Datasets:

IMISLab

/

GreekWikipedia

like 1

Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λώρενς

Η ταινία περιγράφει τις σχέσεις μεταξύ τεσσάρων ανθρώπων σε ένα ιαπωνικό στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: του Βρετανού ταγματάρχη Τζακ Σέλερς, του Ιάπωνα λοχαγού Γιονόι (νεαρού διοικητή του στρατοπέδου), του Βρετανού αντισυνταγματάρχη Τζων Λώρενς, ο οποίος έχει ζήσει προπολεμικά στην Ιαπωνία και ομιλεί την ιαπωνική, και του Ιάπωνα λοχία Χάρα, κτηνώδη αλλά και ανθρώπινου κάποτε, με τον οποίο ο Λώρενς αναπτύσσει μια απροσδόκητη φιλία. Ο Σέλερς ταλαιπωρείται από τύψεις από κάποιο ένοχο μυστικό από τα νιάτα του, ενώ ο Γιονόι αισθάνεται ντροπή επειδή, όντας με μετάθεση στη Μαντζουρία, δεν μπόρεσε να συμμετάσχει στο κίνημα της 26ης Φεβρουαρίου 1936 με τους συντρόφους του νεαρούς αξιωματικούς, οι οποίοι εκτελέσθηκαν, ενώ εκείνος δεν μπόρεσε να μοιραστεί την αυτοθυσία τους. Ο Γιονόι διαισθάνεται ότι μοιράζεται αισθήματα ενοχών με τον Σέλερς και θέλει να αντικαταστήσει τον Αυστραλό σμηναγό Χίκσλεϋ με τον Σέλερς ως εκπρόσωπο των αιχμαλώτων. Συχνά ρωτά τον Χάρα για τον Σέλερς και σταδιακά (ο Γιονόι) φαίνεται να αναπτύσσει έναν ερωτικό ιδεασμό για τον Σέλερς. Ο Σέλερς ωστόσο, που είναι γνωστός με το παρατσούκλι «Strafer Jack», υποκινεί μερικές μικρές πράξεις ανυπακοής. Μία από αυτές είναι η χορήγηση φαγητού στους αιχμαλώτους όταν αυτοί τιμωρούνται με δύο ημέρες χωρίς τροφή εξαιτίας της στάσεώς τους κατά την αυτοκτονία ενός Κορεάτη φρουρού. Η ορντινάντσα του Γιονόι διαισθάνεται την εμμονική απασχόληση του μυαλού του Γιονόι με τον Σέλερς και επιχειρεί να τον σκοτώσει, αλλά αποτυγχάνει. Σε ένα περιστατικό ο Σέλερς κατορθώνει να αποδράσει και να πάρει τον Λώρενς, αλλά απροσδόκητα «πέφτει πάνω» στον Γιονόι. Ο Γιονόι προκαλεί τον Σέλερς να μονομαχήσουν, λέγοντάς του ότι αν τον νικήσει θα είναι ελεύθερος, αλλά ο Σέλερς αρνείται, πετώντας την ξιφολόγχη που είχε αποσπάσει από την ορντινάντσα, η οποία κατόπιν αυτού αυτοκτονεί κάνοντας σεπούκου. Αργότερα ένα παράνομο ραδιόφωνο ανακαλύπτεται από τους φρουρούς στην κατοχή των αιχμαλώτων, οπότε ο Γιονόι υποχρεώνει τους Σέλερς και Λώρενς να αναλάβουν την ευθύνη και τους κλείνει σε γειτονικά κελιά προς εκτέλεσή τους. Οι δύο αιχμάλωτοι αναθυμούνται το παρελθόν τους. Ωστόσο, τη βραδιά της παραμονής των Χριστουγέννων ο λοχίας Χάρα, μεθυσμένος, προστάζει να του φέρουν μπροστά του τους Σέλερς και Λώρενς. Τότε διατάζει την απαλλαγή τους, καθώς ένας άλλος αιχμάλωτος είχε ομολογήσει ότι είχε κρύψει το ραδιόφωνο. Καθώς οι δύο αιχμάλωτοι απέρχονται, ο Χάρα φωνάζει στα αγγλικά: «Καλά Χριστούγεννα, Λώρενς!» Παρά το ότι ο Γιονόι θυμώνει για το ότι ο λοχίας Χάρα απάλλαξε τους Σέλερς και Λώρενς, τον επιπλήττει απλώς για υπέρβαση εξουσίας. Ο Χίκσλεϋ ανησυχεί για το ότι ο Γιονόι θέλει να τον αντικαταστήσει ως εκπρόσωπο των αιχμαλώτων και τον αντιμετωπίζει, απαιτώντας μια εξήγηση. Εξοργισμένος από τη θρασύτητα του Χίκσλεϋ, ο Γιονόι διατάζει όλοι οι αιχμάλωτοι του στρατοπέδου να παραταχθούν μπροστά του, ακόμα και οι άρρωστοι και ανάπηροι. Μόλις ο Χίκσλεϋ αρνείται να παρατάξει την τελευταία κατηγορία αιχμαλώτων, ο Γιονόι ετοιμάζεται να τον σκοτώσει. Εκείνη τη στιγμή ο Σέλερς βγαίνει από την παράταξη, πηγαίνει ανάμεσα στον Γιονόι και στον Χίκσλεϋ και δίνει δύο φιλιά στον Ιάπωνα, ένα σε κάθε μάγουλο. Αυτό είναι μια αβάσταχτη προσβολή στον κώδικα τιμής του Γιονόι (μπουσίντο), που κάνει μια κίνηση να βγάλει το σπαθί του, αλλά καταρρέει κάτω από τα συγκρουόμενα αισθήματα, της θελήσεως να εκδικηθεί την προσβολή που του έγινε μπροστά στους άνδρες του και του έρωτά του για τον Σέλερς. Στη συνέχεια ο Σέλερς ξυλοκοπείται από τους Ιάπωνες στρατιώτες. Ο Γιονόι αντικαθίσταται αμέσως ως διοικητής και ο διάδοχός του στη διοίκηση του στρατοπέδου διακηρύσσει: «Δεν είμαι τόσο συναισθηματικός όσο ο Λοχαγός Γιονόι!» Διατάζει να θάψουν τον Σέλερς στην άμμο μέχρι τον λαιμό και να τον αφήσουν να πεθάνει έτσι. Τη νύχτα προτού φύγει από το στρατόπεδο, ο Γιονόι πηγαίνει στον θαμμένο Σέλερς όταν κανείς δεν βρίσκεται εκεί και κόβει μια μπούκλα από τα μαλλιά του, μετά υποκλίνεται και αποχωρεί. Ο Σέλερς πεθαίνει λίγο αργότερα. Το 1946, τέσσερα έτη αργότερα, ο Λώρενς επισκέπτεται τον λοχία Χάρα, που είναι αυτός τώρα αιχμάλωτος των Συμμάχων. Ο Χάρα του λέει ότι πρόκειται να εκτελεσθεί την επόμενη ημέρα ως «εγκληματίας πολέμου». Δηλώνει ότι δεν φοβάται να πεθάνει, αλλά δεν καταλαβαίνει σε τι διέφεραν οι πράξεις του από εκείνες οποιουδήποτε άλλου στρατιώτη. Ο Λώρενς συμφωνεί εμμέσως, λέγοντας ότι ο Χάρα είναι «θύμα ανθρώπων που νομίζουν ότι έχουν δίκιο». Ανακαλώντας τις δικές του εμπειρίες ως αιχμάλωτος, ο Λώρενς προσθέτει: «έχουμε όλοι άδικο». Μετά πληροφορεί τον Χάρα πως ο Γιονόι του είχε δώσει μια μπούκλα μαλλιών του Σέλερς και του είχε ζητήσει να την πάει στο χωριό του στην Ιαπωνία και να την αφήσει σε ένα ιερό. Τότε ο Χάρα αναθυμάται τη σχέση Σέλερς και Γιονόι. Αποκαλύπτεται ότι και ο Γιονόι έχει εκτελεσθεί μετά τον πόλεμο. Ο Χάρα ρωτά τον Λώρενς αν θυμάται την παραμονή Χριστουγέννων που τον είχε απαλλάξει από τη θανατική ποινή. Οι δυο τους αποχαιρετούνται και ο Λώρενς, με τη φωνή του να σπάει, λέει: «Υπάρχουν στιγμές που η νίκη είναι πολύ δύσκολο να τη δεχτείς ολόσωμη». Καθώς φεύγει, ο Χάρα τού φωνάζει: «Λώρενς!! Καλά Χριστούγεννα! Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λώρενς!» Ντέιβιντ Μπόουι ως ο «Strafer Jack» Σέλερς Κρις Μπρουν ως ο Σέλερς σε ηλικία 12 ετών Τομ Κόντι ως ο Τζων Λώρενς Ρουίτσι Σακαμότο ως ο λοχαγός Γιονόι Τακέσι Κιτάνο ως ο λοχίας Γκένγκο Χάρα Τζακ Τόμσον ως ο Χίκσλεϋ Τζώνυ Οκούρα ως ο Κανεμότο Άλισταιρ Μπράουνινγκ ως ο Ντε Γιονγκ Τζέιμς Μάλκολμ ως ο αδελφός του Σέλερς σε παιδική ηλικία Γιούγια Ουτσίντα ως ο διοικητής της στρατιωτικής φυλακής Καν Μικάμι ως ο ανθυπολογαχός Ίτο Χιντέο Μουρότα ως ο νέος διοικητής του στρατοπέδου Ο ρόλος του Σέλερς δόθηκε στον Ντέιβιντ Μπόουι επειδή ο σκηνοθέτης Ναγκισά Όσιμα τον παρακολούθησε σε μία θεατρική παραγωγή του Ανθρώπου-Ελέφαντα στο Μπρόντγουεϊ. Κατά το γύρισμα της ταινίας ο Μπόουι εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης είχε στήσει ένα στρατόπεδο αρκετών στρεμμάτων στο απομακρυσμένο νησί Ραροτόνγκα της Πολυνησίας, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του δεν εμφανίζεται στην ταινία. «Τραβούσε μόνο λίγο τις άκρες. Σκέφθηκα πως ήταν ένα είδος σπατάλης, αλλά όταν είδα την ταινία, ήταν απλά τόσο δυνατό – μπορούσες να αισθανθείς το στρατόπεδο εκεί...» Ο Μπόουι σημείωσε επίσης το πώς ο Όσιμα έδινε απίστευτη ποσότητα οδηγιών στους Ιάπωνες ηθοποιούς του («μέχρι την πιο μικρή λεπτομέρεια»), αλλά όταν σκηνοθετούσε εκείνον ή τον Τομ Κόντι, θα τους έλεγε: «παρακαλώ κάντε ό,τι θα έκανε κάποιος από τον λαό σας σε αυτή την περίσταση». Ο Μπόουι πίστευε ότι η ερμηνεία του στην ταινία αυτή ήταν «η πιο πιστευτή» που είχε δώσει σε ταινία μέχρι αυτό το σημείο της σταδιοδρομίας του. Οι σκηνές στο κολέγιο αρρένων γυρίστηκαν στο King's College, ένα πραγματικό ιδιωτικό γυμνάσιο στο Ώκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Σκηνές γυρίστηκαν επίσης σε διάφορες άλλες τοποθεσίες στο Ώκλαντ, όπως στον σιδηροδρομικό σταθμό.Διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας ήταν ο Τοϊτσίρο Ναρουσίμα. Σε αντίθεση με τη συνηθισμένη κινηματογραφική πρακτική, ο Όσιμα γύριζε την ταινία χωρίς να εμφανίζει καθημερινά το αμοντάριστο φιλμ της ημέρας και το ταχυδρομούσε στην Ιαπωνία χωρίς να κρατά αντίγραφα ασφαλείας. Η μοντέρ του Όσιμα στην Ιαπωνία έκοβε το φιλμ σε μια εκτύπωση εργασίας μέσα σε 4 ημέρες από την επιστροφή του σκηνοθέτη στην Ιαπωνία. Η μουσική για την ταινία γράφτηκε από τον Ριουίτσι Σακαμότο, ο οποίος παίζει και ως ηθοποιός, και κέρδισε χάρη στη μουσική αυτή το Βραβείο BAFTA Καλύτερης Μουσικής. Ο Ντέιβιντ Σύλβιαν συνεισέφερε στίχους και φωνή στο τραγούδι «Forbidden Colours», φωνητική απόδοση στο βασικό μουσικό θέμα της ταινίας. Ο ιστότοπος Rotten Tomatoes δίνει στην ταινίαs Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λώρενς ποσοστό αποδοχής 79% και ζυγισμένο αριθμητικό μέσο βαθμό 6,2 με άριστα το 10, με βάση 19 κριτικές.Η ταινία είχε εισπράξεις από εισιτήρια 2,31 εκατομμύρια δολάρια από τη διανομή της στις ΗΠΑ. Κατάλογος χριστουγεννιάτικων ταινιών Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λώρενς στην IMDb Η ταινία στην Japanese Movie Database Η ταινία στο AllMovie.com Merry Christmas Mr Lawrence στο «NZ On Screen» «Lawrence of Shinjuku: Merry Christmas Mr. Lawrence», δοκίμιο του Chuck Stephens στην The Criterion Collection

Το Καλά Χριστούγεννα, Κύριε Λώρενς (ιαπων. 戦場のメリークリスマス = Senjō no Merī Kurisumasu, αγγλ. Merry Christmas, Mr. Lawrence, γνωστό σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες και ως Furyo) είναι κινηματογραφική ταινία του 1983, ιαπωνικής και βρετανικής παραγωγής. Το πολεμικό αυτό δράμα σκηνοθετήθηκε από τον Ναγκίσα Όσιμα, σε σενάριο του ίδιου και του Πωλ Μάγιερσμπεργκ. Πρωταγωνιστούν οι Ντέιβιντ Μπόουι, Τομ Κόντι, Ριουίτσι Σακαμότο, Τακέσι Κιτάνο και Τζακ Τόμσον. Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις του σερ Λώρενς βαν ντερ Ποστ ως αιχμαλώτου των Ιαπώνων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως τις κατέγραψε σε δύο διαφορετικά βιβλία του, το The Seed and the Sower (1963) και το The Night of the New Moon (1970). Η ταινία συμμετέσχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ξεχωρίζει για τη βραβευμένη μουσική του Σακαμότο (Βραβείο BAFTA Καλύτερης Μουσικής), ο οποίος παίζει και ως ηθοποιός, καθώς και για την ηθοποιία του Μπόουι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CE%BB%CE%AC_%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1,_%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5_%CE%9B%CF%8E%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%82

Γερμανικό Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο

Η οργάνωση και οι αρμοδιότητες του ΟΣΔ ρυθμίζονται στα άρθρα 92-94 του γερμανικού Συντάγματος (Grundgesetz) και από τον νόμο περί συνταγματικού δικαστηρίου (Bundesverfassungsgerichtsgesetz). Δύο είναι τα βασικά στοιχεία που αιτιολογούν τις εκτεταμένες αρμοδιότητές του: ο ομοσπονδιακός χαρακτήρας του κράτους και το ναζιστικό παρελθόν. Ο ομοσπονδιακός χαρακτήρας του κράτους δίνει στο ΟΣΔ τον χαρακτήρα του "διαιτητή" ανάμεσα στα κρατίδια (Länder) και στο κεντρικό κράτος (ομοσπονδία, Bund), ενώ η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία λόγω εκμετάλλευσης και κατάχρησης των δημοκρατικών θεσμών δικαιολογούν ρυθμίσεις όπως η απαγόρευση των κομμάτων και η αποδυνάμωση των ατομικών δικαιωμάτων. Η δυνατότητα κάθε πολίτη να ασκήσει ενώπιόν του συνταγματική προσφυγή οδηγεί παράλληλα σε αποτελεσματική προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Το ΟΣΔ αποτελείται από 16 δικαστές κατανεμημένους σε δύο τμήματα (Senate) των οκτώ δικαστών και και σε κάθε τμήμα λειτουργούν 3 συμβούλια (Kammern) των τριών δικαστών (κάθε δικαστής μπορεί να συμμετέχει σε περισσότερα συμβούλια). Τις αρμοδιότητες των τμημάτων και των συμβουλίων τις αποφασίζει το ίδιο το δικαστήριο. Στο ένα τμήμα προεδρεύει ο Πρόεδρος του δικαστηρίου και στο άλλο ο αντιπρόεδρος. Οι δικαστές διορίζονται κατά το ήμισυ από επιτροπή του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου (Bundestag) και κατά το άλλο ήμισυ από το ομοσπονδιακό συμβούλιο (Bundesrat, όργανο των εκπροσώπων των ομόσπονδων κρατιδίων). Τρεις δικαστές σε κάθε τμήμα επιλέγονται μεταξύ των μελών των ανωτάτων δικαστηρίων της Γερμανίας. Οι υπόλοιποι 10 πρέπει να είναι νομικοί, να έχουν συμπληρώσει το 40ό έτος της ηλικίας τους και να έχουν δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι στις εθνικές εκλογές, ενώ δεν επιτρέπεται να είναι Βουλευτές ή μέλη της ομοσπονδιακής ή τοπικής κυβέρνησης. Κάθε μέλος διορίζεται για δωδεκαετή μη ανανεώσιμη θητεία. Τα δύο τμήματα συνεδριάζουν χωριστά. Σε περίπτωση ισοψηφίας η αίτηση ή προσφυγή απορρίπτεται (δεν υπερισχύει η ψήφος του προέδρου, όπως συμβαίνει σε άλλα δικαστήρια). Το ΟΣΔ συνέρχεται σε ολομέλεια μόνο όταν ένα τμήμα σκοπεύει να εκδώσει απόφαση αντίθετη από προηγούμενη απόφαση του άλλου τμήματος, προκειμένου να διασφαλιστεί η ενότητα της νομολογίας. Το γερμανικό ΟΣΔ έχει ευρύτατες αρμοδιότητες. Εκτός από τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων, έχει αρμοδιότητα να εκδικάζει τις συνταγματικές προσφυγές των πολιτών (Verfassungsbeschwerde) και να ελέγχει τις πράξεις και παραλείψεις όλων των πολιτειακών οργάνων. (Verfassungsbeschwerde) Η συνταγματική προσφυγή είναι η πιο συχνή περίπτωση προσφυγής στο ΟΣΔ. Κάθε πολίτης δικαιούται να προσφύγει κατά κρατικής πράξης, η οποία του θίγει ένα συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό δικαίωμα. Ως κρατική πράξη νοείται κάθε πράξη καθεμιάς από τις τρεις εξουσίες του κράτους, όχι μόνο της εκτελεστικής. Πράξη δηλαδή μπορεί να είναι νόμος, διοικητική πράξη ή δικαστική απόφαση. Απαράιτητη προϋπόθεση του παραδεκτού της συνταγματικής προσφυγής είναι η προηγούμενη εξάντληση των ένδικων βοηθημάτων. Ο προσφεύγων θα πρέπει προηγουμένως να έχει προσφύγει στα αρμόδια τακτικά δικαστήρια και να έχει εξαντλήσει όλα τα ένδικα μέσα. Έτσι η συχνότερη πράξη που προσβάλλεται είναι η τελεσίδικη δικαστική απόφαση που απορρίπτει το ένδικο βοήθημα του προσφεύγοντος. Με αυτό το ένδικο βοήθημα ο προσφεύγων ζητά να ακυρωθεί η κρατική πράξη που του προσβάλλει τα ατομικά δικαιώματα. Αν το ΟΣΔ κάνει την προσφυγή δεκτή, τότε ακυρώνει την πράξη. Αν η πράξη είναι δικαστική απόφαση (η συχνότερη περίπτωση), τότε το ΟΣΔ λειτουργεί ως αναιρετικό δικαστήριο: εξαφανίζει την απόφαση του προηγούμενου δικαστηρίου και αναπέμπει την υπόθεση σε αυτό για επανεκδίκαση. Οι αποφάσεις του είναι δεσμευτικές για όλα τα κρατικά όργανα. Το ΟΣΔ μπορεί να κρίνει είτε ότι η συγκεκριμένη εφαρμογή του νόμου είναι αντισυνταγματική είτε ότι ο νόμος ως σύνολο είναι αντισυνταγματικός. Στην τελευταία περίπτωση ο νόμος ακυρώνεται. Το ένδικο βοήθημα της συνταγματικής προσφυγής έχει δώσει στο ΟΣΔ τη δυνατότητα να κρίνει τη συνταγαμτικότητα πλειάδας νόμων και να υποδείξει τη σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία τους. Παράλληλα του έχει δώσει την ευκαιρία να αναπτύξει μια ευρύτατη νομολογία δε θέματα ατομικών δικαιωμάτων. Λόγω της πληθώρας των προσφυγών, ο νόμος δίνει το δικαίωμα στο ΟΣΔ να απορρίπτει αβάσιμες προσφυγές χωρίς την έκδοση απόφασης. (Abstrakte Normenkontrolle) Με αυτό το ένδικο βοήθημα μπορεί ένα πολιτειακό όργανο να προσβάλει έναν νόμο ως αντισυνταγματικό. Δικαίωμα προσφυγής έχει η ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, οι κυβερνήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων και το ένα τρίτο των μελών του Κοινοβουλίου (Bundestag). Με αυτόν τον τρόπο το γερμανικό Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα και στην κοινοβουλευτική μειοψηφία να προσβάλει έναν νόμο ως αντισυνταγματικό. Επίσης δίνει τη δυνατότητα και στις κυβερνήσεις των κρατιδίων να προσφύγουν στο ΟΣΔ. Λόγοι αντισυνταγματικότητας μπορεί να είναι τόσο η παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων όσο και η παραβίαση των λοιπών διατάξεων του Συντάγματος. Ιδιαίτερη σημασία έχουν σε αυτήν τη διαδικασία τα άρθρα του Συντάγματος που κατανέμουν τις νομοθετικές αρμοδιότητες ανάμεσα στα ομόσπονδα κρατίδια και στο ομοσπονδιακό κράτος. Συνήθης λόγος προσφυγής των κρατιδίων είναι η υπέρβαση εκ μέρους του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου της εξουσίας του να νομοθετεί και η ρύθμιση με ομοσπονδιακό νόμο ζητημάτων που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των κρατιδίων. Στις περιπτώσεις αυτές νομιμοποιούνται να προσφύγουν και το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Bundesrat) και τα τοπικά κοινοβούλια των κρατιδίων. Το ΟΣΔ εξασφαλίζει έτσι τη διατήρηση του ομοσπονδιακού χαρακτήρα του πολιτεύματος. Με τη διαδικασία αυτήν μπορεί να προσβληθεί μόνο νόμος που έχει εκδοθεί και δημοσιευτεί, ο έλεγχος είναι με άλλα λόγια κατασταλτικός και όχι προληπτικός. (Konkrete Normenkontrolle) Στη Γερμανία αρμόδιο για τον έλεγχο της συνταγματικότητας των νόμων είναι μόνο το ΟΣΔ, ο έλεγχος δηλαδή είναι συγκεντρωτικός και όχι διάχυτος. Όμως ισχύει για όλα τα δικαστήρια η υποχρέωση να μην εφαρμόζουν αντισυνταγματικούς νόμους. Αν ένα δικαστήριο κατά την εκδίκαση μιας συγκεκριμένης υπόθεσης κληθεί να εφαρμόσει νόμο, για του οποίου τη συνταγματικότητα αμφιβάλλει, οφείλει να απευθύνει προδικαστικό ερώτημα στο ΟΣΔ. Το ΟΣΔ αποφαίνεται τότε οριστικά για τη συνταγματικότητα του νόμου. Η αρμοδιότητα αυτή αφορά μόνο νόμους που ψηφίστηκαν μετά τη θέσπιση του Συντάγματος (Θεμελιώδους νόμου) του 1949. Παλαιότεροι νόμοι (vorkonstitutionelles Recht) ελέγχονται ως προς τη συνταγματικότητά τους από όλα τα δικαστήρια (διάχυτος έλεγχος). (Organstreit) Αυτή η περίπτωση προσφυγής αφορά διαφορές μεταξύ των προβλεπόμενων στο ομοσπονδιακό Σύνταγμα πολιτειακών οργάνων. Τέτοια είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, το ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο (Bundestag), το ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Bundesrat) και η ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Αντικείμενο της προσφυγής είναι πράξη ή παράλειψη ενός οργάνου που θίγει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του άλλου. Δικίωμα προσφυγής έχει το θιγόμενο όργανο ως όλον αλλά και μέλη του. Έτσι μπορεί π.χ. να προσφύγει μέλος του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου ή κοινοβουλευτική ομάδα κατά του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου αν δεν τους δοθεί ο λόγος ως ωφείλετο σε μια συνεδρίαση. Με αυτήν τη διαδικασία μπορεί να προσφύγει και το Κοινοβούλιο ή η Κυβέρνηση κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας, αν ο τελευταίος αρνείται π.χ. να εκδώσει έναν νόμο που έχει ήδη ψηφιστεί. (Bund-Länder Sreit) Η πρείπτωση αυτή αφορά διαφωνίες μεταξύ οργάνων της ομοσπονδίας από τη μια και ομόσπονδων κρατιδίων από την άλλη. Αντικείμενο είναι πράξεις ή παραλείψεις, οι οποίες θίγουν το αιτούν όργανο τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά του. Παράδειγμα εφαρμογής του είναι η παραβίαση από ένα κρατίδιο της υποχρέωσης πίστης στην ομοσπονδία μέσω της μη εφαρμογής ενός νόμου ή άλλης συμπεριφοράς. Σε αυτήν την περίπτωση η ομοσπονδιακή κυβέρνηση μπορεί να προσφύγει στο ΟΣΔ ζητώντας να καταδικαστεί το κρατίδιο να εφαρμόσει τον νόμο. Η προσφυγή μπορεί να ασκηθεί και από κρατίδια κατά της ομοσπονδίας. (Parteiverbot) Το γερμανικό Σύνταγμα προβλέπει τη δυνατότητα απαγόρευσης πολιτικού κόμματος που έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα. Αίτηση για απαγόρευση μπορεί να υποβάλει μόνο η ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, το ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο και το ομοσπονδιακό Συμβούλιο. Η απόφαση που απαγορεύει ένα κόμμα έχει ως συνέπεια την άμεση διάλυση του κόμματος, την αφαίρεση των εδρών του από το Κοινοβούλιο και τη δήμευση της περιουσίας του. Ως τώρα έχουν απαγορευτεί δύο κόμματα, το Αυτοκρατορικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Sozialistische Reichspartei-SRP), διάδοχος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Χίτλερ NSDAP το 1952 και το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Kommunistische Partei Deutschlands-KPD) το 1956. Αίτηση της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης το 2001 για την απαγόρευση του ακροδεξιού Εθνικοδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (Nationaldemokratische Partei Deutschlands-NPD) απερρίφθη λόγω έλλειψης στοιχείων. (Grundrechtsverwirkung) Με αυτήν τη διαδικασία δίνεται στο ΟΣΔ η δυνατότητα μετά από αίτηση της ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου ή μιας τοπικής Κυβέρνησης να κρίνει αν ένα πρόσωπο καταχράται τα ατομικά του δικαιώματα εις βάρος και προς βλάβην της ελεύθερης και δημοκρατικής έννομης τάξης. Αν διαπιστώσει κάτι τέτοιο, τότε μπορεί να κρίνει ότι τα δικαιώματα του ατόμου αυτού έχουν αποδυναμωθεί (δεν εφαρμόζονται πλέον). Υπό κρίσιν είναι συγκεκριμένα δικαιώματα, όπως η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του τύπου, η ελευθερία του συνέρχεσθαι κ.ά. Τέσσερις αιτήσεις που έχουν ως τώρα υποβληθεί έχουν απορριφθεί. (Wahlprüfung) Το ΟΣΔ είναι αρμόδιο να εκδικάζει σε δεύτερο και τελευταίο βαθμό ενστάσεις που ανακύπτουν από τις εθνικές εκλογές. Αρμόδιο σε πρώτο βαθμό είναι το ίδιο το ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο. Προσφυγή μπορεί να υποβληθεί από μέλη του ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου, την ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, από το ομοσπονδιακό Συμβούλιο ή από τουλάχιστον 101 πολίτες. (Präsidentenanklage) Το ΟΣΔ εκδικάζει προσφυγή από την Κυβέρνηση ή το Κοινοβούλιο κατά του Προέδρου της Δημοκρατίας για από πρόθεση παραβίαση του Συντάγματος ή νόμου και μπορεί να τον κηρύξει έκπτωτο. Η περίπτωση αυτή δεν έχει ως τώρα εφαρμοστεί. Συνταγματικό δικαστήριο Έλεγχος συνταγματικότητας των νόμων Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο http://www.bundesverfassungsgericht.de/ Η επίσημη ιστοσελίδα του δικαστηρίου

Το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο (Bundesverfassungsgericht, BVerfG) είναι το Συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας. Ιδρύθηκε με το Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας του 1949 (Θεμελιώδη νόμο της Βόννης). Έχει ευρύτατες αρμοδιότητες ελέγχου της συμμόρφωσης της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας με το Σύνταγμα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%94%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF

Βυζαντινή φιλοσοφία

Στην πραγματικότητα, αυτό που ονομάζουμε Βυζαντινή Φιλοσοφία, αποτελεί μια άρρηκτη ενότητα της ιστορίας του δόγματος και της χρήσης της ζωντανής φιλοσοφικής γλώσσας της τότε διανόησης, που χρησιμοποιήθηκε τελικά για την διατύπωσή του. Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν παράγουν στοχαστικά, συλλογιστικά και διαλεκτικά το δόγμα, αλλά το διατυπώνουν με τέτοιο τρόπο. Χρησιμοποιούν πολλές φορές τον όρο φιλοσοφία με την έννοια ότι έχουν τη ζωντανή εμπειρία των μυστηρίων του τριαδικού Θεού. Όμως, ο ανθρώπινος νους πλησιάζει κατά το εφικτό τις θείες φωτιστικές ενέργειες και γνωρίζει τα μυστήρια του θεού εν μέρει ως προϊόν της θείας αποκάλυψης, αλλά η γνώση αυτή βρίσκεται σε μια προοδευτική τελείωση, πάντοτε υπό ορισμένες βασικές προϋποθέσεις: κάθαρση της ψυχής και του σώματος, φωτισμός και θέωση.Ο ανθρώπινος νους και ο λόγος δεν μπορούν με άλλο τρόπο να προσεγγίσουν τις θείες ενέργειες και να γνωρίσουν τα μυστήρια της δημιουργίας κι έτσι δεν είναι δυνατή καμιά φιλοσοφία παρά μόνο η περιπλάνηση της ψυχής που μόνο «ψιχία» αλήθειας μπορεί να βρει χωρίς να μπορεί να τεθεί στο δρόμο της τελειώσεως μακριά από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Όταν λοιπόν κάνουν λόγο για την Αγία Τριάδα, το Λόγο (το δεύτερο πρόσωπο), τη θεία ουσία ή τη θεία φύση, τις υποστάσεις ή τα πρόσωπα, τη θεογνωσία (με τις τρεις βαθμίδες, την κάθαρση, το φωτισμό και τη θέωση), την ενέργεια, την ταυτότητα της θείας ουσίας και την ταυτότητα της θείας ενέργειας, την ετερότητα των υποστάσεων, την ερωτική φορά Θεού και ανθρώπου και για άλλα, αντλούν εκφραστικά μέσα από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να κυριαρχήσει τελικά μια οργανική ενότητα δόγματος και φιλοσοφίας κατά τη διατύπωση. Η έκθεση των δογμάτων και οι φιλοσοφικές αρχές, ως σχηματικές παραστάσεις που βοηθούν τη διατύπωση, είναι οργανικά δεμένα και η θεολογία κατά την περιγραφή και την ανάλυση της δεν αποβάλλει το φιλοσοφικό ένδυμα και με τη σειρά της η φιλοσοφική σκέψη το θεολογικό περιεχόμενο. ΛΙΝΟΣ Γ. ΜΠΕΝΑΚΗΣ, Η Βυζαντινή Φιλοσοφία στην σύγχρονη έρευνα, Κλάους Όλερ,H συνέχεια στην Ελληνική Φιλοσοφία από το τέλος της Αρχαιότητας ως την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας Μαρτζέλος Γεώργιος, «Φιλοσοφία και Θεολογία στην πατερική παράδοση», στο: Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής (Νέα σειρά), Τμήμα Θεολογίας, Τιμητικό αφιέρωμα στον ομότιμο καθηγητή Νίκο Γρ. Ζαχαρόπουλο, 7 (1997), σ. 173-183 Κ. Γ. Αθανασόπουλος, Βυζαντινός και Δυτικός κόσμος, τόμος Α: Βυζαντινός και Δυτικός κόσμος: Συγκλίσεις και αποκλίσεις, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Πάτρα 2001, σελ.168 (με πίνακες και βιβλιογραφία στην Ελληνική, την Αγγλική, Γαλλική και Γερμανική) (ISBN 960-538-277-6). Κ. Γ. Αθανασόπουλος, Ancillae Theologiae: Το φιλοσοφείν και Θεολογείν κατά το Μεσαίωνα και το Βυζάντιο, εκδ. Παρουσία, Αθήνα, 2004, σελ.350 (με πίνακες και λεπτομερή βιβλιογραφία στην Ελληνική, Λατινική, Αγγλική, Γαλλική και Γερμανική) (ISBN 960-7956-94-X). Κ. Γ. Αθανασόπουλος, “Η φύση ως τέλος κατά τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά”, στο Κ.Βουδούρης, ed., Φιλοσοφία και Οικολογία, εκδ.Ιωνία, Αθήνα 1999, σελ.19-25. Κ. Γ. Αθανασόπουλος, “Γνώση, πίστη και μέθοδος: Η αντίθεση του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στον αγνωστικισμό και στη σχετικοκρατία της ύστερης βυζαντινής φιλοσοφίας”, στο Κ. Βουδούρη, ed., Ελληνική Φιλοσοφία και Γνωσιοθεωρία, εκδ. Ιωνία, Αθήνα 2001, σελ.11-26. Κ. Γ. Αθανασόπουλος, “Scholastic and Byzantine Realism: Absolutism in the Metaphysics and Ethics of Aquinas, Duns Scotus, Ockham and the critique of St. Gregory Palamas” (Σχολαστική και Βυζαντινή Πραγματοκρατία: Απολυτοκρατία στη Μεταφυσική και Ηθική του Ακινάτη, Ντανς Σκώτου, Όκκαμ και η κριτική του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά), στο Verbum (το επίσημο επιστημονικό περιοδικό του Ινστιτούτου της Μεσαιωνικής Φιλοσοφίας, του Τμήματος Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, Ρωσίας), θέμα του τόμου: Aristotle in Medieval Metaphysics (Ο Αριστοτέλης στη μεσαιωνική Μεταφυσική), τεύχος Ιανουαρίου 2002, σελ.154-165. Κ. Γ. Αθανασόπουλος, “Η επίδραση των αρεοπαγιτικών κειμένων στον Ιωάννη Σκώτο Εριγένη και τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά: Η ηθική ως υπέρβαση της μεταφυσικής” (στην Αγγλική) “The influence of Ps.Dionysius the Areopagite on Johannes Scotus Eriugena and St. Gregory Palamas: Goodness as Transcendence of Metaphysics”, (στην Αγγλική), στο Agnieska Kijewska, ed., Being or Good? Metamorphoses of Neoplatonism, Lublin: Catholic University of Lublin Press (KUL), 2004, σελ. 319-341. Βίγκλας, Κατελής, Λεξικό Βυζαντινής Φιλοσοφίας. Ερμηνεία Επιστημονικών Εννοιών, προλ. σημ. Λίνος Μπενάκης, εκδ. Εκδοτικός Οίκος Κ. & Μ. Αντ. Σταμούλη, Θεσσαλονίκη 2020, σελ. 250, (ISBN 978-960-656-030-9). Frederick Lauritzen, Sarah Wear, (2021). Byzantine Platonists (284-1453), Franciscan University Press, Steubenville Ohio, 2021. (ISBN 9781736656105).

Βυζαντινή φιλοσοφία ονομάζεται η φιλοσοφική σκέψη που παρήχθη κατά τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κύρια - αν όχι - μοναδική πηγή αυτής της φιλοσοφίας είναι η χριστιανική σκέψη και ηθική, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Υπάρχει βεβαίως κάποια παραγωγή έργου στηριγμένου στη φιλοσοφική παράδοση του πλατωνισμού, αριστοτελισμού, στωικισμού, νεοπλατωνισμού και άλλων φιλοσοφικών προσεγγίσεων της αρχαιότητας, αλλά πάντα συνδυαζόμενου με τη χριστιανική φιλοσοφία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CF%85%CE%B6%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%AE_%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1

Τα ντερβισόπαιδα

Δύο γκαφατζήδες και αφελείς φίλοι, ο Τρύφωνας (Φραγκίσκος Μανέλλης) και ο Πολύδωρος (Θανάσης Βέγγος), στην προσπάθειά τους να βρουν ένα μεροκάματο πιάνουν δουλειά σε μια οικοδομή αλλά τα κάνουν θάλασσα και ο εργοδηγός τους παίρνει στο κυνήγι. Την ίδια στιγμή ο ξάδερφος του κουρέα φίλου τους Θόδωρου (Κώστας Χατζηχρήστος), ο Νίκος (Νίκος Ξανθόπουλος), είναι ερωτεύμενος με την αδελφή του Τάκη (Νίκος Φέρμας), του εργοδοτή του, τη Μαίρη (Αθηνά Τζιμούλη). Οι δυο τους σκέφτονται να επισημοποιήσουν την σχέση τους, αλλά ο Τάκης μαθαίνει από τον υπάλληλο του, τον Παντελή, την σχέση της αδερφής του με τον Νίκο και αποφασίζει να τον απολύσει. Στην συνέχεια ο Τρύφωνας με τον Πολύδωρο και τον Θόδωρο συναντούν τον Νίκο σε μια παραλιακή καφετέρια, όπου τους λέει τι του συνέβει και έχασε την δουλειά του. Εκεί εμφανίζεται η Άσπα (Άννα Μαντζουράνη), φίλη της Μαίρης, και τους ενημέρωνει ότι ο Τάκης ετοιμάζεται να παντρέψει την Μαίρη με τον κύριο Πίπη (Τάκης Χριστοφορίδης). Ο Θόδωρος με τον Πολύδωρο αποφασίζουν να αναλάβουν δράση προκειμένου να αποτρέψουν να παντρευτεί η Μαίρη τον κύριο Πίπη. Έτσι ο Θόδωρος με τον Τρύφωνα παριστάνοντας τους υπάλληλους της ΔΕΗ, καταφέρνουν και εισχωρούν στο σπίτι της Μαίρης και αλλάζοντας ρούχα την βοηθούν να το σκάσει και να πάει στον Νίκο. Εν τω μεταξύ ο Πολύδωρος γυρνώντας στο σπίτι τσεκάρει από το ραδιόφωνο τα αποτελέσματα του ΠΡΟ-ΠΟ και διαπιστώνει ότι έχει πιάσει το 13άρι. Ενθουσιασμένοι όλοι οι φίλοι βρίσκουν το τυχερό δελτίο και μεταβαίνουν όλοι στο πρακτορείο για να εισπράξουν τα μεγάλα κέρδη τους. Εκεί προς απογοήτευση τους ο πράκτορας τους ανακοινώνει ότι έχουν κερδίσει μόνο 1.000 δραχμές καθώς υπάρχουν πάρα πολλοί νικητές. Ο Θόδωρος τότε προτείνει στην παρέα να πάνε να διασκεδάσουν το βράδυ στα μπουζούκια και να γιορτάσουν όλοι μαζί τον μυστικό αρραβώνα του Νίκου με την Μαίρη. Στο νυχτερινό κέντρο όμως κάνει και την εμφάνιση του ο Τάκης, με τον Πολύδωρο, τον Τρύφωνα και τον Θόδωρο να προσπαθούν να κρυφτούν κάπου. Ο Τάκης πηγαίνει εξάλλος στο τραπέζι του Νίκου και της Μαίρης και βλέποντας τις βέρες δίνει τόπο στη οργή του και τελικά δίνει την συγκατάθεση του τα δυο παιδιά να παντρευτούν. Στο τέλος της ταινίας ο Πολύδωρος με τον Τρύφωνα γίνονται εργοδηγοί στην οικοδομική επίχειρηση του Τάκη, ενώ ο Θόδωρος επιστρέφει κανονικά στο κουρείο του. Φραγκίσκος Μανέλλης - Τρύφωνας Θανάσης Βέγγος - Πολύδωρος Κώστας Χατζηχρήστος - Θόδωρος Νίκος Ξανθόπουλος - Νίκος Νίκος Φέρμας - Τάκης Τάκης Χριστοφορίδης- Πίπης Άννα Μαντζουράνη - Άσπα Αθηνά Τζιμούλη - Μαίρη Παναγιώτης Καραβουσιάνος - κηπουρόςΣυμμετέχουν Φωφώ Λουκά - Βικτωρία Σάκης Τσολακάκης Κώστας Σταυρινουδάκης - λουλουδάς Έλπη Πετροπούλου Νίκος Αβραμέας Θανάσης Καμπαφλής Μιχάλης Μιχαλάς Γιώργος Μάλλης - πελάτης κουρείου Παύλος Σφέτσας Αντώνης Σαβιολάκης - πελάτης κουρείου Θανάσης Καμπαφλής - κριτής αθλητικού αγώνα Η ταινία προβλήθηκε τη σεζόν 1959-1960 και έκοψε 22.039 εισιτήρια και βρέθηκε στην 32η θέση σε σύνολο 52 ταινιών της περιόδου αυτής. Η πρεμιέρα της πραγματοποιήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου 1960. Τα ντερβισόπαιδα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος Τα ντερβισόπαιδα στην IMDb

Τα ντερβισόπαιδα είναι μια ελληνική κωμική ταινία παραγωγής του 1960 σε σκηνοθεσία Στέλιου Τατασόπουλου και σε σενάριο του Βασίλη Μπέτσου. Πρωταγωνιστούν οι: Θανάσης Βέγγος, Φραγκίσκος Μανέλλης, Κώστας Χατζηχρήστος και Νίκος Ξανθόπουλος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%8C%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1

Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1991-92

Στο πρωτάθλημα της Γ΄ κατηγορία την περίοδο 1991-92 συμμετείχαν 14 ομάδες. Οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Η πρωταθλήτρια ομάδα και η ομάδα που τερμάτισε στη δεύτερη θέση προβιβάστηκαν στην Β΄ κατηγορία 1992–93. Η τρίτη στη βαθμολογία ομάδα έδωσε μπαράζ με τη 12η ομάδα του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορία 1991-92, με τη νικήτρια να συμμετέχει στην Β΄ κατηγορία 1992-93 και την ηττημένη στη Γ΄ κατηγορία 1992-93. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στη Δ΄ κατηγορία 1992–93. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στη Β΄ κατηγορία 1991-92 Οθέλλος Αθηαίνου Εθνικός Άσσιας Απόλλων ΛυμπιώνΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στη Δ΄ κατηγορία 1991-92 ΑΕΖ Ζακακίου ΟΧΕΝ Περιστερώνας ΑΣΟ ΟρμήδειαςΟμάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από τη Β΄ κατηγορία 1990-91 Ερμής Αραδίππου Εθνικός Δευτεράς Ελπίδα ΞυλοφάγουΟμάδες που προήχθησαν από την Δ΄ κατηγορία 1990-91 ΑΕΚ Κακοπετριάς Εθνικός Δευτεράς Κέντρο Νεότητας Μαρωνιτών Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση Ο Άδωνις έδωσε αγώνες μπαράζ με τη 12η ομάδα του πρωταθλήματος Β΄ Κατηγορίας, Εθνικό Άσσιας. Νικητής αναδείχθηκε ο Εθνικός Άσσιας και έτσι ο Άδωνις παρέμεινε στη Γ΄ κατηγορία. «Η Κερύνεια πανηγυρίζει». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 14. 4 Mαΐου 1992. «Βαθμολογία Γ΄ κατηγορίας». Αθλητικό Βήμα: σελ. 8. 4 Mαΐου 1992. Α΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1991-92 Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1991-92 Δ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 1991-92 Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 1991-92

Η Γ΄ κατηγορία Κύπρου 1991-92 αποτέλεσε το 21ο πρωτάθλημα στη Γ΄ κατηγορία ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κατέκτησε η ΠΑΕΕΚ Κερύνειας για 1η φορά στην ιστορία της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_1991-92

Άλμπερτ Άνκερ

Ο Άλμπερτ Άνκερ γεννήθηκε στο Ινς του καντονίου της Βέρνης και ήταν γιος του κτηνιάτρου Σάμουελ Άνκερ (τότε μέλους της συνελεύσεως του καντονίου) και της Μαριάνε Ελίζαμπετ Γκάτσετ (Gatschet). Πήγε σχολείο στο Νεσατέλ, όπου μαζί με τον μετέπειτα συνάδελφο ζωγράφο Ωγκύστ Μπασελέν (Auguste Bachelin) πήραν τα πρώτα τους μαθήματα ζωγραφικής από τον Louis Wallinger το 1845–1848. Από το 1849 ως το 1851 ο Άνκερ παρακολούθησε το Γυμνάσιο Kirchenfeld στη Βέρνη. Στη συνέχεια σπούδασε θεολογία, αρχίζοντας το 1851 στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης και συνεχίζοντας στο Πανεπιστήμιο του Χάλε (Σαξονία). Στο Χάλε ωστόσο εμπνεύσθηκε από τις μεγάλες συλλογές τέχνης και το 1854 έπεισε τον πατέρα του να συμφωνήσει να σταδιοδρομήσει ως καλλιτέχνης. Στο Νεσατέλ είχε τροποποιήσει το βαφτιστικό του από «Άλμπρεχτ» σε «Άλμπερτ», καθώς ήταν πολύ ευκολότερο να το προφέρουν οι γαλλόφωνοι συμμαθητές του. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου μελέτησε με τον ελβετικής καταγωγής Σαρλ Γκλαιρ και παρακολούθησε την Ανωτάτη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών από το 1855 ως το 1860. Δημιούργησε ένα ατελιέ και στη σοφίτα του σπιτιού των γονιών του, συμμετέχοντας τακτικά σε εκθέσεις στην Ελβετία. Πήρε ως σύζυγό του την Άννα Ρύφλι (Anna Rüfli) το 1864 και μαζί απέκτησαν 6 παιδιά: τα τέσσερα που δεν πέθαναν μικρά, και συγκεκριμένα η Λουίζ, η Μαρί, ο Μωρίς και ο Σεσίλ, εμφανίζονται σε μερικούς πίνακές του. Το 1866 ο Άνκερ τιμήθηκε με χρυσό μετάλλιο στο Σαλόνι των Παρισίων για τα έργα του Schlafendes Mädchen im Walde (1865) και Schreibunterricht (1865). Το 1878 παρασημοφορήθηκε με το παράσημο του ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Από το 1870 ως το 1874 ήταν μέλος του Μεγάλου Συμβουλίου της Βέρνης (κοινοβούλιο του καντονίου της Βέρνης), όπου υποστήριξε την ανέγερση του Μουσείου Καλών Τεχνών της Βέρνης (Kunstmuseum Bern). Παρότι περνούσε όλη τη χειμερινή περίοδο στο Παρίσι, ο Άνκερ ταξίδευε συχνά στην Ιταλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Διετέλεσε μέλος της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Επιτροπής Τέχνης και το 1900 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο το 1901 είχε μειωμένη ικανότητα για εργασία. Μόνο μετά τον θάνατό του το 1910 διοργανώθηκε έκθεση αφιερωμένη σε αυτόν, στο Musée d'art et d'histoire του Νεσατέλ. Ενώ ακόμα σπούδαζε την τέχνη, ο Άνκερ φιλοτέχνησε μία σειρά ζωγραφικών έργων με ιστορικά και βιβλικά θέματα, καθώς και προσωπογραφίες του Λούθηρου και του Καλβίνου. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά του, ωστόσο, στράφηκε στη θεματολογία που θα γινόταν το «σήμα κατατεθέν» του: την καθημερινή ζωή των κατοίκων των αγροτικών χωριών. Ζωγράφιζε τους συμπατριώτες του με απροσποίητο και απλό τρόπο, χωρίς να εξιδανικεύει τη ζωή στην ύπαιθρο, αλλά και χωρίς την κριτική ματιά των κοινωνικών συνθηκών που παρατηρείται στα έργα των συγχρόνων του Ντωμιέ, Κουρμπέ ή Μιγέ. Παρά το ότι ο Άνκερ ζωγράφισε και τέτοιες σκηνές, η καταφατική και χριστιανική κοσμοθεωρία του δεν εμπεριείχε την τάση του προκλητικού.Εξίσου σημαντικές στο έργο του Άνκερ είναι οι περισσότερες από 30 νεκρές φύσεις που φιλοτέχνησε. Απεικονίζουν τόσο ρουστίκ όσο και αστικά σερβίτσια, στην παράδοση του Σαρντέν, με τη ρεαλιστική τους στερεότητα να αντανακλά την πίστη του καλλιτέχνη σε μία αρμονική και σταθερή τάξη του κόσμου. Επιπροσθέτως, ο ζωγράφος φιλοτέχνησε κατά παραγγελία εκατοντάδες υδατογραφίες και σχέδια, κυρίως προσωπογραφίες και εικονογραφήσεις, μεταξύ των οποίων για μία έκδοση των απάντων του Γιερεμίας Γκότχελφ. Επίσης διακόσμησε περισσότερα από 500 πιάτα φαγιάνς για τον Αλσατό παραγωγό Τεοντόρ Ντεκ.Ο Άνκερ εντόπιζε γρήγορα τον καλλιτεχνικό στόχο του και δεν παρέκκλινε ποτέ από τον δρόμο που είχε επιλέξει. Τα έργα του αποπνέουν μία αίσθηση συμφιλιώσεως και κατανοήσεως. Είναι φιλοτεχνημένα με μεγάλη επιδεξιότητα, χαρίζοντας ευφυΐα σε καθημερινές σκηνές μέσα από λεπτές επιλογές του χρωματισμού και του φωτισμού. Τα τοπικιστικά και περιορισμένα τους μοτίβα αποκρύπτουν το ανοικτό μυαλό του καλλιτέχνη προς τη σύγχρονή του ευρωπαϊκή τέχνη και γεγονότα, το οποίο προδίδει η αλληλογραφία του. Το έργο του Άλμπερτ Άνκερ τον κατέστησε τον δημοφιλέστερο ζωγράφο εξειδικευμένων θεμάτων του 19ου αιώνα στην Ελβετία. Οι πίνακές του, πολλοί από τους οποίους υπάρχουν στα περισσότερα εξακολουθούν να απολαμβάνουν μεγάλη δημοφιλία εξαιτίας της προσβασιμότητάς τους. Πραγματικά, ως φοιτητής ο Άνκερ είχε συνοψίσει την προσέγγισή του στην τέχνη ως εξής: «Πρέπει να διαμορφώνεις ένα ιδανικό στη φαντασία σου και μετά να καθιστάς αυτό το ιδανικό κατανοητό από τους άλλους ανθρώπους.»Πολλά ελβετικά γραμματόσημα έχουν ενσωματώσει έργα του Άνκερ. Το ατελιέ του στο Ινς διατηρείται ως μουσείο από το «Ίδρυμα Άλμπερτ Άνκερ». Μεταξύ των μεγαλύτερων θαυμαστών και συλλεκτών έργων του ζωγράφου είναι το πρώην μέλος του Ομοσπονδιακού Συμβουλίου της Ελβετίας Κρίστοφ Μπλόχερ, ένας από τους επιδραστικότερους συντηρητικούς πολιτικούς της Ελβετίας, ο οποίος έγραψε και δημοσίευσε ένα δοκίμιο για τον Άνκερ. H.A. Lüthy, S. Kuthy: Albert Anker (1980) S. Kuthy, T. Bhattacharya-Stettler: Albert Anker, Ölgemälde und Ölstudien (1995) Ο Anker στο λεξικό και βάση δεδομένων SIKART Λήμμα για τον Άνκερ στη γερμανική, τη γαλλική και την ιταλική γλώσσα, στο Ιστορικό λεξικό της Ελβετίας online Ιστότοπος για τον Άνκερ Έργα του online

Ο Άλμπερτ (ή Άλμπρεχτ) Σάμουελ Άνκερ (1 Απριλίου 1831 – 16 Ιουλίου 1910) ήταν Ελβετός ζωγράφος και εικονογράφος, που έχει αποκληθεί «ο εθνικός ζωγράφος της Ελβετίας» εξαιτίας των δημοφιλών αναπαραστάσεων της ζωής στα ελβετικά χωριά του 19ου αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BB%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CF%84_%CE%86%CE%BD%CE%BA%CE%B5%CF%81

Πεντλανδίτης

Σχετίζεται ισχυρά με πυρροτίτη - σπάνια τα δύο ορυκτά απαντούν χωριστά. Ο πεντλανδίτης σχηματίζει σειρά από σπάνια ορυκτά, τα οποία συνιστούν την ομάδα πεντλανδίτη, η οποία έχει γενικό χημικό τύπο AB8(S, Se)8, όπου Α = άργυρος , μαγγάνιο, κάδμιο, μόλυβδος και Β = χαλκός, νικέλιο, κοβάλτιο, σίδηρος. Τα ορυκτά της ομάδας είναι τα εξής: Αργυροπεντλανδίτης: Περιέχει άργυρο και σίδηρο Κοβαλτιοπεντλανδίτης: Περιέχει κοβάλτιο και σίδηρο Γεφφροΐτης (Geffroyite): Περιέχει άργυρο, χαλκό, σίδηρο, μόλυβδο και σελήνιο Μαγγανιοσαντλουνίτης (Manganese-shadlunite): Περιέχει μαγγάνιο και νικέλιο Πεντλανδίτης Σαντλουνίτης (Shadlunite): Περιέχει σίδηρο, χαλκό, μόλυβδο και κάδμιοΣπάνια ανευρίσκονται σχηματισμένοι κρύσταλλοι. Η συνηθέστερη μορφή του είναι σε κοκκώδη συμπαγή συσσωματώματα σχεδόν πάντα με πυρροτίτη, από τον οποίο διαφέρει στο ότι δεν είναι μαγνητικός. Εμφανίζεται σε υπερβασικά και βασικά εκρηξιγενή πετρώματα και αποχωρίζεται από αυτά μέσω μαγνητικού φυσικού διαχωρισμού. Εμφανίζεται, επίσης, σε ξενολίθους και σε υδροθερμικές υποθαλάσσιες διεξόδους - θερμές πηγές ("black smokers"), που είναι ιδιαίτερα πλούσιες σε διαλυμένα μικτά θειούχα. Έχει, επίσης, ανευρεθεί και σε μετεωρίτες. Εκτός από τον πυρροτίτη, σχετίζεται επίσης και με χαλκοπυρίτη, κουβανίτη, μαγνητίτη, σιδηροπυρίτη, μιλλερίτη, βιοτίτη. Ανευρίσκεται σε αρκετά σημεία της Γης. Ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματά του είναι στο Sudbury του Οντάριο, στα οποία περιέχονται και ποσότητες μετάλλων της ομάδας του λευκοχρύσου όπως επίσης (μικρότερα) στο Κεμπέκ, το Λαμπραντόρ και τη Μανιτόμπα (Καναδάς). Σημαντικές εμφανίσεις του, επίσης, είναι στη Σκωτία (Strathclyde), στην Αγγλία (Κορνουάλλη), το Λιλεχάμερ της Νορβηγίας, αρκετές περιοχές στη Φινλανδία, στο σύμπλεγμα Bushveld της Νότιας Αφρικής, τη νότια Αυστραλία, την Τασμανία και τη Νέα Ζηλανδία, τη Σιβηρία στη Ρωσία, την Κίνα, τη Ναμίμπια, την Bahia στη Βραζιλία και αρκετές μεσοανατολικές Πολιτείες των ΗΠΑ. Στην Ελλάδα απαντάται στην περιοχή του Κιλκίς (Κορωνούντα, μαζί με χρυσό και χαλκό), την περιοχή του Βούρινου στην Κοζάνη (Ορυχείο Αετορράχης), τη Λαμία (όρος Όρθρυς), την Ερέτρια και τη Μαρώνεια (μαζί με χαλκό και μολυβδαίνιο). Τμήμα Γεωλογίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Handbook of Mineralogy Mindat.org Galleries.com Αρχειοθετήθηκε 2010-03-02 στο Wayback Machine. Webmineral.com Κατάλογος ορυκτών James Dwight Dana, Manual of Mineralogy and Lithology, Containing the Elements of the Science of Minerals and Rocks, READ BOOKS, 2008 ISBN 1443742244 Frederick H. Pough, Roger Tory Peterson, Jeffrey (PHT) Scovil, A Field Guide to Rocks and Minerals, Houghton Mifflin Harcourt, 1988 ISBN 039591096X Walter Schumann, R. Bradshaw, K. A. G. Mills, Handbook of Rocks, Minerals and Gemstones, Houghton Mifflin Harcourt, 1993 ISBN 0395511372

Ο πεντλανδίτης (αγγλ. pentlandite) είναι σημαντικό θειούχο ορυκτό του νικελίου. Οφείλει το όνομά του στον Joseph Barclay Pentland (1797–1873), Ιρλανδό φυσιοδίφη, ο οποίος τον πρωτοπαρατήρησε στο Sudbury του Οντάριο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Wheels of Fire

Πρώτο μέρος, στούντιο 1. White Room (Bruce, Brown) - 4:58 2. Sitting on Top of the World (Vinson, Chattmon) - 4:58 3. Passing the Time (Baker, Taylor) - 4:37 4. As You Said (Bruce, Brown) - 4:20 5. Pressed Rat and Warthog (Baker, Taylor) - 3:13 6. Politician (Bruce, Brown) - 4:12 7. Those Were the Days (Baker, Taylor) - 2:53 8. Born Under a Bad Sign (Jones, Bell) - 3:09 9. Deserted Cities of the Heart (Bruce, Brown) - 3:38 Δεύτερο μέρος, ζωντανή ηχογράφηση 1. Crossroads (Johnson) - 4:13 2. Spoonful (Dixon) - 16:43 3. Traintime (Bruce) - 7:01 4. Toad (Baker) - 16:15 Wheels of Fire (άλμπουμ) Ηνωμένες Πολιτείες (RIAA Certification): Χρυσός Το Wheels of Fire ηχογραφήθηκε από τους εξής μουσικούς: Τζακ Μπρους - μπάσο, φωνητικά Έρικ Κλάπτον - κιθάρα, φωνητικά Τζίντζερ Μπέηκερ - τύμπανα, φωνητικά Wheels of Fire - Cream | Songs, Reviews, Credits | AllMusic Cream, 'Wheels of Fire' | 500 Greatest Albums of All Time | Rolling Stone Αρχειοθετήθηκε 2013-05-16 στο Wayback Machine. Αμερικανικά τσαρτ Γερμανικά τσαρτ Καναδικά τσαρτ Ολλανδικά τσαρτ Νορβηγικά τσαρτ Αυστραλιανά τσαρτ Αρχειοθετήθηκε 2013-05-12 στο Wayback Machine. Αυστριακά τσαρτ Βελγικά τσαρτ Gold & Platinum - RIAA

Το Wheels of Fire είναι ο τρίτος στούντιο δίσκος του ροκ συγκροτήματος Cream, ο οποίος κυκλοφόρησε σε μορφή διπλού βινυλίου τον Αύγουστο του 1968 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας "Polydor". Το πρώτο μέρος του δίσκου αποτελείται από στούντιο ηχογραφήσεις και το δεύτερο από ζωντανά ηχογραφημένα τραγούδια. Η στούντιο εκτελέσεις του δίσκου ηχογραφήθηκαν στα "IBC Studios" του Λονδίνου τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1967 και στα "Atlantic Studios" της Νέας Υόρκης σε διάφορα διαστήματα από το Σεπτέμβριο του 1967 μέχρι τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς. Για το δεύτερο μέρος της συγκεκριμένης κυκλοφορίας ηχογραφήθηκαν έξι συναυλίες του συγκροτήματος από την περιοδεία τους στις Ηνωμένες Πολιτείες το Μάρτιο του 1968. Η παραγωγή του δίσκου έγινε για δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ από τον Φήλιξ Παπαλάρντι. Η εμπορική επιτυχία του δίσκου ήταν πολύ μεγάλη, αφού ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και της Αυστραλίας και έγινε χρυσός. Επίσης, περιείχε την μεγάλη επιτυχία "White Room" που ανέβηκε στο αμερικανικό Top-10. Το περιοδικό "Rolling Stone" έχει κατατάξει το "Wheels of Fire" στην 205η θέση της λίστας με τους "500 καλύτερους δίσκους όλων των εποχών".

https://el.wikipedia.org/wiki/Wheels_of_Fire

Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης

Η σχολή στεγαζόταν αρχικά στη σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδας, στη Χάλκη, η οποία είχε ιδρυθεί από τον Πατριάρχη Φώτιο Α΄ της Κωνσταντινούπολης (858-861 και 878-886). Το 1844, ο Πατριάρχης Γερμανός Δ΄ κατά την πρώτη του πατριαρχεία (1842-1845), ίδρυσε το 1843 θεολογική Σχολή στις εγκαταστάσεις της μονής της Αγίας Τριάδας, την οποία και εγκαινίασε το αμέσως επόμενο έτος στις 13 Σεπτεμβρίου 1844. Όλα τα κτήρια εκτός από ένα παρεκκλήσι καταστράφηκαν στο μεγάλο σεισμό που συνέβη στη Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1894 με συνέπεια να διακοπεί η λειτουργία της. Μετά από εκτεταμένες επισκευές και αναστηλώσεις από τον αρχιτέκτονα Περικλή Φωτιάδη, διάρκειας 17 μηνών, η σχολή με νέο πλέον κτίριο εγκαινιάστηκε στις 1 Οκτωβρίου του 1896. Σημαντική ανακαίνιση έγινε στη δεκαετία του '50. Πολλοί Ορθόδοξοι θεολόγοι, ιερείς, επίσκοποι και πατριάρχες φοίτησαν στην Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, συμπεριλαμβανομένου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Οι φοιτητές στη Χάλκη περιλάμβαναν όχι μόνο γηγενείς Έλληνες, αλλά και Ορθόδοξους Χριστιανούς από όλο τον κόσμο, προσδίδοντας στη σχολή έναν διεθνή χαρακτήρα. Επίσης, πολλοί πατριάρχες, επίσκοποι και πρώην δάσκαλοι έχουν ταφεί σε ειδική περιοχή του κήπου. Οι θεολογικές εγκαταστάσεις περιλαμβάνουν το Παρεκκλήσιo της Αγίας Τριάδoς, κοιτώνες, αναρρωτήριο, γραφεία, εργαστήριο φυσικής και χημείας με πλούσια συλλογή επιστημονικών οργάνων και την πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη η οποία κατέχει σημαντική ιστορική συλλογή βιβλίων, περιοδικών και χειρογράφων. Το 1971 η σχολή έκλεισε εξαιτίας ενός τουρκικού νόμου που απαγόρευε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το 1998 η επιτροπή ιδιοκτητών της σχολής διατάχθηκε να διαλυθεί, αλλά διεθνής κριτική έπεισε την Άγκυρα να ακυρώσει τη διαταγή. Η Χάλκη έχει λάβει διεθνή προσοχή τα τελευταία χρόνια. Τον Οκτώβριο του 1998, το Κογκρέσο των ΗΠΑ υποστήριξε την επαναλειτουργία της Χάλκης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναφέρει επίσης το ζήτημα στις διαπραγματεύσεις για την τουρκική προσχώρηση στην ΕΕ. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον επισκέφτηκε τη Χάλκη στην επίσκεψή του στην Τουρκία το 1999 και ζήτησε από τον Τούρκο Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ να επιτρέψει την επαναλειτουργία της σχολής. Τον Αύγουστο του 2011, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογάν αποφάσισε με διάταγμα ότι τα ακίνητα και τα θρησκευτικά κτίρια του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, τα οποία κατασχέθηκαν στο παρελθόν πρέπει να επιστραφούν προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης Ελπιδοφόρος διορίστηκε Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης. Τον Ιανουάριο του 2013, ανέφερε η τουρκική εφημερίδα Today's Zaman ότι το τουρκικό Συμβούλιο Ιδρυματων επέστρεψε 190 εκτάρια γης πρός το ίδρυμα της Μονής της Αγίας Τριάδος. Το εν λόγω ίδρυμα είναι ο ιδιοκτήτης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γης βρίσκεται στο χώρο της Θεολογικής Σχολής. Έτσι το Οικουμενικό Πατριαρχείο ελπίζει ότι οι υποσχέσεις από την τουρκική κυβέρνηση ότι θα επιτραπεί η επαναλειτουργία της Χάλκης θα τηρηθούν. Τον Φεβρουάριο του 2019 επισκέφθηκε τη Θεολογική Σχολή για πρώτη φορά εν ενεργεία Έλληνας πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας, στο πλαίσιο επίσημης επίσκεψής του στην Τουρκία. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως παρόντος του εκπροσώπου της Προεδρίας της Τουρκικής Δημοκρατίας, Ιμπραήμ Καλίν, υπενθύμισε ότι η Θεολογική Σχολή της Χάλκης ιδρύθηκε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ζήτησε την αποκατάσταση της αδικίας που υπέστη το Οικουμενικό Πατριαρχείο. «Είναι απαράδεκτο ένα ίδρυμα τέτοιο, που λειτούργησε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να είναι κλειστό επί Τουρκικής Δημοκρατίας» σημείωσε. Πολλές σημαντικές προσωπικότητες της Εκκλησίας έχουν αποφοιτήσει από τη Σχολή μεταξύ των οποίων: ο Αιμιλιανός Λαζαρίδης, Μητροπολίτης Γρεβενών με σημαντική δράση για τον Ελληνισμό της Μακεδονίας που μαρτύρησε το 1911. ο άγιος Προκόπιος Μητροπολίτης Ικονίου, που μαρτύρησε στη Μικρά Ασία το 1923. ο άγιος Χρυσόστομος Μητροπολίτης Δράμας και Σμύρνης, που μαρτύρησε στη Σμύρνη το 1922. ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β' Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, Χατζησταύρου (1880-1968).Στη Σχολή σπούδασε το έτος 1872-73 και ο μετέπειτα σπουδαίος λογοτέχνης Γεώργιος Βιζυηνός. Οικουμενικόν Πατριαρχείον: Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης Αρχειοθετήθηκε 2007-09-30 στο Wayback Machine. Σχολή Χάλκης από Ομογένεια Κων/πολη: Χάλκη

Η Ιερά Θεολογικὴ Σχολή της Χάλκης ήταν η κύρια θεολογική σχολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης, μέχρι το έτος 1971, όταν το Τουρκικό κράτος αποφάσισε με νόμο να σταματήσει η λειτουργία της. Οι εγκαταστάσεις της σχολής βρίσκονται στο νησί Χάλκη, ένα από τα Πριγκηπονήσια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%AC_%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A7%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%B7%CF%82

Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών

Το συγκρότημα αποτελείται από τα ακόλουθα κτήρια (με χρονολογική σειρά κατασκευής): 'L’Hemisferic (Το ημισφαίριο). Αποτελείται από σινεμά τριών διαστάσεων Imax, πλανητάριο και το λεγόμενο Λασέριουμ. Είναι φτιαχμένο σε σχήμα ματιού σε έκταση περ. 13.000 τ.μ. El Museu de las Ciencies Principe Felipe (Μουσείο Επιστημών του Πρίγκιπα Φίλιππου). Τριώροφο διαδραστικό μουσείο το σχέδιο του οποίου προσομοιάζει το σκελετό φάλαινας σε επιφάνεια 40.000 τ.μ. L’Umbracle. Διάδρομος σπαρμένος με ντόπια φυτά και βλάστηση της Βαλένθιας, που επίσης περιλαμβάνει εξωτερική έκθεση αγαλμάτων από σύγχρονους καλλιτέχνες (π.χ. Μικέλ Ναβάρρε, Γιόκο Όνο, Φρανσέσκ Άμποτ κ.α.) L’Oceanografic (Το ωκεανογραφικό). Ανοιχτό θαλάσσιο πάρκο με το μεγαλύτερο ενυδρείο της Ευρώπης έκτασης 110,000 τ.μ. και 42 εκ. λίτρα νερού. Έχει το σχήμα νούφαρου και σχεδιάστηκε από τον Καντελά. El Palau de las Arts Reina Sofia (Παλάτι των Τεχνών της Βασίλισσας Σοφίας). Όπερα και κέντρο θεατρικών και άλλων καλλιτεχνικών παραστάσεων. Αποτελείται από τέσσερις αίθουσες, την Κεντρική, το Αμφιθέατρο, το Θέατρο Κάμερας και το Ματζιστέριαλ. El Puente de l’Assut de l’Or. Γέφυρα που ενώνει την νότια πλευρά της πόλης με τη οδό Μινόρκα. Τα δοκάρια που την στηρίζουν φτάνουν τα 125 μέτρα και αποτελούν τα υψηλότερα σημεία της πόλης. L’Agora (Η αγορά). Κλειστή πλατεία συναυλιών και αθλητικών εκδηλώσεων. Valencia Towers (Οι Πύργοι της Βαλένθιας). Οι πύργοι αποτελούν μέρη ενός ευρύτερου σχεδίου για την κατασκευή τριών ουρανοξυστών 308, 266 και 220 μέτρων. Η ολοκλήρωση του έργου αυτού είναι αμφίβολη. Το 1989, ο κυβερνήτης της επαρχίας της Βαλένθιας, Χοάν Λέρμα ανέλαβε την πραγμάτωση της ιδέας του καθηγητή πανεπιστημίου στην ιστορία της τέχνης Χοσέ Μαρία Λόπεθ Πινέρο για την κατασκευή ενός μουσείου επιστήμης πάνω στους κήπους του ποταμού Τούρια που ήταν τότε γεμάτοι μουριές. Ο Λέρμα εμπιστεύτηκε το σχεδιασμό του εγχειρήματος αυτού σε ομάδα ανθρώπων που εξέτασαν παρόμοιους αρχιτεκτονικούς τόπους στο Μόναχο, το Λονδίνο και τον Καναδά. Σκοπός ήταν η δημιουργία κτηρίων παιδαγωγικού χαρακτήρα. Η αυτόνομη κυβέρνηση της Βαλένθια έδωσε το όνομα «Πόλη των Επιστημών» στο αρχικό σχέδιο που περιελάμβανε ένα πλανητάριο, ένα μουσείο και έναν πύργο τηλεπικοινωνιών ύψους 370μ (το τρίτο μεγαλύτερο του κόσμου εκείνη την εποχή). Το συνολικό κόστος υπολογίστηκε σε 25 δις πεσέτες ή 150 εκ. ευρώ. Το Λαϊκό Κόμμα της Ισπανίας θεώρησε τα σχέδια κατασκευής (ιδιαίτερα τον πύργο) αμφίβολης χρησιμότητας που αποσκοπούσε δήθεν στη στήριξη της κυβερνώσας σοσιαλιστικής παράταξης που προετοίμασε την ιδέα. Τελικά, τα έργα συνεχίστηκαν κανονικά. Το Μάιο του 1991 το δημαρχείο αποδέσμευσε γη για την κατασκευή και 4 μήνες αργότερα παρουσιάστηκε η τελική μακέτα από τον Σαντιάγο Καλατράβα. Τα έργα ξεκίνησαν στα τέλη του 1994. Η ομάδα που συνεργάστηκε για τη μελέτη δεν συμφώνησε απόλυτα με τις προτάσεις Καλατράβα και έγιναν μικρές σχεδιαστικές αλλαγές. Το συγκρότημα άνοιξε τις πόρτες στο κοινό με το Ημισφαίριο τον Απρίλιο του 1998. Έντεκα μήνες αργότερα ο πρόεδρος της Βαλένθια Ενουάρντο Ζαπλάνα εγκαινίασε το μουσείο των τεχνών αν και ακόμα ανολοκλήρωτο. Το μουσείο άνοιξε επισήμως μετά από είκοσι μήνες. Το Ωκεανογραφικό άνοιξε στις 12 Δεκεμβρίου 2002 και στις 8 Οκτωβρίου 2005 άνοιξε και η όπερα της Βασίλισσας Σοφίας. επίσημος ιστότοπος τουριστικός ιστότοπος της Βαλένθια Αρχειοθετήθηκε 2016-08-17 στο Wayback Machine. εικόνες και πληροφορίες για την "Πόλη" Αρχειοθετήθηκε 2010-06-19 στο Wayback Machine.

Η Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών (ισπανικά: Ciudad de las Artes y las Ciencias) είναι αρχιτεκτονικό συγκρότημα αναψυχής και πολιτισμού στη Βαλένθια της Ισπανίας. Είναι ο σπουδαιότερος σύγχρονος τουριστικός προορισμός της πόλης. Η θέση του βρίσκεται στις εκβολές του πρώην ποταμού Τούρια, ο οποίος μετατράπηκε σε πάρκο πρασίνου μετά τις μεγάλες πλημμύρες του 1957. Το κτιριακό σύμπλεγμα της «Πόλης» σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Σαντιάγο Καλατράβα και Φελίξ Καντελά. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1996 και τα εγκαίνια έγιναν στις 16 Απριλίου 1998, με την έναρξη λειτουργίας του L’Hemisferic. Το τελευταίο κομμάτι παραδόθηκε στις Οκτωβρίου 2005, ανήμερα της εορτής του Δήμου Βαλένθιας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B7_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%A4%CE%B5%CF%87%CE%BD%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CF%8E%CE%BD

Σωματοδόμηση

Οι μπόντι μπίλντερς χρησιμοποιούν συνήθως τις εξής τρεις στρατηγικές για να μεγιστοποιήσουν τη μυϊκή υπερτροφία: Προπόνηση ενδυνάμωσης με βάρη ή ελαστική/υδραυλική αντίσταση Εξειδικευμένη διατροφή, με χρήση περισσότερης πρωτεΐνης και συμπληρωμάτων όποτε είναι αναγκαίο Επαρκή ξεκούραση Η προπόνηση με βάρη προκαλεί μικροσχισμές στους προπονούμενους μυς. Η διαδικασία αυτή προκαλεί το λεγόμενο μυϊκό μικροτραύμα. Οι μικροσχισμές αυτές συνεισφέρουν στο μεταπροπονητικό «πιάσιμο» του σώματος το οποίο καλείται DOMS (Delayed Onset Muscle Soreness, δηλαδή «καθυστερημένη εκδήλωση μυϊκού πόνου»). Η μυϊκή ανάπτυξη προκαλείται λόγω της επισκευής αυτών των μικροτραυμάτων από τον οργανισμό. Το DOMS εμφανίζεται συνήθως 24 με 48 ώρες μετά την άσκηση. Τα υψηλά επίπεδα μυϊκής ανάπτυξης και επισκευής τα οποία επιτυγχάνουν οι μπόντι μπίλντερς απαιτούν εξειδικευμένες διατροφές. Σε γενικές γραμμές, όσοι ασχολούνται με το μπόντι μπίλντινγκ χρειάζεται να καταναλώνουν περισσότερες θερμίδες από έναν μέσο άνθρωπο ιδίου ύψους, με σκοπό να υποστηρίξουν τις ενεργειακές και πρωτεϊνικές ανάγκες του οργανισμού τους εξ'αιτίας της προπόνησης και της αύξησης της μυϊκής μάζας. Τα επί μέρους ποσοστά των θερμίδων τα οποία προέρχονται από υδατάνθρακες, πρωτεΐνες και λιπαρά ποικίλουν αναλόγως των στόχων του μπόντι μπίλντερ. Παρόλο που το ερέθισμα για μυϊκή ανάπτυξη γίνεται με την προπόνηση με βάρη, οι σωματικές διεργασίες που οδηγούν στην κορύφωση της μυϊκής ανάπλασης εκτελούνται αργότερα, κυρίως όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση ηρεμίας. Χωρίς επαρκή ξεκούραση και ύπνο, οι μύες έχουν λιγότερες πιθανότητες να επιδιορθωθούν και να αναπτυχθούν. Αν και εξαρτάται από άνθρωπο σε άνθρωπο, οκτώ ώρες ύπνου την ημέρα αποτελούν μια επιθυμητή ποσότητα ξεκούρασης για κάποιον που ασχολείται με το μπόντι μπίλντινγκ. Ορισμένοι αθλητές πιστεύουν ότι η προσθήκη μεσημεριανού ύπνου βοηθάει ακόμα περισσότερο την ικανότητα του σώματος να χτίζει μυϊκή μάζα. Μίστερ Ολύμπια Εισαγωγή Στη Σωματική Διάπλαση - Bodybuilding ΕΟΣΔ - Ελληνική Ομοσπονδία Σωματικής Διάπλασης ΝΑΒΒΑ Hellas - Πανελλήνια Ένωση Ερασιτεχνικής Σωματικής Διάπλασης

Σωματοδόμηση ή μπόντι μπίλντινγκ (αγγλικά: body building) ονομάζεται η διαδικασία αύξησης της μυϊκής μάζας και ελάττωσης του σωματικού λίπους με συνδυασμό άρσης βαρών, επαρκούς πρόσληψης θερμίδων και θρεπτικών συστατικών, καθώς και ξεκούρασης. Ο άνθρωπος ο οποίος ασχολείται με τη δραστηριότητα αυτή καλείται μπόντι μπίλντερ. Ως άθλημα καλούμενο αγωνιστικό μπόντι μπίλντινγκ, οι μπόντι μπίλντερς επιδεικνύουν το σώμα τους έναντι επιτροπής κριτών, οι οποίοι τους βαθμολογούν βάσει της εμφάνισής τους. Οι βασικές πόζες ανάδειξης της μυικής ανάπτυξης είναι 7: Μπροστινή πόζα διπλών δικεφάλων, πλάγια στήθους, άνοιγμα πλάτης από μπροστά, πλάγια τρικεφάλων, διπλή δικεφάλων από πίσω, άνοιγμα πλάτης από πίσω και κοιλιακοί με μηρό. Σε πολλούς αγώνες υπάρχει επίσης και η πόζα μέγιστης μυικότητας («most muscular»). Διάσημοι μπόντι μπίλντερς του παρελθόντος και του παρόντος περιλαμβάνουν τους Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Στιβ Ριβς, Μπιλ Περλ, Σέρτζιο Ολίβα, Μάικ Μέντζερ, Λου Φερίνιο, Σέρτζ Νουμπρέ, Λάρι Σκοτ, Λι Χέινι, Ντόριαν Γιέιτς, Ρόνι Κόουλμαν, Τζέι Κάτλερ και Φιλ Χιθ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%8C%CE%BC%CE%B7%CF%83%CE%B7

Δίαθλο αρμάτων μάχης

Τα άρματα που συμμετέχουν ακολουθούν μια διαδρομή τριών γύρων 6–10 χλμ. Κατά τον πρώτο γύρο, τα πληρώματα βάλλουν σε στόχους μεγέθους άρματος που βρίσκονται σε αποστάσεις 1.600, 1.700 και 1.800 m (τα πληρώματα στοχεύουν με το σκοπευτικό του άρματος, χωρίς την χρήση σύγχρονων συστημάτων ελέγχου πυρός ). Στον δεύτερο γύρο, βάλλονται διαφορετικοί στόχοι που μιμούνται μια ομάδα αντιαρματικών όλμων ( RPG ) και μια μονάδα πεζικού. Αυτοί οι στόχοι βρίσκονται σε απόσταση 600–700 m και πρέπει να εμπλακούν με το ομοαξονικό πολυβόλο των 7,62 χιλ. Στον τρίτο γύρο τα πληρώματα των αρμάτων βάλλουν στόχους σε σχήμα αντιαρματικού όπλου και μονάδα ATGM χρησιμοποιώντας το βαρύ πολυβόλο 12.7 χιλ. που είναι τοποθετημένο στον πυργίσκο, σε απόσταση 1.200 μέτρων. Μία ή περισσότερες αστοχίες οδηγεί σε επιπλέον ποινή γύρου μήκους 500 μέτρων. Στον τελευταίο γύρο τα άρματα πρέπει να περάσουν από διάφορα εμπόδια εδάφους. Ένα εμπόδιο που χάνεται ή δεν διασχίζεται σωστά προσθέτει ποινή 10 δευτερόλεπτων στον τελικό χρόνο του πληρώματος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν επίσημη πρόσκληση το 2013 και ανεπίσημη πρόσκληση το 2017. Το 2014, 41 χώρες έλαβαν την πρόσκληση. Ο πρώτος διεθνής διαγωνισμός διάθλου αρμάτων διεξήχθη στο πεδίο δοκιμών Alabino στην Περιφέρεια της Μόσχας, στις 12–17 Αυγούστου 2013. Στο διαγωνισμό συμμετείχαν τέσσερις ομάδες: Ρωσία, Αρμενία, Λευκορωσία και Καζακστάν . Το 1st Tank Biathlon World Championship πραγματοποιήθηκε στο πεδίο δοκιμών Alabino στις 4–16 Αυγούστου 2014. Από τα 41 κράτη που έλαβαν πρόσκληση για το τουρνουά, 12 έστειλαν τους εκπροσώπους τους. Κάθε αγωνιζόμενος (εκτός από τις ομάδες της Κίνας και της Ρωσίας) έλαβε ένα άρμα T-72B στα χρώματα της σημαίας του. Η ομάδα της Ρωσίας χρησιμοποίησε τη νεότερη τροποποίηση του άρματος T-72B3, και η ομάδα της Κίνας έφερε το δικό της Type 96A . Τα ρωσικά προκαταρκτικά για την εκδήλωση διεξήχθησαν σε αρκετές στρατιωτικές περιοχές της Ρωσίας . Κάθε περιφέρεια έστειλε τα κορυφαία πληρώματά της για να διαγωνιστούν για το Κύπελλο Ρωσίας και 3 φιναλίστ από αυτό το γεγονός σχημάτισαν την εθνική ομάδα της Ρωσίας για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Τα συμμετέχοντα κράτη διεξήγαγαν επίσης μόνα τους προκαταρκτικά, στέλνοντας 3 κορυφαία πληρώματα και ένα εφεδρικό πλήρωμα συνοδευόμενα από προσωπικό συντήρησης και επισκευής στη Ρωσία. Τελικός Ο τελικός διαγωνισμός ήταν μια σκυταλοδρομία, οι 4 κορυφαίες ομάδες έδωσαν όλα τα πληρώματά τους εναλλάξ. Η δεύτερη εκδήλωση της σειράς έλαβε μέρος στις 1–15 Αυγούστου 2015 στον ίδιο χώρο στο Alabino. Tο δίαθλο αρμάτων πραγματοποιήθηκε ως η κορωνίδα των Διεθνών Στρατιωτικών αγώνων 2015 που περιλάμβανε παρόμοιους διαγωνισμούς για όλα τα στρατιωτικά σώματα, από το πυροβολικό (Masters of Fire) και την αεροπορία (Aviadarts) μέχρι τα... μαγειρεία μάχης. Το αθλητικό μέρος για τα πληρώματα των αρμάτων αφαιρέθηκε από το πρόγραμμα. Βετεράνος και των δύο προηγούμενων διοργανώσεων, η ομάδα της Λευκορωσίας αποφάσισε να συμμετάσχει στους Αγώνες Στρατού "μόνο στους κλάδους όπου είμαστε απολύτως έτοιμοι" και έτσι δεν έκανε αίτηση για το δίαθλο αρμάτων (αφού τερμάτισε μόλις 5η το 2014). Κατά συνέπεια, η Λευκορωσία κέρδισε 3 χρυσά, 50 ασημένια και 249 χάλκινα βραβεία και τερμάτισε 3η στη συνολική βαθμολογία των μεταλλίων των Στρατιωτικών Αγώνων, ξεπερνώντας μόνο τη Ρωσία και την Κίνα . Οι εθνικές ομάδες της Νικαράγουας και του Τατζικιστάν συμμετείχαν για πρώτη φορά στη διοργάνωση. Όλες οι ομάδες χρησιμοποίησαν τα αναβαθμισμένα άρματα μάχης T-72B3, εξαιρουμένης της Κίνας που συνέχισε να συμμετέχει με το δικό της Type 96A. Τελικός Το τρίτο Δίαθλο αρμάτων πραγματοποιήθηκε στο Alabino στο πλαίσιο των 2ων Διεθνών Στρατιωτικών αγώνων 2015 στις 30 Ιουλίου–13 Αυγούστου. Το τέταρτο Δίαθλο αρμάτων πραγματοποιήθηκε στο Alabino, στην περιοχή της Μόσχας. Οι χώρες χρησιμοποίησαν τον ίδιο τύπο αρμάτων μάχης όπως και το προηγούμενο έτος (T-72B3 και Type-96B ), με εξαίρεση την Ινδία που χρησιμοποίησε το T-90 Bhishma . Η τηλεόραση του Νέου Δελχί ανέφερε ότι ο ινδικός στρατός ένιωθε μειονεκτικά χρησιμοποιώντας τα άρματα μάχης T-72B3 που παρείχε η Ρωσία το 2016 και ήθελε να βρει τα καλύτερα άρματα μάχης και τα καλύτερα πληρώματα του το 2017. Ωστόσο, ως αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας και των δύο αρμάτων μάχης T-90 Bhishma (το κύριο και το εφεδρικό), η ινδική ομάδα δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τον αγώνα και αποκλείστηκε πριν από τον 1/2 τελικό. Μετά από επτά ημέρες αγωνισμάτων, η ομάδα της Ρωσίας κέρδισε 11 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα βραβεία και τερμάτισε 1η στη γενική βαθμολογία, ενώ η ομάδα της Κίνας κατέκτησε τη δεύτερη θέση με 7 χρυσά, 2 ασημένια και 2 χάλκινα. Ο αγώνας είχε μια μικρή αλλαγή κανόνων, με 2 κατηγορίες (κατηγορία 1 και κατηγορία 2). Η κατηγορία 1 αποτελείται από 12 ισχυρότερους συμμετέχοντες στην έκδοση του 2018, ενώ η κατηγορία 2 αποτελείται από όλους τους άλλους συμμετέχοντες. Μετά από 2 εβδομάδες αγώνων, η Ρωσία αναδείχθηκε και πάλι Παγκόσμιος Πρωταθλητής με αποτέλεσμα 1:33:20. Στην κατηγορία 2, το Ουζμπεκιστάν κέρδισε τους τελικούς και καθώς συμμετέχει στην έκδοση του 2020, προβιβάζεται στην κατηγορία 1. Βαθμολογία κατηγορίας 1 Βαθμολογία Κατηγορίας 2 (in Russian) Official site of the project. Official video of the competition. All 5 issues for each year (you need to switch from a button on the site to video hosting (the list 1 ~ 5 will open)).

Το δίαθλο των αρμάτων μάχης είναι στρατιωτική αθλητική εκδήλωση που πραγματοποιείται από τον Ρωσικό στρατό ως μέρος των ετήσιων Διεθνών Αγώνων Στρατού . Εμπνευσμένο από το χειμερινό άθλημα του δίαθλου, το άθλημα δίνει έμφαση στη σύνθετη εκπαίδευση των πληρωμάτων του κάθε άρματος μάχης, συμπεριλαμβανομένων των δεξιοτήτων διέλευσης σε ανώμαλο έδαφος σε συνδυασμό με την ικανότητα να παρέχουν ακριβή και γρήγορη βολή κατά την εκτέλεση ελιγμών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%AF%CE%B1%CE%B8%CE%BB%CE%BF_%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%B7%CF%82

Κατάλογος μοναρχών της Ολλανδίας

Το 855 το βασίλειο των Φράγκων διαιρέθηκε σε τρία μέρη και ο Λοθάριος Β΄ έλαβε το μεσαίο, που ονομάστηκε Λοθαριγγία (στα γερμανικά) ή Λωρραίνη (στα γαλλικά). Το 959 αυτό διαιρέθηκε σε Άνω Λωρραίνη και σε Κάτω Λωρραίνη: η πρώτη περιοχή ονομάστηκε σκέτα Λωρραίνη, ενώ η δεύτερη (Lothier) διαιρέθηκε σε κομητείες: Ολλανδία, Βραβάντη, Λίμπουργκ, Αινώ, Ναμύρ, Γύλιχ, Κλέβη, Μπεργκ, Γκέλντερς, Λιέγη, Κολωνία, Ουτρέχτη, κ.ά. Με επιγαμίες οι περιοχές επανενώθηκαν υπό τον δούκα της Βοργουνδίας. Οι Βουργουνδικές Κάτω Χώρες (1384-1482) ανήκαν στους δούκες του Οίκου των Βαλουά-Βουργουνδίας, ώσπου η κόρη του τελευταίου δούκα, η Μαρία δούκισσα της Βουργουνδίας, παντρεύτηκε τον Μαξιμιλιανό Α΄ των Αψβούργων. Οι Αψβουργικές Κάτω Χώρες (1482-1794) έγιναν οι Δεκαεπτά Επαρχίες (1549-1581) των Αψβούργων της Ισπανίας. Οι προτεσταντικές, βόρειες, επτά επαρχίες επαναστάτησαν από την Ισπανία και δημιούργησαν την Ολλανδική Δημοκρατία (1581-1795), ενώ οι καθολικές, νότιες, δέκα επαρχίες (Φλάνδρα, Αρτουά, Λίμπουργκ, Αινώ, Ναμύρ, Βραβάντη, Λουξεμβούργο, Τουρναί, Μεσελέν, Καμπραί) από τους Αψβούργους της Ισπανίας (1556-1714) -μετά από τον Πόλεμο της Ισπανικής διαδοχής- πέρασαν στην Αυστρία (1714-1794), ώσπου τις κατέλαβε ο Ναπολέων Α΄ (1794-1815). Οι βόρειες επαρχίες επαναστάτησαν με αρχηγό τον Γουλιέλμο Α΄ του Οίκου του Νάσσαου, πρίγκιπα της Οράγγης, που μετά την ανεξαρτησία αυτών έγινε κυβερνήτης τους. Έπειτα από εκείνον, οι επαρχίες διαχωρίζονται το 1584 στους κλάδους Ντίλενμπουργκ και Ντητς του Οίκου του, αλλά με την εξάλειψη του πρώτου κλάδου, οι επαρχίες επανενώνονται το 1747 από τα μέλη του δεύτερου κλάδου. Συντομογραφίες: Γε=Γκέλντερς, Γρ=Γκρόνινγκεν, Ζη=Ζηλανδία, Ολ=Ολλανδία, Ου=Ουτρέχτη, Οφ=Οφερίισελ / Ντ=Ντρέντε, Φρ=Φρήσλαντ. Το 1795 ο Ναπολέων Α΄ κατάργησε τη Δημοκρατία των ΕΗΕ και εγκατέστησε τη Μπαταβιανή Δημοκρατία (Μπατάβια = ρωμαϊκό όνομα της περιοχής). Το 1806 την κατήργησε και έθεσε τον αδελφό του βασιλιά της "Ολλανδίας". Το 1810 ο Ναπολέων Α΄ καταλαμβάνει την περιοχή και την προσαρτά στη Γαλλία. Το 1813 οι Σύμμαχοι εκδιώκουν τους Γάλλους. Στις 6 Δεκεμβρίου 1813 ιδρύθηκε το πριγκιπάτο των Κάτω Χωρών με πρίγκιπα τον Γουλιέλμο Α΄ πρίγκιπα της Οράγγης (γιο του Γουλιέλμου Ε΄ πρίγκιπα της Οράγγης και κυβερνήτη των ΕΗΕ). Όταν ενσωματώνονται και οι Νότιες Κάτω Χώρες, το πριγκιπάτο στις 16 Μαρτίου 1815 αναβαθμίζεται σε βασίλειο: ο Γουλιέλμος Α΄ έγινε βασιλιάς των Κάτω Χωρών. Ωστόσο μετά από επανάσταση (1830) οι περισσότερες Νότιες επαρχίες απετέλεσαν ανεξάρτητο βασίλειο, το Βέλγιο. Από αυτές έμεινε μόνο το Λουξεμβούργο. Το 1890 η Βιλελμίνη διαδέχθηκε τον πατέρα της στις βόρειες επαρχίες, όχι όμως στο Λουξεμβούργο, που ίσχυε ο Σαλικός νόμος. Εκεί τον διαδέχθηκε ο μακρινός συγγενής του από τον Οίκο του των Νάσσαου, ο Αδόλφος του Λουξεμβούργου, από τον πρεσβύτερο κλάδο του Νάσσαου-Βάιλμπουργκ. Η βασιλείς διατήρησαν τον τίτλο του μονάρχη των Κάτω Χωρών (Nederlad), αν και στα ελληνικά το κράτος το λέμε Ολλανδία (συνεκδοχικά, από το όνομα μίας επαρχίας από τις επτά). Genealogie ascendante jusqu'au quatrieme degre inclusivement de tous les Rois et Princes de maisons souveraines de l'Europe actuellement vivans [Genealogy up to the fourth degree inclusive of all the Kings and Princes of sovereign houses of Europe currently living] (in French). Bourdeaux: Frederic Guillaume Birnstiel. 1768. pp. 17, 88.

Ο κατάλογος περιλαμβάνει τους ηγεμόνες της τωρινής Ολλανδίας και των πρότερων Κάτω Χωρών (ολλανδ.: koningen der Nederlanden). Επίσης περιέχονται όλοι οι κυβερνήτες (stadholders) του Οίκου του Οράγγης-Νάσσαου από το 1556, οι οποίοι ήταν εκλεγμένοι στο αξίωμα, στην υπηρεσία της Πολιτείας, ως στρατηγοί των ημι-ανεξάρτητων επαρχιών της Ολλανδικής Δημοκρατίας και δεν μπορούν να θεωρηθούν μονάρχες. Το 1813 ο Γουλιέλμος Δ΄ ίδρυσε το πριγκιπάτο και δύο έτη μετά (με την προσάρτηση των Νοτίων Επαρχιών) το αναβάθμισε σε βασίλειο. Οι διάδοχοί του είναι απόγονοι αυτού.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CF%8E%CE%BD_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9F%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1%CF%82

Έβενος

Τα δένδρα που παράγουν τον έβενο περιλαμβάνουν τα είδη: Diospyros ebenum («έβενος της Κεϋλάνης»), ιθαγενές της νότιας Ινδίας και της Σρι Λάνκα, Diospyros crassiflora (έβενος Gaboon), ιθαγενές της δυτικής Αφρικής, και Diospyros celebica (έβενος Macassar), ιθαγενές της Ινδονησίας. Το αντικείμενο που είναι κατασκευασμένο από έβενο αποκαλείται «εβένινο». Η ιστορία της χρήσης του εβένου είναι μακρά. Εγχάρακτα εβένινα τέχνεργα έχουν ανακαλυφθεί σε αρχαίους αιγυπτιακούς τάφους. Οι σύγχρονες χρήσεις του εβένου περιορίζονται κυρίως σε μικρά αντικείμενα, ιδίως μέρη μουσικών οργάνων, όπως τα μαύρα πλήκτρα του πιάνου, τμήματα του βιολιού, της βιόλας, της κιθάρας κλπ.. Παραδοσιακά, τα μαύρα κομμάτια στο σκάκι κατασκευάζονταν από έβενο, ενώ π. χ. τα λευκά από ελεφαντόδοντο.

Ο έβενος είναι είδος ξύλου το οποίο είναι σχεδόν μαύρο, συμπαγές, σκληρό και βαρύ. Συνήθως προέρχεται από δένδρα του γένους διόσπυρος, αλλά το όνομα έβενος μπορεί να φέρουν και άλλα βαριά και μαύρα ξύλα από τελείως διαφορετικά γένη φυτών. Ο έβενος είναι τόσο βαρύ ξύλο (μεγάλης πυκνότητας), ώστε βυθίζεται στο νερό. Η λεπτή δομή του και το εξαιρετικά λείο φινίρισμα που επιτυγχάνεται όταν λειανθεί τον καθιστούν πολύτιμο ως διακοσμητικό ξύλο, για τον λόγο αυτό είναι πολύ ακριβό.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B2%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82

Στάση Κερπινής Αχαΐας (οικισμός)

Ονομάστηκε έτσι από τον παρακείμενο ομώνυμο σιδηροδρομικό σταθμό που εξυπηρετούσε αρχικά το γειτονικό χωριό της Κερπινής. Παλιότερα ο ίδιος οικισμός ονομαζόταν Ραλλιά. Το 1907, στη μοναδική φορά προ του 2011 που απογράφηκε αυτόνομα, είχε μόνο 4 κατοίκους και το 1920 καταργήθηκε. Μετά την επανασύστασή του, το 2011, επικράτησε η σημερινή του ονομασία. Στις 9 Δεκεμβρίου 1943, πολύ κοντά στον σταθμό της Στάσης Κερπινής και δίπλα στον νεοκατασκευασμένο ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, εκτελέσθηκαν από Γερμανούς στρατιώτες 4 πατριώτες. Οι εκτελέσεις αυτές ήταν μέρος της "Επιχείρησης Καλάβρυτα" (Unternehmen Kalawrita) μεταξύ 5-15 Δεκεμβρίου 1943 και των σφαγών που έγιναν στην ευρύτερη περιοχή από τους Γερμανούς την περίοδο της Κατοχής. Προς ανάμνησή τους υπάρχει λιτό μνημείο. Κερπινή Αχαΐας Σιδηροδρομικός Σταθμός Κερπινής Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού−Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Στάσης Κερπινής. Ανακτήθηκε: 20/10/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές οικισμού Ραλλιά. Ανακτήθηκε: 20/10/2017. Μνημείο Εκτελεσθέντων Στάσης Κερπινής. exploring-greece.gr. Ανακτήθηκε: 20/10/2017. Σφαγή των Καλαβρύτων. erepublik.com. Ανακτήθηκε: 20/10/2017.

Η Στάση Κερπινής είναι οικισμός του Δήμου Καλαβρύτων. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ο οικισμός βρέθηκε να έχει μόνιμο πληθυσμό 9 κάτοικους. Μαζί με τον Αυλώνα, το Βραχνί, τα Καλάβρυτα, τους Κραστικούς, τη Μονή Αγίας Λαύρας και το Σούβαρδο συναποτελούν τη Τοπική Κοινότητα Καλαβρύτων της Δημοτικής Ενότητας Καλαβρύτων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B7_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82_(%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82)

Σαρκουνάς Αχαΐας

Η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού στον 21ο αιώνα είναι η εξής: Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τόμος Β΄, Τυπογραφείο Πέτρου Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, Τρίτη Έκδοση, λήμμα Σαρκουνά. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Σαρκουνά Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 15/12/2017. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Ζήριας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 15/12/2017.

Ο Σαρκουνάς είναι μικρός πεδινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Ζήριας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Ερινεού ως τμήμα του πρώην δημοτικού διαμερίσματος Ζήριας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%82_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82

Αλβανία

Το όνομα Αλβανία, από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη Αλβανός (Αλβανών, Αλβανόπολις), φέρεται να υποδεικνύεται, για πρώτη φορά, από τον Πτολεμαίο τον Γεωγράφο (Γεωγραφικά, 3, 12, 20) και αφορά κάποια αντίστοιχη φυλή της περιοχής. Παρόλα αυτά, οι πρώτες πηγές που αναφέρονται με βεβαιότητα στον συγκεκριμένο βαλκανικό λαό βρίσκονται σε ανώνυμο βουλγαρικό γραπτό του 11ου αιώνα και στο έργο του Μιχαήλ Ατταλειάτη.Οι Βυζαντινοί συγγραφείς ονομάζουν τη σημερινή χώρα Αλβανία και τους κατοίκους Αλβανούς και Αρβανίτες από τον 11ο αιώνα. Εκτός όμως της ονομασίας αυτής ιστορικά υπάρχουν κι άλλες: Οι ίδιοι οι Αλβανοί ονομάζουν τους εαυτούς τους Σκιπτάρ (Shqiptar) και τη χώρα τους Σκιπερία (Shqipëria), δηλαδή χώρα των αετών. Οι Τούρκοι τους ονομάζουν Αρναούτ. Στην γκεγκική διάλεκτο, η χώρα λεγόταν Άρμπεν και οι κάτοικοι (Arbësh dhe Arbëresh) Άρμπενες - Αρμπινέοι (πληθ.) και Αρμπαναίοι. Οι Έλληνες, εκ του προηγουμένου, Αρβανίτες. Οι Σλάβοι, ομοίως με τους Έλληνες, Αρμπανάς και Αρμπανάδες. Τα αρχαιότερα ίχνη δείχνουν στην περιοχή της Αλβανίας παρουσία ανθρώπου του Νεάντερταλ, προέρχεται από τη Μέση και Ανώτερη Παλαιολιθική περίοδο, τα ευρήματα βρέθηκαν στην Τζάρα και στο όρος Ντάιτι κοντά στα Τίρανα. Τα αντικείμενα που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι στην Τζάρα περιείχαν πορόλιθο και ίασπι με απολιθωμένα οστά ζώων, τα ευρήματα στο Όρος Ντάιτι περιείχαν οστέινα και λίθινα αντικείμενα της τελευταίας παλαιολιθικής περιόδου. Είχαν μεγάλη ομοιότητα με παρόμοια αντικείμενα που βρέθηκαν στο Μαυροβούνιο και στη βορειοδυτική Ελλάδα. Ακολούθησαν πολλαπλά αντικείμενα από την Εποχή του Σιδήρου και την Εποχή του Χαλκού, πολλοί Τύμβοι στην κεντρική και νότια Αλβανία παρόμοιοι με αυτούς που βρέθηκαν στη νοτιοδυτική Μακεδονία και τη Λευκάδα. Οι αρχαιολόγοι επιβεβαίωσαν ότι στα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. οι περιοχές είχαν πλημμυρίσει με λαούς που μιλούσαν την Πρωτοελληνική γλώσσα. Αργότερα (1600 π.Χ.) πολλοί από τους πληθυσμούς αυτούς μετακινήθηκαν στις Μυκήνες και ιδρύθηκε ο Μυκηναϊκός πολιτισμός. Στην αρχαιότητα κατοικούσαν στην περιοχή πρώτο-Ελληνικοί πληθυσμοί ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν αμέτρητες Ιλλυρικές φυλές, αρχαίοι Έλληνες και Θράκες. Οι Ιλλυρικές φυλές δεν είχαν δώσει καμιά ονομασία για τον εαυτό τους ούτε είχαν ξεχωριστή εθνότητα. Το όνομα "Ιλλυριοί" πιθανότατα προέρχεται από κάποια φυλή που ήρθε πρώτη σε επαφή με τους Έλληνες, με τον τρόπο αυτό ονομάστηκαν Ιλλυριοί όλοι οι υπόλοιποι λαοί με παρόμοια γλώσσα και έθιμα. Η σημαντικότερη Ελληνική αποικία που ιδρύθηκε στις Ιλλυρικές ακτές στην Αδριατική Θάλασσα ήταν η Απολλωνία, έγινε σταθμός στην Εγνατία που ξεκινούσε από τη Ρώμη και κατέληγε στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή που αναφέρεται στην αρχαιότητα σαν Ιλλυρία έφτανε στα νότια μέχρι τον ποταμό Αώο. Ο Περίπλους του Ευξείνου Πόντου, ένα αρχαίο Ελληνικό κείμενο που έγραψαν τον 4ο αιώνα π.Χ. είναι το πρώτο που αναφέρει τα Ιλλυρικά φύλλα. Στα δυτικά κατοικούσαν η Θρακική φυλή Βρύγες, στα νότια οι Έλληνες Ηπειρώτες Χάονες με πρωτεύουσα τη Φοινίκη. Οι σημαντικότερες Ελληνικές αποικίες Απολλωνία, Επίδαμνος και Αμάντια ιδρύθηκαν τον 7ο αιώνα π.Χ. με εποίκους από την Κόρινθο και την αποικία τους Κέρκυρα.Οι Αρδιαίοι που ζούσαν στο σημερινό Μαυροβούνιο ήταν η ισχυρότερη Ιλλυρική φυλή, τους έκανε πανίσχυρους ο Άγρων της Ιλλυρίας, γιος του ιδρυτή της βασιλικής δυναστείας των Αρδιαίων Πλευράτου Β΄, κατέκτησε όλες τις Ιλλυρικές φυλές. Τον διαδέχθηκε η δεύτερη σύζυγος του Τεύτα που επεκτάθηκε νοτιότερα στο Ιόνιο Πέλαγος. Η Ρώμη ανακήρυξε τον πόλεμο στο Ιλλυρικό βασίλειο με την πρόφαση ότι ο Άγρων είχε λεηλατήσει Ρωμαϊκά πλοία, η μάχη έληξε με ήττα των Ιλλυριών (227 π.Χ.). Ο τελευταίος μεγάλος Ιλλύριος βασιλιάς ήταν ο Γένθιος (181 π.Χ.), το βασίλειο του βρισκόταν γύρω από τη Σκόδρα στη σημερινή βόρεια Αλβανία. Ο Γένθιος αν και ήταν αρχικά σύμμαχος των Ρωμαίων συγκρούστηκε μεταξύ τους με αποτέλεσμα να ξεσπάσει ο Γ΄ Ιλλυρικός Πόλεμος, το αποτέλεσμα ήταν να κατακτήσει όλη την περιοχή η Ρωμαϊκή Δημοκρατία (167 π.Χ.). Οι Ρωμαίοι μοίρασαν την ευρύτερη περιοχή της Ιλλυρίας σε τρεις μεγάλες επαρχίες. Κατακτημένη από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η Ιλλυρία οργανώθηκε ως ρωμαϊκή επαρχία με το όνομα Illyricum (Ιλλυρικόν), η οποία διαιρέθηκε αργότερα στις επαρχίες της Δαλματίας και της Παννονίας. Οι γαίες που συνιστούν τη σύγχρονη Αλβανία περιλαμβάνονταν στη Δαλματία. Αργότερα, στο Ιλλυρικόν θα περιληφθεί μεγάλο μέρος της βαλκανικής χερσονήσου, συμπεριλαμβανόμενης της Ελλάδας, καθώς ο ελληνικός πολιτισμός που επικρατούσε την εποχή εκείνη στην ευρύτερη περιοχή, είναι φανερός και αποδίδεται στα ελληνικά ονόματά τους. Όταν πέθανε ο Θεοδόσιος Α΄ (395) η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία διασπάστηκε στη Βυζαντινή αυτοκρατορία και στη Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο στόχος ήταν να αντιμετωπιστούν τις απειλές που είχαν φέρει από τον βορρά οι Μεγάλες μεταναστεύσεις. Τον 6ο και τον 7ο αιώνα μ.Χ. οι Σλάβοι διέσχισαν τον Δούναβη και κατέλαβαν περιοχές στα Βαλκάνια που κατοικούσαν αρχαίοι Έλληνες, Ιλλυριοί και Θράκες, οι Ιλλυριοί αναφέρονται για τελευταία φορά τον 7ο αιώνα. Τον 11ο αιώνα ακολούθησε το Μεγάλο Σχίσμα του 1054 στο οποίο διασπάστηκε ο Χριστιανισμός στην Ορθόδοξη Εκκλησία και στη δυτική Καθολική εκκλησία, στην Αλβανία η βόρεια ασπάστηκε τον Καθολικισμό και η νότια την Ορθοδοξία. Ο Αλβανικός λαός κατοικούσε δυτικά της λίμνης της Οχρίδας, στην κοιλάδα του ποταμού Σκούμπιν, δημιουργήθηκε το Πριγκιπάτο του Άρβανον (1190) υπό την ηγεσία του Πρόγον της Κρούγια. Όταν πεθανε ο Πρόγον τον διαδέχθηκαν στην ηγεσία του πριγκιπάτου οι γιοι του Γκιν και Ντιμιτρί. Όταν πέθανε ο Ντιμιτρί τον διαδέχθηκε ο Ελληνο-Αλβανός Γρηγόριος Καμωνάς και κατόπιν ο Γκόλεμ της Κρούγια. Το Μεγάλο Πριγκιπάτο της Ράσκας διαλύθηκε τον 13ο αιώνα. Το Άρβανον θεωρείται το πρώτο αυτόνομο Αλβανικό κράτος στα δυτικά όρια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας υπό την ανώτατη διοίκηση των οικογενειών Δούκες της Ηπείρου και Λασκαρίδες της Νίκαιας. Στα τέλη του 12ου και στις αρχές του 13ου αιώνα η Σερβία και η Δημοκρατία της Βενετίας άρχισαν να επεκτείνονται στην περιοχή.Η εθνογένεση των Αλβανών είναι αβέβαιη, τους καταγράφει για πρώτη φορά ο Μιχαήλ Ατταλειάτης (1080), συμμετείχαν σε κάποια εξέγερση απέναντι στην Κωνσταντινούπολη. Την εποχή εκείνη οι Αλβανοί είχαν εκχριστιανιστεί πλήρως. Λίγα χρόνια μετά τη διάλυση του Άρβανου ο Κάρολος ο Ανδεγαυός έκλεισε συμφωνία με τους Αλβανούς ευγενείς και τους υποσχέθηκε να προστατέψει τα δικαιώματα τους. Ο Κάρολος ο Ανδεγαυός δημιούργησε το Μεσαιωνικό Βασίλειο της Αλβανίας (1272) και κατέκτησε πολλές περιοχές από το Δεσποτάτο της Ηπείρου. Το μεσαιωνικό βασίλειο περιείχε όλη την ακτή της Αδριατικής από το Δυρράχιο μέχρι το Βουθρωτό. Το βασίλειο έγινε η βάση για την εξάπλωση της Καθολικής εκκλησίας στα Βαλκάνια, τα σχέδια υποστήριξε η ξαδέλφη του Καρόλου του Ανδεγαυού Έλενα των Ανζού που είχε παντρευτεί τον Σέρβο βασιλιά Στέφανο Ουρός Α΄. Στη βόρεια Αλβανία ιδρύθηκαν περίπου 30 Καθολικές εκκλησίες και μοναστήρια. Τις εσωτερικές διαμάχες που ξέσπασαν τον 14ο αιώνα στη Βυζαντινή αυτοκρατορία εκμεταλλεύτηκε ο Σέρβος βασιλιάς Στέφανος Δουσάν για να ιδρύσει το βασίλειο του, περιείχε όλη την Αλβανία εκτός από το Δυρράχιο. Πολλοί Αλβανοί κυβερνήτες έφυγαν από την πατρίδα τους και εγκαταστάθηκαν στο Δεσποτάτο της Άρτας. Την ίδια εποχή δημιουργήθηκαν νέα Αλβανικά πριγκιπάτα όπως το Μεσαιωνικό πριγκιπάτο της Αλβανίας υπό τον Κάρολο Τόπια, το Πριγκιπάτο των Καστριώτη και η Ηγεμονία του Μπεράτ. Το 1ο μισό του 15ου αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα της Αλβανίας, αντιμετώπισε σκληρή αντίσταση από τη Λίγκα της Λέζας και τον βασιλιά της Σκεντέρμπεη που έγινε ο εθνικός ήρωας των Αλβανών. Στις αρχές της εγκαθίδρυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, το γεωπολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από διάσπαρτα βασίλεια μικρών πριγκιπάτων. Οι Οθωμανοί είχαν εγκαταστήσει φρουρές τους σε όλη τη νότια Αλβανία το 1415 και κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Αλβανίας το 1431. Εντούτοις το 1443 ξέσπασε μεγάλη και μακροχρόνια εξέγερση υπό την ηγεσία του Αλβανού εθνικού ήρωα Σκεντέρμπεη, που διήρκεσε μέχρι το 1479, νικώντας πολλές φορές μεγάλους οθωμανικούς στρατούς υπό τους σουλτάνους Μουράτ Β΄ και Μωάμεθ Β΄. Ο Σκεντέρμπεης συνένωσε αρχικά τους Αλβανούς πρίγκιπες και κατόπιν εγκαθίδρυσε κεντρική εξουσία στο μεγαλύτερο μέρος των μη κατακτημένων εδαφών, γενόμενος Άρχοντας της Αλβανίας. Προσπάθησε επίσης ακατάπαυστα, αλλά μάλλον ανεπιτυχώς, να δημιουργήσει συνασπισμό των Ευρωπαίων κατά των Οθωμανών. Ματαίωσε κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να ανακτήσουν την Αλβανία, που την οραματίζονταν ως εφαλτήριο για την εισβολή στην Ιταλία και στη Δυτική Ευρώπη. Ο άνισος αγώνας του κατά της ισχυρότερης δύναμης της εποχής κέρδισε την εκτίμηση της Ευρώπης καθώς και κάποια υποστήριξη με τη μορφή χρημάτων και στρατιωτική βοήθειας από τη Νάπολη, τους πάπες, τη Βενετία και τη Ραγούζα. Με την άφιξη των Τούρκων, το Ισλάμ εισήχθη στην Αλβανία ως τρίτη θρησκεία. Ο προσηλυτισμός αυτός προκάλεσε μαζική μετανάστευση Αλβανών προς τις χριστιανικές ευρωπαϊκές χώρες. Πολλοί Αλβανοί διέφυγαν στη γειτονική Ελλάδα όπως επίσης στην Ιταλία, κυρίως στην Καλαβρία και τη Σικελία. Μαζί με τους Βόσνιους, οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατείχαν εξέχουσα θέση στην αυτοκρατορία και ήταν το κύριο στήριγμα της οθωμανικής πολιτικής στα Βαλκάνια. Με αυτή την προνομιακή θέση στην αυτοκρατορία, οι Αλβανοί Μουσουλμάνοι κατέλαβαν διάφορες διοικητικές θέσεις, με πάνω από 25 Μεγάλους Βεζίρηδες αλβανικής καταγωγής, όπως ο Στρατηγός Κιοπρουλού Μεχμέτ Πασάς, που διοικούσε τις οθωμανικές δυνάμεις κατά τους Οθωμανοπερσικούς Πολέμους, ο Στρατηγός Κιοπρουλού Φαζίλ Αχμέτ, που ηγείτο του οθωμανικού στρατού κατά τον Αυστροτουρκικό Πόλεμο (1663–1664) και αργότερα ο Μεχμέτ Αλή Πασάς της Αιγύπτου. Τον 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί εδραίωσαν την παρουσία τους στην περιοχή, οι αλβανικές πόλεις οργανώθηκαν σε τέσσερα κύρια σαντζάκια. Η κυβέρνηση προώθησε το εμπόριο ιδρύοντας σημαντική εβραϊκή παροικία προσφύγων που είχαν φύγει διωγμένοι από την Ισπανία (στα τέλη του 15ου αιώνα). Από τα λιμάνια του Αυλώνα περνούσαν εμπορεύματα εισαγόμενα από την Ευρώπη, όπως βελούδα, βαμβακερά, μάλλινα, χαλιά, μπαχαρικά και δέρματα από την Προύσα και την Κωνσταντινούπολη. Μερικοί πολίτες του Αυλώνα είχαν ακόμη και εμπορικούς συνεργάτες στην Ευρώπη. Αλβανοί υπήρχαν επίσης σε όλη την αυτοκρατορία, στο Ιράκ, στην Αίγυπτο, στην Αλγερία και σε όλο το Μαγκρέμπ, ως ζωτικής σημασίας στρατιωτικοί και διοικητικοί λειτουργοί. Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο Παιδομάζωμα. Η διαδικασία του εξισλαμισμού υπήρξε σταδιακή, αρχίζοντας με την άφιξη των Οθωμανών τον 15ο αιώνα (σήμερα μια μειονότητα Αλβανών είναι Καθολικοί ή Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία είναι μουσουλμανική). Οι τιμαριούχοι, το υπόβαθρο της πρώιμης οθωμανικής εξουσίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν ήταν κατ' ανάγκη προσήλυτοι στο Ισλάμ και κατά καιρούς εξεγείρονταν. Διασημότερος από αυτούς τους επαναστάτες είναι ο Σκεντέρμπεης (που η μορφή του θα χρησιμοποιείτο αργότερα το 19ο αιώνα ως κεντρικό στοιχείο της αλβανικής εθνικής ταυτότητας). Η σημαντικότερη επίπτωση στους Αλβανούς ήταν η σταδιακή διαδικασία εξισλαμισμού της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, αν και αυτό έγινε πιο πλατειά μόνο τον 17ο αιώνα. Πολλοί Καθολικοί προσηλυτίσθηκαν τον 17ο αιώνα, ενώ οι Ορθόδοξοι Αλβανοί τους ακολούθησαν τον 18ο αιώνα. Την, αρχικά περιορισμένη στα κύρια αστικά κέντρα Ελμπασάν και Σκόδρα, νέα θρησκεία, ασπάσθηκε την περίοδο αυτή και η ύπαιθρος. Τα κίνητρα για τον προσηλυτισμό ήταν, σύμφωνα με τους μελετητές ποικίλα, ανάλογα με την περίπτωση. Η έλλειψη πρωτογενών πηγών δεν βοηθάει τη διερεύνηση τέτοιων ζητημάτων. Η Αλβανία παρέμεινε υπό την οθωμανική εξουσία ως τμήμα της επαρχίας της Ρούμελης μέχρι το 1912, όταν ανακηρύχθηκε η ανεξάρτητη Αλβανία. Ο Σύνδεσμος της Πρίζρενης δημιουργήθηκε την 1 Ιουνίου 1878, στο Πρίζρεν του Βιλαετίου του Κοσσυφοπεδίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αρχικά οι οθωμανικές αρχές υποστήριξαν τον Σύνδεσμο, του οποίου η αρχική θέση βασιζόταν στη θρησκευτική αλληλεγγύη των Μουσουλμάνων γαιοκτημόνων και των ανθρώπων που συνδέονταν με την οθωμανική διοίκηση, τόνιζε τη Μουσουλμανική αλληλεγγύη και έκανε έκκληση για υπεράσπιση των Μουσουλμανικών εδαφών, περιλαμβανομένης της σημερινής Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σύνδεσμος ονομάστηκε Επιτροπή των Πραγματικών Μουσουλμάνων (αλβανικά, Komiteti i Myslimanëve të Vërtetë). Ο Σύνδεσμος εξέδωσε διάταγμα, γνωστό ως Καραρνάμε, όπου περιεχόταν ανακοίνωση ότι οι άνθρωποι από «Βόρεια Αλβανία, την Ήπειρο και τη Βοσνία» είναι πρόθυμοι να υπερασπισθούν την εδαφική ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας «με όλα τα δυνατά μέσα» από τα στρατεύματα της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. Υπογράφτηκε από 47 Μουσουλμάνους εκπροσώπους στις 18 Ιουνίου 1878. Στη συνέλευση συμμετείχαν 300 περίπου Μουσουλμάνοι, περιλαμβανομένων συνέδρων από τη Βοσνία και του μουτασαρίφ (σαντζάκμπεη) του Σαντζακίου του Πρίζρεν ως αντιπροσώπου των κεντρικών αρχών και χωρίς συνέδρους από το Βιλαέτι της Σκόδρας. Οι Οθωμανοί ακύρωσαν την υποστήριξή τους όταν ο Σύνδεσμος, υπό την επιρροή του Αμπντίλ μπέη Φρασέρι, εστίασε τη δράση του στην αλβανική αυτονομία και ζήτησε τη συνένωση των τεσσάρων οθωμανικών βιλαετίων (Κοσόβου, Σκόδρας, Μοναστηρίου και Ιωαννίνων) σε ένα νέο βιλαέτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (το Αλβανικό Βιλαέτι). Αργότερα η αλβανική εξέγερση του 1912, η ήττα των Οθωμανών κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και η προέλαση των στρατών των Μαυροβουνίων, των Σέρβων και των Ελλήνων στα εδάφη που διεκδικούσαν και οι Αλβανοί, οδήγησαν στην εδραίωση του αλβανικού εθνικού κινήματος. Κρυφά σχολεία Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, και ειδικά μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία εισερχόταν σε κατάσταση αποσύνθεσης, μεταξύ των άλλων εθνών εκδηλώθηκε και το αποσχιστικό κίνημα των Αλβανών. Για να ελέγξουν αυτή την κατάσταση οι Οθωμανοί επιχείρησαν να προωθήσουν την τουρκική γλώσσα στους Αλβανούς όπως και στους Πομάκους. Αντιδρώντας, οι Αλβανοί σχημάτισαν μυστικές κοινότητες σε γειτονικές βαλκανικές χώρες και ίδρυσαν κρυφά σχολεία στοιχειώδους εκπαίδευσης στην αλβανική γλώσσα. Στη συντήρηση της αλβανικής συνέβαλε και το τάγμα των Μπεκτασήδων με τη λειτουργία κρυφών σχολείων κατά την ύστερη Τουρκοκρατία. Το 1902, ο σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ διέταξε το κλείσιμο των σχολείων και την απαγόρευση των βιβλίων στην αλβανική γλώσσα. Τότε οι τεκέδες των Μπεκτασήδων σχημάτισαν ένα δίκτυο παράνομων σχολείων όπου μορφωμένοι δερβίσηδες συντηρούσαν τον εθνικό πολιτισμό των Αλβανών. Στις 28 Νοεμβρίου 1912 συνήλθε συνέδριο των Αλβανών αντιπροσώπων στον Αυλώνα. Η 83μελής συνέλευση που το απάρτιζε ανακήρυξε την Αλβανία ανεξάρτητο κράτος και σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση. Η Προσωρινή Κυβέρνηση της Αλβανίας συστάθηκε στη δεύτερη σύνοδο της συνέλευσης, στις 4 Δεκεμβρίου 1912. Ηταν δεκαμελής υπό τον Ισμαήλ Κεμάλ μέχρι την παραίτησή του στις 22 Ιανουαρίου 1914. Η Συνέλευση ίδρυσε επίσης τη Γερουσία (αλβανικά: Pleqësi), με ρόλο συμβουλευτικό της κυβέρνησης, αποτελούμενη από 18 μέλη της Συνέλευσης. Η ανεξαρτησία της Αλβανίας αναγνωρίσθηκε από τη Διάσκεψη του Λονδίνου, στις 29 Ιουλίου 1913, αλλά η χάραξη των συνόρων του νεοϊδρυθέντος Πριγκιπάτου της Αλβανίας αγνόησε τη δημογραφική πραγματικότητα της εποχής. Στις 15 Οκτωβρίου 1913 συστάθηκε, από τις Μεγάλες Δυνάμεις, η Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου, για να αναλάβει τη διοίκηση της νεοϊδρυθείσας Αλβανίας μέχρι να ενισχυθούν οι τοπικοί πολιτικοί θεσμοί. Η έδρα της ήταν στον Αυλώνα. Η Διεθνής Χωροφυλακή συστάθηκε ως η πρώτη αστυνομική δύναμη του Πριγκιπάτου της Αλβανίας. Ως πρώτος πρίγκιπας επιλέχθηκε ο Γουλιέλμος του Βιντ. Τον Νοέμβριο του 1913 οι αλβανικές φιλοοθωμανικές δυνάμεις είχαν προσφέρει τον θρόνο της Αλβανίας στον Οθωμανό υπουργό πολέμου, αλβανικής καταγωγής, Ιζέτ Πασά. Οι φιλοοθωμανοί χωρικοί πίστευαν ότι το νέο καθεστώς του Πριγκιπάτου της Αλβανίας ήταν ένα εργαλείο των έξι Χριστιανικών Μεγάλων Δυνάμεων και ντόπιων γαιοκτημόνων που κατείχαν το μισό της καλλιεργήσιμης γης. Η εξέγερση των Αλβανών χωρικών κατά του νέου αλβανικού καθεστώτος ξέσπασε υπό την ηγεσία της ομάδας Μουσουλμάνων κληρικών συγκεντρωμένων γύρω από τον Εσάντ Πασά Τοπτανί, που αυτοανακηρύχθηκε σωτήρας της Αλβανίας και του Ισλάμ. Για να κερδίσει την υποστήριξη των Καθολικών εθελοντών της Μιρντίτα από τα βουνά στον βορρά ο Πρίγκιπας Βιντ διόρισε τον ηγέτη τους, Πρενκ Μπίμπε Ντόντα, υπουργό εξωτερικών του Πριγκιπάτου της Αλβανίας. Τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1914 η Διεθνής Χωροφυλακή, από κοινού με τον Ισα Μπολετίνι και τους άνδρες του, κυρίως από το Κοσσυφοπέδιο, και τους Καθολικούς της Μιρντίτα από τον βορρά ηττήθηκαν από τους επαναστάτες, που κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Αλβανίας ως το τέλος του Αυγούστου του 1914. Το καθεστώς του Πρίγκιπα του Βιντ κατέρρευσε και ο ίδιος έφυγε από τη χώρα στις 3 Σεπτεμβρίου 1914. Το 1913, σε μία διάσκεψη πρεσβευτών στο Λονδίνο, αποφασίστηκε ότι σύμφωνα με τον οθωμανικό κανόνα το αλβανικό έδαφος έπρεπε να διαιρεθεί μεταξύ της Σερβίας και της Ελλάδας. Δεν ήταν όλοι οι συμμετέχοντες υπέρ της συγκεκριμένης πρότασης και έτσι αναγνωρίστηκε η δημιουργία του αλβανικού κράτους, αλλά ένα τμήμα των εδαφών δόθηκε στη Σερβία και στην Ελλάδα. Μετά από τον δεύτερο βαλκανικό πόλεμο, οι Οθωμανοί απομακρύνθηκαν από την Αλβανία και υπήρξε πάλι η πιθανότητα απορρόφησης των εδαφών από τη Σερβία και την Ελλάδα. Τούτη η απόφαση εξόργισε τους Ιταλούς που δεν επιθυμούσαν να έχει η Σερβία εκτεταμένη ακτογραμμή, και εξόργισε επίσης τους Γερμανούς, που ήθελαν την ανάπτυξη ενός σιδηροδρόμου που θα οδηγούσε στην Ανατολή. Η Γερμανία οργάνωσε κατόπιν σειρά διαβουλεύσεων με τη Ρωσία και την Ελλάδα. Ωστόσο, η επικυριαρχία στις νότιες περιοχές (Βόρεια Ήπειρος), δεν υπήρξε δυνατή, ακόμη και μετά την αποχώρηση των ελληνικών δυνάμεων, καθώς εκδηλώθηκε αυτονομιστικό κίνημα ενάντια στην επιδίκαση της περιοχή στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος, που οργανώθηκε από την Προσωρινή Κυβέρνηση της Βορείου Ηπείρου. Τελικά, αποφασίστηκε ότι η χώρα δεν έπρεπε να διαιρεθεί αλλά αντ' αυτού να παγιωθεί σε πριγκιπάτο της Αλβανίας υπό τον Γερμανό πρίγκιπα William Wied. Όταν ο Γερμανός πρίγκιπας εκδιώχθηκε μετά από 6 μήνες, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, και η Ιταλία, ως μέλη της Κοινωνίας των Εθνών, θέλησαν να διαιρέσουν οριστικά τη χώρα αλλά η επέμβαση των ΗΠΑ με τον πρόεδρο Woodrow Wilson (άσκησε βέτο στην ψηφοφορία) επέτρεψε στην Αλβανία να διατηρήσει την οντότητά της. Από το 1928, η χώρα κυβερνήθηκε από τον βασιλιά Αχμέτ Ζόγκου.Τη βραχύβια μοναρχία (1914-1925) διαδέχθηκε η ακόμη πιο βραχύβια πρώτη Αλβανική Δημοκρατία (1925–1928), που αντικαταστάθηκε από νέα μοναρχία (1928–1939). Το βασίλειο υποστηρίχτηκε από το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας και οι δύο χώρες διατήρησαν στενές σχέσεις μέχρι την ξαφνική εισβολή της Ιταλίας στη χώρα το 1939. Η Αλβανία καταλήφθηκε από τη Φασιστική Ιταλία και στη συνέχεια από τη Ναζιστική Γερμανία κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τη στρατιωτική κατάληψή της από την Ιταλία, από το 1939 ως το 1943, το Βασίλειο της Αλβανίας (1939-1943) ήταν προτεκτοράτο εξαρτώμενο από την Ιταλία και κυβερνώμενο από τον Βασιλιά της Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ΄ και την κυβέρνησή του. Μετά την εισβολή του Άξονα στη Γιουγκοσλαβία τον Απρίλιο του 1941, τα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας με σημαντικό αλβανικό πληθυσμό προσαρτήθηκαν στην Αλβανία. Η Αλβανία προσάρτησε το μεγαλύτερο μέρος του Κοσσυφοπεδίου, καθώς και το δυτικό τμήμα της σημερινής Βόρειας Μακεδονίας, την πόλη Τούτιν στην Κεντρική Σερβία και μια λωρίδα του Ανατολικού Μαυροβουνίου. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943 την Αλβανία κατέλαβε η Γερμανία. Το εθνικιστικό Balli Κombetar (Εθνικό Μέτωπο), που είχε πολεμήσει κατά της Ιταλίας, σχημάτισε μια ουδέτερη κυβέρνηση στα Τίρανα και μαζί με τους Γερμανούς πολεμούσε κατά του καθοδηγούμενου από τους κομμουνιστές Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου της Αλβανίας. Με τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η κύρια στρατιωτική και πολιτική δύναμη της χώρας (το Κομμουνιστικό Κόμμα) έστειλε τον στρατό του στα βόρεια της Αλβανίας να καταστρέψει τις εθνικιστικές δυνάμεις και να εξαλείψει τους αντιπάλους του. Συνάντησαν σφοδρή αντίσταση στο Νικάι-Μερτούρ, το Ντουκαγκίν και το Κελμέμτ. Της φατρίας των Κελμεντί ηγείτο ο Πρεκ Κάλι. Στις 15 Ιανουαρίου 1945 διεξήχθη μια μάχη στη Γέφυρα Ταμάρα μεταξύ ανταρτών της πρώτης Ταξιαρχίας και εθνικιστικών δυνάμεων με αποτέλεσμα την ήττα των τελευταίων. Περίπου 150 από τους Κελμεντί σκοτώθηκαν ή βασανίστηκαν. Μετά την απελευθέρωση της Αλβανίας από τη Ναζιστική κατοχή η χώρα έγινε Κομμουνιστικό κράτος, η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας (που μετονομάστηκε «Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας» το 1976), υπό την ηγεσία του Ενβέρ Χότζα και του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας. Η σοσιαλιστική ανοικοδόμηση της Αλβανίας ξεκίνησε αμέσως μετά την κατάργηση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση «Λαϊκής Δημοκρατίας». Το 1947 ολοκληρώθηκε η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή της Αλβανίας και οκτώ μήνες αργότερα η δεύτερη. Ψηφίστηκαν νόμοι αγροτικής μεταρρύθμισης, που παραχωρούσαν τη γη στους εργάτες και στους αγρότες που την καλλιεργούσαν. Η γεωργία άρχισε να γίνεται συνεταιριστική και η παραγωγή αυξήθηκε σημαντικά, καθιστώντας την Αλβανία γεωργικά αυτάρκη. Το 1955 ο αναλφαβητισμός είχε εξαλειφθεί στον πληθυσμό ενηλίκων της Αλβανίας. Την περίοδο αυτή η Αλβανία εκβιομηχανίστηκε και γνώρισε γρήγορη οικονομική ανάπτυξη, καθώς και πρωτοφανή πρόοδο στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης. Το μέσο ετήσιο ποσοστό αύξησης του εθνικού εισοδήματος της Αλβανίας ήταν υψηλότερο κατά 29 % από το μέσο παγκόσμιο και 56 % από το μέσο Ευρωπαϊκό. Οι θρησκευτικές ελευθερίες περιορίστηκαν δραστικά κατά την Κομμουνιστική περίοδο, με πολλές μορφές λατρείας να τίθενται εκτός νόμου. Τον Αύγουστο του 1945 ο Νόμος Αγροτικής Μεταρρύθμισης προέβλεπε την εθνικοποίηση μεγάλων τμημάτων της ακίνητης περιουσίας που κατείχαν θρησκευτικές ομάδες (κυρίως Ισλαμικά βακούφια), καθώς και κτημάτων μοναστηριών και επισκοπών. Πολλοί πιστοί, ουλεμάδες και ιερείς, συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Το 1949 ένα Νέο Διάταγμα για τις Θρησκευτικές Κοινότητες προέβλεπε ότι αυτές και όλες οι δραστηριότητές τους θα ελέγχονταν ποινικά μόνο από το κράτος. Το 1967 ο Χότζα κήρυξε την Αλβανία ως το πρώτο «αθεϊστικό κράτος» στον κόσμο. Εκατοντάδες τζαμιά και δεκάδες ισλαμικές βιβλιοθήκες - που περιελάμβαναν ανεκτίμητα χειρόγραφα - καταστράφηκαν. Δεν γλίτωσαν ούτε οι εκκλησίες και πολλές μετατράπηκαν σε πολιστικά κέντρα για τους νέους. Ο νέος νόμος απαγόρευε κάθε «φασιστική, θρησκευτική, πολεμοκάπηλη, αντισοσιαλιστική δραστηριότητα και προπαγάνδα». Το θρησκευτικό κήρυγμα επέσυρε ποινή φυλάκισης τριών έως δέκα ετών. Παρόλα αυτά πολλοί Αλβανοί συνέχισαν να θρησκεύονται μυστικά. Το 1985 ο Χότζα πέθανε και ανέλαβε στη θέση του ο Ραμίζ Αλία. Αρχικά ο Αλία προσπάθησε να ακολουθήσει τα βήματα του Χότζα, αλλά οι πολιτικοκοινωνικές αλλαγές στην ανατολική Ευρώπη είχαν ήδη ξεκινήσει. Στη Σοβιετική Ένωση ανέλαβε ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, εφαρμόζοντας τις πολιτικές της γκλάσνοστ και της περεστρόικα. Το αλβανικό καθεστώς βρέθηκε υπό την πίεση των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της εσωτερικής εξέγερσης. Μετά την εκτέλεση του Νικολάε Τσαουσέσκου (του κομμουνιστή ηγέτη της Ρουμανίας) το 1989, ο Αλία υπέγραψε τη συμφωνία του Ελσίνκι για το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επέτρεψε επίσης τον πλουραλισμό στην πολιτική έκφραση και, παρόλο που το κόμμα του κέρδισε τις εκλογές του 1991, έγινε φανερό ότι οι αλλαγές θα συνεχίζονταν. Το 1992 προκηρύχθηκαν και πάλι γενικές εκλογές τις οποίες κέρδισε το νέο Δημοκρατικό Κόμμα με ποσοστό 62%. Ο Αλία παραιτήθηκε και ο Σαλί Μπερίσα έγινε ο πρώτος πρόεδρος της μετακομμουνιστικής περιόδου. Στις εκλογές του Ιουνίου του 1996 το Δημοκρατικό Κόμμα προσπάθησε να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία, νοθεύοντας τα αποτελέσματα, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των αντιπάλων του, και κατακτώντας το 85% των εδρών της Βουλής. Το 1997 το σκάνδαλο των πυραμίδων ταρακούνησε οικονομικά τη χώρα και οδήγησε σε κοινωνικές αναταραχές. Από αστυνομικούς σταθμούς και στρατιωτικές βάσεις εκλάπησαν εκατομμύρια καλάσνικοφ και άλλα όπλα. Επικράτησε χάος και πολλές πόλεις ελέγχονταν από στρατιωτικά σώματα ή λιγότερο οργανωμένα σώματα ένοπλων πολιτών. Ακόμα και οι στρατιωτικοί σύμβουλοι των ΗΠΑ εγκατέλειψαν τη χώρα χάριν ασφαλείας. Η κυβέρνηση του Αλεξάντερ Μέξι (Aleksander Meksi) παραιτήθηκε και δημιουργήθηκε κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές του 1997 και ο Μπερίσα παραιτήθηκε από πρόεδρος. Ωστόσο, η σταθερότητα δεν αποκαταστάθηκε εύκολα. Οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στους διαφορετικούς πόλους εξουσίας στο Σοσιαλιστικό Κόμμα είχαν ως αποτέλεσμα μια σειρά βραχύβιων σοσιαλιστικών κυβερνήσεων. Η χώρα πλημμύρισε με πρόσφυγες από το γειτονικό Κόσοβο το 1998 και το 1999, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Τον Ιούνιο του 2002 εκλέχθηκε πρόεδρος ο Άλφρεντ Μοϊσιού (Alfred Moisiu), πρώην στρατηγός, στη θέση του Ρετζέπ Μεϊντάνι (Rexhep Meidani). Οι βουλευτικές εκλογές του Ιουλίου του 2005 έφεραν πίσω στην εξουσία τον Σαλί Μπερίσα, αρχηγό του Δημοκρατικού Κόμματος, που φέρεται από ορισμένους αναλυτές ότι κέρδισε χάρη στις εσωτερικές συγκρούσεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος και μια σειρά σκανδάλων επί διακυβέρνησης Φατός Νάνο (Fatos Nano). Τον Ιούλιο του 2007 ο αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, Μπαμίρ Τόπι, υποστηριζόμενος και από έξι βουλευτές του Σοσιαλιστικού Κόμματος, εξελέγη νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας.Από το 1990 η Αλβανία είναι προσανατολισμένη διπλωματικά προς τη Δύση. Στις 28 Απριλίου του 2009 υπέβαλε αίτηση για ένταξη στην ΕΕ. Το 2013 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνωμοδότησε υπέρ της παραχώρησης καθεστώτος υποψήφιας χώρας από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο όμως αρνήθηκε ύστερα από πιέσεις της Ολλανδικής κυβέρνησης τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Η χώρα έγινε δεκτή στο Συμβούλιο της Ευρώπης και το 2009 έγινε μέλος του ΝΑΤΟ. Το εργατικό δυναμικό της χώρας συνέχισε να μεταναστεύει στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Αλβανική Αναγέννηση (Rilindja) Ο αλβανικός εθνικισμός (γνωστός και ως Αλβανισμός ή Παναλβανισμός) εμφανίστηκε μερικές δεκαετίες αργότερα από τον αντίστοιχο ελληνικό και σερβικό εθνικισμό. Αντίθετα από αυτούς, δεν έχει ως βασική αιτία εμφάνισής του τη διάθεση αποτίναξης της τουρκικής κυριαρχίας. Έχει σημείο εκκίνησης τον φόβο διαμελισμού της Αλβανίας μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, αποτέλεσμα του οποίου ήταν η σερβική ανεξαρτησία.Στα 11 επόμενα χρόνια, ως εκπρόσωπος του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού ξεπρόβαλε το κίνημα της αλβανικής αναγέννησης (Rilindja). Οι μύθοι που δημιούργησε και διέδωσε αυτό το κίνημα συγκαταλέγονται στους τυπικούς μύθους του ευρωπαϊκού ρομαντισμού του 19ου αιώνα και ενέπνευσαν στους Αλβανούς αίσθημα υπερηφάνειας για τη μοναδικότητα του λαού τους. Οι κυριότεροι από τους μύθους αυτούς εξήραν την αρχαιότητα των Αλβανών και της γλώσσας τους, θεωρώντας μάλιστα πως η τελευταία ανήκει στις παλαιότερες γλώσσες του κόσμου. Επίσης, προκειμένου οι Αλβανοί να διαχωριστούν από τους Έλληνες και τους Σέρβους, ακόμη και να καταδειχτεί πως είναι παλαιότεροι από αυτούς, η Rilindja υποστήριξε την προέλευσή τους από τους Πελασγούς, οι οποίοι κατείχαν τη βαλκανική χερσόνησο πριν αντικατασταθούν από τους Ιλλυριούς. Αυτές οι θέσεις οδήγησαν και στην κατασκευή Αλβανών ηρώων της αρχαιότητας, μεταξύ των οποίων ο Μέγας Αλέξανδρος και ο βασιλιάς Πύρρος της Ηπείρου.Ο κεντρικός όμως χαρακτήρας γύρω από τον οποίο πλέχτηκε η μυθολογία του αλβανικού εθνικού ρομαντισμού είναι ο Σκεντέρμπεης (Γεώργιος Καστριώτης). Όμως η διστακτικότητα των Αλβανών να αποφασίσουν ανάμεσα στο χριστιανικό και το τουρκικό όνομα του Καστριώτη είναι ενδεικτική. Η αντικειμενική δυσκολία των τριών δογμάτων στα οποία ήταν διαιρεμένοι οι Αλβανοί (καθολικισμός, ορθοδοξία, ισλαμισμός) ξεπεράστηκε με την αποσύνδεση της προσωπικότητας του Σκεντέρμπεη από το θρήσκευμά του. Πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας ήταν ο Βάσο Πασάς, Οθωμανός αξιωματούχος αλβανικής καταγωγής ο οποίος σε ένα από τα πιο φημισμένα ποιήματά του έγραψε πως «θρησκεία των Αλβανών είναι ο Αλβανισμός» Αλλά κύριος συνεισφέρων στην ενσωμάτωση του Σκεντέρμπεη στον αλβανικό εθνικιστικό μύθο ήταν ο εθνικός ποιητής Naim Frashëri (1846-1900). Το επικό ποίημά του Η ιστορία του Σκεντέρμπεη (Historia e Skënderbeut''), όπου υμνείται η ομορφιά της χώρας και της γλώσσας της, αποστηθίστηκε από κάθε Αλβανό που ολοκλήρωσε τη βασική εκπαίδευση, μετά την ανεξαρτησία της χώρας το 1912. Για να συμπληρωθεί όμως ο εθνικός μύθος, χρειαζόταν και η άλλη όψη του νομίσματος, οι δυνάμεις του κακού, τις οποίες εκπροσωπούσαν οι 4 αιώνες οθωμανικής κατοχής. Αυτοί οι αιώνες θεωρήθηκαν περίοδος πλήρους σκότους από το οποίο η Αλβανία αναδύθηκε με τη βοήθεια των ηρώων της Rilindja οι οποίοι, εμπνευσμένοι από τον Καστριώτη, πολέμησαν «με το τουφέκι και την πένα».Η κυριαρχία του ρομαντικού αλβανικού εθνικισμού στην εκπαίδευση της μεσοπολεμικής Αλβανίας συνέβαλε σημαντικά στον εθνικό απελευθερωτικό χαρακτήρα τον οποίο πήρε ο αγώνας των κατοίκων της χώρας, υπό την ηγεσία των κομμουνιστών, εναντίον των κατακτητών Ιταλών και Γερμανών. Κομμουνιστική περίοδος Μετά τον πόλεμο, το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα βρέθηκε μπροστά στο παράδοξο της ανάγκης να συμβιβάσει την παραδοσιακή εθνικιστική ιδεολογία της rilindja με τους νέους κομμουνιστικούς μύθους. Ως ορόσημα της προ-κομμουνιστικής εθνικής ιστορίας θεωρήθηκαν ο Σκεντέρμπεης, η Αλβανική Αναγέννηση και ο ανταρτοπόλεμος εναντίον των δυνάμεων του Άξονα, με αντιήρωες τους Τούρκους, τους Έλληνες, τους Σέρβους, τους φασίστες-ναζί και τους Αλβανούς συνεργάτες τους, ενώ αρνητικό ρόλο παίζουν επίσης η θρησκεία και οι κληρικοί, ιδιαίτερα οι καθολικοί.Ενώ στην καθημερινή ζωή έγινε συστηματική προσπάθεια να εισαχθούν εκσυγχρονιστικές κομμουνιστικές ιδέες, ο καθορισμός της αλβανικής εθνικής ταυτότητας (ψυχής) συνέχισε, μόνο θεωρητικά, να βασίζεται στις παραδοσιακές αξίες της τιμής (ndera), της ανδρείας (burrnija) και της μπέσας (besa, δηλ. του λόγου της τιμής), αξιών που αποτελούν και τη βάση των περισσότερων διηγημάτων του υποψήφιου για βραβείο Νόμπελ Αλβανού συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ. Όσο για τις προσπάθειες, στη δεκαετία του '50, να συζητηθεί ανοιχτά μεταξύ των επιστημόνων της χώρας η ιστορική διαδικασία εθνογένεσης των Αλβανών, αυτές σταμάτησαν όταν ο Ενβέρ Χότζα δήλωσε ότι η προέλευση του αλβανικού έθνους είναι ιλλυρική. Μετά τον κομμουνισμό Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού έχουν υποστηριχθεί διάφορες θεωρίες από τοπικούς ιστορικούς ερευνητές που αναλύουν το αρχαίο παρελθόν της χώρας. Οι θεωρίες αυτές, ιδιαίτερα η υποστηριζόμενη σύνδεση με τους Πελασγούς και η προέλευση των Ευρωπαίων από τους τελευταίους, αποσκοπούν στην ανύψωση του εθνικού φρονήματος και λειτουργούν ως απάντηση στο φαντασιακό επίπεδο, στις δυσκολίες διάσχισης των συνόρων και την οικονομική και πολιτιστική διείσδυση της Ελλάδας. Αποτελούν παράδοξο στον τομέα της ανθρωπολογίας της παγκοσμιοποίησης: Η σύγχρονη κοινωνία, αντιμετωπίζοντας τις δυσχέρειες του εκμοντερνισμού, βρίσκει συμβολισμούς και έννοιες μέσα από ένα ιδεώδες και ένδοξο αρχαίο παρελθόν.Το 2014 επιβεβαιώθηκε ότι η χώρα είναι υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ. Η Αλβανία έχει συνολική έκταση 28.748 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ποσοστό 22 % εκείνης της Ελλάδας. Βρίσκεται μεταξύ των γεωγραφικών πλατών 39° και 43° Β και στο μεγαλύτερο μέρος της μεταξύ των γεωγραφικών μηκών 19° και 21° Α (μια μικρή περιοχή βρίσκεται ανατολικά του 21°). Το μήκος της ακτογραμμής της Αλβανίας είναι 476 χλμ., που εκτείνεται κατά μήκος της Αδριατικής και του Ιονίου. Οι δυτικές πεδιάδες βλέπουν στην Αδριατική. Προς τα νότια παράλια της χώρας δεσπόζει ο κόλπος του Αυλώνα, ονομασμένος από την ομώνυμη πόλη. Στην είσοδο του κόλπου βρίσκεται το μεγαλύτερο νησί της χώρας, η νήσος Σάσων. Το 70 % της χώρας που είναι ορεινό είναι τραχύ και συχνά απροσπέλαστο. Ψηλότερο βουνό είναι το Κόραμπ, που βρίσκεται στην επαρχία της Δίβρης, φτάνοντας στα 2.764 μέτρα. Το κλίμα στις ακτές είναι χαρακτηριστικά Μεσογειακό με ήπιους, υγρούς χειμώνες και ζεστά, με ήλιο και μάλλον ξηρά καλοκαίρια. Οι συνθήκες στο εσωτερικό διαφέρουν ανάλογα με το υψόμετρο, αλλά οι υψηλότερες περιοχές πάνω από τα 1500 μέτρα είναι μάλλον κρύες και συχνά με χιόνια τον χειμώνα, εδώ οι χειμερινές συνθήκες με χιόνια παρατείνονται μέχρι την άνοιξη. Εκτός της πρωτεύουσας, Τίρανα, που έχει 420.000 κατοίκους, οι μεγαλύτερες πόλεις είναι το Δυρράχιο (Durrës), το Ελμπασάν (Elbasan), η Σκόδρα (Shkodër), το Αργυρόκαστρο (Gjirokastër), η Αυλώνα (Vlorë), η Κορυτσά (Korçë), το Κουκές (Kukës) και το Φιέρι (Fier). Οι τρεις μεγαλύτερες και βαθύτερες τεκτονικές λίμνες της Βαλκανικής Χερσονήσου βρίσκονται εν μέρει στην Αλβανία. Η Λίμνη της Σκόδρας στα βορειοδυτικά της χώρας και έχει επιφάνεια που μπορεί να ποικίλει μεταξύ 370 και 530 τ.χ. και της οποίας το ένα τρίτο ανήκει στην Αλβανία και το υπόλοιπο στο Μαυροβούνιο. Η αλβανική ακτογραμμή της λίμνης είναι 57 χλμ. Η Λίμνη της Οχρίδας βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της χώρας και τη μοιράζονται η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία. Έχει μέγιστο βάθος 289 μέτρα και ποικιλία μοναδικής χλωρίδας και πανίδας, περιλαμβανομένων «ζωντανών απολιθωμάτων» και πολλών ενδημικών ειδών. Λόγω της φυσικής και ιστορικής της αξίας η Λίμνη της Οχρίδας είναι υπό την προστασία της UNESCO. Οι Πρέσπες αποτελούν μια διάσημη για το φυσικό της κάλλος τριεθνή ορεινή λιμναία περιοχή στα νοτιοανατολικά σύνορα της Αλβανίας με την Ελλάδα και τη Βόρεια Μακεδονία. Βρίσκονται σε υψόμετρο 857 μέτρων η Μικρή Πρέσπα και περίπου 852 μέτρα η Μεγάλη Πρέσπα. Η Μεγάλη Πρέσπα χωρίζεται ανάμεσα στην Ελλάδα, τη Βόρεια Μακεδονία, και την Αλβανία και η Μικρή Πρέσπα ανήκει κυρίως στην Ελλάδα (τα 43,5 περίπου τ.χλμ.) ενώ το μικρότερο τμήμα της(λιγότερο από 4 τ.χλμ.), προς τα δυτικά, ανήκει στην Αλβανία. Λόγω της καθόδου της στάθμης του νερού στη Μικρή Πρέσπα, το κομμάτι που ανήκει στην Αλβανία, έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Υπάρχει τέλος η μικρή τεκτονική Λίμνη του Βουθρωτού, που βρίσκεται στο ομώνυμο εθνικό πάρκο. Με την ακτογραμμή της στην Αδριατική και το Ιόνιο, τα υψίπεδά της στην ανυψωμένη Βαλκανική ενδοχώρα και όλη τη χώρα σε ένα γεωγραφικό πλάτος υποκείμενο σε ποικιλία καιρικών συνθηκών, η Αλβανία έχει μεγάλο αριθμό κλιματικών περιοχών, σε σχέση με την έκτασή της. Οι παραλιακές πεδιάδες έχουν χαρακτηριστικά Μεσογειακό κλίμα, ενώ τα υψίπεδα Μεσογειακό ηπειρωτικό. Τόσο στις πεδιάδες όσο και στην ενδοχώρα ο καιρός ποικίλει αισθητά από τον βορρά στον νότο. Οι πεδιάδες έχουν ήπιους χειμώνες, με μέση θερμοκρασία περίπου 7 °C. Η μέση θερμοκρασία το καλοκαίρι είναι 24 °C. Στις νότιες πεδιάδες οι μέσες θερμοκρασίες είναι περίπου 5 °C υψηλότερες όλο τον χρόνο. Η διαφορά είναι μεγαλύτερη το καλοκαίρι και κάπως μικρότερη τον χειμώνα. Οι θερμοκρασίες στην ενδοχώρα επηρεάζονται περισσότερο από τις διαφορές στο υψόμετρο παρά από το γεωγραφικό πλάτος ή οποιοδήποτε άλλο παράγοντα. Οι χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα στα βουνά οφείλονται στις ηπειρωτικές αέριες μάζες που επικρατούν στον καιρό της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Τον περισσότερο καιρό φυσούν βόρειοι και βορειοανατολικοί άνεμοι. Οι μέσες θερμοκρασίες το καλοκαίρι είναι χαμηλότερες από ότι στις παραλιακές περιοχές και πολύ χαμηλότερες σε υψηλότερα υψόμετρα, αλλά οι ημερήσιες διακυμάνσεις είναι μεγαλύτερες. Οι μέγιστες θερμοκρασίες την ημέρα στις εσωτερικές λεκάνες και στις κοιλάδες ποταμών είναι πολύ υψηλές αλλά οι νύχτες είναι σχεδόν πάντα δροσερές. Η μέση βροχόπτωση είναι υψηλή, ως αποτέλεσμα της σύγκλισης των επικρατούντων αέριων ρευμάτων από τη Μεσόγειο και των ηπειρωτικών αέριων μαζών. Επειδή συναντώνται συνήθως εκεί όπου το έδαφος ανυψώνεται, οι περισσότερες βροχές πέφτουν στα κεντρικά υψίπεδα. Κάθετα ρεύματα που δημιουργούνται όταν ανέρχεται ο αέρας από τη Μεσόγειο προκαλούν επίσης συχνές καταιγίδες. Πολλές από αυτές συνοδεύονται από ισχυρούς τοπικούς ανέμους και καταρρακτώδεις βροχές. Όταν οι ηπειρωτικές αέριες μάζες είναι αδύναμες οι Μεσογειακοί άνεμοι αποθέτουν την υγρασία τους βαθύτερα στην ενδοχώρα. Όταν επικρατούν οι ηπειρωτικές αέριες μάζες ο καθαρός αέρας ξεχύνεται στις πεδινές περιοχές, πράγμα που συμβαίνει συχνότατα τον χειμώνα. Επειδή οι εποχιακές χαμηλότερες θερμοκρασίες καταστρέφουν τα ελαιόδεντρα και τα εσπεριδοειδή, οι ελαιώνες και οι οπωρώνες περιορίζονται σε προστατευμένα μέρη με νότιο και δυτικό προσανατολισμό, ακόμη και σε περιοχές με υψηλές μέσες χειμερινές θερμοκρασίες. Η μέση βροχόπτωση στα πεδινά ποικίλει από 1000 έως πάνω από 1500 χιλιοστά, με τις μεγαλύτερες τιμές στον βορρά. Σχεδόν 95 % των βροχών πέφτουν τον χειμώνα. Η βροχόπτωση στις οροσειρές των υψιπέδων είναι μεγαλύτερη. Επαρκή αρχεία δεν είναι διαθέσιμα και οι εκτιμήσεις ποικίλουν πολύ, αλλά οι μέσες ετήσιες τιμές είναι πιθανόν γύρω στα 1800 χιλιοστά και φτάνουν τα 2550 χιλιοστά σε μερικές βόρειες περιοχές. Οι δυτικές Αλβανικές Άλπεις (κοιλάδα Μπόγκα) είναι από τις υγρότερες περιοχές της Ευρώπης, δεχόμενες κάπου 3100 χιλιοστά βροχής ετησίως. Η εποχική διακύμανση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο στην παράκτια ζώνη. Τα υψηλότερα βουνά της ενδοχώρας δέχονται λιγότερες βροχές από τα ενδιάμεσα υψίπεδα. Οι εδαφολογικές διαφορές προκαλούν ευρείες τοπικές διαφοροποιήσεις, αλλά η εποχιακή κατανομή είναι η σταθερότερη όλων των περιοχών. Το 2009 μια αποστολή από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο ανακάλυψε τέσσερις μικρούς παγετώνες στα «Καταραμένα» βουνά της Βόρειας Αλβανίας. Οι παγετώνες βρίσκονται στο σχετικό χαμηλό υψόμετρο των 2000 μέτρων, σχεδόν μοναδικό για τόσο χαμηλό γεωγραφικό πλάτος. Αν και μικρή χώρα η Αλβανία διακρίνεται για την πλούσια βιολογική ποικιλότητά της. Η ποικιλία της γεωμορφολογίας, του κλίματος και του εδάφους δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για πολλά ενδημικά και υποενδημικά είδη με απαντώμενα στη χώρα 27 ενδημικά και 160 υποενδημικά αγγειακά φυτά. Ο συνολικός αριθμός φυτών είναι πάνω από 3250 είδη, περίπου 30% του συνόλου των ειδών της χλωρίδας που απαντώνται στην Ευρώπη. Πάνω από το ένα τρίτο του εδάφους της Αλβανίας - περίπου 10.000 τ. χλμ. - είναι δασωμένο και η χώρα έχει πολύ πλούσια χλωρίδα. Πολλά από τα είδη φυτών της χώρας χρησιμοποιούνται για ιατρικούς σκοπούς. Οι παραλιακές περιοχές και οι πεδιάδες έχουν χαρακτηριστική Μεσογειακή βλάστηση «μακί», ενώ δάση και βλάστηση βελανιδιάς βρίσκονται σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Μεγάλα δάση μαύρης πεύκης, οξιάς και ελάτης βρίσκονται σε μεγαλύτερα υψόμετρα και αλπικά λιβάδια σε υψόμετρα πάνω από τα 1800 μέτρα. Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (WWF) και τον Ψηφιακό Χάρτη των Ευρωπαϊκών Οικολογικών Περιοχών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για το Περιβάλλον το έδαφος της Αλβανίας μπορεί να υποδιαιρεθεί σε τρεις οικοπεριοχές: τα Ιλλυρικά δάση, τα μεικτά δάση των Ορέων της Πίνδου και τα μεικτά δάση των Δειναρικών Άλπεων. Στα δάση ζει μεγάλη ποικιλία θηλαστικών, όπως λύκοι, αρκούδες, αγριόχοιροι και αίγαγροι. Λύγκες, αγριόγατες και δενδροκούναβα σπανίζουν, αλλά επιβιώνουν σε ορισμένα μέρη της χώρας. Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί στην Αλβανία περίπου 760 είδη σπονδυλωτών. Από αυτά είναι πάνω από 350 είδη πτηνών, 330 ψάρια του γλυκού και του θαλασσινού νερού και 80 είδη θηλαστικών. Υπάρχουν περίπου 91 παγκοσμίως απειλούμενα είδη, που βρίσκονται μέσα στη χώρα, μεταξύ αυτών ο αργυροπελεκάνος, η λαγγόνα και ο Ευρωπαϊκός θαλάσσιος οξύρρυγχος. Οι βραχώδεις παραλιακές περιοχές στον νότο παρέχουν καλούς οικοτόπους για την υπό εξαφάνιση Μεσογειακή φώκια. Από τα σημαντικότερα είδη πτηνών που βρίσκονται στη χώρα είναι ο χρυσαετός - γνωστή ως το εθνικό σύμβολο της Αλβανίας -, είδη γύπα, ο αγριόκουρκος και πολλά υδρόβια. Τα αλβανικά δάση διατηρούν ακόμη σημαντικές κοινότητες μεγάλων θηλαστικών, όπως η Καφέ αρκούδα, ο λύκος, ο αίγαγρος και ο αγριόχοιρος. Τα βόρεια και ανατολικά βουνά της χώρας αποτελούν κατοικία του τελευταίου απομείναντα Βαλκανικού λύγκα - ένα κρίσιμα απειλούμενο πληθυσμό του Ευρασιατικού λύγκα. Η μετάβαση της Αλβανίας από μια σοσιαλιστική κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία στον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς υπήρξε σε μεγάλο βαθμό επιτυχής. Υπάρχουν σημάδια αύξησης των επενδύσεων και οι διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος έχουν μειωθεί τόσο ώστε η Αλβανία εξάγει ενέργεια. Το 2012 το κατά κεφαλή ΑΕΠ της, εκφρασμένο σε Αξία Αγοραστικής Δύναμης ήταν το 30 % του μέσου της ΕΕ, ενώ η Πραγματική Ιδιωτική Κατανάλωση ήταν 35 %. Η Αλβανία έχει επίσης δείξει προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης, καθώς όλο και περισσότερες επιχειρήσεις μετεγκαθίστανται εκεί και τα καταναλωτικά αγαθά καθίστανται διαθέσιμα από τους αναδυόμενους εμπόρους, στο πλαίσιο της τρέχουσας μαζικής παγκόσμιας διαδικασίας περικοπής του κόστους. Η Αλβανία, η Κύπρος και η Πολωνία ήταν οι μόνες Χώρες στην Ευρώπη. που κατέγραψαν οικονομική ανάπτυξη το πρώτο τέταρτο του 2010. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) προέβλεψε 2,6 % ανάπτυξη για την Αλβανία το 2010 και 3,2 % για το 2011. Η Αλβανία και η Κροατία έχουν συζητήσει τη δυνατότητα από κοινού κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στη Λίμνη Σκόδρα, κοντά στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, σχέδιο που έχει επικριθεί από το Μαυροβούνιο λόγω της σεισμικότητας της περιοχής. Ακόμη είναι αμφίβολο αν η Αλβανία θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει ένα τέτοιο έργο με συνολικό εθνικό προϋπολογισμό λιγότερο από 4 δισ. ευρώ. Πάντως τον Φεβρουάριο του 2009 η Ιταλική εταιρεία Enel ανακοίνωσε σχέδιό της να κατασκευάσει στην Αλβανία μια μονάδα παραγωγής ενέργειας με καύση άνθρακα 800 MW για να διαφοροποιήσει τις πηγές ηλεκτρικής ενέργειας. σχεδόν το 100 % της ηλεκτρικής ενέργειας παράγεται από γερασμένες υδροηλεκτρικές μονάδες, που γίνονται πιο αναποτελεσματικές λόγω αυξανόμενων ξηρασιών. Εντούτοις έχουν γίνει πολλές ιδιωτικές επενδύσεις στην κατασκευή νέων υδροηλεκτρικών μονάδων, όπως το Devoll Hydro, το Ashta κ.λπ. Η χώρα έχει μεγάλα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και παρήγαγε 26.000 βαρέλια πετρελαίου ημερησίως το πρώτο τρίμηνο του 2014. Η παραγωγή φυσικού αερίου, εκτιμώμενη σε περίπου 30 εκατομ. κ.μ., επαρκεί για την κάλυψη των καταναλωτικών αναγκών. Άλλοι φυσικοί πόροι είναι άνθρακας, βωξίτης, χαλκός και σιδηρομεταλλεύματα. Η γεωργία είναι ο σημαντικότερος τομέας, απασχολώντας σημαντικό ποσοστό του εργατικού δυναμικού και παράγοντας το 21% του ΑΕΠ. Η Αλβανία παράγει σημαντικές ποιότητες σταριού, καλαμποκιού, καπνού, σύκων (13ος μεγαλύτερος παραγωγός στον κόσμο) και ελιών. Ο τουρισμός κερδίζει αξιόλογο τμήμα του ΑΕΠ της Αλβανίας με τους επισκέπτες να αυξάνονται κάθε χρόνο. Από τα στοιχεία του 2014 οι εξαγωγές φαίνεται να αποκτούν δυναμική και έχουν αυξηθεί κατά 300% από το 2008, αν και η συμβολή τους στο ΑΕΠ είναι ακόμη μικρή (οι εξαγωγές κατά κεφαλή ανέρχονται σήμερα σε 1000 ευρώ). Αν και η ανάπτυξη της Αλβανίας επιβραδύνθηκε το 2013 ο τουρισμός αναπτύσσεται ραγδαία και οι ξένες επενδύσεις αυξάνονται, καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει τον εκσυγχρονισμό των θεσμών της χώρας. Μεγάλο μέρος του εθνικού εισοδήματος της Αλβανίας προέρχεται από τον τουρισμό. Ο τουρισμός - με στοιχεία του 2013 - αποφέρει το 10% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της, ποσοστό που αναμένεται να αυξηθεί. Η Αλβανία δέχθηκε 4,2 εκατομ. επισκέπτες το 2012, κυρίως από γειτονικές χώρες και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 2011 η Αλβανία προτάθηκε ως κορυφαίος ταξιδιωτικός προορισμός από το Lonely Planet και το 2014 ανακηρύχθηκε υπ' αριθμόν 4 παγκόσμια τουριστικός προορισμός από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης. Επίσης ο αριθμός των τουριστών έχει αυξηθεί κατά 20% το 2014. Ο κύριος όγκος της τουριστικής βιομηχανίας είναι συγκεντρωμένος κατά μήκος των ακτών της Αδριατικής και του Ιονίου Πελάγους. Το δεύτερο διαθέτει τις ωραιότερες και πιο παρθένες παραλίες και συχνά ονομάζεται Αλβανική Ριβιέρα. Η αλβανική παραλία έχει μήκος 450 χλμ., περιλαμβανομένης της περιοχής της λιμνοθάλασσας. Η παραλία έχει ιδιαίτερη φυσιογνωμία γιατί είναι πλούσια σε αμμώδεις παραλίες, ακρωτήρια, όρμους, σκεπαστούς κόλπους, λιμνοθάλασσες, μικρές παραλίες με χαλίκια, θαλασσινές σπηλιές, κλπ. Μερικά τμήματα της παραλίας αυτής είναι πολύ καθαρά οικολογικά, που αποτελούν από αυτή την άποψη ανεξερεύνητες περιοχές, πράγμα πολύ σπάνιο για τη Μεσόγειο. Η αύξηση ξένων επισκεπτών είναι θεαματική. Η Αλβανία είχε μόνο 500.000 επισκέπτες το 2005, ενώ είχε (εκτίμηση) το 2012 4,2 εκατ. τουρίστες. Αύξηση 740% σε μόνο 7 χρόνια. Αρκετές από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας βρίσκονται κατά μήκος των παρθένων ακτών της Αδριατικής και του Ιονίου. Σημαντική πύλη για τη Βαλκανική Χερσόνησο, το διαρκώς αναπτυσσόμενο οδικό δίκτυο της Αλβανίας παρέχει πρόσβαση στους γείτονές της προς βορρά, νότο, ανατολή και δύση. Η Αλβανία είναι σε μικρή απόσταση από όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες με σύντομες πτήσεις δύο ή τριών ωρών, διαθέσιμες καθημερινά. Οι τουρίστες μπορούν να δουν και να γνωρίσουν το αρχαίο παρελθόν και τον παραδοσιακό πολιτισμό της Αλβανίας. Το 70% του εδάφους της Αλβανίας είναι ορεινό και υπάρχουν κοιλάδες που απλώνονται σε ένα όμορφο μωσαϊκό δασών, βοσκότοποι, πηγές που πλαισιώνονται από ψηλές κορυφές καλυμμένες με χιόνι μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού. Οι Αλβανικές Άλπεις, τμήμα των Προκλέτιγιε ή Καταραμένων Ορέων, εκτείνονται στη Βόρεια Αλβανία, και έχουν τις ψηλότερες βουνοκορφές. Οι ωραιότερες ορεινές περιοχές, εύκολα προσβάσιμες από τους τουρίστες, είναι οι Ντάιτι, Τέτι, Βοσκοπόγια, Βαλμπόνα, Κελμέντι, Πρέσπα, Ντουκάτ και Σκρέλι. Εθνικά πάρκα και Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς Η Αλβανία προσφέρει πολλά μέρη για πεζοπορία με θεαματικότερα τοπία εκείνα των εθνικών πάρκων. Ένα από τα εντυπωσιακότερα ορεινά εθνικά πάρκα είναι το έκτασης 4.000 εκταρίων Εθνικό Πάρκο Τόμορ, που ιδρύθηκε νότια του Ποταμού Σκούμπιν στα Όρη Τόμορ, λίγο ανατολικότερα της όμορφης πόλης-μουσείου του Μπεράτ, και δεσπόζει πάνω από την πόλη Πόλιτσαν. Άλλα σημαντικά ορεινά εθνικά πάρκα είναι: το Εθνικό Πάρκο Θέθι στην κοιλάδα Σάλε γύρω από το Θεθ (2.630 εκτάρια), το Εθνικό Πάρκο Ντάιτι, 3.300 εκτάρια, του βουνού που δεσπόζει πάνω από την πρωτεύουσα Τίρανα και το Εθνικό Πάρκο της Κοιλάδας Βαλμπόνα στο ομώνυμο Φαράγγι, από την είσοδο του φαραγγιού μέχρι το Πρόγκαμ και τα γύρω βουνά. Αν και σχετικά μικρή η Αλβανία έχει πολλές λίμνες. Οι τρεις μεγαλύτερες είναι η Σκόδρα, η Οχρίδα και η Μεγάλη Πρέσπα. Η Αλβανία έχει δύο Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς (το Μπεράτ και το Αργυρόκαστρο απαριθμούνται μαζί) Βουθρωτό, αρχαιοελληνική και ρωμαϊκή πόλη Αργυρόκαστρο, καλοδιατηρημένη οθωμανική μεσαιωνική πόλη Μπεράτ, η 'πόλη των χιλίων ενός παραθύρων'Οι περισσότεροι από τους ξένους τουρίστες που πηγαίνουν στην Αλβανία είναι από το Κοσσυφοπέδιο, την π.Γ.Δ.Μ., το Μαυροβούνιο, την Ελλάδα και την Ιταλία. Άλλοι ξένοι τουρίστες έρχονται κυρίως από την Ανατολική Ευρώπη, ιδιαίτερα από την Πολωνία και την Τσεχία αλλά επίσης από Δυτικοευρωπαϊκές χώρες, όπως Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Σκανδιναβικές και άλλες. Η αλβανική κυβέρνηση έχει να πραγματοποιήσει απογραφή για την εθνολογική ανάλυση του πληθυσμού από το 1989, παρόλο που αποτελεί υπόσχεσή της προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού είναι αλβανικής εθνικότητας (82,6% σύμφωνα με το CIA World Factbook, 2015). Υπάρχει επίσης ελληνική μειονότητα στο νότιο τμήμα της χώρας (200.000-300.000 άτομα). Πληθυσμοί αλβανικής εθνικότητας ζουν επίσης στις γειτονικές χώρες: Σερβία (περ. 100.000) Κόσοβο (περ. 2.000.000), Μαυροβούνιο περίπου 50.000) και στη Βόρεια Μακεδονία (περ. 500,000). Από το 1991, μεγάλος αριθμός Αλβανών, που αντιστοιχεί συνολικά στο 1/5 του συνολικού πληθυσμού, μετανάστευσε στην Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Ελβετία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν σήμερα περί τους 442.000 Αλβανούς μετανάστες, από τους οποίους οι 189.000 είναι μέλη της ελληνικής μειονότητας.Η κυρίαρχη γλώσσα είναι η αλβανική, αν και η ελληνική ομιλείται επίσης από την ελληνική μειονότητα στις νότιες περιοχές της χώρας και από Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα. Παράλληλα, λόγω της μετανάστευσης, υπάρχουν ακόμη και φροντιστήρια ελληνικών στη χώρα.Οι Αλβανοί είναι στην πλειονότητά τους Μουσουλμάνοι (45%), αλλά κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής εποχής η θρησκεία είχε απαγορευτεί (ακόμη και σήμερα οι πολλοί Αλβανοί δεν μπορούν να θεωρηθούν ως «ενεργοί πιστοί», δηλαδή δεν προσεύχονται, πάνε σε εκκλησία ή τζαμί κ.λπ.). Πάντως οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της χώρας αποτελούν το 20% του συνολικού πληθυσμού, ενώ οι καθολικοί το 15%, ενώ το υπόλοιπο 20% ανήκει σε διάφορα δόγματα (κυρίως Διαμαρτυρόμενοι) και σε άθεους/αγνωστικιστές. Παρ'όλο τον μουσουλμανικό πληθυσμό της, η Αλβανία δεν μπορεί να θεωρηθεί αυθεντική μουσουλμανική χώρα, καθώς η διαφορά του μουσουλμανικού με τον ορθόδοξο πληθυσμό είναι σχετικά μικρή. Η αλβανική κυβέρνηση ανακήρυξε την Αλβανία ως τη μόνη επίσημα αθεϊστική χώρα στον κόσμο. Έτσι, έγινε γνωστό ότι το 60-65% του πληθυσμού είχαν δηλώσει άθεοι. Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην περίοδο 1989–1990, οι θρησκείες αποκαταστάθηκαν επίσημα. Ο θρησκευτικός φανατισμός φαίνεται πως δεν έχει θέση στην αλβανική κοινωνία, καθώς άνθρωποι διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων ζουν αρμονικά μεταξύ τους. Ο εξισλαμισμός μέρους των Αλβανών έλαβε χώρα κυρίως τον 16ο με 18ο αιώνα. Νωρίτερα, λόγω και της άφιξης Φραγκισκανών, ξεκίνησε η μεταστροφή πολλών Αλβανών στον καθολικισμό τον 13ο αιώνα, και η βόρεια Αλβανία είναι κατά κύριο λόγο καθολική. Πολλοί Ορθόδοξοι ζουν στον νότο. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 78,0 χρόνια (76,3 χρόνια οι άνδρες και 79,9 οι γυναίκες). Η μεγαλύτερη σε αριθμό μειονότητα στη χώρα είναι η ελληνική μειονότητα, οι Βορειοηπειρώτες, η οποία είναι συγκεντρωμένη στον νότο της χώρας, στην περιοχή κοινώς γνωστή ως Βόρειος Ήπειρος. Γνωστές πόλεις της περιοχής αυτής είναι οι Άγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, η Κορυτσά, το Δέλβινο και η Χειμάρρα.. Οι περισσότερες Δυτικές πηγές εκτιμούν τον αριθμό των Ελλήνων της Αλβανίας γύρω στις 200.000. Τα ελληνικά είναι η δεύτερη γλώσσα στην Αλβανία, με τουλάχιστον δύο στις τρείς οικογένειες να έχουν ένα μέλος που μιλάει ελληνικά. Αυτές οι δύο εθνοτικές ομάδες θεωρούνται συναφείς αλλά διακριτές σύμφωνα με το μεγαλύτερο μέρος της βιβλιογραφίας, ενώ κατ’ άλλους εξετάζονται από κοινού υπό τον γενικό όρο «Ρομά». Οι ίδιες οι δύο μειονότητες αρνούνται ότι αποτελούν μια οντότητα. Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας (2003) ο συνολικός πληθυσμός Ρομά στην Αλβανία ήταν 95.000 ή 2% του γενικού πληθυσμού. Σύμφωνα με στοιχεία του State Department των ΗΠΑ (1997) οι Ρομά ήταν 100.000. Στοιχεία από τις ίδιες τις κοινότητες ανεβάζουν τους Ρομά σε 120.000 – 150.000 και τους Αιγύπτιους σε πάνω από 200.000. Δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά στοιχεία αναφορικά με το θρήσκευμα των κατοίκων της Αλβανίας με τις εκτιμήσεις να ποικίλουν, καθώς ορισμένες πηγές αναφέρουν ακόμα και την πλειοψηφία του πληθυσμού να μην ανήκει ή να ακολουθεί κάποιο δόγμα, ενώ η έκδοση World Factbook της CIA αναφέρει τους Μουσουλμάνους στο 56,7%, τους Χριστιανούς Ορθόδοξους στο 6,8% και τους Ρωμαιοκαθολικούς στο 10%. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Χριστιανική Εγκυκλοπαίδεια, το 40% των Αλβανών είναι Μουσουλμάνοι και το 35% Χριστιανοί. Το 1945 σύμφωνα με μία απογραφή οι Μουσουλμάνοι αντιπροσώπευαν το 70%, οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι το 20% και οι Χριστιανοί Ρωμαιο-καθολικοί το 10% (Miranda Vickers The Albanians: A Modern History). Οι Αλβανοί εμφανίστηκαν αρχικά, στις βυζαντινές πηγές στα τέλη του 11ου αιώνα, ως πλήρως εκχριστιανισμένος λαός. Τη θέση του χριστιανισμού κατέλαβε το Ισλάμ, ως κύρια θρησκεία κατά την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας από τον 15ο αιώνα, ως και το 1912. Μετά την ανεξαρτησία (1912) από την Οθωμανική αυτοκρατορία, το αλβανικό καθεστώς, δημοκρατικό, μοναρχικό και αργότερα κομμουνιστικό, ακολούθησε συστηματική πολιτική διαχωρισμού της θρησκείας από τις επίσημες κρατικές λειτουργίες και τον πολιτισμό. Έτσι, και υπό το δημοκρατικό και υπό το μοναρχικό καθεστώς, η Αλβανία δεν είχε ποτέ επίσημη θρησκεία. Με το μοναρχικό καθεστώς, η θέση του κλήρου όλων των δογμάτων εξασθένησε, ενώ αυτός εξαφανίστηκε στις δεκαετίες του 1940 και 1950, με την κρατική πολιτική απαγόρευσης κάθε θρησκευτικής εκδήλωσης στην επικράτεια της χώρας. Το κομμουνιστικό καθεστώς που έλεγχε την Αλβανία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο απαγόρευσε πλήρως τη θρησκεία και κατάργησε κάθε μορφή λατρείας και εκκλησίας, ώστε η χώρα αποτέλεσε στην ουσία το πρώτο αθεϊστικό κράτος σε όλο τον κόσμο. Η ελευθερία της θρησκείας επανήλθε με την αλλαγή του καθεστώτος το 1992. αλβανικοί μουσουλμανικοί πληθυσμοί, κυρίως πιστοί στο σουνιτικό δόγμα, υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ενώ χριστιανοί ορθόδοξοι καταγράφονται στο νότιο τμήμα, και ρωμαιοκαθολικοί στον βορρά της χώρας. Δεν υπάρχουν αξιόπιστα δεδομένα για τη συμμετοχή των πιστών στις επίσημες λατρευτικές λειτουργίες κάθε δόγματος, οι εκτιμήσεις κυμαίνονται από 25% έως 40%.Σήμερα οι Μουσουλμάνοι Σουννίτες ανέρχονται στο 39%, οι Μπεκτασήδες (μουσουλμανική αίρεση) στο 4-9%, οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι στο 29,7%, οι Χριστιανοί Ρωμαιοκαθολικοί στο 9%, ενώ στο υπόλοιπο 14-19% συγκαταλέγονται άθεοι, Χριστιανοί Διαμαρτυρόμενοι/Προτεστάντες (Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί κ.α.), Μάρτυρες του Ιεχωβά (5.055 μέλη), Μορμόνοι (2.477 μέλη), Αντβεντιστές της Έβδομης Μέρας (359 μέλη) και κάποιες πολύ μικρές κοινότητες της μουσουλμανικής αίρεσης Αχμαντίγια, ομάδας που κύριο πιστεύω τους είναι ότι υπήρχαν και άλλοι προφήτες μετά τον Μωάμεθ, και ελάχιστοι Μπαχάι. Η αλβανική παραδοσιακή μουσική εντάσσεται σε τρεις υφολογικές ομάδες. Με άλλες σημαντικές μουσικές περιοχές γύρω από τη Σκόδρα και τα Τίρανα, οι μεγάλες ομάδες είναι οι Γκέγκηδες στον βορρά και οι νότιοι Λιάπηδες και Τόσκηδες. Οι βόρειες και νότιες παραδόσεις ξεχωρίζονται από τον «τραχύ και ηρωικό» τόνο του βορρά και τη «χαλαρή» μορφή του νότου. Αυτές οι διαφορετικές μορφές έχουν κοινό «την ένταση που τόσο οι εκτελεστές όσο και οι ακροατές δίνουν στη μουσική τους ως μέσο πατριωτικής έκφρασης και ως όχημα μεταφοράς της αφήγησης της προφορικής ιστορίας», καθώς και ορισμένα χαρακτηριστικά όπως η χρήση ρυθμών όπως 3/8, 5/8 και 10/8. Η πρώτη συλλογή αλβανικής παραδοσιακής μουσικής έγινε από τον Πιέτερ Ντούγκου το 1940. Τα αλβανικά παραδοσιακά τραγούδια μπορούν να διαιρεθούν σε μεγάλες ομάδες, τα ηρωικά επικά του βορρά και τα γλυκά μελωδικά νανουρίσματα, ερωτικά τραγούδια, γαμήλια μουσική, τραγούδια της δουλειάς και άλλα. Η μουσική διάφορων φεστιβάλ και εορτών είναι επίσης σημαντικό κομμάτι του αλβανικού παραδοσιακού τραγουδιού, ιδιαίτερα εκείνων της Ημέρας του Αγίου Λαζάρου, που εγκαινιάζει την άνοιξη. Τα νανουρίσματα και τα μοιρολόγια είναι σημαντικά είδη της αλβανικής μουσικής και γενικά εκτελούνται σόλο από γυναίκες. Η αλβανική αποδείχθηκε ότι είναι ινδοευρωπαϊκή γλώσσα το 1854, από τον Γερμανό γλωσσολόγο Φραντς Μποπ και αποτελεί ξεχωριστό κλάδο της ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής οικογένειας. Μερικοί μελετητές πιστεύουν ότι η αλβανική προέρχεται από την ιλλυρική, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τη δακο-θρακική (η ιλλυρική και η Δακοθρακική όμως μπορεί να ήταν στενά συνδεόμενες γλώσσες). Δημιουργώντας πιο μακροχρόνιες σχέσεις η αλβανική συγκρίνεται συχνά με τη βαλτοσλαβική αφ' ενός και τη γερμανική αφ' ετέρου, που και οι δύο έχουν πολλά κοινά ισόγλωσσα με την αλβανική. Επίσης η αλβανική έχει υποστεί μια φωνητική μεταβολή κατά την οποία το τονισμένο, μακρό ο έχει μεταπέσει σε α, πολύ όμοια με την πρώτη και αντίθετα με τη δεύτερη. Ομοίως η αλβανική έχει πάρει το παλιό αναφορικό jos και το χρησιμοποίησε καινοτόμα για να προσδιορίσει αποκλειστικά επίθετα, με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, που η βαλτοσλαβική έχει χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για την οριστική κατάληξη των επιθέτων. Η πολιτιστική αναγέννηση εκφράστηκε πρώτα απ' όλα με την ανάπτυξη της αλβανικής γλώσσας στην περιοχή των εκκλησιαστικών κειμένων και εκδόσεων, κυρίως της Καθολικής περιοχής στον Βορρά, αλλά επίσης της Ορθόδοξης στον Νότο. Οι προτεσταντικές μεταρρυθμίσεις τόνωσαν τις ελπίδες για την ανάπτυξη της τοπικής γλώσσας και λογοτεχνικής παράδοσης όταν ο κληρικός Τζον Μπουζούκου μετέφερε στην αλβανική γλώσσα την Καθολική λειτουργία, προσπαθώντας να κάνει για την αλβανική γλώσσα ότι έκανε ο Λούθηρος για τη γερμανική. Το Μεσάρι (Συναξάρι) του Τζον Μπουζούκου, που εκδόθηκε το 1555, θεωρείται το πρώτο λογοτεχνικό έργο στη γραπτή αλβανική. Το εκλεπτυσμένο επίπεδο της γλώσσας και η παγιωμένη ορθογραφία πρέπει να είναι το αποτέλεσμα προγενέστερης παράδοσης γραπτής αλβανικής, όχι πάντως αρκετά κατανοημένης. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες αποσπασματικές αποδείξεις, χρονολογούμενες πριν από τον Μπουζούκου, που δείχνουν ότι η αλβανική ήταν γραπτή γλώσσα τουλάχιστον από το 14ο αιώνα. Η παλαιότερη μαρτυρία χρονολογείται από το 1332, με μια αναφορά, στα λατινικά, του Γάλλου Τάγμα Δομινικανού Γουλιέλμου Αδάμ, Αρχιεπίσκοπου του Αντιβαρίου, που έγραφε ότι οι Αλβανοί χρησιμοποιούσαν λατινικά γράμματα στα βιβλία τους, αν και η γλώσσα τους ήταν τελείως διαφορετική από τα λατινικά. Άλλα σημαντικά παραδείγματα είναι: μία συνταγή βαπτίσματος (Unte paghesont premenit Atit et Birit et spertit senit) από το 1462, γραμμένη στα αλβανικά με λατινική γραφή, από τον Επίσκοπο Δυρραχίου Παλ Εντζέλι, ένα γλωσσάρι αλβανικών λέξεων του 1497 του Αρνολντ φον Χαρφ, Γερμανού που είχε ταξιδέψει στην Αλβανία και ένα απόσπασμα της Βίβλου του 15ου αιώνα του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, επίσης στα αλβανικά αλλά γραμμένο με ελληνικά γράμματα. Τα αλβανικά κείμενα από τους αιώνες αυτούς δεν πρέπει να ήταν μόνο θρησκευτικά αλλά επίσης και ιστορικά χρονικά. Αναφέρονται από τον ανθρωπιστή Μαρίνο Μπαρλέτι, που, στο βιβλίο του Rrethimi i Shkodrës (Η Πολιορκία της Σκόδρας) (1504), επιβεβαιώνει ότι ξεφύλλισε τέτοια χρονικά, γραμμένα στη γλώσσα του λαού (in vernacula lingua). Το 16ο και 17ο αιώνα εκδόθηκαν στα αλβανικά οι κατηχήσεις E mbësuame krishterë (Χριστιανικές διδαχές) (1592) του Λέκε Ματρέγκα, Doktrina e krishterë (Το χριστιανικό δόγμα) (1618) και Rituale romanum (1621) του Πιέτερ Μπούντι, του πρώτου συγγραφέα πρωτότυπης αλβανικής πεζογραφίας και ποίησης, μια απολογία για τον Γεώργιο Καστριώτη (1636) από τον Φραγκ Μπάρντι, που εξέδωσε επίσης ένα λεξικό και λαογραφικά κείμενα και το θεολογικοφιλοσοφικό δοκίμιο Cuneus Prophetarum (Η Ορχήστρα των προφητών) (1685) του Πιέτερ Μπογκντάνι, της πιο οικουμενικής προσωπικότητας του αλβανικού Μεσαίωνα. Ο διασημότερος Αλβανός συγγραφέας είναι ο Ισμαήλ Κανταρέ. Η εκπαίδευση στην Αλβανία είναι δημόσια αλλά από το 2002 επετράπη η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα κύρια ανώτατα κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι το Πανεπιστήμιο Τιράνων με όλες τις σχολές του, και τα Πανεπιστήμια Σκόδρων, Δυρραχίου, Αυλώνας, Κορυτσάς, Αργυροκάστρου και Ελμπασάν. Ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Τιράνων, το Πανεπιστήμιο Kristal, το Πανεπιστήμιο Marin Barleti, το Πανεπιστήμιο Zonja e Këshillit të Mirë, το Πανεπιστήμιο UFO και η Νομική Σχολή Luarasi. Η χώρα διαιρείται σε 12 περιφέρειες: Νομός Μπεράτ Νομός Ντίμπρα Νομός Δυρραχίου Νομός Ελμπασάν Νομός Φιέρ Νομός Αργυροκάστρου Νομός Κορυτσάς Νομός Κουκς Νομός Λεζ Νομός Σκόδρας Νομός Τιράνων Νομός Αυλώνα Παρά τα πολλά συνταγματικά και νομοθετικά προβλήματα η κυβέρνηση των Τιράνων προσπαθεί να μπει σε τροχιά ένωσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τον Ιούνιο του 2006, η χώρα υπέγραψε Συμφωνία Σταθεροποίησης και Ένωσης ως πρώτο βήμα για την ένωση. Οι υπουργοί της ΕΕ ζήτησαν από την Αλβανία να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις που επικεντρώνονται στην ελευθερία του Τύπου, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, τον σεβασμό των εθνικών μειονοτήτων και την επίτευξη διεθνών προδιαγραφών στις δημοτικές εκλογές. Η Αλβανία έχει κατά κεφαλήν εισόδημα μικρότερο (μισό) από εκείνο της Βουλγαρίας και σχεδόν 4/10 από εκείνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Το οδικό και το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι φτωχό σε διεθνές και τοπικό επίπεδο. Το μισό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού απασχολείται με τη γεωργία, εισαγωγές και εξαγωγές και το 1/5 εργάζεται στο εξωτερικό. Η ακτογραμμή της Αλβανίας στο Ιόνιο Πέλαγος, ιδιαίτερα κοντά στην Κέρκυρα είναι αξιοποιήσιμη τουριστικά εξαιτίας του σχετικά αδιατάρακτου φυσικού περιβάλλοντος και των παραλιών της. Η τουριστική βιομηχανία βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα, αλλά παρουσιάζει αυξητικές τάσεις. Η Αλβανία παρά την όχι και τόσο καλή οικονομική της κατάσταση, κάθε χρόνο επισκέπτεται από χιλιάδες τουρίστες. Το 2011 είχε περισσότερους από 700.000 επισκέπτες. Εξαγωγές: 708 εκατ. f.o.b. (2005 εκτ.) Εισαγωγές: 2,473 δις f.o.b. (2005 εκτ.) Εξωτερικό χρέος: 1,41 δις (2003 εκτ.) Εξοπλιστικές δαπάνες: (n/a) Παιδιά ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού: 1% των παιδιών ηλικίας 10–14 ετών. Η Παγκόσμια Τράπεζα χορήγησε στην Αλβανία κεφάλαιο εγγύησης ύψους 60 εκ. ευρώ, προς την εταιρία διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, OSSH. Η Αλβανία έχει μεγάλα όμως λίγο αξιοποιημένα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου. Πετρολόγοι υπολογίζουν ότι τα κοιτάσματα του φυσικού αερίου περιέχουν 3.014 δισ. κυβικά μέτρα και τα κοιτάσματα του πετρελαίου 2.987 δισεκατομμύρια βαρέλια. Η χώρα είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, με βάση την οποία αρχηγός της κυβέρνησης είναι ο Πρωθυπουργός, στα πλαίσια ενός πολυκομματικού συστήματος. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται από την κυβέρνηση, ενώ η νομοθετική ασκείται από την κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Από το 1991, οπότε εισήχθη ο πολυκομματισμός, η εξουσία μονοπωλείται από δύο πολιτικά κόμματα, το Δημοκρατικό Κόμμα της Αλβανίας και το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αλβανίας (σοσιαλιστικό, μετακομμουνιστικό). Αρχηγός κράτους είναι ο Πρόεδρος της Αλβανικής Δημοκρατίας, ο οποίος εκλέγεται από τη συνέλευση για πενταετή θητεία με μυστική ψηφοφορία. Για την εκλογή του προέδρου απαιτούνται τα δύο τρίτα των ψήφων όλων των βουλευτών. Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν το 2017. Σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο Ιλίρ Μέτα. Η Βουλή (Συνέλευση ή Kuvendi i Republikës së Shqipërisë) αποτελείται από 140 μέλη, τα οποία εκλέγονται για τετραετή θητεία. 100 εξ αυτών εκλέγονται απευθείας σε μονοεδρικές περιφέρειες με κατά προσέγγιση ανάλογο αριθμό ψηφοφόρων. Οι 40 εκλέγονται από λίστες πολιτικών κομμάτων με πολλά ονόματα ή συνασπισμούς κομμάτων με βάση την κατάταξή τους. Ο συνολικός αριθμός των βουλευτών ενός κόμματος ή κομματικού συνασπισμού θα πρέπει να προσεγγίζει όσο γίνεται περισσότερο την αναλογία σε έγκυρες ψήφους που κέρδισαν τα κόμματα αυτά στον πρώτο γύρο των εκλογών. Κόμματα που λαμβάνουν ποσοστό λιγότερο από το 4 % των έγκυρων ψηφοδελτίων σε εθνικό επίπεδο στον πρώτο γύρο των εκλογών δεν απολαμβάνουν οφέλη από την αντίστοιχη λίστα με τα πολλά ονόματα. Ο πρόεδρος εκλέγεται από τη Βουλή. Πρόεδρος της Βουλής από τις 3 Σεπτεμβρίου του 2005 ήταν η Τζοζεφίνα Τοπάλι, η οποία επανεξελέγη τον Σεπτέμβριο του 2009. Τον Σεπτέμβριο του 2013, με τη νίκη στις βουλευτικές εκλογές, του Σοσιαλιστικού Κόμματος, πρόεδρος της Βουλής είναι ο Ιλίρ Μέτα και αντιπρόεδρος της Αλβανικής Βουλής ο, ελληνικής καταγωγής, Βαγγέλης Ντούλες. Επίσης στο σώμα υπάρχουν, από τις τελευταίες αλβανικές βουλευτικές εκλογές, 11 Έλληνες Βορειοηπειρώτες βουλευτές από 4 διαφορετικά κόμματα. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω. Η οδήγηση γίνεται στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Υπάρχουν δύο αεροδρόμια, ένα στα Τίρανα και επίσης το καινούριο αεροδρόμιο της πόλης Κουκς (Kukës), επιπλέον υπάρχει και ένας, χαμηλής ταχύτητας, σιδηρόδρομος από το 1952. Τα πλοία εκτελούν δρομολόγια κυρίως προς Ιταλία και Κέρκυρα. Στην Αλβανία υπάρχουν πολλές πρεσβείες και προξενεία από χώρες που εκπροσωπούνται άμεσα σε αυτήν. Lubonja, Fatos (2002). «Between the Glory of a Virtual World and the Misery of a Real World». Στο: Stephanie Schwandner-Sievers, Bernd Jürgen Fischer. Albanian Identities: Myth and History. Indiana University Press. ISBN 0253341892. Schwandner-Sievers, Stephanie, Fischer J.Bernd, Αλβανικές ταυτότητες. Μύθος και ιστορία, μτφρ. Στέφανος Παπαγεωργίου, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα, 2012.Schwandner-Sievers, Stephanie (2004). «Albanians, Albanianism and the Strategic Subversion of Stereotypes». Στο: Andrew Hammond. The Balkans and the West: constructing the European other, 1945-2003. Ashgate Publishing. ISBN 0754632342. Vickers, Miranda (2001). The Albanians: A Modern History. I.B.Tauris. ISBN 1-86064-541-0. Μiranda Vickers, Οι Αλβανοί, μτφρ. Εύα Πέππα, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα 1995.Wilkes, John (1996). The Illyrians (Peoples of Europe). Cambridge, MA: Blackwell Publishers. ISBN 0-631-19807-5. Θάνος Βερέμης, Βαλκάνια από τον 19ο ως τον 21ο αιώνα. Δόμηση και αποδόμηση κρατών, εκδ. Εκδόσεις Πατάκη, 2004. Γιάννα Κατσόβσκα-Μαλιγκούδη, Οι Σλάβοι των Βαλκανίων. Εισαγωγή στην ιστορία και τον πολιτισμό τους, εκδ. Gutenberg, Αθήνα, 2004. Δημήτρης Μιχαλόπουλος, «Προσπάθειες για σύμπραξη Αλβανίας και Κεμαλικής Τουρκίας. Η μυστική συμφωνία του 1922», Ελληνική Ιστορική Εταιρεία, Ε' Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο. Πρακτικά, Αθήνα, 1984, σελ. 93-108. Μαρία Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, Οι Βαλκανικοί λαοί κατά τους μέσους χρόνους, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1992, σελ. 221-235. Μαρία Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, Οι Βαλκανικοί λαοί. Από την τουρκική κατάκτηση στην εθνική αποκατάσταση (14ος-19ος αιώνας), εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1991. Αλβανία στο Curlie Τουριστική ιστοσελίδα της Αλβανίας (Αγγλικά) Albanian Canadian League Information Service — ACLIS (Αγγλικά) Προεδρία της Αλβανίας (Αγγλικά) Αλβανικό Ινστιτούτο Στατιστικής (Αγγλικά)

Η Αλβανία (αλβανικά: Shqipëria), γνωστή επισήμως ως Δημοκρατία της Αλβανίας (αλβανικά: Republika e Shqipërisë προφέρεται: [ɾɛˈpubliˌka ɛ ˌʃcipəˈɾis]) είναι βαλκανική χώρα της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Συνορεύει βόρεια και βορειοδυτικά με το Μαυροβούνιο, βορειοανατολικά με το Κοσσυφοπέδιο, ανατολικά με τη Βόρεια Μακεδονία και νότια με την Ελλάδα. Βρέχεται από την Αδριατική θάλασσα δυτικά, και το Ιόνιο πέλαγος νοτιοδυτικά. Απέχει λιγότερο από 72 χλμ. από την Ιταλία μέσω του Πορθμού του Οτράντο που συνδέει την Αδριατική με το Ιόνιο Πέλαγος. Η Αλβανία είναι μέλος του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ, του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, του Συμβουλίου της Ευρώπης, του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης και είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης για τη Μεσόγειο. Η Αλβανία είναι υποψήφια προς ένταξη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η χώρα έκανε επίσημη αίτηση για ένταξη στην ΕΕ στις 28 Απριλίου 2009 και έλαβε καθεστώς επίσημης υποψήφιας στις 24 Ιουνίου 2014.Η σημερινή επικράτεια της Αλβανίας ήταν σε πολλές φάσεις της ιστορίας μέρος των ρωμαϊκών επαρχιών της Δαλματίας (νότιο Ιλλυρικό), της Μακεδονίας (συγκεκριμένα της Νέας Ηπείρου) και της Μοισίας. Το σημερινό κράτος έγινε ανεξάρτητο μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ευρώπη, μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η Αλβανία ανακήρυξε ανεξαρτησία στις 28 Νοεμβρίου 1912 (αναγνωρίστηκε το 1913) και πρώτος κυβερνήτης της ήταν ο Ισμαήλ Κεμάλι (Ismail Qemali). Πέρασε μέσα από πολιτικά καθεστώτα Πριγκιπάτου, Δημοκρατίας και Βασιλείου μέχρι την εισβολή των Ιταλών το 1939, όποτε έγινε και προτεκτοράτο. Το 1944 έγινε Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία υπό τον Ενβέρ Χότζα και το Εργατικό Κόμμα (PPSH). Εθνικός ήρωας της Αλβανίας είναι ο Σκεντέρμπεης (Skënderbej), γνωστός και ως Γεώργιος Καστριώτης (Gjergj Kastrioti). Η Αλβανία είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με μεταβατική οικονομία. Οι μεταρρυθμίσεις ελεύθερης αγοράς έχουν ανοίξει τη χώρα σε διεθνείς επενδύσεις, κυρίως στον τομέα της ενέργειας και των υποδομών μεταφοράς.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1

Διάμεση κυστίτιδα

Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα της νόσου είναι ο υπερηβικός πόνος, συχνοουρία, επώδυνη σεξουαλική επαφή και ξύπνημα από τον ύπνο για ούρηση. Σε γενικές γραμμές, τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν επώδυνη ούρηση που περιγράφεται ως αίσθημα καύσου στην ουρήθρα κατά την ούρηση, πυελικό πόνο που επιδεινώνεται με την κατανάλωση ορισμένων τροφών ή ποτών, επιτακτική επιθυμία για ούρηση και πίεση στην ουροδόχο κύστη ή τη λεκάνη. Άλλα συχνά περιγραφόμενα συμπτώματα είναι η διστακτικότητα εξόδου των ούρων (πρέπει να περιμένετε για να ξεκινήσει η ροή τους, που συχνά προκαλείται από δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους) ,δυσφορία και δυσκολία στην οδήγηση, στην εργασία, στην άσκηση ή στην πραγματοποίηση ταξιδιού. Ο πυελικός πόνος που βιώνουν οι ασθενείς συνήθως επιδεινώνεται με την πλήρωση της ουροδόχου κύστης και μπορεί να βελτιωθεί με την ούρηση.Κατά τη διάρκεια κυστεοσκόπησης, 5-10% των ατόμων με διάμεση κυστίτιδα βρέθηκαν να έχουν έλκη του Hunner. Ένα πάσχων άτομο μπορεί να έχει δυσφορία μόνο στην ουρήθρα, ενώ ένα άλλο μπορεί να πονάει σε ολόκληρη τη λεκάνη. Τα συμπτώματα της διάμεσης κυστίτιδας συνήθως εμπίπτουν σε ένα από τα δύο σχήματα: σημαντικό υπερηβικό πόνο με μικρή αίσθηση επιτακτικής ούρησης ή λιγότερο υπερηβικό πόνο αλλά με αυξημένη αίσθηση επιτακτικής ούρησης. Το 2011, η Αμερικανική Ουρολογική Εταιρεία δημοσίευσε κατευθυντήρια γραμμή για τη διάγνωση και την εν δυνάμει θεραπεία της διάμεσης κυστίτιδας Περιλαμβάνονται θεραπείες που κυμαίνονται από συντηρητικές έως πιο επεμβατικές: Θεραπείες πρώτης γραμμής — εκπαίδευση, αυτοφροντίδα (τροποποίηση διατροφής), διαχείριση άγχους Θεραπείες δεύτερης γραμμής — φυσικοθεραπεία , φάρμακα (αμιτριπτυλίνη, σιμετιδίνη ή υδροξυζίνη , πολυθειική πεντοζάνη), ενστάλαξη ουροδόχου κύστης (DMSO, ηπαρίνη ή λιδοκαΐνη ) Θεραπείες τρίτης γραμμής — θεραπεία των βλαβών του έλους του Hunner (λέιζερ, fulguration ή ένεση τριαμκινολόνης ), υδροδιάταση (χαμηλή πίεση, μικρής διάρκειας) Θεραπείες τέταρτης γραμμής - νευροτροποποίηση ( ιερό ή πνευμονογαστρικό νεύρο ) Θεραπείες πέμπτης γραμμής — κυκλοσπορίνη Α , βοτουλινική τοξίνη (BTX-A) Θεραπείες έκτης γραμμής — χειρουργική επέμβαση ( εκτροπή ούρων , αυξητική, κυστεκτομή ) Η διάταση της ουροδόχου κύστης υπό γενική αναισθησία , γνωστή και ως υδροδιάταση (μια διαδικασία που τεντώνει τη χωρητικότητα της ουροδόχου κύστης ), έχει δείξει κάποια επιτυχία στη μείωση της συχνότητας ούρησης και στην παροχή βραχυπρόθεσμης ανακούφισης από τον πόνο σε άτομα με IC. Ωστόσο, είναι άγνωστο πώς ακριβώς αυτή η διαδικασία προκαλεί ανακούφιση από τον πόνο. Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η πίεση στα σημεία ενεργοποίησης της πυέλου μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα. Η ανακούφιση που επιτυγχάνεται από τις διατάσεις της ουροδόχου κύστης είναι μόνο προσωρινή (εβδομάδες ή μήνες), επομένως δεν είναι βιώσιμη ως μακροχρόνια θεραπεία για άτομα με IC/BPS. Το ποσοστό των ατόμων με IC/BPS που βιώνουν ανακούφιση από την υδροδιάταση είναι επί του παρόντος άγνωστο και τα στοιχεία για αυτή τη μέθοδο περιορίζονται από την έλλειψη σωστά ελεγχόμενων μελετών. Η ρήξη της ουροδόχου κύστης και η σήψη μπορεί να σχετίζονται με παρατεταμένη υδροδιάταση υψηλής πίεσης. Η ενστάλαξη φαρμάκου στην ουροδόχο κύστη είναι μία από τις κύριες μορφές θεραπείας της διάμεσης κυστίτιδας, αλλά τα στοιχεία για την αποτελεσματικότητά της είναι επί του παρόντος περιορισμένα. Τα πλεονεκτήματα αυτής της θεραπευτικής προσέγγισης περιλαμβάνουν την άμεση επαφή του φαρμάκου με την ουροδόχο κύστη και τις χαμηλές συστηματικές παρενέργειες λόγω της κακής απορρόφησης του φαρμάκου. Τα μεμονωμένα φάρμακα ή ένα μείγμα φαρμάκων χρησιμοποιούνται συνήθως σε παρασκευάσματα ενστάλαξης κύστης. Το διμεθυλοσουλφοξείδιο (DMSO) είναι η μόνη εγκεκριμένη ενστάλαξη κύστης για IC/BPS, αλλά χρησιμοποιείται πολύ λιγότερο συχνά σε ουρολογικές κλινικές. Ένα διάλυμα 50% DMSO είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει μη αναστρέψιμη μυϊκή συστολή. Ωστόσο, με χρήση διαλύματος 25% βρέθηκε να είναι αναστρέψιμη. Η μακροχρόνια χρήση του DMSO είναι αμφισβητήσιμη, καθώς ο μηχανισμός δράσης του δεν είναι πλήρως κατανοητός, αν και το DMSO πιστεύεται ότι αναστέλλει τα μαστοκύτταρα και μπορεί να έχει αντιφλεγμονώδη, μυοχαλαρωτικά και αναλγητικά αποτελέσματα. Άλλοι παράγοντες που χρησιμοποιούνται για ενστάλαξη της ουροδόχου κύστης για τη θεραπεία της διάμεσης κυστίτιδας περιλαμβάνουν: ηπαρίνη, λιδοκαΐνη, θειική χονδροϊτίνη, υαλουρονικό οξύ, πολυθειική πεντοζάνη, οξυβουτινίνη και αλλαντοτοξίνη Α. Τα πρώτα στοιχεία υποδεικνύουν ότι αυτοί οι παράγοντες είναι αποτελεσματικοί στη μείωση των συμπτωμάτων, αλλά απαιτείται περαιτέρω μελέτη με μεγαλύτερες, τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες κλινικές δοκιμές. Η τροποποίηση της διατροφής συνιστάται συχνά ως μέθοδος πρώτης γραμμής αυτοθεραπείας για τη διάμεση κυστίτιδα, αν και επί του παρόντος λείπουν αυστηρές ελεγχόμενες μελέτες που εξετάζουν τον αντίκτυπο της διατροφής στα σημεία και συμπτώματα της διάμεσης κυστίτιδας. Η αύξηση της πρόσληψης φυτικών ινών μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα. Τα άτομα με διάμεση κυστίτιδα παρουσιάζουν συχνά αύξηση των συμπτωμάτων όταν καταναλώνουν ορισμένα τρόφιμα και ποτά. Αποφυγή ορισμένων τροφών και ποτών όπως η καφεΐνη (ο καφές, το τσάι ),η σόδα, τα αλκοολούχα ποτά , η σοκολάτα , τα εσπεριδοειδή , οι καυτερές πιπεριές και τα τεχνητά γλυκαντικά μπορεί να βοηθήσει στην ανακούφιση των συμπτωμάτων. Η ευαισθησία στα τρόφιμα που προκαλούν ενεργοποίηση των συμπτωμάτων μπορεί να μειωθεί εάν καταναλωθεί γλυκεροφωσφορικό ασβέστιο και/ή διττανθρακικό νάτριο. Η βάση της θεραπείας είναι μια τροποποίηση της διατροφής για να βοηθήσει τους ανθρώπους να αποφεύγουν εκείνα τα τρόφιμα που μπορούν να ερεθίσουν περαιτέρω το κατεστραμμένο τοίχωμα της ουροδόχου κύστης. Ο μηχανισμός με τον οποίο η διατροφική τροποποίηση ωφελεί τα άτομα με IC είναι ασαφής. Η ενσωμάτωση των νευρικών σημάτων από τα πυελικά όργανα μπορεί να μεσολαβήσει στις επιπτώσεις της δίαιτας στα συμπτώματα της IC. Το αντιισταμινικό υδροξυζίνη απέτυχε να επιδείξει υπεροχή έναντι του εικονικού φαρμάκου στη θεραπεία ατόμων με IC σε μια τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη, κλινική δοκιμή. Η αμιτριπτυλίνη έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική στη μείωση των συμπτωμάτων όπως ο χρόνιος πυελικός πόνος και η νυκτουρία σε πολλά άτομα με IC/BPS με μέση δόση 75 mg ημερησίως. Σε μια μελέτη, το αντικαταθλιπτικό ντουλοξετίνη βρέθηκε να είναι αναποτελεσματικό ως θεραπεία. Ο αναστολέας της καλσινευρίνης κυκλοσπορίνη Α έχει μελετηθεί ως θεραπεία για τη διάμεση κυστίτιδα λόγω των ανοσοκατασταλτικών ιδιοτήτων της. Μια μελέτη βρήκε ότι η κυκλοσπορίνη Α είναι πιο αποτελεσματική στη θεραπεία των συμπτωμάτων IC από την πολυθειική πεντοζάνη, αλλά είχε επίσης περισσότερες ανεπιθύμητες ενέργειες. Η από του στόματος πολυθειική πεντοζάνη πιστεύεται ότι επιδιορθώνει την προστατευτική επικάλυψη γλυκοζαμινογλυκάνης της ουροδόχου κύστης, αλλά οι μελέτες έχουν συναντήσει μικτά αποτελέσματα όταν προσπαθούν να καθορίσουν εάν το αποτέλεσμα είναι στατιστικά σημαντικό σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο. Τα σύνδρομα ουρολογικού πυελικού πόνου, όπως το IC/BPS και το CP/CPPS, χαρακτηρίζονται από ευαισθησία των πυελικών μυών και τα συμπτώματα μπορεί να μειωθούν με την πυελική μυοπεριτονιακή φυσικοθεραπεία. Τα τρέχοντα πρωτόκολλα, όπως το πρωτόκολλο Wise-Anderson , εστιάζουν σε μεγάλο βαθμό στις διατάσεις για την απελευθέρωση των υπερεντατισμένων μυών στην περιοχή της πυέλου ή του πρωκτού (που συνήθως αναφέρονται ως σημεία ενεργοποίησης ), στη φυσικοθεραπεία στην περιοχή και στη θεραπεία προοδευτικής χαλάρωσης για τη μείωση του αιτιολογικού στρες. Η δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους είναι ένας αρκετά νέος τομέας ειδικότητας για τους φυσιοθεραπευτές παγκοσμίως. Ο στόχος της θεραπείας είναι η χαλάρωση και η επιμήκυνση των μυών του πυελικού εδάφους, παρά η σύσφιξη και/ή η ενδυνάμωση τους, όπως είναι ο στόχος της θεραπείας για άτομα με ακράτεια ούρων. Έτσι, οι παραδοσιακές ασκήσεις όπως οι ασκήσεις Kegel , που χρησιμοποιούνται για την ενίσχυση των πυελικών μυών, μπορούν να προκαλέσουν πόνο και πρόσθετη μυϊκή ένταση. Ένας ειδικά εκπαιδευμένος φυσιοθεραπευτής μπορεί να παρέχει άμεση, πρακτική αξιολόγηση των μυών, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μια θεραπευτική ράβδος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για την εκτέλεση μυοπεριτονιακής απελευθέρωσης μυών του πυελικού εδάφους για να προσφέρει ανακούφιση. Η χειρουργική επέμβαση χρησιμοποιείται σπάνια για IC/BPS. Η χειρουργική επέμβαση είναι πολύ απρόβλεπτη, και θεωρείται θεραπεία έσχατης ανάγκης για σοβαρές ανθεκτικές περιπτώσεις διάμεσης κυστίτιδας. Μερικοί άνθρωποι που επιλέγουν χειρουργική επέμβαση συνεχίζουν να αισθάνονται πόνο μετά την επέμβαση. Τυπικές χειρουργικές επεμβάσεις για ανθεκτικές περιπτώσεις IC/BPS περιλαμβάνουν: αύξηση της ουροδόχου κύστης, εκτροπή ούρων, διουρηθρική κάλυψη και εκτομή ελκών και αφαίρεση κύστης ( κυστεκτομή ). Η νευροτροποποίηση μπορεί να είναι επιτυχής στη θεραπεία των συμπτωμάτων IC/BPS, συμπεριλαμβανομένου του πόνου. Μία ηλεκτρονική επιλογή παυσίπονου είναι το TENS . Έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί διεγέρτες διαδερμικής διέγερσης κνημιαίου νεύρου , με διάφορους βαθμούς επιτυχίας. Η διαδερμική διέγερση της ρίζας του ιερού νεύρου ήταν ικανή να παράγει στατιστικά σημαντικές βελτιώσεις σε διάφορες παραμέτρους, συμπεριλαμβανομένου του πόνου. Υπάρχουν λίγα στοιχεία που εξετάζουν τα αποτελέσματα της εναλλακτικής ιατρικής αν και η χρήση τους είναι κοινή. Υπάρχουν ενδείξεις ότι ο βελονισμός μπορεί να βοηθήσει στον πόνο που σχετίζεται με IC/BPS ως μέρος άλλων θεραπειών. Παρά τη σπανιότητα ελεγχόμενων μελετών για την εναλλακτική ιατρική και την IC/BPS, "έχουν ληφθεί μάλλον καλά αποτελέσματα" όταν ο βελονισμός συνδυάζεται με άλλες θεραπείες. Η βιοανάδραση , μια τεχνική χαλάρωσης που στοχεύει να βοηθήσει τους ανθρώπους να ελέγξουν τις λειτουργίες του αυτόνομου νευρικού συστήματος , έχει δείξει κάποιο όφελος στον έλεγχο του πόνου που σχετίζεται με το IC/BPS ως μέρος μιας πολυτροπικής προσέγγισης που μπορεί επίσης να περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή ή υδροδιάταση της κύστης.

Η διάμεση κυστίτιδα (Interstitial cystitis, IC), επίσης γνωστή ως σύνδρομο επώδυνης κύστης είναι μια χρόνια φλεγμονώδης πάθηση της ουροδόχου κύστης Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν την αίσθηση της συνεχής επιτακτικής ανάγκης για ούρηση και χρόνιου πόνου στην περιοχή του πυελικού εδάφους. Η νόσος έχει μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα αίτια και προκαλεί κατάθλιψη και υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των ασθενών. Πολλοί από αυτούς που πάσχουν επίσης έχουν σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και ινομυαλγία.Η διάγνωση είναι εμπειρική και βασίζεται συνήθως στα συμπτώματα του ασθενούς αφού αποκλειστούν άλλες παθήσεις και καταστάσεις. Συνήθως η καλλιέργεια ούρων είναι αρνητική. Έλκος ή φλεγμονή μπορεί να παρατηρηθεί με κυστεοσκόπηση. Άλλες καταστάσεις που μπορούν να προκαλέσουν παρόμοια συμπτώματα περιλαμβάνουν λοίμωξη του ουροποιητικού συστήματος (UTI), υπερδραστήρια ουροδόχο κύστη, σεξουαλικά μεταδιδόμενες λοιμώξεις, ενδομητρίωση, καρκίνο της ουροδόχου κύστης και προστατίτιδα.Δεν υπάρχει θεραπεία για τη διάμεση κυστίτιδα. Οι θεραπείες που μπορούν να βελτιώσουν τα συμπτώματα περιλαμβάνουν αλλαγές στον τρόπο ζωής και χορήγηση φαρμάκων Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μπορεί να περιλαμβάνουν τη διακοπή του καπνίσματος και τη μείωση του στρες.Στα φάρμακα μπορεί να περιλαμβάνονται ιβουπροφαίνη,πολυθειική πεντοζάνη ή αμιτριπτυλίνη. Εναλλακτικές μορφές θεραπείας είναι η νευροδιέγερση ή χειρουργική επέμβαση.Δεν συνιστώνται ασκήσεις πυελικού εδάφους και χορήγηση αντιβιοτικών.Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη, εκτιμάται ότι επηρεάζεται περίπου το 0,5% των ανθρώπων. Οι γυναίκες επηρεάζονται περίπου πέντε φορές συχνότερα από τους άνδρες. Η εμφάνιση της νόσου γίνεται συνήθως στη μέση ηλικία. Ο όρος "διάμεση κυστίτιδα" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1887.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BA%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CF%84%CE%B9%CE%B4%CE%B1

Ντάνι Όλμο

Γεννημένος στην Τεράσα της Βαρκελώνης στην Καταλονία, ο Όλμο εντάχθηκε στην ακαδημία νέων της Μπαρτσελόνα σε ηλικία εννέα ετών, από τη γειτονική Εσπανιόλ. Σε μια αιφνιδιαστική κίνηση, ο Όλμο μετακινήθηκε στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ το καλοκαίρι του 2014. Στις 7 Φεβρουαρίου 2015, έκανε ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα εναντίον της Λοκομοτίβα. Στις 22 Αυγούστου 2016, ο Όλμο υπέγραψε νέο τετραετές συμβόλαιο με το σύλλογο.Στις 17 Δεκεμβρίου 2018, ο Όλμο αναδείχθηκε ο Καλύτερος Παίκτης της Πρβα Λίγκα για το 2018. Επίσης, το Δεκέμβριο του 2018, τερμάτισε 11ος για το βραβείο Tuttosport Golden Boy, μπροστά από τους ομοίους του Κιλιάν Εμπαπέ και Γιόσιπ Μπρέκαλο. Στις 3 Ιουνίου 2019, ονομάστηκε ο Καλύτερος Παίκτης και ο Καλύτερος Νέος Παίκτης της σεζόν 2018-19.Στις 18 Σεπτεμβρίου 2019, έκανε το ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ, στη νίκη με 4-0 επί της Αταλάντα. Στις 22 Οκτωβρίου, σημείωσε το πρώτο του γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, στην ισοπαλία 2-2 με τη Σαχτάρ Ντονέτσκ. Στις 25 Ιανουαρίου 2020, υπέγραψε συμβόλαιο με τη ΡΜ Λειψία μέχρι το καλοκαίρι του 2024, με κόστος μεταγραφής 30 εκατομμυρίων ευρώ. Ο Όλμο ήταν μέλος της Εθνικής Ισπανίας U17 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U17 του 2015 στη Βουλγαρία. Σκόραρε στη διαδικασία των πέναλτι, καθώς η Ισπανία αποκλείστηκε από τη Γερμανία στα προημιτελικά. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 του 2015, ο Όλμο αστόχησε στην ίδια διαδικασία, καθώς η Ισπανία αποκλείστηκε από την Αγγλία στα πλέι οφ.Στο τέλος του 2017, ο προπονητής της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, Τόμισλαβ Σβέτινα, δήλωσε ότι ο σύλλογος έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει την εφηβική υπηκοότητα. Ο ίδιος ο Όλμο έδειξε την επιθυμία να μεταβεί στην Κροατία σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, τον Οκτώβριο του 2018, έκανε το ντεμπούτο του για την Εθνική Ισπανίας U21. Στις 2 Απριλίου 2019, διάφορα ισπανικά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν ότι ο προπονητής της Κροατίας, Ζλάτκο Ντάλιτς, προσπάθησε να πείσει τον Όλμο να παίξει για την Κροατία και ζήτησε ακόμη και από την Κροάτισα πρόεδρο Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς να δώσει στον παίκτη κροατική ιθαγένεια, ώστε να μπορέσει να κάνει ντεμπούτο το συντομότερο δυνατό. Οι ειδήσεις αποδείχτηκαν πρωταπριλιάτικο αστείο των κροατικών μέσων ενημέρωσης, το οποίο δεν γνώριζαν τα ισπανικά μέσα ενημέρωσης. Ήταν μέλος της Εθνικής Ισπανίας U21 που κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21 του 2019 στην Ιταλία και τον Άγιο Μαρίνο, όπου έπαιξε σε τέσσερις αγώνες, έχοντας μία ασίστ και τρία γκολ, συμπεριλαμβανομένου ενός στον τελικό, που τον έκανε να ονομαστεί Παίκτης του Αγώνα.Το Νοέμβριο του 2019, κλήθηκε για πρώτη φορά στην Εθνική Ισπανίας, για τους αγώνες της προκριματικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2020 εναντίον της Μάλτας και της Ρουμανίας, με την Ισπανία να έχει ήδη προκριθεί στην διοργάνωση. Έκανε το ντεμπούτο του στις 15 Νοεμβρίου, μπαίνοντας ως αλλαγή στη θέση του Αλβάρο Μοράτα στο 66ο λεπτό και σκόραρε τρία λεπτά αργότερα, στην εντός έδρας νίκη με 7–0 εναντίον της Μάλτας. Σκόραρε επίσης ο έτερος πρωτοεμφανιζόμενος, Πάου Τόρες, όπου ήταν η πρώτη φορά που δύο Ισπανοί σκοράρουν στην πρώτη τους συμμετοχή ύστερα από 30 χρόνια. Ο πατέρας του Όλμο, Μικέλ, ήταν επίσης ποδοσφαιριστής, ο οποίος έπαιξε επαγγελματικά ως επιθετικός σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών. Ο Όλμο μιλάει άπταιστα τα κροατικά. Ντιναμό Ζάγκρεμπ Πρβα Λίγκα (4): 2014-15, 2015-16, 2017-18, 2018-19 Κύπελλο Κροατίας (3): 2014-15, 2015-16, 2017-18 Ισπανία U21 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21: 2019 Πρβα Λίγκα, Παίκτης της Χρονιάς (Tportal): 2018 Πρβα Λίγκα, Καλύτερος Παίκτης: 2019 Πρβα Λίγκα U21, Καλύτερος Πάικτης: 2019 Πρβα Λίγκα, Ομάδα της Χρονιάς: 2019 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21, Ομάδα του Τουρνουά: 2019 Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U21 - Τελικός, Παίκτης του Αγώνα: 2019 Προφίλ (Κροατικά) στην ιστοσελίδα της Ντιναμό Ζάγκρεμπ Ντάνι Όλμο – Επιδόσεις στις διοργανώσεις της UEFA Ντάνι Όλμο Στατιστικά καριέρας στο Soccerbase (Αγγλικά) Προφίλ Ντάνι Όλμο στο Soccerway Προφίλ στο Transfermarkt.com

Ο Ντάνιελ «Ντάνι» Όλμο Καρβαγιάλ (Daniel "Dani" Olmo Carvajal, γενν. 7 Μαΐου 1998) είναι Ισπανός επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως μεσοεπιθετικός ή πλάγιος μέσος για τη ΡΜ Λειψία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%8C%CE%BB%CE%BC%CE%BF

Ποδοσφαιρική ομάδα

Υπάρχουν διάφορες παραλλαγές του ποδοσφαίρου, κυρίως ποδόσφαιρο, βορειοαμερικανικό ποδόσφαιρο, αυστραλιανό ποδόσφαιρο, γαελικό ποδόσφαιρο, ράγκμπι λιγκ και ράγκμπι γιούνιον. Ο αριθμός των παικτών που επιλέγονται για κάθε ομάδα σε αυτές τις παραλλαγές και οι σχετικοί κανονισμοί τους μπορεί να διαφέρουν σημαντικά. Μερικές φορές, η λέξη «ομάδα» περιορίζεται σε όσους αγωνίζονται στο γήπεδο σε έναν αγώνα και δεν περιλαμβάνει πάντα άλλους παίκτες που μπορούν να λάβουν μέρος ως αντικαταστάτες ή παίκτες έκτακτης ανάγκης. Η «ομάδα ποδοσφαίρου» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συμπεριλάβει αυτούς τους αναπληρωματικούς παίκτες. Ο όρος ποδοσφαιρικός σύλλογος είναι ο συνηθέστερα χρησιμοποιούμενος για ένα αθλητικό σωματείο που είναι ανώνυμη εταιρεία με πρόεδρο, επιτροπή και σύνολο κανόνων που είναι υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της συνεχούς παρουσίας μίας ή περισσοτέρων ομάδων που επιλέγονται για ανταγωνιστικούς αγώνες (και οι οποίοι μπορούν να συμμετάσχουν σε διάφορες διαφορετικές κατηγορίες ή πρωταθλήματα). Οι παλαιότεροι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι χρονολογούνται από τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι λέξεις ομάδα και σύλλογος χρησιμοποιούνται μερικές φορές εναλλακτικά από υποστηρικτές, αν και συνήθως αναφέρονται στην ομάδα εντός του συλλόγου που παίζει στην υψηλότερη κατηγορία. Ο αριθμός των παικτών που συμμετέχουν ταυτόχρονα στο άθλημα, σχηματίζοντας έτσι την ομάδα είναι: Ποδόσφαιρο: 11 Ποδόσφαιρο κλειστού χώρου: 6 Ποδόσφαιρο σάλας, ποδόσφαιρο άμμου, ποδόσφαιρο 5x5: 5 Αμερικανικό ποδόσφαιρο: 11 Ποδόσφαιρο αρένα: 8 Καναδικό ποδόσφαιρο: 12 Ράγκμπι λιγκ: 13 Ράγκμπι γιούνιον: 15 Ράγκμπι σέβενς: 7 Γαελικό ποδόσφαιρο: 15 Αυστραλιανό ποδόσφαιρο: 18 Κατάλογος ποδοσφαιρικών συλλόγων αντρών Κατάλογος εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων ανδρών Κατάλογος ποδοσφαιρικών συλλόγων γυναικών Κατάλογος εθνικών ποδοσφαιρικών ομάδων γυναικών

Μία ποδοσφαιρική ομάδα είναι μία ομάδα παικτών που έχουν επιλεγεί για να παίξουν μαζί στα διάφορα ομαδικά αθλήματα γνωστά ως ποδόσφαιρο. Τέτοιες ομάδες μπορούν να επιλεγούν για να παίξουν σε έναν αγώνα εναντίον μιας αντίπαλης ομάδας, να εκπροσωπήσουν ένα ποδοσφαιρικό σύλλογο, ομάδα, κράτος ή έθνος, μία all-star ομάδα ή ακόμη ως μία υποθετική ομάδα (όπως Dream Team ή Oμάδα του Aιώνα) και ποτέ να μην παίξουν πραγματικό αγώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1

Τομ Πέτι

Ο Πέτι γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1950, στο Γκέινσβιλ της Φλόριντας, και ήταν ο πρωτότοκος γιος της Κίττυ (Κάθριν) Πέτι, υπαλλήλου της τοπικής εφορίας, και του Ερλ Πέτι, μαγαζάτορα και πωλητή. Είχε έναν αδερφό, τον Bruce, επτά χρόνια μικρότερό του. Το ενδιαφέρον του για τη μουσική ροκ εντ ρολ ξεκίνησε στην ηλικία των δέκα ετών, όταν συνάντησε τον Έλβις Πρίσλεϊ. Το καλοκαίρι του 1961, ένας θείος του εργαζόταν στα σκηνικά της ταινίας του Πρίσλεϊ Follow That Dream (στα ελληνικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Καλοκαίρι στη Φλόριντα»), στη γειτονική Οουκάλα της Φλόριντα, και πήρε τον Πέτι να παρακολουθήσει τα γυρίσματα. Αμέσως έγινε φαν του Πρίσλεϊ και την επόμενη μέρα αντάλλαξε τη σφεντόνα του με τον φίλο του Keith Harben, για μια σειρά από δίσκους βινυλίου 45 στροφών του Έλβις. "Ο Έλβις έλαμπε", ανέφερε αργότερα ο Πέτι, σχετικά με εκείνη τη συνάντηση με τον Πρίσλεϊ. Σε μια συνέντευξη το 2006, ο Πέτι ανέφερε πως αποφάσισε να φτιάξει ένα συγκρότημα τη στιγμή που είδε τους Beatles στο The Ed Sullivan Show. "Τη στιγμή που είδα τους Beatles στο Ed Sullivan Show—κι αυτό ισχύει για χιλιάδες άλλους— κατάλαβα πως αυτή ήταν η διέξοδος. Αυτός ήταν ο τρόπος να το κάνεις. Μαζεύεις τους φίλους και είστε μια αυτοτελής ομάδα. Και γράφεις τη μουσική. Και φαινόταν τόσο διασκεδαστικό. Ήταν κάτι με το οποίο ταυτίστηκα. Πότε δεν ήμουν ιδιαίτερα φανατικός με τα σπορ. ... Ήμουν μεγάλος φαν του Έλβις. Αλλά στους Beatles πραγματικά είδα κάτι που θα μπορούσα να κάνω. Ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω. Σύντομα άρχισαν να ξεπηδάνε συγκροτήματα σε γκαράζ δεξιά κι αριστερά." Παράτησε το λύκειο στα 17 του, για το νέο του συγκρότημα όπου έπαιζε μπάσο.Σε μια συνέντευξη του 2014 στο CBC, δήλωσε ότι οι Rolling Stones ήταν "η πανκ μουσική μου". Ανέφερε πως αποτέλεσαν έμπνευση, καθώς απέδειξαν ότι μουσικοί σαν κι αυτόν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν στο ροκ εν ρολ.Ο Ντον Φέλντερ, επίσης κάτοικος κάτοικος του Γκέινσβιλ και μετέπειτα μέλος των Eagles, ισχυρίστηκε στην αυτοβιογραφία του ότι υπήρξε ένας από τους πρώτους δάσκαλους κιθάρας του Πέτι αν και ο ίδιος ο Πέτι είχε αναφέρει ότι ο Φέλντερ τον έμαθε να παίζει πιάνο. Σε νεαρή ηλικία ο Πέτι εργάστηκε ως κηπουρός στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, αλλά ποτέ δεν φοίτησε εκεί. Ένα δέντρο που υποτίθεται ότι φύτεψε όσο εργαζόταν στο πανεπιστήμιο καλείται "δέντρο του Τομ Πέτι"(ο ίδιος ο Πέτι είχε αναφέρει ότι δεν θυμόταν να έχει φυτέψει δέντρα). Επίσης, εργάστηκε για μικρό χρονικό διάστημα ως νεκροθάφτης.Ο Πέτι είχε μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο πατέρας του δυσκολευόταν να αποδεχτεί ότι ο Πέτι ήταν "ένα παιδί ήπιων τόνων, που ενδιαφερόταν για τις τέχνες" και του ασκούσε τακτικά λεκτική και σωματική βία. Ο Πέτι τον είχε περιγράψει ως έναν "άγριο τύπο, τζογαδόρο και πότη". Ο Πέτι είχε στενή σχέση με τη μητέρα του και διατηρούσε καλή σχέση με τον αδερφό του, Bruce. Έχοντας αποφασίσει να ασχοληθεί με τη μουσική, ο Πέτι ξεκίνησε ένα συγκρότημα με το όνομα "Epics", το οποίο αργότερα μετεξελίχθηκε στους Mudcrutch. Στους Mudcrutch συμμετείχαν και τα μετέπειτα μέλη των Heartbreakers Μάικ Κάμπελ (αγγλικά: Mike Campbell) και Μπήνμοντ Τεντς (αγγλικά: Benmont Tench III) και ήταν δημοφιλείς στο Γκέινσβιλ αλλά δεν κατάφεραν να γνωρίσουν ευρύτερη επιτυχία. Ηχογράφησαν στο Church Studio στην Τάλσα της Οκλαχόμα. Το μοναδικό τους σινγκλ, με τίτλο Depot Street, κυκλοφόρησε το 1975 από τη Shelter Records, αλλά δεν κατάφερε να μπει στους καταλόγους επιτυχιών.Μετά τη διάλυση των Mudcrutch ο Πέτι αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του και ο Τεντς έφτιαξε το δικό του συγκρότημα. Εν τέλει, ο Πέτι και ο Κάμπελ συνεργάστηκαν ξανά με τον Τεντς καθώς και με τον Ρον Μπλερ (αγγλικά: Ron Blair) στο μπάσο) και τον Σταν Λιντς (αγγλικά: Stan Lynch) στα ντραμς, για να δημιουργήσουν τους Heartbreakers που τελικά ονομάστηκαν Tom Petty & the Heartbreakers. To ομώνυμο πρώτο άλμπουμ τους γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία στη Βρετανία παρά στις ΗΠΑ. Τα σινγκλ American Girl και Breakdown (επανακυκλοφόρησε το 1977) έφτασαν μέχρι το No. 40 αφότου το συγκρότημα περιόδευσε στο Ηνωμένο Βασίλειο, παίζοντας σαπόρτ σε συναυλίες του Νιλς Λόφγκρεν. Το πρώτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε από την εταιρεία Shelter Records, τη διανομή της οποίας έκανε εκείνη την εποχή η ABC Records. Το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "You're Gonna Get It!", κατάφερε να μπει στα 40 πρώτα, και περιλάμβανε τα σινγκλ I Need to Know και Listen to Her Heart. Το τρίτο τους άλμπουμ με τίτλο "Damn the Torpedoes", γρήγορα έγινε πλατινένιος δίσκος πουλώντας σχεδόν δύο εκατομμύρια αντίτυπα και περιλαμβάνει τα σινγκλ Don't Do Me Like That, Here Comes My Girl, Even the Losers και Refugee.Τον Σεπτέμβριο του 1979, οι Tom Petty and the Heartbreakers εμφανίστηκαν σε μια συναυλία με τίτλο Musicians United for Safe Energy στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Η εκτέλεσή τους στο τραγούδι "Cry to Me" του Σόλομον Μπερκ (αγγλικά: Solomon Burke) συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ της συναυλίας που κυκλοφόρησε με τον τίτλο "No Nukes".Το 4ο άλμπουμ τους με τίτλο "Hard Promises" κυκλοφόρησε το 1981, μπήκε στα 10 πρώτα των επιτυχιών, έγινε πλατινένιο και το πλέον επιτυχημένο σινγκλ του ήταν το The Waiting. Περιλαμβάνει και το Insider, το πρώτο ντουέτο του Πέτι με την Στίβι Νικς (αγγλικά: Stevie Nicks).Ο μπασίστας Ρον Μπλερ αποφάσισε να εγκαταλείψει το συγκρότημα και στο πέμπτο άλμπουμ, με τίτλο "Long After Dark" (1982), αντικαταστέθηκε από τον Χάουι Έπσταϊν (αγγλικά: Howie Epstein). Το άλμπουμ περιλάμβανε την επιτυχία You Got Lucky. Το 1985 συμμετείχαν στο Live Aid, παίζοντας τέσσερα τραγούδια στο στάδιο John F. Kennedy Stadium, στη Φιλαδέλφεια. Το 1985 κυκλοφόρησε και το 6ο άλμπουμ με τίτλο "Southern Accents". Το άλμπουμ περιλάμβανε την επιτυχία Don't Come Around Here No More, σε παραγωγή του Dave Stewart. Στο βίντεο-κλιπ του τραγουδιού ο Πέτι εμφανίζεται ως "Τρελός Καπελάς", κοροϊδεύοντας και κυνηγώντας την Αλίκη (από το βιβλίο Οι Περιπέτειες της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων), ενώ στη συνέχεια την τεμαχίζει και την τρώει σαν να ήταν κέικ. Η περιοδεία που ακολούθησε είχε ως επακόλουθο το ζωντανό άλμπουμ με τίτλο "Pack Up the Plantation: Live!" και μια πρόσκληση από τον Μπομπ Ντίλαν στον Tom Petty και τους Heartbreakers για να τον συνοδεύσουν στην περιοδεία του με τίτλο "True Confessions Tour". Κατά τη διάρκεια αυτής της τουρνέ έδωσαν ορισμένες συναυλίες και με τους Grateful Dead το 1986 και το 1987. Επίσης, το 1987 το συγκρότημα κυκλοφόρησε το 7ο στούντιο άλμπουμ με τίτλο "Let Me Up (I've Had Enough)" το οποίο περιλαμβάνει το τραγούδι Jammin' Me που γράφτηκε από τους Κάμπελ, Πέτι και Ντίλαν. Το 1988, ο Τομ Πέτι και οι Τζορτζ Χάρισον, Μπομπ Ντίλαν, Ρόι Όρμπισον (αγγλικά: Roy Orbison) και Τζεφ Λιν (αγγλικά: Jeff Lynne) δημιούργησαν το σούπεργκρουπ Traveling Wilburys. Το πρώτο τραγούδι του συγκροτήματος, με τίτλο Handle with Care, προοριζόταν ως B-side ενός σινγκλ του Χάρισον αλλά καθώς θεωρήθηκε πολύ καλό για να έχει αυτή την κατάληξη το αρχικά τυχαίο γκρουπ αποφάσισε να ηχογραφήσει έναν ολόκληρο δίσκο, με τίτλο Traveling Wilburys Vol. 1. Το 1990, χωρίς όμως τον Ρόι Όρμπισον ο οποίος είχε πεθάνει στα τέλη του 1988, ακολούθησε ένας δεύτερος δίσκος με τον παιχνιδιάρικο τίτλο Traveling Wilburys Vol. 3. Ο δίσκος πήρε αυτόν τον τίτλο μεταξύ άλλων ως απάντηση στα διάφορα πειρατικά άλμπουμ στούντιο ηχογραφήσεων που είχαν κυκλοφορήσει με τίτλο Travelling Wilburys Vol. 2. Ο Πέτι περιέλαβε τραγούδια των Traveling Wilburys στις συναυλίες του, όπως το "Handle with Care" που παιζόταν διαρκώς από το 2003 έως το 2006, ενώ στην περιοδεία του 2008 περιλάμβανε "εκπλήξεις" όπως το End of the Line.Το 1989, ο Τομ Πέτι κυκλοφόρησε το σόλο άλμπουμ Full Moon Fever, που περιείχε τις επιτυχίες I Won't Back Down, Free Fallin' και Runnin' Down a Dream. Στο άλμπουμ συμμετείχαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό όλα τα μέλη των Heartbreakers (εκτός του ντράμερ Σταν Λιντς) και όλα τα μέλη των Traveling Wilburys (εκτός του Μπομπ Ντίλαν).Συμπαραγωγοί του άλμπουμ ήταν οι Τομ Πέτι, Μάικ Κάμπελ και Τζεφ Λιν. Στο βίντεοκλιπ του I Won't Back Down εμφανίζεται και ο Ρίνγκο Σταρ, αν και στην ηχογράφηση του τραγουδιού ντράμερ ήταν ο Φιλ Τζόουνς. Το 1991, πάλι με παραγωγό τον Τζεφ Λιν, κυκλοφόρησε το άλμπουμ των Tom Petty and the Heartbreakers με τίτλο Into the Great Wide Open. Περιελάμβανε τις επιτυχίες Learning to Fly και Into the Great Wide Open. Στο βίντεοκλιπ του τελευταίου έπαιζαν οι Τζόνι Ντεπ και Φέι Ντάναγουεϊ. Πριν διακόψει τη συνεργασία του με την εταιρεία MCA Records, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μια συλλογή Greatest Hits για την οποία ηχογράφησαν ζωντανά, στο στούντιο, δύο νέα τραγούδια. Το Mary Jane's Last Dance (σύνθεση του Πέτι) και μια διασκευή του Something in the Air των Thunderclap Newman. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που το συγκρότημα ηχογράφησε με ντράμερ τον Σταν Λιντς. Ο Πέτι ανέφερε αργότερα ότι "Έφυγε απευθείας μετά την ηχογράφηση χωρίς καν να αποχαιρετήσει". Η συλλογή έχει πουλήσει πάνω από δώδεκα εκατομμύρια αντίτυπα, και έχει ανακηρυχθεί διαμαντένιος δίσκος σύμφωνα με την RIAA (Recording Industry Association of America), όντας το άλμπουμ του Τομ Πέτι με τις περισσότερες πωλήσεις έως σήμερα. Το 1989, και ενώ είχε ακόμη συμβόλαιο με την εταιρεία MCA, ο Πέτι υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρεία Warner Records, η οποία είχε κυκλοφορήσει και τους δίσκους των Traveling Wilburys. Το πρώτο του άλμπουμ με τη νέα εταιρεία (το δεύτερο από τα τρία συνολικά σόλο άλμπουμ του) κυκλοφόρησε το 1994 και είχε τον τίτλο Wildflowers. Περιλάμβανε το ομώνυμο τραγούδι, καθώς και τα σινγκλ "You Don't Know How It Feels", "You Wreck Me", "It's Good to Be King" και "A Higher Place". Το άλμπουμ, με παραγωγό τον Ρικ Ρούμπιν, έχει πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1996, ο Πέτι μαζί με τους Heartbreakers, κυκλοφόρησε το σάουνττρακ της ταινίας She's the One (κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με τον τίτλο "Δυο Αδέλφια, Οι Γυναίκες τους και Μια Ερωμένη") με πρωταγωνίστριες την Κάμερον Ντίαζ και την Τζένιφερ Άνιστον. Τα σινγκλ που κυκλοφόρησαν από αυτό το άλμπουμ ήταν τα "Walls (Circus)" (με συμμετοχή του Λίντσεϊ Μπάκιγχαμ), "Climb that Hill", και Change the Locks (της Λουσίντα Γουίλιαμς). Το άλμπουμ περιλάμβανε και μια διασκευή του "Asshole" του Beck. Την ίδια χρονιά το συγκρότημα συνόδευσε τον Τζόνι Κας στην ηχογράφηση του άλμπουμ American II: Unchained (που έφερε τον προσωρινό τίτλο "Petty Cash"), και το οποίο κέρδισε το βραβείο Γκράμι για το Καλύτερο Άλμπουμ Κάντρι της χρονιάς. Το 1999 οι Tom Petty and the Heartbreakers κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους άλμπουμ με παραγωγό τον Ρούμπιν, με τίτλο Echo. Από το Echo κυκλοφόρησαν δύο σινγκλ στις ΗΠΑ: το "Room at the Top" και το "Free Girl Now". Το άλμπουμ ανέβηκε μέχρι το Νο. 10 του καταλόγου των πιο επιτυχημένων άλμπουμ (Billboard 200) στις ΗΠΑ. Στη συναυλία φιλανθρωπικού χαρακτήρα με τίτλο America: A Tribute to Heroes (για ενίσχυση των οικογενειών των θυμάτων των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001) οι Tom Petty and the Heartbreakers ερμήνευσαν το "I Won't Back Down". Το επόμενο έτος, στη συναυλία Concert for George που δόθηκε προς τιμήν του —φίλου του Πέτι, πρώην Μπιτλ και πρώην μέλους των Traveling Wilburys­­— Τζορτζ Χάρισον, το συγκρότημα ερμήνευσε τα τραγούδια "Taxman", "I Need You" (συνθέσεις του Χάρισον) και "Handle with Care" (των Traveling Wilburys, μαζί με τους Τζεφ Λιν, Ντάνι Χάρισον και Τζιμ Κέλτνερ). Το 2002 οι Tom Petty and the Heartbreakers κυκλοφόρησαν το 11ο στούντιο άλμπουμ με τίτλο The Last DJ, μέσω του οποίου ο Πέτι άσκησε κριτική στη μουσική βιομηχανία, τις πρακτικές των στελεχών της και την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο χώρος της μουσικής. Πηγή έμπνευσης του ομώνυμου τραγουδιού φέρεται να ήταν ο ραδιοφωνικός παραγωγός του Λος Άντζελες Τζιμ Λαντ (αγγλικά: Jim Ladd). Οι στίχοι κατακρίνουν την απώλεια της ελευθερίας έκφρασης στους ραδιοφωνικούς σταθμούς καθώς οι παραγωγοί δεν μπορούν πλέον να επιλέγουν ελεύθερα τα τραγούδια που θα παίξουν αλλά πρέπει να ακολουθούν τις υπαγορευμένες από τους σταθμούς λίστες. Το άλμπουμ έφτασε μέχρι το Νο.9 του Billboard 200 στις ΗΠΑ. Το 2005, ο Πέτι άρχισε τη δική του ραδιοφωνική εκπομπή με τίτλο "Buried Treasure" ("Θαμμένος Θησαυρός") στο συνδρομητικό, δορυφορικό ραδιόφωνο XM Satellite Radio, στην οποία μοιραζόταν με το κοινό επιλογές από την προσωπική του δισκοθήκη. To 2006, οι Tom Petty and the Heartbreakers οργάνωσαν περιοδεία με συναυλίες στις ΗΠΑ και τον Καναδά για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια του συγκροτήματος. Η περιοδεία είχε τίτλο "Highway Companion / 30th Anniversary Tour" και συμμετείχαν σε επί μέρους συναυλίες ως προσκεκλημένοι οι Στίβι Νίκς, Pearl Jam, Allman Brothers Band, Trey Anastasio, Derek Trucks Band, και Black Crowes. Ειδικά η Στίβι Νικς τραγούδησε μαζί με το συγκρότημα τις παλαιότερες επιτυχίες / ντουέτα της με τον Τομ Πέτι "Stop Draggin' My Heart Around" και “Insider”. Η συναυλία που δόθηκε στο Γκέινσβιλ της Φλόριντα (γενέτειρα του Πέτι και του Μπεντς) περιλαμβάνεται στο βιογραφικό, μουσικό ντοκιμαντέρ του Peter Bogdanovich με τίτλο Runnin’ Down a Dream. Τον Ιούλιο του 2006, ο Πέτι κυκλοφόρησε το τρίτο και τελευταίο σόλο άλμπουμ του με τίτλο Highway Companion, που περιλάμβανε την επιτυχία "Saving Grace". Ανέβηκε στο Νο.4 του Billboard 200· η υψηλότερη θέση στους καταλόγους επιτυχιών για τον Πέτι από την εισαγωγή του συστήματος Nielsen SoundScan για την καταμέτρηση των πωλήσεων άλμπουμ το 1991. Στην προώθηση του Highway Companion συνέβαλε και η ομώνυμη τουρνέ του 2006 με τους Heartbreakers, κατά την οποία ακούστηκαν και τα τραγούδια του δίσκου "Saving Grace", "Square One", "Down South" και "Flirting with Time". Το καλοκαίρι του 2007, ο Πέτι αποφάσισε να επανασυστήσει το παλιό του συγκρότημα των αρχών της δεκαετίας του 1970, πριν τους Heartbreakers, τους Mudcrutch, και κάλεσε τα μέλη τους Tom Leadon και Randall Marsh μαζί με τους Μπηνμοντ Τεντς και Μάικ Κάμπελ να βρεθούν ξανά μαζί ώστε να ηχογραφήσουν το πρώτο τους άλμπουμ. Ηχογράφησαν έναν δίσκο με 14 τραγούδια ο οποίος κυκλοφόρησε στις 29 Απριλίου 2008 (ένα επιπλέον τραγούδι με τίτλο “Special Place” ήταν διαθέσιμο σε όσους έκαναν προπαραγγελία του άλμπουμ στο iTunes). Το συγκρότημα έκανε μια σύντομη περιοδεία την άνοιξη του 2008 για να προωθήσει το άλμπουμ. Το 2007, ο Πέτι μαζί με τους Heartbreakers συμμετείχαν στη συλλογή προς τιμήν του Φατς Ντόμινο με τίτλο Goin' Home: A Tribute to Fats Domino με μια διασκευή του τραγουδιού "I'm Walkin'". Τα έσοδα από τις πωλήσεις διατέθηκαν για την αγορά μουσικών οργάνων στους μαθητές των δημόσιων σχολείων της Νέας Ορλεάνης και για την οικοδόμηση ενός κοινοτικού κέντρου στο ένατο διαμέρισμα του δήμου που είχε χτυπηθεί από τον τυφώνα Κατρίνα. Στις 3 Φεβρουαρίου 2008, οι Tom Petty and the Heartbreakers έδωσαν την καθιερωμένη «συναυλία του ημιχρόνου» στον 42ο τελικό του επαγγελματικού πρωταθλήματος αμερικάνικου ποδοσφαίρου των ΗΠΑ (Super Bowl XLII) στο University of Phoenix Stadium. Έπαιξαν τα τραγούδια "American Girl", "I Won't Back Down", "Free Fallin'" και "Runnin' Down a Dream". Το ίδιο καλοκαίρι, έκαναν περιοδεία στη Βόρεια Αμερική με τον Steve Winwood να ανοίγει τις συναυλίες. Σε ορισμένες συναυλίες ο Winwood ερμήνευσε τραγούδια μαζί με τον Πέτι και τους Heartbreakers μεταξύ των οποίων το "Gimme Some Lovin'", παλιά του επιτυχία με το Spencer Davis Group. Τον Νοέμβριο του 2009 οι Tom Petty and the Heartbreakers κυκλοφόρησαν μια τετραπλή συλλογή με ζωντανές ηχογραφήσεις από συναυλίες τους από το 1978 έως το 2006. Ο τίτλος της ήταν The Live Anthology. Το 12ο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο Mojo κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 2010, φθάνοντας στο Νο.2 του Billboard 200. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Πέτι το άλμπουμ έχει επιρροές από τα μπλουζ με το κλίμα κάποιων τραγουδιών να θυμίζει Allman Brothers. Στο πλαίσιο της προώθησης του δίσκου, το συγκρότημα εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή Saturday Night Live στις 15 Μαΐου 2010 ενώ ακολούθησε και θερινή περιοδεία στη Βόρεια Αμερική. Το 2012 το συγκρότημα ξεκίνησε περιοδεία ανά τον κόσμο, μεταξύ άλλων δίνοντας για πρώτη φορά συναυλία στις καναδικές επαρχίες Νέα Σκωτία και Νέα Γη & Λαμπραντόρ, επιστρέφοντας στην ηπειρωτική Ευρώπη για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια και κάνοντας την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία μετά από 20 χρόνια. Στις 28 Ιουλίου 2014, κυκλοφόρησε από την εταιρεία Reprise Records το 13ο στούντιο άλμπουμ των Tom Petty and the Heartbreakers με τίτλο Hypnotic Eye. Το άλμπουμ πήγε κατευθείαν στο Νο.1 του Billboard 200, φέρνοντας το συγκρότημα για πρώτη φορά, μετά από 38 χρόνια μουσικής σταδιοδρομίας, στην κορυφή του καταλόγου των πιο επιτυχημένων άλμπουμ. Στις 20 Νοεμβρίου 2015 έγινε το ντεμπούτο του καναλιού Tom Petty Radio στο δορυφορικό ραδιόφωνο SiriusXM. Το 2017 οι Heartbreakers ξεκίνησαν περιοδεία με τίτλο 40th Anniversary Tour για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια του συγκροτήματος. Πέραν από τις συναυλίες στις ΗΠΑ περιλάμβανε και μία συναυλία στο Hyde Park του Λονδίνου, που έμελλε να είναι η τελευταία τους στην Ευρώπη. Πριν την έναρξη της περιοδείας ο Πέτι υπέστη κάταγμα ισχίου αλλά επέλεξε να αναβάλει τη χειρουργική επέμβαση και να αντιμετωπίσει τους πόνους με κοκτέιλ φαρμάκων, μεταξύ των οποίων και οπιοειδή. Η περιοδεία ξεκίνησε στις 20 Απριλίου στην Οκλαχόμα Σίτι, διακόπηκε προσωρινά στα τέλη Αυγούστου λόγω αρρώστιας του Πέτι και τελείωσε με τρεις συναυλίες στο Hollywood Bowl, στο Χόλυγουντ της Καλιφόρνιας, με την τελευταία στις 25 Σεπτεμβρίου 2017. Το τελευταίο τραγούδι που ερμήνευσαν ζωντανά στη συναυλία αυτή ήταν το "American Girl". Στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 κυκλοφόρησε από την εταιρεία Reprise Records η συλλογή An American Treasure με 60 τραγούδια απ’ όλη την καριέρα του Τομ Πέτι με πολλές ακυκλοφόρητες έως τότε ηχογραφήσεις, εναλλακτικές εκδοχές γνωστών τραγουδιών, σπάνιες εκτελέσεις, ιστορικές ζωντανές εκτελέσεις και τραγούδια που δεν είχαν γίνει επιτυχίες. Ως προπομπός της συλλογής κυκλοφόρησε, τον Ιούλιο του 2018, το σινγκλ "Keep A Little Soul" το οποίο είχε ηγοχγραφηθεί πρώτη φορά, χωρίς να κυκλοφορήσει, το 1982 κατά την παραγωγή του άλμπου Long After Dark. Ο Πέτι έκανε διάφορες εμφανίσεις, κυρίως με κωμικά στοιχεία, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πρώτη παρουσία του στον κινηματογράφο έγινε με μια σύντομη εμφάνιση στην ταινία FM του 1978. Αργότερα είχε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του 1978 Made in Heaven (κυκλοφόρησε στα ελληνικά με τον τίτλο Ο Παράδεισος Δεν Περιμένει) ενώ εμφανίστηκε και σε τρία επεισόδια της χιουμοριστικής σειράς It's Garry Shandling's Show μεταξύ του 1987 και του 1989, παίζοντας τον εαυτό του ως έναν από τους γείτονες του Γκάρι Σάντλιν. Εμφανίστηκε δε και στην άλλη εκπομπή του Σάντλιν (The Larry Sanders Show). Ο Πέτι συμμετείχε στην ταινία του 1997 The Postman (παίχτηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους), με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Κέβιν Κόστνερ, ως δήμαρχος του Bridge City. Από τον διάλογο της ταινίας υπονοείται ότι παίζει τον εαυτό του σε μια υποθετική μελλοντική εκδοχή του. Το 2002 εμφανίστηκε στους Σίμσονς στο επεισόδιο "How I Spent My Strummer Vacation", μαζί με τους Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς, Λένι Κράβιτς, Έλβις Κοστέλο και Μπράιαν Σέτζερ. Στο επεισόδιο παρουσιάζεται στον Χόμερ Σίμσον ως δάσκαλος στιχουργικής, συνθέτοντας ένα σύντομο τραγούδι για ένα μεθυσμένο κορίτσι που οδηγεί αναλογιζόμενη την κατάσταση των δημόσιων σχολείων. Αργότερα στο ίδιο επεισόδιο, χάνει ένα δάχτυλο από το πόδι του στη διάρκεια ταραχών. Είχε επίσης έναν τακτικό ρόλο στην σειρά κινουμένων σχεδίων King of the Hill από το 2004 έως το 2009, ως Elroy "Lucky" Kleinschmidt. To 2010 ο Πέτι έκανε μια σύντομη εμφάνιση 5 δευτερολέπτων μαζί με τον ηθοποιό Άλεκ Μπόλντουιν στο βίντεο-κλιπ Great Day της κωμικής ομάδας The Lonely Island. Ο Πέτι απέκτησε τη φήμη διαπρύσιου υπέρμαχου των καλλιτεχνικών/πνευματικών του δικαιωμάτων και της καλλιτεχνικής του ελευθερίας. Το 1979 ενεπλάκη σε νομική αντιδικία με τη δισκογραφική εταιρεία του, όταν η ABC Records πουλήθηκε στην MCA Records. Αρνήθηκε να μεταφερθεί στη νέα δισκογραφική εταιρεία χωρίς τη συναίνεσή του. Τον Μάιο του 1979 κήρυξε πτώχευση, αναγκάζοντας έτσι την MCA να δημιουργήσει νέα θυγατρική με την επωνυμία Backstreet Records στην οποία και υπέγραψε ο Πέτι με όρους που ήταν της αποδοχής του. Στις αρχές του 1981, και ενώ οι Tom Petty and the Heartbreakers ηχογραφούσαν το τέταρτο άλμπουμ τους (αυτό που τελικά κυκλοφόρησε ως Hard Promises), η MCA ετοιμαζόταν να το κυκλοφορήσει με τιμή καταλόγου τα 9,98 δολάρια, δηλ. 1 δολάριο ακριβότερα από την έως τότε συνηθισμένη τιμή των 8,98 δολαρίων που είχαν τα άλμπουμ. Με αυτή την «τιμολόγηση σούπερσταρ» είχαν ήδη κυκλοφορήσει τα άλμπουμ Gaucho των Steely Dan και το σάουντρακ από την ταινία Xanadu, των Ολίβα Νιούτον Τζον / Electric Light Orchestra. Ο Πέτι εξέφρασε δημόσια την αντίρρησή του για αυτή την αύξηση και το θέμα απέκτησε διαστάσεις μεταξύ των φίλων της μουσικής. Υπήρξαν σκέψεις να μην κυκλοφορήσει το άλμπουμ ή να κυκλοφορήσει με τον τίτλο Eight Ninety-Eight (Οκτώ Ενενήντα Οκτώ), αλλά τελικά η MCA υποχώρησε και το άλμπουμ κυκλοφόρησε με τη συνηθισμένη τιμή.To 1987 ο Πέτι κατέθεσε αγωγή κατά της εταιρείας ελαστικών B.F. Goodrich ζητώντας 1 εκατ. δολάρια επειδή χρησιμοποίησε σε τηλεοπτική της διαφήμιση τραγούδι που έμοιαζε υπερβολικά με το τραγούδι του "Mary's New Car". Η διαφημιστική εταιρεία που παρήγαγε τη διαφήμιση είχε προηγουμένως ζητήσει από τον Πέτι να χρησιμοποιήσει το τραγούδι του αλλά αυτός είχε αρνηθεί. Το δικαστήριο εξέδωσε προσωρινή διαταγή απαγορεύοντας την περαιτέρω χρήση της διαφήμισης και εν τέλει ο Πέτι δικαιώθηκε. Επίσης, ο Πέτι δεν επέτρεψε τη χρήση του "I Won’t Back Down" στην προεκλογική εκστρατεία του Τζορτζ Μπους (του νεότερου) το 2000. Το ίδιο έκανε και η οικογένειά του έναντι της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ το 2020, δηλώνοντας ότι "ο Τομ Πέτι ποτέ δεν θα ήθελε ένα δικό του τραγούδι να χρησιμοποιηθεί σε μια εκστρατεία μίσους."Ορισμένοι έχουν ισχυριστεί ότι το τραγούδι "Dani California" των Red Hot Chili Peppers, που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2006, έχει μεγάλες ομοιότητες με το "Mary Jane's Last Dance" του Πέτι. Ο ίδιος ανέφερε σχετικά στο περιοδικό Rolling Stone: "Πραγματικά αμφιβάλλω ότι υπάρχει οποιαδήποτε κακή πρόθεση εδώ. Πολλά ροκ εν ρολ τραγούδια μοιάζουν. Ρωτήστε τον Τσακ Μπέρι. Οι Strokes πήραν το 'American Girl' για το τραγούδι τους "Last Nite", και είδα μια συνέντευξή τους όπου το παραδέχτηκαν ανοιχτά. Αυτό μ’ έκανε να γελάσω. «Εντάξει, μπράβο σας», σκέφτηκα. ... Αν κάποιος έπαιρνε το τραγούδι μου νότα προς νότα και το έκλεβε κακοπροαίρετα, τότε μπορεί [να έκανα μήνυση]. Αλλά δεν πιστεύω και πολύ στις μηνύσεις. Νομίζω πως αυτή η χώρα έχει αρκετές αβάσιμες μηνύσεις όπως είναι· δεν χρειάζεται να προστεθούν και διαμάχες για τα ποπ τραγούδια."Τον Ιανουάριο του 2015 έγινε γνωστό ότι ο Πέτι και ο Τζεφ Λιν θα εισέπρατταν δικαιώματα για το τραγούδι του Σαμ Σμιθ "Stay with Me" αφότου οι δημιουργοί του αναγνώρισαν ότι υπήρχαν ομοιότητες στο τραγούδι με το "I Won't Back Down". Ο Πέτι και ο Λιν που είχαν συνθέσει μαζί το τραγούδι έλαβαν ο καθένας 12,5% των δικαιωμάτων από το Stay with Me, και τα ονόματά τους προστέθηκαν στη βάση δεδομένων της ASCAP με τους δημιουργούς των τραγουδιών. Ο Πέτι διευκρίνισε ότι δεν πίστευε πως ο Σμιθ τον έκλεψε εσκεμμένα, λέγοντας συγκεκριμένα: «Η εμπειρία μου από τόσα χρόνια που γράφω τραγούδια μου έχει δείξει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Τις περισσότερες φορές το εντοπίζεις πριν βγει από το στούντιο, αλλά σε αυτή την περίπτωση ξέφυγε. Οι εκπρόσωποι του Σαμ έδειξαν μεγάλη κατανόηση για τη θέση μας και φτάσαμε εύκολα σε συμφωνία». Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Tom Petty στο Wikimedia Commons

Ο Τόμας Ερλ Πέτι (αγγλικά: Thomas Earl Petty, 20 Οκτωβρίου 1950-2 Οκτωβρίου 2017) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός, παραγωγός δίσκων και ηθοποιός. Ήταν ο κύριος τραγουδιστής και κιθαρίστας του συγκροτήματος Tom Petty and the Heartbreakers, που ιδρύθηκε το 1976. Προηγουμένως είχε δημιουργήσει το συγκρότημα Mudcrutch, και ήταν επίσης μέλος του σούπεργκρουπ Traveling Wilburys, στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Ο Πέτι ηχογράφησε σειρά μεγάλων επιτυχιών τόσο με τους Heartbreakers όσο και ως σόλο καλλιτέχνης. Στα επιτυχημένα τραγούδια του με τους Heartbreakers περιλαμβάνονται τα Don't Do Me Like That (1979), Refugee (1980), The Waiting (1981), Don't Come Around Here No More (1985) και "Learning to Fly" (1991). Από τις κυκλοφορίες του ως σόλο καλλιτέχνη, μεγάλη επιτυχία γνώρισαν τα σινγκλ I Won't Back Down (1989), Free Fallin' (1989) και You Don't Know How It Feels (1994). Κατά τη διάρκεια της καριέρας του πούλησε περισσότερα από 80 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως, γεγονός που τον καθιστά έναν από τους καλλιτέχνες με τις υψηλότερες πωλήσεις όλων των εποχών. To 2002 οι Tom Petty and the Heartbreakers τιμήθηκαν με την ένταξή τους στο Rock and Roll Hall of Fame ενώ το 2016 ο Τομ Πέτι τιμήθηκε με ένταξη στο American Songwriters Hall of Fame. Ο Πέτι πέθανε από καρδιακή ανακοπή που προκλήθηκε από υπερβολική δόση φαρμάκων στις 2 Οκτωβρίου 2017, μία εβδομάδα μετά το τέλος της περιοδείας για τα 40 χρόνια των Tom Petty and the Heartbreakers.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BF%CE%BC_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CE%B9

Αριάδνη και ο Κυανοπώγων

ΚΥΑΝΟΠΩΓΩΝ: Μπάσσος ΑΡΙΑΔΝΗ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Σοπράνο Η ΠΑΡΑΜΑΝΑ: Κοντράλτο ΣΕΛΥΣΕΤ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Μέτζο-Σοπράνο ΥΓΚΡΕΝ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Σοπράνο ΜΕΛΙΣΑΝΤ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Σοπράνο ΜΠΕΛΛΑΝΖΕΡ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Σοπράνο ΑΛΛΑΝΤΙΝ: σύζυγος του Κυανοπώγωνα, Ρόλος δράσης ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΧΩΡΙΚΟΣ: Μπάσσος Εποχή: Μεσαίωνας Τόπος: Το κάστρο του Κυανοπώγωνα Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Ariane et Barbe-Bleue στο Wikimedia Commons

Η Αριάδνη και ο Κυανοπώγων είναι όπερα σε τρεις πράξεις του Πωλ Ντυκά, σε λιμπρέτο του Μωρίς Μαίτερλινκ. Η πρώτη παράσταση έλαβε χώρα το 1907 στο Παρίσι.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%BD%CE%B7_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF_%CE%9A%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%8E%CE%B3%CF%89%CE%BD

Μέθοδος

Υπό τον παραπάνω γενικό ορισμό είναι εμφανές ότι ο όρος δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένο ερευνητικό πεδίο, αλλά αντίθετα σε πολλά και διαφορετικά πεδία όπως στη φιλοσοφία με αφαιρετική διάθεση, με στόχο ερμηνευτικό, πολύ δε περισσότερο σε δράσεις κυρίως έρευνας, κάποιας χρονικής στιγμής. Σ' όλες τις επιστήμες η μέθοδος βασίζεται σε ορισμένες αρχές καθολικού κύρους όπως είναι η αμφιβολία, η εμπειρική αντίληψη, η απόδειξη, η επαγωγή, η ανάλυση και η σύνθεση. Αυτές αποτελούν και τις κοινές λογικές βάσεις της Μεθοδολογίας τόσο στην επιστημονική έρευνα όσο και στη κοινωνική έρευνα συμπεριφορών. Γεγονός είναι ότι κάθε επιστήμη ακολουθεί ιδιαίτερο μεθοδολογικό σύστημα που εξ ανάγκης καθορίζεται αυτό από την ίδια τη φύση του αντικειμένου της αλλά και από την άποψη που ακολουθείται η εξέτασή του. Για παράδειγμα διαφορετική είναι η χημική έρευνα της ατμόσφαιρας από την μετεωρολογική, ή η τοπογραφική από τη σεισμική έρευνα ενός τόπου. Κατά συνέπεια παρατηρούνται διάφορες μορφές μεθόδων έρευνας που φθάνουν να γίνονται και εξειδικευμένες. Εκ του συνόλου των παρατηρούμενων επιστημονικών μεθόδων άλλες είναι κοινές μεταξύ των διαφόρων επιστημών και άλλες αποκλειστικές όπως των Συμπεριφορικών επιστημών (Κοινωνιολογίας). Βασικά είδη μεθόδων, καλούμενες και μεθοδικά συστήματα, που ακολουθούν τόσο οι Επιστήμες συμπεριφοράς όσο και οι Φυσικές επιστήμες είναι: Η Παρατήρηση, Η Πειραματική μέθοδος, Η Στατιστική μέθοδος (γενικά) και είδη αυτής, Η Μαθηματική μέθοδος (γενικά) και είδη αυτής, Η Συγκριτική μέθοδος (γενικά), Η Γενετική μέθοδος, Η Κοινωνιομετρία, Η Κλινική μέθοδος, (σε ερευνητικούς σκοπούς) κ.ά.Όλες οι παραπάνω συνεπικουρούνται με διάφορες συναφείς τεχνικές (ερωτηματολόγια, τεστ, κ.λπ.) καθώς και όργανα μέτρησης (π.χ. κλίμακες εκτίμησης, δείκτες διαθέσεων, τεχνικές Q, αναλύσεις, συνεντεύξεις, κ.ά.). Γενικά στο σύνολό τους αυτές οι μέθοδοι πραγματοποιούνται σε τρία κοινά βασικά στάδια στρατηγικής - τακτικής: Το στάδιο της προπαρασκευής. Το στάδιο της εφαρμογής και Το τελικό στάδιο της λεγόμενης σύνταξης της τελικής αναφοράς. Κρίνοντας τα αποτελέσματα των διαφόρων μεθόδων αυτά διακρίνονται σε Ενδεικτικά Συμπληρωματικά, έναντι άλλων μεθόδων, Αντικρουόμενα, έναντι άλλων μεθόδων, και Επιβεβαιωτικά.Σημειώνεται ότι πολλές φορές συμβαίνει τα αποτελέσματα μιας ακολουθούμενης μεθόδου να συγκρούονται με αποτελέσματα άλλης μεθόδου, (π.χ. μεταξύ παρατήρησης και πειράματος). Στο σημείο αυτό υποχρεωτικά ακολουθούν επαναλήψεις, υπό παραπλήσιες συνθήκες ή και διαφορετικές, καθώς και αναψηλαφήσεις των πραγμάτων. Συνηθέστερα όμως ακολουθούν ιδιαίτερες συζητήσεις των παρατηρητών - ερευνητών όπου μέσα από αντιφάσεις και ασυμφωνίες δίδεται ουσιαστικά η αφετηρία για νέες επιστημονικές κατακτήσεις. UNESCO «Λεξικό Κοινωνικών Όρων» (Ελληνική Έκδοση) 3 τόμοι, Εκδ. Ελληνική Παιδεία Αθήναι 1972, τομ. 2ος, σελ. 539. Θρασ. Μπέλλας «Η Έρευνα στις Επιστήμες της Συμπεριφοράς» - Αθήνα 1977. τομ. 1ος, σελ. 17-26. Επιστημονική μέθοδος (υπό γενικευμένη έννοια)

Κυρίαρχη έννοια της Μεθοδολογίας είναι η Μέθοδος. Ο όρος, διεθνής σήμερα (method, méthode, methodo) προέρχεται από το ελληνικό ρήμα «μετέρχομαι» που σημαίνει την κίνηση προς κάποιο σκοπό. Ως μέθοδος ορίζεται γενικά σύνολο κατάλληλων αρχών, κανόνων και μέσων που ακολουθούνται επί ορισμένου σκοπού, ή σειρά συντονισμένων διαδικασιών και τακτικών που αυξάνουν τις πιθανότητες της κατάληξης του επιδιωκόμενου σκοπού, (όπως π.χ. στην πολιτική, την εκπαίδευση, την οικονομία, τη διπλωματία κ.λπ.) Η έννοια της καταλληλότητας των παραπάνω προϋποθέτει ότι αφενός τα μέσα και οι τρόποι είναι προσαρμοσμένοι απόλυτα στη φύση, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες του επιδιωκόμενου σκοπού και αφετέρου ότι όλα εξασφαλίζουν πιθανότητες κατάληξης (του σκοπού) με τη λιγότερη δυνατή κόπωση.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AD%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82

Δομιτιανός

Το 86 μ.Χ. ίδρυσε στη Ρώμη τα "Καπιτώλια προς τιμή του Δία" (Αγών Καπιτωλίνος), που επιβίωσαν έως την εποχή του Διοκλητιανού, στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. Οι αγώνες αυτοί είχαν ως πρότυπο τα Ολύμπια και έτσι περιλάμβαναν στάδιο, δίαυλο, δόλιχο και οπλητοδρομία, πένταθλο, τα τρία βαρέα αγωνίσματα, καθώς και αγώνα δρόμου γυναικών. Για τη διεξαγωγή των αθλητικών αγώνων ο Δομιτιανός έκτισε στη Ρώμη στάδιο ελληνικού τύπου, στο Πεδίο του Άρεως, ενώ για τους μουσικούς αγώνες έκτισε Ωδείο. Τα θεμέλια αυτών των κτισμάτων έχουν βρεθεί κάτω από την Πιάτσα Ναβόνα της σύγχρονης πόλης. Ο ίδιος εμφανιζόταν ως πρόεδρος των αγώνων και φορούσε ελληνική ενδυμασία. Ακόμη ευνόησε τους αγώνες μονομάχων και τη λατρεία της Μινέρβας (Αθηνάς), που τη θεωρούσε προστάτιδά του. Όσον αφορά την οργάνωση της δημόσιας ζωής, ο Δομιτιανός προσέδωσε τυπικό χαρακτήρα στη Σύγκλητο και συζητούσε τα ουσιαστικά θέματα σχεδόν αποκλειστικά με το αυτοκρατορικό συμβούλιο, γεγονός που δυσαρέστησε τους συγκλητικούς. Επιπλέον, οι άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων αντιτάχθηκαν στην αυταρχικότητά του και στην αυτοκρατορική λατρεία. Ο Δομιτιανός αντέδρασε με διώξεις, εξορίες και εκτελέσεις των αντιφρονούντων. Οι φιλόσοφοι κάθε είδους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν πρώτα τη Ρώμη (89 μ.Χ.) και ύστερα το ιταλικό έδαφος (95 μ.Χ.), ενώ μεγάλη δίωξη υπέστησαν και οι χριστιανοί. Ο διωγμός του Δομιτιανού ξέσπασε στο τέλος της βασιλείας του. Από τη μαρτυρία του Ευσέβιου Καισαρείας, στο βιβλίο του Εκκλησιαστική Ιστορία, γίνεται γνωστό ότι την εποχή των Φλαβίων, η χριστιανική διδασκαλία έλαμπε τόσο πολύ ώστε ακόμη και οι Εθνικοί συγγραφείς να κάνουν αναφορές στα έργα τους για το διωγμό του Δομιτιανού και τα μαρτύρια που υπέστησαν οι χριστιανοί, αναφέροντας πως ανάμεσα σε αυτούς που τιμωρήθηκαν ήταν και επίσημα πρόσωπα της ρωμαϊκής κοινωνίας. «Εἰς τοσοῦτον δὲ ἄρα κατὰ τοὺς δηλουμένους ἡ τῆς ἡμετέρας πίστεως διέλαμπεν διδασκαλία, ὡς καὶ τοὺς ἄποθεν τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς λόγου συγγραφεῖς μὴ ἀποκνῆσαι ταῖς αὐτῶν ἱστορίαις τόν τε διωγμὸν καὶ τὰ ἐν αὐτῷ μαρτύρια.» (Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίον Γ΄ ΙΗ). Το φοβερό κλίμα τυραννίας που επικρατούσε, δημιούργησε αντιδράσεις, αλλά και ανησυχία ακόμη και στους ίδιους τους συνεργάτες του Δομιτιανού. Οι τελευταίοι συνωμότησαν με τη γυναίκα του Δομιτία Λογγίνα και τον δολοφόνησαν το 96 μ.Χ. Η σύγκλητος καταδίκασε επίσημα τη μνήμη του (damnatio memoriae). Ωστόσο, ο Δομιτιανός, παρά την τυραννικότητά του, παρουσίαζε σημαντικά θετικά στοιχεία: μερίμνησε για τη βελτίωση της διοίκησης των επαρχιών, άσκησε δυναμική εξωτερική πολιτική, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για την απονομή της δικαιοσύνης, προσπάθησε να ενισχύσει την ιταλική γεωργία προστατεύοντας τους μικροκαλλιεργητές, πήρε μέτρα για τη βελτίωση των ρωμαϊκών ηθών και, τέλος, κόσμησε τη Ρώμη με μεγαλοπρεπή οικοδομήματα, όπως για παράδειγμα ο ναός του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου και η Νέα Αγορά. Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίον Γ΄ Ευσέβειου Καισαρείας

Ο Τίτος Φλάβιος Δομιτιανός (Titus Flavius Domitianus, 24 Οκτωβρίου 51 - 18 Σεπτεμβρίου 96) από το Γένος των Φλαβίων ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 81 έως το 96. Ήταν ο μικρότερος αδελφός του Τίτου και γιος του Βεσπασιανού, των δύο προκάτοχών του στο θρόνο, και το τελευταίο μέλος της δυναστείας των Φλαβίων. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η αυταρχική του κυβέρνηση τον οδήγησε σε αιχμηρές συγκρούσεις με τη σύγκλητο, της οποίας οι εξουσίες μειώθηκαν δραστικά. Μετά το θάνατο του αδελφού του, ο Δομιτιανός ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από την Πραιτοριανή Φρουρά. Τα νεανικά του χρόνια και τα πρώτα χρόνια της σταδιοδρομίας του, τα πέρασε σε μεγάλο βαθμό στη σκιά του αδελφού του, Τίτου, ο οποίος κέρδισε τη στρατιωτική του φήμη κατά τη διάρκεια του Πρώτου Ιουδαϊκού Πολέμου. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε υπό την ηγεσία του πατέρα του, Βεσπασιανού, ο οποίος έγινε αυτοκράτορας το 69 μετά τον εμφύλιο πόλεμο, γνωστή ως Έτος των Τεσσάρων Αυτοκρατόρων. Μητέρα του ήταν η Φλαβία Δομιτίλα. Ο Δομιτιανός δεν έλαβε συστηματική παιδεία, καθώς από νεαρή ηλικία (18 ετών) έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην κατάληψη της εξουσίας από τον πατέρα του (69 μ.Χ.). Η ανάρρησή του στο θρόνο το 81 μ.Χ. έγινε, μετά το θάνατο του αδελφού του Τίτου, σύμφωνα με τη διαθήκη του πατέρα του. Αμέσως ο Δομιτιανός φανέρωσε την πρόθεσή του να μετατρέψει το πολιτικό καθεστώς της Ρώμης σε απόλυτη μοναρχία. Συγκέντρωσε στο πρόσωπό του πολλά αξιώματα και τίτλους, διέθετε ακολουθία 24 ραβδούχων και, μετά τη νίκη του στο γερμανικό μέτωπο το 83 μ.Χ., συνήθιζε να παρουσιάζεται στη σύγκλητο με στολή θριαμβευτή.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82

Παλίμψηστο του Αρχιμήδη

Στα κείμενά του ο Αρχιμήδης, μεταξύ άλλων υπολογίζει το κέντρο βάρους μιας συμπαγούς σφαίρας και ενός παραβολοειδούς, μεγέθη που σήμερα υπολογίζουμε με τη χρήση ολοκληρωμάτων. Εκτός αυτού υπολόγισε το εμβαδόν της επιφάνειας που σχηματίζεται από μια παραβολή και μια τέμνουσα της παραβολής. Ο υπολογισμός του εμβαδού επιφανειών ήταν θέμα εργασιών από την αρχαιότητα. Τον 5ο αιώνα π.Χ. ο Εύδοξος είχε αναπτύξει την μέθοδο της εξάντλησης σύμφωνα με τις ιδέες του Αντιφώντα. Κατά την μέθοδο αυτή, υποδιαιρούμε ένα σώμα σε πολύγωνα για να υπολογίσουμε το εμβαδόν του. Ο Εύδοξος ήδη είχε υπολογίσει το εμβαδόν ορισμένων πολύγωνων. Ο Αρχιμήδης βελτίωσε την μέθοδο αυτή και κατάφερε να υπολογίσει το εμβαδόν της παραβολής και υπολόγισε ότι ο αριθμός π είναι μια προσέγγιση που βρίσκεται μεταξύ 3 + 10 / 70 {\displaystyle 3+10/70} και 3 + 10 / 71 {\displaystyle 3+10/71} . Με τον όρο παλίμψηστο περιγράφονται αρχαίοι πάπυροι και περγαμηνές που επαναχρησιμοποιούνταν για γράψιμο, αφού πρώτα με την βοήθεια χημικών ουσιών (κιτρικό οξύ κλπ.) ή άλλων μεθόδων (τριβή κλπ.) καθαριζόταν η προηγούμενη στρώση γραφής. Σήμερα, με τις μοντέρνες επιστημονικές μεθόδους (ακτίνων Χ, κ.ά.) οι επιστήμονες είναι σε θέση να επανεμφανίσουν τα σβησμένα κείμενα. Το παλίμψηστο με τα έργα του Αρχιμήδη είναι περγαμηνός κώδικας του 10ου αιώνα, που περιέχει μαθηματικές πραγματείες. Περί το 1229 ο κώδικας υπέστη επεξεργασία, η γραφή σβήστηκε, τα φύλλα του αναδιατάχθηκαν, διπλώθηκαν στη μέση έτσι ώστε ένα παλιό φύλλο να αποτελέσει δύο ενός καινούργιου κώδικα, και επάνω τους γράφτηκαν λειτουργικά κείμενα. Η απόξεση δεν ήταν ολοκληρωτική, με αποτέλεσμα υπό ευνοϊκές συνθήκες να διαφαίνεται το προηγούμενο κείμενο. Η ανακάλυψη του χειρογράφου έχει περιπετειώδη ιστορία. Πρώτος ανέφερε την ύπαρξή του ο ιστοριοδίφης Αθανάσιος Παπαδόπουλος-Κεραμεύς το 1899. Το παλίμψηστο ανήκε στη Βιβλιοθήκη του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη και είχε μεταφερθεί εκεί από τη Σκήτη του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη. Ο μεγάλος αναζητητής χειρογράφων Κονσταντίν φον Τίσεντορφ, που ανακάλυψε τον Σιναϊτικό Κώδικα, επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη το 1846 και είδε το χειρόγραφο αλλά δεν αναγνώρισε το περιεχόμενό του. Απέσπασε μόνο ένα δίφυλλο, το οποίο κατέληξε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Καίμπριτζ (Ms. Add. 1879.23). Ούτε και ο Παπαδόπουλος-Κεραμεύς μπόρεσε να διαβάσει τον κώδικα, κατάλαβε όμως ότι πρόκειται για κάποιο σημαντικό μαθηματικό έργο. Η είδηση έφτασε στον Δανό φιλόλογο Γιόχαν Χάιμπεργκ (Johan Ludwig Heiberg), ο οποίος εξέδιδε τα έργα του Αρχιμήδη. Ο Χάιμπεργκ, παρά την προχωρημένη του ηλικία, ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη το 1906 για να δει τον κώδικα. Από τη μελέτη του προέκυψε ότι ο κώδικας περιείχε έναν αριθμό έργων του Αρχιμήδη γνωστών από άλλα χειρόγραφα, και μαζί με αυτά την επιστολή με τον τίτλο Περί των μηχανικών θεωρημάτων προς Ερατοσθένη έφοδος (ή απλά Μέθοδος), η οποία δεν διασώζεται σε κανένα άλλο χειρόγραφο, και της οποίας την ύπαρξη ο επιστημονικός κόσμος γνώριζε μόνο από μια απλή αναφορά στη βυζαντινή εγκυκλοπαίδεια Σούδα. Στις ταραγμένες συνθήκες κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το παλίμψηστο ξέφυγε από την κατοχή της Βιβλιοθήκης του Μετοχίου και εξαφανίστηκε, μέχρι που το 1998 βρέθηκε να πωλείται σε πλειστηριασμό του οίκου Christie's στην Νέα Υόρκη. Όταν έγινε γνωστή η είδηση στην Ελλάδα, υπήρξε κινητοποίηση από το Υπουργείο Πολιτισμού και από πνευματικά ιδρύματα της χώρας για να συγκεντρωθεί το απαιτούμενο ποσόν. Παράλληλα όμως το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων κινήθηκε δικαστικά, ζητώντας να του αποδοθεί ο κώδικας, με την αιτιολογία ότι είχε κλαπεί από τη βιβλιοθήκη του Μετοχίου του στη δεκαετία του '20. Η δικαστική απόφαση δικαίωσε τον ιδιώτη ιδιοκτήτη Ρομπέρ Γκυερσάν (Robert Guersan), κληρονόμο ενός κάποιου Μαρί Λουί Σιριέ (Marie Louis Sirieix), που είχε ταξιδέψει στην Ελλάδα και την Τουρκία στη δεκαετία του 1920 και είχε πεθάνει το 1956. Τελικά ο κώδικας άλλαξε χέρια για δύο εκατομμύρια δολάρια και περιήλθε σε κάποιον ανώνυμο συλλέκτη, ο οποίος το παρέδωσε στο Μουσείο Τέχνης Ουώλτερς (Walters Art Museum) της Βαλτιμόρης για συντήρηση, ψηφιοποίηση και μελέτη.Το Αύγουστο του 2006 μια ομάδα επιστημόνων υπό την εποπτεία του φυσικού Ούβε Μπέργκμαν κατόρθωσε να φέρει στο φως ολόκληρο το κείμενο του εγγράφου. Η ιστορία του παλίμψηστου άρθρο στο Βήμα The Archimedes Palimpsest Project Web Page (Αγγλικά) The Archimedes Palimpsest web pages at the Walters Art Museum (Αγγλικά) The Nova Program outlined (Αγγλικά) The Nova Program teacher's version (Αγγλικά) Did Isaac Barrow read it? (Αγγλικά) May 2005 Stanford Report: Heather Rock Woods, "Archimedes manuscript yields secrets under X-ray gaze" May 19, 2005 (Αγγλικά) The Greek Orthodox Patriarchate of Jerusalem v. Christies’s Inc., 1999 U.S. Dist. LEXIS 13257 (S.D. N.Y. 1999) (Αγγλικά) A fragment of Archimedes' Orrery (Italian and English versions) Επεξεργασμένη φωτογραφία του χειρογράφου

Το παλίμψηστο του Αρχιμήδη είναι ένα παλίμψηστο χειρόγραφο κειμένων, που περιέχει αποσπάσματα από έργα του Αρχιμήδη. Ο Παλίμψηστος Κώδικας με την ονομασία Codex C, όπως τον αναφέρει ο Χάιμπεργκ, είναι η μόνη διασωζόμενη γνωστή πηγή που περιέχει αποσπάσματα από τις πραγματείες Περί των μηχανικών θεωρημάτων, Περί των επιπλεόντων σωμάτων και Οστομάχιον. Σύμφωνα με τους γραφικούς χαρακτήρες του κειμένου χρονολογείται στον 10ο αιώνα μ.Χ. και πιστεύεται ότι πρόκειται για αντιγραφή από κάποια αρχαιότερη πηγή, η οποία δυστυχώς μάς είναι άγνωστη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BC%CF%88%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CE%B4%CE%B7

709 Φρινγκίλλα

Η μέση διάμετρος της Φρινγκίλλας εκτιμάται σε 96,56 χιλιόμετρα. Ο φασματικός τύπος της είναι P ή X, ενώ το άλβεδό της είναι 0,0459. Η Φρινγκίλλα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 52 ώρες και 24 περίπου λεπτά, μία εξαιρετικά αργή περιστροφή για αστεροειδή. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Η Φρινγκίλλα (Fringilla) είναι ένας μεγάλος αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών, με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό Σύστημα) 9,059. Ανακαλύφθηκε το 1911 από τον Γερμανό αστρονόμο Γιόζεφ Χέλφριχ, που παρατηρούσε από τη Χαϊδελβέργη, και πήρε το όνομά της από τη λατινική και επιστημονική ονομασία της οικογένειας πτηνών Fringillidae (οι σπίνοι).

https://el.wikipedia.org/wiki/709_%CE%A6%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B1

Out in L.A.

"Higher Ground" (12" Vocal Mix) – 5:18 "Hollywood (Africa)" (Extended Dance Mix) – 6:33 "If You Want Me to Stay" (Pink Mustang Mix) – 7:03 "Behind the Sun" (Ben Grosse Remix) – 4:43 "Castles Made of Sand" (Live) – 3:18 "Special Secret Song Inside" (Live) – 3:12 "F.U." (Live) – 1:17 "Get Up and Jump" (Demo Version) – 2:37 "Out in L.A." (Demo Version) – 1:56 "Green Heaven" (Demo Version) – 3:50 "Police Helicopter" (Demo Version) – 1:12 "Nevermind" (Demo Version) – 2:09 "Sex Rap" (Demo Version) – 1:35 "Blues for Meister" – 2:54 "You Always Sing the Same (Demo Version)" – 0:16 "Stranded" – 0:24 "Flea Fly" – 0:39 "What It Is" – 4:03 "Deck the Halls" – 1:02

To Out in L.A. είναι άλμπουμ με σπάνια τραγούδια από τους Red Hot Chili Peppers. Κυκλοφόρησε την 1η Νοεμβρίου του 1994 από την ΕΜΙ. Τα τραγούδια ποικίλουν καθώς υπάρχουν από remix μέχρι demos. Περιέχει το τραγούδι "Blues for Meister" το μόνο που ηχογραφήθηκε με τους DeWayne McKnight(κιθάρα) και D.H. Peligro (ντραμς) στο line-up του συγκροτήματος. 2 τραγούδια το "Stranded" και το "Flea Fly" ήταν από την εποχή που το συγκρότημα ακόμα ονομαζόταν Tony Flow And The Miraculously Majestic Masters Of Mayhem.Στα demo παραγωγός ήταν ο ντράμερ Spit Stix. Υπάρχουν αρκετά λάθη στους χρόνους των τραγουδιών στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ π.χ."Flea Fly" 1:37 ενώ κανονικά 0:39

https://el.wikipedia.org/wiki/Out_in_L.A.

Δημήτριος Γούναρης

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν γιος του Παναγιώτη Γούναρη, εύπορου σταφιδεμπόρου με καταγωγή από το Άργος, και της Μαρίας το γένος Αλεξοπούλου. Φοίτησε στο λύκειο Πράπα και Γκιαούρη και μιλούσε ήδη από την παιδική του ηλικία γαλλικά και ιταλικά χάρις στη βοήθεια της Ιταλίδας παιδαγωγού Λαφφόν. Ο Δημήτριος Γούναρης είχε δύο αδελφές την Ιουλία, μετέπειτα σύζυγο του δικηγόρου Νικολάου Σαγιά και την Αμαλία, μετέπειτα σύζυγο του φαρμακοποιού Κανέλλου Κανελλόπουλου, πατέρα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, που διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδος. Αποπεράτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Α΄ Γυμνάσιο Πατρών και το 1884 εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε με άριστα το 1889, αποκτώντας παράλληλα και τον τίτλο του διδάκτορος της νομικής επιστήμης. Συμπλήρωσε τις σπουδές του σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπου παρέμεινε για τρία χρόνια. Ειδικότερα, παρακολούθησε μαθήματα νομικής στα γερμανικά πανεπιστήμια της Λειψίας, του Μονάχου, της Γοτίγγης και της Χαϊδελβέργης, έπειτα μαθήματα πολιτικών επιστημών & κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού και του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό τελειοποίησε τς γνώσεις του στη γαλλική γλώσσα ενώ έμαθε αγγλικά και γερμανικά. Στη Γερμανία ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον μετέπειτα πρωθυπουργό και στενό του φίλο Παναγή Τσαλδάρη.Λόγω της χρεοκοπίας του οικογενειακού εμπορικού οίκου, συνεπεία της σταφιδικής κρίσης που ξέσπασε την ίδια εποχή στην Ελλάδα, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Πάτρα Μετά την επιστροφή του στην ιδιαίτερη πατρίδα του ασχολήθηκε με την δικηγορία, όπου διέπρεψε κυρίως λόγω της ρητορικής του δεινότητας. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συνέβη στην κηδεία του Πατρινού πολιτικού Θάνου Κανακάρη-Ρούφου, του οποίου εκφώνησε τον επικήδειο, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Θεοτόκης τον πλησίασε και του είπε «εἶσθε ἀπαραίτητος γιὰ τὸ κοινοβούλιο, κύριε Γούναρη». Για πρώτη φορά πολιτεύθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 1902 με ανεξάρτητο συνδυασμό, οπότε και εκλέχτηκε. Οι απόψεις του θεωρήθηκαν ιδιαίτερα προοδευτικές αφού πρότεινε μέτρα για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης. Σημαντικό ρόλο στην απόφαση του να πολιτευτεί διαδραμάτισε η ομάδα «των γοβιών», όπως αποκλήθηκε από τον λαό, η οποία αποτελούνταν από επαγγελματίες, ανεξάρτητους από τις κομματικές εξαρτήσεις, οι οποίοι συγκεντρώνονταν στην οικία του συμβολαιογράφου Αντωνόπουλου στη πλατεία Γεωργίου. Στη συγκεκριμένη ομάδα προσχώρησε ο Γούναρης, ύστερα από πρόσκληση του φίλου του, Κωνσταντίνου Φιλόπουλου, παππού του μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου. Η εκλογή του αλλά και οι απόψεις του προκάλεσαν το ενδιαφέρον του εκδότη της εφημερίδας «Ακρόπολις», Γαβριηλίδη, ο οποίος απέστειλε τον έγκριτο δημοσιογράφο Σταμάτη Λύτρα για να αποσπάσει συνέντευξη του Γούναρη, η οποία και δημοσιεύθηκε σε τρία φύλλα της «Ακροπόλεως» στις 12, 13 και 14 Νοεμβρίου του 1902.Στις 17 Μαΐου του 1903, στη συζήτηση του νόμου για την κύρωση της συμβάσεως του μονοπωλίου της σταφίδας που είχε φέρει στη βουλή η κυβέρνηση Δηλιγιάννη, ο Γούναρης διαφώνησε και εκφώνησε θαυμαστό για την εποχή λόγο που ανάγκασε την κυβέρνηση μετά από λίγες μέρες, και εξαιτίας των αντιδράσεων για τον νόμο αλλά και της διαφωνίας του Αλέξανδρου Ζαΐμη, σε παραίτηση. Ο νόμος αφορούσε τη σύναψη, μεταξύ του ελληνικού κράτους και ομάδας Βρετανών κεφαλαιούχων, συμφωνίας για τη μονοπώληση του εμπορίου ελληνικής σταφίδας για είκοσι χρόνια. Ο Δηλιγιάννης που διεφώνησε μαζί του τον κατηγόρησε εντός της Παλαιάς Βουλής, για την καταγωγή του, θεωρώντας τον πατέρα του ως Βούλγαρο έμπορο γουναρικών του Άργους, που μετοίκησε στην Πάτρα.Στις εκλογές του 1905 συνεργάστηκε με το Θεοτοκικό κόμμα αλλά συνάντησε την αντίσταση των σταφιδοπαραγωγών με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί. Στις εκλογές όμως του Μαρτίου του 1906, και αφού είχε προηγηθεί η τραγική δολοφονία του Θεόδωρου Δηλιγιάννη, κατάφερε να επανεκλεγεί με το Θεοτοκικό κόμμα. Τον Ιούνιο του 1906 δημιουργήθηκε η γνωστή πολιτική «ομάδα των Ιαπώνων», η οποία ονομάστηκε έτσι από τον εκδότη της «Ακροπόλεως», Βλάση Γαβριηλίδη, λόγω της μαχητικότητάς της που ομοίαζε κατά τον Γαβριηλίδη με τη μαχητικότητα των Ιαπώνων στρατιωτών κατά τον την εποχή εκείνη διεξαγόμενο Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Η ομάδα αυτή αποτελούνταν από τους Στέφανο Δραγούμη, Δημήτριο Γούναρη, Εμμανουήλ Ρέπουλη, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Χαράλαμπο Βοζίκη, Απόστολο Αλεξανδρή και Ανδρέα Παναγιωτόπουλο. Αρχηγός τέθηκε ο Στέφανος Δραγούμης, κυρίως λόγω του κύρους του αλλά ουσιαστικός καθοδηγητής ήταν ο Γούναρης. Η δράση των Ιαπώνων ενόχλησε τον Γεώργιο Θεοτόκη που διαβλέποντας την επικείμενη κρίση προσπάθησε να προσεταιριστεί μερικούς από αυτή την πολιτική ομάδα. Προσέφερε υπουργικά αξιώματα στον Γούναρη, τον Πρωτοπαπαδάκη και στον Ρέπουλη. Οι δύο πρώτοι δέχτηκαν με αποτέλεσμα η ομάδα των Ιαπώνων να εξουδετερωθεί πολιτικά. Έτσι τον Ιούνιο του 1908 ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών. Τον Φεβρουάριο όμως του 1909, και αφού είχε συνειδητοποιήσει ότι η συνεργασία του ήταν αδύνατη, υπέβαλε την παραίτηση. Με την εκδήλωση του κινήματος του στρατιωτικού συνδέσμου ο Γούναρης, ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν στην Ιταλία, εναντιώθηκε κατά μια άποψη διατηρώντας σταθερά αρνητική θέση. Η διαφωνία του δεν ήταν ιδεολογική αλλά θεσμική αφού δεν συμφωνούσε με την επέμβαση του στρατού στις πολιτικές εξελίξεις. Έμεινε λοιπόν πιστός στις ιδέες του παρά τις προσπάθειες του στρατιωτικού συνδέσμου να τον εντάξει στο κυβερνητικό σχήμα. Συγκεκριμένα, μέσω ενός αντιπροσώπου του συνδέσμου, του προτάθηκε να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, ακόμη και ως επικεφαλής της, αλλά απάντησε αρνητικά στην πρόταση αυτή λέγοντας: «Πρέπει νὰ ἔλθω διὰ τοῦ λαοῦ». Κατά μια άλλη άποψη ο Γούναρης υποστήριξε τους αξιωματικούς, θεωρήθηκε δε από τον τύπο της εποχής πνευματικός πατέρας των αξιωματικών του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Υποστηρίζεται δε και ότι πριν κληθεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αυτός καθοδηγούσε πολιτικά τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο. Η άφιξη όμως του Βενιζέλου σε συνδυασμό με φήμες περί εναντίωσης του Γούναρη στην απόφαση των αξιωματικών να αναγκάσουν σε παραίτηση τον τότε διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ σταδιακά τον απομάκρυναν από τον κύκλο των αξιωματικών του Συνδέσμου.Στις εκλογές το 1910 εκλέχτηκε με άνεση βουλευτής Πατρών με την υποστήριξη του Θεοτοκικού κόμματος. Στις εκλογές της 28ης Νοεμβρίου που ακολούθησαν τον ίδιο χρόνο, ο Γούναρης δεν έθεσε υποψηφιότητα εξαιτίας των αποφάσεων των τριών παλαιών κομμάτων, Θεοτοκικού, Μαυρομιχαλικού & Ραλλικού, να μην συμμετάσχουν στις εκλογές. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1911 πραγματοποιήθηκε μυστική συγκέντρωση στην οικία του Ιωάννη Σισίνη στην Γαστούνη υπό την παρουσία του Γούναρη, του Πρωτοπαπαδάκη, του Τσαλδάρη κ.α. όπου αποφασίστηκε η δημιουργία μιας πολιτικής ομάδας που θα στηριζόταν σε κοινή ιδεολογία. Στις εκλογές του Μαρτίου 1912 ο Γούναρης μόλις και μετά βίας κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής Πατρών, εξαιτίας της ανετοιμότητάς του και της επιτυχίας του κόμματος των Φιλελευθέρων, το οποίο κέρδισε τις 151 από τις 181 βουλευτικές έδρες. Η πρώτη σοβαρή πολιτική σύγκρουση μεταξύ Βενιζέλου και Γούναρη πραγματοποιήθηκε τον Φεβρουάριο του 1913 με κύριο θέμα τους χειρισμούς της κυβέρνησης Βενιζέλου στην εξωτερική πολιτική που αφορούσαν τον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο. Αφορμή στάθηκε η δήλωση Βενιζέλου, κατόπιν συναντήσεως με την επιτροπή κατοίκων Ανατολικής Μακεδονίας, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για βάναυση συμπεριφορά Βουλγάρων στρατιωτών εναντίον τους, ότι «Ἐὰν οἱ Ἕλληνες ἐκ τῶν ὑποδούλων περιέλθουν ὑπὸ τὴν κυριαρχίαν τινὸς τῶν συμμάχων κρατῶν ὅπως κατ' ἀνάγκην θὰ περιέλθωσιν, ἡ κυβέρνησις θὰ πράξῃ ὅ,τι εἶναι δυνατὸν νὰ περιέλθωσιν λιγότερον». Ο Γούναρης κατηγόρησε τον Βενιζέλο ότι είχε αφήσει ανενημέρωτη την εθνική αντιπροσωπεία σχετικά με την πορεία των εξωτερικών πραγμάτων και ότι δεν είχε εξασφαλίσει τα δικαιώματα της Ελλάδας, και συγκεκριμένα των Ελλήνων κατοίκων της υπόδουλης Μακεδονίας, απέναντι στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της τότε συμμάχου Βουλγαρίας. Στις 21 Ιουνίου του 1913, ημέρα κήρυξης πολέμου μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας, ο Γούναρης επισήμανε στη Βουλή ότι ο πόλεμος ήταν απότοκο της λανθασμένης προσέγγισης της κυβέρνησης Βενιζέλου προς αυτήν της Βουλγαρίας. Στους επόμενους μήνες η διαμάχη των δύο αυτών αντρών επεκτάθηκε και σε άλλα θέματα, εσωτερικής πολιτικής, σχετικά με διάφορες αυθαιρεσίες της κυβέρνησης, ζήτημα το οποίο τόνισε ιδιαίτερα ο Γούναρης στη συνεδρίαση της Βουλής την 22α Νοεμβρίου κατά την οποία καυτηρίασε την κίνησή της να καταφύγει στην έκδοση αναγκαστικών διαταγμάτων χωρίς την έγκριση της ίδιας της Βουλής, με την σύναψη δανείων, όπως η συζήτηση της 23ης Δεκεμβρίου που αφορούσε σύναψη δανείου 500 εκατομμυρίων δραχμών κ.α. Λίγο πριν την έκρηξη του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, ο Γούναρης είχε μια τελευταία σύγκρουση στη Βουλή, αυτή τη φορά για την παραχώρηση στην Αλβανία της διοικητικώς ενταγμένης στα Επτάνησα νήσου της Σάσωνος στον κόλπο της Αυλώνας, η οποία κατά την άποψή του ήταν καίριας στρατηγικής σημασίας. Στις 22 Φεβρουαρίου του 1915, και αφού είχε παραιτηθεί η κυβέρνηση Βενιζέλου, ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ πρότεινε στον Αλέξανδρο Ζαΐμη την πρωθυπουργία, και κατόπιν αρνήσεως του στον Στέφανο Σκουλούδη. Ύστερα και από την άρνηση του τελευταίου απευθύνθηκε στον Δημήτριο Γούναρη, ο οποίος στις 24 Φεβρουαρίου σχημάτισε κυβέρνηση αναλαμβάνοντας παράλληλα και το υπουργείο Στρατιωτικών. Μια εκ των πρώτων κινήσεών του ως πρωθυπουργού ήταν να προχωρήσει στη διάψευση δημοσιευμάτων ότι διαπραγματευόταν την παραχώρηση τμήματος του ελληνικού κράτους με αντάλλαγμα τη Σμύρνη αφήνοντας όμως αιχμές για την στάση του Βενιζέλου. Ο τελευταίος, με επιστολή του προς τον υπουργό των εξωτερικών Γεώργιο Χρηστάκη - Ζωγράφο, διέψευσε οποιαδήποτε εμπλοκή του σε τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις για να διαψευστεί, όμως, λίγο αργότερα από τον ίδιο τον Γούναρη, ο οποίος με ανακοίνωσή του αποκάλυψε ότι σε υπομνήματα του απερχόμενου πρωθυπουργού προβλεπόταν η παραχώρηση συγκεκριμένων τμημάτων του ελληνικού κράτους στη Βουλγαρία. Ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να παραδεχθεί την αλήθεια των λεγομένων του Γούναρη κατηγορώντας τον όμως για την χρήση εμπιστευτικών εγγράφων για αντιπολιτευτικούς λόγους αλλά και για την δημοσιοποίηση των ελληνικών διεκδικήσεων. Στις εκλογές του Μαΐου ο Γούναρης πολιτεύθηκε με το Κόμμα Εθνικοφρόνων, το οποίο ο ίδιος είχε ιδρύσει. Η ενασχόληση του όμως με την διακυβέρνηση του κράτους δεν του επέτρεψε να δείξει την απαιτούμενη προσοχή με αποτέλεσμα να υποστεί συντριπτική ήττα από το κόμμα των Φιλελευθέρων. Συγκεκριμένα έλαβε 95 βουλευτικές έδρες έναντι 185 του κόμματος του Βενιζέλου. Αρνήθηκε να υποβάλει αμέσως την παραίτηση του, επικαλούμενος την κατάσταση υγείας του Βασιλιά, ενώ παράλληλα ο Βασιλιάς παρέτεινε για ένα μήνα την έναρξη των εργασιών της νέας Βουλής, δημιουργώντας έντονες αντιδράσεις από την πλευρά των Φιλελευθέρων. Τελικά στις 4 Αυγούστου ορκίστηκε η νέα κυβέρνηση, αφού η προηγούμενη κυβέρνηση είχε παραιτηθεί πέντε μέρες νωρίτερα. Στο ενδιάμεσο διάστημα μεταξύ εκλογών και κυβέρνησης Βενιζέλου, ο Γούναρης είχε αναλάβει και το υπουργείο εξωτερικών, ύστερα από την παραίτηση Ζωγράφου. Μετά την άνοδο Βενιζέλου, και λόγω του κινδύνου επίθεσης της Βουλγαρίας, η κυβέρνηση κήρυξε γενική επιστράτευση, η οποία επικρίθηκε από τον Γούναρη. Η αποβίβαση ταγμάτων στρατού από πλευράς Γαλλίας και Αγγλίας στη Θεσσαλονίκη και η χλιαρή στάση της κυβέρνησης έδωσαν το έναυσμα για την αρχή του λεγόμενου Εθνικού διχασμού. Ο Γούναρης, στη συνεδρίαση της βουλής στις 21 Σεπτεμβρίου του 1915, αφού σχολίασε τα γεγονότα, ξεκαθάρισε την θέση του λέγοντας: «Ἡ φυσικὴ πολιτικὴ μιᾶς χώρας, ὅταν ἕτερα κράτη συμπλέκονται πρὸς ἄλληλα, εἶναι ἡ πολιτικὴ τῆς οὐδετερότητος... Ἡ πολιτικὴ τοῦ πολέμου ἐνδείκνυται μόνον πρὸς ἀποτροπὴν κινδύνου τῶν ζωτικῶν συμφερόντων τῆς χώρας, ἐνδείκνυται μόνον πρὸς προστασίαν τῶν ὑπερτάτων αὐτῆς συμφερόντων». Στο τέλος της συζήτησης, πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για ψήφο εμπιστοσύνης, η οποία έληξε υπέρ των απόψεων Βενιζέλου. Ωστόσο, ύστερα από ακόμα μία διαφωνία με τον Κωνσταντίνο, ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και ο βασιλιάς απευθύνθηκε στον αρχηγό της αντιπολίτευσης, Δημήτριο Γούναρη, ο οποίος δεν θέλησε να αναλάβει την πρωθυπουργία φοβούμενος ακραίες καταστάσεις. Έτσι ο Βασιλιάς κάλεσε τον Αλέξανδρο Ζαΐμη. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για την 6η Δεκεμβρίου του 1915, στις οποίες όμως αρνήθηκε να συμμετάσχει το κόμμα των Φιλελευθέρων. Τις εκλογές κέρδισε ο Γούναρης αλλά κυβέρνηση σχημάτισε ο Σκουλούδης, στην οποία ο Γούναρης μετείχε αρχικά ως υπουργός επί των εσωτερικών και αργότερα, λόγω του θανάτου του Γεωργίου Θεοτόκη, ως υπουργός οικονομικών. Στις 8 Ιουνίου παραιτήθηκε η κυβέρνηση Σκουλούδη και σχηματίστηκε νέα την επόμενη μέρα από τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, η οποία παραιτήθηκε στις 29 Αυγούστου, λόγω του κινήματος της «Εθνικής Αμύνης» που είχε ξεσπάσει στη Θεσσαλονίκη. Ο ρόλος του Γούναρη στα Νοεμβριανά θεωρείται διφορούμενος. Από πολλούς κατηγορείται ότι ήταν ο ιδρυτής των επιστράτων, σώμα απλών πολιτών, οπαδών του Βασιλιά, που κατά την περίοδο των Νοεμβριανών προέβησαν σε καταστροφές, ξυλοδαρμούς κ.α. εναντίον φιλοβενιζελικών. Ο ίδιος απαντούσε χαρακτηριστικά «ουδόλως συνδέεται». Γεγονός είναι ότι η συμμετοχή του δεν αποδείχτηκε και ότι ουσιαστικός αρχηγός των επιστράτων ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς καθώς και ο Ιωάννης Σαγιάς, πιθανότατα συγγενής του γαμπρού του Γούναρη, Νικολάου Σαγιά. Η στάση του Γούναρη δεν μπορεί να θεωρηθεί θετική μπροστά στις αυθαιρεσίες των επιστράτων αλλά ούτε αρνητική. Προτίμησε κυρίως να κρατήσει μια μετριοπαθή στάση έτσι ώστε να μην έρθει σε σύγκρουση με το παλάτι. Με τον ερχομό του Βενιζέλου στην κυβέρνηση, στις 14 Ιουνίου του 1917 και αφού είχαν προηγηθεί τα Νοεμβριανά, ο Γούναρης έλαβε εντολή να παρουσιαστεί στο συμμαχικό στρατηγείο στον Πειραιά, όπου μαζί με άλλες 30 αντιβενιζελικές προσωπικότητες θα εξοριζόταν στην Κορσική. Αφού ανέγνωσε ένα σύντομο λόγο, αναχώρησε στις 7 Ιουλίου για το Αιάκειο της Κορσικής με το ατμόπλοιο «Βασιλεύς Κωνσταντίνος». Ο φόβος των εξορίστων για πιθανές διώξεις μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα ανάγκασε μερικούς από αυτούς να σκεφτούν την λύση της απόδρασης. Έτσι, κατόπιν συνεννόησης, ο Δημήτριος Γούναρης, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Γεώργιος Πεσμαζόγλου στις 6 Δεκεμβρίου του 1918, διέφυγαν στη Σαρδηνία, όπου συνελήφθησαν από τις ιταλικές αρχές, από τις οποίες τους παρεσχέθη η απαραίτητη κάλυψη. Η ιταλική κυβέρνηση παρ' όλες τις έξωθεν πιέσεις αρνήθηκε να τους εκδώσει και αφού έλαβαν την δυνατότητα να κινούνται ελεύθερα εντός της χώρας, ο Γούναρης εγκαταστάθηκε αρχικά στην Πίζα και έπειτα στη Σιένα. Κατά την απουσία Γούναρη, η Ελλάδα είχε συνταχθεί με τις συμμαχικές δυνάμεις και είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία και στη Βουλγαρία. Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου βρήκε την Ελλάδα νικήτρια σε αντίθεση με τις γείτονες χώρες, Βουλγαρία και Τουρκία. Με τη συνθήκη των Σεβρών, στις 28 Ιουλίου (10 Αυγούστου) του 1920, η Οθωμανική Αυτοκρατορία παραχωρούσε την Ιμβρο, την Τένεδο, τα νησιά του Αιγαίου, τα Δωδεκάνησα, πλην της Ρόδου, τα παράλια της Μικράς Ασίας και την ανατολική Θράκη στην Ελλάδα. Ο Βενιζέλος προκειμένου να εξαλείψει τον κίνδυνο του τουρκικού στρατού οργάνωσε εκστρατείες στο εσωτερικό της Τουρκίας, εκτείνοντας ακόμη περισσότερο το εύρος των πολεμικών επιχειρήσεων. Αυτή ήταν η κατάσταση όταν στις 10 Οκτωβρίου του 1920 ο Γούναρης επέστρεψε από την Ιταλία στην Κέρκυρα. Μια μέρα αργότερα βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Πάτρα, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής. Στις 17 Οκτωβρίου ίδρυσε το Λαϊκόν Κόμμα - ουσιαστικά μετονόμασε το «Κόμμα Εθνικοφρόνων». Αν και υποστηρίζεται ευρέως ότι η κύρια δέσμευσή του ήταν η απεμπλοκή των ελληνικών στρατευμάτων από τη Μικρά Ασία, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι ακριβές ή να βασίζεται σε κάποιο στοιχείο. Αντίθετα η Ηνωμένη Αντιπολίτευση υποστήριζε με κάθε ευκαιρία την συνέχιση της μικρασιατικής εκστρατείας επικεντρώνοντας την αντιπολιτευτική της κριτική στα εσωτερικά ζητήματα.Οι εκλογές της 1ης Νοεμβρίου τον βρήκαν νικητή, έχοντας καταφέρει να εκλέξει η «Ἡνωμένη Ἀντιπολίτευσις», όπως ονομαζόταν ο συνασπισμός των αντιβενιζελικών κομμάτων, 260 βουλευτές έναντι 110 του Κόμματος Φιλελευθέρων του Βενιζέλου. Συγκεκριμένα το Λαϊκόν Κόμμα είχε αποσπάσει 75 έδρες. Προτίμησε όμως να κινηθεί σε παρασκηνιακό επίπεδο, δεχόμενος την πρωθυπουργία να την αναλάβει ο Δημήτριος Ράλλης. Στη κυβέρνηση Ράλλη ο Γούναρης προτίμησε να αναλάβει το υπουργείο στρατιωτικών. Μια από τις πρώτες κινήσεις της νέας φιλοβασιλικής κυβέρνησης ήταν η διενέργεια δημοψηφίσματος για την επαναφορά του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, παρά τις έντονες αντιδράσεις του αρχηγού των Φιλελευθέρων, Παναγιώτη Δαγκλή, ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Βενιζέλο με τη σύμφωνη γνώμη του δεύτερου, και των ξένων δυνάμεων.Στις 22 Ιανουαρίου του 1921 ο Δημήτριος Ράλλης, κατόπιν διαφωνίας με τον Γούναρη, υπέβαλε την παραίτηση του και αντικαταστάθηκε από τον Νικόλαο Καλογερόπουλο. Και σε αυτή την κυβέρνηση ο Γούναρης ανέλαβε το υπουργείο των στρατιωτικών. Στις 24 Φεβρουαρίου του 1921 έφτασε στο Λονδίνο μαζί με τον πρωθυπουργό Καλογερόπουλο και διαφόρους κυβερνητικούς συμβούλους για να συναντηθεί με τον Άγγλο πρωθυπουργό Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ. Η συνάντηση δεν ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμη με τον Δημήτριο Μάξιμο, τότε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, να επιμένει να εγκαταλειφθεί η Μικρά Ασία από τα ελληνικά στρατεύματα, άποψη που δεν την συμμεριζόταν ούτε ο Καλογερόπουλος αλλά ούτε ο ίδιος ο Γούναρης. Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Καλογερόπουλος παραιτήθηκε από το πρωθυπουργικό αξίωμα. Ύστερα από την παραίτηση του Καλογερόπουλου σχηματίστηκε κυβέρνηση από τον Γούναρη, ο οποίος διατήρησε και το υπουργείο δικαιοσύνης. Το κλίμα δυσφορίας που είχε αρχίσει να δημιουργείται στο λαό, κυρίως λόγω της μη τήρησης των υποσχέσεων περί απόσυρσης των ελληνικών στρατευμάτων, είχε αρχίσει να μεταδίδεται και στους στρατιώτες. Προς τόνωση λοιπόν του ηθικού, ο Γούναρης μαζί με τον Βασιλιά επισκέφθηκαν τα στρατεύματα στη Σμύρνη ενώ παράλληλα ενίσχυσε το στρατό με καινούρια αυτοκίνητα, όπλα κ.λπ. Αφού επέστρεψαν στην Ελλάδα, στις 3 Οκτωβρίου του 1921 αναχώρησε μαζί με τον υπουργό των εξωτερικών, Γεώργιο Μπαλτατζή, για το Παρίσι, όπου συναντήθηκε με τον Γάλλο ομόλογό του. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στο Λονδίνο, όπου είχε προκαθορισμένη συνάντηση με τον Άγγλο πρωθυπουργό, στον οποίο δήλωσε ότι δέχεται τις συμμαχικές προτάσεις που είχαν γίνει από το Μάρτιο του 1921. Ακολούθησε η μετάβαση του στη Ρώμη, έπειτα στις Κάννες, στο Παρίσι και τέλος πάλι στο Λονδίνο. Επέστρεψε στην Αθήνα στις 21 Φεβρουαρίου του 1922, έχοντας ουσιαστικά αποτύχει να επισπεύσει τη λήξη του Μικρασιατικού ζητήματος και την άρση του οικονομικού αποκλεισμού, που είχε επιβληθεί από τις μεγάλες δυνάμεις για την επάνοδο του Κωνσταντίνου Α΄. Με την επιστροφή του λοιπόν στην Αθήνα απέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης με αποτέλεσμα να κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση ο Νικόλαος Στράτος, ο οποίος όμως καταψηφίστηκε. Έτσι ο Γούναρης ανέλαβε να σχηματίσει νέα κυβέρνηση, στην οποία κράτησε πάλι το υπουργείο δικαιοσύνης για τον εαυτόν του. Ο Γεώργιος Μπαλτατζής διορίστηκε υπουργός εξωτερικών και ναυτικών, ο Γούδας εκκλησιαστικών, ο Νικόλαος Θεοτόκης στρατιωτικών και ο Πρωτοπαπαδάκης οικονομικών. Άμεση πρωτοβουλία της κυβέρνησης ήταν να αποδεχθεί τους όρους της συμμαχικής συνδιάσκεψης, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στους στρατιωτικούς κύκλους, με πρωταγωνιστή τον αρχιστράτηγο Παπούλα, και στη κοινωνία της Μικράς Ασίας. Από την άλλη πλευρά η οικονομική κατάσταση της χώρας ήταν δραματική. Χαρακτηριστικό είναι ότι το μέσο ημερήσιο κόστος της εκστρατείας είχε φτάσει τα 8 εκατομμύρια δραχμές. Ο υπουργός οικονομικών Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης αναγκάστηκε να διχοτομήσει το χαρτονόμισμα, δηλαδή να προβεί σε μια πράξη δανεισμού κόβοντας στη κυριολεξία σε δύο μέρη το χαρτονόμισμα. Το ένα κομμάτι διατήρησε την μισή αξία του χαρτονομίσματος και το άλλο μετατράπηκε σε έντοκο δάνειο, εικοσαετούς διάρκειας. Ο Γούναρης, προσπαθώντας να λάβει οικονομική αλλά και διπλωματική ενίσχυση, αναχώρησε για τη Βιέννη, όπου συναντήθηκε στο περιθώριο της διάσκεψης για τα μέτρα της οικονομικής ανόρθωσης της Ευρώπης με ξένους ομολόγους του χωρίς όμως να καταφέρει κάτι το ουσιαστικό. Η κυβέρνηση Γούναρη προώθησε μια σειρά από μέτρα, με τα οποία τα μεγάλα τσιφλίκια εκποιήθηκαν από το κράτος και διανεμήθηκαν στους κολίγους. Αν και κάποιοι από τους σχετικούς νόμους είχαν ψηφιστεί ήδη από την περίοδο 1916-1917, τότε τέθηκαν για πρώτη φορά σε εφαρμογή. Στις 22 Ιουλίου του 1922 είχε προτείνει την διανομή των κτημάτων της Εκκλησίας στους ακτήμονες, πρόταση η οποία δεν προχώρησε λόγω της κυβερνητικής αλλαγής. Τελικά ο προϋπολογισμός καταψηφίστηκε και οδηγήθηκε σε παραίτηση. Αντικαταστάθηκε πάλι από τον Νικόλαο Στράτο, ο οποίος δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, και στη συνέχεια την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Πρωτοπαπαδάκης, όντας επικεφαλής κυβερνητικού συνασπισμού (Κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη 1922). Στην Κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη 1922 ο Γούναρης διορίστηκε Υπουργός Δικαιοσύνης. Στις 17 Σεπτεμβρίου συγκροτήθηκε έκτακτο στρατοδικείο για τη δίκη των υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης είχαν ήδη συλληφθεί από ομάδα αξιωματικών με αρχηγό τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Λίγο πριν τη σύλληψη του Γούναρη, του προτάθηκε να διαφύγει στο εξωτερικό αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά. Αρχικά, η ανακριτική επιτροπή αποτελούνταν από τους Κωνσταντίνο Καλλάρη και Επαμεινώνδα Ζυμβρακάκη, οι οποίοι όμως παραιτήθηκαν λόγων των παρεμβάσεων των μελών της επαναστατικής επιτροπής. Αντικαταστάθηκαν αμέσως από τον Αλέξανδρο Οθωναίο και τον Θεόδωρο Πάγκαλο, αφού όμως πρώτα έλαβαν την διαβεβαίωση ότι δεν θα τους απονεμόταν χάρη.Στις 15 Οκτωβρίου μεταφέρθηκαν οι κρατούμενοι από τις φυλακές Αβέρωφ σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα στην παλιά Βουλή, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να μετακινούνται. Όταν ξεκίνησε η δίκη, που έμεινε στην ιστορία ως η δίκη των έξι και οι κατηγορούμενοι άκουσαν το κατηγορητήριο, ο Γούναρης δήλωσε: «Δὲν ἔχει τίποτε ποὺ νὰ στηρίζεται μέσα εἰς τὸ κατηγορητήριον καὶ αὐτὸ μὲ ἀνησυχεῖ. Ἔχουν ἐξασφαλίσει τὴν καταδίκη μας καὶ δὲν καταβάλλουν προσπάθειαν διὰ νὰ δημιουργήσουν λόγους φαινομενικῶς ἰσχυρούς». Χαρακτηριστικό της καλλιέργειας του και της ικανότητας του είναι ότι, αν και έπασχε από υψηλό πυρετό, κατάφερε και έγραψε απολογητικό υπόμνημα 67 σελίδων. Εξαντλήθηκε όμως και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του παρίστατο ελάχιστες φορές στην ακροαματική διαδικασία. Την 7η Νοεμβρίου ο συνήγορος του, Σωτηριάδης, κατέθεσε αίτηση αναβολής της δίκης σύμφωνα με τη Δικονομία λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας του πελάτη του. Ο Γούναρης, ο οποίος είχε ξεπεράσει τους 40 βαθμούς πυρετό, μεταφέρθηκε στην κλινική Ασημακοπούλου, όπου οι γιατροί διέγνωσαν βαριάς μορφής τύφο. Στην κλινική παρέμεινε μέχρι και το τέλος της δίκης. Παρ' όλα αυτά ο πρόεδρος του δικαστηρίου, Αλέξανδρος Οθωναίος, αρνήθηκε να διακόψει τη δίκη, αγνοώντας το δικαίωμα του κατηγορουμένου για υπεράσπιση.Το πρωί της 15ης Νοεμβρίου, στις 5 π.μ. ο ταγματάρχης Κατσαγιαννάκης ξύπνησε τον Γούναρη για να τον μεταφέρει στις φυλακές Αβέρωφ, παρ' όλο που οι γιατροί του είχαν απαγορεύσει οποιαδήποτε μετακίνηση, προκειμένου να λάβει γνώση της απόφασης του δικαστηρίου. Μάλιστα επειδή αργούσε να ντυθεί λόγω της καταστάσεως του, ο Κατσαγιαννάκης τον απείλησε ότι θα τον μεταφέρει γυμνό έτσι και αργούσε λίγο ακόμη. Στις 9 π.μ η απόφαση του δικαστηρίου ανακοινώθηκε στους κατηγορούμενους και ήταν καταδικαστική για τους έξι από τους συνολικά οκτώ κατηγορούμενους. Ο Γούναρης μαζί με τους Γεώργιο Μπαλτατζή, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Νικόλαο Θεοτόκη, Νικόλαο Στράτο και Γεώργιο Χατζανέστη καταδικάζονταν στην ποινή του θανάτου. Στις 11:27 π.μ. εκτελέστηκε στο Γουδή, παρουσία λιγοστών συγγενών, μεταξύ των οποίων και ο πρώτος ξάδερφος του και μετέπειτα δήμαρχος Πατρέων, Ιωάννης Βλάχος. Δεν δέχθηκε να του δέσουν τα μάτια. Την άποψη αυτή επαληθεύουν τα λόγια του Ελευθερίου Βενιζέλου χρόνια αργότερα: «Δύναμαι να βεβαιώσω υμάς κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον ότι ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών της Δημοκρατικής Παρατάξεως θεωρεί ότι οι ηγέται της πολιτικής, ήτις εφορμόσθη μετά το 1920, δύναται να κατηγορηθούν δια πράξιν προδοσίας της πατρίδος ή ότι εν γνώσει ωδήγησαν τον τόπον εις την μικρασιατικήν καταστροφή. Δύνεμαι μάλιστα να σας διαβεβαιώσω, ότι το επ΄ εμοί ακραδάντως ότι θα ήσαν ευτυχείς, εαν η πολιτική των ωδήγει την Ελλάδα εις εθνικό θρίαμβον». Τάφηκε στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών την ίδια μέρα, παρουσία λιγοστών συγγενών και φίλων, με έναν ιερέα και χωρίς την παρουσία ψαλτών. Στον τόπο της εκτέλεσης οικοδομήθηκε ένας μικρός ναός έπειτα από έρανο, ο οποίος ονομάστηκε «ναός της Αναστασεως». Η κηδεία γενικά ήταν πρόχειρη και βιαστική γιατί η επαναστατική επιτροπή είχε διατάξει να ολοκληρωθούν όλες οι ταφές πριν τις 3 μ.μ. Πριν εκτελεστεί έγραψε μια λιτή διαθήκη του, στην οποία ανέφερε: Ὅ,τι περισσεύει ἐκ τῆς μικρᾶς μου περιουσίας, ἀφοῦ πληρωθοῦν τὰ χρέη μου, ἐπιθυμῶ νὰ περιέλθῃ εὶς τὸν γαμβρόν μου Κανέλλον Ἀ. Κανελλόπουλον ὅν ἐγκαθιστῶ γενικὸν κληρονόμον ἵνα τὸ χρησιμοποιήσῃ πρὸς καλλιτέραν ἀποκατάστασιν τῆς θυγατρός του Μαρίας. Εἰς τὴν ὑπηρέτριάν μου Εὐφροσύνην Στρατῆ ἀφίνω δέκα χιλιάδας, καὶ τὴν βιβλιοθήκην μου εὶς τὸν Δήμον Πατρῶν. Με την διαθήκη του ο Γούναρης έγινε μέγας ευεργέτης του Δήμου Πατρέων και συγκεκριμένα της δημοτικής βιβλιοθήκης. Στις 3 Ιουνίου του 1931, με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου η οδός Καλαβρύτων ή νέος δρόμος μετονομάστηκε σε οδός Δημητρίου Γούναρη. Ήταν μια από τις πρώτες κινήσεις για την αποκατάσταση του ονόματος του. Επίσης το 1933 αναρτήθηκε επιγραφή από το υπουργείο δικαιοσύνης στην αίθουσα των φυλακών Αβέρωφ, στην οποία οι κατηγορούμενοι πληροφορήθηκαν τη θανατική τους καταδίκη. Σύμφωνα με την επίσημο διαδικτυακό τόπο της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, ο Γούναρης ήταν τέκτονας και ανήκε στην Πατρινή στοά Παλαιών Πατρών Γερμανός. Το αρχείο του δωρήθηκε από την Αμαλία Κανελλοπούλου και την Δόμνα Δοντά στο Εθνικό και Λογοτεχνικό Αρχείο. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι ήταν άτυχος. Χαρακτηριστικά τα λόγια του ανιψιού του Παναγιώτη Κανελλόπουλου: «Γνήσιοι Έλληνες ήταν και οι δύο, ο Βενιζέλος και ο Γούναρης, ο πρώτος ήταν τυχερός, ο δεύτερος άτυχος».Το 2010, κρίθηκε ότι πρέπει να γίνει επανάληψη της δίκης λόγω νέων στοιχείων και αθωώθηκαν όλοι οι κατηγορούμενοι λόγω παραγραφής.

Ο Δημήτριος Γούναρης (Πάτρα, 5 Ιανουαρίου 1867 – Γουδή, 28 Νοεμβρίου 1922) ήταν Έλληνας νομικός και συντηρητικός πολιτικός, ιδρυτής του κόμματος των Εθνικοφρόνων (το πρώτο οργανωμένο κόμμα της ελληνικής δεξιάς) ο οποίος διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Καταγόμενος από οικογένεια εμπόρων της Πάτρας, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο εξωτερικό και άσκησε με μεγάλη επιτυχία την δικηγορία. Εξελέγη βουλευτής Πατρών, αναμείχθηκε στο σταφιδικό ζήτημα και εντάχθηκε σε μία ομάδα προοδευτικών βουλευτών αποκαλούμενη «Ομάδα των Ιαπώνων». Εν συνεχεία ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση Γεωργίου Θεοτόκη ενώ μετά το Κίνημα στου Γουδή ίδρυσε το Κόμμα Εθνικοφρόνων, (το οποίο το 1920 μετονομάστηκε σε Λαϊκόν Κόμμα) και αποτέλεσε τον βασικό φορέα του αντιβενιζελισμού. Διετέλεσε για ένα βραχύ διάστημα υπηρεσιακός πρωθυπουργός και υπουργός σε κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν κατά τη διάρκεια του Εθνικού Διχασμού, μετά όμως την επιτυχή έκβαση του Κινήματος της Εθνικής Άμυνας και την φυγή της βασιλικής οικογένειας εξορίστηκε στην Κορσική. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1919 για να συμμετάσχει ως ηγέτης του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές, στις οποίες και εξελέγη σχηματίζοντας λίγο αργότερα κυβέρνηση. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του αποφασίστηκε η συνέχιση της μικρασιατικής εκστρατείας, η οποία και οδήγησε στην οικονομική χρεοκοπία, στην ήττα από τον τουρκικό στρατό και την ανατροπή της κυβέρνησης. Μετά την εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος, παραπέμφθηκε μαζί με άλλα κυβερνητικά στέλεχη σε έκτακτο στρατοδικείο και στις 28 Νοεμβρίου 1922 εκτελέστηκε. Ανηψιός του ήταν ο, μετέπειτα πρωθυπουργός, Παναγιώτης Κανελλόπουλος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B7%CF%82

Ρομούαλντ Τράουγκουτ

Ο Τράουγκουτ γεννήθηκε στο κτήμα Σαστάκοβα (Šastakova) στο Κυβερνείο Χρόντνα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα το χωριό Σαστάκοβα στη Λευκορωσία). Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Σβίσλατς το 1842 και κατατάχθηκε στο στρατό.Πριν από την εξέγερση ήταν Αντισυνταγματάρχης στο Ρωσικό Στρατό, όπου κέρδισε διάκριση στον Κριμαϊκό Πόλεμο. Αποσύρθηκε από τον στρατό το 1862 και ασχολήθηκε με τους Πολωνούς εθνικιστές. Αφού ηγήθηκε μιας αντάρτικης μονάδας στην αρχική εξέγερση, έγινε αρχηγός των ανταρτικών δυνάμεων τον Οκτώβριο του 1863. Μετά την αποτυχία της εξέγερσης, ο Τράουγκουτ προδόθηκε από τον Άρτουρ Γκόλντμαν και καταδικάστηκε σε θάνατο από το ρωσικό δικαστήριο. Απαγχονίστηκε κοντά στο Οχυρό της Βαρσοβίας στις 5 Αυγούστου 1864, σε ηλικία 38 ετών, μαζί με τους αντάρτες διοικητές Ράφαου Κραγέφσκι, Γιούζεφ Τοτσίσκι, Ρόμαν Ζουλίνσκι και Γιαν Γεζιοράνσκι. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξετάζει την αγιοποίησή του λόγω της συντριπτικής αφοσίωσής του στον Θεό και της θυσίας του για την πατρίδα του την Πολωνία. Ένας από τους πρώτους βιογράφους του ήταν ο Γιούζεφ Γιαζεμπόφσκι (1897-1964), ο οποίος αφιέρωσε τρεις τόμους για τη ζωή και το έργο του Τράουγκουτ. Το 1916, ένα μνημείο τοποθετήθηκε στη Βαρσοβία στον τόπο της εκτέλεσής του, και το 1925, η περιοχή γύρω από αυτό έλαβε το όνομα Πάρκο Τράουγκουτ. Το 1945, τιμήθηκε με το πρώτο γραμματόσημο της πρόσφατα αναδυόμενης Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας ως μέρος ενός σετ τριών γραμματοσήμων προς τιμήν των εθνικών ηρώων. Είχε τιμηθεί νωρίτερα σε γραμματόσημο στο σετ του 1938 για την 20ή επέτειο της ανεξαρτησίας της Πολωνίας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Πολωνία εξέδωσε πρόσθετα γραμματόσημα προς τιμήν του το 1962 και το 1963. Επίσης τυπώθηκε στο πολωνικό τραπεζογραμμάτιο των 20 ζλότι της δεκαετίας του 1980. Το λύκειο στην Τσενστοχόβα πήρε το όνομά του και μια στήλη μνήμης του ανεγέρθηκε το 1933 στο Τσιεχοτσίνεκ.Υπάρχει επίσης ένα μνημείο του Τράουγκουτ στην πόλη Σβίσλατς στη Λευκορωσία. Γιούζεφ Γιαζεμπόφσκι. Traugutt, nakładem Αρχιεπισκοπικό Ινστιτούτο Καθολικής Δράσης, Βαρσοβία, 1938. Γιούζεφ Γιαζεμπόφσκι. Węgierska polityka Traugutta: na podstawie znanych i nieznanych dokumentów . Βαρσοβία 1939. («Ουγγρικές πολιτικές του Τράουγκουτ»). Γιούζεφ Γιαζεμπόφσκι. Traugutt: dokumenty, listy, wspomnienia, wypisy . Λονδίνο: Veritas, 1970. Γυμνάσιο Ρομούαλντ Τράουγκουτ στην Τσενστοχόβα, Πολωνία

Ο Ρομούαλντ Τράουγκουτ (πολωνικά: Romuald Traugutt) (16 Ιανουαρίου 1826 – 5 Αυγούστου 1864) ήταν Πολωνός στρατηγός και ήρωας πολέμου, ο οποίος ήταν περισσότερο γνωστός για τη διοίκηση της Ιανουαριανής Εξέγερσης του 1863. Από τον Οκτώβριο του 1863 έως τον Αύγουστο του 1864 ήταν ο ηγέτης της εξέγερσης. Ήταν επικεφαλής της πολωνικής εθνικής κυβέρνησης από τις 17 Οκτωβρίου 1863 έως τις 20 Απριλίου 1864 και ήταν πρόεδρος του Γραφείου Εξωτερικών Υποθέσεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%A4%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84

Κύρτανθος

Κατά τη δεκαετία του 1960 αναγνωρίζονταν ελάχιστα είδη στο γένος, κυρίως ο ανοίγανθος ο βραχυανθής (Anoiganthus/Cyrtanthus breviflorus, είδος του Νατάλ που καλλιεργείται ως καλλωπιστικό για τα κίτρινα άνθη του) και ο Cyrtanthus angustifolius. Σήμερα ωστόσο έχουν ανακαλυφθεί περισσότερα από 55 είδη, τα ακόλουθα: «Amaryllidaceae: A taxonomic tool for the Amaryllidaceae of the world». eMonocot. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2016. Το λήμμα «ανοίγανθος» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 774 Σύντομες πληροφορίες και φωτογραφίες για πολλά είδη από την Pacific Bulb Society

Ο κύρτανθος (Cyrtanthus) ή ανοίγανθος (Anoiganthus) ή γαστρόνημα (Gastronema) είναι γένος αγγειόσπερμων ποωδών φυτών, που ανήκει στην οικογένεια του νάρκισσου, τα αμαρυλλιδοειδή. Οι κύρτανθοι αναπτύσσονται από βολβούς. Το σύνολο των ειδών τους είναι ιθαγενή της Νότιας Αφρικής και (λιγότερο) της Κεντρικής Αφρικής, ενώ τα ανθεκτικότερα στο κρύο είδη μπορούν να ευδοκιμήσουν στις θερμότερες περιοχές της Ελλάδας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82

Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας

Σύμφωνα με τον Αλεξάντερ Νικολάιβιτς Γιάκοβλεφ, το κόμμα ήταν μια μαριονέτα της KGB. Επίσης είπε ότι το όνομα του κόμματος εφευρέθηκε από τον Φιλίπ Μπομπκόβ και ότι ο Βλαντιμίρ Χριουτσόφ παρουσίασε το κόμμα ως "σχέδιο" της KGB στον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ. Αλλαγή του Ρωσικού Νομοθετικού Συστήματος. Ποινικοποίηση των εξτρεμιστικών θρησκειών. Ένωση Ρωσίας-Λευκορωσίας. Δικαίωμα στην εργασία. Ριζική μεταρρύθμιση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης. Κρατικοποίηση των στρατηγικών τομέων της ρωσικής οικονομίας. Υποστήριξη της γεωργίας και επιστημονικών προγραμμάτων. Αντιμετώπιση της πολιτικής διαφθοράς. Χαμηλή φορολόγηση των εγχώριων παραγωγών. Έλεγχος όλων των αγροτικών γαιών από το κράτος. Θανατική ποινή σε όσους έχουν συλληφθεί για τρομοκρατία, φόνο εκ προμελέτης και άλλα σοβαρά εγκλήματα. 1991-8,02% 1996-12,64% 2000-12,73% 2004-18,68% 2008-19.35% 1993-26,61% (69 έδρες) 1995-24,76% (65 έδρες) 1999-12.89% (48 έδρες) 2003-19,56% (68 έδρες) 2007-28.87% (84 έδρες) 2011-25,34% (83 έδρες) Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι

Το ΦΔΚΡ (ЛДПР) ή αλλιώς Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας είναι υπερεθνικιστικό πολιτικό κόμμα στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ιδρύθηκε το 1990 από τον Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι και από τον Βλαντιμίρ Μπογκατσιόφ. Από τότε εώς και σήμερα ηγέτης του κόμματος είναι ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι. Το κόμμα ήταν το δεύτερο κόμμα στην ιστορία της Ε.Σ.Σ.Δ, μετά το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης, και λογικά το πρώτο κόμμα της αντιπολίτευσης. Το κόμμα είναι το τρίτο ισχυρότερο στη Ρωσία μετά την Ενωμένη Ρωσία και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας και θεωρεί το κόμματα Γιάμπλοκο και άλλα φιλελεύθερα κινήματα ως τους κυριότερους αντιπάλους του. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι διατηρεί καλές σχέσεις με το κυβερνών κόμμα Ενωμένη Ρωσία. Είναι γενικά εναντίον στην πολιτική του ΝΑΤΟ και των Η.Π.Α ενώ θεωρεί όπως και τα υπόλοιπα ρωσικά κόμματα τον δυτικό τρόπο ζωής ως εχθρό του ρωσικού έθνους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B9%CE%BB%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF_%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8C%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ζόριτσα Μρσέβιτς

Μετά την αποφοίτησή της από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου το 1977, απέκτησε μεταπτυχιακό διπλώμα το 1983, ακολουθούμενο από διδακτορικό δίπλωμα το 1986 από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου. Το 1978 και το 1979 η Μρσέβιτς ήταν καθηγήτρια στο 2ο Γυμνάσιο Οικονομικών του Βελιγραδίου, διδάσκοντας μαθήματα Συνταγματικού και Οικονομικού Δικαίου. Το 1979 προσχώρησε στο Ινστιτούτο Εγκληματολογικής και Κοινωνιολογικής Έρευνας στο Βελιγράδι προχωρώντας από βοηθό σε ανώτερη ερευνήτρια - διαχειρίζοντας τα έργα του Ινστιτούτου και συμμετέχοντας στα διευθυντικά όργανα του Ινστιτούτου. Το 1992, η Μρσέβιτς εντάχθηκε στο Κέντρο Σπουδών Γυναικών, στις Εναλλακτικές σπουδές του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, στην Νομική Σχολή, ως επισκέπτης καθηγητρια στο Τμήμα της Φεμινιστικής Νομικής Θεωρίας. Το 1996 ήταν επισκέπτης καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Αϊόβα στις Ηνωμένες Πολιτείες, διδάσκοντας τη Συγκριτική Φεμινιστική Νομική Θεωρία. Το 1999 η Ζόριτσα Μρσέβιτς διορίστηκε ανώτερη ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών του Βελιγραδίου. Το 2000, ήταν περιφερειακή διαχειρίστρια προγραμμάτων στο Oxfam GB, εργαζόμενη ως περιφερειακή υπεύθυνη προγραμμάτων γυναικών και διαχειρίστρια περιφερειακών και εθνικών προγραμμάτων για τις γυναίκες. Το 2001-2008 ήταν σύμβουλος φύλου στην αποστολή του ΟΑΣΕ στο Βελιγράδι, διαχειρίζοντας πολλαπλά προγράμματα: Καθιέρωση τοπικών μηχανισμών για την ισότητα των φύλων Εκπαίδευση για τοπικούς μηχανισμούς ισότητας των φύλων Ενδυνάμωση των γυναικών για πολιτική συμμετοχή Σχέδια νόμων και άλλων νομικών εγγράφων για την ισότητα των φύλων και την καταπολέμηση των διακρίσεων Παροχή υποστήριξης από ειδικούς σε εθνικούς μηχανισμούς για την ισότητα των φύλων σε επαρχιακό και δημοκρατικό επίπεδο.Το 2002-2005 ήταν επισκέπτης καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ευρώπης στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας, διδάσκοντας τη Θεωρία της Βίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Γυναικών. Ξεκινώντας από το 2008, η Ζόριτσα Μρσέβιτς διδάσκει στη Σχολή Ευρωπαϊκών Νομικών και Πολιτικών Σπουδών στο Νόβι Σαντ στη Σερβία.Κατά την περίοδο 2008-2011 ήταν Αναπληρώτρια Διαμεσολαβήτρια και υπεύθυνη για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία της Σερβίας, υπεύθυνη για τις αναφορές πολιτών στον τομέα της ισότητας των φύλων, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων, των ατόμων με αναπηρία, των ηλικιωμένων, των ασθενών και της σύνταξης και τα εργασιακά δικαιώματα. Το 2010 διορίστηκε μέλος του συμβουλευτικού συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της κρατικής επιτροπής για την ισότητα της Σερβίας, υπεύθυνη για την ισότητα των φύλων και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ. Το 2011 προσχώρησε επίσης στην Δικαστική Ακαδημία του Βελιγραδίου ως επισκέπτης καθηγήτρια, διδάσκοντας για τις πολλαπλές διακρίσεις και βία κατά των γυναικών σε δικαστές, εισαγγελείς και υποψηφίους δικαστικούς. Επίσης το 2011 η Μρσέβιτς έγινε μέλος του Συμβουλίου Ισότητας των Φύλων στην κυβέρνηση της Σερβίας. Ήταν μέλος ενός παρατηρητηρίου για την παρακολούθηση της βίας κατά των γυναικών. Επί του παρόντος, η Μρσέβιτς είναι επίσης επισκέπτης καθηγήτρια στο Τμήμα Γυναικών της Σχολής Πολιτικών Επιστημών. Mršević, Zorica (1997). Incest između mita i stvarnosti : kriminološka studija seksualnog zlostavljanja dece. Belgrade, Serbia: Inštitut za kriminološka i sociološka istraživanja. (summary in English) Mršević, Zorica (1998). Challenges of independent judiciary. Belgrade, Serbia: Ministry of Justice of Republic of Serbia. (summary in English) Mršević, Zorica (2007). Ka demokratskom društvu: izborni sistem kvota (Towards democratic society: freedom of public assembly: quota election system). Institut društvenih nauka. ISBN 978-86-7093-115-2. Mršević, Zorica (2009). Towards democratic society: same sex families. Belgrade, Serbia: Institute of Social Sciences Research. ISBN 9788670931282. COBIS.SR-ID 168990476 Mršević, Zorica (2010). Towards democratic society: gender equality. Belgrade, Serbia: Institute of Social Sciences Research. ISBN 9788670931381. COBISS.SR-ID 185571340 Επίσημος ιστότοπος

Η Ζόριτσα Μρσέβιτς (γεννημένη στις 7 Οκτωβρίου 1954) είναι Σέρβα καθηγήτρια, νομικός, ερευνήτρια και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εργάζεται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του φεμινισμού, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Επίσης είναι συγγραφέας περισσότερων από 20 βιβλίων και 300 μελετών και άρθρων για την ισότητα των φύλων, τη φαινομενολογία της βίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα των περιθωριοποιημένων ομάδων και τη νομολογία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CF%8C%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1_%CE%9C%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Κώνειον το στικτόν

Το Κώνειον το στικτόν φτάνει σε ύψος τα 1,5 με 2,5 μέτρα, ενώ έχουν παρατηρηθεί άτομα που ξεπέρασαν τα 3,5 μέτρα. Ο μίσχος του είναι λείος, κοίλος, πράσινου χρώματος, διάστικτος με καστανόχρωμες κηλίδες. Τα φύλλα του είναι πτεροειδή, τριγωνικού σχήματος και φτάνουν τα 50 cm σε μήκος και 40 cm σε πλάτος. Τα άνθη του είναι λευκά, μικρού μεγέθους και διατεταγμένα σε ταξιανθία τύπου σύνθετο σκιάδιο. Κάθε άνθος έχει πέντε πέταλα. Είναι διετές φυτό, το πρώτο έτος της ζωής του παράγει μόνο φύλλα και όχι άνθη, η ανθοφορία του φυτού ξεκινά το δεύτερο έτος της ζωής του. Το κώνειο συγχέεται συχνά με το άγριο καρότο (Daucus carota). Ο μίσχος του άγριου καρότου είναι καλυμμένος με τριχίδια και το φυτό είναι κοντύτερο (δεν ξεπερνά το 1 μέτρο). Αντίθετα το κώνειο έχει λείο. διάστικτο, μίσχο και το ύψος του είναι διπλάσιο από αυτό του άγριου καρότου. Επίσης μερικές φορές το κώνειο συγχέεται με το μυρώνι (Anthriscus cerefolium), η σύγχυση με αυτά τα δύο φαγώσιμα είδη είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη και μπορεί να οδηγήσει στον θάνατο.Το κώνειο είναι ιθαγενές στην Ευρώπη και την λεκάνη της Μεσογείου. Το εύρος του φτάνει βόρεια μέχρι την Βρετανία και την Ιρλανδία, , όπου αναπτύσσεται σε δασώδεις περιοχές. Έχει εισαχθεί στην Ασία, Βόρεια Αμερική, Αυστραλία, Τασμανία και Νέα Ζηλανδία.Το φυτό προτιμά εδάφη που δεν στραγγίζονται καλά, κοντά σε ποτάμια, ρυάκια και άλλες υδάτινες επιφάνειες. Επίσης συναντάται στις άκρες των δρόμων και καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Είναι ανθεκτικό φυτό, αν και προτιμά τα υγρό χώμα, μπορεί να αναπτυχθεί σε ξηρότερα, πετρώδη και διαταραγμένα εδάφη. Αποτελεί τροφή για τις προνύμφες πολλών ειδών λεπιδόπτερων, όπως το Agonopterix alstroemeriana, το οποίο χρησιμοποιείται για τον βιολογικό έλεγχο του φυτού. Το κώνειο περιέχει κωνεΐνη και άλλα τοξικά αλκαλοειδή , και είναι δηλητηριώδες για όλα τα είδη θηλαστικών. Δηλητηρίαση από κώνειο έχει παρατηρηθεί σε αγελάδες, χοίρους, πρόβατα, άλογα και κουνέλια. Η κατανάλωση 150-300 mg κωνεΐνης, ποσότητα που αντιστοιχεί σε σε έξι με οχτώ φύλλα κωνείου, μπορεί να αποβεί θανατηφόρα για έναν ενήλικο άνθρωπο. Οι σπόροι και οι ρίζες του φυτού είναι ακόμα πιο τοξικές από τα φύλλα. Ενώ η τοξικότητα του φυτού προκύπτει κυρίως από την κατάποση των τμημάτων του, δηλητηρίαση μπορεί επίσης να προκύψει από την εισπνοή και από την επαφή του φυτού με το δέρμα. Το κώνειο μπορεί να προκαλέσει ζημιά στους κτηνοτρόφους, καθώς μπορεί να αναμειχθεί με σανό που χρησιμοποιείται ως ζωοτροφή. Το φυτό είναι περισσότερο τοξικό την άνοιξη, όταν η συγκέντρωση της γ-κωνεικεΐνης (πρόδρομη ουσία πολλών τοξινών) είναι υψηλότερη σε σχέση με άλλες εποχές. Το C. maculatum είναι εξαιρετικά τοξικό, καθώς οι ιστοί του περιέχουν πολλά διαφορετικά αλκαλοειδή. Στους ανθοφόρους οφθαλμούς του φυτού, το κύριο αλκαλοειδές που συναντάται είναι η γ-κωνεικεΐνη. Αυτό το μόριο μετατρέπεται σε κωνεΐνη, κατά την ανάπτυξη των καρπών του φυτού. Αυτά τα αλκαλοειδή είναι πτητικά, επομένως οι ερευνητές υποθέτουν ότι παίζουν σημαντικό ρόλο στην προσέλκυση επικονιαστών, όπως μέλισσες και πεταλούδες. Το κώνειο επίσης περιέχει και άλλα τοξικά αλκαλοειδή, της οικογένειας της πιπεριδίνης, όπως η Ν-μέθυλκωνεϊνη, η κωνυδρίνη και η ψευδοκωνυδρίνη. Η κωνεΐνη έχει παρόμοια δομή και ιδιότητες με την νικοτίνη. Δρα απευθείας στο κεντρικό νευρικό σύστημα, αναστέλλοντας την δράση των νικοτινικών υποδοχέων της ακετυλοχολίνης. Η κατάποση ακόμα και μικρής ποσότητας μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση των αναπνευστικών μυών, και συνεπώς στον θάνατο.Τα αλκαλοειδή που βρίσκονται στο C. maculatum μπορούν επίσης να επηρεάσουν το θερμορυθμιστικό κέντρο του εγκεφάλου και να αποτρέψουν την περιφερειακή αγγειοσυστολή, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει υποθερμία σε ζώα, όπως τα βοοειδή. Επιπλέον, βρέθηκε ότι τα αλκαλοειδή του κωνείου μπορούν να διεγείρουν τα συμπαθητικά γάγγλια και να καταστείλουν τα παρασυμπαθητικά γάγγλια σε γάτες και ποντίκια, οδηγώντας σε αυξημένο καρδιακό ρυθμό.Η κωνεΐνη, επίσης, είναι ιδιαίτερα τοξική και για το νεφρικό σύστημα. Ραβδομυόλυση και οξεία σωληναριακή νέκρωση έχουν παρατηρηθεί σε άτομα που πέθαναν από δηλητηρίαση με κώνειο. Η κωνεΐνη επιπλέον μπορεί να προκαλέσει στένωση του σφιγκτήρα της ουρήθρας, οδηγώντας σε συσσώρευση ούρων. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την κατάποση, τα αλκαλοειδή προκαλούν δυνητικά θανατηφόρα νευρομυϊκή δυσλειτουργία. Ο θάνατος μπορεί να αποφευχθεί με την εφαρμογή μηχανικής αναπνευστικής υποστήριξης, μέχρι η επίδραση των τοξινών να υποχωρήσει, 48-72 ώρες μετά την έκθεση. Για έναν ενήλικο άνθρωπο, η κατανάλωση 100 mg κωνεΐνης μπορεί να αποβεί θανατηφόρα. Το κώνειο έχει ναρκωτική δράση, η οποία εμφανίζεται περίπου 30 λεπτά μετά την κατάποση τμημάτων του φυτού, με το θύμα να αισθάνεται υπνηλία και να χάνει σταδιακά τις αισθήσεις του, μέχρι να καταλήξει μερικές ώρες αργότερα. Το κώνειο έχει παρόμοιο μηχανισμό δράσης με το κουράριο, το οποίο προκαλεί επίσης παράλυση των αναπνευστικών μυών και οδηγεί σε θάνατο από ασφυξία.Χρόνια τοξικότητα έχει παρατηρηθεί σε ζώα που καταναλώνουν μικρές δώσεις κωνείου κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Σε αυτές τις περιπτώσεις το νεογνό γεννιέται με δυσμορφίες, όπως σχιστίες χείλους και πολλαπλές συγκάμψεις των αρθρώσεων (αρθρογρύπωση). Η βλάβη στο έμβρυο λόγω χρόνιας τοξικότητας είναι μη αναστρέψιμη. Αν και η αρθρογρύπωση μπορεί να διορθωθεί χειρουργικά σε ορισμένες περιπτώσεις, τα περισσότερα από τα ζώα με γενετικές ανωμαλίες πεθαίνουν. Δεν υπάρχει διαθέσιμο αντίδοτο και η πρόληψη είναι ο μοναδικός τρόπος αποφυγής δηλητηρίασης από κώνειο. Ο έλεγχος της διασποράς του φυτού με ζιζανιοκτόνα μπορεί να περιορίσει την ζημία που προκαλεί το φυτό στους κτηνοτρόφους. Τα αλκαλοειδή του κωνείου δεν μπορούν να μπουν στην ανθρώπινη τροφική αλυσίδα μέσω της κατανάλωσης γάλατος ή πουλερικών. Στην Αρχαία Ελλάδα, το κώνειο χρησιμοποιούνταν για την θανάτωση καταδικασμένων εγκληματιών. Το κώνειον το στικτόν ήταν το φυτό που σκότωσε τον Σωκράτη, τον Θηραμένη, τον Φωκίωνα και τον Πολέμαρχο. Το γνωστότερο θύμα δηλητηρίασης από κώνειο ήταν ο Αθηναίος φιλόσοφος Σωκράτης, ο οποίος το 399 π.Χ. κατηγορήθηκε για ασέβεια προς τους θεούς και για διαφθορά των νέων και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αργότερα, το 1490 μ.Χ., κώνειο χρησιμοποιήθηκε για την δολοφονία του Ούγγρου ηγεμόνα Ματθία Κορβίνου

Το Κώνειον το στικτόν (Conium maculatum), γνωστό ως κώνειο, είναι ένα εξαιρετικά δηλητηριώδες, διετές, ποώδες, ανθοφόρο φυτό της οικογένειας των σκιαδοφόρων, ιθαγενές στην Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική. Είναι ένα ανθεκτικό φυτό, ικανό να επιβιώσει σε μεγάλο εύρος ενδιαιτημάτων και έχει εγκλιματιστεί σε περιοχές εκτός του ιθαγενούς του εύρους, όπως η Αυστραλία, η Δυτική Ασία και η Βόρεια και Νότια Αμερική. Σε αυτές τις περιοχές έχει εξαπλωθεί ευρέως και θεωρείται χωροκατακτητικό ζιζάνιο. Όλα τα μέρη του φυτού, και ειδικά οι σπόροι και η ρίζα, είναι τοξικά όταν καταποθούν. Όταν βρει τις κατάλληλες συνθήκες, το κώνειο αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς και μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 2,4 μέτρα, ενώ οι ρίζες του μπορούν να διεισδύσουν σε μεγάλα βάθη. Το φυτό έχει μια χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή, η οποία διαδίδεται με τον άνεμο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8E%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CF%84%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%8C%CE%BD

Οίκος των Μαλατέστα

Ο αρχηγέτης της οικογένειας λέγεται ότι ήταν ο Ροντόλφο της Καρπένια, του οποίου το μαχητικό πνεύμα του έδωσε το παρωνύμιο κακό κεφάλι (mala testa). Από το 1004 έκτισε ένα κάστρο στον βράχο Πεναμπίλι. Τον 11ο αι. η οικογένεια είχε κτήσεις στην περιοχή Γκαμπίτσε Μάρε, Γκαττέο και Πότζιο Μπέρνι. Ο Τζιοβάννι Μαλατέστα (π. 1150) κατείχε κάποια γη μεταξύ των ποταμών Mαρέτσια και Ρουμπίκον, και ήταν ο πρώτος που εγκαταστάθηκε στο Ρίμινι. Ο γιος του νυμφεύτηκε με μία από την οικογένεια Tραβερσάρι, που ήταν άρχοντες της Ραβέννας και του Ρίμινι κατά τον 12ο και 13ο αι. Το 1186 ο Μαλατέστα έγινε άρχοντας της Τοριάνα. Οι εγγονοί το;y Τζιοβάννι. ο Τζιοβάννι και Μαλατέστα Α' Μαλατέστα (1183–1248) ίδρυσαν τους κλάδους των κομήτων του Σολιάνο αλ Ρουμπικόνε (που εξέλιπε το 1640) και των «ντελα Πέννα» του Πενναμπίλι και του Βερούκιο (μέχρι το 1462). Το 1216 έγιναν πολίτες του Ρίμινι. Ο Μαλατέστα Α΄ έγινε κύριος αξιωματούχος (podestà) της Πιστόια το 1228 και του Ρίμινι το 1239 και το 1247. Κατά τη διάρκεια των αγώνων μεταξύ των οπαδών του πάπα και του βασιλιά της Γερμανίας (Γουέλφων και Γιβελλίνων), υποστήριξε τον Φρειδερίκο Β΄. Ωστόσο ο γιος του, Mαλατέστα Α΄ ντα Βερούκιο (π. 1312), άλλαξε πλευρά μετά την ήττα του βασιλιά της Γερμανίας κοντά στην Πάρμα το 1248, και έγινε αρχηγός των Γουέλφων, ενώ ο Γκουίντο Α΄ του Moντεφέλτρο πήρε την ηγεσία των Γιβελλίνων στις περιοχές Mάρκε και Ρομάνια. Ο Mαλατέστα Α΄ έγινε ο μοναδικός κύριος της πόλης (signore) μετά την εκδίωξη των αντιπάλων της οικογένειας Γιβελλίνων, των Παρσιτάντι, το 1295. Ο κυφός γιος του Τζιοβάννι Μαλατέστα είναι κυρίως διάσημος, επειδή δολοφόνησε τη σύζυγό του Φραντσέσκα ντα Πολέντα και τον μικρότερο αδελφό του Πάολο το 1285, έχοντας τους ανακαλύψει σε μοιχεία, και ο φόνος καταγράφεται στην Κόλαση του Δάντη καθώς και σε μία ιστορία του Τζιοβάνι Μποκάτσιο. Ο Mαλατέστα Β΄ (γνωστός ως Μαλατεστίνο), ο αδελφός του Τζιοβάννι, έγινε αρχηγός (capitano) των Γουέλφων της Μπολόνια το 1296 και της Φλωρεντίας το 1303. Το 1312 κατέστρεψε το κάστρο των εξαδέλφων του Γιβελλίνων στο Σολιάνο και το 1312 διαδέχθηκε τον πατέρα του ως κύριος του Ρίμινι. Κατά τη διάρκεια του 14ου και του 15ου αι. οι Μαλατέστα κυβέρνησαν πολλές πόλεις στη Ρομάνια και το Μάρκε, συμπεριλαμβανομένων των Πέζαρο, Φάνο, Τσεζένα, Φοσσομπρόνε και Τσέρβια. Αρκετοί Mαλατέστα ήταν μισθοφόροι στρατιωτικοί (condottieri) στην υπηρεσία διαφόρων ιταλικών κρατών. Ο Mαλατέστα Νοβέλλο έκτισε τη Βιβλιοθήκη Μαλατεστιάνα στην Τσεζένα από το 1447 έως το 1452. Ο πιο διάσημος ήταν ο Σιγισμόνδος-Παντόλφο Μαλατέστα, ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με τον παπισμό για εδαφικές διεκδικήσεις, καθώς και με τον αντίπαλό του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο. Στο τέλος έχασε σχεδόν όλα τα εδάφη του εκτός από το Ρίμινι, που κατείχε με την υποστήριξη της Δημοκρατίας της Βενετίας. Ωστόσο, είχε κτίσει τον καθεδρικό ναό του Ρίμινι, το Τέμπιο Μαλατεστιάνο, από το 1450. Ο εγγονός του Παντόλφο εκδιώχθηκε τελικά από το Ρίμινι το 1500 από τον Καίσαρα Βοργία και η πόλη τελικά ενσωματώθηκε στις Παπικές Πολιτείες το 1528, μετά την τελευταία αποτυχημένη προσπάθεια τού γιου τού Παντόλφο, Σιγισμόνδου. Κατά τον 16ο και τον 17ο αι. η οικογένεια εξακολουθούσε να παρείχε έναν αριθμό κοντοτιέρων. Ο κλάδος Σολιάνο έσβησε το 1640· ο τελευταίος του κλάδου του Ρίμινι ήταν ο Ιησουίτης Ρομπέρτο Μαλατέστα (π. 1708), ενώ ο κλάδος Τζιατζιόλο εξέλιπε με τον Λαμπέρτο το 1757. (1) Mαλατέστα ντελα Πέννα (απεβ. 1248) (2) Μαλατέστα Α΄ ντα Βερούκιο απεβ. 1312 (γιος του 1) - κύριος του Ρίμινι, 12951η γενιά: (3) Μαλατέστα Β΄ απεβ. 1316 (γιος του 2) - κύριος του Ρίμινι, 1312 (4) Πάολο απεβ. 1285 (γιος του 2) - δολοφονήθηκε από τον 5 (5) Τζιοβάννι απεβ. 1304 (γιος του 2) (6) Παντόλφο Α΄ απεβ. 1326 (γιος του 2) - κύριος του Ρίμινι, 13172η γενιά: του Μαλατέστα Β΄: (7) Φεραντίνο απεβ. 1353 (γιος του 3) - κύριος του Ρίμινι, 1326· εκθρονίστηκε και φυλακίστηκε από τον 11, 1334του Πάολο: (8) Ραμπέρτο απεβ. 1330 (γιος του 4) - δολοφονήθηκε από τον 14 (9) Γκουίντο ο αρχιερέας (απεβ. 1334;) (γιος του 4)του Τζιοβάννι: (10) Ουμπέρτο, κόμης του Τζιαγκόλο απεβ. 1323 (γιος του 5) - δολοφονήθηκε από τον 9του Παντόλφο: (11) Μαλατέστα Γ΄ απεβ. 1364 (γιος του 6) - κύριος του Πέζαρο, 1326· και Ρίμινι, 1334 (12) Γκαλεότο Α΄ απεβ. 1385 (γιος του 6) - κύριος του Ρίμινι, κ.λπ.3η γενιά: του Φερραντίνo : (13) Παντολφίνο απεβ. ; (γιος του 7) (14) Mαλατεστίνο Νοβέλλο απεβ. 1335 (γιος του 7) - φυλακισμένος (και μάλλον δολοφονήθηκε) από τον 11.του Μαλατέστα Γ΄: (15) Ουνγκάρο απεβ. 1364 (γιος 11) - κύριος του Τζέζι (16) Παντόλφο Β΄ απεβ. 1373 (γιος 11) - κύριος του Πέζαροτου Γκαλεότο Α΄: (17) Κάρλο απεβ. 1429 (γιος του 12) - κύριος του Ρίμινι (18) Παντόλφο Γ΄ απεβ. 1427 (γιος του 12) - κύριος του Φάνο (19) Ανδρέας απεβ. 1416 (γιος του 12) - κύριος της Τσεζένα (20) Γκαλεότο Β΄ της Τσέρβια απεβ. ; (γιος του 12) - κύριος της Τσέρβια4η γενιά του Παντολφίνο : (21) Φεραντίνο Νοβέλο απεβ. 1352 (γιος του 13) (22) Γκουίντο απεβ. 1334 (γιος του 13) - φυλακίστηκε (και πιθανώς δολοφονήθηκε) από τον 11του Παντόλφο Β΄: (23) Μαλατέστα Δ΄ απεβ. 1429 (γιος του 16) κύριος των Πέζαρο, Φοσσομπρόνε, Γκραντάρα, Τζέζι, Νάρνιτου Παντόλφο Γ΄: (24) Γκαλεότο Ροβέρτος απεβ. 1432 (γιος το 18), κοντοτιέρο (25) Ντομένικο Νοβέλλο απεβ. 1465 (γιος του 18), κοντοτιέρο (26) (νόθος) Σιγισμόνδος-Παντόλφο απεβ. 1468 (γιος του 18), κύριος των Ρίμινι, Φάνο5η γενιά του Μαλατέστα Δ΄: (27) Γκαλεάτσο απεβ. 1461 (γιος του 23), κύριος των Πέζαρο, Φοσσομπρόνε. (28) Κάρλο Β΄ απεβ. 1438 (γιος του 23), κύριος των Πέζαρο, Γκραντάρα, Σενιγκάλλια, Φοσομρόνε, Τσιβιτανόνβα Μάρκε. (29) Πανδούλφος απεβ. 1441 (γιος του 23), Λατίνος αρχιεπίσκοπος της Πάτρας. (30) Κλεώπα απεβ. 1433 (κόρη του 23), παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Β΄ Παλαιολόγο δεσπότη του Μωρέως.του Σιγισμόνδου-Παντόλφο: (31) Ροβέρτος απεβ. 1482 (γιος του 26), κύριος του Ρίμινι Κοντοτιέροι J. Larner (1965) The Lords of Romagna: Romagnol society and the origins of the Signorie, Ithaca: Cornell University Press, σελ. 243 PH Wicksteed and EG Gardner, (1902) Dante and Giovanni del Virgilio, Westminster: Archibald Constable, σελ. 249, 336 Άρθρο της Καθολικής Εγκυκλοπαίδειας

Ο Οίκος των Μαλατέστα, ιταλ.: Casa dei Malatesta, ήταν μία Ιταλική οικογένεια που κυβέρνησε το Ρίμινι από το 1295 έως το 1500, καθώς και -σε διαφορετικές περιόδους- άλλες χώρες και πόλεις στη Ρομάνια και κατείχε υψηλές θέσεις στην κυβέρνηση των πόλεων στη σημερινή Τοσκάνη, τη Λομβαρδία και το Μάρκε. Η δυναστεία θεωρείται από τις πιο σημαντικές και με επιρροή στον Ύστερο Μεσαίωνα. Κατά την περίοδο της μέγιστης επιρροής της, επέκτεινε τις επικράτειές της κατά μήκος της ακτής Mάρκε, μέχρι το Άσκολι Πιτσένο, τη Σενιγκάλλια, το Σανσεπόλκρο και τη Τσιτέρνα, και προς τα βόρεια στα εδάφη του Μπέργκαμο και της Μπρέσια.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%B1

Πύργος Ντουέρχα

Ο Πύργος Ντουέρχα χτίστηκε το 1652 κατά τη διάρκεια της δικαστικής εξουσίας του Μεγάλου Μαγίστρου Giovanni Paolo Lascaris και χρηματοδοτήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Γκόζο. Η πρόθεση πίσω από την κατασκευή του ήταν να λειτουργήσει ως παρατηρητήριο για την προστασία των γύρω περιοχών από τους επερχόμενους εχθρούς, και ιδίως από τις πειρατικές επιθέσεις. Αυτός ο πύργος, όπως και οι άλλοι πύργοι, μπορούσε να επικοινωνήσει με τα κοντινά αμυντικά οχυρά μέσω φωτιάς και καπνού τη νύχτα και κατά τη διάρκεια της ημέρας αντίστοιχα. Τα έξοδα για τη λειτουργία του πύργου καλύφθηκαν με την παραγωγή αλατιού από τις αλυκές που βρίσκονταν κοντά του. Ο πύργος Ντουέρχα ήταν εξοπλισμένος με τρία κανόνια τον δέκατο όγδοο αιώνα. Το 1744, ο Μεγάλος Μάγιστρος Μανουέλ Πίντο ντε Φονσέκα έκανε παράνομη τη μετάβαση στην παρακείμενη βραχονησίδα Μανιτάρι, επειδή ένας μύκητας που μεγάλωνε εκεί πιστεύεται ότι είχε φαρμακευτικές ιδιότητες και ο πύργος Ντουέρχα χρησιμοποιήθηκε ως παρατηρητήριο για να αποτρέπει οποιονδήποτε να μεταβεί στη βραχονησίδα. Ο πύργος επανδρώθηκε από το Royal Malta Fencible Artillery μεταξύ 1839 και 1873. Στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε μέχρι το 1914, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν στάλθηκαν το Σύνταγμα του Βασιλιά της Μάλτας και το Βασιλικό Πυροβολικό της Μάλτας και εξοπλίστηκε με δύο και αργότερα με τέσσερα κανόνια. Χρησιμοποιήθηκε ξανά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως παρατηρητήριο και το 1942 ο καπετάνιος Φρανκ Ντέμπονο και ο Κάρμελο Ζάχρα, που ήταν τοποθετημένοι εκεί, έσωσαν έναν πιλότο της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας της Αγγλίας που είχε πέσει στον κόλπο. Ο πύργος εκμισθώθηκε στον Ζεράρ ντε Τραφόρ το 1956. Διαβιβάστηκε με δάνειο στην ΜΚΟ Din l-Art Ħelwa σε κατάσταση πλήρους φθοράς. Ο πύργος ανακαινίστηκε από την Din l-Art Ħelwa στο διάστημα μεταξύ 1997 και 1999. Βρίσκεται τώρα σε καλή κατάσταση και είναι ανοιχτός στο κοινό χωρίς χρέωση. Ο πύργος Ντουέρχα χρησιμοποιήθηκε στη μαγνητοσκόπηση της ταινίας Θησαυρός στη Μάλτα του 1963 καθώς και στην ταινία Ανάμεσα σε λύκους του 1985. Εθνικό αποθετήριο πολιτισμικής κληρονομιάς των νησιών της Μάλτας

Ο πύργος Ντουέρχα (μαλτέζικα: Torri tad-Dwejra) είναι ένα μικρό παρατηρητήριο στον κόλπο Γαλάζιο Παράθυρο, στα όρια του San Lawrenz στο νησί Γκόζο της Μάλτας. Ο πύργος ολοκληρώθηκε το 1652 και είναι ένας από τους πύργους του Giovanni Paolo Lascaris, που χτίστηκαν στο νησί από τους Οσπιτάλιους Ιππότες. Σήμερα, το κτίσμα είναι σε καλή κατάσταση και είναι ανοιχτό για επίσκεψη από το κοινό. Ο πύργος αποτελεί ένα από τα τέσσερα εναπομείναντα παράκτια παρατηρητήρια στο νησί Γκόζο. Τα άλλα είναι ο πύργος Xlendi, ο πύργος Mġarr ix- Xini και ο πύργος Isopu.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9D%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%B1

Κάρολυν Σουμέικερ

Γεννήθηκε ως Κάρολυν Λας Σπέλμαν στο Γκάλαπ του Νέου Μεξικού, στις ΗΠΑ, και ήταν θυγατέρα των Λέοναρντ και Χέιζελ Α. Σπέλμαν. Η οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στο Τσίκοου (Καλιφόρνια), όπου μεγάλωσαν η Κάρολυν και ο αδελφός της Ρίτσαρντ. Η Κάρολυν πήρε πτυχία στην ιστορία, την πολιτική επιστήμη και την αγγλική φιλολογία από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Τσίκοου. Ο αδελφός της πήγε στο περίφημο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια (Καλτέκ), από όπου απεφοίτησε με πτυχίο χημικού μηχανικού. Συγκάτοικος του Ρίτσαρντ στο Καλτέκ ήταν ένας μεταπτυχιακός φοιτητής ονόματι Τζιν (Γιουτζίν) Σουμέικερ. Η Κάρολυν γνώρισε τον Τζιν το καλοκαίρι το 1950, στον γάμο του αδελφού της. Ο Τζιν είχε τότε μετακομίσει στο Νιου Τζέρσεϋ για να αρχίσει το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, αλλά ταξίδεψε και πάλι στην Καλιφόρνια για να παραστεί ως κουμπάρος στον γάμο του Ρίτσαρντ και μετά επέστρεψε στο Πρίνστον. Ωστόσο διατήρησε αλληλογραφία με την Κάρολυν και, μετά από ένα κατασκηνωτικό ταξίδι δύο εβδομάδων στο Τενεσί, αποφάσισαν να παντρευτούν. Αυτό έγινε στις 18 Αυγούστου 1951. Ο Γιουτζίν Σουμέικερ εξελίχθηκε σε πρωτοπόρο στο πεδίο της πλανητικής γεωλογίας. Το ζεύγος απέκτησε τρία παιδιά: την Κρίστυ, τη Λίντα και τον Πάτρικ (Πατ) Σουμέικερ. Η οικογένεια έζησε αρχικώς στο Γκραν Τζάνκσιον του Κολοράντο, μετά στο Μένλο Παρκ και στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια και τέλος εγκαταστάθηκε στο Φλάγκσταφ (Αριζόνα), όπου το ζεύγος εργάσθηκε στο Αστεροσκοπείο Λόουελ. Η πρώτη εργασία της Κάρολυν μετά τον γάμο της ήταν ως εκπαιδευτικού στην Α΄ τάξη γυμνασίου. Αισθανόμενη όμως ότι δεν την ικανοποιούσε η διδασκαλία, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των τέκνων της. Η Μαίρυ Τσάπμαν, συγγραφέας της βιογραφίας της Σουμέικερ, έγραψε ότι «η Κάρολυν είναι μια ζεστή και εξαιρετικά υπομονετική γυναίκα, αλλά οι δεξιότητές της ήταν καταλληλότερες για ένα μη εκπαιδευτικό περιβάλλον». Σε ηλικία 50 ετών, όταν τα παιδιά της είχαν μεγαλώσει και φύγει από το σπίτι, η Σουμέικερ άρχισε να αναζητεί μια εργασία που θα καταπολεμούσε «το σύνδρομο της άδειας φωλιάς». Στα νιάτα της δεν είχε ποτέ ενδιαφερθεί για θέματα των φυσικών επιστημών. Είχε πάρει ένα μάθημα γεωλογίας στο πανεπιστήμιο, αλλά το είχε βρεί πολύ βαρετό. Η γνωριμία της με τον σύζυγό της μετέβαλε αυτή τη στάση. Κάποιος φοιτητής στο Αστεροσκοπείο Λόουελ άρχισε να τη διδάσκει αστρονομία. Μετά άρχισε να εργάζεται ως βοηθός του συζύγου της, στο ερευνητικό του πρόγραμμα για τη χαρτογράφηση και τη μελέτη κρατήρων. Η Κάρολυν Σουμέικερ άρχισε την αστρονομική σταδιοδρομία της το 1980, σε ηλικία 51 ετών, με την αναζήτηση αστεροειδών και κομητών που διέσχιζαν την τροχιά της Γης στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και στο Αστεροσκοπείο του Πάλομαρ, κοντά στο Σαν Ντιέγκο. Προσλήφθηκε το ίδιο έτος ως επισκέπτρια ερευνήτρια στον τομέα αστρονομίας της Γεωλογικής Υπηρεσίας των ΗΠΑ (USGS) και το 1989 άρχισε να εργάζεται ερευνητικά στην αστρονομία στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Αριζόνα, στο Φλάγκσταφ. αναζητώντας πάντοτε αστεροειδείς και κομήτες που τέμνουν τις τροχιές πλανητών. Μαζί με τον Καναδό ερασιτέχνη αστρονόμο Ντέιβιντ Λέβυ, οι Σουμέικερ ανεκάλυψαν στις 24 Μαρτίου 1993 τον κομήτη Σουμέηκερ-Λέβυ 9, ο οποίος είχε τεμαχισθεί από τον γιγάντιο πλανήτη Δία. Τελικώς στις Κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 η Σουμέικερ μελέτησε φωτογραφίες που είχαν ληφθεί με το τηλεσκόπιο Σμιντ του Αστεροσκοπείου του Πάλομαρ, σε συνδυασμό με ένα στερεοσκόπιο, ώστε να ανακαλύψει σώματα που κινούνταν σε σχέση με το φόντο των απλανών αστέρων. Στις 18 Ιουλίου 1997 οι Γιουτζίν και Κάρολυν Σουμέικερ είχαν ένα τροχαίο δυστύχημα στην Αυστραλία. Ο Γιουτζίν σκοτώθηκε επιτόπου, ενώ η Κάρολυν τραυματίσθηκε σοβαρά. Τελικώς η Κάρολυν ανέρρωσε και συνέχισε να εργάζεται στο Αστεροσκοπείο Λόουελ μαζί με τον Λέβυ. Η ενεργός ασχολία της με την παρατηρησιακή αστρονομία συνεχίσθηκε μέχρι τουλάχιστον το 2002. Μέχρι τότε είχε ανακαλύψει, μόνη της ή μαζί με άλλους, 32 κομήτες και περισσότερους από 800 αστεροειδείς. Η Κάρολυν Σουμέικερ ανακηρύχθηκε επίτιμη διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Βόρειας Αριζόνα και το 1996 πήρε το Μετάλλιο Εξαιρετικού Επιστημονικού Επιτεύγματος, που απονέμει η NASA. Από κοινού με τον σύζυγό της τιμήθηκαν (ο Γιουτζήν μεταθανατίως) το 1998 με το Μετάλλιο Τζέιμς Κραιγκ Γουάτσον από την αμερικανική Εθνική Ακαδημία Επιστημών. Επιπλέον η Κάρολυν είχε τιμηθεί με το Μετάλλιο Ρίτενχαουζ της Αστρονομικής Εταιρείας Ρίτενχαουζ το 1988 και με το «Βραβείο του επιστήμονα της χρονιάς» το 1995. Ο αστεροειδής 4446 Κάρολυν (Carolyn), που ανακαλύφθηκε από το Αστεροσκοπείο Λόουελ το 1985, ονομάσθηκε έτσι προς τιμή της Κάρολυν Σουμέικερ. Η Κάρολυν Σουμέικερ στην IMDb

Η Κάρολυν Τζην Σπέλμαν-Σουμέικερ (Carolyn Jean Spellmann Shoemaker, γενν. 24 Ιουνίου 1929-13 Αυγούστου 2021) ήταν Αμερικανίδα αστρονόμος, που ανεκάλυψε μαζί με τον σύζυγό της Γιουτζίν και τον ερασιτέχνη αστρονόμο Ντέιβιντ Λέβυ τον κομήτη Σουμέηκερ-Λέβυ 9, τον μοναδικό που παρατηρήθηκε ποτέ να πέφτει πάνω σε έναν πλανήτη. Αν και δεν είχε πτυχίο στις θετικές επιστήμες, η Κάρολυν Σουμέικερ κατείχε στο παρελθόν το ρεκόρ των περισσότερων κομητών που ανακαλύφθηκαν από έναν άνθρωπο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BD_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%81

Ρομποτική ανοιχτού κώδικα

Ρομπότ φορητής τηλεπαρουσίας Sparky Jr., ερευνητικό έργο φορητής τηλεπαρουσίας, γύρω στο 1994.Πλήρη ρομποτικά προγράμματα Willow Garage Προσωπικό Βοηθητικό Ρομπότ. Open Automaton Project. Leaf Project. RobotCub. OpenRAVE. The Humanoid Project. e-puck mobile robot, κινητό ρομπότ, ανοιχτού υλικού, για χρήση στην εκπαίδευση. Open-source Micro-robotic Project, ένα έργο για ομαδικά ρομπότ ανοιχτού κώδικα. Qwerkbot, απλό ρομπότ ανοιχτού κώδικα από το Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλλον. Roboware E3.Λογισμικό ανοιχτού κώδικα για ρομπότ Robot Operating System (ROS), λειτουργικό σύστημα για το ρομπότ Willow Garage. Player Project, βιβλιοθήκες για ρομπότ. Orocos, βιβλιοθήκες πλαίσιο προγραμματισμού σε C++ για έλεγχο ρομπότ. Orca, ρομποβιβλιοθήκες. MOOS, ρομποβιβλιοθήκες. RoboComp, βιβλιοθήκες για ρομπότ. RUBICS. Carmen Toolkit (CARMEN), εξομοιωτής ρομπότ. TeamBots, εξομοιωτής ρομπότ. Open Dynamics Engine, μηχανή φυσικής για μοντελοποίηση αρτικουλατισμένων δυναμικών πηχτού σώματος. Simbad, εξομοιωτής. Gazebo, εξομοιωτής πολλαπλών ρομπότ. Ρομποτικό Λειτουργικό Σύστημα Dave. Ελεγκτής Τηλεπαρουσίας Sparky. Λογισμικό για το Spykee. OpenJAUS (βιβλιοθήκη για ρομπότ και συστήματα δίχως ανθρώπινο οδηγό).Υλικό ανοιχτού κώδικα Make Controller Kit. Μητρικές πλακέτες με μικροεπεξεργαστή Arduino. The Rossum project, ρομποβιβλιοθήκες και εργαλεία, μερικά των οποίων είναι ανοιχτού κώδικα (χαρτογραφητές, εξομοιωτές ρομπότ, σχεδιαστές κωδικοποίησης, κ.ά.). Το κόστος ενός ρομπότ ανοιχτού κώδικα μπορεί να είναι πολύ χαμηλό, παραδείγματα είναι τα ρομπότ του Hanson (300$) και του προγράμματος Aiko (25000$). Επίσης, έχουν λογισμικό ή υλικό που μπορεί να αλλάζει σχετικά εύκολα και ταυτόχρονα είναι συμβατό με πολλά άλλα ρομπότ. Το πρώτο σημάδι για την αυξανόμενη δημοσιότητα των ρομπότ που μπορούν να κατασκευαστούν με ανοιχτό κώδικα εμφανίστηκε στην κοινότητα "κάντο μόνος σου". Άρχισε με μικρές ομάδες που έπαιζαν ανταγωνιστικά με ασύρματα οχήματα (π.χ. το RobotWars), και τελικά αναπτύχθηκε σε χτίσιμο ρομπότ με αυτόνομη τηλεπαρουσία όπως π.χ. το Sparky και μετά τα πραγματικά ολοκληρωμένα ρομπότ (που μπορούν να πάρουν αποφάσεις μόνα τους) όπως π.χ. το Ανοιχτό Αυτόματο Πρόγραμμα (Open Automaton Project) και το Πρόγραμμα Φύλλο (Leaf Project). Ορισμένες εμπορικές επιχειρήσεις σήμερα φτιάχνουν πακέτα για απλά ρομπότ που κατασκευάζονται στο σπίτι. Ένα παράδειγμα είναι η DeAgostini. Σήμερα τα ρομπότ ανοιχτού κώδικα δεν είναι τόσο αναπτυγμένα ώστε να κάνουν ό,τι κάνει και ένας άνθρωπος, ούτε και πολύ δύσκολες εργασίες που όμως κάποια μέρα μόνο ένα ρομπότ θα μπορούσε να κάνει, όπως: Εργασία με μέταλλα (μεταλλικά φύλλα ακριβείας και κάμψης σωλήνων, ή κοπής φύλλων και σωλήνων, π.χ. μέσω "πολυμηχανημάτων", ή και άλλα ενσωματωμένα εργαλεία όπως κράμπες, πένσες, κ.λπ.). Πολυγλωσσικές μεταφράσεις (περιλαμβάνοντας τις κύριες γλώσσες όπως η Μανδαρινική, η Αραβική, η Ισπανική, η Πορτογαλική, κ.λπ.). Μέτρηση των θερμίδων των τροφίμων που ο ιδιοκτήτης του ρομπότ τρώει και παρεμπόδιση του από την επιπλέον κατανάλωση τροφής εκείνη την μέρα που φτάνει στα 2000kcal. Κατασκευή ηλεκτρονικών κυκλωμάτων (PCB-boards). Μετακινήσεις. Αυτό είναι π.χ. ο όρος ιππασία στο πίσω μέρος, παρόμοιος με ιππασία πάνω σε άλογο (το τελευταίο επιτρέπει στο ρομπότ να επιστρέψει στην φυσιολογική εμφάνισή του, όπως και ένα φυσιολογικό ατόμο, μετά την αποβίβασή του). Προσωπική προστασία (ρομπότ, που είναι κατασκευασμένα από μέταλλο, είναι σε θέση να αντέξουν αρκετά χτυπήματα και μπορούν να μάθουν αυτοάμυνα για την εξουδετέρωση των επιτιθεμένων ή την χρήση λιγότερο θανατηφόρων όπλων στην άμυνά τους). Αναχαίτηση βομβών και δημιουργία εκρηκτικών μιγμάτων για αφοπλισμό βομβών (π.χ. για τους τομείς ιδιοκτησίας της γεωργίας, όπως για παράδειγμα στις αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Καμπότζη, οι χώρες νότια και βόρεια της Σαχάρας, όπως η Αγκόλα, η Δυτική Σαχάρα, η Λιβύη, ...), ή την καταστροφή εμποδίων, ή την προετοιμασία εργοταξίων. Διευκολύνσεις στην επικοινωνία (μέσω ενός μικροϋπολογιστή, π.χ. Linutop, EeeBox, gPC, και ολοκληρωμένη δορυφορική διασύνδεση uplink, ή μεγάλης εμβέλειας Wi-Fi, ή κεραία WiMax. Το είδος της επικοινωνίας μπορεί να περιλαμβάνει: ενεργή αναζήτηση στις ιστοσελίδες (περιήγηση), ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, επικοινωνία με τους άλλους μέσω κειμένων ή βασισμένη στον ήχο, π.χ. οι VoIP κλήσεις. Σε κάθε περίπτωση για απομακρυσμένους χρήστες μέσω του διαδικτύου ως τοπική VoIP-επικοινωνία με τα μέλη της ομάδας σε σχετικά κοντινή απόσταση), ...Μερικοί ερασιτέχνες ωστόσο ήδη κάνουν τα ρομπότ τους να κάνουν χρήσιμες εργασίες όπως το Roomba που λειτουργεί ως χειριστής ηλεκτρικής σκούπας, το Scooba που καθαρίζει το πάτωμα και άλλα ρομπότ που αυτοματοποιούν το κούρεμα του γρασιδιού. Open Source Robot toolkit DIY Linux robots Carnegie Mellon DIY Robots DIY Mobile Telepresence Αρχειοθετήθηκε 2019-06-08 στο Wayback Machine.

Ένα ρομπότ ανοιχτού κώδικα είναι ένα ρομπότ του οποίου ο τεχνικός σχέδιασμός, τα σχηματικά διαγράμματα, και ο πηγαίος κώδικας δημοσιεύονται υπό ένα μοντέλο λογισμικού ανοιχτού κώδικα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%BF%CF%8D_%CE%BA%CF%8E%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1

Φρέντερικ Σόντυ

Ο Σόντυ γεννήθηκε στην πόλη Ήστμπορν, στη νότια ακτή της Αγγλίας. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Αμπερίστουιθ και χημεία στο Κολέγιο Μέρτον του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, από όπου απεφοίτησε το 1898 με άριστα. Από το 1898 μέχρι το 1900 ήταν ερευνητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1900 προσλήφθηκε από το Πανεπιστήμιο ΜακΓκιλ στο Μοντρεάλ του Καναδά, όπου συνεργάσθηκε με τον Έρνεστ Ράδερφορντ στην έρευνα της ραδιενέργειας. Οι δύο τους αντιλήφθηκαν ότι η συμπεριφορά των ραδιενεργών στοιχείων οφειλόταν στη διάσπασή τους σε άλλα στοιχεία. Η διάσπαση αυτή εξέπεμπε ακτινοβολία α, β και γ. `Οταν ανακαλύφθηκε η ραδιενέργεια, κανείς δεν γνώριζε ποια ήταν η αιτία της. Χρειάσθηκε προσεκτική έρευνα από τους Σόντυ και Ράδερφορντ για να αποδειχθεί ότι η πυρηνική µεταστοιχείωση συνέβαινε στην πραγματικότητα. Το 1903, μαζί με τον σερ Ουίλιαμ Ράμσεϊ στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου, ο Σόντυ έδειξε ότι η διάσπαση του ραδίου παράγει αέριο ήλιο. Στο σχετικό πείραμα ένα δείγμα ραδίου ήταν κλεισμένο μέσα σε έναν πολύ λεπτό γυάλινο θύλακα μέσα σε μία αερόκενη γυάλινη φιάλη. Μετά από καιρό, μία φασματική ανάλυση του κενού απεκάλυψε την παρουσία ηλίου. Το 1907 οι Ράδερφορντ Τόμας Ρόυντς έδειξαν ότι το ήλιο δημιουργείτο αρχικώς με τη μορφή θετικά φορτισμένων πυρήνων ηλίου (He2+), που ήταν ταυτόσημοι με σωμάτια α, τα οποία μπορούσαν να περάσουν τα πολύ λεπτά, αλλά όχι τα χονδρά γυάλινα τοιχώματα. Από το 1904 ως το 1914 ο Σόντυ ήταν λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Γλασκώβης. Τον Μάιο του 1910 εκλέχθηκε εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας. Το 1914 διορίσθηκε σε καθηγητική έδρα στο Πανεπιστήμιο του Αμπερντήν, όπου επιδόθηκε σε έρευνες σχετικές με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι έρευνες του Σόντου και του βοηθού του Άντα Χίτσινς στη Γλασκώβη και στο Αμπερντήν απέδειξαν ότι το ουράνιο διασπάται σε ράδιο. Απέδειξαν επίσης ότι ένα ραδιενεργό στοιχείο μπορεί να έχει πάνω από μία ατομική μάζα, παρά το ότι οι χημικές ιδιότητες ήταν οι ίδιες. Ο Σόντυ ονόμασε αυτόν τον διαχωρισμό ισότοπο, απο τις ελληνικές λέξεις που υποδήλωναν τον «ίδιο τόπο» ή θέση στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων. Ο όρος ωστόσο τού προτάθηκε από τη Σκωτσέζα ιατρό Μάργκαρετ Τοντ (Margaret Todd). Αργότερα ο Τζόζεφ Τζον Τόμσον θα απεδείκνυε ότι και τα μη ραδιενεργά στοιχεία μπορούν να διαθέτουν πολλά ισότοπα. Το 1913 ο Σόντυ απέδειξε ότι με την εκπομπή ακτίνας α ένα άτομο μειώνει τον ατομικό αριθμό του κατά 2, ενώ με την εκπομπή β τον αυξάνει κατά 1. Αυτό ανακαλύφθηκε περίπου την ίδια εποχή και από τον Καζιμίερς Φάτζανς, γι' αυτό αποκαλείται και «Νόμος ραδιενεργού μετατόπισης των Fajans και Soddy». Αποτελεί ένα θεμελιώδους σημασίας βήμα προς την κατανόηση των σχέσεων μεταξύ των οικογενειών των ραδιενεργών στοιχείων. Σχετικώς, ο Σόντυ δημοσίευσε τα έργα The Interpretation of Radium Αρχειοθετήθηκε 2005-09-11 στο Wayback Machine. (1909) and Atomic Transmutation (1953). Το 1918, συνεργαζόμενος με τον Τζων Άρνολντ Κράνστον, ο Σόντυ ανακοίνωσε την ανακάλυψη ενός σταθερού ισοτόπου του πρωτακτινίου, λίγο μετά την ανακάλυψή του από τους Όττο Χαν και Λίζε Μάιτνερ, ωστόσο λέγεται ότι η ανακάλυψη των Βρετανών είχε γίνει από το 1915, αλλά η ανακοίνωσή της είχε καθυστερήσει γιατί οι σημειώσεις του Κράνστον ήταν κλειδωμένες όσο εκείνος υπηρετούσε στον πόλεμο. Το 1919 ο Φρέντερικ Σόντυ μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης ως Καθηγητής στην έδρα «Dr. Lee» της Χημείας. Εκεί, μέχρι το 1936, επαναδιοργάνωσε τα εργαστήρια και το πρόγραμμα μαθημάτων της χημείας. Το 1921 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νομπέλ Χημείας για την έρευνά του στη ραδιενεργό διάσπαση και ειδικότερα για τη διατύπωση της θεωρίας των ισοτόπων. Το έργο και τα δοκίμια του Σόντυ που εκλαΐκευαν τη νέα κατανόηση της ραδιενέργειας υπήρξαν η κύρια έμπνευση για το μυθιστόρημα του Χ. Τζ. Γουέλς The World Set Free (1914), όπου αναφέρονται ατομικές βόμβες που ρίχνονται από αεροπλάνα σε έναν πόλεμο του μέλλοντος. Στο έργο του Wealth, Virtual Wealth and Debt ο Σόντυ εξυμνεί το έργο του Γουέλς The World Set Free. Γράφει επίσης ότι οι ραδιενεργές διαδικασίες πιθανώς δίνουν ενέργεια στους αστέρες. Σε 4 βιβλία που γράφηκαν από το 1921 ως το 1934 ο Σόντυ περιγράφει μία «εκστρατεία για μία ριζική αναδιάταξη των παγκόσμιων νομισματικών σχέσεων», προσφέροντας μία οπτική για τα οικονομικά βασιζόμενη στη φυσική (ειδικότερα στους νόμους της θερμοδυναμικής). Παρά το ότι οι περισσότερες από τις προτάσεις του, όπως «η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού, η απελευθέρωση των διεθνών νομισματικών ισοτιμιών, η χρήση των πλεονασμάτων και ελλειμμάτων ως εργαλείων μακροοικονομικής πολιτικής που θα μπορούσαν να αντιρροπήσουν τις περιοδικές οικονομικές τάσεις και η ίδρυση γραφείων οικονομικής στατιστικής (με τήρηση ενός δείκτη τιμών καταναλωτή) προκειμένου να διευκολυνθεί αυτή η προσπάθεια», αποτελούν σήμερα συμβατικές πρακτικές, η κριτική του για το τραπεζικό σύστημα κλασματικών αποθεμάτων παραμένει «πέραν των ορίων της συμβατικής σοφίας». Κατά τον Σόντυ τα χρέη αυξάνονται εκθετικά, ενώ η πραγματική οικονομία βασίζεται σε εξαντλήσιμα αποθέματα ορυκτών καυσίμων. Η ενέργεια που αποκτάται από τα ορυκτά καύσιμα δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά. Αυτή η κριτική της οικονομικής αναπτύξεως απηχείται από τους διανοητικούς κληρονόμους του στο νέο πεδίο των οικολογικών οικονομικών. Ο Φρέντερικ Σόντυ ανακάλυψε ανεξάρτητα το Θεώρημα του Καρτέσιου το 1936 και το δημοσίευσε με τη μορφή ποιήματος, του "The Kiss Precise", που αναφέρεται στο Απολλώνιο πρόβλημα. Οι κύκλοι που «φιλιούνται» (εφάπτονται) στο πρόβλημα αυτό αναφέρονται μερικές φορές ως «κύκλοι του Σόντυ». Εκτός από το Βραβείο Νόμπελ Χημείας του 1921, το ίδιο έτος ο Σόντυ εκλέχθηκε μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικών Βαρών. Ο κρατήρας Σόντυ (Soddy) στην αόρατη από τη Γη πλευρά της Σελήνης. Το ραδιενεργό ορυκτό του ουρανίου σοδυΐτης. Ο Φρέντερικ Σόντυ νυμφεύθηκε το 1908 τη Γουίνιφρεντ Μπέιλμπυ (Winifred Beilby), κόρη του χημικού σερ Τζωρτζ Τ. Μπέιλμπυ. Ο Σόντυ απεβίωσε στο Μπράιτον σε ηλικία 79 ετών. Radioactivity (1904) The Interpretation of Radium Αρχειοθετήθηκε 2005-09-11 στο Wayback Machine. (1909) (σαρωμένο με αναγνώριση λέξεων: DjVu & layered PDF Αρχειοθετήθηκε 2005-09-11 στο Wayback Machine. format) Matter and Energy (1911), β΄ έκδοση (2015) The Chemistry of the Radio-elements (1915) Science and life: Aberdeen addresses (1920) Cartesian Economics: The Bearing of Physical Science upon State Stewardship (1921) Science and Life Wealth, Virtual Wealth, and Debt Money versus Man etc (1921) Nobel Lecture - The origins of the conception of isotopes (1922) Wealth, Virtual Wealth and Debt. The solution of the economic paradox (George Allen & Unwin, 1926) The wrecking of a scientific age (1927) The Interpretation of the Atom (1932) Money versus Man (1933) The Role of Money (George Routledge & Sons Ltd, Λονδίνο 1934) στο Internet Archive.org, second edition (2015) Money as nothing for something ; The gold "standard" snare (1935) Present outlook, a warning : debasement of the currency, deflation and unemployment (1944) The Story of Atomic Energy (1949) Atomic Transmutation (1953) Βιβλιογραφία του Σόντυ από την Alsos Digital Library for Nuclear Issues The Frederick Soddy Trust Βιβλιογραφία στον επίσημο ιστότοπο του Ιδρύματος Nobel Έργα από και για τον Φ. Σόντυ στο Internet Archive La transformation radioactive των Ράδερφορντ και Σόντυ στη γαλλική

Ο Φρέντερικ Σόντυ (Frederick Soddy, 2 Σεπτεμβρίου 1877 – 22 Σεπτεμβρίου 1956) ήταν Άγγλος ραδιοχημικός που προσδιόρισε, μαζί με τον Έρνεστ Ράδερφορντ, ότι η ραδιενέργεια οφείλεται στη µεταστοιχείωση χημικών στοιχείων. Απέδειξε επίσης την ύπαρξη των ισοτόπων ορισμένων ραδιενεργών στοιχείων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%81%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA_%CE%A3%CF%8C%CE%BD%CF%84%CF%85

Ρομβικό δωδεκάεδρο

Ως δυϊκό ενός από τα στερεά του Αρχιμήδη, το ρομβικό δωδεκάεδρο είναι μεταβατικό ως προς τις έδρες, δηλαδή η ομάδα συμμετρίας του στερεού δρα μεταβατικά στο σύνολο των εδρών του. Έτσι, για κάθε δύο έδρες Α και Β, υπάρχει κάποια περιστροφή ή κατοπτρισμός του στερεού που του επιτρέπει να καταλαμβάνει τον ίδιο χώρο, ενώ μεταβαίνει η έδρα Α στην έδρα Β. Το ρομβικό δωδεκάεδρο ανήκει στην ειδική κατηγορία των εννέα κυρτών πολυέδρων με μεταβατικές ακμές. Τα άλλα είναι τα πέντε πλατωνικά στερεά, το κυβοκτάεδρο, το εικοσιδωδεκάεδρο και το ρομβικό τριακοντάεδρο. Μια ακόμη ιδιότητα που έχει το ρομβικό δωδεκάεδρο είναι ότι με αυτό μπορούμε να καλύψουμε πλήρως τον τριδιάστατο χώρο, κάτι ανάλογο με την κάλυψη (πλακόστρωση) του επίπεδου από εξάγωνα. Ο λόγος της μεγάλης διαγωνίου προς τη μικρή διαγώνιο της κάθε ρομβικής έδρας του πολυέδρου είναι ίσος με √2. Αν θεωρήσουμε το μήκος της ακμής του στερεού ίσο με τη μονάδα, τότε ισχύουν τα εξής: (Αγγλικά) Weisstein, Eric W., Rhombic Dodecahedron στο MathWorld

Στη Στερεομετρία, το ρομβικό δωδεκάεδρο είναι ένα κυρτό πολύεδρο, που ανήκει στα καταλανικά στερεά, τα οποία είναι δυϊκά των αρχιμήδειων στερεών. Συγκεκριμένα, το ρομβικό δωδεκάεδρο είναι το δυϊκό του κυβοκτάεδρου. Επίσης, το πολύεδρο αυτό ανήκει στα ζωνόεδρα. Διαθέτει 12 ρομβικές έδρες, 24 ακμές και 14 κορυφές δύο τύπων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B2%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%B4%CF%89%CE%B4%CE%B5%CE%BA%CE%AC%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%BF

Φεστιβάλ Pol'and'Rock

Το φεστιβάλ ξεκίνησε το 1994 από τον Γέζι Όφσιακ μετά το ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου παρακολούθησε το Φεστιβάλ Γούντστοκ, το οποίο πραγματοποιήθηκε μετά από 25 χρόνια παύσης. Το επίσημο σύνθημα του φεστιβάλ είναι Αγάπη, Φιλία, Μουσική. Η εκδήλωση πραγματοποιείται από τη Μεγάλη Ορχήστρα της Χριστουγεννιάτικης Φιλανθρωπίας ως ένας τρόπος να ευχαριστήσει τους εθελοντές της. Γενικά, είναι μια εκδήλωση που διαρκεί το Σαββατοκύριακο, οι δύο σκηνές του χρησιμοποιούνται συνεχώς από νωρίς το απόγευμα έως το ξημέρωμα, με εμφανίσεις από περίπου 30 συγκροτήματα κάθε χρόνο. Πολλοί Πολωνοί μουσικοί και συγκροτήματα έχουν κάνει αρκετές εμφανίσεις, συμπεριλαμβανομένων των Ira, Decapitated, Myslovitz, Μάρια Πέσεκ, Κάμιλ Μπεντνάρεκ, Dżem, Acid Drinkers, Lessdress, Hey και Riverside. Κάθε χρόνο προσκαλούνται και διεθνή συγκροτήματα – Skunk Anansie, Sabaton, Judas Priest, Within Temptation, Shaggy, The Stranglers, Papa Roach, The Prodigy, Kaiser Chiefs, Ugly Kid Joe, You Me at Six, Guano Apes, Kontrust, Clawfinger, Gentleman και Korpiklaani, μεταξύ άλλων. Οι διοργανωτές του φεστιβάλ στοχεύουν επίσης στην προώθηση των αναδυόμενων ταλέντων – και διεξάγεται διαγωνισμός πριν από το φεστιβάλ, όπου οι νικητές έχουν την ευκαιρία να εμφανιστούν στο φεστιβάλ. Το κύριο μουσικό θέμα είναι γενικά η ροκ μουσική, αλλά τα είδη κυμαίνονται από παραδοσιακή μουσική έως πειραματική και έως heavy metal. Τα τελευταία χρόνια αντιπροσωπεύεται επίσης η ρέγκε, η ηλεκτρονική μουσική, ακόμη και η κλασική μουσική.Το όνομα Przystanek Woodstock - «Σταθμός Woodstock» - αναφέρεται στην ειρήνη και τη φιλία που συμβολίζονται από το Φεστιβάλ Γούντστοκ και την τηλεοπτική σειρά Northern Exposure, που προβλήθηκε ως Przystanek Alaska (Σταθμός της Αλάσκας), εξαιρετικά δημοφιλής στην Πολωνία εκείνη την εποχή. Το όνομα του φεστιβάλ άλλαξε σε Φεστιβάλ Pol'and'Rock στις 8 Μαρτίου 2018. Η αλλαγή υποκινήθηκε από τη διαφωνία αδειοδότησης με την εταιρεία που εκπροσωπούσε τον Μάικλ Λανγκ. Το νέο όνομα αντικατοπτρίζει τόσο τις ρίζες του rock'n'roll της εκδήλωσης όσο και τους ισχυρούς δεσμούς με την κληρονομιά του πολωνικού δημοκρατικού και αγωνιστικού κινήματος για την ελευθερία. Οι διοργανωτές του φεστιβάλ υποστηρίζουν ότι παρόλο που το όνομα του φεστιβάλ έχει αλλάξει, το ήθος πίσω από το γεγονός παραμένει αμετάβλητο.Μαζί με τις συναυλίες σε πέντε σκηνές υπάρχουν πολλές άλλες εκδηλώσεις που διοργανώνονται κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Η Ακαδημία Καλών Τεχνών (πολωνικά: Akademia Sztuk Przepięknych) είναι ένας χώρος όπου νέοι συμμετέχουν σε συζητήσεις με γνωστούς πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, μουσικούς, ηθοποιούς και θρησκευτικούς ηγέτες. Στους καλεσμένους περιλαμβάνονται οι Λεχ Βαλέσα, Μπρονίσουαφ Κομορόφσκι, Γιοάχιμ Γκάουκ, Κεσάνγκ Τάκλα (ο εκπρόσωπος του Δαλάι Λάμα στη Βόρεια Ευρώπη), Όλγκα Τοκάρτσουκ, Ταντέους Μαζοβιέτσκι, Μάρεκ Μπέλκα, Άντζεϊ Βάιντα, Μάρεκ Κόντρατ, Γιοάννα Κούλιγκ, Γέζι Μπούζεκ, Γιάνους Γκάγιος, Κούμπα Βογιεβούτσκι, Αγκνιέσκα Χόλαντ, Μπογκούσουαφ Λίντα, Ντορότα Μασουόφσκα, Λέσεκ Μπαλτσερόβιτς, Βουόντεκ Πάβλικ, Μαγκνταλένα Σρόντα, Γέζι Στουρ, Σίμον Χοουόβνια, Βόιτσεχ Πσόνιακ και Άνταμ Μπόντναρ. Το φεστιβάλ παρουσιάζει επίσης δεκάδες οργανώσεις ΜΚΟ, όπως η Greenpeace, η Πολωνική Ανθρωπιστική Δράση, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων και πολλές άλλες οργανώσεις και πρωτοβουλίες τρίτου τομέα. Το πρώτο Φεστιβάλ Γούντστοκ Πολωνίας πραγματοποιήθηκε στις 15–16 Ιουλίου 1995, στην πόλη Τσιμανόβο (κοντά στο Γκνέβιν), που βρίσκεται κοντά στη λίμνη Ζαρνοβιέτσκιε. Οι ερμηνευτές περιλάμβαναν τους Carrantouhill, Skankan, Żuki, Myslovitz, Ira και Urszula. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ δεν πωλούνταν αλκοόλ, κάτι που ήταν παρόμοιο με τα Φεστιβάλ του Γιαρότσιν.Το δεύτερο φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στο Ντόμπιε του Στσέτσιν το 1996. Αυτή τη φορά ο πρώτος «απαγορευτικός νόμος» του Γούντστοκ καταργήθηκε εν μέρει και πουλήθηκε μπύρα.Το τρίτο φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, στις 16-17 Αυγούστου στην πόλη Ζάρι, το οποίο έγινε το σκηνικό του Φεστιβάλ Γούντστοκ Πολωνίας μέχρι το 2003. Αρχικά, το φεστιβάλ ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί τον Ιούλιο, αλλά λόγω της πλημμύρας του 1997, που έπληξε μεγάλο μέρος της Πολωνίας, το φεστιβάλ αναβλήθηκε για τον Αύγουστο.Το 1998, to Φεστιβάλ Γούντστοκ Πολωνίας παρουσίασε τις εμφανίσεις σχεδόν 50 συγκροτημάτων. Ο κατάλογος περιελάμβανε τους Closterkeller, Akurat, Oddział Zamknięty, Kobranocka και Acid Drinkers. Σχεδόν 150.000 άτομα παρακολούθησαν το φεστιβάλ. Το 1999, το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε στις 6-8 Αυγούστου. Αυτή τη φορά το ρεκόρ προσέλευσης καταρρίφθηκε. Το κοινό έφτασε σχεδόν τα 200.000 άτομα. Το 2001, το Ζάρι ήταν και πάλι το σκηνικό του φεστιβάλ. Το φεστιβάλ του 2002 ήταν σημαντικό, γιατί βιντεοσκοπήθηκε και το υλικό χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή του "Przystanek Woodstock. Najgłośniejszy Film Polski" («Σταθμός Γούντστοκ. Η ηχηρότερη ταινία στην Πολωνία»), μια ταινία συναυλίας, η οποία προβλήθηκε σε κινηματογραφικές αίθουσες σε όλη τη χώρα την επόμενη χρονιά, και έλαβε επίσης μέρος σε μια σειρά από διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.Το φεστιβάλ του 2003 ήταν το τελευταίο που πραγματοποιήθηκε στην πόλη Ζάρι. Λόγω της διαμάχης γύρω από ορισμένα περιστατικά κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, στα οποία συμμετείχε ο Γέζι Όφσιακ, αποφασίστηκε ότι το Ζάρι δεν θα ήταν πλέον σκηνικό για τις συναυλίες. Από το 2004, το φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στην πόλη Κόστσιν ναντ Όντρον. Το 2011, στο φεστιβάλ συμμετείχαν συγκροτήματα όπως οι The Prodigy και οι Helloween. Το 2012, το σουηδικό συγκρότημα power metal Sabaton εμφανίστηκε στο φεστιβάλ, ηχογραφώντας το σετ ως ζωντανό άλμπουμ, Swedish Empire Live. Επίσημος ιστότοπος Αρχειοθετήθηκε 2018-08-08 στο Wayback Machine. Εικονική περιήγηση στο Google Street View στο φεστιβάλ

Το Φεστιβάλ Pol'and'Rock (Pol'and'Rock Festival), παλαιότερα γνωστό ως Φεστιβάλ Γούντστοκ Πολωνίας (πολωνικά: Przystanek Woodstock) είναι ετήσιο δωρεάν φεστιβάλ ροκ μουσικής στην Πολωνία, εμπνευσμένο από το Φεστιβάλ Γούντστοκ. Το φεστιβάλ διεξάγεται από το 1995. Το 2009, το Φεστιβάλ Γούντστοκ Πολωνίας συγκέντρωσε κοινό πάνω από 400.000 άτομα, το 2011 η συμμετοχή ήταν πάνω από 700.000, το 2012 περίπου 550.000 άτομα, το 2013 περίπου 500.000 και το 2014 έφτασε σε υψηλό ρεκόρ με περίπου 750.000. Από το 2019, η συνολική συμμετοχή του φεστιβάλ είναι 750.000 άτομα, καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%AC%CE%BB_Pol%27and%27Rock

Κόζμιν Βιελκοπόλσκι

Ένας μεσαιωνικός πολωνικός οικισμός υπήρχε στην τοποθεσία ήδη από τον 12ο αιώνα. Η παλαιότερη γνωστή αναφορά του Κόζμιν προέρχεται από το 1232, όταν ήταν ένα χωριό που ανήκε στους Ναΐτες Ιππότες. Του παραχωρήθηκαν προνόμια πόλης μεταξύ 1251 και 1283. Το 1338, ο Βασιλιάς Καζίμιρ Γ΄ ο Μέγας έδωσε την πόλη στον Μάτσκο Μπορόβιετς, ο οποίος έχτισε ένα κάστρο εκεί. Το κάστρο, που βρίσκεται κατά μήκος της σημερινής οδού Ζαμκόβα, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα, όπου στεγάζει ένα σχολείο και το Μουσείο της Γης Κόζμιν (Muzeum Ziemi Koźminskiej).Το Κόζμιν ήταν μια ιδιωτική πόλη που βρισκόταν στο Βοεβοδάτο Κάλις (1314-1793) στην Επαρχία Μείζονος Πολωνίας του Πολωνικού Στέμματος. Η πόλη άλλαξε ιδιοκτήτες αρκετές φορές, καθώς ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας Γκούρκας, μιας εξέχουσας οικογένειας της Μείζονος Πολωνίας, τον 16ο αιώνα, και αργότερα ανήκε στην οικογένεια Σαπιέχα. Θεωρήθηκε μια από τις πιο ισχυρές πόλεις της Μείζονος Πολωνίας τον 15ο και 16ο αιώνα. Το Κόζμιν ευημερούσε μέσω του εμπορίου και της βιοτεχνίας. Τον 17ο αιώνα ήταν τοπικό κέντρο Μεταρρύθμισης.Μετά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας, το 1793, προσαρτήθηκε από το Βασίλειο της Πρωσίας. Ανακτήθηκε από Πολωνούς το 1807, συμπεριλήφθηκε στο βραχύβιο πολωνικό Δουκάτο της Βαρσοβίας και το 1815 προσαρτήθηκε εκ νέου από την Πρωσία. Οι Πολωνοί συμμετείχαν τόσο στην ανεπιτυχή Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας (1848) όσο και στη νικηφόρα Εξέγερση της Μείζονος Πολωνίας (1918-1919), μετά την οποία το Κομπίλιν ενσωματώθηκε με την Πολωνία, λίγο μετά την ανάκτηση της ανεξαρτησίας της. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το Κόζμιν Βιελκοπόλσκι ήταν υπό γερμανική κατοχή από τις 6 Σεπτεμβρίου 1939 έως τις 23 Ιανουαρίου 1945.Ένα από τα καλύτερα διατηρημένα εβραϊκά νεκροταφεία στην Μείζων Πολωνία βρίσκεται στο Κόζμιν Βιελκοπόλσκι, κατά μήκος της οδού Βιεζμπόβα. Περιλαμβάνει περισσότερους από 250 τάφους, που χρονολογούνται από το 1806. Το νεκροταφείο διατηρείται από έναν ντόπιο δάσκαλο, τον Γέζι Φορνάλικ, ο οποίος είναι επίσης ο συγγραφέας ενός πολυπολιτισμικού εκπαιδευτικού προγράμματος, "Anty-Schematy" (Αντι-Σχήματα), για μαθητές από την Πολωνία, το Ισραήλ, τη Γερμανία και άλλες χώρες.Κατά μήκος της σημερινής οδού Κλαστόρνα, βρίσκεται μια πρώην γυναικεία φυλακή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία στέγαζε γυναίκες πολιτικές κρατούμενες υπό τη ναζιστική κατοχή. Επί του παρόντος, ένα κέντρο εκπαίδευσης νέων βρίσκεται στο κτίριο. Μερικοί από τους κρατούμενους θάβονται σε έναν ομαδικό τάφο, που μνημονεύονται από ένα μνημείο, στο νεκροταφείο κατά μήκος της οδού Ποζνάνσκα.

Το Κόζμιν Βιελκοπόλσκι (πολωνικά: Koźmin Wielkopolski, γερμανικά: Koschmin‎) είναι πόλη του Πόβιατ Κροτόσιν, στο Βοεβοδάτο Μείζονος Πολωνίας της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 6.403 κάτοικοι (2020). Μέχρι την 1η Ιανουαρίου 1997, η επίσημη ονομασία της πόλης ήταν Koźmin. Στη συνέχεια προστέθηκε στο όνομα το Wielkopolski («Μείζων Πολωνία»).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8C%CE%B6%CE%BC%CE%B9%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%B5%CE%BB%CE%BA%CE%BF%CF%80%CF%8C%CE%BB%CF%83%CE%BA%CE%B9

Γκοΐτσι Σούντα

Ο Σούντα γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1968 και κατάγεται από το νομό Νεγκάνο της Ιαπωνίας. Στην ηλικία των 18 ετών μετακόμισε στο Τόκιο και προσελήφθη ως σχεδιαστής στην εταιρεία Human Entertainment, αφού προηγουμένως έκανε και άλλα επαγγέλματα, όπως αυτό του εργολάβου κηδειών. Αφού αποχώρησε από την εταιρεία, ίδρυσε τη Grasshopper Manufacture και εργάστηκε ως σεναριογράφος, σχεδιαστής και σκηνοθέτης στον πρώτο παιχνίδι της, με τίτλο The Silver Case. Το παιχνίδι βοήθησε στην καθιέρωση του Σούντα και της εταιρείας του, ωστόσο απέσπασαν παγκόσμια προσοχή με την κυκλοφορία του killer7, που ήταν και το πρώτο παιχνίδι του που κυκλοφόρησε εκτός Ιαπωνίας.Μεταξύ των έργων του, και ο ίδιος και η εταιρεία του ανέπτυξαν βιντεοπαιχνίδια σε συνεργασία με άλλα στούντιο, όπως τα Guild01 και Fatal Frame: Mask of the Lunar Eclipse, ενώ επίσης και πρότζεκτ σχετικά με σειρές anime, όπως τα Blood+, Samurai Champloo και Short Peace. Μετά από την κυκλοφορία του No More Heroes, ο Σούντα ανέλαβε έναν πιο διοικητικό ρόλο στην εταιρεία του, ωστόσο συνεχίζει να συνεισφέρει σε διάφορα πρότζεκτ, συμπεριλαμβανομένου του Killer Is Dead. Ο τρόπος γραφής και σκηνοθεσίας του Σούντα έχει συγκριθεί με τα έργα του Κουέντιν Ταραντίνο. Ένα σημαντικό στοιχείο του πρωτότυπου έργου του Σούντα είναι η ισορροπία του χιούμορ, των σκοτεινών και ώριμων θεμάτων, της βίας και της σεξουαλικότητας. Εστιάζει στο κόνσεπτ του θανάτου επειδή νιώθει πως χρειάζεται μία λογική από πίσω του, αλλά και στους ασασίνους, που είναι στενά συνδεδεμένοι με αυτόν. Στα παιχνίδια δράσης που έχει δημιουργήσει, σκέφτεται σοβαρά τους λόγους πίσω από την επιθυμία κάθε χαρακτήρα να πολεμά και το λόγο των θανάτων τους. Ο τρόπος που απεικονίζει τον θάνατο στα παιχνίδια του έχει επηρεαστεί από την εργασία του ως εργολάβος κηδειών.Η σεξουαλικότητα, ενώ παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλά από τα παιχνίδια του, δεν είναι σημαντικό στοιχείο γι' αυτόν, και όταν την χρησιμοποιεί είναι για να εκφράσει ένα σημαντικό κομμάτι της συνολικής ιστορίας και του θέματος του εκάστοτε παιχνιδιού.Άλλο ένα θέμα που επαναλαμβάνεται στα παιχνίδια του από το The Silver Case και έπειτα, είναι η εστίαση στην εγκληματικότητα της κοινωνίας, αλλά και η αντιπαράθεση ατόμων με εξίσου εύλογα οράματα μεταξύ τους. Σε αντίθεση με τον σοβαρό τόνο του The Silver Case, το Flower, Sun, and Rain διαθέτει μια στυλιστική αλλαγή προς ένα πιο χαλαρό και απλό ύφος. Αυτή η εναλλαγή στυλ για κάθε πρωτότυπο έργο του Σούντα επαναλαμβάνεται στην καριέρα του. Όταν ρωτήθηκε για αυτή την αντίθεση ανάμεσα στα Lollipop Chainsaw και Killer is Dead, την περιέγραψε ως φαινόμενο γιν-γιανγκ. Γκοΐτσι Σούντα στο Twitter Γκοΐτσι Σούντα στο IMDb Γκοΐτσι Σούντα στο Anime News Network

Ο Γκοΐτσι Σούντα (ιαπωνικά: 須田 剛一, Χέπμπορν: Suda Gōichi, 2 Ιανουαρίου 1968), ευρύτερα γνωστός με το ψευδώνυμο Suda51, είναι Ιάπωνας σκηνοθέτης, σεναριογράφος και σχεδιαστής βιντεοπαιχνιδιών. Είναι ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Grasshopper Manufacture, με την οποία έχει αναπτύξει τα περισσότερα από τα παιχνίδια του, συμπεριλαμβανομένων των The Silver Case, Flower, Sun, and Rain, killer7, Killer Is Dead και τη σειρά No More Heroes.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%90%CF%84%CF%83%CE%B9_%CE%A3%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1

Σκόπελος

Στα αρχαία χρόνια η Σκόπελος ονομαζόταν Πεπάρηθος. Στον Στάφυλο υπάρχει μυκηναϊκός τάφος, ενώ στην ανατολική πλευρά της Χώρας υπάρχει το Ασκληπιείο, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα (περίπου 15-30 μέτρα). Κατά την αρχαιότητα φημιζόταν για το κρασί της (Πεπαρήθιος οίνος). Αναφέρεται ότι κατοικήθηκε από Κρήτες, αρχηγός των οποίων ήταν ο Στάφυλος, γιος της Αριάδνης. Η μετονομασία του νησιού στο σημερινό της όνομα, Σκόπελος, έγινε κατά τους ελληνιστικούς χρόνους. Τον 4ο αιώνα επίσκοπος Σκοπέλου ήταν ο Άγιος Ρηγίνος, ο οποίος σήμερα είναι ο προστάτης και πολιούχος άγιος της Σκοπέλου. Το 1207, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, το νησί κατακτήθηκε από τον Σταυροφόρο Ιερεμία Γκίζι. Το 1538, μετά τη λεηλασία της Σκοπέλου από τον Μπαρμπαρόσα, το νησί υποδουλώθηκε στους Τούρκους, στην κυριαρχία των οποίων έμεινε μέχρι το 1830, οπότε ενώθηκε με την Ελλάδα, που μόλις είχε ιδρυθεί. Η Χώρα της Σκοπέλου είναι μια παραδοσιακή νησιώτικη πόλη με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και όμορφα καλντερίμια. Έχει κηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός. Η Χώρα αλλά και ολόκληρο το νησί είναι γεμάτο από παλιές παραδοσιακές εκκλησίες, ξωκλήσια και μοναστήρια. Η Σκόπελος είναι καταπράσινο νησί και μάλιστα το πιο πράσινο νησί των Σποράδων. Αναφέρονται 24 μοναστήρια. Στη Βόρεια και ανατολική πλευρά της Σκοπέλου οι ακτές είναι βραχώδεις, ενώ στα νότια και δυτικά οι πλαγιές δημιουργούν τις υπέροχες καταπράσινες παραλίες του νησιού. Στη νότια πλευρά βρίσκονται οι περισσότερες παραλίες: ο Στάφυλος, το Βελανιό, ο Αγνώντας, το Λιμνονάρι, το Γλυστέρι, ο Πάνορμος, τα Λιναράκια, οι Αντρίνες, η Μηλιά, το Καστάνι, το Χόβολο, το Έλιος, η Αρμενόπετρα, η Κατακαλού στη Γλώσσα και πολλές άλλες, «πνιγμένες» στο πράσινο του πευκοδάσους. Ο δήμος Σκοπέλου είναι δήμος της Περιφερειακής Ενότητας Σποράδων (Σχέδιο Καλλικράτης) με έδρα τη Σκόπελο. Με τη διοικητική διαίρεση του 2011 (Σχέδιο Καλλικράτης), από 1 Ιανουαρίου 2011 τα διοικητικά όρια του δήμου και η έδρα του δεν μεταβλήθηκαν. Μετά την εφαρμογή του προγράμματος συνενώσεων «Ιωάννης Καποδίστριας» το 1997 δημιουργήθηκαν στη Σκόπελο τρία (3) δημοτικά διαμερίσματα: 1. Το δημοτικό διαμέρισμα της Σκοπέλου, με έδρα τη Σκόπελο 2. Το δημοτικό διαμέρισμα της Γλώσσας, με έδρα τη Γλώσσα 3. Το δημοτικό διαμέρισμα του Κλήματος, με έδρα το Νέο Κλήμα Η κωμόπολη Σκόπελος αποτελεί έδρα του ομώνυμου ενιαίου Δήμου. Το δημοτικό διαμέρισμα της Γλώσσας (πρώην κοινότητα Γλώσσας) περιλαμβάνει τα χωριά Γλώσσα, Αθέατο, Λουτράκι, ενώ το δημοτικό διαμέρισμα του Κλήματος (πρώην κοινότητα Κλήματος) περιλαμβάνει τα χωριά Παλαιό Κλήμα και Νέο Κλήμα (Έλιος). Ο δήμος Σκοπέλου είχε (πραγματικό) πληθυσμό 4.848 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2021 (στις αγκύλες φαίνεται ο πληθυσμός του 2011 ανά οικισμό): Δ.δ. Σκοπέλου [ 3.286 ] η Σκόπελος [ 3.090 ] ο Αγνώντας [ 22 ] ο Καλόγηρος [ 6 ] οι Μύλοι [ 23 ] ο Πάνορμος [ 76 ] ο Στάφυλος [ 69 ] Δ.δ. Γλώσσης [ 1.168 ] η Γλώσσα [ 993 ] το Αθέατο [ 12 ] το Λουτράκιο [ 163 ] Δ.δ. Κλήματος [ 506 ] το Νέο Κλήμα [ 463 ] το Κλήμα [ 43 ]Το κτίριο του Δημαρχείου βρίσκεται στην παραλία της Σκοπέλου. Δήμαρχοι Σκοπέλου Ο δήμος συστάθηκε αρχικά στις 24 Νοεμβρίου 1835. Υπήχθη από τον νομό Μαγνησίας στον νομό Ευβοίας το 1909 και καταργήθηκε το 1912. Λειτούργησε ως Κοινότητα από το 1912 και ως τέτοια υπήχθη στον νομό Μαγνησίας το 1942. Στις 2 Μαΐου 1948 η κοινότητα αναγνωρίστηκε σε δήμο. Το νησί είναι περίπου 15 χλμ στην κατεύθυνση νοτιοανατολικά προς βορειοδυτικά, ενώ μόνο 6 χλμ περίπου από την νοτιοδυτική προς τη βορειοανατολική πλευρά. Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από την Αλόννησο (περίπου 3-4 χλμ ανατολικά στο κοντινότερο σημείο) και από τη Σκιάθο (6-7 χλμ δυτικά). Στην ανατολική πλευρά της Σκοπέλου, στο δίαυλο μεταξύ Σκοπέλου και Αλοννήσου υπάρχουν δύο νησίδες: Άγιος Γεώργιος 39°08′06.16″N 23°48′05.81″E Μικρό 39°08′28.83″N 23°48′35.37″Eενώ στη νοτιοδυτική πλευρά της Σκοπέλου υπάρχουν έξι νησίδες: Δασιά (ή Δέσα ή Ντέσα) 39°07′00.30″N 23°38′15.03″E Κασίδα ή Κασίδης 39°07′47.55″N 23°36′51.59″E Παξιμάδα 39°08′50.82″N 23°35′30.68″E Πλευρό 39°08′08.67″N 23°37′10.05″E Πόρτες, δύο νησίδες 39°12′14.38″N 23°35′20.18″E Στρογγυλό, 39°06′49.94″N 23°37′33.84″E Η ταξινόμηση των ονομάτων του καταλόγου είναι κατ' αύξουσα χρονολογική σειρά και περιλαμβάνει: α) Πρόσωπα με καταγωγή από τη Σκόπελο. β) Πρόσωπα που έζησαν στη Σκόπελο και αξίζει να καταγραφούν, μιας κι έχουν αφήσει το «αποτύπωμά» τους στο νησί. Περιοδικό Γεωτρόπιο, Οκτώβριος 2000. «Σκόπελος: Το νησί των θρύλων». Ειδικό αφιέρωμα. Τεύχος 26, Σελίδες: 90-95 Ιστοσελίδα Δήμου Σκοπέλου

Η Σκόπελος είναι νησί της Ελλάδας που βρίσκεται στο Αιγαίο πέλαγος και ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Σποράδων. Έχει έκταση περίπου 96 τετρ. χλμ. και περίμετρο 67 χιλιόμετρα. Έχει δύο βουνά, τη Δέλφη (680 μ. ύψος) και το Παλούκι (565 μ. ύψος). Γεμάτη με πυκνά δάση που καλύπτουν σχεδόν το 80% της έκτασής της, θεωρείται το πιο πράσινο νησί του Αιγαίου. Έχει καλή τουριστική υποδομή, συγκεντρώνει όμως λιγότερο κόσμο από τη γειτονική κοσμοπολίτικη Σκιάθο και διατηρεί σε μεγαλύτερο βαθμό τον παραδοσιακό χαρακτήρα της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82

Αλέν Μαμπανκού

Ο Αλέν Μαμπανκού πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην πόλη Πουάντ-Νουάρ, τη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Δημοκρατίας του Κονγκό και μεγάλο λιμάνι. Εκεί πήγε σχολείο και πήρε το απολυτήρίο του από το Λύκειο Καρλ Μαρξ, με κατεύθυνση θεωρητική. Από το 1986 ως το 1989, σπουδάζει Νομική στο Πανεπιστήμιο Μαριέν Νγκουάμπι της πρωτεύουσας Μπραζαβίλ. Ανακαλύπτει τη νεγρο-αφρικανική λογοτεχνία μέσα από τον Κονγκολέζο ποιητή Ζαν-Μπατίστ Τατί Λουτάρ, ενώ μεταξύ των προτύπων του είναι ο Σελίν, ο Αλμπέρ Κοέν και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Δοκιμάζει και ο ίδιος να γράψει ποίηση, ξεκινώντας κυρίως με ποιήματα αγάπης που απευθύνει σε νεαρές Κονγκολέζες. Σε ηλικία 22 ετών, παίρνει υποτροφία και φεύγει για τη Γαλλία, πρώτα στη Ναντ, έπειτα στο Πανεπιστήμιο Παρί-Ντοφίν του Παρισιού, για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Νομική. Έχει όμως στις αποσκευές του πολλά δικά του χειρόγραφα, ποιήματα ως επί το πλείστον, τα οποία θα προσπαθήσει να δημοσιεύσει, πεπεισμένος για την ποιότητά τους. Κανένας, όμως, εκδότης δεν τα δέχεται, εξηγώντας του ότι αυτό που γράφει δεν είναι ποίηση αλλά "απόηχοι των αναγνωσμάτων του..." Αν και του είναι δύσκολο να το δεχτεί, εντούτοις στρώνεται στη δουλειά και στην πραγματική λογοτεχνική δημιουργία. Το 1993, παίρνει το μεταπτυχιακό του στο Δίκαιο των Επιχειρήσεων. Την ίδια χρονιά, δημοσιεύει την πρώτη ποιητική συλλογή του, Au jour le jour. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, ο Αλέν Μαμπανκού αρχίζει καριέρα συμβούλου στον όμιλο Suez-Lyonnaise des Eaux, όπου θα παραμείνει για περίπου μια δεκαετία. Ταυτόχρονα, είναι παραγωγός και εκφωνητής στον παρισινό ραδιοφωνικό σταθμό Μεντιά Τροπικάλ. Το 1995, η αγαπημένη μητέρα του, Πολίν Κενγκέ, στην οποία έχει αφιερώσει όλα σχεδόν τα βιβλία του, πεθαίνει στην Πουάντ-Νουάρ. Την ίδια χρονιά, δημοσιεύονται δύο συλλογές ποιημάτων του: La légende de l'errance με την οποία αποτίει φόρο τιμής στη μητέρα του και την οποία προλογίζει ο σπουδαίος Κονγκολέζος συγγραφέας Πίου Νγκαντού Νκασάμα, και L'usure des lendemains που αποσπά το Βραβείο Ζαν Κριστόφ της Εταιρείας Γάλλων Ποιητών. Δημοσιεύει το πρώτο του μυθιστόρημα, Bleu Blanc Rouge, το 1998 και αποσπά το Μέγα Λογοτεχνικό Βραβείο της Μαύρης Αφρικής. Στο εξής, η παρουσία του στο λογοτεχνικό στερέωμα θα είναι συνεχής. Το μυθιστόρημα που θα τον καθιερώσει ως συγγραφέα είναι το Verre cassé. Δημοσιεύτηκε το 2005 και σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία. Μεταφράστηκε σε δώδεκα γλώσσες, και μάλιστα ανέβηκε στις θεατρικές σκηνές. Το 2006, ύστερα από τέσσερα χρόνια διδασκαλίας γαλλόφωνης λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ο Αλέν Μαμπανκού δέχεται την πρόταση του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Λος Άντζελες (UCLA) να διδάξει στο Τμήμα Γαλλόφωνων Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας, όπου από το 2007 γίνεται μόνιμος καθηγητής. Το 2006, κυκλοφορεί το μυθιστόρημα Mémoires de porc-épic, το οποίο αποσπά, μεταξύ άλλων, το Βραβείο Ρενοντό. Τον Μάρτιο του 2007, συνυπογράφει με άλλους 43 συγγραφείς ένα μανιφέστο που φέρει τον τίτλο Pour une "littérature-monde" en français (Για μια λογοτεχνία του κόσμου στα γαλλικά) και δημοσιεύεται στην εφημερίδα Le Monde. Κεντρική ιδέα του μανιφέστου είναι η αμφισβήτηση του όρου "γαλλόφωνος συγγραφέας", προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις και πολλές συζητήσεις στον λογοτεχνικό χώρο. Δύο χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο 2009, κυκλοφορεί το έβδομο κατά σειρά μυθιστόρημά του Black Bazar, το οποίο σημείωνει πολύ μεγάλη επιτυχία παραμένοντας για πολλούς μήνες μεταξύ των είκοσι ευπώλητων βιβλίων στη Γαλλία. Με το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα Αύριο γίνομαι είκοσι χρονών, που δημοσιεύει το 2010, σηματοδοτεί την είσοδό του στην περίφημη Λευκή Συλλογή των Εκδόσεων Γκαλιμάρ. Την ίδια χρονιά, ο Αλέν Μαμπανκού γίνεται Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής με διάταγμα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, ενώ το 2012 η Γαλλική Ακαδημία τού απονέμει το Μέγα Λογοτεχνικό Βραβείο Ανρί-Γκαλ, για το συνολικό έργο του. Για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια, τον Ιούνιο του 2012, ο Αλέν Μαμαπανκού επιστρέφει στο Κονγκό και στην πόλη των παιδικών του χρόνων. Όλες τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά του τα αποτυπώνει στο μυθιστόρημα Lumières de Pointe-Noire. Σήμερα ζει στη Σάντα Μόνικα (Καλιφόρνια). 1998 : Bleu-Blanc-Rouge 2001 : Et Dieu seul sait comment je dors 2002 : Les Petits-fils nègres de Vercingétorix 2003 : African Psycho 2005 : Verre cassé 2006 : Mémoires de porc-épic (Βραβείο Ρενοντό) 2009 : Black Bazar 2010 : Demain j'aurai vingt ans (Αύριο γίνομαι είκοσι χρονών - μτφ. Α.Γιαννακοπούλου & Κ.Σπυροπούλου, εκδ. Εξάντας) 2012 : Tais-toi et meurs (αστυνομικό μυθιστόρημα) 2013 : Lumières de Pointe-Noire 2015 : Petit piment 1993 : Au jour le jour 1995 : La Légende de l'errance 1995 : L'Usure des lendemains 1997 : Les arbres aussi versent des larmes 1999 : Quand le coq annoncera l'aube d'un autre jour 2007 : Tant que les arbres s'enracineront dans la terre 2007 : Lettre à Jimmy 2009 : L'Europe depuis l'Afrique 2011 : Écrivain et oiseau migrateur 2012 : Le Sanglot de l'homme noir 2010 : Six poètes d'Afrique francophone (μαζί με τους Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ, Μπιραγκό Ντιόπ, Νταντιέ, Λουτάρ, Υ Ταμ'σι και Ραμπενμανανζάρα) 2010 : Enfants de la balle, Nouvelles d'Afrique, Nouvelles de foot (μαζί με τον Γιάια Μπελασκρί) 2013 : L'Afrique qui vient (μαζί με τον Μισέλ Λε Μπρι) 2000 : L'Enterrement de ma mère 2010 : Ma Sœur Étoile 2008 : Beasts of no nation, Uzodinma Iweala, μετάφραση από την αγγλική στη γαλλική (Bêtes sans patrie) 2012 : Black Bazar, κονγκολέζικη ρούμπα, άλμπουμ σε παραγωγή Αλέν Μαμπανκού. 2013 : Black Bazar - Round 2, άλμπουμ σε παραγωγή Αλέν Μαμπανκού. 1995 : Βραβείο Ζαν Κριστόφ της Εταιρείας Γάλλων Ποιητών, για το έργο L'usure des lendemains 1999 : Μέγα Λογοτεχνικό Βραβείο της Μαύρης Αφρικής, για το μυθιστόρημα Bleu-Blanc-Rouge 2004 : Μετάλλιο Επίτιμου Πολίτη της γαλλικής πόλης Σεν-Ζαν-ντ'Ανζελί (Σαράντ-Μαριτίμ) 2005 : Βραβείο Μυθιστορήματος Ouest-France-Etonnants Voyageurs, για το Verre cassé 2005 : Βραβείο των Πέντε Ηπείρων της Γαλλοφωνίας, για το Verre cassé 2005 : Βραβείο RFO (Δίκτυο Υπερπόντιας Γαλλίας) του βιβλίου, για το Verre cassé 2006 : Βραβείο Ρενοντό, για το έργο Mémoires de porc-épic 2006 : Βραβείο της Νέας Εκδοτικής Χρονιάς, για το Mémoires de porc-épic 2006 : Βραβείο Αλιενόρ ντ' Ακιτέν, για το Mémoires de porc-épic 2007 : Βραβείο Δημιουργών Χωρίς Σύνορα (του Γαλλικού Υπουργείου Εξωτερικών), για το Mémoires de porc-épic 2010 : Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής με διάταγμα του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας 2009 : Γαλλο-Ισραηλινό Βραβείο Raymond Wallier, για το μυθιστόρημα Verre Cassé μεταφρασμένο στα εβραϊκά 2010 : Βραβείο Ζορζ Μπρασένς, για το μυθιστόρημα Demain j'aurai vingt ans (Αύριο γίνομαι είκοσι χρονών) 2012 : Μετάλλιο Επίτιμου Πολίτη της Γαλλικής πόλης Λ'Αϊ-λε-Ροζ 2012 : Μέγα Λογοτεχνικό Βραβείο Ανρί-Γκαλ της Γαλλικής Ακαδημίας, για το συνολικό έργο του 2013 : Λογοτεχνικό Βραβείο Πρενς-Πιέρ του Πριγκιπάτου του Μονακό, για το συνολικό έργο του

Ο Αλέν Μαμπανκού (Alain Mabanckou) είναι γαλλόφωνος Κονγκολέζος συγγραφέας, γεννημένος στο Μουγιοντζί, στα νότια της Δημοκρατίας του Κονγκό (Κονγκό-Μπραζαβίλ), στις 24 Φεβρουαρίου 1966. Το 2006 απέσπασε το Βραβείο Ρενοντό για το μυθιστόρημα Mémoires de porc-épic, ενώ για το συνολικό έργο του τιμήθηκε, το 2012, με το Μέγα Λογοτεχνικό Βραβείο Ανρί-Γκαλ της Γαλλικής Ακαδημίας. Τα μυθιστορήματά του Verre cassé και Demain j'aurai vingt ans (Αύριο γίνομαι είκοσι χρονών) συγκαταλέγονται από τη The Guardian μεταξύ των δέκα καλύτερων αφρικανικών μυθιστορημάτων για τα έτη 2012 και 2013, αντίστοιχα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BD_%CE%9C%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%BA%CE%BF%CF%8D

Βίκεντιι Χβόικα

Ο Χβόικα γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1850 στο χωριό Σεμίν στο Βασίλειο της Βοημίας (τότε μέρος της αυστριακής αυτοκρατορίας). Αφού αποφοίτησε από την Ακαδημία Εμπορίου στο Χρούντιμ, έζησε στην Πράγα για λίγο καιρό πριν μεταναστεύσει στη Ρωσική Αυτοκρατορία . Από το 1876 έζησε στο Κίεβο και εργάστηκε ως δάσκαλος. Έστρεψε την προσοχή του στην αρχαιολογία το 1890 και ανέσκαψε την περιοχή γύρω από το Κίεβο και την περιοχή του Δνείπερου. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του Μουσείου Αρχαιοτήτων και Τέχνης του Κιέβου, τώρα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου, και πρώτος επιμελητής της αρχαιολογικής του συλλογής. Ο Χβόικα ανακάλυψε τον πολιτισμό της Τρυπιλίας στην Ουκρανία. Το ακριβές έτος της ανακάλυψής του είναι αβέβαιο: έχουν αναφερθεί τα έτη 1893, 1896 και 1887. Παρουσίασε τα ευρήματά του στο 11ο Συνέδριο Αρχαιολόγων το 1897. Ο ίδιος πολιτισμός ανακαλύφθηκε στη Ρουμανία περίπου την ίδια εποχή, όπου ονομαζόταν ο πολιτισμός Κουκουτένι. Ο Χβόικα πέθανε στο Κίεβο στις 20 Οκτωβρίου 1914. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Μπαϊκόβε . Το 1962, η οδός Νοβοκιριλοφσκάγια στο Κίεβο, όπου ο Χβόικα έζησε από το 1898 έως το θάνατό του το 1914, μετονομάστηκε προς τιμήν του και εγκαταστάθηκε εκεί μια αναμνηστική πλάκα.Το 2000, η Εθνική Τράπεζα της Ουκρανίας εξέδωσε ένα αναμνηστικό νόμισμα δύο χρίβνα για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του Χβόικα. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Vikentiy Khvoyka στο Wikimedia Commons

Ο Βίκεντιι Βιατσεσλάβοβιτς Χβόικα (ουκρανικά: Вікентій В'ячеславович Хвойка‎ ; ρωσικά: Викентий Вячеславович Хвойка‎ ; τσεχικά: Vincenc Častoslav Chvojka‎ ; γεννήθηκε Čeněk Chvojka ; 1850-1914) ήταν ένας Ουκρανός-Ρώσος αρχαιολόγος. Είχε γεννηθεί στην Τσεχία και ανακάλυψε το νεολιθικό πολιτισμό της Τρυπιλίας της Ουκρανίας. Επίσης ερεύνησε τους Σκύθες,το πολιτισμό Ζαρουμπίντσι, τον πολιτισμό Τσερνιάκοφ και τους πρώιμους σλαβικούς αρχαιολογικούς πολιτισμούς .

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B9_%CE%A7%CE%B2%CF%8C%CE%B9%CE%BA%CE%B1

Αντουάν Βιέρτς

Ο Βιέρτς γεννήθηκε στην πόλη Ντινάν (Dinant) του Βελγίου στις 22 Φεβρουαρίου 1806. Ξεκίνησε τις σπουδές του το 1820 στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αμβέρσας. Από το Νοέμβριο του 1829 ως το Μάιο του 1832 διέμεινε στο Παρίσι, όπου μελέτησε τους μεγάλους ζωγράφους στο Λούβρο. Το 1832 κέρδισε το Βραβείο της Ρώμης (Prix de Rome), που του έδωσε την ευκαιρία να μείνει στη Ρώμη από το Μάιο 1834 ως το Φεβρουάριο 1837. Μετά την επιστροφή του στο Βέλγιο, εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του στη Λιέγη. Ο θάνατος της μητέρας του το 1844 ήταν φοβερό πλήγμα για τον Βιέρτς. Αναχώρησε από τη Λιέγη, όπου ζούσε μέχρι τότε, και εγκαταστάθηκε οριστικά στις Βρυξέλλες. Ο Βιέρτς ήταν χαρακτήρας εκκεντρικός, εκρηκτικός και οξύθυμος στη συμπεριφορά του, παθιασμένος, πνεύμα ανεξάρτητο. Είχε τάση προς την υπερβολή και προσπαθούσε να συναγωνιστεί και να μιμηθεί στο έργο του τον Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς και τον Μιχαήλ Άγγελο. Πέθανε μέσα στο εργαστήριό του στις Βρυξέλλες στις 18 Ιουνίου 1865, σε ηλικία 59 ετών. Το σώμα του βαλσαμώθηκε σύμφωνα με τα αρχαία αιγυπτιακά ταφικά έθιμα και ενταφιάστηκε σε μια κρύπτη στο δημοτικό κοιμητήριο του Ιξέλ (Ixelles) στην ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών. Το έργο του Αντουάν Βιέρτς διακρίνεται για το πομπώδες ύφος του, με ένα μίγμα κλασικού ακαδημαϊσμού, ρομαντισμού και πρώιμου συμβολισμού. Βαθιά επηρεασμένος από τον Ρούμπενς και τον Μιχαήλ Άγγελο, ζωγράφιζε όσο πιο μεγάλους σε διαστάσεις πίνακες, απεικονίζοντας τόσο ιστορικά ή μυθολογικά θέματα με Έλληνες και Τρώες ήρωες και αρχαίους θεούς όσο και θρησκευτικούς πίνακες από τη ζωή του Χριστού. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ρώμη, άρχισε να φιλοτεχνεί την πρώτη μεγάλη του ιστορική σύνθεση «Οι Έλληνες και οι Τρώες μαχόμενοι για το σώμα του Πατρόκλου», που ολοκληρώθηκε το 1836, με θέμα δανεισμένο από την Ιλιάδα του Ομήρου. Το έργο εκτέθηκε στην Αμβέρσα το 1837 και έτυχε θερμής υποδοχής. Στο Παρισινό Σαλόν του 1839. ο Βιέρτς εξέθεσε μαζί με τον «Πάτροκλο» και άλλα τρία έργα του: «Η Κυρία Λετίτσια Βοναπάρτη στο νεκροκρέβατό της», «Ο μύθος των τριών ευχών – Ανθρώπινη απληστία» και «Η Ταφή του Χριστού», τα οποία όμως συνάντησαν την αδιαφορία του κοινού και το σαρκασμό των κριτικών. Οργισμένος από την ταπείνωσή του αυτή, στράφηκε κατά των κριτικών της τέχνης και της πόλης του Παρισιού, δημοσιεύοντας το καυστικό κριτικό δοκίμιο «Οι Βρυξέλλες πρωτεύουσα, το Παρίσι επαρχία». Το 1844, ο Βιέρτς ζωγράφισε μια δεύτερη εκδοχή του «Πάτροκλου» σε μεγαλύτερη κλίμακα; ο πίνακας του 1836, που είχε φιλοτεχνήσει στη Ρώμη, ήταν διαστάσεων 3.85 μ. επί 7.03 μέτρα (Μουσείο Βαλωνικής Τέχνης, Λιέγη), ενώ ο πίνακας του 1844 έχει διαστάσεις 5.20 μ. επί 8.52 μέτρων (Μουσείο Βιέρτς, Βρυξέλλες). Κατά τη διάρκεια της περιόδου αυτής, ζωγράφισε μιαν αντιπαράθεση της Ομορφιάς με το Θάνατο στο έργο του «Δυο νερά κορίτσια ή Η Ωραία Ροζίν» (Deux jeunes filles – La Belle Rosine, 1847, Βασιλικά Μουσεία Καλών Τεχνών του Βελγίου, Βρυξέλλες), που θεωρείται ο πιο διάσημος πίνακάς του. Από τη δεκαετία του 1850 και εφεξής, τα έργα του Βιέρτς εμπεριέχουν όλο και πιο πολύ κοινωνικά και φιλοσοφικά μηνύματα, όπως «Πείνα, Τρέλα και Έγκλημα» (1853), «Η Αναγνώστρια μυθιστορημάτων» (1853), «Η Αυτοκτονία» (1854), «Η πρόωρη ταφή» (1854), που απεικονίζει ένα θύμα χολέρας να σηκώνεται από το φέρετρό του, «Η Νεαρή Μάγισσα» (1857). Ο Βιέρτς βρισκόταν καλλιτεχνικά πολύ πιο μπροστά από τον καιρό του και ο αναμφισβήτητος μοντερνισμός του αποκαλύφθηκε σε μεταγενέστερες εποχές, όταν κατά τον εικοστό αιώνα «Η Ωραία Ροζίν» εκτέθηκε μαζί με τα έργα των Βέλγων Συμβολιστών και Σουρεαλιστών στην έκθεση «Ζωγράφοι του φανταστικού» (Peintres de l’ imaginaire), που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι το 1972 και στη Νέα Υόρκη το 1974. Πολλά από τα έργα του Βιέρτς φυλάσσονται στο σπίτι του, το οποίο κληροδότησε στην πόλη των Βρυξελλών και το οποίο αποτελεί σήμερα το «Μουσείο Βιέρτς». Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, λήμμα "Βιέρτς, Αντουάν Ζοζέφ", τόμος 14, σελ. 215, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα 1996. “The Museum of Modern Art Brussels”, pp. 13 -14, Edited by Joost de Geest and Jean – Marie Duvosquel, Credit Communal, Brussels, 1996.

Ο Αντουάν Ζοζέφ Βιέρτς (Antoine Joseph Wiertz, 1806 – 1865) ήταν Βέλγος ζωγράφος, ο οποίος είχε στο Βέλγιο τη φήμη εθνικού ζωγράφου. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του ρομαντικού κινήματος στο Βέλγιο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%AC%CE%BD_%CE%92%CE%B9%CE%AD%CF%81%CF%84%CF%82

Κάρολος Γουλιέλμος Φρειδερίκος του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ

Ήταν ο πρωτότοκος γιος του Γουλιέλμου-Φρειδερίκου μαργράβου του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ και της Χριστίνας-Καρλόττας, κόρης του Φρειδερίκου-Καρόλου δούκα της Βυρτεμβέργης-Βίννενταλ. Το 1757 απεβίωσε στο Γκούντσενχάουζεν σε ηλικία 45 ετών και τον διαδέχθηκε ο μόνος (επιζών) γιος του Κάρολος-Αλέξανδρος. Νυμφεύτηκε το 1729 την εγγονή του 4ου εξαδέλφου του Φρειδερίκη-Λουίζα των Χοεντσόλερν, κόρη του Φρειδερίκου Γουλιέλμου Α΄ της Πρωσίας και είχε τέκνο: Κάρολος-Αλέξανδρος 1736-1806, μάργραβος του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ.Από την ερωμένη του Ελισάβετ Βυνς, κόρη γερακοκυνηγού (γερμ. falkner), είχε τέκνα, που έλαβαν τον τίτλο του "κυρίου φον Φάλκνεχαουζεν": (νόθος) Φρειδερίκος-Κάρολος 1734-1796. (νόθος) Φρειδερίκος-Φερδινάνδος-Λουδοβίκος 1748-1811. (νόθη) Βιλελμίνη-Ελεονόρα 1743-1768. Hermann Grote "Stammtafeln Europäische Herrscher- und Fürstanhäuser" Leipzig 1877, reprint Verlag-Leipzig, ISBN 3-8262-0710-6.

Ο Κάρολος-Γουλιέλμος-Φρειδερίκος ο άγριος, γερμ. Karl-Wilhelm-Friedrich das wilde (12 Μαΐου 1712 - 3 Αυγούστου 1757) από τον Οίκο των Χοεντσόλερν ήταν μάργραβος του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ (1729-1757).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%AC%CF%81%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%AD%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%82_%CE%A6%CF%81%CE%B5%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%92%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%85-%CE%86%CE%BD%CF%83%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%87

Σταθμός Φάληρο (Μετρό Αθήνας)

Το 1869, όταν και ξεκίνησε η λειτουργία του Σιδηρόδρομου Αθηνών-Πειραιώς, ορίστηκε η πρώτη στάση στο Φάληρο, η οποία βρισκόταν μερικά μέτρα βορειότερα από τον σημερινό σταθμό. Συγκεκριμένα, η χάραξη του Σιδηροδρόμου Αθηνών-Πειραιώς ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή της γραμμής 1 στο τμήμα Μοσχάτο-Πειραιάς. Μετά τη γέφυρα του Κηφισού, συνέχιζε ευθεία επί της σημερινής οδού Κανελλοπούλου, παράλληλα με την οδό Πειραιώς. Ύστερα περνούσε απέναντι στην οδό Ανδρέα Μουράτη και μέσω της οδού Σαρανταπόρου, που ακόμα και σήμερα καμπυλώνει, αποκαλύπτοντας το σιδηροδρομικό της παρελθόν, κατέληγε στη σημερινή χάραξη κοντά στη συμβολή της Μικράς Ασίας με την Αθηνών-Πειραιώς. Τότε φυσικά δεν υπήρχε η γέφυρα της Γρηγορίου Λαμπράκη, που κατασκευάστηκε πιθανότατα τη δεκαετία του 1960 (η Λαμπράκη τότε έφτανε μόνο μέχρι λίγο πιο πάνω από την Πύλης), ούτε και η Μικράς Ασίας που φτιάχτηκε επίσης πολύ αργότερα, οπότε ήταν εύκολο για τη γραμμή να συνεχίσει ευθεία μετά τη Σαρανταπόρου. Η εξυπηρέτηση του Φαλήρου γινόταν τότε μέσω διακλάδωσης που ξεκινούσε στο ύψος της (μεταγενέστερης) γέφυρας της Ελ.Βενιζέλου (εκεί που τότε βρισκόταν το Μνημείο Καραϊσκάκη) και κατευθυνόταν νότια μέσω της σημερινής όδευσης της γραμμής σ' έναν υποτυπώδη τερματικό σταθμό στο σημείο που τώρα βρίσκεται η γέφυρα της Καραολή & Δημητρίου. Όπως είναι προφανές από τη χάραξη αυτή, η διακλάδωση κοιτούσε μόνο προς την πλευρά της Αθήνας και οι συρμοί Αθήνας-Πειραιά είχαν διέλευση ανά μία ώρα, με ενδιάμεσα στο μισάωρο συρμό για το Αθήνα-Φάληρο. Πέρα από το γεγονός ότι αυτό σήμαινε πολύ αραιές συχνότητες για το Φάληρο και τον Πειραιά, δεν υπήρχε η παραμικρή σύνδεση μεταξύ τους. Αν κάποιος κατευθυνόταν από Πειραιά στο Φάληρο, κατέβαινε αναγκαστικά στο Μνημείο Καραϊσκάκη και από εκεί περπατώντας. Αυτό διορθώθηκε τελικά το 1883, όταν μετά την εξαγορά του σιδηρόδρομου από την Τράπεζα Βιομηχανικής Πίστεως, δημιουργήθηκε η χάραξη της γραμμής που γνωρίζουμε και σήμερα, ενώ ο σταθμός του Νέου Φαλήρου μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση και απέκτησε αποβάθρες. Έτσι βελτιώθηκε και η συχνότητα στο μισάωρο για το Φάληρο και τον Πειραιά, ενώ προστέθηκε και η τόσο απαραίτητη σύνδεση Πειραιά-Φαλήρου. Ο ΣΑΠ κατασκεύασε επίσης μια εξέδρα περιπάτου στη θάλασσα, μεικτά λουτρά, θέατρο και ξενοδοχείο, καθώς και πολυτελείς παραθεριστικές κατοικίες.Γύρω στο 1890 προτάθηκε για πρώτη φορά η ανακατασκευή του σταθμού για να γίνει πιο ευρύχωρος. Τελικώς όμως, η ανακαίνιση του σταθμού ξεκίνησε μόλις το 1930 από τη διάδοχο εταιρεία του ΣΑΠ, τους Ελληνικούς Ηλεκτρικούς Σιδηρόδρομους (ΕΗΣ) και θα ολοκληρωνόταν το 1934. Ο σταθμός ήταν πρωτοποριακός για την εποχή του καθώς αποτέλεσε μια από τις πρώτες εφαρμογές οπλισμένου σκυροδέματος στην Ελλάδα και διέθετε τρεις πλατφόρμες, υπόγεια διάβαση πεζών και αμαξοστάσιο. Τα εκδοτήρια μεταφέρθηκαν από το παρακείμενο αρχοντικό Βλάγκαλη στο υπόγειο του σταθμού. Η σημερινή του μορφή ανάγεται στο 2004, όταν και ανακαινίστηκε εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων σε σχέδιο της εταιρείας Obermeyer. Κατά την ανακατασκευή του σταθμού οι αποβάθρες μειώθηκαν από τέσσερις σε τρεις, αλλά από πάνω τους προστέθηκε ένα δεύτερο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται τα εκδοτήρια εισιτηρίων. Κατασκευάστηκαν επίσης οι πεζογέφυρες που ενώνουν τον σταθμό με το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και το Στάδιο Καραϊσκάκη. Τα εγκαίνια της σημερινής του μορφής έγιναν στις 14 Ιουνίου 2004. Από τις 19 Ιουλίου 2004, ο σταθμός Νέου Φαλήρου προσφέρει τη δυνατότητα μετεπιβίβασης μεταξύ του μετρό και του τραμ και είναι κατά εποχές τερματικός σταθμός τοπικών συρμών της γραμμής 1 (του Ηλεκτρικού). Το χαρακτηριστικό στοιχείο του σταθμού εξωτερικά είναι το στέγαστρό του, που έχει σχεδιαστεί με την πρόθεση να θυμίζει γλάρους με ανοιγμένα φτερά. Ο σταθμός διαθέτει δύο επίπεδα. Στο επάνω επίπεδο, συνολικού μήκους 130 μέτρων και πλάτους 30 μέτρων, καταλήγουν οι σταθερές και κυλιόμενες σκάλες. Εκεί βρίσκονται και τα εκδοτήρια εισιτηρίων, καθώς και εμπορικά καταστήματα, τουαλέτες και το σταθμαρχείο. Στον (επιφανειακό) από κάτω όροφο υπάρχουν οι τρεις αποβάθρες, μία τύπου νησίδας και δύο πλευρικές. Παράπλευρα του σταθμού βρίσκεται αμαξοστάσιο και γραμμή εναπόθεσης αμαξοστοιχιών. Ο σταθμός συνδέεται με πεζογέφυρες με το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και το Στάδιο Καραϊσκάκη, καθώς και με υπόγεια διάβαση κάτω από τη Λεωφόρο Ποσειδώνος με το πρώτο. Ο σταθμός συνδέεται επίσης με τις στάσεις του τραμ «Νέο Φάληρο» και «ΣΕΦ». Μπροστά από τον σταθμό βρίσκεται το μνημείο και ο τύμβος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, μιας και στην περιοχή εκείνη έγινε η μάχη του Αναλάτου όπου τραυματίστηκε θανάσιμα και έπειτα βρήκε το θάνατο ο φημισμενος οπλαρχηγός. Είναι μάλιστα το πρώτο μνημείο που ανεγέρθηκε στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Εξωτερικά του σταθμού κοντά στην πεζογέφυρα του ΣΕΦ έχει τοποθετηθεί το έργο Κυματισμός του γλύπτη Απόστολου Φανακίδη.

Ο Σταθμός Φάληρο είναι σταθμός του Μετρό της Αθήνας, επί της Γραμμής 1 (γνωστής και ως Γραμμής Ηλεκτρικού), στη χιλιομετρική θέση 2,114 από τον Σταθμό Πειραιά. Βρίσκεται στον Δήμο Πειραιά και πήρε το όνομά του από τη συνοικία του Νέου Φαλήρου την οποία εξυπηρετεί.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%84%CE%B1%CE%B8%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%A6%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%81%CE%BF_(%CE%9C%CE%B5%CF%84%CF%81%CF%8C_%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1%CF%82)

Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία

Στις 14 Νοεμβρίου του 1926, οι Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών, Πειραιώς και Μακεδονίας-Θράκης, αποφάσισαν από κοινού την ίδρυση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, έπειτα από έγκριση του Συνδέσμου Ελληνικών Αθλητικών Γυμναστικών Σωματείων (ΣΕΑΓΣ) που έως τότε αποτελούσε το κύριο όργανο διοίκησης του αθλήματος στην Ελλάδα. Ένα χρόνο αργότερα, το 1927, γίνεται μέλος της Διεθνούς Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (FIFA) και το 1954 ένα από τα πρώτα της Ένωσης Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών (UEFA). Το πρώτο διοικητικό συμβούλιο απαρτιζόταν από τον Πρόεδρο Απόστολο Νικολαΐδη, τον Αντιπρόεδρο Ν. Καμπέρο, τον γενικό γραμματέα Ευ. Σταμάτη, τον ταμία Α. Καμπουρόπουλο και το μέλος Περ. Πετράκο. Το 2006 η FIFA απέβαλε την ΕΠΟ από μέλος της, εξαιτίας κατάργησης της διάταξης άρθρου του νόμου που αφορούσε το αυτοδιοίκητο. Η ιδιότητα μέλους επανήλθε με την εκ νέου επαναφορά της συγκεκριμένης διάταξης. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας διετέλεσε ως το Δεκέμβριο του 2008 ο Βασίλης Γκαγκάτσης, που εξελέγη για τρίτη συνεχή θητεία χωρίς αντίπαλο στις αρχαιρεσίες της 4ης Οκτωβρίου του 2008. Ο Β. Γκαγκάτσης παραιτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 2008. Νέος πρόεδρος εξελέγη στις 24 Ιανουαρίου του 2009 ο Σοφοκλής Πιλάβιος. Από τις 6 Οκτωβρίου του 2012 μέχρι την παραίτησή του στις 23 Δεκεμβρίου του 2014, πρόεδρος της ΕΠΟ ήταν ο Γιώργος Σαρρής. Από τις 23 Ιανουαρίου του 2015, πρόεδρος της ΕΠΟ ήταν ο Γιώργος Γκιρτζίκης. Ακολούθησε η προεδρία του Βαγγέλη Γραμμένου ο οποίος μετά από παρέμβαση της ΦΙΦΑ-ΟΥΕΦΑ καθαιρέθηκε. Από τις 27 Μαρτίου 2021 νέος πρόεδρος της ΕΠΟ ανέλαβε ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο οποίος στις 7 Σεπτεμβρίου παραιτήθηκε και τη θέση ανέλαβε ο Παναγιώτης Δημητρίου. Από την 1η Ιουνίου 2022 πρόεδρος της ΕΠΟ είναι ο Τάκης Μπαλτάκος. Η λειτουργία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας βασίζεται στη Γενική Συνέλευση, το Διοικητικό Συμβούλιο και την υπ' αυτώ Εκτελεστική Γραμματεία, την Εξελεγκτική Επιτροπή και τα Δικαιοδοτικά Πειθαρχικά όργανα. Τη Γενική Συνέλευση απαρτίζουν όλα τα μέλη της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Είναι υπεύθυνη για την τροποποίηση και έγκριση του Κανονισμού Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΚΑΠ) και λειτουργεί ως εξής: Τακτική (Ιούνιος) ΈκτακτηΕκπροσώπησηΜέλη: Οι εκπρόσωποι των 53 τοπικών Ενώσεων Ποδοσφαιρικών Σωματείων Οι εκπρόσωποι των ομάδων που συμμετέχουν στη Super League Ελλάδα (14 ομάδες) Τρείς εκπρόσωποι από την Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου Α2 & Β΄ Εθνικής Κατηγορίας Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Σάλας Ο πρόεδρος του δ.σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Προπονητών ΠοδοσφαίρουΔυνητικά μέλη: Ο πρόεδρος και ένας μέλος του δ.σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Σωματείων Γυναικείου Ποδοσφαίρου Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Σωματείων Ποδοσφαίρου Άμμου Ο πρόεδρος και ένα μέλος του δ.σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Αμοιβόμενων Ποδοσφαιριστών Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης ΔιαιτητώνΠηγή: ΕΠΟ Το Διοικητικό Συμβούλιο, αποτελεί το ανώτατο διοικητικό όργανο της ΕΠΟ και αποτελείται από 17 μέλη. Σε αυτό συμμετέχει ο Πρόεδρος που εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση, ο Αναπληρωτής Πρόεδρος που προέρχεται από τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων, ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Διαιτητών ως μέλος, ο εκάστοτε πρόεδρος της ΕΕΠ Α΄ Εθνικής που καταλαμβάνει τη θέση του Α΄ Αντιπροέδρου, ο Ταμίας που προέρχεται από τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων, ο εκάστοτε πρόεδρος της Super League που καταλαμβάνει τη θέση του Β΄ Αντιπροέδρου, ο εκάστοτε πρόεδρος της Super League 2 ως μέλος, μία γυναίκα ως μέλος, τρείς εκπρόσωποι της Super League που καταλαμβάνουν θέσεις μελών και έξι εκπρόσωποι που προέρχεται από τις Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων ως μέλη. Τρέχουσα σύνθεση Εξελεγκτική Επιτροπή Ανεξάρτητοι ελεγκτές Επιτροπή Ιδιότητας Μεταγραφών Κεντρική Επιτροπή Διαιτησίας (Κ.Ε.Δ.), πρόεδρος: Γιώργος Καραμελίδης Πρωτοβάθμιο Όργανο Αδειοδότησης Ομάδων Επιτροπή Εφέσεων Αδειοδότησης Ομάδων Πειθαρχική Επιτροπή Επιτροπή Εφέσεων Διαιτητικό Δικαστήριο Ποδοσφαίρου Τακτικό Εφέσεων Εκτελεστική Επιτροπή (Ε.Ε.) Επιτροπή Κυπέλλου (Επαγγελματικών / Ερασιτεχνικών Ομάδων) Επιτροπή Γυναικείου Ποδοσφαίρου δεν περιλαμβάνονται οι χρηματοδοτήσεις του ίδιου διαστήματος και συνολικού ύψους 18,786 εκατομμυρίων ευρώ, τις οποίες μέσω ΕΠΟ η UEFA παρέχει ετησίως σε συλλόγους της Σούπερ Λιγκ (και από την περίοδο 2009-10 σε κάποιους της Φούτμπολ Λιγκ επιλογής από την ΕΠΟ) για την ανάπτυξη των τμημάτων υποδομής όσων την προηγούμενη χρονιά δεν μετείχαν στις δύο ευρωπαϊκές διοργανώσεις (υπό το σκεπτικό να το επιτύχουν μακροπρόθεσμα). Τα κριτήρια καθορισμού του ύψους χρηματοδότησης προς το συνεταιρισμό σωματείων (λίγκα) που διοργανώνει κάθε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Α' κατηγορίας, είναι τελείως διαφορετικά από εκείνα για τις εθνικές ομοσπονδίες και σε αντίθεση με τη δική τους περίπτωση, τα ποσά εμφανίζουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των χωρών. δεν περιλαμβάνονται οι χρηματοδοτήσεις που η UEFA παρείχε μέσω ΕΠΟ σε ελληνικούς συλλόγους των οποίων ποδοσφαιριστές μετείχαν με τις εθνικές τους στην προκριματική και τελική φάση Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Στην ομοσπονδία έχουν προεδρεύσει οι εξής παράγοντες του ποδοσφαίρου ή/και γενικότερα του αθλητισμού:

Η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Ε.Π.Ο.) αποτελεί τον ανώτατο οργανισμό διοίκησης του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ιδρύθηκε στις 14 Νοεμβρίου του 1926 και λειτουργεί ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν.Π.Ι.Δ.) μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Είναι μέλος της FIFA από το 1927 και της UEFA από το 1954. Η ΕΠΟ έχει την ευθύνη διοργάνωσης του πρωταθλήματος της Γ΄ Εθνικής ερασιτεχνικής κατηγορίας. Ακόμα διοργανώνει το Κύπελλο Ελλάδας, το Κύπελλο Ερασιτεχνών και τα πρωταθλήματα των μεικτών ομάδων ενώσεων στις κατηγορίες νέων, παίδων και προπαίδων, όπου γίνεται η προεπιλογή για τα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα της χώρας. Τέλος αποτελεί και τη διοίκηση των εθνικών ομάδων ανδρών, γυναικών και νέων. Επίσης, έχει την αρμοδιότητα να υποβάλλει αιτήσεις στην παγκόσμια (FIFA) και ευρωπαϊκή (UEFA) συνομοσπονδία, με σκοπό την ανάληψη και τη διεξαγωγή διεθνών και διασυλλογικών διοργανώσεων. Έχει αναλάβει την διεξαγωγή τελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και του Κυπέλλου Κυπελλούχων, ενώ έχει φιλοξενήσει και τα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Νέων. Μέλη της ΕΠΟ αποτελούν όλες οι ενώσεις επαγγελματικού ποδοσφαίρου και ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών σωματείων, αλλά και ποδοσφαίρου σάλας, οι οποίες μετέχουν στη Γενική Συνέλευση διά των αντιπροσώπων τους. Τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΠΟ εκλέγονται από τη ΓΣ και την ΕΕΠ Α΄ Εθνικής (Super League Ελλάδα), εκτός από τους προέδρους των ΕΕΠ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9F%CE%BC%CE%BF%CF%83%CF%80%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%B1

Χέρμαν Ούνγκαρ

Ο Χέρμαν Ούνγκαρ γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1893 στο Μποσκόβιτσε, στη Μοραβία, ιστορική περιοχή στο ανατολικό τμήμα της σημερινής Τσεχίας, που αποτελούσε την εποχή εκείνη μέρος της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.Ο πατέρας του, Εμίλ, ήταν κατασκευαστής μηλίτη και διετέλεσε δήμαρχος της Μποσκόβιτσε. Μετά την αποφοίτησή του από τα δημόσια σχολεία του Μπρνο, ο Ούνγκαρ πήγε στο Βερολίνο, όπου παρακολούθησε μαθήματα Ανατολικών Σπουδών έως το 1911 και στη συνέχεια έκανε νομικές και φιλοσοφικές σπουδές στο Μόναχο και την Πράγα. Μετά τη θητεία του στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς στο Γαλικιανό Μέτωπο, εμπειρία που τον σημάδεψε και αποτυπώνεται στα έργα του, πέρασε τις κρατικές εξετάσεις και έλαβε το πτυχίο του το 1918. Αρχικά, εργάστηκε ως δικηγόρος και διευθυντής του θεάτρου στο Χεπ, όπου άρχισε να γράφει. Το 1922, διορίσθηκε στη νέα πρεσβεία της Τσεχοσλοβακίας στο Βερολίνο. Αργότερα επέστρεψε στην Πράγα όπου εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Την εποχή αυτή εκεί, άρχισε να συνδέεται με τον λογοτεχνικό κύκλο που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τους Φραντς Κάφκα, Μαξ Μπροντ και Ερνστ Βάις.Ο Χέρμαν Ούνγκαρ έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα και θεατρικά έργα. Το 1929, τα βιβλία του είχαν αναγνώριση και εμπορική επιτυχία, οπότε εγκατέλειψε τη διπλωματική καριέρα. Πέθανε όμως λίγο αργότερα, σε ηλικία μόλις τριάντα έξι ετών, κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας που είχε αναβληθεί για πολύ καιρό. Ο αδελφός και οι γονείς του πέθαναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς το 1942, αλλά η αδερφή του κατάφερε να δραπετεύσει και πήγε στο Τελ Αβίβ. Το θεατρικό έργο του Der rote General σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Βερολίνο το 1928. Το δεύτερο θεατρικό έργο του Die Gartenlaube είχε επίσης μεγάλη επιτυχία όταν παίχτηκε στο Βερολίνο λίγο μετά το θάνατό του. Τα έργα έχουν τυπωθεί και αναθεωρηθεί εκτενώς. Τα μυθιστορήματά του, γεμάτα θανάσιμη μελαγχολία, ερωτισμό και θλίψη, είναι επηρεασμένα από τον εξπρεσιονισμό και την ψυχανάλυση και επαινέθηκαν από τον Τόμας Μαν, ο οποίος ήταν φίλος του και έγινε νονός του γιου του Ούνγκαρ, Τομ (γεννημένος Thomas Michael Ungar, άλλαξε το όνομα σε Tom Unwin). 1921: Knaben und Mörder, Αγόρια και δολοφόνοι 1922: Die Verstümmelten, Οι Ακρωτηριασμένοι (μυθιστόρημα) 1925: Die Ermordung des Hauptmanns Hanika, Η δολοφονία του καπετάν Χάνικα 1927: Die Klasse, Η τάξη (μυθιστόρημα) 1928: Der rote General (θεατρικό έργο) 1930: Die Gartenlaube (θεατρικό έργο) 1930: Colberts Reise (1930, διηγήματα, μεταθανάτια έκδοση) Η τάξη, σε μετάφραση της Μ. Αγγελίδου, εκδόσεις Νεφέλη 1988. Οι Ακρωτηριασμένοι, σε μετάφραση Β. Πατέρα, εκδόσεις Ροές, 2020. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hermann Ungar στο Wikimedia Commons

Ο Χέρμαν Ούνγκαρ (Hermann Ungar (γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1893 στο Μποσκόβιτσε - πέθανε 28 Οκτωβρίου 1929 στην Πράγα) ήταν Τσέχος γερμανόφωνος συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής και υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών της Τσεχοσλοβακίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD_%CE%9F%CF%8D%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81

Α.Π.Ο. Θερμαϊκός Θέρμης

Με την ίδρυσή του το 1949 ο Α.Π.Ο. Θερμαϊκός Θέρμης διαθέτει ποδοσφαιρικό τμήμα ανδρών που πρωταγωνιστεί πάντα στα πρωταθλήματα όπου αγωνίζεται. Έδρα του είναι το δημοτικό γήπεδο Θέρμης που έχει φυσικό χλοοτάπητα και είναι χωρητικότητας 600 θέσεων. Την αγωνιστική περίοδο 2015-2016 αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Α1 κατηγορίας της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας. Από τις πιο σημαντικές στιγμές στην ιστορία του Θερμαϊκού ήταν η άνοδος του στη Δ΄ Εθνική κατηγορία, όπου αγωνίστηκε για 3 χρόνια. Την περίοδο 2003-2004 κατέκτησε τον τίτλο του Πρωταθλητή Δ΄ Εθνικής στο 2ο όμιλο, ακολούθησε η άνοδος στην Γ΄ Εθνική κατηγορία, όπου αγωνίστηκε για 7 χρόνια. Κατέκτησε το κύπελλο της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας την περίοδο 2013-2014 νικώντας στον τελικό τον Γ.Σ. Ηλιούπολης με 3-0 και το 2018-2019 τον Ποσειδών Μηχανιώνας με 1-3 ,ενώ την περίοδο 2015-2016 ήταν φιναλίστ στον τελικό του κυπέλλου με τον Μακεδονικό από τον οποίο έχασε με σκορ 2-1. Αρκετές φορές έχει κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή στις κατηγορίες της Ε.Π.Σ. Μακεδονίας όπου αγωνίζονταν. Από την αγωνιστική περίοδο 2019-2020 ο Θερμαϊκός Θέρμης επέστρεψε στη Γ' Εθνική. 1 Πρωτάθλημα Δ' Εθνικής Ελλάδας: 2004 2 Κύπελλα Ε.Π.Σ. Μακεδονίας: 2014, 2019 1 φορά φιναλίστ στο κύπελλο Ε.Π.Σ. Μακεδονίας: 2016 Άνοδο Γ' Έθνική κατηγορία 2019 Γιάννης Βιτεβής Ζαφείρης Γιαννίδης Αναστάσιος Καζαντζίδης Δούμας Αναστάσιος Τεστέμπασης Ιωάννης Λαλος Σπύρος Χατζηαναστασίου Ελευθέριος Στέφανος Μπορμπόκης Νίκος Παπαδόπουλος Σπύρος Μπαξεβάνος Λεωνίδας ΥφαντίδηςΥποστηρικτές: Ο σύνδεσμος των οργανωμένων οπαδών του Θερμαϊκου Θέρμης ονομάζονται Green Hell 2. Έδρα του τμήματος καλαθοσφαίρισης ανδρών είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Θέρμης που βρίσκεται στην οδό Θέρμης - Τριαδίου. Το γυμναστήριο είναι χωρικότητας 500 θέσεων, έχει δάπεδο με παρκέ και η πρόσβαση σε αυτό γίνεται με λεωφορείο της γραμμή 67 Α.Σ. ΙΚΕΑ - Τριάδι. Κατά την αγωνιστική περίοδο 2001-02 ο Θερμαϊκός έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας, καταλαμβάνοντας την 4η θέση στην τελική βαθμολογία του 2ου Ομίλου Βορρά. Την επόμενη χρονιά, 2002-03, κατεκτησε την κορυφή του τελικού βαθμολογικού πίνακα του ίδιου Ομίλου, λαμβάνοντας το προνόμιο της ανόδου στην επόμενη κατηγορία.Την περίοδο 2003-04, συμμετέχοντας στο Πρωτάθλημα της Β' Εθνικής, η ομάδα της Θεσσαλονίκης ολοκλήρωσε τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις στη 10η θέση της βαθμολογίας, αποφεύγοντας τον υποβιβασμό. Δεν είχε την ίδια τύχη την επόμενη χρονιά, 2004-05, οπότε και η κατάληψη της 11ης θέσης την οδήγησε στη Γ' Εθνική.Η καθοδική πορεία συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά, 2005-06, εφόσον η ομάδα απέσυρε τη συμμετοχή της και μηδενίστηκε σε όλους τους προγραμματισμένους της αγώνες. Κατά συνέπεια υποβιβάστηκε και στα πρωταθλήματα της τοπικής της Ένωσης.Κατά την αγωνιστική περίοδο 2008-09, οπότε και διαγωνίστηκε στο Πρωτάθλημα της B' Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ε.ΚΑ.Σ.Θ., η ομάδα της Θέρμης τερμάτισε στην 8η θέση της βαθμολογίας του 3ου Ομίλου.Κατά την αγωνιστική περίοδο 2012-13, ο Α.Π.Ο. Θερμαϊκός Θέρμης έλαβε μέρος στο Πρωτάθλημα της Γ' Κατηγορίας Ανδρών που διοργανώνει η Ε.ΚΑ.Σ.Θ., ολοκληρώνοντας τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις στην 5η θέση της βαθμολογικής κατάταξης του 3ου Ομίλου.Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου είναι ο Χαράλαμπος Αμπατζίδης. Καθήκοντα πρώτης προπονήτριας διατηρεί η Μαρία Βαχαροπούλου. Η γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης αποτελεί νομικά ένα από τα ερασιτεχνικά τμήματα του συλλόγου. Έδρα του τμήματος είναι το Κλειστό Γυμναστήριο Θέρμης, χωρητικότητας 500 θεατών. Η ομάδα έχει μέχρι σήμερα αγωνιστεί σε δύο διαφορετικές περιστάσεις στην Α1 Εθνική Κατηγορία, ενώ την περίοδο 2003-04 αγωνίστηκε στο Final-4 του Κυπέλλου Ελλάδος. Το σκακιστικό τμήμα του Θερμαϊκού δραστηριοποιείται από τουλάχιστον το 2002, αγωνιζόμενο στα τοπικά σκακιστικά πρωταθλήματα, διοργανωμένα από την Ε.Σ.Σ.Θ.-Χ.. Τις περισσότερες χρονιές ο Θερμαϊκός αγωνιζόταν στις χαμηλότερες κατηγορίες, την Γ' Εθνική και την Τοπική, χτυπώντας πάτο το 2004 και το 2005 όπου και τις δύο χρονιές τερμάτισε τελευταίος με 0 βαθμούς στην Τοπική κατηγορία της Ε.Σ.Σ.Θ.-Χ. Το 2009 ήταν σημαντική χρονιά μιας και ο Θερμαϊκός κατέλαβε την 1η θέση στο πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής Κατηγορίας και εξασφάλισε την άνοδο του στην Β' Εθνική, όπου παρέμεινε μέχρι και το 2011, όταν τερμάτισε 8ος ανάμεσα σε 9 ομάδες και υποβιβάστηκε.Το 2013 ο Θερμαϊκός κατέλαβε την 7η θέση στην Α' Τοπική Κατηγορία της Ε.Σ.Σ.Θ.-Χ. και ως συνέπεια υποβιβάστηκε στην Β' Τοπική Κατηγορία, όπου και αναμένεται να αγωνιστεί το 2014.Υπεύθυνος της ομάδας είναι ο Πέτρος Ζωνίδης. Οι αγώνες και προπονήσεις της ομάδας πραγματοποιούνται στο Γήπεδο Ποδοσφαίρου Θέρμης. Διασυλλογικό Γ' Εθνικής “Θερμαϊκός Θέρμης 1949-2019”

Ο Αθλητικός Πολιτιστικός Όμιλος Θερμαϊκός Θέρμης είναι ελληνικό αθλητικό σωματείο που δραστηριοποιείται στην πόλη της Θέρμης του νομού Θεσσαλονίκης, όπου και βρίσκονται οι έδρες των τμημάτων του. Επίσημο έτος ίδρυσης του είναι το 1949, με αρχικά χρώματα του ομίλου το κίτρινο και το μαύρο, και σήμερα τα ενεργά μέλη του Σωματείου ξεπερνούν τα 100 άτομα. Aπό το 1951 και μετά αγωνίζεται με χρώματα το πράσινο και το λευκό και σήμα το τετράφυλλο τριφύλλι. Διαθέτει ενεργά τμήματα ποδοσφαίρου, καλαθοσφαίρισης και σκακιού, ενώ στο παρελθόν διατηρούσε και τμήμα χειροσφαίρισης. Από το 2015 λειτουργεί και τμήμα δυναμικών αθλημάτων με ακαδημία κίκ μπόξινγκ και πυγμαχίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91.%CE%A0.%CE%9F._%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%98%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B7%CF%82

Μαρία Ισαβέλλα της Σαβοΐας-Γένοβας

Γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1943 στη Ρώμη και είναι το μοναδικό παιδί του Ευγένιου δούκα της Γένουας και της Λουκίας των Βουρβόνων-Δύο Σικελιών.Στις 29 Απριλίου 1971 η Μαρία-Ισαβέλλα παντρεύτηκε τον Αλμπέρτο Φρίολι, Κόμη ντι Ρετζάνο στη Λωζάνη. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά: Βιττόριο-Ευγένιο Φρίολι γενν. 1972, παντρεύτηκε την Σοράια Μπαρμπόσα Σίλβα. Μαρία-Χριστίνα Φρίολι 1973, πέθανε 1 μήνα και 13 ημερών. Κάρλος-Αλμπέρτο Φρίολι γενν. 1974, παντρεύτηκε την Πρίσιλλα Ράζο. Μαρία-Λούτσε-Λυδία Φρίολι γενν. 1978.

Η Πριγκίπισσα Μαρία Ισαβέλλα της Σαβοΐας-Γένοβας (Principessa Maria Isabella di Savoia-Genova, 23 Ιουνίου 1943 -) είναι το μοναδικό παιδί του Ευγένιου, Δούκα της Γένουας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%99%CF%83%CE%B1%CE%B2%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%B2%CE%BF%CE%90%CE%B1%CF%82-%CE%93%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CF%82

Μπέρνχαρντ Χάινε

Heinz Hansen: Die Orthopädenfamilie Heine - Leben und Wirken der einzelnen Familienmitglieder im Zeichen einer bedeutenden deutschen Familientradition des neunzehnten Jahrhunderts. doctoral thesis, Dresden 1993 Hans Hekler: Bernhard Heine – von Königen geehrt und von Zar Nikolaus umworben. in: D'Kräz (Beiträge zur Geschichte der Stadt und Raumschaft Schramberg) Heft 10, Schramberg 1990 (also online, see external links)

Ο Μπέρνχαρντ Χάινε, αγγλ. Bernhard Heine (1800-1846) ήταν Γερμανός γιατρός, ειδικός στα οστά και εφευρέτης του οστεοτόμου, ενός εξειδικευμένου και πρωτοποριακού για τις αρχές του 19ου αιώνα, ιατρικού εργαλείου για την κοπή των οστών και για χειρουργικές ορθοπεδικές επεμβάσεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CE%B5

Λουτφί Πασάς

Γεννήθηκε το 1488. Αν και δεν είναι γνωστό πού γεννήθηκε, η παράδοση λέει ότι ήταν Αλβανικής καταγωγής. Ο πρώτος του διορισμός ήταν ως Σαντζάκ μπέη και στη συνέχεια έγινε Μπεηλέρμπεης του Καραμάν. Ο ίδιος ο Λουτφί Πασά έδωσε αυτές τις λεπτομέρειες της ζωής του στην εισαγωγή του Asafname. Ωστόσο, ο ίδιος δεν δίνει τις ημερομηνίες των διορισμών του και παραλείπει όλες τις λεπτομέρειες της ζωής του πριν από την είσοδο το παλάτι. Μπορεί επίσης να υπηρέτησε ως Σαντζάκ Μπέη του Αϊδινίου και στη συνέχεια στα Ιωάννινα δεδομένου ότι ο Φεριντούν Μπέη αναφέρει κάποιον Λουτφί Μπέη, ο οποίος υπηρέτησε στην πολιορκία της Ρόδου το 1522 ως Σαντζάκ Μπέης του Αϊδινίου και έναν Λουτφί Μπέη ο οποίος υπηρέτησε στην πολιορκία της Βιέννης το 1529 ως Σαντζάκ Μπέης των Ιωαννίνων. Το 1523 παντρεύτηκε την Σαχ Σουλτάν, κόρη του Σουλτάνου Σελίμ Α' και αδελφή του Σουλεϊμάν Α' αλλά χώρισαν το 1541 και ο Λουτφί καθαιρέθηκε από την θέση του Μεγάλου Βεζίρη και εξορίστηκε στο Διδυμότειχο όπου και πέθανε στις 27 Μαρτίου 1564 σε ηλικία 76 ετών.Το διαζύγιο πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία της,σύμφωνα με τους ισχυρισμούς λόγω τιμωρίας του συζύγου της για μοιχία.Ο Λουτφί Πασάς διέταξε την κοπή ενός άκρου μίας μοιχής και αυτό οδήγησε σε μια διαφωνία μεταξύ του Λουτφί Πασά και της Σαχ Σουλτάν και ο Λουτφί ξυλοκόπησε την Σαχ Σουλτάν.Μετά το περιστατικό η Σαχ Σουλτάν ​​παραπονέθηκε στον αδερφό της,Σουλτάνο Σουλεϊμάν Α' και ζήτησε διαζύγιο. Το ζευγάρι είχε δύο κόρες, την Εσμαχάν Μπαχαρνάζ Σουλτάν(σύζυγος του Ηγεμόνα Μεχμέτ και μητέρα της Χιουμασάχ Σουλτάν) και την Νεσλιχάν Σουλτάν. Το 1534-5 έγινε Τρίτος Βεζύρης. Αυτή τη φορά, είχε, από το δικό του λογαριασμό,υπηρετήσει στους πολέμους του Σελίμ Α' έναντι των Σαφαβιδών στην Ανατολική Ανατολία και εναντίον των Μαμελούκων στη Συρία και την Αίγυπτο.Υπό τον Σουλεϊμάν Α', έλαβε μέρος στις εκστρατείες του Βελιγραδίου το 1521 και της Ρόδου το 1522. Έγραψε 21 έργα, κυρίως με θρησκευτικά θέματα, αλλά και για την ιστορία, 13 εκ των οποίων είναι γραμμένα στα αραβικά και 8 στα Τουρκικά. Δύο από τα έργα του είναι το Asafname, ένα είδος καθρέφτη για τους υπουργούς και το Tevâriḫ-i Âl-i Os̱mân, που ασχολείται με την Οθωμανική ιστορία και συμπεριλαμβάνει δικές του εμπειρίες κατά τη βασιλεία των Σουλτάνων Βαγιαζίτ Β', Σελίμ Α' και Σουλεϊμάν Α'. Τσελεμπί:ευγενής άνδρας με καλούς τρόπους Νταμάτ:γαμπρός,καθώς ήταν σύζυγος της Σαχ Σουλτάν,κόρης του Σελίμ Α΄ και αδερφής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπή İsmail Hâmi Danişmend, Osmanlı Devlet Erkânı, Türkiye Yayınevi, İstanbul, 1971 (Turkish) E. J. Brill's First Encyclopaedia of Islam, 1913-1936, M. Th. Houtsma, page 55 Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lütfi Pasha στο Wikimedia Commons

Ο Νταμάτ Λουτφί Πασάς (Damat Çelebi Lütfi Paşa, 1488 - 27 Μαρτίου 1564) ήταν Οθωμανός πολιτικός και Μεγάλος Βεζίρης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπό τον Σουλεϊμάν Α' τον Μεγαλοπρεπή από το 1539 έως το 1541.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%86%CE%AF_%CE%A0%CE%B1%CF%83%CE%AC%CF%82

Γυποϊέραξ

Η λατινική ονομασία του γένους, Gypohierax, έχει ελληνική προέλευση και προέρχεται από τη σύνθεση των επί μέρους λέξεων gyps «γύπας» + hierax «γεράκι», με προφανή σημασία, αλλά άγνωστη αιτιολογία, πιθανόν λόγω του -σχετικά- μικρού του μεγέθους. Η (νεο-)λατινική ονομασία του είδους, angolensis παραπέμπει σε μία από τις χώρες (Ανγκόλα) της γεωγραφικής κατανομής του πτηνού. Η αγγλική λαϊκή του ονομασία είναι Palm-nut Vulture, που σημαίνει «γύπας των καρπών του κοκκοφοίνικα» και, προφανώς, σχετίζεται με τις διατροφικές του συνήθειες. Ο γυποϊέραξ αποτελεί μονοτυπικό γένος (Gypohierax) και είδος (angolensis), εντός της οικογενείας των Αετιδών (Accipitridae), δηλαδή δεν περιλαμβάνει περαιτέρω είδη και υποείδη, σε κάθε αντίστοιχη ταξινομική μονάδα. Εν τούτοις, η συστηματική του θέση εντός της οικογενείας είναι ασαφής. Πρόσφατες μοριακές γενετικές μελέτες μιτοχονδριακού και πυρηνικού DNA δείχνουν ότι πρέπει να ταξινομηθεί στην υποοικογένεια Γυπαετίνες (Gypaetinae) που περιλαμβάνει αποκλειστικά τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Φαίνεται να συνδέεται φυλογενετικά με τρία άλλα είδη τα Eutriorchis astur, Gypaetus barbatus (γυπαετός) και Neophron percnopterus (ασπροπάρης). Ωστόσο, η κατά Howard & Moore συστηματική ταξινομική καθώς και η ITIS, δεν έχουν αποδεχθεί –τουλάχιστον ακόμη- τη συγκεκριμένη υποοικογένεια και εξακολουθούν να τοποθετούν το γένος στην υποοικογένεια Accipitrinae Ο γυποϊέραξ απαντά αποκλειστικά στην Αφρική, ως επιδημητικό των περιοχών όπου κατανέμεται. Η εξάπλωσή του περιλαμβάνει όλες σχεδόν τις τροπικές και υποτροπικές περιοχές πάνω και κάτω από τον Ισημερινό, (Μάλι, Νιγηρία, Νότιο Σουδάν), περίπου μεταξύ των γεωγραφικών πλατών 15°Β και 29°Ν. Βόρεια εκτείνεται μέχρι τις υποσαχαρινές χώρες και νότια μέχρι την Ανγκόλα, τη Β. Ναμίμπια και την Α. ΝΑ. Νότια Αφρική. Στα δυτικά η κατανομή φθάνει στις ατλαντικές ακτές της Σενεγάλης και της Γκάμπια, ενώ στα ανατολικά μέχρι τις ακτές του Ινδικού Ωκεανού στην Κένυα, την Τανζανία και τη Μοζαμβίκη. Η συνολική επικράτεια του είδους καλύπτει επιφάνεια 11,3 χμ², περίπου. Στα βόρεια και κεντρικά γεωγραφικά πλάτη του εύρους του, είναι κοινό πτηνό -μερικές φορές σε αφθονία-, αλλά γίνεται πιο σπάνιο στα νότια και ανατολικά. Το είδος απαρτίζεται από επιδημητικούς πληθυσμούς, δηλαδή τα -ενήλικα- άτομα της κάθε επί μέρους περιοχής είναι καθιστικά, ζουν και αναπαράγονται εντός, σχετικά, στενού γεωγραφικού πλαισίου και μετακινούνται μόνον τοπικά. Γενικά, δεν μετακινείται περισσότερο από μερικά χιλιόμετρα, αλλά τα νεαρά και ανώριμα άτομα καλύπτουν πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις, έως και 400 χιλιόμετρα μέσα στην περιοχή του Σαχέλ και μέχρι 1.300 χιλιόμετρα πιο νότια από τις νοτιότερες θέσεις αναπαραγωγής. Ο γυποϊέραξ είναι είδος άρρηκτα συνδεδεμένο με τις θέσεις διατροφής του, γι’ αυτό και συχνάζει στα δάση που περιλαμβάνουν φοίνικες με ελαιοπαραγωγούς καρπούς (βλ Διατροφή). Επίσης, φωλιάζει κοντά στο νερό, ιδιαίτερα στις καλλιεργημένες περιοχές, όπου σχηματίζει αποικίες, ή σε υγρές σαβάνες. Πολύ συχνά απαντά σε κατοικημένες, αστικές ή περιαστικές περιοχές, επειδή ανέχεται την παρουσία του ανθρώπου. Μπορεί να παρατηρηθεί από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι και στα 1800 μέτρα, σε κάποιες ορεινές θέσεις. Ο γυποϊέραξ είναι μεσαίου μεγέθους γύπας, με πλατιές αλλά σχετικά κοντές πτέρυγες, μικρή στρογγυλή ουρά, μικρό κεφάλι και ογκώδες ράμφος. Το πρόσωπό του -διαγνωστικό στοιχείο στους γύπες- είναι σε μεγάλο βαθμό άπτερο, ενώ μία ακόμη άπτερη ζώνη εκτείνεται από τη βάση της γναθοθήκης προς τα πίσω, έως περίπου κάτω από τα ωτικά καλυπτήρια. Τα θηλυκά είναι ελαφρώς μεγαλύτερα και βαρύτερα από τα αρσενικά, κατά τα άλλα, τα φύλα δεν διαφέρουν σημαντικά. Τα ενήλικα πουλιά έχουν ιδιαίτερο πτέρωμα σε χρωματιστούς. Τα φτερά της ωμοπλάτης (scapulars), τα μεγάλα άνω στέγαστρα, οι άκρες των πρωτευόντων ερετικών και οι βάσεις των πηδαλιωδών της ουράς είναι μαύρα. Το σύνολο του υπολοίπου πτερώματος έρχεται σε μεγάλη αντίθεση, έχοντας λευκό χρώμα. Η άπτερη περιοχή του προσώπου είναι κόκκινη ή πορτοκαλοκόκκινη και η ίριδα κίτρινη. Το ράμφος είναι κίτρινο και το κήρωμα του ράμφους μπλε-γκρι. Οι ταρσοί και τα πόδια έχουν ανοικτό πορτοκαλί προς καφετί-κίτρινο χρώμα. Τα νεαρά άτομα, όμως, έχουν εντελώς διαφορετικά χρώματα, με το απαλό μπεζ-καφέ να κυριαρχεί στο πτέρωμά τους. Το πάνω μέρος της ράχης και τα φτερά της ωμοπλάτης είναι σκούρα καφέ, οι πτέρυγες και η ουρά ακόμα πιο σκούρες, μαυριδερές-καφέ. Το άπτερο δέρμα στο κεφάλι είναι κιτρινόγκριζο ή καφεκίτρινο και η ίριδα σκούρα καφέ. Το ράμφος και το κήρωμα είναι κιτρινωπά-γκρι, οι ταρσοί και τα πόδια «βρώμικο» λευκό προς γκρι-καφέ. Η τελική έκδυση στο πτέρωμα των ενηλίκων επιτυγχάνεται σε ηλικία 4 ετών. Μήκος σώματος: (55-) 57 έως 60 (-65) εκατοστά. Άνοιγμα πτερύγων: (130-) 135 έως 147 (-155) εκατοστά. Βάρος: (1,2-)1,36 έως 1,7(-1,8) κιλά, κατά μέσον όρο.Πηγές: (http://www.oiseaux-birds.com/card-palm-nut-vulture.html, Kenneth Newman, Ferguson-Lees &Christie) Ο γυποϊέραξ θεωρείται «παράδοξος» γύπας, από διατροφική άποψη, διότι το διαιτολόγιό του αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από καρπούς και, μάλιστα, συγκεκριμένους. Το φυτικό υλικό μπορεί να απαρτίζει το 58% έως 65% της διατροφής των ενήλικων πτηνών, ενώ στα νεαρά πουλιά φθάνει μέχρι και το 92%. Η κύρια τροφή στα περισσότερα μέρη της επικρατείας του είδους είναι οι καρποί των φοινίκων Ράφια (Raffia sp.) και Ααβόρα (Elaeis guineensis), που καλλιεργούνται ευρύτατα, ιδίως το δεύτερο, για το μεγάλης οικονομικής σημασίας φοινικέλαιο (palm oil) των καρπών τους. Ωστόσο, στο διαιτολόγιο του γύπα περιλαμβάνονται, επίσης, ψάρια και μικρά σπονδυλωτά όλων των ειδών, αλλά και ασπόνδυλα όπως σαλιγκάρια, καβούρια κ.α., και θνησιμαία όλων των μεγεθών.. Επομένως, από γενική άποψη, το διαιτολόγιό του είναι όπως εκείνο των άλλων γυπών (παμφάγο), εάν εξαιρέσει κανείς τους καρπούς. Το κυνήγι της λείας γίνεται από κρυψώνα ή με εναέρια αναζήτηση, σε μαγκρόβια οικοσυστήματα και στις όχθες των ποταμών, ή ακόμη και με απλό περπάτημα, σε απογυμνωμένες εκτάσεις -λόγω δασικών πυρκαγιών. Τα ψάρια συλλαμβάνονται με χαμηλές πτήσεις πάνω από την επιφάνεια του νερού. Όσο για τους καρπούς, αυτοί συλλέγονται με «αναρρίχηση» στα δένδρα και καταναλώνονται με τρόπο ανάλογο του τύπου και του μεγέθους τους, άλλοι ολόκληροι και άλλοι σε κομμάτια, αφού πρώτα τεμαχισθούν με το ισχυρό ράμφος. Ο γυποϊέραξ έχει στρογγυλεμένες πτέρυγες και κοντή ουρά. Τα φτεροκοπήματά του είναι δυνατά και συνεχή. Μερικές φορές γυροπετάει (soaring) με την ουρά ανοιγμένη σε σχήμα βεντάλιας, δείχνοντας τα χαρακτηριστικά σχέδια στο πτέρωμα και στην ουρά του. Αν και «στρουμπουλός» στο παρουσιαστικό, πετάει ψηλά, χωρίς να εξαρτάται από τα θερμικά ρεύματα. Για το λόγο αυτό, δραστηριοποιείται συχνά νωρίς το πρωί. Δείγματα φωνής (εξωτερικός σύνδεσμος) Ο γυποϊέραξ αναπαράγεται κατά μεμονωμένα ζεύγη. Το τελετουργικό ερωτοτροπίας αποτελείται από απλούς, ενιαίους εναέριους κύκλους και περιστροφές γύρω από τον εαυτό τους, ενώ μερικές φορές τα πουλιά πραγματοποιούν κάθετες εφορμήσεις. Η αναπαραγωγική περίοδος ποικίλλει ανάλογα με τη γεωγραφική κατανομή. Στη Δ. και Κ. Αφρική πραγματοποιείται από τον Οκτώβριο-Νοέμβριο, μέχρι Απρίλιο-Μάιο, στην Ανγκόλα από Μάιο μέχρι Νοέμβριο-Δεκέμβριο, στην Α. Αφρική από Ιούνιο έως Δεκέμβριο-Ιανουάριο και στη Νότια Αφρική από τον Αύγουστο έως τον Ιανουάριο. Η φωλιά έχει διαστάσεις 60 έως 90 εκ. πλάτος και 30 έως 60 εκ. ύψος, κατασκευάζεται δε σε 6-60 μ. ύψος από το έδαφος στην κορυφή φοινίκων, μπαομπάμπ, καπόκ (Bombax sp.) και άλλων μεγάλων δένδρων. Δομείται από μεγάλα κλαδιά και επιστρώνεται με μεγάλα φύλλα, σιζάλ (Agave sp. ), ταξιανθίες από φοίνικες, αλλά και περιττώματα. Η γέννα αποτελείται από ένα (1) μόνον αβγό, το οποίο επωάζεται και από τους δύο γονείς, για περίπου 35-50 ημέρες. Το νεαρό πουλί αφήνει τη φωλιά σε 85 με 90 ημέρες. Το είδος δεν διώκεται, γενικά, αλλά επηρεάζεται από την απώλεια των ενδιαιτημάτων του, ιδίως στη Δ. Αφρική. Αυτό, εν μέρει αντισταθμίζεται από την επέκταση των φυτειών φοίνικα που αποτελούν πηγή τροφής, αλλά έχουν περιορισμένες ευκαιρίες ωοτοκίας, πιθανώς ως αποτέλεσμα της όχλησης από τις διαδικασίες συγκομιδής των καρπών. Οι επεκτάσεις των πληθυσμών του στην Ανγκόλα και τη Νότια Αφρική αποδίδεται ακριβώς στην επέκταση των φυτειών φοίνικα σε αυτές τις περιοχές. Υπάρχει κάποιος ανταγωνισμός στις θέσεις φωλιάσματος με το γεράκι Falco cuvierii. Το είδος δεν είναι πιθανό να είναι ευάλωτo στα φυτοφάρμακα. Στις αρχές του 1990, ο παγκόσμιος πληθυσμός του είδους εκτιμάται ότι ήταν περίπου 240.000 άτομα, ενώ πιο πρόσφατα στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα. Είναι αρκετά κοινό, τουλάχιστον σε κάποια τμήματα της περιοχής του, ενώ σε πολλές δασικές περιοχές στα πεδινά της Δ. και Κ. Αφρική, είναι το πιο κοινό από τα μεγάλα αρπακτικά. Οι πληθυσμοί του παραμένουν σταθεροί, ως εκ τούτου έχει ταξινομηθεί ως Ελαχίστης Ανησυχίας (LC), από την IUCN. i. ^ Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι το γένος Aegypius, ανήκει στην ξεχωριστή υποοικογένεια Γυπίνες (Aegypiinae), που περιλαμβάνει τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Όμως, δεν υπάρχουν ακόμη επαρκή στοιχεία για την τεκμηρίωση αυτής της ταξινόμησης, γι’αυτό ακολουθείται η κατά Howard & Moore και ITIS άποψη, που αποτελούν τις εγκυρότερες επιστημονικές πηγές. Howard and Moore, Checklist of the Birds of the World, 2003. Bertel Bruun, Birds of Britain and Europe, Hamlyn 1980. Bob Scott and Don Forrest, The Birdwatcher’s Key, Frederick Warne & Co, 1979 Christopher Perrins, Birds of Britain and Europe, Collins 1987. Colin Harrison & Alan Greensmith, Birds of the World, Eyewitness Handbooks, London 1993 Colin Harrison, Nests, Eggs and Nestlings Of British and European Birds, Collins, 1988. Dennis Avon and Tony Tilford, Birds of Britain and Europe, a Guide in Photographs, Blandford 1989 Detlef Singer, Field Guide to Birds of Britain and Northern Europe, The Crowood Press, Swindon 1988 Hermann Heinzel, RSR Fitter & John Parslow, Birds of Britain and Europe with North Africa and Middle East, Collins, 1995 Jim Flegg, Field Guide to the Birds of Britain and Europe, New Holland, London 1990 Mary Taylor Gray, The Guide to Colorado Birds, Westcliffe Publishers, 1998 Peter Colston and Philip Burton, Waders of Britain and Europe, Hodder & Stoughton, 1988 Killian Mullarney, Lars Svensson, Dan Zetterström, Peter J. Grant, Τα Πουλιά της Ελλάδας Της Κύπρου και της Ευρώπης, ΕΟΕ, 2007 R. Grimmett, C. Inskipp, T. Inskipp, Birds of Nepal, Helm 2000 Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κρήτης, Ευσταθιάδης, 1989 Γιώργος Σφήκας, Πουλιά και Θηλαστικά της Κύπρου, Ευσταθιάδης, 1991 Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, εκδ. 1996 (ΠΛΜ) Ιωάννη Όντρια (I), Πανίδα της Ελλάδας, τόμος Πτηνά. Ιωάννη Όντρια (II), Συστηματική Ζωολογία, τεύχος 3. Ντίνου Απαλοδήμου, Λεξικό των ονομάτων των πουλιών της Ελλάδας, 1988. Σημαντικές Περιοχές για τα Πουλιά της Ελλάδας (ΣΠΕΕ), ΕΟΕ 1994 «Το Κόκκινο Βιβλίο των Απειλουμένων Σπονδυλοζώων της Ελλάδας», Αθήνα 1992 Ιωάννου Χατζημηνά, Επίτομος Φυσιολογία, εκδ. Γρ. Παρισιάνου, Αθήνα 1979 Βασίλη Κλεισούρα, Εργοφυσιολογία, εκδ. Συμμετρία, Αθήνα 1990 Γεωργίου Δ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα 2002 Linnaeus, Carolus (1758). Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Tomus I. Editio decima, reformata (in Latin). Holmiae (Laurentii Salvii). del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J. 1994. Handbook of the Birds of the World, vol. 2: New World Vultures to Guineafowl. Lynx Edicions, Barcelona, Spain. Ferguson-Lees, J.; Christie, D. A. 2001. Raptors of the world. Christopher Helm, London. Lerner H. R. L. und D. P. Mindell: Phylogeny of eagles, Old World vultures and other Accipitridae based on nuclear and mitochondrial DNA. Molecular Phylogenetics and Evolution 37; 2005: S. 327-346 Newman Kenneth. Birds of Southern Africa. Cape Town, 2000 IUCN. 2013. IUCN Red List of Threatened Species (ver. 2013.2). Available at: http://www.iucnredlist.org. (Accessed: 13 November 2013).

Ο γυποϊέραξ είναι ημερόβιο αρπακτικό πτηνό της οικογενείας των Αετιδών, ένας από τους γύπες του Παλαιού Κόσμου. Απαντά αποκλειστικά στην αφρικανική ήπειρο, η επιστημονική του ονομασία είναι Gypohierax angolensis και δεν περιλαμβάνει υποείδη. Ο γυποϊέραξ είναι περισσότερο γνωστός για τις διατροφικές συνήθειές του, σπάνιες για αρπακτικό της κατηγορίας του, να καταναλώνει τους καρπούς του δένδρου Ααβόρα (Elaeis guineensis), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τρέφεται και με ζωική ύλη (βλ. Διατροφή).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%8A%CE%AD%CF%81%CE%B1%CE%BE

Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ

Η κοινότητα Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ βρίσκεται στο δυτικό τμήμα του νομού Αβερόν, στη διοικητική περιοχή Οξιτανία, στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας. Είναι η μία από τις δύο υπονομαρχίες του νομού, η άλλη είναι η κοινότητα Μιγιώ. Έχει πληθυσμό 11.867 κατοίκους (2017) και η ευρύτερη αστική περιοχή της συγκεντρώνει 12.675 κατοίκους (2017). Η Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ είναι χτισμένη σε κοιλάδα στις όχθες του ποταμού Αβερόν. Η έκτασή της είναι 45,85 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το υψόμετρο κυμαίνεται ανάμεσα στα 237 και 544 μέτρα. Το κλίμα της περιοχής είναι ωκεάνιο και χαρακτηρίζεται από υγρούς και ήπιους χειμώνες και ξηρά και ζεστά καλοκαίρια. Το όνομα Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ είναι η γαλλική εκδοχή του οξιτανικού τοπωνυμίου Vilafranca. Το 1919, στο επίσημο όνομα της πόλης προστέθηκε το «ντε-Ρουέργκ». Στο τέλος της Σταυροφορίας των Αλβιγηνών από τους βόρειους «βαρόνους» ενάντια στη νότια Οξιτανία (πόλεμος κατά της αίρεσης του Καθαρισμού), ο κόμης της Τουλούζης ηττήθηκε, γεγονός που ολοκληρώθηκε με τη συνθήκη των Παρισίων το 1229. Σύμφωνα με τη συνθήκη, ο κόμης έδωσε την κομητεία του Ρουέργκ στην κόρη του, η οποία παντρεύτηκε τον Αλφόνσο του Πουατιέ, αδελφό του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Θ΄ του Αγίου. Το 1252, ο Αλφόνσος ίδρυσε τη Βιλφράνς στη θέση ενός παλιού χωριού. Το 1348 η πόλη ήταν τόσο ακμάζουσα που ψηφίστηκαν νόμοι διαβίωσης που ρύθμιζαν τις καταναλωτικές συνήθειες όσον αφορούσε την τροφή, την κατοικία και κυρίως τον τρόπο ενδυμασίας ανάλογα με την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκε κάθε άτομο. Λίγο αργότερα, η πόλη έπεσε στην κυριαρχία του Άγγλου Εδουάρδου του Γούντστοκ, του αποκαλούμενου Μαύρου Πρίγκιπα, αλλά ήταν η πρώτη πόλη στη Γκιγιέν που εξεγέρθηκε κατά των Άγγλων. Νέα προνόμια παραχωρήθηκαν στην πόλη από τον Κάρολο Ε΄ της Γαλλίας, αλλά καταργήθηκαν από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄. Το 1588 οι κάτοικοι αντιστάθηκαν στις δυνάμεις της Καθολικής Ένωσης (Λίγκας) και στη συνέχεια δολοφόνησαν έναν κυβερνήτη που έστειλε ο Ερρίκος Δ΄. Η πόλη υπέστη μεγάλες απώλειες από επιδημίες πανούκλας το 1463, το 1558 και το 1628. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ κατελήφθη από τη ναζιστική Γερμανία. Η εκκλησία της Νοτρ Νταμ, κατασκευάστηκε από το 1260 έως το 1581, με πύργο ύψους 58 μέτρων.Κλείνει τη μία πλευρά πλατείας, γύρω από την οποία υπήρχαν από τον Μεσαίωνα σπίτια που επικοινωνούσαν με κλειστές στοές.Η πλατεία της Νοτρ-Νταμ, περιτριγυρισμένη εξ ολοκλήρου από μεσαιωνικές στοές, αποτελεί το κέντρο της πόλης. Το παλιό νοσοκομείο Σαιν-Μαρτιάλ βρίσκεται στην πλατεία της Νοτρ-Νταμ και κατασκευάστηκε δίπλα στην εκκλησία το 1348-1349 κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πανούκλας. Παλιά οχυρωμένη πόλη (Μπαστίντ), χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και είναι ένα από τα πιο τυπικά μεταξύ των οξιτανικών οχυρωμένων πόλεων με το τετραγωνισμένο σχέδιο. Διατηρούνται πολλά παλιά σπίτια. Η Γέφυρα των Προξένων, ονομάζεται επίσης Παλιά-γέφυρα και κατασκευάστηκε πάνω στον ποταμό Αβερόν γύρω στο 1321, για να αντικαταστήσει ένα παλιό πέρασμα. Το παλιό Μέγαρο των Δικαστηρίων, χτίστηκε το 1861 και σήμερα στεγάζει το δημαρχείο. Το παλαιό μοναστήρι του Σαιν-Σωβέρ (15ος αιώνας) που ιδρύθηκε από τον πλούσιο έμπορο Βεζιάν Βαλέτ. Το παρεκκλήσι των Μπλε Μετανοούντων (17ος αιώνας) είναι ένα αξιοσημείωτο κτίριο για την αρχιτεκτονική του ποιότητα και την ιστορική του σημασία στη θρησκευτική ζωή της πόλης. Το 1976, η πόλη αγόρασε το κτήριο και από το 1979 το μετέτρεψε σε βιβλιοθήκη και μετά σε βιβλιοθήκη πολυμέσων. Η τελευταία εγκαινιάστηκε επίσημα το 1981. Το παρεκκλήσι του Αγίου Ιακώβου. Η Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ βρίσκονταν στην προσκυνηματική Διαδρομή Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα στο δρόμο που ξεκινούσε από το Λε Πουί-αν-Βελαί. Ένα εκκλησάκι χτίστηκε το 1455 και μια αδελφότητα ιδρύθηκε το 1493 για να φροντίσουν τον τόπο και το νοσοκομείο που υποδέχονταν τους προσκυνητές. Η πόλη το απέκτησε πρόσφατα και θα το μετατρέψει σε κέντρο πληροφοριών για τις διαδρομές προς την Κομποστέλα. Το κάστρο των Γκραβ (16ος αιώνας). Πρόκειται για ένα μικρό αναγεννησιακό κάστρο που χτίστηκε το 1545 από έναν πλούσιο αστό της πόλης που έκανε την περιουσία του από την εκμετάλλευση των μεταλλείων χαλκού της γύρω περιοχής. Το κιστερκιανό αββαείο του Λοκ-Ντιέ (12ος - 15ος αιώνας), στα 10 χιλιόμετρα δυτικά της πόλης Το πάρκο των Κροατών και Βοσνίων μαρτύρων, ένας συμβολικός τόπος μνήμης δημιουργήθηκε στον χώρο όπου κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο Κροάτες και Βόσνιοι αντάρτες εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς. Αυτός ο χώρος στοχασμού κατασκευάστηκε το 1952 για την Βιλφράνς και προσφέρθηκαν από την κροατική κυβέρνηση. Η επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (Γαλλικά) Η ιστοσελίδα του Γραφείου Τουρισμού Αρχειοθετήθηκε 2021-05-06 στο Wayback Machine. (επιλογή γλώσσας) Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ (βίντεο από το youtube)

Η Βιλφράνς-ντε-Ρουέργκ (γαλλικά: Villefranche-de-Rouergue, οξιτανικά: Vilafranca de Roergue) είναι κοινότητα στο νομό Αβερόν στη νότια Γαλλία. Ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 11.867 κατοίκους (2017).Η πόλη έχει την ετικέτα «Σημαντικό αξιοθέατο της Οξιτανίας» και είναι χαρακτηρισμένη ως «Πόλη τέχνης και ιστορίας». Περιλαμβάνεται στην «Περιοχή των οχυρωμένων πόλεων του Ρουέργκ». Οι κάτοικοι ονομάζονται Βιλφρανσουά (ζ).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B9%CE%BB%CF%86%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%82-%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%A1%CE%BF%CF%85%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BA

Γκρατς

Ο παλαιότερος οικισμός χρονολογείται από την εποχή του χαλκού. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία ιστορική συνέχεια της κατοίκησης της περιοχής πριν από το Μεσαίωνα. Το όνομα της πόλης προέρχεται από την Σλοβενικη γλώσσα και σημαίνει μικρό κάστρο (Γκράντετς - Gradec). Η γερμανική ονομασία Γκρατς χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1128, και κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου υπό τους δούκες του Μπάμπενμπεργκ έγινε σημαντικό εμπορικό κέντρο. Αργότερα το Γκρατς ήρθε στα χέρια των Αψβούργων. Ο στρατός του Ναπολέοντα κατέλαβε το Γκρατς το 1797. Στο Γκρατς έζησε επίσης για ένα μικρό τμήμα της ζωής του ο μετέπειτα διάσημος αστρονόμος Γιοχάνες Κέπλερ. Εκεί, εργάστηκε ως καθηγητής μαθηματικών, αλλά βρήκε και χρόνο για τη μελέτη της αστρονομίας. Όταν έφυγε από το Γκρατς πήγε στην Πράγα. Το Πανεπιστήμιο Καρλ-Φράντσενς, που αναφέρεται επίσης ως το Πανεπιστήμιο του Γκρατς, είναι το παλαιότερο πανεπιστήμιο της πόλης, που ιδρύθηκε το 1585 από το αρχιδούκα Κάρολο Β. Ο Νίκολα Τέσλα σπούδασε ηλεκτρολογία το 1875 στο Γκρατς. Ο βραβευμένος με Νόμπελ Όττο Λέβι δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς από το 1909 έως το 1938 και ο Έρβιν Σρέντιγκερ ήταν για λίγο πρύτανης στο Πανεπιστήμιο το 1936. Η παλιά πόλη προστέθηκε στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 1999, λόγω της αρμονικής συνύπαρξης των τυπικών κτιρίων από διαφορετικές εποχές και σε διάφορους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Βρίσκεται σε περιοχή όπου διασταυρώνονται πολιτιστικά ρεύματα από την Κεντρική Ευρώπη, την Ιταλία και τα βαλκανικά κράτη, και το Γκρατς απορροφά διάφορες επιρροές από τις γειτονικές περιοχές. Σήμερα, η παλιά πόλη αποτελείται από πάνω από 1.000 κτίρια. Τα πιο σημαντικά αξιοθέατα στην παλιά πόλη είναι: Σλόσμπεργκ (Schlossberg), λόφος στην παλιά πόλη (475 μ.), τοποθεσία του φρουρίου, με θέα το Γκρατς. Ούρτουερμ (Uhrturm, Το ρολόι), σύμβολο του Γκρατς, στην κορυφή του Σλόσμπεργκ. Νόιε Γκαλερί (Neue Gallerie). Μουσείο τέχνης. Σλόσμπεργκμπαν (Schloßbergbahn), το τελεφερίκ μέχρι το Σλόσμπεργκ. Λάντχαους (Landhaus), το κοινοβούλιο της Στυρίας, είχε κατασκευαστεί από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ντομένικο ντελ'Άλιο μεταξύ 1557 και 1565. Λαντεστσόιγκχαους (Landeszeughaus), οπλοστάσιο, το μεγαλύτερο του είδους του στον κόσμο. Σαουσπίλχαους (Schauspielhaus), το θέατρο. Ντομ (καθεδρικός ναός), ένα σπάνιο μνημείο της γοτθικής αρχιτεκτονικής. Υπήρχαν πολλές τοιχογραφίες στο εξωτερικό, σήμερα όμως υπάρχουν μόνο λίγες, όπως το Λαντπλάγκενμπιλντ (Landplagenbild), ζωγραφισμένο το 1485, πιθανόν από τον Τόμας φον Φίλαχ. Απεικονίζει τρεις πληγές. Είναι η αρχαιότερη ζωγραφισμένη άποψη του Γκρατς. Μαυσωλείο του αυτοκράτορα Φερδινάνδου Β' δίπλα στην Μητρόπολη, το πιο σημαντικό κτίριο των ναζί στο Γκρατς. Περιλαμβάνει τόσο τον τάφο όπου κείτονται ο Φερδινάνδος και η σύζυγός του, και μια εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας. Ράτχαους (Rathaus, Δημαρχείο). Μπουργκ (κάστρο), χτισμένο μεταξύ 1438 και 1453 από τον Αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γ' διότι το παλιό κάστρο στο Σλόσμπεργκ ήταν πολύ μικρό και άβολο. Γκεμάλτες Χάους (Gemaltes Haus, "ζωγραφισμένο σπίτι"), στην οδό Χερρενγκάσσε 3. Είναι πλήρως καλυμμένο με τοιχογραφίες (ζωγραφισμένα στο 1742 από τον Γιόχαν Μάγιερ). Κούνστχαους (Kunsthaus, Μουσείο σύγχρονης τέχνης). Μουρίνσελ, ένα τεχνητό νησί στον Μουρ. Χερτς-Γιεσού-Κίρχε (Herz-Jesu-Kirche), η μεγαλύτερη εκκλησία στο Γκρατς με το 3ο υψηλότερο βέλος στην Αυστρία Το παλάτι Έγκενμπεργκ (Schloss Eggenberg) ένα μπαρόκ παλάτι στο δυτικό άκρο του Γκρατς με μουσείο. Βασιλική του Μαρίατροστ (Basilika Mariatrost) μπαρόκ εκκλησία, στην ανατολική άκρη του Γκρατς. Δεν περιέχει τα άτομα με δεύτερη κατοικία (37.624) και τους φοιτητές.

Το Γκρατς (Graz, από την Σλοβένικη λέξη: Gradec «μικρό κάστρο»), με πληθυσμό 287.723 το 2006, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Αυστρία μετά από τη Βιέννη και η πρωτεύουσα του ομοσπονδιακού κρατιδίου της Στυρίας (Steiermark στα γερμανικά). Έχει μια μακροχρόνια παράδοση ως πόλη σπουδαστών, με έξι πανεπιστήμια και πάνω από 40.000 φοιτητές από την Αυστρία αλλά και το εξωτερικό. Η παλαιά πολη του Γκρατς είναι ένα από τα καλύτερα διατηρητέα κέντρα πόλεων στην κεντρική Ευρώπη και το 1999 προστέθηκε στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Το Γκρατς ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2003.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%82

Νικόλαος Αλέξης

Τα πρώτα του γράμματα έμαθε από τον πατέρα του και από τους καλόγηρους της Μονής Κρυσταλλένιας και της Μονής Αγίας Πελαγίας, κοντά στο Μαρμακέτο, καθώς δεν υπήρχαν τότε σχολεία στο Λασίθι. Το 1780 ο διαβόητος και πολύ πλούσιος Τούρκος Αλή Χανιαλής έγινε μουκαταγασής, δηλαδή αυτός που εισέπραττε το ένα δέκατο του προϊόντος σαν φόρο (mukataa = η δεκάτη). Ο Χανιαλής, που επιδίωξε να σφετεριστεί το οροπέδιο του Λασιθίου σαν ατομικό κληρονομικό φέουδο, καταπίεζε τους φορολογούμενους καλλιεργητές, λάμβανε μεγαλύτερες ποσότητες σε είδος και έτσι αύξανε τον πλούτο του ακόμη και σε βάρος του τουρκικού δημοσίου. Ο Χανιαλής ζητούσε έναν εγγράμματο για γραμματικό και ανάγκασε τον Νικόλαο Αλέξη πού ήταν ο πιο κατάλληλος και ο πιο ικανός να γίνει διαχειριστής του μουκατά του. Ο Αλέξης αρνήθηκε κατηγορηματικά, αλλά τελικά υπέκυψε στην διαταγή του Χανιαλή και έτσι έγινε γραμματικός και διαχειριστής των εισπραττομένων φόρων και επόπτης του μεγάρου του Χανιαλή στο χωριό Μαγουλά Λασιθίου. Τα ερείπια του κονακιού σώζονται και σήμερα δίπλα από την βρύση του χωριού. Σύντομα ο Αλέξης βρήκε τον τρόπο να απαλλαγεί από την υπηρεσία του στην οποία είχε προσληφθεί βίαια, καθώς επίσης και να εξοντώσει με ειρηνικό τρόπο τον επικίνδυνο Χανιαλή που ήταν και γενιτσαραγάς (αξιωματούχος των ντόπιων γενίτσαρων). Γι' αυτό τον λόγο παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε ιερέας στο χωριό Μαγουλά και απέκτησε 14 παιδιά. Εικάζεται πως βοήθησε σημαντικά και στην ανέγερση μεγαλύτερης εκκλησίας του Άγιου Σπυρίδωνα στο Μαγουλά, κάτι το οποίο επιτεύχθηκε με μεγάλες δυσκολίες λόγω των τούρκων. Ο Αλέξης συνόδευσε επιτροπή στην Κωνσταντινούπολη η οποία πέτυχε από την τουρκική κυβέρνηση τη ματαίωση των ενεργειών του Χανιαλή και την έκδοση σουλτανικού φιρμανιού για την θανάτωση του. Έτσι ο τούρκος δυνάστης θεωρήθηκε ύποπτος και στραγγαλίστηκε στο γραφείο του τότε πασά γενικού διοικητού Κρήτης στο Μεγάλο Κάστρο (Ηράκλειο) με εντολή του Σουλτάνου στις 26 Δεκαμβρίου 1815). Ο Αλέξης σημείωσε στο περιθώριο του εκκλησιαστικού βιβλίου του τον θάνατο του Αλή Χανιαλή ως εξής: «1815, 26 δεκτεμβρίου (Δεκεμβρίου)- Έπνιξε ο πασάς τον Χανιαλή». Το όνομα του Χανιαλή είναι ακόμη γνωστό στη Κρήτη και πολλά δημώδη άσματα αναθεματίζουν τους ψευδομάρτυρες που εμφανίστηκαν στα δικαστήρια υπέρ των ισχυρισμών του Αλή Χανιαλή. Το 1818 ο ιερέας Αλέξης πέθανε κατά τη μεγάλη επιδημία της πανούκλας. Ήταν 57 ετών και μαζί με αυτόν πέθαναν και η σύζυγος του και το τελευταίο, 14ο, παιδί τους που ήταν τότε τεσσάρων χρονών. Ενταφιάστηκε, μαζί με τη σύζυγο και το μικρό παιδί τους, σε μνήμα δίπλα στο ναό του Αγ. Σπυρίδωνος εντός του χωριού Μαγουλά.Τους αγώνες του εναντίον του τουρκικού ζυγού συνέχισαν τα μεγαλύτερα από τα υπόλοιπα παιδιά του ιδίως ο πρωτότοκος Γιωργής που μαζί με τους συντρόφους Μπόμπο (ή Μπούμπο), από το χωριό Άγιος Γεώργιος Λασιθίου, και Αρναούτη σκότωσαν ύστερα από ενέδρα άλλον διαβόητο γενίτσαρο, τον Τσούλη (1817). Όμως, επειδή όλα τα παιδιά του ιερέα είχαν το επώνυμο Αλέξης, καταδιώχθηκαν από τις τουρκικές αρχές. Μερικά τέκνα κρύβονταν ή άλλαξαν το επώνυμο τους για να αποφύγουν συλλήψεις, διώξεις ή εξισλαμισμό. Τα 14 παιδιά του Νικόλαου Αλέξη γεννήθηκαν στο χωριό Μαγουλά Λασιθίου. Δύο φονεύθηκαν από τους Τούρκους, επτά μετοίκησαν σε άλλα χωριά, τρία αιχμαλωτίστηκαν και εκπατρίστηκαν και η τύχη τους αγνοείτο για πολλά χρόνια. Ήταν τα εξής: Ο πρωτότοκος Γιωργής Αλέξης (1787- ? ) φόνευσε τον γενίτσαρο Τσούλη το 1817. Το σημείο που στήθηκε η ενέδρα είναι γνωστό σήμερα με το τοπωνύμιο Τσούλη Μνήμα.. Αργότερα διέφυγε στο Κιρκιτζέ (Νέα Έφεσος), κοντά στη Σμύρνη ή στη Κεφαλονιά αλλάζοντας το επώνυμο του σε Μωυσής. Αλέξανδρος Αλέξης (1790-1820) ήταν μέλος της ομάδας με αρχηγό τον μεγαλύτερο αδελφό του Γιωργή που φόνευσε τον Τσούλη. Διώχτηκε και αποδήμησε από το χωριό Μαγουλά, περιφερόμενος σε χωριά του Μαλεβιζίου όπου οι Τούρκοι των συνέλαβαν επειδή φαινόταν διαφορετικός και θεωρήθηκε ύποπτος. Φονεύθηκε το 1820. Μανώλης Αλέξης, φονεύθηκε από Τούρκο ο οποίος πήρε αμοιβή από τις τουρκικές αρχές οι οποίες είχαν επικηρύξει με μεγάλη αμοιβή τους δύο μεγαλύτερους γιους του Αλέξη και τους συντρόφους τους που δολοφόνησαν τον γενίτσαρο Τσούλη. Γιώργης Αλέξης (1793- ? ), κατέφυγε στο χωριό Παναγιά Πεδιάδας και έγινε ιερέας με επώνυμο Παπαδάκης. Όταν ο πατέρας του πέθανε, κληρονόμησε τα ιερατικά του ενδύματα. Μαρία Αλέξη, σύζυγος Κονιά Ντολαψή Κυριακή Αλέξη, παντρεύτηκε τον Γ. Λιδάκη στο χωριό Μέσα Ποτάμους Ροδάνθη Αλέξη, παντρεύτηκε τον Γεώργιο Ντολαψή στο χωριό Μαγουλά Καλή (Καλλιόπη) Αλέξη, παντρεύτηκε στο χωριό Καλλονή Ηρακλείου Βασιλική Αλέξη, σύζυγος Γ. Μιλιαρά στο χωριό Ψυχρό Μιχελής Αλέξης ( ? -1863), επέστρεψε στο χωριό Έξω Ποτάμους από όπου είχε διωχθεί ο παππούς του Αλέξιος Αλέξης γιος που εκπατρίστηκε γιος που εκπατρίστηκε γιός που εκπατρίστηκε τέκνο (1814-1818) που πέθανε από πανώλη μαζί με τους γονείς του. Ήταν τεσσάρων ετών Όλα τα αναφερθέντα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία και πληροφορίες ευρίσκονται στις δυο Μεγάλες Εθνικές Βιβλιοθήκες: http://www.nlg.gr and http://www.vikelaia.gr Σε προσωπικές σημειώσεις του Νικόλαου Σταυρινίδη, κατά τη μελέτη τουρκικών εγγράφων, ο ίδιος αναφέρει τον παπά Νικόλαο Αλέξη. Encyclopedia PAPYRUS-LAROUSSE-BRITANNICA, Athens Encyclopedia DRANDAKI, National Library of Greece, Athens Εγκυκλοπαίδεια ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ, τόμος 4, σελ. 608, λ. Αλέξης παπά Νικολάκης (1761-1818) Εγκυκλοπαίδεια ΥΔΡΙΑ, τόμος 5, σελ. 438, λ. Αλέξης παπά Νικολάκης και Αλέξης του Μαλεβιζίου Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, τόμος 2ος, σελ. 275, λ. Αλέξης Νικολάκης, Ιερέας Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό-Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΥ, τόμος 2, σελ. 574, λ. Αλέξης παπά Νικολάκης Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό-Εγκυκλοπαίδεια ΗΛΙΟΥ, τόμος 2, σελ. 516, λ. Αλεξάκης Ιωάννης του Σωτ. Εγκυκλοπαίδεια ΥΔΡΙΑ, τόμος 5, σελ. 361, λ. Αλεξάκης Σωτ. Ιωάννης http://www.paideiaonline.gr/index.php/e_encyclopedia/item/5090-alejhs_nikolakhs http://www.paideiaonline.gr/index.php/component/k2/item/4943-alejakhs_ivannhs Αρχειοθετήθηκε 2015-09-25 στο Wayback Machine. http://www.patris.gr/articles/177394?PHPSESSID= http://www.historical-museum.gr/gr/ekim/view/krhtika-chronika http://www.karmanor.gr/index.php?lid=1&aid=41&mid=2 http://www.krassanakis.gr/monastery-krustallenias.htm Ιερά Μονή Κρυσταλλένιας, Οροπέδιο Λασιθίου

Ο Νικόλαος Αλέξης ή παπά Νικολάκης Αλέξης (1761-1818) ήταν ιερέας από το Λασίθι, Κρήτη. Ήταν μοναχογιός του Αλέξιου Αλέξη από το γάμο του με την Αννεζίνα, τη τρίτη σύζυγό του. Ο Νικόλαος γεννήθηκε στο χωριό Μαρμακέτο, στο Οροπέδιο Λασιθίου το 1761 όταν ο πατέρας του Αλέξιος Αλέξης (1692-1786) ήταν 69 χρονών. Είναι εγγονός του ευπατρίδη Misser Alexis (1637- ? ) ο οποίος γεννήθηκε επί Ενετοκρατίας και έζησε και επί Τουρκοκρατίας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7%CF%82

Σαρίτα, είσαι η ζωή μου

Ο Χουάν Κεσάδα είναι πρώην οδηγός της Φόρμουλα 1 και διαχειρίζεται με επιτυχία την οικογενειακή επιχείρηση του. Είναι ένα πρόσωπο πολύ ευαίσθητο και οικείο, αλλά μετά από το θάνατο των γονιών του και της συζύγου του αισθάνεται ένα κενό που δεν μπορεί να καλυφθεί ούτε από τη φίλη του Λουσία αλλά ούτε και από τα ξαδέρφια Μιγκέλ και Ντέπι. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό, έρχεται πίσω και στην αίθουσα της εταιρείας του, συναντά ένα κορίτσι από ένα κόσμο εντελώς διαφορετικό. Η Σαρίτα ή "Μαϊμού" είναι μπόξερ που λόγω ενός τραυματισμού στο χέρι ψάχνει για δουλειά. Ζει με την πολύχρονη σχέση της, τον φίλο της Κίκε και τη μητέρα του Ντάλμα αλλά κάνει όνειρα για μια μεγάλη καριέρα στην πυγμαχία και η συνάντηση της με τον Χουάν φέρνει τα πάνω- κάτω. Ο Χουάν της προσφέρει την δουλειά και έτσι ξεκινούν τα προβλήματα, διότι ενώ Σαρίτα προσπαθεί να κρατήσει το μυστικό της ο Κίκε της λέει να πει την αλήθεια, ότι είναι μποξέρ. Ενώ ο Χουάν προσπαθεί να πείσει τη φίλη του Λουσία ότι δεν υπάρχει κάτι ανάμεσα σε αυτόν και Σαρίτα, αυτοί δεν μπορούν να κρατήσουν το μυστικό, ότι υπάρχει αγάπη ανάμεσά τους. Νατάλια Ορέιρο ως Σαρίτα Μουνιός "Μαϊμού" - Μποξέρ της La Boca, δουλεύει στον Όμιλο Κεσάδα και διατηρεί δεσμό με το αφεντικό της, Χουάν Κεσάδα, παντρεμένη με τον Χουάν, κόρη της Ισαμπέλ, πρώην σχέση του Κίκε, "θετή" κόρη της Ντάλμα, φίλη με την Κίμπερλι και την Λούνα, μητέρα της Ισαμπέλ Φακούντο Αράνα ως Χουάν Κεσάδα - Πρόεδρος του Όμιλου Κεσάδα, ένας επιτυχημένος άνδρας των επιχειρήσεων, αλλά ένας χήρος, που προσπαθεί να χτίσει μια οικογένεια. παντρεμένος με την Σαρίτα, πρώην σχέση της Λουσία, θετός πατέρας του Χοσέ, της Λάουρα και της Κόκι, βιολογικός πατέρας της Ισαμπέλ Κάρλος Βεγιόσο ως Ενρίκε "Κίκε" Φερρέτι - Αδιάφορος, αγράμματος και λίγη δουλειά, πρώην σχέση της Σαρίτα, εραστής της Λουσία, παντρεμένος με την Λουσία, γιος της Ντάλμα, πατέρας του Ενρίκε Τζ. Μόνικα Αγιός ως Νίλντα "Λούνα" Γιαδούρ - Ηθοποιός, φίλη με την Σαρίτα, διατηρεί σχέση με τον Χοσέ Φαμπίανα Γκαρσία Λάγο ως Κίμπερλι - Καθαρίστρια στον Όμιλο Κεσάδα, φίλη της Σαρίτα Ντάλμα Μίλεβο ως Ντάλμα - Μητέρα του Κίκε, "θετή" μητέρα της Σαρίτα, γιαγιά του Ενρίκε Τζ. Κάρλα Πέτερσον ως Λουσία Ινσούα "Μούμια" - Πρώην σχέση του Χουάν, ερωμένη του Κίκε, παντρεμένη με τον Κίκε, μητέρα του Ενρίκε Τζ., είναι ρηχή και χειραγωγημένη από τον Μιγκέλ και τον Φαλούτσο Μαρσέλο Ματσαρέγιο ως Μιγκέλ Κεσάδα - Ξάδερφος του Χουάν, αδερφός της Ντέπι, ζει εις βάρος των άλλων Γκρισέλντα Σισιλιάνι ως Ντέμπορα "Ντέπι" Κεσάδα - Αδερφή του Μιγκέλ, ξαδέρφη του Χουάν, φίλη της Λουσία, πρώην σχέση του Ρολάντο, είναι πολύ αφελής (στο τελευταίο επεισόδιο είναι έγκυος) Ελίας Βινιόλες ως Χοσέ Φερνάντες Κεσάδα - Αδερφός της Λάουρα και της Κόκι, θετός γιος του Χουάν, ετεροθαλής αδερφός της Ισαμπέλ, "μισεί" την Λουσία, ερωτευμένος με την Λούνα Τέλμα Φαρδίν ως Λάουρα Φερνάντες Κεσάδα - 14 ετών, θετή κόρη του Χουάν, ετεροθαλής αδερφή της Ισαμπέλ, "μισεί" την Λουσία, ερωτευμένη με τον καθηγητης της Κάρλος, ερωτευμένη με τον Τόνι Ορνέγια Φάσιο ως Κόκι Φερνάντες Κεσάδα - 6 ετών, θετή κόρη του Χουάν, ετεροθαλής αδερφή της Ισαμπέλ, "μισεί" την Λουσία Αδέλα Γκλέϊχερ ως Ρόσα - Οικονόμος του Χουάν, γιαγιά του Τόνι Νίκολας Ντ'Αγκοστίνο ως Τόνι - Εγγονός της Ρόσα Αλεχάντρο Αουάδα ως Αλφρέδο Ουρίμπε - Έμπιστος του Χούαν και του Όμιλου Κεσάδα, παντρεμένος με την Μπεατρίς, ερωτευμένος με την Μερσέδες Κλάουδια Φοντάν ως Μερσέδες - Γραμματέας του Όμιλου Κεσάδα Πάμπλο Σεδρόν ως Φέλιξ Πέρες Γκαρμέντια "Φαλούτσο" - Δικηγόρος του Όμιλου Κεσάδα Πατρίσια Πάλμερ ως Ισαμπέλ Μουνιός - Βιολογική μητέρα της Σαρίτα Πάμπλο Αλαρκόν ως Βίκτορ Σαμπράνο - Βιολογικός πατέρας της Σαρίτα Άνα Ακόστα ως Μπεατρίς Ουρίμπε - Γυναίκα του Αλφρέδο, είναι σε διάσταση Μίκε Αμιγορένα ως Ρολάντο Μαρτίνες - Οδηγός Φόρμουλα 1, εχθρός με τον Χουάν Λουίς Ακούνια ως Μοντάνια - Προπονητής μποξ σε γυμναστήριο Μαρσέλο Σαβιγνόνε ως Τάνο - Μηχανικός του Χουάν Μία (ανιψιά της Νατάλια Ορέιρο) ως Ισαμπέλ Μουνιός Κεσάδα - Νεογέννητο μωρό στο τελευταίο επεισόδιο Σαρίτα, είσαι η ζωή μου στην IMDb [1] Natalia Oreiro Official Site

Η Σαρίτα, είσαι η ζωή μου (Ισπανικά: Sos mi vida, Μετάφραση: Είσαι η ζωή μου) είναι κωμική τηλενουβέλα αργεντίνικης παραγωγής του 2006. Με πρωταγωνιστές τη Νατάλια Ορέιρο και τον Φακούντο Αράνα, σε σκηνοθεσία του Ροδόλφο Αντούνες και Χόρχε Βετσάρα. Μεταδόθηκε από το κανάλι Canal 13 στις 16 Ιανουαρίου 2006 έως 9 Ιανουαρίου 2007, σε σενάριο του Ερνέστο Κοροβόσκι και Σεμπαστιάν Παρρότα ενώ κέρδισε τέσσερα βραβεία Martín Fierro και τρία βραβεία Clarin. Μετά την πρεμιέρα της σειράς έκανε προβολή και σε άλλες χώρες όπως: Πουέρτο Ρίκο, Ρουμανία, Ελλάδα, Βοσνία, Τσεχία, Ρωσία, Σλοβακία, Σλοβενία, Βουλγαρία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Ισραήλ, Βόρεια Μακεδονία, Πολωνία, Πορτογαλία, Τουρκία, Αλβανία και Γεωργία.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B1,_%CE%B5%CE%AF%CF%83%CE%B1%CE%B9_%CE%B7_%CE%B6%CF%89%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CF%85

Προεδρικές εκλογές στην Γκάμπια 2021

Σύμφωνα με το Γκαμπιανό Σύνταγμα, η εκλογή του Προέδρου γίνεται με δημοκρατικές, άμεσες εκλογές, με καθολική και μυστική ψηφοφορία, για πενταετή θητεία. Το εκλογικό σύστημα είναι απλό πλειοψηφικό δύο γύρων. Ο υποψήφιος που θα εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία, δηλαδή πάνω από 50% των ψήφων, ανακηρύσσεται νικητής. Αν στον πρώτο γύρο δεν αναδειχθεί νικητής τότε διεξάγεται δεύτερος γύρος στον οποίο συμμετέχουν οι δύο επικρατέστεροι υποψήφιοι του πρώτου. Η προσέλευση στην ψηφοφορία είναι υποχρεωτική για όλους τους πολίτες ηλικίας άνω των 18 ετών. Οι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι λαμβάνουν ειδική εκλογική κάρτα. Η ψηφοφορία γίνεται με παραδοσιακό Γκαμπιανό σύστημα, στο οποίο οι εκλογείς ψηφίζουν με σβόλους αντί για ψηφοδέλτια. Αντί για κάλπες χρησιμοποιούνται κυλινδρικά βαρέλια που έχουν μία τρύπα στην κορυφή. Τα βαρέλια είναι βαμμένα στο χρώμα του κόμματος του υποψηφίου και μπορεί να φέρουν την φωτογραφία του υποψηφίου ή το λογότυπο του κόμματος. Ένα βαρέλι για κάθε υποψήφιο τοποθετούνται στον εκλογικό θάλαμο. Κάθε εκλογέας όταν προσέρχεται στο εκλογικό κέντρο λαμβάνει από την εκλογική επιτροπή έναν σβώλο. Μετά, ο εκλογέας μπαίνει στον εκλογικό θάλαμο και ρίπτει τον σβώλο του σε ένα από τα βαρέλια των υποψηφίων. Η καταμέτρηση γίνεται με εξίσου παραδοσιακό τρόπο. Οι σβόλοι κάθε βαρελιού αδειάζονται και διευθετούνται σε τετράγωνους δίσκους που έχουν σφαιρικές υποδοχές για αυτούς. Το άθροισμα τους υπολογίζεται επιτόπου.

Στις 4 Δεκεμβρίου 2021 διεξήχθησαν προεδρικές εκλογές στην Γκάμπια. Στην προεδρική εκλογή συμμετείχαν 6 υποψήφιοι, από τους οποίους οι 5 ήταν μέλη πολιτικών κομμάτων και ο ένας ήταν ανεξάρτητος πολιτικός. Οι κάλπες άνοιξαν από τις 8.00 το πρωί μέχρι τις 17.00 το απόγευμα, σε 1.554 εκλογικά κέντρα σε όλην την χώρα, για τους γύρω στους 960.000 χιλιάδες εγγεγραμμένους ψηφοφόρους της χώρας. Η ψηφοφορία έγινε με το παραδοσιακό Γκαμπιανό σύστημα, στο οποίο οι εκλογείς δεν ψηφίζουν με ψηφοδέλτια αλλά με σβόλους που ρίχνουν στα βαρέλια των υποψήφιων.Ο Αντάμα Μπάροου επανεξελέγη Πρόεδρος για μία δεύτερη θητεία, με το 53% των ψήφων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CE%B5%CE%B4%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1_2021

Αχονδρίτης

Η τάξη των αχονδριτών με το πλησιέστερο προς τους χονδρίτες υλικό κατά χημική σύσταση είναι οι λεγόμενοι «πρωτόγονοι αχονδρίτες» (PAC), που απλώς έχουν υφή που υποδεικνύει κάποια τήξη (εκτός βεβαίως αυτής που προκάλεσε η τριβή τους με τη γήινη ατμόσφαιρα και είναι επιφανειακή). Υποδιαιρούνται και αυτοί σε 5 ομάδες, που φέρουν τα ονόματα μεμονωμένων πτώσεων μετεώρων: ακαπουλκοΐτες (από το μετέωρο που έπεσε στο Ακαπούλκο του Μεξικού το 1976) λοδρανίτες (από το μετέωρο που έπεσε στην πόλη Λοντράν του Πακιστάν το 1868) γουινοναΐτες (από μετέωρο που έπεσε στη Γουινόνα της Αριζόνας πριν από αρκετούς αιώνες) ουρεϊλίτες (από το μετέωρο που έπεσε στο χωριό Νόβυ Ουρέυ της Μορδοβίας το 1886) βραχινίτες (από μετέωρο που έπεσε στο Brachina της Νότιας Αυστραλίας)Αλλά η πλειονότητα (περίπου τα δύο τρίτα) των αχονδριτών είναι οι λεγόμενοι HED, ονομασία που προέρχεται από τις τρεις υποομάδες τους: χαουαρδίτες (H), ευκρίτες (E) και διογενίτες (D). Οι ευκρίτες πήραν το όνομά τους από το αρχαίο ελληνικό επίθετο «εύκριτος», δηλαδή ευδιάκριτος, επειδή τα τμήματα πυριτικών ορυκτών μέσα τους διακρίνονται εύκολα. Οι διογενίτες ονομάσθηκαν προς τιμή του Διογένη του Απολλωνιάτη, όπως και οι χαουαρδίτες προς τιμή του Έντουαρντ Τσαρλς Χάουαρντ. Η παραδοσιακή άποψη για την προέλευση των HED είναι ότι προέρχονται από τον αστεροειδή 4 Εστία, επειδή τα φάσματα ανακλάσεώς τους είναι πολύ παρόμοια. Αυτή η άποψη αμφισβητήθηκε προσφάτως (Wasson 2013). Αχονδρίτες πολύ σπανιότεροι των HED είναι οι ανγκρίτες, που πιστεύεται ότι προήλθαν από αστεροειδείς όπως ο 289 Νενέττα και ο 3819 Ρόμπινσον, και πήραν το όνομά τους από τον μετεωρίτη Angra dos Reis, ο οποίος έπεσε στον ομώνυμο δήμο κοντά στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1869, σε βάθος 2 μέτρων στη θάλασσα, οπότε δύο τεμάχια ανασύρθηκαν εύκολα από δύτη. Οι ανγκρίτες είναι τα αρχαιότερα γνωστά ηφαιστειογενή πετρώματα στο Ηλιακό Σύστημα, με ηλικία 4,55 δισεκατομμύρια έτη. Επίσης σπάνιοι είναι οι ωμπρίτες, που ίσως προήλθαν από τον αστεροειδή 3103 Έγκερ (περνά κοντά από τη Γη) ή από αστεροειδείς της «οικογένειας» της Νύσσας. Οι ωμπρίτες περιέχουν επίσης το ορυκτό ενστατίτης, όπως η ομώνυμη τάξη χονδριτών, είναι δηλαδή «αχονδριτικοί ενστατίτες», και πήραν το όνομά τους από τον μικρό μετεωρίτη του Aubres, που έπεσε κοντά στο Νυόνς της νότιας Γαλλίας το 1836. Οι αχονδρίτες με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι βέβαια αυτοί που αποτελούν θραύσματα από την επιφάνεια άλλων πλανητών ή της Σελήνης. Αυτοί εκτινάχθηκαν κατά τις πτώσεις μικρών αστεροειδών σε αυτούς και, αφού περιπλανήθηκαν στο διάστημα ως μετεωροειδείς πλέον, έτυχε να πέσουν στη Γη. Προκειμένου να αναγνωρισθούν με ακρίβεια οι σεληνιακοί μετεωρίτες, έπρεπε πρώτα να φέρουν οι αστροναύτες πετρώματα από την ίδια τη Σελήνη: το 1982 ο Τζων Σουτ (John Schutt) βρήκε στην Ανταρκτική έναν ασυνήθιστο μετεωρίτη, τον Allan Hills 81005, τον οποίο ο γεωχημικός του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν Μπράιαν Μέισον, αφού επιβεβαίωσε ότι δεν έμοιαζε με κανέναν γνωστό μετεωρίτη, αναγνώρισε ότι είχε ομοιότητες με σεληνιακά δείγματα που είχαν προσκομίσει οι αστροναύτες του προγράμματος Απόλλων, όπως και η μη επανδρωμένη σοβιετική αποστολή «Λουνά 16». Αρκετά χρόνια αργότερα, Ιάπωνες επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι είχαν επίσης συλλέξει έναν σεληνιακό μετεωρίτη από την Ανταρκτική, το 1979. Μέχρι τον Αύγουστο του 2017, περίπου 306 σεληνιακοί μετεωρίτες έχουν ανακαλυφθεί, που προήλθαν από περίπου τριάντα διαφορετικές πτώσεις μετεώρων. Τα ίχνη από την έκθεση στις κοσμικές ακτίνες του διαστήματος, που διακριβώνονται από ισοτοπικές μετρήσεις των ιχνών ευγενών αερίων, υποδεικνύουν ότι όλοι οι γνωστοί σεληνιακοί μετεωρίτες εκτινάχθηκαν από τη Σελήνη τα τελευταία 20 εκατομμύρια έτη και οι περισσότεροι τις τελευταίες 100 χιλιάδες έτη. Οι περισσότεροι τέτοιοι μετεωροειδείς συνέχισαν να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη μετά την εκτίναξή τους. Με τον ίδιο τρόπο έχουν προσγειωθεί στον πλανήτη μας αρειανοί λίθοι. Ο λόγος που αντιλαμβανόμαστε ότι οι συγκεκριμένοι λιθομετεωρίτες, του τύπου SNC (προφέρεται «σνικ»), προέρχονται από τον πλανήτη Άρη, είναι ακριβώς η διαφοροποίηση που παρουσιάζει το υλικό τους. Η χημική επίδραση ψυχρού, αλμυρού νερού ή θερμότερων, «υδροθερμικών», υδατικών διαλυμάτων επάνω τους είναι προφανής. Η γενική ονομασία SNC, προφερόμενη συνήθως ως «σνικ», προέρχεται από τα αρχικά των λέξεων σεργοτίτης-ναχλίτης-σασινίτης, που υποδηλώνουν τις υποομάδες τους από ομώνυμες περιοχές στις οποίες βρέθηκαν δείγματα: Σεργκάτι (Sherghati) της βόρειας Ινδίας, Νάχλα (Nakhla) της Αιγύπτου και Σασινύ (Chassigny) της Γαλλίας. Μέχρι τον Ιανουάριο του 2019 υπήρχαν 224 μετεωρίτες που είχαν ταυτοποιηθεί ως αρειανοί. Τον Οκτώβριο του 2013 η NASA επιβεβαίωσε με βάση αναλύσεις των ισοτόπων του αργού στην αρειανή ατμόσφαιρα από την αποστολή «Curiosity», ότι πράγματι μερικοί από αυτούς προήλθαν από τον Άρη. Μεγάλη δημοσιότητα είχε λάβει το 1997 ο μετεωρίτης Allan Hills 84001 (ALH 84001), όταν ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Σ. Μακκέυ είχε ανακοινώσει 5 διαφορετικά σημάδια μέσα στον μετεωρίτη για την ύπαρξη μικροβιακής ζωής στον Άρη, έστω πριν από δισεκατομμύρια έτη: σφαιρίδια ανθρακικών αλάτων μέσα στον όγκο του ηφαιστειακού πετρώματος του μετεωρίτη, ασυνήθιστους μικροσκοπικούς κρυστάλλους μαγνητίτη που είναι ακριβώς οι ίδιοι με κρυστάλλους παραγόμενους από γήινα βακτήρια για το μαγνητικό τους προσανατολισμό (ίσως το πλέον εντυπωσιακό δεδομένο), φαινομενικά ασύμβατα ορυκτά του σιδήρου, των οποίων η εύρεση στο ίδιο σημείο θα υπονοούσε οργανική δράση αν το υλικό προερχόταν από τη Γη, πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες (PAHs), και τέλος μορφές σαν απολιθωμένα βακτήρια, οι οποίες όμως ήταν υπερβολικά μικρές («νανοβακτήρια»). Τα δύο τελευταία δεδομένα ήταν τα ασθενέστερα (PAHs υπάρχουν ακόμα και σε αλλογενείς μετεωρίτες), τα σφαιρίδια αλάτων που υποδηλώνουν την ύπαρξη νερού ανευρίσκονται και σε άλλους αρειανούς μετεωρίτες, ενώ τα δύο υπόλοιπα εξακολουθούν να προβληματίζουν την επιστημονική κοινότητα. Στη γραμμή των ορυκτολογικών ενδείξεων για την ύπαρξη υγρού νερού, με τη μελέτη των λεγόμενων εβαποριτών (ορυκτών από την εξάτμιση λιμνών ή θαλασσών), κινούνται αρκετοί ερευνητές, μεταξύ των οποίων, εδώ και τριάντα χρόνια συγκαταλέγεται και ο αναπληρωτής καθηγητής ορυκτολογίας-πετρολογίας στο ΕΜΠ Ηλίας Χατζηθεοδωρίδης με την ομάδα του. Σε τέτοια ορυκτά αναζητώνται «βιοϋπογραφές» από τον μεταβολισμό ζωντανών οργανισμών. Μετεωρίτης Χονδρίτης Ηλιακό Σύστημα Αστεροειδής Φωτογραφίες αχονδριτών από τον ιστότοπο Meteoritesaustralia

Οι αχονδρίτες (achondrites) είναι η μία από τις δύο υποκατηγορίες των λιθωδών (μη μεταλλικών) μετεωριτών ή λιθομετεωριτών. Οι αχονδρίτες είναι διαφοροποιημένοι μετεωρίτες, δηλαδή έχουν αλλοιωθεί από τήξη και επανακρυστάλλωση, ή άλλες γεωλογικές-χημικές διεργασίες, κατά την παραμονή τους σε ένα ουράνιο σώμα. Για τον λόγο αυτόν θεωρείται ότι προέρχονται από κάποιον πλανήτη, πλανήτη νάνο ή πολύ μεγάλο αστεροειδή. Πήραν την ονομασία τους εξ αντιδιαστολής με την άλλη υποκατηγορία των λιθομετεωριτών, που είναι οι χονδρίτες και προέρχονται συνήθως από μικρούς αστεροειδείς. Χαρακτηριστικό δηλαδή ενός αχονδρίτη είναι η απουσία μικρών σφαιροειδών κόκκων, που ονομάζονται χόνδροι, στο υλικό του. Το πέτρωμά του είναι παρόμοιο με εκείνο του γήινου βασάλτη ή άλλου μαγματογενούς πετρώματος. Περί το 8% του συνόλου των μετεωριτών που έχουν καταγραφεί είναι αχονδρίτες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%87%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Ινστιτούτο της Γαλλίας

Το 1661, με τη διαθήκη του και χάρη στη μεγάλη του περιουσία, ο καρδινάλιος Μαζαρέν ζήτησε από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ τη δημιουργία του Κολλεγίου των Τεσσάρων Εθνών, ένα κολέγιο που προοριζόταν για δωρεάν εκπαίδευση εξήντα γιων ευγενών οικογενειών από τις τέσσερις νεοπροσαρτηθείσες επαρχίες (τα τέσσερα έθνη) στο βασίλειο της Γαλλίας με τη συνθήκη της Βεστφαλίας και τη συνθήκη των Πυρηναίων το 1659, που ήταν: το Αρτουά, η Αλσατία, Πινερόλο και Ρουσιγιόν. Στη συνέχεια, από το 1662, ο Κολμπέρ ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Λουί Λε Βω τη δημιουργία του κτηρίου.Η επιγραφή πάνω από την πρόσοψη φέρει την ένδειξη «JUL. MAZARIN S.R.E. CARD BASILICAM ET GYMNAS F.C.A M.D.C.LXI», πιστοποιώντας ότι ο Μαζαρίνος ανέθεσε την κατασκευή το 1661. Το Ινστιτούτο της Γαλλίας ιδρύθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1795 από τη γαλλική κυβέρνηση με αποστολή να παρέχει στις πέντε Ακαδημίες ένα αρμονικό πλαίσιο για τη βελτίωση των γραμμάτων, των επιστημών και των τεχνών, σε μη κερδοσκοπική βάση.Στεγάζει επίσης τη βιβλιοθήκη Μαζαρέν, την παλαιότερη δημόσια βιβλιοθήκη στη Γαλλία, ανοιχτή για αναγνώστες και επισκέπτες. Το Ινστιτούτο της Γαλλίας συγκεντρώνει πέντε Ακαδημίες, των οποίων οι επίσημες συναντήσεις πραγματοποιούνται κάτω από τον τρούλο του πρώην Κολλεγίου των Τεσσάρων Εθνών, παλιό παρεκκλήσι του κολλεγίου. η Γαλλική Ακαδημία (40 μέλη), ιδρύθηκε το 1635 η Ακαδημία Επιγραφών και Γραμμάτων (95 μέλη), ιδρύθηκε το 1663 η Ακαδημία Επιστημών (263 μέλη), ιδρύθηκε το 1666 η Ακαδημία Καλών Τεχνών (63 μέλη), ιδρύθηκε το 1816 από την ένωση της Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής, που ιδρύθηκε το 1648, της Ακαδημίας Μουσικής που ιδρύθηκε το 1669 και της Ακαδημίας Αρχιτεκτονικής που ιδρύθηκε το 1671. η Ακαδημία Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών (50 μέλη), ιδρύθηκε το 1795. Η επίσημη ιστοσελίδα του Ινστιτούτου της Γαλλίας

Το Ινστιτούτο της Γαλλίας (Γαλλικά: Institut de France) είναι γαλλικό ίδρυμα που δημιουργήθηκε το 1795. Συγκεντρώνει πέντε ακαδημίες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλικής Ακαδημίας.Οι επιστημονικές, λογοτεχνικές και καλλιτεχνικές αυθεντίες του Γαλλικού έθνους που εδρεύουν στο Ινστιτούτο, συνεργάζονται για την τελειοποίηση των επιστημών και των τεχνών, την ανάπτυξη ανεξάρτητης σκέψης και τη συνδρομή των δημοσίων αρχών. Βρίσκεται υπό την προστασία του Αρχηγού Κράτους και εδρεύει στο Και ντε Κοντί, στο 6ο διαμέρισμα του Παρισιού, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, απέναντι από τη γέφυρα Πον ντεζ Αρ και το Λούβρο. Το Ινστιτούτο διαχειρίζεται περίπου 1.000 ιδρύματα, καθώς και μουσεία και κάστρα ανοιχτά στο κοινό. Επίσης, απονέμει βραβεία και επιδοτήσεις, οι οποίες ανήλθαν συνολικά σε περισσότερα από 27 εκατομμύρια ευρώ ετησίως το 2017. Τα περισσότερα από αυτά τα βραβεία απονέμονται από το Ινστιτούτο μετά από σύσταση των ακαδημιών. Είναι ο θεματοφύλακας μιας σημαντικής κληρονομιάς ακινήτων και συλλογών από το τέλος του 19ου αιώνα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AF%CE%B1%CF%82

Χρυσά Βατόμουρα

Η τελετή διεξάγεται συνήθως μια ημέρα πριν την απονομή των βραβείων Όσκαρ. Συνήθως, οι περισσότεροι νικητές δεν παρευρίσκονται στην τελετή απονομής αυτών των βραβείων. Μερικά αξιομνημόνευτα άτομα τα οποία έχουν παρευρεθεί σε τελετές απονομής αυτών των βραβείων ήταν η Χάλι Μπέρι και η Σάντρα Μπούλοκ. Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για τον Χειρότερο Ηθοποιό Πρωταγωνιστικού Ρόλου:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για την Χειρότερο Ηθοποιό Πρωταγωνιστικού Ρόλου:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για τον Χειρότερο Ηθοποιό Υποστηρικτικού Ρόλου:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για την Χειρότερο Ηθοποιό Υποστηρικτικού Ρόλου:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για το Χειρότερο Συνολικό Θίασο ή Ζευγάρι:από 1994 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για το Χειρότερο Σενάριο:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για τον Χειρότερο Σκηνοθέτη:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για την Χειρότερη Ταινία:από 1980 ως και σήμερα Βραβείο Χρυσό Βατόμουρο για το Χειρότερο Prequel, Remake, Rip-off or Sequel:από 1994 ως και σήμερα,εκτός 1996 και 1999 Επίσημος ιστότοπος

Τα Χρυσά Σμέουρα (πρωτότυπος τίτλος:Golden Raspberry Awards, ή Razzie Awards εν συντομία) είναι σατιρικά βραβεία. Είναι τα αντιβραβεία των Όσκαρ, τα οποία «βραβεύουν» τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς. Ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε από τον Τζων Ουίλσον. Ο θεσμός αυτός διεξάγεται συνήθως την παραμονή της απονομής των βραβείων Όσκαρ. Η πρώτη τελετή έγινε στις 31 Μαρτίου 1981, στην κατοικία του Ουίλσον στο Λος Άντζελες, με στόχο να «βραβεύσει» τις χειρότερες ταινίες του έτους 1980.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AC_%CE%92%CE%B1%CF%84%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1

Εξοχή Καβάλας

Βρίσκεται σε υψόμετρο 190 μέτρων, στις βορειοανατολικές απολήξεις του όρους Συμβόλου. Απέχει 22 χιλιόμετρα από την Καβάλα. Η οικονομία του χωριού βασίζεται στη γεωργία, με την καλλιέργεια καπνού, καλαμποκιού, σιταριού, σταφυλιού και ελιών, και την κτηνοτροφία.Ως οικισμός, δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και αρχικά ονομαζόταν Τόβλιανη. Στις αρχές του 20ού αιώνα είχε κυρίως μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος σύμφωνα με την στατιστική του Ελληνικού Στρατού του 1911, έφτανε τους 200 κατοίκους, ενώ σύμφωνα με την ελληνική απογραφή του 1920 είχε 209 κατοίκους.Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, στην Εξοχή εγκαταστάθηκαν 44 οικογένειες Ελλήνων προσφύγων, με το χωριό να αποκτά αμιγή ελληνικό πληθυσμό. Στην απογραφή του 1928 η Εξοχή είχε 243 κατοίκους και στην απογραφή του 1940 έφτασε τους 387.Η Εξοχή εντάχθηκε στην κοινότητα Κηπίων, της επαρχίας Παγγαίου, μέχρι το 1946, όταν προσαρτήθηκε στην κοινότητα Ελευθερουπόλεως. Με το πρόγραμμα Καποδίστριας εντάχθηκε στον δήμο Ελευθερούπολης και το πρόγραμμα Καλλικράτης στον δήμο Παγγαίου.

H Εξοχή (μέχρι το 1928 Τόβλιανη) είναι χωριό του Δήμου Παγγαίου της περιφερειακής ενότητας Καβάλας, στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 142 κατοίκους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82

Ζαν Κουζί

Εκτός από τις αποστολές στα Ιμαλάια, στις Άλπεις ο Ζαν Κουζί έκανε πρώτες αναβάσεις και επαναλήψεις στις παρακάτω διαδρομές: 1948 : πρώτη ανάβαση στη ΒΑ όψη του Κραμπιουλέ στα Πυρηναία. 1948 : άνοιγμα νέας διαδρομής στο Τόρρε Τριέστε στους Δολομίτες. 1949 : τρίτη ανάβαση της διαδρομής Soldà-Conforto στη Μαρμολάντα στους Δολομίτες. 1949 : ανάβαση της ΝΔ κόψης στο Τόρρε Βενέτσια στους Δολομίτες. Επανάληψη στο Σπηρούνι Γουόκερ στις Γκραν Γιοράς στο Μον Μπλαν. 1951 : πρώτη ανάβαση στη Jardin du Roi στο Βερκόρ. 1951 : δεύτερη ανάβαση της διαδρομής Soldà στο Σασολούνγκο στους Δολομίτες. 1952 : πρώτη στο ΝΔ σπηρούνι στο Ντρουάτ, Μον Μπλαν. 1952 : Αιγκίγ ντε λ'Μ κοντά στο Σαμονί, κλασική δύσκολη διαδρομή (D) που πήρε το όνομά του "la Couzy", με τον Μ. Προστ. 1954 : με τον Λιονέλ Τερέ, πρώτη ανάβαση του Τσόμο Λόντσο 7.796 μ. (Ιμαλάια). 1955 : με τον Λιονέλ Τερέ, πρώτη ανάβαση του Μακαλού 8.463 μ. (Ιμαλάια). 23-25 Ιουλίου : με τον Ρενέ Ντεσμεζόν, τέταρτη ανάβαση δυτική όψη στη Ντρι, Μον Μπλαν. 23-25 Ιουλίου 1956 : βόρεια κόψη της Αιγκίγ Νουάρ ντε Πετερέ Μον Μπλαν. 1956 : με τον Ρενέ Ντεσμεζόν, πορώτη στη ΒΔ όψη του Ολάν στο Ουαζάν. 1957 : με τον Ρενέ Ντεσμεζόν, πρώτη χειμερινή της δυτικής όψης του Ντρι, Μον Μπλαν. 1958 : με τον Ρενέ Ντεσμεζόν, τρίτη επανάληψη της διαδρομής ντιρέτ στο Τρε Τσίμε ντι Λαβαρέντο, στους Δολομίτες. 1958 : πρώτη στο σπηρούνι Μεργκερίτ στη βόρεια όψη των Γκραν Γιοράς, Μον Μπλαν. Στις 2 Νοεμβρίου 1958, στη διάρκεια μια νέας διαδρομής που άνοιγε με τον Ζαν Πουϊζέ στο Μπερζέ, στον ορεινό όγκο του Ντεβολί, ο Ζαν Κουζί σκοτώθηκε από πτώση λίθων που τον χτύπησαν στο κεφάλι. Θάφτηκε στο κοιμητήριο του Μονμάρ στις Άλπεις. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/141002/Jean-Couzy http://www.lajauneetlarouge.com/article/jean-couzy-42-un-alpiniste-dexception-des-pyrenees-lhimalaya

Ο Ζαν Κουζί (Jean Couzy) (1923 – 2 Νοεμβρίου, 1958) ήταν Γάλλος ορειβάτης. Γεννήθηκε στο Νερά το 1923. Σπούδασε αεροναυτική στην Πολυτεχνική Σχολή. Σε ηλικία 27 ετών έγινε μέλος της αποστολής του Μορίς Ερζόγκ το 1950 στο Αναπούρνα. Εγκατεστημένος στο Παρίσι για τις σπουδές του, έκανε συχνά αναρριχήσεις στο δάσος του Φοντενεμπλό, όπου γνώρισε τον Μαρσέλ Σατζ, (Marcel Schatz) ένα άλλο μέλος της αποστολής του Αναπούρνα και κατοπινό του σύντροφο στις αναρριχήσεις. Ο Κουζί έκανε την πρώτη ανάβαση στο Μακαλού με τον Λιονέλ Τερέ στις 15 Μαΐου, 1955.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B1%CE%BD_%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%AF

Πανελλήνιο πρωτάθλημα τζούντο γυναικών

Στο πλαίσιο του πρωταθλήματος, διεξάγονται οι παρακάτω κατηγορίες βάρους: Ο νικητής σύλλογος αναδεικνύεται μέσω των μεταλλίων, και συγκεκριμένα ο σύλλογος του οποίου οι αθλητές κατέκτησαν τα περισσότερα χρυσά μετάλλια. Σε περίπτωση ισοπαλίας χρυσών μεταξύ δύο ή παραπάνω συλλόγων υπολογίζονται και τα αργυρά μετάλλια, ενώ σε νέα ισοπαλία υπολογίζονται τέλος και τα χάλκινα μετάλλια. Ο νικητής αναφέρεται επισήμως ως "πολυνίκης", αναφέρεται όμως και ως "πρωταθλητής". Ο πίνακας με τις νικήτριες σε όλες τις κατηγορίες από το 1997 και μετά. Σε παρένθεση είναι οι σύλλογοι στους οποίους ανήκαν οι αθλήτριες. Το πανελλήνιο ομαδικό πρωτάθλημα διεξήχθη το 2016 παράλληλα με το ατομικό. Μετείχαν 3 σύλλογοι σε ομαδικούς αγώνες με πέντε κατηγορίες βάρους (-52, -57, -63, -70, +70 κ.). Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο ΑΟΝ Αργυρούπολης που επικράτησε στον άτυπο τελικό με 3-2 νίκες του Budo Φιλαδέλφειας. Παρόμοιες ομαδικές διοργανώσεις (αναφέρονταν ως "διασυλλογικό ομαδικό πρωτάθλημα" και "ομαδικό κύπελλο") είχαν διεξαχθεί κατά τα έτη 1993 ως 2003. Οι πρωταθλητές από την Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο Οι νικήτριες από το 1997 Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο Αθλητική Ηχώ, Ιστορικό αρχείο 1945-2007

Το πανελλήνιο πρωτάθλημα τζούντο γυναικών, διεξάγεται κάθε χρόνο, κυρίως το μήνα Δεκέμβριο, από την Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο. Το πρώτο πρωτάθλημα γυναικών διεξήχθη στις 10 Ιουνίου 1984, στο κλειστό του Πανελληνίου, με πρωταθλητή τον Πανελλήνιο, ο οποίος έχει και τα περισσότερα πρωταθλήματα, 15 στο σύνολο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CE%B9%CE%BF_%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1_%CF%84%CE%B6%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%BF_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD

Η Ρόζα της Σμύρνης

Στην Αθήνα του 1987, ο Δημήτρης, ένας Έλληνας που ζούσε στην Τουρκία και εκδιώχθηκε, ζει με τη σύντροφό του, τη Ρίτα. Έχει αναλάβει μία έκθεση με θέμα τους Έλληνες της Σμύρνης. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, βρίσκει ένα ματωμένο νυφικό, το οποίο ανήκει στην ηλικιωμένη πλέον Ρόζα. Η ταινία γυρίστηκε στην Κωνσταντινούπολη, τη Μυτιλήνη, τη Σμύρνη και την Αθήνα. Η ταινία πούλησε 37.432 εισιτήρια στο πρώτο της 4ήμερο (22–25 Δεκ) και ολοκλήρωσε το χριστουγεννιάτικο πενθήμερο με 27.946 εισιτήρια στις 26 Δεκεμβρίου για ένα σύνολο 65.378 εισιτηρίων. Παρουσίασε μικρή μείωση (5,5%) κατά το πρωτοχρονιάτικο 4ήμερο (29 Δεκ–1 Ιαν) πουλώντας 35.388 εισιτήρια, ενώ το 4ήμερο των Θεοφανείων (5–8 Ιαν) σημείωσε αύξηση 10% φτάνοντας στα 38.927 εισιτήρια. Συνολικά, πούλησε 356.983 εισιτήρια στην Ελλάδα και έτσι έγινε η εμπορικότερη ταινία του 2016. Είναι επίσης η 4η πιο εμπορική ελληνική ταινία της δεκαετίας 2010-2019. Λήδα Πρωτοψάλτη ως Ρόζα Τάσος Νούσιας ως Δημήτρης Ευγενία Δημητροπούλου ως Μαριάννα Γιλμάζ Γκρουντά ως Ισμαήλ Γιούλικα Σκαφιδά ως Ρίτα Τζεμ Ακσακάλ ως Ομέρ Πέτρος Λαγούτης ως Γιώργος Χάρης Εμμανουήλ ως υπεύθυνος του μουσείου Κώστας Καζανάς ως Κότογλου

Η Ρόζα της Σμύρνης είναι μια ελληνική ταινία του 2016 σε σκηοθεσία του Γιώργου Κορδέλλα και σενάριο της Χριστίνας Λαζαρίδη. Το σενάριο είναι βασισμένο στο βιβλίο Ισμαήλ και Ρόζα του Γιάννη Γιαννέλλη-Θεοδοσιάδη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97_%CE%A1%CF%8C%CE%B6%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%82

Ευρωπαϊκό Κύπελλο Γυναικών 1997–98 (υδατοσφαίριση)

Οι αγώνες του ομίλου πραγματοποιήθηκαν στη Ζίλινα. Πηγή: Βαθμολογικό σύστημα: Νίκη: 2 βαθμοί, Ισοπαλία: 1 βαθμός, Ήττα: 0 βαθμοί Η Τελική φάση διεξήχθη σε δύο ομίλους των τεσσάρων ομάδων μεταξύ 20 και 24 Μαΐου του 1998 στην Κατάνια. Πηγή: Βαθμολογικό σύστημα: Νίκη: 2 βαθμοί, Ισοπαλία: 1 βαθμός, Ήττα: 0 βαθμοί Πηγή: Βαθμολογικό σύστημα: Νίκη: 2 βαθμοί, Ισοπαλία: 1 βαθμός, Ήττα: 0 βαθμοί Πηγή: Πηγή: Πηγή: Πηγή: Πηγή: Πηγή: Euro League Women - Book of Champions (1987 έως το 2016)

Το Ευρωπαϊκό Κύπελλο Γυναικών 1997–98 (αγγλικά: LEN European Cup 1997–98) ήταν η 11η περίοδος του κορυφαίου πρωταθλήματος γυναικείας υδατοσφαίρισης της Ευρώπης που διοργανώθηκε από την LEN. Το τουρνουά διοργανώθηκε το 1998. Ο τελικός παίχτηκε μεταξύ της Ιταλικής Οριτζόντε Κατάνια και της Ρωσικής ΣΚΙΦ Μόσχας. Η Οριτζόντε Κατάνια νίκησε την ΣΚΙΦ Μόσχας με 7-6 και κέρδισε τον 2ο τίτλο στην ιστορία της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%93%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_1997%E2%80%9398_(%CF%85%CE%B4%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7)

Εξίσωση Ντιράκ

Η γραμμικοποίηση της Κλάιν-Γκόρντον ως προς την χρονική παράγωγο, επιβάλει γραμμικοποίηση και στην κλίση (ανάδελτα), ώστε να είναι η εξίσωση σε συναλλοίωτη μορφή. Τελικά στην εξίσωση δόθηκε η γενική μορφή: i ∂ ψ ∂ t = ( − i α ⋅ ∇ + β m ) ψ {\displaystyle i{\frac {\partial \psi }{\partial t}}=\left(-i{\boldsymbol {\alpha }}\cdot {\boldsymbol {\nabla }}+\beta m\right)\psi } ή διαφορετικά: H ψ = ( α ⋅ P + β m ) ψ {\displaystyle H\psi =({\boldsymbol {\alpha }}\cdot \mathbf {P} +\beta m)\psi } η οποία θα πρέπει να ικανοποιεί επί πλέον την σχετικιστική εξίσωση ενέργειας-ορμής (και εδώ είναι που εισέρχονται και πάλι οι αρνητικές ενέργειες): H 2 ψ = ( P 2 + m 2 ) ψ {\displaystyle H^{2}\psi =(\mathbf {P} ^{2}+m^{2})\psi } Οι σταθερές αi, i=1,2,3 και β, είναι αρχικά αυθαίρετες και καθορίζονται μετέπειτα από ιδιότητες που προκύπτουν από την εξίσωση για την ικανοποίηση της σχετικιστικής ενέργειας. Συγκεκριμένα ισχύει: H 2 ψ = ( α ⋅ P + β m ) 2 ψ = ( α i P i + β m ) ( α j P j + β m ) ψ = {\displaystyle H^{2}\psi =({\boldsymbol {\alpha }}\cdot \mathbf {P} +\beta m)^{2}\psi =(\alpha _{i}P_{i}+\beta m)(\alpha _{j}P_{j}+\beta m)\psi =} = ( α i 2 P i 2 + ( α i α j + α j α i ) P i P j + ( α i β + β α i ) P i m + β 2 m 2 ) ψ = {\displaystyle =(\alpha _{i}^{2}P_{i}^{2}+(\alpha _{i}\alpha _{j}+\alpha _{j}\alpha _{i})P_{i}P_{j}+(\alpha _{i}\beta +\beta \alpha _{i})P_{i}m+\beta ^{2}m^{2})\psi =} = ( P 2 + m 2 ) ψ {\displaystyle =(\mathbf {P} ^{2}+m^{2})\psi } Η τελευταία ισότητα φυσικά αποτελεί απαίτηση ώστε να δίνει η εξίσωσή μας, την σχετικιστική σχέση ενέργειας-ορμής. Από την παραπάνω σχέση προκύπτουν τα εξής: α i α j + α j α i = 0 ⇔ { α i , α j } = 0 , i ≠ j {\displaystyle \alpha _{i}\alpha _{j}+\alpha _{j}\alpha _{i}=0\Leftrightarrow \{\alpha _{i},\alpha _{j}\}=0\,\,,i\neq j} α i β + β α i = 0 ⇔ { α i , β } = 0 , i = 1 , 2 , 3 {\displaystyle \alpha _{i}\beta +\beta \alpha _{i}=0\Leftrightarrow \{\alpha _{i},\beta \}=0\,\,,i=1,2,3} α i 2 = 1 {\displaystyle \alpha _{i}^{2}=1} β 2 = 1 {\displaystyle \beta ^{2}=1} Συνεπώς προκύπτει ως συμπέρασμα από τις δύο πρώτες σχέσεις, ότι τα αi και β αντιμετατίθενται όλα μεταξύ τους και επομένως δεν είναι απλοί αριθμοί. Ιδιότητα μη μετάθεσης εμφανίζουν οι πίνακες και επομένως τα αi και ο β είναι πίνακες με τις παραπάνω ιδιότητες. Αποδεικνύεται ότι οι πίνακες αi και β, είναι ερμιτιανοί, άιχνοι (μηδενικό ίχνος πίνακα), έχουν άρτια διάσταση και ιδιοτιμές ±1 . Halzen, F., & Martin, A. D. (1984). Quarks and leptons: an introductory course in modern particle physics. New York: Wiley. Aitchison, I. J., & Hey, A. J. (2003). Gauge theories in particle physics (3rd ed.). New York: Taylor & Francis Group.

Η εξίσωση Ντιράκ, που ονομάστηκε έτσι προς τιμή του θεωρητικού φυσικού Πολ Ντιράκ, είναι μία εξίσωση της σχετικιστικής κβαντικής μηχανικής, η οποία περιγράφει σωματίδια με σπιν. Η πρώτη προσπάθεια για μία σχετικιστική εξίσωση στην κβαντική μηχανική κατέληξε στην εξίσωση Κλάιν-Γκόρντον, μία γενίκευση της εξίσωσης Σρέντινγκερ. Το κίνητρο για τη δημιουργία της εξίσωσης Ντιράκ, ήταν να μπορέσει να αποφευχθεί η εμφάνιση αρνητικών ενεργειών μέσω της γραμμικοποίησης της εξίσωσης ως προς την παράγωγο του χρόνου, δηλαδή την ενέργεια. Η γραμμικοποίηση ως προς τον χρόνο επιτεύχθηκε, αλλά η ανάγκη ικανοποίησης της σχετικιστικής σχέσης για την ενέργεια E2=p2+m2 (c=1), επανεμφάνισε τις αρνητικές ενέργειες. Το κέρδος τελικά είναι ότι η νέα εξίσωση έχει λύσεις σε μορφή πινάκων, δηλαδή σε «πλουσιότερη» δομή και το σπιν προκύπτει αυθόρμητα μέσα από τις λύσεις της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AF%CF%83%CF%89%CF%83%CE%B7_%CE%9D%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%AC%CE%BA

Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2000-01

Στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας 2000-01 συμμετείχαν 14 ομάδες. Όλες οι ομάδες αναμετρήθηκαν αναμεταξύ τους από δύο φορές, μία εντός και μία εκτός έδρας. Πρωταθλήτρια ανακηρύχτηκε η ομάδα που συγκέντρωσε τους περισσότερους βαθμούς. Οι τρεις πρώτες ομάδες προβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Α΄ κατηγορίας 2001-02. Οι τρεις τελευταίες ομάδες υποβιβάστηκαν στο πρωτάθλημα Γ΄ κατηγορίας 2001-02. Η νίκη βαθμολογείτο με 3 βαθμούς και η ισοπαλία με 1 βαθμό ενώ η ήττα δεν έδινε κανένα βαθμό. Ομάδες που δεν συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που προήχθησαν στην Α΄ κατηγορία 2000-01 Διγενής Ακρίτας Μόρφου Άρης Λεμεσού Δόξα ΚατωκοπιάςΟμάδες που διαβαθμίστηκαν στην Γ΄ κατηγορία 2000-01: ΠΑΕΕΚ Κερύνειας Ηρακλής ΓερολάκκουΛόγω της ενοποίησης του Ευαγόρα Πάφου (συμμετείχε στη Β΄ κατηγορία) με τον ΑΠΟΠ Πάφου (συμμετείχε στην Α΄ κατηγορία), με τη δημιουργία της ΑΕΠ Πάφου (που πήρε τη θέση του ΑΠΟΠ στην Α΄ κατηγορία), δημιουργήθηκε μια κενή θέση για το πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2000-01. Για το λόγο αυτό διεξήχθησαν αγώνες μπαράζ στους οποίους συμμετείχαν οι τρεις τελευταίες στη βαθμολογία ομάδες του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 1999-00 και η τέταρτη στη βαθμολογία ομάδα της Γ΄ κατηγορίας 1999-00. Η νικήτρια θα συμμετείχε στο πρωτάθλημα Β΄ κατηγορίας 2000-01. Πρώτη στην τελική κατάταξη των μπαράζ αναδείχθηκε η Αναγέννηση Γερμασόγειας, η οποία είχε τερματίσει στη 13η θέση του πρωταθλήματος Β΄ κατηγορίας 1999-00, οπόταν μόνο δύο ομάδες υποβιβάστηκαν στην Γ΄ κατηγορία 2000-01. Ομάδες που συμμετείχαν στο πρωτάθλημαΟμάδες που διαβαθμίστηκαν από την Α΄ κατηγορία 1999-00 Εθνικός Άσσιας Αναγέννηση Δερύνειας Αλκή ΛάρνακαςΟμάδες που προήχθησαν από την Γ΄ κατηγορία 1999-00: Ένωση Νέων ΘΟΪ Λακατάμιας Ροτσίδης Μάμμαρη Κινύρας Έμπας Η τελική βαθμολογία του πρωταθλήματος ήταν: Το σύστημα βαθμολόγησης που ίσχυε ήταν: Νίκη=3 βαθμοί, Ισοπαλία=1 βαθμός, Ήττα=0 βαθμοί Κανόνες βαθμολογίας: 1ος Βαθμοί, 2ος Διαφορά τερμάτων (τέρματα υπέρ-τέρματα κατά), 3ος Καλύτερη επίθεση. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει τα αποτελέσματα των αγώνων του πρωταθλήματος: «2000/01 Cypriot Second Division». Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation. 14 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 2016. «Βαθμολογία (τελική)». Ο Φιλελεύθερος: σελ. 29. 9 Απριλίου 2001. Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου Κύπελλο Κύπρου ποδοσφαίρου ανδρών 2000-01 Ποδόσφαιρο στην Κύπρο Σύστημα ποδοσφαιρικών πρωταθλημάτων Κύπρου

Η Β΄ κατηγορία ποδοσφαίρου ανδρών Κύπρου 2000-01 ήταν η 46η έκδοση της Β΄ κατηγορίας ποδοσφαίρου της Κύπρου. Το πρωτάθλημα κέρδισε η Αλκή Λάρνακας για 3η φορά στην ιστορία της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%84_%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8E%CE%BD_%CE%9A%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85_2000-01

Αριστίντες Γκόμες

Σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες. Υπήρξε γενικός διευθυντής της Πειραματικής Τηλεοράσεως της Γουινέας-Μπισσάου (1990-92). Διορίστηκε πρωθυπουργός στη χώρα στις 2 Νοεμβρίου 2005 και παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία την άνοιξη του 2007. Χρημάτισε υπουργός Σχεδιασμού και Διεθνών Σχέσεων και Συνεργασίας στην προηγούμενη κυβέρνηση του Νίνο Βιέιρα. Ήταν μακροχρόνιο μέλος (από το 1973) του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας και του Πρασίνου Ακρωτηρίου (PAIGC), αλλά τον Μάιο του 2005 παύθηκε από αντιπρόεδρος, επειδή υποστήριξε τον υποψήφιο πρόεδρο Νίνο Βιέιρα. Έφυγε από το κόμμα μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον τελευταίο και εγκατέλειψε τη χώρα το 2009, μετά τη δολοφονία του Νίνο Βιέιρα. Ο Γκόμες διορίστηκε ξανά στην πρωθυπουργία από τον πρόεδρο Ζοζέ Μάριο Βαζ στις 16 Απριλίου 2018. Παρέμεινε πρωθυπουργός για περισσότερο από έναν χρόνο, ως τον Οκτώβριο του 2019.

Ο Αριστίντες Γκόμες (Aristides Gomes, 8 Νοεμβρίου 1954-) είναι πολιτικός από τη Γουινέα-Μπισσάου, ο οποίος υπηρέτησε ως πρωθυπουργός από τον Απρίλιο του 2018 ως τις 29 Οκτωβρίου 2019. Υπηρέτησε ξανά στην πρωθυπουργία από τις 2 Νοεμβρίου 2005 ως τις 13 Απριλίου 2007. Εν συνεχεία υπηρέτησε ως αρχηγός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία και την Ανάπτυξη (PRID).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%82_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CF%82

Αριθμητική πυκνότητα

Η αριθμητική πυκνότητα όγκου είναι ο αριθμός των δηλούμενων σωμάτων ανά μονάδα όγκου: n = N V , {\displaystyle n={\frac {N}{V}},} όπου N είναι ο ολικός αριθμός σωμάτων που βρίσκονται μέσα σε όγκο V. Υποτίθεται ότι ο N είναι αρκετά μεγάλος ώστε η στρογγυλοποίηση της μετρήσεως στον πλησιέστερο ακέραιο να μην εισάγει αξιόλογο τυχαίο σφάλμα, ωστόσο από την άλλη ο V επιλέγεται να είναι αρκετά μικρός, ώστε η n που προκύπτει να μην εξαρτάται πολύ από το σχήμα του V εξαιτίας μεγάλης κλίμακας χαρακτηριστικών. Η επιφανειακή αριθμητική πυκνότητα είναι ο αριθμός των δηλούμενων σωμάτων ανά μονάδα εμβαδού A: n ′ = N A , {\displaystyle n'={\frac {N}{A}},} Παρομοίως, η γραμμική αριθμητική πυκνότητα είναι ο αριθμός των δηλούμενων σωμάτων ανά μονάδα μήκους L: n ″ = N L , {\displaystyle n''={\frac {N}{L}},} Στο Διεθνές σύστημα μονάδων (SI) η αριθμητική πυκνότητα μετρείται σε m−3, αν και χρησιμοποιείται συχνά και το cm−3. Ωστόσο, οι μονάδες αυτές δεν είναι πρακτικές όταν αφορούν άτομα, ιόντα ή μόρια αερίων, υγρών ή στερεών σε κανονικές συνθήκες (Κ.Σ.), επειδή οι αριθμοί που τα εκφράζουν είναι πάρα πολύ μεγάλοι (της τάξεως του 1020). Αν χρησιμοποιήσουμε ως μονάδα την αριθμητική πυκνότητα ενός ιδανικού αερίου σε Κ.Σ., έχουμε πρακτικές τιμές. Αυτή η μονάδα αποκαλείται αμαγκά (Amagat, σύμβολο amg), από το όνομα του Γάλλου φυσικού Εμίλ Αμαγκά: n0 = 1 amg = 2,6867774 × 1025 m−3 και χρησιμεύει συχνά ως μονάδα αριθμητικής πυκνότητας, για οποιεσδήποτε ουσίες σε οποιεσδήποτε συνθήκες (και όχι μόνο για ιδανικό αέριο σε Κ.Σ.). Για οποιαδήποτε ουσία η αριθμητική πυκνότητα μπορεί να εκφρασθεί σε σχέση με τη γραμμομοριακότητα κατ΄ όγκο (Molarity) c (σε mol/m3) απλώς ως n = N A c {\displaystyle n=N_{\rm {A}}c} ,όπου NA είναι η Σταθερά Αβογκάντρο. Η ίδια σχέση ισχύει αν η μονάδα της χωρικής διαστάσεως (m) αντικατασταθεί τόσο στο n όσο και στο c με όποια άλλη μονάδα, π.χ. εάν το n δίνεται σε cm−3 και το c σε mol/cm3, ή εάν το n είναι σε L−1 και το c σε mol/L, κλπ.. Για άτομα ή μόρια με επακριβώς προσδιορισμένη γραμμομοριακή μάζα M (σε χιλιόγραμμα ανά γραμμομόριο), η αριθμητική πυκνότητα μπορεί να εκφρασθεί σε σχέση με την πυκνότητα μάζας ρm (σε χιλιόγραμμα/m3) ως n = N A M ρ m . {\displaystyle n={\frac {N_{\rm {A}}}{M}}\rho _{\mathrm {m} }.} Ο λόγος M/NA είναι η μάζα ενός μεμονωμένου ατόμου ή μορίου εκφρασμένη σε χιλιόγραμμα.

Η αριθμητική πυκνότητα (συμβολίζεται με n ή ρN) είναι φυσικό μέγεθος που εκφράζει το πόσο μεγάλη είναι η συγκέντρωση μεμονωμένων αριθμήσιμων σωμάτων (π.χ. στοιχειωδών σωματιδίων, μορίων, κυττάρων, γαλαξιών, αλλά και πιο θεωρητικών οντοτήτων, όπως τα φωνόνια) στον φυσικό χώρο, είτε τον τριδιάστατο με την αριθμητική πυκνότητα όγκου, είτε τον διδιάστατο με την επιφανειακή αριθμητική πυκνότητα, είτε ακόμη τον μονοδιάστατο με τη γραμμική αριθμητική πυκνότητα. Η πυκνότητα πληθυσμού στη γεωγραφία είναι παράδειγμα επιφανειακής αριθμητικής πυκνότητας. Στη χημεία ο όρος αριθμητική συγκέντρωση (συμβολίζεται με πεζό n, ή με C, ώστε να αποφεύγεται η σύγχυση με την ποσότητα ουσίας, η οποία συμβολίζεται με κεφαλαίο N) υποδηλώνει κάποιες φορές το ίδιο φυσικό μέγεθος, ιδίως όταν συγκρίνεται με άλλες συγκεντρώσεις. Η αριθμητική πυκνότητα, όπως και το συνηθισμένο μέγεθος που ονομάζεται απλώς πυκνότητα (πυκνότητα μάζας), είναι εντατικό φυσικό μέγεθος.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B9%CE%B8%CE%BC%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CF%80%CF%85%CE%BA%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1

Κεντρική βιβλιοθήκη Τ.Ε.Ι. Χαλκίδας

Η βιβλιοθήκη διαθέτει τις εξής υπηρεσίες και πληροφοριακές πηγές: Αναγνωστήριο. Ο χώρος του αναγνωστηρίου είναι κατάλληλος για μελέτη υλικού. Βιβλιοστάσιο. Είναι η αίθουσα όπου διατηρεί ταξινομημένη τη συλλογή της. Τμήμα Εκδόσεων. Στο τμήμα εκδόσεων, οι υπάλληλοι είναι υπεύθυνοι για τις εκδόσεις προς και από την βιβλιοθήκη. Δανεισμός. Δανείζει το υλικό της μόνο στα μέλη του Ιδρύματος και εφόσον έχουν εκδώσει την ειδική κάρτα δανεισμού, ενώ για τους εξωτερικούς χρήστες ο δανεισμός γίνεται με την καταβολή χρηματικού ποσού. Διαδανεισμός. Με τη συνεργασία της με άλλες βιβλιοθήκες και τις υπηρεσίες του διαδανεισμού οι χρήστες της εντοπίζουν υλικό άλλης βιβλιοθήκης. Νησίδα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Οι χρήστες έχουν δωρεάν πρόσβαση στο Διαδίκτυο μέσω Η/Υ για την εκπόνηση εργασιών τους αλλά και τη πρόσβασή σε επιστημονικές βάσεις δεδομένων. Η πρόσβαση στο Διαδίκτυο και στους υπολογιστές είναι ελεγχόμενη και παρέχεται μόνο για εκπαιδευτικό και ερευνητικό σκοπό. Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (Ε.Κ.Τ.). Ο χρήστης έχει τη δυνατότητα πρόσβασης στο Συλλογικό Κατάλογο Περιοδικών των Ελληνικών Επιστημονικών και Τεχνολογικών Βιβλιοθηκών. E-business Forum. Είναι ένας οδηγός για τον επιχειρηματία που επιθυμεί να εισάγει ηλεκτρονικές μεθόδους στη λειτουργία της Επιχείρησής του. OCLC First Search. Παρέχεται πρόσβαση στον κατάλογο OCLC, μέσω του οποίου πραγματοποιείται λεπτομερής αναζήτηση βιβλίων σε χιλιάδες ειδικότητες. Δίκτυο Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών (Heal-Link). Οι χρήστες της βιβλιοθήκης μπορούν να αναζητήσουν άρθρα ηλεκτρονικών περιοδικών. Η βιβλιοθήκη λειτουργεί καθημερινά εκτός Σαββατοκύριακου τις ώρες 08:30-17:00. Κατά την περίοδο των διακοπών και την θερινή περίοδο λειτουργεί τις ώρες 08:00-14:30. Το δεύτερο δεκαήμερο του Αυγούστου είναι κλειστή. Επίσημη ιστοσελίδα της Βιβλιοθήκης.

Το Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Χαλκίδας ίδρυσε την κεντρική του βιβλιοθήκη το1986. Η κοινότητα που καλύπτει και εξυπηρετεί είναι το εκπαιδευτικό/διοικητικό προσωπικό και οι σπουδαστές του Ιδρύματος αλλά και οποιοσδήποτε την επισκέπτεται. Κύριος σκοπός της βιβλιοθήκης είναι η προώθηση της εκπαίδευσης και της έρευνας καθώς και της αναζήτησης πληροφοριών, η εξυπηρέτηση των πληροφοριακών αναγκών των χρηστών της βιβλιοθήκης μέσα από έντυπο και μη υλικό, υπηρεσίες και πηγές πληροφόρησης που παρέχει. Η συλλογή της καλύπτει τα γνωστικά αντικείμενα που θεραπεύουν οι σχολές του Ιδρύματος σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών, ώστε να εξυπηρετείται ο κάθε χρήστης σε όποια ειδικότητα και να ανήκει. Η συλλογή αποτελείται από 6.000 τίτλους βιβλίων, οπτικοακουστικό υλικό (CD-ROMs, κ.ά.), εφημερίδες, περιοδικά και πτυχιακές εργασίες σπουδαστών. Για την ταξινόμηση του υλικού της, η βιβλιοθήκη χρησιμοποιεί το Δεκαδικό Σύστημα Ταξινόμησης Dewey (DDC), για την καταλογογράφηση του χρησιμοποιεί τους Αγγλοαμερικάνικους Κανόνες Καταλογογράφησης (AACR2) και για την θεματική ευρετηρίαση του χρησιμοποιεί τον Θεματικό Κατάλογο της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου (LCSH) και τον κατάλογο καθιερωμένων όρων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος. Παράλληλα, διαθέτει διδακτικά βιβλία και σημειώσεις ανάλογα με την προβλεπόμενη ύλη του κάθε μαθήματος των Σχολών του Ιδρύματος και τα παρέχει στους σπουδαστές του δωρεάν.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CE%A4.%CE%95.%CE%99._%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%82

Βάγκαρ

Στο Βάγκαρ βρίσκεται το μοναδικό αεροδρόμιο των Φερόων. Το αεροδρόμιο χτίστηκε κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Βρετανούς, οι οποίοι κατέλαβαν τις Νήσους Φερόε με τη συγκατάθεση των κατοίκων των νησιών. Μετά τον πόλεμο παρέμεινε αχρησιμοποίητο για περίπου 20 χρόνια, αλλά στη συνέχεια τέθηκε εκ νέου σε λειτουργία έπειτα από την αναγκαία επέκταση και τον εκσυγχρονισμό του. Διαχειρίζεται περίπου 292.000 επιβάτες ετησίως (2016). Ένας τόσος μεγάλος αριθμός επιβατών για τα πρότυπα των Νήσων Φερόε ασκεί μεγάλη πίεση στα μέσα μεταφοράς, με αποτέλεσμα να κατασκευαστεί μια οδική σήραγγα (Vágatunnilin) μήκους 5 χιλιομέτρων η οποία συνδέει το Βάγκαρ με τα δύο μεγαλύτερα νησιά των Φερόων και την πρωτεύουσα Τόρσχαβν. Το μεγαλύτερο χωριό του νησιού είναι το Μίντβαγκουρ, το οποίο έχει 1.134 κατοίκους (Επίσημη εκτίμηση 1-2022) και βρίσκεται στο κέντρο του νησιού. Το Βάγκαρ έχει τρία μεγάλα χωριά: το Μίντβαγκουρ, το Σάνταβαγκουρ (985 κατοίκους) και το Σόρβαγκουρ (1.152 κατ.) και τρία μικρά χωριά: το Bøur (72 κατ.), το Vatnsoyrar (44 κατ.) και το Gásadalur (13 κατ.) (Επίσημη εκτίμηση 1-2022). Παλιότερα υπήρχαν ακόμη δύο χωριά: το Slættanes, το οποίο εγκαταλείφθηκε το 1964 ή το 1965 και το Víkar, το οποίο εγκαταλείφθηκε το 1910. Στο Βάγκαρ βρίσκονται και οι δύο μεγαλύτερες λίμνες των Φερόων η Sørvágsvatn και η Fjallavatn με επιφάνειες 3,4 και 1,02 τ.χλμ. αντίστοιχα. Οι βορειοδυτικές, δυτικές και νοτιοδυτικές ακτές του νησιού έχουν χαρακτηριστεί ως Σημαντικές περιοχές για τα πουλιά από την BirdLife International, λόγω της σημασίας του ως τόπος αναπαραγωγής για τα θαλασσοπούλια, ειδικά των αρκτικών θυελλοπουλιών (100.000 ζευγάρια), υδροβατών (5.000 ζευγάρια), θαλασσοκοράκων (500 ζευγάρια), ληστόγλαρων (20 ζευγάρια), τριδακτυλόγλαρων (8.400 ζευγάρια), Φρατέρκουλα του Ατλαντικού (40.000 ζευγάρια), λεπτοραμφόκεπφων (2.700 μεμονωμένα) και κέπφους (400 ζευγάρια). Υπάρχουν 41 βουνά στο Βάγκαρ, τα κυριότερα είναι τα εξής: Bøsdalafossur Múlafossur Reipsáfossur Το Κέντρο Τουριστικών Πληροφοριών του Βάγκαρ (Αγγλικά)

Το Βάγκαρ (φεροϊκά: Vágar) είναι το τρίτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί των Φερόων Νήσων, μετά το Στρέιμοϊ και το Έστουροϊ. Βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό ωκεανό και έχει έκταση 176 τ.χλμ.. Το Βάγκαρ έχει πληθυσμό 3.401 κατοίκους (1-2022). Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Μίντβαγκουρ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81

Εθνική Αυστρίας (καλαθοσφαίριση γυναικών)

Η Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης της χώρας υπήρξε μέλος της FIBA ήδη το 1934.Η γυναικεία εθνική ομάδα έλαβε μέρος στα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα που διεξήχθησαν τη δεκαετία του 1950, καθώς και σε δύο διοργανώσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Σε καμία από αυτές τις περιστάσεις δεν κατέκτησε κάποιο μετάλλιο και κατά συνέπεια δεν έχει αγωνιστεί ποτέ ούτε σε Ολυμπιακούς Αγώνες ούτε σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Στη συνέχεια έπεσε σε μακροχρόνια αδράνεια προτού ξεκινήσει ξανά να λαμβάνει μέρος στο κατώτερο τη τάξει πρωτάθλημα ευρωπαϊκής εμβέλειας, γνωστό σήμερα ως «Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών FIBA». Πορεία σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA (EuroBasket) Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Αυστρίας σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα FIBA (EuroBasket): Πορεία σε European Promotion Cup / European Championship Division C / Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών FIBA Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Αυστρίας σε European Promotion Cup / European Championship Division C / Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μικρών Κρατών FIBA: Πορεία στην Τελική Φάση Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3 Ακολουθούν οι τελικές θέσεις κατάταξης της Εθνικής Ομάδας της Αυστρίας σε Τελικές Φάσεις Ευρωπαϊκού Κυπέλλου FIBA 3x3: Εθνική Αυστρίας (καλαθοσφαίριση ανδρών) Austria, ιστορικό ανά έτος στον επίσημο ιστότοπο των αρχείων της FIBA. (Αγγλικά) Österreichischer Basketball Verband, επίσημος ιστότοπος. (Γερμανικά)

Τελ. Ενημέρωση: Απρίλιος 2019 Η εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης γυναικών της Αυστρίας αντιπροσωπεύει την Αυστρία στις διεθνείς διοργανώσεις γυναικείας καλαθοσφαίρισης που οργανώνει η FIBA. Βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία της Αυστριακής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (Österreichischer Basketball Verband).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%85%CF%83%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_(%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7_%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD)

Αιολικό Πάρκο «Αγία Δυνατή»

Η αρχική εγκατάσταση του αιολικού πάρκου αποτελείτο από 14 ανεμογεννήτριες τύπου Ε-70 της γερμανικής εταιρείας Enercon, ονομαστικής (μέγιστης) ισχύος 2,3 MW η καθεμιά, αποδίδοντας στο εθνικό δίκτυο ηλεκτροδότησης της Ελλάδας συνολική ισχύ 27,2 MW (ονομαστική 32,2 MW). Οι ανεμογεννήτριες έχουν ύψος πύργου 70 μ. και μήκος πτερυγίου 35 μ. Τα πτερύγια είναι κατασκευασμένα από συνθετικά υλικά, έτσι ώστε να μη δημιουργούν ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές. Το 2017 προστέθηκε άλλη μια ανεμογεννήτρια ισχύος 2,3 MW που, σε συνδυασμό με την αύξηση της αποδιδόμενης ισχύος και των άλλων ανεμογεννητριών στα όριά τους, ανέβασαν τη συνολική ισχύ από τα 27,2 στα 34,5 MW.Το πάρκο απασχολεί σε μόνιμη βάση 3 άτομα. Το εγκατεστημένο ψηφιακό σύστημα ελέγχου SCADA είναι σε θέση να στείλει γραπτό μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο του συνεργείου συντήρησης, γεγονός που σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητη η 24ωρη ανθρώπινη παρουσία στο πάρκο. Το αιολικό πάρκο της Αγ. Δυνατής παράγει περίπου 75GWh ανά έτος, ενέργεια ικανή να καλύψει τις ετήσιες ανάγκες 4500 νοικοκυριών. Το πάρκο θεωρήθηκε από ορισμένους ότι είχε ένα μερίδιο της ευθύνης για τις καταστροφικές πλημμύρες που έπληξαν την περιοχή της Πυλάρου το φθινόπωρο του 2016, μετά από νεροποντή. Σε ειδική συνεδρίαση μηχανικών του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ), υποστηρίχθηκε πως αστοχίες στον γύρω χώρο είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση του όγκου των φερτών υλικών που ρίχνονταν μέσα στα αυλάκια των ορμητικών νερών. Το μέγεθος αυτής της αρνητικής επίδρασης υπήρξε αντικείμενο διαφωνιών των επιστημόνων.

Το αιολικό πάρκο στην Αγία Δυνατή βρίσκεται στο Δήμο Πυλάρου του Νομού Κεφαλληνίας. Η υλοποίηση του έργου έγινε από την εταιρεία Ελληνική Τεχνοδομική Άνεμος (ΕΛ.ΤΕΧ. Άνεμος), θυγατρική του κατασκευαστικού ομίλου Ελλάκτωρ, η οποία έχει και το δικαίωμα εκμετάλλευσης. Το πάρκο τέθηκε σε λειτουργία τον Απρίλιο του 2009.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CF%8C_%CE%A0%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF_%C2%AB%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%94%CF%85%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%AE%C2%BB

Χάινριχ Χερτζ

Ο Χάινριχ Χερτς ήταν τέκνο εύπορης και καλλιεργημένης οικογένειας του Αμβούργου. Γονείς του ήταν ο δικηγόρος και μέλος της γερουσίας του Αμβούργου Γκούσταφ Φέρντιναντ Χερτς (2/8/1827 - 8/9/1914), και μητέρα του η Άννα Ελίζαμπετ Πφέφερκορν.Ως μαθητής στο γυμνάσιο Gelehrtenschule des Johanneums στο Αμβούργο, ο Χερτς έδειξε ικανότητα τόσο στις φυσικές επιστήμες, όσο και στις ξένες γλώσσες, μαθαίνοντας εξωσχολικά την αραβική και τη σανσκριτική. Αργότερα σπούδασε φυσικομαθηματικά και μηχανική στη Δρέσδη, στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου και στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου. Στο τελευταίο είχε καθηγητές τους Γκούσταβ Κίρχοφ και Χέρμαν φον Χέλμχολτς, και εκεί απέκτησε το διδακτορικό του το 1880, παραμένοντας και την επόμενη τριετία ως βοηθός του Χέλμχολτς. Το 1883 ο Χερτς ανέλαβε μια θέση λέκτορα της θεωρητικής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Κιέλου. Το 1885 έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης. Το 1886 ο Χερτς νυμφεύθηκε την Ελίζαμπετ Ντολ (E. Doll, 1864-1941), κόρη του Μαξ Ντολ, λέκτορα της γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Καρλσρούης. Απέκτησαν δύο κόρες: τη Γιοχάνα, που γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1887, και τη Ματίλντε Κάρμεν (1891-1975), η οποία έγινε αξιόλογη βιολόγος. Στην Καρλσρούη ο Χερτς διεξήγαγε τις έρευνές του στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, ορόσημο στην ιστορία του ηλεκτρομαγνητισμού και θεμέλιο για την ανάπτυξη της ραδιοφωνίας. Στις 3 Απριλίου 1889 ο Χερτς δέχθηκε τη διπλή θέση του καθηγητή της Φυσικής και του διευθυντή του Ινστιτούτου Φυσικής στη Βόννη, την οποία και διετήρησε μέχρι τον θάνατό του. Στη Βόννη ερεύνησε θέματα της θεωρητικής μηχανικής και δημοσίευσε τις έρευνές του στο βιβλίο Die Prinzipien der Mechanik in neuem Zusammenhange dargestellt (= «Οι αρχές της Μηχανικής παρουσιασμένες σε μια νέα μορφή»), το οποίο εκδόθηκε μετά τον θάνατό του. Το 1892 διαγνώσθηκε στον Χερτς μια μόλυνση (μετά από εξετάσεις που έκανε εξαιτίας ημικρανιών που είχε) και χειρουργήθηκε για τη θεραπεία του. Πέθανε από κοκκιωματώδη αγγειίτιδα σε ηλικία 36 ετών στη Βόννη, και τάφηκε στο Κοιμητήριο Όλσντορφ του Αμβούργου.Η σύζυγος του Χερτς Ελίζαμπετ δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Ούτε και οι κόρες τους παντρεύτηκαν, οπότε δεν υπάρχουν πλέον απόγονοι του Χερτς. Ueber die Induction in rotirenden Kugeln (στα Γερμανικά). Berlin: Schade. 1880. Die Prinzipien der Mechanik in neuem Zusammenhange dargestellt (στα Γερμανικά). Leipzig: Johann Ambrosius Barth. 1894. Schriften vermischten Inhalts (στα Γερμανικά). Leipzig: Johann Ambrosius Barth. 1895.

Ο Χάινριχ Ρούντολφ Χερτς ή Χερτζ (Heinrich Rudolf Hertz, 22 Φεβρουαρίου 1857 – 1 Ιανουαρίου 1894) ήταν Γερμανός φυσικός, ο πρώτος που πέτυχε την εκπομπή, μετάδοση και λήψη ραδιοκυμάτων. Επιβεβαίωσε την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Τζέιμς Μάξγουελ και κατά τη διάρκεια πειραμάτων (1886-1889) παρήγαγε και μελέτησε ηλεκτρομαγνητικά κύματα (γνωστά επίσης ως ερτζιανά κύματα ή ραδιοκύματα). Κατέδειξε ότι αυτά είναι μακρά, εγκάρσια κύματα που ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός και μπορούν να απεικονιστούν, να διαθλαστούν, και να πολωθούν όπως το φως. Προσέγγισε το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο. Ανέπτυξε την Ηλεκτροδυναμική κινούμενων σωματιδίων. Η μονάδα της συχνότητας, το Hertz, ονομάστηκε έτσι προς τιμή του. Στα γραπτά του περιλαμβάνονται εργασίες όπως «Τα ηλεκτρικά κύματα» και «Αρχές της μηχανικής». Πέθανε στη Βόννη σε ηλικία μόλις 37 ετών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%B9%CE%BD%CF%81%CE%B9%CF%87_%CE%A7%CE%B5%CF%81%CF%84%CE%B6

Κουκουβάγια

Σύμφωνα με τις επικρατέστερες ετυμολογικές προσεγγίσεις η λέξη γλαυξ έχει άμεση σχέση με το γλαυκός (ο έχων ανοιχτό γαλάζιο χρώμα) και δόθηκε στα συγκεκριμένα πτηνά από τους αρχαίους Έλληνες εξαιτίας του λαμπερού και σπινθηροβόλου βλέμματος του πουλιού. Η επιστημονική ονομασία Strigiformes (Στριγγόμορφα), καθώς και το όνομα της οικογένειας των Στριγγιδών, ετυμολογούνται από το αρχαίο ελλ. στρίγξ, λατ. strix, το οποίο αποτελεί ηχομιμητικό της εκφραστικής φωνής του πουλιού και έχει άμεση σχέση με το ρήμα "τρίζω", καθώς και με το νεοελληνικό "στρίγγλα". "Τυτώ" ήταν στην αρχαιότητα, όπως και σήμερα, το όνομα της γλαύκας "Τυτώ η λευκή" (Tyto alba). Πρέπει να τονιστεί πως στα Ελληνικά ο όρος "κουκουβάγια" αναφέρεται συχνά μόνο στο είδος Μικρή Κουκουβάγια ή Αθηνά η νυκτία (Athene noctua), ενώ για τα υπόλοιπα Γλαυκόμορφα χρησιμοποιείται ο όρος "γλαύκα". Παρόλα αυτά ο όρος κουκουβάγια δεν περιορίζεται σε μόνο ένα είδος, αλλά επιστημονικά περιγράφει εξίσου όλα τα μέλη της βιολογικής τάξης Γλαυκόμορφα. Οι γλαύκες έχουν ιδιαίτερη μορφή, η οποία χαρακτηρίζεται από αξιοσημείωτες προσαρμογές στις ανάγκες ενός νυκτόβιου θηρευτή. Έχουν μακριές και στρογγυλεμένες φτερούγες, κοντή ουρά και ένα δυσαναλόγως μεγάλο κεφάλι με ένα δισκοειδές μεγάλο πρόσωπο. Τα ράμφη τους είναι κυρτά και γαμψά. Όλες οι γλαύκες έχουν ιδιαίτερα οξυμένες τις αισθήσεις της ακοής και της οράσεως. Τα μάτια είναι τοποθετημένα μπροστά, έτσι ώστε να επιτυγχάνεται στερεοσκοπική όραση, κάτι το οποίο είναι απαραίτητο σε κάθε θηρευτή, ώστε να μπορεί να κάνει σωστή εκτίμηση αποστάσεων και ταχυτήτων. Τα όργανα της ακοής είναι τοποθετημένα ασύμμετρα στο κεφάλι του πτηνού και η διαμόρφωση του προσώπου είναι τέτοια, ώστε να κατευθύνει τα ακουστικά κύματα στους ακουστικούς πόρους. Πάρα πολλές γλαύκες έχουν στην κορυφή της κεφαλής χαρακτηριστικές τούφες, οι οποίες ονομάζονται αντία. Τα αντία αποτελούνται από φτερά και δεν έχουν καμία σχέση με την ακοή. Η λειτουργία τους δεν έχει ακόμα εξακριβωθεί. Οι γλαύκες έχουν σε σχέση με το σωματικό τους βάρος δυσαναλόγως μεγάλη επιφάνεια πτερύγων. Σε συνδυασμό με το μαλακό και πυκνό πτέρωμα επιτυγχάνουν έτσι μια σχεδόν απολύτως αθόρυβη πτήση. Γλαύκες υπάρχουν σε όλες τις ηπείρους με εξαίρεση την Ανταρκτική. Τις συναντούμε σε όλα τα ενδιαιτήματα, τα περισσότερα είδη βρίσκονται όμως στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές της Ν. Αμερικής και της Ασίας. Τη βορειότερη εξάπλωση έχει η χιονόγλαυκα (Nyctea scandiaca), η οποία επιβιώνει ακόμα και στις ακτές της Γροιλανδίας. Παρακάτω αναφέρονται όλα τα γένη Γλαυκόμορφων, τα οποία κατατάσσονται σε δυο οικογένειες: Οικογένεια: Τυτονίδες (Tytonidae) Γένη: 1. Φόδιλος (Phodilus) 2. Τυτώ (Tyto) Οικογένεια: Γλαυκίδες (Strigidae) Γένη: 1. Ώτος (Otus) 2. Μεγάσκωψ (Megascops) 3. Χαιτογλαύξ (Jubula) 4. Λοφοστρίξ (Lophostrix) 5. Pulsatrix 6. Βύας (Bubo) 7. Σκοτοπελία (Scotepelia) 8. Στριξ (Strix) 9. Σουρνία (Surnia) 10. Γλαυκίδιον (Glaucidium) 11. Ξενογλαύξ (Xenoglaux) 12. Μικραθηνά (Micrathene) 13. Αθηνά (Athene) 14. Αιγωλιός (Aegolius) 15. Ουρογλαύξ (Uroglaux) 16. Νίνωξ (Ninox) 17. Άσιος (Asio) 18. Ψευδοσκώψ (Pseudoscops) 19. Νησάσιος (Nesasio) Από την αρχαιότητα η κουκουβάγια ταυτιζόταν με τη σοφία. Οι αρχαίοι Έλληνες τη θεωρούσαν το σύμβολο της θεάς Αθηνάς. Ενδεικτική της λατρείας των αρχαίων Ελλήνων για το πτηνό αυτό είναι η αναφορά του Αλεξανδρινού λεξικογράφου Ησύχιου, σύμφωνα με την οποία, πριν ξεκινήσει η ναυμαχία της Σαλαμίνας, είχε πετάξει μια κουκουβάγια ως προάγγελος της νίκης των Ελλήνων. Όλα τα πουλιά της Ελλάδας, Έκδοση Ελεύθερου Τύπου με την επιστημονική επιμέλεια της Ε.Ο.Ε. (1996) [1] Τα πουλιά της Ελλάδας και της Ευρώπης, Έκδοση Χρυσός τύπος. Των Roger Peterson, Guy Mountfort & P.A.D. Hollom Περιγραφικό λεξικό των πουλιών της Ελλάδος, Έκδοση Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας. Του Ντίνου Απαλόδημου. Τα πουλιά της Ελλάδος και της Κύπρου, Έκδοση Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία. Των Mullarney, Svensson, Zetterstroem, Grant. Adrian Aebischer: Eulen und Käuze, Haupt Verlag, Bern 2008, ISBN 978-3-258-07276-0 Jürgen Nicolai: Greifvögel und Eulen, Kompaß Naturführer, Gräfe und Unzer Verlag, München 1987, ISBN 3-7742-3805-7 Theodor Mebs, Wolfgang Scherzinger: Die Eulen Europas - Biologie, Kennzeichen, Bestände, Kosmos Verlag, Stuttgart 2000, ISBN 3-440-07069-7 John A. Burton (Hrsg): Eulen der Welt - Entwicklung - Körperbau - Lebensweise, Neumann-Neudamm Verlag, Melsungen 1986, ISBN 3-7888-0495-5 Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρία Owlpages (English) Eine komplette Auflistung aller Eulenarten

Κουκουβάγια ή Γλαύκα, αλλά και Κουκουμάφκα σε ορισμένες περιοχές της ανατολικής Μακεδονίας, ονομάζεται κάθε μέλος της βιολογικής τάξης Γλαυκόμορφα (Strigiformes), η οποία ανήκει στην ομοταξία των Πτηνών (Aves), περιλαμβάνοντας περίπου 200 είδη αρπακτικών και στην πλειονότητά τους νυκτόβιων πουλιών. Κατανέμονται σε όλες τις ηπείρους εκτός της Ανταρκτικής και έχουν αναπτύξει αξιόλογες προσαρμογές στη νυχτερινή διαβίωση. Διακρίνουμε δυο οικογένειες γλαυκών: την οικογένεια των Τυτονιδών (Tytonidae) η οποία περιλαμβάνει λιγοστά (16) είδη και την οικογένεια των Γλαυκιδών (Strigidae) όπου ανήκουν τα περισσότερα είδη κουκουβάγιας.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%B2%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B1

Ιωσήφ Πέκκιο

Ο Πέκκιο, το 1825, που ήλθε στην Ελλάδα, κατάφερε να συναντήσει τον φυλακισμένο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που μεταξύ άλλων συζήτησαν για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Ο Πέκκιο έγραψε για τον Κολοκοτρώνη: αχτένιστα και άσπρα τα μαλλιά του έπιπταν εις αμφοτέρους τους ώμους του και ανακατεύοντο μπροστά με την άτακτον γενειάδα, την οποίαν μετά την αιχμαλωσίαν του είχεν αφήσει να αυξήση εις ένδειξιν πένθους και εκδικήσεως. Η μορφή του είναι άξεστος, ρωμαλέα. Τα μάτια του γεμάτα φωτιάν, το πολεμικόν και άγριον πρόσωπόν του ωμοίαζε με γέρικον απότομον βράχον Είπε επίσης: ο Κολοκοτρώνης αναμφιβόλως δεν είναι κοινός άνθρωπος. Μετ' ολίγας ημέρας απελύθη και έγινε πανηγυρικώς δεκτός εις Ναύπλιον. Κατά την στιγμήν της συμφιλιώσεώς του με την κυβέρνησιν, απήντησεν αυτοσχεδίως εις τον λόγον τον οποίον εξεφώνησε κάποιος εκ των επισήμων. Εις την άξεστον απάντησίν του είναι άξια σημειώσεως η παράγραφος εις την οποίον είπε: "Στο ταξίδι μου από την Ύδρα έως εδώ πέταξα στην θάλασσα τα παράπονά μου. Κάμετε το ίδιο και σεις και θάψετε μέσα σε κείνο το λάκκο τα μίση σας και τας διαφοράς. Αυτός θα είνε ο θησαυρός που θα κερδίσετε!... Camillo Ugoni, Vita e scritti di Giuseppe Pecchio, Paris, Baudry, 1836 C. Ugoni: Vita e scritti di Giuseppe Pecchio Articolo su Treccani.it

Ο Ιωσήφ Πέκκιο (ή και Πέκιο) ιταλικά: Giuseppe Pecchio) (Μιλάνο 15 Νοεμβρίου 1785-Μπράιτον 4 Ιουνίου 1837) ήταν Ιταλός φιλέλληνας, νομομαθής, λόγιος και δημοσιογράφος. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οικονομική συγκρότηση, του τότε, νεοσύστατου κράτους.Τον Μάρτιο του 1825, στάλθηκε στην Ελλάδα, από το Φιλελληνικό Κομιτάτο της Αγγλίας, ώστε να παρακολουθήσει τη χρήση του δανείου, που είχε δοθεί στην ελληνική διοίκηση. Το δάνειο είχε συναυθεί κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, από το Κομιτάτο που έδρευε στο Λονδίνο.Για αυτό το σκοπό, ο Πέκκιο, ταξίδεψε μέχρι το Ναύπλιο και έγραψε τα πορίσματά του. Έτσι, ο Ιωσήφ Πέκκιο, το 1826, εξέδωσε στα ιταλικά και στα αγγλικά το «Έκθεσιν περί των εν Ελλάδι κατά το έαρ 1825», που κατόπιν η έκδοση αυτή έγινε και στα ελληνικά.Ο Πέκκιο, ωστόσο, δημοσίευσε και ταξιδιωτικά κείμενα και εντυπώσεις, για χώρες που επισκέφτηκε (Ελβετία, Αγγλία, Ισπανία, Σμύρνη). Επίσης έγραψε για την αγγλική ποίηση αλλά και για διάφορες άλλες διάφορες μελέτες. Σημαντική μελέτη του Πέκκιο ήταν η βιβλιογραφική μελέτη για τον ποιητή Ούγο Φώσκολο.Ο Πέκκιο αναχώρησε από την Ελλάδα την 11η Ιουνίου 1825. Περιόδευσε στην Πελοπόννησο και συνάντησε μεγάλες μορφές της Επανάστασης.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86_%CE%A0%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BF

Όλυνθος Χαλκιδικής

Η τοποθεσία κατοικείται από τη Νεολιθική Εποχή (5300-4500 π.Χ.). Η λέξη «Όλυνθος» είναι προελληνική και σημαίνει πιθανώς «αγριοσυκιά». Σύμφωνα με την παράδοση ονομάστηκε έτσι από τον Όλυνθο, γιο του ποτάμιου θεού Στρυμόνα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι η πόλη κατακτήθηκε από τους Βοττιαίους της Ημαθίας τον έβδομο αιώνα π.Χ.. Η περιοχή ανήκε σε μια θρακική φυλή, τους Βοττιείς, οι οποίοι την κατείχαν μέχρι το 479 π.Χ.. Εκείνη τη χρονιά ο Πέρσης στρατηγός Αρτάβαζος υποπτεύθηκε ότι ετοιμαζόταν αποστασία της πόλης από τον «Μεγάλο Βασιλιά». Ο Αρτάβαζος κατέσφαξε τους κατοίκους και παρέδωσε την έρημη πόλη στους Χαλκιδείς των πέριξ. Ως μέλος της Αθηναϊκής Συμμαχίας, η Όλυνθος πρέπει να ήταν σχετικά ασήμαντη, γιατί αναφέρεται να συνεισφέρει 2 Τάλαντα, ενώ οι γειτονικές Σκιώνη, Μένδη και Τορώνη έδιναν 9, 8 και 6 αντίστοιχα. Το 432 γίνεται έδρα του κοινού των Χαλκιδέων, το οποίο σχηματίστηκε με παρότρυνση του Περδίκκα, βασιλιά των Μακεδόνων, με αποτέλεσμα να μετοικίσουν αρκετοί Χαλκιδείς από γειτονικούς οικισμούς. Την ίδια χρονιά αποσπάται, οριστικά, από την Αθηναϊκή συμμαχία. Ο Βρασίδας τη χρησιμοποίησε ως βάση για την εκστρατεία του το 424. Τον 4ο αιώνα αποκτά σημαντική πολιτική δύναμη, ως κεφαλή του κοινού των Χαλκιδέων. Μαρτυρίες για τη δράση του κοινού των Χαλκιδέων μπορούν να ανιχνευτούν από τον καιρό της Ειρήνης του Νικία ( 421 π.Χ. ), όταν βρίσκουμε τους Χαλκιδείς να κινούνται διπλωματικά από κοινού και να εντάσσονται στη συμμαχία του Άργους. Έχουν βρεθεί νομίσματα του κοινού που χρονολογούνται, με βεβαιότητα, από το 405 π.Χ.. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, το κοινό ιδρύθηκε πριν το τέλος του 5ου αι. και το κίνητρο σχηματισμού του ήταν η αυτοπροστασία από ενδεχόμενη Αθηναϊκή επίθεση. Μετά το πέρας του πελοποννησιακού πολέμου η ανάπτυξη του κοινού ήταν γρήγορη. Γύρω στο 390 π.Χ. βρίσκουμε τους Χαλκιδείς να συνάπτουν σημαντική συμφωνία με τον βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα και μέχρι το 382 είχαν συμπεριλάβει στο κοινό των Χαλκιδέων πολλές ελληνικές πόλεις δυτικά του Στρυμόνα, μεταξύ των οποίων και η Πέλλα. Εκείνη τη χρονιά ( 382 π.Χ.) η Σπάρτη ενέδωσε στις εκκλήσεις της Ακάνθου και της Απολλωνίας, οι οποίες φοβούνταν ότι θα καταλαμβάνονταν από τους Χαλκιδείς, να εκστρατεύσει εναντίον της Ολύνθου. Μετά από τριετή πόλεμο χωρίς νικητή, οι Χαλκιδείς συμφώνησαν να διαλύσουν το κοινό (379). Η "διάλυση" ήταν τυπική, γιατί βρίσκουμε δύο χρόνια αργότερα το κοινό ανάμεσα στα μέλη της Αθηναϊκής ναυτικής συμμαχίας (378-7). Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, κατά τη βασιλεία του Φιλίππου στη Μακεδονία, ο Δημοσθένης παρουσιάζει την Όλυνθο ισχυρότερη από την εποχή πριν τη Σπαρτιατική εκστρατεία. Η πόλη, κατά γενική παραδοχή, ήταν πρώτου μεγέθους και το κοινό περιλάμβανε 32 πόλεις. Στον πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα στην Αθήνα και τους συμμάχους της, το 357-55, η Όλυνθος ήταν αρχικά σύμμαχος του Φίλιππου. Αργότερα, θορυβημένοι οι Χαλκιδείς από την αύξηση της δύναμης του Φίλιππου, σύναψαν συμμαχία με την Αθήνα αλλά, παρά τις προσπάθειες της τελευταίας και ειδικά του Δημοσθένη, η πόλη παραδόθηκε στον Φίλιππο (348), ο οποίος την κατέσκαψε. Η πόλη των κλασικών χρόνων ήταν δομημένη σύμφωνα με το Ιπποδάμειο σύστημα, σε έκταση 600Χ300μ., με οικοδομικά τετράγωνα που χωρίζονταν από οριζόντιες και κάθετες οδούς. Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχει βρεθεί το θέατρο της πόλης. Τα σπίτια είχαν δύο ορόφους, με εσωτερική αυλή. Στα νότια βρισκόταν η αγορά και στα ανατολικά τα σπίτια των πλουσίων. Ανάμεσα στις επαύλεις που ανασκάφηκαν είναι αυτές της Αγαθής Τύχης, του Ηθοποιού, καθώς επίσης και των Διδύμων Ερώτων. Σε αυτές βρέθηκαν ψηφιδωτά δάπεδα, αγγεία, κοσμήματα και πήλινα ειδώλια. Τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα ήρθαν στο φως το 1928. Οι πιο πρόσφατες ανασκαφές έγιναν τη δεκαετία του 1990. Στον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Ολύνθου λειτουργεί από το 1998 Αρχαιολογικό Μουσείο. Σκοπός του μουσείου είναι να δώσει ολοκληρωμένη εικόνα στους επισκέπτες για την ιστορία της αρχαίας πόλης, αλλά και να περιγράψει τις ανασκαφές και την αναστήλωση. Όλα αυτά γίνονται αποκλειστικά με οπτικοακουστικά μέσα. Η Όλυνθος είχε κόψει νόμισμα, και αρκετά αρχαία κέρματα έχουν διασωθεί. Το αργυρό Φοινικικό τετράδραχμο της εποχής του 4ου αι. π.Χ. απεικονίζει τον δαφνοφόρο Απόλλωνα. Η πίσω όψη φέρει την επιγραφή [Χ]ΑΛ, ΚΙΔ, ΕΩΝ στο επάνω, δεξιό και αριστερό άκρο αντίστοιχα, και απεικονίζει επτάχορδη φόρμιγα. Το κέρμα έχει διάμετρο 24 mm και ζυγίζει 14,33 γραμμάρια. Ένα άλλο αργυρό Φοινικικό τετράδραχμο της ίδιας εποχής απεικονίζει επίσης τον δαφνοφόρο Απόλλωνα. Η πίσω όψη φέρει την επιγραφή ΧΑΛ, ΚΙΔ, [Ε]ΩΝ στο επάνω, δεξιό και αριστερό άκρο αντίστοιχα, και απεικονίζει επτάχορδη φόρμιγγα. Το κέρμα έχει διάμετρο 25 mm και ζυγίζει 13,13 γραμμάρια. Ένα ακόμα αργυρό φοινικικό τετρόβολο της ίδιας εποχής και των ίδιων χαρακτηριστικών έχει διάμετρο 14 mm και ζυγίζει 2,36 γραμμάρια. Σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το όνομα του χωριού ήταν Μυριόφυτο. Διοικητικά υπαγόταν στο ναχιγιέ της Καλαμαριάς. Η σύγχρονη Όλυνθος είναι μεγάλος οικισμός με 1.111 κατοίκους το 2011. Σε μικρή απόσταση από την επαρχιακή οδό Νέων Μουδανιών- Γερακινής βρίσκεται η Νέα Όλυνθος, που ιδρύθηκε από πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία. Σήμερα αποτελεί Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Πολυγύρου στον Νομό Χαλκιδικής. Απέχει από τον Πολύγυρο 24 χιλιόμετρα. Είναι σε πεδινή περιοχή. Παράγεται βρώσιμη ελιά, αγουρέλαιο και φιστίκια. Εκτός από τη γεωργία, κύρια ασχολία είναι και η κτηνοτροφία. Στον οικισμό λειτουργεί νηπιαγωγείο, δημοτικό σχολείο και αγροτικό ιατρείο, ενώ δραστηριοποιείται πολιτιστικός σύλλογος που διοργανώνει εκδηλώσεις, όπως την τριήμερη Γιορτή της Ελιάς. Σημαντικές εορτές είναι του Αγίου Αθανασίου (2 Μαΐου), του Αγίου Γεωργίου (23 Απριλίου) και των Αγίων Αναργύρων (1 Ιουλίου), οπότε και γίνονται πανηγύρια και τον Ιούλιο κουρμπάνια. Πολύ κοντά στο χωριό, το 1928, ο Αμερικανός καθηγητής Ντ. Ρόμπινσον έφερε στην επιφάνεια έπειτα από ανασκαφές την αρχαία πόλη της Ολύνθου. Καλλισθένης ο Ολύνθιος Στοιχεία για την Όλυνθο Αρχειοθετήθηκε 2008-03-03 στο Wayback Machine. από τον Δήμο Πολυγύρου

Η Όλυνθος είναι αρχαία πόλη της Χαλκιδικής, χτισμένη σε μια εύφορη πεδιάδα, στον μυχό του κόλπου της Τορώνης, κοντά στη βάση της χερσονήσου της Παλλήνης (σήμερα Κασσάνδρας), σε απόσταση 60 σταδίων (11,5 χιλιομέτρων περίπου) από την Ποτίδαια και 4 χιλιόμετρα από τη θάλασσα.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CE%BB%CF%85%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%82_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82

Υπόθεση Μάρκοβιτς

Ο Στέφαν Μάρκοβιτς γεννήθηκε στις 10 Μαΐου του 1937 στο Βελιγράδι. Στο τέλος της δεκαετίας του 50, ο Μάρκοβιτς και ο φίλος του, Μίλος Μιλοσέβιτς θα μπλεχτούν σε έναν υπαίθριο καυγά στο Βελιγράδι. Εκεί θα γνωρίσουν τον Αλεν Ντελόν, όπου βρισκόταν για τα γυρίσματα μιας ταινίας, που ήταν συμπαραγωγή Γαλλίας και της τότε Γιουγκοσλαβίας. Ο Ντέλον θα προσλάβει στην αρχή τον Μιλοσέβιτς και αργότερα τον Μάρκοβιτς ως σωματοφυλακες του. Καθ'ολη την διάρκεια που θα εργαστεί ως σωματοφυλακας του Ντελόν, ο 31χρονος Μάρκοβιτς θα αποκτήσει γνωριμίες σε όλο το κοσμικό Παρίσι. Φημολόγειται ότι επαιρνε μέρος σε ερωτικά όργια της υψηλής κοινωνίας και του θεάματος. Ο Μάρκοβιτς κάποια στιγμή θα διάδωσει ότι κατέχει πολλές φωτογραφίες με «άσεμνο» περιεχόμενο. Λίγες ημέρες πριν από την εξαφάνισή του, θα συντάξει τρεις επιστολές με αποδέκτες τα αδέλφια του στη Σερβία, και στις οποίες θα γράψει ότι η αστυνομία θα πρέπει να «αναζητήσει από την πλευρά του Ντελόν, εάν μου συμβεί οτιδήποτε», κατονομάζοντας μάλιστα και τον Κορσικανό μαφιόζο και φίλο του Ντελόν, Φρανσουά Μαρκαντονί. Η εισαγγελική έρευνα στρέφεται αρχικά στην κατεύθυνση του ήδη διάσημου ηθοποιού και της συζύγου του Ναταλί Ντελόν, με την οποίά ο Μάρκοβιτς είχε σύντομο δεσμό. Στις 25 Ιανουαρίου του 1969 ο Αλεν Ντελόν θα κληθεί να καταθέσει για περισσότερες από 24 ώρες στην Εισαγγελία που ερευνούσε την υπόθεση Μάρκοβιτς. Είχαν προηγηθεί άλλες τρεις καταθέσεις στην αστυνομία από τον ηθοποιό, μετά τον εντοπισμό του πτώματος. Τελικά θα αφεθεί ελεύθερος αφού δεν είχαν προκύψει ενοχοποιητικά στοιχεία εις βάρος του.Θα ακολουθήσει η ανάκριση του Φρανσουά Μαρκαντονί, ο οποίος θα προφυλακιστεί για 11 μήνες, άλλα όμως τον Δεκεμβρίο του 1969 θα αφεθεί ελεύθερος αφού ο εισαγγελέας δεν κατάφερε να απόδειξει την ενοχή του.. Την υπόθεση όμως άρχισε να περιπλέκει μια ανώνυμη επιστολή που έφτασε στην εφημερίδα Le Figaro, που υποστηρίζε ότι ο Μάρκοβιτς συμμετείχε σε ομαδικά όργια με ανώτατα κρατικά στελέχη και μέλη της Γαλλικής κυβέρνησεως, Υπήρχε φημολογία ότι μέσα η επιστολή ανεφέρε και τον Ζωρζ Πομπιντού και τη σύζυγό του Κλοντ, που ήταν γνωστοί για τις φιλίες τους στον χώρο του θεάματος. Οι φήμες έλεγαν ακόμη και για «αποκαλυπτικές » φωτογραφίες, στις οποίες το μετέπειτα προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, και ειδικότερα η σύζυγός του Πομπιντού. Ο Πομπιντού που βρισκόταν σε ιδιωτική επισκεψη στην Ιταλία, θα δηλώσει άμεσα πως έχει πέσει θύμα σκευωρίας, που είχε σαν στόχο να πλήξει τον ίδιο και την συζυγό του. Θα κατηγορήσει τον Ντε Γκωλ ότι δεν τον στήριξε, και στην συνέχεια θα ανακοίνωσει την πρόθεσή του να διεκδικήσει την Γαλλική προεδρία στις εκλογές του 1969, και οι οποίες είχαν μεγάλο νικητή τον Ζωρζ Πομπιντού (1969-1974). Η υπόθεση Μάρκοβιτς είχε συγκλονίσει τη Γαλλία λίγους μόλις μήνες μετά τα γεγονότα του Μάη του '68. Ενώ στην αρχή είχε φανεί σαν μια τυπική ιστορία αστυνομικού ρεπορτάζ, κατέληξε σε μια από τις πιο σκοτεινές και πολιτικο-δικαστικές υποθέσεις στην ιστορία της Γαλλίας, ενώ 40 χρόνια αργότερα συνεχίζει να καλύπτεται από ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου, χωρίς να έχει βρέθει ακόμη ο δολοφόνος του Στέφαν Μάρκοβιτς.

Η Υπόθεση Μάρκοβιτς (γαλλικά: Affair Markovic) ήταν πολιτικό σκανδάλο στη Γαλλία στα τέλη της δεκαετίας του 1960, με εμπλεκόμενους τον Γάλλο Προέδρο Ζωρζ Πομπιντού, και τον ηθοποιό Αλέν Ντελόν. Όλα ξεκίνησαν όταν την 1η Οκτωβρίου 1968, ένας ρακοσυλλέκτης εντοπίζει στη χωματερή του Ελανκούρ έξω από το Παρίσι το πτώμα σε αποσύνθεση του 31χρονου Σέρβου Στέφαν Μάρκοβιτς, του πρώην γραμματέα και σωματοφύλακα του Αλέν Ντελόν. Το πτώμα ήταν καλυμμένο με ένα πλαστικό μουσαμά.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A5%CF%80%CF%8C%CE%B8%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%9C%CE%AC%CF%81%CE%BA%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%82

Συμμετοχή της Ρωσίας στη Eurovision 2021

Πριν το διαγωνισμό του 2021, η Ρωσία συμμετείχε στο Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 22 φορές από το ντεμπούτο της το 1994. Η Ρωσία κέρδισε τον διαγωνισμό μία φορά, το 2008 με το τραγούδι "Believe" σε ερμηνεία του Ντίμα Μπιλάν. Το 2016, η Ρωσία τερμάτισε στην τρίτη θέση με το τραγούδι "You Are the Only One" σε ερμηνεία του Σεργκέι Λάζαρεφ, ο οποίος αργότερα θα επέστρεφε να εκπροσωπήσει ξανά τη χώρα του το 2019 με το τραγούδι "Scream", τερματίζοντας πάλι στην τρίτη θέση. Το 2018, η Ρωσία τερμάτισε στη δέκατη πέμπτη θέση στον δεύτερο ημιτελικό με το τραγούδι "I Won't Break" σε ερμηνεία της Γιούλια Σαμοΐλοβα, κάνοντας αυτή την πρώτη φορά που η Ρωσία δεν προκρίθηκε στον τελικό μετά την εισαγωγή των ημιτελικών το 2004. Το Evrovidenie 2021 – Nacional'nyj Otbor ήταν η εθνική τελική μορφή που ανέπτυξε η C1R προκειμένου να επιλέξει τη συμμετοχή της Ρωσίας στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision 2021. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στις 8 Μαρτίου 2021 στα Mosfilm Studios στη Μόσχα και τον παρουσίασε η Γιάνα Τσουρίκοβα. Η εκπομπή μεταδόθηκε στο Channel One καθώς και στο διαδίκτυο μέσω της ιστοσελίδας του τηλεοπτικού φορέα 1tv.ru. Τρεις συμμετοχές διαγωνίστηκαν και ο νικητής, το "Russian Woman" επιλέχθηκε αποκλειστικά και μόνο από ψηφοφορία του κοινού. Εκτός από τις παραστάσεις των διαγωνιστικών συμμετοχών, οι Ρώσοι συμμετέχοντες για τη Eurovision του 2020, οι Little Big ερμήνευσαν το "Uno", ο Ρώσος συμμετέχων για τη Eurovision του 1995, Φιλίπ Κιρκόροφ, πραγματοποίησε μια ανανεωμένη έκδοση του "Kolybelnaya dlya vulkana", η Ρωσίδα συμμετέχων για τη Eurovision του 2015, Πωλίνα Γκαγκάρινα, εκτέλεσε τη ρωσική έκδοση του "A Million Voices" και ο νικητής της Eurovision του 2008 για τη Ρωσία, Ντίμα Μπιλάν ερμήνευσε το "Believe" ως γκεστ. Ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους καλλιτέχνες ήταν η Μαρία Ζαϊτσέβα από τους #2Mashi (Ρωσίδα εθνική συμμετέχων ως μέλος των A-Sortie το 2005, το 2007 και το 2008) και η Βικτώρια Ζουκ από τους Therr Maitz (συμμετέχων στην εθνική επιλογή της Ρωσίας για το 2010 με τους του Los Devchatos). Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision 2021 έχει προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στο Rotterdam Ahoy στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας και θα αποτελείται από δύο ημιτελικούς που θα πραγματοποιηθούν στις 18 και 20 Μαΐου, και τον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Εurovision, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκτός από τη διοργανώτρια χώρα και τις "Μεγάλες Πέντε", που αποτελούνται από τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ισπανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, πρέπει να προκριθεί από έναν από τους δύο ημιτελικούς για να διαγωνιστεί στον τελικό. Οι πρώτες δέκα χώρες από κάθε ημιτελικό προκρίνονται στον μεγάλο τελικό. Στις 17 Νοεμβρίου 2020, η EBU επιβεβαίωσε ότι η ημιτελική κλήρωση κατανομής για το διαγωνισμό του 2021 δεν θα πραγματοποιηθεί. Αντ' αυτού, οι ημιτελικοί θα έχουν την ίδια σύνθεση χωρών όπως καθορίστηκε από την κλήρωση για τους ημιτελικούς του διαγωνισμού του 2020 που ακυρώθηκαν, που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2020 στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ, που σημαίνει ότι η Ρωσία κλήθηκε να συμμετάσχει στο πρώτο μισό του πρώτου ημιτελικού.Μόλις κυκλοφόρησαν όλα τα ανταγωνιστικά τραγούδια για το διαγωνισμό του 2021, η σειρά εμφάνισης των ημιτελικών αποφασίστηκε από τους παραγωγούς των σόου και όχι μέσω μιας άλλης κλήρωσης, έτσι ώστε παρόμοια τραγούδια να μην τοποθετηθούν το ένα δίπλα στο άλλο. Η Ρωσία επιλέχθηκε να ερμηνεύσει στη θέση 3, μετά τη συμμετοχή της Σλοβενίας και πριν τη συμμετοχή της Σουηδίας.Η Ρωσία ερμήνευσε 5η σε σειρά εμφάνισης στον μεγάλο τελικό στις 22 Μαΐου 2021, μετά το Βέλγιο και πριν τη Μάλτα. Στο τέλος της ψηφοφορίας τερμάτισε στην 9η θέση, λαμβάνοντας 204 βαθμούς: 100 βαθμούς από την τηλεψηφοφορία και 104 βαθμούς από τις επιτροπές. Η ψηφοφορία κατά τη διάρκεια των τριών εκδηλώσεων αφορούσε κάθε χώρα που απονέμει δύο ομάδες από 1-8, 10 και 12 βαθμούς: μία από την επαγγελματική τους κριτική επιτροπή και η άλλη από την τηλεψηφοφορία. Η κριτική επιτροπή κάθε έθνους απαρτίζεται από πέντε επαγγελματίες της μουσικής βιομηχανίας που είναι πολίτες της χώρας που εκπροσωπούν, με τα ονόματά τους να δημοσιεύονται πριν από τον διαγωνισμό για να εξασφαλιστεί η διαφάνεια. Αυτή η κριτική επιτροπή έκρινε κάθε εγγραφή με βάση: φωνητική ικανότητα, την απόδοση στη σκηνή, τη σύνθεση και την πρωτοτυπία του τραγουδιού και τη συνολική εντύπωση από την πράξη. Επιπλέον, δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος εθνικής κριτικής επιτροπής να συνδέεται κατά κανένα τρόπο με κάποια από τις ανταγωνιστικές πράξεις κατά τρόπον ώστε να μην μπορούν να ψηφίσουν με αμεροληψία και ανεξαρτησία. Οι ατομικές κατατάξεις κάθε μέλους της κριτικής επιτροπής καθώς και τα αποτελέσματα της τηλεψηφοφορίας του έθνους γίνονται γνωστά λίγο μετά τον μεγάλο τελικό. Βαθμοί που δόθηκαν στη Ρωσία Βαθμοί που δόθηκαν από τη Ρωσία Αναλυτικά αποτελέσματα ψηφοφορίας Τα ακόλουθα μέλη αποτελούσαν τη Ρωσική κριτική επιτροπή: Ντίνα Γκαρίποβα Λεονίντ Γκουτκίν Λεονίντ Ρουντένκο Άλλα Σιγκάλοβα Τζούλια Βόλκοβα

Η Ρωσία συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision 2021 στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Ο Ρωσικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός Channel One Russia (C1R) οργάνωσε την εθνική επιλογή Evrovidenie 2021 – Nacional'nyj Otbor για να επιλέξει τον Ρώσο εκπρόσωπο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7_Eurovision_2021

Ταργκόβιστε

Το όνομα προέρχεται από τη Σλαβική ρίζα "ταργκ" (εμπόριο) + τη Σλαβική τοπωνυμική κατάληξη "-ίστε", "πόλη-αγορά" (από το Οθωμανικό Τουρκικό Εσκί Τσουμά, "παλιά αγορά", αν και το Τουρκικό όνομα μπορεί να προέρχεται από το Βουλγαρικό Σμπορίστε, "συνάντηση, τόπος"). Αρχαιολογικές έρευνες δείχνουν ότι στα μέρη αυτά υπήρχαν άνθρωποι τη Χαλκολιθική περίοδο, μεταξύ 4ης και 5ης χιλιετίας π.Χ. Στην περιοχή της πόλης βρίσκονται τα ερείπια Θρακικών οικισμών (5ος-3ος αιώνας π.Χ.), ενός Ρωμαϊκού οικισμού (2ος-4ος αιώνας μ.Χ.) και ένα φρούριο από την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο (5ος-6ος αιώνας). Ενας Βουλγαρικός οικισμός ιδρύθηκε κατά την Πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία, εντούτοις λόγω της εγγύητας του στην πρωτεύουσα Πρεσλάβα δεν αναπτύχθηκε μέχρι το 12ο αιώνα. Τότε, λόγω της θέσης του σε ένα κεντρικό δρόμο από τη νέα πρωτεύουσα Βελίκο Τίρνοβο, κατασκευάσθηκε ένα φρούριο με το όνομα "Сборище" (Σμπορίστε). Το 18ο και 19ο αιώνα με την ονομασία Εσκή Τζουμαγιά (Eski Dzhoumaya) ("παλιό παζάρι" στα Τούρκικα) ήταν φημισμένη για την εμποροπανήγυρη, που λάμβανε χώρα κάθε άνοιξη, με ποικίλες εμπορικές δραστηριότητες, αλλά και αγώνες πάλης και ιπποδρομίες. Η εμπορική έκθεση της πόλης προσείλκυε εμπόρους και επισκέπτες από τις πόλεις Γκάμπροβο, Βελίκο Τίρνοβο και Φιλιππούπολη (βουλγ. Πλόβντιβ) της Βουλγαρίας, αλλά και από τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη και την Αδριανούπολη. Η έκθεση συνέχισε να διοργανώνεται μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Αναβίωσε και πάλι στις μέρες μας, γνωστή σήμερα ως «Έκθεση της Άνοιξης» του Ταργκόβιστε. Το 18ο αιώνα ιδρύθηκε ένα μοναστηριακό σχολείο και το 1846 ένα κοσμικό, ονομαζόμενο Σχολή Σλαβέικοφ, στην Παλιά Συνοικία Βαρόσα, με δάσκαλο τον Πέτκο Σλαβέικοφ, ενώ ιδρύθηκε επίσης ένα "σιτάλιστε" (κοινοτικό πολιτιστικό κέντρο). Κατά τη διάρκεια του ρωσοτουρκικού απελευθερωτικού πολέμου (1877 – 1878), οι κάτοικοι΄υπερασπίστηκαν με σθένος την πόλη τους ενάντια στους Τούρκους. Απελευθερώθηκε τον Ιανουάριο του 1878. Από το 1934 άλλαξε η ονομασία της πόλης από Εσκή Τζουμαγιά σε «Ταργκόβιστε». Η βιομηχανική ανάπτυξη άρχισε μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγιναν εργοστάσια παραγωγής μπαταριών αυτοκινήτων και μηχανών για τη βιομηχανία τροφίμων. Αργότερα αναπτύχθηκαν βιομηχανίες επίπλων και υφασμάτων. Εδώ βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια οινοπαραγωγής στη Βουλγαρία, που παράγει το διεθνούς φήμης κόκκινο κρασί Μερλότ (Merlot), και μια από τις μεγαλύτερες υαλουργίες της Ευρώπης. Η σχετική επένδυση ήταν $380.000.000 και απασχολεί 1.500 άτομα. Η πόλη είναι πολιτιστικό κέντρο. Το 2000 κοντά στο Ταργκόβιστε ανασκάφηκαν τα ερείπια μιας Αρχαίας Ρωμαϊκής πόλης ονόματι Μοισιονίς. Η δημοτική πινακοθήκη, που φέρει το όνομα του διακεκριμένου Βούλγαρου καλλιτέχνη Νικόλα Μαρίνοφ, που γεννήθηκε εδώ, έχει μια σημαντική συλλογή των έργων του. Αξιόλογα πολιτιστικά μνημεία του Ταργκόβιστε είναι η Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου (1851) και η Σχολή των Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και των πέντε μαθητών τους (1863), η οποία στεγάζει σήμερα το Ιστορικό Μουσείο της πόλης. Περίφημη είναι η «Πινακοθήκη Νικόλα Μαρίνοφ», με πλούσια συλλογή έργων του γεννημένου στο Ταργκόβιστε Βούλγαρου ζωγράφου Νικόλα Μαρίνοφ (Nikola Marinov, 1879 – 1948). Το Εθνογραφικό Μουσείο στεγάζεται σε οίκημα, που είναι χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό μνημείο της επονομαζόμενης «βουλγαρικής αναβίωσης». Σύγχρονης αρχιτεκτονικής είναι το Θέατρο του Ταργκόβιστε, με το περίτεχνο μπροστά του μπρούντζινο άγαλμα του Ορφέα που παίζει τη λύρα του. Στην πόλη έχει ανεγερθεί και το Μνημείο των Ρώσων Στρατιωτών, που έπεσαν μαχόμενοι κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα κατά της οθωμανικής κυριαρχίας. "BULGARIA: Tour Guide", TANGRA TanNakRa Publisher, Sofia, 2006. Εγκυκλοπαίδεια "Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα", λήμμα "Τιργκόβιστε", τόμ. 57, σελ. 262, Εκδόσεις Πάπυρος, Αθήνα, 1996. Επίσημος ιστότοπος (Βουλγάρικα)

Το Ταργκόβιστε ή Τυργκόβιστε (βουλγαρικά: Търговище) είναι πόλη της ανατολικής Βουλγαρίας, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας, με πληθυσμό 37.611 κατοίκους (2012), που είναι κτισμένη στους βόρειους πρόποδες του χαμηλού όρους Πρέσλαβ, στις όχθες του ποταμού Βράνα (Vrana). Αποτελεί τουριστικό κέντρο και βρίσκεται 340 χλμ. βορειοανατολικά της Σόφιας, 100 χλμ. βορειοανατολικά του Βέλικο Τάρνοβο και 125 χλμ. δυτικά της Βάρνας και των ακτών της Μαύρης Θάλασσας. Το Ταργκόβιστε είναι γνωστό ως παλιά πόλη-αγορά και εκεί βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια οινοπαραγωγής στη Βουλγαρία, που παράγει το διεθνούς φήμης κόκκινο κρασί Μερλό (Merlot).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5

Κυβέρνηση Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ 1960

Η Κυπριακή Δημοκρατία ιδρύθηκε επίσημα την 16η Αυγούστου 1960. Η ανεξαρτησία της χώρας προέκυψε μέσα από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου του Φεβρουαρίου 1959. Στις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 1959 ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ εξελέγη Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με ποσοστό 66,29%, έναντι του Ιωάννη Κληρίδη που κατέλαβε ποσοστό 32,92%. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ είχε τη στήριξη της πλειονότητα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και του Πατριωτικού Μετώπου, ενώ ο Ιωάννης Κληρίδης είχε τη στήριξη του ΑΚΕΛ, της Δημοκρατικής Ένωσης Κύπρου και όσων ήταν αντιτιθέμενοι στις συμφωνίες Λονδίνου - Ζυρίχης.Βάσει του συντάγματος, το σύστημα διακυβέρνησης ήταν η προεδρική δημοκρατία με πρόεδρο Ελληνοκύπριο και αντιπρόεδρο Τουρκοκύπριο εκλεγμένους, τον πρώτο από τους ελληνικής και τον δεύτερο από τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους της χώρας. Και ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος είχαν το δικαίωμα του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής, ενόπλων δυνάμεων, ασφάλειας κλπ. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είχε εκλεγεί χωρίς ανθυποψήφιο ο Φαζίλ Κιουτσούκ.Επιπλέον, το σύνταγμα όριζε ότι το υπουργικό συμβούλιο θα αποτελείτο από επτά Ελληνοκύπριους και τρεις Τουρκοκύπριους υπουργούς. Μετά τις δικοινοτικές διαταραχές της περιόδου 1963-1964 οι Τουρκοκύπριοι αποχώρησαν από τη διακυβέρνηση της χώρας. Η θέση του αντιπροέδρου παρέμεινε κενή ενώ οι θέσεις των Τουρκοκύπριων υπουργών κατελήφθησαν από Ελληνοκύπριους. Επιπρόσθετα, με νόμο που θεσπίστηκε τον Μάρτιο του 1965, οι νομοθετικές αρμοδιότητες της Ελληνικής Κοινοτικής Συνέλευσης μεταβιβάστηκαν στη Βουλή των Αντιπροσώπων, οι αρμοδιότητές της επί εκπαιδευτικών, μορφωτικών και διδακτικών θεμάτων στο συνιστώμενο με βάση τον ίδιο νόμο Υπουργείο Παιδείας και οι υπόλοιπες διοικητικές της αρμοδιότητες στα άλλα συναφή υπουργεία.Η θητεία της κυβέρνηση θα ολοκληρωνόταν το 1965 οπόταν και θα διεξάγονταν προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, οι εκλογές του 1965 ανεβλήθησαν λόγω των δικοινοτικών διαταραχών της περιόδου 1963-1964. Η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε παράταση της θητείας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ 1960 μέχρι το 1968. Πριν την διεξαγωγή των πρώτων προεδρικών εκλογών του νέου κράτους, έπρεπε να προετοιμαστεί το έδαφος για τη μεταβίβαση της εξουσίας μέσω επιτροπών που προνοούσαν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου. Στο διάστημα που μεσολάβησε από την ημέρα της υπογραφής των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου (19 Φεβρουαρίου 1959) έως τις 16 Αυγούστου 1960 που η Κύπρος ανακηρύχθηκε επίσημα ανεξάρτητο κράτος, την ευθύνη της διακυβέρνησης κράτησε ο Άγγλος κυβερνήτης σερ Χιου Φουτ. Με βάση τις συμφωνίες και για να καταστεί δυνατή η μεταβίβαση της εξουσίας στην Κυπριακή Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε μεταβατική επιτροπή, που είχε ως στόχο να καταρτίσει σχέδια προσαρμογής και αναδιοργάνωσης της κυβερνητικής μηχανής για τη μεταβίβαση της εξουσίας στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία. Η μεταβατική επιτροπή αποτελείτο από τον κυβερνήτη, τους ηγέτες της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής κοινότητας και άλλους Έλληνες και Τούρκους της Κύπρου. Η μεταβατική επιτροπή σχηματίστηκε στις 2 Απριλίου 1959 και είχε θέση προσωρινής κυβέρνησης. Απαρτιζόταν από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Γ΄ (πρόεδρος) και τον Φαζίλ Κιουτσούκ (αντιπρόεδρος) και δέκα υπουργούς (7 Ελληνοκύπριους και 3 Τουρκοκύπριους). Τα μέλη της επιτροπής είχαν συμβουλευτική μόνο ψήφο, μετείχαν όμως στη λήψη αποφάσεων για τις διευθετήσεις για τη μεταβίβαση της διακυβέρνησης του νησιού.Οι σύνθεση της προσωρινής κυβέρνησης της μεταβατικής περιόδου (2 Απριλίου 1959 - 15 Αυγούστου 1960) παρουσιάζεται στον πιο κάτω πίνακα. Ο πίνακας που ακολουθεί παρουσιάζει την αρχική σύνθεση της κυβέρνησης: Στις 20 Αυγούστου 1960 το Υπουργείο Δικαιοσύνης ανέλαβε η Στέλλα Σουλιώτη.Στις 28 Ιουνίου 1962 ο Ρηγίνος Θεοχάρης παραιτήθηκε από Υπουργός Οικονομικών για να αναλάβει διοικητής της Τράπεζας Κύπρου. Στις 2 Ιουλίου 1962 το Υπουργείο Οικονομικών ανέλαβε ο Ρένος Σολομίδης.Μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων υπουργών τον Δεκέμβριο του 1963, έγινε οι πιο κάτω αλλαγές: στις 7 Απριλίου 1964 Υπουργός Άμυνας ανέλαβε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης παράλληλα με τα καθήκοντα του ως Υπουργού Εσωτερικών. στις 27 Απριλίου 1964 Υπουργός Υγείας ανέλαβε η Στέλλα Σουλιώτη παράλληλα με τα καθήκοντα της ως Υπουργού Δικαιοσύνης. στις 27 Απριλίου 1964 Υπουργός Γεωργίας ανέλαβε ο Τάσσος Παπαδόπουλος παράλληλα με τα καθήκοντα του ως Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.Το 1963 διορίστηκε Υφυπουργός Παρά τω Προέδρω ο Πάτροκλος Σταύρου.Το 1965 δημιουργήθηκε Υπουργείο Παιδείας. Υπουργός ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Σπυριδάκις.Το 1965 ορίστηκε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ο εκάστοτε διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών. Στη θέση αυτή ήταν ο Μιλτιάδης Χριστοδούλου.Στις 21 Απριλίου 1966 Υπουργός Συγκοινωνιών και Έργων ανέλαβε ο Τίτος Φάνος και Υπουργός Γεωργίας ο Γεώργιος Τομπάζος. Την ίδια μέρα το Υπουργείο Υγείας ανέλαβε ο Τάσσος Παπαδόπουλος παράλληλα με τα καθήκοντα του ως Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.

Η Κυβέρνηση Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ (16 Αυγούστου 1960 – 28 Φεβρουαρίου 1968) ήταν η πρώτη κυβέρνηση της Κύπρου και η πρώτη κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου Γ΄.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%85%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%93%CE%84_1960

Ετιέν-Φρανσουά ντε Σουαζέλ

Ο Ετιέν Φρανσουά κατά τη γέννηση του απέκτησε τον τίτλο του Κόμη του Στανβίλ. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος Φρανσουά Ζοζέφ του Στάνβιλ, Μαρκήσιου του Σουαζέλ (1700–1770), και αδελφός της Μπεατρίξ ντε Σουαζέλ-Σταινβίλ, Δούκισσας της Γκραμόν. Γεννήθηκε στο Νανσύ, του Δουκάτου της Λωρραίνης. Σύμφωνα με κάποιες περίγραφες της εποχής, είχε ειπωθεί ότι ήταν γεροδεμένος, με κοντή κορμοστασιά, και είχε ροδοκόκκινο πρόσωπο.Ο πατέρας του ήταν ένας από τους κορυφαίους συμβούλους του Δούκα της Λωρραίνης, ο οποίος κυβερνούσε έναν ανεξάρτητο Γαλλόφωνο κράτος με στενούς πολιτιστικούς και πολιτικούς δεσμούς με τη Γαλλία. Το 1737, ο Φραγκίσκος Γ΄ Στέφανος, Δούκας της Λωρραίνης (ο μελλοντικός αυτοκράτορας Φραγκίσκος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) πιέστηκε να εγκαταλείψει τη Λωρραίνη και να γίνει κυβερνήτης της Τοσκάνης στην Ιταλία. Συνειδητοποιώντας ότι η συνεχής πίστη στο Σώμα της Λωρραίνης θα περιόριζε τις ευκαιρίες του, ο Ετιέν Φρανσουά πρόσφερε την υποταγή του στη Γαλλία. Μετά την απόκτηση εμπειρίας κατά τη διάρκεια του Αυστροτουρκικού Πολέμου, ο κόμης του Στανβίλ κατατάχθηκε στο γαλλικό στρατό. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αυστριακής Διαδοχής υπηρέτησε στη Βοημία (1741) και στην Ιταλία (1744), όπου διακρίθηκε στη Μάχη του Κούνεο. Ήταν επίσης παρών στη Μάχη του Ντέντινεν στη Γερμανία και μετέφερε από εκεί ειδήσεις για τη γαλλική ήττα στο Παρίσι. Είχε όμως σοκαριστεί με όσα είχε ζήσει από τις γαλλικές δυνάμεις στο Ντέντινεν, τα οποία μετέπειτα περιέγραψε με τις λέξεις «αδιαφορία και άγνοια». Οι εμπειρίες του αυτές, του έδωσαν αργότερα το έναυσμα για να κάνει μεταρρυθμίσεις στο γαλλικό στρατό.Από το 1745 έως το 1748, ήταν με το στρατό στις Κάτω Χώρες και ήταν παρών στις πολιορκίες του Μονς, του Σαρλερουά και του Μάαστρίχτ. Έφτασε στο αξίωμα του υπολοχαγού και, το 1750, παντρεύτηκε τη Λουίζ Ονορίν Κοζά, κόρη του Λουί Φρανσουά Κροζά, μαρκήσιος ντυ Σατέ (πέθανε το 1750). Εκείνη μοιράστηκε με τον άντρα της το μερίδιο που έλαβε από τη μεγάλη περιουσία του παππού της, Αντουάν Κοζά, στην οποία περιλαμβανόταν το πολυτελές Μέγαρο ντε Σουαζέλ (Παρίσι) της οδού Ρισελιέ, που κληρονόμησε από τον Πιέρ Κοζά, αδελφό του πατέρα της. Η Λουίζ, προς όφελος του Ετιέν, αποδείχθηκε ότι ήταν μια πάρα πολύ αφοσιωμένη σύζυγος. Ο Σουαζέλ κέρδισε την εύνοια της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ προμηθεύοντας της, τα γράμματά που είχε γράψει ο Λουδοβίκος ΙΕ’ στη σύζυγό του ξαδέλφου του Ετιέν, τη Σαρλότ-Ροζαλί ντε Ρομανέτ, Κόμισσα της Σουαζέλ-Μποπρέ, με την οποία ο βασιλιάς είχε προηγουμένως μια ίντριγκα. Πολύ σύντομα, από διοικητικός εκπρόσωπος στα Βόσγια όρη, διορίστηκε πρέσβης στη Ρώμη το 1753, όπου του ανατέθηκαν οι διαπραγματεύσεις, που αφορούσαν τις διαταραχές που προκάλεσε το παπικό διάταγμα «Unigenitus». Αποδείχτηκε ιδιαιτέρα επιδέξιος σε αυτό το έργο, και, το 1757, η προστάτιδα του κανόνισε τη μεταφορά του στη Βιέννη, οπού εκεί του δόθηκε η εντολή να ενισχύσει τη νέα συμμαχία μεταξύ Γαλλίας και Αυστρίας. Ήταν ένας από τους κύριους συντάκτες της Δεύτερης Συνθήκης των Βερσαλλιών, που υπογράφηκε τον Μάιο του 1757, η οποία δέσμευε τα δύο κράτη σε έναν κοινό πόλεμο στη Γερμανία εναντίον της Πρωσίας. Η επιτυχία του στη Βιέννη άνοιξε το δρόμο για μια μεγαλύτερη καριέρα το 1758, όταν αντικατέστησε τον Καρδινάλιο ντε Μπερνί ως υπουργό Εξωτερικών και είχε ως επί το πλείστον την κατεύθυνση της γαλλικής εξωτερικής και στρατιωτικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του Επταετή πολέμου. Το 1759, σχεδίασε μια φιλόδοξη εισβολή στη Βρετανία, η οποία διακόπηκε από τις γαλλικές ναυτικές ήττες, στη Μάχη του Λάγκος και στη μάχη του κόλπου του Κίμπερον. Το άλλο μεγάλο του σχέδιο για να πετύχει τη νίκη το 1759 ήταν μια επίθεση στο Αννόβερο, η οποία ανατράπηκε από τη γαλλική ήττα στη Μάχη του Μίντεν. Μεταξύ του 1759 και του 1762, άλλες γαλλικές κινήσεις στη Γερμανία ήταν ανεπιτυχείς, συμπεριλαμβανομένης της Μάχης του Βίλινγκχαουζεν. Στη συνέχεια με βάση το ένα νομικό σύστημα «Peerage of France» (το οποίο περιλάμβανε διάφορους κληρονομικούς ή μη τίτλους) και χρίστηκε « Δούκας του Σουεζέλ». Αν και από το 1761 έως το 1766, ο ξάδερφος του Σεζάρ Γκαμπριέλ ντε Σουαζέλ, δούκας ντε Πρελάν, ήταν υπουργός Εξωτερικών, ο Ετιέν συνέχισε να ελέγχει την πολιτική της Γαλλίας μέχρι το 1770 και κατείχε τα περισσότερα από τα σημαντικά κρατικά γραφεία εκείνης της εποχής. Ως συντάκτης του Οικογενειακού Συμφώνου «Pacte de Famille», προσπάθησε να ανακτήσει τα καταστροφικά αποτελέσματα της συμμαχίας με την Αυστρία, από μια συμμαχία με τον Ισπανικό Οίκο των Βουρβόνων, αλλά η δράση του ήρθε πολύ αργά. Εντούτοις, η πολιτική του δραστηριότητα σε άλλα τμήματα της χωράς δεν ήταν άκαρπη. Ερχόμενος στην εξουσία μετά τις ήττες του Ρόσμπαχ και του Κρέφελντ, με τόλμη και ενέργεια, μεταρρύθμισε και ενίσχυσε τόσο τον στρατό όσο και το ναυτικό. Παρόλο όμως που ήταν πολύ αργά για να αποτρέψει την απώλεια του Καναδά και της Ινδίας, ανέπτυξε γαλλικές αποικίες στις Αντίλλες και το Σαν Ντομίνγκο. Η διαχείριση των εσωτερικών υποθέσεων γενικά ικανοποίησε τους «philosophes» (δηλαδή τους φιλόσοφους/διανοούμενους του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα). Επίσης, επέτρεψε να δημοσιευτεί η Εγκυκλοπαίδεια, κάτι που επέφερε την εξάλειψη των Ιησουϊτών και την προσωρινή κατάργηση του τάγματος τους από τον Πάπα Κλήμη ΙΔ’. Στα χρόνια μετά τη Συνθήκη του Παρισιού του 1763, ο Σουαζέλ προσπάθησε να ανοικοδομήσει το γαλλικό στρατό. Θορυβούμενος από τη βρετανική νίκη στον Επταετή πόλεμο και την αναστάτωση στην ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων που ακολούθησε, προσπάθησε να εξασφαλίσει τη συνεχιζόμενη ισπανική υποστήριξη για έναν μελλοντικό πόλεμο εκδίκησης εναντίον της Βρετανίας, και συνέταξε διάφορα σχέδια για εισβολή στη Βρετανία. Σε μια προσπάθεια αποζημίωσης των γαλλικών εδαφικών απωλειών, πρόσθεσε την Κορσική και τη Λωρραίνη στο στέμμα της Γαλλίας. Διεύθυνε τη γαλλική κατάκτηση της Κορσικής. Επέβλεψε επίσης ένα αποτυχημένο σχέδιο για τη διευθέτηση της Γουιάνας. Στα τέλη της δεκαετίας του 1760, ο Σουεζέλ ανησυχούσε για την αυξανόμενη δύναμη της Ρωσίας γύρω από τη Βαλτική, φοβούμενος ότι η Βρετανία κρυβόταν πίσω από αυτήν την ενέργεια. Πίστευε ότι σχεδίαζαν ένα «βόρειο συνασπισμό» ενάντια της Γαλλίας. Για να το αντιμετωπίσει, ήλπιζε να καθαιρέσει ή να αποδυναμώσει πλήρως τη δύναμη της Μεγάλης Αικατερίνης, ενθαρρύνοντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία να επιτεθεί στη Ρωσία.Ωστόσο, σύντομα επήλθε η πτώση του Σουεζέλ. Αύτη προκλήθηκε κυρίως για 3 λόγους: (α) επειδή στράφηκε εναντίων των Ιησουΐτών, (β) επειδή στήριξε τον αντίπαλο τους, τον Λουί ντε λα Σαλοτέ, και (γ) επειδή δεν είχε την υποστήριξη από τα επαρχιακά κοινοβούλια. Μάλιστα, μετά το θάνατο της Μαντάμ ντε Πομπαντούρ το 1764, οι εχθροί του ήταν πολύ ισχυροί για εκείνον, καθώς σε αυτούς περιλαμβάνονταν, η νέα επίσημη ερωμένη του Βασιλιά, η Μαντάμ ντυ Μπαρί, εναντίον της οποίας συνωμότησε, αλλά και ο καγκελάριος Μοπού. Το γεγονός ότι είχε υποστηρίξει την αδερφή του, Μπεατρίξ ντε Σουαζέλ-Σταινβίλ, Δούκισσα της Γκραμόν, στην προσπάθειά της να διαδεχθεί τη Μαντάμ ντε Πομπαντούρ, ως μαιτρέσα του βασιλιά, δεν του βγήκε σε καλό. Αυτή του η ενέργεια τον έφερε σε ανοιχτή κόντρα με τη Μαντάμ ντυ Μπαρί. Σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της αυστριακής συμμαχίας, ο Σουεζέλ ήταν υποστηρικτής του γάμου μεταξύ του Δελφίνου, του μελλοντικού Λουδοβίκου ΙΣΤ’ και της αρχιδούκισσας Μαρίας Αντουανέτας, κόρης του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Α’ και της Μαρίας Θηρεσίας. Ο Σουαζέλ θεώρησε τον γάμο έναν προσωπικό θρίαμβο και πίστευε ότι θα παγώσει τη θέση της εξουσίας του. Το 1770, μια διαμάχη μεταξύ της Βρετανίας και της Ισπανίας σχετικά με τα νησιά Φώκλαντ, κόντευε να πυροδοτήσει μια νέα εχθροπραξία. Ως μέρος της μακροπρόθεσμης στρατηγικής του για να ανατρέψει αυτό που θεωρούσε ως βρετανική ηγεμονία, ο Σουαζέλ υποστήριξε σθεναρά την Ισπανία και κινητοποίησε τον γαλλικό στρατό για την προετοιμασία του πολέμου. Ο Λουδοβίκος ΙΕ’, ο οποίος αναζητούσε ειρήνη μετά τους πολέμους που κυριάρχησαν σε μεγάλο μέρος της βασιλείας του, θύμωσε όταν το ανακάλυψε τα σχέδια του. Έτσι, στο αποκορύφωμα της κρίσης για το φλέγων ζήτημα των νήσων Φώκλαντ το 1770, ο Σουεζέλ απολύθηκε και διατάχθηκε να αποσυρθεί στη χώρα του, στο κάστρο του Σάντελου. Το ζήτημα στη συνέχεια διευθετήθηκε ειρηνικά από τη Βρετανία και την Ισπανία. Το 1771, συμμετείχε στην αποτυχημένη προσπάθεια να οργανώσει έναν μυστικό γάμο μεταξύ του βασιλιά και της Αλμπερτίν-Ελιζαμπέτ Πατέρ, με σκοπό να καθαιρέσει τη Μαντάμ ντυ Μπαρί. Οι ίντριγκες εναντίον του, ωστόσο, αύξησαν την ήδη μεγάλη δημοτικότητα του, και κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησης του, η οποία κράτησε μέχρι το 1774, έζησε με τη μεγαλύτερη ευημερία και επισκέφθηκε διάφορες επιφανείς προσωπικότητες. Τον διαδέχτηκε ο πρωθυπουργός Εμμανουέλ-Αρμάντ ντε Ρισελιέ, Δούκας ντ’ Εκριγιόν, του οποίου η εξωτερική πολιτική ήταν παρόμοια με εκείνη του Σουαζέλ. Ο Ντ’ Εκτριγιόν ευνόησε μια πιο απόλυτη μοναρχία από ό, τι έκανε ο Σουαζέλ, και συνδέθηκε έντονα με τη φατρία που ήταν ομαδοποιημένη γύρω από τη Μαντάμ ντυ Μπαρί. Ο Σουαζέλ απολάμβανε ευρεία δημοτικότητα και πολλοί άνθρωποι ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, ως χειρονομία υποστήριξης, καθώς ετοιμαζόταν να αφήσει το Παρίσι και να επιστρέψει στην ιδιοκτήτη έκταση του στο Σάντελου. Προς μεγάλη απογοήτευση του Σουαζέλ, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ δεν τον διόρισε εκ νέου στην προηγούμενη πολιτική του θέση, αν και ο βασιλιάς του επέτρεψε να επιστρέψει στο Παρίσι το 1774. Ο Σουαζέλ πέθανε στην ιδιωτική του κατοικία «Hôtel Delaunay» στο Παρίσι, στις 8 Μαΐου 1785 και θάφτηκε στο Σάντελου. Άφησε μια τεράστια συσσώρευση χρεών, η οποία αποπληρώθηκε επιμελώς από τη σύζυγο του. Η χήρα του Σουαζέλ, έζησε στη σύνταξη μέχρι το θάνατό της, στις 3 Δεκεμβρίου 1801. Ο Σουαζέλ διέθετε ικανότητα και επιμέλεια, και παρόλο που δεν είχε επιμονή, έδειξε προοπτική και ελευθερία στην κατεύθυνση των υποθέσεων του. Τα απομνημονεύματα του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της εξορίας του στο Σάντελού, και είναι απλώς αποσπασμένες σημειώσεις για διάφορα θέματα. Ο Άγγλος συγγραφέας Χόρας Γουόλπολ, στα απομνημονεύματα του, δίνει μια ζωντανή περιγραφή του χαρακτήρα του δούκα και τον κατηγορεί ότι προκάλεσε τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1768–1774), ως εκδίκηση εναντίον της Τσαρίνας Αικατερίνης Β’. Όσον αφορά την εξωτερική του πολιτική αναφέρει τα εξής: «Πρόβαλλε και καθόριζε την καταστροφή μιας χώρας, αλλά δεν μπορούσε να αναλογιστεί μικρότερα ζητήματα .... Διέλυσε τον πλούτο του έθνους και το δικό του • αλλά δεν αποκατέστησε το τελευταίο με τη λεηλασία του πρώτου». Αναφερόμενος στην ιδιωτική ζωή του Σουαζέλ, ο Γουόλπολ ισχυρίστηκε ότι «η γενναιοδωρία χωρίς όρια ήταν η συνεχής του επιδίωξη». O Σουαζέλ ενδιαφερόταν για τη μουσική, το θέατρο και την τέχνη. Δημιούργησε μια από τις πιο σημαντικές συλλογές ζωγραφικής στη Γαλλία και ήταν γενναιόδωρος προστάτης πολλών Γάλλων καλλιτεχνών. Τα αντικείμενα της συλλογής του είναι γνωστά με κάποια ακρίβεια λόγω δύο σημαντικών οπτικών δίσκων: πρώτον, ένα διακοσμητικό κουτί, που συχνά αναφέρεται ως «κουτί Σουεζέλ», με πέντε μικρογραφίες (1770-1771) του Λουί-Νικολα Βαν Μπλαρενμπέργκ, που απεικονίζουν το εσωτερικό της κατοικίας του στο Παρίσι, το Μέγαρο ντε Σουαζέλ (η οποία αρχικά ονομαζόταν «ντε Κοζά») στην οδό Ρισελιέ. Δεύτερον, ένας κατάλογος του 1771 της συλλογής με σκαλίσματα που δημιουργήθηκαν από τον Πιέρ-Φρανσουά Μπασάν.Η συλλογή έργων ζωγραφικής του Σουαζέλ αποτελείται κυρίως από ολλανδικές, φλαμανδικές και γαλλικές εικόνες και περιελάμβανε οκτώ έργα του Ρέμπραντ (Για παράδειγμα, τον πίνακα «Η εύρεση του Μωυσή», του Μουσείου Τέχνης της Φιλαδέλφειας), Ο πίνακας του Γιάκομπ φαν Ράουσντελ «Η ακτη στο Έγκμον αν Ζι» (Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνο), Ο πίνακας του Χέραρντ τερ Μπορχ «Η γυναίκα που παίζει θεόρβη σε δύο άντρες» (Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνο), Ο πίνακας του Φίλιπς Βάουβερμαν «Το κυνήγι του ελαφιού»( Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης), Ο πίνακας του Κλωντ Λορραίν «Mercury and lo»(Εθνική Πινακοθήκη του Δουβλίνου), Ο πίνακας του Λουί Λε Να «Το σιδηρουργείο» (Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι), Οι πίνακες του Ζαν-Μπατίστ Γκρεζ « Το κορίτσι με τον σκύλο» (Upton House στο Ουόρουικσαιρ) και «Θυσία στον θεό Έρωτα» ( Wallace Collection του Λονδίνο), Ο πίνακας του Ζοζέφ Βερνέ «Η πέτρινη καμάρα»( Μουσείο καλών τεχνών της Νιμ), Ο πίνακας του Υμπέρ Ρομπέρ «το Αιγυπτιακό Παλάτι από την θάλασσα ( Μουσείο καλών τεχνών της Δουνκέρκης) και ο πίνακας του Ζοζέφ Μαρί Βιάν « Η νεαρή Ελληνίδα στο λουτρό» (Μουσείο τέχνης του Πόνσεϊ).O Σουαζέλ κατείχε επίσης μεγάλο αριθμό σκαλιστών έργων με θέμα τη Γαλλία (συμπεριλαμβανομένων έργων των Κλόντ Σαστιγιόν, Ισραέλ Σιλβέστρ, Αλμπέρτ Φλεΐμεν και Ρέινιερ Νόομς) και ένα από τα πιο διάσημα κομμάτια γαλλικών επίπλων του 18ου αιώνα, ένα γραφείο που αργότερα ανήκε στον Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ, έπειτα στον Φραν βον Βουλφ-Μέτερινκ και τέλος στον Ενμόν Αντόλφ ντε Ροτσίλντ. Η κατασκευή του γραφείου έχει αποδοθεί στον παρισινό επιπλοποιό Αντουάν Γκουντρό και τον γάλλο γλύπτη Ζακ Καφιερί. Το νησί Σουαζέλ, το μεγαλύτερο νησί των Νήσων Σολομώντος πήρε το όνομά του. Η Θάλασσα Σουαζέλ, είναι ένας σημαντικός κολπίσκος στο Ανατολικό μέρος των Νήσων Φώκλαντ και πήρε το όνομα του από τον Γάλλο πολιτικο. Ο χαρακτήρας του Σουαζέλ εμφανίζεται στην ταινία «Μαντάμ ντυ Μπαρί» του 1934 ερμηνευμένος από τον Αμερικανό ηθοποιό Χένρι Ο'Νιλ, αλλά και στην ταινία του 2006 «Μαρία Αντουανέτα», οπού αποδόθηκε από τον Γάλλο ηθοποιο Ζαν-Κριστόφ Μπουβέ. Anonymous (1996). "Choiseul(-Stainville), Étienne-François, Duc de", vol. 7, pp. 193–195, in The Dictionary of Art (34 vols.), edited by Jane Turner. New York: Grove. (ISBN 9781884446009). Also at Oxford Art Online, subscription required. Basan, Pierre-François (1771). Recueil d'estampes gravées d'après les tableaux du Cabinet de Monseigneur le duc de Choiseul. Paris. Copy at Gallica. Black, Jeremy. From Louis XIV to Napoleon: the fate of a Great Power. UCL Press, 1999. Blaufarb, Rafe. The French Army, 1750–1820: careers, talent, merit. Manchester University Press, 2002. Dull, Jonathan R. The French Navy and the Seven Years' War. University of Nebraska, 2005. Murphy, Orville T. Charles Gravier, Comte de Vergennes: French Diplomacy in the Age of Revolution, 1719–1787. State University of New York Press, 1982. Leyer, Evelyne. Marie Antionette: The Last Queen of France. Portrait, 2006. Pons, Bruno. Waddesdon Manor: Architecture and Panelling. London: Philip Wilson, 1996. (ISBN 9780856674372). Soltau, Roger H. The Duke de Choiseul. 1909. Watson, F. J. B. (1966). "Choiseul Boxes", pp. 141–158, reprint from Eighteenth Century Gold Boxes of Europe, edited by A. Kenneth Snowman. Boston Book and Art Shop. (ISBN 9780571068005). Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Étienne François de Choiseul στο Wikimedia Commons

Ο Ετιέν Φρανσουά, Μαρκήσιος του Στανβίλ και Δούκας του Ζουαζέλ (γαλλικά:Étienne François, Marquis de Stainville, Duc de Choiseul) (28 Ιουνίου 1719 - 8 Μαΐου 1785) ήταν Γάλλος στρατιωτικός αξιωματικός, διπλωμάτης και πολιτικός. Ήταν επίσης Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας τα έτη 1758 – 1761 και 1766 – 1770, και είχε ισχυρή επιρροή στην παγκόσμια στρατηγική της Γαλλίας καθ 'όλη την περίοδο. Συνδέεται στενά με την ήττα της Γαλλίας στον Επταετή πόλεμο και τις επακόλουθες προσπάθειες ανοικοδόμησης του γαλλικού κύρους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%84%CE%B9%CE%AD%CE%BD-%CE%A6%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%AC_%CE%BD%CF%84%CE%B5_%CE%A3%CE%BF%CF%85%CE%B1%CE%B6%CE%AD%CE%BB

Μάχη Μονής Τσέπου

Η γραμμή του μετώπου που έλεγχαν οι δυνάμεις της Αυτόνομης Πολιτείας της Βορείου Ηπείρου, βόρεια του Αργυροκάστρου, που ήταν και η έδρα της Προσωρινής Κυβέρνησης, βρισκόταν νότια από τη συμβολή των ποταμών Βελίτσα και Δρίνου και εκτινόταν μέχρι τα υψώματα της Τσεπούνας και κοντά στο χωριό Μοσχοχώρι. Στον κεντρικό τομέα του μετώπου, βόρεια του Αργυροκάστρου, ήταν έντονος ο κίνδυνος κατάρρευσης, καθώς αλβανικά τμήματα είχαν προωθηθεί στο υψώματα της Μονής Τσέπου και ήταν έτοιμα να συνεχίσουν την προέλαση νοτιότερα. Η βορειοηπειρωτική πλευρά βρισκόταν σε δυσχερή θέση προσπαθώντας να συγκεντρώσει άμεσα ενισχύσεις. Επικεφαλής της αμυντικής διάταξης ήταν ο ταγματάρχης Βλάσης Καραχρήστος, διοικητής του Συντάγματος Δελβίνου, ενώ η κατάσταση ανάγκασε τον ίδιο τον υπουργό άμυνας της Βορείου Ηπείρου, Δημήτριο Δούλη να επεμβεί και να τοποθετήσει σε αμυντικές θέσεις στην περιοχή το Σώμα Ερυθροχιτώνων του Αλέξανδρου Ρώμα και τον Ανεξάρτητο Λόχο Λαμπόβου, με επικεφαλής τον λοχαγό Γεράσιμο Πνευματικάτο. Οι αλβανικές ομάδες, με την υποστήριξη Ολλανδών αξιωματικών, εξαπέλυσαν την κύρια επίθεσή τους στον τομέα της Μονής Τσέπου και τα κοντινά υψώματα στην Τσεπούνα και το Μοσχοχώρι. Κατάφεραν να προωθηθούν αρκετά και να καταλάβουν αρχικά σημαντικές θέσεις. Όμως μετά από εντολή του Βλάση Καραχρήστου, που θεώρησε ότι περαιτέρω υποχώρηση θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο το μέλλον του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, εξαπολύθηκε νυχτερινή επιχείρηση για την ανακατάληψη της Μονής Τσέπου. Ο αιφνιδιασμός τελικά πέτυχε, παρόλα τα σφοδρά εχθρικά πυρά που συγκέντρωσε η επίθεση. Η αλβανική αντίδραση συνεχίστηκε για περίπου μία ώρα, μετά την ανακατάληψη της Μονής, όμως με την άφιξη βορειοηπειρωτικών ενισχύσεων, ξεκίνησε η αλβανική υποχώρηση. Την επόμενη ημέρα τα βορειοηπειρωτικά τμήματα συνέχισαν την προέλασή τους μέχρι τις όχθες του Βελίτσα και στο χωριό Πλέτι. Η σύγκρουση στην περιοχή της Μονής Τσέπου και η επιτυχία των Βορειηπειρωτών είχαν σημαντικό θετικό αντίκτυπο για τη συνέχιση του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, ενώ η αλβανική προέλαση προς το Αργυρόκαστρο, ανατράπηκε οριστικά. Σάββας Ιακωβίδης. Το Αυτονομιστικό Κίνημα στη Βόρεια Ήπειρο (1914). Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 2011, σελ 53. Ο Βορειοηπειρωτικός Αγώνας. Γενικό Επιτελείο Στρατού, Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, (1997).

Η Μάχη της Μονής Τσέπου (20-23 Απριλίου 1914) ήταν ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των βορειοηπειρωτικών και των αλβανικών δυνάμεων και θεωρείται σημείο καμπής για την εδραίωση της Αυτόνομης Βορείου Ηπείρου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%AC%CF%87%CE%B7_%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CE%AE%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%80%CE%BF%CF%85

Φαροδείκτης

Γενικά οι φαροδείκτες κατά τόμο περιέχουν: Χάρτη της περιοχής που καλύπτει κάθε τόμος. Χάρτη της υδρογείου με γεωγραφική διαίρεση κατά τόμους χρήσης φαροδεικτών. Πίνακα εύρεσης απόστασης εμφάνισης φάρου. Διάγραμμα μηχανικής φωτοβολίας των μικρών φανών, συναρτήσει ισχύος σε κηρία. Αλφαβητικό ευρετήριο με τους αύξοντες αριθμούς (No) των διαφόρων βοηθημάτων κατά γεωγραφική θέση. Τέλος παρέχουν κατά στήλες όλα τα στοιχεία ταυτότητας των φάρων που ενδιαφέρουν τους ναυτιλλόμενους. Η παράθεση αυτών των στηλών είναι: 1η στήλη: α/α (No) του φάρου. 2η στήλη: Έτος και τελευταία δημοσίευση αλλαγών με την ένδειξη U αν είναι φάρος "ανεπιτήρητος". 3η στήλη: Στίγμα του φάρου(φ/λ) με τις γεωγραφικές συντεταγμένες. 4η στήλη: Αριθμό και χρώμα φωτός, ισχύ σε κηρία, σήματα ομιχλης εφόσον εκπέμπει. 5η στήλη: "Χαρακτηριστικό" και "περίοδο φάρου". 6η στήλη: Ύψος της φωτιστικής εστίας του φάρου σε πόδες υπέρ την πλήμμη. 7η στήλη: Γεωγραφική φωτοβολία του φάρου. 8η στήλη: Επαναλαμβάνεται το αυτό της 1ης στήλης, για ευκολία. 9η στήλη: Περιγραφή της φαροικίας ή του φαρόπλοιου με το προσεγγίζον ύψος, και 10η στήλη: Παρατηρήσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται αναλυτικά χαρακτηριστικά, τυχόν τομείς κλπ.Στο κάτω μέρος κάθε σελίδας φέρεται με έντονα γράμματα η φράση: all bearings are true, from seaward, δηλαδή "οι διοπτεύσεις που αναφέρονται έχουν ληφθεί από την θάλασσα και έχουν αναχθεί σε αληθείς". Οι μεταβολές των φάρων και λοιπών σημάτων του φαροδείκτη γνωστοποιούνται με τις αγγελίες προς ναυτιλλομένους με τις οποίες και θα πρέπει τακτικά και επιμελώς να ενημερώνονται οι φαροδείκτες.

Ο φαροδείκτης είναι βιβλίο (σειρά βιβλίων) που περιέχει όλα τα στοιχεία των φάρων, φανών, φαροικιών, φαρόπλοιων, βοηθημάτων ραντάρ και ηχητικών σημάτων όλης της υδρογείου. Αποτελεί σημαντικό ναυτιλιακό βοήθημα. Οι σημαντικότεροι διεθνείς φαροδείκτες είναι οι αμερικανικής έκδοσης που είναι 6 τόμοι που εκδίδονται ανά 3μηνο για την υδρόγειο και ετήσια για τα εσωτερικά ύδατα και τις ακτές των ΗΠΑ, (που περιλαμβάνουν τις μεγάλες λίμνες ΗΠΑ και Καναδά) και οι βρετανικής έκδοσης που είναι 12 τόμοι και εκδίδονται ανά 18μηνο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%82

Μελάνι κεφαλόποδου

Οι μηχανισμοί διαφυγής με μελάνι είναι δύο τύπων. Ο ένας είναι η εκτόξευση μεγάλης ποσότητας μελάνης στο νερό ώστε να δημιουργηθεί ένα σκοτεινό σύννεφο (σαν παραπέτασμα καπνού), που περιορίζει την ορατότητα του αρπακτικού, επιτρέποντας στο κεφαλόποδο να ξεφύγει με βιαστικά τινάγματα. Ο δεύτερος μηχανισμός διαφυγής είναι η απελευθέρωση ψευδόμορφων ("ψεύτικα σώματα"), δηλαδή συννεφάκια εμπλουτισμένα με βλέννα, που διαχέονται αργά και παραμένουν συμπυκνωμένα σε κηλίδες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Εν τω μεταξύ, το κεφαλόποδο θα αλλάξει χρώμα. Τα ψευδόμορφα μοιάζουν σε διαστάσεις και σχήμα με το κεφαλόποδο που τα δημιούργησε, και όπως διαπιστώθηκε τα αρπακτικά επανειλημμένα επιτίθενται στην ψευδομορφή, επιτρέποντας στα κεφαλόποδα να ξεφύγουν (ο μηχανισμός αποκαλείται και "χρωματική αλλαγή-μελάνι-ελιγμοί").Όμοια, τα νεογνά της πράσινης χελώνας (Chelonia mydas) επανειλημμένα έχουν επιτεθεί σε ψευδομορφή που δημιούργησε το Χταπόδι bocki και στη συνέχεια αγνόησαν εντελώς τα ομοειδή χταπόδια.Πολλοί κυνηγοί κεφαλόποδων, όπως οι σμέρνες, έχουνε εξελιγμένα συστήματα χημειοϋποδοχέων, και φαίνεται πως συστατικά της μελάνης (όπως η τυροσινάση) ερεθίζουν, αναισθητοποιούν ή απενεργοποιούν το σύστημα. Για να τεκμηριωθούν όλα αυτά χρειάζονται περαιτέρω έρευνες. Το μελάνι κεφαλόποδου είναι γενικά πολύ περισσότερα από ένα απλό παραπέτασμα καπνού. Για τις σουπιές και τα καλαμάρια είναι χημικός συναγερμός. Τα χταπόδια ίσως εκτοξεύσουν μελάνι σε σαλιγκάρια ή τα καβούρια που πλησιάζουν τα αυγά τους. Πολλά είδη σουπιάς κρύβουν τα αυγά τους από κυνηγούς καλύπτοντάς τα με μία στρώση μελάνης. Το μελάνι του Sepia officinalis μελάνι είναι πολυδιασπειρώμενο εναιώρημα από σφαιρικά σωματίδια διαστάσεων από 80 έως 150 νανόμετρα (οι μετρήσεις έγιναν με TRP και SEM). Τα σωματίδια έχουν πυκνότητα 1.27 g cm−3, και περιεκτικότητα σε μέταλλα 4.7% κατά βάρος. Το μελάνι αποτελείται από μελανίνη, βλέννα και άλλες χημικές ουσίες όπως: τυροσινάση, ντοπαμίνη και L-DOPA, και μικρές ποσότητες ελεύθερων αμινοξέων, όπως ταυρίνη, ασπαρτικό οξύ, γλουταμινικό οξύ, αλανίνη και λυσίνη. Η εκτόξευση μελάνης από τα θαλάσσια λαγουδάκια Aplysia californica προστατεύει από αγκαθωτούς αστακούς μέσω τριών μηχανισμών: χημική αποτροπή, αισθητηριακή διαταραχή, και φαγομιμητισμός.Η τυπική αντίδραση άμυνας του θαλάσσιου λαγού προς τον κυνηγό είναι η εκτόξευση χημικών ουσιών όπως ελεύθερα αμινοξέα, μελάνι από τον αδένα μελάνης και οπαλίνη από το αδένα οπαλίνης. Η χημική αποτροπή περιλαμβάνει την εκτόξευση δηλητήριων που βλάπτουν τα αρπακτικά και τα εμποδίζει να συνεχίσουν το κυνήγι. Το παραπέτασμα καπνού από μελάνι διαταράσσει τις αισθήσεις του αρπακτικού που αποπροσανατολίζεται. Η οπαλίνη, που επιδρά σε αισθητήρια του κυνηγού, διεγείρει στο αρπακτικό ενστικτώδη διάθεση για επίθεση στο σύννεφο των χημικών ουσιών σαν να ήταν ζωντανά θηράματα. Το μελάνι κεφαλόποδου, ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί ως το μελάνι γραφής. Μάλιστα, το ελληνικό όνομα για τις σουπιές σχετίζεται με το καφεκάστανο χρώμα της μελάνης τους. Στο μαγείρεμα, χρησιμοποιείται ως χρωστική τροφίμων και αρωματική ουσία, σε ζυμαρικά και σάλτσες. Η προμήθεια μελάνης γίνεται από την ψαραγορά ή προμηθευτές τροφίμων. Το μελάνι εξάγεται από το μελανοφόρο σάκο του νεκρού κεφαλόποδα, συνήθως καλαμαριού, και ως εκ τούτου δεν περιέχει βλέννα. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι το μελάνι κεφαλόποδων είναι τοξικό για ορισμένους τύπους κύτταρων, με συμπεριλαμβανόμενα καρκινικά κύτταρα.

Το μελάνι κεφαλόποδου είναι σκουρόχρωμη χρωστική ουσία που εκτοξεύουν στο νερό τα περισσότερα κεφαλόποδα, ως μέρος μηχανισμού διαφυγής. Υπάρχει σε όλα τα κεφαλόποδα εκτός από τα Ναυτιλοειδή και τα Cirrina (χταπόδια της βαθιάς θάλασσας). Το μελάνι προέρχεται από το μελανοφόρο σάκο (που βρίσκεται ανάμεσα στα βράγχια) και διαχέεται ευρύτερα, όταν η εκτόξευση συνοδεύεται από ένα πίδακα νερού από το σιφόνι. Το σκούρο χρώμα οφείλεται στο κύριο συστατικό του, τη μελανίνη. Διαφορετικά είδη κεφαλόποδων συνθέτουν μελάνια διαφορετικών αποχρώσεων, γενικά, τα χταπόδια παράγουν μαύρο μελάνι, των καλαμαριών είναι μπλε-σκούρο, και της σουπιάς είναι καφετί. Παρόμοιος μηχανισμός διαφυγής από κίνδυνο υπάρχει σε αρκετά υδατικά μαλάκια, όπως τα γαστερόποδα Anaspidea.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B9_%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%85

Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης

Το ίδρυμα προσφέρει δύο κύριες κατευθύνσεις προπτυχιακών σπουδών, η οποία μπορεί να δηλωθεί από τους προπτυχιακούς φοιτητές στο δεύτερο έτος των σπουδών τους. Αυτές είναι οι εξής: Κατεύθυνση Α (Ιστορίας) Κατεύθυνση Β (Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης) Τα προπτυχιακά μαθήματα που προσφέρονται στους φοιτητές του τμήματος χωρίζονται σε τέσσερις ακαδημαϊκούς τομείς, οι οποίοι με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε υποτομείς: Τομέας Αρχαίας και Μεσαιωνικής Ιστορίας (Αρχαία Ιστορία, Βυζαντινή Ιστορία, Ιστορία Μέσων Χρόνων) Τομέας Ιστορίας Νεότερων Χρόνων (Ιστορία Νεότερων Χρόνων) Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης (Προϊστορική Αρχαιολογία, Κλασική Αρχαιολογία, Βυζαντινή Αρχαιολογία, Ιστορία Τέχνης της Δύσης) Τομέας Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών (Τουρκολογία) Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας πραγματοποίησε με επιτυχία μια σειρά από ανασκαφικές εργασίες στον τομέα Α΄ της αρχαίας Ελεύθερνας από το 1985 ως το 2002. Το διάστημα εκείνο ανακαλύφθηκε μια από τις κεντρικές συνοικίες της πόλης, κινητά ευρήματα της περιόδου του 3ου αιώνα π.Χ έως και τον 7ο αιώνα μ.Χ., όπως αγγεία, σκεύη, νομίσματα, ειδώλια, μεταλλικά, γυάλινα και ελεφαντοστέϊνα αντικείμενα.

Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης αποτελεί ένα αυτόνομο Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης. Λειτουργεί από το ακαδημαϊκό έτος 1983-1984, σύμφωνα με το ΦΕΚ 48/15-4-1983, και είχε μεταξύ των πρωτεργατών του στο διδακτικό προσωπικό τούς ιστορικούς Νίκο Σβορώνο και Βασίλη Κρεμμυδά. Το Τμήμα διαθέτει τον παλαιότερο στην Ελλάδα ανεξάρτητο Τομέα Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών. Έχει επίσης την ευθύνη ενός αριθμού αρχαιολογικών ερευνών, από τις οποίες η μεγαλύτερη είναι η ανασκαφή στο χώρο της αρχαίας Ελεύθερνας. Στους σκοπούς του Τμήματος συγκαταλέγονται η διδασκαλία και η έρευνα της εξέλιξης των ανθρωπίνων κοινωνιών με τις μεθόδους της ιστορίας και αρχαιολογίας. Δίνεται έμφαση στις κοινωνίες που έδρασαν στον ελλαδικό χώρο, αν και στο αντικείμενο διδασκαλίας και έρευνας εντάσσονται η ιστορία και η τέχνη άλλων ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς και λαών της ανατολικής Μεσογείου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%BC%CE%AE%CE%BC%CE%B1_%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AF%CE%BF%CF%85_%CE%9A%CF%81%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82

Έι Τζέι Στάιλς

Ο Τζόουνς περιγράφει τα σκληρά παιδικά χρόνια του στo DVD Phenomenal: The Best of A.J. Styles: Volume 2, οπού μιλά για τη φτώχεια και τον αλκοολικό πατέρα του. Αργότερα γράφτηκε σε σχολή πάλης, επειδή συμμετείχαν οι φίλοι του και ανακάλυψε ότι είχε ταλέντο σε αυτό. Ο Τζόουνς αποφοίτησε το 1996 από το Τζόνσον Χάι Σκουλ (Johnson High School) στη Τζόρτζια και αφού πήρε υποτροφία, φοίτησε σε κολέγιο της Νότιας Καρολίνας. Στα πρώτα χρόνια του ως παλαιστής, δούλευε τα σαββατοκύριακα για να ενισχύσει το μισθό του. Ντεμπούτο και αρχικοί τίτλοι Τον Μάιο του 2002, ο Στάιλς υπέγραψε συμβόλαιο με το TNA και έγινε γνωστός ως ο “φαινομενικός” Έι Τζέι Στάιλς. Τον Ιούνιο εμφανίστηκε στο πρώτο εβδομαδιαίο σόου του TNA και την επόμενη εβδομάδα, στις 26 Ιουνίου, νίκησε τους Τζέρι Λιν, Λόου-Κι και Σαικόσις για να γίνει ο πρώτος Πρωταθλητής Κατηγορίας Χ (αγγλ:X Division). Ο Στάιλς και ο Τζέρι Λιν νίκησαν σε ένα τουρνουά και έγιναν οι νέοι Παγκόσμιοι Ομαδικοί Πρωταθλητές NWA. Τις επόμενες εβδομάδες κατάφεραν να υπερασπιστούν τους τίτλους τους, αλλά ο Στάιλς άρχισε να λογομαχεί με τον Λιν κατά τη διάρκεια των αγώνων τους. Στις 7 Αυγούστου ο Στάιλς έχασε το Πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ από τον Λόου-Κι, σε έναν αγώνα που συμμετείχε και ο Τζέρι Λιν. Στη συνέχεια πάλεψε σε διάφορους αγώνες με αντίπαλο τον Τζέρι Λιν και η κόντρα τους συνεχίστηκε για μερικές εβδομάδες. Στις 23 Οκτωβρίου, ο Στάιλς νίκησε τον Συξ-Πακ και κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ για δεύτερη φορά. Μετά από λίγες μέρες ο άσπονδος εχθρός του, ο Τζέρι Λιν, του πήρε το πρωτάθλημα. Παγκόσμιο Πρωτάθλημα NWA (2003-2004) Το 2003, ο Στάιλς άρχισε να κυνηγά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα NWA. Αφού νίκησε τον Ντέιβιντ Φλερ στις 15 Ιανουαρίου, έγινε ο πρώτος διεκδικητής του τίτλου. Στις 19 Φεβρουαρίου, έχασε από τον πρωταθλητή Τζεφ Τζάρετ και έγινε face (δηλαδή καλός). Ο Στάιλς συμμάχησε με τον Ντι’Λόου Μπράουν τον Απρίλιο. Η ομάδα διασπάστηκε τον Μάιο, επειδή και οι δύο ήθελαν να κατακτήσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα NWA. Οι δυο τους πάλεψαν, με νικητή τον Στάιλς, ο οποίος έγινε ο πρώτος διεκδικητής του τίτλου. Τον Ιούνιο, ο Έι Τζέι Στάιλς αντιμετώπισε τον Τζεφ Τζάρετ και τον Ρέιβεν, με έπαθλο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα NWA. Ο Έι Τζέι έγινε πρωταθλητής, αφού ο Βινς Ρούσο μπήκε στο ρινγκ και χτύπησε με κιθάρα τον Τζάρετ. Μετά τον αγώνα ο Στάιλς έγινε heel (δηλαδή κακός). Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, υπερασπίστηκε τον τίτλο εναντίον του κόντρα στον Ντι’Λόου Μπράουν και νίκησε αρκετούς διεκδικητές, μέχρι που έχασε τον τίτλο από τον Τζεφ Τζάρετ, τον Οκτώβριο. Ο Στάιλς ξαναέγινε face μετά την ήττα του. Έπειτα, συνέχισε να κυνηγά τον Παγκόσμιο Τίτλο, παρόλο που ο Τζάρετ απαιτούσε να μείνει στην Κατηγορία Χ. Στις 12 Νοεμβρίου μαζί με τον Στινγκ, νίκησαν τους Τζεφ Τζάρετ και Λεξ Λούγκερ. Στις 3 Δεκεμβρίου αντιμετώπισε τον πρωταθλητή Τζεφ Τζάρετ, αλλά έχασε χάρη στη παρέμβαση του Κιντ Κας. Τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο του 2004, είχε κόντρα με τον Τζεφ Τζάρετ και τον ψυχολογικά ασταθή, Αμπύς. Ο Στάιλς ήθελε να διεκδικήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αλλά ο Ντον Κάλλις (που ήταν φίλος με τον Τζάρετ) του έδωσε ομαδικό αγώνα με τον Αμπύς κόντρα στους Ομαδικούς Πρωταθλητές Κέβιν Νόρθκατ και Λέτζεντ. Ο Αμπύς έφυγε από τον αγώνα, με αποτέλεσμα να μείνει μόνος του ο Στάιλς. Παρόλα αυτά, μόνος του κατάφερε να νικήσει και να κατακτήσει τους ομαδικούς τίτλους. Την επόμενη εβδομάδα, ο Στάιλς νίκησε τον Αμπύς, γι’αυτό και κράτησε τους ομαδικούς τίτλους για τον εαυτό του. Ο Ντον Κάλλις ανέτρεψε το αποτέλεσμα του αγώνα, κάτι που οδήγησε σε επαναληπτικό αγώνα. Ο Αμπύς νίκησε και έγινε ο κάτοχος των τίτλων. Ο Στάιλς και ο Αμπύς συνέχισαν τη κόντρα τους και στις 17 Μαρτίου, ο Αμπύς τον νίκησε σε αγώνα που ο νικητής θα γινόταν πρώτος διεκδικητής του παγκοσμίου τίτλου. Στις 21 Απριλίου, ο Κρις Χάρρις, θα αντιμετώπιζε τον Τζεφ Τζάρετ σε αγώνα τίτλου, αλλά ο Ρέιβεν του επιτέθηκε. Ο Βινς Ρούσσο διάλεξε τον Στάιλς ως αντικαταστάτη στον αγώνα, ο οποίος θα γινόταν μέσα σε σιδερένιο κλουβί. Ο Τζάρετ προσπάθησε να χτυπήσει τον Στάιλς με μια κιθάρα, αλλά ο Ρούσσο προσπάθησε να τον σταματήσει. Τότε ο Στάιλς αποτελείωσε τον Τζάρετ με το Pelé kick (ιπτάμενη κλωτσιά) και κέρδισε τον αγώνα. Για δεύτερη φορά έγινε Παγκόσμιος Πρωταθλητής NWA. Στη συνέχεια υπερασπίστηκε το τίτλο του επικρατώντας των Ρέιβεν, Ρον Κίλινγκς και Κρις Χάρρις. Στις 19 Μαΐου αντιμετώπισε και τους τρεις, αλλά χάρη σε παρέμβαση του Τζάρετ, έχασε από τον Ρον Κίλινγκς. Κατηγορία Χ (2004-2005) Ο Στάιλς επέστρεψε στην Κατηγορία Χ (ή X-Division) τον Ιούνιο, κερδίζοντας έναν τετραπλό αγώνα για να γίνει ο πρώτος διεκδικητής του τίτλου. Σύντομα, νίκησε τον πρωταθλητή Κατηγορίας X, Καζάριαν και έγινε για τρίτη φορά πρωταθλητής. Τις επόμενες εβδομάδες, ο Στάιλς άρχισε κόντρες με τον Κιντ Κας και με τον Ντάλας, ενώ υπερασπίστηκε τον τίτλο του εναντίον του Καζάριαν και του Μίστερ Αγκουίλα. Στις 28 Ιουλίου, ο Στάιλς αντιμετώπισε τους Καζάριαν και Μάικλ Σέιν, σε έναν αγώνα Ultimate X (ελλ: Ούλτιμειτ Εξ). Εκεί ο Στάιλς έχασε το τίτλο του. Στις 8 Σεπτεμβρίου, πήρε μια νίκη απέναντι στον Καζάριαν, σε έναν αγώνα με τραπέζια. Τον Οκτώβριο άρχισε κόντρα με τον Πρωταθλητή Κατηγορίας Χ, Πέτεϊ Γουίλιαμς και πάλεψαν στη πρώτη σημαντική διοργάνωση του TNA, το Victory Road. Εκεί ο Στάιλς έχασε από τον Γουίλιαμς. Τον Ιανουάριο του 2005 στο Final Resolution, ο Στάιλς, νίκησε τους Κρις Σέιμπιν και Πέτεϊ Γουίλιαμς σε έναν αγώνα Ultimate X. Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που έγινε Πρωταθλητής Κατηγορίας Χ. Στο επόμενο επεισόδιο του “Impact”, ο Κρίστοφερ Ντάνιελς είπε πως ο Στάιλς τον αποφεύγει, γιατί δεν είχαν παλέψει ποτέ στο TNA. Στο Against All Odds, ο Στάιλς νίκησε τον Ντάνιελς. Η κόντρα τους συνεχίστηκε και τον Μάρτιο στο Destination X, όπου ο Στάιλς αντιμετώπισε τους Ντάνιελς, Έλιξ Σκίπερ και Ρον Κίλινγκς. Εκεί, ο Ντάνιελς νίκησε με δόλιο τρόπο. Τον Σεπτέμβριο, ο Στάιλς νίκησε τους Ντάνιελς και Σαμόα Τζο, για να γίνει ο νέος Πρωταθλητής Κατηγορίας Χ. Συμμαχία με τον Κρίστοφερ Ντάνιελς (2005-2006) Τον επόμενο μήνα στο Bound for Glory, ο Στάιλς υπερασπίστηκε επιτυχώς το Πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ, ενάντια στον Κρίστοφερ Ντάνιελς. Τον επόμενο μήνα στο Genesis, ο Στάιλς υπερασπίστηκε επιτυχώς τον τίτλο ενάντια στον Πέτεϊ Γουίλιαμς. Στην ίδια διοργάνωση, ο Σαμόα Τζο χτύπησε βάναυσα τον Κρίστοφερ Ντάνιελς με μια σιδερένια καρέκλα και τον έβγαλε εκτός δράσης επ 'αόριστον. Στη συνέχεια, ο Στάιλς άρχισε μια διαμάχη με τον Τζο, υποστηρίζοντας ότι είχε σπάσει το άγραφο "κώδικα της Κατηγορίας Χ". Στις 11 Δεκεμβρίου στο Turning Point, ο Στάιλς έχασε το πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ από τον Τζο. Μετά τον αγώνα, ο Σαμόα Τζο προσπάθησε να τραυματίσει τον Στάιλς, μέχρι που ο Κρίστοφερ Ντάνιελς έκανε την επιστροφή του και τον έσωσε. Ο Στάιλς ένωσε τις δυνάμεις του με τον Ντάνιελς, για να διεκδίκησαν το Ομαδικό Πρωτάθλημα. Σε δυο περιπτώσεις έχασαν, όμως στο Slammiversary νίκησαν και έγιναν πρωταθλητές. Σε ένα επεισόδιο του Impact!, ο Στάιλς και Ντάνιελς έχασαν τους τίτλους από τους Σουασάιντ και Χερνάντεζ. Στο No Surrender, οι Στάιλς & Ντάνιελς νίκησαν σε έναν ομαδικό αγώνα Απόλυτου Χ, ανέκτησαν τους τίτλους και τους έχασαν σε Bound for Glory από τους Σουασάιντ και Χερνάντεζ. Στις 2 Νοέμβριου σε επεισόδιο του Impact!, ο Στάιλς νίκησε τον Κρις Σέιμπιν, για να ξεκινήσει την έκτη θητεία του ως νέος Πρωταθλητής Κατηγορίας Χ. Ο αγώνας ήταν επίσης τα προημιτελικά τουρνουά για να οριστεί ο πρώτος διεκδικητής του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος NWA του Στινγκ. Στις 9 Νοέμβριου στο Impact!, ο Στάιλς κέρδισε τον ημιτελικό αγώνα, αλλά έχασε στον τελικό από τον Αμπύς, μετά από παρέμβαση του Κρίστιαν Κέιτζ και Κρις Σέιμπιν. Στις 16 Νοεμβρίου σε επεισόδιο του Impact!, ο Στάιλς έχασε το Πρωτάθλημα Κατηγορίας Χ από τον Ντάνιελς σε έναν αγώνα, που συμμετείχε και ο Σέιμπιν. Ο Ντάνιελς πήρε τη νίκη, ενώ ο Στάιλς ήταν έξω από το ρινγκ, απασχολούμενος με τον Κρίστιαν Κέιτζ. Στο Genesis, ο Στάιλς αντιμετώπισε τον Κέιτζ. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Ντάνιελς προσπάθησε να σταματήσει τον Κέιτζ από το να χρησιμοποιήσει μια καρέκλα ως όπλο, όμως παρ'όλα αυτά ο Στάιλς έχασε. Μετά τον αγώνα, ο Στάιλς και ο Ντάνιελς αντάλλαξαν σκληρά λόγια, που οδήγησε στον Ράινο να έρθει στο ρινγκ για να διευθετήσει τα πράγματα. Ο Στάιλς αρνήθηκε να σφίξει το χέρι του Ντάνιελς και κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο Impact!, ο Στάιλς φώναξε στο Ράινο. Στο Turning Point, ο Στάιλς νίκησε τον Ράινο, αφού προσποιήθηκε τραυματισμό, αιφνιδίασε τον αντίπαλο του και πήρε τη νίκη. Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών TNA (2009-2011) Τον Αύγουστο του 2009, ο Στάιλς δήλωσε πως θέλει να αποσυρθεί, όμως ο βετεράνος Στινγκ εμφανίστηκε και του είπε πως θέλει να γίνει ο διάδοχος του. Τον Σεπτέμβριο ο Στάιλς νίκησε τους Κερτ Ανγκλ, Ματ Μόργκαν, Χερνάντεζ και Στινγκ, για να γίνει ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών TNA. Στο μεγάλο σόου του TNA, Bound for Glory, ο Στάιλς διατήρησε το πρωτάθλημα νικώντας τον Στινγκ. Τον Νοέμβριο νίκησε τους Κρίστοφερ Ντάνιελς και Σαμόα Τζο στο Turning Point. Συνέχισε να διατηρεί τον τίτλο κόντρα στον Ντέζμοντ Γουλφ στο Impact και τον Κρίστοφερ Ντάνιελς στο Final Resolution. Στις 4 Ιανουαρίου του 2010, οι νέοι υπεύθυνοι του σόου, Χαλκ Χόγκαν και Έρικ Μπίσοφ όρισαν έναν αγώνα τίτλου μεταξύ του Στάιλς και του Κερτ Ανγκλ, με τον πρώτο να κερδίζει. Σε επεισόδιο του Impact, ο Ανγκλ τον έσωσε απο μια επίθεση, όμως ο Στάιλς δεν δέχθηκε τη χειραψία του και έφυγε απο το ρινγκ, αφού πρώτα είχε κοιτάξει τον Ρικ Φλερ. Στο Genesis, ο Στάιλς στον αγώνα του με τον Ανγκλ είχε ως μανατζερ τον Ρικ Φλερ και κατάφερε να νικήσει όταν ο Φλερ απασχόλησε τον διαιτητή και ο ίδιος χτύπησε τον Ανγκλ με τον τίτλο. Στη συνέχεια, ο Φλερ έγινε μόνιμος μάνατζερ του Στάιλς και δήλωσε πως ο Στάιλς θα γίνει ο διάδοχος του. Ο διευθυντής Χαλκ Χόγκαν έδωσε άλλη μια ευκαιρία στον Ανγκλ, όμως ο Στάιλς νίκησε αφού ο Φλερ είχε πληρώσει τον διαιτητή. Συνέχισε να διατηρεί τον τίτλο του με βοήθεια απο τον Φλερ, αυτή τη φορά κόντρα στον Σαμόα Τζο στο Against All Odds. Τον Μάρτιο στο Destination X, διατήρησε τον τίτλο κόντρα στον Αμπύς σε έναν αγώνα χωρίς νικητή, αφού ο τελευταίος τον έριξε με δύναμη πάνω στο ρινγκ, το οποίο και έσπασε. Στο τέλος του μήνα, ο Στάιλς έγινε ο μακροβιότερος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών TNA, ξεπερνώντας το ρεκόρ του Στινγκ. Για άλλη μια φορά υπερασπίστηκε το πρωτάθλημα κόντρα στον Ντ' Άντζελο Ντινέρο σε αγώνα με κλουβί στο Lockdown. Σύντομα, έχασε τον τίτλο απο τον Ρομπ Βαν Νταμ, τελειώνοντας την θητεία του σε 211 ημέρες. Διάφορες κόντρες και αποχώρηση από το ΤΝΑ (2012-2016) Στις 9 του Φεβρουαρίου σε επεισόδιο του Impact Wrestling, ο Καζάριαν, ο απρόθυμος συνεργάτης του Κρίστοφερ Ντάνιελς, τον βοήθησε να νικήσει τον Στάιλς σε έναν αγώνα. Τρεις μέρες αργότερα, στο Against All Odds, ο Στάιλς νικήθηκε από τον Καζάριαν. Στις 23 Φεβρουαρίου σε επεισόδιο του Impact Wrestling, ο Στάιλς δέχθηκε επίθεση από τον Καζάριαν κατά τη διάρκεια αγώνα πρωταθλήματος για το Τηλεοπτικό τίτλο του Ρόμπι Ι., με αποτέλεσμα ο Ρόμπι να διατηρήσει το πρωτάθλημα. Στη συνέχεια, οι Ντάνιελς & Καζάριαν δήλωσαν πως ο λόγος της αντιπαλότητας ήταν η επιτυχία που είχε όλα αυτά τα χρόνια ο Στάιλς. Στις 18 Μαρτίου στο Victory Road, ο Στάιλς και ο Μίστερ Άντερσον νίκησαν τους Ντάνιελς & Καζάριαν. Οι Ντάνιελς & Καζάριαν φούντωσαν τη κόντρα, αφού δημοσιοποίησαν φωτογραφίες που έδειχναν τον Στάιλς να φιλιέται με την ιδιοκτήτρια της εταιρίας, Ντίξι Κάρτερ. Μετά, έδειξαν οπτικοακουστικό υλικό, οπού ο Στάιλς έμπαινε σε ένα σπίτι με την Ντίξι Κάρτερ. Οι δύο παλαιστές ενεπλάκησαν σε αγώνες του Στάιλς, με τον τελευταίο να συμμαχεί με τον Κερτ Ανγκλ για να τους αντιμετωπίσει. Στο Slammiversary, οι Στάιλς και Ανγκλ νίκησαν τους Ντάνιελς & Καζάριαν και τους πήραν το Ομαδικό Πρωτάθλημα TNA. Στις 21 Ιουνίου, ο Στάιλς και η Ντίξι Κάρτερ γνωστοποίησαν ότι δεν είχαν σχέση, αλλά όλο αυτό το καιρό βοηθούσαν μια ναρκομανή έγκυο κοπέλα, που δεν μπορούσε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά. Την επόμενη εβδομάδα, ο Στάιλς έχασε το Ομαδικό τίτλο, που κατείχε μαζί με τον Κερτ Ανγκλ, από τους Ντάνιελς & Καζάριαν. Μετά τον αγώνα, ο Ντάνιελς ισχυρίστηκε πως ο Στάιλς ήταν ο πατέρας του αγέννητου παιδιού. Στις 8 Ιουλίου στο Destination X, ο Στάιλς νίκησε τον Ντάνιελς, σε έναν αγώνα με ιδιομορφία. Έπειτα, η κοπέλα μέσω της δικηγόρου της, αποκάλυψε πως οι Ντάνιελς & Καζάριαν την έπεισαν να πει ψέμματα στον Στάιλς σχετικά με την εγκυμοσύνη. Τον Σεπτέμβριο στο No Surrender, μαζί με τον Κερτ Ανγκλ διεκδίκησε ανεπιτυχώς τους ομαδικούς τίτλους, απέναντι στους Ντάνιελς & Καζάριαν. Τον Οκτώβριο στο Bound for Glory, διεκδίκησαν χωρίς επιτυχία τους ομαδικούς τίτλους. Η χρονιά δεν τελείωσε ωραία για τον Στάιλς, αφού έχασε απο τον Ντάνιελς στο Final Resolution. Αφού απείχε απο το Impact Wrestling, ο Στάιλς επέστρεψε τον Μάρτιο του 2013, με έναν διαφορετικό και πιο απρόσιτο χαρακτήρα. Οι παλαιστές του TNA του ζήτησαν να επιλέξει αν θα συμμαχήσει με αυτούς ή με την αντιπαθή ομάδα των Έισις & Έιτς, που είχε εισβάλει στο σόου. Ο Στάιλς δεν επέλεξε και έφυγε απο το ρινγκ όποτε του ζητούσαν να επιλέξει. Έπειτα, έδειξε πως δέχθηκε να ενταχθεί στο γκρουπ των Έισις & Έιτς, όμως μετά τους επιτέθηκε. Αφού βοήθησε τους παλαιστές του TNA να τους νικήσουν, συμμετείχε στο τουρνουά Bound for Glory για να κατακτήσει το Παγκόσμιος Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών. Αφού νίκησε αρκετούς παλαιστές, κατάφερε να νικήσει στο τουρνουά και να γίνει ο πρώτος διεκδικητής του πρωταθλήματος. Στο Bound for Glory, ο Στάιλς νίκησε τον Μπούλι Ρέι και έγινε ο νέος Παγκόσμιος Πρωταθλητής Βαρέων Βαρών. Μετά απο αυτό αποχώρησε (σεναριακά) απο το TNA, λόγω της κόντρας του με την ιδιοκτήτρια Ντίξι Κάρτερ. Ο Στάιλς συνέχισε να υπερασπίζεται τον τίτλο του σε διάφορες παλαιστικές διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο. Τον Δεκέμβριο επέστρεψε στο σόου και έχασε από τον Μάγκνους, σε έναν αγώνα που όρισε τον αδιαμφισβήτητο Παγκόσμιο Πρωταθλητή του TNA. Το συμβόλαιο του με την εταιρεία έληξε και ο Στάιλς επέλεξε να μην το ανανεώσει. Ντεμπούτο, σημαντικές κόντρες και Παγκόσμιος Πρωταθλητής WWE (2016-σήμερα) Τον Ιανουάριο του 2016, ο Έι Τζέι Στάιλς πραγματοποίησε την πρώτη του εμφάνιση στο WWE στον αγώνα Royal Rumble στο νούμερο 3 ωστόσο αποκλείστηκε από τον Κέβιν Όουενς. Ο Στάιλς γνώρισε τεράστια υποστήριξη από το κοινό και αμέσως μετά ξεκίνησε την πρώτη του κόντρα με τον Κρις Τζέρικο. Στο Fastlane, ο Στάιλς κατάφερε να νικήσει τον Τζέρικο, τον τελευταίο αγώνα μεταξύ τους πραγματοποίησαν στην Wrestlemania όπου ο Styles έχασε. Σε ένα επεισόδιο του Raw πραγματοποιήθηκε ένα Fatal 4 Way match για τον πρώτο διεκδικητή του WWE Championship όπου κατάφερε να κερδίσει με αποτέλεσμα να ανοίξει μια διαμάχη με τον Ρόμαν Ρέινς, τον κάτοχο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος WWE το οποίο δεν κατάφερε να κατακτήσει ούτε στο Payback, ούτε στο Extreme Rules. Πλέον ο Στάιλς συνέχισε δημιουργώντας μία ομάδα μαζί με τους Λουκ Γκάλοους και Καρλ Άντερσον ως "The Club". Σε ένα επεισόδιο του Raw επιτέθηκαν στον Τζον Σίνα και ξεκίνησε μία αντιπαλότητα μεταξύ τους. Στο Money In The Bank πάλεψαν αντίπαλοι και ο Σταιλς κατάφερε να πάρει την νίκη με την βοήθεια του Άντερσον και του Λουκ Γκάλοους. Στις 21 Ιουλίου πραγματοποιήθηκαν τα drafts ύστερα από 5 χρόνια, ο AJ Styles ήταν η δεύτερη επιλογή του μπλε show. Στο Battleground πραγματοποιήθηκε ένα Six man tag team match με τον Έι Τζέι Στάιλς, τον Καρλ Άντερσον και τον Λουκ Γκάλοους να αντιμετωπίζουν τους Τζον Σίνα, Ένζο Αμόρε και Μπιγκ Κας νικήτρια ομάδα αυτήν την φορά κατάφερε να βγει αυτή του Σίνα. Στο Summerslam ολοκληρώθηκε ο τελευταίος αγώνας μεταξύ τους και μετά από έναν τρομερό εικοσάλεπτο αγώνα νικητής κατάφερε να βγει καθαρά ο Styles. Στο πρώτο PPV του Smackdown μετά τα Drafts, το Backlash, ο AJ Styles αντιμετώπισε τον Ντιν Άμπροουζ για τον μεγάλο τίτλο του WWE, μάλιστα κατάφερε να πάρει την νίκη και κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στην εταιρεία του Κονέκτικατ. Στο No Mercy αγωνίστηκε κόντρα και στον Ντιν Άμπροουζ και στον Τζον Σίνα για τον Παγκόσμιο τίτλο, όπου κατάφερε να κρατήσει τον τίτλο στην κατοχή του.Τον Οκτόβρη νίκησε τον Ντιν Άμπροουζ και τον Τζον Σίνα και έτσι κατάφερε να διατηρήσει το πρωτάθλημα του.Τον επόμενο μήνα στο Σαρβάιβορ Σίρις ο Στάιλς επιλέχθηκε ως αρχηγός της ομάδας του Smackdown στον παραδοσιακό αγώνα 5 εναντίον 5 που γίνεται κάθε χρόνο στο Σαρβάιβορ Σίρις,στον οποίο αποκέιστηκε από τον αγώνα από τον Σεθ Ρόλινς,αλλά η ομάδα του κατάφερε να νικήσει το ματς.Τον Δεκέμβρη διατήρησε τον τίτλο του σε αγώνα TLC εναντίον του Ντιν Άμπροουζ και μερικές εβδομάδες αργότερα σε τριπλό αγώνα εναντίον του Ντολφ Ζίγκλερ και του Μπάρον Κόρμπιν. Σύντομα ο Styles αντιμετώπισε τον μεγάλο του εχθρό για τρίτη φορά στο Royal Rumble. Το έπαθλο του ματς: Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών WWE που ο Styles κατάφερε να "κρατήσει" για 140 μέρες. Ο Styles έχασε τον τίτλο από τον Cena ύστερα από ένα εξουθενωτικό ματς. Ο Styles προσπάθησε να ξανακερδίσει τον τίτλο σε ένα Elimination Chamber ματς στην ομώνυμη Pay Per View ανεπιτυχώς καθώς ο Bray Wyatt κατάφερε να τον νικήσει για να κατακτήσει τον πρώτο του ατομικό τίτλο στο WWE. Ο Styles αποφασισμένος να κατακτήσει ξανά τον τίτλο του, συμμετείχε σε ένα Battle Royal όπου ο νικητής θα αντιμετώπιζε τον Wyatt στην Wrestlemania 33. Το ματς έληξε χωρίς νικητή καθώς ο Styles και ο Harper ακούμπησαν το πάτωμα την ίδια στιγμή. Για να βρεθεί μια λύση, οι δύο τους "συναντήθηκαν" σε ένα ματς την επόμενη εβδομάδα στο SmackDown Live. Ο Styles βγήκε νικητής, πράγμα που σήμαινε ότι είχε κάθε δικαίωμα να αντιμετωπίσει τον Wyatt στην Wrestlemania 33. Δυστυχώς για εκείνον, εμφανίστηκε ένα ακόμα εμπόδιο. Έπρεπε να νικήσει τον νικητή του Royal Rumble Match του 2017. Ο Styles ήρθε πολύ κοντά στην νίκη. Απογοητευμένος πια από την διοίκηση του SmackDown Live ο Styles με έντονο τρόπο, έκανε παράπονα στον Commissioner του SmackDown Live, Shane McMahon καθώς τον θεωρούσε υπεύθυνο για όλα τα προβλήματά του. Η "ασέβεια" που δέχθηκε, κατά την γνώμη του, τον οδήγησε σε ακραίες συμπεριφορές, όπως η επίθεση του Shane McMahon στο πάρκινγκ του κτιρίου όπου στεγάζονταν το SmackDown Live. Εκείνος αρνούμενος να πάει στο νοσοκομείο, εμφανίστηκε στο τέλος του σοου προκαλώντας τον Styles σε έναν αγώνα στην Wrestlemania 33. Ο Styles ύστερα από ένα από τα καλύτερα ματς της καριέρας του, κατάφερε να νικήσει τον Shane. Σύντομα άρχισε μια κόντρα με τον πρωταθλητή Ηνωμένων Πολιτειών WWE Kevin Owens. Η κόντρα τους κορυφώθηκε σε ένα πολυσυζητημένο ματς για τον τίτλο στην SmackDown Exclusive Pay Per View "Backlash". Ο Styles δεν κατάφερε να νικήσει τον Owens. Στην συνέχεια, συμμετείχε στο Money in the Bank Ladder Match του 2017, χωρίς επιτυχία όμως. Δύο εβδομάδες αργότερα, νίκησε ένα "Indepedence Day Battle Royal" και το δικαίωμα να αντιμετωπίσει τον Owens για ακόμη άλλη μια φορά για τον τίτλο στην SmackDown Exclusive Pay Per View "Battleground". Ωστόσο, κατάφερε να νικήσει τον Owens και να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WWE για πρώτη φορά στην καριέρα του, σε ένα -προς έκπληξη όλων- live event στην αρένα της Madison Square Garden στη Νέα Υόρκη. Έτσι αντάλαξξαν ρόλους στο ματς τους στον Battleground, με τον Styles να είναι πρωταθλητής και με τον Owens να είναι διεκδικητής του τίτλου. Εκεί, σε ένα από τα καλύτερα ματς της χρονιάς, ο Owens νίκησε τον Styles, κατακτώντας το πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WWE για τρίτη φορά στην καριέρα του και αφήνοντας πολλούς φανς σοκαρισμένους. Την επόμενη βραδιά, ο Owens αναγκάστηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του εναντίον του Styles και του παλιού του αντίπαλου Chris Jericho σε ένα Triple Threat Match. Ο Styles κατάφερε να ξανακερδίσει τον τίτλο με πολύ έξυπνο τρόπο καθώς άφησε τον Owens να κάνει όλη την "δουλειά" και να κάνει pin στον Jericho για να νικήσει. Την επόμενη εβδομάδα ο Styles αντιμετώπισε για άλλη μια φορά τον Owens. Ο πρώτος κατάφερε να βγει νικητής όμως από λάθος του διαιτητή καθώς δεν είδε τους ώμους του Owens που ήταν πάνω. Ο Owens, φανερά εκνευρισμένος παραπονέθηκε στον Genaral Manager του SmackDown Live Daniel Bryan και στον Commissioner Shane McMahon. Ύστερα από λίγο απαίτησε ένα ακόμα ματς για τον τίτλο του (όπως ισχυρίζεται ο ίδιος) με έναν διαιτητή που ξέρει να κάνει την δουλειά του. Ο Bryan ανακοίνωσε πως θα λάβει τον επαναληπτικό του αγώνα με διαιτητή τον Shane McMahon στο Summerslam. Η απόφαση αυτή εκνεύρισε ακόμα περισσότερο τον Owens καθώς δεν συμπαθεί καθόλου τον Shane McMahon. Οι δυό τους συγκρούστηκαν για πολλαπλή φορά στο Summerslam, όπου ο Styles βγήκε νικητής, δίνοντας ένα τέλος στην 3μηνη αντιπαλότητά τους. The Most Decorated Man in TNA The Prince of Phenomenal Mr. TNA The Phenomenal One The Face That Runs The Place Styles Clash Calf Crusher Phenomenal Forearm Jumping Knee Drop Enzuigiri Springboard forearm smash Spiral Tap Stylin' DDT Pelé Kick Brainbuster Spinning clothesline Fosbury Flop Inverted STF Shooting Styles Press 450 Splash Frog Splash Pele kick Pumphandle Neckbreaker Στο Ring of Honor "Καθαρό" Πρωτάθλημα ROH (1 φορά) Ομαδικό Πρωτάθλημα ROH με τον Αμέιζινγκ Ρεντ (1 φορά) Στο TNA Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών NWA (3 φορές) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών TNA (2 φορές) Τηλεοπτικό Πρωτάθλημα TNA (2 φορές) Παγκόσμιο Ομαδικό Πρωτάθλημα NWA (4 φορές) με τους Κ. Ντάνιελς (2 φορές), Τζέρι Λιν και Αμπύς Ομαδικό Πρωτάθλημα TNA (2 φορές) με τον Τόμκο και με τον Κερτ ΑνγκλΠρωτάθλημα Κατηγορίας Χ (6 φορές) Στο WWE Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Βαρέων Βαρών WWE (2 φορές) Πρωτάθλημα Ηνωμένων Πολιτειών WWE (2 φορές) http://slam.canoe.ca/Slam/Wrestling/Bios/styles-aj.html https://web.archive.org/web/20120514133958/http://www.onlineworldofwrestling.com/profiles/a/a-j-styles.html Η επίσημη σελίδα του Έι Τζέι Στάιλς

Ο Άλεν Νιλ Τζόουνς (Allen Neal Jones, 2 Ιουνίου 1977) είναι Αμερικανός παλαιστής. Είναι περισσότερο γνωστός για την πορεία του στην επαγγελματική πάλη και στα ρινγκ που εμφανίζεται είναι γνωστός ως "A.J. Styles" (Έι Τζέι Στάιλς). Ο Έι Τζέι Στάιλς ήταν ένας απο τους πρώτους παλαιστές του TNA και είχε καταλυτικό ρόλο στην θεμελίωση του σόου. Έχει κατακτήσει συνολικά 17 πρωταθλήματα και έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη θητεία ως Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο TNA. Το 2010 έγινε ο πρώτος (με συμβόλαιο) παλαιστής του TNA που κατατάχθηκε στη πρώτη θέση του περιοδικού Pro Wrestling Illustrated. Τον Ιανουάριο του 2016, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο WWE στον αγώνα Royal Rumble,και μέσα σε 12 μήνες κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο σπουδαίους παλαιστές του WWE.Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς νίκησε τον Ντιν Άμπροουζ στο Backlash και έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του WWE για πρώτη φορά στην καριέρα του.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%B9_%CE%A4%CE%B6%CE%AD%CE%B9_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B9%CE%BB%CF%82

IMac

Στην αρχική μορφή του, το iMac G3, το iMac είχε σχήμα αυγού με οθόνη CRT , που εσωκλειόταν κυρίως από το χρωματισμένο, διαφανές πλαστικό. Η δεύτερη σημαντική αναβάθμιση, το iMac G4, κινήθηκε προς ένα σχέδιο μιας ημισφαιρικής βάσης που περιείχε όλα τα βασικά μέρη του υπολογιστή και μια οθόνη LCD τοποθετημένη σε έναν ελεύθερα κινούμενο βραχίονα συνδεδεμένο με την κορυφή της βάσης. Το iMac G5 και το Intel iMac τοποθέτησαν όλα τα βασικά μέρη του υπολογιστή πίσω από την οθόνη, δημιουργώντας ένα λεπτό ενοποιημένο σχέδιο που γέρνει μόνο πάνω-κάτω σε μια απλή μεταλλική βάση. Στη συνέχεια, τα iMac διατηρούσαν την ίδια μορφή με τις προηγούμενες εκδόσεις, αλλά γίνονταν όλο και λεπτότερα και χρησιμοποιούσαν αλουμίνιο και μαύρο-οριοθετημένο γυαλί για την θήκη του. Πρόσφατα, η Apple παρουσίασε ένα ανασχεδιασμένο iMac, διατίθεται σε πολλά χρώματα και περιέχει αναβαθμισμένη οθόνη και κάμερα. Επίσης, είναι το πρώτο στο είδος του που έχει ARM Chip, για την ακρίβεια, τον Apple M1. Η ανακοίνωση του iMac ήταν μια πηγή συζήτησης και αναμονής μεταξύ των σχολιαστών, των υποστηρικτών της Mac, και των διαφημιστών. Οι γνώμες διίστανται πάνω από τις δραστικές αλλαγές της Apple στο υλικό κατασκευής του Macintosh. Εκείνη την περίοδο, η Apple προσπαθούσε να βελτιώσει τη λιανική στρατηγική της. Η Apple δήλωσε ότι "το πίσω μέρος του υπολογιστή μας φαίνεται καλύτερο από το μπροστινό μέρος οποιουδήποτε άλλου ". Η Apple δήλωσε επίσης ότι το 'i' στο iMac αντιπροσωπεύει το διαδίκτυο και την εστίαση του προϊόντος ως προσωπική συσκευή (' i' για " individual"). Προσοχή δόθηκε και στην ευκολία με την οποία πραγματοποιούνται οι βασικές ρυθμίσεις εγκατάστασης όταν αγοράζεται το προϊόν: ο χρήστης έπρεπε να περάσει από μόνο δύο βήματα ώστε να συνδεθεί στο Διαδίκτυο.

Το iMac είναι μια σειρά υπολογιστών γραφείου όλα σε ένα που σχεδιάζονται και κατασκευάζονται από την Apple. Είναι το βασικό μέρος καταναλωτικών υπολογιστών γραφείου που προσφέρει η Apple από την εισαγωγή τους το 1998, και έχουν εξελιχθεί μέσω τεσσάρων ευδιάκριτων μορφών.

https://el.wikipedia.org/wiki/IMac

Φακόχοιρος ο Κοινός

Ο Φακόχοιρος είναι μεσαίου μεγέθους ζώο με μήκος από 90 εκ. έως 1,50 μέτρα και ύψος ως 85 εκ.Το βάρος του φθάνει τα 150 κιλά.Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι τα 2 ζευγάρια χαυλιόδοντες που προεξέχουν από το στόμα και γέρνουν προς τα πάνω.Οι χαυλιόδοντές του χρησιμοποιούνται για το σκάψιμο,τη μάχη με άλλους Φακόχοιρους και στην άμυνα του από τα αρπακτικά.Το κάτω ζευγάρι χαυλιόδοντων μπορεί να προκαλέσει σοβαρότατα τραύματα.Οι χαυλιόδοντές του είναι εξίσου περιζήτητοι με το ελεφαντόδοντο και πωλούνται σκαλιστοί σε τουριστικές περιοχές της ανατολικής και νότιας Αφρικής.Ο Φακόχοιρος έχει μεγάλο κεφάλι με πλούσια χαίτη που φτάνει ως τη μέση της πλάτης του και το χρώμα του είναι συνήθως μαύρο ή καφέ.Η ουρά του είναι μεγάλη και καταλήγει σε μια τούφα από τρίχες.Είναι ιδιαίτερα ευπαθής σε ακραίες θερμοκρασίες γιατί δεν έχει υποδόριο λίπος και το τρίχωμά του είναι αραιό. Ο Φακόχοιρος είναι παμφάγο ζώο αλλά η διατροφή του προσαρμόζεται στη διαθεσιμότητα των τροφίμων σε σχέση με τις καιρικές συνθήκες.Τρώει χόρτα,ρίζες,φρούτα,μύκητες,έντομα,αυγά και ψοφίμια.Σε περιόδους υψηλής θερμοκρασίας βύθίζονται στη λάσπη,ενώ σε χαμηλές θερμοκρασίες,συνωθούνται μεταξύ τους.Εχθροί του Φακόχοιρου είναι οι άνθρωποι,τα λιοντάρια,οι λεοπαρδάλεις,οι κροκόδειλοι και οι ύαινες.Τα μικρά τους κινδυνεύουν από αρπακτικά. Ο Φακόχοιρος ζει σε ομάδες.Τα θηλυκά ζουν με τα μικρά τους,ενώ τα αρσενικά περιφέρονται.Η περίοδος κύησης διαρκεί 5 έως 6 μήνες.Το θηλυκό όταν είναι έτοιμο να γεννήσει εγκαταλείπει την ομάδα του και μένει στο δικό του λαγούμι όπου θα γεννήσει 2 ως 8 χοιρίδια που θα παραμείνουν εκεί για αρκετές εβδομάδες μέχρι να αναπτυχθούν.Το θηλυκό μπορεί να θηλάσει και ξένα χοιρίδια. Φακόχοιρος Νόλαν (Phacochoerus africanus africanus) Gmelin,1788 - Μπουρκίνα Φάσο,Ακτή Ελεφαντοστού,Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό,Αιθιοπία,Γκάνα,Γουινέα Μπισσάου,Τσαντ,Μαυριτανία,Νιγηρία,Σενεγάλη,Σουδάν Φακόχοιρος της Ερυθραίας (Phacochoerus africanus aeliani) Cretzschmar,1828 - Ερυθραία,Αιθιοπία,Τζιμπουτί,Σομαλία Φακόχοιρος της Κεντρικής Αφρικής (Phacochoerus africanus massaicus) Lönnberg,1908 - Κένυα,Τανζανία Φακόχοιρος της Νότιας Αφρικής (Phacochoerus africanus sundevallii) Lönnberg,1908 - Μποτσουάνα,Ναμίμπια,Νότια Αφρική,Ζιμπάμπουε

Ο Φακόχοιρος ο Κοινός ή Φακόχοιρος ο Αφρικανικός (Phacochoerus africanus) είναι ένα αρτιοδάκτυλο θηλαστικό που ανήκει στο γένος των Φακόχοιρων της οικογένειας των Συΐδων και ζει στα λιβάδια,στις σαβάνες και στα δάση της υποσαχάριας Αφρικής.Ο πληθυσμός του στη Νότια Αφρική υπολογίζεται γύρω στα 250.000 άτομα.Στο ίδιο γένος ανήκει και ο Φακόχοιρος της Ερήμου ή Φακόχοιρος ο Αιθιοπικός.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%87%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82

Αινείας

Ο Αινείας έλαβε μέρος στον Τρωικό Πόλεμο επικεφαλής των Δαρδάνων, ως σύμμαχος των Τρώων, και ήταν ο γενναιότερος ήρωας στην πλευρά τους μετά τον Έκτορα. Φαίνεται πάντως ότι αρχικώς δεν ήθελε να συμμετάσχει στον πόλεμο, γιατί περίμενε μετά τον θάνατο του Πριάμου να βασιλεύσει αυτός στον θρόνο του, αλλά όταν ο Αχιλλέας τον έδιωξε από την Ίδη στη Λυρνησσό, που επίσης κατέστρεψε ύστερα, ο Αινείας υποχρεώθηκε πλέον να καταφύγει στην Τροία και να συμπολεμήσει με τους Τρώες. Πολεμώντας στον Τρωικό Πόλεμο με τον Διομήδη, ο Αινείας σώθηκε μόνο χάρη στην προστασία της μητέρας του Αφροδίτης και του Απόλλωνα, που τον μετέφεραν στην Πέργαμο για ανάρρωση, ενώ στη σύγκρουσή του με τον Αχιλλέα τον έσωσε ο θεός Ποσειδώνας. Μετά την άλωση και τη λεηλασία της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλης, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη. Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Πολλές φορές κινδύνευσε για χάρη των γονέων του και για την ευσέβειά του προς τους θεούς. Μετά από αυτό, οι Αχαιοί του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια. Στο σημείο αυτό συνεχίζει η μεταγενέστερη και ρωμαϊκή παράδοση, που αναφέρει ότι ο Αινείας αρνήθηκε την προσφορά και, φεύγοντας από την Τροία, περνώντας από την Καρχηδόνα (βλ. Διδώ) και τη Σικελία, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία. Εκεί θεωρήθηκε ότι τα εγγόνια του έχτισαν τη Ρώμη, και συγκεκριμένα τα παιδιά της κόρης του και του Ρωμύλου. Αλλά αν δεχθούμε την αναγωγή των μυθικών γεγονότων σε ιστορική χρονολόγηση, παίρνοντας ως γεγονός τη διεξαγωγή του Τρωικού Πολέμου στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ., με πιθανότερο έτος φυγής του Αινεία από την Τροία το 1181 π.Χ., η χρονική απόσταση μέχρι την κτίση της Ρώμης (τον δεύτερο χρόνο της έβδομης Ολυμπιάδας) είναι 428 έτη, δηλαδή αρκετές γενεές. Μεταγενέστερες ρωμαϊκές παραδόσεις προσπάθησαν να διορθώσουν το πρόβλημα τροποποιώντας τη γενεαλογία. Κατ' αυτές η σειρά ήταν: Αινείας - Σίλβιος - Αινείας Σίλβιος - Λατίνος Σίλβιος - Άλμπα - Άτυς - Κάπυς - Καπέτος - Τιβερίνος Σίλβιος - Αγρίππας - Ρωμύλος Σίλβιος - Αβεντίνος - Προκάς - Νουμίτωρ - Ρέα Συλβία, η οποία με τον θεό Άρη απέκτησε τον Ρώμο και τον Ρωμύλο. Ανεξάρτητα από αυτό, κατά την παράδοση, ο Αινείας τρία χρόνια μετά την άφιξή του στο Λάτιο έγινε βασιλιάς, όμως μετά από άλλα τρία χρόνια δολοφονήθηκε. Μετά τον θάνατό του η εξουσία πέρασε στον γιο του Ασκάνιο, για τον οποίο κάποιες πηγές αναφέρουν ότι συνόδευε τον πατέρα του ήδη κατά τη φυγή του από την Τροία. Γενικώς, ως παιδιά του Αινεία αναφέρονται μόνο ο Ασκάνιος από την Κρέουσα (δεύτερη εξαδέλφη του, κόρη του Πριάμου) και ο Σίλβιος από τη Ιταλίδα Λαβινία (κόρη του Λατίνου). Μία από τις παραδόσεις για τον Αινεία και την ίδρυση της Ρώμης αναφέρει πως του είχε δοθεί χρησμός ότι ένα τετράποδο θα τον οδηγούσε στο μέρος όπου θα έπρεπε να ιδρύσει μια πόλη. Μια μέρα μετά από καιρό, ο Αινείας ετοιμαζόταν να θυσιάσει μια άσπρη και έγκυο γουρούνα. Το ζώο του ξέφυγε και καταδιωκόμενο έφθασε σε ένα από τους «επτά» λόφους της μελλοντικής Ρώμης, πιθανώς στον Παλατίνο. Ο Αινείας θυμήθηκε τον χρησμό, αλλά δεν άρχισε τότε να χτίζει την πόλη, επειδή είδε ολοκάθαρα στον ύπνο του μία μορφή που τον συμβούλευσε να τη χτίσει μετά από τριάντα χρόνια, όσα ήταν και τα γουρουνόπουλα που γέννησε εκεί στον λόφο η γουρούνα. Αυτή την ιστορία αναφέρει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Παρότι η κτίση της Ρώμης από τον Αινεία ή από άμεσο απόγονό του δεν συμφωνεί όπως είδαμε ούτε χρονολογικά ώστε να υπάρχει στοιχειώδης αληθοφάνεια, ο μύθος έδωσε την αφορμή για να γράψει ο Βιργίλιος το σημαντικότερο έπος που γράφτηκε ποτέ στη λατινική γλώσσα, την «Αινειάδα», κατά μίμηση της ομηρικής Ιλιάδας, η οποία διηγείται με περισσότερες λεπτομέρειες τις περιπέτειες του Αινεία. Βέβαια ο Αινείας αναφέρεται και στην ίδια την Ιλιάδα, καθώς και στην τραγωδία του Σαίξπηρ Τρωίλος και Χρυσηίδα. Δύο μεσαιωνικά ποιήματα του 12ου αιώνα μ.Χ. με τον ίδιο τίτλο, το πρώτο γαλλικό και το δεύτερο γερμανικό, είναι ελεύθερες αποδόσεις της «Αινειάδας» του Βιργιλίου. Στη νεότερη εποχή, υπάρχει το χορόδραμα «Αινείας» σε χορογραφία Σ. Λιφάρ και μουσική Αλμπέρ Ρουσέλ (πρώτη εκτέλεση στην όπερα των Παρισίων το 1938). Ο αστεροειδής 1172 Αινείας (1172 Aeneas), που ανακαλύφθηκε το 1930 και ανήκει στην Τρωική Ομάδα, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό ήρωα. Emmy Patsi-Garin: «Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Aeneas στο Wikimedia Commons

Στην ελληνική και τη ρωμαϊκή μυθολογία ο Αινείας ήταν γιος του Αγχίση και της θεάς Αφροδίτης, αδελφός του Λύρου και συγγενής του βασιλιά της Τροίας Πριάμου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ντόναλντ Ντακ

Ο Ντόναλντ Ντακ είναι μία πάπια που αγαπά την περιπέτεια. Είναι έξυπνος, πονηρός, οξύθυμος, καλόκαρδος, μονίμως άφραγκος, κατά καιρούς τεμπέλης και το πιο άτυχο παπί του κόσμου. Είναι γιος της Βολκάνας Μακ Ντακ αδελφής του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ζει μαζί με τα τρία ανίψια του (Χιούη, Λιούη, Ντιούη), των οποίων έχει την κηδεμονία, στη Λιμνούπολη πόλη της πολιτείας Καλισότα. Μένει σε μια μονοκατοικία η οποία ανήκει στον τσιγκούνη θείο του Σκρουτζ Μακ Ντακ, ακριβώς δίπλα στο σπίτι του πιο ανυπόφορου εχθρού του, του κυρίου Τζόουνς, με τον οποίο δίνουν ομηρικές μάχες. Στην ίδια πόλη μένουν και άλλοι χαρακτήρες όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ (ο τσιγκούνης θείος του), ο Φέθρυ Ντακ (ξάδερφος του Ντόναλντ και μεγάλος γκαφατζής), ο Γκαστόνε (ο εκνευριστικά τυχερός του ξάδερφος που είναι και αντίζηλός του) και η μεγάλη αγάπη του, η Νταίζη Ντακ. Επίσης στην ίδια πόλη μένει ο εφευρέτης Κύρος Γρανάζης, καθώς και μία πληθώρα άλλων χαρακτήρων που πλαισιώνουν πολύ όμορφα το σύμπαν των Ντακ. Έξω από την πόλη, μένει στο αγρόκτημά της η Γιαγιά Ντακ. Μαζί με τη Γιαγιά Ντακ ζει και ο τεμπέλης βοηθός της Πασχάλης Χήνος. Όταν επισκέπτεται ο Ντόναλντ τη Γιαγιά Ντακ, τον βρίσκουμε συχνά να κοιμάται μαζί με τον Πασχάλη κάτω από ένα δέντρο. Τις νύχτες ο Ντόναλντ φοράει μάσκα και χρησιμοποιώντας τον εξοπλισμό που του έχει φτιάξει ο Κύρος Γρανάζης, μάχεται ενάντια σε εγκληματίες ως υπερήρωας με το όνομα Φάντομ Ντακ, και σώζει την πόλη από τους κακούς. Σημαντικός δημιουργός του Ντόναλντ Ντακ είναι ο Καρλ Μπαρκς (1901-2000), ο οποίος δημιούργησε και εμπλούτισε την προσωπικότητά του, πλαισιώνοντας τον με πλήθος συγγενών, φίλων και εχθρών που έγιναν επίσης αθάνατοι, όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, ο Γκαστόνε και οι Μουργόλυκοι. Άλλος σημαντικός σχεδιαστής του ήρωα είναι ο Ντον Ρόσα. Ο ζωγράφος και κριτικός τέχνης Άντι Γουόρχολ ανέφερε ότι: "Η ιδιοφυής ιδέα του Γουόλτ Ντίσνεϊ ήταν το ότι διάλεξε ένα τόσο κοινό πλάσμα, όπως η πάπια, και την έκανε εξαιρετικά ανθρώπινη". Χιούη, Λιούη και Ντιούη Σκρουτζ Μακ Ντακ Γκαστόνε Γκάντερ Νταίζη Ντακ Κύρος Γρανάζης Γενιά Μακ Ντακ Ντόναλντ Ντακ στη Βάση δεδομένων INDUCKS Το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας του Ντόναλντ Toonopedia: Donald Duck Donald Duck shorts film

Ο Ντόναλντ Ντακ (πλήρες όνομα Ντόναλντ Φάουντλιροϊ Ντακ, αγγλικά: Donald Duck) είναι χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ. Η πρώτη του εμφάνιση σε ταινία έγινε το 1934. Ο Ντόναλντ Ντακ σχεδιάστηκε από τους Αρτ Μπάμπιτ και Ντικ Χιούμερ, ενώ είναι και ο χαρακτήρας που έχει παίξει στις περισσότερες ταινίες κινουμένων σχεδίων (173 συνολικά, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε μέχρι το 1995). Η πρώτη εμφάνιση του Ντόναλντ ήταν στο καρτούν της Silly Symphonies The Wise Little Hen (Η μικρή σοφή κότα) (1934). Ως το 1985 η χαρακτηριστική φωνή του Ντόναλντ ανήκε στον ηθοποιό Κλάρενς Νας. Μετά τον θάνατο του Νας, στη διάσημη πάπια δάνεισε τη φωνή του ο Τόνι Ανσέλμο. Για το όνομα του ήρωα, πηγή έμπνευσης αποτέλεσε ο παίκτης του κρίκετ Ντόναλντ Μπράντμαν, που αποβλήθηκε από έναν αγώνα στις ΗΠΑ επειδή έσκυψε (duck) με απαγορευμένο τρόπο.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%BD%CF%84_%CE%9D%CF%84%CE%B1%CE%BA

Σημαία της Πολωνίας

Οι αρχαιότερες πολωνικές σημαίες ονομάζονταν στανίτσε (stanice) και έμοιαζαν με τις σημαίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αυτές χρησιμοποιούνταν τόσο ως θρησκευτικά όσο και ως στρατιωτικά σύμβολα τουλάχιστον από το 10ο αιώνα. Έπειτα από το 966, όταν η Πολωνία ασπάστηκε το Χριστιανισμό, το στάνιτσε εκχριστιανίστηκε και τα παγανιστικά σύμβολα αντικαταστάθηκαν από χριστιανικά. Την εποχή του Βασιλιά Βλαδίσλαου Α΄ (1320-1333) έγινε σημαία ένα κόκκινο ρούχο διακοσμημένο με το Λευκό Αετό του εθνοσήμου της Πολωνίας, σύμβολο βασιλικής εξουσίας. Στα χρόνια της Κοινοπολιτείας μεταξύ Λιθουανίας και Πολωνίας, χρησιμοποιήθηκε η σημαία της Κοινοπολιτείας, που συνδύαζε τα σύμβολα στην πολωνική σημαία και στη σημαία του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας. Στη διάρκεια του 17ου αιώνα, η εν λόγω σημαία συχνά χωρίστηκε σε τρεις ή 4 οριζόντιες λωρίδες με ψαλιδωτή ουρά, χρώματος λευκού και ερυθρού. Το 17ο και 18ο αιώνα οι στρατοί της Ευρώπης χρησιμοποιούσαν κονκάρδες με τα εθνικά τους χρώματα. Ως το 1831, δεν υπήρχε συμφωνία στην Πολωνία για το τι χρώματα θα είχαν οι δικές της κονκάρδες. Οι στρατιώτες φόραγαν λευκές ή λευκές- κόκκινες ή κυανέρυθρες κονκάρδες. Το 1791 η Στρατιωτική Επιτροπή αντικατέστησε τις κονκάρδες με σταυρό και πολλοί τον καρφίτσωναν στην κονκάρδα τους ή ακόμα φορούσαν την κονκάρδα χωρίς το σταυρό. Το άσπρο και το κόκκινο χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ως εθνικά χρώματα από πολίτες στις 3 Μαΐου 1792 στη Βαρσοβία, στη διάρκεια των εορτασμών για την πρώτη επέτειο του Συντάγματος, το οποίο υιοθετήθηκε στις 3 Μαΐου 1791. Στις 7 Φεβρουαρίου 1831 υιοθετήθηκαν από τη Βουλή το λευκό και το ερυθρό. Οι λευκές και κόκκινες σημαίες κυμάτισαν για πρώτη φορά στη διάρκεια διαδήλωσης από πατριώτες στη Μόσχα, το 1916. Την 1η Αυγούστου 1919 εγκρίθηκε από τη Βουλή η καθιέρωση της δίχρωμης σημαίας ως εθνικής. Για να αποφευχθεί η σύγχυση, η Βουλή ενέκρινε και μία εναλλακτική σημαία με το εθνόσημο της Πολωνίας σε λευκή λωρίδα. Η σημαία μοιάζει με αυτήν της Ινδονησίας και του Μονακό, που όμως έχουν αντίστροφα τα χρώματα, ενώ του Μονακό διαφέρει και ως προς τις αναλογίες. Informacja o wynikach kontroli używania symboli państwowych przez organy administracji publicznej,Najwyższa Izba Kontroli, Βαρσοβία, 2005. (Πολωνικά) Stanisław Łoza, Czaykowski, Zygmunt, Godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej – Armoiries et couleurs de la République polonaise, Υπουργείο Στρατιωτικών, Βαρσοβία, 1921, σελ. 10. Στα πολωνικά και γαλλικά. Projekt ustawy o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, Druk 2149, Βαρσοβία, 15 Οκτωβρίου 2003.(Πολωνικά)

Η σημαία της Πολωνίας έχει ως χρώματα το λευκό και το κόκκινο. Όταν εμφανίζεται οριζόντια, το λευκό είναι στην κορυφή και όταν υψώνεται κάθετα, το λευκό είναι στα αριστερά. Η ιστορία της σημαίας αναφορικά με τα χρώματα ανάγεται στο 1831. Αποτελεί, μαζί με το εθνόσημο της χώρας και τον εθνικό της ύμνο, ένα από τα τρία συνταγματικά σύμβολα της Πολωνίας. Η πολωνική σημαία είναι ένα ορθογώνιο κομμάτι υφάσματος με τα εθνικά χρώματα, με ή χωρίς το εθνόσημο στη λευκή λωρίδα. Η ημέρα της σημαίας εορτάζεται στην Πολωνία στις 2 Μαΐου.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82

Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Το ίδρυμα ιδρύθηκε το 1963 με την επωνυμία «Αρχεία Ταινιών Ελλάδος-Ταινιοθήκη της Ελλάδος» με το Βασιλικό Διάταγμα 105/1963 και αποτέλεσε μετεξέλιξη της Κινηματογραφικής Λέσχης Αθηνών που είχε ιδρυθεί το 1950 από την Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου Αθηνών. Πρώτη πρόεδρος του ιδρύματος υπήρξε η Αγλαΐα Μητροπούλου. που χάρη στη φιλία της με τον διευθυντή της Γαλλικής Ταινιοθήκης Ανρί Λαγκλουά κατάφερε να αποσπάσει, σε μορφή δανεισμού, πολλά προγράμματα όπως αφιερώματα σε δημιουργούς, σχολές, εθνικές κινηματογραφίες και άλλα.Στις 4 Δεκεμβρίου του 2014, η Ταινιοθήκης της Ελλάδος, ψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής, ως επίσημος φορέας διαφύλαξης κινηματογραφικής κληρονομιάς.Στο 37ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που έγινε στο Παρίσι και, συγκεκριμένα, στο Κέντρο Πομπιντού, η Ταινιοθήκη της Ελλάδας, τιμήθηκε ως το τιμώμενο κινηματογραφικό αρχείο του 37oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ «Cinéma du réel», για το 2015. Αυτή ήταν η τρίτη συνεχόμενη χρονιά, που τιμήθηκε η ειδική θεματική ενότητα σε ταινιοθήκες. Τις δύο προηγούμενες χρονιές είχα τιμηθεί το 2013 και το 2014, η Ταινιοθήκη της Χιλής και η Ταινιοθήκη της Πορτογαλίας, αντιστοίχως. Το αρχείο του ιδρύματος περιέχει 10.000 ταινίες εκ των οποίων 600 είναι ελληνικής παραγωγής. Συνοπτικά, ο σκοπός της Ταινιοθήκης της Ελλάδος είναι: να συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερες κινηματογραφικές ταινίες παντός είδους, ελληνικές και ξένες να τις διαφυλλάσσει, να τις συντηρεί και να τις διαδίδει για να τις γνωρίζει ο κόσμος να συγκεντρώνει κινηματογραφικά τεκμήρια όπως φωτογραφίες, άρθρα, βιβλία, μακέτες σκηνικών κ.α να είναι σε συνεργασία με άλλους ξένους οργανισμούς και με την FIAF, για να μπορούν να οργανώνουν εκδηλώσεις για το κοινό και να καλλιεργήσουν καλλιτεχνικές σχέσεις να οργανώνει τακτικές προβολές να ερευνά την ιστορία και την εξέλιξη του Κινηματογράφου Επίσημη ιστοσελίδα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος Αφιέρωμα του Cinéma du réel, στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος [https://web.archive.org/web/20170516020620/http://www.yppo.gr/1/g1540.jsp?obj_id=98745 Αρχειοθετήθηκε 2017-05-16 στο Wayback Machine. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος στο ΥΠΠΟ]

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος είναι ίδρυμα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ως σκοπό έχει την παραγωγή και διάδοση του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου. Επίσης είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Κινηματογραφικών Αρχείων και ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κινηματογραφικών Αρχείων. Συμμετέχει και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και, τέλος, στην Κριτική Επιτροπή Κρατικών Κινηματογραφικών Βραβείων ποιότητας.Εδρεύει στον κινηματογράφο «Λαΐς» στον Κεραμεικό, και έχει τέσσερα τμήματα: 1) Εργαστήρια αποκατάστασης, συντήρησης και φύλαξης του αρχειακού υλικού 2) Βιβλιοθήκη 3) Ψηφιακό αναγνωστήριο 4) ΜουσείοΕνώ πολλές φορές προβάλει διάφορα αφιερώματα με θέμα ηθοποιούς, εποχές, ξενόγλωσσες και ελληνόφωνες ταινίες κ.λπ.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%BF%CF%82

Όττο Βάλαχ

Γεννήθηκε στην πόλη Κένιγκσμπεργκ (σήμερα Καλίνινγκραντ, Ρωσία) της τότε γερμανικής Πρωσίας και ήταν γιος δημοσίου υπαλλήλου. Ο πατέρας του καταγόταν από μια εβραϊκή οικογένεια που είχε προσηλυτιστεί στον Λουθηρανισμό. Πήγε γυμνάσιο στο Πότσνταμ, όπου έμαθε για τη λογοτεχνία και την ιστορία της τέχνης, δύο θέματα που τον ενδιέφεραν σε όλη του τη ζωή. Την περίοδο εκείνη διενεργούσε ιδιωτικά χημικά πειράματα στην κατοικία των γονιών του. Το 1867 άρχισε να σπουδάζει χημεία στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, όπου εκείνη την εποχή ο Φρήντριχ Βέλερ ήταν επικεφαλής στην έδρα της οργανικής χημείας. Μετά από ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με τον Άουγκουστ Βίλχελμ φον Χόφμαν, τελικά έλαβε το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν το 1869, και εργάστηκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόννης (1870–89) και στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν (1889–1915). Πέθανε και θάφτηκε στο Γκέτινγκεν. Το 1912, του απονεμήθηκε το μετάλλιο Davy. Κατά τη διάρκεια της εργασίας του με τον καθηγητή Άουγκουστ Κέκουλε στη Βόννη ξεκίνησε τη συστηματική ανάλυση των τερπενίων που ανευρίσκονται στα αιθέρια έλαια των φυτών. Μέχρι τότε, λίγα τερπένια είχαν απομονωθεί σε καθαρή μορφή και οι πληροφορίες της χημικής δομής τους ήταν ασαφείς. Η σύγκριση των σημείων τήξης τους και η μέτρηση των μιγμάτων τους ήταν μία από τις μεθόδους για την επιβεβαίωση πανομοιότυπων ουσιών. Με τη μέθοδο αυτή, τερπένια σε υγρή μορφή έπρεπε να μετατραπούν σε κρυσταλλικές ενώσεις. Με τη σταδιακή παραγωγοποίηση, ειδικά τις προσθήκες στο διπλό δεσμό που υπάρχει σε ορισμένα από τα τερπένια, πέτυχε τον στόχο της λήψης κρυσταλλικών ενώσεων. Η διερεύνηση των αντιδράσεων αναδιάταξης των κυκλικών ακόρεστων τερπενίων κατέστησε δυνατή τη λήψη της δομής ενός άγνωστου τερπενίου ακολουθώντας την αναδιάταξη σε μια γνωστή δομή ενός τερπενίου. Με αυτές τις κύριες μεθόδους άνοιξε το δρόμο για συστηματική έρευνα για τα τερπένια. Υπήρξε ο υπεύθυνος για την ονομασία του τερπενίου και πινενίου και επίσης για την εκπόνηση της πρώτης συστηματικής μελέτης του πινενίου. Έγραψε ένα σημαντικό βιβλίο για τη χημεία των τερπενίων, "Terpene und Campher", το 1909. Σήμερα το όνομά του έχει μείνει γνωστό για τα κάτωθι: τον κανόνα του Βάλαχ, την αποικοδόμηση του Βάλαχ, τη χημική αντίδραση Leuckart-Wallach και τη χημική αναδιάταξη του Βάλαχ. Tabellen zur chemischen Analyse. Weber, Bonn 1880. Digital edition of the University and State Library Düsseldorf. 1. Verhalten der Elemente und ihrer Verbindungen. 1880 2. Methoden zur Auffindung und Trennung der Elemente. 2. Aufl. von "Hülfstabellen für den chemisch-analytischen Unterricht" 1880 Terpene und Campher : Zusammenfassung eigener Untersuchungen auf dem Gebiet der alicyclischen Kohlenstoffverbindungen. 2. Aufl. Leipzig : von Veit, 1914. Digital edition of the University and State Library Düsseldorf. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Otto Wallach στο Wikimedia Commons

Ο Όττο Βάλαχ (27 Μαρτίου 1847 – 26 Φεβρουαρίου 1931) ήταν Γερμανός χημικός και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Χημείας (1910) για το πρωτοποριακό έργο του για τις αλεικυκλικές ενώσεις.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8C%CF%84%CF%84%CE%BF_%CE%92%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%87

27 Ευτέρπη

Οι διαστάσεις της Ευτέρπης είναι 124×75 χλμ., ενώ η μάζα της εκτιμάται σε 930 τρισεκατομμύρια τόνους. Η μέση επιτάχυνση της βαρύτητας στον ισημερινό της Ευτέρπης εκτιμάται σε 2,7 cm/sec², ενώ η μέση ταχύτητα διαφυγής υπολογίζεται σε 51 m/sec (184 χιλιόμετρα την ώρα). Η μέση πυκνότητα της Ευτέρπης είναι περίπου 2 gr/cm³. Ο φασματικός τύπος της Ευτέρπης είναι S (λιθώδης). Το γεωμετρικό άλβεδό της είναι 0,162 και η μέση θερμοκρασία στην επιφάνειά της εκτιμάται σε 95 βαθμούς C κάτω από το μηδέν. Η Ευτέρπη περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της μία φορά κάθε 10 ώρες και 25 λεπτά. Τροχιά από το JPL (Java) / Εφημερίδα

Η Ευτέρπη (Euterpe) είναι ένας μεγάλος και πολύ λαμπρός αστεροειδής της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών με απόλυτο μέγεθος (όπως ορίζεται για το Ηλιακό σύστημα) 7,0. Ανακαλύφθηκε το 1853 από τον Βρετανό αστρονόμο Τζον Ράσελ Χιντ, που παρατηρούσε από το Λονδίνο, και έλαβε το όνομά της από την ομώνυμη Μούσα της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένας από τους φωτεινότερους αστεροειδείς και στις 25 Δεκεμβρίου 2015, οπότε θα βρίσκεται σε αντίθεση και κοντά στο περιήλιο, θα έχει φαινόμενο μέγεθος 8,3.

https://el.wikipedia.org/wiki/27_%CE%95%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CF%80%CE%B7

Χημική αντίδραση

Η χημική συμπεριφορά ενός σώματος δεν είναι πάντα η ίδια αλλά εξαρτάται από τη φύση του άλλου σωμάτος με το οποίο αντιδρά και από τις συνθήκες που επικρατούν. Επομένως τα χημικά φαινόμενα δεν είναι όλα του ίδιου τύπου και ταξινομούνται με διάφορα κριτήρια. Μια γενική ταξινόμηση είναι : Οργανικές αντιδράσεις Ανόργανες αντιδράσειςΆλλα κριτήρια ταξινόμησης : Οι χημικές αντιδράσεις ανάλογα με το αν μεταβάλλονται οι αριθμοί οξείδωσης κάποιων ατόμων των αντιδρώντων, διακρίνονται σε : Αντιδράσεις κατά τις οποίες δεν μεταβάλλεται ο αριθμός οξείδωσης των στοιχείων και Αντιδράσεις κατά τις οποίες μεταβάλλεται ο αριθμός οξείδωσης των στοιχείων (οξειδοαναγωγικές) Οι χημικές αντιδράσεις ανάλογα με τις μεταβολές της θερμότητας που παρατηρείται σ΄ αυτές κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες: Εξώθερμες, όταν εκλύεται (αποδίδεται) (+Q) ενέργεια υπό μορφή θερμότητας στο περιβάλλον. Έτσι ελαττώνεται η ενθαλπία των αντιδρώντων (ΔΗ<0). Δηλαδή σ'αυτές τις αντιδράσεις τα προϊόντα βρίσκονται σε χαμηλότερο ενεργειακό επίπεδο από τα αντιδρώντα. Ενδόθερμες, όταν απορροφούν ενέργεια (-Q) υπό μορφή θερμότητας από το περιβάλλον. Έτσι αυξάνεται η ενθαλπία των αντιδρώντων (ΔΗ>0). Δηλαδή σ'αυτές τις αντιδράσεις τα προϊόντα βρίσκονται σε υψηλότερο ενεργειακό επίπεδο από τα αντιδρώντα. Θερμοουδέτερες στις οποίες δεν παρατηρούνται ενεργειακές μεταβολές ή αυτές είναι πάρα πολύ μικρές.Στη πραγματικότητα όλες οι χημικές αντιδράσεις, ακόμη και οι εξώθερμες και οι θερμοουδέτερες απαιτούν την απορρόφηση κάποιας ενέργειας από εξωτερική πηγή προκειμένου αυτές να ξεκινήσουν και ν΄αρχίσει η λύση των δεσμών των αντιδρώντων που ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει από μόνη της. Η απαιτούμενη αυτή ενέργεια ονομάζεται "ενέργεια ενεργοποίησης" και παρέχεται συνήθως ως θερμότητα από κάποια άλλη αντίδραση που έχει ήδη ξεκινήσει. Για παράδειγμα από ένα αναμμένο σπίρτο του οποίου η ενέργεια δημιουργήθηκε από χημική αντίδραση των ουσιών της κεφαλής του, παίρνει φωτιά ένα τεμάχιο χάρτου. Η ενέργεια ενεργοποίησης του σπίρτου έγινε μετά από τριβή του σε κατάλληλη επιφάνεια. Οι αντιδράσεις διακρίνονται σε : Μοριακές στις οποίες τα αντιδρώντα είναι μόρια όπως είναι οι περισσότερες οργανικές αντιδράσεις. Ιοντικές στις οποίες τα αντιδρώντα είναι με μορφή ιόντων. Μονόδρομες ή ποσοτικές είναι οι χημικές αντιδράσεις κατά τις οποίες παρατηρείται πλήρης μετατροπή των αντιδρώντων σε προϊόντα, εφόσον τα αντιδρώντα βρίσκονται σε στοιχειομετρική αναλογία. Σ'αυτές τις αντιδράσεις η (θεωρητική) απόδοση είναι 100 % και πορεύονται μόνο προς μία κατεύθυνση Αμφίδρομες είναι οι χημικές αντιδράσεις κατά τις οποίες τα αντιδρώντα, εφόσον είναι σε στοιχειομετρική αναλογία, δε μετασχηματίζονται πλήρως σε προϊόντα αλλά ένα μέρος τους παραμένει ως έχει αφού στη μονάδα του χρόνου τα προϊόντα επανασχηματίζουν τα αντιδρώντα με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να επέλθει χημική ισορροπία. Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες χημικών αντιδράσεων που δεν είναι όμως τόσο συνηθισμένες ή χρησιμοποιούνται σε ιδιαίτερες περιπτώσεις : Στη βιομηχανία όπου τα χημικά φαινόμενα πρέπει να γίνονται γρήγορα και με μεγάλη απόδοση, οι αντιδράσεις ταξινομούνται σε καταλυτικές και μη καταλυτικές. Φωτοχημικές είναι οι χημικές αντιδράσεις που πραγματοποιούνται με την ενέργεια του φωτός. Ηλεκτροχημικές είναι οι χημικές αντιδράσεις που πραγματοποιούνται με την επίδραση του ηλεκρικού ρεύματος. Διαδοχικές λέγονται οι αντιδράσεις στις οποίες κάποιο από τα προϊόντα της πρώτης αντίδρασης στη σειρά συμμετέχει στα αντιδρώντα της επόμενης κ.ο.κ. Μπαζάκης Ι. Α. "Γενική Χημεία", Αθήνα. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία Ανόργανης Χημείας", Έκδοση 14η, Αθήνα 1984. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Χημικές Αντιδράσεις", Αθήνα 1976. Μανωλκίδης Κ., Μπέζας Κ. "Στοιχεία οργανικής χημείας", Έκδοση 13η, Αθήνα 1985. Αλεξάνδρου Ν. Ε. "Γενική Οργανική Χημεία, Δομή-Φάσματα-Μηχανισμοί", Τόμοι 1ος και 2ος, Θεσσαλονίκη 1985. Χημική εξίσωση Αρχή διατήρησης της μάζας Ανόργανη αντίδραση Οργανική αντίδραση

Με τον όρο χημική αντίδραση ή χημικό φαινόμενο χαρακτηρίζεται γενικά οποιαδήποτε διεργασία μετασχηματισμού μιας χημικής ουσίας σε άλλη. Ακριβέστερα, χημική αντίδραση είναι μια μεταβολή της ύλης κατά την οποία μία ή περισσότερες ουσίες (αντιδρώντα) μετατρέπονται σε μία ή περισσότερες διαφορετικές ουσίες. Οι χημικές αντιδράσεις περιγράφονται με τη βοήθεια χημικών εξισώσεων. Από τον ορισμό προκύπτει ότι οι αλλαγές κατάστασης (όπως π.χ. το λιώσιμο του πάγου ή η εξάτμιση του νερού) δεν είναι αντιδράσεις. Σε κάθε χημική αντίδραση, ο συνολικός αριθμός ατόμων των αντιδρώντων ισούται με το συνολικό αριθμό ατόμων των προϊόντων. Ισοδύναμα, η συνολική μάζα των αντιδρώντων είναι ίση με τη συνολική μάζα των προϊόντων. Η τελευταία πρόταση είναι γνωστή και ως αρχή διατήρησης της μάζας. Ένας άλλος τρόπος έκφρασης της ίδιας έννοιας είναι ο εξής: Σε κάθε χημική αντίδραση το συνολικό μοριακό βάρος παραμένει σταθερό. Συνεπώς σε μια χημική αντίδραση η ύλη αλλάζει μορφές και ιδιότητες αλλά δεν καταστρέφεται ούτε δημιουργείται. Στη χημική αντίδραση τα άτομα των χημικών στοιχείων που λαμβάνουν μέρος είτε μεμονωμένα είτε συμμετέχοντας σε αρχικές χημικές ενώσεις, αναδιατάσσονται με συνέπεια ή να δημιουργούν νέες χημικές ενώσεις ή ν΄ αποχωρίζονται από τις αρχικές, σε ίδιο πάντα αριθμό ατόμων, αλλά σε διαφορετικούς όμως συνδυασμούς. Έτσι τα μεν αρχικά στοιχεία ή ενώσεις λέγονται αντιδρώντα ενώ τα παραγόμενα προϊόντα της χημικής αντίδρασης. Εξαιτίας των χημικών αντιδράσεων, τα χημικά στοιχεία συνδυάζονται έτσι ώστε να συγκροτούν σχεδόν όλο τον Κόσμο γύρω μας. Για παράδειγμα: η σκουριά, το μαύρισμα των ασημικών, το μαγείρεμα των τροφών, οι καύσεις, η πέψη, κ.ά. αποτελούν προϊόντα χημικών αντιδράσεων.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7

Νίκος Σκουτερόπουλος

Πλάτων, Λύσις Καρδαμίτσα [επιμέλεια, μετάφραση], 1981 Πλάτων, Ευθύφρων, Καρδαμίτσα [επιμέλεια, μετάφραση], 1982 Η αρχαία σοφιστική,εκδ. Γνώση (κείμενα, επιμέλεια), 2006 Θουκυδίδη Ιστορία «ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΗΜΕΩΣΕΙΣ» σελίδες 1229 Φαίδρος, Πόλις (μετάφραση, επιμέλεια), 2015 Braun, Maximilian, Ντοστογιέφσκι, Εκκρεμές, 2008 Goethe, Johann Wolfgang von, Γκαίτε, Στιγμή [μετάφραση, επιμέλεια σειράς], 2007 Aurelius, Marcus Antoninus Augustus, Imperator Caesar, Μάρκος Αυρήλιος, Στιγμή [μετάφραση, επιμέλεια, επιμέλεια σειράς], 2007 Schopenhauer, Arthur, Σοπενάουερ, Στιγμή [ανθολόγηση, μετάφραση, επιμέλεια σειράς], 2007 Επίκουρος, Επίκουρος, Στιγμή [μετάφραση, επιμέλεια, επιμέλεια σειράς], 2006 Συλλογικό έργο, Οι αρχαίοι κυνικοί, Γνώση [επιμέλεια, μετάφραση], 2006 Επίκτητος, Επίκτητος: Εγχειρίδιον, Στιγμή [μετάφραση, επιμέλεια, επιμέλεια σειράς], 2004 Novalis, Η χριστιανοσύνη ή άλλως Ευρώπη, Εκκρεμές [μετάφραση, επιμέλεια σειράς], 2004 Πλάτων, Ίων, Εκκρεμές, 2002 Nietzsche, Friedrich Wilhelm, Μαθήματα για την παιδεία, Printa, 2002 Πλάτων, Πολιτεία, Πόλις, 2002 Winckelmann, J. J., Σκέψεις για τη μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική, Ίνδικτος, 2001 Husserl, Edmund, Η φιλοσοφία ως αυστηρή επιστήμη, Ροές [επιμέλεια, μετάφραση], 2000 Nietzsche, Friedrich Wilhelm, Νίτσε, Στιγμή [μετάφραση, επιμέλεια σειράς, 1999 Η αρχαία σοφιστική, Γνώση [επιμέλεια, μετάφραση], 1998 Nietzsche, Friedrich Wilhelm, Ιστορία και ζωή, Γνώση, 1998 Οι αρχαίοι κυνικοί, Γνώση [επιμέλεια, μετάφραση], 1998 Winckelmann, J. J., Σκέψεις για τη μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική, Ίνδικτος, 1996 Windelband, W., Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 1995 Πλάτων, Ιππίας Ελάττων, Στιγμή, 1995 Heine, Heinrich, Η ρομαντική σχολή, Στιγμή, 1994 Συλλογικό έργο, Ο Βάγκνερ και η Ελλάδα, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 1992 Gigon, Olof, Βασικά προβλήματα της αρχαίας φιλοσοφίας, Γνώση, 1991 Windelband, W., Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, ΜΙΕΤ, 1991 Windelband, W., Εγχειρίδιο ιστορίας της φιλοσοφίας, ΜΙΕΤ, 1991 Mendelssohn, Moses, Τι είναι διαφωτισμός, Κριτική , 1989 Πλάτων, Ευθύδημος, Καρδαμίτσα [επιμέλεια, μετάφραση], 1988 Husserl, Edmund, Δεύτερη λογική έρευνα, Γνώση, 1986Betzen, Klaus, Ο Τόμας Μαν και το πρόβλημα του ανθρωπισμού, Εκδόσεις των Φίλων, 1977 Kafka, Franz, 1883-1924, Αφορισμοί, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2012 Von Ebner - Eschenbach, Marie, Αφορισμοί, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2010 Ricoeur, Paul, Αγάπη και δικαιοσύνη, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2009 Spinoza, Baruch de, Ηθική, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2009 Kraus, Karl, 1874-1936, Αφορισμοί, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2008 Kant, Immanuel, Ιμμάνουελ Καντ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2008 Wittgenstein, Ludwig, Βιττγκενστάιν, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2007 Porchia, Antonio, Επιλογή από τις Voces, Στιγμή [επιμέλεια σειράς] Baudelaire, Charles, Μπωντλαίρ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2007 Wilde, Oscar, Στοχασμοί, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2007 Leibniz, Gottfried Wilhelm, Η μοναδολογία, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2006 Lukács, Georg, Η πραγμοποίηση και η συνείδηση του προλεταριάτου, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2006*Hume, David, Κείμενα, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2006 Taylor, Charles, Οι δυσανεξίες της νεωτερικότητας, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2006 James, William, Πραγματισμός, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2006 Kudszus, Hans, Χανς Κούντσους, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2006 Merleau - Ponty, Maurice, Εγκώμιο της φιλοσοφίας και άλλα δοκίμια, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2005 Lacan, Jacques, Λειτουργία και πεδίο της ομιλίας και της γλώσσας στην ψυχανάλυση, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2005 Παπαδιαμάντης, Αλέξανδρος, Παπαδιαμάντης, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2005 Goehr, Lydia, Το φανταστικό μουσείο των μουσικών έργων, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2005 Camus, Albert, Αλμπέρ Καμύ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2004 La Bruyère, Jean de, Λαμπρυγέρ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2004 Lichtenberg, Georg Christoph, Λίχτενμπεργκ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2004 Lec, Stanislaw Jerzy, Στανισλάβ Γέρζι Λετς, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2004 Swift, Jonathan, Τζόναθαν Σουίφτ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 2004 Husserl, Edmund, Η προέλευση της γεωμετρίας, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2003 Strawson, Peter Frederick, Σκεπτικισμός και φυσιοκρατία, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2003 Descartes, René, Στοχασμοί περί της πρώτης φιλοσοφίας, Εκκρεμές [επιμέλεια σειράς], 2003 Maeterlinck, Maurice, Μαίτερλινκ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς],2002 Πλούταρχος, Πλούταρχος, Στιγμή [επιμέλεια σειράς], 1998(1996) Valéry, Paul, Βαλερύ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς] (1994) Rivarol, Antoine de, Ριβαρόλ, επιλογή από το έργο του, Στιγμή [επιμέλεια σειράς] (1994) Chamfort, Sebastien-Roch Nicolas, Σαμφόρ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς] (1993) Vauvenargues, Luc de Chapier, Marquis de, Βωβενάργκ, Στιγμή [επιμέλεια σειράς] Άρθρο καθημερινής

Ο Νίκος Σκουτερόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε κλασική φιλολογία και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια Αθηνών, Γκέτιγκεν και Τύμπιγκεν της Γερμανίας. Είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82