadas em conformidade com as recomendações do Comité para a Prevenção da Tortura do Conselho da Europa. O Conselho está muito esperançado em que as medidas agora tomadas pelo Governo turco conduzam ao fim das greves de fome. Nesta situação desespero, é também necessário apelar aos grevistas da fome e às suas famílias para que ajam de forma a poupar vidas humanas. O Conselho continuará muito atento ao evoluir da situação, em diálogo com o Governo turco e com as organizações de voluntários envolvidas. Neste contexto, o Conselho recorda que a parceria para a adesão com a Turquia, aprovada em Março pelo Conselho, menciona a reforma do sistema prisional como um domínio prioritário em que a Turquia precisa de tomar medidas para dar cumprimento aos critérios políticos de Copenhaga. Verheugen Comissão - (DE) Senhor Presidente, Senhor Presidente do Conselho, Senhoras e Senhores Deputados, a Comissão saúda o presente debate acerca da situação nas prisões da Turquia. Nas últimas semanas foram desenvolvidos esforços conjuntos por representantes do Parlamento, bem como pela Presidência e pela Comissão, com vista a contribuir para a resolução deste grave problema humanitário. A próxima visita de uma delegação do Parlamento Europeu às prisões turcas vai, por si, constituir mais um impulso para a reforma do direito penal na Turquia. A Comissão lamenta profundamente o facto de já 22 pessoas terem perecido no decurso da greve de fome nas prisões turcas. Muitas outras pessoas se encontram em enorme sofrimento, deteriorando-se o seu estado de dia para dia. Muitos prisioneiros enfrentam a morte, se não for encontrada uma solução para pôr termo a esta greve de fome. Abstraindo totalmente das ideias políticas dos organizadores desta greve de fome, a Comissão considera que a actual situação inspira gravíssimas preocupações. A situação nas prisões turcas constituiu um dos pontos principais da reunião que mantive ontem de manhã em Bruxelas com o Ministro dos Negócios Estrangeiros turco. Ficou patente que, também para o Governo turco, são necessárias medidas para impedir o prosseguimento das mortes. Neste contexto, a Comissão congratula-se com o facto de o Parlamento turco já ter aprovado uma alteração ao artigo 16º da Lei Anti-terrorismo turca. Este novo regime tem em particular como objecto possibilitar aos reclusos a participação em actividades sociais no âmbito do cumprimento da pena. Daqui lançamos o nosso apelo à Turquia, no sentido de providenciar para que estas alterações entrem em vigor o mais rapidamente possível, de modo que haja uma real melhoria das condições de detenção nas prisões turcas. O Ministro dos Negócios Estrangeiros turco informou-me igualmente de que se encontram em preparação mais duas leis, com vista a garantir que os detidos dispõem de condições adequadas para o cumprimento das penas respectivas. Uma dessas leis prevê a criação de um organismo supervisor para a execução penal, a constituir por representantes de organizações não governamentais turcas. A segunda lei cria a função de juiz supervisor para a execução penal. Ambas as leis já foram aprovadas pela Comissão dos Assuntos Jurídicos do Parlamento turco e vão ser dentro em breve submetidas a deliberação pela assembleia nacional turca. Gostaria de sublinhar que a Comissão atribui grande importância à implementação de mais reformas ao nível do direito penal e do direito de execução penal. A Comissão apoia as recomendações do Comité para a Prevenção da Tortura do Conselho da Europa. Também este aspecto ficou expressamente estipulado na Parceria para a Adesão. A situação nas prisões turcas constituía já um importante tema para a Comissão, mesmo antes de eclodirem os distúrbios e de terem início as greves de fome. A Comissão repete o apelo lançado ao Governo turco em 21 de Março de 2001, no sentido de este tomar todas as medidas necessárias para evitar a ocorrência de mais mortes. Terá igualmente de ser providenciada uma adequada assistência médica. O Governo e o Parlamento da Turquia deverão prosseguir a colaboração encetada, com vista a acelerar a reforma do direito penal na Turquia. De um país que pretende vir a ser membro da União Europeia, esperamos que garanta a todos os níveis o respeito pelos direitos humanos, inclusive nas prisões. Simultaneamente, a Comissão apela insistentemente aos responsáveis pela organização da greve da fome, no sentido de se demarcarem de todas as acções e reivindicações que possam ocasionar mais perdas de vidas humanas. Aqueles que chamam a si a representação dos interesses dos detidos, devem prová-lo, deixando em primeiro lugar de pôr em risco a vida e o bem-estar dos detidos. Em qualquer situação, há que respeitar o princípio de nos devermos abster de, por motivos políticos, colocar em perigo a vida e a saúde das pessoas. A Comissão está segura de que é possível evitar a perda de mais vidas e de que é possível melhorar as condições de detenção nas prisões turcas, desde que todos os intervenientes - incluindo os organizadores da greve de fome - actuem com moderação e sentido das responsabilidades. Lamassoure Senhora Presidente, em nome do Grupo PPE, gostaria de agradecer ao Conselho e à Comissão por ter aceite fazer o ponto da situação sobre esta questão tão delicada e dolorosa das prisões turcas. Trata-se de uma situação de crise aguda que, como o lembrou o senhor Presidente em exercício do Conselho, já fez 22 vítimas e poderá fazer ainda muitas mais. Assim, o nosso Parlamento não pretende intervir de forma intempestiva. Várias iniciativas, de origens diversas, foram tomadas para facilitar a procura de uma solução: o Presidente da Assembleia Parlamentar do Conselho da Europa, a Presidência do Conselho, a Comissão Europeia, como o lembrou o Senhor Comissário Verheugen, e, a título pessoal, o Presidente da nossa delegação parlamentar, que se deslocou a Ancara e se avistou com todos os protagonistas deste conflito singular. O nosso objectivo é acompanhar as iniciativas, sem interferência inútil, mas dando mostras do interesse permanente do Parlamento Europeu e da sua vigilância relativamente aos direitos do Homem e a tudo o que toca ao nossa parceiro turco. Desde o início do ano, a Turquia atravessa momentos difíceis. Uma enorme crise financeira comprometeu os resultados do plano de rectificação que já estava em curso. A União Europeia apoia e completa a acção do FMI para auxiliar na concretização do dispositivo sólido, iniciado com determinação pelo Ministro Kemal Dervis. Teremos a oportunidade de, no final do Verão, fazer o ponto da situação sobre os resultados desta política e de avaliar o programa nacional de adaptação do acervo comunitário recentemente adoptado pelo Governo de Ancara. Mas, ao mesmo tempo, as prisões turcas foram o palco de insurreições reprimidas de forma particularmente sangrenta, seguidas de greves de fome que os seus actores propõem levar até às últimas consequências. Estamos conscientes da extrema dificuldade que a situação coloca às autoridades turcas. Os dirigentes do movimento pertencem a organizações extremistas fanáticas que não hesitam em brincar com a vida dos seus militantes, ou mesmos dos seus familiares, para fins de propaganda política. Paradoxalmente, o movimento desencadeou-se, aliás, quando os interessados iam ser transferidos de prisões com excesso de reclusos, onde estavam amontoados em condições indignas, para estabelecimentos prisionais modernos, em conformidade com as recomendações do Conselho da Europa. Nos anos 70 - 80, as nossas próprias democracias conheceram fenómenos deste género, embora, sem dúvida alguma, em menor escala. Não subestimamos, por conseguinte, a dificuldade da situação, mas insistimos na necessidade de encontrar rapidamente uma solução para o aspecto humanitário da crise e na necessidade de pôr fim a estas mortes que se sucedem dia após dia, contudo, sem ceder à chantagem política evidentemente inaceitável. Uma delegação do nosso Parlamento visitará no início de Junho as prisões turcas para tentar avaliar a situação real, de forma objectiva, e para proceder a recomendações tendo em vista uma política prisional a longo prazo. É francamente desejável que o problema humanitário actual seja resolvido até lá. Uma rápida modernização do código penal e do regime prisional turcos, como o afirmou o senhor Comissário Verheugen, acrescida da adopção de medidas de pacificação no seio das novas prisões, poderão contribuir para um tal desenlace. Ao mesmo tempo, estou convencido de que as mesmas seriam apreciadas como sendo uma expressão significativa da parte da Turquia da sua vontade de se aproximar do modelo europeu. Swoboda Senhor Presidente, Senhor Presidente do Conselho, Senhor Comissário. Conforme foi referido pelo Comissário e pelo Presidente do Conselho, estamos a debater uma situação num país que, além de não ficar distante da Europa, é um país candidato e onde existe uma série de graves problemas. Existem grandes problemas económicos, para os quais se tenta encontrar uma solução - espero que tudo corra bem. A União Europeia vai, pelo seu lado, apoiar as reformas. Continua a haver uma capacidade e uma disponibilidade muito reduzidas para reformas no que se refere ao sistema político - o Presidente da República e também os militares chamaram a atenção para o facto. Praticamente não existem progressos relativamente à chamada questão dos curdos, portanto, a questão das minorias, além de existir uma situação horrenda nas prisões. Seríamos levados a pensar que, um país com tantos problemas, tentaria pelo menos solucionar os mais prementes e graves. Fiz uma curta visita à Turquia juntamente com o meu colega Cohn-Bendit. Quanto a mim, tive uma estadia extremamente breve, mas permitiu constatar que actualmente estamos em presença de um diálogo de surdos ou duros de ouvido: de um lado estão os organizadores da greve de fome, aos quais eu pediria que lhe pusessem fim. Do outro lado está o Governo turco. Para que a anunciada delegação do Parlamento Europeu venha a ter algum sentido, alguma possibilidade de êxito, ambas as partes vão ter de estar disponíveis para chegar a um compromisso ou, pelo menos, a uma interrupção das suas acções. É um facto que a situação nas prisões turcas tem de ser alterada. Em todo o caso, em relação às diferentes propostas - trata-se de uma ligeira crítica ao Comité para a Prevenção da Tortura do Conselho da Europa - há que ter em conta as condições de enquadramento como um todo. A Turquia é um país que, pelas suas disposições legais, continua a fazer, em cada dia que passa, uma quantidade de presos políticos e este é que é o problema. Não existem tantos presos políticos devido a haver tantos atentados, existem tantos presos políticos porque a situação legal na Turquia permite que haja tantos presos e este constitui o primeiro ponto de reflexão. Segundo: mesmo nos casos em que existem presos devido a actividades terroristas - o que não nego, de modo algum, nem estou a querer apoiar o terrorismo - tem de se chegar a uma situação em que o regime de isolamento é abolido ou pelo menos minorado para níveis humanamente toleráveis. O senhor Comissário anunciou uma série de medidas que a Turquia vai agora pôr em prática. Tive, em Janeiro, uma conversa com o Ministro da Justiça turco e já nessa altura estas questões foram colocadas em cima da mesa. Mas o que se passa é exactamente o mesmo que se passa com o sistema de vigilância, com o artigo 16º e o sistema do juiz que deve supervisionar a execução da pena: a grande questão que se coloca na Turquia é a de saber como aplicar os instrumentos. As mesmas disposições legais podem ser aplicadas de forma humana, tendo em conta os direitos humanos, mas podem também ser aplicadas de forma que vão no sentido do isolamento e da prisão em regime de isolamento. Exorto a Turquia a dar ao Parlamento Europeu e à Europa uma oportunidade para que a possamos ajudar a superar esta complexa situação. Mas, é evidente que a Turquia tem de querer a nossa ajuda. Duff PT - (EN) Aqueles que de nós estudaram a questão a fundo estão, certamente, em posição de saudar o verdadeiro progresso que, não obstante, a Turquia está a realizar, com vista à reforma do seu sistema prisional. Partilhamos também, de alguma forma, o sofrimento dos presos políticos e respectivas famílias, que decidiram fazer greve de fome até às últimas consequências. O sistema judiciário e penal turco está a atravessar um período de transição de um regime baseado na justiça distributiva e na opressão para uma abordagem mais ocidental, em que os prisioneiros são penalizados, mas não sofrem maus tratos. A União Europeia deverá apoiar este processo de reforma através de uma ajuda financeira e também técnica, mas seguramente prudente, a medidas específicas conducentes a um clima de confiança, sem o que não se porá fim a este jejum. Estas medidas incluem a formação dos funcionários da justiça, dos guardas prisionais e gendarmes, a garantia de serviços médicos de qualidade, a melhoria das condições para as visitas prisionais e a instituição de um serviço de inspecção independente do sistema prisional, bem como a defesa dos advogados. A detenção em isolamento deverá constituir a excepção e não a regra. As normas prisionais devem ser escrupulosamente aplicadas e o tratamento arbitrário de todos os reclusos tem de acabar. Cohn-Bendit Senhor Presidente, permita-me, desde já, uma observação de fundo. As reformas no sistema prisional constituem as reformas mais difíceis de aplicar, não apenas em Estados como a Turquia, mas também entre nós. Sabemo-lo perfeitamente. As prisões constituem sempre os elos mais fracos, os chamados pontos fracos, de uma democracia. Mesmo nas democracias evoluídas da União Europeia, a situação nas prisões é tudo menos idílica e democrática. Quer isto dizer, aplicado à Turquia, que a situação nas prisões de um país que ainda tem de encontrar o seu caminho para uma cultura democrática, constitui um reflexo deste desenvolvimento contraditório. Daí que, quanto a mim, seja muito importante ter em conta o seguinte: não sei se foi o Conselho ou a Comissão a dizer que exortavam a Turquia a aplicar as suas leis de forma magnânima. Considero que, em termos de direito, se trata de um princípio incorrecto. Ao direito não se responde de forma magnânima, mas sim com direito. Creio que a contradição existente na reforma do sistema prisional da Turquia reside no facto de esta, no fundo, ser deixada ao critério das administrações das prisões, sendo-lhes dada a possibilidade de a aplicar desta ou daquela maneira. Esta situação não é propícia a desencadear a confiança por parte dos detidos que têm más experiências com esta administração prisional e com os respectivos guardas prisionais. É este o problema. Como é que se desenvolve a confiança? É por isso que estou convencido - cheguei a essa conclusão na nossa visita - de que temos de encontrar rapidamente uma solução, dado que os presos mudaram de opinião, tendo deixado de apresentar reivindicações de grande complexidade. O que estes pretendem, desde já, para acabar com a greve de fome é a concretização imediata da abertura das celas individuais, a concretização imediata da reorganização das visitas de familiares e advogados, cuidados médicos por médicos à sua escolha, é mais ou menos isto que os presos reivindicam. Daí o nosso apelo: em primeiro lugar, a Turquia deverá ser magnânima na concretização do que ainda está para vir, mas deve começar por abrir as portas e as prisões, de modo a pôr fim à greve de fome. Em segundo lugar, deverá iniciar-se um diálogo com os presos, de modo a esclarecer o que estes ainda pretendem. É importante que este aspecto seja tido em conta. Em terceiro lugar, e considero que é fundamental, a Turquia tem de deixar clara a sua disponibilidade para, no diálogo, tratar estas pessoas como pessoas que são. Por outro lado, dizemos às organizações que orientam esta greve de fome, que o seu levantamento tem de ser decidido pelos presos e não por uma qualquer direcção partidária. É esta a nossa reivindicação, pois é a vida destas pessoas que está em risco e não a dos membros da direcção, em Bruxelas, que continuam a comer e a beber. Uca Senhor Presidente, caros colegas, a greve de fome dos presos turcos e seus familiares dura há meses e já custou demasiadas vidas. A União Europeia não pode continuar a assistir em silêncio à morte de mais pessoas. O Parlamento Europeu tem de possuir uma opinião consistente de modo a ser levado a sério enquanto parceiro de negociações. Não podemos ficar indiferentes perante as maciças violações dos direitos humanos nas prisões turcas. Não podemos esquecer os valores humanos. A União Europeia não pode abdicar do respeito pelos direitos humanos. O Parlamento turco aprovou recentemente uma lei com vista a um desagravamento das condições de detenção em regime de isolamento. Segundo esta, apenas os presos condenados com base na lei anti-terrorismo não podem participar em actividades culturais e desportivas. Critico esta lei, pois não permite que todos os detidos participem nas actividades comuns. Todos os presos devem ser tratados de forma igual. Não posso aceitar em silêncio que os presos em regime de isolamento sejam torturados e sujeitos a sevícias e, sem que haja quaisquer testemunhas, se encontrem à mercê dos carcereiros. Em regime de isolamento as pessoas estão completamente à margem do mundo exterior. Ora, toda a pessoa necessita de proximidade e contacto com outros seres humanos. Daí que seja urgentemente necessário encontrar uma solução para impedir que haja mais mortes. Nesta perspectiva, em nome do Grupo GUE/NGL, exorto o Governo turco e as organizações de presos a que entrem num diálogo político. Através do diálogo é possível chegar a um consenso social, ao passo que a violência apenas traz consigo mais violência. O meu grupo não pode interferir nos assuntos internos da Turquia, no entanto, todos gostaríamos de prestar um contributo para acabar com esta situação. Se a Turquia pretende vir a ser aceite como membro da União Europeia tem de se comprometer a respeitar os valores da democratização e da humanização no cumprimento das penas. Os direitos humanos têm de ser válidos para todos, inclusive para os presos. O que eu desejo é que haja união, que haja paz interior, sem lugar ao ódio que apenas abre feridas profundas. Neste sentido, vale a pena erguermos a nossa voz. Belder Senhor Presidente, no seio do meu grupo, a palavra "Europa" - entre aspas - é por vezes sinónimo de intromissão. O mesmo não se aplica, contudo, ao ponto da ordem do dia respeitante à situação dos prisioneiros turcos. É legítimo que o Conselho, a Comissão e o Parlamento se debrucem conjuntamente sobre este assunto, já que, ao fim e ao cabo, a República da Turquia goza do estatuto de país candidato. Para poder realmente aderir à União, um país candidato tem de cumprir os critérios de Copenhaga. Um importante requisito europeu, neste âmbito, é o Estado de direito. Tendo em conta as persistentes acusações graves dirigidas ao regime penitenciário turco, esta espinhosa questão interna exige, pois, a atenção da Europa. A recente introdução do novo modelo de prisão do tipo F na Turquia constitui uma complicação adicional que já deu aso a uma verdadeira chuva de queixas e até mesmo a greves da fome maciças. Com base na minha convicção cristã, rejeito terminantemente a derradeira arma política da morte voluntária pela fome. Ao mesmo tempo, esta doutrina reclama, todavia, um tratamento digno dos prisioneiros, no quadro do Estado de direito. As considerações acima expostas levam-me a concordar vivamente com a criação de uma delegação ad-hoc do PE para as prisões turcas. Na qualidade de membro desta delegação, conto com a inteira cooperação das autoridades turcas por ocasião da nossa visita, a realizar no princípio de Junho, na esperança de que, na aplicação do princípio do contraditório, o Parlamento Europeu possa contribuir para pôr termo à tragédia dos prisioneiros em greve da fome. Maij-Weggen Senhor Presidente, o meu contributo para este debate diz respeito aos grupos da população cristã na Turquia que são castigados de forma desproporcionalmente pesada e são detidos em prisões turcas, precisamente em virtude da sua origem étnica e da sua religião. Estas pessoas deparam-se aí com inúmeras contrariedades. São alvo de maus-tratos, não só por parte da direcção dos estabelecimentos prisionais mas também pelos demais prisioneiros e praticamente não gozam de protecção. A Turquia conta com perto de 62 milhões de habitantes, 99% dos quais são muçulmanos e menos de meio porcento cristãos. O maior grupo de cristãos é composto pelos cidadãos que pertencem à Igreja Ortodoxa Arménia, à Igreja Ortodoxa Síria e à Igreja Católica Romana. No Oeste, temos ainda os ortodoxos gregos. E, muito embora a Constituição turca respeite a liberdade de religião, os instituições de ensino das Igrejas Ortodoxas Arménia e Grega, bem como da Igreja Ortodoxa Síria, foram encerrados em massa. Especialmente a comunidade cristã arménia é sistematicamente alvo de ataques. Ainda não há muito tempo, uma livraria cristã foi incendiada pelo exército, tendo ficado feridas 26 pessoas. O delito resumia-se à venda de Bíblias. De acordo com o porta-voz do patriarca arménio, durante os últimos anos o Governo turco confiscou quarenta parcelas de terra pertencentes à Igreja Cristã Arménia. Aqueles que protestam são detidos e, como não muçulmanos, são alvo de maus-tratos nas prisões. A Igreja Ortodoxa Síria é tratada de forma ainda mais cruel e, em consequência das intimidações, mais de 100 000 cidadãos ortodoxos sírios oriundos do Sul da Turquia deixaram o país, nomeadamente para a Europa Ocidental. Na província pela qual sou politicamente responsável, vivem 9 000 cristãos ortodoxos sírios que perderam mais de 800 aldeias no Sul da Turquia. As pessoas que permaneceram na região são intimidadas, presas e maltratadas. Não sou contra a adesão da Turquia à União Europeia. Contudo, devo dizer que, se os cristãos continuarem a ser alvo de maus-tratos naquele país, poderei vir ainda a declarar-me desfavorável a tal adesão. Ceyhun Senhor Presidente, em primeiro lugar quero agradecer as informações prestadas pelo Conselho e pela Comissão, pois estou convencido de que a partir destas instâncias é possível fazer muita coisa, apesar do pouco que os jornais relatam sobre este assunto. Falei hoje ao telefone com uma jornalista de um jornal da Baviera, que se encontra em Istambul. Foi deste modo que soube, consternado, que, não só o Governo turco ignora, em alguns casos, as mortes actualmente ocorridas nas prisões turcas, mas também a sociedade civil turca não manifesta qualquer interesse por este caso. Nestas condições, é naturalmente muito difícil fazer perceber às pessoas, que se encontram na Turquia, a razão pela qual o Parlamento Europeu debate hoje esta problemática. Mas devia ser precisamente a opinião pública turca a saber que nenhum Estado de Direito pode aceitar que nas suas prisões morram pessoas e ninguém faça nada. É por esta razão, precisamente porque levamos a Turquia a sério, porque queremos que a Turquia tenha no futuro uma oportunidade relativamente à União Europeia, que pretendemos que o lado turco adopte o mesmo comportamento que esperaríamos dos nossos próprios Estados-Membros. Nestas circunstâncias é muitíssimo triste e preocupante verificar que ... (Manifestantes invadem o plenário e gritam palavras-de-ordem; protestos de numerosos deputados) Presidente Senhor Deputado Ceyhun, diga-se em abono da verdade que os seus discursos normalmente não causam tanta agitação. Ceyhun Senhor Presidente, não vou abusar da situação para ter mais tempo de intervenção. Julgo que ainda disponho de aproximadamente meio minuto e vou já concluir a minha intervenção. Lamento, naturalmente, este incidente. Não tenho problemas com qualquer tipo de manifestações, mas creio que seria possível, precisamente neste caso, assistir com respeito ao trabalho deste Parlamento, não o boicotando, precisamente na altura em que nos esforçamos por acabar com esta situação da forma o mais pacífica possível e por impedir as mortes das pessoas. Mais não vou dizer a este respeito. Relativamente ao problema em si, o que aqui aconteceu mostra-nos, contudo, as dificuldades com que nos defrontamos. Resta-me apelar à Turquia, como já o fez o meu colega Cohn-Bendit. É possível convencer algumas pessoas a porem fim às suas acções, desde que a Turquia mostre receptividade nos três pontos já indicados por Daniel Cohn-Bendit. Espero que a Turquia leve, finalmente, estes esforços a sério, venha um pouco ao nosso encontro e deixe de ter uma atitude obstinada, pois a opinião pública europeia não está disposta a aceitar o comportamento da Turquia. E este é o maior prejuízo para a imagem da Turquia. Pack Senhor Presidente, pedir-lhe-ia que aprofundasse o modo como estas três pessoas conseguiram penetrar no hemiciclo. O sistema de segurança que aqui temos é de tal modo rigoroso que nós próprios chegamos a ter dificuldades em facultar a entrada aos nossos cidadãos que têm vontade de aqui vir. Não é possível que estas pessoas aqui tenham entrado sem terem sido autorizadas. O facto de os comunistas se terem levantado quando os manifestantes entraram, dá-nos a indicação da sua proveniência. Peço-lhe encarecidamente que investigue quem é que, de facto, assinou a autorização de entrada. Presidente Bem, os senhores deputados mantiveram uma calma admirável durante a manifestação. Não a percamos agora. Não sabemos como é que os manifestantes entraram, mas isso irá ser investigado ao pormenor. A Presidente será, obviamente, informada e proceder-se-á a uma investigação. Por acaso, na reunião da Mesa de segunda-feira, discutiu-se o reforço da segurança. Infelizmente nada se fez em termos práticos. Swoboda Senhor Presidente, com todo o respeito que me merece, não posso partilhar a sua opinião. Para mim, não está em causa o conteúdo político. Gostaria, em primeiro lugar, de fazer referência ao facto de o meu adido de imprensa, ao tentar esta manhã dar um passo aqui dentro, ter imediatamente sido impedido de o fazer. Tudo bem, está certo. Mas não entendo com foi então possível que estas três ou quatro pessoas, que não têm nada a ver com o Parlamento, tenham entrado nesta sala. Em segundo lugar, quando o Ministro dos Negócios Estrangeiros Cem esteve na nossa Comissão dos Assuntos Externos, houve um incidente idêntico, em que este, por pouco, não foi agredido. Independentemente do país envolvido, é extremamente desagradável que o Parlamento disponha de um sistema burocrático de segurança - utilizo propositadamente a expressão sistema burocrático - que efectivamente coloca obstáculos de toda a ordem aos parlamentares, mas que não tem capacidade para impedir um incidente deste tipo numa situação em que está a decorrer um debate sobre a Turquia e em que se deve estar de sobreaviso depois do problema que houve no passado. Para mim, esta situação é escandalosa! Solicito que este caso seja levado mais a sério, pois não é o conteúdo político que está em causa, mas sim o facto de saber como se pode actuar nestas circunstâncias. Da próxima vez pode ser um Presidente que está a intervir e é impedido de o fazer ou é atacado. Gostava de saber como ficaria a reputação do Parlamento num caso destes. Presidente Senhor Deputado Swoboda, o Senhor deve ter-me compreendido mal. Claro que levo este incidente muito a sério, só que penso que não se ganha nada em perturbar o bom funcionamento desta assembleia. A Presidente será informada do sucedido, e requerer-se-á às autoridades competentes que tomem medidas. Como disse, na segunda-feira, a Mesa debateu a questão do sistema de segurança, e o Secretário-Geral está neste momento a elaborar um relatório sobre as possíveis medidas a tomar. Existe, contudo, um problema. Sucede que sou membro da Comissão dos Orçamentos, se é que posso utilizar este local para propaganda, e esta está a bloquear a libertação de verbas para os serviços de segurança. Temos 15 lugares bloqueados. Portanto, se quiserem saber por que razão dispomos de pouco pessoal nos serviços de segurança, perguntem à Comissão dos Orçamentos. Danielsson . (SV) Senhor Presidente, gostaria de agradecer aos senhores deputados que participaram neste útil debate. Julgo que ele demonstra um empenhamento muito grande e construtivo em relação à situação na Turquia. O Parlamento Europeu, o Conselho e a Comissão têm de prosseguir nos seus esforços conjuntos. A nossa mensagem principal para o Governo turco tem de ser muito clara neste ponto: exigem-se medidas imediatas para evitar mais mortes. Aproveito esta ocasião para manifestar o meu caloroso apreço pela visita que os senhores deputados Cohn-Bendit e Swoboda efectuaram à Turquia no fim de Abril e princípio de Maio. Penso que são, justamente, estas iniciativas que são necessárias para chamar a atenção para a grave situação existente e para dar a conhecer à opinião pública europeia, de forma clara e objectiva, o que está a acontecer. Em nome do Conselho, agradeço este contributo. Quero também exprimir o meu acordo com o que disse o senhor deputado Swoboda a respeito da necessidade de reflectirmos sobre o sistema político que produz um regime prisional como o que existe na Turquia. É claro que temos de atacar a questão concreta das más condições nas prisões, mas temos de ver, igualmente, o quadro inteiro: o sistema político e a situação económica. É por essa razão que eu, na qualidade de Presidente do Conselho em exercício, me empenhei em apoiar os esforços do FMI e do Banco Mundial para ajudar o Governo turco nas suas medidas de recuperação económica, porque acreditamos que assim poderão ser criadas condições para melhorar, nomeadamente, a situação nas prisões turcas. Espero, por conseguinte, continuar a manter um diálogo intenso com o Parlamento. O Conselho continuará a falar muito claramente com o Governo turco. Ao nível dos contactos locais, a Presidência sueca e, certamente, as próximas presidências continuarão também a ser muito claras em relação ao governo turco. Esperamos alcançar, a breve prazo, resultados concretos nesta questão, para nós tão importante, das inaceitáveis condições nas prisões turcas. Presidente Está encerrado o debate. Situação na Antiga República Jugoslava da Macedónia (ARJM) Presidente Segue-se na ordem do dia as declarações do Conselho e da Comissão sobre a situação na Antiga República Jugoslava da Macedónia (ARJM). Danielsson . (SV) Senhor Presidente, Senhores Deputados, em finais de Fevereiro, extremistas albaneses ocuparam a aldeia de Tanusevci, na fronteira entre o Kosovo e a Antiga República Jugoslava da Macedónia (ARJM), o que deu origem a um crescendo de violentos combates entre os extremistas e as forças militares e policiais da ARJM. Em meados de Março, as perturbações estenderam-se à cidade de Tetovo, na ARJM ocidental, quando homens não uniformizados ocuparam as aldeias a norte da cidade e, a partir daí, bombardearam implacavelmente a cidade. O exército da ARJM deu início a uma contra-ofensiva contra as aldeias ocupadas, tendo concluído a sua recuperação em 1 de Abril. No entanto, um pouco mais tarde, no mesmo mês, os extremistas reiniciaram os combates em aldeias a noroeste da cidade de Kumanovo, combates que ainda hoje prosseguem. Existe, portanto, um claro risco de estar eminente uma verdadeira guerra civil, o que a União Europeia tem feito grandes esforços para evitar. A União Europeia reagiu quase imediatamente aos combates em torno de Tanucevci e Tetovo, produzindo declarações de condenação dos ataques armados e de apelo a todas as partes envolvidas para que cessassem imediatamente os actos de violência. Deu-se início a uma intensa actividade diplomática em Skopje, em apoio do governo da ARJM, da soberania e da integridade territorial do país. A representação local da Presidência da UE estabeleceu contactos estreitos com os principais actores em campo. Apelou-se ao Governo da ARJM para que agisse com contenção contra os extremistas, aos dirigentes dos principais partidos albaneses para que se demarcassem claramente dos extremistas e os isolassem, e aos partidos eslavo-macedónios da oposição para que não se aproveitassem da situação para espicaçar os sentimentos nacionalistas contra a minoria albanesa. Desde o princípio da crise, foram também desenvolvidos intensos esforços para fazer chegar ao grande público, por intermédio da comunicação social do país, a mensagem da União sobre a demarcação em relação aos extremistas. Deu-se agora início, também, a uma intensa diplomacia de vaivém. O ministro dos Negócios Estrangeiros Kerim foi convidado para conversações com o Presidente do Conselho em exercício e o Alto Representante Javier Solana, por ocasião da reunião de 19 de Março do Conselho "Assuntos Gerais". No dia seguinte, uma tróica de dirigentes acompanhou o senhor Solana a Skopje e, no final da mesma semana, a tróica de ministros dos Negócios Estrangeiros seguiu com o senhor Solana para Skopje e Pristina, para manifestarem o seu apoio ao Governo e a sua condenação das acções dos extremistas. As visitas tiveram como resultado, entre outros, o facto de a tróica ter conseguido que os dirigentes albaneses na ARJM e no Kosovo subscrevessem declarações em que se demarcam publicamente dos métodos violentos dos extremistas e os exortam a defenderem as suas reivindicações na arena política e em conformidade com as regras do jogo democrático. Para dar mais um sinal do apoio da UE à liderança política da ARJM, o Presidente Trajkovski foi convidado para a reunião de Estocolmo do Conselho Europeu, em 23 de Março. O convidado teve a ocasião de apresentar, perante todo o Conselho Europeu, os seus pontos de vista sobre a vulnerável situação do seu país. Para sustentar financeiramente o apoio político, foi efectuada uma reponderação das ajudas da União à ARJM para o corrente ano. Tanto a Comissão como os Estados­Membros da UE desenvolveram grandes esforços para cobrir, nomeadamente, o défice financeiro da nova universidade de língua albanesa em Tetovo e para tentar tomar medidas urgentes de reconstrução das casas destruídas nas aldeias a norte de Tetovo, bem como para procurar apoiar outros projectos que possam contribuir para fortalecer a coesão inter-étnica no país. Como todos certamente sabem, em 9 de Abril e após cerca de um ano de negociações, a ARJM assinou com a UE um acordo de estabilidade e associação, tendo sido o primeiro país dos Balcãs ocidentais a fazê-lo. Este acordo representa um passo fundamental na aproximação da ARJM à União Europeia e a sua assinatura constituiu também um acto simbólico do apoio da UE ao país. Actualmente, a ARJM é reconhecida - tal como outros países dos Balcãs ocidentais - como potencial candidata à adesão à UE. Os incidentes na ARJM tornaram, porém, evidente que é verdadeiramente necessário melhorar a situação e os direitos da minoria albanesa e das outras minorias do país. Por ocasião da assinatura do acordo de estabilidade e associação, o Governo da ARJM lançou um plano de reformas tendentes a acelerar a adaptação global que esse acordo implica e também a intensificar o diálogo inter-étnico, bem como a reforçar a posição das minorias. Infelizmente, somos forçados a constatar que a execução concreta das reformas está a ser muito lenta. Na verdade, até agora, apenas se conseguiu evitar a declaração de estado de guerra, adiar o recenseamento geral da população para Outubro e fixar a data das novas eleições para o Parlamento, em 27 de Janeiro de 2002. Mas, sobretudo, conseguiu-se - depois de intensas negociações e pressões por parte da comunidade internacional - formar uma ampla coligação governamental que funcionará como base política e plataforma para as difíceis mas necessárias medidas que terão de ser tomadas no futuro próximo. No entender do Conselho, há medidas que o Governo deveria e poderia aplicar imediatamente. É o caso, por exemplo, e em primeiro lugar, da criação de um terceiro canal da televisão estatal dirigido às línguas minoritárias; em segundo lugar, da aprovação da lei, há muito esperada, relativa ao reforço da autonomia local; e, em terceiro lugar, da ratificação da Carta das Línguas Regionais ou Minoritárias do Conselho da Europa. A médio prazo, e antes das eleições do próximo ano, o Governo tem também de introduzir na Constituição do país as alterações necessárias para eliminar as diferenças entre a posição da população eslavo-macedónia e a das minorias nacionais, bem como de tomar as medidas necessárias para aumentar a presença das minorias na administração. A tróica de ministros dos Negócios Estrangeiros encontra-se hoje, de novo, em Skopje, para transmitir esta mensagem. A ministra dos Negócios Estrangeiros sueca, senhora Lindh, saiu desta assembleia directamente para Skopje. Nesta reunião, a tróica vai convidar a nova coligação governamental a apresentar, por ocasião da reunião de 25 e 26 de Junho do Conselho "Assuntos Gerais", um balanço dos progressos alcançados e os seus planos para o futuro. Por outras palavras, a ARJM está a atravessar um processo de reformas difícil mas necessário. O tempo urge, se quisermos evitar uma nova guerra civil. Importa salientar que a responsabilidade principal cabe à liderança da ARJM. A União Europeia tem a desempenhar uma importante função de apoio, e o Conselho, conjuntamente com o Alto Representante Javier Solana e a Presidência, tenciona continuar a dar o seu apoio a este processo, tanto a nível central como local. Pensamos que o Parlamento e os seus grupos políticos também têm um importante papel a desempenhar. Daqui até ao final de Junho, a frágil coligação governamental irá precisar de apoio e encorajamento, mas também de pressões, para levar a cabo as necessárias reformas e, ao mesmo tempo, manter-se unida. No entender do Conselho, seria de grande valia que os grupos políticos do Parlamento contactassem os seus congéneres na ARJM e os apoiassem neste processo, nos casos em que isso ainda não aconteça. Ainda existe uma possibilidade de evitar uma guerra civil devastadora na ARJM. Temos de agarrar essa possibilidade. Verheugen Comissão - (DE) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, a Comissão saúda os esforços da liderança macedónia, que conduziram, no domingo passado, à formação de uma coligação governamental alargada, fazendo votos de que este novo governo obtenha resultados concretos no diálogo entre os partidos. Este diálogo - como sabem - foi iniciado há algumas semanas em articulação com a União Europeia. Vamos continuar a apoiar o novo governo no sentido de continuarem a ser promovidas a tolerância e a moderação e de o princípio do "Diálogo em vez de violência" ser aplicado na resolução de diferendos. O meu colega Chris Patten e a Presidência, por ocasião da visita da tróica ministerial da União Europeia a Skopje, transmitirão hoje esta mensagem ao novo Governo e ao Presidente do país. Em 9 de Abril foi assinado no Luxemburgo o Acordo de Estabilização e de Associação entre a União Europeia e a Macedónia. Este foi um passo extremamente importante e seguramente histórico para a estabilidade de toda a região balcânica. A Macedónia é o primeiro país da região com o qual é assinado um Acordo deste tipo. O segundo Acordo, com a Croácia, foi rubricado na segunda-feira passada em Bruxelas. Este Acordo simboliza o estreito relacionamento entre a União e a Macedónia, disponibilizando a base para uma rápida aproximação à União Europeia. Os elementos mais importantes do Acordo são: a instauração de uma zona de comércio livre entre a Comunidade e a Macedónia durante um período de dez anos após a entrada em vigor do Acordo, o estabelecimento de um diálogo político, disposições relativas à cooperação regional, um compromisso das autoridades macedónias em matéria de aproximação da sua legislação com o acervo comunitário - em particular com as normas sobre o mercado interno -, bem como a cooperação no domínio da justiça e assuntos internos. O Acordo deixa perfeitamente claro que a Macedónia tem um perspectiva europeia. Esta perspectiva tem agora de ser concretizada. O Acordo não representa, portanto, o fim de um processo, mas sim o início de um difícil caminho para o país. Ao lado macedónio compete provar à UE a sua vontade de cumprir os critérios fundamentais, havendo sobretudo que demonstrar que o país está em condições de solucionar os conflitos entre os grupos étnicos mediante o recurso ao diálogo político e não à violência. Neste contexto, a UE continuará a prestar o seu apoio ilimitado. A Comissão condena os recentes ataques terroristas no Norte da Macedónia, exorta energicamente todos os membros da minoria albanesa no sentido de deixarem aos dois partidos albaneses legais o tratamento das reivindicações desta minoria étnica no seio de um fórum democrático, quer seja com o novo Governo ou com o Comité Especial liderado pelo Presidente Trajkovski. A União Europeia já actualmente envida os seus melhores esforços no sentido de facilitar este diálogo. Como é do conhecimento dos membros do Parlamento Europeu, encontramo-nos numa fase extremamente crítica da história da Macedónia. A União Europeia vai continuar a expressar a sua solidariedade com este país e a sua confiança na sua população. Para nós é claro que o grande objectivo da estabilização da região balcânica não pode ser atingido, se não estiver garantida a integridade territorial e a soberania nacional da Macedónia. No entanto, os maiores esforços terão de ser desenvolvidos pela própria população e pelos seus governantes, pois sobre estes recai a responsabilidade pelo futuro do seu país. Vamos, em todas as circunstâncias, prosseguir o nosso apoio à continuação do diálogo e à obtenção de resultados concretos. É nossa convicção de que, apenas um processo pacífico e democrático, no qual sejam tidas em conta as legítimas aspirações das minorias, poderá fazer avançar a Macedónia no seu caminho para a Europa. Pack Senhor Presidente, caros colegas, saudamos, em nome do nosso Grupo, o apoio activo dado ao processo de paz na Macedónia. Assistimos, no decurso dos últimos meses, e inclusive pela primeira vez, à forma como o Conselho e a Comissão actuaram conjuntamente neste caso da antiga Jugoslávia, à forma como cada um analisou a situação de igual modo, tendo-se assim conseguido uma actuação conjunta. Agora, é necessário pensar que não podemos deixar este país entregue a si próprio depois de cessar a luta e deixar de haver tiroteio. Temos de continuar a seguir a situação, de forma ainda mais próxima e realista, isto é, no terreno. Desde 1993 que esta tem sido, coerentemente, a prática do Parlamento Europeu. Abordámos perseverantemente todos os problemas com os colegas macedónios e com o Governo. Exortámo-los sempre a não subestimar os conflitos inter-étnicos latentes e a tudo fazer no sentido de prevenir a sua eclosão. Durante longos anos pouco aconteceu, o que é de lamentar. É preciso dizer que, durante longos anos, esta problemática foi descurada de forma imperdoável. Entretanto, este último Governo trabalhou durante dois anos e meio, fez muito pela população albanesa e colocou algumas questões em andamento. E, é precisamente neste momento, quando há ministros de origem albanesa com pastas importantes, quando se encontrou verdadeiramente uma solução para a questão albanesa da educação e também para o problema da universidade de Tetovo, precisamente neste momento desencadeiam-se as hostilidades. Há que o dizer: esta situação foi trazida do exterior. Admira-me que nenhum dos oradores que me antecederam - nem Conselho, nem Comissão - tenha recordado que a situação foi "importada" . Daí que tenhamos agora de observar com atenção como se passam as coisas na região. No ano passado, houve eleições no Kosovo. Se as eleições no Kosovo tivessem ocorrido nesta Primavera, teríamos provavelmente conseguido impedir as disputas no país vizinho. Não podemos, em todo o caso, prová-lo. Neste momento, temos uma situação em que o senhor Hekkerup, sem falar com o Parlamento - não sei se falou com a Comissão, mas connosco não o fez; em boa verdade, pagamos a conta da gestão da MINUK, somos os seus maiores contribuintes, mas ninguém nos pergunta como se deve actuar por estas paragens - está a elaborar uma constituição que não é apoiada a 100%, nem por sérvios, nem por albaneses. Se calhar, até vai acabar por se revelar uma boa constituição. Mas, se uma constituição é anunciada em Maio e colocada à votação em Novembro, está-se a dar sete meses aos extremistas para criarem focos de instabilidade e desordem. Não se deve dar azo a este tipo de situação. Devemos aprender com os erros. Talvez não tivesse sido má ideia perguntarem como se faz aos colegas do Parlamento Europeu, nós ter-vos-íamos ajudado. Mas. os erros estão feitos e resta-nos esperar que talvez seja possível antecipar um pouco as eleições. Voltando à Macedónia tenho de dizer o seguinte aos senhores da tribuna: onde se lê " Situation ARYM" ler-se-ia em inglês "Situation FYROM" (Situação na ARJM). Esta sigla mais não é do que o nome do país, Macedónia, ao qual o país vizinho nega o uso deste nome. Trata-se, portanto, da Antiga República Jugoslava da Macedónia. FYROM e ARYM não passam de muletas, que deviam ser brevemente deitadas no caixote do lixo da história. Congratulamo-nos com a formação do Governo multipartidário e fazemos votos de que este consiga dar os passos necessários no sentido de uma coexistência inter-étnica. Fazemos igualmente votos de que nenhum destes partidos tenha ideias separatistas ou nacionalistas. Penso que estamos, portanto, no bom caminho. Aceito a proposta do Conselho, vamos tentar, ainda antes do Verão, deslocar-nos com uma delegação até Skopje. Swoboda Senhor Presidente, como foi referido pelo senhor Presidente do Conselho e pelo senhor Comissário, encontramo-nos ainda numa situação muito delicada e complexa no que se refere à Macedónia/ARJM. Ainda não consigo ver, em nenhum dos lados, suficiente vontade para chegar a um compromisso, a um entendimento. Neste contexto, uma questão tem de ficar clara: não pode ser o UCK a determinar a ocorrência, o desenvolvimento e o ritmo das soluções na Macedónia. Nada agradaria mais ao UCK do que assumir a liderança dos partidos albaneses, ditando-lhes as reivindicações que devem fazer, e nada serviria mais os seus interesses do que uma reacção negativa por parte dos partidos eslavo-macedónios. Com todo o respeito que me merecem as palavras da colega Pack - com a qual estou praticamente de acordo -, vejo diferentemente a situação do Kosovo. É que as tão necessárias eleições no Kosovo são eleições para os democratas e não para as organizações terroristas como o UCK. Que fazer? Em primeiro lugar, pensa-se alterar a Constituição e muito está a favor desta possibilidade. Apenas penso que esta deve ter uma vertente étnica o menor possível, devendo antes incidir nos direitos cívicos de cada um. Segundo: não há dúvida de que a minoria albanesa deve ter mais juízes, mais agentes de polícia e mais funcionários na administração, mas prevalecendo sempre o princípio da qualificação e apenas depois o princípio étnico. Terceiro: também não há dúvida de que ainda há alguma coisa a fazer no campo do ensino e da formação. A médio e longo prazo vai ter de se partir do princípio de que a universidade de Tetovo, substancialmente financiada sobretudo pela comunidade internacional - praticamente sem o apoio da diáspora albanesa, diga-se a propósito -, vai acabar por se transformar numa universidade pública. Para finalizar, gostaria de acrescentar um ponto essencial: tanto o Presidente do Conselho como o Comissário fizeram referência ao Acordo de Estabilização e de Associação. Na realidade, também foi rubricado um Acordo deste tipo com a Croácia. Ora, o que deveríamos fazer era pensar em termos mais avançados. Quanto a mim, toda a região deve poder sentir que a sua casa é a Europa. Assim sendo, gostaria de colocar o seguinte tema à reflexão: por sistema, não se poderia estabelecer que, dois anos após a assinatura de um Acordo de Estabilização e de Associação, o respectivo país é sujeito a exame, no sentido de determinar se este reúne condições para receber o estatuto de candidato à União Europeia. É que, ao olhar, por um lado, para a Bulgária e a Roménia e, por outro, para a Turquia, sinto que há um tratamento de certa forma reticente - para não dizer injusto - da região balcânica. Em Zagrebe, foram tomadas algumas medidas positivas, mas creio que deveríamos dar um passo maior, de modo a dizer de forma clara e inequívoca a esta região: se estão dispostos a solucionar todos os vossos problemas económicos, sociais e políticos, poderão ter a oportunidade de obter o estatuto de países candidatos à União Europeia. A União Europeia está disposta a analisar regularmente esta possibilidade relativamente aos países, com os quais já foi estabelecido um Acordo deste tipo. Só o caminho para a Europa, só a visão, a visão realista de pertencer à Europa, pode contribuir para a estabilidade nesta região. Não quero dizer que seja a curto prazo, mas a médio e longo prazo esta situação tem de ser possível e a visão, a utopia têm de ser muito concretas. Oostlander Senhor Presidente, associo-me àquilo que o senhor deputado Swoboda disse a respeito da Macedónia, mas contesto-o também um pouco. Penso que temos efectivamente de encarar a Macedónia como um potencial membro da União Europeia. Porém, não podemos naturalmente dizer à Macedónia que já é um verdadeiro país candidato, muito simplesmente porque os critérios de Copenhaga não estão aí a ser cumpridos. Consequentemente, a Macedónia terá de cumprir esses critérios políticos. Penso, pois - e gostaria de fazer uma pequena correcção àquilo que o senhor deputado Swoboda afirma -, que queremos realmente abrir-lhe a perspectiva do estatuto de país candidato, mas isso só poderá acontecer quando o horrível conceito de nação constituinte, por exemplo, tiver sido retirado da Constituição e das leis da Macedónia. Isso constitui um enorme entrave - frequentemente também noutros países - para se chegar a um boa compreensão étnica entre os cidadãos. Com efeito, devemos simplesmente poder converter a Macedónia num Estado de cidadãos, e existem suficientes indícios de que, com a sua experiência americana, o Presidente do país tem essa consciência. Em segundo lugar, também nós, enquanto União Europeia, somos capazes de fazer muita coisa. Ainda me recordo perfeitamente que, na anterior legislatura, o Ministro demissionário dos Negócios Estrangeiros da Dinamarca, Uffe Elleman-Jensen, surpreendeu a Assembleia ao declarar que todo o Conselho estava farto das atitudes da Grécia para com a Macedónia. Isso provocou um incidente. No entanto, penso que se tratou de uma frase extremamente saudável, nomeadamente porque o Conselho podia também ter exercido alguma pressão sobre o seu parceiro Grécia e ter dito: concluam as negociações, zelem por uma solução satisfatória, deixem de tomar medidas que, na realidade, são também humilhantes para a Macedónia. A partir do exterior, podemos também procurar neutralizar os efeitos desestabilizadores que efectivamente se verificam nessas negociações. Senhor Presidente, gostaria de insistir em que também o Conselho faça um exame de consciência e diga aos seus Membros: meus caros amigos, que podemos nós fazer? Parem com esses intermináveis enredos em torno do nome, da bandeira, etc. Também aos macedónios podemos pedir que adoptem o modelo europeu para a formação do seu próprio Estado. De contrário, não poderão vir a ser um membro normal da União Europeia. Swoboda Senhor Presidente, não quero prolongar o debate, mas deve ter havido um mal-entendido por parte do colega Oostlander. Eu não disse que a Macedónia pode agora ser considerada como um país candidato. A este país apenas pode ser dada a oportunidade de, mediante um controlo regular, vir a obter este estatuto. Katiforis Tem razão, Senhor Representante do Conselho, quando diz que estamos perante uma guerra civil, porventura uma guerra que poderá estender-se a toda a região dos Balcãs, se não se controlar a evolução dos acontecimentos. No que respeita à designação do país e à responsabilidade da Grécia a que o senhor deputado Oostlander aludiu, a única coisa que tenho a dizer mais uma vez é que a antiga República Jugoslava da Macedónia existe única e exclusivamente graças à ajuda material e moral permanente da Grécia. Deixo de lado a designação. Se essa ajuda não existisse, podem ter a certeza de que há muito tempo que a Jugoslávia de Milosevic teria dissolvido esta república. No que se refere à situação actualmente existente na antiga República Jugoslava da Macedónia, temos duas filosofias políticas em confronto: uma é a filosofia política desenvolvida pelo representante do Conselho, que defende a coexistência, dentro das mesmas fronteiras, de duas etnias diferentes que cooperam entre si e vivem fraternalmente. A outra é a filosofia que afirma que os direitos do povo albanês só podem ser assegurados pela via das armas e do derramamento de sangue. Senhor Representante do Conselho, esta filosofia - venho daqueles lados e também já vivi uma guerra civil - tem raízes muito profundas na mentalidade de um povo que ainda apresenta diversas características primitivas. Se não quisermos avançar para a guerra civil, alguém terá de refutar esta filosofia que defende o uso das armas e esse alguém não é com certeza o Governo da ARJM porque, se este for incumbido de desarmar o UÇK, acabaremos na guerra civil. É nossa obrigação desarmar o UÇK, é nossa obrigação evitar que o UÇK utilize a zona de segurança, é nossa obrigação dizer aos dirigentes do Kosovo que não incitem o UÇK a actuar desta maneira, pois de outra forma não os ajudamos a resolver os problemas económicos ­ entre parêntesis, o mesmo poderíamos dizer à Turquia, que não pagamos enquanto não fizer qualquer coisa para resolver a situação vergonhosa das prisões ­ e, por último, temos de impedir com medidas policiais que na Europa Ocidental se angariem fundos para o UÇK. Se isto não for feito, Senhor Representante do Conselho, todo esse processo civilizado que V.Ex.ª desenvolveu ­ e que naturalmente desejamos ­ terá sido em vão. A responsabilidade não é apenas dos Macedónios. Se não procedermos desta forma, também nós seremos responsáveis pelo que vier a acontecer. Presidente Muito obrigado, Senhor Deputado Katiforis. Está encerrado o debate. Estatuto e financiamento dos partidos políticos europeus Presidente Segue-se na ordem do dia o relatório (A5-0167/2001) da deputada Schleicher, em nome da Comissão dos Assuntos Constitucionais, sobre a proposta de regulamento do Conselho relativo ao estatuto e ao financiamento dos partidos políticos europeus (COM(2000)0898 - C5­0081/2001 - 2001/0011(CNS)). Vamos interromper a sessão durante cinco minutos, dado não estarem presentes no hemiciclo, nem a relatora, nem os oradores que devem intervir sobre este ponto da ordem do dia. (A sessão, suspensa às 16H10, é reiniciada às 16H15) Ribeiro e Castro Senhor Presidente, caros colegas, eu queria levantar uma questão prévia nos termos do artigo 143º do Regimento, ou seja, questionar a admissibilidade à discussão e à votação do relatório e do regulamento cuja discussão se abriria agora. E, contesto a admissibilidade numa base estritamente jurídica. Basta, aliás, citarmos um outro relatório da Comissão dos Assuntos Constitucionais, que está em apreciação e que virá a plenário no fim do mês, sobre o Tratado de Nice e onde se lê, cito o texto em inglês: "Welcomes the fact that the Treaty incorporates a legal basis that will enable a statute for European political parties and rules governing their funding to be adopted under the codecision procedure", ou seja, a própria Comissão dos Assuntos Constitucionais é sensível a que só depois do Tratado de Nice, quando muito, poderia haver uma base legal para tratar esta matéria. Mas isto não chega, mesmo isso é questionável do ponto de vista jurídico. É que os Tratados não falam de partidos políticos europeus. Os Tratados falam de partidos políticos ao nível europeu e valorizam de igual modo todos os partidos políticos na sua intervenção ao nível europeu. É este o texto claro dos Tratados no artigo 191º, antes de Nice e depois de Nice, e é assim também que consta da Declaração 11 anexa ao Tratado. Ora, a adopção de um regime jurídico, e para mais de financiamento, de uma categoria diminuta de partidos, os chamados "partidos políticos europeus" e aqueles que caíssem dentro do seu escopo, viria a criar uma discriminação que é inaceitável à luz dos direitos fundamentais e à luz dos Tratados. Uma discriminação que não seria apenas contra determinados partidos políticos, mas seria sobretudo contra os cidadãos, uma vez que são os eleitores, de acordo com as leis eleitorais e o funcionamento das eleições, que determinam o peso e a representatividade dos partidos. Nesse sentido, eu pedia à Câmara que votasse a não admissibilidade deste relatório e do regulamento. Presidente Obrigado, Senhor Deputado Ribeiro e Castro. Nos termos do artigo 141º do Regimento, pode intervir um deputado para fundamentar o pedido e um deputado para se pronunciar contra o mesmo, bem como a relatora. Há algum deputado que deseje intervir a favor do pedido do senhor Ribeiro e Castro? Tem a palavra o senhor deputado Dupuis. Dupuis Senhor Presidente, estou inteiramente de acordo com a moção apresentada pelo meu colega. Creio que este Parlamento já se colocou, diversas vezes, em situações difíceis e ridículas em termos de respeito do direito. Efectivamente, a presente moção afigura-se-me totalmente oportuna. Convido todos os colegas a permitirem que este Parlamento se debruce novamente sobre o tema em causa e o aprofunde e, por conseguinte, a votarem a favor da moção. Poettering Senhor Presidente, a presente proposta tem como finalidade boicotar os nossos trabalhos. Em comissão, tivemos um debate aprofundado, promovido pela relatora, Ursula Schleicher. O Parlamento Europeu pretende agora deliberar a este respeito. O meu grupo tem neste momento uma reunião extraordinária. Considero este debate tão importante que optei por eu próprio nele participar. O debate tem de ser efectuado agora para que a Presidência sueca possa finalizar este tema. É preciso não esquecer que, se não efectuarmos neste momento o debate, o estatuto dos partidos, este regulamento não chegará a ser concretizado durante a Presidência sueca. Daí o meu pedido a todos os colegas de boa-vontade, no sentido de efectuarmos este debate hoje, de modo a que, amanhã, possamos votar em conformidade - embora a votação desta matéria ainda se encontre pendente. Nesta perspectiva, sou decididamente contra a proposta apresentada. Lamento muito ter de o dizer ao meu colega e amigo Olivier Dupuis. Em nome da nossa amizade, permito-me perguntar-lhe, colega Dupuis, se não poderia mudar ainda de opinião. Schleicher Senhor Presidente, já tivemos este debate em comissão e já deliberámos a este respeito. Relativamente à base jurídica, parece que podemos aceitar o artigo proposto pela Comissão. Decidir seguir esta via, coloca-nos perante uma decisão política. A comissão especializada decidiu por larga maioria aceitar este artigo como base jurídica. Barón Crespo Senhor Presidente, peço que se verifique o quórum, antes de se proceder à votação. Presidente Foi pedida a verificação do quórum. A verificação do quórum solicitada pelo senhor deputado Barón Crespo requer o apoio de 32 deputados. Senhores Deputados, o pedido de verificação de quórum foi rejeitado, dado não contar com o apoio de um número suficiente de deputados. Assim, nos termos do Regimento, Senhores Deputados, vamos proceder à votação da moção do senhor deputado Ribeiro e Crasto. (Exclamações) Senhores Deputados, nos termos do Regimento - foram respeitados todos os artigos pertinentes - a moção do senhor deputado Ribeiro e Crasto foi aprovada. Tem a palavra o senhor deputado Hans-Gert Poettering. Poettering Senhor Presidente, caros colegas, percebo perfeitamente que alguns colegas estejam satisfeitos. Não há dúvida de que é interessante, esta coligação que aqui se formou. Espero que se sintam sempre bem nesta aliança. Mas eu quero dizer em nome da larguíssima maioria do meu grupo que não nos vamos deixar abater pelo resultado desta votação, embora esta esteja, naturalmente, de acordo com o Regimento. Vou solicitar em nome do meu grupo, comunicando o facto à senhora Presidente - digo-o já aqui publicamente - , que desejamos discutir este tema na mini-sessão de Bruxelas, de modo que este fique concluído, assim o esperamos, ainda durante a Presidência sueca. Gostaria aliás de fazer referência ao facto de anteriormente nos ter sido comunicado internamente que o debate deste tema apenas teria início pelas 16H45. Daí que tenhamos ficado surpreendidos por este ter começado tão cedo. Como bons democratas, respeitamos naturalmente este resultado. Resta-me esperar que, aqueles que hoje aqui obtiveram esta vitória circunstancial, continuem, também no futuro, a mostrar-se tão bons democratas. Quero, em nome do meu grupo, esclarecer, sem margem para quaisquer dúvidas, que tudo vamos fazer no sentido de se obter um estatuto dos partidos políticos europeus, pois este é positivo e necessário para a união da Europa e para a democracia da Europa. Frahm Considero apenas que existe uma outra coligação interessante que merece a nossa atenção, nomeadamente a coligação entre os partidos europeus que, nas costas de população europeia, decidiu pintar-se de ouro através deste projecto. Duff Senhor Presidente, a Comissão e a Comissão dos Assuntos Constitucionais ponderaram sobre a questão da base jurídica com todo o cuidado. Este regulamento foi elaborado como medida temporária, antes do Tratado de Nice entrar em vigor, e penso que é absolutamente inaceitável que os nacionalistas neste Parlamento procurem impedir o desenvolvimento de partidos políticos transnacionais adequados, credíveis e legítimos. Kaufmann Senhor Presidente, como coordenadora do meu grupo na Comissão dos Assuntos Constitucionais, gostaria apenas de fazer referência ao facto de haver diferentes opiniões sobre este tema no seio do nosso grupo. Iria fazer referência a este facto na minha intervenção de hoje. Pessoalmente sou da opinião de que, devido às críticas do Tribunal de Contas, é efectivamente necessário encontrar uma solução para este problema em aberto, e que esta questão da base jurídica devia aqui ter sido tratada hoje, também em termos políticos. Barón Crespo Senhor Presidente, um simples ponto de ordem. Não vou retomar a questão nem comentar as barbaridades que tive de ouvir. Apenas, lhe peço que, na sua qualidade de Presidente, e nos termos do artigo 111º do Regimento, proponha à assembleia a alteração da ordem do dia para introduzir de novo este ponto. Não sei se será possível hoje de manhã. Presidente Senhor Deputado, como sabe, neste momento, isso não é possível, mas, de qualquer modo, a Presidência toma nota da sua proposta. Tem a palavra o senhor deputado Olivier Dupuis para um ponto de ordem. Dupuis Senhor Presidente, talvez seja preciso dizer ao Presidente Barón Crespo que confunde muitas vezes o sonho com a realidade, e gostaria de advertir o meu amigo e colega, o senhor deputado Duff, relativamente ao trabalho da Comissão dos Assuntos Constitucionais. Como os colegas sabem, a Comissão dos Assuntos Constitucionais tem por vezes realizado, sobre as bases jurídicas de alguns dos nossos relatórios, análises aprofundadas que não foram consideradas como tal pelo Tribunal do Luxemburgo. Penso e receio que seja esse o caso. Maes Senhor Presidente, lamento que alguns grupos políticos com assento neste Parlamento prefiram, aparentemente, que o financiamento dos partidos políticos permaneça na penumbra, tal como agora acontece. Penso que teremos quanto antes de retirar da penumbra o financiamento dos partidos políticos. Isso é igualmente do interesse do cidadão europeu. Espero, pois, que o tempo que ainda nos resta seja utilizado para aprovarmos esta proposta com o maior número possível de votos e para vermos quais as alterações que poderão ainda contribuir para a sua melhoria. Berthu Senhor Presidente, intervenho para um ponto de ordem. Gostaria de refutar as palavras do senhor deputado Poettering, que acaba de declarar, de forma totalmente prematura, que o relatório em questão poderia ser inscrito na próxima mini-sessão de Bruxelas. Gostaria de lembrar aos meus colegas que o que acaba de ser aprovado é o novo envio à comissão. Como tal, a Comissão dos Assuntos Constitucionais terá de reunir-se e debater novamente o referido relatório. Maaten Senhor Presidente, não temos outra alternativa senão aceitar o que aconteceu aqui, ainda que por via de um estratagema. Também esse é um direito democrático que aqui assiste aos parlamentares. Ao mesmo tempo, penso que devemos apoiar solidamente aquilo que o senhor deputado Poettering - e também a senhora deputada Maes - acabaram de dizer. Não podemos continuar a expor-nos ao ridículo enquanto Parlamento, ao afectarmos os meios de uma forma que não é manifestamente muito ortodoxa. Desejamos não o fazer. Não podemos colaborar com isso. Este assunto tem de ser rapidamente inscrito na ordem do dia, e também na qualidade de porta-voz do Grupo Liberal subscrevo por isso, vivamente, aquilo que o senhor deputado Poettering disse a esse propósito. Temos de voltar a discutir este assunto tão rapidamente quanto possível e aprovar então a proposta. Napolitano presidente da Comissão dos Assuntos Constitucionais. (IT) Senhor Presidente, desejo informar que, no seio da Comissão dos Assuntos Constitucionais, tivemos uma discussão bastante profunda tendo como base o relatório da senhora deputada Schleicher. Naturalmente, o senhor deputado Dupuis é livre de pensar que não foi uma discussão suficientemente meditada: é a sua opinião pessoal, bem como de outros colegas que representam uma pequena minoria da comissão. Quando o mesmo senhor deputado Dupuis pediu o novo envio da votação à comissão por não estarem disponíveis as traduções das alterações em todas as línguas, nós concordámos com esse novo envio. Por conseguinte, agimos com o máximo escrúpulo. O senhor deputado Dupuis pode, inclusivamente, considerar-se o olho do Tribunal do Luxemburgo no seio da nossa comissão, com uma estranha mescla de responsabilidades institucionais. No entanto, tendo em conta a votação, que foi decidida por maioria, embora na presença de uma pequena minoria de membros desta assembleia, eu irei pedir uma reunião extraordinária imediata da Comissão dos Assuntos Constitucionais, para que depois, em sessão plenária, se possa tomar uma decisão que está já bem preparada e amadurecida. Gollnisch Senhor Presidente, limitarei as minhas palavras a um ponto de ordem. Creio que uma decisão emanada de qualquer parlamento se interpreta em função dos motivos apresentados. Talvez haja quem não acredite, mas soube da moção do nosso colega ao entrar neste hemiciclo. O nosso colega apresentou especificamente uma questão prévia de inadmissibilidade, alegando a ausência de base jurídica, que quando muito só poderá existir depois da ratificação do Tratado de Nice. Por conseguinte, parece-me perfeitamente claro que o Parlamento, através da sua votação, decidiu adiar o debate até que se proceda à ratificação do Tratado de Nice. Esse é o primeiro ponto. O último, relativamente ao qual serei muito breve: prende-se com uma questão de democracia; faço questão de dizer que a democracia não consiste, para alguns partidos maioritários, em apropriar-se das vantagens materiais em detrimento da sua oposição e em arrogar-se igualmente o direito de privar a respectiva oposição das mesmas, por motivos ideológicos que os próprios decidem. Abitbol Senhor Presidente, não é admissível dar a entender que os grupos parlamentares extremamente minoritários, de facto, e os grupos mais pequenos deste Parlamento, que tomaram a iniciativa de propor a rejeição deste relatório, o fizeram para que o financiamento dos partidos políticos europeus, ou com pretensões a sê-lo, fique na sombra. Trata-se muito simplesmente, para os grandes grupos deste Parlamento, de camuflar uma decisão do Tribunal de Justiça Europeu pela qual seriam eles os beneficiários dos fundos destinados a financiar "partidos políticos europeus" , que não são "partidos" , uma vez que não concorrem ao sufrágio universal, que só são "políticos" no nome, pois trata-se simplesmente de financiar uma acção de grupos parlamentares e, por fim, que só são europeus porque não são nem africanos nem asiáticos. É a teratogenesia! Até prova em contrário, o financiamento de partidos políticos europeus só se justifica, mesmo depois do Tratado de Nice, desde que concorram à expressão do sufrágio universal, a única definição aceitável para qualquer partido político. Souladakis Senhor Presidente, não critico o processo seguido na tomada de decisão, nem o respectivo resultado. No entanto, quero apresentar o meu protesto porque, no momento em que se procedia à votação, estávamos reunidos na Comissão dos Orçamentos com bastantes outros colegas. Absolutamente por acaso, ouvi a campainha e vim para aqui sem estar preparado e, sinceramente, sem saber do que se tratava. Será possível realizarem-se votações como esta enquanto decorrem reuniões das comissões, e as pessoas aqui presentes, ou seja, aquelas que podem votar, não poderem determinar o resultado final? Neste sentido, protesto por ter sido privado dos meus direitos democráticos. Onesta Senhor Presidente, creio que há que ver o lado bom das coisas, pois temos a oportunidade de ter um hemiciclo cheio, o que é bastante raro à quarta-feira à tarde. Constatamos efectivamente que a manobra foi bem sucedida e que provavelmente é melhor assim. De facto, o meu grupo ia votar a favor do relatório Schleicher, uma vez que o mesmo foi sensivelmente melhorado em relação à versão produzida pela comissão, a qual, há que confessá-lo, não era extraordinária. Solicitam-nos agora uma pequena prorrogação de prazo para a melhorar ainda mais. Evidentemente que pode ser aperfeiçoada, e penso que se pode tirar partido disso. Lamento apenas que o senhor deputado Pasqua não tenha vindo, pessoalmente, explicar-nos como contava proceder, no futuro, para que os financiamentos dos partidos políticos fossem efectuados na mais completa transparência. Krarup Muito obrigado, Senhor Presidente, por não me ter ignorado desta vez. Estou-lhe muito grato. É que já é a oitava vez que peço a palavra. Gostaria de referir três aspectos. Em primeiro lugar, o senhor deputado Duff referiu, há momentos, que o problema da questão da base jurídica tinha sido profundamente ponderada na comissão competente quanto à matéria de fundo e nos respectivos comités. É interessante observar que não existe uma única análise da questão de fundo, designadamente se se deve utilizar o artigo 308º para uma alteração ao Tratado. Foi apenas com o Tratado de Nice, o qual, como é sabido, ainda não entrou em vigor, que foi criada a base jurídica. É aqui que reside o problema, e agora que o senhor deputado Napolitano refere que irá convocar a comissão competente quanto à matéria de fundo, sem demora, para uma reunião extraordinária, poderíamos, eventualmente, solicitar ao senhor deputado Napolitano que providenciasse que a questão da legalidade e da base jurídica fossem devidamente analisadas, pelo menos de uma forma que faça alguma referência ao aspecto jurídico. Posso remeter para um conjunto de pareceres do Tribunal da UE que mostram, claramente, que, na realidade, este caso implica uma alteração ao Tratado. E, para concluir, quero apenas acrescentar que apresento as minhas felicitações a esta maioria que, ao abrigo do Regimento, impediu que o processo fosse debatido e permito-me chamar a atenção do Senhor Presidente para o n.º 2 do artigo 143º que determina que o Parlamento, deverá, sempre que uma proposta desse tipo é aprovada, imediatamente, Senhor Presidente, e repito, imediatamente, passar ao ponto seguinte da ordem de trabalhos. Meijer Senhor Presidente, neste debate de ordem interna foi proferido o termo nacionalistas, o que não faz justiça aos argumentos dos objectores. Do meu ponto de vista, estão aqui em causa outras questões, nomeadamente as de saber se é legal distribuir receitas fiscais aos partidos políticos e também se as autoridades públicas podem impor regras aos partidos políticos, que reforçam a desconfiança dos cidadãos face àquilo que estes encararam como uma elite política. Isso é um problema. Os partidos devem ser organizações que partem de cima e não de baixo. Os verdadeiros partidos políticos não nascem porque as estruturas de um Estado têm necessidade de organizar uma luta concorrencial nas eleições, mas sim porque há pessoas que têm ideias, interesses e actividades comuns. Por isso mesmo, é realmente bastante artificial, numa altura em que não existe uma opinião pública europeia, que se criem à força grupos políticos a partir de cima. Por esse motivo quero pedir compreensão para as objecções - que, na realidade, nada têm a ver com nacionalismo - e penso que o que está em causa é, acima de tudo, a questão de saber se a União Europeia tem ou não competências para tal, e foi por isso mesmo que o senhor deputado Krarup já observou que, neste ponto, nos encontramos em terreno escorregadio. Penso que, se alguma vez se vier a adoptar um regime semelhante, todos teremos de estar certos de que o mesmo não é contrário às regras europeias anteriormente estabelecidas. Schleicher Senhor Presidente, quero dar o meu apoio à proposta do colega Georgio Napolitano e quero pedir que, sem demora e com a máxima urgência, a Comissão dos Assuntos Constitucionais seja solicitada a pronunciar-se. Luta contra a exclusão social Presidente Segue-se na ordem do dia a recomendação para segunda (A5-0155/2001) da Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais referente à posição comum adoptada pelo Conselho tendo em vista a adopção da decisão do Parlamento Europeu e do Conselho que estabelece um programa comunitário de acção de incentivo à cooperação entre os Estados­Membros em matéria de luta contra a exclusão social (13740/1/2000 - C5­0046/2001 - 2000/0157(COD)) (relatora: deputada Figueiredo). Figueiredo . Caros colegas, a pobreza continua a ser um problema preocupante na União Europeia, com novos grupos, como é o caso dos imigrantes, novas ameaças de exclusão, de que destaco a info-exclusão pela manutenção de desigualdades no acesso às novas tecnologias, afectando dezenas de milhões de pessoas, especialmente mulheres, crianças e pessoas idosas, mas abrangendo cada vez mais trabalhadores com vínculo precário, trabalho atípico e baixos salários. É neste contexto que assume particular importância colocar na ordem do dia a definição de uma estratégia global de luta contra a pobreza e a exclusão social tendo por base o artigo 137º do Tratado da UE. Sendo importantes todas as medidas específicas, locais e nacionais, é fundamental pôr em marcha uma estratégia da União Europeia visando a coordenação de políticas e de esforços na luta que deve ser prioritária contra este autêntico escândalo que é vivermos um período de criação e aumento da riqueza sem que, ainda hoje, mais de 50 milhões de cidadãos da União Europeia tenham acesso a direitos fundamentais consagrados nas cartas Sociais e na própria Carta dos Direitos Fundamentais recentemente proclamada pelas instituições comunitárias. Entretanto, como é conhecido, no Conselho de Nice foram aprovados objectivos comuns de luta contra a pobreza e a exclusão social que devem estar presentes de forma coordenada e integrada, numa perspectiva multidimensional, nos planos de acção nacionais que os Estados-Membros se comprometeram a elaborar até ao próximo dia 1 de Junho. Como é conhecido, os objectivos comuns que devem estar presentes nos planos de acção nacionais são: . facilitar a participação no emprego e o acesso de todos aos recursos, direitos e serviços; . prevenir os riscos da exclusão; . actuar em favor dos mais vulneráveis; . mobilizar o conjunto dos intervenientes. Por outro lado, no Conselho Europeu de Dezembro deste ano, no final da Presidência belga, deverão ser adoptados indicadores comuns de pobreza e de exclusão social a fim de permitir uma comparação dos resultados esperados pelos Estados-Membros no quadro da aplicação dos planos de acção nacionais sobre a inclusão social. Ora, é neste quadro que assume particular importância a aprovação e entrada em vigor, com a maior urgência, do programa comunitário de acção de incentivo à cooperação entre os Estados-Membros em matéria de luta contra a exclusão. Enquanto este programa não entrar em vigor faltam mecanismos de coordenação e de acompanhamento a nível comunitário das acções que se estão a realizar, aspectos fundamentais da estratégia global que o Conselho se comprometeu a seguir. Não se entende, pois, a recusa do Conselho em aceitar propostas que o Parlamento Europeu apresentou e, designadamente, aquelas que a Comissão já aceitou. Registe­se que a posição comum do Conselho, de 12 de Fevereiro passado, incorpora, no todo ou em parte, 25 das 47 alterações que o Parlamento aprovou em 16 de Novembro do ano passado, enquanto que a Comissão tinha aceite 31 alterações. Assim, nas propostas que se retomam nesta segunda leitura, e que a Comissão do Emprego e Assuntos Sociais aprovou por unanimidade no passado dia 25 de Abril, retomam-se as posições que a Comissão aceitou mas que o Conselho, lamentavelmente, rejeitou, como o estabelecimento de parâmetros comparáveis no contexto dos planos de acção nacionais, bem como o financiamento a 90% das actividades realizadas pelas principais redes europeias que participam na luta contra a pobreza e a exclusão social, percentagem de financiamento que já foi aceite, por exemplo, no programa de combate à discriminação e que aqui foi negado não se entende porquê! Por outro lado, retoma-se a questão fulcral do financiamento do programa com 100 milhões de euros e não apenas 70 milhões como insistem o Conselho e a Comissão, sendo certo que o Conselho já aceitou propostas que implicam aumento de despesa como a colocação em rede dos observatórios nacionais e organismos similares de luta contra a pobreza, trocas de experiências, reuniões preparatórias da Mesa Redonda Anual da União Europeia sobre a exclusão social com a participação de todos os intervenientes, visitas ao terreno para assegurar a participação dos excluídos. São também incluídas questões de comitologia, designadamente quanto ao Comité, retomando a proposta inicial da Comissão, a avaliação do impacto das políticas macro-económicas sobre o ponto de vista dos possíveis efeitos na pobreza e exclusão social e o financiamento de projectos inovadores. Importa ainda fazer ainda uma referência a pequenas correcções técnicas que se introduziram, depois de uma chamada de atenção dos serviços da presidência da sessão, para melhorar a qualidade jurídica e a visibilidade do texto votado pela Comissão do Emprego e, simultaneamente, permitir a manutenção do nosso texto na linha de outros textos votados pelo Parlamento, como são os casos das pequenas alterações técnicas nas alterações 10 e 2 e da nova alteração 18. Quanto à alteração 3 da nossa Comissão, e tendo em conta as alterações técnicas já referidas, não creio que seja necessária, mas, naturalmente, deixo a questão à Assembleia. Já quanto às três alterações do PPE, considero que se trata de meras questões processuais e que a sua aprovação, nesta fase, contribuiria para dificultar a aprovação do programa. Por último, Senhor Presidente, quero agradecer a todos os que colaboraram na realização deste relatório e esperar que o programa seja rapidamente aprovado. Kratsa-Tsagaropoulou Senhor Presidente, o programa de luta contra a exclusão social é extremamente importante para conseguirmos alcançar os objectivos de Lisboa. E adquire ainda maior importância se tivermos em conta que existem Estados-Membros que não possuem uma tradição no tratamento da exclusão social através de políticas globais baseadas em estudos científicos e em dados estatísticos de boa qualidade, que não compreendem a importância da luta contra a exclusão social, seja do ponto de vista moral, seja do ponto de vista da coesão social e do progresso económico. E neste ponto refiro-me especialmente ao meu país, a Grécia. Assim, solicitamos à Comissão Europeia que faça uma avaliação substancial dos planos de acção nacionais que receber, aplicando os indicadores quantitativos e qualitativos que foram estabelecidos, e que não se contente com a proposta de algumas medidas políticas que não têm um carácter complementar e global e que não resolvem o problema na sua origem. Solicitamos igualmente que se favoreçam as entidades que procuram tratar este fenómeno, não só ao nível da coordenação em Bruxelas, mas também ao nível nacional, perto dos problemas, e, enquanto grupo político, apoiamos com particular interesse a procura e apoio de projectos inovadores com um valor acrescentado europeu no domínio da luta contra a exclusão social e, para facilitar esse processo, apoiamos o financiamento em 90%. Solicitamos ainda que seja dada ao Parlamento Europeu e aos parceiros sociais e outras entidades da sociedade civil a possibilidade de participarem na preparação da mesa redonda anual sobre a exclusão social. O meu grupo político defende que a Comissão Europeia não deve recorrer à assistência técnica extraordinária nem à avaliação de peritos externos, e que as propostas a financiar devem ser seleccionadas depois de um convite à manifestação de interesse. Pronk Senhor Presidente, quero felicitar sinceramente a senhora deputada Ilda Figueiredo pelo bom trabalho que realizou com este relatório. Congratulo-me também particularmente como o facto de a Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais ter proposto estas alterações. Congratulo-me também com os esforços que a Comissão procurou fazer no sentido de superar o diferendo entre nós - como Parlamento - e o Conselho. No entanto, devo realmente dizer que o Conselho deu muitíssimo pouca atenção ao que dissemos. Foram adoptados apenas alguns aspectos formais. O Conselho "Assuntos Sociais" e a Presidência sueca - a Presidência socialista sueca, quase me atreveria a dizer - não têm noção de que existe ainda algo como a co-decisão e preferem continuar a ser eles próprios a mandar. Pensam portanto: há uma coordenação aberta e, consequentemente, na qualidade de Parlamento, eles têm de financiar as nossas brincadeiras a título do orçamento doméstico. Isso é, a meu ver, inaceitável. Isso irá seguramente, Senhora Comissária - e não só neste caso mas também em alguns outros - conduzir a sérios problemas com o Conselho, se o mesmo não clarificar de algum modo a sua própria postura. Tivemos uma conversa com o Conselho em que foram também claramente apontadas vias para compromissos entre este Parlamento e o Conselho. A senhora deputada Ilda Figueiredo fê-lo de forma magnífica, mas o Conselho não lhe deu de todo ouvidos e limitou-se a traçar um esboço, uma espécie de decalcomania daquilo que já havia planeado, ou seja, uma espécie de circuito de serviço civil dos funcionários, pelos funcionários e para os funcionários, por assim dizer. As nossas alterações procuram alterá-lo um pouco. Creio que temos também de insistir nesse sentido, pois só assim - se isso for feito por todos e não apenas por funcionários com elevados salários, agradavelmente reunidos em Bruxelas - a luta contra a pobreza e a luta contra a exclusão social poderão ser realmente abordadas a nível europeu. Diamantopoulou . (EN) Senhor Presidente, em primeiro lugar, gostaria de garantir à senhora deputada Kratsa-Tsagaropoulou que todos os planos de acção nacionais em matéria de exclusão social e pobreza apresentados à Comissão serão analisados no quadro dos indicadores e dos objectivos concretos acordados no Conselho de Estocolmo. Gostaria de congratular a senhora deputada Figueiredo pelo excelente relatório que elaborou, o qual não só é útil como é necessário. Penso que uma vez que existe consenso relativamente à importância deste programa, podemos acordar, o mais rapidamente possível, o início da sua implementação. Como se lembrarão, na sua proposta alterada, a Comissão aceitou total ou parcialmente 31 das 47 alterações apresentadas pelo Parlamento Europeu. A posição comum que temos estado a analisar integra 25 destas alterações. No que respeita às alterações agora em apreço, a Comissão pode aceitar total ou parcialmente seis delas. Refiro-me à alteração 2, relativa à Carta Social; à alteração 4, sobre a compatibilidade do orçamento proposto com o actual quadro financeiro; à alteração 6, que reforça a comparabilidade dos indicadores; à alteração 7, uma vez que se refere ao envolvimento de redes a nível regional e local; à alteração 11, que reforça a verificação da coerência entre este programa e outras políticas; e à mais importante, a alteração 14, sobre o aumento do financiamento das ONG até 90%, em circunstâncias excepcionais Não podem ser aceites as seguintes alterações. A alteração 1 propõe acrescentar a solidariedade entre os Estados-Membros à lista das missões relevantes da comunidade. A luta contra a pobreza e a exclusão social em cada Estado-Membro é um esforço nacional e deverá ser inserido no contexto da promoção dos planos de acção nacionais, apoiados pelos objectivos fixados a nível comunitário e pela cooperação orientada para a execução das políticas. Como tal, é obvio que se trata de esforços nacionais e de metas nacionais. A alteração 5, na qual o Parlamento Europeu propõe dispor da possibilidade de participar na fixação dos ojectivos em causa, não está em consonância com as decisões dos Conselhos Europeus de Lisboa e de Nice. Relativamente à comitologia, referida nas alterações 3 e 10, apesar do facto de a nossa proposta se referir à criação de um comité consultivo, considero que um comité misto é uma solução acertada. Essa foi a opção adoptada para dois outros programas: os programas relacionados com a igualdade de oportunidades e com o combate à discriminação. A Comissão é assistida por um comité de gestão para as questões horizontais respeitantes à implementação e por comité consultivo quando estão em causa decisões de financiamento indviduais. As alterações 8 e 12 referem-se ao papel do Parlamento no âmbito do método aberto de coordenação, no campo da exclusão social. Estou disposta a analisar convosco todos os meios adequados para garantir que, a esse respeito, o Parlamento Europeu possa desempenhar plenamente o seu papel neste contexto. Por exemplo aceitei já a formação de uma mesa redonda, que reunirá todos os actores interessados. As alterações 7 e 13 propõem um apoio financeiro, ao abrigo do programa, a projectos inovadores com um valor acrescentado europeu na luta contra a exclusão social. Como já salientei, o objectivo do programa é encorajar uma estreita cooperação política nacional bem como uma aprendizagem recíproca e não financiar acções no terreno. Além disso, os projectos inovadores no terreno podem ser financiados pelo Fundo Social Europeu e pela recente iniciativa EQUAL. O meu próximo comentário relaciona-se com a vossa proposta, contida na alteração 14, com vista a designar os intervenientes a consultar na preparação da mesa redonda anual da União Europeia. Considero que uma tal lista corre o risco de ser mais restritiva, incompleta e menos flexível do que a expressão reconhecidamente mais geral "em consulta com todos os intervenientes" . Quanto à alteração 9, como já o disse em primeira leitura, a Comissão examinou atentamente todas as questões relativas ao orçamento e considera que a proposta original de 70 milhões de euros é uma proposta adequada. Não posso aceitar, nesta fase, um aumento no orçamento. A alteração 18 que procura eliminar o artigo 7º não é admissível para a Comissão, porque dificultará muito a execução do programa. A alteração 15 tenta restringir a implementação de medidas, ao abrigo da vertente 1 do Programa, apenas a concursos públicos, excluindo, de facto, a possibilidade de os promotores dos projectos inovadores responderem aos convites à manifestação de interesse. As alterações 16 e 17 procuram limitar o papel da Comissão ao impedi-la de utilizar os especialistas externos bem como ajuda técnica e administrativa. Resumindo, a Comissão pode aceitar as alterações 2, 4, 6 e 11. Pode aceitar parcialmente as alterações 7 e 14. Rejeita as alterações 1, 3, 5, 8, 9, 10, 12, 13, 15, 16, 17 e 18. Pronk Tenho algumas perguntas a fazer à Senhora Comissária. Se bem compreendi, a senhora Comissária rejeita qualquer referência ao Parlamento Europeu no programa. Será assim? Em segundo lugar, rejeita também aumentar o montante a atribuir ao programa, muito embora a Comissão proponha uma redução da verba destinada a outras acções sociais, para o próximo ano, em cerca de 17,5%. Mas uma vez, será assim? Diamantopoulou . (EN) Obviamente que o papel do Parlamento Europeu é muito importante, contudo é definido pelas decisões do Conselho. De acordo com os Conselhos Europeus de Lisboa e de Nice, existe um papel para o Parlamento e para a cooperação entre o Parlamento e a Comissão, mas nada mais do que isso - se se está a referir à questão da comitologia. Claro que podemos encontrar outras formas de cooperação. Como disse, podemos organizar uma Mesa Redonda. Pode desenvolver-se uma cooperação entre os Comissários e o Grupo de Alto Nível sobre a Protecção Social, que trata das questões ligadas à exclusão. Evidentemente que o Parlamento Europeu tem um papel fundamental a desempenhar no âmbito da elaboração do relatório comum sobre o emprego, que avaliará todos os programas. Quanto à questão do orçamento, insisto na proposta original dos 70 milhões de euros. É muito complicado alterá-la. Temos de ser realistas relativamente ao que o Conselho poderá aceitar e à forma como este programa pode ser implementado, tendo em conta os recursos humanos de que dispomos. Presidente Muito obrigado, Senhora Comissária. Está encerrado o debate. A votação terá lugar amanhã, quarta-feira, às 12H00. Regimes de pensões seguros e sustentáveis: perspectiva de longo prazo Presidente Segue-se na ordem do dia o relatório (A5-0147/2001) do deputado Cercas Alonso, em nome da Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais, sobre a comunicação da Comissão "A evolução futura da protecção social numa perspectiva de longo prazo: regimes de pensões seguros e sustentáveis" (COM(2000) 622 - C5-0011/2001 - 2001/2003(COS)). Cercas Senhor Presidente, amanhã, o Parlamento vai apresentar a sua posição, as suas ideias, os seus anseios e também as suas preocupações sobre o futuro das pensões a longo prazo, no nosso continente. Esta oportunidade surge com a comunicação da Comissão sobre a evolução futura da protecção social, em resposta ao mandato conferido pelo Conselho Europeu de Lisboa. Por isso, gostaria de começar por manifestar a minha satisfação não só pela importância que essa comunicação atribui ao problema mas também por dar ao Parlamento a oportunidade de se pronunciar e ainda por analisar o envelhecimento da Europa nos seus múltiplos aspectos, não restringindo o debate a meras considerações de ordem financeira. Devemos felicitar a senhora Comissária Anna Diamantopoulou, aqui presente, por associar os representantes dos cidadãos europeus, os deputados do Parlamento Europeu, a um debate que é determinante para o futuro da União. Devo também agradecer muito sinceramente aos colegas da Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais, não só a generosidade que revelaram ao aprovar o relatório por esmagadora maioria, mas também as muitas ajudas que recebi na troca de opiniões que tivemos, além das inúmeras alterações, a maior parte das quais pude inserir no relatório, pois constituíam achegas preciosas. Diria, sem querer ser pretencioso, que, na Comissão do Emprego, voltou a surgir uma vasta plataforma de acordo que se estende transversalmente a todos os grupos da assembleia. E é evidente que isso foi possível porque cada um de nós, em vez de impor o seu programa máximo sobre a matéria, procurou um espaço de consenso para os pontos mais importantes. Embora tenhamos consciência de que a responsabilidade última cabe aos nossos Estados, sabemos que a Europa que queremos pressupõe a existência de um espaço para estabelecer critérios, objectivos, valores e princípios comuns para todos os europeus, e temos, por isso, o dever e o direito de não nos calarmos em relação a esta importante questão. Gostaria também de dizer, numa primeira abordagem, que estou totalmente convencido de que esta questão exige um debate alargado e um consenso a nível social e político. O modelo social europeu construiu-se a partir das premissas do grande acordo social e político. A reforma desse modelo não poderá, pois, partir do novo despotismo esclarecido dos que pretendem que alguns grupos de especialistas, altos burocratas ou certos Ministros das Finanças governem o mundo. A questão da modernização do modelo social europeu tem consequências sociais e políticas de tal ordem que não pode ser deixada nas mãos dos que apenas têm uma visão financeira da questão e esquecem a dimensão social. Estaríamos a ser irresponsáveis se fechássemos os olhos às exigências da economia, mas cometeríamos um erro ainda mais grave se, ao analisar a questão, considerássemos apenas os efeitos económicos da reforma, esquecendo os seus reflexos na vida das pessoas. A Europa envelhece, e, a não ser que se verifique uma alteração drástica das taxas de natalidade, esse envelhecimento terá consequências importantes, vindo afectar as capacidades financeiras do sistema, o equilíbrio das contas públicas e igualmente as pessoas. Se não encontramos uma solução para o problema, ou se a solução não assentar na solidariedade, corremos o risco de ver uma onda de pobreza e de ruptura social alastrar pelo nosso continente. Por isso, a primeira mensagem que desejo transmitir, ou que, em meu entender, o Parlamento deve transmitir, à semelhança do que fez a nossa comissão, é a necessidade de se tomarem devidamente em consideração todos os desafios decorrentes do envelhecimento, nomeadamente a questão das finanças públicas e uma forma de construir a Europa semelhante à que tivemos nas gerações anteriores. A nossa comissão concluiu que a taxa de dependência demográfica é um aspecto muito importante, mas não é o único. Mais importante ainda é a taxa de dependência económica, isto é, o nosso principal problema não será a taxa de reformados, mas sim a taxa de emprego. O verdadeiro problema está em saber se a Europa crescerá ou não, se criará ou não emprego, se haverá empresas capazes de impedir que essa taxa de dependência económica se agrave. A Europa tem um longo caminho a percorrer para alcançar taxas de emprego satisfatórias, mas pode alcançá-las. Basta que haja crescimento económico e que o crescimento económico permita, antes de mais, a criação de emprego que falta ao nosso continente, pois é, de facto, infinitamente inferior à dos nossos principais concorrentes, os Estados Unidos e o Japão. Na realidade, se realizássemos os objectivos da Cimeira de Lisboa, o objectivo poderia ser alcançado com muito menos dramatismo do que revelam os dados disponíveis, dados que, por outro lado, sem deixarem de ser importantes, são projecções a longo prazo, logo, modificáveis. Não se trata, portanto, de uma maldição bíblica, que tenhamos de suportar. A solução é possível, visto que ainda temos tempo para mudar certos dados que, neste momento, nos deixam preocupados. Deverá haver, sem dúvida, um seguimento desses dados, de forma continuada, com critérios cada vez mais rigorosos, para que a água não entre no moinho dos que tentam obter vantagens. Para terminar, Senhor Presidente, direi que, para criarmos o emprego necessário à Europa e ao sistema de protecção europeu, temos de pensar nas mulheres e nos trabalhadores de mais idade. Aí estão os grandes sectores que urge pôr em actividade. Temos de pôr em acção todas as capacidades da União, não só económicas como sociais. A Comissão do Emprego considera que essa é a melhor forma de abordar o problema do envelhecimento do nosso continente. Schmidt, Olle Senhor Presidente, gostaria de começar por agradecer ao relator, senhor deputado Cercas, este bem ponderado relatório O melhor teria sido que a Comissão dos Direitos da Mulher e da Igualdade de Oportunidades não necessitasse de apresentar, a propósito da forma como os regimes de pensões estão estruturados, quaisquer observações numa perspectiva específica de género - como seria se vivêssemos no melhor dos mundos, em que reinasse a igualdade entre os sexos. Mas não é assim. As injustiças que afectam as mulheres ao longo de toda a vida perduram igualmente na velhice. Congratulamo-nos pelo facto de a Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais ter integrado a maior parte dos pontos de vista expressos pela Comissão dos Direitos da Mulher e da Igualdade de Oportunidades. Alguém disse que "se fossem os homens a ser constantemente prejudicados pelo sistema de pensões, há muito que as suas bases teriam sido profundamente alteradas". A Comissão dos Direitos da Mulher e da Igualdade de Oportunidades evoca, tal como o senhor deputado Cercas, os objectivos da estratégia de Lisboa. O direito das mulheres a terem rendimentos próprios e, dessa forma, à sua independência económica, é extremamente importante. Actualmente, o número de mulheres que exerce uma actividade profissional oscila entre os 38 e os 71% nos vários Estados­Membros. Em termos gerais, é necessário que mais mulheres tenham a possibilidade de exercer uma profissão. Além disso, tanto os homens como as mulheres devem ter a possibilidade de escolher livremente entre o exercício de uma profissão e a interrupção do mesmo para prestar assistência à família. A tributação conjunta dos rendimentos em muitos Estados­Membros, bem como as carências em termos de creches e lares da terceira idade, explicam, em parte, o facto de muitas mulheres não conseguirem aceder ao mercado de trabalho ou nele permanecer. Um princípio importante é o de os cuidados dispensados à crianças e aos familiares poderem ser compensados no sistema de pensões. Uma Europa mais igualitária será também uma Europa mais justa - uma Europa que assegure tanto o emprego como as pensões futuras. Só se alcançarão melhores níveis de igualdade de oportunidades através de uma transformação radical das atitudes e através da colaboração entre homens e mulheres. Uma repartição mais equitativa da responsabilidade pelo lar e pela família pode lançar as bases de uma vida activa mais equitativa e de um mercado de trabalho marcado pela igualdade de oportunidades e pela igualdade de salário por trabalho igual. Isso conduzirá também, em última instância, a um regime de pensões mais justo. Smet Senhor Presidente, já há anos que o Parlamento Europeu vem insistindo em que se tomem iniciativas comunitárias no domínio das pensões e, por isso mesmo, acolhemos com satisfação os pontos de partida que foram acordados no Conselho e os trabalhos preparatórios realizados pela Comissão. Trata-se agora de utilizar os presentes textos no sentido de promover a convergência dos sistemas entre os Estados-Membros por via da cooperação e da coordenação. Este tema possui duas vertentes. Por um lado, há um conjunto de desafios comuns, como o a redução dos número de jovens e o envelhecimento da população ou a relação entre jovens e idosos, a variação da taxa de dependência económica ou a relação entre a população activa e inactiva, a limitação dos recursos orçamentais, as possibilidades técnicas no âmbito dos cuidados de saúde, etc. Por outro lado, somos também confrontados com algumas implicações de natureza transfronteiriça, como a mobilidade das pessoas ou a possibilidade de trabalhar noutro Estado-Membro e receber uma pensão, a mobilidade de capitais ou a possibilidade de efectuar poupanças e de receber uma pensão de reforma noutro Estado-Membro, o fluxo de capitais ou a possibilidade de poupar e receber a reforma noutros Estado-Membro, e ainda os fundos de pensão e os regimes de complementaridade que, contrariamente aos regimes obrigatórios, agradam às pessoas em diversos Estados-Membros e até mesmo noutros países. Por todos esses motivos, os regimes de pensões têm de ser tornados sustentáveis para que seja possível enfrentar os desafios comuns e as implicações transfronteiriças. O relatório da Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais indica a forma como o Parlamento Europeu e também Partido Popular Europeu encaram a convergência dos sistemas de pensões. Não cabe à União Europeia ditar aos Estados-Membros a forma como devem organizar e financiar as pensões. São os próprios Estados-Membros que escolhem um relação ajustada entre os regimes obrigatórios e os regimes complementares, entre os fundos de pensões individuais privados e os baseados na capitalização, entre quotizações e prestações ou entre um sistema que ofereça segurança de vida ou que garanta o nível de bem-estar. Mas, por um lado, é necessário encontrar soluções para os problemas que entravam a livre circulação das pensões de reforma e dos pensionistas e, por outro, há que envidar esforços para garantir a eficácia e a eficiência dos regimes por via de meios orçamentais ao serviço de objectivos sociais, e não o inverso. Para a Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais e também para o Grupo PPE-DE, esta a combinação de cooperação entre os Estados-Membros e a coordenação entre os diferentes regimes constitui a via indicada para garantir as pensões de reforma e para tranquilizar os pensionistas, pelo que o Conselho de Gotemburgo terá de produzir clareza quanto a esta matéria. Penso que a Cimeira do Luxemburgo sobre o emprego, há alguns anos atrás, onde na verdade se introduziu concretamente o método de coordenação aberta, indicou um excelente caminho, mas há, naturalmente, que estabelecer um elo entre as pensões e o emprego. Enquanto a Europa e os diferentes Estados-Membros não conseguirem resolver o problema da falta de emprego para pessoas com idade superior a 55 anos e enquanto não se insistir mais fortemente nessa questão - criando mais possibilidades e quase impondo mais obrigações -, o problema das pensões também não será resolvido. É imperioso estabelecer um elo entre ambos, e gostaria que essa fosse uma das orientações no quadro da coordenação e dos indicadores que vão ser definidos. Van Lancker Senhor Presidente, antes de mais, em nome do meu grupo, gostaria de agradecer sinceramente à Senhora Comissária Diamantopoulou o sério trabalho que realizou nesta comunicação, que nos permite discutir de outra forma sobre o tema das pensões, e de felicitar também o colega Cercas Alonso pelo excelente relatório que apresentou. Senhor Presidente em exercício do Conselho, espero que o nosso parecer, que amanhã iremos votar, possa inspirar a Cimeira de Gotemburgo e, acima de tudo, encorajar o Conselho a envolver doravante o Parlamento de forma mais estrutural na discussão, no método de coordenação aberta sobre as pensões. Aliás, estou grata à Presidência sueca pelo trabalho que já foi realizado neste domínio. Espero muito sinceramente que Gotemburgo possa conferir um mandato claro à Presidência belga para que formule objectivos sociais comuns no quadro da cooperação europeia em matéria de pensões. Como a colega Miet Smet já teve ocasião de dizer há instantes, é naturalmente aos Estados-Membros que cumpre decidir qual o regime de pensões que desejam, a forma como o organizam e garantem o respectivo financiamento. Porém, o objectivo fundamental - a sustentabilidade e a melhoria da qualidade dos regimes de pensões para todos os cidadãos na Europa - é um objectivo que todos temos realmente de partilhar. Aliás, é evidente que, graças à dinâmica da integração económica e monetária, o dossier das pensões já faz parte da agenda europeia - se bem que de forma muito unilateral -, nomeadamente por via do debate sobre a viabilidade de financiamento dos regimes de pensões. Somos de opinião que, no quadro da discussão sobre os regimes de pensões, nunca devemos perder de vista a essência, designadamente a modernização dos regimes de pensões, para que possamos garantir uma reforma capaz às gerações de pensionistas actuais e futuras, bem como a sua participação na vida social. Esse debate engloba igualmente a solidariedade e a igualdade entre homens e mulheres. Nesse âmbito, há um conjunto de princípios que consideramos fundamentais, quatro dos quais gostaria de referir. Em primeiro lugar, os regimes de pensões devem ser capazes de combater a pobreza de forma eficiente. É inaceitável que, no espaço da União Europeia, existam ainda pensões de reforma - sobretudo as das mulheres - que se situam abaixo do limiar de pobreza. Por isso mesmo, atrever-me-ia a convidar a Comissão a - com base na recomendação de 1992 - voltar a colocar em cima da mesa este dossier das pensões, no que se refere às prestações mínimas. Em segundo lugar, pensões de reforma capazes representam mais do que um mero mínimo de subsistência; trata-se de garantir um determinado nível de vida. Por isso mesmo, é importante que continue a existir um elo entre o crescimento global da prosperidade e as pensões. Em terceiro lugar, o segundo pilar das pensões nunca poderá substituir o primeiro, já que é este que fornece a garantia fundamental de que todos tenham acesso a uma pensão capaz. Para o meu grupo a questão já deixou há muito que de residir em saber se as pessoas são a favor ou contra o segundo pilar de pensões, mas sim em saber como poderemos zelar por que, mesmo no segundo pilar, se organize a solidariedade por forma a que os regimes complementares não continuem a ser um privilégio apenas acessível a um pequeno grupo. Claro está, Senhor Presidente, que poderia ainda travar a discussão sobre o necessário aumento do grau de actividade, mas não o farei. Que uma coisa fique clara: para o meu grupo isso não implica um aumento obrigatório da idade de reforma, mas sim medidas tendentes a encorajar as pessoas a continuarem a trabalhar durante mais tempo e as empresas a não despedirem os seus trabalhadores mais idosos. Senhor Presidente do Conselho, faço votos por que Gotemburgo possa transformar estes princípios em objectivos comuns. Jensen Senhor Presidente, em nome do ELDR gostaria também de agradecer ao relator, senhor deputado Cercas, pelo trabalho, em minha opinião muito bom e muito informativo, que desenvolveu em torno da comunicação da Comissão. O meu grupo considera importante que os Estados-Membros adaptem os seus regimes de pensões de reforma de modo a tomar em consideração o número superior de idosos que haverá no futuro. É necessário que haja dinheiro para pagar as pensões sem "delapidar" os cofres do Estado e sem que os impostos disparem para valores astronómicos. Os economistas falam muito do fardo que constitui os idosos, o que faz com que muitos deles se sintam menosprezados. "Porque motivo somos apresentados como um fardo?" dizem, "nós demos o nosso contributo para a construção da sociedade" . Outros vêm o debate sobre os futuros sistemas de pensões como um camuflagem de um desejo real de minar a segurança e a solidariedade, embora a intenção seja precisamente a oposta, nomeadamente de assegurar que existam, no futuro, os fundos necessários para pagamento de boas pensões e de corrigir as faltas e injustiças dos sistemas actuais. Por isso considero positivo o alargamento da ordem de trabalhos de modo a que não sejam discutidas apenas finanças saudáveis, o mercado interno dos regimes complementares de pensões, um maior crescimento e o emprego, mas que sejam igualmente abordados a segurança na velhice e a necessidade de combater os problemas da pobreza entre os idosos e de eliminar a discriminação das mulheres que frequente se verifica nos sistemas de pensões existentes. Penso e espero que a ordem de trabalhos alargada irá promover o apoio popular à reforma dos regimes de pensões. Pensões que assentem na poupança devem ser um elemento importante nos futuros regimes de pensões. Considero positivo e correcto que cada um de nós assuma a responsabilidade pela sua própria velhice. A velhice não constitui uma surpresa para nenhum de nós. A acumulação dos valores das pensões através de investimentos activos constituirá um ganho adicional que poderá contribuir para garantir a prosperidade que é a base das futuras pensões. Para concluir gostaria de sublinhar que os sistemas e os problemas nos diferentes países são muito distintos e que a questão das pensões é, e deve continuar a ser, do foro nacional. Por esse motivo não desejamos que sejam fixados parâmetros apertados para a coordenação das reformas a realizar nos diferentes países, aspecto que estará patente na votação do ELDR. Flautre Senhor Presidente, ao ver a preocupação escrupulosa da parte do Conselho ECOFIN em antecipar o impacto que o financiamento das pensões terá a longo prazo nas finanças públicas, somos levados a sonhar que será mobilizada uma preocupação equivalente no plano da sustentabilidade, a fim de evitar os efeitos deploráveis, a longo prazo, por exemplo, da não harmonização fiscal ou dos investimentos na indústria nuclear. Mas não pensem por isso que o Grupo dos Verdes vos propõe que confiem o futuro do regime das pensões públicas nas mãos dos grandes financeiros. Apoiamos aqueles que, na Comissão, em certos Estados-Membros e no Parlamento, consideram o futuro das reformas e da protecção social, antes de mais, como questões sociais, como elementos-chave do seu modelo, que preciso de ser aprofundado e que não pode ser reduzido à sua dimensão financeira. A ouvir alguns, rapidamente teremos de nos questionar: não será a perspectiva de uma esperança de vida cada vez maior, portanto uma vida mais longa e com boa saúde, a maior catástrofe que ameaça o cidadão do século XXI! O relatório do senhor deputado Alejandro Cercas Alonso tem o mérito de não evitar a questão de fundo do problema e do debate. Sim, um certo aumento das despesas de reforma no produto interno bruto é inelutável em resultado do aumento da esperança de vida. Mas o relator salienta, e com razão, que a evolução da taxa de emprego é um factor decisivo. A esse nível, recomenda que se deve ter em conta a taxa de dependência económica e não apenas a evolução demográfica. Isso desvia-nos, na perspectiva do pleno emprego, dos ratios alarmistas que, manifestamente, têm como missão legitimar novos modos de financiamento individualizados e por capitalização. O relatório sublinha também o papel insubstituível de regimes de reforma seguros na luta contra a precariedade e a exclusão social dos idosos e, nomeadamente, das mulheres e dos trabalhadores que passaram por longos períodos de trabalho atípico e a quem é preciso garantir um nível de rendimento suficiente por forma a ter uma vida decente. Finalmente o relatório adverte contra qualquer tentativa de enfraquecer os regimes públicos de pensões baseados na repartição. Com efeito, estes regimes garantem uma solidariedade inter-gerações, indispensável à coesão social, e permitem ajustamentos das quotizações em tempo real, independentemente do factor imprevisto das conjecturas bolsistas. Eis a razão por que o nosso grupo recomenda a adopção do presente relatório, sem pôr em causa o seu equilíbrio actual. Schmid, Herman Senhor Presidente, penso que a comunicação da Comissão contém muitos aspectos positivos e quero felicitar o relator, senhor deputado Cercas, pelo seu excelente trabalho. Fala-se muito em solidariedade e em segurança. E é justamente disso que se deve falar quando se trata de pensões. Todavia, o debate sobre as pensões é marcado por uma grande inquietação. Os meus colegas exprimiram apreensão em relação a determinados aspectos importantes. No meu país, a Suécia, já começámos a adaptar-nos a este tipo de mudanças e uma parte significativa do nosso futuro sistema de pensões irá ficar associado a uma pensão complementar baseada no que se passar no mercado de capitais. Na Suécia, a maior parte das pessoas começaram a comprar e vender acções. No ano passado, muitas dessas pessoas sentiram, de forma muito clara, até que ponto pode ser arriscado comprar acções. Muitos perderam grande parte das suas poupanças e agora perguntam-se se não poderá acontecer o mesmo com um sistema de pensões fortemente dependente do que se passar no mercado de capitais. Há apreensão por esse sistema ser injusto. Há apreensão, talvez, sobretudo, por esse sistema ser inseguro. O Grupo Confederal da Esquerda Unitária/Esquerda Nórdica Verde, a que pertenço, apresentou uma alteração que deverá ser votada amanhã, na qual se pede que, pelo menos, se avaliem os impactos do novo sistema e se analisem as suas consequências para a solidariedade social. Que acontecerá à segurança? O que se passará com as mulheres? Vários oradores, entre os quais as senhoras deputadas Jensen e Lancker, referiram as mulheres como um grupo especialmente vulnerável e penso que, em muitos países, as mulheres poderão ficar muito prejudicadas pelo sistema que agora se introduz. Quero ainda referir a nossa alteração 13, em que contestamos uma elevação generalizada da idade da reforma, como meio de solucionar os futuros problemas das pensões. É deprimente que se esteja recorrer a tal solução, para tentar, não só aumentar o nível e a quota de emprego, mas também reduzir a pressão sobre o sistema de pensões. Mas isso pressupõe que as pessoas aguentem trabalhar até uma idade de reforma mais avançada. Em alguns países, esta solução poderá, eventualmente, funcionar, porque a idade da reforma já é relativamente baixa, pelo menos para alguns grupos de pensionistas. Porém, no meu país e nos restantes países escandinavos, onde a idade de reforma é relativamente alta, entre os 65 e os 67 anos, fala-se em elevá-la, eventualmente, para os 70 anos. Penso que esta ideia é irrealista. A maior parte das pessoas ficam esgotadas por uma longa vida de trabalho, ainda antes de atingirem a idade da reforma. Nesta situação, é estúpido e desumano tentar pressionar as pessoas a permanecerem no mercado do trabalho. Para finalizar, penso que é lamentável que nem a Comissão nem o relatório que estamos a discutir façam qualquer referência aos países candidatos. Pode argumentar-se que esse é um problema a tratar no futuro mas, quando falamos de pensões, é precisamente do futuro que estamos a falar. É claro que devia ter havido uma discussão sobre o impacto que um sistema como o que estamos a querer introduzir poderá vir a ter nos países candidatos mais pobres. Nobilia Senhor Presidente, gostaria de começar por dar os meus agradecimentos à senhora Comissária Diamantopoulou e as minhas calorosas felicitações ao relator pelo excelente trabalho efectuado. Não há dúvida de que um elemento de alarme em perspectiva no domínio das pensões de reforma é o envelhecimento da população. No entanto, há que salientar desde já que alguns Estados-Membros já iniciaram, com um significativo contributo dos parceiros sociais, reformas dos seus sistemas sem traumas, reformas essas que têm vindo a revelar, com o correr do tempo, reflexos positivos, inclusivamente em termos de uma boa situação das contas públicas. O problema deveria então, quando muito, ser dividido: por um lado, os Estados que, eventualmente, ainda apresentam desequilíbrios nas despesas públicas mas no âmbito de uma economia estável e, por outro lado, aqueles que têm sistemas de segurança social carentes, com uma economia em transição. No primeiro caso, é obrigatório um processo gradual. Com efeito, a quase totalidade dos regimes de pensões públicos consiste ainda, totalmente ou em parte, num sistema de repartição e, sem uma passagem gradual para um pleno sistema contributivo acompanhado de medidas harmoniosas de cobrança fiscal e de políticas eficazes no âmbito da família, haveria graves repercussões sociais. No segundo cenário hipotético, e também em termos gerais, desejamos, tal como o relator, que se estabeleça a nível comunitário uma base convergente de parâmetros de dignidade ao nível das pensões de reforma, também a fim de evitar o alargamento de gaps sociais que a previdência complementar, embora útil, não pode remediar totalmente. Na verdade, nos casos de mora, o único caminho a seguir é o aumento da base participativa, embora salientando que o actual incremento do emprego se mostra mais caracterizado por uma situação de precaridade. Em todo o caso, aquilo que importa evitar, em total acordo com o relator, é prever, ainda que em nome de uma solidariedade intergeracional, neste ponto paradoxal, que venham a ser reduzidos os actuais níveis de protecção pública. Bushill-Matthews Senhor Presidente, temos diante de nós um excelente relatório. Obteve uma ampla aprovação em sede de comissão e espero que, aquando da sua votação, amanhã, receba desta casa o mesmo apoio. A questão do regime de pensões é um assunto que se reveste da maior importância, e afirmo isto, não por ter um claro interesse pessoal nesta matéria, visto que me aproximo da idade da reforma; trata-se de uma questão de importância crescente, por exemplo, para as pessoas sentadas lá em cima nas galerias. Os jovens de hoje, precisarão de receber uma pensão amanhã. Temos de ter presente que estas gerações merecem a mesma espécie de segurança, protecção e sustentabilidade das pensões, a mesma que pretendemos para nós próprios. Gostaria apenas de apresentar duas questões: há duas alterações que propusemos para a votação de amanhã, que quase foram aceites em sede de comissão, tendo sido rejeitadas por uma margem muito pequena; espero que, amanhã, quando forem reapresentadas, em nome do Grupo PPE-DE, este Parlamento possa dar-lhes todo o seu apoio. Prendem-se com o reconhecimento de que não podemos continuar a confiar exclusivamente nos regimes públicos de pensões baseados na repartição para responder às expectativas das pessoas em matéria de pensões. Exortam também os Estados-Membros a definirem as suas políticas de receitas e despesas. Fica-nos muito bem pretendermos que as pessoas usufruam de um regime de pensões seguro e sustentável, mas para que isso aconteça, as pensões têm de ser sustentáveis, devendo conseguir-se o seu financiamento. Ficar aquém disto implicaria uma traição às gerações que acreditam em nós e não podemos desiludi-las. Koukiadis Senhor Presidente, a questão da segurança social divide o discurso político em todos os Estados-Membros, mas ao mesmo tempo - e isso é interessante - reúne as amplas massas populares. Ï relator, senhor deputado Cercas, teve de enfrentar as pressões a favor da liberalização e da privatização do sistema de segurança social, juntamente com outros posicionamentos maximalistas que pretendem desvalorizar uma série de dados novos. Conseguiu encontrar os pontos de consenso e temos aqui um relatório que vai ser aprovado pela grande maioria do Parlamento. Evidentemente, está também de parabéns a Comissária Diamantopoulou, que teve a coragem de levar por diante a iniciativa em matéria de segurança social. São três as mensagens ou as conquistas que podemos retirar deste relatório. A primeira é que continuamos a acreditar na prioridade do regime público de segurança social ou, se quiserem, na opção política de não o pôr em perigo. A segunda advém do facto de finalmente ter prevalecido a linha progressista que considera que o custo do financiamento do sistema de segurança social não representa, de forma alguma, um elemento negativo para a economia, já que se reconhece que a protecção social contribui para um crescimento económico sustentável e que continua a ser inevitável um certo aumento do peso das despesas das pensões no produto interno bruto. Assim, passamos a uma terceira assunção, particularmente útil, que deixa bem claro que o problema da protecção social não é um problema independente e isolado, bem pelo contrário, no âmbito de uma abordagem horizontal, ele constitui uma dimensão necessária das diferentes políticas, sobretudo da política fiscal, da política de emprego, de desenvolvimento, de luta contra as discriminações e a exclusão. Se estas assunções constituem opções políticas básicas e não meras proclamações académicas, teremos de reconhecer que não é fácil no futuro aprovarmos propostas susceptíveis de aumentar a desigualdade, reduzir os rendimentos dos idosos, agravar a qualidade dos serviços prestados pelo sistema central de segurança social. Assinalo que parte do relatório reconhece a necessidade de apoiar directamente a prestação de cuidados a familiares doentes e menores, através de medidas de natureza fiscal, social e laboral e da garantia de uma pensão que permita uma vida digna, não de uma pensão qualquer, e apoia o pacote de propostas que visam assegurar que na nova legislação em matéria de segurança social sejam devidamente consideradas todas as particularidades do trabalho feminino. Resumindo, sem rejeitarmos a dimensão financeira do problema, libertámo-lo da dependência monopolista em relação a essa dimensão. Os povos europeus têm de acreditar que continuaremos a defender as nossas opções de forma consequente. Menrad Senhor Presidente, o colega Cercas Alonso elaborou um excelente relatório. Como tivemos oportunidade de verificar, o documento trata de um tema que se reveste de particular importância para todos: a segurança futura das pensões, uma questão incandescente que não arrefecerá se a deixarmos repousar, mas que, pelo contrário, tende a aquecer cada vez mais. Por isso mesmo, torna-se necessário que os Estados-Membros - e também a UE - se decidam a tomar medidas. Precisamos de um regime de pensões adequado a suprir as necessidades. Por este motivo, parece-me particularmente importante a referência à recomendação de 1992. Há que ter igualmente ter em conta a flexibilidade dos regimes de pensões, tendo em vista a mudança social e a adaptabilidade ao mercado de trabalho. A ideia de uma velhice activa já é, no fundo, uma realidade aceite. Neste contexto, importa recordar as linhas de orientação 2000 para a política de emprego, ou seja, a manutenção da capacidade de trabalho e a aprendizagem ao longo da vida. Gostaria igualmente de salientar a mais-valia que a Comissão dos Direitos da Mulher trouxe ao presente relatório. Esta comissão chamou a atenção para o grande número de mulheres que dependem de pensões de viuvez e não auferem qualquer rendimento próprio. Temos de combater a actual tendência de cada vez maior redução destas pensões de sobrevivência. Este é um aspecto muito importante do relatório. No que se prende com o futuro, é abordado o conceito de coordenação aberta, devendo este ser concretizado pensando também nas pensões. Não podemos limitar-nos a utilizá-lo como uma palavra mágica, mas sim, pelo contrário, compreender que, neste âmbito, pura e simplesmente, não é possível transpor ponto por ponto as orientações para a política de emprego. Pelo contrário, precisamos de novas formas de coordenação, que teremos de criar. Por outro lado, congratulo-me com facto de se contemplar não só o primeiro, mas também o segundo e terceiro pilares. Neste contexto, gostaria de fazer uma observação relativamente aos fundos de pensão por capitalização da parte dos trabalhadores. Importa evitar que estes fundos por capitalização entrem em conflito com os regimes públicos baseados na solidariedade. Muito pelo contrário, é necessário que haja uma estreita articulação entre eles. Damião O passo decisivo para o futuro da protecção social na Europa foi dado no Conselho de Lisboa e fixado no Tratado de Nice. As questões que se colocam ao recém-criado comité são vastas e necessitam de respostas concretas nos termos muito justamente colocados pela Comissão e pelo particularmente excelente relatório que estamos aqui a avaliar. Peço pois ao Conselho que reformule o seu mandato para este comité. Não basta calcular o esforço financeiro para cumprir as obrigações dos sistemas, o que já deveria ter sido feito no quadro do pacto de estabilidade pois, tal como o emprego, a protecção social é interdependente das decisões de política macro-económica, mais o acréscimo da dependência dos idosos, mais o acréscimo imprevisível das mudanças no mercado de trabalho, alternando períodos de formação com períodos activos e inactivos. É imperioso ponderarmos quanto custará para as nossas sociedades a ausência de transferências dos sistemas redistributivos para os cidadãos em termos de perda de confiança política na Europa, convulsões sociais, acréscimo de insegurança e de pobreza, redução de consumo, recessão económica, aumento das desigualdades. Esta é uma questão política nuclear a que temos de dar resposta e a que o Conselho brevemente deve dar. A capitalização deve ter fronteiras definidas e ser parte da solução e não do problema. Não pode constituir impedimento à mobilidade. Não pode porque não resolve os problemas demográficos e não é solidária, tem benefícios e riscos, anima os mercados financeiros, factores que devem ser ponderados, mas não é nem pode ser parte do problema e contribuiria para o aumento do risco da protecção social. Karas Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, o tema das pensões possui uma vertente político-social, mas também uma vertente relacionada com as políticas financeira, económica e de emprego. Para garantir as pensões a longo prazo, torna-se necessário contemplar todos estes aspectos no seu conjunto. Além disso, gostaria de acrescentar que, no âmbito das políticas de emprego e de crescimento, contamos com as linhas de orientação para as políticas económicas e com o Pacto de Estabilidade e Crescimento. Relativamente ao tema da evolução demográfica, como uma das causas do problema das pensões, colocam-se várias questões. A primeira reside, lamentavelmente, na descida das taxas de natalidade. A segunda reside nas reformas antecipadas, praticadas em muitos países, e a terceira na maior esperança de vida - com que, naturalmente, nos congratulamos. No que diz respeito às taxas de natalidade, devemos contribuir para um maior reconhecimento público do papel sócio-político da maternidade e da paternidade, viabilizando a plena articulação da vida familiar e profissional. Quanto às reformas antecipadas, devemos procurar que a idade de início da reforma se aproxime em todos os países da idade de reforma legal. Para tal, será necessário adoptar diversas medidas. O tema da esperança de vida tem, sem dúvida, repercussões sobre a idade efectiva de início da reforma, mas, em alguns países, tem também influência na idade de reforma legal. Apelo à colaboração de todos no sentido de, em toda a Europa, o segundo e terceiro pilares serem consolidados a par com o terceiro pilar. Neste momento, existem países onde cerca de 80% dos trabalhadores por conta de outrem contribuem para um regime profissional de pensões. No meu país, só cerca de 9% destes trabalhadores contribuem para este regime, sendo a média europeia de 25%. Neste Parlamento, estamos actualmente a debater uma directiva sobre essa matéria, e insto o Conselho a levantar finalmente o bloqueio à adopção de uma norma europeia que regule os regimes profissionais de pensões. Peço também à Comissão que institua um fórum europeu sobre as pensões para debater igualmente os diferentes regimes fiscais, laborais e sociais, de modo a contribuir para uma maior harmonização à escala europeia neste domínio. Diamantopoulou Em primeiro lugar, gostaria de felicitar o senhor deputado Cercas, que conseguiu assegurar uma excelente cooperação com a Comissão dos Assuntos Económicos e com a Comissão dos Direitos da Mulher, da qual resultou o impressionante consenso que observámos neste debate. A questão das pensões é uma questão política, económica e social extremamente importante que preocupa todos os governos. Há reformas em curso, outras estão a ser debatidas, e outras foram concluídas há apenas um ou dois anos. Trata-se, portanto, de um problema europeu, e a sustentabilidade das pensões é a aposta para a próxima geração. Dispomos de um conjunto de políticas que, se forem bem sucedidas a nível europeu, irão favorecer e reforçar a sustentabilidade das pensões. Temos políticas cujo objectivo é o aumento da taxa de crescimento e do emprego, temos políticas eficazes para ajudar os pais a conciliarem a vida profissional com a vida familiar, e temos também as políticas de imigração. No entanto, para além do conjunto das políticas gerais, existe em todos os países uma necessidade de reforçar o próprio sistema, que é o reflexo de uma época passada, caracterizada pelo desenvolvimento industrial. Em todo o caso, essa reforma assume características sociais e económicas. Penso que é particularmente importante, tal como foi salientado por bastantes oradores, o facto de as pensões terem deixado de figurar apenas na agenda do ECOFIN e na disciplina orçamental para constituírem também uma preocupação dos ministros e da Comissão do Emprego e dos Assuntos Sociais. As pensões são, acima de tudo, uma questão social, com grandes e graves dimensões económicas. Naturalmente, de acordo com o Tratado, as reformas e a política relativa ao regime de segurança social são competências nacionais. Mas não esqueçamos que, também de acordo com o Tratado, temos o dever, temos o objectivo concreto de assegurar um elevado nível de protecção social e de crescimento económico sustentável e não inflacionista. Assim, importa que, pela primeira vez depois de Lisboa, os Chefes de Estado cheguem a acordo quanto à necessidade de cooperação na questão das pensões. Trata-se de uma viragem muito importante nas políticas da Europa, que põem também em evidência a dimensão do problema. Não há dúvida de que a cooperação entre os Estados-Membros tornará mais eficazes as reformas em todos os países. A seguir à Cimeira de Lisboa, foi encomendada uma primeira comunicação da Comissão, que já foi publicada. A questão das pensões foi debatida em todos os Conselhos, em Santa Maria da Feira, em Nice, em Estocolmo e, neste momento, o Comité da Protecção Social recentemente constituído está a preparar um estudo que vai ser apresentado em Gotemburgo. Nesse estudo serão analisados todos os problemas por Estado-Membro e serão apresentadas propostas sobre os princípios básicos que permitem assegurar sistemas de pensões sustentáveis. Devemos dizer que uma orientação básica dada a esse comité diz respeito à dimensão do género. Foi aqui referido por um grande número de deputados que a questão das pensões não pode ser tratada de forma neutra, porque as mulheres enfrentam problemas muito importantes e porque a pobreza na Europa está fortemente relacionada com o sistema das pensões e com o lugar que a mulher ocupa na economia e na sociedade. É importante que depois da Cimeira de Estocolmo se tenha decidido estudar o método da cooperação aberta na questão das pensões, tendo evidentemente em conta a questão da subsidiariedade e os problemas específicos de cada país. Estamos a preparar, e vamos apresentar antes do Verão, uma comunicação da Comissão, na qual procurámos tratar minuciosamente a questão do método de cooperação aberta no domínio das pensões. Devo dizer que esta resolução do Parlamento Europeu, se for aprovada amanhã com a redacção actual, constitui um forte apoio a este esforço coordenado que visa reformar o regime das pensões na União Europeia. Acredito que, neste novo capítulo que se abre a nível europeu, o capítulo da cooperação aberta no domínio das pensões, podemos encontrar novas formas de cooperação entre a Comissão, o Conselho e o Parlamento. Devo ainda lembrar que a Comissão defendeu de um modo especial a necessidade de cooperação entre o Parlamento Europeu e o Grupo de Alto Nível sobre Protecção Social e essa cooperação está em curso. Senhoras e Senhores Deputados, acredito que o facto de termos aberto este capítulo e de termos dado uma dimensão europeia à questão das pensões ajudará de um modo especial os governos de todos os Estados-Membros a realizar reformas sustentáveis, tendo ao mesmo tempo em conta a dimensão económica e, acima de tudo, social. Presidente Muito obrigado, Senhora Comissária. Está encerrado o debate. A votação terá lugar amanhã, quinta-feira, às 12H00. Período de perguntas (Conselho) Presidente Segue-se na ordem do dia as perguntas dirigidas ao Conselho (B5-0169/2001). Presidente Bart Staes, substituído pela deputada Maes Pergunta nº 1, do deputado (H-0323/01): Objecto: Organização comum de mercado no sector do açúcar Em 30 de Junho, o regulamento sobre o açúcar actualmente em vigor terá de ser prorrogado ou modificado. No ano passado, o custo da sobreprodução no sector do açúcar ascendeu a 800 milhões de euros, ou seja, quase tanto como o montante que foi disponibilizado para a crise da BSE. Apesar das veementes críticas do Tribunal de Contas e dos efeitos nefastos para os consumidores e para os produtores do Terceiro Mundo, o Conselho não parece disposto a modificar o regulamento sobre o açúcar, tal como proposto pela Comissão. Vários Estados­Membros da UE ameaçam render­se à visão egoísta e de curto prazo da indústria do açúcar. Tenciona o Conselho aderir à proposta da Comissão, dadas as veementes críticas do Tribunal de Contas ao actual regulamento sobre o açúcar e os seus efeitos nefastos para os consumidores e para os produtores do Terceiro Mundo? Em caso de resposta negativa, por que motivo defende o Conselho a manutenção de um regulamento sobre o açúcar que é alvo de veementes críticas por parte do Tribunal de Contas e que tem efeitos nefastos para os consumidores e para os produtores do Terceiro Mundo? Danielsson Senhor Presidente, a reforma da organização comum do mercado do açúcar tem vindo a ser discutida no Conselho desde Outubro do ano passado. Nesta discussão, o Conselho teve em conta determinadas críticas formuladas pelo Tribunal de Contas. Como sabem os senhores deputados, o Parlamento Europeu pronunciou-se sobre esta matéria em 13 de Março de 2001. Ao ler o que aqui foi então decidido, constato que, de uma maneira geral, não corresponde à linha que o senhor deputado propõe. Verifico igualmente que a Comissão declarou poder ponderar um prolongamento do actual regime aplicável ao açúcar para além de 1 de Julho de 2003, na condição de serem aprovadas pelo Conselho as restantes propostas de reforma Constato ainda que as posições dos Estados­Membros se dividem entre os que preconizam uma reforma e os que se lhe opõem. O Conselho continuará a debruçar-se sobre o assunto na sua reunião de Maio e terá em consideração todos os contributos relevantes, inclusive o que está contido na pergunta agora formulada. Em 26 de Fevereiro de 2001, o Conselho aprovou também um regulamento baseado no princípio "tudo menos armas", everything but arms. Através deste regulamento, as isenções aduaneiras foram alargadas, sem qualquer limite quantitativo, a todos os produtos, à excepção de armas e munições, originários de um grande número de países menos desenvolvidos. No que se refere ao açúcar, a liberalização total do comércio entrará em vigor a partir de 1 de Julho de 2009. Maes Atendendo à escassa unanimidade que existe entre os países da União Europeia, compreendo a circunspecção com que o Conselho tem de responder. Este facto não deixa, contudo, de ser escandaloso. Na realidade, subvencionamos a indústria do açúcar - em mais de 800 milhões de euros, no ano transacto -, como se não houvesse açúcar suficiente no Mundo e como se estivéssemos à espera destes subsídios para assegurar a sobrevivência dos nossos agricultores. Penso realmente que a política que conduzimos face aos países em vias de desenvolvimento foi, e continua a ser, uma política hipócrita. Uma excelente iniciativa como "tudo excepto armas" é, na verdade, manchada pelo facto de mantermos a nossa atitude hipócrita e de preferirmos continuar a exportar os produtos que nos interessam, e ainda por cima com apoio aos produtores de açúcar que desde sempre pertenceram às castas dos nossos industriais do século XIX. Constato que voltámos a fazer uma excepção. Espero que o Conselho continue a envidar esforços no sentido de forçar o consenso para as reformas. Danielsson Senhor Presidente, como país que exerce a Presidência, faremos o que pudermos, ou seja, procuraremos promover a discussão permanente desta matéria. Existem divergências entre os Estados­Membros. Em muitos deles, esta é uma questão sensível. Iremos abordá-la na próxima reunião de ministros da Agricultura, dentro de cerca de uma semana, e prometo que continuaremos a tratá-la como uma questão prioritária. Infelizmente, no entanto, não é possível prever a forma que assumirá um eventual compromisso. Presidente Per Gahrton Pergunta nº 2, do deputado (H-0325/01): Objecto: Conselho do euro Apesar de anteriores decisões do Conselho, segundo as quais os encontros preparatórios realizados antes das reuniões do Conselho ECOFIN, entre ministros dos 12 países da zona euro, seriam inteiramente informais e apreciariam unicamente questões relacionadas com o euro, chegam-nos cada vez mais sinais de que essas reuniões estão a formalizar-se, na prática, como uma espécie de "Conselho do euro", através de decisões preliminares em toda a espécie de questões de economia e finanças e que estão a retirar o poder real do Conselho ECOFIN. Nomeadamente, por parte da Bélgica foram feitas propostas no sentido de "desenvolver" os conselhos informais do euro. Desejaria, portanto, perguntar que medidas tenciona tomar o Presidente do Conselho para pôr termo a todas as tentativas de, em violação do Tratado, formalizar uma espécie de "Conselho do euro" e, progressivamente, transferir para este as competências do Conselho ECOFIN? Danielsson Senhor Presidente, o chamado Eurogrupo é um órgão informal, criado em 1998 com base numa resolução que visava a coordenação da política económica durante a terceira fase da UEM. Esta resolução foi aprovada pelo Conselho Europeu do Luxemburgo em 13 de Dezembro, dia de Santa Luzia, de 1997. Na resolução lê-se que os ministros dos Estados que integram a zona euro poderão reunir-se informalmente para discutir questões relacionadas com a responsabilidade específica que lhes cabe em relação à moeda única. Afirma-se também que, em qualquer caso em que seja necessário tomar decisões, estas serão da competência do ECOFIN, em conformidade com os procedimentos previstos no Tratado. Constato ainda que o Conselho Europeu de Nice, em Dezembro do ano passado, se congratulou com as melhorias no funcionamento e visibilidade do Eurogrupo. Congratulou-se igualmente "com a intenção de alargar o leque de temas, nomeadamente de índole estrutural, abordados nesta instância, no respeito das Conclusões do Conselho Europeu do Luxemburgo". Por outras palavras, informalmente e sem poder de decisão. Gahrton Senhor Presidente, agradeço a resposta. Ela é, de certo modo, positiva, se puder interpretar-se como querendo dizer que o Eurogrupo não toma, verdadeiramente, qualquer decisão. A minha primeira pergunta complementar é a seguinte: será que, na realidade, não são tomadas quaisquer verdadeiras decisões no Eurogrupo, ou o que acontece é que as decisões já estão tomadas quando as questões chegam ao ECOFIN, que tem de se conformar com aquilo que, na realidade, já foi decidido no Eurogrupo? A minha segunda pergunta é quanto ao futuro. A Presidência não ignora que surgiu de vários lados, e nomeadamente por parte da Bélgica, a proposta de desenvolver o chamado Conselho informal do euro e de lhe atribuir diversas funções. O senhor Ministro Danielsson confirmou, de facto, que o Eurogrupo começou a ter mais funções e a intervir em mais domínios. Podemos estar absolutamente seguros - e esta é a minha segunda pergunta complementar - de que o Eurogrupo não virá a ter, no futuro, cada vez mais poder efectivo? Esta questão é extremamente importante para que os países que estão fora do euro possam, de facto, permanecer de fora, sem perderem poderes noutros domínios não directamente relacionados com o euro. Danielsson Senhor Presidente, tenho todo o gosto em revelar ao senhor deputado Gahrton que o Governo sueco, ao receber a Presidência, em 1 de Janeiro último, tinha grandes apreensões relativamente à questão do funcionamento do Eurogrupo versus Conselho ECOFIN Receávamos cair numa situação em que - como sugere o senhor deputado Gahrton - as decisões fossem tomadas numa sala a que não tínhamos acesso. Depois, estaríamos perante um " fait accompli" , que apenas nos restaria ratificar no Conselho ECOFIN. Devo dizer, porém, muito honestamente, que não foi isso que se passou. Sempre se manteve um grande respeito pelos princípios definidos na resolução do Luxemburgo que há pouco citei, ou seja, a que foi aprovada pelo Conselho Europeu em Dezembro de 1997. É perfeitamente natural que sejam necessárias discussões entre os ministros das Finanças que participam na moeda comum. Mas, nesse círculo, não são tomadas decisões efectivas. As competências do ECOFIN têm sido respeitadas e, em relação a isto, tem havido um grande acordo de princípio. Poderemos estar absolutamente seguros sobre o que será no futuro? Como alguém disse um dia, é difícil fazer previsões, sobretudo em relação ao futuro. Penso que temos todas as razões para acreditar que os membros do Conselho continuarão a ser solidários com os princípios anteriormente definidos pelo Conselho Europeu, que salvaguardam as competências do Conselho ECOFIN. Agora, se este ou aquele responsável exprimiu a sua opinião pessoal de que deveria ser reforçado o papel do Eurogrupo, essas palavras ficam com quem as disse. Procuramos avaliar qual tem sido a prática e podemos dizer, sem forçar a nota, que a posição do Conselho ECOFIN tem sido respeitada. Presidente Yasmine Boudjenah Pergunta nº 3, da deputada (H-0329/01): Objecto: Sara Ocidental As Nações Unidas decidiram prolongar a presença da MINURSO no Sara Ocidental por mais dois meses, apesar de não estar garantida a aplicação plena e integral do plano de resolução do conflito assinado por Marrocos e a Frente Polisário. Muito pelo contrário, está iminente o reatamento de um conflito armado entre as duas partes. Numerosos factos testemunham da vontade de reordenamento arvorada pela parte marroquina: é o caso da anunciada aquisição de aviões de caça americanos ou franceses, graças ao investimento de uma parte dos fundos previstos no acordo recentemente concluído entre Vivendi e Maroc Telecom (ou seja, 3,5 mil milhões de dólares). Por outro lado, a imprensa britânica revelou recentemente que o Reino de Marrocos pôde beneficiar de acordos comerciais com o Reino Unido que lhe permitiram dotar-se com armamento recente e restaurar a sua potência militar: aviões Mirage e peças sobressalentes que teriam permitido já fabricar 56 canhões. Este armamento encontrar-se-ia já estacionado junto à fronteira, ao longo do "muro defensivo". A confirmarem-se estes factos, esta transacção seria ilegal, na medida em que a legislação comunitária - o código de conduta para a exportação de armamento - proíbe a venda de armas a países ou a regiões em situação de conflito. Poderia o Conselho confirmar estas informações? Tenciona o Conselho intervir junto das autoridades deste Estado-Membro? Danielsson Senhor Presidente, o Conselho não discutiu o tema específico referido na pergunta. Ao contrário do que é afirmado na pergunta, não existe qualquer legislação comunitária relativa à exportação de armas. Por conseguinte, não se pode colocar a questão de uma determinada transacção ser legal ou ilegal à luz do direito comunitário. O código de conduta citado pela senhora deputada foi adoptado em 8 de Junho de 1998 e assenta em critérios comuns aplicáveis à exportação de armas convencionais. Segundo as disposições operacionais do código de conduta, cada Estado­Membro deverá examinar, caso a caso, os pedidos de licenças de exportação de material de guerra que lhe forem apresentados, à luz das disposições do código de conduta. Por conseguinte, a decisão de conceder essa licença de exportação é tomada por cada Estado­Membro e não compete ao Conselho pronunciar-se sobre tais transacções. De acordo com o código, os Estados­Membros devem trocar informações, uma vez por ano, sobre as suas exportações de armamento, o que permite efectuar uma avaliação conjunta do modo como o código funciona. Essa avaliação é transposta para um relatório anual, em conformidade com a disposição de aplicação nº 8. A orientação política geral do Conselho a respeito do conflito no Sara Ocidental é a de dar pleno apoio ao enviado pessoal do Secretário-Geral da Organização das Nações Unidas, senhor James Baker, nos seus esforços para encontrar uma solução para o conflito. O Conselho está convicto de que a acção da ONU constitui o melhor caminho para uma solução rápida, duradoura e negociada, que contribuiria para aumentar a estabilidade em toda a região. É evidente que qualquer solução tem de poder ser aceite por todas as partes e assentar no pleno respeito dos princípios democráticos fundamentais e dos direitos humanos. De acordo com estes objectivos políticos, o Conselho está disponível para contribuir para o processo e para colaborar na criação de um clima de confiança entre as partes envolvidas. Dentro desta orientação, a União propôs às partes envolvidas, no final do ano passado, uma série de medidas humanitárias tendentes a gerar esse clima de confiança. A União mantém-se em estreito contacto com o senhor James Baker e estuda as melhores formas de apoiar as iniciativas da ONU. Gostaria ainda de salientar que a União Europeia é o maior doador de ajuda humanitária aos refugiados do Sara, ajuda essa que se elevou, nos últimos três anos, a 20 milhões de euros. Boudjenah Senhor Presidente, agradeço ao Senhor Presidente em exercício do Conselho. Gostaria no entanto de salientar que é lamentável que não se possa fazer respeitar os critérios assaz importantes e estritos deste código de conduta, nomeadamente, a ideia de proibir a venda de armas a países ou regiões em situação de conflito. Este caso é de tal forma grave que, doravante, no Reino Unido, os deputados têm direito de inspecção sobre as vendas de armas do seu país em todo o mundo. Isso causou grande celeuma neste país, ainda que esta decisão não tenha efeitos retroactivos, pelo que os deputados britânicos não podem tomar medidas em relação a este caso das vendas ao Sara Ocidental Renovo no entanto a minha pergunta: não considerará a possibilidade de a União Europeia poder tomar medidas no plano das "sanções" , no caso de se verificarem violações do código de conduta? Para além disso, o que mais me inquieta é que creio que este caso testemunha da vontade do Reino de Marrocos de se munir novamente de armas. Facto que testemunha também, o que é deplorável, o apoio que este país encontra no território europeu. Isso só pode contribuir para aumentar a tensão já existente nesta região. Num conflito como este, que já dura há 25 anos, quando se verifica um impasse na situação, nomeadamente pelo facto de Marrocos impedir a validação das listas eleitorais que no entanto foram estabelecidas pela MINURSO, a linguagem das armas corre o risco de recomeçar de um dia para o outro. Gostaria de perguntar ao Senhor Presidente em exercício do Conselho se está prevista alguma declaração da Presidência sueca até aos finais de Junho? Estou a pensar, nomeadamente na Presidência alemã, que fez uma declaração, especificamente, sobre o Sara Ocidental. Neste quadro, por que razão a União Europeia não reconhece oficialmente a Frente Polisário como interlocutor no âmbito deste conflito, quando as Nações Unidas o fazem há 25 anos. Danielsson Senhor Presidente, o que acontece neste caso é que o código de conduta relativo ao material de guerra não é juridicamente vinculativo. Por conseguinte, não se coloca a questão das sanções; não existe, para tal, qualquer fundamento jurídico. Contudo, tanto neste como na maior parte dos outros domínios, os esforços da Presidência sueca são no sentido de promover uma maior abertura e transparência. Penso que, no caso da aplicação do código de conduta relativo à exportação de armas, também foram dados vários passos positivos e construtivos no sentido de uma maior abertura. Em conjunto com todas as outras forças favoráveis presentes no Conselho, procuraremos avançar mais alguns passos no caminho da transparência em matéria de exportação de armas. O conflito no Sara Ocidental já dura há tempo demais. Creio que todos sentimos hoje uma grande frustração pela ausência de progressos. No entanto, o Conselho mantém a sua profunda convicção de que a melhor forma de apoiar os esforços para encontrar uma solução pacífica consiste em continuar a dar todo o nosso apoio à ONU e ao enviado especial do Secretário-Geral da Organização das Nações Unidas, senhor James Baker. É esta a orientação que o Conselho continuará a seguir. González Álvarez O senhor Presidente em exercício do Conselho respondeu como convinha à senhora deputada Yasmine Boudjenah, não só sobre o código de conduta em matéria de armamento mas também sobre o conflito do Sara, pois sabe muito bem que a pergunta da senhora deputada Yasmine Boudjenah tem implícita a importante questão do conflito entre Marrocos e o Sara. E, na sua resposta, de facto, muito clara, o senhor Presidente fala de apoio às Nações Unidas e a James Baker e da necessidade de se chegar a um acordo aceitável para todos, acabando por afirmar que, na realidade, a Europa é o maior doador de ajuda humanitária, com 20 milhões de euros. Dado que somos o maior doador de ajuda humanitária, é de perguntar se, em vez de nos limitarmos a apoiar simplesmente James Baker e as Nações Unidas, não deveríamos desempenhar um papel político mais relevante nesse conflito, para evitar que os sarauís voltem a pegar em armas e que o conflito se agrave. Senhor Presidente em exercício, acordo aceitável foi o decidido em 1992, quando os sarauís pousaram as armas para participar num referendo que se deveria ter realizado nesse mesmo ano. Não será esse o melhor acordo, realizar o referendo com o contributo da Europa? Danielsson Senhor Presidente, o conflito do Sara Ocidental é muito difícil e tem antecedentes muito complexos. Penso que a União, que efectivamente deseja e deve desempenhar um papel político activo em conflitos internacionais importantes e complexos, poderá ser mais útil apoiando vigorosamente os esforços da ONU. No relatório apresentado em Abril último pelo senhor Baker, verifico que, de facto, se alcançaram alguns progressos no desenvolvimento de diversas propostas para a autonomia do Sara Ocidental. Nestas circunstâncias, penso que seria pouco sensato optarmos por qualquer outra via que não fosse, justamente, continuar a dar este construtivo apoio ao senhor Baker. Carnero González ) Senhor Presidente em exercício do Conselho, gostaria que seguisse o meu raciocínio, que é muito simples. O senhor Presidente disse-nos que o Conselho analisou a questão do conflito do Sara Ocidental e que adoptou uma série de medidas tendentes a restabelecer a confiança entre as partes envolvidas. Considera o senhor Presidente que o facto de um Estado-Membro como o Reino Unido, sem dúvida, importante, vender armamento a uma das partes beligerantes, quando existe um cessar-fogo, vem restabelecer a confiança? Outro raciocínio, também simples: de que código de conduta estamos a falar? É que tenho a sensação de que muitas pessoas e organizações falam de um código de conduta distinto daquele que o senhor Presidente referiu. De facto, o senhor referiu-se a um código que poderia ou não existir. Para terminar, gostaria que pusesse de lado essa posição metafísica, digamos assim, segundo a qual nos declaram apoiar os esforços de James Baker, sem nunca nos dizerem como. Por favor, como vão apoiar esses esforços? Danielsson Senhor Presidente, o Conselho não teve motivo para discutir qualquer eventual venda de armas destinadas à região por parte de um Estado­Membro. Não posso, por conseguinte, comentar esse assunto. Julgo, no entanto, ter sido suficientemente claro ao exprimir a posição do Conselho sobre a melhor maneira de alcançar progressos no que respeita ao próprio conflito. O Conselho lamentou, por exemplo, que a questão do referendo se encontre num impasse. Quando se verificou que esta era uma questão tão difícil, o Secretário-Geral da Organização das Nações Unidas propôs que as partes discutissem soluções alternativas para pôr fim ao conflito. Repito que me parece que seria uma atitude muito infeliz se a União não continuasse a apoiar com toda a convicção os esforços colectivos, internacionais, que estão a ser envidados para resolver este difícil conflito. Presidente Camilo Nogueira Román Pergunta nº 4, do deputado (H-0330/01): Objecto: Morte de quatro emigrantes africanos nas praias de Tarifa, nas costas espanholas de Andaluzia No passado dia 21 de Março apareceram mais quatro pessoas mortas, dois homens e duas mulheres, uma delas grávida, afogadas tragicamente, como muitas outras, quando tentavam chegar a território europeu em procura de trabalho e duma nova vida. Quando irá actuar a União Europeia directamente, instando as autoridades espanholas a pôr fim a esta gravíssima situação, que deveria envergonhar todas as instituições europeias e as instituições do Estado espanhol? Danielsson Senhor Presidente, o Conselho já teve oportunidade, em diversas ocasiões, de responder a perguntas semelhantes do senhor deputado. A posição do Conselho deveria, portanto, ser bem conhecida. Gostaria de remeter o senhor deputado para a resposta à sua pergunta oral H-27/2001, em 14 de Fevereiro de 2001. Além disso, permitam-me que chame a atenção para o trabalho desenvolvido pelo Conselho, em conjunto com a Comissão, na elaboração do plano de acção relativo a Marrocos. Importa ainda salientar que o combate ao tráfico de pessoas é uma das nossas questões prioritárias. É também importante sublinhar que as autoridades espanholas não têm quaisquer competências em Marrocos, pelo que não podem controlar embarcações de qualquer tipo que larguem da costa marroquina. Nogueira Román Senhor Ministro, desde que apresentei de novo esta pergunta têm continuado a chegar em pequenos barcos, pondo em perigo a própria vida, milhares de pessoas emigrantes às praias europeias da Andaluzia. Mulheres, homens, jovens, rapazes e raparigas, crianças, alguns apareceram mortos, encontrados sem vida nas areias e rochas da trágica fronteira entre a África e a Europa. Outros foram presos, muitos fugiram para o interior à procura de um trabalho de que careciam nos seus países. Perante esta inaceitável realidade, quando vão compreender as Instituições europeias que este é um problema próprio que as afecta directamente? Quando vão reagir para evitá-lo, para que essas pessoas, ao chegarem, beneficiem das condições que lhes são devidas como nossos irmãos e seres humanos que são? Já disse aqui noutra ocasião que a União Europeia não pode virar a cara para não ver uma trágica situação que deve envergonhar as instituições europeias e as espanholas, e que deve obrigá-las a pôr em prática os meios indispensáveis para dar­lhes remédio. Danielsson Senhor Presidente, o Conselho não vira a cara para o outro lado. Reconhecemos que este é um problema grave, com uma grande dimensão de sofrimento humano. O Conselho está profundamente empenhado num diálogo com Marrocos para tentar alterar as condições de tal forma que não voltem a ocorrer esses insuportáveis exemplos de sofrimento humano que o senhor deputado refere. Presidente Carlos Carnero González Pergunta nº 4, do deputado (H-0335/01): Objecto: Exigência de visto de entrada na UE para os cidadãos colombianos Um importante grupo de intelectuais colombianos encabeçados pelo Prémio Nobel Gabriel García Márquez manifestaram a sua indignação pela decisão do Conselho de exigir visto de entrada na UE para os cidadãos da Colômbia. Afirmaram inclusivamente que, enquanto esta decisão não for modificada não viajarão para um país tão próximo cultural e linguisticamente como a Espanha cujo o governo não se opôs à decisão do Conselho. 187 intelectuais espanhóis manifestaram a sua solidariedade com a posição dos seus colegas colombianos. Tendo em conta o alarme e repulsa suscitados por esta decisão, pergunta-se ao Conselho, : Se tem conhecimento da opinião deste grupo de intelectuais encabeçado por García Márquez? Se considera, sinceramente, que a exigência de visto é um meio útil contra o crime proveniente da Colômbia? Se irá contactar o Prémio Nobel García Márquez para conhecer os seus argumentos e se estará então disposto a rectificar a sua errada decisão como o solicitam amplos os sectores da opinião pública entre os quais se conta o autor da presente pergunta? Danielsson Senhor Presidente, quero recordar ao senhor deputado que a decisão do Conselho citada na pergunta se baseia numa proposta da Comissão, de 26 de Janeiro de 2000, de um regulamento que fixa a lista de países terceiros cujos nacionais estão sujeitos à obrigação de visto para transporem as fronteiras externas - o que inclui os cidadãos colombianos - e a lista de países terceiros cujos nacionais estão isentos dessa obrigação. O Conselho recorda igualmente que o Parlamento confirmou, em duas ocasiões distintas, a proposta da Comissão sobre esta matéria, nomeadamente através do seu voto favorável de 5 de Julho de 2000 e de um segundo voto favorável já em Março deste ano. Seguidamente, em 15 de Março, o Conselho, deliberando por maioria qualificada, aprovou o regulamento, que entrou em vigor em 10 de Abril, ou seja, quase um mês depois. Assim, o Conselho não consegue perceber muito bem por que razão o senhor deputado entende que a decisão foi um equívoco. Este sistema foi concebido no inteiro respeito pela abertura e transparência, uma vez que cada Estado­Membro deve informar os restantes Estados­Membros e a Comissão das medidas que toma em aplicação do regulamento. Pelas mesmas razões, essa informação deve ser publicitada através do Jornal Oficial das Comunidades Europeias. Carnero González Volto a formular a minha pergunta, porque é absolutamente indispensável que o Conselho me responda, mas em termos políticos, e não lembrando os procedimentos seguidos na União Europeia para adoptar este tipo de decisões, que penso que sabemos quais são. A decisão do Conselho de incluir a Colômbia na lista de países a cujos nacionais se exigem vistos de entrada nos países da União Europeia não só não ajuda a combater o crime organizado, em que alguns cidadãos colombianos podem estar envolvidos, como exige ao cidadão comum que pague o preço de ter que passar por alguém que necessita de visto. Além disso, trata-se de uma medida que vem dificultar desnecessariamente a compreensão entre a União Europeia e a Colômbia, um país tão próximo, como afirmaram precisamente muitos intelectuais colombianos, à frente dos quais está, precisamente, Gabriel García Marques. Sei, por exemplo, que Gabriel García Marques não participou nas recentes comemorações do 25º aniversário do jornal "El País" , em Espanha, para respeitar o compromisso dos intelectuais que declararam que não viriam à União, pelo menos a Espanha, enquanto essa norma não fosse revogada. Peço que me responda e espero que a resposta seja afirmativa: tenciona o Conselho rever essa decisão a breve trecho, após consultar a sociedade colombiana e as autoridades desse país? Danielsson Senhor Presidente, a razão por que dei uma resposta que o senhor deputado considera burocrática e processual foi a alusão feita na sua pergunta de que a decisão resultaria de um equívoco. Por isso, pareceu-me dever clarificar que foram observadas todas as regras, inclusive a consulta, por duas vezes, a esta câmara. É claro que o senhor deputado é livre de não simpatizar com o conteúdo da decisão, mas o facto é que ela foi tomada recentemente e na observância de todas as regras aplicáveis. Tanto quanto sei, não há, presentemente, intenção de lhe fazer quaisquer alterações. Presidente Christa Klaß Pergunta nº 6, da deputada (H-0338/01): Objecto: Relatório "comercialização dos materiais de propagação vegetativa da vinha" da Deputada Christa Klaß Em 24 de Outubro de 2000, o Parlamento Europeu aprovou por vasta maioria o relatório "Comercialização dos materiais de propagação vegetativa da vinha" (A5-0195/2000, C5-0090/2000). Em que fase se encontra a apreciação do documento no Conselho? Por que motivo o Conselho ainda não concluiu a apreciação da referida directiva? Quando se prevê a sua inscrição na ordem do dia do Conselho para que este se pronuncie a título definitivo e a directiva possa ser transmitida aos Estados-Membros com vista à sua transposição? A proposta da Comissão e o relatório do Parlamento Europeu sobre a "Comercialização dos materiais de propagação vegetativa da vinha" garante aos agentes económicos envolvidos uma maior segurança jurídica nestes sectores tão importantes para a viticultura da UE. A existência de disposições claras em matéria de cultura, autorização, registo e controlo irá simplificar o comércio, que passará a contar com uma base jurídica clara. Não se entende, por conseguinte, por que motivo, decorridos cinco meses, o Conselho ainda não tomou uma decisão. Danielsson Senhor Presidente, gostaria de começar por dizer que estou totalmente de acordo com a senhora deputada quanto à importância do acto jurídico em questão. Permita-me acrescentar que o Conselho apreciou muito o trabalho realizado pela senhora deputada Klass, como relatora nesta importante matéria. O Conselho teve também em elevada consideração o voto do Parlamento Europeu. É, portanto, perfeitamente compreensível que o Parlamento esteja apreensivo com a demora da decisão definitiva do Conselho. A demora da decisão final deve-se ao facto de alguns Estados­Membros terem solicitado mais algum tempo de reflexão sobre as disposições relativas a organismos geneticamente modificados, apesar de essas disposições em nada diferirem das regras comunitárias em vigor e corresponderem às que recentemente foram aprovadas na directiva comunitária relativa a sementes e material reprodutivo florestal. A aprovação da directiva esteve na ordem do dia da reunião de Novembro do ano passado do Conselho "Agricultura". Deste, foi adiado para Dezembro e, a seguir, para Janeiro último, devido a não se ter chegado a consenso sobre as disposições relativas aos organismos geneticamente modificados. No entanto, a Presidência sueca tem por objectivo obter esse consenso para apoiar e aprovar no Conselho a nova legislação antes do final do seu mandato, ou seja, o mais tardar, em Junho próximo. Klaß Senhor Presidente, gostaria de perguntar ao Senhor Presidente do Conselho se considera normal que fiquemos cinco meses à espera de uma decisão. Afinal de contas, também nós trabalhámos no tema em análise. Uma leitura da directiva indica que, em última análise, o objectivo visado é também o de poder contar com disposições claras em matéria de selecção, autorização, registo e controlo, de modo que, também neste domínio, exista segurança jurídica para o sector dos materiais de propagação vegetativa da vinha na UE. Este ponto reveste-se também de particular importância para os agentes e parceiros económicos da UE. Por outro lado, segundo as informações de que disponho, pretendia-se continuar à espera da aprovação da directiva relativa à libertação deliberada no ambiente de organismos geneticamente modificados, a Directiva 90/220/CEE. Entretanto, esta também já saiu do Comité de Conciliação, estando, portanto, aprovada. Assim sendo, já não há, em minha opinião, qualquer motivo para continuar a protelar este assunto. A presente directiva não menciona o tema da autorização definitiva, sobre o qual deveria ser tomada uma decisão no âmbito da directiva relativa à libertação deliberada no ambiente de organismos geneticamente modificados. Por isso mesmo, peço encarecidamente que o trabalho do Parlamento não seja bloqueado no Conselho, mas sim que lhe seja dado andamento. Danielsson Senhor Presidente, estou inteiramente de acordo com a senhora deputada. É intenção firme da Presidência tentar conduzir esta questão até à decisão final. Como referi, temos até Junho para o fazer. Presidente Jonas Sjöstedt Pergunta nº 7, do deputado (H-0340/01): Objecto: Excepção sueca no que respeita ao acesso do público aos documentos da UE Na brochura "O acordo UE" publicada pela secção de comércio do Ministério dos Negócios Estrangeiros sueco, em 1994, antes do referendo realizado na Suécia sobre a adesão à UE, lê-se: "o princípio de acesso do público aos documentos da administração mantém-se sem qualquer limitação e não é negociável" . Esta promessa foi feita ao povo sueco antes da adesão da Suécia à UE. Tem esta reserva por consequência que a Suécia beneficia de uma salvaguarda relativa às normas da UE susceptíveis de limitar a aplicação do princípio nacional de acesso do público aos documentos? Danielsson Senhor Presidente, na minha qualidade de Presidente em exercício do Conselho, posso responder em poucas palavras. Recordo que não existe legislação comunitária com vista a harmonizar as legislações nacionais sobre o acesso do público aos documentos. E não prevemos que venha a haver, no futuro, tal harmonização. Sjöstedt Senhor Presidente, agradeço a resposta. O senhor Presidente em exercício do Conselho decerto percebeu que me estava a referir aos documentos da UE que são transmitidos aos Estados­Membros. A UE aprovou um novo regulamento, com base no artigo 355º, o que significa que tem um fundamento jurídico reforçado. Nesse regulamento, fala-se em lealdade para com as regras comunitárias. Diz-se também que, em caso de incerteza, se deve solicitar orientação. Se, com base neste regulamento, o Tribunal de Justiça das Comunidades Europeias e a Comissão entenderem que um país não pode facultar o acesso, a nível nacional, a documentos da UE classificados como confidenciais a nível comunitário, a legislação comunitária pode entrar em conflito com o princípio da transparência em vigor na Suécia. O senhor Presidente em exercício do Conselho considera excluída a possibilidade de tal cenário? Em caso afirmativo, porquê? Danielsson Senhor Presidente, considero que está excluída a eventualidade de uma situação como a que refere o senhor deputado Sjöstedt. Em primeiro lugar, constato que, na introdução do acto jurídico aprovado, se afirma expressamente que o regulamento não tem por finalidade nem por efeito alterar as legislações nacionais relativas ao acesso aos documentos. Em segundo lugar, o senhor deputado Sjöstedt refere o princípio da lealdade. Esse princípio não é novo. Temos sempre vivido com o chamado princípio da lealdade consagrado no artigo 10º do Tratado CE. Nada foi alterado pelo acordo que foi alcançado neste caso e que o Parlamento aprovou no princípio do corrente mês. Gostaria de sublinhar que o processo de consulta referido no artigo 5º do novo acto legislativo tem um carácter meramente orientador. Em relação ao que se passa na Suécia, não é novidade que as autoridades suecas, para aplicarem as regras de confidencialidade relativas a documentos de política externa, possam ter de consultar as instituições, para uma correcta avaliação de eventuais efeitos negativos. Este é um elemento bem conhecido da legislação sueca e, neste aspecto, o novo acto legislativo nada alterou. Sacrédeus Senhor Presidente, quero agradecer à Presidência sueca e, especialmente, ao senhor Ministro Danielsson pela sua resposta. Agradeço também, naturalmente, todo o esforço investido para que a União Europeia adopte uma nova posição relativamente ao princípio do acesso do público aos documentos comunitários, um princípio de transparência. Mesmo assim, gostaria de formular uma pergunta. Poderemos nós, na Suécia, chegar a uma situação em que os representantes das autoridades do país exerçam auto­censura, em casos em que Bruxelas e as autoridades europeias tenham opinião diferente das suas congéneres suecas sobre a aplicação das regras de confidencialidade? Esta questão da auto­censura e de a Suécia poder ter a sua própria opinião, mesmo quando for outro o entendimento de Bruxelas, constitui um tema de discussão pertinente. Danielsson Senhor Presidente, a questão levantada pelo senhor deputado Sacrédeus é, efectivamente, relevante. Será, porventura, mais relevante no Parlamento sueco do que neste ilustre Parlamento Europeu. Tenho grande confiança na capacidade das autoridades suecas para ajuizar em questões como essa. Creio que é muito pequeno o risco de auto-censura. Gostaria apenas de salientar que, no entender do Conselho, estas regras, sobre as quais este Parlamento tomou posição e para cuja elaboração contribuiu activamente, são superiores ao regime que vigorava até agora no que se refere à acessibilidade dos documentos. Possuímos agora um acto legislativo aplicável a todos os documentos, pelo que a chamada decisão Solana, do ano passado, deixou de ter qualquer validade. Temos registos obrigatórios. Temos o imperativo de examinar e decidir rapidamente se um documento pode ou não ser divulgado. Temos disposições relativas à confidencialidade claramente definidas. De tudo isto resulta que, graças, em grande parte, a este Parlamento, as Instituições comunitárias passaram a ter regras muito melhores e mais claras em matéria de abertura e acessibilidade. Newton Dunn Apenas para mostrar que esta pergunta não é do interesse exclusivo dos deputados suecos na União Europeia, mas que interessa igualmente a outras nacionalidades, pergunto: este novo procedimento já está a ser aplicado no Conselho? Caso contrário, quando será? Por outras palavras, quando é que tenho acesso, pela primeira vez, a um documento do Conselho? Danielsson Senhor Presidente, não sei se o senhor deputado pretende que o Presidente em exercício do Conselho faça um juízo sobre um determinado caso concreto, o que não me parece ser possível. Parto do princípio que, quando este acto legislativo entrou em vigor, todas as instituições passaram a aplicar as suas disposições, como lhes compete, o que significa que, a seu tempo, será possível ao senhor deputado Newton Dunn, e a outros, ter acesso aos documentos não abrangidos pela decisão de confidencialidade, a qual tem de ser sempre avaliada. Presidente Ioannis Marinos Pergunta nº 8, do deputado (H-0342/01): Objecto: Posição do Conselho face às práticas violentas da Turquia Aquando da sua recente visita a Skopje, capital da ex­República Jugoslava da Macedónia, o Sr. Solana, Alto Representante para a PESC, declarou que "seria um erro se o Governo da FYROM negociasse com os terroristas" (do UCK) e acrescentou que a UE apoia a chefia da FYROM e que não há lugar na Europa para os que recorrem à violência. Na sequência desta declaração categórica, pergunta-se ao Conselho porque razão esta posição de princípio não se aplica também à Turquia que, em violação do direito internacional e por meios violentos, ocupou, em 1974, 40% do território da República de Chipre e desde então o mantém sob ocupação ignorando as resoluções da ONU. Desconhece o Conselho que este país, recentemente declarado candidato à adesão à UE, impede por meios violentos o exercício dos direitos individuais e políticos da minoria curda, se comporta violentamente com os seus prisioneiros, detém jornalistas e de um modo geral exerce o poder estatal através da violência, violando todas as Cartas dos direitos do homem, facto repetidamente confirmado, inclusive pelo Tribunal Internacional dos Direitos do Homem? Danielsson Senhor Presidente, a posição do Conselho a respeito da questão de Chipre e da situação dos direitos humanos na Turquia, incluindo a questão curda, é bem conhecida. Onde ela talvez esteja mais claramente expressa é na decisão do Conselho de 8 de Março de 2001 sobre a parceria para a adesão firmada com a Turquia. Uma parte significativa das prioridades e objectivos da parceria para a adesão está relacionada, justamente, com os direitos humanos. A respeito da questão de Chipre, essa decisão reitera o que foi dito na reunião de Helsínquia do Conselho Europeu, em Dezembro de 1999. No quadro da parceria para a adesão e do programa nacional turco para a transposição da legislação, a União irá estar atenta ao cumprimento efectivo dessas prioridades pela Turquia. Está convocada para 26 de Junho de 2001 uma reunião do Conselho de Associação, em que, naturalmente, esta questão será abordada. A Comissão informou que, em Novembro deste ano, será publicado o relatório periódico sobre a Turquia e os outros países candidatos. Marinos Senhor Presidente, agradeço ao Presidente em exercício do Conselho pela resposta que me deu e que em princípio considero positiva, embora fuja à questão que coloquei. Perguntei por que razão, no caso da Turquia, que usa de violência contra Chipre, continua a processar-se um diálogo, ainda por cima num tom amistoso, e já foi aceite a sua candidatura à adesão, enquanto que noutros casos, Javier Solana afirma que não dialogamos com países que recorrem à violência. Também gostaria que o Conselho me dissesse se tem conhecimento das novas ameaças vindas deste país, quero dizer da Turquia. Em primeiro lugar, o Sr. Cem, Ministro dos Negócios Estrangeiros turco, supostamente um pacifista e europeísta, ameaçou que, se Chipre for aceite como membro de pleno direito da União Europeia, a reacção do seu país não terá limites. Ou seja, ameaça tudo e todos. Em segundo lugar, a aviação militar turca tem violado com muita frequência o espaço aéreo da Grécia, obrigando a aviação grega a manobras perigosas. Em terceiro lugar, o Tribunal Internacional dos Direitos do Homem, aqui em Estrasburgo, condenou há uma semana a Turquia por violação flagrante dos direitos humanos dos cipriotas gregos do sector da República de Chipre ocupado pelas tropas turcas. Como comenta o Presidente em exercício os factos que acabo de referir? Danielsson Senhor Presidente, tal como disse em diversas ocasiões anteriores, considero que o acordo de parceria com a Turquia confere à União a possibilidade de acompanhar atentamente a evolução política no país. Permite-nos, igualmente, conduzir um diálogo com as autoridades e o Governo turco, sempre que o Conselho o entenda oportuno. O Conselho opta, preferencialmente, pela via do diálogo como método para enfrentar situações que entende não serem aceitáveis. Importa referir que a próxima oportunidade para prosseguir as conversações é, precisamente, a próxima reunião do Conselho de Associação com a Turquia, em 26 de Junho de 2001. Rübig Senhor Presidente, este hemiciclo foi tomado de assalto, esta tarde, por ocasião do debate sobre a Turquia. Não é a primeira vez que sofremos pressões deste género. Este tipo de situação afecta igualmente a segurança das Instituições europeias. Tenciona o Conselho reforçar as medidas de protecção e segurança das Instituições europeias? Danielsson Senhor Presidente, creio que não compete ao Conselho pronunciar-se sobre o funcionamento da segurança do Parlamento. Presidente Senhor Deputado Paul Rübig, posso afirmar-lhe que a questão da segurança é uma das preocupações do Parlamento e que, na sequência das falhas detectadas, a Mesa está a estudar o assunto, em termos de orçamento, sendo evidente que devemos garantir o normal desenrolar dos debates, independentemente de quem proteste e por muito legítimas que sejam as suas razões. O Conselho não é, de forma alguma, responsável pela segurança nas instalações do Parlamento, nas três sedes. Seja como for, a questão está a ser tratada com a devida atenção, Senhor Deputado. A segunda pergunta complementar vai ser apresentada pelo senhor deputado Carlo Fatuzzo. Tem a palavra o senhor deputado. Fatuzzo Ouvi a resposta da Presidência do Conselho ao problema, bem apresentado pelo senhor deputado Marinos, das relações entre a Turquia, os cipriotas-gregos e os curdos. Gostaria de perguntar ao Conselho se controla, se tem sob vigilância, se conhece e tem em conta, neste âmbito, a situação da população arménia que vive na Turquia e que tem também problemas não indiferentes para manifestar a sua raiz étnica. A semana passada tive um encontro com um bispo da Igreja arménia, que me revelou esta situação de grandes dificuldades das populações arménias na Turquia. Danielsson Senhor Presidente, permitam-se que repita que uma das vantagens do acordo de parceria com a Turquia é o facto de ele nos permitir um acompanhamento atento da situação no país. Isto não se aplica apenas à situação da minoria curda, mas também, naturalmente, à do grupo populacional arménio. Esse acompanhamento está a ser feito. Presidente As perguntas nºs 9 e 10 caducam. Foi enviada uma carta aos respectivos autores a explicar que, nos termos do Regimento, os pontos que já constem da ordem do dia não podem ser abordados no período de perguntas. De facto, como sabem, houve declarações da Comissão e do Conselho sobre o grave problema dos presos turcos em greve de fome. É a aplicação estrita, clara e sem lugar para dúvidas do Regimento do Parlamento. De qualquer modo, tem a palavra o senhor deputado Konstantinos Alyssandrakis para um ponto de ordem. Alyssandrakis Senhor Presidente, é certo que o Conselho deu respostas e que tivemos as declarações do Conselho e da Comissão. No entanto, durante o período de perguntas, temos o direito de fazer uma pergunta complementar. Fomos privados desse direito por ter sido decidido que não haveria debate neste processo. Presidente Nos termos do Regimento, estas perguntas não são admissíveis, porque a matéria já está contemplada na declaração do Conselho e da Comissão. Nos termos do Regimento, não me parece que estejamos a violar qualquer direito fundamental. O senhor deputado tem muitas outras formas de intervir no Parlamento. Presidente William Newton Dunn Pergunta nº 11, do deputado (H-0348/01): Objecto: Instalações de satélites da UEO em Torrejón Na sequência das decisões adoptadas em Nice pelo Conselho Europeu, quais são os planos e o calendário previstos para a transferência das instalações em questão da UEO para a UE? Danielsson Senhor Presidente, a União Europeia confirmou, na Cimeira de Nice, que tenciona chamar a si as funções da UEO em matéria de gestão de crises. O Conselho teve em atenção as decisões de princípio tomadas no sentido da incorporação das missões de Petersberg que competem à União da Europa Ocidental. Entre estas, contam-se a instalação de um centro de satélites e a criação de um instituto de estudos de segurança, organismo em que poderão vir a ser integrados os elementos pertinentes das actuais estruturas paralelas da UEO. A Presidência sueca foi instada a, em conjunto com o Secretário-Geral do Conselho, continuar a desenvolver este trabalho no Conselho "Assuntos Gerais". Está presentemente a ser analisado, nas instâncias do Conselho, um projecto de acção comum relativa à instalação de um centro de satélites da União Europeia. A Presidência sueca espera ter este projecto aprovado pelo Conselho antes do final de Junho. A existência de um centro de satélites reveste-se da maior importância para o reforço da nossa capacidade de alerta precoce e de controlo de crises, no âmbito da Política Externa e de Segurança Comum, especialmente da Política Europeia de Segurança e Defesa. O centro deve ter um estatuto e uma estrutura que permitam corresponder, de forma flexível, às necessidades da União e dos seus Estados­Membros e desempenhar as suas funções em estreita cooperação com as instituições existentes na Comunidade, a nível nacional e internacional. O pessoal e as infra-estruturas do centro devem, inicialmente, provir do centro de satélites da UEO. Ainda não estão definidos os termos exactos deste processo. O novo centro de satélites, que se situará em Torrejón de Ardoz, em Espanha, iniciará a sua actividade em 1 de Janeiro de 2002. Newton Dunn Senhor Presidente em exercício do Conselho, muito obrigado pela sua resposta tão minuciosa. Uma vez que a execução do orçamento da União Europeia terá início a 1 de Janeiro, será que o orçamento para o Centro de Satélites fará parte do orçamento para a defesa e segurança da Europa, a apresentar pelo Conselho e que deverá ser, posteriormente, objecto de debate e, se necessário, de rectificação por parte do Parlamento? Será orçamentado no âmbito dos procedimentos financeiros habituais da UE? Danielsson Senhor Presidente, o orçamento do centro de satélites será proveniente de contribuições dos Estados­Membros, segundo a chamada GNP key, ou seja, será autónomo do orçamento tradicional. A repartição entre os Estados­Membros do financiamento da actividade do centro será calculada em função do seu produto nacional bruto. Presidente Alexandros Alavanos Pergunta nº 12, do deputado (H-0352/01): Objecto: Declarações do Presidente dos Estados Unidos sobre o Protocolo de Quioto Com as declarações que proferiu, o Presidente dos Estados Unidos tornou claro que o seu país não irá respeitar o Protocolo de Quioto que o obriga a reduzir as emissões de gases com efeito de estufa, argumentando que o Protocolo não corresponde aos interesses económicos dos Estados Unidos. As reacções verbais dos dirigentes europeus às declarações Bush não constituem uma política. Que medidas está o Conselho a estudar para reagir à posição cínica dos Estados Unidos que sabota este Protocolo Internacional? Está a ser encarada a eventualidade de sanções económicas? Danielsson . (SV) Senhor Presidente, as medidas e posições da União nesta matéria estão bem documentadas, nomeadamente pela exaustiva cobertura que os meios de comunicação social fizeram das recentes declarações e das numerosas consultas bilaterais promovidas pelo Conselho. Quase parece não ser necessário recordar que a Comunidade Europeia e os seus Estados­Membros desempenharam, e continuam a desempenhar, um papel muito activo nas negociações internacionais sobre as alterações climáticas. Nas suas conclusões, o Conselho reafirmou repetidamente o seu empenho em alcançar um acordo no reatamento da sexta conferência das partes, em preservar a integridade ambiental do Protocolo de Quioto e em criar condições para a sua ratificação e entrada em vigor, o mais tardar, em 2002. Não será, decerto, necessário reiterar que o Conselho se mantém fiel à sua política em matéria de alterações climáticas e aos seus compromissos. Na reunião de Estocolmo do Conselho Europeu, em Março de 2001, foi mais uma vez reafirmado o grande empenhamento no Protocolo de Quioto, como base para o esforço internacional para reduzir as emissões. O Conselho Europeu exortou todas as partes nas negociações a contribuírem activamente para um acordo sobre as condições de aplicação do Protocolo de Quioto e a promoverem a uma eficaz aplicação do Protocolo. O Conselho continua a depositar confiança no Protocolo de Quioto e no respectivo processo. A tróica manteve intensos contactos com outras partes, tendo efectuado reuniões com o Canadá, o Irão, que actualmente preside ao Grupo dos 77, a Rússia, a China e o Japão, com a finalidade de reunir apoios ao processo de Quioto e às diligências desenvolvidas pelo Presidente da conferência das partes, o Ministro do Ambiente neerlandês, senhor Pronk. Até à segunda ronda da sexta conferência das partes, que terá lugar no Verão, em Bona, irão, naturalmente, ser efectuados novos contactos bilaterais sobre este tema. A União declarou igualmente o seu empenhamento em prosseguir os preparativos para a ratificação, o mais tardar, em 2002, mesmo que os Estados Unidos decidam não participar. A estratégia imediata da UE consiste, portanto, em assegurar o apoio necessário para que o processo de Quioto continue a progredir, apesar da actual posição dos Estados Unidos. Além disso, a União exprimiu clara e directamente a sua posição à nova administração de Washington, através de vários representantes de alto nível, nomeadamente o Ministro sueco do Ambiente, senhor Kjell Larsson, e a Comissária responsável pelo Ambiente, senhora Margot Wallström. Presentemente, o nosso mais importante objectivo é levar os Estados Unidos a regressarem ao processo de Quioto. A UE salienta que a questão do clima constitui um importante elemento dos laços transatlânticos e exorta os Estados Unidos a contribuírem construtivamente para este processo. Koulourianos Muito Obrigado, Senhor Presidente em exercício do Conselho. Considero satisfatória a sua resposta, e espero sinceramente que continue a envidar esforços, no sentido de persuadir os Estados Unidos a respeitarem o Protocolo de Quioto. Danielsson . (SV) Senhor Presidente, gostaria apenas de acrescentar que a questão do protocolo de Quioto será, naturalmente, um importante tema da discussão entre a União Europeia e os Estados Unidos que terá lugar em 14 de Junho de 2001, em Gotemburgo, por ocasião da Cimeira do Conselho Europeu. Nessa altura, os presidentes da Comissão e do Conselho terão oportunidade de manifestar directamente ao Presidente americano a importância que atribuímos a esta questão. Presidente Lennart Sacrédeus Pergunta nº 13, do deputado (H-0353/01): Objecto: Memória do Holocausto Na sequência da iniciativa do Primeiro-Ministro sueco, Göran Persson, de Janeiro de 2000, de organizar a notável Conferência Internacional de Estocolmo sobre o Holocausto, o Parlamento Europeu aprovou em 7 de Julho de 2000 uma Declaração Escrita sobre a Memória do Holocausto. Nesta declaração, o Parlamento solicita ao Conselho e à Comissão que intensifiquem os esforços destinados a promover a educação, a evocação e a investigação relacionadas com o holocausto, que incentivem os estudos do holocausto em todas as suas dimensões, promovam de forma adequada a evocação do holocausto, incluindo a celebração anual de um dia europeu da Memória do Holocausto, bem como a adopção de todas as medidas necessárias para facilitar a abertura de arquivos, de modo a garantir que os investigadores tenham acesso à totalidade dos documentos relacionados com o holocausto. De que forma actuou o Conselho para corresponder aos pedidos do Parlamento Europeu? Existem actualmente alguns planos para a criação de um dia europeu comum ou de dias nacionais de evocação da memória do holocausto? Danielsson . (SV) Senhor Presidente, relativamente à questão de promover a educação e a consciencialização sobre o Holocausto, quero apenas recordar ao senhor deputado Lennart Sacrédeus a resposta dada a uma pergunta escrita do senhor deputado Joan Colom i Naval, em Março de 2000, da qual teve a oportunidade de tomar conhecimento. Quanto à instituição de um dia europeu em memória do Holocausto, o Conselho apenas tem a dizer que não recebeu qualquer proposta concreta nesse sentido. Os Estados­Membros que participam no grupo de trabalho internacional para a memória, educação e investigação sobre o Holocausto seguiram as recomendações da comissão de representantes dos governos e das organizações de voluntários no sentido da instituição, em cada país, de um dia anual da Memória do Holocausto. Foi o que aconteceu este ano, por exemplo, na Alemanha, na Suécia, no Reino Unido e em Itália. A partir do próximo ano, também a Finlândia terá um dia para esta celebração. O Conselho sublinha que os ensinamentos da história, nomeadamente sobre o Holocausto, nos mostram a necessidade de combater activamente, aqui e agora, o racismo e a xenofobia, sob todas as suas formas. Nesta acção, o Observatório Europeu do Racismo e da Xenofobia, com sede em Viena, tem um importante papel a desempenhar, nomeadamente no que se refere a iniciativas transfronteiras. Pode ainda referir-se que o Conselho e os representantes dos governos dos Estados­Membros irão aprovar, em 28 de Maio, uma declaração sobre o combate ao racismo e à xenofobia na Internet. Infelizmente, é um facto lamentável o de as novas tecnologias serem aproveitadas por forças antidemocráticas. Como contributo para o esforço de difundir o conhecimento do Holocausto, de modo a que, nomeadamente, se possam tirar conclusões úteis para o combate à intolerância nos nossos dias, realizou-se em Janeiro deste ano, em Estocolmo, uma conferência internacional, justamente sobre a luta contra a intolerância. Nela se reuniram representantes de todos os Estados­Membros da UE, da Comissão, da OSCE e do Secretário-Geral da Organização das Nações Unidas, para discutirem estratégias de luta contra o racismo, o anti-semitismo e a xenofobia. Para concluir, gostaria de dizer que o Conselho tem em muito grande apreço o empenhamento do Parlamento Europeu nesta matéria. Quero dirigir um agradecimento especial ao próprio senhor deputado Lennart Sacrédeus, pelo seu contributo para as importantes tomadas de posição do Parlamento sobre este tema, em Julho do ano passado. Sacrédeus Senhor Presidente, agradeço à Presidência sueca e ao senhor Lars Danielsson a sua detalhada resposta e as suas palavras finais, particularmente generosas. A decisão do Parlamento Europeu sobre a declaração escrita em memória do Holocausto, tomada no seguimento da iniciativa do Primeiro-Ministro Göran Persson de promover, em Janeiro de 2001, uma conferência sobre este tema, em Estocolmo, indica que gostaríamos que os Estados­Membros instituíssem um dia nacional ou, de preferência, europeu, para celebrar essa memória. Gostaria de chamar a atenção para a rara oportunidade e especial autoridade de que o senhor Primeiro-Ministro Göran Persson dispõe, como actual Presidente da UE e como autor da iniciativa daquela conferência, para sensibilizar mais países do que aqueles que mencionou com vista à instituição de um dia nacional, e talvez mesmo um dia europeu. Congratulo-me com a acção desenvolvida no combate ao racismo, à xenofobia e ao anti­semitismo. A minha pergunta complementar concreta é a seguinte: estará o senhor Primeiro-Ministro disposto, no tempo que ainda resta de Presidência sueca, a voltar a ventilar a possibilidade - quanto mais não seja, de modo informal - de instituir em cada país um dia para celebrar a memória do Holocausto? Danielsson . (SV) Senhor Presidente, a questão levantada pelo senhor deputado Lennart Sacrédeus é muito oportuna. Também no Conselho ela foi longamente discutida. Uma das conclusões a que se chega é que, infelizmente, houve muitos momentos históricos no século XX em que foram cometidas grandes barbaridades. Infelizmente, não é apenas o Holocausto, de que temos estado a falar, mas muitos outros acontecimentos que merecem ser recordados e utilizados como ponto de partida para a luta contra a intolerância e a xenofobia. Concluímos, por isso, que será provavelmente mais apropriado deixar que a instituição de um dia nacional seja tratada, justamente, a nível nacional, cabendo-nos sugerir às autoridades nacionais que tomem essa decisão. Talvez devamos abster-nos de recomendar um dia específico, no sentido de que, por exemplo, o 27 de Janeiro fosse um Dia Europeu dedicado a este tema. Há muitas outras datas possíveis. Temos, por exemplo, a "noite de cristal", que é importante ser recordada em muitos países, e outras datas importantes do final da guerra, em 1945, que podem ser igualmente evocadas. Por conseguinte, pensamos que é melhor inspirar decisões a nível nacional do que tentar avançar com propostas de decisão a nível europeu. Presidente Josu Ortuondo Larrea Pergunta nº 14, do deputado (H-0356/01): Objecto: Pesca da pescada: maior discriminação através de uma redução mais acentuada na subárea VIII (Golfo de Biscaia) Em Dezembro de 2000, o Conselho de Ministros "Pesca" da UE, fixou os TAC e as cotas de pescada do Norte para o ano 2001, efectuando um corte das capturas ainda mais acentuado na subárea VIII - Golfo de Biscaia - (45%) relativamente às subáreas mais a Norte (58,9%), sem qualquer justificação fundamentada no conselho científico de gestão, já que para efeitos de seguimento e avaliação científica este recurso tem sido considerado, desde os finais da década de 1970 até ao presente, como uma unidade populacional única sem diferenciação de componentes regionais. Que critérios utilizou o Conselho que justifique esta diferença? Dado não existir qualquer evidência científica que indique que existem diferentes componentes da unidade populacional, mas sim que se trata de uma única população que ocupa grandes espaços marinhos, está o Conselho consciente de que os critérios políticos subjectivos utilizados pressupõem uma forte discriminação contra uma das frotas comunitárias? Não crê o Conselho que deverá ter isto em conta e deverá corrigir a situação na próxima fixação de TAC para 2002? Danielsson . (SV) Senhor Presidente, gostaria de começar por remeter a vossa atenção para a resposta dada pelo Conselho à pergunta nº 280, do senhor deputado Ortuondo Larrea, na sessão de Abril passado, acrescentando ainda o seguinte. Tendo por base o parecer científico do CIEM (Conselho Internacional para o Estudo do Mar), que recomenda a redução das capturas ao mínimo possível e a execução de um plano de repovoamento deste recurso, o Conselho decidiu fixar o volume total autorizado de capturas de pescada branca em 22 623 toneladas, contra as 42 090 toneladas autorizadas em 2000. O TAC proposto pela Comissão para 2001 era de apenas 11 000 toneladas. O total autorizado de capturas de pescada branca está repartido por quatro áreas administrativas. Segundo os dados científicos a que a Comissão teve acesso, a situação da pescada branca na sub-área VII A, B, D e E era pior do que nas áreas mais a norte, pelo que foi aí aplicada uma redução proporcionalmente maior do TAC. As medidas para 2002 devem ser tomadas em função da discussão em curso sobre o plano de repovoamento da pescada branca. Ortuondo Larrea Não compreendo a resposta que me deu, porque, segundo a informação que tenho, os estudos científicos sobre a pescada do Norte consideram-na como uma unidade populacional única. Por conseguinte, não sei aonde terão ido colher os dados para diferenciar a situação ou a diminuição da unidade populacional numa ou noutra área, isto é, no Golfo da Biscaia ou fora dele. Gostaria, além disso, de dizer ao senhor Presidente em exercício que o Conselho talvez devesse ter tido em conta factores socioeconómicos e comerciais, salvaguardando, na medida do possível, a viabilidade da actividade pesqueira no que respeita à pescada, exigindo o cumprimento rigoroso das medidas técnicas de gestão da pesca que a política comum da pesca não conseguiu pôr em prática nos últimos anos, apesar das incessantes advertências dos organismos que integram o conselho científico de gestão. Danielsson Senhor Presidente, a repartição de quotas baseia-se em estudos biológicos e científicos, não em critérios socioeconómicos. De acordo com o parecer, cientificamente fundamentado, que recebemos, a grave situação em que se encontra o recurso pescada branca exige a tomada de medidas drásticas. Uma vez que existem claras provas científicas de que a população de pescada branca sofre as consequências de um esforço excessivo de pesca, os nossos consultores científicos propuseram um certo número de medidas neste domínio. Tais medidas terão, naturalmente, no curto prazo, repercussões socioeconómicos, mas esperamos que, a longo prazo, produzam efeitos positivos no que respeita a este recurso. Presidente Esko Seppänen Pergunta nº 15, do deputado (H-0357/01): Objecto: Presidente do comité militar da União Europeia No organigrama do Conselho passou a figurar o cargo de Presidente do comité militar. Qual é a instituição que pagará o vencimento da pessoa que desempenha estas funções? Como é este determinado? Prevê-se solicitar a aprovação do Parlamento Europeu em relação a este cargo e ao vencimento correspondente? Danielsson Senhor Presidente, o Presidente do Comité Militar da União Europeia é um elemento da delegação designada pelo seu Estado­Membro, tal como o Presidente de um comité ou grupo de trabalho do Conselho. O mesmo se passa com postos de presidente a que não se aplica o regime de presidência, por exemplo, os dos Presidentes do Comité Económico e Social ou do Comité de Política Económica. Compete, por conseguinte, ao Estado-Membro cuja delegação integra fixar e pagar o vencimento do Presidente. O processo de designação do Presidente do Comité Militar da União Europeia não carece da aprovação do Parlamento Europeu. Seppänen Senhor Presidente, agradeço a resposta do senhor Presidente em exercício do Conselho. A questão está esclarecida. Mas ter-se-á esquecido de que prometeu enviar informação sobre as remunerações dos chamados sábios do caso austríaco? Foi o que prometeu no período de sessões anterior. Tenciona enviar essa informação? Danielsson Senhor Presidente, tudo o que posso assegurar ao senhor deputado é que já assinei a carta de resposta. Espero que esteja a caminho. Por vezes, a distância entre Estocolmo e Estrasburgo é muito grande, mas posso garantir-lhe que a resposta está a caminho. Presidente Esperamos que na próxima sessão este problema esteja já resolvido e que a carta comunitária tenha chegado. Presidente Dado referirem-se ao mesmo assunto, examinaremos em conjunto as seguintes perguntas: María Izquierdo Rojo Pergunta nº 16, da deputada (H-0359/01): Objecto: O Acordo de Associação com a Argélia e a situação das mulheres Incluirá o próximo Acordo de Associação entre a UE e a Argélia algum compromisso de defesa dos direitos humanos das mulheres (incluindo o direito à educação nas zonas rurais) e de melhoria do seu estatuto familiar? Que progressos farão parte do programa? Que apoio prestará a UE para possibilitar que o processo democrático beneficie também as mulheres? Niall Andrews Pergunta nº 17, do deputado (H-0377/01): Objecto: Argélia Calcula-se que o número de assassínios perpretados na Argélia nos últimos dez anos ascenda a 200 000. Continua a verificar-se uma média de 200 assassínios por mês. Irá a Presidência sueca comunicar as acções por si empreendidas para apoiar a realização de um inquérito independente internacional sobre estes assassínios, e indicar as iniciativas que pretende tomar ao nível das Nações Unidas para pôr termo aos mesmos e ao alegado recurso generalizado à tortura? Danielsson Senhor Presidente, gostaria de começar por dizer que as negociações relativas a um acordo de associação entre a União e a Argélia estão a decorrer conforme o planeado, mas há ainda uma série de questões importantes por resolver. Os negociadores reúnem quase todos os meses, na intenção de concluir as negociações ainda este ano. Já se fizeram muitos progressos. A Argélia já deu a sua aprovação preliminar ao seguinte texto sobre os direitos humanos: "O respeito dos princípios democráticos e dos direitos humanos fundamentais consagrados na Declaração Universal dos Direitos do Homem constitui um princípio orientador da política interna e externa da Comunidade e da Argélia e é parte integrante e essencial deste acordo" . Esta referência genérica engloba os direitos humanos de todas as pessoas, independentemente do sexo, e todos os domínios dos direitos civis, políticos, sociais, económicos e culturais. Uma outra disposição do projecto reconhece a cada uma das partes contratantes o direito de tomar as medidas adequadas se considerar que a outra parte se eximiu a cumprir uma obrigação prevista no acordo. Nas negociações em curso, chegou-se igualmente a acordo em relação a dois temas relacionados com a situação das mulheres, nomeadamente, no sentido de dar ênfase especial ao acesso da parte feminina da população à formação, inclusive formação técnica, formação superior e formação profissional, bem como - no quadro da cooperação social - dar prioridade à promoção, através da educação e dos meios de comunicação social, do papel das mulheres no processo de desenvolvimento económico e social, de acordo com a política argelina neste domínio. A conclusão de um acordo de associação virá facilitar e institucionalizar o diálogo político com a Argélia, nomeadamente em questões relacionadas com os direitos humanos. No que se refere à pergunta do senhor deputado Andrews, devo dizer que também o Conselho está muito preocupado com os assassinatos ocorridos na Argélia nos últimos dez anos. A Presidência, por intermédio da Ministra dos Negócios Estrangeiros sueca, levantou essa questão na reunião de diálogo político entre a União e a Argélia que teve lugar em 24 de Abril, em Argel. Manifestámos a nossa preocupação pelos desaparecimentos, pelas detenções arbitrárias e pela tortura. Entregámos às autoridades argelinas uma lista de situações deste tipo e solicitámos informações sobre esses casos. Na reunião deste ano da Comissão dos Direitos do Homem das Nações Unidas, em Genebra, a União exprimiu a mesma ordem de preocupações. No âmbito das medidas de apoio técnico e financeiro (MEDA) à Argélia, a União apoia um projecto de modernização da polícia. O programa inclui, nomeadamente, formação relativa ao respeito pelos direitos humanos em intervenções policiais; foram destinados a este objectivo 8,2 milhões de euros. A União apoia também determinadas instituições com vista ao fortalecimento da sociedade civil. Quando o acordo de associação com a Argélia, que há pouco referi, estiver concluído, o diálogo político com este país passará a estar institucionalizado. Disporemos então de um quadro no qual poderemos exprimir as nossas preocupações e críticas. Izquierdo Rojo Agradeço a resposta do senhor Presidente em exercício do Conselho, mas apenas faz de mensageiro. Ora, o senhor Presidente deve saber tão bem como eu que, se no Acordo de Associação não estiver explícito o reconhecimento dos direitos das mulheres, esses direitos serão ignorados. Estamos a falar de um país onde, no passado dia 29 de Abril, as cargas policiais provocaram o massacre de argelinos berberes. É precisamente com esse país que temos um acordo de associação. Não me parece, pois, demasiado pedir que se explicitem os direitos das mulheres e dos berberes e se consagrem, portanto, também neste Acordo de Associação, os direitos linguísticos, culturais e civis dos berberes argelinos. Está o senhor Presidente em exercício do Conselho disposto a transmitir este pedido? Danielsson Senhor Presidente, como disse na minha resposta anterior, o projecto de acordo de associação que está a ser negociado inclui uma referência genérica aos direitos humanos. Nessa declaração genérica sobre os direitos humanos é importante que se incluam, não só as mulheres, mas também as minorias. A senhora deputada mencionou os berberes. Mas existem muitos outros grupos que também têm de ser mencionados. Posso garantir-lhe que, tendo como base esta declaração geral, a Ministra dos Negócios Estrangeiros sueca, por exemplo, fez claras referências, precisamente, à necessidade de ter em atenção a situação das mulheres na Argélia. Este tema é constantemente evocado no diálogo com a Argélia, e poderemos abordá-lo ainda mais energicamente quando tivermos um acordo de associação. Esse acordo proporcionar-nos-á um quadro para a abordagem de todos os problemas relacionados com os direitos humanos. Creio que temos exactamente a mesma opinião sobre a necessidade de levar a Argélia a respeitar, não só os direitos das mulheres, como todos os direitos humanos. Trabalhemos em conjunto para alcançar esse objectivo. Andrews Senhor Presidente, gostaria de agradecer ao Presidente em exercício do Conselho a sua resposta tão abrangente, e parece-me que tudo entrará nos eixos após a celebração deste Acordo de Associação. Gostaria de lhe perguntar o seguinte: tencionará o Conselho aprovar este Acordo de Associação, caso continuem a verificar-se na Argélia terríveis violações dos direitos humanos? A assinatura de um acordo sobre direitos humanos é muito positiva, mas a realidade é que, independentemente dos esforços envidados, ao longo de anos, pelo Conselho e pela União Europeia relativamente à Argélia, a situação, tal como a da Turquia, tem vindo a piorar, em vez de melhorar. Gostaria de lhe perguntar o seguinte: tencionará o Conselho subscrever a declaração final sobre o acordo de associação, na devida altura, em Outubro ou Novembro? No meu entender, deveriam impor-se todas as sanções possíveis à Argélia, a fim de garantir o respeito pelos direitos humanos de todos os cidadãos: homens, mulheres e crianças. Danielsson Senhor Presidente, não quero antecipar a posição final do Conselho sobre o acordo de associação mas, ainda assim, penso que é importante fazer a seguinte pergunta: para que quer a União um instrumento como o acordo de associação? Decerto não é para ser usado como um espécie de carta branca para que um governo ou um país possa fazer o que lhe apetecer. O acordo de associação serve para a União ter um quadro, uma forma pela qual possa, nomeadamente, conduzir um diálogo político - inclusivamente sobre assuntos em que não se esteja de acordo. É para isso que queremos um acordo de associação. O Conselho pensa que é melhor dispor deste instrumento do que simplesmente deixar as coisas acontecerem. Tal como demonstra o caso da Turquia, os acordos de associação são um instrumento eficaz para permitir à União identificar e criticar as situações que considera inaceitáveis. Por vezes, o processo é lento e todos podemos sentir-nos frustrados mas, nessas ocasiões, o diálogo é sempre mais eficaz do que o isolamento. Presidente Manuel Medina Ortega Pergunta nº 18, do deputado (H-0366/01): Objecto: Acordo "tudo excepto armas" Pode o Conselho indicar as consequências que teria para os produtores comunitários e para os fornecedores tradicionais dos países ACP o recente acordo de isenção de direitos aduaneiros em favor dos países menos avançados "tudo excepto armas"? Danielsson Senhor Presidente, o senhor deputado levanta uma questão importante. Vou dar-lhe, por isso, uma resposta relativamente extensa, apesar do adiantado da hora. Como o senhor deputado sabe, o regulamento conhecido por "tudo menos armas" , aprovado pelo Conselho em 26 de Fevereiro de 2001, concede isenções aduaneiras, sem limitações quantitativas, a todos os produtos originários dos 49 países menos desenvolvidos do mundo, à excepção de armas e munições. O regulamento entrou em vigor em 5 de Maio de 2001. Consideramos que esta medida constitui um contributo muito significativo para o desenvolvimento económico dos países menos desenvolvidos e também uma demonstração concreta da boa vontade política da União em relação aos países em desenvolvimento, que vem coincidir no tempo com os trabalhos preparatórios da próxima ronda de negociações da OMC. O referido regulamento resultou de intensas discussões no Conselho, onde foram plenamente tomadas em consideração a análise de consequências elaborada pela Comissão e a necessidade de os Estados­Membros terem garantias sobre as disposições concretas de aplicação do sistema proposto. Estas garantias não interessavam apenas aos Estados­Membros, pois eram também necessárias para avaliar as consequência da proposta para os Estados ACP que não fazem parte do grupo dos países menos desenvolvidos, bem como para assegurar que as vantagens do novo sistema iriam beneficiar mais os países menos desenvolvidos do que eventuais terceiros. As principais hesitações referiam-se a três produtos sensíveis específicos: bananas, arroz e açúcar. Estas hesitações reflectiram-se no texto final, mas manteve-se o princípio essencial de que a UE deve tomar medidas significativas para melhorar a situação económica nos países menos desenvolvidos. A aplicação às bananas, ao arroz e ao açúcar foi, portanto, adiada, mas chegou-se a acordo sobre o princípio da importação sem direitos aduaneiros nem quotas. Quanto às bananas, a liberalização total ficou marcada para 2006. Daqui até lá, os direitos aduaneiros irão sendo reduzidos em 20% ao ano, a partir de Janeiro de 2002. Considerando os problemas de infra-estruturas que os possíveis exportadores de bananas dos países menos desenvolvidos presentemente enfrentam, é difícil, neste momento, avaliar com alguma segurança qual irá ser o efeito imediato do regulamento no mercado das bananas. Como já referi, o regulamento sofreu ajustamentos tendo em conta os receios que se fazem sentir na União e nos países ACP produtores de bananas que não integram o grupo dos países menos desenvolvidos. Além disso, a Comissão comprometeu-se a acompanhar a sua aplicação, a fim de detectar e resolver o mais rapidamente possível todas as dificuldades que possam surgir. A Comissão analisará em que medida os países menos desenvolvidos beneficiam do regulamento e se os instrumentos disponíveis são suficientes para, quando necessário, impedir perturbações significativas nos mercados da Comunidade e nos mecanismos reguladores, especialmente nos casos do arroz, do açúcar e das bananas. Com base neste estudo, a Comissão apresentará, em 2005, um relatório e as propostas que se afigurem necessárias. Como o senhor deputado decerto sabe, o Conselho está perfeitamente ciente dos problemas dos seus parceiros ACP relativamente ao funcionamento do mercado da banana e faz tudo o que está ao seu alcance para ter em conta esses factores de apreensão em todas as iniciativas pertinentes. Por ocasião do acordo de Cotonu, a UE reconheceu "a importância económica primordial" , para os fornecedores de bananas dos países ACP, da exportação para a UE e acordou que, sendo necessário, tomaria medidas para assegurar a rentabilidade das empresas exportadoras de bananas dos países ACP e as suas possibilidades de escoamento no mercado comunitário. Num momento em que o Conselho está a estudar a necessidade de alterar o regime da banana, a fim de o colocar em plena conformidade com as regras da OMC, procura-se, portanto, introduzir garantias para evitar que as bananas ACP sejam excluídas do mercado. A este respeito, gostaria também de referir o acordo de princípio alcançado poucos dias antes da Páscoa entre a Comissão e os Estados Unidos sobre o seu já antigo diferendo relativamente ao regime do comércio das bananas. De uma maneira geral, as partes desse acordo referentes aos fornecedores de bananas ACP visam proteger a posição destes, assegurando-lhes condições mais seguras e favoráveis para a entrada no mercado comunitário. Neste aspecto, tem especial relevância a proposta de introdução de um sistema de quotas, exclusivamente reservado aos fornecedores ACP, e de um sistema histórico de licenças, mais favorável aos fornecedores ACP do que a proposta anterior, que reflectia o espírito: "quem chega primeiro ao moinho é quem mói o trigo" . Devo também salientar, a propósito, que quando a organização comum do mercado das bananas, em 2006, evoluir para um sistema assente apenas em direitos aduaneiros, haverá, mesmo assim, um regime preferencial que dará aos Estados ACP uma vantagem relativa. De acordo com a proposta da Comissão, o Conselho terá de se pronunciar formalmente sobre determinados aspectos do acordo de princípio com os EUA. O Parlamento será, naturalmente, ouvido a respeito de qualquer eventual alteração ao regulamento do Conselho relativo à organização comum do mercado das bananas. Por último, gostaria de recordar o regulamento do Conselho relativo à instituição, desde 1 de Janeiro de 1999, de um sistema especial de apoio aos Estados ACP fornecedores tradicionais de bananas. Este sistema oferece assistência técnica e económica para ajudar os fornecedores ACP a adaptarem-se às novas condições do mercado e a aumentarem a sua competitividade, ao mesmo tempo que incentiva métodos de produção e de comercialização menos desfavoráveis para o ambiente. O valor da assistência económica e técnica prestada em aplicação deste regulamento elevou-se, em 2000, a quase 45 milhões de euros. Medina Ortega Agradeço ao senhor Presidente em exercício do Conselho a explicação aprofundada que acaba de dar, mas pergunto se, nos termos da nova regulamentação relativa às bananas, a partir de 1 de Janeiro de 2006, a única protecção que terão os produtores comunitários de bananas e os países ACP, que também estão incluídos, são os direitos aduaneiros. A Comunidade acaba de renunciar aos direitos aduaneiros. Por conseguinte, a partir de 1 de Janeiro de 2006, não haverá este tipo de protecção. Ora, eu presumo que os beneficiados com esta medida vão ser as grandes companhias multinacionais. Se eu estivesse à frente de uma empresa multinacional, transferiria as plantações da América Central e do Equador, ou de qualquer outro país, para um país menos desenvolvido, porque, na sequência desse acordo, teria a garantia de que, a partir de 2006, não existiria qualquer entrave à importação de bananas. O que gostaria de perguntar ao senhor Presidente em exercício do Conselho é se pensaram no que isso significa, tanto para os produtores comunitários, alguns dos quais vivem em zonas muito subdesenvolvidas da Comunidade, como para os produtores de países ACP, que também não têm um nível de vida muito elevado. Danielsson Senhor Presidente, como já referi, a Comissão efectuou um estudo das consequências que o regulamento poderia ter para a produção de banana da própria Comunidade. Nessa avaliação, a Comissão conclui que, a médio prazo, as consequências serão mínimas. O senhor deputado refere ainda outras eventuais medidas que as empresas multinacionais podem tomar, em resposta a esta alteração das regras. É, justamente, para fazer face a tais medidas que a Comissão irá elaborar relatórios - o próximo será apresentado em 2005. Parto do princípio que, a partir daí, haverá uma acompanhamento contínuo por parte da Comissão, para impedir aproveitamentos abusivos deste novo regime da banana. Estou convicto de que a Comissão, com a sua habitual intensidade e firmeza, estará atenta para evitar aproveitamentos abusivos do novo regime, cujo objectivo principal é favorecer os países menos desenvolvidos. Presidente Muito obrigado, Senhor Presidente em exercício do Conselho, pela sua extraordinária cooperação esta tarde. Vamos agora aplicar o Regimento. Presidente As perguntas nºs 19 e 20 não serão examinadas, em virtude de constarem já da ordem do dia. Presidente As perguntas nºs 21 e 22 foram retiradas. O tempo atribuído às perguntas dirigidas ao Conselho esgotou-se, pelo que as perguntas nºs 23 a 44 receberão resposta escrita. Está encerrado o período de perguntas ao Conselho. (A sessão, suspensa às 19H30, é reiniciada às 21H00) Regime de apoio ao azeite Presidente Segue-se na ordem do dia a discussão conjunta dos seguintes relatórios: (A5-0137/2001) do deputado Jové Peres, em nome da Comissão da Agricultura e do Desenvolvimento Rural sobre a proposta de regulamento do Conselho que altera o Regulamento nº 136/66/CEE, bem como o Regulamento (CE) nº 1638/98, no que respeita à prorrogação do regime de ajuda e à estratégia em matéria de qualidade no sector do azeite (COM(2000) 855 - C5-0026/2001 - 2000/0358(CNS)); (A5-0114/2001) do deputado Casaca, em nome da Comissão do Controlo Orçamental sobre o Relatório Especial nº 11/2000 do Tribunal de Contas Europeu relativo ao regime de apoio no sector do azeite, acompanhado das respostas da Comissão (C5-0009/2001 - 2001/2001(COS)) Jové Peres Senhor Presidente, já passaram dois anos, após a última reforma da OCM do sector do azeite. A Comissão, esperando contar com mais e melhor informação sobre a situação real do sector, adiou a reforma definitiva por dois anos e apresentou uma proposta que envolve aspectos relacionados com a qualidade e acções a nível do mercado. Embora a intenção fosse boa, a proposta apresenta lacunas evidentes em relação a três questões distintas: a situação do mercado, os controlos e a comercialização de misturas de azeite. Na reforma de 1998, e contra o parecer do Parlamento, suprimiram-se as compras públicas de intervenção, apesar de o seu custo médio ser o mais baixo de todos. Os efeitos dessa supressão provocaram uma enorme descida dos preços existentes no mercado e a consequente redução do rendimento dos produtores. O armazenamento privado é um mecanismo muito lento, pelo que a Comissão da Agricultura propõe torná-lo automático, sem alterar as condições para o seu início. Esta questão não consta da proposta da Comissão, mas isso não justifica que fechemos os olhos perante as consequências da última reforma. A Comissão, nas suas respostas ao Tribunal de Contas, declarou que, introduziria nesta proposta elementos para reforçar os controlos. Ora, verifica-se que, em geral, tal não foi feito e, por isso, o relatório apresenta propostas que visam melhorar a eficácia dos controlos aumentando a frequência de envio da informação por parte dos lagares e introduzindo obrigações idênticas para a ajuda ao azeite de bagaço. Desde 1996, o Parlamento tem denunciado os problemas decorrentes da comercialização de misturas de azeite com outras gorduras e reclamado uma protecção semelhante à que existe para o leite e a manteiga, por exemplo. Infelizmente, não foram adoptados quaisquer regulamentos para satisfazer tais pedidos. Neste momento, essa lacuna é tanto mais estranha quanto é certo que a proposta da Comissão aponta para uma estratégia de qualidade. Daí, a Comissão da Agricultura do Parlamento Europeu propor a proibição da comercialização das misturas de azeite com outras gorduras, à semelhança do que já acontece na maioria dos países produtores. Quanto aos aspectos relativos à qualidade, a proposta, modificou um pouco as denominações utilizadas pela Comissão. O relatório propõe ainda uma série de medidas sobre a rotulagem. A mais relevante dessas medidas tenta impedir que a denominação "azeite" inscrita no rótulo induza o consumidor em erro. Concretamente, no caso de o azeite não ser a única gordura existente num determinado produto alimentar, a utilização da denominação "azeite" ficaria confinada à descrição quantitativa dos ingredientes. Em relação à rotulagem, propõe-se a inclusão de mais dois aspectos, nomeadamente a indicação da origem do azeite, que corresponde ao local de produção das azeitonas, e, no caso do azeite comum, a obrigatoriedade de indicar que se trata de mistura de azeite virgem e de azeite refinado. Espero que, desta vez, a resposta da Comissão a todas estas questões seja mais positiva. Refira-se que, no passado dia 25 de Outubro, por exemplo, a Comissão rejeitou umas trinta alterações à proposta sobre a OCM das frutas e produtos hortícolas, alegando que as incluiria num futuro relatório. Ora, o relatório apareceu, mas as nossas alterações não foram tidas em conta. Por outro lado, o nosso documento inclui algumas alterações que visam tornar a proposta da Comissão mais flexível e precisa. A Comissão prevê a sua implementação dentro de dois anos, com a ajuda daquilo a que chama "organizações de agentes económicos" . Dado que as acções previstas se financiarão, em parte, mediante a retenção de uma percentagem da ajuda à produção, é natural que os representantes dos produtores participem na sua gestão. Para isso, há já figuras perfeitamente definidas como as organizações de produtores, as suas uniões e as organizações interprofissionais. Assim sendo, não será necessário um prazo de dois anos para iniciar as acções previstas. Do mesmo modo, para dar segurança jurídica e acelerar e facilitar a elaboração de programas, propõe-se a elaboração de uma lista clara das acções a excluir. Para terminar, gostaria de agradecer muito especialmente a colaboração de todos os membros da Comissão da Agricultura que enriqueceram substancialmente o relatório com as suas alterações, permitindo que responda aos pedidos dos produtores e consumidores de todos os Estados implicados, pedidos, aliás, expressos no encontro que o ministério da Agricultura italiano recentemente organizou, em Verona, no passado mês de Abril. Casaca . Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, quero começar por aplaudir sinceramente o Tribunal de Contas Europeu que, com este relatório sobre o azeite deu mais uma importante contribuição para o debate sobre a eficácia do sistema de organizações comuns de mercado em que a política agrícola comum continua a estar organizada. Os meus primeiros agradecimentos vão para a Comissão que, no contexto deste relatório, não se poupou a esforços para estar presente, responder às questões colocadas e justificar opções feitas, assim como para a nossa Comissão da Agricultura, para o relator de parecer sobre este relatório, Vincenzo Lavarra, para o relator sobre o sector do azeite, Jové Peres. Um agradecimento sincero pelos contributos que deram e pela atitude de franca colaboração que mantiveram comigo. Uma nota muito especial para o excelente estudo sobre o impacto ambiental da organização comum de mercado do azeite, elaborado para a direcção-geral do ambiente da Comissão, por credenciadas instituições de análise agro-ambiental e que cito abundantemente nesta intervenção. A OCM do azeite assenta no apoio à produção, ou seja, estimula o aumento da produtividade como via para o aumento dos rendimentos dos agricultores. A produtividade média de um olival varia entre os 200 e os 500Kgs. por hectare/ano nos olivais tradicionais de zonas mais desfavorecidas e cerca de 8 a 10 toneladas por hectare/ano nos olivais mais intensivos e de melhores solos. Com a produtividade do olival a poder assim ser multiplicada por 10 ou mesmo por 20, uma política que repousa no fomento da quantidade produzida incentivou necessariamente o abandono dos olivais tradicionais e das terras mais difíceis e promoveu a intensificação da produção em terrenos mais favoráveis. As plantações tradicionais têm uma pequena densidade de árvores, geralmente antigas - árvores com séculos de idade são vulgares - apresentam-se associadas a culturas arvenses e/ou a pasto para ovinos ou caprinos, encontram-se frequentemente plantadas em socalcos e são muito intensivas em trabalho. O seu valor patrimonial e paisagístico na preservação de inundações e derrocadas ou no aumento da biodiversidade é inestimável. O estudo a que fizemos referência contabiliza 120 espécies vegetais, 70 espécies de vertebrados e 160 de invertebrados em olivais tradicionais na província de Córdova, na Andaluzia. O papel dos velhos olivais e oliveiras na preservação de muitas espécies de aves é especialmente importante. O valor da subvenção à produção é aqui demasiado baixo e o abandono do olival tradicional está a acontecer em todo o Mediterrâneo, com as inevitáveis consequências negativas no ambiente e no desenvolvimento rural. As modernas plantações intensivas têm uma grande densidade de árvores de pequeno porte que são arrancadas ao fim de poucos anos de vida, utilizam abundantemente água para irrigação, fertilizantes com níveis que chegam a atingir 350Kgs. por hectare, pesticidas e herbicidas para desnudar o solo de vegetação. Estas plantações não utilizam terraços, permitindo declives que estão frequentemente acima dos 12%. Estima-se que a erosão provocada pelos modernos olivais na Andaluzia atinja as 80 toneladas por hectare, sendo que o processo de erosão é considerado muito grave quando se ultrapassam as 50 toneladas por hectare. Daí que as cerca de 1 milhão de novas plantações intensivas na Andaluzia estejam a provocar uma erosão de 80 milhões de toneladas de solo por ano, tornando-se num dos principais factores de desertificação no Sul da Península Ibérica. Embora menos estudado, o mesmo problema afecta vastas zonas do Peloponeso, de Creta, das ilhas do Mar Egeu e da Toscânia. Em zonas como a Ligúria e em muitas áreas de Portugal a erosão é mais provocada pelo abandono dos olivais tradicionais do que pela instalação de modernos olivais. Este sistema de ajudas ligadas à produção não só estimula a desertificação humana e ambiental do Sul do nosso Continente, mas facilita também a actividade dos adulteradores de azeite que conspiram contra o orçamento comunitário, contra o direito do consumidor a comprar um produto natural e de qualidade e contra os agricultores. O nível de fraude e irregularidades postas a nu por este relatório do Tribunal de Contas no sector do azeite é demasiado elevado. É certo que tudo indica que só se descobrem mais fraudes no azeite do que no leite apenas porque o controlo é mais apertado e não porque haja aqui qualquer propensão maior para a fraude. É preciso que as instituições europeias façam do combate à adulteração alimentar em domínios como a carne, o leite, o vinho e o azeite prioridades políticas absolutas, o que requer necessariamente revolucionar a forma como funciona esta PAC. A preservação e melhoria do ambiente e do rendimento dos agricultores é o objectivo primordial do capítulo agrícola do Tratado. No entanto, o que estamos a fazer agora beneficia mais os complexos agro-industriais do que a agricultura, desertifica as zonas rurais desfavorecidas, tem impactos ambientais negativos e facilita a falsificação. Precisamos, por isso, de abandonar o velho sistema das OCM de incentivo à produtividade física e de criar uma nova PAC centrada na defesa dos rendimentos dos agricultores, do mundo rural, da qualidade e do ambiente. Fraga Estévez Senhor Presidente, gostaria de felicitar o relator, Jové Peres, pelo excelente trabalho que realizou e por se ter mostrado sempre disposto a colaborar com os membros da Comissão da Agricultura. Gostaria também de agradecer à Comissão Europeia não só o relatório que apresentou sobre a estratégia em matéria de qualidade no sector do azeite como a sua proposta de regulamento. Trata-se, de um modo geral, de dois bons documentos. A proposta de regulamento foi, no entanto, substancialmente melhorada graças ao relatório do Parlamento, e gostaria, desde já, de salientar alguns aspectos: em relação ao controlo, concordamos plenamente que seja efectuado fundamentalmente através dos lagares, que é um sistema de controlo muito mais eficaz, passando o sistema de informação geográfico oleícola a ser um instrumento complementar do anterior. Em segundo lugar, e a respeito das misturas de azeite com outras matérias gordas, defendemos a total proibição da sua comercialização, posição que responde ao pedido dos países produtores, já que, através dessas misturas, é muito fácil induzir o consumidor em erro, prejudicando, ao mesmo tempo, a imagem do azeite. Isto não significa, de modo algum, coarctar a liberdade do consumidor, visto que qualquer interessado nesse tipo de mistura poderá sempre fazê-lo para consumo próprio. Em terceiro lugar, depois da reforma da OCM de 1998 e da supressão do regime de compras de intervenção, a ajuda ao armazenamento privado passou a ser o único elemento regulador de preços do mercado. Contudo, essa medida não foi aplicada correctamente, o que provocou níveis de preços abaixo dos limites estabelecidos pelo Conselho, ao longo de muitos meses, sem que as referidas medidas tivessem sido autorizadas. É, pois, muito positivo o facto de o relatório solicitar o desencadeamento automático do processo de armazenamento privado, que permitirá sustentar os preços do azeite. Por último, em relação à ajuda à produção de azeite de bagaço, cujo objectivo é garantir uma boa gestão ambiental dos subprodutos dos lagares, entendemos que essa ajuda se deverá calcular com base no azeite de bagaço efectivamente produzido e não ser, portanto, uma ajuda fixa, como acontece actualmente. Esta proposta irá, sem dúvida alguma, reforçar a estratégia de qualidade. Lavarra Senhor Presidente, em primeiro lugar, gostaria de agradecer aos relatores que abordaram estas importantes questões. Deter-me-ei apenas alguns minutos a comentar a proposta de regulamento do Conselho para a nova OCM do azeite, agradecendo antes de mais ao senhor deputado Jové Peres a competência e a disponibilidade demonstradas, que conduziram ao importante acordo da nossa comissão. Não existiam condições para uma reforma geral e, por isso, decidimos antecipar a introdução de algumas importantes regras que permitem a este sector fazer face aos novos desafios que nos serão colocados pela Organização Mundial do Comércio, pela liberalização dos mercados e pela reforma da política agrícola comum. Este foi o fio condutor que nos levou a definir, justamente, regras em vez de pedidos assistenciais de novas ajudas. Em especial, para nós é importante indicar a origem do azeite por meio do local da colheita e não do local de produção. Temos a obrigação da transparência e da coerência com os princípios da rastreabilidade: é uma questão de civismo para com os produtores e os consumidores. Faço votos de que o Conselho aprove esta nossa orientação e elabore um mandato no sentido de se rever o Regulamento (CE) nº 2815/98. Outros aspectos igualmente importantes a ter em conta são a proibição de misturar o azeite com outras matérias gordas, bem como o incentivo à organização de produtores com vista a aumentar a capacidade de oferta no mercado, já que este é o paradoxo que é necessário ultrapassar: uma procura crescente do consumo deste bem precioso e uma queda do preço. Com estas medidas, pensamos poder apoiar todo o sector, e compraz-me terminar com um especial louvor em relação ao método que usámos, designadamente o confronto do Parlamento com todo o sector, que conduziu a estes pontos que hoje espero que iremos aprovar em plenário e que possam orientar a decisão final do Conselho. Procacci Senhor Presidente, agradeço ao colega Jové Peres o trabalho efectuado e, sobretudo, a sua disponibilidade para aceitar propostas e sugestões; agradeço igualmente à Comissão por ter realizado um trabalho tão cuidadoso e agradeço à Comissão da Agricultura e do Desenvolvimento Rural por ter aprovado por unanimidade as alterações apresentadas. Isso deixa prever uma votação unânime do Parlamento, amanhã, e permite-nos esperar que possa chegar ao Conselho uma proposta forte, precisamente por ser expressa por um Parlamento unânime. É verdade que o debate em torno da reforma da política agrícola comum, que começa a ser discutida, vê surgir de vários quadrantes a convicção de que, com o correr do tempo, as ajudas à produção serão gradualmente eliminadas. Os produtores não se mostram assustados com essa perspectiva, desde que seja possível vender no mercado ao preço certo. Procura-se alcançar este objectivo essencialmente de duas maneiras: organizando uma acção de promoção, informação e sensibilização dos consumidores, bem como de divulgação do produto, que é a única forma de fazer valer a qualidade no mercado, ou então impedindo e desencorajando as fraudes e as adulterações. Este último é um problema que não pode ser confiado unicamente aos Estados-Membros, mas a que toda a União deve fazer face, sentindo-se responsável. As alterações apresentadas e aprovadas apontam nesse sentido. E agora gostaria de fazer uma pergunta oficial à Comissão. Com esta resolução, nós preparamo-nos para intervir no Regulamento (CE) nº 1638/98. Há no entanto uma alteração que prevê explicitamente um esforço em torno do Regulamento (CE) nº 2815/98, o regulamento que prevê a possibilidade de comercializar o azeite sem rótulo e que prevê uma origem do produto ligada ao local onde as azeitonas são esmagadas e não ao local onde são colhidas. O senhor Comissário Fischler comprometeu-se comigo e com o senhor deputado Lavarra a fim de que, por ocasião da reforma da OCM, também este regulamento fosse de alguma forma eliminado ou, quando muito, modificado. O regulamento expira em 31 de Outubro de 2001. A pergunta é esta: qual é a vontade da Comissão? Pretende a Comissão honrar esse compromisso, e também esta alteração aprovada e que será certamente aprovada pelo Parlamento amanhã, e portanto não renovar este regulamento, a partir de Novembro de 2001, ou modificá-lo no sentido pretendido pela maior assembleia democrática? Pedimos um compromisso explícito da Comissão, porque não gostaríamos que, enquanto discutimos e intervimos juridicamente no Regulamento (CE) nº 1638/98, o outro regulamento seguisse um caminho diferente, que não prevê a possibilidade de ser juridicamente modificado. Bautista Ojeda Senhor Presidente, Senhora Comissária, permitam-me que comece por felicitar a Comissão da Agricultura e do Desenvolvimento Rural pelo relatório que elaborou, bem como o relator, o senhor deputado Jové Peres, pelo excelente trabalho que desenvolveu. Considero positiva a proposta da Comissão de prorrogar o actual regime de ajudas por mais dois anos, ainda que me preocupe, assim como ao sector, a intenção da Comissão de, para controlar o referido regime, se passar a basear, de futuro, exclusivamente num sistema de informação geográfica oleícola. Entendemos que este pode ser um bom instrumento de trabalho para fins de controlo, porém de carácter complementar. Consideramos que seria mais útil e equitativo estabelecer, não só um sistema de informação geográfica, mas também controlos adequados nos lagares de azeite, a fim de se chegar a resultados mais eficazes, que permitam evitar a fraude. Não concordamos com a proposta da Comissão de introdução de um novo conceito, o conceito de agentes económicos, pois este é extremamente vago. Qualquer de nós se poderia constituir, amanhã mesmo, como uma organização agentes económicos e desviar fundos importantes dos verdadeiros protagonistas da promoção do consumo de azeite: as organizações de produtores ou as organizações interprofissionais, reconhecidas pelos próprios Estados­Membros. A nosso ver, o cerne da estratégia de promoção da qualidade é a proibição definitiva da comercialização das misturas de azeite com outras matérias gordas, fundamental para se pôr fim às misturas fraudulentas com óleo de sementes, e que a referida proibição encontre a sua base na própria gestão do mercado do azeite, a fim de se evitar que os consumidores sejam vítimas de abusos e de se promover uma política clara de qualidade e segurança alimentar. Partilhamos do sentimento geral expresso pela Comissão da Agricultura acerca das novas denominações, fruto de numerosas consultas ao sector, bem como acerca da redução da acidez máxima no caso do azeite virgem. Senhoras e Senhores Deputados, não há outro produto tão ligado à cultura e aos povos mediterrânicos, que tenha desenhado a paisagem da forma como este o fez durante milhares de amos. Estamos convencidos da utilidade ambiental do olival como garantia da manutenção da biodiversidade e como travão ao progresso da desertificação, e isso sabemo-lo bem, sobretudo nós que convivemos com ele. Por conseguinte, a elaboração de programas que visam a melhoria do impacto ambiental do olival deveria ter em conta aspectos relacionados com a reutilização da poda do olival para uso industrial, quer da madeira, quer da folha, maximizando a cem por cento os recursos desta cultura. Figueiredo Após a última "reforma" da organização comum do mercado do sector do azeite e findo o período de transição para a Comissão optar por uma mudança de regime de apoio, de uma ajuda à produção para uma ajuda por árvore, a Comissão apresenta a sua estratégia para a qualidade do azeite e prorroga o actual regime de apoio por mais duas campanhas. É positiva esta prorrogação, mas a Comissão falha em dar solução a três pontos que ficaram sem resposta na reforma de 1998: a criação de uma ajuda compensatória aos pequenos produtores, como tinha sido proposto pelo Parlamento; a proibição da comercialização das misturas de azeite com outras gorduras e uma rotulagem que não seja enganadora para o consumidor e reserve a denominação azeite para o produto da azeitona. Por outro lado, a supressão dos mecanismos de intervenção pública e a sua substituição pela armazenagem privada não conseguiu evitar a queda dos preços e as suas consequências para a redução do rendimento dos agricultores. Ora, o relatório do deputado Salvador Jové pretende corrigir algumas destas questões essenciais, sobretudo no que se refere às misturas, o que apoiamos. Quanto ao relatório do deputado Paulo Casaca, põe em causa as resoluções do Parlamento Europeu ao utilizar um parecer sobre o relatório do Tribunal de Contas, para avançar com propostas de substituição do actual regime de ajudas à produção, por ajudas directas à exploração, que abrem as portas à opção da Comissão pelo prémio à árvore. Esta intenção deve ser rejeitada. A ajuda à árvore não só teria consequências nefastas sobre a produção e sobre o emprego (com a não recolha da azeitona), como se perderia um elemento-chave de controlo da produção do azeite e da sua qualidade, aumentando as possibilidades de práticas fraudulentas. Poli Bortone Senhor Presidente, por diversas vezes, no último ano, fiz perguntas à Comissão para saber informações acerca das grandes remessas de azeite extra-comunitário introduzido em Itália através de triangulações. Pedi que se criasse um banco de dados comunitário para o azeite e que fosse revisto o Regulamento nº 2568/91, a fim de se determinar em termos analíticos a presença de óleo de avelãs no azeite importado para Itália. Infelizmente, as respostas nunca foram tranquilizadoras, pelo contrário, por vezes foram mesmo alarmantes. São, pois, todas verdadeiras as observações contidas na justificação de motivos do relatório Jové Peres, que chamam a atenção uma vez mais para a exigência da garantia do rendimento dos agricultores, do respeito pelo espaço e pelo carácter típico do ambiente mediterrânico, para o pedido enérgico de se evitar a ajuda por árvore, privilegiando a ajuda à produção, bem como para a valorização da qualidade e do carácter genuíno do produto em defesa dos consumidores. É evidente que a posição do Parlamento não está ainda em sintonia com a da Comissão e faço votos de que pelo menos algumas alterações fundamentais ao relatório Jové Peres sejam aprovadas, a fim de clarificar a importante função das organizações de produtores como presença útil no mercado, de valorizar o carácter interprofissional, de proteger o consumidor contra eventuais abusos, evitando misturas do azeite com outros óleos vegetais, de estabelecer como local de origem o local de produção das azeitonas e, finalmente, no que diz respeito mais em especial ao Sul de Itália e à região da Apúlia, para se conseguir a marca genética das cultivars, evitando que sejam encaradas como defeitos das características organolépticas que são, pelo contrário, expressão de tecnologias e tipicidades que podem ser encontradas na regulamentação da produção dos azeites DOP. Fiori Senhor Presidente, dentro de apenas dois anos, estaremos perante uma série de datas importantes para a política agrícola comunitária: desde a verificação da Agenda 2000 até à revisão das organizações comuns dos mercados das culturas arvenses, do açúcar, do leite e, nessa altura também, do azeite. Casualmente, por um estranho acaso do destino, temos aqui presente o senhor Comissário competente. Os recursos económicos e as ajudas de que os produtores estão à espera tornar-se-ão uma espécie de funil financeiro que não poderá de modo algum ameaçar a solidez de nenhum dos já referidos dossiers. O azeite, em especial, deve ser salvaguardado enquanto sector, por ser porta-voz de valores agrícolas europeus no mundo inteiro. Deveremos trabalhar a fim de que a qualidade e a segurança, mas também a multi-funcionalidade do produto, sejam a pedra de toque para o futuro da oleicultura comunitária. No entanto, para se alcançar esse objectivo, é necessário que, no espaço que tempo que nos separa dessas datas importantes, seja revisto, reavaliado e reforçado sobretudo o papel das associações de produtores; com efeito, a centralidade dos operadores é essencial para se conseguir uma defesa do consumidor que se apoie na rotulagem e na rastreabilidade. De acordo com esta perspectiva, a criação de uma classificação clara dos azeites só pode permitir um maior acesso às vantagens competitivas de uma produção garantida. Além disso, os aspectos financeiros de um sector como o do azeite devem, necessariamente, ser acompanhados, de uma forma complementar, da revisão da lex comunitária em questões de designação de origem. Na verdade, o princípio europeu deve passar a ser o de identificar a origem do azeite com o local de produção das azeitonas e não, como tem acontecido, de forma discutível, até agora, com o local em que são esmagadas. Nesse sentido, as misturas de azeite com outros óleos vegetais, na ausência de uma rotulagem que identifique todos os componentes dessa mistura, traduz-se num prejuízo para a imagem do produtor, do consumidor e do codex alimentarius. Efectivamente, seria indesejável que, a par da já existente e selvagem pirataria musical e informática, nos víssemos também perante uma concorrência alimentar desleal, baseada em erros de denominação e rótulos falsos. Tais deturpações devem ser reprimidas, sobretudo no domínio alimentar, uma vez que estão em jogo os interesses da segurança dos consumidores e o direito à liberdade empresarial dos produtores. Todo o sector olivícola, apoiado pela instituição política a todos os níveis, deverá assumir o encargo de desempenhar a actividade de gestão e de controlo do mercado através da concentração e da comercialização do produto, para benefício da qualidade, da certificação, da procura, da promoção e da rastreabilidade. Agradeço ao senhor deputado Jové Peres o resultado verdadeiramente excepcional do seu trabalho. Esta noite aproveito esta oportunidade - e irei repetir a mesma coisa amanhã, em sessão plenária - para dizer que temos um problema na tradução italiana: a tradução do azeite "brut" por azeite "em rama" não é aceitável no nosso país e, sendo assim, amanhã vou pedir que na versão italiana seja usado o termo azeite "natural" ou então "virgem" . Bösch Senhor Presidente, caros colegas, quero felicitar o meu colega Paulo Casaca por este excelente relatório. Nele se demonstra como nem sempre foi possível adaptar o regime comunitário de apoio ao azeite aos requisitos de uma agricultura moderna. Demonstra também, mais uma vez, a necessidade que existe de efectuar uma profunda reforma desta política agrícola. A este respeito, gostaria de referir dois exemplos. Primeiro: um dos principais objectivos da ajuda à produção é garantir um rendimento justo aos produtores de azeite e assegurar um equilíbrio do mercado. No entanto, como o relatório do Tribunal de Contas muito correctamente refere "o rendimento dos produtores enquanto objectivo da ajuda à produção não foi definido em tempo algum" . Quer isto dizer que ninguém sabe se este objectivo chegou alguma vez, de alguma forma a ser atingido, visto não ter sido possível efectuar uma avaliação. O mesmo se passa com o equilíbrio do mercado. Em 1998, a Comissão chegou à conclusão de que existiam 180 milhões de oliveiras. Este número constituiu uma surpresa, visto que o OLISTAT tinha calculado muitíssimo menos oliveiras, cerca de 140 milhões. Uma diferença de 40 milhões de oliveiras significa um desvio de aproximadamente 31%. Imaginemos só que estamos numa situação de equilíbrio de mercado, mas que, afinal, o nosso número de oliveiras é 30% mais elevado! Na prática, o aumento das existências nos últimos dois anos permite inferir da existência de uma situação excedentária. Segundo: idênticos pontos fracos eram evidenciados pela ajuda ao consumo, abolida em 1998. Não havia obrigatoriedade de possuir contabilidade organizada nem contas de devedores e, consequentemente, deu-se um elevado número de irregularidades e fraudes. Relativamente aos procedimentos de recuperação de montantes pagos indevidamente, encontram-se em dívida 429 milhões de euros, referentes ao período entre 1985 e 1998. Destes, apenas 6% foram recuperados até à data. Seria conveniente pensar na reestruturação do controlo financeiro e dos procedimentos de recuperação no contexto da reforma da Comissão. Neste domínio existe efectivamente uma grande necessidade de actuação. No que se refere às restituições à exportação, apenas 13% dos montantes foram recuperados. Quem leva a sério a defesa dos contribuintes da União Europeia, deverá dedicar-se à reforma desta política agrícola. O relatório do colega Casaca indica-nos o caminho. Schreyer Comissão - (DE) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, em primeiro lugar, os meus agradecimentos aos relatores pelo seu excelente trabalho. Estamos a falar de um sector que não é apenas muito importante para as regiões, mas também para o orçamento europeu. Assim sendo, no orçamento deste ano, encontram-se previstos 2,4 mil milhões de euros para o sector do azeite. Nesta perspectiva, trata-se, naturalmente, de uma área de enorme importância para as medidas de auditoria do Tribunal de Contas Europeu. O senhor deputado Paulo Casaca ocupou-se do Relatório Especial do Tribunal de Contas Europeu. O senhor deputado Salvador Jové Peres conduziu os debates sobre a proposta da Comissão. Em sentido restrito, estes dois relatórios não têm ligação entre si, pois o Relatório Especial do Tribunal de Contas trata as medidas e os apoios aplicados num período de transição de três anos, antes da decisão do Conselho, em 1998, ao passo que a proposta da Comissão se refere às medidas a tomar a partir de Novembro de 2001. Passemos primeiro ao relatório do senhor deputado Casaca. A proposta de resolução sobre o relatório do Tribunal de Contas merece o apoio da Comissão na maior parte dos seus pontos. No entanto, relativamente a dois pontos, gostaríamos de nos pronunciar de forma mais detalhada. No âmbito da análise efectuada, a meio do ano passado, ao relatório do Tribunal de Contas, a Comissão declarou que a melhoria do sistema de controlo iria constituir naturalmente um importante tema da próxima reforma da Organização Comum de Mercado. Após análise mais aprofundada desta questão, ficou clara a necessidade de uma reforma de fundo, de modo a poderem ser obtidos progressos decisivos. Será sempre necessário, em qualquer caso, um Sistema de Informação Geográfica. Dado que, para uma reforma desta envergadura em 2001, não existiam ainda todas as condições necessárias, no fim do ano transacto, a Comissão propôs um adiamento de dois anos para esta reforma, remetendo para a importância decisiva deste Sistema de Informação Geográfica. Nas propostas do Tribunal de Contas foram indicadas mais possibilidades de correcção nesta matéria. Na sequência de conversações muito construtivas com os Estados-Membros, estas correcções foram, no fim de Março de 2001, objecto do Regulamento (CE) nº 648/2000 da Comissão. Na presente proposta de resolução é manifestada surpresa pelo facto de Comissão ter expressado dúvidas na fiabilidade dos dados estatísticos do Conselho Oleícola Internacional. No entanto, estas dúvidas não são, de modo algum, surpreendentes, tendo já sido expressas nas sessões do Conselho, entre 1995 e 1998. A Comissão examinou os dados em dúvida e abordou por diversas vezes os pontos detalhados com os Estados-Membros. As estatísticas do Conselho Oleícola Internacional, referentes a 1999, tiveram de ser submetidas a revisão com vista a uma uniformização dos dados, tendo dado origem a uma redução de 30% das existências calculadas. Foi igualmente detectado que, relativamente aos dados provenientes de cada Estado-Membro, é necessário contar com uma margem de insegurança de 10% a 12%. Sobre o relatório do senhor deputado Jové Peres há a dizer o seguinte: o relatório sobre a proposta da Comissão referente à futura organização comum de mercado no sector do azeite encontra-se dividido em duas áreas temáticas, a saber: por um lado, a prorrogação de dois anos relativamente à decisão sobre a reforma no sector do azeite, até à existência de dados mais rigorosos e de um sistema de controlo mais fiável, e, por outro lado, a introdução de um novo regime de classificação do azeite, bem como a estratégia em matéria de qualidade para o azeite. As alterações propostas incidem sobre quatro grandes questões: as medidas referentes ao mercado e a reforma definitiva, o controlo do regime actual, a classificação e rotulagem do azeite e a actividade das organizações de operadores. Gostaria de abordar todas estas questões. No que se refere aos aspectos gerais do mercado, a Comissão dá a sua concordância à alteração nº 2, referente à necessidade de avaliar os resultados das medidas do período de transição. Quanto às alterações nºs 4, 5 e 9, a Comissão apenas pode tomar o seu conhecimento, não as podendo aceitar formalmente, dado que antecipam a decisão sobre a reforma definitiva que a Comissão, no momento presente, pretende deixar ainda em aberto. Não podem ser aceites as alterações nºs 3, 6 e 26, referentes a um sistema automático de armazenagem privada, mesmo quando a situação do mercado não o requeira. A Comissão não pode, de igual modo, aceitar as alterações nºs 1 e 46, relativamente a uma ajuda à produção de azeite de bagaço efectivamente produzido, dado que este facto iria acrescer a complexidade dos controlos. O mesmo se aplica à alteração nº 27, que a Comissão não considera aceitável, pois, segundo esta, a restituição à exportação seria alargada a produtos não sujeitos à concorrência internacional com o azeite de qualidade inferior para conservas. Relativamente à proibição generalizada de novas plantações de oliveiras, tratada na alteração nº 37, a Comissão considera que a sua aplicação e consequências legais traria grandes problemas em termos de cultivo de solos. Relativamente às medidas de controlo, foram aprovadas numerosas disposições ao longo dos anos, mas os problemas remanescentes prendem-se com as estruturas de comercialização. Não é possível obter progressos decisivos sem a introdução do Sistema de Informação Geográfica, proposto pela Comissão como condição sine qua non para a concessão da ajuda a partir de 2003. As alterações propostas neste sentido já se encontram amplamente contidas nas normas da Comissão. Nas alterações nºs 7, 11 e 14 solicita-se uma maior participação da Comissão e métodos de investigação mais avançados. No entanto, em termos dos controlos actualmente realizados, a Comissão trabalha já em estreita colaboração com os Estados-Membros, sem se sobrepor à sua competência final. Nas áreas abordadas nas alterações, foram já financiados programas de investigação nos termos do procedimento geral. As alterações nºs 8, 10, 22, 23, 24 e 36 dizem respeito à melhoria dos controlos efectuados nos lagares, tratando-se especialmente do recurso aos meios informáticos. Através do Regulamento (CE) nº 2366/98, da Comissão, aplicável a esta matéria, foi já estipulado legalmente o controlo prioritário dos lagares. Assim sendo, pelo menos 30% dos lagares são controlados anualmente in loco. Além disso, há a obrigatoriedade de os lagares, todos os fins de mês, darem a conhecer os dados da sua contabilidade de existências, que já foram entretanto comparados com as informações disponíveis através da produção e da comercialização de azeite. Será analisada a proposta de um sistema informatizado com vista à realização de controlos diários. Se for considerada pertinente e exequível, a Comissão poderá emitir uma regulamentação nesse sentido. Neste contexto, haverá, porém, que ter em conta que os instrumentos informáticos previstos para os Estados-Membros continuam, lamentavelmente, a não se encontrar totalmente operacionais. Sobre a classificação e rotulagem, nos termos das alterações nºs 16, 18 e 45, bem como 19 e 35, tomámos conhecimento das vossas propostas, em especial da que refere que o local de colheita deve ser considerado como local de origem. No entanto, como estas questões entram na esfera de competência da Comissão, esta não pode aceitar que estas disposições dêem entrada num regulamento de fundo do Conselho. As alterações nºs 33 e 34 propõem a proibição da referência específica ao azeite como ingrediente nos rótulos de produtos alimentares. Este tipo de proposta é questionável sob um ponto de vista comercial. A Comissão considera que, na rotulagem de produtos alimentares, deve ser seguida a Directiva (CE) nº 2000/13. A Comissão tem, naturalmente, conhecimento de que o sector do azeite exige uma proibição da comercialização de misturas de azeite com outras gorduras. Mas a Comissão não pode proibir a comercialização de produtos saudáveis e correctamente rotulados, para os quais existe procura, apenas com a finalidade de proteger a venda de um outro produto. Daí a nossa rejeição das alterações nºs 17, 20 e 32. Em contrapartida, a Comissão irá providenciar no sentido de serem elaboradas normas de rotulagem adequadas e, obviamente que um azeite vendido sob uma das quatro denominações obrigatórias, tem de continuar a ser azeite puro, apresentando todas as características que distinguem este produto. A alteração nº 47 propõe a substituição da designação "azeite bruto" por "azeite natural" , propondo-se na alteração nº 48 a junção da expressão "azeite comum" à designação "azeite standard" . Estas alterações não podem, presentemente, ser aceites pela Comissão, uma vez que esta prefere procurar novamente designações que correspondam melhor às expectativas de todo o sector. A Comissão apresentará, contudo, as sugestões nos debates a realizar subsequentemente com o Conselho. Nos termos da alteração nº 21, a nova classificação deveria entrar em vigor já a 1 de Novembro de 2002, portanto um ano antes da data proposta pela Comissão. Não é possível aceitar esta alteração, uma vez que o tempo assim disponível não permitiria a conclusão das necessárias medidas de execução, da adaptação do mercado e das negociações internacionais. Por último, relativamente às organizações de operadores, a Comissão concorda com as alterações nºs 12 (formulação mais geral dos objectivos), 25 (inclusão da azeitona de mesa nas actuais disposições para os programas de melhoria da qualidade) e 30 (na condição de haver um exame jurídico e com a menção específica "para organizações interprofissionais reconhecidas" ). A alteração nº 13, pela sua grande especificidade, poderia ter interesse para medidas apoiadas pelos programas que visam melhorar o impacto ambiental, mas não para um regulamento de fundo do sector. Relativamente às medidas, pelas quais as organizações de operadores poderiam ser subsidiadas, a Comissão está disponível para examinar a inclusão da azeitona de mesa e da denominação de origem protegida. Os aspectos detalhados das possíveis medidas terão, contudo, de ser estipulados pela Comissão. As diferentes formas de promoção de vendas terão de ser mantidas no quadro harmonizado, válido para todos os produtos agrícolas, sendo este o motivo da rejeição das alterações nºs 39, 40 e 43. Para que uma organização de operadores possa ser aceite tem de satisfazer determinados critérios, a estabelecer ainda pela Comissão. A reestruturação do sector do azeite foi menos abrangente do que a dos restantes sectores, daí a necessidade de novos debates e condições. A Comissão toma conhecimento do desejo expresso no sentido de ser dada prioridade às organizações de produtores e às organizações interprofissionais que englobem os produtores. No entanto, no momento presente, considera-se pouco adequado restringir as medidas que podem contribuir para uma melhoria da qualidade e consequentemente das vendas do azeite. Em diversas alterações é solicitado que as novas normas entrem em vigor, tão rapidamente quanto possível, através das organizações de operadores. Trata-se de algo, sem dúvida positivo e desejável, mas o problema é que são efectivamente necessários dois anos para a elaboração das normas detalhadas para o sector, as organizações de operadores e seus programas, para a análise dos programas, bem como para o controlo e aceitação das organizações pelos Estados-Membros, assim como para a criação dos necessários instrumentos de controlo. Se precipitarmos as coisas, poderemos comprometer o êxito da estratégia de qualidade. É por este motivo que a Comissão não pode aceitar as alterações nºs 15, 28, 29, 31. 38, 41., 42 e 44. Posso, no entanto, constatar que a Comissão aceita praticamente metade de todas as alterações propostas, se bem que apenas algumas alterações possam ser aceites directamente. Nos restantes casos, trata-se, na sua maior parte, de normas, para as quais a Comissão tem competência e que, nos próximos meses, serão revistas e alteradas segundo as vossas recomendações. Presidente Muito obrigado, Senhora Comissária pela sua detalhada resposta. Está encerrado o debate. A votação terá lugar amanhã às 12H00. Projecto de ORS 2/2001 Presidente Segue-se na ordem do dia o relatório (A5-0138/2001) do deputado Ferber, em nome da Comissão dos Orçamentos, sobre o projecto de orçamento rectificativo e suplementar nº 2/2001 da União Europeia, Secção II - Conselho para o exercício de 2001 (7460/2001 - C5-0153/2001 - 2001/2026(BUD)) Ferber Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, o Conselho apresentou­nos novamente um orçamento suplementar para dotar a Política Externa, de Segurança e Defesa Comum na Europa de uma base mais ampla. Examinámos exaustivamente o projecto original do orçamento suplementar, que o Conselho nos apresentou, e chegámos à conclusão de que este não é aceitável na forma em que nos foi apresentado. Gostaria de referir­me muito claramente aos motivos da rejeição: trata­se de garantir a transparência e o controlo necessários neste importante domínio político. A Política Externa e de Segurança Comum da União Europeia constitui um dos elementos centrais para o desenvolvimento da União Europeia. É inadmissível que, neste importante domínio, as funções de controlo sejam retiradas aos Parlamentos nacionais, sem que sejam transmitidas ao Parlamento Europeu. Foi necessário eliminar este défice democrático. Gostaria também de dizer com toda a clareza: os Acordos Interinstitucionais são óptimos, mas não constituem o instrumento adequado para efectuar controlos eficazes. A União da Europa Ocidental e a sua assembleia parlamentar também não constituem o instrumento adequado para garantir um controlo eficaz. Assim sendo, tínhamos a certeza de que a garantia adequada da transparência e a realização do controlo deste importante domínio político só são possíveis no âmbito do processo orçamental. Por esta razão, agradeço muito sinceramente aos colegas pelo facto de terem suportado este caminho penoso, feito em conjunto, e as negociações tenazes com o Conselho, bem como pelo facto de terem apoiado esta linha, que eu, como vosso relator, prossegui desde o início. Permito­me agradecer também à Presidência sueca do Conselho que tornou possível chegar agora a uma solução que garante a capacidade de acção do Conselho no domínio para o qual possui competência, de acordo com os Tratados, mas assegurando igualmente os direitos de controlo parlamentares. Esta era a nossa tarefa, na qual nos empenhámos e sobre a qual negociámos. Não nos deixámos levar - e por isso agradeço sinceramente aos colegas -no sentido de uma distinção entre despesas administrativas e despesas operacionais. Se tivéssemos seguido esse caminho, teríamos perdido. Não podem distinguir lugar a lugar, quando alguém trabalha no sector administrativo e quando alguém trabalha no sector operacional. Mas, dado que agora se conseguiu que as actividades no domínio da Política Externa e de Segurança Comum sejam englobadas no orçamento do Conselho sob um título específico, esta distinção e, consequentemente, o controlo são perfeitamente assegurados. O orçamento suplementar, para apresentar também os números, engloba um volume total de 9,846 milhões de euros. O orçamento prevê a criação de 51 lugares neste domínio, bem como outros meios técnicos, necessários para o melhoramento dos imóveis. Gostaria de afirmar aqui muito claramente o seguinte: no âmbito do processo orçamental de 2002, iremos, naturalmente, examinar com muita atenção o orçamento do Conselho, sobretudo no que diz respeito a este novo título. É que é inadmissível que o Conselho volte a criar, como estrutura paralela, competências que a União Europeia já possui actualmente e que estão previstas no âmbito do orçamento da Comissão, sobretudo no domínio da prevenção de crises e gestão dos aspectos civis das crises. Porém, enquanto assim não for, também não vejo qualquer necessidade de recomendar ao Parlamento a rejeição do orçamento rectificativo e suplementar. Vamos velar igualmente para que, no âmbito da Categoria V, a capacidade de acção da União Europeia, no que diz respeito às suas despesas administrativas, continue a ser assegurada para o futuro,. Gostaria de encorajar o Conselho para que não processe este conjunto importante de temas apenas através de orçamentos suplementares, mas, para que o inclua finalmente no seu orçamento normal, a fim de que, nas consultas sobre os outros domínios que estão incluídos na Categoria V, também tenhamos à nossa disposição um conjunto de dados razoável. Agradeço o apoio que me foi prestado pelos colegas de quase todos os grupos. No entanto, também gostaria de dizer muito claramente que estou um pouco desiludido pelo facto de os Verdes terem apresentado uma proposta de rejeição do orçamento suplementar. Amanhã, o presidente da Comissão dos Orçamentos apresentará o nosso voto relativo a esta proposta. Enquanto não pudermos comprovar - para tal, necessitamos de dados - que existem estruturas duplas, não faz qualquer sentido rejeitar globalmente algo que foi alcançado como um grande êxito para o Parlamento Europeu e, assim, em representação, para todos os cidadãos na Europa. Van Orden Senhor Presidente, nós opomo-nos, por princípio, ao crescente desenvolvimento de estruturas militares da União Europeia fora do âmbito da NATO, com todos os custos inerentes e com a intenção politicamente divisionista que encerra. Consideramos que a duplicação de organismos decisórios e o desenvolvimento de um corpo militar separado do da NATO irá inevitavelmente exacerbar diferenças políticas entre aliados, em detrimento da relação transatlântica e da segurança, a longo prazo, dos nossos povos. A União Europeia deveria canalizar os seus esforços para contribuir a nível económico, administrativo e humanitário para a gestão de crises, para servir de complemento às forças militares que devem ser, e bem, uma responsabilidade da NATO. A União Europeia não aprendeu ainda a executar e a gerir os seus programas de ajuda externa, nem a despender de forma adequada os recursos afectados a essas áreas. Agora, pretende obter mais dinheiro para despender num outro projecto ainda mais ambicioso e mal orientado. Solicita-se ao Parlamento a aprovação de um projecto de orçamento suplementar e rectificativo de quase 10 milhões de euros para financiar pessoal e equipamento destinados a organismos militares separados da União Europeia. Para além de 90 militares destacados de outras tarefas ou transferidos dos Estados-Membros, deverão agora ser recrutados mais 51 elementos para expandir as estruturas militares da União Europeia. Poderemos ter alguma garantia de que não se irá além destas 141 pessoas? Quanto tempo teremos de esperar para que se proceda a mais um aumento de pessoal nas estruturas militares da União Europeia? O Primeiro-Ministro Tony Blair afirma aos cidadãos do seu país que a política de defesa da União Europeia não passa de um reforço da NATO. Geoff Hoon chegou a dizer que o conceito de força de reacção rápida europeia enquanto tal não existe. Pelo que oiço, deste lado do Canal as pessoas têm uma perspectiva inteiramente diferente. O objectivo é criar uma força militar autónoma da União Europeia, a fim de apoiar uma política externa própria da UE, na qual os americanos não estejam envolvidos - a seu tempo, um exército europeu. Esta é a realidade. É disto que se trata, o que é extremamente perigoso. Esta noite estamos a discutir um montante desnecessário de 10 milhões de euros. Pergunto quanto tempo levará para que debatamos um orçamento de defesa de 10 mil milhões de euros ou mais. O desenvolvimento de uma força militar autónoma da UE, separada da NATO, surgiu como um resultado directo de iniciativas encabeçadas pelo Governo trabalhista britânico, em 1998. Agora o projecto fugiu-lhes das mãos. Sabemos de quem é a culpa e não podemos apoiar esse orçamento. Walter Senhor Presidente, devo reconhecer que o último orador, nada menos que o porta-voz oficial do Grupo PPE-DE, me deixou perplexo. Não o esperava. Pensava que a sua postura se aproximaria da nossa, tendo em conta que o Grupo dos Verdes apresentou uma proposta de rejeição ao presente orçamento rectificativo suplementar. Também é verdade que, nesta altura, nada é de admirar neste Parlamento, especialmente nesta matéria. A PESC é apenas uma das políticas da União Europeia que não foi desenvolvida. No passado, a Comissão já se deparou com a situação de vários Comissários se terem visto obrigados a acordar ente si sobre quem se ocuparia desta ou daquela parte do Mundo. Trata-se de um problema que nem sempre foi levado a sério. Se analisarmos esta política quanto ao seu conteúdo, não se justifica que a União Europeia não fale a uma só voz e desempenhe mundialmente um papel insignificante, apesar da sua relevante presença económica no cenário internacional. Na realidade, e falando com alguma maldade, o Alto Representante da PESC, o Secretário-Geral, não é mais do que um general de opereta. É por esta razão que estamos convencidos de que não podemos deixar de apoiar a PESC, se realmente a levamos a sério e desejamos pô-la em prática e se pretendemos acabar com a ausência de uma política externa europeia, como tem acontecido nos últimos anos, Esta manhã, durante o debate sobre o diálogo transatlântico, o colega Brok afirmou que, na Ucrânia, não actuámos como União Europeia. Foi, portanto, registada uma situação anómala. É por isso que, não só devemos levar a sério a vontade do Conselho em conseguir progressos importantes nesta matéria, como também devemos apoiá-la. Existe um apoio de princípio da nossa parte. Quando nos foi apresentado o orçamento rectificativo suplementar - e neste ponto o colega Ferber tem toda a razão - não só não estávamos de acordo com o mesmo, como também nos opusemos com alguma irritação. Claro está que não podemos aceitar de modo algum que, em virtude de um acordo de cavalheiros entre o Parlamento e o Conselho, se tente camuflar um plano de acção, tão importante e prioritário para o futuro da União Europeia, num orçamento que depende exclusivamente do Conselho. Isso seria um sinal óbvio de que se pretendia evitar todo o controlo e colaboração por parte do Parlamento. É algo que não podemos aceitar. Desde o primeiro momento que alertamos para esse facto e continuaremos a fazê-lo. As nossas propostas e os nossos votos estarão sempre em consonância com a nossa política. Foram encetadas negociações e conseguimos clarificar este ponto concreto. Conseguimos que o orçamento rectificativo suplementar fosse modificado por forma a que, futuramente, possamos participar e fazer ouvir a nossa voz. Será criado uma rubrica específica, no âmbito da qual o Conselho desenvolverá a futura política externa e de segurança comum, com a ajuda e o controlo do Parlamento. Assim sendo, o nosso apoio é imprescindível para que se possa avançar. Neste caso, não podemos ficar de braços cruzados a ver o desenrolar da situação. No entanto, há um ponto que temos de deixar bem claro. Se, às perguntas formuladas pelos membros da Comissão dos Assuntos Externos ou da Comissão dos Orçamentos, o Comissário competente responde com uma piscadela de olho que não existe qualquer sobreposição, - conforme as informações de que disponho - não é de estranhar que algumas pessoas se informem e desejem saber o que é que realmente se passa. Como membro da Autoridade Orçamental - não esqueçamos que intervimos aqui nessa qualidade - devo sublinhar que não daremos o nosso aval a duplicações. Não podemos tolerar que, no seio da União Europeia, duas pessoas distintas desempenhem actividades similares em estruturas idênticas e com o mesmo fim. Não está certo. Por isso mesmo, é necessário que, face ao futuro, se determine claramente em que consiste a política externa e de segurança comum e onde é integrada. Para isso, necessitamos de conceitos inequívocos. O Conselho e a Comissão têm de esclarecer as suas ideias sobre essa matéria. Nós, pelo nosso lado, também exporemos de forma unívoca os nossos pontos de vista no presente debate. Sempre que seja necessário, exerceremos o poder que nos assiste enquanto autoridade orçamental, no sentido de pôr fim a possíveis abusos. Este não é o momento apropriado para nos prendermos com futilidades. A PESC desempenha ainda um papel menor à escala europeia. De momento, não vale a pena preocuparmo-nos com insignificâncias. Vigiaremos de perto como evoluem as coisas, poremos o dedo na ferida e não hesitaremos em fazer soar o alarme se tivermos a sensação de que nos estão a enganar. Isso seria inaceitável. Daremos luz verde, mas saibam que estamos muito atentos, tanto em relação à rubrica 5 e à evolução das despesas, como em relação ao desenvolvimento da PESC. É evidente, que também contribuiremos para o desenvolvimento desta política imprescindível para o futuro do Mundo e da Europa. Virrankoski Senhor Presidente, em primeiro lugar, quero agradecer ao senhor deputado Ferber o seu excelente relatório. Sei que o documento resultou de negociações difíceis, nas quais o relator e outros representantes da Comissão dos Orçamentos defenderam com êxito os direitos do Parlamento Europeu. O Conselho pretende criar no âmbito do orçamento rectificativo e suplementar três novas direcções no Secretariado do Conselho a fim de implementar a política europeia comum de segurança e defesa. Estas direcções são: 1. assuntos políticos, 2. operações e exercícios e 3. mecanismos gerais de acção externa. Ao todo esta estrutura conta com 140 funcionários, dos quais 51 correspondem a lugares novos. O que nos chama a atenção é a urgência. De onde vem esta pressa de criar, de imediato, novos lugares, quando o orçamento geral vai ser debatido já daqui a poucos meses? O outro problema é a sobreposição de actividades. A estrutura da organização indica existir um certo receio de que os serviços de prevenção de crises e de gestão dos aspectos civis das crises irão ocupar-se das mesmas actividades, quer na Comissão, quer no Conselho. Esta sobreposição deve ser evitada a todo o custo. Sob a pressão do Parlamento, o Conselho está agora a criar no seu orçamento uma secção especial para a implementação da política europeia comum de segurança e defesa. Claro está que se trata de uma nova iniciativa que factualmente não tem nada a ver com as despesas administrativas. Por conseguinte, o acordo de cavalheiros entre o Parlamento e o Conselho, através do qual estas instituições se comprometeram mutuamente a não interferirem no orçamento um do outro, não se pode estender a estas iniciativas. As despesas da política comum de segurança e defesa são do âmbito das competências do Parlamento. Finalmente, é preciso registar que a margem na categoria 5, despesas administrativas, já está reduzida a 34 milhões de euros. Perante o alargamento a Leste, que se avizinha, esta soma é tão reduzida que não permite custear quaisquer despesas operacionais suplementares através das despesas administrativas. Rühle Senhor Presidente, também tenho de dizer que este debate é muito interessante. Na comissão, já tivemos uma primeira amostra disto mesmo, quando o senhor deputado Laschet se apresentou subitamente como um defensor acérrimo de uma rejeição, apesar de pertencer ao mesmo grupo do relator. Se somos hoje a favor da rejeição, não é por não reconhecermos o trabalho do senhor deputado Ferber. Pelo contrário, somos realmente de opinião de que o senhor deputado Ferber negociou com muita tenacidade. Temos o maior respeito pelo seu trabalho. Contudo, somos de opinião de que tem de se levantar uma voz de aviso claro neste Parlamento, dado que se iniciou aqui um processo que nos deveria inquietar a todos. Tal como os oradores que me precederam, também eu sou de opinião que este acordo não pode ser incluído, naturalmente, na categoria de um acordo de cavalheiros, visto que não estão aqui em causa despesas administrativas. Do que se trata aqui, de facto, é de questões altamente políticas. O colega Ferber já o disse muito claramente na sua intervenção. Trata­se também da questão da transparência e do controlo da Política Externa, de Segurança e Defesa Comum. Também a este aspecto temos uma opinião unânime. No entanto, o senhor deputado Ferber acredita que a introdução de um título específico constituirá a garantia suficiente de que, no futuro, o Parlamento possa efectuar o controlo. Temos dúvidas a este respeito. Somos de opinião de que este título específico, por si só, não leva a que o Parlamento obtenha direitos. Muito pelo contrário, leva a que estes lugares sejam colocados no Conselho, fora do nosso domínio de influência e de controlo. Considero, não só as sobreposições, mas também a questão de quem pode controlar, um facto decisivo. Trata­se do delicado equilíbrio de forças entre o Parlamento, a Comissão e o Conselho. O Conselho chama a si cada vez mais tarefas, procura tomar decisões cada vez mais ao nível intergovernamental e não através de uma verdadeira comunitarização dos domínios. Tal significaria situá­los junto da Comissão, o que reforçaria também as possibilidade de controlo do Parlamento. Este é um grande receio - que não possuamos qualquer controlo efectivo. Temos de voltar a abordar um outro aspecto. Somos de opinião de que esta questão tem de ser resolvida num processo de conciliação e não no âmbito de um trílogo, pois assim também se torna claro qual a importância que atribuímos a esta questão e como nos esforçamos para que o Parlamento obtenha o controlo total. Penso que o Conselho deve saber claramente que este método do orçamento suplementar, que visa alterar a situação política e o equilíbrio político de forças, depara com resistência no Parlamento. Schreyer Comissão - (DE) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, apenas duas breves observações: em primeiro lugar, posso assegurar-lhes, em nome da Comissão, que vamos ter a maior das atenções no sentido de não haver duplicação de estruturas - e digo-o não apenas como membro da Comissão responsável pelo orçamento. Em segundo lugar, quero felicitar o relator e a Comissão dos Orçamentos por, pela sua iniciativa e pela pressão que exerceram, terem dado origem à modificação da apresentação do orçamento. Esta apresentação não incide apenas, naturalmente, sobre a apresentação propriamente dita, representando antes um importante contributo para o aumento do controlo democrático e para a transparência. Presidente Muito obrigado, Senhora Comissária. Está encerrado o debate. A votação terá lugar amanhã às 12H00. Apresentação do Anteprojecto de Orçamento Geral pela Comissão - Ano 2002 Presidente Segue-se na ordem do dia a apresentação da Comissão do Anteprojecto de Orçamento Geral - Ano 2002. Schreyer Comissão - (DE) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, o desafio que a Comissão teve de superar para a apresentação do anteprojecto do Orçamento Geral referente ao ano de 2002 consistiu em combinar a cobertura financeira das autorizações a longo prazo para o próximo ano, a cobertura financeira das novas prioridades e das prioridades especiais para o próximo ano e a cobertura dos riscos financeiros causados ao orçamento pela crise da BSE e da febre aftosa, integrando este todo no quadro da planificação financeira, exercendo, portanto, disciplina orçamental. O anteprojecto, aprovado pela Comissão em 8 de Maio, demonstra - penso eu - que fomos bem sucedidos. Gostaria de fornecer algumas explicações relativamente aos dados essenciais deste anteprojecto de orçamento. O anteprojecto de orçamento ascende a cerca de 100,3 mil milhões de euros, isto é, atingiu pela primeira vez o limite dos 100 mil milhões de euros. Este facto significa que, para as dotações para autorização, houve um crescimento de 3,5% relativamente ao orçamento do ano em curso e que, para as dotações para pagamento, houve um aumento de 4,8%, embora em termos absolutos se trate de 97,9 mil milhões de euros. Nas dotações para autorização resta, em comparação com os valores fixados nas perspectivas financeiras, uma margem de 500 milhões de euros e, nas dotações para pagamento, faltam 2,5 mil milhões de euros para atingir o limite máximo. Creio que, só por si, estes números comprovam que a disciplina orçamental, decidida pela Comissão, segue os princípios da disciplina orçamental. O aumento médio dos projectos, apresentados pelos Estados-Membros para o próximo exercício, situa-se nos 3,8%. Mesmo comparando o orçamento da UE com os dos Estados-Membros, podemos deixar claro que nos situamos neste quadro. Em termos de percentagem do produto nacional bruto da UE, a proposta de orçamento situa-se nos 1,06%, portanto abaixo daquilo que tínhamos debatido há um ano atrás para o exercício em curso. Esta situação deve-se em particular ao facto de as taxas de crescimento na União Europeia serem relativamente elevada e satisfatórias. Gostaria de abordar em breves palavras alguns domínios específicos, começando por aquele que continua a ser o mais importante de todos, nomeadamente o domínio da política agrícola. Não entrarei em pormenores sobre o sector do azeite, dado que já tive há pouco a possibilidade de o fazer. A proposta da Comissão prevê ao todo um aumento de 5% para o orçamento agrícola -o que constitui um elevado valor de crescimento, que temos, naturalmente de explicar. A explicação reside no facto de se tratar do terceiro ano em que as reformas, decididas no âmbito da Agenda 2000, devem ter cobertura em termos financeiros. Estas reformas estavam, efectivamente, ligadas a um aumento das despesas. O segundo ponto é que a Comissão propõe - no que, tenho a certeza, vamos obter o apoio do Parlamento - que, para a categoria 1B, promoção do desenvolvimento rural, seja integrada no orçamento a estimativa completa, tal como foi proposta nas Perspectivas Financeiras. No entanto, a tarefa mais importante e complexa era, efectivamente, lidar com os imponderáveis ocasionados pela crise da BSE e pela febre aftosa. Para o ano 2002, a proposta da Comissão prevê a afectação suplementar de 1,145 mil milhões de euros para o combate à crise da BSE na OCM da carne de bovino. Este montante corresponde ao necessário para assegurar o financiamento do plano de sete pontos proposto pela Comissão. Relativamente à febre aftosa, a proposta prevê 250 mil milhões de euros para a rubrica orçamental "medidas veterinárias" do orçamento de 2002. Chamo desde já a atenção para o facto de que este montante não vai ser suficiente. Este facto carece, naturalmente, de uma explicação. Contamos que seja possível financiar, ainda este ano e no prazo previsto, uma parte das restituições devidas aos Estados-Membros na sequência da febre aftosa, o que será efectuado a partir do orçamento de 2001. É extremamente importante que o anteprojecto de orçamento da Comissão preveja, para o ano de 2002, uma reserva de mil milhões de euros, a afectar ao objectivo de financiar medidas eventualmente necessárias na sequência da crise da BSE e da febre aftosa. Neste caso, é imprescindível proceder a uma correcta cobertura dos riscos. Ao todo, a margem do orçamento agrícola é de 365 milhões de euros. Umas breves palavras sobre as verbas destinadas aos fundos estruturais: as dotações propostas para os fundos estruturais ascendem a um total de 33,6 mil milhões de euros. Trata-se de um valor muito elevado, que ainda vai, em todo o caso, ser decidido pela Autoridade Orçamental aquando da nova orçamentação. Faço-lhe, contudo, referência para, mais uma vez, chamar a atenção para o acto de se tratar do instrumento mais poderoso e financeiramente mais importante para combater o desemprego. Representa o contributo da União Europeia para a política regional, que prossegue de igual modo, no seu essencial, este objectivo do combate ao desemprego. Este contributo é frequentemente entendido pelos Estados-Membros como algo de "natural" , tendo deixado de ser apreciado por aquilo que é na realidade, nomeadamente o contributo dado pela União Europeia. Para as dotações referentes às políticas internas, encontra-se previsto ao todo um aumento de 4,1% das dotações para autorização. Abaixo dos limites máximos, tal como foi decidido em Berlim e no acordo interinstitucional, mantém-se ainda uma margem de 68 milhões de euros. É conveniente enumerar brevemente os pontos mais importantes desta categoria: para investigação e desenvolvimento foram afectados mais de 4 mil milhões de euros, para informação e comunicação e para as diversas campanhas informativas propõe-se 112 milhões de euros. A nova autoridade alimentar já se encontra coberta pelo orçamento, do mesmo modo que as duas novas agências para a segurança aérea e para a segurança marítima. Para o domínio da justiça e dos assuntos internos - há que lhe fazer referência, pois trata-se de uma das prioridades decididas pelo Parlamento nas linhas de orientação para o orçamento de 2002 - encontram-se afectados ao todo 81 milhões para as mais diversas medidas, em especial também para o fundo europeu paro os refugiados, para as medidas de combate à violência sobre mulheres e crianças e para as medidas referentes à política de migração. Para o domínio das políticas externas encontra-se prevista uma redução das dotações orçamentais devido ao facto de a Comissão, também no próximo ano, não propor o recurso ao instrumento de flexibilidade para esta tarefa. No entanto, os domínios da política para os Balcãs podem ser financiados praticamente no mesmo montante que este ano. Para o programa MEDA também se encontra previsto um montante bastante elevado de 863 milhões de euros. Sobre este ponto chamo mais uma vez a atenção para o facto de, nas dotações para pagamento relativamente a estes programas, se encontrar previsto um aumento substancial para fazer face à crítica justificada de que, na área das políticas externas, houve muitas promessas, mas, por vezes, apenas uma transposição muito tímida. A proposta da Comissão - abordo agora a questão porque foi ontem ventilada na reunião com a Comissão dos Orçamentos - significaria, portanto, que o atraso existente no domínio da categoria 4 das políticas externas, sofreria uma redução de 3,3 anos para 2,8 anos. Permitam-me expressar novamente esta ideia de uma forma mais clara: se calcularmos quanto tempo demoraria a compensar os atrasos existentes nas obrigações para pagamentos existentes, este seria de 3,3 anos no fim de 2000. Creio que, chegar aos 2,8 anos, representa um ponto essencial. Há, no entanto, que sublinhar mais uma vez o facto de esta situação requerer esforços administrativos em conformidade, pressupondo também, naturalmente, que estão disponíveis os respectivos meios de pagamento para o conseguir. Gostaria de referir de novo e brevemente um ponto que já abordei ontem, designadamente a problemática causada pelo facto de não se concretizar o acordo de pescas com Marrocos. Impõem-se agora medidas destinadas à reestruturação das frotas de pesca de Espanha e de Portugal, agora afectadas pela não concretização do acordo. Para as ajudas de pré-adesão encontram-se previstos no orçamento 3,3 mil milhões de euros, nos termos das Previsões Financeiras. Também aqui se aplica o mesmo que para as restantes políticas externas, nomeadamente o facto de se encontrarem previstos fortes aumentos nos meios de pagamento, de modo a tornar possível uma aplicação eficaz dos programas no terreno. Pretende-se assegurar que as ajudas de pré-adesão podem ser utilizadas em toda a sua extensão, com vista a realizar as reformas necessárias para o alargamento da União Europeia. Segundo a proposta da Comissão, as despesas administrativas perfazem no próximo ano 5,1% do total do orçamento. A Comissão vai solicitar à Autoridade Orçamental que autorize a segunda tranche dos lugares adicionais necessários ao trabalho da Comissão (relativamente os 317 previstos). A Comissão apresentou, de igual modo, no seu orçamento, propostas importantes no contexto do alargamento, nomeadamente a criação de lugares, por exemplo, para a codificação dos textos jurídicos. Antecipando o debate do relatório Buitenweg: argumenta-se como é importante, no contexto do alargamento, começar já a debater a categoria 5, pois, no próximo ano, vão ser necessárias as primeiras medidas. Haverá, naturalmente, que ter e conta aquilo que, com o alargamento, recai sobre a categoria 5. Aproveito para sublinhar que a margem total da categoria 5 é muito reduzida. Compilando as propostas recebidas de outras Instituições (já apresentadas ao Conselho, mas também ao Parlamento), sou forçada a constatar que este facto pode significar uma ultrapassagem do limite máximo da categoria 5. Trata-se de um aviso de que, precisamente neste domínio, vamos ter necessidade de uma boa colaboração, se pretendemos não exceder o limite máximo. Resumidamente, penso que as deliberações relativas ao orçamento de 2002 não vão constituir uma tarefa fácil. Por outras palavras: vai ser necessária uma boa colaboração. Pelo meu lado, posso dizer com toda a clareza que estou bastante satisfeita com o trabalho conjunto realizado com o orçamento de 2002. Böge Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, tomamos conhecimento deste anteprojecto de orçamento da Comissão e vamos, como sempre, examinar com rigor se as prioridades indicadas pelo Parlamento foram devidamente tidas em conta. Refiro-me às novas prioridades e às prioridades tradicionais. A este respeito, o colega Costa Neves vai já de seguida intervir. Vamos ter de examinar se as receitas da União, no quadro do nosso direito orçamental, do regulamento orçamental e dos compromissos assumidos, são utilizadas de maneira eficiente e objectiva. Vamos ter de analisar cuidadosamente, se as reformas solicitadas, mas apenas parcialmente iniciadas, têm suficiente repercussão orçamental. Também gostaríamos obviamente de um processo orçamental rápido e justo, sem delongas desnecessárias. Esperemos que o Conselho leve estas questões mais a peito do que nos anos anteriores. Considerando os debates e votações havidos esta semana na Comissão dos Orçamentos, gostaria também de acrescentar o seguinte: vamos opor-nos a toda e qualquer tentativa que vise de alguma forma diluir ou limitar as competências orçamentais do Parlamento Europeu, seja, por exemplo, através de uma alteração do regulamento orçamental ou por outra via qualquer. Recomendo igualmente à Comissão que adopte, em todas estas questões, uma postura construtiva e em sintonia com o Parlamento. Todos beneficiarão, tanto mais que gostamos de nos considerar aliados no processo de integração europeia. Os números não mentem: compromissos no montante de 100 mil milhões de euros, pagamentos no montante de 97,8 mil milhões de euros, pagamentos muito abaixo do limite ou 1,06% do PNB. Por outras palavras, 265 euros por habitante, dos quais 121 euros por habitante para produtos agrícolas, política e desenvolvimento rural. Soa bem. Considerado globalmente, trata-se de um orçamento orientado para a estabilidade, não representando certamente uma sobrecarga excessiva para os Estados-Membros, os contribuintes ou os consumidores, ao contrário de certas emoções públicas e concepções unilaterais. Mas também é ao mesmo tempo o penúltimo orçamento da União dos Quinze. Neste momento, não podemos perder este aspecto de vista. Vou referir alguns pontos a que atribuiremos importância. É positivo que a Comissão pretenda uma regularização reforçada dos atrasos nos pagamentos. A este respeito, a senhora Comissária Schreyer indicou adicionalmente alguns números. Vamos ter, naturalmente, que estar atentos no sentido de os pagamentos serem rapidamente canalizados para novos compromissos, de modo que não tenhamos no futuro uma nova montanha de atrasos nos pagamentos. Saudamos igualmente a ideia de criar uma reserva afectada a objectivos específicos no domínio agrícola. A ideia de criar uma reserva para imprevistos, face aos imponderáveis destes mercados, partiu inicialmente do Parlamento Europeu. Aproveito para acrescentar que, no decurso dos últimos anos, o procedimento ad hoc se tem afirmado cada vez mais como um método construtivo entre as Instituições. Os números concretos estarão disponíveis no Outono. É positivo que a Comissão tenha deixado margens de manobra nas políticas internas. Permanecem, contudo, questões em aberto relativamente à justificação de determinados parâmetros orçamentais, por exemplo uma redução de 5,3% na cultura e no audiovisual, taxas abaixo da média de +1,8% no domínio da dimensão social e emprego e -14,5% no domínio do mercado de trabalho e da inovação tecnológica. Estes são exemplos em que é manifesta a necessidade de deliberação. Na política externa - já foi anteriormente referido - coloca-se a questão de saber como vai prosseguir o controlo democrático e o debate das despesas operacionais da PESC. Estas permitem antever -2,2% para a Ásia, -6% para a América Latina e -4,5% para a ajuda alimentar. A questão é saber se está correctamente salvaguardado o necessário equilíbrio entre as prioridades tradicionais e as novas missões ou se este novo posicionamento pode ser entendido como uma nova centragem na Europa e seus vizinhos. Estes aspectos parecem-me muito pouco em matéria de política externa. Senhora Comissária, gostaria de abordar um último ponto: a administração. Também queria apenas recordar que o Parlamento referiu que esta segunda tranche dos 317 lugares estaria relacionada com a promessa de pré-reforma, de modo a conseguir-se um pouco mais de neutralidade orçamental, o que tem de ser realizado pelas Instituições. Recordo a resolução da Primavera do ano passado, em que referimos claramente que a segunda tranche também está relacionada com considerações muito clara e precisas sobre a forma como, mantendo a substância do acervo comunitário, podem ser simultaneamente preparadas medidas adequadas no sentido de garantir a operacionalidade da União Europeia no contexto do processo de alargamento. Gostaria de recordar mais uma vez a existência desta resolução. Fica assim claro que todos temos a obrigação de, já este ano, debater aprofundadamente e preparar a introdução de uma estratégia realista de pré-adesão, inclusive no domínio administrativo. Poderemos, deste modo, dispor de um período de transição suficiente para a sua inserção na política orçamental. Depois de todos os debates havidos, tenho a impressão de que a resolução destas questões vai ser mais complexa do que a resolução de certos problemas agrícolas e estruturais. Nesta perspectiva, iremos abordar esta e outras questões no decurso do processo orçamental. Costa Neves . Senhora Comissária, caros colegas, começo por salientar o respeito pelo calendário revelado pela Comissão na apresentação do seu anteprojecto de orçamento, bem como o ter-nos feito chegar a informação de que necessitávamos. Trata-se de um contributo, mais um, para um bom clima no debate da proposta de orçamento para 2002. Quanto ao anteprojecto de orçamento, uma primeira reacção: numa apreciação global, registamos a proposta de aumentar as dotações para autorizações em 3,4% e para pagamentos em 4,8%. A diferença entre uns e outros parece insuficiente dada a necessidade de recuperar pagamentos em atraso. Recorda-se que uma prioridade do Parlamento Europeu consiste exactamente em a breve prazo eliminar-se a diferença entre as autorizações concedidas e os pagamentos efectivamente assegurados. A confirmarem-se os nossos receios, a redução do que resta a liquidar - (o RAL), será meramente aparente. Na verdade, pagando o que está mais atrasado, se o aumento de verbas para pagamentos for insuficiente, ir-se-á adiar o pagamento de novas autorizações. Seria então como que uma recauchutagem do RAL e não a resolução do problema. A solução passa por resolver o RAL do passado, nomeadamente nas categorias 3 (políticas internas) e 4 (acção externa) e não gerar novo RAL. Nesta matéria, analisaremos cuidadosamente o relatório de progresso que nos será submetido no fim de Junho, conforme acordado, e tudo continuará a fazer-se para melhorar os níveis de execução do orçamento, o que equivale a dizer que queremos contribuir para que uma mais eficaz satisfação de compromissos da União Europeia possa acontecer. Tomámos nota de que, apesar do aumento de 4,8% proposto para pagamentos, estes se quedam ao nível de 1,06% do PIB da União Europeia, enquanto as Perspectivas Financeiras permitiriam chegar em 2002 a 1,10%. Importa também salientar que faremos uma cuidadosa avaliação do nível de consideração da Comissão quanto às prioridades definidas pelo Parlamento e constantes das linhas de orientação aprovadas em Abril. Na especialidade e no domínio da agricultura - categoria 1 -, seguimos com atenção o impacto das crises da BSE e da febre aftosa no orçamento. Bom será ter conhecimento dos valores exactos nelas envolvidos o mais cedo possível. Entretanto, parece aceitável a existência da reserva de mil milhões de euros proposta pela Comissão considerando o imponderável das crises. Reafirma-se, no entanto, que para nós uma reserva é sempre uma despesa não obrigatória, querendo-se, pois, uma interferência na decisão quanto à sua utilização. Se não for antes, na Carta Rectificativa a ser apresentada após a primeira leitura esperamos conhecer exactamente os custos decorrentes da BSE e da febre aftosa. Neste contexto, relembro que contamos com um documento da Comissão relativo à orientação a seguir na revisão a meio termo da última reforma da política agrícola comum em que se espera seja demonstrada a consonância das opções entretanto tomadas perante a crise, com uma orientação para o futuro. Nas linhas de orientação refere-se a data de 15 de Setembro para apresentação de tal documento. A Carta Rectificativa é uma outra hipótese a considerar para a apresentação desse documento. No domínio das pescas, e dado o falado insucesso do Acordo de Pescas com Marrocos e a consequente necessidade de reestruturação de frotas, tem de avaliar-se cuidadosamente como tal será financiado. Nas políticas internas (categoria 3), a margem existente é limitada e há prioridades claras neste âmbito nas linhas de orientação que queremos respeitar. Na acção externa (categoria 4), persiste a dificuldade em assegurar estabilidade à acção da União Europeia. As reprogramações têm sido a regra e encaramos com reserva a possibilidade de uma vez mais nos confrontarmos com reduções de verbas em linhas a que se dá importância: refiro a América Latina, os direitos humanos ou a luta contra a Sida, a título de exemplo. Entretanto nos Balcãs, onde a União Europeia também assumiu claros compromissos, verifica-se, segundo percebo, uma redução de meios orçamentados. Tudo indica que não se teve ainda em conta o relatório do Banco Mundial, que indicará com precisão as necessidades de reconstrução. O que vai acontecer então? E quanto aos custos operacionais com a política de defesa e segurança, em que ficamos? No domínio da administração (categoria 5), até que ponto as verbas propostas são suficientes para cumulativamente fazer face à reforma da Comissão, ao alargamento, ao lançamento de novas políticas, ao aumento do orçamento do Conselho na ordem dos 10%, às propostas das outras instituições? Parece evidente a insuficiência dos meios decididos em Berlim. Veremos! Em matéria de pré-adesão (categoria 7), sublinho que o Parlamento se manifestou a favor da reorçamentação de verbas não utilizadas, à semelhança do que se passa na categoria 2. De novo manifesto que se espera poder conduzir o debate agora iniciado num plano construtivo. O consenso com a Comissão e com o Conselho é desejável e possível. Para isso importa estar atento a nuvens no horizonte - refiro concretamente que a Comissão dos Orçamentos votou hoje a sua posição quanto ao Regulamento Financeiro. Sublinho que esta matéria consta das linhas de orientação. Ali se afirma que o Parlamento não hesitará em reflectir a sua posição em tal matéria nas suas decisões orçamentais. Ainda é possível garantir a real consideração da nossa posição quanto à revisão do Regulamento Financeiro. Presidente Agradeço ao relator e à Senhora Comissária. Previsão de receitas e despesas (2002) Presidente Segue-se na ordem do dia o relatório (A5-0166/2001) da deputada Buitenweg, em nome da Comissão dos Orçamentos, sobre a previsão de receitas e despesas do Parlamento para o exercício de 2002 (2001/2062/BUD)) Buitenweg Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, também hoje, durante sessão solene com o Presidente Schuster da República da Eslováquia, voltámos a falar da oportunidade histórica de superar definitivamente a divisão da Europa. Uma oportunidade que temos de aproveitar, como já disse também o colega Reimer Böge. Já dentro de três anos poderemos cooperar em pé de igualdade, aqui, nesta sala, com os colegas dos actuais países candidatos, pelo menos em teoria. Importa por isso que nos apressemos com as reformas institucionais para que o alargamento possa processar-se sem sobressaltos. Dentro em breve iremos receber o plano trienal sobre a preparação administrativa e, nessa altura, iremos provavelmente chegar à conclusão de que é prudente recrutar antecipadamente funcionários originários dos países candidatos, que poderão desempenhar um papel na preparação do alargamento. Pense-se aqui, por exemplo, em funcionários para criar um regime linguístico. Por isso mesmo, afigura-se-me particularmente insensato que excluamos agora essa possibilidade na resolução do Parlamento. O alargamento tem de ser preparado não só em termos administrativos mas também em termos de conteúdo. Para viabilizar o intercâmbio de experiências, é importante intensificar os contactos entre nós e os nossos colegas dos países candidatos. A Comissão dos Orçamentos pede que o método mais adequado nesse sentido seja incluído no plano trienal. Pessoalmente, imagino que poderá ser prático, por exemplo, oferecer um determinado número de facilidades a estes parlamentares e futuros Estados-Membros, a fim de que as suas visitas seja o mais efectivas e úteis possível. Senhor Presidente, o alargamento irá aumentar cada vez mais a pressão sobre a margem do orçamento. Por isso mesmo, será uma boa política financeira amortizar antecipadamente os bens imobiliários a fim de criar espaço nos orçamentos futuros. Além disso, esse financiamento antecipado proporcionará importantes economias de juros. É pena, contudo, que eu tenha agora a duvidosa honra de ser o relator a investir uma considerável quantia no edifício do Parlamento Europeu, aqui em Estrasburgo. Mas certamente concordarão comigo que, enquanto o Parlamento estiver condenado a funcionar como um circo ambulante, não será aceitável que obriguemos o contribuinte a pagar ainda mais 210 milhões de euros em de juros bancários. Será cada vez menos, todo esse dinheiro é gasto para apenas quatro dias em Estrasburgo. Isto remete-me, felizmente, para outra questão, cujo conteúdo eu espero que possa vir a prevalecer sobre as nobres palavras, mais concretamente a auditoria ecológica. Senhor Presidente, há dois anos atrás, este Parlamento dedicou igualmente belas palavras à conveniência de uma auditoria ecológica, tendo inclusivamente sido criado um grupo de trabalho interinstitucional nesse sentido. Porém, uma vez que não lhe foi dada qualquer prioridade, a sua vida foi curta. Teremos, portanto, de voltar a assumir a nossa responsabilidade - desta feita com maior determinação -, e o Parlamento deverá, por isso mesmo, fazer uma promessa política clara de participar no EMAS - o Sistema Comunitário de Gestão Ambiental e Auditoria. Também a nossa tomada de posição política contra a discriminação tem de ser transformada em política, também neste Parlamento. A igualdade de oportunidades não é ainda uma realidade. Não falo aqui apenas de um maior número de mulheres em posições influentes, mas também, nomeadamente, da igualdade de tratamento independentemente da orientação sexual, raça ou religião. A Comissão dos Orçamentos pede por isso ao Secretário-Geral que esclareça quais são as medidas necessárias no sentido de honrar a promessa formulada no artigo 13º do Tratado de Amesterdão. Senhor Presidente, nos últimos anos adquirimos uma maior percepção das vantagens do Activity Based Budgetting e do Activity Based Management. As antigas estruturas administrativas e o método de orçamentação têm de ser reformados e, nesse contexto, enquadra-se igualmente uma repartição de tarefas entre a Mesa e a Comissão dos Orçamentos no domínio da política de pessoal, conforme se encontra agora especificada no processo orçamental. A Comissão dos Orçamentos debruça-se sobre o envelope financeiro e sobre os limites, e a Mesa sobre a rigorosa execução dos mesmos. Este sistema tem de ser complementado por via de orientações da Assembleia à Mesa e de um controlo adequado da administração por parte do Secretário-Geral. Se no futuro vierem a surgir problemas com a Mesa ou com a Administração, estes problemas deverão conduzir a mudanças a esse nível e não à assunção de tarefas administrativas por parte de um Parlamento composto por 626 representantes políticos. O novo método de trabalho deverá ser associado a uma mudança cultural, para que a Administração possa ser democrática, controlada e também particularmente dinâmica. Para tranquilizar os senhores deputados que se mostraram seriamente preocupados com a margem da categoria 5, posso dizer que o resultado da votação desta tarde sobre o calendário das sessões para o próximo ano foi, para todos os efeitos, muito favorável do ponto de vista financeiro. As estimativas partiram de uma semana de trabalho de quatro dias em Estrasburgo e a decisão agora tomada não implica qualquer alteração das despesas. Ferber Senhor Presidente, Senhora Comissária, caros colegas, gostaria de expressar a minha mais sincera gratidão à relatora pelo árduo trabalho que, previamente à elaboração do orçamento do Parlamento Europeu, realizou a favor dos seus deputados. Gostaria, no entanto, de aproveitar a ocasião para salientar e analisar mais detalhadamente algumas questões. Comecemos pelo alargamento. É óbvio que este requer uma série de preparativos. Ora, quem julga que a preparação para o alargamento se reduz à criação de novos lugares, não tem a menor noção do problema. Tudo vai ter de ser posto à prova, tudo aquilo que temos aprendido a valorizar e a estimar nos últimos vinte anos relativamente ao método de trabalho do Parlamento Europeu. Espera-nos o grande desafio de não perder o controlo da situação. Neste momento, não se trata de criar novos postos, preenchendo-os com funcionários oriundos dos países candidatos à adesão. Por que razão não se opta por outras soluções no terreno? No âmbito da tradução, por exemplo, a Comissão prevê colaborar com unidades satélite, sedeadas nos países candidatos. É necessário criar gabinetes de informação, uma vez que se levanta um problema no que se refere à aprovação da adesão à União Europeia. É essa a tarefa que nos cabe enquanto representantes eleitos pelo povo. Não se trata de somente uns quantos beneficiarem dos privilégios comunitários em Estrasburgo, em Bruxelas ou no Luxemburgo. O essencial é reduzir a distância entre a União Europeia e o cidadão comum. A melhor forma de o conseguirmos consiste em trabalhar no terreno. Por isso mesmo, considero fundamental que nos interroguemos sobre o que é possível fazer e quais as actividades que deverão ser desenvolvidas nos países candidatos, nomeadamente também no sentido de reduzir as despesas. Parece-me que, neste aspecto, a Comissão está no bom caminho. Relativamente à política imobiliária, concordo com a relatora quando esta refere que, dadas as actuais circunstâncias - sobretudo aqui em Estrasburgo -, o melhor será liquidar sem demora os encargos pendentes. Esta mais não é, contudo, do que a segunda solução mais favorável. Trata-se de algo que devemos ter bem presente. A melhor solução seria a de construir por conta própria. Nesse caso, poderíamos decidir livremente sobre a distribuição do espaço e das instalações, e não nos veríamos obrigados a constatar que alguém tomou as decisões por nós e que agora mais não nos resta do que conformar-nos com o resultado. Foi o que aconteceu em Bruxelas e também aqui. Já era tempo de sermos um pouco mais inteligentes. Teríamos assim a solução menos dispendiosa. Esta opção mais não é do que a segunda mais barata. Também gostaria que este facto ficasse referido com toda a clareza. Passemos agora à política de pessoal. Fico surpreendido com a administração, pois, por um lado, insiste-se na necessidade de criar um elevado número de novos lugares, mas, ao mesmo tempo, fazem-se importantes concessões à chamada taxa de não ocupação, que não pára de aumentar. Desta forma, acabam por ficar mais lugares por preencher do que aqueles que são criados. Vamos ter de falar muito a sério sobre a forma de conciliar estes dois aspectos. Por outras palavras, existe a possibilidade de reestruturar os serviços do Parlamento Europeu, sem que para tal seja necessário criar novos lugares. Em nome do Grupo PPE-DE, estou em condições de anunciar que, no Outono, quando dispusermos de números concretos, iremos estudar pormenorizadamente este assunto. Congratulo-me com o facto de a relatora se preocupar também com os nossos meios de transporte. Espero que, em Bruxelas, não nos vejamos obrigados deslocar-nos de bicicleta, pois creio tratar-se de algo perigoso. Aplaudo a iniciativa da Cidade de Estrasburgo e do seu novo Presidente da Câmara. Considero um verdadeiro progresso o facto de nos oferecerem a possibilidade de viajar de eléctrico. Em Bruxelas, talvez possamos apanhar o metro. Daríamos assim mais um passo em frente. Como já tive ocasião de dizer, as bicicletas parecem-me demasiado perigosas. Espero que, neste aspecto, consigamos encontrar uma solução satisfatória. No Outono, quando os dados estiverem disponíveis, o Grupo PPE-DE irá proceder a uma análise rigorosa e detalhada do orçamento, linha por linha. Quero deixar aqui bem claro que o facto de amanhã votarmos favoravelmente o relatório não significa que lhe concedamos carta branca. Vamos levar muito a sério a leitura a realizar em Setembro ou Outubro. Gill Senhora Presidente, gostaria também de congratular a relatora pelo seu trabalho; apoio a maioria das suas afirmações, especialmente no que se refere à reforma. Provavelmente saberão das conclusões de uma recente sondagem europeia, que mostrava que o Parlamento Europeu é uma das mais Instituições mais reconhecidas da União Europeia. Por conseguinte, recai efectivamente sobre nós a responsabilidade de assegurar uma maior confiança dos cidadãos europeus em toda a UE. Razão pela qual, temos de ser um exemplo e ocupar um lugar de liderança no processo que conduz a uma melhor eficiência, transparência e responsabilidade, tal como delineado pela relatora. Contudo, o processo de reformas iniciado até agora afigura-se, às vezes, um pouco lento. Precisamos de acelerar a nossa actuação no próximo ano e tentar abraçar a reforma e modernização dos nossos métodos de trabalho e processos decisórios. Como concordarão, isto é fundamental em virtude dos desafios colocados pelo alargamento. Existe um perigo real de a UE ser desviada do seu curso, se o público não assistir a um processo de reformas concreto e célere e de grande escala. Todos nós sabemos que o alargamento terá efeitos abrangentes em todas as áreas dos serviços do Parlamento. O custo adicional do orçamento para o alargamento poderá rondar os 145 milhões de euros por ano, de acordo com o relatório. Só em Bruxelas poderemos vir a precisar de 459 novos gabinetes. Isto irá requerer um planeamento considerável, com uma análise extremamente cuidada de todas as suas implicações. Por conseguinte, o plano trienal do Parlamento é essencial para que o alargamento seja bem sucedido. É fundamental que este plano seja ponderado e não concebido à pressa. Oponho-me firmemente às alterações apresentadas pelo Grupo PPE-DE, que impõem que o prazo para este relatório termine antes do Verão, pois se não dispusermos de um plano de alargamento bem pensado e cuidadosamente ponderado, corremos o risco de nos sair o tiro pela culatra. O Grupo PPE-DE apresentou outras alterações, igualmente desprovidas de sentido e que, se adoptadas, não reforçarão a posição do Parlamento Europeu. O que considero particularmente espantoso é que, por um lado, evitemos constantemente a criação de novos lugares menores para o executivo e, por outro, na prática, não levantemos quaisquer objecções à criação de lugares para os partidos políticos, quando satisfazem necessidades específicas, sem justificação plausível. Onde estão os princípios de rigor orçamental e de eficiência de que o Grupo PPE-DE tanto fala? É fundamental rever estas questões, mas não nesta fase. Gostaria de insistir na necessidade de se considerar o plano trienal, pois são muitos os desafios que enfrentamos, mas devemos ser - e temos de ser - mais dinâmicos em todas as áreas, em particular no que se refere às línguas e aos edifícios, porque é aí que residem os custos substanciais. Espero que, de alguma forma, o plano conceba o inconcebível e reveja radicalmente os serviços linguísticos, uma vez que num espaço de dois ou três anos, podemos ter de lidar com mais seis novas línguas oficiais. Apenas para alimentar a vossa reflexão: a Comissão é uma Instituição muito diferente da nossa, mas consegue trabalhar em duas línguas. Permitam-me que deixe bem claro que acredito vivamente na diversidade linguística, mas não podemos simplesmente incluir todas estas novas línguas e continuar a tentar ser uma organização eficaz e eficiente. Em relação à política dos edifícios, temos de examinar cuidadosamente todas as opções disponíveis. Tenho conhecimento de que existe uma proposta para a compra deste edifício e, embora do ponto de vista financeiro, esta faça, aqui e agora, sentido, tendo em conta as poupanças que poderíamos fazer no futuro imediato, preocupa-me a adequabilidade do edifício a longo prazo: ele já dificilmente satisfaz as nossas actuais necessidades, como será daqui a seis anos? Virrankoski Senhor Presidente, tento cumprir o horário. A senhora deputada Buitenweg elaborou um bom relatório que serve de base para o orçamento de 2002. Os melhores agradecimentos por este facto. Os desafios essenciais do orçamento do Parlamento Europeu são uma melhor gestão e uma maior eficácia. O futuro alargamento da UE, em especial, exige estas medidas. No próximo ano temos de nos preparar para o facto de, em 2004, o Parlamento passar a ter mais de cem novos membros que trazem consigo cerca de dez línguas novas. Isto coloca exigências muito específicas em termos de organização e eficácia do serviço de tradução e de interpretação. Também a administração geral vai ter novas exigências, razão por que a orçamentação por actividades e a gestão orientada para os resultados devem ser necessariamente estendidas à gestão do Parlamento. O outro problema é a política no domínio dos imóveis. Há que procurar racionalizar a actividade do Parlamento de modo a que as despesas com os imóveis possam ser reduzidas. A compra de imóveis faz sentido se isso permite poupar recursos financeiros. Por outro lado, é preciso exigir que os Estados-Membros onde esses imóveis estão localizados façam tudo para que as questões relacionadas com o imobiliário possam rapidamente clarificadas. O Estado-Membro anfitrião não fica dignificado se o Parlamento Europeu a funcionar no seu território tiver dificuldades incompreensíveis para pôr em prática uma política sensata em relação aos imóveis. Presidente Está encerrado o debate. A votação terá lugar amanhã às12H00. (A sessão é interrompida às 23H00) Alocução de Rudolf Schuster, Presidente da República Eslovaca Presidente É com grande prazer que, em nome do Parlamento Europeu, dou as boas vindas ao Presidente da República Eslovaca, o senhor Rudolf Schuster. Senhor Presidente, desde a fundação da República Eslovaca, em Janeiro de 1993, e nomeadamente desde que a Eslováquia apresentou a sua candidatura à adesão à União Europeia em 1995, as relações entre o seu país e o Parlamento Europeu desenvolveram-se de forma progressiva e profícua, permitindo um conhecimento mútuo e o estabelecimento de laços de confiança. A mudança de governo ocorrida em 1998, na sequência da sua eleição para a Presidência da República, por ocasião das primeiras eleições presidenciais por sufrágio directo na Eslováquia, em Maio de 1999, foram acontecimentos que influenciaram muito positivamente o fortalecimento das relações, bem como a sua eficácia. Desde a sua investidura em Bratislava, após ter servido o país em diferentes funções, entre outras como Presidente da Câmara da cidade de Kosice de 1994 e 1998, o Governo eslovaco, sob a direcção do Senhor Primeiro Ministro Dzurinda, norteou-se decididamente pela perspectiva de adesão à União Europeia. Sob a sua Presidência, Senhor Presidente Schuster, a democracia na Eslováquia não só se impôs como se consolidou. O Conselho Europeu de Helsínquia de Dezembro de 1999 tomou a decisão de abrir as negociações de adesão, as quais tiveram início em Março de 2000. A abertura e o andamento das negociações entre a Eslováquia e a União Europeia mostram que o "princípio de recuperação" foi bem aplicado pela Eslováquia, e regozijo-me particularmente por o constatar, pois foi a pedido do Parlamento Europeu que o mesmo foi estabelecido, aquando do Conselho Europeu de Helsínquia. Neste momento, a Eslováquia está determinada a situar-se - o Senhor Presidente acabou de o referir- na vanguarda do processo de adesão. O seu país deve saber que pode contar com o Parlamento Europeu. Pode contar com uma atitude plenamente construtiva, a fim de possibilitar esta adesão dentro dos melhores prazos possíveis. Senhor Presidente, convido-o assim a tomar a palavra. (Aplausos) Schuster Senhora Presidente, Senhores e Senhores Deputados, ainda há pouco prestei homenagem à memória de Louise Weiss, uma figura excepcional, pioneira da ideia da unificação europeia, jornalista e política, que proferiu o discurso de abertura na primeira sessão do Parlamento Europeu, em 1979 -, dez anos antes da queda da Cortina de Ferro. Louise Weiss tinha fortes laços de amizade com uma das personalidades mais notáveis da nossa história, um político eslovaco de elevada craveira em toda a Europa - Milan Rastislav tefánik - político, diplomata, cientista e astrónomo, que fez de França a sua segunda casa. Louise Weiss afirmou então, no seu discurso ao Parlamento Europeu, que aquele era o dia mais feliz da sua vida. Hoje, tenho a grande e extraordinária honra de intervir numa sessão plenária do Parlamento Europeu, Instituição que representa os partidos políticos mais importantes dos Estados-Membros da União Europeia. Aqui ficam os meus agradecimentos por esta oportunidade. Pela primeira vez, a língua eslovaca é falada na vossa sessão plenária! Tenho a firme convicção de que, num futuro não muito distante, será uma das línguas oficiais da União Europeia. Da mesma forma que, geograficamente, o meu país é uma parte indivisível do continente europeu, também a sua história, cultura e tradições constituem uma parte inseparável da história europeia. Encerrar o meu país atrás da Cortina de Ferro não passou de uma jogada artificial dos detentores do poder no tabuleiro de xadrez da história. Assim, é natural que associemos o futuro da Eslováquia ao da Europa, uma Europa unificada e próspera, pacífica e acolhedora: a nossa Europa comum. Senhores deputados, o vosso trabalho em prol da Europa decorre num período verdadeiramente crucial. O vosso mandato coincide com a tomada de decisões históricas sobre o alargamento, o qual, e esta é a minha profunda convicção, representa, na história moderna do nosso continente, o mais significativo contributo para a sua estabilidade e prosperidade. Senhores Deputados, devemo-vos respeito e gratidão pela promoção deste processo. Os cidadãos da Eslováquia jamais o esquecerão. A adesão da República Eslovaca à União Europeia é uma das prioridades-chave da nossa política externa. Contudo, vejo-a também na perspectiva mais alargada do desenvolvimento da nossa sociedade e da Europa. A caminhada da Eslováquia rumo à União Europeia representa o regresso do país à cultura e à civilização a que pertence, não só pela sua história, mas também pelo seu sistema de valores. Foi este, desde o início, tão logo se propôs vir a ser membro de pleno direito da União Europeia e da NATO, o quadro geral em que a República Eslovaca definiu as suas prioridades no domínio da política externa. Em 2000, a Eslováquia tornou-se membro da OCDE e é hoje um dos candidatos mais fortes à integração na NATO, assim que esta decida aumentar o número de membros. É para nós uma satisfação poder informar que cerca de 70% da nossa população, o que representa mais de 5 milhões de pessoas, apoiam a adesão à União Europeia. Mais significativo ainda é o facto de esta percentagem incluir os simpatizantes dos mais fortes partidos da oposição, pois também estes, actualmente na oposição, elaboram os seus programas políticos com base nas ambições de integração da República Eslovaca. A aprovação do documento de segurança estratégica, pelo nosso Parlamento Nacional, confirma que a política de segurança da Eslováquia, cujo objectivo último é a integração na NATO, através de uma participação activa na Política Europeia de Segurança e Defesa Comum, está no bom caminho. A aprovação deste documento, por maioria absoluta, no Parlamento, demonstra que a coligação governamental e a oposição comungam dos mesmos princípios estratégicos, quando está em questão a futura orientação da República Eslovaca. Contudo, como Presidente de uma jovem democracia, não posso deixar-me levar por um sentimento de euforia perante este raro consenso político. Desde que assumi as funções de Presidente, tenho tentado convencer, não apenas os dirigentes políticos, mas também todos aqueles que não são indiferentes ao futuro da Eslováquia, que o rumo deste país não pode depender de uma euforia momentânea ou das preferências políticas efémeras de quem detém o poder. Razão pela qual eu e um grupo de especialistas estamos a elaborar um documento, de médio e longo prazo, que deverá ser adoptado como estatuto constitucional pelo Conselho Nacional da República Eslovaca, com o apoio do mais amplo espectro político. Este documento - uma doutrina de Estado, se assim poderei dizer - deverá definir, em termos muito claros e ao mais alto nível legislativo, a futura orientação da Eslováquia face às estruturas europeias e transatlânticas. Dissipará certamente as dúvidas com que sou frequentemente confrontado, durante as minhas viagens ao estrangeiro, em conversas com amigos e observadores da situação na Eslováquia, que me perguntam: "que mudanças poderão ocorrer novamente na orientação da política externa da Eslováquia, após as próximas eleições?" Como já referi, regozijamo-nos com o apoio da opinião pública às ambições de integração da Eslováquia. Contudo, não podemos ignorar as preocupações e desconfianças, por parte dos cidadãos dos Estados-Membros da UE, que receiam que o alargamento da União possa vir a ter consequências indesejáveis. Entendo estas preocupações - são naturais e humanas -, mas paralelamente, tenho a impressão de que são, muitas vezes, fruto de conjecturas artificiais. Não queremos perturbar as conquistas do processo de integração ao longo das últimas décadas. É preciso que, em conjunto, nos concentremos em duas áreas. Nós - nos países candidatos à adesão - devemos preparar-nos exaustivamente para a integração e, em conjunto com os Estados-Membros, temos de dissipar as dúvidas sobre o alargamento. Temos também de trabalhar, em conjunto, para reforçar a solidariedade europeia e o sentimento de união. A Europa não é apenas um mapa. Estou convencido de que a base para a sua constante renovação reside num díalogo honesto e contínuo com os cidadãos desta Europa em unificação. A entrada de cada um dos novos países enriquecerá a casa comum, pela sua herança espiritual, cultural e histórica. Queremos contribuir para o alargamento do mercado comum, mas, simultaneamente, representar uma mais-valia para a economia e, dessa forma, ter um papel activo na construção de uma Europa mais estável e mais segura. A República Eslovaca, como sabem, não foi convidada a iniciar as negociações de adesão, em 1997, no Luxemburgo, por não preencher os critérios políticos de Copenhaga. Não foi um bom momento para Eslováquia. O Parlamento Europeu foi o primeiro a responder à nova situação na República Eslovaca, através da sua Resolução de Outubro de 1998, na qual reconheceu as mudanças no estilo de governação do país e as suas novas orientações após as eleições. Gostaria de aproveitar a oportunidade para dar a conhecer a elevada consideração em que tenho as relações entre o Parlamento Europeu e a República Eslovaca, as quais, especialmente durante os dois últimos anos, ganharam novo ímpeto. As relações entre o Parlamento Europeu e o Conselho Nacional da República Eslovaca também se intensificaram graças às actividades do Comité Parlamentar Misto, que, pessoalmente, muito prezo. A democracia parlamentar é também amplamente reforçada pelas reuniões conjuntas entre a Presidente do Parlamento Europeu e os Presidentes dos parlamentos dos países candidatos à adesão, devendo a próxima reunião realizar-se dentro de dias, em Bratislava. A Eslováquia foi convidada a iniciar negociações para a adesão à União Europeia em 1999, em Helsínquia. Hoje - após 17 meses de negociações - registamos grandes progressos. Estou convicto de que, no final da Presidência sueca, poderemos encerrar provisoriamente negociações sobre mais de metade dos capítulos em discussão. Com este ritmo, é possível que o nosso país venha a alcançar os países que iniciaram as negociações mais cedo e venha a concluir as referidas negociações em finais de 2002. Não fazemos qualquer segredo da esperança que acalentamos de ver os cidadãos da República Eslovaca participarem nas eleições de 2004 para o Parlamento Europeu. O caminho da integração é entremeado com discussões políticas extraordinariamente vivas e, por vezes até, litígios. Regozijamo-nos por termos abandonado o monólogo unilateral das elites políticas que conhecemos no passado. O caminho não é fácil, mas a perspectiva de uma integração futura na União Europeia multiplica a extremamente necessária energia reformadora. Faço questão de vos assegurar que essa energia não nos falta. O ano 2000 foi o ano da "economia" . Continuámos a implementar as reformas lançadas pelo Governo eslovaco quando assumiu o poder em 1998, a fim de restaurar a estabilidade a nível macro-económico. Fizeram-se ajustamentos de ordem estrutural que melhoraram a eficácia do nosso sector empresarial. Contudo, se quiser ter uma visão realista da economia do meu país, terei de a considerar do ponto de vista do dia-a-dia dos cidadãos, das suas possibilidades económicas. E neste aspecto, reconheço - como pude confirmar em contactos directos com os cidadãos do meu país - que as reformas económicas podem ter consequências penosas para os grupos socialmente mais desfavorecidos da população. Estou convicto de que a actual - e mais difícil - fase da reforma revelará, em breve, os seus efeitos positivos. A este respeito, considero que o Governo eslovaco poderá eventualmente ter perdido algum tempo, quando, durante o seu primeiro ano de mandato, se preocupou demasiadamente com a enumeração dos erros do anterior governo e com declarações sobre a necessidade de eliminar as respectivas consequências, em vez enfrentar, de imediato e de forma construtiva, todos os problemas, especialmente no domínio económico. Agora é demasiado tarde para se poder afirmar que, se o estilo de governação tivesse sido mais flexível, logo de início, os cidadãos poderiam hoje desfrutar de todas essas sólidas transformações económicas. Motivo também por que, em todas as discussões de caracter político ou profissional sobre as reformas económicas ou jurídicas, me manifesto a favor das mesmas, ainda que as encare sempre do ponto de vista dos seus benefícios para maioria dos nossos cidadãos. Este ano, 2001, é o ano da "legislação". Em Fevereiro, o Parlamento eslovaco aprovou a tão esperada revisão da Constituição, compatível com as constituições dos Estados-Membros da UE. A revisão estabeleceu os pré-requisitos legais, que se impõem para a integração da Eslováquia. O texto revisto prevê explicitamente que a República Eslovaca possa delegar o exercício de alguns dos seus poderes na União Europeia, mediante ou com base num Tratado Internacional. A revisão prevê igualmente que a legislação juridicamente vinculativa da União Europeia tenha primazia sobre as leis nacionais. Além disso, estabelece o procedimento para a transposição da legislação juridicamente vinculativa da UE para a legislação nacional, sob forma de leis ou outras disposições regulamentares do Governo. São ainda necessários outros passos, como medidas com vista à implementação da reforma da administração pública, à conclusão da reforma estrutural, ao reforço do sector bancário e à construção de uma administração estatal moderna. O sistema jurídico nacional da República Eslovaca baseia-se nos princípios da democracia e do Estado de Direito. Por via da sua Constituição, bem como dos instrumentos jurídicos ratificados em matéria de direitos humanos, o Estado garante direitos e liberdades a todos os cidadãos, sem qualquer distinção. Contudo, o desemprego e a situação económica adversa nalgumas regiões da Eslováquia deram origem a problemas graves relacionados com o tratamento da questão da minoria nacional Roma. Na minha opinião, a necessidade de encontrar soluções eficazes nesta área é uma das tarefas mais importantes da sociedade como um todo. O Governo está particularmente atento a este problema, como o demonstra, aliás, a Estratégia do Governo para as Questões da Minoria Nacional Roma e o conjunto de medidas com vista à sua implementação. Pessoalmente, considero que este não é um problema exclusivo da Eslováquia, mas sim problema mais abrangente, à escala europeia, cuja solução é muito complexa e requer uma abordagem em parceria. A visita do Senhor Comissário Günther Verheugen às comunidades Roma, na Eslováquia, revela o empenho numa abordagem comum, que permita encontrar soluções para a questão dos Roma, uma das questões-chave, que exigirá a nossa atenção no futuro. Durante os anos como Presidente da Câmara de Kosice, situada numa região que alberga um dos maiores centros populacionais dos Roma, aprendi uma regra básica: uma assistência eficaz passa por um envolvimento activo dos próprios Roma na solução dos seus problemas, pois de outra forma os esforços serão em vão. O Projecto para a Eliminação das Diferenças relativamente à Minoria Nacional Roma, lançado por iniciativa minha, prevê a participação de representantes dos diversos grupos de etnia Roma na implementação da referida estratégia. A primeira lição a retirar é que o nível de consciência jurídica e de pensamento democrático - mesmo entre os Roma instruídos - tem sido marcado, ao longo de décadas, por uma abordagem paternalista da parte do Estado relativamente à comunidade Roma, o que leva a que os seus membros tenham dificuldades em exercer os seus poderes. Razão por que penso que esta questão ainda terá de ser abordada pelas gerações vindouras. Submeti também a minha iniciativa à apreciação dos Presidentes de outros países do Grupo de Visegrad; concordámos em adoptar um procedimento comum com o Presidente da República Checa. Concordo inteiramente com a abordagem individual e com a avaliação dos países com base nos seus méritos. Motivo por que, a nível interno, nos esforçamos para que a República Eslovaca faça parte dos primeiros países a integrar a União Europeia. Não escondemos a nossa aspiração a fazê-lo, em conjunto com os nossos vizinhos - República Checa, Húngria e Polónia -, nossos parceiros no processo de cooperação de Visegrad. Esta cooperação, que reforça as nossas boas relações de vizinhança, está a ser recebida de forma positiva, tanto internamente, como no estrangeiro. Não só reforça o clima regional de lealdade à causa europeia, como é também um importante elemento de integração. Neste contexto, por iniciativa minha e em cooperação com o Presidente da República Polaca, foram lançados, sob a égide do Presidente, vários projectos de cooperação transfronteiriça. Tendo em conta os seus resultados positivos, tenciono alargar projectos semelhantes a outras regiões transfronteiriças - com a Húngria e a República Checa. Atribuo grande significado histórico à criação e ao funcionamento do Grupo de Visegrad, cujo objectivo é encorajar uma forte coesão no âmbito de uma cooperação mutuamente benéfica, na região da Europa Central, como base para a sua integração futura nas estruturas económicas, políticas e de segurança. Estes objectivos comuns dos países V-4 contribuem para o desenvolvimento da Europa como um todo e para alargar a zona de estabilidade a todo o continente. A ideia de adesão dos países Visegrad à União Europeia, como um só grupo, tem implicações práticas na definição da fronteira do tipo Schengen, cuja extensão dependerá do mapa da União Europeia alargada. Quando se fala do futuro da União Europeia, discussão que se abriu após Nice, pessoalmente, preferiro falar do futuro próximo e do futuro distante. Não será fácil colocar tudo no mesmo cabaz e tentar resolver todas as questões que a União Europeia enfrentará até 2004. Concordo que se deve dar aos países candidatos uma oportunidade de efectivamente contribuírem para um intercâmbio de opiniões, na preparação da Conferência Intergovernamental de 2004. Pessoalmente, é-me difícil imaginar os futuros membros de uma família deixados de lado durante as discussões sobre questões importantes que a todos dizem respeito, sejam eles membros antigos, membros mais recentes ou futuros membros, em especial se se espera que estes últimos façam parte família no prazo previsto. Todos nós, tanto os actuais membros como os países candidatos à adesão, queremos uma Europa mais forte. As opiniões podem ser convergentes em muitos aspectos, mas não em todos. Assim, não estaria certo atrasar o processo de alargamento com base no que considero serem preocupações injustificadas, a saber, a ameaça de "diluição" da União Europeia ou o risco de pôr em causa a possibilidade de integração política contínua. Estou convencido de que a República Eslovaca e outros Estados candidatos estão tão preparados para uma maior integração como alguns dos actuais membros. O nosso objectivo deverá ser construir a União Europeia como uma comunidade política. Concordo com as palavras da Presidente do Parlamento Europeu, Nicole Fontaine, quando afirma que não se pode continuar a construir a União Europeia em "círculos fechados" . Numa determinada fase de desenvolvimento poderão surgir algumas questões carecem de solução, muito embora nem sempre seja possível resolver todas elas. Mas o processo tem de continuar e o sistema tem de manter-se aberto. Uma parte importante de todo o processo de integração europeia é a construção da identidade europeia. A identidade nacional tem um papel importante na vida dos cidadãos, porque constitui para eles o meio de auto-identificação e de afinidade com um determinado grupo. Como Presidente e cidadão da República Eslovaca, não me preocupo com a perda de soberania após a adesão à União Europeia, pois numa Europa em integração, um país soberano é aquele que participa nas decisões que dizem respeito ao desenvolvimento e rumo da União Europeia. A entrada da Eslováquia na União Europeia representará efectivamente o ultimar da soberania do nosso país. O futuro da Eslováquia está numa União Europeia, que venha a ser um espaço de liberdade, segurança e justiça. Falo-vos na qualidade de um europeu que se dirige a outros europeus, enfrentando um desafio único e uma imensa responsabilidade. Façamos do ideal de valores espirituais comuns e de uma experiência histórica a realidade de uma Europa unificada e próspera, atraente para todos os cidadãos dos diversos Estados-Membros e servindo de exemplo a outras regiões e continentes. A República Eslovaca declara a sua vontade de partilhar esta responsabilidade comum. Agradeço-vos a oportunidade de me dirigir a esta assembleia. (Aplausos prolongados) Presidente Senhor Presidente, gostaria em primeiro lugar, de lhe agradecer a homenagem que prestou a Louise Weiss, que dá o nome a este edifício. Uma homenagem que nos sensibilizou especialmente. O Senhor lembrou-nos que o seu país fazia parte da realidade viva da Europa, não só da sua realidade histórica e geográfica, mas também, e sobretudo, pela sua realidade cultural. Posso afirmar-lhe que foi sempre essa a opinião do Parlamento Europeu. Com efeito, esta assembleia acompanhou entusiasticamente o processo de reunificação. O Tratado de Nice, concluído em Dezembro último, ainda que tenho sido apreciado de forma diversa em certos aspectos, teve pelo menos o mérito de abrir amplamente caminho ao alargamento, à reunificação da Europa, pelo que todos nós, aqui, nos regozijamos. Sentimos da sua parte uma forte determinação, determinação em prosseguir as difíceis reformas económicas, determinação em adaptar a legislação da Eslováquia, determinação em resolver o problema das minorias - como sabe, um problema a que este Parlamento Europeu é muito sensível - e finalmente, determinação em unir-se a nós o mais brevemente possível. Dir-lhe-ei que senti, que sentimos que partilhávamos todos amplamente dos nossos grandes objectivos de futuro, bem como da nossa concepção da União Europeia. Iniciou-se já uma reflexão, à qual o Senhor Presidente aludiu, e que deverá, em tempo normal, encontrar o seu termo em 2004. Pode estar certo, Senhor Presidente, de que o desejo deste Parlamento é naturalmente o de ver os países candidatos estreitamente associados a esta reflexão. Disse-nos também que assumirá toda a sua responsabilidade, e ela é absolutamente extraordinária! Ouvimos atentamente a sua mensagem, e digo-lhe que tem efectivamente o apoio de todo o Parlamento Europeu. Senhor Presidente, esperamos poder ouvir, muito em breve, a bela língua eslovaca no seio deste Parlamento. Mais uma vez, muito obrigada. (Vivos aplausos) (A sessão solene é suspensa às 12H30)

14. Wijziging van het Reglement ingevolge de invoering van een gemeenschappelijk Transparantieregister ( De Voorzitter Geachte collega's, ik ga u een verklaring voorlezen. Het verslag-Casini over het Interinstitutioneel Akkoord inzake een gemeenschappelijk transparantieregister voor het Europees Parlement en de Commissie is een belangrijke stap voorwaarts in de regeling van de betrekkingen van leden van het Europees Parlement met belangengroepen. Alvorens we overgaan tot de stemming over het verslag, wil ik benadrukken dat het niet in de bedoeling ligt van de werkgroep gedragscode voor de leden en belangengroepen om de inhoud van het akkoord met de Commissie en de inhoud van het verslag-Casini in twijfel te trekken. Het gaat er de werkgroep juist om het huidige kader aan te vullen met nieuwe aspecten en, dat vooral, om de toepasselijke regels over de toegang van belangengroepen tot de gebouwen van het Europees Parlement te aan te scherpen. (Opmerking uit de zaal: "Amen!" Gelach)

Benvenuto Presidente Prima di dare la parola al prossimo oratore desidero informare i deputati che il signor Bronislaw Komorowski, presidente del parlamento polacco, siede nella tribuna d'onore, accompagnato da una delegazione. (Applausi) Il signor Komorowski ha dato seguito a un invito del nostro presidente Hans-Gert Pöttering e qualche minuto fa hanno inaugurato insieme la mostra fotografica con cui abbiamo voluto celebrare la carriera votata alla conquista della libertà del nostro carissimo e ammirato amico e collega Bronislaw Geremek che non è più tra noi. Signor Komorowski, l'intero Parlamento europeo le porge un caloroso benvenuto in questa che è anche casa sua.

Čas za vprašanja (vprašanja Svetu) Predsednik Naslednja točka je čas za vprašanja (B6-0006/2009). Svetu so bila predložena naslednja vprašanja. Zadeva: MSP Glede na to, da je ekonomija eden od "treh E" prednostnih nalog češkega predsedstva, kakšne konkretne ukrepe je sprejel Svet za okrepitev zaupanja malih in srednje velikih podjetij v tržnem gospodarstvu v luči trenutne gospodarske situacije? Aleksander Vondra predsednik Sveta. - Najprej naj povem, da sem vesel vprašanja o MSP, saj so v trenutni gospodarski krizi velika podjetja vedno dovolj močna, da lobirajo za razne olajšave, medtem ko je to veliko težje za MSP, zaradi česar je potreben sistematičen pristop. Kot veste je Svet 1. decembra 2008 potrdil Evropski načrt za oživitev gospodarstva, ki ga je 26. novembra 2008 predstavila Komisija. Kot odgovor na finančno krizo je Svet podprl spodbudo, ki je enaka približno 1,5 % bruto domačega proizvoda EU za ponovno vzpostavitev gospodarstva in zaupanja potrošnikov. Nadalje, plan vsebuje posebne ukrepe v podporo MSP, med katerimi so najpomembnejši tisti, ki so namenjeni izboljševanju dostopa MSP do financiranja in zmanjševanju administrativnega bremena. Svet se je strinjal tudi, da so izboljšave v okviru pogojev za evropska podjetja, zlasti mala in srednje velika podjetja, bistvenega pomena za omilitev negativnih vplivov krize na konkurenčnost in podporo in za spodbuditev ustvarjanja delovnih mest. Svet je sprejel dva sklopa sklepov v zvezi z zagotavljanjem pomoči MSP v kontekstu splošne konkurenčnosti. Najprej sklepe o sprejetju predlogov za podporo MNSP, ki so bili predstavljeni v Sporočilu Komisije z naslovom "Najprej pomisli na male" "Akt za mala podjetja za Evropo", tako imenovan SBA, ki vključuje akcijski načrt s prednostnimi ukrepi, ki zahtevajo posebno pozornost. Nadalje, sklepi predstavljeni v Sporočilu Komisije z naslovom "Na poti k vrhunskim grozdom v Evropski uniji - izvajanje široko zastavljene inovacijske strategije". Čeprav grozdi niso namenjeni izključno za MSP, igrajo pomembno vlogo v številnih grozdih, ki so bili vzpostavljeni v celotni EU. Na sestanku sredi decembra 2008 je Evropski svet odobril Evropski načrt za oživitev gospodarstva in podprl celotno izvedbo akcijskega načrta za Akt za mala podjetja. Še posebno je podprl okrepljeno intervencijo Evropske investicijske banke v višini 30 milijard EUR za leti 2009-2010, zlasti za posojila MSP, ki bodo za 10 milijonov EUR presegla običajen znesek posojil, ki jih EIB odobri temu sektorju. Svet je tudi za dve leti podprl začasno izjemo pod minimalnim pragom za državne pomoči v znesku do 50 000 EUR in prilagoditev okvira državnih pomoči, kar je bilo potrebno za povečanje podpore podjetjem, zlasti MSP. Svet je prav tako pozval k uporabi pospešenih postopkov za oddajo javnih naročil za zakonodajo ES ter zmanjšanje administrativnega bremena za podjetja. Češko predsedstvo bo še naprej zasledovalo ta prizadevanja, saj naše gospodarstvo temelji zlasti na SMP, kar pomeni, da imamo s tem lastne izkušnje. Zato bosta oba Sveta za konkurenčnost pod češkim predsedstvom - eden bo potekal kmalu, marca, kot tudi neformalni, ki bo v Pragi - posvečena vprašanju zmanjševanja administrativnega bremena, saj verjamemo, da je boljša ureditev pomemben dejavnik za izboljšanje konkurenčnosti, zlasti za MSP, ter da igra še pomembnejšo vlogo v času gospodarske krize. Poleg tega bo predsedstvo poskušalo doseči napredek pri izvajanju akcijskega načrta in postavilo politiko MSP na čelo družbe, hkrati pa povezalo izvajanje akcijskega načrta z nacionalnimi programi reform vseh držav članic. Predsedstvo bo nadaljevalo z okrepljenimi prizadevanji za razpravo o zakonodajnih predlogih, povezanih z MSP, kot je na primer predpis o Statutu evropske zasebne družbe, ki bi MSP zagotovil takšno obliko poslovanja, na podlagi katere bi lahko izkoristila svoj potencial in razvila čezmejne dejavnosti. Drug zakonodajni predlog, ki bi ga želel omeniti, je predlagana direktiva o znižanju stopenj DDV za delovno intenzivne službe, o kateri bo tekla razprava na skorajšnjih Svetih ECOFIN. Poleg tega se bo Svet ukvarjal s pregledom direktive o zamudah pri plačilih, ki je trenutno v pripravi in ki bo zagotovila, da bodo mala in srednje velika podjetja pravočasno prejela plačila za vse opravljene posle. Tudi to je v trenutni situaciji zelo pomembno. Predsednik Ker smo že pozni, predlagam, naj Svet odgovori na vsa dopolnilna vprašanja skupaj. Kot veste, lahko sprejmemo le dve dopolnilni vprašanji poleg prvotnega avtorjevega. Zato smo izbrali dve od petih predloženih vprašanj na podlagi kriterija izbire različnih političnih skupin in narodnosti. Izbral sem poslanca Philipa Bushilla-Matthewsa in Silvio-Adriano Ţicău. Olle Schmidt avtor. - Običajno govorim v svojem materinem jeziku, ker pa tokrat nadomeščam Mariana Harkina, bom poskušal v polomljeni angleščini. To je običajen jezik v tem Parlamentu. Minister, omenili ste administrativno breme in cilj njegovega znižanja za 25 % do leta 2012. Ali res menite, da je to ambiciozen cilj? Ali ne bi mogli narediti več in ali lahko natančneje poveste, kaj je bilo storjenega do zdaj? Kakšni so vaši cilji? Ali ne bi mogli na primer reči 25 % do 2010? To bi bilo res ambiciozno. Philip Bushill-Matthews Omenili ste pregled direktive o zamudah pri plačilih, za katero menim, da je zelo pomembna. Skrbi me, da se je posvetovalno obdobje za to končalo konec avgusta, tik preden je udarila prava finančna kriza. Če bi bilo posvetovalno obdobje podaljšano, bi po mojem mnenju lahko dobili veliko bolj robustne odgovore kot osnovo za boljši pregled direktive. Vredno bi bilo razmisliti, ali je smiselno še za kratek čas podaljšati obdobje posvetovanja, da bomo s tem dobili kar se da posodobljene informacije, na katerih bi lahko osnovali pregled? Silvia-Adriana Ţicău (RO) Svetu bi rada zastavila vprašanje o Evropskem načrtu za oživitev gospodarstva. Ta načrt zagotavlja skupaj 30 milijonov EUR za mala in srednje velika podjetja. Komisija nas je obvestila, da bodo subvencije dodeljene po načelu "kdor prvi pride, prvi melje". Svet bi rada vprašala, kakšne ukrepe je sprejel za zagotovitev, da bodo vse države članice razvile nacionalne programe, s katerimi bodo podprle svoja mala in srednje velika podjetja, da bodo lahko prišla do teh sredstev. Aleksander Vondra predsednik Sveta. - Bom poskusil. Glede prvega vprašanja o naših ciljih za zmanjšanje administrativnega bremena je moja država, kot tudi nekatere druge, že začela nekoliko predčasno izvajati ta postopek. Skupaj z Nizozemsko in nekaterimi drugimi državami smo si zadali nacionalni cilj 20 % znižanja do leta 2010. Videti bomo morali, če lahko do leta 2012 storimo še več. Komisija je objavila načrt za konec januarja 2009, v katerem navaja, kako bo zagotovila, da bodo še pred koncem leta 2009 predloženi vsi predlogi, potrebni za doseganje 25-odstotnega zmanjšanja administrativnega bremena na ravni Skupnosti. Na predloge, ki bodo dani v prvi polovici leta 2009, bo Svet odgovoril še s predsedstvom v trenutni sestavi, zato se bomo s tem zagotovo ukvarjali. Postopek bomo ocenili na spomladanskem Evropskem svetu. Upam, da se bomo lahko temu zelo podrobno posvetili. To je vsekakor to, kar si predsedstvo želi. Glede direktive o zamudah pri plačilih namerava Komisija objaviti predlog do konca februarja 2009. Predsedstvo bo začelo o tej temi razpravljati v okviru pripravljalnih teles Sveta. Zadnje vprašanje - ki sem ga preslišal - je bilo povezano z Evropskim načrtom za oživitev gospodarstva. Natančneje se je nanašalo na višino možnega posojila EIB. Upam, da bodo lahko MSP tekmovala z velikimi industrijami. Pred eno uro smo na dolgo in široko razpravljali o avtomobilski industriji in menim, da si vsi želimo, da bi imela od tega koristi MSP. Zadeva: Razlogi za nov svetovni trgovinski sporazum Ali Svet po ustavitvi večstranskih trgovinskih pogajanj o Razvojni agendi v Dohi lani poleti in na podlagi sporazumov, ki jih je dosegla skupina dvajsetih na washingtonskem vrhu novembra lani, meni, da obstajajo razlogi, da Evropska unija pripravi nove trgovinske predloge , ki bi bili sprejemljivi za države v razvoju? Aleksander Vondra predsednik Sveta. - V odgovor na vprašanje gospoda Medine Ortege, ki se nanaša na STO, menim, da je to pomembna zadeva. Prebrali smo vsa poročila Svetovnega gospodarskega foruma v Davosu - nekateri smo na njem tudi aktivno sodelovali - in prisluhnili nedavnim komentarjem Pascala Lamyja in drugih. Ni dvoma, da obstaja strah pred naraščajočim protekcionizmom, saj se vsi dobro zavedamo izzivov, ki nas čakajo. Rad bi opozoril, da so 15. novembra lani članice G20 poudarile pomen določitve podrobnosti sporazuma do konca 2008, kar je že mimo. S tega vidika so delegacije članic STO, vključno z Evropsko komisijo v imenu EU, v Ženevi še bolj intenzivno delale, da bi s tem zagotovile politični impulz. Opravljenega je bilo veliko dela, rezultat prizadevanj pa je nov pregled besedil AGRI in NAMA. Na podlagi trenutnega političnega in gospodarskega razvoja je Evropski svet sredi decembra lani v svojih sklepih navedel, da podpira cilj, da se letos v okviru Svetovne trgovinske organizacije doseže sporazum o načinih za sklenitev Razvojne agende iz Dohe in dosego ambicioznega splošnega in uravnoteženega izida. Svet in Komisija sta bila pripravljena na konstruktivno sodelovanje EU v ministrskih nalogah, če in ko bosta pozvana k sodelovanju. Vendar pa nas je generalni direktor STO Pascal Lamy 12. decembra 2008 na neuradnem srečanju vodij delegacij obvestil, da ne bo sklical ministrov, da bi se o teh podrobnostih dogovorili do konca leta, saj kljub intenzivnemu posvetovanju niso bili vzpostavljeni pogoji za uspešno ministrsko srečanje. Cilj Razvojne agende iz Dohe (DDA) je doseči pregledno liberalizacijo trgovine na večstranski ravni, ki bi prinesla dolgoročne prednosti in močno okrepila svetovno gospodarstvo, zlasti za države v razvoju, in sicer zaradi razvojne naravnanosti tega kroga pogajanj. Zato se Svet kljub dejstvu, da do konca leta 2008 ni bilo možno sprejeti sklepa, še naprej v celoti zavzema za večstranski trgovinski sistem ter za sklenitev uravnoteženega, velikopoteznega in celovitega dogovora glede kroga razvojnih pogajanj v Dohi v okviru STO. To pa je še bolj pomembno zaradi trenutne gospodarske in finančne situacije. Predsedstvo se dobro zaveda ovir na poti k uspešnemu zaključku celotnega procesa, a si bo kljub temu prizadevalo uresničiti te zaveze, s tem ko bo poskušalo obnoviti razprave o DDA, takoj ko bodo to omogočali pogoji. Hkrati bo podpiralo intenzivnejša pogajanja v okviru drugih agend STO, zlasti na področju storitev in trgovinskih vidikov pravic intelektualne lastnine (TRIP). Manuel Medina Ortega (ES) Hvala, gospod predsednik Sveta, za vaš izčrpen odgovor. Kljub vsemu pa bi vas rad spomnil, gospod predsednik Sveta, da se je poleti 2008 krog pogajanj v Dohi skoraj zaključil, sporazuma pa kljub vsemu ni bilo moč doseči, ker nekatere od držav BRIC (Brazilija, Rusija, Indija in Kitajska) niso bile pripravljene sprejeti nikakršnih kompromisov. Ker so države BRIC na washingtonskem srečanju igrale pomembnejšo vlogo, je možno, da je bila poprejšnja nepripravljenost teh držav na kompromise posledica njihovega občutka, da niso bile obravnavane enakovredno, medtem ko so imele na washingtonskem srečanju prednostno vlogo. Ali ima predsedstvo Sveta kakšne informacije, da so države BRIC na podlagi njihovih zavez iz Washingtona pripravljene zavzeti aktivnejšo vlogo pri doseganju uspešnega izida pogajanj v Dohi? Syed Kamall Kot dopolnilo k temu vprašanju sem se le spraševal, upoštevajoč nove predloge Evropske unije oziroma predloge, ki jih bo morda predložila Evropska unija, če se strinja, da bi morali takšni predlogi vključevati ukrepe za odstranitev neenakosti v skupni kmetijski politiki, kar bi omogočilo nadaljevanje pogajanj v okviru NAMA in kasneje pogajanj o storitvah, ki predstavljajo okrog 70 % BDP EU. Ali se tudi strinjate, da je čas, da EU pokaže resnično zavezanost k prosti trgovini? Gay Mitchell Ministra bi rad vprašal, če je bil opozorjen na elemente protekcionizma v načrtu oživitve gospodarstva v ZDA, zlasti tiste, ki sta jih izpostavila Predstavniški dom in Senat, in če je v imenu Sveta ameriški administraciji sporočil zaskrbljenost Evropske unije glede te zadeve. To ni dober znak za novi krog pogajanj v Dohi. Ali lahko zagotovi, da bo o naši zaskrbljenosti poročal še preden ameriški Kongres sprejme potrebno zakonodajo? Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Mislim, da vsi vemo, kje je problem. Problem ni v Evropski uniji. Mislim, da si Evropska unija zelo prizadeva za dokončanje pogajanj v Dohi in v prejšnjem letu smo storili vse potrebno za ta pogajanja, skoraj, skoraj nam je uspelo. V čem je torej problem? Najprej moramo počakati na ameriško administracijo in čeprav je nekaj imenovanj že bilo opravljenih, bodo nekatera še sledila, pri tem pa moramo še naprej biti pozorni ali bo trenutna ameriška administracija ostala zavezana liberalizaciji trgovine. V trenutnih okoliščinah nekoliko dvomimo v hiter pristop. Druga država, s katero se moramo o tem pogovoriti, je Indija, kjer bodo pomladi potekale volitve. Tako bi rad, kot predstavnik Sveta, ki prihaja iz majhne oziroma srednje velike države s tradicionalno odprtim gospodarstvom, to spodbudil, hkrati pa bi vam rad povedal, da je naš glavni cilj čim prej uspešno zaključiti pogovore, kljub temu pa se bojim, da moramo ostati realni in vam ne morem obljubiti gradov v oblakih. Optimistični scenarij je naslednji: jasno ugodno sporočilo s srečanja G20, ki bo potekalo v začetku aprila v Londonu, nato pa izpolnitev in izvajanje zavez, ki bi jim lahko sledil ministrski sestanek v Ženevi junija ali julija. Tam bi lahko prišlo do dogovora o kmetijskih in NAMA (Dostop na nekmetijske trge) podrobnostih. Vsi upamo, da bo do tega prišlo. Trdo bomo delali, da bi to uresničili, vendar pa bomo lahko šele ob koncu našega predsedovanja ugotovili, ali smo bili uspešni. Zadeva: Ukrepi za izboljšanje energetske učinkovitosti stavb. Svet si je za cilj postavil 20 % zmanjšanje emisij toplogrednih plinov in 20 % povečanje energetske učinkovitosti do leta 2020, pri čemer naj bi 20 % porabljene energije izviralo iz obnovljivih virov. Štirideset odstotkov vseh emisij toplogrednih plinov izhaja iz stavb. Z izboljšanjem energetske učinkovitosti stavb bi lahko znatno zmanjšali emisije toplogrednih plinov. Novembra je Komisija predlagala spremembo direktive o energetski učinkovitosti stavb. Ali lahko Svet, ob upoštevanju tega, kako pomembna je energetska učinkovitost stavb za državljane, glede na možnost znižanja njihovih računov za elektriko in ogrevanje, pove, kolikšna pozornost bo namenjena temu področju v obdobju od januarja do aprila 2009? Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Rad bi se zahvalil gospe Ţicău za njeno vprašanje, ki je času primerno. Stanovanjske objekte ali vprašanje povečevanja energetske učinkovitosti in zavezo za povečanje energetske učinkovitosti za 20 % do 2020 je treba jemati resno. Tudi Svet je mnenja, da je osnutek spremenjene direktive o energetski učinkovitosti stavb zelo pomemben za doseganje ciljev Skupnosti glede večje energetske učinkovitosti, obnovljive energije in manjših emisij toplogrednih plinov. Nedavna plinska kriza je še enkrat razkrila ranljivost EU na področju energetske odvisnosti. Če želimo uresničiti ambiciozno zastavljen cilj glede zmanjševanja, hkrati ne želimo povečali tveganj energetske varnosti, moramo sprejeti sklop kratko-, srednje- in dolgoročnih ukrepov, ki bodo zmanjšali našo energetsko odvisnost. Povečanje energetske učinkovitosti stavb vsekakor spada med najpomembnejše ukrepe. Zaradi tega je predsedstvo začelo s preučevanjem tega osnutka direktive na ravni delovne skupine. Namen preverjanja je odkriti težave v predlogu. Pričakujemo, da bo razprava najprej tekla o vprašanju obsega direktive. Vprašanje obsega je najpomembnejše, ne samo v zvezi z možnimi prihranki energije, ampak tudi v zvezi z upravnim bremenom za gospodinjstva. Zaradi tega bo češko predsedstvo poskrbelo, da se bo v naslednjih mesecih delo intenzivno nadaljevalo. Z gospodom Martinom Bursíkom, kolegom v vladi in ministrom za okolje, ki vodi pristojni Svet, imam redne stike. Svet bo prav tako prek Odbora ITRE skrbno spremljal delo na tem področju. Informativno naj vam povem, da se bom po času za vprašanja sestal s predsednikom odbora. Predsedstvo bo storilo vse, kar je v njegovi moči, da bi čim prej prišlo do sprejetja direktive. V zvezi s tem namerava v sredini junija Svetu TTE predložiti poročilo o napredku. Potrditev sklepov Sveta o strateškem pregledu energetske politike je predvidena na prvem Svetu TTE, ki bo 19. februarja, in bo služil kot podlaga na marčevskem zasedanju Evropskega sveta. Prav tako bo ustrezna pozornost namenjena nedavnemu ukrajinsko-ruskemu plinskemu sporu in njegovih posledicah. Prav tako bo potekala politična razprava o osnutku direktive Sveta o zalogah nafte. Svet meni, da je treba v naslednjih nekaj mesecih nameniti izjemno pozornost zaključitvi pogajanj z Evropskim parlamentom o tretjem svežnju ukrepov za notranji energetski trg. Svet prav tako opozarja na to, da bo energetska učinkovitost obravnavana v zvezi s širšim vprašanjem energetske varnosti, varstva okolja in v kontekstu pregledovanja drugega strateškega pregleda energetske politike. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Rada bi vas seznanila s tem, da bom v poročilu predlagala ustanovitev evropskega sklada za energetsko učinkovitost in obnovljive vire, ki bi zagotovil potreben javni in zasebni kapital za uresničitev projektov energetske učinkovitosti, ki se trenutno obravnavajo v vsej Evropski uniji, in želim si, da bi Svet podprl to pomembno pobudo. Zita Pleštinská - (SK) Energetska učinkovitost stavb lahko pomeni neposredne prihranke za evropske potrošnike. Rešitev vidim v obsežni uvedbi avtomatiziranih inteligentnih sistemov za merjenje porabe in sistemov, ki dajejo pregled nad trenutno porabo energije, vključno s takšnimi sistemi, ki so za uporabo v gospodinjstvih. Kaj lahko stori Svet pri uvajanju te rešitve? Kakšen časovni razpored se vam zdi realen? Ali lahko Svet spodbudi Evropski inštitut za tehnologijo v Budimpešti k temu, da bi sam začel reševati problem energetske učinkovitosti stavb? Colm Burke - Ali je Svet mogoče že razpravljal v tem, da bi poskušal države članice pripraviti k temu, da bi zagotovile finančne spodbude za večjo energetsko učinkovitost, zlasti za starejše ljudi? Po eni strani bi se tako povečala energetska učinkovitost, po drugi pa bi s tem ustvarili nova delovna mesta. Alexandr Vondra predsednik Sveta. - V celoti se strinjam s tem, da je energetska učinkovitost pomemben instrument za reševanje tako okoljskih problemov, kot tudi potreb po energetski varnosti. O tem smo pravkar razpravljali doma - sedaj za trenutek ne bom v vlogi predsednika - v Pragi in smo bili mnenja, da sta zelo pomembna dva ukrepa. Tudi drugi so pomembni, vendar dolgoročno ali pa nimajo tako velikega vpliva. Prvi je stanovanjski objekti in energetska učinkovitost. Drugi je jedrska energija, pri tem pa se zavedam, da je to za nekatere države članice občutljivo vprašanje. To sta dva najpomembnejša ukrepa v boju proti podnebnim spremembam in zagotavljanju energetske učinkovitosti. Zaradi tega iskanje ustreznih instrumentov za spodbujanje energetske učinkovitosti in stanovanjskih objektov predstavlja izziv našega časa. Rad bi se dotaknil vprašanja glede financiranja. Evropski sklad za regionalni razvoj, v obliki, kot ga je predlagala Komisija, bi bilo mogoče uporabiti za iskanje virov naložb v stanovanjske objekte in energetsko učinkovitost, gre torej za enega od instrumentov, ki bodo na voljo sedaj, prav tako v okviru načrta za oživitev. Druga možnost za države, kot je Romunija - to poznam iz moje lastne države -, je, da uporabijo sistem trgovanja z emisijami, določen v trenutnem Kyotskem sporazumu in porabijo na ta način pridobljena sredstva. Mislim, da so nam instrumenti na voljo. V zvezi z novo direktivo, bomo razpravo o obsegu obravnavali, kot najpomembnejšo. Seveda si bo češko predsedstvo, ob sodelovanju z naslednikom, švedskim predsedstvom - to je njihova prednostna naloga - prizadevalo po najboljših močeh in ne bo po nepotrebnem zapravljalo časa. Zadeva: Energija, zunanji odnosi in gospodarstvo v času češkega predsedovanja. Ali lahko predsedstvo, glede na navedene prednostne naloge v času predsedovanja, pove, kako namerava vključiti tri prednostne naloge v konkretne pobude? Tukaj mislim zlasti na razprave z vzhodnimi partnerji glede strateških energetskih koridorjev, s katerimi bi bilo mogoče v prihodnosti zagotoviti energetsko varnost in gospodarsko konkurenčnost EU. Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Gospodu Burku bi se rad zahvalil za njegovo vprašanje o načrtih glede južnega koridorja in srečanjih v času češkega predsedovanja. V zvezi s tem bomo obravnavali tri prednostne naloge - energija, zunanji odnosi in gospodarstvo - ki so v celoti vključene, medsebojno povezane in osredotočene na konkretne pobude; to je ena izmed njih. Predsedstvo se bo osredotočilo zlasti na zagotavljanje zanesljivih energetskih virov z vzpostavitvijo najrazličnejših energetskih odnosov s tretjimi državami in regijami ter s prizadevanji za večjo raznolikost energetskih virov, kot tudi tranzitnih poti. Predsedstvo namerava doseči napredek na osnovi elementov, navedenih v sporočilu Komisije o drugem strateškem pregledu energetske politike. Svet naj bi sprejel sklep o tem sporočilu v februarju, energetski varnosti pa bo namenjena posebna pozornost na spomladanskem Evropskem svetu 2009. Kot del teh prizadevanj je predvideno veliko število srečanj s tretjimi državami ali organizacijami tretjih držav. Ta srečanja bodo namenjena izključno temam, ki se nanašajo na energijo ali pa se bodo med drugim nanašale tudi na energijo. V zvezi s specifično razpravo o strateških energetskih koridorjih, na katere se sklicuje ugleden poslanec, bo predsedstvo organiziralo naslednja srečanja. Najpomembnejša so, prvič, mednarodna investicijska konferenca o ukrajinskem tranzitnem omrežju plina, ki bo potekala 23. marca 2009 v Bruslju, drugič, tako imenovano vrhovno srečanje o južnem koridorju, katerega organizacijo načrtujemo skupaj z dogodkom Vzhodnega partnerstva, ki bo potekal v začetku maja v Pragi. Namen tega srečanja je sprožiti obojestransko koristno razpravo med EU, tranzitnimi državami in državami proizvajalkami v kaspijski regiji. To bi moralo prispevati k večji raznolikosti energetskih oskrbovalnih poti, dobaviteljev in virov, s tem pa se bo okrepila energetska varnost EU. Eden izmed specifičnih namenov je spodbuditi projekt Nabucco. Vprašanje strateškega energetskega koridorja bo verjetno obravnavano tudi na srečanju Stalnega partnerskega sveta EU-Rusija za energijo, ki ga bo prav tako organiziralo češko predsedstvo, verjetno v maju, kot uvod v srečanje na vrhu med EU in Rusijo, ki je predvideno 22. Maja 2009. Pomen strateških energetskih koridorjev, ki so jih omenili spoštovani poslanci, je zaradi ukrajinsko ruskega plinskega spora v začetku januarja, več kot očiten. Svet je na svojem izrednem zasedanju 12. januarja 2009, ki smo ga namenili tej temi, sprejel sklepe, v katerih so izpostavljeni številni kratkoročni, srednjeročni in dolgoročni ukrepi. Predsedstvo si bo torej prizadevalo, da bi prišlo do nadaljnje ustrezne in konkretne razprave glede teh ukrepov, in sicer kot del prednostne naloge v zvezi z vprašanjem o energetski varnosti. Colm Burke Predsedniku bi se rad zahvalil za celovit odgovor. To vprašanje je bilo predloženo že pred rusko ukrajinskim sporom. Zdelo se mi je, da bi lahko prišlo do spora ravno v tem času. Rad bi mu zastavil naslednje vprašanje: v skladu z Lizbonsko pogodbo smo govorili o skupni energetski politiki; mogoče bi lahko pojasnil, kot predsednik, svoja stališča glede izboljšanih instrumentov, ki jih zagotavlja Lizbonska pogodba v zvez s temi izzivi v prihodnje in prednosti pri sprejemanju celotnega lizbonskega pristopa in pogodbe. Justas Vincas Paleckis - (LT) Hvala vam za pojasnila v zvezi s tako pomembno temo. Rad bi vprašala, kako Češka republika predsedujoča država, glede na projekt Nordstream, ki ima tako pozitivne, kot tudi negativne strani, prav tako pa obstajajo nekateri dvomi glede njegovega ekološkega vpliva. Zato vas sprašujem, kot predsedstvo, kako ocenjujete ta projekt? Hvala. Paul Rübig (DE) Zelo zanimivo bi bilo slišati ali obstaja alternativa za ECOFIN, s strani komisarja Kovácsa in pa, ali je predvidena vzpostavitev progresivnih davčnih odpisov po Evropi za tiste energetske projekte, ki so trenutno nujni, kot je plinovod Nabucco ali izgradnja novih elektrarn, da bi tako ustvarili pobude, s tem pa bi prišlo tudi do napredka na teh strateških pobudah. Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Vsa ta vprašanja se nanašajo na zadeve, o katerih trenutno razpravljamo skoraj vsak dan. Glede Lizbonske pogodbe vsi vemo, da vsebuje solidarnostne formule, ki nam bodo v pomoč pri uveljavljanju pravnega okvira za boljše sodelovanje na področju energije znotraj EU. To je en del zgodbe. Istočasno pa menim, da smo se iz trenutne krize nekaj naučili. Ena izmed teh stvari je solidarnost kot politični slogan. Druga je potreba po hitrem ukrepanju v času krize in odzivanje na primer na težke okoliščine, s katerimi so se v času krize soočali v Bolgariji ali na Slovaškem. Zato moramo izboljšati nekatere medsebojne povezave, zlasti v Srenji in Vzhodni Evropi na področju oskrbe s plinom. Da bi lahko spremenili smer toka, potrebujemo na plinovodu kompresor. Moja država ga na primer ima, ker je izvedla posodobitev in opravila naložbe, Slovaška pa tega ni naredila. S tem sem se dotaknil vašega vprašanja ali obstajajo investicijski program, ki bi zadovoljil kratko- ali dolgoročne potrebe - obstaja. Prav danes sem opravil nekaj srečanj s predsedniki Odbora za proračun, Odbora za industrijo, raziskave in energetiko, pa tudi Odbora za kmetijstvo in razvoj podeželja, saj imamo na voljo 5 milijard EUR, ki lani niso bile porabljene, znotraj Evropskega načrta za oživitev gospodarstva pa smo se dogovorili, da bomo ta sredstva namenili za nekatere infrastrukturne projekte. Kar zadeva predlog Komisije konec prejšnjega meseca, bo 3,5 milijard EUR od teh petih milijard namenjenih projektom medsebojnega povezovanja, ki ga je mogoče dokončati v naslednjih dveh letih, 2009 do 2010, na področju plinskih povezav, medsebojne povezave električnih omrežij in priključevanja plina z vetrnimi turbinami na morju na severu Evrope. Torej, načrt obstaja in moje mnenje je, da razprava o Severnem toku poteka, to vsi vemo. Menim, da je glavna stvar, ki smo je se naučili iz trenutne krize med Moskvo in Kijevom, naslednja: da moramo imeti na voljo sredstva, s katerimi bi bilo mogoče rešiti takšne probleme, če se bodo ponovili, tako v zvezi z Rusijo, kot Ukrajino. Projekt Nabucco bi moral zagotoviti oskrbo Evrope s plinom iz drugih držav ne iz Rusije, povedano drugače iz Kaspijskega bazena. Vendar pa bi morali zagotoviti različne tranzitne poti plina v Evropo, da ne bo šlo le za eno državo. V zvezi s tem je Ukrajina naša edina kopenska dobaviteljica plina. Obstajajo nekateri pomisleki glede morebitnega vpliva na okolje. Nekatere države članice v zvezi s tem postavljajo vprašanja, to ni nobena skrivnost, vseeno pa menim, da moramo zagotoviti raznolike poti, kot tudi dobavitelje. Zadeva: Nadzor tobaka in opuščanje kajenja. Okvirna konvencija Svetovne zdravstvene organizacije o nadzoru tobaka (FCTC) je prvi mednarodni zdravstveni sporazum, ki so ga podpisale in ratificirale Evropska unija in vse države članice, razen ene, Češke republike. Ker bo razpravo o FCTC vodila Češka republika, me zanima, kakšne načrte ima češko predsedstvo glede ratifikacije pogodbe? Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Vidim gospo Avril Doyle in si zastavljam vprašanje, ali sem sam na drugi strani tega vprašanja: Ko sva zadnjič razpravljala o tem vprašanju, je bilo to na edinem mestu v tej zgradbi, kjer lahko, kot strasten kadilec, kadim. Verjetno ste to opazili in to je tudi eden izmed razlogov, da sem sedaj dolžen odgovoriti na vaše vprašanje. Mama mi je vedno govorila, naj vedno govorim resnico, zdaj pa sem v dilemi: ali naj tole preberem ali spregovorim, o tem, kar mislim. Vendar bom izkoristil to priložnost in najprej začel na osebni ravni. Spadam v 30 % manjšino v Evropi: Sem strasten kadilec in se v tej stavbi počutim zelo diskriminiranega. Pozivam vas, kot oseba, ne v imenu Sveta, da zagotovite boljše pogoje za zadovoljevanje naše potrebe. Sedaj pa moram odgovoriti na to vprašanje. Vprašanje se nanaša na ratifikacijski proces v Češki republiki. Zagotovim vam lahko, da ratifikacijski proces o okvirni konvenciji v Češki republiki napreduje. Napreduje vse od leta 2003, sedaj pa se odvija nov poskus za iskanje soglasja v češkem parlamentu. Novi češki minister za zdravje -, ki prav tako, kot njegov predhodnik, kadi -, ima nov predlog namenjen obnovitvi ratifikacije in ga bo poslal v medagencijski postopek, tako da se bo kmalu znašel v parlamentu. Ratifikacijski proces bo zaključen, če bomo v Parlamentu lahko zagotovili dovolj glasov. Zagotovim vam lahko, da to ne bo lahka naloga v senatu, saj naši senatorji potujejo po Evropi in se srečujejo z enakimi problemi, kot jaz v teh stavbi. Pri tem pa je treba poudariti: zakonodaja se v celoti izvaja, tako da se v vseh zakonih upoštevajo obveznosti, ki so del konvencije. V zvezi z našim pristopom v vlogi predsedstva: naslednje uradno srečanje v okviru FCTC bo že tretje srečanje Medvladnega pogajalskega telesa o protokolu o prepovedi nezakonite trgovine s tobačnimi izdelki. Na tem področju je moja država, kot tudi predsedstvo, v celoti zavezana boju proti nezakoniti trgovini s tobačnimi izdelki. Potekalo bo od 28. junija do 5. julija v Ženevi, torej bomo to temo nekako delili s švedskimi prijatelji, saj bomo Čehi ravno v tem času predali predsedovanje prijateljem v Stockholmu. To je bistvo mojega odgovora. Avril Doyle Rada bi se zahvalila predsedniku. Nočem, da bi zaradi mojega vprašanja postal paranoičen. Nenazadnje je bilo zastavljeno že v decembru. Sem proti kajenju in ne proti kadilcem. Vsi se strinjamo, da jim mora biti zagotovljena vsa pomoč: nikotin, zdravljenje z nadomestki itd. Kljub temu pa se moramo zavedati negativnih posledic, ki jih ima pasivno kajenje na tiste, ki ne kadijo, in s tem vprašanjem nisem hotela izpostaviti osebno vas. Ali mi lahko zagotovite, da boste še pred koncem češkega predsedovanja ratificirali okvirno konvencijo - da ali ne? Zelo pomembno bi bilo, če bi mi lahko dali to zagotovilo. Nenazadnje so cigarete edini zakoniti izdelek na policah naših trgovin, ki je, če ga potrošniki uporabljajo v skladu z navodili, kriv za smrt enega od dveh potrošnikov. Res zelo zanimivo. Mairead McGuinness Zahvaljujem se vam odkritost, gospod predsednik. Citirali ste svojo mater - ker sem tudi sama mater, ali vas lahko pozovem, da prenehate s kajenjem, istočasno pa sočustvujem z vašim mučnim stanjem v stavbi? Če bi bili na Irskem, bi se znašli zunaj na mrzlem. Moje vprašanje se glasi: ali ste kdaj pomislili, da bi dali dober zgled in prenehali s to slabo razvado, hkrati pa k temu pozvali tudi vaše senatorje? Alexandr Vondra predsednik Sveta. - Da zaključim s to nekoliko nenavadno večerno razpravo, moja mati je kadila, ko je bila noseča, pa sem podpredsednik vlade Češke republike, brat in sestra pa sta oba v zelo dobri kondiciji. Tudi moja žena je kadila in še vedno kadi. Imava tri nečakinje, zelo inteligentne otroke - to so moji osebni pogledi. Opazil sem, da je to vprašanje še zlasti zanimivo na Irskem in vem, da ste sprejeli ukrepe. Datum naše ratifikacije je v rokah poslancev v češkem parlamentu in senatu. Parlament je suveren. V domovini se trenutno borim za najhitrejšo možno ratifikacijo Lizbonske pogodbe. Med razpravo o Lizbonski pogodbi me člani senata pogostokrat vprašajo, ali bodo s sprejetjem Lizbonske pogodbe lahko obdržali pravice glede kajenja na nekaterih javnih prostorih. Pa se znajdem v dilemi. Kaj je pomembnejše: Lizbonska pogodba ali to? Vendar vam lahko zagotovim, da bo vlada storila vse, kar je v njeni moči, da bo ratificirala obe pogodbi. Podpisali smo obe pogodbi in dolžnost vlade je, da stori vse, kar je v njeni moči. Predsednik Na vprašanja, ki zaradi pomanjkanja časa niso bila obravnavana, bo odgovorjeno pisno (glej Prilogo). Predsednik S tem se je čas za vprašanja Svetu iztekel. (Seja je bila prekinjena ob 7.15 in se je nadaljevala ob 9.00)

Földrengés az olaszországi abruzzi régióban (vita) Elnök A következő napirendi pont a Bizottság nyilatkozata az olaszországi Abruzzo régióban bekövetkezett földrengésről. Siim Kallas , a Bizottság alelnöke. - Elnök úr! A Bizottság részvétnyilvánítását küldi mindazoknak a családoknak, akik elveszítették szeretteiket a közelmúltban bekövetkezett olaszországi földrengésben. A Bizottság már a földrengést követő első órák óta szoros kapcsolatot tart fenn az olasz polgári védelmi hatóságokkal. A tagállamok már a katasztrófa korai szakaszában elkezdték felajánlani segítségüket a közösségi polgári védelmi mechanizmus útján. Bár a földrengés rendkívül erős volt és hatalmas pusztítást okozott, a nemzeti erőforrások képesek voltak megtenni az azonnali válságkezelő lépéseket. Április 10-én azonban Olaszország műszaki szakértőket kért, hogy a földrengésben megsérült épületek stabilitásának elemzésével támogassák az országot. Nyolc nemzeti és bizottsági szakértőből álló csoportot választottak ki. A csoport április 18-án indult el a helyszínre. Az épületek stabilitásának megállapítása mellett a csoport javaslatokat tesz a sérült épületekkel kapcsolatos megoldásokra is. A Bizottság jelenleg is együttműködik az olasz hatóságokkal további európai uniós támogatások lehetőségeinek azonosítása érdekében. A lehetőségek között szerepel az EU szolidaritási alapja, valamint a strukturális és vidékfejlesztési alap átcsoportosítása. Ez a földrengés tragikus emlékeztetés arra, hogy a természeti katasztrófák folyamatos fenyegetést jelentenek az összes tagállamra nézve. Az elmúlt évtizedben a földrengések, hőhullámok, erdőtüzek, árvizek és viharok sok embert megöltek Európában, megsemmisítettek drága infrastruktúrákat és értékes természeti területeket. A tagállamoknak és a Közösségnek egyesíteniük kell erejüket a katasztrófák és azok hatásainak megelőzésére, valamint egy gyors és hatékony európai katasztrófaelhárítás felépítésére. A tapasztalatok azt mutatják, hogy integrált és több veszélyre kiterjedő megközelítési módot kell alkalmaznunk a katasztrófák megelőzésére és az azokra adott azonnali reagálásra szolgáló hatékony intézkedések kidolgozására, amint ezt a Bizottság 2008. márciusi, a katasztrófaelhárítási képesség megerősítéséről szóló közleménye felvázolja. Emellett 2009 februárjában a Bizottság elfogadott egy közösségi megközelítési módot a természeti és az ember okozta katasztrófák megelőzéséről, amely a legkorszerűbb módszereket képviseli és előkészíti az utat a Bizottság jövőbeni kezdeményezései számára. Javasolja a meglévő megelőzési eszközök közötti konzisztencia javítását és azok kiegészítését, és ilyen módon az EU cselekvése által hozzáadott érték megerősítését. A Bizottság nagyra értékelné, ha visszajelzést kapna az Európai Parlamenttől az ebben a fontos közleményben javasolt megközelítési módról. Ezenkívül köszönetet mond az EU gyorsreagálású képességével kapcsolatos előkészítő munkáért, amelyet az Európai Parlament a 2008. és a 2009. évi költségvetésbe felvett, a Bizottság a tagállamokkal együtt jelenleg azt vizsgálja, hogyan lehet továbbfejleszteni az EU általános azonnali reagálási képességeit. Ezek a kezdeményezések együttesen hozzájárulnak egy valódi európai katasztrófa-elhárítási politika kialakításához, amely mindenféle katasztrófa esetén bevethető lenne. Elnök Köszönöm, Kallas úr. Szeretném megragadni a lehetőséget arra, hogy üdvözöljem a Bizottság alelnökét, Tajani urat, és nehogy megdorgáljanak engem azért, hogy gondatlan vagy érzéketlen vagyok, szeretném emlékeztetni Önöket arra, hogy tegnap már megemlékeztünk egyperces csenddel a katasztrófa áldozatairól. Gabriele Albertini Elnök úr, hölgyeim és uraim! 2002 és 2007 között a földrengés volt a negyedik leggyakoribb természeti katasztrófa az Európai Unióban. Az Abruzzo régióban bekövetkezett legutolsó és szomorú módon a legsúlyosabb tragédia után közös erővel kell szembenéznünk ezekkel a szörnyű eseményekkel, amelyek az Unió sok országának közös problémái. Jelenleg az európai szolidaritási alap és a közösségi polgári védelmi mechanizmus áll a rendelkezésünkre: két olyan eszköz, amely rendkívül fontos, mégis elégtelen az Európához hasonló, földrengésekkel fenyegetett térségben. Az abruzzói földrengés esetében feldolgozás alatt áll a szolidaritási alaphoz történő hozzáférési kérelem, az elpusztult területek újjáépítéséhez. Ez a szám elérheti az 500 millió eurót is, amint erről a Bizottság alelnöke, Antonio Tajani a sajtót tájékoztatta. Még nem lehet számszerűsíteni ennek a földrengésnek a mértékét és az okozott kárt: Abruzzo régiónak sürgős és jelentős beavatkozásra van szüksége, amelyet az olasz kormány azonnali és alapos módon kezelt már a földrengést követő első percektől kezdve. Ehhez a cselekvéshez azonban európai koordinációra van szükség, a nemzeti és a helyi hatáskörök tiszteletben tartásával. 2007. november 14-én maga a Parlament egyhangúan elfogadott egy állásfoglalást a földrengések regionális hatásairól, az ilyen jellegű tragikus események által okozott károk megelőzése és kezelése tekintetében. Ennek a dokumentumnak kell kiindulási pontként szolgálnia az ezzel kapcsolatos koordinált európai politikához, amint ezt Vakalis úr további 50 parlamenti képviselő által is aláírt írásbeli kérdése is megállapítja. Ezért abban reménykedünk, hogy az Európai Bizottság továbbviszi az ebben az állásfoglalásban megfogalmazott gondolatokat és alkalmazza azokat a földrengések megelőzésére és kezelésére szolgáló európai cselekvési program létrehozásához. Gianni Pittella Elnök úr, hölgyeim és uraim! Szeretném újból kifejezni részvétemet az Olasz Parlament képviselői és az Európai Parlament szocialista képviselőcsoportjához tartozó összes képviselő nevében, az áldozatok családjai, Abruzzo régió és lakosai, valamint egész Olaszország felé. Azt is szeretném elmondani, hogy képviselőcsoportunk, amely kezdettől fogva a tragédiától sújtott emberek mellett állt, delegációt küld Abruzzo régióba elnökünk, Schulz úr vezetésével. A számok rémületesek: az igaz, amint ezt Albertini úr mondta, hogy még nem ismerjük a végleges számokat, ennek ellenére is elmondhatjuk, hogy a halálos áldozatok száma 300 körül van. Ez tragédia: 50 000 evakuált, sok ezer ház megsemmisült, sok száz középület elpusztult, közöttük iskolák, és egy elismert kulturális, régészeti és művészeti örökség romokban hever. Az Olasz Köztársaság elnökének, Giorgio Napolitano úr szavaival élve elmondhatjuk, hogy az eseményekre adott reagálás azonnali és hatékony volt. Ez a reagálás az államtól érkezett, de nem állami szereplőktől is; a világtól, önkéntesektől, olaszországi és más közösségektől, tartományoktól, régióktól, a Vöröskereszttől és a tűzoltóságtól: ez a szolidaritásnak valóban rendkívüli megnyilvánulása. Talán az olasz kormánynak - valójában jobb, ha figyelmen kívül hagyják a "talán” szót - az olasz kormánynak el kellett volna fogadnia azt a javaslatot, hogy vonják össze a népszavazást az európai választásokkal és a közigazgatási választásokkal, mert így meg lehetett volna takarítani néhány százmilliót, amelyet most fel lehetne használni a földrengés károsultjainak megsegítésére. Európának meg kell tennie bizonyos válaszlépéseket: először is aktiválnia kell a szolidaritási alapot; alig néhány órával a tragikus események után beszéltünk erről Tajani alelnök úrral. Másodszor: át kell csoportosítani a strukturális alapokat, és harmadszor, biztos urak, fel kell használni a korábbi és új programtervezési időszakok fel nem használt pénzeszközeit. Negyedszer, módosítani kell a kohéziós politikára és a strukturális alapokra vonatkozó szabályokat, az I. célkitűzés alapján történő visszaállítási lehetőség tekintetében, vagyis a hátrányos helyzetű, fejletlen régiókban, amely régiókban a kivételesen súlyos természeti események következtében a GDP, vagy a felhalmozott vagyon a közösségi átlag 75%-a alá csökken. Tehát nem valami ad hoc törvényt akarunk Abruzzo régió helyzetének szabályozására, hanem olyan törvényt szeretnénk, amely az összes olyan régióra vonatkozik, amely hasonló helyzetbe kerülhet. Ötödször, meg kell vizsgálnunk a Bizottsággal a gazdasági tevékenységekre és az újjáépítési munkára vonatkozó adócsökkentés lehetőségét, amely reményeink szerint újból beindul Abruzzo régióban. És végül, felszólítok az építőanyagokra vonatkozó irányelv végrehajtására, amelyet a Parlament a közelmúltban korszerűsített és továbbfejlesztett. Összegezve, ilyen súlyos tragédiák esetén nincs szükség nagy szónoki képességekre, sokkal inkább hatékony, kézzelfogható reagálásokra van szükség, és nagyon oda kell figyelni arra, hogy a földrengés törmelékei ne váljanak további profittermelés és tiltott gyakorlatok helyszínévé, amelyekből nagy bűnözői csoportok tömhetnék a zsebüket. Ébernek kell lennünk és minden tőlünk telhetőt meg kell tennünk: mindnyájunknak azon kell fáradoznunk, hogy segítségünkkel az Abruzzo régióban élő barátaink újból tudjanak mosolyogni. Patrizia Toia Elnök úr, hölgyeim és uraim! Az országomban bekövetkezett szörnyű tragédia a fontos központi Abruzzo régióra és Aquila városára sújtott le. Ez a katasztrófa lesújtott emberéletekre, köztük fiatalokra is; tönkretett házakat, az otthonainkat; templomokat, vagyis az istentiszteleti helyeinket; emlékműveket, tehát a kultúránkat; társaságokat, tehát a munkahelyeinket; egyetemeket, vagyis tanulási központjainkat; és hatalmas pusztítást hagyott maga mögött. Valamennyien összesereglettünk ezek körül az emberek körül, és most elmondhatjuk a következőket: először is, nagy méltósággal viselkedtek, annak ellenére, hogy ennyire közvetlenül és kézzelfoghatóan érintette őket a csapás, elveszítették legértékesebb tulajdonaikat, például az otthonukat - és amint tudjuk, az otthon az olasz kultúra középpontjában helyezkedik el -, ezek az emberek mégis méltósággal viselkedtek és újra akarják kezdeni az életüket, újra akarják építeni, amijük volt, saját településüket, azon a helyen, amely azt a települést jelképezi, saját hagyományaik és a folytonosság megőrzésével. A régió egyetemének, valamint kis- és középvállalkozásainak fontosságára gondolok, amelyek jelenleg nagyon megszenvedik a súlyos gazdasági nehézségeket és a helyreállítás hiányát. Azt is el kell mondanom, hogy az intézmények részéről is rendkívüli megmozdulást tapasztaltunk: a kormány, a Parlament, az összes ellenzéki erő, a többséggel együtt, amely nagy bölcsességgel és felelősséggel, az egyhangúság jegyében tekint az elvégzendő munkára: helyi intézmények, önkéntesek, a polgári védelem, ezer meg ezer fiatal és felnőtt ment Abruzzóba, társadalmi csoportok, egyesületek és a katolikus közösség képviselői; mindenki megtette a maga hozzájárulását. Még azok is tettek valamit, akik nem utaztak a helyszínre: gazdasági vagy kulturális szempontból, országunk teljes kulturális, társadalmi és gazdasági szférája megmozdult, ami nagyon fontos. Ám az újjáépítés kapcsán is fontos lesz erre emlékezni, amint Pitella úr mondta, mert a tragédia pozitív aspektusai mellett napvilágra kerültek építkezési módszereink strukturális gyengeségei, és meggyőződésem, hogy ezen a téren az igazságszolgáltatás jogos igénye mellett kötelezettséget kell vállalnunk a felelősség kiderítésére és az újjáépítésre. Hadd mondjak egy szót Európáról, elnök úr: amikor a katasztrófa bekövetkezett, Európa mellénk állt, és a jövőben is ezt fogja tenni a pénzalapokon és az említett cselekményeken keresztül. Látható jelenlétet is szeretnék, hogy Európa felismerhető legyen, nemcsak az odaérkező pénzen keresztül, hanem az arcokon és az intézményeken is. Javaslom, hogy a Parlament közös delegációja tegyen látogatást a régióban, minden pompa nélkül, minden nyilvánosság nélkül, csak azért, hogy elmondhassuk: Európa intézményekből és emberekből áll, és ezek az intézmények és emberek támogatást akarnak nyújtani és folyamatosan támogatják Aquilát, Abruzzót és országomat, amely szintén súlyos károkat szenvedett. Roberta Angelilli Elnök úr, hölgyeim és uraim! Én is szeretnék köszönetet mondani a Közösség intézményeinek az Olaszországnak és az embereknek nyújtott támogatásért, akiket a földrengés sújtott. Nagyon nehéz napok voltak ezek, amelyeket tovább súlyosbítottak az elmúlt 48 óra időjárási viszonyai. De a gyász és a pusztulás után eljön a gyakorlati javaslatok és az újjáépítés ideje, Abruzzo régió jövője helyreállításának ideje. Azt kérjük az európai intézményektől, hogy vegyék ki a részüket; a Bizottság valójában már vállalt garanciát Tajani alelnök úr útján, aki közvetlenül a katasztrófa után nagyon gyorsan biztosított minket elkötelezettsége felől. Amint ezt ma maga a Bizottság is megerősítette, először is ellenőriznünk kell minden rendelkezésre álló pénzügyi forrást, gondoskodnunk kell a természeti katasztrófák esetére tartalékolt Európai Szolidaritási Alap azonnali aktiválásáról, majd keresni kell a lehetőséget az Európai Szociális Alap és más közösségi programok teljes felhasználhatóvá tételére és átcsoportosítására, a foglalkoztatás és a vállalkozások támogatása céljából. Különös hangsúllyal felhívjuk azonban a figyelmet rendkívüli jogi intézkedések bevezetésének lehetőségére: adócsökkentések, ösztönzések és segélyek, lehetőleg a jelenleg érvényben lévő de minimis rendelkezések alóli kivételként. Ezeket az intézkedéseket az Európai Uniónak kell engedélyeznie, két-három éves érvényességi idővel, vagyis a szükséghelyzet és az újjáépítés lezárásáig szükséges időre. Ezekben a kérdésekben és ezekről a célkitűzésekről, amint ezt a mai vita is megmutatta, valamennyien egyetértünk, nincsenek nézeteltérések. Én is azzal szeretném befejezni, hogy teljes szívemből az áldozatokra, családjukra és az érintett emberekre gondolok, de a térségből származó olasz nőként, amire különösen büszke vagyok, szeretnék még egyszer külön köszönetet mondani az intézmények, az összes politikai párt és mindenekfelett a mentőcsapatok, a polgári védelem és a Vöröskereszt erőfeszítéseiért. Köszönetet mondok továbbá az önkéntes szervezeteknek és az egyes polgároknak, akik megtették azt, amit tudtak, és vagy személyesen hozzájárultak, vagy pedig pénzt adtak, hogy kifejezzék szolidaritásukat és valódi segítséget nyújtsanak; ők valóban a hatékonyság és az emberség kiemelkedő példái. Monica Frassoni Elnök úr, hölgyeim és uraim! A Zöldek/ az Európai Szabad Szövetség Képviselőcsoportja csatlakozik az összes előttem felszólalt képviselőtársunkhoz, és mi is kifejezzük együttérzésünket, erős szolidaritásunkat és támogatásunkat mindazok felé, akiket ez a hatalmas tragédia sújtott, ez a katasztrófa, ez a természeti csapás, amelyet azonban okok egész sora idézett elő, és remélem, hogy az Európai Unió érzékelhetően, pozitívan tud hozzájárulni a helyzet megoldásához. Egy valamit nem lehet letagadni: ennek a földrengésnek a következményei sokkal kevésbé súlyosak lehettek volna, a tragédiának nem kellett volna ilyen mértékűnek lennie, mert egyértelmű, hogy épületek és házak egész sora összeomlott, pedig ennek nem kellett volna megtörténnie. Hanyagság történt, csalás és megtévesztés történt, és meg kell állapítanunk, ki ezért a felelős, mert ez is elengedhetetlen része az újjáépítésnek, mert ez jelenti Abruzzo, a lakosság és az egész ország számára a morális helyreállítást. Az újjáépítést ki kell használnunk lehetőségként a hatalmas innovációra a fenntartható fejlődés területén azoknak az embereknek a javára, akik megmutatták mindnyájunknak, hogy nemcsak hatalmas méltóság lakozik bennük, hanem nagy bátorság és az újrakezdés mindent elárasztó vágya is. Ezen a ponton az lenne a legkevésbé demagóg, leginkább gyakorlatias megközelítési mód, ami lehetővé tenné Európa számára az azonnali cselekvést a vészhelyzeti erőfeszítések és az újjáépítés támogatására Abruzzóban, ha felülvizsgálnák a régió 2007-2013. évi működési programját, vagyis a strukturális alapokat Az abruzzói működési program jelenleg 140 millió eurót biztosít európai társfinanszírozásként a program összesen 345 millió euró költségéhez, a különbözetet pedig nemzeti társfinanszírozás biztosítja. Természetesen tisztában vagyunk azzal, hogy az egyik probléma, amellyel szembe kell néznünk, az a társfinanszírozás megszervezése azokhoz a pénzalapokhoz, amelyeket az Európai Unió biztosan meg fog adni, és ebben a kérdésben nekünk, parlamenti képviselőknek rendkívül ébernek kell lennünk. Amint már mondtam, először és elsősorban azt kell kérnünk, hogy az Abruzzo számára már betervezett más európai pénzalapokat, például a szociális alapot, vizsgálják felül és csoportosítsák át az újjáépítést szolgáló intézkedésekre és prioritásokra. Ezzel kapcsolatban, az abruzzói működési programnak tartalmaznia kell a más olaszországi régiók számára elkülönített strukturális alapok újraelosztását, mert ezek a célok most fontosabbak. Tudjuk, hogy az Európai Bizottság hajlandó értékelni a támogatásokat, és ugyanez a mechanizmus felhasználható más tagállamok esetében is. Ezt követően az olasz hatóságoknak, elsősorban a kormánynak, az összes érintett helyi szerv együttműködésével gyorsan ki kell számolniuk a bekövetkezett károk közvetlen költségeit, hogy tartani tudják a kérelmek benyújtásának 2009. június 15-i határidejét az Európai Szolidaritási Alap keretein belül nyújtott pénzeszközök elnyeréséhez. A biztosított támogatás összege függ a bekövetkezett károktól, de semmiképpen sem lehet több néhány millió eurónál. Ez a pénzalap pontosan azért van, hogy gyors, hatékony és rugalmas gazdasági segítséget nyújthassunk, ezért az olasz hatóságoknak feltétlenül számszerűsíteniük kell a károkat, ellenkező esetben a finanszírozás nehézségekbe fog ütközni. A nemzeti hatóságoknak emellett az Európai Beruházási Bankhoz benyújtandó hiteligénylésen is dolgozniuk kell, hogy biztosítható legyen a megfelelő összeg a régió gyors és fenntartható újjáépítéséhez. Roberto Musacchio Elnök úr, hölgyeim és uraim! Az első a sok ártatlan áldozat meggyászolása, utána következik a mentési erőfeszítések melletti elkötelezettség, a vészhelyzet leküzdése és az újjáépítés, amelynek során Olaszország minden tőle telhetőt megtesz. Az európai segítség rendkívül fontos ebben a helyzetben, ugyanakkor szükségünk van egy európai keretrendszerre az ilyen katasztrófák megelőzésének elősegítéséhez, amelyeknek gyakran nemcsak természeti okai vannak; ezért szükségünk van egy megelőzési keretrendszerre, egy természeti katasztrófákra figyelmeztető rendszerre, amelyre felépíthetjük a polgári védelmet és a megelőző hálózatot. Mindemellett szükségünk van egy olyan földpolitikára, amely biztosítja a garantált szabványokat a föld olyan módon történő használatához, amely tiszteletben tartja annak egyensúlyát, valamint biztonságos építkezési szabványokra. Az abruzzói földrengés mindezeket a kérdéseket felveti, és bár nem szeretnék vitát kezdeményezni, de ki kell vizsgálnunk minden felelősséget, hogy elkerülhessük ezeknek a súlyos eseményeknek a megismétlődését, és mindenekfelett a föld helyreállítására kell összpontosítanunk az új bontási munkák helyett. Ezért a talajvédelmi keretirányelv elfogadása is létfontosságú, amely strukturális támogatást nyújt az európai földek megfelelő kezeléséhez, és az európai pénzalapokat át kell alakítani a megfontolt földpolitikának megfelelően, és ezáltal létre kell hozni egy egészséges környezetet és jó munkahelyeket. Reinhard Rack (DE) Elnök úr, bizottsági alelnök úr! Olasz képviselőtársaink nagyon helyesen nagyon fontosnak tartották ezt a vitát országuk szempontjából, és szót kértek, ez a vita azonban az összes európairól is szól. Elvégre egyetlen európai közösséget alkotunk. Nagyon örülünk annak, hogy a rendelkezésünkre állnak a szolidaritási alap által biztosított lehetőségek, és azt szeretnénk, ha a lehető leginkább célzottan használnák fel ezeket a forrásokat - ide számítva az olasz kormányt és a regionális szerveket is. Szeretnénk még egyszer kifejezni a számos áldozat iránti együttérzésünket, és reméljük, hogy Európa képes lesz a lehető leggyorsabban enyhülést nyújtani. Armando Veneto (IT) Elnök úr, hölgyeim és uraim! Csak szeretném felhívni a figyelmet az erre a tragikus eseményre adott olaszországi és európai reagálásra. Amikor ilyen események történnek, akkor láthatóvá válik az ország és a Közösség kohéziója, amely táplálja az általános szolidaritás és béke reménységét, ide számítva a belső békét is, amelyet Európában élvezhetünk. Azt is szeretném elmondani, hogy természetesen nyíltan és sürgősen felelősségre kell vonnunk azokat, akik felelősek a rosszul elvégzett építkezésekért, ami miatt a szomszédos épületek eltérően reagáltak a katasztrófára. És végül, a mellékszálakon volt némi vita a földrengések előrejelzésének lehetőségéről; ennek részleteibe most nem fogok belemenni, csak annyit szeretnék mondani, hogy a radonnal kapcsolatos tanulmányok azt jelzik, hogy a földrengéseket mindig megelőzi a radon-koncentráció emelkedése. Ezért úgy vélem - és ezt minden tudományos kutatásról elmondhatjuk -, hogy Európa az összes struktúráját felhasználhatja és fel is kell használnia az ezzel kapcsolatos további tanulmányok ösztönzésére, ugyanis - mivel ilyen a tudomány természete - ez is hozzájárulhatna az ilyen pusztító események előrejelzésének tisztán hipotetikus lehetőségéhez. Siim Kallas , a Bizottság alelnöke. - Elnök úr! Nem kétséges, hogy a szolidaritás erős érzését tapasztalhatjuk az összes tagállam és a Bizottság részéről ezzel a szörnyű földrengéssel kapcsolatban. Léteznek segítségnyújtási mechanizmusok, és a Bizottság szolgálatai azonnal cselekedtek. Mindent az olasz hatóságokkal való szoros együttműködésben kell végrehajtani. Tavaly a görögországi erdőtüzek hatalmas csapását szenvedtük el, azt megelőzően Portugáliában voltak erdőtüzek, Németországban és a Cseh Köztársaságban pedig árvizek pusztítottak. Az Európai Unió minden ilyen esetben kifejezte szolidaritását, és minden tőle telhető segítséget megadott. Ebben az esetben is ezt fogja tenni. Először is várjuk a károk mértékével kapcsolatos számításokat, hogy utána dönthessünk a szolidaritási alap lehető legjobb felhasználásáról. Maga a Bizottság nem kezdeményezheti a szolidaritási alap pénzeszközeinek felhasználását; ezt csak a tagállam igényének kézhez vétele és a károk mértékének kiszámítása után tehetjük meg. Sok képviselő felvetette a strukturális alapok átcsoportosításának kérdését, a Regionális Politikai Főigazgatóság már tárgyal erről a kérdésről. Munkatársam, Danuta Hübner hamarosan a térségbe látogat, és megvitatja a konkrét lehetőségeket. Folyamatos kapcsolatban állunk a római polgári védelmi hivatallal, hogy segíthessünk, és hogy megkönnyíthessük a szolidaritási alaphoz benyújtandó kérelem előkészítését, tehát a Bizottság kétségtelenül minden tőle telhetőt megtesz a katasztrófa áldozatainak megsegítésére. Ami a biztonságos építkezési standardokat illeti, ezek a standardok léteznek, a kérdés csak az, mennyire tartják be ezeket a standardokat a tagállamokban. A standardok egyértelműen léteznek: léteznek irányelvekben, de léteznek a nemzeti törvényekben is. Polgári védelmi mechanizmusunk, amelynek szíve egy napi 24 órában működő megfigyelési és tájékoztatási központ, együttműködik a tagállamokkal a katasztrófamegelőzés, valamint a katasztrófák következményeinek felszámolása területén. A Bizottság nevében még egyszer szeretném kifejezni részvétemet. Minden tőlünk telhetőt megteszünk, hogy segítséget nyújtsunk a katasztrófasújtott területen élő embereknek. Elnök A vita lezárásaként, a magam és az Európai Parlament Elnöksége nevében megragadom a lehetőséget, hogy újból kifejezzem részvétemet és együttérzésemet az áldozatok és az érintett családok felé, és természetesen minden lehetséges támogatást megígérek a súlyos csapástól sújtott régió lakosságának. A vitát lezárom.

12. Procédure de demande unique de permis de résidence et de travail ( Pervenche Berès Monsieur le Président, j'espère ne pas me tromper, mais j'ai l'impression que sur l'article 12, paragraphe 2, point e, vous auriez dû mettre aux voix le texte original, ce que nous n'avons pas fait.

Genomförandet av tjänstedirektivet (debatt) Talmannen Nästa punkt är ett betänkande av Evelyne Gebhardt, för utskottet för den inre marknaden och konsumentskydd, om genomförandet av tjänstedirektivet 2006/123/EG. Evelyne Gebhardt föredragande. - (DE) Herr talman, mina damer och herrar! Här i Europaparlamentet har vi under en lång tid diskuterat tjänstedirektivet och uttryckt många synpunkter i våra debatter på hur det bör genomföras och hur vi kan se till att tjänsteleverantörerna har fri rörlighet inom EU. Detta har varit en viktig politisk fråga. Därför har vi i parlamentet beslutat att vi inte bara vill skapa lagstiftningen utan även övervaka hur tjänstedirektivet faktiskt införlivas i medlemsstaterna. Det ligger i vårt intresse att direktivet införlivas ordentligt och på lämpligt och korrekt sätt. Kommissionen har också samtyckt till att hjälpa oss i detta avseende. Jag vill därför tacka kommissionsledamot Michel Barnier, som har försett oss med värdefull information i denna fråga. Det är särskilt fyra specifika områden som är intressanta för oss, nämligen utvärderingen, de gemensamma kontaktpunkterna, det administrativa samarbetet och direktivets tillämpningsområde. Angående den första punkten vill jag säga följande: Den ömsesidiga utvärderingen är en av kärnfrågorna, som vi, som parlament, och jag, som dåvarande föredragande, faktiskt sade att vi var emot, eftersom den innebär fruktansvärt mycket byråkrati i medlemsstaterna. Jag har också fått höra från medlemsstaterna i dag att det utan tvivel finns klagomål på byråkratin. Jag vill dock återigen bara göra det mycket tydligt för medlemsstaterna att det var de som ville detta, inte parlamentet! De införde den ömsesidiga utvärderingen i lagstiftningen och därför bör de själva ta ansvar för detta, även om exempelvis det lokala samhället har börjat diskutera vad Europa har gjort mot dem återigen. Angående den andra frågan som gäller de gemensamma kontaktpunkterna vill jag säga att detta är svaret på vad vi har gjort i politisk mening. Vi sade tydligt att principen i tjänstedirektivet inte är ursprungslandsprincipen utan destinationsprincipen. Detta innebär att tjänsteleverantörerna måste respektera lagstiftningen i den stat som de är verksamma i. Därmed blir det ännu viktigare att de gemensamma kontaktpunkterna inte bara kan ge dem information om den lagstiftning som de måste respektera utan även den hjälp som krävs för att de verkligen ska kunna tillämpa lagstiftningen korrekt och konsekvent i medlemsstaterna. Jag tycker därför att det är beklagligt att detta ännu inte har skett på ett särskilt tillfredsställande sätt, trots att dessa gemensamma kontaktpunkter har inrättats i flera medlemsstater - även om så inte är fallet med alla än så länge. I några fall är de bara Internetportaler. Det är inte tillräckligt för oss i Europaparlamentet - det måste finnas mer bakom dessa gemensamma kontaktpunkter. Det måste finnas personer bakom dem som verkligen kan bistå tjänsteleverantörer på området. Ett problem här är det språk som används. Det är inte tillräckligt att använda det lokala språket och kanske engelska. Enligt min åsikt - och parlamentet har uttalat sig på liknande sätt - är det viktigt för tjänsteleverantörer att även språket i grannlandet talas. Jag säger detta med ena ögat på vår polska president - i gränsområdet mellan Tyskland och Polen bör tyska erbjudas i Polen och polska i Tyskland så att informationen och hjälpen verkligen är bra och även små företag, som inte alla är engelskkunniga, faktiskt kan delta i gränsöverskridande verksamhet. Administrativt samarbete är en annan viktig punkt och på detta område går vi åt rätt håll. Medlemsstaterna har dock fortfarande väldigt mycket kvar att göra i fråga om samarbete och utbildning av tjänstemän, så att systemet verkligen kan användas på ett bra sätt. Avslutningsvis kommer vi till tillämpningsområdet, där jag återigen vill göra det mycket klart och tydligt att vi undantog alla tjänster av gemensamt ekonomiskt intresse från tillämpningsområdet i artikel 16. Jag räknar med att medlemsstaterna respekterar detta. Om de vill inbegripa dessa tjänster i tjänstedirektivets tillämpningsområde så är det deras rättighet, men i så fall får de inte behandla allting som en del av tjänstedirektivet, utan det är i stället deras eget avsiktliga politiska ställningstagande och någonting som de själva också bör ta ansvar för. Det är vad jag kräver av medlemsstaterna i detta sammanhang. Michel Barnier Herr talman! Tack för dina välkomnande ord. Även jag är glad över att få vara tillbaka här i parlamentet, vilket jag är varje månad. Jag vill tacka parlamentet och särskilt Evelyne Gebhardt för visad otålighet och vaksamhet. Jag kan förstå varför parlamentet är krävande när det gäller ett korrekt genomförande av tjänstedirektivet, som antogs för drygt fyra år sedan. Evelyne Gebhardt talade om långdragna diskussioner här i parlamentet. Denna fråga diskuterades redan tidigare, även utanför parlamentet. Jag minns vissa av de hetsiga debatter vi har haft i frågan. Debatterna har ofta varit intressanta och ibland aningen irrationella. Evelyne Gebhardt, jag har heller inte glömt den avgörande roll som parlamentet, sporrat av er och Malcolm Harbour, har spelat för att förbättra kommissionens första förslag och förmå oss att ta oss ur det dödläge som vi hade hamnat i vid det tillfället. Detta skedde samtidigt som man bevarade direktivets övergripande struktur, som syftar till att öka tillväxten och sysselsättningen - vilket uppenbarligen är en av huvudfrågorna på den inre marknaden - eftersom det i dag är tydligt att nio av tio nya arbetstillfällen i EU:s ekonomi skapas inom tjänsteekonomin. Jag kan även berätta att jag är mycket angelägen om att nya arbetstillfällen skapas inom industrisektorn. Detta ger uppenbart upphov till andra frågor rörande en EU-politik som vi bör främja i syfte att bibehålla en bas för industriell tillverkning. Tjänster är dock den huvudsakliga källan till tillväxt och sysselsättning. Med Evelyne Gebhardts nya betänkande har parlamentet återigen bekräftat sitt engagemang i denna fråga och Evelyne Gebhardt har själv visat att hon är mycket målmedveten, om jag får säga så. Jag är personligen glad över att hon är målmedveten i det här fallet, när det handlar om att övervaka införlivandet och ett korrekt genomförande av detta direktiv, som är en nödvändig förutsättning för att fullborda den inre marknaden för tjänster. Nu när jag står här inför er, fyra år efter det att direktivet antagits, har det redan lett till konkreta resultat. Vi har fått över 1 000 anmälningar om ändringar av lagstiftningen i medlemsstaterna. Vissa tillfällen har det varit internationella texter eller ramtexter som har medfört ändringar i sektorerna i varje land eller till och med i varje region. Flera tusen ändringar i den nationella eller regionala lagstiftningen har redan skett till följd av de incitament som detta direktiv har gett. Vi anser att det fortfarande finns stor potential och vi måste därför gå vidare. Evelyne Gebhardt tog upp en mycket viktig fråga som gäller ett av tjänstedirektivets instrument - de gemensamma kontaktpunkterna. Jag stöder helhjärtat den ambitiösa inställning som parlamentet har intagit för att se till att dessa kontaktpunkter mycket snabbt blir riktiga administrativa portaler som gör det möjligt för företagen att fullgöra sina förfaranden och formaliteter online - och detta inbegriper dem som inte omfattas av själva tjänstedirektivet. Med detta i åtanke arbetar vi tillsammans med medlemsstaterna för gränsöverskridande driftskompatibilitet av elektroniska signaturer. Jag kommer även att lägga fram en text för er, troligtvis i slutet av året, om elektroniska signaturer och gränsöverskridande driftskompatibilitet för elektroniska identifikationssätt och dokument. Jag håller också med er om att det är viktigt att tillhandahålla gemensamma kontaktpunkter som verkligen är flerspråkiga - vilket är en viktig del av deras mervärde - så att människor kan använda dem på sitt eget språk och få svar på sitt eget språk, även över gränserna, och att detta instrument - de gemensamma kontaktpunkterna - blir tillgängligt, särskilt för små och medelstora företag. Ett sätt att underlätta det administrativa samarbetet och utveckla de gemensamma kontaktpunkterna på, vilket ni vill, är att samtidigt förbättra kvaliteten på elektroniska översättningar. Vi måste kanske diskutera detta senare i fråga om patent. Jag är själv engagerad i kollegiet och tillsammans med mina kolleger som är ansvariga för de olika programmen, eftersom de är uppdelade mellan flera olika generaldirektorat, i att öka forskningen om och utvecklingen av elektroniska program. Detta för att se till att vi har högsta kvalitet och ytterst avancerade översättningar så snart som möjligt inte bara för patentet, utan även för annan användning, till exempel de gemensamma kontaktpunkterna och informationssystemet för den inre marknaden (IMI). För oss alla här, som måste arbeta på mer än 23 språk, kommer det att göra stor skillnad att kunna få en perfekt översättning tack vare dessa datoriserade och elektroniska program. Jag delar även parlamentets åsikt om behovet av att utbilda nationella tjänstemän så att de utvecklar en sann kultur av administrativt samarbete, på de områden där de inte redan har det. Evelyne Gebhardt, vi kommer även att fortsätta att främja användningen av IMI, som jag alldeles nyss nämnde. Jag såg nyligen över detta och i dag är nästan 5 000 europeiska myndigheter registrerade i IMI och mitt mål är mycket enkelt: Jag vill att IMI ska bli ett slags administrativ Facebook-version, om jag kan använda det uttrycket, med en översättningsresurs. Mitt koncept innehåller tre mycket viktiga instrument för att föra Europa närmare sina medborgare och de små och medelstora företagen. Dessa är de gemensamma kontaktpunkterna, IMI och problemlösningsnätverket för den inre marknaden (Solvit). Därför kan du räkna med mig. Jag kommer till och med att arbeta särskilt med dessa tre instrument för att förse dem med resurser, framför allt översättningsresurser, men även med andra resurser, och förvissa mig om att de genomförs i varje land. Jag nöjer mig dessutom inte bara med att förklara saker och ting här, utan jag kommer också att förklara dem i varje huvudstad, vilket innebär att jag, precis som utlovat, kommer att besöka en europeisk huvudstad varje vecka, och i varje huvudstad kommer jag att hålla i en workshop tillsammans med de nationella tjänstemän som ansvarar för genomförandet av våra direktiv om yrkeskvalifikationer, tjänster och offentliga kontrakt. Varje gång kommer jag att förvissa mig om hur och på vilket sätt dessa instrument - de gemensamma kontaktpunkterna, Solvitcentrumet och IMI - genomförs och används. Följaktligen var jag i Luxemburg förra veckan och kommer att vara i Slovenien denna vecka för att genomföra den kontroll med tjänstemännen som jag behöver för att se till att den inre marknaden fungerar korrekt. Vi kommer alltså att fortsätta arbeta i denna anda med medlemsstaterna och kontrollera att tjänstedirektivet både införlivas och faktiskt genomförs på rätt sätt. Beroende på vad den här debatten kommer att omfatta i dag står jag till parlamentets förfogande för att förse er med mer exakta svar angående övervakningen av genomförandet av tjänstedirektivet. Sophie Auconie Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Syftet i det här fallet är inte att se över genomförandet av det tjänstedirektiv som utarbetades och därefter antogs i parlamentet 2006. Det är alldeles för tidigt för det. Många medlemsstater har fortfarande inte införlivat det fullt ut och på rätt sätt. Det är den exakta anledningen till detta initiativbetänkande. I betänkandet betonas först och främst betydelsen, både ekonomiskt och socialt, av att öppna upp tjänstesektorn i EU. Herr kommissionsledamot! Som du sade står den verksamhet som omfattas av direktivet för 40 procent av EU:s BNP och arbetstillfällen, och möjligheterna till tillväxt beräknas uppgå till 0,6-1,5 procent av BNP. Som du sade alldeles nyss får nio av tio arbetstillfällen verklig ekonomisk inverkan. I betänkandet belyser vi grundpelarna för direktivets införlivande. Jag för min del kommer att betona två aspekter som du själv betonade, Evelyne Gebhardt. Den första aspekten är de gemensamma kontaktpunkterna. Vi måste komma ihåg att vårt mål naturligtvis är att underlätta tillhandahållandet av tjänster i Europa. I praktiken innebär detta att de entreprenörer som vill starta företag utomlands eller tillhandahålla gränsöverskridande tjänster måste kunna använda de gemensamma kontaktpunkterna. Där kommer alla de formaliteter och förfaranden förklaras som de måste fullgöra för att starta sin verksamhet och detta kommer att ske på deras eget språk. Dessa gemensamma kontaktpunkter är nyckeln till tjänstedirektivets framgång. De måste vara lättillgängliga både fysiskt och elektroniskt - vilket redan har sagts - och de måste vara effektiva och driftskompatibla. Det är viktigt att vi inte skapar en förlamande administrativ börda för våra entreprenörer, som oftast är små och medelstora företag. Den andra aspekten gäller direktivets tillämpningsområde. Ett antal områden har undantagits från direktivets tillämpningsområde på grund av deras särskilda karaktär. Så är framför allt fallet med icke-ekonomiska tjänster av allmänt intresse, eftersom ekonomiska tjänster av allmänt intresse i princip ingår i tillämpningsområdet. Enligt min åsikt saknar allt detta rättslig klarhet och vi måste noggrant övervaka hur medlemsstaterna tillämpar dessa bestämmelser. Slutligen anser jag att vi måste hålla en verklig politisk debatt på EU-nivå om vad vi menar med tjänster av allmänt intresse och om de bestämmelser som vi vill att de ska omfattas av. Filiz Hakaeva Hyusmenova föredragande för yttrandet från utskottet för regional utveckling. - (BG) Herr talman! Medlemsstaterna har haft tre år på sig att genomföra tjänstedirektivet i sina nationella lagstiftningar. Ett år efter denna tidsfrist kan vi utvärdera genomförandet och sammanfatta utsikterna till ännu större framsteg. Kommissionens rapport visar tydligt att medlemsstaterna har en mängd olika rättsliga och administrativa krav, olika strategier och olika grad av genomförande av direktivet hittills. Det är mycket viktigt att utveckla en inre marknad för tjänster för att skapa nya arbetstillfällen. Därför anser jag att kommissionen och medlemsstaterna måste vara mer aktiva för att undanröja alla kvarstående rättsliga och administrativa hinder. Små och medelstora företag måste få ytterligare stöd. Det skulle göra livet för tjänsteleverantörerna betydligt enklare om vi tillämpade principen om flerspråkighet vid de enskilda kontaktpunkterna och i större utsträckning utnyttjade fördelarna med e-förvaltning. Małgorzata Handzlik för PPE-gruppen. - (PL) Herr talman! Jag vill framföra mitt uppriktiga tack till föredraganden för vårt mycket goda samarbete och hennes kompromissvillighet. Jag kan med säkerhet säga att tjänstedirektivet är nyckeln till en välfungerande gemensam marknad. Om direktivet inte genomförs på rätt sätt kan vi glömma Jacques Delors vision, och många av inremarknadsaktens initiativ kommer att bli tomma löften. Därför vill jag verkligen med eftertryck på min grupps vägnar, Europeiska folkpartiets grupp (kristdemokrater), rikta en vädjan till medlemsstaterna om att de ska ta igen det arbete som hittills inte har gjorts för att genomföra direktivet. Nu när vi har tagit oss ur krisen behöver vi tjänstedirektivet mer än någonsin tidigare. I det betänkande som vi har antagit i utskottet för den inre marknaden och konsumentskydd fästs stor vikt, eller största vikt enligt min åsikt, vid de gemensamma kontaktpunkterna, som från användarens sida fortfarande inte fungerar korrekt. I vissa fall finns många förfaranden fortfarande inte tillgängliga i elektronisk form. Vi vill att dessa gemensamma kontaktpunkter ska vara omfattande centrum för elektroniska kontakter med myndigheterna. Vi får dock inte glömma att medlemsstaterna har haft olika utgångslägen. I vissa länder har de gemensamma kontaktpunkterna inrättats med befintliga strukturer som grund och i andra har de byggts upp från början. Vi vill dock att dessa kontaktpunkter ska hjälpa tjänsteleverantörer på samma sätt i alla medlemsstaterna. För mig förefaller det därför vara absolut nödvändigt att kommissionen tar fram exempel på bästa praxis som skulle kunna hjälpa medlemsstaterna i deras fortsatta arbete med de gemensamma kontaktpunkterna. Slutligen vill jag kort hänvisa till den nyligen offentliggjorda rapporten om ömsesidig utvärdering. I betänkandet från utskottet för den inre marknaden och konsumentskydd har man redan påpekat att medlemsstaterna inte har varit tillräckligt ambitiösa när det gäller att förenkla lagstiftningen, utan de har i stället ersatt ett krav med ett annat. Tyvärr bekräftas dessa farhågor när man läser rapporten om ömsesidig utvärdering. Vi har fortfarande situationer där medlemsstaterna försöker tillämpa bestämmelser som emellanåt inte verkar vara motiverade enligt tjänstedirektivets bestämmelser. Jag hoppas att det fortsatta arbetet med direktivet kommer att göra att vi så småningom undanröjer denna företeelse. Bernadette Vergnaud för S&D-gruppen. - (FR) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Tjänstedirektivet blev föremål för en aldrig tidigare skådad offentlig politisk debatt när det diskuterades i parlamentet. Tack vare ansträngningarna för att nå en kompromiss, som leddes av Evelyne Gebhardt, som jag gratulerar, innebar den text som parlamentet framgångsrikt antog 2006 att behovet av att stimulera den inre marknaden för tjänster som en källa till möjlig tillväxt och nya arbetstillfällen förenades med respekten för sociala rättigheter, arbetsrätten och den särskilda karaktären hos tjänster av allmänt intresse. För att upprätthålla denna mycket känsliga balans måste direktivet införlivas med största omsorg. Detta har lett till problem för många medlemsstater, till exempel svårigheter att genomföra de gemensamma kontaktpunkterna och den ömsesidiga utvärderingen. Just nu oroar jag mig för och ifrågasätter Frankrikes beslut. Det är i stor mån ett minoritetsbeslut som kommer att leda till att bestämmelserna delas upp mellan en rad olika lagar och förordningar. Jag beklagar även den mycket begränsande tolkningen av konceptet att tillåta tillhandahållande av tjänster. Det kommer att skapa rättslig osäkerhet för sociala tjänster som rör barnomsorg och omvårdnad av funktionshindrade, även om direktivet tillåter undantag. Parlamentet är och kommer att fortsätta vara en fullvärdig part i övervakningen av ett framgångsrikt genomförande av direktivet, vilket är nyckeln för att garantera att den inre marknaden skapar arbetstillfällen och kommer närmare medborgarna samt att Europa dagligen upplevs som positivt, och inte negativt. Jag uppmanar därför medlemsstaterna och kommissionen att öka sina insatser för att garantera ett fullständigt öppet förfarande för EU-medborgarna. (Talmannen avbröt talaren.) Morten Løkkegaard Herr talman! Jag är säker på att det var få personer som 2006 insåg att vi antog ett instrument som skulle bli väldigt viktigt för att förmå EU att ta sig ur den kris som väntade. Vi måste säga att vi, med tanke på möjligheten att öka EU:s BNP med upp till 1,5 procent och skapa många nya arbetstillfällen, genom att anta detta instrument har gjort stora framsteg för tjänsters fria rörlighet. I dag, 2011, är det tydligt för alla att vi genomgår en omfattande kris och av denna anledning är det naturligtvis särskilt beklagligt att flera medlemsstater fortfarande inte har genomfört viktiga delar av direktivet. Betänkandet har därför kommit mycket lägligt. Det strider mot sunt förnuft att motarbeta den väg till tillväxt som direktivet står för, och det är de duktiga eleverna i klassen - de som har insett betydelsen av och fördelen med att genomföra direktivet snabbt, effektivt och korrekt - som får lida, vilket inbegriper mitt eget land. Nog om tillrättavisningen. Nu till ljusglimtarna, och dessa är naturligtvis på det hela taget vad vi bör ägna oss åt och utan tvivel vad vi har ägnat oss åt i betänkandet. Jag anser att vi har lyckats undvika gångna tiders politiska konflikter och det är självklart viktigt eftersom vi har många andra saker att lägga vår energi på. Låt mig bara få nämna tre av dem. För det första är det viktigt att vi drar fördel av vår erfarenhet i kontrollprocessen och den ömsesidiga utvärderingen, som båda är fördelaktiga, eftersom de kan användas i samband med andra direktiv i framtiden. Vi måste därför ha större insyn i förfarandena och jag hoppas att betänkandet kan bidra till det. För det andra är det naturligtvis viktigt att främja administrativt samarbete, särskilt genom informationssystemet för den inre marknaden (IMI), vilket redan har nämnts ett par gånger. För det tredje är det viktigt, vilket de flesta också redan har nämnt, att utveckla de gemensamma kontaktpunkterna så att de blir omfattande portaler för e-förvaltning som kan minska den administrativa bördan för de tjänsteleverantörer som vill tillhandahålla gränsöverskridande tjänster. Slutligen vill jag framföra mitt tack för det enastående samarbetet med Evelyne Gebhardt och de andra föredragandena i denna fråga. Jag anser att vi har lyckats nå en del kloka kompromisser om en svår text. Pascal Canfin Herr talman, herr kommissionsledamot, fru Gebhardt! År 2006 röstade min grupp, gruppen De gröna/Europeiska fria alliansen, mot tjänstedirektivet och i dag anser vi att det här betänkandet, som innehåller en bedömning av genomförandet av tjänstedirektivet, tidigare känt som Bolkesteindirektivet, är lika otillfredsställande. Verts/ALE-gruppen kommer därför att rösta mot betänkandet. Evelyne Gebhardt, jag vill klargöra att du har gjort allt du har kunnat för att nå bästa möjliga kompromisser. Jag anser dock att vissa gränser tyvärr har överskridits i betänkandet, vilket innebär att vi inte kan rösta för det. Jag vill även slå fast att du var noggrann med att påpeka att vi inte bör blanda ihop de olika ansvarsområdena och jag vill verkligen inte heller blanda ihop medlemsstaternas ansvar med EU:s. Om till exempel Frankrike införlivar tjänstedirektivet och väljer att inbegripa dagbarnomsorg i detta när nästan alla andra länder har valt att göra tvärtom, är det utan tvivel den franska regeringens ansvar och inte EU:s. Verts/ALE-gruppen röstar sannerligen inte mot betänkandet för att kritisera hur direktivet har införlivats i Frankrike. Vi gör det på grund av två huvudpunkter. Den första är att vi under diskussionernas gång om och om igen har bett att medlemsstaterna ska bedöma följderna av det första införlivandet av tjänstedirektivet för kvaliteten på arbetstillfällen och tjänster. Beklagligt nog har denna bedömning av följderna för arbetstillfällen och tjänstekvaliteten inte kunnat tas med i betänkandet. Vi har även efterlyst en bedömning av kostnaderna för de offentliga myndigheterna. Varje gång vi försöker vidta åtgärder för att reglera till exempel finansmarknaderna får vi höra att det kommer att kosta en förmögenhet. I det här fallet uppstår höga kostnader för de offentliga myndigheterna i en tid av budgetåtstramningar, men ingen vill göra en bedömning av det för att väga fördelarna med tjänstedirektivet mot dess nackdelar. Min sista punkt är en fråga till kommissionsledamot Michael Barnier. Tyvärr har vi inte kunnat få en försäkran i betänkandet om att kommissionen slutligen kommer att ta hänsyn till artikel 14 i Lissabonfördraget och lägga fram ett förslag till direktiv om offentliga tjänster. Kan vi få ett svar på när kommissionen slutligen kommer att ta sitt ansvar i denna fråga? Malcolm Harbour för ECR-gruppen. - (EN) Herr talman! Det är en viktig debatt vi har i kväll med utskottet för den inre marknaden och konsumentskydd för att visa att tjänstedirektivet - som det föregående parlamentet har arbetat så mycket med under ledning av Evelyne Gebhardt tillsammans med många andra kolleger, bland annat jag själv - är absolut nödvändigt för att skapa tillväxt och arbetstillfällen i den europeiska ekonomin i framtiden. Jag vill säga till Pascal Canfin med flera att det har investerats mycket både tids- och resursmässigt och sannerligen även i system som exempelvis de gemensamma kontaktpunkterna för att skapa arbetstillfällen och tillväxt, men nu måste dessa resultat också komma. Problemet med det här betänkandet är att vi redan har lagt ned otroligt mycket arbete, och nu måste arbetet ge resultat. Ett av de problem som jag vet att kommissionsledamoten är mycket väl medveten om och som återspeglas i vissa av principerna i inremarknadsakten, som parlamentet kommer att få tillbaka om två månader, är att medlemsstaterna måste börja använda och utnyttja de nya instrumenten och uppmuntra företagen att använda dem. Kollegerna minns säkert att detta i stor utsträckning är riktat mot små och medelstora företag. Allt arbete i den föregående kommissionen har visat att det är dessa företag som på grund av de administrativa hinder som de har ställts inför i alla skeden har blivit avskräckta från att inrätta och utföra tjänster inom EU, som naturligtvis är en rättighet de har i enlighet med fördragen. Nu måste vi verkligen få det att fungera. Ett led i detta är att få bukt med all inrotad misstänksamhet och med de problem som de har haft, och att klargöra att vi här till följd av ett enda direktiv troligtvis har uppnått det största enskilda exemplet på avregleringsåtgärder hittills för att öppna upp marknaderna. Vi har fått höra om de tusentals åtgärder som har ändrats. Samtidigt är detta den första stora investering som medlemsstaterna har gjort för att främja den inre marknaden för företagsverksamhet. Detta är vad de gemensamma kontaktpunkterna handlar om. Deras uppgift är i själva verket att tillhandahålla den enkla information som ett företag behöver om det vill börja utföra tjänster i ett annat land, det vill säga de nödvändiga efterforskningarna före start. Det här är bara det första exemplet på de många betänkanden och undersökningar som mitt utskott kommer att fortsätta att utarbeta, eftersom detta är ett långsiktigt projekt. Detta är bara början på någonting som är absolut avgörande för den europeiska ekonomins framtid. Eva-Britt Svensson för GUE/NGL-gruppen. - Herr talman! När parlamentet röstade om tjänstedirektivet så röstade GUE/NGL emot. Det gjorde vi eftersom vi ansåg att tjänstedirektivets kärna bygger på EU:s marknadsliberala friheter, där frihet för företagen och den fria rörligheten för tjänster är viktigare än fackliga och sociala friheter. När fackliga rättigheter kommer i konflikt med inremarknadsreglerna så är det inremarknadsreglerna som gäller. Vi har sett konsekvenserna genom Lavaldomen och flera andra antifackliga domar. Ursprungslandsprincipen ersattes visserligen av frihet att tillhandahålla tjänster, men vi hade behövt en mottagarlandsprincip, det vill säga att regelverket i mottagarlandet ska gälla. Vi lade fram ett sådant förslag, men fick tyvärr inte igenom det. Jag vet att föredraganden Evelyne Gebhardt vill värna fackliga rättigheter. Hon skriver att direktivet inte får undergräva allmänna välfärdstjänster, men det är alltså inte tillräckligt för att GUE/NGL ska kunna stödja betänkandet. Detta på grund av att de antifackliga domarna inte nämns i betänkandet, trots att de har förändrat hela arbetsmarknadspolitiken och försämrat löntagarnas rättigheter. Inte heller nämns något om de krav som GUE/NGL och den socialdemokratiska gruppen tidigare har varit överens om, nämligen att vi behöver ett socialt protokoll där de fackliga och sociala friheterna inte underordnas marknadsfriheterna. Det saknar vi i betänkandet. Och när kommissionen ska se över hur direktivet fungerat har man uteslutit facket som kontaktpunkt, vilket jag snarare anser ska vara ett uttryckligt krav. Därför kan GUE/NGL tyvärr inte stödja detta betänkande. Låt mig bara avsluta med att säga att fackliga och sociala rättigheter samt kollektivavtal aldrig får ses som administrativa hinder. Mara Bizzotto för EFD-gruppen. - (IT) Herr talman, mina damer och herrar! Tjänstedirektivet har alltid omnämnts i otydliga optimistiska ordalag. Det verkar som om EU har förväntat sig att det här direktivet ska öppna upp marknaden på ett utomordentligt sätt, utan några negativa bieffekter, och inleda en enbart positiv utveckling. Trots att direktivet fortfarande inte har genomförts fullt ut i alla länder, vet vi redan att dessa förväntningar åtminstone delvis har grusats. Inom vissa sektorer kommer direktivet inte att leda till att marknaden eller tjänstekvaliteten förbättras, och det kommer heller inte att skapas fler arbetstillfällen. Jag skulle kunna ge en mängd exempel här, inbegripet lokala marknader och handelsresande, som är viktiga inslag i den regionala traditionen och identiteten i vissa medlemsstater, bland annat Italien. Detta är en sektor som enligt min åsikt bör undantas från tjänstedirektivets tillämpningsområde. Av denna anledning hoppas jag att parlamentet kommer att begära en översyn av tjänstedirektivet så att dess tillämpningsområde kan ändras, eftersom det i nuläget finns stor risk för att det kommer att medföra att sektorer straffas som är grundläggande för ekonomin. Andreas Schwab - (DE) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Ett betänkande om genomförande är en ytterst mödosam uppgift som brukar få liten uppmärksamhet i medierna, men som är av stor betydelse för att forma EU:s inre marknad, särskilt i dagsläget. Jag vill därför börja med att framföra mitt uppriktiga tack till alla dem som har hjälpt till att utarbeta detta betänkande, särskilt föredraganden och vår skuggföredragande Małgorzata Handzlik. Kommissionsledamoten hänvisade till det faktum att 90 procent av alla nya arbetstillfällen på EU:s inre marknad finns inom tertiärsektorn, det vill säga tjänstesektorn. Enligt min åsikt och åtminstone enligt Europeiska folkpartiets grupp (kristdemokrater) innebär detta att vi bestämt måste sätta stopp för att genomförandet försenas, vilket onekligen har skett, visserligen bara i några få medlemsstater, men ändå. Vi kräver att kommissionen vidtar allvarliga åtgärder för att se till att tjänstedirektivet, som har varit i kraft under en tid, kan börja tillämpas omgående. Eftersom 90 procent av alla arbetstillfällen skapas inom denna sektor innebär det även att kommissionen dessutom regelbundet måste granska tillämpningsområdet och undersöka om det finns behov av att inbegripa ytterligare sektorer, som visserligen kan vara mycket små, i tillämpningsområdet. Sedan vill jag påpeka att inrättandet av gemensamma kontaktpunkter - som redan har nämnts här vid ett flertal tillfällen - är kärnan i den europeiska administrativa lagstiftningen. Det är därför uppenbart att jag inte förstår de underliga klagomål som kommit från olika medlemsstater om byråkratiska förfaranden i den ömsesidiga utvärderingen, som Evelyne hänvisade till. Om man vill ha en inre marknad måste man faktiskt arbeta för att se till att den fungerar och blir framgångsrik. Herr kommissionsledamot! Av denna anledning är jag mycket glad över att du i varje fall redan har fått in ett tusental anmälningar om ändringar som medlemsstaterna har gjort i sina lagstiftningar. Jag hoppas att det fortsätter på samma sätt. Allt detta behöver inte betyda att man lägger byråkratiska bördor på lokalsamhällena, utan målet är i stället att vi ska garantera att den inre marknaden för tjänster är livskraftig. Anna Hedh Herr talman! Genomförandet av tjänstedirektivet har varit en komplex process för många medlemsstater. Det har på många sätt lett till en öppnare inre marknad med allt vad detta innebär, men vi har också sett exempel på där det fungerat mindre bra. Som svensk socialdemokrat måste jag nämna vår egen situation, där vi efter regeringens implementering i svensk lagstiftning inte har något som helst krav på att utländska företag ska ha en representant på plats i Sverige som har rätt att förhandla om och ingå kollektivavtal med behörigt fackförbud. Detta är ett typiskt implementeringsproblem, då det i direktivet inte finns något förbud mot att ställa motsvarande krav och vi har flera exempel på länder som lyckats lösa samma problem utan att hamna i samma situation. Den svenska arbetsmarknadsmodellen bygger på att arbetsmarknadens parter tar gemensamt ansvar för att reglera löner och arbetsvillkor. En arbetstagare som arbetar i Sverige utan kollektivavtal riskerar därför att få sämre villkor och ett sämre skydd än övriga arbetstagare. Därför är det av yttersta vikt att det finns regler som kontrollerar att utländska företag har en representant närvarande i Sverige och att denna representant har mandat att förhandla om och ingå kollektivavtal. Jag hoppas att även denna typ av problematik som följer av överimplementering snarare än underimplementering kommer att tas upp i den rapport som föreskrivs i tjänstedirektivets artikel 16.4 och som ska finnas på plats före årets slut. Sophia in 't Veld (EN) Herr talman! Jag skulle vilja tacka föredraganden som har gjort ett utmärkt arbete under ett antal år nu. Hon sade att införlivandet av direktivet måste vara korrekt. Jag håller med, men det måste även ske i tid. I juni 2010 hade endast hälften av medlemsstaterna genomfört direktivet - över ett halvår för sent. Och var står vi nu, herr kommissionsledamot? Har alla de 27 medlemsstaterna i dag, över ett år efter det att tidsfristen löpt ut, genomfört direktivet? Om inte, så anser jag att det är patetiskt. Det är inte tekniska hinder som försenar genomförandet, utan det är bristen på ambition och politisk vilja. Tjänstedirektivet var i sig en mycket klen kompromiss och inte på långt när tillräckligt för att skapa en verklig inre marknad. Nu släpar medlemsstaterna fötterna efter sig och genomför direktivet endast motvilligt och sent. Det är kortsiktigt. I tider av ekonomisk kris har vi inte råd att slösa bort möjligheter till tillväxt och nya arbetstillfällen på grund av att EU samtidigt sysslar med navelskådning och är helt upptaget med de inre gränserna, medan resten av världen går vidare. Man väntar inte på oss. Om vi vill att Europa 2020-strategin ska bli verklighet måste medlemsstaterna snabba på med genomförandet av tjänstedirektivet. Edvard Kožušník (CS) Herr talman! Jag är glad över att du har nämnt de tusentals ändringar som de enskilda länderna har genomfört. Det är över ett år sedan tjänstedirektivet skulle ha införlivats i alla EU-medlemsstaters lagstiftning. Tyvärr är dessa tusentals ändringar uppenbarligen inte tillräckliga. I ett försök att vidta protektionistiska åtgärder i sina nationella ekonomier har vissa stater underlåtit att genomföra detta direktiv som en prioritet. Paradoxalt nog skulle en enhetlig tillämpning av tjänstedirektivet och ett avlägsnande av hinder för tillhandahållande av gränsöverskridande tjänster kunna fungera som en katalysator för ekonomisk tillväxt inom hela EU, och göra det möjligt att komma ur krisen snabbare. I samband med genomförandet av direktivet är jag mycket bekymrad över att de gemensamma kontaktpunkterna, som syftar till att göra livet enklare för företagare genom att tillhandahålla information om hur affärsverksamheten går till i ett visst land och i andra medlemsstater, hittills endast är i funktion i 14 länder. Herr kommissionsledamot! Så som jag känner dig tror jag att du och dina kolleger kommer att fortsätta era ansträngningar för att genomföra inremarknadsakten och att du konsekvent kommer att påpeka för medlemsstaterna att de måste införliva tjänstedirektivet i sin lagstiftning, inbegripet genomförande på hemmaplan. Ett lyckat genomförande av detta direktiv är en grundförutsättning för att skapa en enhetlig inre marknad. Du kan räkna med att få stöd från utskottet för den inre marknaden och konsumentskydd. Patrick Le Hyaric (FR) Herr talman, herr kommissionsledamot! Det har sagts mycket denna afton om de tekniska frågorna i samband med genomförandet av tjänstedirektivet, men jag anser att det vore till betydligt större nytta om vi faktiskt bedömde dess tillämpning tillsammans. Varför inte erkänna i dag, när den globala krisen breder ut sig framför oss, att alla exempel på avreglering förvärrar krisen och är till skada för de tjänster som tillhandahålls medborgarna, och att detta händer överallt, i både EU och resten av världen? Michael Barnier, du sade alldeles nyss att det har förts en del irrationella diskussioner om detta direktiv. Men du är säkert medveten om att det just nu pågår en arbetstvist på ett transportföretag i Frankrike, eftersom polska och franska chaufförer ställs mot varandra med hänvisning till ursprungslandsprincipen. Tjänster av allmänt intresse urholkas eller privatiseras överallt. Nu är målet att ytterligare utöka Bolkesteindirektivet och direktivet om kombinerat tillstånd, som du i förbigående vill driva igenom i parlamentet, trots att utskottet för sysselsättning och sociala frågor inte har kunnat avge ett yttrande om det! Nu kommer du att tvinga arbetstagarna i Europa att inte bara konkurrera med varandra, utan även med invandrade arbetstagare. Dessutom har situationen för sociala tjänster av allmänt intresse fortfarande inte retts upp. Hälso- och sjukvård, bostadsbyggande, det lokala samhället och barnomsorg får inte behandlas som handelsvaror. Det skulle därför vara till hjälp om vi hade tillgång till en ordentlig bedömning av följderna av direktivets tillämpning i fråga om sysselsättning, regionalt samhällsliv och konsumentpriser, eftersom alla kan se att energipriserna, precis som transportpriserna, hela tiden stiger, trots att vi fick höra att konkurrensen skulle göra att priserna sjönk. Trevor Colman - (EN) Herr talman! Tjänstedirektivet har konsekvent motarbetats av mitt parti. I detta betänkande som inte avser en rättsakt betonas att direktivet kan leda till ytterligare integrering av EU:s ekonomi. I betänkandet erkänner man att direktivets inverkan på ekonomin, företagen och medborgarna inte kan utvärderas förrän det har införlivats i alla medlemsstater. Kommissionen uppmanas därför att noggrant övervaka genomförandet, genom att lägga fram regelbundna rapporter. Man avser öronmärka lämpliga medel i budgetförslaget för 2012 för att lansera en informationskampanj i hela Europa samt vidta utbildningsåtgärder för tjänstemän. Förslagen i betänkandet innebär mer reglering, mer övervakning och fler utgifter i en tid när EU-medborgarna ombes godta fler sparåtgärder. Detta är bara mindre verklighet, mer byråkrati och mer förfäran. Lara Comi - (IT) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Jag anser att antagandet av tjänstedirektivet är ett viktigt steg för att nå EU:s grundläggande mål, nämligen att skapa en inre marknad för tjänster. Om direktivet genomförs fullt ut kommer detta enligt min åsikt att göra det möjligt för oss att frigöra enorma ekonomiska möjligheter och skapa arbetstillfällen. Jag vill understryka några viktiga aspekter som jag anser förtjänar att lyftas fram. Först och främst måste ett fullständigt och exakt införlivande av direktivet i de nationella lagstiftningarna fortfarande vara en absolut prioritering för oss. Jag anser att parlamentet bör spela en större roll i övervakningen av medlemsstaternas genomförande. Detta både med tanke på det betydande bidrag som parlamentet har tillfört direktivets långa och komplexa lagstiftningsförfarande och med tanke på att våra medborgare måste kunna framföra sina åsikter i denna viktiga fråga och att deras åsikter tas i beaktande på ett lämpligt och rättvist sätt. De tolkningsfrågor som vissa länder har ställt angående direktivets tillämpningsområde förtjänar att redas ut utan fördröjning för att garantera rättssäkerhet och att direktivet är effektivt. Införandet av gemensamma kontaktpunkter för tjänster måste ske med större användning av IT, genom tillhandahållande av tjänster online som är lättillgängliga främst för små och medelstora företag, vilket kommer att garantera driftskompatibilitet med andra portaler i andra medlemsstater och på så sätt leda till att de dagliga språkliga hindren undviks. När det gäller den ömsesidiga utvärdering som föreskrivs i direktivet kan den vara väldigt användbar om den genomförs på rätt sätt för att ta fram bästa praxis, som kan fungera som incitament för de länder som är mer motvilliga till att införliva direktivet och främja konvergens i lagstiftningarna. Olga Sehnalová (CS) Herr talman! EU:s inre marknad för tjänster lever fortfarande inte upp till sin potential. Syftet med tjänstedirektivet bör vara att avlägsna hinder för tillhandahållande av tjänster i EU och det bör leda till avsevärda förbättringar. Så är dessvärre inte ännu fallet. Jag välkomnar därför Evelyne Gebhardts betänkande. Jag instämmer i att det måste utövas effektiva påtryckningar på medlemsstaterna så att de påskyndar införlivandet av direktivet i lagstiftningen och genomför det fullt ut. Enligt min åsikt är det dock lika viktigt för små och medelstora företag att veta att det finns instanser som kan hjälpa dem med deras verksamhet på tjänsteområdet. Jag anser därför att det är ytterst viktigt att öka medvetenheten om de gemensamma kontaktpunkterna. Av denna anledning har jag i mina ändringsförslag främst inriktat mig på behovet av att förbättra informationskampanjen till stöd för detta projekt. Kampanjen bör riktas till alla berörda parter, däribland de offentliga organen. EU kan ha de bästa avsikterna och utarbeta den bästa lagstiftningen och de bästa stödåtgärderna, som till och med alla länder kan genomföra efter bästa förmåga, men om företagen och entreprenörerna inte känner till detta kommer resultatet alltid att bli blandat. I detta betänkande om den inre marknaden försöker vi anpassa EU inte bara efter dess medborgare och konsumenter utan även efter företagen och entreprenörerna. Vi bör därför lyssna på dem, och framför allt ge dem tillräcklig och tillgänglig information. Anneli Jäätteenmäki (FI) Herr talman! Den grundläggande frågan bakom detta genomförandedirektiv är följande: Vilken betydelse har tjänstedirektivet haft för företagen, konsumenterna, medborgarna och BNP? Det som intresserar mig särskilt är hur det har gått för de mindre företagen. I betänkandet finns det inga hänvisningar till små och medelstora företag, deras behov och särskilda omständigheter. Man gör ingen djupanalys i betänkandet av vad tjänstedirektivet i slutändan har inneburit för företag av olika storlek och inom olika sektorer. Jag hade velat ha mycket mer exakt information om detta. Det ges exempelvis ingen information om i vilken utsträckning små och medelstora företag har ökat sin gränsöverskridande verksamhet. Eftersom de mindre företagen i vilket fall som helst har tvingats följa tjänstedirektivets alla skyldigheter vore det bra att få veta hur särskilt de har gynnats av direktivet. Zuzana Roithová (CS) Herr talman! Tjänstedirektivet borde utan tvivel vara av största betydelse för att öppna för utveckling av tjänster i medlemsstaterna och särskilt gränsöverskridande utnyttjande av ett betydligt större utbud av möjligheter för både entreprenörer och konsumenter. Problemet är att protektionismen fortfarande lever kvar i många medlemsstater. I dag när vi diskuterar genomförandet av detta direktiv efter flera år vill jag uttrycka min besvikelse över att det tog fem år innan det ursprungliga Bolkesteindirektivet slutligen trädde i kraft, till följd av inskränkningar och tillägg av en rad punkter här i parlamentet. Nu har vi inte ens tydliga bevis för att vi har uppnått det som det var meningen att vi skulle uppnå, på grund av att många medlemsstater fortfarande missförstår filosofin bakom och meningen med den inre marknaden. Jag beklagar verkligen att fem länder inte har några fungerande gemensamma kontaktpunkter, även om det är mycket mer oroande att man fortfarande inte har åstadkommit en hyfsad driftskompatibilitet mellan kontaktpunkterna i de andra medlemsstaterna. Som de föregående talarna redan har påpekat är problemet att särskilt småföretagare ännu inte har tillräckligt med information om vad kontaktpunkterna kan göra för dem, och i vissa länder finns inte ens dessa kontaktpunkter. Jag anser att det är positivt att medlemsstaterna själva faktiskt utvärderar varandra. Detta kanske kommer att leda till några bra resultat i framtiden. Jag vill tacka föredraganden och även skuggföredraganden Małgorzata Handzlik för att de har utarbetat en viktig och noggrann beskrivning av den situation vi står inför. Jag vill även rikta uppmärksamheten mot punkt 36 i betänkandet, där man konstaterar att medlemsstaterna måste göra riskbedömningar och se till att företagen inte ställs inför onödiga hinder när de utför nödvändiga elektroniska förfaranden. Jens Geier - (DE) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Vi vet alla att EU inte har det bästa ryktet. Detta beror ofta på att arbetstagarna inte känner att balansen mellan frihet och säkerhet bevaras, eller på att de anser att den måste återupprättas på många områden. Detta är tydligt exempelvis i tjänstedirektivet, eftersom det är en viktig drivkraft på den inre marknaden, samtidigt som det kastar ljus över begränsningarna på marknaden. Översynen är därför viktig. Det här är en komplex uppgift, som Evelyne Gebhardt har kommit med fullständigt utmärkta svar på. Det finns dock fortfarande några utmaningar som vi måste klara av. Tjänstedirektivet får inte under några omständigheter undergräva den grundläggande principen om lika lön för lika arbete på samma arbetsplats. Vi måste därför omsorgsfullt genom alla de övervakningsmöjligheter som har gjorts tillgängliga för oss se till att inte heller gränsöverskridande tjänster strider mot denna princip. De gemensamma kontaktpunkterna måste ge rättvis tillgång till marknaden i det land där tjänsten ska tillhandahållas. Detta är dock inte bara för tjänsteleverantörernas och företagens skull, för vilka det exempelvis i min egen hemstad Essen finns sex tjänstemän som är ansvariga för fyra städer. Det är även för arbetstagarnas skull. Det är därför absolut avgörande vilket språk som talas inom dessa gemensamma kontaktpunkter. I utskottet för regional utveckling har vi haft en ganska hopplös diskussion om detta. Enligt min åsikt bör även grannländernas språk användas. Amalia Sartori (IT) Herr talman, herr kommissionsledamot, fru föredragande, mina damer och herrar! Precis som många andra ledamöter minns även jag de stora ansträngningar som krävts av oss alla för att klara av de många hindren innan vi slutligen kunde anta tjänstedirektivet. I dag, fyra år senare, står vi inför uppgiften att utvärdera det som har gjorts och jag anser att vi måste göra det. Jag anser att alla instrument som finns att tillgå måste användas för att åstadkomma ett fullständigt och exakt införlivande av direktivet i varje medlemsstat, så att vi kontrollerar att det genomförs ändringar i lagstiftningen och framför allt på regional nivå, särskilt i de länder där federalismen är mer påtaglig. För detta ändamål anser jag att det är ytterst viktigt att alla medlemsstater vidtar beslutsamma åtgärder för att se till att direktivet genomförs i god tid, så att man inte omintetgör de ansträngningar som har gjorts av de medlemsstater där genomförandet har kommit längre. Dessa medlemsstater skulle i så fall ställas inför stora svårigheter när det gäller att få tillgång till den inre marknaden, eftersom en av de viktigaste komponenterna skulle hämmas. Svårigheten med att genomdriva alla nya inslag i och aspekter av ett direktiv som är så betydelsefullt som detta kräver därför att regeringarna systematiskt organiserar informations- och kommunikationskampanjer genom de behöriga myndigheterna i den omfattning som anges i rättsakten. Så har inte skett i nuläget. Jag vill avsluta med en avvikande åsikt gällande förtjänsterna med den ömsesidiga utvärderingen. Den har visat sig vara ytterst användbar genom att den tillåter större insyn i nationella bestämmelser och gör att det upprättas en strukturerad dialog mellan medlemsstaterna. Konstantinos Poupakis (EL) Herr talman, herr kommissionsledamot! Jag vill börja med att gratulera föredraganden och skuggföredragandena till betänkandet och till den samarbetsvilja som de har visat. De största problemen med tillämpningen av direktivet, trots att de flesta medlemsstaterna har gjort betydande framsteg, beror egentligen, precis som man klargör i betänkandet, först och främst på bristen på information till företagen om vad som gäller i varje medlemsstat och sedan även på den onödiga administrativa bördan i form av tidskrävande förfaranden. Dessa problem är ett allvarligt hinder för den gränsöverskridande handeln inom tjänstesektorn och för lika konkurrensvillkor på marknaden, med allt vad detta innebär. Om direktivet ska tillämpas korrekt är det därför nödvändigt att de gemensamma kontaktpunkterna fungerar som portaler för e-förvaltning, och på så sätt gör det möjligt att fullgöra förfaranden och formaliteter på avstånd samtidigt som det tillhandahålls information om arbetsrätt och - än viktigare - om skatter. Men om vi ska fullborda marknaden, främja tillväxten och skapa nya arbetstillfällen anser jag att medlemsstaterna inte bara måste påskynda tillämpningen av direktivet, utan även måste vidta omedelbara åtgärder för att belysa alla otydliga punkter i direktivet, för att både gynna samhället i stort och de små och medelstora företagen samt skydda arbetstagarnas rättigheter. Seán Kelly (GA) Herr talman! Först och främst vill jag säga att jag är tacksam mot gruppen för att jag har fått möjlighet att tala i denna debatt och jag vill även särskilt berömma föredraganden och kommissionsledamot Michael Barnier för deras utmärkta och viktiga arbete. Sedan jag kom till Europaparlamentet har jag hela tiden fått höra att vi behöver mer Europa. Jag ansluter mig utan tvivel till det konceptet. Den senaste ekonomiska krisen har förankrat den tanken hos oss alla, särskilt i mitt eget land. På Irland det är för närvarande valtider och det är väldigt intressant att man talar mer om EU än om de lokala frågorna. Detta är uppenbarligen ett resultat av IMF:s och EU:s räddningsåtgärder. Irlands ledare har i alla fall tillbringat två dagar med europeiska nyckelpersoner - en med ordförande José Manuel Barroso och i dag med förbundskansler Angela Merkel - vilket är någonting helt nytt. Allt detta tyder på ett engagemang för Europa som vi kanske inte har haft tidigare. I detta skede utgör direktivet en möjlighet att hjälpa oss att ta oss ur krisen och skapa välfärd i hela EU. Tyvärr har många länder, bland annat mitt eget, inte införlivat direktivet i lagstiftningen. Förhoppningsvis kommer det att ändras med den nya regeringen. Särskilt när det gäller små och medelstora företag finns det stora möjligheter. Men de har inte utnyttjats eftersom företagen inte känner till dessa möjligheter, på grund av språksvårigheter och så vidare. Det första steget är dock utan tvivel att införliva direktivet i lagstiftningarna. Sedan måste EU införa hinder och påföljder för länder som inte håller sig till tidsfristerna. Det har hittills varit alldeles för enkelt. Om vi ska göra framsteg måste detta ske. Om alla små och medelstora företag hade haft ytterligare en anställd skulle arbetslösheten i Europa upphöra. Detta är en stor chans, som Malcolm Harbour med flera har sagt. Vi har inte råd att vänta. Ildikó Gáll-Pelcz (HU) Herr talman, herr kommissionsledamot! Först och främst vill jag påpeka att det ungerska ordförandeskapet fäster stor vikt vid ett lyckat slutförande av den ömsesidiga utvärderingen, vars syfte är att undersöka kvaliteten på medlemsstaternas införlivande av direktivet. Det kan dock inte nog betonas hur viktigt det är att vi förbättrar tillgången till information, konkurrenskraften och därmed också företagens rörlighet, och detta i synnerhet när det gäller små och medelstora företag. Naturligtvis kan vi också bidra till detta genom att främja den gränsöverskridande verksamhet som små och medelstora företag bedriver. Flerspråkiga gemensamma kontaktpunkter kan spela, och gör det faktiskt också, en ytterst viktig roll i detta. Den ungerska regeringen har alltid respekterat tidsfristerna och kommer även fortsättningsvis att hålla sig till dem för att införliva alla delar av tjänstedirektivet i den ungerska lagstiftningen och i praktiken. Enligt min åsikt är direktivet lämpligt utformat, men för att uppnå dess syfte är det viktigt att alla medlemsstater följer och rättar sig efter alla direktivets delar i tid och håller sig till tidsfristerna. Jutta Steinruck - (DE) Herr talman, herr kommissionsledamot, mina damer och herrar! Fri rörlighet för arbetstagare, etableringsfrihet och frihet att tillhandahålla tjänster är viktiga pelare i vår inre marknad. Naturligtvis får dessa inte fungera som en inkörsport för social dumpning. Tjänsteleverantörerna måste respektera lagstiftningen i den stat som de är verksamma i. Principen om destinationsland får alltså inte konsekvent tillämpas. För att så ska vara fallet måste alla medlemsstater också göra sin läxa. Mitt hemland Tyskland har inte gjort sin läxa i detta avseende, eftersom det uppenbart saknas ramvillkor för rättvis rörlighet och social säkerhet. På många områden finns inga bindande minimigränser för löner, övervakningen av odeklarerat arbete är otillräcklig och falskt egenföretagande är ett vanligt sätt att kringgå arbetsrätten på. Som Jens Geier redan har sagt behöver vi även centrum för rådgivning på olika språk för utstationerade arbetstagare, inte bara för företag. Om friheten att tillhandahålla tjänster också är till för att gagna arbetstagarna, då har medlemsstaterna fortfarande en hel del kvar att göra. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Herr talman! I och med tjänstedirektivet inrättas en allmän rättslig ram för medlemsstaterna, de offentliga förvaltningarna och de lokala myndigheterna för förenkling av förfaranden och harmonisering av bestämmelser som gäller rätten att etablera och tillhandahålla tjänster. Detta innebär även att gemensamma kontaktpunkter inrättas, vars syfte är att bistå tjänsteleverantörer och i synnerhet små och medelstora företag. Vi uppmuntrar medlemsstaterna att förvandla de gemensamma kontaktpunkterna till en e-förvaltningsportal som erbjuder ett fullständigt utbud av onlinetjänster till tjänsteleverantörer som vill starta ett företag eller erbjuda gränsöverskridande tjänster. Medlemsstaterna måste se till att de gemensamma kontaktpunkterna är tillgängliga, genom bland annat möjligheten att alla slags formaliteter och förfaranden kan fullgöras på avstånd med hjälp av elektroniska medel. För att garantera elektronisk driftskompatibilitet för de gemensamma kontaktpunkterna och ömsesidigt erkännande av elektroniska signaturer uppmanar vi kommissionen att påskynda granskningen av direktiv 1999/93/EG om ett gemenskapsramverk för elektroniska signaturer och antagandet av en lagstiftningsakt om ömsesidigt erkännande av e-identifiering och e-autentisering för att främja tillhandahållande av gränsöverskridande offentliga tjänster på den inre marknaden. Edit Herczog (EN) Herr talman! En ungersk datatekniker kan i enlighet med lagen bege sig till Tjeckien för att arbeta. Det är jättebra. Naturligtvis har så skett även tidigare, men då på den svarta marknaden. En av våra största bedrifter är att medborgarna nu kan flytta med lagen på sin sida. Endast 8 procent av de små och medelstora företagen gör 15 procent av sin vinst på den europeiska marknaden. Bara genom att dubbla detta så att 20 procent av de små och medelstora företagen gör 30 procents vinst på den inre marknaden kan vi uppnå det vi vill. Efter ett år är vi på väg att göra detta. Jag skulle vilja tacka alla som har arbetat med tjänstedirektivet tidigare och dem som har genomfört det i medlemsstaterna. Det har varit en viktig uppmuntran för varje enskild regering att gå över till e-förvaltning och användning av IKT. De mindre problemen med språken måste ses över noggrant och detta måste vi förbättra, men tjänstedirektivets stora framgång är att det kommer att få stor inverkan på den europeiska ekonomin under de kommande åren. Förutom sparprogrammen är detta vad vi har åstadkommit, så jag vill gratulera föredraganden och dem som har medverkat. Morten Løkkegaard - (DA) Herr talman! Jag vill bara kort tillägga en sak till mitt första anförande. Många av oss som har talat i dag har nämnt att det finns länder som fortfarande inte har fått sina gemensamma kontaktpunkter på plats, så jag skulle bara vilja vända mig direkt till kommissionsledamot Michael Barnier och be dig att ingripa personligen när du nu besöker alla dessa länder och se till att du återigen betonar för medlemsstaterna att de gemensamma kontaktpunkterna måste inrättas. Det måste finnas lämpliga förutsättningar. Jag vill inte påstå att jag är någon expert på hur man utövar större påtryckningar på de medlemsstater som ännu inte har gjort det här, men jag hoppas verkligen att du som kommissionsledamot personligen drar ditt strå till stacken för att sätta press på dessa länder. Jag anser att det helt enkelt är skandalöst att det fortfarande efter 14 månader finns länder som inte har genomfört detta. João Ferreira (PT) Herr talman, herr kommissionsledamot! Det är både bra och nödvändigt att vi påminner oss själva om den strid som arbetstagarna i olika länder har utkämpat mot detta direktiv, en kamp som sammantaget fick en talande dimension på EU-nivå, och som gjorde att vissa av de mer negativa aspekterna av det första förslaget till direktiv ströks eller ändrades. Den här diskussionen visar dock tydligt att skälen till oron och motiven för att kämpa mot direktivet inte har skingrats. Detta beror främst på att inte alla de områden där medlemsstaterna både kan och måste uppfylla sina sociala skyldigheter genom offentliga tjänster tydligt har undantagits från direktivets tillämpningsområde. Som vi väl känner till har konceptet med offentliga tjänster förvanskats till en mycket snäv syn på det. Varför har man begränsat medlemsstaternas möjligheter att ingripa för att trygga sin unika karaktär och försvara sina produktions- och affärssystem? Det är på grund av att man fortsätter att ge etableringsfriheten och fritt tillhandahållande av tjänster företräde framför sociala och arbetsrelaterade rättigheter, som blir allt sämre i takt med att den inre marknaden stärks. Ett verkligt bidrag till att försvara intressena hos de små och medelstora företagen skulle omedelbart sätta stopp för de så kallade sparplaner som kväver dem, vilket är fallet i ett stort antal länder, till exempel Portugal. Evelyn Regner (DE) Herr talman! Ni har säkert noterat att väldigt många ledamöter vill använda sig av ögonkontaktsförfarandet, eftersom denna fråga är så oerhört viktig för oss. Jag kommer från ett land - Österrike - som ännu inte har införlivat tjänstedirektivet. Detta beror på statsrätten; den majoritet som krävs för att anta förbundsförfattningslagstiftning är inte så lätt att uppnå. Jag vill framföra mitt uppriktiga tack till föredraganden Evelyne Gebhardt, inte bara för att hon har visat sådant engagemang i denna fråga under så lång tid, utan även för att hon tillsammans med skuggföredraganden har försökt att förena både principerna och praktiken i detta betänkande. Till dessa principer hör betoningen på hur viktigt det är att undanta sociala tjänster och hälso- och sjukvårdstjänster. De praktiska aspekterna inbegriper till exempel möjligheten att hitta vad man söker och få den information som krävs på Internet. Det huvudsakliga skälet till att jag ville tala var att jag ville uttrycka min besvikelse över att det inte ens vid genomförandet av tjänstedirektivet har visat sig vara möjligt att få bukt med lönedumpning och social dumpning. Sylvana Rapti (EL) Herr talman! Jag kommer från Grekland, och i motsats till Österrike började Grekland tillämpa tjänstedirektivet för några månader sedan, 2010, när det införlivades i den nationella lagstiftningen. Vi är mycket stolta över det, eftersom vi åstadkom detta samtidigt som Grekland hade en mycket svår tid, när landet befann sig i kris. Att vi åstadkom detta är mycket viktigt, eftersom de som främst kommer att stödjas av tjänstedirektivet, särskilt de gemensamma kontaktpunkterna, är små och medelstora företag, som vi framför allt annat behöver i den europeiska ekonomin. Jag vill upprepa två saker som en annan grekisk ledamot sade här tidigare. Konstantinos Poupakis från Europeiska folkpartiets grupp (kristdemokrater) sade att det är mycket viktigt att få information och det är även mycket viktigt att undanröja den administrativa bördan. Slutligen måste jag uppriktigt och innerligt tacka Evelyne Gebhardt. Likt en mor har hon fött upp detta barn, det vill säga tjänstedirektivet, sedan den föregående valperioden. Hon har fött upp det och jag tror att i samarbete med ”pappa”, det vill säga kommissionsledamot Michael Barnier, kommer de att fostra direktivet som sitt eget barn, till förmån för EU-medborgarna. Talmannen Fru Rapti! Jag gav dig lite längre tid, eftersom födslar alltid tar lite längre tid. Jag hoppas att barnet mår bra! Michel Barnier Herr talman! Det stämmer att Evelyne Gebhardt och jag har en nära relation, men det innebär inte att vi alltid måste vara överens. Jag har inga andra kommentarer än att vi måste ha ett förnuftigt samarbete. Jag slogs även av vad du sade, Sylvana Rapti. Jag delar den oro som Malcolm Harbour uttryckte över frågan om tillväxtpotential i detta direktiv. Under mitt senaste besök i Grekland kunde jag dock själv se att om direktivet tillämpas på ett klokt sätt, inom de fastställda ramarna men i så stor utsträckning som möjligt, är det tydligt att det kommer att finnas en tillväxtpotential för tjänsteekonomin, som är så viktig. Jag upprepar: Andra jordbruks- och livsmedelsekonomier bör vara lika viktiga eller ännu viktigare. Om direktivet används på riktigt sätt kommer det dessutom att innebära en möjlighet för öppna ekonomier, till exempel den grekiska ekonomin, där tjänster, särskilt turismtjänster och turismindustrin, är av central betydelse. Till Andreas Schwab och även till Evelyne Gebhardt vill jag säga att de gör rätt när de betonar parlamentets viktiga roll för att förbättra direktivet och bekräftar att parlamentet noga kommer att se till att det genomförs på riktigt sätt. Liksom jag ofta har sagt till Malcolm Harbour, håller jag personligen ett vakande öga på genomförandet. I dag har nästan alla medlemsstater valt att anta en övergripande rättsakt. Bernadette Vergnaud och Pascal Canfin påpekade - de var ledsna över att behöva göra det, men de har en skyldighet att säga vad de tycker - att Frankrike och även Tyskland har föredragit att införliva principer från direktivet direkt i den befintliga lagstiftningen på området. Man kan ifrågasätta eller kritisera denna hållning liksom du själv har gjort, Bernadette Vergnaud, men vi anser att den är tydlig och befogad i EU-sammanhang. Jag vill även påpeka för Filiz Hakaeva Hyusmenova att 23 medlemsstater redan har antagit sina övergripande genomförandebestämmelser. Seán Kelly nämnde att Irland var det sista landet av alla att göra detta. I två andra medlemsstater - Evelyn Regner talade om Österrike och Luxemburg - håller parlamenten nu på att granska lagstiftningen. Jag vill även påpeka för Sophia in 't Veld att överträdelseförfaranden fortfarande pågår när det gäller sju medlemsstater som inte har rapporterat om sina genomförandeåtgärder. Som ni kan se finns det följaktligen en anda av enighet och aktivt agerande. Jag gör själv besök i medlemsstaterna, vilket tidigare nämndes. Morten Løkkegaard nämnde de besök som jag gör särskilt med anledning av dessa frågor. Ni kommer dock att se att vi kan vara ännu mer ihärdiga om så krävs genom att inleda överträdelseförfaranden för att se till att detta direktiv genomförs på riktigt sätt. Sophie Auconie, Małgorzata Handzlik, Olga Sehnalová, Evelyne Gebhardt och Malcolm Harbour framhöll betydelsen av flerspråkiga gemensamma kontaktpunkter. Vi anser också att det är viktigt med flerspråkiga tjänster, tjänster som också är mycket driftskompatibla, elektroniska och tillgängliga genom det fantastiska verktyget Internet. Lara Comi och Zuzana Roithová nämnde detta och även Edit Herczog nyss, när hon talade om dessa gemensamma kontaktpunkter. Jag vill även påpeka för Małgorzata Handzlik att kommissionen samarbetar med medlemsstaterna för att utbyta bästa praxis i frågor som informationssystemet för den inre marknaden och problemlösningsnätverket för den inre marknaden (Solvit). Vi har en expertgrupp som har i uppdrag att främja detta utbyte av bästa praxis. Vi har inlett en studie för att kontrollera hur saker och ting går, och i slutet av 2011 kommer vi att anordna en konferens om den praktiska driften av de gemensamma kontaktpunkterna, i samma anda som det forum om den inre marknaden som jag vill anordna. Det senare var ett förslag från Róża Gräfin von Thun und Hohenstein och Malcolm Harbour. Det kommer att vara ett årligt forum om den inre marknaden som gör det möjligt för oss att inta en hållning som är mer mänsklig, mer praktisk och mer medborgarvänlig och som har en starkare koppling till den inre marknaden, med deltagande av företag och branschorganisationer eller fackföreningar. Morten Løkkegaard och Ildikó Gáll-Pelcz, som påminde oss om det ungerska ordförandeskapets åtagande, nämnde förfarandet för ömsesidig utvärdering. Detta är en ny metod som, om vi lyckas göra den till något bra, förhoppningsvis kommer att kunna användas för andra EU-texter. Jag ägnar stor uppmärksamhet åt detta konstruktiva ömsesidiga erkännande. Det är ett modernt verktyg som innebär att en bedömning görs i varje enskilt fall, innan det tillämpas på andra lagstiftningsinstrument. Malcolm Harbour nämnde de prestationsanalyser som vi har inlett. Varför har vi börjat med dessa prestationsanalyser av varje tjänst för att se den positiva eller negativa växelverkan mellan vissa EU-texter? Anledningen är att vi inser att vi måste beakta andra texter för att kunna tillämpa tjänstedirektivet på riktigt sätt. En arkitekt som bor i Belgien och som arbetar med kunder i Nederländerna kan, beroende på omständigheterna, omfattas av tjänstedirektivet, direktivet om erkännande av yrkeskvalifikationer, e-handelsdirektivet, konsumentskyddsdirektivet och andra instrument därtill. Därför måste vi se till att det finns en god växelverkan mellan dessa olika EU-texter, vilket vi kommer att göra genom prestationsanalyserna. Avslutningsvis vill jag ta upp en högst politisk fråga, som även är viktig för mig och som Evelyne Gebhardt var den första att ta upp, nämligen att direktivet måste tillämpas för de syften som det är tänkt att tillämpas för. Det får inte tillämpas för andra syften. Jag kommer därför att vara lika vaksam som ni när det gäller vissa medlemsstaters försök att tillämpa detta direktiv för andra syften än vad det är tänkt att tillämpas för, särskilt frågor som kan ha att göra med tjänster av allmänt ekonomiskt intresse. Sophie Auconie tog upp detta, liksom Eva-Britt Svensson och Mara Bizzotto just gjorde. Jag vill också påminna Pascal Canfin, som just ställde en fråga till mig, om att kommissionen fullgör sitt åtagande genom att arbeta med en text som kommer att förtydliga ett meddelande om allmänna tjänster och tjänster av allmänt ekonomiskt intresse. Min kollega Joaquín Almunia, kommissionsledamoten med ansvar för konkurrens, arbetar för sin del med att uppdatera Monti-Kroes-paketet. Ni kommer därför att ha två verktyg på kommunikationsområdet, vilka bör förtydliga saker och ting och förhindra tvetydigheter och ibland dispyter eller missförstånd. Meddelandet om tjänster av allmänt ekonomiskt intresse eller offentliga tjänster kommer att utarbetas någon gång i år. Jag vill även säga till Jens Geier att tjänstedirektivet inte får påverka arbetstagarnas rättigheter, för direktivet handlar inte om detta. Det handlar faktiskt inte om rättighetsfrågan eller frågan om utstationering av arbetstagare. Till sist vill jag säga en sak till Patrick Le Hyaric, som just framförde kritik som jag lyssnade noggrant till. Direktivet omfattar inte transporter och inte heller hälso-och sjukvård. Direktivet anger inte på något sätt att offentliga tjänster måste privatiseras. Jag kommer att ägna oerhört stor uppmärksamhet åt detta, och åt andra frågor för den delen, i det meddelande som vi håller på att utarbeta om tjänster av allmänt intresse. Med andra ord vet jag att direktivet har skapat debatt. Jag vill påminna er om att det har förbättrats avsevärt, att det nu är tämligen tydligt och att vi kan använda det för att skapa jobb och tillväxt, vilket är vad medborgarna förväntar sig. Jag vill att vi ska ställa krav, vilket ni har rätt att göra, men jag vill också att vi ska vara objektiva när det gäller detta direktiv och bygga upp den inre marknaden för tjänster tillsammans, i en partnerskapsanda och med hjälp av partnerskapsmetoder. Det är i varje fall det som jag är fast besluten att göra, och som jag har lovat er att göra, under de närmaste fyra åren för att möjligheterna med detta direktiv ska kunna utnyttjas fullt ut. Evelyne Gebhardt Herr talman! Detta var en mycket intressant och givande debatt. Jag måste dock kommentera en sak, och det är att det fortfarande finns människor som ännu har det gamla Bolkestein-förslaget i sina huvuden. Detta förslag föreskriver faktiskt liberalisering och avreglering, men det är i själva verket något som tillhör det förflutna. Tjänstedirektivet i dess nuvarande form ger faktiskt människor möjlighet att utnyttja sina meriter för att tillhandahålla tjänster runt om i EU. Det är det som tjänstedirektivet handlar om, och det är viktigt att upprepa detta. Jag vill betona detta igen, och vi har även gjort denna ändring mycket tydlig. Vidare vill jag påminna er alla om att vi definitivt har en social bestämmelse i tjänstedirektivet. Vi har nämligen införlivat en bestämmelse i artikel 1 genom vilken medlemsstaternas arbets- och sociallagstiftning inte får äventyras på grund av tillämpningen av tjänstedirektivet. Om något sådant skulle hända i en medlemsstat - och jag sade detta från början - skulle detta vara ett felaktigt genomförande av tjänstedirektivet. Rüffertmålet och andra mål har inget att göra med tjänstedirektivet. Dessa mål handlar om utstationeringsdirektivet och genomförandet av detta samt om direktiven om offentlig upphandling. Jämför inte äpplen och päron! Man kan kanske göra en god kompott på både äpplen och päron, men inom politiken är detta helt fel väg att gå. Därför måste vi verkligen övervaka utvecklingen mycket noggrant. Jag upprepar min begäran om att vi måste se till att tjänstedirektivet införlivas på riktigt sätt i medlemsstaterna och att det inte utnyttjas för att avskaffa rättigheter eller i avregleringssyfte. Det är inte det tjänstedirektivet handlar om. Det står helt klart att vi i EU naturligtvis fortfarande behöver en rättslig ram för att skydda tjänster av allmänt ekonomiskt intresse. Det ska bli spännande att se vad kommissionen kommer att ta fram för oss i detta avseende. Talmannen Debatten är härmed avslutad. Omröstningen kommer att äga rum i morgon kl. 12.00 (tisdagen den 15 februari). Skriftliga förklaringar (artikel 149 i arbetsordningen) Raffaele Baldassarre Tjänstemarknaden står för två tredjedelar av bruttonationalprodukten och två tredjedelar av arbetstillfällena i EU. Trots detta utgör den bara en femtedel av den sammanlagda handeln inom EU. Samtidigt kan jag bara samtycka till alla de prioriteringar som föredraganden anger, särskilt färdigställandet av de gemensamma kontaktpunkterna och ett stärkt administrativt samarbete. För närvarande finns den första generationen gemensamma kontaktpunkter i 22 medlemsstater. Detta skulle vara hoppingivande om det inte vore för det faktum att det bara i 14 av dem är möjligt att slutföra förfarandet elektroniskt. Det är viktigt att de gemensamma kontaktpunkterna blir en integrerad del i en mer omfattande e-förvaltning i EU och att utbudet finns på olika språk. Avslutningsvis är det viktigt att stärka det administrativa samarbetet så att hela detta kommunikationsbaserade system kan fungera på ett effektivt sätt. Informationssystemet för den inre marknaden har redan blivit ett oerhört viktigt verktyg. Det underlättar myndigheternas arbete, möjliggör samordning av olika administrativa metoder och gör så att bristfällig information kan kompletteras. Trots detta kommer det i framtiden att krävas övervakning för att se till att systemet används men framför allt tillämpas på rätt sätt.

Röstförklaringar Zuzana Roithová (CS) Herr talman! Jag vill bara att det förs till protokollet att jag röstade för Alessandro Fogliettas betänkande, men min voteringsutrustning fungerade inte. Muntliga röstförklaringar Simon Busuttil (MT) Det är naturligtvis svårt att bli förstådd i denna kaotiska situation. Jag ville försöka förklara min röst för den resolution som vi just har antagit, som vi just har samtyckt till, om den årliga debatten om framsteg som gjorts på området för frihet, säkerhet och rättvisa. I dag sammanträder rådet (rättsliga och inrikes frågor) för att diskutera och godkänna den europeiska pakten för invandring och asyl. Detta är ett mycket viktigt ämne och det är ett mycket viktigt förslag som diskuteras i rådet och jag hoppas att man i den diskussion, som hålls i rådet i dag, infogar en deklaration i pakten om behovet av att mer rättvist och jämlikt fördela invandringsbördan. Jag hoppas att ministrarna godkänner pakten i dag och att den innehåller en hänvisning till detta gemensamma ansvar. Frank Vanhecke (NL) Herr talman! Av många skäl var den resolution vi just har röstat om oacceptabel för mig och säkert för min grupp också. Huvudskälet är naturligtvis att jag anser att Europa absolut inte behöver en ny ”olaglig” invandringsvåg. Absolut inte. Det är alldeles för lätt för arbetsgivare i den privata sektorn och regeringar att fortsätta importera fler och fler utländska medborgare från länder utanför EU. Det orsakar en kompetensflykt från utvecklingsländerna till Europa, och i sista hand gagnar det varken utvecklingsländerna eller Europa, tvärtom. Vi borde äntligen - och här vänder jag mig i första hand till regeringar och näringslivet - se till att det mycket stora, verkligen mycket stora, antalet utländska medborgare, som redan är här och som inte är och aldrig har varit riktigt införlivade i vårt samhälle, assimileras, omskolas och integreras på den ordinarie arbetsmarknaden. Neena Gill (EN) Herr talman! Jag röstade för Mikko-betänkandet eftersom jag anser att medierna har en viktig roll att spela i att trygga demokratin. Med EU:s utvidgning är det vår roll att garantera att normer samordnas till skydd för grundläggande friheter och demokrati. Jag var delaktig i det yttrande om Marianne Mikkos betänkande som lades fram av utskottet för industrifrågor, forskning och energi och jag skulle vilja gratulera henne eftersom jag anser att den nya tekniken har lett till uppkomsten av nya mediekanaler med nya sorters innehåll, och medierna förblir ett viktigt politiskt verktyg. I detta sammanhang är medial mångfald ett oeftergivligt krav för den demokratiska samhällsmodellen. När äganderätten till medierna koncentreras till bara ett fåtal händer gynnar detta monopoliseringen av reklammarknaden och utgör ett hinder för nya aktörer. Konkurrenslagen har bidragit till att hålla tillbaka mediekoncentrationen, men dessa problem finns fortfarande kvar i flera medlemsstater där marknaden domineras av några få stora aktörer. Därför bör man rekommendera betänkandets förslag att koppla samman medielagstiftningen och konkurrenslagstiftningen. Zdzisław Zbigniew Podkański (PL) Herr talman! Medial mångfald innebär mångfald i spridningen av information och i programföretagens karakteristiska egenskaper. Båda dessa områden hotas för närvarande i mediesektorn. En ständigt ökande ägarkoncentration bland medieföretag som konkurrerar inom denna sektor har lett till en situation där information som är värdefull ur social och kulturell synpunkt är svår att finna i labyrinten av lättillgängliga och standardiserade nyheter för alla. Det är svårt att förutsäga vad försämringen av situationen inom denna sektor kommer att leda till, inte bara för enskilda konsumenter utan för samhället som helhet. Föredraganden gjorde rätt i att betona den roll som programföretagen inom public service-sektorn har som väktare av mångfalden med uppgift att sända information av hög kvalitet. Det är också rätt att föreslå en modell där det finns starka public service-medier utanför den konkurrensutsatta mediemarknaden, som existerar sida vid sida med privata medieföretag som drivs av vinstintresse. Det kan inte råda någon tvekan om hur viktig balansen är mellan dessa två pelare. Texten i betänkandet samt föredragandens avsikter verkar klara och tydliga. Den kompromiss som nåddes under kulturutskottets diskussioner är bra. Dessutom bör den rättsliga statusen hos de nya metoderna att sprida information, som Internetbloggar och andra användargenererade webbplatser, klart definieras så att folk som skapar dessa former blir medvetna om sina rättigheter och skyldigheter och alla eventuella sanktioner. (Talmannen avbröt talaren.) Frank Vanhecke (NL) Herr talman! Jag gläds åt att höra parlamentet säga att alla medlemsstater måste garantera medial mångfald och att programföretag i public service-sektorn verkligen har en viktig roll där. Det är helt rätt och riktigt. I ett normalt samhälle betyder det demokrati och informationsfrihet och framför allt informationsfrihet för oppositionsgrupper. Mätt med dessa kriterier är inte Belgien och inte heller Flandern några demokratier. Mitt politiska parti till exempel, ett stort politiskt parti i det landet, diskrimineras rutinmässigt och öppet och bojkottas av det flamländska public service-bolaget och till på köpet på grundval av officiella direktiv. Varför? Därför att våra idéer och våra åsikter inte är ”politiskt korrekta” eller avviker från huvudfåran. För inte alls så länge sedan medgav den f.d. chefen för public service-bolaget öppet att belgiernas kung hade gjort honom till friherre för att tacka honom för hans diskriminerande insatser mot oppositionspartiet. Detta betänkande, som för övrigt inte alls är så dåligt, kunde med fördel ha inbegripit en punkt om behandlingen av oppositionspartier som inte rättar in sig i ledet. Koenraad Dillen (NL) Herr talman! Jag avstod från att rösta om detta betänkande. Det framhäver med rätta olika svårigheter med medial mångfald och ägarkoncentrationen i flera medlemsstater. Som flamländare har jag ett och annat att säga i ämnet. För det finns ingen stat i EU som har större behov av till exempel en neutral medieombudsman för att garantera yttrandefrihet och mångfald än Belgien. Här i Bryssel, landets institutionella centrum, bojkottar, som min ledamotskollega just sagt, inte bara de privata medierna utan också regeringsorganen skamlöst det största oppositionspartiet och vägrar folk rätten till fri och balanserad information. Kanske kan stadgan om mediefrihet som föredraganden förespråkar omöjliggöra detta slags övergrepp. Annars lär hela saken bara vara ett spel för gallerierna. Jag undrar också varför föredraganden är så pigg på strängare kontroll för det allra friaste mediet - Internet, och bloggare i synnerhet - för att inte nämna ett stort intresse för författarrättigheterna. För det är precis de stater som inte har någon verklig medial mångfald som mest vill ha strängare kontroll av Internet. Detta betänkande förser dem med ytterligare skäl och det är beklagligt. Pál Schmitt för PPE-DE-gruppen. - (HU) Tack herr talman! Jag kommer att tala ungerska. Mångfald i medierna är ett särskilt viktigt område för Europeiska folkpartiet så vi har beslutat att vår grupp, i stället för att förkasta betänkandet, ska lägga fram ett alternativt förslag till beslut. Samtidigt som vi bevarar fördelarna i det ursprungliga betänkandet har de delar som vi inte kan acceptera tagits bort från texten, och de rekommendationer som vi tyckte var viktiga att betona har lagts till. Vad gruppen bland annat hade invändningar mot var att betänkandet särskilt nämnde enskilda medlemsstater, medan vi är övertygade om att ett betänkande om medial mångfald måste vara neutralt och ha allmän giltighet. Syftet är inte att skämma ut vissa länder som dåliga exempel. Likaså har vi inte kunnat acceptera att betänkandet fastställer att vissa medieimperier i första hand drivs av vinstintressen och materialistiska intressen. Det är en överdriven generalisering som vi inte kan acceptera. Betänkandet, som har utlöst en våldsam politisk debatt, måste i alla händelser fästa kommissionens uppmärksamhet på att den borde behandla denna fråga på ett sätt som är lämpligt med tanke på ämnets allvar och undersöka vilka åtgärder på gemenskapsnivå eller nationell nivå som behöver vidtas för att genomföra mångfald. Tack. Peter Baco (SK) Jag stöder en effektiv kontroll av energipriserna. Prisvolatiliteten under de senaste månaderna gynnar helt klart inte EU:s medborgare, medan spekulanter och mellanhänder gör vinster. Dessutom har vi en absolut oacceptabel situation där energipriserna bestämmer livsmedelspriserna. Vi kan inte stillatigande acceptera det cyniska argumentet att det finns tillräckligt med mat globalt men att inte alla har råd att köpa dyr mat. Enligt Världsbankens experter är energi från biomassa ansvarig för upp till 80 procent av den snabba ökningen av livsmedelspriserna. I det sammanhanget har jag vid flera tillfällen betonat att vi behöver öka livsmedelsreserverna och reglera användningen av livsmedelskällor för energisyften. Detta är huvudproblemet vid kontroll av livsmedelspriserna och måste därför ägnas mycket mer speciell uppmärksamhet. Czesław Adam Siekierski (PL) Herr talman! Vi står för närvarande inför snabba ökningar av energipriserna. Detta påverkar direkt livskvaliteten för EU:s invånare och ökar inflationen. Det innebär att vi bör skapa instrument för att skydda Europas invånare från följderna av dessa prisökningar. Även om vi på senare tid fått se oljepriserna sjunka, anser jag att vi bör ägna större uppmärksamhet åt mekanismer som syftar till att garantera prisstabilitet. Det finns också en föreställning om att energimarknaderna bör bli öppnare för insyn så att de i framtiden skulle bli mindre mottagliga för spekulation på världsmarknaden. Medan vi diskuterar energifrågan är det nödvändigt att betona att vi i första hand måste intensifiera insatserna för att öka andelen energi som från förnybara källor, inklusive kärnkraft, i andra hand införa ny kolteknik och i tredje hand starta ett vittomfattande program för att förbättra energieffektiviteten. Renate Sommer (DE) Herr talman! Jag röstade mot Foglietta-betänkandet och jag skulle vilja tacka alla ledamotskolleger som stödde mig i att förkasta det. Även om fetma är ett ökande problem, för denna vitbok oss inte närmare någon lösning. Tvärtom presenterar den ett slumpmässigt hopplock av diverse rekommendationer och krav på lagstiftning. Detta får oss att verka löjliga. Jag är tacksam att åtminstone förslaget om de röda, gula och gröna färgkoderna på livsmedelsetiketterna förkastades, men andra förslag har överlevt, inbegripet några som föregrep beslut som nu håller på att fattas på området för livsmedelsmärkning, för vilket jag är föredragande inför parlamentet. Vi beslöt att vi ska kräva censur för reklam, att vi vill förbjuda syntetiska transfettsyror, men ämnar samtidigt ange transfettsyreinnehållet på livsmedelsetiketterna, att vårt midjemått ska mätas officiellt i framtiden och att saltinnehållet ska övervakas vilket är liktydigt med att kräva ett ingripande i matrecept. En ny definition av begreppet hälsosam kosthållning har införts, där en av föreskrifterna är att hälsosam kosthållning endast är möjlig med ekologiska produkter. Detta innebär diskriminering mot dem som bedriver ett konventionellt jordbruk. Det ska inte finnas någon dålig mat, som vårt rättssystem skulle bannlysa från marknaden. Alla konsumenter har rätt att få information, men de har också rätt till respekt, vilket innebär att de måste få fatta egna beslut. Skriftliga förklaringar Hélène Goudin och Nils Lundgren skriftlig. - Detta betänkande om ideellt drivna, icke-kommersiella, lokalsamfundsmedier i Europa tar upp ett område som anses böra få ett ökat ekonomiskt bidrag från EU-stödprogrammen. Detta är ännu ett exempel på hur olika särintressen i detta parlament försöker öka antalet EU-stödprogram och dessutom öka de ekonomiska resurserna till dem för att kunna dela ut anslag till höger och vänster. Det ter sig ofattbart att stöd till ideellt drivna icke-kommersiella lokalsamfundsmedier skulle kunna ses som en uppgift att hantera på EU-nivå. Subsidiaritetsprincipen leder självklart till slutsatsen att detta är en uppgift för medlemsländerna eller regionala politiska enheter. Där finns kunskapen om dessa medier och där finns möjligheten att väga sådana utgifter mot resursbehovet för exempelvis vård, skola, omsorg osv. I subsidiaritetens namn har vi röstat nej till detta betänkande i dess helhet. Gyula Hegyi skriftlig. - (EN) ”Lokalsamfundsmedier” spelar ofta en viktig roll i lokala samhällen. De är en inflytelserik källa till information bland de lokala medierna; ibland t.o.m. de lokala samhällenas enda röst. Därför borde EU fokusera mer på dessa medier, särskilt efter förkastandet av Lissabonfördraget, eftersom de kan tjäna som ett effektivt medel att ge medborgarna EU-relaterad information. Som föredragande för betänkandet om aktiv dialog med medborgarna om Europa stöder jag helt och fullt alla slags kommunikationsmedel som kan bidra till att föra EU närmare medborgarna. Icke desto mindre är jag övertygad om att en viktig förutsättning för såväl lokalsamfundsmedier som andra lokala medier, som finansieras, även delvis, med offentliga medel, är att vara oberoende inte bara av den nationella makten utan också av den lokala. Jag vet att lokalsamfundsmedier, särskilt finansieringen av dem, borde vara en viktig angelägenhet för medlemsstaterna på grund av deras olika former och lokala inriktningar. Vad vi kanske kan hjälpa till med på EU-nivå är att göra frågan mer synlig. Detta betänkande är ett första steg i den riktningen. Ian Hudghton skriftlig. - (EN) Resetarits-betänkandet, som jag stödde, hänvisar till hur viktigt det är att medierna förstärker den kulturella och språkliga mångfalden. Denna vecka startade den första tv-kanalen någonsin på gaeliska - en välkommen utveckling när det gäller att främja språklig mångfald i både Skottland och Europa. David Martin skriftlig. - (EN) Lokalsamfundsmedier har alltid haft en viktig roll att spela i vårt samhälle. Sådana medier kan gynna den interkulturella dialogen genom att bekämpa negativa stereotyper. EU måste inse detta till fullo genom att förbättra det juridiska erkännandet av lokalsamfundsmedierna och deras tillgång till radiofrekvenser för sändningar. Jag röstade för betänkandet. Daniel Strož Med hänsyn till lokalsamfundsmedier och alternativa medier anser jag att det står utom allt tvivel att dessa kan bidra till mer mångfald i medierna och en ökad medborgarmedvetenhet. Enligt min åsikt visar erfarenheten i EU:s flesta medlemsstater tydligt att yttrandefriheten nästan har blivit en myt och att karaktären på de så kallade kommersiella medierna skapas av deras ägare. Nivån på objektiviteten i den information som ges av lagstadgade medier avgörs ofta påtagligt av intressena hos dem som innehar den politiska makten, oavsett vilka stadgar och rättsliga ramar som fastställts för sådana medier. Detta gör det ännu viktigare att förhindra missbruk av lokalsamfundsmedier och alternativa medier, och att inte hindra dem från att få verka utanför gränserna för det uppdrag som sådana medier anses ha. Jag håller med om att dessa medier förtjänar att få allmänt juridiskt erkännande i de länder som tillhör EU. Men de föreskrifter som måste reglera deras verksamhet behöver redan från början utformas så att de förhindrar att lokalsamfundsmedier och alternativa medier sviker sin uppgift, sin sociala roll. Marian Harkin skriftlig. - (EN) Jag kan inte stödja detta betänkande. Även om jag håller med om och välkomnar många av dess förslag är jag oroad över att tillämpningsområdet för momsbefrielse när det gäller investeringsfonder minskar. Jag anser att det är bättre att behålla status quo. Peter Skinner skriftlig. - (EN) EPLP anser att en uppgradering av momskraven för finansiella tjänster länge har behövts. Föredraganden har ägnat sig åt sin uppgift med stor omsorg. Vi anser att han visat en mycket positiv inställning till att låta kunderna stå för kostnaderna och att han förstår de problem som kan uppstå. Vi är osäkra på hur några punkter kan lösas rent praktiskt - särskilt att företagen själva får avgöra om man ska tillämpa moms. Därför har vi vissa reservationer som inte kan uttryckas i de särskilda ändringsförslagen eftersom det var en blockomröstning för förslagen 1-28. EPLP stöder föredraganden men skulle ha röstat mot ändringsförslag 6 och 21. Jag skulle personligen vilja tacka Joseph Muscat för hans arbete med detta och andra betänkanden och för hans kollegiala inställning i parlamentet. Jag hoppas att hans karriär går stadigt framåt och att vi inom kort kan välkomna honom tillbaka som Maltas blivande premiärminister. Philip Bradbourn skriftlig. - (EN) Även om vi är för ett samarbete mellan medlemsstaterna på området för frihet, säkerhet och rättvisa röstar de brittiska konservativa mot detta betänkande eftersom vi framhärdar i vårt motstånd mot alla krav på ytterligare harmonisering på området. Särskilt är vi emot kraven i betänkandet på att anta de bestämmelser i Lissabonfördraget som kan antas under nuvarande arrangemang. Patrick Gaubert skriftlig. - (FR) Jag är glad att en mycket stor majoritet har antagit resolutionen om den årliga debatten om framsteg som gjorts under 2007 på området för frihet, säkerhet och rättvisa. Det är en text av hög kvalitet som kraftfullt påminner oss om hur viktigt det är med ett snabbt antagande av Lissabonfördraget, som kommer att stärka området för frihet, säkerhet och rättvisa genom att svara för grundläggande förbättringar i fråga om legitimitet och effektivitet i EU:s verksamhet. Den uppmanar också kommissionen och rådet att ange vilka nya mål som ska prioriteras i nästa fleråriga program för området frihet, säkerhet och rättvisa för perioden 2010-2014. Till sist föreslår den flera viktiga åtgärder som ska vidtas på området för grundläggande rättigheter och medborgarskap, vad beträffar gränsskydd, invandring och asyl. Det är samma åtgärder som vår politiska grupp prioriterar och de flesta av dem återfinns också i den europeiska pakten för invandring och asyl som måste omsättas i konkret handling. Pedro Guerreiro skriftlig. - (PT) Även om vi håller med om flera punkter i denna resolution om det så kallade området för frihet, säkerhet och rättvisa - en eufemism för den verkliga processen med att införa rättsliga och inrikes frågor, där medlemsstaterna har exklusiv behörighet, i gemenskapssystemet - inbegriper den en rad mål, prioriteringar och förslag som vi kraftigt förkastar. Skälet är framför allt att man i resolutionen inte vill lyssna på förkastandet av det så kallade Lissabonfördraget - och insisterar på att det ska införas senast i slutet av 2009 och kräver att processen med att införa rättsliga och inrikes frågor i gemenskapssystemet ska skyndas på - vilket vittnar om den brist på respekt som majoriteten i parlamentet visar mot det irländska folkets suveräna och demokratiska beslut. Ett annat skäl är också att den har som mål att Schengens informationssystem (inbegripet beslut som rör Prümfördraget), Frontex och EU:s invandringspolitik (som är selektiv, har skyddskaraktär och kriminaliserar invandring) ska utvecklas. Och trots att resolutionsförslaget kritiserar att ”EU de facto håller på att skapa polisiärt och rättsligt samarbete med tredjeländer, främst Förenta staterna, genom bilaterala avtal på ett antal områden, och därigenom kringgår formella förfaranden för beslutsfattande och parlamentarisk kontroll” ifrågasätter parlamentet inte resolutionen. Tobias Pflüger skriftlig. - (DE) 1. Förslaget beskriver Lissabonfördraget som ”en viktig och brådskande förutsättning för att EU ska kunna bli ett område med frihet, säkerhet och rättvisa”. Lissabonfördraget har förkastats till följd av den irländska folkomröstningen. Det är hög tid att det accepteras. 2. Förslaget kräver att andra generationen av Schengens informationssystem (SIS II) kommer till fullständig användning och att Frontex förstärks. Gränsskyddsbyrån Frontex är ansvarig för det operativa genomförandet av den omänskliga politiken med att stänga EU för människor i nöd. Denna politik är en förolämpning mot mänskligheten och måste därför förkastas utan vidare. Søren Bo Søndergaard och Eva-Britt Svensson skriftlig. - (EN) I stort sett stöder vi tanken på att ge varaktigt bosatta rätt att rösta i EU-val och lokala val. Men vi anser att det är medlemsstaternas sak att bestämma om rätten att rösta i lokala val i enlighet med gällande internationella konventioner. Alessandro Battilocchio skriftlig. - (IT) Jag skulle vilja betona hur viktigt det är att skydda mångfalden i medierna (redan omnämnd i artikel 11 i Europeiska unionens stadga om de grundläggande rättigheterna) för att stödja en demokratisk process som kan ge de olika medborgarna i Europa information på ett öppet sätt. Vi vet att politiska påverkningar alltför ofta styr medierna, särskilt dem inom public service, som behöver en ansenlig och stabil marknadsandel så att de kan frigöra sig från olämplig finansiering och politisk lobbying. Jag kommer därför att rösta för det här resolutionsförslaget som innebär att tre europeiska universitet ska få i uppgift att övervaka pluralismen genom användning av indikatorer för tillförlitlighet och opartiskhet. Jag instämmer också i att det behövs ett övervakningssystem för att garantera redaktionellt och journalistiskt oberoende i alla medlemsstater. Tiden är mogen - med tanke på den kommande valkampanjen för 2009 års Europaparlamentsval - att vi tillsammans utarbetar en stadga om mediefrihet för att ta itu med den utsatta situation som många förläggare och journalister befinner sig i. Slutligen behöver verkligen de nya mediekanalerna med europeisk och global täckning finansiering, men den nya tekniken måste samtidigt användas på ett ansvarsfullt sätt (bloggförfattarnas och bloggutgivarnas ställning måste till exempel klargöras) och större mediekompetens bör främjas i hela EU. Jean-Marie Cavada skriftlig. - (FR) Jag bekräftar på nytt att jag anser att yttrandefrihet och medial mångfald är mycket viktigt. Bloggar är verktyg som kan hota folks privatliv och kan ställas i samma kategori som ”brott mot presslagarna”, om de är osanna och uppsåtliga. Jorgo Chatzimarkakis skriftlig. - (DE) Ett system med medial mångfald är en grundläggande förutsättning för att den europeiska modellen för ett demokratiskt samhälle ska överleva. Men ägarkoncentrationen av medierna skapar en omgivning som bidrar till uppkomsten av monopol, reser hinder för marknadsinträde och leder till ett likformigt medieinnehåll. Utvecklingen av mediesystemet drivs mer och mer av vinstmotiv. Om intressekonflikter mellan ägarkoncentrationen av medierna och den politiska myndigheten ska undvikas, måste konkurrenslagstiftningen och medielagstiftningen anpassas till varandra. Faktum är att sådana intressekonflikter skadar fri konkurrens och mångfald. För att stärka mångfalden finns det också ett behov av att trygga en balans mellan public service-program och privata program. Dessutom kräver jag åtgärder för att förbättra mediegruppernas konkurrenskraft för att skapa ekonomisk tillväxt. Europeiska och nationella konkurrensregler måste tillämpas konsekvent så att hård konkurrens och en öppen marknad kan garanteras. Särskilt nationell mediereglering måste vara öppen och effektiv. Av detta skäl välkomnar jag kommissionens avsikt att utveckla indikatorer för att mäta mediernas mångfald. Jag kräver också att ytterligare indikatorer införs för att mäta sådana faktorer som demokrati och uppförandekoder för journalister. Dessutom anser jag att föreskrifterna för mediekoncentration också bör reglera möjligheten till tillträde till Internets innehåll och dess spridning. Lena Ek skriftlig. - Marianne Mikkos betänkande utgör ett lysande exempel på när goda intentioner går för långt och hamnar i konflikt med mediernas oberoende och yttrandefrihetens grundvärden. Mikkos ursprungliga förslag - som bland annat innehöll möjlighet att registrera, kräva replikrätt och göra det lättare att åtala upphovsmannen för bloggar - står långt från den uppfattning jag har om yttrandefrihet och fri opinionsbildning. Lyckligtvis omarbetades betänkandet på dessa områden innan förslaget gick till plenum. Denna omarbetning var emellertid inte tillräcklig för att jag skulle kunna stödja betänkandet; förslaget står nämligen fortfarande på många punkter i konflikt med mediernas oberoende, fri opinionsbildning och yttrandefrihet. Ändringsförslag 5 - som slutligen bifölls av parlamentet - är ett bättre alternativ till betänkandet. Ett bättre, men inte ett bra alternativ. Frågan om mediernas koncentration och mångfald är viktig och bör diskuteras. Men denna resolution är inte rätt väg att gå. Frågor som rör media måste alltid handskas på ett ansvarsfullt och genomtänkt sätt. När det kommer till mediernas oberoende, fri opinionsbildning och yttrandefrihet kan jag inte kompromissa; dessa värdegrunder är alldeles för fundamentala för att rucka på. Jag lade därför ner min röst i dagens omröstning. Med detta agerande vill jag visa mitt stöd för debatten, men också framhålla min oro över de återkommande ansatserna att reglera frågor som rör media och yttrandefrihet. Ilda Figueiredo skriftlig. - (PT) Med de förändringar som införts i EU:s arbetsordning, som under dessa omständigheter inte accepterar särskilda ändringsförslag, är det inte Marianne Mikkos betänkande som vi just har röstat om utan snarare ett vittomfattande förslag till en alternativ resolution. Den slutliga resolution som antagits är klart bättre än betänkandet och vi röstade för den enbart av det skälet, men den har kvar några synpunkter som vi inte håller med om. Det huvudsakliga skälet till vår meningsskiljaktighet rör det sätt på vilket den försöker åstadkomma en pseudobalans genom att länka samman den så kallade konkurrenslagstiftningen med medielagstiftningen. Erfarenheten har visat att kapitalets intressen väger mer än alla rättigheter och friheter, inberäknat yttrandefrihet i media, och mycket ofta ifrågasätter mångfalden. Fastän den på annat ställe fastställer att ”huvudmålet för offentliga myndigheter bör vara att skapa förutsättningar som åstadkommer en hög mediekvalitet (inberäknat i offentliga medier), säkerställer mediemångfald och garanterar journalisternas fulla oberoende”, vet vi att detta är svårt att nå när den demokratiska statens roll är svag. Sanningen är att när de viktigaste mediekanalerna ägs av ekonomiska och finansiella grupper garanteras inte yttrandefrihet och journalistiskt oberoende. Glyn Ford skriftlig. - (EN) Jag gratulerar min kollega Marianne Mikko till hennes betänkande. Jag kommer att rösta för det gemensamma alternativa förslaget till resolution som min grupp lagt fram tillsammans med liberalerna och de gröna, som står närmast mig. Jag ser inget skäl till att något som är olagligt i skriftlig eller muntlig form skulle vara lagligt på Internet. Naturligtvis kan genomförandet bli svårt, men det är inget skäl för overksamhet. När allt kommer omkring har vi ju fartbegränsning på avlägsna landsvägar, trots att det är mycket svårt att övervaka dem. Ändå används inte detta som argument för ett fritt fram. Hélène Goudin och Nils Lundgren skriftlig. - Detta betänkande och de alternativa resolutionsförslagen till det ligger utanför den lagstiftande proceduren och är inget annat än ett tyckande från EU-parlamentets federalistiska majoritets sida om att EU ska lägga sig i än mer på kultur- och medieområdet. Under beredningen av detta betänkande gick föredraganden alldeles för långt i sin ambition att finna sätt att kontrollera och övervaka bloggvärlden. Som tur var backade utskottet något i sitt förslag till sessionen och en del partigruppers resolutionsförslag är bättre än förslaget till betänkande. Men fortfarande kvarstår grundfrågan - varför behöver detta betänkande över huvudtaget behandlas i EU-parlamentet? Frågan om mediekoncentrationen är viktig - så viktig att den fortsatt ska skötas i medlemsstaterna. Vi har därför röstat nej till detta betänkande i dess helhet. Jörg Leichtfried skriftlig. - (DE) Jag röstar för Marianne Mikkos betänkande om mediernas koncentration och mångfald i Europeiska unionen. Tillgång till fria och skiftande medier i alla medlemsstater är oerhört viktigt nu för tiden. Systemet med två pelare för privata och offentliga tv- och audiovisuella medietjänster har utvecklats mycket bra. För att denna utvecklingsprocess ska kunna fortsätta så fördelaktigt som möjligt måste stabil finansiering ordnas för offentliga radio och tv-bolag som gör det möjligt för dem att främja allmänna och samhälleliga intressen, bevara mångfalden i medierna och ge folk tillgång till innehåll av hög kvalitet. Jag stöder också att man skapar en stadga för mediefrihet. Denna skulle bli ett brohuvud för försöken att garantera yttrandefrihet. Journalisternas oberoende måste emellertid skyddas genom särskilda rätts- och samhällsgarantier. Ägarkoncentrationen av medierna är också ett problem eftersom det uppmuntrar till uppkomsten av monopol. Det finns därför ett behov av slå samman konkurrens- och medielagstiftningen för att garantera tillgång, konkurrens och kvalitet. Betänkandet täcker mer eller mindre alla de viktiga punkterna och av det skälet stöder jag föredraganden. Ramona Nicole Mănescu skriftlig. - (RO) Vi är alla överens om att mångfald bör vara en central del av massmedia. Mångfalden måste uppmuntras och ett antagande av Marianne Mikkos betänkande är ett viktigt steg i rätt riktning. Medlemsstaterna bör uppmärksamma och stödja behovet av en balanserad massmediemarknad. De bör anstränga sig på både individuell och kollektiv nivå för att ge Europas medborgare tillgång till korrekt och varierad information. Kulturell mångfald, det ständigt ökande behovet av att integrera immigranter och minoriteter samt angelägenheten att ge den aktiva befolkningen kvalitativ information, är de främsta skälen till att inrätta en stadga om mediefrihet. Jag ger mitt fulla stöd till Europaparlamentets förslag att offentliga medieföretag bör uppmuntras att fungera som alternativa informationsleverantörer till de företag som är grundade enbart på kommersiella kriterier. Det viktigt att Europas medborgare aktivt utövar sina rättigheter och skyldigheter, och att de blir upplysta om den information som ges samt att de kan förstå och ha ett kritiskt förhållningssätt till den. Detta bör man ta hänsyn till i de europeiska institutionernas och medlemsstaternas framtida åtgärder. David Martin skriftlig. - (EN) Den nya tekniken har lett till att det har skapats nya mediekanaler och att även mediernas innehåll har förändrats. Ett vittomspännande mediesystem är viktigt för demokrati och tankefrihet. Jag röstade för de flesta av Marianne Mikkos förslag. Doris Pack skriftlig. - (DE) Ägarkoncentration inom media är ett utbrett problem som måste bekämpas. För det första är det ett problem i flera EU-länder och det är därför oacceptabelt att peka ut ett enskilt land. För det andra uppmuntrar man i betänkandet flera gånger kommissionen att vidta åtgärder inom ett verksamhetsområde där subsidiaritetsprincipen gäller. Om detta hade ändrats, eller om jag hade kunnat rösta för en sådan ändring, hade jag godkänt Marianne Mikkos betänkande. Dimitrios Papadimoulis Den ökade ägarkoncentrationen inom media leder till större monopol och kväver den nödvändiga åsiktsmångfalden. I dag förefaller tillgången till information både obegränsad och otillräcklig. En stor proportion av medie- och Internettjänsterna ägs av företagsgrupper, som också är sina egna kunder och får bäst reklam. Det är viktigt att främja en kvalitativ public service-tv som är diversifierad, öppen och självständig. När det gäller yttrandefriheten på Internet bör EU prioritera ett offentligt samtal för att säkra yttrandefrihet och skydda personlig information. Debatten har bara börjat. Det går att hitta lösningar genom att samarbeta med allmänheten. Zita Pleštinská Ändringen av arbetsordningen som vi antog den 8 juli 2008 resulterade i nya bestämmelser för initiativbetänkanden. Under den andra sammanträdesperioden i september har vi haft möjlighet att se hur dessa bestämmelser fungerar i praktiken. Under måndagskvällens debatt om initiativbetänkandena visade det sig dock att förändringen inte var särskilt lyckad. I diskussionerna om betänkandena var det endast föredraganden och en representant från kommissionen som hördes. Diskussionen tappade sin dynamik eftersom skuggföredragande inte heller tilläts yttra sig. Till och med bestämmelsen att ledamöter som deltagit i förberedandet av betänkandet har rätt att ge skriftliga kommentarer är problematisk. För närvarande får varje ledamot endast yttra sig skriftligen en gång per sammanträdesperiod. Även omröstningsförfarandet för initiativbetänkanden är problematiskt. Enligt den nya bestämmelsen får inte ändringsförslag behandlas i kammaren. Endast ett alternativt resolutionsförslag får inges av en politisk grupp. Bristerna i vårt beslut fick i praktiken konsekvenser för Marianne Mikkos betänkande om mediernas koncentration och mångfald i Europeiska unionen. Det relativt väl avvägda betänkandet innehöll några punkter som berörde vissa enskilda medlemsstater. Jag anser att innehållet i ett betänkande som handlar om ett så pass känsligt ämne bör vara neutralt. Jag hade inte för avsikt att rösta emot betänkandet, men vi hade ingen möjlighet att rösta om ett resolutionsförslag som ingetts av vår politiska grupp, PPE-DE-gruppen. Jag vill att den bestämmelsen ändras. Zdzisław Zbigniew Podkański skriftlig. - (PL) Herr talman! Pluralism i medierna innebär mångfald i informationsspridningen och i programföretagens inriktningar. Båda dessa är för närvarande hotade inom mediesektorn. Den ständigt ökande ägarkoncentrationen inom de konkurrerande medieföretagen har lett till att det nu är svårt att hitta information som är värdefull ur ett socialt och kulturellt perspektiv, i virrvarret av de lättillgängliga och likriktade nyheter som är avsedda att passa alla. Situationen inom mediesektorn blir bara värre, och det är svårt att förutspå vilka konsekvenser det kommer få för den enskilda konsumenten, men även för samhället i stort. Föredraganden gjorde rätt i att lyfta fram hur viktiga de offentliga programföretagen, och deras uppdrag att sända information av god kvalitet, är för att värna om mångfalden. Hon gjorde även rätt i att föreslå en modell med en stark offentlig mediesektor som står utanför den konkurrensfyllda mediemarknaden, men verkar sida vid sida med de privata medieföretag som är vinststyrda. Det råder inga tvivel om hur viktig balansen mellan dessa två är. Både betänkandets text och föredragandens avsikter förefaller tydliga och transparenta. Den kompromiss som nåddes under diskussionerna i utskottet för kultur och utbildning var mycket lyckad. Dessutom bör den rättsliga ställningen för de nya metoderna för informationsspridning, såsom bloggar och andra användargenerade webbplatser, formuleras tydligt så att de personer som skapar dem är medvetna om sina rättigheter och sitt ansvar samt eventuella påföljder. Vi kommer att se mer av den sortens innehåll. Att grunda dessa åtgärder på etiska normer är ett steg i rätt riktning. Marek Siwiec skriftlig. - (PL) I resolutionen om mediernas koncentration och mångfald i Europeiska unionen, som har antagits, gjorde parlamentsledamöterna, inklusive jag själv, rätt i att förespråka bättre tillgång till diverse massmedia och yttrandefrihet. Det bör dock påpekas att vad gäller bloggar skiljer sig resolutionen betydligt från den ursprungliga versionen av betänkandet av Marianne Mikkos och utskottet för kultur och utbildning. I betänkandet förmodade man att det skulle göras ett klargörande av ställningen för bloggar och användargenererade webbplatser så att de skulle omfattas av bestämmelser som liknar de som gäller för andra publikationer. I den resolution som sedan antogs efterlyses i stället ett öppet samtal om bloggens ställning. Det är därför jag har röstat för resolutionen. Enligt min mening spelar Internet och i synnerhet bloggar en viktig roll för att främja mångfalden i medierna och yttrandefriheten, och de bör därför slippa restriktioner. Punkt 25 i den tidigare versionen av betänkandet kunde feltolkas som ett hot mot yttrandefriheten för de upphovsmän som använder detta allt populärare medium. Jag tycker absolut att parlamentet i framtiden bör förkasta liknande försök till reglering eller kontroll. Andrzej Jan Szejna skriftlig. - (PL) Under dagens omröstning gav jag mitt stöd till resolutionen om mediernas koncentration och mångfald i Europeiska unionen. Jag håller med om föredragandes grundprincip, nämligen att det måste råda viss jämlikhet när det gäller normerna för att värna om demokratin och de grundläggande friheterna. I dagens värld har massmedia ett enormt inflytande, som bara växer. Medieformerna utvecklas och förnyas, vilket är positivt. Det gör mediesektorn mer dynamisk och varierad. Jag anser att i detta avseende finns ett behov av att inrätta ett system för övervakning och genomförande, utifrån indikatorer för medial mångfald som fastställts på ett tillförlitligt och opartiskt sätt. Vi bör värna om medial mångfald som en viktig del av demokrati och frihet, så att alla EU-invånare garanteras tillgång till kostnadsfria och varierade massmedier. Jag inser även värdet av att inrätta en stadga om mediefrihet, vilket skulle säkra programföretagens och journalisternas sociala rättigheter, och även yttrandefriheten. Roberta Alma Anastase skriftlig. - (RO) De fortsatt stigande oljepriserna leder till allvarliga problem för tillväxten inom EU, särskilt när det gäller den negativa effekten på konsumenternas köpkraft och livskvalitet. EU:s utrikespolitik är central i det avseendet. Då EU:s ekonomi fortfarande är starkt beroende av energiimport är det nödvändigt att inrätta en gemensam energipolitik grundad på solidaritet, säkerhet och diversifiering av källor och externa försörjningsled. I min egenskap av föredragande för det regionala samarbetet i Svartahavsområdet har jag upprepade gånger betonat hur viktiga och brådskande dessa åtgärder är. I dag uppmanar jag dock kommissionen och rådet att prioritera konkreta åtgärder för att minska EU:s energiberoende snarast. Min vädjan gäller oljeimporten, men även gasimport och genomförandet av Nabuccoprojektet. Jan Andersson, Inger Segelström och Åsa Westlund skriftlig. - Vi har röstat emot ändringsförslag 1 om beskattning av oväntade vinster då vi anser att den föreslagna texten är otydlig och vi ifrågasätter hur detta ska genomföras och framförallt vad förslaget i slutändan syftar till. Vi har dock röstat för det ändringsförslag som förordar sänkt moms för energibesparande varor och tjänster då det kan vara ett av många sätt att stimulera övergången till mer energieffektiva alternativ. Vi vill dock påpeka att skatter är nationell kompetens och beslut om dessa kan bara fattas av medlemsstaterna. Carlos Coelho skriftlig. - (PT) Jag röstade för resolutionen eftersom man lyckas lyfta fram den känsliga frågan om diskrepansen mellan råoljans värde på den internationella marknaden och slutpriset på bränsle, utan att ha den känsloladdade inställning som vissa regeringar, däribland den portugisiska, har haft. I Portugal visade minister Manuel Pinho både en stor förvirring (och begränsad förmåga att ingripa) och en oacceptabel inblandning i tillsynsmyndigheternas oberoende. Detta är bara önsketänkande i upptakten till valet. Jag godkänner inte någon administrativ prisreglering eller skattesamordning på Europanivå när det gäller bränsle. Jag kan gå med på skattintervention (moms och produktionsskatt), under förutsättning att det sker tillfälligt och selektivt, till förmån för de värst drabbade hushållen och industrisektorerna. Enligt min mening består lösningen huvudsakligen i att förstärka de gällande bestämmelserna för olja. Vi bör inte förvänta oss att konkurrensmyndigheten ska sluta upp bakom ministerns uttalande och konsumenternas klagomål. I stället bör konkurrensmyndigheten inom sin befogenhet att ta initiativ göra vad den kan för att få bukt med det klimat av misstroende som råder angående dess kapacitet att övervaka oljesektorn. Den portugisiska allmänheten förtjänar en garanti att det inte förekommer några konkurrensbegränsande metoder i prissättningen. Om det bekräftas att sådana förekommer måste konkurrensmyndigheten göra ett opartiskt ingripande och införa avskräckande påföljder. Bairbre de Brún skriftlig. - (EN) Jag ger med glädje mitt stöd till de i huvudsak användbara idéerna i resolutionen om stigande energipriser. Nationella och regionala myndigheter måste komma med handlingsplaner för att skydda de mest utsatta medborgarna så fort som möjligt. På medellång sikt kommer en övergång till förnybara energikällor i förening med ökad energieffektivitet att ge oss ett skydd mot de oundvikliga prissvängningar som man får räkna med när man förlitar sig på fossila bränslen, men här och nu behövs det konkreta åtgärder för att få bukt med bränslefattigdomen. Jag håller dock inte med om att liberalisering av energimarknaden är en lösning på problemet med stigande priser. Glyn Ford skriftlig. - (EN) Jag röstade för det gemensamma förslaget till resolution om kontroll över energipriserna. Jag röstade dock emot ändringsförslag 1 som yrkade för en särskild EU-skatt. Eftersom energipriserna varierar mycket inom EU är detta något som måste och borde göras på nationell nivå. Ian Hudghton skriftlig. - (EN) Jag röstade emot resolutionen om energipriser. Jag håller helhjärtat med om att problemet med stigande energipriser kräver ett politiskt agerande, men jag tar helt avstånd från resolutionens ”låga koldioxidutsläpp”. Jag tror inte att en ökning av energi från kärnkraft skulle vara positivt för miljön och jag anser att den politiska uppmärksamheten bör riktas mot förnybara kärnkraftsfria energikällor. Catherine Stihler skriftlig. - (EN) Jag välkomnar det positiva utslaget i dagens omröstning om att synliggöra energifattigdomen och sänka momsen på energisparande varor. Jan Andersson, Inger Segelström och Åsa Westlund skriftlig. - Det finns mycket som EU kan göra för att minska problemet med fetma och som vi borde fokusera på i parlamentet. Därför är det bra att parlamentet idag röstade för betänkandet som rör kost, övervikt och fetman. Parlamentet beslut innebär bland annat att parlamentet kräver ett förbud mot transfetter. Men vi anser samtidigt att betänkandet kunde ha avhållit sig ifrån att ha en mängd åsikter om vad olika skolor ska göra och servera. Det anser vi avgörs bäst på nationell eller lokal nivå. Carlos Coelho skriftlig. - (PT) Kampen mot det allvarliga folkhälsoproblemet övervikts- och fetmarelaterade sjukdomar måste börja redan i barndomen. I betänkandet uppmanas medlemsstaterna, de lokala myndigheterna och skolförvaltningarna att övervaka och höja skolmåltidernas kvalitet och näringsriktighet. Det är viktigt att livsmedel innehåller information om näringshalten, i synnerhet skillnaden mellan de naturliga transfettsyror som finns i kött och mjölkprodukter och de som framställs industriellt (artificiella). När den skillnaden inte anges blir konsumenterna förvirrade och det skapas en negativ bild av hälsosamma mjölkprodukter, vilket ger oönskade följder för konsumtionen och skadar folkhälsan (genom till exempel minskat intag av viktiga näringsämnen som kalcium och protein). Europeiska indikatorer såsom midjemått är användbara för att övervaka de riskfaktorer som diverse fetmarelaterade sjukdomar medför. Kunskap om spridningen av bukfetma gör det lättare att planera effektiva åtgärder för att minska dessa problem. Jag tycker att det är en bra idé att märka livsmedel med färgkoder, eftersom Europas invånare behöver lättydda symboler för att kunna göra hälsosamma val, snarare än tydlig och lättförståelig märkning. Duarte Freitas skriftlig. - (PT) Övervikt och kostrelaterade sjukdomar är allvarliga folkhälsproblem, och kampen mot fetma måste påbörjas redan i barndomen. Alessandro Fogliettas betänkande innehåller en mycket lämplig uppmaning till medlemsstaterna, de lokala myndigheterna och skolförvaltningarna att övervaka och höja skolmåltidernas kvalitet och näringsriktighet. Jag anser att livsmedel alltid bör innehålla information om näringsvärdet, och i synnerhet en angivelse om artificiella transfetter, eftersom de påverkar hälsan mycket negativt. Om man misslyckas med att skilja på artificiella transfetter och naturliga fetter vilseleder man konsumenterna och bidrar till en negativ bild av vissa animaliska livsmedel som innehåller naturliga transfetter, till exempel kött och mjölkprodukter. Jag röstade också för förslaget att ta fram europeiska indikatorer såsom midjemått och övriga riskfaktorer i samband med fetma, då jag tror att de kan vara till hjälp i framtiden för att bedöma vilka risker människor står inför, och för att de genomförda åtgärderna ska lyckas. Marian Harkin skriftlig. - (EN) Jag kan inte ge mitt stöd till betänkandet eller ändringsförslag 6 eftersom jag känner att det är fel att ett betänkande som handlar om hälsa innehåller skatte- eller momsfrågor. Ian Hudghton skriftlig. - (EN) Jag röstade för Alessandro Fogliettas betänkande och välkomnar betänkandet om vitboken om hälsofrågor som rör kost, övervikt och fetma. Fetma är ett stort problem i Europa och de besvär som hör samman med fetma och dålig kost ger allvarliga konsekvenser för våra samhällen. Jag kommer från Skottland, och där har regeringen gjort lyckade insatser för att förbättra kosten på offentliga institutioner, till exempel skolor och sjukhus. Sådana initiativ bör uppmuntras i EU. Eija-Riitta Korhola skriftlig. - (FI) Jag röstade för Alessandro Fogliettas initiativbetänkande, som antagits av utskottet, om kost, övervikt och fetma som en del av vår folkhälsostrategi. Jag uppskattar grundidén att näringslivet bör ges en chans att minska hälsoproblem som beror på övervikt eller fetma genom självreglering, samtidigt som kommissionen skulle ha möjlighet att se till att det faktiskt görs något för att till exempel reklamen ska bli mer förnuftig och ansvarsfull (särskilt den som riktar sig till barn) och för att människor ska få i sig mindre salt, fett och socker. Det är viktigt att ge konsumenterna detaljerad information genom märkning av livsmedelsförpackningar, så att konsumenterna får en chans att välja mellan bra, bättre och sämre mat. Enligt min mening, och i motsats till nuvarande praxis, bör artificiella transfetter definitivt anges i beskrivningen av livsmedel. I det avseendet röstade jag emot vår grupps linje. Jag stödde dock min grupps åsikt angående användning av färgkoder när man märker livsmedel. Syftet med färgkodade etiketter är att tydligt tala om hur pass bra en produkt är för hälsan. Färgkoderna har varit mycket omdiskuterade i Europa, och är ofta missvisande, och således värdelösa. Många brittiska matvarukedjor har därför haft för avsikt att slopa en praxis som de hade antagit tidigare. Jörg Leichtfried skriftlig. - (DE) Jag kommer att rösta för Alessandro Fogliettas betänkande om vitboken om en strategi för hälsofrågor som rör kost, övervikt och fetma. Jag håller med föredraganden om att det finns ett behov av att omstrukturera åtgärderna inom hälsa, sport och kost. Problem som övervikt och ohälsosamma matvanor är vanligast bland socialt och ekonomiskt eftersatta delar av befolkningen. En av de första åtgärderna för att lösa problemet kan genomföras i skolan. Ett första steg mot en hälsosammare livsstil skulle bestå av fler idrottslektioner och en balanserad kost för barn och ungdomar, och kostlära borde vara ett obligatoriskt ämne i alla europeiska skolor. Även märkning av livsmedel skulle vara bra, eftersom det skulle hjälpa konsumenterna att jämföra produkter och skilja på bra och dålig mat. Betänkandet ger ingen perfekt lösning, med det innehåller förslag till några mycket bra åtgärder. Åtgärderna kan leda till att vissa saker blir bättre och därför ser jag dem som mycket positiva. Astrid Lulling skriftlig. - (FR) Det är lovvärt av kommissionen att engagera sig i hälsosam mat och motion för alla medborgare för att förhindra att de blir överviktiga, feta och kroniskt sjuka. Jag stöder absolut avsikten att ringa i varningsklockan inför fetmaepidemin, som har drabbat tre miljoner barn och 20-30 procent av de vuxna, medan 14 miljoner barn och hälften av den vuxna befolkningen är överviktig. Jag välkomnar att man erkänner och analyserar den effekt som smakförstärkare har på konsumtionsmönstren. Exempel är glutamat, guanylat och inosinat, vilka finns i stora mängder i många färdigrätter och industriellt producerade livsmedel. Samtidigt beklagar jag att mitt ändringsförslag inte antogs. Förslaget innebar främjande av hälsosamma matvanor genom att konsultera Euro-Toques, en sammanslutning av kockar som följer en hederskodex för att bevara produkternas kvalitet och skydda den lokala produktionen. Jag tror vi gör klokt i att använda deras fackkunskaper för att främja bästa praxis, bland annat i skolmatsalar, och för att utveckla en smak hos de unga för kvalitetsmat och hälsosamma matvanor. David Martin skriftlig. - (EN) Jag välkomnar Alessandro Fogliettas betänkande om vitboken om hälsofrågor som rör kost, övervikt och fetma. Betänkandet innehåller flera positiva rekommendationer som t.ex. förslaget om ett förbud över hela EU mot transfettsyror, som har befunnits ha ett samband med hjärtsjukdomar och kvinnlig infertilitet. Jag instämmer dock med mina kolleger och stöder åtgärder som går ännu längre. Skolorna ska till exempel inte behöva ha marknadsföring av ohälsosamma livsmedel inne på sina områden. Min röst avspeglar mina åsikter. Dimitrios Papadimoulis skriftlig. - (EL) Fetman har antagit epidemiska proportioner. De fetaste människorna i Europa finns i Grekland, där tre av fyra är överviktiga och där man har sett en 956-procentig ökning av snabbmaten. För att bekämpa fetman måste kraftfulla åtgärder vidtas här och nu: moms på frukt och grönsaker måste sänkas, moms på hälsokostprodukter och skyddet för traditionella produkter måste sänkas, korrekt näringsintag måste tillförsäkras redan från tidig barndom, i skolorna måste maten i kantinerna kontrolleras, och barnen ska ha gymnastik, annonsering och missledande information om produkter med högt fett-, socker- eller saltinnehåll ska förbjudas, märkning med tydlig näringsinformation ska vara obligatorisk så att konsumenterna kan göra hälsosamma val, syntetiska transfetter och smakförstärkare i industriellt producerad färdigmat ska förbjudas. I början av 2009 ska kommissionens program för gratis distribution av frukt och grönsaker i skolorna träda i kraft. EU bidrar till detta med totalt 90 miljoner euro årligen, och till detta kommer nationella bidrag. Den grekiska regeringen måste se till att medel finns för att omedelbart inleda detta program. Catherine Stihler skriftlig. - (EN) Tydlig märkning på livsmedel kommer att underlätta kampen mot fetman. Jag blev mycket besviken när jag läste i betänkandet om avslaget för obligatorisk märkning med färgkoder på förpackningarnas framsidor. Det är en åtgärd som jag starkt stöder. Jag välkomnar uppmaningen om ett förbud över hela EU mot artificiella transfettsyror. Proinsias De Rossa skriftlig. - (EN) Det finns flera grundläggande principer som måste uppfyllas för att patienter inom EU ska ha rätt att söka vård i en annan medlemsstat. Vi kan inte tillåta att EG-domstolen fastställer en policy i frågan från fall till fall och bit för bit. De kommer att fatta beslut som enbart grundas på marknaden och inte på sjukvårdens unika karaktär som en samhällsomfattande tjänst som inte är marknadsstyrd. Patienternas hälsa och välmående måste stå i centrum för de lagar vi stiftar inom området. Fram till dess att vi är överens om att harmonisera de nationella sjukvårdssystemen med högsta standard, måste medlemsstaterna fritt kunna planera, finansiera och styra tjänsterna för att erbjuda högkvalitativ offentlig hälso- och sjukvård inom det egna landet. Konkurrens mellan de nationella sjukvårdsorganen får inte bli ett mål för eller ett resultat av lagstiftningen. Patienterna gynnas inte av att hälsa behandlas som vilken produkt som helst som kan köpas och säljas. Det anser jag skulle sänka standarden. Hélène Goudin och Nils Lundgren skriftlig. - Denna resolution innehåller synpunkter på lämpliga politiska åtgärder vad gäller bland annat anställningsskydd, kampen mot fattigdom, arbetsmarknadsåtgärder, integration av äldre på arbetsmarknaden, yrkesmässig rörlighet och löneskillnader. Denna typ av betydelsefulla arbetsmarknadsfrågor ska absolut inte regleras genom pekpinnar från EU-institutionerna. Medlemsstaterna har bättre förutsättningar än EU-institutionerna att utveckla en framgångsrik politik inom dessa områden. Eventuella internationella samordningar ska ske inom ramarna för globala organisationer med bred demokratisk legitimitet, såsom ILO. Vi har således röstat nej vid slutomröstningen om denna resolution. Marianne Thyssen skriftlig. - (NL) Vi är fortfarande glada över att parlamentet undantog hälso- och sjukvården från ramdirektivet om tjänster. Hälso- och sjukvård är trots allt en specifik sektor som kräver ett specifikt angreppssätt. Den grundläggande förutsättningen i förslaget, som ligger i linje med fast rättspraxis, måste vara att organisation och finansiering av hälso- och sjukvården är medlemsstaternas ansvar. Det betyder å ena sedan att patientrörligheten inte kan göras till en absolut rättighet, och å andra siden att det inte finns några ursäkter för att inte investera i det egna hälso- och sjukvårdssystemet. Det innebär också med nödvändighet att medlemsstaterna måste kunna debitera patienten den verkliga kostnaden. Det måste finnas solidaritet, men det måste också finnas möjlighet till olika behandling för patienter som har bidragit i sitt eget land genom socialförsäkrings- och skattesystemet, och utländska patienter som inte har gjort det. Det är bra att direktivet finns, men alla som känner till den här sektorn inser att mycket återstår att göra. Enligt mitt tycke är kvalitet, tillgänglighet och ekonomisk hållbarhet inom hälso- och sjukvården, baserat på solidaritet med socialt ansvar, själva nyckelkriteriet här.

19. Single market for Europeans ( - Before the vote on Amendment 2 Jürgen Creutzmann Mr President, on behalf of the ALDE Group, I wish to propose an oral amendment to Amendment 2. It takes the following words out of Amendment 2: 'by providing public authorities with a 'tool-kit' to evaluate the quality of such services'.

Stemmeforklaringer Jean-Pierre Audy Jeg er glad for, at Udvalget om Borgernes Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender enstemmigt godkendte Rådets fælles holdning om særprogrammet om forebyggelse af narkotikamisbrug og information af offentligheden som en del af det generelle program om grundlæggende rettigheder og retfærdighed i overensstemmelse med anbefalingen fra min kollega fru Inger Segelström. Det er beklageligt, at Rådet, samtidig med at det accepterede Parlamentets holdninger, også afviste de ændringsforslag, der vedrørte Parlamentets mulighed for at blokere Kommissionens afgørelser om programmets gennemførelse, især i forbindelse med valg af prioriteringerne for regnskabsåret. Jeg finder det også beklageligt, at Kommissionen i sin erklæring i plenarforsamlingen fandt det passende at erklære, at dens tilsagn om at forelægge de nødvendige oplysninger vedrørende udkastet til årsprogrammerne for Europa-Parlamentet var en undtagelse. Dette program skal iværksættes hurtigst muligt, og det er heldigt, at udvalget godkendte den fælles holdning. Pedro Guerreiro Problemet med narkotikamisbrug kræver vedtagelse af et sæt tværgående politikker, der bl.a. omfatter forebyggelse, behandling og reintegration samt kampen mod narkotikahandel, organiseret kriminalitet og hvidvaskning af penge. Disse offentlige politikker er topprioriteringer, da narkotikamisbrug har alvorlige menneskelige og sociale konsekvenser hos specielt de yngre generationer. De skal ledsages af andre offentlige politikker, der skal forbedre folks levevilkår ved at sikre dem adgang til sundhedspleje, fødevarer, boliger, skolegang, uddannelsesmæssig succes og stabil beskæftigelse samt ved at beskytte retten til en rimelig løn, til kunstnerisk frihed og kulturel nydelse samt til sport. I betragtning af dets målsætninger og handlinger kan særprogrammet om forebyggelse af narkotikamisbrug og information af offentligheden, der er udviklet på EU-plan, medvirke til at forbedre udvekslingen af information og forebygge brugen af narkotika ved at støtte og supplere foranstaltningerne i de enkelte medlemsstater. Det (utilstrækkelige) beløb på næsten 21 millioner euro til de 27 medlemsstater i perioden fra 2007 til 2013 vil også blive anvendt fuldt ud i praksis. Jean-Pierre Audy Jeg stemte for den fremragende betænkning af min fortræffelige tjekkiske kollega hr. Miroslav Ouzký om det internationale sundhedsregulativ, der blev revideret i 2005 af Verdenssundhedsorganisationens generalforsamling. Formålet med dette regulativ er at forhindre spredningen af sygdomme og beskytte borgerne mod disse sygdomme uden en unødvendig og bekostelig indblanding i den internationale handel. Denne internationale sundhedsmekanisme skal implementeres hurtigst muligt og med en koordineret indsats på EU-plan, fordi smitsomme sygdomme, som påpeget af min beundringsværdige franske kollega Françoise Grossetête, udgør en trussel og en udfordring for alle lande. Sådanne sundhedsmæssige spørgsmål vil atter rejse spørgsmålet om kvaliteten af kontrollerne ved vores ydre grænser både over for mennesker og varer. Det er vigtigt at støtte udviklingen af det europæiske center for sygdomsforebyggelse og -kontrol (ECDC), der blev oprettet i 2004, samt EU's system for tidlig varsling og reaktion vedrørende trusler mod folkesundheden, der skal fremme en hurtig og sammenhængende gennemførelse af det internationale sundhedsregulativ (IHR) i EU's medlemsstater. Irena Belohorská Da vi ikke havde en forhandling om betænkningen fra vores kollega hr. Ouzký om det internationale sundhedsregulativ, vil jeg gerne udtale mig herom på denne måde. Den stigende internationale handel og større mobilitet i EU øger faren for internationale udbrud af smitsomme sygdomme i EU eller en overførsel hertil af sådanne sygdomme fra mere fjerntliggende kontinenter. Reaktionen på sådanne epidemier ved hjælpe af defensive metoder skal integreres og koordineres, hvis den skal være effektiv. I dag har vi i EU det europæiske center for sygdomsforebyggelse og -kontrol (ECDC), der har bekæmpelse af masseepidemier som en del af dets pligt. Samtidig er medlemsstaterne medlemmer af Verdenssundhedsorganisationen, der har udstedt det internationale sundhedsregulativ, der også handler om kampen mod sygdomme, der kan spredes fra et land til et andet. Der er en beslutning fra Kommissionen om systemet for tidlig varsling og reaktion i forbindelse med overvågning af og kontrol med overførbare sygdomme. EU råder også over nye finansielle redskaber såsom EU's Solidaritetsfond og handlingsprogrammet for folkesundhed som et nyt instrument for tidlig varsling og reaktion i alvorlige nødstilfælde. Samtidig har medlemsstaterne i henhold til subsidiaritetsprogrammet kontrol med deres sundhedstjenester. I betragtning af dette komplekse system af talrige love på adskillige niveauer bliver det vanskeligt at reagere hurtigt og enstemmigt, hvis der er risiko for en epidemi. EU's og medlemsstaternes systemer skal være bedre forbundet, så vi ikke kommer i en situation, hvor vi har en europæisk lovgivning, der ikke svarer til medlemsstaternes ønske om en hurtig indsats. Ilda Figueiredo Det internationale sundhedsregulativ, der er vedtaget af WHO (Verdenssundhedsorganisationen) er et nyt instrument, der skal beskytte verdenssundheden. Det erstatter de tidligere efterkrigsregulativer, der havde særlig fokus på grænsekontrol og i særdeleshed sundhedskontroller af skibe og deres besætninger, og som omfattede en international vaccination mod gul feber, hvortil der efterfølgende blev tilføjet flere andre vaccinationer. Nye sundhedsmæssige emner som f.eks. tuberkulose og malaria og tilmed helt nye sygdomme som f.eks. fugleinfluenza og risikoen for en pandemisk influenza har gjort et internationalt samarbejde og internationale oplysninger om folkesundheden endnu mere presserende. Nylige trusler om epidemier og pandemier har vist, at ingen lande eller regioner er immune over for sundhedsmæssige problemer, og at det ikke er muligt at garantere dette. Det nye regulativ fremmer informationsudvekslinger og tilskynder landene til at koordinere deres indsats mod globale trusler i erkendelsen af, at alle lande er vigtige på samme måde som gensidig støtte. I Portugal har sundhedsovervågning af grænser, internationale vaccinationer og rådgivning af rejsende fået stadig mindre opmærksomhed, specielt på grund af den nuværende regerings lukning af de regionale offentlige sundhedscentre. Uden et ordentligt nationalt overvågningssystem vil der også fremover kun være middelmådig opmærksomhed på disse områder. Françoise Grossetête Jeg stemte for denne betænkning. For 20 år siden blev smitsomme sygdomme ikke betragtet som en alvorlig trussel. I dag udgør de en risiko og en udfordring for ethvert land. Trusler som f.eks. pandemisk influenza, malaria og tuberkulose udgør en sundhedsrisiko på grund af virusmutationer, stigende antibiotikaresistens og svage sundhedssystemer. De nye sundhedsrisici omfatter også sygdomme, der overføres via fødevarer, kemiske, biologiske eller nukleare ulykker eller angreb samt industriforurening og klimaændringer. Disse trusler kan bringe millioner af menneskers liv i fare i adskillige lande. Den øgede globalisering og stigende internationale strømme og handelsaktiviteter er skærpende faktorer. Det er derfor helt afgørende med et internationalt samarbejde for at kontrollere infektionssygdomme. I denne forbindelse er det vigtigt at eliminere enhver unødvendig indblanding i den internationale trafik og handel. Denne betænkning giver medlemsstaterne et ekstra incitament til at udvikle flere fælles aktioner baseret på udveksling af gode praksis. Indførelsen af tidlige varslingssystemer i tilfælde af alvorlige pandemier i nabolande og tredjelande er også helt afgørende. Miroslav Mikolášik Jeg vil gerne kommentere betænkningen fra hr. Ouzký om det internationale sundhedsregulativ, som jeg støttede med min stemme. Dette juridiske redskab er nødvendigt for på fokuseret vis at sikre forebyggelse, beskyttelse og i særdeleshed kontrol i forbindelse med sygdomsspredning. Samtidig sikrer dette redskab, at den offentlige sundhedssektor reagerer på passende vis over for de forskellige risici. Denne standard, der først blev vedtaget af Verdenssundhedsorganisationens medlemslande (1951), er efterfølgende allerede blevet ændret fire gange. Dens gradvise gennemførelse i dens nuværende udformning startede i juni 2007. Denne tekst giver den af Kommissionen vedtagne klart definerede fortolkning af EU's holdning, og den præciserer EU's rolle ved gennemførelsen af det internationale sundhedsregulativ. Den undersøger også eksistensen og rollen af det europæiske center for sygdomsforebyggelse og -kontrol (ECDC) og EU's system for tidlig varsling og reaktion (EWRS) vedrørende trusler mod folkesundheden. Denne betænkning vil yderligere bidrage til beskyttelsen af borgernes sundhed, og derfor hilser jeg dens vedtagelse velkommen. Jean-Pierre Audy Jeg stemte for beslutningsforslaget fra adskillige politiske grupper inklusive Gruppen for Det Europæiske Folkeparti (Kristelige Demokrater) og De Europæiske Demokrater (PPE-DE) om EU's mål for det ottende møde i partskonferencen under De Forenede Nationers konvention om bekæmpelse af ørkendannelse, der finder sted i Madrid fra den 3. til den 14. september 2007. En bemærkelsesværdig konsekvens af den aktuelle opvarmning af planeten er det faktum, at den udtørrer kilder gennem fordampning og reducerer vandstanden i floder og i grundvandsreservoirer, hvorved den ødelægger jordbundens overfladestruktur. Ifølge De Forenede Nationers Miljøprogram (UNEP) påvirker ørkendannelsen i øjeblikket omkring 25-30 % af verdens overfladeareal, og mellem 1,2 og 2 milliarder mennesker i mindst 100 stater er i fare. På globalt plan er der en stigende ørkendannelse, hvilket fører til fattigdom, tvungen migration og konflikter. Efter min mening skal EU hurtigst muligt gennemføre en europæisk vandpolitik - ikke kun med hensyn til kvalitet, men også med hensyn til kvantitet. Glyn Ford skriftlig. - (EN) Jeg støtter det fælles beslutningsforslag om FN's konvention om bekæmpelse af ørkendannelse og det igangværende møde i Madrid. Som vi ved, berører ørkendannelse 20-30 % af verdens landområder og 1,2-2 milliarder mennesker - hvoraf mange lever i dyb fattigdom - i mindst 100 lande. Som følge af klimaændringerne og menneskets indgriben med skovfældning og udvidelse af landbrugsarealerne bliver større og større dele af verden til ørken. Konsekvensen er øget fattigdom, tvangsflytninger og konflikter. Darfur er et tydeligt eksempel på dette, hvor ørkendannelse har næret en kompleks konflikt mellem nomader og landbrugere, hvor landbrugerne er blevet drevet østpå og ind på førstnævnte gruppes områder med hundredvis af flygtninge, voldtægter, ødelæggelser og mord til følge. Kun en effektiv og øjeblikkelig international indsats kan hindre, at Darfur bliver den første af mange lignende konflikter, der har ørkendannelse som bagvedliggende årsag. Luís Queiró Uagtet den videnskabelige uenighed om miljøspørgsmål er der som bemærket i beslutningen ingen tvivl om, at ekstreme klimatiske begivenheder såsom oversvømmelser og tørker, der er kædet sammen med klimaforandringer, bliver mere hyppige og har mere drastiske virkninger, hvilket yderligere øger risikoen for samt de negative økonomiske og sociale konsekvenser af ørkendannelse. Der er heller ingen tvivl om, at disse negative konsekvenser føles både i de lande, der er direkte påvirkede samt i nabolandene. I det mindste af denne årsag - og i betragtning af at EU's grænseegne undergår en ørkendannelsesproces - skal det næste topmøde mellem EU og Afrika tackle dette spørgsmål på en pligtopfyldende og vedholdende måde. Det er også værd at nævne spørgsmålet om ørkendannelse inden for selve EU. Derfor skal den helt nødvendige reform af den fælles landbrugspolitik tage hensyn til behovet for at bekæmpe ørkendannelse, og her er en politik for bosættelse af mennesker i landdistrikter også meget vigtig. Forhåbentlig vil både politikken og politikerne anskue tingene i et langsigtet perspektiv, så de forestående problemer kan løses i tide. Det er tilfældet med ørkendannelse: Historiebøgerne er fulde af lektier, der skal læres i tide. Brian Simpson skriftlig. - (EN) Ørkendannelse er et alvorligt problem, der påvirker mange dele af verden, og det er vigtigt at finde en global løsning på problemet. Manglende handling vil skabe alvorlige problemer for mange mennesker, navnlig i udviklingslandene, og derfor er det rigtigt, at FN bør handle nu med støtte fra os. Jeg vil stemme for det fælles beslutningsforslag, men jeg håber, at dette er starten på en proces, der skal føre til en løsning af dette problem, og at vi i de kommende år ikke vil fortryde, at vi ikke greb til handling, da vi havde muligheden for det. Ørkendannelse er en katastrofe, som vi må undgå. Denne beslutning er et første skridt. Som EU må vi føre an for at få vendt denne tendens. Peter Skinner skriftlig. - (EN) Jeg støttede beslutningsforslaget for at presse på for en yderligere indsats for at få en løsning på dette voksende problem. Jeg er især bange for, at spørgsmålet er skjult for mange i den "udviklede" verden, fordi virkningerne ofte findes i den "underudviklede" verden. Darfur er et eksempel, hvor den underliggende årsag er en konflikt, der skyldes ørkendannelse. Koenraad Dillen (NL) Hr. formand! Parlamentet kan ganske vist roses for det officielle Europas menneskerettighedspolitik, men det er en realitet, at menneskerettighedsklausulerne i aftalerne med utallige arabiske og afrikanske stater ofte forbliver tomme ord, og at der ikke er tale om en virkelig og konsekvent menneskerettighedspolitik. Og hvad så med politikken over for Kina, hvor det jo er tydeligt for enhver, at Unionens og dens medlemsstaters handelsmæssige og økonomiske interesser vejer tungere end menneskerettighederne? Men toppunktet er naturligvis politikken over for Tyrkiet. Mens der i betænkningen konstant henvises til kvinders rettigheder, sætter Europa døren på vidt gab for dette islamiske land, hvor situationen for kvinders rettigheder siden AKP's tiltrædelse konstant forværres. Vores gruppe og Vlaams Belang vil i hvert fald ikke længere medvirke til et sådant hykleri. Frank Vanhecke (NL) Hr. formand! Hr. Dillen henviste netop med rette til den store kløft mellem på den ene side Europas officielle retorik og på den anden side EU's konkrete menneskerettighedspolitik. Jeg vil gerne tilføje mere. Mens Europa i hele verden ved hjælp af dialogen om menneskerettighederne, som roses i høje toner her, men som er uforpligtende, betragter et åbent vestligt samfunds værdier og frem for alt ytringsfriheden som uhyre vigtige, konstaterer vi alligevel, at munden lukkes på dem, som forsvarer den samme europæiske værdi i form af ytringsfrihed i vores egen officielle europæiske hovedstad, Bruxelles. Jeg synes, at Parlamentet og dets formand bør tage afstand fra diktaterne fra Bruxelles' socialdemokratiske borgmester Thielemans, som forbyder en kritisk røst mod den intolerante islams fremmarch i vores egen europæiske hovedstad og i alle vores europæiske lande. Jeg vil i hvert fald være med til at demonstrere på tirsdag den 11. september, tæt ved Europa-Parlamentet, for ytringsfriheden og mod islams fremmarch. Jean-Pierre Audy skriftlig. - (FR) Jeg stemte for betænkningen af min spanske kollega Elena Valenciano Martínez-Orozco om dialoger om menneskerettigheder og samråd om menneskerettigheder med tredjelande. Menneskerettigheder er en del af EU's kerneværdier, og det er meget vigtigt at sikre, at de automatisk står i centrum for EU's politiske dialoger med tredjelande. Rådet skal anvende menneskerettigheds- og demokratiklausulen systematisk i alle EU-aftaler og relationer til tredjelande. Derfor støtter jeg tanken om øget interinstitutionel sammenhæng og om at finde måder, hvorpå man kan fremme koordineringen mellem de forskellige EU-institutioner (Rådet, Kommissionen og Parlamentet) ved at oprette en interinstitutionel trilog om den politiske dialog og dialogerne og samrådene om menneskerettigheder. I en tid, hvor værdier udhules på en planet, som bliver mere og mere kompleks, skal EU sørge for respekt for de værdier, som er knyttet til menneskerettigheder og demokrati i alle dets projekter og programmer, særligt dem, der relaterer sig til udviklingsbistand og fagligt, handelsmæssigt og finansielt samarbejde. Patrick Gaubert skriftlig. - (FR) Elena Valencianos betænkning om dialoger om menneskerettigheder og samråd om menneskerettigheder med tredjelande er netop blevet vedtaget med et stort flertal, og jeg ønsker ordføreren tillykke med sit omhyggelige arbejde. Betænkningen fastslår med rette, at menneskerettighedsspørgsmål bør behandles inden for rammerne af den overordnede politiske dialog, som føres med tredjelande. Faktisk er fremme af menneskerettigheder en grundlæggende del af EU's udenrigs- og udviklingspolitik. Jeg er også glad for, at betænkningen opfordrer Rådet og Kommissionen til at strømline dialog- og høringsprocedurerne. Øget interinstitutionel sammenhæng og samarbejde ville give EU's menneskerettighedspolitik større troværdighed på den internationale scene. Der kræves også objektiv analyse og overvågning. Endelig understreger betænkningen betydningen af at sikre, at disse dialoger bliver gennemsigtige på EU-niveau, og af at forstærke Europa-Parlamentets rolle i den forbindelse. Det var alt sammen grunde til, at jeg støttede vedtagelsen af betænkningen under den endelige afstemning i plenarforsamlingen. Pedro Guerreiro skriftlig. - (PT) Det er uden tvivl afgørende at fremme menneskerettighedernes universalitet og udelelighed, "hvilket ikke kun gælder de borgerlige og politiske rettigheder, men også de sociale, miljømæssige, økonomiske og kulturelle rettigheder". Der er imidlertid nogle modsigelser i betænkningen: F.eks. påstår betænknigen, at dialogen med et tredjeland om menneskerettigheder vil blive ført efter aftale med sidstnævnte, samtidig med at den truer med, at EU i tilfælde, hvor sidstnævnte afviser denne dialog, må overveje særlige foranstaltninger i landet, idet det til formålet vil anvende et "finansieringsinstrument til fremme af demokrati og menneskerettigheder på verdensplan". Vil medlemsstaterne gå med til at anvende denne foranstaltning gensidigt? Naturligvis ikke, for "dialogen" med tredjelande om menneskerettigheder er ikke et forum for drøftelse af menneskerettighederne i EU, men i disse lande. Eksemplet er med til at illustrere det virkelige mål, som er at forsøge at udnytte menneskerettigheder som et middel til pression og indblanding, når det passer de store europæiske magter og er i deres interesse. Betænkningen, der er klar over denne mulighed, som den ikke ligefrem støtter, understreger behovet for "sammenhæng" og "troværdighed" fra EU's side. Tavsheden om CIA's ulovlige flyvninger taler for sig selv. David Martin skriftlig. - (EN) Jeg stemte for denne betænkning, hvor Kommissionen og Rådet opfordres til at skabe større sammenhæng i EU's menneskerettighedsdialoger med tredjelande. Jeg støtter navnlig opfordringen til, at Parlamentet i højere grad inddrages i forbindelse med indholdet i igangværende dialoger, og opfordrer til brug af mere konsekvente kriterier og overvågningsmekanismer. Andrzej Jan Szejna skriftlig. - (PL) Jeg stemmer for betænkningen om dialoger om menneskerettigheder og samråd om menneskerettigheder med tredjelande. I betænkningen berøres det meget vigtige spørgsmål om Europa-Parlamentets passende repræsentation i de dialoger, som EU fører med tredjelande. Man skal systematisk inkludere sager om menneskerettigheder i EU's arbejdsplan. Man skal samtidig sikre, at Europa-Parlamentet er tilpas engageret i alle sager om menneskerettigheder. Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh og Inger Segelström Vi har valgt ikke at støtte betænkningen, da den tager sigte på at svække visse af Kommissionens gode intentioner om at skabe et mere bæredygtigt fiskeri. Fiskeriet i EU skal være mere økologisk bæredygtigt for at kunne værne om både de marine miljøer i EU og fiskeriets overlevelse på længere sigt. Jean-Pierre Audy skriftlig. - (FR) Jeg stemte for den meget fine initiativbetænkning af min fremragende spanske kollega Carmen Fraga Estévez som svar på Kommissionens meddelelse om opnåelse af bæredygtighed i EU's fiskeri ved hjælp af et maksimalt bæredygtigt udbytte (maximum sustainable yield - MSY). Som fru Fraga Estévez er jeg glad for, at Kommissionen erkender, at den nuværende fiskeriforvaltningspolitik har slået fejl, og jeg byder dens forslag velkommen om at udarbejde en ny forvaltningsmodel, som gør det muligt at sikre genopretning af bestandene, tilpasse fiskeriindsatsen til fiskeriets faktiske omstændigheder og fremme fiskerflådens troværdighed og stabilitet. Det er ikke desto mindre vigtigt at vise forsigtighed og overveje vores fangstkapaciteter i forhold til Europas og verdens konsumbehov såvel som det presserende behov for at overvåge ressourcerne. Endvidere må enhver ændring af Unionens fiskeripolitik nødvendigvis omfatte passende og økonomisk fyldestgørende kompensationsmekanismer, hvilket vil kræve en undersøgelse af det endelige forslags juridiske og socioøkonomiske konsekvenser. Pedro Guerreiro skriftlig. - (PT) Fiskeriressourcernes bæredygtighed er afgørende for at sikre fiskeriet og fiskeindustriens levedygtighed på lang sigt. At sikre ressourcernes bæredygtighed ved at gennemføre langsigtede planer og kortsigtede foranstaltninger må uden tvivl indebære en undersøgelse af deres socioøkonomiske konsekvenser, og som resultat heraf må der stilles økonomiske midler til rådighed, som sikrer fartøjernes fortsatte eksistens, beskæftigelse og indtægt for industrien og for fiskere. Efter vores mening er dette det forhold, som bedst udtrykker, og som skal ligge til grund for anvendelsen af princippet om et maksimalt bæredygtigt udbytte. Med andre ord må "maksimalt bæredygtigt udbytte" ikke blive brugt som et middel til (yderligere) at fremme ophugningen af fartøjer og ødelæggelsen af arbejdspladser. Planerne og foranstaltningerne for at sikre ressourcernes bæredygtighed skal baseres på videnskabelig fiskeriforskning for ikke at glemme andre foranstaltninger, som tager hensyn til konsekvenserne af naturlige faktorer og dem, der stammer fra menneskers aktiviteter, som har indflydelse på marine økosystemer. Det var derfor, vi foreslog at indføre behovet for at øge de bevillinger, som er øremærket til videnskabelig fiskeriforskning i det syvende rammeprogram for forskning og teknologisk udvikling, i betænkningen. Endelig må vi understrege, at det er af afgørende betydning, at fiskere får medindflydelse på definitionen af alle disse politikker. Zuzana Roithová (CS) Hr. formand! Jeg støttede Europa-Parlamentets kompromisholdning om revisionen af den gældende EU-forbrugerret. Betænkningen foreslår forbedringer for en halv milliard borgere, når de udøver deres ret med hensyn til fortrydelse af en aftale, levering af varer, den lovbestemte garantiperiode, metoder til beregning af fortrydelsesperioden, urimelige aftalevilkår, aftaler om levering af digitalt indhold og onlineauktioner. Selv om jeg gav udtryk for min støtte, mener jeg ikke desto mindre, at Parlamentet i lyset af, at Kommissionen er i færd med at forberede den mest omfattende revision af EU-forbrugerretten til dato, kunne have krævet mere moderne, innovative og vidtrækkende ændringer, særligt på de følgende fem prioritetsområder: større grad af forbrugerbeskyttelse inden for elektronisk handel, forenkling af grænseoverskridende transaktioner for forbrugere og forretningsdrivende, styrke en ordentlig gennemførelse og overholdelse af EU-regler i medlemsstaterne, øget forbrugeruddannelse og succesfuld udøvelse af forbrugerrettigheder over grænserne. Jeg har tillid til, at Kommissionens forslag bliver mere dristigt. Jeg ved, at kommissær Kuneva er engageret nok til at tackle en så krævende opgave som denne. Jean-Pierre Audy Jeg stemte for min kollega Béatrice Patries initiativbetænkning om grønbogen om revisionen af den gældende EU-forbrugerret, navnlig under hensyntagen til den angivne målsætning om modernisering, forenkling og forbedring af lovgivningsrammen for erhvervsdrivende og private, så det bliver lettere at handle på tværs af grænserne, og så forbrugernes tillid bliver større. Vi bør jævnligt spørge os selv - navnlig i betragtning af udviklingen i e-handelen - om der i det indre markeds korrekte funktion er taget højde for en passende balance mellem et højt niveau af forbrugerbeskyttelse og virksomhedernes konkurrenceevne samt streng respekt for subsidiaritetsprincippet. Betænkningen indeholder nogle interessante idéer om det generelle lovgivningsgrundlag, begrænsning af urimelige kontraktvilkår, harmonisering af lovgivningen, retten til lade handelen gå tilbage, salg af forbrugsvarer og endelig den reelle gennemførelse af forbrugerlovgivningen. Ilda Figueiredo skriftlig. - (PT) Vi beklager, at et flertal i Europa-Parlamentet har forkastet forslagene. Det vil blive en hård omgang for forenklingen af lovgivningen om forbrugerrettigheder. Vi kan risikere et forsøg på at reducere og begrænse disse rettigheder, særligt i lande, hvor disse er længere fremme. Vi beklager, at min gruppes forslag blev forkastet, især udarbejdelsen af et begrænset sæt af overordnede regler, som skulle være fælles for alle vertikale forbrugerbeskyttelsesinstrumenter: Dette ville sikre et højt forbrugerbeskyttelsesniveau med gennemførelse af den godkendte metode til minimal harmonisering kombineret med princippet om bestemmelsesland for ikke at kompromittere den eksisterende nationale lovgivning. Som sagt ville det ikke være acceptabelt for et forbrugerrettighedsdirektiv at vende tilbage til noget princip om oprindelsesland som en overordnet regel, som det blev forsøgt i den oprindelige udgave af direktivet om liberalisering af tjenesteydelser. Eftersom betænkningen stadig indeholder flere selvmodsigende og negative aspekter, har vi stemt imod den og vil følge nøje med på situationens udvikling. Hélène Goudin og Nils Lundgren skriftlig. - (SV) En vis samordning af forbrugerpolitikken, såsom fastlagte minimumsniveauer for forbrugerbeskyttelse, kan stimulere forbrugernes tilbøjelighed til at købe varer og tjenester fra et andet EU-land og således fremme udviklingen af et velfungerende indre marked. Vi vil dog gerne understrege, at forbrugere i høj grad også køber varer fra lande og områder uden for EU, f.eks. fra USA og Asien. EU-institutionernes rolle i denne forbindelse skal derfor ikke overdrives. Det er af afgørende betydning, at de EU-foranstaltninger, der vedtages, er proportionale, og at subsidiaritetsprincippet under alle omstændigheder respekteres fuldt ud. Vi tager derfor afstand fra adskillige af de forslag, som tidligere er blevet præsenteret i Europa-Parlamentet, såsom EU-initierede informationskampagner til forbrugere, forbrugeroplysning på EU-niveau (et spørgsmål, som kan håndteres nationalt eller gennem frivilligt samarbejde mellem de pågældende myndigheder i medlemslandene) og EU-finansierede myndigheder og institutter. Europa-Parlamentets aktuelle betænkning og Kommissionens grønbog om revisionen af forbrugerlovgivningen er dog i alt væsentligt afbalanceret og skaber en enklere og mere forudsigelig lovgivning. Vi har derfor valgt at stemme for ved den endelige afstemning. Anna Hedh Vi bifalder revisionen af forbrugerlovgivningen og synes, det er positivt, at man nu har tænkt sig at råde bod på misforhold, huller eller overlappende direktiver. For os at se er der ingen tværgående problemer med harmoniseringer, som forenkler og kommer Europas forbrugere og erhvervsliv til gode, så længe det ikke betyder, at vi i større udstrækning er nødt til at forringe vores egne forbrugerbeskyttelsesniveauer, som er resultatet af en lang svensk forbrugerbeskyttelsestradition. Vi havde derfor ønsket en forbrugerbeskyttelsesgaranti og beklager, at Parlamentet ikke delte vores holdning. Astrid Lulling skriftlig. - (FR) Jeg kunne ikke stemme for Patrie-betænkningen på grund af ordlyden i stk. 2, hvori det anbefales, at direktiv 2000/31/EF om visse retlige aspekter af informationssamfundstjenester, navnlig elektronisk handel, revideres. Efter min mening fungerer det nuværende direktiv, som bl.a. fastslår, at den gældende momssats er den, der gælder for virksomhedens oprindelsesland, meget fint i praksis. Hvorfor skulle vi ændre dette fremragende direktiv for at indføre et system, hvor forbrugeren skal betale moms for disse tjenester i bestemmelseslandet? Det ville føre til totalt kaos for alle involverede, både skattemyndighederne, som vil skulle forvalte momsbeløb fra virksomheder, der er etableret i 27 forskellige lande, og de involverede virksomheder, som vil skulle administrere op til 27 forskellige momsordninger. En sådan situation ville være uacceptabel og til hindring for den frie bevægelse af varer og ville på denne måde skabe en næsten uoverstigelig hindring for det indre marked for elektroniske tjenesteydelser. Marcin Libicki (PL) Hr. formand! Jeg vil blot oplyse, at jeg to gange forsøgte at stemme for et ændringsforslag i den elektroniske afstemning om fru Patries betænkning, men mit afstemningsanlæg virkede ikke. Jeg vil gerne bede om, at dette noteres. Formanden Mange tak, hr. Libicki! Det bliver ført til protokols.

Bekämpande av avskogning och skogsdegradering för att motverka klimatförändringen och minskningen av den biologiska mångfalden - Skyldigheter för verksamhetsutövare som släpper ut timmer och trävaror på marknaden (debatt) Talmannen Nästa punkt är den gemensamma debatten om uttalandet av kommissionen - Bekämpning av avskogning och skogsdegradering för att motverka klimatförändringen och minskningen av den biologiska mångfalden, och betänkandet av Caroline Lucas, för utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet, om förslaget till Europaparlamentets och rådets förordning om fastställande av skyldigheter för verksamhetsutövare som släpper ut timmer och trävaror på marknaden - C6-0373/2008 -. Stavros Dimas Herr talman! Avskogningen svarar för ungefär 20 procent av växthusgasutsläppen på global nivå. Med tanke på klimatförändringen är det följaktligen av högsta prioritet att bekämpa avskogningen. Samtidigt bidrar bekämpningen av avskogningen till att nå andra viktiga mål, som att utrota fattigdomen och reparera minskningen av den biologiska mångfalden, vilken är ytterligare ett stort miljöhot mot vår planet. Avskogningen har nu blivit en stor fråga vid internationella förhandlingar om både klimatförändringen och den biologiska mångfalden. För att stödja en politik för att komma till rätta med denna fråga offentliggjorde kommissionen ett meddelande i oktober 2008, som rådet till fullo godkände i december i fjol. Detta uttalande refererar till frågan om avskogningen och försämringen av skogarna i industriländerna och föreslår bland annat att man utvecklar en finansieringsmekanism i syfte att åstadkomma stimulansåtgärder för att bevara befintliga skogar. Detta förslag diskuteras nu redan och behandlas vid de internationella förhandlingar om klimatförändringen som för närvarande pågår. I sitt meddelande tillstår kommissionen också att åtskillig europeisk politik både på nationell och internationell nivå kan ha en indirekt påverkan på världens skogsresurser. Därför har kommissionen gjort särskilda åtaganden för att stärka sammanhållningen i europeisk politik. De föreslagna åtgärderna innefattar följande: en konsekvensbedömning om konsumtion av importerade varor i EU som kan bidra till avskogning, en fortsatt process för att granska sammanhållningen i vår utvecklingspolitik vilket behövs för att stödja utvecklingsländerna i deras strävan att nå milennieutvecklingsmålen. Dessa åtaganden kommer också att genomföras genom kommissionens politik om hållbar konsumtion och produktion. Syftet med denna politik är att stimulera tillväxt och efterfrågan på hållbara varor och tjänster, däribland timmer och trävaror som kommer från skogar där hållbara skötselmetoder tillämpas. Jag vill nu hänvisa till en av huvudorsakerna till avskogningen: olaglig avverkning. Olaglig avverkning är mycket ofta det första steget till en allmän exploatering av naturliga skogar. Därför är bekämpning av olaglig avverkning och förbättring av skogsbruket generellt av yttersta vikt om vi vill fortsätta vår strävan att begränsa avskogningen och försämringen av skogarna. I enlighet med EU:s handlingsplan för 2003 om skogslagstiftningens efterlevnad samt förvaltning av och handel med skog har kommissionen föreslagit en serie åtgärder för att bekämpa problemet med olaglig avverkning och den handel som är förenad med den. Det centrala momentet i ovannämnda handlingsplan var att sluta frivilliga partnerskapsavtal med timmerproducenter i tredjeländer. Vi anser att avtalen i fråga kan bidra till att bekämpa de grundläggande orsakerna till olaglig avverkning. Samtidigt har kommissionen emellertid medgett att enbart dessa avtal kanske inte räcker för att bekämpa problemet och att andra möjligheter därför måste undersökas. På grundval av resultaten av konsekvensbedömningen lade kommissionen i fjol fram ett förslag till handlingsprogram baserat på ”principen om tillbörlig aktsamhet”. Enligt den föreslagna förordningen måste verksamhetsutövare minimera risken för att släppa ut olagligt avverkat timmer och olagligt avverkade trävaror på marknaden genom att få information om härkomst och laglighet för produkterna i fråga och visa tillbörlig aktsamhet när de släpper ut dessa produkter på EU-marknaden. Jag skulle vilja rikta särskilt tack till föredraganden, Caroline Lucas, till skuggföredragandena och till föredraganden av yttrandet, Glyn Ford, för deras utomordentligt skickliga arbete. Kommissionen har granskat de ändringsförslag till sitt förslag till förordning som lagts fram av parlamentet, och jag skulle vilja göra en kort kommentar till dem: Det ändringsförslag som förbjuder handeln med olagligt avverkat timmer och trävaror är mycket viktigt. Detta förbud var inbegripet i de alternativ kommissionen undersökte när den utarbetade sitt förslag. Men även om detta tillvägagångssätt är ganska tilltalande vid första anblicken företer det betydande praktiska och politiska svårigheter. Det var just därför vi antog ett förslag som var baserat på principen om tillbörlig aktsamhet. Detta förslag kommer att nå den bästa möjliga balansen mellan ett effektivt tillvägagångssätt mot olagliga metoder, möjligheten att tillämpa dessa åtgärder utan att besvära verksamhetsutövarna i onödan och slutligen åtgärdernas överensstämmelse med Världshandelsorganisationens bestämmelser. De ändringsförslag som kräver att alla slags verksamhetsutövare ska visa tillbörlig aktsamhet vid alla stegen i leveranskedjan förefaller inte följa proportionalitetsprincipen. Om timrets laglighet kontrolleras när det först släpps ut på marknaden förefaller det inte vara nödvändigt att fortsätta med kontroller vid alla följande steg i leveranskedjan. Jag skulle också vilja kommentera parlamentets ändringsförslag som föreslår en bredare definition av ”lagligt timmer”. Denna definition är förslagets epicentrum och kommer utan tvivel att bli en fråga för diskussion med rådet. Kommissionen kommer att noga undersöka konsekvenserna av att anta varje sådan bredare definition. När det gäller de ändringsförslag som rör godkännandet av övervaknings- och kontrollmyndigheter anser vi att vårt ursprungliga förslag bättre stämmer överens med subsidiaritetsprincipen genom att det gör medlemsstaterna ansvariga för att godkänna dessa myndigheter. De skäl som gavs till förslaget att tillsätta en rådgivande grupp är helt förståeliga. Kommissionen har alltid varit beredd att rådfråga de berörda intressenterna, som den för övrigt nämnde i sin motivering. Även om kommissionen har initiativrätt att tillsätta sådana rådgivande grupper är det emellertid inte nödvändigt att införa någon sådan bestämmelse i förordningen. Till sist förstår vi också varför man har föreslagit att standardisera tillämpningen av lagen i medlemsstaterna. För vår del anser vi emellertid att ändringsförslagen i fråga av princip bör stämma överens med subsidiaritetsprincipen. Jag avslutar nu mitt yttrande och kommer att följa debatten med intresse. Caroline Lucas föredragande. - (EN) Herr talman! Låt mig först säga hur lättad jag är över att vi äntligen har framför oss ett förslag till lagstiftning om problemet med olaglig avverkning. Parlamentet har väntat på detta väldigt länge och jag vill varmt tacka mina kolleger för deras envisa ansträngningar att driva frågan vidare. Jag vill också tacka mina kolleger för deras fantastiska samarbete för att se till att vi kommer fram till morgondagens omröstning. Skuggföredragande och personal har verkligen gett allt för att vi ska kunna slutföra parlamentets första behandling så snabbt som möjligt och ha en chans att nå en överenskommelse efter första behandlingen och slippa ytterligare förseningar. Dessvärre har emellertid de pinsamt långsamma framstegen i rådet gjort detta omöjligt. Det verkar alltså som om vi måste nöja oss med att slutföra arbetet under hösten efter en politisk överenskommelse i rådet i juni, och det är verkligen en besvikelse för såväl mig själv som många kolleger som har arbetat så hårt. Om rådet hade varit här i dag skulle jag ha bett dem om garantier i för att de tänker göra allt som står i deras makt för att nå en gemensam ståndpunkt före sommaren. Läget är verkligen oerhört kritiskt. Olaglig avverkning är ett mycket allvarligt problem och något som EU har kritiserat under många år. Samtidigt har EU varit en av världens största marknader för olagligt avverkat timmer och träprodukter. Mellan 20 och 40 procent av den globala industriella träproduktionen beräknas komma från olagliga källor, och upp till 20 procent av det hamnar i EU. Det ger pressade timmerpriser, förstörda naturresurser och minskade skatteintäkter. Dessutom ökar det de skogsberoende befolkningarnas fattigdom. De långsiktiga effekterna är ännu allvarligare, som kommissionsledamot Stavros Dimas påpekade, eftersom skogsskövling, som är ett av de viktigaste resultaten av olaglig avverkning, svarar för nära en femtedel av de globala utsläppen av växthusgaser. När nu klimatkonferensen i Köpenhamn närmar sig blir trovärdiga EU-åtgärder mot olaglig avverkning ännu viktigare. Men trovärdiga åtgärder betyder effektiv, bindande lagstiftning. Samtidigt som de frivilliga partnerskapsavtal som var ett led i handlingsplanen från 2003 för skogslagstiftningens efterlevnad samt förvaltning av och handel med skog, dvs. Flegt, gav möjlighet att driva fram positiva förändringar, har hittills bara ett enda sådant avtal undertecknats. Så länge som de avtalen inte har universell täckning är riskerna för penningtvätt och kringgående helt enkelt för höga. Den goda nyheten är att vi äntligen har EU-lagstiftning. Den dåliga nyheten är att kommissionens förslag är pinsamt svagt och måste förbättras kraftigt om det ska bli meningsfullt och effektivt. Trots kommissionsledamot Stavros Dimas vackra ord om vikten av att ta itu med olaglig avverkning är kommissionens förslag som det ser ut nu helt enkelt inte tillräckligt för att klara av det. I ingressen till förslaget sägs att de svaga reglerna för att förhindra handeln med olagligt avverkat timmer är grundorsaken till den fortsatta olagliga avverkningen. Det som kommissionen har föreslagit kommer knappast att kunna ändra på det, är jag rädd. Enkelt uttryckt kommer kommissionens förslag helt enkelt inte att kunna uppnå målet att garantera att EU inte längre erbjuder en marknad för olagligt avverkat timmer. Den allra största och mest iögonenfallande luckan i förslaget är att det faktiskt inte förhindrar import och försäljning av olagligt avverkat timmer, hur otroligt det än kan låta. Enligt förslaget behöver bara operatörerna i en viss punkt i försörjningskedjan inrätta ett kontrollsystem medan alla andra slipper ifrån alla skyldigheter vad gäller lagligheten för det timmer eller de träprodukter de handlar med. Detta strider starkt mot den omarbetade amerikanska Lacey Act som antogs i maj 2008 och som innehåller ett uttryckligt förbud för import och försäljning av olagligt avverkat timmer. Det finns verkligen inga bra skäl för varför EU inte skulle kunna ta efter den lagen. Så även om mitt betänkande har behållit kommissionens förslag om att enbart operatörer som för ut timmer och träprodukter på EU:s marknad för första gången ska vara skyldiga att införa ett fullständigt kontrollsystem - eftersom de helt klart är de aktörer som har mest inflytande - så framgår det också klart av betänkandet att alla operatörer på marknaden har ett gemensamt ansvar för att enbart handla med trä från lagliga källor och att en underlåtenhet att göra detta skulle kunna vara brottsligt. Jag vill gärna säga till kommissionsledamot Stavros Dimas att jag verkligen tror att våra förslag stöder kontrollsystemet: de gör ett sådant system effektivare, de gör det operativt och det finns inga som helst problem med WTO:s regler. Om USA kan göra det, så bör vi göra det, och därför försöker parlamentet ändra detta förslag. Péter Olajos Som talesman för gruppen för Europeiska folkpartiet (Kristdemokrater) och Europademokrater betraktar jag de två punkter som vi har framför oss som lika viktiga: uttalandet av kommissionen och Caroline Lucas betänkande. Enligt vår åsikt är vi i stort behov av båda för att hejda avskogningen, skogsförsämringen och minskningen av den biologiska mångfalden. För närvarande försvinner varje år nästan 13 miljoner hektar skog, ett område lika stort om Grekland. Dessutom är avskogningen ansvarig för nästan 20 procent av de globala utsläppen av koldioxid, vilket är mer än EU:s hela växthusgasutsläpp. Avskogningen ansvarar för en betydande minskning av den biologiska mångfalden och för utrotningen av vissa arter, för att inte nämna försämringen av jordens ekosystem. Därför är det ingen tvekan om att vi måste handla nu. Det betyder att EU måste ta en ledande roll i att formulera ett globalt politiskt svar. Förutom tropiska skogar tycker jag att det är särskilt viktigt att hejda avskogningen i Central- och Östeuropa, och att också skapa en rad stränga hållbarhetskriterier för timmer och trävaror. Miljöanpassad offentlig upphandling och hållbarhetskriterier krävs för timmer och andra former av biomassa som används för förnybar energiproduktion. Delar av auktionsintäkterna från minskningen av koldioxidutsläppen måste öronmärkas för att hejda avskogningen. Jag välkomnar ambitionen i Caroline Lucas betänkande att skärpa kontrollen och skapa ett effektivt sanktionssystem. Slutligen anser jag att det är särskilt viktigt att inrätta tillsynsorgan och införa böter som avspeglar ett lämpligt skadestånd för miljöförstöring. Riitta Myller Herr talman! Betänkandet om förbudet mot olaglig avverkning som antogs av en stor majoritet i utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet är väl avvägt. Samtidigt som det är tillräckligt ambitiöst beträffande förbudet mot olaglig avverkning och import av och handel med produkter som härrör från den, skapar det inte ytterligare byråkrati för de verksamhetsutövare som nu uppför sig oklanderligt. Det är ytterst viktigt att kontrollera olaglig avverkning som är en viktig orsak till den globala avskogningen, vilken i sig, som någon här sa, ger upphov till 20 procent av de globala växthusgasutsläppen och är en betydande orsak till minskningen av den biologiska mångfalden. Förutom att den olaglig avverkningen leder till miljöproblem försämrar den de lagliga verksamhetsutövarnas konkurrenskraft på skogsnäringssektorn och medför att länderna förlorar mycket stora inkomster. Jag vill uttrycka ett uppriktigt tack till föredraganden, Caroline Lucas, för hennes arbete. Tack vare det kan vi i morgon rösta om ett gott grundläggande förslag. Magor Imre Csibi för ALDE-gruppen. - (EN) Herr talman! Att döma av den tid som avsatts för denna diskussion verkar det som om parlamentet inte tycker det är särskilt viktigt att rädda skogarna. Detta hindrar kanske besvikelsen när man upptäcker kommissionens alltför försiktiga strategi för att ta itu med olaglig avverkning. Det som emellertid gjorde mig mest besviken var det upprepade argumentet att vi inte borde straffa de verksamhetsutövare i EU som verkar i god tro för att lösa ett externt problem. En del av lösningen på ett problem är också att skapa medvetenhet om det, och det är hög tid att vi inser att vissa europeiska regioner - till exempel min egen - också står inför en otyglad skogsskövling. Syftet med förordningen om olaglig avverkning är inte att bestraffa eller förhindra handel, utan snarare att kontrollera handeln bättre. Det är sant att kommissionens förslag egentligen inte var klara när det gällde hur systemet skulle fungera i praktiken. Det gläder mig att Europaparlamentet lyckades stärka och förtydliga förslaget genom att täcka in alla träprodukter och kräva att alla verksamhetsutövare ska utöva någon form av kontroll genom att införa en ny lägsta nivå för ekonomiska sanktioner och ange tydliga kriterier för ett trovärdigt och pålitligt övervakningssystem. Utmaningen vi står inför nu är att se till att detta system införs och tillämpas så snart som möjligt. Vi måste kunna garantera konsumenterna att de inte ökar miljöförstörelsen genom att av misstag köpa olagligt avverkade timmerprodukter. Stavros Dimas ledamot av kommissionen. - (EN) Herr talman! Jag vill tacka samtliga talare i dagens diskussion för deras konstruktiva bidrag. Det är viktigt att understryka att den globala avskogningen och skogsdegraderingen är en komplicerad fråga. För att lösa problemet krävs det verklig politisk vilja och åtgärder på efterfrågesidan. Vi bör komma ihåg att den tropiska avskogningen är ett resultat av ett antal olika samverkande faktorer med varierande betydelse på olika platser. Skogstäcket påverkas inte enbart av skogspolitiken, utan också av politiken på andra områden, såsom skattepolitik och besittningsrätt. I Europeiska unionen har vi insett att arbetet på att göra vår politik mer konsekvent måste gå hand i hand med ansträngningarna att stödja länderna i deras arbete för att stärka de nationella och lokala institutionerna och göra framsteg mot effektiva styrelseformer och utnyttjande av skogsresurserna. Jag vill ännu en gång tacka Caroline Lucas, Ford och skuggföredragandena för deras utmärkta arbete. Det är uppmuntrande att Europaparlamentet stöder kommissionens strategi och vill förstärka den ytterligare och har lagt fram ändringsförslag i det syftet. Låt mig försäkra er om att jag helt instämmer i Europaparlamentets målsättning att införa en ambitiös förordning för att ta itu med den olagliga avverkningen och därmed sammanhängande handel. Jag kan också försäkra er att kommissionen noggrant kommer att analysera ändringsförslagen till den föreslagna förordningen. Avslutningsvis vill jag framför allt kommentera två av de frågor som togs upp under eftermiddagen. För det första vill jag ta upp kontrollstrategin, som omfattar lite mer än att bara utfärda ett intyg om laglighet. Kontrollprincipen omfattar en juridisk skyldighet att aktivt sträva efter ett lagligt beteende i ett visst sammanhang, ett beteende som måste styrkas på grundval av heltäckande åtgärder som gör det möjligt att lämna rimliga garantier för laglighet. I vissa fall kommer ett intyg om laglighet bara att bli en utgångspunkt, den första åtgärden i kontrollförfarandet. Om riskbedömningen har visat att ursprungslandet uppvisar en högre risk för korruption inom förvaltningen, eller om genomdrivandet av de nationella lagarna är svagt, krävs det ytterligare garantier för att stödja den intygande lagligheten. Den andra frågan som jag skulle vilja ta upp gäller en föreslagen utvidgning av tillämpningsområdet till att även omfatta verksamhetsutövare i senare led. Enligt principen om bättre lagstiftning och minskning av de administrativa bördorna verkar det en aning överdrivet att kräva att distributörer och återförsäljare i sin tur ska kräva bevis för genomförda kontroller från verksamhetsutövare på marknaden i senare led. Varför belasta verksamhetsutövarna i de nedre leden i onödan om virket var föremål för kontroller när det först fördes ut på marknaden? Sammanfattningsvis kan kommissionen stödja 37 av de 75 föreslagna ändringarna helt, delvis eller i princip. Jag kommer att förse parlamentets sekretariat med en förteckning över kommissionens ståndpunkt vad gäller ändringsförslagen. Caroline Lucas föredragande. - (EN) Herr talman! Jag vill tacka mina kolleger och kommissionsledamot Stavros Dimas så mycket för deras kommentarer. Jag vill göra ett viktigt påpekande, nämligen att vi har ägnat stor omsorg i våra ändringsförslag åt att inte uppfinna hjulet på nytt. Jag har lärt av mötena med olika företrädare för näringslivet och andra intressenter att många länder, och även många företag, redan har utmärkta system på plats som skulle uppfylla de flesta, om inte alla, kraven i kontrollsystemet. Det är därför klokt att allt det arbete som har lagts ned för att utarbeta det systemet inte slösas bort och att vi inte skapar onödiga extra administrativa bördor. Det är verkligen inte vår avsikt. Eftersom det är på det viset har vi varit mycket försiktiga. Vi har tagit till oss de goda råd vi fått om att ta med formuleringar som gör det möjligt att godkänna bra befintliga system enligt förordningen utan att behöva utforma helt nya strukturer. Därför har vi verkligen tagit till oss budskapet att vi inte ska vara oproportionerliga, att vi inte ska lägga för stora bördor på olika aktörer i handelssystemet, och det är precis vad vårt betänkande försöker uppnå: att se till att samtliga aktörer i handelssystemet har ett ansvar, att vi inte lägger hela ansvaret på dem som först för ut produkterna på marknaden. Det är detta som verkar oproportionerligt. Jag tycker det är mycket mer logiskt om alla har en roll i detta. Låt mig också tillägga att många av våra förslag faktiskt får stöd av branschen. Det är ganska ironiskt att branschen i många avseenden verkar vara betydligt mer ambitiös inom detta område än till och med kommissionen själv. Jag har hört direkt från branschen hur mycket de uppskattar just denna rättvisare och effektivare fördelning av ansvaret i olika delar av försörjningskedjan som jag just har beskrivit och inte bara att betänkandet från utskottet för miljö ger dem betydligt större klarhet om vad som kommer att förväntas av dem. När det gäller de europeiska verksamhetsutövarna vill jag säga mycket klart att förordningen, så som vi har ändrat den, enbart underlättar för de ansvariga europeiska verksamhetsutövarna, eftersom den överväldigande majoriteten av dem redan gör det mesta av det som begärs. Förordningen kommer att förhindra att de drabbas av prisdumpning från andra, skrupelfria verksamhetsutövare. Vi måste alltså ha klart för oss att det inte finns något i det här betänkandet som gör livet svårare för europeiska verksamhetsutövare. Vi har också infört en del specialåtgärder för mindre verksamhetsutövare, så vi har verkligen tagit risken för att bli oproportionerliga på allvar. Jag tycker vi har behandlat den frågan mycket förnuftigt i det betänkande vi har lagt fram i parlamentet. Efter att återigen ha lyssnat på era kommentarer om betänkandet från utskottet för miljö, herr kommissionsledamot, måste jag vidhålla att kommissionens förslag som det är nu är en besvikelse. Det är svagt och kommer helt enkelt inte att kunna ge de resultat som kommissionen hävdar att det kommer att ge. Jag kan inte förstå hur man kan ha en lagstiftning som syftar till att förhindra försäljningen av olagligt avverkat timmer som i själva verket inte gör sådan försäljning till ett brott. Kommissionens förslag har fått en utformning som gör att det liknar ett lapptäcke och det är dessutom väldigt försiktigt. Jag tror att de flesta av Europas konsumenter skulle bli i grunden chockerade över att inse att EU inte redan har lagstiftning mot olaglig avverkning. Jag misstänker att alla de som drog slutsatsen av kommissionens eget samråd att lagstiftning var det enda sättet att verkligen ta tag i problemet inte skulle betrakta kommissionens förslag, dvs. enbart ett kontrollsystem, som tillräckligt för att lösa de problem som vi ställs inför. Låt mig avsluta mina kommentarer i dag med att vädja om - kanske med er goda hjälp, herr kommissionsledamot - att vi sätter press på rådet så det påskyndar sitt arbete. Vi vill verkligen se till att vi får en gemensam ståndpunkt från rådet före sommaren, så att vi snabbt kan gå vidare med detta under hösten. Som jag sa tidigare hade vi verkligen hoppats att få en överenskommelse efter första behandlingen. Parlamentet gjorde vad det kunde för att det skulle bli möjligt. Det är, uppriktigt sagt, en djup besvikelse att rådet inte har handlat lika seriöst och snabbt. Men jag hoppas jag kan be er än en gång, herr kommissionsledamot, att göra vad ni kan för att se till att rådet verkligen skyndsamt tar tag i detta. Talmannen Den gemensamma debatten är härmed avslutad. I enlighet med artikel 103.2 har jag mottagit ett resolutionsförslag för utskottet för miljö, folkhälsa och livsmedelssäkerhet. Omröstningen om detta resolutionsförslag kommer att äga rum på torsdag den 23 april 2009. Omröstningen om betänkandet av Caroline Lucas kommer att äga rum på onsdag den 22 april 2009. Skriftliga förklaringar (artikel 142) Véronique Mathieu skriftlig. - (FR) Att bekämpa handeln med olagligt avverkat timmer måste vara en självklar prioritering med tanke på konsekvenserna för ekosystemen och den orättvisa konkurrens som sådan handel utsätter lagliga verksamhetsutövare i skogs-timmer-papperssektorn för. Men om vi inför oproportionerliga begränsningar - särskilt med hänsyn till spårbarheten - för verksamhetsutövare som släpper ut timmer på marknaden, kommer detta att få till resultat att våra företag blir mindre konkurrenskraftiga utan att förekomsten av olaglig avverkning minskas. Den kommer då att styras om till andra marknader. Vi vore i själva verket orealistiska om vi trodde att enbart mycket bindande europeisk lagstiftning skulle kunna lösa korruptionsproblem eller problem med statliga underskott, som ofta förekommer i länder som praktiserar denna olagliga verksamhet. Likaså anser jag att detta betänkande går för långt när det gäller att ifrågasätta kommissionens ursprungliga förslag som är godtagbart för verksamhetsutövare. Jag tycker därför inte att det är lämpligt att ifrågasätta de certifieringssystem som tillämpas av branschfolk för att utesluta yrkesorganisationer och tillsynsorganisationer som finansieras av verksamhetsutövare från sektorn, eller att avskaffa den nationella myndighet som är ansvarig för att utse tillsynsorganisationer. Jag anser att branschfolket inom sektorn måste bli kvar i systemets centrum och inte belastas med alltför tyngande administrativa uppdrag.

Darbo tvarka Pirmininkas Buvo padalytas galutinis pagal Darbos tvarkos taisyklių 130 ir 131 straipsnius 2008 m. spalio 16 d. Pirmininkų sueigos parengtas šios dalinės sesijos darbotvarkės projektas. Pirmadienis, antradienis ir ketvirtadienis: Pakeitimų nėra. Trečiadienis: Regioninės plėtros komitetas paprašė, kad Komisijai pateiktas klausimas, į kurį ji turi atsakyti žodžiu, dėl Europos Sąjungos solidarumo fondo būtų atidėtas kitai dalinei sesijai. Lambert van Nistelrooij (NL) Pone pirmininke, tiesą pasakius, Regioninės plėtros komiteto prašymu diskusijos dėl su Solidarumo fondu susijusių klausimų buvo įtrauktos į trečiadienio darbotvarkę. Tačiau paaiškėjo, kad atsakinga Komisijos narD. Hübner, su kuria mes labai norėtume padiskutuoti šiuo klausimu, negalės dalyvauti. Todėl ir Komisijos biuras, ir įvairių frakcijų koordinatoriai pasiūlšias Parlamentui itin svarbias diskusijas perkelti į lapkričio mėn. plenarinį posėdį. Todėl prašome perkelti diskusijas į lapkričio mėn. dalinę sesiją. Toks yra mūsų prašymas. (Parlamentas patenkino šį prašymą) (Darbų programa buvo patvirtinta) o o o Philip Bradbourn Pone pirmininke, tik norėjau informuoti, kad nuo praėjusio mūsų posėdžio Strasbūre aštuntame Tauerio pastato (angl. Tower building) aukšte buvo įsibrauta į bent dviejų Parlamento narių biurus ir pavogti jų daiktai. Norėčiau žinoti, ar tai atsitiktiniai atvejai, ar yra ir daugiau duomenų apie įsibrovimą į kitų Parlamento narių biurus ir "apšvarinimą" per tą laiką, kai mūsų nebuvo Strasbūre. Man tai kelia labai didelį nerimą. Jei negalime užtikrinti mūsų biuro saugumo, kai mūsų čia nėra, tuomet esame labai prastoje padėtyje. Pirmininkas Ačiū, P. Bradbournai. Šis klausimas bus išnagrinėtas; juo pasirūpins generalinis sekretorius.

3. Az alternatív befektetési alapok kezelői ( Jean-Paul Gauzès Elnök úr, hölgyeim és uraim! A most következő szavazás Európa pénzügyi válságra adott válaszának egyik kulcsfontosságú elemére, nevezetesen az alternatív beruházási alapokra vonatkozik, a fedezeti alapokat és a magántőke alapokat is ide számítva. Ez a kompromisszumos dokumentum, ez a kompromisszumos szöveg nagyon hosszú idő alatt alakult ki. Sikerült átfogó megállapodásra jutnunk, és ezért szeretnék most tisztelettel adózni az ECOFIN elnöke, a belga elnökség előtt, amely közvetlen és jelentékeny módon részt vállalt ebben az ügyben, különösen a miniszternek a kulcsfontosságú háromoldalú párbeszédekben történő részvétele útján, és Barnier biztos úrnak is szeretnék köszönetet mondani, akinek munkája különösen hasznos volt. Végül szeretnék még köszönetet mondani munkatársaimnak, a többi árnyékelőadónak, a titkárság alkalmazottainak és azoknak a szakértőknek is, akik segítették a több mint 14 hónapig tartó munkánkat, amelynek során mintegy 1690 módosítást kaptunk. Hatalmas munka volt, de meggyőződésem, hogy olyan szöveget sikerült létrehoznunk, amely a belga elnökségnek köszönhetően jelentős előrelépést képvisel az európai pénzügyi szabályozás területén.

Declarațiile Președinției Președinte Aș dori să încep cu câteva comentarii și informații. La 26 aprilie se vor împlini 25 de ani de la dezastrul de la Cernobîl, care a fost cel mai grav accident nuclear din istoria umanității. Încă ne amintim de cei care și-au sacrificat sănătatea sau chiar și viața pentru combaterea acestui dezastru, precum și de sutele de persoane care au fost nevoite să-și părăsească locuințele. Autoritățile de atunci din țările fostului bloc sovietic au petrecut mult timp ascunzând informațiile privind acest dezastru de întreaga lume și, mai ales, de propriii cetățeni. Astfel, a fost foarte greu să se ia măsuri pentru reducerea efectelor dezastrului. Ulterior, însă, catastrofa de la Cernobîl a devenit un exemplu de cooperare eficientă între autoritățile țărilor afectate de acest dezastru și comunitatea internațională. Ne amintim de dezastrul de la Cernobîl și, totodată, suntem alături de poporul japonez, care se luptă cu consecințele tsunamiului și ale accidentului de la centrala nucleară din Fukushima. Șirul comemorărilor triste nu se oprește aici. Peste câteva zile, pe 10 aprilie, se împlinește un an de la catastrofa aviatică de la Smolensk. În acest accident au murit nouăzeci și șase de persoane, inclusiv președintele Poloniei, soția sa și 18 membri ai parlamentului polonez. Unul dintre aceștia urma să își ocupe locul în Parlamentul European, ca unul dintre cei 18 deputați suplimentari. Majoritatea celor care au murit dețineau funcții înalte în statul polonez. Mulți dintre cei aflați astăzi aici îi cunoșteau personal. Eu însumi îi cunoșteam pe cel puțin jumătate dintre ei. Motivele acestui accident nu sunt complet clare deocamdată și încă așteptăm informații în acest sens. Suntem cu sufletul alături de cei care deplâng această pierdere. Al treilea calup de informații se referă la faptul că Parlamentul European este preocupat de faptul că Curtea Supremă din SUA a refuzat solicitarea lui Troy Davis de amânare a execuției sale și de redeschidere a cazului. Doresc să le solicit autorităților americane din statul Georgia să-și folosească dreptul de a schimba pedeapsa cu moartea, ce i-a fost impusă dlui Davis acum 20 de ani, în închisoare pe viață. Moartea nu poate fi niciodată un act de justiție. Următoarea informație se referă la faptul că ne îngrijorează profund evenimentele din Republica Côte d'Ivoire. Alegerile prezidențiale au adus teroare și violență în această țară, în locul păcii, viitorului și prosperității la care se așteptau cetățenii săi. Laurent Gbagbo trebuie să recunoască rezultatele alegerilor și să predea puterea. Le solicităm ambelor părți să înceteze imediat utilizarea violenței împotriva civililor. Comunitatea internațională trebuie să facă tot posibilul pentru a opri masacrarea populației. Toți cei vinovați de aceste crime trebuie aduși în fața justiției. Aceasta este convingerea noastră profundă, iar Parlamentul European va face tot posibilul în această privință. Ultimele informații se referă la faptul că, în acord cu promisiunea mea de a ține Parlamentul la curent cu evoluția investigațiilor asupra acuzațiilor de corupție împotriva anumitor deputați în Parlamentul European, doresc să vă reamintesc că, joi, după o întrunire a președinților grupărilor politice, ați primit de la mine o scrisoare cu ultimele informații în această privință. Totodată, luăm măsuri ferme în vederea elaborării unui cod de conduită pentru grupurile de interes și pentru activiști, precum și pentru deputații din Parlamentul European. La întâlnirea de astăzi a Biroului, de la ora 18.30, vom discuta această chestiune și vom hotărî care sunt următoarele măsuri ce trebuie luate în această privință. Dl Nicholson dorește să ia cuvântul. Dle Nicholson, aveți cuvântul. James Nicholson Dle Președinte, doresc să profit de această ocazie pentru a vă reaminti de crima care a avut loc sâmbătă în Irlanda de Nord, victima fiind un tânăr polițist, proaspăt angajat, care se ducea la lucru. În cei 22 de ani de când sunt membru al Parlamentului, am avut numeroase ocazii de a-i condamna pe teroriștii care se fac vinovați de astfel de atrocități. Speram că toate aceste evenimente au rămas în trecut și că nu va mai trebui să fac acest lucru. Suntem alături de familia acestui tânăr, pe care îl așteptau o carieră și un viitor minunat. Aceasta a fost o încercare clară și deliberată de a destabiliza încă o dată regiunea pe care o reprezint. Doresc să subliniez faptul că, din punctul meu de vedere, marea majoritate a cetățenilor Irlandei de Nord nu vor să se întoarcă, nici acum, nici în viitor, la ceea ce au trăit în trecut. Oamenii din Omagh au suferit nespus. Nu mă îndoiesc că acest eveniment le trezește și lor multe amintiri îngrozitoare. Putem să ne exprimăm compasiunea față de familia acestui polițist și de toți cei implicați, în acest moment extrem de trist pentru regiunea mea? (Aplauze) Președinte Vă mulțumesc pentru observații. Aș dori să îi informez pe deputați că ieri dimineață am emis o declarație specială în această privință, o declarație a Președintelui Parlamentului European, în care condamnam acest eveniment și, în special, faptul că victima era atât de tânără. Mi-am exprimat, de asemenea, speranța că Irlanda de Nord va trăi în pace, așa cum a reușit recent. Declarația mea de ieri dimineață poate fi citită pe site-ul web al Parlamentului European. Bairbre de Brún (GA) Dle Președinte, și eu doresc să condamn recenta ucidere a lui Ronan Kerr în atacul cu bombă ce a avut loc în Omagh, circumscripția pe care o reprezint. Acest tânăr de 25 de ani tocmai se alăturase noului serviciu de poliție, iar acesta a fost motivul pentru care a fost ucis. Atacul nu a fost îndreptat doar împotriva acestui tânăr și a familiei sale, ci și asupra procesului de pace din circumscripția mea. Oamenii care l-au ucis pe Ronan Kerr încearcă să blocheze evoluția procesului de pace și nu le vom permite acest lucru. Doresc să-i mulțumesc Președintelui Parlamentului pentru că a transmis astăzi condoleanțe familiei îndoliate. Sunt alături de familia lui Ronan Kerr și condamn cu fermitate această crimă. Pat the Cope Gallagher Dle Președinte, în primul rând aș dori să vă mulțumesc pentru că ați formulat ieri declarația de condamnare. Doresc să susțin declarațiile deputaților Nicholson și de Brún. Vom face tot posibilul pentru a ne asigura că cei vinovați vor fi aduși în fața justiției. Cu sprijinul Uniunii Europene, procesul de pace a înregistrat un succes deosebit. Toți cetățenii raționali ai Irlandei au condamnat acest act atroce, uciderea polițistului Ronan Kerr, ar dheis Dé go raibh a anam. Doresc să o felicit în special pe mama tânărului, pentru declarația curajoasă formulată aseară, în sprijinul continuării procesului de pace.

Energy security (Nabucco and Desertec) (debate) President The next item is the Commission statement on energy security in relation to the Nabucco and Desertec projects. Andris Piebalgs Member of the Commission. - Mr President, energy will definitely continue to be the focus of this Parliament for the next five years. At the same time, we have made good progress over the last five years in establishing a robust European energy policy with three goals: security of supply, sustainability and competitiveness. In achieving all these goals, the external dimension is extremely important for two reasons. Firstly, EU import dependency - currently, 50% of energy resources come from outside the European Union, and the trend is upwards. Secondly, issues related to sustainability. The climate change goals cannot be achieved anywhere in the world unless energy is produced more cleanly and used more efficiently. For this reason, dialogue with the producer, transit and consumer countries is crucial. The two projects mentioned in today's plenary are, in a way, complementary and at the same time fit well into the overall strategy. First of all, Nabucco. I came from Baku yesterday, and we are definitely still on course to fulfil this project. We made a major breakthrough this July. An intergovernmental agreement was signed between four European countries and Turkey, which means that we could already take a final investment decision next year with a view to having gas supplies by 2014. We have identified three sources that are ready to commit gas volumes. Firstly, there is Azerbaijan, where the final investment decision about Shah Deniz 2 should be made in the very near future, and then there are other fields, in Turkmenistan and Iraq, which at this stage are the biggest sources of supply. Where are the difficulties? There are always difficulties related to the particular way we operate in the energy field and how a lot of producer countries are organised. In the European Union, projects are industry-driven, which means that there is always a very clear calculation of all the commercial risks. The countries that have the resources would expect more forward-moving decisions. That means, for example, the EU decides to build a pipeline, it builds a pipeline, and then we commit the gas. The philosophies are different. At the same time there is a clear understanding that EU companies are ready to buy the gas, and we are moving forward towards it. I believe that the transit issue is more or less solved. We are still awaiting the ratification of the intergovernmental agreement, but I would not expect too many difficulties. Also, to facilitate buying gas from regions that have particular ways of selling gas, we are developing the concept of a 'Caspian development corporation' that would allow for reduced risks for companies buying gas, for example at the Turkmen border, or investing in areas where the political and economic risks are quite substantial. We are well on track, and I believe this is a good example of cooperation between industry-driven projects with political support from the EU institutions. We have also committed some funds for the southern corridor and particularly for the Nabucco project. We have launched a call for proposals. At this stage I cannot say whether this was successful or good enough but at least the invitation was made. Desertec is also an industry-driven initiative that is currently at an initial stage. It sounds very interesting that we use the solar energy potential of Africa and transport it to the European Union, but we need some flanking measures for this project to materialise. First of all, there is the technological development that we have supported for many years. A large concentrated solar power plant will be inaugurated this month in Seville. This is one technology that could be used for this Desertec project, and I believe that we would not have advanced so far in this technology without EU support. Secondly, we need to work with partners because it is very clear that we cannot just say we will take your territory, we will put solar panels in and transport electricity to the European Union. There should be common ownership of these projects, if they are to happen at all. For this reason we will have a conference in October on using renewable sources together with countries from the Mediterranean and the Gulf. It is clear that for Desertec to be successful we need common ownership of these projects, otherwise there will be no successful outcome. Last but not least, there is definitely the issue of interconnection. There are two types of interconnection that we need to separate. One relates to the philosophy and markets. We have supported the integration of markets in North Africa for some time. Progress has been made, but we need to strengthen these measures. The second type is physical interconnection with the European Union, using cables. I believe that Desertec will come step by step. It will not be one big project but I believe there will be elements that could ultimately fit our objectives: clean energy for the countries involved and additional exports to the European Union. We have also provided for commercial incentives. With the Renewable Energy Directive we have established the possibility for EU countries to invest in third countries and transport electricity to the European Union, and then the goal will also be fulfilled with energy produced in the third country. That said, it is definitely difficult at this stage to give any timetable for Desertec. It is a new initiative, which is still in its infancy, and we cannot say Desertec is part of our security of supply strategy. It is a promising move towards a climate change strategy that we need to promote, but Nabucco is there for security of supply, and it is too early at this stage to rely on Desertec. I would like to conclude that the best security of supply measures we can take are inside the European Union. This House has been a very strong supporter of energy efficiency. Energy efficiency is not only to do with climate change. It really is a very important element in the security of supply. I would say it is more important than Desertec and Nabucco, plus even South Stream and Nord Stream, combined. It really is the biggest element. Three legal instruments are being discussed with the Council, and I would emphasise that we need to be ambitious and successful with these. On renewable energy, I am very grateful for the support of this House for the recovery plan, and I am quite positive regarding what I have heard about the applications for offshore wind energy. It seems that all the funds that were committed to support offshore wind energy will be committed. This is not only EU money because the overall envelope was roughly EUR 600 million, but the overall size of this project is EUR 4 billion, so industry is investing most of it. I believe this is a very good combination, as renewable energy also gives security of supply. Last but not least, I know that sometimes there is an issue about carbon capture and storage (CCS). CCS is usually needed for two reasons. One is as a global response to climate change but, from another point of view, we will also use coal and lignite for our security of supply. There has also been very good progress on applications for the financing provided with the recovery plan, so the recovery plan was successful, in my opinion. After announcing the results, we - the Commission, the Council and Parliament - definitely need to review how to channel EU funds to strengthen the European Union's security of supply. Many other steps will also definitely need to be taken to strengthen the security of supply of the European Union. Ioannis Kasoulides on behalf of the PPE Group. - Mr President, we all agree to speak with one voice and have a common foreign policy on the security of energy supply. It is acknowledged that the energy mix and energy supply differs among Member States according to geography and other distinct factors. So, diversification also covers supply. A diversified and interconnected network can, if appropriately redirected, one day become the security of supply for all. We support the need for a southern corridor, and Nabucco is a common European project. However, questions need to be answered on the recent agreement between Mr Putin and Turkey, on the quantity of gas from Azerbaijan vis-à-vis the investment, on Gazprom's offer to buy all Azerbaijan's exports, on the stability of Iraqi supply, and on the Russian promise to pump double the amount through South Stream. The energy dialogue with Russia is a necessity based on the pragmatic and equitable principle of security of supply and security of demand. All other geopolitical considerations must be set aside. On solidarity, we need tangible plans for emergencies, such as storage and new LNG technology. Cyprus, for example, invests half a billion euro on LNG, and I regret that the Union assists with only EUR 10 million. Hannes Swoboda on behalf of the S&D Group. - (DE) Mr President, Commissioner, thank you for your report. The question of security of supply for our citizens is becoming ever more important. In this context in particular, your portfolio will play an even greater role in future - and it will be important for the European identity, too. As you quite rightly said, diversification is also necessary. I absolutely agree with Mr Kasoulides that cooperation with Russia will always be important, as it is an important partner with regard to gas supply. However, we should not be too dependent on any one country, whichever country that may be, but we should diversify, and Nabucco is a good way of going about this. My third point concerns the solidarity that is needed in the EU. You have presented a number of proposals as to how we should increase our solidarity and also how the role of the EU as a mediator in conflicts that affect us, in particular between Russia and Ukraine, can be strengthened. You also talked about Desertec. I believe both projects are important, as they differ in terms of their timescales. We also need to consider - and that would be a task for your successor, whether that is you or someone else - how we in Europe, on the one hand, can be in favour of a number of large projects, such as Nabucco and Desertec, while at the same time advocating the decentralisation of some of our electricity and energy production. There are currently a number of industrial projects under development - which are also industry-driven - which enable consumers and even households to become more involved with a type of energy production that brings energy security. This ranges from smart meters on the one hand to actual production by individual households. In this regard, Europe's approach could be to say 'yes, of course we need an external supply, we need security of supply and large, innovative projects like Desertec, but we must also ensure that the people, the companies and enterprises as well as individual households can have greater control over their energy budgets and energy consumption in terms of price, the economy and the environment'. Johannes Cornelis van Baalen on behalf of the ALDE group. - (NL) Mr President, it is an honour, as a newly elected Member, to address this plenary session for the first time. I do so also as a former member of the Lower House of the Dutch parliament and Deputy President of Liberal International, as I aim to see European politics, national politics and international politics as one. In the field of energy, in particular, there is, of course, a direct connection between these forms of politics. Mr President, when it comes to our position, Europe's position, in the world, we are currently open to blackmail. We are dependent on unstable regions and countries with undemocratic regimes. This has to stop. That is why my group, the Group of the Alliance of Liberals and Democrats for Europe, supports Nabucco and Desertec, and I would like to draw attention to the major role that the former parliamentary leader of my national party, Mr Van Aartsen, has played in this project. Mr President, there are two points that I want to make. I am pleased that the Commission accepts that business has an important role to play. It cannot be just the authorities - national government, Europe or international bodies - that are involved in energy. Business emphatically does have a role to play. Secondly, Mr President, we in this House should not accept taboos such as those on looking into nuclear power again, as part of our energy mix. This also applies to Europe in international relations. Nuclear power, nuclear fusion and nuclear fission are of vital importance. There are major problems in relation to waste, but we must ensure that we allow research and development and knowledge exchange to play their part in this regard. Nuclear power has a major role to play because it will help combat the greenhouse effect. Once again, my group, too, does not have a definitive view here. We, too, need to open up this discussion again, but we must not declare nuclear power a taboo in this House. I would therefore like to hear the Commission's opinion on this. Reinhard Bütikofer Mr President, ladies and gentlemen, as we are talking today about external energy security policy, we are, of course, aware of one particular fundamental truth, which has already been mentioned by Mr Piebalgs, and that is that the crucial front line in terms of energy independence is within the European Union. To put it more precisely, if we could introduce low energy standards or zero energy standards for our buildings then we would save more natural gas than Nabucco, South Stream and Nord Stream combined could import. It is important that our resolution states that the cost-effective options of renewable energy, the energy efficiency strategy and energy saving in particular must be a central part of this policy. If that is the case, then no additional nuclear power will be needed at all, in our opinion. Secondly, an important message in this resolution is that we need a common external energy security policy for the EU, which is something that we do not have at the moment. This policy should include the promotion of energy efficiency and renewable energy within the framework of a neighbourhood policy and a common position to be taken by the EU in negotiations with the transit countries. The Commission should make sure that it has sufficient capacity for this, as called for by Parliament two years ago in its resolution on this issue. In our view, Nabucco is a high priority project, because it would strengthen our independence in terms of energy, particularly with regard to Russia, although I agree with Mr Kasoulides when he said that there are still a lot of questions that need to be answered in this regard. However, it is a pity that some Member States, through their promotion of the South Stream project, which is openly competing with Nabucco, have been undermining the policy of energy independence. With regard to energy policy, we in the Group of the Greens/European Free Alliance also believe it is important not to forget human rights and to neglect the human rights dialogue when we discuss energy. When we broaden our perspective to include Desertec or even the Arctic - as we do in our resolution - it is also important that we do this in a spirit of partnership rather than neo-colonialism. Geoffrey Van Orden on behalf of the ECR Group. - Mr President, I have three brief points to make. Firstly, complacency over energy policy is putting us increasingly in the dangerous position of dependency on Russia. Where possible it clearly makes sense to coordinate our response, but any unified EU policy would inevitably be skewed by those countries that are already in bed with Gazprom and related interests. And we should not be handing yet another area of vital national interest to the European Commission, which sees every possible crisis as an opportunity to extend its competence. Needless to say, many of us will vote against any endorsement of the Lisbon Treaty or further efforts to take forward political integration on the back of the various energy concerns of our countries. Secondly, diversification of sources of supply requires greater commitment to Nabucco. For the success of this pipeline, Turkish cooperation is essential, yet the opening of the energy chapter in EU negotiations with Turkey is being blocked. What are the Council and Commission doing to resolve this unhelpful situation? Thirdly, I notice the word 'nuclear' does not appear in the resolution. Clearly, sustainable, diverse sources of energy supply require a greater commitment to nuclear energy and in that respect I agree with our colleague Mr van Baalen. Helmut Scholz on behalf of the GUE/NGL Group. - (DE) Mr President, Commissioner, energy security is quite rightly on the external policy agenda today. However, instead of securing power and influence and the last reserves of fossil fuels, instead of insisting on giving priority to dependency, we are, in my opinion, facing completely different challenges when it comes to establishing a sustainable energy policy. Firstly, there needs to be a global switch to more renewable sources of energy, more energy efficiency and energy saving. In other words, we do not need disputes about external energy policy - and certainly not if that is all we are going to do - but rather we need intelligently-provided, affordable energy for everyone. Secondly, energy security must be part of a responsible peace and development policy for the EU. Access to energy is vital for every individual, for economic development and for the fight against poverty. A project like Desertec must not therefore be a way of using energy policy as a means to continue colonialism. What will the people of the African countries, where the population is growing and energy requirements are rising, get from this? Why have they not up to now been involved on an equal footing in the planning and decision-making processes? The global energy supply is also part of crisis prevention and peace policies. This approach is also lacking in the European Union's relations with the South Caucasus and Central Asia. As energy suppliers - for example Nabucco - these countries are becoming of more and more interest to the EU, but I see no conflict prevention and sustainable development concept at a local level in these countries. It is time that the EU put an end to an external energy policy that merely increases competition for oil and gas reserves or extends nuclear technology. Genuine partnerships for renewable energy and for decentralised supply are what is needed now. Fiorello Provera Mr President, ladies and gentlemen, we know for certain that demand for energy will increase and that European gas production is on a steady decline. It is crucial for the Member States, and therefore Europe, to implement policies to ensure an abundant, secure supply. Diversifying the sources and the transport networks fulfils this requirement. On that basis, no competition exists between the various projects under way, such as, for example, Nabucco and South Stream. These diversification policies have also meant that, over the last few years, Europe has become less dependent on the main suppliers. For example, the supply of Russian gas to Europe has gone down from 75% in 1990 to 45% today. The Nabucco project is therefore fine, and the South Stream project is fine. Until Europe has a single, common energy policy, Italy has not only the right but also the duty to take action in every way possible, from energy saving to nuclear ... (The President cut off the speaker) Zoltán Balczó (HU) On 13 July in Ankara, at the time of signing the Nabucco agreement, Mr Barroso said that the gas pipelines were made from steel. However, Nabucco is 'cementing' relations between the people involved in this venture, establishing a strategic link between the European Union and Turkey. Prime Minister Putin said that anyone can lay as many rusty iron pipes in the ground as they want, but they will need something to fill them up with. It is precisely the uncertainty about sources that is the biggest concern with this project. The only thing for sure is that the EUR 8 billion investment will be a good deal for those involved in it. In actual fact, just like the concerns caused by Ukraine, the transit country for the Russian delivery, Turkey may similarly cause problems. There are also many of us who do not agree with establishing a concrete link between Turkey and the European Union. What is Desertec all about? North Africa, revolving mirrors, solar cells, continuous-current transmission and meeting 15% of energy requirements. At the moment, this is much more of a mirage than a realistic plan. Desertec will not be the main course on the European Union consumers' menu. It is much more likely to be just a very expensive dessert. This is why I am suggesting that we get involved in research into increasing the safety of nuclear energy, because this type of energy is clean and cheap as well. This is a serious consideration because energy security stops with the consumer, or rather the bill and whether he can pay it. Elmar Brok (DE) Mr President, Commissioner, ladies and gentlemen, energy is a vital lifeline for the whole of society, for individuals and for the economy. It is therefore important for us in Europe to find common solutions, although it is certainly right for the energy mix to remain a national responsibility. This means that during our joint deliberations we do not need to fight over nuclear energy, low-carbon energy and other types of energy, where my opinions differ from those of Mr Bütikofer, for example. However, we must try to reach a common position where the external aspects of energy security are concerned. As regards internal policy, I fully agree with the Commissioner that the issues of renewable energy and energy saving, for example, are more important, as is research into new possibilities. However, in order to reduce our dependence on external suppliers, we need to diversify. Desertec and Nabucco are important instruments in this regard. We also need to negotiate with Russia in connection with issues relating to the partnership and cooperation agreements and energy security now that Russia - wrongly, not rightly - has withdrawn from the energy charter. This is also an important task for us. However, we must recognise that we are dealing with countries that are not necessarily reliable and that, unfortunately, we cannot make a distinction between reliable and unreliable countries. We must therefore counter supplier power with the consumer power of the European Union. Interconnectivity, the issue of common gas stores - these things are important to ensure that the supply to any individual country cannot be shut off. If we all help each other, we will be so strong that no one will be able to disconnect us. That is the crucial point that we need to get across here. In this regard, we must also make it clear that private investments are necessary, because the situation will be impossible without them. Much has already been done, but our overarching common security interest must be brought into line with economic interests in order to achieve the best possible solution. That should not be seen as a contradiction. I believe that we will then indeed find an appropriate solution. It means that matters relating to competition law also need to be considered here, and by that I mean that it should not be the power of large suppliers, for example Gazprom or even other companies ... (The President cut off the speaker) Teresa Riera Madurell (ES) Mr President, I want to highlight the timeliness of this motion for a resolution and also welcome the effort made by all groups to achieve a joint motion. Ladies and gentlemen, in order to prevent the reoccurrence of the situation of helplessness suffered by many of our citizens when Russia decided to cut off the gas supply through Ukraine, it is clearly vitally important to maximise the diversification of energy sources and gas transport. In this respect, we urgently need to build new gas pipelines, which, like Nabucco and other projects, will help to improve security of supply in Central Europe. However, to ensure a supply in all European Union countries, these efforts must be supplemented by supplies from the south of the continent. Having said this, I want to underline, as the Commissioner has already done, another dimension to this problem. The recent crisis showed us that the EU did not lack gas stocks, but rather transmission capacity. That is why it is important to focus our efforts on improving interconnections within the EU. Ladies and gentlemen, you should believe me when I say that there is a great deal of room for improvement in this situation. I will give you the example of my country. As you know, Spain could become an important transit axis for Europe, thanks to its connection with Algeria via the Medgaz pipeline, which is already in an advanced stage of construction, and its six liquefied natural gas plants, whose capacity could be doubled if another emergency situation were to occur. However, Spain cannot help without improving its interconnection capacity through the Pyrenees. Lastly, we should be aware that the construction of major infrastructures is only one part, albeit an important part, of the EU's security of supply policy. This security also particularly depends on energy saving and the use of renewable energies. It is in this context that we regard as vital our cooperation with the North African countries in the development of renewable energies. This is linked to my call to reinforce the supply from southern Europe. As a result, Commissioner, the Mediterranean Solar Plan, led by the Union for the Mediterranean, is an attractive idea that we in this Parliament want to support. Graham Watson Mr President, we have three great challenges in this area - security of energy supply, the inefficiency of our internal market in energy and the imperative of combating climate change. Desertec and Nabucco are central to meeting these challenges. If we succeed in developing high-voltage solar thermal power in North Africa, we can give a sense of purpose to the Union for the Mediterranean, we can assist in water provisioning in the countries on the southern Mediterranean rim and we can develop electricity generation technology, for which there is a massive world market. If we can convince Member States of the political need for greater energy independence, and stop Berlin and Paris from undercutting it at every turn, Nabucco can help us diversify our supply of oil and gas. The motion for a resolution before us today says little about what we need to do here in the European Union. We need to develop renewable energy production - solar thermal and other. We need to build high-voltage DC electricity distribution capacity through a smart grid - some EUR 50 billion of investment, but creating many jobs - and we need oil and gas storage facilities and, even more, a storage policy to reduce our dangerous dependence on Russia. Our energy provision will continue to rely on oil and nuclear power but, as we prepare for the World Climate Change conference in Copenhagen, the only big idea is the switch to renewables. Wind could meet all the new electricity demand in China in the next 20 years and replace 23% of their coal generation. Deserts get more energy from the sun in six hours than humankind uses in a year. Commissioner, you said this is not part of our strategy for security of energy supply. Well, it should be, and it must be. Franziska Katharina Brantner Mr President, energy security is for us to a large extent a question of energy independence, as many have said, and, as Mr Piebalgs said correctly, the most effective strategy is that of efficiency, savings and renewables. But we, as Greens, are also realistic and realise that, in the medium term, we will need gas supplies. Therefore, we are in favour of diversification and also see the Nabucco project as a European priority project. But let me say why we do not believe that a nuclear strategy is a strategy of independence, certainly not of energy independence. After all, uranium is imported, and not only from countries we like. And, if we speak about security, we have to mention the security implications of nuclear energy, namely nuclear proliferation, and we see the problems that we have with that in other very high-profile security issues. We cannot neglect that, and we cannot say that nuclear energy is completely separate from the question of nuclear proliferation. In addition, our group strongly believes that all projects have to address concerns about transparency and corruption and cannot stand in the way of a frank and strict human rights dialogue with the cooperation countries, as well as a holistic and political approach to these countries. Konrad Szymański (PL) From the moment when the agreements on the construction of the Nabucco and South Stream projects were signed, a great race began. Time will tell whether Nabucco will play its part in the European Union's foreign and security policy. That is why I am surprised at the European Commission's policy towards Russia with regard to this matter. The Commission is gravely mistaken in thinking that South Stream is not a rival project to Nabucco. The Commission is wrong not to react to Gazprom's further encroachment onto the European energy market. Moreover, the Commission is wrong to agree tacitly to the implementation of Gazprom's projects in the Baltic and the Black Sea. Nabucco will only be successful if it receives long-term political guarantees. That is why we need active policies in Central Asia, in the Black Sea region. Creating links, in terms of the energy sector, between these countries and Europe will strengthen their sovereignty, improve European security and perhaps even open the door to the reforms we anticipate will take place. If Afghanistan constitutes a test for NATO, then energy security is certainly a test of the European Union's mettle and maturity. The success of these plans depends solely on our political will. Amendments to the treaties are a lesser issue. Jacky Hénin (FR) Mr President, the independence of our region's energy supply and the security of energy installations and consumers ought not to go hand in hand with defiance of the interests of the peoples of the gas-producing countries and the transit countries, otherwise we risk generating conflict. Competition between gas pipeline projects is not only a source of trouble, but is also a factor in tensions in Eastern Europe, the Caucasus and Central Asia. Removing gas and other energy sources from the serious problems caused by the speculative markets, through tariff agreements that respect the producer countries and the transit countries, and that provide security to European consumers, would make it possible to guarantee security all round. That could be the task of a European Energy Agency supervised by Parliament and the Council, whose sole policies would be cooperation and promoting the public interest. Why, then, do we have the feeling, in this case, that commercial interests prevail over the interests of the European people? I would also like to issue an official warning to the Commission to avoid the temptation of using the Nabucco project as a Trojan horse for obtaining Turkey's accession to the EU by forcible means. Respect for secularity, for women's rights and for the rights of the Kurdish people, as well as acknowledgement of the Armenian genocide, must remain the criteria by which Turkey's potential accession is decided. Niki Tzavela (EL) Mr President, Commissioner, you are known for your pragmatism and sense of realism, but I would say with all due respect that I do not see the Nabucco pipeline as final or as quite such a given. Having examined the capacity of this pipeline, we have established that, in order for it to be viable and efficient, it needs 31 billion cubic metres of gas a year. You have just returned from Azerbaijan and you feel certain that it is a supply country. Azerbaijan promises everyone gas. Where it will find the gas to fill the pipeline is a question which continues to distress the countries involved in the Nabucco pipeline. So far, Baku is saying 'I'll give you all gas', but it is not in a position to guarantee even its safe transit. As for Iran, to which you referred Commissioner, it will have stormy and possibly explosive relations with the European Union for a long time before it becomes a gas supplier. The international energy market is saying that Russia is behind the Azeris and that we shall find ourselves face to face with them. My question is, before you commit financially, can you please secure our supplier? Martin Ehrenhauser (DE) Mr President, Nabucco was Giuseppe Verdi's first hugely successful opera. In harmony with the new Italian-Russian remix, South Stream, the energy project of that name is, however, in danger of being scrapped. When we consider that a supposed member of the Green party like Joschka Fischer has signed a lobbying contract for a six-figure sum, then the entire composition sounds more like a pointless pop song aimed at a limited market than a symphony of sustainability and economy. Over the next few years, electricity produced from solar energy will become significantly cheaper. The entire investment could be used to generate a total of 8 000 megawatts of wind energy. If natural gas fields in Iran and Iraq are also to be closed to Europe, then we will probably experience the same fate as Verdi himself, as he did not find peace for years after his Nabucco project either. Pilar del Castillo Vera (ES) Mr President, Commissioner, thank you for being very clear in your explanation of the current situation in relation to Nabucco and its potential and viability - seemingly in the short term, according to what you said - and also for the information on the Desertec project. There can be no doubt that the Sun is an extraordinary source of energy. Converting this energy into energy that can be used by people is an area which has seen major developments in the last 20 years. However, there is also no doubt that we still have a way to go before the full potential and viability of this source can be technologically assured, particularly in projects such as the Desertec project which we are now discussing. This project is very welcome and we must therefore support it and keep moving forward in order to solve the technological problems. However, I must really draw your attention to the fact that, when talking about energy efficiency, and particularly about security of supply and therefore diversification of energy sources, one particular energy source is ignored to a certain extent. I am of course talking about nuclear energy. This energy source is systematically being discriminated against, because it does not fit with what is happening in many EU countries or with global trends or with mankind's current energy needs. This situation must be turned on its head. We must adopt an attitude of considering all possible energy sources in terms of the role that they can play. Here in this Parliament we cannot so obviously turn our backs on this reality. Kristian Vigenin (BG) Commissioner, ladies and gentlemen, it is no coincidence that the issue of energy policy and energy security comes up quite often in this House, particularly following the situation early this year when several members of the European Union were virtually left without gas supplies. This was probably the breaking point in relations between the European Commission and the Member States as a whole regarding this issue. What we are now discussing is not so much the technical questions and details of developing energy policy within the European Union as the external aspects of energy security and the European Union's development in this sphere, because at the end of the day there are two sides to this issue. It is, after all, an important question, as it ultimately affects every single citizen. We must be clearly aware of this when discussing Nabucco, which is undoubtedly one of the highest-priority projects in this sphere, along with Desertec. We must also be clearly aware that there are countries in the European Union which rely not only on a single supplier, but also on a single supply route. I therefore cannot accept that Nabucco will pose a challenge to projects such as South Stream and, to some extent, Nord Stream, whose aim is to supply gas directly from Russia to a European Union Member State, thereby ensuring that the European Union is not dependent on transit supplies through countries which are both politically and economically unstable. In this respect, the European Commission is right to declare that there is no challenge posed, and that we have to try to integrate all these separate projects into a common strategy where, I stress, Nabucco is obviously a major priority. We expect the Commission to come up with its own proposal for increasing gas reserves within the European Union, which is very important, and for developing an interconnection system between Member States with a higher capacity, which is also a very important element in guaranteeing security both for citizens and for business in the European Union. We should not, of course, underestimate the issue of energy efficiency, which is another important element in our policy of guaranteeing energy security for the European Union. Fiona Hall Mr President, I want to thank the Commissioner for reminding this House that there is also a demand side to energy security. The decision to take incandescent light bulbs off the European market will save the equivalent of the annual electricity generation of Finland. This autumn we are seeking agreement with the Council on a package of energy efficient measures. Forty per cent of the energy we use is consumed in buildings, so it matters a great deal for the future of energy security that we set high standards of efficiency for both new and existing buildings. I hope that Member States in the Council will support the Parliament's proposals, which are designed to put a stop to the utter waste of energy which is currently used in heating, cooling and lighting. If nothing else, Ministers should support those proposals out of self-interest because it will considerably ease their job and their responsibility of keeping the lights on and the gas flowing. Indrek Tarand Mr President, we have three main concerns with Nabucco. The project is being developed too slowly and in a lacklustre way, and we do not like the Commission's position, reiterated by Mr Landaburu a week ago, which stated that the Commission is neutral between South Stream and Nabucco. The Commission should be in favour of Nabucco. Secondly, we wish the Commission to become more active vis-à-vis those Member State governments that time and again seek to gain a competitive edge and advantages at the expense of other Member States. I will not mention those countries today other than to say that one has a capital called Rome. If we do not move quickly with Nabucco we will witness unpleasant events similar to those in Hungary where the Surgutneftegas company obtained a critical amount of shares in the Hungarian company MOL. A similar situation also prevails in Baumgarten, Austria. Otherwise, Mr Commissioner, we wish you good luck in creating the common energy policy still missing in the EU. Sajjad Karim Mr President, Europe's future depends on securing energy. As both the Nabucco Agreement and the Desertec initiative show, Turkey is an essential gateway, and in this regard I echo Mr Van Orden's point. It is critical at this time to be building greater trust and deeper ties with countries who will be our energy partners, including Middle Eastern and North African states. In relation to many of these there is a connected development issue. With Desertec the mass generation of electricity from solar power is a unique opportunity for revenue generation, which must be used for the benefit of their people also. This opportunity must not be squandered. Unfortunately, some Member States - including my own - have not used the recent past to prepare a coherent energy strategy. My own constituency, the North West of England, has been identified as a prime area for wind power generation, and yet the UK's planning laws are an obstruction. Whilst we must look outward for future energy supplies, Member States must also make the best use of the resources and potential they already have. Marisa Matias (PT) Mr President, I have been listening carefully and would just like to raise three issues. The first is: what are we actually talking about when we talk about energy security and energy? Are we talking about people - people for whom we must guarantee equal access to energy and guarantee security so they are not left without energy during the winter; are we in the end talking about the power relations between great powers; or, worse still, are we using energy security and these projects, like Nabucco or Desertec, as excuses to send out messages to other regions of the world or other countries? If it is to send out messages, with what moral authority are we doing so? The second point I would like to make is that, whenever we speak out against non-transparent transactions by foreign entities within the European market, we ask the Commission to take immediate action. I would like to know how this request of ours stands in relation to non-transparent transactions on the European market by Europeans themselves. To finish, Mr President, I would like to make a third point. I just feel we have all missed a great opportunity to have a medium- and long-term policy. We chose the short term and, once again, we have been left with a strengthening of the interests of the internal market and of the big industrial companies. Herbert Reul (DE) Mr President, Commissioner, ladies and gentlemen, it is not before time that the security of supply is recognised as a key energy policy issue. Unfortunately, it is not as simple as it is sometimes made to appear in political debates. We are talking today about two projects: Nabucco, a very tangible project that we can work on, and Desertec, an interesting project or an interesting idea or a vision and no one can yet judge precisely whether, where and how it can be put into effect. We need to concern ourselves with concrete matters and work on those. We must also promote visionary projects, but we must guard against believing that there is only one solution to any particular problem or only one strategy for solving the problems. Thus, the point made by many fellow Members here is absolutely right: there is not just one answer, there are many solutions to these problems. These include, for example, the fact that we must not allow a very intensive debate on the CO2 problem to make us increasingly dependent on gas, which then brings us problems once again because we need new pipelines. We must say 'yes' to the coal policy, and that is why we need new power station technology. We must say 'yes' to CCS, 'yes' to nuclear power and to renewable energy and 'yes' to energy saving. It is not a question of one thing or the other, but of doing all of these things together. Anything else would, in my opinion, be immoral and irresponsible and I believe we would not be doing ourselves any favours. This also relates to the question of the source of supply and transport routes. Here, too, there is not just one answer. Anyone who believes that they can simply rely on a debate about pipelines is mistaken, of course, for if we want fewer dependencies we must keep a variety of options open, including LNG, and set about dealing with these. The question then remains - and it is a very important question - as to how we ensure that the necessary capital is made available to implement the required projects. What is the use of wonderful plans if there is no one willing to invest in them? Therefore, the way in which we pursue our energy policy and how we deal with those who we expect to invest in the projects is important. Companies must be encouraged. We must guard against believing that we can force everything to happen and predetermine every last detail. Last winter many solutions worked without any political decisions being taken because clever people cooperated wisely in different places and because the Commission provided helpful mediation. Marita Ulvskog (SV) Mr President, it is, of course, unacceptable for people in Europe to be without power in the middle of winter or for people to be forced into unemployment because the industries in which they work are unable to pay the high energy prices and are therefore forced to lay people off or even close down their operations. It is therefore extremely important for us to take wise decisions in order to safeguard energy supplies. At the same time, the requirements made of the large infrastructure projects that are needed must be clear with regard to both environmental impact and the countries' independence. Member States must not be placed in a situation where they are at risk of being at the mercy of another state. The environmental impact analyses must be carried out by reliable and independent bodies before large projects are allowed to get underway. This of course applies to all of the large projects identified, but I would like to mention the Baltic Sea in particular, which is a large and sensitive inland sea. We need analyses and decisions that guarantee that the Baltic Sea will not be turned into a dead sea because we in the European Parliament did not have a sufficiently long term view and were not demanding enough when we took our decisions. We owe this to our children and grandchildren. Adina-Ioana Vălean Mr President, everyone wants energy security, so why do we not have it? Maybe it is because there are 27 interpretations of what energy security means. Personally, I interpret it as meaning, among other things, diversifying the sources and moving away from our gas dependency on Russia. We do not have to look too far for evidence of this, just at some of our Member States which, being too far from Russia to have a pipeline, do not have all the problems attendant on dependency. I think we should focus on LNG, developing technologies, building LNG terminals and bringing gas from all over the world. We should also contribute to establishing a global market for LNG such as there is for oil and commodities. Concerning the Nabucco pipeline, I think the project should be quickly redesigned to take into consideration gas from various sources, and reconsider a shorter route which might lead from Georgia, Ukraine, under the Black Sea to Romania. We just have to look at the map. The fact that Member States have different interpretations of, or interests in, energy security is also proven by the fact that some countries involved in Nabucco have also signed up for South Stream, thereby lowering Nabucco's credibility and the chances for a common European energy policy. South Stream definitely means increasing dependency on Russian gas. Paweł Robert Kowal (PL) Listening to my fellow speakers, I wonder whether the citizens of the European Union are doomed to merely listen to our words. It is something we could have tested in January of this year, during the energy crisis. After all, we are adopting resolutions as we all feel that the Union is not coping with the issue of energy security. We also note, Commissioner, that there is less interest in Nabucco among the EU Member States, although this is not the case for all energy projects. In the north, we have the Nord Stream project, which is a very serious move against the common foreign policy. In the south, there is the South Stream project. Here, too, the EU Member States are keen to get involved. However, when it comes to Nabucco, all we hear are promises, but there is neither sufficient money nor political support. While we are discussing the subject in Strasbourg, the cement mixers have arrived on the shores of the Baltic to work on the Nord Stream project. I would like to know whether I can hold supporters of the Treaty of Lisbon to their word, namely that when the Treaty is ratified, they will cease to support the Nord Stream and South Stream projects. Nabucco may prove to be an excellent step towards ensuring energy security. If we continue to merely issue statements then, during future energy crises, when we send EU citizens pamphlets containing our resolutions, they will burn them. Gabriele Albertini (IT) Mr President, ladies and gentlemen, I agree with Commissioner Piebalgs. His statements just now confirm that South Stream is not Nabucco's competitor but a further contribution to the diversification of Europe's energy supply sources. Europe's energy security is based on a variety of sources, routes and supply countries. At zero growth, future demand for gas is estimated at an additional 100 to 150 billion m3 by 2020. Based on these assumptions the development of different options is imperative, and South Stream is not an alternative to Nabucco, but in fact complements it. The Commission regards the southern corridor as a series of projects including Nabucco, South Stream and the Turkey-Greece-Italy interconnection (ITG). The anti-Russia debate is therefore in conflict with what we will see happening over the next few years. The European Parliament must call for pragmatism and above all consistency in the decisions that the European Union has essentially already taken: with the European economic recovery plan, with Decision No 1364/2006/EC of the European Parliament and of the Council laying down guidelines for trans-European energy networks, and with the second energy security strategy. The diversification of sources, routes and supply countries is the real pillar of Europe's energy security policy and, leaving aside the political and economic interests of the various countries most directly involved, the South Stream-Nabucco challenge must be analysed with realism, not through the distorting prism of ideology but rather with a clear vision of what needs to be done. Anni Podimata (EL) Mr President, Commissioner, if we are to address the problem of our energy security in a reliable and viable manner, we need a global strategy which responds to the need to differentiate energy sources and adopt common rules in terms of transit countries, because our dependence on a single energy source is as bad as our dependence on a single transit country. We therefore need a balance and that will not be achieved either by adopting a cold-war tone of voice towards Russia, on which we are or will be energy-dependent anyway, or by supporting a single alternative pipeline, namely Nabucco, at a time when there is still uncertainty about its supply capacity and the political and economic conditions in the countries on the Caspian Sea and in the Caucasus. As for Desertec, I agree with many of the objections formulated and I want to add this: the strategic objective of the European Union must be to gradually make ourselves independent of energy imports, not to replace imported natural gas with imported electricity from renewables. If we really want to become energy self-sufficient and independent in the long term, we need to promote energy efficiency and make the best possible use of renewable national energy sources. Toine Manders (NL) Mr President, Commissioner, ladies and gentlemen, I would like to congratulate you on your integrated approach in this proposal. This diversification is very important and I would also like to concur with what my colleague Mr van Baalen said, namely that we need to consider all forms of energy, including nuclear power. Yet - and this is something I learnt at primary school - the Sun is the source of all energy and I believe that we must focus on the Sun in future. When it comes to diversification, it has to be about not only the types of energy, but also the suppliers. Many of you have spoken about Russia. So far, Russia has always supplied us when we have asked it to, but in the future it will be important to have more suppliers. Next, how can we guarantee energy security? We can only guarantee it if we can also get our energy supply via the networks and I believe that your most important task - you have negotiated a number of obstacles, Nabucco, Desertec - in the coming years will be to realise an integrated network where the countries involved, all the EU Member States, are pulling in the same direction and are also willing to implement energy policy in an integrated way. You can ask institutional financiers, private investors, for the money, but I believe that you need to start working on an integrated network right away, a kind of supergrit, an induction loop for Europe capable of reaching every end-user. Jean-Pierre Audy (FR) Mr President, energy is not an area over which the European Union has jurisdiction. Mr Piebalgs, congratulations on all that you are doing. Energy and access add up to war - sometimes in military terms, sometimes in political terms, and sometimes in economic terms. As for gas, we are going to have a gas war. We will not know, moreover, if gas is the cause of the war or a consequence, but in any case we will have a gas war. We know the figures: in the countries of the Caucasus, there are two centuries of reserves; in Russia, one century; in North Africa, half a century; in the Baltic, half a century; and in Europe, about 20 years. We must therefore prepare to import gas. Yes, Commissioner, Nabucco is a sound project, and we must support it, but we must give financial and political support to all the diverse sources of energy supply, both Nord Stream and South Stream, from the North and from the South. We must also rely upon our industrial companies, which are competent and fair, and which have an ethical code, but let us not be naive. Commissioner, I urge you to study, straight away, the proposals by certain Member States that would like us to have an operational European instrument for taking action on the gas market, that is, to create a European central buying office for gas, something which you are, moreover, doing for the Caucasus with the Caspian Development Corporation. With regard to Desertec, I would like to offer my congratulations. We know the figures: 1 km2 of desert receives the equivalent of 1.5 million barrels of oil. This is an excellent project for the Euro-Mediterranean area. We know that 0.3% of the planet's deserts could supply the entire world with energy. We know that we will solve our energy problems through human ingenuity and science, but in an ethical and moral way. Commissioner, you are doing a very good job, because we have here a Europe that produces results, a Europe that protects, and a Europe that acts. Well done, and please continue - you will have the support of the European Parliament. Justas Vincas Paleckis (LT) The 'Nabucco' gas pipeline would allow Europe to feel strong and safe. However, not all countries in the Caspian region are following the road to democracy and not all can be trusted. Much depends on relations with Turkey. Even if, for the time being, there is no prospect of opening the door to that country's membership of the EU, we must not push it away and not provoke anti-European feeling there. The Desertec project is especially significant in that it points to the future. When discussing energy security, too little attention is paid to renewable energy sources and, in particular, energy efficiency. I am pleased that this is exactly what the Commissioner underlined today. Financial and economic mechanisms should be established at EU level, which would encourage EU Member States and individual companies to save energy and switch to the newest and cleanest technologies and this would be a serious contribution to energy security and to combating climate change. Arturs Krišjānis Kariņš (LV) Mr President, Commissioner, as a Latvian politician, I know very well what it means for a state to be energy dependent. Although Latvia generates about one-third of its energy needs from its own renewable resources, the remaining two-thirds of our energy balance-sheet comes predominantly from one supplier state - Russia. As a small country heavily dependent on energy supplies, we understand very well how expensive this dependence can be both for the end-consumer in terms of price and for the country as a whole in terms of potential political vulnerability. The energy balance-sheet of every European Union Member State is different, but we are all concerned by one and the same question - the security of energy supply. Security of supply can be achieved by diversifying sources of supply, for the more suppliers we have the less dependent are we on each individual supplier. Russia is an important partner for the European Union in terms of gas supplies. In Europe, we import in total about one-quarter of all gas consumption from Russia. Some countries, such as Latvia, are even wholly dependent on supplies of gas from Russia, and with every year Europe's overall dependence on supplies from that country is tending to increase. One of the alternative sources of supply is the projected Nabucco pipeline, which would deliver gas from Central Asian countries to Europe, via Turkey. I consider it very important for Parliament to give special support for this project, for it will directly strengthen our common gas supply security. The Nabucco pipeline, however, is only the start of the solution for our common gas supply security. We have to achieve a united European energy policy that would coordinate our activity across all energy issues. Thank you for your attention. Edit Herczog (HU) Mr President, first of all, allow me to express my thanks that I can speak in Hungarian in this House, which allows me to greet the Vice-President in this language. I would like to begin by saying that, if we look back at the last five years, Commissioner Piebalgs has probably become one of the most successful commissioners for the balanced, forward-looking policies which we have jointly accepted with Parliament up until now. In January, at the Nabucco conference held in Budapest in Hungary, Commissioner Pielbags stated for the first time that the European Union wants to offer political and financial support to the Nabucco project. We will have to raise an estimated figure of some EUR 8 billion for the 3 300-kilometre pipeline. The two most important tasks we have ahead of us then are to find some EUR 2 billion from the European Union budget and, secondly, to draw up those conditions which will make it easier and simpler for the project to access credit, and on better terms. The original promise was for some EUR 30 million. We need to realise that we have to go further. I am confident that in the few months that lie ahead, the Commissioner will make every effort or leave it to the next commissioner to ensure the project's success. We are all very aware that in the event of an economic crisis, it is not households which bear the main brunt of current and power failures, but companies. We are talking, fellow Members, about those companies where our voters and our citizens work, and we are jeopardising their income by jeopardising energy security. Mario Mauro (IT) Mr President, ladies and gentlemen, energy security is undoubtedly a fundamental priority that must be enhanced firstly by increasing energy efficiency and diversifying the suppliers, sources and supply routes, but above all by promoting the Union's energy interests in respect of third countries. Now, the March European Council declared that, in order to achieve its energy security objectives, the European Union collectively, but also each of the Member States, must be prepared to combine solidarity with responsibility. This, in my view, is the crucial point: European energy policy must be inseparably linked to the Union's foreign policy, because, while we keep on saying that our foreign policy action will be truly effective when we speak with one voice, that is just as true for energy policy. Yet that is precisely the point; until that time - that is, until we are able to speak with one voice - the efforts of many governments that are involved in complex operations such as Nord Stream and South Stream must be viewed not as in conflict with support for Nabucco but as part of the same strategy, in which we combine pragmatism with realism in order to put our citizens' interests first. For that reason it is a definite 'Yes' from us to Nabucco, but just as definite is our decision to support the efforts made by our governments to ensure that diversification of supply guarantees the well-being of our populations. Silvia-Adriana Ţicău (RO) In 2008 the European Union posted a record commercial deficit of EUR 242 billion, mainly due to the increase in the price of imported energy. The Nabucco project pipeline will pass through Turkey, Bulgaria, Romania, Hungary and Austria and will provide the European Union with an annual supply of 30 billion cubic metres of natural gas from the Caspian Sea. The EUR 200 million allocated to the European economic recovery plan are insufficient. We call on the European Union to supplement the funds allocated significantly. Desertec will use solar power from North Africa and will also include the implementation of a Mediterranean plan for capturing solar power and the construction of an electricity transmission network, which will link the European Union with the Middle East and North Africa. The EU must invest more in the diversification of energy supply sources. As rapporteur for matters relating to the energy performance of buildings, I call on the EU to provide innovative financial instruments to boost the investments in the use of renewable energy sources and in improving energy efficiency, especially for buildings and in the transport sector. Marian-Jean Marinescu (RO) Nabucco will provide for a large part of the European Union's demand for gas. However, what is even more important about this is the political aspect: it will eliminate our dependence on a single source. The recurring crises have highlighted that the current situation, with Russia as a single source and Ukraine as the only transit country, does not provide any security for Europe's economy and citizens. The development of new energy supply routes must be just as important as developing relations with Russia. The delay in launching the Nabucco project has been due, unfortunately, to the individual interests of certain Member States. Member States must realise that it is not only the countries which the pipeline passes through or the commercial companies involved which will enjoy the benefits of this project, but all Europe's citizens whose national governments must guarantee their well-being and safety. The mistakes which have led to this project being delayed must not be repeated in relation to securing sources of gas. There are countries in the region, such as Azerbaijan, Turkmenistan, Kazakhstan, Iraq and Iran, which want to supply the gas pipeline with their reserves. The Commission must repeat what it has done for the intergovernmental agreement, which is take part in the subsequent negotiations and reach a positive outcome as quickly as possible. If we do not get on and do it, others will, and I am very sure that it will not be in the interest of Europe's citizens. Francisco José Millán Mon (ES) Mr President, given the EU's dependence on external energy supplies, securing its supply is an issue which must always form part of the EU's external policy. In addition, all predictions agree that energy demand in the world will increase significantly over the next 25 years. Here in Europe, we have to reduce our high dependence on Russian gas, particularly following the crises in recent years. There is also a clear strategy in Russia to secure its dominance in Europe over the gas sector. That is why we have projects such as Nord Stream, Blue Stream II and also South Stream. We therefore need to diversify in terms of suppliers and routes. That is the reason for the interest in Nabucco, which will give access to Azerbaijani and Iraqi gas, and also to gas from Turkmenistan, thus reinforcing our energy relations with Central Asia, which is an increasingly important region. I am therefore delighted about the agreement reached last July, as reported by the Commissioner, and also the explicit support given to Nabucco by President Barroso in the political guidelines that he recently presented. I know that there are doubts about the viability of Nabucco, but I also had doubts about the Baku-Tblisi-Ceyhan oil pipeline, which is now a reality. I must stress that the countries around the southern rim of the Mediterranean also have an important role to play in the supply of gas to Europe. The main country in this respect is Algeria, which is an important supplier of gas to my country and to Italy. We must ensure that the work on the Medgaz pipeline is quickly completed. I also want to highlight countries such as Egypt and Libya in terms of gas supplies. To sum up, energy issues must be a priority in the Euro-Mediterranean relationship, to the benefit of both sides. Ladies and gentlemen, the Treaty of Lisbon includes energy as a shared responsibility and lays down that one of the EU's energy policy objectives will be to guarantee the security of energy supplies. This really encourages us to move forward with developing an increasingly essential common foreign policy on energy, as stressed by the motion for a resolution to be adopted today. I will end by saying that this is a difficult objective, as proven by our failure in Europe, in the European Union, to achieve a true internal market in energy, because we do not even have the necessary interconnections. That is why I am delighted about the commitments made in this respect in the document mentioned by President Barroso. Rachida Dati (FR) Mr President, Commissioner, as my fellow Members have just said, the recent gas crisis between Russia and Ukraine demonstrates the urgent need to increase the European Union's energy security and independence. The European Union is still too dependent, particularly on its gas imports, since by 2020 it will probably have to import approximately 80% of its gas. This situation cannot continue, because if it does it will permanently jeopardise the European Union's energy security. Clearly, the infrastructure projects in progress, which you have just alluded to, are a step in the right direction. The recent gas crisis between Russia and Ukraine is already several months behind us. Commissioner, what about the coming winter? It is absolutely vital for those who have experienced shortages and those who fear them in the future to know how Europe will protect them from these possible new crises. Michael Gahler (DE) Mr President, ladies and gentlemen, the present resolution makes clear once again the need to develop a consistent European foreign policy, including from the point of view of the security of energy supply. A lot has already been said today regarding Nabucco and Desertec. As regards diversification of the sources of supply, I would like to draw your attention to a neighbouring region which up to now has been characterised by stability and reliability in supplying Europe and which also has a huge exploitation potential and will become more accessible as a result of climate change. I am talking about the Arctic region. Here there is, on the one hand, an existing tradition of pragmatic cooperation, including with Russia, for example, and, on the other hand, the EU as such does not currently have a presence there, unlike Russia, the US, Canada and even China. In order to secure the long-term interests of Europe in this region too, I would therefore argue in favour of developing a pragmatic, long-term strategy, together with partners such as Norway and Iceland, with the aim of cooperating with Russia, the US and Canada to balance the various interests there, not only with regard to the common security of supply, but also environmental issues and access to the new ice-free transport routes. This will also avoid the potential conflicts which could otherwise arise there in the rush to secure the energy sources that are still available. Bastiaan Belder (NL) Mr President, Turkey has an important role to play in reducing Europe's dependence on Russia. The question now is what price Europe is prepared to pay Turkey. In the meantime, Turkey is playing two hands and is seeking to benefit both from the Nabucco project and from South Stream. It is not in Europe's interests. I call on the Council and the Commission to make an unambiguous choice for the Nabucco project. This project would directly reduce our dependence on Russia and, given the slow decline in the demand for gas in Europe, it is in any case totally unnecessary to realise two southern supply routes. Turkey must nail its colours to the mast and put its weight fully behind the Nabucco project. The negotiations with Turkey on this topic should, however, be kept strictly separate from the country's accession negotiations. It should not be the case that Turkey receives an entry ticket for the Union in exchange for being cooperative. Lena Barbara Kolarska-Bobińska (PL) The European Union needs suppliers whose business dealings remain transparent and who fulfil their obligations. The Energy Charter and the Transit Protocol are an attempt to establish a system based on clear principles. Russia's recent indication of its desire to withdraw from the Energy Charter Treaty should be viewed as a warning. It should be a warning for companies investing in Russia, as well as for the Commission. It should also encourage the Commission to take action, as soon as possible, to create a European energy security system. We can only hope that Russia will respect the Charter and will not take any definitive action. The European Union's internal gas market has to operate without any restrictions, allowing cross-border connections and gas networks. European gas consumers cannot be left at the mercy of monopolies. (The President cut off the speaker) Matthias Groote (DE) Mr President, Commissioner, ladies and gentlemen, I very much liked what the Commissioner described here today with regard to the Desertec project. This project has huge potential and its appeal indeed lies in the fact that it is made up of many separate small projects. This will create jobs and will prepare the way for the environmentally sound industrial policy that we are striving for. I have a question for the Commission. When you were talking about the Desertec project, I had the feeling that the handbrake was on to some extent. What concrete measures are planned with regard to network infrastructure, which is a massive problem in connection with the development of renewable energy? The idea is, of course, to transmit the electricity to Europe via high voltage direct current lines from the deserts. What supporting measures can the European Commission take with regard to this? Is something already being considered in this regard? What can we expect from the next Commission in this area? Charles Tannock Mr President, the ECR Group supports the need for an EU common external energy security policy based on solidarity between Member States, but energy mix must remain a Member State competence. We must, of course, diversify away from overdependence on Russian oil and gas, of which even the UK, traditionally dependent on the North Sea and Norwegian gas, is now an importer. We must develop the southern corridor and should consider the White Stream project, in addition to the Nabucco project, as a priority, but also with trans-Caspian and even trans-Saharan routes as exciting future prospects for the European Union. We need better gas-storage capacity in Europe and more integration of our pipeline and electricity grids. In the UK we are keen on new nuclear power stations as well. I welcome investment in renewables, including the Desertec solar project, which combat climate change as well as aid diversification. We also need better energy efficiency - though the recent EU ban on incandescent light bulbs is draconian, ignores the health hazards to the skin and the environment from the mercury, and makes the EU needlessly unpopular in my country. Alejo Vidal-Quadras (ES) Mr President, the predictions indicate that, between now and the year 2030, gas consumption in the European Union will increase by more than 40% and that our own internal production will fall. This means that demand will not be met, even with all the projects currently in hand. As a result, we need all possible sources of supply, and we particularly need to coordinate all the actions of the Member States in order to optimise their contribution to our joint needs. The South Stream and Nabucco projects involve very important economic, energy, historical and political aspects. We must consider these very carefully, with great intelligence, and remain mindful of the concerns and needs of all the countries affected. Many of the problems that we are now suffering could be solved if we, firstly, decisively coordinated the actions of all Member States, if we built more liquefied gas terminals, if we improved the internal market and if, once again, we spoke with one voice. Derek Vaughan Mr President, I welcome the text put forward today by the various political groups and the earlier statement by the Commissioner, particularly the recognition of the need to diversify our energy technology and to secure our supply. But of course there is no one answer to ensuring our supply. All technologies must be considered. There has to be a mix, including CCS, and, of course, where I come from is Wales, which still has a plentiful supply of coal. Energy efficiency must also be improved. That is why I believe we should be spending more of European Structural Funds on energy efficiency measures to save energy, but also to boost the economy. I would also like to make two further quick points. Firstly, on Desertec, which I believe is an exciting project, but we have to recognise that it is a long-term project. It is not a quick fix. Secondly, the storage of gas reserves is important, but again we need to recognise that it is expensive and funding will be required. So, I support all the texts put forward today, particularly by the S&D Group, but these are important points and I would welcome the views of the Commissioner on those points. András Gyürk (HU) Ladies and gentlemen, the proposal for a decision mentions that the Russian company Surgutneftgaz, whose ownership is unclear, recently acquired a major stake in the Hungarian oil company MOL. I would like to say something more about this. I personally submitted a written question to the Commissioner following this transaction. He stated in his reply that he considered legitimate our demand to provide stronger protection for European energy companies against external acquisitions lacking any transparency. This is good news. We must also add that the current regulations are unsuitable for achieving this objective. However, regulations on transparency can be easily circumvented. This is why we are asking the European Commission to abandon its convenient position of idle introspection. It should draw up, in cooperation with governments, the legal framework for providing effective protection against hostile takeovers. Mr President, the open market is a joint European achievement. Let us not make ourselves vulnerable precisely on this issue. Ivo Vajgl (SL) It seems that the 'catch-the-eye' system is working well and I am happy to hear that that is the case. We need a secure and diversified supply. We all agree on that. However, I think that too much of our discussion today has centred on a single issue: on warnings of a Russian threat. Such talk can have no constructive consequences for Europe and I think that we would be much better served if we developed a partnership with Russia. I would also be grateful if Commissioner Piebalgs could let us know what progress has been made in the dialogue on energy security, on improving our relations with Russia and on the implementation of democratic standards, which is something to which we would like Russia to pay greater attention. Andrzej Grzyb (PL) In September 2007, on the basis of the decision of the European Parliament and the Council in 2006 and with regard to the matter of - amongst other things - the Nabucco gas pipeline, a European coordinator for the project was appointed, namely Mr Josias Van Aartsen. In 2009, he presented an interesting report, which contained equally interesting conclusions. One of these conclusions concerned the difficulties that may be encountered when implementing the Nabucco project. Even the current levels of funding point to this fact. I would like to ask whether you think that, notwithstanding your personal interest in the matter, the appointment of a coordinator for the implementation of the Nabucco project might make its implementation more efficient, so that we may be sure that what we are discussing today, and what the Member States - including my country, Poland - also expect to happen, will have a 100% chance of becoming a reality. Andris Piebalgs Member of the Commission. - Mr President, it would be difficult for me to answer all the questions raised, but I would like to emphasise a couple of points. First of all, the policies we follow in the energy sector seek to promote the wellbeing of our citizens and our industry. What we are looking for is a secure supply of well-priced and clean energy. This is our overarching goal. Secondly, we never make any side deals when we are discussing energy agreements. There are no compromises either on enlargement or on human rights. We work from the point of view that interdependence in energy supply is the most important thing and is beneficial for all - for suppliers, transit countries and consumers. It takes time to convince our partners, but that is the only way to achieve stability. Thirdly, even if it sometimes seems that we are slow, I think that basing ourselves on the industry proposals, and on support for industry, is crucial because that makes us strong. Perhaps it does not make us a speedboat in the energy ocean, but it makes for stability. When we make a change, we have a much broader basis for it, so we are much safer. All the projects have been well checked for cost efficiency and future viability. So I believe that is the right support to give. The next area where we have a weakness, and which we are continuing to discuss, is external energy policy and coherence. It is true that there is a lot of controversy - or at least perceived controversy - and, as a Commissioner, I would definitely be happy to see a more coherent external energy policy. The motion for a resolution addresses exactly this issue because, although there is no in-built conflict between Member States, there is perceived conflict. All the activities pursued by the Member States also benefit the European Union. So we should follow this up and really try to build a system where we speak with one voice, not only verbally but also in terms of the points of view that we want to emphasise. For this reason the second strategic energy review is still very important. All the points that we put forward in the second energy review are still there. At the same time, from the Commission's point of view, we clearly see that we cannot afford to move from interdependence to dependence. That is why we particularly support diversification projects like Nabucco and LNG - not that they completely change our relationship of interdependence with other countries, but they give us additional safety margins. So that is what we are doing, but at the same time we definitely take note of what happens in the energy world. Regarding the point on nuclear energy, we have moved away from this option. We have adopted a Nuclear Safety Directive but it is very much a national and very sensitive point. I really believe that, from the Union point of view, we should build upon the cooperation of nuclear safety regulators and try to establish a safer and more coherent system. But I doubt that we could go further than that. Last but not least, I really believe that these issues and debates very much help to shape energy policy, but there is no single instrument that provides for it. There are many instruments, and we will come back to this debate in the future. Thank you very much for this debate. I will be very happy also to answer questions in the ITRE Committee, or in any other committees that would like to discuss energy issues in more detail. President The debate is closed. I have received six motions for a resolution which have been submitted in accordance with Rule 110(2) of the Rules of Procedure. The vote will take place today at 12.00. Written statements (Rule 149) Cristian Silviu Buşoi I welcome the progress that has been made through the signing of the agreement in Ankara launching the Nabucco project and the protocol to the agreement for launching the Desertec project. The Nabucco project must be made a priority as it provides a solution to the gas supply problem, which has intensified in recent years. I know that, although Nabucco is a project which is just as important from a geopolitical perspective, the project's partners must also have, at the same time, strong commercial motives so that it becomes a reality as quickly as possible. The economic crisis, which has reduced the money that the participating companies have available for investment, along with a number of uncertainties linked to the sources supplying the pipeline are obstacles which must be overcome. The EUR 200 million we are offering the project are welcome, but we also need to step up political and diplomatic measures with Turkey and the countries in the region supplying the gas. I would therefore like to call for a show of solidarity by Member States in order to be able to avert gas crises similar to those that we have had in recent years. We cannot wait for the Treaty of Lisbon to come into force and the Nabucco project to be completed while Europeans are running the risk of remaining without gas in the middle of winter as a result of disputes between Russia and Ukraine. Ivailo Kalfin in writing. - (BG) Unfortunately the EU still does not have an effective energy security policy. In recent years the first steps have been taken in this direction, for which I would in particular like to congratulate Commissioner Piebalgs. Bulgaria has also contributed in this respect. However, these processes are still too slow, particularly in the light of the particularly dynamic activity on the part of Russia and other competitors. We need a much clearer and more active policy which must include some of the following strands: encouraging the completion of all projects involving the supply of gas to Europe, which can realistically secure market-based funding, including the Nord Stream and South Stream; encouraging the construction of new facilities which will contribute to energy independence and reduce CO2 emissions, in particular plants powered by nuclear and renewable sources of energy; developing common rules for the supply and transit of gas; an active policy towards the countries of Central Asia and the Caucasus to secure supplies of Caspian gas for Europe. Tunne Kelam , in writing. - This debate has become an additional proof of how badly the EU needs a united energy policy. There are Members who urge the Commission and Member States to take concrete coordinated measures in the spirit of solidarity and who propose to act like the EU already had such a policy. Their efforts have not only political and moral but also practical value because as representatives of the citizens they can speed up the creation of the common energy policy. There are others who use the absence of such a policy as an excuse to justify their bilateral deals with suppliers which often ignore the requirements of transparency and fair competition, not to mention European solidarity. This is a short-sighted and risky approach which plays into the hands of those undemocratic suppliers whose political strategy is to split and weaken the EU. The Commission should provide not only political and legal but also financial assistance to companies which are engaged in efforts to diversify our energy supplies. To really advance towards genuine energy solidarity, the Member States should start to inform each other and the Commission on their agreements with third partners. Petru Constantin Luhan in writing. - (RO) As we are at the start of a new mandate, I feel that one of the areas where the European Parliament must be more actively involved is safeguarding energy security. Bearing this in mind, I want to highlight the importance of the Nabucco project, which will help safeguard the European Union's energy security as this will guarantee European consumers access to alternative sources via a secure route. The signing of the agreement on 13 July 2009 between Austria, Bulgaria, Romania, Turkey and Hungary on the Nabucco project, marking the political commitment of the partner states participating in this project to continue their efforts to construct the gas pipeline, has sent a positive signal to investors and the countries supplying natural gas. The countries involved in this project must, along with the European Commission, continue to focus their efforts on attracting investment and guaranteeing reliable suppliers for Nabucco. Rareş-Lucian Niculescu in writing. - (RO) In addition to achieving number one position in the list of gas exporters, Russia has recently become the largest exporter of oil in the world, overtaking Saudi Arabia. This situation puts Moscow in a special position of influence, based on having control of these resources. However, energy is a commodity which must be subject to the principles of the market economy. It must not be possible for energy to be used as an instrument of political pressure. The energy crises which Europe has faced have highlighted the importance of diversification of energy supply sources. They have also demonstrated the added value Nabucco offers in this respect for the entire European Union. Romania has been and remains a strong supporter of the Nabucco project. In fact, Romania signed the Intergovernmental Agreement for the Nabucco project in July, along with Turkey, Bulgaria, Hungary and Austria. We regard the conclusion of this agreement as a success and an important step forward. A gas pipeline of the size and ambition of Nabucco will need to face many challenges before it becomes a reality. The only solution for overcoming these challenges is to persevere with the appropriate measures. Traian Ungureanu in writing. - We try hard to encourage a coherent energy policy, but such a policy exists and is fully implemented. There is only one small problem: it is NOT ours. It is Russia's. Now, we have the French EDF company signing into South Stream. Before that, we had the Russians taking over the Hungarian company MOL's interest in Nabucco. And before that we had the Austrian gas terminal in Baumgarten being taken over by the mysterious Centrex company. We need a clear, European energy policy, and we need it now. This is possibly our last opportunity to rally behind Nabucco. Otherwise, if the Council and the Commission remain neutral, they should be prepared for very cold winters and very hot politics. Mario Mauro (IT) Mr President, ladies and gentlemen, I would ask you to call for silence in the House because we have received news from Kabul of a very serious attack against the international peacekeeping force, and the sketchy information that we have so far talks of six deaths in the Italian contingent, among the Folgore paratroopers. I would therefore ask you to call for a minute's silence in the House precisely so that we may remember those who are fighting to establish our ideals of peace and freedom throughout the world. President Ladies and gentlemen, as you have just heard from Mr Mauro, a tragic incident has taken place in Afghanistan: six peacekeepers have lost their lives. I would kindly ask that we rise and observe a minute's silence as a mark of respect in light of this tragic incident. (The House rose and observed a minute's silence)

Spomienka na deportácie v roku 1941 v pobaltských štátoch Predseda Tento mesiac si pripomíname 70. výročie masových deportácií vykonaných sovietskymi orgánmi v pobaltských štátoch, ktoré okupovali od roku 1940. Hlavným cieľom týchto deportácií bolo zbaviť Estónsko, Lotyšsko a Litvu sociálnej a politickej elity. Eliminovali sa vedci a zástupcovia politických kruhov a tiež ľudia, ktorí boli známi svojím slobodným myslením. Dnes je našou spoločnou povinnosťou uctiť si pamiatku na státisíce obetí sovietskeho teroru v pobaltských štátoch a čo najdôraznejšie odsúdiť totalitný režim a zločiny proti ľudskosti, ktoré spáchali jeho vodcovia. Utrpenie dodalo litovskému, lotyšskému a estónskemu národu odhodlanie a silu o polstoročie neskôr bojovať za nezávislosť a vrátiť sa do zjednotenej Európy. Chcel som vám tiež pripomenúť, že 22. júna, teda o dva týždne, bude 70. výročie útoku hitlerovského Nemecka na Sovietsky zväz. Tento útok znamenal prerušenie predchádzajúceho spojenectva a tajnej zmluvy medzi Hitlerom a Stalinom z augusta 1939, ktorá rozdelila Európu. Máme teda niekoľko dôležitých výročí, ktoré by sme si mali pripomenúť a ktoré by si mala pripomínať Európa. Verím však, že prítomnosť našich kolegov poslancov z Litvy, Lotyšska a Estónska je dôkazom toho, že Európania dokážu poraziť nepriazeň osudu a prekonať obrovské napätie. Sme preto veľmi radi, že tu s nami kolegovia poslanci môžu byť, a to najmä dnes. Tunne Kelam v mene poslaneckého klubu PPE. - Ďakujem vám za milé slová solidarity, pán predseda. Pred 70 rokmi bolo približne 50 000 príslušníkov litovského, lotyšského a estónskeho národa brutálne deportovaných z vlastných domovov v Sovietmi okupovaných pobaltských štátoch. Ak by sme chceli toto číslo prirovnať k situácii Spojeného kráľovstva či Francúzska, 50 000 ľudí z celkového vtedajšieho počtu 5,5 milióna obyvateľov týchto troch pobaltských štátov by zodpovedalo 432 000 občanov deportovaných zo Spojeného kráľovstva alebo 363 000 osôb deportovaných z Francúzska. Nič také sa, našťastie, v týchto krajinách nestalo. Ako povedal pán predseda, už v máji 1941 sa sovietske vedenie rozhodlo vyčistiť Litvu, Lotyšsko a Estónsko od protisovietskych živlov v politickej a hospodárskej elite. Deportovaných obyvateľov prevážali vo vagónoch pre dobytok na sovietsku Sibír a na ďaleký sever, kde mali čeliť hladu, zime a núteným prácam. Muži boli odlúčení od svojich rodín a odvlečení do väzenských táborov, kde mnohí z nich zomreli alebo boli popravení. Na mnohých miestach zahynulo takmer 50 % deportovaných osôb. Deportácie v roku 1941 zasadili zničujúcu ranu demokratickej občianskej spoločnosti. Toto plošné násilie spôsobilo obetiam hlbokú psychickú traumu, ktorá vyvolala dlhotrvajúce obavy, potlačované emócie, autocenzúru a nečinnosť. Viedlo to k pocitu, že spravodlivosť nikdy nezvíťazí. Ako povedal držiteľ Sacharovovej ceny Sergej Kovalev, niet pochýb o tom, že v modernej terminológii boli tieto činy zločinmi proti ľudskosti. Pripomenutie si deportácií v pobaltských krajinách po 70 rokoch je preto možnosťou lepšie porozumieť tomu, že vaša minulosť je aj našou minulosťou a naopak. Dôkladné vedomosti o zločinoch proti ľudskosti z roku 1941 by sa mali stať neoddeliteľnou súčasťou našej spoločnej európskej histórie. Vážené kolegyne a vážení kolegovia, chcel by som sa vám všetkým poďakovať za pozornosť a solidaritu, ktorú národy pobaltských krajín očakávali dlhé roky. (potlesk) Hannes Swoboda Dnes si osobitne pripomíname vyhostenie a masové deportácie z pobaltských štátov. Toto vyhosťovanie patrí medzi najtemnejšie udalosti európskej histórie. Minulé storočie sa neoznačuje za storočie vyhosťovania bezdôvodne. Dnes preukazujeme úctu všetkým obetiam týchto neľudských činov. V tomto zmysle žiadame o riadne vyšetrovanie sovietskej histórie a zvlášť zverstiev stalinizmu. Dnešné Rusko by to nemalo vnímať ako politický útok, ale ako poskytnutie podpory v súvislosti s poznávaním vlastnej histórie, ktorú presne ako v ostatných európskych krajinách charakterizujú pozitívne aj negatívne obdobia. Tak ako si dnes pripomíname obete z pobaltských štátov, myslíme však aj na Arménov, ktorí boli vyhostení z Turecka na začiatku minulého storočia. Pripomíname si takzvanú výmenu populácií medzi Tureckom a Gréckom. Deportácie v Európe dosiahli vrchol hlavne v polovici storočia v dôsledku nacistického režimu a komunistického režimu Sovietskeho zväzu. Vyhosťovanie, ktoré nasledovalo po druhej svetovej vojne, zanechalo hlboké rany. A práve také hlboké rany zostali aj po vyhosťovaní počas vojny v bývalej Juhoslávii. Nesmieme však zabudnúť na to, že vyhosťovanie bolo charakteristické aj pre mnohé prípady koloniálnej nadvlády. Musíme žiadať o vážnu rozpravu o rozličných formách vyhosťovania a jeho údajných dôvodoch. Jej súčasťou by malo byť aj vyšetrovanie viny a jej potrestanie, pokiaľ to bude v danom prípade možné, ako napríklad v prípade Mladiča. Presvedčivou odpoveďou na túto otázku je však zjednotenie Európy najmä s nezávislými pobaltskými štátmi a jasný záväzok pokračovať v procese zjednocovania Európy, ktorý sa ešte neskončil. Táto historická úloha je niečo, čo sme dlžní nielen sebe, ale hlavne obetiam mnohých prípadov vyhosťovania, ktoré sa v Európe vyskytli. Mnohí politici zo všetkých európskych krajín z Východu aj Západu pracovali na tom, aby tento cieľ splnili. Jedným z príkladov je deklarácia z Gdanska, ktorú podpísal poľský prezident Kwaśniewski a nemecký prezident Rau. Keďže sa chceme poučiť z minulosti, musíme byť obozretní a tiež dávať pozor na prvé signály prebiehajúceho vyhosťovania, tak ako napríklad v prípade Rómov. Je potrebné odmietnuť všetky vyhlásenia podobné tým, ktoré tvrdia, že musíme arabských prisťahovalcov poslať v člnoch späť za Stredozemné more, a musíme sa brániť pred tými, ktorí chcú zastaviť naše úspechy v podobe Európy bez hraníc a vrátiť nás späť k úzkoprsému nacionalizmu. Vyjadrime úprimnú úctu všetkým obetiam vyhosťovania a deportácií a zjednoťme sa, pokiaľ ide o náš záväzok pokračovať v zjednocovaní Európy ako jedinej skutočnej záruky proti politike, ktorá počas minulého storočia priniesla toľké utrpenie obyvateľom Európy a aj iných krajín. Nikdy nesmieme zabudnúť. Nikdy sa to nesmie zopakovať. Tieto výzvy boli predložené hneď po 2. svetovej vojne. Dnes sú stále rovnako platné a najlepšou odpoveďou na ne je zjednotená Európa. (potlesk) Leonidas Donskis Deportácie obyvateľov pobaltských krajín v roku 1941 boli jednou z najdramatickejších a najtragickejších udalostí 20. storočia. Tento úder pre Litvu, Lotyšsko a Estónsko, ich politické spoločenstvá a civilizovaný život vo všeobecnosti izoloval tieto národy a krajiny na päť desaťročí. Bol to rovnako silný úder pre európsku solidaritu a európsku súdržnosť. Táto izolácia sa skončila až v roku 1991, keď bolo konečne možné hovoriť o tomto zlomovom momente v histórii pobaltských národov. Skutočný koniec rozdeleniu Európy však priniesol až rok 2004, keď pobaltské krajiny vstúpili do Európskej únie. Zámerné deportácie nevinných - zvyčajne najvzdelanejších a najpokrokovejších - občanov tvorili neoddeliteľnú súčasť sociálneho inžinierstva Stalinovej éry a znamenali boj proti jednotlivcom a národom, ich pamäti a dôstojnosti. Napriek tomu môžeme zakončiť túto rozpravu v optimistickom tóne. Skutočnosť, že dnes môžeme hovoriť o 70. výročí deportácie nevinných ľudí z pobaltských krajín a že ju priznávame, vracia Európe jej hrdosť, solidaritu a našu spoločnú politickú pamäť. Roberts Zīle Deportácie z pobaltských štátov 14. júna 1941 a ich druhá vlna v marci 1949 viedli k dlhoročnému útlaku tisícov nevinných ľudí a k ich ponižovaniu na Sibíri v táboroch smrti. Európska a svetová verejná mienka však dodnes túto skutočnosť neuznala. Od 2. svetovej vojny uplynulo už viac ako 65 rokov. Odporné zločiny proti ľudskosti, ktorých sa dopúšťal hitlerovský totalitný režim, boli identifikované a potrestané už dávno. Genocída stalinistického režimu v okupovaných východoeurópskych krajinách, ako aj v samotnom Rusku, sa však v niektorých moderných politických kruhoch považuje za tému, o ktorej je najlepšie nehovoriť. Dokonca ani Európska únia dostatočne neposúdila tento problém. Zločiny komunistického režimu zanechali dlhodobé nepriaznivé následky na psychike ľudí v pobaltských štátoch. Chcel by som citovať slová Alexandra Solženicyna, ktorý povedal, že komunistický systém bol založený na klamstvách a terore a bol to zmrzačený systém neprijateľný pre ľudskú povahu. Zničil morálne hodnoty, tradície, solidaritu a sebadôveru ľudí. Prečo naši krajania musia stále počúvať moskovskú rozprávku o tom, že v skutočnosti nebola v pobaltských krajinách žiadna okupácia, že pobaltské krajiny neboli okupované v dôsledku Hitlerovho paktu (pakt Molotov-Ribbentrop) a že to bola socialistická voľba pobaltských krajín, ktorú urobili v lete v roku 1940? Prečo musím s našimi krajanmi stále počúvať rozprávku o "oslobodení" od týchto deportovaných osôb, ktoré boli najvzdelanejšími a najlepšími ľuďmi v pobaltských krajinách? Žiadam preto Európsku komisiu, aby všemožne podporila riadne vyšetrovanie zločinov komunistického režimu, o ktoré žiadali ministri spravodlivosti niekoľkých členských štátov vrátane všetkých pobaltských štátov, a aby dokončila túto nevyriešenú úlohu hodnotenia zločinov všetkých totalitných režimov. Ďakujem. Franz Obermayr (DE) V nemecko-sovietskom pakte o neútočení sa Hitler a Stalin dohodli na svojich sférach záujmu v strednej Európe a následky boli ničivé zvlášť pre pobaltské štáty. Tak ako to Sovieti urobili v Bielorusku, aj v pobaltských štátoch čoskoro plánovali deportácie vedúcich skupín spoločnosti, pričom prvé masové deportácie sa uskutočnili v noci z 13. na 14. júna. Bez predchádzajúceho upozornenia a bez vzneseného obvinenia boli ľudia vytrhnutí zo svojich domovov. V roku 2002 estónsky parlament označil deportácie za zločin proti ľudskosti. V Estónsku je 14. jún národným pamätným dňom. Je to deň pamiatky a smútku, ale znamená aj uznanie súčasného demokratického a nezávislého Estónska. V Európe a na celom svete upozorňuje 14. jún na často zabúdané utrpenie malých štátov a národov zvlášť v štátoch bývalého Sovietskeho zväzu. Predseda Rozprava sa skončila.

10. Das Proteindefizit in der EU ( Martin Häusling Berichterstatter. - Frau Präsidentin, meine sehr geehrten Damen und Herren, liebe Kollegen! Es geht in dem Bericht darum, das 80-prozentige Eiweißdefizit in der Europäischen Union durch eine Förderung des europäischen Eiweißpflanzenanbaus abzubauen. Es geht in dem Bericht nicht darum, eine Debatte über die Nulltoleranz zu führen. Es geht auch nicht darum, die Einfuhr von Gentechnik-Soja zu erleichtern. Deshalb möchte ich Sie herzlich bitten, gegen die Ziffern 3 und 9 zu stimmen. Diese würden den Bericht in seinem Charakter völlig verändern. Falls diese beiden Punkte angenommen werden, muss ich meinen Namen leider zurückziehen. Martin Häusling Frau Präsidentin! Da die Abstimmung so ausgegangen ist, dass sie den Bericht verändert hat, möchte ich darum bitten, meinen Namen aus dem Bericht zu streichen. Ich möchte den Bericht zurückgeben. (Beifall)

Dixième anniversaire de la résolution n° 1325 du Conseil de sécurité des Nations unies sur les femmes, la paix et la sécurité (propositions de résolution déposées): voir procès-verbal

Financial Regulation applicable to the general budget of the European Communities as regards the European External Action Service - Draft amending budget No 6/2010: Section II - European Council and Council; Section III - Commission; Section X - European External Action Service - Amendment of the Staff Regulations of Officials of the European Communities and the Conditions of Employment of Other Servants of those Communities (debate) President The next item is the joint debate on the following: the report by Mrs Gräßle and Mr Rivellini, on behalf of the Committee on Budgetary Control, on the proposal for a regulation of the European Parliament and of the Council amending Council Regulation (EC, Euratom) No 1605/2002 on the Financial Regulation applicable to the general budget of the European Communities as regards the European External Action Service - C7-0086/2010 -, the report by Mr Rapkay, on behalf of the Committee on Legal Affairs, on the amendments to the Staff Regulations of Officials of the European Communities and the Conditions of Employment of Other Servants of those Communities - C7-0146/2010 -, and the report by Mr Gualtieri and Mr Surján, on behalf of the Committee on Budgets, on Council's position on Draft amending budget No 6/2010 of the European Union for the financial year 2010, Section II - European Council and Council, Section III - Commission, Section X - European External Action Service. (13475/2010 - C7-0262/2010 -. Ingeborg Gräßle Mr President, Mr Chastel, Baroness Ashton, Mr Šefčovič, Commissioner Lewandowski, ladies and gentlemen, for my part, I can hardly wait until this service begins its work, and I hope it achieves international success, which is the purpose for which it was established. The institutions have shown that they can deal with challenges. Parliament was part of the solution. We made quick decisions - some perhaps were made too quickly. This service is uncharted territory - terra incognita - and breaks with some of the previous fundamentals of budgetary law and staffing law. That will present us with major challenges in the long term. For me, as a member of the Committee on Budgets and the Committee on Budgetary Control, the hybrid nature of this service remains a constant concern, not only in terms of its efficiency, but also simply in terms of our ability to monitor it. The joint Rivellini-Gräßle report attempts to address these problems. We have tried to achieve the best possible solution for the service, for Parliament and for taxpayers. We have explained processes and assigned responsibility. We have strengthened Parliament's influence in respect of tasks in the area of foreign policy, we have increased transparency by means of clear reporting obligations and we have increased accountability. We have made it clear to the EU ambassadors that they have a key role to play in protecting the financial interests of the European Union, and it is very important that their own service should also make this clear to them. We have created synergies through the joint use of the accounting system and we are granting the Commission's internal auditor the power to monitor how the funds that it needs to carry out its work efficiently are managed. The European Development Fund and its integration into the budget remain on the agenda, as does discharge for the Council. I would like to thank everyone who made this outcome possible: the co-rapporteurs and shadow rapporteurs who have co-signed the compromise. I would also like to express my sincere thanks to the negotiating partners from the Belgian Presidency. They have done a good job. What remains is the important homework that the service needs to do. No efficiency savings as a result of the merger are in sight. The service envisaged savings of 10%, which is not much, but it is a long way from meeting that when it comes to management positions. Everyone is whispering about a 'Mexican army'. How professional can a service be if it does not even know exactly what its tasks are? The opportunities to define the tasks in more detail have not, as yet, been utilised, and it is very important to get back to this very soon. A great deal of importance should be attached to the coalescence of the staff. The preferential treatment that has been given up to now to diplomats from the Member States gives us cause for concern. If some positions are advertised several times and the old colonial map of the world is taken out once again, we will have to have very serious discussions about the service. We should assure the service of our critical support and the watchful eye of the Committee on Budgetary Control. I wish it the success that we need for Europe in the world. Crescenzio Rivellini Mr President, Baroness Ashton, ladies and gentlemen, I think an excellent job has been done on the Financial Regulation applicable to the European External Action Service (EEAS) or, to be more specific, on the basic principles and standards governing the Union budget for this new diplomatic service. The EEAS, created by the Treaty of Lisbon, will include staff members of the Council, the Commission and the national diplomatic services, who will represent the European Union in all matters of foreign policy. As originally structured, the EEAS still suffered from a number of drawbacks deriving from its complex, decentralised structure, with ramifications throughout the world. In particular, the accountability of the financial actors called on to manage budgets of hundreds of millions of euros remained unclear, and that was likely to contribute to an increase in fraud and corruption to the detriment of the Union budget. Although the Treaty of Lisbon greatly expands Parliament's powers and identifies it as the only institution representing Europe's citizens, the debate on the establishment of the new EEAS was at first monopolised by the Commission and the Council, which did all they could to structure it along intergovernmental lines, contrary to the Community method. After long consultations with the Belgian Presidency and the European Commission, an agreement was reached overturning the initial arrangements and enhancing Parliament's role, so that it could become involved by right at the heart of the European debate. The following points are fundamental. The Commission shall present a working document annexed to the draft budget with a comprehensive presentation of, inter alia, all administrative and operational expenditure related to the external actions of the Union, including the common foreign and security policy and the European security and defence policy. Article 1 lists the European Union's institutions. The lists of responsibilities are to be attached to the annual activity reports compiled by the Directors-General of the Commission. Heads of delegations shall attend the meetings of the relevant parliamentary committees, together with the Directors-General. The EEAS shall share an auditor and an accounting officer with the European Commission; this arrangement is to be reviewed in 2013. The Member States must undertake to fully support the Union in pursuing any kind of liability of temporary staff working for the European External Action Service. We subsequently have to discuss some important issues, which will be taken up during the triennial review of the Financial Regulation. They include discharge for the institutions and the inclusion of the European Social Fund in the general budget. The outcome of the negotiations has been good, especially for Parliament, in that its central importance has been strongly enhanced. The fact that the regulation lists all the institutions - which means that discharge for the other institutions is just a matter of time - is an excellent result, as is the fact that it provides for a single auditor and accounting officer held in common by the two institutions. I am grateful to everybody for the work that has been accomplished. Bernhard Rapkay Mr President, ladies and gentlemen, and when I say 'ladies and gentlemen', I include you, Baroness Ashton, Mr Šefčovič, your team and the Council Presidency, because, at the end of the day, we experienced collegial cooperation, without which we would surely not have achieved the result that we did. I am happy with the result, at least as regards the part for which I was responsible and where I had a grasp of the overall picture. However, I would say that this is not so very surprising, because it is not as if we have only just started. Mr President, it was a very clever idea of yours to call all the rapporteurs together on a regular basis for an exchange of ideas right from an early stage - back at the time of the Brok, Verhofstadt and Gualtieri reports. As a result, for the relevant people, it was clear what would need to be done later, and for those who were to do this later work, it was clear what had already been done in terms of preparatory work. For this reason, it was primarily a matter of applying to the Staff Regulations the organisational aspects of what had been agreed between Parliament and the Council in connection with the establishment of the European External Action Service in the particular areas of competence covered by these Staff Regulations. When I say organisational, I mean that organisation is policy and policy is organisation. That is, of course, something that we found repeatedly during the detailed negotiations, because it was already clear at that point that perhaps one person may interpret something one way and others may interpret it somewhat differently. However, the spirit of cooperation resulted, I believe, in us finding very sensible solutions to such issues. What did we actually need to do, then, in terms of policy adjustment and what did we need to lay down in the Staff Regulations? Firstly, we had to incorporate the equal treatment of the three staffing components. I want to mention this point because, as you know, the treaty states that the staff of the EEAS shall comprise officials from the Commission, the Council and from the diplomatic services of the Member States. The last of these elements, in particular, did pose something of an issue, as it was something new. We had to resolve the almost antagonistic contradiction between the Community approach and the intergovernmental approach. It goes without saying that the Council and the Member States take more of an intergovernmental approach, while we prefer the Community approach. I believe I can say that we then worked out a solution to this together. To that extent, then, we can be very satisfied. What we needed, and indeed must continue, to take into account is gender balance and a balance in terms of geographical origin. We want to have a service that is modern, including with regard to the issue of gender equality. I am pleased, Baroness Ashton, that, in addition to what we have incorporated into the Staff Regulations as mandatory, you have assured us that you will make another personal statement, which will form part of the whole package. That already represents considerable progress with regard to both the aspect of gender equality and the other aspect of geographical balance. We need equal rights and equal obligations, and that includes loyalty - and indeed from all three components - towards the institution of the High Representative, currently embodied by Baroness Ashton. In this regard, we had a bit of additional work to do as far as the veto right of the diplomatic services was concerned in connection with possible extensions to the contracts of staff coming from the diplomatic services. However, we resolved this, too. There is one issue that should not be underestimated. We jointly agreed that this issue cannot be accommodated in the Staff Regulations. This is the fact that the new European diplomatic service also needs something of a separate identity. Everyone working there must be working towards the same goal and therefore, a common form of training and further training is also extremely important. That was especially important to some of my fellow negotiators, and I can understand that. I have just said that we did not succeed in doing this. It was clear that it would not be possible to incorporate something like this into the Staff Regulations systematically. However, here, once again, I have to thank the High Representative, because I have been informed that she also wants to say something about this and that she regards it as a major obligation and a major necessity and will also make another declaration of commitment in this regard, which, although not a component of the Staff Regulations, will reassure us and those who view it as particularly important as we look to the future work of the common External Action Service. Bearing all that in mind, we have done a very good job, and the service is now set for a sound start on 1 December. Roberto Gualtieri Mr President, Baroness Ashton, Commissioners, ladies and gentlemen, Parliament approves the establishment of a new section of the budget for the European External Action Service (EEAS) and the provision of additional funds for staff. This position is due to Parliament's desire to see the EEAS set up, because Europe urgently needs it, but, of course, it does not mean that it will give up its role as budgetary authority in the debate on the nature of the body that will deal with crisis management or on the priorities of staff policy, as shown by the reserve that we established in the 2011 budget. The regulations that we are going to adopt reinforce the outcomes of the Madrid agreement and, in some cases, go further, for which I would like to thank Mr Rapkay, Mrs Gräßle and Mr Rivellini. I must also thank Baroness Ashton and Mr Christophersen for their willingness and openness in our discussions. The Staff Regulations ensure that all EEAS staff will have the same rights and duties irrespective of their origin, and requires the High Representative to ensure a geographical and gender balance. These arrangements will be binding and Parliament will make sure that they are complied with. At the same time, they avoid the use of quotas, which would be not just difficult to implement but also wrong. The Financial Regulation ensures a solid control system and keeps the EEAS closely tied to the Commission. I welcome the success we have achieved with the setting up of specific budget lines for the main common security and defence policy missions, which represents a major leap forward for Parliament's ability to exercise control over the common foreign and security policy. With tomorrow's vote, therefore, we will have an EEAS that is stronger, more communautaire and subject to greater Parliamentary scrutiny. We will be strict and demanding in performing this scrutiny but, at the same time, we will do it responsibly and in a constructive spirit, since we are determined to help the High Representative in the colossal task of providing Europe with a real foreign policy to serve its values and interests. László Surján Mr President, I am pleased to see that this debate takes place in the presence of the Council and the commissioners. When we planned the budget for 2010, we raised the question about resources for the external diplomatic service. The answer was that there was no need for resources in that respect, as this could be resolved by redistributing budgetary resources. Well, as members of the Committee on Budgets, we did not really believe this. The truth is somewhere in between. It was indeed possible to resolve the bulk of costs through the redistribution of budgetary resources, but by adding up two amendments, there is an extra cost of approximately EUR 44 million. This extra cost represents roughly the coverage of expenditures for one quarter, while we have seen that the setting up of the service is still at the 10% level. Obviously, the funds which I hope will be passed tomorrow would cover a period somewhat longer than what they are actually used for. This does generate or could have generated certain tasks, such as amendment of the amount. In our view, however, there is no point in doing so now. It is much more important to have this service set up as soon as possible and see some progress with it, because one of the important messages of the Treaty of Lisbon is that we should be visible in the world. However, while discarding time-wasting measures, we do formulate expectations, as it has already been done by previous rapporteurs. We think that geographic balance is very important where the setting up of the service is concerned, but we did not include any binding provision of reserves, also in order to give an impetus to the whole system. We would also like to see a guarantee that the funds available are used in a time-proportional manner and economically, as now we have to face constraints everywhere. Finally, we would like to have very clear cooperation with, and mutual assistance from, Member States' External Action Services, because if these elements are in place, it will allow certain tasks to be performed in countries where a Member State is not represented, but our European service is present. This will also be cost efficient for the Member States affected and will obviously improve the atmosphere of cooperation. Mr President, I hope that Parliament will support this redistribution of budgetary resources with its votes. Knut Fleckenstein (DE) Mr President, I would just like to interrupt the debate very briefly to inform you and my fellow Members that last night, three terrorists stormed the Chechen Parliament, killing several security officers and taking hostages. The terrorists were also killed. Parliament ought to express its condemnation of this act of terrorism in no uncertain terms, because terrorism can never be justified. Our sympathy goes out to the families. I wanted to mention this briefly, especially in view of the fact that we will be discussing the Northern Caucasus again this week. I apologise for the interruption. President I would like to thank our fellow Member, Mr Fleckenstein, for this information. Of course, in keeping with what you have said, we condemn all acts of terror. This case is, for us, a particularly conspicuous act of terror, because it was carried out against a parliament. We concur fully with your words, and we sympathise with the victims' families and with those who have suffered. I will make an official statement on this matter. I had not been informed about this until now, but I will make an official statement shortly. Thank you very much, Mr Fleckenstein, for calling our attention to this fact. Maroš Šefčovič Vice-President of the Commission. - Mr President, I would like to thank Mr Fleckenstein for bringing this important matter to our attention. Of course, the Commission also condemns any acts of terrorism and I am sure that it would react accordingly. If you will allow me to return to our debate, let me start by thanking our rapporteur, Mr Rapkay, for the excellent work he has done to table this proposal to your distinguished House. I commend the excellent cooperation we have had over the past months and weeks on this complex file. Let me also extend my compliments to the shadow rapporteurs as well to the Committee on Legal Affairs and the Committee on Foreign Affairs who have worked hard and constructively during the whole process. Last but not least, allow me to express my gratitude to Cathy, her team and the Commission services for their enormously hard work which will lead, I hope, to the establishment of the EEAS in a very short period of time. This week's work will conclude the complex work of laying the legal and budgetary foundation for the EEAS. They build on and are fully in line with the cornerstone of this process - the EEAS decision. I had the privilege of participating in the discussion on setting up the EEAS and I was honoured to represent the Commission in the famous quadrilogue in Madrid. I can be a direct witness as to how important the contribution of the representatives of the European Parliament, Mr Brok, Mr Verhofstadt and Mr Gualtieri, was to the successful conclusion of our very intense debate on this matter. I think the input they brought to our debate really contributed to having the EEAS as a truly efficient and effective European diplomatic service. The same can be said about the work of your rapporteur, Mr Rapkay. The amendments to the Staff Regulations appear to be of a purely administrative nature, but they are not. They are essential in enabling the service to be up and running and to truly serve European interests. The Commission is of the opinion that the compromise package tabled by your rapporteur, Mr Rapkay, is a very good result that can be fully supported. The amendments have led, in my view, to a real improvement of the whole text. Let me highlight just a couple of the core elements of the proposal. As you know, the EEAS will be composed in its starting phase of the three sources mentioned in the treaty, namely, the Commission, the Council General Secretariat and national diplomats. The relevant departments of the Council and the Commission will be transferred to the EEAS, while the existing rights of the staff working in these departments will be fully guaranteed. National diplomats will be able to apply for published vacant posts. I am happy to say that, as of 1 July 2013, officials from other institutions including the European Parliament, will also be able to apply to the EEAS on an equal footing. Permanent officials and national diplomats will have the same rights and obligations in the EEAS and the necessary provisions of the Staff Regulations will apply to ensure their independence and loyalty to the European Union. National diplomats will have contracts which can last up to a maximum of ten years. In addition, Member States will provide national diplomats with a guarantee of immediate reinstatement after their service in the European External Action Service. The compromise also includes provisions which express a strong commitment to reaching geographical and gender balance in the European External Action Service. The situation will be reviewed in 2013 with a report by the High Representative to be presented to the European Parliament, the Council and the Commission. I know that some of you in this House would have wished for stronger provisions in these proposals, whereas others were vehemently opposed. I am convinced that the amendments, as tabled to you now, constitute a balanced solution. The negotiations on this file have not always been easy. The preparatory process was quite complex as it required a consultation with our staff representative, but the hard work and the intensive negotiations have paid off, and you have a very good negotiation result for your House on your desks. I therefore hope that the European Parliament will adopt these amendments tomorrow. Allow me to conclude by expressing the Commission's strong commitment to ensuring the smooth creation of the EEAS and its readiness to provide all necessary support and help to this new European service. I hope that tomorrow will mark an historic vote by this House which will lead to the establishment of the European External Action Service. Janusz Lewandowski Member of the Commission. - Mr President, what we are discussing now is an encouraging beginning to a long day, rich in budgetary debates. The launch of the External Action Service required amendments to the Financial Regulation but, for the first time, this has been done under the ordinary legislative procedure. That is why tomorrow, Parliament will be amending the Council regulation. I am really happy that we were able to reach an agreement in last week's trialogue. It is proof that we can deliver under the Lisbon Treaty. It has also made it possible for us to give the European External Action Service a solid and timely basis. I do not wish to go into too much detail, but it allows for the creation of a separate section of the budget, it secures optimal accountability of the heads of delegations and it allows this External Action Service section of the budget to be overseen by a Commission accounting officer and the internal auditor. This is subject to review. I should like to thank the rapporteurs, Mrs Gräßle and Mr Rivellini, for their constructive and cooperative approach. With regard to amending budget No 6, both arms of the budgetary authority are now, I hope, in a position to approve the amending budget without amendment. That is also a pre-condition for the External Action Service to start operating very soon. The justification for the first tranche of new AD posts is to cope with immediate additional tasks, but by 2013, we aim to have upheld our commitment for one-third of AD staff to come from the diplomatic services of the Member States. I therefore invite Parliament to support the amending budget already approved by the Council. I should once again like to express my gratitude to the rapporteurs, Mr Surján and Mr Gualtieri. Catherine Ashton High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy/Vice-President of the Commission. - Mr President, I rise briefly, first and foremost, to thank the rapporteurs Ms Gräßle, Mr Rapkay and Mr Gualtieri, very much indeed for the tremendous amount of work that they and many Members of this House have done in getting us to the point we are at this morning. I know that these have been tough negotiations at times and you have been tough negotiators. I believe that the outcome that we have before us is a good one and genuinely reflects the Lisbon Treaty in implementation, with Parliament playing a substantive and important role for the future. This has been a joint and collaborative exercise and I am extraordinarily grateful to all of you for the work that has gone on. Most importantly, I believe we have set the foundations for the service in a way that will engage Parliament properly in the future, and I have already made my commitments to transparency and the approach that I wish to take in working with Parliament. I have also made it clear that this is a service that must reflect the breadth and the depth of the European Union. It is a service that I wish every Member of this House, every Member State, and every Member of the Commission to be really proud of. I wish to see Europe reflected in the staff that we have, in the ambassadors that we appoint, in the people at the centre. You will have many opportunities to ensure that that commitment is brought to bear, especially with the review in 2013. I know, too, that Members have been concerned to ensure that we have proper training facilities and capacity. We do have the legal basis for this, and I want to reassure this House that we will make sure that those who come from different traditions, from different sources, will be brought together to create a truly European service that again will reflect all that has been said in the process of building up to this moment. I wanted to say thank you particularly to Ms Lichtenberger and Mr Saryusz-Wolski for the work they have done on the issue of training. I know that there is much more we need to discuss and I look forward to doing so with you and with others over the coming weeks and months, but you have my full commitment to ensuring that training is part of how we approach the building of the service. I say this in the context of the economic backdrop and climate in which this service is coming into being, and you have a full commitment from me that there will be a cost-effective service. Finally, this enables us to fulfil our aspirations and ambitions in the world. Every citizen of the European Union is affected by what we do in foreign policy, in trade and development, and in counter-terrorism. This is, above all, a service for them, and I stand before the representatives of the citizens of Europe to make my commitment to see this service fulfil your ambitions. Olivier Chastel Mr President, Baroness Ashton, Commissioners, honourable Members, on behalf of the Council, allow me to thank the Parliamentary rapporteurs who have invested so much effort working on the various dossiers needed to implement the European External Action Service: Mrs Gräßle and Mr Rivellini for the Financial Regulation, Mr Rapkay for the Staff Regulations and Mr Gualtieri and Mr Surján for the Draft amending budget 2010. After the political agreement of Madrid and the European Parliament's opinion issued on 8 July, on 26 July, the General Affairs Council, as you know, adopted a decision setting out the organisation and functioning of the European External Action Service. However, in order for this service to be properly established, we still need to adopt the three instruments that I have just mentioned. Work on these various dossiers has been intensive both for Parliament and the Commission, for the High Representative and the Council, and everyone has made an effort to reach an agreement in the shortest possible time, within the deadlines we were set. We can now all celebrate and give ourselves a pat on the back for getting the job done successfully thanks to the agreements achieved on the various dossiers, after Parliament's vote here during this session. On Monday, 25 October, the General Affairs Council may adopt these instruments at a political level. The European External Action Service can therefore, as planned, begin operations on 1 December. Everything was basically reiterated this morning by Baroness Ashton, the commissioners and the rapporteurs. For my part, I shall limit myself to addressing the historical nature of this event which, a year after the Treaty of Lisbon came into force, embodies one of its most significant innovations. By setting up the European External Action Service, both the coherence and the visibility of the Union's external action will be strengthened considerably. Obviously, the job is not over. It is just the beginning and the challenge is equal to our expectations, but I am sure we can count on the High Representative, Baroness Ashton, to do so with energy and determination. In any case, I wish her every success in this mission. To conclude, Mr President, I should like once again to thank the European Parliament for its commitment and its constructive approach which was decisive in this matter. Jacek Saryusz-Wolski rapporteur for the opinion of the Committee on Foreign Affairs. - Mr President, my committee, the Committee on Foreign Affairs, pronounced itself in favour of a strong EEAS by an overwhelming majority. 'Strong' means subject to democratic and parliamentary scrutiny and control. 'Strong' means communautaire - i.e. representing the community of all 27 Member States, respecting the geographical dimension and diversity of the Union of today, and not of yesterday. Half a year ago, geographical balance was not an issue. Today it is, and will remain so, and paragraph 7 of our resolution and Article 6(6) will point this out. Two hundred MEPs from the new Member States in this House will also be keeping an eye on this. Far more emphasis was placed on geographical balance than was the case in the initial proposal, although this was not sufficient. Arithmetic is not always right, and laws and geography cannot be outvoted. We believe that all men and women are equal and not that some are more equal than others. This also applies to the foreign service of the Union. Lady Ashton, we look forward to your actions to correct the present discrimination against new Member States in what will become the EEAS. Göran Färm As rapporteur for the Committee on Foreign Affairs in respect of the Financial Regulation, my starting point was the Madrid agreement, but also the fact that greater detail was needed in some areas. It is a question of creating openness and transparency in the budget by making the appropriations more specific, particularly when it comes to politically important tasks that place high demands on the budget. We need to safeguard the right to information about the total costs, including the Member States' share. We need to safeguard satisfactory control over the handling of delegated powers, so that we do not lose our grip on this complex organisation. This not only applies to Parliament's influence; above all, it is about the right of citizens to scrutiny of this important new service that the Union is now providing. We have succeeded very well in this respect. It has taken time and we fought hard to achieve it, but I believe that we can also say that, with this, we have laid a good foundation that will enable the new European External Action Service to enhance the EU's role in the world, under the full and sound scrutiny of Parliament and the citizens, and that is important. Filip Kaczmarek The opinion of the Committee on Development on the Staff Regulations was adopted unanimously. The Committee on Development endorses the amendments put forward in the draft report of the Committee on Legal Affairs and, in particular, the amendments which are intended to ensure that recruitment of personnel to the European External Action Service is based on objective and transparent procedures set out in the Staff Regulations and conditions of employment of other servants of the Communities. In addition, the Commission's proposal is improved by the amendments proposed by the main rapporteur, Mr Rapkay, which introduce provisions concerning the personnel of the European External Action Service and which have been included in the political agreement. They concern, in particular, gender equality and geographical balance among staff, as well as a balance between staff from European Union institutions and those with a background in national diplomatic corps. I hope the new External Action Service will appreciate the autonomic character of cooperation on development and will not treat this issue as a 'carrot' - an instrument for conducting foreign policy. This was the most important objective of the Committee on Development's work. Véronique De Keyser Mr President, Baroness Ashton, like many, my group wants some balance in the External Action Service staff in terms of geographic origin, gender and balance between the large and small countries. However, it is the intergovernmental crusades and quotas all over again, and when all is said and done, candidates should ultimately be judged on their merits. We are aware that neither current employment criteria nor staffing choices promote the required balance and that it cannot be achieved, as you said, just like that. Yet although any imbalance concerns some people and, I confess, even in our ranks, we also know that it runs the risk of being exploited by those who want to weaken you, Baroness Ashton, and not support you in the challenges that lie ahead, and we know there will be some. That is why, my group will tell you straight, it supports you and has every confidence in you, Baroness Ashton. We must give you the means to succeed. It is high time that the External Action Service was launched, but it is true that if, in two years time, you come back to us with a major problem of division amongst your staff, that will raise the small problem of discharge, and I am thinking of you as well as us when I say it should be avoided at all costs. Good luck! Kader Arif Mr President, Commissioner, here we are, finally, after many months of work, aiming to lay the foundations for the European Union's future External Action Service but, like some of my fellow Members before me, I should like to thank the rapporteurs for the quality of their work. Since our shared vision is to see a real European diplomatic service which is not just an extension of the diplomatic services of the 27 Member States, the Financial Regulation and Staff Regulations, which we will discuss today and vote on tomorrow, are of paramount importance. They must give us the means to face a dual challenge: speaking with one voice on the international stage, but also guaranteeing consistency in all the Union's external policies. With this in mind, trade policy does not fall within the High Representative's mandate, but as a former trade commissioner, I have no doubt that she can establish the dialogue which is needed to ensure that trade policy, as specified in the treaty, observes the goals of the Union's External Action Service, in particular, sustainable development, eradication of poverty and the protection of human rights. Lastly, I should like to stress that our shared political will will be measured by the budgetary resources earmarked; our ability to have political punch on the international stage depends on it. Nadezhda Neynsky I, too, for my part, wish to congratulate Mrs Gräßle, Mr Rivellini and Mr Rapkay on the huge task they have completed. Let us be very clear that setting up the European diplomatic service is a complex political process which must reflect the balance of interests and representation of Member States, while also providing the opportunity for the service to operate effectively and turn Europe into a key player on the international stage. At the same time, I also wish to express my regret that the geographical balance proposal, which received majority support in the Committee on Foreign Affairs and the Committee on Budgets and is also, I would like to point out, in line with the European Parliament resolution of 8 July 2010, has not been mentioned sufficiently in the Rapkay report. This is why, Lady Ashton, I am appealing to you, as you are the person who has perhaps the most to gain from the motivation and energy of the whole European Union. I even dare believe that you will find a way to ensure that this geographical balance is adequately reflected in your service. Good luck! Edit Herczog On behalf of the Committee on Budgetary Control, I welcome the establishment of the new body, which is one of the most important practical transpositions of the Treaty of Lisbon. The new body obviously needs a budget. Nevertheless, it is at least as important to define and comply with budgetary principles and financial rules, due to budgetary and financial accountability. In the past years, our committee had a debate on this with DG RELEX. Therefore, I would like to give special emphasis to this issue. It is very important to establish appropriate organisational and operational regulations. It is important to bear in mind that the duplication of tasks, functions and resources must be avoided, and all options must be considered in order to ensure the efficiency of expenditures. Transparent and simple organisational structure and management of resources is the guarantee that the new organisation will operate efficiently. Members will come from three sources: the EU institutions, the Member States and the experts of the recipient country. It is especially important that this body comprising members of EU institutions and Member State employees has full equality in this respect. Therefore, we consider that training is important, and it is very important that the principle and practice of selection be based on uniform processes and requirements. The Committee on Budgets will control this on an annual basis. Zigmantas Balčytis I would like to thank all of my fellow rapporteurs whose professionalism meant we were able to reach a political agreement between the European Union institutions rather quickly and lay strong foundations for the establishment of the European External Action Service. I have no doubt that the work of the EEAS will become increasingly effective and it will contribute to forming high level European foreign and security policy and strengthening the role of the European Union on the world stage. The functioning of the EEAS must satisfy the principles of effective and efficient financial management. This year, we allocated an additional EUR 9.5 million to the EEAS, but it will be possible to assess the true costs after the first year of operation when a report on all the expenditure related to the work of the EEAS will be presented to the European Parliament. The European Parliament also plays a responsible role in the functioning of the EEAS to ensure the effective use of EEAS money and to make sure that European Union taxpayers' money creates real added value for the Community's policy and its people. Tadeusz Zwiefka I am certain no one in this House is in the slightest doubt as to the important role the European External Action Service will play in the work of the Union. Our work over the past few months has concentrated on ensuring that the service has the right legal basis and suitable instruments to enable its future work to be effective. We have worked under time pressure, and the negotiations have often been difficult. We have reached agreement with the Council and the Commission on many issues and I hope that the compromises which have been worked out will yield a favourable end result. The Committee on Legal Affairs had the task of proposing amendments to the Staff Regulations which will be appropriate to the needs of the new service and which will also guarantee that it will be independent and that its work will be of a high standard. I think the amendments adopted yesterday evening at the meeting of the Committee on Legal Affairs do give such guarantees, although personally, I do not find them completely satisfying, particularly on one matter. I think the question of geographical balance, which is emphasised so often, could have been resolved in a much better way. I do, of course, welcome the declarations made by the High Representative that she is going to give particular attention to ensuring participation in the service by citizens from all the Member States, and I also welcome the provision that in 2013, a report will be presented in which the High Representative will provide information on the work of the service. Union diplomacy is supposed to be European, and the truth is that the citizenship of its staff members should not play a special role. However, where we come from and what our roots are form our worldview, and this has a significant influence on our perception of the world around us. It is a fact that there are still Member States in the Union which are under-represented in all the institutions. If Europe is to be united in diversity, it is necessary to give Europe a chance for that diversity to be properly maintained and expressed. This, in fact, was what our discussions on geographical balance were about, and not, as some mistakenly think and understand, guaranteeing fixed quotas for Member States. I thank the rapporteurs for good cooperation, and my wish for Mrs Ashton is that she will be able to put our efforts to good use in her work. Hannes Swoboda Mr President, I would first of all like to express my sincere thanks to the rapporteurs for the excellent work they have done and for the compromises that have been reached. Of course, not everyone is satisfied yet, and I also understand the concern, particularly regarding geographical balance. However, I can assure Mr Saryusz-Wolski that we all - not just the new Members of this House - must ensure that we achieve a better geographical balance, and that we all - not just the women - must ensure that we achieve a healthy gender balance. That is necessary, and I take the promises seriously. We will certainly press for these things to be implemented. Above all, it is a question of providing a common service of the highest quality for the European Union. I see no contradiction here. On the contrary, everything must be reduced to a common denominator, because now it is time to act; now it is also time to show our commitment to the European Union operating at international level. In Iran, the High Representative has already taken over the leadership role, and it is very important that we achieve good results here. In the Middle East, it is important for us not only to provide funds, but also to get involved, and we should do this for the sake of the issue at hand, not simply for the prestige. Where Russia is concerned, we need to ensure that we achieve a pragmatic relationship, albeit one based on values, particularly in the interests of our common neighbours. With the United States, we need to negotiate on equal terms. Where there are problems, we also need to address these openly so that we can stand together with the United States in the fight against terrorism and in the reshaping of globalisation. China is a new emerging power, and we do not want to prevent that, but we object to a form of nationalism that is developing a certain degree of aggressiveness, particularly in that region in Asia. We want to involve China more in the international community, including in the international institutions. For the High Representative, too, that is surely also one of the most important issues that needs to be addressed, namely to ensure that, in these new international multilateral institutions, we also achieve an appropriate new regulation and new distribution of influence and power, where the European Union is not restricted, but where there is acceptance of the fact that there are also new global players. All of these are huge tasks for the diplomatic service and ones for which the High Representative needs our full support. The Belgian Presidency - in other words you, Mr Chastel - has just promised that it will also give due support to the High Representative. This promise is a good one, and the words of congratulations are also good, but I hope that the foreign ministers also recognise the fact that it does not make any sense to play one of us off against the other, but that there is only one option, and that is for the foreign ministers, the High Representative and us in this Parliament to be able, together, to represent Europe strongly to the outside world. Cecilia Wikström First of all, I would like to express my thanks for the excellent spirit of cooperation that we all experienced during our work on this very important matter. Baroness Ashton certainly does not have an easy task ahead of her now that our common European External Action Service is to be established. However, together with the Council and the Commission, Parliament has laid the foundation for an effective representative organisation that will truly be able to represent Europe and European values and interests around the world. The EU's strength is diversity. The European Union is made up of people with different backgrounds, skills and experience. By creating an External Action Service that utilises men and women recruited from all of our Member States, we are also utilising Europe's greatest strength and resource. At the same time, there must be absolutely no doubt that it is skills and qualifications that are decisive when it comes to making appointments to posts within the new External Action Service. The European Parliament has a fine motto: united in diversity. These are words that carry obligations and they have a deep meaning. I hope that, under Baroness Ashton, the External Action Service will develop into a genuine European service that will represent citizens from all of our Member States, women as well as men. Those who are to work in our common External Action Service must be clearly trained to represent the whole of the Union. I wholeheartedly wish Baroness Ashton success in this important work. Franziska Katharina Brantner on behalf of the Verts/ALE Group. - Mr President, I would like to congratulate everyone involved on how we have done this and where we are today. We have saved the Community method and development priorities. We have enhanced democratic scrutiny, especially on CFSP lines. We have laid the ground for an inclusive service that is based on equality and an esprit de corps. Thank you, Mrs Ashton, for mentioning the training measures in respect of gender equality and geographical balance in your proactive measures. I should like to thank everyone in this House, Mrs Ashton and the Presidency. But have we created a modern service that is more than a 28th national diplomatic service? What is the added value of the European External Action Service? I think the game is still open. First of all, it will require effective coordination across policy areas. I still want to see the structures in place to achieve that. Second, we have to enhance crisis management and conflict prevention. That can be an added value provided by the European Union. That will depend on the implementation of the 'appropriate structure', and it will depend on how we use new posts and posts created through synergies across the Council and the Commission. Along these lines, do we need more deputy ambassadors? Or will it not be your role, Mrs Ashton, to send an SMS? We are living in the 21st century. The role of former diplomats belongs in the 19th century. Should we not have a debate on whether we really need these people, and what we need them for? I hope your establishment plan and your staffing priorities will reflect the priorities as promised and will make the service really deliver added value - something that not every national diplomatic service has, and can do. For us, there are two priorities: conflict prevention and civilian crisis management. Create a mediation cell, for example. On human rights, we want this service to be strong on human rights, with capacity at the highest level. Gender equality does not end with staffing priorities. It is also about gender mainstreaming and attaching a high degree of importance to missions and mandates. In that respect, I think it would be a good idea to have an overview and review of the existing CSDP missions that have been completed, to learn from the past for the future of your service, Mrs Ashton. I think that will bring us all forward. I wish everyone luck and I am ready to cooperate again constructively in the future. Zbigniew Ziobro The Union is an association of 27 states, and this fact should be reflected in the structure of the institution which is to represent the European Union externally. We must not create the impression that some countries are not being given recognition in relation to creation of the new service. The service should reflect the cultural wealth and different national traditions in Europe, including in the field of diplomacy. Therefore, a group of MEPs, which includes myself, has prepared an amendment which provides for the introduction of a geographical balance factor. This is so that when candidates selected in competitions are found to have similar competences, the deciding factor for appointment should be the geographical criterion. It is not, therefore, a rigid solution which imposes geographical criteria of this type when recruiting staff for the future service, but a flexible and auxiliary measure. Adoption of such a provision will reduce current disproportions and allow us, in time, to ensure greater representativeness. I would like to emphasise that this solution preserves the central significance of the competence criterion, which is so important for those who have created these measures. Willy Meyer on behalf of the GUE/NGL Group. - (ES) Mr President, as this is the first speech today by a Member from my group, please allow me to start by saying, on behalf of the Confederal Group of the European United Left - Nordic Green Left, that we support the French workers who are on general strike against President Sarkozy's anti-social measures. The reasons mentioned by the President in his opening address for the lateness of the Council's representatives are the blockades. There are numerous blockades and it is a general strike, which our group hopes will be a complete success and result in these anti-social policies being rectified across Europe. I would like to thank my fellow Members for the work they have done, but inform them that unfortunately our group is going to abstain tomorrow. We are not going to vote against but we are not going to be able to vote in favour, as we consider that unfortunately, the result was not what we were aiming for. What we were aiming for was comprehensive control by this House of the External Action Service. Of course it has not been possible to change the structure, as that was not the matter in hand, and we are not convinced by that structure, which is taking responsibility for security and external policy. We have fought a very significant democratic battle in the national parliaments - at least in mine - on security, in order to have complete control so that even any deployment of troops abroad must be subject to comprehensive parliamentary control. Therefore, we are very far from that control, and for those reasons, we are not going to vote in favour tomorrow. In any case, I would like to conclude by thanking you for the work you have done. Fiorello Provera Mr President, ladies and gentlemen, when defining the structure of the new diplomatic service, we must not repeat the mistakes of the past but should aim to design a streamlined, low cost and, above all, efficient body. An instrument at the service of European policy - and I emphasise 'European' - must not select its staff on the basis of their geographical origin or gender, but according to their quality. I agree that the Member States should be represented in the structure of the new service and that a large proportion of women would be appropriate. None of that, however, can take precedence over the criteria of merit and professional excellence. What we must do instead is ensure strictly equal access to these posts for everyone, without discrimination. As regards training, there are places like the European University Institute in Florence that have the expertise to provide excellent training. I therefore think the idea of setting up a European diplomatic academy from scratch would be inappropriate and costly. Angelika Werthmann (DE) Mr President, ladies and gentlemen, in order to be able to represent the interests of the European States on the international stage in a more effective manner, foreign policy actions must be discussed in advance and then communicated to the outside world with one voice. With the European External Action Service, we are now attempting to bring the foreign policy instruments of the Union within a coherent framework. The resources that we already have are being bundled together and new ones are being added to complete the picture. As stated in the report by our fellow Members, in view of the novel nature of this structure, ambitious provisions with regard to transparency and budgetary and financial accountability need to be applied. We need a detailed overview of the tasks and of the staff employed in the EEAS. In order for the budgetary sovereignty of the European Parliament to also extend to the EEAS, the service must be incorporated into the structure of the Commission, and the European Parliament, as the budgetary authority, must be provided with the all information to enable it to scrutinise the accounts efficiently. The discharge of the Council remains on our agenda. The EEAS can only bear its name if all of the Member States are fairly represented within it. On the other hand, of course, the qualifications of the candidates must take priority. This leads me to the proportion of women represented. It is far too low for my liking and I call for qualified women to be found for these positions. They do exist. Elmar Brok (DE) Mr President, Baroness Ashton, Commissioner, ladies and gentlemen, Frank Sinatra was referred to as 'the Voice'. However, what would he have been without a big band? You, Baroness Ashton, are now the voice of Europe, and with the External Action Service, you are getting a splendid orchestra. I hope that you will make use of this orchestra to bring Europe's voice to the fore and to protect our interests. Since Europe's first priority is to safeguard peace in Europe, the next major task, in view of the international challenges - from energy security right up to combating terrorism, globalisation and much more - is to look after Europe's interests in the world. You and this service will have a special role to play in this regard. Therefore, the progress that we make in the interests of our citizens will depend very strongly on your work and that of your orchestra. In this process, we have succeeded in enhancing Parliament's cooperation, control and right to information, including in the area of the budget. We have succeeded in safeguarding the Community character of the policies that are Community policies and also in ensuring that more than 60% of the staff must be Community officials. I am certain that, in contrast to the Council, we have managed to introduce better geographical balance and gender parity. The governments did not do this; we did their job for them. Moreover, if this is now legally binding and a review must also be carried out in 2013, then it is an excellent achievement by this House - a good compromise that we have reached between the institutions. This instrument must also be observed by us. We will do this with the necessary flexibility, but we will also exert pressure to ensure that you, Baroness Ashton, are able to succeed in your task. You will have our support in this, but you can also be sure of our criticism if we do not agree, because I believe that we can only stand together on this matter if our citizens have a future. Adrian Severin Mr President, there will be no successfully united Europe without a far-sighted vision of how our common interests must be promoted outside the borders of the Union at global level. Such a vision will not last without an ambitious, accountable, efficient and 'communautarian' External Action Service. Such a service will not function effectively without staff recruited on the basis of merit. I believe most of us can agree on these principles. The devil is, however, in the detail. And it is precisely these details, which have transformed a report that was meant to be technical into a source of passionate political debate, which risks dividing us deeply. There is no dilemma between 'communautarianism' and intergovernmentalism, between merits or quotas, between old and new Member States. Nevertheless, the triumph of 'communautarianism' requires that each and every national of each and every Member State feels fairly treated on the basis of their merits. The triumph of the merit criterion must be tested by the equilibrium of the results of the selection, since God, I believe, distributed merits and sins in a balanced way to men and women, old and young, small and big, weak and powerful, westerners and easterners, etc. The fact of the matter is that some in our Union - mainly but not only among the new members - feel they are discriminated against. Even if this perception were wrong, we should still treat it with respect and care since our unity is of the utmost importance. It is not the criteria which are being questioned, but the insufficiency of guarantees that they will be properly enhanced, and of corrective measures to be applied when imbalances are obvious. I can only hope that the High Representative will correct the imbalances in the process which apparently fuelled these perceptions, and I also hope that a future European diplomatic academy, or something similar, will help us to create a corps of European diplomats who are competent and loyal to our common interest and to the European institutions. Gerben-Jan Gerbrandy (NL) Mr President, in this debate, which mainly focuses on the supervision and organisation of the European External Action Service (EEAS), we must not lose sight of the general interest of this service - which, after all, is very great. This could prove one of the greatest strides towards a truly full-fledged European foreign policy. Even in my own country, which I am afraid is becoming increasingly introverted, a transfer of tasks to this new EEAS is in evidence in the new coalition agreement. Admittedly, this has only concerned the consular tasks so far, but I am convinced that the realisation will soon come that other diplomatic tasks, too, would be best handled at European level. Mr President, today we are focusing, in particular, on the financial and organisational side of the EEAS, and that is an important aspect. Not until sufficient transparency and financial responsibility are in place will this service be fully capable of action. Therefore, I am delighted with the agreement that has been reached among the institutions to really get started. That had been at risk on account of Parliament's putting very detailed requirements on the table. Indeed, we, the Group of the Alliance of Liberals and Democrats for Europe, had opposed those somewhat. Nevertheless, I should like to congratulate the rapporteurs. A good package has been achieved, which will enjoy the full support of my group. I hope, above all, that after tomorrow's vote, this package will enable the service to get up and running very quickly. Charles Tannock Mr President, the set-up of the hybrid sui generis EEAS has been characterised by much debate, but High Representative Ashton deserves some credit for crafting a consensus on the way forward at a time when European leaders have been distracted by the eurozone crisis. British Conservatives opposed the creation of this service, fearing it would erode Britain's prerogative to exercise an independent foreign policy. Now that the service is a political reality, we will engage with it constructively in order to ensure that British interests are indeed promoted and protected. One way is by lobbying for British EU officials and British diplomats from the Foreign Office to fill posts in the service, because surprisingly, the UK is under-represented in the EU institutions. While the new service needs to be representative of the EU's 27 Member States, it must be built, first and foremost, on merit. Finally, Member States are making deep cuts in public spending. The EU must be sensitive to the need for austerity, particularly when it comes to the budget of the EEAS. Budget neutrality is vital if the European External Action Service is to gain and retain the confidence and approval of all of Europe's citizens. Jiří Maštálka (CS) The European External Action Service (EEAS) that is being set up represents a completely new instrument for institutionalising the foreign policy of the European Union. At the moment, I see two basic problems associated with this process. First, it is clear that foreign and security policy constitutes part of the sovereignty of the Member States. When decisions are made on matters of principle, the power of veto still applies, and so, in the case of major decisions, such as the intervention in Iraq or the secession of Kosovo, there has been no European Union foreign policy in existence. The foreign service that has been created will therefore largely have a reduced agenda and, in the case of major political decisions, will only second the decisions of individual countries, or even be silent. The bone of contention is the composition of the diplomatic service, and the available information indicates that the role of the new Member States in the selection of this team has been disregarded, to put it mildly. Marta Andreasen Mr President, while the idea of having a European External Action Service was never really welcome around Europe, the EU bureaucracy managed to sell it, saying it would be budget neutral. Now we realise that it is not budget neutral, and that it will cost EUR 34 million more than the EUR 441 million originally planned. And this difference emerges even before it is fully operational. The report on the Financial Regulation calls for the Commission's chief accountant and the Commission's internal auditor to act in these roles for the EEAS, while it was agreed in Madrid that the EEAS would be a separate institution with its own heads of finance and audit. It does not look as though the agreements made in Madrid back in June were set in stone. We are now lost in a sea of confusion about the EEAS's structure. The implementation of this Lisbon Treaty novelty looks pretty disgraceful, but I must say I am not surprised. As always, however, it will be the taxpayer who pays for these 'efficiencies'. Lucas Hartong (NL) Mr President, what a sad - even tragic - day. We are discussing the financing of Baroness Ashton's new European External Action Service (EEAS). The Dutch have never been given chance to express their opinion on the Treaty of Lisbon, and now this EEAS, which will swallow up millions, is being rammed down our throats. This is an insult to democracy. The EEAS will cost us millions of euro extra in the rest of this year alone, and again next year. The political hobby of the eurocrats may well cost money but it will leave us empty-handed. Let it be absolutely clear that the Dutch Party for Freedom (PVV) will never, under any circumstances, support this monster from the vaults of the European Union. We say 'no' to the EEAS, 'no' to a European superstate, and 'yes' to true freedom and democracy shaped by the sovereign Member States themselves. Jan Kozłowski (PL) Ladies and gentlemen, when discussing the structure of the European External Action Service, we must not avoid or marginalise the question of maintaining the right geographical balance among the staff. At present, the number of employees from the countries of the 'old 15' is significantly and disproportionately greater than the number of those from the new Member States. I will quote some figures: before the last nominations, of 115 ambassadors, just two were from countries which acceded to the Union from 2004 onwards. Among the 29 ambassadors who were recently nominated, only four are from the new Member States. We must not allow such a division to become a rule in the operation of the future External Action Service. Without the right geographical representation, we are not in a position to establish a strong External Action Service which will act effectively in the interests of all of us. Neither will we be proud of such a service, as the High Representative, Lady Ashton, has said. I am also convinced that the use of a transition period, during which the disproportionally low representation of the new Member States would be gradually increased, will allow us to move efficiently and effectively towards a situation in which our objective, which is to promote the European Union as a key player in the international arena, will be achieved. Kristian Vigenin (BG) Today's session is the last one in our Parliament where we can discuss the structure, funding and general operating framework of the European External Action Service. From tomorrow, when we are due to make the final decisions, we will expect real results. I am confident, of course, even as the debate went on today, that the European Parliament will be a European institution which will help, encourage and pass on its ideas to the new service so that it will be really effective and successfully create a more active, visible role for the European Union on the international stage. In fact, the European External Action Service is perhaps the most visible result of the Treaty of Lisbon. All of us who supported this treaty would like to see this service, too, as a successful project. Let me tell you, Lady Ashton, that you inherited a heavily imbalanced administration and it has transpired, unfortunately, that the main criticisms were somehow levelled at you. Indeed, at the start of this year, since when you have been High Representative and Vice-President, new Member States had just one head of delegation in the European Union. I want to challenge outright the notion that there is any conflict between qualifications and geographical balance. On the contrary, I believe that geographical balance goes hand in hand with higher qualifications. This is why we hope that your commitment will be implemented from now on. Alexander Graf Lambsdorff (DE) Mr President, the European External Action Service is one of the most important decisions in the Treaty of Lisbon. It is now only six weeks until Baroness Ashton will no longer primarily be the Minister responsible for establishing an EU foreign ministry; she will instead be the Foreign Minister for Europe, and that is a good thing. This will commence on 1 December and we wish you every success in this regard. We have had many debates and we have achieved a great deal. It was a fruitful political battle. The lack of democracy associated with the old common foreign and security policy has been eliminated, there is a greater degree of accountability and the quality of the public debate has improved. There will be more stringent budgetary control, the prerequisites for a genuine team spirit have been created and national diplomats can, if they so wish, remain in the European External Action Service. There will be no geographical quotas - you could sometimes get the impression that this is the most important issue here, but it most definitely is not. Germany, in particular, would benefit greatly from a quota, but I am nevertheless against this. A common form of training will be provided. I believe that the prerequisites for a successful EEAS are in place. In other words, the European Parliament is almost happy. We would be really happy if you were now to take advantage of the opportunity and actually establish the appropriate structure for conflict prevention and crisis management that has been promised. Then we would have European added value right from the start. Mirosław Piotrowski (PL) We are distressed to see that the proposals of the majority of the members of the Committee on Foreign Affairs concerning balanced geographical representation in forming the Union's External Action Service are encountering serious problems and outright determined resistance. Difficulties are also evident in developing principles for recruiting personnel for Union diplomatic offices. The principle of solidarity and representativeness, which has guided the Union for a long time, must not be obscured by the selfishness of some of the large Member States. The distribution of positions in diplomatic offices lies in the hands of Mrs Ashton, who is present, today, and who is making appointments exclusively on a discretionary basis. Out of the well over 100 diplomatic offices around the world, the sixth largest Member State of the European Union, Poland, has been given only two. It should, therefore, be asked what criteria guided the Commissioner when she distributed appointments in this way. I would like to remind everyone that it is, actually, our House which decides the structure of the budget for shaping Union diplomacy. Raffaele Baldassarre (IT) Mr President, after the adoption of the Council decision establishing the organisation and functioning of the European External Action Service, we are today called on to make that decision operational by amending the Financial Regulation and the Staff Regulations of Union officials. In that respect, I would like to focus on an aspect of the report that has involved us in difficult negotiations: the issue of geographical balance in the composition of the European diplomatic corps. Some Members would, in fact, have preferred different criteria for the selection of staff, based on country of origin and citizenship. Such proposals have been avoided by means of balanced compromise amendments, which have been able to take geographical and gender balance into account without imposing country-based selection criteria. The selection of country-based quotas would not, in fact, have been a suitable or desirable solution. After over 50 years of European integration, the Union's first real diplomatic corps is now being created. It has to be put in a position to be able to develop a common foreign policy and serve the Union's interests on the international stage. For it to accomplish this task, it is crucial that its staff represent the Union and not the Member States of which they are citizens or have been diplomatic officers. That is the line that the Committee on Legal Affairs took yesterday when adopting the Rapkay report, and that is the line that I hope will continue to be taken in the vote in plenary. Zoran Thaler (SL) We need a strong European Union, a European Union of all 27 Member States, not just a minority. We wish the European External Action Service (EEAS) every success. We, the citizens of Europe, need it, the European Union needs it and the whole world needs it. How do we ensure that the EEAS becomes a service for all citizens of the European Union? How do we ensure its efficiency and success, and its status as the genuine crème de la crème of Europe? Only if it recruits diplomats of all, I repeat all, nationalities of the European Union. There is no greater threat to the strength and unity of the European Union than a situation where the EU is, in the main, represented by citizens of only six nationalities. Two thirds of the current service, inherited by Mrs Ashton, have been recruited from just six countries. What about the remaining 21? What about the new Member States? I therefore regret the fact that we will not be adopting the provisions adopted by the Committee on Foreign Affairs and the Committee on Budgets, as that would help us rectify the worst example of imbalance in at least ten years, I repeat ten years. We need a strong European Union of all 27 Member States. Marek Siwiec (PL) An absolutely exceptional procedure is ending, today - the procedure of establishing a new European institution. I represent the new Member States, and have watched with fascination to see what the essence of integration is like in practice, what the pushing and shoving between various institutions is like and how, finally, something has been born which is intended to consolidate, by a common foreign policy, that which is so much lacking in the European Union. It has proved possible, and Parliament has been part of it. We are very proud that we have been actively involved. The new service is a service of the entire European Union, and not of just one institution. However, this integration has, in addition, been about integration of the new countries with the old ones. Let us say this frankly - the examination result is partially good. If, today, there are questions and doubts, it is because the Commissioner, the Vice-President of the Commission, has to ensure that all recruitment decisions are transparent and that they show that the best people are being appointed. Then I will not fight for geographical parity, because, for me, a parity of knowledge and qualifications is much more important than geographical parity, but you, Mrs Ashton, have to prove this. (The President cut off the speaker) Monika Flašíková Beňová (SK) We are talking here today about a project that is unique; we are talking about our common European foreign service. I must point out that each of the players has their line in the sand, despite which the rapporteurs have managed to draw up a compromise that is acceptable to all, and I trust the European Parliament will support it tomorrow. It rather concerns me that most of the speakers have focused on just one topic, which is geographical and ethnic representation, and few have spoken of the philosophy and idea behind this project. The European Union, ladies and gentlemen, is losing its geopolitical standing and the common foreign service is the step that can put the EU back among the major great powers. I am confident that Baroness Ashton will make a selection that will truly represent not only all 27 Member States of the EU, but will, first and foremost, represent the EU as our shared project. Elisabeth Köstinger (DE) Madam President, the European External Action Service will, in future, take on the primary role in the European Union's common foreign and security policy. In order for it to do justice to this role, clear rules are needed to allow the EEAS to do its job smoothly and efficiently. I would, in particular, like to highlight the monitoring guarantee for the financial transactions of the EEAS, which were clearly dealt with in the report by Mrs Gräßle and Mr Rivellini. The key elements are, above all, the annual statements of assurance and activity reports that are to be presented to Parliament, as well as the European Parliament's power of discharge. I also welcome the approach of making the Member States liable for financial irregularities committed by the relevant staff from the individual Member States. This report has my full support and it represents an important step in the right direction. Richard Howitt Madam President, I shall start off by congratulating the High Representative today for upholding the long parliamentary tradition of crossing the floor. Most politicians who do that end up losing friends, but I am sure today she has won them. There will still be some people in this House who have counted the number of minutes you have been on one side or another to accuse you of bias and, of course, I have my own questions about this new service. I want crisis management fully in, I want human rights mainstreamed and linked to trade, and I have sympathy with what many of our eastern European colleagues say, but do I have absolute confidence that you are creating this service fully in the spirit of the treaty? Do I have confidence that you will continue to bring together and to speak for all of the different interests in this European Union? Do I have absolute confidence of your lifelong commitment to the principles of equality and representatives? Yes, I do, and so will this Parliament in our vote tomorrow. Ivo Vajgl (SL) Finding a compromise with regard to the financial foundations of the European External Action Service (EEAS) has been as complicated as Europe itself. Coordinating interests in every situation will be a tough job, because we are all different and because we have a different history. However, the fact remains that intelligence, experience, wisdom and good will are most definitely distributed proportionally across Europe, and that is the foundation which actually connects us and which opens up the future for us. I think it would be a very good thing if, in future, we paid as much attention to foreign policy, that is, Europe's role in foreign policy at a global level, as we have paid to finances thus far. This service will not be shaping foreign policy; foreign policy will be shaped by Mrs Ashton, in cooperation with other players, amongst whom, I can assure you, Parliament is a major stakeholder. I wish you, of course, every success in you work. Franziska Keller Madam President, I want to come back to the issue of the added value that the External Action Service can deliver. I think one of the added values that it can, and indeed must deliver, is on policy coherence for development which Mrs Ashton has committed to. This priority needs to be reflected in the staff policy, and especially in training, as well as in development in general, human rights and conflict prevention. Sensitivity for these matters cannot be achieved by proclamation but needs thorough commitment and thorough training. That is what we want to see from 1 December onwards. Jaroslav Paška (SK) The European External Action Service is gradually developing its role. Today, we are debating the funding for its activities. In this context, it is necessary, Baroness Ashton, to be aware that the funding for the work of all European institutions is provided by the individual Member States of the European Union. Even the European External Action Service will ultimately survive only on the money from the 27 Member States of the EU, and you must, Baroness Ashton, be well aware of this fact. Even though we demand professionalism, quality and experience, above all, when selecting diplomats for this service, we cannot completely abandon the principle of balanced geographical representation from the individual Member States. An absence of representation in the important external activities of the EU might provoke feelings of injustice or injury among the countries affected. I would therefore like to ask you, Madam High Representative, to take a sensitive approach to the selection of diplomats. Francisco Sosa Wagner (ES) Madam President, we all agree that the External Action Service is an historic opportunity for European integration. However, we need to have a broad perspective on it, as this is not the time for internal battles about resources being transferred or being retained in the short term, or for wars between the different European institutions. Instead, what we need now is to have a general view of what the European Union has to be in the world; in other words, we need to do exactly the opposite of what happened a few days ago when the Nobel Peace Prize was awarded, when too many voices were heard from Europe, which were not all brave voices. I should point out that one of the exceptions to this was the President of this House, Mr Buzek, who produced a brilliant and commendable statement. Catherine Ashton High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy/Vice-President of the Commission. - Madam President, very briefly from the other side of the Chamber - and I hope I have sat for the right number of minutes - I would again like to thank the honourable Members very much for a debate which I have listened to with great interest. I take away with me the strength of feeling on geographical and gender balance within the context of a service that is truly European, appointed on merit. I take away with me the need for people to see our working crisis management enhanced and to see it properly reflected in the European service. I take away with me what I have described as a 'silver thread' of human rights that must run through everything that we do in the service; and I take away, again, the reminder of the economic backdrop against which I am pulling this service together, and the desire that honourable Members have to see an efficient service that uses resources properly and effectively. Most of all, after what has been a long journey of many months, I take away the desire of this House to see the service come into being, to reflect the needs of the constituents you represent, and to be a service that will serve them well. It is my promise to you to try and reflect that in everything that the service does. Janusz Lewandowski Member of the Commission. - Madam President, I shall give a short reaction to Ms Andreasen - who is already absent - on the principle of budget neutrality. It is our hope that the principle should establish itself in the longer run, with savings in the national diplomatic services, in the Commission and in the Council, and with the same internal auditor and accounting officer for the Commission and for the External Action Service. It is a good solution for the time being, to be revised by 2013, and the Financial Regulation does not prejudge the revision. In the hope of a good positive vote tomorrow, I will abstain from further comment. Maroš Šefčovič Vice-President of the Commission. - Madam President, I, too, would like to thank the honourable Members for their support and for the very positive atmosphere in this debate, and it is also very important to thank the Council for their important input into the whole exercise. I think that this positive atmosphere has brought us very close to the historic decision of tomorrow. So, let me once again express my gratitude to Parliament's rapporteurs and representatives because they made the positive atmosphere here this morning possible. I would like to use this opportunity to wish Cathy and her new service luck and success and to wish all of us a strong, coherent and coordinated EU foreign policy because I am sure that, with Cathy and the EEAS, the EU will further increase its influence on global affairs. In conclusion, let me reiterate that the Commission is ready for close cooperation from the start and for the best of synergies that our institutions and Member States can achieve together. Bernhard Rapkay Madam President, after my speech at the start of this debate, I actually only have two more comments to make. The first, which I quite deliberately left to the end of the debate, is that I would like to thank all of the shadow rapporteurs for their friendly and constructive cooperation. It is quite simply easier to negotiate when you know that your colleagues support you. For that reason, these were not the most difficult of negotiations. My second comment, however, is one that I would like to reiterate with regard to what has repeatedly been at the centre of this debate, namely, the question of geographical balance. Mrs Neynsky stole the show by saying that the compromise states nothing at all about this. I would simply suggest that, once we have adopted this, she quietly and calmly reads the text. Read the text! Reading the text will enlighten the mind. Then you will see that the compromise most definitely does contain statements - and indeed very strict, legally binding statements - on this matter. Then all of your concerns should, in fact, be dispelled. Roberto Gualtieri Madam President, ladies and gentlemen, I think the genuine satisfaction that has emerged in this debate shows that Members were aware of just how difficult yet important the task facing us was. How to unify functions associated with different policies and subject to different decision-making procedures in order to make the European Union's external actions more consistent, without endangering the communautaire nature of certain policies, but embracing the contributions of bodies operating in the field of the common security and defence policy, was not merely a problem of European law or administration science or a test of the power relations between institutions. Instead, it was a necessary condition if we were to endow the High Representative with an instrument that could enhance Europe's potential on the world stage, strengthen its role as a civilised power, and allow us to act more effectively in the Middle East, the Horn of Africa, the Caucasus or the Balkans. Well, I think we have risen to the challenge marvellously, and so our satisfaction is fully justified. The High Representative will, I believe, enjoy Parliament's exacting support as she performs her duties. President The debate is closed. The vote will take place on Wednesday, 20 October at 12:30. Written statements (Rule 149) Sebastian Valentin Bodu This vote highlights that there is no equality between Member States and no solidarity within any political group. The approval of the amendment tabled by the Group of the Progressive Alliance of Socialists and Democrats in the European Parliament, which will introduce 'merit' as the criterion for selecting the EU's Heads of Delegation (the diplomats who will represent the European Union in third countries), will show us, once it has been implemented by the European External Action Service of socialist Catherine Ashton, that Romania and other new Member States will be left empty-handed. I am disappointed that even this time, we have not been able to reach a consensus among Romanian MEPs promoting Romania's interests. I would have expected Adrian Severin, as a former foreign minister (albeit for only a few months), to support the introduction of some clear criteria regarding the allocation of Head of Delegation posts (number of inhabitants, number of seats in the European Parliament and the weighting of votes in the Council), instead of a highly subjective and vague criterion based on 'merit'. Especially because, as far as I am aware, intelligence is spread evenly across the EU and we do not have all the clever people gathered in the West, with only the idiots left in the East. When it comes to diplomacy, Romania has representatives who deserve to take up positions as Heads of Delegation. Vasilica Viorica Dăncilă The European External Action Service must contribute to meeting its objective stipulated by the Treaty of Lisbon - implementing the EU's external actions efficiently and consistently. The current procedure for selecting staff is protracted and complicated, with positions being taken up gradually until the number of staff required to make the service fully operational is reached. A number of new EU Member States, particularly the last two which joined in the last wave of enlargement, are under-represented on the foreign relations side within DG RELEX. Lady Ashton has already expressed her desire for the EEAS to be made up of the best officials selected on the basis of professional criteria, and not according to countries of origin. Let us remind Lady Ashton that all EU Member States enjoy the same rights and, therefore, they must be sufficiently represented in the structures of the new European diplomatic service, both at the headquarters in Brussels and in the EU delegations. We therefore urge Lady Ashton to bear in mind that the European Union has 27 Member States. They must be able to contribute through their representatives in the EEAS to achieving the EU's foreign policy objectives and to ensuring this institution's credibility in the eyes of all European citizens. Lidia Joanna Geringer de Oedenberg The Rapkay report on amending the Staff Regulations in the context of establishing the European External Action Service, the EEAS, is a very important document on the road to creating a Union foreign policy. In the few days before adoption of the report, the matter of geographical balance proved to be a bone of contention. Fellow Members from what are known as the old countries argued that the EU diplomatic corps which is just being set up should recruit the best of the best, and that recruitment should be based only on the criteria of candidates' knowledge and experience (merit only), while as Members from the new countries, we drew attention to the fact that in our countries, too, there is no shortage of superb professionals, but that despite the passing of six years from accession, the 10 new countries are still strongly under-represented in Union structures. For example, the proportion of Poles in the European Commission Directorate-General for External Relations, which will be incorporated into the EEAS, amounts to only 2%. The concept of geographical balance, in the version proposed by the rapporteur, is, in my opinion, not clear enough and cannot be considered a clear legal basis for taking measures to correct this imbalance. Therefore, unfortunately, I cannot endorse the report, although apart from this question, it does contain many valuable proposals. Tunne Kelam in writing. - The European Parliament has used its new powers in a creative and responsible way, introducing new balances into the External Service's architecture. These should not be the balances of yesterday's Europe, but the balances of the enlarged EU that are reflected in amendment seven. I am happy that the High Representative has taken on board most of Parliament's proposals, including the principle of parliamentary supervision. It is crucial that the issue of geographical balance has been addressed comprehensibly, and in a legally binding way, which means that in case of serious problems, it is enforceable by law. We are not rivals to the Commission, but allies, and can succeed only in mutual partnership. As for the substance, I would stress the future responsibility of the EU delegations to monitor the human rights situation in a given country, including regular contacts with the Sakharov prize winners and candidates there. It is in our common interests to make the EEAS operational in 2011. We look forward to the High Representative's report to the European Parliament on its implementation in two years time and are prepared to make the necessary modifications. Krzysztof Lisek Mr President, ladies and gentlemen, I hope that appropriately drawn up regulations relating to the European External Action Service will ensure that it functions in an effective and productive manner. Building such a complex entity, which deals with an essential and increasingly significant area of competence of the European Union, is no mean task in today's global reality. It is particularly vital to ensure that the work of the service serves to strengthen Europe's position. To this end, we must ensure that extremely well qualified people, with the relevant skills and experience, join its ranks, so that representatives from all the Member States will be able to participate in the implementation of the European Union's foreign policy. I welcome the fact that Mr Rapkay's report takes into account issues such as the promotion of equal opportunities for the under-represented gender in certain function groups and a geographic balance in the recruitment of European External Action Service employees. A well-organised service, which employs the foremost experts from all the Member States, provides an opportunity for the European Union to gain importance and to make full use of its potential on the international stage. Petru Constantin Luhan We are at the final stage in making the decisions which will enable the European External Action Service to be launched. I support a compromise on the Staff Regulations and Financial Regulation which will allow the High Representative to have a service up and running this December. However, this support does not equate to giving carte blanche. The High Representative must meet her commitment, already reiterated on a number of occasions, to ensure that Member States such as Romania, currently under-represented in the Commission's and Council's foreign affairs structures that will be transferred to the EEAS, are fairly represented in the European External Action Service. This is not a matter of exerting national control over the EEAS, but of an interest in having geographical balance included as a criterion for recruiting staff to the service. This criterion and competence are not mutually exclusive. Andreas Mölzer Mass protests and strikes in reaction to harsh austerity measures are currently crippling France. If the excessive administration is also increased at the same time, as has happened in Greece, with the government expanding despite the need for rescue packages, then the people in Europe will quite rightly be annoyed. The EU has hitherto always boasted that it has a lean administration - which, of course, is not true if we take into account the separate agencies. Fifty directors-general with a princely EUR 17 000 per month for an initial 30 employees, 73 promotions to the position of director - we could easily get the impression that this is a self-service shop. Of course, it is important for an EEAS employee to have the right qualifications. In this regard, gender quotas, for example, do not serve any useful purpose. However, as the saying goes, 'he who pays the piper calls the tune', so it makes sense not to offend the net contributors. The refusal to increase the use of German as a working language in the EEAS has already created some diplomatic rifts. It is not a good idea to widen them. The EEAS will have to ensure that the EU is no longer merely an extension of the United States, because up to now, we have allowed the Americans to interfere in sensitive EU matters, such as the forced enlargement to include Turkey, and, as a result, have neglected important partners like Russia. The world order no longer consists of these two powers alone; there are also emerging powers like China. We must not overlook that fact. Kristiina Ojuland in writing. - I am glad to welcome the formation of the European External Action Service after thorough and intricate debates. It is a long-awaited measure towards consolidating the position of the European Union as a proficient global actor. However, I am somewhat disappointed that although appointments to the EEAS will be made using a thorough selection procedure based on merit and having regard to gender and geographical balance, it still does not guarantee proportional representation of nationals of all Member States. It should be noted that while pooling human resources from the Commission, the Council and the Member States, one third from each, some Member States are still under-represented in the Commission and the Council, which might result in an implicit imbalance in the service. I fully agree that the service ought to be made up of competent professionals, but I am also more than sure that there are suitable candidates equally from both genders and from all the Member States. The fact that the European Union is an egalitarian organisation of 27 Member States should be clearly reflected in the composition of the European External Action Service in order to put our values into practice. Ioan Mircea Paşcu in writing. - The final steps in creating the EEAS have been discussed today and will be voted tomorrow. There were tough negotiations between the three pillars of the Union: the Council, the Commission and the Parliament, so each, even if not completely satisfied, saw its main interests safeguarded. During the entire process, emphasis was placed inevitably on the national representation of the Member States in the staffing process. Things were not helped when, in spite of the ongoing negotiations to set its rules, the process continued unabated and, as a consequence, only some countries have seen their representatives getting the positions they were seeking. However, I think that the main challenge to the new service lies less in composition than in substance: if we want the members of the EEAS to be truly European, then we will have to provide them with a truly European foreign policy to implement. In that respect, both the multi-polar structure of the international system and the current crisis are important obstacles to be dealt with vigorously. Otherwise, the EEAS will only pursue the national objectives of the individual members. Georgios Stavrakakis The European Parliament has proven to date that it clearly supports both the establishment and the swift commissioning of the European External Action Service. I think that the compromise reached with the Council on Parliament's rights is a satisfactory compromise for all concerned. It makes sense and we need to have activity reports from the heads of the delegations during hearings before the competent parliamentary committee during the procedure of exchange with the Council. The EEAS also needs the same internal auditor and authorising officer as the European Commission for the purposes of financial control. Finally, it is important that the Member States have committed to fully supporting the EU in the enforcement of any budgetary liability of temporary servants and in agreeing to create separate lines for CFSP expenditure, at least for major missions. We feel that the compromise achieved will help enormously in achieving more transparent, sound and effective administration of spending by the EEAS under the Community budget.

O futuro da parceria estratégica África-UE no período que precede a 3.ª cimeira África-UE (debate) Presidente Seguem-se na ordem do dia as declarações do Conselho e da Comissão sobre o futuro da parceria estratégica África-UE, no período que precede a 3ª cimeira África-UE. Olivier Chastel Senhora Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, em primeiro lugar, muito agradeço esta oportunidade que me proporcionaram de falar sobre a próxima cimeira UE-África, que sei ser do interesse da maioria dos deputados. Se a primeira cimeira, realizada no Cairo em 2000, lançou o processo de cooperação continental, a segunda, que teve lugar em Lisboa em 2007, definiu o novo programa para as relações UE-África. A terceira, em Trípoli, deveria consolidar a nossa parceria estratégica e produzir, finalmente, resultados concretos. É sobre as questões de paz e segurança que o papel de liderança, desempenhado pela União Africana, se reveste da máxima importância. No Sudão, a União Africana foi a primeira a enviar uma missão de manutenção da paz. No Darfur, graças ao painel liderado por Thabo Mbeki, a União Africana está a assumir um papel global de liderança política. O progresso que tem sido feito recentemente na negociação de um acordo-quadro Norte-Sul constitui um passo importante rumo a uma transição pacífica. O destacamento de representantes da União no quadro de uma missão de observação eleitoral evidencia claramente a nossa determinação em contribuir para assegurar uma transição pacífica no Darfur. Na Somália, a AMISOM, a Missão da União Africana na Somália, é o único actor presente no terreno, em Mogadisho. Quanto a golpes de Estado, a regra de tolerância zero aplicada pela União Africana oferece protecção e desempenha um papel decisivo no restabelecimento da ordem constitucional. A União Africana tornou-se, no continente africano, a organização que estabelece as normas, não só nesta esfera como também na esfera da governação política e no processo de integração económica. A União Africana proporciona o enquadramento político que permite aos seus Estados-Membros e às comunidades económicas regionais incentivar as trocas intra-africanas e as infra-estruturas transnacionais. Com a União Africana, pode hoje falar-se de uma integração plena da Nova Parceria para o Desenvolvimento de África, incluindo o programa de desenvolvimento socioeconómico. Este processo interno avança lado a lado com as reformas postas em prática nas estruturas de governação internacional em matéria de representação africana. A União Africana está bem posicionada nesta questão para coordenar posições africanas na esfera internacional. Sobre as alterações climáticas, por exemplo, o Primeiro-Ministro da Etiópia foi mandatado pela União Africana para falar em nome de África no plano internacional. A União Africana tornou-se indispensável à União Europeia numa série de casos, nos quais precisamos de soluções e contribuições de África, quer se trate de um caso de manutenção da paz, de migração, de narcotráfico, das alterações climáticas ou do Tribunal Penal Internacional. O Continente Africano também oferece oportunidades que a União deveria explorar, por exemplo, a cooperação nas relações no sector energético, o Tratado sobre o Comércio de Armas e as perspectivas oferecidas pelo sector privado, para citar apenas algumas. Um dos desafios no âmbito da cooperação entre a União Europeia e a União Africana prende-se claramente com o Tribunal Penal Internacional. Os nossos parceiros africanos contribuíram para a sua criação e esta cooperação continua a ser essencial para este objectivo político, que é de primordial importância para a União Europeia. No entanto, criticaram a forma como foi tratado o caso do Presidente al-Bashir do Sudão e o facto de o Conselho de Segurança não ter invocado o procedimento de suspensão, o que levou a União Africana a distanciar-se do Tribunal. Quanto à União, é evidente que permanecemos totalmente a favor da independência do Tribunal e só podemos confiar o assunto ao Conselho de Segurança, se estiver em causa um possível procedimento de suspensão. Na próxima cimeira, iremos expressar claramente a nossa opinião, sabendo perfeitamente que a cimeira não trará uma mudança na posição da União Africana, que também já ficou claramente estabelecida. A Europa continua a ser o parceiro mais importante de África. O grau de cooperação, em termos políticos, económicos, institucionais e de desenvolvimento, é sempre superior ao de qualquer outra parceria regional ou de qualquer relação com um governo nacional. No entanto, a União não deve subestimar o rápido crescimento da participação dos parceiros emergentes. A União deve estar satisfeita com este novo contexto, porém, por ele ter um efeito sobre as relações com África, insistimos também em que se dê uma atenção renovada aos elementos conhecidos que compõem os nossos trunfos e conferem valor acrescentado, para garantir uma melhor coordenação e dar prioridade a situações vantajosas para todos. Enquanto União, encontramo-nos numa situação institucional sem igual no mundo: duas Uniões que têm como objectivo a integração regional e que desejam contribuir para o advento de um sistema multilateral de governação global. A União Africana segue, com interesse, a génese das novas instituições criadas por força do Tratado de Lisboa. Uma África que está à vontade, cortejada por múltiplos parceiros que fazem propostas pela primeira vez, e de facto pela primeira vez após um longo período, prometendo perspectivas de crescimento, desejará claramente ser tratada como um igual. Por conseguinte, a preparação da Cimeira prossegue. As discussões com os nossos anfitriões da Líbia e com os nossos homólogos da União Africana têm sido úteis. Muitos foram os líderes, tanto da Europa como de África, que confirmaram que irão participar ao mais alto nível. As principais discussões na cimeira serão sobre o seu tema central: o investimento, o crescimento económico e a criação de emprego, bem como sobre vários temas secundários associados. Esperamos que essas discussões conduzam a resultados concretos. Os participantes no diálogo político a nível ministerial, que decorreu no Malawi, conseguiram finalizar o comunicado da cimeira, a declaração de Trípoli e o plano de acção conjunto para 2011-2013. Este último representa uma base sólida para os nossos esforços futuros, garantindo um bom equilíbrio entre as prioridades de desenvolvimento tradicionais - infra-estruturas, Objectivos de Desenvolvimento do Milénio, os temas políticos - paz e segurança, governação democrática e direitos humanos, migração, mobilidade, emprego e as novas e promissoras esferas de cooperação, como as energias renováveis, alterações climáticas, tecnologia da informação e espaço, para citar apenas algumas. Finalmente, gostaria de vos dizer, em nome do Presidente Van Rompuy, que saúdo calorosamente a participação positiva do Parlamento nas discussões sobre o futuro das relações entre África e a União Europeia e congratulo-me com o encontro entre o Parlamento Europeu e o Parlamento Pan-Africano, que terá lugar em Trípoli a 27 de Novembro, ou seja, pouco antes da cimeira. Esta reunião constituirá uma excelente ocasião para a elaboração de recomendações básicas para o debate em sessão plenária que terá lugar durante a cimeira. Estou igualmente satisfeito com o teor do debate de hoje e aguardo com interesse as vossas opiniões. Andris Piebalgs Senhora Presidente, é verdade que alcançar os Objectivos de Desenvolvimento do Milénio e vencer a pobreza continua a ser o objectivo central da parceria da Europa com África. Mas as nossas relações vão muito além disso. As possibilidades de cooperação entre os dois continentes são enormes. No início deste mês, a Comissão apresentou propostas sobre como consolidar a nossa relação, adicionando-lhe força e incidindo na inclusão e crescimento sustentável a longo prazo. A cimeira de Trípoli será uma excelente ocasião para discutir formas de melhorar a nossa cooperação nesta matéria. A Comissão considera que existe uma necessidade de reforçar o diálogo político e estratégico para além de cenários de desenvolvimento tradicionais. A UE e a África devem cooperar bilateralmente e também trabalhar em conjunto na cena internacional para promover o interesse comum: lutar contra as alterações climáticas, progredir rumo aos ODM e promover a paz e segurança, a governação democrática e os direitos humanos. Este objectivo serve para assegurar que ambos os lados poderão enfrentar conjuntamente os desafios globais que vão dominar os trabalhos da cimeira e preparar o terreno para uma cooperação mais eficaz e mutuamente benéfica. Dado a cimeira estar centrada no investimento, crescimento e criação de emprego, precisamos também de chegar a acordo sobre como trabalhar juntos para superar as repercussões da crise económica e financeira. Tal exigirá, nomeadamente, a promoção de um ambiente mais favorável aos negócios e ao investimento. Será a ocasião para olhar para sectores com hipóteses de futuro, ou seja, energias renováveis, tecnologias de informação e comunicação, ciências e outros. Estas são as áreas onde a procura africana é enorme e onde, ao mesmo tempo, a Europa tem muito a oferecer. Também podemos usar como alicerces os sucessos comuns alcançados até agora: paz, segurança e integração regional. Esta ambiciosa ordem de trabalhos exige que tudo se baseie no sucesso da cimeira de 2007 realizada em Lisboa e nos resultados alcançados desde então pela Estratégia Conjunta UE-África e pelo seu primeiro plano de acção. Partindo das lições aprendidas, a comunicação apela a ambos os lados para que se esforcem mais para superar a actual fragmentação de enquadramentos políticos e instrumentos financeiros. Importa encontrar melhores sinergias entre as políticas comunitárias, nomeadamente com a África Subsariana e a região do Mediterrâneo para garantir uma coerência real, uma maior eficácia e visibilidade. São igualmente necessárias uma melhor coordenação interna dos Estados-Membros e uma participação activa de todas as partes interessadas: Parlamento, sociedade civil e sector privado. A fim de obter melhores resultados, o plano de acção para 2011-2013 deve dar prioridade às actividades que têm um valor acrescentado regional, continental ou mundial evidente. A cimeira será uma excelente oportunidade para traçar o nosso caminho. Também exigirá mudanças do lado europeu, o que vai implicar uma melhoria na forma como a UE conduz as relações com África. Acredito que teremos de continuar este debate depois da cimeira, mas estou ansioso pelo debate de hoje, para estarmos bem preparados para a cimeira Filip Kaczmarek Senhora Presidente, os desafios comuns que se colocam perante a África e a União Europeia são claros e inequívocos. O Senhor Presidente em exercício Chastel e o Senhor Comissário Piebalgs indicaram esse facto. Não restam dúvidas de que, nesses desafios, podemos incluir a erradicação da pobreza, a paz e a segurança, a democracia e os direitos humanos, a governação global e as alterações climáticas. Também estabelecemos objectivos específicos a nível internacional - os Objectivos de Desenvolvimento do Milénio. Concordo com a afirmação do Senhor Comissário Piebalgs de que alcançar esses objectivos será determinante, nomeadamente, para a cooperação nos projectos de desenvolvimento e para o futuro de África. Formulámos também algumas metas adicionais, muito importantes para as relações mútuas entre a União Europeia e África, a saber: melhorar a já de si boa qualidade de governação política e uma governação eficaz, honesta e sustentável dos recursos naturais e económicos. Contamos, por exemplo, que a parceria entre a União Europeia e África, bem como estratégias e medidas comuns, irão produzir efeitos definitivos. Esperamos, por exemplo, que o crescimento económico observado em muitos países africanos promova a inclusão social e reduza o nível de pobreza e as desigualdades sociais. Por conseguinte, queremos, de facto, criar as condições para o investimento e comércio e, consequentemente, para a criação de novos postos de trabalho. Esperamos também que esse desenvolvimento seja sustentável, ou seja, que leve à construção de uma economia eficaz, ecológica e competitiva. Um aspecto que também ocupará sem dúvida uma posição de grande relevo na cimeira é o enorme potencial, ainda por explorar, que a África possui no domínio das energias renováveis: hídrica, solar, eólica, geotérmica, biomassa, entre outras. Todos estes recursos representam um certo potencial que não foi inteiramente aproveitado até hoje e que, como acontece com outros aspectos do potencial de África, nem sempre reverte a favor das populações locais. Centrar as atenções na boa governação e no aproveitamento deste potencial irá, ou poderá, conduzir a uma mudança qualitativa. Monika Flašíková Beňová Senhora Presidente, a única parceria intercontinental constituída pela União Europeia é a parceria estratégica com África. Ao ler o texto publicado pela Comissão com vista à próxima cimeira, não pude deixar de notar o tom demasiado positivo do mesmo, ou seja, que o documento foi redigido com um optimismo excessivo. A realidade, porém, está muito longe de justificar esse optimismo. Para vencermos os problemas existentes, importa que os abordemos com toda a franqueza. Em África subsiste uma atmosfera de desintegração. O mandato político da União Africana é fraco e o continente africano continua dividido, mesmo em termos económicos. Os acordos de parceria económica entre a UE e os países africanos não produzem resultados satisfatórios e as comunidades económicas regionais africanas tornam ainda mais confusa toda a situação. Em suma, não é possível considerar a África como um todo. Por outro lado, a União e os seus Estados-Membros não têm políticas coerentes em relação a África, e assumem muitas vezes uma atitude paternalista ou utilitária relativamente às parcerias. Assim, o relatório deveria contemplar estes aspectos. Charles Goerens Senhora Presidente, o momento actual, marcado pela crise, não deveria deixar grande margem para as experiências e os métodos do passado. É fundamental falar nos problemas reais, se queremos evitar que esta cimeira UE-África se transforme numa iniciativa inútil. Acima de tudo, e este é de longe o aspecto mais importante, a cimeira deve abrir perspectivas às potencialidades consideráveis do continente africano. Da parte de África, o que esperamos é ouvir uma mensagem clara quanto à melhoria da sua governação, à sua capacidade de gerar valor acrescentado e à sua determinação em pôr termo à pilhagem dos seus recursos. Também devemos exigir que a África designe os obstáculos que não pode superar pelos seus próprios meios. A Europa, pela sua parte, deve desenvolver a sua capacidade de escuta e afirmar o que pode fazer pelo progresso do continente africano, bem como sublinhar o seu empenho em libertar África da escravatura política, económica e comercial. A Europa tem enormes responsabilidades nestes domínios. Se a cimeira UE-África puder contribuir para uma melhor representação de África no Conselho de Segurança e no G20, e ajudar o continente a erradicar a pobreza, a cimeira não terá sido em vão. Judith Sargentini Senhora Presidente, as relações entre a Europa e a África estão sob tensão. Na minha opinião, isto deve-se não apenas à crise económica mas também a uma visão de curto prazo da nossa parte. Pretendemos nós, a curto prazo, ver instaurado em todo o continente africano o comércio livre, e insistir na adopção do modelo de Acordo de Parceria Económica (APE) em todos os países do continente, ou queremos ver instituídas a longo prazo em África economias estáveis e em crescimento, com as quais possamos desenvolver relações comerciais mais generosas? Queremos que África mantenha os seus migrantes em casa neste momento, ou reconhecemos que no futuro as nossas populações nacionais vão envelhecer, e que nesse momento precisaremos de trabalhadores? Queremos, para já, adiar pagar a factura do aquecimento global e dos problemas que este fenómeno provoca em África, para sermos confrontados mais tarde com a instabilidade dalguns países, ou de todo o continente, e a pressão de massas de refugiados? Queremos confrontar já a China por causa da sua corrida às matérias-primas do continente africano, ou desejamos poder beneficiar mais tarde da prosperidade do continente africano? E, para começar, como podemos nós garantir que a própria África venha a longo prazo a beneficiar das matérias-primas que lhe pertencem? Que podemos nós fazer para que os cidadãos do continente africano exijam dos seus dirigentes que prestem contas? Na verdade, esta Cimeira UE-África em Trípoli também deveria servir para denunciar líderes desautorizados há muito tempo, como Bouteflika, dos Santos e Mugabe. Cabe perguntar se algum destes homens defende os interesses do seu povo. São perguntas para as quais temos de encontrar respostas. Nirj Deva Senhora Presidente, África é o continente mais rico do mundo e tem a população mais pobre em termos de rendimento per capita. Como é isto possível? Julgo que o Senhor Comissário tem toda a razão em afirmar que são necessárias acções concretas a nível regional e continental. De nada servem mais políticas de assistência, que apenas mantêm as pessoas numa situação de subsistência. Do que precisamos é de trabalhar para o crescimento económico em África, o qual só pode ser gerado pelo espírito empresarial e a educação. No entanto, a educação e o espírito empresarial só serão possíveis caso sejam criados instrumentos capazes de produzir crescimento económico. Grande parte do continente africano não dispõe de electricidade, por exemplo, ou seja, África não possui sistemas de ensino, nem redes informáticas, nem a infra-estrutura adequada para o desenvolvimento económico. É urgente dotar o continente africano de novas redes eléctricas. África precisa de água potável e de segurança alimentar. Congratulo-me com o facto de a União Africana ter adoptado uma política de tolerância zero em relação a golpes de estado, o que é fantástico, como disse o Conselho. Hoje em dia devemos olhar para África como para um tigre económico emergente e fazer com que o continente adquira meios que lhe permitam desenvolver-se. (O orador aceita responder a uma pergunta segundo o procedimento "cartão azul", nos termos do artigo 149.º, nº 8) Richard Howitt (EN) Senhora Presidente, agradeço ao senhor deputado Deva a sua contribuição. No entanto, quando afirma que as políticas de assistência europeias estão ultrapassadas, gostaria de lhe perguntar se não pensa que todos os Estados-Membros, incluindo o Reino Unido, devem respeitar o compromisso de consagrar 0,7% do PIB à ajuda aos países em desenvolvimento até 2013, preconizado pelas Nações Unidas no âmbito dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio. Se a comunidade internacional não cumprir as suas promessas quanto aos níveis de ajuda, como poderão ser alcançados os objectivos de segurança alimentar, água potável e erradicação da pobreza? Nirj Deva (EN) Senhora Presidente, estou muito grato pela intervenção do senhor deputado. Limitei-me a afirmar perante a Câmara que as políticas de assistência não acabarão com a pobreza. Apoio evidentemente os Objectivos de Desenvolvimento do Milénio e saúdo o governo conservador que, ao mesmo tempo que introduziu cortes de cerca de 30% no nosso orçamento nacional, inclusive nas verbas destinadas ao ensino, delimitou as áreas de intervenção aumentando em 27% a rubrica orçamental de ajuda ao desenvolvimento. Fico muito reconhecido ao senhor deputado Howitt por me ter dado a oportunidade de chamar a atenção para este acto extraordinário de coerência e generosidade do governo de coligação de Londres. Mas mesmo com este aumento da ajuda em 27%, e mesmo que realizemos os Objectivos de Desenvolvimento do Milénio, não conseguiremos eliminar a pobreza em África enquanto não ajudarmos os africanos a desenvolver as suas economias. A Europa não se tornou no que é hoje ao eliminar simplesmente a pobreza e ultrapassar o limiar da subsistência. Tornou-se próspera através da criação de riqueza. Não conseguiremos alcançar os objectivos pretendidos em África enquanto o continente não conseguir gerar e conservar os seus próprios meios de enriquecimento. Elie Hoarau Senhora Presidente, a União Europeia encara frequentemente os acordos de parceria económica como uma oportunidade para os países africanos. E desespera de ver tais acordos assinados rapidamente. No entanto, devemos perguntar-nos por que motivo estes países não mostram grande vontade de assinar acordos supostamente tão vantajosos. A verdade é que as opiniões divergem quanto à qualidade destes acordos. Enquanto tais divergências se mantiverem, o Grupo de Estados de África, Caraíbas e Pacífico (ACP) hesitará em celebrá-los. Não seria mais sensato aprofundar o diálogo e tentar compreender as reservas e as expectativas do Grupo de Estados ACP? Estes Estados desejam discutir a estratégia de desenvolvimento, ao passo que a Europa, muitas vezes, apenas se preocupa com a abertura dos mercados. A Assembleia Parlamentar Paritária ACP-UE deve servir para realizar essa análise. Para instituir uma verdadeira parceria estratégica entre África e a União Europeia, considero que as outras instituições europeias deveriam agir no mesmo sentido. Giancarlo Scottà Senhora Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, a terceira cimeira entre a União Europeia e a África constitui uma oportunidade fundamental para consolidar as relações entre as duas partes. Durante esse acontecimento, falar-se-á de crescimento económico, de desenvolvimento sustentável e de governação política e ter-se-ão em linha de conta diversos dossiers, incluindo uma análise do sector agrícola e da segurança alimentar no contexto dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio. Para garantir a todos o acesso aos alimentos, combater a pobreza nas zonas rurais e melhorar a qualidade da produção agrícola, é necessária a participação das organizações de produtores e das associações dos diferentes sectores, para que possam mostrar-se empenhados e conscientes e possam melhorar a distribuição e a gestão dos recursos naturais. A União Europeia deve esforçar-se por aproveitar estas oportunidades com vista a intensificar o diálogo e a cooperação em apoio da integração regional em África. Em especial, há que combater os desequilíbrios e a corrupção das iniciativas de cooperação. As responsabilidades dos governos não devem prevalecer sobre as da sociedade civil e há que garantir a participação de todos quantos estão envolvidos em estratégias de crescimento económico e social sustentável. Franz Obermayr (DE) Senhora Presidente, na cimeira UE-África vão ser discutidas iniciativas específicas para o crescimento e o emprego, o que é positivo. No entanto, um projecto absurdo como a auto-estrada transafricana, prevista para 2012, não deve avançar com o apoio da UE, porque os 500 quilómetros de estrada, a construir através da Tanzânia e do Quénia, atravessariam a maior reserva de fauna selvagem do mundo, o Serengeti. Este projecto deve ser rejeitado. Passam todos os anos pelo Serengeti milhões de animais selvagens, a caminho das reservas de água situadas a norte. Neste contexto, os cientistas têm advertido contra a iminência de uma catástrofe ecológica. Se os animais não conseguirem chegar à água, o ecossistema entrará em colapso, afectando a biodiversidade e prejudicando o turismo local, que representa 23% do rendimento da Tanzânia. Exorto deste modo o Conselho e a Comissão a rejeitarem firmemente este projecto, que é uma loucura em termos ecológicos e económicos. Devemos preservar os últimos recursos do continente africano, salvando o Serengeti pela segunda vez. Pedir-vos-ia também que assinassem a declaração escrita que apresentei contra este projecto, denominado auto-estrada do Serengeti. Cristian Dan Preda (RO) Senhora Presidente, a Cimeira União Europeia-África a realizar na próxima semana em Trípoli é uma oportunidade para reflectirmos sobre o sentido que desejamos imprimir a esta parceria que nos liga a África. Na minha opinião, a Comunicação da Comissão Europeia de 11 de Novembro é bem-vinda. Gostaria de saudar, em particular, o relevo que este documento atribui à necessidade de fazer acompanhar a cooperação para o desenvolvimento de medidas concretas susceptíveis de gerar um crescimento sustentável e inclusivo no continente africano. Com efeito, se queremos ver os países africanos tornarem-se verdadeiros parceiros da União e tomarem em mãos o seu próprio destino, o único meio de o conseguir é incentivar o seu crescimento económico. Gostaria de salientar três factores que considero de especial importância nas nossas futuras relações com África: primeiro, se desejamos fazer ouvir a voz da União Europeia em África, devemos assegurar-nos de que dialogamos com um parceiro disposto a acolher a nossa mensagem. O fortalecimento da União Africana, em termos institucionais e operacionais, constitui por este motivo uma prioridade; segundo, considero o estabelecimento de uma parceria nas áreas da paz e da segurança como aquela em que a cooperação com África melhor pode funcionar neste momento, segundo a análise tanto da Comissão como dos especialistas. Julgo ser possível, no entanto, ir ainda mais longe. Na minha opinião, devemos reforçar a vertente prevenção de conflitos, assim como os mecanismos de consolidação política, pois tanto a violência como a fragilidade de alguns Estados da região afectam obviamente a concretização dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio; por fim, gostaria de sublinhar a importância vital da instauração da democracia e do respeito pelos direitos humanos. A União Europeia e a África desentendem-se com frequência nestas matérias. O diálogo político deve, por isso, ser reforçado, e a instauração da democracia nesta região ser vista como uma questão prioritária, a levantar sistematicamente nas nossas relações com África. Joanna Senyszyn (PL) Senhora Presidente, a realização dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio ocupa um lugar central no novo plano de implementação de uma estratégia conjunta África-UE. Uma meta fundamental é a redução da pobreza, que se agravou em consequência da crise. Quase 30% da população mundial subsiste em condições de pobreza extrema, o que significa viver com menos de 1,25 dólares por dia. Mais de cem milhões de pessoas não têm acesso a água potável. Morrem de fome a cada minuto oitenta seres humanos, dos quais sessenta são crianças. Por ano isto representa quarenta milhões de pessoas, o equivalente à população de um grande país europeu. A situação é mais desesperada em África, e em particular na África Subsariana. Além de medidas estratégicas, a situação exige um reforço da ajuda imediata. Os moribundos não podem esperar. A União é o maior doador de ajuda ao desenvolvimento. Mais de metade do auxílio oficial é prestado por nós. Devemos orgulhar-nos deste facto. Devemos reforçar a nossa ajuda a África e torná-la mais eficiente. Assim, apoio a Comissão nos seus planos para aumentar a cooperação para o desenvolvimento, baseados no crescimento sustentável e em medidas para prevenir a exclusão social. Louis Michel (FR) Senhora Presidente, Senhor Presidente em exercício do Conselho Chastel, em 2007 os africanos e os europeus mostraram-se muito ambiciosos. A nossa estratégia conjunta assentava num plano de acção que continha oito parcerias estratégicas bem definidas. Na cimeira de Trípoli, será adoptado um segundo plano de acção. Pela minha parte, gostaria de salientar quatro requisitos essenciais para este plano estratégico ser bem-sucedido. Insistiria em primeiro lugar numa maior participação dos parlamentos nacionais, europeus e pan-africanos na execução desta estratégia conjunta. Segundo, deve ser estabelecido um elo mais estreito entre a estratégia conjunta e o Acordo de Cotonu. Terceiro, para produzir resultados, a cimeira de Trípoli, consagrada ao investimento, ao crescimento económico e à criação de emprego, deve centrar-se na necessidade de melhorar o clima empresarial. É uma questão que tem sido evocada em vários quadrantes e que é de facto primordial. A inviolabilidade legal e judicial do investimento privado é uma das chaves do desenvolvimento económico e social do continente africano. Toda e qualquer estratégia de desenvolvimento, Senhor Deputado Hoarau, passa pela abertura dos mercados. Tudo o resto é caridade e, infelizmente, até hoje, não resultou, ou pelo menos não foi suficiente. Por último, e a concluir, gostaria de pedir ao Senhor Comissário que considerasse a utilidade de suscitar rapidamente esta questão ao nível da Comissão, elaborando propostas no sentido de garantir que as nossas empresas que operam nos países em desenvolvimento, designadamente no sector dos recursos naturais desses países, cumpram ou ajam em conformidade com o "Dodd Act" aprovado pelo Congresso norte-americano, pois esse seria um passo de gigante na luta contra a pilhagem de recursos naturais e a corrupção. (O orador aceita responder a uma pergunta segundo o procedimento "cartão azul", nos termos do artigo 149.º, nº 8) Nirj Deva (EN) Senhora Presidente, gostaria de perguntar ao senhor deputado Michel, em virtude da sua distinta carreira enquanto Comissário responsável pela pasta do Desenvolvimento e da sua vasta experiência em África, se considera poder fazer com que os parlamentos africanos - em particular as comissões de controlo público das finanças e orçamentos dos parlamentos africanos - obtenham mais poderes e um maior apoio da nossa parte, que lhes permitam investigar efectivamente o comportamento dos seus ministros e dos seus presidentes na condução dos procedimentos legislativos, bem como controlar a execução das despesas. Concorda o senhor deputado Michel com a minha opinião de que esta é uma medida muito importante que podemos tomar na prática? Louis Michel (FR) Senhora Presidente, isso seria certamente possível. Devo, aliás, dizer que a Comissão financia há muitos anos o funcionamento e as capacidades dos parlamentos nacionais nos países em desenvolvimento, precisamente para lhes facultar meios de exercerem tal controlo. Também sabereis que, noutro parlamento e noutra época, a nossa colega Glenys Kinnock defendeu uma proposta sobre a necessidade de os documentos estratégicos nacionais e regionais serem debatidos nos parlamentos nacionais, de forma pró-activa, diria até enquanto medida de precaução. Também sabereis, por exemplo, que para ser prestado aquilo que designamos de ajuda orçamental, ou seja, um requisito da nossa assistência neste domínio, a qual constitui uma prova de confiança nas instituições de um país em desenvolvimento, é que o orçamento do país em causa, e assim a utilização que este fará dos fundos de desenvolvimento recebidos, seja debatido no respectivo parlamento nacional. Julgo que a Comissão já aplica neste domínio toda uma série de requisitos e de métodos. Charles Tannock (EN) Senhora Presidente, a União Africana tem por vezes desiludido no que respeita à forma como trata os muitos problemas do continente. A UA guarda demasiadas vezes o silêncio perante a autocracia, a corrupção, a fraude eleitoral e os golpes de Estado em África. Para a UE e África aprofundarem e estreitarem a sua cooperação estratégica no futuro, não podemos deixar de afirmar da forma mais firme e sincera o que esperamos de África. Isto significa, de facto, que a União Africana se deve tornar uma organização mais responsável e determinada, com genuína autoridade moral e política. Sempre que África precisa de ajuda para debelar crises humanitárias, é evidente que devemos continuar a fornecer-lhe os recursos financeiros e humanos necessários. A UE deve manter, designadamente, um empenhamento firme na realização dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio. A UE deveria igualmente reflectir sobre os danos que inflige às economias africanas com as suas políticas comerciais e o seu regime, por vezes injustificável, de subsídios à agricultura. Mas, em última análise, só os africanos podem resolver os problemas de África. Devemos assumir esta realidade e colocá-la no centro da nossa abordagem relativamente a este continente estratégico e às nossas relações com África. Mariya Nedelcheva (FR) Senhora Presidente, não vale a pena dizer que uma estratégia conjunta é uma estratégia de definição de metas e prioridades. Tal estratégia já se encontra definida. Do que precisamos agora é de criar meios concretos para atingir as metas traçadas. Para isso, são necessárias orientações políticas claras, políticas económicas coerentes bem como critérios sociais definidos. A nível político, o respeito pelos valores democráticos e os direitos humanos continuam a ser o nosso fio condutor. Neste contexto, gostaria de convidar os nossos parceiros a ratificar tão rapidamente quanto possível a Carta Africana sobre a Democracia e a assegurar o cumprimento por ambas as partes dos compromissos nela contidos. A nível económico, a garantia de um financiamento adequado e transparente da estratégia definida e o combate à corrupção a todos os níveis são os requisitos adicionais para o êxito das nossas actividades conjuntas. Também é extremamente importante continuarmos a trabalhar para a criação de mercados regionais nos quais a agricultura ocupe um lugar de destaque. A nível social, deve ser dada prioridade ao diálogo com as ONG locais e todos os agentes da sociedade civil. Devemos dar cada vez maior relevo à política social. Neste contexto, considero que importa insistir especialmente na educação, formação e mobilidade dos jovens, com vista a relançar uma nova dinâmica global. Os nossos parlamentos, o Parlamento Pan-Africano e o Parlamento Europeu, devem comprometer-se a efectuar um acompanhamento regular dos relatórios e planos de acção anuais com a colaboração de equipas conjuntas de peritos. Os desafios que enfrentamos são múltiplos. Para os vencer, temos de ultrapassar os diferendos existentes entre os dois continentes e no seio de cada um. A Cimeira UE-África é uma oportunidade de propormos soluções conjuntas efectivas, e temos obrigação de a aproveitar plenamente. Norbert Neuser (DE) Senhora Presidente, senhoras e senhores, as perspectivas parecem muito promissoras no que respeita à Cimeira UE-África, a qual será inteiramente consagrada ao estabelecimento de uma parceria para um melhor futuro comum. Dois meses após a cimeira relativa aos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio em Nova Iorque, temos nesta cimeira uma oportunidade única de dar novos passos concretos e vinculativos na luta contra a pobreza em África. Assistimos com grande preocupação a toda a intensa actividade desenvolvida pela China no continente africano para salvaguardar o seu próprio aprovisionamento de matérias-primas, numa atitude muito semelhante à das potências coloniais. A União Europeia deve, por este motivo, pressionar no sentido de ser adoptada regulamentação que defenda o bem comum e o progresso social nos países africanos, e que contribua para criar actividades sustentáveis no continente. Neste contexto, saúdo expressamente a proposta da Comissão no sentido de instaurar controlos efectivos no domínio da gestão das matérias-primas. Em conjunto com os parceiros africanos, devemos apoiar políticas estruturais que promovam o crescimento e a defesa ambiental e ajudem as populações africanas a vencer a pobreza. Apoiamos as propostas da Comissão para a coesão social, porque elas contribuirão para criar empregos. Devemos ajudar os africanos a ganhar salários que lhes permitam viver do seu trabalho. Por fim, gostaria de salientar uma série de prioridades. Primeiro, é necessário reforçar a União Africana e as suas representações em todas as instâncias internacionais, como o Conselho de Segurança, o G20 e o Parlamento Pan-Africano. Os Objectivos de Desenvolvimento do Milénio devem ser alcançados em África até 2015 por meio de novas iniciativas. Importa assegurar que as normas sociais estipuladas pela Organização Internacional do Trabalho (OIT) integrem todos os acordos económicos e comerciais a celebrar entre a UE e África e sejam tornadas obrigatórias. Geoffrey Van Orden (EN) Senhora Presidente, o Plano de Acção para a parceria estratégica entre África e a União Europeia inclui um capítulo sobre a governação democrática e os direitos humanos, considerados "chave para o desenvolvimento sustentável". No entanto, continuamos muito longe da realização de tais objectivos. A maior prova disto foi a incapacidade de introduzir uma mudança real no Zimbabué. Em 2007, em vésperas da primeira cimeira UE-África, queixámo-nos amargamente da hipocrisia da União Europeia, que após ter decretado contra Mugabe e os seus colaboradores uma interdição de viajar e o congelamento de bens, o convidou para uma cimeira numa capital europeia, Lisboa. Agora vemos que Mugabe foi de novo convidado para uma cimeira UE-África, embora na Líbia, e aceitamos esta situação como se nada disto tivesse qualquer importância. Privar com Mugabe constitui uma afronta aos nossos princípios e contraria directamente a posição assumida pela UE. O mero facto de um governo africano ainda mostrar respeito por Mugabe representa um fracasso da nossa diplomacia em África. Senhora Presidente, permita-me fazer duas perguntas ao Conselho e à Comissão. Na Líbia, tencionam os representantes da UE afirmar publicamente que condenam a presença de Mugabe? Segundo, o que está a UE a fazer para promover a boa governação? Sem boa governação não há qualquer esperança de um futuro próspero e democrático em África. Enrique Guerrero Salom (ES) Senhora Presidente, Senhor Comissário, no espaço de poucas semanas a União Europeia desempenhou um papel de liderança em diversas cimeiras, a começar pela China, depois seguida da Ásia, Estados Unidos e G20. Em breve iremos a Cancun e na próxima semana terá lugar a Cimeira UE-África. Podemos encarar tudo isto como uma simples questão de calendário de trabalho, uma sucessão rotineira de cimeiras que realizamos todos os anos, ou ocasionalmente. Mas podíamos também pensar nestas cimeiras como uma oportunidade de progredir, de introduzir as reformas necessárias perante um mundo em mudança, em termos dos problemas que se nos colocam, das respostas que devemos dar a tais problemas e dos agentes envolvidos. É desta forma que devemos encarar a próxima Cimeira UE-África. Em Trípoli vão reunir-se 80 países, que representam um terço dos Estados membros das Nações Unidas e mil e quinhentos milhões de pessoas, ou seja um em cada quatro habitantes do planeta. Infelizmente, não se pode dizer que tenhamos proporcionalmente o mesmo produto interno bruto que os 53 países do continente africano, entre os quais se contam algumas das nações mais pobres do mundo. Que podemos fazer para melhorar as iniciativas que temos tomado? Antes de mais, centrar as nossas prioridades em mais infra-estrutura, maior segurança alimentar e mais apoio à governabilidade. Segundo, devemos concentrar os nossos instrumentos de ajuda, apoiar a sociedade civil, defender a iniciativa privada e reforçar o papel do Parlamento Europeu e do Parlamento Pan-Africano. Finalmente, devemos unir-nos a África numa série de relações estratégicas, no âmbito, por exemplo, das instituições financeiras internacionais. A reforma do Banco Mundial conferiu mais poderes aos países emergentes, mas retirou poder a África. O Presidente do Banco Mundial declarou em Abril que o conceito de "terceiro mundo" se encontra hoje relegado para os livros de história. Infelizmente isto não é verdade, mas é possível fazermos alguma coisa para que se torne uma realidade no futuro próximo. Salvatore Iacolino (IT) Senhora Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, em primeiro lugar, é importante recordar que a África é a décima potência mundial, mesmo num ano em que lembramos uma importante questão - a pobreza - que certamente afecta a África, da mesma forma que afecta também muitos outros continentes. Devemos reforçar os acordos de associação e intervir com vista à sustentabilidade económica, sobretudo através das infra-estruturas, da educação, da saúde e dos recursos hídricos, com controlos efectivos da justeza das medidas económicas decididas em relação aos países africanos e lembrando que a África é muito diferente de região para região. Há regiões com necessidades específicas, que determinam com frequência fluxos de imigrantes ilegais, por exemplo. Em contrapartida, há que adaptar os fluxos migratórios às necessidades reais do mercado do trabalho. Um diálogo construtivo pode certamente proteger os direitos fundamentais e apoiar a governação nesse continente extremamente importante. Ana Gomes (EN) Senhora Presidente, na próxima cimeira UE-África, na Líbia, os dirigentes da UE vão avistar-se com Meles Zenawi, o Primeiro-Ministro da Etiópia. A Etiópia não é apenas o segundo país mais populoso de África e a sede da União Africana mas também o parceiro, em termos do Acordo de Cotonu, que impediu a entrega do relatório eleitoral da UE em Adis Abeba em 2005, e mais recentemente em 2010, para evitar a denúncia de irregularidades e a manipulação das eleições. De que serve falar em democracia, direitos humanos e boa governação, o que a UE irá fazer com os interlocutores africanos, quando Meles Zenawi, o ditador da Etiópia, é o interlocutor para África? Jaroslav Paška (SK) Senhora Presidente, todos sabemos que as populações de muitos países africanos são hoje dependentes da assistência humanitária de países desenvolvidos. No futuro, porém, a nossa ajuda deve ser orientada no sentido de estimular o desenvolvimento económico das áreas mais densamente povoadas, para que os cidadãos dos países africanos possam mudar gradualmente, pelo seu próprio esforço, a situação dos seus países. A riqueza mineral e os recursos humanos do continente permitem que os países africanos vençam o atraso e a pobreza com uma assistência inteligente dos países industrializados. Para os países africanos gerarem emprego, grandes investimentos e conhecimentos, precisam naturalmente de maior estabilidade política, de um enquadramento legal normal e de regras aceitáveis para a actividade empresarial, condições imprescindíveis para os investidores trabalharem nos países africanos de uma forma honesta. O maior obstáculo à instauração desse clima são os bárbaros regimes ditatoriais cuja conduta desencoraja toda a pessoa decente de qualquer tipo de cooperação. É este, a meu ver, o problema que maiores danos causa às perspectivas de desenvolvimento do continente africano. É um problema que tem de ser resolvido. Andreas Mölzer (DE) Senhora Presidente, toda a gente conhece o provérbio africano segundo o qual "a pobreza é como um leão: quem não o combater será devorado". Ao olhar para a ajuda ao desenvolvimento e a actual cooperação entre África e a União Europeia, não podemos deixar de pensar que os milhões de euros que são gastos vão para a boca do leão em vez de auxiliar os necessitados. É óbvio que o continente africano padece de um vasto conjunto de males, a começar pelos muitos conflitos armados a que não conseguimos pôr termo, e no contexto dos quais o dinheiro da ajuda, que frequentemente chega às mãos erradas, acaba por desempenhar um grande papel. Segundo, o facto de as taxas de crescimento económico raras vezes andarem a par de um combate eficaz à pobreza é outro problema grave. A este respeito, devemos levar muito a sério a crítica segundo a qual a pressão exercida pela UE sobre os países africanos para abrirem os seus mercados pode vir a exacerbar a pobreza e a fome. É uma questão que merece ser discutida nas negociações da cimeira UE-África sobre os acordos de comércio livre, assim como a afirmação de que as exportações baratas de alimentos colocam em risco os meios de vida de populações inteiras. Elena Băsescu (RO) Senhora Presidente, a próxima Cimeira UE-África representa uma boa ocasião de elaborarmos uma estratégia de cooperação realista. Julgo que em termos do reforço das relações entre os dois continentes, as propostas apresentadas pela Comissão Europeia facilitarão a adopção de um plano de acção concreto nesta cimeira. As decisões tomadas pelos Chefes de Estado e de Governo reunidos nesta ocasião terão consequências para 1,5 mil milhões de pessoas em 80 países. A erradicação da pobreza, os direitos humanos e a governação económica são desafios comuns que exigem uma abordagem comum, razão pela qual é essencial que a parceria UE-África não continue a ser uma parceria entre doadores e beneficiários mas se transforme numa parceria entre iguais. Tal como defendi nos debates sobre a luta contra a pobreza, gostaria de insistir na importância da realização dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio. Considero, designadamente, ser necessária uma maior coordenação entre os quatro domínios de acção prioritários: financiamento, segurança alimentar, saúde e educação. Alf Svensson (SV) Senhora Presidente, creio que importa recordar que a própria África fez alguns progressos ultimamente, embora tenhamos consciência do longo caminho que ainda falta percorrer. A crise económica desestabilizou e continua a desestabilizar a Europa. Analisamos a vida do dia-a-dia, mas prestamos muito pouca atenção às consequências da crise económica mundial nos países em desenvolvimento. Julgo que seria muito importante proceder a essa análise e perceber até que ponto os países em desenvolvimento foram prejudicados pela crise económica. Salientaria igualmente a necessidade de facilitarmos, ou antes de melhorarmos, as condições de investimento nos países em desenvolvimento, designadamente os investimentos europeus nesses países. Não faltam ideias e projectos de investimento nos próprios países em desenvolvimento, mas é preciso que haja estabilidade. Seria extremamente positivo que a ajuda - ou o que hoje queiramos chamar-lhe - pudesse contribuir para criar um terreno fértil para as ideias, projectos e investimentos nacionais nos países em desenvolvimento. Andris Piebalgs Senhora Presidente, este debate foi extremamente rico e gostaria apenas de sublinhar alguns pontos, em resposta a algumas das questões suscitadas. Penso que seria um erro não reconhecer que a África mudou muito. O continente africano sente-se hoje mais confiante nas suas potencialidades e com toda a razão. O seu crescimento económico é um facto e, de certo modo, África tem lidado melhor do que a Europa com a crise económica e financeira. O continente africano encontra-se hoje mais organizado e robusto - mais até do que a Comissão Europeia - e tem mais poder, o que se reflecte na União Africana. No entanto, seria um erro comparar a União Africana com a União Europeia, porque são Uniões de natureza distinta e não devemos estabelecer este tipo de comparações. Uma coisa é, porém, evidente: existe uma União Africana. Importa também que África perceba o poder de que dispõe na cena internacional. Os países africanos querem alcançar uma representatividade consentânea com o caminho político que têm trilhado, o que torna esta cimeira um encontro muito especial. Esta não será, de modo nenhum, uma cimeira de doadores e beneficiários, talvez nem sequer seja uma cimeira de elevado perfil. Esta cimeira deve servir para aprofundar o nosso relacionamento. Julgo que devemos concentrar-nos em duas questões essenciais. A primeira é uma questão mais simples: a concretização dos Objectivos de Desenvolvimento do Milénio (ODM) deve ser conseguida de forma sustentável por meio de um crescimento inclusivo, motivo pelo qual abordaremos o tema da energia. É por esta razão que colocaremos a tónica na agricultura sustentável, sem a qual ficariam comprometidas as perspectivas de realizar os ODM, bem como de combater a pobreza e obter maior estabilidade. A segunda questão prende-se com um debate político muito sério. Sim, a boa governação e os direitos humanos fazem parte da agenda. Mas já não podemos dizer que uma das partes deva ensinar o caminho e a outra aprender a lição. O diálogo tem de ser recíproco, o que por um lado representa um desafio mas por outro constitui uma oportunidade. Os direitos humanos e a boa governação são para nós a trave-mestra da estabilidade nas nossas sociedades. Sem querermos pregar, devemos insistir que enquanto tais problemas não forem resolvidos não será possível realizar os ODM e erradicar a pobreza. A boa governação é o requisito essencial de todo e qualquer programa que queiramos desenvolver. No processo ex-ante, não dialogamos com governos que não ofereçam perspectivas de boa governação. Em seguida dirigimo-nos às ONG; procuramos apoiar a população por outros meios. No entanto, em todo e qualquer projecto, insistimos cada vez mais na importância da boa governação e dos direitos humanos. A sustentabilidade é outra das prioridades da nossa política. Não financiamos, por exemplo, os projectos do Serengeti. A UE não contribui para o financiamento de projectos danosos para o ambiente. Cada projecto é avaliado com base num estudo de impacto ambiental. Todos os projectos são por nós analisados numa perspectiva de sustentabilidade. Ao mesmo tempo, é evidente que não podemos esperar que um continente cuja população vai duplicar em pouco tempo não sofra consequências em termos ambientais. Mais uma vez, o nosso papel na situação actual consiste em defender um crescimento sustentável. Neste contexto, as energias renováveis são a chave deste tipo de crescimento. Considero esta cimeira muito especial. Esta cimeira que não será centrada em temas políticos mas antes na confiança que já existe, que é algo frágil. Podemos retirar muitos benefícios das nossas relações mas poderão igualmente surgir problemas graves. Estou convencido de que esta cimeira terá efeitos duradouros, porque acredito que nos concentraremos nas áreas prioritárias. Queremos perspectivar o papel político da África do ponto de vista dos africanos. Contribuímos de forma considerável para a situação em que a África se encontra hoje e estamos empenhados em apoiar o progresso do continente e, sobretudo, em encorajar a África a assumir autonomamente o caminho que tem a percorrer. Olivier Chastel Senhora Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, complementando o que a Comissão acaba de nos dizer e para concluir, gostaria de vos dizer que a terceira cimeira União Europeia-África em Trípoli deve enviar um sinal político importante para o aprofundamento da nossa cooperação com África nos anos vindouros. Queremos estabelecer uma melhor cooperação perante os desafios que se colocam aos dois continentes, explorar melhor as possibilidades comuns que as suas enormes potencialidades representam e coordenar melhor as nossas posições na cena internacional. Os dirigentes africanos e europeus não deixarão de identificar os passos que devem dar neste sentido. Ao longo do presente debate, foram identificados vários objectivos concretos, que não deixaremos evidentemente de transmitir. Todas as contribuições, em particular as dos senhores deputados, são bem-vindas. Gostaria ainda de responder a uma pergunta em particular. Alguns dos senhores deputados referiram concretamente os acordos de parceria económica que, efectivamente, constituem um tema sensível, que já na Cimeira de Lisboa, em 2007, foram objecto importante de desacordo. Dada a manifesta relutância, por parte dos países africanos, em celebrar acordos de parceria económica, alguns intervenientes pediram que seja dado por nós um sinal político de que levamos a sério a posição africana; outros defendem uma abordagem muito mais dinâmica e positiva quanto à natureza das nossas propostas. No que respeita a esta questão, a nossa opinião sincera é que devemos, nesta cimeira, tentar chegar a um acordo para reabrir as negociações neste domínio. Presidente Está encerrado o debate. A votação terá lugar no próximo período de sessões, em Dezembro. Declarações escritas (artigo 149.º) Nuno Teixeira por escrito. - A parceria estratégica África-UE estabelecida em 2007, na Cimeira de Lisboa, permitiu aos dois continentes definirem interesses e objectivos estratégicos comuns, que iam além da tradicional política de desenvolvimento da UE. Os objectivos traçados foram postos em prática pela adopção da "Estratégia Comum África-UE" e pelo plano de acção 2008-2010 que determina as oito áreas prioritárias: • Paz e segurança • Governação democrática e direitos humanos • Comércio, Integração Regional e infra-estruturas • Objectivos de Desenvolvimento do Milénio • Energia • Alterações Climáticas • Migrações, mobilidade e emprego • Ciência, sociedade da informação e do espaço. A 3.ª Cimeira África-UE a realizar-se em Tripoli, capital da Líbia, terá como tema o "Crescimento, Investimento, e a Criação de emprego" visando delinear, a longo-prazo, orientações comuns nestas áreas, salvaguardando as prioridades estabelecidas na Estratégia UE 2020. Considero que esta é uma oportunidade para os agentes económicos portugueses estreitarem a sua rede de negócios no mercado africano, contudo importa salvaguardar as questões de insegurança e os elevados níveis de criminalidade transmitidos pela comunidade portuguesa, em particular a comunidade madeirense residente na África do Sul. Importa assim, reforçar e desenvolver uma cooperação concreta e concertada, e simultaneamente adaptá-la aos novos desafios presentes nas relações internacionais.

Dispositifs de mesure contenant du mercure (débat) Le Président L'ordre du jour appelle le débat sur le rapport de María Sornosa Martínez, au nom de la commission de l'environnement, de la santé publique et de la sécurité alimentaire, sur la proposition de directive du Parlement européen et du Conseil modifiant la directive 76/769/CEE du Conseil concernant la limitation de la mise sur le marché de certains dispositifs de mesure contenant du mercure - C6-0064/2006 -. Günter Verheugen Monsieur le Président, Mesdames et Messieurs, je commencerai par remercier le rapporteur, Mme Sornosa Martínez, pour son travail sur cette proposition. Il s'agit d'une directive très importante qui s'inscrit dans le cadre de la stratégie communautaire sur le mercure, dont nous avons tout récemment débattu ici au Parlement. Il s'agit de concrétiser notre désir commun d'empêcher l'accumulation de mercure dans l'environnement. Soyons clairs: nous ne parlons pas seulement ici d'un quelconque vieux poison, mais d'un poison particulièrement dangereux car le mercure et ses composés sont hautement toxiques pour la santé humaine et l'environnement. L'objectif de la directive dont nous débattons aujourd'hui est d'empêcher la mise sur le marché de nouveaux dispositifs de mesure contenant du mercure. Si nous y parvenons, nous empêcherons le rejet dans l'environnement de 30 tonnes de mercure, une quantité qui représente une sérieuse menace pour la santé. La directive proposée interdira totalement la commercialisation de thermomètres médicaux contenant du mercure étant donné que des solutions de remplacement existent depuis un certain temps. Elle empêchera également la vente au grand public de tout autre instrument de mesure contenant du mercure. Ces propositions ont été élaborées sur la base d'une évaluation des risques et d'une évaluation d'impact complète, réalisée pour la stratégie sur le mercure et suivie de consultations de représentants de l'industrie et d'autres parties intéressées. La proposition de directive garantira la protection de la santé humaine et de l'environnement. Elle contribuera également au maintien et au renforcement du marché intérieur dans la mesure où des règles harmonisées pour la commercialisation et l'utilisation de dispositifs de mesure contenant du mercure seront applicables dans toute la Communauté. Plusieurs députés ont déposé des amendements visant à obtenir des dérogations. Je pense comme vous qu'il faut maintenir l'autorisation de la commercialisation d'instruments de mesure antiques. Ces instruments ayant au moins cinquante ans et étant principalement des pièces de collection, ils sont, en raison de leur valeur, manipulés avec un soin extrême, échangés en nombre très limité et le risque que ces objets se retrouvent dans les déchets est très faible. Je suis également en mesure d'accepter une dérogation temporaire pour les nouveaux baromètres contenant du mercure fabriqués par quelques petites entreprises spécialisées. Une période de transition de deux ans permettra à ces entreprises d'adapter leur production aux nouvelles règles afin que celle-ci ne représente plus un risque disproportionné pour l'environnement. Bien qu'un délai de deux ans me semble approprié, je tiens à préciser qu'il n'y a aucune raison pour que du mercure soit utilisé dans les dispositifs fabriqués par ces entreprises puisqu'elles peuvent atteindre des résultats identiques - et dans certains cas meilleurs - sans mercure. Aucun argument ne peut soutenir l'idée que des nouveaux dispositifs de ce type doivent contenir du mercure. Le problème n'est pas de devoir développer d'abord de nouvelles technologies de substitution: elles existent déjà depuis longtemps. Nous devons demander à ces fabricants qu'ils se conforment aux exigences de la législation européenne et je serai très ferme sur ce point. Un délai de deux ans devrait leur suffire pour s'adapter. Les choses sont par contre différentes pour ce qui est de l'utilisation d'instruments de mesure dans le secteur de la santé. Le Parlement a proposé que, par dérogation, les restrictions ne s'appliquent pas aux dispositifs de mesure de la pression sanguine et je crois en effet qu'il faut prévoir une telle dérogation. Les sphygmomanomètres sont utilisés uniquement dans certaines applications médicales et sont absolument indispensables dans certaines situations médicales où les mesures doivent être de la plus haute précision. Nous avons très soigneusement examiné cette question. Les professions médicales considèrent les sphygmomanomètres de ce type comme indispensables, en particulier dans le traitement de certaines affections mortelles, et il est donc mieux d'attendre que des substituts tout aussi sûrs et fiables soient développés avant d'étendre les dispositions au secteur de la santé. Nous ne sommes par conséquent pas encore au bout de ce processus. Au contraire, il y a encore du travail à accomplir dans ce domaine. En guise de conclusion, je tiens à dire que le processus de négociation a été caractérisé par une étroite coopération entre le Parlement, le Conseil et la Commission et que de ce fait, la Commission peut donc souscrire à tous les amendements de compromis proposés par le rapporteur, autrement dit, de l'amendement 12 à l'amendement 18. J'espère sincèrement que nous parviendrons à adopter cette directive en première lecture. María Sornosa Martínez rapporteur. - (ES) Monsieur le Président, Monsieur le Commissaire, Mesdames et Messieurs, nous sommes tous ici d'accord sur la nécessité de réduire la demande de mercure destiné à la fabrication de produits et d'accélérer le remplacement de cette substance. Il convient d'introduire, à l'échelle communautaire, des limitations à la commercialisation de tout appareil de mesure et de contrôle contenant du mercure et destiné aux particuliers et, à quelques exceptions près, au secteur de la santé. Nous devons éviter que des quantités considérables de mercure n'entrent dans la composition des déchets. De cette manière, nous contribuerons à garantir un niveau élevé de protection de l'environnement et de la santé humaine, tout en préservant le marché intérieur, conformément à l'article 95 du traité CE. Le mercure et ses composés sont hautement toxiques pour l'être humain, les écosystèmes et la nature. Considérée au départ comme un problème local et diffus, la pollution par le mercure est perçue désormais comme un mal planétaire, chronique et aigu. S'agissant de la possibilité d'interdire totalement l'utilisation du mercure pour tous les dispositifs, ce qui est l'objectif de cette proposition, il convient de souligner que les experts de la Commission consultés ont abouti à la conclusion selon laquelle les hôpitaux ont besoin d'appareils très précis pour traiter des affections potentiellement mortelles comme l'hypertension, l'arythmie et la pré-éclampsie. Or, il apparaît que les sphygmotensiomètres à mercure garantissent la précision et la fiabilité nécessaires à la préservation de la sécurité du patient. Nous proposons donc actuellement que ces instruments soient exemptés de l'interdiction, jusqu'à l'obtention de garanties complètes concernant le fonctionnement d'éventuels instruments de substitution. J'invite également la Commission à adopter des mesures à court terme afin de veiller à ce que tout produit contenant du mercure et circulant actuellement au sein de la société soit collecté et fasse l'objet d'un traitement séparé et sûr. Sans cela, cette directive sera moins efficace dans la pratique. Sa mise en décharge ou son élimination inadéquate est à l'origine de l'infiltration de mercure dans les eaux usées et, partant, de sa dispersion dans l'environnement. Le mercure se retrouve donc dans des aliments et pose un risque particulier pour la chaîne alimentaire aquatique, rendant particulièrement vulnérables les consommateurs de poisson et de fruits de mer. Comme vous l'avez dit, Monsieur le Commissaire, 30 tonnes de mercure non traitées adéquatement s'accumulent probablement dans les décharges. J'invite en outre la Commission à sensibiliser davantage la population au problème par le biais de campagnes d'information sur les risques pour la santé liés à l'exposition au mercure et sur les problèmes environnementaux qu'il peut provoquer. Je crains en effet que les citoyens ne soient pas suffisamment au courant de sa toxicité. En ce qui concerne les amendements présentés, comme la majorité des groupes politiques, j'espérais un accord - comme il y en a eu un avec le Conseil et la Commission - concernant les baromètres. L'accord auquel nous sommes parvenus prévoit une dérogation aux obligations fixées dans cette directive pour certains instruments scientifiques contenant du mercure. C'est le cas des baromètres de plus de 50 ans destinés à la vente ou à l'échange sur le marché international des antiquités. En ce qui concerne la production de mercure pour la fabrication de nouveaux baromètres traditionnels, nous avons proposé un accord, à savoir, l'octroi d'une période de transition aux fabricants afin de leur laisser le temps de se conformer aux nouvelles règles. Malheureusement, certains groupes politiques n'étaient pas d'accord, mais je crois que nous obtiendrons une majorité suffisante ici au Parlement pour adopter cette mesure. Enfin, j'espère que le Parlement signera l'accord avec le Conseil en première lecture. Il pourra ainsi être rapidement appliqué et conduire ainsi à une réduction de la demande industrielle de mercure et à une accélération du développement de substituts non nocifs pour la santé humaine et la conservation de l'environnement. En résumé, Monsieur le Commissaire, je me rallie totalement à vos propos. Je remercie d'ailleurs la Commission pour son travail ainsi que pour la possibilité offerte de parvenir à un accord en première lecture. Je remercie également le Conseil et les groupes politiques qui ont soutenu cette proposition. Martin Callanan au nom du groupe PPE-DE. - (EN) Monsieur Le Président, permettez-moi tout d'abord de rendre hommage au travail que Mme Sornosa Martínez a fourni pour ce rapport. Même si je ne suis pas d'accord avec toutes ses conclusions, nous avons néanmoins très bien travaillé ensemble à son élaboration. En mars dernier, l'Assemblée a débattu de la stratégie de la Commission sur le mercure. Elle a demandé à celle-ci de limiter la mise sur le marché et l'utilisation du mercure dans tous les dispositifs de mesure et de contrôle, mais d'accorder certaines dérogations. Elle lui a également demandé de permettre aux quelques sociétés spécialisées de l'UE qui produisent des baromètres traditionnels d'utiliser du mercure. Néanmoins, je regrette de devoir dire qu'à ce stade, la Commission a complètement ignoré les souhaits du Parlement et a continué à proposer la directive objet du débat d'aujourd'hui. Cette directive mettra fin à la production de tout nouveau baromètre. Comme tous mes collègues le savent, la commission de l'environnement, de la santé publique et de la sécurité alimentaire a adopté subséquemment un amendement, que j'ai déposé, introduisant une dérogation pour ce très ancien artisanat traditionnel européen. M. Blokland et moi-même avons déposé à nouveau cet amendement pour examen en plénière. Je voudrais faire remarquer au commissaire que nous ne sommes pas en train de parler de l'introduction générale de nouveau mercure dans l'environnement: la grande majorité de ces fabricants utilisent maintenant du mercure recyclé pris dans l'environnement pour la production de ces nouveaux instruments. Seul un très petit nombre de PME à travers l'Europe continuent à pratiquer cet artisanat traditionnel, principalement en Belgique, aux Pays-Bas, en France, au Portugal et au Royaume-Uni. Si cette directive est appliquée comme le souhaite le Conseil, ces entreprises seront presque certainement contraintes de fermer leurs portes, ce qui éliminera les lieux où les consommateurs peuvent apporter les instruments qu'ils possèdent pour les faire réparer et entretenir. N'oublions pas qu'il existe des centaines de milliers de baromètres traditionnels accrochés aux murs des habitations dans toute l'Europe. Cette directive ne changerait évidemment rien à cela, mais elle pourrait potentiellement supprimer les lieux où les gens peuvent apporter ces instruments pour les faire réparer et entretenir. L'interdiction de fabriquer de nouveaux baromètres ne mettra pas fin à la pollution. En fait, elle pourrait avoir pour conséquence une augmentation de la quantité de mercure dans les ordures ménagères, dès lors qu'il n'y aura plus de fabricants capables de réparer les instruments cassés. La législation recèle également plusieurs énormes échappatoires. Seule la mise sur le marché de nouveaux dispositifs est interdite. Rien n'empêche les fabricants de vendre de nouveaux baromètres sans mercure accompagnés d'instructions sur la manière dont les consommateurs peuvent les remplir eux-mêmes. Ceci est certainement plus dangereux que de les autoriser à continuer leur production dans un environnement scrupuleusement contrôlé et agréé. Linda McAvan au nom du groupe PSE. - (EN) Monsieur le Président, je pense qu'il est impératif de légiférer en la matière. Le commissaire a dit qu'il existe des options alternatives aux baromètres au mercure. Par conséquent, j'approuve tout ce qu'a dit ma collègue Mme Sornosa Martínez. Le mercure est extrêmement toxique. Il est bioaccumulatif et persistant dans l'environnement et il n'y a pas de niveau d'exposition sans danger. Je demande au groupe PPE-DE d'y réfléchir à nouveau. Je rappelle à M. Callanan et aux conservateurs qu'à votre conférence de parti, votre leader a déclaré que vous vouliez remplacer les produits chimiques dangereux par des produits sûrs. Le site web du parti tory dit que vous allez le faire. Pour changer les choses vous devez voter, et pas seulement dire que vous allez faire quelque chose. J'espère que le groupe PPE-DE soutiendra cette mesure très judicieuse, afin d'éliminer de notre environnement un produit chimique extrêmement dangereux. Nous avons accordé un délai supplémentaire de deux ans aux entreprises pour cesser leur production. Ce n'est pas ce que le Conseil voulait, mais nous avons ici 25 gouvernements, des experts de 25 pays, la Commission européenne et la majorité des groupes politiques, et j'espère que l'Assemblée soutiendra le rapport et sera cohérente avec le principe de substitution des produits chimiques dangereux. Marios Matsakis au nom du groupe ALDE. - (EN) Monsieur le Président, je voudrais remercier Mme Sornosa Martínez pour son excellent rapport et sa coopération avec tous les rapporteurs fictifs. Je veux également mentionner la très utile assistance de la commission de l'environnement, de la santé publique et de la sécurité alimentaire, ainsi que celle de la Commission et du Conseil lors de la formulation de quelques derniers amendements de compromis nécessaires. Comme vous le savez tous maintenant, le mercure est une substance hautement toxique que nous voulons et devons éliminer de notre vie et de la vie des générations futures, le plus vite et le plus efficacement possible. La proposition législative commencera à concrétiser la stratégie sur le mercure que nous avons adoptée en mars dernier; elle prévoit l'interdiction ou la réduction substantielle de la présence de mercure dans divers dispositifs non électriques et non électroniques. Les instruments contenant du mercure, tels que les thermomètres à usage domestique, seront remplacés par des appareils de mesure plus précis et plus polyvalents, plus rapides et plus sûrs, qui ne contiennent pas de mercure. Comme la plupart des textes législatifs, certaines divergences d'opinion sont apparues lors de l'examen de cette proposition. Heureusement, un accord de compromis rationnel a été trouvé par la plupart des groupes, mais il y encore certainement des objections de la part de certains collègues. Le problème est venu principalement de quelques collègues anglais, néerlandais et belges, qui soutenaient avec insistance qu'il fallait continuer à autoriser l'utilisation de mercure dans les baromètres modernes imitant les anciens et fabriqués par un très petit nombre de PME en Angleterre, aux Pays-Bas et en Belgique. Ceci en dépit du fait qu'une période de dérogation transitoire de deux ans ait été accordée après l'entrée en vigueur de la directive, que, à la fin de la période de dérogation de deux ans, la Commission doive examiner la disponibilité d'options alternatives fiables et plus sûres techniquement faisables et économiquement viables pouvant être utilisées dans de tels dispositifs, que les baromètres réellement anciens, c'est-à-dire vieux de plus de 50 ans, soient exclus de l'application de cette directive, et que, si l'accord de compromis en matière de baromètres est rejeté, c'est toute la proposition législative qui sera effectivement rejetée et devra repasser sur le métier. Prenez garde à ne pas vous laisser manipuler par ceux qui pourraient saboter la législation dans son ensemble et ceux qui pourraient avoir l'intention de se servir de la question des baromètres pour promouvoir leurs idées eurosceptiques. Je vous en prie, votez pour les amendements de compromis et favorisez l'élimination de cette substance toxique qu'est le mercure, pour le bien de la santé publique. Carl Schlyter Monsieur le Président, en Suède, les thermomètres contenant du mercure sont interdits depuis plus de 20 ans. Il est enfin temps que l'UE fasse de même. Les instruments de mesure contenant du mercure appartiennent à la technologie du passé. Le mercure est une substance chimique hautement dangereuse et nous devons stopper son usage le plus rapidement possible. Prétendre que le mercure n'est pas dangereux est absurde. Pire est la situation lorsque le mercure fuit, trouve un chemin dans les installations de combustion ou est disséminé d'une autre manière, se transformant dans l'environnement en formes aisément absorbables encore plus nocives pour les êtres humains et les animaux. Nous ne pouvons pas, par nostalgie, continuer à produire des baromètres qui présentent un réel danger pour l'environnement. N'importe qui peut acheter une réplique électronique d'un ancien baromètre. À défaut, il peut en acheter un d'occasion puisque la directive porte sur la commercialisation de nouveaux baromètres. Le compromis prévoit un sursis de deux ans pour les baromètres, ce qui est totalement inutile d'un point de vue technique, comme vient de le dire le commissaire, mais qui est malheureusement nécessaire d'un point de vue politique pour permettre d'atteindre un compromis, vu l'empressement bien trop grand à se laisser convaincre par le lobbying de l'industrie. Ceux qui voteront pour autre chose que le compromis saboteront l'ensemble du texte législatif et empêcheront tout abandon progressif des thermomètres contenant du mercure. Nous devrions alors tout reprendre à zéro dans le cadre de la législation REACH. Au cours des deux prochaines années, la Commission doit nous présenter des propositions visant le retrait progressif, si possible, de tous les autres équipements de mesure contenant du mercure, en particulier des manomètres de mesure de la pression sanguine. Je rappelle à la Commission que le compromis indique : dès qu'il y aura des substituts fiables. C'est le cas des manomètres de mesure de la pression sanguine dans de nombreuses applications. Retournez directement à Bruxelles et rédigez dès que possible un rapport sur la restriction de la commercialisation des manomètres de mesure de la pression sanguine. Adamos Adamou Monsieur le Président, je voudrais également, après avoir remercié et félicité Mme Sornosa Martínez pour son travail, vous inviter à soutenir les amendements de compromis destinés à supprimer le mercure des dispositifs de mesure utilisés par les consommateurs européens. Les amendements de compromis constituent l'approche minimale et la plus réaliste pour protéger les consommateurs et ils reflètent l'accord obtenu entre le Parlement européen et le Conseil. En ce qui concerne la proposition de dérogation pour les baromètres, je vous invite à la rejeter. Une telle dérogation menace l'occasion de limiter le mercure dans les dispositifs de mesure pour lesquels il existe des solutions de remplacement avant l'adoption de la législation pour le programme REACH. Cette action spécifique est extrêmement importante pour que la législation sur les dispositifs de mesure contenant du mercure soit adoptée le plus rapidement possible. Parallèlement, je souligne que si les amendements relatifs aux baromètres - à l'exception de ceux visés par le paquet d'amendements - sont acceptés, l'industrie du baromètre n'aura rien obtenu de substantiel à part, peut-être, un sursis d'un ou deux ans. Il est pratiquement certain que la Commission, par le biais de la législation REACH ou par une procédure de comitologie, reviendra à sa position initiale qui ne prévoit aucune dérogation pour les baromètres. Enfin, je tiens à souligner que le paquet d'amendements de compromis fait suite à notre précédente résolution commune sur le mercure, pour laquelle M. Marios Matsakis avait été nommé rapporteur. Notre objectif doit être ici aussi de protéger l'environnement et la santé publique, ainsi que les consommateurs européens. Urszula Krupa au nom du groupe IND/DEM. - (PL) Monsieur le Président, bien que le mercure et ses composés, en particulier le méthylmercure, soient hautement toxiques, interdire la vente des thermomètres contenant du mercure, y compris des thermomètres spécialisés et autres dispositifs de mesure, avec seulement une période de transition de dix-huit mois est excessif et déraisonnable, en particulier pour la Pologne et d'autres pays, où ces thermomètres sont utilisés partout, non seulement dans les hôpitaux, mais aussi à domicile pour les diagnostics de base. Une période de transition aussi courte pourrait avoir des effets négatifs en compromettant les diagnostics, avec les risques pour la santé y afférents, et pourrait exercer des pressions financières supplémentaires sur les hôpitaux et les ménages, en particulier les plus démunis. En Pologne, nous avons un dicton qui dit "lorsque l'homme se précipite, le diable sourit". De toute évidence, le diable veut s'enrichir de la vente de dispositifs de mesure électroniques, tout en prononçant de belles paroles sur la santé de l'être humain. Nous sommes favorables à une période de transition plus longue. Irena Belohorská (SK) Je salue également ce rapport sur le mercure et les mesures proposées pour limiter son utilisation. Nous devons tous convenir que lorsqu'il existe un substitut pour un dispositif de mesure contenant du mercure, ce dernier doit être retiré de la circulation. Il y a suffisamment de mercure dans un seul thermomètre pour contaminer les poissons d'un lac de vingt hectares. Cependant, il faut également savoir que d'autres dispositifs contenant du mercure sont utilisés dans le secteur de la santé, mais qu'il n'existe pour eux aucun substitut équivalent. C'est le cas de certains dispositifs de contrôle de la pression sanguine, baromètres et manomètres. Les sphygmomanomètres à mercure utilisés dans le traitement de l'hypertension ou de l'arythmie n'ont actuellement pas de substitut équivalent capable d'une aussi grande précision et l'utilisation d'autres méthodes serait extrêmement coûteuse. Dès lors, je rejoins l'avis du rapporteur selon lequel la directive ne doit pas s'appliquer à ces instruments du secteur médical, car en réduisant la présence de mercure dans l'environnement, nous mettrions également en danger la vie de patients. La priorité sur laquelle nous devons nous concentrer est la réduction de la quantité de mercure dans les déchets ménagers. Il sera probablement difficile, en particulier dans les nouveaux États membres, de demander aux ménages de remplacer les thermomètres qu'ils utilisent, mais nous devrions pouvoir limiter leur usage. Avril Doyle (EN) Monsieur le Président, il est grand temps que nous reconnaissions que le mercure peut provoquer, et provoque effectivement, de graves problèmes de santé. L'empoisonnement par ingestion d'aliments contaminés par le mercure - généralement du poisson - est la principale source de contamination pour la population. Le mercure et ses composés ne sont pas toxiques uniquement pour l'homme: ils ont également des effets très négatifs sur la faune et les écosystèmes. Par conséquent, la limitation de l'utilisation de ce métal est extrêmement souhaitable. Toutefois, j'admets qu'il faut être réaliste en ce qui concerne la limitation de certains dispositifs de mesure contenant du mercure. J'approuve donc le fait que certains appareils médicaux soient exclus, pour le moment, du champ de la directive. Les experts médicaux ont déclaré que, dans certains cas, les dispositifs sans mercure peuvent ne pas être suffisamment précis, par exemple pour certains examens cardiaques et en cas de pré-éclampsie. Il est donc préférable de continuer à utiliser des dispositifs au mercure dans ces situations spécifiques jusqu'à ce que des solutions de remplacement adéquates soient examinées à fond et avalisées par les professions médicales, mais avec une clause de révision limitée dans le temps pour des substituts fiables correctement validés. Étant donné la toxicité du mercure, il s'agit d'une exigence raisonnable à imposer à l'industrie et j'invite celle-ci à s'y soumettre. J'approuve l'amendement déposé initialement par mes collègues, qui admet qu'une dérogation soit accordée pour les baromètres anciens et les instruments scientifiques destinés à la vente ou au commerce sur le marché international des antiquités, ainsi que pour la production et l'entretien de baromètres traditionnels utilisant de petites quantités de mercure dans des environnements contrôlés et agréés. Il mérite d'être noté que les fabricants de baromètres traditionnels n'introduisent pas de nouvelles quantités de mercure sur le marché, mais qu'ils recyclent du mercure existant et que, de cette manière, ils favorisent le contrôle de la substance et en limitent les quantités - sans parler du fait que les baromètres anciens sont généralement des articles de grande valeur, donc peu susceptibles de se retrouver dans nos flux de déchets. Il ne faut pas oublier que le but de cette directive est d'interdire la mise sur le marché de dispositifs contenant du mercure. Elle n'interdira pas la vente d'un baromètre accompagné d'un flacon de mercure à ajouter ultérieurement par le consommateur si nous ne prévoyons pas de dérogation pour ces baromètres anciens, ce qui est, à mon avis, une option bien moins dangereuse. Dorette Corbey (NL) Monsieur le Président, permettez-moi tout d'abord d'exprimer mon soutien à Mme Sornosa, qui a rédigé un excellent rapport. Tous les intervenants l'ont dit avant moi, sachant que le mercure est hautement toxique, nous devons interdire son utilisation dans toutes les applications où il n'est pas nécessaire. Vu qu'il existe des solutions de remplacement, il convient de se réjouir de la disparition sur les marchés des thermomètres contenant du mercure. Les baromètres font l'objet d'un intense débat, comme on vient de le voir. Aux Pays-Bas, l'utilisation du mercure est interdite depuis 2003, mais les baromètres ont bénéficié d'une dérogation jusqu'en 2006, puis, dans l'attente de nouvelles règles européennes, jusqu'au 1er janvier 2006. Le Parlement réclame à présent un nouveau sursis de deux ans pour les baromètres traditionnels, ce qui est incroyablement indulgent de sa part. Je peux, bien sûr, imaginer que c'est une mauvaise nouvelle pour les producteurs de baromètres, mais si nous voulons bannir le mercure, nous devons interdire les produits de consommation qui en contiennent. Ces produits peuvent se briser, le mercure peut fuir et se retrouver finalement dans l'environnement. J'espère que nous pourrons finaliser cette législation pour que l'interdiction du mercure puisse être appliquée le plus rapidement possible. James Hugh Allister (EN) Monsieur le Président, dans l'Europe entière et depuis des siècles, la fabrication de baromètres fait partie de notre patrimoine. Elle implique souvent le recyclage du mercure contenu dans d'anciens instruments. La menace qu'elle présente pour l'environnement et la santé est si minime, dirais-je, qu'elle est complètement hors de proportion avec l'interdiction dévastatrice que cette directive imposera à l'avenir à la production de baromètres. Elle anéantirait un savoir-faire historique en échange d'un avantage négligeable. C'est pourquoi je suis absolument pour l'amendement 19 qui vise à exclure les fabricants de baromètres du champ d'application de cette directive. En un sens, chercher à y inclure les baromètres résume parfaitement le fanatisme dogmatique et irrationnel qui motive trop souvent et ridiculise les propositions - par ailleurs judicieuses - de la Commission. Je suis convaincu qu'au nom du bons sens nous dirons non à l'interdiction de la production de baromètres. Le Président La Commission me fait savoir qu'elle ne souhaite pas s'exprimer à nouveau. Le débat est donc clos. Le vote aura lieu aujourd'hui, à 11h30.

Situation in Iran (debate) President The next item is the statement by the High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy and Vice-President of the Commission on the situation in Iran. Catherine Ashton High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy/Vice-President of the Commission. - Mr President, honourable Members, this is an important opportunity to raise the situation in Iran. The European Union wants normal relations with Iran, and our efforts on the nuclear issue are part of that. In this context, I will continue, in my capacity as High Representative, the role of my predecessor, Javier Solana, in the international talks with Iran. Iran is an important country with a deep history and rich culture, and a remarkably talented population. The films and books coming out of Iran are impressive, the level of education of women is high, there is a capacity for public debate and the young population is vibrant and active. In many ways, Iranian society has the hallmarks and the capacity of a free society. The threat to the society has been reflected in the turmoil that followed what many in Iran saw as a fraudulent election last year. That, of course, is a matter for the Iranians. Our concern is that international norms and standards on civil and political rights must be respected. In this respect, I am deeply concerned over the reports of violent suppression of demonstrations and arbitrary detentions in Tehran and other Iranian cities during the recent Ashura commemorations at the end of December. The use of violence against demonstrators seeking to exercise their freedom of expression and rights of assembly is not acceptable. These are universal human rights that must be respected and those detained for peacefully exercising those rights should be released. I also note with deep concern that many arrests seem to have targeted human rights defenders and journalists, and that many detained are denied access to legal representation and contact with their families. Iran must live up to its international obligations and treat detained persons in accordance with international human rights standards. Another recent issue is the detention of another 12 members of the Baha'i religious community. These people must be assured a just, open and fair trial in accordance with international standards. The EU has spared no opportunity to ask the Iranian Government to respect those international obligations which they freely and voluntarily adhered to. We issue public statements and use other diplomatic means. We work through the United Nations: the General Assembly adopted a resolution condemning the situation only last month. We will make full use of the upcoming review of Iran which will be held at the UN Human Rights Council in Geneva in early February. On the nuclear issue, we regret that Tehran has not followed up on the last meeting between Javier Solana and Jalili, the chief negotiator, on 1 October in Geneva. We all assessed that the meeting was positive. But, in effect, Iran has now rejected a draft agreement proposed by the IAEA and has been refusing to pursue talks on the nuclear issue. The EU and its negotiating partners are all committed to finding a diplomatic solution to the Iranian nuclear issue, and to that end, we must continue to implement the dual-track approach. We need a serious engagement in meaningful talks from Tehran's side. Our objective remains to build confidence that the nuclear programme is exclusively for peaceful purposes. The confidence deficit was further increased by the revelation that Iran has been building another enrichment facility without informing the IAEA in due time. In addition, Iran continues not to cooperate fully with the IAEA and not to respect its international obligations. It is vital that the EU and the international community stand united behind the negotiating effort, including by supporting that effort through appropriate measures. The widest possible unity is key if we are to achieve our objective. If Iran sets out on a more constructive course on the nuclear issue and on regional stability in general, it could play an important role in the Middle East and Gulf region, which would reflect its rightful place and proud history. In conclusion, the challenges posed by Iran weigh very heavy in my portfolio. This is a country which has enormous potential - and our readiness to engage with Iran constructively has been made over and over. I shall continue to make that case. I sincerely hope that, during the time of my mandate, I will return to this House with a more positive picture of relations with Iran. José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra Baroness Ashton, you are quite right to be concerned, because the situation in Afghanistan is extremely severe, particularly from the viewpoint of human rights. I refer particularly to civil rights and political freedoms, where we are seeing a truly incredible breakdown: the arbitrary exercise of violence, mass imprisonment of opposition members, murders, executions, non-governmental organisations prevented from doing their work, and the impossibility of exercising press freedom. A European Parliament delegation was even banned from entering. Mr President, in view of the present circumstances, I wonder whether it is worth visiting the country at this time. Your remarks on the nuclear front, Baroness Ashton, were very clear and also very forthright: Iran continues to produce enriched uranium despite warnings from the international community. It rejected the outstretched hand proffered to it by President Obama and rejected the latest plan suggested by the Six, which involved Russia and France. My question, Baroness Ashton, is very simple: Do you believe that we have exhausted our patience with this country yet? Do you think we should now move on to adopt more hard-hitting measures or do you instead consider that a softly-softly approach is the best way of negotiating with the Iranian regime? I should like to tell you that I sincerely welcome your statement in favour of defending human rights in that country. The breaches are extremely severe and I believe, Mr President, that Parliament must condemn the human rights situation in the country without pulling its punches. I hope that it will be able to do this by approving the resolution on this topic. It must continue to hold firm, very firm, in its tireless defence of freedom. Roberto Gualtieri Mr President, ladies and gentlemen, in view of the developments in the situation in Iran, one cannot help but express serious concern. These concerns relate to the increasing infringements of political and civil rights, which we strongly condemn, and concern over the failure to perform the duties resulting from Iran's membership of the Non-Proliferation Agreement, upon which even the country itself states it does not want to cast any doubt. We do not question Iran's right to the peaceful development of nuclear energy, nor do we intend to underestimate the important role that Iran can play on a regional level, its legitimate security requirements, or the need to create a credible system of regional security that involves all the nuclear powers in the area. It is precisely because of this, though, that we do not understand the reasons for the failure to comply with the request by the International Atomic Energy Agency for the uranium to be enriched abroad, and we regret this decision. Faced with this situation, it falls to the Security Council to determine the international community's response and the possibility of new sanctions, which should be focused on non-proliferation and designed to be an instrument to support the path of difficult but unavoidable dialogue, and not designed and used to beat down the regime. With regard to this course of action, the European Union should play its part by giving thought, at the appropriate time and in the appropriate form, to possible technical measures to complement the UN sanctions and, at the same time, by confirming its readiness for debate and dialogue, which should never be lost, even at difficult times. We will fully support action by the European Union and the High Representative in line with the approach that was set out clearly in the High Representative's speech. Marietje Schaake on behalf of the ALDE Group. - Mr President, last summer, I got elected to the European Parliament by voicing criticism against my own government. A young woman in Iran, having done the same, would have likely been killed, imprisoned, tortured and raped since. Thanks to new media, we have all seen the clips of the brutal way the Iranian regime cracks down on citizens who speak out peacefully for democracy and freedom. Recent arrests of human rights reporters by the intelligence office of the Revolutionary Guard show that the Iranian regime takes an increased interest in closing off the country. Their reports were heavily relied upon by international journalists. Yesterday was Martin Luther King Day. We commemorate a man who, too, marched the streets peacefully and said: 'a time comes when silence is betrayal'. High Representative, this time has long arrived. President Barack Obama broke off his holidays over Christmas to speak out against yet more brutal attacks on citizens after Ashura. In the proposed two-track approach to Iran, balancing the nuclear question and human rights, the United States is increasingly emphasising human rights. Europe should take a stronger leadership position here, not only when it is politically safe to do so. The disaster in Haiti is a terrible tragedy, and I am glad you are taking action. However, the man-made disaster that is ongoing in Iran has not been met with leadership and coordination from the European side thus far. Last month, a delegation of this Parliament was supposed to visit Iran, but the regime did not want us to see with our own eyes its own weakness and division. It is high time that Europe takes one stance regarding Iran, and the world is waiting. Is Iran's current regime, which has lost its legitimacy and is divided internally, a credible actor in negotiations? What measures do you propose in the nuclear question that will target the government without harming the population? Are you willing to call an emergency talk in Europe on Iran? To ensure that human rights will remain Europe's priority, how will you use the EU instrument for human rights? I believe we need to support citizens, civil society and journalists. The 'Shelter City' programme, proposed by the Czech Presidency, might be a useful tool to support Iranians under threat in Europe. In the hearings with Commissioner Kroes, I asked her whether she is willing to work with you to make free speech on the Internet an integrated part of Europe's foreign policy. I ask you the same. Barbara Lochbihler Mr President, Baroness Ashton, the European Parliament has paid close attention to the internal and foreign policy developments in Iran. The Iran delegation has been engaged in dialogue with representatives of the government and of civil society and had made preparations for a delegation trip to Iran at the start of the month, although, unfortunately, this was cancelled at short notice. The very dissatisfaction with the fraudulent elections and the constant increase in state repression and violence had caused the representatives of Iranian civil society to turn to the European Parliament. In their courageous move, they are seeking our support for the upholding of democratic freedoms and they are calling on us to take our own fundamental values seriously. The protests are many and they are still going on. The Iranian Government is being called on to give political answers to these unsolved questions, yet instead, we see an increase in the worst violations of human rights, such as torture and the assault of detainees, and we hear of the deaths of demonstrators, while unfair trials take place. Many Iranians expect us to not only keep an eye on foreign policy and the nuclear programme, but also to see and to take action on the political situation within Iran. It is to be welcomed that countries such as Spain and Ireland are prepared to issue visas in an unbureaucratic way to the persecuted defenders of human rights, thus helping them out of acute danger. Other Member States should follow this example, and we also ask the Commission to provide rapid help to the politically persecuted. From the outside, what we can do is limited. The crucial changes must come from within the country itself. We must, however, keep the communication channels to the outside world open. In that context, we must be highly critical of foreign companies such as Siemens and Nokia, whose technology is helping to make censorship possible and even more effective. As no agreement has been reached in the negotiations on the nuclear issue, there is more and more talk of imposing sanctions. It is not clear, however, what sanctions would have the desired influence on the political leadership. If the sanctions lead to a worsening of living standards for many people, an example being sanctions on petrol, they will not achieve their objective and will give the regime the opportunity to blame what it would call the hostile outside world for the deteriorating economic situation. It is, therefore, very important to develop targeted and intelligent sanctions, including against individuals. Thus, for example, the Council can blacklist individuals responsible for the repressive measures of recent months. In the EU's policy on Iran, what is crucial is that we create, and stick to, a dual-track policy. Despite the rebuffs, we need to seek political dialogue. Isolating Iran would help neither its people nor its neighbours in the region. Charles Tannock on behalf of the ECR Group. - Mr President, President Ahmadinejad's ruthless ambition to develop nuclear weapons represents, in my view, the gravest threat to world peace today. Only through a united and coordinated approach will the EU's diplomacy eventually succeed. Renewed sanctions must now be targeted and must be extremely damaging to the regime in Tehran. But, equally, we should recognise that Iran's people and the Iranian regime are not the same thing. Since Ahmadinejad stole the presidential election last year, we have seen many dissidents and brave young protestors take to the streets. These people need our support because they identify with our values of freedom, democracy and the rule of law. Indeed, such is the desperation in Iran that opposition leader Mir Hossain Musavi, hardly known to be a democrat in the past, has said he is prepared to sacrifice his own life for the future good of his own country. Meanwhile, outrageous human rights abuses continue unabated as juveniles and homosexuals are executed routinely. We MEPs in this House long to see a democratic and free Iran, which no longer exports terrorism via Hamas and Hezbollah, and takes its rightful place in the international community. The EU should redouble its efforts to expedite that process in every way possible. Bastiaan Belder Mr President, the media presented me with an awkward proposition last week: Israel, they say, is going to attack its arch-enemy Iran sooner or later. While this debate was going on in Europe, the media in Iran was also intensively discussing the military option against Tehran's controversial nuclear project. All Zionist lies and exaggerations, was the conservative newspaper Kayhan's verdict on the purported nuclear threat. Meanwhile, there is no doubt that the Islamic Republic's nuclear programme represents a serious security threat - for Israel, first and foremost, but for the wider region, too. I still hope, therefore, that the international community will no longer just recognise this, but will actually take action in this regard. In my view, all options must be on the table in this connection. An effective sanctions regime, which the German Chancellor, Mrs Merkel, was still calling for yesterday, will mean, at all events, that the Jewish state will absolutely not have to take unilateral action. That brings me to a crucial question for the Council, for you, High Representative. Is there, in fact, a European basis for the rigorous tightening-up of the sanctions against the Iranian regime? Close commercial links between a number of prominent EU Member States - I need not name any names as you, too, must be aware of who they are - and the Islamic Republic could always pose major obstacles to seriously tackling the nuclear issue. Over recent weeks, the newspaper The Wall Street Journal has written a number of cutting opinion pieces about this that practically constituted charge sheets against Europe. In brief, Baroness Ashton, is there a basis for tightening up effective sanctions against the Islamic Republic of Iran? I await your answer. Franz Obermayr (DE) Mr President, the most recent events, in particular, have made clear that the handling of civil liberties in Iran has clear failings, from the European point of view. The death sentence handed down to the recently sentenced protesters is a sign of how differently fundamental rights and their observance are handled in that country. It is also important to stress, however, that the EU's external policy must not be lopsided, as we often gladly turn a blind eye to such things in the case of economically and geostrategically important partners - such as China or, perhaps, Saudi Arabia - despite the fact that serious deviations from our European ideas of democracy and the rule of law take place in these countries, too. As a member of the Iran delegation, it is a particular concern of mine that the delayed trip to Iran be reinstated as soon as possible in order to improve bilateral communications with the EU and, in so doing, possibly also make a contribution, through the dialogue, to defusing the dramatic situation in Iran. Lena Kolarska-Bobińska (PL) Mr President, Baroness Ashton, Iran's internal situation is worsening dramatically from day to day and from week to week. Human rights are being brutally violated before our eyes, and we are seeing terror of a kind we have not had to deal with for decades. An unprecedented wave of state repression is trying to silence those who are fighting for democratic reforms in Iran. In the fight against its citizens, the government is also using the specially trained, armed young people of the Basij militia. The European Parliament must condemn the government's excessive use of force and increasing breaches of human rights. It is also unacceptable to use the death penalty against the opposition, including under the pretext of the crime of 'moharebeh', offending God. Therefore, the European Union needs a new approach to the situation in Iran. The European Union's High Representative, Catherine Ashton, should send a strong and clear message to the citizens of Iran, confirming our desire to defend human rights. The question of a nuclear weapon is extremely important. However, we should not stop defending fundamental values simply to gain a tactical advantage in negotiations. In talks with Iran, we must not marginalise the rule of law, freedom of speech or the right to information. These values must not be treated as of less significance. I come from Poland where, over 20 years ago, in 1989, tyranny gave place to democracy. This came about thanks to the non-violent action of the opposition Solidarity movement and peaceful dialogue between the government and the people. I do not now see a better way forward for the residents of Iran. Ana Gomes (PT) The Iranian question is one of the most important issues in modern international politics. Everything must be done to prevent the Iranian regime, which has been so detrimental to peace and security in the Middle East, from gaining access to nuclear weapons. However, the role of the European Union in its relations with Iran must not be wasted on the nuclear question. Since the rigged elections in June, we have witnessed a popular movement against the repressive, obscurantist and anti-democratic nature of the Iranian regime. Europe must be consistent in promoting the universal value of human rights, for which many people are risking their lives on the streets of Tehran. Without questioning the people's sovereign right to decide their own destiny, it is imperative that the European Union takes steps to encourage those who are fighting for liberty and democracy in Iran. There is nothing more effective than free and alternative channels of information for combating censorship, which is the preserve of all oppressive regimes. In view of this, we expect the Farsi television channel, awarded to Euronews by the European Commission, to be up and running very soon. We also expect that Baroness Ashton, as the new High Representative, will push ahead with creative initiatives that will contribute to greater political transparency in Iran, and taking on board the recommendations made by all those who have been struggling for a free Iran, including exiled Iranians. Moreover, this concern with the political future of Iran should guide any new sanctions that are decided upon within the context of the nuclear question. As the Iranian intellectual, Akbar Ganji, explained here in Parliament, it is imperative that we avoid economic sanctions that weaken the people, and especially the Iranian middle class, which makes up the rank and file of the opposition. Nothing can do more for security in the Middle East, Europe and the world than an Iranian democracy that has been built by Iranians. The European Union must make this one of its objectives. Frédérique Ries (FR) Mr President, Iran is undoubtedly going through the most serious crisis in its history since 1979 because of this regime, which is impervious to any kind of change and which has increased the number of targeted assassinations of opponents, of raids and of imprisonments of peaceful demonstrators, as well as journalists, since the electoral farce of 12 June 2009. At the start of the debate, Mrs Ashton mentioned the NGO reports, disastrous reports in this regard, without even talking about the parody of justice meted out to the French woman, Clotilde Reiss, and to the Baha'i minority - seven of whom have been on trial in Tehran since last Monday. They risk life imprisonment or worse, simply because their religion is different from that of the ruling power. The report is harsh, the presidential elections have changed nothing, or rather they have: they have radicalised the Iranian regime even more, if that were possible; there is also radicalisation with regard to the outside world, with the volte-face of the Iranian authorities on the draft nuclear agreement negotiated in October 2009 in Vienna. When are we going to consider mentioning - I say mentioning here - intelligent and targeted sanctions, such as those referred to by Mrs Lochbihler; sanctions, therefore, against this regime, which is openly anti-Western and anti-Semitic? I know that this is a narrow window of opportunity, Mrs Ashton, but do you not think that we must do more and do better here, that we must help Iran's young people, who are proclaiming their outrage on the Internet, that we must denounce the recurring calls for the destruction of the State of Israel and, above all, that we must support this civil society and the opposition, this democratic movement which is defying this vote-robbing president and his militias? We must avoid an escalation, I am very conscious of this, but we must also avoid evasion and not repeat the error that we made in Afghanistan where Europe was unable to protect Commander Massoud. It is our duty to support the leaders of the Iranian opposition so that they avoid a similar fate. Fiorello Provera (IT) Mr President, ladies and gentlemen, the situation inside Iran is continuing to deteriorate. At least eight people have been killed recently, the regime has stepped up arrests of women - female journalists, trade unionists and intellectuals - 30 mothers who were demanding news of their disappeared children have been arrested, and the grave of the young martyr for freedom, Neda Agha-Soltan, has been repeatedly desecrated by firearms bullets. It is clear that the regime intends to increase repression and establish a climate of terror. In addition to this domestic situation, Iran demonstrates a lack of international cooperation, refusing the International Atomic Energy Agency access to Iranian sites for uranium enrichment. This clearly shows the real intentions of the Iranian atomic programme; if they were solely peaceful, there would be no need to hide them. Europe should therefore forcefully voice its concerns because a military, nuclear power could jeopardise the continent's security and have significant political consequences for all the countries in the region. Martin Ehrenhauser (DE) Mr President, even if the conflict in Iran often appears to be a power struggle between the old and the new establishment, it is still very clear to see that this very closed social system has very clear cracks. The situation in Iran is certainly proof of the significance of democracy, namely the ability of every single citizen to give expression to his or her political will. Those with political responsibility in Iran are currently responding to this legitimate will of society with repression by the State extending as far as the death penalty. These assaults on the citizens must be stopped immediately, as State repression will certainly not bring an end to this will of society. On the contrary, Iran's long history shows us this. On the subject of the planned trip of the European Parliament's delegation to Tehran that was cancelled by the Iranian Government at short notice, I would just like to say that, at this point in time, this trip was really important in order, above all, to lead to talks and dialogues with everyone, including, and in particular, with the local citizens and civil society. Philippe Juvin (FR) Mr President, the Iranians stated that they were ready for a gradual exchange of low-enriched uranium for fuel. This kind of production has been rejected by the Group of Six, even though it was not actually all that different from the proposal that this same group had drawn up shortly beforehand. I do not at all underestimate the Iranians' negotiating qualities, in particular, with regard to the definition of the gradual nature of the exchange they were proposing, but given the stakes, Mrs Ashton, do you not think that this refusal by the Group of Six could perhaps have been the subject of a precise European Union common position? Why did we not seize this opportunity? I would like you to voice your thoughts on this matter to us. I do admit to being very puzzled by Europe's discretion in this debate. We have legitimacy, Europe has legitimacy. Let us use it to help reach an agreement. María Muñiz De Urquiza (ES) My first speech in Parliament, in June last year, was on the subject of Iran, in the wake of the latest wave of executions. At that time, I called for the European Union to bring all the instruments at its disposal to bear in order to protect human rights. Now we find that the repression is still continuing against the Baha'i religious minority, against homosexuals - and I particularly call for the release of imprisoned homosexuals, who are sentenced to death in some cases - against the opposition - with more than 2 500 of the opposition imprisoned - against press freedom - only this Monday we saw the newspaper Farhang-e-Ashti closed down for publishing a statement by Mr Mousavi, the opposition leader - and against the Kurdish minority. Iran remains a great challenge on the European agenda, and not merely because of the nuclear threat: the international community is already taking action against this. The challenge is that Iran possesses a great ability to influence practically all the areas where efforts are being made to find a peaceful and diplomatic solution in the Near East, and also in Iraq and in Afghanistan. Through its repressive actions, Iran is destroying any opportunity of normalising its foreign relations, so that it can be accepted by the community of nations and play a constructive role in international relations. That is the situation we socialists desire, but it can only be achieved if Iran meets its international commitments, beginning with the International Covenant on Civil and Political Rights. According to the terms of this covenant, Iran must recognise political parties, trade unions, non-governmental organisations, the right to association, freedom of expression, etc. The support and solidarity of the European Union, which I now call for on behalf of those who demand more rights and for those repressed by the regime, must not be mistaken for any type of Western interference. Instead, it represents a wish for Iran to meet the minimum requirements necessary to enable it to negotiate with the rest of the world. Marco Scurria (IT) Mr President, ladies and gentlemen, in European Union publications and on EU websites, we often say that human rights are the heart of the process of European integration and the key element of its external relations. The countries that have entered into political or trade agreements with the European Union are bound to respect these rights. Baroness Ashton, we ought to ask ourselves whether these requirements still exist in our relations with Iran and whether it really makes sense for us to send a delegation to Tehran without agreeing a programme with the Iranian Government which both sides endorse, one which will allow us to listen to the arguments and voices of the opposition, too. With regard to what we can do, we must, however, be careful even about talking of sanctions, because history shows that economic and trade sanctions have often strengthened regimes instead of weakening them, and that they have, in fact, weakened the people and, above all, the poorest of them. When we listened to certain people as a delegation, and heard testimony regarding the rights of women and minorities in Iran, they told us that perhaps it would be better to impose symbolic sanctions, such as cultural sanctions. In recent days, many representatives and intellectuals throughout Europe have been writing to call for UNESCO not to hold World Philosophy Day in Tehran. I think that this could be a commitment taken on by this Parliament too, remembering that Neda Agha-Soltan was a student with a degree in philosophy, and that this symbol could unite the European Parliament as it calls upon UNESCO to take this action. Sergio Gaetano Cofferati (IT) Mr President, ladies and gentlemen, over recent weeks, we have seen the Iranian Government, or the Iranian regime, commit serious violations of human rights and the most basic democratic freedoms. So, for this Parliament and for Europe, the issue is no longer simply that of relations with a country which is thinking about a nuclear policy outside the accepted rules and the specific control elements which, as a rule, are laid down by the international community for these matters. There is something new, or something old is becoming more acute, relating to an even more worrying issue: human rights. I am convinced that Iran could potentially have a much more important role in the region in which it is located. However, this fresh wave of infringements of rights must, I believe, constitute a priority for us and for the High Representative. The clamp-down by the government has not subdued the voices of democratic dissent. Now it is appropriate for the international community to play an active role and to provide assistance to those who oppose the regime and believe that their fundamental rights must be respected. We should therefore have a permanent presence there. The European Parliament's delegation can, by identifying very precise objectives, go to Iran to show its solidarity with the Iranian democrats, and certainly not to back, even involuntarily, the clamp-down by the Iranian Government. I think that we should discuss all this further and achieve our aim. Monica Luisa Macovei I have decided to use most of my time for this intervention to highlight the names of people who, reportedly, are in detention in Iran, some convicted to death, for criticising the political regime or for defending civil rights. Ali Mehrnia, Parviz Varmazyari, Majid Rezaii, Alireza Nabavi, Ali Massoumi and Shirin Alavi Holi are reportedly being detained and subject to the death penalty for 'Mohareb', which means enmity against God. Thirty-three women belonging to the Mourning Mothers of Iran, whose children have been killed, disappeared or detained in post-election violence, are being harassed. Other women activists and their families are detained: Atefeh Nabavi, Shabnam Madadzadeh, Mahsa Naderi, Fatemeh Ziaee Azad and Nazila Dashti. Eight activists from the Committee of Human Rights Reporters are detained: Saeed Kalanaki, Saeed Jalalifar, Shiva Nazar-Ahari, Kouhyar Goudarzi, Saeed Haeri, Parisa Kakayi and Mehrdad Rahimi. Four others went into hiding after being summoned to the Ministry of Intelligence: Hesam Misaghi, Saeed Habibi, Navid Khanjani and Sepeher Atefi. Others from the Liberal Student and Alumni Association are detained: Mehrdad Bozorg, Ehsan Dolatshah and Sina Shokohi. What these people have in common is to have reported on, or voiced, their concerns about the situation in Iran. What is the Commission or the Council going to do for the release of those imprisoned for political purposes? What funding does the Commission provide to human rights NGOs working in Iran? George Sabin Cutaş (RO) I personally believe that there is great potential for close economic, cultural and political ties between Iran and the European Union. However, this potential remains untapped. Relations between Iran and the European Union encounter major difficulties when sensitive subjects are touched on, such as Iran's nuclear programme or human rights. I think that the Iranian side needs to respond to the desire for dialogue expressed by the European Union. Its refusal to engage in dialogue can only limit the transfer of ideas and knowledge on subjects of mutual interest. I must remind you that the European Union is Iran's number one trade partner and, given that Iran's objective is to join the World Trade Organisation, a closer commercial partnership with the European Union would help Iran in its attempt to comply with the organisation's standards. However, as long as the Iranians display a lack of openness towards cooperation, constructive dialogue between Iran and the European Union will not be possible. Salvatore Tatarella (IT) Mr President, Baroness Ashton, ladies and gentlemen, you, Baroness, have drawn a dramatic picture of the situation in this great country which has a great history, a great culture, and a great civilisation. There is the suppression of dissent and of the opposition, there are very serious restrictions on civil rights, there are infringements of freedoms, there is a worrying nuclear programme and there is a threat relating to Israel and peace. Unfortunately, I have not understood which initiatives Europe intends to implement in order to put an end to this situation, to defend peace, freedom and civil rights. I hope that in the debate's conclusions, you can list some facts and some initiatives, some positions to be taken, and perhaps also reply to the suggestion made by Mr Scurria. Mr President, as for Parliament, I am part of a delegation which struggled to obtain permission from the Iranian Government to go to Iran, which, when it had to cancel the trip as a protest, was not able to do so, and which also suffered the shame of being forbidden by Iran from visiting. I am in favour of dialogue with Iran, but the Italian Parliament and the delegation must forcefully set out our position regarding the defence of freedom and the rights which are under threat. Sari Essayah (FI) Mr President, Commissioner, Iran's current administration blatantly violates human rights and tramples on the fundamental rights of its citizens. The most recent evidence of this is the slaying of eight people in connection with the Ashura event and the fact that five members of the opposition are currently awaiting the death sentence. Iran's current regime is the biggest threat to world peace. It is quite incomprehensible that the international community should be watching from a distance while the Iranian Government has been allowed calmly to develop a military nuclear programme and to disregard the views of the International Atomic Energy Agency. The country's current leadership is allowed publicly to threaten to destroy another Member State of the United Nations, Israel. It also supports the Hezbollah terrorist group, which is active in Lebanon and Syria. In a way, these events recall moments from 60 years ago. We do not need to think about what we might have done differently to be able to prevent the hatred. Today, however, if we take effective action, we can prevent the same thing from happening. We have to start to impose economic sanctions against the Iranian administration as soon as possible. The situation being as it is, it would be better if the EU's Iran delegation were prevented from going, as the trip would only be exploited by the Mullahs for the purposes of propaganda. Let us remember: the problem in this case is not so much that there is so much bad - it is more the case that the good keep silent. Bogusław Sonik (PL) Mr President, the end of last year saw the biggest opposition protests in Iran since the demonstrations which followed the presidential election in June, when the serving president was announced victor. In clashes with security forces, eight people died, hundreds were injured and hundreds were detained. Students supporting the opposition were attacked on the university campus, which brought a reaction from 88 of the university's professors in the form of an appeal to Ayatollah Ali Khamenei to stop using force against the demonstrators. The situation in Iran is causing rising alarm, and this is also true at international level. Imposition of sanctions against the government in Tehran is being considered by the Germans, whose Chancellor, Mrs Merkel, has said that Iran has not replied to the West's proposal of cooperation on ending its nuclear programme. Israel's Prime Minister has also appealed for the introduction of severe international sanctions against Iran. In his opinion, a regime which tyrannises its own people may soon become a threat to the entire world. While respecting the sovereignty of Iran, we should strongly stress the responsibility resting on the country's authorities to respect human, political and citizens' rights, and we should also stress the fact that in exercising its right to develop its own nuclear programme, Iran must not, at the same time, pose a threat to international security. The patience which the international community has shown in conducting dialogue with Tehran is now coming to an end. The world must not be held hostage by the aggressive and provocative policy of the current political leadership in Iran. The Spanish Presidency and the head of diplomacy, Mrs Ashton, should initiate talks on this matter with Russia, to include Moscow in a common policy of pressure on Iran. Arnaud Danjean (FR) Mr President, Mrs Ashton, the events on Ashura Day and the bloody repression of the recent demonstrations in Iran have shown that it was a total mistake to make a very artificial distinction between the hardening of the regime internally and the inflexible policy that it pursues externally, in particular, on the Iranian nuclear issue. Consequently, the prospect of additional sanctions seems inevitable, or even desirable. I would like to know your point of view on the timetable and the nature of possible sanctions precisely so that we can make a clear link between the internal events in Iran and the nuclear issue. Potito Salatto (IT) Mr President, ladies and gentlemen, I do not want to carry on listing the reasons for our disagreement with the Iranian Government. Since it has not been referred to here, I will only emphasise one of the most serious violations of civil rights, which relates to young people. The Iranian Government, having signed the United Nations Convention on the Rights of the Child, nonetheless continues to impose capital punishment on minors. After this debate, I would like, firstly, Baroness Ashton, to take on the task of setting out a common approach for Europe as a whole and the European Parliament as a whole on events in Iran and, secondly, the inter-parliamentary delegation for relations with Iran to note that it must change its line. I, together with my friends Mr Scurria and Mr Tatarella, protested to the delegation: in an official statement, it stated that it wanted to visit Iran in any case, even though it had made a peremptory request to have the opportunity to meet and talk to the opposition. From now on, I would like the delegation to start singing from a new hymn sheet and to sustain relations of assistance, support and debate with the exiled representatives of the opposition, not least Mrs Myriam Rajavi, who typifies this situation. This is what the European Union should be doing, rather than imposing sanctions. Tunne Kelam Mr President, I have to say to Mrs Ashton that our hopes of convincing the Iranian regime of our concerns will, I am afraid, be in vain. In fact, we are dealing with a dictatorship of yesterday and what is needed now is to concentrate on the opportunity for change. The regime is coming apart at the seams, and the Iranian people have courageously shown, since last June, that they do not trust and do not support this deceitful and aggressive dictatorship. Why should we continue to do so? We need seriously to support civil society and the democratic opposition, including the Council of National Resistance, which is the only organisation that has come out with a very clear democratic programme for a nuclear-free Iran. Alexander Alvaro (DE) Mr President, the German newspaper, Süddeutsche Zeitung, reported today that yesterday, Monday, the office of public prosecution in Tehran demanded the death penalty for five opposition figures. According to Amnesty International, these five opposition figures are 17-year old Ali Mehrnia, 54-year old Parviz Varmazyari, plus Majid Rezaii, Alireza Mabavi and Ali Massoumi. If a regime like the one in Tehran, which is not only anachronistic but also cracks down on its own population with the death penalty, stonings and other methods, and we, the European Union, do not take the necessary steps, we make ourselves culpable, above all, towards those who would build a reasonable society there, towards the children who grow up under conditions that are anything but those which we - in agreement with my fellow Member, who is, unfortunately, no longer present - would wish for a future society. I would like to hear firm and clear words from the High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy here, and I would like to see us not only call for sanctions against Iran but also to implement such sanctions. Ulrike Lunacek Mr President, I think it is clear to all of us here that the Iranian regime is a dictatorial and criminal regime. The question is: how to deal with it? I would like to state very clearly my support for the delegation that would have gone to Iran from this Parliament. The delegation would have met, for one whole day, members of the opposition and dissidents. It would have strengthened them. They wanted that. So I really feel very sorry that this delegation visit could not take place. I have one very concrete question to you, Baroness Ashton. Several Members here have talked about sanctions. From the experience I have as a member of the national parliament and talking with many people for a long time, I would really be in favour of smart sanctions - targeted, for example, at specific members of the Revolutionary Guard, putting them on a veto list for visits, or at other specific persons. I am very much against imposing sanctions on the whole country as that would probably strengthen the government, because then poverty would increase - they would not have access, for example, to petrol - and that would help to support the regime instead of weakening it. Struan Stevenson Mr President, I want to agree with Tunne Kelam and Mr Alvaro. The day of dialogue and engagement with Iran has long since passed. People are dying in the streets almost every day in protests against this fascist regime. Only yesterday, as you have heard, a kangaroo court in Tehran called for the death penalty against five protesters arrested during the Ashura riots on 27 December. Enough is enough. No more talk; no more appeasement. We need tough sanctions. That is the only way that we will show the ordinary people of Iran that we back their protests. Niki Tzavela (EL) Baroness Ashton, I was delighted to observe your sober stance, informed by respect for a country with the history and pride of Iran. Iran is a special case and I am delighted that you are applying the diplomatic approach known as 'smart power', namely sanctions on the one hand and dialogue on the other. I would urge you to continue with the dialogue. Usually, countries which condemn such countries are very far-removed from the culture and mentality of the countries of Iran, Iraq and Afghanistan. I would suggest that you expand the group which you have set up in order to continue with open dialogue with Iran by adding countries that traditionally have good relations with Iran, such as my country, Greece, especially now with its present socialist government. The region will not be able to withstand another war. I convey here the anxiety, not only of Israel, but also of the Emirates, about Iran's nuclear programme. Continue with the dialogue and I think that we shall get somewhere. Krisztina Morvai (HU) Three short questions. First, the leading Iranian nuclear scientist was recently murdered in a brutal terrorist attack. What is the European Union's view about this case? Curiously, there was no mention of it today. I deplore that fact very much. Secondly, just why is the Iranian nuclear potential a greater problem, more of a danger to peace than, let us say, Israel's? Why is the EU not dealing with that too? Thirdly, in 2006, the socialist liberal government of Hungary of the time ordered shots to be fired into crowds of peaceful demonstrators. 14 people suffered eye injuries, among others. Many of them were blinded. Despite our repeated requests, the EU refused then, and refuses still, to deal with this event. What is the difference? Similarly, they do not deal with the hundreds of political prisoners that have spent time in jail in Hungary. Even today, there are dozens of political prisoners in jail in Hungary. Thank you very much, and I look forward to the answer. Mariya Nedelcheva (FR) Mr President, Mrs Ashton, the death and disappearance of the body of Seyed Ali Mousavi, the nephew of the leader of the Iranian opposition, is one of many tragic examples that show the current malaise of the Islamic Republic of Iran. The legitimacy of the Iranian regime following the very dubious elections last June is questionable to say the least. Thus, our task is to support Iranian civil society as far as possible in its resistance movement. Mrs Ashton, you can be sure of the full support that our Parliament will give you in order to reject this type of behaviour. I want to stress that by continuing to deny the role of the opposition, the Iranian regime will be unable to convince us of its will to work for the good of the Iranian people. The opposition's right to exist and its right to free competition among parties, allowing the plurality of opinions in Iranian society to be represented, are positive signs that we have long been waiting for. However, we are far from seeing that in Iran. Certainly, at present, many believe that it is entirely up to the Iranian regime to heed the demonstrators' calls and the wishes of the international community in order to carry out a democratic transition. Europe must be the main witness to what is the rule of law. Piotr Borys (PL) Mr President, Mrs Ashton, Iran is a key country, affecting the stabilisation of peace worldwide and in part of the Middle East. Of course, it is beyond dispute that we must defend human rights and resolutely express our concern about the violations of the rights of the opposition which have been going on for several months. However, I want to say that the European Union should, above all, actively implement an antinuclear programme, because Iran with a nuclear weapon would be a huge threat to a whole part of the Middle East. In addition, we know that the instigation of revolution in Yemen and support for Hamas in the Gaza Strip and for al-Qaeda in Afghanistan are probably also the inspiration behind part of Iranian policy. In relation to this, what is needed here more than anything is a certain balance, and I think Saudi Arabia should also have an important role to play. I think we should see very active dialogue and engagement in this matter on the part of Mrs Ashton. Paul Rübig (DE) Mr President, in this context, as always, I would like to point out that we here in Europe actually only recognise individual liability and reject blanket suspicion on principle. I am sure that, as a Briton, Baroness Ashton might well have great sympathy for the idea of targeting the guilty parties in situations like this with a blockade, but not an entire people, who have found themselves in this situation more or less innocently. We should seek talks. My question is as follows. Do you see possible contacts for dialogue in Iran with whom you could make contact in order to hold a serious and objective discussion in proper political form? Andrew Henry William Brons I hold no brief for the regime of the Ayatollahs in Iran or for its anti-democratic stances. But I would say two things: one is that there is repression of non-violent freedom of speech even in Europe and even among EU members. Furthermore, the activities in Iran and the events in Iran are being used quite cynically by the United States and its allies to foment a war movement against Iran, and I think that response would be entirely disproportionate. Catherine Ashton High Representative of the Union for Foreign Affairs and Security Policy/Vice-President of the Commission. - Mr President, I think this has been an extremely important and timely debate, first of all, because we have reiterated the commitment that we have in the European Union to the importance of the values of human rights. And indeed, in our dialogue with Iran, we ask nothing more than that they live up to the international agreements which they have willingly and voluntarily signed, and that is a fundamental part of the way in which we have to approach these questions, and Members have, both by naming individuals and by describing events in Iran, highlighted the issues which are of the greatest concern to us. Members, too, have made the point that in the end, as you said, Mr Gualtieri, the dialogue must be inevitable. It is very important that we continue to offer the approach that says 'meaningful dialogue'. But I do so recognising that my predecessor, Javier Solana, spent six years in dialogue, six years offering to continue that debate; so, dialogue, but not as an excuse for inaction on behalf of Iran, but rather as a means of making sure that we develop the strength of that relationship and that we achieve what we believe to be important. And as part of that, the talks on World Trade Organisation membership, which have been going nowhere for a long time, could be a way in which we could find the kind of debate and discussion and support to enable the regime to move forward. Many Members have talked about the importance of sanctions, but I think particularly - intelligent, smart sanctions: the critical importance to all of us of ensuring, as we begin to think about what next, and, if we do, and as we do, consider the possibility of sanctions, that we do so recognising that they must be aimed and targeted specifically to achieve what we wish and that no one in this House wishes to see ordinary people in Iran suffer as a consequence of that. That makes that debate very important, but also requires us to invest energy and time within it. The E3+3 senior officials met in New York on Saturday and we were able to have the dialogue, including, of course, with Russia, on that issue. There is no doubt, as I have said, that, though we wish to take forward the meaningful relationship with Iran through dialogue, ultimately, if Iran rejects this, then, under the dual-track policy that we have, the question of sanctions arises and, indeed, as a consequence of that meeting, consideration of the appropriate further measures has already begun. This, too, will be an item for discussion at the Foreign Affairs Council on Monday, and that is partly why I was so keen to hear honourable Members' views as I prepare for those discussions too. In terms of the delegation going to the country, Mrs Lochbihler, you are indeed the chair of the delegation. It is very important that it has not yet officially been cancelled. I think it would be important to consider whether we should pursue that. I hope that meeting can take place soon, again in the spirit of trying to keep the dialogue open. We do, as a result specifically of the action of this Parliament, have Euronews beginning its broadcasts in Farsi in the middle of 2010. That is important, too, in terms of communication and looking at how we use communication and technology effectively. It is difficult to think about blocking access if, at the same time, we block the access to the information that people wish to get, and that, I think, is something we have to be mindful of. And in terms of looking at what we do for the future, honourable Members have made it clear what they wish us to consider. As I have said, the E3+3 is already considering these options. We have the Foreign Affairs Council. I have indicated we want to look at smart, intelligent sanctions as we consider this dual track. I have made it clear, and I continue to make it clear, that I am open and ready to have the dialogue - and I described in my opening remarks the potential of this great country - but we do so in the certain knowledge that we cannot continue to use dialogue as a way of preventing action. I have to end by saying I was very struck by the phrase that President Obama used in his Nobel Prize reception speech when he said that, when we look at the value of continuing with engagement, 'engagement with repressive regimes lacks the satisfying purity of indignation. But [...] no repressive regime can move down a new path unless it has the choice of an open door'. The door is open for that meaningful dialogue in order to move forward but, in saying that, I am absolutely committed to recognising the twin track that my predecessors laid out and to pursuing that as necessary. President Dear colleagues, these discussions last from 15.00 to 20.00, which is five hours. I suggest that we take a five-minute break in order for the High Representative and everybody else who has been in the Chamber, and will continue in the Chamber, to catch their breath, and that we resume at 17.35: five minutes from now. Geoffrey Van Orden Mr President, before we break, I would just like to give a point of information. Baroness Ashton, you were talking about the Iran delegation. The delegation was due to go to Iran from 8-10 January, but that delegation visit was cancelled. In fact, it was cancelled by the Iranian authorities. Many of us pressed for the delegation visit to be cancelled earlier than that - though, in fact, the chair of the delegation took no notice of us - in the light of the testing of long-range missiles, the shooting of demonstrators and all the other disturbances that took place over the Christmas period. As a point of information, therefore, that delegation visit has been cancelled, and that action should actually have been taken earlier in Parliament to cancel it. President I was unaware that there was a 'point of information' procedure. Mr Van Orden. I allowed you to go on, but in all fairness to everyone else, this was not a point of order. The debate is closed. The vote will take place during the February I part-session in Strasbourg. (The sitting was suspended at 17.30 and resumed at 17.35)

4. Informações relativas a medicamentos sujeitos a receita médica (procedimentos comunitários de autorização e de fiscalização de medicamentos) ( Antes da votação da alteração 13: Christofer Fjellner Senhor Presidente, tenho uma pequena alteração oral em resultado de um compromisso de última hora entre os grupos políticos relativamente à alteração 13, cujo texto actual, que diz "no prazo de 60 dias a contar da data de recepção da notificação" deve ser alterado para "no prazo de 90 dias a contar da data de recepção da notificação". Esta alteração foi acordada entre todos os grupos políticos.

Az iráni helyzet (vita) Elnök A következő pont a közös kül- és biztonságpolitikai főképviselő, illetve a Bizottság nyilatkozatának meghallgatása az iráni helyzetről. Szívélyesen üdvözlöm Javier Solana főképviselő urat. Solana úr, Öné a szó. Javier Solana közös kül- és biztonságpolitikai főképviselő. - Elnök úr, nem kívánok beleavatkozni az itt folyó vitába, de az Ön meghívására átveszem a szót. Először is hadd köszönjem meg Önnek ezt a mai meghívást. A 2008. évben ez az első alkalom, hogy felszólalhatok a Parlamentben. Abban mindannyian biztosak vagyunk, hogy a 2008. év legalábbis nagyon izgalmas lesz. Szeretném tovább folytatni a szoros együttműködést a Parlamenttel, Önnel és e Ház nagyra becsült tagjaival. A mai napon nagyon fontos vita vár ránk: egy olyan kérdést vitatunk meg, amely a nemzetközi közösség napirendjén a legfontosabb kérdések között szerepel. Erről szeretnék röviden beszélni, kellő időt szánva arra, hogy kiderüljön, együtt képesek vagyunk-e megérteni ezt a rendkívül összetett kérdést, amely ma a nemzetközi közösség napirendjének élén áll, és a megértésen túl előre tudunk-e lépni a megoldás felé. Hadd kezdjem néhány megjegyzéssel. Irán a Közel-Kelet egyik meghatározó országa. Stratégiai szempontból fontos ország, regionális szereplőként nemkülönben fontos. Ezért szeretnénk építő szellemű kapcsolatokat ápolni Iránnal; de, amint tudják, e téren számos nehézségbe ütközünk. Az iráni társadalom szinte vibrál, nagyon sok itt a tehetség. A diplomás nők aránya kivételesen magas. A perzsa az egyik leggyakrabban használt nyelv az interneten, különösen a blogokban, mivel a fiatalok ezúton is törekszenek az önkifejezésre. Mint az Önök is jól tudják, napjainkban az iráni politikai helyzet rendkívül érdekes. Jelen vannak benne a demokrácia olyan elemei, amelyek a Közel-Kelet más országaiban nem fedezhetőek fel, noha a választási folyamat továbbra is sok kívánnivalót hagy maga után. A márciusi Madzslisz-választásokon például a jelöltek 30%-át diszkvalifikálták, és ez a leginkább a reformista tendenciák képviselőit sújtotta. Egyesek lehetőséget fognak kapni a fellebbezésre, mások nem. Mindazonáltal egy tökéletlen demokrácia is jobb a semmilyennél, ezért helyeslem a párbeszédet az iráni parlamenti képviselőkkel. Hálával tartozom az Európai Parlamentnek azért, hogy küldöttséget indított az iráni parlamentben dolgozó kollégák felkeresésére. E Parlament képviselői ugyancsak joggal aggódnak a jogállamiság és az emberi jogok iráni helyzete miatt. Irán a világsajtó szabadságjogi indexének szinte a legalján található. A kivégzések száma emelkedett. Sajnálatos módon kínzásokról is számtalan jelentésben esik szó. Az ilyen tettek elfogadhatatlanok, és csak ártanak az Iránról mint civilizált országról kialakult képnek. Mindazok, akik az emberi jogokért folytatnak kampányt Iránban - ilyen például az "egymillió aláírás” kampány a nők jogaiért -, támogatásunkra és csodálatunkra egyaránt méltók. Ma reggel abban a szerencsében volt részem, hogy ezekről a kérdésekről Souhayr Belhassen asszonnyal is beszélhettem, aki, mint tudják, az Emberi Jogok Nemzetközi Szövetségének egyik legfontosabb személyisége. Ha nagyobb lenne a szabadság, jobb az elszámoltathatóság és igazságosabb az igazságszolgáltatás, Irán a Közel-Kelet egyik legkreatívabb, legdinamikusabb társadalmává léphetne elő. Az Európai Unió korábban emberi jogi párbeszédet folytatott Iránnal, de 2004 óta az irániak ebben nem kívánnak részt venni. Ugyanakkor számos olyan terület van, ahol Iránnal közösek az érdekeink, és a lehetőségeket még nem merítettük ki teljesen - ezek közül a legkézenfekvőbb az energiaszektor, de a kábítószer-kereskedelem és a terrorizmus elleni küzdelem terén is fel tudnánk lépni együttesen. Jó lenne, ha Iránnal jobban együtt tudnánk dolgozni a régióban. Ebben a pillanatban azonban - mint tudják - ez nem könnyű, mivel Irán jelenleg nehezen tekinthető konstruktív partnernek. Úgy tűnik, szinte minden területen eltérő, olykor egyenesen ellentétes politikát folytatunk. Mi kétállamos megoldást szeretnénk elérni Palesztinában. Szeretnénk sikerrel zárni az annapolisi konferenciát. Irán továbbra is az egyetlen olyan ország a Közel-Keleten, amely nem fogadja el a kétállamos megoldás gondolatát. A Hamasz egyik fő fegyverszállítója. Ahmadinezsád elnök Izraellel kapcsolatos megjegyzései és a holokauszttagadás iránti támogatása mindnyájunk számára teljességgel elfogadhatatlan. Irán, mint tudják, Libanonban is destabilizáló tényező. A Hezbollah legfontosabb fegyverszállítója. Irakban szintén együttműködött az erőszakot folytató csoportokkal. Mindezen tevékenységek folytán Irán - a mi szempontunkból - a Közel-Kelet problémás, nehezen kezelhető szereplője lett, ugyanakkor olyan tényező, amellyel jobban meg kell ismerkednünk és jobb együttműködésre kell jutnunk. Voltak már olyan időszakok, amikor Iránnal eredményes együttműködést tudtunk folytatni, például Afganisztánban, és én hiszek benne, hogy továbbra is keresnünk kell az ilyen lehetőségeket. Mint tudják azonban, aggodalmunk egyik legfontosabb tárgya az iráni nukleáris program. Amennyiben Irán fegyvert fejlesztene, ez radikális instabilitás és veszély forrása lehetne a Közel-Keleten. Az atomsorompó rendszer egésze szempontjából szintén roppant káros lenne. A Közel-Kelet stabilitását még annak gyanúja is felboríthatja, hogy Irán nukleáris fegyver megszerzésére törekszik. Célunk e gyanakvás megszüntetése. Ez végső soron csak tárgyalásos rendezéssel érhető el. Üdvözöljük azt a tényt, hogy Irán a Nemzetközi Atomenergia-ügynökséggel együtt dolgozik az úgynevezett folyó ügyek némelyikének rendezésén. Mint tudják, a jelenlegi, Dr. El-Baradeivel folyó tárgyalási szakaszban Iránnak olyan fontos témákról szóló kérdésekre kell választ adnia, mint a fegyverkezés, és különösen a radioaktív szennyeződéssel kapcsolatos más, rendkívül fontos ügyek. De még ha ezekre a múltra vonatkozó kérdésekre meg is kapjuk a választ, ez nem biztosítja azt a fajta átláthatóságot, amit Irán jelenlegi tevékenységeit vagy jövőbeni szándékait illetően kérünk. A jelenbeli átláthatóság megköveteli - amint azt már sokszor elmondtuk -, hogy Irán ratifikálja és hajtsa végre a kiegészítő jegyzőkönyvet. Ennél is bonyolultabb kérdés az Irán jövőbeni szándékai iránti bizalom. Ha feltételezzük, hogy Iránnak a múltban volt fegyverkezési programja, most hogyan lehetünk biztosak abban, hogy a jelenlegi dúsítási program kizárólag polgári jellegű? Különösen megnehezíti a helyzetet, hogy e pillanatban nem látjuk semmi jelét annak, hogy Irán atomerőmű építéséről szóló szerződést írna alá, eltekintve az oroszokkal közösen épített bushehri erőműtől, amihez az oroszok szállították a fűtőanyagot. Csak az urándúsításról hallunk. Ha arról kérdezem - ahogy a minap Önök is megkérdezték - az iráni kormány képviselőit, mit terveznek a dúsított uránnal, soha nem kapok választ. Ez pár napja az Önök számára is bebizonyosodott. Tény, hogy Irán csak azon hat országból álló csoport valamelyik tagjának segítségével tud polgári programot kidolgozni, akik tárgyalnak - vagy próbálnak tárgyalni vele, Japán kivételével. Nincs több olyan ország a világon, amelyik szállítani tudna egy polgári atomprogramot indítani vagy fejleszteni kívánó ország részére, csak ez a hat országból álló csoport, az ezekhez tartozó vállalatok, illetve Japán. Egy polgári célú iráni programban egyikünk sem lát semmi kivetnivalót, sőt, szívesen segítünk is benne. De erre egyikünk sem lesz hajlandó mindaddig, amíg meg nem bizonyosodunk arról, hogy Irán szándékai kizárólag békés célt szolgálnak. Ezért törekszünk folyamatosan arra, hogy tárgyalásos megoldást érjünk el. Egyelőre sajnos - mint tudják - nem jártunk sikerrel. Sajnálatos módon az is lehetetlen, hogy ne tegyünk semmit, miközben Irán továbbra is figyelmen kívül hagyja az Ügynökség, illetve a Biztonsági Tanács határozatait. New Yorkban ezért folyik a munka egy újabb határozatot illetően. Ezek a határozatok nem büntetni akarják Iránt, hanem meggyőzni, hogy térjen vissza a tárgyalóasztalhoz: a magam részéről úgy vélem, minél előbb, annál jobb. Az Európai Unió és a Biztonsági Tanács állandó tagjai teljes mértékben egyetértenek ebben. Múlt csütörtökön fontos találkozót tartottunk ez ügyben. Ha megengedik, tennék még egy megjegyzést, ami e tekintetben túlmutat Irán problémáján. Egy olyan világban, ahol az atomenergia iránt egyre nagyobb az érdeklődés, módot kell találnunk arra, hogy az országokat biztosítsuk arról, hogy a nukleáris fűtőanyaghoz anélkül is hozzájuthatnak, hogy maguknak kellene elvégezniük az urándúsítást - ami egyrészről drága, másrészről a nukleáris fegyverek elterjedésével kapcsolatos aggályokat vet fel. A magam részéről határozottan támogatom a nemzetközi fűtőanyag-ellátási biztosítékok gondolatát, esetleg egy fűtőanyagbank formájában. Ezt az ötletet partnereink közül már sokan forgatták, a nemzetközi közösség fontos szereplőihez hasonlóan. Ezen a téren sok jó gondolat vetődik fel. Úgy hiszem, eljött az ideje, hogy ezeket a gondolatokat tettekre, valóra váltsuk. Amint a beszédem elején már mondtam, Irán meghatározó jelentőségű ország. Én magam már évek óta dolgozom a köztünk lévő kapcsolatok normalizálásán. Ez mindkét félnek, az irániaknak és az európaiaknak egyaránt kedvezne. Én hiszek ebben, és rendületlenül fogok dolgozni e cél elérésén - mivel ez Irán és az Európai Unió népeinek egyformán javára válna. Benita Ferrero-Waldner a Bizottság tagja. - Elnök úr, a jelenlegi helyzetben szerintem elkerülhetetlen, hogy az Iránról szóló vitákban az atomprogramra helyezzük a hangsúlyt. A nemzetközi közösség egységesen törekszik arra, hogy kielégítő megoldást találjon. Ez a megfelelő csatornákon keresztül végzett együttműködést jelenti a NAÜ-vel és az ENSZ Biztonsági Tanácsával. Egyúttal azt is jelenti, hogy támogatjuk Javier Solana főképviselő kitartó erőfeszítéseit a három plusz hármak nevében, az Európai Unió teljes körű támogatásával, mivel a nemzetközi egység továbbra is központi jelentőségű, amint az a legutóbbi berlini találkozón is megmutatkozott. Amikor múlt héten fogadtam Dr. Szaíd Dzsalili iráni főtárgyalót, emlékeztettem elvi álláspontunkra. Senki nem kívánja megtagadni Irántól az atomenergia békés felhasználásához való jogot, ugyanakkor komoly szükség van a bizalom újjáépítésére és arra, hogy a megoldás megtalálására őszinte politikai hajlandóságot mutasson. Miközben az Európai Unió minden lehetséges erőfeszítést megtesz, iráni oldalról sajnos egyelőre nem látok ilyen politikai akaratot. Amíg nem látjuk ezt a fajta politikai akaratot, sajnos nem lesz lehetőség a kapcsolat javítására, a kereskedelmi és együttműködési megállapodásról szóló tárgyalások és az energiáról szóló tárgyalások meg-, illetve újrakezdését is beleértve. A találkozónk alkalmával Dr. Dzsalilinek ezt kifejezetten megmondtam. Bízom benne, hogy a Parlament ugyanezen a véleményen van, és továbbra is szilárdan támogatja Solana főképviselőt és a három plusz hármakat a fenntartható megoldás elérésében - egy olyan diplomáciai megoldás elérésében, amely egyrészről megőrzi Irán elidegeníthetetlen jogát az atomenergia békés célú előállításához, másrészt viszont objektív garanciákat nyújt arra nézve, hogy ezek a tevékenységek kizárólag békés jellegűek. Bár az EU Iránhoz fűződő viszonyának alakulása nagymértékben az említett kérdésben elért előrelépéstől függ, a Bizottság úgy véli, hogy Iránnal való tárgyalásokat egynél több vágányon kellene folytatni. E tekintetben szeretném jelezni, hogy nagyra értékelem az Iránnal való kapcsolatokért felelős küldöttség által Angelika Beer lendületes elnöksége alatt elvégzett munkát. Különösen a Beer asszony vezetésével lebonyolított múlt havi teheráni missziót szeretném méltatni. Az EP kapcsolatai, például az iráni Madzslisszal fontos kommunikációs csatornát jelentenek az Európai Unió és az Iráni Iszlám Köztársaság között. A magas rangú tisztviselőkkel, köztük Mottaki külügyminiszterrel és az iráni társadalom különböző tagjaival tartott találkozói most is és a múltban is rendkívül értékesek voltak. A női aktivistákkal, a bebörtönzött diákok családtagjaival, a szakszervezetek és a kisebbségi csoportok képviselőivel való találkozói tanúsítják, hogy az Európai Unió nagy jelentőséget tulajdonít a minden tekintetben szabad, demokratikus és pluralisztikus Irán kialakulásának, összhangban a nemzetközi egyezményekkel, amelyekhez az Iráni Iszlám Köztársaság önként csatlakozott. Az emberek közötti személyes kapcsolatok az előítéletek és a negatív sztereotípiák leküzdésének és a kölcsönös megértés erősítésének kiváló eszközei. Nagyon fontos például az Európa és Irán, a civilizáció két ősi oszlopa közötti tudományos, kulturális és művészi cserekapcsolatok továbbfejlesztésének támogatása, hiszen e két területen sok újat kínálhatunk egymásnak. Ezért különös örömmel számolok be az Erasmus Mundus külső együttműködési "ablaka” idei tanévének sikeres megkezdéséről, amelynek révén az európaiak iraki, jemeni és iráni hallgatókkal és professzorokkal kerülnek kapcsolatba. A konzorciumban részt vevő iráni egyetemek Teherántól Shirazig, Mashhadtól Alzahráig terjedő hálózata roppant ígéretes. Az első tanulmányi körnek köszönhetően máris több mint 50 iráni egyetemi hallgató és tanár tanulhatott Európában. Szívből remélem, hogy ez a felállás mindkét irányban jól fog működni, és az európai hallgatók és tanárok is eljuthatnak Iránba. Mindezen túlmenően számos területen folytatjuk az együttműködést Iránnal, például az afgán menekültek támogatása vagy a kábítószerek elleni fellépés terén. Ezzel kapcsolatban szeretném felhívni a figyelmet egy nemrég meghirdetett ajánlati felhívásra, amely iráni nem állami szereplőknek és helyi hatóságoknak kínál támogatást. A program - ami amúgy Iránnal közösen az első ilyen jellegű - a társadalmi befogadást és szerepvállalást kívánja támogatni és megerősíteni. Oktatási és fejlesztési tevékenységeket tartalmaz, középpontban a szegénység elleni intézkedésekkel. Végezetül, a program támogatja a civil társadalom és a helyi hatóságok közötti együttműködést és a hatáskörük erősítésére irányuló tevékenységeket. Ez a felhívás most nyitva áll, február 11-ig aktuális. Másrészről, üdvözlöm a Parlament tavaly december 13-i plenáris ülésén elfogadott határozatot, amelynek értelmében 3 millió eurós keretet különített egy fárszi nyelvű televíziós hírszolgálat létrehozására. Egy erősen európai nézőpontú információ-előállító és -terjesztő médium fontos szerepet játszhat az iráni nyilvánossággal való jobb megértés elősegítésében. Befejezésül egy fontos kérdéssel szeretnék foglalkozni: a demokrácia és az emberi jogok ügyével. A múlt héten Dr. Dzsalili itt a Parlament előtt az emberi méltóság fontosságát hangsúlyozta. E tekintetben természetesen csak helyeselni tudok az általa elmondottakat, ám a személyes találkozásunk alkalmával sajnos kénytelen voltam hangot adni az emberi jogok értékcsökkenésével és az iráni emberi jogi helyzettel kapcsolatos komoly aggodalmaimnak. Az AFP sajtójelentésekből összeállított beszámolója szerint Iránban tavaly legalább 297 kivégzést hajtottak végre. Ez határozott növekedést mutat 2006-hoz képest, amikor az Amnesty International szerint 177 kivégzésre került sor. Az emberek megölésének más, kifejezetten kegyetlen módszereiről már nem is beszélve. Emiatt kénytelen voltam jelezni az iránti reményeimet, hogy az emberi jogok ügyében folytatott EU-Irán párbeszédet újra tudjuk kezdeni. Annak a reményemnek is hangot adtam, hogy az elkövetkező parlamenti választásokon a jelöltek korábbinál szélesebb skálája indul. Az Európai Unió továbbra is erősen mozgósítva van ezen a fronton. A legutóbbi, január 25-i iráni nyilatkozat a halálbüntetésekről ugyancsak ezt erősíti meg. A Parlamenttel teljes összhangban azt valljuk, hogy az Iránhoz fűződő viszonyunk nem tud rendesen fejlődni anélkül, hogy az emberi jogok terén a helyzet szisztematikusan javulna Iránban. Michael Gahler a PPE-DE képviselőcsoport nevében. - (DE) Elnök úr, az állásfoglalásunk az emberi jogok iráni helyzetével és az iráni atomprogramról folyó vitával foglalkozik. Az emberi jogok tárgyában a Ház az évek folyamán időről időre világosan kifejezte a véleményét. A főképviselő ma ismét a kivégzésekről és a kínzásokról beszélt. A közelmúlt eseményeinek fényében szeretném megemlíteni az Ahvazi arab közösséghez tartozó politikai aktivisták nevét, akiket halálra ítéltek, és felhívni az iráni kormányt arra, hogy ne végeztesse ki őket. A nevük Zamal Bavi, Faleh al-Manszúri, Szaíd Szaki és Raszul Mazrea; ugyanez vonatkozik két kurd újságíróra, Abdulváhid "Hiwa” Bútimárra és Adnán Hasszanpúrra is. Remélem, azzal, hogy Európában nyíltan beszélünk a helyzetükről, védelmet tudunk nyújtani számukra! Ami a nukleáris kérdést illeti, Szaíd Dzsalili iráni főtárgyaló a múlt héten a Külügyi Bizottság felé nem jelezte egyértelműen Irán valódi szándékait. A 24 bizottsági tag kérdéseire összefoglaló, futólagos válasz érkezett. Így nem lesz könnyű eloszlatni a nemzetközi közösség és Irán között aktuálisan fennálló mélységes bizalmatlanságot. A nemzetközi közösség részéről a szolidaritás a legjobb válasz az ilyen kitérő magatartásra, állásfoglalásunkban ezért üdvözöltük a január 22-én Berlinben született megállapodást az ENSZ Biztonsági Tanács egy új határozatának megfogalmazásáról. Ebbe Oroszország és Kína is be lesz vonva, ami határozott jelzés lesz Irán felé. Az állásfoglalás a nemzetközi közösség által képviselt összehangolt hozzáállás keretében további intézkedésekről rendelkezik. Úgy vélem, az a helyes, ha lehetőség szerint mindig törekszünk a párbeszédre, ugyanakkor időről időre világosan jelezzük, miben vagyunk érdekeltek: egyrészről az emberi jogok kérdésében, de másrészről az együttműködésben is, ámde csak és kizárólag akkor, ha Iránnak sikerül visszanyernie a közösségünk iránti bizalmát. Hannes Swoboda a PSE képviselőcsoport nevében. - (DE) Elnök úr, Dr. Solana, biztos asszony, itt három kérdésről van szó: az emberi jogokról, a nukleáris fegyverekről és a szabad, demokratikus iráni választásokról. Nem tartozik a mai témáink közé, hogy a Mudzsaheddint feketelistára kell-e tenni, vagy sem; ezzel külön kell foglalkoznunk. Az emberi jogok terén az iráni kivégzések nagy száma és gyakori brutalitása az, ami nekünk különösen szemet szúr. Csatlakozom a Gahler úr által ezzel kapcsolatban elmondottakhoz, és remélem, hogy a nyilvánosságunk valamilyen hatást el tud érni. A második kérdés a nukleáris program ügye. Teljes mértékben támogatjuk a főképviselő által elmondottakat. Nem akarunk atomfegyvert Iránban; a régióban sehol sem akarunk atomfegyvert. Már az is éppen elég felháborító volt, hogy sok ország - köztük sajnos az Amerikai Egyesült Államok is - végignézte, ahogy Pakisztánban kifejlesztik a bombát, és ahogy a bombagyártási technológiát átadták Iránnak, mivel Pakisztánra kizárólag a Szovjetunió, és ezáltal az Afganisztán elleni közös harc szempontjából tekintettek. Amire most szükségünk van, az a felügyelet - ezért arra kérném, Solana úr, tegyen határozott erőfeszítéseket ennek érdekében -, hogy biztosítsuk, hogy a nukleáris iparágak, és különösen a dúsítási és hulladék-ártalmatlanítási műveleteik nagyobb mértékben beépüljenek a multilaterális keretekbe és szigorúbb felügyelet alá essenek. Többet kell tennünk ezen a téren, hiszen ez nemcsak Iránra, más országokra is vonatkozik. A másik dolog, amire szükség van - és ehhez az amerikaiaknak is fel kell készülniük az újabb engedményekre -, a jogos biztonsági érdekek elismerése: és ezen nem valamelyik kormány érdekeit értem, hanem az iráni népét. Ezt a biztonságot garantálni kell, és akkor bizonyosan előre tudunk lépni az Iránnal való párbeszédben. Az ENSZ-határozatot hasonlóképpen helyeslem, mivel ez is komoly előrelépést jelent. A választásokkal kapcsolatban csak megismételni tudnám az Ön nézeteit, Solana úr. A választások és a demokrácia akkor szolgálnak igazi célt, ha a választások valóban szabadon zajlanak. Ha Ahmadinezsád elnök hisz abban, hogy Iránban széles körű támogatottságnak örvend, csak biztatni tudom a külső beavatkozásoktól mentes, szabad választások megtartásának lehetővé tételére, hogy kiderülhessen, tényleg olyan széles körű-e a támogatottsága. Az iráni szabad választások az egész régió demokratizálódása szempontjából meghatározó jelentőséggel bírnak. (Taps) Annemie Neyts-Uyttebroeck az ALDE képviselőcsoport nevében. - (NL) Elnök úr, Dr. Solana, biztos asszony, mégiscsak elég paradox, hogy egy olyan ország, amely - ahogyan Solana úr is mondta - ilyen gazdag történelemmel, változatos kultúrával és dinamikus társadalommal rendelkezik, mint Irán, az emberi jogok legsúlyosabb megsértéseit kövesse el. Tragikus illusztrációja ennek a halálbüntetések tavalyi száma, amint arra a biztos asszony is utalt. Ezért képviselőcsoportommal együtt úgy érzem, Irán e pillanatban saját történelmét árulja el, amikor a jelenlegi rezsim úgy kezeli a népet, ahogy az sajnos már jó néhány éve történik. Mindazonáltal úgy vélem, a megoldás a kitartó párbeszédben rejlik, úgy a lakossággal és a civil társadalommal, mint a politikai hatóságokkal, bármennyire is nehéz legyen ez utóbbi. E tekintetben a Dzsalili úrral folytatott múlt heti vita nem volt kifejezetten szórakoztató, ugyanakkor rendkívül fontos volt, mivel ebből végre felismerhette, hogy ebben a Házban egyetlen olyan személyt sem talál, semelyik képviselőcsoportban, aki jóváhagyná vagy akárcsak fontolóra venné, hogy Irán újrakezdhesse nukleáris kutatásainak katonai célú felhasználását úgy, hogy erre ne reagálnánk. Képviselőcsoportom nevében különösen üdvözlöm Solana úrnak azt a felvetését, hogy kezdjünk hozzá egyfajta multilaterális, multinacionális nukleáris fűtőanyagbank létrehozásához, mivel ez feltehetőleg jó módszer lenne arra, hogy a nukleáris fegyverek elterjedésének megakadályozásával kapcsolatos aggályainkat összekössük azzal, hogy az országok számára engedélyezzük a polgári célú nukleáris tevékenységek fejlesztésének folytatását. Konrad Szymański az UEN képviselőcsoport nevében. - (PL) Elnök úr, biztos asszony, Solana úr, Iránnal kapcsolatban a legfontosabb és legsürgetőbb az, hogy garanciát szerezzünk arra, hogy nem fog nukleáris fegyverekhez jutni. A különféle forrásokból, köztük a National Intelligence Estimate jelentéseiből származó információk ellenére ebben a pillanatban nem lehetünk biztosak abban, hogy Irán nem fog ilyen fegyvereket kifejleszteni. Naivitás lenne azt gondolni, hogy a 2003 óta Iránban folyó urándúsítás kizárólag polgári alkalmazásokra irányult. Az eltelt időben a reformista Khatami elnök helyébe egy sokkal keményebb politikai vonal képviselője lépett. Arról sem szabad megfeledkeznünk, hogy a kezdeti szakaszokban minden nukleáris program polgári projektek leple alatt zajlott: ugyanez volt a helyzet Oroszországban, Indiában, Kínában és Izraelben. Felettébb valószínű, hogy a mostani polgári program is csak egy lépés a katonai célú urándúsítás felé vezető úton. Az Európai Uniónak ezért minden lehetséges módon nyomást kell gyakorolnia Iránra, a katonai megoldást sem kizárva. Angelika Beer a Verts/ALE képviselőcsoport nevében. - (DE) Elnök úr, mindenekelőtt hadd köszönjem meg Solana úrnak és Ferrero-Waldner asszonynak, hogy ilyen alaposan felkészültek a látogatásra, és úgy az előzetes, mint az utólagos párbeszédbe és konzultációba bevontak bennünket. Arra szeretném felhívni a figyelmet - remélem, nem értenek félre -, hogy ezt a vitát Iránban is hallani fogják. Felvilágosult, pluralista társadalommal állunk szemben, amely igyekszik megszerezni a számára szükséges információkat, mi pedig a fárszi televíziós hírszolgálat révén támogatjuk ezt a törekvést. Tudjuk, hogy az Ahmadinezsád-rezsim vezetői figyelemmel kísérik ezt a vitát, ezért úgy helyes, ha világosan megmondjuk Ahmadinezsád elnöknek és támogatóinak, hogy a 296 parlamenti hely jelöltjeinek többsége - hétezren vannak, de közülük kétezret minden jel szerint ki fognak zárni - egyértelműen azt mutatja, hogy belpolitikai szempontból védekező állásba szorult. Szolidaritást vállalunk a civil társadalommal, a nőkkel, a szakszervezetekkel és mindazokkal, akik fenyegetettségben élnek, és akiknek a neve pár perccel ezelőtt hangzott el. (Taps) Van egy másik oka is annak, amiért meg akartuk tartani ezt a mai vitát, amelyért szívből hálás vagyok. Irán zsákutcában van. Fejjel rohant a falnak, és most már nem tudja, merre tovább; nincs abban a helyzetben, hogy bármit is felajánlhasson. Ugyanakkor az is elgondolkodtató, hogy vajon mi, európaiak, kijátszottuk-e már az összes kártyánkat. A pártok és frakciók összefogásával létrejött iráni látogatásunk eredménye, hogy saját tárgyalási módot kell találnunk, és ez csak előfeltételek nélkül történhet, anélkül, hogy bárkit is sarokba szorítanánk. Egy dolgot nagyon világosan megértettem mindazoknak az embereknek a szavaiból, akikkel találkozhattunk, és akik rá vannak szorulva a támogatásunkra, ez pedig nem más, mint hogy a szankciók gyengítik a civil társadalmat, viszont erősítik Ahmadinezsád elnököt. Ezért az eddigiek folytatása politikailag nem megoldás, mivel nem vezet ki a zsákutcából. Befejezésül hadd nyomatékosítsam, hogy semelyik országban sem akarunk nukleáris fegyvereket látni. A magam részéről atomenergiát sem akarok, de ha Sarkozy elnök úr politikája azt diktálja, hogy kötni kell az atomenergia-szerződéseket bele a vakvilágba, mindenféle biztosíték, például atomsorompó-megállapodás nélkül, az európai külpolitika tovább fogja fokozni a nukleáris fegyverek elterjedésének kockázatát, ahelyett hogy segítene gátat vetni a folyamatnak. (Taps) Elnök Köszönjük, Beer asszony, egyúttal jobbulást kívánunk a törött karjához. Tobias Pflüger a GUE/NGL képviselőcsoport nevében. - (DE) Elnök úr, az amerikai hírszerzés jelentése szerint változott a helyzet. Most arra van szükség, hogy moratóriumot hirdessünk a nukleáris kérdésben. Az ügyet a Biztonsági Tanács helyett vissza kell adni a Nemzetközi Atomenergia-ügynökségnek. Iránban ma is nagyon élénken működik a civil társadalom, az ilyen csoportokkal, például a szakszervezetekkel szemben alkalmazott elnyomó intézkedések ellenére. Vannak elfogadhatatlan jelenségek, például a Madzslisz-választás jelöltjeinek visszautasítása, ezzel együtt én határozottan ellenzem a szigorúbb szankciókat, mivel ezek éppen az ellenkező hatást érnék el, különösen a demokratikus ellenzék szempontjából. Még most is hallhatunk Irán elleni háborús fenyegetéseket, különösen az Egyesült Államoktól. Az én képviselőcsoportom határozottan ellenez mindenfajta háborús fenyegetést vagy haditervkészítést. Solana úr, a brit Guardian újság Robert Coopert, az Ön egyik munkatársát idézi, aki egy nemrég megjelent, az új NATO-ról szóló kiáltvánnyal kapcsolatban a következőket nyilatkozta: "Lehet, hogy mindenki másnál előbb fogunk atomfegyvereket használni, de ezt nem szívesen mondanám ki hangosan”. Ez a kijelentés összefügg az iráni helyzettel, Solana úr, és mikor kíván elhatárolódni tőle? Hadd ismételjem meg: Iránnal tárgyalni kell, nem hagyhatjuk a helyzetet eszkalálódni és háborúba fordulni. Bastiaan Belder az IND/DEM képviselőcsoport nevében. - (NL) Elnök úr, az Iráni Iszlám Köztársaságból jó hírek és rossz hírek egyaránt érkeznek. A jó hír múlt hónapban jött, a teheráni ellenzéktől, amely nagyon határozottan kiállt Ahmadinezsád elnök holokauszttagadása ellen, kijelentve, hogy a holokauszt kétségbevonhatatlan történelmi esemény volt. Tudomásul vettük. A rossz hír az a nyilvános fenyegetés volt, amit Mottaki külügyminiszter tett nemrégiben az ENSZ Biztonsági Tanácsa felé, amikor azt mondta, hogy amennyiben az ország nukleáris programjáról szóló, márciusban esedékes következő NAÜ-jelentés előtt új határozatot fogadna el az Irán elleni szankciókról, Teherán részéről ennek megfelelő, komoly válaszlépésre kell számítani. Solana úr, azt szeretném tudni, Ön hogyan értelmezi ezt a nyilvános fenyegetést, illetve hogyan vélekedik arról az elképzelésről, hogy a NAÜ helyzetét egy műszaki szakértőkből álló, az iráni nukleáris helyzettel foglalkozó független bizottság létrehozásával kellene megerősíteni? Végül is ennek az UNSCOM és az UNMOVIC keretében voltak már előzményei. Ez esetben a bizottság jelentése adna iránymutatást a Biztonsági Tanács számára. Philip Claeys (NL) Elnök úr, az iráni rezsim továbbra is komolyan fenyegeti a stabilitást az egész Közel-Keleten, de azon túl is. Irán iszlamista és terrorista csoportoknak nyújt támogatást Libanonban, a palesztín területeken, Afganisztánban, Irakban és más országokban. Az Európai Uniónak azt a stratégiát kell követnie, hogy a régión belül amennyire csak lehet, elszigeteli Iránt. Az is fontos, hogy Oroszországot az Iránnal való nukleáris együttműködés beszüntetésére ösztönözzük. Irán nukleáris tervei az egész világ békéjét fenyegetik. Az amerikai National Intelligence Estimate pár hónappal ezelőtt az egész világot meglepte azzal az állítással, miszerint Irán 2003-ban beszüntette a nukleáris fegyverek előállítására irányuló kísérleteit. Az USA-ban most elhangzottak olyan felhívások, hogy a NIE megállapításait jobban ki kellene vizsgálni. Tévedés lenne azonban, ha most hirtelen azt feltételeznénk, hogy az iráni rendszer ilyenformán nem is jelent nukleáris fenyegetést. Akkor mivel magyarázható, hogy Irán a mai napig úgy megnehezíti a Nemzetközi Atomenergia-ügynökség ellenőreinek dolgát? Mindnyájan tudjuk, hogy mire képes a teheráni vezetés. Az emberi jogi feljegyzések önmagukért beszélnek, és a múltban az is világosan bebizonyosodott, hogy Irán érintett a nemzetközi iszlamista terrorizmusban. Amikor Ahmadinezsád elnök nyilvánosan kijelenti, hogy Izraelt le akarja törölni a térképről, ezt muszáj komolyan vennünk. A jelen körülmények között ezért nem volna helyes enyhíteni az Ahmadinezsád elnökre gyakorolt nyomást. Szükség van a párbeszédre, de az Európai Uniónak szilárdan ki kell tartania azon törekvései és óhaja mellett, hogy többet tegyen a szabadság és a stabilitás támogatásáért.

Welkomstwoord De Voorzitter Voordat ik de voorzitter van de Commissie het woord geef, wil ik de delegatie van het regionale parlement van de Canarische Eilanden, onder leiding van zijn voorzitter de heer Castro Cordobez, welkom heten. (Applaus)

Välkomsthälsning Talmannen Mina damer och herrar! Den 15 april bjöd jag in Garri Kasparov till Europaparlamentet, vid en tidpunkt då han hölls arresterad i elva timmar, och en medlem av min personal hade andra skäl - som faktiskt hade att göra med arvet från Sacharov - att befinna sig i Moskva. Jag är glad över att Garri Kasparov var här i går och i dag, och jag gläder mig åt det stora stöd som ni har visat honom och hans vänner i Ryssland. (Applåder) Kyriacos Triantaphyllides (EN) Herr talman! Jag vill informera parlamentet om att israeliska myndigheter i går kväll arresterade ett antal förtroendevalda för PLC, däribland en minister i Mahmoud Abbas regering. Jag vill därför be er, herr talman, att fördöma detta israeliska agerande och göra ett kraftfullt uttalande mot landets arrestering av det palestinska folkets förtroendevalda. Detta är inte rätt väg för fredsprocessen. (Applåder) Talmannen Vi har just diskuterat detta också i talmanskonferensen. Om det inte finns några ändringar i mitt schema som inte går att undvika ska jag flyga till Mellanöstern på söndag och försöka finna lämpliga sätt att uttrycka detta.

8. Réformes dans le monde arabe: quelle stratégie pour l'Union européenne? (vote) - Rapport Rocard - Avant le vote sur l'amendement 19 Marco Cappato (IT) Monsieur le Président, je propose de modifier la phrase concernant le plein respect, y compris juridique, des différentes orientations sexuelles par le plein respect et la non-discrimination contre les différentes orientations sexuelles. (Le Parlement adopte l'amendement oral) - Avant le vote sur l'amendement 14 Marco Cappato (IT) Monsieur le Président, je propose de remplacer l'expression "État palestinien" par "État démocratique palestinien". (Le Parlement adopte l'amendement oral) Véronique De Keyser Monsieur le Président, mon groupe ne s'oppose pas à l'amendement oral, mais nous ne sommes pas en faveur de l'amendement 14, même modifié par l'amendement oral. - Avant le vote sur l'amendement 20 Marco Cappato Il s'agit simplement d'une précision linguistique, étant entendu que c'est la version française qui fait foi. Donc les mots "islamistes laïcs" ne remplaceraient pas les mots "islamistes modérés", mais seraient à considérer comme un ajout. - Avant le vote sur l'amendement 21 Véronique De Keyser Monsieur le Président, M. Cappato a fait un amendement oral par lequel il demande de garantir, en gros, la séparation de l'église et de l'État. Nous demandons d'ajouter en amendement oral: (EN) "as it should be in any democracy". (Applaudissements à gauche) Antonio Tajani (IT) Monsieur le Président, l'amendement de M. Cappato traite de la séparation entre le pouvoir politique et le pouvoir religieux. Nous parlons ici de pays du monde arabe, pas de pays européens. Si l'amendement se rapporte à des pays du monde arabe, nous sommes d'accord parce que, quand nous parlons d'Église, nous parlons seulement de l'Église catholique ou de l'Église protestante. Cet amendement se rapporte au pouvoir religieux et au pouvoir politique. Il doit être dit clairement que nous ne faisons référence qu'à ces deux éléments, car je crois pouvoir déceler dans ce que Mme de Keyser a dit une tentative d'insérer des éléments extérieurs dans ce rapport. Le Président L'amendement de Mme De Keyser introduit une phrase de portée universelle. Elle dit "dans toute démocratie". L'amendement vise donc à être universel dans sa portée. Marco Cappato (IT) Monsieur le Président, personnellement je suis très content de l'amendement de Mme de Keyser, que je considère plus ou moins comme donné pour sûr; si ce n'est pas le cas, raison de plus pour présenter cet amendement. Antonio Tajani (IT) Monsieur le Président, je crois que chacun d'entre nous a le droit dans ce Parlement de parler, d'exprimer ses propres idées et d'obtenir des informations claires concernant les textes que nous nous apprêtons à adopter. En ce qui concerne le texte qui fait foi, l'amendement de M. Cappato dit, en italien, "anche garantendo l'indipendenza e la separazione delle istituzioni e del potere politico dalle autorità religiose" - en garantissant aussi l'indépendance et la séparation des institutions et du pouvoir politique par rapport aux autorités religieuses. Tel est le texte, mais nous parlons de l'Église et de l'État. Les termes sont "pouvoir politique" et "autorités religieuses". (Le Parlement rejette l'amendement oral) Véronique De Keyser Monsieur le Président, je voudrais simplement demander à mon groupe, dans ces conditions, de voter contre.

12. Strategie für das dritte Treffen der Vertragsparteien des Übereinkommens über den Zugang zu Informationen, die Öffentlichkeitsbeteiligung an Entscheidungsverfahren und den Zugang zu Gerichten in Umweltangelegenheiten (Abstimmung) - Vor der Abstimmung: Der Präsident. - Ich glaube, Herr Ouzký wollte etwas sagen, denn die Aussprache gestern war sehr kurz. Vielleicht können Sie uns erklären, warum. Miroslav Ouzký (CS) Ich möchte nur kurz die Gelegenheit, dass mir das Wort erteilt wurde, nutzen, um auf die Wichtigkeit dieser Entschließung hinzuweisen. Gestern gab es dazu bzw. vielmehr zu der mündlichen Anfrage keine Aussprache. Mein Ausschuss hat bereits die Antwort der Kommissarin erhalten, und ich begrüße es daher, dass dieses Thema weiterhin auf der Tagesordnung steht und zur Abstimmung gebracht wird. Der Präsident Ich wollte lediglich zum Ausdruck bringen, dass gestern diese Debatte auf der Tagesordnung stand, dass sich aber kein Redner zu Wort gemeldet hat, sodass die Aussprache nicht stattfand. Deshalb ist es wichtig, das Wort dem Vorsitzenden des betroffenen Ausschusses zu erteilen. Inés Ayala Sender (ES) Herr Präsident! Ich wollte sagen, dass es sehr wohl Redner gab und dass wir im Plenarsaal anwesend waren. Es war Herr Ouzký, der nicht hier war, und so beschlossen das Präsidium und der Präsident, die Aussprache abzusagen. Die Redner standen bereit und ein Vertreter der Kommission war ebenfalls anwesend. Der Präsident Ja, Sie haben Recht, dies zu präzisieren. Die Redner waren anwesend, aber der betroffene Ausschuss hatte diesen Punkt zurückgezogen.

Intervenções de um minuto sobre questões políticas importantes Presidente Seguem-se na ordem do dia as intervenções de um minuto sobre questões políticas importantes. Tunne Kelam (EN) Senhor Presidente, muito obrigada pelas suas felicitações ao aniversário do alargamento da União Europeia. No final desta legislatura, gostaria de prestar homenagem às actividades do Intergrupo Báltico Europa no Parlamento Europeu, que retirou conclusões práticas do último alargamento, pois a verdade é que o Mar Báltico passou efectivamente a ser um mar interno da União. Deu início a uma nova política europeia - a estratégia para o Mar Báltico. Estamos absolutamente convencidos de que, sob a liderança criativa e eficiente de Christopher Beazley, a estratégia do Mar Báltico ganhou o apoio da Comissão e, em breve, será introduzida pela Presidência Sueca. Por conseguinte, sugiro vivamente que as actividades deste intergrupo prossigam no próximo Parlamento Europeu. A implementação da estratégia do Mar Báltico será um longo processo que requer supervisão parlamentar e, ocasionalmente, a elaboração de relatórios. Espero igualmente que as actividades dos intergrupos, como elemento de base da democracia parlamentar, não sejam restringidas no próximo Parlamento Europeu. Neste caso, reitero a mensagem transmitida pelo meu colega, o senhor deputado Bushill-Matthews. Glyn Ford (EN) Senhor Presidente, gostaria de o exortar a interpelar a Comissão em nome de um grupo formado por cidadãos meus constituintes. Os cidadãos de Gibraltar, que tenho a honra de representar formalmente há cinco anos e, informalmente, ao longo de duas décadas antes disso, estão seriamente preocupados com os clusters (nichos) de doentes com cancro que ultimamente têm surgido, tanto em Gibraltar como do lado espanhol da fronteira. Quando se está em Gibraltar é difícil não ver e, por vezes, cheirar, o fumo e a poluição provenientes das refinarias adjacentes à fronteira, o que gera o receio de serem essas as causas dos clusters de cancro. Gostaríamos que se procedesse a uma investigação conjunta em ambos os lados, bem como à definição de um mandato comummente acordado, com vista a tentar aliviar os receios e preocupações que as populações de ambos os lados da fronteira têm relativamente aos problemas da poluição e suas consequências. Bill Newton Dunn (EN) Senhor Presidente, em nome de um dos meus constituintes, gostaria de referir um caso de um jovem com dupla nacionalidade, anglo-grega, chamado John Zafiropoulos. No ano passado, este jovem foi condenado por um tribunal grego de primeira instância a cumprir uma pena de prisão, imoralmente severa, na Grécia. Com base na informação que me foi facultada, Senhor Presidente, considero que as normas fundamentais aplicáveis à legislação grega, bem como as disposições relativas a julgamentos justos, foram violadas. Estas disposições sobre julgamentos justos estão definidas em toda a Europa e são direitos de todo e qualquer cidadão europeu. No início do presente ano, escrevi ao Ministro da Justiça da Grécia, em Atenas, alertando-o para as minhas preocupações. A resposta que recebi, três meses depois, foi assinada por funcionários menores do Ministério e não fazia qualquer referência à questão que levantei junto do senhor Ministro - por outras palavras, a violação das normas estabelecidas para a realização de julgamentos justos. Esta questão preocupa-me muitíssimo, Senhor Presidente, motivo por que a levanto agora neste Parlamento, na esperança de que Atenas não só me envie uma resposta apropriada como proceda a uma revisão justa e completa do processo do senhor Zafiropoulos. Ewa Tomaszewska (PL) Senhor Presidente, gostaria de comentar o modo como o Parlamento Europeu funciona. Penso que não é sensato fazer votações sobre documentos importantes apenas alguns minutos depois de encerrar o debate. Nem todos os argumentos são apresentados antes das reuniões dos grupos políticos, e, quando há um grande número de alterações, vale a pena pensar em transferir a votação para o dia seguinte. Esta questão deve ser examinada na próxima legislatura. Infelizmente, ocorreram entretanto dois acontecimentos que são muito significativos para mim, e gostaria também de dizer alguma coisa sobre eles. Em primeiro lugar, a Rússia assinou um acordo com a Abecásia e a Ossétia que garante a presença de tropas russas nestas províncias da Geórgia. Que direito temos então de dizer que a situação na Chechénia é um assunto interno? Espero que, na próxima legislatura, o Parlamento também se venha a debruçar sobre este assunto. No decurso do ano passado, na Polónia, mais 114 000 homens perderam o emprego. Isto não é só o efeito da crise. Uma série de anúncios de planos de despedimentos colectivos está a chegar aos centros de emprego, e isto envolve mais de 80 000 trabalhadores dos estaleiros polacos, cujos postos de trabalho foram eliminados pela União Europeia, que permite o uso de fundos públicos para apoiar outros empregos noutros países. Isto é discriminação. Milan Horáček (DE) Senhor Presidente, a semana passada, a Eslovénia intensificou a sua oposição à adesão da Croácia. Gostaria de descrever este conflito em termos claros, já que este comportamento me parece inadequado e indigno de um Estado-Membro da União Europeia. A Croácia é um país candidato, a aguardar a adesão à União Europeia, e mostrou uma grande disponibilidade para implementar reformas. Apesar de nem todos os critérios terem sido satisfeitos, o rumo assumido é claro. A Eslovénia tem de deixar de se comportar de forma mesquinha, de modo a que se possa encontrar rapidamente uma solução. O Tratado de Lisboa e o processo de alargamento vão permitir que a União Europeia se desenvolva e que a Croácia adira! Urszula Krupa (PL) Senhor Presidente, por uma questão de preocupação com o futuro da Europa, gostaria hoje, em Estrasburgo, na última sessão desta legislatura, de recordar as palavras do nosso grande compatriota, o Papa João Paulo II, que disse: "Não haverá unidade europeia enquanto esta não se basear na unidade do espírito". Foi o cristianismo que deu à Europa a base mais profunda de unidade e que a fortaleceu durante séculos: o evangelho cristão com a sua compreensão da humanidade e a sua contribuição para o desenvolvimento da História dos povos e das nações. Isto não significa que estejamos a usar a História para os nossos próprios fins, pois a História da Europa é como um grande rio para o qual corre uma multiplicidade de afluentes e de riachos, e a diversidade de tradições e culturas que criaram a Europa é a sua grande riqueza. A base da identidade europeia assenta ela própria no cristianismo, e a actual ausência de unidade espiritual é sobretudo o resultado da crise da nossa consciência dessa identidade cristã. Ashley Mote (EN) Senhor Presidente, ao longo dos últimos cinco anos, tenho observado com horror a escandalosa pilhagem, institucionalizada e interminável, perpetrada pela UE do dinheiro dos contribuintes. Observei com horror um Reino Unido com uma densidade demográfica já excessiva invadido por centenas e milhares de trabalhadores estrangeiros que vêm para cá em benefício próprio, sem ser convidados, e reivindicando a nossa protecção social. Observei bem de perto um sistema legislativo que permite que burocratas anónimos elaborarem aquilo a que chamam de legislação sem qualquer consideração pelo prejuízo que causam à economia britânica e às suas empresas. Observei bem de perto - (Interjeição da sala: "Da prisão de Sua Majestade!) estes dispendiosos e ineficazes pseudo-debates parlamentares, mascarando, como um bom truque de ilusionismo, de democracia responsável o que não passa de um engano aos eleitores que nos enviaram para cá. O Presidente Gorbachev tinha razão: a UE é a velha União Soviética vestida à ocidental. Um dia, os Senhores compreenderão que não podem mandar em casa alheia. Presidente O senhor deputado está a falar num Parlamento livre. Se este Parlamento não fosse livre, nem sequer poderia ter feito essa intervenção. (Aplausos) Ljudmila Novak (SL) Em 2 de Abril, este Parlamento aprovou, por grande maioria, uma resolução sobre a consciência europeia e o totalitarismo. Amo a minha pátria, a Eslovénia, mas entristece-me que esta resolução do Parlamento Europeu não tenha encontrado um terreno fértil no meu país e não nos tenha ajudado a resolver os dolorosos problemas do passado. Pelo contrário, há algumas pessoas que querem elevar Tito ao estatuto de herói e dar o seu nome a uma rua da capital da Eslovénia, apesar do facto de ele ter sido responsável por assassínios em massa depois da guerra. Uma vez que Tito nunca foi levado perante a justiça, muitas pessoas não querem admitir que estes massacres do pós-guerra constituem um crime e que aqueles que os ordenaram eram criminosos. Talvez fosse conveniente que o Parlamento Europeu, ou V. Exa., Senhor Presidente, convidasse os parlamentos nacionais a tomarem conhecimento desta resolução e depois a aprovarem ou complementarem, tendo em consideração as suas circunstâncias nacionais específicas. Ao fazerem-no, contribuiriam para uma compreensão mais clara e mais correcta das suas Histórias nacionais e da História europeia. Richard Corbett (EN) Senhor Presidente, muitas foram as vezes que lamentámos a presumível falta de informação ao público no período que antecede as eleições europeias. Diria, depois da última intervenção do senhor deputado Mote, que o maior problema é a desinformação deliberada, se não mesmo completas mentiras que são "vendidas" ao público. No meu país, de momento, o chamado Partido para a Independência para o Reino Unido - o partido que o senhor deputado Mote representa - tem cartazes em todo o país afirmando que a nossa integração na União Europeia nos custa 400 milhões de euros por dia. Esse valor perfaria 15 mil milhões de euros por dia - um número que é efectivamente cinco vezes superior ao número real, que os senhores poderão obter na biblioteca da Câmara dos Comuns. Para não ficar para trás, o patrocinador deste partido, Stuart Wheeler, afirmou que os custos ascendem a 120 mil milhões de libras esterlinas por ano, cerca de 36 vezes mais do que o valor real. Mas a verdade é que o orçamento europeu, que para todos os efeitos custa apenas 3,3 mil milhões de euros, corresponde simplesmente a 1% do PIB. Trata-se pois de um orçamento bastante reduzido, bastante diminuto quando comparado com os avultados benefícios económicos que ascendem a alguns 2 000 euros por família no meu país - um benefício significativo que vale bem o preço da adesão e vale bem a pena referir. Como o Senhor Presidente mesmo disse, o preço da liberdade é o direito que assiste a algumas pessoas de transmitir desinformação e dizer mentiras. Temos de pagar esse preço, mas também temos de ser enérgicos na defesa da verdade. (Aplausos) Chris Davies (EN) Senhor Presidente, o Director de Operações da UNWRA (Agência das Nações Unidas de Socorro e Trabalho para os Refugiados da Palestina) em Gaza, John Ging, comunicou com os deputados deste Parlamento na semana passada e informou-nos que, após o bombardeamento, ainda não haviam chegado a Gaza quaisquer materiais para a reconstrução, nem qualquer ajuda destinada às empresas ou indústria, e que apenas 60% das necessidades caloríficas da população estavam a ser satisfeitas pelas Nações Unidas. Senhor Presidente, o Senhor mesmo teve oportunidade de conhecer a situação, mas a verdade é que as coisas se mantêm e o que está em causa é um castigo colectivo aplicado por Israel contra pessoas inocentes. Nos últimos dias ouvimos, espantados, Israel ameaçar a União Europeia afirmando que se a senhora Comissária Ferrero-Waldner continuar a recusar o reforço do Acordo de Associação Israel-UE, então a influência europeia será reduzida, enfraquecida e deixaremos de ter qualquer papel no processo de paz. É tempo de dizer basta! O comportamento de Israel é uma afronta à humanidade, à civilização. É tempo de nós, simplesmente, não reforçarmos esse acordo e, sim, de o suspender. Bernard Wojciechowski (PL) Senhor Presidente, apenas 13% dos cidadãos polacos irão votar nas próximas eleições para o Parlamento Europeu. O destino da maioria será decidido pela minoria, e é pena que assim seja. Perante os desafios globais, precisamos da UE, e as pessoas podem ver o valor da solidariedade internacional. Porém, recentemente nada se fez para aumentar o empenhamento da sociedade neste campo. O debate na Polónia é dominado por disputas entre dois partidos. O dinheiro público é gasto de modo insensato em cartazes exibindo os rostos inexpressivos daqueles que não sabem sair para ir ao encontro das pessoas. O Primeiro-Ministro Tusk está tão interessado num verdadeiro debate sobre as questões europeias como estava Kaczyński antes dele. A última vez que falei nesta Câmara, perguntei se o Parlamento Europeu previa quaisquer iniciativas espectaculares de última hora para convencer as pessoas a irem votar. Infelizmente, o debate foi presidido pelo Senhor Vice-Presidente Siwiec, que, segundo parece, ainda não se habituou à ideia de que a democracia sem o empenhamento das pessoas é o mesmo que nada. Deste modo, pergunto de novo: será que o Parlamento Europeu é capaz de fazer alguma coisa para, enquanto instituição, corresponder às expectativas em relação às eleições? Treze por cento não é apenas um número de azar, é uma desgraça completa. Avril Doyle (EN) Senhor Presidente, gostaria de responder a algumas críticas sobre as lâmpadas "ecológicas" que voltaram a aparecer neste fim-de-semana nos meios de comunicação, em particular nos meios de comunicação eurocépticos. Quem cala consente, pelo que não quero deixar de dizer que as lâmpadas energeticamente eficientes não constituem um perigo para os cidadãos se devidamente manuseadas pelo consumidor, pelo dono da casa e se produzidas num ambiente de trabalho adequado em que a saúde dos empregados e o ambiente são, ambos, respeitados. O ónus recai sobre as multinacionais europeias, que têm lâmpadas fabricadas em lugares como a China, e terão de assegurar que estas respeitam as normas de fabrico que exigiríamos se fossem fabricadas na União Europeia. O produto final, a lâmpada em si, é perfeitamente seguro quando utilizado de acordo com as instruções, tão seguro como o são hoje quaisquer das outras lâmpadas existentes, ou baterias, por exemplo. Devem ser devidamente eliminadas e manuseadas de acordo com as instruções. Em minha opinião, há aqui um plano - um plano anti-Europa - em relação ao fabrico de lâmpadas modernas, mais amigas do ambiente e mais ecológicas, e julgo que temos de fazer frente a todos aqueles que pretendem que a desinformação seja a ordem do dia em relação a estes produtos mais importantes. Pierre Pribetich (FR) Senhor Presidente, o Presidente Mitterrand tinha o costume de recordar que existem duas formas de fazer política: a dos funcionários de notário e a dos cozinheiros. Refiro esta alternativa a pensar no processo de adesão dos países da ex-Jugoslávia e da Albânia. Ao ouvir e ler as tomadas de posição da Comissão e de alguns colegas, tenho a sensação de que se identificam com a profissão de funcionários notariais, pois tomam nota cheios de exigência, escrupulosamente, os capítulos já realizados, acrescentando, se necessário, etapas suplementares como, por exemplo, os problemas entre a Eslovénia e a Croácia. Penso que estamos a cometer um erro de fundo. Neste caso, deveríamos identificar-nos com o cozinheiro e casar delicadamente, com subtileza, os ingredientes, as diversidades culturais, ornamentando os pratos, aproveitar esses novos países, as suas contribuições para o enriquecimento da nossa Europa. A Europa continua a representar um ideal de respeito, tolerância e diversidade, um factor de paz, nomeadamente para os Balcãs ocidentais, e exige possuir essa visão, uma visão desta comunidade de destino. Nada poderia ser pior, neste período de crise económica grave, do que voltarmo-nos para nós próprios, refugiarmo-nos num medo pânico dos outros, dos estrangeiros. Devemos manter bem presente a atitude dos pais fundadores da Europa, aplicando-a a estes países dos Balcãs ocidentais. Jelko Kacin (SL) O alargamento da União Europeia trouxe crescimento, paz e estabilidade, tornando ao mesmo tempo possível a democratização. O alargamento mais recente, que teve lugar há cinco anos, tem sido uma história de sucesso, mas hoje encontramo-nos perante uma situação económica que exige uma actuação rápida e eficaz. Podemos ver e sentir os benefícios da plena integração na União Europeia e do alargamento da zona Euro. O baluarte proporcionado pelo euro mostrou ser uma salvaguarda eficaz, não só para os interesses económicos no interior da União Europeia, mas também para os da Europa alargada. Na União Europeia, estamos a sofrer, não 27 crises económicas, mas uma única, uma crise muito grave e profunda. A maneira mais rápida que temos de a resolver será trabalhar em conjunto com outros países europeus e tomar medidas coordenadas, atempadas e decisivas. O proteccionismo é um passo à retaguarda, mas o populismo é uma receita para o colapso económico. As empresas que estão a crescer e a expandir-se têm futuro. De igual modo, o futuro da União Europeia reside no seu alargamento constante e na criação e construção de novas possibilidades e melhores oportunidades. Zita Pleštinská - (SK) O dia 1 de Maio deste ano assinalou o 5.º aniversário da adesão da Eslováquia à UE. Nesse dia, decorreram vários eventos nos quais avaliámos as nossas actividades na UE. Eu participei nas celebrações na fronteira eslovaco-polaca, na ponte fronteiriça de Čirč-Leluchov. Esta ponte simbólica, que foi construída com fundos pré-adesão disponibilizados pela UE, uniu as comunidades eslovacas e polacas da região fronteiriça e foi o arranque para a cooperação entre os cidadãos de ambos os lados da fronteira. Depois de a Eslováquia e a Polónia terem aderido ao espaço Schengen, em Dezembro de 2007, os controlos fronteiriços foram eliminados e com eles as barreiras administrativas que criavam problemas para os locais, prejudicando a cooperação. Hoje, podemos ver muitos projectos de sucesso financiados com os fundos estruturais da UE que estão a contribuir para o desenvolvimento sustentado e de longo prazo destas áreas. Senhor Presidente, gostaria de expressar a minha enorme alegria e gratidão pelo facto de a Eslováquia, juntamente com os seus vizinhos, pertencer à UE. Estou encantada pelo facto de, como um dos catorze deputados que representam a Eslováquia no Parlamento Europeu, ter podido participar neste capítulo bem sucedido da história da UE durante esta legislatura. Marusya Ivanova Lyubcheva (BG) Nos últimos meses pudemos testemunhar um conjunto de casos de desvio de navios por piratas da Somália com vista à obtenção de resgate. Existe o perigo desta prática se tornar uma forma de terrorismo marítimo bem organizado e um negócio lucrativo, com o envolvimento de empresas de consultoria e de sociedades de advogados como intermediários. Nestes casos um fim feliz para os reféns não deve ser acolhido com satisfação, na medida em que os armadores e os países afectados foram obrigados a pagar um preço elevado. A pirataria está a tornar-se numa ameaça à navegação numa escala global. A pirataria começa a afectar igualmente um número cada vez maior de cidadãos europeus. Neste momento, 16 cidadãos búlgaros são mantidos em cativeiro a bordo do navio Malaspina Castle. A monitorização das negociações com os piratas não pode ser aceite como uma política adequada. Impõe-se uma maior clareza relativamente aos compromissos assumidos pela União Europeia em situações como essas. As medidas que actualmente são tomadas por diversas instituições são relevantes, muito embora sejam totalmente inadequadas. Por isso insisto para que sejam urgentemente iniciadas acções ao mais alto nível tendo em vista a libertação dos reféns e o controlo desta actividade que constitui uma vergonha no século XXI. Marco Pannella (IT) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, também já aqui estou há trinta anos, tal como acontece consigo, mas se quiséssemos fazer o balanço desses trinta anos talvez víssemos que eles não corresponderam às esperanças que acalentávamos em 1985, quando neste Parlamento demos um salto de qualidade, passando de uma velha e falida Europa de Estados para os Estados Unidos da Europa. Hoje voltámos a esse infausto passado - uma Europa de Estados mas não um Estado europeu - e ao nosso espaço fechado, e os povos à nossa volta que nos saudaram como uma grande esperança, como uma oportunidade a aproveitar, são na verdade povos que em breve irão votar contrafeitos e que irão condenar uma vez mais o facto de nós representarmos, com uma metamorfose do mal, Senhor Presidente, o mal contra a qual nos propusemos combater e que nos iludimos julgando poder derrotar. Presidente Muito obrigado, Senhor Deputado Pannella. Lembro-me muito bem de que, quando fomos eleitos em 1979, o senhor deputado apresentou milhares de alterações - na altura, ainda em papel. Desde então, porém, o senhor deputado deixou-nos uma vez, enquanto eu fiquei aqui o tempo todo. O senhor deputado voltou ao trabalho parlamentar em Roma. Marie Panayotopoulos-Cassiotou (EL) Senhor Presidente, estamos a comemorar o aniversário da adesão de novos países à União Europeia e estamos todos satisfeitos e emocionados com a sua declaração. Imagino, contudo, que a Senhora Comissária aqui presente, tal como eu e muitos outros colegas, estará a pensar que um dos países em causa, nomeadamente Chipre, continua com o norte do seu território ocupado por forças estrangeiras. Mais uma vez a União Europeia está hoje a ser chamada a zelar por que o acervo comunitário seja aplicado em toda a ilha de Chipre. Silvia-Adriana Ţicău (RO) A crise económica teve um impacto sério na economia global. Estima-se que todos os Estados-Membros terão taxas de crescimento negativas este ano. A nível europeu, registou-se um aumento alarmante no número de desempregados, com muitas companhias a diminuírem a escala das suas actividades e a recorrerem ao lay off ou a tornarem os seus funcionários tecnicamente desempregados. Os cidadãos da Europa estão a perder o emprego e a ter dificuldades em pagar os empréstimos que contraíram. A sua qualidade de vida está também deteriorar-se. Considero que, durante este período de crise económica e financeira, a UE deve investir principalmente nas pessoas. O bem-estar das empresas da Europa tem a ver com os seus empregados. É por isso que acredito que o nosso dever primordial é apoiá-los. Considero que a Cimeira do Emprego, que terá lugar em Praga em 7 de Maio, deverá identificar urgentemente soluções específicas para travar o aumento alarmante do desemprego. Aproveito esta oportunidade para instar o Conselho Europeu, aquando da sua reunião em Junho, a assumir como prioridade a preservação do emprego e a procura de soluções para reduzir o desemprego na União Europeia. Thomas Wise (EN) Senhor Presidente, hoje é dia 4 de Maio e será o meu último discurso neste Hemiciclo. Contudo, faz hoje 30 anos que a Senhora Margaret Thatcher foi eleita Primeira-Ministra e enfrentou problemas causados pelos socialistas semelhantes aos que enfrentamos hoje: pesadas dívidas, aumento do desemprego e agitação social. Margaret Thatcher compreendeu que a solução era um Governo pequeno, liberdades individuais e autodeterminação nacional. Hoje, a UE impõe um grande Governo, aumento do controlo central e erosão do Estado-nação. Lembro-me bem de Margaret Thatcher dizer "não", "não, "não", palavras que a UE ignora ou não compreende. E assim continuou, pronunciando o seu célebre discurso na reunião europeia em Bruges que entusiasmou os opositores do projecto. A UE é uma tentativa de resposta com 50 anos a um velho problema com 200 anos. Continuo a dizer que se a UE fosse a resposta, a pergunta tinha de ter sido muito estúpida. Enfim, como dizem na Guerra das Estrelas, que a força esteja contigo! Presidente Se me permitem este comentário, creio que ela foi, e é, uma grande figura. Foi uma Primeira-Ministra que concordou em que a legislação sobre o mercado interno fosse aprovada por maioria. Margaret Thatcher concordou, portanto, com uma votação por maioria no Conselho: essa foi uma grande decisão. Csaba Sándor Tabajdi (HU) Senhor Presidente, há duas semanas encontrava-me de igual modo aqui a descrever o alargamento da UE como uma história de sucesso onde os antigos e os novos Estados-Membros beneficiaram mutuamente de uma situação em que todos saem a ganhar. Hoje, Senhor Presidente, gostaria de dizer que, enquanto estivermos em plena crise económica, a elite política tem de ser um exemplo de moderação. Na Alemanha, foram impostas restrições aos gestores das empresas subsidiadas pelo Estado. O Presidente Obama tomou medidas semelhantes, e o governo húngaro está a cortar em 15% os ordenados dos ministros. Senhor Presidente, seria bom que a Comissão Europeia pudesse também dar o exemplo a este respeito. No fim de contas, num momento de crise, teria um impacto significativo na reputação, credibilidade e prestígio da UE se os Comissários prescindissem de parte das suas robustas indemnizações quando deixam o cargo. Embora fosse um gesto simbólico, ele daria um sinal aos cidadãos da Europa de que, durante uma crise económica, os líderes da UE também estão dispostos a fazer sacrifícios, mostrando solidariedade para com aqueles que têm rendimentos mais modestos. Charles Tannock (EN) Senhor Presidente, a República da China, mais conhecida por nós todos como Taiwan, alcançou finalmente o seu justo objectivo de estar presente na Assembleia Mundial da Saúde (WHA), na qualidade de observador. A República Popular da China (RPC) tem constantemente bloqueado este passo, desde 1971, quando substituiu Taiwan nas Nações Unidas. Como médico, sempre estive absolutamente convicto de que as questões de saúde pública jamais deveriam fazer parte das relações internacionais, sendo que o Parlamento Europeu, o que abona a seu favor, sempre rejeitou a política estreita de vistas de Pequim de bloquear as tentativas de Taiwan de estar presente nas reuniões da WHA. Felicito o Presidente de Taiwan, Ma Ying-jeou, pelo êxito da sua nova política de reconciliação entre Pequim e Taipé; finalmente a RPC viu a insensatez do tom ameaçador que impunha ao seu vizinho. Pessoalmente, também espero muito vivamente que os dois governos estabeleçam melhores relações, uma situação que só trará vantagens para todas as partes e, em especial, para a boa saúde das populações de Taiwan que tão duramente trabalham. Marco Pannella (IT) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, a título pessoal, gostaria apenas de insistir que, contrariamente àquilo que o Senhor Presidente afirmou, e por outro lado teve um comportamento coerente ao longo de toda esta legislatura, nos últimos trinta anos eu sempre fui reeleito para este Parlamento. O que aconteceu foi que, dentro do espírito de equipa do Partido Radical, e tendo avisado previamente os eleitores, cedi o meu assento a outros colegas como Olivier Dupuis, que prestaram serviço nesta Assembleia e não só. Por isso, aquilo que o Senhor Presidente disse estava incorrecto, e vou repetir: eu fui reeleito sempre, durante trinta anos. Infelizmente, desta vez, Senhor Presidente - muito embora o senhor tenha efectivamente estado aqui na época de Otto von Habsburg e Altiero Spinelli, que encorajou o nosso Parlamento a opor-se às exigências do Conselho, recusando-se a emitir pareceres - pois bem, Senhor Presidente, desta vez assistimos à satisfação com que este Parlamento se comportou como um "Parlamento-táxi," quando quiseram impor-nos - e o senhor impô-los - tempos não parlamentares em relação ao projecto falhado de Lisboa. Presidente Muito obrigado, Senhor Deputado Pannella. As suas palavras não me contradizem. Sei que entre 1996 e 1999 o senhor deputado esteve ausente do Parlamento Europeu. O senhor deputado foi eleito, tal como afirmou, e isso não contradiz o que eu afirmei. Gostaria de lhe transmitir explicitamente o meu respeito pelas suas actividades e pelo seu trabalho no Parlamento Europeu. Neena Gill (EN) Senhor Presidente, intervenho para manifestar a minha preocupação relativamente a milhares de civis inocentes que foram transformados em refugiados, na sua própria pátria, pela mão dos talibã no Vale do Swat. Todos nós já conhecemos bem as histórias sobre maus-tratos infligidos às mulheres pelos talibã. No entanto, as notícias que nos chegam do Vale, nos últimos meses, falam-nos do encerramento de barbearias, proibição de música e paralisação dos receptores de televisão por satélite. Também os assaltos a bancos e a pilhagem de casas ou de joalharia feminina, à força de uma arma apontada, são ocorrências comuns, especialmente entre aqueles que se opõem ou fazem frente aos talibã. A introdução da lei Sharia no Vale do Swat também obrigou todos os que não são muçulmanos e que habitam o Vale a pagar a jizya, uma espécie de imposto antigo; soube ainda que os sikh que viviam na zona foram raptados ou ameaçados até concordarem em pagar. Como única eurodeputada sikh, tenho sido contacta por vários constituintes que estão horrorizados diante destes acontecimentos no Vale do Swat - pessoas que lá viviam há 60 anos são agora discriminadas desta forma. Este Parlamento tem uma história, de que se orgulha, de luta contra estas formas de violação dos direitos humanos, condenando todos aqueles que perpetram estas acções intimidatórias. Contudo, impõe-se ir além das simples declarações e solicitar à Comissão que tome medidas concretas a fim de garantir a existência de uma estratégia capaz de fazer face aos talibã e à sua crescente influência na região. Os talibã constituem uma verdadeira ameaça a todos os valores que nos são caros, direitos humanos, igualdade e democracia. Insto-o a escrever para o Comissário responsável no sentido de se tomarem medidas. Presidente Muito obrigado, Senhora Deputada Gill. Também é a última vez que vou presidir ás intervenções de um minuto. Procurei sempre permitir que o máximo possível de oradores usasse da palavra. Em muitos casos, conseguimos satisfazer toda a lista - tal como aconteceu na sessão de hoje -, já que um dos privilégios dos deputados ao Parlamento Europeu é o de poderem usar da palavra, e as sessões de segunda-feira ao fim do dia oferecem uma possibilidade de o fazer. Por isso mesmo, gostaria de lhe agradecer sinceramente as palavras que nos dirigiu. Está assim concluído este ponto da ordem do dia.

Ortuondo Larrea Hr. formand, jeg vil gerne offentligt protestere imod og afvise den elendige procedure, som jeg ikke ved, om det er Formandskonferencen, formandskabet for Rådet og formandskabet for Kommissionen eller Parlamentets Præsidium, som har besluttet til behandling af et så betydningsfuldt og vigtigt spørgsmål som terrorismen i den spanske stat. Det er muligt, at det forskriftsmæssigt er i orden, men det er naturligvis hverken etisk eller demokratisk acceptabelt, at dette relevante spørgsmål ikke bliver behandlet ved hjælp af en procedure, som tillader en politisk debat om et konkret beslutningsforslag, som alle Parlamentets medlemmer, der måtte ønske det, kan stille ændringsforslag til. Jeg finder, at den vedtagne procedure tilstræber, at en skriftlig erklæring, der er indgivet af fem spanske medlemmer af Europa-Parlamentet - og det har de alt mulig ret til at gøre - bliver Parlamentets officielle holdning, men det er en holdning, der bliver listet egennyttigt ind ad bagdøren, nærmest fordækt i ly af mørket, for hermed at undgå, at andre grupper og parlamentsmedlemmer foreslår ændringer eller nuanceringer for at opnå en bred konsensus om teksten. Tro mig, hr. formand og repræsentanter for Rådet og Kommissionen, hvis jeg drister mig til at sige til Dem, at det i dag er en stor politisk dumhed, at noget så vigtigt som Parlamentets holdning til terrorismen ikke får bred opbakning fra alle, eftersom der vil være nogen, der, selv om de protesterer meget imod og fordømmer terrorismen ... (Formanden afbrød taleren) Formanden Det beklager jeg meget, hr. Ortuondo. Vi har nu hørt, at De ikke er enig heri, men Parlamentets kompetente organer har besluttet det således. Det tager vi til efterretning. Det drejer sig nu faktisk om protokollen, og den behandlede den forrige kollega ikke. Hvem har bemærkninger til protokollen fra i går? Schleicher Hr. formand, jeg vil gerne gøre opmærksom på et misforhold på Den Europæiske Skole I i Bruxelles. Tusinder af børn og unge - hovedsageligt vores ansattes - har ikke modtaget undervisning siden slutningen af juni. Det nye skoleår er endnu ikke begyndt. Man havde oprindeligt bebudet, at undervisningen skulle starte den 7. september. Et par dage før blev det udskudt til i dag, og nu har forældrene igen fået at vide, at skolen ikke kan begynde, fordi der er nogle vigtige byggearbejder, der endnu ikke er afsluttet. Ombygningsarbejderne på skolen har stået på i årevis. Asbestproblemerne er også en kendt sag. Alligevel har man ikke givet børnene mulighed for at flytte andre steder hen. Jeg vil gerne anmode formanden for Europa-Parlamentet om sammen med Kommissionen at sørge for, at problemerne ikke bliver løst til skade for børnene. Jeg synes, det er utroligt! Vi har skolepligt, og det er ikke muligt for børnene at opfylde den skolepligt. Formanden Fru Schleicher, det er meget tragisk, hvis børn bliver ofre for manglende undervisning. Jeg tager det til efterretning og meddeler det, som De anmoder om, til Præsidiet og Parlamentets andre kompetente organer. Vi undersøger, hvad vi kan gøre. Terrorisme i Spanien Formanden Næste punkt på dagsordenen er redegørelser fra Rådet og Kommissionen om terrorisme i Spanien. Denne forhandling åbnes på vegne af Rådet og Kommissionen. Jeg har fået meddelelse om, at minister Paul, der møder for Rådet, er på vej og håber at komme om få øjeblikke. Han ankommer fra Paris med tog, og fordi mødet begyndte tidligere, er han endnu ikke til stede. Men jeg går ud fra, at hr. Vitorino er villig til at fremlægge sin redegørelse nu, og så ser vi, om ministeren kommer om lidt. Hvis det er tilfældet, giver jeg nu ordet til hr. Vitorino for Kommissionen. Vitorino Hr. formand, ærede medlemmer af Europa-Parlamentet, Kommissionen har med forfærdelse iagttaget, hvorledes volden igen er kommet til syne i Baskerlandet. Kommissionen tilslutter sig de mange erklæringer, der indtrængende fordømmer de afskyelige anslag af terrorisme, der forekommer i EU's medlemsstater, herunder i Spanien. Terrorismen udgør en af de største udfordringer, som vores samfund står over for, og den er utålelig på grund af den blinde vold, som den står for, og som især rammer den almindelige befolkning. Terroristattentaterne chokerer, bedrøver alle Europas borgere og fortjener deres afsky, fordi Europas borgere vedholdende giver udtryk for en ubøjelig vilje til at dele en fredelig fremtid. Kommissionen mener, at de andre medlemsstaters solidaritet kan og bør støtte de spanske myndigheders kamp mod terrorismen. Kommissionen glæder sig derfor over det skridt fremad, som ligger i vedtagelsen af det princip om solidaritet i kampen mod terrorisme, der blev indført i Amsterdam-traktaten. Artikel 29 i Traktaten om Den Europæiske Union omtaler udtrykkeligt terrorisme som en form for kriminalitet, der skal bekæmpes på EU-niveau, som et af de områder, hvor EU kan bidrage til denne kamp. Den europæiske dimension af kampen mod terrorismen er dog ikke en ny foreteelse. Indsatsen inden for rets- og politisamarbejde mellem to eller flere stater, ikke mindst på de to sider af den fransk­spanske grænse, har her på det sidste vist gode resultater mod terrorismen. Kommissionen samarbejder med medlemsstaterne og med Europol med det samme formål. Ligeledes findes der inden for Europarådet og FN forskellige, relevante konventioner mod terrorismen, både nogle, der allerede er undertegnet, og nogle, der er ved at blive forhandlet. Genoptagelsen af attentaterne viser imidlertid desværre, at disse anstrengelser endnu ikke er tilstrækkelige til at udrydde terrorismen. Det europæiske samarbejde må gå videre. Og her er det på vegne af Kommissionen på sin plads at udtale et dybfølt ord i respekt og ære for ofrene for terrorattentaterne, de ofre, der så mange gange er blevet valgt af befolkningen ved demokratiske valg som dens legitime repræsentanter, de, som er ofre for terrorismen, fordi de udfører deres arbejde, fordi de lever op til deres samvittighed som statens og befolkningens embedsmænd, men også og ikke mindst terrorismens tilfældige ofre, de anonyme borgere, der nægter at leve under frygtens afpresning. Den bedste hyldest består netop i, at også vi, de europæiske institutioner, er i stand til at bidrage til den kollektive indsats, som Europas borgere yder. Jeg har allerede nævnt, at Amsterdam-traktaten gør det muligt, at også EU yder sit bidrag. Derfor inkluderede stats- og regeringscheferne i Tampere, umiddelbart efter denne traktats ikrafttræden, terrorismen i den globale bekæmpelse af al slags kriminalitet. Der er blevet formuleret klare politiske forpligtelser, og forpligtelsen om at oprette fælles undersøgelseshold udgør efter min opfattelse det mest effektive instrument til at bekæmpe terrorismen lige fra dens fremkomst. Europol, hvis mandat udtrykkeligt omfatter terrorismen, skal på samme måde støtte denne fælles indsats, idet der der også skal samarbejdes med de fælles undersøgelseshold. Effektiviteten i denne støtte fra Europol vil blive så meget desto større, som dets operationskapacitet øges. Og hvis det er korrekt, at det bilaterale samarbejde mellem politistyrker er et afgørende redskab i kampen mod terrorismen, er det ikke mindre rigtigt, at forbindelsen mellem visse former for terrorisme til andre former for organiseret kriminalitet, i metoder, aktionsfelt og finansieringskilder, fordrer en ikke blot bilateral, men også en multilateral tilgang til fænomenet terrorisme. Retssamarbejdet, hr. formand, og navnlig de instrumenter, der sigter på at undgå, at de kriminelle drager fordel af og udnytter forskelle mellem landenes lovgivning, gør det også muligt at nedbringe og en dag måske ligefrem at fjerne alle de forhindringer, der består for at bringe terrorister fra ét land for retten i et andet land i Unionen. Vejen, der skal følges, er klart angivet, eftersom det i Tampere blev besluttet, at de formelle udleveringsprocedurer for endegyldigt dømte skal fjernes på længere sigt mellem medlemsstaterne, og at princippet om gensidig anerkendelse af afgørelser i straffesager ikke blot skal gælde endegyldige afgørelser, men også afgørelser inden selve domsafsigelsen. Et første formål vil således være at sikre gennemførelse af arrestordrer for at få domsafsigelse, idet der tages hensyn til forbrydelsens karakter, såfremt der er flere arrestordrer på samme person. Det er nu de forskellige institutioners fælles ansvar at sørge for, at de politisk besluttede retningslinjer hurtigst muligt bliver omsat til retsregler og til realiteter. Flere væsentlige aktioner til intensivering af kampen mod terrorismen står allerede på resultattavlen i forbindelse med oprettelsen af et område for frihed, sikkerhed og retfærdighed, og jeg er overbevist om, at de snart vil blive ført ud i livet, især den forpligtelse, som stats- og regeringscheferne har påtaget sig om, at terrorismen er en af de former for kriminalitet, i forhold til hvilken de europæiske institutioner skal anvende fælles definitioner, fælles tiltaler og fælles strafferammer for at sende et klart budskab om, at terrorhandlinger ikke er beskyttet af nogen medlemsstats lovgivning. Jeg vil derfor gerne gentage Kommissionens forpligtelse om med alle de midler, som traktaterne stiller til dens rådighed, at fremme styrkelsen af en europæisk aktion mod terrorisme, hvad enten det forekommer i Spanien eller i nogen som helst anden medlemsstat (således som jeg just har fået at vide, at det er sket så sent som i aften i Storbritannien). I demokratiske samfund som vores kan terrorismen ikke finde berettigelse i nogen politisk retfærdiggørelse overhovedet. Terrorismen er, er vi nødt til at sige, en blindgyde, og dens forsvinden, heldigvis, i visse andre europæiske lande giver os håb om, at den før eller senere også vil blive udryddet også i Spanien. Det er regeringernes opgave at demonstrere over for offentligheden det absurde i terrorismen og via en mangesidet strategi at sætte ind over for dens rødder og grundlag. Jeg er overbevist om, at de demokratiske samfund, som vi er stolte over at tilhøre, vil sejre i denne kamp, under forudsætning af, at vi aldrig giver afkald på vores demokratiske værdier, at vi viser, at demokratiet er en stærk styreform i bekæmpelsen af terrorismen, og at vi bliver mere effektive både med den politik, der går ud på at forebygge, som den, der skal bekæmpe de terroristiske handlinger. Det, som Spanien gør, er indlysende nok også det, som Kommissionen bestræber sig på at gøre på de områder, der ligger inden for dens kompetence. Hr. formand, ærede medlemmer, Europa er et frihedens område, som vi alle ønsker at styrke. Derfor er alle terroristattentater ikke blot attentater mod demokratiet og retsstaten, men de forhindrer også borgerne i at leve i den frihed, som vi alle ønsker. Vores indsats, vores fælles anstrengelser, må derfor rette sig mod at sikre, at friheden kan nydes fuldt ud. Friheden viger ikke for afpresning, friheden viger ikke for frygten, fordi der findes ingen menneskelig værdighed, hvis den ikke lever i frihed. Galeote Quecedo Hr. formand, finder De det måske ikke - og jeg siger det naturligvis til Dem som en bemærkning til forretningsordenen og ikke som et indlæg - at det ville være bedre at vente et par minutter, indtil ministeren kommer. De må forstå, at det er lidt svært for mig at svare repræsentanten for Rådet, når han ikke har haft lejlighed til at udtale sig. Jeg beder Dem overveje at afbryde mødet i små 10 minutter indtil kl. 9, hvor ministeren har til hensigt at ankomme til Parlamentet. Formanden Hr. Galeote, jeg forstår, hvad De føler. På hr. Pauls vegne undskylder jeg og påpeger, at hans tog fra Paris ankommer kl. 8.20. Vi forventer ham hvert øjeblik. Jeg foretrækker, i forbindelse med den lange dagsorden i dag og Parlamentets beslutning i går om at stemme kl. 11.00, at vi alligevel begynder, at vi altså ikke udsætter mødet. Jeg anmoder Dem om at begynde Deres indlæg. Vi har hørt kommissærens redegørelse. Vi besluttede i går at begynde kl. 8.30, og det ville ikke være korrekt at udsætte det nu. Galeote Quecedo Hr. formand, jeg er sikker på, at langt den største del af det baskiske folk, hvis det kunne, ville takke det franske formandskab for Rådet og Europa-Parlamentet, fordi de er lydhøre over for dets dybtfølte ønsker om fred og demokratisk sameksistens. Mine damer og herrer, lige siden de første demokratiske valg i Spanien i 1977 har Baskerlandet været den region i Europa, der har haft den største grad af selvstyre. Siden da har de baskiske borgere ved seks lejligheder haft mulighed for at vælge deres repræsentanter til det baskiske parlament, og den voldelige og radikale nationalisme har aldrig opnået baskernes demokratiske støtte ved disse valg. Siden vedtagelsen af vores forfatning, som knæsætter frihedsrettighederne i Spanien, har ETA imidlertid myrdet mere end 804 personer i Spanien og har efterladt mere end 2.000 enker og fædreløse børn i hele Spanien, først og fremmest i Baskerlandet. Mænd og kvinder af enhver beskaffenhed, naturligvis inklusive dem, der helligede en del af deres liv til kampen mod diktaturet. Til trods for frygten findes der i dag i Baskerlandet og i resten af Spanien en folkelig og fredelig reaktion fra borgerne mod truslen fra den morderiske terrorisme. Jeg finder, mine damer og herrer, at vi med denne debat er forpligtede til at lytte til dette folkelige nødråb og udbrede det og alle bidrage til at mobilisere de europæiske borgere til at indgå en pagt for friheden. Vi skal være i stand til at få borgerne i vores oprindelseslande til at føle, at de helt grundlæggende principper, som vores fælles sameksistens bygger på, er truet, når nogen i et hvilket som helst hjørne af Europa bliver myrdet på grund af sine meninger. Sammenholdet mellem demokrater er det eneste, der kan isolere voldsmændene og dem, der på grund af den udbredte eftergivenhed i vores demokratier beskytter, tilskynder til, retfærdiggør eller accepterer terrorhandlinger af en hvilken som helst art. Forstå mig ret. Vi er utvivlsomt alle enige i, at dialogen er et afgørende element i den demokratiske procedure. Der er kun én undtagelse til denne gyldne regel, og denne undtagelse er også en helt nødvendig bestanddel i de demokratiske systemer. Kære kolleger, i et demokrati må stemmen fra dem, der har som mål at ødelægge det, og som bruger kriminelle metoder for at opnå det, bringes til tavshed af loven, af retsstaten. Demokratiet må aldrig vise tegn på svaghed over for dem, der på en og samme tid - og det understreger jeg - på en og samme tid stædigt bliver ved med at bekæmpe det med pistolen i hånden. Jeg er overbevist om, at kommissær Vitorino og hele Kommissærkollegiet føler sig personligt og politisk forpligtet over for disse bestræbelser. Det har De vist ved flere lejligheder. Jeg vil derfor gerne bede kommissæren om, da han alene kan tage lovgivningsmæssige initiativer, at foreslå nogle nye foranstaltninger, så vi kan komme videre med det europæiske samarbejde, der, som De selv har sagt, stadig er utilstrækkeligt. En af de mest effektive foranstaltninger i kampen mod terrorismen er faktisk den europæiske eftersøgnings- og arrestordre, som ville gøre det muligt, at terroristerne skulle afsone deres straffe i det land, hvor de har begået den alvorligste forbrydelse. Jeg vil slutte, hr. formand, med at nævne de europæere, der berøres mest af terroren. Ofrene for terrorismen og deres familie. I dag kan de takket være denne debat føle sig lidt mindre alene. Díez González Hr. formand, sidste torsdag, da vi i Parlamentets register indgav en skriftlig erklæring, hvori vi anmodede Europa-Parlamentet om en direkte og aktiv forpligtelse i kampen mod ETA's terror, forsøgte denne forbryderorganisation at myrde José Ramón Recalde. Recalde, som er en 70-årig socialdemokrat, har helliget hele sit liv til forsvaret af demokratiet og friheden. Det gjorde han som gymnasielærer i San Sebastián i de vanskelige 60'ere, og han blev for alle eleverne en rollemodel for intellektuel retskaffenhed og menneskelig værdighed. Under Franco-styret oprettede han også de første ikastolas - skoler, hvor der undervises på baskisk - og senere forenede han lærergerningen med deltagelse i to baskiske koalitionsregeringer med Det Baskiske Nationalistparti, hvor han var undervisningsminister og justitsminister. Dette curriculum, mine damer og herrer, som forkæmper for frihedsrettighederne, som fortaler for forståelse og tolerance, er det, der har gjort ham til kandidat for ETA's myrderier. Det er endnu et bevis på terrorgruppens grimme ansigt. Mine damer og herrer, den skade, som ETA har forvoldt os, er mere vidtrækkende end skaden på vores sameksistens, angrebene på vores frihed, angrebene mod vores liv. Terroristerne og deres medskyldige har givet et fuldstændig fordrejet billede af mit land, Spanien, af dets folk, af vores historie. Derfor beder jeg Dem - idet jeg omskriver den baskiske filosof Savater - om, at De undskylder ulejligheden, når jeg benytter denne lejlighed til at fortælle Dem om den baskiske virkelighed, så De bedre forstår. Jeg blev født i Baskerlandet for 48 år siden, jeg har boet der hele mit liv. Baskerlandet er et smukt, moderne, åbent og tolerant land, der er fuld af behagelige mennesker. Det er et blandet og pluralistisk land. Det er vores største rigdom. Vores unge er ikke meget anderledes end unge i Tyskland, Belgien eller Italien. De taler spansk, baskisk, engelsk, tysk eller italiensk. De surfer på Nettet. De er med i fredsbevægelser, bevægelser om udviklingssamarbejde, om ligestilling mellem kønnene, om økologi og om miljø. Kun nogle få unge baskere tager sorte hætter på. Størstedelen af de unge baskere maler deres hænder hvide, når de demonstrerer for fred. Til forskel for min generation er de født i et demokrati, men i modsætning til andre unge fra deres egen generation i resten af Unionen skal de stadig forsvare deres frihed og alles frihed over for terroristerne. Ja, ETA har nu i mere end 20 år begået mord mod demokratiet. Ja, det er mere end 20 år siden, at Spanien atter blev et demokratisk land, og at vi baskere hermed fik vores selvstyre tilbage. Vi vedtog det ved folkeafstemningen i 1979. Men før, i 1977, blev der givet generel amnesti i Spanien, og alle de politiske fanger, herunder de medlemmer af ETA, der var blevet fængslet under Franco-styret, blev løsladt. Men ETA har fortsat myrderierne siden 1977 med hundredvis af døde - 19 af dem børn mellem to og 16 år. Ofrene er politibetjente, militærfolk, politikere, byrådsmedlemmer, virksomhedsejere, journalister, lærere, pacifister, taxichauffører, handlende, cykelforhandlere. Disse mennesker er, mine damer og herrer, ETA's ofre. I visse dele af befolkningen og i visse områder af Baskerlandet tilskynder ETA og dets støtter til en sand etnisk udrensning mod os, der fører en ikke-nationalistisk politik, og de nægter os at være baskere, idet de forsøger at fordrive os fra vores byer og tvinge os til at tie. Vi er altid parat til at gå i dialog med hvem som helst, der accepterer de demokratiske spilleregler. Alle opfattelser kan forsvares gennem ordet. Der er ikke intet, der er urokkeligt. Alt kan ændres, men vi vil aldrig acceptere terror som et middel til at ændre vores vilje. De, der begår mord med denne hensigt, skal miste alt håb. Demokratiet og menneskerettighederne er Den Europæiske Unions eksistensberettigelse. Når ETA's fascistiske og totalitære handlinger i en del af Unionen berøver os friheden, bør resten af europæerne derfor føle, at vores frihed, alles frihed - uanset vores nationalitet, sprog, kultur eller religion - er truet. (Formanden anmodede taleren om at slutte) Mine damer og herrer, jeg vil gerne sige til Dem, at vi indbyggere i Baskerlandet er normale mennesker, almindelige mennesker, som ønsker at kunne gå en tur i vores by uden livvagt og uden skulle kigge os over skulderen. Vores unge ville være glade, hvis de ikke skulle demonstrere og male deres hænder hvide. Vi ønsker kun at leve i fred og forsvare vores frihed. Mine damer og herrer, jeg beder Dem om Deres aktive solidaritet, så vi virkelig kan blive lige som resten af de europæiske borgere. Paul Hr. formand, mine damer og herrer, alle medlemsstater i Den Europæiske Union er enige om at fordømme terrorismen uanset de kriminelle gruppers bevæggrunde. Også Rådet fordømmer således utvetydigt alle former for terrorisme, som begås inden for Den Europæiske Union. Lad mig erindre om, at Rådet på stats- og regeringschefernes møde i Feira i Portugal den 19.-20. juni 2000 tog klart afstand fra terrorismen og de tragiske begivenheder, den foranlediger i Europa. Rådet erklærede sig ved samme lejlighed klart indstillet på at fortsætte kampen mod terrorismen på europæisk plan og styrke og udvide samarbejdet medlemsstaterne imellem på dette felt. I lyset af det franske formandskab vil jeg gerne benytte lejligheden til at understrege, at vi føler stærk solidaritet med Spanien, som aktuelt er ramt af de blodigste terroranslag i Europa. Den Europæiske Union kan selvsagt ikke acceptere, at spanske terrorister bruger europæisk integration som alibi for deres krav. Voldelig nationalisme er under ingen omstændigheder forenelig med Den Europæiske Unions grundtanker. Bekæmpelsen af alle former for terrorisme er således højt prioriteret i Den Europæiske Union. Det er, som besluttet af stats- og regeringscheferne på mødet i Tampere i oktober 1999, målet at indføre et område med frihed, sikkerhed og retfærdighed. Parallelt med det multilaterale samarbejde, som er etableret inden for EU's rammer, foregår der et særdeles effektivt bilateralt samarbejde. Det konkrete samarbejde mellem Frankrig og Spanien har som bekendt på det seneste givet gode resultater. Som formand for Rådet (retlige og indre anliggender) - en post, jeg deler med den franske justitsminister - vil jeg i dette indlæg beskæftige mig med Den Europæiske Unions opgaver med og ansvar for bekæmpelsen af terrorisme, herunder terrorismen i Spanien. Tillad mig et kort tilbageblik. Medlemsstaternes samarbejde vedrørende den indre sikkerhed tog sin begyndelse i 1976. På det tidspunkt etableredes de uformelle TREVI-grupper, som mødtes to gange om året, og som fra første færd var et udtryk for ønsket om at etablere et politisamarbejde på en række områder, herunder bekæmpelsen af terrorisme. Sidstnævnte område faldt primært ind under TREVI I-undergruppens arbejdsområde. Politisamarbejdet udviklede sig inden for rammerne af TREVI-konferencen og førte til, at der blev etableret et net af forbindelsesofficerer. Dette net, som utvivlsomt er det mest effektive element i TREVI-samarbejdet, blev etableret som et resultat af det handlingsprogram, de på daværende tidspunkt 12 medlemsstaters indenrigs- og justitsministre vedtog på mødet i Dublin i juni 1990. Der er konkret tale om en udveksling af eksperter, som placeres i de enkelte medlemsstaters specialafdelinger, og som har til opgave at udveksle informationer. Samtidig varetager disse forbindelsesofficerer en rådgivende funktion og assisterer dermed de ansvarlige myndigheder. Det omhandlede net af forbindelsesofficerer har efter min opfattelse klart bevist sin effektivitet og medvirket til at fremme gennemførelsen af den politimæssige efterforskning. Efterfølgende er der inden for rammerne af samarbejdet om retlige og indre anliggender nedsat en arbejdsgruppe om bekæmpelse af terrorisme. Omtalte ekspertgruppes eksistens stadfæstes ved Amsterdam-traktaten, hvilket klart understreger behovet for et forum, hvor repræsentanter for de 15 medlemslande har mulighed for at mødes, udveksle informationer og samarbejde. Ekspertgruppens arbejde har foranlediget, at Rådet har truffet to vigtige afgørelser, som jeg gerne vil gøre jer opmærksom på. I 1996 vedtog Rådet en fælles aktion om oprettelse og førelse af et register over særlig sagkundskab, færdigheder eller viden med hensyn til bekæmpelse af terrorisme. Ultimo 1999 vedtog Rådet endvidere en henstilling om samarbejdet vedrørende indsatsen mod finansiering af terroristgrupper. Også den europæiske politienhed, Europol, har spillet en rolle i forbindelse med bekæmpelsen af terrorisme. Konventionen af den 26. juli 1995 om oprettelse af en europæisk politienhed præciserede fra første færd, at dette samarbejdsorgans kompetenceområde omfatter strafbare handlinger, som er blevet begået, eller som det må antages vil blive begået i forbindelse med terroristiske aktiviteter, der er rettet mod personers liv og legeme, mod den personlige frihed eller mod ejendom. I henhold til konventionen skulle Europols kompetenceområde udvides til også at omfatte terrorisme senest to år efter konventionens ikrafttræden den 1. oktober 1998. Som det vil være de tilstedeværende bekendt, omfatter Europol en særlig afdeling for terrorismebekæmpelse. Den er oprettet på Spaniens begæring og ledes derfor også helt naturligt af en højtstående spansk embedsmand. I lyset af den omsiggribende kriminelle aktivitet, som visse terroristgrupper udøvede på daværende tidspunkt, besluttede Rådet (retlige og indre anliggender) på sit møde den 28.-29. maj 1998 at bemyndige Europol til at fremskynde indsatsen til bekæmpelse af terrorisme og indlede dette arbejde pr. den 1. januar 1999. Jeg skal da heller ikke undlade at omtale det franske formandskabs prioriteringer på det område, som i dag debatteres i Europa-Parlamentet. Det franske formandskab ønsker primært at forbedre og udbygge samarbejdet medlemsstaterne imellem, men ser samtidig gerne, at dette samarbejde udvides til også at omfatte ansøgerlandene. Samarbejdet er af såvel retslig som politimæssig art. På et tidspunkt vil samarbejdet utvivlsomt resultere i en harmonisering eller standardisering af tiltale i straffesager. Den spanske regering ønsker, at der indføres en europæisk fængslingskendelse. Jeg vil gerne fremhæve det franske formandskabs prioriteringer angående etablering af et program til oplysning om og forberedelse af ansøgerlandenes optagelse i Den Europæiske Union. Dette initiativ har til formål at give os øget viden om, hvorledes indsatsen til bekæmpelse af terrorisme er organiseret i de pågældende lande, ligesom det er målet at skabe øget bevidsthed om denne problemstilling i de lande, som ikke har erfaringer på området. Det franske formandskab lægger endvidere vægt på at få et præcist billede af situationen i Den Europæiske Union i forbindelse med terrorisme og ønsker med dette sigte, at der i forbindelse med arbejdsgruppens møder om bekæmpelse af terrorisme fortsat udveksles informationer om den seneste udvikling på området i de enkelte medlemsstater. Hr. formand, mine damer og herrer, takket være dette system, som forener bilateralt og multilateralt samarbejde, er der på det seneste og i særdeleshed i de seneste dage opnået bemærkelsesværdige resultater, når det gælder bekæmpelsen af terrorisme i Spanien. Galeote Quecedo Hr. formand, mens vi sidder her og taler om disse ting, er José Luis Ruiz, der er medlem af byrådet for Folkepartiet i en mindre by i Catalonien, blevet myrdet af ETA. Der er nogen, der forsøger at blande tingene sammen, og de vil forsøge at skabe forvirring blandt de velmenende personer her i Parlamentet. Men der er en tydelig grænse, der adskiller os. På den ene side er der dem, der dør for demokratiet, og på den anden er der dem, der myrder i et forsøg på at gøre en ende på vores frihed. Formanden Tak for meddelelsen, hr. Galeote. Det er en meget tragisk hændelse, og det er svært at forstå, at det er sket. Puerta Hr. formand, selv om jeg kan forestille mig, at De skulle til at foreslå det, så beder jeg på alles vegne om et minuts stilhed for dette sidste offer for demokratiet. Denne gang i Catalonien. (Parlamentet iagttog stående et minuts stilhed) Formanden. Kære kolleger, det er svært at genoptage arbejdet, men det er vi nødt til. Det er vigtigt, at Parlamentet udtaler sig offentligt om sådanne ting. Esteve Hr. formand, jeg er med stor sandsynlighed den første, der hørte om attentatet her til morgen kl. 7.40. Jeg har vidst det i et stykke tid. Det fandt sted i Catalonien, tre eller fire kilometer fra mit hjem. Og som om det ikke var nok, for ETA har allerede myrdet mere end 800 personer, så har ETA her til formiddag, mens vi sad her og diskuterede, begået endnu et attentat. Der er intet politisk mål, der retfærdiggør vold. Man kan ikke andet end at fordømme terroren helt og aldeles, ikke mindst i dette øjeblik, for terroristerne ønsker at slå os ud. Derfor bør vi endnu en gang kraftigt gentage vores vilje til at stå fast, til samarbejde, som kommissæren sagde, til fordel for et stærkt demokrati, for terrorismen forbryder sig direkte mod kernen i vores værdier. Lad os udtrykke vores medfølelse med alle de berørte, og lad os, og det er vigtigt, udtrykke vores håb om fred. Denne debat er efter det seneste attentat særlig hård for mig, og det har jeg kommenteret over for fire af de fem underskrivere af erklæringen mod terrorismen i Spanien. Over for to af dem har jeg anført, at et afsnit, det andet, kan gøre, at nogle ikke vil underskrive erklæringen. I det andet afsnit afvises enhver dialog med de kredse, der accepterer terrorismen, som er tæt på den. Når jeg har talt med tekstens forfattere, er det, fordi jeg tror, at vi burde finde frem til en form, så vi alle kan underskrive. Hvorfor er det svært at skrive under på andet afsnit, der er formuleret på denne måde? Fordi det sætter spørgsmålstegn ved, om man skal dyrke freden, dyrke dialogen. For hvis vi giver afkald på dialogen, vil processen i Nordirland ikke være mulig. Så vil processen i Mellemøsten ikke være mulig. Så ville parlamentsmedlem hr. John Hume ikke have modtaget Nobels fredspris, og det mener jeg er vigtigt, han har. Hvis ETA ikke nedlægger sine våben, vil vi heller ikke nedlægge vores. Hvis ETA ikke opgiver volden, vil vi heller ikke opgive loven og dialogen, som er vores våben. Vi har ikke andre. Derfor anmoder jeg indtrængende om - det har jeg gjort under private former, og nu gør jeg det offentligt - dem, der har indgivet denne erklæring om, at de gør det nemmere for os at skrive under, for enhver holdning til terroren skal kunne retfærdiggøres fuldt ud. Hvis denne erklæring på den anden side ønsker at støtte sig på Parlamentets erklæring fra 1997, som talte om dialogen i positive vendinger, hvorfor benytter vi os så ikke af den, nærmere bestemt i afsnit 8, hvor Parlamentet omtalte dialogen i positive vendinger? Hr. formand, vi burde alle kunne skrive under. Der er intet, der retfærdiggør terrorismen. Der er intet, der retfærdiggør, at de demokratiske kræfter ikke står sammen. Vidal-Quadras Roca Hr. formand, jeg har bedt om ordet, da jeg har en bemærkning til forretningsordenen på baggrund af det indlæg, vi netop har hørt fra vores kollega, hr. Pere Esteve. Europa-Parlamentet vedtog den 14. december 1995 en beslutning, hvori der står, at Parlamentet gentager sin afvisning af enhver for form dialog med dem, der samarbejder, beskytter, tilskynder til eller begår terrorhandlinger af en hvilken som helst art, og Parlamentet vedtog også den 15. oktober 1998 en beslutning, hvori der står, at Parlamentet fastholder sin afvisning af dialog med alle dem, der samarbejder med, muliggør, tilskynder til, støtter og begår kriminelle handlinger. To beslutninger fra Europa-Parlamentet, hr. Esteve. De beder om, at man gør det nemmere for Dem at skrive under. Det er svært at gøre det nemmere for én, der er i virkelig fred med sin samvittighed. Knörr Borràs Hr. formand, ud over at give udtryk for min enighed med hr. Esteves ord vil jeg gerne indlede med på vegne af vores gruppe og også på vegne af mit parti, Eusko Alkartasuna - som deltager i den baskiske regering sammen med kolleger fra Det Baskiske Nationalparti - give udtryk for vores mest direkte og absolutte fordømmelse af terrorismen, og ikke mindst i dag, efter den kriminelle handling, der er begået i Catalonien. Vi beklager imidlertid, at kraftige fordømmelse og konstruktive forslag ikke kan gå hånd i hånd, da nogle grupper, idet de udelukker andre og uden at have indledt en debat, har indgivet den erklæring, som allerede er blevet kommenteret. Vi respekterer, da det ikke kan være anderledes, at alle, herunder de forskellige politiske grupper, har frihed til at fremsætte erklæringer, men vi kan ikke gå med til, at man vil pålægge os at afvise dialogen, og det er der mange årsager til. For det første, fordi vi er overbevist om, som Mo Mowlam, at dialog er den bedste vej til løsning af voldelige konflikter alle steder i verden, men for det andet, fordi vi må være konsekvente med Parlamentets tidligere erklæringer. Jeg vil læse nogle op. Europa-Parlamentets formand, Nicole Fontaine, sagde for nogle dage siden i Strasbourg: "Til alle de demokratiske kvinder og mænd i Spanien, og især i det spanske Baskerland, der på trods af denne atmosfære af terror fortsætter med at tro på den politiske dialog". Med forslag, der fordømmer dialogen, hvad ville der så blive af Lionel Jospin, François Bayrou eller vores kollega i Europa-Parlamentet og nobelprismodtager John Hume og alle dem, der troede på fredsprocessen i Irland. Hvad skulle vi gøre med kommissær Reding? Jeg vil ikke komme med et ordret citat, men man kan konsultere hendes betænkning om terrorisme, som i 1997 blev forelagt for Parlamentet. Når vi taler om en alvorlig, europæisk konflikt, må vi ikke tage for let på tingene og nøjes med retoriske og tilbagevendende erklæringer uden at se på årsagerne og i fællesskab søge at finde en løsning. Parlamentet burde spille en særlig rolle for at fremme de initiativer, som kan bringe os frem til afslutningen på den umenneskelige vold i Baskerlandet, og søge at finde veje til en dialog, især blandt de demokratiske kræfter i Baskerlandet. Hr. formand, mine damer og herrer, på baggrund af nødvendig selvkritik i alle grupperne, også i vores, finder vi, at det er tid til at gå i gang med arbejdet og ikke mindst til at søge at få løst et så alvorligt problem som terrorismen på et ordentlig grundlagt, med størst mulig konsensus, idet man naturligvis skal være sig bevidst, at dialogen har været, er og fortsat vil være det mest værdifulde aktiv for at opnå fred og forsoning. Vi kunne have fremsat en alternativ tekst her, men det ville være en alvorlig fejl, for vi tror, at man i en så alvorlig og vanskelig sag som denne bør gøre alt, undtagen at komme med forslag, som betyder en opsplitning af Parlamentet. Lad mig komme med en personlig kommentar. I 1970, for 30 år siden og midt under Francos diktatur, var jeg i fængsel for at have forsvaret frihedsrettighederne, og allerede dengang var jeg imod ETA. Som alle mennesker, der er stolte af sig selv og mener at være intelligente, er jeg parat til at lære, men lad mig sige til Dem, at jeg ikke vil tage imod belæringer om at stå fast over for terrorismen. Jeg afslutter, hr. formand, med at citere Jorge Luis Borges: "Unos 500 años antes de la era cristiana, se dio en Grecia la mejor cosa que registra la historia universal, el descubrimiento del diálogo. La fe, la certidumbre, los dogmas, los anatemas, las plegarias, las prohibiciones, las órdenes, los tabúes, las tiranías, las guerras y las glorias abrumaban al orden. Algunos griegos contrajeron -nunca sabremos cómo- la singular costumbre de conversar." (Cirka 500 år før den kristne tidsalder opdagede man i Grækenland det bedste, der er sket i verdenshistorien, opdagelsen af dialogen. Troen, visheden, dogmerne, bandlysningerne, bønnerne, forbuddene, ordnerne, tabuerne, tyrannierne, krigene og salighederne formørkede ro og orden. Nogle grækere fik - vi får aldrig at vide hvordan - til vane at tale sammen.) Uden disse få grækere ville den vestlige kultur være ubegribelig. Lad os ikke i dag, hvor der er begået et nyt smertende, sørgeligt og uanstændigt mord, og hvor vi på et meget vanskeligt tidspunkt står over for vores mest uforsonlige og morderiske modstandere, opgive denne store værdi, som dialogen har for den almene kultur, samtidig med at vi dog skal stå fast på vores demokratiske overbevisninger og på vores absolutte afvisning af terrorismen! De Rossa Hr. formand, jeg har en bemærkning til forretningsordenen. Nordirland er blevet nævnt en række gange under denne debat, og man har antydet, at der til grund for den irske fredsproces lå en betingelsesløs dialog med terroristerne, og det er ikke sandt. Den irske fredsproces var baseret på en betingelsesløs våbenhvile fra det provisoriske IRA's side. Puerta Hr. formand, jeg konstaterer, at der foregår flere parallelle forhandlinger, og at det sandsynligvis er nemmere at tale, når man ikke taler for en politisk gruppe, men lad det hele være til fordel for den politiske dialog og afklaringen af det, vi diskuterer her, og for målet med den skriftlige erklæring, der er blevet fremlagt. I dag er det allerede efter det, vi har hørt, ørkesløst at tale om betydningen af ETA's terror, om de umenneskelige følger for befolkningen, om dens frontale angreb på de demokratiske værdier, der er nedfældet i den spanske forfatning fra 1978 og i Selvstyrevedtægten fra Guernica, som har krævet en så stor indsats og så mange ofre for det baskiske folk som helhed. Vi har allerede hørt, at folk, der kæmpede mod Francos diktatur, sidder i mødesalen, og de er meget fortjenstfulde, men andre er døde og begravet, de kan ikke længere tale, de kan ikke længere få en politisk dialog. Derfor skal spørgsmålet belyses her i dag, og jeg reagerer stærkt imod fortolkningerne af, hvad politisk dialog er. Uanset vores naturlige politiske forskelligheder skal vi selvfølgelig have en politisk dialog, en politisk dialog mellem personer og organisationer, som respekterer og forsvarer demokratiets og frihedens værdier. Men den politiske dialog er en umulighed, når man med den ene hånd, eller på et bestemt tidspunkt, påberåber sig denne dialog, og med den anden afsikrer pistolen eller bomben for at tilintetgøre den formodede samtalepartner. (Bifald)Man kan ikke indbyde nogen til denne dialog. Den politiske dialog, der skal være åben og klar, skal ske mellem demokratiske partier, uanset om de er nationalistiske eller ej, med Den Catalanske Demokratiske Union og med det catalanske parti Convergència i Unió, med Det Baskiske Nationalistparti, med Eusko Alkartasuna, Det Forenede Venstre, Spaniens Socialistiske Arbejderparti, Folkepartiet, institutionerne, som repræsentanter for folket og med ansvar over for borgerne. Men vi skal ikke fortsætte den dialog, som de, der tilskynder til vold, beder om. Denne dialog er ikke mulig i et demokratisk og åbent samfund. Vi ved, at problemerne og de politiske, økonomiske og sociale modsætninger løses gennem dialog og med beslutninger i de demokratiske institutioner, men lad os ikke bruge dialogen som en almen retorisk tilflugt, som også kan bruges af bødlerne, voldens bagmænd og dem, der beklager de døde, som om de var trafikuheld, når det i virkeligheden drejer sig om virkelige og umenneskelige mord på børn og forsvarsløse personer. Dette er ikke acceptabelt i demokratiets navn. Jeg vil gerne sige til dem: Det er meget bedre, at de tier. Jeg håber, at de lytter til mit budskab, at de taler og opfører sig moralsk, og ikke voldeligt. (Bifald)Dialogen må ikke dække over vold og terror, dialogen må ikke være et knæfald for forbrydelsen, den politiske dialog er kun mulig, når bomberne og pistolerne tier, og man accepterer de demokratiske værdier. Vi afviser enhver påberåbelse af dialogen og den tamhed, der fører til diktatur og koncentrationslejre. Vi går imidlertid stærkt ind for en ansvarlig og demokratisk dialog for at nå frem til en sameksistens og for at styrke demokratiet, som vi har så hårdt brug for. (Bifald) Gorostiaga Atxalandabaso Hr. formand, over 15.000 mennesker er blevet arresteret og over 5.000 tortureret. Hundreder af mennesker er blevet dræbt. Journalister og parlamentsmedlemmer er blevet dræbt af statsterrorister, lokale rådmænd er blevet dræbt af statsterrorister, mænd og kvinder, mine kolleger er blevet dræbt af statsterrorister i det spanske kongerige. Kan Europa-Parlamentet samarbejde med statsterrorister? (Kraftig protest og tilråb) I dag går det store flertal af det baskiske folk mere end nogensinde ind for ikkevold. Det er på dette tidspunkt særlig passende at minde os selv om, at Lizarra-aftalen, som for to år siden banede vejen for et fredeligt og demokratisk baskisk samfund, vedholdende er blevet forkastet af regeringen i Madrid efter en betingelsesløs våbenhvile. (Vedvarende protest) De bevægende bemærkninger fra ETA's ofre og den spanske undertrykkelse beviser bedre end noget andet den tragedie, det var at lade denne fremragende mulighed gå til spilde. Vi står rede til på enhver måde at støtte fredsprocessen. Vi vil aldrig gøre noget, der kunne hindre en endelig afslutning på den stadige konflikt gennem en anerkendelse af den baskiske identitet. (Protest, banken i bordet) Her ser De den spanske idé om talefrihed og demokrati. De er ikke tolerante, de har talt i over tre kvarter, de kan ikke lytte i bare et minut til, hvad jeg har at sige. Det er deres demokrati. (Vedvarende protest) Den dag, hvor Den Europæiske Union vil stå for en politisk løsning, vil jeg forsikre Dem om, at det for 100% af de baskiske indbyggere, herunder Folkepartiet og socialisterne, vil være den lykkeligste dag i vores liv. Van Orden Hr. formand, på vegne af de britiske konservative vil jeg gerne udtrykke vores stærke støtte til de spanske myndigheder i deres kamp mod terrorismen. Det Forenede Kongerige har været udsat for terrorisme i mere end 30 år nu. Ja, der var endog endnu en episode i London i går aftes, og jeg sender min kondolence til det seneste offer for terrorismen i Spanien. Hvis man skal besejre terrorister, er det af væsentlig betydning, at regeringen er utvetydig i det budskab, den udsender, og at den offentlige mening forbliver resolut. Terrorister bør ikke gives noget håb om at nå deres mål ved magt. De bør ikke føle sig sikre på, at de kan undgå straf for deres grusomme forbrydelser, og der bør ikke være nogen skjulesteder for dem. Navnlig bør ingen EU-medlemsstat give asyl til terrorister, således at de kan indlede angreb på en anden stat. Jeg er bange for, at Det Forenede Kongeriges erfaring rent faktisk i det store og hele har været negativ på alle disse områder. Vi støtter den spanske regering og de spanske sikkerhedsstyrker i deres utrættelige bekæmpelse af ETA's terrorisme og udtrykker solidaritet med det spanske folk og navnlig dem, der har lidt direkte som ofre for terrorismen. (Bifald) Hume Hr. formand, lad os her i dag udsende et meget klart og utvetydigt budskab fra Europa-Parlamentet om, at vold ikke har nogen form for rolle af betydning, når det gælder om at løse et delt folks problemer. Alt, hvad vold gør, er at skærpe splittelserne og gøre problemet meget vanskeligere at løse. Organisationer, der gør brug af vold, bør gives et klart budskab om, at deres påstand om, at de handler for at opnå menneskerettigheder og civile rettigheder for folk, er helt og holdent forkert, for deres metode underminerer den mest grundlæggende rettighed af alle, nemlig retten til livet. Det budskab, som vi bør udsende, er, at der bør sættes en absolut og fuldstændig stopper for volden. Efter at der er blevet sat en absolut og fuldstændig stopper for volden, kan vi få en dialog, og denne dialog bør inddrage demokratisk valgte repræsentanter for alle befolkningsgrupper. Målet for denne dialog vil være en aftale, der vil blive modtaget loyalt af alle befolkningsgrupper. Dette er en ligefrem og logisk måde at behandle terrorisme på, og de, der virkelig ønsker at løse problemet, bør ikke have svært ved at følge denne vej. Paul Hr. formand, mine damer og herrer, jeg må tilslutte mig Europa-Parlamentets uforbeholdne fordømmelse af den nedrige og blinde terrorisme, som ifølge det oplyste her til morgen kl. 7.40 har kostet endnu et menneske livet i Spanien. Den dræbte er José Ruiz, som var medlem af kommunalbestyrelsen i Sant Adrià de Besòs i Catalonien. På vegne af Det Europæiske Råd erindrer jeg om det tidligere omtalte bi- og multilaterale samarbejde, som betyder, at såvel politi som retsvæsen fortsat gør fremskridt i bekæmpelsen af terrorismen. Som et af de seneste bemærkelsesværdige resultater af dette samarbejde lykkedes det for nogle dage siden at arrestere nogle af de ledende ETA-medlemmer i Frankrig. Vi må imidlertid ikke på baggrund af de positive resultater henfalde til kollektiv selvtilfredshed. Mine damer og herrer, vi må i demokratiets navn skridt for skridt fortsætte kampen mod volden. Vitorino Hr. formand, mine damer og herrer, jeg vil på Kommissionens vegne udtrykke min medfølelse med offeret for det attentat, der fandt sted i morges i Catalonien, ligesom jeg må udtrykke bekymring over begivenhederne i London. Debatten drejer sig om de retlige instrumenter, som vi er i færd med at etablere og udvikle - politisamarbejde, retligt samarbejde, spørgsmålet om et mere effektivt system i forbindelse med udlevering, spørgsmålet om europæiske forundersøgelseshandlinger. Det er imidlertid vigtigt at understrege, at EU tilfører kampen for frihed og demokrati en særlig dimension. Det afgørende budskab er efter min opfattelse et klart budskab om solidaritet. Solidaritet med det spanske folk som helhed og solidaritet med baskerne. Tillad mig en personlig bemærkning. Jeg har som spanierne levet i et land, hvor der i mere end 40 år herskede diktatur, mens det øvrige Europa levede i demokrati. Det væsentligste bidrag, Europa-Parlamentet kan yde til kampen for frihed og demokrati i Europa, vil efter min opfattelse være, at der sendes et klart signal om solidaritet med ofrene. Et signal om, at der er grund til at bevare håbet, og at der er grund til at bevare troen på, at frihed og demokrati er evige værdier. Knörr Borràs Hr. formand, jeg vil kun sige to ting: For det første, at vi skal drage lære af de ting, vi alle har sagt; og for det andet, at vi skal være klar over, hvor meget vi hjælper dem, vi kritiserer så meget, ved at larme, når andre taler. Díez González Hr. formand, vi bør faktisk alle erfare, hvem der hjælper hvem, for her i dette demokratiske Parlament er det ordet, der bestemmer. Som demokrater kan vi ikke undgå, at de dræber os, men vi kan og skal undgå, at de fornærmer os, og her har man fornærmet demokraterne og dem, der kæmper for friheden. Nogueira Román Hr. formand, når man ser bort fra en eventuel dialog med voldsmændene, fordømmelsen af enhver form for terrorisme, som vi deler fuldt ud, synes jeg, at der mangler noget fundamentalt i Spanien, nemlig dialogen mellem den baskiske regering og den spanske regering, dialogen mellem Folkepartiet, Spaniens Socialdemokratiske Parti, Det Baskiske Nationalistparti og Eusko Alkartasuna, hvoraf de to sidstnævnte er dem, der regerer i Baskerlandet. Når vi ikke underskriver denne erklæring, er det ikke, fordi man ikke går i dialog med terroristerne, hvilket vi har forståelse for, men fordi der ikke er nogen dialog mellem demokrater, og det er det virkelige problem bortset fra de umenneskelige mord. Europa-Parlamentet bør opfordre til en dialog mellem demokrater. Præsidenten for min region, Galicien, sagde engang, at Europa ikke længere var et internationalt anliggende. Hr. Mayor Oreja sagde, at han ikke ønskede internationale mæglere. Jeg henholder mig til disse to erklæringer fra Folkepartiet for at sige, at Europa ikke længere er noget internationalt for os, og at Europa-Parlamentet bør mægle politisk, ikke mellem terroristerne og regeringen, men mellem den baskiske regering og den spanske regering, mellem Folkepartiet, Spaniens Socialdemokratiske Parti og Det Baskiske Folkeparti/Eusko Alkartasuna, og det er det, vi i dag mangler i Spanien, og som rækker videre end terroristernes vold. Formanden Kære kolleger, det er et meget vanskeligt emne. Når vi går videre med dagsordenen, får hr. Gorostiaga ordet. Jeg ville netop afslutte forhandlingen, men i betragtning af emnet udviser jeg tålmodighed. Jeg skal være neutral. Jeg anmoder de følgende talere om, når det vedrører dagsordenen, at gøre det meget kort. Jeg anmoder endvidere kollegerne om at forholde sig så roligt som muligt. Ordet er hr. Gorostiagos om et punkt til dagsordenen. Gorostiaga Atxalandabaso Hr. formand, det hædrer Dem i høj grad. De har et virkelig demokratisk sindelag, for De accepterer talefriheden. Det er ikke rigtig problemet. Disse folk accepterer ikke, at der er en anden mulighed, nemlig at Baskerlandet har ret til dets egen identitet i Europa. Det er det, de spanske demokrater har svært ved at acceptere. Galeote Quecedo Hr. formand, nu er jeg i stand til at komme med lidt flere oplysninger til Parlamentet. Folkepartiets byrådsmedlem, José Luis Ruiz Casado, blev først ramt af et skud bag øret, og da han faldt om på jorden, fik han det dødbringende skud af gerningsmændene bag attentatet. Jeg har sagt det før, hr. Nogueira, at man kan vælge den ene eller den anden side af grænsen, men bagefter skal man ikke finde nogle ubrugelige undskyldninger for at retfærdiggøre sin beslutning. Hr. Gorostiaga, på vegne af den ytringsfrihed, De påberåber Dem, så se mig i øjnene, og sig mig, om De kan forsikre mig om, at jeg og min familie ikke er truet af ETA, fordi vi bruger denne ytringsfrihed i Europa-Parlamentet? Kan De forsikre mig om det, hr. Gorostiaga? Formanden Forhandlingen er afsluttet. Jeg takker Rådet og Kommissionen for deres bidrag. Racisme Formanden Næste punkt på dagsordenen er forhandling under ét om følgende beslutningsforslag: (B5-0534/2000) af Ludford for Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender til Rådet om Den Europæiske Unions holdning på Verdenskonferencen mod Racisme i 2001; (B5-0536/2000) af Schroedter for Verts/ALE-Gruppen til Kommissionen om racisme i Østtyskland; (B5-0537/2000) af Kaufmann og Wurtz for GUE/NGL-Gruppen til Kommissionen om højreekstremistisk vold i Tyskland. Ludford Hr. formand, der bør ydes et fælles og effektivt EU-bidrag til at opnå en vellykket FN-verdenskonference om racisme til næste år og en ditto europæisk forberedende konference i næste måned. EU har en forpligtelse på menneskerettighedsområdet og kompetence til at realisere princippet om, at alle er forskellige, men alle er lige. Den Europæiske Union kan og må kraftfuldt tackle racediskrimination og fremmedhad og gøre EU til førende i verden, når det gælder om at hylde flerkulturel og etnisk mangfoldighed. Lad os gøre det med helhjertet politisk overbevisning og ikke kun som en eksercits i diplomati. Dette spørgsmål og beslutningsforslag skitserer måder, hvorpå racisme skal dokumenteres og undgås, og sanktioner gennemføres. At få effektive sanktioner betyder for det første at udnytte EU's beføjelser til at skabe ikkediskrimineringslove, og vedtagelsen af racismedirektivet i henhold til artikel 13 på rekordtid udsendte det rette signal om beslutsomhed. Effektivitet betyder også en optrapning af regeringssamarbejdet om politi- og retsspørgsmål i henhold til artikel 29 i EU-traktaten, og måder at gøre det på bliver udforsket i denne forbindelse. Vi ser gerne, at medlemsstaterne underskriver protokol 12 til Den Europæiske Menneskerettighedskonvention, der gør diskriminering til en direkte overtrædelse af konventionen ved konventionens 50-års jubilæum i november. Andre medlemmer og grupper er kommet med mange nyttige ændringsforslag, som jeg vil acceptere, men der er nogle, som jeg ikke kan acceptere. For det første beklager jeg, at man har benyttet sig af lejligheden til at pege på særlige lande og parter som særlig slemme, f.eks. ændringsforslag 1, 3, 5 og 6. Problemet med at hænge nogle lande ud og ikke andre er, at man ikke foretager en helhedsvurdering. Jeg vil derfor appellere til ophavsmændene til disse ændringsforslag om at trække dem tilbage. Jeg vil navnlig appellere til hr. Ford om at trække sit ændringsforslag 1 tilbage, selv om jeg har sympati for det, da det ville være en skam, hvis et forslag til beslutning om disse meget vigtige europæiske konferencer og verdenskonferencer løb af sporet på grund af Østrig. Schroedter Hr. formand, der går næsten ikke en dag, uden medierne beretter om højreradikale, voldelige aktioner midt i Tyskland. Borgerinitiativer, trossamfund og andre samfundsgrupper har i årevis advaret mod højreradikalismen. Den findes i øst og vest, selv om den udgår fra et mindretal. I øst betragter højreradikale grupper ikke længere sig selv som et mindretal, men derimod som et centrum i samfundet, og de er blevet en kult for de unge. Målløshed og tavs tilslutning i store befolkningsgrupper tillader, at der findes zoner i EU's byer, hvor det er de højreradikale og ikke længere staten, der regerer. Selv om der findes forklaringer på fænomenet - opdragelse i en totalitær stat, manglende selvfølelse hos mange mennesker i øst, stor arbejdsløshed, mangel på perspektiver blandt de unge - må vi ikke lade os nøje med disse begrundelser, men skal derimod handle én gang for alle! Et Europa, der er baseret på den menneskelige værdigheds ukrænkelighed og garanterer fri bevægelighed, skal reagere med absolut ingen tolerance over for højreradikal vold. Derfor skal det være slut med at tie, når vi overværer højreradikal vold til hverdag i dele af Den Europæiske Union, selv om man dermed risikerer at blive beskyldt for at tilsmudse sin egen rede. Vi har brug for en tolerant forvaltning og offensiv økonomisk støtte til lokale grupper og aktører, folk, der udviser civilkurage. Europa skal vise flaget her! Det skal støtte disse lokale grupper udefra, så de får mod til fortsat at udvise civilkurage over for de højreradikale! Markov Hr. formand, i sit svar på forespørgselen fra PDS-gruppen i den tyske Forbundsdag har forbundsregeringen dokumenteret 2.031 højreekstremistiske og antisemitiske strafbare handlinger i hele Tyskland i 1999. Ifølge den velrenommerede tyske avis Der Tagesspiegel har der fundet 93 mord med en højreekstremistisk baggrund sted inden for de sidste 10 år. Udviklingen i den østlige del af Tyskland er selvfølgelig særlig bitter for mig, der kommer fra DDR. Nogle af årsagerne skal uden tvivl findes i DDR's samfundsforhold, især følgevirkningerne af autoritære strukturer og det civile samfunds svaghed i den østlige del af Tyskland. Men der er lige så mange årsager, der har at gøre med udviklingen i de sidste 10 år: afkoblingen af den økonomiske og sociale udvikling i Østtyskland fra udviklingen i de gamle delstater, ignoreringen af østtyskernes karrierer og erfaringer, den manglende konsekvens i opgøret med højreekstremismens fortid og nutid. Infrastruktur, organisation og penge er blevet overført i massivt omfang fra de gamle delstater til de nye af højreekstremistiske partier og organisationer, der har eksisteret i lang tid. Den sociale polarisering af samfundet, statens tilbagetog fra sociale institutioner og uddannelsesinstitutioner samt den stadig hårdere konkurrence på arbejdsmarkedet er en god grobund for racisme og fremmedhad. Følelsen af hjælpeløshed, som mange mennesker har på grund af den socialt og kulturelt ødelæggende globaliseringskonkurrence, tilsidesættelsen af politik og demokrati til fordel for virksomhedernes profitinteresser, er et godt udgangspunkt for højreekstremister. En retorisk politik, der er baseret på nationalisme og gør tilvandring og immigration til udgangspunkt for valgkampagner, baner vejen for racisme og fremmedhad. Den Europæiske Unions restriktive asyl- og udlændingepolitik, den manglende gennemskuelighed og inddragelse af borgerne i beslutningsprocessen bidrager ligeledes til problematikken. Vi har imidlertid for det første brug for en konsekvent fordømmelse af racistiske og højreekstremistiske holdninger, for det andet en ændring i EU's og medlemsstaternes asyl- og udlændingepolitik hen imod accept og integration af immigranter og asylansøgere, for det tredje en aktiv beskæftigelses- og socialpolitik, især for de unge, for det fjerde en humanistisk uddannelsespolitik, der opdrager til tolerance og betragter kulturel og etnisk mangfoldighed som en berigelse. Paul Hr. formand, mine damer og herrer, jeg skal besvare fru Ludfords spørgsmål punkt for punkt. Den europæiske regionalkonference, som afholdes i Strasbourg den 11.-13. oktober 2000 under mottoet "Vi er alle lige - men ikke ens", og som har til formål at forberede verdenskonferencen om racisme i 2001, prioriteres højt af Rådet og formandskabet. Formandskabet gør i forbindelse med forberedelserne til konferencen i Strasbourg sit yderste for at sikre det bredest mulige samarbejde og den bedst mulige koordinering mellem Den Europæiske Unions medlemsstater. Der pågår således en særdeles aktiv koordinering mellem medlemsstaterne parallelt med de mange forberedende møder, der har været afholdt. Rådet har ikke på nuværende tidspunkt planer om på regionalkonferencen i Strasbourg at fremlægge en fælles holdning på vegne af de 15 medlemsstater, jf. artikel 34, stk. 2. Det skal imidlertid understreges, at koordineringen mellem Den Europæiske Unions medlemsstater fortsætter for at sikre, at disse ikke indtager divergerende holdninger til de spørgsmål, der skal drøftes. Det skal ligeledes understreges, at Rådet har til hensigt at fremlægge en fælles holdning under verdenskonferencen, som afholdes i Sydafrika i 2001. Bestræbelserne for at nå frem til en sådan fælles holdning er allerede påbegyndt. Medlemsstaterne vil i forbindelse med forberedelserne til regionalkonferencen og det koordineringsarbejde, der pågår i den anledning, selvsagt inddrage de særdeles nyttige anbefalinger, der fremgår af det dokument, Kommissionens tjenestegrene fremlagde den 17. april 2000. Når det gælder foranstaltningerne til opnåelse af øget synergieffekt, henviser jeg til det arbejde, der udføres på dette felt dels af FN's Højkommissariat for Menneskerettigheder, dels af Europarådets Europæiske Kommission mod Racisme og Intolerance og dels af Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad. Fru Ludford, jeg erindrer om, at Rådet den 21. december 1998 traf beslutning om indgåelse af en aftale om etablering af et nærmere samarbejde mellem Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad og Europarådet. Der har udviklet sig et særdeles frugtbart samarbejde mellem de to institutioner. Der arbejdes fortsat på at finde en model, som gør det muligt at styrke båndene mellem Højkommissariatet og Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad. Lad mig også minde om, at Rådets direktiv om gennemførelse af princippet om ligebehandling af alle uanset race eller etnisk oprindelse blev vedtaget den 21. juni 2000. Da der var en vis overlapning i anvendelsesområdet for nævnte direktiv og anvendelsesområdet for forslag til Rådets direktiv om generelle rammebestemmelser om ligebehandling med hensyn til beskæftigelse og erhverv - antidiskriminationsdirektivet - blev anvendelsesområdet for sidstnævnte direktiv ændret, således at det ikke længere omfatter diskrimination på grund af race. Sammenlignet med det omhandlede direktivforslag har det tidligere vedtagne direktiv imidlertid et langt videre anvendelsesområde, idet det omfatter såvel beskæftigelse og erhverv som social beskyttelse, sociale goder, uddannelse samt adgang til og levering af varer og tjenesteydelser. Når det gælder det fælles handlingsprogram om bekæmpelse af diskrimination, kan jeg oplyse, at Rådet arbejder med dette spørgsmål. Såfremt Europa-Parlamentet under første mødeperiode i oktober afgiver sin udtalelse desangående, vil Rådet den 17. oktober kunne træffe den politiske afgørelse om den foreliggende tekst, som i så fald vil kunne vedtages under det franske formandskab, således at handlingsprogrammet som planlagt kan iværksættes pr. 1. januar 2001. Endelig skal nævnes den fælles aktion om bekæmpelse af racisme og fremmedhad vedtaget af Rådet i 1996. Rådet behandlede i maj 1998 en rapport om medlemsstaternes overholdelse af de forpligtelser, der påhviler dem ifølge den fælles aktion. Rådet vedtog ved den lejlighed, at der i 2000 skulle gennemføres en ny vurdering af gennemførelsen af den fælles aktion. Jeg kan oplyse, at formandskabet på nuværende tidspunkt er i færd med at træffe de fornødne foranstaltninger angående en sådan ny undersøgelse. Rådet vil bl.a. på baggrund af undersøgelsens resultater foretage en generel vurdering af effektiviteten af den fælles aktion og tage stilling til, om der i visse henseender er behov for at styrke indsatsen. Fru Ludford, jeg håber, De hermed har fået et fyldestgørende svar på Deres spørgsmål. Diamantopoulou Hr. formand, i det antikke Grækenlands mytologi fandtes der to uhyrer, Skylla og Karybdis, som dræbte og åd mennesker. De to uhyrer i Europa i dag er terrorismen og racismen. Og det er desværre de emner, som vi forhandler i dag. Det var Odysseus, som vandt over de to uhyrer, og han havde brug for genialitet, stædighed og mod. Denne rolle skal Europas politiske og demokratiske ledelse spille i dag. For 60 år siden oplevede vi en af de hårdeste krige i menneskehedens historie. Idéen om EU er baseret på at skabe institutioner, som skal sikre freden. I de år, som er gået, er der taget betydelige skridt. Desværre findes racismens skygge stadig over Europa. En bekæmpelse af racismen på europæisk plan har mange dimensioner. En af disse dimensioner er EU's grundlæggende politikker, som handler om at uddybe dens politikker, det vil sige en styrkelse af det sociale Europa og en dæmpning af forskellene, og dens politik i forbindelse med udvidelsen, altså en styrkelse af de lande, der har problemer. Især angående politikkerne mod racisme vil jeg gerne nævne nogle meget specifikke politikker og foranstaltninger. I 1996 vedtog Rådet en fællesaktion, som angik et retligt samarbejde landene imellem i racismespørgsmål. Vi skal snart i gang med anden fase af denne fællesaktion. Amsterdam-traktaten er faktisk et vigtigt våben i Europas institutionelle våbenlager. Artiklerne 29 og 13 giver mulighed for meget specifikke politikker. Artikel 29 giver mulighed for at bekæmpe racisme og fremmedhad gennem samarbejde inden for retsvæsen og beskyttelse, så vi kan skabe vores fælles område med frihed og retfærdighed. I Tampere vurderede og vedtog man en politik, som dækker foranstaltninger inden for dette område, men vi går videre med foranstaltninger, som handler om kriminalitet af denne art og via Internet. For det andet har man på basis af artikel 13 foreslået to direktiver. Det direktiv, som handler om forskelsbehandling på grund af køn, blev vedtaget på rekordtid af Europa-Parlamentet og Rådet, inden for seks måneder, og det udgør i dag en del af den europæiske lovgivning. Det andet direktiv handler om muligheden for at bekæmpe al slags forskelsbehandling på arbejdsmarkedet, og det er en genstand, der bliver behandlet under det franske formandskab. Love er naturligvis aldrig nok i sig selv. Derfor har Kommissionen foreslået et program mod forskelsbehandling, som giver regeringerne, ngo'erne og de lokale myndigheder mulighed for at samarbejde, så de kan skride til nyskabende politikker og udveksle erfaringer, der har været effektive i bekæmpelsen af racisme. Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad i Wien er en vigtig institution, der har til formål at fremlægge objektive, troværdige og komparative data angående racisme, fremmedhad og antisemitisme samt at være et basalt planlægningsorgan ikke kun på europæisk plan, men også på nationalt. Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad har allerede udarbejdet undersøgelser om racismens udbredelse, om racismens, fremmedhadets og antisemitismens udtryksformer i forskellige medlemsstater og lavet en analyse af grundene til dem, om følgerne og resultaterne, og det har undersøgt eksempler på korrekt praksis, som har været effektive i visse medlemslande. Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad skrider også til skabelsen af et koordineret netværk af ngo'er og organisationer, som kan samarbejde på europæisk plan og bekæmpe emner om fremmedhad. Desuden kan det komme med anbefalinger over for Fællesskabet og medlemsstaterne i forbindelse med politikker, som det tilråder, at de følger, og der har allerede foregået et samarbejde med den tyske regering. Endelig er topmødet i Strasbourg en meget vigtig begivenhed. Kommissionen deltager med både teoretiske og politiske forslag. Vi har allerede fremlagt to dokumenter, hvor vi inkorporerer al erfaring og kommer med forslag til bekæmpelse af racisme på fællesskabsplan samt vores erfaring i spørgsmål om uddannelse, efteruddannelse, forskning og ungdomspolitik til at bekæmpe disse emner. Der findes en økonomisk støtte fra topmødet med hensyn til ngo'erne, for vi tror, at de måske kan spille en meget vigtig rolle, ud over regeringernes rolle, og vi forhandler naturligvis også om støtte til ngo'ernes deltagelse i de regionale møder, som planlægges i Chile, Senegal og Iran. Mine damer og herrer, ærede medlemmer, vi må aldrig glemme, at EU er blevet opbygget for at forhindre en gentagelse af de racistiske grusomheder, som vi oplevede for 60 år siden. Politikken er på europæisk niveau baseret på et institutionelt våbenlager, som er blevet styrket med Amsterdam-traktaten, men hvor der stadig er plads til yderligere forsøg, til skabelse af strukturer, som undersøger, analyser fænomenet og støtter regeringerne, til en støtte til et netværk mellem forskellige organisationer på europæisk plan, så de kan vække den offentlige mening og naturligvis til udveksling af og støtte til nationale politikker om uddannelse, massemedier, ungdomspolitikker og orientering på nationalt plan. Men det er vigtigt, at vi siger, at alle politikkerne, hele logikken er baseret på et princip: Ikke nogen accept i Europa af racismespørgsmål og ingen accept af berettigelsen af en hvilken som helst funktion, der er baseret på racisme. Cornillet Hr. formand, racismen er en skamplet på samfundet. Det er en af de farligste menneskelige brist, og ingen har monopol herpå. Ofte er racismen et udslag af frygt, uvidenhed, dumhed eller egoisme. Ofte kan den tilskrives institutionernes manglende indsats. Ønsker et samfund at fremstå som civiliseret, må racismen være bandlyst, den må bekæmpes, straffes, udryddes ved uddannelse og straffeforanstaltninger. Den Europæiske Union ønsker at fremstå som et civiliseret samfund. I den aktuelle sag har vi muligheden for at bevise dette i praksis. Europa-Parlamentet skal afgive udtalelse om Den Europæiske Unions holdning i forbindelse med den kommende verdenskonference om racisme. Vores holdning bør være klar, forståelig og specifik. Vores holdning skal være klar, uden unødige og omstændelige bemærkninger. Jeg holder meget af korte tekster. Endvidere må holdningen være moderne i sit udtryk, altså tage hensyn til moderne kommunikationsmidler, som også formidler racistiske budskaber. Vores holdning skal være forståelig, hvormed menes, at den skal være formuleret med udgangspunkt i nogle helt grundlæggende tanker, som også udstikker en metode. Identifikation bør være et af de afgørende elementer, idet vi i så henseende får hjælp fra vores partnere blandt ngo'erne eller kan trække på vores egne observatorier. Sanktioner bør være et andet afgørende element, idet der ikke levnes plads for tolerance i denne henseende, og idet der i øvrigt lægges vægt på forebyggelse. Vores holdning skal være specifik, hvormed menes, at den skal række videre end en generel målsætning om bekæmpelse af racisme. Budskabet skal være specifikt rettet mod Europa, i erkendelse af, at Europa ikke sjældent har været smeltedigel for racistiske tendenser. I øvrigt oplever vi sågar en opblussen af racisme i visse medlemsstater i Den Europæiske Union, hvilket med fortiden i erindring må mane til årvågenhed. Vores budskab skal være ambitiøst. Vi skal tjene som eksempel til efterfølgelse. Redskaberne er til rådighed som påpeget af kommissæren. Det være sig redskaber til bekæmpelse af diskrimination eller det være sig de mange redskaber til bekæmpelse af racisme. Vi forbereder et charter om grundlæggende rettigheder. I artikel 1 i charteret fremhæves begrebet menneskelig værdighed. Det er efter min opfattelse baggrunden for, at PPE-Gruppen har engageret sig i udarbejdelsen af denne tekst. Vi ønsker, at teksten skal være fri for ethvert konjunkturbestemt og unødigt polemisk præg, ligesom den bør renses for alle overflødige bemærkninger, som intet nyt føjer til tekstens indhold. Kommissionen, Ministerrådet og Europa-Parlamentet har i så henseende et fælles ansvar, og vi er meget opmærksomme herpå. EU's troværdighed i forbindelse med den førnævnte verdenskonference afhænger først og fremmest af den situation, der kan konstateres i de enkelte medlemsstater, og af vores evne til at optræde troværdigt inden for Den Europæiske Union. Terrón i Cusí Hr. formand, mine damer og herrer, jeg synes, at denne forhandling er en fremragende fortsættelse af den forhandling, vi havde her i Parlamentet i formiddags om terrorismen i Spanien. I dag har vi fået at vide, at der meget tæt på mit hjem er blevet dræbt endnu en person, som arbejder frivilligt i den politiske verden. Et byrådsmedlem. Jeg siger, at dette er en forhandling, som forekommer mig meget belejlig for at fortsætte forhandlingen fra i formiddags, for som John Hume så ofte har mindet os om her i Parlamentet, så skyldes alle konflikter forskelligheder, alle konflikter drejer sig om, at vi ikke accepterer hinanden. John Hume har også mange gange her i Parlamentet mindet os om, at Den Europæiske Union er og bør være et eksempel for konfliktløsning. Måske kunne vi sige, at Den Europæiske Union i dag er det praktiske udtryk for forskellen mellem det, terrorismen betyder, og det, racismen betyder. Derfor mener jeg, at Europa bør tage til verdenskonferencen om racisme med en fælles og stærk holdning, og denne holdning skal være bakket op af handlinger, hvoraf den første er anvendelse i Unionen af FN's Konvention af 1965. Men, hr. formand, jeg synes, at der er en meget vigtig ting, vi bør gøre straks. Vi kan ikke tillade, at det er de yderliggående i Spanien - i El Ejido - i Italien, i Tyskland, i Østrig, som tager initiativet på dette område. Vi skal tale med den europæiske befolkning, og vi skal - som det er sket med direktivet om afskaffelse af diskrimination - gå videre med alle mandaterne fra Rådet i Tampere. Endelig vil jeg gerne lykønske baronesse Ludford for denne betænkning og sige til hende, at vi seriøst vil overveje de forslag, hun har stillet. Vi må acceptere, at Europa i dag er mere pluralistisk end tidligere, og vi bør forklare hele verden, at vi er tilfredse med denne kendsgerning. Ceyhun Hr. formand, "Sie starben, weil sie anders aussahen, anders dachten und anders lebten" (de døde, fordi de så anderledes ud, tænkte anderledes og levede anderledes) - sådan lød titlen på en avisartikel om højreekstremistisk vold i Tyskland. Jeg vil ikke opliste antallet af brandstiftelser og krænkelser af jødiske kirkegårde her og heller ikke de forskellige racistiske overgreb. Racisme i Tyskland og Europa er en af de største udfordringer, vores samfund står over for. Racisme udgør ikke kun en fare for vores mindretal, den er også en trussel mod de værdier, vores samfund er opbygget på efter bitre erfaringer. Den Europæiske Union er et resultat af denne udvikling. Vi kan kun glæde os over, at De Forenede Nationer har taget initiativ til at afholde en verdenskonference om racisme til næste år. Den chance bør vi udnytte. Vi bør yde et klart europæisk bidrag til denne konference. Jeg beklager meget, at mine kolleger fra Tyskland ikke er til stede i salen i øjeblikket for sammen at vise, at racisme ikke har en chance i hverken Tyskland eller Europa! Sylla Hr. formand, i El Ejido i Spanien jagtes fortidens billeder. I Østtyskland dræbes mozambiquere. Overalt i Europa bringer racistiske voldshandlinger sindene i kog. Vi retter ofte anklager mod dem, der begår sådanne voldshandlinger. Efter min opfattelse er det på tide, vi retter blikket også mod dem, der leverer det ideologiske skyts ved gentagen anvendelse af floskler og fraser. Partierne på den yderste højrefløj tager som bekendt afsæt i sociale problemer, usikre ansættelsesforhold og arbejdsløshed, og det er her, vi bør sætte ind. Undertiden også over for de traditionelle politiske partier på såvel venstre- som højrefløjen, som med deres kraftesløse konsensuspolitik giver næring til de ekstreme højrekræfter. Det er værd at understrege, at den yderste højrefløj kun kommer til magten støttet af vores svaghed og vores svigt. De, der tager den yderste højrefløjs ord og temaer op, giver disse troværdighed. Og de, der mener at kunne tæmme højrekræfterne ved at gøre denne opgave til et forvaltningsanliggende, bidrager blot til at banalisere dem. Det er ikke muligt at forstå partierne på den yderste højrefløj og disses strategi ved blot at iagttage deres had til udlændinge. Vi må se på deres overordnede samfundsprojekt, lytte til deres menneskefjendske tale, iagttage deres holdning til kulturelle anliggender. Vi vil opdage, at talen er menneskefjendsk, at der rettes angreb mod kultur og dannelse, mod arbejdstagerrettigheder, mod strejkeret, mod den frie vilje. Vi skal ikke fjerne kvinderne fra arbejdsmarkedet ved at indføre en "moderskabsløn", som det senest er set. Vi skal stå fast og indtage en ubøjelig holdning på dette felt. Når Frankrig har været i stand til effektivt at kæmpe imod det højreekstremistiske parti, Front National, skyldes det, at der aldrig har været tale om regeringssamarbejde med dette parti. Europa bør satse massivt på uddannelse, forebyggelse og bekæmpelse af usikre ansættelsesforhold, og Europa bør stadfæste princippet om lige rettigheder for alle med fast ophold i Den Europæiske Union, uanset herkomst. Afslutningsvis vil jeg gerne takke kommissæren, fru Diamantopoulou, som drager en parallel mellem terrorisme og racisme. Der er efter min opfattelse i begge tilfælde tale om anslag mod menneskets fysiske integritet, hvilket er uantageligt. EU skal bygge på tolerance, ikke på had, vold og ligegyldighed. Det er den udfordring, konferencen står over for. Speroni Hr. formand, det er et godt beslutningsforslag, men nu skal det vise sig, om det så reelt bliver fulgt af dem, der skal følge det. Forslaget er godt, selv om det har visse mangler. F.eks. nævnes der ikke noget om det, som er en institutionel form for racisme, nemlig at krænke befolkningernes ret til selvstyre. Dette er desværre ikke en af EU's stærke sider, eftersom EU f.eks. har givet Tyrkiet status som ansøgerland. Tyrkiet krænker denne ret, ligesom Kina i øvrigt også gør med Tibet, og vi kan i dette tilfælde konstatere, at hele verden ønsker at forbedre forbindelserne til Kina af økonomiske grunde. Med hensyn til dette beslutningsforslag vil jeg især gerne sige noget om ændringsforslag 6 - som jeg håber bliver forkastet - hvor man blandt de racistiske partier nævner den politiske bevægelse, som jeg tilhører. I Italien er der nogle meget strenge love mod racisme. Domstolene er ikke blødsødne over for mit politiske parti. Dets sekretariat er nemlig blevet dømt flere gange og har været genstand for adskillige straffesager, men bestemt ikke på grund af racisme. Partiets ledelse og jeg selv er genstand for undersøgelser på grund af separatisme, hvor straffen er livsvarigt fængsel, men ingen repræsentant for mit parti er blevet sagsøgt eller dømt for hverken racisme eller voldshandlinger. Jeg forstår derfor ikke, hvorfor man beskylder os for racisme! Jeg tilhører Liga Nord og ikke Haiders parti, og derfor kan jeg ikke se, hvorfor man blander tingene sammen på denne måde. Jeg vil gerne gentage, at der i Italien ikke kører nogen sag eller er afsluttet nogen sag på grund af racisme fra mit partis side, og jeg må derfor kraftigt tilbagevise denne beskyldning. Hvis der er en eller anden spøgefugl eller lystig fætter, som har hævdet dette i mange år, er han bestemt ikke i god tro! Belder Hr. formand, sidste fredag debatterede den tyske Forbundsdag om en hårdere bekæmpelse af højreekstremisme i Tyskland. En passende diskussion på et passende plan. Ordføreren for De Grønne, og dermed partifælle til forespørgeren fru Schroedter, sagde i den forbindelse, at der ikke findes enkle løsninger på bekæmpelsen af højreekstremisme. Han mente, at det er positivt, at der er så mange borgerinitiativer i de nye delstater imod højreekstremisme. Det Grønne parlamentsmedlem lyder generelt mindre bekymret og mindre alarmerende end hans partifælle i Europa-Parlamentet. Dermed ønsker jeg på ingen måde at relativere fru Schroedters berettigede bekymringer med hensyn til den herskende samfundsmæssige modstand over for fremmede, hvis ikke ligefrem fremmedhad i den østlige del af Tyskland. Betydeligt flere østtyskere end vesttyskere mener, at der er for mange udlændinge i deres land og føler sig desuden udnyttet af denne gruppe. Det er påfaldende, idet der ikke bor særligt mange udlændinge i det østlige Tyskland. Deres andel af befolkningen svinger mellem 1 og 2,5% ifølge en tysk pressekilde for nylig. Det er logisk, at dette paradoks beskæftiger de tyske gemytter meget. Netop dette vigtige indenrigske element savner jeg i fru Schroedters skriftlige indledning til hendes spørgsmål. Som baggrund for racistisk vold i de nye forbundslande henviser hun den "dramatisk høje procentdel" af befolkningen med racistiske holdninger, inklusive udviklingen af racisme til "en slags ungdomskultur". Denne diskussion fremkalder med det samme et naturligt følgespørgsmål: Hvorfor trives racisme henholdsvis højreekstremisme netop i den tidligere tyske socialistiske arbejder- og bondestat, DDR? Kollega André Brie giver et klart og plausibelt svar. Kommentatoren fra Frankfurter Allgemeine Zeitung citerede ham i går med sætningen: "Én af de mange årsager til højrekestremistisk vold ligger helt klart i DDR." Den tyske skribent, Lutz Rathenov, skærper dette synspunkt yderligere ved at sige, at DDR-staten behandlede udlændinge på en måde, som højreekstremister drømmer om i dag. Denne holdning efterlader den dag i dag sine spor i den østlige del af det forenede Tyskland. Det er ikke en sump, hvorfra de højreekstremistiske dampe stiger op, der kan tørlægges, siger Rathenov, det er i stedet for en samfundsmæssig "normalitet", som Forbundsrepublikken er dårligt forberedt på, og som den til dels selv er skyld i. Hvilken vesttysk forhandlingspartner med DDR bekymrede sig i sin tid om de vietnamesiske gæstearbejdere i Østtyskland? Generede det dem, som kristlige-sociale forhandlere, det er Rathenovs ord, at disse vietnamesiske kvinder ved svangerskab blev tvunget til abort? Hr. formand, overvindelsen af DDR-komplekset inden for Forbundsrepublikken, især den blandt mange tidligere østtyskere herskende idé om at være andenrangsborgere, vil kræve meget tid. Som modgift imod østtyske højreekstremister, nynazister og skinheads kommer insideren Lutz Rathenov med et interessant forslag: Der er steder, hvor hele ungdommen skulle sendes til udlandet i et par år. Hvis det ikke er obligatorisk, er jeg i den forbindelse åben for finansiel europæisk støtte. Sichrovsky Hr. formand, desværre benytter nogle af vores kolleger her i Europa-Parlamentet den så vigtige debat om racisme til at placere sig selv på en imaginær liste over godt og ondt. Mens repræsentanterne fra venstre side af salen med stor selvfølgelighed definerer sig selv i bekvem afstand fra stalinisme, kommunisme og venstreekstremisme, ser de sig åbenbart ikke i stand til at definere forskellen på højreorienteret, højreekstremistisk og fascistoid. De, der automatisk altid kun drager politiske modstandere til ansvar for forbrydelser mod menneskeligheden, begår imidlertid den afgørende fejl, at de ganske enkelt kun bruger disse forbrydelser til at sige sig selv fri for enhver skyld. Ingen her i Europa-Parlamentet bliver antifascist, fordi de sviner politiske modstandere til som fascister. Så let slipper man ikke for sin egen fortid og sit eget ansvar. Afslutningsvis vil jeg gerne komme med en bemærkning til hr. Ford, der kører frem med den sædvanlige hadstirade mod Østrig i sit ændringsforslag. Måske skulle han få lidt bedre politisk rådgivning næste gang, reaktionen var ikke som i Det Europæiske Råd! Østrig hører stadig til Det Europæiske Råd. Og der var ikke nogen, der talte med os dengang! Pirker Hr. formand, fru kommissær, kære kolleger, hvad handler denne debat egentlig om? Den handler helt enkelt om den vanskelige opgave at finde frem til en holdning vedrørende en strategi mod racisme, der er så stor enighed om som muligt i Den Europæiske Union, i Europa-Parlamentet, og derefter repræsentere denne holdning på verdenskonferencen. Kommissæren har fremsat nogle konstruktive forslag, og det samme har forfatteren til beslutningsforslaget, fru Ludford, gjort på et følsomt område, og det vil vi også støtte. Men denne debat bør aldrig blive misbrugt til andre formål. Det bliver den desværre gang på gang af mine kolleger, f.eks. af en af mine kvindelige kolleger, der kun inddrager én region i bekæmpelsen af racisme og derved overdriver de problemer, der findes på europæisk og globalt plan. Hr. Ford har nedgjort mit land, Østrig, i sit forslag. Han har sagt til mig, at han ikke har læst ekspertgruppens beretning. Han skriver imidlertid i sit forslag under henvisning til de tre eksperters beretning, at problemerne med racisme og fremmedhad vil fortsætte. Hvis han havde læst beretningen, havde han kunnet konstatere, at det er i modstrid med sandheden! Her har man ikke de problemer i den form, han beskriver. Tværtimod omtales regeringen i meget positive vendinger, fordi der findes vellykkede strategier til bekæmpelse heraf, som til dels ligger over standarden i de andre EU-lande. Jeg har her nogle beslutningsforslag, i hvilke der f.eks. generelt kræves en forhøjelse af budgetposterne, uden at det siges, hvilke aktiviteter der skal fremmes med disse midler og med hvilket formål. Der stilles overdrevne krav såsom kravet om en forøgelse af tilvandringen og retlig ligestilling af illegale unionsborgere. Det er alt sammen ting, der også kan skabe angstsituationer på et følsomt område. Det, vi har brug for, er i højere grad et koncept til at bekæmpe årsagerne, strategier til en migrationspolitik, der tager hensyn til integrationsevnen, til de enkelte medlemsstaters evne til at modtage immigranter, der skaber en fælles asylpolitik, der hjælper flygtningene, men bekæmper misbruget. Endelig har vi brug for foranstaltninger for at opnå integration. Vi bør ikke behandle dette emne så overfladisk og føjeligt. Det er sagen alt for alvorlig til. Der ligger efter min mening virkelig et stort stykke arbejde foran os, og de, der ønsker at deltage konstruktivt i denne sag, opfordres til virkelig at følge forslagene fra fru kommissær Diamantopoulou og fru Ludford og tilsidesætte eller undgå debatter i plenum, der misbruges af andre, af hensyn til en positiv udvikling! Schulz Hr. formand, kære kolleger, hr. Sichrovsky har netop sagt et par tankevækkende sætninger. Det er korrekt, at det at være venstreorienteret ikke er en beskyttelse mod at kunne udvikle fascistoide tanker. Det har fortiden bevist. Derfor er det et fuldkommen korrekt udsagn, at også de venstreorienterede skal tænke over deres fortid, på samme måde som de højreorienterede. Men det, det handler om i dag, er, at demokraterne skal tænke over de opgaver, de står over for nu. Den nuværende opgave for de demokratiske partier, uanset om det drejer sig om Østtyskland, Deres land, Italien, Spanien - jeg nævner bare El Ejido som stikord - er at finde ud af, hvordan vi egentlig mobiliserer det tavse flertal af mennesker, der finder sig i tingene og ser på, at værgeløse, hjælpeløse fordrives gennem landsbyerne og slås ihjel. Hvordan mobiliserer vi dette flertal? Det spørgsmål, vi må stille os selv, lyder: Hvorfor går 5.000 mennesker i mit hjemland - i Nordrhein-Westfalen i Tyskland - på gaden mod en lov om kamphunde, mens kun 300 gør det i protest mod højreekstremisme? Det er det spørgsmål, vi må stille os selv! Nu vil jeg gerne sige Dem noget, hr. Sichrovsky, De er jo repræsentant for FPÖ. En kritik af Deres parti er ingen fornærmelse mod Østrig! Jeg agter det østrigske folk, men jeg foragter racisterne i Deres parti - det vil jeg gerne understrege - som også De hører blandt! Det samme gælder for Dem, hr. Pirker. Jeg gentager det derfor: Uanset hvad vi ønsker at opnå med disse mundtlige forespørgsler, uanset hvad fru Ludford siger, og også uanset hvilke forslag fru Schroedter og fru Kaufmann fremsætter, handler det ikke om, at vi skal tage en eller anden region i Europa ud og sige, at det er værst dér. For os tyskere som delegerede fra et land, der har gjort sig skyldigt i fascisme, er det altid bittert at opleve, at der foregår noget sådant i netop vores land. Men at tro, at fascisme er et tysk fænomen, er at bagatellisere problemet i hele Europa. Derfor gentager jeg, at kampen er en europæisk kamp! (Bifald fra venstre) Cappato Hr. formand, som radikal, europæisk føderalist, antifascist og antikommunist vil jeg gerne stille Dem følgende spørgsmål: Hvad er værst, når det gælder racisme - er det de højreekstremistiske partiers programmer, eller er det de europæiske regeringers konkrete politikker, som forbyder og begrænser indvandring, narkotika, nye former for arbejde og alting i det hele taget? Hvad er værst? Hvad dette emne angår, giver Parlamentet sig selv god samvittighed på en nem måde med sine højtidelige erklæringer og sin finansiering af initiativer og observatorier, som efter min mening er helt nyttesløse. Racisme skal nemlig bekæmpes ved, at vi baserer vores samfund på frihed og ret, men Europa udvikler sig som en udemokratisk indretning, der forbyder og begrænser alting, hvilket resulterer i, at man bliver bange og endda ønsker at forbyde meninger og partier. Det er den forkerte vej at gå. I USA, hvor de hvide bliver i mindretal i 2050, eksisterer der et amerikansk nazistisk parti, og det nazistiske parti opstiller med en kandidat til USA's præsidentvalg, men ingen finder på at forbyde det, og ingen er bange for det, fordi man bekæmper det med demokratiets og frihedens våben. Det er sådan, man skal bekæmpe racismen, og det er sådan, vi skal bekæmpe racismen i Europa. Sichrovsky Hr. formand, hr. Schulz kaldte mig racist. Tak, hr. formand, fordi De giver mig mulighed for at reagere på det. Han betegnede sig selv som repræsentant for gerningsmændenes land. Jeg ville aldrig tage sådanne ord i min mund, selv om en stor del af min familie blev myrdet under holocaust. Jeg vil gerne anmode hr. Schulz som repræsentant for gerningsmændenes land - sagt med hans egne ord - om at dokumentere, at jeg har fremsat én eneste, én eneste racistisk bemærkning i løbet af min politiske karriere. Hvis han ikke finder noget, behøver han ikke undskylde sin kritik af mig, men venligst kriminaliseringen af min person! Berend Hr. formand, kære kolleger, efter min mening har formiddagen på ny vist, at ekstremisme og racisme helt sikkert hører til de vigtige problemer, vi skal beskæftige os med. Netop i de seneste måneder har vi gentagne gange oplevet strafbare handlinger på baggrund af fremmedhad i Tyskland. Dessau, München, Ludwigshafen, Düsseldorf og mange andre byer, der desværre især vækker bekymring hos os, fordi der blev øvet vold mod værgeløse mennesker med stor ligegyldighed og koldblodighed. Men disse byer viser, at racisme og højreekstremisme ikke er noget specifikt østtysk, men snarere et fælles tysk, ja, også et europæisk problem. At ønske at bearbejde og fjerne dette problem, fru Schroedter og også hr. Schulz, især i de nye tyske delstater, bringer os jo ikke videre, når det er sådanne regioner, der bliver fremhævet. Det er korrekt, at propagandaen fra disse grupper, der har været aktive i de gamle delstater i lang tid, desværre er landet på frugtbar jord i de nye delstater inden for de sidste år, og at vi har et tilsvarende behov for handling, ingen tvivl om det. Men hysteri er en dårlig rådgiver. Det, vi har brug for, er beslutsomhed over en bred front i bekæmpelsen af vold, men også tillid til og tro på, at staten og samfundet er i stand til at sætte en stopper for dette uhyggelige fænomen! Det tjener ikke noget formål, når mere end 10% af befolkningen i de nye delstater betegnes som mennesker med en racistisk indstilling og nedgøres som sådanne. 16 millioner borgere kan ikke stemples og vil ikke lade sig stemple sådan som et ekstremistisk mindretal. Det har vores borgere ikke fortjent, det har især vores unge, der for størstedelens vedkommende er tolerante og åbne, ikke fortjent. Jeg vil gerne med al tydelighed henvise til de mange aktioner blandt befolkningen i de nye delstater i de seneste uger og måneder, der i stadig større grad understreger, at der er stor solidaritet med ofrene for disse strafbare handlinger, og at vi ikke tolererer fremmedhadsk virksomhed og voldshandlinger i vores land! Ford Hr. formand, der er blevet udtrykt en del interesse for mit engagement i Østrig. Jeg må sige til hr. Pirker, at jeg har været interesseret i det, der er foregået i Østrig i nogen tid. Jeg var dér i 1986 for at protestere mod hr. Haiders diskrimination af det slovensktalende mindretal i Kärnten. Mens jeg naturligvis accepterer, at individuelle medlemmer af Frihedspartiet meget vel kan være ulastelige og retskafne individer, er der en talemåde, der siger, at de, der lægger sig med hunde, får lopper. Så det kan være uheldigt, at nogle mennesker, som har valgt særlige politiske partier, bliver stemplet på denne måde, men det er i sidste ende deres egen skyld. Må jeg lykønske Baronesse Ludford med hendes betænkning. Hun har lagt en stor del arbejde i den. Jeg må imidlertid sige, og det er ikke hendes fejl, at der efter min mening er undladelsessynder i den. Kommissær Diamantopoulou gjorde det meget klart, at der er to uhyrer, som truer Europa, og det er terrorisme og racisme. Vi må erkende, at disse uhyrer findes, og jeg er ikke sikker på, at vi gør det i dette beslutningforslag. Det er stadig opfattelsen, at der ikke rigtig er nogen racisme i Europa. Hvis der er racisme, så er den ret så begrænset, og hvis den eksisterer, så er det ofrenes egen skyld. Jeg forkaster dette synspunkt. I Østtyskland har vi haft mordet på en mand fra Mozambique, i Spanien har der været angreb på vandrende arbejdstagere, i Italien har der været et angreb på en jødisk professor, og der har været den stadig større racisme inden for fodbold, som vi blev præsenteret for i går af de folk, der fører kampagne med sloganet "Giv racismen det røde kort". Vi har haft den nylige fordømmelse af bombeterroristen i Det Forenede Kongerige, David Copeland, der dræbte homoseksuelle og ikke-homoseksuelle i en bøssebar, og vi har naturligvis også haft den østrigske regerings egentlige fyring af professor Pelinka fra Det Europæiske Observatorium for Racisme og Fremmedhad. Hvis Europa ønsker at spille en central rolle ved verdenskonferencen om racisme, må det begynde at se sig selv, som andre gør det, frem for sådan som vi gerne ville være. Krehl Hr. formand, kære kolleger, jeg kommer fra Leipzig, det vil sige fra Østtyskland. Jeg har ofte nok oplevet, hvordan højreekstremister har pint og plaget udlændinge eller blot anderledes tænkende eller har forsøgt at gøre det. Men jeg oplever også den anden side, nemlig hvordan modige kvinder og mænd vægrer sig. Det er et forkert billede, hvis man forestiller sig Østtyskland som højreradikalt. Det meget store flertal af befolkningen er åbent og tolerant, og flere og flere mennesker går også åbent ind for det. Det er efter min mening desuden forkert at sige, at de unge er højreradikale. Man er for overfladisk her, for netop disse unge vækker måske nok opsigt, fru Schroedter, men de bor hos deres forældre, de bor i et socialt miljø. Det vil sige, at hvis vi ønsker at løse dette problem, må vi gøre mere for politisk dannelse, mere for formidling af værdier og endnu mere for civilkurage. Forbundsregeringen har i de sidste uger bevilget yderligere 70 millioner D-mark til netop sådanne projekter. Det er efter min mening et ret vigtigt signal at sende. På samme måde er undersøgelsen af et NPD-forbud for mig personligt også et ret vigtigt signal at sende til samfundet. Vi lader os heller ikke terrorisere af et mindretal i Tyskland. Her kommer vores demokrati på prøve. Som europæer vil jeg gerne bede Dem om ikke at stigmatisere Østtyskland som region! Jeg selv og mange andre i hele Tyskland fordømmer højreradikalisme og fremmedhad, bekæmper det og har brug for Deres europæiske støtte! Karamanou Hr. formand, i denne så aktuelle forhandling vil jeg for det første gerne støtte det, som hr. Sylla nævnte inden dagsordenen, nemlig at vi indledningsvis bør beskæftige os med at bekæmpe de racistiske tilfælde, som man kan iagttage her i salen og fjerne det racistiske sprog, som ofte hyppigt anvendes af den yderste højrefløj i Parlamentet. Hvad enten visse personer kan lide det eller ej, så er Europa jo allerede et multiracialt og mangefarvet kontinent, og der er ikke længere nogen racist, som kan forhindre de mange blandede ægteskaber og krydsning af folkeslag. Desværre dukker der igen i dag ideologier frem på hvis alter, der er blevet ofret millioner af menneskeliv. De virker sågar mere omfattende i dag, for ud over den grundlæggende racismeideologi omfatter de også religion og kultur, og de propaganderer for racemæssig, sproglig og religiøs renhed samt autentisk kulturel identitet. Det er sørgeligt, at det især er unge på op til 20 år, der står for den racistiske vold, unge, der som regel ikke er færdige med deres skole, eller som ikke har noget job. Jeg synes, at den foranstaltningspakke, som fru kommissær Diamantopoulou allerede har præsenteret, er et integreret forslag, som kan give et overbevisende svar på fænomenerne racisme og fremmedhad, som man i dag kan iagttage i EU. Statens og de politiske ledelsers ansvar er givet. Men nyhedsmediernes rolle er stadig betydelig, da de kunne fremhæve mangfoldigheden og rigdommen i de moderne samfunds mangefarvethed og kulturelle rigdom, og i stedet for at dramatisere og fremhæve indvandrernes kriminalitet i forhold til den tilsvarende for de indfødte, kunne de præsentere de positive ting ved indvandringen. Desuden haster det at få truffet foranstaltninger, så følgerne og bekæmpelsen af racismen kan blive inkluderet i skoleprogrammerne samt programmerne til uddannelse og efteruddannelse af lærerne. Det er nødvendigt, at samfundets politikere bliver mobiliseret, sådan som kommissæren og andre medlemmer har givet udtryk for. Diamantopoulou Hr. formand, jeg har undtagelsesvis bedt om ordet, fordi jeg mener, at det er nødvendigt at komme med en rettelse. Europa baserer sig på principperne om frihed, retfærdighed og respekt for menneskerettighederne, og det har ikke ret til rabatter hverken internt eller med dets samtalepartnere, og da slet ikke af handelsmæssige eller økonomiske grunde. Derfor vil jeg gerne gøre det klart, at med hensyn til Tyrkiets kandidatur er forudsætningerne formuleret med stor tydelighed. Forhandlingerne om Tyrkiets kandidatur vil kun begynde, såfremt man anser, at det opfylder Københavnskriterierne. Formanden Mange tak, fru kommissær Diamantopoulou. Jeg har i overensstemmelse med forretningsordenens artikel 40, stk. 5, modtaget et beslutningsforslag. Forhandlingen er afsluttet. Afstemningen finder sted i dag kl. 11.00. Organiseret kriminalitet Formanden Næste punkt på dagsordenen er beslutningsforslag (B5-0476/2000) af Pirker for Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender til Rådet om Rådets handlingsplan om forebyggelse og bekæmpelse af organiseret kriminalitet. Pirker Hr. formand, hr. kommissær, mine damer og herrer, det handler om bekæmpelse af forbrydelser, helt konkret om bekæmpelse af organiseret kriminalitet, som nu udgør mindst en fjerdedel af alle forbrydelser og skaber gigantiske profitter fra narkokriminalitet, fra menneskehandel, fra svindel med forsikrings- og kreditkort og fra andre områder. Disse illegale profitter hvidvaskes, overføres til det legale økonomiske kredsløb. De underminerer dermed hele vores økonomiske system og på grund af korruption også vores samfundssystem og vores stat. Derfor skal vi gøre alt tænkeligt, derfor skal vi mobilisere alle strategier, så vi kan anvende egnede midler til bekæmpelse af den organiserede kriminalitet. Vi har altså brug for disse foranstaltninger, og det katalog over aktioner, vi har fået fremlagt, er særlig vigtigt, fordi der dermed også sendes et signal til Europas borgere om, at Europa ikke kun er en økonomisk og monetær union, men også skal udbygges til en sikkerhedsunion til gavn for borgerne, for medlemsstaterne. En sådan handlingsplan kan uden tvivl bidrage til dette. Men ved realiseringen af sådanne planer skal man følge de nødvendige europæiske spilleregler. Det har man gjort med denne handlingsplan, og derfor har jeg fremsat en parlamentarisk forespørgsel, dog allerede i foråret, da det portugisiske formandskab, der engagerede sig meget i dette emne, imidlertid ikke overholdt reglerne. Det har godt nok lovet, at Parlamentet bliver inddraget i handlingsplanen, at der afventes en udtalelse, at den skal indarbejdes i handlingsplanen, og at handlingsplanen først da bliver realiseret. Det daværende portugisiske formandskab har ikke holdt det, det lovede, og det har ført til det beslutningsforslag, vi behandler i dag. Kritikken er berettiget, af flere grunde. For det første, fordi man ved ikke at inddrage Europa-Parlamentet er gået et skridt tilbage, ikke blot i forhold til Amsterdam-traktaten, men også i høj grad i forhold til Maastricht-traktaten, for ifølge K6 skulle Parlamentet have været inddraget i hvert enkelt tilfælde. Men også Amsterdam-traktaten forlanger jo offentlighed, forlanger gennemskuelighed, og derfor skulle Parlamentet have været inddraget fuldt ud som repræsentant for borgernes interesser, sådan som formandskabet også lovede Europa-Parlamentet i begyndelsen. Heller ikke her holdt man, hvad man havde lovet. Jeg vil gerne spørge det franske formandskab, hvordan det vil håndtere det, om det også vil inddrage Parlamentet i langsigtede strategier, sådan som traktaten foreskriver det, om det vil afvente en udtalelse og derefter udvikle strategier i overensstemmelse med Parlamentets forestillinger. Jeg har dog også en indholdsmæssig kritik af handlingsplanen, og den går ud på, at der er blevet udarbejdet henstillinger med prioriteringer fra 1 til 5. Denne liste over prioriteringer er imidlertid ikke udelukkende baseret på graden af uopsættelighed og absolut nødvendighed, men derimod desværre ofte efter deres realiserbarhed. Lad mig give Dem et eksempel: Indefrysningen, beslaglæggelsen af indtægter fra illegale områder inden for organiseret kriminalitet, blev f.eks. kun opført på listen med prioritet 3, selv om vi alle ved, at penge er den organiserede kriminalitets motor, og at denne indefrysning, denne beslaglæggelse af penge, derfor egentlig skulle have haft førsteprioritet. Jeg kunne nævne andre eksempler. Det handler altså om et krav og en anmodning til det franske formandskab om at overveje disse kataloger over prioriteringer og at omrokere efter ægte prioriteringer i stedet for at fastlægge rækkefølgen efter, hvor vanskeligt det er at realisere prioriteringerne. For os handler det også om at udbygge de præventive foranstaltninger. Her har vi fremsat nogle konkrete forslag. De går fra en gennemgang af lovgivningen angående dens virkning over en forhindring af organiseret kriminalitet til præventive foranstaltninger, der tager sigte på også at anvende tekniske instrumenter, således at den organiserede kriminalitet kan forhindres fra starten. Dette omfatter f.eks. højere sikkerhedsstandarder for kreditkort eller elektroniske startspærrer i biler. Der er altså tale om en hel række konkrete forslag, og vi som Parlament anmoder for det første om at blive inddraget og for det andet om, at vores forestillinger derefter også bliver integreret i handlingsplanerne, i langsigtede strategier. Paul Hr. formand, mine damer og herrer, også Rådet er af den opfattelse, at det er vigtigt at sikre, at der finder en bred udveksling af synspunkter og informationer sted, og at der afholdes møder mellem EU's institutioner. Formandskabet har lovet i videre udstrækning at inddrage Europa-Parlamentet i det arbejde, der udføres på området retlige og indre anliggender, bl.a. ved at sikre regelmæssig deltagelse i de møder, der afholdes i Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender. Rådet må imidlertid holde sig inden for traktatens rammer. De juridiske rammer giver således ikke Rådet mulighed for at høre Europa-Parlamentet, når der er tale om dokumenter vedrørende overordnede retningslinjer, som behandles i Rådet. Til gengæld erindrer jeg om, at Rådet den 21. december 1999 tilsendte Europa-Parlamentet et strategidokument om organiseret kriminalitet, som var udarbejdet under det finske formandskab, med udtrykkelig angivelse af, at Rådet ønskede fra første færd at holde Europa-Parlamentet orienteret om drøftelserne vedrørende omhandlede dokument. Under møder i Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder har det portugisiske formandskab orienteret Europa-Parlamentet om det igangværende arbejde og begrundet Rådets ønske om en hurtig vedtagelse af omhandlede dokument. Rådet forklarede bl.a., at det tidligere handlingsprogram fra 1997 allerede var udløbet, og at Det Europæiske Råd havde anmodet om en fortsættelse af denne indsats. Mine damer og herrer, Rådet er bekendt med det arbejde, der for øjeblikket pågår i Europa-Parlamentet som reaktion på føromtalte strategidokument. Europa-Parlamentet er i færd med at udarbejde et nyt dokument om organiseret kriminalitet, og Rådet glæder sig over Europa-Parlamentets indsats på dette felt. Rådet vil, som det også var tilfældet i forbindelse med Europa-Parlamentets reaktion på handlingsprogrammet fra 1997 om organiseret kriminalitet, opmærksomt følge Europa-Parlamentets arbejde og tage højde for Europa-Parlamentets synspunkter i forbindelse med iværksættelsen af Rådets strategi på området. Rådet skal således anmode Europa-Parlamentet om at angive en prioritering af de anbefalinger, Europa-Parlamentets dokument måtte indeholde. Som lovet under det portugisiske formandskab vil Rådet regelmæssigt orientere Europa-Parlamentet om de igangværende drøftelser vedrørende retlige og indre anliggender. Rådet vil i øvrigt tillægge forebyggelsen af organiseret kriminalitet stor vægt, som også de initiativer, der blev taget under det portugisiske formandskab, vidner om. Det skal understreges, at Rådet nøje vil overholde traktaten og sikre, at Europa-Parlamentet høres om alle aktioner, som iværksættes på medlemsstaternes eller Kommissionens initiativ. Palacio Vallelersundi Hr. formand, jeg takker for det klare og overbevisende indlæg fra det franske formandskab, og jeg glæder mig - jeg tror, at jeg udtaler mig på vegne af hele Parlamentet - over den bekymring, som det franske formandskab viser dette spørgsmål. I dag har formandskabet givet endnu et bevis herpå under forhandlingen om terrorismen. Der er faktisk, hr. formand, én ting, som de europæiske borgere ikke forstår. Hvordan kan det være, at de kriminelle nyder alle fordelene ved den frie bevægelighed i Europa, mens lovens håndhævere, de retmæssige håndhævere af loven skal have besværet med grænserne? Det bekymrer også Europa-Parlamentet, som repræsenterer borgerne, og derfor har Parlamentet altid været meget bevidst om behovet for at tage videre skridt på området. Hr. formand, med udgangspunkt i Amsterdam-traktaten er mange politikker blevet "fællesskabsgjort", men ikke de politikker, der har med strafferetten at gøre, både på det strafferetlige og det materielle område. Logikken heri er ofte svær at forstå for borgerne. En del af logikken bunder i vores retskulturer og i forskellene mellem vores retskulturer. Men, hr. formand, oven over disse rodfæstede forskelle ligger de endnu mere rodfæstede fælles principper, som i sidste ende i korthed kan sammenfattes til, at der skal være tillid mellem medlemsstaterne. Vores opbygning af det nye Europa bygger på gensidig tillid mellem medlemsstater, som anerkender nogle ens beskyttelsesniveauer for de grundlæggende rettigheder og for lovgivningen og de grundlæggende principper. Derfor, og her vil jeg gerne minde om kommissær Vitorinos ord - som altid er så inspirerende og fremragende - og anmode om, at der fastsættes nogle fælles definitioner for den organiserede kriminalitet, at der fastsættes nogle enslydende principper for de straffe, der idømmes, og for straffuldbyrdelsen. Det skal vi se nærmere på på langt sigt, for det om "vérité en deçà des Pyrénées, erreur au delà" (hvad der er rigtigt på den ene side af Pyrenæerne, er forkert på den anden side af dem) kan ikke være rigtigt. På dette område er det en luksus, vi ikke kan gå med til. Indtil da, hr. formand, lad os så gå videre på grundlag af tillid og gensidig anerkendelse, og her er der et forslag fra Rådet, som forskellige medlemsstater støtter, til debat. Indtil vi har nået denne sidste etape i udviklingen, bør vi gå ind for, at enhver ordre, enhver afgørelse, der er gyldigt afsagt af en dommer i en medlemsstat, automatisk kan anerkendes og fuldbyrdes i en anden medlemsstat. Med andre ord skal en eftersøgnings- og arrestordre mod en terrorist have øjeblikkelig retsvirkning, og det skal ikke være nødvendigt at ty til den yderst komplicerede udleveringsprocedure - for den er stadig kompliceret medlemsstaterne imellem - så man straks kan sende denne terrorist, denne kriminelle, hen til den stat, der anmoder om det, og hvor han har begået sine forbrydelser. Det er det, vi anmoder om, hr. formand, og som vi håber snarest bliver en realitet. Roure Hr. formand, jeg vil gerne takke det franske formandskab for en klar redegørelse. Når det gælder det strafferetlige område, prioriteres bekæmpelsen af kriminalitet højt, ikke mindst bekæmpelsen af hvidvaskning af penge, som hidrører fra kriminelle aktiviteter. Set i lyset heraf må det betegnes som særdeles interessant, at det franske formandskab har stillet forslag om et råd, som skulle omfatte justits-, indenrigs-, økonomi- og finansministrene, og som specielt skulle arbejde med bekæmpelsen af hvidvaskning af penge. Der er også grund til at erindre om det franske formandskabs initiativ vedrørende en konvention om samarbejde på det strafferetlige område for at bekæmpe organiseret kriminalitet. Initiativet tager sigte på at fjerne hindringer for dommernes arbejde. Undersøgelser viser, at det på verdensplan er ganske betydelige summer, der hidrører fra organiseret kriminalitet og efterfølgende bringes i omløb. Kriminelle organisationer infiltrerer landenes økonomiske strukturer og kan, hvis de ønsker det, destabilisere økonomierne ved at erhverve kontrollerende andele af store erhvervsdrivende selskaber. Det retslige samarbejde og politisamarbejdet er helt afgørende, når det gælder bekæmpelsen af organiseret kriminalitet, herunder bekæmpelsen af menneskehandel, seksuel udnyttelse af børn og hvidvaskning af penge. Medlemsstaterne må fastlægge fælles straffebestemmelser og fastlægge en overordnet og sammenhængende politik. Det er imidlertid ikke tilstrækkeligt at tale om straffebestemmelser. Vi må også tale om forebyggelse. Der er klart behov for, at der iværksættes programmer med undervisende og informativt sigte dels henvendt til medlemsstaternes borgere dels henvendt til befolkningen i tredjelande. De kriminelle organisationer kan meget vel stå stærkt takket være de finansielle transaktioner, hvorved de uretmæssigt erhvervede midler sættes i omløb. Bekæmpelsen af organiseret kriminalitet er en væsentlig styrkeprøve, og vi må ikke ende som tabere i den kamp. Ofrene for den organiserede kriminalitet forventer sig meget af vores indsats. Vi må tage den udfordring op, der følger heraf. Vi ønsker, at Europa skal bygge på rettigheder, herunder den enkeltes ret til sikkerhed. Wiebenga Hr. formand, Den Liberale Gruppe mener, at Rådet, undskyld, hr. minister, endnu en gang står med bukserne nede. Måske ikke ifølge traktatens tekst, men i hvert fald ifølge traktatens ånd skal Parlamentets høres ved alle planlagte politiske foranstaltninger. Det er ganske enkelt Amsterdam-traktatens ånd, og det havde vores ordfører, hr. Pirker, helt ret i. Ministerens svar kan jeg måske tolke som et løfte om, at denne type procedurer, nemlig fastsættelsen af en politisk plan af Rådet uden at have hørt Parlamentet på forhånd, ikke længere vil finde sted. Jeg forstår godt, hvorfor det sker. Formandskabet varer kun et halvt år, og alle formandskaber vil gerne vise deres politiske muskler. Sådan fungerer det. Men det accepterer Parlamentet ikke som undskyldning for ikke at blive involveret i arbejdsgangen. Vedrørende den europæiske bekæmpelse af kriminalitet mener Den Liberale Gruppe, at det er på høje tid, at der ud over forskellige praktiske foranstaltninger, som står i planen, gøres mere ved strafforfølgelsen gennem europæisk samarbejde. Det ser det i øjeblikket ikke ud til. Jeg benytter denne lejlighed til på ny at slå til lyd for en europæisk statsadvokatur. Det er meget nødvendigt, men det nævnes ikke i denne plan. Det blev ikke nævnt i Tampere. Det står heller ikke på resultattavlen, og det er en forbigået chance. Der henvises i øvrigt på resultattavlen med hensyn til bekæmpelse af kriminalitet alt for meget til de planer, som hr. Vitorino fremlægger, undersøgelser, som er udført, orienterende dokumenter og lign. Vi skal ikke regere pr. plan. Derimod skal der virkelig ske noget med hensyn til bekæmpelse af kriminalitet. Muscardini Hr. formand, det vil tage tid at harmonisere straffesystemerne. Det er derfor nødvendigt, at medlemsstaterne straks harmoniserer begrebet "international organiseret kriminalitet" og straffer denne på samme måde. International organiseret kriminalitet er ikke kun terrorisme, handel med farlig narkotika, bortførelse af personer, våbenhandel, hvidvaskning af penge osv., for i dag er det mere end nogensinde også handel med mennesker, der sælges og udnyttes som slaver, og pædofili. I forbindelse med vedtagelsen af en lovgivning, hvor man straffer international organiseret kriminalitet i alle EU-landene, er det særligt nødvendigt at vedtage en lovgivning for Internettet, så dette informationsredskab, der blev skabt for at bringe mennesker og kulturer tættere på hinanden, ikke i stadig større grad bliver det instrument, som den organiserede kriminalitet benytter for at kommunikere og udvikle sig. De tusindvis af internetsteder, hvor børn sælges og misbruges seksuelt, og som har en omsætning på flere millioner euro, bør give Parlamentet, Kommissionen og Rådet stof til eftertanke. Hvis friheden skal være en reel frihed, skal der være nogle regler for den, ellers ender det med nogle menneskers magtmisbrug over for andre, og på dette område står den organiserede kriminalitet meget stærkere end regeringerne og vores ord, der flyder som en lind strøm for at forsvare de svageste, men som endnu ikke har været i stand til at gøre noget ved dette onde. Vi understreger derfor nødvendigheden af, at medlemsstaterne fastlægger, hvad der er en international organiseret forbrydelse, og at de straks harmoniserer deres straffesystemer på dette specifikke område. Dette skal også indgå i programmet for topmødet i Nice, for det er et emne, der ligger borgerne på sinde, og det er et emne, der haster, både i betragtning af den dramatiske situation i medlemsstaterne i øjeblikket - vi så også, hvad der skete her til morgen, og hvor mange blodsudgydelser, der har været på europæisk jord i de sidste par uger - og i betragtning af, at den forestående udvidelse gør det tvingende nødvendigt at løse problemet med organiseret kriminalitet. Coelho Hr. formand, hr. formand for Rådet, hr. kommissær, kære kolleger, for det første vil jeg gerne takke min kollega, hr. Hubert Pirker, for dette glimrende initiativ og give udtryk for min støtte til de synspunkter, som han har fremlagt, ligesom jeg gerne vil takke det franske formandskab for den erklæring, som det har præsenteret os for. Jeg tror, at de fleste af os anerkender, at der må ske en større samordning og et tættere samarbejde mellem medlemsstaterne, hvad angår kampen mod forbryderverdenen. Denne indsats er et fælles ansvar på grund af problemets internationale dimensioner, fordi de kriminelle organisationer normalt arbejder grænseoverskridende takket være deres høje grad af bevægelighed, sådan at de ender med at drage fordel af begrænsninger i beføjelser, eksisterende juridiske huller og forskelle mellem landenes forvaltnings- og retssystemer, hvor de kan udnytte de forskellige systemers særegenheder. Den organiserede kriminalitet i EU har fået et betragteligt opsving i løbet af det seneste årti, og den virker ikke mindst inden for IT-kriminalitet, handel med mennesker, narkotika og våben, terrorisme, børnepornografi, hvidvaskning af kapital samt korruption og svindel. Det er helt afgørende, at EU i sin harmonisering af begrebet organiseret kriminalitet tager disse områder med. Kampen mod den kræver således indsats omgående. Det er en kamp, som vi alle bør engagere os i, og som navnlig må regne med Europa-Parlamentets deltagelse med hensyn til udformningen af de strategier, der skal vedtages, og de prioriteringer, der skal opstilles. Formanden Jeg må bede de ærede medlemmer om at sætte sig, da forhandlingen endnu ikke er afsluttet, eller hvis man ønsker at tale sammen, om at gå udenfor. Det er nemlig vanskeligt at høre, hvad talerne siger. Den respekt, som vi skylder dem, gør, at der må være visse mindstebetingelser opfyldt for, at de kan tale og blive hørt. Angelilli Hr. formand, det er efter min mening meget forstemmende, at Europa-Parlamentet endnu en gang ikke er blevet hørt om de handlingsprogrammer, Rådet agter at iværksætte for at forebygge og bekæmpe organiseret kriminalitet. De europæiske borgere, som dagligt oplever den dramatiske situation med makro- og mikrokriminalitet af enhver art - lige fra international narkohandel til pædofili, handel med og udnyttelse af mennesker i forbindelse med illegal indvandring - og som bor i nogle usikre eller ligefrem farlige byer, ville gerne kunne give udtryk for deres holdning og via deres repræsentanter i Europa-Parlamentet gøre krav på deres rettigheder på en demokratisk måde og på deres prioritering af sikkerhed og bekæmpelse af kriminaliteten. Parlamentet burde ikke mindst være talerør for dem, der ikke selv kan forsvare sig. Her tænker jeg på de mange børn, der udsættes for vold og seksuelle overgreb, og på de mange unge, som er i narkotikaens vold. Bekæmpelsen af pædofili og bekæmpelsen af vold er - for blot at nævne et par eksempler - naturligvis nogle yderst vanskelige målsætninger, men de er vigtige, og det kan bestemt ikke passe, at prioriteringerne skal fastlægges ud fra gennemførligheden - sådan som Rådet gerne ville have - i stedet for at blive fastlagt ud fra nødvendigheden. Formanden Jeg har i overensstemmelse med forretningsordenens artikel 40, stk. 5, modtaget et beslutningforslag. Forhandlingen er afsluttet. Afstemningen finder sted i dag kl. 11.00. Bouwman Hr. formand, jeg anmoder Dem om at henlede opmærksomheden på et brev, som vi modtog fra hr. Balfe på vegne af Kvæstorerne, hvori han, angående den bilfri dag i morgen i Bruxelles, har anmodet myndighederne i Bruxelles om dispensation for området omkring Parlamentet. På den måde vil han sørge for, at der stadigvæk kan køre biler herfra f.eks. til Zaventem og jernbanen. Det er ganske nemt at komme herfra til Zaventem med tog, det gjorde vi for nylig med den svenske delegation, ligesom det endvidere er nemt at gå hen på banegården. Det er ikke noget problem. Jeg anmoder Dem om at sætte dette punkt på dagsordenen nu og undersøge, om der er andre, som går ind for dette forslag. Vi er i hvert fald imod. Formanden Jeg er sikker på, at kvæstorerne har noteret sig det, De har sagt. AFSTEMNING Souchet Hr. formand, indledningsvis vil jeg gerne sige, at det undrer mig, at ændringsforslag 16 er sat under afstemning, eftersom det mig bekendt var trukket tilbage. Jeg anmoder i øvrigt om, at min betænkning henvises til fornyet udvalgsbehandling, jf. forretningsordenens artikel 69, stk. 2. Efter debatten i aftes forekommer forretningsudvalgets holdning til en række punkter af mere specifik art langtfra klar. Der er imidlertid tale om særdeles vigtige ændringsforslag. Vi finder det således afgørende, at Kommissionen forbedrer sit forslag og i højere grad tager hensyn til de stillede ændringsforslag, idet vi i øvrigt ikke ønsker at blokere for det videre arbejde og ønsker, at afstemningen kan finde sted i forbindelse med mødeperioden i Strasbourg. Hr. formand, jeg anmoder om, at mit forslag om henvisning til fornyet udvalgsbehandling sættes under afstemning. Graefe zu Baringdorf Hr. formand, jeg vil gerne støtte ordførerens forslag. Vi har behandlet betænkningen grundigt i udvalget, og vi mener, at vores ændringsforslag forbedrer forordningen substantielt. Kommissionen har hidtil ikke set sig i stand til at godkende disse forbedringer. Jeg håber, at vi gennem kompromisforhandlinger finder frem til en linje, som vi så kan stemme om i oktober, fordi ingen af grupperne ønsker en blokade. Vi vil gerne have denne forordning, men vi vil have den med vores forbedringer. Det er det samme gamle problem: Grundlaget er artikel 37, vi har ingen medbestemmelsesret, og vi sikrer således vores indflydelse gennem denne procedure. Jeg håber, at mine kolleger forstår dette og tilslutter sig os. Stevenson Hr. formand, jeg har en bemærkning til forretningsordenen. Under debatten sent i går aftes var der mindst 10 talere, der alle rejste nogle punkter, der var meget kritiske over for Kommissionen. Jeg havde meget ondt af kommissær Nielson, der var nødt til at svare som eneste tilstedeværende kommissær, og som læste ca. en halv side højt, som var forberedt af kommissær Liikanen. Dette er helt klart et meget kompliceret emne, og hr. Nielson synes ikke rigtig at vide, hvad der var Kommissionens holdning. Derfor befinder vi os nu i en situation, hvor vi sender dette tilbage til udvalget. Det er en meget utilfredsstillende måde at arbejde på. Det var som en dialog mellem døve i går aftes. Det er ikke nogen særlig tilfredsstillende måde at arbejde på for medlemmer at være her sent om aftenen, komme med kritik og modtaget et ikkesvar af denne art. (Anmodningen godkendtes) Betænkning (A5-0253/2000) af Wallis for Udvalget om Retlige Anliggender og Det Indre Marked om forslag til Rådets forordning om retternes kompetence og om anerkendelse og fuldbyrdelse af retsafgørelser i borgerlige sager, herunder handelssager (KOM(1999) 348 - C5-0169/1999 - 1999/0154(CNS)) (Forslaget til lovgivningsmæssig beslutning vedtoges) Betænkning (A5-0220/2000) af Glase for Udvalget om Beskæftigelse og Sociale Anliggender om meddelelse fra Kommissionen om sort arbejde (KOM(1998) 219 - C4-0566/1998 - 1998/2082(COS)) (Forslaget til beslutning vedtoges) Betænkning (A5-0217/2000) af Jonathan Evans for Udvalget om Økonomi og Valutaspørgsmål om Kommissionens meddelelse om konkurrenceregler vedrørende horisontale samarbejdsaftaler (C5-0304/2000 - 2000/2154(COS)) (Forslaget til beslutning vedtoges) Betænkning (A5-0227/2000) af Ferrer for Udvalget om Udvikling og Samarbejde om Kommissionens meddelelse om komplementariteten mellem Fællesskabets og medlemsstaternes politik på området for udviklingssamarbejde (KOM(1999) 218 - C5-0179/1999 - 1999/2156(COS)) (Forslaget til beslutning vedtoges) Beslutningsforslag (B5-0766/2000) af Ludford for Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender om Den Europæiske Unions holdning på Verdenskonferencen mod racisme i 2001 Om ændringsforslag 12 Speroni Hr. formand, jeg foreslår, at vi efter "medlemsstaterne" tilføjer ordene "der endnu ikke har gjort det", da f.eks. Italien allerede har en streng lovgivning mod racisme, og jeg tror, at der i mit land er fuld enighed om, at denne lovgivning ikke bør ændres. Det er efter min mening ikke korrekt at rette en generel opfordring til alle medlemsstaterne. Man bør i stedet henvende sig til dem, der ikke har en passende lovgivning. (Det mundtlige ændringsforslag godkendtes) Om ændringsforslag 15 Fiori Hr. formand, også for at fortsætte i tråd med den tankegang, der lå bag udarbejdelsen af dette beslutningsforslag i udvalget, vil jeg gerne stille et mundtligt ændringsforslag. Parlamentet kan selv vælge, om vi skal føje "og venstre" til ordet "højreekstremisme", eller om vi skal fjerne "højre" og simpelthen nøjes med ordet "ekstremisme". (Mere end 12 medlemmer modsatte sig det mundtlige ændringsforslag, og formanden erklærede det derfor uantageligt) Terrón i Cusí Hr. formand, jeg bad blot om ordet for at sige, at fru Ludford, der er ordfører for denne betænkning, har gjort et meget godt arbejde, som er blevet drøftet i Udvalget om Borgerlige Frihedsrettigheder på flere møder. Jeg vil gerne anmode Dem om, at vi holder os til det, der allerede er blevet drøftet, og til afstemningslisten. Tajani Hr. formand, denne protest fra venstrefløjen er efter min mening uacceptabel. Vi har lige opdaget, at venstrefløjen er tilhænger af venstreekstremisme, og den stemte imod et mundtligt ændringsforslag, som er imod venstreterrorisme og venstreekstremisme. I Italien har vi De Røde Brigader, i Spanien har man ETA. Vi har opdaget, at den europæiske venstrefløj støtter venstrefløjens racisme og antisemitisme! (Tilråb) Formanden Dette er alt sammen meget interessante politiske lege, men proceduren er den, at vi afholder debatten, og derefter stemmer vi. Vi afholder ikke debat under afstemningen. Ludford De har ret, når De kalder dette for politiske lege. Hvis de folk, der nu er imod, virkelig var interesserede i racisme, ville de være mødt op til udvalgsmøderne og have stillet ændringsforslag. Om ændringsforslag 16 Fiori Hr. formand, jeg vil gerne fremsætte det samme forslag til ændringsforslag 16, som jeg kom med til ændringsforslag 15, nemlig at nævne begge former for ekstremisme eller at udelade dem helt. Desuden forekommer det mig ikke, at jeg er en af dem, der ikke deltager i udvalgsarbejdet, og derfor vil jeg gerne minde kollegerne om, at vi har stillet ændringsforslagene, og at vi i udvalget gik ind for en meget ligevægtig linje. Formanden De kunne have stillet det mundtlige ændringsforslag, men vi har allerede stemt om det ændringsforslag. Muscardini Dette er et indlæg til forretningsordenen, hr. formand, for nu har jeg bedt om ordet i en halv time, og sådan som det plejer at være tilfældet, kigger De kun på den ene del af Parlamentet og ikke på den anden, hvilket er til skade for demokratiet. Mit indlæg til forretningsordenen har følgende årsag: De siger, at vi allerede har stemt, men der stod, at der var et mundtligt ændringsforslag fra hr. Fiori. Hvis De ikke læser det, eller Deres tjenestemænd ikke læser det, er De ekstremist, og det er lige meget, om De er højre- eller venstreekstremist, for De er under alle omstændigheder en stakkels ekstremist! Og der er ikke noget demokrati her i Parlamentet! De er nogle klovne! Formanden Det er et meget interessant synspunkt. Sylla Hr. formand, jeg vil gerne mane til besindelse, når det gælder debatten om racisme. Jeg ved, det er et emne, som bringer sindene i kog, men der er grund til at understrege, at debatten drejer sig om racisme og ikke om ekstremisme. Når der fortsat begås racistiske forbrydelser og handlinger, skyldes det personer tilhørende den yderste højrefløj. Drejede debatten sig om ekstremisme, ville sagen stille sig anderledes. Lad os derfor slå koldt vand i blodet og gøre os klart, hvad der er emnet for dagens debat. Lad os vise besindelse - og lad os så i øvrigt komme videre. (Kraftigt bifald) Formanden Tak, det er altid rart at høre fornuftens røst. (Forslaget til beslutning vedtoges) Beslutningsforslag til (B5-0506/2000) fra Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre anliggender om organiseret kriminalitet (Forslaget til beslutning vedtoges) Betænkning af Wijkman (A5-0215/2000) Fatuzzo Hr. formand, som Pensionistpartiets repræsentant i Gruppen for Det Europæiske Folkeparti (Kristelige Demokrater) og De Europæiske Demokrater stemte jeg for denne betænkning. Det er en betænkning, der tager sigte på at støtte miljøaspektet i udviklingslandenes udviklingsproces. Det er således en ædel målsætning, som også berører de mindre velstillede og de ældre, der bor i udviklingslandene. For nogle dage siden var opmærksomheden på de ældre i hele verdens søgelys på grund af jubelårets ældredag, der blev fejret af Pave Johannes Paul II, og dette var også en stor tilfredsstillelse for det lille Pensionistparti, da det var et eksempel på en ægte interesse og indsats for de ældre i hele verden, og særligt i udviklingslandene. Isler Béguin Jeg støtter fuldt ud hr. Wijkmans betænkning og glæder mig i særdeleshed over, at indsatsen i Forligsudvalget resulterede i øgede bevillinger. Jeg må imidlertid med bekymring konstatere, at man ikke har forstået, hvad der ligger i begrebet bæredygtig udvikling, ligesom det må vække bekymring, at der ikke obligatorisk tages hensyn til miljøet i forbindelse med alle udviklingsprojekter for mindre begunstigede lande. Kan man forestille sig termen udvikling, eller kan man forestille sig udviklingsstrategier, uden at disse ses i et miljøbeskyttelsesperspektiv? Kan man overhovedet adskille udvikling og miljø? Det gælder for udviklingsstrategier i tredjeverdenslande og burde så vist også gælde for vækststrategier i de industrialiserede lande. De, der besynger den grænseløse liberalisme, ser imidlertid sådanne miljøhensyn som krav eller hindringer, der yderligere vanskeliggør de mindre begunstigede landes økonomiske fremgang. Men hvilken værdi har den økonomiske vækst, hvis den ødelægger miljøet i det pågældende land? Hvis den sker på bekostning af det pågældende lands økologiske potentiale? I så fald vil kuren vise sig værre end ondet. En rent økonomisk genopbygning vil skuffe ved kun at bringe kortvarig lindring. Landene vil hurtigt blive indhentet af miljørelaterede nedbrydende kræfter, herunder sundhedsnedbrydende og i sidste instans socialt nedbrydende kræfter. Landene har i forsøget på at skabe økonomisk vækst ofret deres økologiske potentiale og vil, når begejstringen over de første positive tal har lagt sig, blot stå endnu fattigere med endnu mere begrænsede udviklingsmuligheder. Modsætningsforholdet er imidlertid åbenbart, og vi ser dagligt eksempler herpå og konsekvenser heraf. En rent økonomisk udvikling vil ikke være en bæredygtig udvikling. Der er tale om en kortvarig opblussen, som imidlertid tilintetgør sit eget ophav. Begrebet udvikling rummer aspektet varighed og skal ses i et langsigtet perspektiv. Begrebet tid rummer aspektet naturlige rammer og bevarelse af livsgrundlag. Anlægger vi i dag en sådan holdning til udviklingsprocessen, sikrer vi, at rammerne og livsgrundlaget består også for fremtidige generationer. Betænkning af Fernández Martín (A5-0216/2000) Fatuzzo Hr. formand, jeg stemte for betænkningen af hr. Fernández Martín, for det er altid positivt, når EU gør en indsats for de mindre velstillede befolkninger i udviklingslandene. Jeg havde dog foretrukket, at man begyndte at ændre EU's politik på visse områder, når det gælder støtten til udviklingslandene. Jeg har f.eks. en ven, som er pensioneret snedker, og som stillede dette spørgsmål: "I stedet for at give en masse penge til disse lande for at bevare de tropiske skove, hvorfor sørger man så ikke for, at der sælges færre sengemøblementer og møbler, som er lavet af den slags træ, der kræver en fældning af de tropiske skove?" Måske ville man således opnå mere ved at bruge færre penge. Isler Béguin Gruppen De Grønne/Den Europæiske Fri Alliance, på hvis vegne jeg udtaler mig, støtter fuldt ud hr. Fernández Martíns betænkning om bevarelse og bæredygtig forvaltning af tropiske skove og andre skove i udviklingslandene. I Gruppen De Grønne/Den Europæiske Fri Alliance glæder vi os over de øgede budgetbevillinger til beskyttelsen af tropiske skove. Den fortsatte nedbrydning af disse skove er foruroligende, og EU's initiativ må betegnes som et prisværdigt første skridt, om end der er tale om et beskedent skridt i betragtning af de eksisterende krav om genoprettelse. Når Vesten har interesseret sig for de tropiske skove, er det hidtil sket på baggrund af et egoistisk ønske om at bevare skovene som endelig blåstempling af den industrialiserede verden. Man har ikke taget hensyn til befolkningen, som lever i og af de omhandlede skovområder, og som lider tab, mens industrikoncerner beriger sig ved udnyttelse af de pågældende landes ressourcer. Et afskrækkende eksempel, som imidlertid ingenlunde er enestående, er udnyttelsen af guldminerne i Fransk Guyana. Som en konsekvens heraf lægges store dele af skovområderne øde, og udnyttelsen er dødbringende for flora, fauna og befolkningen på stedet. Kviksølv finder vej til jordbund, plantesaft og blod. Det er et skalkeskjul, når der enøjet fokuseres på økonomi som afsæt for et sidste fortvivlet forsøg på at sikre tredjeverdenslandenes udvikling, mens al tale om miljøhensyn konsekvent afvises. Bæredygtig udvikling forudsætter ansvarlig omgang med miljøet. Den kræmmeragtige lovprisning af skovhugst som middel til bekæmpelse af drivhuseffekten må således også betegnes som vildledende. Under fælles agtværdigt påskud af at ville bevare miljøet forfægtes teorier, som alene tager sigte på at bevare nogle store industrikoncerners interesser. EU bør ikke i Haag lade sig lokke i denne fælde og tillade en skamløs udnyttelse af de tropiske skove, idet disse betragtes som forrådskamre for kulstof og som middel til at løskøbe visse stater for disses forpligtelser i forbindelse med bekæmpelse af drivhuseffekten. Betænkning af Skinner (A5-0222/2000) Fatuzzo Hr. formand, som repræsentant for Pensionistpartiet var det med stor glæde, at jeg stemte for Skinners betænkning om sikkerhedsforskrifter for at undgå arbejdsulykker. Min ven og partifælle hr. Bushill-Matthews ønskede, at denne betænkning blev forkastet. Jeg vil gerne svare ham - selv om han ikke er til stede - at hvis der ikke længere var nogen dødsfald og alvorlig invaliditet som følge af arbejdsulykker i medlemsstaterne, ville jeg være enig med ham. Men antallet af dødsulykker på arbejdet er desværre steget i de seneste år, og der bliver desværre stadig flere enker og forældreløse børn som følge af arbejdsulykker, navnlig i byggesektoren, mens man med dette direktiv netop ønsker at begrænse ulykkerne. Derfor er det efter min mening helt rigtigt af EU at gribe ind, når medlemsstaterne ikke når nogle så vigtige resultater som et fald i antallet af arbejdsulykker. Bushill-Matthews Britiske konservative stemte i dag imod Skinner-betænkningen af de grunde, som jeg angav i min tale til Parlamentet dagen før. Men til trods for det, jeg sagde i den tale, blev mine kommentarer med vilje fordrejet af efterfølgende talere fra det britiske Labour-parti, formentlig af de samme nationale partipolitiske grunde, som dikterer så mange af deres udtalelser her i Parlamentet. Stephen Hughes beskyldte mig for at betragte sikkerhedsspørgsmål som noget trivielt. Det har jeg aldrig hverken sagt eller ment. Peter Skinner sagde, at jeg åbenbart skulle have klaget til den britiske presse over, at folk fik at vide, at de havde brug for at blive uddannet til at gå op ad stiger, men den eneste henvisning til uddannelse blev påstået at være et ændringsforslag fra mig. Også dette er usandt. Mit ændringsforslag fulgte efter en eksisterende ordlyd om uddannelse og tilføjede blot, at arbejdstagere burde blive gjort bevidst om deres eget og deres kollegers ansvar for sikkerhed. Socialdemokraterne anmodede om afstemning om de enkelte dele, som fastholdt henvisningen til uddannelse, men fjernede mit nyttige ændringsforslag. Det er vigtigt, at usandheder hurtigt bliver tilbagevist. Denne stemmeforklaring er nødvendig for at korrigere referatet. Malmström, Paulsen og Olle Schmidt Vi har hverken stemt for eller imod hr. Skinners betænkning om minimumsforskrifter for sikkerhed og sundhed i forbindelse med arbejdstagernes brug af arbejdsudstyr under arbejdet. Dette er et område, hvor EU ikke bør have så stor indflydelse. Vi har en positiv grundholdning til Den Europæiske Union. Som svenske liberale ser vi den europæiske integration som en mulighed for at nå frem til løsninger på grænseoverskridende problemer som miljø, handel, fri bevægelighed, menneskerettigheder og konflikthåndtering. Her har Europas demokratier en mulighed for at vise verden, at samarbejde fører til fred og øget velstand. Vi tror også på subsidiaritetsprincippet, at beslutningerne skal træffes så tæt som muligt på de mennesker, de berører. Det er grunden til, at vi aktivt rejser spørgsmålet om en forfatning for Den Europæiske Union, som vil medføre, at ansvarsfordelingen bliver tydelig for enhver. Det skal stå fuldstændig klart for alle borgere, at EU kun skal beskæftige sig med de ting, som man er bedst til - de grænseoverskridende. Alle andre spørgsmål skal håndteres på lokalt, regionalt eller nationalt plan. Vi er overbevist om, at EU ikke er det bedste niveau for lovgivning f.eks. om, hvorvidt der skal bruges stiger til arbejde over jord- eller gulvniveau. De nationale forudsætninger skal være afgørende for, hvordan man skal rejse stilladser og udføre arbejdet. For os er det vigtigt, at EU i stedet koncentrerer sig om nogle få områder, hvor man virkelig kan gøre nytte. Dette kan ikke være et sådant område. Sacrédeus og Wijkman På et fælles marked og i et europæisk samarbejde, som er baseret på fælles værdier, hvor menneskets bedste prioriteres højest, er det ret og rimeligt at stille krav om visse minimumsforskrifter for arbejdstagernes sikkerhed og sundhed. Vi kristelige demokrater støtter derfor de principper, som ligger til grund for hr. Skinners betænkning, men vi kan ikke acceptere den detailregulering på EU-niveau, som bliver resultatet. Direktiver bør i alt væsentligt have til formål at opstille mål, ikke at regulere detaljer og beskrive vejen frem til målet. Et krav på europæisk plan om, at arbejdsgiverne skal indføre de nødvendige foranstaltninger for at garantere arbejdstagernes sikkerhed, er helt rimeligt. Derimod er det urimeligt, at man på EU-niveau indfører detailbestemmelser for, hvordan denne sikkerhed skal opnås. Det er på høje tid, at vi tager subsidiaritetsprincippet alvorligt og lader indførelsen af detaljerede bestemmelser ske på det laveste effektive niveau. Lad medlemsstaterne selv afgøre, hvordan reglerne skal udformes for mest hensigtsmæssigt at gennemføre direktivets målsætninger. I visse lande kan det ske gennem nationale bestemmelser, i andre kan man forestille sig, at det sker gennem aftaler mellem arbejdsmarkedets parter. På denne baggrund har vi svenske kristelige demokrater valgt at stemme imod betænkningen. Titford Dette forslag er typisk for denne forsamlings tro på, at løsningen for hver enkelt dårligdom i samfundet er en ny lov, og - hvis den ikke dur - endnu en. En lovs succes eller det modsatte afhænger af, hvordan den bliver håndhævet, og af håndhævernes færdigheder/erfaringer, som ikke kan behandles i dette direktiv. Dette blev anerkendt i 1972, da Robens-udvalgsundersøgelsen om arbejdsmiljøet i Det Forenede Kongerige, der behandlede dynamikken af overdreven anvendelse af lovgivning og dens indvirkning på håndhævelsen, bemærkede, at denne lovs blotte fylde, der langt fra fremmer arbejdsmiljøsagen, kan meget vel have nået det punkt, hvor den virker imod hensigten. Den daværende regerings reaktion var arbejdsmiljøloven af 1974, en højst effektiv lovgivningsmæssig model, der indskrænkede loven til nogle få enkle principper og pligter med et nyt håndhævelsesorgan i spidsen. Selv om disse udviklinger blev hilst som et væsentligt bidrag til arbejdsmiljøet, har Kommissionen vedholdende undermineret denne lov. Lige siden den er begyndt at lovgive på dette område, har den forvirret begreberne og gradvist gjort håndhævelsen vanskeligere. Det bør den ophøre med nu, og Parlamentet bør afvise dette direktiv. Betænkning af Hernández Mollar (A5-0225/2000) Fatuzzo Hr. formand, jeg stemte for betænkningen af Hernández Mollar, for pensionisterne og de ældre er meget bekymrede over, hvad de kan komme ud for som følge af moderniseringen, elektronikkens udvikling og computernes udvikling. De ældre er vant til at skrive med håndskrift - pæn håndskrift - når de har mulighed for det, og de er vant til de gamle dataopbevaringssystemer. De frygter, at når alle deres oplysninger opbevares i de offentlige pensionskasser, vil man før eller senere kunne spille dem et elektronisk puds, som kunne føre til en ringere beskyttelse af deres borgerlige rettigheder. De håber derfor, at EU vil gøre en stadig større indsats for at beskytte de oplysninger, som den offentlige forvaltning på den ene eller den anden måde ligger inde med om borgernes identitet. Hager Netop databeskyttelse er et typisk eksempel på, hvor det virkelig er hensigtsmæssigt at skabe centrale kontrolinstanser. Det allerede eksisterende kaos af utallige fælles bestemmelser om databeskyttelse, der derudover har de mest forskellige betegnelser, er hverken gavnligt for en effektiv retsbeskyttelse eller gør retssituationen gennemskuelig. De nationale kontrolinstansers fortsatte eksistens er hævet over enhver tvivl. Loven skal beskyttes så tæt på borgerne som muligt. En sammenlægning af fælles kontrolinstanser vil ikke kun få en positiv virkning med hensyn til gennemskuelighed og klarhed på retsområdet, men vil desuden virke omkostningsbesparende. Endelig en fornuftig, virkelig hensigtsmæssig foranstaltning på unionsplan. Betænkning af Pirker (A5-0219/2000) Fatuzzo Hr. formand, også i dette tilfælde stemte jeg som Pensionistpartiets repræsentant i Gruppen for Det Europæiske Folkeparti (Kristelige Demokrater) og De Europæiske Demokrater for Pirkers betænkning, navnlig fordi ordføreren har stillet ændringsforslag 13 - der blev vedtaget - som tager sigte på en endelig sletning fra arkiverne af navne og fingeraftryk på dem, der rejser ind i vores lande uden endnu at have fået flygtningestatus, og som herefter anerkendes som personer, der skal modtages, og får flygtningestatus. Dette er et eksempel på den vægt, man lægger på mennesket og dets rettigheder, og pensionisterne - der er udsat for så mange uretfærdigheder - ved, hvor vigtigt dette er. Caudron Indledningsvis må jeg erindre om, at Eurodac-systemet til sammenligning af asylansøgeres og visse andre udlændinges fingeraftryk er oprettet for at gøre det lettere at anvende Dublin-konventionen. Dublin-konventionen skal som bekendt sikre, at det kan afgøres, hvilken medlemsstat der er ansvarlig for behandlingen af en asylansøgning indgivet i en af Den Europæiske Unions medlemsstater. Konventionen blev underskrevet den 15. juni 1990. Den betænkning, som i dag er sat under debat, omhandler Eurodac-systemet og Rådets forslag til ændring af dette system. Rådets ændringsforslag går imidlertid i en retning, som ikke bifaldes af Europa-Parlamentet. Rådet foreslår således, at Kommissionen fratages kompetence for gennemførelsen af Eurodac-systemet om indsamling og sammenligning af asylansøgeres fingeraftryk (Eurodac-databanken anvendes til bestemmelse af indgangslandet og dermed til fastlæggelse af, hvilken stat der er ansvarlig for behandlingen af asylansøgningen). Det foreslås, at omhandlede kompetence i stedet skal være forbeholdt Rådet. Udvalget om Borgernes Friheder og Rettigheder og Retlige og Indre Anliggender har klart afvist Rådets forslag. Ordføreren understreger med rette, at Rådet i henhold til EF-traktaten som princip tildeler Kommissionen beføjelser til at gennemføre de af Rådet udfærdigede forskrifter. Kun i "særlige tilfælde" kan Rådet forbeholde sig retten til selv at udøve gennemførelsesbeføjelserne. Den konkrete sag falder helt klart ikke ind under disse "særlige tilfælde". Endvidere ville ændringen betyde, at Europa-Parlamentet mistede retten til at blive holdt underrettet. Europa-Parlamentet måtte i så fald forlade sig på Rådets velvilje i denne henseende. Dette må betegnes som klart uacceptabelt! Den foreslåede nye affattelse af artikel 22 og 23 i Eurodac-forordningen, som er forelagt Europa-Parlamentet til høring, afvises således af udvalget, som i stedet har stillet et ændringsforslag, der betyder, at gennemførelsesbeføjelserne uden forbehold tillægges Kommissionen. Jeg støtter fuldt ud udvalgets holdning. Hager Endnu en gang skal Europa-Parlamentet beskæftige sig med Eurodac, det vil sige med det system, som skal forhindre dobbelte asylansøgninger. En af de helt sikkert væsentlige ting i et sådant system er den demokratiske kontrol. Ud fra den betragtning er det ikke til at forstå, hvorfor Rådet ønsker at ændre proceduren, således at Europa-Parlamentet fratages enhver ret til at blive informeret. På den baggrund får Pirker-betænkningen vores støtte. Jeg vil dog ikke undlade at gøre opmærksom på, at vi fra Frihedspartiet ikke tilslutter os den forhøjelse af aldersgrænsen, som udvalget har foreslået. Lund og Thorning-Schmidt Den danske socialdemokratiske delegation udtrykker sin fulde støtte til oprettelse af "Eurodac" til sammenligning af asylansøgeres og visse andre udlændinges fingeraftryk. "Eurodac" vil være et væsentligt redskab til sikring af en effektiv funktion af Dublinkonventionen. Med det valgte retsgrundlag for forordningen har vi - i respekt for det danske forbehold på det retlige område - undladt at stemme ved den endelige afstemning. Vi har med stor tilfredshed noteret os, at den danske regering på samlingen i Rådet (retlige og indre anliggender) den 29. oktober 1999 har meddelt at ville deltage fuldt ud i Eurodac-samarbejdet på et mellemstatsligt grundlag. Terrón i Cusí Europa-Parlamentet udtalte sig den 19. november 1999 om Eurodac-forordningen. I dokumentet, der blev vedtaget af Parlamentet, kom vi med en række ændringsforslag, bl.a. om at fastsætte alderen på de personer, som får taget fingeraftryk, til 18 år, og vi gav udtryk for vores bekymring over Eurodacs udbredelse til tredjelande, ulovlige indvandrere, hvis situation vi ikke synes har noget som helst at gøre med gennemførelsen af Dublin-konventionen. Den Socialdemokratiske Gruppe gav dengang udtryk herfor under afstemningen i Parlamentet, og den håber, at Kommissionen og Rådet går ind for de forslag, vi stillede. Årsagen til, at Parlamentet har udtalt sig igen i dag, er, at Rådet har ændret det oprindelige forslag om tildeling af beføjelser til gennemførelsen af Eurodac, idet det ønsker, at disse ikke, som det står i traktaterne, tilkommer Kommissionen, men i stedet overgår til Rådet selv. Ordføreren, hr. Pirker, vedtog den strategi, at han kun ville udtale sig om den del af betænkningen, der er blevet ændret. Den Socialdemokratiske Gruppe accepterede dette forslag. Derfor har vi under afstemningen i dag sammen med Den Liberale Gruppe undladt at stemme om alle de ændringsforslag, som ikke henviste til denne nye høring. Vi glæder os over resultatet af afstemningen om tildeling af beføjelser, som efter vores og størstedelen af Parlamentets mening bør tildeles Kommissionen. Vi gentager, at vi håber, at Rådet og Kommissionen vil tage Europa-Parlamentets to holdninger i betragtning, når de skal træffe endelig beslutning om Eurodac-forordningen. Betænkning af Wallis (A5-0253/2000) Eriksson, Herman Schmid, Seppänen og Sjöstedt Det er prisværdigt, at man vil modernisere Bruxelles-konventionen. Derimod mener vi, at den fortsat skal have juridisk status som et mellemstatsligt instrument. Hvad angår forbrugernes rettigheder, er det vores holdning, at forbrugerne skal kunne anlægge sag der, hvor de bor, i tilfælde af tvister inden for elektronisk handel. Hager En fornuftig udligning mellem de berettigede interesser hos forbrugerne og de virksomheder, der ønsker at benytte Internettet til elektronisk handel, er absolut nødvendig, hvis den elektroniske handel skal vokse og fungere i Den Europæiske Union. Det kompromis, man har fundet frem til i Retsudvalget, udgør efter vores mening netop denne fornuftige udligning mellem de to interesser. Omfattende informationer til forbrugerne om de betingelser, virksomheden vil lukke under, navnlig angående værneting, beskytter på den ene side forbrugerne mod snyderi og på den anden side virksomhederne mod urimelige risici. Den elektroniske handel giver Den Europæiske Unions medlemsstater hidtil uanede muligheder for at skabe kvalificerede arbejdspladser. Med denne reform ydes der uden tvivl et bidrag, som ikke skal undervurderes. Lund og Thorning-Schmidt De danske socialdemokrater i Europa-Parlamentet har i respekt for det danske forbehold på det retlige område undladt at stemme ved den endelige afstemning om forslaget. Betænkning af Glase (A5-0220/2000) Fatuzzo Hr. formand, i Italien kalder man også sort arbejde for "undervandsarbejde". Da jeg fortalte mine pensionistvenner, at vi skulle drøfte dette emne, understregede de, at jeg skulle gøre, hvad jeg kunne for ikke at lade dem være under vand alt for længe - de har nemlig problemer med vejrtrækningen - men sørge for, at de kom op til overfladen. "Hvorfor det - er de da under vand?", vil De sikkert spørge, hr. formand. Ja, det er de desværre! Der er nogle pensionister, som er tvunget til "undervandsarbejde", det vil sige til sort arbejde, fordi det i nogle stater er forbudt at modtage pension, når man har en lønindtægt. Hvis vi vil bekæmpe sort arbejde, skal vi også give pensionisterne - som har en lille og elendig sultepension - lov til at lægge denne pension oven i den regulære løn, ellers kaster man dem ud på det dybe vand, der hedder sort arbejde, og her risikerer de at drukne. Cauquil Hr. formand, det erklærede mål med den foreliggende betænkning er at bidrage til bekæmpelsen af illegal beskæftigelse. Imidlertid er ordføreren udelukkende optaget af arbejdsgivernes konkurrencesituation og ikke af den situation, der tvinger arbejdstagerne til at påtage sig sort arbejde. Når et stigende antal arbejdstagere tvinges til at acceptere hvilket som helst arbejde, skyldes det jeres økonomiske politik, skyldes det arbejdsløsheden, skyldes det fattigdommen. Det er først og fremmest arbejdstagerne, der på deres krop og på deres udkomme mærker følgerne af den illegale beskæftigelse. De er ofre for udnyttelse, for dårlige løn- og arbejdsvilkår. De er ikke omfattet af den lovbestemte sikring ved sygdom og ulykke. Det er således helt uantageligt, at man til dels lægger ansvaret for de ulykkelige forhold over på arbejdstagerne selv. I begrundelsen for beslutningsforslaget spørger udvalget sågar, om der er en årsagssammenhæng mellem den lave pensionsalder, den korte arbejdstid eller "de ufleksible og forældede arbejdsretlige bestemmelser" på den ene side og sort arbejde på den anden side. Det antydes dermed, at arbejdsgiverne ville være mindre tilbøjelige til at anvende sort arbejde, hvis de lovfæstede arbejdsvilkår var lige så usle som vilkårene for sort arbejde. Vil Europa-Parlamentet gøre en reel indsats for at bekæmpe illegal beskæftigelse, bør vi som første skridt foreslå, at arbejdsgivere, som gør sig skyldige i beskæftigelse af illegal arbejdskraft, pålægges at fastansætte de pågældende medarbejdere. Vi har selvsagt ikke stemt for den foreliggende betænkning, som under foregivende af at ville beskytte ofrene reelt frikender arbejdsgivere, der behandler de ansatte som slaver, herunder store virksomheder, som næppe påvirkes af vage trusler om økonomiske sanktioner. Caudron Alle er enige om at fordømme illegal beskæftigelse, i daglig tale betegnet sort arbejde. Samtidig må det konstateres, at mange gør brug af den billige arbejdskraft. Statistikkerne taler deres tydelige sprog, idet sort arbejde, når man anvender gængs definition af begrebet, tegner sig for 7-16% af Den Europæiske Unions BNP. Det er selvsagt uantageligt, eftersom ledighedstallene i medlemsstaterne fortsat er høje, om end der er sket en klar forbedring i beskæftigelsen i de seneste år. Ordføreren understreger, at indsatsen til bekæmpelse af sort arbejde i vid udstrækning direkte bidrager til at bekæmpe arbejdsløsheden. Jeg tilslutter mig fuldt ud ordførerens udsagn. Jeg ved, det kan være vanskeligt at løse disse problemer. Det er imidlertid klart i medlemsstaternes interesse, at indsatsen koordineres for at iværksætte en effektiv strategi til bekæmpelse af denne svøbe. Det kræves som første skridt, at de enkelte medlemsstater udarbejder en opgørelse over de mest berørte sektorer og de vigtigste persongrupper. Der bør sikres en effektiv opfølgning, som udmøntes i konkrete foranstaltninger tilpasset den aktuelle situation. Disse foranstaltninger bør sammenfattes i et aktionsprogram, og aktionsprogrammerne bør igen indarbejdes i de nationale aktionsplaner, som tager udgangspunkt i de beskæftigelsespolitiske retningslinjer, for derved at skabe gensidig gennemsigtighed og vurdere aktionernes effektivitet. Endvidere er der en klar sammenhæng mellem skatte- og afgiftsniveauet og omfanget af og udviklingen i sort arbejde. Medlemsstaterne bør derfor bestræbe sig på at sænke skatter og afgifter. En nedsættelse af momssatserne for arbejdskraftintensive tjenesteydelser, som Rådets beslutning af 28. februar 2000 giver medlemsstaterne mulighed for, vil givetvis kunne bidrage til bekæmpelse af sort arbejde, eftersom denne sektor i udtalt grad gør brug af denne arbejdskraft. I lighed med Udvalget om Beskæftigelse og Sociale Anliggender ser jeg gerne, at medlemsstater, som endnu ikke har gjort brug af denne mulighed, tager deres beslutning op til fornyet overvejelse. Jeg har på denne baggrund stemt for den foreliggende betænkning, som markerer endnu et skridt på vejen mod det sociale Europa. Krivine og Vachetta Den stigende forekomst af illegal beskæftigelse er ikke arbejdstagernes valg og en mulighed for som arbejdstager at forøge sin indkomst. Det er virksomhedernes valg. De går selv direkte ind i de mest indbringende sektorer, mens øvrige sektorer, som skønnes at være mindre indbringende eller kræve længere tids indsats, før de giver afkast, overlades til underleverandører. Denne anvendelse af underleverandører indebærer reelt, at beskæftigelsen i stigende omfang lægges uden for virksomheden. Den illegale beskæftigelse reduceres ikke ved "øget fleksibilitet" (jf. pkt. 11 i beslutningsforslaget), ej heller ved "at sænke skatter og afgifter (jf. pkt. 11) eller ved "fleksibel arbejdstid" (jf. pkt. 26). Vi skal ikke lægge skylden på arbejdstagerne. Det er den kapitalistisk orienterede økonomiske tankegang, vi skal bekæmpe. Den tager altid sigte på at nedbringe lønomkostningerne, herunder fjerne arbejdsgivernes økonomiske bidrag til de sociale sikringsordninger. Lang Fru Glases betænkning lever ikke op til de synspunkter, der kommer til udtryk i begrundelsen. Den udmærker sig ved en i denne kontekst sjældent forekommende klarsynethed. Vi mener som ordføreren, at det urimeligt høje skattetryk, at bureaukrati, at papirarbejde, som pålægges virksomhederne, at ophævelsen af kontrollen ved Den Europæiske Unions indre grænser mv. er faktorer, som bidrager til at skabe sort arbejde. Men vi må beklage, at betænkningen overhovedet ikke omtaler den åbenlyse sammenhæng mellem den massive illegale indvandring, som præger kontinentet, og den eksplosive udvikling i den illegale beskæftigelse. Betænkningen omtaler heller ikke, at EU's institutioner bærer en betydelig del af ansvaret for, at årsagerne til sort arbejde eksisterer og forværres. Vi har derfor valgt hverken at stemme for eller imod. Lulling Ikke registreret erhvervsaktivitet er en pæn omskrivning af sort arbejde. Det er et problem. Det findes i alle medlemsstater, i den ene mere, i den anden mindre. Det findes af de forskelligste grunde. Og der findes bjerge af bestemmelser, der skal bekæmpe sort arbejde. Disse har selvfølgelig kun en effekt, hvis der også bliver kontrolleret og straffet. Sort arbejde kan imidlertid ikke bekæmpes med nye europæiske bestemmelser. Endnu en omgang reguleringsvanvid fra Bruxelles ville bare være som et plaster på træbenet, hvad angår bekæmpelsen af sort arbejde i Den Europæiske Unions medlemsstater. Sort arbejde skal bekæmpes ved roden. Hvorfor arbejder mennesker sort, når de dermed f.eks. ikke har ret til social sikring? Hvorfor beskæftiger arbejdsgivere sorte arbejdstagere, når de ikke kan trække lønudgifterne fra i skat? Vores ordfører, fru Glase, har med rette skrevet i sin betænkning, at bekæmpelsen af sort arbejde er en opgave, der går på tværs af mange politiske områder - finans, økonomi, sociale anliggender, arbejdsmarked, retlige anliggender. At illegale indvandrere arbejder sort, kan ikke bekæmpes med arbejdsretlige bestemmelser. Illegal indvandring skal forbydes, og på dette punkt er flere medlemsstater alt for slappe. I betænkningen påpeges det, at der især er mange kvinder, der arbejder sort, fortrinsvis inden for området tjenesteydelser. Netop hvad angår husholdningsområdet, er både arbejdstagerne og arbejdsgiverne alt for villige til at udføre sort arbejde og lade sort arbejde udføre: arbejdsgiverne, fordi de viger tilbage for det administrative arbejde, arbejdstagerne af pengemæssige årsager, hvad angår skatter og sociale ydelser. Den kollektive beskatning af ægtefæller er i hvert fald i mit land en væsentlig grund til, at personer, der udfører husligt arbejde, ganske enkelt ikke ønsker at blive registreret. Og især for de ældre privatpersoner er det administrative arbejde et handicap, når der skal ansættes husholdningspersonale på legal vis. I Luxembourg har vi helt sikkert ikke løst problemet, men vi har inden for rammerne af beskæftigelsesplanen fritaget arbejdsgivere, der ansætter husholdningspersonale, fra det administrative arbejde, og jeg tror, at udbetalingen af en nettoløn til sådant personale udgør en væsentlig lempelse. Jeg har selvfølgelig stemt for betænkningen, men vil gerne, hvad angår kvinderne, påpege, at positive skattemæssige og andre foranstaltninger udgør et mere effektivt middel til bekæmpelse af sort arbejde end nye europæiske forbud. Nobilia Først skal det siges, at vi bifalder det arbejde, som fru Glase har udført. Det er nemlig en stærk opfordring til medlemsstaterne om at bekæmpe en plage - som i øvrigt bliver mere omfattende, og som man bagatelliserer fuldstændigt - der ikke alene skader økonomien og går ud over socialpolitikken, men som også hæmmer beskæftigelsespolitikken. Der er dog tre aspekter, som man efter vores mening bør lægge mærke til. Det første aspekt er, at netop på grund af medlemsstaternes forskellige fortolkninger af sort arbejde giver den tilhørende begrundelse måske en mere effektiv skildring af fænomenet end betænkningens tekst. Det andet aspekt er den efterhånden evindelige henvisning til fleksibiliteten og ansvarsfølelsen hos arbejdsmarkedets parter. Bortset fra lovliggørelseskontrakterne og medlemsstaternes initiativer mod sort arbejde - initiativer, der skal medtages i de nationale beskæftigelsesplaner, sådan som ordføreren bad om - ville det være interessant at finde ud af, hvor mange af initiativerne med den såkaldte aftalte fleksibilitet der har medført et ansvar fra arbejdsmarkedets parters side, og hvor mange der hidtil er blevet ført ordentligt og reelt ud i livet. Det tredje aspekt vedrører en type forhold, som ordføreren slet ikke nævner i begrundelsen, men som alligevel - i det mindste i Italien - risikerer at blive lige så omfattende, om ikke mere omfattende end sort arbejde. Det er en type forhold, som ganske vist lader til at have lovens velsignelse, og som der gøres stærk reklame for, men som faktisk har nogle ringe lovgivningsmæssige karakteristika med hensyn til beskyttelse og løn, da den er en følge af arbejdskontrakter, der er såkaldte "piratkontrakter", som er indgået med fagforeningernes billigelse. Vi mener i den forbindelse, at der i den undersøgelse af kategorierne, som ordføreren bad om, også skal tages højde for dette fænomen, og at man således skal definere nogle kvalitetskriterier, så det, der skal være en arbejdsrapport, med rette også kan kaldes en sådan. Theonas Som en svøbe breder det sorte arbejde sig nu i et galopperende tempo i alle EU's medlemsstater med særlig opblussen i dets mindst udviklede regioner. Denne form for grov udnyttelse skader større og større socialgrupper, resulterer i den fattigdom, der breder sig i hurtigt tempo, skærper markedslovenes ufølsomhed og profittens hæmningsløshed, som alle fremkalder den og får den til at vokse. Den arbejderfjendske økonomi- og socialpolitik, som EU fører, udgør en afgørende faktor for stigningen i ulovligt arbejde, som udvikler sig i et hurtigere tempo end den officielle økonomi. Den sorte økonomi spiller en stadigt mere væsentlig rolle i medlemsstaterne, idet den sikrer enorme gevinster for virksomhederne, som undgår beskatning og forpligtelsen til at betale sociale bidrag. Den vedholdende snak på topmøderne og andre af Unionens organer om at mindske den berygtede "ikke-lønomkostning ved arbejde" driver virksomhederne til selv at anvende denne reaktionære retning ved at gøre sort arbejde normalt og udvide det til et højt antal lønarbejdere. Markedets og arbejdsvilkårenes intensiverede fleksibilitet, arbejdsløshedens og fattigdommens geværløb, som dagligt bliver sat for lønarbejdernes tinding, den store indstrømning af arbejderflygtninge, som med systemets velsignelse fungerer under et ulovligt system og ender som bytte for de kapitalistiske systemers udnyttelse, som misbruger deres arbejdskraft under slavearbejdsvilkår for at forøge deres profitter, skaber alle disse "usunde" sociale betingelser, som tvinger lønarbejderne til at være beskæftiget uden nogen social dækning, fjernt fra enhver fagforeningsaktivitet og statslig beskyttelse. Sundheds- og sikkerhedsforholdene samt arbejdsbetingelserne og arbejdsrelationerne fastsættes udelukkende af arbejdsgiveren, som overudnytter lønarbejderens behov og meget lille forhandlingsevne og opnår betydelige profitter af dennes overarbejde. Det er nødvendigt, at der træffes direkte foranstaltninger til at få fjernet denne svøbe. Foranstaltninger, som indfører meget strenge sanktioner over for de arbejdsgivere og de virksomheder, som anvender denne form for arbejde, og som ikke sidestiller ofrene med bødlerne. Organer og institutioner, der skal føre en omhyggelig kontrol med virksomhederne. Særlig beskyttelse bør de grupper få, som er et let offer for arbejdsgivernes hæmningsløshed: de unge, kvinder og i endnu højere grad indvandrerne. Arbejde, der ikke bliver opgivet, har kun positive resultater for arbejdsgiverne, som forøger deres profitter, mens det har mangesidede, negative følger for såvel selve lønarbejderen som for samfundet under et. En formindskelse af beskæftigelsen, en formindskelse af forsikringskassernes midler, en nedgang i skatteindtægterne og samtidig en forøgelse af de sociale og offentlige udgifter. Desværre bevæger Europa-Parlamentets betænkning, som vi forhandler, sig i en fuldstændig negativ retning. Den retfærdiggør faktisk arbejdsgiverne og kræver endog mere nyliberalistiske foranstaltninger på arbejdsmarkedet, i afskaffelsen af sort arbejdes navn. Den foreslår faktisk en legalisering - med fuldstændig kuldkastelse af de arbejdsmæssige relationer - af sort arbejde, idet den gør det almindeligt på bekostning af alle lønarbejdere. Derfor stemmer vi imod den. Beslutningsforslag om racisme (B5-0766/2000) Ford Jeg vil gerne udtrykke min skuffelse og forfærdelse over PPE's stemme i forbindelse med forslaget til beslutning om verdenskonferencen om racisme. I går henvendte talsmanden for PPE sig til Den Socialdemokratiske Gruppe for at bede os om at trække mit ændringsforslag 1 tilbage, fordi de, hvis det blev godkendt, ikke ville være i stand til at støtte betænkningen. Efter en del selvransagelse i Den Socialdemokratiske Gruppe besluttede vi, at vi ville trække ændringsforslaget tilbage, således at vi kunne få det størst mulige flertal i Parlamentet til at stemme imod racismens kræfter, det yderste højre og antisemitismen. Jeg må sige, at jeg ikke ved, hvilken konklusion jeg skal drage, for det fremgår klart af afstemningen, at det store flertal af PPE efter at have afgivet dette løfte stemte imod forslaget til beslutning. Det står ikke klart, om de løj, eller om de var konfuse. Jeg ved ikke, hvad der er værst. Hvad der står klart, er, at nogle af dem, der i går græd krokodilletårer over de antisemitiske angreb i Italien for at få billig reklame, i dag stemte på en måde, der kun kan hjælpe og bistå racisterne, antisemitisterne og det yderste højre i Den Europæiske Union. Terrón i Cusí Hr. formand, jeg vil gerne på vegne af min gruppe give udtryk for vores skuffelse over, at man ikke er kommet til et resultat, til trods for alle de anstrengelser, som vi fra vores side har gjort, for at Den Europæiske Union, med opbakning fra Europa-Parlamentet, har en beslutsom holdning i et så vigtigt spørgsmål som verdenskonferencen om racisme. Vi har virkelig gjort alt, hvad vi kunne, og det finder jeg også, at ordføreren, fru Ludford, har gjort. Hr. formand, herudover vil jeg gerne på vegne af De Europæiske Socialdemokraters Gruppe sige, at jeg finder de hentydninger, som visse medlemmer er kommet med her i salen om vores støtte til radikalisme, til den yderste venstrefløj, er fuldstændig forkastelige, og det samme gør sig gældende for betragtningen om, at terrorgruppen ETA, som for et par timer siden har myrdet en person fra min egen by, er en gruppe på den yderste venstrefløj. Disse herrer har en særegen og ensidig opfattelse af nationalismen, og de har absolut intet at gøre med nogen af os, med nogen europæisk socialdemokrat, og den eneste ideologi, de kender, er chauvinisme og racisme. Fatuzzo Hr. formand, det var sandelig en heftig debat om racisme! Vi så venstrefløjen gå til angreb, herefter højrefløjen, så venstrefløjen igen og højrefløjen endnu en gang. De fyrede løs på hinanden, men heldigvis kun verbalt. Som Pensionistpartiets repræsentant undlod jeg at stemme om dette beslutningsforslag. Hvorfor gjorde jeg det? Tilhører Pensionistpartiet højrefløjen eller venstrefløjen? Jeg har altid sagt, at Pensionistpartiet går ind for retfærdighed, for retfærdige forantaltninger og retfærdige ting, og at de ideologiske fløje, både højre- og venstrefløjen, burde beslutte sig for at tænke sig om og være mere opmærksomme på det konkrete aspekt af tingene. Pensionistpartiet er modstander af alle former for racisme, uanset hvilken side den kommer fra - der er ingen forskel på, om den kommer fra højre- eller venstrefløjen - men jeg vil gerne opfordre både højre- og venstrefløjen til at tænke sig om - nogle skal jo beslutte sig for at gøre det - og sørge for, at der sker nogle konkrete sociale tiltag i vores tilværelse, som alle har gavn af, og at man endelig lægger ideologierne på hylden én gang for alle. Hager Vores kolleger Ford, Ceyhun, Boumediene-Thiery, Sörensen, Schroedter og Lambert fortsætter med deres ændringsforslag ad den vej, som eksperterne har givet et klart nej. At forbinde emnet racisme med situationen i Østrig er et forsøg på at nedgøre Østrig. Mange af dem, der ikke blot ytrer sig kritisk om situationen i Østrig med deres ændringsforslag, kommer fra lande, hvor asylhjemmene er blevet nedbrændt, hvor højreradikale marcherer og får mere og mere indflydelse, hvor mindretals- og udlændingeproblemer ikke er blevet løst osv. I Østrig kan man ikke finde noget af dette. Selv på de vanskeligste områder har eksperternes beretning attesteret Østrig som havende en standard, der ligger over det europæiske gennemsnit. Men De søger splinten i Østrigs øje og vil ikke se bjælken i Deres eget lands. I stedet for at sige undskyld til østrigerne for den uret, de har været udsat for som følge af sanktionerne, puster De yderligere til ilden. Hvis det er Deres opfattelse af et enigt Europa, så er jeg bekymret. I øvrigt tilslutter vi os beslutningen fra Udvalget om Borgernes Rettigheder, med hensyn til beslutningen af den 16. marts, men beslutningen af den 3. februar i år om regeringsdannelsen i Østrig kan vi ikke alene ikke tilslutte os, men vi kræver også en undskyldning fra Europa-Parlamentet. Schröder, Ilka Dette beslutningsforslag er en smuk tekst mod racisme. Samme dag tilslutter flertallet af Europa-Parlamentet sig den ændrede version af fingeraftrykssystemet, Eurodac, som er en yderligere kriminalisering af migranter, der ønsker at flytte til EU. En virkelig antiracistisk afstemning om Eurodac ville have fået et andet resultat. Derfor skal der ud over smukke ord ikke forventes nogen ændring af en politik om overvågningsstaten og kriminaliseringen af den antiracistiske beslutning. Turco Vi radikale parlamentsmedlemmer fra Emma Bonino-Listen stemte imod beslutningsforslaget om racisme, da vi er af den opfattelse, at vores måde at bekæmpe dette fænomen på i Europa udgør en risiko for de grundlæggende friheder og rettigheder såsom ytringsfriheden, meningsfriheden, tankefriheden og oplysningsfriheden. Disse rettigheder bliver i dag udhulet gradvist, hvilket er underminerende for demokratiet og selve retsstaten, og dette er en følge af de forskellige kampe, som EU og medlemsstaterne skal tage op for at bekæmpe de aktuelle nødsituationer, hvad enten det er racisme, terrorisme, organiseret kriminalitet eller brugen af Internettet til kriminelle formål. I den forbindelse burde vi tage ved lære af USA, som er det land, der beskytter denne frihed mest. Hvis man tror, at man kan bekæmpe et fænomen ved at forbyde det, ved at begrænse de grundlæggende friheder og rettigheder eller ved hjælp af ideologiske korstog, opnår man uden tvivl det stik modsatte, både når det gælder ytringsfriheden, narkotika, prostitution og indvandring, men også - hvilket Parlamentet godt er klar over - når det gælder Østrig og parlamentsmedlemmernes ret til at slutte sig sammen i en teknisk gruppe. Vi radikale er af den opfattelse, at også Parlamentet og Europa bør tage ved lære af fortiden i stedet for i dag at blive ved med at benytte sig af forbudspolitikkerne fra højre- og venstrefløjen, nemlig fra socialisterne og det yderste højre. Beslutningsforslag om organiseret kriminalitet (B5-0506/2000) Hager Den organiserede kriminalitet i Den Europæiske Union har konkurrencefordele. Især problemerne med hensyn til retshjælp og proceshindringerne gør en effektiv strafforfølgelse vanskelig. Med den nyligt vedtagne aftale om retshjælp tog man det første skridt til at mindske dette urimelige forspring. Vi hilser principielt Rådets handlingsplan velkommen, men tilslutter os også udvalgets kritik af Rådets konsultationspligter. Alligevel forkaster vi fælles strafferetlige bestemmelser på europæisk plan. Forskellighederne i medlemsstaternes strafferetssystemer gør ikke alene et sådant projekt næsten umuligt, men den energi, man ville skulle investere heri, kunne bruges bedre til præventive foranstaltninger. Formanden Afstemningen er afsluttet. Afbrydelse af sessionen Formanden Jeg erklærer Europa-Parlamentets session for afbrudt. (Mødet hævet kl. 12.30)

Übermittlung von Gemeinsamen Standpunkten des Rates: siehe Protokoll Bogusław Rogalski (PL) Frau Präsidentin! Entschuldigen Sie bitte, aber ich möchte etwas zu meinem Abstimmungsverhalten bezüglich des Berichts über Mazedonien sagen, wenn das möglich ist. Die Präsidentin Herr Rogalski, Sie standen nicht auf der Liste, und ich habe die Stimmerklärungen für abgeschlossen erklärt. Es tut mir leid. Lassen Sie es uns das nächste Mal bitte innerhalb der vorgeschriebenen Frist wissen. Ich weise Sie jedoch darauf hin, dass Sie Ihre Stimmerklärung schriftlich abgeben können. (Die Sitzung wird um 12.45 Uhr unterbrochen und um 15.00 Uhr wieder aufgenommen.)

Επαvάληψη της συvσδoυ Πρόεδρος Κηρύσσω την επανάληψη της συνόδου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που είχε διακοπεί την Πέμπτη 5 Ιουλίου 2001. Ελπίζω να περάσατε, όλοι και όλες, θαυμάσιες διακοπές και να είστε πανέτοιμοι να αντιμετωπίσετε τη νέα χρονιά. Νεκρολογία Πρόεδρος Αγαπητοί συνάδελφοι, πληροφορήθηκα με μεγάλη μου λύπη το θάνατο του συναδέλφου μας Jacques Santkin στις 28 του περασμένου Αυγούστου. Ο συνάδελφός μας, όπως γνωρίζετε, είχε αναλάβει τα καθήκοντά του στο Σώμα από τον περασμένο Φεβρουάριο ως μέλος της Σοσιαλιστικής Ομάδας. Ήταν μέλος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων, Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Κοινής Ασφάλειας και Αμυντικής Πολιτικής, καθώς και της αντιπροσωπείας που ασχολείται με τις σχέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το παλαιστινιακό νομοθετικό συμβούλιο. Θα σας παρακαλούσα να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του συναδέλφου μας. (Το Σώμα, όρθιο, τηρεί ενός λεπτού σιγή) Δήλωση της Προέδρου Πρόεδρος Αγαπητοί συνάδελφοι, για άλλη μια φορά, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να κηρύσσω την έναρξη της συνόδου της ολομέλειας καταδικάζοντας και πάλι τις τυφλές και βίαιες τρομοκρατικές ενέργειες που έπληξαν την Ισπανία αυτό το καλοκαίρι. Με μεγάλη μου λύπη και πραγματική συγκίνηση θέλω να εκφράσω, εξ ονόματος όλων μας, προς τις οικογένειες των θυμάτων την ειλικρινή αλληλεγγύη μας και τη βαθιά συμπάθειά μας. Σήμερα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τιμά τον Justo Oreja Pedraza, στρατηγό του ισπανικού στρατού, τον Luis Ortνz de la Rosa, μέλος της εθνικής ισπανικής αστυνομίας, τον Mikel Uribe, μέλος της τοπικής περιφερειακής βασκικής αστυνομίας, τον Josι Javier Mϊgica Astibia, δημοτικό σύμβουλο της Ένωσης του λαού της Ναβάρα στη Leiza, η οικογένεια του οποίου βρίσκεται αυτή τη στιγμή ανάμεσά μας και θέλω να πω στη σύζυγο, στα παιδιά και την κουνιάδα του ότι θαυμάσαμε το θάρρος τους σε αυτό το μεγάλο δράμα που τους στέρησε έναν αγαπημένο τους άνθρωπο. Ο Josι Javier Mϊgica Astibia υπήρξε όλη του τη ζωή ένας υπέρμαχος της ελευθερίας και της δημοκρατίας που αρνήθηκε να σιωπήσει μπροστά στην τρομοκρατία. Δυστυχώς, πλήρωσε αυτή του την άρνηση με την ίδια του ζωή του. Ο τρόμος είναι που θέλουν να βασιλέψει οι τρομοκράτες βάζοντας βόμβες στα αεροδρόμια, στις σιδηροτροχιές ή στις τουριστικές πόλεις. Με τη σκέψη βρισκόμαστε επίσης στο πλευρό της Marνa Eraunzetamurgil και του εγγονού της, θυμάτων μιας επαίσχυντης ενέργειας, το αίτιο της οποίας κανείς δεν γνωρίζει μέχρι σήμερα. Το Κοινοβούλιό μας, πέρα από τις πολιτικές διαφορές που εκφράζουν οι αντιπρόσωποί του, καταδικάζει τις βάρβαρες αυτές πράξεις με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο γιατί αποτελούν την ίδια την άρνηση της δημοκρατίας και των θεμελιωδών αξιών στις οποίες βασίζεται η Ένωση. Θα σας παρακαλούσα να τηρήσουμε ενός λεπτού σιγή. (Το Σώμα, όρθιο, τηρεί ενός λεπτού σιγή)1 Αίτηση άρσης κοινοβουλευτικής ασυλίας Πρόεδρος Με επιστολή τους της 20ης Ιουλίου 2001, η οποία μου απεστάλη μέσω του μονίμου αντιπροσώπου του κράτους τους, οι ισπανικές κυβερνητικές αρχές μου υπέβαλαν αίτηση για την άρση της βουλευτικής ασυλίας των κκ. Silvio Berlusconi και Marcello Dell'utri, που συντάχθηκε από τις ισπανικές δικαστικές αρχές. Σύμφωνα με το άρθρο 6 του Κανονισμού, η αίτηση αυτή παραπέμπεται στην αρμόδια επιτροπή, δηλαδή την Επιτροπή Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς. Για κάθε ενδεχόμενο, σημειώνω ότι η αίτηση για την άρση της βουλευτικής ασυλίας του κ. Silvio Berlusconi είναι άνευ αντικειμένου, δεδομένου ότι δεν είναι πλέον μέλος του Κοινοβουλίου από τις 11 Ιουνίου 2001. Barσn Crespo Κυρία Πρόεδρε, θα ήθελα να κάνω μια δήλωση εξ ονόματος της Ομάδας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος σχετικά με την ανακοίνωση που μόλις κάνατε. Λαμβάνουμε υπόψη τη συγκεκριμένη ανακοίνωση, πιστεύουμε πως αποτελεί ένα βήμα προς τα εμπρός, ωστόσο θα θέλαμε να εκφράσουμε την ανησυχία μας και να κρίνουμε τον τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίστηκε αυτό το ζήτημα. Εσείς και εγώ είμαστε βουλευτές, έχουμε μοιραστεί ευθύνες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και έχουμε επίσης μια κοινή νομική κατάρτιση που μας θυμίζει εκείνο το ρητό που λέει "η καθυστερημένη δικαιοσύνη είναι άρνηση της δικαιοσύνης" . Εσείς η ίδια μόλις είπατε ότι σε αυτήν την περίπτωση σίγουρα δεν θα μπορέσει να αποδοθεί δικαιοσύνη σχετικά με έναν από τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, πέρα από το γεγονός ότι οι αιτήσεις άρσης της ασυλίας θα πρέπει επίσης να δίνουν στους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη δυνατότητα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, κάτι που σε αυτήν την περίπτωση επί ένα χρόνο δεν ήταν δυνατό. Θα ήθελα εξ ονόματος της πολιτικής μου ομάδας να εκφράσω πως εμείς - ανεξάρτητα από εκλογικές βλέψεις που μας έχουν προσάψει - θεωρούμε ότι αυτό το θέμα είναι σημαντικό για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για την αξιοπρέπειά μας, και πιστεύουμε ότι το γεγονός ότι η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων μπορεί να το γνωρίζει είναι ήδη ένα βήμα. Ωστόσο, δεδομένου ότι η ερμηνεία της Προεδρίας έρχεται σε μετωπική αντιπαράθεση με τον ενοποιητικό χαρακτήρα του κοινοτικού δικαίου, κυρία Πρόεδρε, σας ζητώ, έπειτα από την κοινοποίηση αυτής της περίπτωσης, να μπορέσουμε να αποφασίσουμε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τρόπο θετικό και σύμφωνα με το ενοποιητικό πνεύμα του κοινοτικού δικαίου, τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις άρσεις της ασυλίας. Συνεπώς, σας παρακαλώ για μία ακόμη φορά να απευθυνθείτε στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων, ώστε να μπορέσει αυτή να κάνει μια πρόταση μεταρρύθμισης του Κανονισμού που να καθορίζει σαφώς πώς θα πρέπει να ενεργούμε, όχι μόνο σε περιπτώσεις σαν αυτή, αλλά σε κάθε περίπτωση άρσης της ασυλίας. (Χειροκροτήματα από την Ομάδα του ΕΣΚ) Πρόεδρος Κύριε Barσn Crespo, γνωρίζετε πολύ καλά ότι έχει υποβληθεί έκθεση για το θέμα ήδη πριν πολλούς μήνες στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων. Κατά δεύτερον, το γεγονός ότι ο φάκελος αυτός μου υποβλήθηκε από την αρμόδια ισπανική αρχή, δηλαδή την κυβέρνηση, αποτελεί ένα εξαιρετικά ενθαρρυντικό βήμα για μία πραγματικά θετική έκβαση αυτού του θέματος. Poettering Κυρία Πρόεδρε, ζήτησα τον λόγο απλώς επειδή ο συνάδελφος Barσn Crespo θεώρησε σωστό να λάβει εκείνος και πάλι τον λόγο. Σας λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν θεωρώ πως ήταν αναγκαίο να συζητηθεί το συγκεκριμένο ζήτημα για άλλη μια φορά εδώ. Εφ' όσον όμως τούτο έγινε, θα ήθελα να πω κι εγώ δυο λόγια. Φυσικά, η διαδικασία άρσης της ασυλίας είναι μία δύσκολη διαδικασία, για την οποία χρειαζόμαστε κοινούς κανόνες. Όμως, συνάδελφε Barσn Crespo, έχει ήδη αποφασισθεί ότι με το ζήτημα αυτό θα ασχοληθεί η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς. Ως εκ τούτου η παρατήρηση που κάνατε εδώ ήταν περιττή. Κυρία Πρόεδρε, θέλω να δηλώσω απερίφραστα ότι σε όλα τα διαδικαστικά θέματα η συμπεριφορά σας ήταν απόλυτα σωστή σύμφωνα με το δίκαιο και τους νόμους. Τούτο θέλω να το υπογραμμίσω ρητά εδώ για άλλη μια φορά. Ευχόμαστε στον πρώην συνάδελφό μας Silvio Berlusconi που τώρα είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας καλή επιτυχία. Είμαστε βέβαιοι ότι πορευόμαστε προς ένα ευοίωνο ευρωπαϊκό μέλλον με την υποστήριξη και της Ιταλίας! (Χειροκροτήματα από την Ομάδα του ΕΛΚ) Πρόεδρος Ευχαριστώ, κύριε Poettering. Σχετικά με τη σύνθεση των επιτροπών: McMillan-Scott Κυρία Πρόεδρε, έχουμε ανταλλάξει επιστολές σχετικά με τη συμμετοχή του κ. Titford στην Επιτροπή Αλιείας, επιτροπή πολύ σημαντική για το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουμε εκφράσει την ελπίδα ότι, εφόσον δεν παρίσταται ποτέ στις συνεδριάσεις της εν λόγω επιτροπής, θα μπορούσε ενδεχομένως να παραιτηθεί από μέλος της. (Γέλια) Διάταξη τωv εργασιώv Πρόεδρος Η ημερήσια διάταξη προβλέπει την εξέταση του τελικού σχεδίου ημερήσιας διάταξης, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τη Σύνοδο των Προέδρων σύμφωνα με το άρθρο 110 του Κανονισμού. Σχετικά με την εβδομάδα από 3 έως 6 Σεπτεμβρίου στο Στρασβούργο Δευτέρα: Έχω λάβει δύο αιτήσεις εκ μέρους της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων που ζητούν να εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη μία έκθεση του κ. Carnero Gonzαlez, σχετικά με την τροποποίηση του Kανονισμού σε ό,τι αφορά τη σύσταση των διακοινοβουλευτικών αντιπροσωπειών των μικτών κοινοβουλευτικών επιτροπών και μία έκθεση του Λόρδου Inglewood σχετικά με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την τροποποίηση του Kανονισμού σε ό,τι αφορά τις σχετικές με την αιτιολόγηση των τροπολογιών διατάξεις. Θα δώσω αμέσως το λόγο στον κ. Corbett, που αντικαθιστά τον κ. Napolitano, για να παρουσιάσει την εν λόγω αίτηση, εξ ονόματος της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων. Corbett Κυρία Πρόεδρε, λαμβάνω το λόγο εξ ονόματος του κ. Napolitano, ο οποίος δεν μπορεί να παρευρεθεί. Πρόκειται για τις δύο αυτές εκθέσεις που αφορούν μη διαφιλονικούμενες σχετικά τροποποιήσεις του Κανονισμού μας. Οι εν λόγω εκθέσεις εγκρίθηκαν το προηγούμενο φθινόπωρο στα πλαίσια των επιτροπών και η δική μας επιτροπή υποστήριξε ομόφωνα την άποψη ότι οι εννέα μήνες είναι μια επαρκής περίοδος κυοφορίας για οποιαδήποτε έκθεση. Φυσικά, έχουμε ζητήσει πληροφορίες σχετικά με το λόγο για τον οποίο η Διάσκεψη των Προέδρων δεν έχει συμπεριλάβει ακόμα τις δύο αυτές εκθέσεις στην ημερήσια διάταξη της ολομέλειας. Ανυπομονούμε να μάθουμε γρήγορα το λόγο, διότι είναι ανάγκη να γνωρίζουμε ποια θα είναι η τύχη των εν λόγω εκθέσεων προτού προχωρήσουμε στη γενική αναθεώρηση του Κανονισμού μας που έχει προγραμματιστεί για αργότερα φέτος. Συνεπώς, το θέμα είναι επείγον. Μας είπαν ότι η Διάσκεψη των Προέδρων δεν είχε χρόνο να μελετήσει πλήρως το θέμα, διότι ακόμη εξετάζεται από τους γενικούς γραμματείς των πολιτικών ομάδων και τον αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Όλοι γνωρίζουμε για την Επιτροπή των Μονίμων Αντιπροσώπων στο Συμβούλιο. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε όλοι είναι ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπάρχει ένα είδος Επιτροπής των Μονίμων Αντιπροσώπων το οποίο "φιλτράρει" τις εκθέσεις πριν αυτές καταλήξουν στη Διάσκεψη των Προέδρων, πριν καταλήξουν στην ολομέλεια. Πρόκειται για έναν άκρως επικίνδυνο τρόπο εργασίας και, ύστερα από τους εννέα μήνες που είχαν στη διάθεσή τους προκειμένου να εξετάσουν το θέμα, είναι τώρα καιρός οι εν λόγω εκθέσεις να συμπεριληφθούν στην ημερήσια διάταξη του Κοινοβουλίου, αν όχι σήμερα, τότε αργότερα εντός της εβδομάδας. Είμαι βέβαιος ότι η επιτροπή θα αναλάβει με προθυμία τη δέσμευση να συμπεριληφθούν στην προσεχή περίοδο συνόδου. Ωστόσο, πρέπει να υποβάλω αυτήν την πρόταση εξ ονόματος της επιτροπής, με την ομόφωνη υποστήριξη όλων των πολιτικών ομάδων που συμμετέχουν στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων. Πρόεδρος Κύριε Corbett, δεν καταλαβαίνω. Νόμιζα ότι η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων υπέβαλε αίτηση εγγραφής στην παρούσα περίοδο συνόδου. Νομίζω ότι οι συνάδελφοι πρέπει να ξέρουν περί τίνος ομιλούμε. Η αίτηση εγγραφής για αυτή τη σύνοδο ισχύει; Εξετάσαμε με τις αρμόδιες υπηρεσίες εάν η εγγραφή αυτή είναι δυνατή για σήμερα το βράδυ, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η Συνέλευση θα είναι σύμφωνη, οπότε θα συζητηθεί απόψε. Γι' αυτό το θέμα δεν συζητούμε και για το ζήτημα αυτό δεν ψηφίζουμε; Corbett Κυρία Πρόεδρε, αυτή είναι η πρόταση που υποβάλλει επίσημα η Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων. Αυτό που θέλουμε να εξασφαλίσουμε είναι η σωστή αντιμετώπιση του ζητήματος. Beazley Κυρία Πρόεδρε, διαπιστώνουμε με πόση σοβαρότητα αντιμετωπίζει το κόμμα μου τα τεκταινόμενα στο Σώμα. Ως μέλος της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων και λαμβάνοντας το λόγο εξ ονόματος του λόρδου Inglewood, οφείλω να πω ότι το διάστημα του ενός σχεδόν έτους φαίνεται να είναι επαρκής χρόνος για την εξέταση του ζητήματος. Αν δεν εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη αυτήν την εβδομάδα, είναι σαφές ότι θα προκαλέσει δυσκολίες για την εν λόγω επιτροπή. Απευθύνω έκκληση σε όλα τα μέλη του Σώματος, συμπεριλαμβανομένου του συναδέλφου μου κ. Provan, να υπερψηφίσουν αυτήν την πρόταση. Provan Κυρία Πρόεδρε, είχα την τιμή να εκπροσωπήσω τον κ. Poettering στη συνεδρίαση της Διάσκεψης των Προέδρων, όταν συζητήθηκε το εν λόγω ζήτημα, όπως θυμάστε καλά. Το θέμα ήταν κατά πόσον έχουμε το χρόνο να εξετάσουμε πολλές εκθέσεις, διότι η ημερήσια διάταξη της τρέχουσας περιόδου συνόδου είναι ήδη ιδιαίτερα περίπλοκη και βεβαρημένη. Πρότεινα να συζητηθούν οι δύο αυτές εκθέσεις από κοινού με μια κύρια έκθεση της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων, συντάκτης της οποίας θα είναι ο ίδιος ο κ. Corbett, και είπα ότι θα ήταν καλό να συστήσουμε ένα συνολικό πακέτο τροποποιήσεων του Κανονισμού, διότι χρειαζόμαστε συγκεκριμένα επίπεδα καθ' όλη τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν φάνηκε να υπάρχει διαφωνία στη Διάσκεψη των Προέδρων και δεν υπήρξε σχεδόν καμία αντίρρηση. Επομένως, η σύσταση της Διάσκεψης των Προέδρων ήταν ότι οι εν λόγω εκθέσεις θα έπρεπε να συζητηθούν μαζί με την έκθεση του κ. Corbett, ως πακέτο. Voggenhuber Κυρία Πρόεδρε, επιτρέψτε μου να κάνω μία σύντομη παρατήρηση χωρίς να μιλήσω για την πρόταση, με την οποία συμφωνώ. Σε κάποιο μέτρο προσπαθώ να κερδίσω τον σεβασμό των μεγάλων Ομάδων. Η εκπροσώπηση του Προέδρου μίας επιτροπής είναι καθήκον του πρώτου αντιπροέδρου και όχι ενός βουλευτού της Ομάδας. Παρακαλώ τον κ. Corbett να δείχνει στο μέλλον τον ελάχιστο αυτόν σεβασμό στο αξίωμα του αντιπροέδρου στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων! (Χειροκροτήματα) (Το Σώμα απορρίπτει την αίτηση) Πρόεδρος. Οι εκθέσεις δεν εγγράφονται στην ημερήσια διάταξη. Είναι αυτονόητο, κύριε Corbett, ότι θα εγγραφούν σε μία από τις αμέσως επόμενες περιόδους συνόδου. Τρίτη: Έχω ορισμένες πληροφορίες να σας δώσω. Δεν έχει υποβληθεί καμία αίτηση τροποποίησης, αλλά σας σημειώνω ότι, δυστυχώς, ο κ. Michel, Υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος είναι επίσης συμπρόεδρος στη Διάσκεψη κατά του ρατσισμού, δεδομένου ότι πρέπει να παραμείνει ακόμα στο Durban δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στην συνεδρίαση αύριο, Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου. Λυπούμεθα πολύ. Η εκπροσώπηση του Συμβουλίου στη συζήτηση θα εξασφαλιστεί με την παρουσία της κ. Neyts-Uyttebroeck, Υφυπουργού Εξωτερικών. Μία δεύτερη πληροφορία: η ανακοίνωση της Επιτροπής για τη Λευκή Βίβλο σχετικά με τη μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης θα ακολουθηθεί από παρεμβάσεις των πολιτικών ομάδων, δεδομένου ότι η συζήτηση επί της ουσίας θα λάβει χώρα κατά την επόμενη περίοδο συνόδου ή, το αργότερο, κατά την περίοδο συνόδου του Οκτωβρίου Ι. Τετάρτη: Για την Τετάρτη, έχω λάβει τρεις αιτήσεις τροποποίησης. Καταρχάς, η Ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών θα ήθελε να οργανώσει διαφορετικά την ημέρα που προβλέπεται ως ακολούθως: πρώτα, η διακήρυξη του Συμβουλίου και της Επιτροπής σχετικά με τα πορίσματα της συνάντησης της Γένοβας και στη συνέχεια, η έκθεση Watson. Η Σοσιαλιστική Ομάδα προτείνει να ξεκινήσουμε στις 9.00 με την έκθεση του κ. Gerhard Schmid για το Echelon και να συνεχίσουμε με την έκθεση του κ. Watson για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Η διακήρυξη του Συμβουλίου και της Επιτροπής σχετικά με τα πορίσματα της Γένοβας θα μεταφερθεί το απόγευμα από τις 15.00 στις 17.00, ενώ η υπόλοιπη ημερήσια διάταξη θα παραμείνει ως έχει. Δίνω το λόγο στον κ. Barσn Crespo, για να υποστηρίξει την αίτηση της Ομάδας του. Barσn Crespo Κυρία Πρόεδρε, αντιλαμβάνομαι πως αυτή η τροποποίηση της ημερήσιας διάταξης ικανοποιεί ένα θέμα που στη Διάσκεψη των Προέδρων έμεινε κάπως εκκρεμές. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν υπερβολικές αποκλίσεις μεταξύ των πολιτικών ομάδων, διότι θεωρούμε και τα τρία θέματα της ημερήσιας διάταξης σημαντικά και θα μπορούσαμε έτσι να εξετάσουμε πιο ισορροπημένα, το πρωί, δύο πολύ σημαντικά θέματα: το θέμα των συμπερασμάτων της προσωρινής επιτροπής για το Echelon και το θέμα της τρομοκρατίας. Πιστεύω πως έτσι θα μπορούσε να διευθετηθεί ένα ζήτημα που κατά τη γνώμη μας δεν κατέστη αρκετά σαφές στη Διάσκεψη των Προέδρων. Watson ), εισηγητής - (ΕΝ) Κυρία Πρόεδρε, σημειώνω την πρόταση και, εφόσον δεν μετατεθεί η έκθεση σχετικά με την τρομοκρατία εξαιτίας αυτής της πρότασης, τότε δεν έχω κανένα πρόβλημα να την υποστηρίξω. Ο κ. Schmid έχει επιτελέσει εξαίρετο έργο με την έκθεσή του σχετικά με το Echelon, η οποία πρέπει να ψηφιστεί από ολόκληρο το Σώμα το συντομότερο δυνατό. Ωστόσο, τείνω να συμφωνήσω με την άποψη που εξέφρασε ο κ. Vitorino, ότι δηλαδή έχουμε ακούσει τόσο για το Θεό όσο και για το Echelon, αλλά για κανένα από τα δύο δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχουν. Υποστηρίζω επίσης την άποψη, την οποία πιστεύω ότι υποστηρίζουν και επιβεβαιώνουν τα δικά σας λόγια σας, κυρία Πρόεδρε, κατά την έναρξη της σημερινής συνεδρίασης, ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να συζητήσουμε και να ψηφίσουμε το θέμα της τρομοκρατίας - ένα πολύ πραγματικό ζήτημα - το συντομότερο δυνατό εντός της εβδομάδας. Εάν η πρόταση του κ. Barσn Crespo δεν έχει ως συνέπεια τη μετάθεση της έκθεσης σχετικά με την τρομοκρατία, τότε με ιδιαίτερη χαρά θα την υποστηρίξω. Lannoye Κυρία Πρόεδρε, σας έχω υποβάλει μία αίτηση η οποία έρχεται σε αντίθεση με αυτή του κ. Barσn Crespo, δεδομένου ότι ζητώ να τροποποιηθεί η ημερήσια διάταξη κατά διαφορετικό τρόπο. Πρόεδρος Η αίτηση αυτή ελήφθη όντως μετά την αίτηση της Σοσιαλιστικής Ομάδας. Θα την συζητήσουμε λοιπόν αμέσως μετά, στην περίπτωση που η αίτηση της Σοσιαλιστικής Ομάδας δεν γίνει δεκτή. Αυτή είναι η σειρά των διαδικασιών. Υπάρχει κάποιος που επιθυμεί να εκφράσει αντιρρήσεις ως προς την αίτηση της Σοσιαλιστικής Ομάδας; Εφόσον δεν υπάρχει κανείς, μπορώ να την θέσω σε ψηφοφορία. (Το Σώμα παρέχει σύμφωνη γνώμη) Η αυριανή ημερήσια διάταξη θα τροποποιηθεί λοιπόν αναλόγως, και, λυπούμαι πολύ κ. Lannoye, αλλά η αίτησή σας καταπίπτει. Πάντα σχετικά με την Τετάρτη, έχει υποβληθεί αίτηση από την Ομάδα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, των Πρασίνων, της Συνομοσπονδιακής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς να κλείσει η συζήτηση με τα πορίσματα της Συνάντησης των 8 στη Γένοβα με την κατάθεση μίας πρότασης ψηφίσματος. Το λόγο έχει ο κ. Barσn Crespo. Barσn Crespo Κυρία Πρόεδρε, η Ομάδα μου πρότεινε στη Διάσκεψη των Προέδρων τη διεξαγωγή μιας συζήτησης σχετικά με τη Σύνοδο Κορυφής της G8 στη Γένοβα, κυρίως σχετικά με το περιεχόμενό της. Γιατί; Διότι στη Σύνοδο Κορυφής της G8 στη Γένοβα συμμετείχε η Ευρωπαϊκή Ένωση - και παραπέμπω στις γραπτές μαρτυρίες αν υπάρχει κάποια αμφιβολία. Στη φωτογραφία των ηγετών βρίσκονταν ο Πρόεδρος της Επιτροπής, κ. Romano Prodi, και ο Προεδρεύων του Συμβουλίου, ο βέλγος Πρωθυπουργός κ. Verhofstadt, και συνεπώς, εφόσον συμμετείχαν ενεργά στην εν λόγω Σύνοδο Κορυφής, ο ένας ως εκπρόσωπος της Επιτροπής και ο άλλος ως εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και εφόσον σε αυτήν συζητήθηκε μια σειρά θεμάτων σημαντικών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Ευρώπη και τον κόσμο, πιστεύουμε και εμείς πως εμπίπτει στα καθήκοντά μας να εκφράσουμε την άποψή μας σχετικά με το περιεχόμενο της Συνόδου Κορυφής της G8. Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω εδώ πως η Ομάδα μου πρότεινε - και υπάρχει συμφωνία επ' αυτού στην Επιτροπή Ελευθεριών των Πολιτών - σχετικά με τις πιθανές παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων των ευρωπαίων πολιτών και τη διαχείριση της δημόσιας τάξης κατά τη διάρκεια της Συνόδου, ότι η Επιτροπή Ελευθεριών των Πολιτών θα πρέπει να καταρτίσει μια σύσταση με στόχο κυρίως να μάθουμε από τα σφάλματα του παρελθόντος, αναλογιζόμενοι τη Σύνοδο Κορυφής του Laeken. Τελειώνοντας, κυρία Πρόεδρε, θα μου επιτρέψετε να απευθυνθώ στους συναδέλφους μας, κυρίως σε εκείνους της Ομάδας των Φιλελεύθερων, γιατί σε αυτήν την περίπτωση τυγχάνει ο κ. Verhofstadt να είναι ο φιλελεύθερος Πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνασπισμού και οι πιο πρόσφατοι φίλοι του Προέδρου Prodi, τουλάχιστον οι Ιταλοί, να ανήκουν στην Ομάδα των Φιλελευθέρων. Και απευθύνομαι στον κ. Cox, ώστε να έχει την ευκαιρία να στείλει μερικά "λουλούδια" στους εκπροσώπους της Ομάδας του που βρέθηκαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Wurtz Κυρία Πρόεδρε, η Ομάδα μου στηρίζει ανεπιφύλακτα την ιδέα η συζήτησή μας για τη Γένοβα να περατωθεί με ψήφισμα. Ωστόσο, δεν θα πρότεινα να ξεκινήσουμε τώρα το διάλογο σχετικά με το περιεχόμενο αυτού του ψηφίσματος. Αυτό είναι θέμα των διαφόρων ομάδων. Η Ομάδα μου πιστεύει ότι, φυσικά, το Κοινοβούλιο πρέπει να λάβει θέση σχετικά με τα αποτελέσματα - ή με την απουσία αποτελεσμάτων - της συνάντησης των 8, αλλά οφείλει, επίσης, να τοποθετηθεί ως προς τα εξαιρετικά σοβαρά γεγονότα που δημιουργήθηκαν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, καθώς και ως προς την εκπληκτική επιτυχία, την οποία σημείωσαν οι πρωτοβουλίες του κοινωνικού φόρουμ της Γένοβα, πράγμα που μας αφορά εξίσου, τη στιγμή όπου διεξάγουμε έναν τόσο σημαντικό διάλογο σχετικά με το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Poettering Κυρία Πρόεδρε, αισθάνομαι κάποια έκπληξη για το γεγονός ότι αποφασίζουμε τώρα σχετικά με το αν θα υπάρξει πρόταση ψηφίσματος ή όχι. Μόλις προ ολίγου, η Ομάδα μας συμφώνησε με την πρόταση των Σοσιαλιστών να αναθεωρηθεί κάπως η ημερήσια διάταξη. Δεν συνδέσαμε βέβαια τυπικά τα δύο ζητήματα, ωστόσο οπωσδήποτε δεν είχε γίνει λόγος για το ότι τώρα θα υπάρξει τελικά ψήφισμα για την Γένοβα. Συνάδελφε Wurtz, στην προηγούμενη παρέμβασή σας μόλις διατυπώσατε την άποψη να τοποθετηθούμε τελικά ακριβώς ως προς τα ζητήματα εκείνα που σκοπεύαμε να αποφύγουμε. Εμείς πάντως θεωρούμε τη χρονική στιγμή ακατάλληλη για να τοποθετηθούμε με ένα σύντομο και βιαστικό ψήφισμα ως προς τις πράξεις βίας, τις οποίες παίρνουμε πολύ σοβαρά. Η Ομάδα μας είναι της γνώμης ότι τα ζητήματα της βίας, καθώς και της απειλής και των κινδύνων από την παγκοσμιοποίηση, πρέπει να αναλυθούν από το Κοινοβούλιο με πολύ μεγάλη προσοχή και ότι δεν επιτρέπεται να υπάρξει δέσμευση με γρήγορες ή τυχαίες αποφάσεις που θα περιλαμβάνονται σε ψηφίσματα. Επειδή βλέπουμε ότι υπάρχει κίνδυνος να συμβεί αυτό, είμαστε σαφώς κατά της έκδοσης ψηφίσματος και υποστηρίζουμε την απόφαση που έλαβε η Διάσκεψη των Προέδρων την περασμένη εβδομάδα - ως γνωστόν με είχε αντικαταστήσει εκεί ο συνάδελφος Provan - δηλαδή να διεξαγάγουμε μεν συζήτηση και να συμπεριλάβουμε όντως σε αυτήν όλες τις πτυχές, αλλά να μην τοποθετηθούμε τώρα βεβιασμένα ούτε ως προς τα περιεχόμενα ούτε ως προς το θέμα της βίας. Τούτο θα πρέπει να το κάνουμε με την ησυχία μας και με την απαιτούμενη προσοχή. Ως εκ τούτου είμαστε μετά από ώριμη σκέψη κατά ενός ψηφίσματος για την Γένοβα. (Χειροκροτήματα) Cox Κυρία Πρόεδρε, δεν είχα καμία πρόθεση να μιλήσω, αλλά εφόσον ο πρόεδρος της Ομάδας του ΕΣΚ φαίνεται να ενοχλείται με το ότι κάνω ελάχιστα για να προωθήσω το φιλελευθερισμό στην Ευρώπη επειδή δεν έχω καταθέσει ψήφισμα, θα πρέπει να επισημάνω στον αξιότιμο βουλευτή ότι η δική μου Ομάδα μελέτησε τα προηγούμενα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος της Επιτροπής παρευρίσκεται σε συνεδρίαση της Ομάδας των 8 ούτε είναι η πρώτη φορά που ένας πρωθυπουργός και ασκών την Προεδρία της Ένωσης παρευρίσκεται σε συνεδρίαση της Ομάδας των Οκτώ ή των Επτά. Τα προηγούμενα θα δείξουν στον αξιότιμο βουλευτή, όπως έδειξαν σε εμένα, ότι δεν συνηθίζουμε να προωθούμε τους φίλους μας στην πολιτική καταθέτοντας ψηφίσματα μετά από συνεδριάσεις αυτού του είδους. Lannoye Θα ήθελα, από την πλευρά μου, να υποστηρίξω την πρόταση να εγκριθεί ψήφισμα. Πράγματι, πιστεύω ότι δεν υπάρχει καμία πολιτική αιτιολόγηση ώστε, μετά από την πολιτική συζήτηση παρουσία του Συμβουλίου και της Επιτροπής, να μην κλείσουμε τις συζητήσεις μας με ένα ψήφισμα. Το περιεχόμενο του ψηφίσματος θα αποτελέσει αντικείμενο διαπραγματεύσεων μεταξύ των ομάδων. Εάν, λοιπόν, ορισμένες ομάδες δεν θέλουν να συζητήσουμε για τα βίαια γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Γένοβα, είναι δικαίωμά τους, αλλά θα δηλώσουν την αντίθεσή τους ψηφίζοντας εναντίον οιασδήποτε πρότασης κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Πρόεδρος Θέτω λοιπόν σε ψηφοφορία την πρόταση για κατάθεση ενός ψηφίσματος με την ολοκλήρωση της συζήτησης για τη Γένοβα. (Το Σώμα απορρίπτει την αίτηση) Πέμπτη: Σε ό,τι αφορά την Πέμπτη και τα επίκαιρα, επείγοντα και σημαντικά προβλήματα, έχω λάβει μία αίτηση τροποποίησης εκ μέρους της Ομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, που επιθυμούν να αντικατασταθεί το σημείο "Αφθώδης πυρετός" με το υποσημείο "Αφγανοί πρόσφυγες που ζητούν άσυλο από την Αυστραλία" , το οποίο είναι εγγεγραμμένο αυτή τη στιγμή στο σημείο "Ανθρώπινα δικαιώματα" . Δεν ξέρω ποιος θα υποστηρίξει αυτή την αίτηση. Κύριε Barσn Crespo; Barσn Crespo Κυρία Πρόεδρε, ο λόγος για τον οποίο κάναμε αυτήν την πρόταση είναι πολύ απλός: αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τους αφγανούς πρόσφυγες και η μεταχείρισή τους από την κυβέρνηση της Αυστραλίας - και τονίζω από την κυβέρνηση της Αυστραλίας, διότι το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της Αυστραλίας διορθώνει το σφάλμα της - είναι κάτι που δεν αφορά μόνο την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά αποτελεί ένα ζήτημα σαφούς παραβίασης των αρχών του ναυτικού δικαίου και του ανθρωπιστικού δικαίου που έχουν υπογράψει όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένου ενός τόσο σημαντικού συμμάχου της Ευρώπης όσο η Αυστραλία. Και πρέπει να εκφρασθούμε σαφέστατα επ' αυτού του θέματος, καταδικάζοντας μια πολιτική στάση που συντελεί στην ξενοφοβία. Maes - (NL) Κυρία Πρόεδρε, είναι σαφές ότι η πρόταση για τους αφγανούς πρόσφυγες πρέπει και μπορεί να συζητηθεί. Αυτό προβλέπει, άλλωστε, και η ημερήσια διάταξη. Δεδομένων των νέων μέτρων, τα οποία ελήφθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο σε σχέση με την εξάπλωση του αφθώδους πυρετού, επί του παρόντος, υποστηρίζουμε ότι είναι αναγκαίο να συζητήσουμε σχετικά. Καθώς το ένα θέμα δεν απαγορεύει τη συζήτηση του άλλου, ζητούμε το Κοινοβούλιο να ασχοληθεί και με αυτό το θέμα. Van Velzen - (NL) Κυρία Πρόεδρε, η συνάδελφος κ. Maes το εξέφρασε ήδη εξαιρετικά. Αυτό για το οποίο πρόκειται είναι ότι, υπό το κεφάλαιο "Ανθρώπινα δικαιώματα" , μπορούμε σαφώς να συζητήσουμε για τους αφγανούς πρόσφυγες. Γνωρίζουμε όλοι καλά τα τεράστια προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε η Ευρώπη σε σχέση με τον αφθώδη πυρετό. Παρουσιάζει, επομένως, μεγάλο ενδιαφέρον να εκφραστεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τώρα και για το θέμα του αφθώδους πυρετού. Θα μπορούσαμε να συνδυάσουμε και τα δύο θέματα: στο σημείο "Ανθρώπινα δικαιώματα" , να συζητήσουμε για τους αφγανούς πρόσφυγες, ενώ σε ένα άλλο σημείο, στο πλαίσιο της συζήτησης επί επίκαιρων θεμάτων, για τον αφθώδη πυρετό. Με αυτή την ευκαιρία, θα επιθυμούσα να ζητήσω επειγόντως από τον σοσιαλιστή συνάδελφό μας να αφήσει την ημερήσια διάταξη ως έχει. Barσn Crespo Κυρία Πρόεδρε, από ό,τι άκουσα, υπήρξαν δύο παρεμβάσεις κατά και καμία υπέρ. Πρόεδρος . Ας πούμε ότι η παρέμβαση της κ. Maes υπογράμμιζε ακριβώς ότι και τα δύο είναι συμβατά, πράγμα το οποίο τόνισα και η ίδια. Η κατάσταση των αφγανών προσφύγων που ζητούν άσυλο από την Αυστραλία έχει ήδη εγγραφεί στην ημερησία διάταξη, στο σημείο "Ανθρώπινα δικαιώματα" . Συνεπώς, ούτως ή άλλως, είναι σαφές ότι το θέμα αυτό θα συζητηθεί. Ποιο είναι αυτή τη στιγμή το ζήτημα; Για να είμαστε σαφείς, αυτό που μένει είναι να διαγραφεί ο αφθώδης πυρετός από την ημερήσια διάταξη. Περί αυτού πρόκειται. Θέτω λοιπόν σε ψηφοφορία την αίτηση της Ομάδας των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών. (Το Σώμα απορρίπτει την αίτηση) Σχετικά με τις συνεδριάσεις της 19ης και της 20ης Σεπτεμβρίου στις Βρυξέλλες Καμία τροποποίηση Παρεμβάσεις επί της διαδικασίας Maes - (NL) Κυρία Πρόεδρε, εξ ονόματος της Ομάδας μας θα επιθυμούσα να σας θέσω προσωπικά ένα ερώτημα. Σε σχέση με τις ειρηνευτικές προτάσεις για τη Μακεδονία, πρέπει, επειγόντως, να πραγματοποιηθεί συζήτηση στο Μακεδονικό Κοινοβούλιο. Θα επιθυμούσατε να απευθυνθείτε στον Πρόεδρο αυτού του Κοινοβουλίου; Όλοι μας ελπίζουμε ότι θα υπάρξει ευρεία υποστήριξη στο Κοινοβούλιο για τις ειρηνευτικές προτάσεις. Αλλά αυτό δεν θα γίνει χωρίς κόπο. Το Κοινοβούλιο έχει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Από αυτό, προέρχεται το αίτημά μας να αποστείλετε μία επιστολή ή ένα μήνυμα προς τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου, ζητώντας την επείγουσα συζήτηση αυτών των ειρηνευτικών προτάσεων. Πρόεδρος Κυρία Maes, η απάντηση που θα σας δώσω, θα έλεγα ότι ξεπερνά σχεδόν τις επιθυμίες σας. Πράγματι, πρόκειται να μεταβώ στη Μακεδονία μέσα στις επόμενες ημέρες, κατόπιν αιτήσεων όλων όσων εμπλέκονται στο ζήτημα αυτό και οι οποίοι επιθυμούν η Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μεταβεί επί τόπου επειδή, νομίζω μπορώ να το πω, το Κοινοβούλιό μας χαίρει μεγάλης εκτίμησης και αυτό είναι όντως πολύ ενθαρρυντικό σημείο. Φυσικά, δεν θα αμελήσω να δοθεί συνέχεια, το συντομότερο δυνατόν, σε αυτή την πρόσκληση που μου έγινε. Hernαndez Mollar Κυρία Πρόεδρε, την περασμένη Τετάρτη ένα αεροσκάφος της εταιρίας Βinter Mediterranean, που εκτελεί τη διαδρομή Μάλαγα-Μελίγια, έπαθε ατύχημα κοντά στο αεροδρόμιο της Μάλαγα με αποτέλεσμα τέσσερις νεκρούς και δεκαεπτά τραυματίες. Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια που στη Μελίγια συμβαίνει τέτοια τραγωδία. Σε αυτήν την περίπτωση, χάρη στην πείρα και τον επαγγελματισμό των πιλότων, ένας εκ των οποίων πέθανε, σώθηκαν σχεδόν όλοι οι επιβάτες. Κυρία Πρόεδρε, σας παρακαλώ να μεταβιβάσετε στις οικογένειες των θυμάτων και στους τραυματίες τα συλλυπητήρια και την αλληλεγγύη μας, με την πεποίθηση πως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα δείξουν την ανησυχία τους σχετικά με την ποιότητα και τη διατήρηση της ασφάλειας των εναέριων μεταφορών, όπως θα φανεί στη συζήτηση που θα κάνουμε την Τρίτη επ' ευκαιρία των σχετικών εκθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Dupuis Κυρία Πρόεδρε, χθες, στο Βιετνάμ, αυτοπυρπολήθηκε ο βουδιστής μοναχός Ho Tan Anh. Τον περασμένο Ιούλιο, το Κοινοβούλιό μας υιοθέτησε ένα ολοκληρωμένο, ακριβέστατο ψήφισμα, το οποίο απαιτεί, κυρίως, από τον Πρόεδρο της αντιπροσωπείας για τις σχέσεις με τη Νοτιοανατολική Ασία, κ. Nassauer, να οργανώσει το συντομότερο δυνατόν αποστολή στο Βιετνάμ για να συναντήσει τους θρησκευτικούς αρχηγούς που βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι, κυρίως αυτούς, και για να κάνει μία εκτίμηση της κατάστασης σε ό,τι αφορά τη θρησκευτική ελευθερία στο Βιετνάμ. Συνεπώς, κυρία Πρόεδρε, αυτό που ζητώ είναι η υποστήριξή σας και η υποστήριξη του Σώματος ώστε ο κ. Nassauer να μπορέσει, μέσα στις ερχόμενες ημέρες, να οργανώσει αυτή την αποστολή. Πιστεύω ότι η αυτοπυρπόληση ως πράξη, είναι πολύ σοβαρή. Αποτελεί ένα ξεκάθαρο σημάδι για το ότι η κατάσταση στο Βιετνάμ είναι όντως έκρυθμη και πιστεύω ότι η αντιπροσωπεία μας θα έπρεπε, όπως έχει ήδη αποφασίσει το Σώμα, να μεταβεί επειγόντως στο Βιετνάμ. Πρόεδρος Κύριε Dupuis, θα διαβιβάσω την επιθυμία που μόλις εκφράσατε, στον κ. Nassauer. Δεν είναι αυτή τη στιγμή παρών στο ημικύκλιο, αλλά θα του μεταφέρω κατά λέξη τα λόγια σας. Napoletano Κυρία Πρόεδρε, είμαι βέβαιη ότι θα το έχετε ήδη κάνει, όμως, επειδή είναι η πρώτη φορά που συνερχόμαστε μετά το καλοκαίρι, θέλω να υπενθυμίσω σε όλους τους συναδέλφους ότι, μερικές μέρες μετά την τελευταία μας περίοδο Συνόδου στο Στρασβούργο, συνέβη δυστυχώς στην πόλη μία σοβαρότατη καταστροφή: ένα τεράστιο δέντρο, κοντά στο Κοινοβούλιο, έπεσε πάνω στους ανθρώπους που παρακολουθούσαν μία συναυλία και πολλοί σκοτώθηκαν, μεταξύ των οποίων και αρκετοί νέοι. Θεωρώ πως είναι χρέος μας, δεδομένου ότι είναι η πρώτη Ολομέλεια μετά το καλοκαίρι, να επαναλάβουμε τα συλλυπητήριά μας και να τα διαβιβάσουμε στον Δήμαρχο του Στρασβούργου, στους συγγενείς των θυμάτων, καθώς επίσης και σε όλους τους πολίτες, διότι το Στρασβούργο είναι η πόλη που μας φιλοξενεί και διότι η τραγωδία έλαβε χώρα λίγα μόλις μέτρα από το Κοινοβούλιό μας. Πρόεδρος Οπωσδήποτε, κυρία Napoletano, όπως είπατε και η ίδια, εξέφρασα αμέσως τη βαθιά συμπάθειά μας και τα συλλυπητήριά μας, τόσο στις αρχές του Στρασβούργου όσο και στις οικογένειες των θυμάτων. Πρόκειται, αλήθεια, για μία απίστευτη τραγωδία, και πιστεύω ότι με αυτά μου τα συλλυπητήρια εξέφραζα τα συνολικά αισθήματα του Σώματος. Blak Κυρία Πρόεδρε, είμαι αναγκασμένος να εγείρω ένα άκρως θλιβερό θέμα. Το Κοινοβούλιο ασκεί ψυχολογική τρομοκρατία και παρενοχλεί ένα μικρό κράτος μέλος, τη Δανία, και τους Δανούς βουλευτές. Εδώ και πολλά χρόνια αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι προκειμένου να μπορούμε να βλέπουμε έναν δανέζικο τηλεοπτικό σταθμό. Τώρα έκλεισε και εδώ και στις Βρυξέλλες. Δεν είναι πράγματα αυτά και θα σας παρακαλούσα ήδη σήμερα να απευθυνθείτε στον μόνο άνθρωπο που μπορεί να επιλύσει αυτό το πρόβλημα, δηλαδή τον κατ' εξοχήν ικανότερο άνθρωπο να επιλύει προβλήματα, την υπέροχη, θαυμάσια, καταπληκτική, σπουδαία συνάδερφό μας, κ. Mary Banotti για να φροντίσει ήδη από αύριο νωρίς το πρωί να έχουμε και πάλι δανέζικη τηλεόραση και το Κοινοβούλιο εφεξής να μην ενοχλεί ένα από τα καλύτερα κράτη μέλη τρομοκρατώντας με αυτόν τον τρόπο τους βουλευτές του. (Γέλια) Πρόεδρος Κύριε Blak, επειδή πρόκειται να επισκεφθώ τη Δανία μέσα στις επόμενες ημέρες, πιστέψτε με, θα δώσω ασφαλώς τη διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται για διάκριση. Αλλά είμαι σίγουρη ότι η κ. Banotti θα σας διαβεβαιώσει αμέσως γι' αυτό. Banotti Κυρία Πρόεδρε, όταν άκουσα ότι ο άτυχος κ. Blak αντιμετώπιζε πάλι δυσκολίες, έσπευσα, όπως ήταν φυσικό, να δω τι θα μπορούσε να γίνει γι' αυτό το συντομότερο δυνατό. Προφανώς, η Δανία εισέρχεται τώρα στην εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης. Κατά συνέπεια, υπήρξε ένα τεχνικό πρόβλημα με την εδώ λήψη της δανέζικης τηλεόρασης, το οποίο φυσικά θα προσπαθήσω αμέσως να αποκαταστήσω. Εάν οι Δανοί συνάδελφοί μου επιθυμούν έναν συγκεκριμένο ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό, πρέπει να συμφωνήσουν ποιον συγκεκριμένο σταθμό επιθυμούν. Είναι λοιπόν μια ευκαιρία να συνεργασθούν αρμονικά και να αποφασίσουν τι ακριβώς επιθυμούν και, φυσικά, θα τους το παράσχω όσο το δυνατόν ταχύτερα. Κόρακας Κυρία Πρόεδρε, τώρα αποκαλύπτεται γιατί οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο όχι μόνο δεν προσπάθησαν για την εφαρμογή της 1244 απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, κυρίως ως προς τον αφοπλισμό του UΗK, αλλά τον ανακήρυξαν σε σώμα προστασίας του Κοσσυφοπεδίου, ανέχθηκαν - αν δεν φρόντισαν - τον εκσυγχρονισμό του εξοπλισμού του και στην ουσία, έμμεσα αλλά σαφώς, δέχθηκαν - αν δεν ενθάρρυναν - την διείσδυση των εγκληματιών του UΗK στην ΠΓΔΜ, όπου δημιουργήθηκε η σημερινή κατάσταση. Αυτή η κατάσταση, κυρία Πρόεδρε, αποτέλεσε το άλλοθι για να επέμβει το ΝΑΤΟ, για να εφαρμοστεί η γνωστή κατάπτυστη συμφωνία για εθελοντικό αφοπλισμό του UΗK, με υπαγόρευση και συνταγματικών αλλαγών. Έτσι, με μοχλό τον UΗK και την άμεση στήριξη των ΗΠΑ, οδηγείται μια ακόμη χώρα στον διαμελισμό και στη δημιουργία νέου προτεκτοράτου τύπου Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Είναι κατά την γνώμη μας τεράστιες οι ευθύνες όχι μόνον των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που στηρίζει τη δράση του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Αυτά, κυρία Πρόεδρε, δεν είναι εκτίμηση μόνο δική μας, αλλά και πολλών ΜΜΕ. Διερωτόμαστε ποιο είναι το επόμενο βήμα. Ανησυχούμε ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες γιατί βλέπουμε ότι στόχος των δυνάμεων που επεμβαίνουν στα Βαλκάνια δεν είναι η ειρήνη, αλλά η υποδαύλιση της έντασης και των πολεμικών συρράξεων. Ανησυχούμε γιατί εκτός των άλλων βλέπουμε τη φωτιά να πλησιάζει επικίνδυνα και τη χώρα μας, και μάλιστα με συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Απαιτούμε, κυρία Πρόεδρε, καθώς θα πάτε εκεί πέρα, να μεταφέρετε και την δική μας άποψη για τον τερματισμό αυτής της πολιτικής και την αποχώρηση του ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια, ώστε να επανέλθει η ειρήνη, όπως υπήρχε πριν από τις επεμβάσεις αυτές στην περιοχή μας. Wynn Κυρία Πρόεδρε, μετά από τα σοβαρά αυτά ζητήματα, επιτρέψατέ μου να δώσω έναν πιο ανάλαφρο τόνο στη συζήτηση με κάποιες καλές ειδήσεις για την περιοχή που εκπροσωπώ, τη βορειοδυτική Αγγλία. Στις χθεσινές και σημερινές αγγλικές εφημερίδες φαίνεται να κυριαρχεί ένα θέμα, ο αξιομνημόνευτος θρυλικός αγώνας στον οποίο η Αγγλία κέρδισε πέντε-ένα τη Γερμανία. Η είδηση είναι τόσο καλή για εμάς - και εκφράζω τη συμπόνια μου στους γερμανούς συναδέλφους μου για την ήττα - διότι οι κύριοι αρχιτέκτονες αυτής της νίκης προέρχονταν από τα μεγαλύτερα σωματεία της βορειοδυτικής Αγγλίας - παρότι είχαμε Σουηδό προπονητή. Ελπίζω ότι αυτό δείχνει στον κόσμο ότι η βορειοδυτική περιφέρεια της Αγγλίας είναι ένα κέντρο υπεροχής, όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για πολλά άλλα πράγματα, και σας καλώ όλους να την επισκεφθείτε όποτε μπορέσετε. (Γέλια) Schulz Κυρία Πρόεδρε, σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να απαντήσω τόσο γρήγορα στον συνάδελφο. Θα ήθελα να του εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για τη μεγάλη αυτή επιτυχία της αγγλικής εθνικής ομάδας και παράλληλα να πω στον συνάδελφο Ferber που δυστυχώς είναι απών ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών παικτών κατάγεται από τη Βαυαρία! (Γέλια) Fatuzzo Κυρία Πρόεδρε, καταρχάς εύχομαι καλή εργασία για τη σύνοδο που ξεκινάμε και υπόσχομαι να μιλάω μόνο όταν θα είναι απαραίτητο. Αρχίζω αμέσως λέγοντας ότι την περασμένη Κυριακή, 26 Αυγούστου, βρισκόμουν στη Γένοβα, την πόλη όπου γεννήθηκα. Ήθελα να κάνω ένα μπάνιο - έκανε φοβερή ζέστη - στη θάλασσα, στην παραλία "Italia" , στην λεωφόρο Corso Italia, και ήμουν έτοιμος να βουτήξω στο νερό, όταν με αναγνώρισε ένας παλιός παιδικός μου φίλος, δημοτικός σύμβουλος - λέγεται Edigio Saccone - και ιδιοκτήτης της πλαζ, ο οποίος μου είπε: "Fatuzzo, εσύ που είσαι στο Ευρωκοινοβούλιο, μίλα και προσπάθησε να παίρνουν όλοι οι ερασιτέχνες αθλητές όλων των αθλημάτων - κολύμβησης, πυγμαχίας, στίβου, ποδοσφαίρου, ποδηλασίας, τένις κλπ. και αυτοί σύνταξη. Σίγουρα θα σε ακούσουν, θα το πουν και στα δεκαπέντε κράτη μέλη, και κάτι θα γίνει" . Και τώρα· πάω να βουτήξω! Morgantini "Χέρι-χέρι για την ειρήνη" : έτσι λεγόταν η εκδήλωση που είχε εξαγγείλει το ADEP για την 1η Σεπτεμβρίου στην Αγκυρα. Στην πραγματικότητα οι διαδηλωτές δεν μπόρεσαν να πιαστούν χέρι-χέρι, διότι η αστυνομία απαγόρευσε κάθε εκδήλωση: εισέβαλε στην έδρα του ADEP, που είναι ένα δημοκρατικό κόμμα, και συνέλαβε εκατοντάδες ανθρώπους, κλείνοντάς τους μάλιστα μέσα στο γήπεδο. Εμάς τα γήπεδα μας θυμίζουν πράγματα τραγικά και τρομακτικά. Ζητώ, λοιπόν, από την Πρόεδρό μας να παρέμβει προς την τουρκική κυβέρνηση, έτσι ώστε η ελευθερία κυκλοφορίας, λόγου και διαδήλωσης να μπορεί να ασκείται από τους Κούρδους και τους Τούρκους, οι οποίοι ζήτησαν απλώς να βαδίσουν μαζί για την ειρήνη και να αφεθούν αμέσως ελεύθεροι όσοι κρατούνται στα γήπεδα και στις τουρκικές φυλακές. Πρόεδρος Κυρία Morgantini, θα παρέμβω προς αυτή την κατεύθυνση. Uca Κυρία Πρόεδρε, θα ήθελα απλώς να συμπληρώσω σε όσα μόλις ανέφερε η κυρία Morgantini. Η απαγόρευση της διαδήλωσης της 1ης Σεπτεμβρίου για την ειρήνη είχε ως επακόλουθο να χάσει τη ζωή του ένας άνθρωπος που τον κυνηγούσε η αστυνομία. 500 άνθρωποι βρίσκονται σήμερα ακόμη υπό κράτηση. Σας παρακαλώ να ενεργήσετε προκειμένου να απελευθερωθούν αμέσως οι 500 άνθρωποι που βρίσκονται ακόμη στη φυλακή! Πρόεδρος Για άλλη μία φορά, ευχαρίστως θα προβώ στη σχετική παρέμβαση. Villiers Κυρία Πρόεδρε, σας απευθύνω έκκληση να αλληλογραφήσετε με τις αρχές των Ταλιμπάν σχετικά με το ατυχές συμβάν που αφορά την οργάνωση Shelter Now. Οι βουλευτές του Κοινοβουλίου θα έχουν ίσως ακούσει ότι ορισμένοι εργαζόμενοι στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας έχουν συλληφθεί από τις αρχές των Ταλιμπάν κυρίως με το επιχείρημα ότι ανήκουν σε μια χριστιανική οργάνωση που παρέβη τους κανόνες των Ταλιμπάν περί θρησκευτικής μισαλλοδοξίας. Σας απευθύνω έκκληση να αποστείλετε επιστολή στις αρχές των Ταλιμπάν απαιτώντας δίκαιη μεταχείριση για τους συλληφθέντες, καθώς και την ταχεία απελευθέρωσή τους. Δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα πέραν του ότι προσπαθούν να βοηθήσουν το Αφγανιστάν και τον αφγανικό λαό. Το Αφγανιστάν είναι ένα από τα πλέον φτωχά και ενδεή κράτη του κόσμου και η επίθεση που δέχθηκαν λόγω της πίστης τους οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα αποτελεί ένα πολύ τρομακτικό προηγούμενο. Θα υπονομεύσει τις ανθρωπιστικές επιχειρήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Αφγανιστάν. Θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή του Κοινοβουλίου στο γεγονός ότι οι εν λόγω εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα, Ευρωπαίοι και Αφγανοί, ενδέχεται να αντιμετωπίσουν τη θανατική ποινή βάσει της νομοθεσίας των Ταλιμπάν. Παρακαλώ θερμά τα μέλη του Σώματος να υποστηρίξουν την έκκληση προς τις αρχές των Ταλιμπάν να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες. Πρόεδρος Ακριβώς, κυρία Villiers, τα γεγονότα που διηγείστε είναι γνωστά σε όλους μας. Πρόκειται για ένα νέο αποδεικτικό στοιχείο, θα έλεγα, της καταστροφικής τρέλας του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Γνωρίζετε ότι το Κοινοβούλιο έχει πολλές φορές λάβει θέση για αυτό το ζήτημα και συνεπώς με μεγάλη προθυμία θα παρέμβω προς αυτή την κατεύθυνση. Duff Κυρία Πρόεδρε, πριν από τις θερινές διακοπές, το Προεδρείο του Κοινοβουλίου αποφάσισε τελικά να δημοσιεύσει τα ονόματα όλων των συνεργατών των βουλευτών οι οποίοι λαμβάνουν αποζημίωση γραμματείας βάσει του άρθρου 14, αλλά έκτοτε διαπιστώνουμε ότι το Προεδρείο και οι Κοσμήτορες τροποποίησαν την απόφασή τους και απαιτούν την ατομική συναίνεση, τόσο των βουλευτών όσο και των συνεργατών τους, προτού εγγράψουν τα ονόματά τους στον κατάλογο. Ασφαλώς, τούτο γελοιοποιεί την έννοια της διαφάνειας και παραβιάζει την αρχή σύμφωνα με την οποία πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όλων όσοι αμείβονται από δημόσια κονδύλια. Θα ήθελα να ζητήσω από το Προεδρείο και τους Κοσμήτορες να αναθεωρήσουν την απόφασή τους. Πρόεδρος Κύριε Duff, για να είμαι σαφής, η απόφαση αυτή δεν τροποποιήθηκε από το Προεδρείο. Ήταν απαραίτητο να γίνει κάτι τέτοιο δυνάμει της οδηγίας για την προστασία των προσωπικών δεδομένων, που απαιτεί να γίνεται έτσι, και θα συμφωνήσετε πως είναι δύσκολο για το Προεδρείο και τους Κοσμήτορες να αγνοήσουν την απαραίτητη προστασία των προσωπικών δεδομένων, η οποία προϋποθέτει την πρότερη σύμφωνη γνώμη των ενδιαφερομένων. Μελετήσαμε το ζήτημα από πολύ κοντά, με όλη την απαραίτητη σοβαρότητα, και φυσικά, οι γνωμοδοτήσεις της Νομικής Υπηρεσίας ήταν κατηγορηματικές. De Rossa Κυρία Πρόεδρε, ορισμένοι βουλευτές έχουν ήδη θέσει ζητήματα που αφορούν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θα ήθελα και εγώ να αναφέρω μια σοβαρή παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ένα ανθρώπινο δικαίωμα που θα υποστήριζε ο καθένας σε αυτό το Σώμα είναι το δικαίωμα των μικρών παιδιών να πηγαίνουν σχολείο ανεμπόδιστα και χωρίς φόβο. Την ώρα που εμείς μιλούμε σε αυτό το Σώμα, τετράχρονα, πεντάχρονα και εξάχρονα παιδιά σε μια μικρή περιοχή του Μπέλφαστ στη Βόρειο Ιρλανδία τρομοκρατούνται από δήθεν εκδηλώσεις "διαμαρτυρίας" . Δεν θα σας κουράσω με τα επιχειρήματα υπέρ και κατά των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας αυτού του είδους, ή με τα επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς - αυτά, ωστόσο, είναι πολιτικά επιχειρήματα μεταξύ ενηλίκων. Δεν θα έπρεπε να αφορούν μικρά παιδιά που πηγαίνουν σχολείο. Σας απευθύνω έκκληση να αλληλογραφήσετε με όλα τα κόμματα στη Βόρειο Ιρλανδία, καθώς και με την ιρλανδική και τη βρετανική κυβέρνηση, προτρέποντάς τους να χρησιμοποιήσουν όλες τις δυνάμεις και όλα τα μέσα πειθούς που έχουν στη διάθεσή τους προκειμένου να θέσουν τέλος σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες, έτσι ώστε αυτά τα παιδάκια να μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο ανεμπόδιστα. Μου φαίνεται ότι επικρατεί η άποψη ότι τρομοκρατία είναι μόνο οι βόμβες, τα όπλα και οι σφαίρες. Ωστόσο, τα τετράχρονα παιδάκια που πηγαίνουν στο σχολείο για πρώτη φορά στη ζωή τους, πώς θα θυμούνται αυτήν την πρώτη ημέρα, όταν είναι περικυκλωμένα από αστυνομικούς οι οποίοι είναι οπλισμένοι επειδή πρέπει να τα προστατεύσουν και οι οποίοι προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν ασφαλή διάδρομο, προκειμένου τα παιδιά να εισέλθουν στην αίθουσα διδασκαλίας για την πρώτη τους σχολική ημέρα; Είναι μια φρικτή κατάσταση και σας παρακαλώ να αλληλογραφήσετε με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη. Όσο έχω ακόμα το λόγο, θα ήθελα επίσης να πω ότι στη Βόρειο Ιρλανδία έχει λάβει χώρα ένα ιστορικό επίτευγμα. Όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν αρκούν οι συμφωνίες για αλλαγή της κατάστασης, πρέπει να αλλάξουν και οι νοοτροπίες. Στη Βόρειο Ιρλανδία έχει συναφθεί μια νέα συμφωνία σχετικά με την αστυνόμευση, η οποία είναι θεμελιώδης για την ειρηνευτική συμφωνία. Το SDLP - το κόμμα του οποίου ηγείται ο John Hume, μέλος αυτού του Κοινοβουλίου - παρείχε για πρώτη φορά στην ιστορία της Βόρειας Ιρλανδίας την υποστήριξή του προς την εκεί αστυνομική υπηρεσία, γεγονός για το οποίο αξίζει συγχαρητήρια. (Χειροκροτήματα) Gorostiaga Atxalandabaso Κυρία Πρόεδρε, τον προηγούμενο μήνα στο Σαν Σεμπαστιάν, ένα παιγνίδι παγιδευμένο με εκρηκτικά τραυμάτισε ένα βρέφος στην αγκαλιά της γιαγιάς του, η οποία έχασε τη ζωή της από την έκρηξη. Η εν λόγω κυρία που αναφέρατε ήταν η Maria Eraunzetamurgil, αλλά είπατε ότι κανείς δεν γνωρίζει τον δράστη. Έξι άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ανεπίσημου βρώμικου πολέμου που μετρά ήδη άλλα 66 θύματα από το 1977. Περιμένουμε να δικαστούν οι υπεύθυνοι. Ο κ. Barσn Crespo ανέφερε το εξής: "justicia aplazada, justicia negada». Εγώ μίλησα για το 1977. Ο κ. Segundo Marey, ο οποίος έπεσε κατά λάθος θύμα απαγωγής στις αρχές της σοσιαλιστικής περιόδου του βρώμικου πολέμου, απεβίωσε τον προηγούμενο μήνα στην Hendaνa. Τα άτομα που καταδικάστηκαν ως υπεύθυνα για την απαγωγή - υψηλοί αξιωματούχοι της ισπανικής κυβέρνησης και της αστυνομίας - αφέθηκαν ελεύθερα μετά από λίγες μόνο ημέρες φυλάκισης. Όλα αυτά τα θύματα αξίζουν επίσης την συμπάθεια και το σεβασμό μας. Αλυσανδράκης Κυρία Πρόεδρε, συμμερίζομαι απόλυτα τις τοποθετήσεις των συναδελφισσών Morgantini και Uca για την κατάσταση στην Τουρκία. Θέλω να προσθέσω ότι έχουν περάσει δέκα μήνες από τότε που πολιτικοί κρατούμενοι στις τουρκικές φυλακές ξεκίνησαν απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια της κυβέρνησης να τους απομονώσει σε μικρά κελιά. Ο μέχρι τώρα απολογισμός είναι τραγικός: τριάντα δύο νέοι άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους από την απεργία πείνας, ενώ άλλοι τριάντα ένας σκοτώθηκαν στην επιδρομή των τουρκικών αρχών στις φυλακές τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Τελευταίο θύμα η Χουλιά Σίμσεκ που άφησε την τελευταία της πνοή στις 31 Αυγούστου. Ήταν η έκτη από τους συγγενείς πολιτικών κρατουμένων που πέθανε από την απεργία πείνας. Εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας καταγγέλλω από το βήμα αυτό τόσο την εγκληματική αδιαφορία του τουρκικού καθεστώτος, όσο και την υποκρισία αυτών που, ενώ κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν κάνουν το παραμικρό για να πιέσουν την τουρκική κυβέρνηση ώστε να σταματήσει την αδιαλλαξία της απέναντι στα δίκαια αιτήματα των κρατουμένων και να σεβαστεί γενικότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ανάμεσα στους τελευταίους είναι και η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει ιδιαίτερη ευθύνη, αφού η Τουρκία είναι υποψήφια για ένταξη. Κυρία Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, αδιαφορία απέναντι στο έγκλημα σημαίνει συνενοχή. Garcνa-Margallo y Marfil Κυρία Πρόεδρε, δεν είμαι απόλυτα σίγουρος αν πρόκειται για διαδικαστικό θέμα, παρότι σίγουρα είναι απάντηση σε μια προηγούμενη παρέμβαση. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωρίζει πως το ισπανικό Σύνταγμα, πιθανώς επειδή καταρτίστηκε έπειτα από μια δικτατορία, είναι εκείνο που εκφράζει περισσότερο σεβασμό από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση προς τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο γνωρίζει επίσης πως το άτομο που παρενέβη πριν από εμένα αποτελεί μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, γιατί μπόρεσε να συμμετάσχει σε ελεύθερες εκλογές, στις οποίες είχε τη δυνατότητα να εκφράσει τις απόψεις του. Αυτό το Κοινοβούλιο γνωρίζει επίσης πως όποτε υπήρξαν παραβιάσεις της έννομης τάξης στην αντιμετώπιση εγκληματικών ενεργειών, αυτές οι παραβιάσεις τέθηκαν ενώπιον τακτικών δικαστηρίων με όλες τις δικαστικές εγγυήσεις και αυτήν τη στιγμή υπάρχουν άτομα που ανήκουν σε κρατικούς μηχανισμούς και βρίσκονται στη φυλακή λόγω αυτών των παραβάσεων. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για πολλούς συναδέλφους του κόμματος μου, της Σοσιαλιστικής Ομάδας ή άλλων κομμάτων που απλώς δολοφονήθηκαν επειδή είχαν διαφορετικές απόψεις. Και κοντεύουμε ήδη τους χίλιους. Ευρωπαϊκή εταιρία Πρόεδρος Η ημερήσια διάταξη προβλέπει την κοινή συζήτηση: της έκθεσης (A5-0243/2001) του κ. Hans-Peter Mayer, εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς σχετικά με το σχέδιο κανονισμού του Συμβουλίου περί του καταστατικού της ευρωπαϊκής εταιρίας (SE) (14886/2000 - C5-0092/2001 - 1989/0218(CNS)), και της έκθεσης (A5-0231/2001) του κ. Menrad, εξ ονόματος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, σχετικά με το σχέδιο οδηγίας του Συμβουλίου για τη συμπλήρωση του καταστατικού της ευρωπαϊκής εταιρίας όσον αφορά το ρόλο των εργαζομένων (14732/2000 - C5-0093/2001 - 1989/0219(CNS)). Mayer, Hans-Peter Κυρία Πρόεδρε, αξιότιμοι συνάδελφοι, η ιδέα της δημιουργίας μιας εταιρίας ευρωπαϊκής μορφής που να ακολουθεί σε όλα τα κράτη μέλη τους ίδιους υπερεθνικούς κανόνες είναι περίπου τόσο παλαιά όσο η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η societas europaea - SE - θεωρείται η ναυαρχίδα του ευρωπαϊκού δικαίου των εταιρειών. Τα επιστημονικά θεμέλια τοποθετήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '50. Η Επιτροπή υπέβαλε το 1970 πρόταση σχετικά με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας υπό τη μορφή κανονισμού που περιελάμβανε ενιαίες ρυθμίσεις για όλους τους τομείς. Το 1989 η Επιτροπή υπέβαλε μία εντελώς νέα πρόταση κανονισμού. Από αυτήν είχαν εξαιρεθεί το κοινωνικό και εργατικό δίκαιο, το φορολογικό δίκαιο και το δίκαιο του ανταγωνισμού, η νομική προστασία των εργαζομένων, η νομοθεσία περί αφερεγγυότητας και οι διατάξεις για τη σύσταση επιχειρήσεων. Στη Νίκαια επήλθε τελικά πολιτική συμφωνία σχετικά με την έκδοση κανονισμού του Συμβουλίου για το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας και οδηγίας για τη συμπλήρωσή του όσον αφορά τη συμμετοχή των εργαζομένων. Ως προς τη νομική βάση: Η πρόταση του 1989 βασιζόταν στο σημερινό άρθρο 95 της Συνθήκης ΕΚ. Τούτο σήμαινε διαδικασία συναπόφασης. Οι προτάσεις της Νίκαιας βασίζονται στο άρθρο 308, το οποίο προβλέπει για το Κοινοβούλιο μόνο τη διαδικασία διαβούλευσης. Το άρθρο 95 θεωρείται εξίσου κατάλληλο με το άρθρο 308 ως νομική βάση για τον κανονισμό. Για λόγους δημοκρατικής νομιμοποίησης και σύμφωνα με τη σταθερή νομολογία του Δικαστηρίου των ΕΚ, πρέπει, σε μια τέτοια περίπτωση, να επιλέγεται η νομική βάση που παρέχει στο Κοινοβούλιο τις ευρύτερες δυνατότητες συναπόφασης. Ως εκ τούτου το Κοινοβούλιο επιφυλάσσεται, μετά την έγκριση από το Συμβούλιο, του δικαιώματος να φέρει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το θέμα της επανεξέτασης της νομικής βάσης. Σχετικά με τον κανονισμό: Σύμφωνα με τα άρθρα 2 και 3 υπάρχουν διαφορετικές μορφές σύστασης εταιριών. Το κεφάλαιο πρέπει να ανέρχεται τουλάχιστον σε 120 000 ευρώ. Σύμφωνα με το εταιρικό δίκαιο των κρατών μελών, ισχύουν σήμερα δύο διαφορετικά συστήματα για τη διοίκηση των ανωνύμων εταιριών: Το μονιστικό σύστημα, όπως π.χ. στη Μεγάλη Βρετανία, προβλέπει μόνον ένα όργανο διοίκησης. Το δυϊκό σύστημα, που εφαρμόζεται π.χ. στη Γερμανία, προβλέπει ένα όργανο εποπτείας και ένα όργανο διεύθυνσης. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση απαιτεί τώρα να υπάρχει σε κάθε χώρα δυνατότητα ελεύθερης επιλογής μεταξύ των δύο συστημάτων. Έως σήμερα το εταιρικό δίκαιο των κρατών μελών προβλέπει ότι οι εθνικές εταιρίες μπορούν να μεταφέρουν την έδρα τους μόνον εφόσον διαλύονται και ιδρύουν νέα εταιρία σε άλλο κράτος μέλος. Στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας, η μεταφορά της έδρας δεν προϋποθέτει ούτε διάλυση της εταιρίας ούτε ίδρυση νέου νομικού προσώπου. Η κοινή ανάπτυξη των πρώην ξεχωριστών αγορών απαιτεί τη δημιουργία νομικών οργανωτικών δομών που να ανταποκρίνονται στη νέα κατάσταση, η οποία επικρατεί στην Ευρώπη. Ωστόσο η διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας παρουσιάζει σημαντικές αδυναμίες. Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία θα διαφέρει από ένα κράτος μέλος σε άλλο. Δεν θα πρόκειται για μία Ευρωπαϊκή Εταιρεία ευρωπαϊκού τύπου, αλλά για μία Ευρωπαϊκή Εταιρεία με π.χ. γαλλικά, ισπανικά ή γερμανικά χαρακτηριστικά. Και επιπλέον, ακόμη και στο εσωτερικό του ιδίου κράτους μέλους, θα δημιουργούνται πολλές διαφορετικές ευρωπαϊκές εταιρίες με χαρακτηριστικά που θα διαφέρουν, ξεκινώντας από τον κοινωνικό προσανατολισμό και φθάνοντας μέχρι το ζήτημα της συμμετοχής των εργαζομένων! Θεωρώ κυριολεκτικά απαραίτητο να εκδοθούν ταυτόχρονα με τη θέση σε ισχύ του κανονισμού συνοδευτικές φορολογικές διατάξεις. Η πραγματική μορφή της Ευρωπαϊκής Εταιρείας θα καθορισθεί φυσικά και από τη φορολογική νομοθεσία. Σε συνάρτηση με αυτό πρέπει να επικροτηθεί μία σειρά τροπολογιών της Ομάδας των Φιλελευθέρων. Σε γενικές γραμμές, είμαι της γνώμης ότι η Ευρωπαϊκή Εταιρεία πρέπει να αρχίσει το παρθενικό της ταξίδι. Τότε θα φανεί πού πρέπει ακόμη να γίνουν επισκευές, ούτως ώστε μία μέρα να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και να αναδειχθεί ναυαρχίδα του στόλου! Menrad Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι συνάδελφοι, ο συνάδελφος Mayer επεσήμανε ότι η Ευρωπαϊκή Εταιρεία επιχειρείται να υλοποιηθεί εδώ και περισσότερα από 30 χρόνια. Ο συνάδελφός μας στο Κοινοβούλιο Jacques Santer επανέφερε επανειλημμένα στη συζήτηση το θέμα της μορφής της εταιρείας στα τέλη της δεκαετίας του 90, όταν ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής. Τόσο εκείνος όσο και πολλοί ομοϊδεάτες του εδώ στο Σώμα ήθελαν να γίνει η εταιρεία στολή για Ευρωπαίους global players που θα αντιμετώπιζαν τον ανταγωνισμό στην παγκόσμια αγορά. Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία απέτυχε μέχρι τώρα κυρίως εξαιτίας των θέσεων του Συμβουλίου Υπουργών σχετικά με τον ρόλο των εργαζομένων. Το 1970 το σχέδιο κανονισμού της Ευρωπαϊκής Εταιρίας προέβλεπε μονόπλευρα μόνο το γερμανικό πρότυπο της συμμετοχής, μολονότι αυτό δεν είναι ασφαλώς εξαγώγιμο προϊόν. Στα τέλη της δεκαετίας του ' 80 κατατέθηκαν στο Κοινοβούλιο δύο έγγραφα που είχαν στενή σχέση μεταξύ τους - ο συνάδελφος Mayer το ανέλυσε ήδη: πρόκειται για έναν κανονισμό για ζητήματα κοινωνικού δικαίου, δηλαδή το καταστατικό, και για την οδηγία που αφορά τον ρόλο των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία. Εκεί παρουσιάζονταν τρία μοντέλα, από τα οποία έπρεπε να επιλεγεί το ένα. Ωστόσο και πάλι δεν επιτεύχθηκε συμφωνία. Η λύση διαφάνηκε μόλις το 1997. Το Κοινοβούλιο υπέβαλε μία πρόταση. Μία ομάδα εμπειρογνωμόνων υπό την προεδρία του Etienne Davignon έθεσε τα επιστημονικά θεμέλια της πρότασης αυτής και τα μέλη των σωματείων και των συνδέσμων των επιχειρηματιών υπέγραψαν την έκθεση Davignon. Από όποια σκοπιά και να το εξετάσουμε, γεγονός είναι ότι η συμφωνία επιτεύχθηκε επειδή χρησιμοποιήθηκε η επιτυχημένη συνταγή της ευρωπαϊκής οδηγίας για τις επιτροπές επιχειρήσεων, στην οποία θα αναφερθούμε στο επόμενο σημείο της ημερήσιας διάταξης. Ως βασικές διαδικασίες προτάθηκαν τότε και για την σύσταση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας οι εξής: ευελιξία, λύσεις βάσει διαπραγματεύσεων, ελάχιστες προδιαγραφές. Με αυτές συνδυάστηκε επίσης η υφιστάμενη στην Ευρωπαϊκή Ένωση παράδοση ως προς τη συμμετοχή. Σε μερικές χώρες δηλαδή η συμμετοχή υπαγορεύεται από τη νομοθεσία, ενώ σε άλλες από τις συλλογικές συμβάσεις. Τώρα ισχύει ο εξής συνδυασμός: στην Ευρωπαϊκή Εταιρεία διεξάγονται συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των ιδρυτικών συμβουλίων και μιας ειδικής διαπραγματευτικής ομάδας των εργαζομένων και σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων μετά από διάστημα έξι μηνών έως ενός χρόνου ισχύουν τα ελάχιστα νομικά δικαιώματα συμμετοχής των εργαζομένων. Στην έκθεση Davignon τούτα αποκαλούνται προστατευτικές ρυθμίσεις, ενώ στην οδηγία για τη θέσπιση Ευρωπαϊκής Επιτροπής Επιχείρησης αναφέρονται ως επικουρικές διατάξεις. Θεωρώ καλύτερη την τελευταία διατύπωση, επειδή εδώ παραπέμπεται με υποδειγματικό τρόπο στην επικουρικότητα. Αυτή η άποψη εγκρίθηκε και στη Νίκαια. Συμφωνούμε με τις ρυθμίσεις της Νίκαιας για τη συμμετοχή. Η έκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων περιέχει δύο σημαντικές τροπολογίες επί του σχεδίου του Συμβουλίου. Πρώτον: ζητούμε έναν διαφορετικό ορισμό της έννοιας της συμμετοχής από εκείνον του Συμβουλίου. Το όργανο εκπροσώπησης των εργαζομένων που αναφέρθηκε δεν είναι τίποτα άλλο από μία ειδική ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης της Ευρωπαϊκής Εταιρείας, με περισσότερα όμως δικαιώματα, που δεν πρέπει να τα λησμονούμε κατά την αναθεώρηση της οδηγίας για την ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης. Ωστόσο, είναι και παραμένουν δικαιώματα ενημέρωσης και διαβούλευσης. Θα ήταν λάθος να τους δώσουμε τον χαρακτηρισμό "συμμετοχή" . Δεύτερον: βάσει της αρχικής πρότασης της Επιτροπής έχει καταστεί σαφές ότι η διαδικασία επιλογής των εκπροσώπων των εργαζομένων στο εποπτικό ή διοικητικό όργανο πρέπει να ρυθμίζεται σύμφωνα με τις πρακτικές ή τις νομοθετικές διατάξεις που ισχύουν σε κάθε κράτος μέλος. Σύμφωνα με αυτά, στη Γερμανία θα έπρεπε να γίνεται άμεση ή έμμεση εκλογή των εκπροσώπων των εργαζομένων κατ' αναλογίαν με την εκλογή των μελών του εποπτικού οργάνου σύμφωνα με τον αντίστοιχο γερμανικό νόμο για τα όργανα εταιρειών κεφαλαίου. Είμαι πεπεισμένος ότι είναι απαραίτητο να μη γίνουν εδώ διακρίσεις κατά την επιλογή. Τα μέλη των γερμανικών εταιρειών κεφαλαίου εκλέγονται, ενώ οι εκπρόσωποι των εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Εταιρείας δεν εκλέγονται. Ο παρών κανονισμός και η παρούσα οδηγία απομακρύνουν την Ευρωπαϊκή Εταιρεία από την παγωμένη ευρωπαϊκή νομοθεσία. Συμφωνώ όμως με τον συνάδελφο Mayer ότι παρουσιάζουν και οι δύο σημαντικές ελλείψεις. Ωστόσο πρέπει να κάνουμε επιτέλους το πρώτο βήμα. Μετά την πάροδο έξι ετών θα επανεξετασθούν και τα δύο νομικά μέσα και αν είναι ανάγκη θα βελτιωθούν. Αν βάλουμε το πόδι μας στο κατώφλι, ο άνεμος θα ανοίξει την πόρτα. Νομίζω ότι με αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο ακολουθούμε τον σωστό δρόμο και ως προς την κοινωνική διάσταση της εσωτερικής αγοράς. Το ευρωπαϊκό μοντέλο δεν ταυτίζεται άλλωστε με την οικονομία της αγοράς ούτε, επομένως, και με την Ευρωπαϊκή Εταιρία, παρά είναι μια εταιρεία στην οποία συμμετέχουν και οι εργαζόμενοι. Manders - (NL) Κύριε Πρόεδρε, κυρία Επίτροπε, είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς με τις προτάσεις που μας υποβλήθηκαν. Οι κκ. Mayer και Menrad δήλωσαν σχετικά ότι δεν είναι απολύτως ικανοποιητικές. Εντούτοις, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς με αυτό το εξαιρετικά σημαντικό θέμα. Παλαιότερα ήταν οι αμερικανικές πολυεθνικές, οι οποίες θεωρούσαν έλλειψη την ανυπαρξία καταστατικού της ευρωπαϊκής εταιρίας, επειδή επιθυμούσαν να εργαστούν στην Ευρώπη και όχι σε κάθε κράτος μέλος. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο καθηγητής κ. Sanders πριν 30 χρόνια εισήγαγε την έννοια της Societas Europaea, κατά τη διάρκεια της εναρκτήριας ομιλίας του στο Πανεπιστήμιου Erasmus του Ρότερνταμ. Είμαστε ικανοποιημένοι που τώρα, μετά από 30 χρόνια, υποβλήθηκε η πρόταση. Θεωρούμε λυπηρό το γεγονός ότι δεν υφίσταται ακόμη η δυνατότητα να συγκλίνουν πραγματικά περισσότερο και να συμφωνούν περισσότερο μεταξύ τους τα φορολογικά συστήματα στην Ευρώπη. Δεν εννοώ με αυτό ότι οι φόροι πρέπει να εναρμονιστούν. Πιστεύω ότι ο ανταγωνισμός όσον αφορά τους δασμούς - μία ζώνη εύρους - πρέπει να εξακολουθήσει να υπάρχει, αλλά νομίζω, εντούτοις, ότι για μία ευρωπαϊκή εταιρία είναι σημαντικό τα φορολογικά συστήματα στα διάφορα κράτη μέλη να συμφωνούν, εν πάση περιπτώσει, μεταξύ τους. Και τώρα υπάρχει ευρωπαϊκή εταιρία, αλλά σε κάθε κράτος μέλος αυτή πρέπει να λειτουργεί με τη δική του κοινωνική νομοθεσία και με το δικό του φορολογικό σύστημα. Τελικά θα είναι η αγορά αυτή που θα απαιτήσει μία πραγματική ευρωπαϊκή εταιρεία με το δικό της καταστατικό, κάτι το οποίο αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να δυσχεραίνεται από την ανεξάρτητη συμπεριφορά των διαφόρων κρατών μελών. Πιστεύουμε ότι αυτό είναι θετικό. Ελπίζουμε, εντούτοις, ότι σύντομα θα υπάρξει εκτίμηση της κατάστασης και νομίζουμε ότι, ορισμένα χρόνια μετά από αυτές τις εκτιμήσεις, η αγορά τελικά θα καθορίσει το ευρωπαϊκό καταστατικό. Αυτό θα είναι θετικό για την Ευρώπη με ένα ευρώ και μία εσωτερική αγορά. Miller . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Menrad και τον κ. Mayer για τις εκθέσεις τους. Θα ήθελα επίσης να υποστηρίξω αυτό που είπε ο κ. Mayer για τη νομική βάση. Έχει δίκιο. Υπήρξαν άτομα που άλλαζαν διαρκώς στάση στο όλο θέμα της νομικής βάσης. Ξεκινήσαμε με το άρθρο 95 ως νομική βάση και τώρα έχουμε περάσει στο άρθρο 308, διότι εξυπηρετούσε ορισμένους. Αυτό είναι λάθος και το Κοινοβούλιο έχει δίκιο όταν λέγει ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα πρέπει να επιλύσουμε το θέμα δικαστικώς. Όσον αφορά τη γνωμοδότηση της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς επί της έκθεσης του κ. Menrad σχετικά με την ενημέρωση και τη διαβούλευση των εργαζομένων, αναφέρω τα δύο παραδείγματα της Corus και της BMW Rover. Οι εργαζόμενοι πληροφορήθηκαν για πρώτη φορά την κατάσταση που αντιμετώπιζαν από το ραδιόφωνο, καθώς πήγαιναν στη δουλειά τους με το αυτοκίνητο. Στη σημερινή εποχή αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να ενημερώνονται από την αρχή για την κατάσταση που αφορά τις θέσεις εργασίας τους, διότι αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της εν λόγω επιχείρησης. Θα έπρεπε να το ξέρω. Θυμάμαι ότι πολλά χρόνια πριν, όταν έφθασα στο χώρο εργασίας μου οι πόρτες του εργοστασίου ήταν κλειδωμένες και όλοι μας στεκόμασταν από έξω. Έστειλαν έξω κάποιον να μας ανακοινώσει ότι απολυθήκαμε όλοι. Το θυμάμαι πολύ καθαρά, διότι οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου εξακολούθησαν να μένουν σε μεγάλα σπίτια, να οδηγούν μεγάλα αυτοκίνητα και να πηγαίνουν διακοπές. Εγώ ήμουν εργάτης στο εργοστάσιο και εννέα μήνες αργότερα δεν είχα λάβει καμία αποζημίωση: το μόνο που έλαβα ήταν οι αναδρομικές μου αποδοχές. Οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν ποτέ ξανά τέτοιες καταστάσεις. Γι' αυτό το λόγο, συγχαίρω τον κ. Menrad που έκανε αυτό το μικρό βήμα σχετικά με την ενημέρωση και την ουσιαστική διαβούλευση με τους εργαζομένους, διότι είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν είναι τέλειο. Το θέμα θα επανέλθει και θα το βελτιώσουμε. Ωστόσο, είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση και το υποστηρίζω. Lehne Κύριε Πρόεδρε, αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, έχει ήδη αναλυθεί για ποιόν λόγο η Ευρωπαϊκή Εταιρεία έχει τόσο μεγάλη σημασία. Δεν θέλω να προσθέσω κάτι σε αυτό. Ωστόσο η μεγάλη σημασία της Ευρωπαϊκής Εταιρείας μας κάνει να λυπόμαστε ακόμη πιο πολύ για τις συνθήκες ίδρυσής της και τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Σύνοδος Κορυφής της Νίκαιας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως μεγάλη επιτυχία και ότι τα αποτελέσματά της ήταν μάλλον πενιχρά σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις για τη συνθήκη. Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θεώρησαν ότι με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία μας προσφέρουν κάτι που αποτελεί μία μικρή τουλάχιστον επιτυχία της συνόδου και θα φέρει την Ευρώπη άλλο ένα βήμα εμπρός. Καταρχάς, βέβαια, αυτό πρέπει να επικροτηθεί. Ωστόσο, παραμένει οπωσδήποτε λυπηρό το γεγονός ότι οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων αγνόησαν το δίκαιο, τον νόμο και την Συνθήκη, τροποποιώντας τη νομική βάση με το σύνθημα "εμείς τώρα συμφωνήσαμε εδώ και το Κοινοβούλιο δεν πρέπει να μας φέρει αντιρρήσεις" : συγκεκριμένα, αντικατέστησαν το άρθρο 95, το οποίο ήταν σαφώς η νομική βάση του ενός μέρους του σχεδίου, με το άρθρα 308, αλλά αντικατέστησαν επίσης το άρθρο 137, το οποίο σύμφωνα με το κείμενο της Συνθήκης ήταν σαφές ότι θα έπρεπε να αποτελέσει τη νομική βάση για το άλλο μέρος, το με το άρθρο 308. Αποτέλεσμα είναι ότι δεν υπάρχει συναπόφαση, παρά ομοφωνία στο Συμβούλιο και απόφαση της κυβέρνησης και μόνο. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι το Κοινοβούλιο μπορεί να το δεχθεί αυτό. Για τον λόγο αυτόν αποφασίσαμε με μεγάλη πλειοψηφία στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων την τροποποίηση της νομικής βάσης και επαναφέραμε τη σωστή, δηλαδή τα άρθρα 95 και 137. Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι τούτο είχε δικαιολογηθεί επαρκώς στις αιτιολογικές σκέψεις της αρχικής πρότασης και είχε υποστηριχθεί από τις νομικές υπηρεσίες. Κατά τις διαβουλεύσεις προχωρήσαμε όπως σε μία διαδικασία συναπόφασης. Θέλω να απευθύνω στο Συμβούλιο την εξής προειδοποίηση: Εάν το Συμβούλιο τροποποιήσει και πάλι κατά τη δεύτερη ανάγνωση τη νομική βάση του σημαντικού αυτού ζητήματος, διατρέχει σοβαρό κίνδυνο να προσφύγει το Κοινοβούλιο στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για το συγκεκριμένο ζήτημα, πιστεύω δε ότι θα κερδίσουμε την προσφυγή. Από όσα γνωρίζουμε, η πρακτική σημασία του εγχειρήματος είναι ούτως ή άλλως μάλλον περιορισμένη. Παραπέμπω στην επιστολή του Προέδρου της UNICE. Και σε αυτό έχουμε αναφερθεί ήδη στο πλαίσιο της επιτροπής. Ζητήσαμε φορολογικές ρυθμίσεις στο πλαίσιο μίας αναθεώρησης και ελπίζουμε ότι η αναθεώρηση αυτή θα γίνει σύντομα! Rothley Κύριε Πρόεδρε, η Ομάδα μου και εγώ συμφωνούμε για τον κανονισμό, ιδιαίτερα μάλιστα εγώ που ήμουν πριν πολλά χρόνια εισηγητής, δεν είμαστε όμως καθόλου ενθουσιασμένοι, διότι αυτό που μας παρουσιάζεται εδώ ως Ευρωπαϊκή Εταιρεία δεν είναι ολοκληρωμένο. Δεν πρόκειται να υπάρξει μία, αλλά 15 Ευρωπαϊκές Εταιρείες. Τι μπέρδεμα! Δεν θέλω καν να αναφερθώ στις λεπτομέρειες. Το Συμβούλιο επιβεβαίωσε αυτό που ήταν πασίγνωστο: ότι δηλαδή το ίδιο το Συμβούλιο αποτελεί το πραγματικό πρόβλημα της ευρωπαϊκής νομοθεσίας και όχι η Επιτροπή ή το Κοινοβούλιο: το Συμβούλιο είναι το πρόβλημα! Θέλει από δω και πέρα να αποφασίζει πλέον μόνο ομόφωνα κι αν υπάρχει η σχετική νομική βάση - στην συγκεκριμένη περίπτωση το άρθρο 308 - τόσο το καλύτερο: τότε δεν χρειάζεται το Κοινοβούλιο. Εμείς όμως - όπως είπε ο συνάδελφος Lehne - θα εξετάσουμε με μεγάλη προσοχή αν αυτή η νομική βάση είναι σωστή και αν χρειαστεί, θα προσφύγουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Στα χέρια του Συμβουλίου, το κοινοτικό δίκαιο γίνεται ένα νέο είδος διεθνούς δικαίου, με τη διαφορά και το πρακτικό πλεονέκτημα, όμως, ότι δεν είναι ανάγκη να επικυρωθεί ούτε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ούτε από τα εθνικά κοινοβούλια. Αυτή είναι η στρατηγική του Συμβουλίου. Γιατί λοιπόν να θεωρηθεί ελκυστική αυτή η Ευρωπαϊκή Εταιρεία; Γιατί να εγκριθεί; Δεν είναι πιθανό να κινδυνεύει η Ευρωπαϊκή Εταιρεία να έχει την ίδια μοίρα με την παλιά κοινοτική πατέντα που ακολούθησε τη Συμφωνία του Λουξεμβούργου; Τότε το Συμβούλιο είχε και πάλι συγκατατεθεί μετά από χρόνους και καιρούς με πολύν κόπο σε έναν συμβιβασμό και η βιομηχανία στο σύνολό της, όλοι οι εμπλεκόμενοι, δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον γι' αυτό. Είναι ενδεχόμενο να συμβεί το ίδιο με τη συγκεκριμένη μορφή της Ευρωπαϊκής Εταιρείας. Ποιά είναι λοιπόν τα πλεονεκτήματα; Γιατί να συστήσει κανείς μια ευρωπαϊκή εταιρεία; Πού είναι για παράδειγμα τα φορολογικά πλεονεκτήματα; Εγώ δεν τα βλέπω πουθενά. Θα επισημάνω ακόμα κάτι: είναι ασφαλώς πιθανό να ξεθάψουν μετά από αυτό το φιάσκο την 10η οδηγία για τη διασυνοριακή συγχώνευση, τρόπον τινά ως συμπλήρωμα, αφού τάχα δεν θα γίνεται τίποτα με την Ευρωπαϊκή Εταιρεία. Προσοχή, όμως, αγαπητοί φίλοι της Επιτροπής και του Συμβουλίου: η 10η οδηγία για την διασυνοριακή συγχώνευση εταιρειών με κατάργηση της συναπόφασης δεν κατέληξε τότε πουθενά, ούτε και πρόκειται να καταλήξει τώρα! Αφού, ας πούμε, διεκπεραιώσαμε το θέμα της Ευρωπαϊκής Εταιρείας, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι τώρα έχουν σειρά άλλες μορφές εταιρειών: οι ευρωπαϊκές κοινοπραξίες, οι ευρωπαϊκοί συνεταιρισμοί ή ακόμη ο ευρωπαϊκός όμιλος. Ελπίζω ότι η Επιτροπή θα υποβάλει σύντομα τις σχετικές προτάσεις. Gasςliba i Bφhm Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, χαίρομαι που παρεμβαίνω σε αυτήν τη συζήτηση σχετικά με μία σημαντική πρόταση για τη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Η δυνατότητα να διαθέτουμε μια πραγματική ευρωπαϊκή ανώνυμη εταιρία εντάσσεται στη λογική που μας οδήγησε σε μια ευρωπαϊκή εσωτερική αγορά, σε μια νομισματική ένωση και στην τελευταία φάση της πλήρους χρήσης του ευρώ, στην οποία ήδη πλησιάζουμε. Ωστόσο, όπως μας υπενθύμισε εδώ ένας από τους εισηγητές, για να φτάσουμε σε αυτήν τη λογική καθυστερήσαμε τριάντα χρόνια - λίγο περισσότερο από τριάντα χρόνια - από την πρώτη πρόταση, το 1970, έως σήμερα. Η παρατήρησή μου εξ ονόματος της Ομάδας των Φιλελευθέρων είναι διπλή: αφενός, θα υποστηρίξουμε, λογικά, την πρόταση· πιστεύουμε πως αποτελεί ένα ακόμη επίτευγμα στη διαδικασία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Αφετέρου, ωστόσο, πρέπει επίσης να πούμε ότι δεν μας ικανοποιεί· όπως αναφέρεται στις τροπολογίες που κατατέθηκαν και για τις δύο εκθέσεις, η διάρθρωση που προτείνεται για τη δημιουργία μιας ανώνυμης ευρωπαϊκής εταιρίας είναι ακόμη πολύ περίπλοκη. Υπάρχουν διάφορες επιλογές και διάφορες μορφές ευρωπαϊκής εταιρίας που μπορούν να υπάρξουν ακόμη και εντός ενός και του αυτού κράτους μέλους. Φθάσαμε να σκεφτούμε πως αν ληφθούν υπόψη οι διάφορες μορφές και επιλογές και γίνει ένας υπολογισμός των συνδυασμών, μπορούν να υπάρξουν έως και διακόσιοι διαφορετικοί συνδυασμοί. Και αυτό - πιστεύουμε - δεν είναι το πλέον κατάλληλο για την παγίωση μιας ευρωπαϊκής εταιρίας που ενεργεί σύμφωνα με αυτήν την πραγματικότητα που έχουμε ήδη επιτύχει χάρη στην εσωτερική αγορά και τη νομισματική ένωση. Για αυτόν τον λόγο, παρουσιάσαμε επίσης, εξ ονόματος της Ομάδας των Φιλελευθέρων, μια σειρά τροπολογιών που αποσκοπούν στην παγίωση αυτής της σημαντικής για την ίδια την Οικονομική και Νομισματική Ένωση μορφής και θα θέλαμε πάρα πολύ να τις δεχτεί το Συμβούλιο. Bouwman - (NL) Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, θα ήθελα να αναφέρω ορισμένα πράγματα, εξ ονόματος της Ομάδας των Πρασίνων, για το θέμα αυτό. Λίγο πριν από τις διακοπές, αντιμετωπίσαμε τη δυσχερή κατάσταση με την οδηγία για τις εξαγορές, της οποίας, συγκεκριμένα, το κοινωνικό μέρος για μία μεγάλη μερίδα αυτού του Κοινοβουλίου φαινόταν απαράδεκτο. Μπορούμε να είμαστε ιδιαίτερα σαφείς σχετικά με αυτό. Στην περίπτωση αυτή, η οδηγία είναι σίγουρα καλή, αν και εγώ συντάσσομαι με τις απόψεις του κ. Rothley και άλλων ότι μέχρι στιγμής είναι ιδιαίτερα αδύναμη. Αυτό οφείλεται, στην πραγματικότητα, σε μία σειρά άλλων υποθέσεων. Πράγματι, θα προτιμούσαμε να αποτελούσαν η οδηγία για τις εξαγορές και η οδηγία για την ευρωπαϊκή εταιρεία ένα είδος package deal, ενώ, παράλληλα, να είχαν ρυθμιστεί καλύτερα θέματα που σχετίζονται με τη διαβούλευση, την ενημέρωση και τη γνωμοδότηση. Αυτή τη στιγμή, αντιμετωπίζουμε τη δύσκολη κατάσταση, κατά την οποία η μία ακολουθεί την άλλη και εμείς δεν μπορούμε να κρίνουμε ορθά τη συνοχή τους. Τέλος, φυσικά, υποστηρίζουμε, στο πλαίσιο αυτού που αποκαλούμε "ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο" , να γίνει κάτι σε σχέση με τους κανόνες ενημέρωσης και διαβούλευσης, το οποίο να προστεθεί στις εκθέσεις των κκ. Menrad και Mayer, τις οποίες θεωρώ εξαιρετικές. Επιθυμούμε αυτό να μην συμβεί κατά το αγγλοσαξονικό πρότυπο, όπως υποστήριξα σχετικά με την οδηγία για τις εξαγορές. Αν, αυτή τη στιγμή, συγκρίνουμε το συμβούλιο των ευρωπαϊκών εταιρειών, όπως αυτή τη στιγμή υφίσταται, με τη νομοθεσία που εξετάζεται για θέματα ενημέρωσης και διαβούλευσης, τότε υπερτερεί η σημερινή κατάσταση. Πρέπει, ακόμη, όπως θα φανεί από την υπόθεση, να πράξουμε πολλά για τη βελτίωση του συμβουλίου των ευρωπαϊκών εταιρειών. Αυτό πρέπει να τροποποιηθεί, έτσι ώστε να μην γνωρίζω πως ακριβώς θα καταλήξει. Τέλος, είμαστε, επομένως, σύμφωνοι με αυτήν την προσέγγιση. Όσον αφορά την ενημέρωση και τη διαβούλευση υποστηρίζουμε, φυσικά, με έμφαση να περιγραφούν ως "Εργασιακές σχέσεις του Ρήνου" . Αποδεχόμαστε αυτή, επομένως, ως ελάχιστη οδηγία, για να το πω έτσι. Η μεταφορά στο εθνικό δίκαιο για μία σειρά χωρών - και εννοώ την Αυστρία, τη Γερμανία και τις Κάτω Χώρες - θα είναι επομένως μεγάλης σημασίας, γιατί στις χώρες αυτές γενικά οι ρυθμίσεις είναι καλύτερες και οι προσαρμογές θα μπορούσαν να είναι δύσκολες. Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω ότι υποστηρίζω την τροπολογία 7 του κ. Menrad σχετικά με τον ορισμό της διαβούλευσης. Πρόκειται για μία πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η Επίτροπος, ώστε να προχωρήσει σε αυτό και να εξετάσει με ορθό τρόπο και τις νομικές αρχές. Gallagher Κύριε Πρόεδρε, ύστερα από 30 έτη διαπραγματεύσεων, οι Υπουργοί Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων κατάφεραν τον περασμένο Δεκέμβριο να καταλήξουν σε συμφωνία σχετικά με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας. Εδώ και πολύ καιρό η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής εταιρείας θεωρούνταν απαραίτητη για την πληρότητα του ευρωπαϊκού εταιρικού δικαίου που προωθεί τις επιχειρήσεις. Σε ένα επιχειρηματικό περιβάλλον που επηρεάζεται όλο και περισσότερο από το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, η έλευση της Ευρωπαϊκής Εταιρείας είναι επίκαιρη. Το κεφάλαιο μετακινείται εύκολα από χώρα σε χώρα καθώς οι πολυεθνικές επιχειρήσεις αναζητούν τους πλέον ελκυστικούς επιχειρησιακούς χώρους. Η Ένωση μπορεί να επιτύχει πολλά με τη δημιουργία μιας ενιαίας αγοράς αγαθών, υπηρεσιών και κεφαλαίων. Εδώ και πολύ καιρό υπήρχε η ανάγκη σύστασης μιας ευρωπαϊκής εταιρείας που θα συμπλήρωνε αυτήν την εικόνα. Οι βουλευτές του Κοινοβουλίου προέρχονται από 15 διαφορετικά κυρίαρχα κράτη και αντιλαμβάνονται ότι το εταιρικό δίκαιο διαφέρει ευρέως από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Χαιρετίζω το γεγονός ότι ο εν λόγω κανονισμός προβλέπει πέντε διαφορετικές μορφές σύστασης ευρωπαϊκών εταιρειών. Το εταιρικό δίκαιο των κρατών μελών προβλέπει δύο διαφορετικά συστήματα διοίκησης. Ο κανονισμός προτείνει την ύπαρξη σε κάθε χώρα και των δύο συστημάτων. Οι επιχειρήσεις μπορούν συνεπώς να επιλέξουν το σύστημα που ανταποκρίνεται καλύτερα στις ανάγκες τους. Εν όψει της ύφεσης της οικονομίας των ΗΠΑ, και συνεπώς της παγκόσμιας οικονομίας, είναι απαραίτητο εμείς, ως νομοθέτες, να κάνουμε ό,τι μπορούμε προκειμένου να διευκολύνουμε τις επιχειρήσεις και τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης. Η δημιουργία και διοίκηση των ευρωπαϊκών εταιρειών πρέπει να συναντά όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια και γραφειοκρατικούς φραγμούς. Οι εταιρείες πρέπει να διαθέτουν την ευελιξία που χρειάζονται προκειμένου να παρακολουθούν με ευκολία τις εξελίξεις και να προσαρμόζονται γρήγορα σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Ο εισηγητής αναφέρεται στην φορολογία. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η φορολογική πολιτική είναι ένα θέμα που αφορά το κάθε κράτος μέλος και το εθνικό του κοινοβούλιο. Οποιαδήποτε πρόταση περί καταβολής φόρου επί του εισοδήματος των επιχειρήσεων από τις ευρωπαϊκές εταιρείες και είσπραξής του από τα ταμεία της ΕΕ είναι εντελώς απαράδεκτη. Η ιρλανδική κυβέρνηση έχει μια πολιτική χαμηλής φορολογίας των επιχειρήσεων, για την ενθάρρυνση των επενδύσεων. Ο συντελεστής μας του 12,5% έχει αποδείξει την αξία του, καθώς ουσιαστικά αυξάνει τα φορολογικά έσοδα ενώ συγχρόνως προωθεί την βιώσιμη ανάπτυξη. Η Ιρλανδία δεν θα μπορούσε να δεχθεί οποιαδήποτε πρόταση εναρμόνισης των φορολογικών συντελεστών για τις επιχειρήσεις, ιδίως σε αυτήν την περίοδο της οικονομικής ύφεσης. Συγχαίρω τον κ. Menrad και την Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων για το έργο τους στον τομέα των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εμείς στην Ευρώπη θεωρούμε εδώ και καιρό ότι μια προσέγγιση εταιρικής σχέσης αποδίδει καλύτερα. Οι εταιρείες βασίζονται στους υπαλλήλους τους. Δεν πρέπει να υπάρξει καμιά κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων που έχουν κατακτηθεί με την πάροδο του χρόνου. Είναι αδιανόητη η ύπαρξη Ευρωπαϊκής Εταιρείας χωρίς κάποιας μορφής συμμετοχή. Υπάρχουν διάφορα μοντέλα συμμετοχής των εργαζομένων. Είναι θετικό το γεγονός ότι ο κανονισμός αποφεύγει να καθιερώσει ένα ενιαίο μοντέλο για όλους. Εν κατακλείδι, ο βαθμός της συμμετοχής των εργαζομένων θα αποφασισθεί μέσω ελεύθερων διαπραγματεύσεων μεταξύ των ενδιαφερόμενων επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Harbour Κυρία Πρόεδρε, λαμβάνω απόψε το λόγο εξ ονόματος του συναδέλφου μου λόρδου Inglewood, ο οποίος παρακολουθεί το θέμα ως σκιώδης εισηγητής εκ μέρους της ομάδας των βρετανών συντηρητικών και ο οποίος δυστυχώς καθυστέρησε λόγω της ανεπάρκειας των αεροπορικών μεταφορών από εδώ στις Βρυξέλλες. Μου ζήτησε να σας τονίσω ιδιαίτερα αυτό το σημείο. Χαιρετίζω ιδιαίτερα αυτήν την πρόταση ως ρεαλιστική. Δεν θέλω να αναφερθώ στο πώς θα μπορούσε να ήταν. Θα ήθελα να απευθύνω ορισμένες παρατηρήσεις προς τον Επίτροπο σχετικά με την εφαρμογή της εν λόγω πρότασης, διότι το γεγονός ότι τελικά θα παρουσιάσουμε κάτι στην αγορά είναι μια ευπρόσδεκτη εξέλιξη - και έτσι θα πρέπει να το θεωρούμε - εφόσον οι εταιρείες θα έχουν την επιλογή είτε να υιοθετήσουν αυτή τη μορφή καταστατικού είτε όχι. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό και πρακτικό να έχουμε μια αρχική πρόταση που θα υποβληθεί στην κρίση των κυβερνήσεων των 15 κρατών μελών. Θα ήθελα να πω στον Επίτροπο ότι πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή στη διασφάλιση της συνεπούς εφαρμογής των κανόνων αυτού του νέου εταιρικού καταστατικού σε όλα τα κράτη μέλη. Επί του παρόντος, στα ισχύοντα καταστατικά των κρατών μελών η εφαρμογή του εταιρικού δικαίου δεν είναι συνεκτική σε θέματα όπως η δημοσίευση πληροφοριών, η έγκαιρη δημοσίευση ισολογισμών, το σωστό κλείσιμο ισολογισμών - σήμερα όλα αυτά εφαρμόζονται με διαφορετικό τρόπο. Αυτό το νέο καταστατικό πρέπει να εφαρμοστεί με συνεκτικότητα και οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι τα δικαστήρια που θα αναλάβουν τη σχετική ευθύνη στα κράτη μέλη θα διαθέτουν την απαραίτητη κατάρτιση και ικανότητα. Συμφωνώ επίσης με αυτό που είπαν οι συνάδελφοι για τα θέματα που αφορούν τη φορολογία και το εταιρικό δίκαιο. Στο σοφό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η εξαιρετική έκθεσή του, ο κ. Mayer υποστηρίζει ότι η Ευρωπαϊκή Εταιρεία πρέπει να αρχίσει το παρθενικό της ταξίδι. Τότε θα αποδειχθεί πού πρέπει ακόμη να γίνουν επισκευές - αυτό είναι σίγουρο. Αλλά δεν θα πρέπει να την επιβαρύνουμε με άλλες προσδοκίες για ευθυγράμμιση του εταιρικού δικαίου, ιδίως δε με προσδοκίες για φορολογική εναρμόνιση. Συμφωνώ με τους συναδέλφους που υποστήριξαν πόσο επικίνδυνο είναι αυτό ως έννοια. Δεν πρέπει να επιβαρύνουμε το εν λόγω καταστατικό με πράγματα τα οποία δεν σχεδιάστηκε να μεταφέρει, αλλιώς θα βυθιστεί, και πολύ γρήγορα μάλιστα. Medina Ortega Κύριε Πρόεδρε, σχετικά με την τελευταία παρέμβαση του κ. Harbour, πρέπει να του πω ότι δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος βύθισης του πλοίου, διότι δεν είναι πολύ φορτωμένο. Εγώ δεν έχω δει ποτέ κανονισμό ή πρόταση κανονισμού τόσο ελαφριά όσο αυτή. Είναι δε τόσο ελαφριά που πρακτικά δεν θα έχουμε κοινωνική εναρμόνιση. Όπως είπε ο κ. Rothley, αυτό που θα έχουμε είναι δεκαπέντε διαφορετικές εθνικές νομοθεσίες σχετικά με την Ευρωπαϊκή Εταιρία, δεκαπέντε διαφορετικές Ευρωπαϊκές Εταιρίες και, όπως είπε ο κ. Gasςliba i Bφhm, θα έχουμε διακόσιους και κάτι πιθανούς συνδυασμούς διαφορετικών μορφών εταιρίας. Πρόκειται πραγματικά για την πιο soft νομοθεσία που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεύτερον, το Συμβούλιο σκοπεύει να μας αφαιρέσει τη νομοθετική ιδιότητα: ο κ. Gallagher έκανε λόγο για νομοθετική δράση. Αν ακολουθήσουμε τον δρόμο του Συμβουλίου, το Κοινοβούλιο θα πάψει να έχει οποιαδήποτε νομοθετική εξουσία. Πιστεύω πως το Κοινοβούλιο θα συνεχίσει πιθανώς τον σωστό δρόμο αν θέσει αυτήν την απόφαση ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, γιατί δεν μπορούν να υπάρχουν μονομερείς τροποποιήσεις των Συνθηκών από ένα κοινοτικό θεσμικό όργανο. Τρίτον, όπως επεσήμανε πριν ο κ. Rothley, το είδος της εταιρίας που θα δημιουργήσουμε δεν θα παρέχει κανένα ιδιαίτερο πλεονέκτημα και, προπαντός, δεν θα παρέχει κανένα φορολογικό πλεονέκτημα· αν δεν κινηθούμε στον χώρο της φορολογίας, θα είναι πολύ δύσκολο να ενθαρρύνουμε τη δημιουργία ευρωπαϊκών εταιριών και, κατά συνέπεια, είναι κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό, όπως πρότειναν οι περισσότεροι από τους προηγούμενους ομιλητές, να ενεργήσουμε στον χώρο της φορολογίας. Ο κ. Harbour μίλησε για την πιθανότητα βύθισης του πλοίου. Εγώ θα έλεγε μάλλον πως ο κίνδυνος που αντιμετωπίζει το πλοίο είναι να αναποδογυρίσει λόγω έλλειψης βάρους. Ο κ. Harbour έχει πιθανώς κάποια ναυτική πείρα και γνωρίζει πως όταν ένα πλοίο δεν έχει βάρος είναι εύκολο να αναποδογυρίσει, να γείρει προς το πλάι ή να βυθιστεί για άλλους λόγους. Συνεπώς, πιστεύω πως το σημαντικό αυτήν τη στιγμή είναι: πρώτον, να επιμείνουμε στα προνόμια του Κοινοβουλίου από νομικής πλευράς και, δεύτερον, να επιμείνουμε ότι προκειμένου να υπάρξει ευρωπαϊκό εταιρικό δίκαιο, είναι σκόπιμο να ενσωματώσει και τις φορολογικές πτυχές. Χωρίς φορολογία θα είναι πολύ δύσκολο να αναπτύξουμε ευρωπαϊκό οικονομικό δίκαιο, ευρωπαϊκό εταιρικό δίκαιο και ευρωπαϊκό εμπορικό δίκαιο. Flautre Κύριε Πρόεδρε, η πρόταση οδηγίας για το ρόλο των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Εταιρία μας δίνει την ευκαιρία, και είναι η πρώτη φορά, να ορίσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με ακρίβεια, αυτό που εννοούμε λέγοντας δικαίωμα ενημέρωσης διαβούλευσης και συμμετοχής των εργαζομένων σε όλες τις επιχειρήσεις. Αποτελεί προϋπόθεση για την εγγραφή στο εμπορικό μητρώο μιας εταιρίας, η οποία θα επιλέξει αυτό το νέο καταστατικό μετά τη σύναψη μιας συμφωνίας κατόπιν διαπραγματεύσεων για το ρόλο των εργαζομένων. Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ομάδα των Πρασίνων μη θέλοντας να κάνει τη δύσκολη, στηρίζει την έκθεση του κ. Menrad και τις προτάσεις του, που στοχεύουν στην ταχεία υιοθέτηση και την αποτελεσματική εφαρμογή αυτής της οδηγίας. Βέβαια, το κάνουμε με την πεποίθηση ότι αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση δεν επαρκεί για να θεωρήσουμε ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία ανταποκρίνεται πραγματικά στις σημερινές ανάγκες. Θα πρέπει, μετά την την ψηφοφορία, να πέσουμε πάλι στη δουλειά. Γνωρίζετε, πράγματι, ότι αυτή η οδηγία θα ισχύσει αύριο μόνο για τους εργαζόμενους των επιχειρήσεων που θα επιλέξουν αυτό το νέο καταστατικό, δηλαδή για μια μικρή μειονότητα. Για το λόγο αυτό πρέπει να κρατηθούμε μακριά από κάθε είδους θριαμβολογία και κάθε διαφημιστικό τέχνασμα. Ουσιαστική πρόοδο θα έχουμε σημειώσει μόνον όταν θα έχουμε, ταυτοχρόνως, υιοθετήσει αυτή την οδηγία, αναθεωρήσει την οδηγία για την οποία θα συζητήσουμε σε λίγο σχετικά με τις ευρωπαϊκές επιτροπές επιχειρήσεων και εγκρίνει την οδηγία για την ενημέρωση και τη διαβούλευση των εργαζομένων κάτω από προϋποθέσεις κάπως διαφορετικές από την πρόταση που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο. Για να ολοκληρωθεί το νομοθετικό αυτό έργο μέσα σε συνθήκες που να εγγυώνται τον ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία των πολιτών, προϋπόθεση είναι η χρήση της διαδικασίας της συναπόφασης. Θα ήθελα να υπογραμμίσω για το εν λόγω θέμα ότι η Ομάδα των Πρασίνων αρνείται την πίεση που καταλήγει πρακτικά στον περιορισμό του δικαιώματός της να νομοθετεί με τη δικαιολογία της αποτελεσματικότητας και της ταχύτητας, και ακόμα περισσότερο γιατί όλος ο κόσμο γνωρίζει ότι ο φάκελος αυτός είναι παλαιός. Pιrez Αlvarez Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα καταρχάς να συγχαρώ τους δύο εισηγητές για το έργο τους, το οποίο, αν και για τους σχολαστικούς σαφώς δεν αγγίζει το ζενίθ ή την κορυφή που θα αναμενόταν, ωστόσο κάνει σημαντικές προόδους προς την ανάπτυξη μιας πραγματικής μελλοντικής ευρωπαϊκής ανώνυμης εταιρίας, η οποία, κατά συνέπεια, θα χαρακτηρίζεται από το περιεχόμενο που πρέπει να αντιστοιχεί σ' αυτήν την έννοια. Ο Max Weber ορίζει την επιχείρηση ως μια οργάνωση που, μέσω του ελέγχου, έχει ως αντικείμενο την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών για μία αγορά. Προφανώς, μια επιχείρηση μπορεί να ανήκει τόσο σε φυσικό όσο και σε νομικό πρόσωπο και είναι γενικευμένη πρακτική, που απορρέει τόσο από τη βούληση του μεμονωμένου επιχειρηματία να περιορίσει την ευθύνη του - προπαντός την περιουσιακή - έναντι τρίτων, όσο και απο την επιθυμία οι επιχειρήσεις ενός οικονομικού φορέα να αποκτήσουν τη μορφή εταιρίας. Φυσικά, επιχείρηση σημαίνει πλουραλισμό, οργάνωση αγαθών, αλλά προπαντός υπηρεσιών. Συνεπώς, είναι λογικό - και αναφέρομαι κυρίως στις κοινωνικές πτυχές - να μελετάται, να αναλύεται και να ρυθμίζεται ιδιαίτερα η συμμετοχή των εργαζομένων στο καταστατικό της ευρωπαϊκής ανώνυμης εταιρίας, και σε ένα δυϊκό σύστημα, με γενική συνέλευση και όργανο διεύθυνσης ή εποπτείας, ή σε ένα μονιστικό σύστημα απλώς με όργανο διεύθυνσης, να λαμβάνονται υπόψη, να ακούγονται και να γίνονται δεκτά τα αισθήματα και οι γνώσεις των εργαζομένων μέσω των εκπροσώπων τους και οι εργαζόμενοι να γνωρίζουν την πορεία της επιχείρησης, τους κινδύνους, τα συμβάντα και τους στόχους που επιδιώκει. Λόγω χρόνου, αλλά και επειδή δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο, δεν θα αναφερθώ στις μορφές και στα επίπεδα συμμετοχής στο όργανο διαπραγματεύσεων ούτε στον ρόλο της ευρωπαϊκής ανώνυμης εταιρίας στη διάρθρωση και τη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού βίου. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να αναφερθώ στον ρόλο των εκπροσώπων των εργαζομένων κατά το κλείσιμο όλων ή μέρους των εγκαταστάσεων σε μία ή σε πολλές χώρες, στις σχέσεις του προσωπικού, στη δημιουργία θυγατρικών εταιριών, εν γένει σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις της κανονικής ζωής της επιχείρησης. Είναι επίσης σημαντική η μεταβατική περίοδος των τριών ετών, το υψηλό επίπεδο ομοιομορφίας των διατάξεων εφαρμογής του Κανονισμού και ενσωμάτωσης της οδηγίας, που θα εγκρίνουν τον λόγο ύπαρξης, θα διευκολύνουν την Ευρωπαϊκή Ανώνυμη Εταιρία και θα βοηθήσουν να δημιουργηθεί περισσότερη Ευρώπη, ωφελώντας τις επιχειρήσεις, την απασχόληση και τους καταναλωτές. Weiler Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, συζητώντας για το θέμα αυτό αναγκαστικά πρέπει να επανέλθουμε και στα γεγονότα της Γένοβας. Η προσβολή των δικαιωμάτων των πολιτών θα μας απασχολήσει άλλωστε και αργότερα. Απόψε θέλω να αναφερθώ στη διαμαρτυρία δέκα χιλιάδων ατόμων, στην πλειοψηφία νέων, κατά της παγκοσμιοποίησης και κυριαρχίας της οικονομίας. Πρέπει να πάρουμε πιο σοβαρά από παλιότερα την ανησυχία τους για την αυξανόμενη διαίρεση του κόσμου σε φτωχούς και πλούσιους και την εκμετάλλευση των φυσικών μας αποθεμάτων. Ακριβώς επειδή πολλά προβλήματα δεν μπορούν πλέον να επιλυθούν σε εθνικό επίπεδο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την ιδιαίτερη αποστολή να ελέγχει τις αχαλίνωτες οικονομικές και δημοσιονομικές μηχανορραφίες. Μέχρι σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε προχωρήσει πολύ διστακτικά στην εκτέλεση αυτής της αποστολής. Έχουμε αρκετές δυνατότητες και μία από αυτές είναι να κατοχυρωθεί νομικά η συμμετοχή των εργαζομένων, η πληροφόρηση και οι διαβουλεύσεις πριν από τη λήψη αποφάσεων. Η Ευρωπαϊκή Εταιρεία ουσιαστικά είναι μια ιδέα που προκύπτει αναγκαστικά στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Εσωτερικής Αγοράς και κατά βάσιν είναι επίσης εύλογη, παρόλ' αυτά, όμως, μπορεί να γίνει αποδεκτή από εμάς τους Σοσιαλδημοκράτες μόνο εάν συμπεριληφθούν οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστικοί τους φορείς. Οι αποφάσεις των επιχειρήσεων μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν εξεταστεί πραγματικά επαρκώς μόνο εάν έχουν συμπεριληφθεί και οι απόψεις των εργαζομένων. Η διοίκηση δεν μπορεί να λάβει μόνη της βιώσιμες αποφάσεις. Οι πολυάριθμες χρεωκοπίες μετά από συγχώνευση, καθώς και τα γεγονότα αναφορικά με τη Renault στο Vilvoorde, της Danone, τη Marks & Spencer και άλλες εταιρείες, που συνέβησαν στο παρελθόν, αποτελούν βασικά επαρκείς αποδείξεις γι' αυτό. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά εκ των υστέρων την γαλλική κυβέρνηση για το γεγονός ότι βρήκε έναν συμβιβασμό και έπεισε τελικά και τους Ισπανούς ότι αυτό το νομικό σχέδιο πρέπει να δρομολογηθεί. Ωστόσο θέλω να εκφράσω την κριτική μου για την διαδικασία που όρισε το Συμβούλιο. Ως προς αυτό, συμμερίζομαι τις επικρίσεις της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων. Θα ήθελα όμως νας σας πω, κύριε Lehne, ότι η αιτιολόγησή σας δεν μου φάνηκε απόλυτα βάσιμη, γιατί ως γνωστόν το Συμβούλιο ήξερε ότι μπορεί να υπολογίζει στην υποστήριξη του Κοινοβουλίου. Επίσης, η επιτροπή κατά τις εργασίες της, ακολούθησε τη διαδικασία με γρήγορο κι εποικοδομητικό τρόπο. Εμείς δεν θα είχαμε αποτελέσει αιτία αποτυχίας. Συνεπώς η αλλαγή νομικής βάσης ήταν απόλυτα αδικαιολόγητη. Συμφωνώ με την κριτική που διατυπώθηκε και θεωρώ ότι το Συμβούλιο θα έπρεπε να εξετάζει διεξοδικά και να αιτιολογεί παρόμοιες αποφάσεις. Μέχρι σήμερα όμως δεν ακούσαμε καμία αιτιολόγηση της αλλαγής της νομικής βάσης. Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Menrad γιατί έφερε τη συγκεκριμένη έκθεση σε ψηφοφορία με γρήγορη και εποικοδομητική συνεργασία με εμάς στην Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων. Τον ευχαριστώ επίσης που έκανε δεκτές ορισμένες συγκεκριμενοποιήσεις που πρότεινε η Ομάδα μου. Πιστεύω όμως, κύριε Menrad, πως συμφωνούμε ότι δεν πρέπει να εγκρίνουμε την τροπολογία αριθ. 12. Εγώ τουλάχιστον αυτό συνέστησα στην Ομάδα μου. Τελειώνοντας, απευθύνω έκκληση να δώσουμε αύριο με μεγάλη πλειοψηφία θετική ψήφο, προκειμένου να ξεκινήσει το πλοίο αυτό το ταξίδι του - όπως το διατύπωσε ένας συνάδελφος - μολονότι παραδεχόμαστε, βέβαια, ότι υπάρχουν ορισμένοι ενδοιασμοί και ορισμένα αντιφατικά σημεία. Θεωρώ όμως επίσης σκόπιμο να δρομολογηθεί έγκαιρα, πριν από την έναρξη της εποχής του ευρώ, ένας νόμος που θα λαμβάνει υπόψη τους εργαζόμενους και θα συμπεριλαμβάνει τα συμφέροντά τους. Αλλωστε, η προβλεπόμενη επανεξέταση δεν είναι ανάγκη να γίνει μετά από έξι χρόνια. Θα μπορούσαμε να την κάνουμε και ενωρίτερα. Fatuzzo Κύριε Πρόεδρε, αυτή η οδηγία σχετικά με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Ανώνυμης Εταιρίας είναι καλή ή κακή οδηγία; Ξέροντας ότι θα έπρεπε να μιλήσω, εχθές τη νύχτα ονειρεύτηκα πως ήμουν ο βουλευτής Fatuzzo. Ήμουν όμως ένας βουλευτής Fatuzzo με πιο άσπρα μαλλιά, πιο ηλικιωμένος, και ήμουν επίσης και πλούσιος, πολύ πλούσιος, πάμπλουτος, τόσο πλούσιος που κολυμπούσα στο χρυσάφι, όπως ο Θείος Σκρουτζ. Και μαζί με εμένα κολυμπούσε και ο κ. Winfried Menrad, ο εισηγητής, αλλά και εσείς κύριε Πρόεδρε. Ναι, ονειρεύτηκα ότι και οι τρεις μας κολυμπούσαμε μέσα σε κέρματα ευρώ. Γιατί; Διότι είχα γίνει πλούσιος από τη στιγμή που - μετά την έγκριση της Ευρωπαϊκής Ανώνυμης Εταιρίας - είχα γίνει βιομήχανος, είχα χτίσει εργοστάσια σε ολόκληρη την Ευρώπη και είχα συστήσει την Ευρωπαϊκή Εταιρία με έδρες και στα δεκαπέντε κράτη της Ευρώπης. Αυτή η οδηγία είναι τόσο καλοφτιαγμένη και ξεκινάει μία πορεία που θα οδηγήσει τόσο πολλούς στον πλούτο, ώστε εγώ - που ήμουν ο πρώτος που είχα συστήσει μία Ευρωπαϊκή Εταιρία σε όλες τις χώρες - είχα γίνει πλούσιος, πάμπλουτος μάλιστα. Λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, κλείνοντας αυτή μου τη δήλωση υποστήριξης προς αυτή την οδηγία, δεν μπορώ παρά να προσκαλέσω τον κ. Menrad, ο οποίος αφοσιώθηκε πολλά χρόνια στη σύνταξη αυτής της έκθεσης και αυτής της οδηγίας, αλλά και εσάς, κύριε Πρόεδρε, να κάνουμε μία βουτιά στην πισίνα μου, που είναι γεμάτη ευρώ, στον πύργο που αγόρασα, για να κάνετε διακοπές μαζί μου. Φυσικά στον ύπνο μας, κύριε Πρόεδρε! Cercas Κύριε Πρόεδρε, το νομικό δόγμα και η πολιτική συζητούν πολύ σχετικά με το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο και θα πρέπει να πούμε πως, τουλάχιστον όσον αφορά τα συλλογικά δικαιώματα που ρυθμίζουν τις βιομηχανικές και εργασιακές σχέσεις, το ευρωπαϊκό εταιρικό δίκαιο, όπως βλέπουμε απόψε, βρίσκεται στη φάση μιας δύσκολης γέννας έπειτα από μια εγκυμοσύνη που διήρκεσε τριάντα χρόνια. Θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω ότι παρά τη θέρμη της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Κοινωνικού Πρωτοκόλλου, από το 1974 υπάρχει μόνο ένα νομοθετικό μέσο που έχει εγκριθεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, εμείς που έχουμε τις κεραίες μας τεντωμένες προς τη γνώμη εκατομμυρίων και εκατομμυρίων εργαζομένων, μπορούμε σήμερα να νιώσουμε ικανοποίηση που γίνεται αυτή η δεύτερη προσέγγιση, στη συνέχεια θα δούμε επίσης τη μεταρρύθμιση του καταστατικού. Ωστόσο, κύριε Πρόεδρε, θα πρέπει τουλάχιστον να πούμε πως κινούμαστε υπερβολικά αργά και με τόσο πολλές προφυλάξεις και επιφυλάξεις (όσον αφορά ορισμένες χώρες που εκπροσωπούνται στο Συμβούλιο, μεταξύ άλλων και τη δική μου) που ειλικρινά στο τέλος θα έχουμε προσπαθήσει τόσο για το τίποτα. Ωδίναμε όρος και γεννήσαμε μυν. Όμως, εγώ θα το υποστηρίξω, όπως είναι λογικό. Έπειτα από τόση ξηρασία πέφτει αυτή η μικρή σταγόνα δροσερού νερού που, αν και είναι ακόμη πολύ ανεπαρκής, θα μειώσει το τεράστιο αυτό άγχος που έχουν επίσης οι πολίτες μας. Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη - θέλω να το υπενθυμίσω στους κυρίους του Συμβουλίου - όπως είπε η κ. Weiler, αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ότι οι άνθρωποι νιώθουν άγχος βλέποντας ότι οι κοινωνικές πρόοδοι που είχαν επιτευχθεί σε κάθε χώρα, η διαδικασία της διεθνοποίησης, η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, η διαδικασία της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης - και αύριο η διεύρυνσή της - δεν μπορούν επ' ουδενί να προκαλέσουν οπισθοδρόμηση όσον αφορά τις κοινωνικές προόδους. Ωστόσο, βλέπουμε ότι πολλές κυβερνήσεις, μέρος της πολιτικής γνώμης και επίσης μέρος των επιχειρήσεων θέλουν τώρα να εξαλείψουν μεγάλος μέρος του κεκτημένου σε εθνικό επίπεδο. Θα ήθελα να συγχαρώ τον κ. Menrad γιατί υπερασπίστηκε, με θέσεις της μεγαλύτερης ιστορίας της χριστιανικής δημοκρατίας, μαζί με τη δική μας ιστορία, τη σοσιαλδημοκρατική, κοινωνικές κατακτήσεις που υπάρχουν στη χώρα του και που απευθύνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή θα πρέπει να είναι η προοπτική μας: να προχωρούμε και να κινούμαστε προς την κατεύθυνση των πιο αναπτυγμένων χωρών και όχι των πιο καθυστερημένων· να δεχόμαστε τα επιχειρήματα εκείνων που σκέφτονται τους πολίτες, τους εργαζόμενους, και όχι εκείνων που σκέφτονται πώς να καταργήσουν ιστορικές κατακτήσεις αυτών των πολιτών και αυτών των εργαζομένων. Συνεπώς, κύριε Πρόεδρε, παρά τις πολλές αμφιβολίες, αμφιβολίες σχετικές με τη νομική βάση - πιστεύω πως θα πρέπει να καταβάλουμε προσπάθεια να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα του Κοινοβουλίου - δεν πρέπει να καθυστερήσουμε ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω μια κοινωνική νομοθεσία που, μαζί με την οδηγία ενημέρωσης και διαβούλευσης, θα πρέπει να προχωρήσει γρήγορα. Και θα έρθει η στιγμή που με την πείρα θα βελτιώσουμε τις σημερινές ελλείψεις. Bushill-Matthews Κύριε Πρόεδρε, στην αρχή της παρέμβασής μου θα ήθελα να αναφερθώ σύντομα στα σχόλια του κ. Medina Ortega από την άλλη πλευρά του Σώματος, ο οποίος παραπονέθηκε για όσα δεν πραγματοποιεί αυτή η νομοθεσία, αναφερόμενος ειδικά στην κοινωνική και στη φορολογική εναρμόνιση - παραλείψεις που εγώ προσωπικά χαιρετίζω. Ωστόσο, παρά τις διαφορετικές θέσεις μας στο Σώμα, δεν θα πρέπει ουσιαστικά να παραπονούμαστε για όσα δεν κάνει η εν λόγω νομοθεσία. Θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς γι' αυτά που κάνει, για το ότι δηλαδή το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας θα τεθεί σε ισχύ ύστερα από μια μακρά περίοδο 30 ετών. Όπως έχει ειπωθεί, αυτό είναι προαιρετικό. Στο παρόν στάδιο, δεν γνωρίζουμε πόσες επιχειρήσεις θα ενδιαφερθούν για τη σύσταση τέτοιων εταιρειών, ούτε τι ατέλειες ενδέχεται να ανακαλύψουν στη νομοθεσία εφόσον το πράξουν. Δεν γνωρίζουμε ποιες εταιρείες θα μπορούσαν να ενδιαφερθούν αλλά διστάζουν να προχωρήσουν στη σύσταση τέτοιων εταιρειών, και πάλι λόγω ατελειών στη νομοθεσία. Ενδέχεται να χρειαστούν και άλλες αλλαγές. Συζήτησα με έναν από τους εισηγητές, τον κ. Menrad, την ιδέα να συμπεριλάβει στην έκθεσή του μια τροπολογία σύμφωνα με την οποία η εν λόγω νομοθεσία θα πρέπει να επανεξεταστεί εντός εύλογου χρονικού διαστήματος, για να διαπιστωθεί ποιες βελτιώσεις είναι ενδεχομένως απαραίτητες, υπό το φως της εμπειρίας. Με χαρά δέχθηκε να υποστηρίξει αυτή την ιδέα, αλλά πολύ σοφά πρότεινε ότι οποιαδήποτε σχετική τροπολογία πρέπει να συμπεριληφθεί στο κύριο σώμα της έκθεσης περί του καταστατικού, δηλαδή στην έκθεση Hans-Peter Mayer. Βάσει των ανωτέρω, δεν υπέβαλα καμιά τέτοια τροπολογία εδώ, αλλά θα τονίσω την τροπολογία αριθ. 16 της έκθεσης Hans-Peter Mayer, η οποία καλύπτει συγκεκριμένα όλα τα θέματα, επομένως περιλαμβάνει και τα θέματα διαβούλευσης. Πολύ συχνά οι νόμοι της ΕΕ είναι πολύ άκαμπτοι. Πρέπει να γίνουν πιο ευέλικτοι. Αυτό θα πρέπει να αποτελέσει τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Hermange Κύριε Πρόεδρε, επιτρέψτε μου κατ' αρχάς να συγχαρώ και να ευχαριστήσω τον εισηγητή μας για την επιμέλεια και την αποτελεσματικότητα τις οποίες επέδειξε κατά την ενασχόλησή του με τον εν λόγω φάκελο που αφορά τη συμμετοχή των εργαζομένων, η οποία υπήρξε για πολλά χρόνια η πέτρα του σκανδάλου στις διαπραγματεύσεις για τον κανονισμό της Ευρωπαϊκής Εταιρίας. Αν και η πρώτη πρόταση κανονισμού χρονολογείται από το 1970, χρειάστηκε, πράγματι, να περιμένουμε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Νίκαιας, για να επιτευχθεί, εν τέλει, μία συμφωνία πάνω σε ένα σχέδιο οδηγίας σχετικά με το ρόλο των εργαζομένων, ως συμπλήρωμα του σχεδίου κανονισμού που αφορά τον κανονισμό της Ευρωπαϊκής Εταιρίας. Πρόκειται λοιπόν για μία ασταθή ισορροπία που επετεύχθη από το Συμβούλιο της 20ης Δεκεμβρίου. Είναι σημαντικό να μεριμνήσουμε για τη διατήρηση αυτής της ισορροπίας. Για το λόγο αυτό η τροπολογία 4, που υποχρεώνει τα κράτη μέλη να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να προβλέπονται διαβουλεύσεις σε περίπτωση αναδιάρθρωσης, μοιάζει να είναι δύσκολα αποδεκτή. Πράγματι, αυτό ισοδυναμεί με το να αμφισβητούμε την δύσκολα επιτευχθείσα συμφωνία. Το ίδιο ισχύει για την τροπολογία 7 που στοχεύει στην κατάργηση της περιοριστικής απαρίθμησης των δικαιωμάτων του οργάνου που εκπροσωπεί τους εργαζόμενους σε θέματα συμμετοχής, και η οποία οδηγεί στην πράξη στην καθιέρωση ενός συστήματος συμμετοχής που δεν λαμβάνει υπόψη τις εθνικές ιδιαιτερότητες και θέτει υπό ερώτηση το μηχανισμό εξασφάλισης των δικαιωμάτων στη συμμετοχή που προβλέπονται από το παράρτημα της οδηγίας. Το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρίας αναμένεται εδώ και πάνω από 30 χρόνια από τους οικονομικούς και κοινωνικούς φορείς. Ας προσέξουμε, λοιπόν, αγαπητοί συνάδελφοι, να ανταποκριθούμε στην ανάγκη για απλότητα, αλλά και για ευελιξία που εκφράζουν οι επιχειρήσεις και να μην περιπλέξουμε, κατ' επέκταση, αυτό το καταστατικό, προσθέτοντας νέους περιορισμούς που θα αποθαρρύνουν τις ενδιαφερόμενες επιχειρήσεις και κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να χρησιμοποιήσουν αυτό το νέο εργαλείο για την εξυπηρέτησή τους. Karas Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, κυρίες και κύριοι, αρχικά θέλω να συγχαρώ θερμά τους δύο εισηγητές Menrad και Mayer, αλλά και να επεκτείνω τα συγχαρητήριά μου στους κυρίους Gasςliba, Rothley και Lehne, οι οποίοι συμπλήρωσαν το θέμα παρουσιάζοντας επιμέρους πτυχές του. Αισθάνομαι ευχαρίστηση για το γεγονός ότι οι εκθέσεις Mayer και Menrad συζητούνται από κοινού, επειδή αυτό εκφράζει επίσης ότι προσπαθούμε να βιώσουμε την κοινωνική οικονομία της αγοράς και όχι να χρησιμοποιήσουμε την κοινωνική πολιτική εναντίον της οικονομικής πολιτικής. Αντίθετα, τις βλέπουμε ως παράγοντες με κοινά στοιχεία που το ένα συμπληρώνει το άλλο. Ποιες είναι οι συνθήκες που αποτελούν το πλαίσιο, στο οποίο στηρίζεται η Ευρωπαϊκή Εταιρεία; Η παγκοσμιοποίηση μας καθιστά σαφή την ανυπαρξία συνόρων. Ελπίζουμε ότι επίκειται η υλοποίηση της εσωτερικής αγοράς. Η διεύρυνση ενώνει την ήπειρό μας, ενώ η οικονομική και νομισματική ένωση αποκτά χαρτονομίσματα και κέρματα ευρώ, το οποίο είναι η ορατή έκφραση της προοδευτικής συνένωσης της Ευρώπης, της ανάπτυξης της ευρωπαϊκής ταυτότητας, της σταθερής πρόθεσης της Ευρώπης να κάνει αισθητή την ισχυρή παρουσία της στην παγκόσμια αγορά ως Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως προς τους στόχους είμαστε σύμφωνοι. Συχνά όμως η υλοποίησή τους γίνεται με μισή καρδιά. Αναφέρουμε ενδεικτικά τη νομική βάση, την έλλειψη ευρωπαϊκής φορολογικής ρύθμισης και την απαραίτητη συζήτηση για τον εκσυγχρονισμό των ευρωπαϊκών διατάξεων για τις συγχωνεύσεις επιχειρήσεων. Πολλά από αυτά που πρέπει να γίνουν δεν διεκπεραιώνονται στα κράτη μέλη με την απαιτούμενη ταχύτητα και αποφασιστικότητα. Οι αρμοδιότητες - βλέπε ομοφωνία - είναι αντίστοιχες με την πραγματικότητα από την άποψη της πολιτικής δύναμης, όχι όμως και με τις ανάγκες μιας ευρωπαϊκής πολιτικής. Για τον λόγο αυτόν, καλώ τελειώνοντας το Συμβούλιο Ecofin να ασχοληθεί περισσότερο με τα κοινοτικά φορολογικά ζητήματα και τις απαραίτητες φορολογικές ρυθμίσεις και λιγότερο με προτάσεις που οδηγούν στην υπονόμευση του Συμφώνου Σταθερότητας και την αποδυνάμωση του ευρώ. Bolkestein . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα καταρχάς να ευχαριστήσω τους εισηγητές και τους λοιπούς ομιλητές που έλαβαν το λόγο στην αποψινή συζήτηση υποστηρίζοντας τις προτάσεις της Επιτροπής σχετικά με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας. Όπως όλοι μας γνωρίζουμε, αυτό ήταν ένα από τα πλέον δύσκολα και επίμονα θέματα που έχουμε αντιμετωπίσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με περισσότερα από 30 έτη επίπονων και περίπλοκων συζητήσεων. Σε όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Κοινοβούλιο πάντοτε εξέφραζε τη σαφή υποστήριξή του προς την ιδέα της ύπαρξης στο κοινοτικό δίκαιο της δυνατότητας συγχώνευσης των επιχειρήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο, πολλές φορές, και πιο πρόσφατα το 1990, το 1996 και το 1998, εκφράσατε σοβαρές ανησυχίες σχετικά με ορισμένες από τις επίμαχες πτυχές των υπό συζήτηση τότε κειμένων, ιδίως δε όσον αφορά τη συμμετοχή των εργαζομένων, που ήταν προφανώς το πιο περίπλοκο από τα σχετικά θέματα. Τα κείμενα επί των οποίων επήλθε τελικά πολιτική συμφωνία στο πλαίσιο του Συμβουλίου, μετά από τη σύνοδο κορυφής της Νίκαιας, αντικατοπτρίζουν τις περισσότερες ανησυχίες του Κοινοβουλίου, αν όχι όλες. Τα εν λόγω κείμενα δεν είναι τέλεια, αλλά εκφράζουν την ευρεία συναίνεση που υπάρχει πλέον στο πλαίσιο του Συμβουλίου Υπουργών και του Κοινοβουλίου όσον αφορά τους κανόνες που θα πρέπει να διέπουν αυτή τη νέα μορφή εταιρείας. Όπως είναι πολύ γνωστό, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί αυτή η συναίνεση και πρέπει να την περιφρουρήσουμε, εάν θέλουμε να εγκριθούν τελικά τα κείμενα. Εντός πέντε ετών, θα αναθεωρήσουμε τόσο τον κανονισμό όσο και την οδηγία ύστερα από μια αρχική περίοδο εξοικείωσης με την εφαρμογή τους. Αυτή θα είναι ασφαλώς μια ευκαιρία να εξετάσουμε τις πιθανές ανεπάρκειες και ελλείψεις τους, ορισμένες από τις οποίες επισημάνθηκαν σωστά σήμερα το απόγευμα. Γι' αυτούς τους λόγους, και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η συναίνεση στο πλαίσιο του Συμβουλίου είναι εύθραυστη, η Επιτροπή πιστεύει ότι η μόνη ρεαλιστική επιλογή σε αυτό το στάδιο είναι να εγκριθούν από το Συμβούλιο το συντομότερο δυνατό και χωρίς αλλαγές τα κείμενα που συμφωνήθηκαν το Δεκέμβριο 2000. Γνωρίζουμε τις επιφυλάξεις του Κοινοβουλίου, τις οποίες ανέφεραν πολλοί ομιλητές σήμερα το απόγευμα, όσον αφορά τη νομική βάση που επέλεξε ομόφωνα το Συμβούλιο. Η Επιτροπή πάντοτε υποστήριζε τη μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση του ρόλου του Κοινοβουλίου και μας λυπεί το γεγονός ότι του αφαιρέθηκαν οι εξουσίες συναπόφασης όσον αφορά αυτό το θέμα. Ωστόσο, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι υπάρχουν ισχυρά νομικά επιχειρήματα υπέρ της νομικής βάσης που έχει υιοθετήσει το Συμβούλιο. Αν και στο παρελθόν η Επιτροπή είχε υποστηρίξει άλλες δυνατότητες, αναγνωρίζουμε ότι η Συνθήκη, με την τρέχουσα διατύπωσή της, δυσχεραίνει τη χρήση μιας νομικής βάσης που προβλέπει τη συναπόφαση με ειδική πλειοψηφία σε αυτό το πλαίσιο, ιδίως δε όσον αφορά την προτεινόμενη οδηγία. Επειδή πολλοί ομιλητές σήμερα το απόγευμα εξέφρασαν αμφιβολίες όσον αφορά τη νομική βάση, θα μπορούσα ίσως να πω λίγα περισσότερα λόγια γι' αυτό το σημαντικό θέμα. Τόσο για τον κανονισμό όσο και για την οδηγία, η Επιτροπή πρότεινε δύο νομικές βάσεις που προβλέπουν την έγκριση των πράξεων με ειδική πλειοψηφία κατά την ψηφοφορία στο Συμβούλιο. Ωστόσο, στο τέλος του προηγούμενου έτους, η Επιτροπή ήρθε αντιμέτωπη με το γεγονός ότι το Συμβούλιο είχε ομόφωνα αλλάξει την προτεινόμενη νομική βάση και των δύο κειμένων επιλέγοντας το άρθρο 308 της Συνθήκης, που απαιτεί ομοφωνία. Η Επιτροπή αντιλαμβάνεται και λυπάται ιδιαίτερα για το γεγονός ότι αυτή η αλλαγή στέρησε από το Κοινοβούλιο τις εξουσίες συναπόφασης σε ένα θέμα για το οποίο εξέφραζε πάντοτε έντονο ενδιαφέρον. Ωστόσο, η Επιτροπή δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι τα κείμενα που ενέκρινε το Συμβούλιο το Δεκέμβριο 2000 λαμβάνουν σε μεγάλο βαθμό υπόψη τις γνωμοδοτήσεις που έχει συντάξει το Κοινοβούλιο όλο αυτό το διάστημα. Επιπλέον, από αυστηρά νομικής πλευράς, η Επιτροπή μπορεί να κατανοήσει τις επιφυλάξεις που εξέφρασε το Συμβούλιο σχετικά με το κατά πόσο το άρθρο 95 είναι η σωστή νομική βάση για τον κανονισμό, εφόσον ο κανονισμός δεν αποσκοπεί στην εναρμόνιση των εθνικών εταιρικών δικαίων. Οι εν λόγω κανόνες αφορούν μόνο τη μελλοντική societas Europaea και δεν επηρεάζουν καθόλου τις λοιπές εθνικές διατάξεις που ισχύουν για τις ανώνυμες εταιρείες. Συνεπώς, αν και η Επιτροπή εκφράζει τη λύπη της για την αλλαγή της νομικής βάσης, η άποψη του Συμβουλίου σχετικά με τη νομική βάση έχει βάρος και δεν μπορεί να απορριφθεί ασυζητητί. Όσον αφορά τη φορολογία, η οποία επίσης αναφέρθηκε από ορισμένους βουλευτές του Κοινοβουλίου, ενδέχεται να γνωρίζετε ότι η Επιτροπή αρχικά πρότεινε τη συμπερίληψη ειδικών φορολογικών κανόνων στο καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας, αλλά το Συμβούλιο επέμενε να διαγραφούν. Έχω την ισχυρή πεποίθηση ότι οι φορολογικοί κανόνες εξακολουθούν να είναι απαραίτητοι και χαίρομαι που η Επιτροπή και το Κοινοβούλιο φαίνεται να συμφωνούν επ' αυτού του θεμελιώδους ζητήματος. Κατά πάσα πιθανότητα τον επόμενο μήνα, η Επιτροπή θα εκπονήσει την αναλυτική της μελέτη σχετικά με την φορολογία των επιχειρήσεων στην εσωτερική αγορά και μια σχετική πολιτική ανακοινώσεων. Μεταξύ άλλων, τα εν λόγω έγγραφα αναλύουν τα φορολογικά εμπόδια που υπάρχουν στις διασυνοριακές οικονομικές δραστηριότητες όλων των εταιρειών στην ΕΕ και τους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισής τους. Οι βουλευτές του Κοινοβουλίου αρκεί να μιλήσουν με επιχειρηματίες σε διάφορα κράτη μέλη για να διαπιστώσουν ότι αυτά τα φορολογικά εμπόδια είναι πολύ πραγματικά και πολύ σοβαρά. Τα έγγραφα τα οποία μόλις ανέφερα, εξετάζουν επίσης την ειδική κατάσταση των εταιρειών που πρόκειται να συσταθούν σύμφωνα με το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας και η Επιτροπή πιστεύει ότι θα παράσχουν ένα εξαιρετικό πλαίσιο για τον καθορισμό της βέλτιστης δυνατής προσέγγισης. Ειδικότερα, πιστεύω ότι θα πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο να δοθεί συνολική λύση στα τρέχοντα προβλήματα που σχετίζονται με τη φορολόγηση των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε περισσότερα από ένα κράτος μέλος. Αμέσως μετά από τη μελέτη στην οποία αναφέρθηκα μόλις τώρα, η Επιτροπή σκοπεύει να ξεκινήσει μια ευρεία συζήτηση με θέμα το μέλλον της φορολόγησης των επιχειρήσεων στην εσωτερική αγορά και την ανάγκη θεμελιώδους μεταρρύθμισης, με σκοπό, μεταξύ των άλλων, την επίτευξη του στόχου της ΕΕ να καταστεί η πλέον ανταγωνιστική και δυναμική παγκόσμια οικονομία που θα βασίζεται στη γνώση, όπως συμφωνήθηκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Λισσαβόνας το Μάρτιο 1999. Στο πλαίσιο αυτό, θα στρέψουμε την προσοχή μας στα φορολογικά ζητήματα που σχετίζονται με το καταστατικό της ευρωπαϊκής εταιρίας και θα τα αντιμετωπίσουμε ως προτεραιότητα. Λαμβάνοντας υπόψη τα ειδικά θέματα που ενέχονται εδώ, καθώς και την πρόθεση που έχουν εκφράσει οι επιχειρήσεις να συστήσουν ευρωπαϊκές εταιρείες, αισιοδοξώ ότι το Κοινοβούλιο θα υποστηρίξει την τελική έγκριση από το Συμβούλιο χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση και το ευχαριστώ εκ των προτέρων. Ενημέρωση και διαβούλευση των εργαζομένων Πρόεδρος Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση της έκθεσης (A5-0282/2001) του κ. Menrad, εξ ονόματος της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, σχετικά με την έκθεση της Επιτροπής που αφορά την κατάσταση εφαρμογής της οδηγίας για τη θέσπιση μιας ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης ή μιας διαδικασίας σε επιχειρήσεις ή ομίλους επιχειρήσεων κοινοτικής κλίμακας με σκοπό να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι και να ζητείται η γνώμη τους (οδηγία 94/45/ΕΚ του Συμβουλίου της 22ας Σεπτεμβρίου 1994) (COM(2000) 188 - C5-0437/2000 - 2000/2214(COS)). Menrad , εισηγητής. (DE) Κύριε Πρόεδρε, τον Σεπτέμβριο του 1994 το Συμβούλιο ενέκρινε την οδηγία για τη δημιουργία μίας ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης. Η μεταφορά της συγκεκριμένης οδηγίας αποτελεί αντικείμενο μίας έκθεσης της Επιτροπής. Η παρούσα έκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων αποτελεί τοποθέτηση επί της συγκεκριμένης έκθεσης της Επιτροπής. Ήδη από τη σκοπιά των αριθμών και μόνο μπορεί κανείς να πει ότι οι ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης σημείωσαν επιτυχία. Όταν το 1994 η οδηγία ψηφίσθηκε από το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, έγιναν περίπου 30 προαιρετικές συμφωνίες, βάσει των οποίων ρυθμίσθηκε η ενημέρωση και διαβούλευση με τους εργαζομένους σε γενικές επιχειρήσεις και ομίλους επιχειρήσεων με πανευρωπαϊκή εμβέλεια. Στο διάστημα που μεσολάβησε, ο αριθμός τους έχει ξεπεράσει τις 650. Η έκθεση της Επιτροπής αποδεικνύει ότι η οδηγία για την ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης υπήρξε η κύρια κινητήρια δύναμη για την εξέλιξη αυτή. Κατά τη δημιουργία ευρωπαϊκών επιτροπών επιχειρήσεων δίδεται προτεραιότητα σε εκείνες τις λύσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο επιχείρησης σύμφωνα με την εκάστοτε κατάστασή της και εκφράζουν την ισορροπία μεταξύ της διεύθυνσης και του ειδικού διαπραγματευτικού οργάνου των εργαζομένων. Και εδώ ισχύει, όπως και στην Ευρωπαϊκή Επιχείρηση, η συνταγή της ευελιξίας, των διαπραγματεύσεων, της τήρησης των ελαχίστων προδιαγραφών σε περίπτωση αποτυχίας των νομίμων διαπραγματεύσεων, που αποκαλούνται στην αντίστοιχη οδηγία επικουρικές. Το σοκ των Βρυξελλών εξαιτίας της Renault στο Vilvoorde έδειξε για πρώτη φορά ότι δεν επιτεύχθηκε σε όλες τις περιπτώσεις ο στόχος των ευρωπαϊκών επιτροπών επιχειρήσεων, δηλαδή οι μετεγκαταστάσεις επιχειρήσεων να μη διεξάγονται σαν επιθέσεις κομάντος, παρά να πραγματοποιούνται μόνο αφού προηγηθεί έγκαιρη ενημέρωση και διαβούλευση με τους εργαζομένους που εμπλέκονται. Όμως έτσι συμβαίνει πάντοτε: όπου υπάρχει φως, υπάρχει και σκοτάδι. Η οδηγία έχει αδύνατα σημεία και η Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων επιμένει να γίνει αναθεώρησή της. Δεν υποστηρίζουμε ότι η αναθεώρηση αυτή έπρεπε να έχει γίνει ήδη το 1999 ή το 2000 - η Επιτροπή ανέφερε κατά τη συζήτηση της κοινωνικής ατζέντας το έτος 2002. Η πρόταση ψηφίσματος που καταθέτουμε σκοπό έχει να αποτελέσει βάση συζήτησης εν όψει της αναθεώρησης της οδηγίας για τις ευρωπαϊκές επιτροπές επιχειρήσεων. Σε αρκετές συζητήσεις, ακροάσεις και συμπόσια άκουσα να διατυπώνεται η κατηγορία ότι σε ορισμένες σοβαρές περιπτώσεις, κυρίως εν όψει κρίσιμων διαβούλευσεων, η ενημέρωση και η ακρόαση δεν έγιναν εγκαίρως. Έτσι, κύρια μελήματα της έκθεσης παραμένουν οι βελτιωτικές προτάσεις που σκοπεύουν να καταστήσουν δυνατή την έγκαιρη ενημέρωση και διαβούλευση, προκειμένου να είναι δυνατό να διατυπωθούν και να ληφθούν υπ' όψιν οι συμβουλές της ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης πριν η διεύθυνση λάβει τις αποφάσεις της. Η έκθεση συνηγορεί υπέρ της ενίσχυσης της διαδικασίας διαβούλευσης με σκοπό τη συμφωνία. Σήμερα θα συμπλήρωνα επ' αυτού: με σκοπό τη συμφωνία για την περαιτέρω διαδικασία. Δεν λέω ότι η συμφωνία είναι υποχρεωτική, ωστόσο διαφωνώ, όπως διαφώνησα και κατά τις συνεδριάσεις της επιτροπής, με την παραχώρηση δικαιώματος βέτο στην ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης, όπως ζητά η τροπολογία αριθ. 5 που υπεβλήθη σήμερα. Στην έκθεσή μου περιλαμβάνεται μία πιο κομψή λύση, την οποία πρότεινε η κ. Ghilardotti, δηλαδή να διεξάγεται όταν είναι αναγκαίο ένας δεύτερος γύρος συνεδριάσεων, πράγμα που προβλέπεται και στην οδηγία για την Ευρωπαϊκή Εταιρεία. Η επέκταση του δικαιώματος ενημέρωσης και ακρόασης της ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης δεν μεταβάλλει ένα σημαντικό συστατικό στοιχείο της οδηγίας, το οποίο διατυπώθηκε στην αιτιολογική σκέψη της παρούσας έκθεσης μετά από σχετικό αίτημα του κ. Bushill-Matthews. Επίσης, άθικτο παραμένει τόσο το δικαίωμα της διεύθυνσης της επιχείρησης για άμεση ανταλλαγή απόψεων με το προσωπικό, όσο και το δικαίωμά της να διευθύνει την επιχείρηση. Η εταιρική σχέση και η επικουρικότητα πρέπει να συνεχίσουν να καθορίζουν το περιεχόμενο της οδηγίας για την ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης και μετά την αναθεώρηση της οδηγίας. Πρόκειται για αρχές της χριστιανικής κοινωνιολογίας, η οποία όπως είναι γνωστό έχει οπαδούς σε διάφορες πολιτικές παρατάξεις. Το νομικό κείμενο του 1994 ορίζει με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι η ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης θα ενεργεί με πνεύμα συνεργασίας. Η εταιρική σχέση δεν είναι μέσον για να αποκοιμίζονται οι υποψίες, αντίθετα, ζητά μία σαφή εκπροσώπηση συμφερόντων, αλλά και την εξισορρόπηση των συμφερόντων στο πλαίσιο κοινών συζητήσεων μέσω της ενημέρωσης και της διαβούλευσης, πράγμα που είναι επίσης συμφέρον από οικονομική άποψη. Η έλλειψη ενημέρωσης έχει ως συνέπεια την αβεβαιότητα, τη δυσπιστία και στο τέλος φέρνει μόνο φόβο, ο οποίος καταλήγει σε μπλοκάρισμα. Η έγκαιρη ενημέρωση σημαίνει διαφάνεια, η οποία δημιουργεί εμπιστοσύνη · (Ο Πρόεδρος αφαιρεί τον λόγο από τον ομιλητή) Titley . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, αναφερόμαστε στην εφαρμογή της οδηγίας περί επιτροπής επιχείρησης μέχρι την περίοδο του 1996, δηλαδή προτού προσχωρήσουν στην εν λόγω συμφωνία το Ηνωμένο Βασίλειο και η Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Η μέχρι τότε εμπειρία ήταν θετική, καθώς η εν λόγω οδηγία έχει αποφέρει σαφή οφέλη. Ωστόσο, τα πρόσφατα γεγονότα έχουν δείξει κάποιες αδυναμίες στην οδηγία περί επιτροπής επιχείρησης, ιδίως σε σχέση με την αναδιάρθρωση, καθώς είδαμε πρόσφατα πολλές περιπτώσεις πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες προέβησαν σε σημαντικές αναδιαρθρώσεις χωρίς να ζητήσουν τη γνώμη των ατόμων που εργάζονταν σε αυτές. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι, προτού ακόμα εγκριθεί η εν λόγω οδηγία, το Δικαστήριο σε πολλές υποθέσεις αποφάνθηκε ότι τα συμβούλια της επιχείρησης ήταν ενδιαφερόμενα μέρη για τους σκοπούς των διαδικασιών ελέγχου της συγχώνευσης. Αυτό προϋποθέτει υποχρέωση ενημέρωσης και διαβούλευσης από πλευράς εργοδότη. Επιθυμία μας είναι η ισχυροποίηση της οδηγίας όσον αφορά τη διαβούλευση σε περίπτωση αναδιάρθρωσης. Στην έκθεσή της, η Επιτροπή αναφέρεται επίσης στην ασάφεια της απαίτησης διεξαγωγής μιας συνεδρίασης ενημέρωσης και διαβούλευσης με τους εργαζόμενους το ταχύτερο δυνατό σε περίπτωση έκτακτων περιστάσεων που επηρεάζουν σημαντικά τους εργαζόμενους. Η απαίτηση αυτή πρέπει να καταστεί σαφέστερη. Το άρθρο 27 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων ορίζει ότι πρέπει να εξασφαλίζεται στους εργαζόμενους "εγκαίρως" ενημέρωση και διαβούλευση. Αυτή η διατύπωση είναι αρκετά πιο αυστηρή σε σχέση με τη φράση "το ταχύτερο δυνατό" . Η Επιτροπή Νομικών Θεμάτων επιθυμεί να ενισχυθεί το εν λόγω σημείο. Επιπλέον, διαπιστώνουμε ότι οι μερικώς απασχολούμενοι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται διαφορετικά στα διάφορα κράτη μέλη. Θα θέλαμε να εξετάσει η Επιτροπή αυτήν την πτυχή, καθώς και το θέμα του ελεύθερου χρόνου που προβλέπεται για δραστηριότητες στα πλαίσια της επιτροπής επιχείρησης, κάτι που ποικίλλει από το ένα κράτος μέλος στο άλλο. Το ίδιο θα πρέπει να ισχύσει και όσον αφορά την κατάρτιση, η οποία επίσης ποικίλλει σημαντικά. Επιθυμία μας είναι η Επιτροπή να υποβάλει προτάσεις που θα διασφαλίζουν την ύπαρξη εναρμονισμένης κατάρτισης στα κράτη μέλη, έτσι ώστε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων να είναι σε θέση να υποστηρίξουν την υπόθεσή τους με τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα. Dιsir , συντάκτης της γνωμοδότησης της Επιτροπής Βιομηχανίας, Εξωτερικού Εμπορίου, Έρευνας και Ενέργειας - (FR) Ως συντάκτης γνωμοδότησης της Επιτροπής Βιομηχανίας, Εξωτερικού Εμπορίου, Έρευνας και Ενέργειας θα ήθελα, καταρχάς, να ευχαριστήσω τον κ. Menrad που έλαβε υπόψη στις βασικές τους γραμμές τις προτάσεις της επιτροπής μας, κυρίως - και δεν θα μακρηγορήσω - σε ό,τι αφορά τον ορισμό της ενημέρωσης και της διαβούλευσης, την ενίσχυση της διαδικασίας, την ενίσχυση του ρόλου των συνδικάτων, τη μείωση των κατώτατων ορίων για τη σύσταση αυτών των επιτροπών και τη μείωση των προθεσμιών για την τοποθέτηση των επιτροπών των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να σταθώ σε τρία σημεία που μου φαίνονται σημαντικά. Το πρώτο μνημονευόταν στην παράγραφο 12· πρόκειται για την αναφορά στην οδηγία του 1998 σχετικά με τις απολύσεις για οικονομικούς λόγους που προβλέπει, για τους εκπροσώπους των εργαζομένων, τη δυνατότητα να καταφεύγουν στην αρμόδια αρχή βασιζόμενοι στην ενημέρωση που έχει γίνει από τη διεύθυνση της επιχείρησης, όταν εκτιμούν ότι δεν έχουν διερευνηθεί οι εναλλακτικές λύσεις, ώστε να αποφευχθούν οι απολύσεις, το κλείσιμο των εγκαταστάσεων ή όταν αμφισβητούν τη νομιμότητα της διαδικασίας. Νομίζω ότι, σε ό,τι αφορά τα σημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις ευρωπαϊκού μεγέθους, και μάλιστα μερικές φορές κατά τις συγχωνεύσεις-εξαγορές που επιτρέπονται από την Επιτροπή και από τη διεύθυνση ανταγωνισμού της Επιτροπής, το ζήτημα που τίθεται - και το οποίο ετέθη, εξάλλου, μετά την υπόθεση Marks & Spencer από τη συνάδελφό σας κ. Διαμαντοπούλου, Επίτροπο αρμόδια για τις κοινωνικές υποθέσεις - είναι για τους εργαζόμενους, τους εκπροσώπους των εργαζομένων και τις επιτροπές των επιχειρήσεων, να μπορούν να προσφεύγουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με το σκεπτικό ότι το κοινωνικό δίκαιο καταστρατηγείται, μερικές φορές, επειδή πρόκειται για καθαρά οικονομικές και χρηματιστηριακές διαδικασίες. Από την άποψη αυτή, συντάσσομαι με την τροπολογία 5 της κ. Ainardi και της κ. Figueiredo την οποία θα ψήφιζα, εγώ προσωπικά. Το δεύτερο σημείο, το οποίο συναντά αυτή την τροπολογία, είναι αυτό των κυρώσεων. Πιστεύω ότι όχι μόνο θα πρέπει να προβλέψουμε αυστηρές και αποθαρρυντικές κυρώσεις, αλλά να πούμε - και αυτό διαφαίνεται σε μία από τις παραγράφους του κ. Menrad, αλλά θα επιθυμούσα να ήταν σαφέστερο, ώστε οι εργαζόμενοι και οι πολίτες να το γνωρίζουν - ότι όταν οι διαδικασίες ενημέρωσης και διαβούλευσης δεν έχουν γίνει σεβαστές, οι αποφάσεις για την κατάργηση θέσεων εργασίας ή για το κλείσιμο εγκαταστάσεων μπορούν να θεωρηθούν άκυρες. Εν κατακλείδι, θα ολοκληρώσω, όπως και ο κ. Menrad, ζητώντας από την Επιτροπή να κατανοήσει τον επείγοντα χαρακτήρα αυτού του αιτήματος του Σώματος, να μην περιμένει μέχρι το 2002 και να υποβάλει μία πρόταση που να ικανοποιεί την επιθυμία της πλειονότητας των ομάδων μας για ενίσχυση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Bushill-Matthews Κύριε Πρόεδρε, ο συνάδελφός μου, κ. Menrad, έχει ασχοληθεί με μεγάλη φροντίδα με το έργο του και αναφέρει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία σχετικά με τα διαπιστούμενα ισχυρά και αδύνατα σημεία της ισχύουσας οδηγίας. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ορισμένες χώρες εφάρμοσαν την εν λόγω οδηγία μόλις το προηγούμενο έτος και ότι τουλάχιστον μία χώρα δεν έχει ακόμα εφαρμόσει καθόλου ορισμένες διατάξεις. Είναι σαφές ότι οι επιχειρήσεις και οι υπάλληλοί τους χρειάζονται ακόμα ορισμένο χρόνο προκειμένου να εξοικειωθούν πλήρως με τη μέθοδο συγκρότησης ευρωπαϊκών επιτροπών επιχείρησης. Οι πρόωρες αλλαγές στους κανονισμούς μόνο σύγχυση μπορούν να προκαλέσουν, αν και είναι σαφώς χρήσιμο για την Επιτροπή και το Συμβούλιο να λάβουν υπόψη τις απόψεις του Κοινοβουλίου στην παρούσα φάση. Όπως γνωρίζει ο εισηγητής, πιστεύω στην ενημέρωση και τη διαβούλευση. Υποστηρίζω την αρχή των επιτροπών επιχείρησης και συμμερίζομαι την επιθυμία του να επιτύχουν. Ωστόσο, όπως επίσης γνωρίζει, δεν με ικανοποιούν καθόλου ορισμένα στοιχεία της έκθεσής του. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πηγαίνει πολύ μακριά όταν αναφέρεται σε κυρώσεις για τη μείωση των κατώτατων ορίων ανάλογα με το μέγεθος των επιχειρήσεων και - κυρίως - όταν προωθεί την ημερήσια διάταξη των συνδικάτων περισσότερο ως αυτοσκοπό παρά με στόχο την υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων. Γι' αυτούς τους λόγους, έχω υποβάλει τέσσερις τροπολογίες για τις οποίες έχω ήδη εξασφαλίσει κάποια υποστήριξη από τις διάφορες πολιτικές ομάδες, ενώ επίσης σκοπεύω να καταψηφίσω τις αιτιολογικές σκέψεις 5 και 7, όπως γνωρίζει. Τούτου λεχθέντος, ευχαριστώ τον εισηγητή που δέχθηκε ορισμένες τροπολογίες στην επιτροπή και επιβεβαιώνω ότι εξακολουθώ να είμαι διατεθειμένος να υπερψηφίσω το σύνολο της έκθεσής του, παρά τις σοβαρές ανησυχίες μου, εάν η Ομάδα του ΕΛΚ-ΕΔ υποστηρίξει δύο από τις τροπολογίες μου, συγκεκριμένα τις τροπολογίες αριθ. 1 και 3, όπως έχουμε ήδη συζητήσει. Κατ' αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαμε να δείξουμε ότι η μικρογραφία μιας ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης που συστήσαμε, με έναν εισηγητή από τη Γερμανία, με έναν συντονιστή των ομάδων από την Ολλανδία και με τον υποφαινόμενο από το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν ένα καλό παράδειγμα για την επίτευξη ενός θετικού αποτελέσματος. Ghilardotti - Κύριε Πρόεδρε, καταρχάς θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Menrad για το εμπεριστατωμένο έργο που επιτέλεσε κατά τη σύνταξη αυτής της έκθεσης, μεταξύ των άλλων και μέσω των ακροάσεων που διοργάνωσε σε συνεργασία με την Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, για μία εμπεριστατωμένη εξέταση της αποδοχής αυτής της οδηγίας. Από το έργο αυτό συνάγεται πως, αναμφίβολα, η μεταφορά στις εθνικές νομοθεσίες είναι, σε γενικές γραμμές, θετική και ότι σε 2000 περίπου ευρωπαϊκές εταιρίες έχει ήδη συσταθεί ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης. Σε πολλές επιχειρήσεις, χάρη στην οδηγία, κατέστη δυνατό να επιτευχθούν αποτελέσματα όσον αφορά την εξάλειψη εμποδίων για την ενημέρωση και τη διαβούλευση. Και όχι μόνο αυτό: η έγκαιρη συμμετοχή των επιτροπών επιχείρησης σε ορισμένες διαδικασίες λήψης αποφάσεων ασφαλώς επέφερε θετικά αποτελέσματα, κατ' αρχάς για τους εργαζόμενους, σε θέματα όπως η υγεία, η ασφάλεια, οι ίσες ευκαιρίες, αλλά και για τις επιχειρήσεις σε ζητήματα όμως η μείωση των συγκρούσεων. Τούτου λεχθέντος, η έκθεση Menrad - την οποίαν εμείς συμμεριζόμαστε και υποστηρίζουμε - φέρνει επίσης στο φως μία σειρά κενά αυτής της ίδιας της οδηγίας, σχετικά με τα οποία θεωρώ απολύτως απαραίτητο να παρέμβει η Επιτροπή ταχέως για να την τροποποιήσει. Θα ήθελα να υπογραμμίσω ιδιαίτερα τρία στοιχεία, που μου φαίνονται, επιπλέον εκείνων που έχουν ήδη αναφέρει άλλοι συνάδελφοι, τα πλέον λεπτά σημεία επί των οποίων είναι αναγκαία ειδική παρέμβαση. Καταρχάς οι προθεσμίες της ενημέρωσης: δεν υπάρχει στην οδηγία σαφής ένδειξη σχετικά με το έγκαιρο της ενημέρωσης και εμείς όλα αυτά τα χρόνια - μιλήσαμε συχνά για αυτό σ' αυτή την Αίθουσα - εγκρίναμε μεν ψηφίσματα, αλλά είχαμε δυστυχώς και πολλά αρνητικά παραδείγματα: εργαζόμενοι που πληροφορούνται από τον Τύπο το μέλλον τους ή που βρίσκονται αντιμέτωποι με μία τελεσίδικη απόφαση των επιχειρήσεων. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σχετικά περιπτώσεις όπως της Ahlston, της Adb, του Marks & Spencer και πολλών άλλων. Λοιπόν, αν είναι έτσι, είναι αναγκαίο, απολύτως αναγκαίο, να γίνει η οδηγία πιο ακριβής, να καθορίζει τις προθεσμίες της ενημέρωσης και της διαβούλευσης πριν από τη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, ώστε να καταστεί λειτουργική η δυνατότητα της διαπραγμάτευσης, διαφορετικά δεν χρησιμεύει σε τίποτα! Δεύτερο στοιχείο: πιστεύω ότι οι συνάδελφοι μπορούν να συμφωνήσουν μαζί μου ότι σε μία έννομη τάξη δεν υπάρχουν κανόνες οι οποίοι, αν δεν τηρηθούν, δεν παράγουν κανένα αποτέλεσμα. Αποτελεί μοναδική περίπτωση το γεγονός ότι στα θέματα εργασίας και κοινωνικών δικαιωμάτων αυτό είναι σχεδόν ο κανόνας! Από το γεγονός αυτό προέκυψαν όλα αυτά τα χρόνια πολλές διαφορές και προσφυγές στην δικαιοσύνη, ακριβώς διότι η μη τήρηση εκ μέρους των επιχειρήσεων των επιταγών της οδηγίας ουδόλως προβλέπει, ούτε καν αυτόματα, την έναρξη συζήτησης σχετικά με την εγκυρότητα των συνεπειών της ειλημμένης απόφασης. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να προβλεφθούν κατάλληλες και αποτρεπτικές κυρώσεις, όπως άλλωστε στις περιπτώσεις σοβαρών παραβιάσεων είναι ανάγκη να προβλέπεται η διακοπή, ώστε να μπορέσουν να συνεχισθούν οι διαπραγματεύσεις. Jensen Κύριε Πρόεδρε, και εγώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Menrad για την έκθεσή του, παρ' ότι δεν συμφωνώ με όλες τις προτάσεις που περιέχει. Η έκθεση της Επιτροπής για τις ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης δείχνει ότι υπάρχει αρκετός δρόμος προτού εφαρμοστεί στην πράξη ο νόμος και όλες οι εμπλεκόμενες επιχειρήσεις συστήσουν συμβούλιο επιχείρησης. Είναι άραγε, λοιπόν, σωστή η στάση να έχουμε την απαίτηση να συμπεριληφθούν ακόμη περισσότερες επιχειρήσεις στην οδηγία και να απαιτούμε μεγαλύτερες κυρώσεις κατά των επιχειρήσεων που δεν εφαρμόζουν την οδηγία; Η Ομάδα των Φιλελευθέρων δεν μπορεί να συνυπογράψει τη μείωση του μεγέθους των επιχειρήσεων που συμπεριλαμβάνονται στην οδηγία σε πεντακόσιους εργαζομένους σε ένα κράτος μέλος και σε εκατό εργαζομένους σε περισσότερα από ένα κράτη μέλη. Έχω επίσης τους ενδοιασμούς μου για κάποιες από τις σκέψεις για κυρώσεις που προτάθηκαν εδώ στο Κοινοβούλιο. Ίσως έρθουν σε σύγκρουση με τα εθνικά συστήματα, τα οποία για την ακρίβεια λειτουργούν καλά και δεν μπορεί να είναι δίκαιο να τιμωρούνται επιχειρήσεις με τρόπο διαφορετικό για τα ίδια παραπτώματα, όπως τελικά θα συμβεί εάν η έλλειψη ενημέρωσης και διαβούλευσης οδηγεί τις επιχειρήσεις σε αποκλεισμό από τις δημόσιες συμβάσεις και τις δημόσιες επιδοτήσεις ή εάν οι αποφάσεις της κεντρικής διεύθυνσης καθίστανται άκυρες. Flautre Κύριε Πρόεδρε, πολυάριθμα παραδείγματα αναδιάρθρωσης και απολύσεων επιδρούν, όλο και περισσότερο κάθε μέρα, αρνητικά στο ενδιαφέρον των εργαζομένων και των πολιτών για την ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική. Είναι σαφές, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ότι η αναθεώρηση της οδηγίας για τις επιτροπές επιχειρήσεων είναι ένα βασικό μέτρο που θα βοηθήσει να ξανακερδηθεί αυτή η εμπιστοσύνη. Ας μας πουν, πράγματι, οι εργαζόμενοι, που είναι τα θύματα αυτών των αναδιαρθρώσεων, τι δυνατότητα τους δίδεται να προσφύγουν σε αυτή την οδηγία; Σε ορισμένες περιπτώσεις, λένε ότι η σημερινή νομοθεσία σχετικά με το δικαίωμα ενημέρωσης και διαβούλευσης, επειδή ακριβώς δεν έχει συγκεκριμενοποιηθεί, περιφρονείται συστηματικά από τις επιχειρήσεις, ότι δεν διαθέτουν τα διοικητικά και ένδικα μέσα που απαιτούνται για την εξασφάλιση της εφαρμογής αυτής της οδηγίας, ότι αυτή εφαρμόζεται "φειδωλά" και μάλιστα καθόλου σε πολλές διεθνικές επιχειρήσεις με προσωπικό λιγότερο από το κατώτατο όριο· ότι είναι αδιανόητο να υπερισχύουν τα κριτήρια σεβασμού του δικαίου του ανταγωνισμού για την παροχή αδειών συγχωνεύσεων και ότι οι κοινωνικές, οι γεωγραφικές και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις των συγχωνεύσεων αυτών δεν λαμβάνονται υπόψη· ότι παραμένουν άοπλοι κατά τις περιόδους των συγχωνεύσεων, στη διάρκεια των οποίων οι παλιές δομές διαβούλευσης έχουν πάψει να λειτουργούν, ενώ οι νέες δομές δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί· ότι έχουν, τέλος, αγανακτήσει, παρατηρώντας ότι οι ίδιες ομάδες που προβαίνουν σε αυτές τις άγριες αναδιαρθρώσεις έχουν συχνά λάβει βοήθεια από τα διαρθρωτικά ταμεία. Η έκθεση του κ. Menrad, που αποτελεί καρπό μιας περιεκτικής εργασίας, σε συνεργασία με τους εμπλεκόμενους παράγοντες της κοινωνίας, τα μέλη της Επιτροπής, που οργάνωσαν για το λόγο αυτό μια μεγάλη δημόσια ακρόαση, προτείνει, κατά τη γνώμη μου, να καλύψει ουσιαστικά αυτά τα κενά με τον ακριβή ορισμό της ενημέρωσης και της διαβούλευσης, με τη μείωση των κατωτάτων ορίων των απαιτούμενων εργαζόμενων για τη σύσταση μιας επιτροπής επιχείρησης, με την απαίτηση για τη διατήρηση ειδικών χώρων διαβούλευσης κατά τις περιόδους συγχώνευσης, με την αίτηση για ακύρωση των αποφάσεων που ελήφθησαν χωρίς να γίνουν σεβαστές οι διαδικασίες, και με τις κυρώσεις, ακόμα και οικονομικές, για τις επιχειρήσεις που έχουν βρεθεί να παρανομούν. Και τέλος, με τη γνώμη των εργαζομένων και την εξασφάλιση του σεβασμού των διαδικασιών που προβλέπει η οδηγία, πριν από τις άδειες συγχώνευσης. Σε αυτό το πλαίσιο, αυτές οι προτάσεις έχουν τη στήριξη της Ομάδας μας. Μένει, βεβαίως, να γίνει - και αυτό απαιτεί συλλογική προσπάθεια - η αποτελεσματική και άμεση αναθεώρηση της οδηγίας. Ainardi Κύριε Πρόεδρε, τη στιγμή που χιλιάδες ευρωπαίοι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με ένα κύμα αναδιαρθρώσεων, απολύσεων και κοινωνικών προγραμμάτων, η έκθεση Menrad για τις επιτροπές ευρωπαϊκών επιχειρήσεων πρέπει να συμβάλει, αν όχι στο να αλλάξει την κατάσταση, τουλάχιστον στο να προσφέρει νέα στηρίγματα στους εργαζόμενους όταν έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις και να βαρύνει στις αποφάσεις που λαμβάνονται. Τη στιγμή που η ανάπτυξη εμφανίζει ανησυχητικά σημάδια, θα ήταν χρήσιμο να προβληματιστούμε σε σχέση με το περιεχόμενο αυτής της ανάπτυξης, με την αναγκαιότητα της εξέλιξής της, ευνοώντας τη σταθερότητα της απασχόλησης και την εξειδίκευσή της. Υπάρχει άμεση ανάγκη για ουσιαστική διαβούλευση με τους εργαζόμενους, άμεση ανάγκη να τελειώνουμε με αυτή τη στάση που αντιμετωπίζει τους άνδρες και τις γυναίκες ως εμπορεύματα που έπαψαν να είναι χρήσιμα γιατί η οικονομική αποδοτικότητα κρίνεται ανεπαρκής από τους μετόχους, ανεξάρτητα μάλιστα από την πραγματική οικονομική κατάσταση. Η έκθεση Menrad είναι ο καρπός μιας πολύ σημαντικής εργασίας του συναδέλφου μας, την οποία θέλω με τη σειρά μου να χαιρετίσω. Είναι επίσης ο καρπός της βούλησης της επιτροπής απασχόλησης και κοινωνικών υποθέσεων να ακούσει από κοντά τους εκπροσώπους των εργαζομένων των μεγάλων ευρωπαϊκών ομίλων. Στη βάση αυτών των ακροάσεων, η έκθεση Menrad προβαίνει σε μία ουσιαστική διαπίστωση της κατάστασης, καταδεικνύοντας την ανάγκη για σημαντικές αλλαγές στο περιεχόμενο της οδηγίας. Συμμερίζομαι πολλές από τις προτάσεις που περιλαμβάνονται σε αυτή την έκθεση. Θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες που αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, σημαντικά βήματα προόδου για τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα το αίτημα, που περιλαμβάνεται στην παράγραφο 2, για την τακτική ενημέρωση και διαβούλευση που πρέπει να προηγούνται της απόφασης μιας επιχείρησης ή ενός ομίλου, ώστε να επιτρέπεται στους εργάτες να επιδρούν πραγματικά πάνω στη διαδικασία λήψης αποφάσεων της διεύθυνσης, ενημέρωση που μπορεί να φτάσει, σε ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις, μέχρι τη δυνατότητα που δίνεται στους εκπροσώπους των εργαζομένων να τους διατίθεται χρόνος για διαπραγματεύσεις πριν από την εφαρμογή της απόφασης, όπως προβλέπεται στο σημείο 14. Θα αναφερθώ επίσης στο σημείο 2, με την επεξεργασία ενός όρου σύμφωνα με τον οποίο οι αποφάσεις της διεύθυνσης θα νομιμοποιούνται μόνο εάν η διαδικασία ενημέρωσης και διαβούλευσης, όπως ορίζεται από την οδηγία, έχει γίνει όπως προβλέπεται, ή το σημείο 13, που προτείνει την επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση μη σεβασμού. Τέλος, υπάρχει επίσης το αίτημα για επιστροφή από τις επιχειρήσεις των χορηγηθέντων κονδυλίων και ενισχύσεων και για τον αποκλεισμό από τις δημόσιες συμβάσεις των επιχειρήσεων που δεν σεβάστηκαν το νόμο στον εν λόγω τομέα. Οι προτάσεις αυτές κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά σκέφτομαι ότι για την αποτελεσματικότητα της δράσης για την απασχόληση, για τη βελτίωση της οικονομικής αποτελεσματικότητας στην Ευρώπη, θα μπορούσαμε να σπρώξουμε πιο μακριά το δικαίωμα των εργαζομένων να συμμετέχουν στο γίγνεσθαι των επιχειρήσεων. Αυτή είναι η έννοια της τροπολογίας που κατέθεσε η Ομάδα μου ζητώντας τη δυνατότητα για τους εκπροσώπους των εργαζομένων να ασκούν δικαίωμα ανασταλτικής αρνησικυρίας. Με αυτό τον τρόπο δίνουμε στους εκπροσώπους των εργαζομένων την εγγύηση ότι οι εναλλακτικές προτάσεις τους θα μελετώνται, αν μη τι άλλο, και θα λαμβάνονται υπόψη. Πολλές καταστροφικές για τις επιχειρήσεις αποφάσεις θα είχαν αποφευχθεί εάν οι εργαζόμενοι μπορούσαν να επηρεάσουν τη λήψη τους. Το δικαίωμα αυτό, εκφραστής κοινωνικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας στην επιχείρηση, αποτελεί επίσης εγγυητή οικονομικής και κοινωνικής αποτελεσματικότητας. Για άλλη μια φορά, η έκθεση Menrad αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Για το λόγο αυτό, έχει την υποστήριξη της Ομάδας μου. Hermange Ο απολογισμός της εφαρμογής της οδηγίας που καθιερώνει τις ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης αποδείχτηκε σε μεγάλο βαθμό θετικός, δεδομένου ότι υπάρχουν σήμερα περίπου 650 επιτροπές ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, η πλειονότητα των οποίων δημιουργήθηκαν με βάση συμφωνίες που προηγήθηκαν της εφαρμογής της οδηγίας, έγιναν δηλαδή χωρίς να είναι υποχρεωτικές και υπήρξαν προϊόν διαπραγματεύσεων. Ωστόσο, υπάρχουν ακόμα 1 200 επιχειρήσεις που δεν έχουν συστήσει ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης. Τη στιγμή που οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης καλούν για νέες απαντήσεις για τις οποίες η διακρατική εκπροσώπηση και ενημέρωση αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο, πρέπει να αναρωτηθούμε σχετικά με τους παράγοντες που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού κοινωνικού διαλόγου στις επιχειρήσεις και η έκθεση που παρουσιάζεται από την Επιτροπή και η οποία αξιολογεί ταυτόχρονα τη νομική μεταφορά καθώς και την πρακτική εφαρμογή της οδηγίας στα κράτη μέλη αποτελεί για μας σήμερα μία τέτοια ευκαιρία. Οι συζητήσεις που έγιναν στην επιτροπή ήταν καρποφόρες και θα ήθελα με τη σειρά μου να συγχαρώ τον εισηγητή για το πνεύμα διαλόγου που τον χαρακτηρίζει και το συμβιβαστικό χαρακτήρα της εργασίας του. Ωστόσο, η ευρεία συναίνεση που σημειώθηκε στους κόλπους αυτής της επιτροπής ως προς την αναγκαιότητα ανάπτυξης της ενημέρωσης και της διαβούλευσης, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο, δεν θα πρέπει να επισκιάσει ορισμένες αποκλίσεις ως προς την προσέγγιση που υπογραμμίστηκαν από το συνάδελφό μου Bushill-Matthews. Πράγματι, πιστεύω πως είναι σημαντικό να υπενθυμίσω στο σημείο αυτό ότι ο πραγματικός κοινωνικός διάλογος μέσα στην επιχείρηση απαιτεί προσαρμοσμένα και εξελίξιμα εργαλεία και όχι ένα ρυθμιστικό πλαίσιο, περιοριστικό και λεπτομερές, όπως αυτό που ορισμένοι από τους συναδέλφους μας θα επιθυμούσαν να επαναφέρουν στο πλαίσιο της αναθεώρησης της οδηγίας του 1994. Για το λόγο αυτό, θα ήθελα να επιμείνω στη σημασία που δίνουμε ώστε η επόμενη μεταρρύθμιση αυτής της οδηγίας να μην αποτελεί μία σε βάθος μεταρρύθμιση του πνεύματος που τη διέπει και ειδικά στην ανάγκη να διατηρηθεί η διαφορά ανάμεσα στην ίδια την οδηγία, ως εργαλείο για την επίτευξη κοινωνικού διαλόγου μέσα στην επιχείρηση, και το παράρτημά της που αποτελεί αποτυχία του ίδιου αυτού κοινωνικού διαλόγου. Επιπλέον, η μείωση των κατώτατων ορίων εφαρμογής της οδηγίας δεν πρέπει να αποτελέσει αυτοσκοπό, αλλά απλή δυνατότητα επέκτασης αυτού του μηχανισμού. Για το λόγο αυτό, συμφωνώ με την τροπολογία 3, που παρουσίασε ο συνάδελφός μας, και η γαλλική αντιπροσωπεία θα στηρίξει την τροπολογία αυτή, ενώ η τροπολογία 14 μας αφήνει αμήχανους. Τέλος, θα ήθελα να δώσω μια εξήγηση για τη μνεία που γίνεται στην παράγραφο 2, i), δηλαδή ότι η ενημέρωση και η διαβούλευση των εργαζομένων πρέπει μεταξύ άλλων να τηρούν με απόλυτο σεβασμό τις αρχές της εμπιστευτικότητας της ενημέρωσης. Αυτή η πολύ σημαντική διάταξη αφορά ειδικά στις περιπτώσεις όπου η έγκαιρη ενημέρωση και διαβούλευση των εργαζομένων, θα μπορούσαν να έρθουν σε σύγκρουση με το δικαίωμα που προκύπτει από τη νομοθεσία της αγοράς κινητών αξιών. Είναι λοιπόν θεμελιώδης για να συμφιλιωθεί η ανταγωνιστικότητα της επιχείρησης στην παγκόσμια αγορά με τη διαφύλαξη του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Ελπίζω ότι η Επιτροπή θα το λάβει υπόψη κατά την προετοιμασία της πρότασής της για την αναθεώρηση της οδηγίας. Damiγo Κύριε Πρόεδρε, συγχαίρω και εγώ τον κύριο εισηγητή για την ποιότητα, την επιμονή, το πνεύμα ευθύνης και συντονισμού καθώς επίσης και για την αναζήτηση συναίνεσης, που επιτρέπει να υποβληθεί τώρα μία έκθεση στην οποία τονίζεται η ανάγκη και των δύο μερών της βιομηχανίας να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις συγχωνεύσεις, τις μετεγκαταστάσεις και τις αναδιαρθρώσεις ανώδυνα. Πολλές φορές τα φαινόμενα αυτά συμβαίνουν κατά τρόπο αδικαιολόγητα οδυνηρό και οδηγούν σε άλλα φαινόμενα εξίσου ολέθρια που πλήττουν τους εργαζόμενους και τα δικαιώματα που απολαμβάνουν στα κράτη μέλη, δικαιώματα τα οποία εξασθενούν συνεχώς εξαιτίας των αποκαλούμενων μετεγκαταστάσεων και της κινητικότητας. Επισημαίνω το γεγονός ότι ο εισηγητής εφιστά την προσοχή στο άρθρο 127 της Συνθήκης, που καθορίζει σαφείς και συνακόλουθους κανόνες μεταξύ του ανταγωνισμού και της κοινωνικής νομοθεσίας, κυρίως σχετικά με την ενημέρωση και διαβούλευση. Είναι προφανές ότι οφείλουμε να καθιερώσουμε το δικαίωμα των εργαζομένων και των πολιτών να επιλέγουν ελεύθερα την τύχη τους και επίσης τον τόπο όπου επιθυμούν να εργαστούν καθώς και τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούν να εργαστούν. Η αλήθεια είναι ότι τα αρνητικά παραδείγματα αυτής της τόσο ευκταίας κινητικότητας των επιχειρήσεων και των εργοδοτών συγκλονίζουν ακόμη και σήμερα την κοινή γνώμη της χώρας μου. Και δράττομαι της ευκαιρίας για να καταγγείλω εδώ τις ενέργειες εκπροσώπων μίας εταιρείας - τυχαία αγγλικής, αυτή τη φορά, με έδρα στο Λονδίνο, με αντιπροσωπείες στη Δημοκρατία της Ιρλανδίας και την Πορτογαλία - απέναντι πολλών πορτογάλων και πολωνών εργαζομένων που εκτίθενται σε επικίνδυνες καταστάσεις (δεδομένης της ιδιαίτερης κατάστασης στη Βόρεια Ιρλανδία), χωρίς συμβάσεις, χωρίς προστασία, χωρίς ασφάλεια και που πολλές φορές εγκαταλείπονται στη θλιβερή τους μοίρα. Φαίνεται να είναι το τραγούδι της μοίρας, αλλά προφανώς είναι το ίδιο το θλιβερό τραγούδι της μοίρας των πορτογάλων εργαζομένων που αναζητούν καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Και, ωστόσο, οι εργαζόμενοι αυτοί βρίσκονται σε μία κατάσταση όπου δεν έχουν καν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην χώρα τους. Η κινητικότητα αυτή απειλεί όχι μόνο εκείνους που προσφεύγουν σε αυτή λόγω κοινωνικών μειονεκτημάτων αλλά επίσης και τους οργανωμένους εργαζόμενους. Αυτοί υποδέχονται τους πρώτους και επιλέγουν να είναι αλληλέγγυοι προωθώντας την ένταξή τους. Και αυτοί αποτελούν τη μοναδική τους προσφυγή, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και η αλληλεγγύη τους, καθώς επίσης και η αλληλεγγύη των συνδικάτων, σε αυτές τις τόσο δραματικές συνθήκες. Επιθυμώ, λοιπόν, να διευρυνθεί και να υλοποιηθεί πρακτικά αυτό το δίκαιο που απέχει ακόμη από τον κοινωνικό στόχο τον οποίο έθεσαν η ίδια η Κοινότητα και οι Συνθήκες. Lambert ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα και εγώ να ευχαριστήσω τον εισηγητή για το έργο που επιτέλεσε σχετικά με την εν λόγω έκθεση. Με δεδομένα αυτά που ακούσαμε ήδη σήμερα το απόγευμα, είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου ότι η Λισσαβόνα δεν αφορούσε μόνο τον ανταγωνισμό, αλλά και την κοινωνική συνοχή. Περιμένουμε όλο και περισσότερο από τις εταιρείες να συμπεριφέρονται με ηθικό και κοινωνικά υπεύθυνο τρόπο. Οι υγιείς πρακτικές απασχόλησης και οι καλές εργασιακές σχέσεις με τους υπαλλήλους είναι βασικοί δείκτες γι' αυτήν την ηθική αξιολόγηση. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τις συστάσεις της έκθεσης. Η έκθεση επισημαίνει ορισμένους τρόπους με τους οποίους μια αναθεωρημένη οδηγία θα μπορούσε να καταστήσει πιο αποτελεσματικές τις επιτροπές επιχείρησης και να αποτρέψει ορισμένα από τα προβλήματα και τις αποτυχίες που έχουμε πληροφορηθεί: τακτικές συναντήσεις, όχι τη συμβολική ετήσια συνάντηση στην οποία το 85% είναι διευθυντές, αύξηση της εκπροσώπησης των γυναικών, που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες σε πολλούς από αυτούς τους φορείς, ακριβώς όπως είναι ανύπαρκτες σε πάρα πολλά διοικητικά συμβούλια, κατάρτιση με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της εκπροσώπησης και της επικοινωνίας, καθώς επίσης μέσα και εγγυήσεις που θα διασφαλίζουν ότι τα μέλη των επιτροπών επιχείρησης εκπροσωπούν αποτελεσματικά όλους τους τομείς. Οι κυρώσεις σε περίπτωση μη συμμόρφωσης είναι επίσης μεγάλης σημασίας. Ή θέλουμε υπεύθυνους κοινωνικούς εταίρους ή όχι. Η Ομάδα μου τους θέλει, συνεπώς χαιρετίζουμε την εν λόγω έκθεση και αναμένουμε με ανυπομονησία τις προτάσεις της Επιτροπής που θα βασίζονται σ' αυτήν. Figueiredo (ΡΤ) Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, η έκθεση αυτή είναι αποτέλεσμα ενός σημαντικού έργου στην Επιτροπή Απασχόλησης που συντόνισε ο συνάδελφός μας κ. Menrad και τον οποίο συγχαίρω για την ευρύτητα πνεύματος που επέδειξε στην εκτίμηση των προτάσεων που υποβλήθηκαν κατά τη συζήτηση, συμπεριλαμβανομένων και διαφόρων προτάσεων της Ομάδας μας, αν και πιστεύω ότι μπορούμε να προχωρήσουμε λίγο περισσότερο. Όλοι γνωρίζουμε τις αναρίθμητες δυσκολίες και τα σοβαρά προβλήματα της ανεργίας τα οποία αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και οι επιτροπές επιχείρησης, κυρίως στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, κατά τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης και μετεγκατάστασης που εντατικοποιήθηκαν κατά τα τελευταία χρόνια χωρίς να τηρούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων στις περισσότερες περιπτώσεις, οι οποίοι πολλές φορές αντιμετωπίστηκαν ως απλό εμπόρευμα. Επιβάλλεται, επομένως, να τροποποιηθεί σε βάθος η σημερινή οδηγία, κυρίως όσον αφορά τις διαδικασίες ενημέρωσης και διαβούλευσης των εργαζομένων και τη δυνατότητα παρέμβασης των ευρωπαϊκών επιτροπών επιχείρησης, κυρίως με πρόσθετες κυρώσεις και ανασταλτικό βέτο στις περιπτώσεις όπου οι αναδιαρθρώσεις, οι συγχωνεύσεις, οι μετεγκαταστάσεις και οι συγκεντρώσεις δεν λαμβάνουν υπόψη τα θεμιτά δικαιώματα των εργαζομένων. Η Επιτροπή πρέπει να παρουσιάσει προτάσεις τροποποίησης αυτής της οδηγίας, όπως ζητήσαμε κατ' επανάληψη, και να περιλάβει τουλάχιστον τις βελτιώσεις που περιέχει η έκθεση Menrad και τις οποίες ενέκρινε η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, καθώς επίσης και την πρόταση την οποία υποστηρίζει η Ομάδα μας. Είναι βασικό να υπάρχει μία διαδικασία ενισχυμένης και έγκαιρης διαβούλευσης με όλους τους εργαζόμενους και δυνατότητες ανασταλτικού βέτο για αποφάσεις με αρνητικές συνέπειες για τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να ακολουθούν διαπραγματεύσεις και να αποτρέπονται αυτές οι συνέπειες. Είναι επίσης σημαντικό, όπως αναφέρεται στην έκθεση Menrad, οι επιχειρήσεις που δεν σέβονται τα δικαιώματα των εργαζομένων για ενημέρωση και διαβούλευση καθώς και όλες τις πτυχές της οδηγίας, με τις νέες τροπολογίες που υποβάλουμε, όχι μόνο να μην λαμβάνουν καμία οικονομική ενίσχυση από τα διαρθρωτικά ταμεία αλλά και να υποχρεούνται να επιστρέφουν οποιαδήποτε κοινοτική ή εθνική ενίσχυση που τους έχει χορηγηθεί, όπως επίσης και να αποκλείονται από δημόσιες συμβάσεις και επιδοτήσεις. Ελπίζω, λοιπόν, ότι η Επιτροπή θα αποδεχθεί τις θέσεις αυτές. Pιrez Αlvarez Κύριε Πρόεδρε, πριν από λίγο, στην παρέμβαση σχετικά με το προηγούμενο σημείο της ημερήσιας διάταξης, υπενθυμίστηκε ο ορισμός της επιχείρησης και σε αυτόν επισημάνθηκε ότι μια επιχείρηση, ως οργάνωση, είναι πλουραλιστική και ότι μια μονομελής επιχείρηση δεν θεωρείται από νομικής απόψεως επιχείρηση. Και ο πλουραλισμός επιβάλλει να ρυθμιστεί ο ρόλος των εργαζομένων στο σύνολο της οργάνωσης. Πιστεύω πως η έκθεση του κ. Menrad, τον οποίο θα πρέπει να συγχαρούμε για το θαυμάσιο έργο του, ανταποκρίνεται θαυμάσια σε αυτό το θέμα. Στόχος της οδηγίας είναι να βελτιώσει το δικαίωμα των εργαζομένων να ενημερώνονται και να διαβουλεύονται με τους ομίλους ή τις πολυεθνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στην Ευρώπη. Εκτιμάται ότι αυτήν τη στιγμή περισσότερες από 1 100 πολυεθνικές, που απασχολούν περίπου 15 εκατομμύρια εργαζόμενους, θα επηρεαστούν από αυτήν την οδηγία και από την τροποποίησή της. Συμφωνώ με τον εισηγητή όταν ζητά και περιμένει από την Επιτροπή την τροποποίηση της οδηγίας 94/45/ΕΚ, επιτυγχάνοντας να αποτελέσουν τα δικαιώματα ενημέρωσης και διαβούλευσης ακριβώς ένα δρόμο για να καταστεί δυνατός και να διευκολυνθεί ο κοινωνικός διάλογος ως βασικό στοιχείο των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Επίσης συμφωνώ μαζί του όταν ζητά ο ρόλος αυτών των οργάνων συμμετοχής, ενημέρωσης και διαβούλευσης να μην λαμβάνεται υπόψη μόνο σε περιπτώσεις βιομηχανικής μετατροπής ή κρίσης, αλλά σε μόνιμη βάση σε μια παγκόσμια οικονομία όπου παρατηρούμε συμπτώματα και χαρακτηριστικά διεθνοποίησης και όπου, επιπλέον, η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων πραγματοποιείται την κατάλληλη διαδικαστική στιγμή. Και όλα αυτά προκειμένου να εγγυάται στους εργαζόμενους ότι θα εισακούγονται, όχι μόνο σε στιγμές αναδιάρθρωσης, αλλά πάντα όσον αφορά αποφάσεις σημαντικές για τη ζωή και το μέλλον της επιχείρησης και των κέντρων εργασίας ή των αντιπροσωπειών της. Αυτό είναι το περιεχόμενο των τροπολογιών που κατέθεσα και που ο εισηγητής είχε την ευγενή καλοσύνη να συμπεριλάβει. Κάθε μέρα ακούμε ειδήσεις σημαντικές από κοινωνικής απόψεως που συχνά μας αφήνουν άναυδους: κλείνουν όλες οι αντιπροσωπείες μιας επιχείρησης σε μία ή σε περισσότερες χώρες· η επιχείρηση εξετάζει τη μαζική μείωση των θέσεων απασχόλησης· ανακοινώνεται μία συγχώνευση και οι εργαζόμενοι αναρωτιούνται τι θα συμβεί, πόσοι θα απολυθούν, και συχνά λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις περισσότερο για λόγους χρηματιστηρίου, για αύξηση της τιμής των μετοχών, παρά για λόγους ουσίας. Ελάχιστα εξυπηρετεί σε αυτές τις περιπτώσεις η ανακοίνωση της απόφασης εκ των υστέρων. Η επιχείρηση είναι οργάνωση, είναι ενίοτε κοινότητα, με αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Θα ήθελα να επισημάνω πως στο περιεχόμενο αυτών των δικαιωμάτων θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθεί η κατάρτιση, η συνεχής επιμόρφωση, η υγεία και η ασφάλεια, οι ίσες ευκαιρίες, το περιβάλλον, η ένταξη των νέων στην εργασία. Θα έλεγα πως όλα αυτά θα μετατρέψουν την επιχείρηση σε μια καλά οργανωμένη κοινότητα με λιγότερες συγκρούσεις. Και αυτό θα έχει αντίκτυπο στην παραγωγικότητα, στην αύξηση της παραγωγικότητας, στις συνθήκες διαβίωσης και, κατά συνέπεια, σε μια καλύτερη Ευρώπη. Thorning-Schmidt Κύριε Πρόεδρε, πολλοί άνθρωποι ανησυχούν ιδιαίτερα για την παγκοσμιοποίηση. Συσπειρώνονται σε οργανώσεις, οι πιο εξτρεμιστικές των οποίων πετούν πέτρες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατηγορείται μερικές φορές ότι καθιστά τις αρνητικές πλευρές της παγκοσμιοποίησης χειρότερες. Πιστεύω ότι η συζήτηση που κάνουμε σήμερα και η συζήτηση που κάναμε εξ αφορμής της έκθεσης Menrad στην επιτροπή μας καταδεικνύει ακριβώς το αντίθετο. Δείχνει ότι η ΕΕ κατά τρόπο πολύ συγκεκριμένο είναι σε θέση να συμβάλει στην εξομάλυνση των αρνητικών πτυχών των ελεύθερων δυνάμεων της αγοράς - στη συγκεκριμένη δε περίπτωση όσον αφορά τις αναδιαρθρώσεις. Η ΕΕ δεν μπορεί να παρεμποδίσει τις αναδιαρθρώσεις, ούτε και εμείς πρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο, διότι αποτελούν τμήμα της σύγχρονης οικονομίας αγοράς και μπορούν να έχουν θετικά αποτελέσματα. Μπορούμε ωστόσο να προσπαθήσουμε να εξομαλύνουμε τις αρνητικές τους επιπτώσεις με το να συμπεριλάβουμε τους εργαζομένους στη διαδικασία με τρόπο που θα είναι σωστός. Αυτό που κάνουμε σήμερα και αυτό που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα κάνουμε εφεξής με τη νέα οδηγία είναι μια πολύ συγκεκριμένη προσπάθεια να καταστήσουμε την αγορά λίγο περισσότερο δημοκρατική. Η οδηγία είχε ήδη ένα αποτέλεσμα. Φαίνεται στην έκθεση της Επιτροπής. Συστήθηκαν επιτροπές επιχείρησης ως απόρροια της οδηγίας. Όμως μπορούν ακόμα να βελτιωθούν πολλά πράγματα όπως είπαν και άλλοι ομιλητές, και ελπίζω ότι η Επιτροπή θα είναι πρόθυμη να αντλήσει έμπνευση από την έκθεση του Κοινοβουλίου σήμερα. Ένα μέρος των βελτιώσεων πρέπει να συμβούν με τη μορφή αλλαγής νοοτροπίας στις επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις πρέπει να πιστέψουν ότι η ενημέρωση και η διαβούλευση δεν είναι επώδυνο και βαρύ καθήκον αλλά εποικοδομητικό κομμάτι κάθε σύγχρονης επιχείρησης καθώς και ότι η δημιουργία εταιρικών σχέσεων συμβάλλει στη δημιουργία υπεύθυνων εργαζομένων. Συγχρόνως ελπίζω ότι η Επιτροπή ήδη από τώρα θα προχωρήσει στις εκτιμήσεις για μια νέα οδηγία και θα χαρώ να δω τη διεύρυνση των θεμάτων επί των οποίων θα γίνονται διαβουλεύσεις με τους εργαζομένους. Θεωρώ ότι σε γενικές γραμμές πρέπει να δούμε πώς έχει η κατάσταση των εργαζομένων. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτοί που συνεδριάζουν στις επιτροπές επιχείρησης είναι κοινοί άνθρωποι με κοινές απαιτήσεις. Πρέπει να παίρνουν άδεια από την εργασία τους και υπάρχει ανάγκη για μετάφραση, χώρους και εκπαίδευση ώστε να μπορούν να διεκπεραιώνουν τα καθήκοντά τους ως εκπροσώπων των εργαζομένων. Πιστεύω δε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει σε μεγαλύτερο βαθμό να μπορούν να έρχονται σε επαφή με ειδικούς από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Πρέπει να καταλάβουμε ότι πρέπει να βελτιωθούν οι συνθήκες τους. Μια μέλλουσα οδηγία θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλάβει τις εποικοδομητικές τροπολογίες που έχει προτείνει το Κοινοβούλιο. Δεν είναι προχωρημένες, φανατισμένες τροπολογίες, αλλά πολύ εποικοδομητικές τροπολογίες και ελπίζω ότι η Επιτροπή θα τις συμπεριλάβει όταν καταθέσει μια νέα οδηγία. Με μια σωστή διατύπωση μπορούν να αποτελέσουν ένα ακόμη βήμα προς την κατεύθυνση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Evans, Jillian Κύριε Πρόεδρε, υποστηρίζω με χαρά αυτήν την έκθεση. Έχω μιλήσει πολλές φορές ενώπιον του Σώματος για την πρόσφατη απώλεια 3 000 θέσεων εργασίας στην Ουαλία, όταν η χαλυβουργική εταιρεία Corus ανακοίνωσε μαζικές απολύσεις. Όταν η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων διοργάνωσε την ακρόαση φέτος τον Απρίλιο, ο εκπρόσωπος των εργαζομένων από την ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης της Corus μάς είπε ότι, από πολλές πλευρές, ήταν μια πρότυπη επιτροπή επιχείρησης. Συνεδρίαζε δύο φορές ετησίως, παρείχε εξαιρετική κατάρτιση και έδινε τη δυνατότητα στους εμπειρογνώμονες να παρίστανται στις συνεδριάσεις. Παρόλα αυτά, δεν μπόρεσε να πει στους εργαζομένους ότι επρόκειτο να χαθούν 6 000 θέσεις εργασίας, ακόμα και όταν υπήρχε μαζική δημόσια εικοτολογία για τις εν λόγω απώλειες θέσεων εργασίας. Η παρούσα έκθεση αναφέρει ότι κύριος στόχος της οδηγίας είναι η εξάλειψη των εμποδίων που παρακωλύουν την ενημέρωση, τη διαβούλευση και την επικοινωνία με το εργατικό δυναμικό, προκειμένου να υπάρχει διάλογος. Αυτό έχει ζωτική σημασία. Δεν αρκούν οι θεωρητικές αναφορές στη διαβούλευση. Πρέπει να διατυπωθεί ένας ορισμός για τη διαβούλευση, έτσι ώστε να εξυπηρετεί το σκοπό της, να είναι συνεκτική και να διεξάγεται σε εύθετο χρόνο, όπως είπαν και άλλοι. Με άλλα λόγια, πρέπει να λαμβάνει χώρα πριν από τη λήψη των αποφάσεων και όχι μετά, ενώ θα πρέπει να υπάρχουν κυρώσεις για τα άτομα που δεν συμμορφώνονται. Συμφωνώ με τον κ. Menrad ότι χρειάζεται αναθεώρηση της οδηγίας για να μην επαναληφθεί η εμπειρία της Corus και για να εξεταστούν άλλα θέματα τα οποία προσδιορίζει, όπως είναι η συμμετοχή των γυναικών. Ελπίζω να επιτευχθεί αυτό με τη βοήθεια της σημερινής συζήτησης. Laguiller Κύριε Πρόεδρε, δεν θα ψηφίσω κατά της έκθεσης αυτής για το μόνο λόγο ότι αρκετά συνδικάτα επιθυμούν την ψήφισή της, ασχέτως με το τι πιστεύω για την πολιτική τους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα την επικροτήσω. Πράγματι, σε αντιστάθμισμα μιας περιορισμένης διεύρυνσης των δικαιωμάτων των ευρωπαϊκών επιτροπών επιχείρησης, η έκθεση ζητά να γίνουν δεκτές οι επιταγές του ανταγωνισμού καθώς και η εμπιστευτικότητα της ενημέρωσης. Τονίζει, εξάλλου, ότι ο ρόλος που αναθέτει στις επιτροπές είναι να μειώνουν τους κινδύνους συγκρούσεων, πράγμα το οποίο ισχυρίζεται ότι συνιστά παράγοντα επιτυχίας για τις επιχειρήσεις, δηλαδή σε τελική ανάλυση για τα αφεντικά τους. Στη Γαλλία βλέπουμε ξεκάθαρα, ότι όσον αφορά τις βασικές αποφάσεις για τη ζωή των εργαζομένων, η τελική απόφαση παίρνεται από τα αφεντικά. Οι επιτροπές επιχειρήσεων είναι ανίκανες, όπως διαπιστώσαμε με τις απαράδεκτες απολύσεις στη Moulinex, την Aventis, τη Danone και πολλές άλλες επιχειρήσεις, όπου εξαπατήθηκαν έτσι ώστε να συνυπογράψουν τις αποφάσεις της εργοδοσίας, ή ακόμα και να υποδείξουν τα θύματα των απολύσεων, όπως συνέβη στην AOM-Air Libertι. Λοιπόν, το μόνο δικαίωμα που θα ήταν πραγματικό δικαίωμα για τους εργαζόμενους, θα ήταν αυτό στην απασχόληση, δηλαδή η απαγόρευση των απολύσεων, αν μη τι άλλο για τις κερδοφόρες επιχειρήσεις. Mann, Thomas Κύριε Πρόεδρε, στην Επιτροπή είχε ανατεθεί να εξετάσει την αποτελεσματικότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Επιχείρησης, της οποίας η σημασία αυξανόταν όλο και περισσότερο: το 1994 υπήρχαν 40 τέτοιες επιτροπές, ενώ το 2001 έφθασαν τις 650. Ως εκ τούτου, το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Επιχείρησης ενίσχυσε την ευρωπαϊκή συνείδηση ενώ παράλληλα ενισχύθηκε επίσης το ενδιαφέρον των εργαζομένων για διασυνοριακά μέτρα, για αλληλεγγύη, είναι πραγματικά εξαιρετικό. Ωστόσο υπάρχουν προβλήματα, όπως μάθαμε στην ακρόαση της Επιτροπής Απασχόλησης. Είναι εντελώς ασαφές τι θεωρείται επαρκής ενημέρωση. Πώς είναι δυνατόν να εκπονήσουν οι εργαζόμενοι εναλλακτικά σχέδια όταν ενημερώνονται πολύ αργά; Όταν πρόκειται, για παράδειγμα, για μεγάλης σημασίας αλλαγές στη δομή των επιχειρήσεων, πρέπει να αποφασίζεται ενίσχυση της διαδικασίας διαβούλευσης! Από την άλλη, οι Ευρωπαϊκές Επιτροπές Επιχειρήσεων συνήθως συνέρχονται μόνο μία και μοναδική φορά τον χρόνο. Πρέπει να γίνονται τουλάχιστον δύο, αν όχι και τρεις συνεδριάσεις τον χρόνο. Πρέπει να μπορούν οι συμμετέχοντες να γνωριστούν καλύτερα και να κατανοήσουν τις διαφορές νοοτροπίας τους. Τούτο αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για αλληλέγγυη και βέβαιη βιώσιμη δράση. Επίσης, εξακολουθεί να μην υπάρχει επαρκής εκπροσώπηση των γυναικών. Ως προς αυτό είναι αναγκαία πολλή εργασία για τη δημιουργία κινήτρων μέσα στις επιχειρήσεις και στη συνέχεια τούτο πρέπει να εκφρασθεί σαφώς στις εκλογές. Συζήτησα με πολλές επιτροπές επιχειρήσεων, και στην εκλογική μου περιφέρεια. Θεωρούν εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχουν περισσότερες δυνατότητες εκπαίδευσης, ώστε να καλυφθούν οι ελλείψεις στη γνώση ξένων γλωσσών. Συμφωνώ απόλυτα με τον Winfried Menrad, που τάσσεται υπέρ της διδασκαλίας ξένων γλωσσών για τα μέλη των επιτροπών επιχειρήσεων. Πρέπει επίσης να δοθεί σημασία στην μετεκπαίδευση των εργαζομένων - έχω στον νου μου το ισοζυγιακό δίκαιο, το εργατικό δίκαιο και το κοινωνικό δίκαιο - και πρέπει να εργασθούμε έτσι ώστε να μπορούμε ύστερα να λέμε: τι θέλουμε να περιληφθεί στην ημερήσια διάταξη; Η προστασία της υγείας, το σπουδαίο ζήτημα της ασφάλειας στον τόπο εργασίας ή και το ζήτημα που διαρκώς επαναφέρει ο Winfried, δηλαδή η συμμετοχή των εργαζομένων στο κεφάλαιο. Ο εισηγητής κατόρθωσε να συμπεριλάβει 75 τροπολογίες στην Επιτροπή Απασχόλησης, καθώς και άλλες της Επιτροπής Βιομηχανίας, Εξωτερικού Εμπορίου, Έρευνας και Ενέργειας και της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς. Πραγματικά κατόρθωσε να χτίσει γέφυρες στην επιτροπή μας και 38 στους 38 είπαν "ναι" ! Μακάρι να επιτευχθεί το ίδιο και στην αυριανή ψηφοφορία! Bastos Κύριε Πρόεδρε, κύριοι βουλευτές, συγχαίρω καταρχήν τον εισηγητή, το συνάδελφο Menrad, για τον επίκαιρο χαρακτήρα και τα προτερήματα της έκθεσής του. Ο κοινωνικός διάλογος στο χώρο της Ένωσης είναι απαραίτητος για την ίδια την ευρωπαϊκή οικοδόμηση. Είναι, επομένως, ανάγκη να αναθεωρηθεί αυτή η οδηγία για τις ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης σε επιχειρήσεις κοινοτικής κλίμακας. Από το 1994 δημιουργήθηκαν 650 ευρωπαϊκές επιτροπές επιχείρησης, σε σύγκριση με τις περίπου 40 που υπήρχαν προηγουμένως. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για επιτυχία. Εν τω μεταξύ, επήλθαν τεράστιες αλλαγές στην ευρωπαϊκή αγορά εργασίας που απαιτούν νέες απαντήσεις με αυστηρό καθορισμό των εννοιών της ενημέρωσης και της διαβούλευσης των εργαζομένων σε επιχειρήσεις κοινοτικής κλίμακας, οι οποίες πρέπει να υποβληθούν έγκαιρα και κατά τρόπο πρόσφορο για να ληφθούν στη συνέχεια αποφάσεις. Πρέπει να διευρυνθεί περισσότερο το φάσμα των θεμάτων που εξετάζονται κατά τη διαδικασία ενημέρωσης και διαβούλευσης, και να ενισχυθεί σε θέματα ιδιαίτερα ευαίσθητα για όλους τους εργαζόμενους. Οι περιοδικές συνεδριάσεις του οργάνου αυτού είναι επίσης απαραίτητες διότι στο 85% περίπου των περιπτώσεων συνεδριάζει μόνο μία φορά ετησίως και αυτό είναι προφανώς ανεπαρκές. Η διάσταση που πρέπει να έχει μία επιχείρηση ώστε να καλύπτεται από την οδηγία αυτή πρέπει επίσης να μας απασχολήσει, θέτοντας ως στόχο ένα πιο λογικό όριο, και στο θέμα αυτό συμφωνούμε με τον εισηγητή κ. Menrad. Οι διατάξεις σχετικά με την προστασία και τα δικαιώματα των εκπροσώπων των εργαζομένων που επιλέγονται ελεύθερα από αυτούς πρέπει να ενισχυθούν, καθώς επίσης και η ισόρροπη εκπροσώπηση ανδρών και γυναικών. Σήμερα, το 90% των μελών των ειδικών ομάδων διαπραγμάτευσης και των ευρωπαϊκών επιτροπών επιχείρησης είναι άνδρες. Μία τελευταία παρατήρηση, για να τονίσω ότι η διαδικασία ενημέρωσης και διαβούλευσης μπορεί να οδηγήσει σε μία εμβάθυνση της σχέσης μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων σε όλα τα κράτη μέλη, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη του ιδανικού της ευρωπαϊκής συνείδησης. Novelli Κύριε Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπέβαλε τον Απρίλιο 2000 έκθεση σχετικά με την κατάσταση εφαρμογής της οδηγίας του 1994 για την καθιέρωση μιας ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης για τις επιχειρήσεις κοινοτικών διαστάσεων. Η έκθεση αυτή συνθέτει ένα σχετικώς θετικό απολογισμό, δεδομένου ότι σήμερα, περισσότερο από το ένα τρίτο των σχετικών επιχειρήσεων έχουν καθιερώσει αυτές τις επιτροπές επιχείρησης, αλλά πρέπει, βέβαια, να πούμε ότι η πρόσφατη επικαιρότητα σχετικά με ορισμένα κοινωνικά προγράμματα καθιστά πιο αναγκαία παρά ποτέ αυτή την ενημέρωση και αυτή την ενδεχόμενη διαβούλευση. Με τον τρόπο αυτό νέα σχέδια οδηγιών ήρθαν να προστεθούν στο κείμενο του 1994, που αποτελεί αντικείμενο αυτής της έκθεσης. Σε ό,τι αφορά αυτά τα σχέδια, τρεις δράσεις μου φαίνεται ότι πρέπει να συνεχιστούν. Πρώτον, πρέπει να προβλεφθούν διατάξεις ώστε, μέσα σε εύλογο διάστημα, η πλειονότητα των υπόψη επιχειρήσεων να αποκτήσει ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης. Από αυτή την άποψη, η ιδέα να μειωθεί ο ελάχιστος αριθμός εργαζομένων για την υπαγωγή στην οδηγία δεν μου φαίνεται και τόσο λογική. Ας επιτύχουμε πρώτα την τήρηση της οδηγίας του 1994. Ο δεύτερος άξονας θα έπρεπε να συνίσταται στην πρόταση ενός συνολικού κειμένου, που θα προκύπτει από τη σύνθεση διαφόρων προτάσεων, και όχι σε οδηγίες στοιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη. Η τρίτη δράση θα έπρεπε να είναι η μέριμνα για τη διατήρηση της αυτονομίας και της ελευθερίας της διαχείρισης των επιχειρήσεων από τη στιγμή που αυτές τηρούν απολύτως το καθήκον τους ως προς την ενημέρωση και τη διαβούλευση. Η έκθεση του κ. Menrad, του οποίου εκτιμώ την προσπάθεια, δεν κατάφερε ωστόσο να αποφύγει μερικούς σκοπέλους. Έτσι, η συνδιαχείριση, τρόπος διαχείρισης που εφαρμόζεται στη Γερμανία, αλλά μόνον εκεί, τον οδήγησε να λάβει υπόψη τις σοσιαλιστικές τροπολογίες του συναδέλφου μας Harlem Dιsir, τροπολογίες τις οποίες η Ομάδα μας είχε, με δική μου πρωτοβουλία, απορρίψει στην επιτροπή βιομηχανίας. Αναφέρομαι κυρίως στα κατώτερα όρια που καθορίζουν ποιες είναι οι σχετικές επιχειρήσεις και στην καθιέρωση, σε ορισμένες περιπτώσεις, της οιονεί αρνησικυρίας μέσα από τις κυρώσεις, και λυπάμαι ειλικρινά γι' αυτό. Όσον αφορά τους σοσιαλιστές συναδέλφους μας, είναι πράγματι απερίσκεπτο να αρνούνται τις προτάσεις της Επιτροπής, σχετικά με το ταχυδρομείο ή την ενέργεια, με το σκεπτικό ότι πρέπει πρώτα να εφαρμόσουμε τα ήδη ισχύοντα και αντιθέτως, όπως εν προκειμένω, να επωφελούνται της υποτιθέμενης βραδύτητας για να σπρώξουν τα πράγματα όταν αυτό τους συμφέρει. Στα μάτια μου, ο ανταγωνισμός, το άνοιγμα των αγορών και η δημιουργία μιας εσωτερικής αγοράς πάνε μαζί με την ενημέρωση και τη διαβούλευση με τους εργαζομένους. Για το λόγο αυτό, με λύπη μου αλλά με βεβαιότητα, θα απόσχω, εάν οι παράγραφοι 4 και κυρίως 14 εγκριθούν ως έχουν. Bolkestein . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, καταρχάς θα ήθελα να πω ότι η Επιτροπή χαιρετίζει αυτήν την έκθεση σχετικά με την κατάσταση εφαρμογής της οδηγίας για τη θέσπιση ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης. Ασφαλώς, θα αποτελέσει μια πολύ σημαντική συνεισφορά στην αναθεώρηση της οδηγίας που επιχειρούμε. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλως ιδιαιτέρως τον εισηγητή, κ. Menrad, για τις προσπάθειες που έχει καταβάλλει για αυτή την έκθεση επι μακρό χρονικό διάστημα. Η έκθεση αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα τη βαθιά γνώση του επί του θέματος. Επίσης, γνωρίζω πόσο χρόνο έχει αφιερώσει σ' αυτό το θέμα η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων, ιδιαίτερα όσον αφορά την εξαιρετικά χρήσιμη δημόσια ακρόαση που διοργάνωσε νωρίτερα φέτος, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλους τους φορείς να εκφράσουν τις απόψεις τους. Η έκθεση αναγνωρίζει τη συνολική επιτυχία της εφαρμογής της οδηγίας, ενώ συγχρόνως εντοπίζει ορισμένες αδυναμίες. Η οδηγία ήταν το πρώτο κοινοτικό νομοθέτημα που όριζε μια ειδική διακρατική πτυχή των σχέσεων εργοδότη/εργαζομένου, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει πραγματική επανάσταση. Από εκείνη την αφετηρία, φθάσαμε σήμερα στο σημείο να υπάρχουν συμφωνίες για ευρωπαϊκή επιτροπή επιχείρησης σε 650 επιχειρήσεις ή ομίλους επιχειρήσεων στην Ευρώπη, καλύπτοντας περίπου το 60% των υπαλλήλων. Σήμερα, σε καθεμία από αυτές τις επιχειρήσεις λαμβάνουν χώρα συναντήσεις μεταξύ της διοίκησης και των υπαλλήλων διαφόρων κρατών μελών. Αυτό θα ήταν σχεδόν αδιανόητο πριν από λίγα χρόνια και πρόκειται για ένα σημαντικό επίτευγμα. Λόγω της εγγενούς ευελιξίας της οδηγίας, το επίτευγμα αυτό είναι γεγονός, παρά τη μεγάλη ποικιλία των συστημάτων συμμετοχής των εργαζομένων και των συστημάτων βιομηχανικών σχέσεων που ισχύουν στα κράτη μέλη. Όπως αναγνωρίζει η έκθεση, η οδηγία έχει αναμφίβολα συμβάλει στη δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης μεταξύ των εκπροσώπων των εργαζομένων. Αναγνωρίζοντας την επιτυχία της οδηγίας, θα ήθελα επίσης να αναγνωρίσω, όπως και η έκθεση, το ρόλο που έχουν διαδραματίσει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, ιδίως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμβολή τους στο συντονισμό και στη διεξαγωγή πολυάριθμων διαπραγματεύσεων είναι καθοριστικής σημασίας για την επιτυχία της οδηγίας. Η αναγνώριση της συνολικής επιτυχίας της οδηγίας δεν σημαίνει, ασφαλώς, ότι δεν έχουν υπάρξει προβλήματα αναφορικά με την εφαρμογή της. Η έκθεση της Επιτροπής προς το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο τον Απρίλιο 2000 αναγνώρισε ορισμένα νομικά και πρακτικά προβλήματα σχετικά με την εφαρμογή της οδηγίας. Η έκθεση του Κοινοβουλίου, που συντάχθηκε ως απάντηση στην έκθεση της Επιτροπής, επεξεργάστηκε το θέμα, εντόπισε ορισμένες αδυναμίες στην εφαρμογή της οδηγίας και προτείνει μια σειρά αλλαγών για την καταπολέμηση των εν λόγω αδυναμιών. Μπορώ να διαβεβαιώσω το Κοινοβούλιο ότι θα μελετήσουμε προσεκτικά όλες τις προτάσεις του. Ένα μείζον ζήτημα που τονίζεται στην έκθεση και το οποίο, όπως σημειώνει η έκθεση, έχει αποτελέσει επίκεντρο μεγάλου δημόσιου ενδιαφέροντος τελευταία, είναι η διασαφήνιση των όρων ενημέρωση και διαβούλευση. Είναι ανάγκη να διασφαλίσουμε ότι οι εργαζόμενοι θα ενημερώνονται και θα ζητείται η γνώμη τους την κατάλληλη χρονική στιγμή, όταν μπορούν ακόμα να επηρεάσουν τις αποφάσεις. Η έκθεση τονίζει ορισμένες από τις περιπτώσεις όπου, δυστυχώς, οι εργαζόμενοι δεν ενημερώθηκαν σωστά ούτε ζητήθηκε η γνώμη τους σχετικά με σημαντικές αποφάσεις, καθοριστικές για τις ζωές τους. Ακριβώς επειδή συμμερίζομαι τις ανησυχίες του Κοινοβουλίου επί του θέματος και είμαι αποφασισμένος να καταβάλω κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να ανταποκριθώ σ' αυτές τις ανησυχίες, έλαβα τεράστια ενθάρρυνση από την απόφαση του Συμβουλίου Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της 11ης Ιουνίου, να εγκρίνει ομόφωνα μια πολιτική συμφωνία για μια κοινή θέση αναφορικά με το σχέδιο οδηγίας που θεσπίζει ένα κοινό πλαίσιο για την ενημέρωση και τη διαβούλευση με τους εργαζομένους. Η κοινή θέση εγκρίθηκε επίσημα από το Συμβούλιο στις 23 Ιουλίου. Όπως θα γνωρίζει το Κοινοβούλιο, η πρόταση της Επιτροπής για την εν λόγω οδηγία περιείχε εκτενείς διατάξεις σχετικά με την ενημέρωση και τη διαβούλευση, όσον αφορά τόσο το περιεχόμενο όσο και το χρονοδιάγραμμα. Με χαρά παρατηρώ ότι στην έκθεση του Κοινοβουλίου η πρόταση της Επιτροπής αποτελεί σημείο αναφοράς για τη συγκεκριμένη πτυχή. Γνωρίζω ότι τώρα το Κοινοβούλιο εργάζεται δραστήρια στο πλαίσιο της δεύτερης ανάγνωσης του σχεδίου οδηγίας, προκειμένου να εγκριθεί το συντομότερο δυνατό. Θα υπάρξουν θέματα που θα πρέπει να επιλυθούν μεταξύ Κοινοβουλίου και Συμβουλίου, κυρίως σε ό,τι αφορά τις κυρώσεις, ζήτημα που έχει αναφερθεί από αρκετούς ομιλητές σήμερα το απόγευμα. Πρόκειται για ένα θέμα σχετικά με το οποίο η κοινή θέση του Συμβουλίου πόρρω απέχει από την κοινή επιθυμία Επιτροπής και Κοινοβουλίου για αποτελεσματικές κυρώσεις: κυρώσεις έναντι της μη τήρησης των υποχρεώσεων ενημέρωσης και διαβούλευσης. Πέραν αυτού όμως, πιστεύω ότι όλα τα θεσμικά όργανα επιδεικνύουν τώρα πολιτική βούληση για την ταχεία επίτευξη μιας τελικής συμφωνίας επ' αυτού του κειμένου, δημιουργώντας έτσι ένα συνεκτικό πλαίσιο για την ενημέρωση και τη διαβούλευση σε ολόκληρη την Κοινότητα. Ακριβώς όπως ορισμένα θέματα που θίγονται στις εκθέσεις του Κοινοβουλίου άπτονται του σχεδίου οδηγίας περί ενημέρωσης και διαβούλευσης, έτσι και κάποια άλλα θέματα - όπως ο ρόλος των συνδικαλιστικών ενώσεων, το θέμα της κατάρτισης των εκπροσώπων των εργαζομένων και το χρονικό διάστημα διαπραγμάτευσης των συμφωνιών - εξετάζονται στο πλαίσιο του σχεδίου οδηγίας που αποτελεί συμπλήρωμα στο καταστατικό της Ευρωπαϊκής Εταιρείας όσον αφορά τη συμμετοχή των εργαζομένων. Χαιρετίζω το γεγονός ότι το Κοινοβούλιο εκπόνησε τάχιστα τη γνωμοδότησή του επί του εν λόγω κειμένου, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για την τελική του έγκριση, η οποία ελπίζω ότι θα λάβει χώρα στο Συμβούλιο Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων του Οκτωβρίου. Η έκθεση του Κοινοβουλίου αναγνωρίζει - όπως καθίσταται σαφές από τα προηγούμενα - ότι η αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης συνδέεται στενά με τα δύο αυτά νομοθετικά κείμενα που βρίσκονται υπό εξέταση αυτήν τη στιγμή, δηλαδή εκείνο που αφορά την ενημέρωση και τη διαβούλευση αφενός και εκείνο που αφορά τη συμμετοχή των εργαζομένων στην ευρωπαϊκή εταιρεία αφετέρου. Πάντοτε πίστευα ότι, λόγω αυτής της συσχέτισης, θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στην ολοκλήρωση αυτών των δύο κειμένων προτού ασχοληθούμε με την αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης. Η Επιτροπή εξακολουθεί να υποστηρίζει σθεναρά αυτήν την άποψη. Τώρα όμως, ευτυχώς, βλέπουμε στον ορίζοντα την τελική έγκριση αυτών των κειμένων και συνεπώς η πρόθεσή μου είναι να είμαι έτοιμος, αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η οδηγία περί ενημέρωσης και διαβούλευσης, να ασχοληθώ με την αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης. Όπως αναφέρεται στην έκθεση, το πρώτο στάδιο αυτής της διαδικασίας θα είναι μια επίσημη ακρόαση των κοινωνικών εταίρων. Προτού ολοκληρώσω, θα ήθελα να απαντήσω σύντομα σε δύο συγκεκριμένα ερωτήματα. Πρώτον, στο ερώτημα που έθεσαν ο κ. Dιsir και η κ. Flautre σχετικά με το πώς σκοπεύει η Επιτροπή να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές πτυχές του ελέγχου των συγχωνεύσεων. Εν συντομία, η απάντηση είναι ότι η Επιτροπή έχει αναφέρει την πρόθεσή της να εξετάσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του κοινοτικού δικαίου περί ανταγωνισμού όσον αφορά τις συγχωνεύσεις και των κοινωνικών επιπτώσεων αυτών των συγχωνεύσεων. Το δεύτερο ερώτημα υποβλήθηκε από τον κ. Dιsir. Με ρώτησε για τα σχέδια της Επιτροπής όσον αφορά τη χρονική στιγμή που θα επιλεγεί για την αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης. Θα απαντήσω ότι η Επιτροπή σχεδιάζει να καταπιαστεί με την αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης ευθύς μόλις εγκριθεί η οδηγία περί ενημέρωσης και διαβούλευσης. Το πρώτο βήμα θα είναι η ακρόαση των κοινωνικών εταίρων η οποία, εάν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία συνδιαλλαγής για το κείμενο περί ενημέρωσης και διαβούλευσης μέχρι τα τέλη του τρέχοντος έτους, θα μπορούσε να αρχίσει στις αρχές του επόμενου έτους. Η Επιτροπή υποστηρίζει με επιμονή την άποψη ότι η χρονική στιγμή που θα επιλεγεί για την αναθεώρηση της οδηγίας περί ευρωπαϊκής επιτροπής επιχείρησης συνδέεται άρρηκτα με την έγκριση της οδηγίας περί ενημέρωσης και διαβούλευσης, καθώς και με την τελική έγκριση της πρότασης που αφορά το καταστατικό της ευρωπαϊκής εταιρείας. Εν κατακλείδι, θα ήθελα για μια ακόμα φορά να ευχαριστήσω πάρα πολύ το Κοινοβούλιο για τις ενδελεχείς και εμπεριστατωμένες εκθέσεις του, οι οποίες θα συμβάλουν σημαντικά, όχι μόνο στον προβληματισμό της Επιτροπής, αλλά και στον προβληματισμό των λοιπών φορέων γι' αυτό το σημαντικό θέμα. Πρόεδρος Ευχαριστώ πολύ, Επίτροπε κύριε Frederik Bolkestein. Η συζήτηση έληξε. Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί αύριο, στις 12.30. Έλεγχος της εφαρμογής του Κοινοτικού Δικαίου (1999) Πρόεδρος Η ημερήσια διάταξη προβλέπει τη συζήτηση της έκθεσης (A5­0250/2001) του κ. Kουκιάδη, εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς, σχετικά με τη δέκατη έβδομη ετήσια έκθεση της Επιτροπής για τον έλεγχο της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου -1999 (COM(2000) 92 - C5­0381/2000 - 2000/2197(COS)). Κουκιάδης . Κύριε Πρόεδρε, η έκθεση για την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου πρέπει να περάσει στις εκτιμήσεις όλων μας ως μια από τις σημαντικότερες εκθέσεις γιατί είναι αυτή που απεικονίζει την πραγματική κατάσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον πραγματικό σφυγμό της, τη σύνδεσή της με την καθημερινότητα του πολίτη. Η έκθεση αυτή είναι η πρώτη που συντάσσεται για την νέα δεκαετία, με την οποία αρχίζει και ο νέος αιώνας, και νομίζω ότι θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μια συνολικότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων που συνδέονται με την λειτουργία στην πράξη της Ενιαίας Αγοράς, της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της και με το όραμα της ολοκλήρωσης. Τρία νέα δεδομένα, όπως η επικείμενη χωρίς προηγούμενο διεύρυνση, η αναζήτηση της εμβάθυνσης και της πολιτικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο αναπόφευκτος πολλαπλασιασμός της νομοθετικής παρέμβασης, επιβάλλουν μια ριζική αναθεώρηση του θέματος του ελέγχου της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου. Το όλο θέμα συνδέεται αναπόφευκτα και με την αναθεώρηση των Συνθηκών και πρέπει να ενταχθεί στις προτεραιότητες της προσεχούς διακυβερνητικής. Η Λευκή Βίβλος εντοπίζει το πρόβλημα και μένει να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσει. Χωρίς μηδενισμό στις καθυστερήσεις μεταφοράς των οδηγιών και χωρίς διαμόρφωση μιας ενιαίας αντίληψης για το κοινοτικό δίκαιο δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ενιαίος οικονομικός χώρος, ούτε προώθηση της αντίληψης για την ιθαγένεια του ευρωπαίου πολίτη. Πολίτης μιας χώρας που πάει να εργαστεί σε άλλη χώρα και συναντά εμπόδια στην αναγνώριση των επαγγελματικών δεξιοτήτων αισθάνεται ως αλλοδαπός και όχι ως Ευρωπαίος. Κανόνες ανταγωνισμού που εφαρμόζονται επιλεκτικά σε διάφορες χώρες νοθεύουν τον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό και ούτω καθεξής. Να λοιπόν γιατί η υπόθεση της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου πρέπει να γίνει υπόθεση του καθενός και να περάσει στις προτεραιότητές μας. Είναι μάταιο να δαπανούμε ολόκληρες ώρες για το αν θα περάσει η τάδε ή η δείνα τροπολογία και να περιθωριοποιούμε την δραστηριότητά μας για το αν μια οδηγία εφαρμόζεται ή όχι. Θα πρέπει λοιπόν να αναβαθμιστεί η σημασία αυτής της έκθεσης γιατί απεικονίζει την ζώσα πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας δεύτερος άξονας που χρησιμοποιήθηκε για την συγγραφή της έκθεσης υπήρξε η αναζήτηση της τύχης των προτάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου από προηγούμενες εκθέσεις. Διάβασα αρκετές προηγούμενες εκθέσεις με ενδιαφέρουσες προτάσεις. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι οι περισσότερες δεν είχαν συνέχεια. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία εξήγηση στην έκθεση της Επιτροπής γιατί δεν εφαρμόστηκαν. Θα πρέπει λοιπόν να βρεθεί τρόπος ώστε να δίνεται συνέχεια στις προτάσεις αυτές του Κοινοβουλίου. Τρίτη βασική παρατήρηση είναι ότι, παρά τις βελτιώσεις που διαπιστώνονται με βάση τα σχετικά δεδομένα για την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου, οι βελτιώσεις δεν είναι ευθύγραμμες, αλλά υπάρχουν πισωγυρίσματα και πάντως όχι εντυπωσιακές βελτιώσεις ώστε να εφησυχάζουμε. Η γενική παθολογική εικόνα παραμένει η ίδια. Θα πρέπει λοιπόν να μας απασχολήσει σοβαρά το φαινόμενο αυτό και να στραφούμε ξεχωριστά στους πολλαπλούς λόγους και αιτίες που το αναπαράγουν. Στη συνέχεια, στον χρόνο που μου απομένει, θα προσπαθήσω να καταλήξω σε ορισμένα γενικά συμπεράσματα. Το βέλτιστο ποσοστό μεταφοράς το έχει η Δανία με μέσο όρο 98%. Όσον αφορά τις διαδικασίες ελέγχου παράβασης, υπενθυμίζουμε ότι το όλο σύστημα ελέγχου στηρίζεται σε 4 φάσεις. Ο αριθμός των προειδοποιητικών επιστολών που είναι η πρώτη φάση είναι σημαντικός. Για τις τρεις χώρες με τον μεγαλύτερο αριθμό, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα είναι αντιστοίχως 236, 160, 154 και για τις τρεις με τον μικρότερο αριθμό Δανία, Φινλανδία, Σουηδία είναι αντιστοίχως 40, 43 και 46. Ο αριθμός των αιτιολογημένων γνωμών, που αποτελεί τη δεύτερη φάση, είναι αρκετά μικρότερος και δείχνει ότι η διαδικασία αυτή είναι αποτελεσματική για ορισμένα κράτη, έως άκρως αποτελεσματική για άλλα. Πάντως, η σχετική μείωση του χρόνου αποστολής προειδοποιητικών επιστολών και αιτιολογημένων γνωμών αποτελεί ένα θετικό σημείο στην προσπάθεια επιτάχυνσης της διαδικασίας ελέγχου. Ως προς τις προσφυγές στο Δικαστήριο, επιβεβαιώνεται νέα σημαντική μείωση περιπτώσεων μη συμμόρφωσης. Ως γενικότερα συμπεράσματα, θα πρέπει να πούμε τα εξής: πρώτον, έχουμε μια σταδιακή μείωση από φάση σε φάση σε ποσοστό 35%-40%· δεύτερον, διατήρηση σε όλες τις φάσεις της σειράς των κρατών στην κλίμακα των παραβάσεων· τρίτον, στην τρίτη φάση για ορισμένες χώρες ο αριθμός μη συμμόρφωσης είναι οριακός, ενώ διαπιστώνεται εμμονή από άλλες χώρες· τέταρτον, η αποτελεσματικότητα των διαδικασιών ελέγχου δεν πρέπει να υποβαθμίζει το γεγονός ότι οι διαδικασίες αυτές χρησιμοποιούνται από τα κράτη μέλη ως μέσο καθυστέρησης του χρόνου μεταφοράς, οπότε δημιουργείται de facto νέα μεταβατική περίοδος. Το γεγονός ότι ορισμένες χώρες με διαφορετικά συστήματα έχουν μονίμως τις χειρότερες αρνητικές επιδόσεις και ορισμένες άλλες χώρες τις καλύτερες θετικές επιδόσεις, σημαίνει ότι οι παραβάσεις συνδέονται κατά βάση με συγκεκριμένη πολιτική βούληση. Έτσι, το πρόβλημα της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου είναι πολιτικό πρόβλημα και όχι νομικό ή τεχνοκρατικό, όπως πιστεύουν πολλοί. Υποκρύπτει σύγκρουση εθνικής κυριαρχίας και ευρωπαϊκής εξουσίας και αποκαλύπτει τον βαθμό ωρίμανσης της ευρωπαϊκής συνείδησης. Τέλος, δεν υπάρχουν εκ μέρους της Επιτροπής αναλύσεις για τις συνθήκες και τους λόγους που διαμορφώνονται τα παραπάνω στατιστικά δεδομένα. Δεν θα ήθελα να καταχραστώ τον χρόνο σας, θα ήθελα να πω όμως δύο λόγια για τις τροπολογίες. Από τις τρεις τροπολογίες που υπεβλήθησαν κάνω δεκτές τις δύο. Την τροπολογία της κ. Thors δεν την κατανοώ και θα παρακαλούσα να γίνουν κάποιες διευκρινίσεις για να γίνει δεκτή. Pιrez Αlvarez . (ES) Κύριε Πρόεδρε, κανείς και προπαντός όσοι έχουν νομική κατάρτιση δεν πρέπει να εκπλήσσεται, που ο έλεγχος της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου επανέρχεται στα χέρια της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων. Είναι προφανές. Θα ήθελα καταρχάς να συγχαρώ των κ. Κουκιάδη για την ευγένειά του, και τολμώ να πω επίσης για την ευστοχία του, που συμπεριέλαβε τα συμπεράσματα της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων στην έκθεσή του. Πήρα τον λόγο ως συντάκτης γνωμοδότησης της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων και αυτό γιατί θα ήθελα να αναρωτηθώ μεγαλοφώνως ενώπιον όλων σας τι είδους Ευρώπη θέλουμε να οικοδομήσουμε. Το 1996 στο Τορίνο, ο γάλλος Πρόεδρος, κ. Chirac, είχε πει πως αν η Ευρώπη προχωρήσει μόνο προς τον οικονομικό δρόμο, τον εμπορικό δρόμο, θα αποτύχει. Είχε πει πως θα πρέπει να ασχοληθούμε με την κατάσταση των Ευρωπαίων, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να τους κερδίσουμε, και ότι αυτό θα ανοίξει τον δρόμο της επιτυχίας. Τώρα που στην Ισπανία, τη χώρα μου, αρχίζει να προετοιμάζεται η Προεδρία, κάθε μέρα οι αρμόδιες αρχές, ο Πρόεδρος, κ. Aznar, ή οι υπουργοί, μιλούν συνεχώς για τη δημιουργία περισσότερης Ευρώπης. Τι σημαίνει περισσότερη Ευρώπη; Πιθανώς την πραγματοποίηση των όσων περιέχονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, δηλαδή μια Ευρώπη που νοιάζεται για τους Ευρωπαίους. Για αυτόν τον λόγο θα πρέπει να δοθεί σπουδαιότητα και σημασία σε αυτήν της έκθεση, της οποίας θα ήθελα να υπογραμμίσω ορισμένα σημεία. Καταρχάς, θα πρέπει να απασχολεί όλους, την Επιτροπή και το Συμβούλιο, η ενσωμάτωση των οδηγιών, γιατί ακριβώς στον κοινωνικό τομέα υπάρχει πολύ χαμηλό ποσοστό ενσωμάτωσης των οδηγιών σε σχέση με άλλους τομείς ή σε σχέση με τη γενική ενσωμάτωση των οδηγιών. Δεύτερον, υπάρχουν ορισμένα ιδιαίτερα λεπτά θέματα. Το επάγγελμά μας μάς ακολουθεί πάντα, και εμένα, ως επιθεωρητής εργασίας που είμαι, με απασχολεί πάρα πολύ το γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταχύτητα στην ενσωμάτωση των οδηγιών που αφορούν την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία. Τρίτον, η ισότητα. Πιστεύω πως πρέπει να ζητήσουμε από την Επιτροπή να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση για την επιβολή προστίμων, μεγαλύτερο συντονισμό των κυβερνήσεων των διαφόρων κρατών μελών, για την επίτευξη του μεγαλύτερου αυτού συντονισμού, ούτως ώστε να υλοποιηθούν οι αρχές του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Thors Κύριε Πρόεδρε, η σημερινή συνεδρίαση είναι κάπως περίεργη. Aφού ολοκληρώσαμε την έκθεση, λάβαμε δύο σημαντικά έγγραφα από την Επιτροπή. Πρόκειται αφενός για τη Λευκή Βίβλο για τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις και αφετέρου για την ανακοίνωση σχετικά με την πολιτική ενημέρωσης και επικοινωνίας. Είδα αυτά τα δύο έγγραφα και αισθάνομαι απόλυτη σύγχυση: πώς προτίθεται να μας βοηθήσει η Επιτροπή να επιβλέψουμε την εφαρμογή της κοινοτικής νομοθεσίας και πώς προτίθεται να δώσει προτεραιότητα στα ζητήματα που θίγονται στα έγγραφα αυτά; Πρώτον, όσον αφορά την πολιτική ενημέρωσης και επικοινωνίας, αναφέρεται στην ανακοίνωση ότι εξετάζεται τη στιγμή αυτή το μέλλον του λεγόμενου συστήματος Eurojust. Αντίθετα από ό,τι αναφέρεται στην ανακοίνωση, στην Επιτροπή νομικών θεμάτων και εσωτερικής αγοράς σημειώσαμε το γεγονός ότι αυτό το δίκτυο εξειδικευμένων νομικών, το οποίο μπορεί να παρέχει συμβουλές στους πολίτες και εργάζεται εντός των αντιπροσωπειών της Επιτροπής στα κράτη μέλη, θεωρείται χρήσιμο από την Επιτροπή. Διαπιστώνουμε τώρα στην ανακοίνωση του Ιουνίου ότι η Επιτροπή εξετάζει την διαμόρφωση του μέλλοντος αυτού του συστήματος και ότι θα αναθέσει ενδεχομένως στις εθνικές διοικήσεις την διαμόρφωση των καθηκόντων αυτών των νομικών. Αγαπητή Επιτροπή, ποιος πιστεύει πραγματικά ότι μία εθνική διοίκηση θα συνδράμει τον πολίτη προκειμένου να βρει το δίκιο του απέναντι σε αυτήν; Δεύτερον, μου δημιουργεί σύγχυση το γεγονός ότι στην Λευκή Βίβλο για τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις αναφέρεται ότι αναζητάται "ένα δίκτυο παρεμφερών υφισταμένων οργάνων στα κράτη μέλη τα οποία μπορούν να αντιμετωπίζουν διαφορές που αφορούν τους πολίτες και ζητήματα της ΕΕ" , την ίδια στιγμή που αναφέρεται ότι θα πρέπει να ενημερωθούν περισσότερο οι πολίτες για τα δικαιώματα που τους παρέχει το κοινοτικό δίκαιο. Πώς θεωρεί άραγε η Επιτροπή ότι θα πρέπει να επιβλέψουμε την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου; Πιστεύω ότι θα πρέπει να σκεφτούμε το ζήτημα αυτό στα σοβαρά. Πιστεύω επίσης ότι η Επιτροπή θα μπορούσε να ήταν περισσότερο συγκεκριμένη όσον αφορά αυτό το ζήτημα στη Λευκή Βίβλο. Gonzαlez Αlvarez Κύριε Πρόεδρε, με ενδιέφερε να παρέμβω σε αυτήν τη συζήτηση για την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου γιατί, ως μέλος της Επιτροπής Περιβάλλοντος και της Επιτροπής Αναφορών, είμαι ενήμερος σχετικά με τις περιπτώσεις μη εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου, κυρίως όσον αφορά την κοινωνία και το περιβάλλον, όπως είπαν οι προηγούμενοι εισηγητές. Όπως είπε ο ισπανός συνάδελφός μου, είναι αλήθεια ότι στον κοινωνικό τομέα υπάρχει κακή ενσωμάτωση μόνο του 71% των οδηγιών, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι στην Επιτροπή, σε θέματα περιβάλλοντος, δεν υπάρχει μόνο κακή ενσωμάτωση, αλλά και κατάφωρη αθέτηση, που είναι ακόμα χειρότερη: έλλειψη εφαρμογής. Είναι κάτι που παρατηρούμε κάθε μέρα στην Επιτροπή Αναφορών, γιατί πρόκειται για τον πρώτο τομέα όπου υπάρχουν περιπτώσεις αθέτησης: περίπου 40% των περιπτώσεων αθέτησης του κοινοτικού δικαίου που καταγγέλλουν οι πολίτες στην Επιτροπή Αναφορών αφορούν το περιβάλλον. Όπως πολύ καλά είπε ο κ. Κουκιάδης στην έκθεσή του, το δικαίωμα αναφοράς αποτελεί την κατεξοχήν αρχή αναγνώρισης των ευρωπαίων πολιτών και για αυτόν το λόγο θα πρέπει να μας απασχολεί αυτή η επαναλαμβανόμενη αθέτηση του κοινοτικού δικαίου στους τομείς της κοινωνίας και του περιβάλλοντος, που έχουν στενή σχέση με τα δικαιώματα αυτών των ευρωπαίων πολιτών. Αν εξετάσουμε κάθε μια από τις αναφορές που λαμβάνουμε στην Επιτροπή Αναφορών - φυσικά εγώ γνωρίζω καλύτερα εκείνες που προέρχονται από τη χώρα μου - θα διαπιστώσουμε το τεράστιο ενδιαφέρον των ευρωπαίων πολιτών για τη συλλογή πληροφοριών και την απόκτηση πολύ καλών γνώσεων για το κοινοτικό δίκαιο, ώστε να μπορούν να καταγγέλλουν εντονότερα τις περιπτώσεις αθέτησής του. Για αυτόν το λόγο πιστεύουμε πως στην ετήσια έκθεση θα πρέπει να υπάρχει ένα τμήμα αφιερωμένο στις αναφορές, όπως πολύ καλά είπε ο εισηγητής, γιατί ακριβώς σε αυτήν την επιτροπή υπάρχει πραγματική συμβολή για την τήρηση του κοινοτικού δικαίου. Berniι Κύριε Πρόεδρε, 1075 προειδοποιήσεις, 470 αιτιολογημένες γνώμες, 178 παραπομπές στο Δικαστήριο, δηλαδή διπλάσιες απ' ότι το 1998. Αυτός ο απολογισμός αναφορικά με την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου το 1999 εκφράζει μία βαθιά δυσφορία. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα όπως έχουν· η Ευρώπη νομοθετεί πολύ και άσχημα. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να νομοθετεί σε περιοχές όπου δεν έχει καμία δικαιοδοσία. Το έκανε το 1979 με την οδηγία περί πτηνών και ακόμα πιο πρόσφατα, χωρίς καμία νομική βάση, στον κανονισμό και τη χρηματοδότηση των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων. Εάν τα κράτη μέλη δυσανασχετούν όταν πρόκειται να μεταφέρουν το κοινοτικό δίκαιο σε εθνικό επίπεδο, εάν οι ένδικες διαφορές πολλαπλασιάζονται, είναι γιατί η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι συχνά περιοριστική, σχολαστική, ακατάλληλη για τις τοπικές πραγματικότητες και απομακρυσμένη από τα προβλήματα των συμπολιτών μας, όταν δεν έρχεται άμεσα σε αντίθεση με τη θέληση ή τις δημοκρατικές τους αρχές. Έτσι, τον περασμένο χρόνο, η γαλλική κυβέρνηση διατράνωνε την αντίθεσή της με την οδηγία περί γονιδιώματος. Η κ. Guigou, Υπουργός Δικαιοσύνης, έκρινε την οδηγία αυτή, σας μεταφέρω τα λόγια της "ασύμβατη με τους γαλλικούς νόμους βιοηθικής, με τον κώδικα βιομηχανικής ιδιοκτησίας και τον αστικό κώδικα που απαγορεύουν την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου σώματος" . Μπορούμε στο όνομα της Ευρώπης και της ειδικής πλειοψηφίας της, να επιβάλλουμε μία νομοθεσία σε ένα λαό που την αρνείται; Αυτό αποτελεί ερώτημα ουσίας. Μπορούμε να εξομοιώνουμε τα πάντα και να θυσιάζουμε τις διαφορές μας, αυτό τον πραγματικό ευρωπαϊκό πλούτο; Δεν το πιστεύουμε. Επιπλέον, στη δημοκρατία, δεν αποτελεί αρμοδιότητα του Δικαστηρίου να νομοθετεί μέσω της νομολογίας, αλλά αυτό είναι έργο των αιρετών. Ως εκ τούτου, οι ευρωπαίοι βουλευτές, οι μόνοι που εκλέγονται άμεσα από το λαό, δεν διαθέτουν καμία ουσιαστική νομοθετική πρωτοβουλία, μονοπώλιο που κρατά ζηλότυπα η Επιτροπή. Η Ευρώπη δεν θα διευθετήσει τα προβλήματά της προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να επιβάλει κακούς νόμους με πρόστιμα και επιβολή κυρώσεων, όπως θα ήθελε το άρθρο 15. Η επιμονή έχει τα όριά της και όταν ένας νόμος είναι κακός, πρέπει να έχουμε την πνευματική διαύγεια και το θάρρος να τον αλλάξουμε, όπως προτείνουμε στο άρθρο 12. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν να νομοθετούσαμε λιγότερο ώστε να νομοθετούμε ορθότερα, να σεβόμαστε τις εθνικές επιθυμίες και τη δημοκρατία εφαρμόζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την αρχή της επικουρικότητας. Για παράδειγμα, υπάρχει επιτακτική ανάγκη να οριστεί ρύθμιση για τις μεταφορές υδρογονανθράκων, αλλά για άλλη μια φορά, για εμπορικούς λόγους, στέλνεται στις ελληνικές καλένδες. Αντίθετα με την αιτιολογική σκέψη M, δεν θεωρούμε ότι η αυστηρή εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου συμβάλλει στην ανάδυση μιας ευρωπαϊκής ιθαγένειας, την οποία, εξάλλου, δεν επιθυμούμε. Γιατί κατά βάση μας ενδιαφέρουν πολύ ο σεβασμός των ταυτοτήτων, της δημοκρατίας και του δικαιώματος στη διαφορά. Berthu Κύριε Πρόεδρε, το κοινοτικό δίκαιο δημιουργεί αυξημένες δυσκολίες εφαρμογής, δεδομένου ότι σύμφωνα με την ίδια την έκθεση της Επιτροπής, ανοίχτηκαν για το εν λόγω ζήτημα 2270 φάκελοι το 1999, έναντι μόνο 124 το 1978. Αυτός ο πολλαπλασιασμός είναι αποτέλεσμα, αφενός, της σταθερής διεύρυνσης του κοινοτικού δικαίου και αφετέρου της αυξημένης αυστηρότητας της Επιτροπής η οποία διαθέτει από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, αποτελεσματικά μέτρα καταστολής, κυρίως χάρις στα άρθρα 226 και 228 ΣΕΚ. Η έκθεση την οποία συζητά σήμερα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπερθεματίζει προς την κατεύθυνση της καταστολής, δεδομένου ότι δεσμεύει την Επιτροπή να κάνει ακόμα μεγαλύτερη χρήση αυτών των άρθρων, να απειλεί πιο συχνά με ποινές ή οικονομικές κυρώσεις τα κράτη μέλη και ακόμα να προτείνει ένα νέο σύστημα αυτόματων κυρώσεων που θα επιβάλλονται σε αυτούς που δεν μεταφέρουν αρκετά γρήγορα ή αρκετά καλά τις κοινοτικές οδηγίες. Αλλά γιατί τα κράτη μέλη που φαίνεται να έχουν κάνει δεκτές τις οδηγίες στο Συμβούλιο στη συνέχεια δυσανασχετούν όταν πρόκειται να τις εφαρμόσουν; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα όλων. Από μέρους μου, έχω να δώσω τρεις συμπληρωματικές απαντήσεις. Πρώτον, πρόκειται για ένα αποτέλεσμα της στρεβλής διεύρυνσης της ειδικής ψηφοφορίας η οποία διατηρεί τα θεσμικά όργανα σε κάτι που θα ονόμαζα ρυθμιστική ψευδαίσθηση. Πιστεύουμε ότι επειδή ψηφίσαμε κατά πλειοψηφία στο τραπέζι του Συμβουλίου, όλα έχουν ρυθμιστεί. Αλλά στην πραγματικότητα, εάν οι μειοψηφούντες είχαν εύλογες αντιρρήσεις και εάν η εφαρμογή δεν ακολουθεί στην πράξη, τίποτα δεν έχει λυθεί. Και για να ανεβάσουμε πάλι τον πήχη, ρίχνουμε την Ευρώπη στο φαύλο κύκλο της καταστολής, την οποία θα είχαμε εξαρχής αποφύγει με μεγαλύτερη συναίνεση. Δεύτερο αίτιο μη εφαρμογής: η ακαταλληλότητα ορισμένων μερών του κοινοτικού δικαίου, όπως η οδηγία σχετικά με το κυνήγι των άγριων πτηνών το 1979, που έγινε ακόμα αυστηρότερη από το Δικαστήριο, και μάλιστα πίσω από την πλάτη του Συμβουλίου. Σε μία περίπτωση όπως αυτή μιας οδηγίας, που σημειώστε το, έγινε δεκτή κατ' ομοφωνία, αυτό που μας λείπει, είναι η δυνατότητα αυτόματης αναθεώρησης μετά από δέκα χρόνια, κατόπιν αιτήσεως ενός μόνο κράτους μέλους. Τέλος, τρίτο αίτιο μη εφαρμογής: ορισμένες οδηγίες δεν έχουν μεταφερθεί ή έχουν μεταφερθεί λανθασμένα, επειδή οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι που συμμετέχουν στο Συμβούλιο θέλησαν να εξασφαλίσουν εύσημα καλής ευρωπαϊκής συμπεριφοράς, κλείνοντας τα μάτια στις μελλοντικές δυσκολίες, που ωστόσο γνώριζαν ότι θα είναι αναπόφευκτες. Αυτό συνέβη για παράδειγμα στη Γαλλία με την οδηγία 98/44 για την κατοχύρωση έμβιων οργανισμών με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, που φαίνεται σήμερα να μην μπορεί να μεταφερθεί γιατί έρχεται σε αντίθεση με πολλά βασικά σημεία του δικαίου μας. Πρόκειται δυστυχώς για μία συνηθισμένη συμπεριφορά των Γάλλων ιθυνόντων, μέχρι τα υψηλότερα κλιμάκια του Κράτους μας. Σήμερα, δεχόμαστε να υπογράψουμε τον ένα ή τον άλλο ευρωπαϊκό νόμο, γιατί δεν τολμάμε να εγείρουμε αντιρρήσεις, και αύριο βλέπουμε τι θα κάνουμε για την εφαρμογή του. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Συνθήκης της Νίκαιας, και η Γαλλία θα το πληρώσει ακριβά. Wallis Κύριε Πρόεδρε, θα πρέπει να συγχαρούμε τον εισηγητή για την ευρεία και σημαντική έκθεσή του και για το γεγονός ότι εντόπισε σωστά τα προβλήματα της μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο και της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου, κυρίως όσον αφορά τις οδηγίες. Ωστόσο, ίσως να μην έχουμε δει τίποτα ακόμα, επειδή εισερχόμαστε σε μια εποχή νέας νομοθεσίας - την εποχή της από κοινού ρύθμισης. Στο μέλλον θα συμπεριληφθεί αυτή η έννοια στο κοινοτικό δίκαιο, την εφαρμογή και την ομοιογένεια του οποίου θα πρέπει να επιζητούμε; Στη Λευκή Βίβλο σχετικά με την διακυβέρνηση, η Επιτροπή αναφέρει ότι η από κοινού ρύθμιση δεν θα είναι κατάλληλη εκεί όπου οι κανόνες πρέπει να εφαρμόζονται με ομοιόμορφο τρόπο. Δεν θα είναι κατάλληλη ούτε στην περίπτωση που τίθενται σε αμφισβήτηση τα θεμελιώδη δικαιώματα ή οι πολιτικές επιλογές. Ωστόσο, στη διάρκεια του τρέχοντος έτους, έπρεπε να εκπονήσουμε την έκθεση ιδίας πρωτοβουλίας του Κοινοβουλίου σχετικά με το ευρωπαϊκό εξωδικαστικό δίκτυο, ένα εναλλακτικό ευρωπαϊκό δίκτυο επίλυσης των διαφορών, που σύστησε η Επιτροπή χρησιμοποιώντας μια προσέγγιση από κοινού ρύθμισης. Ωστόσο, τι θα μπορούσε να είναι πιο θεμελιώδες από την πρόσβαση των πολιτών μας στη δικαιοσύνη ή από τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται η νομοθεσία και απονέμεται δικαιοσύνη; Θα παρακολουθούμε όλους τους διαιτητές και ρυθμιστές προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι το κοινοτικό δίκαιο εφαρμόζεται σωστά; Αρκετά προβλήματα έχουμε επί του παρόντος με τα κανονικά δικαστήρια. Αυτά τα θέματα πρέπει να τα έχουμε υπόψη. Είναι θεμελιώδη για τους πολίτες μας, καθώς και για τα δικαιώματα αυτού του Κοινοβουλίου που συμμετέχει στις νομοθετικές διαδικασίες, για να μην αναφερθώ στον πιθανό κατακερματισμό των επιτευγμάτων της εσωτερικής αγοράς σε περίπτωση που το Κοινοβούλιο δεν παρακολουθήσει αυτά τα θέματα με μεγάλη προσοχή. Krarup Κύριε Πρόεδρε, η εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου αποτελεί όπως ειπώθηκε τίποτα λιγότερο από το αποφασιστικότερο σημείο καμπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ένωση ή θα δυναμώσει ή θα καταστραφεί μέσα από τη δημιουργία μιας κοινής αποτελεσματικής έννομης τάξης. Το κοινοτικό δίκαιο, το κοινοτικό κεκτημένο, η ευρωπαϊκή ενότητα βασίζονται στο ευρωπαϊκό δίκαιο. Το πρόβλημα ωστόσο, όπως καθίσταται πρόδηλο με μεγάλη σαφήνεια στην έκθεση της Επιτροπής όπως και στις προηγούμενες εκθέσεις και στην ανά χείρας έκθεση, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο ευρωπαϊκό δίκαιο, όπως άλλωστε δεν υπάρχει κάποιος ευρωπαϊκός λαός. Υπάρχουν βαθύτατες διαφορές μεταξύ των διάφορων έννομων τάξεων. Ο common law που κυριαρχείται από το ρωμαϊκό δίκαιο και οι σκανδιναβικές νομικές παραδόσεις διαφέρουν σε αδιανόητο βαθμό σε πολλά μέγιστης σημασίας σημεία. Δεν γίνεται να πάρουμε μια έννομη τάξη και να τη μεταφυτέψουμε κάπου αλλού σαν λουλούδια σε άλλη γλάστρα. Υπάρχουν κάποιες δομικές διαφορές, πολιτισμικές διαφορές θα μπορούσε κανείς να πει, οι οποίες φαίνονται ξεκάθαρα και στην παρούσα έκθεση. Μια άκρως αξιοπρόσεκτη γνωμοδότηση βρίσκουμε στο σημείο Δ. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο λαμβάνει υπόψη ότι ένας από τους λόγους κακής εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου είναι η αδυναμία "σωστής κατανόησης του παραγώγου κοινοτικού δικαίου" . Στην αρχή πίστεψα ότι επρόκειτο για μεταφραστικό σφάλμα, παρ' ότι πρέπει να έχουμε σε υπόληψη τις μεταφραστικές υπηρεσίες, όμως η ίδια διατύπωση υπάρχει και σε άλλες γλώσσες: "l'impossibilitι d'une comprιhension correcte», «inability correctly to understand" κοκ. Με άλλα λόγια είναι αδύνατο να επιτευχθεί μια σωστή εφαρμογή του παραγώγου κοινοτικού δικαίου. Ενδιαφέρουσα αναγνώριση. Παρόλα αυτά, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι η συνέπεια θα ήταν, όπως ανέφεραν προηγουμένως και άλλοι ομιλητές, η ολοκλήρωση των υπερεθνικών ρυθμίσεων να έχει προχωρήσει υπερβολικά, αλλά δεν είναι αυτό το συμπέρασμα. Το συμπέρασμα, όπως βλέπουμε στη σελίδα 11 της έκθεσης διατυπωμένο με σχεδόν στρατιωτική ορολογία, είναι ότι πρέπει να εγκαθιδρύσουμε ένα σύστημα που θα έχει ως αποτέλεσμα την "εξουδετέρωση των εθνικών αντιστάσεων" . Σε περίπτωση ασυμφωνίας μεταξύ του κοινοτικού δικαίου και του εθνικού δικαίου ο σεβασμός προς τις εθνικές νομικές παραδόσεις υποβιβάζεται και αυτό ίσως εξηγεί γιατί όχι μόνο στη Δανία αλλά και στην Ιρλανδία και σε πολλά άλλα μέρη υπάρχει μια συνεχώς διογκούμενη αντίσταση σε αυτό το σύστημα. Kinnock . (ΕΝ) Η έκθεση σχετικά με τον έλεγχο της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου που εξετάζει σήμερα το Σώμα είναι η δέκατη έβδομη έκθεση που συντάσσεται ως απάντηση στο αίτημα που υπέβαλε αρχικά το Σώμα σε ένα ψήφισμα του 1983. Όπως γνωρίζει το Σώμα, οι εν λόγω εκθέσεις προβαίνουν σε μια ετήσια καταγραφή του έργου της Επιτροπής όσον αφορά την εκτέλεση μίας από τις πλέον ζωτικές πτυχές του ρόλου της ως θεματοφύλακα των Συνθηκών, δηλαδή τη δράση που αναλαμβάνει ενάντια στις παραβάσεις βάσει του άρθρου 226 της Συνθήκης. Πολύ σωστά, προφανώς, το Σώμα ελέγχει εξονυχιστικά αυτές τις δραστηριότητες. Η Επιτροπή είναι ικανοποιημένη από το γεγονός ότι το Κοινοβούλιο επιφύλαξε θερμή υποδοχή στην τελευταία αυτή έκθεση και είναι επίσης ευγνώμων προς τον κ. Κουκιάδη και τους συναδέλφους του για το έργο τους. Κάθε χρόνο, καθεμία από τις δύο περιοδικές εκθέσεις σχετικά με τις πιθανές παραβάσεις, που συντάσσονται προτού κινηθούν διαδικασίες επί παραβάσει, και καθεμία από τις δύο εκθέσεις σχετικά με τις διαπιστωθείσες παραβάσεις, που συντάσσονται αφού αποσταλεί προειδοποιητική επιστολή στο ενδιαφερόμενο κράτος μέλος, καλύπτουν περίπου 2 000 υποθέσεις που ερευνά η Επιτροπή. Στο μεγαλύτερο μέρος τους πρόκειται για μεμονωμένες υποθέσεις εσφαλμένης εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου από τις αρχές των κρατών μελών. Προφανώς, η διεκπεραίωση ενός τέτοιου φόρτου υποθέσεων είναι δυνατή μόνο με μια διαδικασία που συνδυάζει τα πλεονεκτήματα της μεμονωμένης εξέτασης των υποθέσεων, της γρήγορης επεξεργασίας και της τήρησης της αρχής του πνεύματος συνεργασίας που ισχύει στην Επιτροπή. Η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος μηχανοργάνωσης είναι επίσης απαραίτητη για την επίτευξη αυτού του στόχου. Γι' αυτό το λόγο, έχει συσταθεί μια ενιαία βάση δεδομένων διαχείρισης, η οποία περιλαμβάνει όλες τις δικογραφίες που αφορούν τις διαδικασίες επί παραβάσει τις οποίες έχει κινήσει η Επιτροπή, καθώς και τα στοιχεία που αφορούν τη μεταφορά των οδηγιών στο εθνικό δίκαιο των κρατών μελών. Ένα από τα οφέλη του εν λόγω συστήματος είναι ότι δίνει στην Επιτροπή τη δυνατότητα να αναλάβει συστηματική δράση ενάντια στα κράτη μέλη που δεν έχουν εγκρίνει εθνικά μέτρα για την εφαρμογή των οδηγιών προτού εκπνεύσει η προθεσμία που προβλέπεται για τη μεταφορά τους στο εθνικό δίκαιο. Όπως θα γνωρίζει το Σώμα, τούτο δεν συνιστά ψύχωση με την ομοιογένεια για γραφειοκρατικούς λόγους. Είναι απαραίτητο για λόγους ισότητας σε ολόκληρη την Ένωση. Η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος μηχανοργάνωσης θα επιτρέψει επίσης να δίδονται περισσότερες λεπτομέρειες στους πολίτες όσον αφορά τη δράση που αναλαμβάνει η Επιτροπή στο πλαίσιο της παρακολούθησης της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου κάθε φορά που λαμβάνεται απόφαση για την έκδοση αιτιολογημένης γνώμης ή για την παραπομπή μιας υπόθεσης στη δικαιοσύνη. Η Επιτροπή συνεχίζει την πολιτική της άμεσης έκδοσης ανακοινώσεων Τύπου, την οποία καθιερώσαμε για πρώτη φορά το 1998, και, επιπλέον, από τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, οι αποφάσεις περί αποστολής προειδοποιητικής επιστολής για μια παράβαση, περί έκδοσης αιτιολογημένης γνώμης, περί παραπομπής μιας υπόθεσης στη δικαιοσύνη ή περί κλεισίματος μιας υπόθεσης, δημοσιεύονται επίσης στον εξυπηρετητή Europa των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αμέσως μόλις εγκριθούν από την Επιτροπή. Η ισότιμη πίεση που ασκείται από αυτήν τη μεγαλύτερη διαφάνεια των αποφάσεων που αφορούν παραβάσεις των κρατών μελών μπορεί επίσης να συμβάλει στην προώθηση της ταχύτερης συμμόρφωσης των κρατών μελών, καθώς πλέον όλα πληροφορούνται άμεσα τις αποφάσεις που λαμβάνονται ενάντια στο καθένα από αυτά. Η μεγαλύτερη διαφάνεια μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως εγγύηση της δίκαιης εξέτασης των καταγγελιών. Το Σώμα θα πρέπει να γνωρίζει ότι, εφόσον η Επιτροπή βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την έναρξη των διαδικασιών επί παραβάσει, έχει επομένως μια μοναδική ικανότητα να διασφαλίζει τα συμφέροντα των εναγόντων. Οι εγγυήσεις που παρέχει η Επιτροπή έχουν βελτιωθεί με το πέρασμα του χρόνου και σήμερα αντιστοιχούν σε διαδικαστικές διευθετήσεις, οι οποίες διασφαλίζουν την καταχώριση της καταγγελίας, την αυστηρή εμπιστευτικότητα και την ενημέρωση προς τους ενάγοντες, οι οποίοι μπορούν να γνωστοποιήσουν τις απόψεις τους προτού ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για κλείσιμο της υπόθεσης. Είμαστε αποφασισμένοι να διασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή ισχύ και αξιοπιστία των σημαντικών αυτών διαδικασιών. Με την απάντηση που έδωσε στον Διαμεσολαβητή σχετικά με τους χειρισμούς στην υπόθεση της παράβασης που αφορά την ανάθεση της σύμβασης κατασκευής του μετρό στη Θεσσαλονίκη, η Επιτροπή δεσμεύθηκε να προβεί στην ενοποίηση των διοικητικών κανόνων για τους ενάγοντες προκειμένου να διευκολύνει τις συμβάσεις μεταξύ των εναγόντων και των υπηρεσιών της Επιτροπής. Το Κοινοβούλιο θα ενημερωθεί για την εν λόγω ενοποίηση ευθύς μόλις ολοκληρωθεί. Η έκθεση που εγκρίθηκε από την Επιτροπή Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς - που αποτελεί τη βάση της πρότασης ψηφίσματος που συζητεί σήμερα το Σώμα - περιέχει αρκετές νέες προτάσεις και συστάσεις. Για λόγους συντομίας, ελπίζω ότι το Σώμα θα μου επιτρέψει να ασχοληθώ μόνο με τα βασικότερα. Καταρχάς θα ήθελα να πω ότι η Επιτροπή δεν συμφωνεί με τα συμπεράσματα της έκθεσης ότι ο αυξανόμενος όγκος των παραβάσεων που εξετάζουν οι υπηρεσίες της Επιτροπής, ειδικότερα βάση καταγγελιών, αντικατοπτρίζει την επιδείνωση της εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου. Οι κύριοι λόγοι γι' αυτό είναι οι εξής. Καταρχάς, ο συνολικός όγκος των καταγγελιών και των υποθέσεων που είναι αντικείμενο εξέτασης είναι ουσιαστικά σταθερός. Ο αριθμός των καταχωρισμένων εναγόντων έχει μάλιστα σημειώσει ελαφρά μείωση το 2000. Δεύτερον, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι διαδοχικές διευρύνσεις της Κοινότητας και η επέκταση του κοινοτικού δικαίου, ιδίως σε σχέση με τις ευρύτερες εξουσίες της Κοινότητας και με την αυξανόμενη συνειδητοποίηση της κοινοτικής νομοθεσίας από τους πολίτες και από τις επιχειρήσεις. Όλοι αυτοί είναι παράγοντες που επηρεάζουν τον αριθμό των παραβάσεων που εξετάζει η Επιτροπή και, βάσει αυτού, η αύξηση του απόλυτου αριθμού των εξεταζόμενων υποθέσεων είναι μια θετική εξέλιξη παρά κάτι που θα έπρεπε να μας ανησυχεί. Όπως αναφέρει ο κ. Κουκιάδης στην έκθεσή του, είναι σημαντικό να καταβληθεί κάθε προσπάθεια προκειμένου να φθάσουμε στη ρίζα των παραβάσεων και να εξεύρουμε τρόπους μείωσης του αριθμού τους, χωρίς να βασιζόμαστε αποκλειστικά στην τυπική διαδικασία επί παραβάσει. Όσον αφορά την ερμηνεία των στατιστικών στην ετήσια έκθεση, το πεδίο ερμηνείας των στοιχείων εξακολουθεί να είναι περιορισμένο λόγω των πολλών αιτίων των παραβάσεων, λόγω της μεγάλης εξάρτησης της Επιτροπής από τις καταγγελίες και λόγω της πολιτικής διάστασης του έργου που οφείλεται στο γεγονός ότι οι διαδικασίες είναι στη διακριτική ευχέρεια της Επιτροπής. Η Επιτροπή είναι σε θέση να καθορίσει τη σειρά προτεραιότητας των διαδικασιών, έχοντας ως βάση αναφοράς, πρώτον, την υπολογιζόμενη ζημία προς την έννομη τάξη της Κοινότητας, δεύτερον, την υπολογιζόμενη ζημία προς το συμφέρον που προστατεύει ο παραβιασθείς νόμος, τρίτον, τον επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα ορισμένων παραβάσεων που είναι αντικείμενο μεμονωμένων ή συλλογικών καταγγελιών και, τέταρτον, τη βλάβη που υφίστανται τα οικονομικά συμφέροντα της Κοινότητας. Επιπλέον, τα γεγονότα της επικαιρότητας σε οποιοδήποτε δεδομένο τομέα του κοινοτικού δικαίου μπορούν επίσης να προκαλέσουν αύξηση των καταγγελιών προς την Επιτροπή και να οδηγήσουν σε κλιμάκωση της δράσης της Επιτροπής προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της πολιτικής ατζέντας. Ένα καλό παράδειγμα ήταν τα διάφορα στάδια της ολοκλήρωσης της ενιαίας αγοράς. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αυξανόμενη συνειδητοποίηση της πιθανότητας παραβίασης ενός περιβαλλοντικού νόμου. Βεβαίως, όλα αυτά τα επιχειρήματα αναφέρονται με ιδιαίτερη σαφήνεια στη Λευκή Βίβλο, η οποία, όπως μας υπενθύμισαν ορισμένοι βουλευτές, πρόκειται να συζητηθεί αύριο στο Σώμα. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι τα εθνικά δικαστήρια είναι οι πρώτοι θεματοφύλακες της έννομης τάξης της Κοινότητας και ότι, συνεπώς, η Επιτροπή ασχολείται με ένα σχετικά μικρό ποσοστό των παραβιάσεων της κοινοτικής νομοθεσίας. Επίσης, εφόσον η εν λόγω νομοθεσία αποτελείται κατά μεγάλο μέρος από οδηγίες που πρέπει να μεταφερθούν στα εθνικά νομικά συστήματα των κρατών μελών, όταν το νομικό μέσο μεταφερθεί, θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι ανήκει στο εθνικό δίκαιο και η οποιαδήποτε παράβαση πρέπει να αντιμετωπίζεται από τα εθνικά δικαστήρια. Γνωρίζω ότι το Σώμα κατανοεί αυτό το γεγονός, αλλά το επεξηγώ για τα πρακτικά ελπίζοντας να γίνει ενδεχομένως σιγά σιγά κατανοητό από τον Τύπο στα κράτη μέλη, ίσως και από τους πολίτες, οι οποίοι πείθονται καθημερινά από τις εφημερίδες ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση λαμβάνει χώρα μια μεγάλη συγκεντρωτική επιχείρηση, ενώ ουσιαστικά συμβαίνει το αντίθετο. Η έκθεση της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς αναφέρεται στην ανάγκη συντόμευσης του χρόνου εξέτασης των καταγγελιών. Φυσικά, συμφωνούμε με αυτό το στόχο και, ως εκ τούτου, έχουμε επαφές με τα σχετικά κράτη μέλη με σκοπό την εξασφάλιση της ταχύτερης συμμόρφωσης με το κοινοτικό δίκαιο και τη μείωση του χρόνου διεκπεραίωσης των υποθέσεων από τα ίδια τα κράτη μέλη, ιδίως με τη μεγαλύτερη χρήση του συστήματος μηχανοργάνωσης. Όπως είπα ήδη, προς όφελος της μεγαλύτερης διαφάνειας, η Επιτροπή δημοσιεύει πλέον τις αποφάσεις της για την αποστολή επίσημων προειδοποιητικών επιστολών, για την έκδοση αιτιολογημένων γνωμών, για παραπομπή υποθέσεων στο δικαστήριο ή για το κλείσιμο ή την απόσυρση υποθέσεων, αμέσως μετά τη λήψη τους. Θα ήθελα επίσης να τονίσω, ειδικά προς απάντηση στην ανησυχία του Κοινοβουλίου, ότι η 18η ετήσια έκθεση που αφορά το έτος 2000, θα περιέχει ένα ειδικό τμήμα σχετικά με τη διαχείριση των περιπτώσεων εξαίρεσης από την εναρμόνιση, που ισχύουν για τα κράτη μέλη σύμφωνα με το άρθρο 95 της Συνθήκης. Η Επιτροπή σημειώνει επίσης την ανησυχία του Κοινοβουλίου σχετικά με την ανάγκη βελτίωσης της συνεργασίας μεταξύ της Επιτροπής και των εθνικών αρχών που είναι αρμόδιες για την εφαρμογή του παράγωγου δικαίου. Όπως γνωρίζετε, υπάρχουν τακτικές επαφές μεταξύ των υπηρεσιών της Επιτροπής σχετικά με συγκεκριμένα προβλήματα στην εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου μέσω συνεδριάσεων-πακέτων και των λεγόμενων αποστολών οδηγιών. Ωστόσο, η Επιτροπή εξετάζει επίσης τρόπους για τη βελτίωση της διαδικασίας κοινοποίησης των εθνικών μέτρων εκτέλεσης ως επέκταση του προγράμματος IDA για την ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ δημόσιων διοικήσεων. Αυτό το έργο αφορά τη διαδικτύωση των κοινοτικών και των εθνικών νομικών βάσεων δεδομένων που καλύπτουν τις οδηγίες και τα εθνικά μέτρα εκτέλεσης, ενώ επίσης θα διευκολύνει την πρόσβαση του κοινού στο κοινοτικό δίκαιο και θα βοηθήσει την εκπαίδευση των δικηγόρων στο κοινοτικό δίκαιο. Το δίκτυο θα παρέχει επίσης άμεση πρόσβαση στις εκθέσεις που εκπονούν ειδικές εθνικές αρχές με θέμα την εγχώρια εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου. Εν κατακλείδι, η δράση της Επιτροπής σχετικά με την παρακολούθηση του κοινοτικού δικαίου είναι κρίσιμη για την εκπλήρωση της σημαντικής αποστολής που έχουμε να διαφυλάξουμε την έννομη τάξη της Κοινότητας, με δίκαιο, αποφασιστικό και συνεπή τρόπο, εξασφαλίζοντας την κατανόηση της κοινής γνώμης. Το ενεργό ενδιαφέρον του Σώματος γι' αυτές τις δραστηριότητες είναι πολύτιμο και, συνεπώς, του είμαστε ευγνώμονες για τη συνεχή υποστήριξη και κατανόηση που δείχνει. Πρόεδρος Ευχαριστώ πολύ, Επίτροπε κύριε Neil Kinnock. Η συζήτηση έληξε. Η ψηφοφορία θα διεξαχθεί αύριο, στις 12.30. Μεταρρύθμιση της Επιτροπής Πρόεδρος Η ημερήσια διάταξη προβλέπει την προφορική ερώτηση (B5­0330/2001) των κκ Harbour και Guy­Quint, εξ ονόματος της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων και Εσωτερικής Αγοράς και της Επιτροπής Προϋπολογισμών, προς την Επιτροπή, σχετικά με τη μεταρρύθμιση της Επιτροπής. Harbour Κύριε Πρόεδρε, εξ ονόματος όλων των συναδέλφων μου θα ήθελα να χαιρετίσω ιδιαίτερα την παρουσία του κ. Kinnock που βρίσκεται εδώ για να συζητήσουμε τις μεταρρυθμίσεις. Θα ήθελα να του πω ότι το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε μέχρι να εγγραφεί στην ημερήσια διάταξη το εν λόγω θέμα, δεν οφείλεται στην έλλειψη προσπαθειών από πλευράς μας. Μας απογοήτευσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι δεν καταφέραμε να πείσουμε το Προεδρείο να δώσει μεγαλύτερη σημασία στην εν λόγω συζήτηση. Ωστόσο, απόψε θα επανορθώσουμε γι' αυτό και χαιρόμαστε για την παρουσία σας εδώ. Είναι προφανές ότι οι μεταρρυθμίσεις - και γνωρίζω ότι θα είστε σε θέση να μας πείτε περισσότερα γι' αυτές σε λίγο - βρίσκονται σε κρίσιμο στάδιο. Γνωρίζουμε ότι έχετε εντατικές διαβουλεύσεις. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα δίλημμα στο Κοινοβούλιο. Κρίνοντας από την υποστήριξη που έλαβε η έκθεσή μου το προηγούμενο έτος, θα καταλαβαίνετε ότι οι συνάδελφοι έχουν αποκτήσει ένα έντονο και βαθύ ενδιαφέρον για το συνολικό πακέτο των μεταρρυθμίσεων, για τις οποίες σας έχουμε υποστηρίξει σθεναρά. Πράγματι, έχουμε συνειδητοποιήσει πολύ καλά το γεγονός ότι οι εν λόγω μεταρρυθμίσεις πρέπει να εφαρμοστούν το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε να μην απογοητευθεί το προσωπικό, αλλά να μπορέσει να δει τις αλλαγές που βρίσκονται στον ορίζοντα και τις νέες μεθόδους εργασίας που θα ισχύσουν. Έχουμε διατυπώσει ορισμένες υποδείξεις που αντικατοπτρίζονται απόψε στην προφορική ερώτηση. Δεν επιθυμούμε να διαταράξουμε αυτήν τη διαδικασία. Από την άλλη πλευρά, όταν μας διαβιβάζετε τα στοιχεία του κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης των υπαλλήλων, οφείλουμε ως νομοθέτες να εξασφαλίσουμε ότι οι εν λόγω αλλαγές στον κανονισμό θα αποβούν προς όφελος της χρηστής διαχείρισης και όχι σε βάρος της. Όπως αναφέρεται στην έκθεσή μας, αποδείξατε με πειστικότητα ότι σε πολλές περιπτώσεις ο ισχύων κανονισμός υπηρεσιακής κατάστασης είναι ανεπαρκής ως προς αυτήν την πλευρά. Η ερώτηση που έχουμε υποβάλει απόψε αφορά ένα θέμα που θεωρούμε - και ελπίζω ότι θα συμφωνήσετε με την άποψή μας - ότι αποτελεί το επίκεντρο των μεταρρυθμίσεων που σχεδιάζετε. Το αποτέλεσμα θα πρέπει να είναι μια οργάνωση στην οποία οι προαγωγές θα γίνονται αξιοκρατικά, μια οργάνωση στην οποία όλα τα μέλη του προσωπικού της Επιτροπής θα γνωρίζουν ότι έχουν σαφείς στόχους, θα γνωρίζουν ποιοι είναι αυτοί οι στόχοι, θα γνωρίζουν ότι εάν επιτύχουν ή ξεπεράσουν αυτούς τους στόχους η απόδοσή τους θα αναγνωριστεί πλήρως. Θα πρέπει να γνωρίζουν ότι εργάζονται σε μια οργάνωση όπου η αξιολόγηση της απόδοσής τους δεν είναι μια γραφειοκρατική διαδικασία που εκτελείται ανά διετία και η οποία καταχωρίζεται σε ένα αρχείο και δεν γίνεται πλέον ξανά λόγος γι' αυτήν, αλλά ότι η διαδικασία αξιολόγησης είναι μέρος της συνολικής ποιότητας της διαχείρισης και των διαδικασιών εξασφάλισης ποιότητας στο πλαίσιο της Επιτροπής, μέρος της προσπάθειας να δοθεί σε όλα τα μέλη του προσωπικού η εντύπωση ότι αποτελεί μέρος της προσωπικής τους ανέλιξης. Αντικείμενό της είναι να θέτει στόχους για το προσωπικό, να αναγνωρίζει την ανάγκη της κατάρτισης για την ανάπτυξη και την προαγωγή και να εντοπίζει τις ενέργειες στις οποίες πρέπει να προβούν οι υπάλληλοι προκειμένου να συνεισφέρουν στην προσωπική τους ανέλιξη αλλά και στην εξέλιξη της οργάνωσης συνολικά. Αυτό το θέμα της αξιολόγησης σχετίζεται στενότατα με μια πτυχή των μεταρρυθμίσεων για την οποία γνωρίζουμε ότι έχετε έντονες συζητήσεις αυτόν τον καιρό. Ελπίζω να μην σας πειράζει να αναφέρω το σημείο αυτό απόψε, παρότι δεν αποτελεί μέρος της ερώτησής μας. Πρόκειται για το θέμα της δομής της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και των προτάσεών σας περί μετάβασης σε μια πιο γραμμική δομή σταδιοδρομίας. Είναι σαφές ότι η αξιολόγηση και η δομή της σταδιοδρομίας συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Το επιχείρημά μου είναι - μάλιστα αναφέρεται στην έκθεσή μου και υποστηρίζεται από τους συναδέλφους - ότι εάν το σύστημα αξιολόγησης και εξέλιξης λειτουργεί σωστά, δεν υπάρχουν εμπόδια στην επίτευξη της γραμμικής δομής της σταδιοδρομίας - και αυτό είναι το επίκεντρο των προσπαθειών σας. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει λόγος να δημιουργηθούν τεχνητοί φραγμοί ενάντια στην πρόοδο των υπαλλήλων εντός μιας οργάνωσης. Εάν υπάρχει ανάγκη για απόκτηση συγκεκριμένων προσόντων ή για κατάρτιση προκειμένου να μεταβεί κανείς στην επόμενη θέση εργασίας, αυτό θα το ορίσει η διαδικασία εξέλιξης. Συνεπώς λοιπόν, ένα σωστά σχεδιασμένο και αποτελεσματικό σύστημα αξιολόγησης, σχετικά με το οποίο σας ερωτούμε διάφορα στα πλαίσια της ερώτησης που έχουμε καταθέσει, σχετίζεται επίσης πολύ στενά με αυτήν την κίνηση, και μάλιστα αποτελεί τα ίδια τα θεμέλια μιας γραμμικής δομής της σταδιοδρομίας. Η συνάδελφός μου, κ. Guy-Quint, πρόκειται να καλύψει όλα τα αναλυτικά δημοσιονομικά ζητήματα με τη σημαντική εμπειρία που διαθέτει σ' αυτό το θέμα. Εγώ θα ήθελα απλώς να αναφερθώ σε δύο τελευταία στοιχεία των ερωτήσεών μας και να τα τοποθετήσω στο κατάλληλο πλαίσιο. Το πρώτο αφορά ένα θέμα για το οποίο σας έχουμε υποβάλει συγκεκριμένο ερώτημα ως πτυχή μιας σύγχρονης δημόσιας οργάνωσης: μια πολιτική για καταγγελία δυσλειτουργιών - και η αγγλική ορολογία γίνεται πλέον ευρέως αποδεκτή ως ένας πολύ καλός τρόπος ορισμού μιας πολιτικής όπου οι υπάλληλοι έχουν την πίστη και τη βεβαιότητα ότι, εάν ανακαλύψουν ατασθαλίες, μπορούν να τις αναφέρουν χωρίς το φόβο αντεγκλήσεων ή επιπτώσεων για τη σταδιοδρομία τους. Το δεύτερο θέμα συνδέεται με μια συζήτηση που θα έχουμε αργότερα εντός της εβδομάδας σχετικά με τον κώδικα διοικητικής συμπεριφοράς: πώς τον αντιλαμβάνεστε ως αναπόσπαστο τμήμα των συνολικών μεταρρυθμίσεων; Εν κατακλείδι, περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία να ακούσουμε απόψε τις απαντήσεις σας, καθώς και τη διαβεβαίωση σας ότι οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν σύμφωνα με το πρόγραμμα, όπως ακριβώς επιθυμείτε. Επίσης, ελπίζουμε ότι θα υποδείξετε κάποιους τρόπους μέσω των οποίων θα θέλατε να έχετε μεγαλύτερη υποστήριξη από το Κοινοβούλιο, όσον αφορά αυτήν την εξέλιξη την οποία εμείς θεωρούμε απόλυτα κρίσιμη τόσο για το μέλλον της Επιτροπής, όσο και για το μέλλον της ίδιας της Ευρώπης. Guy-Quint Κύριε Πρόεδρε, κύριε Επίτροπε, κυρίες, κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι, μέσα από όσα είπε ο Malcolm Harbour, θα αναφερθώ πολύ γρήγορα στα τεχνικά προβλήματα που αφορούν την επιτροπή νομικών θεμάτων. Θα ήθελα ωστόσο να πω, κύριε Επίτροπε, ότι χαίρομαι όλως ιδιαιτέρως για την πρόοδο που έχει σημειωθεί στον τομέα της διαβούλευσης από την τελευταία μας συνάντηση σε ολομέλεια. Πράγματι, έβρισκα, καθώς και πολλοί άλλοι βουλευτές, θλιβερό το γεγονός ότι η Επιτροπή κάνει προτάσεις και ενημερώνει, αλλά δεν συμβουλεύεται πραγματικά τα άλλα θεσμικά όργανα, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις επιτροπές του προσωπικού των θεσμικών αυτών οργάνων. Ενώ, από το Φεβρουάριο, όλα αυτά είναι ευσεβείς πόθοι, δεδομένου ότι αυτή η διαδικασία γνώρισε ευτυχώς το σημαντικό ενδιαφέρον και την προσοχή αυτών των θεσμικών οργάνων που συμβουλεύεστε σήμερα. Ξέρω ότι μπορείτε να παρατηρήσετε ότι επιτυγχάνεται ευρεία συναίνεση για πολυάριθμες προτάσεις. Για το λόγο αυτό, ας μου επιτραπεί να πω κάτι πολύ διαφορετικό από το συνάδελφο Harbour. Φαίνεται ότι παραμένουν για εμάς δύο ευαίσθητα σημεία σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Πρόκειται ακριβώς για τη διάρθρωση των σταδιοδρομιών, δηλαδή για τη γραμμική εξέλιξη, ή αλλιώς το status quo, καθώς επίσης και για το σύστημα συντάξεων. Εάν διάβασα σωστά τα τελευταία σας γραπτά, φαίνεται ότι βρίσκεστε σε αναζήτηση ενός συμβιβασμού ανάμεσα σε αυτά τα δύο συστήματα σταδιοδρομίας. Ελπίζω από τη μεριά μου ότι μία ρεαλιστική και σύγχρονη πρόταση θα προκύψει από τις διαπραγματεύσεις σας. Σας υπενθυμίζω, επίσης, ότι όσον αφορά τις συντάξεις, ακόμα και αν πολύ συχνά σκεφτόμαστε ότι το μέλλον ανήκει στο κεφαλαιοποιητικό συνταξιοδοτικό σύστημα, πολλοί από εμάς, συνδικαλιστές, εργαζόμενοι και άλλοι, σκεφτόμαστε ότι το ισχύον διανεμητικό σύστημα μπορεί να διατηρηθεί αν όχι αμιγώς, τουλάχιστον σε συνδυασμό. Επανέρχομαι όμως τώρα στα ερωτήματά σας που αφορούν τον προϋπολογισμό σε σχέση με τη μεταρρύθμιση. Σε ένα πρώτο χρόνο, και για να είμαστε προσεκτικοί, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι η εφαρμογή ενός συνταξιοδοτικού συστήματος πρόωρης συνταξιοδότησης δεν είχε τη συναίνεση του Σώματος, παρά μόνο υπό τον όρο να μην αγγίζει τον προϋπολογισμό, ανεξαρτήτως του τόπου εφαρμογής του. Σε ό,τι αφορά το σύνολο της μεταρρύθμισης, περιμένουμε, το συντομότερο δυνατόν, ένα πλήρες έγγραφο που θα εκτιμά το ύψος του προϋπολογισμού των τρεχουσών διαπραγματεύσεων. Είναι λοιπόν απαραίτητο η επιτροπή προϋπολογισμών να γνωρίζει καλύτερα τις μέχρι σήμερα προβλέψεις σας σχετικά με το συνολικό κόστος της μεταρρύθμισης. Πράγματι, το Μάρτιο, ακούγαμε να μιλούν για 500 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα, διαβάζουμε 600 εκατομμύρια ευρώ. Επιπλέον, τα προτεινόμενα διαδοχικά μέτρα και οι αιτήσεις των άλλων θεσμικών οργάνων έχουν μειώσει αισθητά τη μάζα που απαιτείται για την ισορροπία της κατηγορίας 5, και γι' αυτό ανησυχούμε. Αλλο στοιχείο ανασφάλειας που καθιστά πολύπλοκη τη λήψη αποφάσεων για τον προϋπολογισμό του 2002, είναι η έλλειψη απάντησης από μέρους του Συμβουλίου για τη διορθωτική επιστολή 1 του 2001 σχετικά με την εφαρμογή των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Εάν το Συμβούλιο εμμείνει στην πρότασή του να αυξήσει την ηλικία της πρόωρης συνταξιοδότησης, έχουμε μία ερώτηση: ποιες θα είναι οι επιπτώσεις του σχεδίου σας και, επιπλέον, πιστεύετε ότι θα ήταν σκόπιμο να συνεχίσετε υπό αυτούς τους όρους; Δεν έχουμε στη διάθεσή μας σήμερα κανένα έγγραφο που να επιτρέπει στο Σώμα να μετρήσει τις επιπτώσεις αυτών των θέσεων. Παρόλο που είμαστε προσηλωμένοι στη μεταρρύθμιση, δεν μπορούμε ωστόσο να αποφασίσουμε στα τυφλά για τόσο σοβαρές από τεχνική, ανθρώπινη και οικονομική άποψη επιλογές. Αποφασίζοντας έτσι, θα ήταν σα να υπογράφαμε μία λευκή επιταγή στην Επιτροπή, πράγμα που δεν συνηθίζουμε να κάνουμε. Μέχρι σήμερα, παρατηρούμε μόνο ότι το προσχέδιο του προϋπολογισμού που παρουσιάστηκε από την Επιτροπή ξεπερνούσε τα ανώτατα όρια της κατηγορίας 5 των 5 εκατομμυρίων, και ότι το Συμβούλιο προτείνει σήμερα ένα προσχέδιο προϋπολογισμού όπου τα ανώτατα όρια γίνονται βέβαια σεβαστά με ένα περιθώριο 58 εκατομμυρίων, αλλά όπου όλες οι πολιτικές των διαφορετικών θεσμικών οργάνων δεν γίνονται, ως εκ τούτου, σεβαστές. Η λύση: θα πρέπει ο τίτλος 5 να αναφέρεται ταυτόχρονα και στα δύο πιο μεγάλα σχέδια, δηλαδή στη διεύρυνση και το κόστος της μεταρρύθμισης; Θα πρέπει λοιπόν να συνεχίσουμε τις προσπάθειες αποκλειστικά για τη μεταρρύθμιση ή επίσης και για τη διεύρυνση; Αλλά εν πάση περιπτώσει, μας χρειάζεται μία απάντηση. Δεν θα ήταν δυνατόν να κατανεμηθεί η μεταρρύθμιση σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα; Την παραμονή της ψηφοφορίας για το σχέδιο προϋπολογισμού, έχουμε συνείδηση ότι από τις απαντήσεις που δίνετε εξαρτώνται πολλά, αλλά είναι βασικό να ξεκαθαρίσετε το τοπίο ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τις επιλογές μας. Kinnock . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, είμαι ιδιαίτερα ευγνώμων και στον κ. Harbour και στην κ. Guy-Quint που υπέβαλαν αυτή την συνεκτική ερώτηση η οποία μου επιτρέπει να κάνω στο Σώμα μια πλήρη αναφορά της προόδου σε διάφορες πτυχές της στρατηγικής μεταρρύθμισης της Επιτροπής. Όπως ελπίζω να κατανοήσει το Σώμα, αν απόψε απαντήσω αναλυτικά σε κάθε μέρος αυτής της προφορικής ερώτησης, θα εξαντλήσω όλο το χρόνο που έχει προβλεφθεί για τη συζήτηση. Γι' αυτό το λόγο, θα διανείμω σήμερα σε όλους τους αξιότιμους βουλευτές μια πλήρη, γραπτή έκθεση προόδου για όλες τις μεμονωμένες δράσεις μεταρρύθμισης. Ορισμένοι βουλευτές ίσως έχουν λάβει ήδη αυτήν την έκθεση και εδώ θα επικεντρωθώ στις πλέον εξέχουσες πρόσφατες εξελίξεις που άπτονται των στοιχείων της πολιτικής ανθρώπινων πόρων στο πλαίσιο της στρατηγικής μεταρρύθμισης που ακολουθούμε. Επίσης, θα αναφερθώ ειδικότερα στα δημοσιονομικά θέματα, όπως ζήτησε η κ. Guy-Quint. Καταρχάς, θέλω να αναφέρω, χωρίς καμία αυταρέσκεια, ότι στους πέντε μήνες που έχουν μεσολαβήσει αφότου η Επιτροπή ενέκρινε το αναλυτικό συμβουλευτικό έγγραφο σχετικά με τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό της πολιτικής ανθρώπινων πόρων, η πρόοδος είναι διαρκής και ικανοποιητική. Η κοινή ομάδα υψηλού επιπέδου της οποίας προεδρεύει ο πρώην γενικός γραμματέας του Συμβουλίου, κ. Niels Ertsbψl, έχει φανεί ιδιαίτερα χρήσιμη διευκολύνοντας τη διεξαγωγή μιας διαδικασίας ουσιαστικών, εποικοδομητικών και παραγωγικών διαβουλεύσεων με εκπροσώπους του προσωπικού. Η Επιτροπή έχει διαβιβάσει τις θερμές της ευχαριστίες προς τον κ. Ertsbψl. Στις διαβουλεύσεις και τις διαπραγματεύσεις επί των περίπλοκων ζητημάτων της πολιτικής προσωπικού, είναι προφανώς φυσικό να παρατηρηθούν ορισμένες καθυστερήσεις. Ωστόσο, λέγω με ιδιαίτερη χαρά ότι η φύση ή η διάρκειά τους δεν ήταν τέτοια που να μπορεί να προκαλέσει σοβαρή διαταραχή του προγράμματος των μεταρρυθμίσεων. Όπως τόνισα προηγουμένως στο Σώμα, το οποίο επίσης τόνισε επανειλημμένα και ο κ. Harbour, και κατά τη γνώμη μου σωστά, η Επιτροπή αντιλαμβάνεται την ανάγκη να διατηρηθεί η έντονη αυτή τάση για αλλαγή, όχι μόνο προς όφελος του θεσμικού οργάνου, αλλά και προς όφελος του προσωπικού μας και του κοινού που υπηρετούμε. Είμαστε βέβαιοι ότι μπορούμε να διατηρήσουμε τον αναγκαίο ρυθμό και συγχρόνως να επιτύχουμε την κατανόηση και την υποστήριξη που είναι απαραίτητες για την πλήρη και αποτελεσματική εφαρμογή των αναγκαίων αλλαγών. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή ενέκρινε στις 18 Ιουλίου ένα έγγραφο με τίτλο "Νέοι προσανατολισμοί για τη μεταρρύθμιση της πολιτικής προσωπικού" . Έγινε η σχετική ανακοίνωση προς το Κοινοβούλιο, επειδή όμως το Κοινοβούλιο διέκοψε τις εργασίες του περίπου εκείνο το διάστημα στο οποίο εμείς εκπονούσαμε το εν λόγω έγγραφο, δεν κατέστη δυνατό να το υποβάλουμε επίσημα στο Κοινοβούλιο στη συγκεκριμένη φάση. Το έγγραφο περιλαμβάνει ένα χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση των τρεχουσών διαπραγματεύσεων. Μέχρι το τέλος του έτους, η Επιτροπή θα είναι σε θέση να εγκρίνει ολοκληρωμένες αποφάσεις για όλα τα ζητήματα που δεν απαιτούν τροποποίηση του κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης των υπαλλήλων και επίσης να παρουσιάσει στη Διοργανική Επιτροπή Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης επίσημη πρόταση για την αναθεώρηση του κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης. Ελπίζουμε ότι οι εντατικές διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώρα με τους γενικούς γραμματείς και τους προέδρους του Κοινοβουλίου και των άλλων θεσμικών οργάνων θα παράσχουν την υποστήριξη που είναι απαραίτητη για τις αλλαγές που πρέπει να πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της εκτέλεσης της σαφούς εντολής περί μεταρρύθμισης η οποία, υπενθυμίζω στο Σώμα, ανατέθηκε ειδικά στην Επιτροπή Πρόντι από αυτό το Σώμα και από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η Επιτροπή εκτιμά τις καλές προθέσεις των αξιότιμων βουλευτών όταν, στην προφορική αυτή ερώτηση, αναφέρονται στην εφαρμογή της νέας πολιτικής για την εξέλιξη της σταδιοδρομίας πριν από την επίσημη συμφωνία. Ωστόσο, πληροφορούμε το Σώμα ότι οι εν λόγω προσπάθειες θα επισύρουν σίγουρα επίσημες καταγγελίες και θα καταλήξουν στο δικαστήριο και, ως εκ τούτου, θα οδηγήσουν σε καθυστερήσεις, ακόμα και σε άσκοπη εχθρότητα. Συνεπώς, θα συνεχίσουμε να τηρούμε πλήρως τη συμφωνία συνδιαλλαγής που συνάψαμε με τους εκπροσώπους του προσωπικού τον Μάρτιο. Σε κάθε περίπτωση, όπως δείχνει το χρονοδιάγραμμα του Ιουλίου, οι συζητήσεις με τους εκπροσώπους του προσωπικού της Επιτροπής θα ολοκληρωθούν σύντομα, οπότε η Επιτροπή θα αποφασίσει και θα εφαρμόσει άμεσα πολλές ουσιαστικές αλλαγές στην πολιτική προσωπικού, οι οποίες δεν απαιτούν τροποποίηση του Κανονισμού Υπηρεσιακής Κατάστασης. Με χαρά αναφέρω ότι ο βασικός στόχος των προτάσεων που υποβάλαμε το Φεβρουάριο, τις οποίες μας υπενθυμίζει και πάλι ο κ. Harbour, δηλαδή ο άμεσος συσχετισμός των προαγωγών και της εξακριβωμένης αξίας, έχει γίνει αποδεκτός στις μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις. Οι λεπτομερείς αλλαγές που έγιναν ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων και των διαβουλεύσεων έχουν βελτιώσει την πρόταση, και αυτό το λέγω με ικανοποίηση. Οι λεπτομέρειες που αφορούν αυτά τα θέματα, καθώς και τα ερωτήματα του κ. Harbour σχετικά με τον καθορισμό σημείων αναφοράς, την αξιολόγηση, τη διαχείριση και τις συντάξεις, είναι διαθέσιμες στην έκθεση προόδου που διανέμω σήμερα στο Σώμα. Για να εξοικονομήσουμε χρόνο λοιπόν, θα στραφώ στο τελευταίο τμήμα της ερώτησης που υπέβαλαν ο κ. Harbour και η κ. Guy-Quint, το οποίο αφορά τα δημοσιονομικά θέματα. Καταρχάς, τονίζω την αναφορά στα 600 εκατομμύρια ευρώ ως "μια μεταρρύθμιση του κόστους" και οφείλω να πω ότι το Σώμα κινδυνεύει άθελά του να κάνει λάθος. Είναι απαραίτητο να τονιστεί με τη μεγαλύτερη δυνατή έμφαση ότι πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ, αφενός, του κόστους που συνεπάγεται η εκπλήρωση του πολύ προσεκτικά υπολογισμένου αιτήματος της Επιτροπής για 717 νέες θέσεις, περιλαμβανομένων 118 θέσεων στις αντιπροσωπείες, που υποβλήθηκε στην τροποποιητική επιστολή τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, και αφετέρου, του κατά πολύ μικρότερου ακαθάριστου κόστους επένδυσης στις μεταρρυθμίσεις. Οι νέες θέσεις που είναι απαραίτητες προκειμένου η Επιτροπή να είναι σε θέση να εκπληρώσει τις πολιτικές και επιχειρησιακές της υποχρεώσεις μέχρι το 2006, όπως ορίζεται αναλυτικότατα στην τροποποιητική επιστολή και τα συνοδευτικά έγγραφα, θα κοστίσει περίπου 542 εκατομμύρια ευρώ. Το ακαθάριστο κόστος της μεταρρύθμισης της πολιτικής περί προσωπικού μέχρι το 2006 θα ανέλθει περίπου σε 111,9 εκατομμύρια ευρώ. Ως εκ τούτου, το μεγαλύτερο μέρος των πρόσθετων δαπανών για τους ανθρώπινους πόρους δεν συνδέεται ουσιαστικά με το σχεδιασμό και την εφαρμογή της στρατηγικής μεταρρύθμισης. Υπογραμμίζω το γεγονός ότι ούτε το αίτημα για θέσεις εργασίας στην Επιτροπή, ούτε καμία από τις προτάσεις μεταρρύθμισης της Επιτροπής, προβλέπεται να προκαλέσει παραβίαση των περιορισμών που προβλέπονται βάσει του τίτλου 5 των δημοσιονομικών προοπτικών του 1999. Η Επιτροπή θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της να παραμείνει εντός των περιορισμών που παρουσιάσαμε οικειοθελώς το προηγούμενο έτος, τόσο στο Σώμα όσο και στο Συμβούλιο. Ωστόσο, όπως ανέφερε η κ. Guy-Quint, το Σώμα θα πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός - όπως δείχνει ένας πίνακας τον οποίον επίσης θα διανείμω σήμερα - ότι οι πρόσφατες προτάσεις που έγιναν από τα θεσμικά όργανα πλην της Επιτροπής, θα έχουν ενδεχομένως ως αποτέλεσμα να αυξηθούν σημαντικά οι προβλεπόμενοι συντελεστές αύξησης των δαπανών για το προσωπικό και τη διοίκηση στα πλαίσια του τίτλου 5. Τα θεσμικά όργανα που προς το παρόν αναμένουν έναν συντελεστή ανάπτυξης άνω του μέσου όρου στις δαπάνες του κεφαλαίου 5, θα θέλουν αναμφίβολα να δώσουν περαιτέρω προσοχή στο εν λόγω θέμα. Είναι πιθανό ότι μέρος των εκτιμήσεων που κάνουν, αφορά το προβλεπόμενο κόστος που συνδέεται με τη διεύρυνση. Το θέμα αυτό είναι ενδιαφέρον και πρέπει όλοι να το λάβουμε υπόψη. Παραμένει το γεγονός ότι, όπως έχουν τα πράγματα αυτήν την στιγμή, ο οποιοσδήποτε κίνδυνος παραβίασης του τίτλου 5 των δημοσιονομικών προοπτικών προέρχεται αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου από τις φιλοδοξίες των λοιπών θεσμικών οργάνων πλην της Επιτροπής και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τις μετριοπαθείς και προσωρινές προτάσεις που υποβάλλουμε για επιπλέον επενδύσεις σε σχέση με τη διεύρυνση, θεμελιώδη αποστολή της Επιτροπής Πρόντι, την οποία μας ανέθεσε η συντριπτική πλειοψηφία του Σώματος με την ομόφωνη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αν και οι συζητήσεις με τους εκπροσώπους του προσωπικού δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα, η Επιτροπή επιθυμεί να τονίσει ότι, όπως θα δείξει η εξέταση όλων των σχετικών στοιχείων - τα σχετικά στοιχεία βρίσκονται στα έγγραφα που διένειμα σήμερα, καθώς και στο έγγραφο που ενέκρινε η Επιτροπή στις 18 Ιουλίου - η αύξηση των ετήσιων δαπανών στα πλαίσια του τίτλου 5 λόγω της μεταρρύθμισης της Επιτροπής θα είναι μέτρια και προσωρινή. Τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο έγγραφο του Ιουλίου σχετικά με τους νέους προσανατολισμούς, δείχνουν ότι η μέγιστη ετήσια αύξηση λόγω της μεταρρύθμισης - εάν τα μέτρα εγκριθούν από όλα τα θεσμικά όργανα - θα είναι κατά 34,3 εκατομμύρια ευρώ υψηλότερη το 2005 έναντι του 2001. Κατόπιν, μετά το 2005, το κόστος ουσιαστικά θα μειωθεί οδηγώντας σε μόνιμες εξοικονομήσεις της τάξεως των 23,5 εκατομμυρίων ευρώ σε σύγκριση με το 2001. Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους παράγοντες και απαντώντας συγκεκριμένα στην ερώτηση που τέθηκε ενώπιον του Σώματος, η Επιτροπή θεωρεί ότι η στρατηγική μεταρρύθμισης δεν απαιτεί αναθεώρηση του ανώτατου ορίου του τίτλου 5 και δεν σκοπεύουμε να υποβάλουμε τέτοιο αίτημα. Επομένως, δεν θεωρούμε λογικό ή απαραίτητο να κάνουμε μια εσφαλμένη διάκριση μεταξύ επειγουσών και λιγότερο επειγουσών πτυχών της μεταρρύθμισης. Όσον αφορά το θέμα της διεξαγωγής της μεταρρύθμισης σε μεγαλύτερη χρονική περίοδο, υπενθυμίζω απλώς στο Σώμα ότι, καταρχάς, ένα σημαντικό μέρος του Σώματος υποστηρίζει - κατά την άποψή μου σωστά - τη διατήρηση της έντονης τάσης για αλλαγή, τόσο προς όφελος του προσωπικού μας, όσο και προς όφελος των θεσμικών οργάνων. Δεύτερον, η ρητή εντολή της Επιτροπής Πρόντι - και όχι κάποιας άλλης Επιτροπής - ήταν να αναλάβει και να φέρει σε πέρας τις μεταρρυθμίσεις στη διάρκεια της πενταετούς θητείας της. Σκοπεύουμε σίγουρα να το πράξουμε. Με 111 εκατομμύρια ευρώ, στη διάρκεια 4 ετών, με επενδύσεις που μπορούν να επιφέρουν πραγματική μείωση του κόστους, όπως έχουμε δείξει, καμία από τις επενδύσεις στη μεταρρύθμιση δεν είναι δαπανηρή. Όλες οι επενδύσεις στη μεταρρύθμιση είναι αναγκαίες. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να επιδιώξουμε ή να δεχθούμε επιταγή εν λευκώ. Όλα τα επιχειρήματα που έχουμε διατυπώσει, όλα τα στοιχεία που έχουμε παρουσιάσει, όλες οι προτάσεις που έχουμε υποβάλει, είναι όλα προσεκτικά υπολογισμένα. Δεν έχουμε από κανέναν την απαίτηση να δεχθεί κάτι επί πιστώσει ή με καλή πίστη. Είναι σαφές ότι οι διαπραγματεύσεις σχετικά με τον εκσυγχρονισμό του συστήματος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας έχουν οδηγήσει σε συναίνεση επί των στόχων της αλλαγής του συστήματος, όπως και επί των όρων μεταρρύθμισης του συστήματος. Ωστόσο, οι εν λόγω διαπραγματεύσεις δεν έχουν ακόμα οδηγήσει σε συμφωνία επί των λεπτομερών πρακτικών μέσων για την εφαρμογή του είδους της μεταρρύθμισης που απαιτείται για τη δημιουργία μιας πιο συνεκτικής δομής της σύγχρονης σταδιοδρομίας. Ωστόσο, οι προοπτικές να επιτύχουμε αυτήν την συμφωνία είναι πολύ θετικές, το λέγω με ικανοποίηση. Ως εκ τούτου, τις προηγούμενες εβδομάδες του Αυγούστου, οι εργασίες συνεχίστηκαν προκειμένου να δημιουργηθούν νέα και αναλυτικά μοντέλα και επιλογές, τα οποία θα αποτελέσουν αντικείμενο των συζητήσεων - που θα επαναληφθούν εντός του μήνα - με τους εκπροσώπους τους προσωπικού και με τα λοιπά θεσμικά όργανα. Είναι ρεαλιστικό να αναμένει κανείς ότι, μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου, η Επιτροπή θα είναι σε θέση να έχει μια τελική εικόνα για το σύνολο των μεταρρυθμίσεων της πολιτικής περί ανθρώπινων πόρων, περιλαμβανομένης μιας δομής σταδιοδρομίας που θα είναι πιο γραμμική και θα εξυπηρετεί με τον βέλτιστο τρόπο τα επαγγελματικά συμφέροντα της μόνιμης και ανεξάρτητου ευρωπαϊκού δημόσιου τομέα. Για την πρακτική υλοποίηση αυτών των προτάσεων, θα είναι απαραίτητη η κατανόηση και υποστήριξη του Κοινοβουλίου, τόσο ως δημοκρατικής συνέλευσης όσο και ως θεσμικού οργάνου-εργοδότη. Αισιοδοξώ ότι θα μας δοθεί αυτή η υποστήριξη και κατανόηση. Όπως μας υπενθύμισε ο κ. Harbour, τον προηγούμενο Νοέμβριο η μεγάλη πλειοψηφία του Σώματος υποστήριξε την έκθεσή του, η οποία ήταν ρητά υπέρ της αρχής να γίνουν σημαντικές αλλαγές - όχι στο status quo ή σχετικά με αυτό - προκειμένου να θεσπιστεί ένα πιο γραμμικό σύστημα σταδιοδρομίας για το ευρωπαϊκό δημόσιο, για όλους τους λόγους που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας επαναλάβει απόψε. Ελπίζω ότι τόσο το Σώμα όσο και η διοίκηση που υπηρετεί το Σώμα θα εξακολουθήσουν να έχουν αυτή τη θετική στάση. Οι αρνητικές στάσεις θα ανατρέψουν τη βούληση αυτού του Σώματος που εκφράστηκε σαφώς με τεράστια πλειοψηφία το Σεπτέμβριο 1999, το Νοέμβριο 2000 και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Ο λόγος για τον οποίο οι αρνητικές στάσεις θα ανατρέψουν τη βούληση του Σώματος είναι ότι θα παρεμποδίσουν την Επιτροπή, ή δεν θα της επιτρέψουν, να προβεί στις αλλαγές που βρίσκονται στον πυρήνα της εκσυγχρονιστικής μεταρρύθμισης την οποία έχει απαιτήσει ρητά το Συμβούλιο, το Κοινοβούλιο και η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Ελπίζω ότι το Σώμα θα εξακολουθήσει να τηρεί με σθένος και επιμονή τη στάση εποικοδομητικής συνεργασίας απέναντι στη μεταρρύθμιση που έχει επιδείξει επανειλημμένα έως σήμερα. Pomιs Ruiz Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να μιλήσω για θέματα ελέγχου, όπως είμαι βέβαιος ότι θα κάνει και η κ. Morgan, την οποία καλωσορίζω και συγχαίρω για την πρόσφατη γέννηση του παιδιού της. Κύριε Kinnock, στα ισπανικά υπάρχει μια φράση που λέει ότι η κόλαση είναι γεμάτη καλές προθέσεις. Εσείς έχετε ένα πολύ δύσκολο καθήκον και μου δίνεται η εντύπωση ότι για να κάνετε τις προθέσεις πράξεις, θα πρέπει να χτυπήσετε το χέρι σας στο τραπέζι και να αναλάβετε κινδύνους, όπως μας υποσχέθηκε ο Πρόεδρος Prodi όταν ανέλαβε την πενταετή θητεία του. Υπάρχουν ζητήματα ελέγχου του προϋπολογισμού σχετικά με τα οποία περιμένω να είστε περισσότερο συγκεκριμένος στη γραπτή σας απάντηση. Θυμάμαι πως πριν από έναν χρόνο μας είχατε πει ότι αναμένονταν ογδόντα υπάλληλοι στην κεντρική υπηρεσία ελέγχου, για να αρχίσουν να εργάζονται πλήρως τον Απρίλιο για την αξιολόγηση του συστήματος διαχείρισης και ελέγχου. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό συμβαίνει ήδη. Δεν γνωρίζουμε αν έχει ήδη γίνει η προηγούμενη συγκεντρωτική θεώρηση, ώστε να έχει ήδη αποκτηθεί υψηλό επίπεδο πείρας από τους διατάκτες. Δεν γνωρίζουμε αν λειτουργούν οι προηγούμενοι ειδικοί έλεγχοι, επί της βάσης της ανάλυσης κινδύνου ή επιθυμίας των διατακτών. Έχουμε μεγάλες αμφιβολίες, κύριε Kinnock, σχετικά με το μέλλον του δημοσιονομικού κανονισμού που θα πρέπει να καταρτιστεί κατεπειγόντως. Δεν θα είναι αποκλειστικά δική σας ευθύνη, αλλά υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα σχετικά με αυτό. Ανησυχούμε. Θα κάνετε επανέκδοση; Τι συμβαίνει με τη Σύμβαση για την Προστασία των Δημοσιονομικών Συμφερόντων της Κοινότητας; Τι συμβαίνει με το helpdesk, το γραφείο υποστήριξης που θα δημιουργούσατε, ούτως ώστε να μπορούν να παρέχονται συμβουλευτικές υπηρεσίες από τους υπαλλήλους σχετικά με τα μέτρα της Λευκής Βίβλου; Και πάρα πολλά άλλα. Μας δίνεται η εντύπωση πως το έργο είναι τεράστιο, ότι θα πρέπει να καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα. Γνωρίζετε πως έχετε την υποστήριξή μας. Θέλουμε να αναλάβετε κινδύνους. Θα σας υποστηρίξουμε αν κάνετε λάθη, όπως υποστηρίξαμε τον κ. Prodi όταν μας το ζήτησε, αλλά ίσως χρειαζόμαστε κάποιον που να χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι για να τηρηθούν οι προθεσμίες και να πραγματοποιηθούν οι υποσχέσεις, κύριε Kinnock. Miller Κύριε Πρόεδρε, όταν ξεκινήσαμε αυτό το εγχείρημα, όλοι μας γνωρίζαμε ότι η μεταρρύθμιση της Επιτροπής δεν θα ήταν ποτέ μια εύκολη, γρήγορη και ομαλή υπόθεση, διότι είχαμε 40 έτη παγιωμένων απόψεων και στην προσπάθεια να τις αλλάξουμε θα είχαμε πάντοτε να ξεπεράσουμε ορισμένα εμπόδια. Παρά τα εμπόδια αυτά, θα πρέπει να πω, έχοντας ακούσει τον Επίτροπο, ότι οφείλουμε να τον συγχαρούμε για την πρόοδο που έχει σημειώσει μέχρι τώρα, όπως επίσης πρέπει να συγχαρούμε τη συνδικαλιστική ένωση του προσωπικού που συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις και άνοιξε το δρόμο σε ορισμένους τομείς μεταρρύθμισης. Είναι σημαντικό το ότι συζητείται εδώ αυτό το ζήτημα, διότι θα ήθελα να αναφερθώ σε δυο-τρία σημεία τα οποία έθιξαν ορισμένοι από τους συναδέλφους μου. Ο κ. Harbour - ορθά - έθεσε το ζήτημα της επιλογής του σωστού χρόνου. Η επιλογή της σωστής χρονικής στιγμής είναι σημαντική διότι, εάν δεν επιλεγεί η σωστή χρονική στιγμή, αυτό επηρεάζει το ηθικό του προσωπικού και όταν το ηθικό του προσωπικού αρχίσει να υποχωρεί, αυτό έχει επιπτώσεις στη βελτίωση της σταδιοδρομίας, στις προαγωγές κτλ, και όταν αρχίσει αυτό - δεν υπάρχει πρόοδος. Όλα αυτά τα στοιχεία πηγαίνουν μαζί. Χάρηκα όταν ο κ. Harbour ανέφερε το θέμα της γραμμικής δομής της σταδιοδρομίας. Είναι μείζον ζήτημα και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, όπως γνωρίζει καλά ο Επίτροπος. Θα προσθέσω ότι συμφωνώ με τη δημόσια καταγγελία δυσλειτουργιών. Ωστόσο, στη δυτική Σκωτία ο αγγλικός όρος για την καταγγελία δυσλειτουργιών (whistle-blowing) παραπέμπει στα φλάουτα και αυτό δεν αρέσει και τόσο στη δική μου περιφέρεια. Διαφωνώ ελαφρώς με τη συνάδελφό μου κ. Guy-Quint. Όσον αφορά τη διαβούλευση: έχει ζητηθεί η γνώμη μας σε κάθε δυνατή ευκαιρία. Υποστήριξε για μια ακόμα φορά την ανάγκη μιας πιο παρατεταμένης περιόδου μεταρρύθμισης, αλλά όπως είπαμε, εάν το καθυστερούμε όλο και περισσότερο, θα επηρεαστεί το ηθικό του προσωπικού και αυτό θα έχει επιπτώσεις στην απόδοσή του. Η μεταρρύθμιση πρέπει να πραγματοποιηθεί όσο το δυνατό συντομότερα. Σχετικά με το όλο θέμα της συνταξιοδότησης: ήμουν υπεύθυνος για την εξέταση του πακέτου των συντάξεων από το Κοινοβούλιο και είναι ένα καταπληκτικό πακέτο. Μακάρι να μου πρόσφεραν το ίδιο. Θα ήθελα να πω στον Επίτροπο ότι ακούσαμε πολύ ξεκάθαρα τα σχετικά με την αλλαγή του ανώτατου ορίου του τίτλου 5. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της Επιτροπής και ότι ίσως ήρθε ο καιρός να στραφούν ορισμένοι από εμάς σε κάποια από τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα για να δούμε πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Εν κατακλείδι, έχουμε σημειώσει σημαντική πρόοδο. Είναι σημαντικό να παρακολουθούμε την πρόοδο. Με χαρά άκουσα αυτά που είπε ο Επίτροπος, διότι μόνο κατ' αυτόν τον τρόπο και παρακολουθώντας τις εξελίξεις μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα. Εάν πράγματι παρουσιαστούν εμπόδια, μπορούμε τότε να αρχίσουμε να προσπαθούμε να τα αντιμετωπίσουμε, τόσο εδώ όσο και στα άλλα θεσμικά όργανα. Jensen Κύριε Πρόεδρε, η Ομάδα των Φιλελευθέρων θα ήθελε και αυτή να εκφράσει ότι στηρίζουμε ένθερμα τις πρωτοβουλίες που έχετε δρομολογήσει, κύριε Kinnock, στον τομέα του προσωπικού. Δεν είναι εύκολη δουλειά αυτό που επιχειρείτε τώρα και για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό το Κοινοβούλιο να σας παράσχει την πλήρη υποστήριξή του. Αποτελεί γενικό χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας σήμερα ότι αναγκαζόμαστε να συλλογιστούμε εκ νέου σχετικά με την οργάνωση της εργασίας στις επιχειρήσεις ώστε να διασφαλίσουμε την ανταγωνιστικότητα και να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητες που παρέχονται από τη σύγχρονη τεχνολογία, και σχετικά με τη δημόσια διοίκηση, ώστε να μπορούμε να παρέχουμε στους εκλογείς σωστές υπηρεσίες σε ανταπόδοση των φόρων τους. Είναι δε ακριβώς οι εκλογείς αυτοί που δυσκολεύονται πάρα πολύ να καταλάβουν γιατί τα θεσμικά όργανα της ΕΕ διατηρούν μια τόσο άκαμπτη και παλιομοδίτικη πολιτική για το προσωπικό, όπου οι προαγωγές γίνονται βάσει πολύ τυπικών κριτηρίων αντί βάσει των επιδόσεων. Ο λαός δεν καταλαβαίνει καθόλου γιατί οι εργαζόμενοι της ΕΕ δεν εργάζονται βάσει των απαιτήσεων της νέας πραγματικότητας, της ευελιξίας και της ισότητας, όπως ισχύει στην υπόλοιπη κοινωνία. Σε σχέση με αυτό θα ήθελα εκ μέρους της Ομάδας Φιλελευθέρων να στηρίξω το σχέδιο της Επιτροπής για τις γραμμικές δομές σταδιοδρομίας, οι οποίες αναφέρθηκαν πολλές φορές απόψε, σύμφωνα με τις οποίες οι προαγωγές γίνονται βάσει ικανοτήτων και επιδόσεων. Θα ήθελα επίσης να εκφράσω την απογοήτευσή μου που η πρόεδρος του Κοινοβουλίου σε μια επιστολή προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής κ. Prodi εξέφρασε την αντίθεσή της απέναντι στις ίδιες τις θέσεις του Κοινοβουλίου επ' αυτού του σημείου, όπως είχαν διατυπωθεί στην έκθεση Harbour. Ελπίζω μάλιστα να μη δημιούργησε σοβαρές δυσκολίες στην Επιτροπή στις διαπραγματεύσεις. Είναι ζωτικής σημασίας οι μεταρρυθμίσεις της Επιτροπής να εμπεριέχουν μια πολιτική για το προσωπικό που θα ανταμείβει τη δέσμευση, την εργατικότητα και τις ικανότητες προσαρμογής, πράγμα που πρέπει να υποστηρίξουμε. Υπό αυτό το πρίσμα, προσμένω το σχέδιο συνδιαλλαγής της Επιτροπής για τη δομή των σταδιοδρομιών και θέλω εξάλλου να προσυπογράψω την επισήμανση του Επιτρόπου για τα όσα δημιουργούν προβλήματα στην κατηγορία 5. Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη επισήμανση είναι εξαιρετικά εύστοχη. Dell'Alba Κύριε Πρόεδρε, μέχρι στιγμής δεν έχω λάβει την έκθεση, ούτε στα ιταλικά ούτε στα αγγλικά. Μπορεί να βρίσκεται στο γραφείο μου. Ωστόσο, εάν κατάλαβα σωστά τον κ. Kinnock, κατά την άποψή του ο μόνος τρόπος να σεβαστούμε το ανώτατο όριο των δημοσιονομικών προοπτικών είναι να καταργήσουμε τις άλλες δέκα γλώσσες και να διατηρήσουμε μόνο τη γλώσσα που μιλώ τώρα. Το πρόβλημά μου δεν είναι τα αγγλικά. Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν θέλω να μιλώ μόνο αγγλικά με έναν γενικό διευθυντή της Επιτροπής που έχει μητρική γλώσσα τα αγγλικά, για παράδειγμα, και δεν θέλω ένας πολιτισμός να έχει υπερβολική επιρροή. Κύριε Αντιπρόεδρε, πριν από δύο χρόνια, τον Σεπτέμβριο του 1999, το Κοινοβούλιο ανέθεσε στην Επιτροπή Prodi/Kinnock μία πολύ συγκεκριμένη εντολή: τη μεταρρύθμιση. Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε, κύριε Αντιπρόεδρε, και, από ό,τι γνωρίζω, η μοναδική μεταρρύθμιση που εφαρμόσατε ήταν να αφαιρέσετε το χρυσό μετάλλιο από τους υπαλλήλους μετά από εικοσαετή υπηρεσία, πράγμα που ειλικρινά μου φαίνεται λίγο. Στην Ιταλία, επί είκοσι χρόνια υπήρχε Υπουργείο Μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης· έπειτα αφαίρεσαν τη λέξη "μεταρρύθμιση" , διότι καταντούσε κάπως γελοίο να μεταρρυθμίζεται επί είκοσι χρόνια και έγινε Υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης tout court. Μου φαίνεται ότι αυτή η μεταρρύθμιση - δεν είναι τυχαίο που ο συνάδελφος Pomιs Ruiz έκανε λόγο για οικονομικό κανονισμό - είναι, θα έλεγε κανείς, μία χίμαιρα: πάνε δύο χρόνια που συζητούμε για αυτήν, αλλά νομίζω ότι όλες οι προτάσεις δημιουργούν δυσκολίες και μία ολόκληρη σειρά προβλημάτων. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πότε θα ολοκληρωθεί αυτή η μεταρρύθμιση, πότε θα λάβει τέλος αυτή η δυσαρέσκεια. Πιστεύω ότι δεν αγνοείτε το γεγονός ότι οι υπάλληλοι των ευρωπαϊκών οργάνων δεν είναι πάρα πολύ ικανοποιημένοι από τον τρόπο με τον οποίον εξελίσσονται τα πράγματα. Εγώ δεν θέλω να τους υπερασπισθώ ως συντεχνία, λέω όμως ότι πρόκειται για ένα σοβαρό φαινόμενο, διότι αυτή η Επιτροπή είχε αναλάβει το καθήκον να δώσει νέα πνοή στην ευρωπαϊκή δημόσια διοίκηση. Εμένα μου φαίνεται, αντίθετα, ότι η μεταρρύθμιση αντί να της δίνει νέα πνοή, την θάβει. Marinho Κύριε Πρόεδρε, όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να μεταρρυθμιστεί μία διοίκηση: πρόκειται, ουσιαστικά, για αντικατάσταση της ισορροπίας που βασίζεται στην αδράνεια και τη ρουτίνα ετών και πρακτικών με κάπoια άλλη, εν δυνάμει εξαιρετική επί της αρχής της αλλά άγνωστης και πάντα πειραματικής όσον αφορά την υλοποίησή της. Είναι φυσικά μία θαρραλέα πρόκληση, και εμείς χαιρετίζουμε αυτή την πρόκληση. Γι' αυτό και υποστηρίζουμε, καταρχήν - χωρίς να δίνουμε εν λευκώ επιταγή - την πρωτοβουλία για τη μεταρρύθμιση της Επιτροπής. Αλλά η πρόταση έρχεται να υπενθυμίσει ότι η μεταρρύθμιση αυτή δεν είναι απλώς διοικητική αλλά επίσης μεταρρύθμιση πολιτικής σημασίας, όπου εκτός από τις παραδοσιακές ισορροπίες είναι απαραίτητο να διασφαλίσουμε την ευρωπαϊκή παραδοσιακή θεσμική ισορροπία, όπου τίθεται ένα ζήτημα εξουσίας το οποίο δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί σαν να επρόκειτο για μία ουδέτερη μεταρρύθμιση. Βασικά τι μας απασχολεί; Ασφαλώς το ζήτημα είναι να ξέρουμε εάν οδεύουμε προς την ενίσχυση της ανεξαρτησίας και αυτονομίας της ευρωπαϊκής δημόσιας διοίκησης (εγγύηση για την ευθυκρισία αυτού που πρέπει να αποφασίσει) ή εάν η διακριτική ευχέρεια στην εξέλιξη της σταδιοδρομίας ιδιωτικοποιεί την ιεραρχική σχέση, κάνοντας τον ευρωπαίο υπάλληλο να μοιάζει με υπάλληλο μίας πολυεθνικής. Εκτός από αυτό, σε ποια αντικειμενικά κριτήρια στηρίζονται οι αρμοδιότητες που θα επιβραβεύονται; Με ποιον τρόπο θα εμποδίσουμε να εξαφανίζονται οι αρετές μέσα στις εύνοιες, στην υποταγή στους προϊσταμένους, δημιουργώντας μία δομή ανώτερων υπαλλήλων όπου κάποιοι μπορούν να προαχθούν γρήγορα και άλλοι θα προάγονται αργά; Και πώς θα εμποδίσουμε η πόλωση αυτή να έχει ως υπόβαθρο εκτιμήσεις εθνικού χαρακτήρα, υπεράσπισης του εθνικού συμφέροντος, εν αντιθέσει με την ουσία της λειτουργίας της Επιτροπής, η οποία διασφαλίζει την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συμφερόντων; Αυτοί είναι οι πολιτικοί κίνδυνοι αυτής της μεταρρύθμισης, οι ανησυχίες μας, οι φόβοι μας. Σε σας εναπόκειται, Επίτροπε κύριε Kinnock, και στη πνευματική ακεραιότητα και εντιμότητά σας, να αποδείξετε ότι οι κίνδυνοι αυτοί, οι ανησυχίες αυτές, οι φόβοι αυτοί δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αλλά το βάρος της απόδειξης ανήκει στην Επιτροπή και ειδικότερα στον Επίτροπο κ. Kinnock. Kinnock . (ΕΝ) Κύριε Πρόεδρε, γνωρίζω ότι νωρίτερα καταχράστηκα την υπομονή του Σώματος προσπαθώντας να δώσω μια πλήρη απάντηση. Θα προσπαθήσω τώρα να απαντήσω όσο το δυνατόν συντομότερα στα πολύ καλά επιχειρήματα που ανέφεραν οι αξιότιμοι βουλευτές στη διάρκεια της συζήτησης. Εάν προσπαθήσω να θίξω ταχύτατα τα πιο σημαντικά σημεία και απλώς να δώσω τις πλέον σύντομες απαντήσεις, ίσως αυτό βοηθήσει το Σώμα, ιδίως δεδομένου του γεγονότος ότι στην αλληλογραφία τους σήμερα και μάλλον ήδη στα γραφεία τους υπάρχει μια πολύ συνεκτική και μακροσκελής απάντηση σε κάθε πτυχή της προφορικής ερώτησης που υπέβαλαν ο κ. Harbour και η κ. Guy-Quint και, δεύτερον, ένας πληρέστατος πίνακας 23 σελίδων, ο οποίος ανατρέχει σε καθεμία από τις 98 προτάσεις μεταρρυθμιστικής δράσης και παρέχει μια αναλυτική αναφορά της μέχρι σήμερα κατάστασης για καθεμία από αυτές, είτε αυτές οι προτάσεις έχουν ολοκληρωθεί και εφαρμοστεί, όπως συμβαίνει για αρκετές από αυτές, είτε βρίσκονται αυτή τη στιγμή στο επίπεδο των διαβουλεύσεων, είτε έχουν υποβληθεί στο Σώμα, στο Συμβούλιο ή και στα δύο, για τη νομοθετική τροποποίηση που απαιτείται προκειμένου να τεθούν σε ισχύ. Όλοι οι αξιότιμοι βουλευτές, μεταξύ αυτών ο κ. Pomιs Ruiz και ο κ. Dell'Alba και άλλοι που έχουν τέτοιου είδους ερωτήσεις, μπορούν απλά, ανατρέχοντας στον εν λόγω πίνακα, να λάβουν τις πλέον ενημερωμένες πληροφορίες που έχει κανείς στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Επιτροπής. Προς απάντηση στις ερωτήσεις του κ. Harbour σχετικά με την καταγγελία δυσλειτουργιών και τον κώδικα καλής διοικητικής συμπεριφοράς, είναι προφανές ότι χρειαζόμαστε αλλαγές στον κανονισμό υπηρεσιακής κατάστασης προκειμένου να εξασφαλίσουμε τις απαραίτητες προόδους στην ισχύουσα νομοθεσία, όσον αφορά το καθήκον της αναφοράς πιθανών ατασθαλιών που έχουν επιπτώσεις στη χρηματοοικονομική ευημερία των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Η πρόταση έχει διατυπωθεί με αναλυτικό τρόπο. Επιδιώκουμε τώρα τη συνεργασία του Συμβουλίου και του Κοινοβουλίου όσον αφορά την εξέταση του εκσυγχρονισμού του κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης που θα λάβει χώρα το προσεχές έτος. Αισιοδοξώ ότι η συνεργασία αυτή θα είναι άμεση. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι ο ευρωπαϊκός δημόσιος τομέας θα διαθέτει την καλύτερη και πλέον ασφαλή ρήτρα περιφρούρησης των συμφερόντων του προσωπικού, των θεσμικών οργάνων και της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης από οποιαδήποτε άλλη δημόσια διοίκηση οπουδήποτε αλλού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσον αφορά τον κώδικα διοικητικής συμπεριφοράς, οι αρχές του εν λόγω κώδικα ορίζονται ήδη στον κανονισμό υπηρεσιακής κατάστασης. Στην καθημερινή πρακτική, εφόσον έχουμε εφαρμόσει τον κώδικα, η απάντηση στη σημερινή προφορική ερώτηση σχετικά με το κατά πόσο ο κώδικας διοικητικής συμπεριφοράς εντάσσεται στην πράξη στις δραστηριότητες της Επιτροπής, είναι ναι. Όσον αφορά το θέμα της δομής της σταδιοδρομίας, φαίνεται ότι ο κόσμος είτε δεν έχει ενημερωθεί σωστά είτε έχει παραπλανηθεί. Διαβεβαιώνω το Σώμα ότι γενικά η πρόθεση της μεταρρύθμισης, και ειδικά η πρόθεση των προτάσεων που έχουμε διατυπώσει σχετικά με τη δομή της σταδιοδρομίας, δεν είναι να προσπαθήσουμε να μιμηθούμε ένα είδος ιδιωτικής πολυεθνικής στο δημόσιο τομέα. Πρόθεσή μας είναι να αποδείξουμε, να αξιολογήσουμε, να αναγνωρίσουμε την αξία και να ανταμείψουμε την εξέλιξη της σταδιοδρομίας ενός ατόμου βάσει των βέλτιστων αρχών των υπεύθυνων, αποτελεσματικών, ανεξάρτητων, επαγγελματικών δημόσιων υπηρεσιών σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Εάν κάποιος προσπαθεί να δώσει την εντύπωση ότι με την πρόταση που υποβάλλουμε προσπαθούμε να φέρουμε τον ένα υπάλληλο αντιμέτωπο με τον άλλο, να καταστρέψουμε την πίστη που έχουν δείξει οι υπάλληλοι όλα αυτά τα χρόνια, να παραγνωρίσουμε τα μεμονωμένα προτερήματα των ατόμων, πλανάται πλάνη οικτρά. Είμαι έτοιμος να υπεισέλθω στις πλέον αναλυτικές λεπτομέρειες προκειμένου να διασφαλισθεί ότι δεν θα επαναληφθεί η παρανόηση που έχει οδηγήσει σε διάφορες ανακοινώσεις από τις οποίες προκύπτει ότι ο στόχος και οι λεπτομέρειες των μέχρι τώρα προτάσεων δεν έχουν γίνει ουδόλως αντιληπτά. Με μεγάλη χαρά λέγω ότι στην Επιτροπή οι συνδικαλιστικές ενώσεις, ή οι περισσότερες ενώσεις που εκπροσωπούν τα μέλη του προσωπικού της Επιτροπής, έχουν μελετήσει αυτά τα θέματα σε κάθε τους λεπτομέρεια και έχουν ήδη αναπτύξει στάσεις και ιδέες που μπορούν να επιφέρουν σημαντική βελτίωση στις αρχικές προτάσεις και επιλογές που υποβάλαμε. Με βάση τον εν λόγω εποικοδομητικό διάλογο και τις διαπραγματεύσεις, οι οποίες διήρκησαν τους 5 τελευταίους μήνες, παρουσιάζουμε τώρα ανανεωμένες και εκ νέου μελετημένες επιλογές που ελπίζω ότι θα γίνουν δεκτές όχι μόνο από το προσωπικό της Επιτροπής, αλλά και από τα άλλα θεσμικά όργανα. Δεν υπάρχει κανένας φόβος. Το προσωπικό, τα θεσμικά όργανα και το δημόσιο συμφέρον δεν έχουν τίποτε να χάσουν, αντιθέτως έχουν πολλά να κερδίσουν από τον εκσυγχρονισμό της παλαιάς δομής της σταδιοδρομίας στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία έχει ηλικία άνω των 40 ετών. Όλα τα άλλα στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αλλάξει και είναι καιρός η δομή της σταδιοδρομίας και η αναγνώριση της δέσμευσης και της ικανότητας να ακολουθήσουν αυτήν την αλλαγή. Θα ήθελα να πω στον κ. Pomιs Ruiz ότι οι απαντήσεις στα ερωτήματα που υπέβαλε, για παράδειγμα σχετικά με τον έλεγχο, είναι διαθέσιμες σε μια σειρά εγγράφων που έχουν διαβιβαστεί στο Κοινοβούλιο. Για μια γρήγορη και εύκολη ανεύρεσή τους, όμως, εφιστώ την προσοχή του στη δέσμη των πινάκων που θα βρει στο γραφείο του σήμερα ή αύριο το αργότερο - υποθέτω ότι σήμερα είναι εκεί - οι οποίοι θα του δώσουν πλήρεις και ενημερωμένες λεπτομέρειες για καθεμία από τις πτυχές που σχετίζονται με τη θέσπιση, την ανάπτυξη και τη λειτουργία της υπηρεσίας εσωτερικού ελέγχου, για παράδειγμα. Ο κ. Miller αναφέρεται στην επιλογή της σωστής χρονικής στιγμής. Πρόκειται για ένα πολύ εύστοχο σημείο. Η δέσμευσή μας για διατήρηση της έντονης τάσης για μεταρρύθμιση δεν έχει καμία σχέση με τυχόν επιθυμία μας να πιέσουμε χρονικά την Επιτροπή, το προσωπικό της, το Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο ή οποιονδήποτε άλλον. Το επιχείρημά μας είναι ότι, εφόσον διαχειριζόμαστε πολύ ουσιαστικές αλλαγές που αφορούν τα θεσμικά μας όργανα και τα άτομα που εργάζονται γι' αυτά, δεν είναι προς όφελος κανενός να καθυστερούμε, να αποφεύγουμε ή να παρατείνουμε άσκοπα τις συζητήσεις. Οι συζητήσεις πρέπει να είναι ενδελεχείς και οι διαπραγματεύσεις καθαρές και ενημερωμένες. Όταν όμως η προοπτική της αλλαγής επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια των ατόμων, μπορεί να προκαλέσει την αποσταθεροποίηση, την αποθάρρυνση και την απογοήτευση, γεγονός που δεν είναι προς όφελος κανενός. Γι' αυτόν το λόγο, δεν βιαζόμαστε. Αυτές οι αλλαγές εξετάζονται με το σωστό και δημοκρατικό τρόπο στα πλαίσια μιας διαδικασίας διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων. Έχουμε τηρήσει όλες τις σχετικές δεσμεύσεις και θα συνεχίσουμε να το πράττουμε. Όσον αφορά το πακέτο της πρόωρης συνταξιοδότησης το οποίο ανέφερε ο κ. Miller, το πακέτο που έχουμε τώρα έχει διατηρήσει την ελκυστικότητά του για το προσωπικό και την ουδετερότητά του ως προς το κόστος. Έχουμε τηρήσει τις υποσχέσεις μας. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να δράσει γρήγορα και αποτελεσματικά το Συμβούλιο, διότι η αυξημένη αποτελεσματικότητα και ουδετερότητα του κόστους και τα οφέλη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μπορούν να προκύψουν από την πρόταση που υπέβαλε η Επιτροπή το προηγούμενο έτος, θα μπορούσαν να μειωθούν δραστικά ή και να χαθούν εντελώς εάν υπεκφύγει οποιοδήποτε μέρος του Συμβουλίου. Αυτό δεν συμφέρει κανένα. Σημειώνω την άποψη της κ. Jensen: αυτό που προτείνουμε είναι ο συσχετισμός της προσπάθειας με την αναγνώριση της αξιολόγησης και την ανταμοιβή. Νομίζω ότι έχω καλύψει το σημείο του κ. Marinho που αφορά τη φύση των προσπαθειών μας, οι οποίες είναι συνεπείς με τις αρχές του δημόσιου τομέα, αλλά έρχομαι τώρα στο σημείο του κ. Dell'Alba σχετικά με τη γλώσσα. Είναι ένας βουλευτής του Σώματος για τον οποίο τρέφω ιδιαίτερο σεβασμό παρά τις πολιτικές μας διαφορές. Το επιχείρημά του περί γλωσσικής ηγεμονίας ήταν φθηνό και, δυστυχώς, μειώνει το σεβασμό μου για το πρόσωπό του. Αυτό που λέγει δεν βρίσκει κανένα απολύτως έρεισμα σε τίποτα από όσα έχουν πει ή κάνει οι ομόλογοί μου Επίτροποι ή εγώ. Ίσως να μην το εννοούσε σοβαρά, αλλά νομίζω ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 2001 δεν θα πρέπει ούτε να αστειευόμαστε με τέτοια θέματα. Ειπώθηκε ότι η μόνη μεταρρύθμιση που έχει γίνει μέσα στη διετία που ασκούμε καθήκοντα ως Επιτροπή, είναι η κατάργηση του μεταλλίου για τα 20 έτη υπηρεσίας. Όταν όμως ανατρέχω σ' αυτά τα δύο έτη, διαπιστώνω ότι τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας να θεσπίσουμε, για εντελώς πρώτη φορά, μια ανεξάρτητη, επαγγελματική και στελεχωμένη υπηρεσία εσωτερικού ελέγχου, μια κεντρική δημοσιονομική υπηρεσία, δυνατότητες ελέγχου σε όλες τις γενικές διευθύνσεις, μια επιτροπή προόδου του ελέγχου η οποία δεν συγκρίνεται με κανέναν ανάλογο μηχανισμό στον ιδιωτικό ή τον δημόσιο τομέα οπουδήποτε αλλού στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχουμε συντάξει έναν νέο δημοσιονομικό κανονισμό που υποβλήθηκε έγκαιρα, τόσο σε αυτό το Σώμα όσο και στο Συμβούλιο, και περιμένουμε να τεθεί σε ισχύ. Έχουμε αναπτύξει ένα σύστημα στρατηγικού σχεδιασμού και προγραμματισμού το οποίο, μέσω της κατάρτισης του προϋπολογισμού και της διαχείρισης βάσει των δραστηριοτήτων, μπορεί να εφαρμοστεί έγκαιρα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή με την προϋπόθεση ότι θα έχουμε την απαραίτητη υποστήριξη από αλλού. Έγκαιρα, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που είχαμε δώσει την 1η Μαρτίου 2000, εκπονήσαμε την πλέον περίπλοκη και εκτεταμένη δέσμη προτεινόμενων μεταρρυθμίσεων για τη διοίκηση και τη συμπεριφορά του προσωπικού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στον ευρωπαϊκό δημόσιο τομέα, που είναι συγκρίσιμη με το έργο που έχουν εκτελέσει οι διοικήσεις των κρατών μελών σε πέντε και δέκα χρόνια. Αποτελεί προσβολή για τα άτομα που εργάζονται στην Επιτροπή και για την τεράστια αφοσίωση που έχουν επιδείξει, εργαζόμενοι 75 ώρες την εβδομάδα ή περισσότερο, τον ένα μήνα μετά τον άλλο, να υποστηρίζεται ότι αυτή η Επιτροπή δεν έχει κάνει τίποτα αυτά τα δύο χρόνια. Δεν θα ανεχτώ τέτοιου είδους επίθεση ενάντια στους υπαλλήλους της Επιτροπής και στον τρόπο με τον οποίο έχουν δείξει την αφοσίωσή τους στο δημόσιο συμφέρον επιδιώκοντας να εκπληρώσουν την εντολή που ανάθεσε στην Επιτροπή αυτό το εκλεγμένο Σώμα. Δεν έχουμε ολοκληρώσει τη μεταρρύθμιση. Θα χρειαστεί ορισμένος χρόνος μέχρι να εφαρμόσουμε ακόμα και τους μηχανισμούς της μεταρρύθμισης, πόσο μάλλον μέχρι να διασφαλίσουμε τις αλλαγές στις στάσεις, στις συμβάσεις, στη συμπεριφορά και στη λεγόμενη "νοοτροπία" που θα προκύψει. Μια ομάδα ατόμων αξίζει πραγματικά αναγνώρισης. Είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο αυτοί που έχουν συμβάλει στο σχεδιασμό και στην ανάπτυξη του προγράμματος μεταρρύθμισης, όσο και αυτοί που, σε καιρό αναταραχής, έχουν επιδείξει υπομονή, κατανόηση και αφοσίωση εξετάζοντας τις ιδέες που ακούγονται, μελετώντας τις προτάσεις που διατυπώνονται, προτείνοντας βελτιώσεις και δείχνοντας την καλή θέληση που καταδεικνύει ένα υψηλό πρότυπο επαγγελματικής αφοσίωσης στην υπόθεση της Ευρώπης. Θα συνεχίσουμε σ' αυτό το δρόμο, ελπίζοντας να έχουμε τη συνεργασία και την εποικοδομητική υποστήριξη των μελών αυτού του Σώματος και του Συμβουλίου. Εάν όμως τελικά δεν καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε όλες τις απαιτούμενες αλλαγές στο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας, ένα πράγμα που θέλω να εξασφαλίσω είναι ο κάθε φορολογούμενος πολίτης και ο κάθε ψηφοφόρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση να καταλάβει ότι η αποτυχία της εκπλήρωσης των στόχων και των προθεσμιών δεν είναι σε καμία περίπτωση ευθύνη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή των ατόμων που εργάζονται γι' αυτήν. Η ευθύνη για την μη εκπλήρωση της εντολής έγκειται αλλού - ίσως στο εσωτερικό των ίδιων των θεσμικών οργάνων που μας ανάθεσαν την εντολή το Σεπτέμβριο 1999. Προτιμώ πολύ περισσότερο να μπορέσω να δείξω στους πολίτες των κρατών μελών ότι το Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και η Επιτροπή άκουσαν και έλαβαν σοβαρά υπόψη τα αιτήματα για αλλαγή και εκσυγχρονισμό και ότι εργάστηκαν από κοινού για να επιτύχουν τις απαιτούμενες αλλαγές, προκειμένου οι πολίτες της Ευρώπης να έχουν την υψηλής ποιότητας, αποτελεσματική, διαφανή και επαγγελματική διοίκηση υψηλής ποιότητας που τους αξίζει. Η Επιτροπή και το προσωπικό της έχουν αφοσιωθεί σ' αυτό το στόχο. Ελπίζω το Σώμα να συνεχίσει να δείχνει την ίδια αφοσίωση. Dell'Alba Κύριε Πρόεδρε, ζητώ τον λόγο επί προσωπικού ζητήματος, μόνο σχετικά με το ζήτημα της γλώσσας, διότι κατά τα άλλα πρόκειται για πολιτικό θέμα. Διαβάζοντας τη La Stampa της 15ης Αυγούστου έμαθα ότι οι κκ. Vιdrine και Fischer είχαν παραπονεθεί. Εγώ ήθελα να κάνω ένα understatement και, όπως τόνισε ο Επίτροπος, είναι δύσκολο να το κάνω σε άλλη γλώσσα από τη δική μου. Δεν τα κατάφερα, ζητώ συγνώμη για αυτό, ήταν προφανώς ένα joke, όπως είπε ο Επίτροπος. Κατά τα άλλα, πρόκειται για μία διαφορετική αξιολόγηση και σέβομαι αυτά που είπε ο Επίτροπος. Η παρατήρησή μου αφορούσε μόνο το πρώτο μέρος. Πρόεδρος Ευχαριστώ πολύ, κύριε Dell'Alba. Η συζήτηση έληξε. (Η συνεδρίαση λήγει στις 21.52)

Kontrola państw członkowskich nad wykonywaniem uprawnień wykonawczych przez Komisję (debata) Przewodniczący Kolejnym punktem porządku dziennego jest sprawozdanie sporządzone przez pana posła Szájera w imieniu Komisji Prawnej, w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję - C7-0073/2010-. József Szájer sprawozdawca - Panie Przewodniczący! Minął ledwie rok od wejścia w życie traktatu lizbońskiego, który przywiduje znaczące zmiany w zakresie przekazywania uprawnień przez Parlament Europejski i Radę na rzecz Komisji. Kilka miesięcy temu w Parlamencie omawialiśmy moje sprawozdanie poświęcone aktom delegowanym. Z aktami delegowanymi mamy do czynienia, kiedy dochodzi do przekazania uprawnień przez Parlament lub Radę, lecz odtąd, inaczej niż dotychczas, możemy je cofnąć w każdym momencie. Możemy oznaczyć termin, możemy dokonywać zmian i możemy zgłosić sprzeciw, jeśli Komisja nie działa zgodnie z wolą prawodawcy. Jeżeli chodzi o przedmiotowe rozporządzenie, podstawą naszej dyskusji jest art. 291 traktatu, rozpatrujemy akty wykonawcze. W przypadku aktów wykonawczych sytuacja przedstawia się nieco inaczej. Tu państwa członkowskie wykonują swoje uprawnienia dotyczące sposobu wdrażania rozmaitego prawodawstwa Unii Europejskiej. Jest to zatem wyraźna różnica. Nowe rozporządzenie i nowy system aktów delegowanych dają nam bardzo szerokie kompetencje. Z punktu widzenia Parlamentu następuje znacząca zmiana naszego wpływu, zwłaszcza w niektórych sferach prawodawstwa. Jednakowoż w sferze wykonawczej, jako Parlament, jako prawodawca, mamy prawo decydować, jak powinna przebiegać procedura wdrażania w państwie członkowskim. Uważam, że Parlament po długich negocjacjach zajął słuszne stanowisko, że powinniśmy uzyskać potwierdzenie oraz wyraźne zobowiązania zarówno ze strony Rady, jak i Komisji, zapewniające poszanowanie uprawnień Parlamentu. Po długotrwałych negocjacjach poczyniliśmy bardzo duży postęp w tej dziedzinie, która oddziałuje i ma wpływ nie tylko - w szczególności nie tylko - na sferę aktów wykonawczych, lecz także na akty delegowane. Również w przypadku aktów wykonawczych Parlament posiada i zachowuje uprawnienia kontrolne, co oznacza, że na mocy porozumienia z innymi instytucjami mamy procedurę, którą możemy stosować. Mój pierwszy priorytet dotyczył utrzymania tych ważnych stanowisk. Jest także kolejna kwestia; na forum innych komisji w Parlamencie - w szczególności Komisji Handlu Międzynarodowego, Komisji Rozwoju i Komisji Spraw Zagranicznych - jak również między Parlamentem i Radą toczą się inne dyskusje, które dotyczą prawodawstwa w sprawie instrumentów finansowych oraz możności i sposobu ich regulacji. Mój cel w tym zakresie był taki, aby przedmiotowe rozporządzenie nie przesądzało o przebiegu tych dyskusji. Chcemy pomóc kolegom i koleżankom zabiegającym o nasze stanowisko w tej ważnej dyskusji z Radą, aby w efekcie doprowadzić do współpracy z Radą. Wreszcie, jako że mój czas dobiegł końca, pragnę podziękować zarówno Komisji, jak i Radzie za wykazaną elastyczność w toku negocjacji. Zdaję sobie sprawę, że bardzo trudno było osiągnąć porozumienie w Radzie. Sądzę, że takiego rozwiązania chciał Parlament i takie rozwiązanie może usatysfakcjonować wszystkich posłów, zwłaszcza że nie chodzi w nim tylko o tekst, który obecnie omawiamy, lecz spodziewamy się też, że zarówno Komisja, jak i Rada będą uczestnikami wspólnego porozumienia dotyczącego tych ważkich kwestii. Oczekujemy również deklaracji jednoznacznego zobowiązania ze strony Komisji w sprawie dostosowania pozostałej części wspólnotowego dorobku prawnego. Tekst załączony do mojego sprawozdania powinien zadowolić wszystkich posłów do tego Parlamentu. Maroš Šefčovič wiceprzewodniczący Komisji - Panie Przewodniczący! Dziś rano wysłuchaliśmy bardzo ciekawej debaty w sprawie inicjatyw obywatelskich, a wieczorem omawiamy niezmiernie ważne zagadnienie komitologii. Moim zdaniem to dobry znak, że po wejściu w życie traktatu lizbońskiego rzeczywiście finalizujemy tu najważniejsze elementy prawodawstwa niezbędne do jego pełnego wdrożenia. Rozporządzenie w sprawie aktów wykonawczych zasadniczo wpłynie na sposób wdrażania prawa europejskiego w przyszłości przez Komisję. Istotnie wpłynie również na zdolność Unii do realizacji jej polityk w interesie obywateli. Przedstawiając naszą propozycję, wskazaliśmy jej główny cel: nowe unormowania mają wprowadzić prostszy, skuteczniejszy i bardziej przejrzysty oraz w pełni zgodny z traktatem system przyjmowania aktów wykonawczych przez Komisję. Jak zdołaliśmy osiągnąć powyższy cel w propozycjach, które mamy tu do omówienia? Tak samo jak dotąd, mechanizm kontroli przewidziany w rozporządzeniu oparty jest na komitologii, co wiąże się z przedkładaniem przez Komisję projektów środków komitetom złożonym z przedstawicieli państw członkowskich, lecz inaczej niż w dotychczasowym systemie, nie przewiduje się interwencji Rady jako takiej. Traktat wyraźnie stanowi, że wyłącznie państwa członkowskie - nie Rada - mogą kontrolować wykonywanie uprawnień wykonawczych przez Komisję. Ponadto rozporządzenie przewiduje, że wszystkie specjalne procedury znikną, a wszystkie środki wykonawcze, w tym środki dotyczące handlu - takie jak środki antydumpingowe czy środki wyrównawcze - zostaną objęte przepisami rozporządzenia. Będzie to prawdziwa rewolucja w dziedzinie polityki handlowej. Chcemy uproszczenia procedur, zatem nowe rozporządzenie nie tylko wprowadzi jedynie dwie procedury - doradczą i badania - zamiast czterech, lecz również zapewni automatyczne dostosowanie istniejących procedur komitetowych. Nowe procedury zaczną mieć zastosowanie do całego istniejącego prawodawstwa w jednym terminie. Nie uchybia to rzecz jasna charakterowi uprawnień powierzonych Komisji na mocy aktów podstawowych. W swoim oświadczeniu Komisja zobowiązała się do przeglądu całego dorobku prawnego w celu dostosowania go w zakresie wymaganym prawnie do systemu aktów delegowanych i zdaję sobie sprawę, jak ważne jest to dla Parlamentu. Dotychczas wyodrębniliśmy 153 akty prawne niepoddane procedurze współdecyzji przed wejściem w życie traktatu lizbońskiego, w których powierza się Komisji uprawnienia podlegające zamianie na uprawnienia przekazane. Ponadto istnieje 299 aktów uprzednio dostosowanych do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, które teraz należy zrewidować w świetle postanowień traktatu dotyczących aktów delegowanych. Lecz naszym celem jest doprowadzenie przed upływem obecnej kadencji Parlamentu całości prawodawstwa do pełnej zgodności z nowymi postanowieniami traktatu lizbońskiego. To oznacza pełne dostosowanie. Zdają sobie państwo sprawę, jak ambitny to cel i stąd też czuję się szczególnie zaszczycony, że belgijski minister, pan Chastel, uprzejmie poprosił mnie o zakomunikowanie Parlamentowi tego zobowiązania, wraz z oświadczeniem prezydencji. Brzmi ono, że prezydencja jest świadoma ambitnych zamierzeń Komisji w tym względzie; przyjmuje je z zadowoleniem oraz popiera wyznaczone cele. Prezydencja potwierdza, że uczyni co w jej mocy, aby dostosowanie zostało przeprowadzone niezwłocznie po przedłożeniu wniosków przez Komisję. Prezydencja jest gotowa lojalnie współpracować z Parlamentem oraz Komisją, aby osiągnąć te cele. Oczywiście wolelibyśmy, gdyby owo zobowiązanie ujęte zostało w oficjalnym dokumencie, lecz uważam, że powinniśmy cieszyć się z tego przemożnego ducha współpracy i kolegialnego podejścia ze strony belgijskiej prezydencji. Chcemy sprawniejszego systemu; stąd też nowe przepisy w pełni odzwierciedlają rolę Komisji przewidzianą w traktatach - z jednym niefortunnym wyjątkiem, do którego wrócę zaraz - ponieważ tylko zagłosowanie przez komitet większością kwalifikowaną za odrzuceniem projektu aktu wykonawczego może wstrzymać jego przyjęcie przez Komisję. Ów jeden wyjątek, o którym wspomniałem, kiedy to Komisja wyraźnie potrzebuje pozytywnej opinii komitetu przed zatwierdzeniem projektu aktu wykonawczego do przyjęcia, dotyczy ostatecznych wielostronnych środków ochrony handlu. I choć w tej dziedzinie przyjmuje się niewiele aktów, to opowiedzieliśmy się przeciw takim wyjątkom z powodów instytucjonalnych, jako że wolelibyśmy pełne dostosowanie do nowych przepisów. Chciałem tu dziś poruszyć tę kwestię instytucjonalną, choć w istocie była to jedyna możliwa podstawa do kompromisu dla prawodawcy i cieszymy się z tego. Chcemy bardziej przejrzystego systemu; cała procedura będzie przebiegać w warunkach pełnej przejrzystości. Wszystkie dokumenty przesyłane komitetom będą równocześnie przesyłane do Parlamentu Europejskiego i Rady; obu tym instytucjom będą przysługiwać całkowicie równe uprawnienia kontrolne. W każdym momencie w toku procedury mogą one zgłosić Komisji, że ich zdaniem projekt aktu wykonawczego wykracza poza kompetencje Komisji; jeśli przekroczymy swoje kompetencje, macie prawo nam to wyraźnie zasygnalizować. Podsumowując, koniec końców tekst zawiera bardzo dobre rozwiązanie dla Europy; wyraźnie wzmacnia metodę wspólnotową oraz wyraźnie rozszerza uprawnienia kontrolne Parlamentu na wszystkie dziedziny. Nowe rozporządzenie przewiduje przykładowo, że w niektórych przypadkach Komisja może być zobowiązania do omówienia sprawy w komitecie odwoławczym. Komitet ten będzie jednak zwyczajnym komitetem w ramach komitologii, działającym pod przewodnictwem Komisji i na tych samych zasadach; tylko zagłosowanie większością kwalifikowaną za odrzuceniem projektu Komisji zablokuje przyjęcie tego aktu przez Komisję. Jeśli nowe rozporządzenie w sprawie komitologii zostanie dziś zatwierdzone przez Parlament Europejski, to wejdzie w życie bardzo szybko, bo już 1 marca 2011 roku. To bardzo dobra wiadomość. Potrzeba nam, aby nowe ramy prawne zaczęły funkcjonować najszybciej jak to możliwe. Żywię również nadzieję, że równocześnie zdołamy wspólnie zastanowić się nad rozgraniczeniem uprawnień przekazywanych od uprawnień wykonawczych Komisji. Musimy to zrobić nie tylko po to, by uniknąć dalszych sporów podczas omawiania projektów nowego prawodawstwa, lecz także po to, aby usprawnić przebieg dostosowania istniejącego prawodawstwa. Na zakończenie pragnę podziękować sprawozdawcy, posłowi Szájerowi, za całą pracę wykonaną podczas procesu negocjacji, oraz wszystkim grupom politycznym za współpracę i wykazaną elastyczność. Ostatnie słowa podzięki adresuję do belgijskiej prezydencji, która wspaniale się spisała przeforsowując to dossier w Radzie, znalazłszy tak trudny do osiągnięcia kompromis. Mam nadzieję, że zdołamy to przedyskutować, a jutro zatwierdzić, wieszcząc dobrą nowinę dla Europy. Gay Mitchell sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju - Panie Przewodniczący! Pragnę podziękować sprawozdawcy, posłowi Szájerowi, za podjęty wysiłek oraz sprawozdanie. Jak już wyjaśniono, w następstwie wejścia w życie traktatu lizbońskiego dotychczasowe przepisy dotyczące komitologii zostaną zastąpione aktami delegowanymi i aktami wykonawczymi na mocy art. 290 i art. 291 traktatu. Bardzo niepokoję się jednak o rolę Komisji w wykonywaniu decyzji podjętych w związku z traktatem lizbońskim. Zdaje się, że przed chwilą pan komisarz powiedział, że celem Komisji jest dokonanie tego przed końcem trwającej kadencji Parlamentu. Toż to kolejne trzy i pół roku, a oni zaledwie wyznaczyli "cel”? To nie stowarzyszenie lokatorów, to Parlament! Jeśli angażuje się Radę, angażuje się również Parlament. Jako parlamentarzyście - stwierdzam to z przykrością - wydaje mi się, że częstokroć zamiast działać jak uczciwy pośrednik między Radą a Parlamentem, Komisja stoi zbyt blisko Rady, podczas gdy Parlament, ze względu na swoje rozmiary, łatwo ulega podziałom i czasem nazbyt chętnie sprzyja wspólnym ustaleniom Rady i Komisji. Przede wszystkim podkreślam, że w moim odczuciu Parlament nie powinien być poddawany żadnej presji nakazującej przystanie w zupełności w pierwszym czytaniu na tekst w omawianej sprawie. Najważniejsze jest osiągnięcie uczciwego kompromisu stanowiącego najlepszy wariant dla Parlamentu i obywateli, których reprezentujemy, z uwzględnieniem tego, co powiedział kolega poseł Szájer. I jeśli wiąże się z tym oczekiwanie na drugie czytanie, to niech tak będzie. Jak powiedziałem, zasadą jest, że jeśli angażuje się Radę, angażuje się Parlament. Jesteśmy współdecydentami, a w tym kontekście współprawodawcami. Jako sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju uważam, że najistotniejsze jest zapewnienie niezależności Parlamentu oraz poszanowania obu instytucji przez Komisję. Nie jestem pewien, czy ów osiągnięty "kompromis” to oddaje. Saïd El Khadraoui Panie Przewodniczący! Zacznę od podziękowań pod adresem sprawozdawcy za jego pracę nad tym złożonym dossier o głęboko technicznym charakterze, niemniej jednak bardzo ważnym dla naszych przyszłych działań. Stara procedura komitetowa z czterema różnymi wariantami nie była obca nam, Komisji Transportu i Turystyki, i od dawna wiemy, jak postępować z decyzjami wykonawczymi. Jeżeli jednak chodzi o dostosowania wymagane traktatem lizbońskim, przyznam, że opowiadamy się za kompromisami, które sprawozdawca wypracował z Radą. Tym niemniej uważamy, że dwie rzeczy należy polecić państwa uwadze. Przede wszystkim, chcemy jak najszerszego przepływu informacji do Parlamentu oraz maksymalnego zaangażowania Parlamentu w przygotowywanie decyzji komitetów. Po drugie, pragnę podkreślić znaczenie odpowiedniego podejścia do okresu przejściowego, i w tym względzie upraszamy Komisję o przychylność wobec Parlamentu podczas reformowania zdefiniowanej w acquis procedury komitetowej w kierunku nowych aktów delegowanych i wykonawczych, aby wybór jednej z dwóch procedur pozostawić otwartym na debatę. Nie odnosi się to do samej reformy, lecz także do stosowania obowiązującego acquis przed jakąkolwiek reformą. Danuta Maria Hübner sprawozdawczyni komisji opiniodawczej Komisji Rozwoju Regionalnego - Panie Przewodniczący! Martwi mnie, że odrzucenie włączenia aktów delegowanych do sfery instrumentów finansowych może stworzyć niebezpieczny precedens dla innych polityk. Wywołuje to również międzyinstytucjonalną nieufność i ta sytuacja wzbudza w nas wszystkich niepokój. Nadchodzące wnioski dotyczące pakietu legislacyjnego dla polityki regionalnej po 2013 roku mogą wymagać stosowania aktów wykonawczych, lecz także aktów delegowanych. Nie możemy przystać na wspomniane wyłączenie aktów delegowanych. Winno to w poszczególnych przypadkach podlegać negocjacjom między współprawodawcami. Takie stanowisko jest w moim odczuciu spójne pod względem politycznym oraz prawnym i sądzę, że Rada oraz Komisja z pewnością podzielą je z Parlamentem. Niewątpliwie czekają nas trudne lata. Naszą powinnością jako instytucji europejskich jest jak najlepsze wykorzystanie naszych polityk, a unikając niepotrzebnych konfliktów czy tez procedur możemy skuteczniej realizować to wspólne zadanie. Paolo De Castro sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi - (IT) Panie Przewodniczący, Panie Komisarzu, Panie i Panowie! Jako przewodniczący Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi jestem z kilku względów głęboko rozczarowany treścią sprawozdania pana posła Szájera, które jutro zostanie poddane pod głosowanie. Po pierwsze, żadna z poprawek jednomyślnie przegłosowanych przez moją komisję - podkreślam, jednomyślnie przegłosowanych - nie została wzięta pod uwagę, choć polityka rolna należy do polityk o największej liczbie aktów przyjmowanych w ramach procedury komitetowej, a tym samym do polityk, których dostosowanie aktów prawodawczych na mocy traktatu lizbońskiego dotyczy najbardziej. Po drugie, według brzmienia art. 10 Parlament Europejski nie będzie władny wywrzeć żadnej presji, ani też nie pozostawia mu się marginesu do negocjacji z Radą w aspekcie dostosowania prawodawstwa WPR do nowego traktatu. Mamy jednak świadomość, że Rada już wykazała brak woli uzgodnienia aktów delegowanych do Parlamentu Europejskiego, a po przyjęciu rozporządzenia Rada nie będzie mieć żadnego interesu w przystępowaniu do negocjacji, ponieważ automatyczne dostosowanie - które wyklucza akty delegowane i obejmuje tylko akty wykonawcze - nie jest oznaczone terminem, jako że jest to proces przejściowy. Dlatego też wraz z koleżankami i kolegami posłami przedłożyłem poprawkę, która sprawi, że automatyczne dostosowanie stanie się faktycznie tymczasowe i wzywam posłów do jej poparcia, aby wzmocnić rolę Parlamentu Europejskiego. W istocie nie ma powodu, aby już w pierwszym czytaniu dojść do porozumienia w sprawie tak delikatnego dossier, które ustanawia zasady wykonywania postanowień traktatu na nadchodzące lata. Oto dlaczego przy dossier tak zasadniczej wagi mamy prawo - a nawet obowiązek - udoskonalenia tekstu tak dalece, jak to tylko możliwe, kierując go do drugiego czytania i nie poddając się szantażowi ze strony Rady, która grozi impasem w kwestii tego dossier, aby zmusić nas do przyjęcia niekorzystnego porozumienia. Uważam, że jest to najważniejsze po budżecie dossier, nad którym mamy głosować, jako że kształtuje ono na nowo równowagę kompetencji między instytucjami europejskimi. Tu, na tej sali musimy stanowczo bronić prerogatyw Parlamentu, wybranego w demokratycznych wyborach, reprezentującego wszystkich obywateli europejskich. Antolín Sánchez Presedo Panie Przewodniczący, Panie Komisarzu, Panie i Panowie! Traktat lizboński przewiduje istotne zmiany w procesie uchwalania i wykonywania prawodawstwa UE, wprowadzając rozróżnienie między aktami delegowanymi a aktami wykonawczymi. Poprzednie prawo pierwotne przewidywało jedynie środki wykonawcze. To rozporządzenie jest nieodzowne dla uporządkowanego przejścia ze starego systemu na nowy, dla prawidłowego korzystania z uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji na mocy traktatu lizbońskiego. Umacnia ono zasady demokracji, ponieważ uznaje prawo Parlamentu do kontroli, zwiększa przejrzystość za sprawą sprawozdań rocznych oraz zawiera klauzulę przeglądową, co ma służyć udoskonaleniu jego zapisów na podstawie doświadczenia. Spełnia ono zatem postulaty Komisji Gospodarczej i Monetarnej w tym zakresie. W sferze usług finansowych pomoże ono zwiększyć bezpieczeństwo prawne oraz skuteczność prawodawstwa. Stanowi ono dopełnienie celu tzw. dyrektywy Omnibus polegającego na ograniczeniu w czasie uprawnień powierzonych Komisji w starych ramach prawnych, które pokrywają się z obowiązującymi ramami, do trzech lat od wejścia w życie nowego traktatu, oraz ustanawia przepisy umożliwiające przyjęcie w końcu wykonawczych standardów technicznych, będących częścią nowej struktury nadzoru, a także unormowań sektorowych w dziedzinie usług finansowych. Dlatego też jako sprawozdawca komisji opiniodawczej Komisji Gospodarczej i Monetarnej pozytywnie opiniuję sprawozdanie i gratuluję posłowi Szájerowi. Dziękuję Przewodniczącemu za jego łaskawość i składam wszystkim Państwu najlepsze życzenia na okres świąteczny oraz nadchodzący rok. Klaus-Heiner Lehne Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Przydadzą się wyjaśnienia, w tym również na sesji plenarnej, w związku z serią zwodniczych debat, które miały miejsce w grupach, na Konferencji Przewodniczących Komisji, a w niektórych przypadkach w komisjach. Przede wszystkim w tym rozporządzeniu nie chodzi o decydowanie, jakie akty delegowane mieszczą się w zakresie art. 290 i jakie akty wykonawcze mieszczą się w zakresie art. 291. Przedmiotowe rozporządzenie z pewnością tego nie rozstrzyga. Zostało to ustalone w akcie podstawowym. Innymi słowy, prawo samo zadecyduje o mandacie na mocy art. 290 lub art. 291, jeśli jest przyjęty taki przepis. Rozporządzenie obejmuje jedynie procedurę dla art. 291. Moja druga uwaga dotyczy krytyki pod adresem art. 10. Artykuł ten również odnosi się tylko do procedury i niczego więcej. W tym kontekście Komisja ponownie wyjaśniła, że w ramach dostosowania zamierza oczywiście przeprowadzić przegląd wszystkich istniejących aktów z okresu przedlizbońskiego, oraz przedłożyć nowe wnioski obu organom prawodawczym: Parlamentowi i Radzie. Ponownie wzmocniono ten aspekt w porównaniu do poprzedniego porozumienia międzyinstytucjonalnego. Jedyna rzecz całkowicie nowa to procedura dla sfery handlu zagranicznego. Przyznaję, że kompromis osiągnięty przez belgijską prezydencję ma charakter raczej biurokratyczny. Nie ma co do tego wątpliwości. Zważywszy jednak na dwie blokujące mniejszości w Radzie, było to jedyne możliwe rozwiązanie. W moim odczuciu chodzi tu o ocenę korzyści. Musimy również rozważyć - jak powiedział sprawozdawca - co wynegocjował Parlament. Mamy procedurę przeglądu aktów wykonawczych, która nie została przewidziana w traktacie. To spory krok naprzód, zwłaszcza jeżeli chodzi o zaangażowanie Parlamentu, które wykracza poza ramy traktatowe. Dlatego, kiedy oceni się korzyści, widać wyraźnie, że inicjatywa zasługuje na nasze poparcie. Z tego też powodu opowiadam się za przyjęciem sprawozdania w pierwotnym brzmieniu, bez poprawek. W pierwszym czytaniu nie zdołamy osiągnąć więcej, niż moglibyśmy osiągnąć w dalszym postępowaniu pojednawczym po upływie nieokreślonego czasu. Eva Lichtenberger Panie Przewodniczący! Omawiane dziś rozporządzenie przez długi czas było wyraźnie lekceważone przez wszystkie komisje. Jednak niektórzy posłowie do tego Parlamentu ocknęli sie teraz, na końcu procesu, kiedy dyskutowane są rezultaty. Część z nich niestety nie pojawiła się na debacie. Szkoda, ponieważ ciekawie byłoby posłuchać ich opinii. Jako były członek konwentu, dobrze pamiętam towarzyszące mu nastroje. Otwarcie nawoływano do przyznania Parlamentowi Europejskiemu konkretnych uprawnień w kilku dziedzinach, aby zachować jego wiarygodność w kontekście instytucjonalnym oraz wobec obywateli. Pomimo postulatów konwentu nie zrobiono nic. Dopiero niezwykle trudne negocjacje prezydencji belgijskiej z Radą sprawiły, że dokonał się ważny postęp. Pamiętam, co powiedział poseł Lehne. Chodziło o ustawiczną możność badania, czy Komisja przekroczyła swoje uprawnienia. Rzecz jasna niektóre regulacje są dalekie od ideału, takie jak porozumienie w sprawie handlu międzynarodowego, niemniej jednak popieram rezultat. Dziękuję belgijskiej prezydencji. Uczyniła ona wszystko, co w jej mocy, aby coś udało się osiągnąć. Dziękuję również sprawozdawcy, który negocjował inteligentnie i z życzliwością. Raffaele Baldassarre (IT) Panie Przewodniczący, Panie Komisarzu, Panie i Panowie! Głosując jutro nad sprawozdaniem posła Szájera damy zielone światło jednemu z nowych instrumentów - dotyczącemu aktów wykonawczych - przewidzianych w traktacie lizbońskim. Uprości to stary system komitologii. Środek ten zapewni większą przejrzystość podczas przyjmowania aktów prawodawczych, regulując metody kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień powierzonych Komisji. Doniosłość tego rozporządzenia skomplikowała procedurę legislacyjną zarówno na szczeblu międzynistytucjonalnym, jak i wewnątrz Parlamentu. Liczę jednak, że dzięki zaangażowaniu - aczkolwiek spóźnionemu - wszystkich komisji możliwe będzie przyjęcie wniosku w pierwszym czytaniu. Gratuluję sprawozdawcy, posłowi Szájerowi, osiągnięcia celów nadrzędnych dla Parlamentu Europejskiego: Mam tu na myśli gwarancje dostosowania obecnych procedur komitetowych do nowej procedury, uprawnienia kontrolne Parlamentu i Rady, utworzenie komitetu odwoławczego pod przewodnictwem Komisji oraz zamieszczenie klauzuli przeglądowej umożliwiającej ocenę skuteczności procedury. Moja końcowa uwaga dotyczy ostatniej przeszkody w negocjacjach: włączenia wspólnej polityki handlowej w zakres przyszłego rozporządzenia. Choć ostateczne porozumienie dopuści przyjmowanie zwykłą większością głosów środków antydumpingowych w 18-miesięcznym okresie przejściowym, to po jego upływie środki takie będą przyjmowane większością kwalifikowaną. Takie rozwiązanie jest efektem trudnego kompromisu, lecz jestem przekonany, że spełnia ono zarówno oczekiwania przemysłu, jak i egzekutywy europejskiej, pozbawiając decyzje o charakterze technicznym ryzyka niebezpiecznego upolitycznienia. Gianluca Susta (IT) Panie Przewodniczący, Panie i Panowie! Zupełnie nie zgadzam się z ostatnimi przedmówcami. Osobiście uważam, że omawiany środek godzi w priorytety Parlamentu oraz jest sprzeczny z duchem traktatu lizbońskiego. Około 70% porozumień z Radą zawieramy w pierwszym czytaniu, lecz nie rozumiem pośpiechu, by przyjąć w pierwszym czytaniu środek tak delikatnej natury jak ten, jako że dotyczy on wykonania traktatu lizbońskiego, który rozszerzył nasze uprawnienia, szczególnie w dziedzinie polityki handlowej. Wszczynając postępowania antydumpingowe przechodzimy od zasady obiektywności i pewności prawnej do zasady interwencji państw członkowskich - taki może być rezultat układu między Komisją a państwami członkowskimi. Uważam zatem, że jest to krok wstecz, tak samo jak automatyczne dostosowanie starego systemu komitologii do obecnego systemu w dziedzinie rolnictwa, bez określenia ram czasowych, co wzmacnia rolę Parlamentu. Nierozsądnie byłoby zatem spieszyć się z osiągnięciem porozumienia z Radą w pierwszym czytaniu, ponieważ my także ponosimy ryzyko sporów przed Trybunałem Sprawiedliwości. Maroš Šefčovič wiceprzewodniczący Komisji - Panie Przewodniczący! Dziękuję wszystkim za wystąpienia, które obrazują, jak złożoną materią się zajmujemy. Odpowiem na niektóre uwagi. Jeżeli chodzi o przegląd oraz nasze zobowiązanie do jego przeprowadzenia w odniesieniu do wszystkich stosownych aktów, to mamy bardzo ambitny plan, o którym rozmawiałem z panem posłem Lehne podczas dyskusji w sprawie porozumienia ramowego. Mamy dostosować 299 plus kolejne 153 akty. I kiedy mówimy, że chcielibyśmy tego dokonać jeszcze przed upływem bieżącej kadencji Parlamentu, to uważam, że jest to zamierzenie bardzo ambitne. I mówiąc "nasza” ambicja, mam na myśli trzy instytucje, jako że do tego naturalnie wymagana jest lojalna współpraca nas wszystkich. Zapewniam posła Mitchella o najwyższym poszanowaniu dla Parlamentu ze strony Komisji. Pragnę przytoczyć jeden akapit w projekcie oświadczenia Komisji załączonego do wniosku. Brzmi on: "W międzyczasie Komisja będzie regularnie informować Parlament Europejski o planowanych środkach wykonawczych dotyczących wspomnianych instrumentów, które powinny w przyszłości stać się aktami delegowanymi”. Zatem nasza dążność do przejrzystości i jasności jest wyrażona wprost. Chcę również potwierdzić tu , na tej sali, że zapewnimy Parlamentowi maksymalną ilość informacji. Parlament otrzyma wszystkie informacje w tym samym czasie, co komitety, zatem zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby zadbać o powiadamianie Parlamentu w ramach tej procedury. Uważam, że posłowi Lehne należą się podziękowania za wyjaśnienie sytuacji w ramach debaty. Dziś dyskutujemy nad aktami wykonawczymi, a przedmiotowe rozporządzenie w żaden sposób nie przesądza o tym, czy w przyszłości powinniśmy stosować akty delegowane, czy też wykonawcze. Jeżeli chodzi o dostosowanie, to wydaje mi się, że poseł De Castro był nieobecny, kiedy odczytywałem tu uzgodnione oświadczenie belgijskiej prezydencji zawierające zobowiązanie do lojalnej współpracy w dążeniu do osiągnięcia tego ambitnego celu pełnego dostosowania w nadchodzących latach. Sądzę że, jest to zapewnienie o tym, iż szybkie działanie leży nie tylko w interesie Parlamentu, ale również Komisji i Rady. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości i jestem pewien, że dotrzymamy tej umowy. Co się tyczy upolitycznienia środków antydumpingowych i wyrównawczych, uważam w istocie, że doczekamy się wręcz odwrotnego zjawiska, ponieważ każdy wie, jak wygląda ów system dziś: zwykła większość przedstawicieli państw członkowskich może zablokować wniosek Komisji. W przyszłości byłoby to o wiele trudniejsze, ponieważ do zablokowania wniosku potrzebna byłaby większość kwalifikowana państw członkowskich. Dlatego uważam, że w istocie wzmacniamy podejście unijne oraz pozycję Komisji w rozmowach handlowych, dokładnie tak, jak przewidziano i założono w traktacie lizbońskim. Tytułem podsumowania pragnę podkreślić znaczenie pewności prawnej w tej kwestii, ponieważ kiedy rzecz jasna zajmujemy się delikatnymi zagadnieniami, takimi jak: handel, środki antydumpingowe, środki wyrównawcze, to potrzebujemy pewnych procedur oraz wyraźnego podziału ról i odpowiedzialności. Parlament potrzebuje ściśle określonych uprawnień kontrolnych, które przyznano mu w traktacie lizbońskim, a nam potrzeba pewności prawnej, aby móc poruszać się w tej bardzo ważnej sferze prawodawstwa, ponieważ zdają sobie Państwo sprawę, jak często środki te są kwestionowane na rozmaitych forach międzynarodowych. Dlatego zwracam się do Szanownych Posłów o poparcie tych propozycji bez poprawek, ponieważ uważam, że wpłyną bardzo korzystnie na pozycję Unii Europejskiej na świecie. József Szájer sprawozdawca - Panie Przewodniczący! Dziękuję wszystkim za udział w dyskusji, zarówno podczas dzisiejszej debaty, jak i w ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy pracy na tym zagadnieniem. Na początek kwestia proceduralna. Wielu kolegów wyraziło obawy przed tym, że spieszymy się z zawarciem porozumienia w pierwszym czytaniu, będąc pod presją Rady. Zarówno Komisja, jak i Rada, oraz kilku kolegów uczestniczących w negocjacjach może zaświadczyć, że presja jest zgoła odwrotna. To Parlament i ja sam oznajmiłem Radzie, że jeśli nie osiągniemy porozumienia, to cały plan może upaść. Mamy bardzo wyraźne zobowiązania obu pozostałych instytucji, ponieważ tak samo jak Parlament, opowiadają się one za stabilnością traktatu lizbońskiego, o czym przed chwilą wspomniał komisarz Šefčovič. Im później zatwierdzimy, im później przyjmiemy owo rozporządzenie, tym dłużej utrzyma się stara procedura komitetowa, która nam nie odpowiada, bo przysparza tak wielu problemów. W tej perspektywie dziewięć miesięcy to nie jest krótki czas . Wystarczyłby on na dwa czytania. Zachowana została pełna przejrzystość, o czym może zaświadczyć kilku kolegów posłów. W ciągu tych dziewięciu miesięcy sześć razy uczestniczyłem w Konferencji Przewodniczących Komisji, spotykałem się z kontrsprawozdawcami i koordynatorami ze wszystkich komisji. To ja postanowiłem dążyć do osiągnięcia porozumienia, ponieważ dostawaliśmy wszystko, o co zabiegałem. Być może nie podoba się to Komisji bądź Radzie, ale mamy już wszystko. Co robi sprawozdawca, kiedy mamy wszystko to, o co starałem się ja oraz różne komisje, choć być może nie w oczekiwanej przez nas formie? Poseł De Castro ma rację. Jego wnioski nie znalazły się w treści rozporządzenia, ale tu chodzi o akty wykonawcze, a zostały one odzwierciedlone w oświadczeniu Komisji. Ja sam przeprowadziłem to dostosowanie - omnibus - wcześniej, i takie samo zobowiązanie poczyniła Komisja, która uznała je z kilkoma drobnymi wyjątkami. W związku z tym uznałem, że mogę zaufać tej obietnicy, a jeśli Komisja jej nie dotrzyma, to wystąpię, zgłoszę pretensję i doprowadzę do dostosowania, tak jak czyni to poseł De Castro. W tym sensie nie ma presji. Presję wywarłem ja sam. Dzięki dobrej współpracy podczas wielu trudnych negocjacji uzgodniliśmy coś, co bez zastrzeżeń poddaję pod obrady Parlamentu. Bardzo wszystkim dziękuję, zwłaszcza kolegom i koleżankom, którzy uczestniczyli w tym trudnym procesie. Przepraszam ogół społeczeństwa, które nie rozumie ani słowa z tego, co tu omawiamy, lecz mogę z całą pewnością stwierdzić, że kwestie przejrzystości i kontroli parlamentarnej będą wyglądały znacznie lepiej po przyjęciu rozporządzenia. Przewodniczący Zamykam debatę. Głosowanie odbędzie się jutro. Oświadczenia pisemne (art. 149) Vital Moreira Inicjatywa prawodawcza w sprawie kontroli instrumentów wykonawczych Komisji jest wymagana traktatem lizbońskim, na mocy którego włącza się taką kontrolę w zakres uprawnień legislacyjnych Parlamentu Europejskiego. Bez wątpienia jest to również wartościowy element prawodawstwa w ogóle, zważywszy na aktualną sytuację. Lecz pewne aspekty pozostają nie w pełni zgodne z traktatem lizbońskim. Spośród tych negatywnych aspektów wyróżniają się dwa. Po pierwsze, brakuje terminu końcowego obowiązkowego dostosowania niezliczonych istniejących sytuacji do nowego systemu oraz do traktatu lizbońskiego. Dlatego przedłożyłem poprawkę zawierającą taki zapis. Po drugie, co najważniejsze, odstępstwa przewidziane w przypadku instrumentów ochrony handlu (zwłaszcza środków antydumpingowych i antysubsydyjnych, oraz środków ochronnych), dzięki którym państwa członkowskie zyskają bardziej inwazyjną kontrolę nad Komisją, są niedopuszczalne, jako że utrudnią one stosowanie rzeczonych środków, doprowadzając do ich upolitycznienia. Środki te są nieodzowne dla ochrony przedsiębiorstw europejskich przed konkurencją z importu posiłkującą się takimi niedozwolonymi praktykami. Nie ma podstawy konstytucyjnej ani politycznej dla tak dyskryminacyjnego potraktowania środków ochrony handlu, które zakłóca zdolność Komisji (oraz Unii) do ochrony przemysłu europejskiego przed nieuczciwą konkurencją spoza europejskiego rynku wewnętrznego.

10. Elektronska komunikacijska omrežja in storitve ( Stališče Komisije o spremembah Parlamenta Poročilo gospe Trautmann Komisija sprejema naslednje: spremembe 12, 16, 19, 24, 32, 39 (uvodne izjave) spremembe 40, 41, 42, 45, 56, 58, 59, 60, 61, 79, 84, 89, 92, 96, 99,105, 111, 112, 113, 115, 116, 117, 124 (členi) plenarno spremembo 136. Komisija načeloma ali delno sprejema naslednje: spremembe 2, 5, 17, 6, 7, 14, 15, 26, 27, 35, 36, 31, 37, 38 (uvodne izjave) spremembe 43, 44, 46, 48, 52, 53, 62, 63, 64, 65, 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72, 74, 75, 85, 86, 91, 95, 98, 100, 101, 102, 103, 106, 107, 108, 121, 123, 125 (členi) plenarne spremembe 128, 132, 134. Komisija zavrača naslednje: spremembe 1, 3, 4, 8, 9, 10, 11, 13, 18, 20, 21, 22, 23, 25, 28, 29, 30, 33, 34 (uvodne izjave) spremembe 47, 49, 50, 51, 54, 55, 57, 73, 76, 77, 78, 80, 81, 82, 83, 87, 88, 90, 93, 94, 97, 104, 109, 110, 114, 118, 119, 120, 122 (členi) plenarne spremembe 126, 127, 129, 130, 131, 133, 135, 137, 138, 139, 141, 142, 143 - Pred glasovanjem: Catherine Trautmann poročevalka. - (FR) Gospod predsednik, gospa komisarka, smo pred glasovanjem o telekomunikacijskem paketu, enem izmed najbolj občutljivih predlogov zaključnega obdobja tega parlamentarnega mandata. S kolegi poročevalci, gospo del Castillo Vera in gospodom Harbourjem, smo tesno sodelovali, da bi oblikovali skladen in učinkovit predlog za končne uporabnike teh direktiv, torej Komisijo in regulatorje, vendar tudi predlog, ki je pozitiven in dragocen tudi za tiste, ki iščejo pravno gotovost, spodbudo za naložbe in dinamičen ter uravnotežen trg, to pa so operaterji in njihovi zaposleni, kakor tudi glavni uporabniki številnih storitev in kakovosti po pošteni in dostopni ceni: potrošniki. Vsi skupaj - poročevalci, pripravljavci osnutka in poročevalci v senci - smo si bili pri teh ciljih enotni in smo zato lahko dosegli soliden kompromis, ki ga potrjuje majhno število sprememb, o katerih bomo glasovali. Želela bi izraziti svojo globoko hvaležnost vsem poročevalcem, predsednikom pristojnih odborov in odborov, ki smo jih zaprosili za mnenje, njihovim sekretariatom in vsem političnim skupinam. Zahvalila bi se tudi kolegom, ki so pokazali zanimanje za to zadevo in prispevali k našemu delu. Zdaj pozivam svoje kolege poslance, da s svojimi glasovi podprejo poročevalce in pripravljavce osnutka in da jim podelijo jasen in odločilen mandat za obdobje soodločanja, ki bo sledilo. Na koncu upam, da se bosta Komisija in Svet pozitivno odzvala na različico paketa s spremembami Parlamenta, ki je, kljub temu, da v številnih ozirih predstavlja drugo možnost prvotne vizije Komisije, na številnih področjih še vedno dogovor med tremi institucijami. - Pred glasovanjem o spremembi 132: Ruth Hieronymi (DE) Gospod predsednik, v zvezi s spremembo 132 in v imenu podpisnikov bi želela to spremembo umakniti, saj so bila žal naša prizadevanja v tem Parlamentu, da bi dosegli kompromis, ki bi okrepil avtorsko pravico, neuspešna. - Pred glasovanjem o spremembi 138: Catherine Trautmann poročevalka. - (FR) Gospod predsednik, pred nami je razmeroma težka odločitev o spremembi 138, v zvezi s katero so bile predložene tri prošnje za glasovanje po delih. Osebno sem podala ustno spremembo prvega dela spremembe, ki je vključena na glasovalni seznam, in se glasi: "da nobeno omejevanje temeljnih pravic in svoboščin končnih uporabnikov ne sme biti sprejeto". To je prva ustna sprememba. Vse od takrat v zvezi s tretjim delom spremembe iščemo rešitev, ki bi bila sprejemljiva za vse politične skupine. Zato predlagam novo ustno spremembo s podporo podpisnikov, med katerimi je tudi predsednica Odbora za industrijo, raziskave in energijo, gospa Niebler, ter drugih, ki bi se glasila: "v primeru ogrožanja javne varnosti je lahko sklep pravosodnega organa naknaden". S tem bi se nadomestil tretji del in zadeve bi bile pojasnjene, kajti tretji del, ki ga je predlagal gospod Bono, je dvoumen, kar zadeva izjemo. S takšnim pojasnilom dobimo razumljivo in sprejemljivo spremembo. Po naključju - v prid gospe Hieronymi - to nima nobenega opravka z intelektualno lastnino, kot je dejala. (Ustna sprememba je bila sprejeta)

3. Filipinas (votação) Barbara Lochbihler autora. - (EN) Senhor Presidente, gostaríamos de substituir a seguinte frase, constante do ponto 6: "to release all disappeared persons who are still in captivity" [a libertar todas as pessoas desaparecidas que ainda se encontram detidas]. No seu lugar, gostaríamos de introduzir: "to make every effort to ensure that all who have been abducted are safely returned to their families" [a desenvolver todos os esforços para garantir que todos os que foram raptados são entregues em segurança às suas famílias].

Komisijas pasākumi 2008. - 2013. gadam, izmantojot attālās izpētes pielietojuma iespējas saskaņā ar KLP (debates) Priekšsēdētājs Nākamais punkts ir Friedrich-Wilhelm Graefe zu Baringdorf ziņojums Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas vārdā par priekšlikumu Padomes regulai par pasākumiem, kuri jāveic Komisijai 2008. -2013. gadā, izmantojot attālās izpētes pielietojuma iespējas, kas izstrādātas saskaņā ar kopējo lauksaimniecības politiku - C6-0273/2007 -. Mariann Fischer Boel , Komisijas locekle - Priekšsēdētāja kungs, pirms es pievēršos ziņojuma saturam, es vispirms gribu pateikties referentam F. W. Graefe zu Baringdorf un Lauksaimniecības un lauku attīstības komitejas locekļiem par darbu, ko viņi ir veikuši, novērtējot Komisijas priekšlikumu. Vispirms es vēlos izteikt dažas vispārējas piezīmes, lai Komisijas priekšlikumu ievietotu pareizā kontekstā. Komisijas priekšlikums attiecas uz agrometeoroloģisko sistēmu, ko lieto, lai sagatavotu graudaugu ražas prognozes un lai pārraudzītu graudaugu attīstību Eiropas Savienībā. Šo sistēmu izstrādāja 1990. gados, un tā pilnībā darbojas kopš 1998. gada. Man jāsaka, ka es uzskatu to par ļoti lietderīgu līdzekli. Šī sistēma piegādā Komisijas dienestiem precīzu informāciju par situāciju graudaugu nozarē, kā arī palīdz Komisijai pieņemt savlaicīgus lēmumus, sekojot kopējās lauksaimniecības politikas pamatnostādnēm, un tāpēc es uzskatu, ka ir gluži dabiski, ka tā tiek finansēta no lauksaimniecības virzības fondiem. Ļaujiet man teikt šādus vārdus par priekšlikumiem Lauksaimniecības komitejas ziņojumā. Jums ir bažas par savākto datu izmantošanu. Es gribu izteikties ļoti skaidri par šo jautājumu. Kontrole nav šīs sistēmas mērķis, un to nekādā veidā nevar izmantot un tā netiks izmantota zemnieku kontrolēšanai Eiropas Savienībā. Kad mēs skatāmies uz to no tehniskā viedokļa, šajā sistēmā radīto attālās izpētes attēlu izšķirtspēja ir pārāk zema, lai dotu iespēju kontrolēt, un šai sistēmai - arī tam jābūt skaidram - nav nekāda sakara ar mūsu Integrēto administrēšanas un kontroles sistēmu (IAKS). Referents arī paziņo, ka nav vienprātības par to, ka piedāvātā sistēma patiešām darbojas. Darbs pie sistēmas attīstīšanas sākās 1980. gadu beigās, un, kā es teicu, kopš 1998. gada, kad tā sāka darboties, sistēma ir patiešām regulāri sniegusi ražas prognozes Komisijas dienestiem. Mēs izmantojam šo informāciju ik dienas, piemēram, savās piegādes un cenu attīstības analīzēs par graudaugu nozari. Pagājušajā gadā, 2007. gada septembrī, Komisija sniedza sistēmas vērtējumu ziņojumā Eiropas Parlamentam un Padomei, reāli parādot sistēmas lietderību. Sistēma ir arī īstenota nacionālā līmenī vairākās dalībvalstīs, un citas valstis izmanto vai attīsta līdzīgus līdzekļus, tāpēc šajā punktā es neesmu pilnīgi vienisprātis ar jums. Visbeidzot, es atzinīgi vērtēju projektu un iniciatīvu saraksta izveides principu kosmosa un attālās izpētes jomā. Tomēr šim priekšlikumam šī nav īstā vieta. Tas patiešām iederētos Eiropas Vides un drošības globālās pārraudzības iniciatīvā. Tāpēc mūsu viedokļi atšķiras, bet es ar interesi uzklausīšu godājamo deputātu komentārus. Friedrich-Wilhelm Graefe zu Baringdorf referents. - (DE) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs! Lauksaimniecības un lauku attīstītas koordinācijas komitejā mēs apsvērām, vai veidot ziņojumu šajā jautājumā, vai arī ļaut tam iziet bez ziņojuma. Mans uzdevums bija dziļāk pārbaudīt šo jautājumu, un pēc tam mēs nolēmām, ka sastādīsim ziņojumu, un tas nozīmē, ka divi no mums var šovakar apspriest šo lietu vēlreiz, kas ir noderīgi pats par sevi. Taču mēs paklupām pret dažiem punktiem, un tas ir atspoguļots mūsu formulētajos grozījumos. Pirmkārt, Komisijas ziņojumā ir teikts, ka priekšlikums tika apstrīdēts mazāk Padomē kā kaut kur citur. Taču mūsu izmeklēšana atklāja, ka dažas valstis, it īpaši Ziemeļeiropā, neko daudz nevar iesākt ar šiem satelītu datiem, jo tur visu joprojām klāj sniegs, kad tiek uzņemti šie attēli. Otrkārt, datus vāc privātas sabiedrības, kuras tos iesniedz Komisijai, un šo privāto sabiedrību galvenie klienti meklējami gāzes un naftas nozarē, uzņēmējdarbības jomā, kas saistīta ar daudzām spekulācijām. Bet mums jānodrošina - un tādēļ mēs vēlamies piesaukt mūsu parlamentārās kontroles pilnvaras - lai šie savāktie dati patiesi nebūtu saistīti ar privātām spekulatīvām ambīcijām, bet gan tiktu izmantot, kā jūs teicāt, tikai ražas un produkcijas prognozēšanai. Taču jūs zināt arī to, ka visi šie dati tiek izmantoti pieņēmumiem par preču tuvāko nākotni biržā, un šādas prognozes varētu izmantot šim nolūkam. Pirms turpināt, atļaujiet man uzsvērt, ka Komisijai un Parlamentam šeit nav kopēju interešu, bet Parlamentam ir kontroles funkcija, un tādēļ mums ir jēga par to runāt un prasīt Komisijas ziņojumus, kur skaidri parādīts, kas līdz šim ir noticis, kā tas ir reģistrēts un kādam mērķim kalpo. Būtībā tas ir aicinājums jums atskaitīties tuvākajos gados. Pēc tam mēs, protams, bijām nedaudz nesaprašanā uzzinot, ka pēkšņi mainīts šīs datu savākšanas finanšu pamats. Līdz šim mēs bijām veltījuši budžeta pozīciju, kurā būtu jāapspriež apropriāciju palielināšana un priekšlikumi to aizturēšanai. Tagad šīs darbības nodotas Garantiju fondam, pār kuru Parlamentam ir mazākas kontroles pilnvaras. Tagad mēs varam pieņemt, ka tad, ja Līgums stājas spēkā 2009. gada sākumā, Garantiju fonds vairs nepastāvēs, un tādēļ šīs lietas nonāks Parlamenta pilnā budžeta suverenitātē. Šī pieeja vismaz tika ierosināta, un kad mēs saņēmām ziņojumu, joprojām nebija skaidrs, kad Līgums materializēsies. Tā nu mēs teicām nē, tagad mēs negribam neko mainīt; tam jāpaliek tādam, kāds tas ir, proti, budžeta pozīcijā, kuras izdevumu pusi Parlaments vēlāk var pārbaudīt. Visā visumā, komisāra kungs, es noteikti ticu, ka mums ir svarīgākas problēmas, ko apspriest un mēģināt atrisināt attiecībā uz veselības pārbaudēm nekā mūsu pārdomu temats šovakar. Lai nu kā, lauksaimnieki ir ļoti jūtīgi, ja pastāv kādas aizdomas, ka viņus izspiego. Jūs skaidri pateicāt, ka tam nav sakara ar uzraudzību vai spiegošanu. Es ar prieku to paziņošu tālāk, bet jums mūs jāsaprot. Mums kā Parlamentam jānodrošina, lai jūs saprotat. Mūsu atbildība vēlētāju priekšā prasa, lai mēs apspriežam šo jautājumu un izsakām šo norādi. Esther Herranz García PPE-DE grupas vārdā. - (ES) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs! Labvakar! Vēl viens vakars diskusijām par lauksaimniecību. Kā Komisija norāda ziņojumā, iepriekšējos gados attālā izpēte ir parādījusi, kā mēs varam pareizi izpildīt Kopējās lauksaimniecības politikas pārvaldes vajadzības. Tradicionālās statistikas un lauksaimniecības prognozēšanas sistēmas sāk novecot, ienākot jaunajām tehnoloģijām, kuras iebrūk visās mūsu dzīves jomās. Tās devušas arī iespēju uzlabot novērojumu precizitāti, objektivitāti, ātrumu un biežumu, kā arī panākt turpmāk paredzēto darbību izmaksu samazināšanu un lauksaimniecības izdevumu pārvaldību. Tādēļ attālā izpēte ir ļoti vēlama Kopējā lauksaimniecības politikā. Ziņojuma projekts, kurš rīt tiks nodots balsošanai, vispārēji atbalsta Eiropas Komisiju, izņemot vienu punktu, kuru es uzskatu par svarīgu, jo tas skar pasākuma finansējumu. Lauksaimniecības komitejā es atbalstīju referenta priekšlikumu izveidot īpašu budžetu attālajai izpētei EUR 9.2 miljonu apmērā ārpus Eiropas Lauksaimniecības garantiju fonda, lai nodrošinātu Kopienas turpmāko atbalstu attālajai izpētei visās dalībvalstīs. Tādēļ es atzinīgi vērtēju balsojuma rezultātu Lauksaimniecības komitejā, kuras ziņojumā arī izklāstīta nepieciešamība izmantot Kopējā pētniecības centra Ispras mītnes datoru iespējas, lai apkopotu kosmosa datus, nevis ideja izveidot jaunu datoru infrastruktūru, kā ierosina Eiropas Komisija. Tādēļ mums jāsaskaņo gan infrastruktūras, gan finanšu budžets, un mums Parlamentā jāatbalsta dokuments, kurš rīt tiks nodots balsošanai. Lily Jacobs PSE grupas vārdā. - (NL) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs, dāmas un kungi! Nav nekā, ko nevar paveikt tehnoloģija. Mūsu priekšā ir Eiropas Komisijas priekšlikums par tādas programmas paplašināšanu, kura izmanto vismodernāko tehnoloģiju Eiropas lauksaimniecības pārraudzībai. Pēc gadiem ilgiem pētījumiem iesaistītie zinātnieki var pamatoti lepoties ar sevi. Izmantojot satelītus, ir iespējams, piemēram, pārraudzīt zemes izmantošanu un stāvokli, pētīt klimata pārmaiņu ietekmi un pat prognozēt ražas. Tas nozīmē, ka mēs varam paturēt acīs situāciju un savlaicīgi rīkoties, lai paredzētu un novērstu tādas problēmas kā labības ražas trūkums šogad. Sākotnēji es biju inženiere, un es uzskatu, ka principiālas tehnoloģijas šāda veida pielietojums mūsu labklājības veicināšanai ir ļoti aizraujošs. Tamtama sistēma lauksaimniecībai. Kurš gan to kādreiz būtu domājis? Tagad mums jāapsver, vai mēs kā Parlaments atbalstām turpmākos pētījumus un šāda veida lietojumu. Kā mēs varam pateikt nē? Es iesaku saviem kolēģiem sociālistu grupā balsot par šo direktīvu, bet es vēlos veltīt dažas piezīmes komisāram, kurš ir kopā ar mums šajā vēlajā stundā. Pirmkārt, es šaubos par budžeta un programmas iekļaušanu Lauksaimniecības garantiju fondā. Līdz šim projektam bija sava budžeta pozīcija, kas Parlamentam deva iespēju pārraudzīt situāciju un saņemt regulāru informāciju. Neraugoties uz programmas pierādīto vērtību, pētījumi vēl turpinās. Es uzskatītu to par īpašu kļūdu, ja Komisija mums vairs neziņotu par progresu un programmas rezultātiem, vai par attiecīgajiem izdevumiem. Kā Parlamenta deputāte un ieinteresētā puse es mudinātu saglabāt atsevišķo budžeta pozīciju, lai mēs arī turpmāk būtu informēti un varētu iesaistīties arī apsvērumos. Otrkārt, es vēlētos redzēt, lai visi pētījumu rezultāti būtu brīvi pieejami pārējām ieinteresētajām pusēm, arī universitātēm un pētniecības institūtiem. Īpaši klimata izpētes jomā dati, kuri parādās, pateicoties MARS un LUCAS, var būt ārkārtīgi noderīgi. Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs! Es beigšu savu pirmo runu šajā plenārsēdē ar aicinājumu pēc pārredzamības. Ceru uz pozitīvu atbildi no Fischer Boel kundzes. Samuli Pohjamo ALDE grupas vārdā. - (FI) Priekšsēdētāja kungs! Vispirms es vēlos pateikties referentam Graefe zu Baringdorf kungam par lielisko veidu, kādā viņš ir sagatavojis šo tēmu debatēm. Viņš ir smagi strādājis un atklājis trūkumus un problēmas, kas saistās ar attālo izpēti. Uzmanīga pieeja, uzsvars uz pārredzamību un pielietojuma jomas precīza specifikācija šeit ir ļoti piemērota. Vislabākajā nozīmē attālā izpēte ir ceļš, kā ātri iegūt informāciju par saimniecību stāvokli, ražām un augšanas apstākļiem. Pēc tam šo informāciju var izmantot, piemēram, pētniecībā, lauksaimniecības mārketinga plānošanā un Kopējās lauksaimniecības politikas pārvaldībā. Taču pielietotajām metodēm joprojām ir daudz trūkumu, kā norāda referents. Dalībvalstīs ir atšķirīgi apstākļi, un dalībvalstu dati nav pilnīgi salīdzināmi. Piemēram, manā valstī Somijā sniega klātie zemes gabali bieži vien ir tik mazi, ka ne vienmēr izdodas noteikt virsmas apgabalus no satelītattēla. Tādos apstākļos ir piemērots grozījums, kura noteikts, ka iegūto informāciju drīkst izmantot tikai ražas novērtēšanai, nevis kontroles nolūkiem. Lauksaimniekus tagad apgrūtina birokrātija, papīri un pastāvīga pārraudzība. Tiek piemērotas nepamatoti bargas sankcijas, ja viņi nejauši kļūdās, sekojot sliktam padomam. Tā kā attālās izpētes metodes attīstās, jācer, ka tās palīdzēs samazināt birokrātiju, kas pastāvīgi moka lauksaimniekus. Tomēr vispirms mums jāiegūst precīzāki pētījuma rezultāti, lai nodrošinātu to, ka šīs metodes ir tiešām uzticamas, un ka tās attiecas objektīvi pret visiem lauksaimniekiem. Kad jaunās metodes ir ieviestas, mums jānodrošina arī lauksaimnieka privātuma aizsardzība un visa procesa pārredzamība. Bogdan Golik (PL) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs! Lai panāktu Kopējās lauksaimniecības politikas pareizu darbību, vispirms vajadzīgi precīzi un uzticami dati. Viens no attālās izpētes lietojumiem dod iespēju pārraudzīt audzēšanu un prognozēt ražas. Tas iegūst vēl lielāku nozīmi, ņemot vērā klimata pārmaiņu pastiprināšanos. Izmantojot attālo izpēti mēs varam jau agrīnā stadijā noteikt augu attīstībai nelabvēlīgus apstākļus un tā rezultātā ātrāk un precīzāk prognozēt, kurus apgabalus apdraud sausums. Šie paņēmieni nodrošina datu ekonometriskos modeļus, kurus mēs bieži izmantojam, kad apsveram, kādas sekas būs pārmaiņu ieviešanai Kopējās lauksaimniecības politikas darbībā. Ar precīzāku sākotnējo datu palīdzību mēs varam samazināt kļūdu iespējamību prognožu scenārijos. Šā iemesla dēļ es uzskatu, ka ir ļoti svarīgi turpināt MARS projektu. Taču projekta finansējuma avotiem jāpaliek nemainīgiem, t.i., atsevišķā budžeta pozīcijā un nevis no Eiropas lauksaimniecības garantiju fonda. Tā kā projektu finansē no ES līdzekļiem, tas ir, no mūsu iedzīvotāju nodokļiem, es uzskatu, ka ir jāizpēta MARS projekta efektivitāte un tā iespējamie lietojumi, kuri līdz šim vēl nav izmantoti. Kā parasti, es vēlos apsveikt referentu par lielisko ziņojumu un pilnīgi piekrītu viņam, ka mums jānodrošina, lai šī sistēma kļūtu vienotāka un, galvenais, produktīvāka un lietderīgāka. Pēdējais jautājums, ko es vēlos aplūkot, ir piekļuve datiem. Katram ir tiesības lietot šo informācijas avotu, ne tikai lēmumu pieņēmējiem, bet arī dalībvalstīm un pētniecības un akadēmiskajām iestādēm. Šie dati var būt noderīgi pat lauku saimniecības līmenī: piemēram, lauksaimnieki varētu izmantot no attālās izpētes iegūto informāciju, lai optimizētu lauku apstrādi. Zbigniew Krzysztof Kuźmiuk (PL) Priekšsēdētāja kungs! Es vēlētos atbalstīt referenta viedokli un uzsvērt, ka attālās izpētes metodes var būt noderīgas Eiropas Komisijai: pirmkārt, lai palīdzētu pārvaldīt lauksaimniecības tirgus, otrkārt, dodot iespēju pārraudzīt audzēšanu un vienlaikus prognozēt ražu, un treškārt un beidzot, šai prognozēšanai vajadzētu ietekmēt lauksaimniecības izejvielu cenas, kas būs īpaši svarīgi nākamajos gados situācijā, kad pārtikas cenas pastāvīgi pieaug. Pat ja daži no iepriekš minētajiem mērķiem tiktu izpildīti, tas būtu pietiekami, lai atzītu, ka attālā izpēte ir metode, kas sniedz svarīgu informāciju, kura ir noderīga individuālo lauksaimniecības izstrādājumu tirgus pārvaldībai. Tajā pašā laikā, dodot šai metodei pozitīvu novērtējumu, es vēlētos apliecināt, ka pievienojos referenta viedoklim, ka darbs šajā jomā jāfinansē no īpašas budžeta pozīcijas un nevis no Lauksaimniecības garantiju fonda. Paul Rübig (DE) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs, dāmas un kungi! nesen mani uzaicināja uz Rotary kluba sanāksmi, kur notika ļoti interesantas debates. Kāds rotarietis, kurš ir dedzīgs ES kritiķis, vaimanāja, ka Eiropā valda liela krāpšana, ka tā kļuvusi nekontrolējama un ka mums ir īpaši daudz problēmu lauksaimniecības nozarē. Interesanti, ka pēc dažam minūtēm kāds lauksaimnieks stāstīja, ka viņš nupat pārdzīvojis pārbaudi, kura tikusi veikta ar ārkārtīgu stingrību un precizitāti, un ka viņš nezina nevienu nozari, kura būtu pakļautai šādai nav pilnīgai kontrolei, izņemot lauksaimniecību. Es domāju, ka tas ļoti skaidri parāda, kas cilvēkiem ir vajadzīgs, proti, informācija par to, kas īsti notiek. Tādēļ labākā prakse un salīdzinošā vērtēšana ir ārkārtīgi svarīgas, ja mēs vēlamies paskaidrot Eiropas sabiedrībai, cik svarīga mums ir lauksaimniecības politika. Jean-Claude Martinez (FR) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs, Graefe zu Baringdorf kungs! Šis priekšlikums par attālo izpēti ar satelīta palīdzību ir interesants. Franču lauksaimnieku līderis Michel Debatisse jau 1990. gadā izvirzīja priekšlikumu par attālo izpēti šajā plenārsēžu zālē, tikai tajā gadījumā pielietojuma joma būtu liellopu audzēšana. Ideja bija iestiprināt mikročipus govju un aitu ausīs kā daļu no pārraudzības prēmiju izmaksas sistēmas un novērst krāpšanu dažos Francijas dienvidu reģionos. Bija pat plāns ar elektroniskajām kapsulām. kuras govs norītu un kuras pēc tam iestiprinātos kabatā zarnā, ļaujot atklāt un saskaitīt ganāmpulku ar satelīta palīdzību. Tas, kas ir mums priekšā šodien, ir kaut kas atšķirīgs, kaut gan tas sākās pirms septiņiem gadiem ar MARS un LUCAS izmēģinājuma projektiem. Šī koncepcija ir saistīta ar informācijas piegādi par zemes lietošanu un augsnes vai graudaugu stāvokli, lai prognozētu graudaugu ražu un vienlaikus pārvaldītu lauksaimniecības tirgus un veidotu ekonometriskos modeļus. Šeit ir acīmredzamas briesmas - šajā mērķī apkopot informāciju, uzlabot statistiku, veidot prognozes, un, patiesi, izveidot interneta vietni: man gribas nosaukt tās par attālās izpētes elites briesmām, jo šī tehnoloģija būs pieejama tikai lielajiem lauksaimniekiem vai ļoti bagātiem reģioniem, un ne katram būs ļauts paredzēt cenas - īpaši noderīga iespēja, kad paredzams graudu cenu kāpums. Skaidrs, ka iespēja nojaust cenas, vairākus mēnešus iepriekš paredzot ražu, ir ārkārtīgi interesanta perspektīva Čikāgas vai kādām tur vēl biržām. Mūsu referentam Graefe zu Baringdorf kungam ir tiesības būt īpaši ieinteresētam jautājumā par to, kurš gūs labumu no sistēmas, it īpaši ja runa ir par cenu - es domāju, ir runa par aptuveni desmit miljoniem eiro, kaut gan tie ir izkaisīti pa pieciem vai sešiem gadiem - un šīs summas nenāks no neatkarīgas budžeta pozīcijas, bet gan no Lauksaimniecības garantiju fonda. Sistēmu noteikti ir vērts rūpīgi pārbaudīt vai celt apsūdzību pret to, komisāra kungs! Mariann Fischer Boel , Komisijas locekle - Priekšsēdētāja kungs, ir tiesa, ka mums dažreiz ir izdevība sēdēt šeit vēlu vakarā un diskutēt par lauksaimniecības jautājumiem, bet man jāsaka, ka es priecājos, lai cik vēls ir vakars, ka man ir izdevība apmainīties ar viedokļiem par šo - vismaz mums, kas esam šeit šovakar - ļoti interesanto tematu. Vispirms, ir skaidrs, ka situācijās, kur teritorijas ir pārklājis sniegs, nav iespējams - un tas attiecas uz mūsu somu draugiem - savākt datus par labību, bet ir iespējams savākt meteoroloģiskos datus, kas būs pieejami par spīti laika apstākļiem. Tā kā tas ir arī cieši saistīts ar to attīstību, kurai mēs sekojam diskusijās par klimata maiņu, es domāju, ka arī šī informācija ir derīga un svarīga. Ir bijušas dažas bažas par datu pieejamību, un es varu tikai teikt, ka dati ir pieejami, vienalga, no kurienes jūs esat. Tie ir pieejami vai nu dalībvalstīs vai internetā, tāpēc dažādās teritorijās savāktie dati nav slepeni. Attiecībā uz budžetu, manuprāt, ir svarīgi, ka situācijā, kad mums ir ierobežots budžets lauksaimniecībai, mēs rūpējamies, lai nauda tiek izdota vispareizākajā veidā un lai (atsaucoties uz J. C. Martinez) mēs varam pamatot, kā izdodam naudu, un nodrošināt, ka nenotiek nekāda krāpšana. Es domāju, ka mēs esam bijuši gluži veiksmīgi, skaidrojot Eiropas Parlamentam, kā mēs tērējam naudu un kā veicam kontroli. Tomēr tikpat svarīgi man ir šovakar vēlreiz teikt, ka tehnoloģija, ko izmanto šajā sistēmā, lai reģistrētu labību laukus, nedod iespēju izmantot šo pašu sistēmu kontroles nolūkos. Tehnoloģija ir pilnīgi atšķirīga, un attēls ir vienkārši nelietojams kontroles nolūkos, tāpēc, lūdzu, nesasaistiet šīs lietas, jo tas ir pilnīgi nevietā. Tomēr es vēl arvien uzskatu, ka nauda, ko mēs turpmāk tērēsim šai sistēmai, ir attaisnota. Tā būs aptuveni starp EUR 1,5 miljoni un EUR 1,7 miljoni katru gadu. Īpaši situācijā, kad esam pieredzējuši dramatiskas cenu svārstības lauksaimniecības nozarē, ir svarīgi, ka mums ir oficiāli dati, uz kuriem balstīt savas prognozes. Friedrich-Wilhelm Graefe zu Baringdorf referents. - (DE) Priekšsēdētāja kungs, komisāra kungs! Saskaņā ar jauno sistēmu referentam pieder pēdējais vārds, un šeit slēpjas ieskats tajā, kā Eiropas Parlaments redz sevi attiecībā pret Komisiju. Kā jūs zināt, mums nav domstarpību par nākamajiem pasākumiem šajā lietā. Es neierosinu nodot sistēmu metāllūžņos; es tikai ierosināju dažus uzlabojumus - kurus es negrasos uzskaitīt -lai palielinātu Parlamenta kontroles pilnvaras. Jautājumā par datiem, kurus var izmantot klimata analīzei mēs norādījām, ka ir divi izmēģinājuma projekti ar nosaukumiem LUCAS un MARS. Tomēr tas liecina, ka savāktie dati tiešām pārsniedz zemkopības sfēru. Tādēļ es paskaidrojumā lūdzu saglabāt atsevišķu budžeta pozīciju. Atļaujiet man nobeigumā pastāstīt nelielu anekdoti, kas parāda, ar kādām lietām mums jānodarbojas. Saimniecību, kuras tuvumā es dzīvoju, apmeklēja uzraudzības iestādes ierēdņi, jo satelīta sistēma ļāva domāt, ka ir atklāts novadgrāvis, citiem vārdiem sakot, aizliegta drenāžas sistēma. Inspektori teica, ka tai jābūt pretējā pusē, konkrētā vietā, ko norādīja sistēma. Taču lauksaimnieks apgalvoja, ka viņš neko nav darījis. un kas tad īsti notika? Uz lauka gulēja plastikāta paklājs - kas arī nedrīkstētu notikt - un cauri tam bija izaugusi zāle. Tas bija tas, ko satelīta sistēma bija uztvērusi, un tagad ierēdņi bija ieradušies, lai fermerim kārtīgi sadotu. Mēs, politiķi, protams varam izdomāt vēl vairāk stāstiņu, kas līdzīgi tiem, kas nāk no mūsu vietējiem apgabaliem - un bez šaubām, komisāra kungs, jūs pats esat dažus dzirdējis - un kura uzskatāmi parāda, ar ko mums jānodarbojas. Nav iemesla noliegt mūsu bažas vai šaubīties par lauksaimnieku izredzēm tikt pārvaldītiem tādā veidā, kuru sabiedrība nespēj saprast, un kurš vairs nav pakļauts parlamentārai kontrolei. Tādēļ es ceru, ka jūs sapratīsit, kādēļ mēs izlikām šo ziņojumu Parlamentā un apspriedām to, un kādēļ mums arī turpmāk jābūt piesardzīgiem. Lai būtu kā būdams, mēs gatavojamies atbalstīt viens otru šajos centienos. Priekšsēdētājs Paziņoju debates par slēgtām. Balsojums notiks trešdien, 2008. gada 16. janvārī.

36. Følgerne af Lissabontraktatens ikrafttræden for de igangværende interinstitutionelle beslutningsprocedurer ( Takis Hatzigeorgiou (EL) Hr. formand! Kun et par sekunder til at forklare, hvorfor vi har trukket vores ændringsforslag tilbage: Vi har trukket vores ændringsforslag tilbage i den absolutte og faste overbevisning, at Formandskonferencen, som skal undersøge spørgsmålet, vil tage alvorligt hensyn til ånden i og ordlyden af vores ændringsforslag. Jeg gør Parlamentet opmærksom på, at vi i vores ændringsforslag opfordrer Kommissionen til at gennemgå ændringen i forordningen om direkte handel mellem EU og de dele af Cypern, der ikke er under Republikken Cyperns kontrol.

Öffentlich-rechtlicher Rundfunk im digitalen Zeitalter: Zukunft des dualen Systems (kurze Darstellung) Die Präsidentin Der nächste Punkt ist der Bericht von Ivo Belet im Namen des Ausschusses für Kultur und Bildung über den öffentlich-rechtlichen Rundfunk im digitalen Zeitalter: die Zukunft des dualen Systems. Ivo Belet Frau Präsidentin, guten Abend Frau Kommissarin, meine Damen und Herren, die Entschließung, die hoffentlich hier am Donnerstag angenommen wird, sendet meiner Ansicht nach ein sehr wichtiges Signal, das zeigt, dass es in diesem Plenum sehr viel Unterstützung für unser typisches europäisches Medienmodell gibt, das sowohl kommerziellen Sendern auf der einen Seite als auch öffentlich-rechtlichen Sendern, das heißt öffentlich-rechtliche Medienunternehmen, auf der anderen Seite Freiraum lässt. Dieses Modell, Frau Präsidentin, ist typisch europäisch, da man es nicht, oder nur sehr selten, in den Vereinigten Staaten oder Japan, geschweige denn China, findet. In den meisten Mitgliedstaaten der Europäischen Union hat sich erwiesen, dass das duale Medienmodell die besten Garantien für Medienpluralismus, die Unabhängigkeit von Leitartikeln und die Pressefreiheit insgesamt bietet. Dieses Modell steht in der Europäischen Union jedoch leider unter sehr großem Druck. Dieser Druck kommt aus verschiedenen Bereichen. Er entsteht durch die schwerwiegenden Einschneidungen, vor denen die zuständigen Behörden, sei es auf nationaler oder regionaler Ebene, stehen, aber es wird auch sehr viel Druck seitens der privaten Medienunternehmen auf die öffentlich-rechtlichen Sender ausgeübt. Sie sind der Ansicht, dass die öffentlich-rechtlichen Sender für unfairen Wettbewerb stehen, insbesondere im Internet. Infolge dieser Gesamtsituation haben die öffentlich-rechtlichen Sender in einigen Mitgliedstaaten der Europäischen Union tatsächlich Schwierigkeiten, sich über Wasser zu halten. Dadurch wird das empfindliche Gleichgewicht des dualen Systems infrage gestellt, das somit gefährdet ist. Wir müssen alles Mögliche tun, um zu gewährleisten, dass unser europäisches Medienmodell in diesen turbulenten Zeiten intakt bleibt und dass wir es auch auf eine solide Grundlage für die Zukunft stellen. Zu diesem Zweck müssen eine Reihe von Eingriffen vorgenommen werden, welche bereits in der Entschließung formuliert worden sind. Der erste Punkt, auf den ich eingehen will, wobei ich mir nicht sicher bin, ob sich das Forum darüber bewusst ist, lautet, dass sich alle Mitgliedstaaten der Europäischen Union einmal förmlich dazu verpflichtet haben, die Pressefreiheit im Rahmen des Europarates zu gewährleisten. Dazu gehört ein eindeutig festgelegter Aufgabenbereich für die öffentlich-rechtlichen Sender. Eine langfristige Finanzierung ist wichtig. Es ist an der Zeit, dass wir, als das Europäische Parlament, alle 27 Mitgliedstaaten daran erinnern, dass sie diese Verpflichtung damals eingegangen sind und dass sie sich auch daran halten müssen. Mein zweiter Punkt lautet, dass der Pluralismus in den Medien und die Pressefreiheit im Allgemeinen wesentliche Bestandteile unserer Demokratie sind. Darum wollen wir eine Beobachtungsstelle für Medienpluralismus einrichten. Dieses Instrument, Frau Kommissarin, wird auf Initiative der Kommission entwickelt. Es handelt sich dabei um ein sehr nützliches Instrument, das in einigen Mitgliedstaaten, in einigen Regionen, in denen die Medienvielfalt und der Medienpluralismus davon bedroht sind, unter Druck zu geraten, als Signal dienen kann. Zu guter Letzt denke ich, dass es die größte Herausforderung für alle Medien sein wird, sich selbst eine Online-Präsenz, einen digitalen Auftritt im Internet, zu sichern. Die wachsende Nervosität - oder man könnte sagen, die wachsende Feindseligkeit - hinsichtlich der Vorhaben der öffentlich-rechtlichen Sender in Bezug auf das Internet ist beunruhigend. Einige Menschen in der Politik, insbesondere in der nationalen Politik und auch in den Medien, scheinen zu vergessen, dass im vergangenen Jahr eindeutige Vereinbarungen über die Online-Aktivitäten der öffentlich-rechtlichen Sendern getroffen worden sind, wobei es von entscheidender Bedeutung ist, dass diese eingehalten werden. Wenn wir dieser Argumentation folgen, Frau Präsidentin, denke ich, dass wir Modelle entwickeln müssen, die es Suchmaschinen und Internet-Dienstanbietern ermöglichen, ihren Teil beizutragen. Schließlich denke ich, dass wir es uns nicht leisten können, länger abseits zu stehen. Ansonsten werden wir irgendwann aufwachen und erleben, dass Google und YouTube sowie auch Apple unsere Medienlandschaft übernommen haben. Das wäre natürlich keinesfalls wünschenswert. Miroslav Mikolášik (SK)Frau Präsidentin, in der Europäischen Union müssen Schritte ergriffen werden, um ein Gleichgewicht und eine Meinungspluralität zu gewährleisten, wozu eine Ausgewogenheit zwischen öffentlich-rechtlichen und kommerziellen Medien auf dem Markt einen Beitrag leistet. Im Hinblick auf die Beibehaltung der kulturellen Vielfalt, der Freiheit der Meinungsäußerung und eines gesunden Wettbewerbs dürfen wir natürlich keine Einheitslösung wählen, weswegen wir die Anstrengungen der einzelnen Mitgliedstaaten in Bezug auf das Thema des wachsenden Anteils der öffentlich-rechtlichen Medien auf nationaler Ebene respektieren müssen. Meiner Meinung nach sollte auch ein ausgewogenes Verhältnis zwischen öffentlich-rechtlichen und kommerziellen Medien im Internet sowohl für nationale Strategien als auch für die europäische Medienpolitik in der nahen Zukunft eine Priorität sein. Es ist außerdem notwendig, interessierte Parteien zu einer kreativen Zusammenarbeit zu ermutigen, um die Qualität der auf dem Medienmarkt zur Verfügung gestellten Informationen zu verbessern und Innovationen auf diesem Sektor zu schaffen. Zum Schluss möchte ich sagen, dass die Medienpluralität und -freiheit ein Grundpfeiler der Demokratie sind. Martin Ehrenhauser Frau Präsidentin! Ich denke auch, dass das duale Mediensystem hier in Europa sicherlich ein Erfolgssystem sein kann und dass es wichtig ist, dass wir auf der einen Seite die öffentlich-rechtlichen und auf der anderen Seite die privaten Sender in einer freien Marktwirtschaft, in einem freien Wettbewerb haben. Doch die Realität ist leider etwas anders. Wir sehen vor allem im privaten Sektor, dass es hier eine massive Monopolisierungstendenz gibt. Hier müssen wir gegensteuern. Diese Tendenz ist vor allem auch deshalb so gefährlich, weil sie in wirtschaftlich stark angeschlagenen Zeiten passiert. Auf der anderen Seite haben wir öffentlich-rechtliche Sender, die ihren öffentlichen Auftrag eigentlich nicht wahrnehmen, bei denen Parteiapparate und Parteisekretariate das Thema und den Inhalt der redaktionellen Beiträge bestimmen. Das kann natürlich so nicht funktionieren. Zum Beispiel ORF in Österreich kann ich nur sagen: Dieser agiert wie ein Beamtenapparat, aber sicherlich nicht im Sinne der Wirtschaftlichkeit. Medienfreiheit, Medienpluralismus oder Redaktionsfreiheit sind derzeit sicherlich nicht gegeben, zumindest nicht in einem solchen Ausmaß, wie sie gegeben sein sollte. Was kann die Europäische Union dagegen tun? Ich denke, das Frühwarnsystem zur Monopolisierungserkennung, das auch hier im Europäischen Parlament schon einmal vorgestellt wurde, ist sicherlich ein guter Ansatz dafür. Zuzana Roithová (CS) Frau Präsidentin, ich möchte noch zwei weitere Bemerkungen zu dieser Debatte machen. Die vor kurzem angenommene Richtlinie über audiovisuelle Mediendienste verbessert die Zusammenarbeit zwischen den Aufsichtsbehörden und bietet ein hohes Maß an Schutz für Kinder gegen ungeeignete Sendungen und ungeeignete Werbung. Die Mitgliedstaaten sind bei der Umsetzung jedoch nicht sehr diszipliniert. In meinem eigenen Land ist sie beispielsweise erst seit Juni in Kraft. Zudem ist die Harmonisierung der Urheberrechtsgesetzgebung noch unvollständig. Wir müssen es einerseits erleichtern, grenzüberschreitende Lizenzen für audiovisuelle Werke kollektiver Autorenschaft zu erhalten und andererseits die Archive audiovisueller Werke mit ungeklärtem Urheberrecht im Fall der so genannten verwaisten Werke zu öffnen. Ich habe erfahren, dass die Kommission im nächsten Jahr neue Rechtsvorschriften vorlegen wird, dabei jedoch beabsichtigt, die Rechtsvorschriften lediglich auf Musikwerke zu beschränken und audiovisuelle Werke nicht mit einzubeziehen. Daher fordere ich die Kommission auf zu erklären, ob sie diesen grundlegenden Fehler korrigieren wird oder ob wir ihn als Ausschussmitglieder korrigieren müssen. Artikel 33 des Berichts beschäftigt sich mit diesem Problem. Jaroslav Paška (SK) Frau Präsidentin, zunächst möchte ich die Anstrengungen des Berichterstatters in Bezug auf den Beginn einer Debatte im Europäischen Parlament über das Medienumfeld unterstützen. Ich halte dies für ein sehr sinnvolles Thema, insbesondere im Zeitalter der Digitalisierung, einer Zeit, in der in diesem Umfeld revolutionäre Änderungen stattfinden. Das Medienumfeld unterscheidet sich ganz klar zwischen den einzelnen Ländern. Es gibt Länder, in denen das Medienumfeld von den kommerziellen Medien dominiert wird und die öffentlich-rechtlichen Medien im Grunde eher im Hintergrund sind. Mancherorts sind die kommerziellen Medien schwächer oder aufgeteilt und zerstreut, damit sie keinen konzentrierten Druck oder ein konzentriertes Medienumfeld erzeugen, wobei die öffentlich-rechtlichen Medien dann eher in der Lage sind, mehr Informationen zu bieten und die öffentliche Meinung in größerem Ausmaß zu beeinflussen. Wir sehen jedoch auf jeden Fall, dass die politischen Institutionen häufig insbesondere in die Tätigkeiten der öffentlich-rechtlichen Medien eingreifen, so wie die Eigentümer in die Tätigkeiten der kommerziellen Medien eingreifen, wobei unsere Informationen und das öffentliche Bewusstsein dann erheblich beeinflusst werden. Um Medienfreiheit, echte Freiheit, zu erreichen, die von Geld, sei es privates oder staatliches Geld, unabhängig ist, ist es notwendig, sich darum zu bemühen, dass die Journalisten frei sind und keiner Form von Kontrolle oder Selbstkontrolle unterworfen sind, die sie tatsächlich dazu zwingen würde, ihren Arbeitgebern gegenüber loyal zu sein. Meiner Meinung nach handelt es sich dabei um das größte Problem in den heutigen Medien und hierbei müssen wir in Zukunft Änderungen bewirken. Maria Damanaki Mitglied der Kommission. - Frau Präsidentin, die Kommission begrüßt den Bericht des Europäischen Parlaments mit dem Titel: "Der öffentlich-rechtliche Rundfunk im digitalen Zeitalter: die Zukunft des dualen Systems". Bei dem Bericht handelt es sich um einen sehr ausgewogenen Text, da er das bestehende duale System unterstützt, welches auf einem Nebeneinander des öffentlich-rechtlichen Rundfunks und des kommerziellen Rundfunks in Europa fußt. Wie die Richtlinie für audiovisuelle Mediendienste in einem Erwägungsgrund besagt, handelt es sich bei diesem Nebeneinander um eine Eigenschaft, die den audiovisuellen Medienmarkt von anderen unterscheidet, was der Bericht völlig anerkennt. Das Protokoll über das System des öffentlich-rechtlichen Rundfunks in den Mitgliedstaaten, das sich im Anhang der EU-Verträge befindet, erkennt die Freiheit der Mitgliedstaaten an, den Aufgabenbereich der öffentlichen Dienste zu definieren, um den öffentlich-rechtlichen Rundfunk und seine Finanzierung zu organisieren, insoweit diese Finanzierung keine Auswirkungen auf die Handelsbeziehungen und den Wettbewerb in der Gemeinschaft hat. Somit bestimmen die Mitgliedstaaten die Form und die Bedingungen der Finanzierung ihrer öffentlich-rechtlichen Medien, insoweit die EU-Vorschriften in Bezug auf staatliche Beihilfen eingehalten werden. Wir stimmen mit dem Haupttenor des Berichts überein, das heißt, dass der öffentlich-rechtliche Rundfunk in der Lage sein sollte, die Möglichkeiten zu nutzen, die die Digitalisierung und Diversifizierung der Vertriebsplattformen gemäß dem Grundsatz der technologischen Neutralität bieten. Dies wurde in der revidierten Mitteilung der Kommission aus dem Jahr 2009 zur Anwendung der Vorschriften für staatliche Beihilfen für den öffentlich-rechtlichen Rundfunk bestätigt. Insbesondere zu zwei Punkten des Berichts haben wir einige Anmerkungen vorgenommen. Als Erstes gibt es im Hinblick auf die Überwachung der Standards des Europarates keine Verantwortung der EU für die politische Unabhängigkeit der öffentlich-rechtlichen Medien. Zudem können die Mitgliedstaaten der EU der Europäischen Audiovisuellen Informationsstelle ohne Zustimmung der Nicht-EU-Staaten kein Mandat erteilen. Das könnte auch die Kommission nicht. Zweitens geht der Bericht davon aus, dass bestimmte Mitgliedstaaten keine Maßnahmen zur Förderung der europäischen Arbeit im Bereich des Rundfunks ergriffen haben. Das wird nicht durch die Zahlen aus dem jüngsten Bericht der Kommission über die Anwendung der Bestimmungen der Richtlinie gestützt. Dem Bericht zufolge leisten die Rundfunkanstalten hinsichtlich der Förderung der europäischen Programme sehr viel. Die öffentlich-rechtlichen Rundfunkanstalten sollten in Bezug auf Innovation an vorderster Front stehen, die Entwicklung von neuen Formaten und die Qualität vorantreiben, sowohl im Hinblick auf das Programm selbst als auch die Technik betreffend, wenn sie mit den ausländischen Trends und Herausforderungen mithalten wollen. Es scheint, dass wir uns in diesen Punkten vollkommen einig sind, und ich freue mich auf die Zusammenarbeit mit dem Parlament hinsichtlich dieser Themen innerhalb des in den Verträgen festgeschriebenen Rechtsrahmens. Die Präsidentin Die Aussprache wird geschlossen. Die Stimmabgabe findet am Donnerstag, den 25. November 2010 statt. Schriftliche Erklärungen (Artikel 149) Iosif Matula Während des stattfindenden Übergangs von analogem zu digitalem Fernsehen in Verbindung mit der steigenden Bedeutung der neuen Medien, einschließlich des 3D-Formats, müssen wir bei den Strategien, die wir entwickeln, eine Reihe von Faktoren berücksichtigen. Als Erstes glaube ich, dass es sinnvoll ist, dass wir Maßnahmen zur Vereinfachung des Übergangs zum digitalen System ergreifen und gleichzeitig die Möglichkeit in Betracht ziehen, Gutscheine oder andere Kompensationsmaßnahmen für die Öffentlichkeit anzubieten. Eine weitere wichtige Maßnahme wäre es, angesichts der Summen, die kontinuierlich für diesen Bereich von den privaten Medien bereitgestellt werden, Ausbildungsmaßnahmen für Journalisten und Manager des öffentlich-rechtlichen Rundfunks zu organisieren. Zudem denke ich, dass es lohnenswert ist, in Zukunft die Möglichkeit in Betracht zu ziehen, einen europäischen öffentlich-rechtlichen Radiodienst einzurichten. Gleichzeitig denke ich, dass es sinnvoll wäre, wenn die öffentlich-rechtlichen Fernsehsender in den Mitgliedstaaten durch Programme von europäischem Interesse ihren Beitrag zu den Euronews-Kanälen leisten. Nicht nur in Anbetracht dessen, wie weit verbreitet die 3D-Produktionen sind, sondern auch angesichts der Warnungen von Ärzten in Bezug auf die Gesundheit der Zuschauer, fordere ich die Europäische Kommission auf, schnellstens eine Studie in Auftrag zu geben, die die möglichen Risiken in Betracht zieht, die das 3D-Fernsehen unter den gegenwärtigen technischen Gegebenheiten für die Gesundheit der Europäer darstellen kann. Emil Stoyanov Zunächst möchte ich Ivo Belet zu seinem hervorragenden Bericht zu diesem höchst wichtigem Thema gratulieren. Außerdem möchte ich ihm dafür danken, dass er meine Gedanken und Vorschläge dazu akzeptiert hat. Ich bin der Überzeugung, dass wir einen sehr ausgewogenen Bericht verfasst haben, mit dem ein fairer Wettbewerb zwischen öffentlich-rechtlichen und privaten Medien gewährleistet wird. Aufgrund einer langen Tradition unterstützen nationale Haushalte, d. h. der Steuerzahler, die öffentlich-rechtlichen Fernsehsender anhand der Annahme, dass öffentlich-rechtliche Fernsehsender nur dazu da sind, die öffentlichen Interessen zu wahren, während private Sender dazu da sind, private, kommerzielle Interessen zu wahren. Die Praxis in Bulgarien und in ganz Europa zeigt schon seit langem, dass das in Bezug auf die öffentlich-rechtlichen oder die privaten Medien nicht zutrifft. Aufgrund jahrelanger Erfahrung im Medienbereich habe ich einige Änderungen an diesem Bericht vorgeschlagen, mit denen die öffentlich-rechtlichen und die privaten Medien gleichgestellt werden, um es ihnen zu ermöglichen, der Öffentlichkeit besser hochwertige Informationen von Relevanz zu bieten. Die europäischen Bürgerinnen und Bürger haben das Recht, sowohl zu europäischen als auch nationalen Themen die besten Informationen zu erhalten. Dazu bedarf es Anstrengungen sowohl der öffentlich-rechtlichen als auch der privaten Medien, während die Regulierungsbehörden Chancengleichheit gewährleisten müssen. Ich danke Ihnen für Ihre Aufmerksamkeit.

5. 2010 progress report on Iceland ( Before the vote on Amendment 2: Cristian Dan Preda (RO) Madam President, I would like us to replace: 'Urges the people of Iceland to support this agreement' with 'Encourages the people of Iceland to support this agreement'. President Mr Preda, I am sorry but I think you have read the wrong oral amendment. You have two, could you try the other one. That would be helpful. Cristian Dan Preda (RO) Madam President, I would like us to replace in Amendment 2: 'Enter into constructive talks' with 'Continue the constructive talks'. Gerard Batten Madam President, I urge all Members not to adopt the amendment, and I urge Iceland to protect its fish stocks ... (Interruption by the President) (Heckling)

Presidente.    – L’ordine del giorno reca la dichiarazione della Commissione sul trasporto di animali. Kyprianou,    . – Signor Presidente, onorevoli deputati, desidero innanzitutto ringraziarvi per l’opportunità che mi è stata data oggi di trasmettervi l’opinione della Commissione su un tema di grande rilevanza e che solleva vive emozioni. Comprendo e condivido le preoccupazioni e l’interesse del Parlamento europeo su una materia tanto importante. Desidero assicurarvi che sono assolutamente consapevole dell’importanza che la questione riveste non solo per il Parlamento e per la Commissione, ma anche per milioni di cittadini, nonché, ovviamente, per gli agricoltori e per tutti gli organismi interessati. L’Unione europea è indubbiamente chiamata a svolgere un ruolo essenziale per migliorare le condizioni legate all’alimentazione, al trasporto e alla macellazione degli animali. La necessità di migliorare il benessere degli animali durante il trasporto nella realtà di tutti i giorni e non solo sulla carta è per me un obiettivo importante. Ho constatato da tempo che la normativa vigente sul trasporto è applicata in maniera insoddisfacente, e che le autorità nazionali, palesemente, non la considerano una priorità. L’attuazione piena e corretta della normativa in materia di benessere animale è essenziale, come è essenziale procedere immediatamente a migliorare le condizioni del trasporto degli animali. Per tale ragione la Commissione, nonostante intenda attivarsi per ridurre i tempi del trasporto su strada e per ridurre parallelamente la densità del carico di bestiame a bordo dei veicoli, accoglie l’iniziativa di miglioramenti graduali intrapresa dalla Presidenza in seno al Consiglio. Abbiamo ritenuto che fosse importante compiere progressi significativi già alla nostra portata, invece di rinviare l’intero a una data futura e indefinita. Come illustrerò in seguito, ciò non pregiudica, e mi preme sottolineare questo punto, la possibilità di individuare soluzioni migliori in futuro. Seguendo questa linea, abbiamo optato per norme molto più severe, che migliorano sensibilmente le condizioni attuali e che dovranno essere applicate il più presto possibile. Esse riguardano temi quali il trasporto sulle lunghe distanze, oppure nuove norme notevolmente aggiornate per i veicoli. La normativa sarà attuata nel più breve tempo possibile nel rispetto delle procedure comunitarie. Desidero precisare che la grande maggioranza degli emendamenti del Parlamento sono stati integrati e incorporati nel testo definitivo e ringrazio l’Assemblea per l’importante contributo fornito. Ammetto però che mi dispiace che non sia stato raggiunto alcun accordo in materia di limitazioni del tempo di viaggio e della densità del carico durante il trasporto. Non c’era alcuna possibilità – e a questo proposito devo essere franco – che tali disposizioni potessero ottenere il sostegno del Consiglio: un chiaro segnale in questo senso ci era giunto nell’aprile 2004, quando non si era raggiunto un accordo in seno al Consiglio “Agricoltura”. Non ottenere un consenso in occasione dell’ultimo Vertice avrebbe implicato, però, che le inaccettabili condizioni vigenti sarebbero state mantenute a tempo indeterminato e si sarebbero verificati ritardi nell’apportare i necessari miglioramenti. Questo non significa, tuttavia, che la Commissione non ritenga che non debbano essere colte tutte le opportunità di rafforzare le disposizioni sui tempi di trasporto, e di fatto questo sarà il nostro orientamento. In primo luogo – e non si tratta dell’unica possibilità – il testo definitivo stabilisce che la Commissione debba riferire al Consiglio in materia di tempi di trasporto e densità di carico entro e non oltre quattro anni dalla data di attuazione, eventualmente anche per modificare l’approccio sulla base dell’esperienza maturata con l’applicazione delle nuove norme. Oltre a ciò, tuttavia, e si tratta di un elemento importante a prescindere da quanto stabilisce la normativa, la Commissione analizzerà attentamente la situazione e le condizioni politiche prevalenti e si avvarrà del suo potere di iniziativa. Ho ribadito esplicitamente questo diritto quando ho accettato il compromesso. Consentitemi di elencare brevemente i miglioramenti che saranno introdotti nel prossimo futuro dal nuovo regolamento. Ho un elenco di quattro pagine, ma non le leggerò tutte. Prima di iniziare, desidero ricordare agli onorevoli deputati che ai sensi della normativa, gli Stati membri hanno il potere di adottare e attuare al loro interno norme più severe rispetto a quelle stabilite dal regolamento. Pertanto si tratta di una sfida per gli Stati membri e una sfida per voi. Se un numero sufficiente di Stati membri adotteranno norme più rigorose, la pressione politica – derivante dalla volontà di venirsi a trovare sullo stesso piano – sugli altri Stati sarà molto più forte ed efficace. Ciò non toglie, tuttavia, che non siano necessari miglioramenti alla normativa attuale. In primo luogo, a partire dal 2007 i veicoli dovranno essere dotati di un sistema di navigazione satellitare. Sarà obbligatorio installare sistemi di aerazione e dispositivi di controllo della temperatura all’interno degli autocarri e migliorare gli impianti idrici e per l’abbeveraggio, le celle singole per il trasporto dei cavalli e altre condizioni relative agli equini. Vigeranno condizioni più rigorose per la formazione degli autisti e sarà vietato trasportare animali malati, feriti e in gravidanza. Inoltre saranno attuate disposizioni amministrative per garantire coerenza tra i controlli effettuati dai funzionari nei diversi Stati membri. Tali regole si applicheranno a tutti i trasporti. Come sapete, l’utilizzo di sistemi di navigazione satellitare è stato proposto dal Parlamento europeo il mese scorso e ha ricevuto il sostegno della Commissione. Esso rappresenta uno strumento innovativo e promettente per monitorare il trasporto di animali e la Commissione è disposta a investire immediatamente su questa opzione. L’uso appropriato di questa tecnologia contribuirà a promuovere un approccio più trasparente e di alta qualità per il trasporto degli animali in Europa in linea con i desideri dei cittadini e ai fini di una migliore attuazione. E’ estremamente importante. Non è sufficiente predisporre delle norme e approvarle, dobbiamo dotarci anche dei mezzi per applicarle e per controllarne l’attuazione. I cittadini europei hanno sottolineato, in innumerevoli occasioni e in diversi modi, che la mancanza di un’attuazione efficace è uno dei principali punti deboli del sistema in atto. Da parte mia sono pienamente d’accordo. Intendo assicurare con impegno e determinazione una migliore attuazione delle norme in materia di benessere animale e insisterò affinché gli Stati membri riferiscano con precisione in merito alla situazione dei controlli effettuati. Continueremo ad esercitare pressioni sugli Stati membri affinché presentino informazioni sui controlli e sono lieto che la nuova normativa ci consenta di intervenire in maniera più efficiente. In sintesi, abbiamo fatto presente al Consiglio che la Commissione si riserva il diritto di reagire ai sensi delle norme del Trattato, nel pieno rispetto dei requisiti che garantiscono il benessere degli animali. Pertanto, la Commissione rimarrà vigile e seguirà da vicino la situazione del trasporto degli animali negli Stati membri. Siamo disposti a prendere l’iniziativa legislativa in qualsiasi momento, qualora in futuro si rendesse necessario migliorare le norme in materia di benessere animale. Desidero poi fare alcune osservazioni su altri due punti. In primo luogo, il miglioramento del benessere animale è un processo continuo. Non si esaurisce con un regolamento e, dal canto nostro, stiamo già lavorando su altri versanti come il pollame e i microclimi all’interno degli autoveicoli. Pertanto non si tratta della fine, è solo l’inizio. Al contempo, ho esaminato le opzioni emerse nel corso dell’ultimo incontro del Consiglio: non si collocano tanto tra l’ottimale e il compromesso, bensì tra il compromesso e il perpetrare a tempo indeterminato la situazione attuale, con tutte le condizioni inaccettabili che si delineano in questi casi. Sono certo che comprenderete: se si ha la responsabilità di prendere una decisione, bisogna vagliare i pro e i contro e poi decidere quale direzione imboccare. Vi posso assicurare che l’unica preoccupazione della Commissione su questo tema è il benessere degli animali e l’introduzione di miglioramenti pratici al più presto. Non si tratta solo di insistere su una linea di principio, che potrebbe essere controproducente per gli animali, perché questo non ci consentirebbe di migliorare le condizioni attuali in alcun modo. Lo ribadisco, il compromesso migliora in maniera significativa la situazione attuale senza privare la Commissione del diritto di ritornare su queste importantissime questioni. Credetemi, è stata una proposta della Commissione. Saremmo stati molto più soddisfatti se queste disposizioni fossero state incluse e integrate nel compromesso, ma purtroppo non è stato assolutamente possibile raggiungere un accordo in tal senso. Se mi è consentito, suggerirei di prendere contatti con le varie ONG. Non erano soddisfatte, ma hanno accettato il compromesso perché hanno compreso che si tratta di un significativo passo avanti. Infine – e vorrei sentire il vostro parere, in quanto confido che il Parlamento sarà un grande alleato della Commissione su questa questione – posso assicurarvi che è mia intenzione, prima della fine del mandato della presente Commissione e sicuramente prima della fine della legislatura, ripresentarmi con una nuova proposta e prendere parte ad un nuovo dibattito. La Commissione si impegna in questo senso. Ma il grande problema e la principale sfida che ci troviamo dinanzi consistono nel convincere gli Stati membri ad accettare la nuova proposta quando sarà presentata. Maat (PPE-DE ),    . – Signor Presidente, desidero esprimere i miei più vivi ringraziamenti al Commissario Kyprianou per l’apertura con cui ha nuovamente affrontato questo argomento. Lei è appena stato nominato e credo che la posizione che ha assunto sia foriera in ogni caso di ottime relazioni tra il Parlamento e la Commissione anche su questo tema. E lo dico con cognizione di causa: lei ha centrato il punto quando poco fa ha dichiarato che il problema principale in materia di trasporto di animali è la scarsa priorità che le autorità nazionali vi attribuiscono. E’ il punto più spinoso e si compirebbero enormi progressi se vi fosse posto rimedio. Desidero citare un esempio per illustrarvi il caso. Al momento il governo austriaco, in particolare, sta lavorando bene e sta attuando un buon livello di supervisione. Per questa ragione buona parte del trasporto internazionale di animali da macello diretti in Italia ha improvvisamente registrato un cambiamento di itinerario, evitando l’Austria. E’ questa la classica situazione che si presenta quando gli altri Stati membri trascurano i propri doveri. In questo caso il modello austriaco dovrebbe diventare il modello europeo: una normativa adeguata e un’attuazione efficace, così si metterebbe fine a tutte le discussioni spiacevoli. Il Consiglio però deve trovare un accordo e a tal fine ha apportato un emendamento senza informare il Parlamento; a mio giudizio, si tratta di un atteggiamento sconcertante e riprovevole. D’altro canto, devo ammettere che sarebbe stato anche peggio non adottare questa iniziativa; non possiamo negare infatti che l’accordo rappresenti un miglioramento rispetto alla normativa vigente. Sapete come la pensa il Parlamento. Io stesso sono stato relatore sul tempo massimo di trasporto per gli animali destinati alla macellazione. Questo obiettivo si è dimostrato irrealizzabile in seno al Consiglio. Noto, però, che è stato introdotto il sistema di navigazione satellitare e che l’attuazione delle norme vigenti verrà rafforzata. A questo proposito desidero chiedere al Commissario come intende procedere a livello di Stati membri. Si rendono necessari altri strumenti a tal fine, anche da parte del Parlamento? Desidero inoltre sapere come la Commissione intende sostenere questi temi nella formazione prevista per gli autisti. Osservo, infine, che è stato liberalizzato il trasporto da un’azienda agricola all’altra. Il nostro obiettivo era quello dei 100 chilometri, ma evidentemente in Consiglio non è stato possibile conseguirlo. Abbiamo tuttavia compiuto un piccolo passo in avanti. Desidero affrontare altre due questioni. Prima di tutto, si è discusso molto dei mezzi atti a disciplinare il trasporto degli animali da allevamento e dei periodi di riposo in questo ambito specifico. Il trasporto degli animali deve durare il minor tempo possibile e, se si introducesse il minor numero possibile di tempi di riposo nel trasporto di animali da allevamento – che perlopiù avviene in condizioni molto favorevoli – si compirebbe un passo avanti. In questo modo, gli animali potrebbero esser trasportati anche sulle medie distanze. Lo stesso si può dire per il sistema dei traghetti. Sarebbe molto utile stabilire in maniera inequivocabile che anche questo momento rappresenta un tempo di riposo. Anche in questo caso si compirebbero alcuni passi avanti per migliorare la qualità del trasporto degli animali. In veste di ex relatore, sono un po’ deluso che non sia stato approvato un tempo massimo di trasporto per gli animali destinati alla macellazione, tuttavia, ritengo che il pacchetto rappresenti nel complesso un autentico passo avanti. Attendo con curiosità le proposte che la Commissione presenterà prima del 2009 per migliorare la collaborazione con il Parlamento, ma anche e soprattutto per fare in modo che gli Stati membri rispettino le norme europee. Berman (PSE ),    . – Signor Presidente, desidero ringraziare il Commissario per il suo intervento. Condivido la sua delusione per il compromesso del Consiglio. Non sono stati apportati miglioramenti in materia di tempi di trasporto, periodi di riposo e densità massima di carico e questa situazione potrebbe protrarsi per anni. Auguro al Consiglio di riuscire a spiegare il compromesso all’opinione pubblica europea. Si tratta infatti di un compromesso assolutamente insoddisfacente, anche per l’immagine del settore, inaccettabile dal punto di vista del benessere degli animali. Sostengo pertanto la proposta presentata dai colleghi e tesa a limitare il tempo massimo del trasporto a otto ore. Solo una decisione di questo genere dimostrerebbe che l’Europa intende veramente realizzare un’agricoltura sostenibile, un’agricoltura che si fonda su priorità precise, tra cui il benessere animale. L’Europa si costruisce a piccoli passi, lo sappiamo tutti: questo è molto positivo e, in molti casi, il modo migliore di procedere. Tuttavia, mentre l’Unione europea, con passi eccessivamente piccoli va verso il miglioramento del benessere animale, in Europa gli animali vengono sballottati in lungo e in largo per migliaia di chilometri in condizioni atroci. Sarebbe certamente bello e rassicurante se sapessero che nei loro trasferimenti sono sorvegliati dall’alto tramite satellite. Harkin (ALDE ),    . – Signor Presidente, condivido la dichiarazione del Commissario. Si tratta di una questione molto importante. Anch’io ritengo che l’Unione europea svolga un ruolo essenziale in materia di alimentazione, trasporto e macellazione degli animali. Come ha affermato il signor Commissario, l’Unione europea ha introdotto diverse migliorie in materia di benessere animale durante il trasporto. Alcune sono già state indicate: proposta di utilizzare sistemi di navigazione satellitare, controllo dell’aerazione e della temperatura, condizioni più severe in materia di formazione degli autisti e aumento del numero delle ispezioni ufficiali nei diversi paesi. Sono stati compiuti alcuni progressi. Desidero offrire anch’io il mio contributo, in quanto provengo da un collegio elettorale che è in parte rurale e in parte urbano. L’agricoltura continua a svolgere un ruolo economico importante sia nella parte settentrionale che in quella occidentale dell’Irlanda. L’attività agricola è stata energicamente sostenuta per molti anni dall’Unione europea. L’esportazione di animali vivi è un’attività legittima che riveste un’enorme importanza per l’Irlanda. Esportiamo il 90 per cento dei nostri animali e il 10 per cento di questi, ossia 200 000 capi vivi, vengono esportati ogni anno in Francia, Italia, Spagna e Paesi Bassi. Il volume d’affari supera i 150 milioni di euro all’anno. Pertanto, la vitalità del commercio finalizzato all’esportazione rappresenta un elemento essenziale per l’agricoltura irlandese e per l’intero settore dell’allevamento. Ritengo fondamentale per noi l’accesso al mercato unico. Esiste un mercato importante in Europa per i capi giovani irlandesi e non devono essere frapposti ostacoli. Di certo il libero accesso al mercato è uno dei capisaldi della politica europea. E’ altresì necessario trovare un equilibrio tra il benessere degli animali, da un lato, e l’accesso al mercato e il sostegno all’agricoltura, dall’altro, non solo in Irlanda ma nell’intera Unione europea. Ancora una volta sono d’accordo con il Commissario Kyprianou. E’ necessario assicurare il rispetto delle norme: non sussistono problemi in merito, né da parte dei consumatori né da parte degli agricoltori perché abbiamo tutti il medesimo interesse. Un altro fattore riguardo all’esportazione di animali vivi è che il commercio in Irlanda alimenta la concorrenza, un altro dei pilastri della politica comunitaria. Probabilmente ci sarà ancora molta strada da fare, ma la Commissione sta lavorando bene. Schlyter (Verts/ALE ),    – Signor Presidente, mi sono assunto io l’iniziativa di chiedere questo dibattito supplementare dopo la decisione del Consiglio di novembre. Sono state apportate numerose migliorie tecniche che però ci sono costate sei anni di stallo nella protezione dei nostri animali. In altri termini, nel corso dell’attuale legislatura né il Parlamento né la Commissione avranno la possibilità di migliorare le condizioni degli animali, situazione, questa, che appare del tutto insensata. La decisione del Consiglio si scosta così tanto dalla proposta che dubito persino della sua legalità. Commissario Kyprianou, spero che lei riuscirà a presentarci i dati sulla densità di carico e sui tempi di trasporto il più presto possibile. Spero inoltre che si avvarrà degli articoli del Trattato in materia di trasporti, salute o tutela dei consumatori come base giuridica, in modo che il Parlamento possa partecipare attraverso la procedura di codecisione. Insieme potremo infatti spezzare la resistenza del Consiglio per migliorare le condizioni degli animali. Purtroppo il Consiglio ascolta più le che i pareri oggettivi. La maturità di una società si vede dal modo in cui tratta gli indifesi. Se le norme in materia di trasporto degli animali sono un indicatore della maturità dell’Europa, allora, purtroppo, siamo ancora dei barbari. Invito tutti i ministri a fare un viaggio con me da Stoccolma a Bruxelles nelle stesse condizioni in cui vengono trasportati gli animali. Forse capirebbero di che cosa sono responsabili. Se fossimo pecore dal peso medio di 75 chili, viaggeremmo in dieci in uno spazio grande quanto un letto matrimoniale. Se fossimo invece polli, constateremmo che le feci degli animali posti al livello superiore scendono sugli animali collocati al livello inferiore. Se fossimo maiali, in base alla decisione del Consiglio, saremmo sottoposti nientemeno che a scosse elettriche qualora ci rifiutassimo di muoverci. Inoltre riceveremmo da bere solo dopo 14 ore per poi continuare per altre 14 ore. Dovremmo infine assicurarci che, come prevede la decisione del Consiglio, la temperatura sia mantenuta al di sopra dei 5 gradi centigradi nel corso del viaggio. Markov (GUE/NGL ),    – Signor Presidente, signor Commissario, se dobbiamo credere a quanto afferma il Consiglio su questa nostra Unione europea che vuole incoraggiare lo sviluppo sostenibile, ma poi guardiamo alla realtà, agli ambiti di intervento e al modo in cui il Consiglio agisce in pratica, constatiamo che gli Stati membri non riescono proprio a trovare la volontà di intervenire. Ancora una volta, all’atto della scelta tra la protezione degli animali e i profitti delle imprese che li ingrassano, a perdere sono stati gli animali. Ammetto però che la Commissione ha fatto uno sforzo e non nego che sono stati introdotti vari cambiamenti positivi; tuttavia il principio che vi soggiace è rimasto immutato nel tempo. Alcuni di voi in Consiglio hanno deciso che non è necessario introdurre limiti nei tempi di trasporto degli animali e specificare la densità del carico. Io sono del tutto convinto che sareste molto solleciti a introdurre delle norme se i vostri animali domestici dovessero essere trasportati in lungo e in largo per l’Europa. Se vogliamo difendere il diritto alla vita e i diritti degli animali, allora dobbiamo affrontare la questione in una prospettiva diversa. L’introduzione del sistema satellitare GPS ovviamente è buona cosa, in quanto facilita i controlli; non vi sono dubbi al riguardo. Allo stesso modo, garantire che gli animali vengano abbeverati e un migliore livello di aerazione costituisce ovviamente un piccolo passo avanti, ma non risolve il problema. Se volete lo sviluppo regionale, questa è l’occasione per dimostrarlo, in quanto è possibile allevare animali, ingrassarli ed effettuare il trattamento delle carni direttamente o nelle immediate vicinanze senza dover organizzare questo genere di trasporti da un capo all’altro dell’Europa. Non riesco proprio a capire perché l’onorevole Maat abbia parlato di enormi progressi. Non riesco davvero a condividere la sua opinione. Si è messa una pezza senza far nulla per affrontare i problemi di fondo e senza rimuovere le cause prime delle sofferenze cui vengono sottoposti gli animali. Wise (IND/DEM ),    – Signor Presidente, critico aspramente i danni che l’Unione europea ha inferto al Regno Unito e sono un fervido sostenitore del ritiro del mio paese dall’UE. L’Unione europea causa la perdita di posti di lavoro, come ha affermato Tony Blair nel 1983 nel discorso pronunciato in occasione della sua prima elezione. L’Unione inoltre ha introdotto normative che hanno causato la chiusura di centinaia di macelli locali. D’altro canto, però, questo Parlamento impotente approva risoluzioni che poi vengono regolarmente ignorate sia dalla Commissione che dal Consiglio. Le decisioni adottate dal Parlamento in materia di trasporto degli animali sono state ripetutamente ignorate e l’indicibile sofferenza continua. Ogni anno oltre tre milioni di animali sono sottoposti a viaggi che durano oltre 30 ore in condizioni intollerabili e molti muoiono durante il trasporto. Come se non bastasse, l’Unione europea sta progettando di aumentare la sofferenza inflitta agli animali con la direttiva REACH, in virtù della quale il numero di animali trasportati aumenterà nell’ordine di diversi milioni, in quanto potranno essere trasportati anche gli animali vivi da sottoporre a . Ho un messaggio molto semplice per coloro che nel mondo esterno – il mondo reale – sono inorriditi quanto lo sono io. Vorrei che l’Unione europea interferisse e legiferasse meno, perché, se l’Unione europea rappresenta la risposta, la domanda deve essere stata molto stupida. Herranz García (PPE-DE ).    – Signor Presidente, negli ultimi anni il benessere degli animali durante il trasporto è stato fonte di continua preoccupazione per il Parlamento. Mi arrischio ad affermare che ha suscitato più preoccupazioni questo tema che non quello dei bambini che ancora oggi in Europa muoiono di fame o vivono in condizioni intollerabili. Se le organizzazioni umanitarie che difendono gli interessi dell’infanzia avessero dato prova della stessa determinazione di quelli che difendono la causa degli animali, si sarebbe potuto fare qualcosa per aiutare quei bambini europei che muoiono ogni giorno. Sarò più preciso. Negli ultimi tre anni il Parlamento ha rilasciato due pareri sul benessere degli animali durante il trasporto. Non credo sia opportuno dedicare altro tempo alla questione, in quanto per fortuna essa è stata definitivamente risolta a novembre a seguito dell’accordo raggiunto dal Consiglio dei ministri dell’Unione europea. A mio giudizio, la proposta di compromesso presentata dalla Presidenza irlandese era migliore. Prevedeva limiti ragionevoli alla durata del trasporto, tenendo conto sia del benessere degli animali sia della libera circolazione delle merci all’interno dell’Unione europea. Desidero poi ricordare all’Assemblea i tempi in questione, ovvero nove ore di tempo di trasporto più dodici ore di riposo e altre nove ore di trasporto. L’accordo raggiunto oggi con la Presidenza olandese non implica alcuna modifica dei regolamenti vigenti in materia di tempi di trasporto. La decisione su questo tema cruciale del dibattito è stata rinviata di sei anni. Il rinvio è dovuto alle divergenze di opinioni che ancora dividono gli Stati membri e che di fatto equivalgono ad uno stallo. Tuttavia, desidero chiarire un aspetto che credo sia stato trascurato da molti di coloro che hanno seguito il dibattito e che invece dovrebbe essere portato all’attenzione dei cittadini europei. Le normative in vigore prevedono già un tempo di trasporto massimo di otto ore, quando vengono utilizzati veicoli che non ottemperano ai criteri di benessere stabiliti dalla normativa. Inoltre, grazie all’accordo raggiunto dal Consiglio, tali criteri sono diventati più rigorosi. McAvan (PSE ).    – Signor Presidente, posso comprendere il motivo per cui la Commissione ha accettato questa soluzione: si tratta di una soluzione pragmatica. Il Consiglio non era disposto ad accettare nulla di più. Tuttavia, è estremamente deludente – come tutti hanno ribadito – non essere riusciti ad ottenere qualcosa sulla durata del trasporto (una delle questioni chiave) e sulla densità del carico. Gli Stati membri hanno la facoltà di adottare normative più severe. Il Parlamento vuole maggiori poteri su questi temi, ma al momento non ne dispone. Dal canto mio, eserciterò certamente pressioni sul mio governo affinché segua più da vicino la questione. Signor Commissario, sono lieta che lei abbia parlato di attuazione. Si tratta di un punto debole della normativa precedente. Lei saprà certamente che alcune ONG ci hanno consegnato dei video che dimostrano quanto la normativa sia stata aggirata e ignorata. Lei ha detto che tra quattro anni ripresenterà ulteriori proposte legislative. Spero che lo faccia e spero che terrà informato il Parlamento su quanto accadrà nel frattempo. Vogliamo essere informati sul rafforzamento dei controlli e posso assicurarle che il Parlamento la sosterrà quando presenterà la normativa. Disponiamo già di una dichiarazione scritta sui tempi di trasporto e sono certa che il nostro impegno rimarrà immutato. Auken (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, la protezione degli animali dovrebbe essere immediatamente rimossa dal capitolo agricoltura e dall’articolo 37 e dovrebbe invece essere inserita in quello riguardante la salute e la protezione dei consumatori; allora sarebbe il Commissario Kyprianou a doversene occupare, il che suona molto più rassicurante. In Danimarca la competenza è del ministro della Giustizia. La protezione degli animali è disciplinata nell’ambito della tutela giuridica mentre l’articolo 37 verte esclusivamente sull’aumento della produzione e dei profitti. Non riesco a immaginare quali maltrattamenti debbano subire i poveri animali quando la protezione stessa può essere influenzata dalla cupidigia. In effetti è paradossale che siano sovvenzionate le esportazioni di equini, bovini e ovini al di fuori dell’UE. Gli animali destinati alla macellazione dovrebbero essere portati al macello più vicino e il trasporto non dovrebbe durare più di otto ore. In Danimarca la maggioranza della gente è favorevole a questa disposizione. Gli animali non destinati alla macellazione dovrebbero essere trasportati per non più di otto ore senza riposo, cibo e ricambio d’aria; inoltre la sistemazione deve essere adeguata. Anche questo trova d’accordo la maggior parte dei danesi. Ovviamente anche il Parlamento precedente lo aveva affermato e ci si deve chiedere perché la Commissione non abbia insistito presso il Consiglio affinché queste condizioni fossero rispettate. Quando avremo la nuova Costituzione, il Parlamento avrà diritto di codecisione e, se la protezione degli animali non fosse più stata disciplinata dall’articolo 37, il Parlamento avrebbe già avuto questo diritto. In relazione a un’altra questione, ovvero la trasparenza, il Mediatore ha esplicitamente dichiarato che le disposizioni della nuova Costituzione potrebbero essere applicate in modo appropriato allorché sussista un forte consenso. Esiste dunque una duplice opportunità per coinvolgere sin d’ora il Parlamento in questa procedura. In effetti è stata scelta una strategia per cui si è giunti troppo in fretta ad una decisione, quasi si volessero tenere lontani sia i cittadini che il Parlamento dal processo decisionale per i prossimi sei anni. Infatti, abbiamo, anzi, ho rilevato che gli Stati membri devono attuare decisioni che vanno oltre… Meijer (GUE/NGL ).    – Signor Presidente, il problema in questione è di natura transnazionale e quindi non può essere risolto solo attraverso le leggi nazionali. Per tale ragione, esso ricade nelle competenze della Commissione e del Parlamento. Da anni il Parlamento viene sommerso da petizioni di cittadini che giustamente richiamano l’attenzione sugli abusi perpetrati nel trasporto di animali. Ciò vale in particolare per i cavalli dell’Europa orientale che, non più adatti al lavoro, dovranno essere macellati e destinati all’alimentazione nell’Europa meridionale. Molti animali vengono trasportati su autocarri per lunghi periodi di tempo con poco cibo e poca acqua, si sporcano, si impauriscono e spesso si feriscono. L’unico modo per impedire questa situazione è di ridurre in maniera drastica la distanza e la durata del trasporto ammessi per gli animali vivi. All’inizio del 2004 il Parlamento discuteva se il trasporto ininterrotto dovesse durare otto ore invece di nove, e se adottare misure protettive che implicavano costi ridotti o misure di maggiore portata ma molto più dispendiose. All’epoca il Parlamento fece una scelta molto moderata che fu tuttavia considerata eccessiva dai governi di alcuni Stati membri. Di conseguenza, è possibile che le violazioni continuino. La questione fondamentale si pone in questi termini: accettiamo l’inutile sofferenza inferta agli animali per favorire una riduzione dei costi del commercio di animali vivi e delle società che si occupano del trasporto su strada, oppure riteniamo che questa sofferenza sia del tutto incompatibile con la nostra civiltà e con la responsabilità di garantire il benessere delle altre creature viventi? La mia risposta è assolutamente a favore della civiltà e della responsabilità. In fondo il Commissario ha annunciato il fallimento del processo decisionale dell’Unione europea. Ci siamo dimostrati incapaci di intervenire quando ciò è veramente urgente. Gli interessi economici nazionali prevalgono sulla nostra condivisione di civiltà e responsabilità. Ascoltando l’intervento del Commissario Kyprianou, non ho avuto dubbi circa le sue buone intenzioni. Sono a favore delle iniziative annunciate dalla Commissione. Concordo inoltre sul parere espresso dal Commissario secondo cui è meglio fare qualcosa subito perseguendo un obiettivo purtroppo inadeguato piuttosto di non ottenere alcun risultato. Il controllo satellitare è una magra consolazione per gli animali. Non dobbiamo affidarci unicamente alle nuove tecnologie, dobbiamo invece partire da una volontà politica per poter davvero eliminare questo genere di abusi. Questo è ciò che conta. Spero che saremo in grado di conseguire risultati reali entro la fine del mandato del Parlamento e della Commissione, poiché la situazione attuale è assolutamente vergognosa. Goudin (IND/DEM ).    Signor Presidente, il trasporto di animali all’interno dell’Unione europea e dall’Unione verso i paesi terzi è stato ripetutamente e ampiamente criticato. Ultimamente siamo venuti a conoscenza delle condizioni aberranti in cui vengono esportati gli animali dall’Unione al Libano. Ciò è per noi fonte di preoccupazione. La Commissione intende dare priorità a tale problema? Lo speriamo, ma non ne siamo del tutto convinti. Destano preoccupazione anche le relazioni sulle frodi finanziarie pubblicate periodicamente dall’OLAF. Negli ultimi tempi ci sono state denunce in merito alle frodi finanziarie connesse al trasporto di animali in Libano. In termini puramente finanziari le sovvenzioni per le esportazioni di animali dall’UE verso paesi terzi ammontano a circa 60-100 milioni di corone svedesi all’anno. E questo sarebbe un uso appropriato dei proventi fiscali? Speriamo che la Commissione affronti seriamente il tema della protezione degli animali e speriamo di non dover più leggere relazioni sull’uso indebito delle sovvenzioni alle esportazioni. McGuinness (PPE-DE ).    – Signor Presidente, ringrazio la Commissione per aver sollevato una questione importante per gli animali e anche per gli uomini. La falla è da ricercare nell’attuazione, non nel regolamento. In realtà, in molti casi esiste un eccesso di normativa, ma anche una mancanza di attuazione che ha causato problemi agli allevatori e a quanti commerciano correttamente. Una collega irlandese ha parlato dell’importanza di questo commercio per gli allevatori in Irlanda. Il nuovo sistema di sostegno per l’agricoltura impone agli allevatori di andare verso un’agricoltura di mercato. Esiste nell’Europa continentale un mercato legittimo per i capi giovani provenienti dagli allevamenti irlandesi. Vogliamo impedire agli allevatori irlandesi di intraprendere questo commercio legittimo? Non credo sia possibile farlo in quanto si tratta di un fattore vitale per gli operatori irlandesi. Tuttavia, anche il benessere animale deve essere considerato una priorità. Un collega ha sollevato preoccupazioni in relazione al Libano, paese verso il quale l’Irlanda esporta bestiame. Anche in questo caso si tratta di attuare normative che sono già in vigore. Se impediamo questo tipo di commercio, l’importazione di animali in Libano continuerà, forse dall’Australia o da altri paesi. Se ci preoccupiamo per gli animali, dobbiamo preoccuparci per gli animali in tutto il mondo, non solo per quelli di provenienza europea. Per quanto concerne la riduzione dei tempi di viaggio e la densità del carico, invito il Parlamento a farsi guidare dalla scienza, invece di reagire sull’onda delle emozioni, poiché finora il dibattito ha avuto un’impronta eccessivamente emotiva. Desidero citare una ricerca indipendente condotta in Irlanda sul trasporto di animali dall’Irlanda alla Spagna. Leggerò un paragrafo della relazione: “Si conclude che il trasporto non ha prodotto effetti negativi sul benessere degli animali, come comprovano gli esami fisiologici, immunologici ed ematologici effettuati”. Infine, mi associo a quanto affermato dall’onorevole Herranz García che ieri sera in quest’Aula ha parlato di preoccupazioni per il benessere degli uomini. Anch’io ho ricordato che in Sudan oltre mezzo milione di persone stanno morendo di fame. Le questioni non sono collegate, ma bisogna fissare le nostre priorità in maniera corretta. Miguélez Ramos (PSE ).    – Signor Presidente, anch’io desidero esprimere tutto il mio compiacimento per l’accordo politico che verrà sottoposto all’approvazione del Consiglio “Agricoltura” la settimana prossima. Credo che questo accordo contenga un aspetto particolarmente positivo: rinvia le questioni più controverse al 2011. Mi riferisco alle questioni che hanno determinato il fallimento dei negoziati lo scorso aprile, ovvero i tempi di trasporto e la densità del carico. Alcuni deputati presenti oggi ricorderanno il dibattito con l’onorevole Maat durante il precedente mandato del Parlamento. Emerse allora, come ha appena affermato l’onorevole McGuinness, che non esiste una solida base scientifica sulle due questioni dei tempi di viaggio e della densità di carico. Inoltre, all’epoca, furono gravemente penalizzati gli Stati membri più grandi e quelli Stati periferici. Tutti questi presupposti di tipo economico furono presentati come una questione attinente al benessere degli animali, come se gli Stati membri più grandi e quelli periferici non fossero interessati al benessere degli animali stessi. Signor Commissario, ritengo che l’accordo politico ponga rimedio a molti dei difetti individuati nelle disposizioni vigenti. Questo è l’aspetto più positivo. Vengono migliorati i sistemi di controllo, vengono introdotti elementi tecnologici che agevolano i controlli, è previsto un sistema chiaro e trasparente di registrazione e viene migliorata la cooperazione tra gli Stati membri. Inoltre, viene stabilito chiaramente il dovere di istituire sistemi di formazione che possano altresì migliorare il trasporto di animali. Approvo in maniera particolare l’articolo 32, in quanto indica chiaramente le basi per future revisioni delle presenti disposizioni. Per tutte queste ragioni quindi mi congratulo con il Consiglio per aver portato avanti la questione e resto in attesa di una positiva attuazione del nuovo testo. Graefe zu Baringdorf (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, il Commissario ha parlato dell’onda emotiva che ha pervaso l’Aula. Tale fatto certamente dipende dalla materia in discussione, ma anche dal fatto che si tratta di una storia infinita. Non è la prima volta né la seconda e neanche la terza, è l’ennesima volta che dobbiamo occuparci di questo tema. Da oltre dieci anni cerchiamo di apportare miglioramenti in questo settore e ogni volta si parla di progressi, ma il progresso cruciale non si è ancora concretizzato. Credo che riusciremo a compiere un vero e proprio passo avanti solo quando il Parlamento acquisirà il diritto di codecisione anche in materia di agricoltura. Sarà più facile ottenere questo diritto piuttosto che il sistema di navigazione satellitare. E’ infatti in questo ambito che ho una maggiore fiducia nelle nostre capacità di ottenere ciò che vogliamo. Passando al tema in questione, devo dire che si tratta sì della durata del trasporto, ma essenzialmente si tratta di stabilire se le condizioni di trasporto sono idonee; bisogna vedere se gli animali vengono trasportati in modo da causare loro sofferenza, o se vengono trattati come creature viventi. Se si acquista uno stallone da riproduzione in Medio Oriente, non c’è da temere che non arrivi in buone condizioni di salute. Allo stesso modo, quanto i nostri animali vengono mandati alle Olimpiadi, arrivano in forma e in buono stato. Ne discende che sono le condizioni che contano. A mio giudizio, dobbiamo essenzialmente rispondere alle attese dei consumatori. In Germania abbiamo istituito programmi per la carne di qualità che fanno rientrare la durata del trasporto tra i criteri qualitativi. L’agricoltura biologica rappresenta un altro esempio, in quanto viene utilizzato il macello più vicino. Trattandosi di una misura di qualità, diventerà anche una prassi accettata. Wojciechowski (PPE-DE ).    Signor Presidente, accadono cose terribili durante il trasporto degli animali. Essi soffrono a causa dell’insensibilità e della sconsideratezza dell’uomo. Migliorare il loro destino rappresenta una sfida per l’umanità. A rendere necessario un intervento non è solo la percezione del danno arrecato agli animali, ma anche la consapevolezza che dalla crudeltà esercitata nei confronti degli animali a quella nei confronti degli uomini il passo è breve. Il regolamento in esame va nella giusta direzione. Introduce parametri più severi, anche se ancora inadeguati, per la protezione degli animali durante il trasporto, e ci fa sperare che gli animali soffriranno di meno. Ne sono particolarmente lieto, in quanto sono stato eletto anche dagli agricoltori del mio paese. Nelle aziende agricole polacche a conduzione familiare, che in genere sono di piccole dimensioni, gli animali vengono trattati con grande affetto, quasi come esseri umani. Agli agricoltori si spezza il cuore, quando gli animali che hanno curato vengono trattati brutalmente dopo la vendita. Il regolamento in esame comporterà dei miglioramenti, ma non costituisce una soluzione al problema. I testi legislativi devono essere accompagnati da un’attuazione efficace, il che può implicare molte difficoltà. La Polonia, ad esempio, è principalmente un paese di transito e sono emersi problemi nel trasporto dei cavalli. Sono state istituite norme giuridiche, ma gli enti preposti ai controlli, la polizia e gli ispettori veterinari sono spesso impotenti quando devono decidere cosa fare dei carichi illegali, ad esempio quando vengono trasportati animali feriti. Bisogna creare una rete di punti di sosta in cui gli animali trasportati possano essere nutriti e abbeverati o ricevere la necessaria assistenza veterinaria. Nei casi di emergenza gli animali potrebbero addirittura essere abbattuti in tali punti di sosta, se si rivelasse necessario. L’Unione europea dovrebbe fornire un sostegno finanziario per l’istituzione di questa rete; in ogni modo la Polonia richiede questo genere di assistenza. Onorevoli colleghi, un vero progresso nel trasporto degli animali potrà realizzarsi solo quando saranno del tutto aboliti i trasporti su lunghe distanze. Gli animali dovrebbero essere macellati nelle vicinanze del luogo in cui sono stati allevati. Le considerazioni umanitarie non costituiscono l’unico argomento valido. Vi sono anche considerazioni di natura sanitaria. Desidero ricordarvi che, come evidenziato nella relazione pubblicata di recente dalla Corte dei conti, ogni misura di controllo perde in pratica il suo significato nel momento in cui gli animali sono trasportati all’estero. Onorevoli colleghi, … Jørgensen (PSE ).    – Signor Presidente, non vi sono dubbi sul fatto che si tratta di una materia che colpisce molto l’opinione pubblica europea. Solo l’anno scorso un’organizzazione per la protezione degli animali ha raccolto 500 000 firme in Danimarca, ossia mezzo milione di firme in un paese che conta poco più di 5 milioni di abitanti. Ed è questo un altro motivo che ci porta a concludere che la proposta è stata in qualche modo affrettata. Come deputato al Parlamento europeo ho potuto visionare il testo solo alcune ore prima che fosse effettivamente approvato. Signor Commissario, probabilmente se ci fosse stato un po’ più di tempo per discutere e se ci fosse stato un dibattito pubblico in tutti gli Stati membri, i ministri si sarebbero dimostrati un po’ più ragionevoli. In realtà, lei dovrebbe dare seguito alle dichiarazioni che ha reso oggi dinanzi al Parlamento: dovrebbe riportare la questione all’ordine del giorno al più presto in modo da poter avviare un dibattito pubblico ed esercitare pressioni su politici e ministri. Il problema principale in questi casi è che pensiamo troppo al mercato interno. Esso è ovviamente una realizzazione splendida e lodevole, ma ogni tanto bisogna fermarsi e tenere presente alcune considerazioni di ordine etico. Adesso trattiamo gli animali come se fossero merci. Gli animali non sono merci. Sono esseri viventi e quindi devono essere trattati come tali. Arriverei persino a mettere in dubbio la stessa legittimità giuridica della proposta, che ora purtroppo è diventata parte della legislazione. Vorrei sapere se a livello puramente giuridico sia difendibile il fatto che, com’è effettivamente accaduto, il Parlamento sia privato dei suoi poteri. Infatti, quando la normativa sarà rivista, o riesaminata, il Parlamento potrebbe non essere consultato. Per come la vedo io, questo fatto di per sé costituisce un motivo sufficiente per verificare la validità giuridica della decisione. Lichtenberger (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, onorevoli colleghi, l’oratore che mi ha preceduta ha parlato del mercato interno, ma il giudizio sul mercato interno dipende anche da quanto esso funzioni in maniera umana e da quanto le sue ricadute si facciano sentire non solo sugli esseri umani ma anche sulle altre creature viventi. Per quanto concerne gli animali, la questione è chiara: chi trae vantaggio dal trasporto degli animali sulle lunghe distanze? Ne trae vantaggio l’allevamento intensivo, una forma di allevamento che non porterà l’Europa da nessuna parte. Non abbiamo bisogno solo di misure giuste, ma anche di controlli più rigorosi e in questo senso l’atteggiamento degli Stati membri non può che essere definito vergognoso. Se vogliamo questo genere di controlli, occorrono le infrastrutture, compresi i punti di sosta – che devono essere predisposti – e le stazioni di carico in cui deve vigere l’obbligo di ridurre il carico dei veicoli in caso di violazione delle disposizioni sulla protezione degli animali in transito. Tali disposizioni devono essere attuate e Parlamento e Commissione insieme devono esigere che gli Stati membri, una volta per tutte, attuino nei fatti una nuova strategia per l’agricoltura. Lucas (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, al Commissario Kyprianou tocca un compito molto arduo: deve cercare di convincerci che il compromesso raggiunto nel corso del Consiglio di novembre è un vero e proprio passo avanti in materia di esportazione di animali vivi. Sappiamo che non lo è, e credo che lo sappia anche lei, signor Commissario. E’ una vergogna che il Consiglio oggi non sia presente per renderne conto. Devo dire inoltre che sono delusa che anche il mio governo abbia votato a favore di questo squallido accordo. Infatti i pochi miglioramenti tecnici risultano ora del tutto insufficienti, in quanto non è stato compiuto alcun progresso sui tempi di trasporto e sulla densità di carico. Di conseguenza, questa prassi così terribilmente crudele pare destinata a continuare per molti anni a venire. Noto, però, che la Commissione si è espressamente riservata il diritto di presentare proposte migliori. Ne sono lieta e la invito caldamente a procedere più presto possibile, in particolare per introdurre il limite massimo di otto ore sia per gli animali da macello che per quelli destinati all’ingrasso. Potete essere certi che il Parlamento sarà un alleato, soprattutto se vi sarà codecisione. E’ fondamentale inviare un segnale forte a tutti i governi degli Stati membri, chiarendo che una società civile non può dare sostegno all’esportazione di animali vivi. Kyprianou,    . Ho ascoltato con grande interesse i pareri espressi dagli onorevoli deputati. Condivido la maggior parte delle vostre preoccupazioni e delle vostre opinioni. Tuttavia, come ho già detto, la Commissione ha ritenuto che vi fosse necessità di un intervento immediato. Alcuni di voi hanno affermato che si è giunti troppo in fretta al compromesso. Al contempo, però, altri hanno fatto notare che la questione si trascina da oltre dieci anni. Noi pertanto avevamo l’obbligo di trovare una soluzione al più presto, pur non smettendo di adoperarci per introdurre nuove migliorie. E’ vero che gli Stati membri possono fare di più. Possono adottare norme più severe, non solo per gli animali che provengono dal loro territorio, ma anche per gli animali in transito. A questo proposito intravedo la possibilità di introdurre normative più severe per una materia molto più vasta che afferisca maggiormente al trasporto. Per quanto concerne i sussidi, devo ricordare al Parlamento che, anche se – sulla base di diversi accordi internazionali – non abbiamo il diritto di legiferare sulla movimentazione degli animali al di fuori del nostro territorio, l’Unione europea ha tuttavia collegato i sussidi all’esportazione ai requisiti sul benessere animale durante trasporto. Di conseguenza, il collegamento di questi due elementi costituisce un passo fondamentale e consente in larga misura di raggiungere l’obiettivo, anche se non attraverso una normativa specifica. Concordo sull’importanza dell’attuazione. Attribuiremo maggiore rilevanza alla questione dei tempi di trasporto nonché a tutti gli altri miglioramenti che devono essere introdotti. Raccoglieremo sufficiente documentazione scientifica in modo da convincere anche coloro che attualmente si dimostrano più riluttanti. Continueremo poi a monitorare la situazione, raccogliendo il materiale che potrà essere utilizzato per una futura proposta. Per fare il punto della situazione, la normativa ha migliorato sia il benessere che la biosicurezza. Pur comprendendo e condividendo la delusione espressa da molti di voi in merito alla presente normativa, non dobbiamo, sull’onda dell’emozione, trascurare i significativi miglioramenti che sono stati apportati. I tempi di trasporto sono un punto molto importante – per questo motivo sono stati inclusi nella proposta della Commissione –, ma altrettanto importanti sono le condizioni nel corso del trasporto. Esse infatti sono state migliorate e sono oggetto della normativa. La Commissione ha esaminato i problemi giuridici evidenziati a proposito dell’ decisionale. Posso assicurarvi che abbiamo consultato il servizio giuridico e che tutto è stato fatto in maniera giuridicamente corretta. Pur condividendo le vostre preoccupazioni, riteniamo che il compromesso sia positivo. E’ stato raggiunto in maniera appropriata. Alcuni di noi avrebbero voluto compiere un ulteriore passo avanti, o magari un passo indietro, ma la direzione rimane quella giusta. La Commissione continuerà a seguire e a monitorare l’attuazione che ora è nelle mani degli Stati membri. In ultima analisi, anche un eventuale accordo su future proposte della Commissione dipenderà dagli Stati membri. Pertanto su questo punto il Parlamento e la Commissione dovranno lavorare insieme. Presidente.    – La discussione è chiusa. Presidente.    – L’ordine del giorno reca la relazione (A6-0037/2004) presentata dall’onorevole Sérgio Ribeiro, a nome della commissione per la pesca, sulla proposta di regolamento del Consiglio recante modifica del regolamento (CE) n. 850/98 per quanto riguarda la protezione delle scogliere coralline di acque profonde dagli effetti della pesca a strascico in talune zone dell’Oceano Atlantico [COM(2004)0058 – C5-0074/2004 – 2004/0020(CNS)]. Borg,    . – Signor Presidente, desidero ringraziare l’onorevole Ribeiro per la sua relazione sulla proposta concernente la protezione delle scogliere coralline di acque profonde dagli effetti della pesca a strascico in talune zone dell’Oceano Atlantico. E’ la prima volta che mi rivolgo a questo Parlamento nella sua sessione plenaria ed è fonte di profonda soddisfazione che la prima proposta di cui mi devo occupare sia la protezione delle scogliere coralline di acque profonde, un argomento di estrema rilevanza per noi tutti. In futuro ci saranno sicuramente molte altre occasioni di discutere, sia nella sessione plenaria che nelle riunioni della commissione per la pesca, non solo di argomenti che riguarderanno la conservazione e il mantenimento degli ittici, ma anche di altri argomenti quali la questione delle scogliere coralline di acque profonde. Analizzati i dati scientifici e considerato il danno irreversibile che taluni attrezzi da pesca possono causare ad unici come quelli in questione, proponiamo in questo regolamento di vietare l’uso di reti a strascico e di attrezzi analoghi nelle zone interessate. Per mezzo di tale proposta teniamo fede all’impegno preso in occasione del Consiglio “Pesca” del 23 ottobre 2003, nel corso del quale è stato approvato il nuovo regolamento relativo alle acque occidentali al fine di assicurare la protezione di detti . Sono lieto di constatare che il relatore raccomanda al Parlamento di approvare tali misure, come, nell’esprimere il proprio parere, ha già fatto la commissione per l’ambiente, la sanità pubblica e la sicurezza alimentare. La Commissione plaude all’adozione di misure volte a minimizzare l’impatto della pesca sugli ecosistemi marini in quanto dimostrano la nostra determinazione nell’operare ai fini dell’integrazione della problematica ambientale nella politica comune della pesca, come previsto dalla riforma del 2002 e reiteratamente richiesto dall’opinione pubblica. Passo ora brevemente agli emendamenti proposti nella presente relazione. Posso approvare gli emendamenti nn. 1, 2 e 3, ma ho delle difficoltà a fare altrettanto con l’emendamento n. 4, perché non è in linea con la legislazione relativa al mandato dei comitati consultivi regionali. Tali comitati devono essere consultati nell’elaborazione di proposte legislative, ma la loro consultazione non è prevista in fase di attuazione delle stesse. Per quanto concerne l’emendamento n. 5, la Commissione ha difficoltà ad approvare questo emendamento nella sua attuale formulazione. Del resto, alla luce di nuovi dati scientifici, la Commissione sarà costretta a rivedere l’intera proposta. Pertanto, obbligare la Commissione a farlo in un lasso di tempo specifico potrebbe anche rivelarsi controproducente per lo spirito e lo scopo della proposta stessa. Dobbiamo considerare, oltretutto, che la produzione di dati scientifici dipende in gran parte dagli Stati membri e che pertanto la Commissione non è in grado di garantirne la disponibilità entro un lasso di tempo, determinato come prescritto dall’emendamento. Circa l’emendamento n. 6, la Commissione fa notare che sebbene potrebbe considerare tale emendamento accettabile, esso non risulta realmente necessario in quanto l’applicazione geografica di questo regolamento è ben nota e già definita. Per quando riguarda l’emendamento n. 7, sulla base dei pareri scientifici, la più grande minaccia per i fragilissimi di acque profonde sono le reti a strascico. I danni causati da altri attrezzi, in particolar modo da attrezzi specifici come reti a imbrocco e palangari, saranno anche reali, ma di entità assai ridotta in confronto agli effetti erosivi delle reti a strascico. Inoltre, estendere il divieto della pesca a strascico all’intera zona economica europea sarebbe eccessivo: dal momento che la maggior parte di quest’area non possiede caratteristiche sottomarine che potrebbero essere messe a repentaglio dalle attività di pesca, questa apparirebbe una misura sproporzionata. Stando così le cose, la Commissione non può approvare l’emendamento n. 7. La Commissione, infine, non può approvare l’emendamento n. 8 perché esso creerebbe una duplicazione di sforzi. Attualmente il Consiglio internazionale per l’esplorazione del mare (ICES) sta effettuando una completa revisione dello stato delle caratteristiche delle acque profonde. Riteniamo che ciò sia sufficiente. Ribeiro (GUE/NGL ),    . – Signor Presidente, signor Commissario, onorevoli colleghi, il processo di redazione, discussione e votazione di questa relazione in commissione è stato sorprendentemente istruttivo, e ha dimostrato come non sia mai troppo tardi per imparare né per continuare a farlo. Ho affrontato un argomento che mi era solo superficialmente familiare e, soprattutto, ho completato tutte le conoscenze teoriche desunte da documenti e studi contattando e ricevendo informazioni da quanti sono legati a questa attività, da quanti ne fanno il proprio difficile mezzo di sostentamento, da quanti la studiano in modo serio ed approfondito e da quanti sono responsabili in questa materia; ho imparato molto e so che ancora molto resta da imparare. Sono partito dall’idea che dobbiamo proteggere l’ambiente, esposto a minacce che potrebbero anche aggravarsi, e sono sorte spontanee tre domande: quali attività predatorie dovrebbero essere contenute o vietate? Entro quali limiti? Sotto quale giurisdizione? Dopo aver molto ascoltato e lungamente riflettuto, mi sono convinto che un divieto della pesca a strascico non sarebbe sufficiente per proteggere scogliere coralline ed altre formazioni, tra cui in particolare i camini termici. Mi è stato dimostrato che l’utilizzo delle reti da posta fissa è altrettanto dannoso, se non di più. Per questa ragione l’ho esplicitamente aggiunto. Perché si oppone tanta resistenza all’inclusione di questi attrezzi da pesca? Forse perché dietro il loro utilizzo si nascondono forti interessi? La Commissione ribatte che ciò è dovuto all’insufficienza di prove scientifiche circa gli aspetti negativi di questa tecnica di pesca. Quand’anche fosse così, ad ogni modo, dovrebbe valere il principio precauzionale. La delimitazione delle aree da proteggere è definita nella proposta della Commissione in base al criterio dei gradi di longitudine e di latitudine. Ritengo che questa sia una scelta politica e non tecnica, o quanto meno non esclusivamente tecnica, bensì con un forte significato politico. Non utilizzare il criterio della distanza in miglia dalla costa significa che il legame con le zone economiche esclusive nazionali può essere ignorato o considerato trascurabile. Alla luce dei negoziati volti a modificare i limiti della regolamentazione da 200 a 12, poi a 50 ed infine a 100 miglia, dopo il periodo conclusosi a novembre 2003, non considerare nella proposta della Commissione la situazione creatasi nella zona tra il limite delle 100 e 200 miglia, a mio avviso, è grave e bisogna porvi rimedio. Tutto ciò ci porta all’argomento chiave della giurisdizione, e, tanto per cominciare, alla pura e semplice omissione delle giurisdizioni nazionali di Spagna e Portogallo. Ciò non si era verificato nella precedente proposta relativa alla giurisdizione del Regno Unito sulle formazioni dei Darwin Mounds al largo della costa scozzese. Significa forse che si concede giurisdizione al Regno Unito, ma la si nega, la si scorda o la si dissimula nel caso di Spagna e Portogallo? Tocchiamo argomenti fondamentali e molto delicati, di quelli che la vita ci pone di fronte quando si viene al concreto. La proposta contiene dunque il principio di competenza esclusiva dell’Unione sulla conservazione delle risorse biologiche del mare prima ancora che il Trattato costituzionale venga ratificato. Una simile decisione è altamente opinabile e, dal nostro punto di vista, inaccettabile, perché rappresenta una sostituzione delle competenze nazionali e regionali su parti del territorio nazionale, quantunque sottomarino, con quella esclusiva dell’UE. I punti in discussione sono chiaramente i seguenti: anzitutto l’equilibrio tra sfruttamento delle risorse e loro conservazione. Secondariamente questo equilibrio è stato raggiunto quando e laddove la pesca non aveva carattere industriale e predatorio e la conservazione delle risorse biologiche del mare era sotto la giurisdizione nazionale e regionale sulla base della prossimità. Mancano pertanto i fondamenti per sostituire questa giurisdizione al fine di rimediare a pratiche errate o lassiste. In terzo luogo esistono due tipi di pesca: quella costiera, che è ancora più o meno tradizionale o quasi, e quella industriale. La prima viene penalizzata, con un tremendo impatto sulla società e sulle economie regionali, dalla natura predatoria della seconda, la quale, a causa del proprio potere economico e politico, continuerà le proprie attività più agevolmente. Infine, i prossimi negoziati sul totale delle catture ammesse e sulle quote rappresentano una denuncia di pari trattamento per ciò che è diverso e un rifiuto di strategie che, col pretesto di proteggere l’ambiente, aiutano il “pesce grande” a ingoiare quello piccolo, dove il termine “pesce” potrebbe essere sostituito con “peschereccio”, “flotta”, “interesse” o “paese”. La mia relazione e le bozze di emendamento sottoposte all’approvazione di quest’Aula hanno un unico fine, come ho cercato di chiarire nel mio discorso nella speranza che quest’Assemblea l’approvi. Esprimo la mia gratitudine per il vostro voto e per il sostegno e la collaborazione ricevuti nella presentazione di questa relazione. Schlyter (Verts/ALE ),    – Signor Presidente, presenterò il parere della commissione per l’ambiente, la sanità pubblica e la sicurezza alimentare a nome dell’onorevole Hassi. Nel discutere di quest’argomento, dobbiamo immaginare cosa accadrebbe se la distruzione che sta interessando i fondali marini avesse invece luogo sulla terra, se le foreste venissero sradicate, se tutti gli animali che vivono al loro interno morissero e se gli uccelli fossero ridotti al silenzio. La gente si solleverebbe. Saremmo sommersi da una valanga di lettere di cittadini preoccupati che ci chiederebbero di proteggere le foreste. Questo è quanto sta accadendo ai fondali marini. Le foreste del mare sono le scogliere coralline che si trovano sul fondo, tra pesci che non sono in grado di far sentire la propria voce. Per questa ragione noi, qui in Parlamento, dobbiamo parlare a nome di questi bio ed ecosistemi privi di parola. La commissione per l’ambiente, la sanità pubblica e la sicurezza alimentare ha cercato di dar loro voce sotto forma di emendamenti. Desidero pertanto sottolineare che quest’Emiciclo dovrebbe sostenere l’emendamento n. 8, che è stato adottato dalla commissione per l’ambiente, la sanità pubblica e la sicurezza alimentare, ma che, purtroppo, è stato respinto dalla commissione per la pesca. Dobbiamo analizzare quali altri di acque profonde necessitano di protezione, in modo da ottenerne una lista completa. Naturalmente, dobbiamo operare in collaborazione con l’ICES per evitare una sovrapposizione degli sforzi, ma dobbiamo assumerci la responsabilità della redazione di questa lista. Vorrei esprimermi anche a favore dell’emendamento n. 7, il quale tratta un aspetto fondamentale, e cioè l’esistenza di altre attrezzature, oltre alle reti a strascico, che possono danneggiare i fondali marini. E’ per questa ragione che il regolamento dovrebbe coprire, naturalmente, tutti gli attrezzi da pesca suscettibili di causare danni al fondo marino e che è saggio applicare il principio di precauzione in queste aree sensibili. Ritengo, tuttavia, che dovremmo accogliere la proposta della Commissione sulle zone ed esprimere voto contrario alla seconda metà dell’emendamento. Le zone hanno basi scientifiche che possiamo approvare. Freitas (PPE-DE ),    . – Signor Presidente, signor Commissario, onorevoli colleghi, la presente proposta, adottata dalla commissione per la pesca del Parlamento europeo, è volta a impedire il ricorso a tecniche di pesca altamente dannose per i fragilissimi sistemi marini dei coralli di acque profonde, che non solo contribuiscono ad arricchire la biodiversità, ma costituiscono anche un importante per diversi organismi in vari stadi del loro ciclo vitale. Secondo la Commissione, s’intende proteggere le zone intorno alle Azzorre, a Madera e alle Isole Canarie, arcipelaghi periferici dove i metodi di pesca tradizionali che sono stati utilizzati da secoli fino ai giorni nostri hanno reso possibile non solo il mantenimento delle specie, ma anche la conservazione di fiorenti comunità di pescatori. In un’epoca in cui assistiamo a crescenti preoccupazioni sulla conservazione di ittici e in cui si attuano piani di recupero in aree devastate da sovrasfruttamento delle risorse alieutiche, la pesca sostenibile praticata in questi arcipelaghi merita da parte nostra incoraggiamento nonché una posizione di sostegno e salvaguardia. Oltretutto stiamo parlando di aree prive di piattaforma continentale, dove le zone in cui è possibile pescare si limitano a piccoli monticoli generalmente associati a questi coralli di acque profonde. Si può dire che c’è molta acqua attorno a questi arcipelaghi, ma non ci sono molti pesci né zone in cui pescare. Pertanto è essenziale salvaguardare e proteggere queste zone dalle attività distruttive – altamente distruttive – della pesca industriale. Le misure di emergenza che sono state adottate costituiscono già un aiuto, ma sono necessarie soluzioni durevoli e per tale ragione questa proposta della Commissione è degna di lode. Cionondimeno, le proposte di emendamento volte a estendere il divieto sulle reti alle reti da posta fisse sono a mio avviso estremamente sensate. A causa delle ancore utilizzate e del rischio di perdite, tali reti possono causare il fenomeno della pesca fantasma e l’erosione del fondale, minacciando l’equilibrio biologico dei coralli di acque profonde. Credo perciò che la proposta di divieto debba essere estesa al fine di includere le reti da posta nonché le zone delle 200 miglia, in quanto tale proposta si basa sul mantenimento di una situazione che esisteva fino a poco tempo fa. Alla luce delle mie conoscenze in materia, posso garantire che, adottando queste proposte, contribuiremo a proteggere l’ambiente e un tipo di pesca sostenibile che a nostro avviso dovrebbe prevenire più che curare. Casaca (PSE ),    . – Signor Presidente, desidero porgere un particolare benvenuto al Commissario in occasione del suo primo intervento e rivolgergli i nostri migliori auguri per il lavoro difficile ed estremamente importante che è chiamato a svolgere. Desidero altresì dirgli, tuttavia, che trovo alquanto incomprensibile che, dopo aver commesso l’anno scorso l’errore di liberalizzare la pesca a strascico e le reti da posta fisse nel regolamento (CE) n. 1954/2003, non vi si ponga rimedio in questa relazione per quanto concerne quest’ultimo tipo di reti. Dopo aver letto la documentazione fornita dalla Commissione, che indica piuttosto chiaramente che le reti da posta sono estremamente dannose e distruttive per l’ambiente, non riusciamo a capire perché la Commissione voglia imporre questa pratica di pesca nella regione autonoma delle Azzorre, dove non è mai stata ammessa. Questo è un passo indietro nella conservazione della natura imposta dalla Commissione e dalle Istituzioni comunitarie, che non ha alcun senso e che risulta totalmente inaccettabile. Signor Commissario, la prego di riesaminare più attentamente la questione. Attwooll (ALDE ),    – Signor Presidente, l’eccellente relazione dell’onorevole Ribeiro concerne la seconda proposta della Commissione volta a proteggere le scogliere coralline di acque profonde dagli effetti della pesca a strascico. La prima riguardava le scogliere coralline di una zona a nordovest della Scozia (Darwin Mounds) e in quell’occasione ho avuto io l’onore di esserne il relatore. Ora come allora è essenziale capire quanto sono importanti le scogliere coralline di acque profonde per l’ecosistema marino. Esse possono preservare centinaia di specie di fauna selvatica, compresi i pesci di profondità, e sono estremamente importanti per i cicli riproduttivi dei pesci. Nel caso dei pesci di profondità, i periodi di gestazione sono estremamente lunghi e perciò qualunque impatto negativo sui loro avrebbe seri effetti sugli , sia a breve che a lungo termine. Stiamo ancora riunendo studi sull’impatto totale della pesca a strascico sulle scogliere coralline di acque profonde, ma sembra proprio che, nel breve lasso di tempo da cui è iniziata la pesca a strascico in acque profonde, siano stati distrutte centinaia e forse migliaia di monticoli e di scogliere coralline. Pertanto il gruppo ALDE sostiene pienamente la proposta e gli emendamenti adottati dalla commissione per la pesca, in particolare l’emendamento n. 4, che evidenzia il ruolo dei comitati consultivi regionali. Vi raccomandiamo gli altri emendamenti nella forma in cui sono stati adottati dalla commissione. Appoggiamo unanimi anche l’emendamento n. 8, in quanto è importante esaminare in quali altre aree coralline di acque profonde all’interno dell’Unione europea dovrebbero essere vietati metodi di pesca dannosi. Possiamo sostenere altresì l’emendamento n. 6 e la prima parte dell’emendamento n. 7, in quanto coincidono con l’approccio precauzionale. Dopo attenta riflessione, tuttavia, non possiamo sostenere la seconda parte di questo emendamento perché potrebbe lasciare alcune aree coralline prive di protezione. E’ con grande rammarico che ci vediamo costretti a ciò, in quanto la motivazione di base dell’intero emendamento è essenzialmente la conservazione. Auspichiamo fortemente che Commissione e Consiglio comprendano la gravità delle preoccupazioni che sono state espresse. Romagnoli (NI ).    – Signor Presidente, onorevoli colleghi, l’ottima relazione dell’onorevole Ribeiro sulla proposta di regolamento del Consiglio relativa alla protezione delle scogliere coralline di acque profonde dagli effetti dalla pesca demersale, più generalmente definita “a strascico”, è puntuale e suffragata da numerosi studi di settore. L’impatto su questi ambienti – come del resto avviene per tutti i tipi di ambiente marino interessati da tecniche di prelievo indifferenziato – incide, come è noto, non solo sulle specie pelagiche e sessili edibili, ma anche su forme sessili non edibili e, più in generale, arreca grave danno ad ambienti fondamentali per la riproduzione. Ciò provoca il depauperamento della risorsa e di conseguenza della potenzialità economica, con ripercussioni negative maggiori sulle comunità locali, in particolare sulle piccole imprese artigianali della pesca. La protezione di detti ambienti, oltre a quanto riconosciuto dalle convenzioni internazionali citate nella relazione, costituisce pertanto un’importante misura di garanzia non solo della protezione dell’ambiente, ma anche della continuità delle prospettive sociali ed economiche per le comunità umane che insistono nelle regioni in oggetto. Questo vale generalmente per tutte le regioni in cui la pesca è una risorsa tradizionale che, come tale, va garantita, non solo limitando il prelievo di tipo industriale da parte di flotte di altri paesi, ma anche assicurando la continuità degli riproduttivi. A tal fine è fondamentale il coinvolgimento delle comunità locali, in particolare degli addetti del settore. Ritengo pertanto auspicabile che le istituzioni, gli enti locali e le associazioni di settore, con l’ausilio delle Istituzioni comunitarie, curino, oltre alla vigilanza sulle aree protette, il periodico monitoraggio scientifico degli , nonché l’informazione ecocompatibile e la professionalità degli addetti. Sarebbe certamente opportuno incentivare anche la potenzialità delle piccole imprese artigiane, dotandole di moderni strumenti di ricerca, individuazione e prelievo della risorsa, in modo tale da favorire la maggiore selettività del prelievo dall’ambiente marino e da consentire a tali imprese di sopravvivere alla concorrenza delle flotte da pesca industriale, in particolare giapponesi e americane. Fraga Estévez (PPE-DE ).    – Signor Presidente, innanzi tutto devo dire che sono rimasta alquanto sorpresa nel sentire l’onorevole Ribeiro, il relatore, esprimersi a favore degli emendamenti che sono stati respinti dalla maggioranza della commissione per la pesca. Desidero chiarire che il nostro gruppo sosterrà la proposta della Commissione, e in particolare la relazione Ribeiro, nella forma in cui è stata adottata dalla commissione per la pesca. Voteremo contro gli emendamenti presentati per le seguenti ragioni. Siamo contrari all’inserimento delle reti da posta fisse perché, come sanno tutti, si tratta di reti statiche. Per loro stessa natura non erodono il fondo marino. L’emendamento in questione allude a una possibile catastrofe ecologica. Tutt’al più, potrebbe verificarsi la perdita di queste reti e il conseguente fenomeno della cosiddetta “pesca fantasma”. Come già affermato dal Commissario Borg, non esistono dati scientifici su aree o specie ed è per questo motivo che vietare, o tentar di vietare, attrezzi di questo genere nelle aree in esame è in un certo qual senso inopportuno e costituisce un pessimo precedente. Infatti, sulla base delle motivazioni presentate, questo attrezzo avrebbe dovuto essere bandito da tutte le acque comunitarie. Sarebbe interessante verificare se coloro che sono a favore di un divieto in questo caso lo sarebbero anche di un divieto più generalizzato. Passo ora al secondo emendamento. Sulla base dei criteri che ci derivano dalla geologia e dalla biologia marina, questo emendamento chiede che le aree protette proposte dalla Commissione vengano sostituite dal criterio politico delle 200 miglia. E’ opportuno segnalare che, giusto o sbagliato che sia, in base alla legislazione comunitaria quest’ultimo criterio non si applica più alla gestione della pesca. Devo sottolineare ancora una volta che le scogliere coralline non si trovano esclusivamente entro un raggio di 200 miglia dalle Isole Canarie, Madera e Azzorre. La comunità scientifica concorda che tali scogliere si trovano attorno a una linea batimetrica di 1 000 metri. Sulla base del principio precauzionale, la Commissione ha esteso le zone protette alla linea batimetrica dei 1 500 metri. Queste linee, ovviamente, non corrispondono a demarcazioni politiche o amministrative. Inoltre, in questo caso specifico, le zone designate dalla Commissione europea si estendono talvolta al di là del limite di 200 miglia interessando persino le acque internazionali. Signor Presidente, queste sono le ragioni per cui il nostro gruppo non sosterrà gli emendamenti presentati. Miguélez Ramos (PSE ).    – Signor Presidente, ho accolto con favore la relazione Ribeiro nel momento in cui è stata presentata, riconoscendo altresì gli sforzi compiuti dal suo autore. Come tutta l’Aula, infatti, ritengo che sia importante proteggere le scogliere coralline di acque profonde. Sono costretta ad aggiungere, tuttavia, che mi hanno molto sorpreso alcuni commenti che il relatore ha fatto subito dopo. Appoggio quanto appena detto dall’onorevole Fraga e posso solo sperare che bandierine come quelle presenti in altre zone di quest’Aula non appaiano improvvisamente di fronte all’onorevole Ribeiro. Devo sottolineare che non sosteniamo né la prima né la seconda parte dell’emendamento n. 7. Sosterremo sicuramente la proposta della Commissione, ma non possiamo trovarci d’accordo sull’aggiunta delle reti da posta fisse senza una giustificazione scientifica. La proposta della Commissione fa riferimento a reti da posta fisse e attrezzi analoghi. Riteniamo che l’aggiunta delle reti da posta fisse senza ulteriori specifiche possa essere molto pregiudizievole per alcune flotte. Potrebbe inoltre costituire un precedente pericoloso. Non sosteniamo neppure la seconda parte dell’emendamento perché tenta di sostituire ubicazioni marine stabilite dalla Commissione in base a criteri scientifici con riferimenti alle acque situate sotto la giurisdizione degli Stati membri. Stihler (PSE ).    – Signor Presidente, le scogliere coralline di acque profonde sono una risorsa che merita la nostra protezione. Secondo le Nazioni Unite, le scogliere coralline di acque profonde sono un vulnerabile che richiede particolari attenzioni. Secondo l’ICES, l’unico modo di proteggere questi di acque fredde dai danni provocati dalla pesca è tracciare una loro mappatura precisa e chiudere tali aree alle tecniche di pesca suscettibili di causare danni. Il solo modo di proteggere le scogliere coralline di acque profonde è vietare l’uso di reti a strascico e di attrezzi analoghi. Proprio all’inizio di quest’anno l’Assemblea ha riconosciuto le scogliere coralline di acque profonde, allorché i Darwin Mounds, a nordovest della Scozia, hanno ricevuto lo di zona speciale di conservazione. Ora ci occupiamo di altre scogliere coralline di acque profonde nelle acque intorno alle Isole Canarie, a Madera e alle Azzorre e spero che continueremo a proteggere tali aree su base permanente. Le scogliere coralline di acque profonde non devono essere distrutte dalle reti a strascico, bensì essere protette perché ne possano godere anche le generazioni future. Capoulas Santos (PSE ).    – Signor Presidente, signor Commissario, onorevoli colleghi, anch’io desidero essenzialmente esprimere il mio sostegno alla relazione Ribeiro e alle proposte ivi contenute. Assicurare la sostenibilità delle risorse biologiche del mare è anche il modo migliore di proteggere la specie più minacciata di tutte in alcune aree dell’Unione: quella umana. In alcune zone costiere dell’UE, come le Azzorre o Madera, molte comunità di pescatori non possiedono alcuna alternativa per il proprio sostentamento o la propria sopravvivenza. In questo caso è la Commissione stessa a riconoscere che si tratta di ecosistemi sensibilissimi che si trovano in grave pericolo e necessitano urgentemente di protezione, soprattutto perché esiste una considerevole mancanza di informazioni a riguardo. Il semplice riconoscimento di questi fatti è ragione più che sufficiente per adottare qualunque misura preventiva possa fermare la distruzione di questi . Le proposte presentate dal relatore rappresentano un progresso in questa direzione. Pertanto intendo votare a loro favore e chiedere all’Aula di fare altrettanto. Borg,    . – Signor Presidente, accolgo con favore i commenti generalmente positivi su questa proposta e rispondo brevemente ad alcune delle critiche che sono state mosse. Per quanto concerne i possibili danni causati da metodi di pesca diversi dall’uso di reti a strascico, ricordo che in base alla relazione ICES del 2003 tali reti sono la causa principale dei danni alle scogliere coralline di acque profonde. Ci sono poche prove di danni a scogliere coralline causati da attrezzi passivi, sebbene l’ICES menzioni effetti di questo tipo. La Commissione è pronta a modificare la propria proposta qualora venissero presentate nuove prove scientifiche in tal senso o se gli Stati membri concordassero su questo emendamento. In merito all’estensione delle zone protette all’intera zona economica europea, sottolineo che la proposta delimita un’area che include la maggior parte dei monticoli ancora in buone condizioni. Estendere l’area di divieto significherebbe aggiungere una protezione irrilevante e perciò violerebbe il principio della proporzionalità. Detto questo, intendo altresì menzionare la questione della competenza esclusiva della Commissione in materia di risorse del mare, contenuta nella Costituzione e cui si è fatto riferimento. Si tratta di un principio già stabilito dalla giurisprudenza della Corte di giustizia europea che la Costituzione si limita a codificare. La Commissione, tuttavia, non nega i diritti di Spagna e Portogallo sulla loro ZEE. Semplicemente non serve menzionare tali diritti di giurisdizione perché l’area del divieto è delimitata da parametri topografici e geografici. Per quanto riguarda la questione sollevata dall’onorevole Attwooll sul ruolo dei comitati consultivi regionali, sorgerebbe un problema di ordine giuridico e per approvare quell’emendamento il regolamento su tali comitati dovrebbe a sua volta essere emendato. Circa un’altra questione sollevata dall’onorevole Attwooll, la Commissione ha recentemente presentato una proposta sulle condizioni per la pesca di acque profonde che assicurerà protezione a queste importanti risorse. Presidente.    – La discussione è chiusa. La votazione si svolgerà alle 11.30. Presidente.    – Vorrei dare il benvenuto a una delegazione del parlamento di Serbia e Montenegro presente in tribuna d’onore, che è venuta a Strasburgo per partecipare alla sua prima riunione interparlamentare con il Parlamento europeo. La delegazione è guidata da Zoran Sami, Presidente del parlamento. Spero che questo avvenimento segni l’inizio di una proficua cooperazione tra le nostre due Istituzioni. Presidente.    – L’ordine del giorno reca il turno di votazioni. (1) Garriga Polledo (PPE-DE ),    – Signor Presidente, vorrei dare comunicazione di alcuni emendamenti tecnici prima della votazione. Sono stato delegato a questo scopo dalla commissione per i bilanci. Per quanto riguarda la linea di bilancio 15 03 01 02 – Programma Leonardo da Vinci –, occorre modificare l’importo relativo agli impegni, che deve essere pari a 205 366 880 euro. Alla linea di bilancio 19 09 03 – aiuti alle popolazioni sradicate nei paesi dell’America latina – si deve iscrivere l’importo corrispondente prelevato dalla riserva, pari a 54 500 euro in meno rispetto a quello indicato nel documento 12. Confido nell’approvazione di questi emendamenti da parte del Parlamento. Presidente.    – Se non vi sono obiezioni, gli emendamenti tecnici dell’onorevole Garriga Polledo vengono accolti. Schulz (PSE ),    – Signor Presidente, non c’è nulla di segreto nella dichiarazione che mi appresto a fare ai sensi dell’articolo 157, anzi, la faccio apertamente. Il nostro gruppo ha avuto una discussione in merito all’importo da approvare alla rubrica 3, a causa di un grande raduno che si terrà nella Renania, regione da cui provengo, dove la Chiesa cattolica e altri organismi stanno organizzando un grande raduno giovanile. Questo genere di raduni mi è particolarmente familiare in quanto in passato, e in altre vesti, ho avuto modo di parteciparvi. Si tratta di una cosa positiva, che includerà una visita di Stato da parte del Papa. Sua Santità parteciperà a questo incontro e ciò di cui vogliamo accertarci è che agli organizzatori di questo raduno venga chiesto di fornire all’Unione europea conferma documentale del fatto che quella somma non sarà in alcun modo utilizzata per finanziare la visita di Stato del Papa: dovrà essere lo stesso Vaticano a sovvenzionarla. Pęk (IND/DEM ).    – Signor Presidente, questo è un richiamo al Regolamento ai sensi dello stesso articolo in base al quale ha permesso di prendere la parola all’onorevole Schulz. Desidero far notare che questa è una chiara violazione del Regolamento, nonché dei principi del buon gusto. L’onorevole Schulz sembra non capire che lo spirito e i principi etici e morali stanno a fianco della legge. Desidero ricordare all’onorevole Schulz questo fatto. Presidente.    – Il bilancio è approvato. Il Consiglio desidera intervenire o gli è sufficiente l’approvazione da parte del Parlamento? Balkenende,    . – Signor Presidente, avete proceduto alla seconda lettura del bilancio 2005, il primo esercizio finanziario completo dell’Unione europea a 25 Stati membri, e dell’attuazione del nuovo statuto del personale. Constato con piacere che l’accordo al quale sono pervenute le nostre due Istituzioni nella riunione di concertazione del 25 novembre 2004 è ora incluso nel bilancio 2005. E’ molto importante che, per il primo anno della nuova legislatura di questo Parlamento, i due rami dell’autorità di bilancio siano stati in grado di giungere a un accordo globale nel novembre scorso. Si tratta di un segnale positivo per il futuro, sia per quanto concerne la cooperazione interistituzionale che l’adozione di un buon bilancio per l’Unione europea. Colgo pertanto l’occasione per ringraziare il presidente della commissione per i bilanci, onorevole Lewandowski, e i due relatori, onorevoli Garriga Polledo e Jensen. Vorrei inoltre ringraziare il Commissario, signora Grybauskaitė, che ha svolto un ruolo che ho molto apprezzato. Il Consiglio è in grado di accettare il tasso massimo di aumento che avete deciso in seconda lettura. Presidente.    – Grazie, Ministro Balkenende. Garriga Polledo (PPE-DE ),    – Signor Presidente, vorrei presentare un emendamento orale al considerando A molto brevemente – in tempo allegro vivace. L’emendamento prevede l’iscrizione degli importi corrispondenti. Leggerò in spagnolo: “A. considerando che il bilancio approvato dal Parlamento per l’esercizio 2005 ammonta a 116 554 135 698 euro in impegni, il che rappresenta un aumento del 6,1 per cento rispetto al bilancio 2004, e a 106 300 000 000 euro in pagamenti, vale a dire un aumento del 4,4 per cento rispetto al bilancio 2004, e che il livello di pagamenti rappresenta l’1,004 per cento dell’RNL per l’esercizio 2005, rispetto al 1,08 per cento stabilito dalle prospettive finanziarie, con una differenza di 7 935 milioni di euro” – Signor Presidente, potrebbe rallentare? Le traduzioni in ci giungono quando siamo già passati alla votazione successiva. Tenga conto delle traduzioni per i nuovi Stati membri, che non sono altrettanto rapide delle altre. (2) Schulz (PSE ).    – Signor Presidente, onorevoli colleghi, vorrei spiegare brevemente le ragioni che hanno portato il nostro gruppo a ritirare il proprio sostegno a questa proposta di risoluzione comune. In linea di principio, il gruppo socialista al Parlamento europeo era contrario a questa procedura, essendo nostra convinzione che la Commissione dovesse presentare per prima il proprio programma e che il Parlamento dovesse poi esprimere la propria posizione al riguardo. Non siamo riusciti a fare accettare tale parere alla Conferenza dei presidenti e la procedura è stata adottata. Fino a un certo punto, abbiamo potuto sostenere la formulazione della risoluzione nella sua forma attuale; essa comprende anche molti punti con cui possiamo convivere e che possiamo accettare. Esiste, tuttavia, un certo numero di elementi basilari in questo testo che ha portato il nostro gruppo – dopo una lunga discussione ieri sera – a ritenere attualmente che dovrebbe essere la Commissione a indicare per prima la propria posizione su questi punti e non il Parlamento. Vogliamo pertanto adottare la procedura seguita di norma in tutti gli Stati membri, in base alla quale il governo presenta per primo il proprio programma e successivamente il parlamento esprime la propria posizione su di esso. Questo è quanto dovrebbe verificarsi anche in questo caso, e pertanto ora aspettiamo che la Commissione presenti il suo programma. Non prenderemo parte a questa votazione. Ek (ALDE ).    – Signor Presidente, se il gruppo socialista ha potuto riferire cosa pensa di questa procedura ai sensi dell’articolo 152, allora anche altri gruppi dovrebbero avere la stessa possibilità. E’ con notevole disappunto che constatiamo che il gruppo PSE ha ritirato il proprio nome dal testo comune, sebbene sia stato negoziato da due dei suoi Vicepresidenti. Speriamo inoltre che il PSE si renda conto che, votando contro il compromesso, corre il rischio che il Parlamento non abbia una posizione sugli obiettivi politici strategici della nuova Commissione. Il gruppo PSE desidera davvero che ciò accada rovinando la reputazione del Parlamento europeo? Presidente.    – Ritengo che l’Aula sia stata illuminata dalle posizioni espresse dagli onorevoli Schulz ed Ek. Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    Siamo favorevoli all’idea di inserire uno strumento di flessibilità nel bilancio dell’Unione europea, per ottenere un margine di bilancio da impiegare nelle spese del tutto impreviste. Gli obiettivi si devono poi affrontare tramite disposizioni separate, e – di per sé – possono essere di natura assai differenziata. Il programma PEACE II, per esempio, è giustificato in quanto costituisce una questione interna dell’Unione europea, ma siamo contrari al coinvolgimento dell’Unione stessa, in quanto organizzazione, nel finanziamento della ricostruzione dell’Iraq. Spetta agli Stati membri decidere su tali iniziative, in base a decisioni democratiche prese nell’ambito di ciascuno Stato. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Com’è noto, lo strumento di flessibilità, che prevede un massimale di 200 milioni di euro, è destinato a permettere, in un determinato esercizio di bilancio, il finanziamento di spese specificamente individuate che non hanno potuto essere finanziate entro i massimali disponibili per una o più delle altre rubriche. Si tratta di un meccanismo di grande importanza per risolvere situazioni di emergenza. Nel caso concreto di quest’anno, credo sia anche fondamentale che l’Unione, valendosi dello strumento di flessibilità, si impegni nel risanamento, nella ricostruzione e alla stabilizzazione dell’Iraq, secondo le promesse fatte alla Conferenza ministeriale di Madrid, e inoltre che sostenga il processo di consolidamento della pace nella Repubblica d’Irlanda, ove si nota una crescente instabilità. Quanto alle agenzie decentrate, mi sembra sia giunto il momento di trovare una soluzione strutturale al crescente volume di finanziamenti di cui esse hanno bisogno, conciliando il loro finanziamento con le esigenze delle politiche interne. Nel complesso, ho votato a favore. Ribeiro (GUE/NGL ),    La proposta di respingere il bilancio 2005 presentata dal nostro gruppo, cui abbiamo apportato un significativo contributo, è opportuna non meno che coerente. Essa serve a chiarire le responsabilità di quelle forze politiche che, pur condividendo le critiche, non vi fanno seguire un’azione coerente; deploriamo quindi che la proposta di reiezione del bilancio sia stata a sua volta respinta. Essa è opportuna, perché questo è il primo anno completo di un’Unione europea allargata, con esigenze di coesione supplementari, oltre che un anno fondamentale per il dibattito sulle prospettive finanziarie per il periodo 2007-2013; è pertanto inaccettabile proporre un bilancio comunitario per il 2005 che è stato fissato al di sopra dell’1 per cento del reddito nazionale lordo comunitario solo per motivi psicologici – e di pochi millesimi in percentuale! – celando una chiara consonanza con gli obiettivi dei firmatari della “lettera dei Sei”, sulle orme del bilancio del 2004, il più basso – in termini relativi – dal 1987 a questa parte. Essa è coerente, perché già all’inizio dell’attuale quadro finanziario avevamo proposto di respingere il bilancio del 2000, e a distanza di cinque anni le nostre critiche trovano conferma: insufficienza dei fondi destinati alla coesione economica e sociale; sottofinanziamento e carenza di programmi adeguati per l’occupazione, in ambito sociale e ambientale e in materia di cooperazione; problemi di esecuzione e scarsa trasparenza; ma soprattutto un bilancio schiavo dei dettami del Patto di stabilità e di crescita e dei “risparmi” volti a finanziare gli allargamenti e altre priorità, come la guerra e la propaganda, con le medesime risorse finanziarie. Protasiewicz (PPE-DE ).    – La ringrazio, signor Presidente. Vorrei chiarire che ho votato a favore dell’emendamento n. 127 della sezione III, relativo al finanziamento della Giornata mondiale della gioventù, poiché tale manifestazione non fa parte di una visita di Stato ufficiale; si tratta invece di una riunione di giovani cristiani europei, animata dal più nobile degli ideali. Se l’onorevole Schulz non fosse accecato dal settarismo ideologico, egli si renderebbe conto dei grandi benefici che l’Europa può trarre da un incontro tra i suoi giovani e il Santo Padre; se l’onorevole Schulz non fosse accecato dal settarismo ideologico, che gli impedisce di considerare rettamente la questione, egli non avrebbe confuso quest’evento con la visita ufficiale di un capo di Stato, ossia la visita del Papa nella Repubblica federale tedesca. Silva Peneda (PPE-DE ),    Ho partecipato con impegno alle riunioni di conciliazione da cui è scaturito l’accordo sul bilancio dell’Unione europea per il 2005. Questo è motivo d’orgoglio e di soddisfazione. Un fallimento dei negoziati sul primo bilancio dell’Unione allargata avrebbe rappresentato un pessimo segnale politico nei confronti dei cittadini europei: sarebbe stata una confessione della nostra incapacità di governare in 25. Tutte le politiche comunitarie saranno adeguatamente finanziate nel 2005, conformemente alle priorità stabilite. In confronto al 2004, questo bilancio vedrà un aumento del 6,5 per cento, superando così il valore simbolico dell’1 per cento del reddito nazionale lordo. Consiglio, Parlamento e Commissione hanno emesso una dichiarazione in cui si afferma che, a metà del 2005, si analizzerà il livello dei pagamenti e, se del caso, si rafforzeranno le linee di bilancio interessate. Dal punto di vista finanziario per il 2005 si tiene conto delle priorità del Portogallo. La politica regionale e di coesione viene rafforzata, al pari della PAC con i suoi progetti pilota; vi è inoltre l’aumento degli stanziamenti connesso alla conclusione degli accordi sulla pesca. Un bilancio costituisce la prova della credibilità degli obiettivi fissati. Non serve a nulla fare grandi dichiarazioni politiche senza prevedere finanziamenti che concretizzino le intenzioni espresse. Il bilancio per il 2005 è dunque uno strumento credibile. Andersson (PSE ),    La risoluzione sul bilancio esprime il rammarico del Parlamento europeo per la riduzione complessiva apportata dal Consiglio ai pagamenti nel settore agricolo. Noi, onorevoli Andersson, Hedh, Hedkvist Petersen, Segelström e Westlund, non condividiamo tale rammarico; non scorgiamo motivo alcuno per auspicare un incremento dei pagamenti nel settore agricolo al di là delle proposte presentate dal Consiglio. Cederschiöld, Fjellner, Hökmark e Ibrisagic (PPE-DE ),    .– La delegazione moderata si è astenuta, oggi, nel voto finale sulla risoluzione. Quest’ultima contiene, a nostro avviso, numerosi elementi degni di elogio; tuttavia, dal momento che, in occasione del voto sugli importi di bilancio, abbiamo votato contro parecchi tra gli aumenti di spesa proposti, non ci è stato possibile approvare in pieno le conclusioni della risoluzione. Non concordiamo con le critiche di carattere generale, mosse al Consiglio per aver ridotto le dimensioni del bilancio; ciò vale soprattutto per gli aiuti all’agricoltura, la cui riduzione da parte del Consiglio costituisce un passo nella giusta direzione che accogliamo favorevolmente. Stimiamo in ogni caso che la politica agricola necessiti di una radicale riforma, e pertanto avremmo preferito tagli più decisi. Christensen (PSE ),    Abbiamo deciso di votare a favore della relazione degli onorevoli Garriga Polledo e Jensen nonostante il paragrafo 2, che deplora la riduzione effettuata dal Consiglio nel settore dei pagamenti all’agricoltura: è un paragrafo che non possiamo sostenere. De Keyser (PSE ),    E’ inaccettabile che, nella stessa linea di bilancio, trovino posto due finanziamenti tanto diversi come la celebrazione del sessantesimo anniversario della caduta del fascismo da un lato e la visita del Papa a Colonia dall’altro. Oso sperare che questo singolare accostamento non sia il frutto di un mercanteggiamento disdicevole. Il raduno dei giovani attirati da quest’ultima manifestazione non dev’essere finanziato dal bilancio europeo, bensì dalla Chiesa cattolica, che esso serve a promuovere. Voto quindi contro questa spesa, dal momento che tante altre spontanee iniziative giovanili non riescono a ottenere crediti europei. Figueiredo (GUE/NGL ),    La nostra posizione è chiara e ben nota: siamo contrari alla guerra e all’occupazione angloamericana dell’Iraq, ed esigiamo il ritiro immediato delle forze d’occupazione da quel paese. Conformemente a tale posizione, respingiamo l’idea che l’Unione europea finanzi la ricostruzione dell’Iraq attingendo al bilancio comunitario. Siamo ovviamente favorevoli a incrementare gli aiuti umanitari e alimentari alla popolazione irachena; non possiamo però accettare che gli aiuti servano a legittimare l’accaduto, e che l’aggressore se ne avvantaggi. Al di là delle posizioni di principio, è inammissibile che questi aiuti vengano finanziati a scapito della politica di cooperazione e sviluppo dell’Unione europea, ossia a danno dei paesi meno sviluppati; allo stesso modo, è inaccettabile che non esista un programma quadro pluriennale, come è avvenuto nel caso dei Balcani. Sappiamo che questa relazione si occupa del tipo di finanziamento da adottare, ossia della maniera di smobilizzare 185 milioni di euro supplementari, che altrimenti si dovrebbero reperire grazie alla ridistribuzione di altri capitoli di bilancio. Sappiamo altresì che gli importi addizionali serviranno a finanziare il programma PEACE e le agenzie decentrate, ma che gli stanziamenti concessi sono inferiori alle necessità, e quindi non soddisferanno le esigenze di finanziamento. Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    La Lista di giugno respinge il progetto di bilancio elaborato dal Parlamento per il 2005, il quale stabilisce un incremento degli impegni dell’Unione europea sino all’1,24 per cento del reddito interno lordo previsto per i paesi dell’UE. A nostro avviso, gli impegni per il 2005 non devono assolutamente superare l’1,14 per cento proposto dalla Commissione. Benché i pagamenti non superino ancora l’1 per cento del reddito interno lordo, essi aumenteranno gradualmente fino al livello degli impegni contenuti nel bilancio per il 2005. Questa è la base per il quadro finanziario di lungo termine, e proprio per tale motivo è importante scendere a un livello inferiore non più tardi del 2005: l’obiettivo dovrebbe essere quello di scendere al di sotto di un limite di spesa dell’1 per cento del reddito interno lordo. Ecco alcuni dei tagli proposti: * Crediamo che l’Unione europea debba iniziare a ridurre gli aiuti all’agricoltura entro il 2005 al più tardi. * Le sovvenzioni ai partiti politici a livello di Unione europea si devono totalmente abolire. * Si devono abolire le sovvenzioni alla coltivazione del tabacco. Spetterà poi ai singoli paesi individuare metodi validi per aiutare gli agricoltori interessati a realizzare la conversione ad altre colture. * Le sovvenzioni per l’attività di informazione si possono ridurre, poiché ci sembra politicamente difficile fornire informazioni obiettive prima dello svolgimento dei sulla Costituzione. A nostro avviso, fornire tali informazioni è compito dei singoli paesi, e dei partiti politici nell’ambito dei paesi stessi. L’Unione europea deve evitare di interferire nel processo democratico degli Stati membri. Jensen (ALDE ),    I deputati al Parlamento europeo appartenenti al partito liberale danese – onorevoli Riis-Jørgensen, Busk e Jensen – hanno votato contro l’emendamento n. 3, presentato dal gruppo IND/DEM. Il partito liberale è favorevole a una riforma dei rimborsi per le spese di viaggio, che permetta di rifondere tutte le spese ragionevoli e necessarie. Quest’emendamento non fornisce affatto una simile garanzia. Ribeiro (GUE/NGL ),    Coerentemente con la nostra proposta di respingere il bilancio comunitario per il 2005, abbiamo votato contro questa relazione, che rispecchia in pieno l’ipocrisia da cui è percorsa tutta la procedura di bilancio che si sta concludendo. Il Parlamento critica il Consiglio, deplorando che quest’ultimo abbia ridotto i pagamenti nel settore agricolo, non accetti le proposte parlamentari e non intenda avallare le esigenze delle agenzie europee, obbligando così il Parlamento a effettuare dei tagli rispetto alla prima lettura: tutti questi elementi sono più che sufficienti a giustificare la nostra proposta di reiezione del bilancio. Nonostante tale scenario, il Parlamento accoglie con favore l’accordo raggiunto con il Consiglio nella procedura di conciliazione del 25 novembre, e addolcisce la situazione affermando che, grazie ai suoi sforzi, “si sono evitate riduzioni drastiche” conservando le tradizionali priorità del Parlamento: questo, però, è palesemente falso. Purtroppo questa è la storia di tutte le procedure di bilancio dal 2000 in poi, nelle quali lo strumento di flessibilità è stato utilizzato per cinque volte consecutive, dimostrando quanto sia giusta la richiesta del partito comunista portoghese, tesa a rivedere le attuali prospettive finanziarie. Tutti gli anni, in nome dell’intangibile Patto di stabilità, il Parlamento accetta condizioni che mettono in discussione persino i suoi poteri in materia di bilancio. Viene dunque da chiedersi perché mai chiediamo di rafforzare tali poteri, se poi non li esercitiamo. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Ripeto le osservazioni già formulate in prima lettura, deplorando che questo progetto di bilancio per l’esercizio 2005 equivalga, in totale, ad appena l’1,004 per cento del PIL dei 25 Stati membri dell’Unione europea. Gradiremmo un bilancio più ambizioso, com’è indispensabile dopo l’adesione dei dieci nuovi Stati membri, per dare significato ai discorsi di quanti affermano di voler far progredire l’Europa istituzionale, affrontando nuove politiche e aree di responsabilità. Considerando però il complesso dei negoziati e le concrete difficoltà economiche e finanziarie dell’attuale congiuntura, rilevo che nell’arduo processo di conciliazione sono stati ottenuti alcuni risultati, e stimo importante che sia stata superata – ancorché di pochissimo – la barriera psicologica dell’1 per cento imposta dalla “lettera dei Sei”. Ritengo che alcuni progressi siano stati positivi, in particolare quelli compiuti nel campo della sicurezza marittima (soprattutto in materia di inquinamento), nonché con il mantenimento del quadro delle politiche strutturali e delle politiche esterne, specialmente per gli aiuti allo sviluppo; sono anche favorevole alle relazioni speciali con i paesi ACP. Le osservazioni del relatore sono realistiche, e sottolineano alcuni aspetti incoerenti dell’annunciato progetto contenuto nella proposta della Commissione europea, secondo cui questo dovrebbe essere il bilancio “della competitività e della coesione”. Spero in risultati migliori per la prospettiva finanziaria 2007-2013. Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    A nostro avviso, è necessario rivedere la politica dell’Unione europea in materia di accordi di pesca. L’eccessivo sfruttamento dei fondali di pesca getta le popolazioni in condizioni di povertà ancor più gravi, e priva l’ambiente marino di un insostituibile anello della catena alimentare. Sarebbe più opportuno, invece, fornire assistenza a quei paesi con cui l’Unione europea stipula accordi di pesca affinché essi possano sviluppare una propria industria ittica. Non accettiamo emendamenti volti a fornire alla Commissione una fonte indipendente di reddito. A nostro avviso, se l’Unione europea stipula un accordo di pesca con un paese terzo, l’intero ammontare delle compensazioni finanziarie destinate a tale paese deve essere fornito da quegli Stati membri dell’UE i cui pescherecci approfittano delle opportunità offerte dall’accordo medesimo. Gli Stati membri devono pagare somme proporzionate all’entità delle loro catture; e devono poi decidere per proprio conto se finanziare tali spese con un prelievo fiscale sulle rispettive flotte da pesca. Queiró (PPE-DE ),    Ho votato a favore di questa relazione per l’importanza che i problemi della pesca hanno per il Portogallo, soprattutto nel caso di accordi internazionali di pesca nei quali il settore portoghese della pesca è direttamente interessato. Il mio voto è determinato anche dal fatto che è in causa una proroga del protocollo esistente, e le modifiche suggerite non pregiudicano affatto gli interessi nazionali. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Si tratta di affrontare il periodo che intercorre tra la scadenza del protocollo annesso all’accordo di pesca tra la Comunità europea e la Repubblica federale islamica delle Comore, e la data in cui la Commissione prevede di poter concludere le valutazioni necessarie per rinegoziare l’accordo. Considerata l’intensa attività della flotta comunitaria in quelle acque (40 tonniere con reti a circuizione e 25 pescherecci con palangari di superficie), la soluzione proposta consiste nel prorogare l’accordo precedente sino alla conclusione di un nuovo protocollo sulla pesca. La proroga non implica alcuna modifica dei termini e delle limitazioni del protocollo precedente, e conserva infatti le compensazioni finanziarie e le possibilità di pesca disponibili per gli Stati membri. Tenendo conto che la flotta portoghese mantiene in quella zona possibilità di pesca per cinque pescherecci con palangari di superficie, è importante che il Portogallo sostenga questa proroga, vigilando poi su una rinegoziazione favorevole dell’accordo. Ho votato a favore. Coelho (PPE-DE ),    Mi rallegro per la decisione di applicare l’articolo 67 del Trattato, così da poter votare a maggioranza qualificata e con la procedura di codecisione le materie del titolo IV, come l’immigrazione, l’asilo, il controllo delle frontiere, e così via. Guadagniamo in efficienza e rafforziamo il ruolo del Parlamento europeo, garantendo il principio della legittimità democratica, che è fondamentale per l’adozione di norme in settori delicati come la politica di asilo e immigrazione e altri temi che riguardano i diritti fondamentali dei cittadini. Sostengo la relazione dell’onorevole Bourlanges, assieme alle due proposte concrete che egli ci presenta, perché: – la codecisione e la votazione a maggioranza qualificata, in materia di immigrazione legale, sono essenziali per la gestione della politica dell’Unione in materia di migrazione. Con la firma della Costituzione, il 29 ottobre 2004, è stato sancito il principio per cui le misure previste in materia di immigrazione legale non devono incidere sul diritto degli Stati membri di determinare il numero di ingressi consentiti nel rispettivo territorio ai cittadini di paesi terzi che vengono a cercare lavoro. – le limitazioni alle competenze della Corte nel titolo IV, introdotte ad Amsterdam nel timore di un sovraccarico di lavoro e di un eccessivo rallentamento, perdono significato dopo l’introduzione a Nizza dell’articolo 225(a)… Kaufmann (GUE/NGL ),    . – Da molti anni, la legislazione in materia di politica per l’asilo e l’immigrazione ha assunto caratteristiche profondamente antidemocratiche. Da un lato, il Trattato di Amsterdam ha trasferito le competenze legislative in quest’ambito dagli Stati membri alla Comunità europea, sottraendole quindi ai parlamenti nazionali; dall’altro, tali competenze sono state affidate unicamente al Consiglio, ossia all’assemblea dei governi nazionali, mentre il Parlamento è chiamato a partecipare solo con la formulazione di pareri. In un settore di importanza così cruciale per i diritti fondamentali, il fatto che la produzione legislativa sia affidata all’esecutivo è chiaramente indifendibile. Questo progetto di decisione del Consiglio, che prevede il passaggio alla procedura di codecisione, costituisce quindi un passo verso la parlamentarizzazione dell’attività legislativa, anche se per la verità è stato compiuto con grande ritardo. Al contempo, però, il Consiglio intende ancora una volta riservare alcuni settori all’esclusiva competenza dei governi; proprio quest’aspetto solleva le critiche della relazione Bourlanges, alla quale va perciò la mia approvazione. C’è però in questa relazione un aspetto problematico: essa insiste su una disposizione di carattere costituzionale, per cui gli Stati membri possano unilateralmente vietare ai cittadini di paesi terzi l’accesso al mercato del lavoro. Quando facevo parte della Convenzione che ha elaborato la Costituzione, ho già criticato questa norma, che è stata introdotta nella Costituzione dal governo tedesco. Ma in essa non si rispecchiano solamente egoismi nazionali; cosa assai più grave, questa disposizione contrasta col principio della libertà di circolazione delle lavoratrici e dei lavoratori in tutto il territorio del continente europeo. A mio avviso, dopo l’entrata in vigore della Costituzione, questa norma sarà una delle prime questioni che occorrerà esaminare. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . – Il relatore propone di allargare le competenze della Corte di giustizia, abrogando l’articolo 68 del Trattato che istituisce la Comunità europea; si tratterebbe quindi di un ampliamento della proposta di decisione del Consiglio che prevede di trasferire i vari settori del Titolo IV, Parte terza, del TCE (visti, asilo, immigrazione ed altre politiche concernenti la libera circolazione delle persone) nell’ambito delle questioni regolate dall’articolo 251 del TCE. Come ho già sostenuto in altre occasioni, mi sembra più opportuno che l’Unione europea vada progressivamente consolidando prassi e competenze, anziché alimentare senza posa un’incessante avidità di nuovi campi d’azione. L’intera proposta riguarda una materia assai delicata, e l’allegato alla relazione soffre del tipico massimalismo proprio di una visione centripeta dell’Europa – impostazione, peraltro, che non riscuote il consenso dell’opinione pubblica. Non sono affatto certo che l’abrogazione proposta rafforzi minimamente la tutela giuridica dei cittadini europei e di quelli dei paesi terzi, come afferma il collega Bourlanges; credo anzi che si otterrebbe esattamente l’effetto contrario. A mio avviso, sarebbe meglio che il Parlamento europeo si limitasse a sostenere la proposta di decisione nei termini in cui è stata presentata – che di per sé rappresenta già un importante e ambizioso progresso nello spazio di libertà, sicurezza e giustizia – resistendo a questa malsana frenesia del “sempre più in là”. Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    Le misure proposte in questa relazione, miranti a rafforzare la democrazia, i diritti umani e il ruolo dello Stato di diritto nei paesi terzi, sono urgenti e spesso necessarie; ci chiediamo tuttavia se tocchi proprio all’Unione europea applicarle. A tale scopo sono più adatte le Nazioni Unite, dotate di una lunga esperienza e di importanza globale. Siamo anche contrari alla forte entità – circa 225 milioni di euro – dello stanziamento destinato a questo fine per il periodo 2005-2006. Non vengono chiaramente definiti né gli obiettivi né le attività interessate dal provvedimento, e in passato l’Unione non ha certo dato prova di grande perizia nell’uso di questi fondi. Per tali motivi abbiamo deciso di votare contro la relazione. Queiró (PPE-DE ),    . – La proposta della Commissione, cui il relatore aderisce, intende mantenere, fino al termine del 2006, una base giuridica e un quadro finanziario per le operazioni di tutela e promozione dei diritti umani e dei principi democratici nei paesi in via di sviluppo e in altri paesi terzi. Ho votato a favore perché ritengo che, nel momento in cui sono in gioco rilevanti questioni di politica estera della Comunità, tale disposizione si riveli infatti assai preziosa e pienamente giustificata. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . – Il finanziamento comunitario erogato ai sensi del presente regolamento assume la forma di sovvenzioni o contratti che, nei casi adeguatamente giustificati, la Commissione europea propone di estendere anche alle persone giuridiche; su questo sono d’accordo. La partecipazione della società civile va incoraggiata, indipendentemente dal carattere istituzionalizzato che si riscontri, di volta in volta, alla sua base. E’ essenziale che l’Unione prosegua, affinando e intensificando i propri sforzi, sulla strada indicata dalla comunicazione della Commissione dell’8 maggio 2001, intitolata “Il ruolo dell’Unione europea nella promozione dei diritti umani e della democratizzazione dei paesi terzi”. Agli occhi di molti l’Unione europea rappresenta l’ultimo barlume di speranza. Come ha affermato, con un solo astenuto, la commissione per gli affari esteri, dobbiamo quindi fornire tutti gli strumenti possibili all’Iniziativa europea per la democrazia e i diritti dell’uomo, concentrando anzitutto il nostro sostegno sulla democratizzazione, il buon governo e lo Stato di diritto. Per il resto, rimando all’intervento che ho pronunciato ieri, nel corso del dibattito in seduta plenaria. Naturalmente ho votato a favore. Ebner (PPE-DE ).    – Signor Presidente, sarò brevissimo. Desideravo comunicare che ho votato a favore della relazione, e spero che in futuro sapremo compiere in questo campo grandi progressi. In tale contesto ho anche rivolto un’interrogazione alla nuova Commissione, suggerendo di introdurre il servizio civile per i giovani nell’Unione europea – ragazzi e ragazze – soprattutto al fine di costruire i presupposti necessari in tali situazioni. La popolazione dell’Unione europea sarebbe così maggiormente consapevole e responsabile in caso di catastrofi, ma anche nella prospettiva di un servizio di solidarietà. Nel complesso, come ho detto, sono favorevole alla relazione e mi rallegro che si continui a lavorare in questa direzione. Blokland (IND/DEM ),    Oggi ho votato contro la relazione Papadimoulis, coerentemente con le mie scelte di voto passate; infatti, a mio avviso, il programma d’azione comunitario non supera il di sussidiarietà. Gli Stati membri sono tutti dotati dei propri programmi di protezione civile, nonché di programmi di coordinamento, formazione e assistenza. Un certo grado di cooperazione europea è opportuno, ma un centro europeo autonomo, dotato di pieni poteri, che effettui un monitoraggio 24 ore su 24, è superfluo. Inoltre, la carente base finanziaria della proposta costituisce la seconda ragione che mi ha indotto a negare il mio sostegno a questa proposta. Figueiredo (GUE/NGL ),    . – Catastrofi naturali come inondazioni, ondate di calore, incendi boschivi, terremoti, disastri ecologici o incidenti industriali provocati da sostanze tossiche, gravi incidenti industriali o persino attentati terroristici: tutti questi eventi sono estremamente imprevedibili, e per questo causano vittime innumerevoli e gravi danni economici. Occorre quindi collaborare, scambiando informazioni, razionalizzando le risorse, incoraggiando la ricerca e cercando soluzioni tecniche che minimizzino gli effetti di tali disastri; soprattutto, però, bisogna puntare su una politica di investimenti in materia di prevenzione e formazione che coinvolga le Istituzioni politiche comunitarie, nazionali, regionali e locali, oltre a tutte le organizzazioni della società civile, in un partenariato solidale, responsabile e articolato. Dice il popolo, nella sua immensa saggezza, che “prevenire è meglio che curare”, e questo detto si addice perfettamente al caso degli incendi boschivi che hanno devastato il Portogallo nelle estati del 2003 e 2004, nonché alle maree di petrolio provocate dai naufragi dell’ e della . Giudichiamo favorevolmente la proroga del programma di azione comunitario nel campo della protezione civile e il suo rafforzamento dal punto di vista del bilancio, ma siamo pure convinti che in questo settore non debbano esistere limitazioni temporali, a causa del carattere permanente dei problemi connessi. Intervenire nella protezione civile significa anche definire una politica trasversale che sia saldamente presente nei nuovi modelli di agricoltura e di pianificazione del territorio, in modo da umanizzare la crescita urbanistica e industriale… Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    C’è il forte rischio che le risorse finanziarie stanziate vengano destinate a scopi amministrativi, e quindi che il coordinamento delle risorse stesse si riveli carente. Siamo estremamente favorevoli alla reciproca solidarietà fra paesi diversi in caso di calamità, ma non ci sembra questo un compito che debba spettare in primo luogo all’Unione europea; crediamo invece che debbano essere i parlamenti nazionali degli Stati membri a decidere l’entità delle risorse finanziarie da stanziare, nel caso che in un altro Stato membro si verifichi un grave incidente. Manolakou (GUE/NGL ),    Vorremmo rilevare che le azioni in caso di calamità naturali o provocate dall’uomo sono finanziate in misura così limitata da cancellare in pratica qualsiasi possibilità di efficace intervento materiale. A nostro parere la prevenzione dei danni è più importante della cura e quindi pensiamo che si debbano sostenere politiche, iniziative e infrastrutture che, in caso di disastro, limitino danni e perdite. Ma come si può realizzare quest’obiettivo, se tutto si giudica in base a gretti criteri finanziari e agli interessi delle grandi imprese? Se una serie di attività che sarebbero di competenza pubblica viene trasferita ai privati, come si può seriamente parlare dell’adozione di una politica di base per la protezione contro qualsiasi tipo di calamità? Quando non c’è denaro disponibile per le opere di contenimento delle acque, quando non si rispettano gli antisismici, quando i boschi sono lasciati in balia degli incendi dolosi e della speculazione fondiaria, quando gli armatori non sono chiamati a rispondere né devono temere sanzioni dopo terribili catastrofi ecologiche, di quale protezione possiamo mai parlare? Come si può organizzare un’efficiente protezione civile, quando beni e servizi pubblici indispensabili nelle situazioni critiche – come i vigili del fuoco – vengono privatizzati o trasformati in strumenti di repressione? E infine, come vengono utilizzate queste pur misere briciole di cosiddetto “risarcimento”? Se volete una risposta irrefutabile, chiedetelo ai terremotati greci del 1999, che ancora abitano nei . Marques (PPE-DE ),    . – Mi congratulo con il collega, onorevole Papadimoulis, per l’eccellente relazione sulla proposta di decisione del Consiglio che modifica la decisione 1999/847/CE per quanto riguarda la durata del programma d’azione comunitario a favore della protezione civile. L’obiettivo è quello di garantire la continuità in questo campo fino alla data di entrata in vigore di un nuovo strumento giuridico. Questo programma intende rafforzare la protezione dei cittadini, dell’ambiente e dei beni nell’eventualità di catastrofi naturali o di disastri provocati dall’uomo in tutto il territorio della Comunità, mettendo a disposizione aiuti supplementari da parte degli altri paesi partecipanti quando, a livello nazionale, la capacità di risposta non è sufficiente. Dopo l’adozione di questo programma è stato possibile verificarne l’efficacia, nonché la necessità di un’azione a livello europeo, in occasione del naufragio della e degli incendi dell’estate 2003. La relazione sottolinea inoltre sette ambiti in cui al programma potrebbero essere apportati dei miglioramenti, soprattutto in materia di cooperazione, scambio di informazioni e aumento delle risorse. Vorrei anche esprimere il mio sostegno all’aumento della dotazione finanziaria annuale destinata a questo programma, che sarà pari a 2,4 milioni di euro all’anno per il 2005 e il 2006. Queiró (PPE-DE ),    Considerando che il programma di protezione civile della Comunità attualmente in vigore scade il 31 dicembre di quest’anno, ritengo opportuno prorogare per due anni il programma vigente, per evitare il verificarsi di un vuoto fra tale termine e l’inizio del successivo strumento giuridico, pur deplorando che tale proroga avvenga senza che siano state effettuate le necessarie valutazioni per il periodo 2000-2004. D’altra parte, il rafforzamento finanziario sollecitato dalla Commissione è realistico e, nel caso del Portogallo, riveste particolare importanza; per tali ragioni il mio voto è stato favorevole. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Svariati avvenimenti, tra cui l’incidente della , gli incendi boschivi – specialmente quelli verificatisi nel mio paese – e le inondazioni che hanno colpito la Francia meridionale, hanno reso evidente la necessità di agire a livello europeo. Spesso le dimensioni di determinate catastrofi oltrepassano le capacità di risposta nazionali, e ciò giustifica ogni volta di più la prevista creazione di meccanismi come quello istituito a livello europeo dall’attuale programma. La proposta va in questo senso, prevedendo un incremento da 1,5 milioni di euro nel 2004 a 2,4 milioni di euro l’anno nel 2005 e nel 2006. Approvo questo sviluppo, che si inserisce nel rafforzamento della cooperazione in materia di protezione civile, cui l’Unione europea iniziò a dare risposta con il primo programma d’azione comunitario a favore della protezione civile adottato nel 1997, culminato con la creazione del Fondo di solidarietà in caso di catastrofi gravi nel novembre 2002. Anche il Centro europeodi monitoraggio e informazione è assai importante, poiché permette agli Stati membri e ai paesi terzi di avere un punto di riferimento al quale inviare richieste di assistenza. Si materializza, in tal modo, una rete permanente di contatti, nell’ambito d’azione della Commissione, volta a garantire rapporti costanti fra i centri di protezione civile degli Stati partecipanti e a promuovere lo scambio di informazioni. Estrela (PSE ),    La proposta della Commissione intende proibire, entro 200 miglia dalle Azzorre, da Madera e dalle Isole Canarie, l’uso di reti a strascico in alcune zone costituite da monticoli sottomarini particolarmente vulnerabili sotto il profilo degli . Simili restrizioni sono già in atto in una zona della Scozia nordoccidentale. A mio avviso dobbiamo fare di più, e proibire anche l’uso di reti da posta fissa. Questo tipo di reti, in effetti, provoca gravi danni agli ecosistemi, soprattutto nella ZEE delle Azzorre, a causa della natura vulcanica e rocciosa del fondo marino. Diversi studi hanno confermato la vulnerabilità degli di acque profonde, come le scogliere coralline di acque profonde, i camini termici, le aree di alimentazione per i pesci dei fondali di pesca e infine i monticoli. Marques (PPE-DE ),    Desidero esprimere il mio sostegno incondizionato alla proposta della Commissione recante modifica del regolamento (CE) n. 850/98 del 30 marzo, per quanto riguarda la protezione delle scogliere coralline di acque profonde dagli effetti della pesca a strascico in talune zone dell’Oceano Atlantico (COM (2004) 58 F). Mi congratulo con la Commissione per aver presentato questa proposta, perché in tal modo essa tiene fede alla promessa di proporre un emendamento alle misure tecniche in vigore nella Comunità, volte a proibire l’uso di attrezzi da traino demersali fino ad almeno 200 miglia intorno alle regioni ultraperiferiche delle Azzorre, di Madera e delle Canarie, al fine di proteggere gli ecosistemi di alcune delle zone più sensibili ubicate presso i monticoli oltre i limiti delle 100 miglia. Gli di acque profonde cui fa riferimento la proposta della Commissione fino a poco tempo fa erano protetti dallo strascico (utilizzo di attrezzi da traino demersali o reti a strascico analoghe che operano a contatto con il fondo del mare) grazie allo speciale regime dell’accesso sancito dai negoziati di adesione. Questo regime non è più operativo dall’agosto 2004, ed è stato perciò essenziale garantire la continuità della tutela di queste zone come parte della legislazione comunitaria. Queiró (PPE-DE ),    La protezione delle barriere coralline di acque profonde nell’Oceano Atlantico riveste naturalmente un interesse particolare per il Portogallo. La proposta intende proibire l’uso di reti a strascico nelle acque delle Azzorre e di Madera, nonché nelle Isole Canarie, per proteggere le barriere coralline di acque profonde che sono estremamente importanti per la conservazione della biodiversità. E’ stato stimato che il 65 per cento delle specie ittiche marine dipende da queste barriere nel corso della propria vita. Consapevoli della necessità di garantire una protezione efficace, siamo favorevoli a estendere il divieto alle reti da posta fissa, che provocano anche gravi danni a questi ecosistemi a causa della pesca fantasma. Pur non essendo soddisfatto del risultato finale della votazione sugli emendamenti, approvo incondizionatamente i risultati della relazione, e ho perciò votato a favore. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    La proposta di regolamento in discussione intende proibire l’uso delle reti a strascico nelle zone più vulnerabili dal punto di vista ambientale, entro le prime 200 miglia dalle Azzorre, da Madera e dalle Isole Canarie. Sostengo ampiamente le misure proposte e ritengo essenziale prestare la debita attenzione alle caratteristiche specifiche di ogni zona. Di conseguenza, ho sostenuto anche le proposte di emendamento volte a proibire le reti da posta fissa, e constato con rammarico che questa misura non è stata integrata nella versione finale redatta dalla commissione competente, contrariamente alla raccomandazione del relatore. Insieme ad altri deputati di quest’Assemblea, mi sono battuto affinché venisse reintegrata e adottata nel corso della seduta plenaria. E’ noto che questo tipo di rete è estremamente dannoso per gli ecosistemi, soprattutto per l’alta probabilità di pesca fantasma. Nel caso specifico delle Azzorre, il rischio è anche maggiore, a causa della natura vulcanica del fondo marino. Quindi era insensato adottare misure di tutela ambientale solo parziali. Figueiredo (GUE/NGL ),    Ancora una volta ci troviamo dinanzi a una risoluzione in cui i deputati portoghesi al Parlamento europeo appartenenti al partito socialista (PS) e a quello socialdemocratico (PSD), nonché i popolari di destra (CDS-PP), ricorrendo a espressioni ricche di mistificazioni e omissioni, riaffermano – collettivamente – le proprie opzioni politiche e gli assi fondamentali dell’Unione europea, ossia il neoliberismo, il federalismo e il militarismo. Non è sorprendente che essi riaffermino – collettivamente – la “promozione di una maggiore competitività” quale loro “priorità fondamentale” – o, per essere chiari, la concorrenza capitalistica; il loro appoggio alla “strategia di Lisbona” – insieme ai principali datori di lavoro europei; “il miglioramento del mercato del lavoro” – una definizione cinica degli attacchi ai diritti dei lavoratori; “la riforma delle pensioni” – in altre parole la graduale privatizzazione dei regimi pensionistici; “la conquista del mercato comune”, ossia, la liberalizzazione dell’energia, dei trasporti e delle telecomunicazioni, oltre a molti altri settori. Un pacchetto “ben” confezionato che nasconde, dietro le preoccupazioni per i problemi sociali e le buone intenzioni, le proprie contraddizioni e la vera natura della politica di destra effettivamente realizzata a livello di Unione europea, con le sue conseguenze devastanti. Il PS, il PSD e il CDS-PP possono cercare in ogni modo di distogliere l’attenzione dai loro reali propositi, o cercare di nasconderli, ma è la realtà stessa ad accusarli. Dovremo ricordarcelo, in Portogallo, il 20 febbraio prossimo. Goudin, Lundgren e Wohlin (IND/DEM ),    La proposta di risoluzione contiene alcuni punti ragionevoli, ma anche proposte che noi membri della Lista di giugno non possiamo approvare. In particolare ci opponiamo ai quattro paragrafi seguenti della proposta di risoluzione. Paragrafo 20: “Il Parlamento europeo sottolinea che occorre rafforzare ulteriormente le frontiere esterne dell’UE, mediante la creazione di un corpo europeo di guardie di frontiera”. Paragrafo 21: “[Il Parlamento europeo] chiede che venga istituita un’Agenzia europea per i diritti fondamentali col compito di vigilare affinché vengano effettivamente rispettati”. Ultima parte del paragrafo 33. “ [Il Parlamento europeo] chiede il proseguimento della parallela riforma della politica comune della pesca, che preveda anche la creazione di un Fondo europeo della pesca”. Il paragrafo 40 afferma: “[Il Parlamento] ritiene che la Commissione dovrebbe elaborare con urgenza un’opportuna strategia e campagna di informazione che presenti nel modo più chiaro, equo e comprensibile possibile, la nuova Costituzione ai cittadini europei”. Riteniamo che ci siano varie opinioni su ciò che, in questo contesto, rappresenta una “strategia adeguata”. Alla luce di quanto sopra, ci è assolutamente impossibile votare a favore di questa proposta di risoluzione. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . – Ho votato a favore della proposta di risoluzione di compromesso sugli orientamenti politici della Commissione; in particolare, desidero sottolineare il patto concluso sulle politiche economiche, sociali e di coesione territoriale. Come ho detto più volte, la politica di coesione costituisce a mio avviso un principio ispiratore, e anzi l’autentica spina dorsale dell’intera Unione europea, che in mancanza di tale politica perderebbe la sua ragion d’essere; senza politiche di coesione l’Unione si ridurrebbe a un mero “ipermercato”, uno strumento di subordinazione agli interessi dei ricchi e dei potenti in tutti i settori. In quanto principio fondante dell’Unione europea, quello della coesione è fondamentalmente un principio cristiano-democratico; se la sinistra vuole unirsi a noi nel sostenerlo, che sia la benvenuta, ma non dobbiamo lasciare alla sinistra il compito di proclamare e difendere i nostri principi. In altre parole, dobbiamo incoraggiare la competitività, ma senza nuocere alla coesione; quest’ultima va anzi irrobustita. Martin, David (PSE ).    – Signor Presidente, come membro sostituto della delegazione alla commissione parlamentare mista UE-Bulgaria, desidero congratularmi con l’onorevole Van Orden per la sua relazione, e rimarcare i progressi estremamente positivi compiuti dalla Bulgaria in vista dell’adesione all’Unione europea: un traguardo che, mi auguro, quel paese potrà raggiungere nel giro di pochi anni. Devo però avvertirvi che vi sono ancora serie prove della mancanza di professionalità e indipendenza del sistema giudiziario bulgaro. Invito quindi il governo bulgaro ad affrontare questo problema nel corso del prossimo anno, affinché il paese possa aderire all’Unione europea nel 2007. Figueiredo (GUE/NGL ),    . – Come abbiamo già rilevato, gli obiettivi economici e politici dell’attuale allargamento sono evidenti e, ancora una volta, trovano espressione nella risoluzione appena votata. La risoluzione cerca di ignorare il fatto che la politica neoliberista funge da criterio e da sfondo all’adesione all’Unione europea, pur facendo riferimento all’idolatrata “economia di mercato funzionante”: in altre parole il capitalismo, cioè il dominio e lo sfruttamento da parte dei grandi gruppi finanziari ed economici di un settore sempre più rilevante dell’economia di quel paese. Tale situazione si evince anche dagli “investimenti stranieri diretti”, che per la gioia di alcuni hanno raggiunto “livelli ”, il che significa un dominio addirittura maggiore dell’economia bulgara da parte dei grandi gruppi finanziari. Le congratulazioni per gli sforzi compiuti dalla Bulgaria sono in contraddizione con i tanto decantati obiettivi dell’Unione europea. La coesione economica e sociale non si può costruire sulla base della concorrenza e del trasferimento dei capitali nel quadro di uno sfruttamento sempre più sfrenato; tutto questo lascia dietro di sé una scia di povertà e disoccupazione – come testimoniano le delocalizzazioni di imprese in Portogallo – e non crea neppure autentica ricchezza nel paese di destinazione. Nella stessa risoluzione si constata che molte persone non hanno riscontrato alcun miglioramento nella loro situazione economica, mentre l’emigrazione continua. Queiró (PPE-DE ),    . – Come rilevano sia la Commissione che la relazione in esame, la Bulgaria ha compiuto i progressi necessari in vista dell’adesione all’Unione europea, soprattutto a livello economico, ma anche nel settore giudiziario; si deve tuttavia riconoscere, fra le altre questioni di uguale importanza, la necessità di una lotta più efficace contro la criminalità organizzata, la corruzione e il traffico di persone. In tale contesto, considerato che le riforme in corso si potranno portare a compimento in tempo utile, sono favorevole all’idea che la Bulgaria aderisca all’UE conformemente al “principio del merito”; ritengo quindi che il trattato di adesione si debba concludere nel 2005, per giungere all’adesione nel gennaio 2007. Per questa ragione ho votato a favore. Martin, David (PSE ).    – Signor Presidente, mi congratulo ancora una volta con il relatore per il lavoro svolto, e noto con soddisfazione i progressi compiuti dalla Romania in vista dell’adesione. Ora, però, vorrei formulare un ammonimento su un tema diverso: la situazione degli orfani e dei bambini. In Romania la condizione degli istituti che li ospitano è ancora inaccettabile; quindi, chiedo nuovamente al governo romeno di affrontare questo problema prima dell’adesione. Per concludere, signor Presidente, ringrazio lei e i suoi ottimi collaboratori per lo spirito di cooperazione di cui avete dato prova nel corso dell’anno, e vi auguro buon Natale. Figueiredo (GUE/NGL ),    . – Sulla scia di quelle che l’hanno preceduta, la relazione in esame valuta i progressi dal punto di vista della natura essenzialmente neoliberista e capitalistica del processo di allargamento. Essa illustra in maniera minuziosa i criteri da soddisfare e i progressi già compiuti. Muove critiche e distribuisce elogi in modo tale da indurre questi paesi a interpretare ogni cosa alla luce dell’adozione e dell’applicazione di quel quadro giuridico e istituzionale cui, del resto, si avvicinano sempre di più: l’ comunitario, che funge da base al modello neoliberista dell’Unione europea. I fautori di questa politica non esitano, nel loro zelo, a presentare proposte chiaramente tese a regolare vecchi conti con la storia delle lotte popolari: ecco quindi, per l’ennesima volta, le trite formule di omaggio alla “economia di mercato” e alle “riforme strutturali”, nel quadro della “concorrenza” e delle “forze di mercato”; ecco l’appello a “portare a termine il processo di privatizzazione”, a “smantellare le imprese obsolete” e a “creare un ambiente propizio alle imprese e agli investitori stranieri”. Queste richieste vengono ostinatamente ripetute, pur accompagnate da un rammarico ipocrita per il loro devastante effetto sui lavoratori e sulla popolazione. Wiersma (PSE ),    La delegazione olandese del gruppo socialista del Parlamento europeo approva la relazione Moscovici, con esplicito riferimento ai rigorosi criteri concordati per il monitoraggio del processo di riforma nonché per l’applicazione delle riforme stesse; alludiamo in particolare ai criteri politici, ossia diritti umani, corruzione e indipendenza dal potere giudiziario. La delegazione olandese del gruppo socialista al Parlamento europeo non esiterà a chiedere alla Commissione di applicare le clausole di salvaguardia indicate nella strategia di preadesione, qualora il progresso della Romania dia motivo di ricorrervi. La delegazione olandese del gruppo socialista al Parlamento europeo si riserva il diritto di adottare una posizione differente nella prossima primavera, quando si giungerà alla decisione definitiva sull’adesione della Romania – per esempio se dovesse risultare che il nuovo governo romeno non ha mantenuto le promesse fatte. Ciò potrebbe condurre alla recisione del legame tra l’adesione alla Romania e quella della Bulgaria. Queiró (PPE-DE ),    Nel febbraio 2004 il Parlamento ha adottato una relazione in cui si deplorava che, nonostante alcuni progressi, la Romania non avesse ancora completamente soddisfatto i criteri di Copenaghen. Da allora – e ci avviciniamo ormai alla fine dell’anno – si è diffusa l’opinione che alcuni progressi sulla via dell’adesione siano stati realmente compiuti, benché si ammetta che in molti settori quest’obiettivo non è ancora stato del tutto raggiunto. E’ quindi perfettamente logico, da parte nostra, cercare di negoziare i termini del trattato nel 2005, inserendo una clausola di salvaguardia per il caso – invero probabile – che l’adesione della Romania debba essere rimandata al gennaio 2008. Di conseguenza, ho votato a favore della relazione. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Auspico che la Romania si trovi al più presto possibile nelle condizioni di poter concludere i negoziati, in vista della firma del trattato di adesione all’Unione europea. Accolgo con favore le raccomandazioni e gli ammonimenti formulati dal relatore. E’ importante che le autorità e il popolo romeni siano consapevoli dei potenziali ostacoli di cui è disseminato il processo di adesione. Ricorderò soprattutto le clausole di salvaguardia che possono scattare in caso di grave inadempienza delle condizioni di adesione da parte della Romania e, ancora, la possibilità di rinviare di un anno l’adesione qualora l’ non venga applicato e i criteri politici di Copenaghen non siano soddisfatti. A mio avviso, però, tali ammonimenti hanno un senso solo se si propongono di incoraggiare un comportamento corretto e prestazioni positive; non devono certo servire a fissare soglie assurdamente elevate. Mi sembra particolarmente felice il suggerimento avanzato dal relatore, secondo cui la Commissione dovrebbe creare un meccanismo permanente di monitoraggio e assistenza che accompagni la Romania in questo cammino; a mio avviso, poi, la Commissione deve continuare a fornire informazioni dettagliate al Parlamento sui progressi compiuti da quel paese in vista dell’adesione. L’adozione di questa relazione giunge proprio al momento opportuno, considerando il modo in cui, domenica scorsa, si sono svolte in Romania le elezioni presidenziali. Presidente.    – Con questo si concludono le dichiarazioni di voto. Presidente    . – Vorrei porgere il benvenuto alla delegazione dell’Assemblea del Regno dell’Arabia Saudita, guidata dal signor Zaid bin Al-Muhsin Al-Hussein. Va sottolineata l’importanza che annettiamo a questa visita, la prima effettuata al Parlamento europeo dal 1995 a questa parte. Questa visita giunge in un momento assai significativo, soprattutto considerando che, nel febbraio 2005, in Arabia Saudita si svolgeranno le prime elezioni municipali. Questa visita costituisce un nuovo capitolo delle relazioni sempre più strette fra il popolo saudita e l’Unione europea. Frassoni (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, noi siamo molto felici per lo svolgimento delle elezioni municipali in Arabia Saudita, ma ci rammarichiamo profondamente della mancata partecipazione delle donne. Presidente.    – La seduta riprende. Il processo verbale della seduta di ieri è stato distribuito. Vi sono osservazioni? Posselt (PPE-DE ).    – Signor Presidente, vorrei formulare solo due brevi osservazioni. La prima riguarda la votazione sulla Turchia; in occasione di tale votazione (relazione Eurlings), ho votato a favore dell’emendamento n. 16, presentato dal collega Langen, ma il mio voto non è stato registrato. Forse l’apparecchio non ha funzionato; la prego di effettuare una correzione. La seconda riguarda la risoluzione sul Vertice UE-Russia, discussa ieri. A tale proposito abbiamo affermato la nostra intenzione di coinvolgere nel processo di pace tutte le componenti della società cecena. Oggi, però, apprendo che i servizi segreti russi hanno fermato e arrestato la famiglia del Presidente Maskhadov, la cui elezione si è svolta sotto il monitoraggio dell’OSCE; fra gli arrestati vi sono le sue due anziane sorelle, di 69 e 75 anni. Le chiedo di controllare queste informazioni e, qualora venissero confermate, di protestare presso le autorità russe. Presidente.    – Onorevole Posselt, abbiamo preso nota delle sue considerazioni. Se non vi sono altre osservazioni, il processo verbale è approvato. – L’ordine del giorno reca la discussione su sette proposte di risoluzione sullo Zimbabwe. Bowis (PPE-DE ).    – Signor Presidente, lo Zimbabwe è un paese sconvolto dalla tragedia e oppresso dalla tirannia; è ricco di risorse naturali ed umane, ma il regime di Mugabe, con la sua politica di arrogante tirannide, sta distruggendo questi doni preziosi. La popolazione è tormentata dalla fame e da problemi sanitari, poiché nella zona controllata dai partiti di opposizione si impedisce la distribuzione di aiuti medici e alimentari. Circa nove milioni di persone – cioè il 75 per cento degli abitanti dello Zimbabwe – vivono oggi, a quanto sembra, sotto la soglia della povertà, ma nel dicembre corrente il potrà fornire generi alimentari solamente a 1,6 milioni di persone: ecco il primo motivo per cui tale questione si deve considerare urgente. Vi è però un secondo motivo: il 3 marzo nello Zimbabwe si dovrebbero tenere le elezioni, ma a giudicare dalle attuali prospettive, non saranno né libere né corrette. Non sta certo a noi decidere chi i cittadini dello Zimbabwe debbano eleggere; è affar loro, ma devono essere liberi di eleggere chi vogliono. Spetta invece ai paesi vicini in Africa, nonché all’Unione africana, vigilare affinché gli internazionali di democrazia vengano rispettati in tutto il continente e in tutto lo Zimbabwe. Spetta poi all’Unione europea collaborare al monitoraggio di tali elezioni e fornire un sostegno tecnico e finanziario, svolgendo così la propria parte nelle missioni internazionali di osservatori: anche per questo motivo siamo di fronte ad una questione urgente. Il terzo motivo è l’intollerabile attacco contro la libertà di Roy Bennett, deputato al parlamento dello Zimbabwe; negli ultimi mesi egli ha dovuto subire gravi sofferenze assieme alla sua famiglia e ai lavoratori suoi dipendenti. Il signor Bennett ha spintonato un ministro che aveva pronunciato apprezzamenti di stampo razzista su Bennett e la sua famiglia, ed è stato quindi incarcerato, in base non alla sentenza di un tribunale, bensì ad un voto parlamentare in cui si sono riflesse le contrapposizioni politiche interne al Parlamento. Esorto vivamente l’Unione africana e l’Unione europea ad agire subito per recare almeno una parvenza di giustizia al popolo dello Zimbabwe. Attard-Montalto (PSE ).    – Signor Presidente, sono di ritorno da una visita privata nello Zimbabwe. E’ interessante notare che, dal vivo, la situazione non sembra disperata; stando alle statistiche, tuttavia, le cose sono probabilmente più gravi in altre parti del paese, che io non ho visitato. Quando discutiamo di paesi come lo Zimbabwe, dove di diritti umani non si parla neppure, nel timore della repressione, dobbiamo anzitutto considerare quale atteggiamento sia opportuno assumere, nel tentativo di esercitare qualche influenza sui centri di potere. Sappiamo di essere alle prese con un regime antidemocratico, che ha cercato di sfruttare quasi tutti i mezzi a sua disposizione per togliere ad una parte della popolazione i fondamentali diritti democratici. D’altro canto, abbiamo recentemente assistito a qualche sviluppo positivo; il sistema giudiziario, ad esempio, si batte, pur da una posizione assai difficile, per mantenere un minimo di imparzialità. Qualche volta mi chiedo se non sarebbe più logico e più proficuo adottare la politica del bastone e della carota, piuttosto che limitarsi ad approvare mozioni di condanna. Anche se approviamo questa mozione, che effetto avrà? Minimo o nullo, temo, nei confronti di un regime come quello di Mugabe. Se vogliamo che la nostra azione sia efficace, nei riguardi di un regime siffatto, dobbiamo affrontare la questione in tutt’altra maniera. Hall (ALDE ).    – Signor Presidente, la nera nube dell’oppressione politica proietta sullo Zimbabwe un’ombra smisurata che sovrasta non solo gli abitanti di quel paese, ma anche quanti hanno cercato asilo in Europa. Nel mio collegio elettorale, situato nel nordovest dell’Inghilterra, vivono alcuni cittadini dello Zimbabwe che temono di andare incontro ad un’esecuzione sommaria, qualora venissero costretti a far ritorno nel loro paese natale. Spero che i governi di Stati membri come il mio, i quali giudicano che i richiedenti asilo si possono rispedire nello Zimbabwe senza pericolo, prendano nota della risoluzione presentata oggi pomeriggio in quest’Aula e riesaminino la propria posizione. La situazione dello Zimbabwe sta peggiorando, anziché migliorare. Il 9 dicembre 2004 è entrata in vigore la legge sulle organizzazioni non governative, che mette al bando le organizzazioni straniere attive nel campo dei diritti umani, e concede al governo la facoltà di intervenire nell’attività di qualsiasi ONG presente nello Zimbabwe. Intanto, la qualità della vita per la popolazione del paese è precipitata; la speranza di vita è ora di soli 35 anni. Lo Zimbabwe potrebbe essere autosufficiente dal punto di vista alimentare, ma l’ultimo raccolto ha prodotto solo un terzo del granturco necessario; eppure il regime di Mugabe intralcia la distribuzione di aiuti alimentari internazionali. Alla luce del quotidiano aggravarsi della situazione, occorre varare senza indugio sanzioni mirate e più severe contro il regime. Concludo con un’ultima osservazione: come abbiamo udito, nello Zimbabwe le elezioni politiche sono previste per il prossimo mese di marzo. Inquietanti segnali fanno sospettare che tali elezioni non si svolgeranno in maniera libera e corretta; la legge elettorale approvata questo mese non soddisfa gli democratici internazionali. L’efficiente operato degli osservatori elettorali sarà un fattore essenziale per garantire libertà e correttezza. Mi auguro perciò che Parlamento, Consiglio e Commissione forniscano a tutti i livelli il massimo sostegno alle missioni di osservatori elettorali. Markov (GUE/NGL ).    – Signor Presidente, signora Presidente del Consiglio in carica, lo Zimbabwe ha costantemente attraversato periodi complessi e gravi fratture; pensiamo al colonialismo, alla cosiddetta dichiarazione d’indipendenza proclamata unilateralmente nel 1965 da Ian Smith e al susseguente da parte delle Nazioni Unite; pensiamo ancora alla guerra di liberazione combattuta fra il 1972 e il 1978 e alle prime elezioni democratiche dopo l’indipendenza, vinte dallo ZANU guidato da Robert Mugabe. Da tedesco dell’est quale sono, rimango sempre stupito di quanto sia frequente il fenomeno di quei politici che giungono al potere spinti da nobili ambizioni e poi, per così dire, si allontanano dagli obiettivi e dagli ideali che li avevano ispirati all’inizio; anzi, quanto più a lungo rimangono al potere, tanto meno si curano degli interessi del proprio popolo. Naturalmente, lo Zimbabwe deve affrontare ancor oggi enormi problemi. Secondo me, l’unica raccomandazione che possiamo fare oggi a questo paese è di considerare il comportamento dei propri vicini: l’azione del Sudafrica, e il modo in cui la Namibia, l’Angola e il Mozambico cercano di giungere a un compromesso tra i diversi interessi presenti in ciascun paese. La pace presuppone un pacifico tentativo di comprensione reciproca ed il rispetto di tutti gli interessi, per quanto diversi. Nello Zimbabwe si impone una riforma agraria, che però si può realizzare anche in altra forma. L’Unione europea dovrebbe astenersi dall’impartire sempre a tutti raccomandazioni di ogni tipo, fondate sul nostro sistema di valori: i risultati sono assai spesso deludenti. Probabilmente ricordate ancora tutti che l’Unione europea ha concesso il suo permanente appoggio a un alcolista come il Presidente russo Eltsin. Nel caso concreto dovremmo affidarci all’influenza positiva che può esercitare la SADC, spingendo a sua volta l’Unione africana ad agire per ottenere qualche progresso. Sono convinto che aiutando questi paesi a far pressione sullo Zimbabwe potremo anche contribuire a far sì che le elezioni previste per marzo si svolgano in maniera corretta e democratica. Belder (IND/DEM ).    – Signor Presidente, il regime di Mugabe persevera imperterrito nella repressione degli oppositori politici; negli ultimi 18 mesi, per esempio, le autorità dello Zimbabwe hanno costretto alla chiusura due giornali che mantenevano un atteggiamento critico. Per di più, i sostenitori di Mugabe continuano, come in passato, a frapporre ogni possibile ostacolo all’attività del partito di opposizione, il . Senza dubbio in vista delle prossime elezioni politiche – previste per il marzo 2005 – il regime di Mugabe sta dando un giro di vite alle organizzazioni indipendenti, almeno se dobbiamo giudicare dalla legge sulle organizzazioni non governative adottata ad Harare esattamente una settimana fa. In futuro, a tali organizzazioni non sarà più consentito ricevere finanziamenti dall’estero; se un’organizzazione del paese, attiva nel campo delle libertà civili o dei diritti umani, ha un solo straniero tra i membri del proprio personale, ciò basta per definirla straniera; e secondo la nuova legge, le ONG straniere non possono registrarsi e saranno quindi presto costrette alla chiusura. Lo scopo di questa nuova legge è evidente: numerose organizzazioni dello Zimbabwe, che si battono in difesa di libertà civili e diritti umani, si affidano a donazioni straniere, e il governo del paese vuole ovviamente ridurle al silenzio. A quanto ci risulta, le ONG interessate non intendono sottomettersi docilmente a questo tentativo di imbavagliarle; è un atteggiamento estremamente coraggioso, ma Consiglio e Commissione dovranno rinunciare a seguirle ed assisterle in questa vicenda. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    . – Signor Presidente, signora Commissario, onorevoli colleghi, purtroppo lo Zimbabwe è uno degli argomenti abituali e più di frequente presenti in questi nostri dibattiti del giovedì sulle questioni urgenti in materia di diritti umani. Ciò testimonia due cose: la persistente gravità della situazione e, insieme, l’inefficacia delle misure che abbiamo adottato. In questa sede dobbiamo condannare la distruzione di un paese, deliberatamente attuata da un regime iniquo e autoritario. Come è già stato detto, le statistiche in materia di povertà diventano sempre più impressionanti, benché lo Zimbabwe sia un paese che – governato adeguatamente – avrebbe potuto non solo sfamare il proprio popolo, ma anche contribuire a risolvere i problemi della fame e della povertà in Africa e in altre parti del mondo. Il regime di Mugabe, però, nonostante gli ammonimenti della comunità internazionale e dell’Unione europea, continua a inasprire la repressione politica, e noi guardiamo con grande preoccupazione alle elezioni annunciate per marzo. O si realizzano rapidamente alcune trasformazioni e condizioni che garantiscano nel paese un dibattito minimamente serio, oppure le elezioni non saranno né libere né corrette, ed è assai dubbio che valga la pena di inviarvi degli osservatori. C’è il caso di Roy Bennett, c’è il caso della persecuzione scatenata contro Morgan Tsvangirai dopo che egli ci aveva visitato, c’è ancora – e su questo vorrei attirare la vostra attenzione – l’influenza estremamente negativa che questo regime può esercitare in una regione in bilico tra un futuro democratico e il ritorno all’autoritarismo. Per esempio, recentemente sono stato in Mozambico, ove si sono svolte le elezioni (i risultati devono essere ancora proclamati), ma abbiamo assistito alla campagna elettorale. Abbiamo appreso che gli elettori mozambicani hanno votato all’estero e che nello Zimbabwe i partiti di opposizione al FRELIMO sono stati colpiti dalla repressione. Vi sono comunque delle condizioni. Il destino dello Zimbabwe può influenzare in maniera decisiva il consolidamento della democrazia in questa regione, secondo i nostri auspici e sull’esempio del Sudafrica, e quindi rafforzare le aspirazioni democratiche in Mozambico e in Angola, o al contrario può rappresentare un regresso verso qualche forma di autoritarismo. Faccio notare che abbiamo intensificato le pressioni sui paesi vicini, sviluppando il dialogo con l’Unione africana; ciò dimostra l’importante ruolo che quest’organizzazione può svolgere, cercando a sua volta di influenzare l’iniquo regime di Mugabe. van den Berg (PSE ),    Signor Presidente, lo Zimbabwe è una grande nazione, patria di un fiero popolo. Dopo l’indipendenza era anche un paese dalle promettenti prospettive economiche; è triste dover constatare ora che circa il 60 per cento dei suoi abitanti versa in gravi difficoltà economiche e spesso vive al di sotto della soglia di povertà. Tale situazione evidentemente costituisce un implicito giudizio sull’amministrazione del paese e sugli errori che sono stati commessi; l’aspetto più sconfortante è che i responsabili sono Mugabe e il partito ZANU-PF, ed in particolare i più stretti collaboratori di Mugabe. Molti esponenti dello ZANU-PF, naturalmente, sono ben consapevoli della necessità di aiuti esterni e dell’esigenza di imprimere una svolta all’economia, se si vuole che il paese sopravviva. Sappiamo che i paesi vicini hanno allacciato svariati contatti informali nel tentativo di giungere ad una soluzione; proprio tali iniziative, a mio avviso, costituiscono un’opportunità per l’Unione europea. Dobbiamo intensificare la pressione collaborando con l’Unione africana, il Nuovo partenariato per lo sviluppo dell’Africa (NEPAD), il Presidente Mbeki e gli altri soggetti con cui siamo in contatto. Solo percorrendo la strada africana ed i suoi collegamenti con l’Europa, infatti, abbiamo qualche possibilità di ottenere dei risultati. Senza dubbio, le elezioni di marzo sono cadute nelle mani sbagliate – le stesse mani che le hanno preparate, del resto – e sarà molto difficile renderle aperte e corrette. Ciò significa che l’azione degli osservatori sarà praticamente inutile. Tuttavia, è proprio nell’ambito di questo processo democratico e nella società civile che dobbiamo raccogliere le forze; quelle forze che sono ancora energiche nello Zimbabwe, e ancora orientate alla non violenza, alla pace e alla democrazia. Mi auguro che, ricorrendo a sanzioni intelligenti, procedendo nel cammino che noi – Unione europea – abbiamo intrapreso, e in collaborazione con gli altri paesi, faremo del nostro meglio per introdurre misure democratiche nel paese. Non vi sono alternative se non un tragico spargimento di sangue. Spero che potremo far uso di tutti i nostri strumenti diplomatici per aumentare la pressione fino al punto in cui Mugabe si troverà circondato da persone in grado di innescare l’effetto domino; ciò è necessario se vogliamo che la democrazia abbia qualche possibilità di successo. Mi auguro quindi che l’Europa ricorra a tutti gli strumenti di cui dispone per raggiungere questo obiettivo. Meijer (GUE/NGL ),    . – Signor Presidente, il periodo coloniale dell’antica Rodesia del sud ha lasciato in eredità una struttura fondiaria che concentra una cospicua percentuale dei terreni agricoli dello Zimbabwe nelle mani di pochi proprietari di origine europea; il mio gruppo sostiene le rivendicazioni della maggioranza nera della popolazione, che vorrebbe riavere gran parte di queste terre. Di queste rivendicazioni, purtroppo, ha gravemente abusato Robert Mugabe, colui che un tempo aveva acquistato fama come della vittoriosa guerra di liberazione contro l’occupazione coloniale ed il governo minoritario e razzista di Ian Smith. Solo dopo aver perduto la fiducia dell’elettorato Mugabe ha posto fra le sue priorità politiche una riforma agraria da lungo tempo attesa; per lui l’espropriazione delle grandi tenute agricole rappresenta essenzialmente uno strumento per ricompensare, con decenni di ritardo, i suoi antichi seguaci che combatterono con lui per la libertà. Ma ancor più, ciò si inquadra in una campagna tesa ad eliminare gli oppositori politici con la calunnia, l’intimidazione e la coercizione. Se l’Europa intende isolare questo regime, non deve agire sulla base di una antica logica coloniale di interessi e arroganza, bensì per il desiderio di aiutare ogni paese del mondo a promuovere i diritti umani e la democrazia: ecco il nocciolo della questione. Pafilis (GUE/NGL ).    – Ogni popolo ha il diritto e la responsabilità di risolvere da sé i propri problemi politici, e nessuno – tanto meno l’Unione europea, il Regno Unito o gli Stati Uniti – è autorizzato a intervenire politicamente, economicamente o militarmente nello Zimbabwe o in qualsiasi altro paese. Proprio il fatto che il popolo dello Zimbabwe sia riuscito, dopo una grande e sanguinosa lotta, a conquistare l’indipendenza dal Regno Unito e a rivendicare il possesso della propria terra, la parte più ricca della quale – per effetto del colonialismo – è ancora nelle mani degli stranieri, principalmente britannici, ha condotto alla preparazione di un nuovo piano d’intervento, allo scopo di trasformare nuovamente il paese in una colonia. Adducendo a pretesto tali problemi, dovuti tra l’altro essenzialmente all’arretratezza di lungo periodo provocata dal colonialismo, i governi del Regno Unito e di altri paesi finanziano l’opposizione, il cui – occorre sottolinearlo – è accusato di aver cercato di assassinare il Presidente eletto. Si va poi costruendo una rete di cosiddette “organizzazioni non governative”, costituite in gran parte da associazioni fantasma, prive di qualsiasi contatto con i movimenti sociali e popolari, dedite a preparare il terreno all’intervento. A giudizio del partito comunista greco questa risoluzione è inaccettabile, tanto più che non viene denunciato il traffico di armi organizzato da agenti britannici. Le sanzioni devono cessare, e dobbiamo aiutare in ogni modo il popolo dello Zimbabwe nella sua lotta per l’indipendenza contro il neocolonialismo. Grybauskaitė,    Signor Presidente, la Commissione si prepara ad affrontare con grande serietà i preparativi per le elezioni del marzo 2005; ribadisco che essa si impegnerà a fondo per consentire nel paese lo svolgimento di elezioni libere e corrette. Il governo dello Zimbabwe ha recentemente introdotto una serie di riforme elettorali, attualmente in discussione nel parlamento di tale paese; si tratta di un episodio importante, e si dovrà valutare se tali riforme condurranno effettivamente a recepire nelle leggi elettorali interne dello Zimbabwe i principi e gli orientamenti stabiliti unanimemente dalla Comunità di sviluppo dell’Africa australe (SADC) in materia di elezioni democratiche, in occasione del Vertice della SADC tenutosi nell’agosto scorso nella Repubblica di Maurizio. La Commissione continua a nutrire una profonda inquietudine per le attuali condizioni politiche nonché per il rispetto dei diritti umani e delle libertà fondamentali; la situazione è tale che in questa fase è difficile prevedere elezioni libere e corrette. Uno specifico motivo di preoccupazione è costituito dalla legge sulle ONG, approvata dal parlamento dello Zimbabwe il 9 dicembre; essa limita gravemente il campo d’azione e le attività delle ONG. La Commissione sostiene senza riserve i passi diplomatici che l’Unione europea prevede di compiere ad Harare e in altre capitali della SADC, nonché l’emanazione di una dichiarazione dell’Unione europea che esprime le nostre preoccupazioni per le conseguenze di questa legge. La Commissione teme inoltre che la distribuzione degli aiuti alimentari subisca strumentalizzazioni politiche, soprattutto in vista delle imminenti elezioni politiche. Qualora tale strumentalizzazione venisse chiaramente provata, la Commissione – insieme ai propri , tra cui il – potrebbe essere costretta a prendere in esame la sospensione delle operazioni di distribuzione degli aiuti alimentari. Dopo le elezioni di marzo la Commissione valuterà nuovamente la situazione; in questa fase, non vi è motivo per sospendere, o rendere in alcun modo meno severe, le misure prese dall’Unione europea contro lo Zimbabwe. La Commissione non ignora i deliberati tentativi compiuti dalle autorità dello Zimbabwe per togliere credibilità al divieto relativo ai visti moltiplicando i viaggi in Europa; essa quindi ha sempre invocato una rigida applicazione delle eccezioni previste dalla posizione comune del Consiglio del 19 febbraio 2004. La Commissione continuerà ad esplorare tutte le possibilità di esercitare qualche influenza sul governo dello Zimbabwe, e si sforzerà di intensificare il dialogo politico con i paesi vicini appartenenti alla SADC – in particolare con il Sudafrica. E’ necessario che la comunità internazionale eserciti senza sosta pressioni sullo Zimbabwe, ed è necessario in particolare che tali pressioni provengano, in ambito regionale, da paesi di pari livello. Presidente.    – La votazione si svolgerà nel pomeriggio, al termine delle discussioni. La discussione è chiusa. – L’ordine del giorno reca la discussione su sei proposte di risoluzione sulla situazione nella regione orientale della Repubblica democratica del Congo. Posselt (PPE-DE ).    – Signor Presidente, la situazione del Congo si può paragonare a quella della Germania durante la guerra dei trent’anni: un grande paese nel mezzo di un continente si disgrega, ed i diversi gruppi si alleano a diverse potenze vicine, così che per decenni non vi è più pace. Questa è appunto la situazione che da decenni regna nel Congo, ove milioni di persone muoiono, regioni intere si spopolano e l’economia è paralizzata. E, come dopo la guerra dei trent’anni, anche in Congo non si giungerà a soluzione alcuna, a meno che – come avvenne allora per i gruppi religiosi – i gruppi etnici del Congo odierno non vengano coinvolti in un processo di pace che abbracci anche tutti gli Stati vicini. Per tale motivo riteniamo essenziale esercitare energiche pressioni sugli Stati confinanti della regione dei grandi laghi – e soprattutto sul Ruanda – affinché si risolvano a svolgere un’azione stabilizzatrice, invece di partecipare attivamente alla distruzione di un paese come il Congo, già colpito da tante tragedie. Per raggiungere quest’obiettivo, però, i bei discorsi non bastano; quindi il collega Langen ed io abbiamo iniziato ad elaborare una strategia che collega tra loro politica economica, politica estera e politica per lo sviluppo. In questo campo, infatti, non ci si può limitare a interventi verbali. L’Europa potrà far valere tutto il suo peso solo se saprà collegare strategicamente in un complesso articolato i propri mezzi economici, politici e diplomatici, partecipando attivamente a questo processo di pace. Signora Commissario, lei forse si chiederà a che possa servire questo dibattito, che si tiene di giovedì pomeriggio in un’Aula tutt’altro che affollata. Io ricordo ancora l’epoca in cui il Parlamento europeo discuteva della decolonizzazione della Lituania dall’oppressione sovietica, ed oggi abbiamo tra noi un Commissario proveniente dalla Lituania; della sua presenza sono veramente felice, signora Commissario, e sono sicuro che con lei queste aspirazioni – la pace e i diritti umani nel Congo – sono in buone mani. Martin, David (PSE ).    – Signor Presidente, il conflitto che devasta la Repubblica democratica del Congo è il più sanguinoso che si ricordi dai tempi della Seconda guerra mondiale. Secondo l’ sono state uccise 3 milioni e 800 000 persone, tra cui un milione di bambini; oltre a queste vittime, vi sono 3 milioni e 400 000 sfollati. I gruppi militari congolesi e stranieri continuano ad usare la violenza per celare il saccheggio di oro, avorio, legname, stagno ed altre risorse naturali, mentre il fragile e impotente governo di transizione del Congo precipita dalla paralisi politica alla crisi militare. Né il governo di transizione, né i suoi internazionali sono riusciti ad affrontare le cause fondamentali del conflitto. Lo sfruttamento delle risorse naturali ha finanziato ed alimentato l’instabilità del paese; si può dire, anzi, che stia alimentando instabilità e violenza nel Congo da più di cent’anni. Quello che avrebbe dovuto rappresentare la fortuna del paese si è trasformato in un motivo di amarezza e tragedia, e addirittura in una maledizione. Le ricchezze naturali del Congo hanno costituito una fonte di finanziamenti privati per le militari e politiche, anziché andare a vantaggio della grande maggioranza della popolazione congolese. La nostra risoluzione chiede giustamente un pacchetto di misure per far fronte a questo stato di cose. Dobbiamo garantire il rispetto dell’ sulle armi; il Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite deve imporre sanzioni, restrizioni sui viaggi, il divieto di accedere di servizi finanziari e altre misure analoghe nei confronti di coloro che hanno partecipato al saccheggio dei beni congolesi; l’Unione europea ed i suoi Stati membri devono agire contro le imprese corresponsabili dello sfruttamento; occorre inviare una forza di nelle regioni orientali del paese; e occorre infine mobilitarsi per disarmare tutti i gruppi armati irregolari. Solo con l’applicazione di tali misure si potrà sperare che le elezioni previste per l’anno prossimo servano in qualche modo ad alleviare la tragica situazione del paese. I problemi del Congo non sono etnici né razziali: sono di natura economica, e solo con un’azione economica potremo risolverli. Hall (ALDE ).    – Signor Presidente, parlo in luogo dell’onorevole Van Hecke, il quale ha dovuto lasciare Strasburgo in anticipo, poiché si accinge a partire, domani, per la Repubblica democratica del Congo. L’attuale situazione nel Congo orientale testimonia dell’estrema fragilità del processo di pace congolese; ieri sono stati segnalati nuovi scontri a fuoco. Il gruppo ALDE ha giudicato assai favorevolmente l’iniziativa di elaborare una risoluzione urgente sul Congo, ma alla fine il nostro gruppo ha deciso di non appoggiare la risoluzione di compromesso; riteniamo infatti che il testo di compromesso non riesca a individuare la causa essenziale della cronica instabilità che regna nella regione, nonché delle travagliate relazioni fra la Repubblica democratica del Congo e i paesi vicini, tra cui in particolare il Ruanda. La causa essenziale dell’instabilità è la seguente: nel 1994, dopo la fine del genocidio perpetrato in Ruanda, un folto gruppo di estremisti ha trovato rifugio in una sperduta zona della foresta pluviale congolese, nella parte orientale del Congo. A tanti anni di distanza, costoro non sono stati ancora disarmati, e la presenza di questa milizia armata di tutto punto rappresenta una costante minaccia per il processo di pace nella Repubblica democratica del Congo, nonché per la sicurezza di tutta le regione dei grandi laghi. Il massacro commesso nell’agosto scorso a Gatumba, un campo di rifugiati situato nel Burundi, è solo un esempio di una lunga serie di provocazioni. La MONUC, cioè la missione di pace delle Nazioni Unite nel Congo, avrebbe dovuto disarmare e neutralizzare i ribelli, ma non vi è riuscita. La MONUC ha visto rafforzare il proprio mandato ed ha ricevuto rinforzi, ma le sue truppe sono male addestrate e vi sono serie carenze nel sistema informativo oltre che nell’assistenza tecnica. A nostro avviso la risoluzione comune non riconosce il fatto che, se le truppe ruandesi passano ora il confine del Congo per porre fine all’attività delle bande armate, ciò avviene perché la MONUC non è riuscita ad effettuare il disarmo. Secondo noi è necessario che l’Unione europea e gli Stati membri svolgano un ruolo più attivo nella Repubblica democratica del Congo e nella regione dei grandi laghi, puntando anzitutto al rapido disarmo delle forze ribelli. Si potrebbero forse inviare truppe europee come rinforzo per i reparti di pace dell’ONU; le unità nepalesi, pakistane, uruguayane e di altre nazioni presenti oggi in Congo non hanno sufficiente esperienza di operazioni militari nell’Africa subsahariana, a differenza dell’Europa. Non dobbiamo trascurare alcuna opzione per giungere al disarmo; si tratta del presupposto di gran lunga più importante per la ripresa del processo di pace. In sintesi, benché la risoluzione presenti numerosi aspetti che meritano il nostro sostegno, essa è a nostro avviso squilibrata; quindi, sia pure con rammarico, mi asterrò. Lambert (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, il mio gruppo apprezza l’opportunità di discutere l’attuale situazione della Repubblica democratica del Congo, ma – al pari degli altri – si rammarica profondamente del fatto che sia necessario tornare su questo argomento. Nella relazione in tema di asilo e soluzioni sostenibili, adottata ieri dal Parlamento, uno dei punti che ha riscosso il nostro consenso è stata la constatazione che la politica estera e di sicurezza comune dell’Unione europea deve concentrarsi sulla prevenzione e soluzione dei conflitti, ed in particolare sui conflitti di lungo periodo. Proprio una situazione di tal genere si registra nella Repubblica democratica del Congo; in questo paese – come già si è osservato – il desiderio di controllare le risorse naturali è una delle cause fondamentali del massiccio esodo di profughi e dell’enorme numero di morti. Ribadiamo l’esigenza di varare un valido sistema di controllo degli armamenti, nonché un efficace programma di disarmo. Ci uniamo poi all’appello lanciato dalle Nazioni Unite, che invitano a colpire coloro che traggono vantaggio dal saccheggio delle risorse naturali, ricorrendo anche al congelamento dei conti bancari e ad iniziative nei confronti delle imprese. Sembra naturale servirsi di tali misure nei riguardi di organizzazioni che giudichiamo terroristiche, ma a quanto pare siamo del tutto incapaci di fare altrettanto contro coloro che, in altre parti del mondo, sono responsabili di terribili stragi. Pur deplorando la situazione che lo ha reso necessario, apprezziamo pure il fatto che il Dipartimento delle Nazioni Unite per le operazioni di abbia formato una squadra investigativa speciale per indagare sui casi di sfruttamento ed abuso sessuale commessi da alcuni dei suoi stessi componenti, nell’ambito della missione organizzativa delle Nazioni Unite nella Repubblica democratica del Congo, in particolare a Bunia. Sappiamo, dal momento che il Parlamento ne ha discusso in parecchie occasioni, che lo stupro viene usato come mezzo per demoralizzare gli oppositori, dimostrando che essi non sono neppure in grado di proteggere le proprie famiglie. Il nostro Parlamento ha constatato più volte la particolare vulnerabilità delle vittime degli stupri e dei bambini che subiscono abusi sessuali. Giudichiamo quindi particolarmente ignobile che crimini di tal fatta siano commessi persino da coloro che sono inviati a proteggere una popolazione già sconvolta dalle sofferenze. Ci attendiamo che i responsabili siano assicurati alla giustizia, assieme a coloro che hanno tratto illeciti guadagni dalla tragedia che si è abbattuta sulla Repubblica democratica del Congo. Ribeiro e Castro (PPE-DE ),    Signor Presidente, signora Commissario, onorevoli colleghi, la situazione nella regione dei grandi laghi, ed in particolare nella Repubblica democratica del Congo è una piaga nel cuore dell’Africa, o anzi un vulcano purtroppo sempre pronto ad esplodere. Dopo un conflitto che, nel corso di sei anni, ha provocato tre milioni di morti e – secondo le informazioni dell’ – continua ancora a mietere 31 000 vittime ogni mese, si scorgono i segnali di una situazione ancora instabile e, malauguratamente, del tutto imprevedibile. Recentemente si è riunita all’Aia l’Assemblea parlamentare paritetica ACP-UE. Fatto insolito, questa nostra riunione si è aperta con una buona notizia, ossia l’annuncio della Conferenza di Dar-es-Salam e del compromesso raggiunto in tale sede da tutti i capi di Stato per porre fine al conflitto; ma giovedì, alla conclusione dei lavori, la nostra copresidente Glenys Kinnock ci ha comunicato invece una notizia assai negativa: l’esercito ruandese aveva passato la frontiera, entrando nella Repubblica democratica del Congo. Dobbiamo quindi agire con estrema efficacia in questo campo, per stabilizzare la regione. Mi è parsa assai felice l’immagine con cui il collega Posselt ha paragonato l’attuale situazione alla guerra dei trent’anni; spero che egli abbia ragione, poiché ciò significherebbe l’imminente conclusione di questo conflitto e la prospettiva, per queste regioni del continente africano, di un futuro di prospera e stabile modernità, analogo alle condizioni dell’odierna Germania. Ecco l’ideale che ci anima: la stabilizzazione del continente africano, organizzato in società aperte e democratiche. Che fare quindi? Occorre riconoscere che non abbiamo agito con sufficiente decisione nei confronti delle milizie dell’antico governo ruandese, le quali costituiscono un fattore e un permanente pretesto di instabilità nelle regioni orientali della Repubblica democratica del Congo; dobbiamo quindi agire con maggiore energia per disarmarle. Dobbiamo ribadire chiaramente che qualsiasi invasione è inaccettabile, e che ogni Stato della regione ha il dovere di rispettare le frontiere di tutti gli altri paesi. Dobbiamo portare a compimento la transizione democratica nella Repubblica democratica del Congo e consolidare il processo di stabilizzazione del paese, il che implica la necessità di riunificare l’esercito del Congo. Dobbiamo potenziare i mezzi della missione delle Nazioni Unite per garantire concretamente pace e stabilità alle regioni orientali della Repubblica democratica del Congo; dobbiamo creare così sul terreno condizioni che evitino passi indietro e spingano tutti ad onorare gli accordi di pace del 2003 e i compromessi raggiunti in Tanzania il 20 novembre scorso, nonché ad osservare scrupolosamente le risoluzioni del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite. Krupa (IND/DEM ),    Tra i numerosi esempi di violazioni dei diritti umani e dei principi democratici in Africa, il coinvolgimento dei bambini nei conflitti armati rappresenta un problema estremamente grave. Mi chiedo se una discussione – o un dibattito in seno alla nostra Assemblea – possa servire a contrastare il fenomeno della povertà nei paesi in via di sviluppo. In questi paesi più di cinque miliardi di persone vivono con uno o due dollari al giorno; in Congo i bambini combattono una guerra maledetta, e oltre 300 000 fanciulli hanno preso parte ad azioni militari che, negli ultimi anni, sono costate la vita a più di tre milioni di persone. Questa cancellazione dell’infanzia attraverso i lavori forzati, il reclutamento obbligatorio in bande armate e lo sfruttamento sessuale, non è forse la prova della mancanza di responsabilità e del fallimento delle varie organizzazioni internazionali e umanitarie? Se vogliamo adottare le misure necessarie a scongiurare tragedie di questo tipo, dobbiamo cominciare a individuarne le cause; la principale è il secolare sfruttamento dei paesi in via di sviluppo da parte delle potenze mondiali, tra cui alcuni paesi europei che si arricchivano mentre le colonie saccheggiate sprofondavano nella miseria. Il Congo è stato devastato dall’insaziabile ingordigia di sfruttatori che stimavano le abbondanti risorse naturali del paese più importanti della vita umana. Credo che il livello di civiltà di un individuo sia proporzionale al suo grado di responsabilità nei confronti dei più deboli, e questo vale anche per coloro che sono al potere. Gli aiuti da offrire ai più deboli tuttavia non devono essere una spudorata ipocrisia, che assuma la forma di devastazione morale, contraccezione e aborto. Serve molto di più: assistenza efficace a tutti i livelli e sostegno allo sviluppo. Servono cure per la malaria, la tubercolosi e l’AIDS, malattie assai diffuse nel paese, e validi aiuti che consentano alle famiglie una crescita armoniosa. A mio avviso inoltre, anziché inviare forze armate e istruttori in Iraq, dovremmo adoperarci per portare finalmente la pace in Congo. Grybauskaitė,    Signor Presidente, la Commissione europea condivide i timori del Parlamento per l’aggravarsi delle tensioni tra il Ruanda e la Repubblica democratica del Congo, nonché per le possibili conseguenze che ne potrebbero derivare per la situazione dei diritti umani nella regione. Siamo profondamente preoccupati per il fatto che il Ruanda abbia minacciato di violare con la forza l’integrità territoriale del Congo, per neutralizzare i reparti ex FAR e Interahamwe; non meno inquietanti sono le molteplici segnalazioni di operazioni militari svolte dall’esercito ruandese nel Congo orientale. La crisi umanitaria provocata da queste azioni costituisce un ulteriore motivo di preoccupazione. Per la stabilità della regione è essenziale che il Ruanda ritiri senza indugio qualunque unità militare abbia inviato nel territorio della Repubblica democratica del Congo, astenendosi poi da ogni iniziativa o dichiarazione contraria al diritto internazionale. La Commissione europea è fermamente convinta che il problema della presenza di elementi ex FAR nella regione orientale della Repubblica democratica del Congo, fino a quando non sarà stato risolto, continuerà a minacciare la pace e la sicurezza nella regione e rappresenterà una causa di instabilità oltre che un pericolo per la popolazione civile. In tale contesto, la Commissione europea ritiene che il governo locale debba ricorrere ai meccanismi esistenti, tra cui il meccanismo di verifica comune e la commissione tripartita, per individuare una soluzione pacifica. Il Congo inoltre deve dare immediata attuazione al piano che ha elaborato col sostegno della Missione di pace delle Nazioni Unite nel Congo (MONUC), per affrettare il disarmo e la smobilitazione dei gruppi armati stranieri; ancora, il Congo deve accelerare l’integrazione e l’addestramento del proprio esercito, per riuscire a disarmare in maniera efficace le milizie ex FAR. Il nostro obiettivo prioritario è quello di ristabilire la pace e la sicurezza nella regione, conducendo ad un accordo i paesi interessati. In questo quadro è a nostro avviso essenziale e indispensabile risolvere il problema dei gruppi ex FAR. La Comunità sostiene attivamente le autorità congolesi nell’opera di ricostruzione del paese, tramite progetti di sviluppo che ammontano in complesso a mezzo miliardo di euro. L’Unione europea è sempre il più importante donatore di aiuti umanitari in Congo, e continuerà la propria attività di assistenza. Presidente.    – La ringrazio, signora Commissario. La votazione si svolgerà al termine delle discussioni. La discussione è chiusa. – L’ordine del giorno reca la discussione su sei proposte di risoluzione su Bhopal. Libicki (UEN ).    – Signor Presidente, onorevoli colleghi, oggi discutiamo questioni piuttosto insolite. Le questioni di cui discutiamo abitualmente sono indubbiamente importanti, ma riguardano prospettive finanziarie, risoluzioni, comunicazioni e problemi economici; si tratta di questioni estremamente importanti, ma non tragiche. I tre punti all’ordine del giorno per la discussione di oggi pomeriggio, e soprattutto il terzo punto su Bhopal, riguardano una delle peggiori tragedie mai verificatesi negli ultimi decenni; una tragedia in cui un’esplosione di gas ha provocato la morte immediata di varie decine di migliaia di persone. E purtroppo le conseguenze di quell’esplosione si fanno sentire ancora oggi. Le istituzioni e le persone che tra breve ricorderemo sono responsabili di questa triste situazione. Le organizzazioni colpevoli di quella tragedia hanno ammesso la propria responsabilità, e hanno versato indennizzi per la morte di 15 248 persone; hanno anche versato indennizzi a 554 895 individui che si sono ammalati o sono diventati disabili, pur cercando di rifondere il minor numero possibile di persone. Secondo alcune stime approssimative più di 100 000 persone hanno subito le conseguenze dell’esplosione di gas verificatasi a Bhopal 25 anni fa, e milioni ne subiscono ancora gli effetti a causa dell’inquinamento ambientale. Quali sono stati gli esiti? In seguito ad un accordo e a varie sentenze giudiziarie, la parte colpevole, , ha versato indennizzi pari a 470 milioni di dollari; apparentemente la cifra sembrerebbe cospicua, ma le vittime dell’esplosione hanno ricevuto meno del 10 per cento di quel denaro; il resto è andato ai legali. Tra l’altro, vale la pena di ricordare che neanche nei racconti di Dickens di 150 anni fa, che descrivevano rapaci avvocati, ci sono esempi di vittime che non ricevono praticamente alcun indennizzo. Il denaro si è volatilizzato, perché oltre a pagare le parcelle dei legali, sembra che somme cospicue siano state utilizzate per pagare funzionari corrotti. Tutti si sono arricchiti con questa tragedia, tranne le vittime, il che è intollerabile; stiamo assistendo ad un complotto, e dobbiamo fare giustizia. Questo è lo scopo della proposta di risoluzione che stiamo per approvare oggi; sarebbe opportuno procedere ad una rivalutazione dei danni, in modo da indennizzare coloro che ne hanno diritto. Dobbiamo garantire che vengano nominati organismi in grado di risolvere il problema con equità. Gill (PSE ).    – Signor Presidente, ricordiamo oggi una delle peggiori catastrofi industriali della storia. Come abbiamo udito, il 2 dicembre 1984, nel cuore della notte, si sprigionò nell’aria una nube mortale, carica di 40 tonnellate di sostanze velenose note ed ignote. Gli abitanti di Bhopal cercarono vanamente di sfuggirvi, e quasi 4 000 persone morirono all’istante; fino ad oggi sono morti 25 000 persone innocenti. Questa è la nuda e tragica realtà dei fatti, la cui terribile eredità viene ancor oggi scontata dalla gente di Bhopal; per questo non possiamo limitarci a ricordare, ma dobbiamo agire uniti per portare il nostro aiuto. Dobbiamo chiedere perché, dopo vent’anni, per i superstiti è stato così difficile trovare giustizia; dobbiamo chiedere perché l’impresa multinazionale coinvolta ricusi qualsiasi responsabilità sugli strascichi della tragedia, sia per quanto riguarda le condizioni del sito di Bhopal, sia per la salute delle vittime. Dobbiamo chiedere perché il sito non sia stato bonificato dai rifiuti tossici, e continui anzi ad inquinare le riserve idriche di cui si servono le comunità vicine; dobbiamo sapere com’è possibile che la continui sfacciatamente ad ignorare una delle più terribili catastrofi industriali del nostro secolo. Dobbiamo chiedere perché tanta gente sia ancora in attesa di un risarcimento adeguato; mi rendo conto che il problema dei risarcimenti si invischia in discussioni senza fine relative ai calcoli, ma questa non è certo una ragione sufficiente per costringere gli abitanti di Bhopal a rivivere ogni giorno la loro tragica esperienza. Sostengo la parte più importante della risoluzione e ne condivido l’impostazione di fondo, ma non credo che gli emendamenti presentati offrano alcun apporto costruttivo. Quando si analizzano disastri come quello di Bhopal, è essenziale non lasciarsi trascinare in polemiche irrazionali; l’attribuzione delle responsabilità avviene troppo spesso in maniera scorretta, e non di rado si condannano tutte le parti in causa, senza curarsi di appurare i fatti concreti. In qualità di presidente della delegazione del Parlamento presso l’Associazione dell’Asia meridionale per la cooperazione regionale, vi invito a collocare tutti questi elementi nella giusta prospettiva; di particolare importanza è il bilancio di ciascun paese. Dobbiamo tener conto dei limiti di alcune nazioni, che talvolta non hanno ancora sviluppato le tecnologie o il per fronteggiare queste catastrofi con la rapidità e la sicurezza che ci attenderemmo nei nostri paesi. Inoltre, nel caso di eventi come il disastro di Bhopal bisogna esaminare tutti gli aspetti del problema, e riconoscere l’opera già svolta dal governo indiano e dal governo del Madhya Pradesh in materia di cure mediche, assistenza sociale ed economica, bonifica ambientale e infine risarcimenti finanziari. Questo breve elenco indica la gran mole di lavoro già compiuto; sarebbe quindi sterile, a mio avviso, denigrare un governo che ha fatto notevoli sforzi per porre rimedio alla situazione ed affrontare la selva dei problemi derivanti dal disastro. Conviene piuttosto ricorrere all’opera della diplomazia, ed esercitare una costante azione di stimolo sul governo indiano, affinché continui la corresponsione dei risarcimenti e la bonifica delle zone. Nondimeno, se chiediamo di agire e di spendere denaro, dobbiamo essere a nostra volta disponibili a fornire qualsiasi aiuto ci sia possibile, tra cui il sostegno tecnico e finanziario. Non dobbiamo pronunciare condanne senza prima esaminare quali aiuti possiamo offrire in quanto comunità. Dobbiamo mantenere un approccio costruttivo ed offrire al governo del Madhya Pradesh le nostre competenze in campo umanitario, ambientale e medico; tale compito spetta in ugual misura alla Commissione, agli Stati membri ed ai governi. Vi invito dunque a far pressione su tutti coloro che possono in qualche modo aiutare la gente di Bhopal, già vittima di così gravi sofferenze. Lynne (ALDE ).    – Signor Presidente, mentre e il governo indiano continuano ad incolparsi a vicenda per il disastro di Bhopal, la gente continua a soffrire e morire per un evento risalente ormai a vent’anni fa; più di 7 000 persone morirono nel giro di pochi giorni, ma l’inerzia ha provocato altre 15 000 morti evitabili. Ancor oggi, dopo due decenni, nessuno dei due contendenti sembra curarsi di queste sofferenze, bensì solo della propria reputazione. Almeno 100 000 persone sono ancora afflitte da malattie croniche e debilitanti, e ogni mese, ancor oggi, muoiono da 10 a 15 persone. I superstiti attendono ancora giustizia, ossia un risarcimento e – in molti casi – assistenza medica. Lo smantellamento del sito, che continua a inquinare, costerà, in base alle stime, 15 milioni di sterline, mentre il fatturato annuo di ammonta a 16 miliardi di sterline e il PIL dell’India è di 320 miliardi di sterline; il governo indiano deve inoltre ancora spendere 330 milioni di dollari provenienti dal risarcimento originariamente ricevuto da . Nei miseri agglomerati abitativi vicini al sito l’inquinamento dell’acqua è 500 volte superiore ai livelli massimi raccomandati dall’OMS. Com’è possibile che la comunità internazionale, un’impresa multinazionale e uno dei più importanti paesi del mondo assistano incuranti al verificarsi di una simile tragedia? Non si tratta ora di individuare un responsabile, ma di capire chi possa porre fine a questo strascico di sofferenze. Un abitante di Bhopal, Abdul Jabbar Kahn, che dirige in questa città l’Associazione industriale delle donne vittime del gas, ha fatto queste dichiarazioni a un quotidiano del Regno Unito, il : “A New York, dopo l’11 settembre, in pochi mesi sono giunti risarcimenti, sanzioni e il ripristino del sito; a Bhopal, dopo vent’anni, non abbiamo visto ancora nulla”. Meijer (GUE/NGL ).    – Signor Presidente, fin dai tempi coloniali i paesi in via di sviluppo hanno fornito ai paesi ricchi prodotti agricoli, minerari e artigianali a basso prezzo. Essi fanno affidamento sui paesi ricchi del nord per le importazioni di prodotti costosi basati sulla nuova tecnologia industriale; di conseguenza, dipendono fortemente dalle importazioni e dalle esportazioni, e i risultati della loro bilancia commerciale sono estremamente negativi. Proprio come ai tempi in cui i paesi europei esercitavano il potere amministrativo attraverso la forza militare, l’attuale distribuzione genera povertà permanente e sottosviluppo nel terzo mondo. E’ facile comprendere quindi perché i governi di questi paesi hanno accolto tutte le nuove industrie – soprattutto le grandi industrie chimiche e metallurgiche – come un’occasione vantaggiosa. In passato questi paesi avevano esercitato uno scarso potere d’attrazione per questo tipo di industrie, non solo per la scarsa formazione tecnica della propria manodopera, ma soprattutto perché gran parte dei clienti erano ubicati nei paesi ricchi e il trasporto dei prodotti finiti risultava costoso. L’unica industria che si era affermata nasceva dalle imprese statali o serviva unicamente il mercato locale e i turisti. Della necessità di rafforzare l’industria in questi paesi hanno abusato, e continuano ad abusare, le industrie del ricco nord; infatti, sebbene queste industrie vogliano espandersi, i paesi del sud offrono ancora mercati poco importanti dal momento che il loro potere d’acquisto rimane basso. Gli investimenti al sud tuttavia diventano interessanti per i paesi del nord, se i salari sono bassi e, soprattutto, se le norme in materia di sicurezza e di tutela ambientale sono poco rigorose o comunque scarsamente rispettate. Da qui il verificarsi di catastrofi che provocano malattie incurabili o la perdita di vite umane; un pericolo che riguarda non soltanto i dipendenti di quelle imprese ma anche coloro che vivono nelle zone circostanti. In caso di catastrofi, le imprese non sono disposte a sostenerne i costi; l’esplosione di gas verificatasi vent’anni fa a Bhopal, e il modo in cui è stata affrontata, ne costituiscono un esempio tangibile. Né la , né la , e neppure il governo indiano sono disposti ad offrire indennizzi sufficienti per le 20 000 o più persone rimaste uccise, alle 100 000 o più persone che hanno subito lesioni permanenti, o all’attività di bonifica del suolo e dell’acqua freatica che risultano contaminati. Dobbiamo trovare una soluzione, e scongiurare il ripetersi di catastrofi di questo tipo. L’Europa deve assumersi le proprie responsabilità e partecipare all’offerta di indennizzi, se necessario, ma la cosa più importante è l’approvazione di norme che impediscano il ripetersi di simili errori da parte delle imprese europee. Romeva i Rueda (Verts/ALE ).    – Signor Presidente, a vent’anni dalla fuga di gas tossici che si verificò a Bhopal, in uno stabilimento di fertilizzanti della , gli effetti nocivi e l’inquinamento ambientale continuano ancor oggi a incidere sulla vita di migliaia di persone. Nella notte fra il 2 e il 3 dicembre 1984, più di 7 000 persone morirono a causa di quella fuga di gas, ma gli effetti dell’incidente hanno causato da allora la morte di altre 15 000 persone, mentre più di 100 000 soffrono ancora di malattie croniche. Né il governo indiano, né le imprese o – attuale proprietaria dello stabilimento di fertilizzanti – si sono mai assunte la responsabilità per l’impatto dell’incidente sulla vita di migliaia di persone e sull’ambiente. E’ necessario – idea ripresa anche dalle risoluzioni che votiamo oggi – svolgere un’inchiesta indipendente sulla situazione attuale di Bhopal, che potrebbe effettuarsi sotto gli auspici della commissione delle Nazioni Unite per i diritti umani, con l’intervento di esperti, per esaminare – visitando l’India – gli effetti dell’attività di e del disastro di Bhopal sull’inquinamento dell’ambiente e dell’acqua freatica, e sui diritti umani nelle zone e nelle comunità colpite. Inoltre, dalla tragica vicenda di Bhopal emerge chiarissima l’urgente necessità di obbligare le imprese ad assumersi, nell’odierna economia globalizzata, le stesse responsabilità che toccano agli Stati, e a rispettare i trattati e gli accordi internazionali; si devono effettuare valutazioni d’impatto per quanto riguarda sia il rispetto dei diritti umani, sia le situazioni di conflitti armati e tensioni. Gli emendamenti presentati dal gruppo dei Verdi vanno appunto in questo senso. Vi chiedo di esaminarli con attenzione prima di votare a favore o contro; inoltre, facendomi portavoce delle proposte della Scuola di cultura della pace dell’Università autonoma di Barcellona, sollecito il nostro Parlamento – e l’Unione europea tutta – a scegliere il 3 dicembre come giornata internazionale della responsabilità delle imprese e dei diritti umani, affinché le imprese si impegnino per la promozione e la protezione dei diritti umani in tutto il mondo. Scopo di questa data commemorativa dovrebbe essere quella di indurre tutti i soggetti attivi sulla scena internazionale – Stati, organismi internazionali e società civile, ma soprattutto imprese – a riflettere sulla responsabilità comune che grava anche su di loro, per la costruzione di un mondo più giusto e più sostenibile. Bowis (PPE-DE ).    – Signor Presidente, se lei andasse oggi a Bhopal – oggi, non vent’anni fa – vedrebbe cumuli di migliaia di tonnellate di rifiuti tossici, pozze di mercurio, carrelli da miniera pieni di materiali velenosi e sacchi di sostanze chimiche che giacciono all’aria aperta, per infiltrarsi, in caso di pioggia, nelle pozze, nei corsi d’acqua e nelle falde idriche; e vedrebbe la gente ammalarsi per aver bevuto quell’acqua. Si registrano patologie gastriche, emicranie, anemia e problemi ginecologici, dovuti al fatto che la gente non può far altro che bere l’acqua di quei pozzi. Ecco il problema che dobbiamo affrontare oggi a Bhopal, a vent’anni di distanza dalla catastrofe che mieté tante vittime. I dati parlano di un numero di morti oscillante fra i 3 000 e i 7 000 in un una sola notte; di altri 15 000 decessi avvenuti in seguito e di 100 000 persone che ancor oggi soffrono di malattie debilitanti. A quindici anni dall’accordo che concesse al governo indiano 500 milioni di dollari da destinare ai risarcimenti e al recupero della zona, la gente di quei luoghi è ancora di fronte a un panorama di desolazione e pericoli. In casi simili non è opportuno che il Parlamento europeo si erga a giudice e giuria; per questo non posso accettare gli emendamenti presentati dai Verdi, che sono stati appena ricordati. Di per sé la mozione è valida, in quanto invita l’Unione europea a collaborare con il governo indiano, utilizzando il denaro disponibile per bonificare i siti, curare e risarcire le persone colpite – e adesso, non fra altri vent’anni. E’ questo il messaggio che vogliamo inviare a tutte le parti in causa: all’Unione europea; al governo indiano; ovviamente alla , di cui occorre sottolineare le responsabilità; e infine ai tribunali che si occuperanno del caso. Oggi però chiediamo giustizia per quelle popolazioni, chiediamo il recupero dell’ambiente in quella parte del mondo, per la salute della sua gente. Mann, Thomas (PPE-DE ),    Signor Presidente, sono veramente lieto di poter parlare immediatamente dopo il collega John Bowis, il quale ha illustrato con mirabile efficacia la situazione in cui ci troviamo a vent’anni dal 3 dicembre 1984, quando 35 tonnellate di gas altamente venefici uccisero 7 000 persone, provocando paralisi respiratorie e arresti cardiaci. Le vittime mietute dal più grande disastro chimico della storia sono fino ad oggi circa 25 000, mentre 500 000 persone soffrono di disabilità permanente. Che cosa si è fatto per le persone colpite da questa sciagura? Dalle ricerche è emerso chiaramente che 15 anni fa è stato erogato un risarcimento di 470 milioni di dollari, concordati fra la e il governo indiano. Sinora, le 100 000 persone danneggiate registrate ufficialmente, hanno ricevuto 300 dollari ciascuna. Vi sono ora 2 500 abitazioni per le vedove, sette ospedali, altre istituzioni in via di completamento; ma cos’è successo agli altri 400 milioni di dollari? Onorevole Gill, qui bisogna veramente porsi il problema della responsabilità. Il terreno è ancora contaminato; le falde acquifere sono inquinate in maniera permanente dal mercurio; rifiuti tossici vengono depositati all’aperto. Non sorprende quindi che insorgano situazioni come quelle descritte dall’onorevole John Bowis: malattie croniche, danni cerebrali, bambini nati deformi. Il Primo Ministro indiano Singh deve impegnarsi per migliorare sensibilmente le cure mediche alle persone colpite; il governo poi deve rispettare la sentenza della Corte suprema, in modo da giungere al totale pagamento dei risarcimenti. Ancor oggi, la produzione di molte imprese chimiche in India e in altre parti del mondo si vale di ambientali e di lavoro assai inferiori a quelli consueti nell’Unione europea o negli Stati Uniti. In qualità di relatore della commissione per l’occupazione e gli affari sociali per il programma REACH, posso unicamente ribadire la richiesta avanzata nel documento di lavoro: occorre un regolamento dell’Unione europea, ma anche un regolamento a livello di OMC, per ottenere una situazione di comparabilità. Chi è avido solo di profitti sempre più alti, ed è quindi disposto ad accettare, senza eccezioni, gli obblighi ambientali meno rigorosi, si assume pure il rischio di provocare, un giorno, una seconda Bhopal; ma questo, nessuno se lo può permettere. Beglitis (PSE ),    Signor Presidente, sono passati vent’anni dalla tragedia di Bhopal, in India, che ha provocato gravissime conseguenze umanitarie ed ecologiche, e credo che l’iniziativa intrapresa dai gruppi politici per favorire l’approvazione di una proposta di risoluzione su questo tema, nel corso di una seduta plenaria del Parlamento europeo, sia estremamente importante. Non basta però richiamare quell’evento alla memoria, non basta condannare l’atteggiamento spesso ingiustificabile delle multinazionali nei paesi in via di sviluppo, non basta dichiarare a gran voce la nostra coscienza umanitaria: questo tipo di tragedia potrebbe ripetersi in altre parti del mondo se la comunità internazionale non introdurrà meccanismi internazionali atti a controllare l’attività delle multinazionali, a proteggere l’ambiente, i diritti umani e i diritti dei lavoratori. E’ qui che l’Unione europea, nell’ambito delle Nazioni Unite e di altre organizzazioni internazionali, può svolgere un ruolo più efficace. La proposta di risoluzione indica i problemi che ancora sussistono nell’area di Bhopal, e numerosi colleghi sono intervenuti sul tema. Secondo me però essa non rende a merito agli sforzi sostenuti negli ultimi anni dalle autorità federali e regionali indiane in materia di recupero sociale, economico e sanitario e di bonifica ambientale; non dobbiamo infatti trascurare le politiche importanti che sono state realizzate. Per concludere, credo che il modo migliore per esprimere la nostra solidarietà alle vittime e alle loro famiglie sia l’adozione di iniziative da parte della Commissione europea, in collaborazione con l’Organizzazione mondiale della sanità, per l’attuazione dei programmi di recupero sanitario e bonifica ambientale. Czarnecki, Ryszard (NI ).    – Signor Presidente, Commissario Grybauskaitė, onorevoli colleghi, desidero congratularmi con la signora Commissario per il suo insediamento, e le auguro buona fortuna. Come ebbe a dire Ernest Hemingway “non mandare mai a chiedere per chi suona la campana: essa suona per te”. E’ positivo che il Parlamento europeo si occupi di regioni del mondo che sono molto lontane dall’Europa, e che lo faccia senza tener conto degli interessi politici. Da una parte l’Unione europea ha realizzato un partenariato strategico con l’India, e dall’altra la risoluzione del Parlamento afferma che il governo indiano ha fatto poco per proteggere il suo popolo dagli effetti della catastrofe di Bhopal. Critichiamo – e a ragione – le autorità indiane per la loro negligenza, ma dovremmo anche esprimere le nostre opinioni sulla responsabilità dell’impresa statunitense che ha imposto un capitalismo selvaggio da XIX secolo senza rispettare quei requisiti di sicurezza che erano obbligatori negli Stati Uniti. Le cifre parlano da sole: 7 000 morti subito dopo l’esplosione, e ben 30 000 morti nei 20 anni successivi, con più di 100 000 persone che si sono ammalate fino ad oggi. Ovviamente queste statistiche non esprimono le sofferenze umane, ma anzi nascondono dolore e lacrime. Bhopal dev’essere un monito per i governi affinché installino sistemi di sicurezza e non abbandonino i cittadini a se stessi; dev’essere un monito per le multinazionali affinché il loro desiderio di profitto non si sostituisca al desiderio di garantire la necessaria sicurezza; dev’essere un monito per le strutture e le organizzazioni internazionali affinché offrano aiuto e assistenza alle regioni colpite da simili catastrofi. Per concludere, signor Presidente, dev’essere un monito per tutti noi, e deve spingerci a mostrare senso di responsabilità verso coloro che sono stati assistiti da noi o da chiunque altro. Grybauskaitė,    . – Signor Presidente, la Commissione apprezza l’iniziativa del Parlamento, che ha voluto organizzare un dibattito urgente su questo problema; è un’importante occasione per riflettere sul modo in cui possiamo recare aiuto alle vittime, cercando di impedire il futuro ripetersi di tali tragedie. Mi permetta di assicurare al Parlamento che la Commissione non ha esitato a collaborare con l’India nel fronteggiare questa catastrofe, e continuerà a garantire la sua disponibilità in futuro. Tramite la nostra linea di bilancio per la cooperazione decentrata, abbiamo sostenuto a Bhopal l’operato delle organizzazioni non governative locali, che hanno allestito corsi di formazione professionale e di riabilitazione per le vittime del disastro; abbiamo inoltre offerto il nostro sostegno ai gruppi femminili di autoaiuto. Tramite il nostro Programma per la sanità e la famiglia abbiamo invece sostenuto l’Ospedale distrettuale di Bhopal, oltre alle associazioni per il benessere dei pazienti negli ospedali distrettuali e nei centri municipali della regione; un’assistenza speciale è stata offerta al comune di Bhopal nella preparazione di un piano cittadino per la salute riproduttiva e infantile. Inoltre, la Commissione ha contribuito con 10 milioni di euro al finanziamento del Programma nazionale del governo indiano per la gestione dei rischi delle catastrofi. In occasione del recente Vertice UE-India, tenutosi all’Aia, l’India ha ribadito il proprio interesse ad intrattenere un dialogo ambientale con l’Unione europea, proponendo anche l’organizzazione di un ambientale UE-India; tale costituirà il primo passo per affrontare gli enormi problemi ambientali che minacciano sia l’India che l’Unione europea. Concludo esprimendo la nostra più sentita solidarietà a tutte le vittime, e il fermo auspicio che una tale catastrofe non abbia più a ripetersi. Presidente.    – La ringrazio, signora Commissario. Passiamo ora alla votazione sulle proposte di risoluzione. La discussione è chiusa. Martínez Martínez (PSE ).    – Signor Presidente, volevo soltanto far notare che c’è un errore nella lista di voto che è stato consegnata al gruppo socialista del Parlamento europeo. Per quanto riguarda gli emendamenti su Bhopal, abbiamo votato contro il primo degli emendamenti e a favore degli altri tre. Roithová (PPE-DE ).    – Vorrei far notare che la mia scheda non è ancora stata registrata, e si rifiuta di funzionare. Volevo votare a favore. Presidente.    – Prendo atto della sua osservazione. Rübig (PPE-DE ).    – Signor Presidente, vorrei fare ancora un richiamo al Regolamento: ieri abbiamo votato fino alle 14.00. Era usanza di quest’Assemblea che le votazioni si svolgessero fra le 12.00 e le 13.30, perché naturalmente abbiamo parecchi impegni anche all’ora di pranzo, e in questo modo facciamo aspettare i nostri ospiti. Vorrei chiedere quindi che l’Ufficio di presidenza fissi una norma analoga a quella in vigore nella legislatura scorsa, in modo da far concludere le votazioni per le 13.30. Desidero inoltre cogliere l’occasione per augurare a tutti buon Natale e felice anno nuovo. Presidente.    – Onorevole Rübig, la ringrazio per le sue osservazioni. Presidente.    – Dichiaro interrotta la sessione del Parlamento europeo. Auguro a tutti un buon Natale e un felice 2005.

Приветствие с добре дошли Председател Искам да ви съобщя, госпожи и господа, че на официалната трибуна присъства делегацията на Сената на Федерация Малайзия, които приветствам сърдечно с добре дошли. Делегацията е водена от Негово Превъзходителство Datuk Wong Foon Meng, председател на Сената. Искам да подчертая, че Европейският парламент и парламентът на Малайзия се радват на редовен и ползотворен диалог. Малайзия има динамично общество и процъфтяваща икономика и играе важна роля в рамките на Асоциацията на страните от Югоизточна Азия (АСЕАН). Ето защо аз, и всички в залата имаме удоволствието още веднъж да приветстваме нашите приятели и колеги от Сената: надяваме се, че посещението ви ще е много продуктивно.

Αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου (συζήτηση) Πρόεδρος " ημερήσια διάταξη προβλέπει την έκθεση του κ. Busk, εξ ονόματος της Επιτροπής Αλιείας, σχετικά με την πρόταση κανονισμού του Συμβουλίου που αφορά την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 423/2004 όσον αφορά την αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου και περί τροποποίησης του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 2847/93 - C6-0183/2008 - Niels Busk εισηγητής. - (DA) Κύριε Πρόεδρε, Επίτροπε, κυρίες και κύριοι, η Επιτροπή παρουσίασε μια καλή, εποικοδομητική πρόταση για την τροποποίηση του υφιστάμενου σχεδίου αποκατάστασης των αποθεμάτων γάδου, για παράδειγμα, στη Βόρεια Θάλασσα, στο Σκάγκερακ και το Kάτεγκατ. Παρά την ύπαρξη του τρέχοντος προγράμματος αποκατάστασης, πολλοί περισσότεροι γάδοι εξακολουθούν να αλιεύονται από ότι δημιουργούνται μέσω αναπαραγωγής. " Κελτική Θάλασσα συμπεριλήφθηκε στο σχέδιο αποκατάστασης γιατί νέες εκτιμήσεις δείχνουν ότι τα αποθέματα γάδου υπεραλιεύονται και εκεί και είναι σε κακή κατάσταση. Το αντικείμενο των τροπολογιών αυτών είναι να διασφαλίσουν την αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου μέσα στα επόμενα πέντε με δέκα χρόνια. Ο στόχος αυτός αναμένεται να επιτευχθεί με τη μείωση της θνησιμότητας των ψαριών μεταξύ 10% και 25%, ανάλογα με την κατάσταση του αποθέματος. Αυτό πρόκειται να συμπληρωθεί με κανονισμό για την αλιευτική προσπάθεια καθώς και διατάξεις σχετικά με την παρακολούθηση και τον έλεγχο. Οι στόχοι πρέπει να αναθεωρηθούν, προκειμένου να επιτευχθεί η μέγιστη βιώσιμη απόδοση, ακόμη και αν οι συνθήκες στον ωκεανό είναι μεταβαλλόμενες λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Το σύστημα διαχείρισης της αλιευτικής προσπάθειας πρέπει να απλοποιηθεί. Έχει καταστεί τόσο πολύπλοκο ώστε χρειάζεται ένα νέο σύστημα, βασιζόμενο σε ανώτατα όρια αλιευτικής προσπάθειας για τη διαχείριση των οποίων αρμόδια θα είναι τα κράτη μέλη, και το οποίο θα έχει μεγαλύτερη ευελιξία και, άρα, θα επιτυγχάνει αποτελεσματικότερη εφαρμογή. Το σχέδιο πρέπει να προσαρμόζεται σε διαφορετικά επίπεδα αποκατάστασης και, συνεπώς, να ενσωματώνει μια τμηματική προσέγγιση βάσει της οποίας η προσαρμογή της θνησιμότητας λόγω αλιείας θα εξαρτάται από το επίπεδο της αποκατάστασης που έχει επιτευχθεί. Εισάγονται σαφείς κανόνες που να εφαρμόζονται όταν οι επιστήμονες δεν μπορούν να παρέχουν σαφείς εκτιμήσεις για την κατάσταση των αποθεμάτων. Πρέπει να μειωθούν οι απορρίψεις με την εισαγωγή νέων μηχανισμών που θα ενθαρρύνουν τους αλιείς να συμμετέχουν σε προγράμματα αποφυγής της αλίευσης γάδου. Γενικά, η Επιτροπή επιθυμεί να τροποποιήσει το υπάρχον σχέδιο αποκατάστασης του γάδου, προκειμένου να το καταστήσει πληρέστερο, πιο ενημερωμένο όσον αφορά τις πρόσφατες εξελίξεις, απλούστερο, αποτελεσματικότερο και ευκολότερο στην εφαρμογή, τον έλεγχο και την παρακολούθησή του. TACs: Νέοι κανόνες εισάγονται για τον καθορισμό των συνολικών επιτρεπόμενων αλιευμάτων, όπου το μέγεθος των αποθεμάτων υπολογίζεται σε σχέση είτε με την ελάχιστη ποσότητα ή την ποσότητα στόχο. Κατά τον ορισμό του TAC, το Συμβούλιο πρέπει επίσης να μειώσει μια ποσότητα γάδου που αντιστοιχεί στο μέγεθος της αναμενόμενης απόρριψης, που υπολογίζεται βάσει της συνολικής ποσότητας του γάδου που αλιεύθηκε. Άλλοι παράγοντες που συντελούν στη θνησιμότητα των ψαριών θα οδηγήσουν επίσης σε αλλαγή του συνολικού γάδου που αλιεύεται όταν καθοριστεί το TAC. Ανά τρία έτη η επιστημονική, τεχνική και οικονομική επιτροπή αλιείας της Επιτροπής θα αξιολογεί την αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου. Εάν οι εξελίξεις στα αποθέματα δεν είναι ικανοποιητικές, το Συμβούλιο θα ορίσει χαμηλότερο TAC από αυτό που ορίζεται στους προαναφερθέντες κανόνες, μαζί με χαμηλότερη αλιευτική προσπάθεια. Ως εισηγητής, υπέβαλα μια σειρά τροπολογιών στην πρόταση της Επιτροπής, και οι συνάδελφοί μου επίσης. " πιο σημαντική είναι να αλλαχθούν τα έτη αναφοράς από 2005-2007 σε 2004-2006, καθώς τα στοιχεία για το 2007 είναι τόσο καινούργια που δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτά, και είναι επομένως καλύτερα να χρησιμοποιήσουμε τα στοιχεία για τα οποία είμαστε σίγουροι. Συνυπολογίζεται το γεγονός ότι τα αποθέματα γάδου κάποια χρονική στιγμή ανασυνιστώνται, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε απλά να κάνουμε μειώσεις, αλλά μάλλον αλλαγές. Το σύστημα μετάβασης από τον ένα ρυθμό στον άλλο είναι πιο ευέλικτο ώστε να είναι δυνατό να ανταποκριθούμε στις εξωτερικές συγκυρίες, όπως οι αυξανόμενες τιμές των καυσίμων, οι οποίες, ακόμα και μετά από την πτώση των περασμένων εβδομάδων, βρίσκονται σε ιδιαιτέρως υψηλά επίπεδα. Τα περιφερειακά γνωμοδοτικά συμβούλια πρέπει να εμπλακούν όσο το δυνατόν περισσότερο. Τόσο οι αλιείς όσο και τα κράτη μέλη πρέπει να ενθαρρυνθούν να εισάγουν μέτρα για τη μείωση της θνησιμότητας των ψαριών και της απόρριψης. Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη γαλλική προεδρία και την Επιτροπή για την ιδιαιτέρως εποικοδομητική τους συνεργασία. Joe Borg Μέλος της Επιτροπής. - Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Επιτροπή Αλιείας και ειδικά τον εισηγητή της κ. Busk για αυτή τη λεπτομερή και καλά μελετημένη έκθεση. Είμαι ικανοποιημένος που το Κοινοβούλιο συμμερίζεται τις θέσεις της Επιτροπής για την αποκατάσταση του γάδου. " θνησιμότητα των ψαριών είναι πολύ μεγάλη. Το πλεόνασμα γάδου είναι πολύ χαμηλό. Ακόμα και εάν σε ορισμένες περιοχές υπάρχουν περισσότερα νεαρά ψάρια από ότι στο παρελθόν, πρόκειται για μια ευκαιρία και όχι για αποκατάσταση. Είμαι επίσης ευχαριστημένος που το Κοινοβούλιο συμφωνεί σχετικά με την ανάγκη εισόδου της Κελτικής Θάλασσας καθώς και σχετικά με την ανάγκη για σημαντικές μειώσεις στη θνησιμότητα των ψαριών μέσω του TAC και των μειώσεων της αλιευτικής προσπάθειες. Συμφωνώ με πολλές από τις τροπολογίες του Κοινοβουλίου, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω απευθείας με τα κείμενα του Κοινοβουλίου. Αυτό συμβαίνει μόνο γιατί υπάρχουν ήδη παρόμοια νομικά κείμενα ή δημιουργούνται σε διαβουλεύσεις με τα κράτη μέλη, και δεν θέλω να προκαταβάλω τα αποτελέσματα των τεχνικών συζητήσεων που διεξάγονται. Συγκεκριμένα. Αποδέχομαι τις τροπολογίες 1, 4, 5, 6, 7, 9, 13, 14 και 16. Σχετικά με την τροπολογία 2, συμφωνώ με την αρχή, αλλά οι εξουσίες της Επιτροπής και του Συμβουλίου είναι ήδη θεσπισμένες στη Συνθήκη ΕΚ, και ο ρόλος των περιφερειακών γνωμοδοτικών συμβουλίων ορίζεται στο άρθρο 31 του βασικού κανονισμού. Σχετικά με την τροπολογία 3, σχετικά με τη μείωση των απορρίψεων, εργάσθηκα σε μια ξεχωριστή πρωτοβουλία. Θα ενημερωθείτε για την ανακοίνωση της Επιτροπής της άνοιξης 2007 αναφορικά με τις απορρίψεις. Θα ακολουθήσει σύντομα πρόταση κανονισμού. Για την τροπολογία 7, δέχομαι ότι, για αποθέματα σε πολύ επικίνδυνη κατάσταση, το όριο 15% στις αυξήσεις του TAC πρέπει να εφαρμοστεί. Αλλά το Συμβούλιο πρέπει να διατηρήσει την επιλογή μείωσης μεγαλύτερης από 15%. Σχετικά με την τροπολογία 8, δέχομαι την ενσωμάτωση αναφοράς στη θνησιμότητα από φώκιες ως παράδειγμα, και του συνυπολογισμού του αντίκτυπου της κλιματικής αλλαγής στο γάδο κατά την αναθεώρηση του σχεδίου. Σχετικά με την τροπολογία 10, το κεφάλαιο δικαίως αναφέρεται σε περιορισμό της αλιευτικής προσπάθειας. Αναφορά σε καθορισμό θα υπονοούσε ότι η αλιευτική προσπάθεια μόνο θα υπολογιζόταν, δεν θα διαχειριζόταν. Επομένως δεν μπορώ να δεχτώ την τροπολογία. Σχετικά με την τροπολογία 11, μπορώ να μελετήσω το ενδεχόμενο γραμμής βάσης για τον υπολογισμό kilowatt ημερών. Εντούτοις, τα κράτη μέλη πρέπει να εμπλακούν σε αυτή τη συζήτηση. Σχετικά με την τροπολογία 12, το κείμενο του προτεινόμενου άρθρου 8α, παράγραφος 3, ήταν όντως ασαφές και θα το επεξεργαστούμε εκ νέου για να το κάνουμε πιο ξεκάθαρο. Σχετικά με την τροπολογία 15, η πρόταση σχετικά με το διαχωρισμό της ικανότητας ήταν πολύ περιοριστική και θα εμπόδιζε ενδεχομένως την αναδιοργάνωση των δραστηριοτήτων των αλιευτικών στόλων. Συνεχίζω τις συζητήσεις με τα κράτη μέλη για το πώς θα υπάρξει κατάλληλος βαθμός ευελιξίας, διασφαλίζοντας πάντα ότι η αλιευτική προσπάθεια δεν αυξάνεται. Επομένως προτιμώ να βελτιώσουμε το υπάρχον κείμενο από το να το διαγράψουμε. Σχετικά με την τροπολογία 17, μπορώ να δεχτώ την αρχή της μεταβίβασης προσπαθειών, που θα υπόκειται σε διορθωτικό παράγοντα που θα αντανακλά τη σημασία των αλιευμάτων γάδου σε διαφορετικούς τομείς. Αλλά το θέμα είναι περίπλοκο και πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω. Σχετικά με την τροπολογία 18, για νομικούς λόγους δεν μπορώ να δεχτώ τη διαγραφή της αναφοράς στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. " διαδικασία που αναφέρεται είναι αυτή που απαιτείται από τη Συνθήκη ΕΚ. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και για την εποικοδομητική σας συμβολή στο φάκελο αυτό. Cornelis Visser εξ ονόματος της Ομάδας PPE-DE. - (NL) Κύριε Πρόεδρε, απόψε συζητάμε την έκθεση Busk σχετικά με τις προτάσεις της Επιτροπής για ταχύτερη αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου στα ευρωπαϊκά ύδατα. Θα ήθελα να συγχαρώ τον εισηγητή κ. Busk για την έκθεση αυτή. Ο γάδος είναι ένα σημαντικό είδος ψαριού στην ΕΕ. Παρόλο που στο παρελθόν αποτελούσε μέρος της βασικής διατροφής των ανθρώπων και χρησιμοποιούνταν ως υποκατάστατο για το πιο ακριβό κρέας, στις μέρες μας είναι είδος πολυτελείας που υπάρχει διαθέσιμο μόνο σε υψηλές τιμές. Από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και τις αρχές της δεκαετίας του '90, η ποσότητα γάδου μειωνόταν σταθερά. Εκτός από όλα τα είδη των φυσικών αιτιών, όπως η θέρμανση της Βόρειας Θάλασσας και η κυριολεκτική απουσία βαριών χειμώνων, αυτό οφείλεται επίσης στην εντατική αλιεία γάδου. Αυτήν ειδικά την αιτία επιθυμεί η Επιτροπή να αντιμετωπίσει με το νέο σχέδιο αποκατάσταση του γάδου. Μπορώ να ταυτιστώ με την επιθυμία της Επιτροπής να απλοποιήσει τους κανονισμούς που αποσκοπούν στον περιορισμό της αλιείας γάδου. Ο υπάρχον κανονισμός είναι πολύ περίπλοκος και οδηγεί σε πολλές διαφορετικές ερμηνείες από αλιείς και επιθεωρητές. " απλοποίηση θα έλυνε τουλάχιστον αυτό το πρόβλημα. Είναι απαραίτητο, και από την πλευρά της ολλανδικής αλιείας, για εμάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο να διατηρήσουμε την αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου. Τα προτεινόμενα μέτρα χρειάστηκαν χρόνο για να έχουν αποτέλεσμα. Για περισσότερους από 18 μήνες, τα αποθέματα γάδου στη Βόρεια Θάλασσα χαίρουν αξιοσημείωτης αποκατάστασης. Το Κοινοβούλιο - και εγώ προσωπικά - θα επιθυμούσε να εμπλέξει τη βιομηχανία αλιείας και τα περιφερειακά γνωμοδοτικά συμβούλια περισσότερο στα μέτρα που λαμβάνονται. Αυτό θα βελτιώσει τη στήριξη μέσα στη βιομηχανία. Οι νέοι κανόνες, από όσο μπορώ να δω, αποτελούν βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Τα κράτη μέλη μπορούν να ρυθμίζουν την αλιεία γάδου πιο αποτελεσματικά, ενώ οι αλιείς γνωρίζουν πολύ καλύτερα τι είναι και τι δεν είναι επιτρεπτό. Δεν θα είναι τελείως προφανές πριν από τέσσερα με έξι χρόνια το κατά πόσο τα μέτρα που λαμβάνουμε τώρα είναι αποτελεσματικά. Θα προέτρεπα επομένως τον Επίτροπο να πάρει όσο χρόνο χρειάζεται για να αξιολογήσει τα μέτρα που έχουν ληφθεί, πριν ετοιμάσει νέα μέτρα. Διαφορετικά, οι αλιείς θα αντιμετωπίσουν μια ανεφάρμοστη κατάσταση Ole Christensen εξ ονόματος της Ομάδας PSE. - (DA) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να ξεκινήσω ευχαριστώντας τον εισηγητή κ. Busk, για την εποικοδομητική συνεργασία σε σχέση με την προετοιμασία της έκθεσης αυτής. Πιστεύω ότι επιτύχαμε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Ως αποτέλεσμα των τροπολογιών μας, το σύστημα θα είναι απλούστερο, πιο ευέλικτο, πιο αποτελεσματικό και λιγότερο γραφειοκρατικό. Στην αναθεώρηση της πρότασης της Επιτροπής υποστηρίζουμε, για παράδειγμα, ότι η επιτυχία του σχεδίου αποκατάστασης γάδου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη μη εκφόρτωση γάδου που αλιεύθηκε μέσω παράνομης, αδήλωτης ή μη ρυθμιζόμενης αλιείας. " παρακολούθηση και ο έλεγχος είναι σημαντικοί μηχανισμοί για τη διασφάλιση της επιβολής των αλιευτικών κανονισμών. Επιπλέον, η βιομηχανία αλιείας και τα σχετικά περιφερειακά γνωμοδοτικά συμβούλια στα κράτη μέλη πρέπει να εμπλέκονται περισσότερο στην αξιολόγηση και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων ώστε να συνυπολογίζονται ειδικά περιφερειακά χαρακτηριστικά και ανάγκες στη μελλοντική ανάπτυξη και την επέκταση των μηχανισμών διαχείρισης. " αποτελεσματική εφαρμογή του σχεδίου αποκατάστασης απαιτεί την εμπλοκή όλων των ενδιαφερόμενων μερών για να εξασφαλιστεί η νομιμότητα και η συμμόρφωση με τους κανονισμούς σε περιφερειακό επίπεδο. Στην έκθεση τονίζουμε επίσης το γεγονός ότι το σχέδιο αποκατάστασης θα έχει σημαντικές επιπτώσεις για τη βιομηχανία αλιείας καθώς και για την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη των τοπικών κοινοτήτων, και για το λόγο αυτό η Επιτροπή πρέπει να επανεξετάσει το σύστημα αλιευτικής προσπάθειας όταν τα αποθέματα γάδου βελτιωθούν σημαντικά. Jim Allister Κύριε Πρόεδρε, η μόνιμη επωδός της Επιτροπής - και πράγματι, και αυτής της έκθεσης - είναι τα ολοένα μειούμενα αποθέματα γάδου. Ωστόσο, φέτος, στην ΕΕ, θα πετάξουμε πίσω στη θάλασσα νεκρά αποθέματα αξίας 50 εκατομμυρίων ευρώ. Γιατί; Λόγω της παράλογης πολιτικής μας σχετικά με τις απορρίψεις. Τα TAC έχουν μειωθεί τόσο πολύ που παράγονται μαζικές απορρίψεις. Πιθανόν μια απόρριψη για κάθε γάδο που χρησιμοποιείται. Κάθε χρόνο, μειώνουμε τα TAC και αυξάνουμε τις απορρίψεις ως αποτέλεσμα, και επομένως συνεχίζουμε αυτή την αυτοκαταστροφική οικολογικά παράλογη πολιτική. Είτε ένας γάδος χρησιμοποιείται είτε απορρίπτεται, μειώνει τη βιομάζα. Αυξήστε τα TAC και πιστεύω θα μειώσετε αναλόγως τις απορρίψεις και θα τροφοδοτήσετε τη διατροφική αλυσίδα, χωρίς να μειώνεται η βιομάζα περισσότερο από ότι σήμερα με τις απορρίψεις. Αυτός, πιστεύω, είναι ο τρόπος που πρέπει να κινηθούμε, μαζί με σχέδια αποφυγής του γάδου, και έπειτα μπορεί να υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτή την πολιτική. Struan Stevenson Κύριε Πρόεδρε, πρέπει να επιδοκιμάσω τον καλό μου φίλο Niels Busk για τη γενναία προσπάθειά του σε ένα ακόμα σχέδιο αποκατάστασης γάδου. Από τότε που εκλέχτηκα το 1999, υπήρχε ένα σχέδιο αποκατάστασης γάδου κάθε έτος. Κάθε σχέδιο αποκατάστασης γάδου εισάγει ακόμα αυστηρότερους κανονισμούς και ακόμα πιο σκληρά δρακόντεια μέτρα. Εφόσον έχουμε να κάνουμε με μεικτή αλιεία, όπου οι γάδοι αλιεύονται μαζί με γαρίδες, νταούκι και μελανόψαρο, έχουμε όλα αυτά τα προβλήματα απορρίψεων για τα οποία μόλις μίλησε ο Jim Allister. Φοβάμαι ότι αισθάνομαι στην περίπτωση αυτή ότι ο κ. Busk μιμείται τον περίφημο δανό πρόγονό του, τον βασιλιά Canute, που ήταν βασιλιάς της Δανίας και της Αγγλίας το 10 αιώνα και καθισμένος στο θρόνο του στην ακροθαλασσιά, διέταξε την παλίρροια να μην ανέβει. Ασφαλώς, η ιστορία έχει καταγράψει ότι βράχηκε πολύ και ότι μόλις γλίτωσε τον πνιγμό. " προσπάθεια εισαγωγής σχεδίου αποκατάστασης του γάδου - ένα σχέδιο διαχείρισης που θα βοηθήσει το γάδο να ανασυσταθεί - είναι στην πραγματικότητα, προσπάθεια να αψηφήσει κανείς τη φύση με τον ίδιο τρόπο. Γνωρίζουμε ότι η κλιματική αλλαγή έχει προκαλέσει τη θέρμανση της Βόρειας Θάλασσας κατά ενάμιση βαθμό και το πλαγκτόν με το οποίο τρέφεται η προνύμφη γάδου έχει μετακινηθεί εκατοντάδες μίλια βορειότερα, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι από τους ώριμους γάδους που αγοράζουμε στα μαγαζιά ανά την Ευρώπη έρχονται από τη Νορβηγία, τα Φερόε και την Ισλανδία. Επομένως, μέχρι η Βόρεια Θάλασσα να ψυχραθεί και πάλι, δεν πρόκειται να δείτε το γάδο να αποκαθίσταται, και όλα τα σκληρά σχέδια διαχείρισης που θέλουμε να εισάγουμε δεν θα κάνουν διαφορά. Είμαι ενθουσιασμένος, στην περίπτωση αυτή, που άκουσα τον Επίτροπο απόψε να λέει ότι αποδέχεται την τροπολογία μου που θα εξετάσει τουλάχιστον την επίδραση της κλιματικής αλλαγής στην αποκατάσταση γάδου, καθώς και τον αντίκτυπο από τις επιθέσεις φώκιας στα αποθέματα γάδου. Έχουμε τώρα 170 000 γκρι φώκιες στη Βόρεια Θάλασσα, από τις οποίες καθεμία τρώει δύο τόνους ψάρια κάθε έτος - συμπεριλαμβανομένου πολύ γάδου - και προηγουμένως δεν ήταν πολιτικά σωστό να αναφερόμαστε στις φώκιες υπό οποιαδήποτε μορφή. Επομένως, τουλάχιστον η εξέταση του αντίκτυπου που έχουν οι φώκιες στους πληθυσμούς των γάδων είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ σημαντικό βήμα απόψε. Επιδοκιμάζω τον βασιλιά Canute στη βουλή και ελπίζω ότι η έκθεση θα γίνει αποδεκτή. Zdzisław Kazimierz Chmielewski (PL) Κύριε Πρόεδρε, ο κανονισμός του Συμβουλίου αντιπροσωπεύει μια περαιτέρω προσπάθεια να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ της παρούσας κατάστασης γνώσεων σχετικά με την πραγματική κατάσταση των πόρων και της φυσικής επιθυμίας να ξεμπερδεύουμε με τις υποχρεώσεις της ευθύνης και της διαχείρισης της ευρωπαϊκής αλιείας. Ο εισηγητής προσδιόρισε σαφώς τη νέα εκδήλωση αυτού του παλαιού διλήμματος. Επέδειξε την ξεκάθαρη αντίθεση μεταξύ της ευγενούς πρόθεσης προστασίας των πόρων και των πραγματικών δυνατοτήτων να υπάρξει αποκατάσταση. Με αυτή την αφορμή, οι συντάκτες του κανονισμού συμφωνούν όπως ποτέ άλλοτε με την επιστημονική, τεχνική και οικονομική επιτροπή αλιείας ότι υπάρχει ακόμα έλλειμμα επαρκώς αξιόπιστων πληροφοριών για να δοθούν στους αλιείς υπό τη μορφή κατανοητών γνωμοδοτήσεων σχετικά με το TAC. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, τα όργανα της Ένωσης, αναμφισβήτητα για να μην φανούν απαθή, προτείνουν την ανάπτυξη διατάξεων που θα διασφαλίζουν τη συνεπή εφαρμογή του TAC, ακόμα και όταν, όπως αναφέρθηκε, τα στοιχεία είναι ακατάλληλα. Οι αλιείς που περιμένουν την επαλήθευση της αλιευτικής προσπάθειας αντιμετωπίζουν την προσέγγιση αυτή ως αδικαιολόγητα επιφυλακτική και ως ακατάλληλη σε επίπεδο λογικής αλιευτικής πολιτικής. Προσπάθησα πολύ να καταλάβω την περίεργη μεθοδολογία που υιοθέτησαν οι υπεύθυνοι στον τομέα αυτό. Εντούτοις, αισθάνομαι να έχω την υποχρέωση να επιστήσω την προσοχή του εισηγητή στις κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες του πολλαπλασιασμού των ορίων των αλιευμάτων, και των εκνευριστικών και γραφειοκρατικών περιορισμών στις δραστηριότητες των αλιέων. Όλο και περισσότερο, οι τελευταίοι στηρίζουν τους επιστήμονες για τον προσδιορισμό της πραγματικής κατάστασης της θαλάσσιας βιομάζας. Οι πολωνοί αλιείς συμμερίζονται την αυξανόμενη κριτική για την αρχαϊκή βάση δεδομένων που βασίζεται υπερβολικά σε εκτιμήσεις. Τώρα είναι πιθανόν η ώρα να ληφθούν υπόψη περισσότερο οι θέσεις των αλιέων, βασισμένες σε γνώσεις αιώνων και στην επίγνωση ότι οι αλιείς μπορούν να επιβιώσουν μόνο εάν σέβονται τα συμφέροντα του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Avril Doyle Κύριε Πρόεδρε, αν και οποιοδήποτε σχέδιο αποκατάστασης των αποθεμάτων γάδων θα έπρεπε πρώτα από όλα να δώσει κίνητρα στα κράτη μέλη αυτά και στους αλιείς που συμβάλλουν σε μείωση της θνησιμότητας γάδων, και επίσης δεύτερον να μειώσει τη παρεμπίπτουσα αλιεία και να εξαλείψει τις απορρίψεις - να εξαλείψει όχι να μειώσει τις απορρίψεις - κανένα σχέδιο αποκατάστασης δεν έχει αξιοπιστία αν δεν συνυπολογίσει στο σύνολο την κλιματική αλλαγή σε σχέση με τη διατροφή και την αναπαραγωγή των γάδων, όπως πολύ εύγλωττα το έθεσε πριν από μερικά λεπτά ο συνάδελφός μου, κ. Stevenson, και που πρέπει να έχει μεγάλο ρόλο σε οποιοδήποτε σχέδιο αποκατάστασης για να έχει αυτό αξιοπιστία στις μέρες μας. Συμφωνώ ότι η μείωση της παρεμπίπτουσας αλιείας μέσω προγραμμάτων αποφυγής γάδου είναι μέγιστης σημασίας. Ωστόσο, πρέπει να αναφερόμαστε στην ανάγκη μείωση της παρεμπίπτουσας αλιείας και εξάλειψης των απορρίψεων. Δηλαδή, η μείωση του γάδου που αλιεύεται σε δίχτυα (παρεμπίπτουσα αλιεία), και δεν εκφορτώνεται (απόρριψη), είναι κρίσιμης σημασίας. Χωρίς αυτό, η αλιεία δεν είναι βιώσιμη οικολογικά ή οικονομικά. Αν και η Ιρλανδία έχει προτείνει ένα πιλοτικό πρόγραμμα για το 2009 για τη μείωση των απορρίψεων γάδου στην αλιεία καραβίδας θάλασσας στην Κέλτικη Θάλασσα, ευχόμαστε με κίνητρα για τους αλιείς και ένα σημαντικό ρόλο για εκείνους στην παρακολούθηση και τον έλεγχο που θα είναι καταλυτικά στην επιτυχημένη επιβολή του προγράμματος, πρέπει να θέσω στον Επίτροπο ωστόσο μια ερώτηση υπό το φως όσων ο εισηγητής μας ανέφερε ως "νέες αξιολογήσεις που δείχνουν ότι η Κέλτικη Θάλασσα υπεραλιεύεται και επομένως χρειάζεται να τεθεί υπό έλεγχο", σύμφωνα με το ICES προτάθηκε ένα TAC για το 2009 για την Κέλτικη Θάλασσα που δείχνει ότι τα αποθέματα είναι πιο ενισχυμένα εκεί από ότι σε άλλες περιοχές που καλύπτονται από το σχέδιο αποκατάστασης. Πρόκειται ή όχι η Κέλτικη Θάλασσα να συμπεριληφθεί στο σχέδιο αποκατάστασης; Πρέπει ή όχι να μπει; Ποιον ακούμε στο επιστημονικό μέτωπο; Kathy Sinnott Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να ενημερώσω τον Επίτροπο ότι ο γάδος ήταν κάποτε ένα από τα πιο συνηθισμένα ψάρια στις θάλασσες της Ιρλανδίας και τα τραπέζια της. Για τους αλιείς μου, η αλιεία δεν είναι απλώς μια δουλειά, είναι ένας τρόπος ζωής, μια παράδοση, ακόμα και ένα λειτούργημα. Πολλοί από τους αλιείς μου εξασκούν μεικτή αλιεία, και για αυτούς, οι απορρίψεις είναι κάτι περισσότερο από σπατάλη και αντίφαση: είναι κάτι που τους δημιουργεί αποστροφή. Πρέπει να βοηθήσουμε τους αλιείς να αλιεύουν πιο επιλεκτικά για να προστατευτεί ο γάδος και καθώς ταυτόχρονα ευελπιστούμε ότι θα μειώνουμε τις απορρίψεις, πρέπει να αρχίσουμε να τις χρησιμοποιούμε και να τις αξιοποιούμε σε αγαθούς σκοπούς, να τις εκφορτώνουμε και να τις δίνουμε σε νοσοκομεία. Δεν πρέπει απλά να λήξουμε τις απορρίψεις γάδου και άλλων ψαριών, αλλά να λήξουμε και το σκάνδαλο των απορρίψεων γάδου και άλλων ψαριών. Czesław Adam Siekierski (PL) Πιστεύω ότι οι τροποποιήσεις που υποβλήθηκαν από τον κ. Busk σχετικά με το αποκαλούμενο σχέδιο αποκατάστασης των αποθεμάτων γάδων είναι ζωτικές για την αποκατάσταση των αποθεμάτων του είδους στα επίπεδα των προηγούμενων ετών. " προστασία των αποθεμάτων γάδου είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της κοινής μας πολιτικής αλιείας. Πρέπει να θυμηθούμε ότι, μαζί με τη σαρδελόρεγγα και το σκουμπρί, ο γάδος είναι ένα από τα είδη με τη μεγαλύτερη αλιεία από τους αλιευτικούς στόλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο γάδος είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές είδος. Εκτός από το ότι αποτελεί σημαντικό αλίευμα, ο γάδος είναι επίσης ζωτικός για τη σωστή λειτουργία του οικοσυστήματος. Ο γάδος φυσιολογικά ελέγχει την εξάπλωση των φυκιών, ειδικά στη Βαλτική Θάλασσα. Μαζί με την κλιματική αλλαγή, η μείωση των αποθεμάτων του σημαντικού αυτού είδους αποτελεί επομένως σημαντικό παράγοντα στις αλλαγές που επηρεάζουν τα θαλάσσια οικοσυστήματα του Βόρειου Ατλαντικού. Τέλος, θα ήθελα να παρουσιάσω τη θέση των πολωνών αλιέων, που ήταν τα βασικά θύματα της άδικης και λανθασμένης πολιτικής αλιείας για το γάδο. Όπως γνωρίζουν τα μέλη, αρχικά, οι περιορισμοί αλιευμάτων επιβλήθηκαν σε σκάφη με πολωνική σημαία. Στη συνέχεια ακολούθησαν απαγορεύσεις στην αλιεία γάδου. Αυτό δεν επηρέασε απλώς τον τρόπο ζωής των αλιέων, αλλά οδήγησε επίσης στην εμφάνιση της απειλής χρεοκοπίας για την πολωνική βιομηχανία μεταποίησης. Για το λόγο αυτό, μεταξύ των τροπολογιών που υποβλήθηκαν, ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να αποδοθεί στην έρευνα. " τελευταία θα μας επιτρέψει να προσδιορίσουμε την ακριβή κατάσταση των αποθεμάτων γάδου, γεγονός που θα μας επιτρέψει στη συνέχεια να διεξάγουμε μια ρεαλιστική πολιτική αλιείας. Ευχαριστώ, κυρίες και κύριοι. Joe Borg Μέλος της Επιτροπής. - Κύριε Πρόεδρε, πρώτα από όλα θα ήθελα να ευχαριστήσω τα αξιότιμα μέλη για τον ενδιαφέροντα διάλογο που δείχνει τη δέσμευση του Κοινοβουλίου στην αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου. Πράγματι, η έκθεση του Κοινοβουλίου συμπίπτει σε μεγάλο βαθμό και στηρίζει την πρόταση της Επιτροπής για να γίνει το παρόν σχέδιο πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό και ταυτόχρονα πιο κατανοητό. Όπως πολλοί από εσάς υποδείξατε, ο γάδος έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια βελτίωσης, και οι αλιείς θα σας πουν ότι ο γάδος έχει επιστρέψει στις θάλασσές μας. Εντούτοις, είναι γεγονός ότι αυτό οφείλεται σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή κλάση - αυτή του 2005 - και τώρα ο γάδος έχει ωριμάσει σε μεγέθη που πιάνεται στα δίχτυα μας. Πρέπει επομένως να προσέξουμε πώς θα το χειριστούμε, γιατί εάν ανταμείψουμε αυτή τη μία χρονιά πρόωρα θα οδηγηθούμε σε μια κατάσταση όπου η πιθανή αποκατάσταση του αποθέματος θα χαθεί. Αυτό έχει ήδη συμβεί δύο φορές τα τελευταία 15 χρόνια - μία φορά στην Ιρλανδική Θάλασσα και μια στη Βόρεια Θάλασσα - όπου λάβαμε πρόωρη δράση ανταμείβοντας μια ηλικιακή κλάση και καταλήξαμε σε μια κατάσταση όπου έπρεπε να ξεκινήσουμε πάλι από το μηδέν. Είναι επομένως κρίσιμο να ενεργήσουμε με υπεύθυνη διαχείριση που θα μας πει ότι πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να μειωθεί η αλιευτική προσπάθεια με διάφορα μέτρα και διάφορα μέσα, και ταυτόχρονα να φροντίσουμε οι απορρίψεις γάδου να μειωθούν. Αυτό μπορεί να συμβεί μέσω διαχείρισης βάσει αποτελεσμάτων την οποία εισάγει το σχέδιο αποκατάστασης των αποθεμάτων γάδου, και θα προέτρεπα τα κράτη μέλη να συνεργαστούν μαζί μας ώστε να έχουμε ένα σχέδιο αποκατάστασης το οποίο με τον καιρό θα επιφέρει πλήρη αποκατάσταση των αποθεμάτων γάδου. Δεδομένου αυτού, θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τις απορρίψεις εν γένει γιατί οι απορρίψεις δεν είναι ένα θέμα που αφορά μόνο το γάδο. Προφανώς, αναφερόμαστε στο γάδο γιατί έχει ειδική συνάφεια με τη Βόρεια Θάλασσα, αλλά έχουμε διάφορα άλλα αποθέματα ψαριών με απορρίψεις, και αυτό είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα ανά τη Ευρωπαϊκή Ένωση όπου η κοινή γνώμη συσσωρεύεται με πολύ αρνητικό τρόπο. Είμαι αποφασισμένος να το αντιμετωπίσω, και σκοπεύω να επανέλθω στο όλο θέμα γιατί μέχρι τώρα η πρόοδος ήταν πολύ αργή. Πιστεύω ότι πρέπει να δούμε τα πράγματα πολύ πιο σφαιρικά ώστε να ξεκινήσουμε αμέσως με σημαντικά μέτρα για τη χαλιναγώγηση των απορρίψεων, και αργότερα θα επανέλθω με προτάσεις σχετικά με το πώς μπορούμε αποτελεσματικά να χαλιναγωγήσουμε τις απορρίψεις στη Βόρεια Θάλασσα. Έχουμε επίσης σχετικές συζητήσεις με εταίρους όπως η Νορβηγία για να δούμε πώς μπορούμε να λάβουμε αποτελεσματικά μέτρα για τη μείωση της αλιευτικής προσπάθειας γάδου, εισάγοντας ταυτόχρονα μέτρα για τη μείωση των απορρίψεων γάδου συγκεκριμένα, αλλά και για την αντιμετώπιση του προβλήματος των απορρίψεων άλλων αποθεμάτων ψαριών. Σχετικά με την Κέλτικη Θάλασσα, στην οποία αναφέρθηκε η κ. Doyle, αληθεύει ότι το ICES λέει ότι η κατάσταση του αποθέματος είναι κάπως καλύτερη από ότι στις άλλες θάλασσες. Εντούτοις, εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι το απόθεμα είναι σε κακή κατάσταση και χρειάζεται αποκατάσταση, και αυτός είναι ο λόγος που το συμπεριλάβαμε στο νέο σχέδιο αποκατάστασης γάδου. Είναι παρόλο σε πολύ κακή κατάσταση. Το γεγονός ότι έχει οριστεί TAC δεν σημαίνει ότι το απόθεμα είναι σε καλή κατάσταση γιατί το μεγαλύτερο μέρος της αλιείας μας θεωρείται ότι αλιεύεται πάνω από τα βιώσιμα επίπεδα, και εσείς θέτετε TAC που θα ήταν σε φθίνουσα κλίμακα. Εκεί όπου είναι πραγματικά άσχημα, τότε το TAC θα ήταν μηδέν. Στην περίπτωση της Κέλτικης Θάλασσας, η κατάσταση είναι κάπως καλύτερη αλλά και πάλι η κατάσταση του αποθέματος απέχει πολύ από το να είναι καλή. Σχετικά με το σχόλια για το γάδο στη Βαλτική Θάλασσα, αν και δεν αποτελεί μέρος του παρόντος σχεδίου αποκατάστασης, εισάγαμε ένα σχέδιο αποκατάστασης γάδου στη Βαλτική Θάλασσα το 2007. Φέτος, βάσει της γνώμης του ICES και πιθανόν όχι τόσο ως αποτέλεσμα του ίδιου του προγράμματος αποκατάστασης γάδου αλλά χάρη στις σημαντικές προσπάθειες της Πολωνίας και των πολωνών αλιέων, η πολύ κακή κατάσταση του ανατολικού γάδου έχει βελτιωθεί αλλά η κατάσταση για το δυτικό γάδο στη δυτική Βαλτική έχει επιδεινωθεί. Θα πρέπει επομένως να λάβουμε σκληρότερα μέτρα για το δυτικό βαλτικό γάδο, αλλά πιθανόν κάπως πιο χαλαρά για τον ανατολικό γάδο. Niels Busk εισηγητής. - (DA) Κύριε Πρόεδρε, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Επίτροπο και τους συναδέλφους μου για την τεράστια προσπάθειά τους και τις εξαιρετικά εποικοδομητικές τροπολογίες τους, που ήταν απολύτως απαραίτητες για να γίνει το παρόν σχέδιο αποκατάστασης όσο το δυνατόν πληρέστερο. Θα ήθελα να τονίσω ότι είναι τώρα ιδιαίτερα σημαντικό το σχέδιο αποκατάστασης να επιτύχει. Το χρωστάμε στους αλιείς, αλλά είναι επίσης σωστό, όπως αναφέρθηκε εδώ απόψε, το γεγονός ότι έχουμε μιλήσει για την αποκατάσταση του γάδου καθώς και άλλων ειδών. Μιλάμε σχετικά τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς να επιτυγχάνουμε το στόχο. Είναι επομένως σημαντικό να τον επιτύχουμε τώρα. Θα ήθελα να αναφερθώ στην παράνομη, αδήλωτη και μη ρυθμιζόμενη αλιεία Ασφαλώς, δεν γνωρίζουμε την έκτασή της, αλλά δεν αμφιβάλω ότι είχε εξαιρετικά αρνητικές συνέπειες για τα σχέδια αποκατάστασης που εφαρμόσαμε τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ντροπή όσον αφορά τα αποθέματα ψαριών και όσον αφορά την αλιευτική βιομηχανία και για την κοινωνία ως σύνολο, Και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει επιστήσει την προσοχή σε αυτό επανειλημμένα. Πρέπει να εισαχθούν πολύ καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί έλεγχοι ώστε να μπει ένα τέλος στην παράνομη αλιεία. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω στο ότι πρέπει να συμπεριλάβουμε και να υπολογίσουμε την ποσότητα ψαριών που καταναλώνουν οι φώκιες, οι κορμοράνοι και άλλα αρπακτικά πουλιά και ψάρια· πρόκειται πράγματι για ένα τομέα όπου κανείς δεν λαμβάνει υπόψη τις ποσοστώσεις, καθώς η κατάσταση είναι, ασφαλώς, σχεδόν όμοια με εκείνη της αδήλωτης αλιείας. Το ζήτημα των απορρίψεων είναι ένα ακόμα θέμα για το οποίο μιλάμε εδώ και δέκα χρόνια. Οι απορρίψεις έχουν φυσικά αναπόφευκτες επιπτώσεις για την πολιτική ποσοστώσεων αλλά, εξίσου σημαντικό είναι ότι απορρίπτουμε απολύτως εδώδιμα ψάρια. Επίτροπε, είμαι ασφαλώς χαρούμενος που είπατε απόψε ότι έχετε ένα σχέδιο, αλλά είναι τελείως απογοητευτικό το γεγονός ότι συζητάμε δέκα χρόνια για το θέμα αυτό χωρίς να επιτυγχάνουμε έστω και ένα στόχο. Πρόκειται για μια λυπηρή κατάσταση και πρέπει να κάνουμε κάτι σχετικά, διαφορετικά το εν λόγω σχέδιο αποκατάστασης είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Πρόεδρος " συζήτηση έληξε. " ψηφοφορία θα διεξαχθεί την Τρίτη. Γραπτές δηλώσεις (άρθρο 142 του Κανονισμού) Bogdan Golik Είναι απολύτως λογικό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι κυβερνήσεις των κρατών μελών να ανησυχούν για την κρίσιμη κατάσταση των αποθεμάτων γάδου στις θάλασσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φοβάμαι, ωστόσο, ότι αναφορικά με τις νομοθετικές τους προτάσεις και αποφάσεις, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζονται σε έρευνες που έχουν διεξαχθεί από διάφορα ερευνητικά ινστιτούτα που χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι έρευνες ανεξάρτητων επιστημόνων αναφέρονται σπάνια. Υπάρχει επίσης αντίφαση σχετικά με τους κανονισμούς του Συμβουλίου (EΚ) Αριθ.812/2004 και Αριθ.2187/2005 που εισάγουν απαγόρευση στη χρήση απλαδιών στην ΕΕ. Σε συνάντηση με τη Γενική Διεύθυνση Θαλάσσιων Υποθέσεων και Αλιείας που οργάνωσα τον περασμένο μήνα, έγινε σαφές ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι αποφασισμένη να αποφύγει κάθε ερώτηση που της τίθεται σχετικά με το θέμα. Αδυνατεί να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις και δεν πληροί τις υποχρεώσεις της σύμφωνα με τις διατάξεις των προαναφερθέντων κανονισμών σχετικά με την έρευνα για την επιβεβαίωση της καταλληλότητας της εφαρμογής απαγορεύσεων. Όσον αφορά το γάδο, υπάρχει, για παράδειγμα, έλλειψη λεπτομερών στατιστικών σχετικά με τα αλιεύματα από σκάφη μικρότερα των 8 μέτρων σε μήκος. Δεν έχει γίνει καμία σύγκριση επίσης των ποσοτήτων προϊόντων επεξεργασμένων ψαριών σε σχέση με το μέγεθος των αλιευμάτων που δηλώνονται στα εκάστοτε κράτη μέλη της Ένωσης. Τα όργανα δεν κατάφεραν να παρέχουν συγκεκριμένες πληροφορίες και σχέδια. Επιπλέον, αδικαιολόγητη γενίκευση στην έρευνα έχει συμβάλει στην όξυνση της αντίφασης. Δεδομένης της κοινωνικής και οικονομικής της βάσης, η αλιεία γίνεται όλο και περισσότερο αφορμή για διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες από αλιείς στην Πολωνία μεταξύ άλλων χωρών. Πολλές οικογένειες στερούνται τον τρόπο ζωής τους λόγω των μειώσεων στις ποσοστώσεις αλιείας και της απαγόρευσης της χρήσης απλαδιών, για παράδειγμα.

Svinīgā sēde - Eiropas Parlamenta 50. gadadienas svinības (Īss Eiropas Savienības Jauniešu orķestra priekšnesums, diriģents Pavel Kotla) Priekšsēdētājs Tas bija ļoti skaists Eiropas Savienības Jauniešu orķestra atskaņojums diriģenta Pavel Kotla vadībā. Ļoti pateicos! Dāmas un kungi! Es vēlos jūs visus sirsnīgi sveikt šeit plenārsēžu zālē, lai svinētu Eiropas Parlamentārās asamblejas dibināšanas sesijas 50. gadadienu. Vispirms es gribētu ierosināt, lai mēs visi kopā aplaudējot sveiktu visus bijušos priekšsēdētājus, kas šodien ir ar mums šeit kopā: Emilio Colombo, Lord Henry Plumb, Enrique Barón Crespo, Egon Klepsch, Klaus Hänsch, José Maria Gil Robles, Nicole Fontaine and Josep Borrell Fontelles. Sveiciens visiem jums, godātie bijušie Eiropas Parlamenta priekšsēdētāji! (Ilgstoši aplausi) Es vēlos arī sirsnīgi sveikt amatā esošo Eiropadomes priekšsēdētāju Janez Janša un amatā esošo Eiropas Komisijas priekšsēdētāju José Manuel Durão Barroso. Protams, Barroso kungs, jūs šajā plenārsēžu zālē esat biežs apmeklētājs, bet šodien mēs jūs īpaši sveicam. (Aplausi) Man ir īpašs prieks sveikt šeit Eiropas Parlamenta plenārsēžu zālē Eiropas Padomes Parlamentārās asamblejas priekšsēdētāju Lluís Maria de Puig. Sirsnīgs jums sveiciens! (Aplausi) Man ir prieks sveikt Beļģijas parlamenta priekšsēdētāju Herman van Rompuy, Itālijas parlamenta priekšsēdētāju Fausto Bertinott, Holandes Senāta priekšsēdētāju Yvonne Timmerman-Buck, kuri kopā ar Bulgārijas, Čehijas Republikas, Igaunijas, Francijas, Vācijas, Ungārijas, Īrijas, Latvijas, Lietuvas, Luksemburgas, Polijas, Portugāles, Rumānijas, Slovākijas, Slovēnijas un Apvienotās Karalistes parlamentu pārstāvjiem ir šodien mums pievienojušies Eiropas Parlamentā un kurus es vēlos arī sveikt. (Aplausi) Es sveicu citu Eiropas iestāžu priekšsēdētājus: Eiropas Kopienu Tiesas priekšsēdētāju Peter Jann, Eiropas Revīzijas palātas pirmās palātas priekšsēdētāju Vítor Caldeira; Eiropas Ekonomikas un sociālo lietu komitejas priekšsēdētāju Dimitris Dimitriadis; Reģionu komitejas priekšsēdētāju Luc Van den Brande un ombudu Nikoforos Diamandouros. Sveicināti Eiropas Parlamentā! (Aplausi) Man ir prieks sveikt vietējos un reģionālos pārstāvjus: Strasbūras mēru Fabienne Keller, Elzasas Reģionālās padomes priekšsēdētāju Adrien Zeller, Conseil Général du Bas-Rhin priekšsēdētāju Philippe Richert un Elzasas un Lejasreinas reģiona prefektu Jean-Marc Rebière. Sveicināti Eiropas Parlamentā! (Aplausi) Dāmas un kungi! 146. vietā sēž mūsu kolēģe Astrid Lulling, kas vienīgā no mums bija Eiropas Parlamenta deputāte laikā, pirms to tieši ievēlēja. (Ilgstoši aplausi) Gandrīz tieši pirms 50 gadiem, 1958. gada 19. martā, trīs Eiropas iestāžu - Eiropas Ekonomikas kopienas, Eiropas Atomenerģijas kopienas un Eiropas Ogļu un tērauda kopienas - kopējā asambleja sapulcējās pirmo reizi šeit Strasbūrā toreizējā "Maison de l'Europe”. Asambleja sastāvēja no "to valstu tautu pārstāvjiem, kas apvienotas Kopienā”, kā teikts Romas līgumā, kas bija stājies spēkā pirms dažām nedēļām. Šodien mēs svinam šo gadadienu tāpēc, ka esam tiešie šīs Parlamentārās asamblejas pēcteči un 142 tās jaunie darba turpinātāji. Šīs Kopējās asamblejas pirmais priekšsēdētājs bija dižais Robert Schuman. Savā atklāšanas uzrunā viņš teica, ka Asamblejai būs būtiska nozīme Eiropas gara attīstībā, "kam šī Asambleja”, viņš teica, "ir un būs nopietns pārbaudījums.” Man šķiet, ka šie vārdi ir pareizi arī šodien, kā tie bija pareizi toreiz. Tajā pašā laikā Robert Schuman brīdināja savus kolēģus šajā dibināšanas sesijā, ka darbs Parlamentā tās 142 deputātiem - toreiz no sešām valstīm - no ikviena prasīs disciplīnu, un, protams, tas vēl vairāk attiecas uz šodienu, kad mums ir 785 deputāti no 27 valstīm, kā mēs visi zinām. Neilgu laiku pēc dibināšanas sesijas mūsu priekšgājēji sāka saukt savu iestādi par Eiropas Parlamentu, kaut gan vispirms neoficiāli, jo šis termins neparādījās Eiropas Kopienu dibināšanas līgumos. Un tikai pēc četriem gadiem, 1962. gada martā, Parlamentārā asambleja pieņēma lēmumu saukt sevi par Eiropas Parlamentu. Lai gan Eiropas Kopienu dibināšanas līgumos bija paziņots, ka Asambleja "izstrādā priekšlikumu par vispārējām tiešām vēlēšanām saskaņā ar vienotu procedūru visās dalībvalstīs” un ka "Padome vienprātīgi pieņem attiecīgus noteikumus un iesaka dalībvalstīm tos pieņemt saskaņā ar katras valsts konstitucionālajām prasībām”, Padome, pamatojoties uz Eiropas Parlamenta 1976. gada 20, septembra ieteikumu, tikai 1976. gadā pieņēma tiesību aktu par tiešām un vispārējām Eiropas Parlamenta vēlēšanām. Dāmas un kungi! Sākotnēji Parlamentārajai asamblejai īstenībā pašai nebija nekādu pilnvaru. Mūsu priekšgājēji zināja, ka Eiropas parlamentārās dimensijas attīstība būs ilgs process un ka tas prasīs no viņiem un nākamajām paaudzēm skaidru virzienu, atdevi, pacietību un izturību. Soli pa solim Eiropas Parlaments nodrošināja sev vairāk pilnvaru, arvien vairāk apzinoties savu atbildību un rīcības iespējas, un, manuprāt, es varu visu šeit klātesošo vārdā teikt, ka šodien tas ir sava vārda cienīgs. (Aplausi) Šodien mēs esam gandrīz 500 miljonu Eiropas Savienības pilsoņu pārstāvji un reprezentējam visas Eiropas Savienības politiskā spektra grupas. Mēs esam Eiropas Savienības brīvi ievēlētais Parlaments, vienots savos centienos rast vislabākos un vispārliecinošākos risinājumus. Mēs esam kļuvuši pašapzinīgi kā ietekmīgs spēks Eiropas politikā. Dāmas un kungi! Mums ir iemesls justies par to ļoti apmierinātiem. Šis process sākās 1958. gadā, un mūsu kopējā ceļā uz Eiropas integrāciju ir bijuši daudzi pavērsieni. 1971. gadā Eiropas Kopiena ieguva savu budžetu, un kopš tā laika Eiropas Parlamentam ir bijusi galvenā loma visu budžetu pieņemšanā. 1979. gadā notika pirmās tiešās Eiropas Parlamenta vēlēšanas. 1986. gadā ar Vienoto Eiropas aktu nosaukums "Eiropas Parlaments” beidzot ieguva juridisku spēku. Stājoties spēkā Māstrihtas līgumam pirms 15 gadiem, Eiropas Parlaments beidzot ieguva pilnīgas koplēmuma tiesības galvenajās Kopienas politikas jomās, nodrošinot tam iespēju dot būtisku ieguldījumu tiesību aktu izstrādē un, ja nepieciešams, nostāties pret Padomes lēmumiem. Amsterdamas līgums vēl vairāk paplašināja šīs koplēmuma tiesības, bet Lisabonas līgums nostiprinās koplēmumu kā likumu Eiropas tiesību aktu izstrādē, un tāpēc tā pienācīgi pieder pie "parastās likumdošanas procedūras”. Šodien mēs esam 785 deputāti no 27 Eiropas valstīm. Mēs pārstāvam 150 dalībvalstu partijas, no kurām vairums ir apvienojušās, lai izveidotu septiņas Parlamenta grupas. Mēs esam gan likumdošanas, gan budžeta iestāde, kam ir vienādas tiesības ar Padomi. Mēs nodrošinām uzraudzību pār Eiropas Komisiju un ievēlējam tās priekšsēdētāju, un Komisija nevar stāties pie savu pienākumu pildīšanas bez mūsu apstiprinājuma. Mēs aizstāvam Kopienas tiesību pārākumu, un mēs esam Eiropas Savienības pilsoņu palāta. Pirms trim nedēļām mēs pieņēmām Lisabonas līgumu, kas vēl vairāk nostiprinās mūsu tiesības. Turpmāk lēmumus par svarīgiem mūsdienu jautājumiem Eiropas Savienībā būs iespējams pieņemt tikai tad, ja Eiropas Parlamenta vairākums dos tiem piekrišanu. Tas attiecas arī uz galvenajiem tieslietu un iekšlietu jautājumiem. Tomēr tas nedod mums tiesības būt pašapmierinātiem, un tas nekādā ziņā nav nenovēršama procesa rezultāts. Mums par to bija jācīnās soli pa solim.. Es vēlos pateikties visiem, kas pēdējo piecdesmit gadu laikā mūsu priekšsēdētāju prasmīgajā vadībā ir strādājuši, lai stiprinātu Eiropas integrācijas parlamentāro dimensiju un snieguši vērtīgu pakalpojumu šim procesam. Es pateicos jums, bijušie un pašreizējie Eiropas Parlamenta deputāti! (Aplausi) Jean Monnet reiz teica: "Nekas nav iespējams bez cilvēkiem, un nekas nav paliekošs bez iestādēm.” Es vēlos arī izmantot izdevību un īsumā atgādināt par Paul-Henri Spaak, Eiropas Ogļu un tērauda kopienas (EOTK) Kopējās asamblejas - iestādes, kas darbojās pirms Eiropas Parlamenta - pirmo priekšsēdētāju, kura ziņojums pēc Mesīnas konferences 1955. gada jūnijā deva lielu ieguldījumu Romas līguma sagatavošanā. Ceļš uz parlamentāru demokrātiju Eiropas Savienībā ir sekojis loģikai, kas mums ir pazīstama no Eiropas nacionālo valstu vēstures. Mēs esam izveidojuši institucionālu līdzsvaru starp valstu un Eiropas līmeni, kas ir liels sasniegums un atspoguļo dažādu līmeņu mijiedarbību Eiropas kopējā pārvaldībā. Svarīgs šī līdzsvara aspekts ir laba Eiropas Parlamenta sadarbība ar dalībvalstu parlamentiem, kas mums ir īpaši būtiska. Man ir prieks, redzot, ka gandrīz visi Eiropas Savienības dalībvalstu parlamenti ir atsūtījuši augsta līmeņa pārstāvjus, lai tie šodien būtu kopā ar mums. (Aplausi) Es vēlos lūgt jūs visus - Eiropas Parlamenta deputātus un dalībvalstu parlamentu deputātus - pildīt savu pienākumu un censties uzturēt šo sadarbību arī turpmāk. Lisabonas līgums un Eiropas Savienības Pamattiesību harta dos izšķirošu ieguldījumu, lai vērstu demokrātiju un parlamentārismu Eiropas Savienībā realitātē visos līmeņos. Dāmas un kungi! Mēs varam lepoties ar savu konsekvento un nepārprotamo atbalstu Reformas līgumam un Pamattiesību hartai. (Aplausi) Mums ir vajadzīga kritiski noskaņota sabiedrība un mūsu darba kritiska uzraudzība. Tomēr mēs esam pelnījuši taisnīgu attieksmi. Visā savā daudzveidībā Eiropas Savienība ir daudz sarežģītāka par jebkuru citu kopienu pasaulē. Es gribētu lūgt plašsaziņas līdzekļus, kam ir svarīga nozīme mūsu komunikācijā ar pilsoņiem, paturēt to prātā. Eiropas Savienību nevajadzētu izmantot kā grēkāzi dalībvalstu neveiksmēs. (Aplausi) Viens no vislielākajiem sasniegumiem mūsu Eiropas redzējumā pēdējo 50 gadu laikā ir bijis demokrātijas un brīvības aizstāvēšana visā Eiropā. Šodien Igaunija, Latvija, Lietuva, Polija, Čehijas Republika, Slovākija, Ungārija, Slovēnija, Bulgārija, Rumānija un apvienotā Vācija ir Eiropas Savienības dalībvalstis, kas ir tāds sasniegums, par ko mēs varējām tikai sapņot, un kas mūsu dzīves laikā ir kļuvis par īstenību. Šodien, kā teikts Berlīnes 2007. gada 25. marta deklarācijā, mēs Eiropas Savienības pilsoņi, "esam apvienojušies labākai nākotnei”. Tas ir iemesls lielam priekam. Novērtējot pēdējos 50 gadus, ir svarīgi skatu vērst uz nākotni. Mums sev paškritiski jāatgādina tie Eiropas parlamentārās dimensijas aspekti, kas vēl arvien mūs neapmierina. Atšķirībā no dalībvalstu parlamentiem mums vēl nav iespējas budžeta procedūrā lemt par mūsu pašu finansiālo resursu piesaistīšanu. Parlamentāra valdība parasti veic karaspēka parlamentāro uzraudzību; tomēr Eiropas Savienības kopējā ārpolitika, drošības politika un aizsardzības politika vēl nav pilnīga un nenodrošina atbilstīgu saikni starp dalībvalstu un Eiropas mēroga pienākumiem.. Mums vēl arvien nav vienota vēlēšanu likuma, kas nozīmē, ka mums vēl arvien trūkst svarīga priekšnoteikuma, lai ietekmīgas Eiropas politiskās partijas varētu piedalīties Eiropas Parlamenta vēlēšanās ar vienotu kandidātu sarakstu. Kopš pirmās Eiropas Parlamentārās asamblejas sesijas Eiropas Parlaments ar pacietību, izturību un pareizu virzību ir tiecies nostiprināt savu vietu Eiropā, un tam tas jādara, un tas to darīs arī turpmāk. Kā Eiropas tieši ievēlēta pārnacionāla asambleja Eiropas Parlaments ir paraugs līdzīgiem centieniem citos pasaules reģionos. Es par to pārliecinos tāpat kā jūs, kad apmeklēju citas pasaules daļas. Kad Robert Schuman 1958. gada 19. martā stājās amatā kā Eiropas Parlamentārās asamblejas pirmais priekšsēdētājs, šo Eiropas parlamentārās dimensijas pozitīvo aspektu bija gandrīz neiespējami paredzēt. Tomēr Robert Schuman bija redzējums. Viņš runāja par Eiropas ideju, kas, viņš teica, ir jāatdzīvina, raksturojot to kā "la relance de l'idee européenne”. Šodien pēc neveiksmīgā Konstitucionālā līguma krīzēm, kas gan varētu būt labāks vadmotīvs uzdevumam, kurš mūs gaida? 1958. gada 19. martā Robert Schuman savā īsajā uzrunā izteica bažas, ka tehnokrātisks skats uz problēmām varētu likt Eiropas integrācijai palēnām izzust. Šie vārdi ir pareizi šodien, kā tie bija pareizi toreiz. Robert Schuman bija reālistisks, atturīgs un skaidri saprotams, kad viņš aprakstīja Parlamentārās asamblejas iespējas, kuras priekšsēdētājs viņš bija līdz 1960. gadam. "Nous désirons contribuer”, viņš teica savā sirsnīgajā un skanīgajā balsī, "à créer un noyau de la structure européenne.” Robert Schuman beidza savu pirmo uzrunu Eiropas Parlamentārās asamblejas priekšsēdētāja amatā, soloties strādāt, lai apvienotu mūsu kontinentu, apvienotu Eiropu, kam, viņaprāt, jāredz sevi kā vērtību kopienu, kas apvieno mūsu kontinenta brīvās tautas. "Ainsi seulement l'Europe réussira à mettre en valeur le patrimoine total qui est commun à tous les pays libres. ” Es vēlos turpināt šo domu. Eiropas Savienība ir vērtību kopiena.. Mūsu iestādes nav pašmērķis, bet gan tām jākalpo mūsu vērtībām: personas cieņai, cilvēktiesībām, demokrātijai, tiesiskumam un ekonomiskajai un sociālajai labklājībai. Tās kalpo solidaritātes un subsidiaritātes principiem. Eiropa nozīmē cieņu citam pret citu, cieņu pret mūsu daudzveidību, respektu pret visu mūsu dalībvalstu, lielu un mazu, godu. Šo cieņu nevar uzspiest, bet tā ir būtisks priekšnoteikums mūsu savstarpējai sapratnei un kopējai rīcībai. Eiropas likumu respektēšana, kas dod mums iespēju atrisināt mūsu konfliktus draudzīgā veidā un sasniegt interešu līdzsvaru mierīgā ceļā, ir pastāvīgi jāatjauno ar to nerakstīto likumu palīdzību, kas pārvalda mūsu attiecības Eiropā: cieņa un respekts citam pret citu. (Aplausi) Es vēlos iedrošināt un mudināt ikvienu - neatkarīgi no mūsu pozīcijas politiskajā spektrā - turpināt izrādīt cieņu citam pret citu. Ja šī savstarpējā cieņa - kam raksturīga iecietība citam pret cita pārliecību, saglabājot savējo, bet esot gataviem uz kompromisiem - tiek nodrošināta, Eiropas Savienība un Eiropas Parlaments var būt par paraugu mieram pasaulē. Mūsu Eiropas mantojums ir saglabāts mūsu tautu mierā un vienotībā, tautu, kas savienojušās, lai izveidotu Eiropas Savienību. Mēs godinām Robert Schuman un visus pirmās Eiropas Parlamentārās asamblejas locekļus, cenšoties būt uzticīgi viņu mantojumam, strādājot atbildīgam un atvērtam Eiropas Parlamentam, kas ir tuvs pilsoņiem, bet kam vajadzības gadījumā ir apņēmība nodrošināt politisko vadību. Ja mēs turpināsim strādāt mērķtiecīgi, mums nebūs iemesla baidīties to cilvēku sprieduma, kas nāks pēc mums un kas 2058. gadā, kad viņi svinēs Eiropas Parlamenta 100. gadadienu, vērtēs mūsu šodienas darbu. Kolēģi, dāmas un kungi! Priecāsimies visi kopā par Eiropas kontinenta brīvību, mieru un vienotību, kam mums ir tā privilēģija kalpot.. (Skali un ilgstoši aplausi) Janez Janša amatā esošais priekšsēdētājs. - (SL) "Mana uzruna nevar būt bez saviļņojuma”, ar šādiem vārdiem Eiropas Parlamentārās asamblejas pirmais priekšsēdētājs Robert Schuman uzrunāja šo godājamo Parlamentu pirmo reizi 1958. gada 19. martā. Pēc piecdesmit gadiem jūsu svinīgajā gadadienā mēs jūtamies tieši tāpat. Es šeit uzrunāju ne tikai 142 dalībvalstu, bet arī 785 tieši ievēlētus Eiropas Parlamenta deputātus. Atskatoties uz ceļu, ko esam atstājuši aiz muguras, un uz Eiropas demokrātijas uzplaukumu pēdējos 50 gados, mums jājūtas lepniem un pateicīgiem Eiropas koncepcijas radītājiem. Tai pašā laikā mums ir uzticēts pienākums turpināt Eiropas miera, sadarbības un labklājības stāstu, cik labi vien spējam. Atcerēsimies 1958. gadu: sabiedrība, kam jātiek galā ar divu postošu karu sekām, pasaule sadalīta divos pretpolos - Rietumu un Austrumu valstīs, aukstais karš, Kubas revolūcija, pirmā mikroshēma, kodoleksperimenti un pirmā kosmiskā satelīta palaišana. Simts sešdesmit astoņi miljoni eiropiešu apvienojās kā sešas Eiropas Savienības dalībvalstis, kas sadziedēja kara rētas, piedzīvoja saimniecisku uzplaukumu un kopā ar Atlantijas Aliansi nodrošināja mieru un demokrātiju šajā teritorijā. Diemžēl lielākā daļa no pārējās Eiropas dzīvoja totalitārā vidē, kurā valdīja pilsoniska un ekonomiska stagnācija un pat atpalicība. 2008. gadā mēs redzam pilnīgi citādu ainavu: multipolārajā pasaulē mēs saskaramies ne tikai ar ekonomisku un politisku konkurenci, bet arvien biežāk ar sadarbību, meklējot risinājumus mūsdienu izaicinājumiem. Robežu - Berlīnes mūra, dzelzs priekškara - atcelšana, kas sadalīja Eiropu, un iekšējo robežu uzraudzība šī mēneša beigās noslēgsies ar gaisa robežu atcelšanu paplašinātajā Šengenas teritorijā. Eiropas Savienības teritorija ir vairāk nekā trīs reizes lielāka nekā pirms 50 gadiem, un tajā ir trīs reizes vairāk iedzīvotāju, 23 oficiālas valodas, stiprāks iekšējais tirgus un vienota valūta. Vidēji tās pilsoņu dzīves ilgums ir astoņus gadus garāks. Divdesmit septiņi valdību un valstu vadītāji - viena trešā daļa no mums pirms 20 gadiem dzīvoja totalitāros režīmos - rīt pie viena galda pieņems lēmumus. Šodien gandrīz visa Eiropa dzīvo brīvībā un demokrātijā.. Mums jāapzinās šis sasniegums un jāsvin tas. Eiropas Parlamenta dzīve un darbs kopš 1958. gada skaidri demonstrē ar integrāciju sasniegto progresu pēdējos 50 gados. Pēc sākotnējās padomdevēja lomas septiņdesmito gadu sākumā jūs ieguvāt pirmās reālās pilnvaras attiecība uz Eiropas budžetu, un septiņdesmito gadu beigās jums bija pirmās tiešās vēlēšanas. Pēc jaunas vienošanās jūs ieguvāt lielākas pilnvaras tiesību aktu pieņemšanā un augstākā līmeņa Eiropas politisko pārstāvju izraudzīšanā.. Jaunā Eiropas Komisija arī nevar pastāvēt bez jūsu uzticības. Tāpat kā Romas līgums 1958. gadā piešķīra Parlamentam jaunu atbildību, arī Lisabonas līgums pēc 50 gadiem Eiropas Parlamentam nozīmē lielu soli uz priekšu. Koplēmumu procedūra attieksies gandrīz uz visām Eiropas politikas jomām, un Eiropas Parlamenta loma demokrātiskā vadīšanā, starptautisku nolīgumu slēgšanā un augsta līmeņa Eiropas pārstāvju iecelšanā palielināsies. Mani ļoti iepriecināja tas, ka pagājušā mēneša plenārsēdē jūs ar lielu balsu vairākumu pieņēmāt ziņojumu par Lisabonas Reformas līgumu. Es vēlos arī apsveikt visas dalībvalstis, kas jau sekmīgi pabeigušas ratifikācijas procedūru, un es ceru, ka tām drīz sekos visas pārējās dalībvalstis. Eiropas Savienības pirmie 50 gadi bija veltīti Eiropas darba kārtībai, bet mūsu politiskā un ekonomiskā attīstība nākamajos 50 gados pievērsīsies arī globālajai darba kārtībai. Tas ir skaidri redzams Eiropadomes rītdienas sesijas tematu sarakstā. Ir pavisam skaidrs, ka mēs varēsim rast pienācīgus risinājumus Lisabonas uzdevumiem, ekoloģijai un enerģētikas jautājumiem, un haosam finanšu tirgos tikai tad, ja ņemsim vērā globālas tendences un globālo notikumu dalībniekus un iesaistīsim tos savos pasākumos. Tas attiecas arī uz cilvēktiesībām un starpkultūru dialogu, kurā jums, Eiropas Parlamentam, ir, protams, vadoša loma. Es vēlos izmantot šo izdevību, lai Eiropadomes vārdā izteiktu atzinību par to lomu, kāda jums ir, norādot uz cilvēktiesību pārkāpumiem un uzraugot vēlēšanas, un par jūsu delegāciju darbu starptautiskajās organizācijās, tādās kā Apvienoto Nāciju Organizācijas Cilvēktiesību padome. Jūsu loma apvienotajās parlamentārajās asamblejās arī ir svarīga un piešķir papildu vērtību Eiropas Savienības politikai attiecībā uz trešām valstīm un reģioniem. Ar saviem pasākumiem un sanāksmēm ar augsta līmeņa viesiem Starpkultūru dialoga gadā jūs stiprināt vienu no Eiropas pamattradīcijām, proti, to, ka savstarpēja cieņa un sapratne ir līdzāspastāvēšanas pamats gan Eiropā, gan visā pasaulē. Eiropas Savienības pasākumu loks pastāvīgi paplašinās, bet uz tiem visiem attiecas viens noteikums: veiksme ir proporcionāla dalībvalstu, nozaru, kopēju interešu grupu un paaudžu vienotībai, kā arī vienotībai reģionālā, valstu, Eiropas un pasaules līmenī. Šajā ziņā Eiropas Savienībai ir jākalpo par piemēru. "Ikviens cilvēks ir jauna pasaule. Tikai tādas institūcijas, kas saglabā kolektīvo pieredzi, var sasniegt briedumu.” Ar šo domu Jean Monnet tuvina mūs skaidrojumam, kāpēc Eiropas Savienības redzējums bieži atšķiras no realitātes un kāpēc daudzi eiropieši par spīti acīmredzamiem pēdējo 50 gadu sasniegumiem vēl arvien šaubās par Eiropas integrācijas priekšrocībām. Lai izprastu un novērtētu brīvību, mieru un daudzveidību, robežu neesamību un vienotās Eiropas priekšrocības un nākotnes izredzes, mums jāapzinās, ka pastāv daudz sliktākas alternatīvas. Tieši tāpēc mūsu kopējais uzdevums ir saglabāt Eiropas kolektīvo pieredzi. No tās mēs varam smelties spēku, lai veiktu mūsu šodienas uzdevumus. Domām par pagātni jābūt saistītām ar domām par nākotni. Ja mēs nebūtu apvienojuši spēkus pirms 50 gadiem, mēs šodien droši vien nedzīvotu mierā un labklājībā. To pašu var teikt par nākamajiem 50 gadiem. Ja mēs kopīgi nemeklēsim risinājumu zema oglekļa satura enerģijai un enerģijas taupīšanai, mēs nespēsim palēnināt klimata pārmaiņas. Mēs piedzīvosim arvien vairāk plūdu, viesuļvētru, sausumu, jaunu slimību, apdraudētu ekosistēmu un bēgļu no klimata pārmaiņām. Ir svarīgi, lai Eiropas lēmumu un pasākumu rezultāti būtu pietiekami konkrēti un taustāmi, tā ka pilsoņi varētu saprast Eiropas Savienības izšķirošo nozīmi viņu dzīves kvalitātes saglabāšanā un uzlabošanā. Priekšsēdētāja kungs, dāmas un kungi! Es vēlos pateikties jums par jūsu ieguldījumu Eiropas Savienības attīstībā 50 gadu laikā. Es zinu, ko tas ir nozīmējis mūsu paaudzēm. Patiesībā esmu dzimis vienā gadā ar Eiropas Parlamentu. Līdz pašreizējo pilnvaru beigām un pēc tam es novēlu jums daudz panākumu darbā, daudz jaunu ideju un pastāvīgu neatlaidību, attīstot Eiropas vērtības, demokrātiju un dzīves veidu. Esmu pārliecināts, ka, svinot nākamo apaļo Eiropas demokrātijas mītnes gadadienu, mēs atkal varēsim atzīmēt ievērojamu progresu Eiropā. (aplausi) Priekšsēdētājs Ļoti pateicos, Eiropadomes priekšsēdētāj! Tagad es gribu dot vārdu Eiropas Komisijas priekšsēdētājam José Manuel Durão Barroso. José Manuel Barroso Eiropas Komisijas priekšsēdētājs. - (FR) Eiropas Parlamenta priekšsēdētāja kungs, amatā esošais priekšsēdētāja kungs, dažādo Eiropas iestāžu priekšsēdētāji, Parlamenta bijušie priekšsēdētāji, dāmas un kungi, valstu parlamentu pārstāvji, viesi! Man ir liels prieks šodien svinēt kopā ar jums Eiropas Parlamenta pirmo pusgadsimtu Šai gadadienai ir liela simboliska un politiska nozīme Eiropā. Pirms piecdesmit gadiem Robert Schuman vadīja jaunu vienotu Asambleju. Trīs Eiropas Kopienas bija tikko radījušas Eiropas demokrātijas pirmo variantu. Kopš tā laika šī svarīgā politiskā izvēle ir nelokāmi apliecināta arvien no jauna katrā Eiropas integrācijas posmā. Eiropas Parlamenta dibinātājiem agrāk par visiem citiem bija nojausma, ka topošajai Eiropai ir vajadzīgas spēcīgas demokrātiskas iestādes, lai nostiprinātu jaunizveidotās saites starp sešām valstīm. Saskaņā ar Jean Monnet iedvesmoto redzējumu šīm iestādēm vajadzēja spēt attīstīties, lai virzītu notikumus, kas, viņuprāt, iemiesoja dubultprocesu - nākamo dziļāko integrāciju un ģeogrāfisko paplašināšanos. Man jums jāsaka, ka ir ļoti aizkustinoši redzēt jūs visus šeit šajā Eiropas demokrātijas mītnē, dažādu tautu tieši ievēlētus pārstāvjus, ko vēl nesen šķīra diktatūras, kas neļāva Eiropai elpot brīvības gaisu. (Aplausi) Tā saukto iestāžu trijstūri Eiropas Parlamenta dibinātāji atstāja mums mantojumā kā pasaulē unikālu modeli, kas tagad pēc 50 gadiem ir neapšaubāmi pierādījis savu dzīvotspēju un stabilitāti. Tas ir pielāgojies ievērojami palielinātajam uzdevumu apjomam, kas uzticēts Kopienai un tagad ES. Tas ir arī ticis galā ar ievērojamo, dinamisko mūsu Savienības paplašināšanos. Par šiem panākumiem mums jāpateicas mūsu iestāžu modeļa pilnveidotībai un līdzsvarotībai, kas neseko tradicionālajam varas dalījumam. Par šiem panākumiem mums jāpateicas arī mūsu darbības metodei, kas ņem vērā gan Kopienas metodi, gan subsidiaritātes principu. Tomēr iestādes nav pašmērķis. Tās kalpo ideāliem un mērķiem. Tās kalpo mūsu pilsoņiem.. Jo stiprākas ir iestādes, jo labāk tās var kalpot šim ideālam un mūsu pilsoņiem. Parlamenta dibinātāji vēlējās galvenokārt izveidot vienotu Eiropu miera labā. Viņi vēlējās izveidot jauno Eiropu ar solidaritātes palīdzību. Viņi izvēlējās ekonomiku par dzinējspēku savam politiskajam redzējumam un saviem mērķiem. Pēc piecdesmit gadiem Eiropai, kas dzīvo mierā un ir paplašinājusies līdz kontinenta mērogiem, ir vajadzīgas stipras iestādes, lai tiktu galā ar sava laika izaicinājumu - globalizāciju. Neviena dalībvalsts nevar tikt galā ar šo uzdevumu vienatnē. Ar savu pieredzi jaunu tirgu atvēršanā un noteikumiem, kas iemieso tās vērtības - brīvību, solidaritāti un ilgtspējīgu attīstību - tikai Eiropai ir vienlaicīgi apjoms, iestādes un līdzekļi, kas vajadzīgi, lai regulētu un virzītu globalizāciju. Lai tiktu galā ar šo uzdevumu, 21. gadsimta Eiropai jāapvienojas, lai baudītu tādas ekonomikas augļus, kuras pamatā ir zinātnes atziņas, nodrošinātu darbavietas Eiropas sievietēm un vīriešiem un padarītu tautsaimniecību dinamiskāku. Tai jāieņem sava likumīgā vieta uz pasaules skatuves kā Eiropas lielvalstij, kas nepazīst augstprātību, Eiropas, kas spēs piedāvāt - nevis uzspiest, bet piedāvāt - brīvības un solidaritātes vērtības pasaulei. Pārstāvot šīs partnerattiecības, es vēlos apsveikt Parlamentu par tā ieguldījumu Eiropas projektā visos mūsu pilsoņu ikdienas dzīves aspektos. Savos 50 gados šis Parlaments ir ieguvis kompetenci daudzās jomās, kā arī ievērojamas pilnvaras. Ar to es domāju pilnvaras, kuras var interpretēt kā likumīgas, un šo likumību tām piešķir Eiropas sieviešu un vīriešu balsojums. Ar to es domāju arī pilnvaras šī vārda oficiālajā nozīmē: koplēmumu, budžeta lēmējtiesības un Eiropas iestāžu demokrātisku kontroli. Es patiesībā domāju politisku ietekmi. EP ir parādījis sevi vienlaicīgi kā kopējais likumdevējs, kas dala atbildību iestāžu trijstūrī un Eiropas sabiedriskajā dzīvē, kā arī veidojot arvien ciešākas saiknes ar dalībvalstu parlamentiem, no kuriem daudzi šodien ir šeit pārstāvēti. Pilnvaras, ko laika gaitā ieguvis EP, ir kalpojušas tikai visas Eiropas stiprināšanai. Stiprs Eiropas Parlaments ir būtisks citu iestāžu partneris un - man jāuzsver - Eiropas Komisijas partneris. Man jāsaka, ka attiecības starp abām mūsu iestādēm kļūst arvien ciešākas, stabilākas un nobriedušākas, un tas mani patiešām ļoti iepriecina. Kad Lisabonas līgums būs ratificēts, tas vēl vairāk stiprinās Kopienas iestādes. Tas paplašinās Eiropas Parlamenta pilnvaras. Tas atbalstīs Komisijas dalīto demokrātisko likumību, veidojot ciešākas saites ar Eiropas Parlamentu un Eiropadomi. Tas dos Eiropadomei stabilu prezidentūru, kas nodrošinās lielāku sistemātiskumu Eiropadomes sanāksmju sagatavošanā un uzraudzībā. Tas nostiprinās Eiropas Savienības ārlietu un drošības politikas Augstā pārstāvja lomu, kurš būs arī Eiropas Komisijas priekšsēdētaja vietnieks. Pastiprinot mūsu iestāžu likumību un efektivitāti, Lisabonas līgums nozīmē Eiropas Savienībai lielu soli uz priekšu.. Šodien un rīt mums jāsaprot, ka iestāžu attiecības nav tukšas spēlītes. Neviena no mūsu iestādēm nedrīkst kļūt stiprāka uz citu iestāžu rēķina. Gluži otrādi, mēs visi vēlamies stipras Eiropas iestādes, lai Eiropa kļūtu efektīvāka un demokrātiskāka. Visas mūsu iestādes gūs labumu no Eiropas iestāžu struktūras nostiprināšanas. Dāmas un kungi! Sakarā ar gadskārtu, ko mēs šodien svinam, man prātā ienāca lieliskās portugāļu rakstnieces Agustina Bessa Luis vārdi. Viņa teica: "15 gadu vecumā cilvēkam ir nākotne, 25 gadu vecumā viņam ir problēma, 40 gadu vecumā - pieredze, bet pirms pusgadsimta viņam nav pavisam nekādas vēstures.” Esmu pārliecināts, ka šodien Eiropas Parlaments, šī Eiropas demokrātijas mītne, var lepni apgalvot, ka tam ne tikai pagātnē ir skaista vēsture, bet arī nākotnē. Šī iemesla dēļ es Eiropas Komisijas vārdā un savā vārdā vēlos jūs sirsnīgi sveikt un novēlēt visu to labāko jūsu darbā Eiropas vienotības labā. (Aplausi) Priekšsēdētājs Sirsnīgi pateicamies Eiropas Komisijas priekšsēdētājam. Tagad es vēlos sveikt Hans Joachim Opitz, kas arī šodien ir šeit ar mums un pārstāv visus bijušos ģenerālsekretārus. Tagad mūs atkal iepriecinās Eiropas Savienības Jauniešu orķestris. (Īss Eiropas Savienības Jauniešu orķestra priekšnesums) (Skaļi aplausi) (Klātesošie piecēlās kājās un noklausījās Eiropas himnu) (Sēdi pārtrauca 16.15 un atsāka 16.20)

4. Särskild rapport från Europeiska ombudsmannen till Europaparlamentet efter förslaget till rekommendation till Europeiska kommissionen avseende klagomål 676/2008/RT (enligt artikel 205.2, 1:a delen, i arbetsordningen) (

De politiska gruppernas sammansättning Talmannen Jag har i dag mottagit skrivelser från Daniela Buruiană-Aprodu och Cristian Stănescu där de meddelar att de har beslutat att lämna ITS-gruppen. Parlamentet noterar detta beslut med verkan från i dag, den 14 november 2007. Detta tillsammans med de meddelanden som redan har kommit den här veckan om att tre ledamöter har lämnat gruppen gör att jag drar slutsatsen att antalet ledamöter i ITS-gruppen nu har sjunkit under det minimiantal på 20 ledamöter som krävs för att bilda en politisk grupp enligt artikel 29.2. (Livliga applåder) Parlamentet konstaterar därför att ITS-gruppen inte längre uppfyller villkoren i arbetsordningen för bildande av en grupp. Följaktligen upphör gruppen att existera med verkan från och med detta meddelande. (Applåder) Hans-Peter Martin (DE) Herr talman! Jag vill uppmärksamma er på att Jean-Marie Le Pen, när jag och många andra ledamöter applåderade ert senaste tillkännagivande, gjorde denna gest med handen, med innebörden ”Fuck you!”, direkt mot mig. Jag vill be er att kontrollera videoupptagningen. Jag anser att ett sådant agerande verkligen måste få konsekvenser. Det är förfärligt att någon uppträder så öppet aggressivt mot mig. Talmannen Tack, herr Martin, jag såg det inte själv, men jag noterar det.

Impact van toerisme op kustregio's (korte presentatie) De Voorzitter - Aan de orde is een korte presentatie van het verslag van mevrouw Madeira, namens de Commissie regionale ontwikkeling, over de impact van het toerisme op kustregio's: aspecten van regionale ontwikkeling. Jamila Madeira rapporteur. - (PT) Mijnheer de Voorzitter, beste collega's, met bijzonder veel genoegen sta ik hier om u het werk dat ik samen met anderen voor dit initiatiefverslag heb verricht toe te lichten. Voor mij en al degenen die meegewerkt hebben bij dit verslag is het duidelijk dat we ons werk hebben gedaan. Ik dank iedereen, met name de schaduwrapporteurs van de verschillende fracties, die zich hard hebben ingespannen om compromissen te bereiken met een draagvlak voor de toekomst. Ik dank ook de medewerkers van de Commissie regionale ontwikkeling, die altijd klaar stonden, met name Miguel Tell Cremades en Elisa Daffarra, de medewerkers van de Sociaaldemocratische Fractie in het Europees Parlement, Lila en Petrus, en ook de Europese Commissie. De Commissie was altijd vertegenwoordigd met de verschillende directoraten-generaal die betrokken waren bij dit breed opgezette verslag, heeft de werkzaamheden permanent op de voet gevolgd en heeft zich er hard voor ingespannen om dit werk tot een goed einde te brengen. Tot slot dank ik oprecht mijn persoonlijke medewerkers, zeer in het bijzonder Joana Benzinho, voor hun inzet ten behoeve van een meer harmonieuze en gestructureerde ontwikkeling van de kustregio's en het toerisme in de Europese Unie. De 27 lidstaten van de Europese Unie beschikken tezamen over meer dan 89 000 kilometer kustlijn. Deze kustzones vertonen een grote verscheidenheid aan zeer specifieke kenmerken al naargelang hun ligging. Sommige kuststroken kunnen we kosmopolitisch noemen, zoals de steden Lissabon, Kopenhagen en Stockholm. Andere zones kennen problemen die kenmerkend zijn voor perifere of ultraperifere gebieden, zoals de Algarve, Ligurië, de Canarische Eilanden of Madeira. In die gebieden zijn de verbindingen met de grote steden vaak slecht of trekt de bevolking versneld weg. Op de een of andere manier vallen al deze gebieden te identificeren met de noties kust en kustzone en dagelijks zijn er de daaraan verbonden voor- en nadelen merkbaar. Volgens de beschikbare gegevens zal in 2010 ongeveer 75 procent van de mensheid in kustzones wonen. Op grond van de onderlinge banden en verbindingen definiëren we kustzones als gebieden die tussen de kust en een lijn vijftig kilometer landinwaarts liggen. Het zijn regio's en geen landstroken die aan zee liggen. Zij ontberen de geïntegreerde visie waar zo'n sterke behoefte aan bestaat en die onze voorouders ook zouden hebben voorgestaan. Al degenen die op zoek zijn naar kansen en economische synergie strijken hier neer. Veelal hebben zij slechts verwachtingen die gericht zijn op het toerisme. Daarom hebben wij ons duidelijk de noodzaak ingeprent van een pragmatische en geïntegreerde visie op de effecten van het toerisme in kustgebieden. Met dat uitgangspunt zijn we aan de slag gegaan. In de huidige financiële crisis kunnen we steeds minder om de effecten op de reële economie heen en de toeristische sector loopt grote kans direct of indirect hard getroffen te worden. Regio's die voor hun ontwikkeling overwegend of helemaal afhankelijk zijn van toerisme zien hun activiteiten bedreigd en kijken met wantrouwen naar de toekomst, met name omdat toerisme op dit moment geen bevoegdheid van de Europese Unie is. Er dienen dan ook op elkaar afgestemde maatregelen te worden getroffen en de geest waarvan het Verdrag van Lissabon doordrongen is vormt een weerspiegeling van die tendens. Als we echter wachten met maatregelen tot de inwerkingtreding van het verdrag, zou dat wachten zijn op het moment waarop gedane zaken geen keer nemen. De huidige toeristische activiteiten en de kwetsbare positie van de regio's die van toerisme afhankelijk zijn, vereisen van ons direct en doeltreffend optreden. Het feit dat deze gebieden voor het bevorderen van de werkgelegenheid structureel afhankelijk zijn van toerisme - hoewel vaak in de vorm van seizoensarbeid - en van arbeidsintensief werk kunnen we niet verdoezelen, nu stedelijke gebieden en werkgelegenheid onder druk staan. Het verslag dat we hier presenteren was al zeer opportuun en urgent toen de Commissie regionale ontwikkeling er het initiatief toe nam. Het moet nu gezien worden als een prioriteit voor de Europese Commissie en de Europese Raad. Deze prioriteit geldt zowel voor de talloze initiatieven die in het verslag staan als voor de initiatieven die al genomen zijn door andere instellingen - en waar het verslag steun voor uitspreekt - en sluit aan bij de maatregelen in het noodplan van de Commissie. Ik noem met name de herziening van het fonds voor aanpassing aan de globalisering, waar kwesties in verband met toerisme en de klappen die deze sector nu krijgt natuurlijk een plaats in moeten hebben. Het is essentieel de ontwikkeling van nieuwe sectoren van de economie in deze kustgebieden te garanderen. Sociale en ecologische duurzaamheid dienen op die manier verzekerd te zijn en tevens moet er echte integratie worden bevorderd van de verschillende sectorale beleidsvormen, zoals het maritieme, het vervoers- en het energiebeleid, bestaande cohesie-instrumenten die al in de praktijk worden toegepast, het nieuwe beleid inzake productkwaliteit in het kader van de herziening van het gemeenschappelijk landbouwbeleid zoals aangekondigd in het verslag over de gezondheidscontrole en de nieuwe toeristische producten in deze kustgebieden, waarbij rekening gehouden dient te worden met hun essentiële bijdrage aan de Europese economie. De tenuitvoerlegging van een adequate en holistische visie voor dit beleid dient op korte termijn realiteit te zijn in de Europese Unie. Tot slot, mijnheer de Voorzitter, wil ik zeggen dat we alleen met een goede onderlinge afstemming van deze instrumenten en met een snel en doeltreffend optreden waarbij alle partners die al in het veld werken betrokken zijn, kunnen garanderen dat we in de Europese Unie een duurzaam kusttoerisme met toekomst hebben. Vladimír Špidla lid van de Commissie. - (CS) Geachte Voorzitter, dames en heren, ik zou graag de rapporteur, mevrouw Madeira, willen bedanken voor haar verslag en haar willen complimenteren met de kwaliteit en het belang van haar werk. De kustregio's zijn werkelijk zeer belangrijk voor de EU, aangezien zich juist daar een grote concentratie aan economische bedrijvigheid bevindt. Bovendien wordt in dit verslag een lans gebroken voor een holistische benadering van het toerisme in kustregio's. Het behandelt uiteenlopende kwesties als het milieu ter zee en aan de kust, zeevervoer, de werkgelegenheid in kustgebieden, ondersteuning van het midden -en kleinbedrijf, alsook ondersteuning van de visserij. Hieruit blijkt opnieuw dat de Europese Unie een sterk en geïntegreerd maritiem beleid nodig heeft. De Europese Commissie werkt hier reeds sinds 2005 aan en legt daarbij de nadruk op de onderlinge verbanden tussen regionaal beleid, territoriale cohesie en het maritieme beleid. Om dit beleid een concreet gezicht te geven, heeft de Europese Commissie in oktober 2007 een actieplan goedgekeurd voor een geïntegreerd maritiem beleid dat nu inderdaad stukje bij beetje wordt uitgevoerd. Een aantal van de zaken waar de Commissie momenteel aan werkt, is een direct antwoord op de in het verslag genoemde problemen en behoeften. In concreto heb ik het over: 1) het feit dat ten behoeve van een volledige transparantie van de financiering in de kustregio's er vóór de herfst van 2009 een database zal worden opgesteld van projecten die ondersteund worden middels de verschillende communautaire fondsen. Ik wil er in dit verband op wijzen dat de kwaliteit en de volledigheid van deze database volledig afhankelijk zal zijn van de bereidwilligheid van de regio's om informatie te verstrekken; 2) de versterking van de interregionale samenwerking op het gebied van het toerisme in de kustregio's. Met het INTERREG IVC-programma is het namelijk mogelijk om een netwerk van regio's tot stand te brengen gekoppeld aan dertig prioritaire thema's, waarvan er twee verband houden met maritieme kwesties, met inbegrip van toerisme. Voor uw informatie: de tweede ronde voor het indienen van voorstellen in het kader van het IVC-programma is nog open tot half januari 2009. Ik wil de kustregio's ertoe oproepen om projecten in te dienen ter oprichting van dergelijke netwerken voor de uitwisseling en toepassing van hun goede praktijk. Het is mij verder een groot genoegen te kunnen constateren dat het verslag zich in positieve bewoordingen uitlaat over de effecten van het Europees cohesiebeleid op de ontwikkeling van de kustregio's. De programmaperiode 2007-2013 biedt deze regio's werkelijk zeer uitgebreide mogelijkheden alsook een kader voor Europese technische en financiële ondersteuning voor hun ontwikkelingsplannen. Dankzij het huidige cohesiebeleid kunnen kustregio's investeren in de ontwikkeling van kustgebieden en eilanden, met dien verstande dat zij voorrang geven aan investeringen in havens, maritiem onderzoek, elektriciteitsopwekking uit uiteenlopende aan de kust aanwezige energiebronnen, het maritiem erfgoed en uiteraard ook in kusttoerisme. Toerisme kan met name buiten het hoogseizoen een welkome aanvulling vormen voor de verminderde bedrijvigheid ter plaatse in de visserij, landbouw, zware industrie en de vervoerssector. Ik wil er echter op wijzen dat het volledig aan de kustregio's zelf is om de beste projecten uit te kiezen ter verbetering van het concurrentievermogen van hun economische structuur en ter ondersteuning van duurzaam toerisme op lokaal niveau. Verder wil ik er graag op wijzen dat de Commissie zeer concrete stappen onderneemt om de scherpe kantjes van het duidelijk seizoengebonden karakter van het toerisme af te halen, bijvoorbeeld middels het testproject "Europese topbestemmingen”(EDEN). Een van de doelstellingen van dit initiatief is namelijk de totstandbrenging van een evenwichtige verdeling van de toeristenstroom alsook om ervoor te zorgen dat toeristen ook minder traditionele bestemmingen aandoen. Dit alles heeft tot doel alle Europese landen en regio's te ondersteunen. Tot slot zou ik nogmaals de rapporteur willen bedanken voor haar uitstekende verslag. We dienen ons terdege te beseffen dat het toerisme de kustregio's ten goede komt, althans indien deze in duurzame banen geleid wordt. In verband hiermee is het mij een groot genoegen u te kunnen mededelen dat de Commissie met het oog op de in het verslag van mevrouw Madeira geuite belangstelling een discussie op poten zou kunnen zetten tussen alle bij het toerisme in de kustregio's betrokken partijen, en wel in het kader van de Europese Maritieme Dag op 19 en 20 mei 2009. Ik zou graag van deze gelegenheid gebruik willen maken om de leden van het Europees Parlement uit te nodigen deel te nemen aan de gedecentraliseerde activiteiten in het kader van de Maritieme Dag van 2009, die wederom de volle steun heeft van de Commissie. De Voorzitter - Het punt is afgehandeld. De stemming vindt op dinsdag 16 december 2008 plaats. Schriftelijke verklaringen (artikel 142) John Attard-Montalto schriftelijk. - (EN) Een belangrijk deel van de Europese bevolking woont in de kustregio's. De meeste mensen realiseren zich niet dat de kust van het Europese vasteland zich over bijna negentigduizend kilometer uitstrekt. De ontwikkeling van duurzaam toerisme in tegenstelling tot het seizoensgebonden toerisme moet worden gestimuleerd. Dit valt alleen te bereiken door productdiversificatie en alternatieve vormen van toerisme op zakelijk terrein, het houden van conferenties, op cultureel vlak, in de medische sfeer, op het gebied van sport, landbouw, taal en aan zee gerelateerd toerisme. Bevordering van het traditionele kusttoerisme blijft echter een prioriteit. In mijn land streven we naar vergroting van de omvang en het aantal zandstranden. Helaas gebeurt dit tot op heden op een amateuristische manier. Het storten van zand op bestaande stranden of het creëren van nieuwe zandstranden zonder het aanleggen van de noodzakelijke infrastructuur is slechts een verspilling van middelen. In veel andere landen en gebieden worden al jaren zandstanden aangelegd of uitgebreid. Het verschil is dat dit allereerst werd aangepakt door aanleg van de noodzakelijke infrastructuur om zand op een natuurlijke wijze op te hopen en de corrosie ervan te voorkomen. Tegen deze achtergrond is er nog een belangrijk aspect dat lijkt te ontbreken met betrekking tot de huidige voorstellen voor het grootste zandstrand van Malta, I-Ghadira, namelijk respect voor en het rekening houden met de onmiddellijke omgeving. Rumiana Jeleva schriftelijk. - (EN) Het is een bekend feit dat de economie in veel kustregio's van de EU in hoge mate van toerisme afhankelijk is. Om te zorgen dat toekomstige generaties ook voordeel hebben van onze prachtige stranden en kustgebieden moeten we echter actief worden. De duurzaamheid en de toekomst van onze kustgebieden is niet vanzelfsprekend, aantasting van het milieu en verkeerde planning veroorzaken ernstige schade aan de kustregio's. We moeten buitensporige bouw van huizen en hotels voorkomen en ervoor zorgen dat een dergelijke bouw hand in hand gaat met een verbetering van de infrastructuur, in het bijzonder van de riool- en afvalbeheerssystemen. Eenvoudig gezegd moeten we onze uiterste best doen om kustregio's in stand te houden en te beschermen. Een optie is het bevorderen van programma's gericht op ecotoerisme en het introduceren van een beter systeem van beproefde methoden bij kustregio's. Een ding wordt duidelijk: we moeten iedere milieuverontreiniging voorkomen. Ik ben vooral bezorgd over olieraffinaderijen en soortgelijke installaties die een ernstig risico voor onze kustregio's vormen. Ik doe dus een beroep op alle lidstaten om ervoor te zorgen dat dergelijke installaties gebruikmaken van de nieuwste technologieën en geen milieuschade toebrengen aan de fragiele ecosystemen van onze kustregio's. Maria Petre Het effect van toerisme op kustregio's is van belang vanuit het oogpunt van territoriale, economische en sociale integratie. Met dit feit zal in de tussentijdse herziening van de begroting voor 2007-2013 rekening gehouden moeten worden. Roemenië heeft een aanzienlijke kustregio langs de Zwarte Zee en dat geldt ook voor Bulgarije, Oekraïne en Turkije. Als we deze realiteit als uitgangspunt nemen en daarbij bedenken dat we ook rekening moeten houden met de mondingen van de rivieren die in zee stromen, moet het geïntegreerde nationale toerismeplan dat speciaal voor deze regio is ontworpen, zowel duurzaam toerisme als een betere levenskwaliteit op lokaal niveau tot doel hebben. De Roemeense nationale autoriteiten zullen, samen met regionale en lokale autoriteiten, prioriteit geven aan het gebruik van structuurfondsen voor de ontwikkeling van duurzaam toerisme in de kustregio van de Zwarte Zee. Samenwerking en synergie op regionaal niveau, waarbij gebruik gemaakt wordt van Europese beleidsinstrumenten, zijn hiervoor van absoluut levensbelang. Een geïntegreerde benadering is noodzakelijk als onderdeel van het communautaire beleid op het gebied van cohesie, vervoer, energie, sociaal welzijn, gezondheid, landbouw, de zee en visserij, maar bovenal het milieu, met als doel synergie te creëren en tegenstrijdige maatregelen te voorkomen. Silvia-Adriana Ţicău Toerisme biedt belangrijke mogelijkheden voor sociale en economische ontwikkeling alsook voor sociale en territoriale cohesie. We mogen de speciale geografische kenmerken van de kustregio's niet vergeten. De ontwikkeling van deze regio's is sterk afhankelijk van de opbrengsten van activiteiten die met de nabijheid van de zee en met mondings- en deltagebieden verband houden alsook van toerisme, visserij en vervoer. In het algemeen kunnen kustgebieden alleen toegankelijk zijn als er sprake is van een efficiënte, moderne infrastructuur. Ik ben van mening dat het van belang is dat de lidstaten specifieke strategieën ontwerpen en concrete maatregelen initiëren om het toerisme in kustregio's te ontwikkelen en daarbij rekening houden met de bijzondere aard van het natuurlijke milieu, gericht op de bescherming ervan. De lidstaten moeten hun toeristische diensten diversifiëren op grond van de specifieke kenmerken van iedere regio (cultuur, sport, kustplaatsen, geschiedenis) om het negatieve effect van het seizoenstoerisme te verkleinen. Ik zou willen aanbevelen dat de lidstaten, om het toerisme te ontwikkelen, niet alleen van structuurfondsen gebruikmaken met het oog op de regionale ontwikkeling, maar ook om het economische concurrentievermogen te vergroten en vernieuwing te bewerkstelligen.

2. Azerbaidžanas: saviraiškos laisv(balsavimas) Laima Liucija Andrikienė PPE frakcijos vardu. - Pone pirmininke, PPE frakcijos vardu siūlau šį 7 dalies žodinį pakeitimą: žodžiai "apgailestauja dėl Azerbaidžano valdžios institucijų sprendimo" turėtų būti pakeisti žodžiais "primygtinai ragina Azerbaidžano valdžios institucijas". Tekstas turėtų skambėti taip: "primygtinai ragina Azerbaidžano valdžios institucijas pratęsti keleto tarptautinių transliuotojų, būtent BBC World Service, Voice of America ir Radio Free Europe / Radio Liberty, FM radijo licencijas" ir t. t.

Situação no Irão (continuação do debate) Presidente Retomemos agora as declarações sobre a situação no Irão prestadas pelo Alto Representante para a Política Externa e de Segurança Comum e pela Comissão Europeia. Javier Solana Alto Representante para a Política Externa e de Segurança Comum. - (EN) Senhor Presidente, ouvi com grande atenção os representantes dos grupos políticos do Parlamento Europeu. Concordo com a maioria daquilo que foi dito aqui hoje. Por conseguinte, não tenho muito a acrescentar. No entanto, permitam-me que teça alguns comentários sobre as três principais questões que hoje aqui foram debatidas relativamente ao Irão. Gostaria de reiterar, uma vez mais, que não existe qualquer contradição em afirmar que o Irão é um país muito importante, com uma sociedade vibrante - potencialmente - e que temos de procurar manter relações com esse país. O facto é que é extremamente difícil fazê-lo neste momento. Temos de continuar a tentar melhorar as relações com um país tão importante como o Irão. Uma vez mais, temos de insistir que este país não está a fazer o suficiente para melhorar as relações que mantém connosco. É muito difícil fazer progressos nas negociações nas três áreas que estiveram aqui em discussão: direitos humanos, questões regionais e questão nuclear. Há ainda uma outra área em que é impossível fazer progressos, porque em 2006 o Irão se retirou completamente das negociações. O diálogo sobre direitos humanos foi interrompido - não fomos nós que o interrompemos, mas sim o Irão. Permitam-me uma palavra a esse respeito. Concordo, como disse antes, com a maioria dos comentários tecidos aqui hoje a respeito da questão dos direitos humanos, que está ligada, como muitos dos senhores deputados referiram, às eleições que terão lugar muito em breve, em Março. Será muito importante ver de que forma o público - os cidadãos do Irão - se comporta nestas eleições. Mas é muito importante que se permita aos candidatos que se perfilam a possibilidade de se apresentarem nestas eleições. Como sabem, isso não foi permitido a mais de 30% desses candidatos. Muitos deles, devo dizer, constituem "forças modernas”, se é que posso usar esse termo, no país. A segunda questão importante é a questão regional. A esse respeito, não se ouviu muito hoje, mas é importante que o Irão se transforme num actor construtivo e não num "empecilho” na vida das populações e no estabelecimento da paz Médio Oriente, tal como o entendemos, no quadro do processo de paz para o Médio Oriente. Há dois aspectos principais na agenda. Em primeiro lugar, o processo de paz para o Médio Oriente, a respeito do qual divergimos substancialmente. Acreditamos numa solução de dois Estados, o Irão não. É preciso que encontremos forma de o Irão concordar com este processo, que mereceu o acordo de todos os Estados árabes da região, mas não do Irão, como ainda há bem pouco tempo ficou comprovado. A segunda questão prende-se com o Líbano. Hoje, o Líbano não consta da nossa ordem do dia, mas trata-se de um país que está sempre na ordem do dia - ainda que não formalmente. Os problemas do Líbano ocupam-nos a mente e o coração. Estamos cientes de que esta é uma questão a respeito da qual o Irão deverá ser mais construtivo. A terceira questão que gostaria de referir e que debatemos noutras ocasiões, é a questão nuclear. Em primeiro lugar, gostaria de agradecer à senhora deputada Beer, porque tive a oportunidade de a encontrar antes da partida da delegação para o Irão e de manter uma troca de impressões muito positiva, muito bem coordenada. A cooperação com a Agência é fundamental. Temos vindo a exercer, desde sempre, pressão nesse sentido, e gostaríamos muito que essa cooperação desse frutos. No entanto, isso não basta. Deveríamos resolver as "questões pendentes”. Como sabem, estas questões pertencem ao passado. Por que permanecem pendentes? Porque nunca foram explicadas, e essa é a diferença relativamente a alguns dos outros países mencionados. O Irão é signatário do Tratado de não Proliferação; tem obrigações, que não tem cumprido. Estão neste momento em curso conversações com o Dr. Mohamed El Baradei e os encarregados do dossiê nuclear para ver se essas "questões pendentes” podem ser resolvidas. Estamos agora em 2008, e algumas destas questões remontam aos anos de 2003, 2004 e 2005. Este era o primeiro aspecto que queria referir. O segundo, que é muito importante, é que continuamos a apoiar a abordagem de duas vias. Queremos negociações e queremos também prosseguir a via para Nova Iorque - em conjunto, em paralelo. Veremos como tudo evoluirá. Não pretendemos punir a população do Irão. Queremos que o Irão regresse à mesa das negociações com um propósito moral. Para dar um exemplo: como sabem, na passada Terça-feira, reunimos em Berlim. Na Quarta-feira, de volta a Bruxelas, jantei com o Dr. Saeed Jalili, no dia a seguir a termos falado sobre Nova Iorque e da forma de dar continuidade ao processo em Nova Iorque, não quis dar a impressão de que estivéssemos a fazer alguma coisa que não quiséssemos comunicar directamente. Para provar que prosseguiríamos o diálogo, encontrei-me com ele, jantámos e expliquei-lhe as nossas intenções. Por conseguinte, nesse sentido, fiquem certos de que estamos a envidar todos os esforços para manter a via de diálogo aberta. Não só aberta, mas construtivamente aberta. Não preciso de dizer que, por vezes, não recebemos as respostas para as perguntas. Os senhores deputados realizam aqui debates e por vezes, talvez por causa de problemas com a tradução, não obtêm respostas para as vossas perguntas - conseguem respostas para outras questões mas não para as vossas perguntas. Sabem disso - possuem essa experiência - mas temos de continuar a tentar, a tentar sem cessar - e é o que faremos! Quanto ao relatório sobre informações confidenciais que foi referido: não é da nossa responsabilidade, mas sim da das Nações Unidas. Mas, seja como for, se o lerem - quando se tornar público - e os aspectos mais importante são públicos, verão que refere claramente que, em 2003, o país encerrou uma parte da produção de armas nucleares. Para isso, são necessários três elementos. O primeiro e mais importante é a necessidade de possuir urânio enriquecido - se não se dispuser de urânio enriquecido, jamais se terá a possibilidade de dispor de um programa nuclear para fins militares. Em segundo lugar, é preciso um míssil para lançar e, em terceiro lugar, é necessário um detonador para a bomba. A segunda fase é aquela em que o país interrompeu o processo, foi isso que aconteceu em 2003. Esta é a primeira parte. A segunda parte é a do míssil, e como sabem a tecnologia dos mísseis está a evoluir muito rapidamente. Estamos preocupados. Esta não é a principal questão, mas é uma das questões. Actualmente é possível um alcance de 1 300 km, o que não é pouco. A terceira parte é a que se prende com o material enriquecido, que constitui uma violação, e que continua a ser produzido. Esta é a essência do problema: é preciso ver se conseguimos um acordo a este respeito. Permitam-me que repita: uma central nuclear destinada a produzir energia - pode gostar-se ou não, mas não é o que está aqui hoje em debate - requer, como sabem, um espaço de tempo de pelo menos sete ou oito anos entre o momento em que o contrato é assinado e a altura em que a central fica operacional. Não existe qualquer contrato entre o Irão e uma outra parte que tenha capacidade para construir uma central nuclear destinada a produzir energia - quilowatts -, nenhum contrato, excepto o que mantêm com a Rússia. Como sabem, o contrato com a Rússia contém uma cláusula que refere, em primeiro lugar, que o urânio enriquecido será fornecido pela Rússia e, em segundo lugar, que o material queimado - ou seja, a o plutónio enriquecido, ou o que quer que esteja no final do processo - será levado para a Rússia. Por isso, não precisam de produzir urânio enriquecido, posto que o mesmo lhes será fornecido. Em segundo lugar, se continuam o enriquecimento, coloca-se a questão: porquê? A verdade é que não têm onde usá-lo, não dispõem de qualquer outra central de produção de energia. Por isso, esta é uma pergunta legítima, e é difícil obter uma resposta. Esta é a única resposta que vos posso fornecer para esta questão, porque é um assunto que está sob vosso controlo, bem como dos líderes e cidadãos da União Europeia. Tentei apresentar-vos um relato honesto da forma como interpretamos a situação, dos problemas e das três principais questões que nos devem preocupar enquanto europeus. Volto a afirmar que temos um enorme respeito pelo Irão - temos um profundo respeito pelo Irão -, e gostaríamos muito de manter boas relações com o país e de o ver caminhar na boa direcção. José Ignacio Salafranca Sánchez-Neyra (ES) Senhor Presidente, amanhã, o Parlamento Europeu vai aprovar uma resolução sobre o Irão que o nosso grupo político irá subscrever. Não é por casualidade que a primeira parte dessa resolução diz respeito à situação dos direitos humanos. Na semana passada, a nossa Comissão dos Assuntos Externos teve uma reunião totalmente insatisfatória com o Sr. Jalili, que não respondeu a nenhuma das questões que lhe foram colocadas a propósito dos direitos humanos, das práticas de tortura, das execuções públicas, da aquisição de mísseis norte-coreanos e de torpedos soviéticos passíveis de serem munidos de uma cabeça nuclear. Senhor Javier Solana, ouvimos muito claramente que V. Exa. está à espera de respostas às questões que colocou ao Sr. Jalili; a Comissária Ferrero-Waldner deu-nos essa informação, e também nós ainda estamos à espera das respostas às perguntas que fizemos ao Sr. Jalili. Por conseguinte, não basta manifestarmos o nosso desagrado quanto ao facto de os iranianos não terem suspendido o seu programa nuclear, ignorando os apelos da comunidade internacional e três resoluções das Nações Unidas. Como o Sr. Javier Solana acabou de dizer, a comunidade internacional está convencida de que os iranianos estão a enriquecer urânio para um programa cujos objectivos não são pacíficos. Nestas circunstâncias, Senhor Presidente, não basta dizermos simplesmente na proposta de resolução que não vamos prosseguir na via de um acordo de cooperação ou de associação com o Irão, enquanto não forem realizados progressos substanciais no âmbito dos direitos humanos e enquanto não existirem salvaguardas objectivas que nos ofereçam garantias claras de que estamos a progredir na via do enriquecimento de urânio para fins pacíficos. Por conseguinte, Sr. Javier Solana, a questão que gostaria de lhe colocar vai no sentido de saber se V. Exa. crê que a quarta resolução que o Conselho de Segurança das Nações Unidas vai elaborar, com base na reunião dos membros permanentes do Conselho de Segurança mais a Alemanha, em Viena, será suficiente para fazer com que o Irão atenda os apelos da comunidade internacional. Qual deveria, Sr. Javier Solana, ser o conteúdo dessa Resolução das Nações Unidas para fazer face a este desafio e mitigar a ameaça que este programa iraniano de enriquecimento de urânio representa para a paz e a segurança internacional? Lilli Gruber (IT) Senhor Presidente, Senhoras e Senhores Deputados, o Presidente Ahmadinejad afirmou hoje em Busher, no sul do país, que Israel é uma imunda entidade sionista que, mais cedo ou mais tarde, cairá. Trata-se, evidentemente, de uma afirmação inaceitável e com evidentes objectivos de propaganda. No dia 14 de Março haverá eleições políticas no Irão. As promessas que não cumpriu sobrepor-se-ão às que concretizou. Ao mesmo tempo, a campanha eleitoral nos EUA está em pleno andamento, razão pela qual temos de estar atentos à situação. Hoje o Irão está a impor-se como grande potência do Golfo e Washington está a tentar negociar um acordo com esse país. Em Dezembro os serviços secretos americanos decidiram que o Irão não constitui ameaça imediata. No dia 12 de Janeiro, o Director-geral da AIEA, Mohamed El Baradei, obteve garantias dos Iranianos relativamente a todas as questões ainda em aberto. Manteremos a pressão sobre o Irão mas seria conveniente chegar a um acordo aceitável para todos e que ajudasse à estabilidade na região, assim como conviria evitar medidas radicais e, frequentemente, ineficazes. Não esqueçamos o Iraque e quão inúteis foram as sanções impostas. Há que reconhecer o papel do Irão no novo equilíbrio de poderes e dar a este país garantias de segurança num contexto regional extremamente turbulento. O envolvimento directo dos EUA é essencial para o sucesso das conversações que, neste momento, não deviam excluir qualquer hipótese que é, afinal, o que a União Europeia está a fazer. Por outro lado, é evidente que o Irão devia aceitar determinadas obrigações: devia renunciar às suas ambições nucleares e militares, com controlos rigorosos, assumir um papel construtivo na resolução dos conflitos existentes, demonstrar respeito pelos Direitos humanos e da mulher e, visando uma perspectiva mais abrangente, respeitar também a democracia. Há não muito tempo Shirin Ebadi, vencedora do Prémio Nobel da Paz, enviou-me um e-mail no qual denunciava as graves e cada vez mais frequentes violações dos Direitos humanos. Na sua opinião, actualmente, no Irão, este assunto é bem mais grave do que a questão nuclear. Devíamos dar-lhe ouvidos. Baronesa Nicholson of Winterbourne (EN) Senhor Presidente, agradeço ao Senhor Alto Representante Javier Solana e à Senhora Comissária Ferrero-Waldner o trabalho extremamente árduo desenvolvido a respeito da República Islâmica do Irão, que tantas dores de cabeça e preocupações causa a tanta gente na cena internacional e no Conselho de Segurança da ONU. Tive o prazer de representar o meu Grupo na recente visita da Delegação à República Islâmica do Irão, mesmo antes do Natal, durante a qual mantivemos uma sequência extremamente positiva de reuniões, a que Javier Solana já se referiu, assim como o fez a Senhora Comissária Ferrero-Waldner. Evidentemente, o nosso apelo ao diálogo não é lá muito bem acolhido na República Islâmica, porque, como bem sabem, o anterior Presidente do Irão apresentou às Nações Unidas, em 2000, a ideia de um Ano de Diálogo intercultural, ideia que V. Exas. retomaram este ano aqui na União Europeia. Acredito que existem enormes possibilidades de diálogo, mas não apenas sobre direitos humanos e não apenas sobre a questão nuclear, de extrema importância. Considero que deveríamos manter um diálogo a respeito de questões culturais - música, arte, arqueologia, pintura, caligrafia -, áreas em que partilhamos numerosas referências históricas e em que existe um enorme potencial de ganho futuro. Penso igualmente que outra das questões cruciais que devemos debater é a chamada barreira entre o Islão e a democracia. Talvez não se tenha reparado que a República Islâmica do Irão acredita ter conseguido ultrapassar essa dificuldade específica, e que a sua forma de democracia é totalmente compatível com a versão que a República Islâmica do Irão defende do Islão, da sacrossanta Lei Sharia e da tradição islâmica xiita. Uma vez mais, penso que este é um aspecto com que nos deveríamos congratular e que deveríamos discutir exactamente este ano, talvez com o anterior Presidente Seyed Mohammad Khatami ou com outros membros da influência religiosa e tradição iranianas. Romano Maria La Russa (IT) Senhor Presidente, caros colegas, a minha opinião, inclusivamente à luz do que ouvi neste debate, mantém-se: a única via possível é, indiscutivelmente, a do debate e do diálogo, por muito difícil que seja perceber em que moldes pode desenrolar-se esse diálogo. Com efeito, como é possível manter um diálogo com um país que não respeita os direitos das crianças e aplica a pena de morte a menores? Com um país, ou talvez fosse mais correcto dizer com um regime, que faz execuções por enforcamento em público, um regime que ameaça apagar do mapa o Estado de Israel? E, no que respeita ao nuclear, devíamos esquecer o assunto e nem sequer nos atrevermos a duvidar de que a energia nuclear se destine a utilização pacífica? Até que ponto devemos acreditar nos planos militares de defesa nacional? Para finalizar, podemos considerar digno de confiança um país que financia a luta de guerrilha nos países vizinhos? Consequentemente, no que se refere ao relatório da CIA, sugiro que não alimentemos demasiadas ilusões sobre a sua fiabilidade. Não seria a primeira vez que um relatório deste tipo seria, mais tarde, publicamente repudiado. É certo que não podemos recusar a ninguém a possibilidade de fazer experiências nucleares destinadas a fins civis e não militares, mas o Presidente Ahmadinejad não só não oferece garantias como não oferece mesmo garantia nenhuma e, na verdade, apenas nos permite temer o pior. Se resolvermos excluir a opção de uma intervenção militar - e creio ser opinião de todos os representante políticos e deputados ao Parlamento Europeu que é absolutamente fundamental evitar a intervenção militar - penso que optar por sanções seria um desastre para todos, pois iria penalizar a economia e uma população indefesa, desinformada e inocente. Voltaria a sugerir o recurso à diplomacia porque, repito, da imposição de sanções nunca saiu nenhum resultado positivo, as sanções apenas têm servido para aumentar o ódio ao Ocidente e, em especial, aos Estados Unidos da América. Gerard Batten (EN) Senhor Presidente, o engano é uma arma de guerra aprovada pelo Corão ao abrigo da doutrina da taqiyya. O Irão afirma não prosseguir qualquer plano de desenvolvimento de armas nucleares. As provas em contrário são imensas. Já dispunha de 3 000 centrifugadoras de urânio. Nenhuma delas pode ser utilizada para gerar energia nuclear para fins pacíficos. Em conjunto, estas produzirão a quantidade de urânio para fins militares necessária para produzir uma bomba por ano. Agora, o Irão planeia construir mais 5 000 centrifugadoras. Entretanto, chegam importações ilegais e secretas de urânio bruto do Congo, um pais que a UE apoia com ajuda humanitária. O Reino Unido continua a permitir que estudantes iranianos estudem física nuclear nas nossas universidades. Para além disso, o Irão, a Síria e a Coreia do Norte estão a trabalhar em conjunto com vista à montagem de mísseis e ogivas químicas. No ano passado, foram mortos na Síria técnicos dos três países porque algo correu mal. Posteriormente foram detectados vestígios de gás Sarin na atmosfera. Independentemente de estes países terem ou não êxito no desenvolvimento de ogivas nucleares, as ogivas químicas estarão certamente disponíveis num futuro próximo. Luca Romagnoli (IT) Senhor Presidente, caros colegas, saúdo as tentativas de negociação da UE no que respeita a confirmar o direito à autodeterminação e apoio a sinergia do plano de acção para o Irão da AIEA. É um plano meritório e ajuda-nos a afastar as nossas preocupações, assim como a dissipar especulações políticas e estratégicas baseadas numa potencial ameaça à paz. Acresce que, no n.º5 da resolução, admite-se a possibilidade de "renunciar a qualquer retórica sobre opções militares e políticas de mudança de regime contra o Irão”. Toda a primeira parte do texto e a proposta de criar um novo enquadramento multilateral para a utilização da energia nuclear inscrevem-se n mesma abordagem. A segunda parte, porém, parece-me enfermar de demagogia. Violações dos Direitos humanos em tantas outras regiões do mundo não mereceram condenação tão diligente. São disto exemplos as recentes resoluções sobre o Paquistão e a China, cujo tom não se aproximava sequer do agora utilizado e onde não se verificava um apoio tão evidente à oposição interna. Assim, vejo-me forçado a declarar que me oponho à resolução, porque os Direitos e as liberdades humanas são valores absolutos que não podem ser aplicados de forma diferente consoante a situação e não pode haver discrepâncias no que toca às exigências e à condenação. Jacek Saryusz-Wolski (EN) Senhor Presidente, o programa nuclear iraniano continua a ser a fonte das nossas maiores preocupações. Esperamos que o processo de negociação de uma solução prossiga. A União Europeia deverá manter-se unida a respeito desta questão extremamente difícil, e deveremos apoiar os esforços do Alto Representante e da Comissão, dos Estados-Membros e da comunidade internacional, incluindo a resolução, recentemente proposta, do Conselho de Segurança da ONU. Deverão ser envidados esforços para encorajar o Irão a regressar às conversações relativas a um acordo de longo prazo que permita resolver a questão nuclear. Nós, na Comissão dos Assuntos Externos desta Câmara decidimos convidar o Dr. Saeed Jalili para debater e dialogar. A nossa comissão não ficou satisfeita com as respostas dadas, e sabemos bem quão difícil é o diálogo. No entanto, a reunião com a Comissão dos Assuntos Externos revelou a nossa posição unânime quanto à questão iraniana e enviou igualmente um forte sinal político ao Governo iraniano. Se quisermos continuar a manter um diálogo proveitoso, é preciso que se restaure a credibilidade das nossas relações. Os nossos parceiros iranianos deverão introduzir total transparência no seu programa nuclear, cooperando totalmente com a AIEA. É preciso que apliquem cabalmente as disposições do Acordo de Salvaguardas Generalizadas, e deveríamos manter pressões sobre o Governo iraniano para que cumpra os seus compromissos e para o fazer compreender que essa é a única via possível para o reconhecimento internacional, bem como para a prossecução, com êxito, de um desenvolvimento económico que seja benéfico para os seus cidadãos. A situação dos direitos humanos no Irão deteriorou-se gravemente nos últimos tempos, e deveremos continuar a condenar a violação sistemática dos direitos humanos e liberdades fundamentais, especialmente as que têm como alvo delinquentes juvenis e mulheres. Como comunidade assente em valores, tendo no cerne dos nossos valores os direitos humanos e a democracia e tendo como principal preocupação a procura da estabilidade e da segurança, não devemos e não podemos ignorar a deterioração da situação dos direitos humanos no país, devendo envidar os nossos máximos esforços para convencer os nossos parceiros que vale a pena respeitar o Estado de direito, os direitos humanos e as liberdades fundamentais. Libor Rouček (CS) Senhoras e Senhores Deputados, permitam-me que, no meu contributo para o debate de hoje, me concentre em dois aspectos das relações com o Irão. O primeiro aspecto é a sociedade civil. Constatei pessoalmente, durante a minha recente visita a Teerão, que existe uma sociedade civil muito forte e activa no Irão. As mulheres, os jornalistas, as minorias nacionais e religiosas, todos eles lutam pelos seus direitos. O meio estudantil é muito vivo. Os condutores de autocarros, os padeiros e muitos outros grupos profissionais organizam os seus próprios sindicatos independentes. Os economistas e os empresários estão a fazer pressão no sentido da privatização e liberalização da economia iraniana. Todos estes grupos e elementos que formam a sociedade iraniana estão a virar-se para a Europa, para a União Europeia, procurando diálogo e ajuda. Por isso, gostaria de apelar à Comissão e ao Alto Representante Javier Solana para que, neste diálogo, utilizem de forma eficaz o novo instrumento para a democracia e os direitos humanos de que dispomos. Sou também de opinião que a União Europeia deveria ter representação diplomática no Irão. Isto não só promoveria o debate e o diálogo com a sociedade civil, como também a cooperação com instituições e autoridades locais em áreas de interesse comum. De facto, partilhamos muitos interesses comuns com o Irão, apesar das diferenças de opinião no que diz respeito ao programa nuclear ou aos direitos humanos. Vou referir apenas um país vizinho do Irão: o Afeganistão. Estou convencido de que não nos beneficia nem a nós nem ao Irão, por exemplo, haver toneladas de drogas ilegais provenientes do Afeganistão a inundar a Europa. Temos interesses comuns semelhantes no que diz respeito à questão dos refugiados afegãos e à questão de uma solução pacífica global para a situação no Afeganistão. Esta é apenas uma das muitas razões que justifica a necessidade de a União Europeia ter a sua própria representação diplomática em Teerão. Struan Stevenson (EN) Senhor Presidente, quer o Alto Representante Javier Solana, quer a Senhora Comissária Ferrero-Waldner salientaram repetidamente nas suas intervenções de hoje a necessidade de diálogo, negociação e persuasão. A Senhora Comissária Ferrero-Waldner salientou a necessidade de contactos inter-pessoais. Falou-nos dos êxitos do nosso Erasmus Mundus e dos programas de alívio da pobreza. Portanto, estaremos a formar os físicos nucleares iranianos nas nossas universidades? Será que estamos a pagar, com o dinheiro dos nossos contribuintes, o alívio da pobreza numa das nações produtoras de petróleo mais ricas do mundo porque esta escolheu gastar biliões num programa de armamento nuclear? Que terá conseguido a nossa política de apaziguamento? De acordo com Javier Solana, até à data, o êxito é nulo. Javier Solana afirmou que o regime iraniano continua a ignorar-nos. A Senhora Comissária Ferrero-Waldner afirmou que o número de execuções nunca foi tão elevado. Bem, deixe que lhe diga, Senhor Presidente, foram executadas 23 pessoas nas primeiras duas semanas deste ano, incluindo várias mulheres. Cinco pessoas viram ser-lhes amputadas as mãos ou os pés. Este regime jiadista, misógino, homófogo, genocida e brutal, que é o patrocinador mundial do terrorismo, continua a apedrejar homens e mulheres até à morte. Se quisermos ajudar verdadeiramente os estudantes iranianos, deveremos apoiar os corajosos estudantes da Universidade de Teerão, que se têm manifestado nos últimos cinco anos, exigindo a mudança de regime. Em vez de apoiar o apaziguamento, deveríamos apoiar a oposição legítima no Irão. Em vez de manter o PMOI na nossa lista negra de organizações terroristas, deveríamos, isso sim, incluir nela os guardas revolucionários do Irão. Helmut Kuhne (DE) Senhor Presidente, como acabámos de ouvir, até aqui no nosso Parlamento Europeu há representantes cuja prioridade não consiste em modificar o comportamento do regime iraniano, mas em destruir esse regime. Entendo que, nesse contexto, há um aspecto que convém frisar de modo claro, nomeadamente, o imperativo lógico de que os que procuram a destruição de um regime, centrando as suas políticas nesse objectivo, nada farão para modificar a atitude desse mesmo regime. Contudo, essa modificação deveria ser o nosso objectivo sempre que discutimos a questão nuclear. Seria possível reforçar de modo considerável a ofensiva diplomática, se os Estados Unidos estivessem directamente implicados nas conversações, uma vez que podem oferecer algo que a Europa não pode proporcionar à mesma escala, nomeadamente, garantias de segurança. Tal como salientou Javier Solana, as constatações feitas pelos serviços secretos dos Estados Unidos não permitem afastar a conclusão de que o programa iraniano constitui uma ameaça potencial. Trata-se de um problema real, que não poderá ser resolvido aliviando a pressão. A questão não pode ser removida do contexto do Conselho de Segurança das Nações Unidas, porque poderá levar o regime iraniano a dizer eventualmente 'Pois bem, assunto encerrado - já dispomos de suficiente urânio com elevado grau de enriquecimento; chegou a hora de revogarmos o Tratado de Não Proliferação e começarmos a fabricar as nossas armas nucleares'. A concretizar-se esse cenário, não nos restaria outra alternativa a não ser voltar à estratégia de dissuasão do recurso às armas nucleares adoptada nos anos sessenta e setenta. Um elemento que deveríamos a todo o custo excluir deste debate - e que não haja quaisquer dúvidas a este respeito - é a chamada opção 'militar'. O que quer que se entenda pelo conceito 'Ocidente', seja incluindo apenas os Estados Unidos ou estendendo-se igualmente à Europa, apostar na chamada opção 'militar' constituiria um desastre político que, nas próximas décadas, se iria repercutir nas relações do Ocidente não apenas com o mundo islâmico, mas igualmente com países como a Índia, que contribuíram para inscrever esta questão na ordem de trabalhos do Conselho de Segurança. Miroslav Mikolášik (SK) Permitam-me que exprima a minha profunda preocupação face à deterioração da situação dos direitos humanos no Irão: a aplicação da pena de morte, a tortura, o tratamento desumano de prisioneiros e a repressão de opositores políticos. Deveríamos condenar categoricamente tais violações óbvias dos direitos humanos e das liberdades fundamentais que constituem o fundamento das nossas sociedades democráticas. Pessoalmente, enquanto membro da Assembleia Parlamentar Euro-Mediterrânica, estou particularmente preocupado com a questão da segurança e com o facto de o Irão, apesar dos protestos por parte da União Europeia e da comunidade internacional, continuar a desenvolver o seu programa nuclear. Apesar das garantias de que o está a fazer apenas com propósitos pacíficos, é difícil não ficar alarmado com a direcção que a situação está a tomar. Para terminar, gostaria de me referir ao facto de a Rússia ter fornecido recentemente material nuclear ao Irão. Existem outros indícios que nos dizem que o Irão é um parceiro que não inspira confiança e que deveríamos agir em conformidade. Ana Maria Gomes (EN) Senhor Presidente, será que a totalidade dos Estados-Membros da UE foi coerente na mensagem política enviada ao Irão com vista a apoiar os esforços envidados pelos "três” da UE e por Javier Solana no dossiê nuclear, chegando à defesa da imposição de sanções económicas? E será que os Estados-Membros da UE e V. Exa., Senhor Alto Representante Javier Solana, têm estado a pressionar a Administração Bush a falar directamente com o Irão, e não apenas sobre o Iraque, mas também, em particular, acerca do dossiê nuclear? Ou será que entendem que não vale a pena, que mais vale esperar pela próxima Administração americana? Janusz Onyszkiewicz (PL) Senhor Presidente, quero retomar um ponto tocado pelo senhor Solana, que é o da correcta interpretação do relatório da CIA sobre o programa nuclear iraniano. Permitam-me que repita o que o senhor Solana disse: houve apenas um elemento que foi suspenso, e é muitíssimo duvidoso que tenha sido suspenso definitivamente. A oposição iraniana afirma que o programa foi simplesmente disperso por outras instalações, mas prossegue. Penso que devemos acreditá-la, visto que a oposição iraniana foi a primeira a chamar a atenção para os aspectos militares do programa nuclear iraniano e as suas alegações vieram a revelar-se absolutamente verdadeiras. O que me traz ao próximo ponto, a saber, que é mais que tempo de se retirar os Mujaheddin do Povo da lista das organizações terroristas. Os tribunais, a Assembleia Parlamentar do Conselho da Europa e o Parlamento italiano já tomaram posição nesta matéria. É tempo de nós fazermos o mesmo. Marie Anne Isler Béguin (FR) Senhor Presidente, para mim, Senhor Alto Representante Solana e Senhora Comissária Ferrero-Waldner, não existe qualquer diferença entre energia nuclear civil e militar. Como já nos explicou, Senhor Alto Representante, para fazer uma bomba basta ter urânio. Penso que é preciso ser-se um pouco ingénuo para acreditar que um país com impressionantes riquezas naturais como o Irão precisa de energia nuclear para se desenvolver. Pelo contrário, sabemos muito bem que precisa de energia nuclear para construir a bomba. O senhor disse igualmente que a energia nuclear constituía também um factor de instabilidade e que não temos qualquer controlo sobre o Irão. Tem toda a razão. Quando o senhor propõe a proibição do enriquecimento, estamos absolutamente de acordo. Vou mesmo mais longe: penso que devíamos proibir muito simplesmente toda a energia nuclear. Actualmente, apenas 4% da energia a nível mundial é energia de origem nuclear. A questão que lhes coloco, Senhor Alto Representante Solana e Senhora Comissária Ferrero-Waldner, é a seguinte: não acham que a França, com o seu Presidente Sarkozy, está a brincar com o fogo e a criar instabilidade mundial ao assinar acordos nucleares com países como a Líbia, a China e a Geórgia? Será que não devíamos tirar lições da experiência infeliz tentada com o Irão para parar a proliferação da energia nuclear a nível mundial? Erik Meijer (NL) Senhor Presidente, o debate sobre o Irão é sobre algo mais do que a energia nuclear, ameaças de guerra e violação dos direitos do Homem. Na sua introdução, Javier Solana já expôs os motivos por que, não obstante possuir certos elementos da democracia e um elevado nível de educação, o Irão não é, para muitas pessoas, um bom lugar para viver. Muitos daqueles que estão a ser perseguidos pelo Governo iraniano, ou não podem viver livremente sob o actual regime, fugiram para a Europa. A União Europeia e os seus Estados-Membros não devem atravessar-se no caminho dessas pessoas e devem permitir à oposição pacífica no exílio a maior liberdade possível. Esse o motivo por que é importante o facto de o Tribunal Europeu de Justiça ter decidido que é errado incluir esta organização na lista das organizações terroristas. É importante que o Parlamento faça notar ao Conselho quão injusto e inadmissível é fazê-lo. Esta lista é uma área em que não pode haver qualquer compromisso com o regime do Irão. Vytautas Landsbergis (EN) Senhor Presidente, gostaria de saber se alguém me pode dar uma resposta. Durante a visita parlamentar a Teerão, os senhores deputados assistiram a execuções públicas? Especialmente daquelas em que são utilizadas gruas de fabrico europeu. Miroslav Ransdorf (CS) Gostaria de referir que o programa nuclear iraniano começou, paradoxalmente, durante o tempo em que o Irão era um aliado dos Estados Unidos. Os americanos aconselharam o Xá a construir vinte centrais nucleares. Parece que os tempos mudaram: o aliado transformou-se em inimigo e a imagem do Irão está cheia de contradições. Embora conheça o sofrimento dos nossos amigos do partido Tudeh, também tenho de chamar a atenção para o facto de nenhum outro país árabe possuir um tal grau de pluralismo e uma sociedade civil tão desenvolvida como o Irão. O panorama sindical referido pelo senhor deputado Rouček merece, seguramente, atenção, tal como o movimento de mulheres. Na minha opinião, as propostas do senhor deputado Rouček para criar uma representação da União Europeia em Teerão deveriam ser examinadas e apoiadas. É fundamental desenvolver estas relações. O Irão é uma grande nação e uma grande cultura, com mais semelhanças connosco do que podemos imaginar. Charles Tannock (EN) Senhor Presidente, o Irão continua a ser um perigo para a estabilidade do mundo e do Médio Oriente. Os jiadistas iranianos estão a lutar no Iraque ao lado dos terroristas, matando soldados britânicos. Os juízes iranianos decretam regularmente sentenças de morte contra homossexuais e adolescentes. Por que continua o Irão a insistir no enriquecimento de urânio, quando não dispõe de quaisquer centrais nucleares ou sequer de planos para as construir de futuro? Por que está o Irão a desenvolver mísseis Shahab III com capacidade para transportar ogivas nucleares e de as lançar sobre cidades europeias? A nossa mensagem deverá ser clara e premptória. A comunidade internacional não permitirá que o Irão se apetreche com armas nucleares. Benita Ferrero-Waldner Membro da Comissão. - (EN) Senhor Presidente, este foi, evidentemente, um debate muito importante. Porquê? Porque há uma imensa sociedade civil no Irão que certamente gostaria de ter uma forma de vida diferente, mas o poder continua a ser ocupado por um regime muito difícil. Penso que todos estamos cientes de que, neste momento, a questão nuclear é um enorme entrave. Prejudica todas as possibilidades de desenvolvimento e também de qualquer relação bilateral, a qual teria um enorme potencial. Eis o que afirmei reiteradamente ao Dr. Saeed Jalili: "Por que não aceita isto? Por que razão não haverá possibilidade de encetar um diálogo convosco? Por que não mostram qualquer vontade política a este respeito?” Penso que é isso que deveremos fazer - tentar apelar também à população, para ver se, quem sabe, existe uma possibilidade de que a situação mude nas próximas eleições - sabendo que isso será extremamente difícil. Porém, é interessante verificar que a oposição está, pelo menos, a serrar fileiras uma vez mais. Esteve dividida. Manteve uma atitude de resignação. Agora existe, pelo menos, uma nova vontade de participar nas eleições e, talvez, de alterar a situação, pelo menos a nível do Governo. Contudo, evidentemente, como disse antes, a apreciação dos candidatos pelo Conselho dos Guardiães está agora em curso e é crucial. Como a senhora deputada Beer afirmou, se é possível existirem 7 000 para 290 assentos, então demasiados foram já os candidatos rejeitados. Terão sido rejeitados dois mil. Por conseguinte, espero sinceramente que um processo de recurso venha a remediar a situação. O eleitorado iraniano merece ter a possibilidade de escolher os seus representantes de entre um amplo espectro de partidos e opiniões. É obviamente claro que não apoiamos qualquer partido específico, mas é importante que se estabeleça um pluralismo genuíno. Posto isto, concordo plenamente com todos os que - e não me detive em todos os pormenores - afirmaram que temos muito para fazer na frente dos direitos humanos, ainda que não possamos avançar no que respeita ao dossiê nuclear. Apoiámos, evidentemente, todas as resoluções das Nações Unidas; o Canadá apresentou uma nova resolução. Esta foi aprovada, mostrando claramente qual é, hoje - infelizmente -, a posição do Irão. Gostaria de dizer a alguns dos senhores deputados que defenderam o recurso ao instrumento da Iniciativa Europeia para a Democracia e os Direitos do Homem, que já o estamos a fazer através da ONU, UNICEF e UNODC: por exemplo, nos domínios da justiça de menores, dos jovens toxicodependentes e da justiça em geral. Mas isso é cada vez mais complicado nesta atmosfera extremamente rígida. Tenho estado a tentar dispor de um diplomata numa das embaixadas em Teerão, a fim de assegurar uma melhor coordenação dos projectos comuns. Obviamente que tudo isto constitui apenas um pequeno passo, mas espera-se que seja um passo útil, que possa abrir caminho, nem que seja um pouco, para o desenvolvimento da nossa cooperação. No entanto, infelizmente, o Irão continua evasivo. Na semana passada, quando referi este facto pessoalmente, não obtive resposta. Javier Solana Alto Representante para a Política Externa e de Segurança Comum. - (EN) Senhor Presidente, muito brevemente, pois tive a oportunidade de responder há pouco. Não há muitas questões novas e, como já referi, partilhamos no fundamental as opiniões expressas. Quanto a uma pergunta formulada pelo senhor deputado Salafranca Sánchez-Neyra, está actualmente em curso um debate no Conselho de Segurança, pelo que, penso, não deverei tecer grandes considerações a este respeito. Perguntaram-me o que eu gostaria de ver. Gostaria de dispor de uma resolução que já não fosse necessária por o diálogo que agora pedimos se ter tornado realidade. Estão cientes dos elementos que terão de existir para que possamos manter um diálogo frutífero. Quanto às restantes reflexões acerca do alargamento da cooperação, há muitos outros domínios em que podemos e devemos cooperar. O Afeganistão e o problema da droga já aqui foram referidos. Trata-se de questões importantes relativamente às quais gostaríamos muito de cooperar. Foram ainda levantadas outras questões sobre o grupo dos seis nas Nações Unidas. Não posso falar em nome de ninguém. Posso apenas falar em nome dos seis com quem estou a negociar. Recebi apoio de todos, de todos os membros do grupo, incluindo a União Europeia - não há dúvida disso -, mas também dos outros membros do Conselho de Segurança que não são membros da União Europeia. (FR) Em resposta à pergunta da senhora deputada Isler Béguin sobre a energia nuclear: não quero entrar hoje no debate sobre a energia nuclear na generalidade. Teremos tempo para isso quando falarmos da energia. Mas devo esclarecer muito claramente a diferença entre a energia nuclear para a produção de energia eléctrica e a energia nuclear para outros usos, como os senhores separaram e muito bem. A diferença fundamental está no facto de que, para a produção de electricidade, a energia nuclear precisa de um enriquecimento de X enquanto que, para a produção de armas de destruição, precisamos de um enriquecimento muito maior. A segunda pergunta refere-se aos resíduos. É muito importante saber o que estamos a fazer. Como sabem, lá dentro estão o plutónio e outras materiais, que são utilizáveis. As empresas que oferecem a tecnologia são também responsáveis por recolher todos os resíduos. Assim, a situação é completamente diferente da que verificamos quando falamos do Irão e do processo de enriquecimento autónomo. Gostaria de lhes dizer, Senhoras e Senhores Deputados, que, na minha primeira intervenção, descrevi o Irão que eu gostaria de ver: penso que esse Irão é possível, que esse Irão é desejável e que esse Irão é um país em que devemos empenhar-nos. É um país aliciante, um país com muita profundidade intelectual, cultural, etc., que gostaríamos de ver empenhar-se connosco num trabalho conjunto sobre diversos dossiers: dossier da energia, dossier dos direitos humanos, dossier do Médio Oriente, dossier nuclear... Para isso, temos de iniciar realmente um diálogo sério e em conjunto sobre todos os dossiers. Quanto ao resto, gostaria de lhes agradecer pela atenção prestada a este importante debate e pode estar certo, Senhor Presidente, que estou disponível para vir falar-lhes do dossier iraniano, como de outros, sempre que me convidarem. Presidente Muito obrigado, Senhor Solana. Recebi seis propostas de resolução, apresentadas nos termos do número 2 do artigo 103.º do Regimento. Está encerrado o debate. A votação terá lugar Quinta-feira, 31 de Janeiro.

Oficialus pasveikinimas Pirmininkas Man malonu pranešti jums, kad Mauritanijos nacionalinės asamblėjos delegacijos nariai užėmsavo vietas svečių galerijoje. Norėčiau nuoširdžiai pasveikinti šią delegaciją, kuriai vadovauja El Arbi Ould Sidi Ali. Jos nariai čia atvyko susitikti su Europos Parlamento nariais. Dar kartą sveikinu jus atvykus į Briuselį ir mūsų Parlamentą. Europos Sąjungos ir Mauritanijos ryšiai labai svarbūs Europos Parlamentui. Esu tikras, kad Europos Parlamento ir Mauritanijos parlamento narių tarpusavio dialogas gali prisidėti stiprinant šiuos ryšius ir plėtojant naujas ES ir Mauritanijos bendradarbiavimo sritis.

7. Reducing health inequalities ( Margrete Auken (DA) Madam President, I would like to address the Danes in particular. In the Danish translation, the word 'equitable' has been translated as 'ligelig'. This is not a good translation because people will then think that it means 'uniform'. Thus, in the final report, the word 'retfærdig', meaning 'equitable', will be used. It has a different meaning, and I will, of course, recommend that all of our colleagues in the Danish delegation - and perhaps the Swedes have the same problem - vote in favour of the word being corrected in the report.

Paaiškinimai dėl balsavimo Žodiniai paaiškinimai dėl balsavimo David Sumberg Gerb. pirmininke, tai pranešimas, suteikiantis man galimybę paminėti Liverpulio miestą, esantį mano rinkiminėje apygardoje. Būdamas Kultūros miestu, jis pasinaudojo teikiamais privalumais ir labai gerai atliko šį vaidmenį, o Liverpulio gyventojai nuostabiai į tai reagavo. Nors šiame pranešime nurodyti Europos metų tikslai yra girtini, turime įvertinti su tuo susijusius padarinius biudžetui. Iš tiesų nėra sveikintina perdėta biurokratija ir sutelktas dėmesys valstybės pastangomis skatinti tai, kas vadinama "kūrybiškumu ir naujovėmis". Mokesčių mokėtojų pinigai būtų panaudojami daug geriau, jei panaikintume tokio pobūdžio reklaminę veiklą ir tiesiog suteiktume žmonėms realią galimybę patiems priimti sprendimus. Koenraad Dillen (NL) Gerb. pirmininke, ar reikėtų stebėtis, kad, pažodžiui cituojant šį pranešimą, kai kurios valstybės narės pavargo teikti paramą? Manau, kad ne. Vis daugiau valstybių narių ir kitų rėmėjų jau nebenori skirti lėšų įvairiems korumpuotiems režimams, kurie iš tiesų visiškai nesirūpina geru valdymu ir savo piliečių gerove. Maždaug prieš metus iš patikimo šaltinio, paramos agentūros "Oxfam", sužinojome, kad karai Afrikoje jau apytikriai kainavo tiek pat, kiek per keletą pastarųjų metų šiam žemynui suteikta šimtų milijardų eurų vertės vystomoji pagalba. Afrikai laikas imtis prasmingų žingsnių visų pirma demokratijos, gero valdymo ir kovos su korupcija srityse. Tik tada galėsime kalbėti apie tiksliai nukreiptą vystomąją pagalbą. Tiesiog besąlygiškai ginti vystomosios pagalbos biudžeto didinimą ir kaip dogmą pateikti įvairaus pobūdžio procentus yra visiškai neatsakinga, todėl balsavau prieš šį pranešimą. Frank Vanhecke (NL) Gerb. pirmininke, tai klišė, tačiau jaunimas - mūsų ateitis, ir todėl pirmas pripažinsiu, kad mūsų dėstytojų ir mokytojų rengimo kokybyra labai svarbi. Žinoma, kyla klausimas, ar Europos Parlamentui dera šiuo klausimu skaityti paskaitą valstybėms narėms. Ar Parlamentas gali pareikšti savo nuomonę dėl mokytojų kontingento sudėties visuose švietimo mokyklose lygmenyse valstybėse narėse? Ar švietimas valstybėse narėse turi griežtai atitikti "daugiakultūrę visuomenę" - žinome, ką šiuo terminu turima omenyje - ir ar švietimas valstybėse narėse turi atitikti "lyčių aspektą", kad ir kas tai būtų? Ar rengiant mokytojus visa tai turi būti atliekama privalomai, nes taip sako Europa? Manau, Parlamentas gali galvoti ką nori, tačiau jis yra visiškai nekompetentingas šioje srityje. Švietimas yra valstybių narių kompetencija ir, mano nuomone, taip turi likti. Tai žinoma kaip subsidiarumas, kuris turi būti gerbiamas. Hannu Takkula (FI) Gerb. pirmininke, norėčiau pasakyti keletą žodžių apie M. Badia i Cutchet, mano nuomone, puikų pranešimą dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo. Tiesa, kad mokytojų rengimas žymia dalimi yra valstybių narių vyriausybių kompetencija, ir taip turėtų būti. Vis dėlto kadangi mūsų bendras tikslas - skatinti visos Europos Sąjungos kompetenciją, žinias ir naujoves, taip pat plėtoti Europos ekonominę erdvę, privalome turėti tam tikras bendras taisykles. Būtent todėl mums taip pat reikia platesnio bendradarbiavimo būdų keičiantis gerąja mokytojų mokymo patirtimi, nes šiuo metu, kaip visi žinome, valstybėse narėse skiriasi mokytojų rengimo programų lygis, remiantis EBPO atliktais Pizos tyrimais, yra tiesiog per dideli. Ši praraja turi būti sumažinta ir mums reikia mechanizmo, atvirojo koordinavimo sistemos ES lygmeniu, kad visi vaikai ir jaunimas galėtų gauti vienodai gerą pagrindinį išsilavinimą. Pranešimas puikus. Norėčiau jus visus paraginti perskaityti puikų M. Badia i Cutchet pranešimą, jei jo dar neskaitėte. Ačiū. Miroslav Mikolášik - (SK) Visų pirma norėčiau padėkoti pranešėjai už pranešimą dėl Bolonijos proceso ir jo poveikio studentų judumui. Numatyta suderinta aukštojo mokslo trijų pakopų sistema Europos Sąjungos valstybėse, kokybės užtikrinimas ir visų pirma kvalifikacijų pripažinimas - pagrindinis šios tarpvyriausybinės iniciatyvos tikslas. Šiandienos balsavime neabejotinai parėmiau Doris Pack pranešimą, kuriame pranešėja pabrėžia partneryste pagrįstą požiūrį ir bendradarbiavimą kuriant strateginius planus ir įgyvendinant Bolonijos procesą. Ši iniciatyva - veržlaus bendradarbiavimo pavyzdys ne tik tarp ES valstybių, bet ir už jos ribų. Taip pat sutinku su požiūriu, kad abipusis kvalifikacijų pripažinimas turėtų būti dar labiau supaprastintas ir kad Bolonijos procesas turėtų būti vienodesnis šalies lygmeniu valstybėse narėse. Parama studentų judumui - pagrindinbūtina sąlyga kuriant Europos aukštojo mokslo erdvę. Kurt Joachim Lauk (DE) Gerb. pirmininke, P. N. Rasmusseno pranešimo tema - "rizikos draudimo fondai ir privatus kapitalas". Jei atidžiau pažvelgtume į šio pranešimo turinį, pastebėtume, kad faktiškai jis jau nesusijęs su rizikos draudimo fondais ir privačiu kapitalu, tačiau dabar teisingai liečia finansų įstaigas ir finansų sistemos dalyvius kaip visumą. Tai svarbu. Mes pasiūlėme principų sąrašą, kuriuo remiantis būtų reguliuojamos finansų rinkos ir būtų pašalintas jose vyraujantis chaosas. Man malonu, kad per derybas P. N. Rasmussen iš esmės priėmmūsų poziciją. Daniel Hannan Gerb. pirmininke, Europos Sąjunga - sprendimas ieškant problemų. Koks bebūtų klausimas, atsakymas visada - daugiau reguliavimo, todėl kaip ir reikėjo tikėtis pastaraisiais įvykiais finansų rinkose buvo pasinaudota siekiant pateisinti daugiau taisyklių iš Briuselio. Tai man primena situaciją, susijusią su 2001 m. rugsėjo 11 d. išpuoliais, kai daugelis metų metus nepriimtų pasiūlymų suderinti teismų ir vidaus reikalų sistemą buvo pervardyti į antiteroristines priemones ir karštligiškoje atmosferoje, kuri įsivyravo po šių siaubingų išpuolių, niekas nenorėjo balsuoti "prieš". Panašiai kaip priemonfinansų stabilumui palaikyti šiuo metu iš naujo surinktas teisės aktų rinkinys, kuris iš tiesų nėra būtinas sprendžiant problemą, ir kaip matėme iš šiandien vykusio balsavimo rezultatų, Parlamento nariai turės būti drąsūs ir nebijoti būti palaikyti spekuliantų draugais. Turiu pasakyti, kad žiūrint į glūdinčias pastarųjų finansinių problemų priežastis man atrodo, jog "daugiau valdymo" buvo problema, o ne jos sprendimas. Palūkanų normos per ilgai buvo laikomos pernelyg žemos ir tai buvo problema Europoje, Jungtinėse Amerikos Valstijose ir Japonijoje. Jei problema buvo susijusi su pernelyg intensyviu valdymu, sunku suvokti, kaip galime išspręsti šią problemą papildomu reguliavimu Briuselio lygmeniu. David Sumberg Gerb. pirmininke, į mano gero draugo ir kolegos D. Hannano komentarus dėl K.-H. Lehne pranešimo atsakyčiau įvairiais būdais, nes daugeliu požiūrių K.-H. Lehne pranešimas - dar vienas bandymas rinkoms taikyti teisės aktus ir reguliavimą. Neturėtume skubėti priimti sprendimus. Taip pat neturėtume skubėti priimti sprendimus taikyti reguliavimą ir teisės aktus Europos rinkoms kaip visumai. Rinkos pagal jų apibrėžimą yra skirtingos. Europos rinkos įvairiose šalyse yra skirtingos ir todėl neturėtume bandyti įvesti visa apimančio reguliavimo, taikomo joms visoms. Svarbus dalykas, kurį šiuo klausimu visada turi prisiminti Europa ir Europos Sąjunga, yra tai, kad esame pasaulio aplinkoje. Europa ir atskiros Europos tautos konkuruoja su pasauliu ir, jeigu jos viena nuo kitos atsitvers užtvaromis, pažeisime savo pačių ir žmonių, kuriems atstovaujame, interesus. Hubert Pirker (DE) Gerb. pirmininke, kalbu čia taip pat Austrijos liaudies partijos delegacijos vardu. Balsavome už šį pranešimą paprasčiausiai dėl to, kad turime padaryti viską, ką galime, kad galėtume laiku kovoti su terorizmu. Norėčiau atkreipti dėmesį į vieną dalyką, prieš kurį visgi norėtume ryžtingiausiai pasisakyti, nes manau, kad Parlamentas padarklaidą. "Viešo kurstymo įvykdyti teroristinį nusikaltimą” neturėtume keisti "raginimu įvykdyti teroristinį nusikaltimą" dėl labai paprastos priežasties: įrodymų dėl raginimo įmanoma gauti tik po to, kai veika jau įvykdyta, t. y. kai galbūt jau žuvo žmonės. Mes teikiame pirmenybę galimybei laiku įsikišti, kol teroro išpuolis dar neįvykdytas, t. y. iš anksto, kad būtų išgelbėtos gyvybės. Frank Vanhecke (NL) Gerb. pirmininke, žinoma, pritariu veiksmingai kovai su terorizmu ir manau, kad ši ypatinga sritis - kova su terorizmu - yra viena iš tų, kurioms Europoje būtinas labai intensyvus tarpvalstybinis bendradarbiavimas. Todėl šį kartą nelabai sutinku - jūs galėtumėte pasakyti, kad nesutinku - su euroskeptiškesniais balsais. Manau, kad šioje srityje jie per daug nelanksčiai žaidžia nacionalinio suverenumo korta. Turėtume išdrįsti kalbėti daug aiškiau, taip pat ir šiame pranešime. Terorizmas Europoje kyla iš kraštutinių kairiųjų ir (arba) islamistų. Taip pat ir raginimai vykdyti terorą ir tai vyksta kai kuriose mečetėse, kurios niekam nėra atskaitingos ir Europoje pastaruoju metu auga kaip grybai. Čia glūdi 21-ojo amžiaus Europos problemos esmė. Islamas nesuderinamas su mūsų vakarietiškomis vertybėmis ir laisvėmis, todėl bijau, kad nuoširdžiai gailėsimės dėl savo atvirų durų ir atvirų sienų politikos. David Sumberg Gerb. pirmininke, tai svarbus klausimas. Tai turbūt vienas iš svarbiausių dalykų, su kuriais šiandien susiduriame Vakaruose - tarptautinio terorizmo grėsmė. Šiuo klausimu mano pozicija tikriausiai truputį skiriasi nuo mano partijos požiūrio, todėl mano nuomone, jei turime sumokėti pilietinių laisvių kainą, siekdami apsaugoti tikrąją savo piliečių laisvę, t. y. jų sveikatą, saugumą ir gerovę, ši kaina turi būti sumokėta. Siekiant apsaugoti gyventojus nuo išorinių grėsmių per Antrąjį pasaulinį karą mano šalyje buvo įgyvendinamos priemonės, kurios prieštaravo pilietinėms laisvėms. Žmonės jas priėmė. Šiandien Europoje ir civilizuotame pasaulyje susiduriame su grėsme, kurią kelia necivilizuoti ir nelaikantys žmogaus gyvybės šventa ir saugotina asmenys. Todėl, jei mums reikia turėti įstatymus, užkertančius jiems kelią daryti žalingus darbus, privalome turėti tokius įstatymus ir juos turėti greitai. Czesław Adam Siekierski (PL) 2001 m. išpuoliai prieš Pasaulio prekybos centrą leido visam pasauliui suvokti, kokia milžiniška grėsmyra organizuoti teroristiniai judėjimai. Turėdamos galimybes naudotis šiuolaikinėmis technologijomis, šios grupuotės įsigijo anksčiau nepasiekiamas ryšio priemones, dėl kurių ir kartu dėl pasiekiamų juodųjų ginkluotės rinkų šiandien jos tampa didžiausiu demokratinio pasaulio priešu. Nors Europos Sąjunga ėmėsi ryžtingų veiksmų, jai nepavyko apsisaugoti nuo tokių įvykių. Suvokdamas ypatingą poreikį veikti, kad būtų užtikrintas ES piliečių saugumas, norėčiau pažymėti, kad geriausias būdas kovoti su organizuotomis teroristinėmis grupuotėmis - už saugumą atsakingų institucijų tarpvalstybinis bendradarbiavimas. Bendra užsienio ir saugumo politika - geras tam pagrindas, o jos plėtotyra mūsų visų interesas. Philip Claeys (NL) Gerb. pirmininke, balsavau už R. Lefrancois pranešimą. Žinoma, jis nėra tobulas, tačiau bent jau atkreipia dėmesį į islamistų, kurie ragina smurtauti ir kviečia musulmonus džihadui, problemą. Visi žinome, kad yra labai daug mečečių, fundamentalizmo užuovėjų, kur jauni žmonės verbuojami į teroristines organizacijas, o tikintieji kasdien kviečiami į šventąjį karą su mūsų europietiškomis vertybėmis. Pats laikas duoti signalą ir imtis ryžtingų veiksmų taip pat ir prieš teroro išpuolių bendrininkus. Hubert Pirker (DE) Gerb. pirmininke, balsavau už šį pranešimą tiesiog dėl to, kad turime imtis visų priemonių siekdami, kad būtų veiksmingai organizuojamas tarpvalstybinis policijos ir teismų bendradarbiavimas. Kad pasiektume šį tikslą, būtini duomenų mainai, bet turime užtikrinti, kad šioje srityje Europoje galiotų vienodi reikalavimai. Pasijutau suvaržytas dėl 10 pakeitimo, prieš kurį norėjau balsuoti, tačiau atskirai balsuoti nebuvo įmanoma. Šiuo klausimu M. Roure nenorėjo, kad šis pamatinis sprendimas nepažeistų esminių ir konkrečių nacionalinio saugumo interesų. Priešingai, aš žinoma norėčiau, kad pamatiniai sprendimai taip pat nepažeistų esminių nacionalinio saugumo interesų, susijusių su šalies vidaus saugumu, ir leistų pradėti savarankiškus veiksmus. Manau, tai gyvybiškai svarbu atsižvelgiant į atskirų valstybių narių interesus. Frank Vanhecke (NL) Gerb. pirmininke, po to, kai komitetas pritarė, Parlamentas didele balsų dauguma taip pat ką tik nusprendė, kad apdorojant asmens duomenis jokiomis aplinkybėmis negalima vertinti duomenų apie rasinę ar etninę priklausomybę arba kitus parametrus. Mano nuomone, 7 straipsnio pirminės redakcijos tekstas Tarybos pasiūlyme buvo protingas ir suderintas, tačiau Parlamentas, kurio politinis korektiškumas tapo legendiniu, žinoma, jį pakeitė. Šiuo klausimu Parlamentas eina neteisingu keliu. Ne tik kova su nusikalstamumu, bet ir bet koks teisingas viešųjų reikalų tvarkymas reikalauja tikslios pagrindinės informacijos, o asmens etninar nacionalinpriklausomybšiuo požiūriu galėtų būti labai svarbi. Tai visiškai nesusiję su rasizmu ar diskriminacija. Niekada nenustosiu stebėtis, kaip kai kurie EP nariai stalinistiniais metodais ragina uždrausti dešiniųjų pažiūrų disidentams viešai kalbėti arba netgi grasina jiems įkalinimu ar parlamentinės neliečiamybės praradimu ir tuo pat metu jų ryžtas atvėsta, kai kovos su terorizmu aplinkybėmis kalbama apie visiškai įprastų duomenų apdorojimą. Victor Boştinaru Gerb. pirmininke, šiandienos balsavimas buvo svarbi akimirka piliečiams, kovojantiems už savo teises, savo europines teises. Šalių vyriausybės vėl palieka savo piliečius likimo valiai ir atmeta jų teisėtus reikalavimus. Teikdami peticijas Europos piliečiai gali pareikšti nuomonę, gali išsaugoti savo vyriausybių atskaitomybę. Pagaliau jie gali gauti teisingumą, kurio nusipelnė. Vis dėlto tai svarbi akimirka ne tik Europos žmonėms - tai kritiškas laikas ir Europos Parlamentui. Šiandien Europos Parlamentas, balsuodamas už D. Hammersteino pranešimą, rodo, kad yra pasiryžęs ginti ir saugoti Europos piliečius. Šiandien Europos Parlamentas turi galimybę atkurti bent dalį pasitikėjimo ir vilties, kuriuos kai kas Europoje prarado. Daugelis mūsų brangių piliečių sunkiai dirbo, kad patektų į ES, tačiau narystsusijusi ne tik su pareigomis, bet ir su teisėmis. Šiandien esame čia, kad parodytume savo įsipareigojimą Europai, kurio iš mūsų tikisi piliečiai. Frank Vanhecke (NL) Gerb. pirmininke, Žaliųjų / Europos laisvojo aljanso frakcija ką tik pasinaudojo pranašumu balsuoti dėl D. Hammersteino pranešimo slaptai - taip sakant tylomis - Europos Parlamento būstinėje, nors tai niekaip nesusiję su pačiu pranešimu. Norėčiau paaiškinti, kad balsavau už šį Žaliųjų frakcijos pakeitimą, nes sutinku, kad keliaujantis liaudies teatras - Europos Parlamentas, jau išeikvoja pakankamai mūsų mokesčių mokėtojų pinigų, neįskaičiuojant kas mėnesį vykstančios migracijos iš Briuselio į Strasbūrą. Todėl aš taip pat pritariu - ir tai atspindi mano balsavimas - vienai būstinei ir vienai darbo vietai Europoje. Siekdamas aiškumo tiesiog norėčiau pridurti, kad, mano nuomone, turėtų vykti atviros diskusijos ir kad, mano nuomone, ši vienintelbūstinnebūtinai turi būti Briuselyje. Pagaliau Europos institucijų buvimas šiame mieste ir regione taip pat sukelia socialinę, politinę ir žmogiškąją naštą, apie kurią reikia diskutuoti ir kurios jokiu būdu negalima pakankamai neįvertinti. Czesław Adam Siekierski (PL) Kalnai - svarbi erdvbiologinei įvairovei, daugelio gyvūnų prieglobstis ir vieta, kurioje auga unikalių rūšių augalai. Jie taip pat dažnai vadinami vandens bokštais, nes teikia vandenį upėms. Jų kraštovaizdį ir aplinkos privalumus labai vertina turistai. Vis dėlto sąlygos gyventi ir užsiimti žemės ūkio veikla šiose vietovėse yra toli gražu ne palankiausios. Daugelyje ES kalnų regionų pastebime, kad mažėja gyventojų, mažėja pasiliekančių gyventi žmonių veiklos aktyvumas ir atsisakoma žemės ūkio veiklos. Tai ypač vyksta kaimo vietovėse, mažiau patraukliose turistams ir užmirštose. Problemos kyla dėl didelio atstumo iki miestų, atšiaurių klimato sąlygų, susisiekimo sunkumų, didelių gamybos sąnaudų ir nepakankamos galimybės naudotis visų rūšių paslaugomis, įskaitant netgi švietimą ir sveikatos apsaugą. Kalnų ir žemumų vietovių regioninės disproporcijos yra aiškiai matomos. Todėl būtina skubiai teikti specialią paramą kalnuotų vietovių ūkininkams, kurie ne tik augina tradiciškai aplinką tausojančius produktus, sveikus maisto produktus, bet ir rūpinasi aplinka ir puoselėja kalnų regionų kultūrą ir tradicijas. Bendroji žemės ūkio politika turėtų daryti daugiau, kad būtų remiami šie regionai ir žmonės, kurie ten gyvena, kovodami su kylančiais iššūkiais. Peter Skinner Gerb. pirmininke, nėra aklesnių už tuos, kurie negali matyti. Pastebėjau, kad D. Hannan ir D. Sumberg šiuo metu, deja, išėję iš salės, tačiau kiekvienas, kuris galvoja, kad finansų sektoriuje nėra neramumų, turėtų tiesiog paimti ir skaityti laikraščius arba žiūrėti televiziją. Tikėti, kad P. N. Rasmusseno pranešime ir L.-H. Lehne pranešime atlikta daugiau nei bandyta tinkamai pasakyti, kad mums būtina turėti galimybę veikti ir kad tai būtina daryti kolektyvinės teisėkūros lygmeniu, reiškia ignoruoti tiesą, taip pat ignoruoti pasaulinės ekonomikos tikrovę. Atvirai kalbant, sėdėjimas atsilošus kur nors mažoje Anglijoje kai kuriems žmonėms gali padėti palengvinti savo sąžinę, bet nepadės žmonėms mokėti būsto paskolų, nepadės žmonėms išsaugoti savo namų ir neišsaugos darbo vietų paslaugų sferoje ir pramonėje. Tik remiami Europos Sąjungos ir reguliuodami veiklą galėsime kaip nors spęsti problemą. Tiesa, kad rinkos tikisi, jog būsime jautrūs, tačiau jos taip pat nesitiki staigios reakcijos. Tačiau taip pat tiesa, kad jei nieko nedarysime, tik ramiai stovėsime ir nieko nesakysime, tada, atvirai kalbant, mes iš tiesų būsime apkaltinti bailumu esant dideliam sujudimui ir krizei. Avril Doyle Gerb. pirmininke, visiškai pritariu R. Lefrancois pranešimo tikslui, tačiau šiomis aplinkybėmis tiesiog norėčiau pasinaudoti galimybe paaiškinti - nes parėmiau pranešimą ir negalėjau pasisakyti šiuo klausimu - norėčiau paraginti Komisijos narį A. Tajani paspartinti rengiamus dvišalius susitarimus su kitų trečiųjų šalių oro uostų institucijomis dėl saugumo oro uostuose, kuris buvo sustiprintas dėl teroro išpuolių, ypač dvišalius susitarimus, susijusius su neapmuitinamų skystų produktų pirkimu. Tai galbūt labai nežymus klausimas šiandienėmis pagrindinių pasaulinių iššūkių aplinkybėmis, tačiau ES mes turime laimėti mūsų piliečių širdis ir protus, tai parodydami savo darbu. Šią vasarą, kai žmonės lankgimines užsienyje arba giminės iš Australijos, JAV ar kitų šalių atvyko aplankyti jų Airijoje, Didžiojoje Britanijoje, Vokietijoje ar Prancūzijoje, keliaujant tranzitu į galutinį kelionės tikslą pagrindiniuose Europos oro uostuose iš jų atėmvisus neapmuitinamus skystus produktus, kuriuos jie manįsigiję teisėtai. Tai nedidelio masto problema - tie iš mūsų, kurie keliauja kiekvieną savaitę, taikstysis su nesąmonėmis, kai iš mūsų atiminės lūpdažius, ir aš esu įsitikinusi, kad tai labai padės kovoti su terorizmu. Nenoriu sumenkinti labai rimtos problemos, tiesiog noriu įnešti truputį sveiko proto, racionalaus ir dvišalio bendradarbiavimo, kad mūsų piliečiai - mūsų rinkėjai - galėtų suprasti, ką darome ir kodėl tai darome. Avril Doyle Gerb. pirmininke, dėl D. Hammersteino pranešimo laikiausi PPE-DE linijos ir balsavau prieš Žaliųjų frakcijos pakeitimą dėl dviejų Parlamento būstinių. Noriu paaiškinti, kodėl taip pasielgiau. Ne todėl, kad sutinku su kelionėmis į Strasbūrą kiekvieną mėnesį ir kartais kas antrą mėnesį. Iš istorinės perspektyvos suvokiu, kodėl patekome į padėtį, kurioje esame. Suprantu, kad 12 apsilankymų Strasbūre per metus yra Sutarties dalis ir mes esame pasirašę, tačiau tai darau racionaliai ir ramiai. Tie iš mūsų, kurie labai susirūpinę dėl nepakankamų prieigos galimybių, sunkumų atlikti darbą, poreikio vežti visas mūsų bylas, darbuotojus, komitetų darbuotojus, Parlamento darbuotojus, frakcijų darbuotojus į Strasbūrą keturioms dienoms dvylika kartų per metus, mano, kad daugiau negalima pateisinti milžiniškų išlaidų. Tai nuostabus pastatas ir manau, kad jiems pagaliau pašalinus kliūtis galėsime šiam pastatui rasti kitą labai svarbią paskirtį. Strasbūras ir Prancūzija nusipelnne mažiau, bet pagrindininstitucija turi įsikurti tame pastate. Vis dėlto tikėtis, kad dirbsime veiksmingai žmogiškųjų išteklių ir išlaidų požiūriu, ir kartu tęsti šias ilgai trunkančias keliones į Strasbūrą yra nepateisinama, todėl balsuodama tiesiog remiu tuos, kurie sako, kad plenariniams posėdžiams reikia vienos būstinės, tačiau prašau racionalių diskusijų, o ne šališkų politinių diskusijų šiuo klausimu. Paaiškinimai dėl balsavimo Jean-Pierre Audy Balsavau už Tarptautinės prekybos komitetui atstovaujančio EP nario iš Vokietijos H. Markovo pranešimą, iš dalies keičiantį pasiūlymą dėl Europos Parlamento ir Tarybos reglamento dėl Bendrijos statistikos, susijusios su išorės prekyba su ES nepriklausančiomis šalimis, kuriuo panaikinamas Tarybos reglamentas (EB) Nr. 1172/95. Pritariu Komisijos sprendimui, kuriuo siekiama, kad teisės aktai būtų aiškesni, paprastesni ir skaidresni, kad būtų suderinta Bendrijos išorės prekybos statistikos sistema, atsižvelgiant į būtinus pokyčius atliekant muitinį įforminimą, padidintas išorės prekybos statistinių duomenų aktualumas, tikslumas, teikimas laiku ir palyginamumas bei sukurta kokybės vertinimo sistema, padėta susieti prekybos statistiką su verslo statistika, pasinaudojant vadovaujantis muitinės deklaracijų informacija surinktais papildomais prekybos statistiniais duomenimis reaguojama į vartotojų poreikius ir pagaliau, atsižvelgiant į Europos statistikos praktikos kodekso nuostatas, kontroliuojama išskirtinprieiga prie slaptų išorės prekybos duomenų. Pritariu pakeitimams, kuriais siekiama geriau pasinaudoti komitologijos procedūra ir tikrinimu. Rovana Plumb raštu. - Balsavau už šį pranešimą, nes reglamento projektu nustatoma teisinsistema, būtina Ekstrastato sistemos (Išorės prekybos tarp valstybių narių ir trečiųjų šalių statistikos sistemos) kokybei ir skaidrumui gerinti į muitinės procedūras įtraukiant bendrąsias muitinės deklaracijas, kad būtų supaprastintos duomenų pateikimo ataskaitose procedūros. Tinkamas šio reglamento įgyvendinimas leis geriau palyginti išorės prekybos statistinius duomenis ir stiprinti išskirtinės prieigos prie slaptų išorės prekybos duomenų kontrolę. John Attard-Montalto raštu. - Dažnai savęs klausdavome, ar verta paskirti metus tam tikrai temai. Tokia idėja siekiama viešumon iškelti pačią temą. Tai būdas atkreipti dėmesį ir papildomai įsigilinti į tam tikrą temą. Čia negali būti nieko blogo. Idėja taip paplito, kad išrinkdami temą privalėjome protingai pasirinkti. Dažnai tai yra prioritetų klausimas. Kūrybiškumas ir naujovės - ideali tema, nes šie procesai daro poveikį pačiai esmei to, ką reiškia Europa, ir krypčiai, kuria turi judėti Europa. Kūrybiškumas ir naujovės negali būti įvertinti tuštumoje. Jie turi būti suvokiami pagal tai, kokį įnašą jie gali duoti. Pirmas ir svarbiausias dalykas - jų svarba gamybos sferoje. Kūrybiškumo ir naujovių svarba taip pat turi būti įvertinta paslaugų sistemoje. Tik dėl kūrybiškumo ir naujoviškų idėjų Europa gali išlikti konkurencinga. Tik būdami žingsniu priešakyje tam tikri sektoriai gali išlikti. Europa suvokporeikį daugiau investuoti į mokslinius tyrimus ir plėtrą, o tai yra šios kūrybiškumo ir naujovių temos sinonimas. Jean-Pierre Audy Balsavau už EP narės iš Graikijos K. Batzeli pranešimą, patvirtindamas pasiūlymą dėl Europos Parlamento ir Tarybos sprendimo dėl Europos kūrybiškumo ir naujovių metų (2009 m.). Remiu pasiūlymus, kuriais siekiama iš esmės paaiškinti pasiūlymo tikslus ir juos sutrumpinti. Kalbant apie finansavimą taip pat sutinku, kad iš pasiūlymo būtų išbrauktos visos nuorodos į Mokymosi visą gyvenimą programą, kad, kur tinkama, galėtų būti naudojamasi taip pat kitų sričių, pvz., kultūros, ryšių, įmonių, sanglaudos, kaimo plėtros, mokslinių tyrimų ir informacinės visuomenės programomis ir politikos priemonėmis. Edite Estrela raštu. - (PT) Balsavau už K. Batzeli pranešimą dėl pasiūlymo dėl Europos Parlamento ir Tarybos sprendimo dėl Europos kūrybiškumo ir naujovių metų (2009 m.), nes manau, kad kūrybiškumas ir naujovės - esminiai dalykai, padėsiantys Europai būti konkurencingai globalizuotame pasaulyje. Kūrybiškumas - pagrindinnaujovių varomoji jėga ir dėl ekonominių, ir dėl socialinių priežasčių. Europos kūrybiškumo ir naujovių metai skatins politines diskusijas, atkreips visuomenės dėmesį į naujovių ir kūrybiškumo svarbą ir Sąjungoje skleis informaciją apie gerąją patirtį. Taip pat esu įsitikinusi, kad svarbu, jog Parlamentas pasirinko bendrąjį sprendimą šioje srityje, kuris jam leis turėti įtakos šiam svarbiam dokumentui. Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Anksčiau esame kritikavę įvairias "Europos metų" kampanijas, skirtas įvairioms temoms, pvz., tarpkultūriniam dialogui ir kūrybiškumui bei naujovėms. Šie "Europos metai" apkrauna ES biudžetą, taigi mokesčių mokėtojus, tačiau mažai veikia tikrovę. Jei reikia "Europos metų", juos turėtų finansuoti privatūs rėmėjai, o ne mokesčių mokėtojai. Todėl pasirinkome balsuoti prieš pristatytą pranešimą, nors jame buvo pateikti tik išsamūs Komisijos pasiūlymo pakeitimai. Mikel Irujo Amezaga Balsavau už pranešimą su sąlyga, kad Komisija visose srityse įsipareigojo diegti naujoves. Kūrybiškumo ir naujovių metais naujovės turi būti diegiamos visose organizacijose ir institucijose, nesvarbu viešosiose ar privačiose, siekiančiose ar nesiekiančiose pelno, visose gyvenimo srityse; ypač turi būti skatinamos socialinės naujovės ir naujovės, palaikančios aplinkos tvarumą. Taip pat turime atsižvelgti į nevalstybines institucijas, kurioms šioje srityje turi tekti pagrindinis vaidmuo. Be to, turėtų būti skatinamos atviros naujovės. Naujovės, kurios, taip pat būdamos pagrįstos vidinėmis galimybėmis, įtraukia visus galimus šaltinius: vartotojus, tiekėjus, tinklus ir pan., ir kurios, neapsiribojant gaminiais ir technologijomis, įtraukia neapčiuopiamus ir iš esmės daugialypius aspektus, skatinančius vertės kūrimą. Pagaliau, mums reikia plėtoti bendradarbiavimo kultūrą, darbą tinkluose ir priemonių bei metodų naudojimą, kurių tikslas tokiuose tinkluose sukurti dinamiškas galimybes, leidžiančias jiems vystytis kartu su savo aplinka ir vykdyti naujausius mokslinius tyrimus bei gauti rezultatus, kurie būtų apčiuopiami konkurencingumo ir vertės kūrimo visuomenei požiūriu. Jörg Leichtfried raštu. - (DE) Balsavau už K. Batzeli pranešimą dėl Europos kūrybiškumo ir naujovių metų (2009 m.) Manau, kad informavimo ir rėmimo kampanijos, renginiai ir iniciatyvos Europos, valstybių narių ir vietos lygmeniu, kuriais siekiama skatinti kūrybiškumą ir iniciatyvą, yra labai svarbūs. Kūrybiškumas - taip pat svarbus veiksnys lavinant asmeninius ir socialinius įgūdžius. Šie rėmimo metai skirti Europos kūrybiškumui ir gebėjimui diegti naujoves gerinti, kad ji galėtų atremti tam tikrus globalizacijos keliamus iššūkius. Šis pranešimas pabrėžia kūrybiškumo ir naujovių svarbą. Šiuos paramos metus matau kaip puikią galimybę skleisti informaciją apie kūrybinius procesus ir įvairią praktiką. David Martin raštu. - Remiu Katerinos Batzeli pranešimą dėl 2009 m. paskelbimo Europos kūrybiškumo ir naujovių metais. Pranešimas ne tik išsamiau apibūdina iniciatyvą, bet ir tinkamai atkreipia dėmesį į pavojų, kad tokie Europos metai gali tapti viešųjų ryšių akcijomis. Andreas Mölzer raštu. - (DE) Kad žmonės išgyventų regionuose, kuriuose susiduriama su sunkiomis gamtos sąlygomis, jie privalo veikti kūrybingai ir naujoviškai. Todėl Europos gyventojai šiandien gali pažvelgti atgal į proveržį sukėlusių pasiekimų istoriją ir todėl specialistų bendrovės visame pasaulyje reikalingos dėl savo idėjų gausumo. Tačiau Europa taip pat vertinama kaip kultūrintvirtovir todėl tam turi būti skiriamas ypatingas dėmesys atsižvelgiant į Europos kūrybiškumo ir naujovių metus (2009 m.). Lincas, greta Vilniaus Lietuvoje, šiuo metu rengiasi jam patikėtam Europos kultūros sostinės (2009 m.) vaidmeniui. Kūrybiški ir naujoviški projektai, kuriuose dalyvauja aplinkiniai regionai, užtikrins ypatingus kultūrinius išgyvenimus. Šiam projektui reikia pritarti, jei už šio prestižinio vardo matome naujai pasipuošusius miestų kvartalus, stovi nauji pastatai ir pradedami vykdyti projektai - su sąlyga, kad šiame procese nebus užmirštas tvarumas. ES turi būti pabrėžiama, kad reikia užtikrinti, jog lėšos nebūtų švaistomos vienkartiniams renginiams, kad pasibaigus metams sukurtos struktūros staiga neišgaruotų ore. Kultūros sostinės projektas bus sėkmingas ir naujoviškas tik tada, jei kultūra visam laikui išliks tokiame mieste. Šiems apmąstymams pateiktame pranešime turi būti skiriama daugiau svarbos, todėl balsuodamas susilaikiau. Jean-Pierre Audy raštu. - Balsavau už kolegos iš Ispanijos A. Diaz de Mera Garcia Consuegra pranešimą, patvirtindamas pateiktą pasiūlymą dėl Tarybos reglamento, iš dalies keičiančio Reglamentą (Euratomas, EAPB, EEB) Nr. 549/69, nustatantį Europos Bendrijų pareigūnų ir kitų tarnautojų kategorijas, kurioms taikomos Bendrijų protokolo dėl privilegijų ir imunitetų 12 straipsnio, 13 straipsnio antrosios pastraipos ir 14 straipsnio nuostatos. Tarybos sprendimas, įsteigiantis Europos policijos biurą (Europolą) ir užtikrinantis Europolo finansavimą iš bendrijos biudžeto, bus taikomas nuo 2010 m. sausio 1 d. arba nuo pasiūlymo, iš dalies keičiančio Tarybos reglamentą (Euratomas, EAPB, EEB) Nr. 549/69, taikymo datos, jei pastarasis įsigalios vėliau. Siekiant užtikrinti, kad sprendimas dėl Europolo būtų taikomas nuo 2010 m. sausio 1 d., reikėjo laiku iš dalies pakeisti Tarybos reglamentą (Euratomas, EAPB, EEB) Nr. 549/69 nurodant, kad imunitetas teisminiam procesui nebūtų taikomas jungtinėje tyrimo grupėje, kuri buvo sudaryta bent dviejų valstybių narių jų pačių iniciatyva, dalyvaujantiems Europolo darbuotojams. Gerard Batten raštu. - Atrodo, kad šis pakeitimas riboja Europolo darbuotojų imunitetą teisminiam procesui, tačiau tai galioja tik jungtinėje tyrimo grupėje dalyvaujantiems Europolo darbuotojams. Tai tik priedanga siekiant sudaryti įspūdį, kad apribojamas Europolo darbuotojų imunitetas, kai iš tiesų po 2010 m. Europolo įgaliojimai bus išplėsti, o jo pareigūnų imunitetas bus dar didesnis. Netikiu, kad Europolo pareigūnams apskritai turėtų būti suteiktas imunitetas nuo bet kokio oficialaus persekiojimo ir todėl balsavau prieš šį pakeitimą. David Martin raštu. - A. Diaz de Mera Garcia Consuegra pranešime dėl darbuotojų kategorijų, kurioms taikomos privilegijos ir imunitetai, siekiama paaiškinti iki šiol galiojusias gaires šiuo klausimu. Todėl balsavau už šį pranešimą. Jean-Pierre Audy Balsavau už EP nario iš Suomijos K. Virrankoski pranešimą dėl siūlymo patvirtinti Taisomojo biudžeto projektą Nr. 6/2008 Europos Sąjungos 2008 finansiniams metams, į kurį įtraukta: Konkurencingumo ir naujovių - Verslininkystės ir naujovių pagrindų programos stiprinimas didinant 3,9 mln. EUR įsipareigojimų asignavimus, įsipareigojimų asignavimų didinimas 2,24 mln. EUR, skirtas be kitų išlaidų taip pat daliai Eurojusto naujojo "Arc" pastato nuomos mokesčio ir susijusioms išlaidoms padengti, pareigybių koregavimas trijose vykdomosiose agentūrose, biudžeto struktūros, kurios reikia Kuro elementų ir vandenilio bendrajai įmonei (KEV BĮ, penktajai bendrajai įmonei, kuri turėtų būti įsteigta pagal Septintąją pagrindų programą) sukūrimas ir 30 mln. EUR įsipareigojimų asignavimų ir 1,9 mln. EUR mokėjimų asignavimų paskyrimas. Visiškai pritariu pranešėjo požiūriui, kad pagal Finansinio reglamento 179 straipsnio 3 dalį Europos Parlamentas, kaip biudžeto valdymo institucijos dalis, turėjo būti informuotas apie Eurojusto naujojo pastato nuomą, nes tai turėjo rimtų finansinių padarinių biudžetui. Jean-Pierre Audy Balsavau už EP nario iš Nyderlandų T. Bermano pranešimą savo iniciatyva dėl tolesnių veiksmų po 2002 m. Monterėjaus vystymosi finansavimo konferencijos. Mums nuolat reikia patvirtinti Parlamento pasiryžimą išnaikinti skurdą, skatinti tvarų vystymąsi ir siekti Tūkstantmečio vystymosi tikslų (TVT) kaip vienintelio būdo pasiekti socialinį teisingumą ir geresnę gyvenimo kokybę milijardui žmonių visame pasaulyje, gyvenantiems didžiausiame skurde. Europos Sąjunga - didžiausia tarptautinvystymosi rėmėja, skirianti beveik 60 proc. visos pasaulio Oficialios vystomosios pagalbos (OVP). Pritariu pasiūlymui suteikti smulkiesiems verslininkams, ypač ūkininkams, galimybę pasinaudoti finansavimu, nes tai būtų priemonpadidinti maisto produktų gamybą ir tvarus maisto krizės sprendimo būdas. Taip pat pritariu pasiūlymui paraginti Europos investicijų banką įsteigti garantijų fondą, iš kurio būtų remiamos mikrokreditų ir apsaugos nuo rizikos programos, kurios tiksliai atitinka skurdesnių besivystančių šalių vietos maisto gamintojų poreikius, tačiau šis pasiūlymas turi prasmės tik Komisijai suteikus įgaliojimus. Marie-Arlette Carlotti 2001 m. ES prisiėmdidelius įsipareigojimus: 2015 m. skirti 0,7 proc. savo turto vystymuisi. 2007 m. Europa nusigręžnuo savo įsipareigojimo, o bendros jos pastangos sumažėjo drastiškai. Dėl to skurdžiausiai gyvenantys planetos žmonės papildomai negaus iki 1,7 mlrd. EUR. 1,7 mlrd. EUR, kurie užtikrintų sveikatos apsaugą tūkstančiams vaikų laikais, kai 11 mln. žmonių kasmet miršta, negalėdami pasinaudoti sveikatos apsauga. 1,7 mlrd. EUR, kurie užtikrintų galimybę įgyti pradinį išsilavinimą kai kuriems iš 114 mln. jo negaunančių vaikų. Didžiausia ES atsakomybė, kai kalbama apie tarptautinį solidarumą, yra laikytis savo žodžio. Vis dėlto ES privalo užtikrinti šios pagalbos veiksmingumą, kad labiausiai nuskriaustų žmonių padėtis iš tiesų pagerėtų. 2002 m. Monterėjaus konferencijoje buvo parengtas planas, kuriame kalbama apie "susietos pagalbos" pabaigą, skolų nurašymo iniciatyvų spartinimą ir naujoviškų finansinių schemų, pvz., "Tobino mokesčio", taikymą. Praėjus šešeriems metams ES vis dar turi daug nuveikti. Po kelių savaičių vyksianti Dohos konferencija turėtų jai leisti vėl pradėti judėti pirmyn. Pusžmonijos to tikisi... Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) 2008 m. Jungtinių Tautų Tūkstantmečio vystymosi tikslų ataskaitoje rašoma, kad tarptautinbendruomenprivalo ir toliau būti pasiruošusi prisiimti didelę dalį atsakomybės už žmonijai kylančius iššūkius. Milžiniškas skurdas ir badas, vaikų mirtingumas, prasta motinų sveikata, ŽIV/AIDS, maliarija bei kitos ligos ir nepakankamas visuotinis pradinis išsilavinimas - tik kai kurie iššūkiai, kurie nusipelnvisų pasaulio šalių dėmesio ir pripažinimo. Atspindint Junilistano partijos poziciją, pranešime pažymima, kad daugeliu atvejų šie iššūkiai reikalauja tarptautinio koordinavimo. Vis dėlto Junilistano partija mano, kad toks bendradarbiavimas turėtų būti nukreipiamas į organizacijas, turinčias platų tarptautinį įteisinimą ir didelę patirtį, pvz., Jungtines Tautas, o ne į ES. Junilistano partija prieštarauja pranešimo dalims, kuriose garsiai ginama tiesioginatskirų ES valstybių dvišalių pagalbos schemų kontrolė. Pagalba yra ir turi likti valstybių narių reikalu. Todėl Junilistano partija balsavo prieš šį pranešimą. Pedro Guerreiro raštu. - (PT) Be daugelio klausimų ir komentarų dėl pranešimo turinio (ir praleistų dalykų) taip pat reikėtų pažymėti jame išreikštą pasmerkimą dėl Oficialios vystomosios pagalbos (OVP) dydžio: "... pažymi, kad 2007 m. pagalba mažėjo nerimą keliančiu tempu: nuo 47,7 mlrd. EUR (...) 2006 m. iki 46,1 mlrd. EUR (...) 2007 m. ..."; "nurodo, kad jeigu dabartinės tendencijos išsilaikys, ES 2005 - 2010 m. suteiks 75 mlrd. EUR mažiau pagalbos, nei buvo pažadėta"; "reiškia didžiulį susirūpinimą dėl to, kad dauguma valstybių narių (18 iš 27, ypač Latvija, Italija, Portugalija, Graikija ir Čekija) 2006 - 2007 m. nepajėgpadidinti OVP lygio, o kai kurių šalių, pvz., Belgijos, Prancūzijos ir Jungtinės Karalystės, pagalbos lygis drastiškai sumažėjo daugiau nei 10 proc."; "pažymi, kad 2007 m. paskelbtas pagalbos lygis kai kuriais atvejais buvo mažesnis dėl dirbtinio skaičių padidėjimo 2006 m., kuris susidardėl skolų sumažinimo; ..."; " mano, jog tai, kad dažnai prisižadami didinti finansinę pagalbą, o iš tikrųjų skiriamos žymiai mažesnės sumos, yra visiškai nepriimtina ..."; Žodžiai, patys už save kalbantys ... Filip Kaczmarek Balsavau už šį pranešimą. Vystomosios pagalbos finansavimas nėra lengva užduotis. Nelengva paaiškinti Europos mokesčių mokėtojams, kodėl jų pinigai išdalijami taip toli nuo jų "kilmės" šalies. Tačiau pagalbos išteklių poreikis, kylantis taip pat dėl siekio įgyvendinti Tūkstantmečio vystymosi tikslus (TVT) ir dėl ankstesnių pažadų, yra milžiniškas. ES mastu kai kurių valstybių požiūris tampa ypatinga problema. Kai kurios valstybės narės, pvz., Prancūzija ir Didžioji Britanija vėl sumažino savo Oficialią vystomąją pagalbą (OVP). Nereikia daug pastangų įsivaizduoti, kokį neigiamą poveikį tai turi tų šalių motyvacijai, kurios yra mažiau pasiturinčios nei minėtos šalys ir kuriose vystomoji pagalba tik pradeda atsirasti. Taip pat turime gerai pažvelgti į būdus, kuriais sudaroma statistika. Kiekviena šalis norėtų priskirti kiek įmanoma daugiau išlaidų vystomosios pagalbos kategorijai. Iš tikrųjų tai sukelia kai kurias gana juokingas situacijas. Mano šalyje, Lenkijoje, praeitą savaitę buvo paskelbta ataskaita apie pagalbą 2007 m. Ji atskleidžia, kad didžiausia Lenkijos teikiamos pagalbos gavėja buvo Kinija. Taip yra ne todėl, kad Kinija yra neturtingiausia pasaulio šalis, ir ne todėl, kad Kinijai teikiama pirmenybskiriant Lenkijos vystomąją pagalbą. Kinija tapo didžiausia Lenkijos vystomosios pagalbos gavėja tiesiog todėl, kad eksporto prekybos sutartys su šia šalimi buvo įtrauktos į vystomosios pagalbos kategoriją. David Martin raštu. - Prieš lapkričio mėn. pabaigoje prasidedant Dohos konferencijai dėl vystymosi finansavimo, būtina bendroji Europos pozicija dėl vystomosios pagalbos finansavimo būdų veiksmingumo, skaidrumo ir lankstumo. T. Bermano pranešime šiek tiek pasistūmėta pirmyn padedant siekti šio tikslo. Sutinku, kad būtina reforma siekiant užtikrinti gausesnį besivystančių šalių atstovavimą TVF ir Pasaulio Banke. Iš tiesų, taip pat sutinku su pranešėjo raginimu padrąsinti valstybes nares tinkamai parengti grafiką, kad būtų pasiektas tikslas 2015 m. valstybinei vystomajai pagalbai skirti 0,7 proc. Europos BVP. Todėl balsavau už šį pranešimą. Jan Mulder raštu. - (NL) Liaudies partijos už laisvę ir demokratiją (VVD) nariai Europos Parlamente balsavo už T. Bermano pranešimą, o viena iš tai lėmusių priežasčių - pranešime pateikti naudingi komentarai apie galimą Europos investicijų banko vaidmenį besivystančiose šalyse. Vis dėlto VVD nariai atsiriboja nuo pranešime nustatyto tikslo skirti 0,7 proc. vystomajam bendradarbiavimui. Svarbu ne vystomojo bendradarbiavimo dydis, o kokybė. Toomas Savi raštu. - Neramumai pasaulio finansų sistemoje privertvalstybių narių vyriausybes rimtai įtempti jėgas. Pvz., Estijos vyriausybgrūmėsi ištisus mėnesius rengdama suderinto 2009 m. biudžeto projektą. Nors parėmiau T. Bermano pranešimą, turiu rimtų abejonių dėl galimybės per keletą ateinančių metų pasiekti numatytą Oficialios vystomosios pagalbos lygį. Kadangi ES negali taikyti priverstinių priemonių, susijusių su vystomąja pagalba, būtų naivu tikėtis, kad valstybės narės, patirdamos finansinį netikrumą, labai padidins savo įnašą. Małgorzata Handzlik Europos vidaus rinka - vienas svarbiausių Europos integracijos proceso pasiekimų. Tik gerai veikianti vidaus rinka gali užtikrinti konkurencingas sąlygas verslui ir padėti plėtoti Europos ekonomiką. Vidaus rinkos rezultatų suvestin- priemonė, leidžianti stebėti su vidaus rinka susijusių direktyvų įvedimo, tinkamo perkėlimo ir teisingo taikymo pažangą. Vidaus rinkos rezultatų suvestinėje pateikiamų rezultatų tyrimas teikia kai kurios ypatingai įdomios informacijos apie valstybių narių darbą įvedant ES teisės aktus. Tai būdinga politinpriemonė, kuri vis dėlto turėtų būti traktuojama rimtai ir naudojama kaip priemonė, skatinanti atsakingus asmenis vykdyti spartesnį ir tinkamą perkėlimą. Tai ypač aktualu naujosiose valstybėse narėse, kuriose trūkumai kalbant apie teisės aktų perkėlimą dažnai yra didesni nei valstybių ar vyriausybių vadovu deklaruojamas tikslas. Vidaus rinkos rezultatų suvestintaip pat turėtų būti dažniau naudojama diskusijose dėl vidaus rinkos būklės. Todėl svarbu pereiti prie labiau pasiekiamos suvestinės formos, kuria taip pat galėtų naudotis piliečiai, besidomintys vidaus rinkos klausimais. Pranešėjas atkreipdėmesį į tai, kad tam tikros direktyvos, pvz., Paslaugų direktyva, veiksmingam vidaus rinkos veikimui yra svarbesnės nei kitos direktyvos. Pritariu pranešėjo nuomonei šiuo klausimu ir manau, kad Europos Komisija turėtų atkreipti dėmesį į rodiklius, kurie geriau atspindi tiesioginę direktyvų svarbą verslui ir piliečiams. Marian Zlotea raštu. - (RO) Šiandien balsuodamas už vidaus rinkos rezultatų suvestinę, išreiškiu savo paramą vidaus rinkos direktyvų vykdymui laiku ir tiksliam perkėlimui į valstybių narių teisę, nes šios direktyvos yra būtina veiksmingo vidaus rinkos veikimo, konkurencingumo skatinimo, taip pat socialinės ir ekonominės ES sanglaudos sąlyga. Dvi rezultatų suvestinės - atitinkamai vidaus rinkai ir vartojimo rinkai - kartu prisideda gerinant vidaus rinką, naudingą vartotojams. Rezultatų suvestinturėtų skatinti laiku ir tikslų perkėlimą, tačiau tuo pat metu ji turėtų tapti priemone, leidžiančia politiką formuojantiems asmenims pastebėti kliūtis ir sritis, reikalaujančias naujų iniciatyvų. Tikiuosi, kad šiandienos balsavimo rezultatas leis stiprinti SOLVIT tinklą ir kad valstybės narės vartotojų naudai skatins šio tinklo teikiamas paslaugas. Valstybės narės taip pat privalo užtikrinti, kad SOLVIT centrai būtų tinkamai aprūpinti darbuotojais siekiant sumažinti tyrimui būtiną laiką ir sparčiau nagrinėti skundus. John Attard-Montalto raštu. - Geriausių kandidatų mokytojo profesijai įdarbinimas turi būti visų švietimo ministerijų prioritetas. Profesija turi būti pakankamai patraukli. Mokytojai turi gauti naudos iš atlyginimo lygio, kuris atspindi jų svarbą visuomenėje. Investicijos į švietimą niekada nebus išeikvotos tuščiai. Mokytojams rengti turi būti skiriama daugiau lėšų. Profesija turi teikti pasitenkinimą. Ji turi būti siejama su sėkminga karjera. Svarbu remti mokytojų švietimą pasitelkus Mokymosi visą gyvenimą programą. Tam tikro naujumo pasiekiama per mokytojų mainų, kurie vyksta tarp įvairių šalių mokyklų, programas. Mokytojo vieta klasėje. Biurokratija, kuri pasireiškia per administravimo lygio ir popierizmo didinimą, mažina laiką, kurį mokytojai praleidžia su savo mokiniais. Vis didesnį susirūpinimą kelia smurtas mokyklose. Mokyklose daugėja agresijos, kurios šaltinis - mokiniai arba jų tėvai. Būtina dėti visas pastangas siekiant pažaboti smurtą ir agresiją mokyklose. Jean-Pierre Audy Balsavau už EP narės iš Ispanijos M. Badia i Cutchet pranešimą savo iniciatyva dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo ir ryžtingai pritariu išvadai, kad "pagerinus mokytojų rengimo kokybę gerėja mokinių mokymosi rezultatai". Visiškai sutinku, kad užtikrinant platesnio masto ir geresnės kokybės mokytojų rengimą, visų švietimo ministerijų prioritetas turėtų būti mokytojais įdarbinti geriausius kandidatus. Reikia skubiai skatinti judumą ir užsienio kalbų mokymąsi. Vis dėlto taip pat turėtume skatinti puikų gimtųjų kalbų mokėjimą, nes tai leidžia mokiniams lengviau įgyti žinių. Visas šis bendradarbiavimas bus labai naudingas, kai ateis laikas mokyklose organizuoti (mokinių ir mokytojų) mainus, neatsižvelgiant į studijų lygmenį, remiantis studentų programoje "Erasmus" jau taikytu modeliu. Koenraad Dillen raštu. - (NL) Kaip buvęs mokytojas, dirbęs daugiakultūrėje Antverpeno mokykloje su probleminiais mokiniais, galiu tik pritarti pranešėjo išreikštam susirūpinimui dėl mokymo kokybės ES. Vis dėlto pačios valstybės narės, o ne ES turi nustatyti, kaip galima pagerinti mokymo kokybę. Jei esama srities, kurioje turi būti vadovaujamasi subsidiarumo principu ir pagarba kultūrų įvairovei, tai tokia sritis, žinoma, yra švietimas. Švietimas neturi būti daugiakultūris, kaip nurodyta šiame pranešime - jis tik turi būti kokybiškas. Iš savo patirties pasakysiu, kad, pvz., Flandrijoje per daug dažnai mačiau, jog būtent daugiakultūrės "koncentracijos mokyklos", kuriose yra daug migrantų vaikų, žlugdo kokybę. Ideologiniai akiniai nėra būdas šiai problemai spręsti. Todėl nuoširdžiai balsavau prieš šį pranešimą. Edite Estrela raštu. - (PT) Balsavau už M. Badia i Cutchet pranešimą dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo ir manau, kad švietimo gerinimas Europos Sąjungoje - svarbiausias veiksnys skatinant aukštos kokybės švietimą ir mokymą, kuris vėliau prisideda kuriant darbo vietas ir didinant Europos konkurencingumą ir augimą, vadovaujantis Lisabonos strategijos tikslais. Kalbant apie smurtą mokyklose norėčiau pakartoti būtinybę kurti priemones ir procedūras kovoti su šiuo reiškiniu, o tam reikia stiprinti pedagogų ir tėvų bendradarbiavimą. Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Galutinio balsavimo dėl šio pranešimo metu nusprendėme balsuoti "prieš". Tai labai svarbus klausimas - toks svarbus, kad turi likti valstybių narių ir jų paskirtų institucijų kompetencija. Valstybės narės privalo būti atsakingos už švietimo organizavimą ir mokymo turinį. Tai dar vienas Europos Parlamento Kultūros ir švietimo komiteto bandymas kištis į sritį, kuri nėra Sąjungos kompetencija, bet į kurią kai kas nori įtraukti Sąjungą mūsų visų labui. Šis pranešimas savo iniciatyva yra mokesčių mokėtojų pinigų švaistymas, su kuriuo Europos Parlamentas neturėtų turėti nieko bendra. Ian Hudghton raštu. - M. Badia i Cutchet pranešimas yra labai pagirtinas. Mokytojų rengimo kokybturi tiesioginės ir svarbios įtakos mūsų vaikų išsilavinimui, o ES masto bendradarbiavimas siekiant užtikrinti aukštus reikalavimus mokymo kokybei turi būti skatinamas. Vis dėlto nemanau, kad sprendimai, susiję su mokymo turiniu ir mokyklų valdymu, turėtų būti priimami atsižvelgiant į kultūrinį ir politinį įvairių tautų atskirų švietimo sistemų kontekstą. Kai kur M. Badia i Cutchet pranešime siekiama nurodyti problemų sprendimus ES mastu, todėl atitinkamai susilaikiau nuo galutinio balsavimo. David Martin raštu. - Remiu M. Badia i Cutchet pranešimą. Norėdami išsaugoti aukštą mūsų švietimo sistemos kokybę, privalome turėti gerai parengtus mokytojus. Mokytojų mokymas turi vystytis kartu su šiuolaikinės klasės poreikiais ir aš manau, kad šiame pranešime tai pripažįstama. Mary Lou McDonald raštu. - M. Badia i Cutchet pranešime dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo šiandien paliečiamos kai kurios svarbios problemos. Pranešime teisingai atkreipiamas dėmesys į tinkamą mokytojų atlyginimo lygį ir tinkamą jų mokymą bei mokymo įrangą. Vis dėlto būtent valstybių narių vyriausybės turi finansuoti mūsų švietimo sistemas, kad būtų mokomi mūsų vaikai. Airijoje šiandien vaikai vis dar mokomi surenkamuose namuose, o ne tam tinkamuose, saugiuose pastatuose. Vienam mokytojui tenkančių mokinių skaičius išlieka per didelis, kad būtų įmanomas geriausias mūsų vaikų mokymas. Šios problemos turi būti sprendžiamos pirmiausia ir visų pirma Airijoje tinkamai vykdant trumpalaikes ir ilgalaikes investicijas. Zita Pleštinská raštu. - (SK) Informacinių ir ryšių technologijų plėtra šiuo metu kelia didesnius reikalavimus profesijos mokymui, nes švietimo aplinka tampa vis sudėtingesnir įvairi. Balsavau už M. Badia i Cutchet pranešimą, kuriame nagrinėjamas Komisijos komunikatas dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo. Komunikate vertinama esama mokytojų rengimo ir mokymo padėtis ES. Pranešime atspindimos įvairios galimybės ES valstybėse narėse. Sąjungoje yra daugiau kaip 27 skirtingos mokytojų mokymo sistemos, tačiau iššūkiai, su kuriais susiduria mokytojai, visose valstybėse narėse iš esmės yra vienodi. Iš mokytojų reikalaujama mokytojo kvalifikacijos, kuri turi tiesioginio poveikio ne tik mokinių žinių lygiui, bet ir jų asmenybių formavimui, ypač pirmaisiais mokykloje praleistais metais. Mokytojai taip pat patiria milžinišką psichologinį stresą, ir jiems lieka labai nedaug energijos savišvietai. Anksčiau mokymas buvo gerbiama ir vertinama profesija. Šiandien mokytojo profesija nepatraukli. Mokytojai, kurių dauguma yra moterys, negauna atitinkamo visuomenės pripažinimo, padėties ir visų pirma atlyginimo. Pvz., mano šalyje, Slovakijoje, mokytojo atlyginimas yra gerokai mažesnis nei vidutinis šalies atlyginimas. Manau, kad pranešimas atkreips valstybių narių dėmesį siekiant užtikrinti, kad mokytojo profesija būtų tinkamai įvertinta. Zdzisław Zbigniew Podkański Šiandien balsuojame dėl dviejų pranešimų, kurie, atrodo, papildo vienas kitą: D. Pack pranešimo dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo ir M. Badia i Cutchet pranešimo dėl mokytojų rengimo kokybės gerinimo. Šiomis dviem iniciatyvomis siekiama padidinti Europos švietimo konkurencingumą ir taip padidinti Europos Sąjungos kaip visumos galią ir konkurencingumą. Akcentuoti švietimą - puikus dalykas, bet lengviau yra nesirūpinti. Daugelyje šalių susiduriame su visomis pagrindinėmis mokytojų rengimo sistemos nuodėmėmis. Geriausiems abiturientams trūksta paskatų ir motyvacijos pasirinkti mokytojo profesiją; mokytojų statusas (ypač pradinėse ir vidurinėse mokyklose) yra, atvirai kalbant, žemas; mokytojai yra blogai apmokami ir neinvestuojama į jų tobulėjimą. Ryšys tarp mokytojo rengimo kokybės ir mokymo kokybės, vadinasi, ir mokinių žinių, yra akivaizdus. Todėl nesirūpinimas šia sritimi turi pražūtingų padarinių - ne tik kultūrinių, bet ir ekonominių. Pranešime pateiktos rekomendacijos valstybėms narėms, atrodo, yra teisingos: geriausių kandidatų įdarbinimas, statuso, mokytojų pripažinimo ir atlyginimo lygio gerinimas, investavimas į mokymą visuose individualios karjeros lygmenyse, keitimasis gerąja patirtimi 27 skirtingose ES švietimo sistemose ir mokyklos įgaliojimų didinimas. Bernard Wojciechowski Aukštas mokymo lygis - esminaukštos kokybės švietimo dalis, kuri turėtų būti pagrindinis veiksnys, lemiantis ilgalaikį Europos konkurencingumą ir gebėjimą kurti naujas darbo vietas. Iš Komisijos tyrimo aiškėja, kad: • kvalifikacijos kėlimas privalomas tik vienuolikoje valstybių narių (Austrijoje, Belgijoje, Vokietijoje, Estijoje, Suomijoje, Vengrijoje, Lietuvoje, Latvijoje, Rumunijoje, Maltoje ir Didžiojoje Britanijoje), • tose valstybėse narėse, kuriose kvalifikacija keliama, tam paprastai skiriama mažiau nei 20 val. per metus ir ne daugiau kaip penkios dienos per metus, • tik pusėje Europos šalių naujiems mokytojams pirmaisiais darbo metais siūloma kokia nors sisteminga pagalba (pvz., supažindinimas su darbu, mokymas, mentorystė). Jei norime, kad mokiniai būtų tinkamai parengiami gyvenimui ES, iš mokytojų turėtų būti reikalaujama taikyti naujausius mokymo metodus. Mokytojų rengimo kokybės gerinimas galėtų užtikrinti, kad ES turės aukštos kvalifikacijos darbuotojus, kurių jai reikia atremiant 21-ojo amžiaus iššūkius. Jean-Pierre Audy Balsavau už kolegės iš Vokietijos D. Pack pranešimą savo iniciatyva dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo. Pritariu kolegės požiūriui, kad studentų judumo didinimas ir įvairių švietimo sistemų kokybnuo 2010 m. turėtų būti pirmaeilės svarbos klausimas Bolonijos procese, kurio tikslas - sukurti bendrą Europos aukštojo mokslo erdvę. Siekiant studentų judumo, privalu imtis veiksmų, nes judumo problema pranoksta aukštojo mokslo sritį ir yra susijusi su socialinių reikalų, finansų ir imigracijos bei vizų politikos sritimis. Ypač reikėtų remti studentus iš socialiai remtinų visuomenės grupių, pvz., siūlyti nebrangų ir tinkamą būstą. Pritariu siūlymui įvesti bendrą Europos studento tapatybės kortelę, kad būtų palengvintas judumas ir sudarytos sąlygos studentams gauti nuolaidas būstui ir pragyvenimui, kultūros renginiams ir transportui. Nicodim Bulzesc raštu. - Bolonijos proceso, kuris buvo pradėtas 1999 m. birželio mėn. Bolonijoje, tikslas yra iki 2010 m. sukurti Europos aukštojo mokslo erdvę. Pagrindinis proceso tikslas - reformuoti aukštojo mokslo sistemą ir pašalinti likusias kliūtis studentų ir dėstytojų judumui. Balsavau už pranešimą, nes sutinku, kad mūsų universitetams reikia naujoviškos ir metodiškos mokymo programų reformos, kuri geriau skatintų studentų judumą ir kvalifikacijų perkėlimą. Taip pat remiu pranešėjos rekomendacijas gauti patikimus statistinius studentų judumo ir jų socialinės bei ekonominės padėties duomenis. Carlos Coelho Kitais metais sukaks 10 metų, kai buvo pasirašyta Bolonijos deklaracija, todėl būtina iš naujo nustatyti šio proceso tikslus. Norint rimtai iš naujo nustatyti šiuos tikslus reikės svarstyti, kaip Bolonijos procesas buvo įgyvendinamas valstybėse narėse. Mums reikės ištirti, ar Bolonijos proceso vardu vykdyti strateginiai planai iš tiesų leido suvienyti Europos aukštojo mokslo erdvę, kuri galėtų atremti iššūkius, susijusius su konkurencingumu tarptautiniu mastu. Remiu šią iniciatyvą - tai apčiuopiamas įnašas nustatant problemas ir iššūkius, kurie kilo per 10 įgyvendinimo metų, ir klausimus, kurie turi likti prioritetiniais. Tai galioja studentų judumui - turtingesnio ir labiau konkurencingo švietimo kertiniam akmeniui ir esminiam įnašui siekiant kurti Europos pilietybės koncepciją. Svarbu paraginti valstybes nares įvertinti šio proceso poveikį užtikrinant, kad jauni žmonės būtų tinkamai kvalifikuoti ir parengti. Kaip pažymi pranešėja, turime neprarasti iš akiračio proceso tikslų ir studentų, kurie yra visų klausimų, susijusių su jų išsilavinimu, centre. Edite Estrela Balsavau už D. Pack pranešimą dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo, nes tikiu, kad aukštos kokybės, veiksmingas ir naujoviškas Europos aukštasis mokslas, prieinamas kiekvienam Europos piliečiui, yra gyvybiškai svarbus Europos Sąjungai, kad ji galėtų išlikti konkurencinga ir jai sektųsi globalizacijos keliamų reikalavimų akivaizdoje. Turėdama tai omenyje, manau, kad tokios priemonės kaip grįžtamųjų studentų mainų ir nuolatinio dėstytojų mokymosi įvairiose studijų srityse skatinimas ir studentų judumo finansavimo priemonių kūrimas yra esminiai dalykai siekiant Bolonijos proceso tikslų. Ilda Figueiredo Nors pranešėja sako, kad yra labai susirūpinusi studentų judumu Europos Sąjungoje, ir mano, kad turėtų būti remiamos valstybių narių pastangos modernizuoti ir naujoviškai reformuoti savo aukštojo mokslo sistemas, iš tiesų visame pranešime šis klausimas sprendžiamas sutelkiant dėmesį į Bolonijos procesą ir į tai, kas laikoma absoliučiai būtinu atremiant globalizacijos keliamus iššūkius, primygtinai tvirtinant, kad procesas turi būti gilinamas. Todėl balsuodami susilaikėme, nes nesutinkame su šiuo tyrimu. Vis dėlto sutinkame, kad atėjo laikas svarstymams ir diskusijoms dėl Bolonijos proceso, ypač bandant nustatyti, kaip pasikeitšvietimo sistemos ir kaip šie procesai bei pokyčiai paveikaukštojo mokslo kokybę atskirose valstybėse narėse. Visi Europos piliečiai, nepaisant jų pilietybės, šalies ar gimimo vietos, privalo turėti teisę gauti aukštos kokybės išsilavinimą. Be to, judumas gali turėti teigiamos įtakos ne tik asmeniui, dalyvaujančiam judumo programoje, bet ir aukštojo mokslo institucijoms ir visuomenei kaip visumai. Taip pat nereikėtų užmiršti jo socialinės dimensijos, kaip tai buvo iki šiol. Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Šis Europos Parlamento Kultūros ir švietimo komiteto pranešimas savo iniciatyva kaip įprasta peržengia Komiteto kompetenciją keliant naujas idėjas dėl to, kaip ES turėtų platesniu mastu dalyvauti švietimo procese. Tai sritis, kuri šiuo metu yra valstybių narių kompetencija, ir manome, kad taip ir turėtų būti ateityje. Be kitų dalykų pranešime siūloma ES įvesti bendrą Europos studento tapatybės kortelę. Manome, kad neįtikėtina, jog vien šie pasiūlymai padidintų studentų judumą. Labiau tikėtina, kad jie padidintų biurokratiją, susijusią su studentų veikla. Pranešėja aiškinamojoje dalyje taip pat rašo apie teisinio pagrindo ES lygmeniu poreikį studentams. Šiais pasiūlymais siekiama suardyti ES pasiektus susitarimus dėl politinės atsakomybės masto įvairiose politikos srityse. Todėl balsavome prieš šį pasiūlymą. Vasco Graça Moura Kitais metais sueis 10 metų nuo Bolonijos deklaracijos pasirašymo, todėl reikia iš naujo nustatyti šio proceso tikslus. Norint rimtai iš naujo nustatyti šiuos tikslus reikės svarstyti, kaip Bolonijos procesas buvo įgyvendinamas valstybėse narėse. Mums reikės ištirti, ar Bolonijos proceso vardu vykdyti strateginiai planai iš tiesų leido suvienyti Europos aukštojo mokslo erdvę, kuri galėtų atremti iššūkius, susijusius su konkurencingumu tarptautiniu mastu. Remiu šią iniciatyvą - tai apčiuopiamas įnašas nustatant problemas ir iššūkius, kurie kilo per 10 įgyvendinimo metų, ir klausimus, kurie turi likti prioritetiniais. Tai galioja studentų judumui - turtingesnio ir labiau konkurencingo švietimo kertiniam akmeniui ir esminiam įnašui siekiant kurti Europos pilietybės koncepciją. Svarbu paraginti valstybes nares įvertinti šio proceso poveikį užtikrinant, kad jauni žmonės būtų tinkamai kvalifikuoti ir parengti. Kaip pažymi pranešėja, turime neprarasti iš akiračio proceso tikslų ir studentų, kurie yra visų klausimų, susijusių su jų išsilavinimu, centre. Małgorzata Handzlik Bolonijos proceso tikslas yra iki 2010 m. pabaigos sukurti Europos aukštojo mokslo erdvę. Be kitų dalykų taip pat siekiama padėti studentams pasirinkti iš didelės siūlomų švietimo įstaigų įvairovės. Trijų pakopų švietimo įvedimas, išsilavinimo kokybės užtikrinimas ir kvalifikacijų bei studijų trukmės laikotarpių pripažinimas yra lemiami Erdvės veikimui. Aišku, kad Europos aukštojo mokslo erdvbus tuo patrauklesnė, kuo išsilavinimo kokybvalstybėse narėse bus geresnir tolygiau paplitusi. Todėl labai svarbu remti valstybių narių pastangas modernizuoti ir reformuoti savo aukštojo mokslo sistemas. Visi Europos piliečiai, nepaisant jų pilietybės, šalies ar gimimo vietos, privalo turėti teisę įgyti aukštąjį išsilavinimą. Didėjantis studentų judumas - vienas iš laukiamų Bolonijos proceso privalumų. Judumas daro teigiamą poveikį ne tik persikeliantiems asmenims, bet ir aukštojo mokslo institucijoms. Keitimasis požiūriais, įvairovir naudojimasis kitų patirtimi iš esmės yra akademinės patirties sudedamoji dalis. Taip pat neturėtume pamiršti, kad čia esama socialinės dimensijos: judumas užtikrina galimybę gauti neįkainojamos ir turtingos patirties mokslinės, kultūrinės ir socialinės įvairovės sferoje. Monica Maria Iacob-Ridzi raštu. - (RO) Nors balsavau už šį pranešimą, norėčiau atkreipti dėmesį į du klausimus, kuriuos Komisija turi atidžiai išnagrinėti ir išspęsti. Visų pirma turime pažvelgti į geografinį stipendijų, skiriamų pagal Mokymosi visą gyvenimą programą, pasiskirstymą. Daugelis universitetų, kurie naudojasi studentų mainų programomis, yra susitelkę senosiose valstybėse narėse. Tuo pat metu studentų skaičius naujosiose valstybėse narėse yra daug mažesnis. Komisija turi imtis neatidėliotinų veiksmų, pvz., suteikti leidimą didesniam skaičiui universitetų, galinčių dalyvauti akademinių mainų programose, taip padidinant naujųjų valstybių narių patrauklumą iš visos Europos atvykstantiems studentams. Komisija taip pat privalo užtikrinti, kad galimybgauti Europos stipendijas būtų suteikiama proporcingam skaičiui studentų iš kiekvienos valstybės narės. Antra, manau, kad pranešimo 11 straipsnis turi būti taikomas visoms valstybėms narėms, neatsižvelgiant į jų rekomendacijų statusą. Šis akademinio judumo laikotarpis, kuris truktų semestrą ar metus, gali ženkliai prisidėti ir prie jaunųjų europiečių žinių, ir prie jų asmenybės raidos. Vis dėlto turiu pridurti, kad tokios nuostatos įterpimą turėtų lydėti atitinkama finansinparama valstybėms narėms. Mikel Irujo Amezaga Įvairūs sektoriai, kritiškai vertinantys Bolonijos procesą, mano, kad dėl pokyčių universitetinis išsilavinimas taps prieinamu tik elitui. Šiame pranešime raginama teikti specialią paramą studentams iš socialiai remtinų visuomenės grupių, pvz., siūlyti nebrangų ir tinkamą būstą ir atsižvelgti į tai, kad atvykus dažnai būtina papildoma parama. Nors pateikiau pakeitimą šiuo klausimu, siūlydamas paramą teikti visoms išlaidoms, kitaip tariant, neapsiribojant parama būstui, manau, kad pranešimas grindžiamas visuotinio išsilavinimo, kuris būtų prieinamas visai visuomenei, idėja. Mieczysław Edmund Janowski Balsuojant D. Pack ir jos pranešimas dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo užsitikrino mano paramą. Tai - geras, dalykiškas pranešimas. Šiandien ES toliau matome nepakankamas išlaidas moksliniams tyrimams ir akademiniam mokymui. Bolonijos idėja, kuriai jau sukako 9 metai (ir kuri šiuo metu vienija 46 šalis), 2010 m. turėtų leisti sukurti Europos aukštojo mokslo erdvę. Pagrindiniai šio proceso principai įgyvendinami trijose prioritetinėse veiksmų srityse. Tai studijų ciklas (apima tris pakopas: bakalauro, magistro ir daktaro), aukštos kokybės išsilavinimo teikimas ir įgytų kvalifikacijų ir aukštojo mokslo studijų laikotarpių pripažinimas. Visa, ko reikia - tai nuolatinių ir darnių valstybių narių veiksmų, taip pat mūsų universitetuose. Vertinimo sistemos, pagrįstos vadinamaisiais Europos kreditų perkėlimo sistemos (angl. European Credit Transfer System, ECTS) kreditais, turi būti aiškios, suprantamas ir vienodos. Tai leis mums išsaugoti lankstaus ir judaus išsilavinimo galimybę jaunimui įvairiuose akademiniuose centruose ir labai reikalingus pedagoginių darbuotojų mainus. Nors aukštasis mokslas nėra ES kompetencija, tačiau privalome siekti glaudaus bendradarbiavimo ir koordinavimo, kartu išsaugodami valstybių narių nepriklausomybę šioje srityje. Taip pat privalome prisiminti, kad visiems ES piliečiams turime užtikrinti vienodas galimybes įgyti kiek įmanoma aukštesnio lygio išsilavinimą, o tam būtini ir organizaciniai švietimo sistemos pokyčiai, ir tinkamos finansinės sąmatos. David Martin raštu. - D. Pack pranešimas dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo - konstruktyvus įnašas diskusijose dėl studentų judumo. ES studentų galimyblaisvai judėti Europoje turi išlikti pagrindine Bolonijos proceso sudedamąja dalimi. Visų sričių studentai privalo turėti teisę naudotis ES kultūrinių ir intelektualinių turtų teikiamomis galimybėmis. Todėl balsavau už šiame pranešime pateiktas rekomendacijas. Andreas Mölzer Be abejonės, reikia remti tikslą, kuris yra Bolonijos proceso dalis, kad studentai galėtų lengviau pasirinkti iš didelio skaičiaus aukštos kokybės dėstomų dalykų. ES taip pat skyrdaug dėmesio studentų judumui, o be to, nori gerinti abipusį mokymo pripažinimą. Tai, kad šiuo požiūriu ne viskas vyksta sklandžiai, kol kas nekelia abejonių. Yra rimtų problemų ne tik dėl pripažinimo - manoma, kad kai kurios mokymo programos, pakeistos į bakalauro ir magistro pakopą, yra tokios specializuotos, kad studijų vietos pakeitimas (savo šalyje arba užsienyje) nebeįmanomas, o tai prieštarauja Europos aukštojo mokslo erdvės ir judumo didinimo tikslui. Kritikai taip pat mano, kad Europos kreditų perkėlimo sistema (angl. European Credit Transfer System, ECTS) atskirose šalyse administruojama taip skirtingai, kad studijų rezultatų jau beveik neįmanoma palyginti. Šiuo požiūriu siekis susumuoti tarpinius rezultatus bus naudingas, todėl balsavau už šį pranešimą. Dumitru Oprea raštu. - (RO) Balsavau už pranešimą dėl Bolonijos proceso ir studentų judumo dėl kelių priežasčių: Bolonijos procesas buvo viena iš pačių revoliucingiausių pasaulinės švietimo ir mokymo rinkos sudėtinių dalių. Pati darbo rinka nebuvo pasirengusi tokiam pokyčiui. Ji iki šiol nėra iki galo pasirengusi trijų pakopų studijų sistemai (bakalauras, magistro laipsnis ir daktaro laipsnis) pagal 3-2-3 struktūrą. Kita vertus prieš pradedant taikyti naująją sistemą įmonės dažnai įdarbindavo pirmosios pakopos studentus. Kita pažangos sudėtindalis buvo studentų judumas Europos aukštosiose mokyklose ir bendra laipsnių sistema, kurią palengvino Europos kreditų perkėlimo sistema (angl. European Credit Transfer System, ECTS). Šių sistemų sėkmę patvirtino tendencijos pagrindiniuose pasaulio universitetuose, kurie perkeldavo studentus į kai kurias geografines vietoves, kuriose universitetai turėjo senesnius filialus. Kitas revoliucinis pasiūlymas susijęs su Europos profesinio mokymo kreditų perkėlimo sistema (angl. European Credit system for Vocational Education and Training, ECVET), kurio tikslas yra perkelti, pripažinti ir kaupti mokymo pasiekimus, asmens sukauptus formaliu, neformaliu ir savaiminiu būdu siekiant įgyti kvalifikaciją, neatsižvelgiant į laiką, praleistą mokantis ar įgyjant šiuos įgūdžius ir gebėjimus. Tai - pasaulintendencija. Zdzisław Zbigniew Podkański D. Pack nusipelnmūsų padėkos už savo įnašą kuriant Bolonijos procesą ir už kūrybingas mintis apie šį procesą, kuris yra iniciatyva, leidžianti Europos studentams pasirinkti savo mokymosi kelią ir karjerą neatsižvelgiant į valstybės sienas. Ši iniciatyva, kuri didina Europos švietimo sistemos konkurencingumą, per kultūrinę ir mokslinę skvarbą praturtina pačias tautas. Aišku, kad spręsti klausimus, susijusius su mokymo turiniu ir jo kokybės gerinimu visuose lygmenyse, šiuo metu gali ES valstybės narės. Šiuo požiūriu dar reikia daug ką nuveikti. Judumas ir jo didinimas Europos lygmeniu, kuris yra pagrindinD. Pack pranešimo idėja, pvz., Lenkijoje, vyksta nutekant vertingai darbo jėgai, kurios gana dažnai neįmanoma susigrąžinti. Sutinku su pranešėjos teiginiais, kuriais remiantis, svarbiausias dalykas - studentų judumas, kartu kuriant paskatų ir lengvatų sistemą, kad jauni žmonės galėtų pasinaudoti pasiūlymais studijuoti ten, kur jiems patinka. Vis dėlto svarbu būtų, kad visiškai išsilavinę ir susiformavę žmonės grįžtų į savo šalis ir jų kilmės šalyje būtų galima pasinaudoti jų gebėjimais. Tai - iššūkis naujosioms valstybėms narėms ir manau, kad protinga Bolonijos proceso tąsa yra žingsnis šia linkme. Andrzej Jan Szejna Suvienyta Europa - tai ne tik bendros valiutos, laisvo žmonių judėjimo ir bendros prekių bei paslaugų rinkos klausimas. Tai taip pat, o gal ir visų pirma, Europos intelektualinės, kultūrinės ir socialinės dimensijos klausimas. Tarpvyriausybininiciatyva, žinoma kaip Bolonijos procesas, prasidėjusi beveik prieš 10 metų, yra daugiausiai skirta palengvinti studentams pasirinkti kiek įmanoma kokybiškesnius dėstomus dalykus. Viena iš pagrindinių idėjos sukurti Europos aukštojo mokslo erdvę sudėtinių dalių - didinti studentų judumą ir švietimo kokybę, nes tai dalykai, sudarantys konkrečias galimybes asmeniniam, socialiniam ir moksliniam tobulėjimui. Manau, kad siekiant pagerinti išsilavinimo kokybę ir patrauklumą, svarbu įgyvendinti veiksmus ir Europos lygmeniu (Europos Parlamentas judumą laiko prioritetiniu klausimu), ir valstybių narių lygmeniu. Privalome atsižvelgti į tai, kad Europos Sąjungoje aukštasis mokslas nėra Europos Komisijos kompetencija. Studijų turinys ir organizavimas išlieka atskirų valstybių narių kompetencija, todėl jų ir pačių universitetų vaidmuo toks svarbus. Jie turėtų pabrėžti būtinybę kurti Europos doktorantūros mokymo programą ir stengtis užtikrinti specialią paramą studentams iš socialiai remtinų visuomenės grupių. Kitas svarbus dalykas - verslo ir universitetų dialogas ir abipusis keitimasis patirtimi, todėl aukštojo mokslo institucijos turėtų labiau bendradarbiauti su privačiuoju sektoriumi, siekdamos rasti naujų ir veiksmingų būdų bendrai finansuoti studentų judumą. Jean-Pierre Audy Balsavau už kolegos iš Vengrijos J. Szajer pranešimą savo iniciatyva dėl rekomendacijų Europos Komisijai dėl teisės aktų derinimo su naujuoju sprendimu dėl komitologijos. Siekiant užtikrinti teisės aktų kokybę, Komisijai turėtų būti pavedama nagrinėti ir, atsižvelgiant į technologijų pažangą ir ekonominius pokyčius, greitai pritaikyti vis daugiau neesminių ir labiau techninio pobūdžio teisės aktų aspektų. Vis dėlto šias galias lengviau suteikti teisės aktų leidėjui užtikrinus institucines priemones, kurias taikant jis galėtų patikrinti, kaip šiomis galiomis naudojamasi. Reikia pažymėti, kad šiuo metu vykstantis Bendrijos acquis derinimas pagal komitologijos sprendimą vis dar nebaigtas, nes tebesama teisės aktų, pagal kuriuos gali būti priimamos įgyvendinimo priemonės, kurioms netaikytina naujoji reguliavimo procedūra su tikrinimu. Pritariu - ir mano nuomone, tai yra svarbu, jei norime, kad Europos demokratija veiktų tinkamai - kad reikia suteikti Europos Parlamentui papildomų išteklių visoms komitologijos procedūroms vykdyti ne vien esamu pereinamuoju laikotarpiu, bet taip pat rengiantis galimam Lisabonos sutarties įsigaliojimui, siekiant užtikrinti, kad trys institucijos tinkamai vykdytų visas komitologijos procedūras. Mikel Irujo Amezaga Sutinku su pranešimu, kuriame rašoma, kad siekiant užtikrinti teisės aktų kokybę Komisijai turėtų būti pavedama nagrinėti ir, atsižvelgiant į technologijų pažangą ir ekonominius pokyčius, greitai pritaikyti vis daugiau neesminių ir labiau techninio pobūdžio teisės aktų aspektų. Vis dėlto šias galias lengviau suteikti teisės aktų leidėjui užtikrinus institucines priemones, kurias taikant jis galėtų patikrinti, kaip šiomis galiomis naudojamasi. Parlamentas turėtų prižiūrėti šį tikrinimą, kuris nepaisant to, kad šia tema buvo diskutuojama daugelį metų, iki galo vis dar nėra išspręstas. Iki šiol esama Parlamento komitetų, kuriems trūko informacijos apie sprendimus, priimtus taikant komitologijos procedūrą. Todėl Parlamentas turi ir toliau būti labai budrus. Johannes Blokland Labai svarbu toliau tirti, kaip galima tobulinti Europos Sąjungos priežiūros institucijas. Vis dėlto P. N. Rasmusseno pranešimas susijęs su rekomendacijomis Europos Komisijai dėl rizikos draudimo fondų. Dėl procedūrinių priežasčių neremiu Žaliųjų / Europos laisvojo aljanso frakcijos pateiktų konstatuojamųjų dalių pakeitimų. Konstatuojamosios dalys nėra vieta, kurioje reikėtų pateikti esamos finansų rinkų padėties vertinimus. Šįryt balsavau prieš 6-10 pakeitimus ne todėl, kad prieštarauju finansų rinkų priežiūrai Europoje, bet todėl, kad šis pranešimas nėra tinkama vieta pradėti šią iniciatyvą. Aš siūlyčiau, kad Ekonomikos ir pinigų politikos komitetas svarstytų finansų rinkų priežiūros ir jos stiprinimo Europos lygmeniu būtinumo klausimą. Jei šiuo klausimu bus parengtas geras pranešimas, labai tikėtina, kad vis dar galėsiu paremti šią Žaliųjų frakcijos iniciatyvą. Szabolcs Fazakas raštu. - (HU) Priešingai nei tikėtasi, praėjusiais metais Amerikoje prasidėjusi finansų krizė, kurią sukėlnereguliuojami spekuliaciniai finansiniai procesai, toli gražu nesumažėjo ir dabar sukrėtvisą pasaulį, taip pat ir Europą. Dabartinkrizreikalauja iš Europoje sprendimus priimančių asmenų ilgalaikių paradigmos pokyčių dvejose srityse, kad ateityje ne tik sumažėtų finansų krizės pavojus, bet ir būtų skatinamas stabilus ekonomikos augimas. Procesai Amerikoje parodė, kad rinka pati nesugeba susidoroti su šia ir panašiomis krizėmis. Todėl turime kiek galima greičiau sukurti Europos centrinę finansų priežiūros instituciją, kurią Vengrija siūlpernai ir vėliau pripažino ES pirmininkaujanti Prancūzija ir kuri be kitų dalykų taip pat prižiūrėtų, kad tokie rizikingiems, spekuliaciniams sandoriams bankų ir finansų sistemoje galėtų būti taikomi reikalavimai, leidžiantys juos stebėti ir vertinti. Tai taptų būtina sąlyga Europai palaipsniui perimant palaužtą Amerikos vaidmenį pasaulio finansuose. Siekiant, kad Europos ekonomika, kuriai taip pat sudavsmūgį dabartinkrizė, kuo greičiau vėl imtų augti, pirmiausia būtina nedelsiant suteikti finansavimą realiai ekonomikai, o ne rizikingiems, spekuliaciniams finansų ir bankų sferos sandoriams. Tam būtina, kad Europos centrinis bankas ne tik sutelktų dėmesį į kovą su infliaciją, kaip tai dariki šiol, bet taip pat skatintų realios ekonomikos atsigavimą, nustatydamas lengvatines palūkanų normas. Ilda Figueiredo Balsavome prieš šį pranešimą, nes, nepaisant pasitaikančių simbolinių gestų ir kritikos dėl finansų krizės, į jį neįtrauktos specialios priemonės kovoti su finansinės veiklos svarbos didėjimu ekonomikoje, nereguliuojamomis spekuliacijomis, finansinių priemonių ir produktų platinimu siekiant užtikrinti vis didesnį spekuliacinį pelną ir nepriimti sprendimai dėl mokesčių oazių ir bankų paslapties panaikinimo. Kaip pareiškėme plenarinio posėdžio diskusijoje, dėl padarinių visada kenčia tie patys žmonės: darbuotojai, netenkantys darbo, ir visuomenės dalis, turinti mokėti didesnes palūkanas taip pat Europos Sąjungoje ir ypač šalyse, kuriose ekonomika yra silpnesnė, pvz., Portugalijoje, kurioje skola sudaro 120 proc. BVP, o namų ūkių įsiskolinimas sudaro apie 130 proc. jų gaunamų pajamų. Todėl pabrėžiame būtinybę remti teises užtikrinančių darbo vietų kūrimą, gamybą, mažinti skurdą, didinti darbininkų ir pensininkų perkamąją galią, remti kokybiškas viešąsias paslaugas ir didinti lengvatinių kreditų apimtį mažiausioms, mažoms ir vidutinėms įmonėms. Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondai - didelės rizikos investavimo priemonės. Siekiant atkurti investuotojų, visuomenės ir pagaliau priežiūros institucijų pasitikėjimą, sandoriams turi būti taikomi skaidrūs ir pakankamai tobuli teisės aktai. Junilistano partija pritaria daugeliui šio pranešimo teiginių ir pasiūlymų dėl veiksmų. Nepaisant to, nusprendėme balsuoti prieš šį pasiūlymą kaip visumą. Taip pasielgėme, nes pranešime pirmenybteikiama ES lygmens priemonėms, nors šioje situacijoje visiems turėtų būti akivaizdu, kad sprendimų dėl galimos rizikos, susijusios su tokiomis priemonėmis kaip rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondai, pirmiausia turėtų būti ieškoma pasaulio lygmeniu. Jens Holm ir Eva-Britt Svensson raštu. - Belieka apgailestauti, kad P. N. Rasmusseno pranešimas dėl rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondų buvo susilpnintas trims didžiausioms Parlamento frakcijoms po derybų pasiekus kompromisinį susitarimą. Taip pat belieka apgailestauti, kad Žaliųjų ir GUE/NGL frakcijų pateikti pakeitimai, kurie buvo paimti tiesiai iš P. N. Rasmusseno pranešimo projekto, nebuvo priimti per plenarinio posėdžio balsavimą. Pvz., vienoje iš pastraipų, kuri buvo susilpninta palyginti su pirminiu projektu, pabrėžta būtinybdidinti deramą skaidrumą visuomenei, investuotojams ir priežiūros institucijoms, įskaitant visus ateityje steigiamus naujus priežiūros organus. Vis dėlto galutiniame balsavime nutarėme paremti šį pranešimą. Taip pasielgėme dėl poreikio ir būtinybės skubiai kovoti su kenksminga spekuliacija ir rinkų nestabilumu. Šiuo požiūriu pranešimas gali būti vertinamas kaip žingsnis teisinga kryptimi. Ian Hudghton raštu. - P. N. Rasmusseno pranešimas pasirodtinkamu laiku, praėjus savaitei po sąmyšio finansų rinkose, kuris parodė, kaip, Škotijos Ministro Pirmininko žodžiais, "sukčiai ir spekuliantai" paaukojo seniausią Škotijos banką. Didžiosios Britanijos reguliavimo institucijos apleido į bėdą patekusį Škotijos finansų sektorių ir aš remiu intensyvesnį rinkos reguliavimą. Balsavau už pranešimą, kuriame pateikta keletas rekomendacijų, kurias reikėtų apsvarstyti ir laukti dienos, kai nepriklausomos Škotijos reguliavimo institucijos kartu dirbs šioje srityje, bendradarbiaudamos su mūsų partneriais ES. Ona Juknevičien raštu. - Ir pasaulio, ir vietos finansų rinkos kuria sudėtingas finansų priemones, kurioms finansų institucijos sunkiai gali sukurti tinkamas reguliavimo ir priežiūros sistemas. Dėl to įmanomi neskaidrūs veiksmai, o tarp rinkos dalyvių pasitaiko spekuliacijos atvejų, kurie iškraipfinansų rinkas. Dėl to remiu 2 pakeitimą, pateiktą Žaliųjų frakcijos, kuri ragina iš esmės įgyvendinti Europos reguliavimo ir priežiūros sistemą, kad būtų užtikrintas finansų stabilumas. Kartika Tamara Liotard ir Erik Meijer raštu. - Belieka apgailestauti, kad P. N. Rasmusseno pranešimas dėl rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondų buvo susilpnintas trims didžiausioms Parlamento frakcijoms po derybų pasiekus kompromisinį susitarimą. Taip pat belieka apgailestauti, kad Žaliųjų ir GUE/NGL frakcijų pateikti pakeitimai, kurie buvo paimti tiesiai iš P. N. Rasmusseno pranešimo projekto, nebuvo priimti per plenarinio posėdžio balsavimą. Nepaisant to, per galutinį balsavimą nutarėme paremti pranešimą. Taip pasielgėme dėl poreikio ir būtinybės skubiai kovoti su kenksminga spekuliacija ir rinkų nestabilumu. Šiuo požiūriu pranešimas gali būti vertinamas kaip žingsnis teisinga kryptimi. Astrid Lulling raštu. - (FR) Balsavau už kompromisą, kurį derybose sunkiai pasiektrys politinės šio parlamento frakcijos, ir esu patenkinta išsamiu ir pasvertu pranešimo turiniu. Pranešėjas bandužkrauti finansų krizės naštą rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondams, nors šie produktai nėra nei šios krizės priežastis, nei jos katalizatoriai, ir aš sveikinu pranešėją, kuris tai pripažino ir tinkamai pataispranešimą. Rekomendacijomis, kurias rengiame Komisijai, siekiama apimti visus svarbius veikėjus ir finansų rinkos dalyvius ir pašalinti spragas reglamentuojančiuose teisės aktuose, kad būtų įvardytos tokios praktikos, kurios prisidėjo prie nekilnojamojo turto rinkos griūties Jungtinėse Amerikos Valstijose ir peraugo į pasaulinę finansų krizę, ir kad būtų su jomis kovojama. Todėl įvardijame blogas rizikos valdymą praktikas, kai kurių investavimo produktų skaidrumo trūkumą ir kreditų reitingo agentūrų interesų konfliktus, kurie yra pagrindinės šiuo metu patiriamos finansų krizės priežastys. David Martin raštu. - Kolegos, pastaroji finansų krizpareikalavo daug aukų, viena iš kurių buvo HBOS bankas, kurį praeitą savaitę perėmLloyds TSB. Tokių didelio masto nuostolių akivaizdoje ne tik daromas destabilizuojantis poveikis pasaulio ekonomikai, bet ir tiems, kas šioms bendrovėms patikėjo savo pinigus ir savo ateitį. Per pastarąsias keletą savaičių pasaulis sužinojo, kad mūsų požiūris į rinkos reguliavimą yra pasenęs. Mums reikia pasaulinio masto priemonių, kad galėtume reguliuoti globalizuotą finansų sistemą. Todėl ES ir Europos Parlamentui tenka svarbus vaidmuo sprendžiant pagrindines krizės priežastis ir jis privalo veikti atsakingai bei balsuoti už P. N. Rasmusseno pranešimą. Skatindama rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondų bendroves būti apdairesnes ir skaidresnes atliekant sandorius, ES leis sukurti tvirtą pagrindą, kuris padės atkurti labai reikalingą finansų sektoriaus stabilumą. Mary Lou McDonald raštu. - Belieka apgailestauti, kad P. N. Rasmusseno pranešimas dėl rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondų buvo susilpnintas trims didžiausioms Parlamento frakcijoms po derybų pasiekus kompromisinį susitarimą. Taip pat belieka apgailestauti, kad Žaliųjų ir GUE/NGL frakcijų pateikti pakeitimai, kurie buvo paimti tiesiai iš P. N. Rasmusseno pranešimo projekto, nebuvo priimti plenarinio posėdžio balsavimo metu. Nepaisant to, per galutinį balsavimą nutarėme paremti pranešimą. Taip pasielgėme dėl poreikio ir būtinybės skubiai kovoti su kenksminga spekuliacija ir rinkų nestabilumu. Šiuo požiūriu pranešimas gali būti vertinamas kaip žingsnis teisinga kryptimi. Vis dėlto įgyvendinant šias idėjas būtina "stipresnranka". Paslaptinga daugelio rizikos draudimo fondų kilmnepriimtina, nes dabar veikianti sistema neužtikrina skaidrumo visuomenei. Todėl sunku įvertinti rizikos draudimo fondų kilmę, o piliečiai negali įsitikinti šių fondų gebėjimu prisidėti prie tvarios socialinės sanglaudos ir ekonomikos stabilumo. Luís Queiró raštu. - (PT) Pranešime paminėtas susirūpinimas, kurį lydi tinkamas nagrinėjamų finansinių produktų svarbos pripažinimas, paskatino mane iš esmės sutikti. Atsižvelgiant į tai, kad išgyvename aiškaus sąmyšio finansų rinkos laikotarpį, svarbu reaguoti tvirtai, bet ramiai ir žinant faktus. Daugelį pastarųjų dešimtmečių ekonomikos pasiekimų Europoje, Jungtinėse Amerikos Valstijose ir sparčiai augančioje ekonomikoje aiškiai lėmfinansų rinkų lankstumas. Koreguojančių veiksmų, kurių reikia dabartinei sistemai, požiūriu svarbu energingai imtis krizės priežasčių, bet nesunaikinti gerųjų sistemos savybių. Būtent taip Europos Komisija turi suvokti šį Europos Parlamento raginimą veikti. Olle Schmidt raštu. - (SV) Europos Parlamentas ES sistemoje turi atlikti žmonių balso vaidmenį. Šį balsą ypač sustiprina darbas, atliekamas Peticijų komiteto, kuris priima piliečių iniciatyvų pateiktus klausimus. Geras pavyzdys yra "vienos būstinės" kampanija perkelti Europos Parlamento būstinę iš Strasbūro į Briuselį, po kurios Komiteto pastangomis buvo pradėta oficiali diskusija. Žinoma, kai kurios rekomendacijos valstybėms narėms yra pakankamai kraštutinės, o kai kurie pasiūlymai nėra labai gerai apsvarstyti. Vis dėlto Peticijų komiteto darbas - gyvybiškai svarbi piliečių vardu ES atliekamo darbo dalis ir man tai buvo esminis veiksnys priimant sprendimą paremti šį pranešimą. Bart Staes Finansų pasaulis svyruoja iš pamatų. Eiliniai Amerikos mokesčių mokėtojai moka gelbėjimo plano kainą (700 mlrd. USD), o tie, kurie sukėlšią problemą, išsisuka nenubausti. P. N. Rasmusseno pranešimas Europos Parlamentui buvo priemonė, leidžianti ko nors imtis gerinant kai kurių finansų sektoriaus sričių - rizikos draudimo ir privataus kapitalo fondų - tikrinimą. Esant tokiai staigiai krizei turėjome galimybę paraginti Europos Komisiją priimti griežtesnius teisės aktus. Todėl Žaliųjų / Europos laisvojo aljanso frakcija pateikįvairius šio pranešimo pakeitimus, tačiau Parlamentui juos atmetus balsavome prieš šį pranešimą. Nebus jokios Europos institucijos, atsakingos už finansų sektoriaus priežiūrą, jokių Europos teisės aktų, reglamentuojančių rizikos draudimo fondų registravimą ir priežiūrą, ir jokių apribojimų per daug išsikerojusioms privačioms investicijų bendrovėms. Būtent tą savaitę, kai kapitalistinsistema priartėjo prie žlugimo, Europos Parlamentas praleido savo progą. Mes, Žalieji, duodame ženklą, kad ir toliau pasišvęsime griežtai varžydami laisvąją rinką, kurios vienintelis tikslas, atrodo, yra spekuliuojant kuo greičiau nedidelei žmonių grupei sukrauti pelną. Socialiniu ir ekonominiu požiūriu tai neatsakinga. Ona Juknevičien Visada pasisakau už rinkos liberalizavimą, nes manau, kad tai yra pagrindinprielaida konkurencijai tarp rinkos dalyvių, kuri yra visada naudinga vartotojui, nes suteikia galimybę pasirinkti ir pirkti kokybiškas prekes ar paslaugas už žemiausią kainą. Tačiau balsuodama dėl pranešimo dėl tarpinstitucinių investuotojų skaidrumo palaikiau pranešėją K.-H. Lehne, kuris prašo Komisijos pasiūlyti normas, pagal kurias investuotojams būtų uždrausta "grobstyti" įmones (vadinamasis turto išpardavimas dalimis) ir piktnaudžiauti savo finansine galia taip, kad tai vėliau sukeltų tik problemų įsigytai įmonei ir ateityje neturėtų jokio teigiamo poveikio nei jai, nei jos darbuotojų, kreditorių ir verslo partnerių interesams. Manau, kad Europos Komisija turi ištirti, ar valstybės narės įgyvendino priemones, kuriomis būtų pasipriešinta turto išpardavimui dalimis. David Martin raštu. - Pritariu bendram požiūriui, pateiktam K.-H. Lehne pranešime dėl institucinių investuotojų skaidrumo. Pastarojo laiko įvykiai finansų rinkose rodo būtinybę imtis pasaulinio masto veiksmų, kad būtų pagerintas rinkos reguliavimas. Gerai veikiančios rinkos priklauso nuo pasaulio požiūrio į skaidrumą ir šis pranešimas - žingsnis teisinga kryptimi. Balsavau už jame pateiktas rekomendacijas. Dimitrios Papadimoulis Aštri ir tebesitęsianti "kazino stiliaus" kapitalizmo krizslegia Amerikos mokesčių mokėtojus ir viso pasaulio ekonomiką dėl nepavykusių spekuliacinių žaidimų, kuriuos žaidbendrovės. Reikia radikalių pokyčių reguliuojančių teisės aktų sistemoje, susijusių su skaidrumo priežiūra ir auditu. Komisija privalo nedelsdama veikti ir pasiūlyti išsamią sistemą, kuria būtų apibrėžtas bendras skaidrumo modelis. Politika, kuria buvo siekiama mažiau teisės aktų, apgailėtinai žlugo. Luís Queiró raštu. - (PT) Skaidrumas turėtų būti kelrodis principas, kuriuo vadovaujantis turėtų veikti rinkos, ypač finansų rinkos. Vis dėlto tai neturėtų būti vienintelis svarstymas, kad principas netaptų taisykle, painiojančia siekiamą rezultatą (sveika ir veiksminga finansų rinka) su siūlomomis priemonėmis šiam tikslui pasiekti (pakankamai reguliuojamos ir prižiūrimos rinkos). Vykstant politinei ir ekonominei diskusijai dėl finansų rinkos, Komisijai svarbu šia prasme interpretuoti šią rekomendaciją, įsipareigojant ginti Europos finansų rinkų kokybę. Neužmirškime, kad didžiausia ekonominnauda visuomenei atsiranda sklandžiai ir iš esmės laisvai veikiant rinkoms. Olle Schmidt raštu. - (SV) Skaidrumas gyvybiškai svarbus atkuriant pasitikėjimą finansų rinkomis. Pastarieji mėnesiai taip pat parodė, kokios problemos gali kilti sudėtingoje ir sparčiai veikiančioje rinkoje, jei nėra galimybės suvokti ir sekti pažangius produktus. Pastaruoju metu, žinoma, buvo problemų nebiržinių (angl. OTC) produktų rinkoje, tačiau turėtų būti užtikrinama daugiau skaidrumo taip pat kitose finansų rinkos srityse. Todėl atsižvelgdamas į tai, kad šios problemos labai sudėtingos, nutariau balsuodamas susilaikyti, nes pakeitimai, kurie būtų suteikę pranešimui būtiną mastą, nebuvo priimti. Jean-Pierre Audy Balsavau už EP nario iš Vengrijos G. Hegyi pranešimą dėl pasiūlymo dėl Europos Parlamento ir Tarybos reglamento, iš dalies keičiančio Reglamento (EB) Nr. 999/2001, nustatančio tam tikrų užkrečiamųjų spongiforminių encefalopatijų (USE) prevencijos, kontrolės ir likvidavimo taisykles, nuostatas, susijusias su Komisijai suteiktais įgyvendinimo įgaliojimais. Remiu pasiūlytus pakeitimus, kuriais siekiama priimant tam tikras priemones, susijusias su gyvūninės kilmės produktais, gautais iš atrajotojų medžiagų arba turinčių šių medžiagų, taikyti reguliavimo procedūrą su tikrinimu. Tai taip pat galioja vertinimui, ar valstybių narių taikomas apsaugos lygis yra lygiavertis, nukrypstant nuo Reglamento (EB) Nr. 999/2001, kalbant apie priemones, taikomas aptikus užkrečiamosios spongiforminės encefalopatijos atvejus. Ilda Figueiredo raštu. - (PT) Balsavome už šį pranešimą, nes užkrečiamoji spongiforminencefalopatiją (USE), žinoma kaip karvių pasiutligė, yra rimta grėsmmūsų sveikatai. Kaip žinome, ši mirtina užkrečiama liga plinta per baltymą, kuris gali būti nustatomas užkrėstoje mėsoje ir pažeidžia žmogaus smegenis. Šią epidemiją buvo įmanoma sumažinti Europoje taikant griežtą reguliavimą. Šiame pranešime pranešėjas papildo ankstesnio pranešėjo atliktą didelį darbą ir įtraukia naujų elementų, kurie turėtų būti tvirtinami pagal reguliavimo procedūrą su tikrinimu. Todėl sutinkame, kad Komisijos pasiūlymas turėtų būti iš dalies keičiamas siekiant užtikrinti, kad kontrolnesumažėtų. Turime būti itin atsargūs ir užtikrinti, kad dėl reguliavimo procedūros su tikrinimu nesulėtėtų kovos su šia lyga priemonių įgyvendinimas. Taip pat teikdami išimtis valstybėms narėms, turėtume išvengti spragų teisės aktuose. Atsižvelgdami į šio pranešimo svarbą, tikimės, kad Europos Komisija į jį atsižvelgs. Atsižvelgiant į plačiai pagarsėjusius, su USE susijusius skandalus, Europos visuomenei reikia skaidrumo ir ji turi teisę į jį. David Martin raštu. - G. Hegyi pranešime dėl pasiūlymo dėl Europos Parlamento ir Tarybos reglamento, iš dalies keičiančio Reglamento (EB) Nr. 999/2001, nuostatas, susijusias su Komisijai suteiktais įgyvendinimo įgaliojimais, siekiama pateikti pakeitimus dėl užkrečiamosios spongiforminės encefalopatijos - mirtinos ligos, plintančios per užkrėstą mėsą -' suvaldymo. Reguliavimo procedūros, susijusios su šiuo klausimu, papildymas taip, kad būtų labiau įtrauktas Europos Parlamentas, yra teigiamas žingsnis. Todėl remiu šį pranešimą. Andreas Mölzer Kiekvienais metais ES turi kovoti su dviem milijardais tonų atliekų, iš kurių 40 mln. tonų yra pavojingos atliekos. Komunalinės atliekos kartu su pramoninėmis atliekomis tikriausiai sudaro pagrindinę visų atliekų dalį, nors pramoninės atliekos kelia neproporcingai didesnį pavojų. Visa tai atskleidžia statistiniai duomenys ir todėl ES užsibrėždidingą tikslą iki 2010 m. šalinamų atliekų kiekį sumažinti 20 proc. Bet kuriuo atveju reikia tikėtis, kad, pvz., poreikis gauti statistinius duomenis žemės ūkio sektoriuje nesibaigs tuo, kad mūsų ūkininkai bus surišti raudonu kaspinu. Kadangi pranešime man nepavyko rasti jokių požymių, balsavau už šį pranešimą. Rovana Plumb raštu. - (RO) Balsavau už šį pranešimą, nes šiuo nauju teisėkūros pasiūlymu Reglamentas dėl atliekų statistikos derinamas su komitologija, t. y. reguliavimo procedūra su tikrinimu. Europos Parlamento rezoliucija taip pat ragina Komisiją laiku pateikti bandomųjų tyrimų vertinimo ataskaitas siekiant išvengti sutampančių pranešimų apie duomenis, susijusius su atliekų statistika. Daciana Octavia Sârbu raštu. - (RO) Nepakankami duomenys apie atliekų atsiradimą ir valdymą neleidžia Europos Sąjungai įgyvendinti suderintos atliekų tvarkymo politikos. Reikia statistinių priemonių, leidžiančių įvertinti atitikimą aplinkos blogėjimo prevencijos principui, kai naudojamos atliekos ir atliekama atliekų stebėsena jų atsiradimo, surinkimo ir šalinimo metu. Valstybės narės pripažino, kad esama nepakankamai statistinių duomenų ir kad šiame pranešime pateiktos apibrėžtys yra nepakankamos, kad būtų įmanoma palyginti valstybių rezultatus. Būtent todėl duomenų kaupimas gali būti atliekamas daug geriau Bendrijos lygmeniu, nepažeidžiant subsidiarumo principo. Kalbėdami apie žemės ūkio, žuvininkystės ir miškininkystės statistinius duomenis, turėtume atsižvelgti į šiame pranešime pateiktą žemės ūkio ir biologinių atliekų apdorojimo nagrinėjimo mastą. Todėl yra keletas esminių klausimų, reikalaujančių ypatingo dėmesio siekiant užtikrinti duomenų tikslumą, vadinasi, ir statistinės informacijos derinimą Bendrijos lygmeniu. Šarūnas Birutis raštu. - (LT) Spektras, kaip ir kiti gamtiniai ištekliai (saulė, vanduo, oras), yra vieša gėrybė. Vien tik rinkos mechanizmai, nors jie ir yra veiksminga priemonoptimaliai ekonominei vertei (privačiai ir viešajai) sukurti, negali patenkinti bendrojo intereso ir suteikti viešųjų gėrybių, kurios yra būtinos informacinei visuomenei sukurti. Todėl būtina derinti politikos ir rinkos priemones. Geresnis koordinavimas ir didesnis lankstumas yra būtinas, jeigu norime veiksmingai išnaudoti šį ribotą išteklių. Vis dėlto tarp lankstumo ir harmonizavimo lygio taip pat būtina sukurti tam tikrą pusiausvyrą, siekiant padidinti spektro pridėtinę vidaus rinkos vertę. Spektrui valstybių sienos neegzistuoja. Kad valstybnarspektrą naudotų veiksmingai, reikia glaudesnio ES koordinavimo, ypač europinių paslaugų plėtros ir derybų dėl tarptautinių susitarimų atvejais. Nors spektro valdymas paliekamas nacionalinei kompetencijai, tik ES principai užtikrina, kad ES interesai galės būti veiksmingai ginami pasaulyje. Urszula Gacek Pritariu tolesnei ekonominių interesų apsaugai vietovėse, kuriose naudojamas mineralinis vanduo, kaip tai užtikrina Europos Parlamento direktyva dėl natūralaus mineralinio vandens naudojimo ir prekybos. Pajamos, kurias gauna apskritys ir verslas, ypač Mažosios Lenkijos (lenk. Małopolska) vaivadijoje, yra pagrindinis įnašas į regiono plėtrą ir jo kaip poilsio bei turizmo objekto patrauklumą. Svarbu atkreipti dėmesį į tai, kad šiose vietovėse dažnai vystomas žemės ūkis ir jose nėra daug galimybių užsitikrinti pajamas, nes vietovės yra kalvotose ir kalnuotose teritorijose, tačiau savo gelmėse jos slepia vertingą mineralinį ir šaltinių vandenį, turintį gydomųjų savybių. Šarūnas Birutis raštu. - (LT) Valstybių narių įstatymuose pateikiami natūralaus mineralinio vandens apibrėžimai. Tie įstatymai nustato sąlygas, kuriomis natūralus mineralinis vanduo yra pripažįstamas natūraliu mineraliniu vandeniu, ir jie reglamentuoja šaltinių naudojimo sąlygas. Jie nustato konkrečias minėto vandens pateikimo į rinką taisykles. Šių įstatymų skirtumai trukdo laisvam natūralaus mineralinio vandens judėjimui, sukurdami skirtingas konkurencijos sąlygas, ir todėl tiesiogiai veikia vidaus rinkos funkcionavimą. Šiuo konkrečiu atveju galima pašalinti esamas kliūtis kiekvienai valstybei narei įsipareigojant leisti savo teritorijoje pateikti į rinką kitos valstybės narės pripažintą natūralų mineralinį vandenį ir nustatant bendras mikrobiologinių reikalavimų atitikties taisykles ir sąlygas, kuriomis tam tikras mineralinis vanduo turėtų tam tikrą pavadinimą. Natūraliam mineraliniam vandeniui taikomų bet kokių taisyklių svarbiausias tikslas yra apsaugoti vartotojų sveikatą, neleisti, kad vartotojai būtų klaidinami, taip pat užtikrinti sąžiningą prekybą. John Attard-Montalto raštu. - Žinoma, kad motorinių transporto priemonių techninės apžiūros - svarbi vairuotojų, keleivių ir pėsčiųjų saugumą užtikrinanti priemonė. Jos taip pat yra svarbios kovojant su klimato kaita išmetamo CO2 požiūriu. Šalies Vyriausybprivalo nustatyti sistemą, kuri prisidėtų gerinant vairuotojų, keleivių ir pėsčiųjų sveikatą ir saugumą. Maltoje ir Goze yra vienas didžiausių privačių automobilių tankis skaičiuojant vienam gyventojui. Dėl didelių registracijos mokesčių automobiliai Maltoje yra labai brangūs. Dėl to piliečiams labai sunku savo automobilius pasikeisti į veiksmingesnius. Vyriausybprivalo nedelsdama spręsti automobilių registracijos klausimą ir turi tai daryti kitame biudžete. Žmonės naudojasi privačiu transportu, nes padėtis viešajame transporte yra nepriimtina. Laikas atlikti visuotinę viešojo transporto peržiūrą. Be to, daugelio mūsų kelių būklyra siaubinga. Iš ES Struktūrinių fondų 2007-2013 m. skirtos lėšos sudaro 53 proc. Šiomis aplinkybėmis visų pagrindinių kelių būklturi pasiekti standartą. Graham Booth, Nigel Farage ir Jeffrey Titford raštu. - Jungtinės Karalystės nepriklausomybės partija (UKIP) laiko terorizmą pagrindine problema. Tiesiog nemanome, kad ES turi spręsti dėl veiksmų kovojant su terorizmu. Mūsų požiūriu, dėl tinkamų saugumo priemonių labiausiai turi spręsti valstybės narės, vykdydamos tarpvyriausybinį bendradarbiavimą. Philip Bradbourn raštu. - Didžiosios Britanijos konservatoriai rėmpranešimą, nors turėjo tam tikrų išlygų dėl ES dalyvavimo šioje srityje būtinybės atsižvelgiant į tai, kad jau yra Europos Vadovų Tarybos konvencija, kurioje nagrinėjami šie klausimai. Pritariame glaudžiam valstybių narių bendradarbiavimui, taip pat pasaulinio masto kovos su terorizmu požiūriu. Vis dėlto esame neįsitikinę požiūrio "vienas dydis tinka viskam" veiksmingumu Europos lygmeniu. Marco Cappato Balsavau prieš pasiūlymą į Europos teisę įtraukti naują nusikaltimą įgyvendinant Europos Vadovų Tarybos konvenciją - "kurstymą" arba "viešą kurstymą įvykdyti teroristinį nusikaltimą", nes manau, kad Komisijos pateikta apibrėžtis yra per daug neaiški ir pagrįsta tik subjektyviais elementais, kelia grėsmę žmogaus teisėms ir pagrindinėms laisvėms, ypač žodžio laisvei Europoje. Iš tiesų bet koks viešas pareiškimas, žiniasklaidoje paskelbtas pareiškimas arba bet koks internete paskelbtas pranešimas, kuris kokiu nors būdu - daromas tiesiogiai arba netiesiogiai, "tyčia" ir "kelia pavojų, kad gali būti įvykdyta tokių nusikaltimų” - galėtų būti palaikytas raginimu įvykdyti teroristinį nusikaltimą, taps nusikaltimu Europos lygmeniu. Skelbiamas tikslas - sunaikinti "terorizmo propagandą" internete. Pranešėja bandpatikslinti Europos Komisijos tekstą, kad jame būtų labiau gerbiamos žmogaus teisės, siekdama įvesti daugiau teisinio aiškumo. Vis dėlto manau, kad turėtume atmesti šį pasiūlymą iš dalies dėl to, kad pasiųstume aiškią žinią Komisijai ir Tarybai, kurios jau pranešnenorinčios priimti Parlamento pasiūlymo. Charlotte Cederschiöld, Christofer Fjellner, Gunnar Hökmark ir Anna Ibrisagic raštu. - (SV) Švedijos aktas dėl spaudos laisvės atspindi pagrindines Švedijos visuomenės vertybes. Negalime priimti įstatymų dėl kovos su terorizmu, kurie prieštarauja Švedijos Konstitucijai. Yra daug kitų būdų ir galimybių siekti tų pačių tikslų. Pasiūlymai, dėl kurių šiandien balsavome, nesiūlo jokios erdvės išimčiai, kuri mums leistų Švedijoje išsaugoti savo įstatymus. Remiame patobulinimus, kuriuos pasiūlEuropos Parlamentas, tačiau negalime remti viso pasiūlymo. Vis dėlto, kadangi Taryboje buvo pasiektas susitarimas, neprieštaraujantis Švedijos Konstitucijai, nutarėme susilaikyti ir nebalsuoti prieš šį pranešimą. Koenraad Dillen raštu. - (NL) R. Lefrancois pranešime siūloma keletas gerų priemonių gerinti kovos su terorizmu veiksmingumą ir koordinavimą ES. Todėl balsavau už šį pranešimą. Prieš keletą dienų ETA surengti išpuoliai ir kruvinas išpuolis Islamabade parodė, kad niekada negalime būti per daug budrūs ir veiksmingi šioje kovoje. Tarpvalstybinis bendradarbiavimas kovojant su terorizmu, kuris šiandien yra daugiausiai islamiškos kilmės, yra svarbus, jei norime pasiekti rezultatų. Vis dėlto taip pat negalime nekreipti dėmesio į praeities klaidas. Pagaliau, Šengeno erdvištisus metus užtikrino galimiems teroristams ir nusikaltėliams idealią aplinką įgyvendinti savo nusikalstamus planus ir dažnai išlikti nenubaustiems. Europai reikia skubiai apmąstyti savo atvirų sienų politiką ir pražūtingus šios politikos padarinius atsižvelgiant į imigraciją, nusikaltimus ir islamiškąjį ekstremizmą. Kitaip čia siūloma sistema taip pat pasirodys esanti bevertė. Edite Estrela raštu. - (PT) Balsavau už R. Lefrancois pranešimą dėl Tarybos pamatinio sprendimo, iš dalies keičiančio Pamatinį sprendimą 2002/475/TVR dėl kovos su terorizmu, nes manau, kad kovos su terorizmu priemones mums reikia priderinti prie naujų informacinių ir ryšių priemonių, kuriomis gali naudotis teroristai. ES pamatinio sprendimo peržiūra leis įtraukti sąvoką, kaip terorizmą apibrėžiančią tam tikrus parengiamuosius veiksmus, pvz., verbavimą teroristinei veiklai ir mokymą ją vykdyti, viešą kurstymą vykdyti teroristinius nusikaltimus, kurie taps kriminaliniais nusikaltimais visose valstybėse narėse. Taip pat svarbu pažymėti reikšmingus pakeitimus, kuriuos pateikEuropos Parlamento Socialistų frakcija, siekdama užtikrinti pagrindines laisves - žodžio laisvę ir teisę burtis į asociacijas. Pedro Guerreiro raštu. - (PT) Dabartinėje tarptautinės ir Bendrijos teisės sistemoje esama daugiau nei būtina priemonių, būtinų kovojant su tikru terorizmu ir su juo susijusiu organizuotu, smurtiniu ir tarptautiniu nusikalstamumu. Šiuo pasiūlymu siekiama padidinti saugumo priemones, kurios buvo patvirtintos 2001 m. rugsėjo 11 d. įvykių pretekstu ir sukėlgrėsmę piliečių teisėms, laisvėms ir garantijoms. Šiame pranešime, kaip pažymi pati pranešėja, pateikiamos dviprasmiškos apibrėžtys, kurios neužtikrina pagarbos pagrindinėms teisėms. Kaip ir Pamatiniame sprendime 2002/475/TVR dėl kovos su terorizmu pateikiamos terorizmo apibrėžties atveju, vėl išlieka galimybįgyvendinti saugumo priemones ir laikyti nusikaltėliais asmenis ar jų grupes, kurios pasisako prieš valstybinį terorizmą arba apie jį rašo. Šis pasiūlymas neatspindi jokios pridėtinės vertės kovojant su tikru terorizmu ir susijusiu tarptautiniu nusikalstamumu, o iš tiesų kelia tikrą grėsmę įvairių valstybių narių piliečių saugumui ir pagrindinėms laisvėms. Kaip pažymėjome, mums labiau reikia ne įgyvendinti saugumo priemones, o spręsti tikrąsias terorizmą skatinančias priežastis. Kaip jau nurodėme, "nekeisime laisvės į saugumą, nes tada neteksime abiejų dalykų". Todėl balsavome prieš šį pasiūlymą. Carl Lang Šeštadienį, rugsėjo 20 d. savižudis sprogdintojas Pakistano sostinės širdyje susprogdino sunkvežimį prieš "Marriott" viešbutį, paversdamas jį sudegusiais griuvėsiais ir užmušdamas ne mažiau kaip 60 žmonių. Šis išpuolis buvo priskiriamas Pakistano Talibanui, susijusiam su Al-Qaeda. Sekmadienį, rugsėjo 21 d. ir pirmadienį, rugsėjo 22 d. atėjo eilbaskų separatistų organizacijai ETA, kuri per tris išpuolius praliejo kraują. Manoma, kad šiems išpuoliams buvo ruošiamasi Prancūzijoje. Terorizmas neturi sienų, o Šengeno erdv- puiki vieta verbuoti, daryti ideologinę įtaką ir atlikti logistinį pasirengimą išpuoliams. Prancūzijos Vidaus reikalų ministrMichele Alliot-Marie šia tema pasakė, kad "Prancūzijos kalėjimai yra radikalių islamistų verbavimo šiltnamis". Sąžiningas pripažinimas! Iš tiesų terorizmas turi daug priežasčių, tačiau šiandien jos daugiausiai glūdi radikalių islamistų ginkluotoje kovoje. Keista, tačiau nėra teisės aktų nuostatų, kurių tikslas atskleisti ir užkirsti kelią verbavimui kalėjimuose arba kai kuriose vadinamosiose "pažeidžiamose" aplinkose. Europos Sąjunga siekia suteikti sau pagrindinius kovos su terorizmu įstatymus. (Paaiškinimas dėl balsavimo sutrumpintas remiantis Darbo tvarkos taisyklių 163 straipsniu) Jörg Leichtfried raštu. - (DE) Balsavau už R. Lefrancois pranešimą, nes pagrindinis kovos su terorizmu principas turi būti teroristinių nusikaltimų prevencija. Kurstymas vykdyti teroristinius nusikaltimus, teroristų verbavimas ir rengimas - trys parengiamosios veikos, kurias taip pat reikia laikyti nusikaltimais. Vis dėlto taip darant būtina ir toliau saugoti pagrindines teises. Todėl balsavau už termino "raginimas", o ne už "kurstymas" vartojimą, nes jis tikslesnis ir suteikia mažiau erdvės interpretuoti. Būtina imtis veiksmų prieš internetą kaip virtualią teroristų rengimo stovyklą, nes naujos informacinės ir ryšių technologijos reiškia, kad teroristams tampa vis paprasčiau skleisti savo propagandą. ES privalo aiškiai ir ryžtingai priešintis terorizmui, o patvirtinant tris naujus nusikaltimus žengiamas svarbus žingsnis šia kryptimi. Vis dėlto spaudos laisvė, žodžio laisvir teisį susirašinėjimo privatumą ir telekomunikacijų paslaugų, kurioms taip pat priklauso el. paštas ir kitos elektroninės korespondencijos rūšys, turinio slaptumą neturėtų būti varžomos ir todėl pritariu R. Lefrancois pasiūlytiems pakeitimams. Andreas Mölzer ES mes tikrai turime laikinai neaktyvių teroristinių grupių narių (angl. sleeper), kurie bet kuriuo metu gali pradėti veikti. Vis dėlto nereikėtų užmiršti, kad teroristai neatsiranda iš niekur, o atvyksta į šalį ir užauga tai šaliai priešiškoje aplinkoje. Jeigu ES iš tiesų nori veiksmingai kovoti su terorizmu, ji turi stengtis kovoti su lygiagrečių visuomenių ir panašių darinių kūrimusi ir vystymusi, o ne labiausiai kaltinti visus tuos, kurie pabrėžia sambūvio su migrantais problemą. Kovojant su terorizmu taip pat neturėtų būti paslapčia ribojamos piliečių teisės, kaip tai pastaruoju metu viešumon iškėlEuropos Teisingumo Teismas, arba apleidžiama kova su nusikalstamumu, dėmesį išskirtinai sutelkiant į terorizmą. Jei atsižvelgsime į tai, kad terorizmo keliamos grėsmės priešakyje stovi islamistų fanatikai, jau seniai pavėlavome palaužti neapykantą kurstančius islamistų pamokslininkus ir įtraukti rengimą teroristų stovyklose į baudžiamųjų veikų sąrašą Europos mastu. Todėl balsavau už R. Lefrancois pranešimą. Rareş-Lucian Niculescu raštu. - (RO) Pastarieji išpuoliai Baskų šalyje dar kartą rodo, kad terorizmas - kasdientikrovir kad mums reikia veiksmingų priemonių kovojant su terorizmu. Naujasis Tarybos pamatinis sprendimas dėl kovos su terorizmu, žinoma, yra žingsnis pirmyn ir aš pritariu jo priėmimui. Esu nustebusi, kad 2001 m. rugsėjo 11 d. Niujorko teroro išpuolių 7-ųjų metinių minėjimas liko nepastebėtas Europos Parlamente. Turėtume stengtis neužmiršti tų išpuolių aukų ir turėtume pabrėžti, kad vykdant kasdienius Europos Parlamento uždavinius transatlantiniams santykiams būtina teikti pirmenybę. Luís Queiró raštu. - (PT) Kovos su terorizmu teisinės sistemos aiškumas yra toks pat būtinas kaip ir aiškumas bei ryžtingumas sprendžiant visą šią problemą. Šiuo požiūriu suprantamas Komisijos susirūpinimas dėl sistemų, priemonių ir metodų, kuriais verbuojami teroristai, ypač tie, kurie mokomi Europos šalyse - dažnai čia jie yra gimę ir užaugę. Šioje srityje turime užtikrinti, kad policija ir valstybturėtų būtinas priemones veikti, ypač prevencines. Veiksmai, kuriais siekiama kovoti su šiuo reiškiniu neįtraukiant policijos ar teismų institucijų, taip pat yra svarbūs. Tai klausimas, kaip užtikrinti, kad kartu su teisinės sistemos reakcija taip pat turėtume budrią ir atidžią politinę sistemą, kuri galėtų imtis veiksmų stiprindama įtrauktį, skatindama nuosaikiosios daugumos balsą arba kovodama su atskirtimi, susijusia su nelegalia imigracija. Todėl politinės institucijos turėtų būti atidžios ir veiklios. Nors neįmanoma užkirsti kelio visiems teroro išpuoliams, galima išvengti aplinkos, kuri skatina, provokuoja ir kursto terorizmą. Andrzej Jan Szejna Vienas pagrindinių Europos Sąjungos tikslų laisvės, saugumo ir teisingumo bendrosios erdvės politikos sistemoje yra užtikrinti savo 500 mln. piliečių saugumą. Siekdamos šio tikslo Europos Sąjunga ir jos valstybės narės privalo priimti šiuolaikinio terorizmo metamą iššūkį. Labiausiai prieštaringas klausimas, susijęs su pasiūlymu persvarstyti Tarybos pamatinį sprendimą dėl kovos su terorizmu, yra reikalavimas įtraukti viešo kurstymo vykdyti teroristinius nusikaltimus sąvoką. Tarp žodžio laisvės ir įstatymo pažeidimo belieka siaura linija. Negalime leisti, kad didinamas saugumas imtų riboti piliečių teises ir laisves. Todėl laikausi nuomonės, kad būtina užtikrinti aukščiausią įmanomą teisinį svarstomo pamatinio sprendimo lygmenį ir tai turėtų būti atliekama tiksliau apibrėžiant viešo kurstymo vykdyti teroristinius nusikaltimus sąvoką. Naujai sukurtas dokumentas privalo būti aiškus ir suderintas teisiniu požiūriu siekiant, kad jis taptų veiksminga priemone kovojant su terorizmu ir kartu užtikrintų aukštą pagrindinių žmogaus teisių ir laisvių lygį. Bernard Wojciechowski Išpuoliai Madride ir Londone mums parodė, kokia svarbi problema ES yra terorizmas. 2008 metai buvo nepaprastai gausūs įvykių, pradedant vasario 1 d. išpuoliu Bagdade per laidotuves, per kurį žuvo 30 žmonių, ir baigiant rugsėjo 20 d. išpuoliu prieš "Marriott" viešbutį Islamabade, per kurį žuvo daugiau nei 60 žmonių ir daugiau nei 250 buvo sužeisti. Iš viso 2008 m. buvo surengti daugiau nei 49 teroro išpuoliai. Palyginimui reikėtų pridurti, kad tai toks pat išpuolių skaičius, koks buvo įvykdytas nuo 2002 iki 2007 m. (iš viso). Vienas veiksmingiausių būdų kovoti su terorizmu - pašalinti jo priežastis. Todėl manau, kad Europos Sąjunga turėtų stengtis iš visų jėgų kovoti su terorizmu pasaulio mastu, atsižvelgdama į žmogaus teises. ES turėtų padaryti Europą saugesnę, sudarydama sąlygas savo piliečiams naudotis laisve, saugumu ir teisingumu, kurie daugiausiai turi priklausyti nuo valstybių narių valios. Koenraad Dillen raštu. - (NL) Balsavau prieš šį pranešimą visiškai tuo įsitikinęs. M. Roure pranešimas ne pirmą kartą parodo, kaip politinis korektiškumas apakina Europą. Akivaizdu, kad kovodama su nusikalstamumu ir terorizmu vyriausybturi teisę rinkti kiek įmanoma daugiau duomenų apie galimus įtariamuosius, įskaitant duomenis apie etninę kilmę. Netgi pranešėja tai pripažįsta. Visgi kodėl civilinės institucijos, gerbdamos asmens privatumą, taip pat neapdoroja kitų duomenų, jei tai užtikrina gerą valdymą? Kodėl, pvz., Italijos Vyriausybneturėtų kaupti nelegalių imigrantų pirštų atspaudų, jei tai - vienintelgalimybnustatyti jų tapatybę? Pirminis Tarybos pasiūlymas šiuo klausimu buvo daug labiau suderintas. Kaip ir kairiųjų atveju, kurie kaip pilnavertpolicija imasi veiksmų prieš disidentus visoje Europoje - būdamas flamandu žinau apie tai keletą dalykų - taip ir šiuo atveju siekiama prižiūrėti pilietines laisves. Tiesiog per daug juokinga apie tai kalbėti. Pedro Guerreiro raštu. - (PT) Atsižvelgdami į tai, kad šiuo atveju Taryba "konsultuoja" Europos Parlamentą, norėtume pabrėžti, kad nors parėmėme EP pateiktus pasiūlymus, kurie visgi susilpnina anksčiau priimtas pozicijas, mes manome, kad šis pasiūlymas neatitinka to, kas būtina šioje "asmens duomenų, tvarkomų bendradarbiaujant policijai ir teismams baudžiamosiose bylose, apsaugos" srityje. Be kitų lemiamų mūsų neigiamo šio pranešimo vertinimo aspektų, pabrėžiame tai, kad jame neatmetama galimybė, nors ir pridedamos (tariamos) sąlygos, tvarkyti "asmens duomenis, atskleidžiančius rasinę ar etninę kilmę, politinius, religinius ar filosofinius įsitikinimus, priklausymą profesinėms sąjungoms, taip pat duomenis apie asmens sveikatą ar intymų gyvenimą”, tai nepriimtina! Kaip buvo nurodyta diskusijoje, tai - pranešimas, pagrįstas pačiais mažiausiais bendrais reikalavimais tokioje svarbioje srityje kaip piliečių teisių, laisvių ir garantijų apsauga įvairiose valstybėse narėse, kurie yra mažesni, nei nustatyta kitose, ypač Europos Vadovų Tarybos, teisinėse priemonėse. Asmens duomenų apsaugos užtikrinimas - neatidėliotinas ir būtinas klausimas. Jis negali būti išspręstas teisine priemone, kuri dėl savo trūkumų ir spragų nesaugo neatitikties ir nepakankamos apsaugos atveju. Dėl to susilaikėme. Jörg Leichtfried Balsavau už M. Roure pranešimą, kuris tvarkant asmens duomenis užtikrina aukštą duomenų apsaugą. Nederėtų kovoti su terorizmu piliečių pagrindinių teisių sąskaita, todėl būtina užtikrinti asmens duomenų apsaugą. Tarybos susitarimas turi trūkumų ir todėl negali to užtikrinti. Pranešimas pašalina trūkumus ir pakeičia Tarybos susitarimą, kad šis klausimas ir asmens duomenų perdavimas būtų reguliuojami griežčiau. Pranešime duomenų tvarkymo tikslas ir proporcingumas nusakomi tiksliau, nustatoma griežtesnduomenų perdavimo trečiosioms šalims kontrolir raginama sudaryti ekspertų grupę, kuri turės veikti ir kaip priežiūros institucija, ir kaip atstovavimo vieta. Užsitęsusios diskusijos Europos organuose rodo, kad klausimas ginčytinas ir opus. Pasiekti susitarimą šiuo klausimu sunku, tačiau tai neturėtų vesti link paviršutiniško rezultato ar susilpninti duomenų apsaugos ES. Asmens duomenys visada turi būti tvarkomi labai rūpestingai ir užtikrinant visapusišką apsaugą. Mary Lou McDonald raštu. - Nors šiame pamatiniame sprendime Komisijos siūlomos priemonės nepakankamos palyginti su tomis, kurias norėčiau matyti, pritariau bendram principui nustatyti minimalų asmens duomenų apsaugos lygį. Europos Parlamento Piliečių laisvių komitetas gerai pasidarbavo tobulindamas pasiūlymą, kuris, manau, bus apsvarstytas. Sinn Féin pritaria aukščiausiam įmanomam piliečių duomenų apsaugos lygiui ir toliau rems visas priemones, kurios pagerins privatumo ir piliečių teisių būklę šioje srityje. Dimitrios Papadimoulis Tarybos pasiūlymas jokiu būdu negali būti priimtas toks, koks yra dabar. Juo įtvirtinamas asmens duomenų apsaugos praradimas yra nepriimtinas. Reikalinga išsami teisinsistema duomenų apsaugos srityje, kuri užtikrintų esminę tokių duomenų apsaugą ir draustų valstybei ir asmenims tvarkyti tokius duomenis tarptautiniu ir valstybių narių lygmeniu. Europos Parlamento kritika ir rekomendacijos dėl Tarybos pasiūlymo iš esmės yra žingsnis teisinga linkme, bet to nepakanka. Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström ir Åsa Westlund raštu. - (SV) Mes, Švedijos socialdemokratai, nusprendėme balsuoti už pranešimo dėl Peticijų komiteto svarstymų 2007 m. 1 pakeitimą. Taip nusprendėme dėl to, kad manome, jog pats Europos Parlamentas privalo turėti galimybę spręsti dėl savo būstinės. Vis dėlto manome, kad atsižvelgiant į mūsų klimato ir aplinkos interesus, taip pat dėl ekonominių priežasčių, Europos Parlamentas privalo turėti tik vietą būstinę - Briuselyje. Proinsias De Rossa raštu. - Europos Parlamento Peticijų komitetas teikia neįkainojamą paslaugą Europos Sąjungos piliečiams, perduodantiems savo rūpesčius Komisijai, abejojantiems dėl valstybių narių, regionų ir vietos institucijų atliekamo ES teisės taikymo ir nerimaujantiems dėl piliečių teisių pažeidimo atvejų. Staigiai didėjantis Europos Parlamento gautų peticijų skaičius pastaraisiais metais rodo didėjantį piliečių įsitikinimą, kad Parlamentas gali jiems pasitarnauti, ir komiteto, kurį būtina tinkamai finansuoti ir aprūpinti darbuotojais, poreikį. 2007 m. sulaukta ne mažiau kaip 65 peticijų iš Airijos, ir šią šalį aplankKomiteto misija, siekdama nustatyti ES vandens ir aplinkos direktyvų pažeidimų faktus. Esu įsitikinęs dėl lemiamo Peticijų komiteto vaidmens kaip organo, teikiančio pagalbą su taisyklių pažeidimais susidūrusiems piliečiams, taip pat kaip tilto, jungiančio juos su visų lygmenų ES administracija ir vyriausybe, padedant jų išrinktiems EP nariams. Koenraad Dillen raštu. - (NL) Šis pranešimas nusipelnsusilaikymo. Žinoma, gerai, kad Europos piliečiai turi galimybę teikti peticijas valdžios institucijoms, įskaitant "Europos valdžios institucijas", tačiau apgailestauju dėl federalistinių šio pranešimo atspalvių. Vienas iš pavyzdžių yra visiškai beprasmis būdas, kaip jame giriama Pagrindinių teisių chartija, kuri buvo įsprausta į Lisabonos sutartį. Kitas pavyzdys - jame pateiktas raginimas siekti didesnio Komisijos veiksmingumo - reikia suprasti "kišimosi" - valstybių narių atžvilgiu. Man taip pat kelia nerimą tai, kaip šiuo pranešimu buvo naudojamasi siekiant pagrįsti vieną Europos Parlamento būstinę, kuri būtų Briuselyje. Žinoma, mums visiems nusibodo pinigų švaistymas dėl Europos Parlamento "skilimo", tačiau ši viena būstinė, žinoma, galėtų būti tiesiog Strasbūre. Hélene Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Iš tiesų šis pranešimas - Europos Parlamento Peticijų komiteto veiklos ataskaita. Vis dėlto, kadangi pranešime spindinčia išraiška ir tikintis greito Lisabonos sutarties patvirtinimo minimi keli jos punktai, nutarėme balsuoti prieš šį pranešimą kaip visumą. Mūsų giliu įsitikinimu, Lisabonos sutartis buvo atmesta, nes rinkėjai vienoje valstybėje narėje ir viename referendume šiai sutarčiai pasak"ne". Be to, esama dar daugiau valstybių narių, kuriose be abejonės dauguma rinkėjų atmestų Lisabonos sutartį, jei jiems būtų suteikta tokia galimybė. Nemokšiškumui, kurį šiame pranešime rodo Europos Parlamento Peticijų komitetas įvairiais klausimais, negalime pritarti. Dėl vienos Europos Parlamento būstinės klausimo, pritariame principui, kad dėl Europos Parlamento būstinės valstybės narės turi spręsti kartu, tačiau taip pat laikome tikslingu, kad Europos Parlamentas pasakytų savo nuomonę šiuo klausimu. Ian Hudghton raštu. - Balsavau už D. Hammersteino pateiktą savo pranešimo 1 pakeitimą. Šiandien sužinojome, kad kitą mėnesį Europos Parlamentas dar kartą susiruoš į savo kasmėnesinę kelionę į Strasbūrą, kuri mokesčių mokėtojams kainuoja milijardus eurų. Privalome baigti šį keliaujantį cirką, o pats Parlamentas privalo būti diskusijų centre. Mieczysław Edmund Janowski Balsavau už D. Hammersteino pranešimą dėl Peticijų komiteto svarstymų 2007 m., nes jame skaidriai pateikiamas teigiamas šio komiteto veiklos poveikis. Pats Komitetas, kuriam pirmininkauja M. Libickis, savo veikla parodė, kad yra labai reikalingas. Jis suteikia galimybę ES piliečiams teikti peticijas dėl savo kaip piliečių teisių pažeidimų, dėl kurių kaltos valstybių narių valdžios institucijos. Europos Parlamento darbo tvarkos taisyklių 191 straipsnyje nurodyta, kad "kiekvienas Europos Sąjungos pilietis, taip pat kiekvienas valstybėje narėje gyvenantis ... asmuo turi teisę individualiai arba kartu su kitais piliečiais ar asmenimis pateikti Europos Parlamentui peticiją bet kokiu reikalu, priklausančiu Bendrijos veiklos sritims ir turinčiu jam ar jai tiesioginį poveikį". Manau, kad e. Peticijų duomenų bazės sudarymas - svarbus pasiekimas šio komiteto veikloje. Ši duomenų bazleidžia užtikrinti prieigą internete prie visų dokumentų, susijusių su kiekviena peticija. Taip pat reikėtų paminėti didėjančią elektroniniu būdu pateikiamų peticijų dalį. Praėjusiais metais ši dalis buvo 42 proc. Pateikdamas atitinkamus paaiškinimus, Peticijų komitetas glaudžiai bendradarbiauja su susijusiomis Europos Komisijos tarnybomis ir su Europos įgaliotiniu, taip pat su atitinkamais valstybių narių, regionų ir vietos valdžios institucijų atstovais. Komiteto atstovų apsilankymai faktams nustatyti labai padeda atlikti šį darbą. Gerai veikiantis sekretoriatas daug nuveikia didindamas savo darbo veiksmingumą. Ona Juknevičien raštu. - (LT) Daugiau nei 1 mln. Bendrijos piliečių parašų surinkta palaikyti Europos Sąjungos lygmeniu organizuota pilietinę akcija dėl vienos Europos Parlamento darbo vietos. Tai suteikteisę kreiptis į Europos Parlamento Peticijų komitetą prašant nustatyti nuolatinę Europos Parlamento darbo vietą. Manau, dabartinEuropos Parlamento darbo organizavimo sistema yra neefektyviai ir reikalauja nepagrįstų finansinių lėšų. Taip iššvaistomi Bendrijos mokesčių mokėtojų pinigų, kurie galėtų ir turi būti panaudojami tikslingai, kad sukurtų pridėtinę vertę žmonėms. Dar 2005 m. rengiant pranešimą dėl Europos Parlamento biudžeto patvirtinimo siūliau, kad Europos Parlamento darbas vyktų vienoje vietoje, nereikėtų deputatams išlaidauti kelionėms, o Parlamentas neturėtų finansuoti tiek pačių deputatų, tiek Parlamento personalo komandiravimo išlaidų. Tačiau šiandien per balsavimą nepalaikiau Žaliųjų politinės grupės vardu pateiktos pataisos dėl vienos Europos Parlamento darbo vietos Briuselyje. Manau, kad neteisinga įvardyti, kad Briuselis išskirtinai turi tapti nuolatine Europos Parlamento darbo vieta, nes šiuo klausimu turi susitarti pačios valstybės narės, tai yra jų kompetencija. David Martin raštu. - Džiaugiuosi, kad pranešime pripažįstama didėjanti Peticijų komiteto svarba. Palyginti su 2006 m., šiemet gautų peticijų skaičius padidėjo 50 proc. Taip pat pritariu pranešėjo susirūpinimui dėl ilgo laiko, kurį užtrunka Komisija ir Teisingumo Teismas, kol išsprendžia Komiteto gautas bylas. Balsavau už šį pranešimą. Mary Lou McDonald raštu. - Sveikinu D. Hammersteiną su šios dienos pranešimu dėl Peticijų komiteto. Ypač sveikinu tai, kad pranešime kritikuojama Airijos vyriausybdėl daugelio klausimų. Airijos vyriausybės sprendimas vis tiek statyti M3 greitkelį per vieną didžiausią istorinį paveldą turinčią nacionalinę vietovę yra nepateisinamas. Reikėtų arba atsisakyti projekto arba jį patikslinti, kad būtų apsaugoti mūsų istoriniai paminklai. Ši kampanija turi būti tęsiama ir Airijoje, ir Europoje, kad būtų užtikrinta, kol nevėlu, jog projektas bus sustabdytas, nors vyriausybto nenori. Dimitrios Papadimoulis Balsavau už D. Hammersteino pranešimą dėl Peticijų komiteto darbo, kuris yra vienas pagrindinių bendravimo tarp piliečių ir Europos institucijų kanalų. Reikia padidinti Peticijų komiteto derybų ir piliečių poreikių atstovavimo efektyvumą, stiprinant komiteto institucinį vaidmenį ir didinant komiteto bendradarbiavimą su Europos Komisija, Europos Ombudsmenu ir valstybių narių valdžios institucijomis. Catherine Stihler raštu. - Tai, kad Parlamentas nesugebėjo pritarti 1 pakeitimui dėl vienos vietos klausimo, nuvilia. Tai - antroji Strasbūro dalinsesija, vykstanti Briuselyje ir mes įrodėme, kad galime veiksmingai posėdžiauti ir balsuoti Briuselyje. Mums nebereikia sesijų rengti Strasbūre. Raginu kolegas pasirašyti Rašytinę deklaraciją 75, kurioje Parlamentas raginamas rengti posėdžius Briuselyje ir daugiau nerengti Strasbūro sesijų. Jan Andersson, Göran Färm, Anna Hedh, Inger Segelström ir Åsa Westlund raštu. - (SV) Mes, Švedijos socialdemokratai, nusprendėme balsuoti prieš šį pranešimą, nes prieštaraujame specialios paramos kalnų regionų ūkininkams, kuri teikiama išmokų už melžiamas karves forma, įvedimui. Nors džiaugiamės dėl išsamios kalnų regionams skirtos strategijos, didesnparama pienininkystės sektoriui nėra teisingas kelias. Jei bendrai siekiama sumažinti bendrosios žemės ūkio politikos dalį ES biudžete, lėšų perkėlimas iš pirmojo ramsčio į antrąjį nėra tinkamas. Konstantinos Droutsas Pranešime dėl žemės ūkio kalnų regionuose padėties ir perspektyvų nurodomos, tačiau tik iš dalies, specialios problemos, su kuriomis tuose regionuose susiduria ūkininkai ir penėjimui skirtų gyvulių augintojai. Didžiausios problemos - neprieinamumas, didelės išlaidos transportui, sudėtingos dirvožemio sąlygos pasėliams ir pan. Tačiau pranešime nekalbama apie valstybių narių ir ES atsakomybę dėl infrastruktūros trūkumo ir dėl to, kad nėra specialių priemonių. Tokiomis priemonėmis turėtų būti siekiama kiek įmanoma sumažinti šių regionų dėl gamtos sąlygų turimą nepalankią padėtį žemės ūkio produktų gamybos ir teikimo į rinką srityje ir tinkamai pasinaudoti turimais privalumais. ES vartoja miglotas frazes ir tuščius gerų ketinimų pareiškimus. Tačiau visos priemonės, kurių imamasi, pasirodo neveiksmingos ir jomis nesugebama sustabdyti tų regionų gyventojų mažėjimo. Tokios pat neproduktyvios pozicijos laikomasi ir pranešime, kur stengiamasi išskalbti Bendrijos politiką. Pranešime neminimas nuoseklus ES finansavimo žemės ūkiui mažinimas, fiskaliniai biudžetai ir neigiamas BŽŪP poveikis. Priešingai, ES ir toliau kartoja tas pačias senas priemones, kuriomis stengiamais patvirtinti būsiančio BŽŪP "sveikatos patikrinimo" pagrindus. Būtina išankstingyvenimo sąlygų gerinimo ir pajamų iš žemės ūkio didinimo kalnų regionuose sąlyga - pačių ūkininkų priešinimasis BŽŪP ir specialaus finansavimo kalnų regionams reikalavimas, kuriuo būtų siekiama pagerinti infrastruktūrą ir paremti žemės ūkio gamybos procesą. Hélène Goudin ir Nils Lundgren raštu. - (SV) Europos Parlamento Žemės ūkio ir kaimo plėtros komitetas nori atkreipti dėmesį į specialius interesus, susikertančius šiame sektoriuje. Jei reikia įdiegti specialią nuostatą kalnų regionų ūkininkams, kyla klausimas, ar reikia parengti specialias priemones ir susitarimus, skirtus apsaugoti žemės ūkį Norlande. Mes griežtai prieštaraujame šiam pranešimui dėl šio principo. Birželio judėjimas dar kartą pažymi, kad Europos Parlamentas neturi bendro sprendimo galių ES žemės ūkio politikoje. Jei jis tokias galias turėtų, Sąjunga patektų į protekcionizmo ir brangių subsidijų įvairioms žemės ūkyje dalyvaujančioms grupėms spąstus. Jan Mulder Žmonių partijos už laisvę ir demokratiją (angl. VVD) nariai Europos Parlamente balsavo už M. Ebnerio pranešimą ir viena tokio balsavimo priežasčių - pranešime esantis specifinių ūkininkavimo kalnų regionuose problemų nagrinėjimas daro gerą įspūdį. Tačiau VVD partijos nariai nesutinka su pranešimo nuostatomis, kuriomis tikimasi sprendimo priėmimo procedūros dėl BŽŪP "sveikatos patikrinimo", ir ypač dėl prašymo dėl 20 proc. šalies rezervo. James Nicholson raštu. - Šiame pranešime pabrėžiamas svarbus kalnų regionų vaidmuo aplinkosaugoje, žemės ūkyje ir netgi kultūroje bei turizme. Svarbiausia, kad pripažįstama, jog šios sritys yra labai svarbios biologinei įvairovei išsaugoti ir miškininkystės strategijai įgyvendinti. Tačiau šios unikalios sritys taip pat kelia didelius iššūkius jose gyvenantiems ir dirbantiems žmonėms, ypač kai kalbama apie infrastruktūrą, komunikacijas ir dideles gamybos išlaidas. Dėl to minėtoms sritims reikia taikyti suderintus ir integruotus strateginius planus, panašius į metodą, taikomą Europos Sąjungos pakrančių regionams. Be abejonės, avininkystyra tampriai susijusi su žemės ūkiu šiose srityse ir turi būti pripažįstama, kad avių ganymas yra labai svarbus aplinkos stabilumui. Tačiau nors šis sektorius susiduria su daugeliu iššūkių, Komisija savo nauju pasiūlymu dėl elektroninio žymėjimo dar labiau pablogino padėtį. Be to, nors avių auginimu besiverčiantiems ūkininkams skubiai reikia specialios paramos, deja, neatrodo, kad tokią paramą ketinama suteikti. Neil Parish raštu. - Aš ir mano Didžiosios Britanijos kolegos konservatoriai džiaugiamės dėl dėmesio, kuris šiame pranešime skiriamas ūkininkavimui kalnų regionuose, kuriam tikrai reikia specialių priemonių, kad tokiuose regionuose būtų užtikrinta tolesnaplinkai naudinga ūkininkavimo veikla. Deja, M. Ebnerio pranešime raginama imtis nemažai priemonių, kurios patenka į pirmojo ramsčio sritį, įskaitant išmokų už melžiamas karves įvedimą kalnų regionuose ir išteklių, teikiamų pagal 69 straipsnį, viršutinės ribos padidinimą iki 20 proc. Nepritariame naujų sujungtų subsidijų pagal pirmąjį ramstį įvedimui. Tokios subsidijos nesuderinamos su vykstančiomis žemės ūkio reformomis ir taip negaunama gera vertuž Europos mokesčių mokėtojų pinigus. Iššūkius, su kuriais susiduria šie regionai, geriausia spręsti naudojant kaimo plėtros finansavimą pagal bendrosios žemės ūkio politikos antrąjį ramstį. Todėl mes nepritarsime šiam pranešimui. Zita Pleštinská Balsavau už M. Ebnerio pranešimą, nes manau, kad tai - svarbus Europos Parlamento signalas Europos kalnų regionams. Tai noriu pagrįsti savo asmenine patirtimi, nes gyvenu kalnų regione šiaurės rytų Slovakijoje, Aukštųjų Tatrų kalnuose. Atlikau keletą tyrimų apie gyvenimo kalnų regionuose patrauklumą. Dėkoju pranešėjui už tai, kad jis į pranešimą įtraukmano pakeitimų projektą, kurį pateikiau Regioninio vystymo komitetui, ir kuriems buvo pritarta komitete per balsavimą. Kalnų regionai gali teikti kokybiškus ir įvairesnius žemės ūkio produktus Europos rinkai, todėl reikia geriau suderinti kaimo vystymą ir struktūrinę paramą bendrų programų vystymui bei išlaikyti kitas veiklas, pvz., biomasės panaudojimą ir kaimo turizmą, ir taip padidinti vietinių žmonių pajamas. Kalnų regionai privalo nuolat turėti tvarų, modernų ir daugiafunkcį žemės ūkį. Tvarus miškų panaudojimas sudarys sąlygas gaminti energiją naudojant medienos atliekas. Tam tikrų gyvulių ir daržovių rūšių išsaugojimas, tradicijų, ekologinių veiklų ir turizmo išlaikymas prisidės prie kovos su klimato kaita ir taip bus saugoma bioįvairovir nuolatinėse pievose bei miškuose bus kaupiamas CO2. Esu įsitikinusi, kad kalnų regionams reikia naujų tų teritorijų apsaugos nuo potvynių priemonių, didžiausią dėmesį skiriant potvynių prevencijai, o ūkininkai ir miškininkyste besiverčiantieji galėtų remti potvynių prevencijos priemones, naudodami tiesiogines plotines išmokas, kurias gauna pagal bendrąją žemės ūkio politiką. Brian Simpson raštu. - Pritariu šiam pranešimui, kuriame skatinamas tvarus kalnų regionų vystymas. Ėjimas link labiau į rinką orientuotos BŽŪP reiškia, kad kalnų regionai, kurių žemės ūkio produktų gamyba yra mažiau konkurencinga, susiduria ne tik su naujais iššūkiai, bet, tikiuosi, ir su naujomis galimybėmis. Galbūt kalnų regionai ir negali lengvai prisitaikyti prie konkurencinių sąlygų ir gali tekti patirti papildomų išlaidų, siekiant, kad kalnų regionai gamintų labai konkurencingus produktus žemomis kainomis, tačiau būtina sutelkti dėmesį į turimų išteklių panaudojimą, įskaitant kraštovaizdžio gamtos grožį, turistų pritraukimui ir ištirti galimus tų regionų konkurencinius pranašumus, įskaitant regioninių ir tradicinių produktų įvairovę, tradicinių žinių ir gamybos procedūrų, kurios produktams suteikia konkurencinį pranašumą, gausumą. Priešingai nei kai kurie kolegos Europos Parlamente, nemanau, kad tinkamas kalnų regionų problemų sprendimas yra mesti į tuos regionus daugiau BŽŪP pinigų. Kadangi ūkininkavimo rėmimo nauda kalnų regionuose akivaizdi, manau, kad daug tinkamesnis būdas būtų skirti viešąjį finansavimą pagal kaimo vystymo ramstį. Siekiant kalnų regionų tvaraus vystymo, labai svarbu panaudoti tų regionų galimybes, o ne paprasčiausiai jiems skirti daugiau viešųjų lėšų.

Gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie - 2009 (debat) De Voorzitter Aan de orde is het verslag over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie - 2009 - - Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid. Rapporteur: Marc Tarabella. Marc Tarabella rapporteur. - (FR) Mevrouw de Voorzitter, beste collega's, ik zou allereerst de Europese Commissie willen gelukwensen met haar uitstekende verslag. Dit verslag over gelijkheid van mannen en vrouwen, dat wij elk jaar aannemen, is voor mij van bijzondere betekenis. Het is het eerste verslag dat ik in de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid, waarvan ik actief lid ben, gepresenteerd heb. Bovendien is het dit jaar een absoluut onmisbaar verslag, gezien de economische, sociale en financiële crisis die de Europese Unie op dit moment doormaakt. Daarom vond ik het van groot belang om in dit verslag de nadruk te leggen op de gevolgen die de crisis voor vrouwen heeft. Allereerst door te constateren dat mannen weliswaar aan het begin van de crisis vaker getroffen werden door ontslagen - wat niet vreemd is, gezien de grote klappen voor met name de zware industrie - maar dat de werkloosheidscijfers van vrouwen en mannen de afgelopen maanden evenveel, even hard, gegroeid zijn. In zo'n tien lidstaten is de werkloosheid overigens nog altijd het hoogst onder vrouwen, en vrouwen zijn oververtegenwoordigd in deeltijdwerk. Ik verzoek de Commissie en de lidstaten dan ook gedetailleerde statistische gegevens te verstrekken over de gevolgen van de crisis voor mannen en vrouwen. Ook vraag ik de lidstaten een impactstudie naar gender te verrichten, alvorens budgettaire besparingen door te voeren, om te voorkomen dat vrouwen onevenredig hard worden getroffen. Ook de bestrijding van geweld tegen vrouwen is in mijn ogen een belangrijk punt. 20 à 25 procent van de Europese vrouwen wordt tijdens hun volwassen leven slachtoffer van fysiek geweld, dat is een gegeven, maar 10 procent van hen is ook slachtoffer van seksueel geweld. Ik ben dus van mening dat ook mannen zich moeten inzetten tegen geweld jegens vrouwen. Het Spaans voorzitterschap van de Europese Unie heeft niet alleen besloten van de bestrijding van geweld tegen vrouwen een van haar prioriteiten te maken, onder andere door de oprichting van een Europees Waarnemingscentrum voor gendergeweld, dat onderling vergelijkbare gegevens moet verzamelen, maar ook door de instelling van een Europees mandaat voor de bescherming van slachtoffers. Ik ondersteun deze aanpak dus, en ik doe daarnaast het verzoek om een Europees jaar tegen geweld jegens vrouwen uit te roepen, om de bewustwording van dit soort geweld in alle lidstaten te vergroten en om de bestrijding ervan tot een prioriteit te kunnen maken. Dan nu de werkgelegenheid. Een gegeven: vrouwen hebben enorm in de arbeidsmarkt geïnvesteerd. Momenteel werkt 59,1 procent van de vrouwen. In de Lissabon-strategie was een doelstelling vastgelegd van 60 procent. We hebben dat dus bijna gehaald, maar in sommige lidstaten is het verschil nog steeds aanzienlijk, evenals het gemiddelde beloningsverschil van tussen de 17 en 25 procent. Dat verschilt per onderzoek. Ik verzoek de lidstaten derhalve de richtlijnen inzake gelijke behandeling van mannen en vrouwen in arbeid en beroep daadwerkelijk toe te passen. Ook verzoek ik de lidstaten regelgeving te ontwikkelen ter bevordering van een evenwichtige vertegenwoordiging van vrouwen en mannen in leidinggevende functies, in het bijzonder in ondernemingen. Ook ben ik uiteraard van mening dat stereotypen over de rol van mannen en vrouwen bestreden moeten worden. Toen ik nog minister van onderwijs was, ben ik eens een vrouw tegengekomen die haar opleiding tot bestuurder van schoolbussen had moeten afbreken omdat haar opleider de spot met haar dreef. Ik hoop dat in de toekomst niemand meer raar staat te kijken als een man de afwas doet of een vrouw de schoolbus bestuurt, zoals ik daarnet beschreef. Kortom, de Commissie en de lidstaten moeten ertoe worden opgeroepen voorlichtingscampagnes over dit onderwerp op te zetten voor scholen. Seksuele en reproductieve rechten zijn een belangrijk onderwerp, omdat vrouwen de zeggenschap moeten hebben over hun seksuele en reproductieve rechten. Duizenden vrouwen hebben voor dit recht gestreden, met gevaar voor hun leven, en in 24 van de 27 Europese landen is abortus momenteel legaal. Het Europees Parlement heeft de plicht op te komen voor deze voor vrouwen fundamentele verworvenheid, en we onderstrepen dat vrouwen de zeggenschap moeten hebben over hun seksuele en reproductieve rechten, met name door gemakkelijke toegang tot contraceptie en abortus. Dan het vaderschapsverlof. Een gegeven: mannen hebben het recht om tijdens de eerste dagen na de komst van hun kind volledig aanwezig te kunnen zijn. Het is waar dat we in dat opzicht de Commissie kunnen vragen elk initiatief inzake de invoering van een vaderschapsverlof op Europees niveau te ondersteunen. We zijn van mening dat het moederschapsverlof aan het vaderschapsverlof moet worden gekoppeld. Ik ga afronden, mevrouw de Voorzitter, mijnheer de commissaris. Toen dit verslag in de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid gepresenteerd werd, werd het alom geprezen door vertegenwoordigers van alle fracties van het Europees Parlement. De stemming over het verslag verliep in die commissie overigens ook erg goed en het verslag is met een comfortabele meerderheid aangenomen. Ik verzoek mijn collega's daarom mijn verslag weer te steunen tijdens de stemming aanstaande woensdag, maar ik zal het komende debat sowieso met grote aandacht volgen en vervolgens op uw vragen ingaan. Vladimír Špidla lid van de Commissie. - (FR) Mevrouw de Voorzitter, geachte afgevaardigden, de huidige Commissie staat positief tegenover het verslag en de ontwerpresolutie over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie 2009. Ik dank de rapporteur, de heer Tarabella, die de steun heeft uitgesproken van het Parlement voor de aanpak van de Europese Commissie en voor haar acties ter bevordering van gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Gendergelijkheid is een van de grondwaarden van de Europese Unie en het is een noodzakelijke voorwaarde voor het halen van de EU-doelstellingen op het gebied van groei, werkgelegenheid en sociale cohesie. Op basis daarvan heeft de Europese Unie een waar beleid opgebouwd ter bevordering van gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Er is onmiskenbaar voortgang geboekt op dit terrein, maar er zijn ook nog steeds belangrijke uitdagingen. De Commissie is mét de rapporteur van mening dat het van essentieel belang is onze inspanningen voort te zetten. Gedurende mijn mandaat stonden gendergelijkheid en de rechten van vrouwen voor mij centraal. In deze afgelopen vijf jaar heeft de Commissie haar inzet voor gendergelijkheid concreet vorm gegeven in de routekaart voor de gelijkheid van vrouwen en mannen. In het kader van de uitvoering van deze routekaart heeft de Commissie verschillende belangrijke initiatieven genomen. Ik noem er daar drie van, bij wijze van illustratie. De Commissie heeft concrete voorstellen gedaan ter bestrijding van de beloningsverschillen tussen mannen en vrouwen. Dat verschil, zo'n 17 procent, is gewoon onaanvaardbaar. De Commissie zal in 2010 rapporteren over de effectiviteit van de Europese wetgeving en voorstellen doen voor de bestrijding van de beloningsverschillen. De Commissie neemt met interesse kennis van de ideeën die verwoord zijn in de resolutie van het Europees Parlement. Ook wil ik aanhalen dat de Commissie in maart 2009 een bewustmakingscampagne gelanceerd heeft, gericht op alle betrokken partijen, ter bestrijding van de beloningsverschillen. Wegens het succes van deze campagne zal deze in 2010 worden voortgezet. Ik heb mij tijdens mijn mandaat ook gericht op het bevorderen van een grotere vertegenwoordiging van vrouwen in het economische en politieke leven. In dat kader heb ik in juni 2008 een Europees Netwerk van vrouwen in besluitvormingsposities ingesteld. Daarbij is enige voortgang geboekt. Het percentage vrouwen in het Europees Parlement is momenteel bijvoorbeeld hoger dan ooit: 35 procent. Desondanks moet er nog veel werk verzet worden, met name op het niveau van de landen, waar gemiddeld slechts 24 procent van de parlementsleden een vrouw is, en in bedrijven: minder dan 11 procent van de bestuursleden van de grote beursgenoteerde ondernemingen is een vrouw. Het derde belangrijke initiatief is de oprichting van het Europees Instituut voor gendergelijkheid. Het verheugt me dat ik u vandaag kan zeggen dat het Instituut, ondanks een langzamere start dan gepland was, met zijn activiteiten in Brussel van start gegaan is en dat de kantoren in Vilnius inmiddels betrokken zijn. De huidige crisis heeft ernstige gevolgen voor de arbeidsmarkt, waardoor de recent geboekte voortgang op het gebied van werkgelegenheid voor vrouwen onder druk komt te staan: voor vrouwen bestaat er een groter risico dat ze geen nieuwe baan vinden, en vrouwen hebben van meet af aan minder kansen. Dames en heren, ik heb mij tijdens mijn mandaat sterk gemaakt voor een betere afstemming tussen gezinsleven en beroepsleven. Ik ben het eens met het Europees Parlement, dat onderstreept dat de mogelijkheden voor vaders om meer tijd te besteden aan het gezinsleven, verruimd moeten worden. Daarom heb ik mijn diensten gevraagd een kosten-batenanalyse te maken van een eventueel initiatief van de Commissie op dit terrein. Het verslag van het Europees Parlement benadrukt, terecht, ook het belang van het uitbannen van geweld tegen vrouwen. De Commissie zal zich hier met grote overtuiging voor inzetten. Ik wil niet afronden alvorens ik de uitstekende samenwerking tussen het Parlement en de Commissie geprezen heb die een centrale factor is geweest bij de voortgang die geboekt is op het terrein van gendergelijkheid. Gelijkheid tussen mannen en vrouwen is niet slechts een doel op zich. Deze gelijkheid is bepalend voor het behalen van de EU-doelstellingen op het gebied van groei, werkgelegenheid en sociale cohesie. Ik dank u voor uw medewerking en voor uw aandacht. Astrid Lulling namens de PPE-Fractie. - (FR) Mevrouw de Voorzitter, in de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid is dit verslag met een uiterst kleine meerderheid van 3 stemmen aangenomen, en 6 van de 33 leden waren afwezig. Ik vind niet dat er dan sprake is van een "comfortabele" meerderheid. Het moge duidelijk zijn dat we allemaal delen in de zorgen over de discriminatie die er nog steeds bestaat op het gebied van gelijkheid tussen vrouwen en mannen, ondanks de uitstekende Europese wetgeving die we sinds 1975 op dit gebied hebben. Waarom houdt dit soort discriminatie nog steeds zo hardnekkig stand? Ofwel worden de richtlijnen niet goed uitgevoerd, ofwel halen de personen die door dit soort discriminatie getroffen worden om een of andere reden niet hun recht bij de rechtbank. In plaats van om steeds maar weer nieuwe richtlijnen te vragen, met het bijbehorende risico van verwatering, moeten we ervoor zorgen dat de bestaande wetgeving volledig wordt uitgevoerd door de regeringen, door de sociale partners en op het dagelijks werk. In dit verslag staan weer eens alle klachten en alle ongenuanceerde generalisaties op een rijtje over arme, mishandelde en misbruikte vrouwen... Sommige uitspraken moeten derhalve door amendementen gerelativeerd worden. Wat ik echter het ernstigste vind, is dat men, met deze idealisering van de sociale of solidaire economie, denkt dat door vrouwen in dat keurslijf te persen het bewijs daar is van hun inzetbaarheid, en dat ze daardoor hun sociale status zouden kunnen verbeteren en financieel onafhankelijker zouden worden. Het tegenovergestelde is waar. Ze zouden afzakken in een wijdverbreide armoede, elke motivatie kwijtraken om een salaris op basis van verdiensten te verwerven en alle verantwoordelijkheid verliezen. Bovendien zijn de voorstellen voor de opstelling van een Europees Handvest van de rechten van de vrouw, dus bovenop de mensenrechten - die gelukkig ook op vrouwen van toepassing is - en voor nog meer bureaucratie, in de vorm van de oprichting van een Europees Waarnemingscentrum voor gendergeweld, terwijl we al zoveel instanties hebben die zich daarmee bezighouden, ofwel contraproductief ofwel niet in overeenstemming met het beginsel van gendergelijkheid, dat juist al stevig verankerd is in het Verdrag. Als je kon doodgaan aan belachelijk zijn, zouden sommige leden van de Commissie vrouwenrechten en gendergelijkheid er inmiddels niet meer zijn. Tot slot betreur ik het, dat bepaalde leden erin volharden om te pas en te onpas, dus ook in dit verslag, een pleidooi te houden voor abortus op niet-medische gronden, door te stellen dat het voor de seksuele en reproductieve gezondheid van belang is te pleiten voor toegankelijke en gratis abortus. Nee. De prioriteit moet zijn, meisjes beter te informeren, met name op het gebied van anticonceptie. Die bestaat tegenwoordig, voor de preventie van zwangerschap op zeer jonge leeftijd. Dat hadden we nog niet toen ik jong was. We hebben daarom voorgesteld hierover apart te stemmen, zodat we niet tegen het verslag van de heer Tarabella hoeven te stemmen, die niets te verwijten valt, maar die weer eens het slachtoffer geworden is van het extremisme van sommige van zijn kameraden. Iratxe García Pérez Mevrouw de Voorzitter, ik wil om te beginnen de heer Tarabella bedanken. Ik dank verder al de collega's die aan de totstandkoming van dit verslag hebben meegewerkt voor hun inspanningen. Een jaar geleden hebben we een verslag besproken dat heel sterk geleek op het verslag dat nu voor ons ligt. Helaas moeten we blijven aandringen op essentiële aspecten van de gelijke behandeling van mannen en vrouwen, omdat er op die punten nog steeds geen vooruitgang is geboekt. Ik heb het dan over geweld tegen vrouwen, één van de ernstigste maatschappelijke misstanden, en dan niet alleen in Europa, maar over de gehele wereld. En het beloningsverschil blijft stagneren - we slagen er maar niet in deze kloof te versmallen. Ik noem verder: seksuele en reproductieve gezondheid, het combineren van werk en gezin, de integratie - op voet van gelijkheid - van vrouwen op de arbeidsmarkt, de situatie van kwetsbare groepen vrouwen, zoals vrouwen met een handicap of vrouwen op het platteland, en - tot slot - de vertegenwoordiging van vrouwen in het openbare leven. Dit zijn kwesties die we jaar in jaar uit weer bespreken en het lukt ons maar niet op deze punten werkelijke vooruitgang te boeken. Ik noem hier bij wijze van voorbeeld één gegeven: in slechts drie van de 27 lidstaten zijn meer dan 40 procent van de parlementariërs vrouwen. Ik vind dat wij er steeds weer op moeten wijzen dat we meer moeten doen om op het punt van gelijke behandeling van mannen en vrouwen verder te komen. Het is van fundamenteel belang dat we initiatieven zoals die van het Spaans voorzitterschap steunen. Dit voorzitterschap heeft de gelijke behandeling van mannen en vrouwen één van zijn prioriteiten genoemd. Dat verplicht niet alleen ons, maar ook toekomstige generaties. Er is al enige vooruitgang geboekt, maar we hebben nog een lange weg te gaan. En we moeten heel ambitieus zijn als het gaat om een beleid dat moet garanderen dat de helft van de Europese bevolking dezelfde rechten en mogelijkheden krijgt als de andere helft. Sophia in 't Veld namens de ALDE-Fractie. - Allereerst complimenten aan de rapporteur. Ik begin even met een paar puntjes waar ik het niet met u eens ben. Als het gaat over de impact van de economische crisis op vrouwen denk ik juist dat het heel belangrijk is dat wij onze publieke financiën zo snel mogelijk weer op orde krijgen en gezond maken. Daar hebben vrouwen baat bij, en niet bij het prolongeren van publieke schulden. Ik denk ook dat er een paar voorstellen in het verslag zitten die heel sympathiek klinken, maar een beetje symboolpolitiek zijn, zoals een jaar voor dit, een monitoring center voor dat. Laten wij ons even concentreren op concrete maatregelen. Er staan echter ook een aantal dingen in waar ik zeer tevreden mee ben. Allereerst dankzij een amendement van de ALDE-Fractie, een referentie aan de positie van eenpersoonshuishoudens. Ik zou een appel willen doen op de Europese Commissie om daar eens een keer een studie naar te verrichten, want wij hebben een Europees gezinsbeleid, maar slechts weinig mensen realiseren zich dat een op de drie huishoudens in Europa een eenpersoonshuishouden is. Die mensen worden vaak heel erg gediscrimineerd als het gaat om sociale zekerheid, fiscale aspecten, huisvesting, enz. Ten tweede - en daar kijk ik toch ook even naar mevrouw Lulling - ben ik juist heel blij met de zeer expliciete verwijzingen naar seksuele en reproductieve gezondheid en de seksuele autonomie van vrouwen. En bij die seksuele reproductieve gezondheid hoort ook toegang tot veilige en legale abortus. Ik ben het geheel met mevrouw Lulling eens dat voorlichting absoluut heel belangrijk is. Maar ik stel toch vast dat dat soort zaken, in elk geval in mijn eigen land, misschien is het in Luxemburg anders, elke keer juist door christendemocraten wordt getorpedeerd. Dus als wij gezamenlijk kunnen werken aan een goede, openhartige voorlichting van jongeren, dan heeft u mijn steun en verder vind ik dat wij de hypocrisie moeten beëindigen en niet vrouwen in het gevang moeten gooien of ze moeten veroordelen tot onveilige abortussen. Tenslotte, Voorzitter, geweld tegen vrouwen. Ik verwelkom zeer het initiatief van het Spaanse voorzitterschap om dat tot een speerpunt te maken. Want weinig mensen realiseren zich dat geweld tegen vrouwen jaarlijks vele malen meer slachtoffers maakt dan terreur en het volstrekt ten onrechte nog steeds wordt gezien als een vrouwenzaak. Marije Cornelissen namens de Verts/ALE-Fractie. - (EN) Mevrouw de Voorzitter, we hebben een relatief nieuw Europees Parlement en we hebben bijna een nieuwe Europese Commissie. Dit is in wezen de eerste keer dat we met het verslag van de heer Tarabella stemmen over de actie die de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid van het nieuwe Parlement de komende jaren wil ondernemen. De Groenen zijn erg blij met dit behoorlijk progressieve verslag. Het staat boordevol plannen die wij graag uitgevoerd zouden willen zien. We willen dat er eindelijk wetgevende actie wordt ondernomen om het delen van zorg tussen mannen en vrouwen te stimuleren, met een vraag om vaderschapsverlof. We stellen voor eindelijk de rol van vrouwen in besluitvorming te stimuleren door te kijken naar het Noorse gebruik van een quotum voor raden van bestuur. De Groenen zijn ook erg blij met de aandacht die wordt besteed aan de gevolgen van de crisis voor vrouwen: de werkeloosheid onder vrouwen is anders en de gevolgen van bezuinigingen voor vrouwen zijn anders. Daar moeten we serieus aandacht aan besteden. We hopen zeer sterk dat het Parlement de moed en bereidheid zal tonen om de discriminatie van vrouwen te bestrijden, en gelijkheid te stimuleren met concrete maatregelen die wellicht daadwerkelijk resultaten zullen opleveren, door voor dit verslag te stemmen. We hopen dat de Commissie dienovereenkomstig actie zal ondernemen. Konrad Szymański namens de ECR-Fractie. - (PL) Mevrouw de Voorzitter, dit verslag dat een voorstel inhoudt om abortus gemakkelijker toegankelijk te maken in de Europese Unie schendt de exclusieve bevoegdheden van de lidstaten op dit vlak. Dit is echter niet de belangrijkste reden om tegen dit document te stemmen. Vandaag de dag moet men helemaal niet meer gelovig zijn om in een ongeboren menselijke foetus een mens te zien. Een eenvoudige echografie, verkrijgbaar in zelfs het kleinste Belgische stadje, volstaat om op het scherm het beeld van een ongeboren mens te zien. Daarom zou elke wetgever met verantwoordelijkheidszin alles in het werk moeten stellen om het abortuscijfer naar beneden te halen. De bevordering van abortus is immers een indicator van de teloorgang van onze cultuur, het toont aan hoe we aan het afdwalen zijn van het humanisme. Daarom wil ik vragen hiermee rekening te houden alvorens iemand in deze zaal zijn stem uitbrengt voor dit schadelijke document. Ilda Figueiredo namens de GUE/NGL-Fractie. - (PT) Mevrouw de Voorzitter, de realiteit, die Eurostat bevestigt, laat zien dat de economische en sociale crisis vrouwen ernstig treft. De werkloosheid onder vrouwen neemt voortdurend toe, banen voor vrouwen zijn onzeker en slecht betaald en het beloningsverschil tussen mannen en vrouwen neemt weer toe en ligt in de Europese Unie nu gemiddeld boven de 17 procent. Lage lonen en inkomens (waaronder pensioenen en ouderdomsuitkeringen voor bejaarde vrouwen) en moeilijkheden bij de toegang tot goedkope of gratis openbare diensten van kwaliteit betekenen armoede. Andere problemen betreffen handel in en prostitutie van vrouwen en meisjes, geweld op het werk en thuis en talloze gevallen van discriminatie van vrouwen die zich in kwetsbare situaties bevinden. Ik feliciteer de rapporteur met zijn werk. Vanwege de hiervoor genoemde redenen benadrukt hij in zijn verslag dat er bij het maken van communautair beleid speciaal aandacht moet worden geschonken aan de economische en sociale situatie van vrouwen. Daarom is een studie naar de sociale effecten van de nieuwe communautaire strategieën nodig teneinde te voorkomen dat discriminatie en ongelijkheid toenemen, gelijkheid te verzekeren bij sociale vooruitgang in plaats van gelijkheid bij het terugdraaien van economische, sociale en arbeidsrechten, en de sociale functie van het moeder- en het vaderschap te beschermen. Het is hoog tijd in te zetten op een echte strategie voor ontwikkeling en sociale vooruitgang, die prioriteit geeft aan banen met rechten, productie, openbare diensten van kwaliteit en sociale insluiting. Het is tijd om belangrijke stappen vooruit te zetten voor de verbetering van het bestaan van de meeste vrouwen. Daarbij dient ook de seksuele en reproductieve gezondheid betrokken te worden en moet er een eind komen aan de hypocrisie die nog bestaat op het vlak van abortus. Gerard Batten namens de EFD-Fractie. - (EN) Mevrouw de Voorzitter, er is een ideologie die terrein wint in Europa, namelijk een ideologie die spreekt van ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Deze ideologie beweert dat vrouwen een lagere status hebben dan mannen. Deze ideologie beweert dat onder het erfrecht, het deel van een man het dubbele moet zijn van het deel van een vrouw. Deze ideologie beweert dat in een rechtbank twee vrouwelijke getuigen vereist zijn tegen de verklaring van één mannelijke getuige. Deze ideologie beweert dat in een verkrachtingsproces vier mannelijke getuigen vereist zijn om een man te veroordelen, maar dat de verklaring van een vrouw niet wordt toegelaten, zelfs niet van de verkrachte vrouw. Die vier getuigen moeten overigens moslims zijn, geen niet-moslims. U hebt waarschijnlijk al geraden dat ik het heb over het shariarecht. Blijkbaar geloven sommige moslims dat plegers van zelfmoordaanslagen in het paradijs worden beloond met 72 maagden, maar ik kan nergens enige verwijzing vinden dat vrouwelijke plegers van zelfmoordaanslagen worden beloond met het mannelijke equivalent hiervan. Dit is toch zeker een geval van schaamteloze genderdiscriminatie. De Britse regering heeft het shariarecht in sommige rechtbanken al officieel erkend. Hoewel bigamie nog steeds illegaal is in Groot-Brittannië, worden polygame islamitische vrouwen officieel erkend als afhankelijken voor belastingverlichting en uitkeringen. Europa loopt met rasse schreden terug naar het Arabië van de zesde eeuw. Als we streven naar echte gelijkheid, mogen afzonderlijke Europese landen het shariarecht op geen enkele wijze en in geen enkele vorm erkennen. Angelika Werthmann (DE) Mevrouw de Voorzitter, collega's, er zijn meer vrouwen op de arbeidsmarkt gekomen. Meer arbeidsplaatsen betekent echter niet altijd ook een hogere kwaliteit van arbeidsplaatsen. Vrouwen zijn bijvoorbeeld zeer sterk vertegenwoordigd in de groep van deeltijdwerkers en in banen die zeer sterk getroffen zijn door de huidige crisis. Bijna 60 procent van alle afgestudeerden van de universiteit is vrouw. Maar er zijn obstakels voor vrouwen die hen verhinderen om hun volledig potentieel te ontwikkelen. Er moeten daarom bepaalde bindende minimumnormen worden gesteld: EU-brede minimumvoorschriften voor ouderschapsverlof, een verbetering van het aanbod van de kinderopvang, betere gezondheidszorg. Daarmee kunnen veel geslachtsspecifieke stereotypen worden weggenomen en kan eindelijk worden voldaan aan de eis van echte gelijkheid tussen de geslachten. Edit Bauer (HU) De heer Tarabella zal het me vast vergeven dat ik nu niet hem bedank voor het verslag, maar in de eerste plaats mijn dankwoord richt tot de heer Špidla, die in zijn hoedanigheid als commissaris waarschijnlijk voor het laatst in ons midden is. Ik wil de nadruk leggen op de toewijding die hij aan de dag heeft gelegd bij de onderwerpen gelijke rechten voor mannen en vrouwen, werkgelegenheid van vrouwen en soortgelijke kwesties. Naar aanleiding van het verslag rijzen er enkele vragen. Daarvan wil ik er ten minste twee behandelen: ten eerste de loonkloof tussen mannen en vrouwen. De meest recente gegevens tonen een verschil van meer dan 17 procent. De verbetering van deze situatie verloopt niet alleen traag maar is ook dubieus, aangezien dit getal hoger ligt dan twee jaar geleden. We kunnen in wezen ook nog niet weten wat de gevolgen van de crisis zullen zijn. Door de dagelijkse praktijk vermoeden we dat op de korte termijn waarschijnlijk geen verbetering te verwachten valt. Wat echter fundamenteel onaanvaardbaar is, is het feit dat de verschillen niet optreden bij starters, maar op het moment dat moeders van hun zwangerschaps- of ouderschapsverlof terugkeren op de arbeidsmarkt. In Europa, waar een demografische crisis aan de gang is, geeft dit op zich al te denken en is dit volkomen onacceptabel. De voorschriften van de Europese Unie verbieden dit soort discriminatie duidelijk. Zoals hier al is gezegd, stamt de relevante juridische norm uit 1975, en het is duidelijk dat deze richtlijn, net als vele andere, elke effectiviteit ontbeert. Ik ben erg blij dat de heer Špidla heeft aangekondigd dat we in 2010 een verslag kunnen verwachten over de stappen die de Commissie van plan is te nemen om de wetgeving effectiever te maken. Ik wil graag nog één zin wijden aan het Handvest van de rechten van de vrouw. Het is waarschijnlijk veel dringender om bestaande wetten effectiever en toegankelijker te maken dan om een nieuwe juridische norm in het leven te roepen die net zo inefficiënt zal zijn als eerdere normen. Edite Estrela (PT) Mevrouw de voorzitter, om te beginnen wil ik de rapporteur feliciteren met zijn uitstekende werk. Ik hoop dat de voorstellen in deze resolutie worden goedgekeurd. In het Europees Jaar van de strijd tegen armoede en sociale uitsluiting stellen we vast dat armoede een steeds vrouwelijker gezicht krijgt. De ongeveer 80 miljoen armen in Europa zijn in meerderheid vrouwen en kinderen. Vrouwen hebben het meest te lijden onder de economische en sociale crisis. Vrouwen betreden als laatsten de arbeidsmarkt en raken als eersten werkloos. Daar komt nog bij dat het beloningsverschil tussen mannen en vrouwen gestegen is van 15 procent in 2004 tot meer dan 17 procent in 2009. Ik zou de aandacht en de steun van collega's willen vragen voor een aantal voorstellen die me vernieuwend en zeer belangrijk lijken: het opstellen van een Europees Handvest van de rechten van de vrouw, waar, zoals hier al is gezegd, zo'n grote behoefte aan bestaat; het voorstel voor een richtlijn betreffende de preventie en bestrijding van alle vormen van geweld tegen vrouwen, huiselijk geweld en vrouwenhandel; en het opnemen in de Europese wetgeving van het vaderschapsverlof, dat in de overgrote meerderheid van de lidstaten al bestaat, teneinde voor meer evenwicht tussen beroepsleven en gezins- en privéleven te zorgen en het geboortecijfer te stimuleren. Tot slot wil ik commissaris Špidla danken voor alles wat hij heeft gedaan om gendergelijkheid te bevorderen en voor de samenwerking de afgelopen jaren met het Europees Parlement. Ik wens u veel succes toe, mijnheer de commissaris. Antonyia Parvanova (BG) Mevrouw de Voorzitter, geachte collega's, ook ik wil de rapporteur, de heer Tarabella, complimenteren met zijn verslag. Ik ben er sterk van overtuigd dat dit verslag een antwoord biedt op de bestrijding van stereotypen en gevallen van seksuele discriminatie. Dit verslag is voor veel van mijn collega's misschien niets bijzonders, maar ik ziet het als een nieuwe, meer doeltreffende inspanning voor gendergelijkheid op Europees niveau met als doel de sociaaleconomische status van vrouwen te stimuleren, met name van vrouwen die afkomstig zijn uit de nieuwe lidstaten, ervoor te zorgen dat ze breder vertegenwoordigd zijn binnen het politieke en zakelijke leven, en de ontwikkeling van hun carrière te bevorderen. Aangezien sociale, juridische en economische instellingen de toegang van vrouwen en mannen tot middelen, hun kansen en relatieve macht bepalen, acht ik het uitermate belangrijk voor vrouwen dat ze gegarandeerd gelijke rechten hebben met betrekking tot hun rol in de politiek, voorname politieke en bestuurlijke functies in het zakenleven bekleden en op het hoogste niveau binnen bedrijfsbesturen aanwezig zijn. Daarnaast is het van belang om de opleidingstitels naar een hoger niveau te brengen en vrouwen dezelfde kansen als mannen op carrièreontwikkeling te bieden, met name na een lange periode van zwangerschapsverlof. Tegelijkertijd moet de balans tussen carrière en familieverplichtingen niet uit het oog worden verloren. We moeten een institutioneel mechanisme bedenken waarmee een samenhangend beleid over dit vraagstuk kan worden opgezet, want de strijd tegen seksuele discriminatie wordt gewonnen door positieve prikkels op de lange termijn en wetgevende hervormingen, en door inkomens en de levenskwaliteit te verhogen. Anders zouden we deze kwestie hier in het Parlement niet bespreken vandaag. Om significante progressie te boeken wat betreft gelijkheid voor de wet, gelijke kansen, waaronder gelijke beloning voor verricht werk, en gelijke toegang tot menselijke hulpmiddelen en andere productiemiddelen die meer kansen bieden, beschikken wij - het Europees Parlement en de Europese Commissie - over de mogelijkheid en zijn we aan onze stand verplicht om lidstaten en het maatschappelijk middenveld aan te moedigen om doeltreffende maatregelen te treffen. Ik ben ervan overtuigd dat een gelijke rol van vrouwen in het beheer van middelen, in economische kansen en in het bestuurlijke en politieke leven een positief effect zal hebben op de economische ontwikkeling van onze samenleving, waarmee het vermogen tot ontwikkeling van landen wordt versterkt, armoede wordt teruggedrongen en de landen efficiënter en beter worden bestuurd. In dit opzicht is de bevordering van gendergelijkheid een belangrijke component binnen de strategie om de economische crisis van het toneel te laten verdwijnen en met een bevredigende oplossing te komen voor de demografische crisis. Hierdoor kunnen mannen en vrouwen armoede aanpakken en hun levensstandaard verbeteren. Franziska Katharina Brantner (EN) Mevrouw de Voorzitter, ik zou graag de aandacht van de nieuwe Commissie willen vestigen op twee aspecten van het verslag die erg belangrijk zijn voor onze fractie, de Groenen, en ik hoop dat deze opmerkingen kunnen worden doorgegeven aan de nieuwe commissaris die hier verantwoordelijk voor zal zijn. Twee punten: het eerste punt is de langverwachte herziening van de richtlijn inzake gelijk loon voor gelijk werk. Wij vinden deze herziening van cruciaal belang voor vrouwen in heel Europa. Het beloningsverschil is onacceptabel: we bevinden ons nu in 2010 en het is de hoogste tijd dat er actie wordt ondernomen om dit verschil weg te nemen. Mijnheer Špidla, u hebt zelf erkend dat er nieuwe wettelijke stappen moesten worden ondernomen. We zien hevig uit naar een voorstel van de Commissie inzake nieuwe wettelijke stappen in de loop van deze zittingsperiode. Het tweede punt heeft betrekking op het recht op vaderschapsverlof. Ik wil hier graag benadrukken dat dit verslag gaat over de gelijkheid tussen vrouwen en mannen. We willen ook gelijkheid voor mannen, zodat zij tijd kunnen doorbrengen met hun kinderen en deze verantwoordelijkheid hebben als zij deze wensen. Vrouwen en mannen moeten dezelfde keuzes kunnen maken over de manier waarop zij willen leven, willen werken en voor hun gezin en kinderen willen zorgen. Hoewel we het dus zeer belangrijk vinden dat het Europees Parlement een signaal geeft aan vaders, willen we graag meer geven dan enkel signalen: we willen de weg vrijmaken voor een moderne samenleving. We vertrouwen erop dat de Commissie eindelijk een zeer moderne, op de toekomst gerichte richtlijn in het leven roept voor deze kwestie. Tot slot verheugen we ons zeer op de voorstellen van het Spaanse voorzitterschap met betrekking tot de uitroeiing van geweld tegen vrouwen in heel Europa, en hopen we dat de Commissie ook iets zal gaan doen met die voorstellen. Julie Girling (EN) Mevrouw de Voorzitter, wij vrouwelijke Parlementsleden bevinden ons absoluut in een minderheidspositie. We hebben bevredigend en stimulerend werk, met een gelijk loon, gelijk pensioen, gelijke toegang tot functies met verantwoordelijkheid: wat een verschil met zo veel van onze kiezers. Ik ben blij met dit verslag en prijs de nadruk die de heer Tarabella legt op het economische welzijn van vrouwen. Ik denk dat dit de allerbelangrijkste factor is voor het bevorderen van gendergelijkheid. Als vrouwen hun leven in economisch opzicht kunnen beheersen, kunnen ze ook alle andere aspecten van hun leven veel beter beheersen. We moeten ervoor zorgen dat vrouwen in deze uitdagende economische tijden niet achterblijven in slecht betaalde banen met weinig zekerheid. Ik wil de European Engineering Industries Association graag feliciteren met haar recente beleidsvisie, waarin zij vraagt om de bevordering van wiskundige en wetenschappelijke studies, met name voor vrouwen. Zij wil, en ik citeer, 'in veel groteren getale hooggekwalificeerde vrouwen binnenhalen die te lang veel technische gebieden hebben gemeden'. Ja, de positie van de vrouw draait om politiek en om bestuur, maar ook om daden: daden die meer zeggen dan woorden. Dit is de juiste weg voorwaarts, met verstandige werkgevers die de sterke punten van vrouwen onderkennen en hun economische welzijn bevorderen. Eva-Britt Svensson (SV) Mevrouw de Voorzitter, ik wil de heer Tarabella en de collega's van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid bedanken voor een goed verslag. Ik wil met name twee dingen benadrukken. Ik hoop dat de plenaire vergadering het belang van vaderschapsverlof steunt. Vaderschapsverlof is niet alleen een belangrijk signaal dat kinderen de verantwoordelijkheid zijn van beide ouders, maar heeft ook andere positieve gevolgen. Uit studies blijkt dat vaders die vaderschapsverlof nemen grotere verantwoordelijkheid voor huis, gezin en kinderen blijven nemen. Door vaders erbij te betrekken leggen we met andere woorden een goede basis voor verdere gelijkheidsinspanningen. Het tweede element dat ik aan de orde wil stellen en dat ik steun, is dat vrouwen eindelijk de macht moeten krijgen om over hun eigen lichaam, hun seksualiteit en hun reproductieve rechten te beslissen. Door vrouwen die macht te geven komen kinderen gewild ter wereld en kunnen zij zich echt ontwikkelen, wat een grondrecht is van elk kind. We willen dat er een einde komt aan de schadelijke gevolgen die illegale abortussen hebben voor het leven van vrouwen en aan het feit dat vrouwen er zelfs vandaag nog het leven bij inschieten. Geef vrouwen zelfbeschikkingsrecht - niet alleen wat financiën, beleid en samenleving betreft, maar ook over hun eigen lichaam. Morten Messerschmidt (DA) Mevrouw de Voorzitter, ook ik ben van mening dat dit een belangrijke kwestie is en luisterend naar het debat kan ik daarom niet nalaten me erover te verbazen dat schijnbaar alle fracties, met uitzondering van de Fractie Europa van Vrijheid en Democratie, van mening zijn dat de strijd voor de gelijkheid van vrouwen en mannen iets is waar alleen vrouwen zich mee bezig moeten houden. Die indruk ontstaat in ieder geval wel, luisterend naar de overigens uitstekende sprekers van vandaag. Naar mijn mening is er een opvallend gebrek aan mannelijke sprekers en het verheugt me dat mijn fractie er twee heeft kunnen sturen. Dit gezegd hebbende in verband met de stijl en vorm van het debat wil ik graag opmerken dat er in het verslag zelf naar mijn mening een zeer sterke nadruk ligt op alleen sociaaleconomische overwegingen. Er wordt veel in gezegd over de arbeidsmarkt, beloningsverschillen, onderwijs, regelgeving inzake bestuursfuncties en dergelijke, en deze punten zijn ook van groot belang, maar - zoals een eerdere spreker reeds heeft opgemerkt - ontbreekt een aandachtsgebied volledig, namelijk het enorme culturele probleem waarmee we worden geconfronteerd ten gevolge van de immigratie vanuit de islamitische wereld. Ik ben van mening dat het enigszins beschamend is dat een verslag dat over de gelijke rechten van vrouwen moet gaan, niet eens de problemen benoemt met gedwongen huwelijken, opgedrongen hoofddoekjes, eerwraak, besnijdenis, gebrek aan toegang tot onderwijs, enz. Deze elementen moeten meegenomen worden om een accuraat beeld te schetsen van Europa in het jaar 2010. Krisztina Morvai (HU) Graag stel ik het Europees Parlement een radicaal nieuwe benadering van de abortuskwestie voor. Laten we alstublieft eindelijk eens afrekenen met die verbijsterende leugen dat abortus iets goeds zou zijn voor vrouwen, misschien zelfs een graadmeter voor de vrijheid van vrouwen. Nee! Zoals velen, vrouwen maar ook mannen, weten is abortus een pijnlijke en schadelijke ingreep, zowel lichamelijk als mentaal. Juist daarom moeten we in plaats van het voortdurend over een betere toegang tot abortus te hebben, eindelijk eens beginnen te praten over het voorkómen van abortus. Laten we daar de nadruk op leggen en de vrouwen daarbij helpen. Laten we vrouwen helpen zich voor te bereiden op geplande zwangerschappen. Mocht er echter toch sprake zijn van een ongeplande zwangerschap, de bevruchting van een ongepland kind, dan moeten vrouwen en stellen in staat zijn dat kind op de wereld te zetten en met liefde op te voeden. Ze moeten daar alle hulp en steun bij krijgen. Anna Záborská (FR) Mevrouw de Voorzitter, mijnheer de commissaris, de ontwerpresolutie van onze collega Tarabella, die sinds de laatste Europese verkiezingen lid is van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid, is ambitieus. Ik heb het dan met name over paragraaf 20: "Het Europees Parlement dringt aan op de spoedige opstelling van een Europees Handvest van de rechten van de vrouw." Iedereen die de geschiedenis van de Europese integratie kent, herinnert zich dat in het Verdrag van Rome al het beginsel van gelijkheid tussen vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt was vastgelegd. In alle lidstaten bestaan wetten inzake gelijke behandeling van vrouwen en mannen. Vragen om een nieuw handvest is een te simpele oplossing. Toepassen van de bestaande instrumenten is een grotere uitdaging. De realiteit is dat we, als we paragraaf 20 niet schrappen, aan het Europees Verdrag voor de rechten van de mens van de Raad van Europa, aan het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en aan het gloednieuwe Europees Instituut voor gendergelijkheid een vierde instrument toevoegen, in de vorm van een speciaal nieuw handvest ten bate van vrouwen. Ik heb daarbij enkele vraagtekens. Wat is het nut van een nieuw handvest voor de rechten van vrouwen? Welke toegevoegde waarde heeft dat? Geen enkele. Het is een grote vergissing te denken dat we met een handvest de problemen van vrouwen kunnen oplossen. Het natuurlijk recht, waarop we in de politiek onze overwegingen en verantwoord handelen moeten baseren, staat geen speciale rechten toe. Niemand kan beweren dat de juridische instrumenten de rechten van vrouwen negeren. Dat zou een oneerlijke gedachtegang zijn en feitelijk onjuist. Daarom stem ik tegen paragraaf 20. De kwestie van het handvest staat daarbij centraal. Als paragraaf 20 in de ontwerpresolutie blijft staan, kan ik niet vóór stemmen. Tot slot bedank ik u, mijnheer de commissaris, voor de samenwerking met de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid tijdens uw mandaat. Sylvie Guillaume (FR) Mevrouw de Voorzitter, op de allereerste plaats wil ik mijn collega, de heer Tarabella, feliciteren met de kwaliteit van het verslag dat hij geschreven heeft en met het feit dat hij zich zo succesvol gekweten heeft van de taak, om al deze kwesties op het terrein van gendergelijkheid aan de orde te laten komen. Op dit terrein - gelijkheid - is veel voortgang geboekt, dat moeten we erkennen. Desondanks moet er ook nog veel gebeuren, met name met het oog op de economische en sociale crisis, die nog harder aankomt voor een toch al zeer kwetsbare groep, namelijk vrouwen. We moeten ook aandacht hebben voor de dubbele discriminatie waar vrouwen soms mee te maken krijgen, vanwege een handicap, leeftijd of het feit dat ze tot een etnische minderheid behoren. Er zijn drie punten waar ik met name op in wil gaan. We hebben betrouwbare, valide en vergelijkbare indicatoren nodig op Europees niveau. Aan de hand daarvan kunnen we oplossingen aandragen die zijn afgestemd op een meetbare werkelijkheid, op grond van geloofwaardige gegevens over gendergelijkheid. Als we daadwerkelijk gelijkheid willen bereiken, moet er op Europees niveau vaderschapsverlof worden ingevoerd. Dat is een belangrijk element als het gaat om gelijke kansen op het werk en in het gezin. Tot slot mijn derde punt. Gendergelijkheid hangt onverbrekelijk samen met zeggenschap van vrouwen over hun eigen lichaam. Dat betekent met name dat vrouwen zo vrij mogelijk toegang moeten hebben tot anticonceptiemiddelen en abortus. Ik betreur het dat deze kwestie nog steeds zo gevoelig blijkt te liggen, om het maar voorzichtig uit te drukken, maar het is duidelijk dat we, zolang vrouwen geen zeggenschap hebben over hun seksuele rechten, ons doel van echte gelijkheid tussen vrouwen en mannen niet bereikt hebben. Siiri Oviir (ET) Mevrouw de Voorzitter, commissaris, geachte collega's, allereerst mijn complimenten aan de heer Tarabella, maar nu over tot het verslag. Gelijkheid tussen vrouwen en mannen is niet een op zichzelf staand doel, maar een voorwaarde om onze algemene doelstellingen te behalen. Gelijkheid in het dagelijks leven is in ieders belang, zowel voor mannen als voor vrouwen, maar dit probleem wordt niet opgelost door alleen afzonderlijke delen van wetgeving. Het feit dat we er vandaag nog steeds over praten en er al veertig jaar over praten, is een teken dat alleen een veelzijdig en geïntegreerd beleid ons dichter bij ons doel brengt. Ik wil daarom het grote belang van invoering en toezicht benadrukken. Ten tweede, de verspreiding van verouderde genderstereotypen zorgt ervoor dat mannen en vrouwen in feite middeleeuwse rollen in de maatschappij vervullen en versterkt hun ongelijkheid. We willen de situatie veranderen, maar we moeten ook zelf het voorbeeld geven hierin. Morgen keuren we de nieuwe Europese Commissie goed, waar vrouwen slechts voor één derde deel van uitmaken. Dat valt nu niet meer te veranderen. Ik stel voor dat de lidstaten bij de volgende verkiezing voor een nieuwe Commissie elk twee kandidaat-commissarissen voordragen: een man en een vrouw. Zo beslissen we dus niet op basis van geslacht, maar op basis van hun bekwaamheid. Onderwijsstatistieken tonen aan dat vrouwen hier niet bang voor hoeven te zijn en daarom ben ik ervan overtuigd dat we ons niet hoeven te schamen. Tot slot wil ik de heer Špidla bedanken en hoop ik dat hij alle doelstellingen behaalt die hij voor zichzelf heeft uitgestippeld. Michail Tremopoulos (EL) Voorzitter, in dit belangrijke verslag uit 2009 wordt zeer terecht opgemerkt dat geweld tegen vrouwen een groot obstakel voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen vormt. Er wordt echter niet specifiek gerefereerd aan huiselijk geweld. Helaas is het zo dat dit zeer vaak voorkomt en een probleem is waar alle bevolkingsgroepen mee te kampen hebben. In Griekenland, bijvoorbeeld, zijn er in anderhalf jaar tijd 35 partnermoorden geregistreerd. Ondanks dit alles is de georganiseerde opvang voor mishandelde vrouwen erg basaal of zelfs geheel afwezig. Het Europees Parlement dient de lidstaten, waaronder natuurlijk Griekenland, te stimuleren om in elke gemeente opvang te creëren voor mishandelde vrouwen, met volledige psychologische, juridische en professionele ondersteuning, evenals goed bemenste opvangtehuizen voor deze vrouwen. Voorts dienen de lidstaten de wijzigingsvoorstellen in acht te nemen zoals die door vrouwenorganisaties en juristen zijn gedaan om onduidelijkheden en mazen in de wet inzake het onderwerp van huiselijk geweld weg te nemen. Tot slot dienen de lidstaten bij scholen antiseksistische onderwijsprogramma's in te voeren om stereotype sociale opvattingen recht te trekken. Jaroslav Paška (SK) Om te beginnen juich ik het toe dat het Europees Parlement zo nauw betrokken is bij het vraagstuk over gendergelijkheid. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat ons Europees beleid lijdt aan een zware, een zeer zware vorm van schizofrenie. Ik wil graag citeren uit een recent verslag van een bureau. De 16-jarige Medine Memi, afkomstig uit het dorpje Kahta in de Turkse provincie Adiyaman, is levend begraven door haar familie in een kippenren naast het ouderlijk huis. De politie vond haar in een zithouding twee meter onder de grond. Uit de autopsie kwam naar voren dat het meisje grote hoeveelheden aarde in haar longen en maag had. De vader van het meisje bekende kalm de daad en zei dat hij haar heeft begraven omdat het meisje bevriend was met enkele jongens. Geachte collega's, in Turkije en vergelijkbare landen worden vrouwen en zelfs meisjes op deze manier vermoord, ook als zij bijvoorbeeld slechts met andere mannen hebben gesproken. Als we gendergelijkheid serieus nemen, hoe kunnen we dan ooit vinden dat een land met een dergelijke houding tegenover het schone geslacht onderdeel zou kunnen uitmaken van een beschaafd Europa. Gendergelijkheid gaat niet alleen over het berekenen van kleine verschillen in inkomens, maar vooral over het recht op leven en menswaardigheid, dat vrouwen in veel van onze buurlanden herhaaldelijk wordt ontzegd. Laurence J.A.J. Stassen Voorzitter, vandaag debatteren wij over het voortgangsverslag omtrent de gelijkheid tussen man en vrouw in de Europese Unie. Er wordt heel wat gesproken. Maar als er één onderwerp in het verslag ontbreekt, dan is het wel de ontstellende ongelijkheid tussen man en vrouw in de Europese islamitische gemeenschap, waar de vrouw totaal ondergeschikt is aan de man, gebaseerd op de regels in de koran. Deelname van islamitische vrouwen aan het arbeidsproces of hogere opleiding is nauwelijks bespreekbaar voor de mannen, of het moet zijn met een boerka of hoofddoek op, waarmee voor hun de kans op een baan sterk afneemt. Dan moet de Europese Unie dus niet strijden voor het recht op de boerka, maar voor het recht op werk zónder die boerka. De Partij voor de vrijheid steunt lidstaat Frankrijk in een verbod op de boerka in de openbare ruimten en zou graag zien dat dit ook in de andere lidstaten op nationaal niveau wordt ingevoerd. Voorzitter, doe iets aan de schrikbarende achterstelling van deze vrouwen. De Partij voor de vrijheid wil dat deze achterlijkheid hard bestreden wordt. Zij hebben recht op vrijheid van meningsuiting en op vrijheid om te studeren, zonder angst voor de islam die hen geïsoleerd wil houden. Het is tijd voor een nieuwe emancipatiegolf. De Partij voor de vrijheid zal daarom het voorliggende verslag niet steunen, omdat het de werkelijk belangrijke zaken niet aan de orde stelt en dat vinden wij eigenlijk een grote schande. Christa Klaß (DE) Mevrouw de Voorzitter, commissaris, dames en heren, we stellen vandaag opnieuw vast dat Europese vrouwen in het arbeidsleven nog steeds geen gelijke rechten hebben. Het is wel zo dat de participatiegraad van 51 procent in 1997 naar 58 procent in 2007 is gestegen. Vrouwen zijn tegenwoordig hooggekwalificeerd, maar het aandeel van vrouwen in leidinggevende functies is de laatste jaren onveranderd gebleven - onveranderd laag. Bovendien is het aandeel van vrouwelijke studenten juist in de studierichtingen economie, bedrijfswetenschappen en rechten hoger dan dat van mannelijke studenten. We moeten vaststellen dat ook in 2007 nog 31 procent van de vrouwen in deeltijd werkt, wat vier keer zoveel is als mannen. Vrouwen verdienen gemiddeld 17,4 procent minder dan mannen, ze lopen het grootste risico om in armoede te vervallen en ze worden vooral op hoge leeftijd niet alleen door eenzaamheid en hulpbehoevendheid, maar ook door armoede getroffen. Hierin moeten wij verandering brengen. Vrouwen in het bedrijfsleven, vrouwen op de arbeidsmarkt - dat is wat wij eisen. Wij vragen om speciale regelingen om ouderschapsverlof en moederschapsbescherming te vergoeden en we bereiken daarmee het tegenovergestelde: vrouwen worden te duur en worden daarom niet aangesteld. Alle maatregelen zijn vanuit de economie bedacht. Bovendien is het werkelijke onrecht gelegen in de minderwaardige positie van vrouwen en in het gebrek aan erkenning voor gezins- en huishoudelijke activiteiten. Commissaris, u hebt zojuist gezegd dat u een kosten-batenanalyse van deze situatie wilt laten maken, maar u zult een en ander noch kunnen berekenen, noch kunnen bekostigen. Waarom erkennen we niet dat moeders en vaders graag thuis voor het gezin zouden willen werken, als dit niet als minderwaardig zou worden beschouwd en over het algemeen een carrièrebreuk zou betekenen. Wie tegenwoordig in het gezin werkt, vervult een belangrijke functie voor de samenleving, want zo iemand geeft vorm aan onze toekomst, verwerft competenties en vaardigheden en doet ook nog eens levenservaring op, wat ook voor latere beroepsactiviteiten van pas kan komen. Daarom moet de economie zich inzetten voor gezinnen en vrouwen. We hebben veel meer behoefte aan een andere kijk op de samenleving dan aan nieuwe Europese toezichthoudende instanties en instellingen. Antigoni Papadopoulou (EL) Voorzitter, de internationale financiële crisis heeft duidelijke negatieve gevolgen voor zowel mannen als vrouwen. Het verlies van arbeidsplaatsen is het gevolg en noopt tot financiële soberheidsmaatregelen. In geen enkel geval mag dit echter een remmende factor zijn voor wat betreft het verder stimuleren van beleid inzake de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, aangezien dergelijk beleid sociaaleconomische ontwikkelingen en herstel in Europa bevordert. Voor de Europese Unie en de regeringen van haar lidstaten houdt de crisis echter ook een unieke kans in om omstandigheden te creëren die het concurrentievermogen op mondiaal niveau kunnen vergroten, waarbij gelijkheid tussen mannen en vrouwen aan bod komt en in elk beleidsterrein geïntegreerd zal kunnen worden, zodat vastgeroeste democratische achterstanden ten nadele van vrouwen het hoofd kan worden geboden. We moeten onze inspanningen opvoeren om ongelijkheid in salariëring, geweld, het glazen plafond, discriminatie en armoede hard aan te pakken. We moeten zoeken naar manieren om gezin en beroep beter met elkaar in evenwicht te brengen, de infrastructuur voor de verzorging van kinderen, zuigelingen en ouderen te verbeteren en ondersteuning te bieden aan werkende vrouwen, tweeverdieners, eenoudergezinnen en personen met een handicap. Maar allereerst moeten we alle wetgeving inzake gelijkheid doelmatig in praktijk brengen. Nadja Hirsch (DE) Mevrouw de Voorzitter, dit is het Europees Jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting. Het risico om in armoede te vervallen of in armoede te moeten leven, is voor vrouwen nog altijd veel groter. Een aaneenschakeling van veel kleine stappen is hiervan de oorzaak: de beroepskeuze van meisjes, die vaak een beroep kiezen die niet zo goed wordt beloond; de beslissing om een kind te nemen, waardoor alleen nog in deeltijd kan worden gewerkt; de beslissing om voor ouders of grootouders te zorgen, wat er dan weer toe leidt dat ook de oudere vrouwen weer niet in een beroep kunnen terugkeren. Dit alles bij elkaar leidt ertoe dat vrouwen in hun beroepscarrière duidelijk kleinere stappen vooruitgaan. Dit komt later ook weer tot uiting in een lager pensioen. Dit probleem kent veel aspecten en deze worden ook in dit verslag behandeld. De belangrijke boodschap die we over moeten brengen is dat er heel veel kansen zijn, maar die moeten wel door de meisjes en vrouwen worden aangegrepen. We moeten op school meisjes stimuleren om te zorgen dat ze zelfbewuster worden en de moed hebben om een technische studie te beginnen. Dit geldt vooral ook voor vrouwelijke migranten. Ik wil nog op een ander aspect wijzen. Wanneer we hier nu om ons heen kijken, kunnen we vaststellen dat ongeveer twee derde van de aanwezigen vrouw en een derde man is. We moeten ook de mannen zo ver krijgen dat ze zich veel meer voor dit thema inzetten, zodat het aantal mannen dat zich hier voor de vrouwen inzet ooit misschien nog eens wordt aangevuld met de overige twee derden. Joanna Katarzyna Skrzydlewska (PL) Mevrouw de Voorzitter, in het verslag van Marc Tarabella over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie zijn een aantal belangrijke eisen gesteld aan de Europese Commissie en de lidstaten. Voor de zoveelste maal is er gewezen op het probleem van loondiscriminatie bij vrouwen en op het ontbreken van een wetgevingsvoorstel van de Commissie om deze verschillen in te perken. Het probleem van de vrouwen die in kleine familiebedrijven werken is aangehaald. Vaak zijn zij niet verzekerd in het kader van een sociale verzekering, wordt hun werk niet bij de gepresteerde werkuren gerekend en telt het niet mee voor hun pensioen. Ook het belang van en de nood aan beroepsoriëntatie is onderstreept die vrouwen moet helpen activeren die hun plaats op de arbeidsmarkt hebben verloren na de geboorte van een kind of nadat ze thuis zijn gebleven om voor ouderen te zorgen. De nadruk wordt gelegd op de noodzaak om hulp te bieden aan vrouwen die hun eigen onderneming willen opstarten. Er is ook een oproep gedaan om technische beroepen te promoten bij jonge vrouwen die aan het begin van hun beroepscarrière staan om het percentage van vrouwen in typisch mannelijke beroepen te verhogen. Er wordt ook op gewezen dat een groep vrouwen, die zich in een uiterst moeilijke situatie bevindt, een prioritaire behandeling moet krijgen. Het gaat om vrouwen met een handicap, oudere vrouwen en vrouwen met personen ten laste. Volgens mij staan er tussen deze belangrijke en fundamentele kwesties ook een aantal onnodige bepalingen over reproductieve gezondheid en andere bepalingen die algemene en onbeperkte toegang geven tot abortus. Ik wijs er de andere leden op dat beslissingen over abortus binnen de bevoegdheden van de regeringen van de afzonderlijke lidstaten liggen. De strijd om de gelijke behandeling van vrouwen en mannen zouden we niet mogen laten afhangen van keuzes op seksueel vlak. Een dergelijke praktijk kan de steun voor het verslag dat we bespreken aanzienlijk ondermijnen. Vilija Blinkevičiūt (LT) Allereerst wil ik de rapporteur, de heer Tarabella, bedanken voor zijn werk. Om de economische neergang te overwinnen, is het enorm belangrijk om in menselijk potentieel en sociale infrastructuur te investeren, waarbij de omstandigheden worden gecreëerd voor vrouwen en mannen om hun potentieel volledig te benutten. De Europese Unie nadert inmiddels de doelstelling uit de strategie van Lissabon om voor 2010 een participatiegraad voor vrouwen van 60 procent te bereiken. Werkgelegenheid voor vrouwen verschilt enorm van lidstaat tot lidstaat en daarom moeten de Commissie en de lidstaten doeltreffende maatregelen treffen om de invoering van de richtlijn inzake de gelijke behandeling van mannen en vrouwen in werkgelegenheid en beroep veilig te stellen. De beloning van mannen en vrouwen loopt momenteel enorm uiteen binnen de lidstaten en daarom moeten we een dringende oproep doen aan de lidstaten om het principe "gelijk loon voor gelijk werk" toe te passen. De Commissie moet het voorstel inzake de invoering van het principe van gelijk loon voor mannen en vrouwen nog ter behandeling indienen. Er moet een stimuleringsbeleid komen die ertoe leidt dat vrouwen en mannen hun verantwoordelijkheden op privé- en zakelijk gebied gelijk verdelen en tot een betere verdeling komen voor wat betreft de tijd die aan betaald en onbetaald werk wordt besteed. De lidstaten moeten alle mogelijke maatregelen treffen met het oog op de toegang tot voorschoolse kinderopvang. De kwestie over het vaderschapsverlof moet nog worden opgelost. We moeten daarom een gemeenschappelijke oplossing vinden voor de versterking van dit verlof in de richtlijn. Bovendien is er in de raadplegingen van de Commissie over de nieuwe 2020-strategie onvoldoende aandacht besteed aan kwesties inzake gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Kwesties inzake gendergelijkheid moeten aangescherpt en opgenomen worden in de nieuwe strategie. Tot slot wil ik mijn oprechte dank overbrengen aan het Commissielid voor de lange samenwerking op het gebied van gendergelijkheid, werkgelegenheid en sociale zaken. Dank u wel en veel succes! Lena Kolarska-Bobińska (PL) Mevrouw de Voorzitter, zoals blijkt uit dit verslag zijn er in Europa veranderingen aan de gang die gunstig zijn voor een betere opleiding en meer werkgelegenheid voor vrouwen, maar toch bestaan er nog altijd grote verschillen. Deze verbetering situeert zich binnen de kringen waar vrouwen voor zichzelf beslissen, initiatief en wilskracht tonen. In gebieden waarop ze weinig invloed hebben zijn er stereotypes gangbaar die hen niet toelaten om promotie te maken in of deel te nemen aan het openbare leven. Daarom neemt het aantal vrouwen op managerposten niet toe en stijgt hun deelname aan de politiek slechts met mondjesmaat. Bijgevolg is het bijzonder belangrijk om de strijd aan te binden met de stereotypes en actie te ondernemen om de gendergelijkheid in het openbare leven en de politiek te bevorderen. In het verslag is er sprake van versterking van dergelijke acties, maar dit volstaat niet. We moeten samen dergelijke voorstellen doen. We moeten de Commissie en lidstaten aanmoedigen om een debat aan te gaan en acties te ondernemen om de deelname van vrouwen aan de politiek te bevorderen. Daar waar vrouwen sterker betrokken zijn bij de politiek wordt meer aandacht besteed aan sociale zaken, kinderopvang, vrouwenzaken en de gelijkheid van vrouwen in het algemeen. In Polen zijn we een debat gestart over prioriteiten in de politiek. Een groep vrouwen heeft vanuit de basis het initiatief genomen om een wet over pariteit in de politiek voor te bereiden, op basis waarvan 50 procent van de plaatsen op de verkiezingslijsten zou worden ingenomen door vrouwen. We hebben meer dan 100 000 handtekeningen verzameld voor deze wet en hebben de wet voorgelegd aan het Poolse parlement. Dit was het startschot voor een hevig debat waarvan niet zeker is of het succes zal kennen, of het parlement ons voorstel dus zal goedkeuren. Ik weet niet of dit een groot succes zal zijn, maar het debat alleen al, dat nu aan de gang is, heeft het maatschappelijk bewustzijn aanzienlijk veranderd. We hebben de resultaten van een opiniepeiling die daarop wijzen. Daarom roep ik ook op om in de landen van de Europese Unie een dergelijk debat over de deelname van vrouwen aan de politiek te starten. Joanna Senyszyn (PL) Mijnheer de Voorzitter, het is een goede zaak dat de onderhavige richtlijn ook paragraaf 38 bevat, die bepaalt dat vrouwen zeggenschap moeten hebben over hun seksuele en reproductieve rechten, met name door gemakkelijke toegang tot contraceptie en abortus, en dat vrouwen gratis toegang tot raadplegingen over veilige abortus moeten hebben. Dit is vooral belangrijk voor vrouwen in landen die restrictieve anti-abortuswetten hebben en een misleidende pro-life propaganda voeren. In mijn land, Polen, laat de politieke rechtervleugel, die door de clerus onder de duim wordt gehouden, geen degelijke seksuele opvoeding toe en beperkt die de toegang tot anticonceptie en legale abortus. De term abortus is zelfs volledig uit de Poolse taal geschrapt en vervangen door de term "doden van een ongeboren kind". Om een eind te maken aan de legale abortussen, waarvan er jaarlijks slechts een honderdtal worden uitgevoerd, worden er sinds een paar jaar opnieuw pogingen ondernomen om een clausule toe te voegen aan de Poolse grondwet om het leven te beschermen vanaf het moment van de conceptie. De zogenaamde verdedigers van het leven storen zich niet aan de 100 000 illegale abortussen en huichelen dat die niet gebeuren. De Europese Unie moet een einde maken aan het gebrek aan respect dat bepaalde lidstaten tonen voor de reproductieve en seksuele rechten van de vrouw. Danuta Maria Hübner (EN) Mijnheer de Voorzitter, vrouwen vormen de helft van al het talent in Europa. We mogen dit creatieve potentieel niet verspillen. Als we erin slagen dit potentieel in te zetten in de economie, kunnen we een enorme stap voorwaarts maken, zowel met betrekking tot de opvattingen die nog steeds heersen in Europese samenlevingen als voor de nieuwe agenda van de Unie voor meer groei, banen en concurrentievermogen. Gelijke kansen bestaan wel op papier. De Unie heeft minstens dertien richtlijnen voor gendergelijkheid opgesteld. Het principe ligt verankerd in het Verdrag en in de grondwetten en wetgevingsbesluiten van lidstaten, maar uit de praktijk blijkt iets heel anders. Nog nooit eerder waren vrouwen zo goed opgeleid, maar op het gebied van ondernemerschap zijn vrouwen nog steeds sterk ondervertegenwoordigd. De afgelopen jaren is er vrijwel niets gebeurd op het gebied van het beloningsverschil tussen mannen en vrouwen. In de zakenwereld komen vrouwen zelden hun betalingsverplichtingen voor hun leningen niet na, maar toch krijgen vrouwen moeilijker toegang tot financiën, en dit komt doordat banken zo gebrand zijn op zakelijk onderpand. Om geld te lenen heb je meer geld nodig, maar slechts 1 procent van alle activa ter wereld is in handen van vrouwen. Ondanks hogere kwalificaties en ondanks een hogere opleiding zijn vrouwen nog altijd totaal ondervertegenwoordigd onder de beleidsvormers. Als er meer vrouwen met besluitvormingsfuncties zouden zijn, zouden al deze problemen kunnen worden opgelost. Vrouwen kunnen hun eigen belangen wel behartigen en hun agenda promoten, maar de echte macht ligt op het gebied van besluitvorming, en daarom zouden vrouwen hieraan moeten deelnemen. Voor verandering is kritische massa onmisbaar. Eén enkele vrouw in een besluitvormend orgaan zal al snel haar gedrag moeten aanpassen om door de mannelijke meerderheid te worden geaccepteerd. Om te beginnen zouden enkele vrouwen in een besluitvormende raad al een grote bijdrage kunnen leveren, al zullen al deze strategieën maar weinig uithalen als we er niet in slagen om het grootste obstakel voor vrouwen weg te nemen: het vinden van een balans tussen gezin en werk. De resterende obstakels vragen om een politieke reactie en daarom hebben we nog steeds beleidsregels op het gebied van gendergelijkheid nodig, zowel op nationaal als Europees niveau. Georgios Papanikolaou (EL) Voorzitter, ook ik onderschrijf de mening van mijn collega's, vele vrouwen en een flink aantal mannen, en die van onze rapporteur de heer Tarabella, die ik wil feliciteren, en ook ik zou willen zeggen dat wij hier allemaal hartstochtelijk elke actie en elk initiatief voor de bestrijding van elke vorm van discriminatie tussen mannen en vrouwen ondersteunen. Dit spreekt voor zich, want zo dienen wij namelijk te functioneren in de open, democratische en liberale maatschappij waarin wij allemaal graag wensen te leven. Er worden belangrijke inspanningen verricht en dat willen wij graag benadrukken. Op Europees niveau zou ik Richtlijn 54/2006/EG opnieuw onder de aandacht willen brengen, op basis waarvan tegen augustus 2009 elke vorm van discriminatie tussen mannen en vrouwen binnen de lidstaten diende te zijn opgeheven. Ook zou ik willen herinneren aan de door de Commissie uitgebrachte Europese routekaart voor de bestrijding van discriminatie tussen mannen en vrouwen binnen de Europese Unie, geldig voor de periode 2006 tot en met 2010. Ik verwelkom en herinner bovendien aan elk relevant initiatief van de nationale regeringen van de lidstaten van de Europese Unie, waarvan de meest recente het initiatief van de regering van president Sarkozy betreft, op basis waarvan wetgeving voor een verbod op het dragen van boerka's in openbare ruimtes wordt gepromoot. Dit zijn specifieke stappen; er is echter nog meer nodig om - bovenal - tot een mentaliteitsverandering te komen waardoor elke vorm van discriminatie wordt voorkomen. Helaas wordt er nog steeds gediscrimineerd, en een kwetsbare groep waar ik aan zou willen refereren betreft die van nieuwe moeders. Met verbazing heb ik in het verslag van de Europese Commissie inzake de Barcelona-doelen voor de kinderopvang binnen de Europese Unie gelezen dat vrijwel alle Europese moeders verklaren dat zij niet in staat zijn om hun kinderen op te voeden zoals zij dat graag zouden willen, vanwege de enorme hoeveelheid verantwoordelijkheden waarmee zij zich in het dagelijkse leven geconfronteerd zien. We moeten begrijpen, en dit kan niet genoeg worden benadrukt, dat ons onvermogen om tot een werkelijke gelijkheid tussen mannen en vrouwen te komen gevaar oplevert voor de kinderen van vandaag, vanwege het feit dat zij worden beroofd van een stabiel gezinsleven met daarin de duidelijke aanwezigheid van een moeder. De geestelijke balans en de ontwikkeling van een evenwichtige persoonlijkheid voor de kinderen van vandaag, de burgers van de Europese Unie van morgen, loopt hierdoor gevaar. Zita Gurmai (EN) Mijnheer de Voorzitter, de economische crisis heeft nog eens benadrukt dat de rechten van vrouwen en gendergelijkheid onderling verbonden zijn met actuele economische kwesties. In landen waar wetgeving om gendergelijkheid te bevorderen is geïntroduceerd, is de vertegenwoordiging van vrouwen op de arbeidsmarkt doorgaans aanzienlijk hoger, evenals het geboortepercentage. Deze landen hebben over het algemeen een gezondere economische, sociale en pensioengerelateerde situatie. Bovendien zijn de salarissen van vrouwen van cruciaal belang in het gezin. Het is duidelijk dat de naderende EU 2020-strategie uitdrukking moet geven aan een duidelijk streven om gendergelijkheid te integreren in alle Europese beleidsregels. De strategie moet worden gecoördineerd met de nieuwe routekaart voor gendergelijkheid en ook met het toekomstige handvest voor de rechten van de vrouw. Zoals mijn collega Marc Tarabella in zijn verslag meldt, zijn ook de gezondheid en seksuele rechten van vrouwen een even belangrijk instrument voor de sociaaleconomische zelfbeschikking van vrouwen. We moeten toegang tot kennis, informatie, medische zorg en medische bijstand bieden om alle vrouwen een keuze te geven en gelijke rechten en toegang mogelijk te maken. Ik wil graag mijn dank uitdrukken voor de vijf jaar dat ik heb samengewerkt met Vladimír Špidla, want dit is de laatste kans die ik krijg om hem gedag te zeggen. Hartelijk dank voor een uitstekende bijdrage van u en uw team. Hella Ranner (DE) Mijnheer de Voorzitter, collega's, in dit uiterst interessante debat is over dit onderwerp eigenlijk al alles gezegd. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik nu nog iets nieuws naar voren zou kunnen brengen. Ik wil van mijn kant echter concluderend één ding opmerken: we zouden er allemaal naar moeten streven dat vrouwen zich niet langer steeds opnieuw voor de keuze gesteld zien tussen enerzijds het beroep en anderzijds het gezin. We moeten hiervoor de voorwaarden creëren. Het moet mogelijk zijn om op korte termijn maatregelen te treffen waardoor een vrouw zo goed mogelijk tegelijkertijd haar rol als moeder kan vervullen en beroepsactiviteiten kan uitoefenen. Als men realistisch is, moet men bedenken dat uittreding uit een bestaande salarisregeling wel onvermijdelijk zal zijn. Het moet echter mogelijk zijn na herintrede de verloren arbeidstijd weer snel in te halen. Ik denk dat dit juist in economisch moeilijke tijden een oplossing is die we allen zouden moeten nastreven. Wanneer we daarin slagen - en wij in het Europees Parlement kunnen hieraan een grote bijdrage leveren - krijgen we een modern Europa dat werkelijk gelijke kansen biedt. Het is toch voor ons allemaal duidelijk dat dit alleen mogelijk is door een consequente gelijkstelling van mannen en vrouwen. Britta Thomsen (DA) Mijnheer de Voorzitter, het verslag-Tarabella over gelijkheid van vrouwen en mannen beschrijft op uitstekende wijze de grote uitdagingen waar we mee te maken hebben op het gebied van gelijkheid in de EU. Een van die uitdagingen is ervoor te zorgen dat vrouwen een groter deel uitmaken van de besturen in particuliere en overheidsbedrijven, niet in het minst in de financiële sector. We bevinden ons midden in een economische crisis, waarin we behoefte hebben aan de bijdrage van alle talenten om de nodige groei te creëren. Simpel gezegd staat ons concurrentievermogen op het spel. Daarom moet de EU leren van Noorwegen. Reeds in 2002 nam de toenmalige Noorse minister van Werkgelegenheid het initiatief voor een voorstel waarbij minimaal 40 procent van iedere sekse in de besturen van ondernemingen vertegenwoordigd zou moeten zijn op grond van een kille berekening, namelijk dat Noorwegen alle talenten moet gebruiken om mee te kunnen doen binnen de mondiale concurrentiestrijd. De huidige vorm van rekruteren, waarbij mannen hoofdzakelijk mannen rekruteren, is destructief wanneer het gaat om het creëren van innovatie en groei. We moeten het potentieel van beide seksen benutten en in de EU het initiatief nemen tot wetgeving die vergelijkbaar is met de Noorse wetgeving. In 2002 waren er in Noorwegen ongeveer 200 vrouwelijke bestuursleden; vandaag de dag is dat aantal bijna vervijfvoudigd. Tegelijkertijd tonen meerdere onderzoeken aan dat bedrijven met een vertegenwoordiging van beide seksen in het bestuur het puur economisch gezien beter doen. Het is daarom eenvoudigweg een kwestie van gezond verstand om voor gelijkheid te strijden. Carlo Casini (IT) Mijnheer de Voorzitter, geachte collega's, mijnheer de commissaris, het principe van gelijkheid tussen man en vrouw drijft mee op de middenstroom van de grote rivier die in het verleden vreemdelingen, slaven en zwarten naar de vrijheid voerde. Het is het principe van menselijke waardigheid, dat gelijk is voor iedereen. Zowel het verslag van de Commissie als het verslag-Tarabella verdient dan ook waardering, daar het terecht is tot uit den treuren op dit beginsel te blijven hameren. Twee punten van kritiek dienen mijns inziens echter gemaakt te worden. Het concept van de menselijke waardigheid en gelijkheid moet echt op iedereen van toepassing zijn en dus ook op het ongeboren kind. Daarom is het ontoelaatbaar dat in paragraaf 38 van dit verslag abortus gezien wordt als een aspect van de seksuele en reproductieve rechten, dus van de rechten van de vrouw. Niemand ontkent de complexiteit van de ernstige problemen in verband met moeilijke en ongewenste zwangerschappen. Het is echter niet juist die problemen aan de orde te stellen zonder ze te verbinden met de noodzaak het leven te eerbiedigen en moeders alle mogelijke hulp te geven, zodat zij in volledige vrijheid kunnen beslissen hun zwangerschap voort te zetten. Het tweede punt van kritiek betreft de reikwijdte van het begrip seksuele en reproductieve gezondheid. In overweging X omvat dat begrip naast fysieke, psychische en mentale aspecten ook sociale aspecten. Ik vraag me af wat de betekenis is van het feit dat elk seksueel gedrag, van welke aard dan ook, door anderen als een kwestie van welzijn moet worden gezien en daarmee erkenning en lof moet ontvangen. Wordt op die manier niet uiteindelijk zowel de vrijheid van geweten als van opinie geschonden? Ik stel dit aan de orde daar het me geen banale vraag lijkt. Mairead McGuinness (EN) Mijnheer de Voorzitter, ik ben het eens met collega's die zeggen dat meer wetgeving niet het juiste antwoord is als we de bestaande wetgeving op het gebied van gelijkheid niet ten uitvoer brengen. Ten tweede maak ik me, als iemand die is opgegroeid met de beweging voor meer gelijkheid, zorgen dat jonge vrouwen denken dat de strijd al gestreden is. Daarom moeten we het debat over de gelijkheidsagenda onder jonge vrouwen en jonge mannen stimuleren. Wat betreft de economische crisis klopt het dat deze vrouwen treft, maar uiteraard worden vrouwen ook getroffen wanneer mannen hun baan verliezen. Ik denk dat we zeer duidelijk moeten stellen dat de economische crisis iedereen treft, met name gezinnen. Ik ben het volledig eens met paragraaf 34 en 35, en steun de oproep aan de landen die het Europese Verdrag ter bestrijding van mensenhandel nog niet hebben geratificeerd, om dit wel te doen. Ik hoop dat de Ierse regering haar belofte nakomt om dat dit jaar nog te doen. Huiselijk geweld is een vreselijke realiteit: veel vrouwen worden inderdaad vermoord in hun eigen woning. In Ierland is onlangs nog een rechtszaak over een dergelijk voorval geweest. In paragraaf 38 wordt echter geen rekening gehouden met de subsidiariteitsclausule met betrekking tot abortus, en ik vind dat deze daarom moet worden aangepast. Olga Sehnalová (CS) Geachte commissaris, geachte dames en heren. Toen vrouwen 100 jaar geleden voor erkenning van hun kiesrecht streden, streden zij niet voor privileges, maar voor een rechtvaardige erkenning van hun fundamentele burgerrechten. Laten we proberen dit ook vandaag de dag als leidraad te nemen. Het staat voor mij als een paal boven water dat een grotere vertegenwoordiging van vrouwen in de politiek, met name op nationaal niveau, gebaat is bij een volwaardige open concurrentiestrijd in de verkiezingsarena. Ik weet zeker dat de vrouwen zich daarin prima overeind zouden weten te houden. Om een voorbeeld te geven: bij de laatste parlementsverkiezingen in de Tsjechische Republiek zou het algehele aandeel vrouwen, alle politieke kleuren bij elkaar, in geval van een open concurrentie gestegen zijn van louter 15 procent tot een reeds acceptabele 26 procent. Bij andersoortige verkiezingen zijn ook dit soort uitkomsten te zien. Vrouwen hoeven niet de bedelende hand op te houden. Integendeel, wanneer zij gelijke kansen krijgen, komen ze er wel. Zolang kiesstelsels echter zodanig zijn ingericht dat een handjevol kandidaten op naar verwachting verkiesbare plaatsen wordt geplaatst en de overige kandidaten - man of vrouw - geen reële kans hebben verkozen te worden, is er van gelijke kansen geen enkele sprake. Laten we ons dan ook met z'n allen inzetten voor echte gelijke kansen voor iedereen, dus ook voor vrouwen. Als we dat doen, zijn quota overbodig. Gesine Meissner (DE) Mijnheer de Voorzitter, dames en heren, onlangs heb ik in Duitsland een voordracht over mijn werk in het Europees Parlement gehouden en ook over mijn taken en de vele afspraken. Een man vroeg mij toen: wat vindt uw man daarvan? Deze vraag heb ik vaker gehoord. Ik weet dat vrouwen die te horen krijgen, maar ik denk dat in het omgekeerde geval nooit aan een man wordt gevraagd wat zijn vrouw ervan vindt. (Interruptie) Bij u wel? Nou dan is er in uw geval sprake van echte gelijkheid. Een ander geval: een met mij bevriend jong echtpaar heeft nu een kind gekregen. De beide ouders delen een baan. Van de vrouw wordt dit geaccepteerd, maar aan de man wordt gevraagd waarom hij zich een halve dag bezighoudt met het verwisselen van luiers, of hij zich niet in zijn beroepscarrière belemmerd voelt. Ook dat is ongelijkheid. Ten slotte nog iets over de gelijke betaling waarover wij hebben gesproken. Er zijn bedrijven die het cao-tarief betalen en waar vrouwen desondanks aantoonbaar op afdelingen werken waar ze minder promotiekansen hebben en waar minder toeslagen worden betaald. Tot slot nog een voorbeeld: bedrijven waar het management voor minstens 30 procent uit vrouwen bestaat, vertonen betere bedrijfsresultaten. Gelijkheid loont! Rareş-Lucian Niculescu (RO) Deze resolutie is welkom en ik ben verheugd dat een centrale plaats is toebedeeld aan in de landbouw werkzame vrouwen zonder een duidelijke juridische status met betrekking tot eigendom, of hun rol in het bestieren van het familiebedrijf. Deze kwestie, met mogelijk belangrijke consequenties, bevindt zich overigens eveneens op de agenda van het Spaanse voorzitterschap van de Raad, aangezien het een belangrijke doelstelling is en wij hierin de best mogelijke oplossingen moeten vinden. Daarnaast wil ik de hoop uitspreken dat de rol van de vrouw in de Europese economie een belangrijke plaats zal innemen in de toekomstige strategie EU 2020, die deze week wordt besproken tijdens de informele top in Brussel. Karin Kadenbach (DE) Mijnheer de Voorzitter, commissaris, ik wil collega Tarabella hartelijk danken voor dit verslag. Uit de ruim veertig paragrafen blijkt dat gelijkstelling en gelijke rechten voor vrouwen een onderwerp is dat men eenvoudigweg niet in een uurtje kan afhandelen. Er zou stof voor veel debatten zijn, maar ik kan me nu maar op twee punten concentreren. Het ene is paragraaf 8, waarin kritiek wordt geuit op het feit dat integratie van de man-vrouw-dimensie in de huidige strategie van Lissabon bijna volledig ontbreekt. Ik wil mij graag aansluiten bij het verzoek aan de Raad en de Commissie om een hoofdstuk over deze dimensie in de toekomstige strategie voor de periode na Lissabon, "EU 2020", op te nemen. Verder is het van essentieel belang dat de lidstaten ook een speciale impactstudie naar gender verrichten. Als we de gevolgen van deze crisis werkelijk zinvol willen bestrijden, hebben we maatregelen nodig waarbij ook rekening wordt gehouden met de speciale positie van vrouwen. Ik vind dat echt van de lidstaten moet worden gevraagd om op basis van dergelijke gegevens en impactstudies maatregelen ter bevordering van het economisch herstel te bedenken. Ik ben verder van mening dat vrouwen baas over hun eigen lichaam en gezondheid moeten zijn. Norica Nicolai (RO) Ik waardeer het verslag en wil een aspect onderstrepen. Ik denk niet dat regelgeving relevant is, met name omdat gelijkheid tussen man en vrouw een belangrijke component is van de beschaving en cultuur van een volk. Ik ben van mening dat positieve maatregelen moeten worden genomen op het moment dat het individu zich begint te ontwikkelen, met als uitgangspunt een vorm van educatie die stereotypen wegneemt en vanaf de kinderleeftijd krachtig de gelijkheid tussen de seksen bevordert. Indien wij ons denken niet in die richting kunnen ontwikkelen en een dergelijke constructie in praktijk brengen, zullen we dezelfde discussie blijven houden van vaststelling van feiten zonder bijbehorende maatregelen. Er is nog een ander punt dat ik wil benadrukken: in een kennissamenleving, een nieuwe vorm van de economie, worden ongelijkheden afgevlakt. Ik ben van mening dat er significante stappen richting gelijkwaardigheid zijn gezet. Zuzana Roithová (CS) Geachte Voorzitter, dames en heren. Ik wil u er opnieuw op wijzen dat de verouderde doelstellingen van Barcelona waar in dit verslag naar verwezen wordt, in strijd zijn met de aanbevelingen van deskundigen. Zij hebben namelijk aangetoond dat de allerkleinsten, en ik bedoel daarmee kinderen tot twee jaar, niet in collectieve voorzieningen gestopt zouden moeten worden. Het is dan ook volstrekt uit den boze de lidstaten dergelijke doelstellingen op te leggen. Voor een gezonde psychische ontwikkeling van zuigelingen en peuters is het van fundamenteel belang dat ofwel de moeder ofwel de vader dagelijks voor hen zorgt. Bovendien wordt met dit verslag inbreuk gepleegd op de rechten van de lidstaten doordat het pleit voor ingrepen in hun gezinsbeleid. Waar wij ons daarentegen wel mee bezig moeten houden, is de totstandkoming van doeltreffende Europese maatregelen in de strijd tegen de mensenhandel en het geweld tegen vrouwen en kinderen. Ik vrees echter, of beter gezegd, ik wil erop wijzen dat we in dit verslag getuige zijn van schending van het recht op leven van het ongeboren kind. Het is ook nog eens een onevenwichtig verslag. Tot slot zou ik commissaris Špidla willen bedanken en hem veel succes willen toewensen. Katarína Neveďalová (SK) Het klopt dat de Europese Unie de afgelopen dertig jaar zeer hard heeft gewerkt om de rol en de rechten van vrouwen te verbeteren. Het meest opvallende verschil dat nog altijd voorkomt en zelfs steeds groter wordt, is de beloning van mannen en vrouwen. Vrouwen verdienen gemiddeld bijna 20 procent minder, terwijl verschillen in beloning tussen mannen en vrouwen ook een aanzienlijke invloed heeft op de levenslange inkomsten en het pensioen van vrouwen en op wat we steeds vaker de feminisering van armoede noemen. De verschillen in beloning hangen samen met veel juridische, sociale en economische factoren, die verder strekken en het vraagstuk over gelijke beloning voor gelijk werk overstijgen. Daarnaast zouden we een Europese campagne moeten organiseren om te proberen diepgewortelde vooroordelen weg te nemen over het zogenaamde natuurlijke feit dat er mensen zijn die broeken dragen en dat er minder gewaardeerde mensen zijn die rokken dragen. We moeten openlijk over het onderwerp van huiselijk geweld en mensenhandel praten, dat nog altijd taboe is, en natuurlijk over het opnemen van gendergelijkheid in het onderwijsproces van leerlingen op basisscholen. Ik wil graag afsluiten met één vraag voor iedereen die hier vandaag aanwezig is. Hoe kan de samenleving vrouwen als unieke en uitzonderlijke wezens, als de draagsters van leven, erkennen en beschermen, als we Internationale Vrouwendag als een socialistisch overblijfsel beschouwen? Piotr Borys (PL) Mijnheer de Voorzitter, het verheugt me dat vandaag ook mannen het woord nemen, hoewel we duidelijk in de minderheid zijn. Ik zou willen dat we naar het genderbeleid kijken als naar een enorm onaangesproken maatschappelijk potentieel en daarom zouden de disproporties binnen de komende tien jaar van deze generatie op alle gebieden uitgevlakt moeten zijn als we willen dat de maatschappij zich snel ontwikkelt. Er zijn drie probleemgebieden: ten eerste hebben we te maken met een disproportie in de academische wereld. Vrouwen zijn beter opgeleid, maar ze maken geen promotie. Ten tweede zouden vrouwen sterker vertegenwoordigd moeten zijn in de politiek. Daarom vind ik dat alle lidstaten pariteitsregels zouden moeten invoeren. Het derde probleemgebied is dat van het ondernemerschap. Vrouwen halen bijvoorbeeld betere resultaten in micro-ondernemingen, maar ze maken zelden deel uit van het management van grote bedrijven. Als we rekening houden met de huidige groeitendens dan zullen de vrouwen pas in 2280 gelijke rechten krijgen. Daar moet verandering in komen. Er zijn drie conclusies: ten eerste zou het Waarnemingscentrum zich moeten bezighouden met goede praktijken. Ten tweede zou ik de heer Špidla hartelijk willen danken omdat hij binnen het Europees Sociaal Fonds, het grote financiële instrument van de Europese Unie, de mogelijkheid heeft geschapen om te investeren in kleuterscholen. Ten derde zou ik willen aankondigen dat ik, mocht ik van plan zijn om in deze ambtstermijn een kind te krijgen, ik dan vaderschapsverlof zal nemen, als de heer Buzek me dit natuurlijk toestaat. Silvia-Adriana Ţicău (RO) Ik ben van mening dat het voor gelijke kansen tussen mannen en vrouwen nodig is om een efficiënt systeem van carrièreplanning te hebben, hetgeen impliceert dat er voldoende faciliteiten moeten zijn voor kinderopvang, zoals crèches en kleuterscholen. Er bestaan vandaag de dag in de Europese Unie wachtlijsten voor de inschrijving van een kind bij de crèche of kleuterschool, en er is zelfs een groot aantal kinderen dat niet bij een dergelijke onderwijsinstelling kan worden ingeschreven bij gebrek aan plaats. Iedere in faciliteiten voor kinderen geïnvesteerde euro levert de samenleving zes euro op, door middel van gecreëerde arbeidsplaatsen en een verbeterde kwaliteit van leven voor de Europese burgers. Daarom hoop ik dat de Unie en de lidstaten in de toekomst meer investeren in faciliteiten voor kinderen vanaf zeer jonge leeftijd. Niet in de laatste plaats wil ik de aandacht vestigen op de toestand van eenoudergezinnen en op de moeilijkheden die een alleenstaande ouder heeft om haar kinderen op te voeden. Sidonia Elżbieta Jędrzejewska (PL) Mijnheer de Voorzitter, volgens mij bestaan er twee sleutels tot het verkrijgen van gelijke rechten voor vrouwen en mannen. De eerste sleutel is niet-discriminerende toegang tot economische middelen en de tweede sleutel is gelijke toegang tot de besluitvorming in het openbare leven. Ik vind de loonverschillen tussen vrouwen en mannen, waar krampachtig aan vast wordt gehouden, onaanvaardbaar. Gelijk loon voor gelijk werk. Ik zou bovendien willen onderstrepen hoe cruciaal een versterkte participatie van de vrouw in het politieke leven en in het openbare leven in het algemeen is. Ik ben er diep van overtuigd dat een sterkere participatie, een talrijkere en rechtvaardigere participatie van vrouwen in het openbare leven ervoor kan zorgen dat de budgetten en het beleid die zullen worden ontwikkeld, de plannen die zullen ontstaan een betere weerspiegeling zullen geven van de dromen, behoeftes, aspiraties en plannen van de hele maatschappij. Elena Băsescu (RO) Tegen de achtergrond van de financieel-economische crisis is het werkloosheidspercentage onder vrouwen in 2009 gestegen met 1,6 procent en onder mannen met 2,7 procent. In de politiek is de deelname van vrouwen aan de besluitvorming significant toegenomen. In het Europees Parlement is het percentage vrouwen gestegen van 31 procent naar 35 procent ten opzichte van het vorige mandaat. 36 procent van de Roemeense leden is vrouw. In Roemenië is bijvoorbeeld voor het eerst een voormalig vrouwelijk lid van het Europees Parlement gekozen tot voorzitter van de tweede kamer. Een ander voorbeeld ben ikzelf: ik heb mij onafhankelijk kandidaat gesteld voor het Europees Parlement en ben erin geslaagd om zonder steun van een partijlijst voldoende stemmen te halen, als jonge vrouw aan het begin van haar politieke carrière. In de private sector zijn vrouwen veel beter vertegenwoordigd. Een derde van hen... (Spreekster wordt door de Voorzitter onderbroken) Seán Kelly (EN) Mijnheer de Voorzitter, de titel van het debat dat hier vanavond plaatsvindt is 'Gelijkheid tussen vrouwen en mannen', maar desondanks hebben de meeste sprekers wanneer zij iets over deze kwestie zeggen het over 'tussen mannen en vrouwen'. Hiermee wordt denk ik deels de vraag van mevrouw Lulling beantwoordt, over waarom er sinds 1975 niet meer vooruitgang is geboekt. De reden hiervoor is traditie. Het is een cultureel iets. De rol van vrouwen werd als inferieur en ondergeschikt beschouwd. In veel landen over de hele wereld is dat nog steeds het geval en het is een grote uitdaging om hier verandering in te brengen. Gelukkig heeft de EU echter goede vooruitgang geboekt en waarschijnlijk nergens meer dan in dit Parlement, waar sprake is van echte gelijkheid, zowel in aantallen als in opvattingen. Dat moet worden voortgezet via wetgeving, via doelstellingen en via richtlijnen. Er werd ook gezegd dat we meer informatie voor jonge meisjes moesten hebben. Daar ben ik het mee eens, maar we hebben ook meer informatie voor jonge jongens nodig, vooral om de schade tegen te gaan die is veroorzaakt door veel films en televisieprogramma's die totaal niet bijdragen aan de ontwikkeling van een gelijke samenleving in de geest van gelijkheid. Er is nog veel werk te doen en daar moeten we nu een begin mee maken. Czesław Adam Siekierski (PL) Mijnheer de Voorzitter, in moeilijke tijden is het meestal zo dat meer problemen in verband met de verzekering van het alledaagse welzijn van de familie terecht komen op de schouders van de vrouwen. Hiervoor zouden ze niet alleen op een algemene dankbaarheid moeten kunnen rekenen maar ook op cruciale steun in het kader van de sociale politiek. Ik vind dat we op dit vlak nog veel werk voor de boeg hebben. Gendergelijkheid voor de vrouw en vrouwenrechten vloeien voort uit de mensenrechten. Het lijkt erop dat de creatie van overdreven veel wetgeving ter eerbiediging van dat basisrecht kan worden geïnterpreteerd als een volstrekte ontkenning van dit beginsel. Ten slotte kunnen we op het vlak van de gelijkheid van vrouwen en mannen het meest doen door een systeem van gepast onderwijs te hebben, aangezien respect voor vrouwen niet volstaat. Het kan niet helemaal worden gedefinieerd en beschreven in de beste documenten als het geen deel uitmaakt van onze cultuur, gewoontes en opvoeding. Een Pools spreekwoord zegt dat van de vier hoeken van een huis de vrouw er drie schraagt en de man slechts een. Men kan dus zeggen dat deze situatie vrouwen onderscheidt en naar waarde schat ofwel dat ze zo al te zeer worden uitgebuit en dat het een voorbeeld van ongelijkheid is. Vladimír Špidla lid van de Commissie. - (CS) Dames en heren, dit was echt een ongemeen rijkgeschakeerd debat. Ik heb al heel wat debatten meegemaakt hier in het Parlement, maar dit was toch echt een van de rijkste. Wat voor mij duidelijk in het debat naar voren kwam, was dat het door de Europese Commissie en Europa als zodanig opgestelde beleid zo zijn innerlijke logica bezit en dat we verder moeten op de ingeslagen weg. Verankerd als ze zijn in de mensenrechten vormen gelijke kansen de hoeksteen van ons Europees bouwwerk. We moeten ons inzetten voor de daadwerkelijke realisering van gelijke rechten voor iedereen. Het bestaan van eilanden van niet consequent toegepaste gelijkheid van kansen is ronduit onaanvaardbaar. Het in ons plan voor gelijkheid geformuleerde beleid dient, als het aan mij ligt, in de aankomende periode te worden voortgezet. Verder ben ik het met u eens dat de genderkwestie in de aankomende strategie "Europa 2020" aangescherpt moet worden. Want zoals reeds zovele malen tijdens het debat gezegd werd, kan - en daar sluit ik mij volmondig bij aan - een moderne samenleving om succesvol te zijn het zich niet veroorloven een deel van haar menselijk potentieel onbenut te laten. De gelijkheid van kansen vormt dan ook een groot Europees concurrentieel voordeel. Dames en heren, er werd eveneens uitgebreid gedebatteerd over maatregelen, over culturele aspecten, over het opstellen van wetgeving in dit verband en over nog veel meer aspecten. Naar mijn mening is het onmogelijk hierover a priori een positief of negatief oordeel te vellen, laat dat heel duidelijk zijn. En ook hebben we inderdaad te maken met een groot aantal problemen. Het is echter tevens duidelijk dat veelal nieuwe, gedurfde wetgeving veel goeds tot stand kan brengen. Zo werd hier het Noorse voorbeeld genoemd van de quota voor de raden van bestuur van grote naamloze vennootschappen. De wet hiertoe heeft onmiskenbaar een positieve verandering tot stand gebracht en het zou dan ook zeer interessant zijn om de Noorse ervaringen eens nader onder de loep te nemen. Dat neemt niet weg dat niet uit het oog mag worden verloren dat de reeds bestaande wetgeving volledig ten uitvoer dient te worden gelegd. Dames en heren, u heeft veelvuldig het belang onderstreept van een goed evenwicht tussen privé en werk en tevens is hier duidelijk gezegd dat de gelijkheid van kansen een zaak is van zowel mannen als vrouwen. Ik ben dan ook zeer verheugd dat we dit debat hier hebben kunnen voeren op basis van de ervaringen van beide geslachten. Ik denk dat we daar altijd ten volste gebruik van moeten maken. De Voorzitter Commissaris Špidla, ik sluit mij graag aan bij alle loftuitingen vanuit verschillende kanten van dit Parlement, evenals bij alle goede wensen. Ik wens u het allerbeste en Gods zegen! Marc Tarabella rapporteur. - (FR) Mijnheer de Voorzitter, ook ik wil de commissaris graag complimenteren met deze laatste prestatie - ik, die hem vaak ben tegengekomen op andere terreinen - en verder wil ik iedereen bedanken voor dit grondige debat, waar veel leden aan hebben bijgedragen. Ik heb met veel aandacht naar u allen geluisterd, en er hebben veel mannen gesproken, wat mij verheugt. In ieder geval meer dan in de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid, omdat daar slechts vier van de 61 leden een man is, en dat is echt erg weinig. Ik ben het uiteraard eens met diegenen die gezegd hebben dat deze strijd ook door mannen gevoerd moet worden. Ik kan niet ingaan op alles wat er gezegd is, maar mevrouw Lulling zei dat de stemming in de commissie geen comfortabele meerderheid heeft opgeleverd. Er waren 15 stemmen voor en 5 tegen, dus drie keer zoveel voor als tegen, bij 7 onthoudingen. Ik weet dat er erg veel tijd is gaan zitten in paragraaf 38, over reproductieve gezondheid, seksuele rechten en in het bijzonder anticonceptie en abortus. Ik weet dat dat onderwerp gevoelig ligt, en ik wilde niet dat mijn verslag een vergaarbak werd, maar ik kon dat onderwerp niet buiten beschouwing laten. Ik heb het dan in het bijzonder over het drama van jonge meisjes die per ongeluk zwanger worden omdat ze niet over alle informatie beschikten die ze nodig hadden. Wat me het meeste stoort is de hypocrisie van sommige mensen die dit soort situaties niet onder ogen willen zien en de problemen van deze jonge meisjes niet serieus nemen, maar die wel, als het een van hun eigen kinderen overkomt, het geld hebben om hen, tamelijk onopvallend, naar Zwitserland of ergens anders heen te sturen voor een "gezondheidskuur". Wat de beloningsverschillen betreft heeft mevrouw Bauer terecht opgemerkt dat een getal van 25 procent verschil realistisch is als we de effecten van deeltijdwerk meetellen. Het is uiteraard moeilijk om deze exact te meten. Dit verslag - en daarmee wil ik afronden, want ik heb nog maar een paar seconden - is geen vergaarbak, ook al zijn genitale verminking, de boerka en gedwongen huwelijken ter sprake gekomen. Ik verzeker u dat ik van mening ben dat deze praktijken in een democratie geen culturele verschijnselen zijn, maar praktijken die we met democratische middelen moeten bestrijden. Maar als ik dat in het verslag had gezet, had dat de andere punten overschaduwd, die in mijn ogen belangrijker waren. De Voorzitter Het debat is gesloten. De stemming vindt woensdag 10 februari 2010 plaats. Schriftelijke verklaringen (artikel 149) Corina Creţu schriftelijk. - (RO) Hoewel er voor het eerst in de geschiedenis meer vrouwen dan mannen op de arbeidsmarkt actief zijn, bestaan er nog steeds discriminerende verschillen op basis van geslacht. Een belangrijk deel van de arbeidsplaatsen voor vrouwen bestaat uit deeltijdbanen of banen op basis van een tijdelijk contract, tegen een loon dat niet in overeenstemming is met de baan. Na meer dan een halve eeuw sinds in de gemeenschapsverdragen het principe van gelijke beloning is opgenomen, moet een vrouw in de Europese Unie 418 dagen werken om net zoveel te verdienen als een man in 365 dagen. Hoewel de EU een pioniersbeleid heeft gevoerd, stagneert het verschil in beloning sinds 2000. We beschikken over de juiste juridische instrumenten, en daarom pleit ik ervoor dat de volgende Europese Commissie zich inzet voor de omzetting in iedere lidstaat van Richtlijn 2006/54/EG betreffende de toepassing van het beginsel van gelijke kansen en gelijke behandeling van mannen en vrouwen in arbeid en beroep. De recessie heeft voornamelijk sectoren getroffen die door mannen worden gedomineerd, maar het risico bestaat dat budgettaire beperkingen, ook in Roemenië, leiden tot het opheffen van vele arbeidsplaatsen bij overheidsdiensten, waar vrouwen het best vertegenwoordigd zijn. Ik beschouw het als essentieel dat het beleid voor gelijke kansen voor mannen en vrouwen niet teniet wordt gedaan door discriminerende maatregelen, gericht op werknemers in de publieke sector. Vasilica Viorica Dăncilă schriftelijk. - (RO) Het verslag over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie wil een nieuwe impuls geven aan gelijke kansen binnen de Europese unie, omdat het bevorderen van een reële en democratische gelijkheid tussen vrouwen en mannen een oriëntatiepunt blijft voor de realisatie van een democratie waarin de hele samenleving is geïntegreerd. Gelijke kansen zijn een hefboom voor het sociale proces en moeten niet slechts een instrument van justitie blijven. In de meeste Europese staten blijft de segregatie naar beroep en sector bijna onveranderd, en dit vertaalt zich in lagere salarissen voor vrouwen, een kleiner aantal vrouwen dat werkt in het geval dat er ook kinderen moeten worden verzorgd, maar ook in de gedeelde verantwoordelijkheid van mannen en vrouwen in de gezinssfeer. Ook moeten wij de rol van de vrouw in de Europese landbouw niet vergeten. Een derde van de werknemers in die sector zijn vrouwen, vaak onbetaald en niet beschermd door adequate sociale voorzieningen, aangezien de activiteiten zich afspelen in het kader van boerenbedrijven die voor het eigen gezin voedsel verbouwen. Ik ben van mening dat het Europees Parlement steun moet verlenen aan het initiatief voor het oprichten van een Europees Waarnemingscentrum voor gendergeweld en daarmee Europese wetgeving voor de bescherming van slachtoffers, en eveneens het oprichten van een orgaan voor gelijke kansen bij de Verenigde Naties. Sirpa Pietikäinen schriftelijk. - (FI) Mijnheer de Voorzitter, dames en heren, ik wil de heer Tarabella bedanken voor zijn uitstekende verslag over gelijkheid van vrouwen en mannen in de Europese Unie. De ongelijkheid tussen vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt blijkt uit het feit dat vrouwen nog steeds slechts tachtig cent krijgen voor elke euro die mannen voor hetzelfde werk krijgen. Er bestaan al manieren om gelijke beloning te bereiken en het is nu de hoogste tijd die in praktijk te brengen. Het zou bijvoorbeeld verplicht moeten worden om arbeidseisen te beoordelen en op basis daarvan het loon vast te stellen. Er moeten sancties worden opgelegd aan werkgevers als er voor een arbeidsplaats geen degelijk programma voor gelijke behandeling is opgesteld. Vrouwen zouden op hun weg naar de top niet op een glazen plafond mogen stuiten vanwege hun sekse waardoor hun carrièreontwikkeling stokt. Zowel ondernemingen als de overheid moeten meer aandacht besteden aan het verhogen van het aantal vrouwen in hoge functies. Bij de vorming van de Europese Commissie zou elke lidstaat zowel een man als een vrouw als commissaris moeten voordragen. Zoals in het verslag staat, zijn ook de problemen met betrekking tot het combineren van werk en gezin van invloed op de gelijke behandeling van vrouwen en mannen in het arbeidsleven. Meer gemeenschapsvoorzieningen voor kinderopvang en meer mogelijkheden voor ouderschapsverlof zijn manieren om de verschillen tussen vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt weg te nemen. De Europese Unie heeft sociale regulering nodig. De Europese Unie is al begonnen te werken aan een gelijkwaardiger Europa: de positie van Europese vrouwen is dankzij de Europese regelgeving aanzienlijk verbeterd. De Europese Unie gaat wat gelijke behandeling betreft de goede kant uit, maar omdat dingen niet vanzelf gaan, is er in de toekomst een grotere sociale dimensie van de Europese Unie nodig om een gelijkwaardiger en socialer Europese Unie te waarborgen. Daciana Octavia Sârbu schriftelijk. - (RO) Een fundamenteel principe van de Europese Unie is gelijkheid tussen mannen en vrouwen. In de loop der tijd is er veel vooruitgang geboekt, maar er bestaan nog belangrijke discrepanties tussen de lidstaten met betrekking tot de gelijkheid van beloning, het bezetten van leidinggevende posities en het percentage vrouwen op de arbeidsmarkt. Ondanks bestaande gemeenschapswetgeving bestaat er in de lidstaten nog steeds een gemiddeld verschil van vijftien tot zeventien procent tussen het salaris van mannen en vrouwen. Vrouwen hebben slecht betaalde banen of werken in deeltijd. Als gevolg van de lagere inkomsten over de gehele loopbaan en daarmee van het pensioen van vrouwen, veroorzaken de verschillen in salaris armoede onder oudere vrouwen. 21 procent van de vrouwen vanaf 65 jaar staat bloot aan het risico op armoede, terwijl dat onder mannen slechts zestien procent is. Om voor mannen en vrouwen gelijke rechten te garanderen is het nodig dat de lidstaten anders gaan opereren met betrekking tot gendergelijkheid. Daarnaast onderstreep ik de noodzaak van een educatieprogramma op scholen, om te voorkomen dat stereotypen over vrouwen aan de volgende generatie worden doorgegeven. Lívia Járóka schriftelijk. - (HU) De belangrijkste taak in verband met het EU-beleid voor de bevordering van de gelijkheid tussen mannen en vrouwen is de evaluatie van de resultaten en de mislukkingen van de routekaart voor vier jaar, die dit jaar afloopt, alsmede het bepalen van de hoofdlijnen van de nieuwe strategie. In de routekaart die volgend jaar van start gaat, moet - net als in de huidige routekaart - de juiste nadruk worden gelegd op het fenomeen van meervoudige discriminatie bij bepaalde bevolkingsgroepen, en moet er in de situatie van etnische minderheden meer aandacht worden besteed aan vrouwenrechtenaspecten. Het verslag wijst terecht op de schadelijke effecten van de wereldwijde economische crisis op de situatie van vrouwen, vooral wat betreft werkgelegenheid en de loonkloof tussen de seksen. Daarom is het cruciaal dat de nieuwe strategie het economische belang van gelijke kansen voor mannen en vrouwen in aanmerking neemt, aangezien uitsluiting op grond van sekse niet alleen onrechtvaardig is, maar ook de economie vertraagt. Daarom moeten de lidstaten en de ondernemingen in kwestie worden gestimuleerd om aan de ene kant het aspect van gelijkheid tussen de seksen op te nemen in hun strategieën voor de aanpak van de crisis, en aan de andere kant geen financiële bezuinigingen door te voeren die de gelijkheid tussen mannen en vrouwen nadelig beïnvloeden. De routekaart die na 2010 van kracht wordt, moet de belangrijkste doelstellingen van de vorige strategie handhaven, maar daarnaast meer aandacht besteden aan de aspecten voor de terugdringing van armoede en sociale uitsluiting, vooral in het licht van het Europese jaar dat aan dit onderwerp gewijd is. De nieuwe strategie moet een echt actieplan zijn, met realistische doelstellingen waarover rekenschap kan worden gevraagd. Verder is er veel efficiëntere coördinatie nodig tussen de Europese Commissie en de lidstaten voor de uitvoering van deze doelstellingen.

Otwarcie posiedzenia Przewodnicząca Dzień dobry, Panie i Panowie! Dziś, 8 marca, mamy Międzynarodowy Dzień Kobiet. Parlament zaplanował wiele imprez. Jest to dla nas okazja, aby przyłączyć się do obchodów setnej rocznicy ustanowienia tego dnia i pomyśleć o tym, co kobiety osiągnęły, a co jeszcze zostało do zrobienia.